Stella Kapezanou baby one more time 2020

Baby One More Time

Stella Kapezanou

Oh Baby

Baby One More Time Essays by Elena Ioannidou Antonis Kontroyannis Theodora Koumoundourou Leslie Ramos Danae Razou-Karpida Evripides Art Gallery Athens

Stella Kapezanou

Homecats, 2018. Oil on canvas. 130x170 cm 5

Few art historical thoughts on Stella Kapezanou’s “Baby One More Time”

Mostly dominating the art photography sector, the technique of tableaux vivant is a popular method of staging and storytelling.

Looking up on Wikipedia online page you will learn that: “tableaux vivant when translated directly from French means living pictures” and that “during a performance of tableaux vivant, a cast of characters represented scenes from literature, art, history, or everyday life on a stage.”

Stella Kapezanou is creating her own version of storytelling thought her series of works titled “Baby One More Time”. Most of the characters depicted in the paintings are looking at the viewers directly in the eyes with a pokerface look, as the viewers stepped inside the LA mansion unannounced, and crashed their wild party. Sorrentino’s “La Grande Belezza” continues to inspire Kapezanou who presents us images of a grand event. We see many different figures in the paintings, but also few that reappear frequently: the same butler in different “shots” serving drinks to guests in different corners of the house, the grand dame of the house who, in the work “April Showers” is standing by the pool holding a garden hose and in “Knees & Toes” is laying in her bed together with a male. We could agree that we are watching a performance of some sorts, like a ceremony where the figures have all a specific role and function. As it is well known, a wild party could never be a success without a few naked people in the crowd and of course the artist didn’t disappoint, as various semi-naked figures, male and female appear on canvas.

Philosopher John Berger has written extensively on the posture of naked bodies and their gaze. The heightened emotions that nakedness and eye contact generate to a viewer is both exhilarating and discomforting. The spectacle of simple and everyday naked bodies in Kapezanou’s paintings create a feeling of comfort instead of uneasiness and furthermore, specifically na-

kedness and body language of the female bodies emanate authority and vigorousness in relation to their male characters.

The way Kapezanou paints, as well as the subjects that she chose to paint give the viewer the feeling of her familiarity with the characters and the surroundings pictured in her paintings. Furthermore, the fact that most of her paintings are big scale [200x230 cm or 130x160 cm] can also fortify the assumption that she has experienced her depictions “in flesh”*. The feeling that you get after looking at them is that probably Kapezanou was present in that wild party held in the mansion. Each painting in this series titled “Baby One More Time” is like if the polaroid images taken at the party were then conveyed to the canvas.

You can imagine then my enthusiasm when I discovered that Kapezanou adores to stage and then photograph her soon to become paintings. Her work structure starts with location scouting and the hiring of actors, which then continues to directing and shooting the staged scenes and then, finally, painting her shots onto the canvases. The conversion of the information from the photograph to the canvas is modified, with the addition of tapestries, patterns, rugs, decoration, even animals.

Kapezanou’s practice is highly related to theatre. Her discipline reminds me of a theatre production, where the director selects the props, the costumes, the position of the actors and the music based on his /her vision and interests. The tableaux vivant is a notion and practice of staging that connects together theatre with the use of photography. Kapezanou in her own practice, joins the two and then translates them into paintings.

What follows after this ritualistic “groundwork” of hers are paintings that are filled with hidden indications and symbols. Symbolism is very important for the artist as many of her paintings include hidden messages and humorous notions regarding women empowerment and the reverse of male authority. In her work titled ‘April Showers’, the character (who is the actual owner of the mansion pictured in Kapezanou’s work) is holding a turned-on garden hose in the same position in which men urinate, while in her work titled ‘Homecats’ the scene was specifically staged to resemble Edward Manet’s ‘Olympia’, where Olympia is replaced by a male friend of the artist and the chambermaid is replaced by a male butler who is serving the main character. The sexual tension between the figures as well as the seemingly

unfinished right hand of the male Olympia that directs the eye of the viewer towards his genitals and the black cat laying on his feet which is the universal symbol for prostitution are just a few of the examples of representations that Kapezanou is using in her paintings.

Indeed, during a conversation with the artist she points out that nothing is accidental on her works and that “there is a lot of calculation and thought before each brushstroke on the canvas. I don’t like to paint just for the sake of painting.”

It is refreshing to see different ideas and symbolism into one artist’s work as today we tend to be bombarded by simple and easily consumed concepts. Stella Kapezanou’s practice involves various art historic theories which, when the elements in her work get “untangled” after been detected behind the “glittering” veneer of nudity and riches by the eyes of the viewers, they can educate, inspire and captivate. Sometimes, what you can’t see directly is far more interesting than what you can see immediately.

Theodora Koumoundourou Art Historian and Art Consultant

*Countless have been the times when, while admiring a big scale painting, I felt as I was transported inside it.

7

Μερικές σκέψεις σχετικά με την έκθεση “Baby One More Time” της εικαστικού Στέλλας Καπεζάνου

