GEORGE HADOULIS ACROPOLIS NOW by NEREUS PUBLISHERS

GEORGE HADOULIS IN CONVERSATION WITH PANAGIOTIS DOUDONIS

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΔΟΥΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΔΟΥΔΩΝΗ

Panagiotis Doudonis: George, in this exhibition you are showing a series of landscapes that “contain” the Acropolis, which appears again and again, in a way, as a leitmotiv. In this way the familiar, playful mood of your works meets the Athenian landscape. But the rock of the Acropolis is not only the archetypal image of Athens, but also the symbol of democracy, the most important idea that was born in this city. Your imagery thus acquires in my mind a “political” meaning. We should not forget that democracy’s capacity to look and look again at its own reflection, its own image, is a unique characteristic, directly linked to the freedom of thought and the (artistic) expression in this frame. George Hadoulis: I agree. And I can tell you that, while painting the series of the Acropolis, I realised how close the practice of painting is to the democratic process. As a painter, what I find interesting in democracy is the fact that it constitutes a creative process as a work in progress: we are organising our life on the agreement that all together we participate, create, judge and review based on our needs. For me, the trigger is primarily visual, then intellectual. It could be the view of the Acropolis as seen from Lycabettus hill. Of course this contains a lot of things, because vision includes memory. Memory means experience. Just like when you love a person’s face and your love for it defines the way you see it: by painting it, you make it yours. After all, by looking I am also translating in plastic terms. Not just an embellishment but a way to paint. Don’t forget painting is not about ideas, it has to be a visual pleasure. But it is certainly interesting to formulate this kind of thoughts upon discussion. PD: I’m holding onto this “idea” of the Acropolis and I’m taking it a step further: the ancient Greek idea of democracy, combined with the English idea of representation, gives us representative democracy as we know it today. On a level of images, representative democracy is the conjugation of the English parliament –the government and the opposition sitting facing each other– with the rock of the Acropolis and the Parthenon as its center. Where lies the difference between these two images? In the dynamics of the open, inclusive landscape of Attica. We should of course not forget that in democracy we find ourselves in a perpetual battle of persuasion: we persuade and we are persuaded as to what needs to be done. But in any case we discuss, and we enjoy doing so. And this conversation, with its agreements and disagreements, encompasses in its very base the concept of belonging together; it is inclusive by definition. GH: What is true to democracy is also true to art; that is the power of persuasion. I do not paint in a void, I include the viewer in my thought. When I am painting something, whether it will be persuasive depends on the viewer. But I want the painting to be open to interpretation, I want for it to become complete through the eyes of the viewer. There is an analogy, I think, with democracy. In any case, the way I

