Ζάκυνθος Zakynthos
Dionysia Pothou - Alexiadi
Διονυσία Πόθου -Αλεξιάδη
© Φωτογραφίες - Επιμέλεια έκδοσης Διονυσία Αλεξιάδη dionalexia@gmail.com www.dionysiaalexiadi.gr Κείμενα Τίτος Ι. Αθανασιάδης Αλέξης Ι. Ζαούσης Διονύσης Ν. Μουσμούτης Νίκος Βατόπουλος Παραγωγή Εκδόσεις Νηρέας www.art.com.gr © Photographs - Artistic design Dionysia Alexiadi dionalexia@gmail.com www.dionysiaalexiadi.gr Texts Titos I. Athanassiadis Alexis Ι. Zaousis Dionysis N. Mousmoutis Nikos Vatopoulos Satellite images Google Earth Production Nereus Publishers www.art.com.gr Athens, June 2019
ISBN: 978-960-7597-72-4 © Copyright: Dionysia Alexiadi
Ζάκυνθος Zakynthos
Διονυσία Πόθου - Αλεξιάδη Dionysia Pothou - Alexiadi
Στη μνήμη του πατέρα μου Νικολάου Θ. Πόθου In memory of my father Nikolaou Th. Pothou
A photographic stroll around Zakynthos I was born on the island of Zakynthos1, a fragrant island in the Ionian Sea. Its inhabitants are fun-loving, seasoned travellers, dreamers, with rhythm coursing through their veins, passionate lovers of music and poetry. They live in the dreamlike Homeric kingdom of Odysseus, enveloped in the noble aura of Venice and the liberal culture of the French Revolution and Modern Greece. They hover between yesterday's glories –Kingdom of Odysseus, Athenian Republic, Venetian domination, French domination, English domination, Autonomous Ionian State– and today's reality. Meso Gerakario is my home town. The local community, small and frugal, devoted to tradition and proud of its members' achievements was the setting of my early childhood. It became my life’s treasure chest – carrying precious memories of a time where everything was genuine and pure, true to the values it preached. The natural beauty of Zakynthos with the deep blue stretching as far as the eye can see, the olive groves with leaves turned golden green from constant exposure to the sun, scents emanating from gardens in bloom, the moonlit nights, waves lapping on the shore, but also the sound of mandolin bands and the voices of serenading singers in the neighbourhoods made me fall in love with this truly blessed land. I made the decision to devote myself to it body and soul; I thus present Zakynthos in this Album. The photographs in the album are the outcome of many months of "emotional" photo shootings of my native land; This is the result of an exhilarating yet exhausting adventure starting from the coast, going past the meadows, climbing up the mountains, visiting the villages and finally reaching the capital. I took pictures of nature at its finest but also photographed the historical monuments and landmarks that I chanced upon during my marathon journey: remnants of a long and glorious past, ancient Greek columns and churches with belfries of exquisite beauty that somehow miraculously survived the devastating earthquakes of 1953. In my photo album the ephemeral alternates with the permanent, the soft and perishable with the hard and immutable. I sincerely hope the readers and viewers of the Album who go on this proposed journey through Zakynthos, the "Fior di Levante", will feel the same emotions I experienced when standing before the selected landscapes and monuments, setting off from the eastern side of the island, then heading North, West and finally South, ending up in the capital .
Pothos family, Zakynthos 1524; from the relevant entry in the Historical & Folklore Dictionary of L H Zois.
1
Dionysia Alexiadi Photographer
6
Φωτογραφικό σεργιάνι στη Ζάκυνθο Γεννήθηκα στη Ζάκυνθο1, το μυροβόλο νησί του Ιονίου, όπου άνθρωποι γλεντζέδες, ταξιδευτές, ονειροπόλοι, γεμάτοι ρυθμό, φανατικοί λάτρεις της μουσικής και της ποίησης, ζουν μεταξύ του ονειρικού ομηρικού βασιλείου του Οδυσσέα, της βενετσιάνικης αρχοντικής αύρας, της φιλελεύθερης κουλτούρας της Γαλλικής Επανάστασης και του Νέου Ελληνισμού. Ακροβατούν μεταξύ του ένδοξου χθες (βασίλειο του Οδυσσέα, Αθηναϊκή Δημοκρατία, Ενετική επικυριαρχία, Γαλλική κυριαρχία, Αγγλική επικυριαρχία, Αυτόνομος Ιόνιος Πολιτεία) και της σημερινής πραγματικότητας. Λίκνο μου είναι το Μέσω Γερακαρίο, ένα μικρό αγροτικό χωριό, στη κοινωνία του οποίου, αφοσιωμένη στις παραδόσεις και υπερήφανη για τα έργα των μελών της, έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια –θησαυροφυλάκιο της ζωής μου– σε μια γνήσια και αυθεντική εποχή, πιστή στις αξίες, που η ίδια μού δίδαξε. Η φύση και οι ομορφιές της Ζακύνθου, το απέραντο και βαθύ γαλάζιο της θάλασσάς της, τα χρυσοπράσινα φύλλα των ελαιώνων της από τις ακτίνες του ήλιου, οι ευωδίες των ανθισμένων περιβολιών της, οι φεγγοβόλες νύχτες της, οι παφλασμοί των κυμάτων στις παραλίες της, οι ήχοι των μαντολινάτων και οι μελωδίες των κανταδόρων στις γειτονιές της, μ' έκαναν να λατρέψω αυτόν τον ευλογημένο τόπο και να του αφοσιωθώ ψυχικά και πνευματικά, προσφέροντάς του το παρόν λεύκωμα. Οι φωτογραφίες, που περιλαμβάνονται σε αυτό, είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης «συναισθηματικής» φωτογράφισης για την πατρίδα μου, μιας επίπονης περιπέτειας στις παραλίες, τα λιβάδια, τα ορεινά και πεδινά μέρη, τα χωριά και την πρωτεύουσά της. Μαζί με τη φύση φωτογράφισα και μνημεία της ιστορίας της πατρίδας μου, όσα έτυχαν στο μαραθώνιο οδοιπορικό μου στο νησί. Απομεινάρια του αρχαίου ένδοξου παρελθόντος της, αρχαιοελληνικές κολώνες και εκκλησίες με σπάνιας ομορφιάς καμπαναριά, που σώζονται μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953. Στο φωτογραφικό μου λεύκωμα υπάρχει η εναλλαγή του παροδικού με το μόνιμο, του απαλού και του φθαρτού με το τραχύ και το άφθαρτο. Ελπίζω ο αναγνώστης και θεατής του λευκώματος να ζήσει το ταξίδι που του προσφέρω στο "Fior di Levante", με τις συγκινήσεις που δημιουργούν τα επιλεγμένα από εμένα τοπία και μνημεία, αρχίζοντας από την ανατολική πλευρά του νησιού, προχωρώντας βόρεια, μετά δυτικά και νότια, καταλήγοντας στη χώρα της Ζακύνθου.