Στην καλλιτεχνική φωτογραφία, η τεχνική του tableaux vivant είναι μια δημοφιλής μέθοδος σκηνοθεσίας και αφήγησης. Ανατρέχοντας στη σελίδα της Wikipedia μαθαίνουμε ότι: “το tableaux vivant όταν μεταφράζεται απευθείας από τα γαλλικά, σημαίνει εικόνες ζωντανές” και ότι “κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του tableaux vivant, ένα καστ χαρακτήρων αναπαριστά σκηνές από τη λογοτεχνία, την τέχνη, την ιστορία ή την καθημερινή ζωή πάνω στη σκηνή.” Η Στέλλα Καπεζάνου δημιουργεί τη δική της αφήγηση μέσα από τη σειρά έργων με τίτλο «Baby One More Time». Στην πλειοψηφία τους οι χαρακτήρες που απεικονίζονται στους πίνακες κοιτούν τους θεατές κατάματα, ανέκφραστα, σαν οι θεατές να μπήκαν απροειδοποίητα στο ατίθασο πάρτι στην έπαυλή τους στο Λος Άντζελες. Η ταινία “La Grande Belezza” του Σορέντινο συνεχίζει να εμπνέει την Καπεζάνου, που μας παρουσιάζει εικόνες ενός μεγάλου πάρτι. Βλέπουμε πολλές διαφορετικές μορφές στους πίνακες, αλλά και μερικές που επανεμφανίζονται: ο ίδιος μπάτλερ σε διαφορετικά «πλάνα» σερβίρει ποτά σε επισκέπτες σε διάφορες γωνιές του σπιτιού, ενώ η “κυρία του σπιτιού” που στο έργο «April Showers» στέκεται δίπλα στην πισίνα κρατώντας ένα λάστιχο κήπου, στο “Knees & Toes” ξαπλώνει στο κρεβάτι της μαζί με έναν άνδρα. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι παρακολουθούμε κάποιου είδους παράσταση, σαν για παράδειγμα μια τελετή όπου κάθε φιγούρα έχει συγκεκριμένο ρόλο και λειτουργία. Όπως είναι γνωστό, ένα ατίθασο πάρτι δε μπορεί να είναι επιτυχημένο χωρίς γυμνά άτομα στο πλήθος και φυσικά η καλλιτέχνης δεν απογοήτευσε, καθώς ημίγυμνες μορφές σε πληθώρα, ανδρικές και γυναικείες, εμφανίζονται στο καμβά. Ο φιλόσοφος John Berger έχει γράψει εκτενώς για τη στάση των γυμνών σωμάτων και το βλέμμα τους. Τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί το γυμνό και η κατάματη επαφή με τον κάθε θεατή είναι τόσο συναρπαστικά, όσο και άβολα. Στην περίπτωση της Καπεζάνου όμως, το θέαμα απλών και καθημερινών γυμνών μορφών δημιουργεί ένα αίσθημα άνεσης αντί για ανησυχία και επιπλέον, η γλώσσα του σώματος των γυμνών γυναικείων κορμιών αποπνέει σθεναρότητα και εξουσία συγκριτικά με τους αντίστοιχους ανδρικούς χαρακτήρες της. Ο τρόπος με τον οποίο ζωγραφίζει η Καπεζάνου, καθώς και τα θέματα που επιλέγει, δίνουν στο θεατή την αίσθηση της εξοικείωσής της με τους ήρωες και τις τοποθεσίες που απεικονίζονται στα έργα. Επιπλέον, το γεγονός ότι οι περισσότεροι πίνακές της είναι μεγάλης κλίμακας [200x230 cm ή 130x160 cm] ενισχύει την αίσθηση ότι η ζωγράφος έχει βιώσει τις απεικονίσεις της “αυτοπροσώπως”*. Η εντύπωση που εισπράττεις κοιτάζοντάς τα, είναι ότι πιθανώς η Καπεζάνου ήταν παρούσα σε αυτό το ατίθασο πάρτι στην έπαυλη και κάθε πίνακας της σειράς «Baby One More Time» είναι σα μεταφoρά στον καμβά των polaroids που τραβήχτηκαν εκεί. Μπορείτε να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν ανακάλυψα ότι η Καπεζάνου λατρεύει να σκηνοθετεί και μετά να φωτογραφίζει τις σκηνές που σύντομα θα γίνουν πίνακες ζωγραφικής. Η δομή της δουλειάς της ξεκινά με τον εντοπισμό της τοποθεσίας και την πρόσληψη ηθοποιών, στη συνέχεια σκηνοθετεί και φωτογραφίζει τις σκηνές και τέλος, τις μεταφέρει στο καμβά. Η τελική ζωγραφική εικόνα έχει υποστεί τροποποιήσεις, με την προσθήκη ταπισερί, μοτίβων, διακόσμησης, χαλιών, ακόμη και ζώων. Η πρακτική της Καπεζάνου σχετίζεται πολύ με το θέατρο. Η πειθαρχία της μου θυμίζει θεατρική παραγωγή, όπου η σκηνοθέτης επιλέγει τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη θέση των ηθοποιών και τη μουσική με βάση το όραμα και τα ενδιαφέροντά της. Το tableaux vivant είναι ένας όρος και μέθοδος που ενώνει το θέατρο με τη φωτογραφία. Η Καπεζάνου στη δική της πρακτική, ενώνει τα δύο και μετά τα “μεταφράζει” σε έργα ζωγραφικής. Το αποτέλεσμα αυτής της τελετουργικής προετοιμασίας, είναι πίνακες γεμάτοι κρυφές ενδείξεις και σύμβολα. Ο συμβολισμός είναι πολύ σημαντικός για την καλλιτέχνιδα, καθώς πολλοί από τους πίνακες της περιλαμβάνουν κρυμμένα μηνύματα και χιουμοριστικές αναφορές σχετικά με την ισχυροποίηση της θέσης των γυναικών ως προς την ανδρική εξουσία. Στο έργο της με τίτλο «April Showers», ο χαρακτήρας (που είναι η αληθινή ιδιοκτήτρια του αρχοντικού που απεικονίζεται στον πίνακα), κρατάει ένα ανοιχτό λάστιχο ποτίσματος με τον ίδιο τρόπο που οι άνδρες ουρούν, ενώ στο έργο της με τίτλο «Homecats» η σκηνή σκηνοθετήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει με την «Ολυμπία» του Έντουάρντ Μανέ, μόνο που αυτή τη φορά η Ολυμπία αντικαθίσταται από έναν άνδρα, φίλο της Καπεζάνου, και η υπηρέτρια αντικαθίσταται από έναν μπάτλερ που υπηρετεί τον κύριο χαρακτήρα. Η σεξουαλική ένταση μεταξύ των φιγούρων, το φαινομενικά ημιτελές δεξί χέρι της “αρσενικής” Ολυμπίας που κατευθύνει το μάτι του θεατή προς τα γεννητικά του όργανα και η μαύρη γάτα που βρίσκεται στα πόδια του -που είναι το καθολικό σύμβολο για την πορνεία- είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα συμβόλων που χρησιμοποιεί η Καπεζάνου στη ζωγραφική της. Πράγματι, κατά τη διάρκεια συνομιλίας μου με την καλλιτέχνιδα, επισημαίνει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στα έργα της και ότι «υπάρχει πολύς υπολογισμός και σκέψη πριν από κάθε πινελιά στον καμβά. Δε μου αρέσει να ζωγραφίζω μόνο και μόνο για να ζωγραφίζω.” Είναι αναζωογονητικό να βλέπουμε διαφορετικές ιδέες και συμβολισμούς στο έργο ενός εικαστικού, καθώς στις μέρες μας τείνουμε να βομβαρδιζόμαστε από απλές και εύκολα καταναλώσιμες έννοιες. Η πρακτική της Στέλλας Καπεζάνου εμπεριέχει ποικίλες θεωρίες της Ιστορίας της Τέχνης. Καθώς τα επιμέρους στοιχεία της δουλειάς της εντοπίζονται και μεταφράζονται από το θεατή, πίσω από τη λαμπερή πρόσοψη γυμνού και πλούτου, αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος κόσμος έμπνευσης και σαγήνης, επαληθεύοντας για ακόμη μία φορά την άποψη ότι αυτό που δε φαίνεται με τη πρώτη ματιά, τελικά αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρον από το άμεσα αντιληπτό… Θεοδώρα Κουμουνδούρου Ιστορικός Τέχνης και Σύμβουλος Τέχνης

* Αμέτρητες έχουν υπάρξει οι στιγμές όπου, θαυμάζοντας ένα πίνακα μεγάλης κλίμακας, ένιωσα πώς μεταφέρθηκα μέσα.

