Laureaci Nagrody NIAiU 2021 by Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki

Nagroda Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki

IV Edycja Konkursu 2021

KATEGORIA: Teoretyczna praca magisterska Nagroda główna Jacqueline Irene Horodyńska

KATEGORIA: Teoretyczna praca magisterska Wyróżnienie Katarzyna Krawczyk

KATEGORIA: Teoretyczna praca magisterska Wyróżnienie Franciszek Bojańczyk

Muzeum ma przyszłość? Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie – koncepcje, projekty, realizacje

Architektura troski. Regeneracja dysfunkcyjnego osiedla mieszkaniowego przy ul. Opolskiej w Poznaniu

Powojenne przemiany przestrzeni małego miasta ,,poniemieckiego” na przykładzie dolnoślaskiej Niemczy

Promotor: prof. dr hab. Waldemar Baraniewski Wydział Zarządzania Kulturą Wizualną, ASP w Warszawie

Promotor: dr hab. inż. arch. Eugeniusz Skrzypczak Wydział Architektury i Wzornictwa, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu

Promotor: prof. dr hab. Mikołaj Herbst Centrum Europejskich Studiów Regionalnych i Lokalnych, Uniwersytet Warszawski, Instytut Ameryk i Europy

Uzasadnienie Jury: Obszerna, licząca ponad 500 stron praca szczegółowo przedstawia historię jednej z najważniejszych w Warszawie inwestycji dla kultury, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie – od momentu powołania tej instytucji w 2005 roku do końca 2020 roku. Praca jest oparta na bogatym materiale źródłowym, także wytworzonym przez autorkę w wywiadach i obserwacjach uczestniczących. Poprzez analizę projektów architektonicznych MSN, jakie powstawały na przestrzeni 15 lat, rekonstruowana jest wizja programowa samej instytucji, a także zmiany, jakim ona podlegała w wyniku burzliwych debat nad architekturą MSN i jego funkcją, które towarzyszyły kolejnym konkursom na budynek. Praca dotyka kluczowych dla miasta, jego przestrzeni oraz społeczeństwa zagadnień, jakie ujawniają się w procesie powstawania tego rodzaju instytucji. Pokazuje, jak wpływają one zarówno na samą architekturę, jak instytucję, która, używając architektonicznej przestrzeni dla realizowania swojej misji, musi pozycjonować się wobec takich zjawisk społecznych, jak katastrofa klimatyczna, zwrot konserwatywny w społeczeństwach i pandemia. Przeprowadzone przez autorkę wywiady oraz trwająca rok obserwacja bezpośrednia w Dziale Inwestycji MSN pozwoliły oddać głos samej instytucji i ujawnić w pełni jej stanowisko wobec toczącego się na naszych oczach, w samym centrum Warszawy procesu, będącego wypadkową idei, marzeń, architektonicznych wizji i społecznych oczekiwań.

Uzasadnienie Jury: Praca dotyczy opiekuńczej roli architekta i twórczo rozwija tezę Anne Lacaton “Nigdy nie burzyć, nigdy nie zastępować, zawsze dodawać, przekształcać, transformować - przywracać do użytku”. Autorka omawia różne historyczne koncepcje architektury o planach otwartych i projekty “domów rosnących”. Interesuje ją teoria skutecznie wychodząca naprzeciw mieszkaniowym nierównościom. Proponuje skupienie się na transformacji i zagęszczaniu zabudowy jako propozycji dla polskiego budownictwa dostępnego. Pracę cechuje sprawne poruszanie się we współczesnej, świadomej klimatycznie dyskusji na temat oszczędnego mieszkalnictwa. Zaproponowany wywód teoretyczny uchwycił ducha czasów, w których żyjemy, a koncepcja regeneracji poznańskich pawilonów mieszkalnych wydaje się bardziej korzystna społecznie i środowiskowo niż burzenie starych budynków