Οικογένεια Πόθου εν Ζακύνθω το 1524, όπως αναγράφεται στο Ιστορικό Λαογραφικό Λεξικό του Λ. Χ. Ζώη.
1
Διονυσία Αλεξιάδη
7
8
Dionysia’s Zakynthos
Η Ζάκυνθος της Διονυσίας Following the long photographic career of Dionysia Alexiadi, one can easily conclude that the artist from Zakynthos is one of Greece's rare talents in her field. Her outstanding photographic works, both as technical and artistic achievements, stem from her, impeccable, almost professional handling of the camera, as well as from a masterly depiction of her subjects; skills which require certain merits. The choice of subject (landscape, monument, individual, etc.) is certainly one; another is the synthesis of colors and their rendering at different times of the day or year. Such choices made by Dionysia, as well as her photographic projects, are such, that it is hard to resist describing her as a "supreme" photographer. But DIonysia’s photographic achievements are also the result of a rare gift for a photographer: A God-gifted talent for painting, an art which gives her a heightened sense of aesthetics and a more potent perceptive power than that of many fellow photographers, however professional they may be. In the present album, Dionysia reveals such virtues as the love for her homeland, its history and its civilization, her respect for those who fought for its freedom or those whose verses, paintings or theatrical plays promoted the island's reputation worldwide. Feeling her weighty debt to the history and traditions of Zakynthos, Dionysia a "priestess" of the art of photography, presents this work as a gift for future generations. Her lens captures landscapes, monuments, churches, belfries and customs of the people of Zakynthos. Prominent among these are:
Παρακολουθώντας τη μακροχρόνια, καλλιτεχνική, φωτογραφική εργασία της Διονυσίας Αλεξιάδη, οδηγείσαι στο συμπέρασμα ότι η εκ Ζακύνθου καλλιτέχνης είναι ένα από τα σπάνια ταλέντα της χώρας μας στον τομέα της. Η αρίστη απόδοση της Διονυσίας στη φωτογραφική τέχνη(η φωτογράφιση δεν είναι μόνο τεχνική, είναι και Τέχνη) οφείλεται όχι μόνο στον άψογο, σχεδόν επαγγελματικό, χειρισμό της μηχανής της, αλλά και στην αριστουργηματική παράσταση του εικονιζομένου αντικειμένου, γεγονός που προϋποθέτει ορισμένα πλεονεκτήματα του φωτογράφου. Ένα από αυτά είναι η επιλογή τού υπό φωτογράφιση αντικειμένου(τοπίου, μνημείου, ατόμου κλπ). Ένα άλλο είναι η σύνθεση των χρωμάτων και η απόδοσή τους σε συγκεκριμένη ώρα της ημέρας ή σε ορισμένη εποχή κλπ. Οι επιλογές είναι διαφορετικές από φωτογράφο σε φωτογράφο. Οι επιλογές και η φωτογραφική δράση της Διονυσίας, της προσδίδουν ανεπιφύλακτα τον χαρακτηρισμό: «η καλλίστη». Τα φωτογραφικά επιτεύγματά της οφείλονται όμως και σε ένα σπάνιο για φωτογράφο προσόν, το ταλέντο στη ζωγραφική με το οποίο την προίκισε ο Θεός. Ως ζωγράφος, η Διονυσία διαθέτει πολύ πλουσιότερη αισθητική αντίληψη από τον μη μυημένο στη χρήση του χρωστήρα φωτογράφο. Έχει πολύ ισχυρότερες προσλαμβάνουσες από αυτόν, όσο επαγγελματίας και αν είναι ο τελευταίος. Με το ανά χείρας Λεύκωμα, η Διονυσία Αλεξιάδη αποκαλύπτει αρετές, όπως η αγάπη προς την πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της, ο σεβασμός προς εκείνους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της ή εκείνους που με τους στίχους, τη ζωγραφική και τη θεατρική τέχνη τους καταξίωσαν το νησί διεθνώς. Αισθανομένη βαρύ το χρέος της προς την ιστορία και τις παραδόσεις της Ζακύνθου, η Διονυσία προσφέρει –ιέρεια της 9
The sober Monument dedicated by people of Zakynthos to "Filiki Eteria" - the underground body of revolutionaries who prepared the war of Greek independence against the Turks in 1821-27 and found refuge and a cornerstone on the island; the ceiling of Faneromeni Church, which looks like a little Sistine Chapel; the stauropegic church of Aghios Nikolaos of Molos, built in 1560, where the island's patron saint, Aghios Dionysios, officiated; the wood-carved, gilded iconostases with their precious icons by painters of the Ionian and Cretan Renaissance School; the twin and triple bell towers; the imposing basilicas in Eastern or Western style; the Israelite cemetery of 1281, perhaps the oldest in Greece and one of Europe's earliest; the monasteries with their grandiose scale and architecture; early-Christian altars surrounded by ancient Greek columns; Venetian peristyles and arcades; the city walls with the Venetian lion as symbol of the glorious Serenissima; the inlaid stone coats of arms, relics of wealth and prosperity; the busts of the island’s great figures - Solomos, Kalvos, Foskoloς - with their wise orders to their future compatriots. "National is what is true": upon reading these words by the poet D. Solomos, you feel like hearing a divine Commandment from heaven through the mouth of our national poet. And the spectacle of the religious procession of Good Friday is so atmospheric that it feels as if you can hear the Lamentations of the mourners. Dionysia’s art of photography lends itself to the creation of such illusions. Our photographer has not omitted to include in the album a picture of the bust of Antonios Martelaos (1754-1818), the tutor of Solomos and Foskolos. The photographic tour of Zakynthos through Dionysia’s lens starts from Bochali and proceeds north, along the eastern side with its sandy beaches, open plains, 10
