Τεύχος 115, 2012

Εσείς κι εμείς: Το σημερινό έργο ζωγραφικής του εξωφύλλου μας: «χαρταετοί στον αέρα», είναι μονοτυπία λάδι, διαστάσεων 25Χ35 cm, και είναι έργο του Δημήτρη Βαλασκαντζή. Είμαστε στο τεύχος 115, χρόνος 43ος, Ιούλης - Σεπτέμβρης 2012. Όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργο τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας, είναι καλοδεχούμενοι. Καλοδεχούμενοι είναι κι όσοι θέλουν να στείλουν συνεργασία τους. Ο Γιάννη Καψής και «Οι Μοιραίοι». Μια και αναφέραμε τον Γιάννη Καψή: Το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οι Μοιραίοι», ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Καψής, που χρημάτισε και Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, σε Ρ/Τ Σταθμό, εκπομπή για αισθηματικά προβλήματα που συμμετείχε, το χαρακτήρισε ερωτικό ποίημα!.. Πόση σχέση έχει με την ποίηση ο άνθρωπος φαίνεται. Άκουσε ταβέρνα ο καψερός κι έβαλε με το νου του κάποιο ερωτευμένο γκομενιάρη, που επειδή του έκανε νερά η σκορδόπιστη, μπήκε στην ταβέρνα να τα «κοπανήσει». Αλλά αφού το λέει ο τέως Υπουργός κ. Γιάννης Καψής, δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Άλλωστε για να επιμένει, πάει να πει ότι ασφαλώς το ‘χει διαβάσει το ποίημα! Απορώ μόνο γιατί συνέχεια οι δημοσιογράφοι κοροϊδεύουν για κάτι τέτοια τον Άκη Τσοχατζόπουλο… Αντί να μου συμπαρασταθούν… Η «Ελευθεροτυπία», την 21η Απριλίου 1977, δημοσίευσε ένα μακρύ σχόλιο, κι αναφερόταν στα βιβλία που φοβόταν η χούντα επί επταετίας. Μέσα σ’ αυτά, ήταν και το περιοδικό μου. Γράφουν: ενώ το περιοδικό «Νέα Σύνορα» το συστήνουν σαν «λογοτεχνικό περιοδικό με συνεργάτες κομμουνιστάς». Κι αυτά τα «παράσιτα», ο Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Καψής και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, που κατάφεραν να παραδώσουν στους μεταγενέστερους ένα ΠΑΣΟΚ σάπιο, αντί να μου συμπαρασταθούν, τρέξανε και κλέψανε το σήμα μου που είχα είδη κατοχυρώσει από τις 17-11-1970 στο Υπουργείο Βιομηχανίας!.. Αυτό την 6-4-1972! (Βλ.: ηλεκτρονικό τεύχος μας αρ. 109, χρόνος 2011.) Το πρώτο τεύχος μας λοιπόν κυκλοφόρησε την 11-1969, το σήμα το κατοχυρώσαμε στις 17-11-1970 και η κλοπή έγινε στις 6-4-1972! Οι άγγελοι, οι άγιοι και τα συναφή Ο άνθρωπος είναι πράγματι το πιο έξυπνο Ον στον πλανήτη μας. – Πολυμήχανο, εφευρετικό, αλλά από εκεί και πέρα, έχει την ίδια τύχη, την ίδια κατάληξη, που έχουν όλα τα όντα που ζουν και αναπνέουν στη γη μας: το θάνατο – τον αιώνιο Θάνατο. Τη μεταθανάτια ζωή την εφεύρανε κάποιοι εξυπνοέξυπνοι, που ήθελαν να περνούν ξεκούραστα το μάταιο τούτο κόσμο σε βάρος των αφελών και των άκρατα φοβισμένων για το σκοτεινό τέλος που καραδοκεί. Βέβαιο λοιπόν πως δεν υπάρχει κόλαση και παράδεισος, ανθρώπινα αγγελούδια και δαίμονες, όπως δεν υπάρχουν αγγελικοί σκύλοι, γάτες, γαϊδουράκια, τίγρεις και λιονταράκια. Άγγελοι, άγιοι και τα συναφή, ζουν στη τρομοκρατημένη φαντασία μας και στην ενδόμυχη επιθυμία μας να επιζήσουμε και μετά το φυσιολογικό κι αμετάκλητο θάνατό μας… Είναι δε βέβαιο, πως αν κάποτε αναπτύξουν και τα ζώα τη διάνοιά τους, σύντομα θα αποκτήσουν κι αυτά: αγγελούδια, αγίους, παράδεισο και κόλαση... Βλ.: Η ημέρα της κρίσεως: desertvoices.pblogr.gr 28-8-2007.

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις ηλεκτρονικών βιβλίων Περιοδικών – Εφημερίδων

Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό «Νέα Σύνορα», τεύχος 115 Χρόνος 43ος Ιούλης - Σεπτέμβρης 2012 Εκδότης - Διευθυντής: Δημ. Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ.: 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας.

& Που βρήκε τόσα λεφτά ο Αντώνης Λιβάνης κι έστησε και Οffshοre Εταιρεία στην Κύπρο με επωνυμία το κλεμμένο εκδοτικό κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα»; Αλλά και που βρήκε η ψευδεπίγραφη Οffshοre Εταιρεία του τα κεφάλαια, ώστε να μπορεί να μεταβιβάσει, να πουλήσει, το 50% των εταιρικών μεριδίων της στον …Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη ΑΒΕ; Μήπως βρήκαν οι πονηροπόνηροι «έξυπνο» τρόπο ξεπλύματος μαύρου χρήματος; Ρωτάμε, μήπως; Ας το ψάξουν, ας το σκαλέψουν, οι αρμόδιοι…

Δημήτρης Βαλασκαντζής: Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο; Αδιάψευστο πειστήριο!!!

Από την μία τσέπη τους στην άλλη δηλαδή!.. Πότε με το καλό και τα υπόλοιπα 50%; Χαιρετίσματα… Ε ρε τι κλέψιμο πέφτει. Γιώργος Κουρής

Οι Εταιρείες offshοre που και το κράτος μας δεν «μπορεί» να τις ελέγξει Δεν είναι λοιπόν μόνον ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οι δικοί του που έχουν σχέση με offshοre Εταιρείες. Υπάρχουν και άλλοι με τέτοιες «έξυπνες» Εταιρείες και μάλιστα με ψευδεπίγραφες κλεμμένες ονομασίες, π.χ. το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα». Πρόκειται για τον Αντώνη Λιβάνη και τους δικούς του και τράβα κορδόνι.

Τα Πιράνχας (οι Λιβάνηδες) «φάγανε» τρία εκδοτικά κατοχυρωμένα σήματα. Τα «Νέα Σύνορα», το «Μύθο» και το «Κλειδί»

Αντώνη Λιβάνη πόθεν έσχες;

Επίκαιροι παραλληλισμοί Κι άλλα δύο πιράνχας:

Τα αγαστά συνεταιράκια του ακτύπητου Αντώνη Λιβάνη στην καταπάτηση του κατοχυρωμένου εκδοτικού σήματός μας «Νέα Σύνορα»: Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και κωλυομένου του Γιάννη Καψή, η αδερφή του Έλλη Παρασκευοπούλου. Υπάρχει φαρδιά πλατιά κι αδιάψευστα η υπογραφή του Δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Το ύποπτο ή το γελοίο στην υπόθεση του σφετερισμού του σήματός μας, είναι πως οι ...αντιστασιακοί μας κατάφυγαν για να «κατοχυρώσουν» τον κλεμμένο τίτλο μας, στο ...Πρωτοδικείο Αθηνών της Χούντας και στην ...Εφημερίδα της «Κυβερνήσεως» των Δικτατόρων: του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του Νικολάου Μακαρέζου και του Στυλιανού Παττακού, εκεί δηλαδή που λένε πως …έφτυναν !!! Εκτός κι α ν θέλημά τους εκτελούσανε... Αντιστασιακοί να σου πετύχουν! Την «Κυβέρνηση» που υποτίθεται πως «μάχονταν», «γονατιστοί» παρακαλούσαν να τους αναγνωρίσει το κλεμμένο εκδοτικό σήμα μου!!! Και τους το αναγνώρισαν, με μια τεράστια υπογραφή, κάτω απ’ τα ...«αντιστασιακά» ονόματά τους και του εκδοτικού σήματος μαϊμού «Νέα Σύνορα», που έκλεψαν από μας, στην εφημερίδα της «Κυβερνήσεως»: Γεώργιος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως!!! Ξανά φτύστε τους μην και τους ματιάσουμε! Δέχτηκαν τη ...συνδρομή του ελληνικού φασιστικού «Κράτους» οι ...αντιστασιακοί μας ή ...συνέδραμαν το ελληνικό φασιστικό «Κράτος», τη Δικτατορική «Κυβέρνηση», πού να ξέρουμε, ώστε να υπάρχει αδιαμφισβήτητη η προδοσία τους νυν και αεί, δημοσιευμένη για π ά ν τ α στο υπ’ αριθ. 528 φύλλο (13 Απριλίου 1972, σελ. 6345 και 6349), της εφημερίδας της χουντικής «Κυβερνήσεως» του Βασιλείου της Ελλάδος, με τα ονόματα αυτών που έδωσαν την «ευλογία» τους, μα κι αυτών που προσέφυγαν αιτούντες – και που την αποδέχτηκαν, δίπλα δίπλα, πλάι πλάι, επικυρωθέντος του διατάγματος, με τη μεγάλη του «Κράτους» σφραγίδα και τις υπογραφάρες του «Υπουργού» της Χούντας και του ...«Π ρ ο έ δ ρ ο υ» της Ελληνικής Κυβερνήσεως, Γεωργίου Παπαδόπουλου!!! Αναγνώστε το:

Αλλά πώς γίνεται και ζητούν επισημοποίηση, αναγνώριση, εξασφάλιση, απ’ αυτούς που πολεμούν, τους εχθρούς τους; Για δεν ήταν εχθροί τους! Σε τέτοιες άτιμες πράξεις, τ έ τ ο ι ε ς κατάπτυστες δημοσιεύσεις ταιριάζουν, με τα ονοματεπώνυμα των τύραννων να συνυπάρχουν φαρδιά πλατιά με των αιτούντων, τύραννοι κι αυτοί μικρότερου βεληνεκούς, μικρότερης εμβέλειας!.. Είναι ολοφάνερο πως τα συνεταιράκια, έδρασαν επί επταετίας (ωσάν) υποτακτικοί της Χούντας, που σιωπηρά τους αποδέχτηκαν κι οι άλλοι τους αντάμειψαν ...καθιστώντας τους «κληρονόμους» της περιουσίας μου!.. Ορίστε ποιος και με ποιά ανταλλάγματα τους χάρισε τον τίτλο μας! Η στάση τους, είναι κατανοητό, υπαγορευόταν από το είδος της εντολής ή της συνεργασίας που είχαν... Η πρώτη νοικοκυρά, ο δεύτερος μηχανολόγος, ο τρίτος έμπορος, τι σχέση είχαν με τις εκδόσεις; Καμία… Να το πω πιο απλά. Θα σταθώ στην κ λ ο π ή, τα άλλα εξυπακούονται: Όταν προσλαμβάνεις τον τάδε ή τον δείνα για ορισμένη εκδούλευση, λογικό είναι ο αγκαζαρισμένος να κοιτάξει να επωφεληθεί. Επωφελήθηκαν περατώνοντας την εκδούλευση, ο χαμένος εγώ... Αλλά ας μην πιστέψουμε αυτά που λέγονται, ο ύ τ ε αυτά που υποθέτω. Μπορεί κανείς σας με το χέρι στην καρδιά να αποκλείσει, ότι δεν ήταν συμφωνημένη παραχώρηση προς τη δικτατορία η πράξη τους και αντίδωρο της δικτατορίας η επιχείρησή μας, και πως όλο αυτό το στήσιμο της επιχείρησης – του Εταιρικού, δεν ήταν παρά προκάλυμμα, προπέτασμα καπνού, για να μην πάρουμε είδηση την

προσπάθεια που γινόταν να με φιμώσουν; Μα κι αν ακόμα δεχτούμε πως δεν υπήρξε ποτέ τέτοια συμφωνία, πάλι στον ίδιο παρανομαστή δεν καταλήγουμε; Τον ίδιο σκοπό δεν εξυπηρέτησε η κλοπή και η χρησιμοποίηση του σήματός μου απ’ τους ...αντιστασιακούς μας; Σαφώς. Σαφέστατα. Η ζημιά έγινε και την χρεώθηκε η Αντίσταση, κι αναμφίβολα ωφελήθηκε η Δικτατορία!.. Και μήπως το Εταιρικό που σύνταξαν τους καλύπτει; Μάλλον τους αποκαλύπτει! Γιατί πάνω στη χαρά τους που θα αποχτούσαν τέτοια ονομαστή επιχείρηση, στραβώθηκαν! Και μόνο ο σκοπός της ίδρυσης της εταιρείας τους, τους προδίδει!.. Μ’ αυτά και με άλλα πολλά, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Καψής, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Άκης Τσοχατζόπουλος κι ένα σωρό άλλοι, κατάφεραν να παραδώσουν στους μεταγενέστερους (το έγραψα κι αλλού) ένα ΠΑΣΟΚ σάπιο (Ευάγγελος Βενιζέλος, Πρόεδρος του «ΠΑΣΟΚ». Βλέπε και ηλεκτρονικό τεύχος μας Νο 109, έτος 2011, σσ. 6 έως 17 και 18 έως 43). Κι ας μην αναρωτηθεί κανείς, γιατί οι στρατιωτικοί δεν αποφάσιζαν να λύσουν το θέμα Βαλασκαντζή μόνοι τους. Δεν ήταν τόσο μπουνταλάδες. Το περιοδικό είχε όνομα. Οι ραδιοσταθμοί της Ευρώπης αναφέρονταν σ’ αυτό και το σχολίαζαν ευμενέστατα. Οι βιβλιοθήκες των Πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής, το αγόραζαν. Γιατί να με κάνουν ήρωα; Ένας λόγος, ο πιο σημαντικός, που δεν ήθελαν να μετέλθουν βία εναντίον μου, ήταν γιατί είχαν βεβαιωθεί, πως το περιοδικό μου ήταν λογοτεχνικό περιοδικό με συνεργάτες κομουνιστές. Εγώ κατ’ αυτούς δεν ήμουν κομουνιστής, ήμουν παρασυρμένος και θεώρησαν πρέπον να μου αφαιρέσουν το περιοδικό από τα χέρια μου, ένα επικίνδυνο για «παιδιά» παιχνίδι. Για ανταμοιβή τους, μετά την αποκατάσταση της ομαλότητας στη χώρα μας, ο πρώτος διατέλεσε Υπουργός Αναπληρωτής Εξωτερικών της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κυνηγούσε τηλεφωνικώς από νησί σε νησί κι από Ήπειρο σε Ήπειρο, τον Γιώργο Κοσκωτά. Υπουργός μια φορά! O δεύτερος, Αντιπρόεδρος της ίδιας Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ!!! Αυτοί δε οι τρεις κολοσσοί: Ο Λιβάνης, που διετέλεσε Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, ο Καψής κι ο Χαραλαμπόπουλος – πως το μπόρεσαν – βάλανε στο μάτι έναν απλό πολίτη που αντιστεκόταν στη Χούντα και του άρπαξαν το κατοχυρωμένο σήμα, του λογοτεχνικού περιοδικού του «Νέα Σύνορα»!.. Αν υπήρχε μια περίπτωση να αφήσουν το όνομά τους σαν αγωνιστές, το κηλίδωσαν με την κλοπή του κατοχυρωμένου σήματός μου «Νέα Σύνορα» και που αργότερα ο Αντώνης Λιβάνης κι οι δικοί του, τραβολογούσαν στα αστικά δικαστήρια τον Μάρκο Βαφειάδη. Δείτε ποιο ανάστημα έπαιζε στα λόγια το «θλιβερές γεγονός»!.. Ποιος τίμιος άνθρωπος θα τους το συχωρήσει; Αυτοί και αυτά, μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν έχουμε Δικαιοσύνη στον τόπο μας… Σαράντα οκτώ χρόνια (1972-2012) κι ακόμα συνεχίζει ο Λιβάνης να κατακρατεί το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου. Κι όταν καταδέχτηκε να φάει από έναν φτωχό γραφιά το μόνο περουσιακό στοιχείο που είχε, φανταστείτε τι άλλο μπορεί να έχει φάει, μια που έχει τεράστια περιουσία στα χέρια του. Πόθεν έσχες, Αντώνη Λιβάνη; Που βόσκει άραγε σήμερα, πήγε στο εξωτερικό; Αν όχι, θα τον πιάσει άραγε η τσιμπίδα του πόθεν έσχες μια και περιλαμβάνεται σ’ αυτούς που άσκησαν πολιτική εξουσία από το 1974 και εδώ; Για μήπως το είδος αυτό των Πιράνχας έχει ασυλία; Ο Μάρκος Βαφειάδης με βιβλίο του κατάθεσε αποδείξεις πως οι Λιβάνηδες «φοροδιαφεύγουν» κι εμείς πως «φάγανε» τρία εκδοτικά κατοχυρωμένα σήματα: Τα «Νέα Σύνορα», το «Κλειδί» και το «Μύθο». Απόδειξη η ταμπέλα του βιβλιοπωλείου τους στην «Στοά του βιβλίου» (στη στοά Ορφέως, στο κέντρο της Αθήνας), που παρ’ όλες τις καταγγελίες μας δεν ευαισθητοποιήθηκαν να την κατεβάσουν. Χάθηκε τελείως η ντροπή και το φιλότιμο από μερικούς ανθρώπους…

Το βιβλιοπωλείο τους στη Στοά του «Ορφέα»

ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΒΑΝΗ, ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ (Η επιστολή που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθ. 34/16-3-1995, φύλλο της 15ήμερης εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα») Αθήνα, 6-12-1994 Κύριε Γιώργο Κουρή, Στις 3 Αυγούστου 1977, ζήτησα από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, προσωρινά μέτρα εναντίον του κ. Αντώνη Λιβάνη, για τον τίτλο των εκδόσεών μου «Νέα Σύνορα». Κατά τη διεξαγωγή της δίκης ο κ. Αντώνης Λιβάνης κι η γυναίκα του, που σήμερα ζουν στα βόρεια πανάκριβα προάστια της Αθήνας και κυκλοφορούν με αυτοκίνητα δεκάδων εκατομμυρίων και που η κυρία Κατίνα (Κάθυ τη λένε τώρα) ντύνεται στους οίκους του εξωτερικού και στολίζεται με τρία - τέσσερα κιλά χρυσάφι, ήταν να τους κλαις. Ένα τριμμένο χωριάτικο πουκάμισο από πάνω ο κ. Λιβάνης κι ένα άθλιο φαρδύ παντελόνι από κάτω, που το καβάλο του κρεμόταν μια πιθαμή απ’ τον πισινό του κι η γυναίκα του μ’ ένα παλιό φθαρμένο φόρεμα, που έδειχνε κατακάθαρα την ανέχεια που είχαν. Στις 3 Δεκεμβρίου 1994, διαβάζω στην «Αυριανή»: Ο Αντωνάκης, μπορεί εδώ και λίγα χρόνια να έμενε στην ΥΠΟΓΑ της Αθανασίου Διάκου στην Πάτρα, και να έκανε θελήματα στο μαγαζί του συχωρεμένου Τάκη Ρηγόπουλου που πούλαγε παπούτσια ΕΘΕΛ, πριν πιάσει δουλειά στο ΚΤΕΛ, αλλά ο άνθρωπος, είχε από τότε μεγάλη περιουσία... Όλοι οι Πατρινοί ξέρουν ότι ο Λιβάνης είχε πολλά αμπέλια στην ...πλατεία Γεωργίου (πρόκειται για την κεντρική πλατεία της πόλης!) και 2.000

στρέμματα χωράφια στον ...Πατραϊκό Κόλπο(!), (μες στη μέση της θάλασσας!!!). Και συνεχίζει η φίλη σας από την Πάτρα, κ. Ελένη Γ. Ψηλαλονίτη: Όλοι ξέρουμε ότι του φίλου σας του Λιβάνη μέχρι το 1981 βρώμαγαν τα χνώτα από την πείνα. Πώς λοιπόν μέσα σε 13 χρόνια ΠΛΟΥΤΙΣΕ αυτός ο άνθρωπος; Αυτό είναι και το δικό μου ερώτημα: Πώς πλούτισε ο κ. Αντώνης Λιβάνης μέσα σε λίγα χρόνια; Σε κάποιο άλλο δημοσίευμα της «Αυριανής», διάβασα ακόμα, πως παλιά παρακαλούσε τους φίλους του να αγοράσουν βιβλία προς 100 δρχ. το ένα. Τώρα έχει διώροφη βίλα στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και τελευταία αγόρασε τεράστιο ακίνητο στην καρδιά της Αθήνας, περιουσιακά στοιχεία πολλών εκατομμυρίων! Και ρωτώ: Τον κ. Αντώνη Λιβάνη τον ελέγχει η εφορεία; Ισχύει γι’ αυτόν το πόθεν έσχες; Γνωστό πως ο Αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, κατάγγειλε δημόσια τον κ. Αντώνη Λιβάνη, μέσω των εφημερίδων και με βιβλίο του, εκτός των άλλων και σαν φοροκλέπτη! Κινήθηκε κάποια διαδικασία; Έγινε κάποιος έλεγχος από την εφορεία ή από κάποιον άλλον υπεύθυνο φορέα, για να διαπιστώσουν αν στέκουν οι καταγγελίες του συχωρεμένου; Αλλά έστω και τώρα. Ποιος κρατικός φορέας πρέπει να επέμβει, για να κληθεί ο κ. Αντώνης Λιβάνης να δηλώσει, όπως είναι υποχρεωμένος, τον πακτωλό που τον έχει κάνει πλούσιο. Δεν θέλω να πιστέψω ότι έχει πλουτίσει από τις μίζες που πείρε από τις φρεγάτες, ούτε από το λαθρεμπόριο όπλων ή από τις καταθέσεις του Κοσκωτά στη Μέριλ Λιντς, όπως γράφανε οι εφημερίδες. Να μας πει όμως, πώς πλούτισε μέσα σε λίγα χρόνια. Εγώ δούλεψα τριάντα χρόνια κι ακόμα ξεχρεώνω ένα υπερυψωμένο τριαράκι των 64 τ.μ.* Αυτός πού βρήκε τόσα λεφτά και κτίζει βίλες κι αγοράζει πανάκριβα ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και της Κηφισιάς; Με τιμή, Δημήτρης Βαλασκαντζής, εκδότης της εφημερίδας και του περιοδικού «Νέα Σύνορα».

& Πάμε στο τέταρτο Κεφάλαιο του δεύτερου τόμου «Εγώ τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 2000: Με την αποχώρηση του Αντώνη Λιβάνη από την επιχείρηση του βιβλιοπωλείου, καθαρά κέρδη μέχρι και της 15ης Σεπτεμβρίου 1982 δεν προέκυψαν και κατά συνέπειαν ουδέν έχει να λάβη ο εκχωρητής εταίρος παρά της εταιρείας(!!!). Δηλαδή, από το 1977 όπου ξεκίνησαν ο Αντώνης Λιβάνης και ο Καντινέλης την παραπάνω επιχείρηση, καθαρά κέρδη δεν υπήρξαν και κατά συνέπεια ουδέν έχει να λάβη ο εκχωρητής εταίρος (Αντώνης Λιβάνης) παρά της εταιρείας(!!!). Ο τεράστιος τζίρος του μεγάλου εκδοτικού τους οίκου όλον αυτόν τον καιρό ήταν …παθητικό ή _________ * (Σημείωση 3-5-2012). Αυτό το υπερυψωμένο τριαράκι αναγκάστηκα να το πουλήσω για να πληρώνω τους επίορκους δικηγόρους μου, που με «πούλησαν» με αισχρό τρόπο στον Αντώνη Λιβάνη. Έχασα δηλαδή το κατοχυρωμένο σήμα μου, έχασα το υπερυψωμένο τριαράκι, μου πετσόκοψαν από πάνω και τη σύνταξή μου, για να «βάλουν» στη θέση τους τα ελλείμματα, όσα άρπαξαν οι διάφοροι κλεφτο Λιβάνηδες!.. Βλέπε ηλεκτρονικό τεύχος του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα» Νο 101102, χρόνος 2007 με τίτλο: «Κακοδικίες τω ανάγνωσμα» και ηλεκτρονικό τεύχος του ίδιου περιοδικού μου Νο 107-108, χρόνος 2010 με τίτλο: «Μέγα σκάνδαλο, δυο μεγαλοδικηγόροι πούλησαν μέρα μεσημέρι στον αντίδικο τον πελάτη τους».

ίσα βάρκα ίσα νερά!.. Αυτό όμως πέρα από το απαραβίαστο γεγονός πως διαψεύδει όλους όσους ορκίζονταν στο ιερό ευαγγέλιο και ονόμαζαν την επιχείρηση του Αντώνη Λιβάνη και του Καντινέλη σαν εκδοτικό οίκο από τους μεγαλύτερους πια στην Ελλάδα, είναι και δεινή δυσφήμιση του σήματός μου και του ονόματός μου, μια που οι αποτυχημένοι αυτοί εκδότες, χρησιμοποιούσαν ανερυθρίαστα το εκδοτικό κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα»… Αλλά τι έγινε η περιβόητη ευημερία του εκδοτικού οίκου ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΒΑΝΗΣ και ΣΙΑ Ε.Ε. υπό τον διακριτικό τίτλο ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, με τους πάνω από τριακόσιους (300) τίτλους βιβλίων που εξέδωσε(!!!) και που: συνεχώς εξακολούθησαν να εκδίδονται από την άνω ετερόρρυθμη εταιρεία βιβλία ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, τέχνης, λαογραφίας, οικολογίας και περιβάλλοντος, ιστορίας και επιστήμης, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας κλπ, με τον τίτλο εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ; Ποιος κοροϊδεύει ποιον, κ. Εφέτη Εισηγητή; Ντροπή πια… και βέβαια όλοι μας θα πρέπει, κ. Εφέτη Εισηγητή και κ. κ. Δικαστές να ντρεπόμαστε, για την κατάντια μας αυτή, που μας έχουν ρίξει οι Λιβάνηδες… Με συμφωνητικό λοιπόν «Εκχώρησης Εταιρικής Μερίδος και Τροποποίηση Καταστατικού», και με ημερομηνία 30/9/1982, ο Αντώνης Λιβάνης, εκχωρεί στη σύζυγό του Αικατερίνη και στα τέκνα του Παναγιώτα και Ηλία, την εταιρική του μερίδα στη μαϊμουδοεπιχείρηση «Νέα Σύνορα» και αποχωρεί!.. Μείνανε τώρα να νέμονται το κατοχυρωμένο σήμα μου άνθρωποι ξένοι από την κλοπή, αλλά εν γνώσει τους κλεπταποδόχοι! Αν και τα τέκνα του Αντώνη Λιβάνη δεν είναι μόνο κλεπταποδόχοι, αλλά και ορίτζιναλ «απατεώνες». Δεν υστερούν, ναι, καθόλου, σε φαντασία και σε ικανότητες καταπάτησης κατοχυρωμένων εκδοτικών σημάτων από τον πατέρα τους!.. Τους καταγγείλαμε: α) Από την εφημερίδα «Αυριανή» του Γιώργου Κουρή (23/11/1997). β) Από την εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος» του Δημήτρη Ρίζου (13/12/1998). γ) Με εργασία μου δύο τόμων με τίτλο: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», συνολικά δύο χιλιάδων σελίδων, πως η πρώτη έκλεψε το εκδοτικό σήμα «Το κλειδί», και ο δεύτερος το εκδοτικό σήμα «Μύθος» και δεν βγάλανε άχνα!.. Και τα δύο αυτά εκδοτικά σήματα ήταν κατοχυρωμένα στο Υπουργείο Εμπορίου, στο Τμήμα καταθέσεως σημάτων. Φαίνεται πως τους έγινε οικογενειακό βίτσιο (ή το λιγότερο πως έχουν χόμπι) να κλέβουν και να κάνουν συλλογή από εκδοτικά κατοχυρωμένα σήματα!.. Το μήλο, λέει ο λαός μας, κάτω από τη μηλιά πέφτει… Ο εκδοτικός οίκος των εναγομένων, λέει ο πάτρωνας του νερού του Καματερού, Γιάννης Καψής, είναι από τους μεγαλύτερους πια στην Ελλάδα από το 1977!.. Αυτά όπως έχουμε αναφέρει, τα καταθέτει ενόρκως στη Διεξαγωγή της 10/1/1992. Κι αυτός ο Εκδοτικός Οίκος, ο εκ των μεγαλυτέρων πια στην Ελλάδα, από αρχές του 1977 έως τον Σεπτέμβριο του 1982, έχει ύφεση και ζημίες!.. Και δεν βρέθηκε ένας Εισαγγελέας κι ένας τίμιος Δικαστής να περιλάβει τον Γιάννη Καψή και να τον καθίσει στο σκαμνί για ψευδορκία!.. Διαβάστε παρακαλώ ξανά την εκχώρηση εταιρικής μερίδος – τροποποίηση καταστατικού, θα μείνετε εμβρόντητοι. Γιατί η αιτία αυτής της τραγικής οικονομικής κατάστασης που είχαν περιέλθει από ανικανότητα φυσικά ο Αντώνης Λιβάνης και ο Άγγελος Καντινέλης ή Καραγεωργίου, ευθύνεται και αποδεικνύει το αληθές γεγονός, πως οι παραπάνω εξέδωσαν μόνον εβδομήντα τρεις (73) τίτλους βιβλίων και όχι βέβαια πάνω από τριακόσιους (300), κ. Εφέτη Εισηγητή, και βέβαια η περίφημη ευημερία της Εταιρίας Λιβάνη - Καντινέλη, Ε.Ε. που βεβαιώνεται πως υπήρχε, με έκδοση βιβλίων ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, τέχνης, λαογραφίας, οικολογίας και περιβάλλοντος, ιστορίας και επιστήμης, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας κλπ, πάει περίπατο… Αλλά και τώρα δεν είναι αργά. Αν αμφιβάλει ο όποιος αρμόδιος, ότι η επιχείρηση Λιβάνη Καντινέλη, Ε.Ε., δεν μαράζωνε, από στασιμότητα των εργασιών, από οικονομική

ύφεση και ζημίες, όπως βεβαιώνουν άλλωστε οι ίδιοι – οι άμεσα πληττώμενοι, ας ζητήσουν από την Εφορεία που υπαγόταν η επιχείρηση Λιβάνη - Καντινέλη, Ε.Ε., αντίγραφα των δηλώσεών τους για την πενταετία 1977 - 1982, έτσι θα βγουν σωστά συμπεράσματα και δεν θα με κατηγορούν οι εναγόμενοι πως τους κατηγορώ άδικα… Και «ακούστε να δείτε» ικανότητες που σου τις έχουν οι νοικοκυρές και τα κουτσούβελα: Μέσα σε λίγα χρόνια, η σύζυγος του Αντώνη Λιβάνη, επαγγέλματος νοικοκυρά και τα μειράκια Γιώτα και Ηλίας, κατάφεραν, ότι δεν κατάφερε ο πανούργος Αντώνης Λιβάνης από το 1977 έως το 1982 με τις τόσες γνωριμίες, να ανορθώσουν και να στήσουν σε κολοσσό, μια επιχείρηση που μαράζωνε, από στασιμότητα των εργασιών, από οικονομική ύφεση και ζημίες!!! Είναι πασίγνωστο πως η οικονομική επιφάνεια του Αντώνη Λιβάνη σημείωσε θεαματική άνοδο μετά την αποχώρησή του ως ομορρύθμου εταίρου και την υπεισέλευση των τέκνων του στην άνω εκδοτική εταιρία κι ο λόγος γιατί ο έμπιστος συνεργάτης του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, έφτασε σε σημείο να κάνει αρπαχτές εκατοντάδων εκατομμυρίων απ’ τον κρατικό κορβανά, αφού ο ίδιος έπαιρνε ουσιαστικά τις αποφάσεις όταν επρόκειτο για ζητήματα χρηματοδοτήσεων (βλ.: Εγώ τα «Νέα Σύνορα», τόμος 1ος, σσ. 473- 479). Από εδώ και η ανόρθωση της εκδοτικής τους εταιρίας η οποία όντως πριν μαράζωνε από στασιμότητα των εργασιών, από οικονομική ύφεση και ζημίες. Αλλά ας δούμε από πιο κοντά, τις αρπαχτές αυτές: 1 δις 246 εκ. επένδυση έκανε ο Λιβάνης. Άρπαξε και 436.000.000 για επιδότηση από το κράτος!.. Από εισπράκτορας στο ΚΤΕΛ Πατρών δισεκατομμυριούχος ο Αντωνάκης... Βρε τι κλέψιμο έχει πέσει... (Δημοσιεύθηκε και στο υπ’ αριθ. 58/16-3-1996, φύλλο της εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα».) Εισπράκτορας στο ΚΤΕΛ Πατρών με προοπτική να γίνει σταθμάρχης ήταν όταν ο... «χαρισματικός» Ανδρέας Παπανδρέου βρήκε και πήρε για συνεργάτη του τον Αντώνη Λιβάνη. Και ο πανούργος αυτός άνθρωπος τα κατάφερε και μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει, ο ΕΜΠΙΣΤΟΣ «ταμίας» του Ανδρέα, να μας κυβερνάει αντ’ αυτού και τελικά να γίνει και ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΣ. Όταν ο κύριος Λιβάνης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα σαν «γραμματικός» του Ανδρέα τα χνώτα του βρόμαγαν από την πείνα. Στη συνέχεια, πριν αρχίσει τις μπίζνες και τις αρπαχτές άνοιξε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στη Σόλωνος και «κυνηγούσε» τους βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ για να αγοράσουν κανένα βιβλίο από το μαγαζί του, «δύο βιβλία ένα κατοστάρικο» ήταν το δέλεαρ προς τους λιγοστούς φίλους και πελάτες του για να βγάλει το μεροκάματο γιατί ο «μισθός» που του είχε κόψει ο Ανδρέας στην αρχή ήταν πέντε χιλιάρικα τα μήνα... Σιγά-σιγά όμως ο κύριος Λιβάνης τα κατάφερε με διάφορες δολοπλοκίες και ίντριγκες και αναδείχθηκε σαν το πιο έμπιστο άνθρωπο του πρωθυπουργού, ο οποίος ανέλαβε να εκπροσωπεί το αφεντικό του και σε όλες τις ΒΡΟΜΟΔΟΥΛΕΙΕΣ και άρχισε να παίρνει μέρος και στο... ΦΑΓΟΠΟΤΙ που γινόταν. Εδώ και δύο χρόνια ο κ. Λιβάνης, φορτωμένος πλέον με χρήμα, αγόρασε υποτίθεται με «δάνειο» για να μην εκτεθεί, ολόκληρο τετράγωνο στην οδό Σόλωνος και Ιπποκράτους, όπου και μετέφερε το βιβλιοπωλείο του, γεγονός που συγκεντρώνει την κατακραυγή όλων των εκδοτών βιβλίων. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το κτίριο το αγόρασε από τον πολιτευτή της ΔΙΑΝΑ κ. Στρατήγη, τον οποίο εκείνη την εποχή προσπάθησε να τον κάνει και διοικητή της Κτηματικής Τράπεζας, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί αντέδρασε ο κομματικός μηχανισμός για την τοποθέτηση «δεξιού» διοικητή από... «σοσιαλιστική» κυβέρνηση σε κρατική τράπεζα.

