1
Chapter 1 “ คนเฮงซวย!! ” คำสบถถูกปล่อยออกจำกริ มฝี ปำกสีสดพร้ อมกับที่ฝ่ำ มือเล็กยกขึ ้นถูแก้ มตัวเองรุนแรงจนน่ำกลัวจะห้ อเลือด ร่ำงเพรี ยวบำงในเสื ้อเชิ ้ตสี ขำวขยับมือไปกระชำกไทที่อตุ ส่ำห์ผกู มำเป็ นอย่ำงดีจำกที่บ้ำนออก ก่อนจะเดิน ฉับๆกระแทกประตูออกไปโครมใหญ่ตอกหน้ ำเจ้ ำของห้ องกว้ ำงที่นงั่ เอกเขนกไม่ร้ ู ร้ อนรู้หนำวอยูต่ รงหลังเก้ ำอี ้บุหนังสีเลือดหมู “ แล้ วเจอกันนะคุณโอคำดะ ” เสียงทุ้มตะโกนบอกอย่ำงขำขันกับท่ำทีจะ เป็ นจะตำยของคนที่เข้ ำมำสมัครงำนได้ ไม่เกินห้ ำนำที ก็เป็ นอันต้ องหงุดหงิด ออกไปเพรำะโดนแตะนิดแตะหน่อย “ ชำติหน้ ำเถอะเว้ ย แม่ง..” เสียงด่ำไล่หลังยำวยืดมำจำกเด็กหนุม่ ที่หวิด จะได้ กินเงินเดือนดีๆ แต่บงั เอิญฟิ วส์ขำดจำกจูบที่แก้ มไปเสียก่อน ประตูไม้ บำนหนำปะทะกับวงกบสีน ้ำตำลอ่อนดังลัน่ ทัว่ ชันจนแก้ ้ วหู พนักงำนต้ อนรับหน้ ำห้ องเกือบร้ ำว โชคดีแต่ที่พื ้นปูเป็ นหินอ่อนเกรดดีจำกอิตำลี เลยไม่ได้ ปล่อยปูนร่วงกรำวออกมำให้ วนุ่ วำย “ ขี ้โมโหจังน้ ำ..คุณโอคำดะเนี่ย ” ชำยหนุม่ ทีเ่ พิ่งเดินอ้ อยอิง่ ตำมมำ บังเอิญได้ ทนั เห็นด้ ำนหลังของหุน่ เล็กๆที่จ ้ำอ้ ำวเข้ ำลิฟท์ไป “ แล้ วคุณมุรำคำมิไปทำอะไรให้ เขำโกรธหัวฟั ดหัวเหวี่ยงแบบนันล่ ้ ะคะ ” ประชำสัมพันธ์สำวกระแอม พลำงช้ อนตำขึ ้นมองบอสใหญ่อย่ำงจับผิด ร่ำงสูงโปร่งขยับเสื ้อสูทสีดำสนิทของตัวเองให้ เข้ ำที่ ดวงตำคมปลำบทอ แววขี ้เล่นในที “ เรี ยกเซจิสคิ รับคุณนำมิ ไม่งนมั ั ้ นไม่สนิทกัน ” เขำเท้ ำแขนลงบน โต๊ ะทำงำนของเธอ ยิ ้มให้ เล็กน้ อยพอทำใจสำวกระชุม่ กระชวย เธอหัวเรำะเขินๆ
2
“ ดิฉนั เกรงว่ำจะสนิทเกินไปถึงขันอื ้ ่นค่ะคุณมุรำคำมิ เพรำะฉะนันยั ้ งไงซะ ก็คงขอเรี ยกแบบนี ้ต่อไปจะดีกว่ำ ” “ คุณนำมิมีแฟนแล้ วนี่เอง ว้ ำ..เสียดำยจริ งแฮะ ว่ำจะชวนกระชับสัมพันธ์ กับเดทมื ้อเย็นที่โรงแรมของผมซะหน่อย ” มุรำคำมิ เซจิโปรยยิ ้มเสน่ห์ใส่อีกหน พนักงำนคนสวยหลุบตำลงตำ่ ด้ วยใบหน้ ำที่แดงระเรื่ อ “ ชวนสำวคนอื่นของคุณเถอะค่ะ ” นิ ้วเรี ยวทีแ่ ต่งเล็บไว้ เป็ นประกำยขยับ ไปยื่นนิตยสำรธุรกิจให้ ประธำนรูปหล่อ “ หืม..อะไรกันล่ะนี่ ” เขำมองหน้ ำปกที่มีรูปตัวเองเด่นหรำอยู่ “ จัดอันดับบริ ษัทส่งออกของโตเกียวค่ะ ปี นี ้บริ ษัทเรำก็ยงั เป็ นที่หนึ่ง ” เซจิหวั เรำะเบำๆ “ ซีเรี ยสชะมัดเลยนะคุณ ผมไม่คยุ ด้ วยแล้ ว กลับไปอ่ำน ประวัติของคุณโอคำดะต่อดีกว่ำ ” นำมิมองตำมแผ่นหลังกว้ ำงที่หนั กลับเข้ ำไปในห้ องทำงำนส่วนตัว เสียงเพลงเบำๆของท่ำนประธำนยังหนุม่ วัย 28 เรี ยกรอยยิ ้มจำกเธอได้ ดีพอกับ ควำมทะเล้ นบ้ ำบอนัน่ เซจิลำกเก้ ำอี ้หนังมำที่ริมหน้ ำต่ำง เห็นวิวข้ ำงบนจำกชันที ้ ่แปดสิบกว่ำ ของตึกระฟ้ ำ เขำนัง่ ลงสบำยๆด้ วยกำรยกขำพำดบนโต๊ ะทำงำน รองเท้ ำสีดำ มันปลำบกระดิกไปมำตำมเพลงที่ยงั ฮัมอยูใ่ นลำคอ นิ ้วใหญ่พลิกแฟ้ มประวัติ ตรงหน้ ำ “ โอคำดะ ไทระ จบโทได เกียรตินิยมอันดับหนึง่ วิศวกรรมศำสตร์ ..โอ้ โห ” เขำพยักหน้ ำหงึกหงัก “ พ่อคนขี ้โมโหแบบนันน่ ้ ะเหรอจะเก่งปำนนี ้ ” พึมพำพลำง เอื ้อมไปหยิบเอำมือถือรุ่นล่ำสุดแทนเครื่ องเก่ำที่ขว้ ำงให้ ปลำเอำไปโทรเล่นเหตุ เพรำะเครื่ องมันแบตหมด เสียงปลำยสำยดังอยูป่ ระมำณนำทีถึงจะมีคนตอบรับ ‘ ว่ำไงพี?่ ’
3
เซจิละสำยตำจำกเอกสำรชวนปวดหัวเพรำะเกียรติบตั รประกำศควำมเก่ง มันเยอะจนเขำกุมขมับ ไม่อยำกดู ไม่อยำกรู้แต่จะตกลงรับเข้ ำทำงำนเพรำะสวย ถูกใจ บังเอิญว่ำฝ่ ำยนันสติ ้ หลุดไปก่อนเลยอดได้ พนักงำนคนเก่งมำประดับบริ ษัท “ โอคำดะของนำยชิ่งไปแล้ ว แถมด่ำฉันว่ำ ‘คนเฮงซวย’ อีกแน่ะ ” ทำงนันอึ ้ ้งไปนิดก่อนจะถอนใจเฮือกออกมำ ‘ พี่ไปทำอะไรเขำใช่มยั ้ ผมบอกแล้ วนะว่ำคนนี ้น่ะขอ ’ “ ขออะไร เอำไปเป็ นแม่บ้ำนเหรอ เห็นอยูว่ ำ่ พยศหยัง่ กะม้ ำดีดกะโหลก ” ‘ ไม่ใช่..หมำยถึงขอไม่ให้ พี่เข้ ำไปยุง่ กับเขำเรื่ องอย่ำงว่ำนัน่ ไง ’ เซจิหวั เรำะชอบใจ เขำเอนหลังพิงเบำะหนำพลำงพลิกเอกสำรไปที่หน้ ำ ประวัติสว่ นตัวมีรูปถ่ำยติดพร้ อม “ นำยชอบไทระล่ะสิ เห็นเรี ยนคณะเดียวกันซะด้ วย เป็ นรุ่นพี่เจ้ ำเด็กนัน่ ใช่มยั ้ ” ‘ ยุง่ ไม่เข้ ำเรื่ อง ’ คนเป็ นพี่ชำยอดขำไม่ได้ “ ไปหำใหม่เอำข้ ำงหน้ ำเถอะเคย์..คนนี ้ฉันขอ ” คนฟั งเงียบไปพักใหญ่ ‘ อย่ำมำพูดเล่นน่ำ แล้ วสำวๆที่มอี ยูจ่ ะยัดลงกระสอบไปแจกบ้ ำนไหน ’ “ ฉันไม่ได้ จริ งจังกับใครสักคน นำยก็ร้ ู ” เขำคว้ ำเอำปำกกำมำหมุนเล่น ‘ เฮ้ ย..ไม่เล่นด้ วยแล้ ว กลับบ้ ำนค่อยว่ำกัน ’ เสียงถูกตัดสำยดังก้ องทิ ้งให้ ร่ำงสูงยกยิ ้มอยูเ่ พียงลำพัง ......................................................................
4
ฝนเม็ดเล็กโปรยลงมำบำงเบำแต่ก็ทำให้ บรรดำรถบนถนนพำกันติดเป็ น แถวยำวเหยียด ร่ำงขำวบอบบำงตัดสินใจวิ่งฝ่ ำลมหนำวพลำงใช้ ซองเอกสำรสี น ้ำตำลบังหัวเอำไว้ โอคำดะ ไทระยกนำฬิกำข้ อมือขึ ้นดูเวลำแล้ วก็ต้องถอนใจเฮือกเมือ่ เห็น ว่ำปล่อยให้ น้องชำยคนเดียวนัง่ รอกินมื ้อเย็นมำนำนพอดู “ กลับมำแล้ วฮำนะ ” เขำร้ องบอกคนที่นงั่ จับเจ่ำอยูใ่ นบ้ ำนแล้ วก็จดั กำร ถอดรองเท้ ำเปื อ้ นโคลนวำงไว้ ด้ำนนอก ประตูสคี รี มอ่อนถูกเปิ ดออกพร้ อมกับที่ใบหน้ ำขำวจัดชะโงกมำหำ แถม รอยยิ ้มกว้ ำงเป็ นกำรต้ อนรับ “ กลับมำแล้ วเหรอฮะ ” ร่ำงเล็กกว่ำก้ มลงหยิบรองเท้ ำหนังของพี่ชำยขึ ้น “ อ๊ ะ..ไม่ต้องหรอกฮำนะ พี่เช็ดเองได้ ” ไทระร้ องบอกเมื่อเห็นน้ องชำยสุด ที่รักคว้ ำผ้ ำมำตังท่ ้ ำจะทำควำมสะอำดให้ “ ไม่เป็ นไรฮะ ผมทำกับข้ ำวไว้ แล้ ว พี่ไปกินก่อนเลยนะ ” เสียงใสๆบอก แล้ วนัง่ จุ้มปุ๊ กตรงหน้ ำประตู คิ ้วเรียวขมวดมุ่นไปพร้ อมกับตำกลมป๊ องที่กวำดหำ รอยเปื อ้ นจำกรองเท้ ำสีดำสนิทนัน่ ไทระยิ ้ม ยกมือขึ ้นขยี ้ผมนุม่ นิ่มของอีกฝ่ ำยอย่ำงเอ็นดู “ ผลกำรเรี ยนวำงอยูบ่ นโต๊ ะนะพี่ ” ฮำนะงึมงำในขณะทีม่ ือขัดรองเท้ ำ เป็ นระวิง “ ไม่ต้องดูก็ร้ ูวำ่ ที่หนึง่ ” เขำมัน่ ใจอย่ำงนันก็ ้ วำ่ ไปตำมควำมคิด น้ องชำยคนเดียวที่อยูด่ ้ วยกันหลังจำกพ่อกับแม่ประสบอุบตั ิเหตุรถควำ่ ไป เมื่อสองปี ก่อนไม่เคยทำตัวให้ เขำผิดหวัง ฮำนะเป็ นเด็กดีแล้ วก็หวั อ่อน ใครว่ำอะไร ก็วำ่ ตำมแบบไม่มีข้อแม้ “ แหม..ไว้ ใจอะไรอย่ำงนี ้ ” ร่ำงเล็กเก็บรองเท้ ำคูเ่ ก่ำที่ขดั จนใหม่เอี่ยมเข้ ำ ตู้
5
ไทระปลดกระดุมเสื ้อเชิ ้ตออกแล้ วผึง่ ไว้ ตรงเก้ ำอี ้กลมตรงโต๊ ะอำหำร เขำ มองปลำยพูก่ นั ที่แช่อยูใ่ นแก้ วน ้ำพลำสติก ผ้ ำใบผืนย่อมมีลำยเส้ นสีดำตัดกับสี ชมพูออ่ นเป็ นรูปศำลเจ้ ำยำสุคนุ ทิ ี่ล้อมด้ วยซำกุระกำลังผลิดอกเต็มต้ น “ สวยดี ” ไทระไล้ นิ ้วไปตำมผืนผ้ ำที่มีสแี ต้ มลงไป หันไปบอกกับคนที่ กำลังยืนล้ ำงมืออยูต่ รงอ่ำง มือนุม่ นิ่มยื่นเสื ้อยืดของพี่ชำยให้ พร้ อมกับฉุดข้ อมือเล็กของอีกฝ่ ำยให้ มำ นัง่ โต๊ ะ “ ยืนโทงๆแบบนันถ้ ้ ำผู้ชำยคนอื่นเห็นคงฉุดเข้ ำโรงแรม ” ฮำนะกระเซ้ ำ จัดกำรคว้ ำผ้ ำขนหนูมำเช็ดเส้ นผมสีดำสนิทที่เปี ยกน ้ำฝนมำจำกด้ ำนนอกให้ เบำๆ ไทระเบะปำก นึกถึงไอ้ ประธำนบริ ษัทบ้ ำนัน่ แล้ วอดโมโหไม่ได้ อันที่จริ ง เขำก็จบมำได้ ปีกว่ำแล้ ว มีประสบกำรณ์ทำงำนเพียงพอ แต่เจ้ ำนำยเก่ำมันเป็ นตำ แก่ที่สดุ แสนจะเอำเปรี ยบ เอะอะอะไรก็ชวนไปเล่นจ ้ำจี ้ได้ ตลอด หวิดจะโดน คุณนำยของบอสเพ่นกบำลหลำยรอบแล้ วเพรำะเจ้ ำหล่อนคิดว่ำเขำไปเล่นหูเล่นตำ ใส่สำมีตวั เอง อุตส่ำห์หนีมำสมัครงำนที่ใหม่เพรำะเห็นว่ำเป็ นพีช่ ำยของรุ่นพี่ที่แนะนำ มำด้ วยตัวเองก็นกึ ว่ำจะรอด หล่อก็หล่อแต่นิสยั ห่วยแตก “ ผู้ชำยเฮงซวย ” เจ้ ำตัวพึมพำแต่ก็ทำให้ มือที่กำลังขยับอยูช่ ะงักไป “ ใครเฮงซวยฮะ..อย่ำบอกนะว่ำวันนี ้ก็โดนแบบเดิม ” ฮำนะยื่นหน้ ำเข้ ำ มำหำพลำงยิ ้มล้ อจนคนฟั งอดดึงแก้ มนุม่ แรงๆไม่ได้ “ แหย่เข้ ำไปเถอะ นำยน่ะก็ระวังตัวไว้ ให้ ดี หน้ ำเหมือนผู้หญิงไม่พอยังจะ ทำหัวอ่อนเชื่อคนง่ำยอีก วันไหนโดนมอมยำมำจะหำว่ำไม่เตือน ” ฮำนะบู้หน้ ำใส่ “ คร้ ำบ กินข้ ำวได้ แล้ วเดีย๋ วปวดท้ อง ” คนเป็ นพี่ยิ ้มจำงๆให้ น้องชำยคนเดียว “ ฮำนะเตรี ยมเอกสำรสมัครงำนที่ใหม่ไว้ ให้ พี่ด้วยนะ พรุ่งนี ้ต้ องไปทำงำน ที่ร้ำนแต่เช้ ำ ”
6
ใบหน้ ำหวำนพยักหงึกหงัก เขีย่ ผักที่ติดมำในจำนออกไปวำงตรงขอบ “ ร้ ำนเบเกอรี่ ตรงหัวมุมถนนใกล้ กบั อำคำรสูงเว่อร์ นนั่ ใช่มยฮะ ั ้ ” ฮำนะ หมำยถึงตึกที่เป็ นหนึง่ ในกิจกำรของมุรำคำมิที่พเี่ พิ่งไปสมัครงำนแล้ วชวดมำ “ นัน่ แหละ ไม่อยำกไปแถวนันรอบสองหรอก ้ แต่มนั จำเป็ น นี่ถ้ำประธำน เฮงซวยนัน่ มันไม่ทเุ รศสุดๆพี่คงได้ เงินเดือนเจ๋งเป้งไปแล้ ว ” ไทระนึกถึงผลตอบแทน ในฐำนะวิศวกรประจำของบริ ษัทที่มกั จะชิงชัยในกำรแข่งประมูลเป็ นผู้รับเหมำสร้ ำง สถำนที่สำคัญในโตเกียวไปเกือบทังหมด ้ “ ไม่สบำยใจก็ทำที่อื่นดีกว่ำ อันทีจ่ ริ งผมน่ำจะไปช่วยทำงำนที่ร้ำนด้ วย ” นิ ้วเรี ยวตักกับข้ ำวตรงหน้ ำให้ อีกคนพลำงอวดด้ วยควำมภำคภูมใิ จว่ำเปิ ดตำรำทำ เองกับมือ “ ไม่ต้องหรอก พี่ต้องกำรแค่ใบเกรดอย่ำงเดียวก็พอ เรื่ องหำเงินน่ะหน้ ำที่ ของพี่อยูแ่ ล้ ว ” เขำยิ ้มให้ ทงที ั ้ ่ในใจกำลังกังวลกับเงินเก็บที่ชกั ร่อยหรอลง “ ผมจะพยำยำมเต็มที่ฮะ อีกปี เดียวก็จะสอบเข้ ำมหำ’ลัยแล้ ว ยังไงซะก็ จะเรี ยนแพทย์ให้ ได้ เลยแหละ ” ฮำนะชูกำปั น้ แสดงควำมตังใจเต็ ้ มเปี่ ยม เสียงหัวเรำะอบอุน่ ดังขึ ้นพร้ อมกันในโต๊ ะอำหำรไม้ เล็กๆ ............................................................................ เสียงโมบำยกระเบื ้องรูปดอกไม้ กระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ งเมื่อกระจกใสถูก ผลักเข้ ำไปด้ ำนใน ลูกค้ ำที่ยดึ ที่นงั่ หน้ ำเคำน์เตอร์ สว่ นใหญ่เป็ นผู้หญิงที่คลัง่ ไคล้ ของหวำนแทบทุกชนิด อีกมุมหนึง่ ที่เยื ้องกันไปด้ ำนข้ ำงเป็ นบำร์ ไม้ ประจำสำหรับผู้ ที่อยำกจะนัง่ ละเลียดฟองครี มของคำปูชิโนร้ อนๆให้ ชมุ่ ใจระหว่ำงพักเที่ยงก่อนจะ กลับไปลุยกับงำนในบริ ษัทตอนบ่ำย
7
กลิน่ เค้ กหวำนกับกรุ่นไอกำแฟสร้ ำงบรรยำกำศหอมอวลเคล้ ำกันใน ร้ ำนเบเกอรี่ ขนำดน่ำรัก ช่วงที่ไม่มีฝนเป็ นเวลำที่แดดดีพอเหมำะกับกำรนัง่ แบบ โอเพ่นคำเฟ่ คล้ ำยกับที่พวกฝรั่งชอบจัดมุมพักผ่อนไว้ หน้ ำร้ ำน ดอกไม้ หลำกสีใน กระถำงดินเผำคละแบบแขวนอยูต่ รงหลังคำโค้ งสีสดเสริ มควำมสดชื่นทัว่ บริ เวณ ไทระกำลังสำละวนดูแลลูกค้ ำเมือ่ นำฬิกำบอกเวลำประมำณเทีย่ งครึ่ง สำวน้ อยหลำยคนเลือกมูสสตรอเบอร์ รี่ไปเป็ นของว่ำงยำมเย็น ในขณะที่หนุม่ ๆกิน เงินเดือนชอบนัง่ เล่นคุยกันประสำชำยโสดกับกำแฟดีๆสักแก้ วมำกกว่ำ “ โอคำดะฝำกดูแลโต๊ ะมุมซ้ ำยด้ วยนะ แล้ วนี่ออเดอร์ ของโต๊ ะข้ ำงนอก ทังหมดสำมใบ ้ ” โทริ ซงั ผู้จดั กำรร้ ำนสะกิดบอก “ ได้ ครับ ” เขำจัดกำรผูกผ้ ำกันเปื อ้ นสีฟ้ำพำสเทลให้ เข้ ำที่แล้ วก็เดินไปรับ รำยกำรหลังจำกที่สง่ ใบสัง่ ขนมให้ เพื่อนที่ประจำอยูต่ รงเคำน์เตอร์ แล้ ว เสียงโมบำยกระเบื ้องกระทบกันอีกครัง้ แปลว่ำมีคนเข้ ำร้ ำน โทริ ซงั ชะงัก ไปครู่เมื่อเห็นลูกค้ ำรำยใหม่ ชำยหนุม่ ร่ำงสูงสง่ำในชุดสูทสีดำรับเข้ ำกับเรื อนผมสีเดียวกัน ใบหน้ ำคม คำยเหมำะเจำะกับดวงตำเรี ยวรีที่ดรู ำวจะเป็ นประกำยวูบยำมปรำยมองพนักงำน สุดขยันที่กำลังก้ มรับออเดอร์ อยูต่ รงโต๊ ะด้ ำนซ้ ำยมือของทำงเข้ ำ “ ยินดีต้อนรับครับคุณมุรำคำมิ ” เขำก้ มหัวนอบน้ อมแม้ จะแปลกใจไม่ หยอกที่ลกู ชำยคนโตของอดีตประธำนใหญ่เลือกเหยียบเข้ ำร้ ำนเบเกอรี่ แทนที่จะ เป็ นผับแถวรปปงหงิในยำมรำตรี “ ขำยดีมยั ้ ” เสียงทุ้มนุม่ นวลถำมไถ่อย่ำงเป็ นกันเองทังที ้ ่เพิง่ จะเข้ ำมำที่นี่ ครัง้ แรก “ เรื่ อยๆครับ ท่ำนซำโตะชอบมำนัง่ ให้ กำลังใจผม ” คิ ้วเข้ มเลิกขึ ้นน้ อยๆ เขำเดินตำมโทริ ซงั ไปนัง่ ที่มมุ ริ มกระจกใส มองเห็น ผู้คนเดินขวักไขว่ไปทัว่
8
“ พ่อน่ะเหรอ ” เป็ นคำพูดคล้ ำยคำถำมแต่ไม่ต้องกำรคำตอบเมื่อตัวเขำก็ รู้ดีอยูว่ ำ่ อดีตประธำนของบริ ษัทชอบมำใช้ เวลำหลังปลดเกษี ยณเหล่สำวมัธยม ปลำย..ว่ำแล้ วก็เห็นตำเฒ่ำหุน่ ยังเฟิ ร์มนัง่ จิบกำแฟอยูต่ รงเคำน์เตอร์ นนั่ เซจิยกั ไหล่ ถอนใจเหนื่อยหน่ำยที่ตวั เองดันมีต้นแบบเจ้ ำชู้เป็ นพ่อบังเกิด เกล้ ำนี่เอง “ จะรับอะไรดีครับ ” โทริ ซงั คว้ ำกระดำษมำเตรี ยมจด เขำกวำดตำมองหำคนทีต่ ้ องกำรแล้ วก็ยิ ้มมุมปำก “ พนักงำนใหม่เหรอ คนสวยๆนัน่ น่ะ ” เซจิพยักพเยิดให้ ผ้ จู ดั กำรหันไป มองร่ำงเล็กบำงทีก่ ำลังยกมอคค่ำปั่ นไปเสิร์ฟโต๊ ะริ มขวำ “ อ๋อ..โอคำดะคุงทำงำนกับผมได้ หลำยเดือนแล้ วครับ เห็นว่ำทำตังแต่ ้ ออกจำกบริ ษัทเก่ำ เมื่อวำนก็เพิ่งลำพักไปสมัครงำนใหม่แต่ไม่ร้ ูวำ่ ได้ หรื อเปล่ำ ” เขำเปรยมำ เจ้ ำของบริ ษัททีว่ ำ่ นัง่ ยิ ้มกริ่ ม ..ก็เกือบได้ อยูห่ รอก..ถ้ ำไม่สติแตกกะอีแค่จบู เล็กๆที่แก้ ม.. “ รบกวนช่วยเรียกเขำมำรับออเดอร์ ผมหน่อยสิแล้ วจะแถมทิปให้ ” เซจิ กระซิบบอก โทริ ซงั ผงกหัวรับก่อนจะเดินลิว่ ไปบอกไทระที่กำลังจัดเอแคลร์ ลกู กลมให้ เข้ ำที่ สำยตำคมกริ บยกเมนูไซส์กะทัดรัดขึ ้นมำบังหลังมองแล้ วว่ำพ่อคนสวยของ เขำเดินตรงมำหำ “ สวัสดีครับ ไม่ทรำบว่ำจะรับอะไรดี ” เสียงหวำนหูพดู มำ “ เอำ ‘นำย’ ห่อกลับบ้ ำน ” นิ ้วที่กำลังจะขยับเขียนชื่อขนมชะงักกึก ไทระมึนตึ ้บเมื่อเจอแบบนี ้เข้ ำ เขำลดกระดำษจดลงเมื่อฝ่ ำยนันวำงเมนู ้ ลงบนโต๊ ะกลม
9
“ อ..ไอ้ ประธำนลำมก..” ร่ำงบำงผงะถอย แต่ช้ำเกินกว่ำอีกคนที่คว้ ำหมับ เข้ ำให้ เต็มข้ อมือ “ เสียมำรยำทจังนะคุณโอคำดะ ” เซจิสำ่ ยหัว ดึงอีกฝ่ ำยให้ ลงมำนัง่ ตรง ข้ ำมแต่ไทระขืนตัวไว้ “ ผมทำงำนอยู่ คุณต่ำงหำกทีเ่ สียมำรยำท นี่ไม่ใช่บำร์ หิ ้วสำวนะถึงจะ ได้ มำเกะกะระรำนชำวบ้ ำนเขำได้ ” คนฟั งเอียงหน้ ำหนี “ ก็ไม่คิดจะมำหิ ้วสำว มำหิ ้วผู้ชำยต่ำงหำก ” เขำยักคิ ้วให้ กวนๆ ไทระเม้ มปำกแน่น จิกเล็บลงหลังมือแกร่งเพื่อให้ หลุดจำกปลอกเหล็กนัน่ แต่ก็ยงั ไม่เป็ นผล ไอ้ ครัน้ จะสะบัดออกไปลูกค้ ำคนอื่นก็เริ่มหันมำมองกันแล้ ว “ ปล่อย..ผม ” เน้ นเสียงหนัก “ มำนัง่ คุยกันก่อน แล้ วฉันสัญญำว่ำจะไม่แตะต้ องตัวนำย ” เซจิยิ ้มให้ แต่เป็ นยิ ้มที่ร้ำยกำจแล้ วก็เผด็จกำรที่สดุ ในหัวของคนมอง “ หรื อจะยืนให้ จบั อยู่ แบบนี ้ก็ไม่วำ่ กัน ฉันมีเวลำทังวั ้ น” ไทระทำเสียงฟึ ดฟั ดไม่สบอำรมณ์ จำใจต้ องลำกเก้ ำอี ้ฝั่ งตรงข้ ำมแล้ วนัง่ ลงอย่ำงเคืองๆ เขำมองคนหน้ ำด้ ำนที่หนั ไปสัง่ ลำเต้ กบั พนักงำนคนอื่น “ มีอะไรว่ำมำ ผมจำได้ วำ่ เรำไม่ได้ เป็ นเจ้ ำนำยกับลูกน้ องกัน ” ร่ำงสูงยกยิ ้มมุมปำก “ ก็กำลังจะเป็ น เข้ ำเรื่ องดีกว่ำ..ฉันมำเสนองำนให้ นำยถึงที่เลยนะ ” “ งันก็ ้ ขอปฏิเสธตอนนี ้เลยละกัน ผมไม่อยำกโดนแบบเมื่อวำนอีก ” ไทระ ตอบหน้ ำตำเฉย “ เงินดีนะ ไม่เหนื่อยด้ วย สมองก็ไม่ต้องใช้ แถมทำเป็ นบำงเวลำไม่ถึง สำมชัว่ โมงแต่อำจจะมีโอทีนิดๆ ” เขำหว่ำนล้ อม เงียบไปเมื่อสำวเสิร์ฟเดินเอำลำเต้ ในแก้ วเซรำมิกเขียนลำยดอกบ๊ วยมำให้
10
“ งำนบ้ ำอะไร ” ข้ อเสนอแปลกประหลำดก็ทำให้ คนฟั งอดที่จะสงสัยไม่ได้ เซจิขยับตัวเข้ ำมำใกล้ “ นอนกับฉัน ควำมรู้ไม่จำเป็ น ขอแค่ร้องเสียงหวำนๆก็พอ ” แก้ มใสร้ อนผ่ำวเมื่อได้ รับคำตอบ มือบำงกำแน่นจนปลำยเล็บจิกลงเนื ้อ นุม่ ดวงตำสีออ่ นฉำยแววโกรธจัด “ อย่ำมำดูถกู กัน ” ไทระลุกพรวดแต่โดนไอ้ คน บ้ ำนัน่ คว้ ำไว้ ได้ ตำมเคย “ ปล่อยมือ ไอ้ เฮงซวย ” เสียงใสขู่ ยื ้อข้ อมือกลับมำแรงๆ เซจิคลำยยิ ้มที่มีอยูท่ นั ที “ ไม่เคยมีใครด่ำฉันได้ เป็ นหนที่สอง นำยรู้มยั ้ ” เขำกดเสียงหนัก ย ้ำแรงตรงมือขำวมำกขึ ้น “ เจ็บนะเว้ ย ไอ้ ทเุ รศ ” ไทระสบถ จ้ องตำคมกลับอย่ำงหงุดหงิด “ ปำกดี..เอำไว้ ใช้ ตอนอยูใ่ ต้ ร่ำงฉันดีกว่ำ เสียงครำงคงเพรำะอยูถ่ ้ ำไม่ ตะเบ็งให้ มนั แหบไปก่อน ” “ เลว..” เล็บยำวตะปบเข้ ำให้ แล้ วจิกลงตรงรอยเดิมจนอีกฝ่ ำยเลือดซิบ “ เป็ นผู้ดีหน่อยสิคณ ุ โอคำดะ ” เซจิกระเซ้ ำมำเมื่อเห็นคนรอบด้ ำนเริ่ มหัน มำให้ ควำมสนใจ โทริ ซงั กำลังมองมำทำงนี ้เพรำะพนักงำนคนสวยของร้ ำนทำท่ำยื ้อ ยุดฉุดกระชำกกับลูกค้ ำระดับไฮคลำส ไทระเห็นท่ำไม่ดีต้องผ่อนอำรมณ์ลงแต่ก็ยงั ไม่วำยโมโห “ บอกให้ ปล่อย ” “ ไม่ปล่อย..จนกว่ำคำตอบจะเป็ นที่นำ่ พอใจ ” เขำยัว่ อีกคน ร่ำงเล็กยืนนิ่ง ตำสีออ่ นวำบขึ ้น “ อยำกกินกันนักใช่มยั ้ ” “ อืม..ตอนนี ้ได้ ยิ่งดีเลย ฉันจ่ำยงำมนะ ถ้ ำนำยโอเค เรำก็ตรงกลับบ้ ำนกัน แล้ วฉันจะให้ ตดิ ตัวก่อนห้ ำหมื่น ” ไทระยิ ้มหวำน คลำยแรงทีจ่ ิกลงหลังมือฝ่ ำยนันลง ้ “ ผมตกลง..” ดวงตำกลมโตช้ อนมองอย่ำงยัว่ เย้ ำ เซจิหวั เรำะเบำๆเมื่อกำรเจรจำสำเร็ จได้ อย่ำงง่ำยดำย แม้ คนใหม่ของเขำ นี่จะพยศมำกไปหน่อย แต่ยงั ไงซะ..เงินก็ใช้ ฟำดหัวคนกระเป๋ ำแห้ งได้ เสมอ
11
“ แต่กินไอ้ นี่ไปก่อนแล้ วกัน! ” ไทระกัดปำกจนช ้ำ กระชำกมือออกแล้ ว สำดกำแฟถ้ วยใหญ่ลงโครมเข้ ำให้ ที่ใบหน้ ำคม ลำเต้ ที่ยงั ไม่ได้ แตะกระเซ็นเปื อ้ นเต็มเชิ ้ตขำวที่อยูใ่ นสูทเนื ้อดีรำคำแพง ระยับ กลิน่ กำแฟคลุ้งหยดพรำวลงมำตำมเส้ นผมสีเข้ ม เสียงวี ้ดว้ ำยดังลัน่ ทังร้้ ำน ตอนโทริ ซงั ปรำดเข้ ำมำด้ วยควำมตกใจ “ โอคำดะ! ทำอะไรลงไปเนี่ย ” ผู้จดั กำรโวยเสียงหลง เขำร้ องให้ พนักงำน คนอื่นเอำผ้ ำเย็นมำให้ ประธำนกลุม่ มุรำคำมิอย่ำงด่วน “ จำเอำไว้ วำ่ คนอย่ำงไทระไม่เคยให้ ใครมำดูถกู ได้ เก็บไอ้ เงินสกปรกพวก นี ้เข้ ำกระเป๋ ำแล้ วกรุณำอย่ำโผล่น ้ำหน้ ำมำเจอกันอีก ” ร่ำงเล็กตวำด “ ผมลำออก โทริ ซงั เงินเดือนที่ยงั ไม่ได้ จำ่ ยผมไม่เอำ ส่งเป็ นค่ำซักรี ดของไอ้ ประธำนเฮงซวยนี่ ด้ วยแล้ วกันครับ ” เสียงหวำนพูดอย่ำงโกรธจัด ก่อนจะทึ ้งผ้ ำกันเปื อ้ นที่ผกู ไว้ ทิ ้งลง บนโต๊ ะหน้ ำเซจิ แล้ วก็วิ่งออกนอกร้ ำนไปท่ำมกลำงควำมงงงันของทุกคน โทริ ซงั ยืนเอ๋ออยูส่ กั พัก ถึงได้ ร้ ูตวั “ ผ..ผมขออภัยอย่ำงยิง่ ครับ ” เขำยื่นมือจะเช็ดรอยเปื อ้ นสีน ้ำตำลที่สทู นัน่ ให้ แต่เซจิท้วงเอำไว้ ด้วยหน้ ำตำรำบเรียบไร้ อำรมณ์ “ ขอโทษทุกท่ำนที่ทำให้ เดือดร้ อนกันนะครับ เพื่อรับผิดชอบใน บรรยำกำศที่เสียไปจำกเหตุกำรณ์เมื่อครู่ ผมขออนุญำตเลี ้ยงทุกคนฟรี ด้วยควำม เต็มใจที่สดุ ” เซจิยงั คงสำมำรถรักษำมำดให้ นงิ่ ไว้ เป็ นอย่ำงดี เสียงปรบมือจำกสำวๆที่นงั่ กินเค้ กอยูใ่ นร้ ำนดังลัน่ เป็ นกำรเช็คเรตติ ้งว่ำ ตัวเขำยังป๊ อบได้ ตลอดเวลำแม้ ในยำมที่กำแฟส่งกลิน่ อวลอยูท่ วั่ หน้ ำ ทังร้้ ำนกลับ เข้ ำสูส่ ภำพเดิมได้ อีกหน โทริ ซงั ยังคงก้ มหัวปะหลกๆเป็ นกำรขออภัยที่ลกู น้ องตัวดี ทำเอำไว้ อย่ำงแสบทรวง ร่ำงสูงควักธนบัตรออกมำปึ กหนึง่ คะเนพอสำหรับเลี ้ยงคนทังร้้ ำนนี่ได้ พอแล้ วก็ยงั เผื่อจ่ำยไปสำหรับค่ำเสียหำยทีเ่ กิดขึ ้น รวมไปถึงทิปเล็กน้ อยคนละพัน
12
เยนให้ พนักงำนที่ต้องมำตระหนกตกใจแล้ วก็ยงั ต้ องมำเช็ดพื ้นที่มีครำบกำแฟเปื อ้ น เป็ นดวงไว้ อีก “ ผมจะสัง่ ซักเสื ้อสูทให้ นะครับ ” เซจิสำ่ ยหัวช้ ำๆ “ เกรงใจเปล่ำๆครับ ผมคงต้ องไปทำงำนแล้ วล่ะ ยินดีที่ได้ มำนัง่ ร้ ำนของ คุณนะ ” รอยยิ ้มหล่อกินขำดของเขำก็ยงั ตีคะแนนได้ ดใี นเวลำแบบนี ้ “ ครับๆ..ขออภัยอีกหนนะครับ ” ชำยหนุม่ ผลักประตูออกมำหลังก้ มหัวให้ ลกู ค้ ำหลำยคนที่หนั มำถำมไถ่ ด้ วยควำมเป็ นห่วงเป็ นใยกับรอยเปื อ้ นเป็ นปื น้ นัน่ หลังออกมำพ้ นได้ ดวงตำที่มีแวว หยอกล้ อกับคนอื่นก็เปลีย่ นไปแข็งกระด้ ำง “ ไทระ..จำเอำไว้ เลยนะเจ้ ำเด็กบ้ ำ หนีให้ พ้นล่ะ..ไม่งนนำยเสร็ ั้ จแน่..” เสียงตบมือช้ ำๆแต่เน้ นหนักดังขึ ้นเบื ้องหลัง เซจิหนั ไปมองแล้ วก็ต้องตี หน้ ำระอำกับตำเฒ่ำหัวงูที่ละจำกสำวมัธยมเพื่อเดินตำมมำแหย่เขำถึงบริษัท พนักงำนต้ อนรับทักทำยอดีตประธำน มุรำคำมิ ซำโตะ ที่ถงึ แม้ ผมจะมีสี เทำแซมแล้ วแต่ใบหน้ ำกร้ ำนโลกก็ยงั เท่บำดใจสำวๆได้ อยูด่ ี นี่ยงั ไม่รวมถึงหุน่ เพอร์ เฟกต์ทวี่ ยั ล่วงมำเลขหกกับเงินหนำเป็ นฟ่ อนในกระเป๋ ำยี่ห้อดังนัน่ อีก “ จะกระแนะกระแหนอะไรผมล่ะ ” เซจิทำหน้ ำเซ็ง กดลิฟท์ขึ ้นไปชันบน ้ “ เปล่ำ..แค่มำดูหน้ ำท่ำนเซจิที่ลงหน้ ำปกนิตยสำรธุรกิจ อยำกรู้จงั นะว่ำ ถ้ ำปำปำรัสซี่เห็นช็อตเมื่อกี ้แล้ วต้ องยัดเงินเท่ำไหร่ไม่ให้ เกิดมีภำพกำแฟอำบหน้ ำ อยูบ่ นปกหนังสือรำยสัปดำห์ได้ ” ว่ำพลำงหัวเรำะ “ เฮอะ..เอำเงินทีว่ ำ่ ไปยัดหนังสือรำยวันที่แฉภำพท่ำนซำโตะควงเด็กเข้ ำ โฮเต็ลดีกว่ำมัง้ ” “ ทำเป็ นย้ อน ” ร่ำงสูงพอกันขยับไปดูครำบกำแฟที่ยงั ติดชัดเจน “ น่ำดู เลยแฮะ..อยำกได้ เป็ นลูกสะใภ้ จงั เอำมำปรำบไอ้ หน้ ำหม้ อแถวนี ้ให้ อยูห่ มัดหน่อย ”
13
เซจิยกั ไหล่ “ ก่อนอื่นช่วยปรำบนิสยั ของพ่อก่อนได้ มยั ้ ที่ผมเป็ นเนีย่ มันก็ มีตวั อย่ำงหรอกน่ำ ” ประตูลฟิ ท์เปิ ดออก คนทังสองก้ ้ ำวออกมำตำมทำงเดินปูหินอ่อนสีเทำ “ ไม่ร้ ูเว้ ย แต่พอ่ ว่ำคนนี ้โอเคดีนะ เร้ ำใจดี ” เขำยักคิ ้วให้ ลกู ชำยคนโต “ โอคำดะ ไทระ ชื่อเจ้ ำเด็กนัน่ ” เซจิผลักประตูเข้ ำไปในห้ อง เป็ นโชคดีที่ สำวนำมิไม่อยู่ ไม่งนมี ั ้ หวังฟั งคำหยอกล้ อรอบสองต่อจำกพ่อ “ เออ..เอำเถอะ ดูตำแกก็ร้ ูแล้ ว จะรอวันที่เอำชนะเขำได้ แล้ วกัน ” ซำโตะ ซังหัวเรำะในลำคอแล้ วก็หนั กลับ “ อ้ ำว..ไปไหนล่ะ ไม่เข้ ำมำดื่มกำแฟหน่อยเหรอ เห็นชอบเหลือเกินนะร้ ำน กำแฟเนีย่ ” เซจิสพั ยอกเอำ “ ไม่ละ่ ..แค่ได้ กลิน่ ลำเต้ จำกหัวของแกก็เอียนแล้ ว บำยนะไอ้ ลกู ชำย เจอ กันที่บ้ำน วงเล็บว่ำถ้ ำพ่อหำสำวควงไม่ได้ ” ร่ำงสูงมองตำมแผ่นหลังกว้ ำงของพ่อแท้ ๆแล้ วก็ต้องส่ำยหัว .............................................................................