8

Can’t Touch This, 2018. Oil on linen. 160x130 cm

Stranger’s Love, 2018. Oil on linen. 70x50 cm

10

Rogue Vogue Σκέψεις για τη ζωγραφική της Στέλλας Καπεζάνου

Στη νέα της έκθεση, η Στέλλα Καπεζάνου παρουσιάζει ένα corpus έργων της τελευταίας τριετίας, στο οποίο μπορεί εύκολα ο θεατής να παρακολουθήσει τον σίγουρο βηματισμό της προς μια νέα κατεύθυνση. Όλα τα γνωρίσματα που έχουν καταστήσει τη ζωγραφική της χαρακτηριστική είναι εδώ: η σχεδιαστική επιδεξιότητα, το κλείσιμο του ματιού στην pop αισθητική, η ευφάνταστη χρήση του χρώματος, οι αναφορές σε έργα από την ιστορία της τέχνης, η ματαιότητα, η ειρωνεία και το χιούμορ, μεταξύ άλλων. Παρατηρούμε όμως ότι ένα χαρακτηριστικό του έργου της, που βρισκόταν σε βαθύτερο επίπεδο έως τώρα, επιχειρεί δυναμικά την ανάδυσή του στην επιφάνεια. Προσπερνώντας το τρυφηλό περιβάλλον, οι πρωταγωνιστές είναι ασύλληπτα μόνοι και, αποκομμένοι από τον όλο περίγυρό τους, βυθίζονται σε αφόρητη ματαιότητα, σαν μια πισίνα που ποτίζεται με λάστιχο, όπως στο έργο April Showers. Σε πολλά έργα έχει κανείς την αίσθηση ότι παρακολουθεί σκηνές από ένα ξενύχτι εφήβων που βρέθηκαν στο σπίτι χωρίς τους γονείς τους και κάνουν το κέφι τους μέχρι να επιστρέψουν στην κανονικότητά τους. Με τη διαφορά ότι κανείς δεν είναι έφηβος, το κέφι που κάνουν δεν είναι καν δικό τους και μάλλον αυτή είναι η κανονικότητα από την οποία προσπαθούν να ξεφύγουν. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο φαίνονται λιγότερο ενδιαφέροντες από το σκηνικό που ήδη τους καταπίνει. Στο έργο Nocturnal Rites όλοι φαίνεται να έχουν χάσει τον εαυτό τους. Μια κοπέλα τρώει σταφύλια που τη μεταμορφώνουν σε μαρμάρινο άγαλμα, μια άλλη κάθεται στο πιάνο ενώ όλα δείχνουν πως μάλλον λείπει κάποια σχέση με το όργανο, μία τρίτη γυναίκα διορθώνει το στήθος της σαν να είναι ό,τι πιο πολύτιμο στην εικόνα της και μία τέταρτη θεωρεί πως βρήκε τη θέση που της αξίζει σε μια πολυτελή μπερζέρα, ενώ μοιάζει με κούκλα βιτρίνας που απλά την τοποθέτησαν εκεί. Η κεντρική ανδρική μορφή προσπαθεί απεγνωσμένα να διαφοροποιηθεί από τον γηραλέο, ταλαιπωρημένο κηπουρό της ταπετσαρίας ενώ έως και δύο τίγρεις υποδύονται τις γάτες, την ίδια στιγμή που όλοι χάνονται μέσα σε κύματα ανοίκειου μπροκάρ. Στο έργο Homecats που φλερτάρει με την περιβόητη «Ολυμπία» του Μανέ, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στη θέση της Ολυμπίας που εξυπηρετείται είναι άβολα ξαπλωμένος ένας νέος με στολή εργασίας και σύνεργα δουλειάς. Αντί για τη συγκαταβατική Λορ, τη μαύρη υπηρέτρια της Ολυμπίας, έχουμε έναν μπάτλερ με φιλοκατήγορο ύφος που είναι έτοιμος να πετάξει το δίσκο και να φύγει. Τελικά, όλος ο αισθησιασμός που θα περίμενε κανείς από τη σύνθεση συμπυκνώνεται ειρωνικά στη σκανταλιά ενός μαύρου γατιού που καβαλάει ερωτικά ένα αδέξιο πόδι. Με βλέμμα ζώων σε αιχμαλωσία, οι πρωταγωνιστές των σκηνών έχουν αλλοτριωθεί μέσα σε συνήθειες που θα ήθελαν να είναι δικές τους. Ποζάρουν για να πείσουν κάποιον τρίτο πως είναι κάποιοι άλλοι, όμως μικρές λεπτομέρειες τους προδίδουν, αφού τελικά κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Τους λείπουν Αρκαδίες, ονειρεύονται μεγάλους έρωτες, κυνηγώντας ουσιαστικές σχέσεις και τελικά την ευτυχία και τη συνύπαρξη, έννοιες για την κατάκτηση των οποίων θα αντάλλαζαν παραχρήμα τις ετόλ, τις σαμπάνιες και τα ακριβά τους ρολόγια. Αντώνης Ι. Κοντρογιάννης Art Director FOUGARO Artcenter

12

Rogue Vogue Thoughts on the painting of Stella Kapezanou

In her new exhibition, Stella Kapezanou presents a corpus of works from the last three years in which viewers can easily trace her firm steps in a new direction. All the typical traits of her painting are there: the skilful drawing, the nod to pop aesthetic, the imaginative use of colour, the references to works from art history, the futility, the irony and the humour among other things.

Yet we note that one trait that was hitherto on a deeper level is now reaching forcefully for the surface. For all their luxurious setting the characters are indescribably lonely

and, cut-off from their surroundings, are sinking into an unbearable futility like that of a swimming pool watered with a hose, as in “April Showers”.

In many works one feels like watching scenes from the all-night party of some teenagers whose parents are away from home and they are having some fun before returning to normality. Only, none of these people are teenagers, the fun isn’t really theirs and this is probably the normality they are trying to escape. This may well be the reason why they appear

less interesting that the setting which is already swallowing them.

In “Nocturnal Rites” everyone seems to have lost themselves. One girl is eating grapes which turn her into a marble statue; another is sitting at the piano but everything points to a lack of any connection with the instrument; a third woman is checking out her breasts as if they were the key to her image; and a fourth one thinks she has found her place in a luxurious armchair, whereas she looks like a shop-window mannequin just placed there. The central male figure is desperately trying to differentiate himself from the elderly, decrepit gardener of the tapestry, and even two tigers pretend to be cats, at the same time that all of them are lost in waves of uncanny brocade.

In “Homecats”, which flirts with Manet’s famous “Olympia”, nothing is what it seems. Lying uncomfortably and ministered to in the place of Olympia is a young man in working clothes and with his working tools. Instead of Olympia’s black maid, the deferential Laure, a sulking butler seems ready to throw down the salver and go. Ultimately, all the sensuality

one would expect from the composition is ironically condensed in the cheekiness of a black cat that erotically hugs a clumsy leg.

With gazes like those of captured animals, the characters feel alienated within habits they wished they were theirs. They pose to convince some onlooker that they are something they are not, but some minute details give them away, since there is no such thing as a perfect crime. They miss their Arcadias, they dream of great loves, they

yearn for meaningful relationships and ultimately for happiness and coexistence, for which they would readily give up the fur stoles, the champagne and their expensive wristwatches.

