Τεύχος 112, 2011

Εσείς κι εμείς: Το σημερινό έργο ζωγραφικής του εξωφύλλου: «Η πρασινόμαυρη μονόφθαλμη Κουκουβάγια που χαμογελάει», μονοτυπία, λάδι, διαστάσεων (25 Χ 36 cm), είναι έργο του Δημήτρη Βαλασκαντζή. Είμαστε στο τεύχος 112, χρόνος 42 ος, Οκτώβρης - Δεκέμβρης 2011. Συνεχίζουμε να «ντύνουμε» τα τεύχη μας με εξώφυλλα καλλιτεχνών. Όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργο τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα», είναι καλοδεχούμενοι. Καλοδεχούμενοι είναι, κι όσοι θέλουν να στείλουν συνεργασία τους. Γνωστό πως μετά το τυπωμένο τεύχος μας 101-102, με τα μνημεία κακοδικίας που καταχώρησε, τα τεύχη μας θα κυκλοφορούν ηλεκτρονικά δια μέσου του Ίντερνετ. Όσοι αναγνώστες μας θέλουν να λάβουν παλιά τυπωμένα τεύχη μας, ας μας τηλεφωνούν: 210-8815275 ή 6974868530. Η «επιβάρυνση» είναι δύο (2) ευρώ το τεύχος, εκτός τα ταχυδρομικά. Το Google Ελλάδα του Ίντερνετ στη 2η σελίδα στην 5η στήλη, με τίτλο: Περιοδικά, γράφει: 10393/2000 Απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που καταδικάζει ως σφετεριστή τον Αντώνη Λιβάνη και αποδίδει το σήμα «Νέα Σύνορα», εκεί που ανήκει. Και το πάτημα του κλικ, οδηγεί στην ιστοσελίδα μας www.neasynora.gr. Ουδέν σχόλιον… Το Google Ελλάδα του Ίντερνετ στην 1η σελίδα στην 3η στήλη, με τίτλο: Περιοδικό – Νέα Σύνορα, γράφει: www.nea-synora.gr / Periodiko.htm – Προσωρινά αποθηκευμένη «Νέα Σύνορα», το γνωστό μαχητικό περιοδικό, που τεκμηριώνει την πολιτική του προς διάφορα πρόσωπα σπουδαιοφανή ή και σπουδαία έστω, με γραπτά κείμενα… Πόθεν έσχες: Στο εξώφυλλό μας η πρασινόμαυρη μονόφθαλμη κουκουβάγια, που φτεροκοπούσε δίπλα και πίσω από τον Ανδρέα Παπανδρέου, με έτοιμη όμως από καιρό τη βαλίτσα στα πόδια της. Έτσι είδαμε τον με καρδιά …λιονταριού και με «δικαιολογημένο» απόλυτα «πόθεν έσχες» Αντώνη Λιβάνη, κι ας ψάχνουν για άλλους στο τέλος του 2012, που ποιος κοροϊδεύει ποιον, δεν θα έρθει ποτέ γι’ αυτόν κανένα: πόθεν έσχες… Το δάνειο: Αδιάντροπο μικροαπατεώνα, έφτιαξε το γιο του ο πατέρας του, μα και την κόρη του και τη γυναίκα του. Βλέπε το πιο απίστευτο κι από τα απίστευτα, στο ηλεκτρονικό τεύχος μας 111 του 2011: Και τα τέσσερα μέλη της οικογένειάς, είναι σφετεριστές κατοχυρωμένων εκδοτικών σημάτων. Αλλά μήπως θυμάστε και το «δάνειο» που έκανε ο Ηλίας Λιβάνης στον Ανδρέα Παπανδρέου, για να αγοράσει ο Ανδρέας μας τη ροζ βίλα της Μιμής; Αλλά τι να τους πεις αυτών των ανθρώπων; Τέτοιοι που είναι, τέτοια δεμάτια τους χρειάζονται. Τα ταμεία: Σας είπα ότι το θέμα είναι διαχρονικό. Τα ταμεία δεν τα κλέβουνε μόνο τώρα, τα κλέβανε ανέκαθεν, κι από το 1951 μέχρι σήμερα… Ο Δήμος Μάρκου Μπότσαρης, σε κάποιο βιβλίο του (μου διαφεύγει ποιο αυτή τη στιγμή), αναφέρει, πως ο Αντώνης Λιβάνης και ο Κώστας Γείτονας, ήταν επιφορτισμένοι με αυτή την «άχαρη» δουλειά!!! Διαχειρίζονταν τα τεράστια κεφάλαια του ΠΑΣΟΚ οι τρεις τους και μπορούσαν να κάνουν αναλήψεις μόνο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Γείτονας και ο Αντώνης Λιβάνης!..

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις ηλεκτρονικών βιβλίων Περιοδικών – Εφημερίδων που κάνουν το γύρο του πλανήτη μας.

Περιοδικό «Νέα Σύνορα», τεύχος 112, χρόνος 42ος, Οκτώβρης - Δεκέμβρης 2011. Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr neasynora@otenet.gr & Valaskantzis@gmail.com Το εκδοτικό σήμα «Νέα Σύνορα» για να προστατεύεται, το έχουμε καταθέσει από το 1970 στο Υπουργείο Εμπορίου «Τμήμα Σημάτων».

&

Ο ποιητής Δημήτρης Βαλασκαντζής

&

ΜΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ… ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΑ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ 35ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΒΑΝΗ. ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΑ: ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ, ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΔΙΑΔΟΧΩΣ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ Α. Α. ΛΙΒΑΝΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΤΗΣΕΙ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΙΣΧΡΩΝ ΚΟΜΠΙΝΩΝ… ΒΛΕΠΕ: «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΤΕΥΧΟΣ 101-102, και το side: www.neasynora.gr ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 111, ΧΡΟΝΟΣ 42ος, ΕΤΟΣ 2011. Οι του περιοδικού «Εικόνες» ξεναγούνται από τον Ηλία Λιβάνη, στον κόσμο του βιβλίου και στην 35χρονη απατεώνων πορεία του εκδοτικού τους οίκου, που …«δημιούργησε» βεβαίως ανέντιμα ο πατέρας τους Αντώνης Λιβάνης, κλέβοντας με συνεργούς τον Γιάννη Καψή και τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο στα μέσα του 1972 από εμάς το κατoχειρωμένο από το 1970 εκδοτικό σήμα μας «Νέα Σύνορα», στο Τμήμα καταθέσεως εκδοτικών σημάτων του τότε Υπουργείου Βιομηχανίας. Να σημειωθεί ότι το περιοδικό μου πρωτο - κυκλοφόρησε αρχές του 1969.

«Γελάει ο μωρός καν γελοίον είδε».

Ο καλοταϊσμένος και καλοθρεμμένος χαμογελαστός κύριος, είναι ο Ηλίας Α. Λιβάνης. Ο άνθρωπος αυτός έκλεψε το σήμα «Μύθος» και εξέδωσε με το σήμα τούτο 70 βιβλία, αν και τον είχαν ειδοποιήσει με Δικαστικό Επιμελητή, πως είναι κατοχυρωμένο το σήμα «Μύθος» και σήμερα ο αναίσθητος αυτός απατεώνας, δίνει συνεντεύξεις και στήνετε για να τον τραβούν φωτογραφίες, λες κι έκανε κανένα κατόρθωμα!!! Στο κείμενο που ακολουθεί οι «παρεμβολές» στο τέλος του κειμένου δικές μας. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΓΔΑ ΛΙΒΕΡΗ.

PΗΟΤΟS: ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΜΥΡΙΛΛΑΣ.

Το βιβλίο αποτελεί παράθυρο στον κόσμο, ένα συναρπαστικό ταξίδι σκέψης. Με συνολικά 5.000 τίτλους οι Εκδόσεις Λιβάνη διεκδικούν μεγάλο μερίδιο των πνευματικών μας περιηγήσεων. Οι «Εικόνες» ξεναγούνται, από τον σημερινό διευθύνοντα σύμβουλο, στον κόσμο του βιβλίου και στην 35χρονη πορεία του εκδοτικού οίκου, που δημιούργησε ο πατέρας του, Αντώνης Λιβάνης. Ανοίγοντας τη γυάλινη πόρτα του Βοξ, το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο στην καρδιά των Εξαρχείων, το οποίο οι Εκδόσεις Λιβάνη έχουν μετατρέψει σε καφέβιβλιοπωλείο, νιώθεις αμέσως τη ζεστή αύρα του χώρου. Την αίσθηση ενισχύουν η χρήση της πέτρας, ο προσεγμένος φωτισμός, τα κλασικά ξύλινα τραπέζια και οι δερμάτινες καρέκλες και, βέβαια, τα βιβλία που υπάρχουν ολόγυρα. «Το Βοξ είναι το μεράκι μας, μια φρέσκια ιδέα προσέγγισης για το αναγνωστικό κοινό, που μπορεί έτσι να πιει τον καφέ του και να δει τα βιβλία μας. Τελευταία, μάλιστα, ο κάτω όροφος έχει διαμορφωθεί σε έναν πολυχώρο για παιδιά». Η πρώτη και στη συνέχεια μόνιμη εντύπωση που αποκομίζει κανείς από τον Ηλία Λιβάνη είναι ότι πρόκειται για έναν σεμνό άνθρωπο, που δεν χρησιμοποιεί την αντωνυμία εγώ. Μπεστ σέλερ όπως ο Κώδικας Ντα Βίντσι, ο Αλχημιστής, Εκατό χρόνια μοναξιάς, Ο κόσμος της σοφίας... έχουν φέρει τον εκδοτικό οίκο στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Άλλωστε η επικαιρότητα, σύμφωνα με τον κ. Λιβάνη, αποτελεί τη λέξη-κλειδί για την επιτυχία τους. Με περίπου 250 τίτλους ετησίως συγκαταλέγονται στους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους, ενώ ο αρχικός πολιτικός προσανατολισμός τους έχει παραχωρήσει τη θέση του σε ένα ευρύτερο πεδίο δράσης, έχοντας εξελιχθεί αρκετά από την περίοδο που ο Αντώνης Λιβάνης είχε τη διεύθυνση: «Αποτελεί επιλογή της αδελφής μου και δική μου. Ήταν το 1981, εγώ ήμουν τότε φοιτητής της Νομικής, όταν ο πατέρας μου μας ζήτησε να αναλάβουμε τον εκδοτικό οίκο, μιας και εκείνος ήθελε να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα. Μας παρέδωσε, λοιπόν, μια μικρή επιχείρηση, η οποία συμπλήρωνε τον ένατο χρόνο της και εξέδιδε περίπου 20 τίτλους ετησίως οι οποίοι, όντως, στην πλειοψηφία τους είχαν σχέση με την πολιτική. Εμείς, όμως, διαπιστώσαμε πως υπήρχαν τότε μια σειρά από σημαντικά βιβλία και ρεύματα που στην Ελλάδα ήταν ακόμη άγνωστα. Έτσι διευρύναμε τους ορίζοντές μας και ασχοληθήκαμε με μυθιστορήματα, με παιδική λογοτεχνία, με βιβλία που έχουν να κάνουν με τέχνη, επιστήμη κ.ά. Ήμασταν νέοι άνθρωποι με ανησυχίες, θέλαμε να χαράξουμε τη δική μας γραμμή εξελίσσοντας αυτό που μας παρέδωσε ο πατέρας μας». Το όνομα του Αντώνη Λιβάνη αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών. Είναι γνωστός ως ο άνθρωπος πίσω και δίπλα

στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η πορεία του είναι λίγο-πολύ γνωστή, κυρίως όμως χαρακτηριστική της δύναμης του πνεύματος και του χαρακτήρα ενός ευφυούς και αυτοδημιούργητου ανθρώπου. Κατάγεται από τα Καλάβρυτα και μεγάλωσε στην Πάτρα σε ένα αστικό περιβάλλον. Από μικρός ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και πάντα στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αγωνίστηκε στην Αντίσταση, καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Γερμανούς, όμως γλίτωσε λόγω των ισχυρών συγγενών και φίλων του. Μετά τον πόλεμο ο Αντώνης Λιβάνης, που στο μεταξύ είχε εισαχθεί στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Αθηνών, θα ανοίξει τυροκομείο στην Πάτρα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα βιοποριστικά προβλήματα της μετακατοχικής εποχής. Η σχέση του, όμως, με την πολιτική θα είναι πάντα στενή. Το 1956 παντρεύεται την Κατερίνα Κατέχου και αποκτούν τη Γιώτα και τον Ηλία. Η γνωριμία του το 1962 με τον Γεώργιο Παπανδρέου, σε μια επίσκεψη του τελευταίου στην Πάτρα, αποτελεί σταθμό στη ζωή του. Το 1963 θα συνδεθεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μεταξύ τους θα διαπιστωθεί ταύτιση απόψεων και θα αναπτυχθεί μια μεγάλη φιλία. Το 1964 αναλαμβάνει διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα, που ήταν τότε υπουργός Συντονισμού, και η τετραμελής οικογένεια Λιβάνη μετακομίζει στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της επταετίας συνελήφθη περνώντας συνολικά 5,5 χρόνια σε φυλακές και εξορία, με μεσοδιαστήματα ελευθερίας. Την περίοδο εκείνη η οικογένεια Λιβάνη αναγκάστηκε να εκποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να επιβιώσει. Μετά την επιστροφή του από την εξορία, το Πάσχα του 1972, δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο. Η εμπλοκή του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου οδήγησε στο ανελέητο κυνηγητό από το καθεστώς με εντολή να συλληφθεί πάση θυσία. Εκείνος, όμως, κατάφερε να διαφύγει στη Ρώμη. Εκεί θα συναντήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και θα μείνει φιλοξενούμενος, μέχρι τη μεταπολίτευση, σε φιλικά σπίτια, μεταξύ αυτών και της Αμαλίας Φλέμιγκ. Το 1981 έγινε διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου και από το 1993 μέχρι το 1996 υπουργός Επικρατείας και με αρμοδιότητες υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ. «Ήταν το 1972, ότι είχε επιστρέψει από την εξορία, όταν αποφάσισε μαζί με δύο στενούς φίλους, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον Γιάννη Καψή, να δημιουργήσουν έναν εκδοτικό οίκο που έφερε τότε την ονομασία Νέα Σύνορα. Το έκαναν για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και προκειμένου να αποκτήσουν ένα γραφείο για τις αντιστασιακές τους συναντήσεις. Τα πρώτα βιβλία που εξέδωσαν ήταν κυρίως πολιτικού περιεχομένου, όπως CIA - Η αόρατη κυβέρνηση, Αν ο ήλιος πεθάνει, της Οριάνα Φαλάτσι, Οι δολοφόνοι, του Ελίας Καζάν... Έπειτα όμως από τη μεταπολίτευση ξεκινά, θα έλεγα, η πραγματική πορεία του εκδοτικού οίκου». Σε αυτό το διάστημα έχουν αποχωρήσει οι Γιάννης Καψής και Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, για να ακολουθήσουν ανεξάρτητες πορείες στον χώρο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Ο Αντώνης Λιβάνης ανέλαβε μόνος του τον οίκο τον οποίο διηύθυνε από το 1975 μέχρι το 1981, εκδίδοντας, κυρίως, βιβλία συγγραφέων και διανοητών από τον χώρο της Αριστεράς, όπως ο Λατινοαμερικάνος Ζόρζε Αμάντο και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Στο διάστημα αυτό ο οίκος μετονομάστηκε σε Εκδόσεις Λιβάνη. Εικόνες: Πώς καταφέρατε από το 1981 να πολλαπλασιάσετε τον αριθμό των τίτλων από 20 σε 250 ετησίως;

Ηλίας Λιβάνης: Δεν έχει σημασία μόνο ο αριθμός των τίτλων που εκδίδεις αλλά και το μέγεθος του βιβλίου και κυρίως η απήχησή του. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι έχουμε καταφέρει να είμαστε εξαιρετικά επίκαιροι. Ποιες είναι οι ενέργειες - σταθμοί στην ανάπτυξη της επιχείρησης; Όταν αποφασίσαμε το 1996 να πάρουμε την παραγωγική διαδικασία στα χέρια μας. Δημιουργήσαμε, δηλαδή, δική μας εκτυπωτική εταιρεία, ατελιέ..., που στεγάζονται σε κτίριά μας στον Βοτανικό. Πετύχαμε έτσι μεγάλη ταχύτητα και χαμηλό κόστος. Την ίδια χρονιά, επίσης, ασχοληθήκαμε με τις multimedia εκδόσεις κυκλοφορώντας τα πρώτα ελληνικά CD-ROM. Η δεύτερη, θεωρώ, στρατηγικής σημασίας απόφαση ήταν όταν στις αρχές του 2001 η εταιρεία εισήχθη στο Χρηματιστήριο. Τι ποσοστό διατηρείτε σήμερα. Το 80%. Είμαστε μια οικογενειακή επιχείρηση και έτσι σκοπεύουμε να παραμείνουμε. Πόσους τίτλους εκδώσατε μέχρι τώρα; Περίπου 5.000 από 4.500 συγγραφείς. Μια πρόσφατη εκδοτική σας κίνηση; Πέρυσι μπήκαμε και στον χώρο των φροντιστηριακών βιβλίων, ενώ τώρα κυκλοφορούμε μια παιδική εφημερίδα σε 50.000 αντίτυπα, η οποία διανέμεται δωρεάν. Ένα καλό βιβλίο από μόνο του είναι αρκετό για την επιτυχία; Η επιτυχία αποτελεί συνάρτηση δύο παραγόντων: ένα καλό βιβλίο αλλά και η κατάλληλη στιγμή, η συγκυρία. Και πώς την αντιλαμβάνεστε τη στιγμή; Ένας εκδότης πρέπει να γνωρίζει τις τάσεις της κοινωνίας, ακόμη και το χρώμα που είναι στη μόδα. Πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή το κέντρο της εκδοτικής δραστηριότητας; Στις ΗΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής, αλλά και οι μεγάλοι διανοητές της εποχής μας, είναι εκεί. Στην Ελλάδα σήμερα ο τίτλος του συγγραφέα έχει λίγο παρεξηγηθεί. Άνθρωποι από διάφορους χώρους εκδίδουν ένα βιβλίο και χρίζονται συγγραφείς. Αποτελεί ένα απωθημένο των Ελλήνων και ποια η αξία όλων αυτών των πολυποίκιλων εκδόσεων; Αυτό είναι αλήθεια. Όχι, σαφώς και δεν έχουν όλα αυτά τα βιβλία την ίδια αξία. Οι Έλληνες είναι πολυγραφότατοι, κάθε χρόνο φτάνουν σε εμάς 1.500 χειρόγραφα. Μέσα απ’ αυτά αναδεικνύονται μόνο περίπου 20 νέοι συγγραφείς που έχουν ταλέντο. Το αναγνωστικό κοινό προτιμά την ξένη ή την ελληνική λογοτεχνία; Την τελευταία πενταετία πιστεύω πως η ελληνική διανόηση έχει κατακτήσει το κοινό. Και ποιοι αποτελούν τους αναγνώστες; Οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία με ποσοστό 65% και οι άνδρες με 35%, ενώ περισσότερο προτιμούν τα μυθιστορήματα. Ποια είναι η επικρατούσα τάση; Επειδή ο κόσμος σήμερα είναι γρήγορος, δεν θέλει βιβλία στα οποία πρέπει να αφιερώσει πολύ χρόνο, θα έλεγα ότι αρέσουν τα βιβλία σε «κινηματογραφικό» στυλ. Πότε ένα βιβλίο στην ελληνική αγορά χαρακτηρίζεται μπεστ σέλερ; Πρέπει να πουλήσει τουλάχιστον πάνω από 20.000 αντίτυπα. Πολλοί, όμως, προσδίδουν στην εμπορική επιτυχία μια αρνητική ποιοτικά διάσταση. Όταν ένα βιβλίο έχει επιτυχία, σημαίνει ότι έχει κάτι να δώσει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν ποιοτικά βιβλία που δεν έχουν εμπορική επιτυχία και γιατί;

Ναι, επειδή είναι είτε δυσκολονόητα ή κυκλοφόρησαν σε λάθος στιγμή. Τι είναι το πιο σημαντικό σε ένα βιβλίο; Η διαχρονικότητα. Σε κάθε εποχή να βρίσκει κανείς κάτι διαφορετικό και επίκαιρο. Εκτός από τον συγγραφέα και το βιβλίο τι άλλο παίζει ρόλο; Ο επιμελητής του. Οι επιμελητές είναι οι αφανείς ήρωες, η ψυχή της έκδοσης. Η φιλοσοφία σας; Οποιοσδήποτε διαβάζει, ακόμη και εικονογραφημένα, μπορεί κάποια στιγμή να μεταπηδήσει σε ένα άλλο αναγνωστικό επίπεδο. Η περίοδος που διανύουμε θεωρείται ευνοϊκή για τον εκδοτικό χώρο; Τη δεκαετία του ’90 υπήρξε μια μεγάλη έκρηξη πολιτιστική, που είχε θετικό αντίκτυπο και στον χώρο του βιβλίου. Στη δεκαετία που διανύουμε σημειώνεται πτώση. Η εξήγηση είναι απλή: σε περίοδο οικονομικής ύφεσης διαπιστώνεται πολιτιστική στασιμότητα. Αυτά είναι αλληλένδετα. Μια μεγάλη πρόκληση; Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να προβάλλει τους Έλληνες συγγραφείς στο εξωτερικό. Θέλετε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Ναι, υπάρχει στο αίμα... αλλά όσο ισχύει το ασυμβίβαστο δεν το επιχειρώ. Μια ανάμνησή σας από τον Ανδρέα Παπανδρέου; Όταν μαζί με την αδελφή μου πήγαμε στο σπίτι του στο Καστρί το 1992 και μας παρέδωσε κείμενά του πάνω στην οικονομία προκειμένου να τα εκδώσουμε. Το συγκεκριμένο βιβλίο κυκλοφόρησε μόνο στα αγγλικά. Ήταν μεγαλοφυής, είχε την ικανότητα να ανεβάζει και να κατεβάζει το επίπεδο της συζήτησης ανάλογα με τον συνομιλητή του. Η μορφή του πατέρα σας πόσο ήταν καθοριστική για την πορεία σας; Ήταν και είναι πάντα δίπλα μας για να μας συμβουλέψει. Ξέρετε είναι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να δίνει συμβουλές χρησιμοποιώντας παραδείγματα, οπότε έχω ακούσει άπειρες ιστορίες (γέλια). Τον πατέρα μου τον γνώρισα τα τελευταία έντεκα χρόνια, από το 1996 που τυπικά αποσύρθηκε. Τότε τον ανακάλυψα... γνώρισα έναν άνθρωπο σοφό, γλυκό, σταθερό, με ιδανικά. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του; Δεν αλλάζει άποψη αν πιστεύει σε κάτι. Όσο ήταν στην κυβέρνηση, μας είχε απαγορέψει την οποιαδήποτε επαφή με το Δημόσιο. Μια έντονη στιγμή από εκείνον; Τον θυμάμαι στις φυλακές Αιγίνης, ήταν το 1969, ήμουν 11 ετών. Πήγα στο επισκεπτήριο με τη μητέρα μου, όταν τον αντίκρισα πίσω από το πλέγμα φώναξα: «Περίμενε, θα φέρω μια πένσα να κόψω το σύρμα...». Στους άμεσους συνεργάτες σας ανήκει και ένας πολιτικός, ο Κώστας Λαλιώτης. Θα λέγατε ότι γνωρίζει από καλά βιβλία; Ο Κώστας Λαλιώτης είναι ένας έξυπνος και εύστροφος άνθρωπος, που είναι γνώστης και έχει εμπειρία στον εκδοτικό χώρο. Προσωπικότητες που σας εντυπωσίασαν; Ο Μίκης Θεοδωράκης. Εκδώσαμε πρόσφατα την αυτοβιογραφία του και πέρασα πολλές ώρες μαζί του. Ακόμη ο Πάουλο Κοέλο και ο Γιοστέιν Γκάαρντερ. Ξέρετε, οι σημαντικοί άνθρωποι είναι και οι πιο σεμνοί. Εσείς τι είδους βιβλία προτιμάτε; Μου αρέσουν περισσότερο τα ιστορικά βιβλία και τα μυθιστορήματα. Όταν ήμουν μικρός, είχα παθιαστεί με τον Ιούλιο Βερν. Ποιο είναι το μότο σας;

Όταν επιθυμείς κάτι είτε επαγγελματικά είτε σε προσωπικό επίπεδο και εργαστείς πολύ σκληρά, θα το αποκτήσεις. Συμφωνείτε, δηλαδή, με τον συγγραφέα σας Πάουλο Κοέλο, ο οποίος στον Αλχημιστή υποστηρίζει ότι όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις; Ναι, είναι η αλήθεια της ζωής! Τι έχουμε να απαντήσουμε: Κατ’ αρχή ρωτάμε: Πόσα από αυτά τα βιβλία έχουν διαβάσει οι ίδιοι; Ο πατέρας τους όταν ρωτήθηκε είπε: κανένα!.. Ο σημερινός διευθύνον σύμβουλος είναι το γνωστό «θλιβερές γεγονός», που γελάνε και οι κότες; Αυτό μάλιστα, είναι: θλιβερές γεγονός... Αλλά, τι εφεύρεση είναι αυτή, όταν κάποιον τον θεωρείς και τον φωνάζεις βλάκα, να ψάχνεις για αστείες θέσεις με ηχηρούς τίτλους, για να τον …τοποθετήσεις; Στο Google Ελλάδα στο Ίντερνετ υπάρχει στην ιστοσελίδα των Λιβάνηδων: livanis – nea synora, είδηση – καταχώρηση, που μιλάει για τιμητικές βραδιές λογοτεχνών που καθιέρωσαν οι Λιβάνηδες κάθε Πέμπτη. Αυτά πια είναι τετριμμένα: Μας αντιγράφουν με καθυστέρηση τριάντα χρόνων. Άρχισαν με τις εκδόσεις βιβλίων, συνέχισαν με εκδόσεις περιοδικών και τώρα μετά τριάντα χρόνια με τιμητικές βραδιές για λογοτέχνες πεζού λόγου. Τόση καθυστέρηση έχει ειδικά το «ευτελές γεγονός». Είναι γνωστό πως δεν έχουν σε εκτίμηση την ποίηση. Νομίζω ότι φταίει η ταμαχιάρα διάθεσή τους να μαζεύουν όσα περισσότερα λεφτά μπορούν και να απασχολούνται σαν τους αργυραμοιβούς να τα μετρούν και να τα ξαναμετρούν. Δεν παίρνει κανείς τίποτα μαζί του, πάρτε το χαμπάρι… Δεν είναι και σε θέση οι άνθρωποι αυτοί να καθιερώσουν κάτι δικό τους, όλο αντιγραφές είναι, τίποτα δικό τους! Κι ενώ όλα όσα πραγματοποιούν είναι για παράδειγμα προς αποφυγήν, προσπαθούν με αντιγραφές να πλύνουν και να ξεπλύνουν το λερωμένο όνομά τους με την τίμια αντιστασιακή στάση μου επί δικτατορίας και του Αντώνη Λιβάνη και του Γιάννη Καψή, που λάκισαν επί Δικτατορίας και διασκέδαζαν στο εξωτερικό. Προβοκάτσια; Που να ξέρω; Μου αφαιρέσουν από το χέρι το όπλο (τα «Νέα Σύνορα») με τα οποία πολεμούσα το θηρίο του φασισμού ή εν πάση περιπτώσει βρήκαν τη σερμαγιά έτοιμη και μου κλέψανε το σήμα του περιοδικού μου, το όπλο που είχα κι αντιστεκόμουνα.