14
Chapter 2 ไทระทิ ้งตัวลงกับม้ ำนัง่ ยำวในสวนสำธำรณะ อำรมณ์โมโหยังคัง่ อยูใ่ นหัว เพรำะไม่ได้ อำละวำดปล่อยไปที่ไหน ตอนนี ้มือเรี ยวกำโทรศัพท์เอำไว้ แน่นกำลัง สองจิตสองใจว่ำควรจะโทรไปฟ้ องรุ่นพี่ดีหรื อเปล่ำ ก็บงั เอิญมือถือสัน่ ขึ ้นมำ “ ครับ..อ๊ ะ!..พี่เคย์ ” ไทระโวยวำยทันทีที่มีเสียงทัก “ พี่ชำยของพีน่ ี่กวน โอ๊ ยสุดยอดของสุดยอดเลย ผมชวดงำนไปสองที่แล้ วนะ แทนที่จะได้ ทำกับบริ ษัท ดีๆอย่ำงมุรำคำมิ แล้ วไหนจะต้ องออกจำกร้ ำนเบเกอรี่ ที่ผมทำงำนพิเศษอีก พี่ร้ ูไหม ว่ำหมอนัน่ ชวนผมไปนอนด้ วย บอกว่ำจะให้ เงินหนักๆอ่ะ ” ...... มุรำคำมิ เคย์ ยกหูโทรศัพท์ออกห่ำงไปช่วงแขนเพรำะเสียงแว้ ดมำจำกรุ่น น้ อง “ ครับ..พี่ขอโทษแทนเซจิด้วยนะ เขำก็เป็ นแบบนี ้ล่ะ อย่ำถือคนบ้ ำเลย ” เสียง อ่อนโยนกรอกไปตำมปลำยสำยพร้ อมกับรอยยิ ้มเล็กๆที่ผดุ ขึ ้น “ ว่ำแต่ไทระยังร่อนใบสมัครงำนอยูใ่ ช่มยเนี ั ้ ย่ พี่บอกแล้ วว่ำให้ มำทำงำน กับพี่ไง ” เคย์ปิดแฟ้ มเอกสำรตรงหน้ ำหลังเซ็นรับรองกำรเบิกค่ำใช้ จ่ำยเพื่อเพิม่ งบ ในกำรยกระดับกิจกำรของโรงแรมระดับห้ ำดำวสำขำแม่ที่เขำนัง่ แท่นอยูต่ อนนี ้ ‘ ไม่เอำหรอก ผมไม่ถนัดภำษำเลย พี่ก็ร้ ู ..เกิดคนอื่นหำว่ำเล่นเส้ นผมคง มองหน้ ำใครไม่ได้ พี่ก็จะเสียกำรปกครองลูกน้ องด้ วย ’ ร่ำงสูงยิ ้มกับตัวเอง “ พี่เคยแคร์ รึเปล่ำล่ะ ” ‘ แต่ผมแคร์ นะ แล้ วก็คงทนไม่ได้ แน่ถ้ำต้ องมำนัง่ หัดเรี ยนงำนใหม่ ทำวิ ศวะออกแบบน่ะง่ำยกว่ำถมเถ ’ คนฟั งจนปั ญญำยกเหตุผลมำบอกอ้ ำงทีจ่ ะดึงตัวรุ่นน้ องคณะเดียวกันมำ อยูใ่ นกำรปกครอง
15
..นัน่ เป็ นเรื่ องแอบอ้ ำงทังเพ..ก็ ้ แค่อยำกจะอยูใ่ กล้ .. “ เอำเป็ นว่ำถ้ ำมีอะไรให้ โทรหำพีน่ ะ ขอให้ พี่เป็ นคนแรกที่ไทระต้ องกำร ควำมช่วยเหลือเลย แล้ วพี่จะรี บจัดกำรทุกเรื่ องให้ นะครับ ” ‘ งันก็ ้ ต้องขอให้ พี่ชว่ ยดัดนิสยั พี่ชำยหน่อยนะ จะได้ ไม่ปำกเสียไปขอใคร ขึ ้นเตียงสุม่ สีส่ มุ่ ห้ ำอีก ให้ ตำยสิ ’ เคย์หวั เรำะเบำๆ คุยเล่นอีกหลำยนำทีก่อนจะต้ องวำงสำยเพรำะมีประชุม บอร์ ดบริ หำร เขำยังจำท่ำทำงแก่นเซี ้ยวของไทระได้ เจ้ ำเด็กตัวเล็กที่เอำเรื่ องน่ำดูถ้ำมี ใครมำทำให้ ไม่สบอำรมณ์ เป็ นคนตรง คิดอะไรพูดอย่ำงนันไม่ ้ มีอ้อมค้ อม แต่ก็แฝง ควำมจริงใจไว้ แบบที่ไม่มีกำรสวมหน้ ำกำก เป็ นนิสยั ที่ทำให้ เขำประทับใจเพรำะ ตัวเองใช้ ชีวิตอยูใ่ นแวดวงของกำรปั น้ หน้ ำหลอกลวงมำมำกต่อมำก ได้ พดู คุยกันทีไรก็สบำยใจทุกที ไม่ต้องมำนัง่ เคร่งนัง่ อึดอัด อยำกทำอะไร ระบำยอำรมณ์แค่ไหนก็พดู ออกไปได้ ตลอด ไทระเป็ นที่ปรึกษำที่นำ่ รัก ให้ กำลังใจ แม้ กระทัง่ คนหมดหวังก็ยงั ยิ ้มได้ เพรำะรัก..เลยทำให้ เขำยังมีควำมหวังแอบแฝงอยูบ่ ้ ำง แม้ จะรู้วำ่ ไม่มีทำง เลยกับกำรเขยิบฐำนะจำกรุ่นพี่ไปเป็ นคนพิเศษของเจ้ ำนัน่ ..ไม่เป็ นไร..ได้ แค่มองห่ำงๆก็พอใจแล้ ว.. ............................................................................ “ ..นะ..ฮำนะ..” คนที่เผลองีบไปตอนหมดคำบสะดุ้งตื่นขึ ้นมำ ดวงตำสีสวยกะพริ บปริ บ พลำงมองออกไปนอกหน้ ำต่ำงเห็นแดดตอนบ่ำยจำงลงไปมำกแล้ ว
16
“ จุน..เลิกแล้ วเหรอ ” มือเล็กยกขึ ้นขยี ้ตำยิกๆ ทำเอำเพื่อนสนิทอย่ำงซำ วำมุระ จุนต้ องรัง้ แขนเรียวออก “ เดี๋ยวก็เจ็บตำหรอก ไปล้ ำงหน้ ำไป ” เขำหยิกแก้ มป่ องนัน่ เล่น “ ฉันหลับนำนป่ ะ ” ฮำนะหำววอด จุนส่ำยหัวแทนคำตอบ อมยิ ้มกับท่ำทำงเหมือนเด็กเล็กไม่มีผิด “ ผลสอบเลข ” เขำยื่นกระดำษใต้ โต๊ ะให้ “ เต็มเหมือนเคย..” ร่ำงเล็กยิ ้มกว้ ำงเหมือนเพิง่ เคยได้ คะแนนมำกเป็ นหนแรก อันที่จริงคือเขำ มีเรื่ องให้ พี่ไทระดีใจด้ วยอีกแล้ วต่ำงหำก “ ฮำนะได้ เต็มอีกแล้ ว เมือ่ ไหร่จะหลีกทำงให้ พวกเรำขึ ้นมำคำบเกรดดีๆ บ้ ำงนะ คนสวย ” เสียงโหวกเหวกจำกพวกเพื่อนดังแทรกเข้ ำมำ เรี ยกรอยยิ ้มสดใส จำกคนฟั ง มือนุม่ นิ่มดึงหนังสือเล่มหนำที่ยมื มำจำกห้ องสมุดโรงเรี ยนเข้ ำกระเป๋ ำ ทำ เอำเป้ใบเล็กนัน่ พองขึ ้นมำมำกเอำกำร “ อ่ำนหนังสือดึกใช่มยั ้ บอกแล้ วว่ำอย่ำหักโหม วันเว้ นวันก็ได้ ” จุนบอก มำด้ วยน ้ำเสียงดุๆแต่ก็แฝงควำมห่วงใยเอำไว้ เต็มที่ ฮำนะสัน่ หัว ยกข้ อมือขึ ้นดูนำฬิกำ “ ทำแบบนันไม่ ้ ได้ หรอก พี่อตุ ส่ำห์หำเงินให้ เรี ยนนี่นำ ” คว้ ำกระเป๋ ำได้ ก็ ลุกขึ ้นยืนพร้ อมกับยื่นมือให้ คนใกล้ ตวั จับเอำไว้ จุนยิ ้มให้ กระชับฝ่ ำมือบำงเอำไว้ แน่นท่ำมกลำงเสียงโห่แซวของพวก เพื่อนร่วมห้ องที่ปำกไม่อยูว่ ำ่ ง เพรำะรู้ดีนกั หนำว่ำซำวำมุระคิดยังไงกับเพื่อนสนิท ก็มีเพียงเจ้ ำตัวคนเดียวเท่ำนันที ้ ค่ วำมคิดมีแต่เรื่ องเรี ยนกับพี่ชำยคนเดียว จนปิ ดหูปิดตำไม่รับรู้อะไรเลย “ ช่วยถือนะ ” คนตัวสูงกว่ำเป็ นฟุตรัง้ กระเป๋ ำที่ไซส์ไม่สมส่วนกับหุน่ เจ้ ำของมำพำดบ่ำเอำไว้ อย่ำงสบำยโดยที่ไม่รอคำอนุญำต
17
“ หือ..ใจดีจงั ” ฮำนะเงยหน้ ำมองแล้ วก็ยิ ้ม ทำให้ อีกคนอดขยี ้หัวเล่นไม่ได้ “ พรุ่งนี ้ไอ้ พวกนันชวนไปดริ ้ ๊ งค์..นำยว่ำไง ” จุนเลียบเคียง ทังที ้ ่ร้ ูคำตอบ ฮำนะเบะปำก ทำหน้ ำย่นยูเ่ พรำะไม่ถกู กับแสงสีแล้ วก็ไอ้ พวกเสียงทะลุ แก้ วหูนนั่ “ ไม่ไปได้ มยั ้ จุนไปเถอะนะ ถ้ ำรอฉันไปด้ วยล่ะชำติหน้ ำชัวร์ ” พูดพลำง เข้ ำมำเกำะแขนอีกคนอย่ำงออดอ้ อนตำมนิสยั “ ไม่หรอก ฉันก็ขี ้เกียจเหมือนกัน ” “ หล่อๆอย่ำงจุนหำแฟนได้ สบำยเลย ถ้ ำไม่ไปแล้ วจะมีสำวเข้ ำมำได้ ไงล่ะ ในโรงเรี ยนก็เล่นปฏิเสธเรี ยงตัวไปแล้ วนี่ คนอะไรไม่อยำกมีแฟน แปลกใจชะมัด ” ฮำนะพูดเจื ้อยแจ้ ว ไม่ทนั สังเกตว่ำคนข้ ำงกำยกำลังถอนใจ “ พูดมำกจัง เรื่ องของฉันน่ำ ” เขำตัดบท “ อ๋อเหรอ ระวังนะ แก่แล้ วเดี๋ยวจะไม่มีสำวมอง ” คนพูดหัวเรำะคิกคัก แล้ วก็เดินหนีไป ทิ ้งให้ อีกฝ่ ำยมองตำมแผ่นหลังบอบบำงนัน่ ..ถ้ ำอยำกให้ ฉนั มีแฟน..นำยก็ตอบมำสิ.. ..ว่ำถ้ ำฉันตัดสินใจพูดทุกอย่ำงทีฉ่ นั รู้สกึ กับนำยออกไปแล้ ว.. ..นำยจะยอมรับรักฉันมัย..แล้ ้ วถ้ ำไม่..เรำจะยังเหมือนเดิมกันอีกรึเปล่ำ.. ......................................................................... เวลำแปดโมงเช้ ำบนนำฬิกำแขวนประดับคริ สตัลข้ ำงผนังสีครี มน่ำจะเป็ น ช่วงที่ไทระได้ ขีดๆเขียนๆวำดแปลนโครงสร้ ำงอยูใ่ นสำนักงำนหรื อบริ ษัทอะไรสัก อย่ำง ไม่ก็ได้ เดินไปเดินมำอยูใ่ นร้ ำนเบเกอรี่ ร้ำนเดิม ไม่ใช่วำ่ มำยืนขัดยืนถูต้ โู ชว์ ของอยูแ่ บบนี ้ แต่ยงั ไงก็ตำม..แม้ เงินเดือนจะน้ อยก็เถอะ..ก็ยงั ดีกว่ำไม่ได้ ก็แค่เปลีย่ น จำกเดินเสิร์ฟเค้ กเป็ นขัดตู้โชว์เพชรของร้ ำนจิเวลรี่ ก็ดีถม
18
“ ยกแขนสูงๆหน่อยโอคำดะคุง ตรงด้ ำนบนฝุ่ นมันเยอะ ” เสียงทุ้มปน อำรมณ์ดดี งั มำจำกเจ้ ำของร้ ำนเครื่ องเพชรหรูหรำรำคำเหยียบแสนทุกชิ ้น ไทระพยักหน้ ำแล้ วเขย่งเท้ ำให้ มำกขึ ้นอีก ..หงุดหงิดกับไอ้ ควำมสูงของตัวเองชะมัด.. ..เป็ นผู้ชำยทังที ้ ดนั ตัวเท่ำเด็กผู้หญิง..แถมกรรมพันธุ์รึยงั ไงถึงได้ ตวั เท่ำกันทังพี ้ ่ทงน้ ั ้ อง.. “ อืม..อย่ำงนันแหละ ้ ไปทำงซ้ ำยหน่อยซิ ” โกโตซัง เจ้ ำของร้ ำนเพชรจูบิลี ในละแวกคนมีอนั จะกินออกคำสัง่ ซ ้ำ เขำพำตัวอ้ วนหนำเข้ ำมำใกล้ พลำงยกแขน อวบมำแตะที่ไหล่บำง ไทระสะดุ้งนิดๆ แล้ วก็ออกแรงเช็ดรอยฝ้ ำตรงกระจกใสตำมที่ฝ่ำยนันแนะ ้ มือที่อดุ มด้ วยไขมันวำงแหมะลงบนสะโพกนิ่ม ทำเหมือนกับจะช่วยประคองตัว ลูกจ้ ำงคนใหม่ให้ “ อ๊ ะ..ไม่เป็ นไรครับ ผมพอเอื ้อมถึง ” “ อืม..ระวังตกนะ ” โกโตซังบอกก่อนจะถอยออกไป ไทระเหลือบมองทำงหำงตำแล้ วก็ต้องแอบถอนใจเมื่อเห็นอีกฝ่ ำยเปิ ดตู้ โชว์หน้ ำร้ ำนแล้ วหยิบเครื่ องเพชรที่เป็ นโชกเกอร์ ออกมำ ตัวเรื อนทองคำขำวประดับ เพชรน ้ำงำมเจียระไนแบบเหลีย่ มเกสรที่โกโตซังภูมใิ จนักหนำส่งประกำยวิบวับล้ อ แสงไฟสีเหลืองนวลตรงตู้ ไอ้ รำคำแปดหลักของมันทำเอำเขำไม่อยำกเข้ ำไปเฉียด แถวตู้นนั่ หรอก และดูทำ่ จะขำยยำกเอำกำรมันถึงได้ อวดโฉมพริ ง้ เพรำค้ ำงเติ่งอยู่ นำนแล้ ว ไม่มีคนมำซื ้อไปสักที โกโตซังก็ช่ำงไว้ ใจลูกจ้ ำงโนเนมมำกมำยอะไรอย่ำงนี ้ หรื อเป็ นเพรำะ เกียรตินยิ มอันดับหนึง่ จำกโทไดทีเ่ ขำยื่นให้ ดู เจ้ ำของตัวอ้ วนถึงยอมให้ เขำได้ ใกล้ กับเครื่ องประดับรำคำแพงระยับชนิดจับต้ องได้ สบำยๆ ..มีงำนทำก็ดีแล้ วน่ำ.. ไทระบ่นในใจ หันไปเลือ่ นกระจกด้ ำนในเช็ดบ้ ำง
19
ตำตี่ๆพยำยำมเพิ่มโฟกัสให้ ตวั เองด้ วยกำรจับจ้ องอยูต่ รงบริ เวณสะโพก มน กำงเกงขำสันเหนื ้ อเข่ำหลำยคืบดูเหมำะเจำะพร้ อมอวดขำเรี ยวขำวผ่อง ด้ ำนหน้ ำ เสื ้อยืดตัวเก่งของโอคำดะ ไทระเลิกสูงขึ ้นเมื่อเจ้ ำตัวพยำยำมยืดมือขึ ้นไป เช็ดบริ เวณหลังตู้ตำมคำสัง่ ของเขำ ชำยเสื ้อส่วนที่มนั สันอยู ้ แ่ ล้ วเลยยิ่งสันเต่ ้ อ อวด ช่วงเอวเนียนใต้ ร่มผ้ ำทีด่ เู หมือนไม่เคยเจอแดดมำก่อน ใจจริ งของเขำอยำกวกมือ ไปลูบหน้ ำท้ องแบนรำบนัน่ ให้ สมใจแต่ติดตรงที่ตอนนี ้คนพลุกพล่ำน แล้ วหน้ ำตำอย่ำงโอคำดะคุงคงไม่ยอมให้ นำยจ้ ำงหน้ ำไหนมำลวนลำม ง่ำยๆนอกจำกจะต้ องจำยอมกับสภำพอะไรสักอย่ำงก่อน โกโตซังเดินเฉียดไปทำงไทระ แล้ วพูดเสียงแผ่ว “ เดี๋ยวแขวนป้ำยพักแล้ วเอำโชกเกอร์ นนั่ เข้ ำมำให้ ฉนั ด้ วยนะ ” บอกไว้ แล้ วเดินลับเข้ ำไปหลังร้ ำน ไทระมองตำมร่ำงใหญ่ทเี่ ดินตุ๊ต๊ะเข้ ำไปอย่ำงงุนงง พอหันไปมองสร้ อย เส้ นสวยที่เป็ นรำชินีของร้ ำนแล้ วก็ถอนหำยใจหลำยที ..ไม่อยำกแตะต้ องของคนรวยเลย.. ร่ำงเล็กจุ่มผ้ ำลงในถังน ้ำ รี บจัดแจงทำควำมสะอำดครำบน ้ำยำที่เปื อ้ นมือ แล้ วเดินออกมำด้ ำนนอก นำฬิกำบนผนังบอกเวลำเก้ ำโมงตรง พวกคนทำงำนเริ่มเดินขวักไขว่ หญิง สำวหลำยคนมองเข้ ำมำตรงตู้โชว์อย่ำงสนอกสนใจกับสร้ อยเพชรวำววับ ไทระมองจนแน่ใจว่ำจะไม่มีใครเดินเข้ ำมำในร้ ำนตอนนี ้แน่ ถึงได้ พลิก ป้ำยพักกลำงวันทังที ้ ่ยงั เช้ ำเอำไว้ ตรงหน้ ำประตูกระจก มือเรี ยวยกขึ ้นเปิ ดตู้โชว์ สีเ่ หลีย่ มแต่เปิ ดไม่ออก ใบหน้ ำสวยชะโงกไปทำงหลังร้ ำน กำลังจะร้ องถำมเอำกุญแจก็บงั เอิญ เหลือบเห็นไอ้ ที่วำ่ วำงเด่นอยูบ่ นโต๊ ะทำงำนของโกโตซัง
20
ไทระรี บคว้ ำมำไขแล้ วบรรจงหยิบเอำสร้ อยรำคำที่ทำเอำเขำล่มจมได้ ใน วันเดียวมำถือไว้ ระวังเต็มที่ไม่ให้ มนั ขูดเข้ ำกับขอบเคำน์เตอร์ ไม้ “ อ่ำ..ก็ใส่ไว้ ในกระเป๋ ำเสื ้อก็หมดเรื่ อง ” ยิ ้มนิดๆแล้ วจึงหย่อนโชกเกอร์ เส้ นงำมลงไปในกระเป๋ ำเสื ้อยืด ก่อนจะเดินเข้ ำไปหำเจ้ ำของร้ ำนทีท่ ำ่ ทำงอำจจะ กำลังกินมื ้อเช้ ำอยู่ ...... เครื่ องปรับอำกำศเย็นฉ่ำพ่นไอสีขำวออกมำ แสงไฟสลัวในทำงเดินมืดทำ เอำเขำหนำวจนตัวสัน่ “ มำแล้ วครับ..” ไทระร้ องบอกเจ้ ำของร้ ำนเพชรที่นงั่ เป็ นเงำตะคุม่ อยู่ หน้ ำจอทีวกี ะทัดรัด “ โกโตซั... ” เสียงหวำนขำดหำยเพรำะวีดีโอทีก่ ำลังเล่น ภำพเคลือ่ นไหวซ ้ำไปซ ้ำมำตำมปุ่ มในรี โมตมันชัดเจนจนเขำอึ ้ง ..นี่มนั ภำพจำกกล้ องวงจรปิ ดในร้ ำน.. กิริยำทังหมดของลู ้ กจ้ ำงสองวันลับหลังเจ้ ำนำย เดินไปหน้ ำร้ ำนเพื่อดูวำ่ ไม่มใี ครเข้ ำมำแน่ แขวนป้ำยพักกลำงวันทังที ้ ่เป็ น ตอนเช้ ำ ตรงไปเปิ ดตู้โชว์เพชรรำคำแพงแต่กลับพบว่ำมันล็อค ชะโงกหน้ ำมอง เหมือนกับดูให้ แน่ใจว่ำคนว่ำจ้ ำงจะไม่กลับเข้ ำมำในตอนนัน้ คว้ ำเอำกุญแจที่คล้ ำย กับเจ้ ำของจะลืมวำงเอำไว้ ไขกุญแจแล้ วหยิบสร้ อยหย่อนใส่กระเป๋ ำ ..ขโมยชัดๆ.. “ จับได้ คำหนังคำเขำเลยน้ ำ..โอคำดะคุง ” ใบหน้ ำอวบอ้ วนหันกลับมำ พร้ อมรอยยิ ้มมุมปำกที่ไทระเคยเห็นว่ำสุดแสนจะใจดี “ น..นี่มนั อะไรครับ..” ไทระถำมเสียงสัน่
21
“ จะอะไร ? ก็บนั ทึกที่จบั ตัวโจรอำยุยงั น้ อยได้ นะ่ สิ..เล่นตอนเจ้ ำของเขำ ไม่อยูก่ ะเชิดเพชรหนีใช่มยเนี ั ้ ่ย ไม่ไหวๆ ” ชำยวัยกลำงคนส่ำยหน้ ำช้ ำๆแต่ยิ ้มที่ผดุ ขึ ้นชัดเจนมันให้ ควำมรู้สกึ ไม่ชอบมำพำกล “ แต่..คุณเป็ นคนบอกให้ ผมเอำมำให้ เองนะครับ ” เขำแย้ งทันควัน “ ห๋ำ..ฉันว่ำงันเหรอ ้ จำไม่ได้ แฮะ ” ยกมือขึ ้นเกำหัวที่มีผมติดอยูไ่ ม่กี่เส้ น ไทระหน้ ำเสีย รี บเข้ ำไปหำพร้ อมกับยื่นของคืนให้ “ ผมไม่ได้ ขโมยนะ คุณเข้ ำใจผิดแล้ วล่ะครับ ผมขอโทษจริ งๆถ้ ำภำพมัน ออกมำแบบนัน้ ” เขำก้ มหัวปะหลกๆ เพรำะยังไงซะก็ยงั ไม่อยำกมีเรื่ องกับคนเงิน หนำแบบนี ้ “ ไม่ได้ หรอก โอคำดะคุง..ฉันว่ำคงต้ องถึงตำรวจแล้ วล่ะ ” โกโตซังหยิบ ของตรงหน้ ำใส่ลิ ้นชักด้ ำนล่ำง ไทระตกตะลึงกับคำขูน่ นั่ “ อย่ำนะครับ..ผมไม่ได้ ทำอะไรนะ ผมยินดีชดใช้ จะให้ ลำออกก็ได้ ” คนฟั งยักไหล่ “ ทำตำมข้ อเสนอของฉันมัยล่ ้ ะ จะได้ เลิกแล้ วต่อกัน ” ไทระยิ ้มกว้ ำง ก้ มหัวขอบคุณควำมเมตตำทีเ่ กิดจำกควำมเข้ ำใจผิดของ อีกฝ่ ำย “ ได้ ครับ..จะให้ ทำงำนฟรี ก็ได้ แล้ วทันทีที่คณ ุ ต้ องกำร ผมจะลำออกแล้ วไม่ มำรบกวนคุณอีกเพื่อควำมสบำยใจของคุณ ” โกโตซังส่ำยนิ ้วใหญ่ป้อม เขำกวักมือเรี ยกคนตรงหน้ ำให้ เข้ ำมำหำ “ คุกเข่ำลง..” ไทระชะงักไปนิดกับคำสัง่ นัน่ แต่พอคิดได้ วำ่ เป็ นกำรขออภัยอย่ำงหนึง่ ถึง ได้ ก้มหัวลงอย่ำงไม่มีข้อโต้ แย้ ง “ ผิดตำแหน่งแล้ ว..เด็กดี ” เสียงแหบห้ ำวดังแผ่วพร้ อมกับฝ่ ำมือหยำบที่ ปรำดเข้ ำมำตะปบคำงเล็ก ไทระสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆโดนกดหัวลงตรงกลำงหว่ำงขำ อวบ
22
“ ท..ทำอะไร ! ” เสียงหวำนตะโกนใส่อย่ำงเหลืออด ..มันเกินไปแล้ ว..แบบนี ้!!.. ไอ้ อ้วนตัวโตมีสหี น้ ำบิดเบี ้ยวเหมือนถูกขัดอำรมณ์ ทันทีที่ลกู จ้ ำงคนสวย ลุกพรวดจะหนี สองมือนัน่ ก็ตะครุบเข้ ำที่เรื อนผมสีดำสนิทแล้ วกระชำกอย่ำงแรงจน ใบหน้ ำหวำนหงำยหลัง “ จ..เจ็บ..ปล่อยนะเว้ ย ไอ้ ทเุ รศ ! ” ไทระร้ องออกมำพลำงดิ ้นรนสุดใจ นิ ้ว เรี ยวพยำยำมแกะมือใหญ่ที่ขยุ้มหัวเขำอยูแ่ ต่ไม่เป็ นผลอะไรนอกจำกจะไปกระตุ้น ให้ ฝ่ำยนันเพิ ้ ม่ แรงกระทำ “ อย่ำมำขึ ้นเสียงกับฉันนะ..ไอ้ เด็กขี ้ขโมย ” ลมหำยใจอุน่ ร้ อนเป่ ำรดข้ ำง ใบหูขำว ก่อนที่ร่ำงเล็กบำงจะโดนเหวี่ยงไปกระแทกผนังแข็งด้ ำนหนึง่ เสีย งดังโครม ไทระมึนไปชัว่ ขณะ พอตังสติ ้ ได้ ก็เจอว่ำตัวเองอยูใ่ ต้ ร่ำงที่หนักร่วมร้ อย กิโลนัน่ แล้ ว “ หำวิธีดๆี ให้ ไม่เอำ อยำกนอนคุกให้ มนั โดนมำกกว่ำนี ้รึไง ไอ้ โง่ ” ไม่เหลือ ครำบของเจ้ ำของร้ ำนแสนใจดี มีเพียงคำหยำบที่สบถออกมำจำกริ มฝี ปำกมันเยิ ้ม ไทระปล่อยหยดน ้ำตำร่วงเผำะเพรำะแรงทึ ้งตรงหัว แต่ถงึ อย่ำงนันตำสี ้ เข้ มก็ยงั ต่อต้ ำนไม่ลดละ “ แผนของคุณใช่มยั ้ ” “ ถ้ ำไม่ใช้ วธิ ีนี ้แล้ วนำยจะยอมนอนกับฉันมัย้ ” คนพูดหัวเรำะในลำคอ ร่ำงเล็กเม้ มปำกแน่น ..ในที่สดุ แล้ วไอ้ พวกนี ้ก็หวังกันแค่อย่ำงเดียว..แค่ตวั ..แค่ร่ำงกำย.. “ ปล่อย ! ไม่งนผมแจ้ ั้ งควำมจับคุณแน่ ” ไทระสวนกลับ โกโตซังแค่นหัวเรำะจนพุงกระเพือ่ ม “ แจ้ งมำจับตัวเองเหรอ พวกนันมั ้ นจะเชื่อใครระหว่ำงเจ้ ำของร้ ำนดัง อย่ำงฉันกับไอ้ ลกู จ้ ำงกระจอก เรียนดีแต่ไม่มใี ครรับเข้ ำทำงำนอย่ำงนำย จนตรอก นักเลยมำขโมยของคนอื่นเอำตัวรอดไปวันๆ..”
23
“ สร้ อยอยูท่ ี่คณ ุ ! ไม่มีหลักฐำนอะไรทังนั ้ น้ ” “ เหรอ..บำงทีนำยอำจจะซ่อนเอำไว้ แล้ วย่องมำเอำใหม่ก็ได้ หลังร้ ำนปิ ด พวกนันคงเชื ้ ่อฉันมำกกว่ำนะ ” มือหยำบกระด้ ำงไล้ ลงบนแก้ มเนียน ไทระสะบัดหน้ ำหนีแล้ วก็โดนรัง้ กลับในทันที เพี๊ยะ!! แก้ มขำวเป็ นรอยแดงจำกฝ่ ำมือหนัก เลือดไหลจำกรอยแตกตรงมุมปำก อย่ำงง่ำยดำย “ เลือกซิ..พ่อคนฉลำด..เซ็กซ์หรื อคุก..” ลิ ้นร้ อนเลียลงตรงรอยเลือดพร้ อมกับพยำยำมบดเบียดหำทำงเข้ ำตรง ปำกบำงที่เม้ มสนิท แต่แรงบีบเข้ ำที่คำงมนทำเอำไทระต้ องยอมอย่ำงช่วยไม่ได้ “ ปล่อยผมเถอะนะ..ขอร้ อง ” เสียงสัน่ ๆพยำยำมขอ “ ไม่เอำหรอก..หำยำกนะ ของสะอำดที่ไม่ต้องเสียเงินแม้ แต่แดงเดียว ” ลำตัวอ้ วนหนำขยับขึ ้นคร่อม แขนลำ่ ตวัดร่ำงขำวให้ นอนคว่ำหน้ ำกับพื ้น ไทระตะเกียกตะกำยหนีจำกปรำกำรยักษ์ ด้ำนหลัง แต่แค่ขยับ ข้ อเท้ ำเล็ก ก็ถกู ลำกกลับที่พร้ อมเสียงสนัน่ ที่ฟำดเข้ ำมำปะทะแก้ มขวำให้ ชำวูบอีกหน “ อย่ำสะดีดสะดิ ้งให้ มำกนัก ผู้ชำยด้ วยกันมันไม่ท้องหรอกเว้ ย ” เสียง แหบตะโกนใส่หน้ ำ กำงเกงตัวสันโดนทึ ้ ้งออกรวดเดียวแล้ วถูกเหวี่ยงไปกองมุมห้ อง ใบหน้ ำ ตันๆก้ มลงมำซุกไซ้ ที่ซอกคอหอม ขำเรี ยวที่ดิ ้นพล่ำนพยำยำมผลักไสถูกกดลงด้ วย ต้ นขำหนำเป็ นท่อน เพล้ ง! เสียงแก้ วบนหลังเคำน์เตอร์ เล็กตกลงมำแตกจำกแรงกระแทกที่ไทระปั ด ขำไปโดน คนด้ ำนบนหัวเสียหนักเลยประเคนหมัดหนักเข้ ำที่ท้องน้ อยเต็มแรง
24
“ ฮึก..อ..ย่ำ..” เสียงร้ องครวญดังมำจำกคนที่ขดตัวงอ เกำะกุมบริ เวณที่ โดนแรงทุบเข้ ำ ไทระหมดแรงหนี ได้ แต่นอนนิ่งฟั งเสียงหอบหำยใจจำกไอ้ แก่ตณ ั หำกลับ ที่มนั กำลังรูดซิบกำงเกงลงเชื่องช้ ำ นิ ้วสันป ้ ้ อมบดคลึงอยูแ่ ถวช่วงล่ำงหลังจำกที่ไอ้ ชัว่ นี่พลิกตัวเขำนอนตะแคงทำบพื ้นเย็นเฉียบ “ อ..อึก..เอำออกไป ” เขำร้ องห้ ำมเมื่อแรงหยำบกดลงช่องทำงต่ำ นิ ้วหนำ ยัดเยียดเข้ ำมำทีเดียวแล้ วดึงเข้ ำออกพร้ อมเสียงครำงทุเรศๆริ มหูนมุ่ เรื อนกำยเล็ก บำงสัน่ ไหวตำมจังหวะกระแทกเข้ ำ “ เวอร์ จิ ้นของแท้ ..” ไอ้ อ้วนนัน่ มันร้ องพึมพำ ไทระน ้ำตำคลอ รู้สกึ ถึงอะไรบำงอย่ำงทีจ่ ดจ่ออยูด่ ้ ำนหลังพยำยำมดุนดัน เข้ ำมำแบบที่ไม่งำ่ ยนัก ..ทำยังไงดี.. ...... เสียงอะไรสักอย่ำงตกกระทบพื ้นดังเพล้ งจำกด้ ำนหลังร้ ำนทำให้ ร่ำงสูงใน ชุดทำงำนเต็มยศรู้สกึ แปลกใจ ..แขวนป้ำยพักกลำงวันตอนเช้ ำเนี่ยนะ..โกโตคิดอะไรของมัน.. เซจิขมวดคิ ้ว เขำรู้จกั ไอ้ แก่อ้วนโกโตดี ขำยของแพงแต่ก็ดีสมรำคำ ตอน แม่ของเขำยังมีชีวติ อยูเ่ คยมำอุดหนุนให้ มนั เอำเงินจำกกระเป๋ ำไปบ่อยๆ ..ร้ อยวันพันปี มันไม่เคยพักก่อนเวลำเพรำะหวงลูกค้ ำยิ่งกว่ำอะไร.. มือใหญ่ลองเลือ่ นบำนประตูใสดู และมันก็เปิ ดออกได้ อย่ำงง่ำยดำยไม่สม กับที่ร้ำนระดับนี ้ควรจะสะเพร่ำเลย มิหนำซ ้ำสร้ อยเพชรรำคำแพงระยับนัน่ ก็ดนั ไม่ อยูใ่ นตู้โชว์ด้วย
25
เซจิสำ่ ยหัวอย่ำงเอือมระอำ ใจจริงแค่จะแวะมำชวนไทระไปกินข้ ำวด้ วย หลังไปสืบรู้มำหมดว่ำตอนนี ้ทำงำนพิเศษอยูท่ ี่ไหน ได้ เงินเดือนเท่ำไหร่ ..หวังว่ำคงไม่มีเรื่ องคอขำดบำดตำย อย่ำงเช่นขโมยเข้ ำร้ ำนให้ ต้อง เดือดร้ อนช่วยไอ้ อ้วนนี่หรอกนะ.. เขำก้ ำวเท้ ำเข้ ำไปในร้ ำนกว้ ำง แอร์ เย็นเฉียบด้ ำนนอกบ่งบอกว่ำเจ้ ำของ ไม่ได้ ไปไหนไกล คงอยูห่ ลังร้ ำน “ เฮ้ ..ลูกค้ ำมำ..” เสียงทุ้มร้ องกระเซ้ ำไปอย่ำงขำๆ พลำงเดินตรงเข้ ำไป ด้ ำนใน ......
26
Chapter 3 ภำพที่เห็นทำเอำเขำนิ่งไปชัว่ ขณะ ร่ำงขำวจัดนอนนิ่งงันอยูบ่ นพื ้น รอยช ้ำตรงแก้ มบอกเลยว่ำโดนฝ่ ำมือยักษ์ นัน่ ตบเอำเข้ ำแน่ๆ อะไรไม่เท่ำกับไอ้ ตวั น่ำโสโครกที่กำลังพยำยำมยัดเยี ยดบำงสิง่ เข้ ำตัวคนที่ร้องไห้ หมดแรงอยู่ ไม่ทนั ยังคิ ้ ด..เซจิปรำดเข้ ำไปกระชำกคอเสื ้อเชิ ้ตของมัน ก่อนจะเงื ้อกำปั น้ หนักเข้ ำฟำดผัวะกระทบปลำยคำงหนำเป็ นชันจนตั ้ วฉุฉะนัน่ กระเด็นหวือไปฟำด เข้ ำกับเคำน์เตอร์ ด้ำนหลัง เสียงข้ ำวของแตกกระจำยกระทบพื ้นดังลัน่ ห้ อง ร่ำงสูงไม่รอเสียที ตรงเข้ ำ ซ ้ำอีกรอบเรี ยกเลือดเหม็นคำวไหลย้ อยจำกมุมปำกแห้ ง “ เวรเอ๊ ย” เสียงแหบตำ่ สบถพลำงยกมือขึ ้นเช็ดสีแดงเข้ มจำกรอยแตก เซจิถอดสูทนอกแล้ วโยนไปคลุมร่ำงขำวที่รีบยันตัวออกห่ำงทังยั ้ งไร้ แรง “ เดี๋ยวนี ้มีกฎข่มขืนลูกจ้ ำงแล้ วเหรอโกโต ไม่มำไม่ร้ ูเลยนะเนีย่ ” เขำพูด เหยียดๆ คนฟั งยิ ้มเยำะ “ นึกว่ำใครเข้ ำมำขัด เจ้ ำนัน่ มันเด็กคุณรึไงถึงลงมือได้ ไม่ กลัวข้ อหำทำร้ ำยร่ำงกำยกันน่ะ ” ดวงตำคมปรำยมองคนถูกอ้ ำงทีน่ งั่ ตัวลีบอยูร่ ิมผนัง มือเล็กกระชับเสื ้อตัว โคร่งเข้ ำมำปิ ดร่ำง ใบหน้ ำหวำนมีเหงื่อผุดซึมจำกอำกำรจุกทีต่ รงท้ องน้ อย “ แล้ วไทระเป็ นเด็กแกเหรอวะ ไอ้ อ้วน ” โกโตซังกัดฟั นกรอด เจ็บตัวแล้ วยังเจ็บใจอีก “ จะยังไงก็เถอะ ผมมีสทิ ธิ์ ทำกับไอ้ หวั ขโมยอย่ำงมัน ” แขนใหญ่ชี ้นิ ้วกรำดไปทำงไทระ “ ผมไม่ได้ ขโมยนะ คุณเซจิ เขำวำงแผนเองหมด ” ร่ำงเล็กร้ องแย้ งขึ ้นมำ ทันควัน
27
บุคคลที่เพิ่งรู้เรื่ องนึกถึงสร้ อยรำคำแพงที่หำยไปจำกตู้โชว์ถงึ คิดได้ “ สร้ อยอยูใ่ นลิ ้นชักโต๊ ะด้ ำนหลัง ผมสำบำนได้ เลยว่ำไม่ได้ ทำ ” ไทระอ้ อน วอนผ่ำนทำงแววตำกับคนๆเดียวที่อำจจะช่วยเขำได้ ในตอนนี ้ “ เงียบนะไอ้ เด็กเหลือขอ! ” “ แกน่ะแหละหุบปำก..ไอ้ หมูตอน บอกมำซิวำ่ มีหลักฐำนอะไร ” เซจิก้ำว เข้ ำกระชำกคอเสื ้อเชิ ้ตตัวใหญ่นนั่ แล้ วรัดแน่นจนโกโตซังไอค่อกแค่ก “ ถึงจะรวยแค่ไหนก็อย่ำมำใช้ กำลังกับคนอื่นนะ คุณมุรำคำมิ ผมเอำเรื่ อง แน่..ทังวี ้ ดีโอบันทึกทังร่้ องรอยบำดเจ็บบนตัว คุณติดคุกเอำง่ำยๆนะ ” มือหนำหนัก พยำยำมยื ้อสู้แขนแกร่งที่แทบจะรัดคออวบๆให้ มนั ขำดอำกำศตำยซะตอนนี ้ เซจิเหยียดยิ ้ม ปล่อยแรงที่มือออกง่ำยดำย “ นอกจำกอ้ วนแล้ วยังโง่บรมอีก ” เขำหันไปคว้ ำเอำม้ วนเทปจำกกล้ อง วงจรปิ ดที่ตงคำอยู ั้ ใ่ นตัวเครื่ อง “ จะทำอะไร..” โกโตซังร้ องเสียงหลง ร่ำงสูงปล่อยเทปหล่นโครมลงบนพื ้นก่อนที่จะกระทืบซ ้ำจนทังม้ ้ วนนัน่ แตกเป็ นเสีย่ ง สำยเทปสีดำถูกทึ ้งกระจัดกระจำยแล้ วปำเข้ ำใส่ใบหน้ ำหนำที่กำลัง ตะลึงงัน “ จำไว้ นะโกโต อย่ำคิดจะขูร่ ึเล่นกับคนอย่ำงฉัน ถึงแกแจ้ งตำรวจคดีทำ ร้ ำยร่ำงกำย เงินที่ฉนั มีก็ทำให้ เรื่ องเงียบไปเฉยๆหรื อจัดกำรเอำศพแกยัดกระสอบ ถ่วงน ้ำเมื่อไหร่ก็ได้ ” เขำก้ มลงกระซิบข้ ำงหูอีกฝ่ ำย “ และที่ฉนั มำที่นี่ก็เพื่อเอำตัวไทระกลับ คนแรกของเด็กนัน่ ต้ องเป็ นฉัน.. ไม่ใช่ไอ้ ตวั โสโครกอย่ำงแก..” เซจิหนั หลังกลับ คว้ ำเช็คออกมำจำกกระเป๋ ำเสื ้อแล้ ว ลงมือเขียนจำนวนเงินลงไปอย่ำงรวดเร็ว “ ค่ำปลอบใจ..” เขำปล่อยกระดำษใบยำว ร่วงลงพื ้น พร้ อมกับทีค่ ว้ ำได้ แขนเรี ยวเล็กก็พำออกไปจำกหลังร้ ำนมืดทึม
28
โกโตซังสบถสำบำนยำวเหยียด ค่อยๆคลำนไปหยิบเช็คขึ ้นมำดู แล้ วตำ เล็กตี่ก็ต้องเบิกกว้ ำงกับจำนวนเลขศูนย์ลงท้ ำยด้ ำนหลัง ............................................................................. “ 70 ล้ ำน!! คุณจะบ้ ำเหรอ ” ไทระอุทำนลัน่ รถ มองคนรวยเขียนเงินทิ ้ง เล่นไปกับกระดำษใบเดียวที่กำลังเคำะพวงมำลัยสีดำขลับของสปอร์ ตคูเป้อย่ำง สบำยอำรมณ์ “ มันไม่ได้ เสียหำยเลยนะไอ้ สร้ อยนัน่ น่ะ แถมรำคำก็ยงั ไม่ถึง แล้ ว..” “ ค่ำทำแผลมันไง ” เซจิยกั คิ ้วกวนๆ ไทระถอนใจเฮือกใหญ่ นิ ้วเรียวขยับดึงเอำสำบเสื ้อตัวหนำเข้ ำมำกันไอ หนำว ใบหน้ ำสวยร้ อนผ่ำวเอำดื ้อๆเมื่อบังเอิญเหลือบเห็นคนข้ ำงตัวไม่ได้ มองถนน อย่ำงทีค่ วรทำ สำยตำซอกซอนทัว่ ทุกมุมนัน่ กำลังจับจ้ องอยูท่ ี่ต้นขำเปลือยของเขำ “ คุณมุรำคำมิ..ผมขอบคุณมำกที่ช่วยเอำไว้ แต่ผมจะมีปัญญำเอำเงิน หลักสิบล้ ำนมำคืนรึเปล่ำก็ไม่ร้ ู ” ร่ำงบำงหำเรื่ องคุยดีกว่ำนัง่ อึดอัด เซจิทำท่ำแปลกใจ “ เมื่อกี๊ยงั เรียกเซจิอยูเ่ ลย ไหงตอนนี ้ห่ำงเหินกันจังนะ ” “ แค่จะบอกคุณว่ำไม่ต้องมำตีซี ้เรี ยกชื่อผม ” ไทระสวนกลับ ทำเสียงขึ ้น จมูกเพรำะว่ำอย่ำงไรก็ไม่เคยมีผลกระทบกับคนบ้ ำนี่ “ เดี๋ยวก็สนิทกัน..แนบเนื ้อเลยล่ะ ” เขำหัวเรำะอำรมณ์ดี หันรถจำก เส้ นทำงเข้ ำที่พลุกพล่ำนออกนอกเขตเมือง ไทระเลิก่ ลัก่ หันมำตบประตูรถด้ วยควำมตกใจ “ อย่ำมำทำบ้ ำๆนะ หยุดรถเดีย๋ วนี ้!! ” เซจิยกั ไหล่ เท้ ำเหยียบคันเร่งเพิ่มควำมเร็วมำกขึ ้น
29
“ น่ำ..เดี๋ยวฉันก็เบื่อนำยแล้ วไทระ ไม่กี่ครัง้ หรอก แพงเอำกำรนะกับค่ำตัว ไม่กี่คืนนี่ ยังไม่เคยจ่ำยให้ ใครตังแปดหลั ้ กมำก่อนเลยแฮะ ” เซจิทำบ่นงึมงำ “ ผมไม่ได้ ขอให้ คณ ุ เขียนเช็คนัน่ เลยนะ คุณมุรำคำมิ แล้ วกรุณำอย่ำทำ ตัวแบบคนอดอยำกปำกแห้ งเที่ยวพำตัวคนอื่นไปนอนด้ วยทังที ้ เ่ ขำไม่เต็มใจจะ ได้ มยั ้ เงินมีก็ไปหำคนอื่นทีด่ ีกว่ำผมสิ ” เสียงหวำนเถียงปำวๆ “ เรี ยกเซจิ..” เขำบอกเรี ยบๆ ตำจ้ องถนนที่เริ่ มคลุมด้ วยต้ นไม้ สองข้ ำงทำง “ คุณมุรำคำมิ!! บอกให้ หยุดรถ! ” ไทระแว้ ดใส่เสียงแข็ง “ เซจิ..” ร่ำงเล็กอยำกร้ องว๊ ำกออกมำดังๆกับไอ้ ปีศำจบ้ ำนี่ “ คุณเซจิ..กรุณำปล่อยผมลง..” เจ้ ำของรถเหยียบเบรกดังเอีย๊ ด ล้ อเสียดสีกบั พื ้นถนนจนควันขำวคลุ้งขึ ้น เล่นเอำไทระเกือบหน้ ำคะมำ ร่ำงสูงปลดล็อคประตู พร้ อมกับอนุญำต “ เอำสิ..ลงเลย เดินกลับเองนะคนเก่ง สภำพแบบนันครำวนี ้ ้ไม่ใช่โดนคน เดียว อำจจะถูกรุมโทรมเอำก็ได้ ฉันคงไม่ตำมจ่ำยให้ ไอ้ ขี ้เมำแถวนี ้อีกคนละสิบล้ ำน หรอกนะ ” เขำทำท่ำไม่แคร์ เล่นเอำอีกฝ่ ำยกลืนน ้ำลำยเอื๊อกกับวิวสองด้ ำนที่นำนที ถึงจะมีรถผ่ำนมำ ขำที่กำลังจะก้ ำวลงหันกลับเข้ ำมำใหม่ ทำท่ำสงบเสงี่ยมเรี ยบร้ อย “ ช่วยพำผมไปบ้ ำนทีได้ มยั ้ ” ไทระตัดสินใจขอ “ ได้ ..” และเขำก็ตอบง่ำยๆ แต่ยงั ไม่ออกรถ “ ช่วยคิดหน่อย..นำยติดหนี ้ฉันอยูต่ งั ้ 70 ล้ ำน จะเอำคืนตอนไหนดี ” เซจิ ย ้ำหนัก “ ผมรู้..ผมจะพยำยำมหำมำคืนให้ ” “ เหรอ..อย่ำหำว่ำดูถกู นะที่รัก..แล้ วชำติไหนฉันถึงจะได้ ครบล่ะ ” คำต่อว่ำนัน่ ทำเอำคนฟั งอึ ้งไป
30
“ ผมจะขอยืมพี่เคย์ก่อน ถ้ ำคุณต้ องกำรตอนนี ้ ” ไทระอ้ อมแอ้ ม “ แล้ วเงินเจ้ ำเคย์มนั ไม่ใช่ของมุรำคำมิรึไง..” “ คุณก็ร้ ูวำ่ ผมหำเงินมำกอย่ำงนันในเวลำสั ้ นๆไม่ ้ ได้ ” เซจิยิ ้ม เป็ นรอยยิ ้มที่ทำเอำคนด้ ำนข้ ำงตัวชำวำบ เพรำะมันหมำยถึงกำร จ่ำยหนี ้ในแบบฉบับของหมอนัน่ เอง “ ผมขอจ่ำยเป็ นเงิน ” “ แต่ฉนั ..ไม่ต้องกำร ” ตอบโดยไม่ต้องคิด ไทระเหลืออด ใจจริงอยำกจะกระโจนไปตะบันหน้ ำกวนโอ๊ ยสักหมัดสอง หมัดแต่ตดิ ที่ควำมดีควำมชอบเมือ่ ไม่นำนนี่อยูเ่ ลยได้ แต่นงั่ กำหมัดแน่น ร่ำงสูงหันมำมองคนด้ ำนข้ ำง รอยยิ ้มเจ้ ำเล่ห์ผดุ ขึ ้นมำมุมปำกกับแต้ มต่อ ที่เขำมีเหนือกว่ำ “ ฉันลดให้ สบิ ล้ ำนก็ได้ แต่นำยต้ องจูบฉันก่อน ” เขำก้ มลงกระซิบ ข้ ำงแก้ มกลมที่ร้อนผ่ำว เมื่อไม่เห็นหนทำงจะปฏิเสธไปได้ มำกกว่ำที่เป็ น ใบหน้ ำสวยก็ต้องจำใจ ชะโงกไปสัมผัสริ มฝี ปำกนุม่ กับปำกอีกฝ่ ำยอย่ำงผ่ำนๆ เซจิถอนใจยำว ส่ำยหัวด้ วยควำมขบขัน “ จูบเด็กๆ..จะทำใหม่รึให้ ฉนั เริ่ ม เอง ถ้ ำอย่ำงหลังล่ะก็เพิ่มหนี ้นะคนสวย ” ไทระสบถในใจ ก่อนจะขยับตัวเข้ ำใกล้ แล้ วทำตำมที่หมอนัน่ ว่ำอย่ำงนึก หงุดหงิด กลีบปำกประทับลงทีเ่ ดิม แต่ครำวนี ้เพิม่ แรงคลึงเคล้ ำแนบแน่นมำกขึ ้น จูบง่ำยๆไม่ลกึ ซึ ้งแต่ก็ตรึงใจกว่ำหนแรกทำเอำเซจิของขึ ้น เขำผลักร่ำง บอบบำงที่ทำเงอะงะอยูใ่ นสำยตำลงไปติดเบำะด้ ำนข้ ำง มือขวำเอื ้อมไปดันพนัก พิงลงตำ่ พร้ อมกับเรี ยวปำกที่ฉกวูบลงอย่ำงจำบจ้ วง ไทระร้ องอื ้ออึงอยูใ่ นลำคอเมื่อจู่ๆลิ ้นร้ อนรุกเข้ ำมำกวำดต้ อนภำยใน ปำก น้ อยพยำยำมเม้ มแน่นแต่ไม่เป็ นผลเอำซะเลยกับเรื่ องง่ำยดำยที่ฝ่ำยนันเชี ้ ่ยวชำญ
31
สัมผัสร้ อนเร่ำเข้ ำกอบกุมภำยในโพรงปำก แรงดูดดุนขบเม้ มไปทัว่ ทำเอำ เขำหน้ ำมืด ถึงแม้ วำ่ มันจะไม่เหมือนแรงเกี่ยวกระหวัดน่ำขยะแขยงของไอ้ อ้วนนัน่ แต่ก็ไม่ได้ ชว่ ยให้ เขำรู้สกึ ดีมำกไปกว่ำทีเ่ ป็ นอยู่ ..ก็เพรำะเป็ นแรงบังคับทีเ่ อำแต่ใจกันทังนั ้ น.. ้ “ อ..อื ้อ..” ฝ่ ำมือบำงยกขึ ้นผลักอกแกร่งด้ ำนหน้ ำแต่ผลก็เหมือนเดิม เซจิสอดแขนเข้ ำข้ ำงหลังเอวคอด รัง้ ตัวเล็กๆให้ เข้ ำมำแนบชิดพร้ อมไปกับ ที่มืออีกข้ ำงเริ่มลูบไล้ ลงเรี ยวขำเปลือยด้ ำนล่ำง ไทระดิ ้นรนสุดแรง รู้สกึ ถึงมือร้ อนระอุที่คอ่ ยแทรกเข้ ำมำภำยใต้ เสื ้อสูท คลุมร่ำง นิ ้วใหญ่แตะลงโคนขำด้ ำนในเฉียดไปนิดเดียวจะโดนจุดนันแล้ ้ ว “ ปล่อย! ” เขำผลักคนตัวโตกว่ำเต็มที่ ฝ่ ำมือน้ อยๆยกขึ ้นกระทบใบหน้ ำคมเข้ มเต็มแรงเพื่อเรี ยกสติ ได้ ผลไปเมื่อ เซจิหยุดชะงัก เจ้ ำหมอนัน่ ลูบลงบนรอยนิ ้วมือที่ขึ ้นสีแดงเรื่ ออยูบ่ นแก้ ม “ เก่งจริ งนะ..เรื่ องใช้ กำลังน่ะ ” เขำพูดเรียบๆ ไร้ อำรมณ์ แต่ทำ่ ทำงแบบนี ้แหละที่ไทระเริ่ มเข้ ำใจดีนกั หนำว่ำคนตรงหน้ ำกำลัง หงุดหงิดอย่ำงที่สดุ “ คุณชอบใช้ กำลังกับผมก่อนเองนะ ” ร่ำงเล็กหันหน้ ำหนีไปทำงอืน่ พยำยำมแสดงควำมไม่พอใจให้ อกี ฝ่ ำยรับรู้ เซจิยิ ้มเยำะ เขำดึงต้ นขัวของเช็ ้ คที่เซ็นไว้ ออกมำดูอีกครัง้ ก่อนจะโยนไป วำงแหมะอยูบ่ นตักนุม่ “ ผมรู้แล้ ว คุณจะมำเน้ นอะไรนักหนำ ผมจ่ำยคุณแน่ แต่ขอร้ องว่ำไม่เอำ วิธีนี ้ คุณชอบขืนใจชำวบ้ ำนเขำรึไง ” เสียงหวำนประชดกลำยๆ “ เปล่ำนี่..ฉันไม่คิดจะบังคับนำยสักหน่อย ” เขำคลำยปมไทสีดำ “ แค่จะบอกว่ำ โอคำดะ ฮำนะ อำจจะยินดีใช้ หนี ้แทนพี่ชำย ไม่วำ่ จะเป็ น กำรชดใช้ ด้วยวิธีไหน..ก็ตำม ”
32
ชื่อของคนที่ไทระรักที่สดุ ในชีวิตแล่นเข้ ำมำในหัว ใบหน้ ำสวยหันขวับไป จ้ องคนข้ ำงกำยอย่ำงตกใจ “ คุณ!! ” “ โอคำดะ ฮำนะ นักเรียนเรี ยนดีที่ได้ เกรดอันดับหนึง่ มำโดยตลอด เป็ น เด็กหัวอ่อน ว่ำง่ำย..หน้ ำตำน่ำรักไม่หยอก ” เซจิหยิบรูปถ่ำยของร่ำงเล็กบำงในชุด นักเรี ยนที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนๆด้ วยรอยยิ ้มสดใสขึ ้นมำดู “ คุณแอบสืบ! ” ไทระโวย “ ใช่..รู้แม้ กระทัง่ น ้ำหนัก ส่วนสูง งำนอดิเรก ของโปรด สำรพัดล่ะ ” เขำ โบกรูปโพลำรอยด์นนั่ ไปมำก่อนจะเอำมำเทียบกับหน้ ำของคนใกล้ ๆ “ เกือบจะเป็ นฝำแฝดกันเลยนะไทระ..” เขำว่ำ พลำงดูจดุ แตกต่ำง เรื อนผมของไทระเป็ นสีดำสนิทรับเข้ ำกับดวงตำสีเดียวกันทีช่ ่วยทำให้ ควำมเป็ นคนเอำจริ งเอำจังเด่นชัดและดูเอำเรื่ องมำกขึ ้น ส่วนฮำนะคนน้ อง ดอกไม้ เล็กๆของโอคำดะคนพี่มีผมสีน ้ำตำลอ่อนเหมือนกับตำกลมโตของเจ้ ำตัวที่ยงิ่ ขับ ควำมอ่อนโยนให้ เห็นแจ่มแจ้ ง นอกนันก็ ้ เหมือนกันทุกกระเบียดนิ ้ว สวยคมกับสวยหวำนๆ ..เวลำเดินคูก่ นั คงน่ำดู.. “ อย่ำยุง่ ..กับฮำนะ ” ลูกแมวตัวน้ อยขูฟ่ ่ อ เล็บแหลมนัน่ แม้ จะเล็กแต่ก็คง เรี ยกแผลได้ เอำกำร ดวงตำเด็ดเดี่ยวบอกไว้ เลยว่ำถ้ ำเขำแตะน้ องชำยสุดที่รักแม้ ปลำยก้ อย.. เขำก็คงต้ องตำยภำยในวันพรุ่งแน่ “ เปล่ำเลย คนเก่ง..ฉันอยำกนอนกับนำย ไม่ใช่น้องของนำย มันคนละรส กัน แต่บอกแล้ วว่ำถ้ ำฮำนะไม่ขดั ศรัทธำฉันก็กินได้ ทกุ รสนะ ” เขำยักไหล่ ส่งรอยยิ ้ม มำดหมำยมำให้ ปำกบำงเม้ มแน่นจนเป็ นเส้ นตรง ทุกสิง่ ที่ถกู พูดมำก่อนเหมือนเซจิดกั ทำง ไว้ เรี ยบร้ อย นิสยั ของฮำนะ..ไอ้ คนบ้ ำนี่ร้ ูดีพอๆกับเขำ
33
..ไม่แปลกเลยถ้ ำยอดหนี ้ที่วำ่ ส่งไปถึงบ้ ำนแล้ วฮำนะรู้เข้ ำ.. ..กำรช่วยชดใช้ ภำระหนักหน่วงนีแ่ ทนเขำ..แม้ จะต้ องแลกกับร่ำงกำย..เจ้ ำ น้ องหัวอ่อนของเขำก็ยินดี.. “ คิดดูส.ิ .ถ้ ำนำยตกลง หนี ้ของเรำก็จะหดไปเรื่ อยๆ แถมฉันจะให้ เงินเดือนค่ำตัวนำยด้ วยนะ กว่ำฉันจะเบื่อมันคงมำกพอส่งน้ องนำยเรี ยนจนจบ แพทย์เลยล่ะ รึอยำกจะเอำเงินมำไถ่ตวั เองก็ไม่ขดั หรอก ” เขำว่ำยิ ้มๆ “ โอเคมัย..” ้ ไทระเยำะเย้ ยตัวเองในใจ สิง่ เดียวที่อยูใ่ นหัวคือกำรกันฮำนะออกห่ำงทุก อย่ำงทีจ่ ะทำให้ น้องเขำแปดเปื อ้ น ..ก็คล้ ำยๆจะขำยตัวแลกเงินล่ะนะ.. “ ไปบ้ ำนคุณ..” เสียงเรียบเฉยดังขึ ้น “ ผมเกลียดกำรเข้ ำโรงแรม ถ้ ำคนอื่นเห็นเข้ ำคงแย่ ” ดวงตำกลมโตทอ แววกระด้ ำง ............................................................................. ร่ำงสูงโปร่งดับเครื่ องยนต์หลังเข้ ำมำจอดอยูใ่ นโรงรถด้ ำนข้ ำงตัวบ้ ำน ตำมปกติแล้ วไทระคงตะลึงกับโครงสร้ ำงอลังกำรของรูปแบบคฤหำสน์หลังงำม จะว่ำอย่ำงนันก็ ้ ได้ เพรำะมันใหญ่เกินจะอยูก่ นั แค่ไม่กี่คนแบบทีเ่ ซจิวำ่ ไว้ ไม่ให้ เขำกังวลกับกำรเผชิญหน้ ำโดยบังเอิญระหว่ำงตัวเขำกับพีเ่ คย์ ตอนนี ้ควำมตื่นตำตื่นใจทีค่ วรมีมนั นิ่งจนน่ำกลัว ยิ่งคิดถึงสิง่ ทีเ่ ขำจะทำ ทังที ้ ่เพิ่งรอดจำกปำกเสือมำหยกๆ “ จะให้ ผมเดินเข้ ำไปทังๆเสื ้ ้อสูทตัวเดียวรึไง ไม่ใจดำไปหน่อยเหรอคุณ เศรษฐี อดอยำกปำกแห้ ง ” ไทระประชดเข้ ำให้
34
เซจิหวั เรำะเบำๆ โอบไหล่บำงเข้ ำหำตัวแล้ วก้ มลงหอมแก้ มฟอดใหญ่ “ ยังไงถึงเตียงแล้ วมันก็ต้องถอดอยูด่ ี.. ” เขำว่ำพลำงจูงคนใหม่รำคำแพง ของเขำไปชันบน ้ ทำงเดินปูไม้ มนั วับสะท้ อนแสงไฟสีนวลจำกแชนเดอเลียคริ สตัลช่องำม แจกันแก้ วประดับดอกไม้ หอมสีสดส่งกลิน่ หอมฟุ้งทัง่ บริ เวณ ประตูห้องไม้ สลักทำสี เบจเนื ้อดีแตกต่ำงกันช่วยไม่ให้ คนที่ดนั เดินเข้ ำมำหลงเอำง่ำยๆ ไทระก้ มหน้ ำลงตำ่ ไม่สนใจอะไรทังนั ้ นว่ ้ ำเซจิจะพำเขำเดินผ่ำนมำกี่ห้อง จะมีของสวยๆประดับบ้ ำนกี่ชิ ้น เมื่อตัวเขำหยุดเดินนัน่ แหละถึงจะเงยหน้ ำขึ ้นมอง ห้ องริ มตึกใหญ่ขนำดกว้ ำงเป็ นสำมเท่ำของที่อื่น “ หิวมัย้ อยำกกินอะไรก่อนรึเปล่ำ จะบอกแม่บ้ำนให้ ” เจ้ ำของที่ผลัก ประตูเข้ ำไปด้ ำนใน “ ไม่ต้องมำห่วงอะไรมำกนัก จะทำก็รีบทำให้ มนั เสร็ จๆไป ” เสียงใสตอบ อย่ำงไร้ อำรมณ์ เซจิดนุ หลังบำงให้ เดินเข้ ำ “ ก็แค่ถำม..เพรำะจะให้ รีบเสร็ จมันก็ยำกนะ..ฉันไม่เคยใช้ เวลำตำ่ กว่ำ ชัว่ โมงซักที ” เขำยิ ้มกวนๆ ไทระเบ้ หน้ ำ ..ไอ้ ทเุ รศ.. ดวงตำสีเข้ มกวำดมองรอบบริเวณโดยรวม โซฟำบุผ้ำเย็บลำยวิจิตรทำเอำ เขำมึนหัว กระเบื ้องหินอ่อนเนื ้อวำวเข้ ำกับผนังสีออ่ นวำดลำยเถำ เตียงขนำดใหญ่ เกินคิงไซส์ตำมปกติเด่นเป็ นสง่ำอยูม่ มุ ห้ องด้ ำนหนึง่ ใกล้ กบั ระเบียงกว้ ำงที่เปิ ดรับ แดดยำมเช้ ำ ด้ ำนบนเป็ นเพดำนเขียนภำพสวย ลงสีฝนสดใส ุ่ มีชนลอยเดิ ั้ นขึ ้นไป ด้ วยบันไดวน ดูทำ่ จะเป็ นที่ทำงำนเพรำะเห็นชันวำงหนั ้ งสือเรี ยงกันมำกมำย
35
กระจกบำนเลือ่ นด้ ำนหน้ ำระเบียงใสแจ๋วไปหมดเมื่อเจ้ ำของห้ องไม่ได้ ปิด ม่ำนปั กดิ ้นทองเข้ ำมำ ดูไปเห็นวิวพระอำทิตย์ตกดินตัดกับดอกซำกุระที่บำนสะพรั่ง เต็มสวนกว้ ำงเกือบจะสร้ ำงเป็ นสวนสำธำรณะได้ อกี แห่ง นอกจำกตึกสไตล์เรอเนสซองค์นี่แล้ วก็ยงั มีบ้ำนไม้ แบบญี่ปนโบรำณอยู ุ่ ่ ถัดออกไปอีกหน่อย ..ไม่ร้ ูจะรวยอะไรนักหนำ.. “ เอ้ ำ..” มือใหญ่ยื่นแก้ วทรงสูงทีม่ ีบรั่นดีสเี ข้ มนอนก้ นอยูใ่ ห้ “ กินไม่เป็ น ” ไทระปฏิเสธอีกคนที่ไม่วำ่ อะไร มองตำมหลังกว้ ำงทีเ่ ดินไป วำงแก้ วลงกับเคำน์เตอร์ ไม้ เหล้ ำนอกรำคำแพงเรี ยงรำยเป็ นแถวพอๆกับแก้ ว เจียระไนที่มีไว้ เยอะแยะ ..ใช้ เงินเก่ง..ขี ้อวด..ขี ้เมำ..และเซ็กซ์จดั .. ..คงมีอะไรดีบ้ำงหรอกนะ..ไอ้ บ้ำนี่.. ร่ำงบำงกระถดตัวถอยไปนิดเมื่อเซจิเดินเข้ ำมำใกล้ “ ปำกดี..ที่แท้ ก็กลัว ” เสียงทุ้มสัพยอก หัวเรำะในลำคอด้ วยควำมถูกใจ “ เปล่ำ..เหนียวตัว จะอำบน ้ำก่อน ” ไทระอ้ ำง เซจิสำ่ ยหัว รัง้ แขนบำงเข้ ำประชิดกัน “ หอมอยูแ่ ล้ ว ไม่ต้องหรอกน่ำ ” มือเล็กยันแผงอกแกร่งสุดแรงเกิด เบือนหน้ ำหนีออกห่ำง “ มีรอยไอ้ แก่นนั่ อยูต่ ำมตัวผมเคลิ ้มกับคุณไม่ลงหรอก ” คนฟั งนิ่งไปตำมคำว่ำนัน่ รู้สกึ ฉุนๆกับรอยแดงที่ประทับอยูเ่ ล็กน้ อยตำม ผิวขำว “ เอำงันก็ ้ ตำมใจ ต้ องบอกมัยว่ ้ ำห้ องน ้ำอยูไ่ หน ” ไทระสัน่ หัว มือรับเอำเสื ้อคลุมสีขำวสะอำดตำไว้ แล้ วเดินเข้ ำไปในห้ องที่ ใหญ่พอๆกับห้ องนอนบ้ ำนเขำ ......