Uzasadnienie Jury: Na podstawie badań archiwalnych, materiału ikonograficznego oraz spisanych relacji mieszkańców jako źródeł wytworzonych, autor analizuje procesy, jakie wpływały i wpływają nadal na zmiany w przestrzeni tego miasta w latach 1945-2020, wynikające z odmienności kulturowych dawnych twórców i użytkowników miasta do 1945 roku oraz jego nowych użytkowników w następnych siedemdziesięciu latach. Praca wpisuje się w nowy nurt badań nad tzw. Ziemiami Odzyskanymi i dzisiejszym pejzażem architektoniczno-kulturowym miasteczek Dolnego Śląska. Niemcza jest studium przypadku: autor bada fenomen tutejszego pejzażu, złożonego z architektonicznych śladów i nawarstwień powstałych w okresie przed wojną oraz po niej. Zmiany te są bezpośrednim obrazem kulturowego zderzenia/konfliktu, z jakim mamy do czynienia na Dolnym Śląsku, obserwowanej tu dysharmonii kulturowej, której uczestnikami i ofiarami jest architektura, gdy takie jak Niemcza niemieckie miasteczka zagospodarowywali nowi polscy przybysze/użytkownicy, by w krótkim czasie przeorać zastany krajobraz gruntownie i nieodwracalnie, wytwarzając nowy pejzaż, nowe miastoobrazy: odrębną jakość, poprzez którą można odczytać całą sytuację społeczną i kulturową, z jaką mamy tu do czynienia. Te złożone procesy społeczno-kulturowe, będące wynikiem zetknięcia się różnych kultur, są właśnie tematem pracy Franciszka Bojańczyka, pokazując gwałtowne zmiany, jakie zaszły na

Praca jest dojrzałym przykładem nowoczesnych metodologicznie, interdyscyplinarnych badań nad współczesną architekturą i jej społecznymi determinantami. W uznaniu wartości, jakie niesie rozprawa Jacqueline Irene Horodyńskiej pt. Muzeum przyszłości? Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie – koncepcje, projekty, realizacje, jury IV edycji konkursu NIAiU za 2021 rok w kategorii teoretycznej jednogłośnie zdecydowało o przyznaniu Pani Jacqueline Irene Horodyńskiej NAGRODY GŁÓWNEJ.

IV Edycja Konkursu 2021

przestrzeni ponad siedemdziesięciu lat w Niemczy (i w setkach innych miasteczek tzw. Ziem Odzyskanych). Tematem rozprawy jest więc bardzo trudny, uwikłany w (geo)politykę i nie wygasające silne emocje, problem tożsamościowy, związany z cywilizacyjną konfrontacją/rywalizacją, do jakiej dochodziło i dochodzi nadal - na terenach Dolnego Śląska, a co wiedzie ostatecznie do zmiany kulturowej (culture change): procesu zaniku lub restrukturalizacji elementów danej kultury i pojawienia się w jej miejsce nowej kultury napływowej. Architektura odgrywa tu kluczową rolę w zmianie tego krajobrazu kulturowego. Nieduża objętościowo praca jest modelowym przykładem aktualnych ujęć badawczych wobec tych złożonych kwestii, które są podejmowane przez badaczy m.in. kultury architektonicznej i jej społecznych/kulturowych determinant. W uznaniu wartości, jakie niesie praca Franciszka Bojańczyka pt. Powojenne przemiany przestrzeni małego miasta „poniemieckiego” na przykładzie dolnośląskiej Niemczy, jury IV edycji konkursu NIAiU za 2021 rok w kategorii teoretycznej jednogłośnie zdecydowało o przyznaniu Panu Magistrowi Franciszkowi Bojańczykowi WYRÓŻNIENIE.

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Nagroda główna Stanisław Tomaszewski

Uzasadnienie Jury: Nagrodę przyznano za udaną próbę przywrócenia miastu i jego mieszkańcom zdegradowanych terenów poprzemysłowych obszaru Huty Warszawa. Projekt poparty szerokimi analizami przeprowadzonymi w różnych skalach urbanistycznych jest koncepcją budowy struktury mieszkaniowej jako podstawowego komponentu układów miejskich i wzbogaca podstawowe decyzje projektowe w skali urbanistycznej interesującymi przykładami rozwiązań przestrzeni publicznych, terenów zielonych i ciągów komunikacyjnych. Praca w sposób wrażliwy pokazuje, jak dobre zagospodarowanie terenów poprzemysłowych może służyć włączeniu ich w strukturę przestrzenno – funkcjonalną miasta, co w omawianym przykładzie zrealizowane jest przy uszanowaniu zidentyfikowanych wartości struktury urbanistycznej zastanej w rejonie rozważań projektowych. Zaproponowane w projekcie różne formy zabudowy otwierają możliwości aktywnego uzupełniania układów kubaturowych z udziałem ich przyszłych mieszkańców, generując potencjalną aktywność sąsiedzką, przez co stają się odpowiedzią na główną ideę konkursu: „Przestrzeń wspólna jest wartością”.