Τεύχος 23-24, σελ.: 112

Μάλιστα κ. …διευθύνοντα σύμβουλε!.. Αλλά που ήτανε ο πατέρας σου τo 1973 με το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου, όταν εγώ κινδύνευα να χάσω το λιγότερο το ψωμί μου από τον ΟΤΕ όπου εργαζόμουνα και το περισσότερο τη ζωή μου, μια που κυκλοφόρησα με ΟΧΙ στην προμετωπίδα του 23/24 περιοδικού μου «Νέα Σύνορα»; Στο εξωτερικό ήτανε ή στην Ελλάδα και έκανε το κοροΐδο κι είπε από μέσα του σ’ ευχαριστώ Βαλασκαντζή, που μου φτιάνεις καλό προφίλ στον όνομα της επιχείρησής μου!.. Ορίστε και το περιοδικό που ανέβασα τη φήμη του στα ύψη, για να το βρούνε της αρεσκείας τους και να μου το κλέψουνε… Δεν χρησιμοποιεί την αντωνυμία εγώ γιατί είναι το παιδί του μπαμπά του. Χωρίς το μπαμπά τους δεν θα υπήρχαν. Και κοιτάτε ποιοι θέλουν να με κληρονομήσουν, ποιοι θα «κληρονομήσουν» το τιμημένο κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα»!!! Πράγματι το όνομα του Αντώνη Λιβάνη αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών. Είναι γνωστός ως ο άνθρωπος πίσω και δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ποτέ μπροστά. Είχε επάξια τη θέση ενός πιστού λακέ… Μετά τον πόλεμο ο Αντώνης Λιβάνης, που στο μεταξύ είχε εισαχθεί στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Αθηνών, θα ανοίξει τυροκομείο στην Πάτρα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα βιοποριστικά προβλήματα της μετακατοχικής εποχής. Δεν μας λένε όμως, πότε ήταν εισπράκτορας των λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αχαΐας, χωρίς αυτό βέβαια να είναι μομφή και πότε είχε την επιχείρηση διανομής βιβλίων στην επαρχεία. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, η κλεψιά είναι ντροπή… Αλήθεια το τυροκομείο στην Πάτρα τι απέγινε, γιατί το χάλασε. Ασφαλώς θα μου πείτε πως Τυροκομείο και Ανωτάτη Εμπορική δεν ταιριάζουν. Δεν ξέρω αν ταιριάζει με την Πολιτική… Μας λέει ακόμα πως ο πατέρας τους, τους ζήτησε να αναλάβουνε τον εκδοτικό οίκο, μιας και εκείνος ήθελε να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα. Δεν μας λέει μόνο ποια πολιτική καριέρα εννοεί, αυτή του πίσω και δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου; Ρωτάμε; Ποιον εκδοτικό οίκο δημιούργησε; Αυτόν που καταπάτησε με συνεταιράκια τον Γιάννη Καψή και τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο από εμένα; Το περιοδικό μας «Νέα Σύνορα» που με τη αντιστασιακή στάση του έγινε αιτία το 1972 να απαγορεύσει την κυκλοφορία του η Χούντα, μα που και τότε συνεχίσαμε να το εκδίδουμε και τρέχανε τα όργανα της «τάξεως» να μαζέψουν από τα βιβλιοπωλεία και τα περίπτερα τα τεύχη μας με το πολύ καλό όνομα. Και κοιτάτε …συμπτώσεις: το 1972 απαγόρευσε η Χούντα την κυκλοφορία του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα» και τον ίδιο χρόνο ο Λιβάνης, ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Καψής, κλέβουνε τον τίτλο μου για να εκδώσουν βιβλία ουδέτερα!.. Στο Πολυτεχνείο λάβαμε όλοι μέρος και δεν λακίσαμε στο εξωτερικό, να κάνουμε κρουαζιέρα «αντίστασης» και επί του ασφαλούς, καλοχορτάτοι και ασφαλισμένοι. Το 1981 ο Αντώνης Λιβάνης έγινε (πώς έγινε;) διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου και από το 1993 μέχρι το 1996 υπουργός Επικρατείας και με

αρμοδιότητες υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ. Μ’ αυτό το: έγινε, μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Πώς έγινε; Τον ψήφησε ο ελληνικός λαός; Εγώ ξέρω πως την μόνη φορά που έβαλε υποψηφιότητα σε βουλευτικές εκλογές ο πατέρας τους, έφαγε μαύρο που πήγε καπνός. Έτσι με το έγινε, γίνεται ο καθένας υπουργός, όπως κι εσύ έγινες διευθύνον σύμβουλος και μάλιστα με κλεμμένο εκδοτικό σήμα, και που με τον ίδιο τρόπο έγιναν η μητέρα σου και η αδερφή σου Εκδότες, με κλεμμένες εκδοτικές φίρμες!.. Δεν καταλαβαίνω, εκδοτικός οίκος «Νέα Σύνορα» υπήρχε από το 1969, ο δικός μας. Γιατί καταπάτησαν το εκδοτικό γνωστό σήμα μας το 1972 και δεν εύρισκαν μια άλλη ονομασία, όταν μάλιστα διαμαρτυρηθήκαμε και φτάσαμε μέχρι τα δικαστήρια; Το 1972 που η Χούντα ήθελε πάση θυσία να συλλάβη τον Αντώνη Λιβάνη και δεν τον εύρισκε, του ενέκρινε μαζί με τους δύο άλλους καταζητούμενους, να αποκτήσουν και να χρησιμοποιούν σε γνωστή διεύθυνση στο κέντρο της Αθήνας, το εκδοτικό μου σήμα «Νέα Σύνορα!!! Εδώ σκέφτεται κανείς, βάζει με το νου του, πράγματα ανατριχιαστικά… Τι αντιστασιακοί ήταν αυτοί που κάρφωναν στην πλάτη μου, εμένα του καταδιωκόμενου, το μαχαίρι που υποτίθεται …προόριζαν για τους Δικτάτορες; Κι αφού μετονομάστηκε σε Εκδόσεις Λιβάνη ο …οίκος σας Νέα Σύνορα, γιατί δεν πάψετε κλεφταράκο μας, να χρησιμοποιείται το δικό μου κατωχειρωμένο σήμα «Νέα Σύνορα», πράγμα που μου είχε υποσχεθεί πολλές φορές ο πατέρας σου από τηλεφώνου και δια ζώσης; Σε λέω κλεφταράκο, γιατί αν σε πω κλέφτη, τότε πως θα πω τον πατέρα σου Αντώνη Λιβάνη, τον Γιάννη Καψή, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και άλλους πολλούς απατεώνες; Ο Γιάννης Καψής, αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών επί Ανδρέα Παπανδρέου, που συνέπραξε δια της αδερφής του Έλλης Καψή - Παρασκευοπούλου και με τον Αντώνη Λιβάνη και τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, στο σφετερισμό του κατοχυρωμένου εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα», μας βεβαιώνει ενόρκως σε κατάθεσή του, πως: η κατάθεση του σήματος στο Υπουργείο Εμπορίου, Τμήμα καταθέσεως σημάτων, δεν διασφαλίζει κατ’ ανάγκη και την αποκλειστική χρήση του καταθέτη!!! Τους γνωρίζει όλους το Πανελλήνιο… Θέλετε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Ναι, υπάρχει στο αίμα... Θέλει δηλαδή να είναι πίσω και πλάγια σε ανθρώπους που έχουν εξουσία, και να του φέρνουν κάποια Δήμητρα ή όπως αλλιώς λέγεται. Δηλαδή λακές, όπως ο μπαμπάς του. Το αίμα!!! Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μεγαλοφυής, είχε την ικανότητα να ανεβάζει και να κατεβάζει το επίπεδο της συζήτησης ανάλογα με τον συνομιλητή του. Και ρωτάμε εμείς: Σε ποιο επίπεδο μιλούσε με τον πατέρα σου Ηλία Λιβάνη; Ή γι’ αυτό μπορούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, να συνεννοείται με τον πατέρα σου; Να σου κάνουμε κι εμείς, τα ορίτζιναλ «Νέα Σύνορα» μία ερώτηση κύριε «θλιβερές γεγονός»: Αφού έχετε εκδώσει 5000 βιβλία και παρουσιάζετε ένα μεγάλο μερίδιο των πνευματικών μας περιηγήσεων, μια πολύ σοβαρή εκδοτική παρουσία δηλαδή, γιατί στην είσοδο του βιβλιοπωλείου σας που έχετε συστεγαστεί με τις Κυπριακές εκδόσεις «ΜΑΜ», στη «Στοά του βιβλίου» έχετε μοστράρει ταμπέλα με

τα τρία εκδοτικά σήματα που εσύ και η οικογένειά σου έχετε κλέψει; Δεν αντιλαμβάνεστε πως η πράξη αυτή σας υποβιβάζει σε ανθρώπους του πεζοδρομίου; Βλέπε και ηλεκτρονικό τεύχος 111 έτους 2011. Αναφέρομαι στα κλεμμένα εκδοτικά σήματα: «Νέα Σύνορα», «Κλειδί», «Μύθος». Ακόμα και σήμερα οι Λιβάνηδες διαφημίζουν τα κλεμμένα από αυτούς εκδοτικά σήματα στη «Στοά του βιβλίου»!..

&

&

Προς τις Εκδόσεις ΜΑΜ Κι εσείς οι τίμιοι Κύπριοι του Μ.Α.Μ., που συστεγάζεστε στη «Στοά του Βιβλίου» στην Αθήνα με την Α. Α. Λιβάνη (για μήπως συνεργάζεσθε κι όλας;) τι τις θέλετε τέτοιες συχνωτίσεις με τέτοιους απατεώνες; Δεν σας φτάσανε τα τόσα δεινά του λαού σας, θέλετε κι άλλα; Θέλετε να σας πούνε πως συνεργαζόμενοι με απατεώνες, πως δεν μπορεί παρά να έχετε και σεις κάποια μερίδα από τις αρπαχτές που έχουν κάνει οι …συγκάτοικοί σας. Αλλά το γεγονός και μόνο πως στην πόρτα σας διαφημίζονται από εσάς και τους Λιβάνηδες τρία κλεμμένα εκδοτικά σήματα, τα «Νέα Σύνορα», το «Κλειδί» και ο «Μύθος» είναι υπεραρκετό για να σας βγάλουν αγανιά… Εμείς σας ξέρουμε για τίμιους ανθρώπους, έχουμε συνεργαστεί παλιά μαζί σας, προσέξτε, γιατί όποιος «κοιμάται» με στραβούς το πρωί αλλιθορίζει… Τόσα χρόνια δεν έφτασε στ’ αυτιά σας τίποτα, για την Οικογένεια αδίστακτων απατεώνων – τους Λιβάνηδες;

&

Ούτε την ιερή υπόθεση της Κύπρου δε σεβάστηκαν, έτρεξαν σαν και άλλους απατεώνες να στήσουν επιχείρηση offshοre και μάλιστα με το κλεμμένο εκδοτικό σήμα μας «Νέα Σύνορα»!.. Ιδού:

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΜΙΚΡΗ ΜΕΡΙΔΑ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΣ

Τι θέλουν επί τέλους και δίνουν συνεντεύξεις με τόσο προκλητικά δημοσιεύματα οι απατεώνες Λιβάνηδες; Πασίγνωστο σ’ όλους που γνωρίζουν γράμματα, πως ποτέ δεν είχανε ή δεν έχουν απορροφήσει στην με τις ΠΕΝΤΕ εκδοτικές αλληλοδιαδόχως επωνυμίες της πρώτης νόμιμης επιχείρησής τους, που ήταν ετερόρρυθμη εταιρία με την επωνυμία «Α. Αντ. Λιβάνη & ΣΙΑ Ε.Ε.» και υπό τον διακριτικό τίτλο, το κλεμμένο από εμένα εκδοτικό κατοχυρωμένο σήμα μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», που είχε την έδρα του στην Αθήνα, οδός Σόλωνος αρ. 94. Άλλαξαν οι Λιβάνηδες και χρησιμοποιούν δίκην κακοποιών τα ΠΕΝΤΕ παρακάτω ονόματα, παρασέρνοντας και τη «Νέα Σύνορα ΕΠΕ» του 1972!.. Τι βγαίνουν και κορδώνονται και μας προκαλούν οι παλιοκλέφτες; Επειδή τους έκαναν «χάρη» οι δικαστές: α) Η κ. Ειρήνη Αθανασίου, Πρόεδρος Εφετών τότε, σήμερα αρεοπαγίτης(!!!), β) Ο κ. Ανδρέας Ξένος, Εφέτης Εισηγητής και 3) Ο κ. Αθανάσιος Καγκάνης, Εφέτης (του 13ου τμήματος) του Εφετείου Αθηνών όλοι τους, και χάρισαν με την Απόφαση (227/2006) που εξέδωσε το δικαστήριό τους με όργιο κακοδικίας την υπόθεσή μου στους Λιβάνηδες και στον Άρειο Πάγο που «πήγα», μου υφάρπασαν την υπογραφή οι δικηγόροι μου: Ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, οδός Σόλωνος 92, Αθήνα και ο βοηθός του δικηγόρος κ. Κυριάκος Παπανικολάου, μ’ αποτέλεσμα να μην παραστώ και να απορρίψει ο Άρειος Πάγος την αναίρεση που ζητούσα. Όσο για την κακοδικία που κατέφυγα στο Ειδικό Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας του Συμβουλίου Επικρατείας, με δικηγόρο τον κ. Δημήτρη Μάντεση – Θανασούλα, «αμέλησε» τον επαναπροσδιορισμό της υπόθεσής μου παρ’ όλες τις ενοχλήσεις μου, που λόγω των εκλογών είχε περάσει ο χρόνος υποβολής επαναπροσδιορισμού της υπόθεσής μας: είχε δηλαδή περάσει η τετράμηνη προθεσμία υποβολής της!.. Για καλό και για κακό κρατήστε τα ονόματά τους, και των δικαστών και των δικηγόρων, να τα θυμάστε γιατί μπορεί να πέσετε πάνω τους με υπόθεσή σας, ο θεός να σας φυλάει. Γιατί δεν πιστεύω πως είμαι η μόνη αμαρτία τους, η μόνη στη σταδιοδρομία τους κακοδικία.

&

ΟΡΓΙΟ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ Στις 9-2-1999, για να συνδεθούμε με τα προηγούμενα, πήγα με τη δικηγόρο μου δα Μαρία Κοσσίδα στα Δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, για να καταθέσω αντίγραφο της υπ’ αριθ. 5257-Β/30-4-1991 Έκθεσης Επίδοσης, εγγράφου του Υπουργείου Εμπορίου προς τον Ηλία Α. Λιβάνη, που αφορούσε την απόρριψη της αιτήσεώς του για κατοχύρωση του σήματος «Μύθος» στο όνομά του (βλ. 1 ο τόμο «Εγώ τα Νέα Σύνορα», σελ. 871 έως 902). Εκεί «ξανάκουσα» πως ο Αντιεισαγγελέας Εφετών Αθηνών κ. Μιλτιάδης Π. Ανδρειωτέλλης, με την υπ’ αριθ. 630/97 Διάταξη που εξέδωσε, έκανε εν μέρει δεκτή την Προσφυγή που ίσχυσα κατά της Η96/18167/74/97 Διάταξης του Αντιεισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Β. Παππαδά, που απάλλασσε των κατηγοριών τον δικηγόρο Παναγιώτη Ζαχόπουλο (βλ. 1 ο τόμο «Εγώ τα Νέα Σύνορα», σελ. 888 έως 889). Την πρωτιά βέβαια την διεκδικεί ο τέως δικηγόρος μου Γεώργιος Δήμας, όταν, πριν από τη Διεξαγωγή της 3-4-1998 μου γνώρισε πως: — Χου, χου, ο Αντιεισαγγελέας Εφετών Αθηνών, έκανε δεκτή την Προσφυγή σου... Θα καθίσει στο σκαμνί ο Ζαχόπουλος... (Βλ. 1ο τόμο «Εγώ τα Νέα Σύνορα», σελ. 351.) Στη Διάταξή του αυτή ο πιο πάνω Αντιεισαγγελέας Εφετών Αθηνών, δεν εξέτασε τις απειλές που εκτόξευσε εναντίον μου ο δικηγόρος Παναγιώτης Ζαχόπουλος κατά τη διάρκεια της Διεξαγωγής Εμμάρτυρων Αποδείξεων της 27-10-1995 [όταν είπε στον Εισηγητή κ. Ηλία Γιαρένη: «Αφήστε τον να τα καταθέσει και θα δείτε τι θα πάθει» και του ζητούσε επίμονα να διατάξει να με συλλάβουν και να με οδηγήσουν στο Αυτόφωρο, λόγω διατάραξης συνεδρίας και η τότε δικηγόρος μου, η κ. Άννα Μπίτζιου να σιωπά, να μην αντιδρά ούτε κατ’ ελάχιστον (βλ. φυλ. εφ. «Νέα Σύνορα» Νο 55/1-2-1996 και 1ο τόμο: «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», ιστόρημα, Αθήνα 1999, σελ.

311 έως 315)], ούτε την απειλή κατά της ζωή μου, την οποία έστειλε μέσω του τότε δικηγόρου μου κ. Γ. Δήμα, (βλ. φυλ. εφ. «Νέα Σύνορα» Νο 56/16-2-96 και 1ο τόμο «Εγώ τα Νέα Σύνορα», σελ. 321 έως 327), γιατί οι δύο παραπάνω περιπτώσεις είχαν παραγραφεί λόγω τριμήνου. Υπέβαλα δηλαδή την καταγγελία, μετά την παρέλευση τριμήνου. Όσο για τον άδικο θάνατο του Απόστολου Γιαννάκη, ο ίδιος Εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Β. Παππαδάς, που του ανατέθηκε η διερεύνηση των καταγγελιών μου, αναφέρει με το Η96/18167 έγγραφό του στον Εισαγγελέα Εφετών, ότι δεν άσκησε ποινική δίωξη, αλλά έθεσε την καταγγελία μου στο Αρχείο, διότι ο θάνατος του Απόστολου Γιαννάκη, ο φ ε ί λ ε τ ο σ ε π α θ ο λ ο γ ι κ ά α ί τ ι α!.. Είδε λοιπόν παθολογικά αίτια, ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Β. Παππαδάς, και δεν είδε την αιτία του εμφράγματος που ολοφάνερα προερχόταν από τ ο ι σ χ υ ρ ό πρεσάρισμα που του έκανε ο Παναγιώτης Ζαχόπουλος, μα και τον ακατανίκητο φόβο που ενέσπειρε στον Απόστολο Γιαννάκη, το φόβο που του δημιούργησε στο μυαλό του, πως θα χάσει τη δ ο υ λ ε ι ά τ ο υ, δ ε ν τ α ε ί δ ε ! Και δεν είδε – πώς να δεχτώ το άδικο από έναν Αντιεισαγγελέα Πρωτοδικών μάλιστα – και τ η ν Ε ξ ύ β ρ ι σ η π ο υ ή τ α ν ε ν τ ό ς τ ρ ι μ ή ν ο υ ! Έτσι, α π α λ λ ά σ σ ε ι τον δικηγόρο Παναγιώτη Ζαχόπουλο! Ντροπή κ. Β. Παππαδά... Αντίθετα, ο Αντιεισαγγελέας Εφετών Αθηνών κ. Μιλτιάδης Π. Ανδρειωτέλλης, είδε την Εξύβριση και τη στέλνει στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, παραγγέλλει δε