36
เสียงเปิ ดประตูไม้ ดงั แว่วเข้ ำมำพร้ อมกับแสงสีเหลืองอ่อนจำกภำยในสำด ลงพื ้นหิน ควันขำวเกำะลงบำนกระจกจับเป็ นฝ้ ำ ร่ำงเล็กบำงในชุดคลุมค่อยๆเดิน มำหำใครบำงคนที่นอนนิง่ อยูบ่ นเตียงใหญ่ ผมนุม่ มีหยดน ้ำเกำะพรำวหยดลงชุม่ เนื ้อผ้ ำที่สวม ไทระแอบยิ ้มมุมปำกเมื่อเห็นอีกฝ่ ำยหลับคำแก้ วเหล้ ำไปแล้ ว โชคดีที่ อุตส่ำห์นอนแช่น ้ำจนตัวเปื่ อยถ่วงเวลำให้ ไอ้ หมอนี่หลับ เด็กหนุม่ ไล่สำยตำลงดูรูปหน้ ำหล่อเหลำของคนนอนไม่ร้ ูเรื่ อง ผมสีดำ ขลับปรกอยูเ่ หนือหน้ ำผำก ตำคมที่เดี๋ยวก็ดดู เุ ดี๋ยวก็ดหู ยอกเย้ ำปิ ดสนิท จมูกโด่ง เป็ นสันรับกับปำกเรียวที่คอยแต่จะจำบจ้ วงเอำแต่ใจ ร่ำงสูงโปร่งสมส่วนมีเพียง กำงเกงสีดำปลดตะขอไว้ หลวมๆ อวดแผงอกลำ่ สันมีมดั กล้ ำมตำมวัย ช่วงแขนยำว หนุนอยูใ่ ต้ หวั ท่ำทำงสบำยๆแต่ก็ดแู ข็งแกร่งไปทังตั ้ ว “ นี.่ .” นิ ้วเรี ยวจิ ้มลงบนไหล่กว้ ำง จู่ๆคนที่นอนนิ่งกลับเป็ นฝ่ ำยกระชำกแขนเรี ยวลงไปกองโครมกับพื ้นเตียง ร่ำงสูงใหญ่ขยับกำยขึ ้นคร่อมด้ ำนบนชนิดไม่รอเสียเวลำ “ ด..เดี๋ยว ” เสียงหวำนร้ องบอก หลุบตำลงตำ่ กับร่ำงกำยร้ อนผ่ำวนัน่ “ ไม่ไหวแล้ วไทระ ดูสิ..” ฝ่ ำมือกร้ ำนคว้ ำหมับเข้ ำที่ข้อแขนเล็ก ดวงตำกลมโตเบิกกว้ ำงกับสัมผัสแข็งขืนที่เซจิเอำมือเขำไปวำงแปะอยู่ กึ่งกลำง ร่ำงบำงชักมือกลับอย่ำงตกใจ “ ทะลึง่ ! ” คนโดนว่ำไม่พดู อะไรต่อ ใบหน้ ำคมโน้ มตำ่ ลงฝั งริ มฝี ปำกกับลำคอขำว กลิน่ สบูห่ อมเจือจำงติดผิวกำยนุม่ ลืน่ ลิ ้นอุน่ ตวัดไล้ เล็มทัว่ ร่ำงเย้ ำยวน ก่อนจะขบ เม้ มลงแล้ วดูดดุนเอำแรงๆฝั งรอยสีสดไว้ ตำมตัว “ อย่ำ..เดีย๋ วฮำนะเห็น..” ไทระอ้ อนขอ ตำกลมรื น้ ไปด้ วยหยดน ้ำใส
37
เซจิพยักหน้ ำรับคำอย่ำงไม่ชอบใจนักแต่ก็อดทำตำมไม่ได้ ฝ่ ำมือหนำลูบ ลงบนเนื ้อเนียนแรงขึ ้น มือข้ ำงหนึง่ จัดกำรดึงสำยเสื ้อคลุมออกแล้ วยกตัวบอบบำง ขึ ้นปลดชุดที่วำ่ นัน่ ลงไปกองกับพื ้นด้ วยควำมรวดเร็ ว แสงไฟจำกห้ องน ้ำด้ ำนหลังส่องเข้ ำมำจำงๆเห็นร่ำงขำวผ่องนอนหงำยนิง่ งันอยูใ่ ต้ ตวั เขำ ใบหน้ ำสวยซบลงกับผ้ ำปูสขี ำว พวงแก้ มแดงจัดขึ ้นสีไปตำมควำม ร้ อนที่ปะทุอยูใ่ นกำย ริ มฝี ปำกเม้ มแน่นดูเหมือนเด็กพยศทีย่ อมลงให้ อย่ำงจำใจ สำยตำคมกริ บซอกซอนลงกวำดมองทัว่ ร่ำงนวล อกบำงสะท้ อนหำยใจ เชื่องช้ ำ ยอดอกสีสดเด่นยัว่ เย้ ำอยูต่ รงหน้ ำทำให้ เขำอดก้ มลงไปขบกัดแรงๆไม่ได้ เสียงครำงหวำนหูดงั ขึ ้นพร้ อมกับเรี ยวขำขำวที่พยำยำมถดเข้ ำหำกันรำว จะบดบังส่วนน่ำรักไว้ ไม่ให้ ใครเห็น เซจิหวั เรำะเบำๆ ออกแรงเพียงนิดรัง้ ต้ นขำเนียนให้ แยกห่ำง เขำกดฝ่ ำมือ ลงเป็ นกำรบังคับให้ อีกคนยอมเผยส่วนหวงห้ ำมนัน่ ให้ ดชู ดั เจน “ จะ..ทำอะไร ” ไทระถำมเสียงสัน่ ขยับตัวถอยแต่โดนลำกกลับที่ ใบหน้ ำหล่อเหลำฝั งลงกับต้ นขำด้ ำนใน ปลำยลิ ้นอุ่นร้ อนกระหวัดลงรอบ ข้ ำงหยอกเย้ ำอยูใ่ กล้ กนั เร่งให้ ใจคนถูกกระทำแทบขำดลง นิ ้วยำวบีบกระชับขำขำว ให้ แผ่หงำยอยูก่ บั ฟูกนุม่ เมื่อปฏิกิริยำตอบกลับถูกใจแล้ วถึงได้ เริ่มเปลีย่ นเส้ นทำง วกขึ ้นเป้ำหมำยจริงๆ อุ้งปำกร้ อนผ่ำวสัมผัสลงส่วนปลำยสีสด ไล้ ลิ ้นเล็มเลียเอำเบำๆก่อนจะ ครอบครองทีเดียวเต็มที่ทำเอำไทระสะดุ้งเฮือก มือบำงละจำกกำรขยุ้มผ้ ำปูจนยับ ย่นมำสอดเข้ ำใต้ กลุม่ ผมสีดำของอีกฝ่ ำย เรี ยวนิ ้วจิกทึ ้งลงตำมควำมเสียวซ่ำน “ อ..อำำ ” เสียงหวำนหูกระทบเข้ ำโสตประสำท เซจิเหลือบมองหน้ ำหวำนที่แหงนเงยขึ ้นหลับตำพริ ม้ เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึม ขึ ้นข้ ำงเรื อนผมนุม่ ริ มฝี ปำกสีชมพูสดเผยอร้ องครวญครำงพร้ อมลิ ้นเล็กที่แลบเลีย มุมปำกโดยที่ไม่ตงใจจะยั ั้ ว่ อะไรเลย
38
ท่ำทำงของคนตรงหน้ ำเล่นเอำเขำปวดหนึบทัว่ ตัว ควำมใหญ่โตพองขึ ้น จนคับปรำกำรกีดขวำงนัน่ “ อึก..ม..ไม่ไหว..ออกไป..สิ..” ไทระพยำยำมจะยกขำหลบแรงบังคับ แต่กลับเป็ นว่ำร่ำงสูงกลำยเป็ นฝ่ ำยเร่งฝี ปำกกระหวัดเกี่ยวตำมส่วน อ่อนไหว ขบเม้ มแรงๆแล้ วดูดซ ้ำตรงส่วนปลำยเชื่องช้ ำ กระตุ้นเร้ ำให้ ไฟร้ อนภำยใน ท่วมท้ นออกมำภำยนอก “ อ๊ ำำ..” เสียงครำงกระเส่ำดังขึ ้นก้ องควำมเงียบ หยำดสีบริ สทุ ธิ์หลัง่ ไหลออกลงโพรงปำกที่รอรับ เขำกลืนกินลงง่ำยดำย แบบที่ไม่เคยปฏิบตั ใิ ห้ คนู่ อนคนไหนมำก่อนในชีวิต รสหวำนชุ่มลิ ้นอวลเคล้ ำอยู่ ภำยใน เซจิขยับตัวขึ ้นจูบหนักหน่วงที่ปำกนุม่ ของเหลวเมื่อครู่ตดิ อยูม่ มุ ปำกเพียง นิดถูกส่งให้ เจ้ ำของอ้ ำปำกสัมผัสมันลงไปในลำคอ เขำเชยคำงมนขึ ้นซ ้ำรอยบวมช ้ำ ที่กลีบปำก ยัว่ เย้ ำให้ อกี ฝ่ ำยแย้ มเอำเรียวลิ ้นออกมำพัวพันกันภำยนอก ร่ำงสูงหยัดกำยขึ ้นมองคนที่หมดแรงหอบหำยใจอยู่ ตำสีดำปรื อมองเขำ หวำนหยดย้ อย เป็ นควำมไม่ตงใจที ั ้ ่เขำโชคดีได้ เห็นในเวลำทีเ่ ด็กดื ้ออย่ำงไทระมี อำรมณ์ร่วมเข้ ำ นิ ้วกร้ ำนไล้ ลงขำเรี ยวลำกผ่ำนเข้ ำด้ ำนหลัง แขนแกร่งสอดหลังเอว คอดเพื่อรัง้ ร่ำงบอบบำงให้ ยกตัวสูง กำยโอนเอนนัน่ ถูกดึงขึ ้นตำมแรงอย่ำงง่ำยดำย ฝ่ ำมือใหญ่จดั กำรกดหน้ ำขำขำวลงกับอกรำบเพื่อควำมสะดวกของตัวเอง เรี ยวนิ ้วยำวบดคลึงอยูแ่ ถวช่องทำงสีชมพูออ่ น ไล้ ลงช้ ำๆพอเรียกเสียง ครวญออกมำจำกปำกงำม แรงกดย ้ำค่อยๆสอดแทรกทีละนิดเข้ ำไปภำยใน “ จ..เจ็บ! เอำออกไป ” ไทระร้ องบอก ขยับจะหนีแต่ก็ไม่เป็ นผล ใบหน้ ำแดงก่ำชุม่ ไปด้ วยหยดน ้ำตำที่ไหลพรำก นิ ้วที่คืบเข้ ำบดเบียด เพิ่มขึ ้นอีกหนึง่ พร้ อมกับแรงสอดแทรกเชื่องช้ ำ เข้ ำออกบำงเบำแต่กลับเน้ นหนักได้ ในทีเดียว เสียงสัมผัสด้ ำนในกับแรงขยับดังแว่วเข้ ำมำจนยิ่งทำให้ ร่ำงเล็ก ข่มควำม อำยไว้ ไม่ได้
39
“ อึก..เบำๆ ” ร้ องบอกเมื่อร่ำงตัวเองสัน่ ไหวหนักขึ ้น เซจิกดั ฟั นห้ ำมอำรมณ์คกุ รุ่น ปลำยทำงควำมอดทนสิ ้นสุดเพรำะใบหน้ ำ สวยยัว่ ยุควำมคิด เขำกระชำกนิ ้วออกจำกช่องทำงร้ อนรุ่มที่ตอดรัด “ อย่ำเกร็ งนะ..” เสียงทุ้มกระซิบลงข้ ำงหูนมุ่ มือใหญ่สอดเข้ ำใต้ โคนขำเรี ยวก่อนจะยกให้ ตงชั ั ้ นกับฟูกหนำ อีกด้ ำน ยกขึ ้นมำเกำะเกี่ยวอยูข่ ้ ำงช่วงเอวแกร่ง ฝ่ ำมือร้ อนขยับเข้ ำบีบคลึงเนื ้อนุม่ ช่วง สะโพกน้ อยๆแล้ วออกแรงบำงเบำแยกทำงเข้ ำให้ พอดี กำงเกงที่ถกู ปลดรออยูน่ ำนถูกทึ ้งลงไปเกำะหมิ่นเหม่อยูเ่ พียงนิด ช่วง ควำมแข็งขืนจรดลงตรงปำกทำงร้ อนเร่ำพร้ อมกับค่อยๆแทรกตัวเข้ ำมำด้ ำนใน “ อ๊ ำ..อ..ไม่เอำ เจ็บ.. ” ร่ำงเล็กดิ ้นรนสุดใจ เล็บยำวผวำเข้ ำข่วนแผงอก ด้ ำนบนจนเลือดซิบเมื่อไม่โดนปล่อยจำกแรงบังคับนัน่ เซจิไม่เพียงไม่ถอย แต่กลับขยับเข้ ำลึกทีเดียวสุด ช่องทำงนุม่ นิม่ แต่ร้อน เป็ นไฟสุมคล้ ำยฉีกแยก เลือดไหลซึมลงอำบโคนขำ เปื อ้ นผ้ ำปูสะอำดตำเป็ นรอย “ ฮึก..ฮือ..ออกไป..ไม่เอำแล้ ว ” คนหัวดื ้อทีเ่ คยปำกเก่งตอนนี ้กลับร้ องห่ม ร้ องไห้ สะอึกสะอื ้นน่ำสงสำร แรงตอบที่บีบรัดส่วนกลำงร้ อนฉ่ำเอำไว้ หนักหน่วงเล่น เอำเซจิแทบคลัง่ เขำกัดฟั น ออกแรงขยับถอยให้ เชื่องช้ ำก่อนจะสวนกลับเข้ ำมำใหม่เรี ยก เสียงร้ องครำงก้ องห้ องเงียบงัน “ อ..อำ..อำำ..” แขนเรี ยวยกขึ ้นเกำะไหล่กว้ ำง เล็บฝั งลงหลังคอพร้ อมกับ พยำยำมหยัดตัวขึ ้นเพื่อบรรเทำควำมเจ็บปวดของตัวเอง ไทระเม้ มปำกจนแน่นน่ำ กลัวเป็ นรอยแตก ควำมรู้สกึ เจ็บแสบปนกับกำรเสียดสี รวมทังควำมเสี ้ ยวซ่ำนใน อำรมณ์ร่วมระงมไปกับเสียงกระแทกเข้ ำออกของผิวเนื ้อที่สมั ผัสกระทบกันดังลัน่ เรื อนกำยอ่อนไหวสัน่ คลอนพร้ อมเสียงกรี ดร้ องสุดหัวใจ “ อำ..ไทระ ” เสียงพร่ำตำ่ ร้ องพร่ำ เหงื่อผุดซึมทัว่ กำยเมื่อเพิ่มแรงหนักขึ ้น
40
ขำเรี ยวกระหวัดรัดสะโพกแกร่ง แรงเสียดเข้ ำมำวูบไหวในท้ องน้ อย บำงอย่ำงเคลือ่ นกระหนำ่ จนใจจะขำดรอนๆเอำได้ ทกุ เมื่อ ไทระรู้สกึ ถึงควำมเปี ยก ชื ้นที่ต้นขำ มันคงเป็ นแผลฉีกมำกเอำกำร ร่ำงกำยของคนทังคู ้ เ่ กำะเกี่ยวเข้ ำหำกัน ฝ่ ำมือใหญ่กดประสำนเข้ ำกับนิ ้ว เรี ยววำงรำบลงพื ้นเตียง สอดประสำนแทบเป็ นคนๆเดียวตำมจังหวะเคลือ่ นไหว ร่ำงน้ อยๆหอบจนตัวโยน ลิ ้นแดงฉ่ำแลบเลียออกมำจูบเร่ำร้ อน พำดพันอย่ำงหิว กระหำยตำมกำรชักนำของคนด้ ำนบน ไทระสะดุ้งเฮือก กอดรัดบ่ำกว้ ำงแน่นเมื่อควำมปรำรถนำมำถึงปลำยทำง อันยำวไกล ของอุน่ ร้ อนท่วมท้ นออกมำด้ ำนนอกก่อนจะหมดแรงพังพำบปล่อยให้ อีกฝ่ ำยกระทำใส่ตำมใจชอบแต่เพียงผู้เดียว เซจิปรำยตำมองเรื อนกำยขำวบำงสัน่ ไหวตำมแรงกระแทกแล้ วยิ่งร้ อนวูบ ควำมอยำกแกล้ งหนักช่วยส่งให้ แรงโหมหนักขึ ้นจนคนที่นอนเหนื่อยนิ่งๆต้ องเผยอ ปำกร้ องครวญครำงรอบสอง ส่วนปลำยถูกถอดถอนคล้ ำยจะดึงให้ ใครบำงคนตก สวรรค์แล้ วกลับซ ้ำเข้ ำไปใหม่เสียดโดนจุดดีๆภำยในจนเรียกเสียงร้ องดัง “ อำ..” เขำครำงทุ้มตำ่ รู้สกึ ซ่ำนเสียวจนหยุดไม่อยูก่ บั ร่ำงกำยหอมหวำน ที่ตกั ตวงไม่ร้ ูพอ กำยแกร่งกระตุกแรง ก่อนที่ควำมกดดันจะท่วมออกมำภำยนอก ไหลริ นลงทัว่ เรี ยวขำขำวทังยั ้ งแช่ขงั อยูภ่ ำยในช่องทำงคับแคบที่คอยรัดแน่น ควำมอุน่ ร้ อนที่พงุ่ เข้ ำทำเอำร่ำงบำงสะดุ้งจี๊ด เสียววำบท่วมท้ นในช่อง ท้ อง เพียงไม่นำนนักที่ได้ พกั แค่ชวั่ วินำทีที่ใบหน้ ำคมซบลงอย่ำงเหนื่อยอ่อน ร่ำง ขำวจัดก็ถกู จับพลิกควำ่ แล้ วรัง้ สะโพกมนลอยเด่นให้ ตอบรับแรงสอดแทรกเข้ ำ ประสำนของส่วนนัน่ ใหม่ รำวเป็ นคนตะกละตะกลำมที่หิวรักไม่หยุดหย่อน .............................................................................
41
Chapter 4 ไอหนำวจำกทำงบำนเลือ่ นกระจกที่เปิ ดทิ ้งไว้ ทำให้ ใครบำงคนต้ องกระชับ ผ้ ำห่มเข้ ำมำแน่น นำฬิกำพรำยน ้ำบอกเวลำเที่ยงคืนครึ่ง ดวงตำสีทบึ นิ่งงันอยูใ่ น ควำมมืด ทุกอย่ำงรอบตัวเงียบไปหมดเว้ นเพียงเสียงลมหำยใจผะแผ่วที่ดงั สม่ำเสมออยูเ่ บื ้องหลัง น ้ำหนักของช่วงแขนกว้ ำงกดทับลงมำบนเอว จมูกโด่งที่ซกุ อยูต่ รงซอกคอทำเอำเจ้ ำของร่ำงเกิดรำคำญขึ ้นมำอย่ำงช่วยไม่ได้ ไทระยกหัวออกจำกท่อนแขนกำยำ พยำยำมดันมือใหญ่ตรงสะโพก ตัวเองออกห่ำง “ จะไปไหน..” เสียงทุ้มเปรยขึ ้นทังที ้ ่ตำยังปิ ดสนิท ร่ำงเล็กถอนใจเนือยๆ “ กลับบ้ ำน...ผมห่วงน้ อง ” เซจิรงั ้ ร่ำงอีกฝ่ ำยกลับเข้ ำอ้ อมอกอย่ำงเดิม “ พรุ่งนี ้ค่อยไป เดีย๋ วจะไปส่งเอง ” “ ไม่ต้องยุง่ หรอกน่ำ วันนี ้หมดแค่นี ้ไม่ใช่เหรอ ” คนฟั งลืมตำขึ ้นมำหน่อยแล้ วก็กลับไปหลับตำมเก่ำ “ เลิกพูดมำกแล้ วนอนๆไปซะ ไม่งนั ้ ฉันจะลุกขึ ้นมำทำอีกรอบสองรอบ ตอนนี ้ง่วงแล้ ว ห้ ำมปลุก..ฉันมีประชุมเช้ ำ ” ไทระเงียบสนิท ได้ แต่มองค้ อนไอ้ เผด็จกำรบ้ ำเลือดนี่อย่ำงขุน่ เคือง .............................................................................. เสียงนำฬกิ ำคุณนกฮูกที่ตงประดั ั้ บผนังร้ องกุ๊กกรูทกั ทำยตอนเช้ ำแว่วเข้ ำ มำในหูของคนทีก่ ำลังหลับอยูบ่ นพรมหน้ ำทีวเี ครื่ องเล็ก
42
ฮำนะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นว่ำเขำอำจจะสำยเป็ นครัง้ แรกของชีวิตกำรไป โรงเรี ยน ร่ำงน้ อยๆวิง่ พล่ำนเหมือนหนูติดจัน่ แล่นเข้ ำไปอำบน ้ำประเภทที่แทบวิ่ง ผ่ำนแล้ วก็คว้ ำเอำชุดฟอร์ มมำใส่ลวกๆ ทันเวลำที่เพื่อนสนิทมำกดกริ่ งรับไป โรงเรี ยนพร้ อมกันได้ ฉิวเฉียด จุนยืนพิงกรอบประตูหน้ ำบ้ ำนพลำงมองแปลงดอกไม้ หลำกสีที่ฮำนะเป็ น คนลงมือขุดแล้ วก็ปลูกไว้ เองเพื่อนเขำชอบดอกไม้ สมกับชื่อตัวและจะอำรมณ์ดีมำก ถึงมำกที่สดุ เมื่อได้ อยูก่ บั พวกใบสีเขียวนี่ เสียงโครมครำมตึงตังในบ้ ำนบอกว่ำฮำนะเพิ่งจะตื่นและคงมีอะไร ผิดปกติเมื่อตอนกลำงคืนถึงทำให้ เจ้ ำตัวเล็กของเขำขี ้เซำได้ จนตะวันโด่ง เพรำะ ปกติมำรับทีไรก็เห็นนัง่ คุยอยูก่ บั พี่ไทระทุกที ประตูหน้ ำบ้ ำนแง้ มออกเพียงนิดแล้ วเจ้ ำของทีก่ ็เยีย่ มหน้ ำออกมำหำ “ จุน..ขอโทษน้ ำที่ตื่นสำย ” เสียงใสร้ องมำพร้ อมยกมือประกบขอโทษ “ เมื่อคืนมีอะไรเหรอ ” เขำอมยิ ้มกับท่ำทำงอย่ำงนัน้ ช่วยรับกระเป๋ ำหนัก แบบที่แบกปูนไปเรี ยนของเพื่อนมำสะพำย ฮำนะหน้ ำมุย่ ไป ปิ ดประตูแล้ วจัดกำรแปะโน้ ตเล็กๆเอำไว้ ‘ กุญแจอยูท่ ี่เดิมนะพี่ ถ้ ำกลับมำแล้ วจะออกไปอีก ช่วยเขียนบอกไว้ ด้วย ’ จุนอ่ำนข้ อควำมแล้ วทำท่ำงง มองตำมอีกฝ่ ำยที่ก้มลงซ่อนกุญแจบ้ ำนไว้ ใต้ ใบหนำทึบของพิทเู นีย “ พี่ไทระไม่กลับบ้ ำน? ” น้ องชำยคนที่โดนพูดถึงพยักหัวหงึกหงัก “ ห่วงจะตำย โทรก็ไม่มีเลย มือถือก็ปิด กลับมำนะจะให้ พำไปเลี ้ยงขนม ให้ เข็ด..ชิ ” ฮำนะบ่นยำวเหยียด กระโดดขึ ้นเกำะหลังเพื่อนสนิทบนจักรยำนคันเก่ง “ พี่เขำมีธุระมัง้ ” จุนหันไปดึงแขนเสื ้ออีกฝ่ ำยให้ ลงมำนัง่ กับที่ดีๆ “ แต่ก็นำ่ จะกริ๊งมำบอกกันแป๊ บนึง ได้ งำนใหม่แล้ วทำโอทีเรอะก็ไม่ใช่ ” มือนุม่ นิ่มกอดเอวด้ ำนหน้ ำแล้ วก็เอียงแก้ มซบหลังกว้ ำงพูดพึมพำไปเรื่ อยเปื่ อย
43
ลมเย็นตอนเช้ ำลูผ่ ำ่ นเส้ นผมพลิ ้วไหว ดวงตำสดใสหลับลงอย่ำงเนือยๆ “ หรื อว่ำค้ ำงคืนบ้ ำนแฟน ” “ เอ้ ย! จริ งดิ ” ฮำนะหำยง่วงเป็ นปลิดทิ ้ง ลนลำนชะโงกหน้ ำออกไปจน จักรยำนเอียงตุปัดตุเป๋ จุนต้ องร้ องปรำมให้ หนั กลับไปนัง่ ตำมเดิมก่อนที่จะได้ เสย เข้ ำร้ ำนขำยของข้ ำงทำงไม่ต้องไปเรี ยนกันวันนี ้ “ ลองเดำดูหรอกน่ำ ” คนขี่ถอนใจเฮือก ส่ำยหน้ ำช้ ำๆเพรำะไอ้ อำกำรหวง พี่คนเดียวนี่แก้ ยงั ไงก็ไม่หำย “ แล้ วถ้ ำพี่ไทระมีแฟนจริ งๆจะให้ เขำเลิกกันรึไง ” เจ้ ำแก้ มกลมสัน่ หัวจนผมเผ้ ำยุง่ เหยิง “ แค่ตกใจอ่ะ แต่ก็หวิวนิดนึง กลัวพี่ จะทิ ้ง ” เสียงหวำนโอดครวญ เกยคำงลงกับไหล่กว้ ำง “ ฉันมีพี่คนเดียวนี่นำ นอกนันก็ ้ สนิทกับจุน ถ้ ำจุนมีแฟนเมื่อไหร่ก็ต้องใช้ เวลำกับคนที่จนุ รักใช่มยั ้ ครำวนี ้คงทิ ้งฉันไปกันหมด เสียใจจัง ” คนที่เงี่ยหูฟังอยูย่ ิ ้มขึ ้นมำ ละมือจำกกำรบังคับแฮนด์รถมำกุมแขนเล็กที่ คล้ องอยูต่ รงเอวเขำ แตะเบำๆพอเป็ นคำสัญญำว่ำยังไงก็ไม่มีทำงทิ ้งให้ อกี คนต้ อง อยูเ่ งียบเหงำตำมลำพังแน่ ..เพรำะถ้ ำไม่ใช่คนที่กอดเขำอยูต่ รงนี ้..ก็ไม่มีทำงจะไปรักใครได้ อีก.. ................................................................................ มือถือสัน่ ครื ดครำดนำนนับนำที ร่ำงใหญ่ที่นอนควำ่ หน้ ำอยูก่ บั หมอน ขมวดคิ ้วด้ วยควำมรำคำญใจ คว้ ำไอ้ ตวั เกะกะตรงโต๊ ะไม้ ข้ำงเตียงได้ ก็ขว้ ำงเต็มแรง กระทบเข้ ำกับขอบบันไดหินแตกเป็ นสองส่วน แขนกว้ ำงป่ ำยไปด้ ำนข้ ำงแต่พบเพียง ไอเย็นชืดของฟูกนุม่ เซจิลมื ตำทันควัน รอยยับย่นของผ้ ำปูสขี ำวบอกไว้ วำ่ มีใครสักคนอยูร่ ่วม เตียงกับเขำทังคื ้ น
44
..หรื อแค่ฝัน.. เขำสะบัดผ้ ำห่มผืนหนำออกไปกองที่พื ้น แล้ วสำยตำคมกริ บก็สะดุดเข้ ำ กับรอยเลือดสีสดบนผ้ ำ เพียงแค่นน..รอยย ั้ ้ำบนร่ำงกำยหอมหวำนที่กระทำซ ้ำ กลับไปกลับมำบนที่นอนก็ผดุ ขึ ้นในหัว “ ดื ้อด้ ำน..” เสียงทุ้มสบถ คว้ ำเอำเสื ้อคลุมที่พำดไว้ ตงแต่ ั ้ เมื่อคืนมำสวม คิดจะเอำโทรศัพท์มำโทรหำก็เพิ่งนึกได้ วำ่ เป็ นซำกอยูต่ รงบันไดไปแล้ ว เบอร์ ที่เมม ไว้ ในมือถือเป็ นอันไม่ต้องติดต่อกันอีก ..ยังใช้ งำนไม่ค้ มุ แล้ วจะปล่อยกลับไปง่ำยๆน่ะอย่ำหวัง.. เซจิยกหูโทรศัพท์ในห้ องขึ ้นมำกดเบอร์ ปลำยทำงที่ค้ นุ เคยที่สดุ ‘ ไงพี.่ . ’ และเพียงเวลำไม่นำน น้ องชำยสุดขยันที่ลมื ตำไปทำงำนตังแต่ ้ พระจันทร์ ยงั เด่นหรำก็รับสำย “ ขอเบอร์ ไทระหน่อย ” เขำบอกจุดประสงค์ทนั ที ทำงนันเงี ้ ยบไปก่อนจะพูดต่อด้ วยน ้ำเสียงติดไม่พอใจ ‘ เอำไปทำไม ผมขอแล้ วไม่ใช่เหรอว่ำอย่ำไปรังแกเขำอีก ’ “ เบอร์ เมียฉัน..ขอแค่นี ้ยำกไปเหรอเคย์ ” เซจิตอบด้ วยเสียงกลัวหั ้ วเรำะ ...... คำพูดเรี ยบง่ำยที่บอกควำมหมำยชัดเจนทำเอำคนฟั งถือโทรศัพท์ค้ำง ทัง้ ที่พี่วำงสำยไปได้ นำทีกว่ำแล้ วแต่เคย์ก็ยงั นิง่ อยูอ่ ย่ำงนัน้ เขำไม่ได้ บอกเบอร์ ไทระ เพียงแต่ยืนยันทีจ่ ะเป็ นคนไปหำฝ่ ำยนันด้ ้ วยตัวเอง แล้ วทีนี ้ก็เป็ นเรื่ องของเจ้ ำรุ่น น้ องหวงตัวนัน่ ว่ำคิดจะกลับไปหำพี่ชำยเขำอีกหรื อเปล่ำ วันนันทั ้ งวั ้ น เคย์แทบจะทำงำนไม่ร้ ูเรื่ องเลย ...............................................................................
45
ร่ำงเล็กบำงเพิ่งได้ รับข้ อควำมจำกคนที่นกึ ห่วงอยูเ่ มื่อตอนพักกลำงวัน พี่ ไทระพิมพ์ขอโทษมำยำวเหยียดแล้ วก็สญ ั ญำว่ำจะไปรับหลังเลิกเรียน ฮำนะมองนำฬกิ ำเรื อนใหญ่ข้ำงผนังห้ องแล้ วยิ ้มร่ำ กวำดหนังสือลงเป้ ก่อนจะออกมำยืนรอนัดอยูห่ น้ ำโรงเรี ยนพร้ อมกับเพื่อนสนิท “ พี่บอกว่ำได้ งำนแล้ ว แต่เมื่อวำนจำเป็ นต้ องเริ่ มงำนเลย เจ้ ำนำยใจดี อนุญำตให้ ค้ำงได้ เพรำะเห็นดึกเกิน มือถือแบตหมดเลยไม่ได้ โทรหำ จะใช้ ของบอส ก็เกรงใจอ่ะ ” ฮำนะอธิบำยให้ คนด้ ำนข้ ำงฟั ง จุนพยักหน้ ำรับรู้ หลุบตำลงเมื่อรับรู้ถึงกำรจ้ องมองของพวกนักเรียนหญิง ฮำนะเห็นเพื่อนเงียบไปก็หนั มอง แอบเหล่คนป๊ อบของระดับทีย่ ืนก้ มหน้ ำ ก้ มตำล้ วงกระเป๋ ำตีมำดขรึมแล้ วอดขำไม่ได้ มือเล็กๆล้ วงจดหมำยสีหวำนแหววในกระเป๋ ำออกมำยื่นให้ เพรำะสมอง เพิ่งถูกกระตุ้นจำกสำยตำลุ้นระทึกของสำวๆที่แอบอยูด่ ้ ำนหลัง “ วันนี ้สอง’บับ ” พูดแล้ วยิ ้มกว้ ำง จุนมองตำมซองหลำกสีนนั่ อย่ำงเบื่อหน่ำย เขำยิ ้มตอบแล้ วรับมำเก็บไป อย่ำงนัน้ ไม่มจี ดหมำยไหนที่เขำแกะอ่ำนแม้ แต่ฉบับเดียว “ อ้ อ..แล้ วเด็กผู้หญิงห้ องเอปี หนึง่ ฝำกมำบอกว่ำ ‘แข่งยูโดครำวนี ้ขอให้ ได้ เหรี ยญทองเหมือนเคยนะคะ’ ประมำณนี ้แหละ ” “ พวกนันเห็ ้ นนำยเป็ นตู้รับข้ อควำมรึไงกัน น่ำรำคำญชะมัด ” จุนนิ่วหน้ ำ ด้ วยควำมไม่ชอบใจ ฮำนะหัวเรำะคิก ทุบกำปั น้ ลงบนแขนเพื่อนเบำๆ “ มีคนรักดีกว่ำมีคนเกลียดนะ ” คนที่ได้ รับฟั งประโยคง่ำยๆคลำยสีหน้ ำไม่พอใจลงทันที จำได้ แม่นยำว่ำ เจ้ ำตัวจ้ อยข้ ำงกำยเขำชอบกรอกหูเสมอกับไอ้ คำพวกนี ้
46
คนอย่ำงซำวำมุระไม่นำ่ จะได้ คบกับเด็กเรี ยนดีแบบฮำนะเลย ชีวิตที่มีแต่ หำเรื่ องชกต่อยไปวันๆ เกรดก็ตก ครูก็หมำยหัวมีอนั เปลีย่ นเมื่อไอ้ เด็กชอบยุง่ วุน่ วำยเข้ ำมำเป็ นเพื่อน เคี่ยวเข็ญเช้ ำเย็น พูดจุ๊กจิ๊กน่ำรำคำญไม่ขำด คอยติดเป็ น เงำตำมตัว นัง่ คุมควำมประพฤติจนเขำอัพตัวเองจำกพวกเศษๆของโรงเรี ยนมำอยู่ ห้ องหนึง่ ได้ ก็เพรำะใคร ฮำนะอยูเ่ คียงข้ ำงด้ วยใจบริ สทุ ธิ์ แต่เขำกลับตอบแทนควำมจริงใจนัน่ ด้ วยกำรแอบรักเพื่อนคนหนึง่ รู้วำ่ ไม่ควรคิดเกินเลย เขำพยำยำมที่จะกดควำมรู้สกึ เบื ้องลึกนี่ลงไปแล้ ว อยำกให้ ฮำนะยิ ้มอย่ำงนี ้ต่อไปเรื่อยๆ ถึงได้ แอบเก็บควำมในใจเอำไว้ ตำม ลำพัง แต่บำงครัง้ มันก็อำจจะมีบ้ำง ที่เขำอยำกให้ ฮำนะมองตรงมำที่เขำคนเดี ยว จุนขยับกระเป๋ ำให้ แนบตัวมำกขึ ้น ฝ่ ำมือทำบลงไปดูวำ่ ปิ ดเป้ของตัวเอง สนิทดี เศษจดหมำยชิ ้นเล็กชิ ้นน้ อยที่จ่ำหน้ ำถึงโอคำดะ ฮำนะจะได้ ไม่กระจัด กระจำยออกมำประจำนว่ำใครเป็ นคนเอำคำบอกรักในตู้ลอ็ คเกอร์ ไปฉีกทิ ้งเล่นโดย ที่เจ้ ำตัวไม่มีโอกำสได้ อำ่ นเลยแม้ แต่หนเดียว “ พีม่ ำแล้ ว ” ฮำนะโบกมือโหวกเหวก สำยตำคมมองตำมไปอีกฝั่ งถนนที่พี่ไทระกำลังจะข้ ำมมำ ร่ำงที่สงู กว่ำคน ข้ ำงกำยเขำนิดๆดูซีดเซียวเหมือนไม่สบำย ใบหน้ ำหวำนทีเ่ คยดูดกุ ลับอ่อนลงเห็น ได้ ชดั “ ฮำนะ..จุน ” ไทระทักเพื่อนซี ้ของน้ องชำย จุนลอบมองอำกำรของฝ่ ำยนันด้ ้ วยควำมเป็ นห่วง ไม่ร้ ูวำ่ เขำคิดไปเอง หรื อเปล่ำที่รอยแดงตรงหลังคอขำวผ่องมันเหมือนรอยขบกัด “ พี่หำยไปทังคื ้ น ผมล่ะห่วงแทบตำย ” ลูกแมวข้ ำงตัวเขำตังท่ ้ ำออดอ้ อน ทันที
47
“ เอกสำรเยอะน่ะ พี่เลยต้ องล่วงเวลำ ” ดูรำวกับว่ำไทระจะรู้ทนั ควำมคิด ของใครอีกคน ถึงได้ รัง้ ปกเสื ้อเชิ ้ตสีน ้ำทะเลตัวโคร่งขึ ้นมำปิ ดด้ ำนหลัง “ อ๊ ะ..ซื ้อมำใหม่เหรอฮะ ไม่ยกั รู้วำ่ ชอบเสื ้อตัวใหญ่ๆอ่ะ ” คำทักซื่อๆของฮำนะทำให้ บคุ คลที่สำมนิ่งไป ยี่ห้อดังตรงอกนัน่ ไม่มีทำงที่ พี่ไทระจะควักเนื ้อออกมำจ่ำยแน่ ไทระหน้ ำซีด ยิ ้มเจื่อนๆกลบควำมในใจ เสื ้อตัวเดิมพับเรี ยบร้ อยอยูใ่ นถุง กระดำษที่หิ ้วอยู่ มันเป็ นรอยขำดจำกแรงของไอ้ อ้วนที่คิดเคลมเขำ ถึงได้ ขอหยิบยืม ชุดผู้ชำยคนนันออกมำใส่ ้ ก่อน “ ซื ้ออะไรมำฮะ ขนมเหรอ ” ฮำนะยิ ้มกว้ ำง ชะโงกหน้ ำไปมองของในมือพี่ ที่เพิ่งจะสังเกตเห็น “ วันนี ้จะทำอะไรกินล่ะฮำนะ ” จุนพูดแทรกทันควัน มือข้ ำงหนึง่ รัง้ ข้ อแขน เล็กเอำไว้ ไม่ให้ ไทระชักหนี เพรำะเจ้ ำน้ องชำยขี ้สงสัยอำจจะยิ่งอยำกรู้มำกกว่ำเดิม ดวงตำของคนทังคู ้ ม่ องสบกันเพียงนิด และเพียงแค่ดลู กึ เข้ ำไป ไทระก็ เข้ ำใจทันทีวำ่ จุนรู้เรื่ องทังหมดแล้ ้ ว “ อ่ำ..ทงคัทสึเลย แล้ วของหวำนก็เป็ นชีสเค้ กดีมยั ้ ฉลองที่พี่ได้ งำนด้ วย ” เสียงใสว่ำเจื ้อยแจ้ ว แล้ วหันไปพึมพำเรื่ องส่วนผสมอยูค่ นเดียว “ พี่ไทระ..” จุนวำงมือลงบนบ่ำเล็ก บีบเบำๆคล้ ำยเป็ นกำรให้ กำลังใจ เขำ ไม่ร้ ูหรอกว่ำคนหัวแข็งอย่ำงไทระไปเสียท่ำใครเอำตอนไหน แต่ดแู ล้ วคงเป็ น ควำมจำยอมแกมโดนบังคับมำกกว่ำเมื่อสังเกตจำกหยดน ้ำตำที่คลอเบ้ ำบวกกับ กำรอยูค่ ้ ำงคืนที่ไหนสักแห่งจนกระทัง่ เช้ ำ “ พี่ขอบใจนะจุน..คืนนี ้อยูค่ ้ ำงกับพวกเรำนะ พี่มีเรื่ องอยำกคุยกับจุนมำก เลย ไม่ร้ ูจะพึง่ ใครแล้ ว..” ไทระเสียงสัน่ แต่แล้ วก็กลับท่ำทีได้ ทนั เมือ่ ใบหน้ ำยิ ้มแย้ ม ของฮำนะหันมำฝอยเรื่ องตำรำขนมที่หยิบยืมมำจำกห้ องสมุดโรงเรี ยน
48
มือถือในเป้ใบเล็กร้ องแผดขึ ้นมำจนเจ้ ำของสะดุ้ง “ เจ้ ำนำยโทรตำมตัวเหรอพี่ ” ฮำนะแซวก่อนจะหันไปเขียนรำยกำรของที่ ต้ องใช้ ยกิ ๆ พูดงึมงำว่ำอยำกแบ่งให้ คณ ุ ลุงข้ ำงบ้ ำนทีม่ ำช่วยปลูกต้ นไม้ วนั นันด้ ้ วย “ จุน..” ไทระส่งสำยตำอ้ อนวอน ขอให้ เพื่อนน้ องชำยช่วยพำอีกคนเดิน ล่วงหน้ ำไปก่อนเมื่อสังเกตเห็นหน้ ำจอโทรศัพท์ “ พี่เขำคุยธุระน่ะฮำนะ เรำเดินไปก่อนดีมยั ้ ” ร่ำงสูงดุนหลังเล็กก้ ำว ออกไปง่ำยดำย “ เจอที่คอนวีเนียนหัวมุมถนนนัน่ นะฮะ อย่ำช้ ำน้ ำไทระจัง ” ป้องปำกแหย่ มำด้ วยชื่อที่คนพี่ต้องออกอำกำรฉุนทุกครัง้ เพรำะฟั งแล้ วเหมือนผู้หญิง “ จ้ ะ..” โบกมือรับคำแล้ วหยุดนิง่ กับที่ จำใจรับสำยเรี ยกเข้ ำ “ พี่เคย์..” ไทระรู้สกึ หัวหมุน บำงอย่ำงจุกที่คอจนพูดไม่ออกเพรำะปลำย สำยเงียบไป มีเพียงเสียงถอนใจเชื่องช้ ำ ‘ ครับ..ไทระอยูไ่ หนเหรอ ’ “ ผมนัดน้ องชำยเอำไว้ พี่..” เขำอยำกถำมตรงๆเหมือนกันว่ำเคย์ร้ ูเรื่ องบน เตียงระหว่ำงเขำกับพี่ของตัวเองหรื อยัง แต่มนั ก็พดู ไม่ได้ ‘ ไทระยังเหมือนเดิมสำหรับพีเ่ สมอนะ ไม่มีเรื่ องอะไรที่จะมำทำให้ ควำมสัมพันธ์เรำเปลีย่ นไปจำกเดิมได้ เลย เพรำะฉะนันก็ ้ เลิกกังวลทีเถอะ ’ น ้ำเสียงอ่อนโยนที่วำ่ มำทำเอำคนฟั งรี บยกมือปิ ดเสียงสะอื ้นในลำคอ ‘ นำยเดือดร้ อนทำไมไม่โทรหำพี่ ตอนนี ้สิง่ ที่พี่ต้องกำรรับรู้คือเรื่ องเมื่อคืน ไม่อยูใ่ นควำมเต็มใจของนำยเลย เซจิยกเรื่ องเงินบ้ ำบอนัน่ มำขูใ่ ช่มยั ้ ’ ไทระทรุดตัวลงนัง่ อย่ำงอ่อนแรงที่เก้ ำอี ้ในสวนสำธำรณะด้ ำนข้ ำง “ เขำ..พูดเรื่ องฮำนะ ” ในหัวขำวโพลนเมื่อกระหวัดถึงบทสัมผัสรุนแรงที่ ย ้ำลงซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำบนตัวเขำ จะขัดจะถูแรงแค่ไหน ครำบทังหมดที ้ ่ติดมันก็ยงั ไม่
49
ออก แล้ วจะเป็ นอย่ำงไรถ้ ำคนที่ต้องโดนทำแบบนี ้คือตัวฮำนะ..เจ้ ำเด็กหัวซื่อที่ไม่ ทันคนนัน่ ...... เคย์ทบุ กำปั น้ ลงคอนโซลสีดำขลับ แอร์ เย็นฉ่ำภำยในห้ องโดยสำรกว้ ำง ของเบนซ์แมคลำเรนที่จอดนิ่งสนิทอยูห่ น้ ำโรงเรี ยนของโอคำดะคนน้ องไม่ได้ ทำให้ สำยตำร้ อนเร่ำที่กำลังจับจ้ องอำกำรเศร้ ำโศกของคนคุ้นเคยสงบลงไปได้ แน่ละ่ ว่ำทุกสิง่ ทุกอย่ำงตังแต่ ้ โอคำดะ ฮำนะยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับไอ้ หน้ ำหล่อตัวสูงโย่งเหมือนนักกีฬำนัน่ อยูใ่ นสำยตำของเขำโดยตลอด จนกระทัง่ ไท ระเดินเข้ ำมำสมทบ พยำยำมปิ ดบังควำมลับไม่ให้ น้องชำยรู้ด้วยกิริยำที่เขำมอง แวบเดียวก็เข้ ำใจ เรื่ องของเด็กหน้ ำสวยคนหนึง่ ทำไมมีอิทธิพลต่อคนทีเ่ ขำรักขนำดนัน้ มีอิทธิพลมำกเสียจนคนฉลำดอย่ำงไทระไม่ทนั คิดว่ำเพียงแค่เอ่ยปำกมำ เคย์คนนี ้ก็สำมำรถควักเงินคืนหนี ้บ้ ำๆให้ ไอ้ เจ้ ำเล่ห์เซจิไปก่อนได้ อย่ำงง่ำยดำยโดย ไม่ติดใจอะไรแม้ เพียงนิด แค่เอำชื่อโอคำดะ ฮำนะมำพูด ไทระก็เป็ นเดือดเป็ นร้ อนขนำดยอมนอน กับเซจิแทน เด็กทีย่ งั ทำหน้ ำระรื่ น เดินควงไปกับผู้ชำยได้ ทงที ั ้ ่พตี่ วั เองนัง่ ร้ องไห้ อยู่ ตำมลำพัง..หำคำมำบรรยำยได้ คำเดียว ..เลว.. “ ฮำนะ?..” เคย์ทวนคำ แกล้ งถำมทุกสิง่ ทุกอย่ำงทังที ้ ่ร้ ูเรื่ องดีโดยละเอียด ‘ พี่ก็ร้ ูวำ่ ผมรักเขำ ผมยอมให้ น้องโดนแบบนี ้ไม่ได้ เรำมีกนั สองคน และถ้ ำ ใครคนหนึง่ ต้ องทุกข์..ผมขอให้ เป็ นผมเอง ฮำนะมีสทิ ธิ์เจอคนทีเ่ ขำอยำกจะรัก ไม่ใช่ มำยอมเป็ นของเล่นให้ ใครที่ไหนแค่นนั ้ ’
50
เคย์กำมือถือแน่นจนแทบร้ ำว ใจนึกอยำกตรงเข้ ำไปคว้ ำร่ำงบอบบำงที่ กำลังสะอื ้นจนตัวโยนท่ำมกลำงควำมสนอกสนใจของคนทีเ่ ดินผ่ำนไปผ่ำนมำมำ กอดปลอบใจ แต่เขำรู้ดีวำ่ ไทระยังไม่อยำกเผชิญหน้ ำกับเขำ ..พี่ไม่รังเกียจนำยสักนิด..กลับรักมำกขึ ้นกว่ำเดิมเสียอีก.. ..หยุดเรื่ องบ้ ำๆนัน่ กับเซจิ..แล้ วคบกับพี่แทนจะได้ มย.. ั้ หำกพูดคำในใจที่กดดันจนล้ นปรี่ นี่ออกไป แล้ วคนๆนันจะหนี ้ หำยไปจำก เขำหรื อเปล่ำ ไทระจะทำใจเปลีย่ นควำมสัมพันธ์แบบรุ่นพี่รุ่นน้ องนี่ไปเป็ นคนรัก แล้ วยอมคบกับน้ องชำยของคนทีส่ ร้ ำงรอยแผลในใจไว้ ครัง้ แรกได้ ลงงันหรื ้ อ ..ไม่กล้ ำเสีย่ งเลย.. เคย์นกึ ถึงเจ้ ำของใบหน้ ำน่ำรัก ดวงตำกลมสีน ้ำตำลอ่อนพำซื่อได้ ทกุ อย่ำง แก้ มสีชมพูดนู มุ่ นิ่มน่ำจูบ ริมฝี ปำกแดงระเรื่ อที่พดู เจื ้อยแจ้ วไม่หยุดหย่อน ร่ำงกำยเล็กบำงคล้ ำยคนพี่ ดูคล้ ำยแก้ วที่เปรำะง่ำยหำกจับแรงเกิน ทุกสิง่ ทุกอย่ำงที่รวมเป็ นโอคำดะ ฮำนะ ช่ำงน่ำลิ ้มลอง อ่อนหวำน ชวน สัมผัส..นีน่ ำ่ จะเป็ นควำมคิดของคนอื่น เขำรู้ดวี ำ่ ตัวเองคิดพำลอย่ำงโง่งม เอำควำมทุกข์ของคนหนึง่ คนฝั งลงไป ในควำมสุขฉำบฉวยที่เขำเห็นอยูน่ ำนที่หน้ ำโรงเรี ยน รอยยิ ้มสดใสที่มีในขณะที่พตี่ วั เองร้ องไห้ ยัว่ ยวนเกำะเกี่ยวประคองแขนของผู้ชำยหน้ ำโง่นนั่ ไปกันสองคน โดยที่มี ใครอีกหนึง่ นัง่ อยูต่ ำมลำพังกับปั ญหำที่คอยแต่จะตอกย ้ำ นึกดูวำ่ ถ้ ำไม่มีเจ้ ำเด็กนัน่ แล้ วคนเมื่อคืนที่เซจิได้ ฉกฉวยควำมสุขไปจะ เป็ นไทระของเขำหรื อ “ ไม่นำ่ เกิดมำเลย..คนอย่ำงนำยน่ะ...ฮำนะ ” ............................................................................
51
Chapter 5 แสงไฟนีออนที่เล็ดลอดออกมำทำงบำนหน้ ำต่ำงใสของห้ องครัวทำให้ ร้ ู ว่ำฮำนะคงจะง่วนกับกำรแสดงฝี มืออยูแ่ น่ ไทระเลยเลือกทีจ่ ะออกมำนัง่ คุยกับ เพื่อนน้ องชำยด้ ำนนอกแทนทีจ่ ะเล่ำไปแล้ วมองหน้ ำหวำนๆของพ่อครัวตัวกระ เปี๊ ยกแล้ วจะทำให้ พำลน ้ำตำร่วงลงไปมำกกว่ำเดิม “ ฉันไม่ได้ ร้ ูสกึ เสียใจมำกเท่ำตอนโกหกเขำ มันเหมือนกับว่ำ..” ไทระกัด ฟั นแน่น ดวงตำกลมแดงช ้ำเพรำะอำละวำดร้ องไห้ ไปกับอกของจุนร่วมครึ่งชัว่ โมง “ ฉันขำยตัว..แล้ วยังมีหน้ ำมำบอกว่ำได้ เงินเดือนดีๆจำกเจ้ ำนำย.. ” จุนไม่ได้ พดู ปลอบใจนอกจำกแรงกระชับที่มือบำง สำยตำคมทอดมองลง มำด้ วยควำมอ่อนโยน “ แต่ทงหมดเพื ั้ ่อฮำนะ..พี่ก็ดใี จแล้ วไม่ใช่เหรอ ” คนฟั งเงยหน้ ำมองร่ำงข้ ำงๆ ไฟสลัวตรงทำงเดินฉำบรอยยิ ้มของอีกฝ่ ำยไว้ ทำให้ หวั ใจอบอุน่ ขึ ้นมำทันที ฝ่ ำมือหนำลูบลงบนเส้ นผมนุม่ ลืน่ แผ่วเบำ “ เรำต่ำงคนต่ำงทำเพื่อเจ้ ำบ๊ องนัน่ กันทังนั ้ น้ แค่เขำยิ ้มได้ ..เรำก็ไม่ ต้ องกำรอะไรแล้ วนี่ ” “ จุน...” อ้ อมแขนแกร่งโอบลงข้ ำงกำยบำง ออกแรงเพียงนิดเพื่อรัง้ อีกฝ่ ำยเข้ ำมำ ซบอกเหมือนให้ กำลังใจกลำยๆ “ ขอบใจนะ..” ไทระอุบอิบกับไออุน่ ด้ ำนหน้ ำ นิ ้วเรี ยวขยับขึ ้นขยุ้มชำยเสื ้อ ขำวไว้ เป็ นแรงยึด ......