Antonis I. Kontroyannis Art Director FOUGARO Artcenter

13

Nocturnal Rites, 2018. Oil on linen. 200x230 cm 15

Reclining Torsos, 2017. Oil on linen. 85x70 cm

19

Cadmium Yellow Lemoncats, 2019. Oil on canvas. 100x70 cm 20

Knees & Toes, 2018. Oil on canvas. 130x160 cm

23

Baby One More Time

Η Evripides Art gallery παρουσιάζει τη δεύτερη ατομική της έκθεση αφιερωμένη στο έργο της Στέλλας Καπεζάνου (γεν. 1977, Αθήνα). Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο διάσημο ποπ τραγούδι του 1998 από τη Britney Spears, και μπορεί κανείς να ξεκινήσει την ανάλυση αυτού του εικαστικού έργου από τον πρώτο στίχο του τραγουδιού:

“Oh baby, baby, how was I supposed to know, that something wasn’t right here?” Με πρώτη ματιά, η τέχνη της Καπεζάνου είναι παιγνιώδης, ελκυστική. Οι πίνακές της είναι γεμάτοι χρώμα, γεμάτοι ενέργεια. Από κάποια απόσταση, ίσως φανούν σαν απλώς ζωηρά έργα με ένα αφήγημα. Αν τολμήσει όμως κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο, θα ανακαλύψει σκηνές που μας ενθαρρύνουν να τις εξερευνήσουμε βαθύτερα, να αφεθούμε μέσα τους και να επανεξετάσουμε τον ρόλο μας ως εξωτερικών παρατηρητών. Στο Knees & Toes (2018), ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει τη σκηνή από τα πόδια ενός κρεβατιού, με τις τρεις φιγούρες που πρωταγωνιστούν να τον κοιτούν κατάματα και να αλλάζουν άβολα την προοπτική του. Δεν είναι σαφές ποια είναι η δυναμική της ομάδας. Όπως και σε πολλά άλλα έργα της Καπεζάνου, νιώθεις ότι μπαίνεις στη σκηνή κατά τη διάρκεια ενός συμβάντος ή λίγο μετά. Τα έργα αυτά διαπνέονται από ένα αίσθημα παρακολούθησης, αδιακρισίας και συχνά μιας ελαφράς αμηχανίας. Τα παρατηρεί κανείς σχεδόν απολογητικά, κι αυτό που αρχίζει σαν μια σκηνή απλής ή επιφανειακής κοινωνικής επαφής εξελίσσεται σε βαθύτερα στρώματα έντασης, σύγχυσης και ίσως και δυσφορίας. Ένας ολόκληρος κόσμος κρυφών νοημάτων και πολλαπλών ερμηνειών αναμένει τον θεατή. Είναι σαφές ότι η Καπεζάνου συχνά προσπαθεί να αποδώσει μια δυαδική δυναμική αρσενικού-θηλυκού που καταργεί το ερωτικό και εστιάζει στις άβολες πλευρές των σχέσεων και των σωματικών επαφών, ωστόσο, σε πολλά έργα της παραμένει μια αισθησιακή ενέργεια. Το Underneath the Orange Tree My Honey and Me (2019) μάς θυμίζει το τραγούδι που έγινε γνωστό από μια από τις πιο χαρακτηριστικές αισθησιακές και ηδονοβλεπτικές σκηνές του κινηματογράφου: του Σον Κόνερι ως Τζέιμς Μποντ στο Dr No του 1962 να παρακολουθεί την Ούρσουλα Άντρες να βγαίνει απ’ το νερό τραγουδώντας. Στο τρίπτυχο έργο, το αριστερό τμήμα δείχνει έναν άντρα, όρθιο σε στάση Τζέιμς Μποντ, να ποζάρει σαν συνεργός στην απροκάλυπτα ερωτική σκηνή που διαδραματίζεται στο κεντρικό τμήμα. Στα δεξιά έχουμε σε κοντινό πλάνο τα παπούτσια ενός άνδρα ξαπλωμένου με άνεση σε ένα στρώμα από πορτοκάλια. Οι ήρωες μοιάζουν να έχουν πλήρη επίγνωση του ότι τους παρακολουθούν, αλλά δεν φαίνονται να τους νοιάζει. Καθ’ όλη την ιστορία της τέχνης τα πορτοκάλια έχουν κατά καιρούς συμβολίσει πλούτο, αγάπη ή την έλξη του κλίματος του Νότου. Η Καπεζάνου, ωστόσο, δεν επιβάλλει συγκεκριμένες ερμηνείες στον θεατή. Αντίθετα, η σκηνή τον προκαλεί. Τα πορτοκάλια επιτείνουν τον ηδονισμό της σκηνής και ίσως υπονοούν τα όσα ‘χυμώδη’ θα ακολουθήσουν. Κι ενώ οι ήρωες είναι πρόθυμοι να μας αφήσουν να μπούμε και να ξεκλέψουμε μια ματιά της ζωής τους σε κίνηση, ταυτόχρονα περιμένουν να τους αφήσουμε ήσυχους να συνεχίσουν την ιδιωτική τους συνεύρεση. Η Καπεζάνου εσκεμμένα επιλέγει τίτλους παιγνιώδεις, με πολλαπλές ερμηνείες, που καλούν τον θεατή να καταλήξει στη δική του εκδοχή για το τι βλέπει. Στο April Showers (2018) παίζει με τη συνήθη έκφραση για τις ανοιξιάτικες μπόρες, βάζει όμως μια γυναίκα να γεμίζει μια πισίνα σε στάση ανδρική, που σχεδόν θυμίζει άντρα που ουρεί στο ύπαιθρο. Αφήνει τον θεατή να αποφασίσει ποια ερμηνευτική κατεύθυνση θα ακολουθήσει, ενώ τονίζει την ισχυρή, συνειδητή θηλυκή παρουσία. Στις γυναίκες, άλλωστε, είναι που βρίσκουμε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές στη δουλειά της Στέλλας Καπεζάνου: οι γυναίκες αυτές είναι δυνατές, έχουν τον έλεγχο της πορείας τους και πλήρη επίγνωση των αποφάσεών τους. Το έργο αυτό δείχνει επίσης την τάση της Καπεζάνου να τονίζει μόνον ό,τι είναι απαραίτητο στους πίνακές της. Η επιφάνεια δεν είναι φορτωμένη. Οι πινελιές είναι ορατές, ενώ μεγάλα τμήματα του καμβά συχνά μένουν κενά. Εστιάζει μόνο στις πλευρές εκείνες που είναι σημαντικές για το έργο — τις εκφράσεις, τις χειρονομίες, τις σχέσεις που υπονοούνται από την απουσία, τους ανθρώπους που δεν αλληλεπιδρούν. Η Καπεζάνου βοηθά τον θεατή με νύξεις ως προς την ερμηνεία, επισημαίνοντας τι πρέπει να προσεχθεί ώστε να φτιάξει ο καθένας τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Κι ενώ κάποιοι τίτλοι γεννιούνται πριν από το έργο και κάποιοι κατά την κατασκευή της σύνθεσης, όλοι τους αποτελούν μέρος μιας δημιουργικής διαδικασίας που εξελίσσεται από μια αρχική σκηνοθεσία και φωτογράφιση, από τις πόζες ως το γενικό αφήγημα, μέχρι να επιτύχει την ένταση που θέλει να αποδώσει. Οι τίτλοι ποτέ δεν δίνουν τον πλήρη κώδικα ανάγνωσης του έργου, είναι υπονοούμενα που μας καλούν και μας προκαλούν να πάμε βαθύτερα. Η έκθεση περιλαμβάνει κάποια έργα που έγιναν τους τελευταίους μήνες, όσο η παγκόσμια πανδημία του Covid-19 επηρέαζε τις ζωές όλων μας και η απομόνωση στο οικιακό περιβάλλον γινόταν πιο συνηθισμένη. Σε ένα από αυτά, το Spending Time in Water (2020), βλέπουμε μια μετατόπιση από την παρατήρηση των προγενέστερων έργων προς μια ανοιχτή και πιο σιωπηρή εισβολή. Στην οικιακή σκηνή του έργου, μια γυναίκα καθαρίζει ένα πιάτο καθισμένη στο πλάι στον πάγκο της κουζίνας. Η παραβίαση μοιάζει πιο έντονη γιατί η παρουσία του θεατή δεν δηλώνεται. Φορώντας μόνο τα εσώρουχά της, η γυναίκα δείχνει απορροφημένη, αφηρημένη. Είναι μόνη, πλένει ένα μόνο πιάτο. Πρόκειται για σαφή επιλογή, επηρεασμένη από τις συνθήκες των τελευταίων μηνών για τη δημιουργό όσο και σχεδόν όλο τον κόσμο, με τη μοναξιά να έχει γίνει κομμάτι της καθημερινής ζωής για τους περισσότερους λόγω της καραντίνας και των ατέλειωτους μηνών εγκλεισμού. Η έκθεση Baby One More Time και οι εσκεμμένες επιλογές των έργων στοχεύει στην επισήμανση των δεινών της επικοινωνίας, της ίδιας επικοινωνίας ή μάλλον της έλλειψής της που υφίσταται όλος ο κόσμος, και εν τέλει καλεί τον θεατή να κοντοσταθεί, να παρατηρήσει και να διερευνήσει κάτω από τη χρωματιστή και γυαλιστερή επιφάνεια. Όλα αυτά τα έργα μάς αφήνουν με μια άβολη αίσθηση, μια σύγχυση αλλά και ένα μάθημα. Μας καλούν να ξεπεράσουμε τα στερεότυπα του επιφανειακού, να κοιτάξουμε βαθύτερα, εντονότερα και να ανακαλύψουμε τις διαστρωματώσεις κάτω από την πατίνα. Όπως και στη ζωή, στην καλή λογοτεχνία ή ακόμη και σε ένα ποπ τραγούδι, η επίφαση της τέλειας ζωής, του τέλειου πάρτι, του ενσταντανέ στα social media όπου όλοι μοιάζουν να διασκεδάζουν μπορεί να θρυμματιστεί… απλώς και μόνον αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά.

