Vr 12 jan 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Serie Piano
Vanessa Benelli Mosell Italiaans pianotemperament Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale programmaboekje is een extra service ter voorbereiding op het concert. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de andere concertbezoekers. Bij voorbaat dank.
Programma
Serie Piano Vr 12 jan 2018 Grote Zaal 20.15 - 22.00 uur
Vanessa Benelli Mosell Italiaans pianotemperament
ca. 40 minuten voor de pauze ca. 40 minuten na de pauze
Vanessa Benelli Mosell piano
Bent u niet vergeten uw mobiele telefoon uit te zetten? Dank u wel.
2
Programma
Sergej Rachmaninov (1873 - 1943) Corelli-variaties op. 42 (1931) ·· Thema in d – Andante ·· Variatie 1 – Poco più mosso ·· Variatie 2 – L’istesso tempo ·· Variatie 3 – Tempo di minuetto ·· Variatie 4 – Andante ·· Variatie 5 – Allegro, ma non tanto ·· Variatie 6 – L’istesso tempo ·· Variatie 7 – Vivace ·· Variatie 8 – Adagio misterioso ·· Variatie 9 – Un poco più mosso ·· Variatie 10 – Allegro scherzando ·· Variatie 11 – Allegro vivace ·· Variatie 12 – L’istesso tempo ·· Variatie 13 – Agitato ·· Interlude: Intermezzo ·· Variatie 14 – Andante, con prima (in Des) ·· Variatie 15 – L’istesso tempo (in Des) ·· Variatie 16 – Allegro vivace ·· Variatie 17 – Meno mosso ·· Variatie 18 – Allegro con brio ·· Variatie 19 – Più mosso – Agitato ·· Variatie 20 – Più mosso ·· Coda – Andante
Karlheinz Stockhausen (1928 - 2007) Klavierstück nr. 12 ‘Examen’ uit Donnerstag aus Licht (1979/1983) Aleksandr Skrjabin (1871 - 1915) Uit 24 Preludes op. 11 (1888/1896) ·· Prelude nr. 1 in C – Vivace ·· Prelude nr. 2 in a – Allegretto ·· Prelude nr. 3 in G – Vivo ·· Prelude nr. 4 in e – Lento ·· Prelude nr. 5 in D – Andante cantabile ·· Prelude nr. 6 in b – Allegro ·· Prelude nr. 13 in Ges – Lento ·· Prelude nr. 14 in es – Presto
Igor Stravinsky (1882 - 1971) Trois mouvements de Petrouchka (1911) ·· Danse russe ·· Chez Petrouchka ·· La Semaine grasse Pauze
3
Toelichting Rachmaninovs allerlaatste werk voor solo piano, de Corelli-variaties, een indrukwekkend palet van korte stemmingsimpressies, gaat vooraf aan Stravinsky’s uiterst virtuoze drieluik, Trois mouvements de Petrouchka, waarin de piano vaak fungeert als percussieinstrument. Dat werd in 1921 gezien als revolutionair. Stockhausen deed daar kort na de eeuwwisseling nog een schepje bovenop. De pianist moet in zijn Klavierstück XII naast pianospelen nog allerlei andere geluiden produceren. Vanessa Benelli Mosell geldt als specialiste in het uitvoeren van Stockhausens pianomuziek, omdat ze die onder zijn leiding heeft ingestudeerd. Skrjabin wordt buiten Rusland vooral gewaardeerd vanwege zijn unieke, revolutionair klinkende late werken. Daarom ontsnappen zijn vroegere, vaak op Chopin geënte composities dikwijls aan de aandacht, terwijl ze hyperromantisch zijn en in kort bestek hele werelden weten op te roepen.