Στη συνέχεια ο Λιβάνης που για τα μάτια του κόσμου έβαλε την εταιρία στο όνομα του γιου του, αποφάσισε να κάνει νέα επέκταση στο βιβλιοπωλείο του ύψους, ενός δισεκατομμυρίου διακοσίων σαράντα έξι εκατομμυρίων δραχμών (1.246.000 000)! Υπέβαλε λοιπόν ο Αντωνάκης τα χαρτιά στους υφισταμένους του υπουργούς και αυτοί βάσει του αναπτυξιακού νόμου 1892/90 την ενέκριναν και ΑΡΠΑΞΕ από το κράτος ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑΚΙΑ... Και γεννάται το ερώτημα ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ο τέως πεινάλας τόσα χρήματα; Στο ΠΡΟΠΟ ή στο ΛΟΤΤΟ του έπεσαν;.. Εμείς βέβαια ΞΕΡΟΥΜΕ από ΠΟΥ... όπως ασφαλώς και σεις θα καταλαβαίνετε από ΠΟΥ προέρχεται όλος αυτός ο πακτωλός... Και είμαστε ακόμα στην αρχή... Πω πω τι έχει να αποκαλυφθεί... «Αυριανή», 29-1-1996. Αγόρασε και πύργο ο Αντώνης Λιβάνης. Μόνο για κοινόχρηστα πληρώνει 250.000 το μήνα! Πού τα βρήκε τόσα λεφτά ο παλιός εισπράκτορας του ΚΤΕΛ Πατρών και μετά του Ανδρέα; Στη Βουλή η αρπαχτή των 436.000.000 από τον έμπιστο του Ανδρέα. (Δημοσιεύθηκε και στο υπ’ αριθ. 58/16-3-1996, φύλλο της εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα») Στον Πύργο της Κηφισιάς, στην αρχή της οδού Τατοΐου κατοικεί ο Αντώνης Λιβάνης (βλ.: Εγώ τα «Νέα Σύνορα», τόμος 1ος, σσ. 791-796), ο παλιός εισπράκτορας των ΚΤΕΛ Πατρών – και στη συνέχεια και του... Ανδρέα – σ’ ένα πολυτελέστατο διώροφο διαμέρισμα, με τεράστιους κήπους, έκτασης γύρω στα 10 στρέμματα και θερμαινόμενη πισίνα. Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα και ακριβότερα κτίσματα της Αθήνας, αφού μόνο για κοινόχρηστα ο κ. Λιβάνης πληρώνει το μήνα για να συντηρείται το κτίριο γύρω στις ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΠΕΝΗΝΤΑ χιλιάδες δραχμές και είναι άγνωστο σε ποια τιμή το αγόρασε. Σίγουρα εδώ και λίγα χρόνια, ο κύριος Λιβάνης, που κυκλοφορούσε άφραγκος και με τρύπιο παντελόνι, δεν θα ’χε ποτέ διανοηθεί ότι θα ζούσε κάποτε σ’ ένα τέτοιο κτίριο... Με τους αγώνες όμως του «λαού» όλα φαίνεται ότι μπορεί να συμβούν!.. Ο ταλαίπωρος ελληνικός λαός αγωνιζόταν για δημοκρατία και σοσιαλισμό και ο κύριος Λιβάνης ΕΤΡΩΓΕ με εκατό μασέλες. Για τη συντήρηση του πύργου του κυρίου Λιβάνη εργάζονται γύρο στα 15 άτομα μόνιμο προσωπικό. Συγκεκριμένα, ο πύργος, που κατοικεί ο έμπιστος του Ανδρέα και μέγας «ιντριγκαδόρος», διαθέτει μάγειρα, μαγείρισσα και βοηθούς, σερβιτόρους και κρουπιέρηδες, γιατί τα περισσότερα βράδια στήνεται μεγάλος τζόγος. (Ασφαλώς θα θυμούνται οι αναγνώστες μας ότι πέρυσι μπήκε μέσα η ασφάλεια και τους έκανε τσακωτούς, πλην όμως χάριν του Λιβάνη η υπόθεση κουκουλώθηκε...) Βλ.: Εγώ τα «Νέα Σύνορα», πρώτος τόμος, σσ. 791-794. Κατετέθη ερώτηση στη Βουλή για τα 436.000.000 που άρπαξε ο Αντ. Λιβάνης... Η οικονομική επιφάνεια του Αντώνη Λιβάνη σημείωσε τα τελευταία χρόνια θεαματική αύξηση και ο έμπιστος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου έφτασε σε σημείο να κάνει αρπαχτές εκατοντάδων εκατομμυρίων απ’ τον κρατικό κορβανά,

αφού ο ίδιος έπαιρνε ουσιαστικά τις αποφάσεις όταν επρόκειτο για ζητήματα χρηματοδοτήσεων. Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «ΑΥΡΙΑΝΗ» στο φύλλο της 30-1-96, ο Αντώνης Λιβάνης εισέπραξε 436.000.000 δραχμές απ’ το Δημόσιο ως επιχορήγηση για υποτιθέμενη επένδυση 1.246.000.000 δρχ. στον εκδοτικό τους οίκο, από τον οποίο είχε …αποχωρήσει κι ο οποίος εκδοτικός οίκος μαράζωνε, από στασιμότητα των εργασιών, από οικονομική ύφεση και ζημίες!!! Ο χορός δισεκατομμυρίων που παίζεται στην οικογένεια Λιβάνη και οι επιχορηγήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων που άρπαξε απ’ το κράτος προβλημάτισαν πολλούς στο «ΠΑΣΟΚ», ενώ η «Νέα Δημοκρατία» με επερώτηση του βουλευτή της κ. Χαραλαμπόπουλου έφερε το μέγα σκάνδαλο στη Βουλή. Η «Νέα Δημοκρατία» με αίτηση κατάθεσης εγγράφων ζητεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες όλο το φάκελο με τα στοιχεία της επιχείρησης του Αντώνη Λιβάνη, καθώς και εξηγήσεις για τη σκοπιμότητα της επιχορήγησης, αφού είναι σ’ όλους γνωστό ότι τα πενιχρά έσοδα από το βιβλιοπωλείο που διατηρούσε στη Σόλωνος δεν επαρκούσαν ούτε για την επιβίωσή του (βλ.: Εγώ, τα «Νέα Σύνορα», σσ. 597-605, 1ο τόμο). Πρέπει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά σπάει η ΟΜΕΡΤΑ όσον αφορά τις δραστηριότητες του στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ασυλία εξαιτίας των υπόγειων σχέσεων που είχε αναπτύξει με παράγοντες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και όχι μόνο… Φαίνεται όμως ότι ακόμα και σήμερα λειτουργούν οι παραπάνω υπόγειες σχέσεις!!! Πάντως κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε επικοινωνία τους με την ΑΥΡΙΑΝΗ αρνήθηκαν το ενδεχόμενο να διαχειρίζεται ο Αντώνης Λιβάνης κεφάλαια του ΠΑΣΟΚ**. Ένα από τα στελέχη αυτά επεσήμανε στην ΑΥΡΙΑΝΗ ότι ο Αντώνης Λιβάνης ποτέ δεν συμπάθησε το ΠΑΣΟΚ γιατί ποτέ του δεν ήθελε να βρίσκεται υπό κομματικό έλεγχο. «Πρόκειται για άνθρωπο του Ανδρέα που στα τελευταία χρόνια της καριέρας του δούλεψε και για τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ», πρόσθεσε η ίδια πηγή αναφερόμενη στα μυθώδη ποσά που συγκεντρώνει στα χέρια της η θεωρούμενη φτωχή οικογένεια του Αντώνη Λιβάνη. Απομένει πλέον να διευκρινίσει η Βουλή και η Δικαιοσύνη την προέλευση των δισεκατομμυρίων απ’ τη συγκεκριμένη μπάζα γιατί σύντομα η ΑΥΡΙΑΝΗ θα προβεί σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις που θ’ αφήσουν άφωνη την κοινή γνώμη και θα ξεσκεπάζουν τα μεγάλα κόλπα του εισπράκτορα των ΚΤΕΛ Πάτρας ο οποίος εκμεταλλευόμενος τη θέση του δίπλα στον Ανδρέα έφτασε να εισπράττει κατά περίεργο τρόπο δισεκατομμύρια απ’ τον κρατικό κορβανά. «Αυριανή». 30-1-1996. Ο Λιβάνης τσέπωσε άλλα 705.000.000. Μετά τα 436.000.000 που είχε αρπάξει τον Ιούλιο του 1995. Θα κάνει λέει... «επενδύσεις», ο παλαιός εισπράκτορας του ΚΤΕΛ, αξίας 3.260.500.000 για να φτιάχνει τα βιβλία σε δισκέτες. (Δημοσιεύθηκε και στο υπ’ αριθ. 60/16-4-1996, φύλλο της εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα»). Διαστάσεις τεράστιου πολιτικού σκανδάλου λαμβάνουν οι αρπαχτές δισεκατομμυρίων του Αντώνη Λιβάνη από τον κρατικό κορβανά. Ο έμπιστος συνεργάτης του Ανδρέα και πρώην εισπράκτορας του ΚΤΕΛ Πατρών, θα εισπράξει άλλα 705.000.000 δραχμές για δήθεν επενδύσεις 2.014.500.000 δραχμών. Όπως πρόσφατα είχε αποκαλύψει η «ΑΥΡΙΑΝΗ», ο εντιμότατος κύριος Αντώνης Λιβάνης, άρπαξε κι _________

** Αντίθετα, ο Δήμος Μάρκου Μπότσαρης, σε βιβλίο του (μου διαφεύγει ποιο αυτή τη στιγμή), αναφέρει, πως ο Αντώνης Λιβάνης και ο Κώστας Γείτονας, ήταν επιφορτισμένοι με αυτή την «άχαρη» δουλειά!!! Διαχειρίζονταν τα τεράστια κεφάλαια του ΠΑΣΟΚ οι τρεις τους και μπορούσαν να κάνουν αναλήψεις μόνο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Γείτονας και ο «φίλος» μας Αντώνης Λιβάνης!

άλλα 436.000.000 δρχ. για υποτιθέμενη επένδυση που θα ξεπερνούσε το ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Η κρατική επιχορήγηση προς το βαποράκι του Ανδρέα, έφτασε το αστρονομικό ποσό του 1.144.000.000 δρχ., ενώ οι επενδύσεις τις οποίες θα κάνει σύμφωνα με τα έγγραφα φτάνουν τα 3.260.500.000 δρχ. και αφορούν την εγγραφή βιβλίων σε δισκέτες... Η προέλευση των χρημάτων τα οποία ο κ. Λιβάνης ισχυρίζεται ότι θα επενδύσει είναι άγνωστη, πλην όμως με τα τεχνάσματά του θα εισπράξει απ’ το κράτος επιχορήγηση που πλησιάζει το ένα δισεκατομμύριο. Πρόκειται για ένα καραμπινάτο σκάνδαλο με μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις, για το οποίο θα πρέπει να επέμβει αμέσως η Δικαιοσύνη. Χοάνη ολόιδια, ο πρώην εισπράκτορας του ΚΤΕΛ Πατρών που κατόρθωσε να γίνει μέχρι και αρχιερέας των παρασκηνίων της ελληνικής πολιτικής ζωής, ο Αντώνης Λιβάνης, άρχισε να ρουφάει ό,τι έβρισκε απ’ τον κρατικό κορβανά. Μετά την εισαγωγή δε, του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ωνάσειο, απόλυτος κυρίαρχος πλέον του κυβερνητικού μηχανισμού λύσσαξε στην κυριολεξία! Δεν ήξερε από πού να πρωτοβουτήξει! Είχαν περάσει 20 μόλις ημέρες από τότε που το αφεντικό και η αφεντικίνα του Μιμή μπήκαν στην εντατική και ιδού τι σκαρφίστηκε ο άθλιος; Επένδυση ύψους 1.246.000.000 δρχ. τον Ιούλιο του 1995, τότε που στεκόταν στα πόδια του ο Ανδρέας, 2.014.500.000 δρχ. τον Δεκέμβριο του 1995, τώρα που ο Ανδρέας χαροπαλεύει! Έτσι ακριβώς! Διπλάσια αμάκα τώρα που το αφεντικό είχε εξουδετερωθεί. Και τελικά το αίτημα για επένδυση των 2.014.500.000 έγινε δεκτό λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, στις 8 Ιανουαρίου 1996, τότε δηλαδή που ακόμη και το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ αποφάσιζε ότι η αντικατάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν υποχρεωτική και αναπόφευκτη! Όσα πιο πολλά μπορούσε να προλάβει. Πιο καθαρά; Χθες η «ΑΥΡΙΑΝΗ» δημοσίευσε πρωτότυπο καταλόγου του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας με μεγαλοεπενδυτές που έκαναν αιτήσεις τον Ιούλιο 1995 για επενδύσεις. Μεταξύ των μεγάλων ονομάτων όπως τα Κρατικά Διυλιστήρια και ο Καρέλιας, φιγουράριζε και η φίρμα του «Εκδοτικού Οργανισμού ΛΙΒΑΝΗ ΑΒΕ» για ποσό ύψους 1.246.000.000 δρχ. από το οποίο τα 436,10 εκατομμύρια ήταν επιχορήγηση, δηλαδή αρπαχτή. Σήμερα, αποκαλύπτουμε τη νέα ρεμούλα. Φαγοπότι μέχρι να πρηστεί το στομάχι του αχόρταγου πρώην λιγούρη Αντώνη Λιβάνη. Αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν καλωδιωμένος καλά καλά, ποιος τον έπιανε τον Λιβάνη. Βάζει λοιπόν το γιο του Ηλία και ζητάει επιχορήγηση 705.07 εκατομμυρίων για επενδύσεις 2.014,5 δισεκατομμυρίων. Μιλάμε για αδηφαγία που μέχρι και ο Ανδρέας θα φρίξει αν την πληροφορηθεί! Και σε τι σκαρφίστηκε ο Λιβάνης (το γιο του Ηλία τον έχει για βιτρίνα, βέβαια), να επενδύσει προκειμένου να αρπάξει την επιχορήγηση; ΔΙΣΚΟΥΣ ΨΗΦΙΑΚΟΥΣ, ο αθεόφοβος! Να γεμίσει, δήθεν, την Ελλάδα με δίσκους κομπιούτερ, CD, HARD DISKS και διάφορα ηλεκτρονικά. Μόνο και μόνο απ’ αυτή την αίτηση για επένδυση αποδεικνύεται ότι θα πρέπει να έχει στο χέρι σε ζεστό χρήμα, 1.309,4 δισ.! Ο Λιβάνης μας, ο πρώην λιγούρης! Αν τώρα στα 705,07 εκατομμύρια που θα λάβει δωρεάν επιχορήγηση από το δεύτερο πακέτο Ντελόρ προσθέσουμε και 261,88 (που αντιστοιχεί στο 20% του κεφαλαίου του) το οποίο έχει δικαίωμα να λάβει ως δάνειο από Τράπεζες, τότε νάτο το ένα δισεκατομμύριο (για την ακρίβεια 966,95 ζεστά εκατομμύρια) στην τσέπη των Λιβανέζων, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα. Κι όλα αυτά νόμιμα και καθαρά, υποτίθεται, βάσει του νόμου 1892/90 και περί

υπαγωγής στα κίνητρά του. Στην αίτησή του δε, ο Λιβάνης, αναφέρει ότι θα εγκαταστήσει τη μονάδα ηλεκτρονικών στην Αττική! Εκεί δηλαδή που οι μονάδες αυτές είναι περισσότερες από τα σουβλατζίδικα... «Αυριανή», 7-2-1996. Αν όμως τώρα η νοικοκυρά και τα κουτσούβελα είχαν μεγάλη οικονομική ευμάρεια και μπορούσαν να προσλάβουν υπαλλήλους και να εκδίδουν βιβλία το ένα πίσω από το άλλο, δεν είχαν ανθρώπους να τους συμβουλεύουν ποια χειρόγραφα που λάβαιναν ή ποια βιβλία που μεταφράζονταν, άξιζαν να πάνε στο τυπογραφείο και ποια όχι. Τύπωναν ότι προλάβαιναν, όπως έκανε λίγο πριν ο πατέρας τους!.. Τη δουλειά αυτή, της αποδοχής ή της απόρριψης, την είχε αναλάβει ο γιος του Αντώνη Λιβάνη, ο κύριος «θλιβερές γεγονός»(!!!) και το αποτέλεσμα το βλέπουμε… Σωρός οι εκδόσεις παραφιλολογίας τύπου: «Μικρή μου πικρή μου αγάπη». Εξ αντικειμένου και η γνώμη του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τις εκδόσεις τους. Λέω δε τον Ηλία Λιβάνη «θλιβερές γεγονός», γιατί όταν πέσανε τα χαστούκια στις παρειές της Μιμής, της Δήμητρας Λιάνη, στη «Στοά του βιβλίου», τότε που εξέδωσαν οι Λιβάνηδες το πρώτο βιβλίο της: «10 χρόνια και 54 ημέρες» (βλ.: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμος 1ος, σσ. 655-586), και ζήτησαν οι δημοσιογράφοι από τον Ηλία Λιβάνη να σχολιάσει το γεγονός, την «τολμηρή» πράξη, χαρακτήρισε ο αμόρφωτος εκδότης το τόλμημα της Νατάσσας Τσούνη με την ασυνταξία: «Θλιβερές γεγονός»!!! Κι ακολούθησε η παρουσίαση του Ηλία Λιβάνη από το περιοδικό «Νίτρο» του Πέτρου Κωστόπουλου, που τσακίζει κόκαλα. Μη μπορώντας ο άνθρωπος να πει καλό λόγο, περιορίστηκε στο: «Ο Ηλίας Λιβάνης είναι ένας ...εκδότης που ...έμαθε να δέχεται ή να ...απορρίπτει»... Προβολή μια φορά!.. Το κακό είναι πως έμεναν και μένουν ενθουσιασμένοι από την ανικανότητά τους και τύπωναν κομπάζοντας για την επιτυχία τους τα δακρύβρεχτα ρομάντζα, κι όσο τα διάβαζαν τόσο μένανε ενθουσιασμένοι!.. Ας μην ξεχάσουμε την επιστολή της κ. Ειρήνης Σαββίδου που προοριζόταν για τους Λιβάνηδες και ήρθε στη διεύθυνσή μας, όπως και πάρα πολλές άλλες που λάβαμε και είχαν προορισμό τους ίδιους), καθώς τέλος τις …παρουσιάσεις και τις παροτρύνσεις που κάνουν οι ίδιοι στους αναγνώστες τους, με πληρωμένα δημοσιεύματα στα περιοδικά και στις εφημερίδες, με το επιθετικό: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!.. Η επιστολή της κ. Ειρήνης Σαββίδου:

&

Το επιθετικό: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!.. Και τι να διαβάσουμε; Ορίστε μερικά δείγματα: Το καλοκαίρι του 1998 στη Λαχώρη δύο παιδικοί φίλοι ξανασυναντιούνται μετά την επιστροφή του δεύτερου από την Αμερική, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Παρ’ όλο που ο πρώτος χαίρεται για τη συνάντηση με το φίλο του, δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από τη γυναίκα του δεύτερου…

Ακόμα ένα: Η καθημερινότητά της αφοπλίζει αργά και αμετάκλητα από κάθε είδους προοπτικές, ώσπου στο τέλος να μεταμορφώσει το πρόσωπο σε σκιές από σκόνη («Σκόνη κόλλησε στ’ αυτιά μας»). Κι άλλο ένα: Η ηρωίδα αναπολεί αυτά που έζησε επί είκοσι τέσσερα ηλιοβασιλέματα με τον έρωτά της («24 ηλιοβασιλέματα στη Θάσο»). Κι άλλο ένα: Η μητέρα εργάζεται σκληρά για να μεγαλώσει την έφηβη μοναχοκόρη της. Κρύβει καλά ένα μυστικό του παρελθόντος της και είναι κρυφά ερωτευμένη με το αφεντικό της. Η κόρη της ερωτεύεται τον καθηγητή της των μαθηματικών και εκείνος ανταποκρίνεται… («Ένα ανεξάρτητο κορίτσι»). Ακόμα ένα: Η Μίνα «περνάει» τον Μάνο δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, μα είναι ερωτευμένη μαζί του. Στο πλάι του ξαναγίνεται έφηβη, γελάει σαν παιδί, ζει, γεύεται τον έρωτα με όλο της το είναι. Ο Μάνος φαίνεται μεγαλύτερος από τα είκοσι ένα του. Η Μίνα ήταν γι’ αυτόν ο πρώτος του έρωτας. Η Πόπη, φίλη καρδιακή της Μίνας, είναι η μητέρα του Μάνου... Και ποιος θα το φανταζόταν πως ο Μανολάκης της θα έμπλεκε έτσι! Η ζωή μοιράζει τα χαρτιά και ο καθείς ποντάρει. Αυτοί που ρισκάρουν στις επικίνδυνες παρτίδες μπορεί και να σταθούν τυχεροί! («Πόθοι στα φτερά των αγγέλων»). Ένα ακόμα: Ο Γιάννης και η Δανάη ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι με έντονη κοσμοπολίτικη ζωή και επαγγελματικά όνειρα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Οι δικές τους περιπέτειες, όπως και αυτών που τους περιβάλλουν, παντρεύονται με την αγάπη, τους ανταγωνισμούς και τις ενοχές τους. Βαθαίνουν στην ψυχή. Πλαταίνουν στις μικρότητες. Ο ψίθυρος όμως της ερήμου και της στέπας τους ακολουθεί και τους καθοδηγεί, έστω κι αν αυτοί ζουν, δημιουργούν και ερωτεύονται στο Παρίσι, τη Ρώμη ή την πανέμορφη Σαντορίνη («Παραμύθι ο έρωτας»). Ακόμα ένα: Μια αστυνομική ιστoρία. Χώρος δράσης ένα «νησί των ανέμων».