52
ไอเย็นภำยในรถกว้ ำงจับเป็ นฝ้ำตัดกับอำกำศภำยนอก ทังที ้ ข่ ้ ำงในออก จะเย็นเฉียบแต่ใจของคนที่นงั่ นิ่งอยูบ่ นเบำะนุม่ รำคำแพงระยับกลับร้ อนรำวโดนไฟ สุม กิริยำทังหมดไม่ ้ ได้ เล็ดลอดจำกดวงตำคมกริ บไปแม้ แต่นิดเลย เคย์คดิ ว่ำจะทำใจเย็นตังแต่ ้ เห็นสองคนนันดู ้ ทำ่ สนิทสนมผิดปกติเกินแล้ ว แต่อำกำรโอบกอดกันเหมือนคนรักนี่พยำยำมปลอบใจอย่ำงไรก็ไม่ช่วยให้ อะไรดีขึ ้น ..ไม่วำ่ หรอกถ้ ำไทระจะเป็ นของใคร.. ..แต่หวั ใจดวงนันจะต้ ้ องยังไม่มใี ครครอบครอง.. ...... เสียงฮัมเพลงเบำๆหยุดลงเมื่อหูแว่วโทรศัพท์ในห้ องรับแขกดังถี่ ตำกลม มองน ้ำทีก่ ำลังเดือดส่งเสียงวี ้ๆแสบหูกบั ควันที่เริ่ มแทรกอยูใ่ นเตำอบแล้ วไม่ร้ ูวำ่ จะ ทำอะไรก่อนดี ฮำนะวิ่งอยูใ่ นครัวเล็ก มือข้ ำงหนึง่ รี บปิ ดแก๊ สในขณะที่อีกข้ ำงคว้ ำเอำถุง มือกันร้ อนคว้ ำหมับเข้ ำทีเ่ ตำอบ ปำกร้ องบอกพี่ชำยด้ ำนนอกว่ำมีใครสักคนโทรมำ ควันสีบหุ รี่ ฟ้ งกระจำยเต็ ุ มห้ อง ดีแต่ที่เอำเจ้ ำเค้ กก้ อนใหญ่ออกมำทัน ไม่อย่ำงนันสี ้ นวลเนียนคงได้ ดำปี๋ เป็ นถ่ำน “ อันตรำยๆ ” เสียงหวำนงึมงำกับตัวเองตอนที่ประคับประคองขนมหวำน ตบท้ ำยออกมำวำงบนเคำน์เตอร์ เสียงโทรศัพท์ที่ยงั ดังบอกเป็ นเชิงว่ำพี่คงไม่ได้ อยูใ่ นบ้ ำนแน่ๆ “ ท่ำนชำยไทระไปไหนของเขำน้ ำ..” ร่ำงเล็กวิง่ ตัวปลิวออกมำในชุดผ้ ำกัน เปื อ้ นลำยเท็ดดี ้แบร์ ที่พี่ซื ้อให้ หยดน ้ำบนมือคูเ่ รี ยวถูกเช็ดลวกๆอย่ำงรี บเร่งกับเสื ้อสี ขำวตัวสวย “ สวัสดีคร้ ำบ~ ” ฮำนะขำนรับท่ำทำงอำรมณ์ดีกบั ปลำยสำย ชะโงกมอง ว่ำเจ้ ำอนำคตชีสเค้ กยังอยูด่ ีไม่ได้ หกคะเมนลงไปให้ พื ้นกินก่อนเวลำอันควร
53
‘ ขอพูดกับไทระ ’ คิ ้วเรียวเลิกขึ ้นน้ อยๆเมื่อได้ ยินธุระจำกคนโทรมำ น ้ำเสียงห้ วนและสัน้ เหมือนอยูใ่ นอำรมณ์ไม่พอใจอะไรสักอย่ำงแต่ก็พอจับได้ วำ่ คนพูดอำยุเท่ำไหร่และ น่ำจะมีตำแหน่งงำนระดับบิ๊กแค่ไหน “ พี่ไทระเหรอฮะ เอ่อ..ไม่ทรำบว่ำคุณ..” ‘ มุรำคำมิ..’ ฮำนะพยักหน้ ำหงึกๆอยูค่ นเดียว แล้ วก็วงิ่ ถลำไปที่ประตูหน้ ำบ้ ำนเพรำะ มองจนทัว่ แล้ วไม่เห็นแม้ แต่เงำสองคนนัน่ “ พี่ฮะ..คุณมุรำคำมิโทรมำแหละ!! ” ตะโกนลัน่ สวนทังๆที ้ ่ร่ำงของพี่ชำย อยูใ่ กล้ แค่คืบ ไทระถึงกับหน้ ำถอดสี แก้ มแดงซีดลงเห็นได้ ชดั “ คนไหน..” เขำแค่ไม่อยำกให้ เป็ นเซจิที่โทรมำหำถึงบ้ ำน ฮำนะเกำแก้ ม ขมวดคิ ้วจนเป็ นปมได้ “ คนไหนคืออะไรอ่ะ ” ไทระสัน่ หัวแทนคำตอบ สองขำเพรี ยวรี บพำตัวเองเข้ ำไปในบ้ ำน ประตูด้ำนหน้ ำปิ ดลงพร้ อมกับทีเ่ จ้ ำตัวเล็กหันมองเพื่อนชำยอย่ำงจับผิด “ ซำวำมุระ..เดี๋ยวนี ้แอบจีบพี่ชำยคนอื่นเขำลับหลังเหรอ ” ฮำนะทำท่ำ งอนเมื่อนึกถึงมือของคนทังคู ้ ท่ กี่ มุ กันแนบแน่นอยูก่ ่อนทีจ่ ะผละออกไปตอนเขำ พรวดพรำดออกมำขัดจังหวะ จุนอึ ้งไปนิดกับคำถำมโต้ งๆ “ หือ..ใครจีบใคร ” แอบขำไม่ได้ กบั พ่อน้ อง ดีเด่นที่หวงพี่อย่ำงกับแม่งฟู ั กไข่ “ ทำซื่อนะนำย..แอบแต๊ ะอัง๋ พี่ฉนั อยูท่ นโท่ ถ้ ำรักก็ไปบอกแม่มำขอสิ ” “ ขอแล้ วจะให้ เหรอ ” ร่ำงสูงหัวเรำะหนัก “ สินสอดไม่แพงหรอกน่ำ ขอตอนนี ้แถมน้ องให้ อีกคนนะ จะทำขนมให้ กิน ทุกวันเลย ” กำปั น้ เล็กชูขึ ้นฟ้ ำด้ วยท่ำทีจริงจัง
54
“ อืม..ดีแฮะ..ว่ำแต่เค้ กชีส ชีสเค้ กอะไรของนำยน่ะได้ ฤกษ์ เกิดรึยงั ” จุน จิ ้มลงบนหน้ ำผำกนวลแรงๆ ตำสีออ่ นเบิกกว้ ำงอย่ำงตกใจ “ ลืมเลย จุนนี่ไม่ไหว มำชวนคนอื่นเขำคุย ” ฮำนะแลบลิ ้นใส่อีกฝ่ ำยก่อน จะรี บฉุดแขนให้ ตำมไปเป็ นลูกมือต่อทังๆเสี ้ ยงบ่นของเพื่อนสนิทว่ำใครกันแน่มำ ชวนคุยก่อน ไทระยกหูโทรศัพท์ขึ ้นก่อนจะตัดสินใจเอ่ยทักออกไป ‘ พี่เองนะ ’ คำตอบกลับช่วยให้ ควำมคิดพุง่ พล่ำนสงบลง เขำลำกโทรศัพท์สฟี ้ ำสดมำ ตังด้ ้ ำนข้ ำงแล้ วหลบมุมหำที่คยุ เงียบๆ “ พี่เคย์มอี ะไรครับ ” ‘ คืนนี ้... ’ ไทระนิ่งงัน มือบำงกำแน่นเข้ ำหำตัว “ ผมยังไม่อยำกไป คืนนี ้ขอนอนกับน้ องก่อนได้ มยั ้ พี่ช่วยบอกเขำที ” ปลำยสำยเงียบไปครู่ ...... เคย์ไม่คดิ จะพำคนทีเ่ ขำรักไปส่งตัวให้ ไอ้ บ้ำเซจิกกทังคื ้ นอยูแ่ ล้ ว อย่ำง น้ อยก็ตอนนี ้ที่เขำโทรเข้ ำมำเพื่อแยกไอ้ เด็กเมื่อวำนซืนออกห่ำงจำกตัวไทระ ร้ อยครัง้ โดยไม่เต็มใจยังดีกว่ำหนึง่ เดียวทีใ่ ห้ พร้ อมกับใจที่ตรงกัน ถ้ ำมีวี่แววว่ำไทระคบกับไอ้ หน้ ำอ่อนนัน่ จริ ง คงต้ องพยำยำมพำตัวไปอยู่ที่ บ้ ำนให้ ได้ เขำไม่สนว่ำคนข้ ำงหลังจะเรียกร้ องหำไทระแค่ไหน ไม่สนว่ำเซจิจะฝื นใจ ไทระกี่หน เขำสนที่วำ่ ต่อไปนี ้จะได้ อยูใ่ กล้ และมีสทิ ธิ์เข้ ำไปเป็ นคนสำคัญของเด็กนี่
55
เพรำะทันทีที่คนเบื่อง่ำยอย่ำงเซจิทอดทิ ้งไทระลง เขำจะเป็ นคนรับร่ำง ขำวๆมำอยูใ่ นอ้ อมกอดเสียเอง ..โอกำสมำแล้ ว..จะปล่อยให้ หลุดมือไปทำไม.. ‘ ตอนนี ้พี่เคย์อยูท่ ี่ไหน ’ เสียงหวำนๆปลุกเขำจำกห้ วงควำมคิด “ หน้ ำบ้ ำนนำย ” ฝ่ ำยนันเงี ้ ยบกริ บ ดูเหมือนว่ำคงตกใจไม่น้อย ‘ พี่จะมำรับผมเหรอ ’ “ ไม่หรอก คืนนี ้นอนกับน้ องเถอะ เรื่ องเซจิอย่ำเอำไปคิดให้ รกหัวเลย ” เคย์มองเข้ ำไปในรัว้ บ้ ำนสีขำว ไม้ ดอกนับสิบชนิดที่ขึ ้นออกันแน่นอยูต่ รง สวนเล็กกระจ้ อยกำลังบำนรับลมยำมดึก เงำของใครคนหนึง่ เดินวนไปวนมำแล้ ว คว้ ำเอำสำยยำงเส้ นยำวมำเปิ ดรดน ้ำตอนที่พระจันทร์ ทอแสงสุกใส “ งัน..พี ้ ่กลับก่อนละกัน ” หลังคุยธุระอะไรอีกนิดหน่อยเขำก็ขยับมือไปเข้ ำ เกียร์ เสียแต่วำ่ เสียงเคำะกระจกก๊ อกๆด้ ำนข้ ำงทำให้ ต้องชะงักไป ใบหน้ ำหวำนใสแบบเดียวกับที่ยงั คุยอยูป่ ลำยสำยชะโงกมำมองพลำงส่ง สัญญำณให้ เจ้ ำของรถลดกระจกลง เคย์นงิ่ ไปเมื่อเผลอใจเต้ นเพรำะนึกไปเองว่ำไท ระออกมำหำเขำข้ ำงนอก แต่แล้ วก็ต้องนึกได้ วำ่ ไม่ใช่ ..หน้ ำเหมือนกันแทบเป็ นฝำแฝด..ดูเผินๆก็เกือบจะแยกไม่ออก.. “ คุณมุรำคำมิหรื อเปล่ำฮะ บังเอิญผมได้ ยินว่ำคุณจะมำรับพี่ผม เชิญ เข้ ำข้ ำงในบ้ ำนก่อนสิฮะ ” รอยยิ ้มสดใสทำบเป็ นเงำเดียวกับพวกดอกไม้ สสี ด ด้ ำนหลัง ดูแล้ วสดชื่นขึ ้นมำทันตำ ..แต่กบั เขำ..เห็นแล้ วมันเหมือนเจอพวกแมลงน่ำรำคำญเสียมำกกว่ำ.. ..เขำเกลียด..เกลียดรอยยิ ้มทีเ่ หมือนเสแสร้ ง.. “ ใช่ครับ ” เสียงทุ้มนุม่ หูตอบกลับพร้ อมยิ ้มบำงเบำทังที ้ ใ่ จอยำกจะออก รถแล้ วกลับบ้ ำนมันซะเดี๋ยวนัน้
56
ร่ำงเล็กด้ ำนนอกยิ ้มกว้ ำง สำละวนกับกำรเช็ดมือที่เปี ยกน ้ำจำกสำยยำง ลงกับเสื ้อที่สวมแล้ วเกลีย่ ผมที่พนั กันยุง่ ขึ ้นไปทัดหูเผยดวงหน้ ำขำวเนียน “ ตอนแรกผมได้ ยินพี่พมึ พำถำมว่ำคุณจะมำรับพี่รึยงั ไงนี่ละ่ ฮะ ผมเองก็ ไม่ได้ ทนั ฟั งหรอก พอออกมำรดน ้ำต้ นไม้ ด้ำนนอกแล้ วเห็นรถคุณจอดอยูก่ ลัวว่ำดิน ตรงรัว้ มันจะกระเด็นโดนรถของคุณ ผมเลยถือวิสำสะมำเคำะกระจก ไม่วำ่ อะไรกัน นะฮะ ” ฮำนะเปรยยำวเหยียดเหมือนเด็กพูดไม่หยุด เคย์สนั่ หัวแทนคำตอบ จัดกำรดับเครื่ องแล้ วก้ ำวออกมำยืนข้ ำงกำยบำง ฮำนะรู้สกึ ใบหน้ ำชำวำบอย่ำงไม่มีสำเหตุเมื่อสบเข้ ำกับดวงตำสีดำสนิทคู่ นัน้ ร่ำงสูงสง่ำในสูทเนื ้อดีของเวอร์ ซำเช่พร้ อมกลิน่ น ้ำหอมอ่อนๆแบบฉบับนักธุรกิจ ของดำร์ วิดอฟช่วยเพิ่มควำมน่ำหลงใหลอย่ำงแปลกประหลำด ทุกกิริยำสะกด ดวงตำกลมโตให้ เผลอจ้ องเขำคนนันจนแทบไม่ ้ กะพริ บ ยิ ้มเปี่ ยมเสน่ห์ที่มมุ ปำกได้ รูปส่งสีแดงแล่นริ ว้ ทัว่ แก้ มนิม่ ฮำนะหลุบตำลง ต่ำอย่ำงเขินๆกับท่ำทีกะโปโลของตัวเองเพรำะหมกควันในครัวกับรอยครำบดินใน แปลงดอกไม้ ที่พอเทียบกับผู้ชำยตรงหน้ ำแล้ วคนละขุม เคย์อำ่ นสีหน้ ำท่ำทำงของเด็กนี่ออกอย่ำงรวดเร็ ว ควำมคิดในหัวไม่พ้นคำ ร้ ำยๆที่เขำใส่ควำมน้ องชำยของไทระทังที ้ ่เพิ่งได้ คยุ กัน ควำมเป็ นนักธุรกิจที่คร่ำหวอดอยูใ่ นวงกำรหน้ ำกำกนี่อยูน่ ำนพอตัวทำให้ เขำเอียนจนเบื่อที่จะมองรอยยิ ้มเหมือนโลกทังใบมั ้ นวิเศษวิโสนักหนำเต็มที ..แค่เห็นก็คลืน่ ไส้ จนทนไม่ไหว.. “ คุณมุรำคำมิมำได้ จงั หวะเลยล่ะฮะ ผมเพิ่งจะทำทงคัทสึสตู รพิเศษเอำไว้ ถ้ ำไม่รังเกียจอยำกให้ คณ ุ อยูช่ ิมหน่อยได้ มยฮะ ั ้ ” ฮำนะว่ำไปเรื่ อยเมื่อเดินนำแขก พิเศษเข้ ำบ้ ำน
57
ดวงตำคมกริ บมองตำมแผ่นหลังบอบบำง เรื อนผมนุ่มสลวยที่พนั กันยุง่ เมื่อครู่ถกู สำงลวกๆจนทิ ้งตัวพลิ ้วคลอเคลียอยูข่ ้ ำงแก้ มชมพู ตังแต่ ้ ที่เขำตำมเข้ ำมำ ในบ้ ำนยังไม่เห็นเลยว่ำเจ้ ำนี่จะหยุดพล่ำมตอนไหน “ พี่เคย์ ! ” เสียงหวำนที่แสนโหยหำดังขึ ้นอยูต่ รงทำงเข้ ำห้ องรับแขก ตำสีดำขลับเหมือนลูกกวำงดูตื่นๆนิดหน่อย คงคำดไม่ถึงว่ำเขำจะเข้ ำมำ ข้ ำงใน ..อันนี ้ก็ต้องยกควำมดีให้ ไอ้ เด็กเซ่อซ่ำด้ ำนหน้ ำ.. เคย์ยิ ้มลำพังตัวเอง ..ทำงง่ำยๆที่จะเข้ ำหำไทระมำกขึ ้นอยูแ่ ค่ปลำยนิ ้วนี่เอง.. “ ผมชวนเจ้ ำนำยพีม่ ำกินข้ ำวเย็นด้ วยกันแหละ ดีใช่ม้ำ..” ฮำนะยักคิ ้ว หลิว่ ตำให้ พี่ชำย ทำท่ำบุ้ยใบ้ ทำนองว่ำจะไม่แนะนำกันให้ ร้ ูจกั มำกกว่ำนี ้หน่อยหรื อ “ นี่คณ ุ มุรำคำมิ เคย์ เป็ นรุ่นพี่ที่คณะเดียวกันกับพีเ่ อง ตอนนี ้พี่เขำบริ หำร โรงแรมในเครื ออยู่ ส่วนเด็กปำกอยูไ่ ม่นิ่งนี่น้องชำยของผมเอง เรียกฮำนะก็ได้ ” ไท ระว่ำสันๆ ้ พลำงยิ ้มเจื่อนๆบอกชื่อแต่ละฝ่ ำยให้ คนตรงข้ ำม “ อ๊ ะ! งำนใหม่ทวี่ ำ่ นี่พี่ทำในโรงแรมเลยเหรอ ว้ ำว..” ฮำนะตบมือแปะๆ “ คุณมุรำคำมิ เอ๊ ะ! ผมขอเรี ยกว่ำพี่เคย์อีกคนได้ มยฮะ ั ้ ” เสียงใสหยุดไป ครู่เพื่อขออนุญำต ร่ำงสูงอำรมณ์กรุ่นขึ ้นมำทันทีกบั ท่ำทำงตีสนิทแค่เพียงครัง้ แรกของกำร คุยกัน แต่เพรำะมีใครสักคนที่เขำแสนจะห่วงควำมรู้สกึ ยืนยิ ้มอยูใ่ กล้ ๆถึงจำใจต้ อง ตอบรับ “ พี่ของผมทำงำนขยันดีมยฮะ ั ้ เขำเป็ นคนเครี ยดมำกเลยนะเวลำจับงำนที ไรเนี่ย แต่ฝีมือสุดยอดจริ งๆฮะ ถ้ ำท่ำนไทระของผมทำพลำดอะไรไป พี่เคย์อย่ำเพิ่ง ใจร้ อนหักเงินเดือนเขำน้ ำ ” ปำกว่ำไปตัวก็เดินวุน่ จัดแจงโต๊ ะอำหำรเสร็ จสรรพ
58
“ น้ อยๆหน่อยเจ้ ำบ๊ อง พี่เคย์ฟังนำยพูดไม่ทนั แล้ ว ” ไทระออกเสียงปรำม แต่สำยตำกลับแสดงออกว่ำเอ็นดูน้องร่วมสำยเลือดยิง่ กว่ำอะไรทังหมด ้ “ ไม่หรอกไทระ พี่วำ่ เพลินดีนะ หำยำกจะตำยเด็กน่ำรักแบบนี ้ ” เคย์วำ่ ยิ ้มๆ เริ่ มที่จะหัดเข้ ำหำคนข้ ำงกำยโดยผ่ำนทำงจำกอีกฝ่ ำย คนถูกชมหน้ ำร้ อนวำบขึ ้นมำทันทีทนั ใด ตำกลมป๊ องหลุกหลิกเสหลบไป ทำงครัวแล้ วก็ก้มหน้ ำก้ มตำออกไปทังแก้ ้ มแดงจัดนัน่ ภำพทังหมดอยู ้ ใ่ นสำยตำของซำวำมุระ จุนโดยตลอดตังแต่ ้ แขกคนใหม่ ย่ำงเท้ ำเข้ ำมำภำยในบ้ ำนหลังเล็ก จุนกำลังคิดว่ำเขำอุปปำทำนหรื อเปล่ำที่สำยตำ คมปำนเหยี่ยวคูน่ นดู ั ้ กลับกลอกสองหน้ ำ เดีย๋ วทำเป็ นเอ็นดู เดีย๋ วก็ทำเป็ นว่ำเบื่อ หน่ำยแทบตำย “ ใครเหรอ ฮำนะ..แฟนพี่ไทระรึเปล่ำ ” จุนสะกิดแขนเรี ยวทีก่ ำลังสำละวน แต่งหน้ ำเค้ กด้ วยแก้ มที่ยงั คงสีแดงเรื่ อไม่หำยง่ำยๆ “ เอ๋..ไม่ร้ ูสิ เขำชื่อมุรำคำมิ เคย์ เป็ นเจ้ ำนำยพี่อะ่ แต่ไม่ร้ ูพว่ งฐำนะอย่ำง อื่นด้ วยมัย้ ” เสียงหวำนว่ำพลำงหันมำมองเพื่อน “ ลมหึงแล่นเข้ ำเหรอจุน ” นิ ้วเรี ยวป้ำยเอำครี มสด เขย่งสุดขำปำดเข้ ำ แก้ มของคนตัวสูง จุนย่นจมูกใส่เจ้ ำตัวเล็กไม่เจียมสังขำร คว้ ำได้ ครี มที่เลอะขอบถ้ วยก็ป้ำย กลับเรี ยกเสียงหัวเรำะร่ำ “ เล่นของกินเดี๋ยวพระเจ้ ำลงโทษนะ คนอะไรไม่ร้ ูจกั โต ” ฮำนะทำเสียงดุ “ ฉันน่ะโตจะตำยแล้ ว แต่คนแถวนี ้ยังไม่พ้น170 ซักที พี่ชำยเลี ้ยงไม่ดีรึไง นะถึงได้ ยงั เตี ้ยม่อต้ อเป็ นหลักกิโลข้ ำงทำง ” ว่ำพลำงคว้ ำเอำผลสตรอเบอร์ รี่ในถ้ วย ใสมำเคี ้ยวเล่น
59
ฮำนะควันออกหู ตะปบมือเล็กลงครี มในจำนแก้ วแล้ วก็กระโจนป้ำยพรื ด เข้ ำเต็มปำกเสียๆของคนบ้ ำนี่ สงครำมย่อยๆเกิดขึ ้นในครัวท่ำมกลำงเสียงหัวเรำะ ขำขันดังแว่วออกไปด้ ำนนอก ร่ำงสูงโปร่งที่ก้ำวผ่ำนชะงักไปกับท่ำทีหยอกล้ อสำรพัดที่ทำเอำเขำชักไม่ แน่ใจว่ำตกลงใครกันแน่ที่คบอยูก่ บั เจ้ ำเด็กตัวโย่งนัน่ เคย์มองกิริยำออดอ้ อนขอสงบศึกของร่ำงเล็กทีค่ ล้ ำยลูกแมวหำเจ้ ำของ แล้ วนึกเอียน ทำระริ กระรี ใ้ ห้ อกี ฝ่ ำยป้อนผลไม้ ถึงปำกแบบที่ไม่อำยว่ำยังมีแขกอีก คนอยูร่ ่วมด้ วย “ ไง..ฮำนะจัง ” เขำกระแอมขัดจังหวะไปก่อนจะมีบทเลิฟซีนในครัว มันน่ำแปลกตรงไหนถ้ ำคนมนุษยสัมพันธ์ดีเกินเหตุอย่ำงโอคำดะ ฮำนะ จะชวนเพื่อนชำยขึ ้นเตียงตอนพลบค่ำทังที ้ ่พยี่ งั นัง่ จับเจ่ำอยูด่ ้ ำนล่ำง ขนำดคน แปลกหน้ ำอย่ำงเขำยังสนิทสนมได้ ในเวลำไม่กี่นำที ไม่ร้ ูไปเชี่ยวชำญมำจำกไหน ฮำนะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ ยินเสียงนุม่ ๆเบื ้องหลัง ปำกที่เคี ้ยวสตรอเบอร์ รี่ กร้ วมๆจนแก้ มตุย่ รี บกลืนลงคอเอื๊อกเดียวเลยเล่นเอำไอค่อกแค่ก ต้ องให้ คน ด้ ำนข้ ำงลูบหัวลูบหลังช่วย “ พี่เคย์เข้ ำมำทำไมฮะ เดี๋ยวผมยกไปเองก็ได้ ” เขำว่ำเพรำะเจ้ ำนำยของพี่ ทำท่ำจะเข้ ำมำช่วย “ อยูว่ ำ่ งๆไม่มีอะไรน่ะ พี่กลัวนำยจะเหนื่อย ” เคย์ยิ ้มเย็น ชัว่ วูบหนึง่ เท่ำนันที ้ ่จนุ ได้ สบกับตำสีทบึ ไร้ แววหยอกล้ อเหมือนคำพูด เพียงไม่นำนมันก็กลับมำเป็ นแบบเดิม “ จะไม่แนะนำหน่อยเหรอครับ ” เคย์หนั มำถำมร่ำงเล็กที่ยืนอยูต่ รงกลำง “ อ๊ ะ..นี่ซำวำมุระ จุน เพื่อนสนิทผมเองฮะ เอ่อ..จุน..นี่พี่เคย์แหละ ” คนทังคู ้ ย่ ิ ้มทักกันเล็กน้ อย อะไรบำงอย่ำงบอกจุนว่ำไม่ใช่ผ้ ชู ำยตรงหน้ ำ เขำที่ทำให้ พี่ไทระร้ องไห้ เจ็บใจอยูน่ ำนสองนำน คนๆนี ้มำเพื่อตัวพี่ไทระเองเลย
60
เคย์ยิ ้มเพียงภำยนอก ชื่อท้ ำย..‘ซำวำมุระ’ ทำให้ เขำรู้สกึ คุ้นๆ เหมือน คลับคล้ ำยคลับคลำว่ำหลำยปี กอ่ นจะมีกลุม่ ธุรกิจด้ ำนอสังหำริ มทรัพย์ที่มำแรงใน แวดวงเดียวกัน ใช้ คำนำบริ ษัทว่ำซำวำมุระ “ พี่เคย์ไปนัง่ คุยกับพี่ผมเถอะฮะ เดี๋ยวตรงนี ้ผมกับจุนจัดกำรเอง ” ฮำนะ ดุนหลังกว้ ำงเหมือนเด็กๆและร่ำงสูงก็ทำตำมอย่ำงว่ำง่ำย จุนไม่คอ่ ยชอบท่ำทีที่ฝ่ำยนันแสดงออกมำเท่ ้ ำไหร่นกั เพรำะมันทำให้ เขำ เดำไม่ออกว่ำคนตรงหน้ ำกำลังคิดอะไรอยู่ ...... นำฬกิ ำข้ ำงผนังเดินเรื่ อยเปื่ อยจนหยุดอยูท่ ี่เวลำเกือบเทีย่ งคืนเมื่อเจ้ ำของ รถคันงำมก้ ำวเท้ ำออกมำจำกบ้ ำนหลังน้ อย “ ฝำกบอกฮำนะด้ วยว่ำวันนี ้อร่อยมำก พี่กินจนจะขุนเป็ นหมูได้ แล้ วเนี่ย ” เคย์หนั มำพูดกับคนที่เดินมำส่งถึงที่ ไทระยิ ้มกว้ ำงด้ วยท่ำทำงภูมิใจแทน “ ถ้ ำชอบล่ะก็ พีเ่ คย์มำบ่อยๆสิ ” คำชวนที่วำ่ มำไม่ตำ่ งจำกผลที่คดิ ไว้ ในหัวของอีกฝ่ ำยเท่ำไหร่ ..ถ้ ำเข้ ำทำงน้ องชำยคนโปรดมีหรื อพี่จะไม่สนับสนุน.. เสียงเรียกเข้ ำจำกมือถือรุ่นใหม่ดงั แทรกระหว่ำงกำรพูดคุย ไทระยืนรอ ปล่อยให้ เคย์รับสำยไปก่อน แต่เพียงแค่กำรขำนรับปลำยทำงนัน้ ร่ำงสูงก็สง่ โทรศัพท์ให้ ด้วยอำรมณ์ไม่ส้ ดู ี “ ของนำย..” ใบหน้ ำสวยเอียงคอมองอย่ำงงงงัน “ ไทระพูดครับ..” ‘ วันนี ้ทำไมออกมำก่อน ’ คนฟั งคิ ้วขมวดเป็ นปมทันทีทนั ใด “ คุณ! ”
61
บุคคลที่กลำยเป็ นส่วนเกินเสหลบไปอีกทำง ดวงตำคมค่อยๆหลับลง พยำยำมไม่คดิ อะไรให้ มำกเกินจำเป็ น ตำไม่มอง..แต่หกู ็ยงั ได้ ยินชัดเจนเหมือนเดิม “ ผมบอกคุณแล้ วว่ำห่วงน้ อง! ” ไทระกระชำกเสียงกลับด้ วยควำมโมโห ‘ เรื่ องนันช่ ้ ำงก่อน ตอนนี ้นำยอยูไ่ หน..หน้ ำที่ประจำตัวน่ะลืมแล้ วเหรอ ’ มือเล็กกำแน่นเข้ ำหำกัน เรี ยวเล็บจิกลงเนื ้อเพรำะควำมสมเพชตัวเอง ‘ ค่ำตัว ‘ครัง้ แรก’ ฉันโอนเข้ ำบัญชีไปแล้ วนะที่รัก..ถ้ ำยังอยำกจะลดหนี ้ต่อ ก็รีบๆมำกับเคย์ซะ อย่ำปล่อยให้ เจ้ ำนำยรอนำน ’ “ วันนี ้ผมไม่ไป อยำกอยูก่ บั น้ อง ” น ้ำเสียงเรี ยบง่ำยแต่ก็เจือด้ วยโทสะ กรุ่นๆ ...... ปลำยสำยที่แหย่ไปอย่ำงอำรมณ์ดีกำลังนัง่ เอกเขนกดูโฮมเธียเตอร์ ใน ห้ องนอนตำมลำพัง มันช่วยไม่ได้ ที่มองเตียงกว้ ำงทีไรแล้ วเป็ นต้ องนึกภำพเด็กนัน่ ร้ องครวญครำงอยูใ่ ต้ ร่ำงเขำทุกที “ ว้ ำ..แบบนี ้ก็ต้องหักค่ำตัวสินะ ” เซจิคว้ ำหมอนนุม่ มำพิง ปลำยนิ ้วก็กด เปลีย่ นช่องตรงหน้ ำไปเรื่ อยๆ ‘ คุณไม่เคยคิดจะเสียผลประโยชน์บ้ำงเลยใช่มยั ้ แม้ แต่เรื่ องบนเตียงยัง คิดจะเอำแต่กำไรอยูไ่ ด้ !! ’ เสียงผรุสวำทของทำงนันร้ ้ องมำจนเขำต้ องยกหูโทรศัพท์ออกห่ำง “ ทุกอย่ำงมันเป็ นธุรกิจหมดแหละคนสวย..” เซจิขำกับตัวเองที่สนุกนัก เวลำแหย่ของเล่นชิ ้นใหม่ ใบหน้ ำหวำนๆยำมโกรธเคืองดูนำ่ รักไม่หยอก เป็ นพวกพยศที่สมควร ปรำบให้ อยูห่ มัดเพรำะเขำเบื่อเหลือเกินกับพวกคูน่ อนที่เสนอตัวเสนอใจให้ ถึงที่ ..ของที่มนั ได้ ง่ำยๆ รสชำติก็เลีย่ นไปหมด..
62
..ไม่เหมือนของเผ็ดร้ อน..ชิมแต่ละทีทำเอำใจจะขำด.. ..แบบนี ้ค่อยน่ำเสียเวลำเย้ ำแหย่.. ‘ คืนนี ้ไม่ไป ถ้ ำอยำกนักก็ช่วยตัวเองไปสิ! ไอ้ คนทุเรศ!! ’ “ บังเอิญว่ำทำไม่เป็ นซะด้ วย มีแต่ไทระของฉันเท่ำนันที ้ น่ ำ่ จะช่วยได้ ” เสียงถอนใจยำวๆคล้ ำยรำคำญเต็มทนทำให้ เขำกลันหั ้ วเรำะแทบไม่ได้ กำรต่อล้ อต่อเถียงมีไปสักพักก่อนที่เขำจะขอคุยกับเคย์เพื่อกำชับให้ น้อง พำตัวคนของเขำมำส่งภำยในเย็นพรุ่งนี ้ มือถือเครื่ องใหม่ถดั จำกเครื่ องที่ถกู ปำไป กระแทกบันไดแตกถูกตัดสำย พร้ อมๆกับร่ ำงใหญ่ทเี่ อนกำยลงนอนบนเตียงหนำ หน้ ำจอมือถืออีกเครื่ องมีสำยไม่ได้ รับนับยี่สบิ มีแต่เบอร์ เจ้ ำของร้ ำนเพชร ไอ้ แก่อ้วนตัณหำกลับ ..แรงจะทำยังไม่มี แล้ วเสือกอยำกคว้ ำของดีไปเดินควง.. เซจิคลำยปมไทออกแล้ วปลดกระดุมเสื ้อผ่ำนๆ แผงอกแกร่งสะท้ อน หำยใจเชื่องช้ ำอยูก่ ลำงแสงนวลจำกโคมไฟสลัว ..สงสัยเพิ่งรู้วำ่ วงกำรธุรกิจมันไม่ได้ คว้ ำเงินล้ ำนมำได้ ง่ำยๆอย่ำงทีค่ ิดเลย เต้ นเร่ำเป็ นหนอนลนไฟ..อดรนทนไม่ไหวเลยต้ องโทรมำ.. “ หึ..ถ้ ำคิดว่ำฉันจ่ำย 70 ล้ ำนแลกกับกำรได้ ใครก็ไม่ร้ ูมำนอนไม่กี่คืนล่ะก็ ผิดถนัด..” เขำพึมพำกับตัวเอง ปรำยตำมองมือถือที่เริ่ มสัน่ อีกรอบ “ ธุรกิจของฉัน ไม่มีควำมเสีย่ ง..ตำมธรรมเนียมแล้ วมันต้ องมีแต่ได้ กบั ได้ ..” ..............................................................................
63
Chapter 6 ม่ำนทึบภำยในห้ องนอนเล็กบังแดดยำมเช้ ำไว้ สนิท มีเพียงไอเย็นของคำ่ คืนที่ยงั แทรกอยูต่ ำมเนื ้อผ้ ำนุม่ บนเตียง ซำวำมุระ จุนขยับตัวเล็กน้ อยเมื่อป่ ำยมือ ไปข้ ำงที่นอนแล้ วไม่พบว่ำเจ้ ำของห้ องยังอยู่ “ ตื่นๆๆ!! ” เสียงแสบแก้ วหูตะโกนด้ ำนข้ ำงทำเอำคนได้ ยินต้ องนิ่วหน้ ำ แรงฉุดกระชำกที่แขนลำกเอำคนขี ้เซำลงมำกองตุ้บอยูบ่ นพื ้น จุน สะลึมสะลือเปิ ดเปลือกตำข้ ำงหนึง่ ขึ ้นมองร่ำงเล็กบำงในเสื ้อแขนสันกั ้ บกำงเกงสี ครี มเหนือเข่ำ อวดเรี ยวขำสวยจนน่ำมอง “ หกโมงเช้ ำ..” เขำงัวเงียดูนำฬิกำคุณนกฮูก ดูเหมือนว่ำบ้ ำนนี ้จะเต็มไป ด้ วยคุณนกฮูกของฮำนะจัง “ นำยจะรี บร้ อนไปไหนกัน ” ฮำนะเดินตุบตับไปดึงม่ำนเปิ ด แสงด้ ำนนอกส่องวำบเข้ ำมำเล่นเอำคน ง่วงตำสว่ำง “ เช้ ำๆแบบนี ้ต้ องไปร้ ำนต้ นไม้ ที่นนั่ เขำจะมำส่งไม้ ดอกตอนตีสแี่ หละ ถ้ ำไปก่อนนะคุณลุงเจ้ ำของร้ ำนจะให้ รำคำถูก ” ว่ำปำวๆแล้ วเดินไปควำนหำ กระเป๋ ำเงินใส่เป้ใบเล็ก จุนนัง่ ขยี ้ตำ หำววอดอยูน่ ำนสองนำนจนโดนไล่ให้ ไปอำบน ้ำถึงยอมลุก “ ให้ ตำยสิไอ้ ตวั แสบ..ฉันทำพำร์ ทไทม์แต่ละคืนดึกแทบตำย วันหยุดจะ นอนให้ สบำยหน่อยดันมำกวนซะได้ ” หลังออกมำจำกห้ องน ้ำได้ เขำก็บน่ ยืดยำว คว้ ำเอำผ้ ำเช็ดตัวแถวนันนั ้ ง่ เช็ดผมที่เปี ยกลูแ่ รงๆจนได้ กลิน่ หอมของแชมพูฟ้ งไปทั ุ ว่ หยดน ้ำใสเกำะพรำวทัว่ แผงอกแกร่ง ฮำนะยิ ้มแป้น ยกมือขึ ้นคว้ ำเอำผ้ ำมำเช็ดผมอีกฝ่ ำยแผ่วเบำ ก่อนจะซบ อกอุน่ ตรงหน้ ำเหมือนจะใช้ วิธีอ้อนตำมแบบฉบับให้ อกี คนใจอ่อนอีกแล้ ว “ จุนใจดีที่หนึง่ ..ไปช่วยยกต้ นไม้ ให้ หน่อยน้ ำ เดีย๋ วเลี ้ยงข้ ำวเย็น ”
64
ร่ำงสูงถอนใจเนือยๆ ลุกขึ ้นจำกเตียงคว้ ำเอำผ้ ำมำเช็ดเองเพรำะแรงเท่ำ มดนัน่ คงใช้ เวลำอีกร่วมชัว่ โมงกว่ำจะทำให้ ผมเขำแห้ งได้ “ แพ้ นำยทุกที ” รอยยิ ้มอบอุน่ ผุดขึ ้นตรงมุมปำก ถึงฮำนะไม่อ้อนมำแบบ นี ้เขำก็เต็มใจเสนอตัวไปช่วยถึงทีอ่ ยูแ่ ล้ ว เพียงแต่บำงครัง้ มันก็ต้องมีเรี ยกร้ องค่ำตัว กันบ้ ำง “ หอมแก้ มฉันก่อน ” เขำว่ำ ฮำนะขว้ ำงค้ อนวงโต ตำกลมๆเหน็บแนมทำงอ้ อม “ ก้ มลงมำดิ ไอ้ ตวั สูง หลักกิโลอย่ำงฉันเขย่งไม่ถงึ หรอก ” จุนหัวเรำะเบำๆ “ เดี๋ยวลำกเก้ ำอี ้มำต่อขำให้ ละกัน ” อีกฝ่ ำยทำเสียงขึ ้นจมูกก่อนจะโยนหมอนนุม่ บนเตียงมำปะทะคนข้ ำงล่ำง ไม่วำยมีเสียงเยำะเย้ ยที่ปำมำไม่ถึงตัว “ ไอ้ คนใจร้ ำย ชอบล้ อจุดด้ อยของฉันเรื่ อย ชิ..รอโตก่อนเถอะจะสูงๆๆๆ เกินหน้ ำเกินตำนำยเลย ” ร่ำงเล็กก่นด่ำ ทิ ้งตัวตุบลงไปคว้ ำหมอนข้ ำงมำกอด หัน หลังให้ อย่ำงงอนๆ จุนอมยิ ้มโน้ มตัวลงไปหอมแก้ มกลม เกลีย่ เส้ นผมของเพื่อนด้ วยควำม เอ็นดู “ มำง้ อแล้ วครับ มัวแต่โกรธแบบนี ้เดี๋ยวคุณลุงใจดีไม่ลดรำคำให้ นะ ” ฮำนะลุกพรวดแบบไม่รอให้ เสียเวลำ “ ตำยล่ะ..จะเจ็ดโมงแล้ วจุน ปั่ นจักรยำนไปกันนะ เดินไม่ทนั แล้ ว ” จุนพยักหน้ ำรับ เตรี ยมตัวทำหน้ ำที่สำรถีตำมเคย ถ้ ำเป็ นแต่ก่อน..ก่อน หน้ ำที่จะมำเจอฮำนะ เขำคงมีปัญญำขับรถแพงๆดีๆมำให้ ถึงที่ อำจจะดีกว่ำรถคัน เมื่อคืนนัน่ ก็ได้ ถ้ ำไม่มเี รื่ องงี่เง่ำแบบหลำยปี ที่ผำ่ นนัน่ เข้ ำมำในชีวติ เคยคิดจะเอำคืนพวกที่ทำกับครอบครัวเขำเอำไว้ แต่มนั ก็ได้ แค่นกึ เพรำะ พวกเงินหนักคงไม่ลงมำเดินถนนธรรมดำ พอเจอคนๆนี ้..ควำมคิดหนักหัวที่มีแต่จะ หำทำงทวงทุกอย่ำงคืนก็มีอนั หมดไป ใช้ ชีวิตธรรมดำแต่มีควำมสุข จะไปอยำกได้ อะไรอีก
65
“ รอข้ ำงล่ำงไปฮำนะ ” เขำเปิ ดตู้เล็ก คว้ ำเอำเสื ้อเชิ ้ตสีเข้ มทีม่ ีทิ ้งไว้ เต็มไป หมดเพรำะมำค้ ำงด้ วยบ่อยๆ “ ทำไมล่ะ ” เจ้ ำของห้ องเอียงคอมอง นัง่ พับเพียบเรี ยบร้ อยจ้ องร่ำงสูง ใหญ่ตำไม่กะพริ บคล้ ำยล้ อเลียน “ หล่อเหมือนกันนะจุนเนี่ย ” เสียงขำคิกคักดังมำ “ เหรอ..เห็นแต่สว่ นบนยังว่ำหล่อ ถ้ ำเห็นส่วนล่ำงนำยจะรู้วำ่ หล่อกว่ำนี ้ อีก ” เขำแยกเขี ้ยวใส่ ตังท่ ้ ำจะทึ ้งผ้ ำเช็ดตัวที่พนั สะโพกเอำไว้ หมิ่นๆออกแต่อีกคน ร้ องเสียงหลง “ อย่ำนะอย่ำ..” ฮำนะลุกพรวดพรำด คว้ ำได้ เป้ก็วงิ่ จี๋ออกไป “ วงเล็บว่ำ อย่ำถอดช้ ำนะ ” ว่ำแล้ วก็ปิดประตูปัง ทิ ้งเพื่อนให้ ส่ำยหัวกับอำกำรทะลึง่ ตึงตังนัน่ .............................................................................. “ ซำต๊ อป~ ตรงนี ้ล่ะ ” เสียงหวำนโหวกเหวก ตบบ่ำคนด้ ำนหน้ ำเบำๆเป็ น กำรบอกให้ หยุดหลังเข้ ำมำในสวนดอกไม้ กว้ ำงขวำง จุนเดินตำมพลำงมองดอกช่อใหญ่ๆของไม้ ตำ่ งประเทศนำเข้ ำ น่ำกลัว รำคำจะแพงระยับ “ คิดยังไงมำสวนระดับไฮคลำสซะได้ นะ่ ฮำนะ มีแต่พวกเศรษฐี นัน่ แหละที่มำเอำพวกนี ้ไปปลูก ” เขำถำมอย่ำงข้ องใจ มองแล้ วมองอีกรำคำก็ไม่นำ่ ต่ำกว่ำหมื่น “ จุ๊ๆ ไม่อยำกบอกว่ำคุณลุงเจ้ ำของใจดีมำก~ ” ฮำนะลำกเสียง “ ที่เห็นแพงๆน่ะ ลุงว่ำเอำไว้ ฟันรำคำพวกหน้ ำเงิน แต่ถ้ำฉันมำจะลดให้ เหลือแค่หลักร้ อย บังเอิญตอนนันเดิ ้ นผ่ำนไม่คดิ จะเข้ ำมำหรอก กลัวกระเป๋ ำฉีก แต่ คุณลุงเขำเรี ยกให้ มำดู เขำเห็นฉันหิ ้วกล้ วยไม้ อินโดมำแล้ วก็ชวนคุย วิธีปลูกวิธี รักษำ ประเทศเรำปลูกอะไรได้ บ้ำงไม่ได้ บ้ำงหยัง่ เงี ้ย ”
66
“ เออ..ถำมทีตอบซะยำวเลย อยำกรู้จริงว่ำต้ นไม้ ของนำยไม่เฉำเพรำะ หนวกหูบ้ำงเหรอ ” “ แหม..ต้ นไม้ มีหซู ะที่ไหน ” “ แล้ วที่วำ่ ร้ องเพลงให้ ฟังจะทำให้ โตไวล่ะ ก็แปลว่ำมีหสู ิ ” จุนกระเซ้ ำ “ เอ๊ ะ..จริ งแฮะ..สงสัยต้ องเลิกพล่ำมลงบ้ ำงแล้ ว ” ฮำนะงึมงำ เดินเรื่ อย เปื่ อยไปที่เรื อนเพำะชำในร่ม “ คุณลุงฮะ..วันนี ้ก็มำขอรบกวนอีกแล้ ว ” เสียงใสร้ อง บอกคนที่ก้มๆเงยๆเช็ดใบเยอบีร่ำดอกโตเท่ำจำนอยู่ ชำยวัยกลำงคนหันมำมองผู้มำเยือนพลำงยิ ้มกว้ ำงเป็ นกำรต้ อนรับ “ โอ้ ..มีทิวลิปมำใหม่ อยำกได้ มยล่ ั ้ ะฮำนะจัง ลุงให้ ดอกละสิบเยนเอ้ ำ..” จุนทำท่ำงงพร้ อมกับหันไปมองเพื่อนตัวเล็ก “ ชอบจังเลยฮะ แต่วำ่ แบบนี ้ไม่ขำดทุนแย่เหรอ คุณลุงขำยให้ คนอืน่ ได้ รำคำแต่ผมเหมือนมำเอำฟรีเลย เหะๆ ” ฮำนะเกำหัวท่ำทำงเก้ อเขิน “ โอ๊ ย..ไม่หรอก ลุงบอกแล้ วว่ำเอำไว้ ดกั รำคำพวกอวดรวย วันๆซื ้อไป ประดับบ้ ำนชูหน้ ำชูตำเวลำรับแขก อย่ำงฮำนะจังทีซ่ ื ้อไปปลูกเพรำะรักจริ งๆน่ะลุง ชอบ ” เขำฉุดข้ อมือเล็กไปเลือกสีทิวลิปดอกโตที่เรียงรำย จุนมองตำมท่ำทำงเพลินๆเวลำอยูก่ ลำงดอกไม้ ของฮำนะแล้ วอดยิ ้มตำม ไม่ได้ เสียงพูดคุยจำกคนสองคนยังคงดังแว่ว “ ว่ำแต่..แฟนเรอะนัน่ ” ลุงเจ้ ำของกระซิบกระซำบ ฮำนะสัน่ หัวจนผมกระจำยให้ กลิน่ หอมอ่อนๆ “ เพื่อนซี ้ฮะ..กักตัวมำช่วยหิ ้ว ” “ เอำรถลุงก็ได้ ” “ รบกวนเกินไปแล้ วฮะ..ว่ำแต่วนั นี ้ไม่เห็นจอดอยูเ่ ลยนี่นำ ” อีกฝ่ ำยทำท่ำนึกอะไรได้ “ เออแฮะ..แล้ วจะหิ ้วของกลับบ้ ำนยังไงล่ะเนี่ย โทรหำไอ้ ลกู ชำยก็คงกกสำวอยูล่ ะมัง้ ” เขำบ่นเป็ นหมีกินผึ ้ง
67
ฮำนะยิ ้มกว้ ำง มองใบหน้ ำผู้สงู วัยกว่ำก็อดยอมรับไม่ได้ วำ่ ยังดูดีอยูท่ กุ กระเบียดนิ ้ว “ ต้ องหล่อแบบคุณลุงแน่เลย เอ..รึคณ ุ ลุงน่ำจะหล่อกว่ำ ” คนฟั งหัวเรำะร่ำด้ วยควำมชอบใจ “ ปำกหวำนอย่ำงนี ้มีแต่แถมกับแถม ว่ำแต่มีขนมอะไรมำฝำกลุงบ้ ำงล่ะ ชอบที่ฮำนะจังทำจะตำยอยูแ่ ล้ ว” คนหิ ้วชีสเค้ กที่ตดั แบ่งไว้ อย่ำงดีตงแต่ ั ้ เมื่อคืนเพิ่งนึกได้ เลยยื่นให้ คน ตรงหน้ ำ “ สุดฝี มือเลย ” “ โชคดีอีกแล้ ว ” ฝ่ ำยนันรั ้ บมำวำงไว้ ตรงโต๊ ะทำงำนในห้ องกระจก “ ลุงน่ะชอบแถไปร้ ำนเบเกอรี่เวลำว่ำงๆ ตอนเกษี ยณไม่มีอะไรทำก็เหล่ สำวไปเรื่ อย ” เขำพูดให้ ฟัง “ พี่ผมเพิ่งลำออกจำกร้ ำนเบเกอรี่ นี่เอง พอดีตอนนี ้ได้ งำนใหม่ไปแล้ ว ไม่ งันนะจะพำคุ ้ ณลุงไปกินที่นนั่ ดู อร่อยมำกเลยฮะ แต่ผมจำทำงไปไม่คอ่ ยได้ รู้แต่วำ่ ตรงข้ ำมตึกใหญ่ๆสูงมำกๆ ” คนฟั งเลิกคิ ้ว “ อย่ำบอกนะว่ำผู้จดั กำรร้ ำนชื่อ โทริ ..” “ อ๊ ะ..ใช่ฮะใช่..ว้ ำว คุณลุงไปกินมำแล้ วแน่เลย ” ฮำนะฝอยไม่หยุดเรื่ องควำมอร่อยสุดขีดของขนมเค้ กที่นนั่ “ ร้ ำนโปรดลุงเลย แต่ของที่ฮำนะจังทำอร่อยกว่ำเยอะนะ ” “ แหม..ชมแบบนี ้คงต้ องขอให้ ชิมบ่อยๆซะแล้ วฮะ ” เสียงหัวเรำะเบำๆดังขึ ้นพร้ อมกัน และยังเต็มไปด้ วยบทสนทนำเรื่ อยเปื่ อย ตลอดกำรเดินผ่ำนสวนทิวลิป บำนสะพรั่งในห้ องกระจกติดแอร์ ...... เสียงผิวกำยกระทบกันดังก้ องอยูใ่ นห้ องกว้ ำง เตียงหลังใหญ่โยกคลอน ตำมแรงโหมกระหน่ำที่พดั เกลียวเข้ ำสูร่ ่ำงบอบบำงข้ ำงใต้ ไฟอำรมณ์เร่ำร้ อนรุนแรง
68
แต่มีเพียงผู้กระทำเท่ำนันที ้ ่ร้องครำงออกมำ อีกฝ่ ำยที่นอนนิ่งได้ แต่กดั ฟั นแน่นไม่ให้ มีเสียงเล็ดลอดมำแสดงว่ำมีอำรมณ์ร่วมไปกับคนอื่นด้ วย “ ไทระ..ทำหน้ ำเหมือนจะตำยเลยนะ ” ร่ำงใหญ่บนตัวยังคงขยับแทรกใน กำยเล็ก ฝ่ ำมือแข็งเหมือนปลอกเหล็กกดทับลงมำบนแขนเรียวจนจมฟูก ใบหน้ ำ หวำนเอียงซบหมอนหนำไม่ยอมมองกำรกระทำทังหมด ้ “ อือ..” เสียงครำงผะแผ่วเล็ดลอดออกมำจำกลำคอขำวนวล ไทระเม้ ม ปำกหยุดเสียงน่ำรังเกียจของตัวเองทังที ้ ่ใจจะขำดตำยได้ ทกุ เมื่อกับแรงกระแทกนัน่ “ ร้ องออกมำสิ กลันไว้ ้ ทำไมคนดี ” เซจิโน้ มลงจูบกลีบปำกนุม่ อุน่ ไล้ เล็ม กวำดลิ ้นเข้ ำไปเย้ ำแหย่ ปำกบำงยินยอมให้ ลว่ งล ้ำ รุกไล่เข้ ำมำกระหวัดพันจนต้ องหลบหลีก แต่ก็ คล้ ำยจะไปสนองตอบอีกฝ่ ำยอย่ำงช่วยไม่ได้ “ นำยจะทำให้ ฉนั หมดอำรมณ์นะไทระ..นอนเป็ นคนตำยด้ ำนไปได้ ” เซจิ สบถออกมำอย่ำงหงุดหงิด กระแทกร่ำงหนักๆเข้ ำลึก “ โอ๊ ย! คุณบ้ ำไปแล้ วรึไง ” หยดน ้ำใสรื น้ ขึ ้นมำในแววตำ มือเล็กทุบแรงๆ ลงบนอกแกร่งที่หอบหำยใจอยูบ่ นตัว “ ฉันต้ องกำรเสียงของนำย ” “ ไม่เอำ! ” ไทระทำท่ำจะลุกหนี แขนบำงโดนกระชำกกลับที่ ร่ำงนุม่ นิ่ม ถูกจับพลิกหันหลัง ฝ่ ำมือหนำกดแผ่นหลังเนียนจนติดฟูกนอน รัง้ ตัวไว้ ไม่ให้ ดิ ้น หลุดทังๆเสี ้ ยงโวยวำยลัน่ แขนกว้ ำงสอดเข้ ำไปรัง้ สะโพกมนให้ ลอยเด่น ออกแรงดึงขำเรี ยวออกแล้ ว สอดตัวเข้ ำไปหนใหม่ เรี ยกเสียงร้ องแผ่วออกมำได้ “ มำกกว่ำนี ้..ไทระ ” เซจิกดั ปำกตัวเอง ควำมร้ อนท่วมท้ นด้ ำนในกัดกร่อน เขำจนแทบละลำย แรงตอบรับจำกส่วนในที่นมุ่ นิ่มแต่ร้อนระอุทำเอำหลงใหล “ บอกว่ำไม่..” เสียงอู้อี ้ดื ้อรัน้ ของคนๆเดิมบอกกลับ
69