Παναγιώτης Δουδωνής: Γιώργο, στην έκθεση αυτή δείχνεις μια σειρά από τοπία που «εμπεριέχουν» την Ακρόπολη, η οποία επανέρχεται, κατά κάποιο τρόπο, ως ένα leitmotiv. Έτσι, η γνώριμη, φιλοπαίγμων διάθεση των έργων σου συναντά το αθηναϊκό τοπίο. Αλλά ο βράχος της Ακρόπολης, πέρα από αρχετυπική εικόνα της Αθήνας είναι και σύμβολο της δημοκρατίας, της σπουδαιότερης ιδέας που γεννήθηκε σε αυτή την πόλη. Η εικόνα σου αποκτά έτσι, στη δική μου τουλάχιστον σκέψη, και μια «πολιτειολογική» σημασία. Μην ξεχνάμε πως η δυνατότητα της δημοκρατίας να βλέπει και να ξαναβλέπει το είδωλό της, δηλαδή την ίδια την εικόνα της, είναι ένα μοναδικό της χαρακτηριστικό, άμεσα δεμένο με την ελευθερία της σκέψης, και της (καλλιτεχνικής) έκφρασης εντός της. Γιώργος Χαδούλης: Συμφωνώ. Και θα σου πω πως, ζωγραφίζοντας την Ακρόπολη, σκεφτόμουν πόσο μοιάζει η διαδικασία της ζωγραφικής με εκείνη της δημοκρατίας. Ως ζωγράφος λοιπόν, βρίσκω ενδιαφέρον στη δημοκρατία ότι είναι κι αυτή μια δημιουργική διαδικασία, ένα έργο εν προόδω: οργανώνουμε τη ζωή μας συμφωνώντας ότι όλοι μαζί συμμετέχουμε, δημιουργούμε, κρίνουμε και αναθεωρούμε με βάση τις ανάγκες μας. Εμένα πάλι, το ερέθισμά μου είναι κατ’ αρχάς οπτικό και μετά νοητικό. Είναι, ας πούμε, η θέα της Ακρόπολης από ένα περίπατο στο Λυκαβηττό. Βεβαίως αυτό περικλείει μια σειρά από πράγματα, γιατί η όραση εμπεριέχει και τη μνήμη. Μνήμη σημαίνει βίωμα. Όπως όταν αγαπάς ένα πρόσωπο και η αγάπη για αυτό καθορίζει τον τρόπο που το βλέπεις: ζωγραφίζοντάς το, το κάνεις δικό σου. Εξάλλου η όραση μπορεί να είναι μια μετάφραση με όρους πλαστικούς. Όχι ένας απλός εξωραϊσμός αλλά ένας ζωγραφικός τρόπος. Δεν προσπαθώ να υπηρετήσω την «ιδέα» της Ακρόπολης αλλά συζητώντας έχει ενδιαφέρον να κάνουμε τέτοιου είδους σκέψεις. ΠΔ: Κρατώ την «ιδέα» της Ακρόπολης και πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα: η αρχαία ελληνική ιδέα της δημοκρατίας αν συνδυαστεί με την αγγλική ιδέα της αντιπροσώπευσης μας δίνει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Στο επίπεδο των εικόνων, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι η σύζευξη του αγγλικού Κοινοβουλίου -της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που κάθονται αντικρυστά- με τον βράχο της Ακρόπολης, με επίκεντρο τον Παρθενώνα. Πού βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στις δύο εικόνες; Στη δυναμική του ανοιχτού, συμπεριληπτικού αττικού τοπίου. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε πως στη δημοκρατία βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα πειθούς: πείθουμε και πειθόμαστε για αυτό που πρέπει να γίνει. Σε κάθε περίπτωση όμως μπορούμε -και απολαμβάνουμε- να συζητάμε. Και αυτή η συζήτηση, με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες της, περιλαμβάνει στη βάση της την έννοια του συνανήκειν, είναι δηλαδή εξ ορισμού συμπεριληπτική. ΓΧ: Αυτό που συμβαίνει με τη δημοκρατία συμβαίνει και με την τέχνη: η δύναμη της πειθούς. Δε ζωγραφίζω εν κενώ, περιλαμβάνω το θεατή στη σκέψη μου. Όταν εγώ ζωγραφίζω ένα έργο, το αν είναι πειστικό ή όχι εξαρτάται από αυτόν που κάθε φορά το βλέπει. Αλλά πάντως θέλω το έργο να είναι ανοικτό ως προς την ερμηνεία του, να ολοκληρώνεται 3