Eκεί, σε ένα χωριό που κατοικείται από λίγους ντόπιους και κάμποσους Aθηναίους εποίκους βρίσκεται κάποιο πρωί δίπλα στη βρύση το πτώμα ενός άνδρα καθισμένο στον πάγκο να αγναντεύει το πέλαγος. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος, ο οπoίος βλέποντας ότι δεν θα τα βγάλει πέρα με τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών ή τους νεόπλουτους και τους στρυφνούς χωριάτες, καλεi σε βοήθεια ένα φίλο του πρώην σκιτσογράφο της αστυνομίας. Όσο, όμως, διαρκούν οι ανακρίσεις δύο ακόμη εγκλήματα διαπράττονται στο νησί, δείχνοντας το μένος των δολοφόνων. Στο μεταξύ η έρευνα επεκτείνεται στην Αθήνα και σε χώρες της Ευρώπης που αποκαλύπτει τις πληγές ενός έρωτα με επικίνδυνες παρενέργειες, κτλ, κτλ!.. («Φόνοι στην Ανεμόεσσα»). Ακόμα ένα: Με τα λόγια της ίδιας της συγγραφέως: «Kαι επειδή, όπως καταλαβαiνεις, δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το Μεγαλοδύναμο, που μόλις είδε τι μπουμπούκια ήταν... χάρισε σε μας μυαλό για να ’χει μέλλον αυτός ο κόσμος… θεωρούν σωστό να ξεσπάνε πάνω μας όλα τους τα απωθημένα… ξεχνώντας, τα χρυσά μου, πως μπορεί ο πόλεμος να είναι αρσενικού γένους... η νίκη όμως είναι θηλυκού!». («Άντρας! Παίρνεις ένα χάπι και σου περνάει»). Είδατε προβληματισμό που μας …πασάρουν οι μεγαλοεκδότες του …Οργανισμού Λιβάνη; Και μιλάνε για την καλή τους πίστη και τα χρηστά τους ήθη, οι

«απατεώνες», κι εμείς καθόμαστε και τους ακούμε!.. Ακόμα, σε συνέντευξή τους ο Ηλίας και η Γιώτα Λιβάνη στην εφημερίδα «ΚΕΡΔΟΣ» (23-1-2000), μιλάνε για την εντιμότητα που τους χαρακτηρίζει, όταν εκτός των άλλων έχουν καταπατήσει δύο εκδοτικά κατοχυρωμένα σήματα το «Μύθος» και το «Κλειδί» κι ο πατέρας τους το κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα»!!! Αίσχος… Αλλά πολύ μεγαλύτερο κακό κάνουν τα βιβλία σκοπιμότητας όπου εξέδωσαν οι εναγόμενοι, όπως το: «Θα χάσουμε την Κύπρο» και το προχειρόγραμμα «Νεοελληνικό Ετυμολογικό και Ερμηνευτικό Λεξικό», που το πρώτο δυσφημεί σκόπιμα(;) τον αγώνα των Κυπρίων και το δεύτερο καμώνεται το ετυμολογικό Λεξικό!.. Και δέστε την κατάντια μας σήμερα, ο πατέρας τους εισπράκτορας λεωφορείων στο ΚΤΕΛ Αχαΐας, συν γυναιξί και τέκνοις, αμόρφωτοι όλοι τους ανεξαιρέτως, θα εκδώσουν βιβλία εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης για να μορφώσουν την ελληνική νεολαία!.. Ναι, οι Λιβάνηδες, ο πατήρ, ο υιός του (το «Θλιβερές γεγονός») και η κόρη του, μ’ όλα όσα δακρύβρεχτα ρομάντζα έχουν στο ενεργητικό τους, θα εκδώσουν βιβλία εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης!!! Καλά να πάθουμε… Πράγματι, η «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, ανεξάρτητη επιχείρηση και η Ετερόρρυθμη Εμπορική Εταιρεία ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΒΑΝΗΣ και ΣΙΑ, επίσης ανεξάρτητη επιχείρηση, δεν πήγαιναν εμπορικά καλά, φυτοζωούσαν, γι’ αυτό άλλωστε όταν έκλεινε η πεντάχρονη διορία ζωής της «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, η Καψή κι ο Χαραλαμπόπουλος, μεταβίβασαν όσο όσο τα μερίδιά τους στον Αντώνη Λιβάνη, στη γυναίκα του και στον Άγγελο Καραγεωργίου κι απεχώρησαν (βλ.: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμος 1ος, σσ. 201-204). Είναι που σαν εκδότες δεν τους γνώριζε καν η πιάτσα, γι’ αυτό οι παραγγελίες για βιβλία τους και η αλληλογραφία τους όλη, ερχόντουσαν στη δική μου διεύθυνση. Για να δείτε πόσο ήταν σε ανυποληψία οι εκδόσεις της «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ και της ΕΕΕ του Αντώνη Λιβάνη, σας γνωρίζω πως ακόμα και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος το βιβλίο του «Κρίσιμα Χρόνια», Αγώνες για τη Δημοκρατία (1936-1996) που έγραψε, το εξέδωσε σε άλλο εκδότη, σε άλλο εκδοτικό οίκο και όχι στα «Νέα Σύνορα» του συνέταιρού του ως χθες Αντώνη Λιβάνη!.. Ο Αντώνης Λιβάνης έγινε γνωστός στον ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό από τις εφημερίδες και τα ΜΜΕ από το πλήθος των πολιτικών σκανδάλων που δημιούργησε από τη θέση του ιδιαιτέρου του Ανδρέα Παπανδρέου και όχι βέβαια από το πλήθος των κακών βιβλίων που εξέδωσε ο εκδοτικός του οίκος. Γνωστό πως τα 90% των βιβλίων του, το ξαναλέω, είναι για πέταμα και βέβαια και στον πολιτικό τομέα και στον εκδοτικό τα σκάνδαλα που δημιούργησε άφησαν εποχή και γεμάτα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (βλ.: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμο α΄ και β΄). Η επιχείρησή τους, αφού δίκην κακοποιού άλλαξε πολλές επωνυμίες («Νέα Σύνορα» κτλ), συνήλθε οικονομικά και πήρε τα πάνω της, από τα δύο απανωτά «δάνεια» που πήρε ο Αντώνης Λιβάνης, με τα οποία αγόρασε πύργο στην Κηφισιά και το κτίριο στην Ιπποκράτους και Σόλωνος κι από αυτά τα χρήματα μέχρι σήμερα μπουκώνει όποιον του κάνει χάρες. Θα το ξέρετε, το ίδιο έκανε και με τον λαϊκό βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη, μα ο τίμιος τραγουδιστής του επέστρεψε με τον ίδιο άνθρωπο τα πέντε εκατομμύρια που του έστειλε, για να του κλείσει το στόμα, για το γνωστό σκάνδαλο Βασίλη Βασιλικού - Στέλιου Καζαντζίδη. Δεν θυμούνται ο κ. Εφέτης Εισηγητής και οι κ. κ. Δικαστές, τις παραπάνω περιπτώσεις και το πλήθος των σκανδάλων που επί «υπουργίας» του δημιούργησε ο Αντώνης Λιβάνης, αναστατώνοντας την υφήλιο; Δεν θυμούνται το αυθαίρετο παράνομο διώροφο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και που μάλιστα, λόγω της θέσης που κατείχε ζήτησε να κινηθεί η διαδικασία ένταξής του σ’

εγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο και μάλιστα να ευνοείται η ιδιοκτησία του σε βάρος άλλων ιδιοκτητών; Τις μίζες για τις τέσσερις φρεγάτες, το Μάρτη του ’89; Τα χρήματα της Τράπεζας Κρήτης από τον Κοσκωτά μέσω της Μέριλ Λιντς; Που παρενέβη για να σταματήσει το διαχειριστικό έλεγχο στα ΕΛΤΑ, το Σεπτέμβρη του ’90; Που ανακατώθηκε το όνομα του Αντώνη Λιβάνη στο λαθρεμπόριο όπλων, τον Σεπτέμβρη του ’89; Που ακούστηκε ότι τα περισσότερα χρήματα τα οποία προορίζονταν για τις δύο εφημερίδες του Θανάση Πώποτα, πήγαν στις τσέπες του Λιβάνη; Που μπλέχτηκε τ’ όνομά του στην οδυνηρή υπόθεση του Λιντοβόη; Που κατηγορήθηκε ότι δεν απόδιδε τα συγγραφικά δικαιώματα και πως κυκλοφορούσε κλεψίτυπα αντίτυπα στην αγορά; Που τον κατηγόρησε ο Μάρκος Βαφειάδης για φοροδιαφυγή και μπουρανταρισμό (βλ.: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμος 1ος, σσ. 183186, 323-327 & 762-763, τόμος 2ος, σ. 50). Ρίχτε μια ματιά στους δύο τόμους και ιδίως στα «αυτιά» των εξώφυλλων, θα αποκτήσετε σωστή γνώμη για το ήθος τους: Την παράσταση του Αντώνη Λιβάνη και της οικογένειάς του. Χρόνια βοούσαν τα Μ.Μ.Ε.

& Χειρόγραφες επιστολές του Μάρκου Βαφειάδη προς τον Ηλία Α. Λιβάνη, από το βιβλίο του Μάρκου: «Καταγγελία προσφορά στην αλλαγή», εκδόσεις: «αβλητος», Αθήνα, Μάρτης 1986. Κοιτάτε που φτάσανε οι αδίστακτοι Λιβάνηδες ένα τέτοιο ανάστημα σαν τον Μάρκο Βαφειάδη, να τον υποχρεώνουν να συνδιαλέγεται με ποιον, με το «θλιβερές γεγονός» το …γιο του Αντώνη Λιβάνη!!! Το δικό μας κέδρος από τη διαμάχη αυτή, είναι πως «σώζουμε» το γραφικό χαρακτήρα του Μάρκου, ανεξάρτητα από το ποιος είχε δίκιο. Το δε χάσιμό μας μεγάλο, διότι ο κόσμος νόμιζε πως εμείς (τα δικά μας «Νέα Σύνορα») είχαν διαφορές με τον Μάρκο Βαφειάδη. Η μεταχείριση που είχε ο Μάρκος από τους Λιβάνηδες δεν ήταν η πρέπουσα. Άφησαν ένα παιδί τραυματισμένο από την πρωτινή φτώχεια, να χειριστεί μια υπόθεση που αφορούσε χρήματα. Έπρεπε ακόμα κι αν είχαν δίκιο να υποχωρήσουν. Να μη φτάσουν στα Δικαστήρια. Να μη φτάσουν τον Μάρκο Βαφειάδη, να γράψει έστω και με τη γραφομηχανή:

Μάρκος Βαφειάδης

20 χρόνια από το θάνατό του Θεοδοσιούπολη Μικράς Ασίας 1906 – Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1992.

&

Μάρκος Βαφειάδης Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Ο Μάρκος Βαφειάδης (Θεοδοσιούπολη, Μικρά Ασία, 1906 - Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1992) ήταν ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης και κατόπιν του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Αρχηγός της Ομάδας Μεραρχιών του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΔΣΕ από τη δημιουργία του το 1946 και Πρωθυπουργός στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση από το Δεκέμβριο του 1947 ως τον Ιανουάριο του 1949, οπότε και απομακρύνθηκε από το Ζαχαριάδη ως τιτοϊκός. Το διάστημα 1946-1948, ο

Στρατηγός Μάρκος, όπως αναφερόταν από φίλους και εχθρούς, πέτυχε σημαντικές νίκες ενάντια στον Εθνικό Στρατό ακολουθώντας μία εμπνευσμένη τακτική ανταρτοπολέμου.[1] Όμως η επιμονή των Ζαχαριάδη και Ιωαννίδη για τη δημιουργία τακτικού στρατού και την κατάληψη μεγάλων πόλεων οδηγούσε και σε αποτυχίες, και ειδικά μετά την απομάκρυνση του Μάρκου τον Ιανουάριο του ’49, ο ΔΣΕ γνώρισε την απόλυτη συντριβή. Κατά τη Μεταπολίτευση, γύρισε στην Ελλάδα μετά από μακρά παραμονή στις Ανατολικές χώρες: υποστήριξε ένθερμα τον Ανδρέα Παπανδρέου και συνεργάστηκε μαζί του εκλεγόμενος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά παρέμεινε κομμουνιστής και προσπάθησε να συμβάλλει στην πολιτική ένωση των κομμουνιστογενών δυνάμεων της χώρας, με χαρακτηριστική τη δήλωσή του ότι δε χωράνε δύο κομμουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού). Αν και αντι-ζαχαριαδικός, είχε μεγάλες συγκρούσεις με τη λεγόμενη ανανεωτική αριστερά, κυρίως επειδή υπονόμευε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ο ίδιος πίστευε ότι το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να στηριχθεί. Τα πρώτα χρόνια [Επεξεργασία] Με τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Βαφειάδης ήρθε στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν στην Καβάλα ως πρόσφυγας. Εργαζόταν ως καπνεργάτης. Το 1924 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και ξεκίνησε μια σημαντική πορεία στο Εργατικό Κίνημα της Καβάλας. Το 1932 φυλακίστηκε και εξορίστηκε για την κομμουνιστική του δράση. Η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στο νησάκι του Αη-Στράτη, από όπου δραπέτευσε. Εργάστηκε στην Κρήτη για την ανατροπή του καθεστώτος, συνελήφθη ξανά στην Αθήνα, φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία και εξορίστηκε στη Γαύδο. Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιος πόλεμος [Επεξεργασία] Το Μάιο του 1941, δραπέτευσε από τη Γαύδο και ξεκίνησε τον αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής. Το 1942 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ορίστηκε υπεύθυνος του ΕΛΑΣ για την περιοχή της Μακεδονίας. Τον Οκτώβριο του 1944, ο Βαφειάδης εισήλθε στη Θεσσαλονίκη, μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.[2]. Το Νοέμβριο του 1944 διαφώνησε με τον Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος ήθελε να επιτεθεί ο ΕΛΑΣ εναντίον των Βρετανών, ενώ κατά τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα, οι δυνάμεις του στη Θεσσαλονίκη δεν συγκρούστηκαν με τους Βρετανούς. Το 1946 διαφώνησε και με τον Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος επιθυμούσε την επανέναρξη των μαχών. Παρά ταύτα, η καθοδήγηση του ΚΚΕ του έδωσε εντολή να ανέβει στο βουνό για να οργανώσει τους καταδιωκόμενους από τη Λευκή τρομοκρατία παλιούς αντάρτες του ΕΛΑΣ και τον Οκτώβριο του 1946 εκλέχθηκε αρχηγός του Δημοκρατικού Στρατού σε σύσκεψη των καταδιωκόμενων Καπεταναίων [3][4]. Το 1947 ορίστηκε πρωθυπουργός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Υπό την στρατιωτική ηγεσία του Μάρκου, ο ΔΣΕ κατάφερε και ανέπτυξε σημαντική δυναμική, κυριαρχώντας στις αρχές του 1947 στους ορεινούς όγκους της Δυτικής Μακεδονίας, της Ηπείρου και δευτερευόντως στην Ανατολική και Κεντρική Μακεδονία και τη Θράκη. Ο Δημοκρατικός Στρατός είχε επιτυχίες ακόμη και στην Πελοπόννησο, όταν μετά από σύγκρουση έγινε εφικτή η απελευθέρωση 224 πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές της Σπάρτης[5]. Είναι εξάλλου χαρακτηριστικές οι δηλώσεις δεξιών παραγόντων όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ πως το 1948 η πορεία του Εμφυλίου έδειχνε πιθανή επικράτηση του ΔΣΕ[6]. Εξάλλου, ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος, θα δηλώσει αργότερα πως ο Μάρκος υπήρξε ο πιο άξιος αντίπαλός του[7].