Leslie Ramos Founder ArtEater UK 24

Baby One More Time

Evripides Art gallery presents their second solo exhibition devoted to the work of Stella Kapezanou (b. 1977, Athens). The exhibition takes it’s name from the world-famous 1998 pop track by Britney Spears, Baby One More Time, and it feels appropriate to start discussing this body of work using the first line of the iconic song:

“Oh baby, baby, how was I supposed to know, that something wasn’t right here?”

Upon first glance, Kapezanou’s practice is playful, inviting. Stella’s paintings are full of colour, full of energy. Viewed at a distance, they might strike as merely vibrant works with a narrative. But for those who dare to spend time with them, these works present scenes that encourage us to deeply explore them, be absorbed by them, and to question our own role as the external eye outside of the canvas.

In Knees & Toes (2018), the viewer is invited to witness the scene from the foot of a bed, with all three figures represented looking out of the canvas directly at him causing his perspective to shift uncomfortably. It is not obvious what the group dynamics are. As with many of Kapezanou’s works, you sense that you enter the scene during or after an event. There is, running throughout these works, a feeling of observation, intrusion, and often of slight discomfort. Looking at these works almost requires an apology, and, what starts as a scene of simple or superficial social interaction develops into deeper layers of tension, confusion and perhaps even dissatisfaction. There is a world of hidden meanings and multiple interpretations awaiting the viewer.

It is clear that Kapezanou often tries to capture a male-female binary dynamic that erases the sexy and focuses on the uncomfortable aspects of relationships and physical encounters, and yet there remains a sexual energy many of her works. In Underneath the Orange Tree My Honey and Me (2019) we are reminded of the song made famous in one of the most iconic, sexual, and voyeuristic scenes in cinema: Sean Connery, as James Bond in the 1962 film Dr No, watching Ursula Andress emerge from the water singing. In the work, a triptych, the left-hand panel features a man, standing like James Bond, posing as a complicit character in an overtly sensual scene taking part in the central panel. On the right-hand side, a close up of a man’s shoes, in a restful position, laying on a bed of oranges. The characters seem to be fully aware of the fact

they are being observed and they don’t seem to mind.

Oranges have symbolised, variously within art history, wealth, love, or the allure of southern climes. But Kapezanou does not hold the viewer to any particular interpretations. Instead, the scene teases him. The oranges seem to exacerbate the ‘lushness’ of the scene, perhaps even acting as a ‘juicy’ premonition of what is to come. And while our subjects are happy to let you in and show you a glimpse of their life in motion, they are also sort of expecting to be left alone, to continue with their private interaction.

Kapezanou deliberately chooses titles that are playful, that have multiple interpretations and that invite the viewer to make their own version of what is in front of them. In April Showers (2018), she plays with the usual phrase referring to sudden rain, but places a woman watering a swimming pool in a masculine stance, almost resembling a man urinating outdoors. It leaves the viewer to decide which path to select for interpretation while accentuating the strong, conscious female presence.

And it is in the women, that we find one of the most interesting aspects of Stella Kapezanou’s work: these women are strong, in charge of their own paths and fully conscious of their decisions.

This work also shows Kapezanou’s inclination to emphasise only what is necessary in her paintings. The canvas is not overworked. The brushstrokes are visible, and large sections of the canvas are often left blank. She focuses only on the aspects that are important to the work, the expressions, the hand gestures, the relationships marked by the absence, by people not interacting.

Kapezanou helps the viewer with hints for interpretation, pointing them to what is in need of observation, so that we can make up our own version of the story. And while some of the titles are born before the paintings themselves, and some halfway through composition, they are always part of a creative process that evolves from initial photography and direction by the artist, from the poses to the general narrative, until she achieves the tension she is looking to represent. The titles are never intended as a full key for reading of the work, but rather as a hint that teases us and invites us to dig deeper.

The exhibition features some works made within the last few months, as the global Covid-19 pandemic has been impacting everyone’s lives and isolation in domestic environments has become more common. In one such work, Spending Time in Water (2020), we see a departure from the observation of the earlier works and move towards an overt, more silent, intrusion.

The work features a domestic scene, a woman cleaning a plate, sitting sideways, up on a kitchen countertop. It feels more intrusive because the viewer is not acknowledged. The woman, in her underwear, is absorbed, distracted. She is alone, she cleans a single plate and she is lonely. This is a clear choice, influenced by the artist’s and in a way, the world’s circumstances over the past few months, where solitude has become part of everyday life for most, after the lockdowns and long months of confinement.

Baby One More Time and its deliberate selection of works aims to highlight the grievances of interaction, the same interaction or rather the lack thereof, that the world has been suffering from which ultimately invites the viewer to stop and observe and dig beneath the colourful and shiny surface.

All of these works leave you with a sense of discomfort, confusion, but also, with a lesson learnt. They are an invitation to overcome the stereotypes associated with superficiality: to look deeper, longer, and to discover the layers underneath the patina. As in life, or in the best fictions, or even a pop song, the resemblance of the perfect life, the perfect party,

the social media moment where everyone seems to be having fun, may be shattered… if only… by looking closer.

Leslie Ramos Founder ArtEater UK 25

Underneath the Orange Tree My Honey and Me, 2019. Oil and acrylic on canvas. 200x540 cm (triptych) 27

28

29

Somewhat Real

Juggling between abstraction and realism, Stella Kapezanou’s rich works in-

vite the viewer to construct their own story behind the setting. Sometimes looking at the paintings feels like peeking through a keyhole. The viewers come across unfiltered images which allow them to relate to the protagonists and experience the unpredictability and irrationality of our daily choices. However, there are other times where looking at Kapezanou’s artworks feels like scrolling through a carefully curated social media feed. Highly styl-

ized people, surrealistically patterned backgrounds and scenes that in most cases could never quite occur present the same allure and playful style of advertising and branding.