“ ไม่เหรอ..” ร่ำงใหญ่ถอนตัวออกมำจนสุดก่อนจะกระแทกกลับเข้ ำไป หนักหน่วง รุนแรงจนอีกฝ่ ำยหวีดร้ องแทบขำดใจ นิ ้วเรี ยวขยุ้มผ้ ำปูที่นอนแน่น พร้ อมกับน ้ำตำที่ไหลพรำกลง เรื อนผมสลวย โดนขยุ้มให้ ใบหน้ ำงำมแหงนเงยขึ ้นรับจูบ เซจิบดริ มฝี ปำกลงกัดตำมผิวขำวจนรอย แดงเด่นชัดไปทังแถบ ้ “ อ..อำำำ..” ควำมอดทนที่สิ ้นสุดดังพร้ อมแรงสอดใส่ในตัวเล็กบอบบำง ควำมแข็งขืน แทรกเข้ ำลึกจนสุด ก่อนจะกระชำกออกแล้ วโหมเข้ ำไปใหม่ สัมผัสร้ อนผ่ำวที่พงุ่ เข้ ำเรี ยกแรงสะดุ้งสุดตัวจำกผู้ถกู กระทำ เรื อนร่ำงหอม หวำนทรุดฮวบลงนอนกองหลังถูกปล่อยสะโพกจำกกำรเกำะกุม เสียงหอบหำยใจ ประสำนกันดังทัว่ ห้ อง “ ออกไป..จะอำบน ้ำ ” ไทระบอกเสียงแข็ง พยำยำมจะยกตัวออกจำก อะไรบำงอย่ำงที่ยงั คงแช่อยูใ่ นตัวเขำ เซจิขมวดคิ ้วอย่ำงโมโห มือแกร่งกดหลังเนียนลงนอนกองอีกครัง้ แต่หนนี ้ อีกฝ่ ำยดิ ้นรนออกพลำงเงื ้อฝ่ ำมือคล้ ำยจะตบกระชำกสติ “ อย่ำแม้ แต่จะคิด..ไทระ ” ร่ำงสูงคว้ ำหมับเข้ ำที่ข้อมือบำงแล้ วออกแรง บีบหนัก “ ก็ปล่อยผมสิ พอแล้ วก็พอ จะได้ กลับบ้ ำน ” “ นำยทำท่ำเหมือนฉันมันน่ำรังเกียจขนำดนัน้ ” เขำตะคอก ฉุดไหล่ เปลือยขึ ้นมำปะทะอกแล้ วบังคับให้ ไทระนอนนิ่ง “ หรื อมันไม่จริ ง! ” เสียงหวำนไม่ลดละ “ ฉันไม่ชอบ..ขอบอกว่ำฉันจะไม่รับรู้วำ่ นำยคิดอะไรอยู่ แต่เวลำเรำอยูบ่ น เตียงนำยต้ องทำหน้ ำทีใ่ ห้ มนั คุ้มเงิน ” ร่ำงเล็กยักไหล่ คว้ ำเอำเสื ้อคลุมด้ ำนข้ ำงมำสวมแล้ วลุกออกห่ำง
70
“ จะมำกแค่ไหนเชียวคุณเซจิ เงินในบัญชีผมขึ ้นมำแค่แสนนึงเองนี่ ขำย ตัวให้ เศรษฐี ในรปปงหงิยงั ได้ เยอะกว่ำนี ้เลยมัง้ ” เจ้ ำของห้ องยันตัวขึ ้นนัง่ พิงหัวเตียงบุผ้ำนุม่ “ แล้ วจะเอำเท่ำไหร่ ..พ่อคน ‘หน้ ำเงิน’..” “ ผมไม่ได้ บอกว่ำจะเอำเท่ำไหร่ แค่บอกว่ำจ่ำยมำเท่ำนี ้ ผมก็ทำเท่ำนี ้ ” ไทระขยับตัวลงจำกเตียง เพียงแค่ยกขำลงครำบขำวขุน่ ในตัวก็ไหลย้ อนออกมำจำก ภำยในให้ ใบหน้ ำสวยชำวำบขึ ้น เซจิยิ ้มมุมปำก “ เรำมำตกลงกันดีกว่ำ..นำยทำให้ ฉนั พอใจ ฉันก็จำ่ ยงำม อยำกเป็ นอิสระเร็ วๆไม่ใช่เหรอ ” เขำวำงแต้ มต่อ ในเมื่อคำว่ำจ่ำยงำมไม่ได้ ระบุอยู่ แล้ วว่ำจะให้ ทีละเท่ำไหร่ ตำกลมสีดำขลับตวัดมองมำด้ วยควำมขุน่ เคือง “ ไม่ใช่คณ ุ ทีต่ งข้ ั ้ อเสนอ..ผมต่ำงหำกที่จะบอก ” คนฟั งทำหน้ ำเหมือนไม่เชื่อ “ มันขึ ้นอยูก่ บั ควำมพอใจของผมด้ วยสิคณ ุ เซจิ..ถ้ ำคุณจ่ำยดี ผมถึงจะ บริ กำรดีตำ่ งหำก กลเกมธุรกิจอย่ำงคุณจะเอำอะไรมำวัดว่ำจ่ำยให้ หนักหรื อไม่หนัก มันขึ ้นอยูก่ บั กำรพิจำรณำของผมนะ..ว่ำยังไง..เกิดผมปล่อยให้ คณ ุ ทำทังวั ้ นแล้ ว คุณพอใจแต่จำ่ ยให้ แค่หมื่นนึงผมมันจะพูดอะไรได้ ในเมื่อผมจูบคุณครัง้ ก่อนคุณ ลดหนี ้ให้ สบิ ล้ ำน พอเสียตัวให้ คณ ุ ..คุณกลับจ่ำยมำแค่แสนนึง ” เซจิทำท่ำไม่พอใจเมื่อโดนหักหน้ ำง่ำยๆ “ ฐำนะอย่ำงนำยมีสทิ ธิ์ตอ่ รองด้ วยรึไง ” “ ก็ตำมใจ..ผมไม่วำ่ อยูแ่ ล้ วถ้ ำคุณอยำกจ่ำยน้ อยแล้ วเอำผีตำยซำกไป ร่วมรักน่ะ คิดว่ำเงินคุณเปให้ เด็กขำยตัวในบำร์ ยงั เรี ยกควำมพอใจได้ มำกกว่ำนอน กับผมด้ วยซ ้ำ ” ร่ำงใหญ่หวั เรำะเบำๆ ขยับตัวเข้ ำหำคนที่ยืนนิ่งอยูข่ ้ ำงเตียง
71
“ งันช่ ้ วยโชว์หน่อยซิวำ่ ทำได้ มย..ฉั ั ้ นให้ สบิ ล้ ำน สัง่ โอนเข้ ำบัญชีเดีย๋ วนี ้ เลยเอ้ ำ..” เขำกดหมำยเลขโทรศัพท์ออกตำมที่วำ่ ไว้ จริง แถมบอกหมำยเลขบัญชี และโอนเงินเข้ ำรวดเร็ วสมที่พดู ไทระมองกิริยำทังหมดที ้ ่คนตรงหน้ ำสรรหำมำกระชำกคุณค่ำเขำให้ ตกตำ่ แล้ วอยำกร้ องไห้ ทังเจ็ ้ บตัวเจ็บใจแต่จะว่ำอะไร..ในเมื่อเขำเองที่พลำดมำแต่ต้น ดวงตำสีทบึ มองคนทีว่ ำงมือถือไว้ บนโต๊ ะมุมเตียง ฝ่ ำยนันท ้ ำท่ำสงสัยว่ำ ไหนล่ะ..สิง่ ที่เขำจะทำให้ ร่ำงเล็กข่มควำมอำยทังหมดในตั ้ ว ก้ ำวเข้ ำหำคนบนเตียงเชื่องช้ ำ ขำเรี ยว ขยับขึ ้นคร่อมอีกฝ่ ำย รัง้ ชำยเสื ้อคลุมที่ปิดไว้ ขึ ้นมำกองตรงเอวคอด มือปลดเนื ้อผ้ ำ ตรงไหล่บำงค้ ำงอยูร่ ำวต้ นแขนขำว เผยอกนุม่ นวลเนียนที่มีรอยแดงแต่งแต้ มไว้ ทวั่ นิ ้วเรี ยวสัน่ ระริ กยำมสัมผัสลงบนส่วนกลำงของชำยหนุม่ ปลำยนิ ้วสัน่ ไหว เมื่อเริ่ มลูบไล้ ลงตำมแนวเนื ้อเพื่อปลุกเร้ ำ “ อึก..” เซจิหลับตำอย่ำงสุดจะทน มือเล็กที่ขยับขึ ้นลงตำมจังหวะ ปรนเปรอเขำอย่ำงเต็มอิ่มนัน่ ทำให้ อดแปลกใจไม่ได้ ไทระชะงักมือไว้ แค่นนเมื ั ้ ่อเห็นว่ำปฏิกิริยำฉำยชัดแล้ ว ปำกบำงก้ มลง ประทับก่อนจะครอบครองทุกอย่ำงไว้ เต็มที่ เรียวลิ ้นเล็กสัมผัสส่วนปลำยพร้ อมกับ เร่งรัวเรี ยกเสียงครำงทุ้มตำ่ อุ้งปำกร้ อนกลืนกินส่วนนันแล้ ้ วไล้ เล็มดูดดุนแรงๆ เพิ่ม จังหวะรุกเร้ ำเดีย๋ วหนักเดีย๋ วเบำจนน่ำสับสน ฝ่ ำมือหนักขยุ้มผมหอมไว้ หนักหน่วง ใบหน้ ำหล่อเหลำแหงนเงยขึ ้นแสดง ควำมพอใจสุดกู่ เซจิดนั ต้ นคอขำวกระชำกเข้ ำมำหำแล้ วขยับสะโพกให้ ปำกน้ อยๆ อ้ ำรับเข้ ำไปสุดทำงจนไทระนิ่วหน้ ำแทบจะสำลัก ร่ำงเล็กถอนปำกออกมำทังที ้ ยงั ปล่อยให้ ฝ่ำยนันค้ ้ ำงเติง่ ยิ ้มสะใจที่ผดุ ขึ ้นมุมปำกได้ รูปบ่งบอกว่ำสภำพของเซจิคง ไม่มีแรงขัดขืนข้ อตกลงของเขำได้ อีกแล้ ว
72
ไทระยกตัวขึ ้นเชื่องช้ ำ ควำนเข้ ำไปด้ ำนใต้ เพื่อประคองส่วนแข็งขืนให้ จ่อ อยูป่ ำกทำงด้ ำนหลัง กดควำมน่ำสมเพชในใจไว้ ใต้ สำนึก ก่อนจะทิ ้งน ้ำหนักลง พรวดเดียวจนสุด “ อำำำ..” เสียงครำงหวำนหูดงั ลัน่ กัดฟั นขยับตัวขึ ้นลงแรงๆ ปล่อยให้ อีกฝ่ ำยส่งเสียงร้ องครวญตำมอำรมณ์โดยมีเขำปรนเปรอให้ ไม่ขำดจังหวะ ฝ่ ำมือหนำประคองเอวบำง รัง้ ให้ กระแทกลงหนักหน่วง เล็บยำวจิกลงบน แผงอกลำ่ สันในขณะที่ร่ำงกำยขยับไหวไม่ปรำนีตวั เองแม้ แต่น้อย ใบหน้ ำสวยแหงน เงยขึ ้นหลับตำพริ ม้ เส้ นผมสีดำสนิทพลิ ้วลงตำมแรงโยกคลอนที่ตนสร้ ำง แขนเรี ยวรัง้ ต้ นคออีกคนให้ ลงมำใกล้ ยืดตัวขึ ้นสุดจดจ่อยอดอกสีสวยให้ อีกฝ่ ำย “ ทำสิ..” ไทระสัง่ เซจิอ้ำปำกงับลงบนอกสีชมพูสด ขบเม้ มแรงๆกระตุ้นเสียงร้ องครวญครำง บำดใจ นิ ้วทังหมดขยั ้ บกดลงบนเนินเนื ้อสะโพก บีบเค้ นรุนแรงให้ หำยอยำก “ อะ..ฮึก..” ไทระขยับขำเปลีย่ นจำกด้ ำนข้ ำงร่ำงใหญ่ไปกระหวัดอยูร่ อบ เอวด้ ำนหลังของฝ่ ำยนัน้ ทิ ้งกำยซ ้ำลงจนเสียงผิวเนื ้อดังระงมกว่ำครัง้ แรก ควำม ร้ อนระอุของส่วนกลำงในร่ำงเขำแทรกลึกจนเสียววูบที่ท้องน้ อย อำกำรเคลือ่ นไหว ไม่หยุดหย่อนทำให้ ปวดหนึบที่ต้นขำ “ ตำฉันแล้ วล่ะ พ่อคนเก่ง ” คนจ่ำยเงินยิ ้มถึงใจ รู้สกึ ชอบเอำมำกๆกับ ลีลำยำมทีเ่ ด็กหัวแข็งอย่ำงไทระเกิดรุกขึ ้นมำด้ วยตัวเอง เขำพลิกร่ำงบำงลงไปนอนด้ ำนล่ำง จับยกขำเรี ยวขึ ้นพำดบ่ำแล้ วส่งแรง กระแทกซ ้ำหนักหน่วงลงไปตำม เสียงครำงหวำนหูเพิ่มควำมพอใจมำกกว่ำเดิม ไทระยืดตัวรับอีกฝ่ ำย ขยับสะโพกตำมจังหวะเป็ นอย่ำงดี จนกระทัง่ ปลำยทำงสิ ้นสุดลงพร้ อมกัน ไออุน่ ร้ อนแล่นพล่ำนเข้ ำมำภำยในที่เปิ ดรับให้ เจ้ ำของ ตัวกักเก็บเข้ ำไปจนหมด
73
เซจิถอนตัวออกมำข้ ำงนอก มองสภำพร่ำงขำวเนียนที่นอนระทดระทวย ยิ ้มยัว่ เย้ ำกลำยๆ ตำคมกริ บมองตำมเรี ยวนิ ้วที่ยกขึ ้นปำดครำบสีขนุ่ ตรงต้ นขำด้ ำน ในแล้ วใช้ ลิ ้นเล็กไล้ เลียดูดดุนให้ เห็น “ จะไม่ให้ พกั กันใช่มยั ้ ” เขำโน้ มตัวลงแหวกขำขำวออกจำกกันอีกครัง้ ใช้ นิ ้วเปิ ดช่องทำงคับแคบนัน่ ออก ของเหลวที่คงั่ ค้ ำงไหลออกมำเปื อ้ นผ้ ำปูสอี อ่ น ร่ำงบอบบำงยกขำเรี ยวออกกว้ ำง ตังชั ้ นเป็ นกำรเปิ ดรับร่ำงกำยแกร่งของ อีกคน “ ก็แล้ วคุณอยำกมัยล่ ้ ะ..” ...... เวลำบนผนังมำถึงตอนบ่ำยสี่ ใครบำงคนที่ร้องห่มร้ องไห้ ตำมลำพังใน ห้ องน ้ำใหญ่พยำยำมขัดถูครำบคำวที่ตดิ ตำมตัวออก แต่ถเู ท่ำไหร่ก็ยงั คงมีรอยแดง ให้ เห็นชัดจนนึกอยำกเอำมีดมำเถือเนื ้อส่วนนันออกให้ ้ มนั รู้กนั ไป ไทระทรุดลงอย่ำงอ่อนแรงใต้ สำยน ้ำอุน่ ที่ไหลรดทัว่ ร่ำง นิ ้วเล็กขยับไป เปิ ดทำงด้ ำนหลังเพื่อกำจัดไอ้ สงิ่ แปลกปลอมนับครัง้ ไม่ถ้วนในตัวให้ ไหลออกไป ตำมน ้ำ ครำบเลือดจำงๆไหลย้ อนออกมำบอกให้ ร้ ูวำ่ วันนี ้เขำไม่ได้ มีควำมสงสำรให้ ตัวเองเลย “ เพื่อรอยยิ ้มของนำย..ฮำนะ ” เขำทิ ้งตัวลงนอนบนพื ้นหินขำวสะอำด แขนเปลือยโอบไหล่ทงสองเข้ ั้ ำหำกันแล้ วเริ่ มต้ นร้ องไห้ อย่ำงอ่อนแอเพื่อให้ มนั สะใจ ไปในทีเดียว ........................................................................... “ ขอบใจมำกนะฮำนะจังทีม่ ำส่งลุงถึงนี่ ” เจ้ ำของร้ ำนต้ นไม้ รำยใหญ่เอ่ย บอก
74
“ ฮะ..ว่ำแต่บ้ำนหลังนี ้ของคุณลุงเหรอ ใหญ่มำกๆเลย ” ฮำนะชะโงกหน้ ำ เข้ ำไปด้ ำนใน บ้ ำนไม้ ทรงญี่ปนเก่ ุ่ ำแก่ กินอำณำบริ เวณคลุมไปหลำยพื ้นที่ พวกไม้ ใหญ่ ด้ ำนในออกกิ่ง บังให้ ทวั่ เขตร่มรื่ นอยูต่ ลอดเวลำ แนวไม้ ไผ่สเี ขียวส่งเสียงออดแอด ยำมลมพัดมำกระทบกัน บ่อน ้ำหินที่เลี ้ยงปลำคำร์ ฟยักษ์ ไว้ หลำยตัวช่วยขับควำม สวยด้ วยน ้ำตกจำลองเป็ นทำงยำวลำดผ่ำนสวนดอกไม้ สสี ด เสียงไม้ ไผ่ทอ่ นเล็กใน บ่อกระทบกันดังก๊ อกเป็ นทำนองเรี ยบง่ำยตำมจังหวะในควำมเงียบ “ ใช่แล้ วล่ะ..เข้ ำมำก่อนสิ ” เขำเชื ้อเชิญคนรู้จกั ทังสอง ้ ฮำนะยิ ้มแทนคำปฏิเสธ “ รบกวนเปล่ำๆฮะ เย็นแล้ วด้ วย..เดี๋ยวพี่จะเป็ นห่วงเอำ ” “ ท่ำทำงรักพี่มำกเลยสินะ ” “ ก็มีกนั แค่สองคนนี่ฮะ..เอ..แล้ วปรำสำทด้ ำนหลังนัน่ ของคุณลุงด้ วยรึ เปล่ำ ” ร่ำงเล็กมองตำมเข้ ำไปด้ ำนใน เห็นเพียงตึกใหญ่จำกทำงด้ ำนหลัง “ แค่บ้ำนหรอก นัน่ ของลูกชำยน่ะ ลุงมีอยูส่ องคน บ้ ำนนี ้เข้ ำได้ สองทำง ทำงนี ้ทำงนึงแล้ วก็ทำงบ้ ำนใหญ่นนั่ อีกทำง ว่ำงๆเข้ ำไปดูสิ ลุงว่ำมันก็สวยดี ” “ โอ๊ ะ..ไม่ขอรบกวนมำกกว่ำนี ้ดีกว่ำฮะ บ้ ำนใหญ่ขนำดนันผมคงเซ่ ้ อซ่ำ ชนอะไรเข้ ำให้ ” จุนที่ยืนนิ่งอยูน่ ำนสะกิดเพื่อนให้ กลับบ้ ำนได้ แล้ วเพรำะออกมำทังวั ้ น “ อ่ำ..งันคุ ้ ณลุงซำโตะฮะ ผมคงต้ องกลับก่อนแล้ วล่ะ ว่ำงๆจะแวะเอำ ขนมมำฝำกนะฮะ ” เจ้ ำของบ้ ำนยิ ้มส่งเด็กหนุม่ ทังสองแล้ ้ วถึงเข้ ำบ้ ำนไป ......
75
เงำเคลือ่ นไหวของร่ำงเล็กบำงจำกทำงหน้ ำต่ำงบนตึกใหญ่ทำให้ เขำนึก อะไรออกมำได้ ในเมื่อตอนเช้ ำตรู่ก่อนจะไปที่สวนยังได้ คยุ กับคูน่ อนคนใหม่ของเจ้ ำ เซจิมนั เลย ท่ำทำงเด็กที่ชื่อไทระนัน่ คงไม่เต็มใจแต่พดู อะไรไม่ได้ ..เพรำะสังเกตเห็นเซ จิเทียวไล้ เทียวขื่อตังแต่ ้ ที่ร้ำนเบเกอรี่ จนโดนกำแฟสำดหน้ ำมำแล้ ว จะว่ำมันเก่งทีเ่ อำมำนอนด้ วยได้ ก็จริ ง แต่ก็อดนึกสงสำรเด็กไม่ได้ ที่ต้อง มำตกเป็ นเบี ้ยล่ำงแบบไม่ยินยอม ถึงว่ำตอนคุยกันก็หน้ ำตำคุ้นๆ..ดูเผินๆแล้ วแทบ เหมือนกันทุกกระเบียดนิ ้ว “ ไทระ..กับฮำนะนี่เอง..บังเอิญจังเลยสินะ ” ...............................................................................
76
Chapter 7 ไอเย็นยำมดึกเกำะเป็ นฝ้ำอยูบ่ นบำนหน้ ำต่ำงใส เสียงลมหำยใจ สม่ำเสมอของคนข้ ำงกำยบอกว่ำเจ้ ำของอ้ อมกอดหนักอึ ้งที่รำวเอวนี่คงหลับไปนำน แล้ ว ร่ำงเปล่ำเปลือยอวดผิวขำวนวลค่อยๆขยับออกจำกปรำกำรที่กกั ตัวไว้ อยูน่ ำน มือบำงตวัดผ้ ำมำคลุมกำยกันควำมหนำวเฉียบจนกระดูกแทบแข็ง ดวงตำสีดำแวววำวอยูใ่ นควำมมืด เอื ้อมมือไปเปิ ดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะ หรี่ ลงไม่ให้ มนั เผลอไปปลุกคนทีน่ อนอยูเ่ ข้ ำ ไทระคว้ ำเอำสมุดบัญชีขึ ้นมำเปิ ดดูตวั เลขหลังจำกที่เขำขำยอะไรต่อมิ อะไรผ่ำนไปนำนสัปดำห์หนึง่ เต็มๆ เซจิยงั คงควำมเป็ นนักธุรกิจอย่ำงเดิมไม่มีผิด ข้ อเสนอจ่ำยครัง้ เดียวต่อ อำทิตย์แต่จำ่ ยหนักๆทำให้ เขำต้ องโอนอ่อนยอมตำมให้ หมอนี่เล่นสนุกได้ ทกุ เมื่อ ตัวเลขศูนย์ด้ำนหลังกับเศษเงินนิดหน่อยที่ควรจะปั ดทิ ้งบอกไว้ วำ่ กว่ำจะ ครบ 70 ล้ ำนใช้ หนี ้หมดได้ ก็คงเป็ นเดือน “ ทำอะไร..” เสียงทุ้มข้ ำงตัวเล่นเอำเขำสะดุ้งไปนิด ยัดสมุดนัน่ กลับลง กระเป๋ ำเป้ตำมเดิม “ เปล่ำ ” ไทระว่ำเสียงอ่อนพลำงซุกตัวกลับเข้ ำไปในอ้ อมกอดของอีกฝ่ ำย เซจิหลับตำลงอย่ำงเก่ำ เพียงแต่รัง้ ร่ำงเล็กเข้ ำมำซบอกแล้ วสอดแขนเข้ ำ ไปแทนหมอนให้ ฝ่ำยนันอำศั ้ ยนอน “ ตัวรุมๆ..ไม่สบำยรึไง ” เขำถำมทังที ้ ่หลับ เหมือนจะไม่ใส่ใจแต่น ้ำเสียงก็ เจือควำมห่วงหำผ่ำนมำเล็กน้ อย ไทระเงยหน้ ำมองคนข้ ำงเคียง รู้สกึ แปลกใจที่หมอนี่หดั สนใจอะไรอย่ำง อื่นที่ไม่ใช่เรื่ องของตัวเองเป็ นกับเขำด้ วย
77
“ ตัวคุณเย็นเกินไปต่ำงหำก ” พึมพำบอกพลำงยกหลังมือขึ ้นทำบ หน้ ำผำก..อำกำรมึนๆในหัวนีค่ งเพรำะนอนไม่คอ่ ยจะพอ “ อือ..ถ้ ำไม่สบำยก็กินยำซะล่ะ ” ไทระแปลกใจมำกขึ ้นไปอีกกับคำพูดที่เปรยมำ “ ห่วงผมหรื อห่วงตัวเองจะติดหวัดจำกผมกันแน่ ” “ ก็ทงสองอย่ ั้ ำง..แต่ฉนั ห่วงอย่ำงหลังมำกกว่ำ..” เขำว่ำแล้ วก็พลิกตัว นอนหันหลังให้ ปล่อยอีกคนกระฟั ดกระเฟี ยดอยูใ่ นใจตำมลำพัง ..ถึงทีเอำคืนเมื่อไหร่.. ..อย่ำหำว่ำไทระคนนี ้ร้ ำยก็แล้ วกัน..มุรำคำมิ เซจิ.. .............................................................................. สัมผัสนุม่ นวลที่ผิวแก้ มทำให้ คนที่นอนหลับเป็ นตำยทังคื ้ นต้ องลืมตำตื่น อย่ำงงุนงง นี่เป็ นครัง้ แรกในรอบปี ที่มีคนมำปลุกแทนเสียงนำฬิกำน่ำรำคำญ ดวงตำสีเข้ มมองเจ้ ำของใบหน้ ำหวำนแล้ วอดนึกชมไม่ได้ วำ่ น่ำรักเกินคู่ ควงคนที่แล้ วมำ “ แปลกแฮะ..ที่วนั นี ้เจอนำยตอนเช้ ำ ” เซจิลกุ ขึ ้นจำกเตียงกว้ ำง ขยี ้ผมยุง่ เหยิงของตัวเองจนเข้ ำรูปเข้ ำรอยแล้ วก็เดินตรงไปห้ องน ้ำ “ หือ..แล้ วมันแปลกตรงไหนล่ะ ” ไทระเอียงคอมองอีกฝ่ ำย เดินตำม ต้ อยๆพร้ อมกับเอำผ้ ำเช็ดตัวผืนหนำไปบริ กำรเจ้ ำของห้ องถึงที่ “ ปกติเห็นชิ่งกลับก่อน ทำหยัง่ กะบ้ ำนจะหำย ” ตำกลมสีดำขลับมองตำมมือใหญ่ที่วกั น ้ำขึ ้นมำล้ ำงหน้ ำ หยดใสๆทิ ้งตัว ลงจำกเรื อนผมสีเข้ มเป็ นประกำยสะท้ อนแสงไฟสีนวล “ อยูก่ บั คุณมันก็ไม่เป็ นไรนี่ ดีออกจะตำย ” ไทระยื่นผ้ ำไปซับน ้ำตำม ใบหน้ ำคมเข้ ม
78
“ วันนี ้เป็ นเด็กดีจงั ” เซจิอมยิ ้มเพียงนิด รัง้ เอวบำงเข้ ำมำในอ้ อมกอดแล้ ว ฉวยโอกำสหอมแก้ มนุม่ ฟอดใหญ่ ร่ำงเล็กนัง่ ลงบนขอบเคำน์เตอร์ ปกู ระเบื ้องโมเสคหมิ่นๆ เรียวขำคูส่ วย ขยับมำไขว้ กนั อวดผิวนวลใต้ เสื ้อคลุมเนื ้อลืน่ เห็นวับแวม รอยยิ ้มสดใสแต่แอบยัว่ กระตุ้นอำรมณ์ยำมเช้ ำ “ ฉันต้ องไปทำงำนนะไทระ..” เซจิกระซิบข้ ำงหูพลำงยกมือขึ ้นขยำนวล เนื ้อใต้ ร่มผ้ ำ “ ไปสำยได้ นี่นำ ” แขนขำวขยับขึ ้นรัง้ ต้ นคออีกคนให้ เข้ ำมำหำ เปิ ดปำก จูบก่อนโดยที่ไม่ต้องร้ องขอ ขำคูส่ วยแยกกว้ ำงพลำงยกฝ่ ำเท้ ำเนียนนุม่ ดันอีกฝ่ ำยให้ เข้ ำมำกึ่งกลำง สัมผัสแข็งขืนใต้ เสื ้อคลุมสีทบึ ของคนด้ ำนหน้ ำส่งรอยยิ ้มมุมปำกให้ ผดุ ขึ ้น “ อำบน ้ำกันมัย้ ” เสียงพร่ำตำ่ ชักชวน ดึงเอวคอดให้ เข้ ำแนบกัน “ ทำอย่ำงอื่นสนุกกว่ำ ” มือน้ อยๆสำละวนดึงสำยคำดเสื ้อคลุมอีกคนให้ หลุดพร้ อมกับตวัดชำยผ้ ำของตัวเองให้ พ้นทำง แขนสองข้ ำงโอบรอบบ่ำ รัง้ ตัวเพียง นิดให้ อีกฝ่ ำยยกร่ำงเบำหวิวขึ ้นแนบเอว “ ช่ำงคิดดีนี่..” เซจิหวั เรำะในลำคอ บดริ มฝี ปำกลงทำบทับพร้ อมสอดลิ ้น เข้ ำไปไล้ เอำควำมชุม่ ฉ่ำยำมเช้ ำต่ำงฝ่ ำยต่ำงแลกจูบกันนัวเนียไม่มีใครยอมให้ ใคร “ อ..อื ้อ..ห..หำยใจไม่ออก ” ไทระร้ องปรำม ถอนปำกอิ่มออกมำโดยที่ ฝ่ ำยนันแทบกระชำกกลั ้ บมำจูบใหม่ให้ พอใจด้ วยซ ้ำ “ ยัว่ แต่เช้ ำก็เจ็บตัวแต่เช้ ำนะคนเก่ง ” ร่ำงสูงสอดแขนเข้ ำใต้ สะโพกมน ผละจำกตรงเคำน์เตอร์ เกะกะนัน่ ไปข้ ำง ผนังสีออ่ น เงำกระจกบำนใสด้ ำนข้ ำงสะท้ อนภำพขำขำวที่เกำะเกี่ยวอยูข่ ้ ำงเอว แกร่ง
79
“ โอ๊ ย..” ไทระร้ องเบำๆเมื่อทังร่้ ำงถูกผลักไปกระแทกผนังแข็ง ฝ่ ำยนันใช้ ้ มือเพียงข้ ำงเดียวโอบอุ้มตัวเขำไว้ อย่ำงง่ำยดำย แรงกดหนักๆทึ ้งเสื ้อคลุมที่ไหล่บำงออกจำกกันด้ วยควำมใจร้ อนสุดขีด กลิน่ กำยหอมหวำนยัว่ ยุควำมคิดทุกด้ ำน อุ้งปำกร้ อนขบลงบนยอดอกที่เด่นจับตำ อยูด่ ้ ำนหน้ ำด้ วยควำมสะใจพร้ อมกับที่ฝ่ำมือประคองร่ำงบอบบำงเอำไว้ แน่น “ ฮึก..อ..อำำ..อ..ออกไปก่อน ” ไทระขยับตัวหนีจำกแรงบังคับที่เอว นิ ้ว ยำวสอดรุกเข้ ำมำภำยในตัวสัมผัสไอร้ อนผ่ำวทีเดียวสอง เซจิขบกรำมแน่น ดันตัวเล็กๆที่ดิ ้นขลุกขลักตังท่ ้ ำจะไม่เล่นด้ วยแนบเข้ ำ ชิดจนแทบถูกกำแพงกลืน กระชำกอีกฝ่ ำยลงต่ำก่อนจะกระแทกตัวเข้ ำไปทีเดียวไม่ รอให้ เสียเวลำมำกกว่ำเดิม “ เจ็บ..” น ้ำตำใสไหลพรำกๆ ฟั นขำวกัดริ มฝี ปำกแน่นเมือ่ คนเอำแต่ใจเริ่ ม ขยับตัว เสียงหอบหำยใจหนักหน่วงดังอยูข่ ้ ำงใบหูนมุ่ รอยจูบสีสดประทับอยูท่ วั่ กำย แรงกดย ้ำแต่ละทีเล่นเอำไทระแทบขำดใจ ดวงตำพร่ำมัวไปด้ วยหยดน ้ำที่บดบัง ภำพจำกกระจกรวมเสียงครวญ ครำงดังก้ องห้ องทึบ อำกำรตอบสนองเหมือนคนขำยตัวโดยสมบูรณ์แบบยิ่งทำให้ เจ้ ำของร่ำงร้ องไห้ ออกมำหนักหน่วงแต่อีกฝ่ ำยกลับตีควำมกำรกระทำนัน่ เป็ นควำม พอใจสุดขัวไปได้ ้ “ อือ..ไทระ..” “ อ..ฮึก..อ๊ ำ..อ๊ ำำ..” เสียงบำดหูยำมที่ถกู เปล่งออกมำจำกควำมอดทน เบื ้องลึกทำให้ เจ้ ำตัวเจ็บใจ แรงบดเบียดกระแทกกระทันถู ้ กจุดส่งให้ ใบหน้ ำนวล แดงก่ำ ..เอำคืนทีละเล็กทีละน้ อย..กว่ำคนอย่ำงคุณจะรู้ตวั .. ..วันนันคงได้ ้ สะใจทีเดียว.. ......
80
ผ้ ำเช็ดตัวผืนนุม่ ถูกขยี ้เบำๆลงบนเส้ นผมสีเข้ ม ดวงตำคมกริ บจ้ องกำร กระทำเอำอกเอำใจจำกบำนกระจกใหญ่ในห้ อง “ บริ กำรหลัง ‘กำรขำย’ รึไง..ไทระ ” เซจิรงั ้ ข้ อมือเล็กเอำไว้ พยำยำมค้ น ควำมคิดเบื ้องลึกที่ลกุ ขึ ้นมำพลิกนิสยั จำกหลังมือเป็ นหน้ ำมือ แก้ มกลมนุม่ นิ่มซบลงบนบ่ำกว้ ำงอย่ำงออดอ้ อน นิ ้วเรี ยวลูบไล้ ลงแผงอก เปลือยด้ ำนหน้ ำเชื่องช้ ำ เรื่ อยลงมำแตะทีข่ อบกำงเกงสแล็คสีดำสนิทเพียงตัวเดียว “ ก็ไม่ร้ ูจะเล่นตัวทำไม คุณเป็ นคนแรกของผมนี่นำ ” เสียงหวำนกระซิบ บอกพลำงจรดริ มฝี ปำกลงบนแนวคำงอีกฝ่ ำย “ ง่ำยๆแบบนี ้ก็ดเี หมือนกัน เผื่อฉันจะเบื่อไวขึ ้น ” ว่ำแล้ วก็ปลดแขนเรี ยว ออกจำกตัวก่อนจะเดินตรงไปยังตู้เสื ้อผ้ ำริ มห้ อง ไทระตวัดหำงตำมองตำมอย่ำงขุน่ เคือง มือเล็กขยำผ้ ำปูที่นอนจนยับย่น แต่พอเห็นคนที่นกึ ด่ำในใจเดินกลับมำถึงรี บเปลีย่ นท่ำทำง “ เบื่อก็ไม่เป็ นไร..ตอนนี ้ขออยูก่ บั คุณก่อน พอใจกันเมื่อไหร่จะเขีย่ ทิ ้งก็ไม่ ว่ำ ” เขำลุกขึ ้นดึงเสื ้อเชิ ้ตสีฟ้ำอ่อนมำจำกมือใหญ่แล้ วปลดกระดุมออกให้ เซจิเพียงแต่ยืนเฉยๆปล่อยให้ อีกคนจัดกำรทุกอย่ำงตังแต่ ้ จดั เสื ้อ พับปก ผูกเนกไทจนกระทัง่ ใส่เข็มขัด นิ ้วที่รุกรำนลงตำ่ ทำให้ เขำของขึ ้น “ ซนแล้ วนะไทระ ” เขำปรำมเสียงดุทงที ั ้ ก่ ำลังนึกสนุกกับท่ำทียวั่ เย้ ำนี่ ใบหน้ ำคมก้ มลง ตังท่ ้ ำจะเปิ ดปำกจูบ “ สำยแล้ วท่ำนประธำน ” คนจุดชนวนเบือนหน้ ำหนีแล้ วผละออกห่ำง อย่ำงรวดเร็ ว มือคว้ ำเสื ้อยืดสีหวำนมำใส่กบั กำงเกงขำสันสบำยๆ ้ “ ใส่แบบนันจะไปยั ้ ว่ ผู้ชำยแถวบำร์ ไหนล่ะ ” เซจิมองตำมทุกกิริยำ ไทระยักไหล่ “ ใครก็ได้ ที่จ่ำยดี ” “ ว่ำอะไรนะ! ” คนฟั งเผลอเสียงแข็ง ดิ่งไปกระชำกแขนบำงเข้ ำมำหำตัว
81
“ หือ..ผมพูดอะไร..บอกว่ำ ‘ใครจะจ่ำยดีเท่ำคุณ’ แค่นนเอง ั ้ ” ร่ำงเล็ก ปลดมือที่บีบต้ นแขนออก คว้ ำเป้แล้ วเดินออกจำกห้ องด้ วยรอยยิ ้มสะใจที่ผดุ ขึ ้น ตำมลำพัง ทิ ้งอีกคนไว้ กบั ควำมสับสนทังหลำยในใจ ้ ............................................................................... เสียงกดกริ่ งหน้ ำบ้ ำนทำให้ คนที่กำลังง่วนอยูต่ รงที่ประจำในครัวรี บวิ่ง ออกมำเปิ ดประตูทงที ั ้ ่มือยังถือไม้ นวดแป้งอยู่ ไทระมองสภำพคลุกแป้งขนมปั งของ น้ องแล้ วอดหัวเรำะไม่ได้ ยกมือไปขยี ้หัวที มีแต่ผงขำวๆฟุ้งกระจำยเต็มพื ้น “ นำยจะอบครัวรึอบขนมปั ง..” ว่ำพลำงเดินเข้ ำมำ ฮำนะรี บรับเป้ใบย่อมจำกมือของอีกฝ่ ำยมำกอดไว้ “ เมื่อคืนเห็นว่ำอยูท่ ำงำนจนดึกอีกแล้ วนะฮะ เหนื่อยมำกมัย้ ” ไทระนิ่งไปนิด มองแก้ มพองลมกับยิ ้มแป้นแล้ นนัน่ แล้ วแทบพูดไม่ออก “ นิดหน่อย ” ตำกลมป๊ องมองออกไปด้ ำนนอกเห็นฝนตกปรอยๆลงมำ แดฟโฟดิลสีสวย หุบลงต่ำเอนตัวเคียงไปกับหยดน ้ำใสบนสนำมหญ้ ำ “ พี่ตำกฝนมำนี!่ ” ฮำนะเอ็ดใส่ รีบคว้ ำข้ อมือเล็กเข้ ำไปนัง่ บนโซฟำแล้ ว จัดกำรเช็ดหัวให้ ทงที ั ้ เ่ ปี ยกเพียงนิด “ น่ำๆ..พี่แข็งแรงจะตำย..” ไม่ทนั ขำดคำเสียงจำมฟึ ดก็ดงั เข้ ำมำแทน “ รู้วำ่ โดนฝนแล้ วจะแฮงค์ก็ยงั ไม่ดแู ลตัวเองอ่ะนะ ” มือนุม่ นิ่มขยี ้เส้ นผมสี ดำแรงๆเป็ นกำรประชด ไทระยักไหล่ หันไปมองผ้ ำใบผืนย่อมกลำงห้ อง สีน ้ำมันแต้ มเป็ นทุง่ ลำเวน เดอร์ ในอังกฤษเกำะตัวอยูบ่ นผืนสีขำว ทิวทัศน์ยำมเช้ ำเน้ นสีฟ้ำครำมตัดกับปุยเมฆ ล่องลอยรำวกับของจริ ง
82
“ สวนซำกุระครำวก่อนเสร็ จตังแต่ ้ เมื่อไหร่นะ่ หืม..” เขำเงยหน้ ำขึ ้นมอง สบตำน้ อง “ นำนแล้ วฮะ..เวลำพี่ไม่อยู่ ผมชอบนัง่ ขีดๆเล่น มันเหงำนี่นำทำไงได้ ” แก้ มนิ่มเอียงลงซบไหล่ของอีกคน แขนเรี ยวยกขึ ้นกอดตอบเอำไว้ “ อีกไม่นำนเดี๋ยวก็ได้ อยูด่ ้ วยกันแบบเดิมแล้ ว ” ไทระลูบผมหอมปลอบใจ “ เอ๊ ะ..พี่จะลำออกเหรอ พี่เคย์ใจร้ ำยเหรอฮะ รึเขำทำอะไรพี่!! ” “ เปล่ำๆ..พี่เคย์ไม่ใช่เจ้ ำนำยพี่หรอก ไอ้ บ้ำเซ..” เขำหยุดกึก “ ไอ้ บ้ำเซ? ” ฮำนะเอียงคอน้ อยๆ “ เหอะ..ช่ำงหัวมันเถอะ หิวแล้ วล่ะคนเก่ง ไหน..วันนี ้ทำอะไรให้ กิน ” ไทระ เปลีย่ นเรื่ องทันที แล้ วก็ได้ ผลง่ำยดำยในเมื่อน้ องชำยไม่คอ่ ยมีหวั ไปทำงซอกแซก เรื่ องของคนอื่นเขำเท่ำไหร่นกั ............................................................................ ฝนด้ ำนนอกเทกระหน่ำลงมำแบบไม่ลมื หูลมื ตำ ร่ำงเพรี ยวบำงวิง่ ฝ่ ำเข้ ำ ไปในตึกทังที ้ ต่ วั เปี ยกโชก ผมสีเข้ มมีน ้ำหยดพรำวตำมทำงเดินไปถึงห้ องข้ ำงบน เสียงไอสลับกับเสียงจำมดังติดต่อกันจนเจ้ ำตัวทำท่ำโงนเงน แทบจะไม่ไหวกับไข้ ที่ ขึ ้นสูง “ เป็ นหวัดจนได้ ” ไทระบ่น คว้ ำผ้ ำเช็ดตัวมำห่มแล้ วควำนหำเสื ้อเปลีย่ น เพียงไม่กี่นำทีสภำพลูกหมำตกน ้ำก็มำอยูใ่ นชุดสบำยๆ ผิวขำวยิ่งซีดเซียว เข้ ำไปอีกเมื่อลมยำมดึกปะทะเข้ ำมำทำงบำนเลือ่ นที่เปิ ดทิ ้งไว้ ไทระเดินคลำทำงลงมำด้ ำนล่ำง จัดแจงหำผ้ ำมำเช็ดพื ้นที่ทำเปี ยกโชก เอำไว้ ก่อนที่แม่บ้ำนจะต้ องมำลำบำกเอำตอนกลำงคืน “ เวียนหัวชะมัด ” เสียงหวำนสัน่ นิดๆ ออกแรงถูผ้ำลงไป
83
“ ไทระ!! ” เสียงเรียกนัน่ เล่นเอำคนได้ ยินสะดุ้ง ใบหน้ ำสวยหันมำมองคนคุ้นเคยที่ ปรำดเข้ ำมำหำทันที “ อ้ ำว..พี่เคย์มำยังไง ” เจ้ ำของชื่อขมวดคิ ้วอย่ำงหงุดหงิด ลำกแขนอีกฝ่ ำยเข้ ำมำหำ “ ดึกแล้ วมำถูพื ้นทำไม..แล้ วดูซิ..หัวเปี ยกก็ไม่เช็ด ” เคย์ตำหนิ แย่งของใน มือบำงออกไปวำงที่อื่น “ อ่ำ..ผมทำพื ้นเปี ยกนี่ เดี๋ยวใครเข้ ำมำจะลืน่ เอำ ” คนฟั งนิ่งงัน ..ใครที่วำ่ นีค่ ือเซจิหรื อเปล่ำ.. “ ก็เรี ยกแม่บ้ำนมำทำสิ ” “ ไม่เอำอ่ะ..เกรงใจ ” ไทระตอบกลับแทบไม่ต้องคิด เสียงไอค่อกแค่กดังขึ ้น เคย์ขยับเข้ ำมำนัง่ ใกล้ แล้ วยกมือขึ ้นอังหน้ ำผำก นวล ไอร้ อนที่ขึ ้นสูงทำเอำเขำตกใจ ใบหน้ ำออกจะรัน้ ๆนี่กลับดูซมึ ลง พิษไข้ สง่ สี แดงขึ ้นไปอออยูข่ ้ ำงสองพวงแก้ มในขณะที่หวั ร้ อนเป็ นไฟแล้ วตัวกลับเย็นเฉียบ “ กินยำแล้ วนอนดีกว่ำนะคนดี..” เขำรัง้ ร่ำงเล็กเข้ ำมำกอด “ แค่ก..ยังไม่ได้ อำบน ้ำเลย ” ไทระปล่อยให้ ฝ่ำยนันอุ ้ ้ มขึ ้นมำแนบอก เพรำะเริ่มเห็นภำพด้ ำนหน้ ำเป็ นเงำจำงๆแล้ ว ถ้ ำเดินคงหัวฟำดพื ้นแน่ เคย์ถอนใจเชื่องช้ ำ ยังดีที่เขำแวะเข้ ำมำดู ไม่งนคนดื ั้ ้อตรงหน้ ำอำจจะเป็ น ลมล้ มลงไปตอนไหนก็ไม่ร้ ู “ เช็ดตัวแทนแล้ วกันนะ เดีย๋ วพี่จดั กำรให้ ” “ อ..เอำงันเหรอครั ้ บ..” ไทระเปิ ดเปลือกตำหนักอึ ้งขึ ้นมำมอง รู้สกึ ปวดหัว จนจะแตกเป็ นเสีย่ งๆได้ เลย อ้ อมแขนแกร่งประคองร่ำงบอบบำงลงนอนกับเตียงอย่ำงเบำมือ เคย์พบั แขนเสื ้อเชิ ้ตขึ ้นไปแล้ วจัดแจงปลดกระดุมให้ อีกฝ่ ำย
84
แสงไฟเหลืองนวลจำกหัวเตียงส่องลงมำกระทบผิวขำวที่ขึ ้นสีชมพูจำกไอ ร้ อนในตัว อกบำงหำยใจสมำ่ เสมอหลับเป็ นตำยไปตังแต่ ้ ตอนพำขึ ้นมำ ดวงตำคม กริ บหลุบต่ำลงพลำงเบือนหนีไปทำงอื่นเมื่อเจอรอยจูบฝั งอยูท่ วั่ กำยเนียน “ ฮ..ฮึก..ออกไป ” เสียงละเมอแผ่วเบำเล็ดลอดจำกริมฝี ปำกนุม่ เรียวคิ ้ว ขมวดแน่นพร้ อมหยดน ้ำตำใสที่ไหลลงอำบแก้ มในควำมฝั น เคย์ขบกรำมแน่น ไม่ต้องปลุกขึ ้นมำถำมก็ร้ ูเรื่ องว่ำไอ้ ตวั ไหนที่ทำให้ คนที่ เขำรักต้ องผวำแม้ ยำมหลับ “ ไทระ..” เสียงทุ้มนุม่ นวลกระซิบลงข้ ำงหู “ พี.่ .รักนำยนะ ” จูบบำงเบำประทับลงบนแก้ มใส เคล้ ำอ้ อยอิง่ แล้ วเรื่ อยลงบนปำกสีสด แตะเพียงนิดเท่ำนันถึ ้ งได้ ผละออกมำ ................................................................................ แสงไฟจำกด้ ำนนอกส่องเข้ ำข้ ำงใน เสียงเครื่ องยนต์ดบั ลงสักพักก่อนที่ ร่ำงของใครคนหนึง่ จะก้ ำวเข้ ำมำในห้ องรับแขกกว้ ำง เซจิหงุดหงิดเล็กน้ อยที่ไม่เห็นเงำของคนที่คอยมำนัง่ รับอยูท่ กุ วันแม้ วำ่ เขำ จะกลับดึกแค่ไหน วันนี ้แค่สที่ มุ่ กลับเก็บตัวเงียบเชียบ ..เมื่อเช้ ำก็พดู อะไรให้ ค้ำงคำเล่นๆ.. ดวงตำสีทบึ กวำดมองคนคุ้นเคยที่นงั่ นิ่งอยูต่ รงเคำน์เตอร์ ไม้ วอดก้ ำ ปลำยแก้ วบอกไว้ วำ่ คงมำดักรอเขำอยูน่ ำนแล้ ว “ เคย์..มำทำอะไรที่นี่วะ..” เขำสำวเท้ ำเข้ ำไปใกล้ “ ลิปสติก? ” เคย์เลิกคิ ้ว มองตรงมำยังปกเสื ้อเชิ ้ตทีม่ ีสแี ดงประทับอยู่ เซจิทำท่ำประหลำดใจ “ ทำมำสงสัย..ฉันก็อย่ำงนี ้มำแต่ไหนแต่ไรแล้ วนี่หว่ำ ”
85
ผัวะ!! แทนคำตอบ..หมัดหนักกระแทกเข้ ำที่ใบหน้ ำซีกขวำจนเจ้ ำตัวชำวูบไปทัง้ แถบ เซจิเสียหลักล้ มลงไปกองเพรำะแรงฟำดเข้ ำเมื่อครู่เล่นเอำเขำมึนหนัก ฤทธิ์ แอลกอฮอล์จำงๆหำยไปในทันที “ เฮ้ ย!! เป็ นบ้ ำอะไรไอ้ เคย์ ” ร่ำงสูงยันตัวขึ ้นก่อนจะถลันเข้ ำไปกระชำก คอเสื ้อของน้ องชำยเข้ ำมำ “ ไอ้ พี่หว่ ยแตก! ทำอะไรไว้ นำ่ จะรู้ดีแก่ใจ ออกไปตะลอนๆแล้ วทิ ้งไทระ นอนซมอยูก่ บั บ้ ำนได้ ยงั ไงวะ!!” คนเริ่ มก่อนตะคอกใส่หน้ ำอีกฝ่ ำย “ ไม่สบำย? ” เซจิชะงักมือทีเ่ ตรี ยมจะปะทะตอบ “ เออ! ไอ้ หมำตัวไหนล่ะที่ทำเจ้ ำนัน่ เป็ นแบบนี ้ สันดำนไม่เคยเปลีย่ นเลย นะเว้ ย ” คนฟั งที่ตงท่ ั ้ ำจะสงบอำรมณ์กลับฟิ วส์ขำด สวนกำปั น้ เข้ ำเต็มเหนี่ยวส่ง ร่ำงสูงใหญ่พอกันเซลงไปคลุกฝุ่ น “ น้ อยๆหน่อย..ได้ เป็ นเมียแล้ วรึไงถึงมำเดือดร้ อนแทน..ของๆฉัน..ฉันจะ ทิ ้งขว้ ำงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่ องให้ คนนอกอย่ำงแกเข้ ำมำก้ ำวก่ำย!! ” เคย์หวั ฟั ดหัวเหวีย่ งตังหลั ้ กได้ ก็วำงมวยตะบันหน้ ำของพี่ชำยกลับ แรง โทสะที่สง่ ไปเล่นเอำฝ่ ำยนันล้ ้ มตึงกวำดเอำแจกันแก้ วข้ ำงฝำระเนระนำดแตก กระจำย “ วันนี ้ขอเอำเลือดเฮงซวยออกจำกตัวหน่อยวะ พี่ก็พี่เถอะ..” เขำเงื ้อหมัด ขึ ้นสูง “ เลิกกัดกันได้ แล้ ว!! ” เสียงเด็ดขำดที่ดงั มำจำกด้ ำนหลังช่วยหยุดมือแกร่งที่กำลังจะประทับฝำก รอยได้ พอดี เคย์ชะงักไปเมื่อหันมำมองแล้ วเจออดีตประธำนอย่ำงพ่อตัวเองยืนหน้ ำ นิ่วอยู่ “ ฟั ดกันอย่ำงกับหมำ..พูดดีๆไม่เป็ นรึไง! ”
86
เซจิสบถอะไรออกมำคำสองคำแล้ วก็ยดึ ชำยผ้ ำม่ำนด้ ำนข้ ำงช่วยเหนี่ยว ตัวเองให้ ลกุ ขึ ้นยืน เขำตบหัวไล่ควำมมึนออกไปก่อนจะเซมำล้ มแปะอยูท่ ี่โซฟำ กว้ ำง “ แม่ง..หมัดหนักชิบ ไอ้ น้องเวร ” ยกมือขึ ้นถูรอยเลือดทีซ่ มึ ออกจำกมุมปำก ท่ำนซำโตะเดินมำนัง่ นิ่งเป็ นประธำนศำลร้ องทุกข์ ดวงตำสีเดียวกันกับ สองพี่น้องกวำดมองคนพี่ทีคนน้ องทีแล้ วถอนใจออกมำ “ มันเรื่ องอะไรกันถึงได้ มำทะเลำะบ้ ำนแทบแตก ตอบมำ! ” ต่ำงฝ่ ำยต่ำงเงียบเหมือนเด็กโดนจับผิด ผู้เป็ นพ่อถอนใจรอบที่สอง “ พ้ นเรื่ องของไทระหรื อเปล่ำ..” คนสูงวัยกว่ำเอ่ยดักคอเอำโต้ งๆ เคย์หนั ขวับไปมองอย่ำงงุนงง “ พ่อรู้! ” “ รู้ด้วยว่ำแกคิดยังไงกับเขำ..แต่เคลียร์ กนั ให้ ร้ ูเรื่ องตรงนี ้เลยเคย์ ไทระเป็ น ของใครแกก็นำ่ จะรู้ดี ” เขำปรำยตำมองลูกชำยคนโตที่แอบกระหยิ่มยิ ้มย่อง “ แล้ วจะทำไม..ผมรักเขำนี่ ” เคย์หนั ไปจ้ องหน้ ำพี่ชำย “ อย่ำคิดนะว่ำจะกักตัวไทระให้ อยูด่ ้ วยได้ ตลอด ” เซจิเลือดขึ ้นหน้ ำทันที ลุกพรวดพรำดมำกระชำกคอเสื ้ออีกฝ่ ำย “ อย่ำยุง่ กับคนของฉัน..ภำษำคนฟั งรู้เรื่ องมัย! ้ ” “ ตีตรำไว้ รึไงวะ! ” ก่อนที่สงครำมย่อยๆจะเกิดขึ ้นแล้ วทำบ้ ำนพังอีกหน คนที่นงั่ ฟั งอยูน่ ำนก็ ยกมือขึ ้นปรำม “ ตอนนี ้แกยังเทียวรับเทียวส่งให้ เขำมำนอนด้ วยใช่มย..เซจิ ั้ ” เจ้ ำของชื่อถอนใจพรื ด สงสัยว่ำมันเกี่ยวอะไรกับเรื่ องทังหมด ้ “ ใช่..วัน ไหนอยำกก็ไปรับมำนอน วันไหนขี ้เกียจก็ไปหำสำวกก..มันแปลกตรงไหน ” ซำโตะกุมขมับกับไอ้ งำนอดิเรกล่องลอยของลูกชำย “ ปั ญหำของพวกแก มีทำงเดียว..สำหรับแกนะเซจิ..ถ้ ำไม่อยำกจะยุง่ กับไทระแล้ วก็ปล่อยเขำไป ” เซจิขมวดคิ ้ว งงหนัก “ หมำยควำมว่ำยังไง ”