Sergej Rachmaninov Corelli-variaties op. 42 Rachmaninov componeerde het leeuwendeel van zijn oeuvre in zijn geboorteland Rusland. Hij kon fantastisch pianospelen maar dirigeren en componeren waren zijn hoofdbezigheden. Toen de communisten in 1917 de macht overnamen en zijn bezittingen confisqueerden vluchtte hij het land uit zonder een cent op zak. Om geld te verdienen pakte hij zijn pianocarrière weer op en werd in korte tijd een van de beroemdste – en bestbetaalde – 4
pianisten ter wereld. Een ongelooflijke prestatie voor iemand van 45 jaar. Daar had hij het zo druk mee dat het componeren er meestal bij inschoot. Toch vloeide er zo af en toe nog wel eens iets uit zijn pen. Bijvoorbeeld de Corelli-variaties op. 42 uit 1931. Dit was zijn allerlaatste stuk voor solopiano. Hij schreef het in een kleine drie weken. Het werk is opgedragen aan zijn vriend Fritz Kreisler, de legendarische violist met wie hij een paar memorabele plaatopnames had gemaakt. Want hij was het die hem op het idee bracht om Corelli’s sombere thema als uitgangspunt te gebruiken. Eigenlijk is dit thema trouwens niet van Corelli zelf, maar een anonieme zestiende-eeuwse Portugese melodie, ook gebruikt door andere componisten, waaronder Frescobaldi, Lully, Händel, Bach, Scarlatti en Liszt. In een brief schreef Rachmaninov dat hij de variaties talloze malen op recitals had uitgevoerd, maar nooit integraal. ‘Als het hoesten van het publiek toenam sloeg ik de volgende variatie gewoon over. Tijdens één concert in een klein stadje werd er zo heftig gehoest dat ik maar tien variaties heb gespeeld’. De variaties vormen een indrukwekkende reeks korte stemmingsimpressies. De voor Rachmaninov zo typerende sfeer van heimwee is wel aanwezig maar houdt
Toelichting
zich voor zijn doen betrekkelijk gedeisd. Somberheid is wel frequent aanwezig. Harmonisch gaat hij verder dan in zijn nog in Rusland geschreven werken. Soms horen we zelfs jazzy akkoorden. Na Variatie 13 klinkt een Spaans aandoend intermezzo, dat fungeert als cadens, waarna we terechtkomen in een troost brengend, vaak dromerig majeurgedeelte. Variatie 20 vormt een breed en majestueus slot. Het coda daarna brengt ons nog even terug naar de intens droevige stemming van het begin.
Igor Stravinsky Trois mouvements de Petrouchka De ontstaansgeschiedenis van dit drieluik is nogal complex. Het overweldigend succes van Stravinsky’s ballet De Vuurvogel in 1910 schreeuwde om een vervolg. Tijdens het componeren van die balletmuziek was Stravinsky inderdaad al aan het denken over een volgend ballet, Le sacre du printemps. Maar voor hij die ideeën ging uitwerken, wilde hij eerst iets schrijven voor het concertpodium. Een stuk voor orkest met een hoofdrol voor de piano. Of eigenlijk liever een Konzertstück, zoals hij het zelf noemde, waarin de piano het opneemt tegen het orkest. Hij dacht daarbij aan de piano als een marionet die tot leven was gewekt en het orkest het leven zuur maakte door middel van gemeen klinkende en uiterst storende watervallen van snelle nootjes. En het orkest
neemt wraak met dreigende stoten op de trompet. Na een heftige climax delft de piano uiteindelijk het onderspit. Tijdens het componeren van dit werk was Stravinsky lange tijd op zoek naar een geschikte naam voor die marionet tot hij opeens dacht aan Petrouchka, het Russische equivalent van Jan Klaassen. De Vuurvogel had hij gecomponeerd in samenwerking met choreograaf Sergej Djaghilev. Toen die bij hem op bezoek kwam verwachtte hij delen te zien van Le sacre du printemps. Maar in plaats daarvan liet Stravinsky hem Petrouchka horen. Djaghilev reageerde enthousiast, maar vooral omdat hij meteen mogelijkheden zag om deze partituur om te werken tot een ballet. En dat gebeurde. Op 3 juni 1911 ging het ballet Petrouchka in première in het Parijse Théâtre du Châtelet, met Pierre Monteux als dirigent. Maar het oorspronkelijke idee van de rol van de piano in Petrouchka bleef Stravinsky achtervolgen en in 1921 kwam het ervan. Hij componeerde voor zijn vriend, pianist Artur Rubinstein, een drieluik, gebaseerd op zijn balletmuziek. Zelf zei hij dat het niet ging om letterlijke transcripties. Wat hem voor ogen stond, was muziek schrijven waar Rubinstein zijn handen vol aan zou hebben. Zelf gaf hij ruiterlijk toe dat zijn linkerhandtechniek ernstig tekortschoot om dit stuk te kunnen uitvoeren. Het eerste deel, Danse russe, is afkomstig uit het slot van de eerste scene van het ballet. Deel twee, Chez Petrouchka, haalde hij uit de tweede scene. Daarin kunnen we goed horen wat Stravinsky 5
Toelichting
oorspronkelijk in gedachten had met zijn Konzertstück. Het derde deel, La Semaine grasse, is gebaseerd op de slotscene uit het ballet, waarin we kindermeisjes, beren, zigeunermeisjes en koetsiers horen dansen. Hierin probeert Stravinsky orkestrale kleureffecten te bereiken. Heftige dynamische verschillen, grote sprongen, slagwerkeffecten en een ritmiek van staal vragen het uiterste van de pianist.