Κατόπιν νέας του διαφωνίας με το Ζαχαριάδη σε θέματα στρατηγικής, απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και, ενώ ήταν εξόριστος στη Σοβιετική Ένωση, διαγράφτηκε και από το ΚΚΕ. Ο Μάρκος υποστήριζε τη συνέχιση του παρτιζάνικου αγώνα ελπίζοντας σε ένα συμβιβασμό που θα έδινε τέλος στον Εμφύλιο, σε αντίθεση με το Ζαχαριάδη που ήθελε τη μετατροπή του Δημοκρατικού Στρατού σε τακτικό με στόχο την ίδρυση Λαϊκής Δημοκρατίας στην Ελλάδα [8]. Εν τω μεταξύ, στη Σοβιετική Ένωση πήρε το όνομα Ιβάν Βασιλίεβιτς Κουλίεφ[9]. Μετά τον πόλεμο [Επεξεργασία] Μετά την Αποσταλινοποίηση το 1956, επανήλθε στο ΚΚΕ, ενώ επιπλέον εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος [10]. Εντούτοις, νέες διαφωνίες οδήγησαν στην καθαίρεσή του από τις καθοδηγητικές θέσεις το 1958. Τελικά, διαγράφτηκε εκ νέου από το ΚΚΕ το 1961, εξαιτίας της διαφωνίας του με την απόφαση για διάλυση των παράνομων οργανώσεων του Κόμματος στην Ελλάδα, αλλά και της φραξιονιστικής του δράσης[11]. Το ΚΚΕ Εσωτερικού που προέκυψε το 1968, προχώρησε στην αποκατάστασή του. Παρέμεινε εξόριστος στην Σοβιετική Ένωση επί 23 χρόνια. Στα χρόνια αυτά εργάστηκε ως εργάτης στην πόλη Πένζα[12], παντρεύτηκε μια Ρωσίδα εργάτρια, τη Ζίνα με την οποία απέκτησε ένα γιο, το Βλαδίμηρο[13]. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 25 Μαρτίου του 1983[14]. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ξεκίνησε τη συγγραφή των Απομνημονευμάτων του. Το 1984 με πρωτοβουλία του ίδιου και του δημοσιογράφου Πέτρου Μακρή, συναντήθηκε με τον παλιό του αντίπαλο στον Εμφύλιο, τον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο, με τον οποίο αγκαλιάστηκαν και τόνισαν την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση [15]. Παράλληλα, επισήμανε την ανάγκη ενοποίησης του ΚΚΕ με το ΚΚΕ Εσωτερικού και υποστήριξε την ανάγκη συστράτευσης όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων για την Αλλαγή. Στις εκλογές του 1989 και του 1990 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ. Τον Αύγουστο του 1989 όταν η Κυβέρνηση Τζαννετάκη αποφάσισε την καταστροφή των φακέλων της Ασφάλειας για τα κοινωνικά φρονήματα, ο Μάρκος Βαφειάδης υποστήριξε πως με το κάψιμο των φακέλων η Δεξιά προσπαθεί να εξαφανίσει τις ενοχές της[16]. Στην τελευταία του συνέντευξη στον Αργύρη Ντινόπουλο, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και λίγο πριν το θάνατό του, ερωτώμενος πως αισθάνεται μετά την πτώση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», ο Μάρκος Βαφειάδης απάντησε πως ο κομμουνισμός δεν είναι χίμαιρα, ενώ χαρακτήρισε «παλιάνθρωπο» τον Νίκο Ζαχαριάδη. Ο ίδιος, παρά τη συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ, συνέχιζε να αυτόπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής.

& Αναφορές [Επεξεργασία] 1. ↑ Charles R Shrader, The withered vine: logistics and the communist insurgency in Greece 1945-1949, σελίδες 215-217 2. ↑ Συνέντευξη του Μάρκου Βαφειάδη στην εκπομπή «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» που προβλήθηκε στις 9/10/06 (απομαγνητοφώνηση)

3. ↑ Οι Καπετάνιοι που πήραν μέρος στη σύσκεψη ήταν ο Μάρκος, ο Κίσσαβος, ο Κικίτσας και ο Λασσάνης 4. ↑ Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σελ. 223-224 5. ↑ Στο ίδιο, σελ. 232-233 6. ↑ Στο ίδιο, σελ. 250 7. ↑ Πέτρος Μακρής, Η Ανατομία μιας Τραγωδίας, Βαφειάδης-Τσακαλώτος, Άγκυρα, σελ. 105 8. ↑ Ιστορία (κωμικοτραγική), σελ. 251 9. ↑ Οι Σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης στο Διάστημα 1953-1977, Επίκεντρο, σελ. 15 10.↑ Στο ίδιο, σελ. 305 11.↑ marxists.org 12.↑ Σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΣΕ, σελ. 316 13.↑ Κωστής Παπακόγκος, Καπετάν Μάρκος, Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα 1945-1949, Τόμος Β', Εκδόσεις Παπαζήση, σελ. 830 14.↑ Πέτρος Μακρής, Η Ανατομία μιας Τραγωδίας, Βαφειάδης-Τσακαλώτος, Άγκυρα, σελ. 137 15.↑ Συνεντεύξεις:Μάρκος Βαφειάδης (Πρώην Αρχιστράτηγος Δ. Σ.)

16.↑ Ελευθεροτυπία, 28 Αυγούστου 1989

& Εμείς και ο Μάρκος Βαφειάδης Λέγεται από φίλους και γνωστούς, πως ο Μάρκος Βαφειάδης είχε πρόθεση να τυπώσει τα απομνημονεύματά του σε εμάς, στο δικό μας εκδοτικό οίκο, στα «Νέα Σύνορα». Έβλεπε τα καθημερινά δημοσιεύματα του Αθηναϊκού τύπου με τη ζωντανή παρουσία μας, με τα τρανταχτά ονόματα που τιμούσαμε και μας τιμούσαν με την παρουσία τους στις αξέχαστες εκείνες λογοτεχνικές βραδιές, υπέθεσαν πως είδε και τα αφιερώματα του περιοδικού μας στον Νίκο Καζαντζάκη, στην Μικρά Ασία, στον Κ. Π. Καβάφη, στην ΕΠΟΝ, στην Κύπρο, Στον Γιάννη Ρίτσο, στον Νικηφόρο Βρεττάκο, στον Γιάννη Σκαρίμπα, στην Έλλη Αλεξίου και τ’ αποφάσισε. Δεν πρόσεξε μόνο πως υπήρχαν …δύο ομότιτλοι εκδότες κι έμπλεξε με τους «απατεώνες» Λιβάνηδες, με δικαστήρια και ιδιαιτέρως με το «θλιβερές γεγονός». Ανάστημα τίμιου ανθρώπου φίλε μου που έχει ο Ηλίας Λιβάνης κι ήθελε να συνδιαλέγεται μ’ έναν Μάρκο Βαφειάδη!.. Απίθανα πράγματα… από απίθανους ανθρώπους…

Δεν φαντάστικε ο Μάρκος Βαφειάδης ότι οι άνθρωποι αυτοί που πλησίασε, πως ήταν καταπατητές του θαρραλέου εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα». Ούτε πως θα υπήρχαν τέτοια ή άλλα υποκείμενα που θα καταπατούσαν εν μέσω Δικτατορίας το αγωνιστικό φλάμπουρο ενός αγωνιστή: Το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα ενός αποφασισμένου ανθρώπου, για να στήσουνε δικό τους μπαϊράκι εκδίδοντας ουδέτερα βιβλία της Οριάνα Φαλάτσι και του Γιάννη Καψή. Και μάλιστα, όταν ο αγωνιστής αυτός είχε ξεκινήσει μόνος του, χωρίς τη συμπαράσταση κανενός οργανωμένου ή μη πατριώτη και καμιά αντιστασιακή οργάνωση να υπάρχει δίπλα του. Μοναδικό δε όπλο το περιοδικό αυτό, τα «Νέα Σύνορα», έναν αγώνα τολμηρό στο μέσον της Δικτατορίας από αρχές του 1969. Και δεν ξεκίνησε αγώνα καμουφλαρισμένο, αλλά με πρώτη ανυποχώρητη κραυγή, το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου: Εις Σάμον: Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Και αυτά πού, στο Καρλόβασι της Σάμου, από έναν ανυπεράσπιστο υπάλληλο του ΟΤΕ, που δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο, κι αν τον απέλυαν από τη δουλειά του όπως τόσους άλλους, θα έψαχνε να βρει δουλειά για να συντηρηθούν αυτός και η μάνα του. Αυτοί οι τρεις που διέπραξαν την καταπάτηση του εκδοτικού σήματός μου, δεν είχαν ούτε έχουν αρετήν και τόλμην. Είναι άτολμοι αρουραίοι. Δεν πήγαν να χτυπήσουν οι άνανδροι τους Δικτάτορες, εμένα τον αγωνιστή βρήκαν εύκολο θύμα. Τρεις αυτοί ένας εγώ, κινήθηκαν θεόκρυφα εναντίον μου με συμβολαιογράφους και δικηγόρους, κι ασφαλώς (δεν μπορεί) είχαν το μπράβο των Δικτατόρων… Και καλά, εγώ είμαι μικρό ψάρι – μαρίδα, και με κατάπιε ο απατεώνας Αντώνης Λιβάνης και η συμμορία του. Τον Μάρκο Βαφειάδη, αυτό το «θηρίο», πώς τον κατάφερε και τον μπέρδεψε στα πλοκάμια του; Και δεν είναι δικαιολογία το ότι μεσολάβησε ο δαίμονας της σύγχυσης: «Νέα Σύνορα» εγώ, «Νέα Σύνορα» ο Λιβάνης. Αν έδειχνε λίγη προσοχή στα δημοσιεύματα των εφημερίδων που καταχωρούσαν πλήθος ενημερωτικά σημειώματα – μικρά και μεγάλα – για την πληθώρα των εκδηλώσεών μας, που πραγματοποιούσαμε στη Στέγη μας «Νέα Σύνορα», Γαμβέτα 6, στον 6ο όροφο, θα απέφευγε τον σκόπιμο στημένο σκόπελο και θα ερχόταν σε μας, που θα τον καλοδεχόμασταν. Εκτός και έκαναν λάθος οι φίλοι και οι γνωστοί, και δεν είχε τέτοια πρόθεση ο Βαφειάδης. Και μάλλον έτσι πρέπει να είναι, γιατί ο συχωρεμένος, εξέδωσε τον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων του στον εκδοτικό οίκο «Δίφρος» του Γιάννη Γουδέλη, εκδοτικός οίκος με καλό όνομα. Ο Αντώνης Λιβάνης ορμήνεψε λοιπόν τον κλεφταράκο υιό του Ηλία και του «παρέδωσε» με ίδιο κι ίσο ανάστημα, έναν ανύποπτο Μάρκο Βαφειάδη με το κλεφτρόνι!.. Παλιά τους τέχνη κόσκινο των Λιβάνηδων… Ας δούμε την αρχή της συνεργασίας Μάρκου Βαφειάδη με τον Ηλία Λιβάνη. Πρώτη η συγκλονιστική καταγγελία του Μάρκου Βαφειάδη σε πρωτοσέλιδο της καθημερινής εφημερίδας «Αυριανή»: Με έκλεβε ο Λιβάνης. Με αυτό το βιβλίο ο Μάρκος ξεσκεπάζει τον άνθρωπο Αντώνη Λιβάνη. Ακολουθούν οι ιδιόγραφες επιστολές του Βαφειάδη προς το «θλιβερές γεγονός».

&

&

&

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

&

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Τι σου χρειάζεται Αντ. Λιβάνη η εταιρία offshore στην Κύπρο;

Ανοιχτή επιστολή προς τον Αντώνη Λιβάνη Υπουργό-Εκδότη της επιχείρησης μαϊμού «Νέα Σύνορα» Κύριε Αντώνη Λιβάνη, Γνωριζόμαστε!.. Είμαι ο Δημήτρης Βαλασκαντζής και σήμερα, μετά είκοσι χρόνια που με ταλαιπωρείτε, έχω και το ξέρετε, αδιαφιλονίκητα και νόμιμα στην κατοχή μου τον τίτλο των εκδόσεων «Νέα Σύνορα», που εσείς, σε μια δύσκολη για μένα ώρα, εν μέσω Δικτατορίας, επωφεληθήκατε και μου τον κλέψατε. Με τον τίτλο «Νέα Σύνορα», είναι γνωστό, εκδίδω περιοδικό, δεκαπενθήμερη εφημερίδα και βιβλία πάσης φύσεως, έχω δε κατοχυρωμένο τον τίτλο μου στο Υπουργείο Εμπορίου, στο Τμήμα σημάτων από το 1970, που ισχύει μέχρι το 2003! Αυτά βέβαια για σας, μπορεί να είναι ψιλά γράμματα και να τα τρώτε λάχανο, μια κι από τη θέση που «κατέχετε», μπορείτε να διορίζετε και να παύετε υπουργούς. Ακόμα, είμαι γνωστός ποιητής και έχω λευκό ποινικό μητρώο. Θα σταθώ περισσότερο στο δεύτερο, γιατί πολλοί ποιητές δεν μπορούν να υπερηφανευτούν πως έχουν λευκό ποινικό μητρώο, όπως άλλωστε και πολλοί βουλευτές, υπουργοί, κτλ. Καταλαβαινόμαστε νομίζω. Ακόμα, έχω οικογένεια και οι δικοί μου είναι έξω από κανόνες κι εξαιρέσεις. Ως γνωστό, των τίμιων οικογενειών τα παιδιά, δεν είναι πάντοτε τίμια, ενώ αντίθετα των απατεώνων δεν κάνουν ποτέ εξαίρεση: είναι κι αυτά απατεώνες, σε αντιδιαστολή με των «έξυπνων» γονιών, που δεν είναι τα παιδιά τους συχνά έξυπνα. Και σ’ αυτό νομίζω πως καταλαβαινόμαστε. Τώρα, σας ενοχλώ απ’ τα «υψηλά» καθήκοντά σας! Αυτό που θέλω (και που το απαιτεί και η ηθική τάξη), το γνωρίζετε κι εσείς πολύ καλά, όπως άλλωστε κι όλος ο κόσμος στην Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού. Και για να πειστείτε πως ο κόσμος πράγματι σας γνωρίζει, κάντε κάτι απλό: Την Άνοιξη που έχουμε βουλευτικές εκλογές(!), βάλτε υποψηφιότητα σε κάποια περιφέρεια όπως κάνουν κι οι άλλοι υποψήφιοι βουλευτές, όχι στο επικράτειας, κι αν βγείτε βουλευτής να μου γράψετε. Έχω λοιπόν λευκό ποινικό μητρώο και δεν έχω κατηγορηθεί ποτέ, ότι έχω αφαιρέσει από πουθενά κι από κανέναν, έστω μία δραχμή. Για το μόνο που με κατηγορούν είναι, και που μου κοστίζει πολύ, πως είμαι κρυφομέτοχος στις επιχειρήσεις σας (γιατί δικαιολογημένα ο κόσμος απορεί κι αναρωτιέται, πώς γίνεται να υπάρχουν δύο εκδοτικοί οίκοι «Νέα Σύνορα») και πως έχω μέρισμα από τις πολυσχιδείς δραστηριότητές σας, για τις οποίες σας κατηγορούν, όπως: α) Για αυθαίρετο παράνομο διώροφο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και που μάλιστα, λόγω της θέσης σας, ζητήσατε να κινηθεί η διαδικασία ένταξής του σ’ εγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο και μάλιστα να ευνοείται η ιδιοκτησία σας σε βάρος άλλων ιδιοκτητών. β) Πως πήρατε μίζες για τις τέσσερις φρεγάτες, το Μάρτη του ’89. γ) Πως πήρατε χρήματα της Τράπεζας Κρήτης από τον Κοσκωτά, μέσω της Μέριλ Λιντς. δ) Πως παρενέβηκε για να σταματήσετε το διαχειριστικό έλεγχο στα ΕΛΤΑ, το Σεπτέμβρη του ’90. ε) Πως ανακατώθηκε το όνομά σας στο λαθρεμπόριο όπλων, τον Σεπτέμβρη του ’89. στ) Πως ακούστηκε, ότι τα περισσότερα χρήματα τα οποία προορίζονταν για τις δύο εφημερίδες του Θανάση Πώποτα, πήγαν στις τσέπες σας. ζ) Πως μπλέχτηκε τ’ όνομά σας στην οδυνηρή υπόθεση του Λιντοβόη. η) Πως κατηγορηθήκατε ότι δεν αποδίδετε τα συγγραφικά δικαιώματα και πως κυκλοφορείτε

κλεψίτυπα αντίτυπα στην αγορά. ζ) Που σας κατηγόρησε ο Μάρκος Βαφειάδης για φοροδιαφυγή και θ) Που συνεχώς κάνουν διαρρήξεις και βάζουν βόμβες στο βιβλιοπωλείο σας στη Σόλωνος, κ.ά. Τι κακό είναι αυτό, όλα σε σας συμβαίνουν; Για το εμπόριο όπλων λένε μάλιστα, πράγμα που δεν το πιστεύω, πως εκτός από σας, ήταν ανακατεμένη και μία κυρία υψηλά ιστάμενη (γραμματεύς) και κάποιο άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μα κάποιος τίμιος πολιτευτής, μέσα απ’ το κόμμα σας, πήγε με ντοκουμέντα στα χέρια και συνάντησε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Ο κ. Πρωθυπουργός τον ευχαρίστησε και τον διαβεβαίωσε πως θα ελέγξει το μείζον τούτο θέμα προσωπικά. Κι ω του θαύματος: ο πολιτευτής σταδιακά αποξενώθηκε από κυβερνητικές θέσεις και σήμερα είναι σε ...απαξία!.. Αλλά δεν καταλαβαίνω, τι τους θέλετε και τους μαζεύετε, τόσους τίτλους εκδόσεων; Έχετε τον κλεμμένο από εμένα, «Νέα Σύνορα», τις «εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη», τις εκδόσεις «Κλειδί», τις εκδόσεις «Μύθος» και τελευταία τις εκδόσεις «Noir» (μαύρο), προφανώς για να δείξετε και το εσωτερικό σας υπόβαθρο και να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία, σ’ όσους ακόμα αμφιβάλουν. Τι τους θέλετε τόσους τίτλους, κ. Αντώνη Λιβάνη, σας ξαναρωτώ. Μόνον οι κακοποιοί έχουν ανάγκη από πολλά ονόματα και φυσικά για ευνόητους λόγους. Εσείς τι τους χρειάζεστε; Τι την χρειάζεστε τη σύγχυση που δημιουργείται; Επειδή «είστε» ισχυρή πολιτική προσωπικότητα κι επειδή μας συγχέουν, δεν πρέπει για κανένα λόγο, άλλωστε δεν το δικαιούστε, να χρησιμοποιείτε τον τίτλο μου. Η «ανοχή», που κλαίγοντας μου ζητήσατε το 1975, μέχρι να γνωριστείτε στην πιάτσα, τέλειωσε. Τώρα είστε αρκετά γνωστός, ώστε να μην έχετε ανάγκη για δεκανίκι τον τίτλο μου «Νέα Σύνορα». Και πιστεύω πως δεν είναι(;) στις προθέσεις σας να μου φάτε τον αγώνα της ζωής μου, την υπερηφάνεια μου, τον τίτλο «Νέα Σύνορα», για δικό σας λογαριασμό και της οικογένειάς σας. Έχουμε κι εμείς οικογένεια κι ανάγκες κ. Αντώνη Λιβάνη, κι εμείς θέλουμε να ζήσουμε, πέρα που ο τίτλος «Νέα Σύνορα» είναι κατοχυρωμένος στο όνομα Βαλασκαντζή και θα μείνει αιώνες έτσι. Άλλωστε, μετά την απόρριψη της ανταγωγής σας, χάσατε και την τελευταία ελπίδα πως ο τίτλος μου «Νέα Σύνορα», είναι δυνατόν να περιέλθει νόμιμα στα χέρια σας. Και σε λίγο θα αναγκαστείτε να μαζέψετε από τα βιβλιοπωλεία όλα τα βιβλία σας με τίτλο εκδόσεις «Νέα Σύνορα», διαφορετικά θα το κάνω εγώ και μάλιστα με δικά σας έξοδα... Όσες γνωριμίες κι αν αποκτήσατε κι όσες πιέσεις κι αν ασκήσετε δεξιά κι αριστερά, δεν θα καταφέρετε να μας φάτε ό,τι με κίνδυνο της ζωής μου και με αγώνα 25 χρόνων, αποκτήσαμε. Θα βρεθεί ένας τίμιος δικαστής, που θα αντισταθεί στις πιέσεις σας και θα μας δικαιώσει. Δεν εξαγοράζονται όλα και όλοι σ' αυτό τον τόπο, κ. Αντώνη Λιβάνη. Το αξίωμα με το οποία έχετε γαλουχηθεί, πως οι πάντες και τα πάντα πωλούνται κι αγοράζονται, συχνά οδηγεί σ' εκπλήξεις. Και μη με σπρώχνεται σ’ αδιέξοδο. Πάψτε να χρησιμοποιείται τον τίτλο μου «Νέα Σύνορα». Θα ’ταν πολιτική κι εμπορική καταστροφή για σας, πέρα από το ότι θα ήταν και ανεπανόρθωτη ηθική βλάβη σας, από την κατακραυγή του κόσμου, μια απονενοημένη πράξη μου, μια αυτοπυρπόλησή μου στο Σύνταγμα ή μπροστά στο μαγαζί σας. Πρέπει κι εμείς να ζήσουμε κ. Αντώνη Λιβάνη. Αφήστε επί τέλους, να ζήσει και κανείς άλλος!..* ----------* Από τα δεκαπενθήμερα «Νέα Σύνορα», φύλλο Νο 22ο, σελ. 2η (16-9-94). Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύθηκε σαν κύριο, πρώτο θέμα, στην καθημερινή εφημερίδα «Αυριανή», φύλλο της 28ης Νοεμβρίου 1994. Βλ. σελ. 440 και 441. Ακόμα το ίδιο κείμενο καταχωρήθηκε στην 7 η σελίδα έως 11η στον πρώτο τόμο του βιβλίου μου: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», σελ. 947, Αθήνα 1999.