να μου επιδοθεί η παραπάνω 630/97 Διάταξή του. Μάταια όμως, γιατί οι ίδιες « α ό ρ α τ ε ς » δ υ ν ά μ ε ι ς – για να μην πω: σ κ ο τ ε ι ν έ ς, που προσπάθησαν ν α π ρ ο σ τ α τ έ ψ ο υ ν τον δικηγόρο κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλο, «εκδίδοντας» τη Διάταξη του κ. Β. Παππαδά, οι ίδιες δυνάμεις φρόντισαν να μη λάβω τη Διάταξη του κ. Ανδρειωτέλλη. Μάλιστα... Δεν την έλαβα παρά μόνον όταν έδωσα 20 χιλιάδες δρχ. και πήρα στις 18-2-1999, ακριβή αντίγραφα όλης της Δικογραφίας!!! Στον Αντιεισαγγελέα Πρωτοδικών Β. Παππαδά κ α ι σ τ η β ι α σ ύ ν η τ ο υ να στείλει το θάνατο του Απόστολου Γιαννάκη στο Αρχείο, θα επανέλθουμε... Η Εξύβριση παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών και μετά από προανάκριση που πραγματοποίησε η Αντιεισαγγελέας Πλημμελειοδικών κ. Ελένη Καρκαμπούνα, αποφαίνεται στην εισηγητική έκθεσή της, πως η εξύβριση δ ε ν έ γ ι ν ε !!! Και δεν έγινε, διότι η Γραμματέας της Διεξαγωγής δ ε ν . . . θ υ μ ό τ α ν , διότι τον Κων/νο Ζαχαράκη δ ε ν μ π ό ρ ε σ ε ν α τ ο ν ε ξ ε τ ά σ ε ι , γ ι α τ ί δ ε ν α ν ε υ ρ έ θ η σ τ η δ η λ ω θ ε ί σ α δ ι ε ύ θ υ ν σ η κ α τ ο ι κ ί α ς τ ο υ [ε ν ώ υ π ά ρ χ ε ι στο φάκελο Ένορκης Εξέτασης Μαρτύρων, κατάθεση του Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, ο οποίος καταθέτει ενόρκως ότι: π ρ ά γ μ α τ ι ε λ έ χ θ η η ε π ί μ α χ η φ ρ ά σ η τ η ς ε ξ ύ β ρ ι σ η ς !!!)], και τέλος διότι ο τέως δικηγόρος μου Γ. Δήμας, β ε β α ι ώ ν ε ι ό τ ι ή τ α ν π α ρ ό ν (που δεν ήταν, ήρθε στις 08.40, όταν όλα είχαν ησυχάσει) κ α ι δ ε ν ε λ έ χ θ η η φ ρ ά σ η για την οποία παραπέμπετε ο Παναγιώτης Ζαχόπουλος!!! Έτσι, οι Δικαστές του παραπάνω Συμβουλίου Πλημμελειοδικών δεχόμενοι την εισήγηση της διενεργήσαντος την προανάκριση που βρήκε αθώο τον Παν. Ζαχόπουλο, τ ο ν α π ά λ λ α ξ α ν με τη υπ’ αριθ. 4079/1998 απόφασή τους!.. Βέβαια όλα αυτά τα τ ρ α γ ε λ α φ ι κ ά, με τις ...ε π ί σ η μ ε ς π ρ ο α ν α κ ρ ί σ ε ι ς , τις ...επίσημες εισηγητικές εκθέσεις και τις ...επίσημες α π α λ λ α κ τ ι κ έ ς α π ο φ ά σ ε ι ς, δεν τ’ άφησα έτσι, δεν έμειναν εδώ. Στις 8-4-1999 κατέθεσα την παρακάτω μηνυτήρια αναφορά προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών και η οποία έχει πάρει πια το δρόμο της. ΜΗΝΥΣΗ του Δημήτρη Θ. Βαλασκαντζή, Εκδότη, Διευθυντή της Εφημερίδας και του Περιοδικού «Νέα Σύνορα», Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη, 114 74 Αθήνα, τηλ.: 6435709 ΚΑΤΑ α) Ελένης Καρκαμπούνα, Αντιεισαγγελέως Πρωτ/κών, δικαστήρια πρώην Σχ. Ευελπίδων. β) Γεωργίου Α. Δήμα, δικηγόρου, Θησέως 12-14, 105 62 Αθήνα, τηλ.: 3224444. γ) Παναγιώτη Ζαχόπουλου, δικηγόρου, Μηλιώνη 1, 106 73 Αθήνα, τηλ.: 3614919. δ) Παναγιώτας Χ. Ρέπα, γραμματέως δικαστ., πρώην Σχολής Ευελπίδων. ε) Κατά παντός υπευθύνου, που παρανόμησε κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Αθήνα, 5-4-1999 Προς τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών Ενταύθα

Αξ. Κύριε Εισαγγελέα, Τον δεύτερο στη σειρά μηνυόμενο, τον είχα δικηγόρο μου και αντί να με υπερασπίζεται ως όφειλε, με «πούλησε» κατ’ επανάληψη, ώσπου είδα και αποείδα και τον απέλυσα. Αν η απόλυσή του δεν έγινε από την πρώτη στιγμή, ήταν γιατί η αμοιβή του γινόταν με πίνακες ζωγραφικής νεοελλήνων ζωγράφων. Δεν ήμουν οικονομικά σε θέση να πληρώνω δικηγόρο. Και παρ’ όλο που είχε υποσχεθεί ρητά, πως δεν θα μου ζητούσε ποτέ χρήματα ως αμοιβή του, συνέχεια με πίεζε ασφυκτικά ο ίδιος αλλά και με τη συνεργάτιδά του κ. Άννα Μπίτζιου, να πάω να κόψω παράβολο πριν από κάποια διεξαγωγή ή δίκη. Μου έχει πάρει μέχρι σήμερα, πάνω από 100 κομμάτια ζωγραφικής, μικρά μεγάλα. (Βλ. συνημ. 1.) Έρχομαι στην τελευταία εναντίον του κατηγορία. Δεν θα αναφερθώ σε προηγούμενες, γιατί έχω την εντύπωση πως έχουν παραγραφεί λόγω τριμήνου. Και συγκεκριμένα: Στον παραπάνω δικηγόρο Γεώργιο Α. Δήμα, είχα αναθέσει την υπόθεση του κλεμμένου (1972) εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα» από τον Αντώνη Λιβάνη, σήματος που έχω κατοχυρώσει το 1970 στο Υπουργείο Εμπορίου, Τμήμα Καταθέσεως Σημάτων. Η υπόθεση αυτή βρίσκεται (βρισκόταν) 10 χρόνια τώρα, σε διαδικασία εξέτασης μαρτύρων και έχει κοστίσει και τη ζωή ενός νέου ανθρώπου!.. (Βλ. συνημ. 2.) Ο μάρτυράς μου Απόστολος Γιαννάκης, δημοσιογράφος, απεβίωσε από πρόσφατο έμφραγμα μυοκαρδίου, μετά από ισχυρό στρεσάρισμα που του έκανε ο αντίδικος δικηγόρος κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος, κατά την εξέτασή του και τον οποίο δικηγόρο δεν ήρθε στις διεξαγωγές να αντιμετωπίσει ο κ. Γεώργιος Α. Δήμας (δεν λέω πως ήταν προσυνεννοημένοι, πώς να το ξέρω), αλλά έστελνε την παραπάνω συνεργάτιδά του, που μπροστά στην επιθετική ταχτική του δικηγόρου του Λιβάνη έμενε βουβή, αν και της ζητούσα (παρευρισκόμουν) να διαμαρτυρηθεί, να κάνει κάτι επί τέλους. Μετά το θάνατο του Αποστόλου Γιαννάκη και αφού ζήτησα από τον κ. Γ. Δήμα να μην ξαναστείλει τη συνεργάτιδά του, ερχόταν ο ίδιος αλλά κατά σύστημα καθυστερημένος (δεν λέω πως το ‘κανε επίτηδες, πού να ξέρω), μ’ αποτέλεσμα ο αντίδικος δικηγόρος να ξεσπά, τάχα διαμαρτυρόμενος πάνω μου και να προσπαθεί ολοφάνερα να πιαστεί από κάποια λέξη μου, είτε για να με μηνύσει, είτε για να ζητήσει από τον προεδρέοντα της διεξαγωγής, να με στείλει στο Αυτόφωρο για διατάραξη συνεδρίας! Ζήτησε παλαιότερα το δεύτερο, αλλά δεν εισακούστηκε από τον Εισηγητή!.. (Βλ. συνημ. 2.) Το ίδιο έγινε και στη διεξαγωγή της 28 Φεβρουαρίου 1997! Θα βρείτε το επεισόδιο στη 15ήμερη εφημερίδα μου «Νέα Σύνορα», φύλλο Νο 81/1-3-1997, που δημοσιεύθηκε σε ανύποπτο χρόνο και που είναι στο φάκελο της υπόθεσης αυτής (βλ. συνημ. 3). «Η προαναφερόμενη διεξαγωγή (της 28-2-1997) θα πραγματοποιόταν στις 8 έως 9 το πρωί, αλλά είχε φτάσει 8 και μισή η ώρα και δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα ο δικηγόρος μου και ο δικαστικός που θα προΐστατο της εξέτασης του μάρτυρα. »Ο δικηγόρος του Αντώνη Λιβάνη, κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος, πηγαινοερχόταν τάχα εκνευρισμένος και ζητούσε από τη γραμματέα να προχωρήσει σε αναβολή της διεξαγωγής. »Ρώτησα τη γραμματέα η οποία ετοίμαζε τη γραφομηχανή της: — Πώς θα προχωρήσουμε σε αναβολή της εξέτασης, αφού δεν παρίσταται δικαστικός. »Τότε γυρίζει ο κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος και δείχνοντάς μου τη γραμματέα μου λέει:

— Γιατί, η κυρία τι είναι; Δεν είναι δικαστικός; — Η κυρία, του απάντησα, όχι, δεν είναι δικαστικός.

— Ναι, δεν είναι δικαστικός, είναι καθαρίστρια, μ’ απάντησε κοροϊδευτικά ο κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος και γυρίζοντας στη γραμματέα της λέει το ίδιο κοροϊδευτικά: — Ο κύριος είναι ο ...Βαλασκαντζής... Και ανοίγοντας την πόρτα για να βγει στο διάδρομο, συνέχισε να λέει κοροϊδευτικά το όνομά μου: Ο Βαλασκαντζής, ο Βαλασκαντζής, ο Βαλασκαντζής!.. »Τότε είπα στη γραμματέα: — Ζητώ κατά την εξέταση του μάρτυρα ή την αναβολή της διεξαγωγής, να παρίσταται δικαστικός. Αυτή είναι άλλωστε και η εντολή του προϊστάμενου του Πρωτοδικείου Αθηνών κ. Καραβοκύρη, που διέταξε κατά τις διεξαγωγές που θα ακολουθούσουν, ανυπερθέτως να παρευρίσκεται δικαστής.

— Εγώ είμαι γραμματεύς, διευκρίνισε η κυρία, αλλά μια στιγμή. »Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τη γραμματεία, και είπε: — Εδώ υπάρχει πρόβλημα! Πρέπει να παρευρίσκεται Εισηγήτρια, εγώ δεν μπορώ μόνη μου, υπάρχουν διαμαρτυρίες κι έκλεισε. »Ο κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος που ήταν στο διάδρομο κι άκουγε από την ανοιχτή πόρτα, μπήκε μέσα φουριόζος και μου λέει επιθετικά: — Εγώ δεν μπορώ να περιμένω! Εδώ είναι Δικαστήριο και άμα θέλω αρχίζω και τώρα αμέσως!.. Αυτά τα άκουγαν και άλλα τρία άτομα που ήταν μαζί του. Ο ένας ήταν ο μάρτυρας που θα κατέθετε και οι άλλοι δύο, μία δεσποινίδα κι ένας νεαρός κύριος, ασκούμενοι, έτσι μου είπε ο δικηγόρος μου (όταν ήρθε), γιατί στη συνέχεια παρευρίσκοντο στην εξέταση του μάρτυρά τους. Ήμουν δηλαδή μόνος εναντίον τεσσάρων! Την παραμικρή διαμαρτυρία μου, θα μπορούσαν να τη μεταφέρουν όπως ήθελαν...

— Ας έρθει δικαστικός, του απάντησα ήρεμα, και ν’ αρχίσουμε αμέσως. Εκείνη τη στιγμή, ήταν 8 και σαράντα, όταν φτάνει λαχανιασμένος ο δικηγόρος μου κ. Δήμας και μέχρι να πούμε δυο λέξεις, είχε καταφτάσει και η κ. Εισηγήτρια.

— Τι πρόβλημα έχετε εδώ, μας ρώτησε.

— Κανένα, απλώς θέλαμε την παρουσία σας, είπα». Για το επεισόδιο αυτό αλλά και προγενέστερα επεισόδια, έκανα μήνυση στον αντίδικο δικηγόρο κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλο, αρκετά είχα κάνει υπομονή. (Βλ. συνημ. 4.) Τη μήνυσή μου αυτή, απορρίπτει ο Αντιεισαγγελέας Πρωτ/κών Αθήνας κ. Β. Παππαδάς, με την Η96/18167/74/97 ΔΙΑΤΑΞΗ. (Βλ. συνημ. 5.) Προχωρώ σε Προσφυγή στον κ. Εισαγγελέα Εφετών, την οποία μου υπαγόρευσε ο τότε δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας, σ υ ν ι σ τ ώ ν τ α ς μ ο υ σ υ ν ω μ ο τ ι κ ά, να μην πω πουθενά και σε κανένα, ποιος με βοήθησε στη σύνταξή της (βλ. συνημ. 6), απέφυγε όμως να μου πει, πως μαζί με την Προσφυγή που υπέβαλλα, ότι θα έπρεπε να καταθέσω και παράβολο 100 δρχ. για παράσταση πολιτικής αγωγής... Ο Αντιεισαγγελέας Εφετών κ. Μιλτιάδης Π. Ανδρειωτέλλης, με την 630/97 Διάταξη, έκανε εν μέρη δεκτή τη μήνυσή μου, στο σκέλος της εξύβρισης και παραγγέλλει στον Εισαγγελέα Πρωτ/κών Αθηνών να ασκήσει κατά του Παναγιώτη Ζαχόπουλου, ποινική δίωξη για εξύβριση (βλ. συνημ. 7). Τα υπόλοιπα είχαν παραγραφεί λόγω τριμήνου. Παράγγειλε ακόμα ν α μ ο υ ε π ι δ ώ σ ο υ ν τ η ν παραπάνω διάταξη, που όμως δεν μου επιδόθηκε ποτέ!.. Έμαθα την ύπαρξή της στις 18-2-1999, όταν ζήτησα και πήρα φ ω τ ο α ν τ ί γ ρ α φ α ό λ η ς τ η ς δ ι κ ο γ ρ α φ ί α ς. Εκεί είδα και τη συνέχεια της εναγώνιας προσπάθειας, να απαλλάξουν της κατηγορίας τον δικηγόρο Παναγιώτη Ζαχόπουλο.

Αντί να ασκηθεί ποινική δίωξη για εξύβριση, όπως πρότεινε ο Αντιεισαγγελέας Εφετών, γίνεται προανάκριση για το αδίκημα της εξύβρισης και μετά το πέρας της προανακρίσεως, αποστέλλεται στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών πόρισμα με πρόταση απαλλακτική από την κ. Ελένη Καρκαμπούνα, Αντιεισαγγελέα Πρωτ/κών (βλ. συνημ. 8). Στην προανάκριση κλήθηκαν και κατέθεσαν ενόρκως: (α) Ο υπάλληλος του Αντώνη Λιβάνη και μάρτυράς του στη Διεξαγωγή την ημέρα που έγινε το επεισόδιο, κ. Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, Φρειδερίκου Σμιθ 4, Νέο Κόσμο, Αθήνα, τηλ. 3600398. Εξετάστηκε στις 9-3-1998, από την Πταισματοδίκη κ. Αγγελική Πανταζή, του 28ου τμήματος και είπε: Απαντώ στην Εισαγγελική παραγγελία, καταθέτων ότι πράγματι ελέχθη η επίμαχη φράση από τον δικηγόρο (εγώ ήμουν μάρτυρας), όμως δεν ελέχθη ούτε ειρωνικά, ούτε με σκοπό να μειώσει ή προσβάλει τον κον Βαλασκαντζή. (Βλ. συνημ. 9.) (β) Η γραμματέα της Διεξαγωγής κ. Παναγιώτα Χ. Ρέπα. Εξετάστηκε στις 13-31998, από την ίδια Πταισματοδίκη και είπε: Είμαι γραμματέας στις διεξαγωγές. Καθημερινά γίνονται έντονοι διάλογοι μεταξύ διαδίκων, και είναι αδύνατον να συγκρατώ τι λέει ο καθένας τους. Έτσι δεν θυμάμαι καν αν ειπώθηκε η επίμαχη φράση. (Βλ. συνημ. 10.) (γ) Ο τέως δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας. Εξετάστηκε στις 23-3-1998, από την ίδια Πταισματοδίκη, κ. Αγγελική Πανταζή, του 28ου τμήματος και είπε: Πράγματι ήμουν ο πληρεξούσιος δικηγόρος του μηνυτού στις 25-2-1997, ωστόσο δεν θυμάμαι αν ειπώθηκε η φράση αυτή, δηλ. τρεις φορές το επώνυμο του πελάτη μου, με πρόθεση εξύβρισής του από του συναδέλφου – κατηγορούμενου. Εάν επί παρουσία μου οιοσδήποτε προσπαθούσε να θίξει την τιμή και την υπόληψη του πελάτη μου καθ’ οιονδήποτε τρόπο, εγώ δεν θα το επέτρεπα και θα ζητούσα να καταχωρηθεί στο έγγραφο της διεξαγωγής και εάν δεν το έκανα εγώ, θα το ζητούσε ο ίδιος ο πελάτης μου. (Βλ. συνημ. 11.) Στο απαλλακτικό πόρισμα της ένορκης εξέτασης μαρτύρων (ΕΓ 109-98/36/49), που έστειλε στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, η κ. Ελένη Καρκαμπούνα Αντιεισαγγελέας Πρωτ/κών, γράφει: 1) Πως, ο υπάλληλος του Αντώνη Λιβάνη, κ. Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, δεν ανευρέθη στην δηλωθείσα διεύθυνση κατοικίας του και δεν εξετάσθηκε. Ο κ. Κωνσταντίνος Ζαχαράκης όμως κ. Εισαγγελέα, έχει ε ξ ε τ α σ τ ε ί , έ χ ε ι κ α τ α θ έ σ ε ι κ α ι μ ά λ ι σ τ α π ρ ώ τ ο ς α π ’ ό λ ο υ ς. Εξετάσθηκε στις 9 Μαρτίου 1998. Δεύτερη η γραμματέας της διεξαγωγής στις 13 Μαρτίου 1998 και τρίτος ο τέως δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας, στις 23 Μαρτίου 1998. Γ ι α τ ί δ ε ν α ν α φ έ ρ ε ι σ τ ο α π α λ λ α κ τ ι κ ό π ό ρ ι σ μ ά τ η ς η κ . Ελένη Καρκαμπούνα, Αντιεισαγγελέας Πρωτ/κών, την κατάθεση καταπέλτη του Κωνσταντίνου Ζαχαράκη; Ποιους δεν συνέφερε να εμφανιστεί στο πόρισμα η κατάθεση καταπέλτης του κ. Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, υπαλλήλου του Αντώνη Λιβάνη, του αντιδίκου μου (που παραδέχεται πως πράγματι ελέχθη η επίμαχη φράση) και γιατί την αγνόησε ...«εξαφανίζοντάς» την η κ. Ελένη Καρκαμπούνα; Γιατί συναίνεσε σε τέτοια παρανομία, βεβαιώνοντας ψευδώς πως ο Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, δεν ανευρέθει στην δηλωθείσα διεύθυνση κατοικίας του και δεν ε ξ ε τ ά σ θ η κ ε ; Π ο ι ο ι τ η ν π ί ε σ α ν ή τ η ν π α ρ α κ ά λ ε σ α ν ν α π α ρ α ν ο μ ή σ ε ι; 2) Πως, ο τέως δικηγόρος μου Γεώργιος Α. Δήμας, δεν δέχεται ότι ο κατηγορούμενος είπε την ανωτέρω φράση και μάλιστα με τρόπο ειρωνικό και διατυπώνει την καταλυτική για την παρούσα κατηγορία γνώμη ότι εάν συνέβαινε τέτοιο περιστατικό ενώπιόν του που θα μπορούσε να μειώσει την τιμή και την υπόληψη του

πελάτου του, θα ζητούσε την καταχώρησή του στα πρακτικά της συνεδριάσεως για την άσκηση των νομίμων. Και βεβαίως (συνεχίζει η κ. Αντιεισαγγελέας Πρωτ/κών), η κατάθεση αυτή του πληρεξουσίου δικηγόρου του μηνυτού, ο οποίος και εκ καθήκοντος, ε φ ό σ ο ν ε π ρ ό κ ε ι τ ο π ε ρ ί α υ τ ό π τ ο υ μ ά ρ τ υ ρ ο ς, αλλά και επαγγελματικού συμφέροντος αφού επρόκειτο περί του πελάτου του, εάν είχε λάβει χώρα τέτοιο περιστατικό οπωσδήποτε θα είχε καταχωρηθεί στα πρακτικά του Δικαστηρίου. Κύριε Εισαγγελέα, από το κείμενο της εφημερίδας μου που παραθέτω πιο πάνω, και που υπάρχει στο φάκελο της υπόθεσης, φαίνεται ολοκάθαρα πως η γραμματέα της Διεξαγωγής θυμάται οπωσδήποτε που ο κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος, την ...ονόμασε καθαρίστρια, αλλά θέλει να κρατήσει ...αποστάσεις, μονόπλευρα βέβαια. Ο δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας, από το ίδιο κείμενο καταφαίνεται πως δεν ήταν παρόν κατά το επεισόδιο, γιατί αν ήταν (παρόν) δεν θα γινόταν το επεισόδιο. Διάβασε το κείμενο η κ. Ελένη Καρκαμπούνα κι αν ναι, γιατί βεβαιώνει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, πως ε π ρ ό κ ε ι τ ο π ε ρ ί α υ τ ό π τ ο υ μ ά ρ τ υ ρ ο ς, πως ήταν δηλαδή παρόν; Αντιλαμβάνεστε πως για την απαλλαγή του Παναγιώτη Ζαχόπουλου, βάρυνε μόνο η καταλυτική για την παρούσα κατηγορία γνώμη του τέως δικηγόρου μου, που από το fax που σας στέλνω (βλ. συνημ. 12), φαίνεται πως τον έχω απολύσει από τις 20 Νοεμβρίου 1997!.. Η ψευδορκία ήταν για να σώσει το γόητρό του και να με εκδικηθεί συγχρόνως. Μα το πιο εξοργιστικό κύριε Εισαγγελέα είναι η συμπαιγνία, η προσπάθεια τόσων ανθρώπων με κάποια θέση και κάποια υπόληψη στην κοινωνία, να προσπαθούν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον, να απαλλάξουν έναν άνθρωπο που βαρύνεται μαζί με το δικηγόρο μου κ. Γεώργιο Α. Δήμα και τη συνεργάτιδά του κ. Άννα Μπίτζιου και κάποιους άλλους, για το θάνατο του Αποστόλη Γιαννάκη. Το ότι ψεύδεται ασύστολα ο τέως δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας, το μαρτυρεί το γεγονός πως είχε ενημερωθεί λεπτομερώς από εμένα για το επίμαχο επεισόδιο, έχει λάβει μάλιστα και την εφημερίδα Νο 81 της 1-3-1997, αλλά το μαρτυρεί και η ατυχία του, την ημέρα εκείνη να έχω φέρει στο κτήριο 4 της πρώην Σχολής Ευελπίδων τον ψυχογιό μου Ηλία Σάνη και τον φίλο του ζωγράφο Χρήστο Ντάντα. Είχαν ανεβεί στον πρώτο όροφο και κάθονταν στο παγκάκι που είναι δεξιά από τα σκαλιά κι αυτό γιατί φοβόμουν πως κάτι άσχημο θα μου συμβεί, αφού το γνώριζα από πριν, πως ο δικηγόρος μου κ. Γεώργιος Α. Δήμας θα αργούσε πάλι να έρθει και φυσικά ο αντίδικος δικηγόρος θα δημιουργούσε, όπως και δημιούργησε, νέο επεισόδιο. Το ότι είχα ενημερώσει τον δικηγόρο μου για το επεισόδιο, φαίνεται ολοκάθαρα κι από το fax που του έστειλα την προ προηγούμενη μέρα της διεξαγωγής (16-5-97), ώστε να μην ξεχαστεί και δεν έρθει, αλλά και που του συνιστούσα να μην αργήσει όπως την προηγούμενη φορά.. (Βλ. συνημ. 13.) Αντιλαμβάνεστε ότι το επεισόδιο το είδαν και το άκουσαν οι δύο αυτόπτες μάρτυρες. Συγκεκριμένα, άκουσαν τις φωνές του αντίδικου δικηγόρου κ. Παναγιώτη Θ. Ζαχόπουλου, να διαμαρτύρεται για τη μη εμπρόθεσμη προσέλευση του δικηγόρου μου (ενώ δεν έβγαζε μιλιά για την απουσία της Εισηγήτριας) και το που είπε χλευαστικά το όνομά μου τρεις φορές, γιατί τους χλευασμούς του τους εκτόξευσε από τον διάδρομο. Είδαν ακόμα τον τέως δικηγόρο μου κ. Γεώργιο Α. Δήμα, όταν ήρθε, να περνά βιαστικά απ’ τις σκάλες δεξιά στο διάδρομο και να μπαίνει στο γραφειάκι που είναι στην άλλη μεριά του διαδρόμου από το παγκάκι, πρώτη πόρτα αριστερά. Η ώρα ήταν 8,40 ακριβώς. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ και ειδικότερα:

α) Που ο τέως δικηγόρος μου Γεώργιος Α. Δήμας, μας άφησε νομικά απροστάτευτους στη μανία του αντίδικου δικηγόρου, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο ενός νέου ανθρώπου, αλλά συνέχισε και μετά να αδιαφορεί και μάλιστα όταν τον απέλυσα την προηγουμένη της διεξαγωγής (21-11-1997), να πάει την επομένη πρωί πρωί, αφού πρώτα συνεννοήθηκε με τον αντίδικο δικηγόρο και ν α μ α τ α ι ώ σ ε ι τ η δ ι ε ξ α γ ω γ ή!.. Ήθελε να τραβάει σε μάκρος η υπόθεσή μου, πράγμα που συμφέρει τον αντίδικό μου Αντώνη Λιβάνη. Το έκανε κι άλλες φορές, την 14-6-1996, ενώ τον είχα ειδοποιήσει από την προηγούμενη ότι αύριο έχουμε διεξαγωγή δεν ήρθε, κι όταν κατάφερα μετά από ημέρες να τον βρω στο τηλέφωνο, μου δικαιολογήθηκε πως ο αντίδικος δικηγόρος τον ξεγέλασε και δεν ήρθε, γιατί όταν του τηλεφώνησε να συνεννοηθούν, του είπε ο αντίδικος δικηγόρος πως η διεξαγωγή ήταν την άλλη Παρασκευή και γι’ αυτό δεν ήρθαν κι οι δύο!!! Πλήρωνα πανάκριβα δικηγόρο, για να προστατεύει τα συμφέροντα του αντίδικού μου!!! Ζητώ την παραδειγματική τιμωρία του δικηγόρου Γεώργιου Α. Δήμα, γιατί στην περίπτωσή μου στάθηκε επίορκος δικηγόρος, κατά τον κ. Γ. Βελλή. Για να απαλλάξει το συνάδελφό του και να εκδικηθεί εμένα, ορκίστηκε και κατάθεσε ψεύδη, κατασκευασμένα γεγονότα. Και βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που τον κατηγορούν δημόσια. Για τον ίδιο λόγο βγήκε παραπονούμενη κλαίγοντας μία κυρία στην τηλεόραση και όταν του το είπα, μου απάντησε: — Ποια μωρέ, αυτή είναι τρελή!.. Ακόμα κάποιος κύριος του έχει κάνει αναφορά στο Δικηγορικό Σύλλογο, ότι τον ...πούλησε!!!