voor wat er tijdens het pianospelen nog meer moet gebeuren en Stockhausen heeft aparte tekens bedacht om aan te geven wanneer er gefluisterd, gehijgd, geschreeuwd, gezongen of gefloten moet worden. Vingerknippen, klakken met de tong en zoengeluiden worden soms ook voorgeschreven. En daar blijft het niet bij, want de uitvoerende moet ook geregeld al tokkelend of aaiend de snaren beroeren en soms op de vleugel slaan.
Karlheinz Stockhausen
Aleksandr Skrjabin
Klavierstück XII
Selectie uit Preludes op. 11
In 1977 begon Stockhausen aan een megaproject. Zijn cyclus Licht, die hij voltooide in 2003, bestaat uit zeven multimediale opera’s, voor elke dag van de week één. Meerdere delen van die cyclus kunnen ook afzonderlijk uitgevoerd worden.
Buiten Rusland is Skrjabin vooral bekend vanwege zijn late werken. Veel minder mensen weten dat hij vanaf zijn twaalfde een grote stroom Chopin-achtige stukken heeft geproduceerd.
Klavierstück XII is gebaseerd op scene drie uit het eerste bedrijf van Donnerstag, waarin het draait om Michael. Een figuur die in grote lijnen overeenkomt met de aartsengel. Maar Stockhausen verwijst in het verhaal rond Michael ook geregeld naar gebeurtenissen uit zijn eigen jeugd. Een danser, een tenor en een trompettist moeten drie keer examen doen om toegelaten te worden tot een conservatorium. Tijdens die examens worden ze begeleid op de piano. De versie voor pianosolo is gebaseerd op die begeleiding. Er wordt nogal wat geëist van de uitvoerende. Boven de pianopartituur staat een aparte balk 6
Skrjabins moeder was concertpianiste. Tsjaikovski was een van haar bewonderaars. Zij overleed kort na Skrjabins eerste verjaardag. Zijn vader werkte als diplomaat en was dus zelden in Moskou te vinden. Daarom liet hij de opvoeding van zijn zoon over aan beide grootmoeders, die het joch enorm verwenden. Maar geleidelijk verschoof die taak naar een tante, Ljoebov, die ook in huis woonde en dol was op de kleine Aleksandr. Zij was een goede amateurpianiste en als zij speelde lag hij meestal languit onder het instrument omdat hij wilde zien hoe de pedalen werkten. Al gauw ontwikkelde Skrjabin een fascinatie voor de vleugel en begon er ook op te improviseren. Zijn verering
Toelichting
voor het instrument was zo groot dat hij erop stond om voor het slapengaan het glanzende zwarte ding een nachtzoen te geven. Al snel nadat hij was begonnen met van blad spelen bleek Chopin zijn grote held te zijn. Hij sliep met een aantal favoriete werken van hem onder zijn hoofdkussen. Zijn vroege stukken horen dan ook allemaal thuis in genres die we ook bij Chopin tegenkomen: walsen, mazurka’s, impromptu’s, etudes en nocturnes. Tijdens zijn hele carrière als componist is hij preludes blijven schrijven. Die geven ons een kijkje in Skrjabins sterk wisselende stemmingen en fungeren dus als een soort muzikaal dagboek. In vaak minder dan een minuut weet Skrjabin een hele wereld op te roepen. Soms fungeren ze ook als muzikale prentbriefkaarten. De preludes die vandaag klinken, een selectie uit de 24 Preludes op. 11, ontstonden tussen 1888 en 1896. Pas later, toen hij ze liet uitgeven, heeft Skrjabin ze gerangschikt naar analogie van Chopins Preludes op. 28, dat wil zeggen in alle majeur- en mineurtoonaarden volgens de kwintencirkel. Nummer 1 schreef hij in Moskou in 1895. ‘Golvend en liefkozend’ had Skrjabin er eerst boven gezet. Maar later veranderde hij dat in ‘Vivace’. De eigenaardige akkoorden die hij gebruikt komen vaak tot stand door middel van het geraffineerd gebruik van het rechterpedaal. Skrjabin had daarin een weergaloze techniek ontwikkeld. Voor hem bittere noodzaak omdat hij met zijn kleine handen net een octaaf kon grijpen. Tijdens zijn conservatoriumtijd moest hij opboksen