Kapezanou’s output takes aim at consumerism, popular culture, and materialistic lifestyles.

The works build upon complex narratives about connection, perception, and representation. She focuses on the complexity of the human subject and human emotions in our modern society. Her characters who are simultaneously bold, eccentric, exhibitionist, and introspective, assume dual roles of subject and object, complicating the position of viewership. The way they interact with each other raises questions on their sexuality which is left deliberately ambiguous. Each painting tells a different story and each character evokes different feelings to the spectator.

Stella Kapezanou manages to conjure profoundly intriguing and rich works of art. The beauty of her work lies in its openness – each viewer brings his own interpretation to the work, one that is generated by their own reality, memories, and desire.

Elena Ioannidou Art Consultant The Edit Gallery

Baby One More Time, 2020. Oil on canvas. 65x55 cm 31

Somewhat Real

Εναλλασσόμενα μεταξύ της αφαίρεσης και του ρεαλισμού, τα πλούσια έργα της Στέλλας Καπεζάνου καλούν τον θεατή να πλάσει τη δική του ιστορία γύρω από το σκηνικό. Μερικές φορές κοιτάζοντας τους πίνακες είναι λες και κρυφοκοιτάζεις μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με αφιλτράριστες εικόνες οι οποίες τους επιτρέπουν να νιώσουν οικεία και να συσχετιστούν με τους πρωταγωνιστές, βιώνοντας με αυτό το τρόπο το απρόβλεπτο και τον παραλογισμό των καθημερινών μας επιλογών. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες στιγμές που τα έργα σου δίνουν την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια προσεκτικά επιμελημένη ροή φωτογραφιών από κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Υπερβολικά στυλιζαρισμενοι άνθρωποι, με φόντο σουρεαλιστικά διαμορφωμένα και σκηνές που στις πλείστες περιπτώσεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να είχαν συμβεί, εμφανίζουν την ίδια γοητεία και το παιχνιδιάρικο ύφος των διαφημίσεων και του branding. Η Καπεζάνου αντλεί έμπνευσή από τον καταναλωτισμό, την σύγχρονη κοινωνία και την υλιστική κουλτούρα. Στους πίνακες της ξεδιπλώνονται αφηγήσεις πολύπλοκες στη σύνδεση, τη σύλληψη και την παράσταση. Επικεντρώνεται στην σύνθετη φύση των ανθρώπων και των συναισθημάτων τους. Οι ήρωες της ταυτόχρονα τολμηροί, εκκεντρικοί, επιδειξιομανείς και εσωστρεφείς αναλαμβάνουν διπλούς ρόλους, υποκειμένου και αντικειμένου, μπερδεύοντας έξυπνα τον θεατή. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο συναναστρέφονται εγείρει ερωτήματα ως προς την σεξουαλικότητά τους, η οποία σκόπιμα, αφήνεται αόριστη. Κάθε έργο αφηγείται μια διαφορετική ιστορία και κάθε χαρακτήρας προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα στον θεατή. Η καλλιτέχνης καταφέρνει να δημιουργήσει εντυπωσιακά ενδιαφέροντα και πλούσια έργα. Η ομορφιά των έργων της έγκειται κυρίως στην ελευθερία τους - κάθε θεατής είναι ελεύθερος να δώσει τη δική του ερμηνεία στο έργο, η οποία πηγάζει από τη δική του πραγματικότητα, αναμνήσεις και επιθυμίες. Έλενα Ιωαννίδου Σύμβουλος τέχνης The Edit Galler

Tomorrow Morning at Dawn, 2020. Oil on canvas. 130x100 cm

32

The Return of the Lover, 2020. Oil on canvas. 50x50 cm 34

I Am His Now, 2019. Oil and acrylic on canvas. 40x30 cm 35

To Want What You Have, 2019. Oil and glitter on canvas. 100x100 cm

36

Spending Time in Water, 2020. Oil and paper on canvas. 130x100 cm 38

39

40

The double perception of present and past

Stella Kapezanou’s work usually promotes a sense of irony, melancholy and nostalgia, imprinting characters that do not express their feelings onto colourful canvases. It is as if she composes surrealistic collages with different pictures, objects and personas and ties them all together in harmony while also contrasting them with one-another.

In her new works for the exhibition “Baby One More Time” at Evripides Art Gallery, Kapezanou does not only want to create playful images but also to impress an aura of sensation, passion and eroticism. But what is left after observing the paintings?

A secret passion or desire? Loneliness? Happiness? Unconcern? A sense of high society? Dominion or a silent protest? It is up to the viewer to judge their outcome.

Influences from Frida Kahlo in the painting “I Am His Now’ and David Hockney in “April Showers” may be obvious but what makes Kapezanou’s works stand out, is her ability to create a montage of the past and present. Modern characters from our everyday life embedded into sceneries of the past. For example, in “April Showers” a female dressed in a luxurious gown watering her swimming pool instead of her flowers is depicted. The woman stands in front of the hose in a man-like position as if peeing, projecting an essence of domination and power. The female figure and the environment recalls memories from the “Great Gatsby” movie but at the same time Hockney’s painting “Portrait of an Artist (Pool with Two Figures), 1972”. It is as if Kapezanou has created a scene from three unrelated photos; one from a movie star, one of a standing male figure and one from a Miami home. Similarly to Hockney who created his famous painting from two unrelated photographs; one from a boy in a pool and one from a man looking at the ground, that happened to be placed one next to the other. Hockney had stated that “The idea of once again painting two figures in different styles appealed so much that I began the painting immediately” (David Hockney by David Hocknney: My Early Years, 1988). Likewise Kapezanou has managed to picture different styles and eras within the same painting intertwining the past and present.

The same essence is generated in “Homecats” (2018) where Kapezanou has created an old room; silk red curtains, golden gypsum details, a golden imposing bed and silverware. A picture from the past. However, the unmade bed with wrinkled bedsheets depicts the present. Our fast paced lives with no time to stop and rest; to become “Homecats”. In the painting two males are portrayed opposing one-another; a modern dressed male figure with an apathetic gaze and attitude lying on his bed like a homecat and a butler ready to serve. The painting is completed with the drawing of the cat resting on the foot of his owner responding to the painting’s title “Homecats”. Although the painting resembles Hockney’s paintings and maybe “Mr and Mrs Clark and Percy, 1970-71”, Kapezanou’s inspiration came from Edouard Manet’s famous painting “Olympia, 1863”. Kapezanou has managed to create a transformation or a modern recreation of Manet’s painting reversing the female characters into male. Instead of a young naked prostitute, the young sporty- dressed man is drawn in the same posture as Olympia and instead of the black maid, Laure, the young, white and formal-dressed butler is depicted. In Manet’s painting Laure is not shown in the background or wearing an informal attire rather she is in a contemporary French costume and has almost the same pictorial importance to Olympia; by doing so he intended to draw attention to the free black people living in Paris after the abolition of slavery in 1848. Similarly, in her painting Kapezanou refers to the subject of racism and sexism portraying two homosexuals in an unusual setting. Thus, she creates a conflict between present and past, luxurious and informal lifestyle, by humorizing in a way the nouveau-rich. She manages to portray a nostalgia of the past underlining a contemporary, ongoing subject of equality.