paint is through deconstruction and reconstruction and this reconstruction demands the viewer’s participation in order to take place. All these happen, if they do happen, through persuasion; in the Agora. PD: Persuasion exists in constant conversation with experience: all the things we have experienced form the basis for those that we are able to imagine. The power of persuasion targets this mechanism. But, back to our main subject: in order to persuade of the value of institutions, some philosophers went looking to the beginning of human societies. And so I look at this “Homeric landscape”, nature as it emerges in your images of the Acropolis, and I think of what Hobbes named “state of nature” ; in the history of political sciences, a lot of people assumed that the institutions basically save us from the chaos of violence of man to man, in the frame of nature. So I think that the “Homeric” landscape does not appear in your work as a reference to an inhospitable nature, but as an aesthetic and sensual call to a Dionysian “dance”. In a way, it is a happy and luxuriant clearing through which the light of the Attic landscape enters the painting. I’m looking at your paintings of the Acropolis while we are having this conversation and I feel that the landscape, gradually, as we come closer to the rock, becomes more and more mild, more and more playful, impregnated with the innate optimism of your work. I have to stress that when the ideas about democracy and constitutions started coming into the public discussion their supporters were accused as being overly optimistic. To summarise it: democracy is the political system of optimism and it is important that this is obvious through your work. GH: You could say that these paintings are modern urban landscapes which include a monument, but also nature. Now, the monument includes the whole of historical time’s stratification, from when it was brand new to now; but there is also a bigger “monument” and that is in essence nature, which is the overlay of everything. It is all about the presence of nature really; nature is the constant factor. This monument was created into this landscape and because of it, even. The environment shapes the work of humans and this, in turn, shapes the way we see it. Living in it you have no reason to be pessimistic, it is generously offered. Living in beauty makes you feel alive. PD: Optimism is also linked to freedom, which cannot be imposed; in reality, the less one tries to impose it, the easier it gets to achieve it. This freedom, the freedom of speech, of expression, of acts, I can see it, along with a sense of liberality, also in your erotic drawings. I don’t think this is something random: I think that you truly believe in the liberating power of democratic thought not only in the public, but also in the private life. GH: Exactly. Let me tell you: in the beginning, I was a bit hesitant, sensing the weight of the monument. As I was making progress with the paintings, I realised that for me there is something much more important, which is beauty. In a sense, we can trace such a dialogue here, between symbol and beauty. When Le Corbusier visited the Acropolis, he liked 4

στα μάτια του θεατή. Κάτι ανάλογο, νομίζω, συμβαίνει και με τη δημοκρατία. Εξάλλου, ο τρόπος που ζωγραφίζω είναι αποδομητικός και ανασυνθετικός και αυτή η ανασύνθεση ζητά τη συμμετοχή του θεατή για να υπάρξει. Όλα αυτά συμβαίνουν, εάν συμβούν, δια της πειθούς · στην Αγορά. ΠΔ: Η πειθώ βρίσκεται σε μια διαρκή συνομιλία με το βίωμα. Όσα έχουμε βιώσει είναι η βάση για αυτά που μπορούμε να φανταστούμε, σε αυτό τον μηχανισμό αποσκοπεί η δύναμη της πειθούς. Αλλά, στο θέμα μας: για να πείσουν για την αξία των θεσμών, κάποιοι φιλόσοφοι έψαξαν στην αρχή των ανθρώπινων πραγμάτων. Βλέπω λοιπόν αυτό το «ομηρικό» τοπίο», τη φύση όπως προβάλλει στις Ακροπόλεις σου, και σκέφτομαι αυτό που ονομάστηκε από τον Hobbes «φυσική κατάσταση»· στην ιστορία των πολιτικών ιδεών, πολλοί θεώρησαν ότι οι θεσμοί κατά βάση μας σώζουν από το χάος της βιαιότητας του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους, μέσα στο πλαίσιο της φύσης. Νομίζω όμως πως το «ομηρικό» τοπίο δε βρίσκεται στα έργα σου ως αναφορά σε μια αφιλόξενη φύση, αλλά ως μια αισθητική και αισθητηριακή πρόκληση σε έναν διονυσιακό «χορό». Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα χαρούμενο και οργιώδες ξέφωτο από το οποίο εισέρχεται στο έργο το φως του αττικού τοπίου. Κοιτάζω τις Ακροπόλεις σου καθώς κάνουμε αυτή την κουβέντα και νιώθω πως σταδιακά το τοπίο όσο πλησιάζουμε προς τον βράχο γίνεται όλο και πιο γλυκό, όλο και πιο παιγνιώδες, εμποτισμένο με την έμφυτη αισιοδοξία των έργων σου. Θα σου πω ότι όταν άρχισαν να συζητιούνται οι ιδέες της δημοκρατίας και των συνταγμάτων, οι υποστηρικτές τους κατηγορήθηκαν, μεταξύ άλλων, ως υπεραισιόδοξοι. Για να το πω με μια φράση: η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της αισιοδοξίας και είναι σπουδαίο πως αυτό αποδίδεται μέσα από το έργο σου. ΓΧ: Σε αυτά τα έργα έχουμε ένα σύγχρονο αστικό τοπίο το οποίο εμπεριέχει ένα μνημείο αλλά και τη φύση. Το μνημείο τώρα, περικλείει όλη τη διαστρωμάτωση του ιστορικού χρόνου, από όταν ήταν καινούργιο μέχρι σήμερα· υπάρχει όμως και ένα μεγαλύτερο «μνημείο» που είναι κατά βάση η φύση και είναι το υπερκείμενο όλων. Στην πραγματικότητα, η φύση είναι εκεί, αυτή είναι η σταθερά. Το μνημείο έγινε μέσα σε αυτό το τοπίο και εξαιτίας του. Το περιβάλλον διαμορφώνει το ανθρώπινο έργο και αυτό με τη σειρά του τον τρόπο που το βλέπουμε. Ζώντας μέσα σε αυτό δεν έχεις λόγο να είσαι απαισιόδοξος, σου δίνεται απλόχερα. Το να κατοικείς στο όμορφο σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. ΠΔ: Η αισιοδοξία συνδέεται και με την ελευθερία, η οποία δεν επιβάλλεται και μάλιστα όσο λιγότερο επιχειρείται να επιβληθεί, τόσο πιο εύκολα επιτυγχάνεται. Την ελευθερία αυτή, την ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, των πράξεων τη βλέπω, μαζί με ένα αίσθημα ελευθεριότητας και στα ερωτικά σου σχέδια. Δεν το βρίσκω αυτό τυχαίο: νομίζω πως πιστεύεις αληθινά στην απελευθερωτική δύναμη της δημοκρατικής σκέψης όχι μόνο στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική ζωή. ΓΧ: Ακριβώς. Θα σου πω και κάτι: αρχικά, ζωγραφίζοντας τις Ακροπόλεις αισθάνθηκα ένα δισταγμό ως προς το βάρος του μνημείου. Προχωρώντας τα έργα, κατάλαβα πως για μένα υπάρχει κάτι σημαντικότερο, που είναι η ομορφιά. Κατά μια έννοια υπάρχει εδώ ένας τέτοιος διάλογος, μεταξύ συμβόλου και ομορφιάς. Ανεβαίνοντας ο Le Corbusier στην Ακρόπολη, του άρεσε πώς γυάλιζε το φως πάνω στο μάρμαρο,