tegen zijn studiegenoot Rachmaninov die met duim en pink elf noten kon overbruggen. Skrjabin heeft zelf deze prelude ingespeeld op een Welte-Mignon pianorol. Nummer 2 ontstond ook in 1895 in Moskou. Vaag melancholisch en aarzelend, met een thema dat alle kanten opgaat is dit stuk qua sfeer een voorbode van zijn latere muziek. Ook deze prelude heeft Skrjabin zelf vastgelegd op een pianorol. Nummer 3 is een van de vele preludes die hij schreef toen hij concertreizen maakte door West-Europa. Hij speelde op zijn recitals vrijwel alleen eigen werk omdat muziek van anderen hem eigenlijk niet meer interesseerde. Daarom moest hij wel doorcomponeren. Deze prelude schreef hij in Heidelberg in 1895. We horen sierlijke, door de zomerwind heen en weer wiegende guirlandes. Nummer 4 is chronologisch gezien de eerste prelude uit Opus 11 die hij schreef. Hij componeerde hem in een Moskous park in 1888. Zestien was hij en deze muziek herinnert ons eraan hoe genadeloos de melancholie kan toeslaan bij pubers. Uitzichtloos en desolaat. Deze prelude is eigenlijk een bewerking van een ballade van een jaar eerder. In het manuscript daarvan schreef Skrjabin een paar dichtregels die profetisch zijn voor hoe hij later zijn eigen geïsoleerde wereld creëerde en zich daarin terugtrok. Mooi landschap: En het leven is hier anders Hier hoor ik niet thuis Daar hoor ik stemmen, Ik zie een wereld vol gezegende zielen… 7
Toelichting
Nummer 5 is optimistischer, klinkt geïmproviseerd en doet denken aan Chopin en Liszt. Skrjabin schreef hem in Amsterdam, waar hij een concert gaf dat volgens hem ‘muzikaal goed verliep maar een ramp was voor mijn portemonnee’. Dit citaat komt uit een van Skrjabins vele brieven aan zijn mecenas Mitrofan Beljajev, die hem royaal van geld voorzag en ook muziek van hem liet uitgeven, waaronder deze 24 Preludes op. 11. Beljajev had speciaal voor bevriende componisten – onder wie Borodin, RimskiKorsakov, Moesorgski, Glazoenov en Skrjabin – een muziekuitgeverij opgericht in Leipzig, omdat er in tegenstelling tot in Duitsland in Rusland zelf nog steeds geen uniforme wetgeving bestond die het copyright regelde. De kleurige Jugendstil-kaften van deze Beljajev uitgaven zijn de moeite waard. (Zie ook: www.beautyofbelaieff.com) Nummer 6 klinkt heroïsch en hemelbestormend, maar hier en daar ook wel demonisch. Hij ontstond in Kiev in 1889. Nummer 13 componeerde hij in 1896 in Moskou. Door alle mollen – er staan er zes vooraan de regel – ontstaat er een omfloerst, fluwelen klankbeeld. Nummer 14 schreef hij Dresden in 1895. Er bestaan twee theorieën over de achtergrond van dit stormachtige stuk. Een daarvan heeft het over een bergrivier die tegen een muur beukt. De andere noemt een zwaar onweer dat Skrjabin in die stad meemaakte. Tekst toelichting: Thijs Bonger
8
9
Aleksandr Skrjabin - uit 24 Preludes op. 11: nr. 14 in es - Presto