A completely different nostalgia is depicted at the triptych painting “Underneath the Orange Tree My Honey and Me”. Although at a first glance the canvases do not connect to one other, they create a disparity with each other, as a continuation between them all. Our gaze focuses on the central painting of the triptych where two males and a female are presented. A secret lover?

The husband who lost touch with his wife? Something new? Once again the questions arise from the viewer’s mind entwining images from present and past. The blue, retro, impressive couch and the white column contradict with the sporty clothing and the organic set. Meanwhile the luxurious living contrasts the sporty dress style and nature with the everyday lifestyle and the do’s and don’t’s. Questions are risen once again; what does she want to depict with the orange tree and the picked oranges, a sense of winter in a summer essence? Passion and desire? It’s up to you to decide.

Altered images with contemporary concerns and meanings, photomontage and vibrant colours tied together harmonically make her characters and settings alive. Kapezanou’s latest body of works create a strong feeling of dream-like environments. It is as if she has taken her pictures from film sets and has portrayed her characters from live playing actors.

She has managed to create uncanny worlds that stand somewhere between fantasy and reality, inviting

the viewers to elicit their own perception and meaning of the works.

Danae Razou-Karpida Art Consultant & Co-founder STUDIO FROM

41

Η διπλή διείσδυση παρόντος και παρελθόντος

Η δουλειά της Στέλλας Καπεζάνου συνήθως αναδίνει μια αίσθηση ειρωνείας, μελαγχολίας και νοσταλγίας, αποτυπώνοντας σε πολύχρωμους καμβάδες χαρακτήρες που δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Είναι σαν να συνθέτει σουρεαλιστικά κολάζ από διαφορετικές εικόνες, αντικείμενα και προσωπικότητες που τα συνταιριάζει όλα αρμονικά ενώ ταυτόχρονα τα αντιπαραθέτει μεταξύ τους. Στα νέα της έργα για την έκθεση “Baby One More Time” στην Evripides Art Gallery, η Καπεζάνου δεν αρκείται στις παιγνιώδεις εικόνες αλλά περνά και μια ατμόσφαιρα πάθους και ερωτισμού. Τι μένει όμως μετά τη θέαση των έργων; Ένα μυστικό πάθος, ένας πόθος; Μοναξιά; Ευτυχία; Αδιαφορία; Μια ατμόσφαιρα υψηλής κοινωνίας; Εξουσία ή σιωπηρή διαμαρτυρία; Επαφίεται στον θεατή να κρίνει το αποτέλεσμα. Οι επιρροές από τη Frida Kahlo στον πίνακα “I Am His Now’ και του David Hockney στο “April Showers” μπορεί να είναι προφανείς, αλλά αυτό που κάνει τα έργα της Καπεζάνου να ξεχωρίζουν είναι η ικανότητά της να φτιάχνει μοντάζ του παρελθόντος με το παρόν, με χαρακτήρες της καθημερινής μας ζωής ενταγμένους σε σενάρια από το παρελθόν. Το “April Showers”, για παράδειγμα, εικονίζει μια γυναίκα ντυμένη με μια πολυτελή ρόμπα να ποτίζει την πισίνα αντί για τα λουλούδια της. Η γυναίκα στέκει πίσω από τη μάνικα σε στάση ενός άντρα που ουρεί, προβάλλοντας μια αίσθηση δύναμης και κυριαρχίας. Η γυναικεία μορφή και το περιβάλλον θυμίζουν τόσο την ταινία “Great Gatsby” όσο και το “Portrait of an Artist (Pool with Two Figures), 1972” του Hockney. Είναι λες και η Καπεζάνου έχει συνθέσει μια σκηνή από τρεις ασύνδετες φωτογραφίες —μιας κινηματογραφικής σταρ, μιας όρθιας ανδρικής φιγούρας και ενός σπιτιού στο Μαϊάμι— σαν τον Hockney ο οποίος έφτιαξε τον διάσημο πίνακά του από δύο άσχετες φωτογραφίες (ενός αγοριού στην πισίνα και ενός άντρα με το βλέμμα προς το έδαφος) που έτυχε να τοποθετηθούν δίπλα-δίπλα. Ο Hockney είχε δηλώσει πως “η ιδέα του να ζωγραφίσω και πάλι δυο φιγούρες διαφορετικού στυλ ήταν τόσο ελκυστική ώστε άρχισα να τη δουλεύω αμέσως” (David Hockney by David Hocknney: My Early Years, 1988). Αντίστοιχα, η Καπεζάνου κατάφερε να αποδώσει διαφορετικά στυλ και εποχές στο ίδιο έργο, συνυφαίνοντας το παρελθόν με το παρόν. Την ίδια αίσθηση αφήνει το “Homecats” (2018), όπου η Καπεζάνου έχει στήσει ένα παλαιικό δωμάτιο με κόκκινες μεταξωτές κουρτίνες, χρυσές γύψινες διακοσμήσεις, ένα επιβλητικό χρυσό κρεβάτι και ασημικά σκεύη: μια εικόνα από τα περασμένα. Ωστόσο, το άστρωτο κρεβάτι με τα τσαλακωμένα σεντόνια παραπέμπει στο παρόν, με τις ξέφρενες ζωές μας χωρίς χρόνο για παύση και ξεκούραση, ενώ έχουμε γίνει “Homecats”. Δύο άντρες είναι τοποθετημένοι αντικριστά στον πίνακα: μια φιγούρα με σύγχρονη ένδυση και απαθές βλέμμα ξαπλωμένη νωχελικά σαν σπιτόγατος στο κρεβάτι και ένας μπάτλερ έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Την εικόνα συμπληρώνει η σχεδιασμένη μορφή μιας γάτας ξαπλωμένης στα πόδια του κατόχου της. Παρότι το έργο μοιάζει στους πίνακες του Hockney και ίσως ειδικά στο “Mr and Mrs Clark and Percy, 1970-71”, η έμπνευση της Καπεζάνου προέρχεται από το διάσημο Olympia, 1863” του Edouard Manet. Σε μια αντιστροφή ή μοντέρνα εκδοχή του έργου του Manet, η Καπεζάνου μετατρέπει τις γυναικείες φιγούρες σε ανδρικές: αντί για τη γυμνή νέα πόρνη ένας σπορ ντυμένος άντρας στην ίδια στάση με την Olympia, και αντί για τη μαύρη υπηρέτρια Laure ο νέος, επίσημα ντυμένος μπάτλερ. Στο έργο του Manet η Laure δεν εικονίζεται στο βάθος ή πρόχειρα ντυμένη, φορά σύγχρονα γαλλικά ρούχα και έχει σχεδόν ισότιμη παρουσία με την Olympia, καθώς ο καλλιτέχνης ήθελε να επιστήσει την προσοχή στους ελεύθερους μαύρους ανθρώπους που ζούσαν στο Παρίσι μετά την κατάργηση της δουλείας το 1848. Αντίστοιχα, η Καπεζάνου παραπέμπει στο θέμα του ρατσισμού και του σεξισμού εικονίζοντας δυο ομοφυλόφιλους σε ένα ασυνήθιστο σκηνικό, έτσι, δημιουργεί μια σύγκρουση παρόντος και παρελθόντος, πολυτελούς και informal διαβίωσης, και σατιρίζει με έναν τρόπο τους νεόπλουτους. Καταφέρνει να αποδώσει μια νοσταλγία για το παρελθόν ενώ επισημαίνει ένα σύγχρονο, τρέχον ζήτημα ισότητας. Μια εντελώς άλλου είδους νοσταλγία παρουσιάζεται στο τρίπτυχο “Underneath the Orange Tree My Honey and Me”. Παρότι εκ πρώτης όψεως τα τρία μέρη δεν συνδέονται, δημιουργούν μιαν αντίθεση που τελικά τα συνέχει. Το βλέμμα μας εστιάζει στο κεντρικό στοιχείο του τριπτύχου, που απεικονίζει δυο άντρες και μια γυναίκα. Κρυφός εραστής; Σύζυγος που έχει χάσει την επαφή με τη γυναίκα του; Κάτι νέο; Και εδώ τα ερωτήματα εγείρονται από τη μίξη εικόνων από το παρελθόν και το παρόν στο μυαλό του θεατή. Ο εντυπωσιακός, ρετρό μπλε καναπές και η λευκή στήλη αντιφάσκουν με το σπορ ντύσιμο και τα οργανικά στοιχεία, η πολυτελής διαβίωση έρχεται σε αντίθεση με το ανεπίσημο στυλ και η φύση με τον καθημερινό τρόπο ζωής, τα ‘πρέπει’ και τα ‘δεν πρέπει’. Νέα ερωτήματα ανακύπτουν: τι θέλει να αποδώσει με την πορτοκαλιά και τα μαζεμένα πορτοκάλια — μια χειμωνιάτικη αίσθηση σε καλοκαιρινό σκηνικό; Πάθος και πόθο; Εσείς αποφασίζετε. Οι αλλοιωμένες εικόνες με σημερινούς προβληματισμούς και σημασίες, το φωτομοντάζ και τα ζωηρά χρώματα σε αρμονική σύνδεση δίνουν ζωή στους ήρωες και στον περίγυρό τους. Η πρόσφατη ενότητα έργων της Καπεζάνου δημιουργεί μια αίσθηση ονειρικών καταστάσεων. Είναι σαν να έχει πάρει τις εικόνες της από σκηνικά ταινιών και να έχει απεικονίσει τους χαρακτήρες της χρησιμοποιώντας ζωντανούς ηθοποιούς. Κατορθώνει να δημιουργεί αλλόκοτους κόσμους κάπου μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, καλώντας τους θεατές να καταλήξουν στη δική τους αντίληψη και ερμηνεία των έργων της.