2) Την τέταρτη, την κ. Παναγιώτα Χ. Ρέπα, γραμματέως δικαστ., την μηνύω για παράβαση καθήκοντος. Έπρεπε από μόνη της να ειδοποιήσει αμέσως τη γραμματεία για Εισηγήτρια, ώστε να αποφευχθούν οι φωνές και οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί που μου έγιναν. Γιατί δεν θα τολμούσε ο αντίδικος δικηγόρος κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος, με παρούσα την Εισηγήτρια να με βρίζει. Κι ενώ ανέχτηκε μια τέτοια κατάσταση επί 40 λεπτά, και παρέλειψε να κάνει το καθήκον της, όταν της ζήτησαν να καταθέσει, δεν είπε την αλήθεια. Έπρεπε να την πει, χωρίς φόβο και πάθος σαν τίμιος άνθρωπος, αλλά και περισσότερο σαν δικαστικός υπάλληλος που είναι.

3) Την Αντιεισαγγελέα Πρωτ/κών κ. Ελένη Καρκαμπούνα, μηνύω πάλι για παράβαση καθήκοντος και απόκρυψη από πρόθεση εγγράφων στοιχείων, που μπορούν (έγινε) να αθωώσουν άτομα που έχουν παρανομήσει. Ακόμα για το λόγο ότι αρκέστηκε στην με ήξεις αφίξεις κατάθεση του τέως δικηγόρου μου, γιατί πουθενά δεν λέει ο κ. Γ. Δήμας, ότι ήταν παρόν στον καυγά, και υπογραμμίζει: αν επί παρουσία μου προσπαθούσε ο οποιοσδήποτε κτλ, που σημαίνει ότι υπήρξε κάποιο μισάωρο – παραπάνω, που δεν είχε φτάσει ακόμα. Και να το δείτε κ. Εισαγγελέα, ότι αυτό θα επικαλεστεί σαν δικαιολογία, αν ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του. Έτσι η κ. Αντιεισαγγελέας Πρωτ/κών, με την εσκεμμένη αυτή πράξη της, εξαπάτησε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών (καλά οι δικαστές δεν άνοιξαν τη δικογραφία, ό,τι τους πρότεινε η κ. Καρκαμπούνα υιοθέτησαν, χωρίς έλεγχο;) μ’ αποτέλεσμα το Συμβούλιο αυτό να δεχτεί την πρότασή της και να βγάλει απαλλακτική απόφαση για τον δικηγόρο Παναγιώτη Ζαχόπουλο. Το αποδεικνύει περίτρανα η θέση της και η επιμονή της στην κατάθεση του τέως δικηγόρου μου κ. Γ. Δήμα. Επειδή δε δεν είχα επισυνάψει παράβολο των 100 δρχ. δεν ειδοποιήθηκα καν, και έβαλαν την υπόθεση στο αρχείο. (Βλ. συνημ. 14.) Σημαδιακά πράγματα.

4) Τον κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλο, δικηγόρο, τον μηνύω σαν ηθικό αυτουργό όλων αυτών των παρανομιών που έγιναν απ’ όλους: την κ. Αντιεισαγγελέα Πρωτ/κών, την κυρία γραμματέα των διεξαγωγών και τον τέως δικηγόρο μου κ. Γ. Δήμα, με μοναδικό σκοπό και στόχο, να αποφύγει τη βέβαια τιμωρία που του άρμοζε και του

αρμόζει. Τους άφησε όλους να πελαγοδρομούν σ’ έναν ωκεανό παρανομιών και ψεύδους για να ωφεληθεί ο ίδιος, ξεφεύγοντας την τιμωρία: Τις συνέπειες της προκλητικής, παράνομης στάσης του και συμπεριφοράς του. Ακόμα τον μηνύω για τα όσα συκοφαντικά και προσβλητικά για την τιμή μου και την υπόληψή μου αναφέρει στο υπόμνημά του της 25-11-1997 του οποίου έλαβα γνώση στις 18 Φεβρουαρίου 1999, όταν – το επαναλαμβάνω – πήρα αντίγραφα όλου του φακέλου. (Βλ. συνημ. 15.) Είναι κι εκεί το ίδιο χλευαστικός και υβριστικός εναντίον μου. Διαβάστε το σας παρακαλώ κ. Εισαγγελέα, θα με δικαιώσετε. Αυτά σ’ έναν ποιητή του τόπου μας, που το Υπουργείο Πολιτισμού εγγράφως του αναγνωρίζει ότι έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη λογοτεχνία. Σ’ ένα ποιητή με κρατικά βραβεία στη λογοτεχνία και χρυσό μετάλλιο στη ζωγραφική, με αγώνες κατά της 7χρονης Δικτατορίας, που μετά τόσο κατατρεγμό που είχε, ξαναγύρισε φτωχός όπως ξεκίνησε, σεμνά στη θέση του, αντίθετα με τον Αντώνη Λιβάνη, που έγινε πλούσιος. Στο παραπάνω υπόμνημά του ισχυρίζεται ψευδέστατα πως κανείς άλλος εκτός από μένα δεν λέει ότι μου απηύθυνε την προσβλητική με χλευαστικό τρόπο επανάληψη του ονόματός μου: Ο Βαλασκαντζής, ο Βαλασκαντζής, ο Βαλασκαντζής. Το ότι πράγματι ελέχθη η επίμαχη φράση, το βεβαιώνει στην ένορκη κατάθεση του ο μάρτυράς του, κ. Κωνσταντίνος Ζαχαράκης και όχι μόνο εγώ. Ανεξάρτητα αν δεν παραδέχεται ο κ. Ζαχαράκης, πως έγινε με σκοπό να με μειώσει ή να με προσβάλει. Η ειλικρίνειά μου είναι αναμφισβήτητη 69 χρόνια τώρα, και όποτε οι εφημερίδες έβαλαν το όνομά μου πρωτοσέλιδο ή όχι στις στήλες τους , το έκαναν για να πουν ύμνους για μένα, για να με τιμήσουν και ποτέ για να πούνε πως είμαι απατεώνας, τρωκτικό, και πολλά άλλα. Αλλά γιατί δεν καταθέτει μια μήνυση ο κ. Παναγιώτης Ζαχόπουλος, για όσα του σούρουν οι εφημερίδες; (Βλ. συνημ. 16 και 17.) Το ότι με θεωρεί μη αναμφισβήτητα αξιόπιστο πρόσωπο, είναι βαριά, ασήκωτη βρισιά και τον μηνύω και γι’ αυτό. Μη αναμφισβήτητα αξιόπιστο πρόσωπο είναι αυτός, που οι εφημερίδες αποκαλούν σε πρωτοσέλιδα άρθρα τους, το ξαναλέω, σαν τρωκτικό και μέλος σπείρας αρπακτικών, κι ακόμα σαν γνωστό πολυθεσίτη που κατηγορήθηκε για ατασθαλίες εκατοντάδων εκατομμυρίων δρχ. σαν εκκαθαριστής της ΛΑΡΚΟ. Δεν είπα ποτέ και πουθενά κ. Εισαγγελέα, ότι ο κ. Π. Ζαχόπουλος είπε το όνομά μου περιφρονητικά μπροστά στο δικηγόρο μου. ΠΟΤΕ. Δεν ήταν παρόν ο τέως δικηγόρος μου. Δεν συνάντησε τελευταία φορά τον Απόστολο Γιαννάκη στις 3-2-1995 ο Παναγιώτης Ζαχόπουλος και τα ψέματα να τ’ αφήσει. Τον συνάντησε στη διεξαγωγή της 27-10-1995, την ημέρα που ε π ί τ ρ ί α τ έ τ α ρ τ α τ η ς ώ ρ α ς , έ κ α ν ε φ ο β ε ρ ή φασαρία, για να εμποδιστούμε και να μην καταθέσουμε όσα έγγραφα που αναφερόμουν στην τρομοκρατία που είχε εξαπολύσει εναντίον μας και για να μην καταγραφούν στα πρακτικά η αγανάκτησή μας για τον τρόπο που πραγματοποιόνταν οι διεξαγωγές, ώσπου η καρδιά του Απόστολου Γιαννάκη δεν άντεξε την υπερένταση και ζήτησε να αποχωρήσει για να επισκεφτεί γ ι α τ ρ ό. Αυτό και έγινε. Τ ο α ν α φ έ ρ ε ι τ ο π ρ α κ τ ι κ ό τ η ς δ ι ε ξ α γ ω γ ή ς ε κ ε ί ν η ς τ η ς η μ έ ρ α ς , π ο υ (μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι) ο ί δ ι ο ς ο κ. Π. Ζαχόπουλος, κατέθεσε στο φάκελο της παρούσας υπόθεσης (βλ. συνημ. 18), αλλά και με λεπτομέρειες η αναφορά που κατέθεσα δύο μέρες μετά στο Πρωτοδικείο της Αθήνας στις 30-10-1995 (βλ. συνημ. 19). Αλλά η απειλή που υπόβοσκε για την απόλυσή του από τη δουλειά, τ ο ν κ ρ α τ ο ύ σ ε ό λ ο α υ τ ό τ ο δ ι ά σ τ η μ α σ ε δ ι α ρ κ ή α γ ω ν ί α κ α ι υ π ε ρ έ ν τ α σ η. Δεν ήταν ένας πονόδοντος που έφευγε, μα μ ί α α γ ω ν ί α ό λ η ς τ η ς η μ έ ρ α ς , ό λ η ς τ η ς ν ύ χ τ α ς , ό λ ο

α υ τ ό ν τ ο ν κ α ι ρ ό , μ έ χ ρ ι π ο υ π έ θ α ν ε α π ό έ μ φ ρ α γ μ α . Είχε πρόβλημα ο συχωρεμένος με την καρδιά του, αλλά εις περίπτωση που δεν τον κατάτρωγε η αγωνία μη χάσει τη δουλειά από τον Αντώνη Λιβάνη, θα ζούσε σήμερα. Τον έφαγε ο Αντώνης Λιβάνης, ο δικηγόρος του, ο δικός μου και η βοηθός του. Το κρίμα στο λαιμό τους. Τον μηνύω και για τη φράση του, ότι η φαντασία μου δεν λειτουργεί φυσιολογικά. Είναι αλήθεια πως έχουμε διαφορά στην αντίληψη περί φαντασίας, γιατί όποιος έχει τη φαντασία του κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλου, μπορεί να θεωρηθεί και φαντασμένος. Αν ήμουνα απατεώνας, ψεύτης, τρωκτικό, αν είχα κατηγορηθεί για κακή διαχείριση εκατοντάδων εκατομμυρίων, θα λειτουργούσε σωστά η φαντασία μου και θα μου έβγαζαν το καπέλο. Τώρα μιλάμε διαφορετική γλώσσα. Των τίμιων ανθρώπων τη γλώσσα, δεν την καταλαβαίνουν τα τρωκτικά, τα μέλη σπείρας, όσοι κατηγορήθηκαν για ατασθαλίες εκατοντάδων εκατομμυρίων δρχ. Τους βλέπουν με ελλιπή φαντασία, με μη φυσιολογική. Τώρα να δούμε η ...νορμάλ φαντασία τους πως θα λειτουργήσει, όταν θα κληθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Τώρα που θα αντιμετωπίσουν την προσγειωμένη φαντασία της Δικαιοσύνης, που είναι αλάνθαστη κι αμείλικτη...

5) Και κατά παντός υπευθύνου μήνυση. Για όσους συνήργησαν να σκεπαστεί, να κουκουλωθεί η υπόθεση, ούτως ώστε να ωφεληθεί αποφεύγοντας να δώσει λόγο των παρανομιών που διέπραξε ο δικηγόρος Παναγιώτης Ζαχόπουλος. Όπως π.χ. το που δεν μου επιδόθηκε η 630/97 Διάταξη του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών. Ποιο ήταν το εντεταλμένο όργανο που ολιγώρησε ή προσπάθησε να σκεπάσει επ’ όφελος του κ. Π. Ζαχόπουλου την υπόθεση τούτη. Παρακαλώ να βρεθεί και να υποστεί τις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος. Για όλα αυτά ΜΗΝΥΩ Την κ. Ελένη Καρκαμπούνα, Αντιεισαγγελέως Πρωτ/κών. Τον κ. Γεώργιον Α. Δήμα, δικηγόρο. Τον κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλο, δικηγόρο. Την κ. Παναγιώτα Χ. Ρέπα, γραμματέα δικαστ. και όποιον υπεύθυνο, που παρανόμησε κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του και ζητώ την αυστηρή τιμωρία τους. Δηλώνω δε ότι παρίσταμαι σαν πολιτικός ενάγων και επιφυλάσσομαι για όποια ζημία έχω υποστεί. Μάρτυρες προτείνω, τους 1) Ηλία Σάνη, Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη, 114 74 Αθήνα, τηλ.: 0932787939.

2) Χρήστο Ντάντα, Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη, 114 74 Αθήνα, τηλ.: 0932157904 Μετά τιμής Δημήτρης Βαλασκαντζής Συνημμένα: (1) Fax της 6-3-1997 προς Γ. Δήμα.

(2) Εφημερίδα «Νέα Σύνορα», φυλ. 55/1-2-1996.

(3) Εφημερίδα «Νέα Σύνορα», φυλ. 81/1-3-1997.

(4) Μήνυση κατά Παν. Ζαχόπουλου (27-11-1996).

(5) Διάταξη Β. Παππαδά, Η96/18167/74/97.

(6) Προσφυγή κατά της παραπάνω Διάταξης.

(7) Διάταξη Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών (630/97).

(8) Πρόταση Εισαγ. Πρωτ/κων κ. Ε. Καρκαμπούνας προς Συμβούλιο Πλημ/κών.

(9) Ένορκη εξέταση Κων/νου Ζαχαράκη.

(10) Ένορκη εξέταση Παναγιώτας Ρέππα.

(11) Ένορκη εξέταση Γ. Δήμα.

(12) Fax της 20-11-1997 προς Γ. Δήμα.

(13) Fax της 14-5-1997 προς Γ. Δήμα.

(14) Απόφαση Συμβουλίου Πλημ/κών αρ. 4079/98.

(15) Απολογητικό υπόμνημα Π. Ζαχόπουλου.

(16) Αποκόμματα εφημερίδων «Αυριανή» και «Έθνος».

(17) Διεξαγωγή 27ης-10-1995.

(18) Αναφορά μου στο Πρωτοδικείο Αθηνών. Ι Για να κλείσει ο κύκλος ενημέρωσης ως προς την παραπάνω μήνυση, θα πρέπει ανυπερθέτως οι φιλόπονοι αναγνώστες μου να διαβάσουν και τα έγγραφα που επικαλούμαι και υποβάλλω συνημμένως με τη μήνυσή μου αυτή. Έτσι θα έχουν ενημερωθεί σωστά και τίμια σ’ όλες τις πτυχές της υπόθεσης αυτής. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση και θα επιμείνω, είναι να αναγνωριστεί και να βεβαιωθεί η ...ποιότητα που έχουν μερικοί δικαστές και δικηγόροι: 1) Το Fax της 6-3-1997 προς Γ. Δήμα λέει: Γεώργιο Δήμα Δικηγόρο Ενταύθα Γεώργιε, Γιατί βάζεις τα κορίτσια να μου ζητάνε χρήματα για να κόψουνε το παράβολο στις παραστάσεις τους, αφού έχεις δηλώσει κατηγορηματικά, πως προτιμάς να σου δίνω αντί της αμοιβής σου πίνακες ζωγραφικής, πράγμα που κάνω. Ας αφήσουμε που όταν στην αρχή της συνεργασίας μας μου πήρες μαζεμένα πολλά αξιόλογα κομμάτια, έδωσες το λόγο σου ρητά, πως αυτά που σου έδωσα, φτάνουν για να με υπερασπίζεσαι ισόβια και με βεβαίωσες πως αυτό θα κάνεις. Τώρα βέβαια άλλαξες τροπάριο, και για κάθε παράστασή σου, ζητάς επιπλέον και ένα κομμάτι και τι να κάνω ο φτωχός, σου το δίνω... Πάψε λοιπόν να με φέρνεις σε δύσκολη θέση, δεν γίνεται και χρήματα που δεν έχω και πίνακες... Επί της υποθέσεως τώρα στο Διοικητικό. Έχω στα χέρια μου δύο μπλοκ τιμολογίων μου χρησιμοποιημένα, με 50 φύλλα το καθένα, και με μικροποσά, που διασώθηκαν γιατί τα είχα σπίτι μου, αφού είχαν τελειώσει τα φύλλα τους. Αρχή του πρώτου είναι η 9-11-1970 και τέλος του δεύτερου η 26-11-1986. Τότε δε ακριβώς έπαψε να εκδίδετε και το περιοδικό μου (84ο τεύχος)! Τι σόι επιχείρηση είναι αυτή που σε 16 ολόκληρα χρόνια έκοψε μόνο 100 τιμολόγια με μικροποσά; Από αυτό συμπεραίνετε ατράνταχτα πως δεν είχαμε κανένα λόγο να κρύψουμε τίποτα, ώστε γι’ αυτό να εξαφανίσαμε το βιβλίο εσόδων εξόδων, το τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών και το μπλοκ δελτίου αποστολής, αν γι’ αυτό μας κατηγορούν. Πράγματι την ημερομηνία που αναφέρω, σπάσανε το τζάμι του οδηγού και μου τα αφαίρεσαν μέσα από το αυτοκίνητό μου τα παραπάνω μπλοκ και το βιβλίο.

Όποια απορία σου ή ό,τι άλλο, είμαι στη διάθεσή σου. Φιλικά Δημήτρης Βαλασκαντζής (6-3-1997) 2) Βλέπε εφημερίδα «Νέα Σύνορα», φυλ. 55/1-2-1996 και 1 ο τόμο, σελ. 316 έως 320, του ιστορήματός μου «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999.

3) Βλέπε εφημερίδα «Νέα Σύνορα», φυλ. 81/1-3-1997 και 1 ο τόμο, σελ. 334 έως 338, του ιστορήματός μου «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999.

4) Βλέπε και 1ο τόμο, σελ. 888 και 889 , του ιστορήματός μου «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999.

3 Η μήνυσή μου της 27-11-1996 κατά του Παναγιώτη Ζαχόπουλου, έχει ως εξής: Δημήτρης Βαλασκαντζής, εκδότης της εφημερίδας και του περιοδικού «Νέα Σύνορα». Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη, 114 74 Αθήνα, τηλ.: 6435709 Προς τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ενταύθα Αθήνα, 27-11-1996 Κύριε Εισαγγελέα, Στις 30-10-1995, κατέθεσα με αρ. πρωτ. 15575/30-10-95 στο Πρωτοδικείο Αθηνών, αναφορά μου με ημερομηνία 27-10-1995 και ζητούσα τα εις αυτή διαλαμβανόμενα (βλέπε συνημμένο 1). Στις 19-6-1996, μετά οκτώ ολόκληρους μήνες, διαπίστωσα πως η παραπάνω αναφορά μου, δεν είχε πάει στον προορισμό της και πως είχαν χαθεί τα ίχνη της. Για το λόγο αυτό, με νέα αναφορά μου στον προϊστάμενο του Πρωτοδικείου Αθηνών, κ. Χαρ. Αθανασίου (αρ. πρωτ. 7409/19-6-96), επανέρχομαι (βλέπε συνημμένο 2). Στις 26-11-1996, που αναζήτησα την τύχη της δεύτερης κατάθεσης, έμαθα, πως ο Δικαστής κ. Ηλίας Γιαρένης, προς τον οποίο απευθυνόταν η αναφορά μου, έλαβε γνώση του περιεχομένου της δια υπογραφής την 20-6-1996, αλλά μετά 13 μήνες, η αναφορά μου αυτή, δεν έχει μπει στο φάκελο της υπόθεσής μου! Επειδή, εκτός των όσων διαλαμβάνονται στις παραπάνω δύο αναφορές μου και στα άλλα στοιχεία τα οποία προσκομίζω, ο μάρτυράς μου Τόλης Γιαννάκης, δημοσιογράφος, πέθανε στις 22-1-1996 από οξύ έμφραγμα, προφανέστατα από το στρεσάρισμα και την ψυχολογική βία που άσκησε πάνω μας ο δικηγόρος του αντιδίκου μου, θάνατο που προσπαθούσα να προλάβω με την πρώτη αναφορά παραπόνων κι επειδή το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου που μας πέρασε, έλαβα απειλή κατά της ζωής μου από τον ίδιο δικηγόρο, μέσω του δικηγόρου μου (βλέπε

συνημμένο 3), ζητώ την προστασία σας. Ακόμα σας παρακαλώ και ζητώ α) να διερευνηθούν επίσημα οι συνθήκες που έχασε τη ζωή του ο δημοσιογράφος Τόλης Γιαννάκης, νεότατος άνθρωπος, και β) ο τρόπος που εκτοξεύτηκε η απειλή κατά της ζωής μου. Να αποδοθούν δε ευθύνες σε όποιον ανήκουν. Επί πρόσθετα σας γνωρίζω, πως: Σκόπιμα τραβάνε σε μάκρος την εξέταση μαρτύρων, ώστε να κουραστώ, να με εξαντλήσουν ψυχικά και οικονομικά. Έχουν περάσει 7 (εφτά) ολόκληρα χρόνια, για να εξεταστούν οι τρεις μάρτυρες που εξετάστηκαν κι ένας θεός ξέρει ποτέ θα εξεταστεί κι ο τελευταίος που απομένει. Τη μια δεν παρουσιάζετε ο μάρτυράς τους, την άλλη λείπει ο δικηγόρος τους. Τελευταία, όταν ο δικηγόρος μου πήρε στο τηλέφωνο τον δικηγόρο της άλλης πλευράς για να συνεννοηθούν που την επομένη 14-6-1996 είχαμε εξέταση μάρτυρά τους, είπε στο δικηγόρο μου πως έχει λάθος και πως η εξέταση ήταν μια βδομάδα αργότερα! Έτσι, τους περιμέναμε άδικα ο δικαστής, η γραμματέας κι εγώ!.. Ας αφήσουμε που ο προσδιορισμός της μίας εξέτασης από την άλλη γίνεται, παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες μου, όσο πιο μακρά γίνεται. Η δικαιολογία, πως είναι αδύνατο στο δικηγόρο τους να παρευρεθεί την ημέρα που προτείνει η γραμματέας, επειδή έχει κι άλλες υποθέσεις ή γιατί, άκουσον άκουσον, δεν μπορεί να σηκωθεί τόσο πρωί για να έρθει στο δικαστήριο!.. Κύριε Εισαγγελέα, δύο φορές έφτασα μέχρι την πόρτα σας, αλλά ακούγοντας συμβουλές που εκ των υστέρων αποδείχτηκαν λανθασμένες, δεν την πέρασα. Ίσως ζούσε σήμερα ο Τόλης Γιαννάκης. Για το λόγο αυτό κι επειδή δεν μου μένει άλλη διέξοδος από τη δική σας, καταφεύγω σε σας.* Μετά τιμής Δημήτρης Βαλασκαντζής Συνημμένα: 1) Αναφορά που κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αρ. πρωτ. 15575/30-101995.(1) 2) Αναφορά που κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αρ. πρωτ. 7409/19-61996.(2) 3) Δελτίο Τύπου, που διανεμήθη σ’ όλες τις εφημερίδες της Αθήνας και σε δύο της Θεσσαλονίκης. Ακόμα στάλθηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και στην Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών.(3) 4) Τα αγωνιστικά φύλλα της εφημερίδας μου Νο 44/ 16-8-1995, 55/1-2-1996 και 56/16-2-1996.(4) ---------* Η αναφορά μου αυτή πήρε το δρόμο της. Η Εισαγγελία Αθηνών με το Α.Β.Μ. Η96/18167/10-12-1996 έγγραφό της ζητάει από την 4η Πταισματοδίκη Αθηνών κ. Ελευθερία Σταυροπούλου να ενεργήσει προκαταρκτική εξέταση. Έτσι στις 17 Μαρτίου 1997 καλούμαι και καταθέτω ενώπιόν της.