φωτογραφικής τέχνης η ίδια– ως αντίδωρο προς τις επόμενες γενιές την παρούσα εργασία της. Με τον φακό της φωτογραφίζει τοπία, μνημεία, ναούς, κωδωνοστάσια και έθιμα του λαού της Ζακύνθου. Εξέχουσα θέση κατέχουν: Το απέριττο Μνημείο –αφιέρωμα της Ζακύνθου προς την Φιλική Εταιρεία, για την οποία το νησί υπήρξε καταφύγιο και θεμέλιο. Το εσωτερικό της σκεπής της εκκλησίας της Φανερωμένης που δίνει την εντύπωση μικρής "Capela Sistina". Ο ανεγερθείς το 1560 σταυροπηγιακός ναός του Αγίου Νικολάου του Μόλου, όπου εφημέρευσε ο πολιούχος της Ζακύνθου Άγιος Διονύσιος. Τα ξυλόγλυπτα, χρυσοκάλυπτα τέμπλα, με τις ανεκτίμητης αξίας αγιογραφίες ζωγράφων της Επτανησιακής και Κρητικής Αναγεννησιακής Σχολής. Τα δίδυμα και τρίδυμα πυργοειδή καμπαναριά. Οι επιβλητικές ανατολικού και δυτικού ρυθμού Βασιλικές. Το ισραηλιτικό κοιμητήριο του 1281, το παλαιότερο ίσως στην Ελλάδα και από τα παλαιότερα στην Ευρώπη. Μεγαλοπρεπή σε μέγεθος και αρχιτεκτονική μοναστήρια. Πρωτοχριστιανικοί βωμοί, περιβαλλόμενοι από αρχαιοελληνικούς κίονες. Ενετικά περιστύλια και στοές. Τείχη με τον Βενετσιάνικο λέοντα, μαρμάρινο σύμβολο της ένδοξης Γαληνότατης. Εντοιχισμένα πέτρινα οικόσημα, λείψανα ακμής και πλούτου. Ανδριάντες προς τιμήν των μεγάλων Ζακυνθίων, Σολωμού, Κάλβου, Φώσκολου με σοφές παρακαταθήκες προς τους μελλοντικούς συμπατριώτες τους. Διαβάζοντας το υπό του Σολωμού λεχθέν ότι «εθνικόν είναι το αληθές», είναι ως να ακούς εξ’ ουρανού Θεία εντολή, δια του στόματος του εθνικού ποιητή μας. Ενώ βλέποντας την περιφορά του Εσταυρωμένου πριν τον ενταφιασμό του, υποβάλλεσαι σε τέτοιο σημείο, ώστε να νομίζεις ότι ακούς τους επιτάφιους θρήνους της Μεγάλης Παρασκευής. Η τέχνη της Διονυσίας συμβάλλει στη δημιουργία των ψευδαισθήσεων τούτων. Η φωτογράφος δεν παραλείπει να απαθανατίσει την προτομή του δασκάλου του Σολωμού και Φώσκολου, Αντωνίου Μαρτελάου (1754-1818). Ο φωτογραφικός γύρος της Ζακύνθου
gardens, flower-festooned earthy carpets of spring, century-old olive groves whose tree trunks look like sculptures crafted by Surrealist artists and the old gateways which would tingle the sensibilities of the al fresco painters of the second half of the 19th century. The photographic journey continues with views of extensive salt pans and the thermal waters in Xyngia. Going on to the northernmost cape of Skinari, the serene vistas give way to a rough yet imposing landscape, with enormous, craggy rocks near the coast before the irregular mountainous masses of Vrachionas, the mountain that dominates the western side of the island. Here the viewer stands ecstatic before the miracle of Creation that unfolds along a chain of coastal caves where the Ionian Sea crashes or laps against the land, colouring the rocks in various ways depending on the whims of the weather and it’s reflections on the natural hues of the various minerals. Having experienced this unforgettable photographic tour of Zakynthos through the lens of Dionysia Alexiadi, viewers wish that this wonderful adventure would never end. That, of course, is impossible given the finite number of an album's pages. Unless of course they decide to literally follow in the exquisite photographer's footsteps in which case, Zakynthos waits invitingly…
Titos I. Athanassiadis Journalist-Historian former Director of "Apogevmatini" newspaper
με το φακό της Διονυσίας, αρχίζει από την Μπόχαλη και προχωρεί προς τα βόρεια του νησιού, από την ανατολική πλευρά, με τις αμμουδερές ακτές, τους απέραντους κάμπους, τα περιβόλια, τους ανθοστολισμένους από την άνοιξη γήινους τάπητες, τους αιωνόβιους ελαιώνες με κορμούς δένδρων, που θυμίζουν γλυπτά μεγάλων σουρεαλιστών καλλιτεχνών, και τις παλιές «μπασιές» (εισόδους), που θα αποτελούσαν καλλιτεχνική πρόκληση για τους υπαίθριους ζωγράφους του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα. Η συνέχεια του φωτογραφικού ταξιδιού επιφυλάσσει την παρουσίαση εκτεταμένων αλυκών, αλλά και ενός τόπου, τα Ξύγκια, με τα θερμά ιαματικά νερά. Συνεχίζει στο βορειότερο ακρωτήρι, Σκινάρι, όπου το τοπίο από ειρηνικό και γαλήνιο γίνεται άγριο, αλλά επιβλητικό. Στις ακτές ορθώνονται τεράστιοι, απότομοι βράχοι και ακανόνιστου μεγέθους και σχημάτων ορεινοί όγκοι, ανήκοντες στο Βραχιώνα, το βουνό που κυριαρχεί στο δυτικό μέρος του νησιού. Εδώ, ο θεατής των εικόνων της Διονυσίας μένει εκστατικός μπροστά στο θαύμα της Δημιουργίας που εκτυλίσσεται με τα διαδοχικά σπήλαια των ακτών, από τα οποία περνά άλλοτε ήρεμη και άλλοτε ταραγμένη η θάλασσα του Ιονίου, δίνοντας διαφορετικούς χρωματισμούς στους βράχους, ανάλογα με τα κέφια του καιρού και τις αντανακλάσεις του στο φυσικό χρώμα των ποικίλων πετρωμάτων. Ο θεατής του αλησμόνητου φωτογραφικού γύρου της Ζακύνθου με τον φακό της Διονυσίας Αλεξιάδη, θα ευχόταν η ωραία του περιπέτεια να μην τελειώσει. Αυτό όμως είναι αδύνατον, καθώς ο αριθμός των σελίδων του λευκώματος είναι περιορισμένος –εκτός εάν επιχειρήσει ν’ ακολουθήσει τα βήματα της έξοχης φωτογράφου, οπότε η Ζάκυνθος είναι εκεί και τον περιμένει…
Τίτος Ι. Αθανασιάδης Δημοσιογράφος-Ιστορικός πρώην Διευθυντής της εφημερίδος «Απογευματινή»
11
12
Zakynthos through the lens of Dionysia
Η Ζάκυνθος μέσα από τον φακό της Διονυσίας About a year ago, when my good friend Dionysia Alexiadi, an accomplished photographer who has organized numerous exhibitions featuring her work in Greece and abroad, first told me of her intention to publish a photographic album about Zakynthos, I became very emotional. To my knowledge, no comprehensive photo album of the muchpraised flower of the East "Fior di Levante" had ever been published before. Besides, who could be better suited for this task than Dionysia with her highly sensitive lens? There is an inseverable connection between my family and Zakynthos. In the aftermath of the devastating earthquake which hit the island in 1953, my late aunt Alexandra Kyrou, a Red Cross volunteer, was among the first to rush to the island to help those affected get back on their feet. My aunt spent long periods of time on the island actively engaging in charity work as well as cultural events. She worked with and befriended distinguished local figures, and even became a lifelong member of the D.Solomos Museum & the Society of Prominent Personalities of Zakynthos. She passed on the love she felt for Zakynthos to my grandparents, Alexis and Agnes Kyrou. Unsurprisingly in the early ’60s, my grandfather and grandmother, having fallen in love with the island, bought a plot of land on the edge of Laganas coast, next to islet of Aghios Sostis, where they built Villa Alex, a pioneering villa at the time. Later, when my grandfather died, my grandmother had the chapel of Aghios Alexandros built in his memory, where every year on August 30th a religious service would be officiated by the Metropolitan Bishop of Zakynthos. In 1974 she donated a statue of Liberty by the sculptor Georgios Kastriotis named "from the bones" (after some lyrics from the Ode to Liberty, the Greek National Anthem) to the Municipality, now standing proud and dominant in Solomos Central Square. My late grandmother, Agnes Kyrou, continued to spend at least six months of the year on the island until late in life.