Danae Razou-Karpida Art Consultant & Co-founder STUDIO FROM

42

That summer Night in June, 2019. Oil on canvas. 50x45 cm

Penelope’s Wait, 2017. Oil on linen. 180x140 cm

44

April Showers, 2018. Oil on linen. 200x170 cm 46

Brittany’s Back Yard, 2018. Oil on linen. 210x180 cm 49

page 53: Single’s Party, 2019. Oil and acrylic on canvas. 200x300 cm 50

Rob Is Home, 2018. Oil on linen. 80x60 cm

STELLA KAPEZANOU (b. 1977 Athens, GR) Lives and works in Athens, GR

EDUCATION 2016-2017 MA Fine Arts, Chelsea College of Arts, London, UK 2011-2015 MFA, Athens School of Fine Arts, Athens, GR AWARDS / GRANTS / RESIDENCIES 2020 2019 2018

2017

2016 2014 2013 2011

Istanbul Artist Residency project 2020, Istanbul, TR AucArt LAB Residency, London, UK ACS Studio Prize 2018 Finalist, London, UK Cass Art Prize Recipient, London, UK Jackson’s Open Painting Prize Longlist, London, UK Rise Art Prize Finalist, London, UK Clyde & Co Emerging Star Award Recipient, London, UK Solo Show Award Finalist, London, UK Frank Bowling Scholarship Recipient, London, UK Motoroil Hellas Grant Recipient, Athens, GR Goethe-Institute Bonn Scholarship Recipient, Cologne and Berlin, DE Munich Academy of Fine Arts (ADBK) Scholarship Recipient, DE Greek National Scholarships Foundation (IKY) Recipient (1st place in ASFA entrance examinations), Athens, GR Athens School of Fine Arts Award Recipient (1st place in entrance examinations), Athens, GR

SOLO EXHIBITIONS 2020 2019

2018

2017

Baby One More Time, Evripides Gallery, Athens, GR Just a Few Drops of Pink Coppertone, Fougaro, Nafplio, GR Single’s Party, The Edit Gallery, Limassol, CY Brit Pond, Evripides Gallery, Athens, GR From Heavens with Love, The Palm Tree Gallery, London, UK Recipient of the Frank Bowling Scholarship Solo Show, Chelsea College of Arts, London, UK

GROUP EXHIBITIONS 2020

2019

2018

2017

2015

2014 2013

iAR project 2020, Akaretler gallery, Istanbul, TR Counting approximately 1,5m, A.Antonopoulou Art, Athens, GR Love is a Dog from Hell, Frissiras Museum, Athens, GR Three Pillars, Chelsea Gallery, London, UK Prossalendi’s Britannia, Ionian Academy of Corfu, GR ArtLab Munich, Galerie Benjamin Eck, Munich, DE Rooms 2018, Kappatos Gallery, Athens, GR AAF Hampstead, London, UK Rise Art Prize, Vans House, London, UK PERSONA, Made in Arts London Independent Exhibition, Four Corners Gallery, London, UK Solo Award 2017, The Cello Factory, London, UK Ruth Borchard Self-Portrait Prize, Piano Nobile Kings Place, London, UK Xhibit, Art Bermondsey Project Space, London, UK #MadeAtChelsea, MAFA Chelsea Gallery, London, UK ELLES, Frissiras Museum, Athens, GR Selections, The Sotiris Felios Collection, Athens, GR ASFA Biennale, Theocharakis Foundation, Athens, GR Survival Kit, Lothringer Laden, Munich, DE

Special thanks to ArtEater London, ARTHENS, Michalis Economou, Robert Gilchrist, Eleftheria Gkoufa, Elena Ioannidou, Orestis Karydas, Antonis Kontroyannis, Theodora Koumoundourou, Thodoris Krassakopoulos, Elena Kyrkilis, Aristogenis Kyrtsis, Apostolos Nikolopoulos, Hamish Norton, Tassos Panteleakis, Elena Patsis, Annie Pipila, Yorgos Pournaras, Leslie Ramos, Danae Razou-Karpida, Penelope Sergounioti, Thodoris Theodorides, Savvas Theofanous, Vassiliki Troufakou and Pavlina Vagioni

Published on the occasion of the exhibition Stella Kapezanou Baby One More Time October 8 - October 31, 2020 Evripides Art Gallery Iraklitou 10 and Skoufa Str. 106 73 Athens, GR Tel (+30)210 36 15 909 www.evripides-art.gr

Copyright 2020 Images: Stella Kapezanou Photography:John Katoufas, Michael Katoufas Essays: Elena Ioannidou, Antonis Kontroyannis, Theodora Koumoundourou, Leslie Ramos, Danae Razou-Karpida Translation: Tony Mozer All rights reserved.

Catalogue Editor Stella Kapezanou Desigh and Typography www.art.com.gr Edition 800 copies

ISBN 978-960-7597-76-2

Moses, the Borrowed Cat, 2020. Oil on canvas. 45x35 cm

EVRIPIDES ART GALLERY