the way the light shined on the marble, the natural material. That’s what drove his desire to build with marble. In the end, we might be left with nature and human freedom as a miracle. PD: I really like what you’re saying. Looking again at these paintings of yours from a distance, I get a monochromatic sense. But as I get closer, the more I observe the paintings, I feel the presence, the sense of colors getting stronger and stronger. Something similar takes place with the comprising power of democracy: it is a large conflation of views, that gets synthesised each time in the majority, while including and organising the existence of minority’s opinion. A closer look to democracy –just like a closer look at your paintings– reveals its colourfulness, its unique ability to allow each different view to have its own colour, voice and substance. GH: Well, for me, the paintings are not just an image of the Acropolis, it is about the experience. The Japanese painters, when painting a mountain, were painting the sense, the presence, the essence of the mountain. They would climb up and down the mountain, they had lived in it before painting it. As for me, living in Athens during the years of the financial crisis, I felt that the Acropolis was present, it had a meaning. That is why I was able to create these paintings, and that is why it was important to paint them now. I started with charcoal and ink, primary materials, in order to draw all this from the beginning. One could paint the same thing every day and there would be constant changes, there is a value in that: looking at it every day as something new, you realise what is really valid. The same thing happens with democracy so to speak; each day we create a different synthesis, a new reality, a new work. As the paintings progressed, I started adding colour, oil pastels, creating iridescences so that the painting could draw you closer. Closeness is important: we go closer to anything interesting. PD: Getting closer to democracy, that is, observing it closely, I think that after all it means neither predominance of the majority neither election of representatives neither participation in decision making. It is the political system of coexistence, the only political system where opponents can confront each other, win or lose, but in any case recognise mutually the need to coexist with the political opponent. GH: That’s how it is. If democracy has no winners and losers that happens because everyone has a part to play. Everybody participates and shapes politics and it is fascinating that it is agreed for and defined as an institution. I am enchanted by this concept: that the winner of the elections may bear the main responsibility, but in Parliament all political parties form politics. PD: True. And the Acropolis, if you think about it, is in a way our common reference, in this place where we live and coexist. At the end of the day, this is its multiple symbiotic function: as a symbol, as an image of the city, the country, but also of our democracy.

