nederlands auschwitz comité
Herdenkt de februari-staking februari
secr. r. cheval, volkerakstraat 26 amsterdam-z., postgiro
AUSCHWITZ-PROCES Carnaval of démasqué der onschuld In Frankfort is een raads- en rechtszaal ontruimd. Men had hem nodig voor het carnaval. Rechters en van meer dan beroepsijver vervulde advocaten verwisselden de toga voor de narrenkap. De S.S.-ers konden zo de beklaagdenbank uit en de feestneus op: geen is er immers geboeid en de helft op vrije voeten. Grotesker carnaval echter vormde het onschuldsbetoon der moordenaars, die soms jarenlang hun bedrijf in Auschwitz uitoefenden en, zoals Mulka, zelf bestellingen voor cyaankali ondertekenden, maar slechts „vermoedden wat zich onder hun ogen en leiding afspeelde. Pery Broad gaf toe, dat er op „drukke dagen" 60 tot 70 (met mensen volgestouwde) goederenwagons op het perron van Birkenau aankwamen, waar de inhoud van duizenden mensenlevens bleef, hij weet het niet . . . Een der beulen vindt doden met gas laf („onmannelijk" zegt hij), een ander noemt het „beleid van Auschwitz wreed maar rechtmatig", een derde kreeg er hoofdpijn van. De journalisten schreven, dat alleen de jongste de indruk wekt, dat hij enigszins van mening is veranderd, wat overigens natuurlijk niets verandert aan zijn en aller schuld. De anderen zijn innig verontwaardigd, omdat men hun in hun eerbaar bestaan en hun vette Wirtschaftswunderbanen heeft gestoord om, o, met veel strijkages en cynische advocaten, terecht te staan. Dat zij daar voor en na het carnaval in het oude Romer staan, is in belangrijke mate het werk van het Internationale Auschwitz Comité, dat al jaren erachter heen zit, dat recht geschiedt aan de Auschwitz-beulen, te beginnen met hen, die niet alleen vrij rondlopen, maar zelfs in openbare ambten en maar ten dele onder een valse naam' En zo spreken of zwijgen zij: de trouwe ambtenaren, die geen gevangene lieten glippen en er nog prat op gaan, de artsen, die doodden, in het groot en het klein, met gas en met gif, de apo-
19 64
thekers, die medicijnen (lees- briljanten) en de tandartsen, die prothesen zochten, en die allen op materiaal voor het moorden uit waren. Zij praten om zich schoon te wassen, zij zwijgen — en lachen' — tergend op de scherpe vragen van de „Nebenklager", die namens de slachtoffers optreden en vaak honds worden behandeld. „Wij overlevenden van de nazi-barbarij stonden zelf eens voor wat de nazi's een rechtbank noemden en daarom begrijp ik die joviale toon en die consideratie tegenover de beklaagden hier niet," verklaaide de Franse oud-gevangene mevrouw Louise Alcan na het bijwonen van een procesdag Wie hier terechtstaan, zijn sadistische en zakelijke, onverschillige en hebzuchtige moordenaars, die verongelijkt hier en daar een paar honderd moorden toegeven. Hadden zij soms niet hun „Befehl"? Wie niet terechtstaan, zijn opdrachtgevers als de leiding der I.G.-Farbenindustrie, die de fabrieken in en bij de vernietigingskampen beheerden en steeds op (uiteraard spotgoedkope) slavenarbeid aandrongen, zoals uit hun correspondentie met de SS blijkt. De beruchte dr. Ambros, in Neurenberg tot acht jaar veroordeeld, zat er maar drie uit, evenals zijn twee rotgenoten Zij leiden nu allen weer grote bedrijven . . . „Wij vinden het verkeerd, slechts een deel van hen, die voor Auschwitz verantwoordelijk zijn, voor de rechter te dagen," zo werd te München verklaard op een drukke antifascistische bijeenkomst. „Wij menen, dat ook de intellectueel verantwoordelijke lieden naast de SS-misdadigers horen. Zo horen ook de leveranciers van het gif-
293078
gas z,y™9ïiirasg6irjs«i(^^ weer in ,de vroegere bedrijven der I.G.-Farben werkzaam zijn, voor de rechter." Het belangrijkste van het Auschwitzproces, het blijkt al uit dit eerste deel, (het tweede met deskundigen- en getuigenverklaringen begint na de carnavalspauze) is, dat het velen de ogen opent, vooral veel jeugd. Daarom citeren wij hier Peter, Grohmann, de Vervolg op pag. 2
Niet alleen de bescheiden omvang van ons blad brengt Februaristaking en Auschwitzproces op één bladzij samen. Het zijn twee kanten van hetzelfde, de grote nazivloek der veertiger jaren. Het proces is een poging om iets van de misdaden te belichten en te berechten. Djz Februaristakmg was de grootse verzetsdaad, de klinkende klap tegen de beulen en hun groene rakkers. De herdenking van de staking is steeds weer een wapenschouu) van de krachten van recht en menselijkheid, van de gewone werkende mensen, die zich in Amsterdam tijdens die februari^dagen *een onzichtbaar monument stichtten lang voor het zichtbare en aangrijpende werk van Mari Andriessen ter plaatse verrees. Groter dan ooit is nu de belangstelling en instemmingg voor die gezamenlijke actie, die ongetwijfeld ook nu met vereende krachten zal worden herdacht. Het Nederlands Auschwitz Comité zal een bloemenhulde leggen aan de voet van de dokwerker op het 'Jon. \Dan. Meyerplein op 25 februari om l uur Het zal deelnemen aan het défilé langs het monument voor de februaristaking op de 25ste om . 5 uur n.m. cn roept ieder op insgelijks le doen.