IV Edycja Konkursu 2021

Ożywianie zdegradowanych obszarów miasta na przykładzie Huty Warszawa

Promotor: prof. dr hab. arch. Sławomir Gzell Wydział Architektury, Politechnika Warszawska

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Nagroda główna Stanisław Tomaszewski

IV Edycja Konkursu 2021

Ożywianie zdegradowanych obszarów miasta na przykładzie Huty Warszawa

Promotor: prof. dr hab. arch. Sławomir Gzell Wydział Architektury, Politechnika Warszawska

Liniowe nieużytki miejskie jako szansa na rozwój ogólnomiejskich systemów przestrzeni publicznych. Projekt parku linearnego wzdłuż rezerw terenowych Trasy Tysiaclecia w Warszawie

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Wyróżnienie Agnieszka Barańska

Uzasadnienie Jury: Projekt wyróżniono za identyfikację problemu odtwarzania ciągłości struktur urbanistycznych miasta poprzez wskazanie na przykładzie Warszawy różnorodnych sposobów zagospodarowania jej liniowych nieużytków, będących obecnie miejscami przestrzennej niespójności i obszarami dezintegracji społecznej. Wrażliwa obserwacja potencjału funkcjonalnego nieużytków jest podstawą decyzji projektowych wskazujących możliwość i sposoby ich zagospodarowania jako terenów uzupełnień funkcjonalnych – zarówno w skali zabudowy sąsiadującej jak i szerzej w skali dzielnicy lub miasta. Propozycje projektowe służą integracji przestrzennej obszarów obecnie dzielonych nieużytkami, w konsekwencji prowadząc do uzyskania ciągłości tkanki urbanistycznej, a zaproponowane funkcje dodatkowo nadają im charakter przestrzeni publicznych służących socjalizacji mieszkańców.

Promotor: dr inż. arch. Artur Jerzy Filip Wydział Architektury, Politechnika Warszawska

mgr inż. arch. Agnieszka Barańska, Politechnika Warszawska, nr dyplomu: 108354

LINIOWE NIEUŻYTKI MIEJSKIE JAKO SZANSA NA ROZWÓJ OGÓLNOMIEJSKICH SYSTEMÓW PRZESTRZENI PUBLICZNYCH. PROJEKT PARKU LINEARNEGO WZDŁUŻ REZERW TERENOWYCH TRASY TYSIĄCLECIA W WARSZAWIE. ANALIZA GŁÓWNYCH ZAGROŻEŃ Morfologia zabudowy Warszawy Rozlewanie się miast to aktualnie poważny problem wielu metropolii. W Warszawie zjawisko suburbanizacji nasiliło się na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Wtedy zaczęło się uwalnianie gruntów pod zabudowę w granicach administracyjnych miasta. Obniżyła się też restrykcyjność planowania przestrzennego. Społeczeństwo stawało się bardziej zamożne i rosła popularność modelu zamieszkiwania na przedmieściach. Czytelny układ przestrzenny stolicy został zaburzony. Obszary amorficzne czyli niezaplanowane i „rozlewająca się” zabudowa, która powoduje chaos przestrzenny to aktualnie duży problem Warszawy. Ogromnym wyzwaniem jest przeciwdziałanie tym negatywnym procesom przestrzennym. Średnio intensywna zabudowa miejska to optymalny typ zabudowy, który łączy w sobie przyjazną, ludzką skalę z odpowiednim wykorzystaniem terenu.

1/5

OBSZAR OPRACOWANIA Kontekst projektowy

Przedmiotem opracowania jest obszar rezerw terenowych zachowanych pod budowę planowanej Trasy Tysiąclecia w prawobrzeżnej części Warszawy, który znajduje się w obrębie dwóch dzielnic Pragi Północ i Pragi Południe.

Polska

Woj. Mazowieckie

Warszawa

Legenda:

Temperatura powierzchni Miejska wyspa ciepła to zjawisko nadmiernego nagrzewania się obszarów, które są intensywnie zabudowane i pozbawione zieleni. Zjawisko to ma bardzo negatywny wpływ na nasze zdrowie i kondycję naszej planety. Oprócz wzrostu fali upałów latem to także ogólny wzrost temperatur w miastach, który powoduje zanieczyszczenie powietrza, wzrost zużycia energii elektrycznej i większe koszty, podnosi bilans radiacyjny oraz wpływa na gwałtowne ocieplenie wód powierzchniowych - zwłaszcza po obfitych opadach. Wówczas nagrzana woda deszczowa, spływająca z gorących powierzchni sztucznych następnie trafia do przepływających przez miasto zbiorników wodnych, a to negatywnie wpływa na ekosystem rzek i jezior, ogranicza rozwój ich fauny i flory. W Warszawie zjawisko dotyczy przede wszystkim centralnych obszarów miasta, a w tym dzielinicy Pragi Północ oraz Pragi Południe.

Procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej Tereny zieleni w mieście pełnią wiele bardzo ważnych funkcji zarówno ekologicznych, izolacyjnych, społecznych, rekreacyjnych, edukacyjnych czy estetycznych. Ich obecność to także korzyści ekonomiczne. Udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej jest najbardziej podstawowym wskaźnikiem, którego używa się do oceny stanu przyrodniczego terenu. Określa on stopień pokrycia terenu roślinnością lub wodami. Centralna część miasta Warszawy to główny obszar gdzie aktualny poziom wskaźnika PBC jest niewystarczający aby kształtować dobre warunki do życia dla mieszkańców. Prawie cały obszar dzielnicy Pragi Północ i Pragi Południe znajduje się w strefie gdzie współczynnik procentowy PBC wskazuje mniej niż 50% udziału zieleni w tych częsciach miasta.

INFRASTRUKTURA DROGOWA Kierunki rozwoju Trasa Tysiąclecia to miejski projekt infrastruktury drogowej. Aktualnie rozpatrywany wariant trasy obejmuje odcinek od węzła „Żaba” do ul. Grochowskiej, a jego długość wynosi 2,8km. Celem budowy Trasy Tysiąclecia pełniącej funkcję drogi zbiorczej jest odciążenie istniejącego układu komunikacyjnego w dzielnicach Praga Północ i Praga Południe oraz zapewnienie bezpośredniego połączenia międzydzielnicowego, przewidując przy tym także pozytywny wpływ na uporządkowanie i rozwój zdegradowanego rejonu miasta, podlegającego obecnie rewitalizacji. Projekt ten to jednak długoletnia inwestycja, który wraz z zachodzącą na przełomie ostatnich dekad ogromną transformacją miasta czy to przestrzenną czy społeczno – gospodarczą aktualnie nie spełnia już wyżej wymienionych założeń i przez wiele środowisk oceniany jest negatywnie. Aktualnie docelowo w Warszawie przewiduje się system trzech obwodnic, które mają zapewnić przeprowadzenie ruchu tranzytowego poza zwartą zabudową, ograniczając ruch wewnątrz miasta. Obwodnica śródmiejska jest kluczowa dla zrównoważonego rozwoju Pragi. Przyjęty wariant wskazuje na to, że inwestycja po ukończeniu budowy może zastapić projekt Trasy Tysiąclecia, stanowiąc lepsze rozwiązanie.

Legenda:

Warunki aerosanitarne i obszary przewietrzania Czyste powietrze to jeden z podstawowych filarów naszego zdrowia. Niestety jednak stan jakości powietrza w Warszawie bywa często fatalny. Motoryzacja, przemysł i nieodpowiednie ogrzewanie budynków to główne przyczyny powstawania trującego smogu. Badania wskazują, że aż 46% obszaru stolicy to tereny gdzie warunki aerosanitarne są złe lub niezadawalające. Problem dotyczy między innymi obszarów położonych w centralnej i zachodniej części miasta. Praga Północ i Praga Południe należą do dzielnic gdzie współczynniki jakości nie są zadawalające. Kluczowymi elementami modelu przewietrzania Warszawy jest dolina Wisły, tereny kolejowe, tereny rolne i porolne z niskim udziałem zadrzewień oraz tereny lotnisk. Z kolei obszary leśne, parki i zadrzewienia odgrywają bardzo ważną rolę w pochłanianiu szkodliwych substancji przez roślinność i służą regeneracji powietrza. Niesamowicie istotne jest aby chronić przed presją inwestycyjną tereny otwarte, które mają znaczenie dla wymiany powietrza w mieście.