87
“ ถ้ ำแกจริ งจังก็ไปรับเขำมำอยูด่ ้ วยซะ..ไม่ใช่ไปๆมำๆเหมือนเขำเป็ นแค่ ของเล่นชัว่ ครำว ” เคย์ตงท่ ั ้ ำจะค้ ำนแต่ก็โดนสัง่ ให้ เงียบไปก่อน “ แล้ วมันเรื่ องอะไรที่ผมต้ องพำมำอยูท่ ี่นี่เหมือนคูแ่ ต่งงำนด้ วยล่ะ..ก็แค่ ฆ่ำเวลำเล่นๆ ” “ ยังจะปำกหมำอีก!! ” อีกคนที่อตุ ส่ำห์เก็บอำรมณ์ทนไม่ไหว ด่ำตอบไป ด้ วยแรงโมโห “ ไม่ใช่เรื่ องของแกไอ้ เคย์ ” เซจิเสียงดัง ซำโตะส่ำยหัวระอำกับควำมเลือดร้ อนของทังคู ้ ่ “ งันก็ ้ ปล่อยเขำซะ..เผื่อน้ องแกจะมีโอกำสบ้ ำง ” เซจิปฏิเสธทันควันชนิดไม่รอคิด “ งันก็ ้ ทำตำมที่บอก ” ผู้เป็ นพ่อสรุป “ ส่วนแก..เคย์ อยูไ่ ปก็ฟ้ งซ่ ุ ำน หำแฟนซะ ” คำเผด็จกำรของพ่อเล่นเอำเคย์อึ ้ง “ ผมรักไทระคนเดียว! ” คนที่รอฟั งคำตอบส่ำยหัวรอบที่ห้ำสิบของวัน “ แล้ วถ้ ำมีคนเหมือนไทระ หยัง่ กะแกะ..แกจะสนมัย้ ” ดวงตำสีทบึ ดูแวววำวพิกล เซจิดทู ำ่ จะหูผงึ่ ทำทีสนอกสนใจขึ ้นมำ “ หมำยควำมว่ำยังไงน่ะพ่อ ” ท่ำนซำโตะทำหน้ ำเอือมกับลูกชำยคนโต “ แกสนมัยล่ ้ ะเคย์ รู้จกั น้ องชำยของไทระรึเปล่ำ..ฮำนะจังน่ะ ” สองพี่น้องเงียบกริ บ และก่อนทีเ่ คย์จะปฏิเสธด้ วยควำมหงุดหงิด เซจิก็ โพล่งขวำงคลองขึ ้นมำก่อน “ พ่อไม่ต้องไปยกฮำนะให้ ไอ้ หมอนี่เลย ! ” อีกฝ่ ำยที่โดนขัดลำเอำดื ้อๆหันไปมองเจ้ ำตัวปั ญหำด้ ำนข้ ำง “ นี่แกอย่ำบอกนะว่ำคิดจะคัว่ น้ องเมียอีกคน ไอ้ ทเุ รศเอ๊ ย !! ” ฝ่ ำมือหนัก ของท่ำนซำโตะทุบปั ก้ ลงมำเต็มแรงเข้ ำบ่ำกว้ ำงด้ วยควำมหมัน่ ไส้
88
“ ไม่ใช่อย่ำงนัน..แต่ ้ พอ่ จะเสีย่ งเอำเด็กนัน่ มำอยูก่ บั ไอ้ คนไร้ หวั ใจอย่ำงนี ้ เหรอ ซวยตำยห่ำ..” เซจิชี ้ด่ำน้ อง “ แกไม่ต้องทำอ้ ำง สันดำนเจ้ ำชู้เขำรู้กนั ไปไหนต่อไหน อยำกแอ้ มเองก็ไม่ ต้ องยกชื่อคนอื่นมำ ” “ ก็บอกว่ำ..” “ พอที! ” เสียงเข้ มดังแทรกขึ ้นมำพร้ อมกับลุกพรวดจำกที่ เคย์สำวเท้ ำหนักๆออกไปจำกห้ องชนิดไม่มีปี่มีขลุย่ อำรมณ์โมโหแทบจะ เรี ยกได้ วำ่ รังเกียจแม้ กระทัง่ ชื่อที่ได้ ยินจนทนคิดต่อไปไม่ได้ ว่ำถ้ ำต้ องเอำเด็กอย่ำง นันมำอยู ้ ร่ ่วมกัน..ชีวิตเขำมันจะเฮงซวยแค่ไหน ซำโตะมองตำมลูกชำยคนเล็กทีเ่ ดินหน้ ำนิ่วคิ ้วขมวดออกไปแล้ วไม่ได้ สนใจเท่ำกับหันมำเล่นงำนลูกชำยคนโต “ ฉันขอสัง่ ให้ แกห่ำงๆฮำนะไว้ ..ไอ้ ลกู เวร..” เซจิถอนใจพรื ด กลอกตำขึ ้นมองแชนเดอเลียบนเพดำนอย่ำงเนือยๆ “ ผม ไม่ได้ จะควบทังพี ้ ่ทงน้ ั ้ องนะพ่อ บอกเหตุผลก็ไม่ฟัง พ่อรู้ใช่มยว่ ั ้ ำไอ้ เคย์มนั เหมือนผู้ เหมือนคนกับเขำซะที่ไหน เกิดได้ ฮำนะ..น้ องเมียผมก็ไม่ตำ่ งกับตำยทังเป็ ้ น..” “ เหอะ..ห่วงคนอื่นเป็ นกับเขำด้ วย? นึกว่ำในสมองจะมีแต่หว่ งไอ้ ตรงนี ้..” ไม่ทนั ขำดคำ มือใหญ่ก็คว้ ำแจกันด้ ำนข้ ำงเหวี่ยงโครม กะให้ ตกตูมเข้ ำหว่ำงขำของ ไอ้ ลกู ชำยคำสโนว่ำ ยังดีแต่ที่เซจิกระโดดหลบทันไม่อย่ำงนันคงได้ ้ แผลไปไม่น้อย “ ปั ดโธ่พอ่ !! มุรำคำมิมีแค่สำมคนนะ เหี่ยวไปแล้ วหนึง่ กะตำยด้ ำนอีก หนึง่ เกิดผมเจ๊ งไปละซวยตำย ” ว่ำพลำงวิง่ พรวดหลบขึ ้นไปด้ ำนบน เหลือเพียง เสียงด่ำโขมงโฉงเฉงจำกห้ องรับแขกกว้ ำง เซจิเปิ ดประตูห้องนอนอย่ำงเงียบที่สดุ เท่ำที่จะทำได้ นึกแปลกใจตัวเอง อยูห่ น่อยเหมือนอย่ำงที่พอ่ ถำมแกมประชดว่ำเขำหัดห่วงคนอื่นนอกจำกควำม ต้ องกำรของตัวเองเป็ นด้ วยเหรอ
89
สำยตำเกือบจะอ่อนโยนทอดลงมำจับที่ร่ำงเพรี ยวบำงบนเตียงใหญ่ ผ้ ำ ชุบน ้ำที่วำงบนหน้ ำผำกเนียนบรรเทำไข้ ลงไปได้ บ้ำงแต่ผิวขำวเซียวก็ยงั กรุ่นไปด้ วย ไอร้ อนอยูด่ ี “ หมดสภำพเชียวนะ ไอ้ เด็กดื ้อ..” เสียงทุ้มพึมพำ ก่อนจะหย่อนตัวลง นัง่ พิงหัวเตียงด้ ำนข้ ำง นิ ้วยำวเกลีย่ ปอยผมข้ ำงแก้ มนิ่มออกแผ่วเบำ และไม่ทนั รู้ตวั ..เขำก็ก้มลง ขโมยหอมจำกคนหลับใหลไม่ได้ สติไปซะแล้ ว เซจิสอดกำยเข้ ำใต้ ผ้ำห่มผืนหนำทังๆ ้ ชุดสูท แรงขยับตัวที่กดยวบลงบนฟูกทำให้ คนป่ วยปรื อตำขึ ้นมอง “ พี่เคย์..ยังไม่กลับเหรอฮะ ” น ้ำหอมกลิน่ เดียวกันทำเอำเข้ ำใจผิด “ นี่ขนำดไม่สบำยยังพูดไม่เข้ ำหู..” อีกฝ่ ำยสบถออกมำแผ่วเบำ เลิกล้ ม ควำมตังใจที ้ ่คิดจะนอนกอดให้ คนข้ ำงตัวหำยหนำว “ ดูให้ ชดั ๆ ไทระ ว่ำใครกันที่อยูก่ บั นำยตอนนี ้ ” เขำเขย่ำไหล่บำงแรงเข้ ำ ไทระที่เกือบจะผล็อยหลับไปอีกรอบแทบตำสว่ำง อำกำรปวดหัวหนึบ คล้ ำยเส้ นประสำทมันจะระเบิดเล่นเอำเขำมึนไปทังตั ้ ว “ คุณ..เซจิ..” “ เออ ” เจ้ ำของชื่อถอนใจแรงๆ “ ทำตัวให้ นำ่ รักเหมือนก่อนป่ วยหน่อย ” ไทระฝื นฟั งคำบ่นงึมงำ พยำยำมจับใจควำมว่ำหมำยถึงอะไร “ แล้ ว..ผมทำตัวตอนนี ้มันไม่ดยี งั ไงครับ..” เสียงอ่อนเสียงหวำนไม่ใช่ อยำกอ้ อน ที่จริงรำคำญแต่ติดตรงไม่สบำยมำกกว่ำ “ นำยละเมอชื่อคนอื่นออกมำ ” สำยตำดุดนั ปรำมทำงอ้ อม “ ผมต้ องละเมอแต่ชื่อคุณงันสิ ้ ..” ไทระขี ้เกียจจะเถียง ได้ แต่ลอบถอนใจ แล้ วปิ ดตำลง อยำกจะหลับเต็มแก่ “ อย่ำมำประชดฉันนะ! ” เซจิแทบฟิ วส์ขำด อำกำรพูดได้ หน้ ำตำเฉยชนิด ไม่ยี่หระทำให้ เขำปวดหัวไปมำกกว่ำเดิม เคลียร์ บญ ั ชีกองเท่ำภูเขำยังไม่เท่ำตำมให้ ทันควำมคิดของไอ้ เด็กบ้ ำนีเ่ ลย
90
ตำกลมโตปรื อขึ ้นมำมองอีกหน่อย ตัดสินใจขยับตัวเข้ ำหำแล้ วดึงแขน กว้ ำงเข้ ำมำกอดอย่ำงออเซำะ ริมฝี ปำกสีสดจูบลงบำงเบำตรงหลังมือใหญ่ก่อนจะ กุมไว้ แนบแก้ มที่ร้อนฉ่ำของตัวเอง “ ผมขอโทษ นอนเถอะครับ พรุ่งนี ้คุณต้ องประชุมเช้ ำอีกแล้ วไม่ใช่เหรอ ” ร่ำงสูงที่นงั่ หน้ ำนิ่วอยูค่ ลำยควำมหงุดหงิดลงที่อีกฝ่ ำยยังจำเรื่ องของเขำ ได้ แม้ จะอยูใ่ นช่วงเบลอเพรำะไข้ รุมก็ตำม เขำถอนใจเนือยๆ ล้ มตัวลงนอนใกล้ แล้ ว รวบเอวบำงเข้ ำมำไว้ ในอ้ อมกอด “ นำยน่ะนอนซะ พรุ่งนี ้ต้ องตื่นมำส่งฉันไปทำงำน เหมือนทุกวัน เข้ ำใจรึเปล่ำ ” เซจิกระซิบข้ ำงหูนมุ่ แล้ วก็ต้องยิ ้มออกมำเมื่อได้ รับ กิริยำพยักหน้ ำหงึกหงักอย่ำงว่ำง่ำยเป็ นคำตอบ “ ฝั นดีครับ ” ไทระกระซิบบอกพร้ อมกับจูบแก้ มอีกคนไปนิด แน่นอนว่ำ ทุกอย่ำงที่ทำมันก็แค่ละครเท่ำนัน้ ถึงจะมีอำกำรไข้ ผสมด้ วยก็ตำม เขำยังไม่ลมื ว่ำจะเล่นงำนคนตรงหน้ ำยังไงให้ สะใจกับสิง่ ทีห่ มอนี่กด คุณค่ำเขำจนตำ่ ติดดิน ...... ใครอีกคนทีม่ องแสงไฟสลัวจำกทำงตัวตึกฝั่ งตรงข้ ำมกำลังนอนไม่หลับ ดวงตำสีทบึ มีแต่จะหม่นลงหลังควำมพยำยำมทังหมดแทบกลำยเป็ ้ นศูนย์ ..หรื อไม่..มันอำจจะศูนย์มำนำนแล้ วก็ได้ .. เคย์ทบุ กำปั น้ ลงขอบหน้ ำต่ำง พำลนึกไปถึงคำบอกของพ่อเมื่อไม่นำนนี่ จะให้ เอำเด็กอย่ำงนันมำเป็ ้ นตัวแทนคนที่เขำรักหมดใจ มันเกินไปหน่อย แค่คิดยังหงุดหงิดแทบบ้ ำ ถึงเซจิไม่กนั ท่ำเอำไว้ เขำก็ไม่คิดจะคว้ ำเอำมำทำซำก อะไรหรอก..มองหน้ ำยังไม่อยำกจะมองเลย “ รึอยำกได้ อีกคนนักนะ..พี่ชำย ” รอยยิ ้มแปลกๆผุดขึ ้นตำมลำพัง “ จะได้ ชว่ ยพำมำส่งให้ ถงึ เตียง ”
91
Chapter 8 เรื่ องเมื่อคืนยังวนอยูใ่ นหัวทังที ้ ่ตอนนี ้มันข้ ำมวันมำจนจะหมดช่วงเย็น แล้ ว เคย์นงั่ นิ่งอยูห่ ลังเก้ ำอี ้ใหญ่ ด้ ำนหน้ ำมีกองแฟ้ มมำกมำยรอให้ เซ็นอนุมตั ิ “ รำคำญชิบ! ” เขำสบถ กวำดของบนโต๊ ะลงไปเกลือ่ นพื ้นด้ วยควำมโมโห ร่ำงสูงใหญ่คว้ ำเสื ้อสูทที่ถอดพำดอยูต่ รงรำวแขวนขึ ้นมำพำดบ่ำ สำวเท้ ำ ออกนอกห้ องทำงำนกว้ ำงแล้ วหันมำกำชับกับเลขำหน้ ำห้ องว่ำให้ เลือ่ นกำรประชุม เฉพำะระดับผู้บริ หำรตอนสองทุม่ ออกไป เรื่ องรำววุน่ วำยแทรกเข้ ำมำประดัง ทังหน้ ้ ำหวำนๆของรุ่นน้ องทีเ่ ขำรัก ใบหน้ ำพี่ชำยทีด่ จู ะเยำะเขำกลำยๆ แถมยังปนไปด้ วยรอยยิ ้มสดใสของโอคำดะคน น้ องที่หลอนเขำรำวเป็ นตัวปี ศำจในควำมคิด “ โทรจอง Michel Troisgros สองที่ตอนทุม่ ครึ่ง ริ มหน้ ำต่ำง ” เขำบอก สำวแว่นที่นงั่ อยูห่ ลังคอมพิวเตอร์ “ จะให้ เปิ ดไวน์ไว้ รอเลยมัยคะ ้ ” เธอถำมพลำงจิ ้มเบอร์ โทรไปยัง ภัตตำคำรอำหำรฝรั่งเศสแถวย่ำนนิชิ ชินจูกทุ ี่นบั ว่ำเป็ นที่หนึง่ ในรสชำติ บริ กำรและ รำคำเปิ ดประเดิมดินเนอร์ ยำมเย็นด้ วยหลักหมื่นเบำะๆ “ ไม่ต้องหรอก ” เคย์วำ่ พลำงโทรหำไทระ เพรำะเท่ำที่ร้ ูเมื่อเช้ ำ อำกำรไข้ ค่อยยังชัว่ ขึ ้นแล้ ว ...... วันนี ้ไม่ร้ ูผีตวั ไหนเข้ ำสิงพ่อหนุ่มเพลย์บอยอย่ำงมุรำคำมิ เซจิให้ กลับบ้ ำน มำตังแต่ ้ ตอนพระจันทร์ ยงั ไม่ขึ ้น ที่แน่ๆคือเขำรู้สกึ ชื่นใจนิดหน่อยเมื่อมองเข้ ำมำใน ตัวบ้ ำนแล้ วเห็นไทระนัง่ เรี ยบร้ อยรอเขำอยู่
92
“ เหนื่อยมัย้ ” เสียงหวำนถำม ท่ำทำงออดอ้ อน เดินเข้ ำมำรับกระเป๋ ำ เอกสำรไปอุ้มทังสองมื ้ อ “ นิดหน่อย ” เซจิเพียงแต่ยืนเฉยๆ รอคนข้ ำงตัวมำบริ กำรทังถอดเสื ้ ้อสูท คลำยเนกไทให้ อย่ำงเอำใจ “ วันนี ้ไม่กลับบ้ ำน? แปลกใจชะมัด ” เขำเลิกคิ ้ว ดึงแขนเรี ยวเข้ ำมำหำ แล้ วโอบเอวบำงเอำไว้ ในอ้ อมกอด ไทระซบหน้ ำลงกับบ่ำกว้ ำง นิ ้วเล็กปลดกระดุมเสื ้อเชิ ้ตสีขำวให้ ทีละเม็ด “ อยำกอยูก่ บั คุณ..” ตำกลมโตช้ อนขึ ้นมองเหมือนลูกแมวหำเจ้ ำของ เซจิหวั เรำะเบำๆ ยกหลังมือขึ ้นอังหน้ ำผำกเนียน “ หำยแล้ วสินะ..ถ้ ำอย่ำงนันก็ ้ ออกไปข้ ำงนอกได้ ” ไทระส่ำยหัว ยกมือถือขึ ้นให้ ดเู บอร์ ลำ่ สุดที่โทรเข้ ำมำ “ คืนนี ้พี่เคย์นดั แหละ..ผมกำลังจะขอคุณพอดี ” อำรมณ์ที่ทำท่ำว่ำจะดีของคนฟั งกลับคุกรุ่นขึ ้นมำหลังฟั งคำไม่เข้ ำหู “ เอำมือถือมำ ” เขำพูดเรี ยบๆ แต่สำยตำไม่ได้ ไปตำมน ้ำเสียงเท่ำไหร่ ร่ำงเล็กขมวดคิ ้ว ทำท่ำลังเล “ อย่ำให้ พดู ซ ้ำสองนะไทระ! มันน่ำรำคำญ! ” เซจิตวำดใส่ ดุม่ เข้ ำไป กระชำกโทรศัพท์เครื่ องจิ๋วมำจำกเจ้ ำของแล้ วกดโทรออกไปเบอร์ สดุ ท้ ำยนัน่ อย่ำง รวดเร็ว เจ้ ำควำมคิดวำงเพลิงกองย่อมไว้ ด้วยคำพูดยืนกอดอก มองแผ่นหลัง กว้ ำงที่เดินไปพูดริ มหน้ ำต่ำงด้ วยน ้ำเสียงเจือโทสะอย่ำงรุนแรงแล้ วแอบยิ ้มมุมปำก ..คนอย่ำงคุณ เล่นด้ วยไม่ยำกเลย.. ..นิสยั ชอบเอำชนะ..ชอบของใหม่ๆ..ชอบควำมท้ ำทำย.. ..แค่ทำทีเอำใจ..ยอมลงให้ หน่อยแล้ วพลิกตลบตะแลงให้ สบั สน.. ..ก้ ำวเข้ ำไปหำแต่ถอยออกมำแบบไม่ให้ ตงตั ั ้ ว..
93
..เท่ำนี ้..คุณก็ไม่ตำ่ งอะไรกับตัวตลกให้ หวั เรำะได้ ทีหลัง.. “ แกอย่ำมำยุง่ กับคนของฉันอีก ขอแค่นี ้มันยำกไปรึเปล่ำเคย์ !! ” เสียง ถอนใจอย่ำงหงุดหงิดดังขึ ้นพร้ อมคำพูดบังคับแกมขอร้ อง “ ใช่!! ฉันยอมรับว่ำแย่งไทระมำจำกแก แล้ วมันช่วยได้ ที่ไหนในเมื่อแกรัก แล้ วไม่พดู เอง ” คนที่กำลังยืนนิ่งคอยฟั งอยูถ่ ึงกับเบิกตำกว้ ำงกับประโยคหลัง ..หมำยควำมว่ำ.. ไทระวิ่งเข้ ำไปดึงมือถือจำกอีกฝ่ ำย “ พี่เคย์ !..” เซจิคว้ ำเอำโทรศัพท์กลับมำได้ ทนั ก่อนที่เจ้ ำของจะเปิ ดปำกถำมอะไร “ เอำคืนมำนะ ! ” ร่ำงเล็กดึงแขนเสื ้อคนตัวสูง พยำยำมจะเอื ้อมหยิบ “ ครัง้ สุดท้ ำย! ไทระเป็ นของฉัน..” เขำกดปิ ดเครื่ องแล้ วโยนมันลงไปกอง กับเบำะโซฟำ “ คุณพูดเรื่ องอะไร ” เสียงหวำนเริ่ มกระชำก เขำไม่เห็นผลดีเลยถ้ ำจะลำก เอำพี่ชำยที่แสนดีอย่ำงเคย์เข้ ำมำเกี่ยวข้ อง ถ้ ำมันแค่เรื่ องหยอกล้ อก็วำ่ ไปอย่ำง แต่ นี่ถ้ำพี่เคย์รักเขำ ..คนๆนันจะเจ็ ้ บแค่ไหนกับทุกอย่ำงที่เขำทำเป็ นออเซำะเซจิอยูอ่ ย่ำงนี.้ . “ ลืมที่ได้ ยินซะไทระ มันไม่มีอะไรหรอก ฉันเข้ ำใจผิดว่ำเคย์มนั รักนำย..ก็ เท่ำนัน้ ” เซจิเอ่ยเด็ดขำด รู้สกึ โหวงไปยำมที่ไทระดูเป็ นเดือดเป็ นร้ อนกับคำพูดไม่กี่ คำ ยิ่งถ้ ำใจสองคนนี ้ตรงกัน..คนที่เหมือนโดนตอกหน้ ำก็มแี ต่เขำคนเดียว ..ใช่..มันเป็ นศักดิ์ศรี ..อย่ำคิดมำกไปกว่ำทีเ่ ป็ นอยูเ่ ลย..เซจิ.. ..ก็แค่หวงสมบัติชิ ้นหนึง่ เท่ำนันแหละ.. ้ “ ไม่ได้ โกหกนะ ” ดวงตำหวำดระแวงทีเ่ ห็นเล่นเอำคนโกหกหน้ ำด้ ำนๆไม่ ชอบใจใหญ่
94
“ อย่ำเซ้ ำซี ้ฉันน่ำ..เหนื่อยแล้ ว..เข้ ำใจรึเปล่ำ ฉันไม่ชอบตอบคำถำมเรื่ อง ไม่เป็ นเรื่ อง มันน่ำปวดหัว ” ทำเป็ นเสียงแข็งใส่กลบเกลือ่ น ไทระเห็นท่ำไม่ดี รี บเข้ ำไปกอดอีกคนไว้ พลำงซุกหน้ ำลงกับแผ่นหลังกว้ ำง เชื่อเอำง่ำยดำยกับคำบอกทังที ้ ่ปกติเขำแทบไม่ไว้ ใจทุกคำของเซจิเลย..คงเพรำะ ตอนนี ้..เขำไม่เห็นข้ อดีอะไรในตัวเองที่จะทำให้ พเี่ คย์มำชอบได้ มำกกว่ำ “ ผมก็แค่ถำม ” เซจิถอนหำยใจ “ ไปแต่งตัว..ถ้ ำอยำกไปกินอะไรข้ ำงนอกก็บอกกันมำ ไม่ เห็นต้ องให้ คนอื่นพำไป ” “ มือถือผม..” ใบหน้ ำสวยหันมองของติดตัวที่นอนนิ่งอยูบ่ นโซฟำ “ แบตหมดแล้ ว เอำไปก็หนัก ” เขำดุนหลังบอบบำงให้ ขึ ้นด้ ำนบนไป ...... เสียงเพลงแจ๊ สที่เปิ ดคลออยูใ่ นภัตตำคำรลือชื่อไม่ได้ เข้ ำหูใครคนหนึง่ ที่นงั่ เงียบงันอยูร่ ิ มหน้ ำต่ำงใส แสงไฟด้ ำนนอกจับเรื องรองอยูท่ วั่ สนำมสีเขียวด้ ำนหน้ ำ ร้ ำน พุม่ ไม้ เล็กโดนลมกลำงคืนโอนไหวไปซบกันยิ่งทำให้ บรรยำกำศยำมค่ำคืนดูแย่ ลงไปอีก Mouton Rothschild ปี 1945 รำคำเฉียดสำมหมื่นเหรี ยญ ที่เจ้ ำของร้ ำน นำมำบริกำรถึงโต๊ ะพร่องลงไปเพียงนิด ดูทำ่ มองซิเออร์ จะอ่ำนออกว่ำคืนนี ้เคย์ควร จะมีขวดแอลกอฮอล์ดีๆไว้ ปลอบใจแทนกำรนำเสนอซี่โครงแกะอบเครื่ องเทศเนื ้อ นุม่ ลิ ้นอันสุดแสนจะขึ ้นชื่อของทีน่ ี่ ใบหน้ ำคมคำยเหม่อมองพระจันทร์ ด้ำนนอกที่ขึ ้นมำครึ่งเสี ้ยว แล้ วหัน กลับมำดูมือถือของตัวเองใหม่ เขำโทรไปสำยแทบไหม้ แต่ไทระก็ไม่ได้ รับอีก หลังจำกทีเ่ ซจิมนั ด่ำกรำดมำ
95
ใจจริงตอนนี ้เคย์อยำกพังทุกสิง่ ทุกอย่ำงให้ มนั ระเนระนำดไปคำมือ เอำ ให้ สมกับควำมขี ้ขลำดของตัวเองที่พอจะอ้ ำปำกเฉลยควำมในใจทีไรก็เหมือนมีก้อน แข็งๆมำจุกคอจนพูดไม่ออกทุกที ติดอยูต่ รงที่วำ่ บรรดำแขกกระเป๋ ำหนักกำลังดืม่ ด่ำกับรสชำติไวน์ชนเลิ ั ้ ศเคล้ ำเนื ้อสันในของลูกวัวพันธุ์ดีอยู่ ชำยหนุม่ เรี ยกบริ กรมำเก็บเงิน แถมทิปหนักคล้ ำยจะเซ็งชีวิตสุดขีด หลัง พนักงำนเดินออกไปแล้ ว เคย์ได้ แต่คิดว่ำจะไปต่อที่ไหน เพรำะดูทำ่ แค่ฤทธิ์ของไวน์ ฝรั่งเศสขวดนี ้มันไม่เพียงพอจะทำให้ เขำมึนได้ แม้ วำ่ จะกินให้ หมดก็ตำม ร่ำงสูงเทไวน์ที่เหลือลงแก้ วคริ สตัล ยิ ้มเยำะกับตัวเองแล้ วหย่อนมือถือรุ่น ใหม่ลงไปนอนแช่กลิน่ หอมอ่อนๆของเครื่ องดืม่ ที่ใช้ เวลำหมักบ่มอยูเ่ สียนำน “ J'espére vous revoir bientot ” เจ้ ำของร้ ำนดูแปลกใจเล็กน้ อยเมื่อ พบว่ำลูกค้ ำวีไอพีทำ่ จะอำกำรหนัก แต่เขำก็ไม่ได้ ทกั ท้ วงให้ อยูต่ อ่ นอกเสียจำก กล่ำวคำขอบคุณและเชื ้อเชิญให้ พบกันใหม่ตำมธรรมเนียม “ Moi aussi ” เคย์ตอบกลับเล็กน้ อย เซ็นเครดิตกำร์ ดแล้ วเดินออกมำ เฟอร์ รำรี่ 360 โมดีนำสีแดงเพลิงดูเป็ นที่ตื่นตำตื่นใจของเหล่ำวัยรุ่นย่ำน ชินจูกทุ ี่ไม่ไกลไปเท่ำไหร่จำกร้ ำนอำหำรฝรั่งเศสนัน่ เจ้ ำของรถเพียงแต่กะว่ำจะมำ หำเหล้ ำแรงๆไปนอนขลุกคืนนี ้ ทังที ้ ่จริ งเขำไม่ใช่คนดื่มแบบพี่ แต่มนั ช่วยไม่ได้ ที่นกึ ครึม้ อยำกจะกระดกเล่น รถติดอยูใ่ จกลำงแสงสีเสียงและผับเล็กๆแถวหัวมุมถนน เคย์ละสำยตำ จำกเส้ นถนนตรงหน้ ำหันไปมองร้ ำนด้ ำนข้ ำง แล้ วก็ต้องเจอใครคนหนึง่ ที่นบั ว่ำเป็ น ควำมบังเอิญจนโอเว่อร์ ..โอคำดะ..ฮำนะ.. นัยน์ตำคมกริ บเพ่งดูจนแน่ใจว่ำไม่ผิดตัว ใบหน้ ำแบบนัน..แทบจะลอก ้ แบบไทระมำทุกส่วน เสียอยูแ่ ต่รอยยิ ้มสดใสที่คนพี่ไม่คอ่ ยมี เด็กที่ทำตัวเป็ นคนคงแก่เรี ยนมำทำอะไรอยูห่ น้ ำผับตอนกลำงคืนกันแน่
96
“ หำเหยื่องันสิ ้ ฮำนะจัง..” เคย์มองเหยียดๆ จับจ้ องร่ำงเล็กบำงในชุดนักเรี ยนที่ถกู ล้ อมรอบด้ วยเพื่อนผู้ชำยตัวสูงจนดู เด่นสะดุดตำท่ำมกลำงคนอื่น รอยยิ ้มและท่ำทำงหัวเรำะร่วนเหมือนมีควำมสุขทับ ซ้ อนกับใบหน้ ำของคนป่ วยเมื่อคืน แขนเรี ยวเกำะกุมชำยเสื ้อเพื่อนคนที่เขำเห็น บ่อยๆไว้ ตลอด หนำซ ้ำผู้ชำยคนอืน่ ยังแตะเนื ้อต้ องตัวได้ เต็มที่อย่ำงไม่ต้องใช้ ควำม พยำยำมอะไรนักหนำเลย “ พำร์ ทไทม์หนักเอำกำรนะนี่..รับทีเป็ นสิบ ” ชำยหนุม่ ยิ ้มเยำะ ถนนด้ ำนหน้ ำโล่งพอดี แต่เขำกลับเลือกเข้ ำเกียร์ แล้ วหักเข้ ำซอยมืด ด้ ำนข้ ำง รอดูจงั หวะ “ จะช่วยสงเครำะห์ลกู ค้ ำเงินหนักสักคน..ฮำนะ ” ...... “ โอ๊ ย..ไม่คำดไม่คิดว่ำวันนี ้จะลำกนำยมำได้ นะเนี่ย ” เสียงจอแจของเด็ก นักเรี ยนที่ยงั สะพำยกระเป๋ ำไว้ ข้ำงตัวดังแข่งกับเสียงด้ ำนนอก ฮำนะยิ ้มกว้ ำง แต่แล้ วก็ต้องไอค่อกแค่กเมื่อจมูกได้ กลิน่ บุหรี่ จำกในผับ นิ ้วเล็กยกขึ ้นถูแรงๆจนร่ำงสูงด้ ำนข้ ำงต้ องรัง้ แขนออก “ กะโปโล..” จุนเหน็บ ดีดหน้ ำผำกเนียนไปทีหนึง่ “ แหงะ..เจ็บนะ ” ฮำนะค้ อนวงโต กระชับกระเป๋ ำให้ เข้ ำหำตัว “ เอริ จงั ล่ะ ” เจ้ ำของแก้ มกลมชะโงกหน้ ำหำน้ องชำยของเพื่อนสนิท “ เล่นปำจิงโกะอยูน่ นั่ น่ะ ผับบ้ ำอะไรฮำชะมัดเลย ดันมีเกมบ๊ องตื ้นได้ ” บรรดำเพื่อนๆออกควำมเห็น ฮำนะหัวเรำะเสียงใส ควำนในกระเป๋ ำหำของขวัญมำไว้ ในมือ “ วันเกิดทังที ้ ปล่อยเขำสนุกบ้ ำงก็ได้ นี่นำ ใช่มยคุ ั ้ ณพี่ชำยหวงน้ อง ” หัน ไปกระเซ้ ำจุนที่ทำหน้ ำมุย่
97
“ เฮ้ ! จุน..ดึกแล้ วไปตำมคนสวยนัน่ ออกมำดีกว่ำ ยังจะเล่นอยูอ่ ีกเดี๋ยวก็ โดนจับไปปล ้ำหรอก ” ฮำนะพยักหน้ ำหงึกหงักเห็นด้ วย สักพักใหญ่ๆ เจ้ ำของวันเกิดก็โผล่หน้ ำมำพร้ อมด้ วยของรำงวัลจำกกำร เล่นเกมส์ เรี ยกเอำเสียงร้ องด้ วยควำมอิจฉำที่ไม่มีใครสำมำรถพิชิตของจำกปำจิง โกะเจ้ ำนี ้ไปได้ เลย “ เอริ จงั ดวงดีวะ่ ..แบ่งพี่บ้ำงสิ ” เพื่อนในชมรมยูโดของจุนแหย่ร่ำงเล็ก พอๆกันกับเพื่อนร่วมชันเรี ้ ยนอย่ำงฮำนะ ทังที ้ ่อำยุหำ่ งกันถึงสองปี “ ม่ำยเอำหรอก..” เอริ ลำกเสียงยำนคำง เพรำะไอ้ กรึ๊บสองกรึ๊บในผับเล่น เอำมึนไปหมด “ เอริ ให้ พฮี่ ำนะ ” เด็กชำยยื่นตุ๊กตำหมีสขี ำวสะอำดให้ รุ่นพี่ตวั จ้ อย ฮำนะรับไปอย่ำงตื่นๆ ตำกลมป๊ องฉำยแววดีใจออกมำชัด “ เอ๋..จะดีเหรอ ” “ ดีไม่ดีนำยก็น ้ำลำยยืดใส่เทดดี ้สีขำวของน้ องฉันไปแล้ วล่ะฮำนะ คน อะไร..อยำกได้ ต๊ กุ ตำหมี ” จุนแกล้ งว่ำแล้ วก็ต้องรับค้ อนวงโตขว้ ำงเข้ ำมำอีกจัง เบ้ อเร่อ “ ง่ำ..ขอบคุณนะครับเอริ จงั พี่ดีใจชะมัดเลย ” “ วันหลังทำคัสตำร์ ดไข่ให้ กินอีกนะ ” เอริ ยื่นหน้ ำไปกระซิบคล้ ำยเป็ นข้ อ แลกเปลีย่ น พวกที่เหลือได้ แต่สำ่ ยหัวกับพ่อตัวน้ อยทังสองที ้ ่กอดกันกลมเหมือนเด็ก “ เอริ ดีใจที่พี่ฮำนะมำได้ ..กลับบ้ ำนดีๆนะครับ ” ร่ำงเล็กโบกมือหยอยๆ แล้ วคว้ ำถุงรำงวัลขึ ้นมำหอบเต็มมือ “ กลับไปก่อนนะเอริ พี่ไปส่งฮำนะก่อน ” จุนไล่น้องชำยให้ ไปพร้ อมเพื่อน คนอืน่
98
“ เอ้ ย! ไม่เป็ นไรหรอก ไปส่งเอริ จงั ดีกว่ำ ฉันกลับเองได้ ” ฮำนะมองตำม เจ้ ำของใบหน้ ำขำวที่ล้อมกรอบด้ วยเรื อนผมสีออ่ นเดินเซไปเซมำแล้ วอดห่วงไม่ไหว จุนเองก็ลงั เล ในเมื่อทำงนันก็ ้ น้อง ทำงนี ้ก็..คนทีเ่ ขำรัก “ แต่..” “ ไม่มีแต่นะ ” นิ ้วเรี ยวจิ ้มจึกเข้ ำทีอ่ กกว้ ำง จุนดึงผมหอมมำพันนิ ้วเล่น สำยตำทอดแววห่วงใยที่สดุ ก่อนที่ใครจะทันได้ พดู อะไร สปอร์ ตสีสดเด่นจับตำก็แล่นเข้ ำมำจอดเทียบ ฮำนะกับจุนแล้ วก็คนอื่นๆมองไปอย่ำงงุนงง กระจกหน้ ำต่ำงลดลงมำ พร้ อมกับที่ใบหน้ ำหล่อเหลำชะโงกข้ ำมฝั่ ง “ พี่ไปส่งมัย..ฮำนะจั ้ ง ” เสียงนุม่ นวลดังขึ ้นพร้ อมกับรอยยิ ้มเปี่ ยมเสน่ห์ แบบผู้ใหญ่ สีเลือดแล่นขึ ้นเป็ นริ ว้ ส่งให้ แก้ มชมพูยิ่งขึ ้นสีหนัก ฮำนะรู้สกึ ร้ อนวำบจน แทบทรงตัวไม่อยู่ ..เขำแพ้ สำยตำคมกริ บคูน่ ี ้จริ งๆสินะ.. “ อ่ำ..จะดีเหรอฮะ..” คนถูกชวนลังเล เคย์มองท่ำทำงนัน่ แล้ วอยำกจะบอกว่ำสมเพชแค่ไหน อยำกจนตัวสัน่ มัน ก็ชี ้ออกมำทำงหน้ ำแล้ ว ไม่ต้องมำทำมำรยำทดีหรอก “ เอำสิครับ..พี่จะกลับทำงนันพอดี ้ เลย เพื่อนๆจะได้ ไม่หว่ ง ” อันที่จริ งเขำ อยำกเปลีย่ นเป็ นคำว่ำ ‘ผัวๆ’ จะได้ ไม่หว่ งมำกกว่ำ “ เอ่อ..” ฮำนะหันมำมองจุนเป็ นเชิงบอกไปในตัว เพรำะจะให้ กลับเองจุน ก็คงไม่เต็มใจ เขำอยำกให้ เพื่อนไปส่งน้ องมำกกว่ำ ถึงเอริจะแสบซะขนำดนันแต่ ้ โลกนี ้ก็ยงั ดูนำ่ ไร้ เดียงสำเกินไปสำหรับเจ้ ำนี่อยูด่ ี “ รบกวนด้ วยนะฮะพีเ่ คย์ ” นิ ้วสัน่ ระริ กเปิ ดประตูรถขึ ้นไปนัง่ แอร์ เย็นเฉียบกับกลิน่ น ้ำหอมจำกร่ำงใหญ่ด้ำนข้ ำงยิง่ ทำให้ แขกคนใหม่ ลมแทบจับ ฮำนะหันไปโบกมือบ๊ ำยบำยเพื่อนๆด้ วยรอยยิ ้ม
99
“ พี่เคย์กลับดึกจังนะฮะ ” เสียงหวำนเริ่มเปิ ดประเด็นเพรำะไม่ชอบ บรรยำกำศอึดอัด เจ้ ำของรถพยักหน้ ำ ..ไม่ดกึ เท่ำนำยหรอกมัง..พ่ ้ อคนเก่ง.. “ งำนเยอะเหรอฮะ..เหนื่อยแย่เลย เอ๊ ะ! ว่ำแต่วำ่ เห็นพี่ของผมบอกว่ำพี่ เคย์ไม่ใช่เจ้ ำนำย พี่ทรำบรึเปล่ำฮะว่ำพีเ่ ขำทำงำนอะไรอยู่ ” เคย์นงิ่ งัน เจ็บในอกจนแทบบ้ ำ ..งำนขำยตัวไง!!..ขำยตัวมำเลี ้ยงเด็กอย่ำงนำย!!.. ถ้ ำไทระรู้วำ่ น้ องมันไม่รักดี หำลำไพ่พิเศษจำกผับตอนดึกๆคงเสียใจน่ำดู หำเงินให้ มำถลุงกันตอนดึกดื่น ไม่ร้ ูวำ่ มีเงินเก็บจำกไอ้ ทำงเบื ้องล่ำงนัน่ แค่ไหน ..เผลอๆอ้ ำขำให้ ฟรี ไม่มีรับเงินด้ วยละมัง.. ้ “ นี่ละ่ ครับ..ที่พี่วำ่ จะชวนฮำนะจังคุย ” เขำยิ ้มนิดๆ หันไปหรี่ แอร์ ให้ เมื่อ เห็นว่ำแขนขำวห่อเข้ ำหำกัน “ อ๊ ะ! ขอบคุณฮะ ” “ พี่วำ่ จะพำฮำนะไปเจอเจ้ ำนำยของไทระ..เป็ นพี่ชำยของพี่เองล่ะ ฮำนะ จะได้ สบำยใจ ดีมยั ้ ” “ จริ งเหรอฮะ พี่เคย์! ” ฮำนะยิ ้มกว้ ำงตำแทบปิ ด ดีใจสุดขีดเหมือนเด็กได้ ขนม เพรำะพีช่ ำยไม่เคยเปิ ดปำกเล่ำเรื่ องที่ทำงำนให้ ฟังเลย เคย์ขมวดคิ ้ว เริ่ มรำคำญเสียงที่ถงึ แม้ จะฟั งหวำนหูแต่มนั ก็แสลงจนเขำ แทบทนไม่ได้ ..ฉันไม่ใช่พี่ของนำย..เลิกเรี ยกแบบนันซะที ้ .. ..คำว่ำ ‘พี’่ น่ะ..ไทระเรี ยกได้ คนเดียว..ฉันไม่นบั รวมนำย..เข้ ำใจซะด้ วย!.. “ ครับ..พรุ่งนี ้เย็นพี่จะไปรับที่โรงเรี ยนนะ ” เขำยิ ้มอีกครัง้ เพียงแค่ยิ ้ม..หัวใจดวงเล็กก็สนั่ คลอนอย่ำงห้ ำมไม่อยู่
100
“ เอ่อ..พี่เคย์มคี นรักรึยงั ฮะ ” ฮำนะเผลอโพล่งออกไปโดยไม่ทนั ห้ ำม ตัวเอง เคย์สำ่ ยหัวช้ ำๆ นึกถึงเวลำพรุ่งนี ้ที่เซจิจะต้ องกลับมำบ้ ำนตอนบ่ำยกว่ำ ..ร่ำน!!.. ..มันต่ำงจำกทีเ่ ขำนิยำมเอำไว้ ตรงไหน.. “ ทำไมครับ..ฮำนะจังจะสมัครเหรอ พี่รับนะ..น่ำรักแบบนี ้ ” ว่ำแล้ วก็ หัวเรำะอย่ำงอำรมณ์ดีคล้ ำยจะไม่ใส่ใจแต่ก็ทำให้ คนฟั งอำยม้ วนไปถึงไหน ใจดวงน้ อยพองโตอย่ำงห้ ำมไม่อยู่ ใครว่ำรักแรกพบจะไม่มจี ริ ง..ฮำนะขอ ค้ ำนหัวชนฝำ ตอนแรกอำจจะยังควำมรู ้ ้ สกึ ไว้ เพรำะคิดว่ำเป็ นแฟนพี่ แต่ดทู ำ่ ทีแล้ ว ไม่ใช่ ยิง่ มำรับคำยืนยันจำกปำกก็ยิ่งดีใจ ..จะมีทำงให้ พี่เคย์หนั มำสนใจบ้ ำงได้ หรื อเปล่ำ..ยังไม่ร้ ูเลย.. ..............................................................................
101
Chapter 9 ..วันนี ้มีเรื่ องสนุกให้ ทำ.. ควำมคิดในหัวทีแ่ ล่นมำเรื่ อยเปื่ อยเกิดสะดุดลงเมื่อสำยตำเหลือบไปเห็น ใครคนหนึง่ เดินลิว่ ออกมำจำกรัว้ โรงเรี ยน เคย์ยกนำฬกิ ำข้ อมือขึ ้นดูแล้ วก็อดยิ ้มไม่ได้ ในเมื่อเวลำนัดมันยังมำไม่ถึง แต่บงั เอิญมีคนดวงซวยอยำกโดนเชือดก่อนกำหนด ..เซจิมนั ไม่เคยทำให้ คนู่ อนคนไหนผิดหวังหรอก..วำงใจได้ เลย.. ขำเรี ยวก้ ำวยำวๆมำที่ประตูหน้ ำ สองมือโอบกองหนังสือตังหนำไว้ ้ แนบ อก หลังเลิกคำบสุดท้ ำยได้ เขำก็ดงิ่ มำตรงที่นดั กับอีกฝ่ ำยแบบที่ไม่รอให้ เสียเวลำ “ ฮำนะจัง..” เสียงเรี ยกจำกข้ ำงรัว้ โรงเรี ยนทำให้ เจ้ ำของชื่อหันไปมอง อย่ำงแปลกใจ ฮำนะทำหน้ ำงงเล็กน้ อยเมื่อคนทีก่ ้ ำวเข้ ำมำประชิดกะทันหันเป็ นนักเรี ยน ปี สำมที่เขำไม่ร้ ูจกั “ ครับ? ” ตำกลมดูตื่นๆไปยำมที่ก้มลงมองจดหมำยลำยน่ำรัก “ เอ่อ..รุ่นพี่..จะฝำกให้ เพื่อนผู้หญิงในห้ องผมเหรอ ” ฝ่ ำยที่ยื่นคำสำรภำพรักให้ สำ่ ยหัวแรงๆ “ พี่ให้ นำย..ช่วยเปิ ดอ่ำนทีนะ ” ฮำนะชี ้หน้ ำตัวเองอย่ำงงงงัน “ เอ๋..ให้ ผมเหรอฮะ แต่นมี่ นั จดหมำย เอ่อ.. บอกรัก..” แก้ มสีชมพูเป็ นสีแดงจัด ลำมไปถึงใบหู เคย์ที่นงั่ เท้ ำคำงมองกำรสำรภำพรักแบบเด็กๆของนักเรี ยนม.ปลำยแล้ ว อดถอนใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำยไม่ได้ นี่มนั ศตวรรษไหนกันแล้ ว เล่นวิธีเชยชะมัด เด็ก ตรงหน้ ำน่ะมันต้ องชวนกันโต้ งๆ ยื่นจดหมำยแบบนันมั ้ นทันใจซะที่ไหน เขำกดแตรดังขึ ้นขัดจังหวะเด็กสองคนด้ ำนหน้ ำ ใจพำลนึกถึงกำรแสดง ละครทีย่ อดเยี่ยมจนน่ำตบรำงวัล ในเมื่อพ่อคนน่ำรักอย่ำงฮำนะเล่นบทบริ สทุ ธิ์ผดุ ผ่องได้ เนียนอย่ำงเหลือเชื่อ
102
..ทังที ้ ่เมื่อคืนเล่นออกมำจำกผับกันเป็ นโขยง..มัว่ กันได้ เป็ นกลุม่ แท้ ๆ.. “ ฮำนะครับ..สำยแล้ วล่ะ..พี่วำ่ เรำไปกันเถอะ ” เขำชะโงกหน้ ำออกมำ จำกหน้ ำต่ำงรถ เจ้ ำตัวคนถูกเรี ยกหน้ ำแดงยกกำลังสองกับดวงตำคมกริ บภำยใต้ แว่นกัน แดดสีชำ ฟิ ล์มหน้ ำรถคันใหม่ที่ไม่ใช่คนั เมื่อคืนของพีเ่ คย์ไม่หนำนักเลยมองเห็น รูปร่ำงสูงใหญ่แบบไร้ สทู ที่ปกติใส่เป็ นประจำ เนคไทสีเข้ มคลำยไว้ หลวมๆพอดีกบั กระดุมสองสำมเม็ดบนที่ปลดลงมำเผยแผงอกลำ่ สัน “ แฟนเหรอฮำนะ ” เสียงสัน่ ๆของผู้หวังรักรำยใหม่ดงั แผ่วคล้ ำยหมดหวัง ร่ำงเล็กสัน่ หัวปฏิเสธเป็ นพัลวัน หน้ ำที่แดงอยูแ่ ล้ วเลยเถิดไปแดงจัดจนถึง ขันร้ ้ อนฉ่ำแทบจะเป็ นลม “ ข..ขอตัวก่อนนะฮะ รุ่นพี่ ไว้ ผมจะเปิ ดอ่ำนแน่ๆฮะ ขอบคุณมำกๆเลย ” ฮำนะก้ มหัวให้ แล้ วรี บวิง่ ไปขึ ้นรถที่จอดรออยู่ ทังที ้ ใ่ จยังเต้ นไม่เป็ นสำ่ ด้ วยควำม ตื่นเต้ นกับจดหมำยฉบับแรกในชีวิต ถึงจะเป็ นผู้ชำยแต่ใจคนเรำห้ ำมกันได้ ซะที่ไหน ..ยิ่งเขำเองก็คิดว่ำคงหลงรักผู้ชำยคนข้ ำงตัวนี่แล้ วด้ วย.. “ ค..คิดอะไรน่ะเรำ..” ฝ่ ำมือบำงตบแปะเข้ ำที่แก้ มตัวเองอย่ำงลืมตัว เคย์เลิกคิ ้วด้ วยควำมแปลกใจ หันมำยิ ้มให้ อีกฝ่ ำย “ ไม่สบำยหรื อเปล่ำครับ..” เขำหัวเรำะเบำๆ แล้ วโน้ มตัวเข้ ำมำหำ ฮำนะสำบำนได้ วำ่ ใจเกือบหลุดโครมออกมำเต้ นข้ ำงนอกเมื่อได้ กลิน่ น ้ำหอมชวนหลงใหล ใบหน้ ำคมใกล้ เข้ ำมำพร้ อมกับเอื ้อมเอำเบลท์มำคำดให้ เสร็ จ “ ท่ำจะตัวร้ อนนะเนีย่ ไปหำอะไรกินกันก่อนมัย้ เผื่อจะแวะซื ้อยำด้ วย หิว รึยงั ครับ ” ไม่พดู เปล่ำ กลับเอำมือใหญ่เข้ ำมำอังควำมร้ อนจำกหน้ ำผำกเนียน เล่น เอำไอที่สมุ กันจะเป็ นกองไฟอยูแ่ ล้ วยิ่งลุกพรึ่บเข้ ำมำกันใหญ่ “ ม..ไม่เป็ นไรฮะ ผมอิ่มอยู่ อิ่มแปล้ เลย..อดได้ ถึงเย็นสบำยๆ ” เสียง ตะกุกตะกักมีเจ้ ำตัวเท่ำนันที ้ ่ร้ ูวำ่ สำเหตุมำจำกใจมันไม่คงทีต่ ำ่ งหำก
103
เคย์หวั เรำะอีกครัง้ เมื่อหูบงั เอิญได้ ยินเสียงโครกจำกคนด้ ำนข้ ำง เจ้ ำนำย มันเล่นก้ มหัวงุดด้ วยควำมเขินสุดชีวติ เพรำะมำทำเปิ่ นต่อหน้ ำผู้ใหญ่ที่แอบปลื ้ม “ อำหำรฝรั่งเศส..พอกินได้ รึเปล่ำ ” เขำยิ ้มเล็กน้ อย ชำเลืองดูเวลำ “ เอ่อ..แค่อะไรง่ำยๆข้ ำงทำงก็ได้ ฮะ..” ฮำนะอุบอิบ ในใจนึกตำหนิควำม กะโปโลของตัวเองอย่ำงทีจ่ นุ เหน็บเอำไว้ เมื่อคืน “ ไม่ได้ หรอก..เดี๋ยวพีช่ ำยของฮำนะจะมำหำว่ำพี่ดแู ลไม่ดี ” เขำเข้ ำเกียร์ แล้ วขับออกไปตำมถนนด้ ำนหน้ ำ ..เวลำสีโ่ มงเย็น..ไทระขอเซจิกลับบ้ ำน..เขำรู้ดี.. ..หมอนัน่ จะกลับมำห้ องก่อนแล้ วค่อยไปรับไทระทีหลัง.. ..กว่ำจะถึงเวลำนัดของสองคนนัน..แต่ ้ ละนำทีต้องใช้ ให้ ค้ มุ สิ.. ..ใช่ไหม..พี่ชำย.. ...... บรรยำกำศโรแมนติกที่นงั่ ติดสวนสีเขียวสะอำดตำของร้ ำนอบอวลไปด้ วย กลิน่ กุหลำบแดงช่อใหญ่รำคำแพงลิบลิว่ เคย์สงั่ มำงำนนี ้โดยเฉพำะ บวกไปกับไวน์ รสนุม่ หอมอ่อนๆที่เขำบรรจงเติมใส่แก้ วของเด็กนัน่ ไปไม่มำกก็น้อยเผื่อช่วงเข้ ำด้ ำย เข้ ำเข็มของเซจิจะได้ ไม่ถกู ขัดจังหวะ “ อันนันเขำใช้ ้ ตกั ซุปแบบนี ้ครับ ฮำนะจัง ” เสียงทุ้มปนอำรมณ์ดหี วั เรำะ น้ อยๆเมื่อควำมงี่เง่ำของคนตรงหน้ ำดูเป็ นเรื่ องน่ำตลกสำหรับเขำ “ อ๊ ะ..ขอโทษฮะ ผมโง่เรื่ องแบบนี ้ คือ..คือไม่ถนัดเลย ” ฮำนะยิ ้มแหยๆ ตอนสิบนำทีก่อนก็ปัดแก้ วไวน์ตกแตกไปหนึง่ ทำช้ อนเงินมันวับร่วงลงพื ้นเสียงดัง แล้ วยังเกือบวัดเอำผ้ ำปูโต๊ ะสีสวยวำดลำยเถำหล่นพรื ดกวำดเอำทุกอย่ำงไปนอน กองอีก นี่ยงั ต้ องให้ พเี่ คย์สอนวิธีกิน ดื่มไวน์ก็เผลอพรวดเข้ ำจนสำลักหูตำแดง ..คนอย่ำงโอคำดะ ฮำนะจะเหลืออะไรให้ พี่เขำชื่นชมได้ อกี ไหมเนีย่ ..