5) Αναφορά προς εσάς, τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, Ενταύθα, την οποία δεν κατέθεσα, με ημερομηνία 3-2-1995.(5) 6) Μήνυση κατά του αντίδικου δικηγόρου, κ. Παναγιώτη Ζαχόπουλου, προς εσάς, τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, Ενταύθα, την οποία δεν κατέθεσα, με ημερομηνία 27-10-1995.(6) 4

4.1 Αναφορά που κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αρ. πρωτ. 15575/3010-1995. Βλ. εφημερίδα «Νέα Σύνορα» Νο 55/1-2-1996 και 1 ο τόμο, σελ. 311 έως 315, του ιστορήματός μου «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999.

4.2 Αναφορά που κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αρ. πρωτ. 7409/19-61996, και δεν έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα. Σας τη δίνω: Δημήτρης Βαλασκαντζής Δημοσιογράφος Μεγαλοπόλεως 11-13 Γκύζη, 114 74 Αθήνα τηλ.: 6435709 Αθήνα, 19-6-1996 Προς τον Αξ. Πρόεδρο του Πρωτοδικείου Αθηνών, κ. Χαρ. Αθανασίου Ενταύθα Κύριε Πρόεδρε, Την 30-10-1995 κατέθεσα στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου Αθηνών του οποίου είστε επικεφαλής, αναφορά παραπόνων η οποία απευθυνόταν στο Δικαστή κ. Ηλία Γιαρένη, ο οποίος χειρίζεται την υπόθεσή μου που αφορά την παράνομη χρησιμοποίηση του κατοχυρωμένου εκδοτικού μου τίτλου «Νέα Σύνορα» από τον Αντώνη Λιβάνη και την οικογένειά του, κι αυτό με σαφή επιθυμία μου να λάβει γνώση των συμβαινόντων και τέλος να καταχωρηθεί η αναφορά μου αυτή, στο φάκελο που εμπεριέχονται οι καταθέσεις των μαρτύρων, δικών μου και του αντιδίκου μου. Στις 14-6-1996 που είχαμε εξέταση μάρτυρα, όταν ρωτήθηκε ο Δικαστής κ. Ηλίας Γιαρένης, για την τύχη της αναφοράς παραπόνων μου, μου απάντησε πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε λάβει κανένα υπηρεσιακό έγγραφο από το Πρωτοδικείο Αθηνών, που να αφορά παράπονά μου. Μετά το πέρας της συνεδρίας, αναζήτησα από το πρωτόκολλο του Πρωτοδικείου την τύχη της αναφοράς μου και ο χειριζόμενος το πρωτόκολλο μου γνώρισε πως είναι στα χέρια του κ. Προέδρου. Επειδή η παραπάνω αναφορά μου αφορά κατατρομοκράτηση μάρτυρα (του Δημοσιογράφου Αποστόλη Γιαννάκη) και επειδή ο παραπάνω μάρτυρας μετά τέσσερις ημέρες από την τέταρτη εξέτασή του, πέθανε από έμφραγμα, προφανώς από το στρες των προηγουμένων εξετάσεων και του πραγματικού φόβου του μη χάσει τη δουλειά του στο Υπουργείο Προεδρίας, από τον αντίδικό μου που εκείνο τον καιρό ήταν Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, σας παρακαλώ να εξετάσετε που καθυστερεί οκτώ μήνες τώρα, να φτάσει η αναφορά παραπόνων μου στα χέρια του Δικαστή κ. Ηλία Γιαρένη. Κι επειδή υπάρχει περίπτωση να έχει χαθεί η παραπάνω αναφορά παραπόνων μου, σας την ξαναστέλνω συνημμένος, με την ημερομηνία κατάθεσής της και τον αριθμό πρωτοκόλλου. Ακόμα, επειδή από την ημερομηνία αυτή (30-10-1995), προέκυψαν κι άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα, ακόμα και προσπάθεια να με τρομοκρατήσουν με απειλές μέσω του Δικηγόρου μου, πέραν των όσων έχουν συμβεί και αναφέρω στην αναφορά μου της 27-10-1995, παρακαλώ να μου επιτρέψετε επ’ ευκαιρία να αναφερθώ και στις νεότερες, που φυσικά θα πρέπει να φτάσουν για ενημέρωσή του στα χέρια του Δικαστή κ. Ηλία Γιαρένη και βεβαιότατα μετά να καταχωρηθούν και αυτές στο φάκελο εξέτασης μαρτύρων.

Τα όσα έχουν συμβεί, έχουν δημοσιευθεί στην 15ήμερη εφημερίδα μου «Νέα Σύνορα», Νο 55/1-2-1996 και 56/16-2-1996, η πρώτη τετρασέλιδη, η δεύτερη δισέλιδη, των οποίων σας αποστέλλω συνημμένως από ένα φύλλο. Μετά τιμής Δημήτρης Βαλασκαντζής Συνημμένα: α) Αναφορά παραπόνων με ημερομηνία 27-10-1995 η οποία απευθύνεται στο Δικαστή κ. Ηλία Γιαρένη που χειρίζεται την υπόθεση μου που αφορά την παράνομη χρησιμοποίηση του κατοχυρωμένου εκδοτικού μου τίτλου «Νέα Σύνορα» από τον Αντώνη Λιβάνη και την οικογένειά του. Την κατέθεσα στις 30-10-1995 στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου. β) Η 15ήμερη εφημερίδα μου «Νέα Σύνορα», Νο 55/1-2-1996. γ) Η 15ήμερη εφημερίδα μου «Νέα Σύνορα», Νο 56/16-2-1996.

4.3) Δελτίο Τύπου, που διανεμήθη σ’ όλες τις εφημερίδες της Αθήνας και σε δύο της Θεσσαλονίκης. Ακόμα στάλθηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και στην Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών. Σας το δίνω: Δημήτρης Βαλασκαντζής Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη 114 74 Αθήνα, τηλ.: 6435709

&

Η υπόθεσή μου αυτή εστάλη στη Θήβα. Δεν ειδοποιήθηκα ποτέ για να παραστώ σε δικαστήριο των Θηβών. Ποιος ξέρει ποιοι δάκτυλοι έβαλαν το χέρι τους και σταμάτησε η καταδίωξη των υπαιτίων. Τη συνέχεια της υπόθεσης θα βρείτε στους δύο τόμους: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμος 1ος και 2ος.

& Η μη κατάθεση προτάσεων Η μη κατάθεση προτάσεων από τον υποτιθέμενο δικηγόρο μου, παρέσυρε τους Αρεοπαγίτες να πάρουν μια τέτοια άδικη απόφαση. Τις ίδιες «γκάφες» που έκαναν ηθελημένα οι του Εφετείου δικαστές, μια και δεν υπήρχαν προτάσεις δικές μας για να τις αντικρούσουν, έκαναν αθέλητα και οι του Αρείου Πάγου και βέβαια κανείς δεν τους ψέγει..

& Εγώ, τα «Νέα Σύνορα»: Σαν πρόλογος Για να γραφεί ένα καλό βιβλίο, θέλει πολύ χρόνο, πολύ κόπο και μ ε σ τ ή την ικανότητα του συγγραφέα, που δεν μπορεί να είναι τ υ χ α ί α, της στιγμής ή περαστική. Καλό θα ήταν μάλιστα, στην πλοκή του ιστορήματος, εκτός από την εξιστόρηση των γεγονότων, να συνυπάρχει και κάτι πιο ζωντανό: ο εσωτερικός κόσμος του δημιουργού του, που μ’ όλα του τα βιώματα και μ’ όλα του τα πάθη, θα το αφήσουν αθάνατο, πέρα από την «αθανασία» που έχει ένα τυπωμένο κείμενο, αυτό καθαυτό. Την ίδια «ανάγκη» πιστεύω πως έχει κι ένα καλό περιοδικό ή μια τίμια εφημερίδα. Και τούτο, γιατί η έκδοση ενός καλού βιβλίου, ενός σοβαρού περιοδικού ή μιας έγκυρης εφημερίδας, δεν είναι μόνον η τεχνική ικανότητα και η οικονομική δυνατότητα. Είναι προπαντός κι όλα τ’ άλλα, όσα βίωσε ο συγγραφέας, ο εκδότης, ώσπου ν’ αποκτήσει την τεχνική κατάρτιση και την οικονομική υποδομή. Ήτοι: η πείρα, οι εμπειρίες, οι αφορμές (εκείνες που, καλές ή κακές, τον γέμισαν με γνώσεις) και τις οποίες «κουβαλάει» μέσα του, μέχρι τη στιγμή που θα καταπιαστεί με το γράψιμο ή με την ορισμένη, επιθυμητή έκδοση. Έτσι, το τύπωμα ενός βιβλίου, η έκδοση ενός εντύπου, δεν είναι η στιγμιαία ή η συνεχής ικανότητα να φτιάξεις κάτι σωστά και καλά, είναι η δυναμική συνιστώσα όλων των ικανοτήτων σου κι όλης σου της πείρας. Είναι η οντότητά σου, όλη σου η ζωή. Όταν λοιπόν ξεκινούσα, αρχές του 1969, στο Καρλόβασι της Σάμου, το περιοδικό μου «Νέα Σύνορα», ενεργούσε η δυναμική συνιστώσα που αναφέρω πιο πάνω και φυσικά δεν έκανα ένα πείραμα, αλλά μια πράξη συνειδητή, που πρώτα πρώτα, την επέβαλλαν η δημοκρατική πολιτική μου ταυτότητα και οι ανώμαλες πολιτειακές και πολιτικές εξελίξεις στον τόπου μας και βέβαια βγήκε από την πείρα των τριανταεννιά μου χρόνων, που, επαναλαμβάνω, πήγαζε απ’ όλες τις μέχρι τότε εμπειρίες μου, τη μέχρι τότε ζωή μου. Γι’ αυτό, όταν θελήσει κανείς, να εκτιμήσει ή ν’ αξιολογήσει το περιοδικό και την εφημερίδα μου, για να υπογραμμίσει, ενδεχομένως, τα επιτεύγματά τους ή για να ονοματίσει το εξωοικονομικό κόστος τους (πόσο π.χ. μου κόστισε η ά κ α μ π τ η, η γενικά χ ω ρ ί ς υ π ο χ ω ρ ή σ ε ι ς στάση μου) ή, αν ακόμα θέλετε, να βγάλει και την ονομαστική αξία τους από καθαρά οικονομική άποψη, θα πέσει πολύ έξω, αν δει την έκδοσή τους μεμονωμένα, ξέχωρα, έξω από το κοινωνικό τίμημα που αναφέρω παραπάνω (βιώματα, εμπειρίες, πάθη), που με μια επιπόλαιη ματιά δεν φαίνονται, και που όμως συνυπάρχουν στο ακέραιο και που είναι τα πλέον ουσιώδη για το ζωντάνεμα, το στήσιμο του σκηνικού της σκέψης, αφού είναι η αφετηρία τους. Σαν καταστάλαγμα λοιπόν, στέκεται δίκαια το ερώτημα: Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπορεί να γίνει απόπειρα ώστε η χαρά σου, η λύπη σου, το άγχος σου, ο φόβος σου, η απαντοχή σου, η ζωή σου ολόκληρη, αυτό το επίγειο θαύμα που είναι σφιχτοδεμένη μαζί τους, να μεταφραστεί σε χρήμα ή σε αντιπαροχή υπηρεσιών, όταν για να δώσεις ζωή, πρέπει να πάρεις ζωή, πρέπει να έχεις; Τι ψυχή έχει ένα βιβλίο, άμα δεν έχει την ψυχή σου; Και φτάσαμε στην ά κ ρ η του γκρεμού, στο ερώτημα που δεν χωρούν υπεκφυγές: Τι ψυχή έχει επί τέλους ο τίτλος ενός περιοδικού, μίας εφημερίδας; Του περιοδικού σου, της εφημερίδας σου. Τι ψυχή έχει; Την ψυχή μου...

Κι αυτό μου πήραν: την ψυχή, ο Γιάννης Καψής, ο Αντώνης Λιβάνης κι ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, που συμμάχησαν και συνήργησαν ως άλλη φασίζουσα τριανδρία (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζος, Στυλιανός Παττακός), όταν αποφάσισαν και «διέταξαν», μικροί δικτατορίσκοι κι αυτοί (και μη με ρωτήσετε σε τι διαφέρουν), κάποιον άλλον μαύρο Απρίλη, με διαφορά τριών ημερών, πέντε χρόνια αργότερα (το σωτήριο γι’ αυτούς έτος 1972), το ξεδιάντροπο κλέψιμο του τίτλου των εκδόσεών μου «Νέα Σύνορα», που ήταν η υπογραφή μου, η σφραγίδα μου, το στίγμα μου, μια κι είδαν πως θα τους βοηθούσε στην πολιτική τους καριέρα, ενώ συνεχιζόταν η στυγνή δικτατορία των δεύτερων!.. Είναι παρατηρημένο, την άνοιξη πάντα «χτυπάνε» οι κάθε λογής φασίστες (αν εξαιρέσουμε τις επετείους), είτε για να πυρπολήσουν καταστήματα κι αυτοκίνητα ή για να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο. Αλλά και οι κάθε λογιώ κακοποιοί, όλοι οι παράνομοι, αυτοί που τα κρύα βράδια του χειμώνα, ζεσταίνουν αδιάκοπα στο μυαλό τους, τον τρόπο που θα δράσουν όταν θα ’ρθει η ώρα, ώστε να στεφτεί με απόλυτη επιτυχία η «επιχείρησή» τους χωρίς να κινδυνέψουν (είτε διαμένουν σε κάποιο υπόγειο ή πίσω από τα κάγκελα κάποιας φυλακής), βάζουν σ’ εφαρμογή τα σχέδιά τους, πάντα την άνοιξη. Αυτό που χαλάει σ’ αμφότερους τη διάθεση και τους μεταβάλλει το στομάχι σε μια σκληρή μπάλα ποδοσφαίρου, είναι ο φόβος της αποτυχίας. Όχι ντε και καλά σαν έμμονη ιδέα, αλλά σαν αποτέλεσμα από κάποιο απρόβλεπτο συμβάν, κάποιας κακοτυχίας, με συνέπεια να «χαλάσει η δουλειά», ν’ αποτύχει το «τόλμημά» τους και να συλληφθούν. Παρ’ όλα αυτά επιμένουν, κι όσο αργεί να γλυκάνει ο καιρός ή να πάρουν το αποφυλακιστήριο, τόσο αδημονούν. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, πως οι άνθρωποι αυτοί, είναι συνήθως δειλοί, και μόνο τότε αποχτούν απέραντο θράσος και συμπεριφέρονται βίαια, αδίστακτα, όταν απέναντί τους έχουν γυναίκες, γέροντες ή ανθρώπους ανίκανους να τους αντισταθούν! Αυτοί οι κάθε καρυδιάς καρύδι παλιάνθρωποι, βγαίνουν από τη «χειμέρια νάρκη» τους και επιδίδονται στις παράνομες δραστηριότητές τους πιότερο για να προβληθούν στο σινάφι τους κι έτσι να αυτοεπιβεβαιωθούν, πως γίνεται παραδεκτή η παρουσία τους, πως έχουν λόγο στα τεκταινόμενα του χώρου τους. Τέλος, να νιώσουν την ικανοποίηση πως μπορούν να σταθούν μ’ «όρθιο» το κεφάλι, αφού τους σέβονται, τους παραδέχονται. Αν χάσουν την παραδοχή αυτή και την πίστη του κύκλου τους, είναι ανύπαρκτοι, πεθαμένοι, με θάνατο χειρότερο από το βιολογικό... Δεν ξεχωρίζω τις βίαιες πράξεις τους σε πταίσματα ή κακουργήματα: όπως, το κ λ έ ψ ι μ ο μιας γυναικείας τσάντας, τη λ η σ τ ε ί α κάποιου γέροντα επιχειρηματία, την εισβολή με πιστόλια ή με κοντόκανες καραμπίνες σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή σε κάποια απόμερη ή κεντρική Τράπεζα. Εμένα με αγανακτεί από μόνη της κάθε πράξη βίας, παράνομη ή όχι, είτε αυτή αποσκοπεί σε απόσπαση χρημάτων, είτε σε ψυχολογική βία (να τρομάξουν κάποιον) ή τέλος, αν τη χρησιμοποιούν με πρόσχημα την επιβολή του Νόμου, τα «Όργανα της Τάξεως». Και βέβαια, δεν στέκομαι μόνο από τη μία πλευρά. Και των ληστών τα χέρια τρέμουν, αλλά και του κατατρομαγμένου ταμεία, που βιάζεται να τους βάλει τα χαρτονομίσματα στη νάυλον σακούλα και βεβαιότατα και των αστυνομικών, που φτάνουν συχνά ...καθυστερημένοι... Αλλά και οι άλλοι, ίδιοι. Εκείνοι που με τρελό χτυποκάρδι και τρεμάμενα πόδια, προχωρούν να καταλύσουν το «π α ρ α λ υ μ έ ν ο κ ρ ά τ ο ς»,

βάζοντας μπροστά τούς μ’ άρτιο εξοπλισμό σαστισμένους φαντάρους, επαναλαμβάνοντάς τους μονότονα πως κινδυνεύει η πατρίς! Όσο δε περισσότερες φορές το επαναλάβουν, τόσο αναπτερώνεται το ηθικό τους, τόσο σφυρηλατείται κι ατσαλώνεται το «φρόνημά» τους και φτάνουν να το πιστέψουν κι αυτοί, πως υπάρχει όντος κίνδυνος (πραγματικός ή όχι, αδιάφορο) και πως ε ί ν α ι οι μοιραίοι άνθρωποι, αυτούς που διάλεξε η Θεία Πρόνοια, για να σώσουν την πατρίδα από τους αρχικλέφτες πολιτικούς ή από τον ξενοκίνητο κομουνιστικό ή άλλο ...κίνδυνο!.. Την άνοιξη έρχονται όλοι αυτοί, μα κι άλλοι, να απαιτήσουν το ...μερτικό τους, να αποκτήσουν ό,τι όλο το χειμώνα τούς γοήτευε τη φαντασία, όσα στριφογύριζαν ιλιγγιωδώς στο ταραγμένο μυαλό τους. Έτσι, οι πρώτοι θα νιώθουν την ικανοποίηση, πως επιβιώνουν στην πιάτσα με την αξία τους και οι δεύτεροι πως υπερίσχυσε το δίκιο, γιατί ο καλός Θεός αγαπάει την Ελλάδα, και μ’ επιφώτισή Του «επέβαλαν» (με την ε ξ υ π ν ά δ α και την τόλμη τους), στην πολιτεία και στους νομοταγείς συναδέλφους τους, το Στρατιωτικό Νόμο. Κλινικά όμως κι οι πρώτοι κι οι δεύτεροι, είναι ψυχασθενείς, άνθρωποι μικρόνοοι, ψυχικά και διανοητικά διαταραγμένοι και ηθικά διαβλητοί, διεφθαρμένοι. Γιατί η παράλογη συμπεριφορά τους, η ελλιπής σκέψη τους και η παθιασμένη ψυχοσύνθεσή τους, συμπίπτουν, ταυτίζονται. Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι (απλοχέρηδες ποινικοί, λαδωμένοι πολιτικοί κι επίορκοι στρατιωτικοί), για μένα έχουν ίδια μούρη και χωράνε, χωρίς δισταγμό, στο ίδιο τσουβάλι. Δεν δέχομαι την ύπαρξη κλίμακας διαφθοράς, μεταξύ παλιανθρώπων. Ή είσαι τίμιος ή είσαι ανέντιμος. Μέσος όρος δεν χωρεί. Δεν αντιλαμβάνομαι το λίγο ανέντιμος ή το λίγο έντιμος. Γιατί, όταν κάποιος λίγο ανέντιμος σου κλέψει την περιουσία σου, ποιά η δικαίωσή σου; Πως τον σφετερισμό τον έκανε ένας εν πάση περιπτώσει λίγο ανέντιμος κι όχι ένας πολύ ανέντιμος; Θα πρέπει δηλαδή να αναζητήσω, πόσο λίγο ή πόσο πολύ ανέντιμοι ήταν αυτοί που μου πήραν τη φίρμα των εκδόσεών μου κι έστησαν μαϊμού επιχείρηση εις βάρος μου και να πω: α, εγώ δεν έχω παράπονο, μπορεί να μου κλέψανε τον τίτλο της επιχείρησής μου, αλλά οι διαπράξαντες την απρέπεια, ήταν άνθρωποι, πώς να το πω, ολίγον ανέντιμοι και πως, εν πάση περιπτώσει, λένε πως έχουν και «περγαμηνές» αντιστασιακού... Άνοιξη και οι αντιστασιακοί μας του ΠΑΚ προχώρησαν στην ιδιοποίηση, την οικειοποίηση του κατοχυρωμένου τίτλου μου «Νέα Σύνορα»! Απ’ το καταχείμωνο αντιλήφθηκαν το γεγονός, πως ένας καταξιωμένος τίτλος πολιτικοπνευματικού περιοδικού όπως το δικό μου, που μάλιστα κυνηγήθηκε από το ξεκίνημά του κι απαγορεύτηκε το 1972, από τους αυταρχικούς στρατοκράτες της 21ης Απριλίου, α π ο τ ε λ ο ύ σ ε κι α π ο τ ε λ ε ί, πανάκριβο περιουσιακό στοιχείο και βεβαιότατα και γι’ αυτό τράβηξε την προσοχή τους, αν δεν κ ρ ύ β ε τ α ι πίσω από την υπεξαίρεση κάτι π ο λ ύ πιο β ρ ό μ ι κ ο... Πράγματι, μια γνωστή φίρμα, αξίζει περισσότερο από μια επιτυχημένη επιχείρηση, από ένα όνομα επιχειρηματία, που έχει επιβληθεί. Ο επιχειρηματίας κάποτε πεθαίνει, η φίρμα μένει στον αιώνα των αιώνων. Αν με ρωτάτε, πού ήξεραν το περιοδικό μου «φυλακισμένοι άνθρωποι», θα σας απαντήσω, πως στην πλατεία ταχυδρομείου, σημερινή πλατεία Κοτζιά, πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο του ταχυδρομείου που τότε λειτουργούσε, υπήρχε ένα τεράστιο στρογγυλό μεταλλικό μπλε «κουτί», που έριχναν οι περαστικοί βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες για την ψυχαγωγία των φυλακισμένων. Εκεί έριχνα κι εγώ, είκοσι