Źródło danych: Miejska Pracownia Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju w Warszawie

IV Edycja Konkursu 2021

BŁĘKITNO-ZIELONA INFRASTRUKTURA Kierunki rozwoju Choć wobec zmieniających się paradygmatów planowana Trasa Tysiąclecia przestaje być interesująca, to zachowane pod nią rezerwy terenowe stanowią za to coraz to większą wartość, stając się inspiracją do zaproponowania alternatywnego zagospodarowania tych terenów. Ogromnym walorem Warszawy jest duży udział terenów o funkcjach przyrodniczych w całkowitej powierzchni miasta. Niestety, rozmieszczenie tych terenów jest nierównomierne. Widoczne są luki w systemie błękitno-zielonej infrastruktury czyli miejsca, gdzie połączenia pomiędzy cennymi przyrodniczo terenami są przerwane lub obszary, gdzie na dużej powierzchni niemal całkowicie brakuje zieleni. Rozwiązaniem umożliwiającym kreowanie powiązań przyrodniczych są zielone pierście i zielone szlaki, które w połączniu mogą tworzyć spójny system nie tylko w skali miasta ale nawet w skali regionu. Diagram przedstawia potencjalny scenariusz ich rozwoju, którego częścią jest obszar planowanej trasy. Obszary rezerw terenowych Trasy Tysiąclecia dają wyjątkową możliwosć spojrzenia na miasto z innej perspektywy i zastąpienia przewidzianego projektu koncepcją alternatywnego parku linearnego, stnowiącego formę zielonego szlaku, który zapewni wiele korzyści środowiskowych, ekonomicznych i społecznych.

Liniowe nieużytki miejskie jako szansa na rozwój ogólnomiejskich systemów przestrzeni publicznych. Projekt parku linearnego wzdłuż rezerw terenowych Trasy Tysiaclecia w Warszawie

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Wyróżnienie Agnieszka Barańska

Promotor: dr inż. arch. Artur Jerzy Filip Wydział Architektury, Politechnika Warszawska

mgr inż. arch. Agnieszka Barańska, Politechnika Warszawska, nr dyplomu: 108354

ROZWINIĘCIE PRZESTRZENNE - ALTERNATYWNA DZIELNICA KULTURALNA - WARSZAWA WSCHODNIA Alternatywna dzielnica kulturalna to wyjątkowe miejsce w całym projekcie. Jest to projekt alternatywnej małej dzielnicy kultury i centrum kreatywności zaprojektowanej na zasadzie mikrointerwencji. Ta dzielnica to główny punkt kulturalnej oferty całego szlaku, budujący tożsamość całego założenia. Inspiracją do stworzenia dzielnicy stał się Berlin i ciekawa lokalizacja wybranego obszaru. Projekt kulturalnej dzielnicy to pomysł budowania powiązań nie tylko w skali miasta ale także między miastami. Tak jak w przypadku Koncepcji Zielonego Szlaku Tysiąclecia, w Berlinie wiele tymczasowych, społecznych projektów również znajduje się we wschodniej części miasta. Dodatkowe powiązanie stanowi lokalizacja kultowej berlińskiej mini dzielnicy kulturalnej o nazwie Holzmarkt, która także mieści się przy dworcu wschodnim, a między Berlinem i Warszawą funkcjonuje popularne połączenie kolejowe, łączące dwa dworce ze sobą. Wszystkie te elementy możnaby wykorzystać do budowania powiązań między tymi dwoma miastami w celu nawiązania współpracy promującej tego typu alternatywne projekty, a do tego dzięki współpracy i sieciowości oba miasta mogłyby zyskać pod kątem rozwoju, promocji i turystyki. Miejsce opracowania jest bardzo dobrze skomunikowane, gdyż znajduje się w bezpośredniej okolicy Dworca Wschodniego, który stał się inspiracją do zaprojektowania dzielnicy z kontenerów towarowych. Kontenery nie tylko nawiązują do kolei i podkreślają alternatywny charakter tego miejsca, ale także nadają koncepcji dużą elastyczność aranżacji. Co więcej, możliwość łatwego demontażu nie powoduje dużej ingerencji w środowisko naturalne i czyni projekt mobilnym. Istotnym miejscem determinującym lokalizację kulturalnej dzielnicy właśnie w tym miejscu jest również znajdujące się obok centrum pomocy bezdomnym i uzależnionym Markot. Ideą projektu jest połączenie działalności komercyjnej z programem na rzecz aktywności społecznej, mającym na celu integrację społeczną, aktywizację społeczności zmagającej się z uzależnieniami, a także przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu. Program dzielnicy przewiduje zarówno bogatą ofertę kulturalną z galerią, przestrzenią warsztatową i wystawową znajdującą się w sercu dzielnicy, a także uzupełniającą bogatą ofertę gastronomiczną, usługową i biurową w postaci małego lokalnego co-workingu. Różnorodność funkcji ma za zadanie zapewnić żywy charakter miejsca bez względu na okres tygodnia. W ramach oferty kulturalnej w projekcie przewidziano również miejsce na plenerową scenę koncertową, przestrzeń klubową i eventową.