Ήταν πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν η καλή μου φίλη Διονυσία Αλεξιάδη, καταξιωμένη φωτογράφος με πολλές εκθέσεις έργων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μου μίλησε για την πρόθεσή της να εκδώσει ένα φωτογραφικό λεύκωμα για τη Ζάκυνθο. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, αφού –εξ όσων γνωρίζω– ολοκληρωμένο φωτογραφικό λεύκωμα για το πολυτραγουδισμένο «Φιόρο του Λεβάντε» δεν υπάρχει. Και η καταλληλότερη να το φιλοτεχνήσει ήταν η Διονυσία με τον ευαίσθητο φακό της. Με την Ζάκυνθο με συνδέουν άρρηκτοι οικογενειακοί δεσμοί. Μετά τον τραγικό σεισμό του 1953, η αείμνηστη θεία μου Αλεξάνδρα Κύρου, ως ερυθροσταυρίτισσα, ήταν από τις πρώτες που έσπευσαν στο νησί για να συνδράμουν τους σεισμοπαθείς, οι οποίοι προσπαθούσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους από το μεγάλο κακό που τους κτύπησε. Η θεία μου παρέμενε στο νησί επί μεγάλα χρονικά διαστήματα και ανέπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και πολιτιστική δράση. Συνεργάσθηκε και συνδέθηκε με διαπρεπείς Ζακυνθίους και μέχρι το θάνατό της διετέλεσε μέλος του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Την δε αγάπη της για την Ζάκυνθο μετέδωσε στον παππού και την γιαγιά μου, Αλέξη και Αγνή Κύρου. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο παππούς και η γιαγιά μου, έχοντας γοητευθεί από το νησί, αγόρασαν μια μικρή έκταση στην άκρη του Λαγανά, δίπλα στο νησάκι Άγιος Σώστης, και έκτισαν μία πρωτοποριακή για την εποχή έπαυλη, την «Βίλλα Άλεξ». Αργότερα, όταν πέθανε ο παππούς μου, η γιαγιά μου ανήγειρε στη μνήμη του ένα μικρό εκλησσάκι, τον «Άγιο Αλέξανδρο», που λειτουργούσε με επισημότητα κάθε 30ή Αυγούστου, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Ζακύνθου. Το 1974 δώρισε στον Δήμο Ζακυνθίων το άγαλμα της Ελευθερίας «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη» του Γεωργίου Καστριώτη, το οποίο δεσπόζει στην Κεντρική Πλατεία Σολωμού. Και μέχρι να φθάσει σε βαθύτατο γήρας, η αείμνηστη γιαγιά μου Αγνή Κύρου μετέβαινε και κατοικούσε στο αγαπημένο της νησί επί τουλάχιστον έξι μήνες τον χρόνο. Ως παιδί λοιπόν, επισκεπτόμουν τακτικά και την Ζάκυνθο, οι δε μνήμες μου από αυτήν είναι πολύ έντονες. Ειδικά ο Λαγανάς ήταν
13
As a child I used to pay regular visits to Zakynthos which I still remember vividly. I thought Laganas was paradise on earth. The huge pristine bay with its endless sandy beaches gave me an unprecedented sense of freedom. Nothing else but swimming, fishing and playing games all day from morning to sunset – in an enchanting landscape of rare natural beauty. Through awareness raising campaigns Laganas would eventually become known as a site for the conservation of the loggerhead sea turtle Caretta-Caretta. Few places in the world could offer such experiences to a child coming from the urban environment of Athens, and I consider myself fortunate to have had them. Yet what distinguished Zakynthos from all the other places I had visited in Greece was the people and their culture. It felt like another kind of Greece, whose people acted more like Europeans and less like people from the Balkans. They would all smile and be polite to everyone. There is so much to remember; a stroll around the harbour made you feel as if you were in another era. I was also greatly impressed by the locals' innate love for music. I know of no other place where people wake up and go to sleep with songs which they perform exquisitely; The people of Zakynthos never talk to you – they sing instead! Another great characteristic of the local inhabitants was their genuine hospitality. These people loved looking after their visitors – and it showed. This may be the reason why tourism in Zakynthos has grown so rapidly since the ’70s. It was among the first Greek islands to have an airport that could accommodate large aircraft, thus providing direct connections to major European cities. This resulted in tourists flocking to the island every summer which was undoubtedly good for the local economy but the downside was it also had a negative impact on the environment. Nevertheless, the combination of revenue from tourism and a robust agricultural production meant that Zakynthos soon became one of the richest islands of Greece. Dionysia Alexiadi and I first met in Zakynthos when we were adolescents. We had many common friends; There Was Rodi Kratsa-Tsangaropoulou who became MEP and Vice-President of the European Parliament,
14
στα μάτια μου ο επίγειος Παράδεισος. Ενας τεράστιος κόλπος με μία απέραντη αμμουδιά, τελείως παρθένα τότε, έδινε μία πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας. Κολύμπι, ψάρεμα και αθλοπαιδιές από νωρίς το πρωί μέχρι τη Δύση του Ηλίου. Και αυτά σε ένα μαγευτικό περιβάλλον, σπανίου φυσικού κάλλους, όπως μεταγενέστερα διαπιστώθηκε πανελληνίως, με την ευαισθητοποίηση για την διάσωση της θαλάσσιας χελώνας Καρέττα-Καρέττα. Λίγα μέρη στον κόσμο προσέφεραν τέτοιες εμπειρίες σε ένα παιδί που μεγάλωνε στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τις έζησα. Ομως αυτό που έκανε την Ζάκυνθο να διαφέρει από όσα άλλα μέρη της Ελλάδος είχα επισκεφθεί μέχρι τότε ήταν οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους. Αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι σε μία άλλη Ελλάδα, οι κάτοικοι της οποίας συμπεριφέρονταν περισσότερο ως Ευρωπαίοι και λιγότερο ως Βαλκάνιοι. Η ευγένεια και το χαμόγελο ήταν διάχυτα στα χείλη τους. Από όλους και προς όλους. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ενας περίπατος στην παραλία του Λιμανιού σου έδινε την αίσθηση ότι ζεις σε μία άλλη εποχή και σε έναν διαφορετικό πολιτισμό. Μεγάλη επίσης εντύπωση μού προκαλούσε η έμφυτη αγάπη των Ζακυνθίων για τη μουσική. Δεν ξέρω σε ποιον άλλο τόπο οι άνθρωποι ξυπνούν και κοιμούνται με καντάδες. Και πόσο ωραία τις αποδίδουν. Οι Ζακυνθινοί δεν σου μιλούν, αλλά σου τραγουδούν! Άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό των Ζακυνθίων ήταν το πηγαίο πνεύμα φιλοξενίας. Οι άνθρωποι χαίρονταν να περιποιούνται όποιον επισκεπτόταν το νησί τους. Και το έδειχναν. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που η Ζάκυνθος αναπτύχθηκε τόσο ραγδαία στον τουριστικό τομέα ήδη από την δεκαετία του ’70. Ήταν από τα πρώτα ελληνικά νησιά που απέκτησαν αεροδρόμιο με διάδρομο ικανό να προσγειώνονται και απογειώνονται μεγάλα αεροπλάνα, ώστε να συνδέεται απευθείας με πολλές πρωτεύουσες και πόλεις της Ευρώπης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κατακλύζεται τα καλοκαίρια από τουρίστες, με θετικό οικονομικό αντίκρισμα για τους ντόπιους, αλλά και με αρκετά αρνητικά για το περιβάλλον. Πάντως ο συνδυασμός των εσόδων από τον τουρισμό με την πλούσια αγροτική της παραγωγή, κατέστησαν από νωρίς τη Ζάκυνθο ως ένα από τα πλέον εύπορα νησιά της Ελλάδος. Με την Διονυσία Αλεξιάδη πρωτογνωρίσθηκα στη Ζάκυνθο, όταν σε εφηβική ηλικία διασκεδάζαμε με κοινές παρέες. Όπως με την επίσης Ζακυνθινή και μετέπειτα
our good friend Danianos (Damis) Moschonas who passed away so early and others. Who can forget our lovely dance evenings at the Marlene Carrer night club in Akrotiri? Those were the years of innocence: a simple dance floor with tables around it, a few coloured light bulbs for decoration and lots of twist, shake and the blues in an idyllic setting with a breathtaking view. Well aware of Dionysia's deep affection for her homeland and cognizant of her artistic excellence judging from her exhibitions and other great photo albums she has published, I was certain that her album of Zakynthos would be truly unique. Yet when she showed me her photos laid out in the proofs, I was at a loss for words. Her work far exceeded my expectations. She has showcased the best elements of Zakynthos: exquisite landscapes, beaches and capes, the sea in all four seasons, the capital and the traditional crops in the plains, the mountain villages with quaint old houses, wells, churches with their unique belfries, the mystical beauty of the monasteries and, of course, the flowers! The images presented by Dionysia are so vibrant that viewers are magically transported into the landscape in her album, they can almost smell the scents of Nature. I am greatly honoured by Dionysia's invitation to write a few words in her amazing album. Her lens conveys her great love for Zakynthos. She has shown her feelings in the best possible way, while leaving aside any negative impact the natural environment has suffered because of mass tourism and anarchic property development. Dionysia Alexiadi wishes to present Zakynthos in a positive light. And this sentiment is undoubtedly conveyed to all those who join her on her photographic "stroll", as she aptly calls it. This album is only about beauty. And to those fortunate enough to have known Zakynthos in another time, it can stir up a wealth of emotions…
Alexis Ι. Zaousis former Editor-Director of "Hestia" newspaper
ευρωβουλευτή και αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρόδη ΚράτσαΤσαγκαροπούλου, τον αξέχαστο φίλο μας Δαμιανό (Δάμη) Μοσχονά, ο οποίος έφυγε τόσο πρόωρα, και πολλούς άλλους. Ποιος να ξεχάσει τις ωραίες χορευτικές μας βραδιές στο night club της Μαρλέν Καρρέρ στο πανέμορφο Ακρωτήρι; Ήταν τα χρόνια της αθωότητας. Μία απλή πίστα χορού, τραπεζάκια γύρω γύρω, μερικές πολύχρωμες λάμπες για ντεκόρ και πολύ σέικ, τουίστ και μπλουζ σε ειδυλλιακό περιβάλλον με μαγευτική θέα. Έχοντας λοιπόν γνώση των ευαισθησιών της Διονυσίας για την πατρογονική της γη αλλά και του καλλιτεχνικού έργου της από εκθέσεις και άλλα σπουδαία φωτογραφικά λευκώματα, ήμουν βέβαιος ότι το λεύκωμά της για τη Ζάκυνθο θα ήταν κάτι μοναδικό. Όμως όταν μου έδειξε τις φωτογραφίες της σελιδοποιημένες, ομολογώ ότι τα έχασα. Το έργο της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Έχει αναδείξει ό,τι καλύτερο υπάρχει στη Ζάκυνθο: Τα εξαίσια τοπία της, τις παραλίες και τα ακρωτήρια, την θάλασσα σε όλες τις εποχές του έτους, τη χώρα και τους κάμπους με τις παραδοσιακές καλλιέργειες, τα ορεινά χωριά με τα υπέροχα παλαιά σπίτια, τα γκρέμια, τις μπασιές και τα πηγάδια, τις εκκλησιές με τα μοναδικά καμπαναριά, τα μοναστήρια με την απόκρυφη ομορφιά τους και βέβαια τα λουλούδια! Είναι τόσο ζωντανές οι εικόνες που έχει αποτυπώσει η Διονυσία, ώστε ο αναγνώστης μεταφέρεται μέσα στο τοπίο. Περίπου αισθάνεται τις ευωδίες της Φύσεως. Θεωρώ μεγάλη τιμή ότι η Διονυσία μου ζήτησε να γράψω λίγα λόγια στο καταπληκτικό λεύκωμά της. Μέσα από τον φωτογραφικό φακό της αναδύεται η μεγάλη αγάπη της για τη Ζάκυνθο. Έχει αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο τα αισθήματά της, ενώ έχει φροντίσει να παραμερίσει ό,τι αρνητικό έχει επιφέρει στο φυσικό περιβάλλον ο μαζικός τουρισμός και η άναρχη δόμηση της εποχής μας. Η Διονυσία Αλεξιάδη θέλει να βλέπει τη Ζάκυνθο με θετικό πνεύμα, και χωρίς αμφιβολία διαπερνά το συναίσθημα αυτό σε όσους την συνοδεύουν στο φωτογραφικό της «σεργιάνι», όπως εύσχημα το αποκαλεί. Το παρόν λεύκωμα μόνο ομορφιά αναδεικνύει. Ενώ για όσους είχαν την τύχη να ζήσουν τη Ζάκυνθο σε άλλες εποχές, προκαλεί μεγάλη συγκίνηση... Αλέξης Ι. Ζαούσης πρώην Εκδότης-Διευθυντής της εφημερίδος «Εστία»