τεύχη από κάθε έκδοσή μου, περιοδικά ή βιβλία. Και φυσικά, όταν απολύθηκαν, είχαν τη δυνατότητα, να το αγοράσουν από το βιβλιοπωλείο του Κολλάρου, όπου σύχναζαν. Άλλος λόγος ήταν, πως το περιοδικό μου με την προσεκτικά επιλεγμένη ύλη του, διαβαζόταν ευχάριστα. Δεν υπήρχε σελίδα, παράγραφος, που την προσπερνούσε αδιάβαστη, αδιάφορα, ο αναγνώστης του. Ήταν ένα θαρραλέο περιοδικό, που χ ω ρ ί ς προσχήματα, απομυθοποιούσε πετυχημένα τη «σοβαρότητα» των πρωτεργατών της 21ης Απριλίου. Έδειχνε ακόμα, με ανεπανάληπτο τρόπο, τον καιροσκοπισμό των ιθυνόντων και το «ραχιτισμό» των συνεργατών τους, ελαφρώνοντας έτσι το βάρος στο στήθος των καταπιεσμένων πολιτών που μας διάβαζαν, κι άρχισαν να ελπίζουν, να ανασαίνουν ελεύθερα. Γι’ αυτό το λόγο, οι αναγνώστες του, το συστήνανε κι από στόμα σε στόμα, έφτασε να τ’ αγοράζει πολύς κόσμος, διαβαζόταν όμως από πολύ περισσότερο. Κυκλοφορούσαμε τότε σε τρεις χιλιάδες αντίτυπα. Αυτά τους τράβηξαν την προσοχή, αν (επαναλαμβάνω), δεν υπάρχει κάτι πολύ πιο βρόμικο. Τα καλοείδαν και στα μουλωχτά, «οικειοποιήθηκαν» τη φίρμα των εκδόσεών μου, άρτι αποφυλακισθέντες. Δεν τους αποθάρρυνε το γεγονός πως είχα κατοχυρώσει τον τίτλο στο Υπουργείο Εμπορίου, σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 1998/39 Περί Σημάτων (που τροποποιήθηκε με το Νόμο 3205 το 1955) και πως ήταν πασίγνωστο σε ποιόν ανήκε ο εκδοτικός τίτλος «Νέα Σύνορα». Θα είπαν από μέσα τους (κι απέξω τους), πως αυτός (εγώ), έχει ένα σωρό σκοτούρες τώρα με την έκδοση του περιοδικού του και με το κυνηγητό που του παίζει η Ασφάλεια, μ’ εμάς θ’ ασχοληθεί; Άσε που πρέπει πρώτα να πάρει χαμπάρι, να πάρει είδηση, πως χρησιμοποιούμε τον τίτλο του. Αλλά και να το πάρει είδηση, του περισσεύουν χρήματα να τρέχει σε δικηγόρους; Ναι, έτσι, οι κατεργάρηδες, οι μπαγαπόντηδες. Ανίκανοι για δημιουργία, για ξεκίνημα επιχείρησης με δικές τους δυνάμεις (αν αυτό ήταν το πρόβλημά τους), δείτε οι «αντιστασιακοί» μας του ΠΑΚ, τι χαλεπούς καιρούς διάλεξαν να τσαλαπατήσουν έναν τίμιο αγωνιστή για ν’ ανέβουν. Τι δίσεκτους χρόνους βρήκαν, για να κλέψουν το γνωστότατο (ακόμα και στο εξωτερικό) αντιστασιακό τίτλο του περιοδικού μου. Τότε που έπαιζα κορώνα γράμματα το κεφάλι μου — γιατί όλοι μας ξέρουμε πως οι δικτάτορες δεν χωρατεύανε. Τ’ ότι έβαλαν στο μάτι τη φίρμα του περιοδικού μου και τις εκδόσεις του, με σαφή πρόθεση να μου φάνε τον επίζηλο τίτλο «Νέα Σύνορα», ασχέτως από άλλα κίνητρα, είναι υπερβέβαιο. Αποδεικνύεται από το κατάπτυστο εταιρικό που σκάρωσαν, για να δείχνονται νομότυποι. Είχαν καταστρώσει το σχέδιό τους με κάθε λεπτομέρεια κι ήθελαν να το περάσουν στα μουγκά, στα κουφά. Να έρθει μια μέρα, που η περιουσία μου θα έχει περιέλθει στα χέρια τους, χωρίς να πάρει είδηση κανείς και περισσότερο εγώ, ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Αυτό διαπιστώνεται αν ρίξει κανείς έστω και μια πρόχειρη ματιά στο υπ’ αριθ.

5416 φλύαρο πρακτικό: Σύστασις Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, δραχ.

220.000, που σύνταξαν στο συμβολαιογράφο της Αθήνας Χαράλαμπο Θεοδ. Κουλουριανό στις 6-4-1972 και κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο της Αθήνας, για να καταχωρηθεί στα βιβλία εταιρειών, με αριθμό 5583 στις 12-4-1972!.. (Βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα. Θα πάμε δυστυχώς και σε 2ο τόμο!) Το παραπάνω φλύαρο πρακτικό, σύνολο 13(!) σελίδων γραφομηχανής, δείχνει και κάτι άλλο, πως δεν είχαν και πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη μεταξύ τους, γι’ αυτό κατέβαλαν προσπάθεια να είναι όσο μπορούσαν περισσότερο

ακριβολόγοι και λεπτομερείς στη σύνταξη του πρακτικού τούτου, προπαντός σε όσα αφορούσαν τις σχέσεις μεταξύ τους. Για τον ίδιο λόγο ασφαλώς, ζήτησαν κατά τη σύνταξη του πρακτικού, να παρευρίσκεται και να συμμετέχει ενεργά και δεύτερος συμβολαιογράφος. Θα σκέφτηκαν: Είπαμε να ρίξουμε τον Βαλασκαντζή, όχι όμως και μεταξύ μας κατεργαριές. Η παρατήρηση είναι εύλογη, γιατί αν παραβάλει ο αναγνώστης, αν κάνει σύγκριση με τα πρακτικά της μετέπειτα επιχείρησης Α. Α. Λιβάνη, που σύνταξαν κατά καιρούς, και που, όπως και να το κάνουμε, είναι πραγματική επιχείρηση κι όχι της κολιγιάς, που μόνο υπαρκτή δεν ήταν, βλέπουμε πως τα πρακτικά της, ήταν μόνο μία σελίδα κι αυτή λιγόλογη και χωρίς συμμετοχή συμβολαιογράφων. (Βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα.) Κι ομολογούνται χ ω ρ ί ς α ι δ ώ κι ολοκάθαρα, ευθύς εξαρχής, σ’ αυτό το «συμβόλαιο» της καταισχύνης, οι έ ν ο χ ε ς π ρ ο θ έ σ ε ι ς τους. Θα είπαν: ποιος θα το δει, ποιος θα το διαβάσει; Η πρόθεσή τους να μου φ ά ν ε τη φίρμα των εκδόσεών μου γίνεται αντιληπτή κι απ’ τον πλέον αθώο, μόλις διαβάσει έστω τα πρώτα τρία άρθρα του «συμβολαίου» που σύνταξαν. Πέρα που και μόνο μέρος από το 3ο άρθρο αν διαβάσει κανείς, φτάνει για να μυριστεί ολόκληρη τη στημένη φάμπρικά τους, όταν «αφελώς» επισημαίνουν, πως: Σκοπός της δια του παρόντος συνισταμένης εταιρείας («Νέα Σύνορα»), έσεται η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού και πάσης συναφούς εργασίας... Είχαν λέει σκοπό να εκδώσουν κάποιο βιβλίο (προφανώς του Γιάννη Καψή) και π ε ρ ι ο δ ι κ ό. Μα περιοδικό «Νέα Σύνορα» κυκλοφορούσε ήδη από το 1969 κι είχαμε 1972. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε εκδώσει 16 τεύχη του περιοδικού μας, σύνολο σελίδων 668 και 5 βιβλία, τέσσερα ποιητικά κι ένα δοκίμιο. Είχαν δε περάσει από το ξεκίνημά μας, τ ρ ί α ο λ ό κ λ η ρ α χρόνια κ α ι τ έ σ σ ε ρ ι ς μ ή ν ε ς, χωρίς να υπολογίζουμε την προεργασία — τον χρόνο προετοιμασίας!.. Να σημειωθεί δε, πως το παραπάνω βιβλίο που εξέδωσαν εν τέλει οι τρεις λαθρόχειρες, με τίτλο: «Γεννηθήτω Δημοκρατία» (1897-1917), προς το τέλος του 1972, σε σχήμα 4ο και σ’ εκδόσεις μ α ϊ μ ο ύ «Νέα Σύνορα», δεν ήταν πρωτότυπη εργασία! Τα κείμενα αυτά των 240 σελίδων τα είχε δημοσιέψει για πρώτη φορά ο Γιάννης Καψής σε σ υ ν έ χ ε ι ε ς, πριν το 1970, στην εφημερίδα «Έθνος», όπου εργαζόταν. Μάζεψε δηλαδή τα αποκόμματα και τα τύπωσε σε βιβλίο. Αυτό όμως ξέρει να το κάνει κι ο γάτος μου, ο Carry... Αισίως λοιπόν, με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των εκκολαπτόμενων τυράννων, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, είχαμε ένα δίμηνο περιοδικό και τις εκδόσεις του, με τίτλο «Νέα Σύνορα» και μία Ε.Π.Ε. που φιλοδοξούσε να εκδώσει δοκιμαστικά έ ν α βιβλίο και π ε ρ ι ο δ ι κ ό με τον ί δ ι ο ε κ δ ο τ ι κ ό τ ί τ λ ο και γενικά να α σ χ ο λ η θ ε ί με π α ρ ε μ φ ε ρ ε ί ς εργασίες με τις δ ι κ έ ς μ α ς!.. Δεν είχε γι’ αυτούς καμιά σημασία, που «συνέπιπτε», να χρησιμοποιώ από τετραετίας σχεδόν, εκδοτικό τίτλο με την ίδια επωνυμία. Φαίνεται είχαν τις πληροφορίες τους ότι σύντομα το περιοδικό «Νέα Σύνορα» και οι εκδόσεις του δεν θα υπήρχαν. Το πεδίο θα ήταν ε λ ε ύ θ ε ρ ο, κι έτσι, έτρεξαν να το καπαρώσουν, π ρ ι ν πάψω να ...υπάρχω. Πράγματι, μετά τρεις μήνες από το ξεκίνημά τους (όσο χρόνο δηλαδή χρειάζεται η διαδικασία της γραφειοκρατίας για να συντάξει, να καθαρογράψει, να χτυπήσει στη γραφομηχανή και να υπογράψει ένα απόρρητο υπηρεσιακό έγγραφο), κυκλοφόρησε το φ ι ρ μ ά ν ι των χουνταίων, που απαγόρευε το περιοδικό μου. Σκοπός τους έσεται, λοιπόν, η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού, με

επωνυμία μ α ϊ μ ο ύ «Νέα Σύνορα», αφού ήδη θα ήταν κενός, λόγω χούντας, ο χώρος!.. Δεν περίμεναν όμως, ούτε οι στρατιωτικοί ούτε οι εποφθαλμιούντες την επιχείρησή μου, τόση επιμονή από μέρους μου και τόσο πείσμα! Ειδικά οι τελευταίοι σάστισαν με το σθένος μου, γιατί «είναι δειλοί και ταυτόχρονα αδίστακτοι». Νόμισαν πως τους έ μ ο ι α ζ α, που μόλις «κινδύνευαν», κρύβονταν σ τ ο γ ρ α φ ε ί ο του Χρήστου Λαμπράκη, με «το γνώριμο μούδιασμα στα γόνατα» και το ’βαζαν στα πόδια για το Λονδίνο... Δεν πρόσεξαν άραγε στο περιοδικό μου (αμέλεια να την πω;), πως έχω σαν πρότυπο το πείσμα και την επιμονή του Μπίλυ Μιλς, του Ινδιάνου από το Σακραμέντο των ΗΠΑ, που αποθεώθηκε, κερδίζοντας το δρόμο των δέκα χιλιάδων μέτρων στο Τόκιο; Τέτοιο πείσμα και τέτοια επιμονή με κατείχε και με κατέχει. Π α ρ ά τ η ν α π α γ ό ρ ε υ σ η, σ υ ν έ χ ι σ α ν α τ υ π ώ ν ω κ α ι ν α κ υ κ λ ο φ ο ρ ώ, μ ε σ π ο υ δ ή σ τ ι ς π ρ ο θ ε σ μ ί ε ς του τ ο π ε ρ ι ο δ ι κ ό μ ο υ, κ ό ν τ ρ α σ τ η ν α π ό φ α σ η των δ ι κ τ α τ ό ρ ω ν και μάλιστα αυξάνοντας τις σελίδες του κατά ένα τ υ π ο γ ρ α φ ι κ ό. Δ η λ α δ ή κ α τ ά δ ε κ ά ξ ι ο λ ό κ λ η ρ ε ς σ ε λ ί δ ε ς . Φυσικά είχα συνέπειες. Πράγματι, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής κι ο Αντώνης Λιβάνης, ήταν πανέτοιμοι να με ...διαδεχτούν, στην επιχείρησή μου! Είχαν μάλιστα αφήσει τους γνωστούς και τους φίλους τους να πιστεύουν, πως το περιοδικό «Νέα Σύνορα», ήταν ...δική τους έκδοση! Κανείς δεν θα ’παιρνε μυρουδιά, την ύπουλη σκάντζα βάρδια, που προσχεδίαζαν. Όσο για μένα, ποιος ενδιαφερόταν; Ένας θεός ήξερε, ποιο ξερονήσι ή ποιο μπουντρούμι της ΕΑΤ/ΕΣΑ θα μ’ έτρωγε, όσο αυτοί θα οργάνωναν την τσάμπα επιχείρηση που ...κληρονόμησαν. Κι αν παρ’ ελπίδα πήγαιναν γι’ αυτούς στραβά τα πράγματα, όπως πήγαν, και δεν μ’ εξόριζαν οι στρατοκράτες κι άρχιζα να διαμαρτύρομαι και να τους δημιουργώ προβλήματα επειδή χρησιμοποιούσαν παράνομα τον τίτλο μου, είχαν εναλλακτική λύση. Είχαν προβλέψει και γι’ αυτό. Στο εταιρικό τους, υπήρχαν δύο(!) άρθρα, που όριζαν, πως η ...εταιρία τους, μπορούσε να σ υ γ χ ω ν ε υ τ ε ί μ’ άλλη εταιρία ή και με προσωπική επιχείρηση... Μου είναι τελείως αδύνατο να παραμερίσω τον πειρασμό, και να μη δώσω από τώρα, εδώ στον πρόλογο, τα τρία πρώτα άρθρα του κλεφτοσυμβόλαιου που συνέταξαν, και για το οποίο, αν τους έχει μείνει σταλιά φιλότιμο, θα ντρέπονται σ’ όλη τους τη ζωή: Άρθρον 1ον.- Συνιστάται εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης υπό την επωνυμίαν «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» Εταιρείας Περιωρισμένης Ευθύνης. Άρθρον 2ον.- Έδρα της Εταιρείας ορίζονται αι Αθήναι και γραφεία (sic) το επί της οδού Θεάτρου αριθμός 7 γραφείον. Οι διαχειρισταί δύνανται τηρούντες τας νομίμους διατυπώσεις δημοσιότητος να ιδρύσωσι υποκαταστήματα ή γραφεία ή Πρακτορεία εις άλλας πόλεις ή περιοχάς της Ελλάδος ή του εξωτερικού, καθορίζοντες τόσον τους όρους λειτουργίας, όσον και το είδος και την έκτασιν των εργασιών των, υπό την προϋπόθεσιν προγενεστέρας λήψεως αποφάσεως περί τούτων υπό της Γενικής Συνελεύσεως, λαμβανομένης καθ’ α εν τω άρθρω 3 του παρόντος και εν τέλει ορίζεται, καθ’ όσον άλλως πάσα πράξις τούτων, σύμβασις ή δικαιοπραξία εν γένει περί των θεμάτων του παρόντος άρθρου είναι αυτοδικαίως ανίσχυρος και μη δεσμευτική διά την εταιρείαν.

Άρθρον 3ον. Σκοπός της διά του παρόντος συνισταμένης εταιρείας έσεται η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού και πάσης συναφούς εργασίας. Οι διαχειρισταί δύνανται μετά την τήρησιν των νομίμων προϋποθέσεων να αποφασίσωσιν όπως η εταιρεία συμμετέχη εις ετέρας επιχειρήσεις επιδιωκούσας τους προαναφερθέντας σκοπούς ή και συναφείς τοιούτους, δυνάμενοι προς τούτο να συνομολογήσωσιν οιονδήποτε όρον σχετικόν προς την τοιαύτην συνεργασίαν και να καταστήσωσι έτι την εταιρείαν μέλος ετέρας εταιρείας οιασδήποτε μορφής, υπό την προϋπόθεσιν υπάρξεως προγενεστέρας αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως κτλ. Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Είδατε «γλώσσα» που χρησιμοποιούν οι δημοκράτες μας, οι αντιστασιακοί μας του ΠΑΚ; Θα τη ζήλευε κι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Αλλά ας τους κατανοήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους, να κλέψουν την περιουσία μου πήγαιναν, έπρεπε να έχουν και τον ανάλογο μανδύα σοβαροφάνειας κι εκείνο τον καιρό ήταν πολύ του συρμού η καθαρεύουσα... Τη χρησιμοποιούσαν όλοι οι καθώς πρέπει ...κύριοι. Γιατί αυτοί να κάνουν εξαίρεση; Και προσέξτε: Στο άρθρο 14, επανέρχονται, μήπως και μας ξεφύγει το άρθρο 3, και δεν δούμε την πρόθεσή τους, να μας κάνουν σ υ ν ε τ α ί ρ ο υ ς σ τ η ν ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μ α ς ή υποκατάστημά τους ή Πρακτορείο τους!.. Αλλά δε θα το κρύψουμε, σήμερα που έχει γιγαντωθεί η επιχείρησή του Λιβάνη, ο πολύς κόσμος, με τη σύγχυση που ’χει δημιουργηθεί, μας νομίζει συνέταιρους, υποκατάστημα ή γραφείο που πρακτορεύει την επιχείρηση. Λένε λοιπόν στο 14ο άρθρο: Η Συνέλευσις των εταίρων είναι το ανώτατον όργανον της εταιρείας και δικαιούται να αποφασίση επί πάσης εταιρικής υποθέσεως, όπως: γ) ...περί συγχωνεύσεως αυτής, περί συμμετοχής της ως εταίρου εις άλλην εταιρείαν οιουδήποτε τύπου και προσωπικήν τοιαύτην, επιδιώκουσα είτε τον αυτόν σκοπόν ή και έτερον τοιούτον, είτε κατά την σύστασιν αυτής είτε και δι’ αναλήψεως εταιρικών μεριδίων, κτλ. Αν τα ’βρισκαν δηλαδή σ κ ο ύ ρ α, θ’ αναζητούσαν κάποια φόρμουλα, κάποιον τρόπο, να με π ρ ο σ ε τ α ι ρ ι σ τ ο ύ ν, να με χ ω ν έ ψ ο υ ν στην ...ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μου και φυσικά με δόλωμα, το: οιονδήποτε όρον σχετιτικόν προς την τοιαύτην συνεργασίαν!.. Είχαν δυνατότητα από το «καταστατικό» τους, να σ υ γ χ ω ν έ ψ ο υ ν την «εταιρεία» τους, που υπήρχε μόνο στα χαρτιά, με άλλην εταιρία ή και με προσωπική επιχείρηση, όπως ήταν η δ ι κ ή μ ο υ. Είναι ατράνταχτη απόδειξη λοιπόν, πως το εταιρικό τους ήταν στημένο δόκανο μ ό ν ο για μένα, κι αποδεικνύεται από το γεγονός, πως στα πέντε χρόνια ζωής τους, δεν συνεργάστηκαν με καμιά εταιρία ή προσωπική επιχείρηση, ο ύ τ ε ίδρυσαν υποκαταστήματα ή γραφεία ή Πρακτορεία. Αν συμβιβαζόμουν, θα μου πετούσαν μερικά εταιρικά μερίδια και θα γινόμουν υπάλληλός τους, χάνοντας την επιχείρησή μου. Από Δήμαρχος κλητήρας, δηλαδή. Δεν έγινε βέβαια ποτέ τέτοια συζήτηση. Τουλάχιστον μ’ εμένα. Άλλωστε δεν τους γνώριζα καν. Ο δικηγόρος μου είχε τηλεφωνηθεί μαζί τους. Πρώτη φορά είδα τον Αντώνη Λιβάνη και τον Γιάννη Καψή, στο Μονομελές το 1977, όταν ζήτησα ασφαλιστικά μέτρα. Ήξεραν ασφαλώς, πως εμένα με ενδιέφερε μόνον ο κατοχυρωμένος τίτλος μου και τίποτα παραπέρα. Προσπάθησαν όμως να μου βάλουν στο μυαλό, την ιδέα του συμβιβασμού! Το είπαν κατά την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων, πως: το 1972 που εμφανίστηκαν οι «εκδόσεις» τους (μ α ϊ μ ο ύ) «Νέα Σύνορα», επιχείρησα να έλθω σ’ επαφή

μαζί τους, για να διαπραγματευθώ τη φίρμα μου, αλλά το θέμα δεν εμφάνισε εξελίξεις... Μένει καμιά αμφιβολία τώρα πια, για την πρόθεσή τους; Τα περί συγχωνεύσεως αυτής, περί συμμετοχής της ως εταίρου εις άλλην εταιρείαν οιουδήποτε τύπου και προσωπικήν τοιαύτην, ήταν προμελετημένα και σκόπιμα καταγραμμένα στο καταστατικό τους, για την περίπτωση που θα έβρισκαν: α) αρνητική στάση, στο να δεχτώ να χρησιμοποιεί κάποιος ξ έ ν ο ς τον κατοχυρωμένο τίτλο μου «Νέα Σύνορα», β) γόνιμο έδαφος για συμβιβασμό. Επιχείρησα λένε, οι αρχιψευταράδες, να έλθω σ’ επαφή μαζί τους, για να διαπραγματευθώ τη φίρμα μου, αλλά το θέμα δεν ...εμφάνισε εξελίξεις. Ευσεβείς π ό θ ο ι, σφετεριστών... Φαίνεται απίστευτο; Έτσι κι εμένα μου φάνηκε στην αρχή. Με τον καιρό και με το ψ ά ξ ι μ ο όμως, βγήκε στην επιφάνεια όλη η πολιτεία τους, που φώτισε κι από άλλες πλευρές, όψεις, π ο λ ύ π ι ο μ ε μ π τ έ ς, την περί ου ο λόγος απάτη. Έτσι, η απόπειρα να μου φάνε την περιουσία μου, μοιάζει μικρό μόνο μέρος, ένα μόνο μερίδιο της σκευωρίας, της μηχανορραφίας, του όλου σχεδίου τους και τώρα που θα βγει στην επιφάνεια, αν αποδειχτούν οι υπόνοιες, θα ξεσπάσει σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Και μην παραξενεύεστε. Εδώ άλλοι δεν διστάζουν ν’ απαγάγουν μικρά παιδιά, και να τα υποβάλουν σ’ εγχειρίσεις για να τους αφαιρέσουν ζωτικά όργανά τους για μεταμοσχεύσεις!.. Ποιος ξέρει πόσες ελληνίδες μανάδες, πόσες Αλβανίδες, Ρουμάνες μητέρες, έχουν μαυροφορέσει, γιατί τα παιδιά τους έπεσαν θύματα εγκληματιών, που τα δολοφόνησαν για να τους αφαιρέσουν τους κερατοειδείς χιτώνες, την καρδιά, τα νεφρά, όσα εν πάση περιπτώσει όργανα τους χρησίμευαν και δεν γνωρίζουν οι δυστυχισμένες, ποιά χαντάκια, ποιες χωματερές, έχουν δεχτεί «άκλαυτα κι αστόλιστα» τα κατατεμαχισμένα νεανικά κουφάρια των παιδιών τους. Και μη μου πείτε: Τι σχέση έχει το ένα θέμα με το άλλο; Το ίδιο κάνανε και σε μένα: Με πέταξαν κατάχαμα, στο πλακόστρωτο, κ α ι μ ε κ α τ έ σ φ α ξ α ν. Μου αφαίρεσαν ό,τι ζωτικό είχα μέσα μου, και μ’ έριξαν στο πρώτο χαντάκι που βρέθηκε μπροστά τους!.. Η ανυποχώρητη αυτή στάση μου, η σθεναρή απόφασή μου να μην τους χαρίσω τον τίτλο και να καταφύγω στη δικαιοσύνη, κατατρόμαξε το Χαραλαμπόπουλο και τον Καψή και βιάστηκαν να ξεφορτωθούν τη β α ρ ι ά μομφή του απατεώνα, και όχι μόνον, μεταβιβάζοντας τα εταιρικά μερίδιά τους, εκτός δύο, στον αδίστακτο Αντώνη Λιβάνη, που δεν είχε και δεν έχει τέτοια ψευτοδιλήμματα και φυσικά ούτε ντροπή και φιλότιμο, γι’ αυτό και αποδέχτηκε τη μεταβίβαση. Βέβαια, ο Γιάννης Καψής, πονηρή αλεπού, που είχε και τ η μ ε ρ ί δ α τ ο υ λ έ ο ν τ ο ς σ τ η ν κ λ ε μ μ έ ν η ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μ ο υ, φρόντισε να μη φαίνεται τ’ όνομά του στη λοβιτούρα! Απόγονος κοντραμπατζήδων είναι. Έλαβε τα μέτρα του! Τα δέκα εταιρικά μερίδιά του τα έβαλε στο όνομα της αδερφής του, της κ. Έλλης, χήρας Σπυρίδωνος Παρασκευοπούλου, που ήταν θυγάτηρ του Παντελή και της Ελευθερίας Καψή. Επί κατοχής μάλιστα, η κ. Έλλη, ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ κι έτσι του Γιάννη Καψή, του «ενέπνεε ένα συναίσθημα συνωμοτικότητας εκ συγγενείας». Οι άλλοι δύο, ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Λιβάνης, πιο μπας κλας τύποι, είχαν μόνον από 6! Το σύνολο, εταιρικά μερίδια της επιχείρησης μαϊμού «Νέα Σύνορα», 22. Η εκχώρηση των 10 εταιρικών μεριδίων της αδερφής του «οργισμένου» γέροντα Γιάννη Καψή, έγινε στο όνομα της κ. Κατίνας (ή Κάθυ!) συζύγου