Πιράνχας φάγανε άνθρωπο και έμεινε μόνο ο σκελετός του. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ …σκελετός http://www.youtube.com/watch?v=XHNgY9cZ5hw

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΛΩΠΟΔΥΤΩΝ Τα Πιράνχας (οι Λιβάνηδες) ιδιοποιήθηκαν την επωνυμία εκδόσεις «Νέα Σύνορα» και κυκλοφόρησαν πλήθος βιβλίων, αλλά και στήσανε στην πολύπαθη Κύπρο Εταιρεία offshοre «Νέα Σύνορα»! Για ποιο λόγο; Αυτοί ξέρουν…

Αντώνη Λιβάνη πόθεν έσχες;

Αντώνης Λιβάνης ο ...Μακεδονομάχος (Δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθ. 10/16-3-1994, φύλλο της εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα» και στο βιβλίο μου «Εγώ τα Νέα Σύνορα», τόμος πρώτος, Αθήνα 1999.) Με αφορμή το ταξίδι του Πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου στις Βρυξέλες (112-1993) για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, τον συνόδεψαν εκτός των άλλων ο Γιάννης Καψής κι ο Αντώνης Λιβάνης, νομίζω. Αλλά τι πήγαν να κάνουν εκεί ο Καψής κι ο Λιβάνης; Δεν αμφισβητώ την πρόθεσή τους να συμπαρασταθούν ενεργά στον Πρωθυπουργό, για το δύσκολο τούτο πρόβλημα, νομίζω όμως πως ήταν οι πλέον ακατάλληλοι. Κι αυτό, γιατί είναι πασίγνωστο πως το 1972 ο Γιάννης Καψής, ο Αντώνης Λιβάνης κι ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ανερώτητα και τελείως αδίστακτα, πήραν και χρησιμοποίησαν τον τίτλο του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα», στήνοντας στ’ όνομά τους επιχείρηση Εκδοτικού Οίκου, ενώ πολύ καλά γνώριζαν ότι παράλληλα με το περιοδικό που εξέδιδα πως προχωρούσα και σ’ εκδόσεις λογοτεχνικών βιβλίων! Αλλά για να κυκλοφορήσω το περιοδικό μου αρχές του 1969, έκανα κάποιες προεργασίες που κόστισαν κόπο, χρόνο και χρήμα. Ο Χαραλαμπόπουλος, ο Καψής κι ο Λιβάνης, τι προετοιμασίες κάνανε με τον έτοιμο τίτλο του περιοδικού μου και με τους πρόθυμους αναγνώστες του; Τυπώσανε κάποια βιβλία με τη φίρμα μου και τα κυκλοφόρησαν στο εμπόριο. Επειδή δε εκείνη την εποχή είχε απαγορευτεί το περιοδικό μου από τη χούντα, οι αναγνώστες μου πεπεισμένοι όντως πως ήταν δική μου εκδοτική δραστηριότητα (ακόμα και σήμερα το νομίζουν) και πως βρήκα μ’ αυτό τον τρόπο διέξοδο στην απαγόρευση για να επικοινωνώ μαζί τους, έκαναν ανάρπαστες τις γλυκανάλατες εκδόσεις των Χαραλαμπόπουλου, Καψή, Λιβάνη! Και κάνανε αυτή την ποταπή πράξη οι αντιστασιακοί μας, τα μαύρα χρόνια της Δικτατορίας και μάλιστα όταν το περιοδικό μου είχε απαγορευτεί, όπως προανέφερα, από το στρατιωτικό καθεστώς, με το πρόσχημα πως είχα συνεργάτες κομουνιστές. Να σημειωθεί δε πως από το 1970 είχα κατοχυρώσει τον τίτλο του περιοδικού μου στο Υπουργείο Βιομηχανίας, πληρώνοντας ένα σωρό χρήματα και τρέχοντας πάνω κάτω ημέρες ολόκληρες. Παρ’ όλα αυτά, έρχονται αυτοί οι τρεις κύριοι και μάλιστα, το ξαναλέω γιατί με καίει, σε άσχημες ημέρες για όλους τους Έλληνες που αντιστεκόμαστε (αυτό, μια που λένε πως είναι αντιστασιακοί, τίμιοι πατριώτες), κι αντί να σεβαστούν τον κατατρεγμό που μου έκανε η χούντα, βρήκαν πως ήταν έξυπνη ιδέα να μου κλέψουν τον τίτλο και να στήσουν ανέξοδη εκδοτική επιχείρηση! Να μου αρπάξουν και να χρησιμοποιούν χωρίς ντροπή, τον κατοχυρωμένο στ’ όνομά μου τίτλο «Νέα Σύνορα», τον αγώνα ζωής ενός ανθρώπου πάμφτωχου και κυνηγημένου! Αν πράγματι λοιπόν τους διάλεξαν και τους στείλανε για να συμπαρασταθούνε στον Αντρέα Παπανδρέου για το όνομα των Σκοπίων, κι όχι για να απολαύσουν το ταξιδάκι, έγινε κακή επιλογή κι έπρεπε οι ίδιοι από μόνοι τους που ξέρανε, να εξαιρέσουν τον εαυτό τους από τέτοια ευαίσθητη αποστολή. Τόσο ασθενική μνήμη έχουν ή τόσο αδίστακτοι είναι; Δε θυμούνται που καταπάτησαν όλους τους γραφτούς κι άγραφους ηθικούς νόμους και πως ακόμα και σήμερα συνεχίζει ο Αντώνης Λιβάνης να με καταταλαιπωρεί και να με καταξοδεύει με δικαστήρια, φτωχότατο συνταξιούχο άνθρωπο. Μα είναι πράγματι ν’ απορείς. Ο Αντώνης Λιβάνης κι ο Γιάννης Καψής στις Βρυξέλες χωρίς μνήμη, για να υποστηρίξουν το δίκαιο αίτημά μας, για το όνομα της

Μακεδονίας που σφετερίζονται τα Σκόπια. Πήγαν με ελαφρά καρδιά να κάνουν Εθνικό έργο, ενώ στη χώρα τους έχουν καταπατήσει πρώτοι το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιεί κάποιος ανεμπόδιστα τον τίτλο του ονόματος που κατοχύρωσε, και μάλιστα σε συναφή χώρο όπως είναι οι εκδόσεις. Τι πήγαν να κάνουν στις Βρυξέλες; Το άδικο που έχουν κάνει σε πολίτη αυτής της χώρας το ξέχασαν; Και μην μου πείτε πως το ένα είναι ζωτικής σημασίας θέμα και το άλλο όχι, γιατί το άδικο είναι άδικο, είτε μικρό είτε μεγάλο, είτε ζωτικής σημασίας είτε όχι. Πέρα που για μένα ο τίτλος του περιοδικού και της εφημερίδας μου, είναι ύψιστης σημασίας, γιατί είναι συνυφασμένο με τον αγώνα της ζωής μου, όπως θα ήταν και για σας αν σας αφορούσε. Δεν μπορούν λοιπόν να τρέχουν στις Βρυξέλες και να τους βλέπουμε στην τηλεόραση να κάνουν δηλώσεις για το άδικο που μας γίνεται απ’ τα Σκόπια, ενώ ακριβώς το ίδιο άδικο έχουν διαπράξει και οι ίδιοι εδώ και είκοσι δύο χρόνια στον τόπο τους. Αν θέλουνε να έχουν το δικαίωμα να μιλούν ελεύθερα χωρίς να ντρέπονται ή να φοβούνται μήπως τους ξεσκεπάσει κάποιος, να αποκαταστήσουν πρώτα το άδικο που έχουν διαπράξει σε πολίτη της χώρας τους και μετά να πάνε επάξια και με καθαρό κούτελο όποτε θέλουν στις Βρυξέλες ή όπου αλλού, γιατί τώρα είναι σαν το δάσκαλο που δίδασκε και νόμους δεν εκράτει. Είναι στ’ αλήθεια εξοργιστικό να βλέπεις ανθρώπους που κατέχουν δημόσιες θέσεις, ν’ αντιφάσκουν στις πράξεις τους με τα λόγια τους. Και συχωρήστε με αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιά αδικία μιλάνε, όταν εν πάση περιπτώσει ο αδικούμενος (που στην προκείμενη περίπτωση είναι η Ελλάδα), είναι σε θέσει να απαιτήσει το δίκιο του και εν ανάγκη να πολεμήσει γι’ αυτό. Εγώ που ούτε οικονομική ευχέρεια έχω, ούτε υψηλή θέση και υψηλές γνωριμίες, πώς θα πολεμήσω έναν Λιβάνη κι έναν Καψή; Να σημειωθεί πως η επιχείρηση Αντώνη Λιβάνη, έχει τέσσερις επωνυμίες, φίρμες στις εκδόσεις της: α) «Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη», β) Τα δικά μου «Νέα Σύνορα», γ) Το «Κλειδί» και δ) Το «Μύθος». Εγώ έχω μόνο μία κι αυτήν κλεμμένη από τον Αντώνη Λιβάνη (βλέπε Χρυσό οδηγό, πρώτο τόμο, σελ.: 399)!!! Τους ειδοποιώ όμως πως το κουράγιο μου κι η υπομονή μου μα και τα οικονομικά μου έχουν εξαντληθεί και θα καταφύγω σε διεθνείς Οργανισμούς για να ζητήσω το δίκιο μου. Τα περισσότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, έχουνε στις βιβλιοθήκες τους για τις νεοελληνικές σπουδές τους, όλα τα τεύχη του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα». Είναι καιρός να μάθουν και την ιστορία μου. Θα μάθουν όλοι σ’ όλο τον κόσμο πως αυτοί που βγαίνουν και μιλάνε για καπηλεία του ονόματος της Μακεδονίας, είναι οι ίδιοι κάπηλοι. Δεν πιστεύω πια πως θα δικαιωθώ στην Ελλάδα, γι’ αυτό θα ζητήσω τη βοήθεια όποιου μου τη δώσει. Στην Ελλάδα μόνο οι ισχυροί κι οι πλούσιοι έχουν δίκιο, οι φτωχοί και οι άσημοι πάντα άδικο. Καταντήσαμε οι ανέντακτοι φτωχοί συγγραφείς και ποιητές να περιμένουμε να πεθάνουμε και μετά από πολλά χρόνια, να βρεθεί κάποιος τίμιος άνθρωπος για να μας αναγνωρίσει πως έχουνε τα γραφτά μας κάποια αξία και πως επειδή είμαστε τίμιοι άνθρωποι κι ασυμβίβαστοι με το κατεστημένο, κυνηγηθήκαμε άγρια. Παράδειγμα τρανταχτό ο ερημίτης της Χαλκίδας Γιάννης Σκαρίμπας, που ακόμα κι η Μελίνα Μερκούρη, Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών τότε, τον άφησε να πεθάνει χωρίς να του δώσει το Βραβείο Λογοτεχνίας του Υπουργείου της τη χρονιά εκείνη, που το ευχόντουσαν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι και που της το ζητούσανε πολλές εφημερίδες... Τον άφησε να πεθάνει και μετά μετανιωμένη πήγε στην κηδεία του στη Χαλκίδα κι έκλαιγε. Δεν την έχω συχωρήσει, αλλά ας είναι ελαφρό το χώμα που τη σκεπάζει... Με τον Αντώνη Λιβάνη, και στα επόμενα φύλλα.

The editor’s memorandum.

Antonis Livanis the man who fights for ...Macedonia!!!

When our Prime Minister Andreas Papandreou, visited Brussels, on 1st December 1993 to discuss the serious problem of Scopia he was escorted by John Kapsis and Antony Livanis. But, why these two men went there? I do not doubt that they accompanied our Prime Minister, to help him to solve the difficult problem, but also I think that they were the most improper persons for the situation. Because, as it is known in our country, in 1972 John Kapsis, Antony Livanis and John Haralampopulos, without any permission and scrupulously, snatched «grasped» and used for their own interest, the title of my own magazine «New Borders» and little by - little installed their own «Publishing House» while they knew very well that I intended to publish literary books side - by - side with my periodical which I issued.

To put into circulation my magazine in 1969 I did much work, I wasted enough time and money, and to tell the truth I suffered too much.

But Haralampopulos, Kapsis, and Livanis what suffered? What preparations performed, since they found a ready title of my own periodical and a lot of eager readers. The above mentioned printed and issued some books using my firm because , yet, my magazine as it is known, had been forbidden by the Junta and my readers reflected that the edition of the books belonged to me (the same they believe to day) and still (they thought) that I discovered a new way to come in touch with them (viz. by publishing books) the three men Haralampopulos, Kapsis, and Livanis sold books by dozen, their tasteless books! They did their act of baseness, the so called men who had fought against the Junta in those dark, hard years of dictatorship, although they knew very well that my periodical had been forbidden as I referred, by the military Government, on the pretext that I was in cooperation with communists.

Please, take notice that in 1970 I consolidated the title of my own magazine in the Ministry of Industry paying a lot of money and going up and down many times.

And then the above mentioned three men turned up, I repeat that because I feel to be seriously wronged, in those hard, dark times for all Greeks who resisted the Junta (I am referring to them since they insisted on having fought against the dictatorship as honest men) and instead of respecting my persecution by the Junta, found out that it was an intelligent idea to steal my title and establish without any expenses their own publishihg house. Yet, to grab and use without shame the title consolidated to my name to my magazine «New Borders» the Struggle for life of a man poor as a church mouse and persecuted.

Now, if they were chosen and sent abroad to support our Prime Minister Andreas Papandreou about the name for Scopia and not to enjoy a pleasant trip, I think the choice was unsuccessful and they should alone, except themselves, because the mission was very important and sensitive...

Do they have such a weak memory or are they so unscrupulous? Have they forgotten that they infringed the common and Statute laws, and still - it seems to me they have forgotten, that Livanis continues to torture and squander me taking the case to court, me a very poor man and a pensioner.

Really, it is someone to wonder, to marvel, because, how comes it, that Antonis Livanis and Ioannis Kapsis went to Brussels, in order to defend our rights with regard to the name of Macedonia, name which Scopia usurped, when they have lost their memory? It is clear that the above mentioned men visited Brussels with a light heart,

to carry out an important Greek hypothesis while they in their own country have trodden the legal right of a man who wants to use the title of his own magazine? What did they go to Brussels to do? Did they forgot what they have done to me? I repeat, to me a citizen of their own country? And do not make someone an attempt to persuade me that the one question is so vital (the usurpation of the name of Macedonia by Scopia) and that the other - the wrong they did to me of no importance, because the unjust is always unjust either small or large, either vital or meaningless.

It is obvious, that the title of my magazine and my newspaper too, is something substantial, supreme to me, because I think it to be equeivalent with my struggle for life, the same it seems to me, would be for everyone if it concerned him. So they cannot visit Brussels and we staying here to watch them on television declaring about the wrong that Scopia have done to us, while (the same men) have exactly committed, the same wrong twenty two years ago in their own country.

If they want to have the right to speak free, without fear lest someone unmask them, they must restore the unjust they committed to me and with a clean conscience to visit Brussels or every other country they wish, otherwise they remind us of the proverb of the «teacher who taught but he himself did the opposite...»

To tell the truth it is irritating to meet men who are prominent and whose actions contradict their own words. But forgive me, because I cannot make out of what injustice they are speaking (I mention the above men) when it is clear, that the wronged, viz our country Greece can demand her right and if it is necessary to fight in order to solve her problem but, I who have neither financial facilities nor I occupy a high post nor have such important acquaitances, how can face Livanis and Kapsis?

Mark well that the property - the Publishing house of Antonis Livanis includes four firms a) Publishing house A. A. Livanis b) My own «New Borders», stolen by Livanis c) «The Key» and d) «The Fable». It remains to me only one viz. the one which Livanis has stolen (see the golden Guide of Greece p. 399). But I warn them that my courage and patience, also my Financial have been wasted and I shall resort to International Organizations in order to find my justice, it is known to everybody that the most Universities of Europe have for their new Greek education my magazine «New Borders» in their libraries, then it is time, I think to learn my story and adventures, too. They will be informed (all the world) that they who speak of haggling of Macedonia's name, they are the same hucksters, too. It is obvious that I cannot find justification, here in Greece, for reasons I mentioned above, that is why, I will ask the help from everyone who is willing to give it to me. In Greece, I think so, only the powerful and rich have the right, the poor and weak have always wrong. We are reduced, we who belong nowhere, I mean the poor poets and authors to wait to die and after a long time to be found an honest man in order to acknowledge our hand writings and, also (because we were, all our life, honest and incompatible men) to arrange, classify us.