104
..อยำกร้ องไห้ ชะมัด.. “ ไม่เป็ นไรหรอกฮำนะ..พี่วำ่ นำยเป็ นธรรมชำติดีนะ น่ำรักกว่ำคนอืน่ ที่พี่ เคยเห็นมำอีก..” เขำยิ ้ม เอื ้อมมือมำดึงผ้ ำไปซับรอยเปื อ้ นจำกซอสมะเขือเทศตรง เรี ยวปำกสวยให้ อย่ำงนุม่ นวล ใบหน้ ำหวำนขึ ้นสีแดงจัด ฮำนะก้ มหน้ ำก้ มตำเขี่ยเส้ นพำสต้ ำในจำนเล่น ..พี่เคย์ใจดีเกินไป.. ..จนฮำนะกลัว.. ..กลัวว่ำ..ถ้ ำวันไหน.. ..บอกควำมรู้สกึ ในใจไปแล้ ว.. ..โดนปฏิเสธกลับมำ.. ..คงจะทำใจให้ รักใครไม่ได้ อีก.. ............................................................................. อันที่จริ งฮำนะรู้ตวั ดีอยูว่ ำ่ ตัวเล็กแค่ไหนแต่พอก้ ำวลงมำจำกรถแล้ วเห็น สภำพของบ้ ำนตรงหน้ ำ..ไม่สิ เรี ยกว่ำปรำสำทได้ เลย เขำก็เพิง่ รู้วำ่ ตัวเองน่ะไซส์เท่ำ มดกระจ้ อยร่อย แต่ถึงอย่ำงนันก็ ้ ยงั ต้ องเดินตัวลีบ ถ้ ำไต่กำแพงไปได้ ก็คงทำแล้ ว ในเมื่อ ของตังโชว์ ้ แต่ละชันรำคำเหยี ้ ยบแสนกันทังนั ้ น้ ดูอย่ำงแจกันแก้ วหัวมุมบันได กระจกกัดสีประดับคริ สตัล โคมไฟย้ อยๆ แวววับด้ ำนบน ผ้ ำม่ำนรำคำลิบลิว่ ข้ ำงหน้ ำต่ำงบำนเกล็ด พรมขนแกะตีตรำนำเข้ ำ แล้ วอะไรต่อมิอะไรสำรพัดดูย้อนยุคเหมือนหลุดเข้ ำโลกเทพนิยำย ไม่นบั รวมเครื่ อง เรื อนกับรูปภำพประดับผนังเป็ นแถบนัน่ อีก
105
“ อ๊ ะ!..อำหำรกลำงวันในสวนของโมเนต์..ภำพจริงเหรอฮะพี่เคย์ ” ฮำนะ ยื่นหน้ ำไปดูภำพเขียนสไตล์อิมเพรสชัน่ นิสม์แล้ วเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมสนใจ เคย์อดแปลกใจไม่ได้ “ ทำเลียนแบบน่ะ ของจริ งอยูใ่ นพิพิธภัณฑ์..ฮำนะชอบเหรอ ” “ ผมชอบวำดภำพฮะ ” เจ้ ำตัวเล็กบอกพลำงยิ ้มเขินๆด้ วยควำมอำย เพรำะมีแต่คนไม่เชื่อกันทังนั ้ นว่ ้ ำท่ำทำงแบบนี ้จะมีอำรมณ์ศิลป์กับคนอื่นเขำ “ อือ..ดีจงั นะ ” เคย์ตอบแบบไม่คอ่ ยสนใจเท่ำไหร่ เขำโบกมือไล่แม่บ้ำน ออกไปพลำงดุนหลังบำงให้ ก้ำวตำมไปข้ ำงบน ควำมตื่นตำตื่นใจมันมำกมำยจนแขกผู้มำเยือนไม่ทนั รู้ตวั ว่ำมำถึง ตรงไหนของบ้ ำนแล้ ว “ รอที่นี่ละ่ ฮำนะ..” รอยยิ ้มใจดีผดุ ขึ ้นมุมปำก คนพำซื่อเดินตำมต้ อยๆไปเข้ ำห้ องกว้ ำง สำยตำกวำดมองทัว่ บริ เวณเห็น สะดุดตำที่สดุ คือเตียงใหญ่ขนำดสีห่ ้ ำคนนอนสบำย ใบหน้ ำหวำนพลันแดงวำบขึ ้น อย่ำงห้ ำมไม่อยู่ ฤทธิ์แอลกอฮอล์กรุ่นอยูใ่ นตัวจนรู้สกึ ร้ อนวูบไปหมด “ พี่ผมล่ะฮะ..” เสียงที่สนั่ ไปนิดพยำยำมสะกดใจที่พงุ่ พล่ำน หันมำถำม เอำกับคนพำมำส่ง “ เดี๋ยวก็มำ..พี่ขอไปจัดกำรงำนในห้ องก่อนนะ ตำมสบำยเลยครับ ” เคย์ ส่งยิ ้มเรียบๆให้ อกี ครัง้ ก่อนจะหมุนตัวออกไปแล้ วกดล็อคกลอน ควำมมึนที่กำลังแล่นเข้ ำมำเกำะกุมทำให้ ร่ำงบอบบำงทรงตัวไว้ ไม่อยู่ มือ เล็กประคองตัวเองลงนัง่ ปลำยเตียงที่เห็นว่ำใกล้ ที่สดุ เพรำะรู้สกึ ได้ วำ่ หน้ ำกำลังจะ คะมำลงพื ้น “ อ่ำ..ขออนุญำตครับ ” ฮำนะพึมพำตำมลำพัง ก่อนจะล้ มแปะลงนอน กอง กุมขมับตื ้อๆเอำไว้ ทงอย่ ั ้ ำงนัน้ “ ครำวหน้ ำไม่กินไวน์แล้ ว..โฮ้ ย..” ......
106
นำฬกิ ำบนผนังบอกเวลำสีโ่ มงครึ่ง เสียงเครื่ องยนต์แล่นเข้ ำมำจอดเทียบ ในสวนหินกรวดแล้ วค่อยเงียบลง ร่ำงสูงในชุดทำงำนก้ ำวขึ ้นตำมบันได สำวเท้ ำเข้ ำ ห้ องตัวเองตำมปกติ ใบหน้ ำหล่อเหลำดูประหลำดใจเล็กน้ อยกับแฟรี่ งดงำมตัวกระจ้ อยที่ หลับตำพริ ม้ อยูบ่ นเตียงของเขำทันทีที่ได้ โผล่หน้ ำเข้ ำมำในห้ อง ดวงตำสีทมึ ฉำย แววพอใจอะไรบำงอย่ำง พร้ อมกับที่เสื ้อสูทถูกถอดออกไปกองพื ้นอย่ำงไม่ไยดี เซจิดงึ เนคไทออกแล้ วดึงชำยเสื ้อเชิ ้ตให้ หลุดพ้ นกำงเกง แรงน ้ำหนักกด ยวบลงบนที่นอนทำให้ ผ้ บู กุ รุกขยับตัว แต่ก็เท่ำนัน..ในเมื ้ ่อตำกลมๆที่ทำท่ำจะปรื อ ขึ ้นกลับปิ ดลงไปใหม่ “ ฮำนะจัง..ขึ ้นมำถึงบนนี ้เลยเหรอเนี่ย ” ...... นิ ้วเรี ยวพลิกสมุดเงินฝำกดูตวั เลขที่ทยอยเพิม่ ขึ ้น ดวงตำวำววับบ่งบอก ถึงอำกำรดีใจทีว่ ำ่ อีกไม่นำน ตัวเขำก็จะกลำยเป็ นอิสระจำกไอ้ คนพรรค์นนั ้ เสียงบีบแตรหน้ ำบ้ ำนทำให้ คนทีก่ ำลังง่วนอยูก่ บั สมุดตรงหน้ ำต้ องเดินไป ที่ริมหน้ ำต่ำง รถสีบรอนซ์เงินจอดเทียบอยูร่ ิมรัว้ ทำควำมประหลำดใจให้ ในเมื่อฝ่ ำย ที่บอกว่ำจะมำรับกลับกลำยเป็ นส่งน้ องชำยมำแทนซะนี่ “ พี่เคย์..” ไทระเดินออกไปรับหน้ ำ ยิ ้มกว้ ำงให้ “ ทำไมมำเองล่ะ ” เคย์ยิ ้มตอบน้ อยๆ “ บังเอิญผ่ำนมำแถวนี ้ ” “ รอผมแป๊ บ ” วิ่งไปล็อคประตูหน้ ำบ้ ำนก่อนจะเปิ ดประตูรถขึ ้นไปนัง่ คู่ รถคันสวยแล่นออกไปช้ ำๆ คล้ ำยจะถ่วงเวลำให้ มนั เพิม่ ขึ ้น “ เออนี่..พอดีพี่แวะรับฮำนะจังมำด้ วย ” เคย์เอ่ยปำกบอกคนข้ ำงกำย “ เอ๊ ะ! แล้ วอยูไ่ หนซะล่ะฮะ ” “ พำไปรอที่บ้ำนนันก่ ้ อน เผื่อจะได้ ร้ ูจกั กับเซจิ..”
107
คนฟั งหน้ ำซีดเผือดขึ ้นมำทันที “ พี่ล้อผมเล่นรึเปล่ำ ” “ อ้ ำว..มีอะไรแปลก แค่พำไปที่บ้ำนเอง ” บอกไปแบบไม่มีอะไรน่ำเป็ น ห่วง ทังที ้ ่ตวั เขำรู้ดีอยูแ่ ก่ใจ ..ส่งปลำให้ แมวกิน..มีเหรอที่จะไม่ตะปบ.. ...... ไทระแทบกระโดดลงจำกรถตังแต่ ้ ยงั จอดไม่สนิทด้ วยซ ้ำ ในใจกระวน กระวำยยิง่ กว่ำอะไรทังหมดถ้ ้ ำน้ องชำยเพียงคนเดียวต้ องมำตกอยูใ่ นสภำพไม่ตำ่ ง อะไรจำกเขำ สองขำเพรี ยววิง่ ขึ ้นบันไดได้ ก็พำตัวพรวดพรำดมำยังห้ องคุ้นเคย มือเล็กเปิ ดประตูผวั ะเข้ ำไปด้ ำนใน ดวงตำกลมเบิกกว้ ำงเมื่อเห็นใครคน หนึง่ กำลังโน้ มตัวอยูบ่ นร่ำงขำวจัด ตำสีออ่ นคูน่ นดู ั ้ ปรื อปรอยคล้ ำยจะหลับไม่หลับ แหล่ “ อย่ำแตะต้ องฮำนะ!! ” เขำถลันเข้ ำไปคว้ ำแขนอีกฝ่ ำย เซจิเลิกคิ ้วด้ วยควำมประหลำดใจ ถอยห่ำงจำกสองพี่น้อง ชำยหนุม่ ปรำย ตำมองแขกไม่ได้ รับเชิญอีกหนึง่ ทีย่ ืนกอดอกดูกำรกระทำทังหมดอยู ้ ต่ รงประตู ไทระรี บพลิกตัวบอบบำงซ้ ำยทีขวำที มือเล็กตบแก้ มใสเรี ยกสติหลำยครัง้ จนในที่สดุ ตัวเจ้ ำปั ญหำที่วำ่ ก็ลมื ตำตื่นมำแบบมึนๆ “ พี.่ .” เสียงหวำนงึมงำ ขยี ้ตำไปมำ คนเป็ นพี่มองสภำพน้ องชำยแล้ วอำรมณ์เดือดจัด ชุดนักเรี ยนดูยบั ไม่มีชิ ้น ดี ผมเผ้ ำยุง่ เหยิงเหมือนผ่ำนอะไรมำเป็ นชัว่ โมง “ มำเร็วกว่ำที่คดิ แฮะ..ฉันว่ำเสร็ จจำกตรงนี ้จะไปรับพอดี ” เสียงทุ้มเปรย ขึ ้นเรี ยบง่ำย พลำงกระชับเสื ้อคลุมที่ไทระเพิ่งสังเกตเห็นสำหรับสำรรูปที่ดไู ม่ดี เท่ำไหร่เมื่อคิดว่ำเอำมำใช้ รับแขก ...... เพี๊ยะ!!!
108
ฝ่ ำมือบำงตบเข้ ำแก้ มขวำของเซจิดงั สนัน่ เล่นเอำใบหน้ ำคมถึงกับเป็ น รอยปื น้ ทังแถบ ้ พอตังสติ ้ ได้ วำ่ เพิง่ โดนลูกหลงเข้ ำไปหนึง่ ดอกฝ่ ำยนันถึ ้ งได้ กระชำก แขนเรี ยวเข้ ำมำประชิดตัว “ไทระ!! นำยบ้ ำไปแล้ วรึไง! ” เขำขบกรำมแน่น ควำมร้ อนจำกแรงปะทะ สุดกำลังยังประทับไม่หำย “ น้ อยด้ วยซ ้ำสำหรับสิง่ ที่คณ ุ ทำกับน้ องผม! ผมคนเดียวมันไม่อิ่มใช่มย! ั้ ” เงื ้อฝ่ ำมืออีกรอบแต่หนนี ้แขนเล็กทังสองกลั ้ บโดนพันธนำกำรไว้ ด้วยมือใหญ่เพียง ข้ ำงเดียว “ ไอ้ เซจิ! ” เคย์กำหมัดแน่น จะเข้ ำมำอัดพี่ชำยอีกหนแล้ วแต่โดนขวำงไว้ “ แกหยุดอยูต่ รงนันแหละไอ้ ้ เคย์! แล้ วฟั งที่ฉนั จะพูดให้ ดีๆ ” เสียงกร้ ำว ตะคอกใส่ อ้ อมแขนแกร่งตวัดเอวบำงเข้ ำมำหำ “ เลว!! ปล่อยนะเว้ ย! ” ไทระดิ ้นพล่ำน ปั ดซ้ ำยป่ ำยขวำให้ อีกคนโดนไป ไม่มำกก็น้อย “ อ๊ ะ!..นี่อะไรกัน พี่ๆทำอะไร ” ใครบำงคนทีเ่ พิ่งหำยงงเอ่ยปำกถำมขึ ้นมำ ลูกตำกลมป๊ องหันมองแต่ละคนแล้ วกลับมำอ้ ำปำกค้ ำงกับพีช่ ำยคนเดียวที่โดนกัก ตัวอยูใ่ นอ้ อมกอดแข็งแรง ผิดอยูต่ รงที่เจ้ ำของกอดนัน่ มีรอยฝ่ ำมือประดับเป็ นแนว “ พี่ตบคุณเซจิ..” ฮำนะยกมือขึ ้นปิ ดปำก “ มันทำอะไรนำย บอกพีม่ ำ ไอ้ หมอนี่มนั ทำอะไร! ” ไทระเสียงแข็งใส่ ยัง พยำยำมดิ ้นรนด้ วยกำรทังทุ ้ บทังถอง ้ “ ป..เปล่ำฮะ ใครทำอะไรผม คุณเซจิเห็นผมมึนเลยช่วยเอำยำมำให้ กิน ” เจ้ ำตัวเล็กรี บปฏิเสธเป็ นพัลวัน “ โกหก!! บอกพี่มำสิฮำนะ..นำยไม่ต้องกลัวอะไรทังนั ้ น้ ”
109
“ ไม่ได้ โกหกนะพี่..ผมมำรอพี่ที่ห้องนี ้แล้ วเผลอหลับไป คุณเซจิมำปลุกผม พอเห็นว่ำผมปวดหัวก็อตุ ส่ำห์ลงไปเอำยำจำกด้ ำนล่ำงมำให้ กิน เขำช่วยดูแลจนผม เผลอหลับไปอีกเนี่ย ” ฮำนะชี ้ให้ ดผู ้ ำห่มผืนหนำที่มคี นใจดีเอำมำห่มให้ เคย์ที่ยืนฟั งฉำกเด็ดถึงกับยืนค้ ำง ดวงตำคมกริ บหันขวับไปมองพี่ชำย แล้ วแทบไม่อยำกเชื่อว่ำเผลอปล่อยชิ ้นปลำมันแบบนี ้หลุดออกไปได้ ไทระเองก็นิ่งงัน ยิ่งได้ รับคำยืนยันจำกปำกของน้ องยิง่ อึ ้งใหญ่ “ หึ..แล้ วจะเอำยังไงกับค่ำเจ็บตัวฟรี ของฉัน..” ร่ำงสูงโปร่งกระชับอ้ อม กอดให้ แน่นเข้ ำ กลิน่ แชมพูหอมอ่อนๆจำกเรื อนผมสีเข้ มทำให้ ต้องก้ มลงสูด รอยยิ ้ม เจ้ ำเล่ห์ผดุ ขึ ้นมุมปำกพร้ อมกับทีไ่ ม่มีใครทันคำดคิด..จูบบำงเบำก็ประทับลงบน เรี ยวปำกบำงอย่ำงฉวยโอกำส “ อ๊ ะ! ” ฮำนะอุทำนออกมำด้ วยใบหน้ ำแดงจัด แก้ มกลมมุดเข้ ำไปหลบอยู่ ใต้ ผ้ำห่มผืนใหญ่ “ จะไม่แนะนำแฟนตัวเองให้ น้องรู้จกั หน่อยเหรอครับ ไทระ..” รอยยิ ้ม อ่อนโยนส่งมำให้ ร่ำงในอ้ อมแขน ไทระเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตกใจ “ ใครเป็ นแฟ..” เซจิปรำมมำด้ วยสำยตำ ก้ มลงกดจูบหนักๆลงบนพวงแก้ มนุม่ แล้ วกระซิบ ข้ ำงหู โดยที่แขกตัวน้ อยยังหลับตำปี๋ ด้ วยควำมอำยอยู่ “ นำยจะตอบคำถำมน้ องสุดที่รักว่ำยังไง ที่ห้องทำงำนของนำยดันมำอยู่ ในห้ องนอนฉัน..หรื อจะตอบว่ำมำขำยตัวก็ไม่วำ่ นะ ฉันไม่เสียอยูแ่ ล้ ว..” ไทระกัดฟั นแน่น จิกเล็บลงบนต้ นแขนใหญ่อย่ำงหงุดหงิดหัวใจ “ คุณบอกฮำนะว่ำผมทำงำนในห้ องนี ้รึ ไง..” “ เสื ้อผ้ ำนำยแขวนอยูต่ รงตู้นนั่ ..ใครไม่สงสัยก็บ้ำแล้ ว ” เขำหัวเรำะใน ลำคออย่ำงผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่ำ
110
ฮำนะค่อยๆโผล่หน้ ำออกมำมองพี่ชำยหลังแอบเงี่ยหูฟังคำตอบอยูน่ ำน แล้ วไม่มีมำ “ เอ่อ..” “ ฮำนะ..” ไทระชิงดักคอขึ ้นก่อน สองแขนเรี ยวยกขึ ้นแตะเบำๆที่บำ่ กว้ ำง “ นี.่ .คุณเซจิ..เป็ นเจ้ ำนำย แล้ วก็..เป็ นคน..รัก ” เคย์หนุ หันออกจำกห้ องไปในทันที เรื่ องในหัวมีแต่ควำมหงุดหงิดแล้ วพำล มำลงที่คนๆเดิม..ทุกอย่ำงมันพลำดไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ “ โธ่เว้ ย! ” ฝ่ ำมือกร้ ำนเหวี่ยงเข้ ำกระทบแจกันแก้ วริ มบันไดหล่นเพล้ งลง กับพื ้นด้ วยอำรมณ์โกรธ “ เฮงซวย..นำยมันตัวซวย! ” เขำสบถเพียงลำพัง ทุบกำปั น้ ลงกับกำแพงหินด้ ำนข้ ำง ..หึ..คนรักหรอกเหรอ.. ..คำๆนี ้มันผูกมัดสถำนะของไทระกับพี่เขำไว้ จนไม่หลุดแล้ ว.. ...... ระหว่ำงทำงพำเด็กสองคนไปส่งบ้ ำน เซจิมีแต่รอยยิ ้มประหลำดๆที่ไทระ แอบเขม่นไว้ ในใจ เพรำะร้ อยวันพันปี แทบไม่เคยเห็นหมอนี่จะยิ ้มกับใครเขำ “ ง่ำ..แล้ ว..เอ่อ..คุณเซจิเป็ นฝ่ ำยจีบพี่ผมก่อนจริงๆเหรอฮะ ” ฮำนะก้ ม หน้ ำงุด ถำมไปด้ วยควำมเขินสุดขีดแต่ควำมอยำกรู้อยำกเห็นก็มมี ำกกว่ำ ในเมื่อ คนที่มำพิชิตใจพี่เขำได้ นี่ต้องแปลว่ำไม่ธรรมดำแน่ “ อือ..เห็นปุ๊ บสนปั๊ บ..ใช่มยล่ ั ้ ะที่รัก ” คนที่กำลังมองไปถนนด้ ำนหน้ ำหัน มำถำมพลำงยักคิ ้วกวนๆให้ ไทระแอบย่นจมูก ดีแต่ที่คืนนี ้รอดตัวเรื่ องบนเตียงไปได้ ไม่งนมี ั ้ หวังโดน ทบต้ นทบดอกค่ำตบแน่ “ ดีใจจัง..” ฮำนะขำอยูค่ นเดียว
111
“ ดีใจอะไรไอ้ บ๊อง..” พึมพำพลำงดึงมือหลบจำกกำรเกำะกุมของคนข้ ำง กำยที่แสดงละครมำได้ หวำนเชื่อมจนแทบตกทะเลน ้ำตำล “ ฝำกพี่ชำยผมด้ วยนะฮะ พีผ่ มเขำไม่คอ่ ยเปิ ดใจกับใคร ถ้ ำเลือกใครแล้ ว นัน่ แปลว่ำรักจริงๆเลยล่ะ ” ร่ำงเล็กขยับตัวเข้ ำมำเกำะเบำะด้ ำนหน้ ำ กระซิบ กระซำบทำเป็ นมีควำมลับ “ พูดมำกเกินไปแล้ วฮำนะ! ” คนพี่เอ็ดอย่ำงไม่ใส่ใจนัก เพรำะรู้ดีวำ่ ทุก อย่ำงมันก็แค่เสแสร้ ง เซจิหวั เรำะเบำๆ ยกมือขึ ้นขยี ้ผมนุม่ หอมฟุ้งด้ วยควำมเอ็นดูจำกใจจริ ง เหมือนกับได้ น้องชำยมำอีกหนึง่ คน เพรำะไอ้ ควำมช่ำงพูดแล้ วก็สถำนะเป็ นน้ อง ของคนด้ ำนข้ ำงเขำนี่แหละ..ที่ทำให้ ฮำนะพิเศษกว่ำใคร “ ฝำกดูแลแล้ วก็เลิกเรี ยกว่ำคุณซะที เรี ยกพี่ละกันนะ..ฮำนะจัง ” “ คร้ ำบ พี่เซจิ ” ฮำนะหัวเรำะเสียงใส แถมยังหันมำชูนิ ้วก้ อยให้ พี่ชำยคน ใหม่เป็ นกำรสัญญำ ไทระมองภำพตรงหน้ ำอย่ำงไม่สบำยใจนัก อะไรทำให้ เซจิมำดีใจหำยกับ เขำแบบนี ้ อะไรทำให้ ฮำนะวำงใจเซจิจนคิดว่ำทุกอย่ำงเป็ นเรื่ องจริ ง..แล้ วถ้ ำเขำ ออกจำกบ้ ำนนันมำ ้ เจ้ ำเด็กบ้ ำนีค่ งไล่ถำมสำมวันสำมคืนแน่วำ่ เกิดอะไรขึ ้นถึงจะ เลิกกัน..ในเมื่อควำมสุขของเขำก็เป็ นสิง่ สำคัญทีเ่ จ้ ำนัน่ ห่วงยิ่งกว่ำอะไร “ ถึงแล้ วครับ คุณหนูๆ ” สำรถีจำเป็ นดับเครื่ องหลังพำรำชรถมำส่งเจ้ ำ หญิงถึงที่ เซจิก้ำวลงมำอย่ำงรวดเร็ วแล้ วอ้ อมไปอีกทำง ทำหน้ ำทีเ่ ปิ ดประตูให้ ทงคู ั้ ่ ชนิดที่วำ่ เอำใจสุดขีด “ ขอบคุณฮะ ” ฮำนะยิ ้มตำแทบปิ ด รี บเอื ้อมเอำกระเป๋ ำนักเรี ยนกับ หนังสือกองเป็ นตังมำถื ้ อไว้ โดยทีม่ ีผ้ ขู นั อำสำตำมเคย “ จะเล่นอะไรก็ไม่ต้องทุม่ ทุนหรอกครับ ” ไทระแอบเหน็บเบำๆ ตำกลมโต มองค้ อนอีกคนที่แอคติ ้งโอเว่อร์ เกิน
112
ฝ่ ำยนันยั ้ กไหล่ ทำท่ำไม่สนใจ “ ขอบอกว่ำไม่ได้ เล่น..ฉันเอ็นดูน้องนำย จริ งๆ ” เซจิรีบยกมือปรำมควำมคิดในหัวของเด็กดื ้อนี่ “ แล้ วก็ไม่ได้ หวังอะไรตอบ แทนด้ วย แค่เห็นว่ำอำยุใกล้ กบั น้ องชำยฉัน ” เขำดักคอ คนฟั งทำหน้ ำประหลำดใจ “ ไม่เคยรู้วำ่ คุณมีน้องชำย ” “ ก็ญำติหำ่ งๆ..ตอนนี ้อยูต่ ำ่ งประเทศ คิดถึงเป็ นพิเศษก็เท่ำนัน้ นี่..ฉัน ไม่ใช่พวกกินไม่เลือกหรอกนะ ” ร่ำงสูงกระซิบบอกเจ้ ำของใบหน้ ำหวำน พลำงดุน หลังบำงให้ เข้ ำไปในบ้ ำน “ จุน! ” ทันทีที่ก้ำวพ้ นรัว้ ไทระก็เรี ยกชื่อใครสักคนที่ยืนคอยอยูห่ น้ ำประตู เซจิหนั ไปมองตำมบุคคลไม่ได้ รับเชิญ แล้ วหันมำมองสีหน้ ำซีดเผือด เหมือนเด็กโดนจับผิดของไทระ รูปร่ำงสูงสง่ำไม่สมกับเป็ นเด็กม.ปลำยอย่ำงที่เห็นจำกเครื่ องแบบ ใบหน้ ำ เรี ยบเฉยดูนงิ่ จนเย็นชำ แต่ดวงตำกลับสะท้ อนแววห่วงใยออกมำชัดเจน ไอ้ หมอนัน่ มันไม่พดู อะไรสักคำแม้ แต่จะทักทำยคนที่ดเู ป็ นผู้ใหญ่กว่ำอย่ำงเขำ “ จุน..มำยังไง มำรอนำนรึยงั ” ฮำนะปรำดเข้ ำไปหำพลำงเขย่ำแขน “ เข้ ำบ้ ำนก่อน..” ไทระพยักพเยิดบอกเป็ นนัยๆ บุคคลที่สรี่ ้ ูได้ ทนั ทีจำกอำกำรทังหมด ้ ..ไอ้ หมอนี่เอง..ที่ทำให้ พี่ไทระต้ องร้ องไห้ .. จุนเดินเข้ ำไปหำไทระ ก่อนจะเอื ้อมมือมำโอบเอวบำงไว้ รำวจะเยำะใคร อีกคน “ ผมมีเรื่ องคุยกับพี่ทงคื ั ้ นเลยครับ..” เสียงทุ้มกระซิบข้ ำงหู ไทระหันมำหำเซจิ “ ขอบคุณที่มำส่งครับ..ขับรถกลับดีๆนะ ” ควำมใจเย็นของใครสักคนกำลังเดือด แน่นอนว่ำเขำไม่รอยืนเซ่ออยูท่ ี่เดิม ขำยำวๆก้ ำวไปที่รถกระชำกประตูสปอร์ ตคูเป้ออกก่อนจะทิ ้งตัวลงแล้ วกระแทก ประตูปิดดังโครมใหญ่ สตำร์ ทเครื่ องให้ พงุ่ ออกไปด้ วยแรงอำรมณ์โดยไม่รัง้ รอคำ บอกรำตรี สวัสดิจ์ ำกใคร
113
“ เล่นอะไรแผลงๆนะจุน..” ไทระหยิกแขนอีกฝ่ ำยอย่ำงเอ็นดู ดวงตำสีเข้ ม ดูร่ำเริงขึ ้น ซำวำมุระ จุน ยิ ้มให้ เหลือบมองเจ้ ำของรถคันสวยแล้ วทำทีก้มลงจูบที่ เรื อนผมนุม่ เย้ ยใครสักคนที่ยงั มองมำจำกกระจกหลัง ฮำนะมองตำมคนทังคู ้ อ่ ย่ำงงุนงง “ ไปสนิทอะไรกันตังแต่ ้ เมื่อไหร่อำ่ ..” นิ ้วเรี ยวเกำแก้ มครุ่นคิด ...... กำปั น้ หนักทุบลงบนเบำะนุม่ รำคำแพงด้ วยควำมโมโห หลังขับกลับมำ จอดบ้ ำนได้ ก็ดีแล้ วในเมื่อเหยียบมำเกินร้ อยยี่สบิ “ มันเป็ นใครวะ..” เซจิพมึ พำอยูค่ นเดียว ควำมรู้สกึ วูบวำบอย่ำงประหลำดมันไหลแทรกเข้ ำมำ รู้สกึ ได้ วำ่ ตัวเอง ร้ อนจัดจนอยำกจะกระชำกร่ำงตรงหน้ ำเข้ ำมำจูบแล้ วจับทำมันต่อหน้ ำคนอื่นให้ ร้ ู ซะบ้ ำงว่ำใครเป็ นเจ้ ำของ “ กลับมำเมื่อไหร่นำยโดนดีแน่..ไทระ..ไม่เคยมีใครหักหน้ ำคนอย่ำงฉันได้ หรอก..” เขำพำลทุบโครมลงกับคอนโซล หัวเสียสุดๆจนมองอะไรมืดไปหมด มือใหญ่กระชำกกุญแจออกมำ แต่ก่อนที่จะได้ ขึ ้นบนบ้ ำน สำยตำก็พลัน เหลือบเห็นสมุดเล็กๆตกอยูต่ รงซอกเบำะด้ ำนข้ ำง เซจิหยิบขึ ้นมำดูถงึ ได้ เห็นว่ำหน้ ำปกมันเป็ นสมุดเงินฝำกของไทระ เขำเองก็ไม่ร้ ูตวั ว่ำจ่ำยอะไรไปถึงไหน เพรำะทุกครัง้ ทีก่ ำลังถูกร่ำงขำวนวล นัน่ ยัว่ ยวนให้ จบั ตรึงลงกับเตียง หัวมันไม่เคยคิดอะไรได้ มำกไปกว่ำรสชำติที่ได้ ดมื่ ด่ำยำมแทรกตัวลงไปเป็ นคนเดียวกัน
114
รู้แต่วำ่ ยกโทรศัพท์ขึ ้นมำสัง่ โอนเงิน จำนวนก็แล้ วแต่ควำมพอใจของไทระ ยิ่งมำกก็ยิ่งปรนเปรอให้ จนแทบสำลักตำย แล้ วไม่ใช่แค่หน้ ำที่คนู่ อน ไทระทำให้ ทกุ อย่ำงไม่ตำ่ งจำกภรรยำทีด่ ีที่สดุ เท่ำที่เขำคิดว่ำจะมีปัญญำหำได้ ..หลวมตัวไปกี่ครัง้ แล้ วก็ไม่ร้ ู .. เซจิพลิกหน้ ำสุดท้ ำย ตัวเลขหลำยหลักทำให้ เขำนิง่ ไป “ 55 ล้ ำน เหอะ..จ่ำยเยอะเกินไปรึไงเรำ ” เขำโยนสมุดไว้ ทเี่ ดิม เผื่อ เจ้ ำของจะได้ มำเอำคืนตอนเช้ ำ ..ใกล้ หมดหนี ้แล้ วสิ.. ทันทีที่ควำมคิดแล่นมำหยุดตรงนี ้ เขำก็กลับชะงักขำที่กำลังจะก้ ำวลง จำกรถ..ถ้ ำหมดหนี ้กันเมื่อไหร่ ไทระจะไปจำกที่นี่ทนั ที แค่คิด..เขำก็หงุดหงิดแทบบ้ ำ ..คนของเขำ..ของๆเขำ.. ..จะต้ องไปนอนกกกับไอ้ เด็กนัน่ .. ..แม้ แต่คืนนี ้..ไทระกับมัน.. “ เฮงซวยเอ๊ ย! ” เขำสบถเสียงดัง คว้ ำมือถือในกระเป๋ ำกำงเกงออกมำกด เบอร์ ปลำยสำยไปหำแม่เลขำสำว “ ถอนบัญชีเลขทีเ่ ดิม เออ..อันนันแหละ ้ ” เขำ กรอกเสียงลงไปอย่ำงเร่งร้ อน “ เหลือหลักแสนพอ จัดกำรด่วนนะ..ภำยในพรุ่งนี ้ เออ..ยังไม่เอำไปอัพเลขแน่ ” เซจิกำชับหนักแน่น วำงสำยแล้ วจัดกำรคว้ ำสมุดทีว่ ำ่ นัน่ ไป ในหัวคิดหำทีเ่ ก็บที่ไทระจะหำมันไม่เจอ “ อย่ำฝั นว่ำฉันจะปล่อยนำยไประเริ งกับคนอื่น มันไม่งำ่ ยหรอก ไทระ..” ........................................................................
115
Chapter 10 เสียงโมบำยดังกรุ๊งกริ๊ งข้ ำงนอกร้ ำนเบเกอรี่ ดงั แว่วเข้ ำมำเมื่อมีคนเปิ ด ประตู ร่ำงสูงโปร่งในเสื ้อเชิ ้ตสีเข้ มสบำยๆมองซ้ ำยขวำหำเจ้ ำตัวแสบที่เล่นนัดกันมำ ตังแต่ ้ ตอนเช้ ำเพื่อมำฟั งเรื่ องตื่นเต้ นอะไรบำงอย่ำง “ ทำงนี ้ จุน..” กิริยำโหวกเหวกพร้ อมกับปกกระดำษรำยงำนถูกใช้ เป็ น สัญญำณเรี ยก จุนเดินเข้ ำไปข้ ำงกระจกใส ยิ ้มให้ คนตรงหน้ ำทีด่ ทู ำ่ จะสดชื่นสุดชีวิต “ บ้ ำนนำยไม่มีรึไงนะ ถึงได้ นดั มำทำงำนที่ร้ำนขนม ” เขำมองน ้ำผลไม้ ปั่น ที่เจ้ ำนัน่ ดูดจ๊ วบกับเค้ กชิ ้นเล็กทีเ่ หลือติดจำนอยูห่ น่อย “ น่ำ..หัวฉันมันจะแล่นถ้ ำได้ กลิน่ หวำนๆ ” ฮำนะเรียกพนักงำนมำสัง่ ส โคนครี มแบบอังกฤษเพิ่ม จุนมองอย่ำงขยำด เพรำะผู้ชำยทีไ่ หนเขำจะสวำปำมของเลีย่ นๆแบบนี ้ได้ เป็ นกองทัพ เห็นจะมีแต่เจ้ ำตะกละนี่คนเดียว “ แล้ วว่ำไง..เรื่ องรำยงำน ” “ แหม..ใจเย็น..” มือนุม่ ยื่นกระดำษตังใหญ่ ้ ทคี่ ีย์ข้อมูลถี่ยิบพร้ อมสรุปให้ “ ฉันมีเรื่ องจะเล่ำล่ะจุน ” ฮำนะบิดไปบิดมำ แล้ วลงท้ ำยด้ วยกำรเอำมือ เย็นเฉียบจำกกำรจับแก้ วน ้ำแข็งมำแนบแก้ มตัวเอง จุนหัวเรำะ พลิกดูรำยละเอียดที่ตำ่ งคนต่ำงไปแบ่งกันมำอย่ำงไม่ใส่ใจนัก “ ฉัน..” ฝ่ ำยนันอุ ้ บอิบ “ นำย?..ทำไมล่ะ ” เขำเปรยขึ ้น ตำยังมองตัวเลขในตำรำงยำวเหยียด “ ฉัน..หลงรักพี่เคย์ ล่ะ..” มือทีก่ ำลังเปิ ดหน้ ำถัดไปชะงักนิง่ ดวงตำเยียบเย็นตลอดเวลำกลับฉำย แววเจ็บลึกจนโจ่งแจ้ ง แต่ก็เท่ำนัน้ จุนปรับใจให้ กลับไปเริ่ มใหม่ได้ เสมอ “ เมื่อกี๊วำ่ ไงนะ..ฟั งไม่ถนัด ”
116
ฮำนะสูดลมหำยใจเข้ ำเรี ยกควำมกล้ ำ แต่ถึงอย่ำงนันแก้ ้ มกลมก็ยงั เป็ นสี แดงจัด “ ฉัน..รัก..พี่เคย์..” จุนรู้สกึ รำวถูกทุบหัวจนชำไปทังตั ้ ว ..ก็ร้ ูอยูห่ รอกว่ำไม่มีหวังเท่ำไหร่ .. ..แต่น.ี่ .มันเร็ วเกินจะรับทัน.. “ อือ..แล้ วไปเผลอใจท่ำไหนล่ะ ” ฮำนะซุกหน้ ำกับมือ อยำกจะปิ ดอำกำรเขินจับใจลงไปแทบตำยแต่หน้ ำก็ ยังร้ อนผ่ำวเหมือนจะฟ้ อง “ ก..ก็..ตอนเห็นครัง้ แรก ก็แบบ..โอ๊ ย! จุนเนี่ย ถำมอะไร ไม่ร้ ู ” เจ้ ำตัวจ้ อยแทบยกผ้ ำปูโต๊ ะมำทึ ้งแก้ อำย “ First love กับ Love at first sight มันไม่เหมือนกันนะ รักแรกอำจจะ ประทับใจแต่พบแล้ วรักเนีย่ ..เชื่อได้ เหรอ ” เขำว่ำเรี ยบๆ “ ต..แต่ของฉันน่ะมัน่ ใจว่ำพีเ่ คย์เป็ นทังสองอย่ ้ ำงนะ ฉันไม่เคยรักใครมำ ก่อน ไม่เคยรู้สกึ แบบนี ้เลยด้ วยซ ้ำ ” ฮำนะเถียงไปข้ ำงๆคูๆ “ แน่ใจว่ำจริ งจัง ” และเขำก็ยงั เก็บอำกำรได้ ดีตำมเคย “ จริ งสิ ถ้ ำ..เอ่อ..ถ้ ำพี่เขำมองฉันบ้ ำง เอ๊ ะ! แต่ไม่ใช่นะ ไม่ได้ หวังจะเป็ น แฟน โอ๊ ย! พูดไงดี มองห่ำงๆก็ได้ แต่ควำมรู้สกึ นี่มนั แบบ เฮ้ อ..” บ่นงึมงัมไปเรื่ อย เปื่ อยโดยไม่ทนั คิดเลยว่ำทุกคำทีอ่ อกมำจำกใจจะกัดกร่อนควำมรู้สกึ ของเพื่อนที่นงั่ อยูใ่ กล้ กนั มำกแค่ไหน จุนถอนใจเชื่องช้ ำ ..แค่เพื่อน..ฉันให้ ได้ ..ฮำนะ.. ..แต่คนอย่ำงฉันที่ไม่ได้ ดีอะไรนักหนำ.. ..จะทนควำมต้ องกำรของตัวเองไปได้ นำนเท่ำไหร่ .. ..ฉันจะห้ ำมตัวเองให้ ถงึ ที่สดุ ..และจะถือว่ำยังมีหวัง.. ..ตรำบใดที่นำยยังไม่ได้ ไปเป็ นของใคร..
117
..ฉันทำทุกอย่ำง..เพื่อรอยยิ ้มของนำย..รับรู้ซะที.. ...... มือเล็กค้ นของกุกกักอยูต่ ำมลิ ้นชักโต๊ ะ เรี ยวคิ ้วขมวดมุน่ ด้ วยควำม หงุดหงิด ทังที ้ ่มนั่ ใจว่ำเอำใส่ไว้ ในกระเป๋ ำแล้ วแท้ ๆ “ หำอะไร..ไทระ ” เจ้ ำของชื่อสะดุ้ง หันไปมองคนที่เขำเพิง่ มำปลุกให้ ตื่นแต่เช้ ำเดินออกมำ จำกห้ องน ้ำในสภำพผ้ ำพันตัวผืนเดียว แผงอกลำ่ สันมีหยดน ้ำเกำะสะท้ อนแดดจำก หน้ ำต่ำง “ เปล่ำ..” ไทระไม่ได้ วำ่ อะไร ไอ้ อนั ที่จริ งเขำก็ไม่ได้ ตดิ ใจจะไปเช็คยอดเงิน บ่อยนัก ขอแค่คอยดูตอนเซจิยกหูโทรศัพท์ ตัวเลขมันก็พงุ่ ขึ ้นแล้ ว หมอนี่ทำจริ งๆมำ หลำยครัง้ กะอีแค่เงินอีกนิดเดียวที่เขำต้ องกำรมีเหรอจะมำโกงกันทีหลัง “ วันนี ้ทำงำน? ” สองแขนเรียวโอบรอบบ่ำกว้ ำง ช้ อนตำขึ ้นมองอีกฝ่ ำย “ เปล่ำ..ทำไม..อยำกไปเทีย่ วเหรอ ” เซจิอำรมณ์ดเี ป็ นพิเศษ ยกมือขึ ้น เกลีย่ ผมนิ่มออกไปทัดหู ก้ มลงจะจูบปำกช่ำงพูดนัน่ แต่ไทระเอียงหลบ “ เที่ยวน่ะเมื่อไหร่ก็ได้ ..บังเอิญอยำกทำแบบนี ้ก่อน..” นิ ้วเรี ยวแกะปมผ้ ำที่ พันไว้ หลวมๆออกไปกองกับพื ้นพรม ก่อนจะคุกเข่ำลงตรงหน้ ำ “ ซนแล้ วไทระ ” เซจิมองตำมอำกำรเอำใจนัน่ รู้สกึ ใจเต้ นยำมทีเ่ ห็นลิ ้น เล็กแลบเลียอยูน่ อกริ มฝี ปำก “ ครำวนี ้ขอโบนัสนะครับ..เจ้ ำนำย ” ปำกร้ อนผ่ำวขยับลงครอบครอง บำงอย่ำง กระหวัดไล้ ทีละน้ อยจนเจ้ ำตัวแทบยืนไม่อยู่ “ อึก..เท่ำไหร่ ” เซจิขยุ้มปอยผมสีเข้ มเอำไว้ หลุบตำลงมองผิวขำวเนียนที่ อวดอยูใ่ ต้ ร่มผ้ ำ
118
“ เบำะๆก็ได้ 5 ล้ ำน ” ดวงตำปรื อปรอยขึ ้นมอง นิ ้วเล็กกำรอบแล้ วแตะลง แผ่วเบำ ขยับริ มฝี ปำกเข้ ำออกจนเริ่ มรู้สกึ ได้ วำ่ แค่มือข้ ำงเดียวก็ชกั จะเอำไม่อยูแ่ ล้ ว “ อย่ำหยุด..” เสียงแหบตำ่ ร้ องบอก ไทระยิ ้มเพียงนิด ถอยออกไปทึ ้งชุดตัวเองลงกองกับไหล่ ปลดกระดุม กำงเกงแล้ วลำกไปกองกับพื ้น เหลือเพียงเสื ้อตัวโคร่งปิ ดท่อนล่ำงอวดเรียวขำสวย เขำยื่นโทรศัพท์ให้ เจ้ ำของ “ โอนก่อนสิครับ ” ร่ำงบอบบำงพลิกตัวขึ ้นไปนอนรออยูบ่ นเตียง ขำ เพรี ยวยกขึ ้นตังแล้ ้ วแยกออกกว้ ำงคล้ ำยเชิญชวน ใบหน้ ำคมมีเหงื่อผุดพรำว อำกำรปวดหนึบจนแทบระเบิดถ้ ำไม่ได้ ปลดปล่อยเขำคงบ้ ำตำย ในเมื่อหลำยวันมำนี ้ตังแต่ ้ ไทระหำยป่ วยยังไม่ได้ รังแก แรงๆคืนเลย “ ตำมเดิม..5 ล้ ำน ” ชำยหนุม่ กดเบอร์ ออกไปปลำยทำงให้ เห็น แล้ ว กรอกเสียงลงไป ก่อนที่จะกดปิ ด โยนไปไว้ บนผ้ ำที่ถอดบนพื ้น เซจิตำมขึ ้นเตียง ลำกขำขำวลงมำด้ วยแรงอำรมณ์ เรื อนผมสีดำไถไปกับ ผ้ ำปูจนยุง่ เหยิง ไทระนิ่วหน้ ำด้ วยควำมเจ็บเมื่อสองนิ ้วถูกกระแทกเข้ ำมำเปิ ดทำง ร่ำงเพรียวผวำเฮือกกับบำงอย่ำงที่อดั เข้ ำมำภำยในแบบไม่มีรัง้ รอ แขนทังคู ้ ถ่ กู ดึงให้ ไปเกำะกุมอยูต่ รงไหล่กว้ ำง “ อย่ำหำว่ำบ้ ำเลือดเลยนะไทระ..” คนด้ ำนบนก้ มลงกระซิบ ขยับตัวเข้ ำ ออกรุนแรงจนร่ำงข้ ำงใต้ สนั่ คลอน เสียงร้ องครวญครำงถึงใจดังก้ องอยูใ่ นห้ องกว้ ำง คำเรี ยกชื่อของเขำยิ่งทำ ให้ เผลอใจหลงลงไปกับใบหน้ ำยัว่ ยุอำรมณ์ดิบ ..จะบอกอะไรให้ อย่ำง.. เซจิหวั เรำะในลำคอเบำๆ ควำมซ่ำนเสียวตรงเบื ้องล่ำงที่ขยับรัดของเขำ จนปวดแน่นไปหมดกระตุ้นเสียงครำงทุ้มต่ำ ..นำยสุดยอดจริ งๆไทระ..
119
..จ่ำยทังหมดยั ้ งน้ อยไปด้ วยซ ้ำถ้ ำเทียบกับคูน่ อนคนอื่นที่ผำ่ นมำจนช ้ำ แล้ วช ้ำอีกพรรค์นน.. ั้ ..แต่ฉนั ไม่มีวนั จ่ำยเงินให้ นำยหลุดไปจำกอ้ อมแขนคูน่ ี ้หรอก.. ..นำยต้ องเป็ น..ลูกหนี ้..ตลอดไป.. ...... พุดดิ ้งรสหวำนถูกตัดแบ่งเป็ นชิ ้นพอดีคำ ร่ำงสูงที่นงั่ นิง่ อยูต่ รงเก้ ำอี ้ใหญ่ ทำหน้ ำเบ้ เมื่อช้ อนถูกยกมำจ่อตรงปำกด้ วยฝี มือของคนที่นงั่ ตักอยูต่ อนนี ้ “ ชิมหน่อยน่ำ..ผมอุตส่ำห์ทำเชียว ” ไทระยิ ้มกว้ ำง เสื ้อคลุมหลุดเลือ่ นลง มำหลำยรอบจนต้ องดึงขึ ้นไปใหม่ “ ฉันเกลียดของหวำน ” เซจิเบือนหนี “ ใจร้ ำย ” ฝ่ ำยนันยกกลั ้ บมำป้อนตัวเอง มือเล็กจับเข้ ำทีใ่ บหน้ ำคม ออกแรงบังคับให้ หนั กลับมำหำ ฝ่ ำยนันขมวด ้ คิ ้วอย่ำงสงสัยแต่พออ้ ำปำกจะถำมก็ถกู ประกบปิ ดไปซะก่อน เรี ยวลิ ้นอ่อนหวำนกวำดชิ ้นขนมเข้ ำไปในโพรงปำกร้ อน คนถูกรุก กะทันหันถึงกับนิง่ ไปครู่ กว่ำจะนึกขึ ้นได้ ก็เผลอกลืนของแสนเกลียดลงไปซะแล้ ว “ เป็ นไง..อ๊ ะ..” ไทระที่ตงใจจะหั ั้ วเรำะเยำะพวกหัวดื ้อกลับเป็ นฝ่ ำยถูก กระชำกไปกดลงกับพื ้นห้ องแทน ปำกบำงโดนรุกไล่ให้ อ้ำออกก่อนที่ลิ ้นอุน่ จะ สอดแทรกเข้ ำมำแก้ คืน “ หิวแล้ วไทระ..ไปทำอะไรให้ กินหน่อยสิ ” เซจิกระซิบข้ ำงหู อดขำไม่ได้ ที่ พ่อคนหำเรื่ องกลับเป็ นฝ่ ำยหลับตำปี๋ เพรำะนึกว่ำจะโดนต่อรอบสองเอำบนพืน้ “ แกล้ งกันได้ เชอะ..” เซจิยิ ้มขันๆ หยิกแก้ มนิม่ ด้ วยควำมหมัน่ ไส้ สำยตำคมมองเรื อนผมหอมที่ ยุง่ เหยิงแล้ วเกลีย่ ไปไว้ ข้ำงหู ไล้ นิ ้วไปตำมข้ ำงแก้ มใสด้ วยควำมเอ็นดู จับจ้ อง
120
ดวงตำคูส่ วยที่หลับพริ ม้ คล้ ำยจะเคลิ ้มกับสัมผัส เรี ยวปำกบำงแย้ มออกเหมือนรอ จุมพิตดูดดืม่ ..ผมมี เรื ่องคุยกับพีท่ งั้ คืนเลยครับ.. จู่ๆคำพูดหยำมน ้ำหน้ ำกันของไอ้ เด็กเวรนัน่ ก็แทรกเข้ ำมำในหัว ร่ำงสูง ชะงักมือนิ่งไว้ “ ย้ ำยมำอยูก่ บั ฉัน ไทระ ” เขำบอกด้ วยน ้ำเสียงเรี ยบๆ ยันตัวขึ ้นนัง่ “ ห๋ำ..ไม่เอำหรอก ” คนถูกชวนดึงเสื ้อคลุมทีเ่ ลือ่ นหลุดกลับที่ “ ขืนอยูบ่ ้ ำนนี ้อย่ำงเดียวก็ไม่มีอะไรตื่นเต้ นสิ คุณว่ำมัย..” ้ ดวงตำวำววับ คล้ ำยแฝงควำมนัย เซจิฟังแล้ วเลือดมันพล่ำนไปทัว่ ร่ำง “ ตื่นเต้ นน่ะหมำยถึงรสชำติใหม่ๆเมื่อคืนรึเปล่ำ ” เขำพยำยำมข่มอำรมณ์ “ เฮ้ ..คุณระแวงผมเหรอ คิดไปถึงไหน หมำยถึง..ถ้ ำอยูด่ ้ วยกันตลอดก็ไม่ มีคิดถึงกันสิ ใช่เปล่ำ..อีกหน่อยคุณก็คงเบื่อผมเร็วขึ ้น..เสียใจจังน้ ำ..ถ้ ำจะเป็ นแบบ นัน้ ” ไทระซบหน้ ำลงกับอกอุน่ อย่ำงเอำใจ “ ก็แค่ย้ำยมำอยูน่ ี่ ฉันไม่เบื่อเร็ วมำกหรอก ” เขำหว่ำนล้ อม ไม่เข้ ำใจด้ วย ซ ้ำว่ำทำเพื่ออะไร ตอนนี ้ทุกอย่ำงเหมือนเข้ ำคำแนะนำของพ่อไปทุกที บ่วงผูกคอน่ะ เหรอ เขำดิ ้นหนีจะตำย..แล้ วทำไมตอนนี ้ถึงคิดอยำกจะลำกเข้ ำหำตัวซะเอง “ เอำเถอะ..ผมไม่มำหรอก..ห่วงน้ อง ” “ รึหว่ งใคร..อย่ำลืมนะว่ำฉันเป็ นคนแรกของนำย..ไม่มีหมำที่ไหนอยำก กินเศษเหลือของคนอื่นหรอก ” เขำชักหงุดหงิดหนักข้ อ ไทระกำหมัดแน่น แต่พยำยำมยังอำรมณ์ ้ ไว้ “ คิดแบบนี ้อีกละ..งันคื ้ นนี ้อยูด่ ้ วยก็แล้ วกัน ” “ แสดงให้ ฉนั เห็นสิไทระ..ว่ำนำยบริ สทุ ธิ์ใจอย่ำงปำกพูด..” ...........................................................................