15
16
“Writing” with “light” about contemporary Zakynthos
«Γραφές» με «Φως» για τη σύγχρονη Ζάκυνθο Photography has always been associated with travelling, with the geographical shift whose depiction symbolically shrinks the distance and generates a sense of cosmopolitanism. Over time, photographers became fascinating flâneurs – eye witnesses to the unknown and the exotic. Zakynthos is beyond doubt one of the most beloved and alluring photographic subjects, not only because of its contemporary image as a tourist destination but mainly for its culture, its special tradition and history. It has long inspired many photographers to seek its idiosyncrasy and describe its physiognomy. The great difficulty with photography is that it constitutes the ultimate abstraction through the specificity of its depiction. This, combined with our deeply rooted notion that it is also the ultimate tool for recording memories, is enough to make any photographer feel awkward. Dionysia Alexiadi treads this treacherous path with unparalleled naturalness, managing to register memories with the abstractive power of dreams, moving and inspiring us. What makes her work particularly interesting and attractive is that she convinces viewers that she aims her lens and organises the shot in defiance of this dilemma, which she resolves without fuss. The details that make up her subjects contribute an artistic dimension to these renderings of reality. Whether they depict buildings, landscapes or spots of colour, all of them together seem to represent the constant wanderings of her gaze. Her photo album on Zakynthos, the "shipyard of her memory", as she calls it, organically connects past and present, myth with history and legend, art with life, nature with man. Zakynthos is known for the noble spiritual and artistic picture it presents to visitors, and the present book of Dionysia Alexiadi confirms it to the full. I am not given to exaggeration, yet this book commands only superlatives. Rarely does one come across so comprehensive and enthusiastically created work. From now on, I am sure to look on contemporary Zakynthos with new eyes. This is a fascinating publication that highlights the wealth of ideas behind the photos of natural and cultural settings. Photography is approached not as a mere aesthetic object but as a complex cultural phenomenon.
Η φωτογραφία υπήρξε πάντοτε συνδεδεμένη με το ταξίδι, τη γεωγραφική εκείνη μετατόπιση, που η απεικόνισή της μειώνει συμβολικά τις αποστάσεις, γεννώντας μια εικονική αίσθηση κοσμοπολιτισμού. Οι φωτογράφοι έγιναν στο πέρασμα του χρόνου γοητευτικοί πλάνητες, αυτόπτες μάρτυρες του άγνωστου και του εξωτικού. Η Ζάκυνθος αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αγαπημένα και δελεαστικά φωτογραφικά θέματα, όχι μόνο εξαιτίας της σύγχρονης τουριστικής εικόνας της αλλά κυρίως για την κουλτούρα, την ιδιαίτερη παράδοση και την ιστορία της. Στο παρελθόν έχει εμπνεύσει πολλούς φωτογράφους να αναζητήσουν τις ιδιαιτερότητές της και να περιγράψουν τη φυσιογνωμία της. Η μεγάλη δυσκολία της φωτογραφίας είναι ότι συνιστά την απόλυτη αφαίρεση μέσα από την πιο συγκεκριμένη απεικόνιση. Αυτό, σε συνδυασμό με τη ριζωμένη μέσα μας αντίληψη ότι αποτελεί το επίσης απόλυτο εργαλείο για την καταγραφή της μνήμης, είναι αρκετό για να φέρει σε αμηχανία οποιονδήποτε φωτογράφο. Η Διονυσία Αλεξιάδη με απαράμιλλη φυσικότητα κινείται ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες και πετυχαίνει την καταγραφή των αναμνήσεων με την αφαιρετική δύναμη των ονείρων· συγκινεί και εμπνέει. Αυτό που κάνει τη δουλειά της ιδιαίτερα ελκυστική και ενδιαφέρουσα είναι ότι πείθει τον θεατή πως κατευθύνει τον φακό και οργανώνει το κάδρο αδιαφορώντας για το παραπάνω πρόβλημα, λύνοντάς το με έναν αβίαστο τρόπο. Οι λεπτομέρειες που συνθέτουν τα φωτογραφικά της θέματα δίνουν μια εικαστική διάσταση σε τούτες τις αποτυπώσεις της πραγματικότητας. Είτε απεικονίζουν κτίσματα, τοπία ή χρωματικές κηλίδες, όλα μαζί μοιάζει να συνθέτουν τις συνεχείς περιπλανήσεις του βλέμματός της. Στο φωτογραφικό βιβλίο της για τη Ζάκυνθο, το «καρνάγιο της μνήμης της» όπως το αποκαλεί η ίδια, συνδέει οργανικά το παρόν με το παρελθόν, το μύθο με την ιστορία και το θρύλο, την τέχνη με τη ζωή, τη φύση με τον άνθρωπο. Είναι γνωστή η υψηλή στάθμη της πνευματικής και καλλιτεχνικής εικόνας που εισπράττει όποιος επισκεφθεί τη Ζάκυνθο. Το παρόν βιβλίο της Διονυσίας Αλεξιάδη την επιβεβαιώνει αποστομωτικά. Δεν είμαι της υπερβολής, το βιβλίο όμως αυτό μόνο υπερθετικό βαθμό υπαγορεύει. Σπάνια βλέπει κανείς τόσο ολοκληρωμένες και με μεράκι καμωμένες δουλειές. Είναι βέβαιο ότι στο εξής θα δω με άλλη ματιά τη σύγχρονη Ζάκυνθο. Πρόκειται για μια συναρπαστική έκδοση που αναδεικνύει έναν ολόκληρο κόσμο ιδεών που λανθάνουν πίσω από τη φωτογραφία του φυσικού και πολιτισμικού τοπίου. Η φωτογραφία δεν εξετάζεται απλώς ως αισθητικό αντικείμενο, αλλά ως σύνθετο πολιτισμικό φαινόμενο.