For example I mention the hermit of Chalkis Ioannis (John) Scaribas to whom even Melina Merkury then Minister of Culture and Sciencies, refused to give him the prize of literature and left him die, althougd, all spiritual men and all newspapers wanted (the prize) to be given to him. She left him die and then she went to Chalkis since she had repented, and there, Merkury, began crying as the funeral service went on.

I have not forgiven her, yet. But let be light the earth that covered her. About Antonis Livanis I shall continue. Σ.Σ. Τη μετάφραση αυτή του κειμένου: Αντώνης Λιβάνης ο ...Μακεδονομάχος, αρχικά την προόριζα για την 15/ήμερη εφημερίδα μου. Αργότερα αποφάσισα να τη συμπεριλάβω ανέκδοτη, στο παρόν βιβλίο μου. Τη μετάφραση έκανε ο φίλος μου Β.Μ.

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό (Δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθ. 11/1-4-1994, φύλλο της εφημερίδας μου «Νέα Σύνορα») Αθήνα, 31η Μαρτίου 1994 Κύριε Πρωθυπουργέ, Ονομάζομαι Δημήτρης Βαλασκαντζής, είμαι ποιητής. Απευθύνομαι σε Σας, γιατί δεν μπορώ να λύσω μόνος μου ένα σοβαρό πρόβλημα που με απασχολεί. Ποιο είναι: Αρχές του 1969 άρχισα να εκδίδω το λογοτεχνικό περιοδικό «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» στο Καρλόβασι της Σάμου, όπου υπηρετούσα ως τεχνικός υπάλληλος του ΟΤΕ. Πρόθεσή μου ήταν να ενώσω τη φωνή τη δική μου και των φίλων μου, με το λόγο όσων αντιστέκονταν, όσων αγωνίζονταν ενάντια στη δικτατορία. Φαίνεται δε πως με τα δημοσιεύματά μου ενοχλούσα τους δικτάτορες γι’ αυτό, με απόρρητη διαταγή που εξέδωσε το 7ο Επιτελικό Γραφείο της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, με ημερομηνία 2-8-1972, συνιστούσε ν’ απαγορευθεί η κυκλοφορία του περιοδικού μου στις μονάδες, γιατί ήταν λογοτεχνικό περιοδικό με συνεργάτες κομουνιστές («Ελευθεροτυπία», 21-4-77). Φυσικά η απαγόρευση ήταν το τελευταίο στάδιο, ενός προγράμματος ρουτίνας γι’ αυτούς και βέβαια, δεν περιορίστηκε η απαγόρευση μόνο στις στρατιωτικές μονάδες, – πέρα που ποτέ δεν επιτρεπότανε να διαβάζουν οι στρατευμένοι άλλα έντυπα, εκτός από στρατιωτικά εγχειρίδια. Ας είναι. Πρώτα άρχισαν οι συχνές προσκλήσεις απ’ το αστυνομικό τμήμα του Καρλοβάσου, όπως περάσω για υπόθεσή μου. Έχω αρκετά τέτοια σημειώματα στο αρχείο μου. Όταν δε το Καλοκαίρι του 1970 μετατέθηκα στην Αθήνα, συνεχίστηκαν από το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς μου και τέλος από το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας Αθηνών, που έδρευε στην οδό Μεσογείων. Εκεί μου μίλησαν με σκληρή γλώσσα, κατηγορώντας με ως νεροκουβαλητή των απάτριδων κομουνιστών. Έτσι, ακολούθησε η διακοπή: α) της ατέλειας του δημοσιογραφικού χαρτιού που τύπωνα το περιοδικό (και τις άλλες εκδόσεις μου), β) των διαφημίσεων που μου έδωνε και καταχωρούσα η Εθνική Τράπεζα (όπως σ’ όλα τα έντυπα) και γ) κάποιας μικρής χρονιάτικης συνδρομής, που είχα απ’ την Εμπορική Τράπεζα. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Πήγανε και βρήκανε φίλους μου ιδιώτες, που μου έδιναν διαφημίσεις των επιχειρήσεών τους υπό τύπο ενισχύσεως και τους τρόμαξαν. Μετά τα ίδια πρόσωπα, πήγαιναν στα περίπτερα και κατάσχεταν τα περιοδικά μου. Στη δουλειά μου, με απείλησε ανοιχτά ο Μπαλαράς (κάποιος ταγματάρχης, επιφορτισμένος για την ασφάλεια του ΟΤΕ, με δικαίωμα άμεσης απόλυσης υπαλλήλου τινός κατά την κρίση του), πως αν συνεχίσω να βγάζω το περιοδικό, θα με έστελνε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ και φυσικά θα έχανα τη δουλειά μου. Λίγο πριν, με είχαν καλέσει και σε απολογία, με αιτιολογικό πως ήμουν διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας! Όταν δε οι νομικές υπηρεσίες του ΟΤΕ τους είπαν, πως αυτός ήταν λόγος για να μου δώσουν εύφημη μνεία κι όχι να με καλούνε σ’ απολογία, πήρε στα χέρια του την ευθύνη ο ίδιος ο Υποδιοικητής και σύνταξε την απολογία χωρίς τη μεσολάβηση κάποιου υπηρεσιακού παράγοντα. Αυτά σ’ εμένα, όταν σε κάποια κυρία που εξέδωσε κάποιο πρώτο βιβλίο της και που πήρε ένα δεύτερο λογοτεχνικό βραβείο από μια ομάδα προσκόπων, της

έδωσε εύφημη μνεία ο ίδιος ο Διοικητής του ΟΤΕ(!) και σε κάποιους άλλους, το καθεστώς τους πατρονάριζε τα περιοδικά τους δίνοντάς τους ενισχύσεις και χορηγίες. Εγώ έως τότε, είχα εκδώσει δέκα βιβλία μου, είκοσι τεύχη του περιοδικού μου και αρκετά βιβλία φίλων διανοουμένων, αλλά κανείς απ’ τους ιθύνοντες του ΟΤΕ, αλλά κι από το Κράτος, δεν έδειξε κάποιο ενδιαφέρον, παρά μόνο για να με κατατρέξει. Αυτοί κ. Πρωθυπουργέ που ευνοήθηκαν επί δικτατορίας, είναι και σήμερα οι ευνοούμενοι! Επί δικτατορίας πήραν τιμές, χορηγίες και διάφορες άλλες οικονομικές ενισχύσεις. Μετά τη μεταπολίτευση, επί «Ν.Δ.» και επί ΠΑΣΟΚ αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι τσέπωσαν τις διάφορες παροχές των Υπουργείων Πολιτισμού, Νεότητος, Εμπορείου κτλ. Σας βεβαιώνω δε, πως ποτέ δεν κάθισα να αναρωτηθώ: επί τέλους, γιατί αγωνίστηκα, κι αυτό γιατί πίστευα στον αγώνα που έκανα κι όχι γιατί περίμενα ν’ ακούσω κάποιο μπράβο ή να πάρω κάποια αναγνώριση με κάποια επιχορήγηση ή με κάποιο βραβείο. Μα δεν είναι αυτό το θέμα μου. Δεν είναι αλήθεια πως απαγόρεψαν το περιοδικό μου γιατί είχε συνεργάτες κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές ήτανε εξορία και στα διάφορα μπουντρούμια της Στρατονομίας και της Ασφάλειας. Όσοι δε ήταν συμπαθούντες, δεν δημοσίευαν. Η αλήθεια είναι πως τους ενοχλούσαν τα δημοσιεύματά του, και που δεν ήταν φιλικό μαζί τους. Όποιος άλλωστε δεν ήταν μαζί τους, ήταν εναντίον τους. Τέσσερα σύντομα παραδείγματα: α) Το 1972, τον Αύγουστο, είπα από τις στήλες του περιοδικού μου, πως ήταν απάτη ο διαγωνισμός για το «Τάμα του Έθνους» και πως τα λεφτά που μαζεύτηκαν από ομογενείς του εξωτερικού κι από τον πανελλήνιο έρανο, περίπου 600 εκατομμύρια, πως είχαν φαγωθεί! Τότε γιορτάζαμε τα 150 χρόνια της ανεξαρτησίας κι αποφάσισε η στρατιωτική Κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αυτή το «Τάμα» (που ήταν απόφαση της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του Άργους), να στήσει δηλαδή το Ναό του Σωτήρος, ένα μεγαλοπρεπή Ναό ευχαριστιών, για την απελευθέρωση του γένους από τους Τούρκους, ο οποίος Ναός θα ήταν συγχρόνως και μαυσωλείο των οστών, όσων έπεσαν σε Εθνικούς αγώνες. β) Ορίστε με τι τρόπο το περιοδικό μου γιόρτασε τα 150 χρόνια.

150 ΧΡΟΝΙΑ Ο Πασσάς: – Καραγκιόζο μου, τι κάνεις; Καραγκιόζης: – Κάνω πως δεν καταλαβαίνω, Πασσά μου. Δημοσιεύθηκε στο 12ο τεύχος μου, τον Αύγουστο του 1971, στο μπροστινό εξώφυλλο. γ) Δύο μήνες μετά το δημοσίευμα για το Τάμα (που συνεχίστηκε με τρία ακόμα μεγάλα αποκαλυπτικά κείμενά μου, έως το Δεκέμβριο του 1973), και λίγες ήμερες πριν την απαγόρευση του περιοδικού μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» (τον Οκτώβρη του 1972), κυκλοφόρησα το 19ο τεύχος του και είχα στο μπροστινό εξώφυλλο, τις λέξεις: ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. Όλοι κατάλαβαν πως το 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ήτανε δικαιολογία για να υπάρξει το κτυπητό ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Θεώρησαν ότι το παραξήλωσα και λίγες ημέρες αργότερα κυκλοφόρησαν την απόρρητη διαταγή που το απαγόρευε. δ) Τέλος, λίγο πριν το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου, τον Μάη του 1973, κι ενώ συνέχιζα να εκδίδω το απαγορευμένο περιοδικό μου, τόλμησα και κυκλοφόρησα (στις 16-5-1973), το 23/24 τεύχος του περιοδικού μου (λίγες μόνο ημέρες πριν τη διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος), με ΟΧΙ, ξανά στο μπροστινό εξώφυλλο. Αυτά βέβαια είναι το ελάχιστο μπροστά στα όσα δημοσιεύθηκαν στα 32 τεύχη του περιοδικού μου, που κυκλοφόρησα κατά την επταετία και που όπως φάνηκε τους ενοχλούσαν.

Τότε λοιπόν, κι ενώ κρατούσα το περιοδικό μου με τα δόντια, κινδυνεύοντας να χάσω τη δουλειά μου και να με στείλουν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, έκαναν την παρουσία τους οι σημερινοί συνεργάτες σας, κ.κ. Γιάννης Καψής, Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και Αντώνης Λιβάνης, υπεξαίρεσαν τον τίτλο, τη φίρμα του περιοδικού μου κι έστησαν συναφή με τις εκδόσεις μου εκδοτικό οίκο στο όνομά τους! Θα είπαν, φαίνεται, αυτός πάει τώρα, ξόφλησε, ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Μου υπεξαίρεσαν τον τίτλο «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», που από το 1969 χρησιμοποιώ ανελλιπώς για έκδοση λογοτεχνικού περιοδικού, δεκαπενθήμερης εφημερίδας, λογοτεχνικών βιβλίων, για τίτλο «Στέγης Γραμμάτων και Καλών Τεχνών», και για ονομασία Σωματείου με καταστατικό, αναγνωρισμένο από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθ. 1184 /1981 απόφαση του, και που βέβαια από το 1970 έχω κατοχυρώσει στ’ όνομά μου τον τίτλο «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», στο Υπουργείο Εμπορείου, στο Τμήμα Σημάτων, για να διακρίνει τις εκδοτικές και άλλες δραστηριότητές μου. Οι πιο πάνω συνεργάτες σας, βρήκαν έτοιμο αντιστασιακό τίτλο, που τους κολάκευε την αντιστασιακή τους δράση και τον υπεξαίρεσαν. Κι έφτασε σήμερα ο τότε πάμφτωχος Αντώνης Λιβάνης, να ’ναι πλούσιος, με το μόχθο του βέβαια, αλλά πρωτίστως από την έτοιμη επιχείρηση που βρήκε, με το σφετερισμό του κατοχυρωμένου τίτλου μου. Και με ταλαιπωρεί χρόνια τώρα (κερδίζοντας απ’ τον αγώνα μου), πότε με τις υποσχέσεις του πως θα σταματήσει να χρησιμοποιεί τον τίτλο, και πότε με δικαστήρια. Είναι γνωστό, το ’γραψαν όλες οι εφημερίδες, πως το Πρωτοδικείο της Αθήνας με την υπ’ αριθ. 125/1990 απόφασή του, δέχεται πως ο τίτλος μού ανήκει και απαγορεύει στον Αντώνη Λιβάνη να τον χρησιμοποιεί ως σήμα ή διακριτικό στις εκδόσεις του καθώς και ως επιγραφή στο επί της οδού Σόλωνος 94, κατάστημά του. Τον υποχρέωνε δε, εντός δεκαπέντε ημερών να αποσύρει από την αγορά το εμπόρευμα που φέρει τη φίρμα μου κι αν περνούσε άπρακτη η προθεσμία τούτη, μου επέτρεπε να πραγματοποιήσω εγώ την απόσυρση, με δαπάνες της εταιρίας Α. Α. Λιβάνη. Δεν το δέχτηκε και κατάφυγε στις 22-2-1990 με ανακοπή στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών και πέρα απ’ τις προτάσεις του, προχώρησε και σε ανταγωγή, όπου ζητούσε: α) Να υποχρεωθώ να μη χρησιμοποιώ επί βιβλίων ή με άλλο τρόπο σαν τίτλο ή διακριτικό γνώρισμα, τον τίτλο μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», αν δεν υπάρχει συνοδευτικό στοιχείο προσδιοριστικό της προέλευσης και κατά πρώτο λόγο του ονόματός μου! Μου κάνει χάρη δηλαδή και μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τον κατοχυρωμένο από το 1970 στο όνομά μου τίτλο «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» φτάνει να το σηματοδοτώ: «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», Βαλασκαντζής! Προσπαθεί να συνυπάρξει, γι’ αυτό πρέπει ν’ αποφύγει τη σύγχυση που είναι δεδομένη. Ζητάει από το δικαστή να παρανομήσει! β) Να διαταχθεί η κατάσχεση όλων των βιβλίων που έχω εκδώσει και φέρουν μόνο τον τίτλο έκδοσης «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» σα διακριτικό, αλλά που δεν έχουν εκδοθεί από τον ίδιο! Κι αυτό, ενώ παντού λέει πως δεν έχω εκδώσει βιβλία, παρά μόνο περιοδικό! γ) Να απειληθεί η κάθε μελλοντική μου πράξη, με ποινή 100.000 δρχ., καθώς και με προσωπική μου κράτηση ενός έτους! Στο τηλέφωνο που με πήρε ο γιος του Ηλίας Λιβάνης, μου είπε πως θα ζητήσει αποζημίωση εκατό εκατομμυρίων, για ζημιά που έχει υποστεί, από τη χρήση που κάνω, του κατοχυρωμένου τίτλου μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ»!.. Όπως ήταν φυσικό η ανταγωγή απερρίφθη κι έμεινε η ανακοπή, η οποία τέσσερα χρόνια τώρα με καταταλαιπωρεί και με καταξοδεύει συνταξιούχο πια, με αναβολή σε αναβολή για εξέταση μαρτύρων. Να σημειωθεί πως έως σήμερα έχουν εξεταστεί μόνο δύο μάρτυρες. Έχουμε δηλαδή άλλα τέσσερα χρόνια αν όχι περισσότερα, για

τους άλλους δύο που υπολείπονται! Πάει να μ’ εξαντλήσει οικονομικά και ψυχικά και το ’χει καταφέρει. Με γέρασε κ. Πρωθυπουργέ αυτή η υπόθεση, δεν έχω άλλο κουράγιο, άλλη αντοχή. Θα πρέπει να σας γνωρίσω ακόμα, πως μέχρι σήμερα έρχονται εδώ στο σπίτι μου στοίβες η αλληλογραφία του την οποία του στέλνω στο βιβλιοπωλείο του στην οδό Σόλωνος. Προσκλήσεις πρεσβειών, διάφορων οργανώσεων, της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, προσκλήσεις φίλων του για να παραστεί σε γάμους, για εκθέσεις ζωγραφικής και σωρός παραγγελίες για εκδόσεις βιβλίων ή για παραγγελίες βιβλιοπωλών και για αποστολή καταλόγων. Είκοσι δύο χρόνια κάνω τον υπάλληλο στο συνεργάτη σας. Του μαζεύω την αλληλογραφία, τις παραγγελίες. Σηκώνω τα τηλέφωνά μου που βούιζαν από πλήθος παραγγελιών, φορές δε, γίνομαι αποδέκτης του θυμού κάποιου που έχει διαφορές μαζί τους κι ακούω βρισίδια και απειλές που δεν με αφορούν. Δεν είχα και δεν έχω δικό μου τηλέφωνο. Τα τηλέφωνα του σπιτιού μου τα πληρώνω είκοσι δύο χρόνια τώρα, για να εξυπηρετούνται οι Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη!.. Η κορωνίδα της σύγχυσης η οποία συνεχίζεται, ήταν όταν με πήραν κατ’ επανάληψη τηλέφωνο και με απείλησαν φανατικοί Μουσουλμάνοι Ισλαμιστές, λέγοντάς μου πως αν προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου Σατανικοί Στίχοι του Σαλμάν Ρουσντί, θα πεθάνω για τη δόξα του Αλλάχ. Βεβαίως κατατρόμαξα. Τότε έκανα έκκληση στον Αντώνη Λιβάνη και προφορικά μα και μ’ εξώδικη πρόσκληση και τον παρακαλούσα να μην τυπώσει το βιβλίο του Ρουσντί με τη φίρμα «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» γιατί κινδύνευα, αλλά τίποτα. Έκκληση κάνανε κι οι διακόσιοι συνεργαζόμενοι εκδότες και ζήτησαν να βγάλουν κι οι διακόσιοι μαζί το επίμαχο βιβλίο, ώστε να μην υπάρχει συγκεκριμένος στόχος για τους Ισλαμιστές, μια και ο κίνδυνος ήταν πραγματικός, αφού είχαν είδη γίνει αρκετοί φόνοι στην Ευρώπη, μ’ αφορμή το παραπάνω βιβλίο, αλλά και σκοτωμοί στην Τουρκία, στην Ινδία, στο Μπανγκλαντές, στο Πακιστάν και στις μακρινές Φιλιππίνες. Επειδή ο Αντώνης Λιβάνης δεν συναινούσε να εκδώσει το βιβλίο τούτο με τ’ όνομά του, ίσως γιατί τον βόλευε να φάω εγώ τις σφαίρες κι αυτός να τσεπώσει τις παχιές εισπράξεις από το πολυδιαφημισμένο βιβλίο, πέρα που θα του έμενε κι ο τίτλος «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» αν γινόταν το λάθος και με σκότωναν, πήγα και διαμαρτυρήθηκα στις εφημερίδες, που με εκτεταμένα δημοσιεύματά τους έκαναν γνωστό στους πάντες, πως δεν είμαι εγώ αυτός που θα εκδώσει το βιβλίο του Ρουσντί, αλλά ο Αντώνης Λιβάνης κι έτσι έπαψαν να με ενοχλούν. Μετά λίγες ημέρες όμως, θα το θυμάστε, ανατίναξαν το βιβλιοπωλείο του συνεργάτη σας στη Σόλωνος. Δεν έλεγα ψέματα λοιπόν, πως λάβαινα απειλητικά τηλεφωνήματα, όπως ισχυριζόταν ο Αντώνης Λιβάνης, μόνο και μόνο για να μειώσει τις πολύ κακές εντυπώσεις που δημιούργησε η πεισματική άρνησή του να μη χρησιμοποιήσει άλλον τίτλο παρά το δικό μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ». Κι οι άσχημες εντυπώσεις για το πρόσωπό του δεν ήτανε μόνο απ’ αυτόν το λόγο. Λέγανε πως είχε κατηγορηθεί γιατί κατακρατούσε συγγραφικά δικαιώματα από ξένους συγγραφείς και τον τρέχανε οι δικαιούχοι στα δικαστήρια. Ακόμα είναι πασίγνωστο πως είχε άσχημο μπλέξιμο σε δίκες, με τον αρχιστράτηγο του ΕΛΑΣ, αγωνιστή Μάρκο Βαφειάδη, γιατί τον κατηγορούσε ο συχωρεμένος για κλεψίτυπα αντίτυπα βιβλίου του, που του εξέδωσε ο Λιβάνης κι ακόμα πως τον κατηγόρησαν μέσω των ημερήσιων εφημερίδων και το θέμα απασχόλησε και τη Βουλή, για αυθαίρετο παράνομο διώροφο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και πως μάλιστα, λόγω της θέσης του, ήταν εκείνο τον καιρό ιδιαίτερός Σας, ζήτησε να κινηθεί η διαδικασία για ένταξή του σ’ εγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο και μάλιστα να ευνοείται η ιδιοκτησία του σε βάρος άλλων ιδιοκτητών. Τέλος, αν και δεν ανακατεύομαι στην πολιτική, μα που δε μ’ αφήνουν αδιάφορο όσα πράγματα