BiografieĂŤn Componisten Sergej Rachmaninov Sergej Rachmaninov (1873 - 1943) geldt als de laatste vertegenwoordiger van de laat-romantische Russische pianistiek en als de laatste componist die de romantische Westers-Russische stijl van componeren tot ver in de twintigste eeuw bracht. Hij kreeg zijn opleiding aan het Conservatorium van Moskou en won er de gouden medaille voor zijn opera Aleko uit 1892. De slechte ontvangst van zijn Eerste symfonie in 1895 stortte Rachmaninov in een diepe depressie. Na de Revolutie van 1917 verliet Rachmaninov zijn vaderland om zich te vestigen in de Verenigde Staten. Hij werd geplaagd door heimwee en zijn compositorische arbeid nam zienderogen af, maar hij bleef wel concerten geven. Als pianist kreeg hij mede dankzij zijn fabelachtige techniek en de grote spanwijdte van zijn handen een legendarische status. 10
BiografieĂŤn
Igor Stravinsky Igor Stravinsky (1882 - 1971) wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke componisten van de twintigste eeuw. Hij werd in Rusland opgeleid door Nicolaj Rimsky-Korsakov en zijn eerste werken klinken in de geest van zijn leermeester. Met revolutionaire partituren voor Les Ballets Russes zoals Petrouchka en Sacre du printemps sloeg Stravinsky onder invloed van de Russische volksmuziek nieuwe wegen in. Na de jaren twintig werd zijn werk soberder met onder andere de opera Oedipus Rex en de Symphony of Psalms en na de jaren vijftig hield hij zich onder andere met de Requiem Canticles bezig met twaalftoonstechnieken. De Russische volksmuziek en de ritmische energie bleven de constante factoren in zijn werk.
11
BiografieĂŤn
Karlheinz Stockhausen De Duitse componist Karlheinz Stockhausen (1928 - 2007) is samen met Pierre Boulez een van de meest invloedrijke componisten uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Stockhausen was een van de eerste componisten die opgroeide met grammofoonplaten en de radio om zich heen, zaken die een verstrekkende invloed hadden op zijn waarneming. Hij studeerde in Keulen bij Frank Martin, maar de belangrijkste impulsen kreeg hij in Darmstadt tijdens de beroemde zomercursus. Hij studeerde verder bij Olivier Messiaen en hij werd een van de kopstukken van het naoorlogse serialisme. Daarnaast zette hij de elektronische muziek op de kaart en werkte hij met verschillende vormen van muzikale vrijheid voor de uitvoerenden. Stockhausen schreef een veelheid aan invloedrijke werken zoals 12
foto: Kathinka Pasveer
Gruppen, Stimmung, Mantra en Gesang der JĂźnglinge. Vanaf 1977 tot 2003 stond zijn compositorisch werk in het teken van de omvangrijke operacyclus Licht, gebaseerd op de zeven dagen van de week, waarin Stockhausen zich zowel dramatisch als muzikaal bleef vernieuwen. Tot zijn dood werkte Stockhausen aan een niet voltooide cyclus gebaseerd op de uren van de dag, Klang.
Biografieën
Aleksandr Skrjabin De Russische componist en pianist Aleksandr Skrjabin (1872 - 1915) werd geboren in een aristocratische familie. Al op vijfjarige leeftijd bleek hij een groot muzikaal talent te hebben, ook al kreeg hij pas vanaf zijn elfde serieus pianoles. Hij studeerde piano en compositie aan het Conservatorium van Moskou. Toen hij in 1892 zou afstuderen werd hij door een conflict niet toegelaten tot het compositie-examen en verliet hij het conservatorium zonder diploma. Hij bouwde een goede praktijk op als componist en concertpianist. Hij was van 1892 tot 1902 pianodocent aan het Conservatorium van Moskou en leefde daarna als freelancecomponist en -pianist. Zijn composities lagen in eerste instantie in de lijn van Chopin, maar in het eerste decennium van de twintigste eeuw raakte hij in de ban van het mystieke gedachtengoed. Zijn composities werden atonaler en mysterieuzer.