το φυσικό υλικό. Αυτό τον έκανε να θέλει να φτιάξει ένα τέτοιο μαρμάρινο κτήριο. Στο τέλος, ίσως μένει η φύση και η ανθρώπινη ελευθερία ως θαύμα. ΠΔ: Μ αρέσει πολύ αυτό που λες. Κοιτώντας πάλι τα έργα σου αυτά από μακριά, μου δίνουν μια αίσθηση μονοχρωμίας. Όσο όμως πλησιάζω, όσο περισσότερο παρατηρώ τα έργα, νιώθω όλο και πιο έντονη την παρουσία, την αίσθηση των χρωμάτων. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη συνθετική δύναμη της δημοκρατίας: είναι ένας μεγάλος συγκερασμός απόψεων, που συντίθεται στην εκάστοτε πλειοψηφία αλλά περιλαμβάνει και οργανώνει και την ύπαρξη της μειοψηφικής γνώμης. Μια προσεκτική ματιά στη δημοκρατία -σαν την κοντινή ματιά στα έργα σου- ξεχωρίζει την πολυχρωμία της, τη μοναδική της δυνατότητα να αφήνει κάθε διαφορετική στάση να έχει χρώμα, φωνή και υπόσταση. ΓΧ: Αν μπορούσα να το πω έτσι, τα έργα δεν είναι απλά ένα «δείτε την Ακρόπολη», είναι μια εμπειρία. Οι Ιάπωνες ζωγράφοι, ζωγραφίζοντας ένα βουνό ζωγράφιζαν την αίσθηση, την ύπαρξη, την ουσία του βουνού, το ανέβαιναν και το κατέβαιναν, είχαν ζήσει μέσα σε αυτό πριν το ζωγραφίσουν. Εγώ πάλι, ζώντας την Αθήνα στα χρόνια της κρίσης, ένιωσα ότι η Ακρόπολη είναι εδώ, ότι έχει ένα νόημα για μένα. Για αυτό μπόρεσα να κάνω αυτά τα έργα και για αυτό είχε σημασία να τα κάνω τώρα. Ξεκίνησα με κάρβουνο και μελάνι, υλικά πρωτογενή. για να το σχεδιάσω από την αρχή. Ακόμα κι αν ζωγραφίζεις κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, αυτό αλλάζει συνεχώς και αυτή είναι η αξία του: βλέποντάς το κάθε μέρα ως καινούργιο καταλαβαίνεις τι ισχύει ή δεν ισχύει. Το ίδιο συμβαίνει και στη δημοκρατία, κάθε μέρα δημιουργείς μια καινούργια σύνθεση, μια νέα πραγματικότητα, ένα νέο έργο. Προχωρώντας τα έργα, άρχισα να προσθέτω χρώματα με παστέλ, δημιουργώντας ιριδισμούς για να σε τραβάει το έργο κοντά του. Το κοντά έχει σημασία: οτιδήποτε σε ενδιαφέρει, το πλησιάζεις. ΠΔ: Πλησιάζοντας τη δημοκρατία, παρατηρώντας τη δηλαδή από κοντά, σκέφτομαι ότι τελικά δεν είναι ούτε η επικράτηση της πλειοψηφίας, ούτε η εκλογή των αντιπροσώπων ούτε η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Είναι το πολίτευμα της συνύπαρξης, το μόνο πολίτευμα που οι αντίπαλοι μπορούν να αναμετρηθούν, να κερδίσουν ή να χάσουν. αλλά πάντως να αναγνωρίσουν αμοιβαία την ανάγκη της συμβίωσης με τον πολιτικό αντίπαλο. ΓΧ: Έτσι είναι. Αν η δημοκρατία δεν έχει νικητές και ηττημένους είναι γιατί ο καθένας έχει το ρόλο του. Κάθε μέρα όλοι συμμετέχουν και όλοι διαμορφώνουν πολιτική. Το μαγικό είναι ότι αυτό προβλέπεται, είναι θεσμοθετημένο. Εμένα αυτό με σαγηνεύει ως σύλληψη: ο νικητής των εκλογών έχει τη βασική ευθύνη αλλά όλα τα κόμματα ασκούν πολιτική, στη Βουλή. ΠΔ: Έτσι είναι. Και η Ακρόπολη, αν το σκεφτείς, είναι με έναν τρόπο η κοινή μας αναφορά, εδώ που ζούμε και συνυπάρχουμε. Στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι η πολλαπλή συμβιωτική της λειτουργία: ως συμβόλου, ως εικόνας της πόλης, της χώρας αλλά και της δημοκρατίας μας.