μπαίνουν και μου αναστατώνουν τη ζωή, κατηγόρησαν τον Αντώνη Λιβάνη α) Πως πήρε μίζες για τις τέσσερις φρεγάτες, το Μάρτη του ’89, και β) χρήματα της Τράπεζας Κρήτης από τον Κοσκωτά, μέσω της Μέριλ Λιντς. γ) Πως παρενέβη για να σταματήσει ο διαχειριστικός έλεγχος στα ΕΛΤΑ, το Σεπτέμβρη του ’90. δ) Πως ανακατεύθηκε το όνομά του στο λαθρεμπόριο όπλων, τον Σεπτέμβρη του ’89. ε) Πως ακούστηκε, ότι τα περισσότερα χρήματα τα οποία προορίζονταν για τις δύο εφημερίδες του Θανάση Πώποτα, πήγαν στις τσέπες του Αντώνη Λιβάνη. στ) Πως μπλέχτηκε τ’ όνομά του στην οδυνηρή υπόθεση του Λιντοβόη και ζ) Που συνεχώς του κάνουν διαρρήξεις στο βιβλιοπωλείο του στη Σόλωνος, τέσσερις τον αριθμό και που βέβαια, τίποτα μα τίποτα απ’ αυτά που γράφονται και λέγονται δεν υιοθετώ, αλλά όποτε αναφέρουν οι εφημερίδες ή η τηλεόραση το όνομα του Αντώνη Λιβάνη, το σπίτι μου αναστατώνετε. Ο κόσμος μας συγχέει, μας συσχετίζει. Αρχίζουν στα τηλέφωνα τα ειρωνικά σχόλια, οι ανεδαφικοί συσχετισμοί, τα υπονοούμενα και οι πιο θαρραλέοι απορούν: – Πώς γίνεται να υπάρχουν δύο Εκδοτικοί Οίκοι «Νέα Σύνορα»; Είσαι μέτοχος, γιατί το κρύβεις; Φαίνεται πως έχεις το μερίδιό σου απ’ τα μαζώματα του Λιβάνη και γι’ αυτό! Περνούν από τα μάτια τους κι απ’ το μυαλό τους σαν κινηματογραφική ταινία, ο Πώποτας, ο Λιντοβόης, τα ΕΛΤΑ, ο Κοσκωτάς κι η Μέριλ Λιντς, οι φρεγάτες, η παράνομη πώληση όπλων, τα κλεψίτυπα, τα παράνομα κτίσματα, η κατακράτηση των συγγραφικών δικαιωμάτων και ξεσπάνε σε μένα, μακαρίζαντάς με, γιατί τη σύνταξή μου από τον ΟΤΕ, την έχω για τα μικροέξοδά μου!.. Δεν Σας κρύβω πως ντρέπομαι και πολλές φορές, αποφεύγω ν’ αναφέρομαι στο περιοδικό μου και στην εφημερίδα μου. Ο κακός λόγος τρέχει πολύ κ. Πρωθυπουργέ: Πόσα ήταν τα χρήματα που καταχράστηκα από τα συγγραφικά δικαιώματα των ξένων συγγραφέων, πόσα έβαλα στις τσέπες μου από τα κλεψίτυπα του Μάρκου Βαφειάδη, ποιο ήταν το μερίδιό μου από τις φρεγάτες, ποιο απ’ της Μέριλ Λιντς, κάθε πότε πηγαίνω στο ανάκτορο του Λιβάνη, στο Πόρτο Ράφτη; Είναι τερατώδες. Δεν ήξερα και δεν ξέρω τι να κάνω. Απαντώ πως με τον κύριο Αντώνη Λιβάνη, δεν έχω καμιά απολύτως σχέση, αλλά ποιος με πιστεύει. Πέρα που δεν έχει αποδειχτεί, πως πράγματι έχει χρηματιστεί ο άνθρωπος.

– Τον υπερασπίζεσαι κιόλας; Κι ο Μένιος Κουτσόγιωργας έλεγε πως δεν πήρε φράγκο κι έκανε μάλιστα μαζί με το Λιβάνη μήνυση στους συκοφάντες, αλλά στο τέλος αποδείχτηκε πως και τα λεφτά πήρε, αλλά κι ένα τεράστιο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Εγώ όμως τι φταίω να είμαι στο κέντρο του κυκλώνα; Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, τούτης της μακράς ανοιχτής επιστολής: Επειδή δεν είναι δίκαιο η προσφορά μου στο αγώνα κατά της δικτατορίας (γιατί σα διανοούμενος, σαν ελεύθερος άνθρωπος, πίστευα πως είχα χρέος ν’ αντισταθώ), να με φέρνει άνω κάτω και μάλιστα με ανθρώπους που έχουν κι αυτοί τους αγώνες τους, κι επειδή άρχισα να αισθάνομαι σαν το ραγιά που πολέμησε για να διώξει τον Τούρκο και του κάθισε στο σβέρκο ο Κοτζαμπάσης, σας ζητώ, έχοντας υπ’ όψη μου και την άλλη έντιμη στάση Σας στο θέμα της πρωινής εφημερίδας των αδερφών Κουρή, «Δημοκρατικός Λόγος», να επέμβετε και να ζητήσετε από τον συνεργάτη σας Αντώνη Λιβάνη, να πάψη το άδικο που κάνει τόσα χρόνια σ’ ένα φτωχό αγωνιστή, σταματώντας να χρησιμοποιεί τη φίρμα τη δική μου, αφού γι’ αυτόν δεν είναι πρόβλημα κανένα. Έχει άλλους τρεις τίτλους, φίρμες για τις εκδοτικές του δραστηριότητες: α) Εκδοτικός Οίκος Α. Α. ΛΙΒΑΝΗΣ, β) Το «ΜΥΘΟΣ» και γ) το «ΚΛΕΙΔΙ» (βλέπε Χρυσό οδηγό, σελ. 399), και γιατί είναι πολύ γνωστός πια στην αγορά και φυσικά αρκετά πλούσιος, και δεν μπορεί να τον δυσκολέψει η παραίτησή

του από ένα τίτλο που δεν του ανήκει. Άλλωστε γι’ αυτό δημιούργησε και τους άλλους τίτλους, για ν’ απαγκιστρωθεί σταδιακά από το δικό μου. Μου το είχε υποσχεθεί.

– Κάντε λίγη υπομονή κ. Βαλασκαντζή, μου έλεγε. Εγώ βέβαια συνεχίζω να βγάζω το περιοδικό μου και την εφημερίδα μου και σποραδικά κάνω κάποια έκδοση βιβλίου, εκτός εμπορείου. Βρίσκω όμως συνέχεια μπροστά μου τον τρανό Αντώνη Λιβάνη, τον ιδιαίτερο του Πρωθυπουργού της χώρας και τον Γιάννη Καψή, που έρχεται κάθε τόσο συνεπίκουρός του. Πώς να τους φτάσω εκεί ψηλά που τους ανεβάσατε, για να πάρω το δίκιο μου; Δεν θέλω παρά την ησυχία μου και τον τίτλο των εκδόσεών μου, που έχω κατοχυρώσει από το 1970 και που είκοσι δύο χρόνια τώρα τον χρησιμοποιεί ο Αντώνης Λιβάνης, γιατί έχει τα μέσα και τον τρόπο να φοβίζει ακόμα και τους δικηγόρους μου. Έχω αλλάξει πέντε δικηγόρους, γιατί φοβούνται τον Αντώνη Λιβάνη. Φοβούνται μη γίνουνε στόχος του και ξημεροβραδιάζεται κάποιος εφοριακός στην πόρτα τους. Ξέρω πως δε συμπαθείτε το άδικο και πως συμπαραστεκόσαστε στους κυνηγημένους. Ευχαριστώ πολύ Με τιμή ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΛΑΣΚΑΝΤΖΗΣ

& Που μας καταντήσανε οι καρεκλοκένταυροι και οι απατεώνες!!! Όταν δεν υπάρχει Κράτος τίμιο, Κράτος που να σέβεται τον Πολίτη, είδατε που μας καταντούνε οι Μιμήδες κι οι Λιβάνηδες; Ούτε για τα μάτια δεν μου έστειλε ο Πρωθυπουργός μας δυο λόγια συμπάθειας ή παρηγοριάς. Δεν έβαλε ούτε κάποιο χαρτογιακά, να μου υποσχεθεί πως θα εξετάσει το πρόβλημά μου! Έστω μια υπόσχεση που δεν θα πραγματοποιηθεί, όπως άλλωστε με τόσες άλλες που δίνουν ασύστολα οι πολιτικάντηδες και δεν πραγματοποιείται καμιά… Είναι μετά να μην σε πιάνει απογοήτευση, να μη θέλεις να τους δεις, ούτε να τους ακούσεις. Ο επίλογος της υπόθεσης του κατοχυρωμένου σήματός μου έληξε την 4η Μαΐου 2009, όταν εκδικαζόταν για δεύτερη φορά αναίρεσή μου στο Α1’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου. Ζητούσα να γίνει δεκτή η με αριθ. 10393/2000 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που εφεσίβαλε ο αντίδικος και η οποία απαγόρευε στον Αντώνη Λιβάνη να χρησιμοποιεί το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα». Κατά την εκφώνηση της υπόθεσής μου παρουσιάστηκε (χωρίς να ειδοποιηθώ και να παραστώ κι εγώ όπως ήθελα και γινόταν πάντα), ο δικηγόρος μου αναπληρωτής καθηγητής Στυλιανός Σταματόπουλος (οδός Σόλωνος 92, Αθήνα) και ζήτησε να με εκπροσωπήσει χωρίς εξουσιοδότησή μου, με μόνη δικαιολογία πως αυτός χειριζόταν όλες τις υποθέσεις μου. Οι αρεοπαγίτες δικαστές δέχθηκαν να παραστεί και να με εκπροσωπήσει, με την προϋπόθεση πως θα προσκομίσει αυθημερόν την απαραίτητη εξουσιοδότηση. Να σημειωθεί πως την ημέρα εκείνη, ο παραπάνω δικηγόρος «μου» που τελικά παραστάθηκε, δεν αγόρευσε, ούτε «Προτάσεις» κατάθεσε!!! Τι πήγε να κάνει εκεί;

Το ότι ήθελα να παραστώ κι εγώ στη δίκη το γνώριζε ο δικηγόρος μου, μια και σε προηγούμενη παράστασή μας στον Άρειο Πάγο, ήρθα από τη …Σάμο, που έμενα τότε. Πολύ περισσότερο λοιπόν το ήθελα εκείνη την ημέρα που διέμενα μόνιμα στην Αθήνα, στην Κυψέλη, δυο βήματα από τον Άρειο Πάγο… Άλλωστε αν δεν ήθελα να παραστώ με την προϋπόθεση πως του είχα εμπιστοσύνη, θα του είχα δώσει εξουσιοδότηση, πράγμα που είχα κάνει μόνο στην αρχή αρχή, όταν τον εμπιστευόμουνα και του έστειλα από το Καρλόβασι της Σάμου το υπ’ αριθ.

15218/18-9-2003 Πληρεξούσιο. Δεν του είχα λοιπόν εμπιστοσύνη και ήθελα οπωσδήποτε να παραβρίσκομαι κι εγώ την ημέρα εκείνη στον Άρειο Πάγο, ώστε και «Προτάσεις» να καταθέσει ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, αλλά και να αναγκαστεί να αγορεύσει, υποστηρίζοντας τη δίκαια απαίτησή μου, να πάψουν πια οι Λιβάνηδες να χρησιμοποιούν το κατοχυρωμένο στο Υπουργείο Εμπορείου σήμα μου «Νέα Σύνορα». Και αναρωτιέμαι: αυτό ήθελε να αποφύγει ο δικηγόρος μου αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, να μην παραβρίσκομαι κι εγώ εκεί; Να μην είμαι παρών; Ρωτάω γιατί δεν το καταλαβαίνω!.. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικηγόρος μου, αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος (αν δεν είχε κάτι κακό για μένα στο νου του), δεν μου έκανε ένα τηλεφώνημα την προηγούμενη ημέρα (υπάρχει τηλεφωνητής στη γραμμή), ώστε να μου υπενθυμίσει για τη δικάσιμο της επομένης, κι ακόμα γιατί δεν μου τηλεφώνησε για να έρθω, όταν πήγε την επομένη στον Άρειο Πάγο και δεν με βρήκε εκεί, όπως και γιατί επέμενε να προχωρήσει η διαδικασία χωρίς εμένα!.. Δεν καταλαβαίνω ακόμα, γιατί αμέσως μετά το πέρας της δίκης, έβαλε τον συνεργάτη του, το δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου, να με πανικοβάλει ζητώντας μου να τρέξω αμέσως στη συμβολαιογράφο Αθηνών κ. Άννα Ρήγα (Ακαδημίας 59, Αθήνα) που με περίμενε τάχα αγωνιωδώς, για να υπογράψω το υπ’ αριθμόν 2089 Πληρεξούσιο, μια και είχε περάσει η ώρα και ήθελε να πάει σπίτι της. Αλλά και συγχωρήστε με, γιατί έβαλε το δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου να μου τηλεφωνήσει και δεν με πήρε ο ίδιος στο τηλέφωνο ή γιατί δεν έβαζε τον κ. Κυριάκο Παπανικολάου να με πάρει την προηγούμενη ημέρα τηλέφωνο και να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μας να παραστούμε στον Άρειο Πάγο; Και τέλος τέλος, στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνω, το που δεν βρήκε χρόνο ο δικηγόρος μου να μου κάνει ένα τηλεφώνημα για να πάω στον Άρειο Πάγο και βρήκε χρόνο να συντάξει ολόκληρη εξουσιοδότηση (πέντε σελίδες), πέρα από το χρόνο που ήθελε να στείλει την εξουσιοδότηση στη συμβολαιογράφο και οπωσδήποτε τα χασομέρια που ήθελαν οι τηλεφωνικές συνεννοήσεις μεταξύ τους!!!

– Γρήγορα, μου είπε ο δικηγόρος κ. Κυριάκος Παπανικολάου, θα χάσουμε την υπόθεση!!! Βέβαια την υπόθεση τη χάσαμε, γιατί ο αφελής εγώ, πήγα τρεχάλα και υπέγραψα την εξουσιοδότηση, πέφτοντας στην παγίδα που μου είχαν στήσει!!! Ήξερε ο δικηγόρος του Αντώνη Λιβάνη πως ο Άρειος Πάγος θα έκανε δεκτή την αναίρεσή μου, φρόντισε λοιπόν να μπουκώσει τον δικηγόρο μου, αναπληρωτή καθηγητή Στυλιανό Σταματόπουλο, οδός Σόλωνος 92, Αθήνα, τηλ.: 210-3615502, fax: 210-3615530, και στήσανε την παραπάνω βρώμικη μηχανή… Έτσι από την 4η Μαΐου του 2009, έχουμε «νόμιμα» δύο εκδοτικούς οίκους «Νέα Σύνορα». Τον δικό μου και τα «Νέα Σύνορα» Α.Α. Λιβάνη… Αυτά, μήπως και σταματήσουν τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα που λαβαίνω κάθε μέρα για βιβλία των Λιβάνηδων. Πιο αναλυτικά βλέπε στο ηλεκτρονικό τεύχος μας Νο 107-108 του 2010, όπου «νομιμοποιώ» με την εξουσιοδότηση που υπέγραψα την παράσταση του καθηγητή κ. Στυλιανού Σταματόπουλου στον Άρειο Πάγο, έστω κι αν δεν

κατάθεσε προτάσεις, έστω κι αν δεν αγόρευσε!.. Είναι να φρύξεις… Ολόκληρη η απόφαση του Άρειου Πάγου που με αφορά, η 1309/2009 του Α1’ Πολιτικού Τμήματος, στο ηλεκτρονικό τεύχος μας Νο 113 του 2012 και στις σελίδες 42 έως 63.

&

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας «Νέα Σύνορα», τεύχος 115 Χρόνος 43ος Ιούλης - Σεπτέμβρης 2012 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ.: 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris» (babiniotis@t-online.de)

&