Dionysis N. Mousmoutis Author, Editor-Director of "History Illustrated" magazine
Διονύσης Ν. Μουσμούτης Συγγραφέας, Εκδότης-Διευθυντής του περιοδικού «Ιστορία Εικονογραφημένη» 17
The facets of Zakynthos and the experienced gaze
Τα πρόσωπα της Ζακύνθου και το βιωμένο βλέμμα It is in a sweet way that the town of Zakynthos reveals itself to visitors as the ship approaches the harbour. It rises amidst the hilly landscape, lithe and svelte with its belfries and its houses spreading out and climbing up amidst the pines, cypresses and olive trees. From a distance it looks strangely serene as an aura of the Greek West permeates the picture. Zakynthos is a place charged with an "idea" as well as a trauma. The idea of the Ionian islands' peak times, mainly in the 18th and 19th century, is key to understanding the island itself, but the idea of the trauma left behind by the earthquake of 1953 is equally pervasive. One cannot begin to understand Zakynthos without bearing in mind the scale of the destruction, the "before" and the "after" – a rupture so deep that at some point even the least suspecting visitor will stand in awe before the few surviving fragments that now share the island's contemporary life. Yet no community, no land can bear such a weight. Zakynthos exudes life and beauty in an unexpected, moving way. The bountiful land and the beauty of nature soon reconcile you with the relics of History and the traces of the people who experience this place. Dionysia Alexiadi is a photographer with a heightened aesthetic perception and a gaze that reaches behind the obvious. Her approach to her native land may be triggered by an emotional need, but is organised and diffused as an inspired act that goes beyond a personal geography, motivated by the wish to make a counter-offering to History, Nature and Beauty. The Zakynthos of Dionysia Alexiadi emerges as an inexhaustible land with deep historical fissures and an almost mystical ancient aura sweetened by the blue hues of the Ionian Sea and the silver-green ones of the olive groves. The places of Greece do need such gazes and gestures. Here, Zakynthos benefits from a body of photographs which place her in the showcase of beautiful lands with all that aura of an experienced gaze.
Nikos Vatopoulos Journalist-Author 18
Είναι γλυκός ο τρόπος που η πόλη της Ζακύνθου αποκαλύπτεται στον επισκέπτη, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι. Αναδύεται μέσα στο ανάγλυφο του τοπίου, λυγερόκορμη με τα καμπαναριά της και τα σπίτια της να απλώνονται και να σκαρφαλώνουν ανάμεσα στα πεύκα, τα κυπαρίσσια και τις ελιές. Από μακριά μοιάζει παράξενα γαλήνια, μια αίσθηση της ελληνικής Δύσης διαποτίζει την εικόνα. Η Ζάκυνθος είναι ένας τόπος που φέρει μια «ιδέα» αλλά και ένα τραύμα. Η ιδέα της επτανησιακής ακμής, κυρίως τον 18ο και 19ο αιώνα, είναι άρρηκτα δεμένη με την ίδια την κατανόηση του νησιού, άλλο τόσο, όμως, είναι διάχυτη και η ιδέα του τραύματος, μετά τον σεισμό του 1953. Είναι αδύνατον να αντιληφθεί κανείς τη Ζάκυνθο χωρίς να έχει στο νου του το ρήγμα της καταστροφής, το πριν και το μετά, μια τομή τόσο βαθιά που ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος επισκέπτης θα σταθεί αργά ή γρήγορα με δέος μπροστά σε όσα θραύσματα διασώθηκαν και σήμερα συνυπάρχουν με τη σύγχρονη ζωή στο νησί. Ωστόσο, καμία κοινωνία, κανένας τόπος δεν μπορεί να σηκώνει ένα τέτοιο βάρος. Η Ζάκυνθος αναβλύζει ζωή και ομορφιά με ένα τρόπο αναπάντεχο και συγκινητικό. Οδηγείσαι από αυτήν την ευφορία της γης και την ομορφιά της φύσης σε μια συμφιλίωση με τα σπαράγματα της Ιστορίας και τα ίχνη των ανθρώπων που βιώνουν τον τόπο. Η Διονυσία Αλεξιάδη είναι μια φωτογράφος με βλέμμα που φθάνει πίσω από προφανές και με μια οξυμμένη αισθητική αντίληψη. Η προσέγγισή της στο γενέθλιο τόπο της, μπορεί να εκκινεί από μία συναισθηματική ανάγκη, αλλά οργανώνεται και διαχέεται ως μία πράξη πνοής που πηγαίνει πέρα από τα όρια της προσωπικής γεωγραφίας και ορίζεται από την επιθυμία ενός αντίδωρου στην Ιστορία, τη Φύση και την Ομορφιά. Η Ζάκυνθος της Διονυσίας Αλεξιάδη αναδύεται ως ένας τόπος ανεξάντλητος, με μεγάλο βάθος ιστορικών ρωγμών και με μια σχεδόν μυστικιστική αρχαία αύρα που τη γλυκαίνει το γαλάζιο του Ιονίου και το αργυροπράσινο των ελαιώνων. Οι ελληνικοί τόποι έχουν ανάγκη από παρόμοια βλέμματα και χειρονομίες. Η Ζάκυνθος ωφελείται ενώ παράλληλα παραδίδεται ένα σώμα φωτογραφιών που την εναποθέτουν στην προθήκη των ωραίων τόπων με όλη εκείνη την αύρα ενός βιωμένου βλέμματος. Νίκος Βατόπουλος Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
19