Zijn ‘Gesamtkunstwerk’ Mysterium moest de kroon op zijn werk worden; door zijn dood door een bloedvergiftiging bleef het onvoltooid.
13
Biografieën
Uitvoerende Vanessa Benelli Mosell Piano Vanessa Benelli Mosell (1987) wordt geprezen om haar passie voor de grote klassiekers van het repertoire en voor het baanbrekende werk van de nieuwste componisten. Ze werd alom geprezen voor haar opnames van Stockhausen voor DECCA en voor haar orkestdebuut van Rachmaninovs Pianoconcert nr. 2 met het London Philharmonic Orchestra. Vanessa Benelli Mosell werd op zevenjarige leeftijd toegelaten op de Internationale Pianoakademie in Imola, waar ze studeerde bij Franco Scala. Ze gaf haar debuutoptreden op elfjarige leeftijd met pianist Pascal Rogé, die haar beschreef als ‘het meest natuurlijke muzikale talent dat ik in mijn hele leven ben 14
tegengekomen’. In 2007 werd ze uitgenodigd bij het Tsjaikovski Conservatorium in Moskou om te studeren bij Mikhail Voskresensky en werd ze toegelaten aan het Royal College of Music in Londen, waar ze in 2012 afstudeerde bij Dmitri Alexeev, met ondersteuning van de Russell Gander Award. Vanessa ontving de Elba Festival Prize van Yuri Bashmet en meer recentelijk won ze de eerste Award van het Festival Pietrasanta voor jong talent. Ze werd gesteund door de Keyboard Charitable Trust en werd in 2016 benoemd tot Steinwayartiest. Vanessa Benelli Mosell is internationaal bekend om haar uitvoeringen van de Klavierstücke van Karlheinz Stockhausen. Na haar opname van Klavierstücke I-IV werd ze door de componist uitgenodigd, omdat hij geloofde dat ze ‘de macht heeft om mensen mijn muziek te laten waarderen’. Vanessa werkte daarna nauw samen met de componist. Ze trad op met orkesten als het Orchestre Philharmonique
de Strasbourg, Münchner Symphoniker, Berliner Symphoniker, het Zürich Chamber Orchestra, Jerusalem Symphony Orchestra en Orchestra del Teatro Comunale di Bologna. Regelmatig gaf ze concerten met de Moscow Soloists, waarbij ze in 2012 Martha Argerich verving. In hetzelfde jaar gaf Vanessa haar debuut in de Wigmore Hall in Londen. Ze maakte concertreizen naar Noord- en Zuid-Amerika, Spanje, China, Israël en Turkije, en speelde recitals in de Laeiszhalle in Hamburg, het Glinka Festival in Smolensk, Liszt-Festival in Raiding in Oostenrijk, Berliner Philharmonie, Auditorium Manzoni in Bologna, Tonhalle Zürich, Auditorium du Louvre, Hamburgse Laeiszhalle, Haifa Auditorium, UNESCO Auditorium, Kings Place in Londen. Ook gaf ze masterclasses aan het conservatorium van Rostov. www.vanessabenellimosell.com
BiografieĂŤn
foto: Michele Maccarrone
15
Verwacht
Serie Piano Wo 7 feb 2018 Grote Zaal 20.15 uur
François-Frédéric Guy Brahms en twee wereldpremières De klassieke pianotraditie voortzetten en nieuwe werken aan het repertoire toevoegen, dat is de missie van de Franse pianist François-Frédéric Guy. Hij doet dat op de schouders van de grote pianowerken en geldt als een ware Beethoven-specialist. Het toonaangevende Franse muziektijdschrift Diapason roemde zijn ‘liefde en passie’ voor Beethoven. In dit concert plaatst hij twee nieuwe werken van de componisten Montalbetti en Dufourt tussen Beethovens meesterlijke Eroica-variaties en Brahms’ magistrale Derde pianosonate. Guys recente opname van Brahms’ Derde sonate is van uitzonderlijke kwaliteit. Naast de romantische Duitse wereld van Beethoven en Brahms zet hij het hedendaagse Franse en Italiaanse klankideaal. Hugues Dufourt is een van de Franse spectralisten die opvallen door hun betoverende boventoonklanken. Programma: Ludwig van Beethoven Eroicavariaties op. 35 / Eric Montalbetti Trois études après Kandinsky (wereldpremière) / Hugues Dufourt Reine Spannung (wereldpremière) / Johannes Brahms Sonate nr. 3 op. 5