Αντώνη Λιβάνη, η οποία είναι θυγάτηρ του Νικολάου και της Αγγελικής Κατέχου, οικοκυράς, με το υπ’ αριθμόν 7361/23-9-1974, συμβόλαιο του παραπάνω συμβολαιογράφου. Η δεύτερη εκχώρηση των 6 εταιρικών μεριδίων του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, έγινε τον επόμενο χρόνο, με το υπ’ αριθμόν 7685/29-3-1975 συμβόλαιο του ίδιου συμβολαιογράφου και μεταβιβάστηκαν τα 4 στον Αντώνη Λιβάνη, και τα υπόλοιπα 2, σε κάποιον Άγγελον Καντινέλη ή Καραγεωργίου! (Για τα δύο πιο πάνω εταιρικά, βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα.) «Τι ωραίος, τι ηθικός, τι αγγελικά πλασμένος» είναι ο κόσμος μας! Είδατε με τι ά ν ε σ η μπορεί να μεταβιβάζει την περιουσία σου ο κάθε Χαραλαμπόπουλος, ο κάθε Καψής κι ο κάθε Λιβάνης, μ’ «ε π ί σ η μ α» μάλιστα συμβόλαια; Να παίρνουν και να δίνουν χρήματα ο ένας στον άλλο, λες και πουλάνε τσιφλίκι του παππού τους και σ’ εσένα να μην π έ φ τ ε ι ο π α ρ α μ ι κ ρ ό ς λόγος!.. Θέλω εδώ να πω κάτι σχετικό με την αγοραπωλησία, τη μεταβίβαση των τοκομεριδίων. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο πώς δόθηκαν χρήματα. Οι κακές γλώσσες λένε, πως είναι υπό αμφισβήτηση το γεγονός. Δεν πήραν χρήματα για τη θρυλούμενη μεταβίβαση των τοκομεριδίων οι Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και Γιάννης Καψής, γιατί είναι γνωστό, πως ο Αντώνης Λιβάνης έχρισε το 1975 τον πρώτο, υπαρχηγό του Ανδρέα Παπανδρέου και έβαλε στην περιβόητη «λίστα Λιβάνη» της 5ης Σεπτεμβρίου 1983 στην Α΄ εκλογική περιφέρεια τον δεύτερο, εκπαραθυρώνοντας άλλους που του ήταν δυσάρεστοι ή άτομα που δεν κάνανε ...τούμπες. Έγινε τότε πραγματική «σφαγή» παλιών και δοκιμασμένων βουλευτών, για να προβάλουν τον Γιάννη Καψή και τους γιους του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Η περίπτωση του κ. Γιάννη Χαραλαμπόπουλου είναι πιο κραυγαλέα. Ήταν μετά τη μεταπολίτευση, τότε που ο Ανδρέας είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και χιλιάδες αυτοκίνητα τον συνόδεψαν στο Καστρί. Κι ενώ ο λαός ζητούσε από τον Ανδρέα να βγει στο μπαλκόνι της «Γαλήνης», τα θρασίμια που τον περιέβαλαν φαγώνονταν μεταξύ τους για το ποιος θα στεκόταν δίπλα του, όταν θα έβγαινε για να χαιρετήσει το λαό. Σκοτώνονταν να επιβάλουν υπαρχηγό τον εαυτό τους ή πρόσωπο της αρεσκείας τους από την πρώτη στιγμή, γιατί αυτός που θα έβγαινε μαζί με τον Παπανδρέου στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε αυτόχρημα το χρίσμα του υπαρχηγού. Τελικά ο Αντώνης Λιβάνης, μάνα στις λοβιτούρες, προώθησε με κόλπο τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο δίπλα στον Ανδρέα, όταν εκείνος βγήκε να χαιρετήσει τον κόσμο. Αλλά παρ’ όλο που ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος εμφανίστηκε πρώτος δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, παρ’ όλο που χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών, παρ’ όλο που εχρίστη και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δεν κατάφερε ποτέ να τον θεωρήσουν άξιο για την υπαρχηγία του κόμματός τους. Σημειώνω για την Ιστορία, πως οι συνάξεις για τις λεπτομέρειες της υποδοχής του αρχηγού του ΠΑΚ Ανδρέα Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκαν σ’ ένα μικρό γραφείο της πλατείας Θεάτρου, που χρησιμοποιούσε τότε ο εκδοτικός οίκος μαϊμού «Νέα Σύνορα». Βεβαίως οι φίλοι τους που ήθελαν να μάθουν και να δουν, λόγο σύγχυσης, έρχονταν στα γραφεία τα δικά μας στην οδό Γαμβέττα. Είναι πασίγνωστο πως όλο εκείνο τον καιρό, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο πολιτικά τον αντιστασιακό τίτλο του περιοδικού μου. Γι’ αυτό άλλωστε και τον σφετερίστηκαν. Δεν είχαν οι άνθρωποι στο νου τους να εκδώσουν βιβλία, το λέει και το καταστατικό τους, να μου φάνε το περιοδικό

είχαν σκοπό, που με την αντιδικτατορική θέση του, τους εξυπηρετούσε στις πολιτικές τους επιδιώξεις. Τα βιβλία ήρθαν μετά, όταν είδαν πως δεν είχα πρόθεση να σταματήσω να εκδίδω το περιοδικό και τις εκδώσεις του. Θέλανε ο π ω σ δ ή π ο τ ε δικό τους το αντιστασιακό σήμα «Νέα Σύνορα»!.. Κάποτε θα ενέδωνα, θα καμπτόμουν, έτσι πίστευαν!!! Τότε, το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου 1974, έγινε και το γνωστό επεισόδιο Μπουλούκου - Κακλαμάνη. Είχαμε δηλαδή και πολιτικά επεισόδια στο γραφείο τους με τον κλεμμένο τίτλου μας. Σε μια άτυπη συνεδρίαση της επιτροπής για την υποδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στο ίδιο γραφείο της πλατείας Θεάτρου, ήλθε και ο Απόστολος Κακλαμάνης, πρόκειται για τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής. Τότε ο σεμνός αγωνιστής της αντίστασης Άρης Μπουλούκος εξεμάνη και α π α ί τ η σ ε την άμεση εκδίωξη του Κακλαμάνη. Πράγματι, με παρέμβαση του Αντώνη Λιβάνη, αποχώρησε σα βρεγμένη γάτα ο Απόστολος. Δεν το έβαλε όμως κάτω κι έγινε μάρτυρας σφοδρότερων επεισοδίων στο ξενοδοχείο Καστρί το βράδυ της άφιξης του Ανδρέα (16-8-74), όταν οι αδελφοί Μπουλούκου ξανασυνάντησαν τον Απόστολο Κακλαμάνη στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, που περίμενε να χαιρετήσει τον Αρχηγό. Δεν μου ’πεφτε λοιπόν ο παραμικρός λόγος(!) κι είχα μέσα μου πολύ θυμό και πολλά καυτά ερωτήματα. Ποιοι ήταν αυτοί και γ ι α τ ί τέτοιον ύποπτο καιρό διάλεξαν να χρησιμοποιούνε τον κατοχυρωμένο τίτλο μου; Γ ι α τ ί εξέδωσαν και κυκλοφόρησαν ουδέτερα βιβλία και δημιούργησαν θυμηδία στην αγορά, με την κατάντια του ...έμπορα Βαλασκαντζή; Γ ι α τ ί με την πρώτη ειδοποίηση που τους έγινε ότι δημιουργήθηκε φοβερή σύγχυση στην αγορά, δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν τον τίτλο μου; Ήταν προβοκάτσια; Άλυτο μυστήριο τότε!.. Δεν αντιλαμβανόμουν, π ώ ς μπόρεσαν εκείνον το δύσκολο καιρό για όλους μας, που δ ε ν ξέραμε αν την επαύριο ζούμε, τρεις υποτίθεται δημοκράτες άνθρωποι, να πάρουν τ έ τ ο ι α αδιανόητη, απαράδεκτη απόφαση. Μια τ ό σ ο σοβαρή κίνηση και μάλιστα σε τ έ τ ο ι α ε π ο χ ή που ζούσαμε, έ π ρ ε π ε να την έχουν σ κ ε φ τ ε ί, να την έχουν σ τ α θ μ ί σ ε ι πολύ πολύ. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς πως έκανες λάθος και συγγνώμη! Είναι απ’ τα πράγματα που δ ε ν χωράνε, ο ύ τ ε λάθη ο ύ τ ε συγγνώμη. Το να φερθείς με τέτοιο άνανδρο, προδοτικό τρόπο, σ’ έναν συναγωνιστή, που βρίσκεται κι αγωνίζεται στο ί δ ι ο χ α ρ ά κ ω μ α, στο ίδιο τ α μ π ο ύ ρ ι, δίπλα δίπλα μ’ εσένα, ε ί ν α ι έγκλημα κι έχει την εξήγησή του, μ ό ν ο ν όταν γίνεται από εξαναγκασμό — όταν εκβιάζεσαι θανάσιμα από κάποιους ή ...σ α ν «πολιτική πράξη σκοπιμότητας», από αδίστακτους ανθρώπους, που στρατολογήθηκαν ειδικά γι’ α υ τ ό το λόγο! Να πιστέψω πως ή τ α ν β α λ τ ο ί; Γιατί η πράξη τους οδηγεί κι εκεί! Αν δεν ήταν, το γεγονός αυτό, πολύ επιεικώς, ονομάζεται υπεξαίρεση, απατεωνιά, που τέτοιες ώρες λογίζεται προδοσία! Φορές που το ψάχνω, είναι τόσο φανερό, που κλονίζομαι. Αν ερωτηθώ μάλιστα, θ’ απαντήσω αδίστακτα, πως ν α ι: Η κλοπή του τίτλου μου (ξέχωρα η ουσία της καθαρά εχθρικής πράξης), ή τ α ν π ρ ά ξ η α ν ά θ ε σ η ς, απόρροια εξαναγκασμού ή κίνηση επ’ ανταλλάγματι, σημερινό συμβόλαιο δηλαδή, κι ας αφήσουμε την «πολιτική σκοπιμότητα» κατά μέρος. Δεν θα εκπλαγώ δε, αν αύριο μεθαύριο μ ά θ ω, πως η κατάπτυστη αυτή πράξη τους, ή τ α ν άλλη μία διατεταγμένη κίνηση εναντίον μου, για να πάψω να εκδίδω το περιοδικό μου, ώστε να μην ενοχλώ αυτούς που ενοχλούσα, με την έκδοσή του. Γιατί α ν δ ε ν είναι «πράξη πολιτικής σκοπιμότητας» ή εξαναγκασμού κι έγινε εσκεμμένα για ν’ αποκτήσουν

παράνομα περιουσία, ε, τ ό τ ε είναι και οι τρεις τους για κ ρ έ μ α σ μ α... Πέρα που έτσι κι αλλιώς, είναι για κ ρ έ μ α σ μ α... Π ο ι ά ήταν λοιπόν τα ελατήριά τους; Τους «εξανάγκασαν» να χρησιμοποιήσουν τον τίτλο μου για να μου προβάλουν προσκόμματα στην έκδοση και στην κυκλοφορία του περιοδικού με τη σύγχυση που ενέσπειραν, έχοντας ως αντάλλαγμα την αποφυλάκισή τους; Με έβλεπαν σαν μελλοντικό πολιτικό τους αντίπαλο; Ή η πράξη τους ήταν, ολοκάθαρη, ψ υ χ ρ ή, διαρπαγή περιουσιακού στοιχείου; Με άλλα λόγια: Η κλοπή της εμπορικής φίρμας μου, ήταν φαεινή ιδέα, των «τριών φωστήρων»; Τους την επέβαλαν οι «επταχρονίτες», όπως λέγεται, πράγμα που εγώ δεν πιστεύω ή τους επιβλήθηκε από τα γενικότερα καθήκοντά τους, ως μελών του ΠΑΚ; Γνωστό, πως ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής και ο Αντώνης Λιβάνης, ήταν μέλη του ΠΑΚ Εσωτερικού. Εκείνο τον καιρό μάλιστα, 1972, ο πρώτος είχε την αρχηγία! Ο Γιάννης Καψής, «δεν είχε καιρό για τέτοια, ήταν δημοσιογράφος», λέει η γυναίκα του. Ο ίδιος όμως λέει, πως ανήκε στο ΠΑΚ και μάλιστα, όταν ήταν στο Λονδίνο, επισκέπτης στο σπίτι της Αμαλίας Φλέμινγκ, του μίλησε στο τηλέφωνο ο Ανδρέας Παπανδρέου από τον Καναδά, κ α ι τ ο υ π ρ ό τ ε ι ν ε να παραμείνει στο Σίτυ και ν’ αναλάβει υπεύθυνος του ΠΑΚ Ευρώπης. Κάποια άλλα δημοσιεύματα όμως, λένε, πως εκτός από άνθρωπος των Αμερικανών, ο Γιάννης Καψής, ήταν και άνθρωπος του Χρήστου Λαμπράκη μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Έτσι κι αλλιώς, η πράξη τους αυτή δεν υπολείπεται σε θράσος, και γι’ αυτό δικαιολογούμαι να υποθέτω αυτό που πιθανολογείται και να το μεταφέρω κι εδώ. Οι τρεις αυτές εκδοχές, συζητιούνται ευρέως σήμερα, στον κύκλο των εκδοτών και των λογοτεχνών! Σε λίγο θα κάνουν το γύρο σ’ όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο, σ’ όλες τις εφημερίδες και σ’ όλα τα περιοδικά. Για να γραφεί ένα καλό βιβλίο, θέλει πολύ χρόνο, πολύ κόπο και μεστή την ικανότητα του συγγραφέα. Τα έχω! Έχω ακόμα το πάθος για την Αλήθεια και το θυμό για τ ο ά δ ι κ ο που μου έγινε, από ανθρώπους που έφτασαν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της χώρας μας και να μας φτάσουν σ’ αυτό το άθλιο χάλι! Θυμό, γιατί εκτός των άλλων, ο σφετερισμός του εκδοτικού τίτλου μου «Νέα Σύνορα» απ’ τα αρπακτικά, έγινε α ι τ ί α να κλείσουν οι εκδόσεις, το περιοδικό και η εφημερίδα μου, τ ο μ ο ν α δ ι κό π ε ρ ι ο υ σ ι α κ ό σ τ ο ι χ ε ί ο, που ε ί χ α ν’ α φ ή σ ω σ τ ο π α ι δ ί μ ο υ. Η Δικαιοσύνη όπου κατέφυγα, επειδή πιέζεται, ακολουθεί τις εντολές του Αντώνη Λιβάνη. Δεν μου μένει λοιπόν, παρά να πάρω το Νόμο στα χέρια μου ή τούτοι οι δύο τόμοι κι όσοι άλλοι θ’ ακολουθήσουν. Θα πολεμήσω με την πέννα μου κι αν αποτύχω, ό,τι επακολουθήσει, το κρίμα στο λαιμό τους. Στα βιβλία αυτά θα καταγραφεί με το ν και με το ς, όλος ο κατατρεγμός που μου κάνανε εικοσιεπτά χρόνια τώρα, μ’ όλη την αλήθεια, όσο κι αν κοστίσει. Η αρετή άλλωστε στην περίπτωσή μου από μόνη της, είναι β α ρ ι ά ποινή, ά δ ι κ η τιμωρία...

&

Τα παλιά τεύχη του περιοδικού μας

Είναι γνωστά τα αφιερώματα του περιοδικού μας, που από τα πρώτα τεύχη μας καθιερώσαμε και τα οποία χρειάστηκε λόγο μεγάλης ζήτησης, να ανατυπώσουμε τα τεύχη αυτά, διότι είχαν εξαντληθεί. Θα αναφερθώ στα δύο τεύχη που είναι αφιερωμένα στο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, στα δύο τεύχη για το Νίκο Καζαντζάκη, στα δύο τεύχη για τον Γιάννη Ρίτσο, στο αφιερωμένο τεύχος για τον ξεριζωμό απ’ την Μικρά Ασία, για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το αφιέρωμα για την ΕΠΟΝ, για την Κύπρο, για τον Γιάννη Σκαρίμπα, την Έλλη Αλεξίου, για την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για τον Νικηφόρο Βρεττάκο, για τη γενοκτονία των Αρμένιων, για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, για το χαράκτη Α. Τάσο, για τον κεραμίστα Πάνο Βαλσαμάκη. Αυτά τα τεύχη και άλλα πολλά με αφιερώματα, δεν τα γνωρίζουν οι νεότεροι, αλλά και πολλοί παλιοί φίλοι μας, γι’ αυτό σκεφτήκαμε να σας κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσφορά. Συγκεκριμένα, σας προσφέρουμε τα παλιά αυτά τεύχη μας στην τιμή των δύο (2) Ευρώ το καθένα, όταν σήμερα το κάθε τεύχος μας κοστίζει πέντε Ευρώ και στο Μοναστηράκι τα δυσεύρετα παλιά τεύχη μας πωλούνται πανάκριβα. Ας γνωρίζουν όσοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν παλιά τεύχη μας, πως τα ταχυδρομικά θα τους επιβαρύνουν. Υπάρχει μια σειρά από 22 τεύχη μας που ενώ κατατοπίζουν άριστα τον αναγνώστη, είναι απαραίτητα και για δασκάλους, καθηγητές, μαθητές, συγγραφείς, ποιητές. Για να τα λάβετε, τηλεφωνήστε μας στα τηλέφωνα: 210-6435709, 210-8815275 και 6974-868530 ή στείλτε μας e-mail: neasynora@otenet.gr κ. Δημήτρη Βαλασκαντζή, Αγίων Αποστόλων 6, 113 62

Κυψέλη, Αθήνα.

&

&

Να γιατί δεν παραιτείται… Τα «Νέα Σύνορα» - Α. Α. Λιβάνη κυκλοφόρησαν το ιστορικό βιβλίο του Έλληνα γαλλόφωνου Δημήτρη Τ. Άναλι: «Κύπρος – Επιχείρηση «Αττίλας». Μετάφραση: Νίκος Γκόλιας - Δ. Τ. Άναλις. Από τον Άναλι έχουμε λάβει τέσσερα βιβλία του: Άναλι Δημήτρη του Τ.: «Ουρανούπολη», ποιήματα, σελ.: 56. Εκδόσεις: «Κείμενα», 1972. // Στην τρίτη σελίδα σημειώνει: Στον ποιητή Δημήτρη Βαλασκαντζή, φιλικά. Υπογραφή. Άναλι Δημήτρη του Τ.: «Ήλιος των ποταμών», Ελάφι! Ελάφι! / Σ’ ένα πίνακά του. Μ’ ένα σχέδιο του Γιώργου Δερπάπα. Εκδόσεις: «Το τραμ». Θεσσαλονίκη 1972. // Στην πρώτη σελίδα σημειώνει: Φιλικούς χαιρετισμούς. Δ. Άναλις. Άναλι Δημήτρη του Τ.: «Το στοιχειωμένο νησί», ποιήματα, με 6 σχέδια του Αλέκου Φασιανού, σελ.: 48. Εκδόσεις του «Ερμεία». Αθήνα 1974. // Στην τρίτη σελίδα σημειώνει: Αυτό στον Κο Δημήτρη Βαλασκαντζή. Δ. Άναλις. Άναλι Δημήτρη του Τ.: «Πανιά για περιπλάνηση», ποιήματα. Εκδόσεις: «Πολυπλάνο». Αθήνα 1976. // Μας γράφει: Στον ποιητή Δημήτρη Βαλασκαντζή. Υπογραφή. 4-1-77. Να γιατί δεν παραιτείται από το σήμα μου «Νέα Σύνορα», τον εξυπηρετεί η σύγχυση. Του φέρνει πελάτες και αν δεν είχε και τους αναγνώστες και τους συνδρομητές του περιοδικού μου, σίγουρα θα είχε τουμπάρει και αυτή του η επιχείρηση.