Dionysia Alexiadi was born in Zakynthos but grew up in Athens. She studied photography at AKTO School under photographer Alkis Xanthakis from where she graduated in 1981. In addition to photography she also studied painting, while during a consecutive five-year stay in London she studied Photography, Art History and Interior Design, graduating in 1989. She then went on to work as an Interior Designer for a number of years. "Armed" with her camera and with only photography in mind she travelled the world visiting a multitude of cities in many different countries: New Zealand, Australia, Japan, California, India, Mongolia, Patagonia, Alaska, South Africa, Norway's fjords, Argentina and Peru. She travelled across Asia on the Trans-Siberian Railway and crossed the Sahara following the caravans of travelers, while constantly taking pictures of landscapes and monuments she came across. Part of this extensive material was published in "Travelling…East" (2010), with pictures from Southeast Asia. Her first publishing venture was a book entitled "Travelling-Images of the world" (2005). She is also active in painting (her first exhibition was in 1980), and sailing, a field in which she has earned several distinctions. Dionysia lives and works in Athens. She is married to Alex Alexiadis and has two sons, Nikitas and Nicholas. Solo exhibitions: 2005 2005 2006 2006 2007 2008 2008 2010 2010 2011 2012 2014 2015 2015 2016 2017 2017
“Travelling”, Μillefiori Art Space, Athens “Travelling-Images of the world”, National Research Foundation, Athens “Travelling”, Sofitel Hotel, Athens International Airport “Travelling”, Cultural Centre of the Municipality of Zakynthos “Glances at the colours of the world”,Municipal Gallery of Thessaloniki “Photographs of the World”, Sismanoglion Hall, Istanbul “After the Fires”, European Parliament, Brussels “Travelling… East”, Historical Archive-Museum, Hydra “Contrasts”, Haritos 26 Gallery, Kolonaki, Athens “Travelling… from East to West”, Thracian Art & Tradition Foundation, Xanthi “Explorer“ (photographers’ group), Kolonaki, Athens “The right to Smile”, Palais des Nations, E Building, United Nations, Geneva “A Journey through Greece”, Greek Consulate, New York “Photo-graphimata”, Spetses Hotel, Spetses “Greece,visual memories”, ICPNA, Lima, Peru “Travelling through Europe”, EU Info Centre in Bosnia & Herzegovina, Sarajevo “Pebbles & Rocks”, Haritos 26 Gallery, Kolonaki, Athens
Dionysia Pothou - Alexiadi
Διονυσία Πόθου - Αλεξιάδη Η Διονυσία Αλεξιάδη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φωτογραφία με τον Άλκη Ξανθάκη στη Σχολή ΑΚΤΟ, από την οποία αποφοίτησε το 1981. Παράλληλα με τη φωτογραφία σπούδασε ζωγραφική, ενώ κατά την πενταετή παραμονή της στο Λονδίνο σπούδασε Φωτογραφία, Ιστορία της Τέχνης και Εσωτερική Διακόσμηση(αποφοίτησε το 1989). Στη συνέχεια εργάστηκε αρκετά χρόνια ως διακοσμήτρια. Η Διονυσία Αλεξιάδη με «όπλο» τη φωτογραφική μηχανή της, έχοντας ως μοναδικό στόχο της τη φωτογραφία, έχει ταξιδέψει σε αναρίθμητες πόλεις και τόπους… από την Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Ιαπωνία μέχρι την Καλιφόρνια, από την Ινδία μέχρι την Μογγολία, από την Παταγονία μέχρι την Αλάσκα, από την Νότια Αφρική μέχρι τα Νορβηγικά φιόρδ και από την Αργεντινή μέχρι το Περού. Έχει διασχίσει την Ασία με τον Υπερσιβηρικό και τη Σαχάρα με καραβάνια, απαθανατίζοντας παντού τοπία και μνημεία. Συγκέντρωσε έτσι ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο, μέρος του οποίου παρουσιάζει στο βιβλίο «Ταξιδεύοντας… Ανατολικά» (2010) με φωτογραφίες από ταξίδια στη Νοτιανατολική Ασία. Προηγούμενα έργα της είναι: «Ταξιδεύοντας… ματιές στον κόσμο» (2005), το οποίο συνιστά και την πρώτη της εκδοτική δουλειά. Άλλα χόμπι της Διονυσίας είναι η Ζωγραφική (πρώτη έκθεση έργων της το1980) και η ιστιοπλοϊα με αρκετές διακρίσεις. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη με τον Αλέξη Αλεξιάδη και έχει δύο γιούς, τον Νικήτα και τον Νικόλα. Aτομικές εκθέσεις: 2005 2005 2006 2006 2007 2008 2008 2010 2010 2011 2012 2014 2015 2015 2016 2017 2017
«Ταξιδεύοντας», γκαλερί ΜillefioriArt Space, Κολωνάκι, Αθήνα «Ταξιδεύοντας, Ματιά στον κόσμο», Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα «Ταξιδεύοντας», ξενοδοχείο Sofitel, Ελ. Βενιζέλος, Αθήνα «Ταξιδεύοντας», Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ζακυνθίων, Ζάκυνθος «Ματιές στα χρώματα του κόσμου», Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης «Φωτογραφίες του κόσμου», Σισμανόγλειο Μέγαρο, Κωνσταντινούπολη «Μετά τις φωτιές», Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Βρυξέλλες «Ταξιδεύοντας… Ανατολικά», Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας, Ύδρα «Αντιθέσεις», γκαλερί Χάρητος 26, Κολωνάκι, Αθήνα «Ταξιδεύοντας… από Ανατολή σε Δύση», Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, Ξάνθη «Εξερευνητής(ομάδα φωτογράφων), Κολωνάκι, Αθήνα “The right to Smile”, Palais des Nations, E Building, Ηνωμένα Έθνη, Γενεύη “A Journey through Greece”, Γενικό Προξενείο Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη «Φωτο-γραφήματα», Ξενοδοχείο Σπέτσες, Σπέτσες “Greece – visual memories”, ICPNA, Λίμα, Περού “Travelling through Europe”, EU Info Centre in Bosnia & Herzegovina, Sarajevo «Pebbles & Rocks”, Χάρητος 26, Κολωνάκι, Αθήνα
ISBN 978-960-7597-72-4