BUDOWANIE POWIĄZAŃ MIĘDZY MIASTAMI

tymczasowość

podkreślenie

mobilność

charakteru okolicy

KONTENERY KOLEJOWE

GŁÓWNE ATUTY LOKALIZACJI

powtórne wykorzystanie odpadów Punkt komunikacyjny

Brak zabudowy mieszkaniowej w bezpośrednim otoczeniu

Praskie Centrum Pomocy Bliźniemu Monar-Markot

PRZEKRÓJ AA 1:250

IV Edycja Konkursu 2021

PRZEKRÓJ BB 1:250

5/5

Akupunktura miejska jako narzędzie wspomagające odnowę miasta. Koncepcja mikrointerwencji w prawobrzeżnej części Warszawy

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Wyróżnienie Katarzyna Gromek

C Z Y M

J E ST

AK U PU N K T U RA

MIE J SK A? , !& " , + ! Ŋ ࠎ

bywalcy:

P R OTOTY P

hou v|-f.1 mo ;f o=;u| uo u ho ;f pracownicy: 7j ]oѴ;|mb mo 1_ o0b;h|ॕ

M I K R O I N T E R E W E N C J I

PRASKI KOLORYT

P R E C Y Z YJ N I E WYZNACZONY CEL

& $ ! ) + PROCES PROJEKTOWY I R E A L I Z A C YJ N Y

WYSOKIE KO S Z TA

, ! ࢓ ! , INWESTYCJI

ry zy ko inw esty cyjne

czyli próba syntezy materialnego i niematerialnego dziedzictwa dzielnicy, v|-mo b.1;]o o |o৵v-loঋ1b b o7u<0moঋ1b lb;fv1-

c z as

AMORTYZACJA RYZYKA WYPRACOWNIE CELU W TRAKCIE PROCESU PROJEKTOWEGO

PROJEKTOWNIE I WERYFIKOWNIE , ࢓ ࠁ ࢓

U M I A R KOWA N E KO S Z TA

, ! ࢓ $+) ࡆ ! , " , $ ࠁ

ryz yko in wes tyc yjn e

K LASYCZN E PLANOWANIE

hou v|-f.1 < jॕ ru ;vb-7ho 1_

uॕm 1_ ]u r ;|mb1 mm 1_ b m-uo7o oঋ1bo 1_

" + $ , ! ࠎ ࢓ ) ) & " + , + + , +

DYN AMICZNE PLAN OWAN IE

mo b lb;v h-ॉ1

7 b-j-1 ; vroj;1 mb

F I L A R Y

IV Edycja Konkursu 2021

b;ѴoѴ;|mb lb;v h-ॉ1

L OK AL NI GOS P ODAR Z E

" ) ࡆ ‫ݫ‬

$ ! , ! ) + & & ࢓+ $ ) + + ) +

Uzasadnienie Jury: Wyróżnienie przyznano za interesującą próbę scalenia zdezintegrowanych układów urbanistycznych poprzez niskobudżetowe interwencje funkcjonalno-przestrzenne, pozostające w zasięgu możliwości realizacyjnych mieszkańców. Przeprowadzone dla prawobrzeżnej Warszawy analizy identyfikują lokalizacje potencjalnych wspólnych działań różnych grup interesariuszy – od sektora publicznego do grup mieszkańców i są zestawem bogatych przykładów sposobów tworzenia mikroobszarów integracji sąsiedzkich. Zaproponowany system może być uznany za modelowy sposób działań w różnych tkankach urbanistycznych (od wielkomiejskich po małomiasteczkowe) prowadzących do uzyskania korekty układu przestrzennego, jako metody rewitalizacji w którą obok władz lokalnych, zaangażowana może być społeczność mieszkańców.

Promotor: dr inż. arch. Agnieszka Wośko-Czeranowska Wydział Architektury, Politechnika Warszawska

c z as

KATEGORIA: Dyplomowa praca projektowa Wyróżnienie Katarzyna Gromek

MIKROINTERWENCJ A:

MIKROI NTERWENCJA:RÓ G

S TALOWA

KONO PACK I E J

S T ALO W E J

IV Edycja Konkursu 2021

Akupunktura miejska jako narzędzie wspomagające odnowę miasta. Koncepcja mikrointerwencji w prawobrzeżnej części Warszawy

Promotor: dr inż. arch. Agnieszka Wośko-Czeranowska Wydział Architektury, Politechnika Warszawska