&

ΜΑΡΑΘΩΝΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΓΚΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΜΑΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΛΑΣΚΑΝΤΖΗ Ότι υπάρχει σύγχυση μεταξύ των εκδόσεών μας και των εκδόσεων του Εκδοτικού …Οργανισμού Λιβάνη, που χρησιμοποιούν χρόνια τώρα παράνομα (ασύστολα κι ανερυθρίαστα) το κατοχυρωμένο στο Υπουργείο Εμπορίου εκδοτικό σήμα μας «Νέα Σύνορα», είναι ηλίου φαεινότερο κι είναι κουραστικό να επανερχόμαστε ξανά και ξανά… Θα δημοσιεύσουμε όμως σήμερα μία τηλεφωνική συνομιλία με τον συγγραφέα Γιάννη Μαγκλή που πολλαπλά προσφέρει. Από σύγχυση μας ρωτούσε για βιβλίο των αντιδίκων μας, το οποίο είχε στα χέρια του και επρόκειτο να το κρίνει. Είχε οριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού στην επιτροπή Κρατικών βραβείων κι αν κάποια βιβλία άξιζαν θα συμμετείχαν στο μοίρασμα των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας ή τέλος θα αγόραζε κάποια αντίτυπά τους το Κράτος μας για τις Δημόσιες βιβλιοθήκες της Αθήνας και της επαρχίας. Η συνομιλία με τον καλό συγγραφέα καταγράφηκε το 1976 από μαγνητόφωνο που είχαμε ξεχάσει τότε παράλληλα με την τηλεφωνική συσκευή του γραφείου του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα». Η τοποθέτηση του μαγνητοφώνου εξυπηρετούσε τους συνεργάτες μας, τους συνδρομητές μας και όσους ενδιαφέρονταν για το περιοδικό μας και τις εκδόσεις μας: Δίναμε και λαβαίναμε μηνύματα και παραγγελίες. Αυτά βέβαια μόνο τα πρωινά επειδή έλειπα στην εργασία μου στον ΟΤΕ και ο υπάλληλός μας στο σχολείο. Σήμερα 23-5-2007 (μετά 31 χρόνια!) απομαγνητοφωνώ τη συνομιλία κι ο λόγος γιατί όπως είπα και πιο πάνω, πολλαπλά προσφέρει. Δεν θέλω ν’ αφήσω εκκρεμότητες. Αλλά ας πάμε στη μαραθώνια τηλεφωνική συνομιλία. Το ακουστικό σήκωσε ο υπάλληλος μας: Μάκης Ζουλφάς: «Νέα Σύνορα», λέγετε παρακαλώ. Γιάννης Μαγκλής: Καλημέρα σας, ο Μαγκλής είμαι, ο Γιάννης, ο συγγραφέας. Μ. Ζ.: Μια στιγμή παρακαλώ. (Γυρίζει ο Μάκης Ζουλφάς και λέει σ’ εμένα: Ο κ. Γιάννης Μαγκλής είναι, ο συγγραφέας.) Γ. Μ.: Ορίστε; Δημήτρης Βαλασκαντζής: Βαλασκαντζής… Γ. Μ. Καλημέρα σας, ο Μαγκλής είμαι. Δ. Β.: Γεια σας, τι κάνετε; Γ. Μ.: Καλά, ευχαριστώ. Δ. Β.: Είσθε ακόμα στο νησί, κάτω εκεί; Γ. Μ.: Όχι. Είμαι στην Κυψέλη. Δ. Β.: Α!.. Στην Κυψέλη. Γ. Μ.: Ξέρετε τι θέλω να σας παρακαλέσω; Δ. Β.: Ορίστε. Γ. Μ.: Επειδή δυστυχώς το Υπουργείο μ’ έκανε μέλος της κριτικής επιτροπής για τη βράβευση των λογοτεχνικών έργων του 1975… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: …κι εγώ μ’ έχουν βάλει στο μυθιστόρημα, θα ήθελα αν σας είναι εύκολο να έχετε το βιβλίο της Ευθυμιάδου Νένης, που βλέπω εδώ στον κατάλογο του Υπουργείου: «Ο κήπος με τ’ αγάλματα»… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: …για να το κρίνω, αξίζει; Τι λέτε εσείς;

Δ. Β. (κομπιάζοντας): Ε… Δώστε μου να, ε… Δώστε μου να καταλάβω ακριβώς γιατί μάλλον δεν συνέλαβα. Είπατε δύο πράγματα μαζί και με μπερδέψανε. Κατ’ αρχήν σας έχουνε είπατε για Κρατικό… Γ. Μ.: Στην κριτική, στην επιτροπή την κριτική του Υπουργείου Πολιτισμού, για βράβευση των βιβλίων… για το 1975. Δ. Β.: Για τις αγορές κ. Μαγκλή, ή για τα… Γ. Μ.: Και για τις αγορές και για τη βράβευση των συγγραφέων για τα καλύτερα, που θα πάρουν το πρώτο βραβείο των 100 χιλιάδων και το δεύτερο 60 φέτος και ταυτόχρονα για την αγορά των βιβλίων. Δ. Β.: Ναι… Και το πρόβλημά σας τώρα ποιο είναι; Γ. Μ.: Θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο αυτηνής, διότι πρέπει να διαβάσουμε… είναι 970 βιβλία να πάρει ο διάβολος… Δ. Β.: Ναι, αυτό είναι γνωστό, κάθε χρόνο έχουμε περίπου τόσα βιβλία. Γ. Μ.: Εγώ ανέλαβα το μυθιστόρημα και πρέπει να διαβάσω το βιβλίο αυτηνής της… την οποία δεν ξέρω διόλου, την λένε Νένη… Δ. Β.: Και έχει σχέση με τα «Νέα Σύνορα», αυτή η γυναίκα; Γ. Μ.: Μα βλέπω εδώ πέρα, ότι το έβγαλε λέει, στα «Νέα Σύνορα». Βλέπω το… Δ. Β.: Α!!! Ναι… Έχει γίνει άλλο ένα λάθος. Έχει γίνει το εξής: κάποιοι βγάζουνε κάτι εκδόσεις «Νέα Σύνορα». Γ. Μ.: Ναι… Δ. Β.: Έχουν καταπατήσει τον τίτλο μας. Έγινε μια αρχή επί δικτατορίας. Επί δικτατορίας ο Σάββας ο Κωνσταντόπουλος, ήθελε να μας κλείσει το περιοδικό… Γ. Μ.: Α!!! Δ. Β.: Και έπιασε και είπε, ενώ είχαμε καταθέσει τον τίτλο το 1969 (σ.σ. λάθος το 1970), και το ’71 πια μας ειδοποίησαν ότι δεν δικαιούμαστε να κυκλοφορούμε με αυτόν τον τίτλο. Γ. Μ.: Σωστά. Δ. Β.: Κάναμε δικαστικούς αγώνες με τον Σάββα τον Κωνσταντόπουλο και εντέλει επί δικτατορίας καταφέραμε και το κερδίσαμε και παρέμεινε ο τίτλος μας. Γ. Μ.: Ε, μπράβο. Δ. Β.: Εν τω μεταξύ μερικοί άλλοι κύριοι οι οποίοι έχουν φτιάξει μια Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης, πιάσανε και κυκλοφόρησαν ένα βιβλίο στην αρχή αυτό της Οριάνα Φαλάτσι, του οποίου δεν θυμάμαι καλά τον τίτλο με εκδόσεις «Νέα Σύνορα». Τους πήρε ο δικηγόρος μου και τους είπε ότι υπάρχει το περιοδικό «Νέα Σύνορα» κι έχουμε βγάλει και μερικά βιβλία με τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα», οπότε πρέπει να σταματήσετε. Αυτοί όμως συνέχισαν με το έτσι θέλω, και μέχρι τώρα έχουνε καταφέρει και βγάζουνε αυτά τα βιβλία. Δεν ξέρω πόσα έχουν βγάλει. Γ. Μ.: Τι κάνατε εσείς; Δ. Β.: Εμείς περιμέναμε να λήξει το θέμα με τον Κωνσταντόπουλο. Καθαρογράψαμε την απόφαση από το Υπουργείο και τους έχουμε στείλει εξώδικη πρόσκληση για να σταματήσουν, αλλιώς θα αναγκαστούμε να πάμε… Γ. Μ.: Μα δεν μπορεί, πρέπει… Δ. Β.: Μα δεν μπορεί. Οπωσδήποτε δεν μπορεί. Έχουμε βγάλει ήδη πενήντα τεύχη από το περιοδικό. Έχουμε βγάλει και αρκετά βιβλία… Γ. Μ.: Κυκλοφορήσατε και του Γιαγιά… (Βλ.: «Νέα Σύνορα», τεύχος 49-50). Δ. Β.: Ναι, εγώ κυκλοφόρησα του Γιαγά… Γ. Μ.: Είναι φίλος μου… Δ. Β.: Α! Ο Γιάννης… Γ. Μ.: Ναι, ο καπετάν Γιάννης… Δ. Β.: Τον έχετε δει… τώρα τελευταία;

Γ. Μ.: Αυτοί όταν κάνανε τις επαναστάσεις στη Σάμο, το σηκώσανε κατά τι. Γιατί φυσικά κάνανε ό,τι θέλανε. Τελευταία φορά φυσικά κατάλαβαν όλο το νησί, το είχανε κάτω υπό τις οδηγίες τους κάμποσες μέρες ή βδομάδες. Είχε πάει ο ελληνικός, εσείς δεν το θυμόσαστε, είσαστε πολύ νέος, είχε κατεβεί κάτω ο ελληνικός στόλος κι είχε ζώσει το νησί, αλλά αυτή ήταν ευκαιρία, δεν μπορούσαν να κάνουν απόβαση οι στρατιώτες… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: Δεν τα συνέλαβαν κει πέρα, το σύνταγμα του στρατού του ελληνικού. Μπήκαν μέσα καμιά δεκαριά άντρες με τα όπλα, ήτανε αποφασισμένοι όλοι και τους πιάσανε στα πράσα, τους αφόπλισαν!.. Δ. Β.: Γιατί δεν μας τα γράφετε αυτά; Γ. Μ.: Εγώ; (Γέλια). Δ. Β.: Είναι κάτι που μας ενδιαφέρουν. Εγώ δημοσίευσα περισσότερο τα αποκόμματα όχι για την Αίτησή του, αλλά τόσο για τα πίσω των εφημερίδων, τα οποία φαίνονται ότι λειτουργούσαν κατά τον ίδιο τρόπο και τότε, όπως λειτουργούν τώρα με την Κύπρο. Γ. Μ.: Ναι… Δ. Β.: Καταλάβατε; Γι’ αυτό λέω στο εξώφυλλο: Χθες η Σάμος, σήμερα η Κύπρος… Γ. Μ.: Τώρα αυτός έχει παράπονα μεγάλα με τους… για μια αδερφή και μία μάνα, όλοι τους σκοτώθηκαν… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: Ο Κώστας ο οποίος ήτανε περίφημος. Ο Κώστας… Δ. Β.: Τώρα τελευταία πέθανε ένας γιος του… Μου έστειλε ένα τηλεγράφημα ότι πέθανε. Ο γιος του ο Κώστας; Γ. Μ.: Πέθανε ο Κώστας, ο δικηγόρος; Δ. Β.: Ο δικηγόρος, ναι… Μου ’στειλε τηλεγράφημα και του έστειλα κι εγώ ένα τηλεγράφημα συλλυπητήριο… Γ. Μ.: Πέρσι ο Γιαγάς μου έστειλε την ιστορία που έγραψε της Σάμου… Δ. Β.: Ναι… Είναι τυπωμένη για είναι, πως λέγετε; Γ. Μ.: …έχω τα χειρόγραφα… Δ. Β.: Α, τα ’χετε; Γ. Μ.: …κι έχουν πολύ ενδιαφέρον. Δ. Β.: Έχουνε… Γ. Μ.: Μακάρι να βρίσκατε κανένα τυπογράφο να το τυπώνατε. Δ. Β.: Εγώ έγραψα στο περιοδικό μου, στο βιογραφικό του, ότι έχει πάρα πολύ ανέκδοτη εργασία και ότι χρειάζεται εκδότη. Εγώ δυστυχώς απ’ ότι ξέρετε είμαι πάντα στον ΟΤΕ και το περιοδικό το συντηρώ …καταλαβαίνετε πως; Γ. Μ.: Είχα πάει στη Σάμο κι έκανα μερικές μέρες μαζί του… Δ. Β.: Α, πάνω στο… Μαραθόκαμπο; Γ. Μ.: Στο Μαραθόκαμπο. Αλλά αυτές… και να μου πει ιστορίες και ιδίως και τους άλλους του αδερφούς, ιδίως τον Κώστα που τον αγαπούσα πολύ. Ο Κώστας ήταν φοβερός. Θυμάμαι κάποτε, παιδί ήμουν τότε, διότι αυτοί κατέβαιναν στα Δωδεκάνησα, στους Λειψούς κάτι τέτοιο, στους Κορσούς που λένε, κάτι νησιά, στη Σφήμενα, στη Ψέρημο που είναι ένα νησί που ανήκει στην Κάλυμνο και μένουν λίγοι άνθρωποι, κάπου ενάμιση χρόνο έμεινα την τελευταία φορά, και θυμάμαι κάποιος που έλεγε στον Κώστα, ότι είχε ακούσει λέει ότι τα παλικάρια του Εικοσιένα περνούσαν σφαίρα από το δακτυλίδι – που λέει και το τραγούδι, και αυτός γέλασε και είπε ότι το κάνει κι αυτός…

(Γέλια) Δ. Β.: Ο γιος του; Γ. Μ.: Όχι, ο αδερφός του… Δ. Β.: Α, ο αδερφός του. Μάλιστα. Γ. Μ.: Πολεμικός αρχηγός!.. Ο Γιάννης ήταν πολιτικός. Δ. Β.: Μάλιστα… Γ. Μ.: Και λέει ένας άλλος, και θα σου πετάξω μπαμ το δαχτυλίδι και θα τραβήξεις και θα μας πεις ότι πέρασε και πως θα το πιστοποιήσουμε εμείς; Λέει φέρε τη βέρα σου. Επήρε τη βέρα του, την τύλιξε μ’ ένα τσιγαρόχαρτο, του την έδωσε και του λέει πέταξέ τη πάνω, σβούριξέ τη πάνω και με το σβούριγμα τραβάει την πιστολιά και πέρασε από μέσα. (Γέλια δυσπιστίας). Δ. Β.: Σύμπτωση ασφαλώς… Γ. Μ.: Όχι, όχι… Δ. Β.: Όχι; Τόσο δεινός σκοπευτής; Γ. Μ.: Γυμνάζετο κάθε πρωί, σχεδόν κάθε πρωί, και του βάζανε τα παιδιά ένα τσιγαρόχαρτο πάνω σ’ ένα σφόδελο. Στηρίζανε το σφόδελο μ’ ένα μαχαιράκι και καρφώνανε κει πέρα το τσιγαρόχαρτο, κάθετο το τσιγαρόχαρτο, και σε απόσταση από δεκαπέντε μέτρα το ’καιγε… Δ. Β.: Μάλιστα… Γ. Μ.: Φοβερός ήτανε!.. Δ. Β.: Φοβερός!.. Γ. Μ.: Υπάρχει ένα νεκροταφείο εκεί στη Σάμο, κάπου πενήντα τέσσερις χωροφύλακες είναι. Νεκροταφείο των Κρητικών λέγεται. Δ. Β.: Μμ. Γ. Μ.: Αυτές είναι εκκαθαρίσεις… Δ. Β.: Γιατί; Αυτοί, α, ήτανε χωροφύλακες, μάλιστα, ναι. Νόμιζα ότ’ ήτανε αυτοί… Γ. Μ.: Μετά πια, μετά που ελευθερώθηκε… Δ. Β.: Ναι… Ναι… Εγώ κατέβηκα κάτω και όταν είδανε οι Σαμιώτες εκεί πέρα το αφιέρωμα αυτό, δημιουργήσανε σχόλια εκεί πέρα δυσμενή, διότι ήτανε λες φασίστας κτλ. με τούτο εδώ, με τούτο εκεί… Ο Αλεξάκης μάλιστα, δεν ξέρω αν εννοούν μάλλον τον Αλέξη τον Σεβαστάκη τον δικηγόρο… Γ. Μ.: Όχι… Δ. Β.: Είναι καλός διανοούμενος, έχει γράψει διηγήματα, κτλ. Γ. Μ.: Ο Θεσσαλονικιός… Δ. Β.: Όχι, όχι… όχι, Σαμιώτης είναι. Είναι και συγγενής του Γιάννη του Ρίτσου. Έχουνε συγγένεια μέσω της γυναικός του Γιάννη, ναι… Λοιπόν, και μου είπανε ότ’ ήτανε στα ΤΕΑ, στα εκείνα, στα τέτοια, στα αυτά. Είχε δράση μεγάλη. Ότι έχει σκοτώσει κόσμο και κοσμάκη. Γ. Μ.: Επειδή ο Σοφούλης φυσικά ήτανε Βενιζελικός… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: …αυτοί όλοι στράφηκαν εναντίον του… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: …του Σοφούλη. Αναγκαστικά στράφησαν και εναντίον του Βενιζέλου. Είναι ιστορία γεμάτη αίμα, δεν είναι αστεία... Δ. Β.: Ναι όχι, είναι φοβερό. Είναι… Γι’ αυτό εγώ δημοσίευσα αυτό το κείμενο, ώστε να έχω απαντήσεις. Να δούμε τι θα γίνει… Γ. Μ.: Έχω πάρα πολύ δουλειά και… Δ. Β.: Αφού έχετε αναλάβει αυτές τις δουλειές εκεί πέρα, το καταλαβαίνω.

Γ. Μ.: Ποιο; Δ. Β.: Αφού έχετε αναλάβει αυτές τις δουλειές εκεί πέρα το καταλαβαίνω – απ’ το Υπουργείο. Γ. Μ.: Έχω παρατήσει και τη δουλειά μου. Ένα βιβλίο ευτυχώς που το τελείωσα και το καθαρόγραψα και σταμάτησα. Δ. Β.: Έχω να μάθω νέα σας από τον καιρό που σας είχα συναντήσει παλιά στου κυρίου Βαγιάνου. Έκτοτε ούτε ξέρω, βγάλατε βιβλία, τι γίνεται. Εγώ δεν μπορώ να παρακολουθώ βέβαια ούτε να αγοράζω, γιατί τα λεφτά μου όλα τα τρώει το περιοδικό. Γ. Μ.: Το περιοδικό… Δεν επαρκεί το περιοδικό; Δ. Β. (απογοητευμένα): Όχι, όχι, όχι, όχι… Γ. Μ.: Βάζετε χρήματα; Δ. Β.: Βέβαια… Βέβαια… Βέβαια βάζω… Γ. Μ.: Αυτό είναι το δυσάρεστο. Δ. Β.: Βέβαια βάζω… Βέβαια. Είναι το εξής, ότι δεν θυμούνται. Δεν στέλνουνε. Έχω ανθρώπους οι οποίοι χρωστάνε τέσσερα χρόνια τώρα εδώ πέρα, καταλαβαίνετε… Γ. Μ.: Την μάνα του τη κάψανε οι χωροφύλακες… Δ. Β.: Του Γιαγά; Γ. Μ.: Ναι, ναι… Στην πλατεία κάτω. Μόλις τελείωσε η εκκλησία και βγήκε η γυναικούλα από την εκκλησιά, βάλανε εκεί πέρα ένα σωρό ξύλα την δέσανε χειροπόδαρα και την κάψανε πάνω… κάτι τέτοιο… Δ. Β.: Δεν μου τα είπε αυτά… Γ. Μ.: Δεν τα λένε… Την αδερφή του σκοτώσανε… Δ. Β.: Καλά την αδερφή του ξέρετε τη σκοτώσανε εδώ πάνω στην… ήτανε λέει μεγάλη φασίστρια. Και την έπιασε ο ΕΛΑΣ, δεν την έπιασε; Γ. Μ.: Ποιο, ο ΕΛΑΣ; Δεν ξέρω… Δ. Β.: Ναι, ο ΕΛΑΣ την έπιασε εδώ πάνω… Έφευγε λέει και την… αφού της… Γ. Μ.: Βγήκε στο βουνό εναντίον των ανταρτών και μου το ’λεγε με θλίψη… Δ. Β.: Ναι… Γ. Μ.: Διότι εγώ είπα τέλος πάντων, από τότε που ήτανε τα πράγματα να παρατήσω το ντουφέκι… Εδώ είχα προσωρινά σταματήσει την απομαγνητοφώνηση για να καταπιαστώ με το νέο τεύχος του περιοδικού μου, αλλά μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να βρω χρόνο, αλλά και τη δισκέτα για να επανέλθω. Εκείνο τον καιρό είναι γνωστό πως γίνανε θηριωδίες σ’ όλη την Ελλάδα κι από τις δύο παρατάξεις. Θυμάμαι ήμουνα 16 με 17 χρονών και ξεκαλοκαίριαζα στη Σάμο, στο σπίτι της θείας μου Δέσποινας στο μεσαίο Καρλόβασι, και κατέβαιναν από το χωριό Λέκκα νοικοκυραίοι και μας έλεγαν πως ανέβηκαν στο χωριό τους οι Μάηδες και βάζανε τις κάνες των μακρύκανων όπλων τους φέροντας το βόλτες στο αιδοίο γυναικών που είχανε συγγενείς αντάρτες. Ακόμα κάποιους αντάρτες που είχαν παραδοθεί (το είδα με τα μάτια μου) τους περιέφεραν συνοδεία οι Μάηδες από κεντρικά σημεία του Καρλοβάσου, με σαφή πρόθεση να τους διαπομπέψουν. Έβλεπα άνδρες και γυναίκες να τους λένε προδότες κι άλλα πολλά – υβρίστηκα κυρίως, μερικές δε από αυτές να τους πλησιάζουν και να τους φτύνουν στο πρόσωπο και στο ξεκούμπωτο στήθος τους. Από διηγήσεις της συχωρεμένης ξαδέλφης μου Καίτης Βαλασκατζή, η οποία μου εξιστορούσε κι έκλεγε μ’ αναφιλητά, πως φέρνανε και ξαπλώνανε τα πτώματα και των δύο παρατάξεων, που είχαν σκοτωθεί σε μάχες μεταξύ τους, μπροστά στο σπίτι

της στην πλατεία (μετ’ έπειτα Βαλασκατζή), εμπνεύστηκα αργότερα, όταν άρχισα να γράφω, τους στίχους: Ακόμα θυμάσαι τα παλικαριά που ξαπλώνανε νέκρα στην πλατεία του χωριού. Τι ήταν εκείνη τους η θέλησή, τι ομορφιά ήταν εκείνη… Όλοι μας βλέπαμε τα πολεμικά πλοία που είχαν στηθεί αρόδο και κανονιοβολούσαν τις θέσεις των ανταρτών, που ήταν πάνω από το χωριό Υδρούσα.

& Αντώνης Λιβάνης η Ίαινα… Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο των εκδόσεων, ιδρύθηκε το 1972 με την επωνυμία «Νέα Σύνορα» και μετονομάστηκε … προφανώς γιατί «ντρεπόντουσαν» οι απατεώνες, να κυκλοφορούν με κλεμμένο εκδοτικό σήμα, κράτησαν όμως το σήμα μου, για να τους φέρνει πελάτες και συνεργάτες που πάθαιναν σύγχυση νομίζοντας ότι έρχονται σ’ εμένα. Η εταιρεία Εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη Α.Β.Ε. ιδρύθηκε στην αρχική της μορφή το 1972 με την επωνυμία «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ. Το 1993 (είδατε πήδημα ο γεροτραχανάς;) ιδρύθηκε ο «Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη Α.Β.Ε. (ΕΟΛ) με διακριτικό τίτλο «Νέα Σύνορα» Α.Β.Ε. Για το όργιο αλλαγής ονομασιών κουβέντα… Και λοιπόν; Δεν υπάρχει το απατεωνίστικο συμβόλαιο με τίτλο Σύστασις Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, δραχ. 220.000, με την επωνυμία «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, που συντάξανε οι παραπάνω στον συμβολαιογράφο της Αθήνας Χαράλαμπο Θεοδ. Κουλουριανό στις 6-4-1972 και κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο της Αθήνας, για να καταχωρηθεί στα βιβλία εταιρειών, με αριθμό 5583 στις 12-4-1972. Το συμβόλαιο Σύστασις Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, δρχ. 220.000, με την επωνυμία «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, υπάρχει στο φάκελο της υπόθεσης αυτής. Πώς και δεν το είδε η Πρόεδρος κ. Ειρήνη Αθανασίου, ο Εφέτης Εισηγητής κ. Ανδρέας Ξένος και ο Εφέτης κ. Αθανάσιος Καγκάνης; Κι αν το είδαν, γιατί το αξιοποίησαν αρνητικά; Ποιος λόγος τους υποχρέωσε; Αίσχος… Μου πήραν απ’ τα χέρια το όπλο που πολεμούσα τη Χούντα για να εκδώσουν βιβλία της Φαλάτσι και του συνέταιρου στην απατεωνιά τους Γιάννη Καψή. Που όμως έχουν ανάγκη και συνεχίζουν να κρατάνε το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα» οι κλεφτοεπιχειρηματίες... Τα «Νέα Σύνορα» και τα άλλα εκδοτικά σήματα που έχουν κλέψει οι Λιβάνηδες δεν είναι θηράματα, αντίθετα ο Αντώνης Λιβάνης η Ίαινα τα έκανε θηράματα και τα ιδιοποιήθηκε. Θα προτιμούσα να διαβάζω τα βιβλία που λάβαινα κι όχι να τρέχω στα δικαστήρια Να γιατί κλέψανε το κατοχειρομένο σήμα μου «Νέα Σύνορα» για να δημιουργήσουν σύγχυση και να μου πάρουν όλους αυτούς τους ποιητές και συγγραφείς που ήταν αγοραστές του περιοδικού μου και των εκδόσεών μου ή ήταν συνδρομητές μου και που φαίνονται καθαρά από τη συμμετοχή στους δύο ποιητικούς διαγωνισμούς που προκυρίξαμε με συμμετοχή στον πρώτο με 250 ποιητές και στον δεύτερο 195!..

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας «Νέα Σύνορα», τεύχος 112 Χρόνος 42ος Οκτώβρης - Δεκέμβρης 2011 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris» (babiniotis@t-online.de)

&