Dr Panagiotis Doudonis is Lecturer in Law at Oriel College, University of Oxford, constitutional lawyer and political analyst.

Ο Παναγιώτης Δουδωνής είναι διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου, λέκτορας του Κολλεγίου Oriel του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και πολιτικός αναλυτής.

ACROPOLIS LATE SEPTEMBER 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 120 x 150 cm

ACROPOLIS BLUE AT NIGHT 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 120 x 150 cm

ACROPOLIS NIGHT VIEW 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 110 x 150 cm

ACROPOLIS WINTER 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 90 cm

ACROPOLIS EARLY SPRING 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 100 cm

ACROPOLIS AFTERNOON GLOW 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 100 x 150 cm

ACROPOLIS AFTER THE RAIN 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 112 x 150 cm

ACROPOLIS WINTER WILD FLOWERS 2020 charcoal, ink, oil pastel, collage on paper 110 x 150 cm

ACROPOLIS BETWEEN HERE AND THERE 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 112 x 150 cm

ACROPOLIS NOW 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 180 cm

ACROPOLIS TEMPLE 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 150 cm

ACROPOLIS MARCH 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 112 x 150 cm

ACROPOLIS SEPTEMBER 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 50 x 65 cm

ACROPOLIS DECEMBER 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 50 x 70 cm

ACROPOLIS NOVEMBER 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 51 x 70 cm

ACROPOLIS MORNING WALK 2020 charcoal, ink, oil pastel on paper 75 x 95 cm

ACROPOLIS DANCING TREES 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 112 x 150 cm

ACROPOLIS MONUMENT 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 112 x 150 cm

ACROPOLIS NEW AND OLD 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 80 cm

ACROPOLIS TWO TREES 2021 charcoal, ink, oil pastel on paper 150 x 120 cm

ALLEGRO 2020 glazed ceramic 61 x 26 cm

MYRTIAS 2021 glazed ceramic 75 x 24 cm

ALEXANDRIAN KINGS 2020 glazed ceramic 70 x 28 cm

SIRENS 2021 glazed ceramic 69 x 36 cm

LUXOR 2021 glazed ceramic 78 x 28 cm

ANTARES 2021 glazed ceramic 77 x 33 cm

APOLLO AND DAPHNE 2021 glazed ceramic 42 x 24 cm

KAISARION 2021 glazed ceramic 41 x 21 cm

CASTOR 2020 glazed ceramic 40 x 63 cm

YOUNG PRINCE 2021 glazed ceramic 32 x 29 cm

CYCLOPS AND APHRODITE 2021 glazed ceramic 39 x 26 cm

DAPHNIS AND CHLOE 2021 glazed ceramic 36 x 24 cm

STILL WAVES 2021 glazed ceramic 35 x 34 cm

CAIRO 2021 glazed ceramic 36 x 26 cm

ORION 2021 glazed ceramic 36 x 28 cm

Published by Nereus Publishers Ltd Text Panagiotis Doudonis Translation Myrsini Gana Photography John Katoufas Michalis Katoufas

on the occasion of the exhibition GEORGE HADOULIS ACROPOLIS NOW 16 Sep - 16 Oct 2021 SKOUFA GALLERY 4 Skoufa Str. 106 73 Kolonaki, Athens Τ +30 210 3643025 info@skoufagallery.gr skoufagallery.gr