16
François-Frédéric Guy foto: Guy Vivien
Verwacht
Ligeti Festival Vr 6 apr 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Pierre-Laurent Aimard De piano volgens Ligeti Uniek, hoogst origineel en razend moeilijk om te spelen: dat is de pianomuziek van György Ligeti. De Franse meesterpianist Pierre-Laurent Aimard waagt zich vanavond onder meer aan een integrale uitvoering van Ligeti’s etudes. Een groot aantal daarvan bracht Aimard in wereldpremière, ook was hij de eerste die ze allemaal opnam. Ligeti droeg twee etudes op aan Aimard, waarvan er één de veelzeggende titel Tovenaarsleerling kreeg. Ligeti componeerde in totaal drie boeken met etudes. De vroegste dateren uit de late jaren 80, de periode dat hij ook zijn fameuze Pianoconcert componeerde (op donderdag 5 april door Aimard uitgevoerd). Aimard combineert de etudes met het vroege Musica ricercata, een elfdelige reeks waarin Ligeti in elk deeltje één toon meer gebruikt dan in het vorige. In het eerste deeltje creëert Ligeti met slechts twee tonen een fascinerend avontuur. ‘s Middags geeft Aimard in Explore the Score van achter de piano een toelichting op het avondprogramma. Programma: György Ligeti Musica ricercata / Etudes boek 1 / Etudes boek 3 / Etudes boek 2
György Ligeti foto: Schott Promotion-H.J. Kropp
Ligeti Festival mede mogelijk gemaakt door:
17
Verwacht
Januari za 13 jan / 20.30 uur stargaze Composities van o.a. Boards of Canada, Nik Void en Qasim Naqvi zo 14 jan / 11.00 uur Kleine Zaal Ensemble SCALA De Kunst van ‘Nauwluisterendheid’ zo 14 jan / 12.00 uur Hele gebouw Muziekgebouw Park Picknick do 18 jan / 12.30 uur Lunchconcert Ism Nationaal Muziekinstrumenten Fonds do 18 jan / 20.15 uur Het Gelders Orkest + Liza Ferschtman Serenade vr 19 jan / 20.15 uur Score Collective Extase 18
za 20 jan / 20.15 uur Ensemble Zefiro Virtuoze sonates uit de barok
22.30 uur Late Beethoven Quatuor Danel
zo 21 jan / 13.30 uur 18 violisten rondom Joseph Puglia Het Berio Project
11.00 uur Brentano Quartet Klankwereld van de renaissance
za 21 jan / 15.00 uur Joseph Puglia Wat is het geheim van de viool? (8+) wo 24 jan / 20.15 uur Nederlands Kamerkoor + Peter Dijkstra De Psalmensymfonie van Stravinsky do 25 jan / 20.15 uur Nederlands Blazers Ensemble + Duda Paiva Company The Fairy Queen
Strijkkwartet Biënnale Amsterdam za 27 jan t/m za 3 feb za 27 jan 20.15 uur Hagen Quartett + Jörg Widmann Symbiose van strijkkwartet en klarinet
zo 28 jan
13.00 uur Grass Roots Showcase-middag met jong talent en randprogramma 17.00 uur / Atriumzaal The creation of Beethoven’s late quartets Muzikaal college Barry Cooper + Quatuor Danel 20.15 uur Brentano Quartet Volbloed strijkkwartettraditie
Huil van de Wolff Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten
Foto: Erik van Gurp
Restaurant Zouthaven Kom voor het concert eten in restaurant Zouthaven. Reserveren: 020 788 2090 of zouthaven.nl
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiĂŤnten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
19