121
กว่ำจะสรุปผลที่ประมวลด้ วยโปรแกรมออกมำเป็ นคำพูดได้ หมดทังสิ ้ บ กว่ำข้ อ เวลำก็ผำ่ นไปจนห้ ำโมงเย็น ฮำนะหมดแรงนอนพังพำบกับโต๊ ะไม้ โอด ครวญถึงกำรเรี ยนเลขที่ไม่ชอบเอำซะเลย “ แต่คะแนนก็ยงั ที่หนึง่ ..ไม่ชอบประสำอะไร ” จุนแหย่ ใช้ ปำกกำพันผมสี อ่อนเล่น “ ไม่ชอบก็ต้องชอบล่ะ ทำไงได้ อำ่ ” เจ้ ำตัวน้ อยบ่นงึม แล้ วก็ลกุ พรวด พรำดออกไปทีค่ รัวเพรำะนึกขึ ้นได้ วำ่ อบขนมเลี ้ยงเพื่อนเอำไว้ หลังจำกกลับมำ ทำงำนต่อที่บ้ำน ดวงตำเรี ยบเฉยมองตำมแผ่นหลังบอบบำงอย่ำงรักใคร่ นึกเอ็นดูทฮี่ ำนะมี ควำมพยำยำมถึงขันนี ้ ้ ..ขนำดของไม่ชอบ..ยังมีใจทำได้ ดี.. ..แล้ วถ้ ำกับของที่ชอบ..ก็คงทุม่ ให้ หมดใจ.. ..แล้ วยิ่งเป็ นของที่รัก.. จุนซบหน้ ำลงกับโต๊ ะไปอีกคน รู้สกึ ปวดหัวจนไม่อยำกทำอะไรต่อ อยำก ร้ องไห้ ขึ ้นมำดื ้อๆ ..ชีวิตเขำจะมีอะไรสมหวังกับคนอื่นบ้ ำงไหม.. ...... แรงสัน่ จำกมือถือข้ ำงหัวเตียงทำให้ เจ้ ำของต้ องลืมตำตื่น มือเรี ยวขยับไป คว้ ำเอำชุดคลุม ก่อนจะแกะแขนหนักที่คล้ องอยูต่ รงเอวออกด้ วยควำมรำคำญใจ ไทระควำนหำโทรศัพท์นนั่ พลำงมองดูชื่อของคนที่โทรมำเอำตอนดึกๆ ดื่นๆ เขำกดรับอย่ำงงงงัน “ จุน..เกิดอะไรขึ ้นรึเปล่ำ ” หันมำมองคนข้ ำงกำยทีย่ งั หลับสนิท พยำยำม พูดเสียงกระซิบเพรำะขี ้เกียจจะอธิบำยให้ ฟังเหมือนอย่ำงเมื่อกลำงวัน
122
‘ พี่ไทระ..ผม..’ เสียงจำกฝ่ ำยนันเล็ ้ ดลอดออกมำ “ เล่ำมำเถอะ ” ไทระเดินลงจำกเตียง เปิ ดประตูระเบียงออกไปข้ ำงนอก ดวงตำคมกริ บลืมอยูใ่ นควำมมืด มองตำมเรื อนร่ำงขำวผ่องที่เด่นอยู่ กลำงแสงจันทร์ ด้ำนนอก ใบหน้ ำสวยนัน่ ไม่เคยอ่อนหวำนเท่ำตอนที่พดู กระซิบ กระซำบกับทำงปลำยสำย ..ใช่..มีอะไรบำงอย่ำงที่นำยฝื นๆอยู่..ฉันรู้ดี.. ..แต่กบั ไอ้ คนนัน..นำยท ้ ำออกมำจำกใจจริ ง.. เซจิลกุ ออกไป ยืนฟั งทุกคำพูดอยูห่ ลังม่ำนสีทบึ “ อย่ำคิดมำกเลย..พี่รักนำยนะ..ขอเวลำรออีกซักหน่อยนะ จุน..” ไทระ แย้ งออกมำหลังจำกที่ฟังเรื่ องหนักใจของรุ่นน้ อง ..ใช่วำ่ เขำไม่ร้ ูวำ่ จุนคิดยังไงกับฮำนะ..แต่เรื่ องของใจ..มันบังคับกันไม่ได้ .. “ ก็แค่ชวั่ ครำวหรอก คงไม่มีทำงมองได้ ตลอด ยังไงซะนำยก็มำก่อนใคร ” ..อย่ำคิดมำกเลย..ฮำนะไม่มีทำงรักเคย์ไปมำกกว่ำนี ้.. พี่เคย์ไม่ใช่คนทีฮ่ ำนะจะรักได้ เพรำะไม่ช้ำ ควำมเป็ นทำยำทของมุรำคำมิ จะทำให้ เขำต้ องแต่งงำนกับผู้หญิง ทังเซจิ ้ ทังเคย์ ้ เขำไม่อยำกให้ น้องต้ องมำมอบ ใจให้ กบั คนที่ไม่มีทำงจะมำใช้ ชีวติ ร่วมด้ วยได้ เลย “ พรุ่งนี ้เจอกันที่ร้ำนเดิม เรำจะได้ มำพูดกันให้ ร้ ูเรื่ อง..อือ..” เขำเอ่ยกับทำง นันอย่ ้ ำงอ่อนโยน รอยยิ ้มมุมปำกมำจำกใจทุกทีที่ได้ คยุ กัน เซจิขบกรำมแน่น ทุกอย่ำงมันชัดจนไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ ว ..พีร่ กั นาย..ขอเวลารออีกซักหน่อย.. ..ก็แค่ชวั่ คราวหรอก คงไม่มีทางมองได้ตลอด..ยังไงซะนายก็มาก่อนใคร.. ..นี่คือควำมในใจทังหมดของนำยใช่ ้ มย..ไทระ!.. ั้ “ พี่รักนำย..” ไทระลงท้ ำยไว้ ก่อนจะกดปิ ด ถอนใจเฮือกใหญ่แล้ วเดินกลับ เข้ ำมำด้ ำนใน
123
“ นี่เหรอที่ว่าฉันระแวงไปเองน่ ะ ” ร่ำงเล็กหันขวับไปยังต้ นเสียง ดวงตำกลมฉำยแววกรำดเกรีย้ ว “ คุณ!! นี่คณ ุ แอบฟั งงันเหรอ! ้ ” ไทระเสียงแข็งใส่ “ ไม่ฟังแล้ วจะรู้รึไงว่ำคนอย่ำงนำยมันเชื่อไม่ได้ ! ” เขำตะคอก ปรำดเข้ ำ มำจับต้ นแขนเล็กดึงเข้ ำมำหำตัว “ อย่ำมำละลำบละล้ วงเรื่ องส่วนตัวของผม ผมจะทำอะไรก็ช่ำง ในเมื่อ มันไม่เดือดร้ อนหนักหัวใครแถวนี ้! ” ร่ำงเล็กฉุนขำด สะบัดข้ อมือออกแล้ วเดิน กลับไปที่เตียง “ หนักหัวฉันนี่แหละ! ” เซจิตวำดก้ อง กระชำกเอวบำงเข้ ำมำแล้ วโยน โครมขึ ้นเตียงกว้ ำง “ นำยไม่มีสทิ ธิ์คยุ กับผู้ชำยคนอื่น จำไว้ ซะไทระ! ” “ ทำไม! นี่มนั เรื่ องของผม..แล้ วคุณมีสทิ ธิ์อะไรมำยุง่ เรื่ องคนอื่น ” เสียง หวำนตะคอกใส่ไม่แพ้ กนั พยำยำมดิ ้นออกจำกปรำกำรแข็งแต่ก็ทำไม่ได้ “ สิทธิ์เหรอ สิทธิ์ที่เป็ นผัวนำยไง! เมียไม่ควรมีเรื่ องปิ ดผัวอยูแ่ ล้ ว ถูกมัย! ้ ” ไทระเบิกตำกว้ ำง ยกฝ่ ำมือกะจะตบสัง่ สอนควำมหยำบคำยนัน่ แต่ก็คว้ ำ น ้ำเหลวตำมเคย แรงบีบตรงต้ นแขนทำเอำผิวขำวเป็ นรอยจ ้ำไปหมด “ ลืมซะแล้ วเหรอคุณเซจิ!! นี่ไม่อยูใ่ นข้ อตกลงของเรำ มันก็แค่คนู่ อน..ต่ำง ฝ่ ำยต่ำงพอใจ คุณจ่ำยผมขำย..มันก็จบ! ” เซจิขบกรำมแน่น ทุบหมัดหนักลงฟูกนุม่ ด้ วยควำมโมโห ในหัวมันตื ้อไป หมดอย่ำงที่ไม่เคยเป็ นมำก่อนยำมที่คิดว่ำทุกอย่ำงที่ผำ่ นมำ กำรเอำอกเอำใจ ทังหมดก็ ้ แค่เรื่ องหลอกกัน “ งันก็ ้ ทำให้ ไม่ใช่กำรซื ้อขำยธรรมดำซะ..” เขำพยำยำมใจเย็นอย่ำงที่สดุ “ อะไร..” ไทระดิ ้นขลุกขลัก “ แต่งงำนกับฉัน..ไทระ..”
124
ร่ำงเล็กชะงักไป ตำกลมจับจ้ องนิง่ งันไปที่ใบหน้ ำหล่อเหลำด้ ำนบน ก่อนที่ เสียงหัวเรำะเยำะๆจะดังขึ ้น “ คิดว่ำฉันล้ อเล่นงันเหรอ ้ !! ” เซจิตะคอกใส่ เพิ่มแรงที่มือหนักเข้ ำ ..ใช่..เขำไม่เคยง้ อใครมำกขนำดนี ้มำก่อน.. ไทระนิ่วหน้ ำด้ วยควำมเจ็บ ดิ ้นหลุดออกมำจำกแรงกดได้ ก็ตบเพี๊ยะเข้ ำ เสียงสนัน่ ตรงแก้ มขวำ ทับรอยของเดิมเมื่อวำน “ อย่ำมำก้ ำวก่ำยใช้ กำลังกันอีก! ถ้ ำเรำไม่ได้ เป็ นอะไรกัน!! ต่อให้ มเี ซ็กซ์ กันจนหมดหนี ้..ผมก็ไม่ใช่เมียคุณ!! แค่คนู่ อน..คุณก็แค่ตวั ช่วย..รู้เอำไว้ !! ” “ หึ..หมดหนี ้เหรอ..หนี ้นำยมันไม่มีวนั หมดหรอก ฉันก็อยำกบอกเอำไว้ เหมือนกัน! ” ฝ่ ำมือใหญ่ทึ ้งกลุม่ ผมหอมแรงจนแทบหลุด เรี ยกน ้ำตำคนข้ ำงล่ำงให้ คลอเอ่อ “ ปล่อย! ” ไทระร้ อง ตกใจสุดขีดที่แรงด้ ำนบนจับเขำกดติดพื ้นเตียง มือกร้ ำนกระชำกชำยเสื ้อคลุมขึ ้นไปกองที่เอวบำง ร่ำงเล็กดิ ้นรนหนีแต่ถกู ลำกกลับมำปลำยฟูกแล้ วจับมัดขำทังสองที ้ ต่ ้ นเสำ “ เวรเอ๊ ย ! คุณมันเฮงซวย! ” เขำด่ำกรำด ดิ ้นพล่ำนยำมทีถ่ กู จับคว่ำหน้ ำ แรงกดดันแผ่นหลังบำงแทบจมทีน่ อน มือแกร่งกระชำกสะโพกมนขึ ้นสูง แล้ วกระแทกเข้ ำไม่รอให้ ตงตั ั ้ วได้ “ โอ๊ ย!..เจ็บ!! ” เสียงหวำนครำงฮือกับผ้ ำปู มือทังสองไขว่ ้ คว้ ำหำหลักยึด ดิ ้นรนจะหนีแต่ก็ได้ เพียงขยับในเมื่อมีบำงสิง่ เชื่อมร่ำงจนแทบหลอมละลำย “ ถ้ ำนำยยังดื ้อด้ ำน..ไทระ..สำบำนเลยว่ำได้ เจ็บตัวมำกกว่ำนี ้แน่! ” เซจิ ถอนตัวแล้ วออกแรงย ้ำใหม่ ฝ่ ำมือกดเอวเล็กลง เค้ นขยำลงทุกพื ้นที่บนร่ำงขำวนวล “ อะ..อ๊ ำำำ..ป..ปล่อย..” เสียงกรีดร้ องดังก้ องควำมมืดที่เงียบสงัด มือจิก ทึ ้งผ้ ำห่มด้ ำนข้ ำงจนแทบขำดหลุดมำด้ วย
125
ร่ำงใหญ่แกะนิ ้วเรี ยวออกแล้ วประสำนนิ ้วเข้ ำไปแทนที่ ส่งแรงโหมเข้ ำไป จนเตียงทังหลั ้ งโยกคลอน ฟั นคมขบกัดลงแผ่นหลังขำวเนียนให้ เป็ นรอยทังแถบ ้ อย่ำงพอใจ เซจิร้องครำงด้ วยอำรมณ์วบู ไหว นัยน์ตำพร่ำมัวจนแทบวูบดับ ควำม เสียวซ่ำนตีปะทุจนร้ องแทบไม่ได้ ศพั ท์ เหงื่อผุดพรำวขึ ้นทัว่ ตัวเพิ่มไฟควำมต้ องกำร ให้ โหมกระหน่ำ “ นำย..เป็ นของฉัน..จำไว้ ให้ ด!ี ! ” ............................................................................... ไอร้ อนจำกแดดยำมสำยส่องเข้ ำมำในห้ องกว้ ำง แสงสีบำดตำกระทบกับ ร่ำงขำวโพลนที่นอนควำ่ หน้ ำอยูก่ บั ฟูกนุม่ ข้ อเท้ ำเล็กมีรอยแดงเป็ นแนว พอกับตำม ตัวที่เต็มไปด้ วยรอยแต้ มสีสด เจ้ ำของห้ องที่นอนไม่หลับทังคื ้ นถอยออกมำนัง่ มองอีกฝ่ ำยอยูห่ ำ่ งๆ ใน มือมีวอดก้ ำอยูป่ ลำยแก้ วคอยปลอบใจที่กำลังกังวลอยูไ่ ม่หำย “ นำย..ทำอะไรกับฉัน ” เซจิพมึ พำ สำยตำยังจับจ้ องอยูท่ คี่ นหลับสนิท เขำรุนแรงไปเมื่อคืน..แต่มนั ช่วยไม่ได้ .. ..ในเมื่อทุกอย่ำงไทระเป็ นคนเริ่ มเอง.. ไม่อยำกยอมรับเลยว่ำหำยใจเข้ ำออกเป็ นใบหน้ ำหวำนซึ ้งนี่แล้ ว ..กะอีแค่ทำตัวให้ นำ่ รักเหมือนที่ผำ่ นๆมำ.. ..ทำไมนำยทำไม่ได้ .. ..ทำไม..ต้ องหลอกกัน.. เขำวำงแก้ วเปล่ำในมือไว้ ข้ำงเตียง โน้ มตัวลงใกล้ กบั แก้ มนิ่ม ริ มฝี ปำกสี ชมพูมีสเี ลือดติดจำกกำรขบกัดทีเ่ ขำเผลอไผลทำลงไปไม่ร้ ูตวั ..ไทระเป็ นสิง่ ที่ท้ำทำย..
126
..และจะทำยังไง..ให้ ปรำบพยศเด็กนี่ได้ อยูห่ มัด.. ..ทำยังไง..ถึงจะควบคุมชีวติ คนตรงหน้ ำได้ .. ..บังคับให้ เป็ นของเขำ..ให้ มองเขำ..คนเดียว.. “ นำยว่ำอย่ำมำก้ ำวก่ำยกัน..ถ้ ำไม่ได้ เป็ นอะไรกันใช่มย..” ั ้ เซจิกระซิบข้ ำง หูนมุ่ ไล้ นิ ้วลงแผ่วเบำกับกลุม่ ผมหอมละมุน ดวงตำหวำนฉ่ำที่ร้องไห้ อย่ำงหนักเมื่อคืนค่อยๆปรื อขึ ้น ทันทีที่เห็นว่ำเป็ น ใครกันที่กระทำใส่อย่ำงคนไม่มีหวั ใจ ร่ำงบอบบำงก็ถดตัวถอยห่ำง เบือนหน้ ำหนี เพรำะรู้สกึ เกลียดจนไม่อยำกมอง ไทระกัดริ มฝี ปำกแน่น นิ ้วเรี ยวขยำผ้ ำปูด้วยควำมอึดอัด สิง่ ที่เขำคิดจะแก้ คืนทีหลังกลับเหลวไม่เป็ นท่ำ คิดไว้ วำ่ จะทำให้ ไอ้ หมอนี่ หลงรักแล้ วกลับมำสยบแทบเท้ ำให้ เขำสะใจเล่น แต่ทำไมผลลัพธ์กลับตำลปั ตรให้ ตัวเองโดนทำร้ ำยแบบนี ้ “ ไทระ..” เสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ ้นข้ ำงกำย สัมผัสแผ่วแตะแผ่นหลังเปลือย “ อย่ำมำยุง่ ! ” เสียงหวำนกระชำกตอบ ยันตัวลุกขึ ้นจำกที่นอนด้ วยแรง เพียงน้ อยนิด เจ็บแปลบไปทัว่ ตัวเหมือนขยับแต่ละทีจะทำเอำร้ ำวไปทังกำย ้ เซจินงิ่ ไป ควำมคิดที่วำ่ จะคุยด้ วยดีๆมีอนั พังครื น ถ้ ำไม่ติดว่ำใจเขำว้ ำวุน่ กับควำมรู้สกึ ของคนตรงหน้ ำอำจจะเผลอตบสัง่ สอนไปแล้ ว ไม่มใี ครที่เขำง้ อขนำด นี ้ ไม่มีใครที่ทำให้ เขำไขว้ เขวได้ ขนำดนี ้ และไม่มีใคร..ที่เขำต้ องกำรแล้ วจะหลุดพ้ น มือคูน่ ี ้ไปได้ “ ถ้ ำอยำกเป็ นอิสระ..ฉันจะปล่อยนำยไปก็ได้ ..” จู่ๆเขำก็พดู ขึ ้น ท่ำมกลำงควำมเงียบ ไทระหันขวับมำมองอย่ำงไม่เชื่อหู “ หึ..คิดอะไรไว้ ในใจอีกรึเปล่ำล่ะ..กลับคำได้ หน้ ำตำเฉยเลยนะคุณ..” ฝ่ ำยนันไม่ ้ วำ่ อะไรตอบ นอกจำกโยนซองสีน ้ำตำลบนโซฟำมำกองไว้ ปลำยเตียง ไทระมองตำมด้ วยควำมประหลำดใจ
127
“ จะไปไหนก็ไป ในนันมี ้ เอกสำรยกหนี ้ให้ เพียงแต่นำย..เซ็นชื่อลงไปซะ ” เขำว่ำเสียงเรี ยบ ไม่ยินดียินร้ ำยอะไรทังนั ้ น้ ไทระมองตำมหลังอย่ำงไม่วำงใจ “ ไม่ใช่เซ็นลงไปแล้ วผมกลำยเป็ นหนี ้คุณเพิ่มหรอกนะ ” “ หลงตัวเองไปรึเปล่ำที่รัก..เท่ำทีน่ ำยจ่ำยมำทังหมดบนเตี ้ ยงฉันก็เอียน แล้ ว รี บเซ็นมำซะ..จะได้ จบเรื่ อง..รึถ้ำไม่ไว้ ใจจะอ่ำนดูก็ได้ นะ ไม่ได้ ห้ำม ” เซจิวำ่ เยำะๆ โยนปำกกำมองต์บลังค์มำแปะอยูต่ อ่ หน้ ำ ร่ำงเล็กเม้ มปำกแน่น สะกดเสียงสะอื ้นที่แม้ แต่ทกุ อย่ำงที่ทำมำกลับ กลำยเป็ นสิง่ สูญเปล่ำ..ไม่เพียงล่อหลอกเซจิไม่ได้ ..ยังโดนดูถกู จนเจ็บไปทังหั ้ วใจ ..ชำตินี ้..อย่ำเจอกันอีกเลย.. นิ ้วเรี ยวคว้ ำปำกกำมำกำ กระชำกเอำกระดำษปึ กใหญ่ออกมำแล้ วกวำด ตำมองผ่ำนๆ มีแต่รำยละเอียดกำรโอนเงิน ยอดเช็คในบัญชี แล้ วก็อะไรอีกหลำย อย่ำงยำวเป็ นพรื ด ตอนนี ้สำยตำของไทระกำลังพร่ำมัวไปด้ วยหยดน ้ำใสๆ มอง ข้ ำงหน้ ำเบลอจนไม่อยำกรับรู้อะไรกับควำมเป็ นไปของชีวิต ชื่อตัวเองถูกตวัดเซ็น อย่ำงรวดเร็ วผ่ำนแผ่นแรกไปยังแผ่นสอง..แผ่นสำม..และแผ่นสี่ จนครบทังหมดแล้ ้ ว ถึงได้ โยนคืนมำที่เซจิ “ โอเคแล้ วใช่มยั ้ ” ไทระยันตัวลุกขึ ้นจำกที่ คว้ ำเอำเสื ้อผ้ ำมำใส่แม้ วำ่ ควำมรู้สกึ เบื ้องล่ำงจะมีบำงอย่ำงค้ ำงขัง “ แค่นี ้ก็เรี ยบร้ อย..” เซจิยกั ไหล่ ยิ ้มแปลกๆผุดขึ ้นมุมปำก เสียงปิ ดประตูดงั โครมตอกหน้ ำเจ้ ำของห้ องที่ยืนนิง่ มองลำยเซ็นบน กระดำษแผ่นสุดท้ ำยคูก่ บั ลำยเซ็นของตัวเอง ..เรำเกี่ยวข้ องกันนับแต่วนั นี ้..ไทระ.. ......
128
Chapter 11 ร่ำงเล็กบำงในเสื ้อยืดสีสดตัดกับผิวขำวเดินมำตำมถนนสองข้ ำงทำง หลังจำกโบกรถมำส่งในย่ำนที่คนพลุกพล่ำน ตอนนี ้ตัวเขำยังไม่อยำกกลับไปอยูค่ น เดียวตำมลำพังด้ วยควำมรู้สกึ ล้ มเหลวของชีวติ ไม่เคยมีครัง้ ไหนจะโดนทำร้ ำย อย่ำงเลือดเย็นและเจ็บปวดที่สดุ เท่ำครัง้ ที่ต้องเผชิญหน้ ำกับคนอย่ำงหมอนัน่ เลย ถึงอย่ำงนัน..สิ ้ ง่ ที่ชว่ ยเยียวยำ คือควำมคิดถึงน้ องชำยคนเดียว เพรำะ ตังแต่ ้ นี ้..เมื่อไหร่ก็ตำมที่เขำย้ ำยกลับไปอยูไ่ ม่ต้องไปๆมำๆเหมือนเดิม ภำพวำดของ ฮำนะคงไม่เป็ นวิวเศร้ ำสร้ อยอีกต่อไป ..ทุกอย่ำงเป็ นฝั นร้ ำย..ไทระ..แค่..ฝั นร้ ำย.. เสียงพูดคุยจำกคนผ่ำนไปผ่ำนมำฟั งจอแจไม่ได้ ศพั ท์ และนี่เป็ นสิ่งที่ไทระ ต้ องกำรอย่ำงยิง่ เพื่อไม่ให้ ควำมคิดมันมีเวลำแล่นกลับไปนึกถึงเรื่ องที่ผำ่ น นิ ้วเรี ยวหยิบมือถือขึ ้นแล้ วกดเบอร์ ไปปลำยทำงแต่ฝ่ำยนันปิ ้ ดโทรศัพท์อยู่ เลยต้ องฝำกข้ อควำมไว้ แทน “ จุน..พี่คงไปหำนำยตำมนัดไม่ได้ ..มีธุระด่วน ขอโทษทีนะ ” สองขำเดินไปเรื่ อยๆจนกระทัง่ ดวงตำสบเข้ ำกับสถำนที่หนึง่ ด้ ำนตรงข้ ำม ถึงได้ ร้ ูวำ่ เขำมำในที่ที่ไม่ควรจะมำเหยียบเป็ นหนที่สอง โดยเฉพำะยำมทีม่ ีไอ้ อ้วน ตัณหำกลับนัน่ นัง่ คิดรำยได้ จำกกำรขำยเครื่ องเพชรของมันอยู่ ไทระหมุนตัวกลับในทันที หัวทีเ่ บลอๆอยูแ่ ล้ ว จู่ๆก็หมุนวืดจนตัวเซไปชน กับผนังด้ ำนข้ ำง เท้ ำเตะเอำขวดแก้ วริ มกำแพงล้ มเคร้ งดังเข้ ำไปถึงด้ ำนใน “ ไอ้ ตวั ดี!! วันนี ้มำถึงถิ่นเลยนะ!! ” เสียงตวำดก้ องของคนทีต่ วั เขำ ขยะแขยงอยำกหนีให้ พ้นดังอยูเ่ บื ้องหลัง ไทระขยับตัวจะถอยออกแต่แขนเรี ยวกลับโดนกระชำกให้ เข้ ำมำหำ
129
“ ดูที่ผวั แกทำเอำไว้ สิ!! แหกตำดู!! ” โกโตชี ้นิ ้วให้ ดรู อยแผลเป็ นตรงมุม ปำกบน ยิ่งช่วยเสริ มให้ ไขมันสองชันนั ้ น่ ดูทรยศกับหน้ ำตำเจ้ ำนำยไปกันใหญ่ “ อ..อะไร..” ไทระแกะแรงบีบตรงข้ อมือออก นิ่วหน้ ำเมื่อรับรู้ถงึ ควำมเจ็บ แทบกระดูกหัก “ แกรู้มย!!..ค่ ั ้ ำตัวแกมันเท่ำไหร่ ..ไอ้ เซจิมนั ให้ มำเท่ำไหร่ !! ” เสียงแหบต่ำ ยังคงตะคอกด้ วยแรงอำรมณ์ พอเห็นเจ้ ำของร่ำงสวยที่ทำเอำเขำหน้ ำมืดผ่ำนมำแถวนี ้ทำให้ ยงควำม ั้ หงุดหงิดไว้ ไม่อยู่ ไอ้ เรื่ องพำขึ ้นเตียงคงหดหำยไปหมดแล้ วในเมื่อไม่อยำกแหยมกับ คนของมุรำคำมิซกั เท่ำไหร่ “ ค่ำ..ตัว ” ร่ำงเล็กงุนงง เรี่ ยวแรงที่จะช่วยให้ ตวั เองหลุดออกไปมีเพียง น้ อยนิด โกโตกระชำกแขนบำงให้ เข้ ำไปในร้ ำน แม้ อีกฝ่ ำยจะขัดขืนรุนแรงแต่ก็ได้ แค่ขยับนิดขยับหน่อยเมื่อเทียบกับขนำดตัว เขำควำนหำกระดำษแผ่นเล็ก เช็คที่มีชื่อของมุรำคำมิ เซจิ เด่นหรำอยูม่ มุ ขวำล่ำง ตัวเลขที่เป็ นจำนวนถึง 70 ล้ ำนทำให้ ไทระนึกถึงหนี ้ของตัวเองในครัง้ นัน้ กับเงินในบัญชีคำ่ ตัวที่ยอมนอนกับเซจิแต่ละหนเอำไว้ ไถ่จำนวนเงินที่ติดอยู่ ..ทังหมด ้ 130 ล้ ำน.. เซจิยอมเสียเงินไปมำก เพียงเพื่อผลสุดท้ ำยจะยกหนี ้คืนให้ เปล่ำๆพร้ อม เงินในบัญชีที่ไม่ทวงถำมตำมข้ อตกลงเลย นี่เป็ นหนแรกที่ไทระมองเห็นข้ อดีของคนบ้ ำพรรค์นนั ้ ..เซจิ..อำจจะไม่เลวร้ ำยอย่ำงที่คดิ .. “ เช็คมันเขียนว่ำเท่ำไหร่ ..” โกโตตะคอกข้ ำงหูนมุ่ ไทระดิ ้นจะหนีออกแต่ก็ตำมเคย..ไม่ได้ ไปสะกิดควำมรู้สกึ ของไอ้ บ้ำนี่เลย
130
“ ฉันถำมว่ำมันเขียนว่ำเท่ำไหร่ !! ” มือใหญ่ป้อมเงื ้อขึ ้นเหมือนจะตบ จน อีกฝ่ ำยต้ องชิงพูด “ 70 ล้ ำน ” เสียงหวำนตะกุกตะกัก แรงบีบเพิ่มขึ ้นเรื่ อยๆจนเขำไม่เข้ ำใจ ว่ำโกโตจะมำเอำอะไรอีก “ ไอ้ สำรเลวนัน่ !..มันทำร้ ำยฉันเพือ่ แกแล้ วโยนเช็คนีใ่ ส่หน้ ำ ! แล้ วแกรู้ อะไรมัย..” ้ ใบหน้ ำใหญ่เทอะทะโน้ มลงมำใกล้ ร่ำงเล็กสัน่ หัว น ้ำตำที่คลอเพรำะควำมเจ็บร่วงผล็อย “ ฉันเบิกมาได้ แค่ พนั เยน!! รู้เอาไว้ เลยว่ ามันจ่ ายฉันมาแค่ พนั เยน เฮงซวยที่สุด!! ” ตะคอกตอกหน้ ำแล้ วเงื ้อมือขึ ้นสุดแรงกะว่ำจะตบสัง่ สอนที่ไทระ เป็ นต้ นเหตุให้ เขำเจ็บตัว เจ็บใจ เสียรู้ทงหมด ั้ เสียงเคำะกระจกด้ ำนหน้ ำร้ ำนจำกลูกค้ ำทีเ่ ป็ นสุภำพสตรี ดงั ขึ ้น ใบหน้ ำ ของเธอดูตระหนกเล็กน้ อยเมื่อเห็นสภำพคนสองคนแล้ วเหมือนกำลังทะเลำะกัน โกโตปล่อยมือจำกแขนอีกฝ่ ำยในทันที เขำโอบเอวบำงของคนทีย่ ืนตัวชำ ไม่รับรู้อะไรออกไปนอกร้ ำน แล้ วหันมำส่งยิ ้มให้ ลกู ค้ ำสำว “ ขออภัยครับคุณ..เรำแค่มีเรื่ องไม่เข้ ำใจกันนิดหน่อย ” บอกแล้ วเชื ้อเชิญ เธอเข้ ำร้ ำน ปล่อยอีกคนไว้ ข้ำงนอกโดยไม่คิดจะไปข้ องแวะอะไรอีก ไทระแทบล้ มทังยื ้ น..ดวงตำกลมโตนิ่งงันก่อนที่หยดน ้ำใสจะไหลพรำกลง เป็ นสำย ..ฉันเบิ กมาได้แค่พนั เยน.. ..รู้เอาไว้เลยว่ามันจ่ายฉันมาแค่พนั เยน.. ..นายติ ดหนีฉ้ นั อยู่ตงั้ 70 ล้าน.. ..อย่าหาว่าดูถูกนะทีร่ กั ..แต่ว่าชาติ ไหนฉันจะได้ครบล่ะ.. มือบำงกำหมัดแน่น ..หึ..70 ล้ ำนงันเหรอ.. ้
131
มือถือในกระเป๋ ำถูกล้ วงออกมำก่อนจะกดเบอร์ โทรไปยังธนำคำรทีม่ ีบญ ั ชี ของเขำอยู่ ปลำยสำยเป็ นหญิงสำวเจ้ ำหน้ ำที่ของที่นนั่ เธอรับและถำมเขำว่ำ ต้ องกำรใช้ บริ กำรอะไร ไทระบอกเบอร์ เลขที่บญ ั ชีและถำมถึงจำนวนเงินทีม่ ีอยูใ่ นตอนนี ้ ‘ เมื่อประมำณสองวันก่อน บัญชีถกู ถอนออกไปโดยผู้ฝำกค่ะและยังไม่มี กำรโอนเงินใหม่เข้ ำมำ จำนวนเงินคงเหลือคือ สองหมื่นเยนถ้ วนค่ะ ’ เสียงของเธอฟั งชัดจนเขำได้ ยินก้ อง ..ทุกอย่ำงกระจ่ำงใจก็ครำวนี ้.. ................................................................................ ร่ำงสูงโปร่งนัง่ เงียบอยูต่ รงโซฟำของบ้ ำน สำยตำคมจับจ้ องที่พชี่ ำย “ พี่ยิ ้มอะไรนักหนำ ” เคย์ถำมอย่ำงหงุดหงิด มองอีกฝ่ ำยที่ทำ่ ทำง อำรมณ์ดเี ป็ นพิเศษ “ นี.่ .แกรู้อะไรมัย..” ้ เซจิเดินเข้ ำมำใกล้ โยนซองเอกสำรให้ ดู มือใหญ่เปิ ด ซองออกแล้ วดึงกระดำษเพียงแผ่นเดียวในนันออกมำ ้ ลำยเซ็นที่อยูค่ กู่ นั ของคนทีเ่ ป็ นพีก่ บั คนที่เขำรักทำเอำตกตะลึงกับ ข้ อควำมในนันจนพู ้ ดไม่ออก “ อะไร..” เซจิหวั เรำะเบำๆ มือหมุนขวดไวน์รำคำแพงในมือเล่น “ ทะเบียนสมรส..อ่ำนไม่ออกเหรอ ” เคย์อึ ้งไปอีกครัง้ มือทีจ่ บั กระดำษแผ่นนันสั ้ น่ จนเห็นได้ ชดั ควำมเจ็บปวด สุดจะข่มตีตื ้นขึ ้นมำในใจ “ ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ..” เขำกลันใจถำม ้ กำรสูญเสียทุกอย่ำงที่ หวังไว้ มำไวกว่ำที่คิด “ เรำรักกันก็พอแล้ ว..ถูกมัยเคย์ ้ ..” เซจิวำ่ เยำะๆ
132
“ ตอนนี ้ไทระอยูไ่ หน! ” “ กลับบ้ ำนไปเอำเสื ้อผ้ ำมำอยูก่ บั ฉันมัง้ จะทำไมเหรอ..” มองตำมน้ องที่ หุนหันออกไปข้ ำงนอกทันที่ทเี่ ขำพูดจบ เสียงสตำร์ ทรถและรอยล้ อที่ครูดไปกับพื ้นกรวดในสวนดังเข้ ำมำด้ ำนใน เซจิดปู อร์ เช่สดี ำขลับพุง่ ทะยำนออกไปด้ วยควำมใจร้ อน ..ต่อแต่นี ้ไป..ไทระ..นำยเป็ นของฉัน..คนเดียว.. เพียงแค่ไม่กี่นำที สวนกับเคย์เพียงอึดใจ เจ้ ำของร่ำงเล็กที่เพิง่ มำถึงก็ ปรำดเข้ ำไปหำผู้ชำยที่แสนจะคุ้นเคย ใบหน้ ำหวำนแดงก่ำด้ วยอำรมณ์โกรธสุด บรรยำย ..เรื่ องทังหมดที ้ เ่ ซจิหลอกลวงเขำ.. ..ให้ อภัยไม่ได้ !!.. “ คนเลว!! ” เพี๊ยะ!! ฝ่ ำมือบำงตบเข้ ำเต็มใบหน้ ำคม น ้ำตำไหลพรูลงมำเปื อ้ นพวงแก้ มใส ปำก บำงเม้ มแน่น สะอึกสะอื ้นจนตัวโยนโดยที่เรี่ ยวแรงทีก่ ะไว้ วำ่ จะมำตอบแทนให้ สำ สมกับทุกสิง่ มีอนั หำยไปหมด อ้ อมแขนกว้ ำงกระชำกกำยบำงเข้ ำมำตรึงอยูก่ บั ที่ นัยน์ตำดุดนั แฝงควำม โกรธ “ ตบฉันรอบที่เท่ำไหร่แล้ ว! ” เซจิตวำด ออกแรงเค้ นไหล่บำงจนแทบแหลก “ คุณมันชัว่ !! คุณหลอกผมมำตลอด! หนี ้บ้ ำบออะไรนัน่ มันแค่เรื่ องโกหก! บอกมำสิวำ่ จ่ำยแค่พนั เดียว ผมชำยตำให้ ไอ้ ขี ้เหล้ ำข้ ำงทำงยังได้ มำกกว่ำนันเลย ้ ” ไทระตะคอกกลับทังน ้ ้ำตำ เซจิยืนนิ่ง แต่ก็เพียงชัว่ ครู่เท่ำนัน้ รอยยิ ้มแท้ จริงปรำกฏให้ เห็น “ ควำมแตกเร็ วกว่ำที่คิดนะเนี่ย..” เขำพึมพำ
133
“ คุณมันเลวที่สดุ !! เลวกว่ำใครทีผ่ มเจอ..ม..โอ๊ ย!!..” ใบหน้ ำสวยถูกบีบ คำงมนจนเป็ นรอยจ ้ำ นิ ้วเรี ยวพยำยำมแกะปรำกำรแข็ง ไหล่บอบบำงสัน่ ไปทังตั ้ วด้ วยควำมโมโหบวกกับอำกำรหวำดหวัน่ ที่ต้อง สบเข้ ำกับดวงตำกรำดเกรี ย้ วคูน่ นั ้ “ ฉันยังเลวได้ มำกกว่ำนี ้อีก..” เขำขู่ จัดกำรพลิกแขนเรี ยวไขว้ หลังแล้ วบิด ขึ ้นจนเจ้ ำตัวร้ องไห้ โฮด้ วยควำมเจ็บสุดหัวใจ ดันร่ำงเล็กไปกระแทกกับพนักโซฟำ นุม่ แล้ วทำบทับเอำไว้ จำกเบื ้องหลัง เซจิดงึ กระดำษใบเดียวกับทีเ่ คย์เพิ่งดูมำยื่นจ่อตรงหน้ ำไทระ “ ต่อจำกนี ้เรำไม่ใช่แค่คนู่ อนแล้ วนะที่รัก..นำยเป็ นของฉัน..เป็ นสมบัติของ ฉัน..” เขำกระซิบข้ ำงหู ไทระเบิกตำกว้ ำง ดูลำยเซ็นที่เขำเพิ่งเขียนมันเมื่อเช้ ำ “ ฝำกเนื ้อฝำกตัวด้ วยนะครับ..คุณภรรยำคนสวย..” จูบหนักๆก้ มลงมำ ประกบปิ ด และเพียงนิดเท่ำนัน้ รสเลือดก็พลันแผ่ซำ่ นคลุ้งไปทัว่ ลิ ้น “ กัดฉันเหรอ..ดีนี่..ชอบควำมรุนแรงใช้ ได้ ..” ร่ำงสูงเผลอปล่อยมือจำก แขนขำว สบโอกำสเหมำะให้ อีกฝ่ ำยผละหนี แต่ก็ชวั่ วินำทีเท่ำนัน้ เมื่อแขนแกร่ง ถลันเข้ ำมำรัง้ เอวบ้ ำงแล้ วจับยกตัวขึ ้นพำดบ่ำ “ ไอ้ ชวั่ !! ปล่อยเดีย๋ วนี ้!! ” ไทระทุบตีอย่ำงบ้ ำคลัง่ ลงกับแผ่นหลังกว้ ำง ดิ ้นรนจะลงเพรำะปลำยทำงของมันคือประตูห้องนอนทีจ่ ะกักตัวเขำไว้ ตลอดไป เซจิยนั โครมเข้ ำกับประตูไม้ สลัก จัดกำรโยนร่ำงบอบบำงไปกองกับเตียง เดิม แรงปะทะทำเอำไทระจุกจนร้ องไม่ออก กว่ำจะรู้ตวั ร่ำงกำยก็โดนตรึงไว้ กบั ที่ แล้ ว คนด้ ำนบนทำบทับลงมำ คว้ ำหมับเข้ ำที่ข้อมือเล็กสองข้ ำงแล้ วกดให้ จมลงกับ ที่นอนด้ วยมือเพียงข้ ำงเดียว อีกข้ ำงทีเ่ หลือไล้ วนลงมำตรงขอบกำงเกงขำสัน้ สอด นิ ้วเข้ ำไปด้ ำนในแล้ วกระตุกออกรวดเดียวเหลือเพียงขำเปล่ำเปลือย
134
“ รู้หน้ ำที่นะไทระ..ถ้ ำเมื่อไหร่ที่นำยขัดขืนฉัน..ฉันจะใช้ สทิ ธิ์ควำมเป็ นผัว นำยจัดกำรแบบนี ้..” เซจิย ้ำเสียงหนักแน่น ผละจำกกำรถลกชำยเสื ้อยืดตัวบำงให้ ขึ ้นไปกองเหนือยอดอกสีสดมำรูดซิบกำงเกงของตัวเองลง ไทระตัวสัน่ ด้ วยควำมหวำดกลัว น ้ำตำใสๆไหลจนชุ่มหมอน รู้สกึ ได้ ถึงแรง ดึงที่ยกขำเขำขึ ้นมำเกี่ยวไว้ ที่เอวโดยที่ตวั ไม่สำมำรถขยับเขยื ้อนได้ มีแต่นอนรอบท รักรุนแรงอยูใ่ ต้ ร่ำงอีกฝ่ ำย “ กล้ ำหือกับฉัน..ก็ลองดู..” ร่ำงบำงขยับตัวดิ ้นแต่แล้ วก็ต้องหยุดลงเมื่อสำยตำคมปรำยมำอย่ำงคำด โทษ ไทระร้ องไห้ เงียบๆ มือเล็กกำแน่นจนเล็บจิกลงเนื ้อ “ อ..ผ่อนแรงซิ..” เสียงแตกพร่ำร้ องครำงอยูข่ ้ ำงหู “ ฮ..อำำ..อำ..อ๊ ำำำ..” ใบหน้ ำใสเบือนลงไปซบหมอน สะกดเสียงสะอื ้นพร้ อมกับหลับตำแน่น ยำมที่สว่ นปลำยชำแรกเข้ ำมำในเนื ้อกำย สะโพกมนถูกเค้ นขยำก่อนที่ทงส่ ั ้ วนนันจะ ้ กระแทกเข้ ำมำทีเดียวเรี ยกเสียงร้ องแทบขำดใจ มือน้ อยๆถูกปล่อยเป็ นอิสระเมือ่ เซจิเปลีย่ นมำสอดแขนเข้ ำไปใต้ เอวคอด ยกร่ำงเล็กขึ ้นจนตัวเบำหวิวถูกดันแนบกัน ฟั นคมขบลงบนยอดอกสีชมพูระเรื่ อแล้ ว ลำกลิ ้นวนทัว่ ดูดดุนจนเจ้ ำตัวร้ องครวญครำงทังที ้ ่ไม่เต็มใจ “ ฮึก..จ..เจ็บ..ปล่อยผม..ปล่อย..อ..ฮึก ” ไทระทุบบ่ำกว้ ำงแรงๆเพรำะส่วนที่สอดแทรกแทบทำให้ หมดสติไปหลำย รอบ แต่ก็เหมือนเพียงสะกิดในเมือ่ ฝ่ ำยนันก ้ ำลังดื่มด่ำอยูก่ บั รสหฤหรรษ์ ที่ ปลำยทำงอันยำวไกลนี่ ดึงดันเอำแต่ใจด้ วยกำรโหมแรงใส่จนร่ำงแทบแหลกลำญ ปำกร้ อนประทับลงกับริ มฝี ปำกเรี ยวบำง แทรกลิ ้นเข้ ำไปกวำดไล้ เอำ ควำมหวำนแล้ วเกี่ยวกระหวัดออกมำรุกไล่ภำยนอก เสียงจูบดังสะท้ อนพอๆกับแรง เสียดจำกผิวเนื ้อเปล่ำเปลือยที่กำลังถูกกลบด้ วยแรงหนักหน่วงบนเตียงทังหลั ้ ง
135
เล็บคมจิกลงบนอกกว้ ำง ลำกลงมำไปตำมอำรมณ์ที่ตีปะทุจนเลือดไหล ซิบ เรื อนผมสีเข้ มยุง่ เหยิงพันกันเป็ นเกลียวไปกับกำยที่โยกขย่มตำมจังหวะ นัยน์ตำสวยปรื อมองใบหน้ ำคมเข้ มที่เต็มไปด้ วยไฟร้ อนแผดเผำ ดวงตำที่ รำวมีเพลิงสุมยำมทีเ่ ขำต่อต้ ำนจะอ่อนลงถ้ ำเขำยอมตำมทุกอย่ำง “ อ..อำำำำ..” เสียงหวำนครำงเมือ่ ถูกย ้ำลงตรงจุดสำคัญ หน้ ำส่ำยซ่ำน ลงซบหมอน ในหัวคิดอะไรไม่ออกจนตื ้อไปทังหมด ้ “ อึก..อื ้อออ..” “ อย่ำเกร็ ง..ไทระ..” คำสัง่ ที่กระซิบลงมำทำให้ ต้องทำตำมอย่ำงเผลอไผล มือใหญ่จบั เข้ ำทีต่ รงกลำงแล้ วออกแรงเคล้ ำคลึงจนเจ้ ำของสะดุ้งเฮือก แก้ มเนียนขึ ้นสีแดงจัด เหงื่อผุดซึมขึ ้นเมื่อควำมต้ องกำรถูกกักเก็บแต่ปรนเปรอไม่ ขำดจนเผลอยกกำยรับสัมผัสอย่ำงน่ำไม่อำย ปำกอุน่ ร้ อนไล่จมุ พิตจำกอกบำงลงมำต้ นขำด้ ำนใน ก่อนทีม่ ือใหญ่จะมำ เกำะกุมส่วนนันอี ้ กครัง้ แล้ วขยับเข้ ำออกรุนแรง กระตุ้นจนร่ำงหอมหวำนไม่ยินยอม เก็บควำมกดดันทังหมดไว้ ้ คนเดียว แก้ มนวลเป็ นสีเลือดแล่นพล่ำนเมื่อสำยตำมอง ปำกอีกฝ่ ำยที่กำลังไล้ เล็มรสชำติบนมือจำกร่ำงเขำ มือข้ ำงเดียวกันนันจั ้ บลงมำบน ตัวแล้ วบดขยี ้ลงอกสีสดเร้ ำเสียงจับใจ เซจิกระแทกกำยเข้ ำลึกทำเสียงหวำนหวีดก้ อง ควำมร้ อนพุง่ เข้ ำเป็ นทำง ยำวจนเอ่อล้ นออกมำจำกช่องทำงคับแคบ ก่อนทีก่ ำยแกร่งจะฝั งลงไปภำยใน ท่ำมกลำงแรงขยับรัดจนชำหนึบ ควำมร้ อนที่สมุ เล่นเอำทังตั ้ วเดือดไปทัว่ เสียงหอบ หำยใจดังประสำนกัน “ ว่ำง่ำยๆ..แล้ วเป็ นเด็กดี..” เขำบอกใกล้ ๆพลำงลูบใบหน้ ำ ชื ้นเหงื่อ ยังแช่ตวั อยูใ่ นควำมร้ อนเร่ำเบื ้องหลัง ไทระหลับตำลงอีกหนเมื่อสิง่ ในกำยขยับเข้ ำออกใหม่อีกครัง้ ..ไม่วำ่ จะไปจบลงเมื่อเวลำใด.. ..วันนี ้มันก็เป็ นนรกดีๆของเขำนีเ่ อง.. ......
136
เคย์เฝ้ ำดูนำฬิกำบนผนัง เข็มสันชี ้ ้เลขหก ไอ้ เจ้ ำนกฮูกตัวจ้ อยนัน่ ก็กระเด้ ง ออกมำส่งเสียงร้ องไม่ร้ ูกี่ครัง้ ต่อกี่ครัง้ แต่คนที่เขำรออยูก่ ็ยงั ไม่มำ “ ไทระ..” เสียงที่บง่ บอกถึงควำมเมำมำยจำกฤทธิ์แอลกอฮอล์เมือ่ ตอน บ่ำยกว่ำหลังฟั งคำแทงใจจำกปำกพี่ดงั เพียงลำพัง เขำพยำยำมคุมสติตวั เองให้ อยู่ แต่หนนี ้อำจจะต้ องถำมให้ แน่ใจไปเลย ..บอกไปเลย..ว่ำรัก..มำกแค่ไหน.. ร่ำงเล็กในชุดนักเรียนควำนลงไปในกระเป๋ ำหยิบกุญแจบ้ ำนแต่ตำกลมๆ กลับพบว่ำไฟด้ ำนในเปิ ดอยู่ “ พี่มำเหรอ! ” ฮำนะร้ องอย่ำงดีอกดีใจ รี บบิดประตูที่ไม่ได้ ลอ็ ค “ พี่ฮะ..” เสียงใสสะดุดลงพร้ อมกับใจที่เต้ นแรง เจ้ ำของใบหน้ ำคมคำยที่ฝังอยูใ่ นใจนอนหลับตำนิง่ อยูบ่ นโซฟำ เชิ ้ตขำว ปลดกระดุมไว้ หลวมๆพอๆกับเนคไทยุง่ เหยิงจะหลุดไม่หลุดแหล่ “ พ..พี่เคย์..” ฮำนะปำกสัน่ แก้ มเป็ นไอร้ อนฉ่ำจนด้ ำนหน้ ำมึนไปหมด เสียงทุ้มพึมพำบำงอย่ำงจับควำมไม่ได้ ทำให้ เจ้ ำของบ้ ำนต้ องก้ มหน้ ำลง ไปอย่ำงเผลอไผล กลิน่ เหล้ ำที่ฟ้ งขึ ุ ้นทำให้ ต้องย่นจมูกนิดๆ “ ดื่มเหล้ ำทำไมฮะ..เดี๋ยวก็ไม่สบำยหรอก ” ฮำนะออกแรงยกแขนอีกฝ่ ำย ที่ร่วงลงมำเรี่ยพื ้นพรมให้ กลับขึ ้นไปอยูก่ บั ที่ “ ฮึบ..หนักชะมัด..หวำ..” ตำคูส่ วย หลับปี๋ เมื่อเสียหลักลงไปแปะอยูก่ บั อกกว้ ำง ใจดวงน้ อยเต้ นตึกตักจนแทบทะลุเมื่อได้ มีโอกำสมองใบหน้ ำหล่อเหลำ ใกล้ แค่คืบ ไม่ทนั ห้ ำมใจตัวเอง ใบหน้ ำหวำนก็ซบลงกับอกอุน่ แล้ วยกมือนุม่ นิม่ ขึ ้นมำแตะอยูท่ ี่แขนแกร่งอย่ำงกล้ ำๆกลัวๆ “ ผม..รักพี่เคย์..” งุบงิบบอกด้ วยแก้ มแดงจัด ......
137
ดวงตำสีเข้ มลืมขึ ้นกลำงควำมมืด มือบำงป่ ำยไปสะดุดกับร่ำงใหญ่ที่นอน หำยใจสม่ำเสมออยูด่ ้ ำนข้ ำง ไม่ต้องรัง้ รออะไรอีกต่อไป สองขำเพรี ยวก็พำร่ำงของ ตัวเองถดหนีออกห่ำง คว้ ำได้ เสื ้อตัวเดิมก็รีบสวมอย่ำงรวดเร็ว ไทระค่อยๆสำวเท้ ำลงจำกเตียง เกือบจะล้ มทังยื ้ นเพรำะระบมไปทัว่ ตัว ตำเฉยชำแม้ เจ็บปวดแต่ก็พยำยำมกักเก็บควำมอ่อนแอไว้ ภำยใน ประตูกว้ ำงถูกเปิ ดและปิ ดลงเงียบๆโดยที่เจ้ ำของเตียงยังคงหลับอยูใ่ น ควำมฝั น ...... ใบหน้ ำหวำนซึ ้งของคนที่อยูใ่ นใจทุกวินำทีอยูห่ ำ่ งเพียงแค่เอื ้อมมือ เคย์ ขยับแขนไปคล้ องที่เอวบำงแล้ วรัง้ เข้ ำมำแนบในอ้ อมกอด “ รัก..นำย..รัก..ได้ ยินมัยว่ ้ ำพี่รัก..” เขำพร่ำ ประทับจูบลงกับแก้ มหอม ฮำนะลมแทบจับ ตัวแข็งทื่อไปหมดยำมที่ได้ ยินคำหวำนนัน่ สองมือเล็ก เกำะบ่ำกว้ ำงไว้ แน่นยำมที่ริมฝี ปำกร้ อนจัดทำบลงมำ เรี ยวลิ ้นอุน่ แทรกเข้ ำอย่ำงอ่อนโยนแล้ วรุกรำนหำรส เคย์พลิกร่ำงเล็ก ขึ ้นมำแนบตัวก่อนจะจัดกำรตวัดให้ ลงไปอยูด่ ้ ำนล่ำง ตำสีดำสนิทปรื อปรอยมีแวว ควำมรักล้ นออกมำจนคนจ้ องมองต้ องหลบลง แผ่นหลังบำงสัมผัสลงกับพื ้นโซฟำนุม่ ฮำนะเกร็งจนตัวเย็นเฉียบเพรำะ รอยประทับจูบสีแดงสดเกิดจำกแรงขบเม้ มไปทัว่ ตัว ลำคอขำวผ่องถูกตีตรำลงแล้ ว วกกลับมำรังแกที่ปำกนุม่ ใหม่ “ รักนำย..รักไปทังใจ..รั ้ กจนจะตำยอยูแ่ ล้ ว..” เคย์กระซิบบอก ยิ ้มให้ อ่อนโยนจนฮำนะแทบละลำย “ ผม..ผมก็รักพี่เคย์..” เสียงสัน่ ๆเล็ดลอดออกมำจำกภำยในใจ รอยยิ ้ม สดใสพร้ อมทังน ้ ้ำตำริ นลงอำบแก้ ม แขนเรี ยวยกขึ ้นเกำะกุมบ่ำกว้ ำงด้ ำนบน
138
มือร้ อนสอดเข้ ำใต้ เสื ้อนักเรียนขึ ้นไปเรื่ อยๆจนเจ้ ำตัวร้ องเครื อครำงเสียง หวำนใส ไม่ได้ ทำใจมำก่อนว่ำจะเจอแบบนี ้ ..แต่ฮำนะรัก.. ..รักจนให้ ได้ ทกุ อย่ำงถ้ ำพีเ่ คย์ต้องกำร.. กระดุมเสื ้อถูกปลดออกก่อนที่เชิ ้ตตัวบำงจะถูกลำกมำกองข้ ำงไหล่เปลือย ริ มฝี ปำกอุน่ ก้ มลงไล้ เล็มที่ซอกคอหอมฟุ้งแล้ วเรื่ อยมำที่ยอดอกสีสวย ฮำนะสะดุ้งสุดตัว หลับตำแน่นพร้ อมกับจิกเล็บลงฝ่ ำมือ โอบกอดร่ำง ใหญ่เอำไว้ ด้วยควำมรักทังหั ้ วใจ “ พี่รัก..นำย..ไทระ..” เสียงรำพันแผ่วดังอื ้ออึงในลำคอ เคย์มองภำพมัวๆ ตรงหน้ ำด้ วยใจสัน่ ไหว ไทระของเขำสวยทุกส่วนจนไม่อยำกห้ ำมใจ ..ทังค ้ ำตอบรับรัก.. ..ยิ่งทำให้ ตอนนี ้ไม่มีหวั ไปคิดอย่ำงอื่นอีกแล้ ว.. เสียงลูกบิดประตูดงั ขึ ้น ก่อนที่เจ้ ำของชื่อตัวจริ งจะเดินมำหยุดอยูก่ ลำง ห้ องด้ วยสภำพอิดโรย ดวงตำสีเข้ มเบิกกว้ ำงอย่ำงตกตะลึงกับภำพตรงหน้ ำ “ พี่เคย์ !! ฮานะ !! ” ไทระร้ องสุดเสียง ฮำนะตกใจสุดชีวิต ดิ ้นหนีออกมำจำกใต้ ร่ำงใหญ่แล้ วรวบเสื ้อสีขำวขึ ้นไป กลัดกระดุมลวกๆ ตำกลมโตหลบแววผิดหวังของพี่ที่มองมำ “ ผ..ผม..” เคย์ที่สะดุดหูกบั เสียงคุ้นเคยสะบัดหัวไล่ควำมมึน อำกำรปวดหนึบจน ภำพหมุนค่อยๆหำยไปทังที ้ ่ก่อนหน้ ำยังมองอะไรไม่ชดั อยู่ เขำหันไปมองร่ำงเล็กทัง้ สองที่ยืนคูก่ นั ไทระนิ่งงันมองมำทำงเขำในขณะที่ฮำนะก้ มหน้ ำงุดเหมือนจะร้ องไห้ “ ทำไมทำแบบนี ้..ฮำนะ ” คนเป็ นพี่สะอื ้น คว้ ำข้ อมือเล็กแล้ วออกแรงบีบ แม้ จะไม่มำกนักแต่ก็แฝงควำมเศร้ ำทังหมดลงไป ้
139
“ ไทระ..” เคย์ครำงออกมำ ก้ มดูสภำพหลุดลุย่ ของตัวเองแล้ วหันไปดูผม เผ้ ำที่ยงุ่ เหยิงของเด็กนัน่ ..นี่มนั อะไรกันวะ!.. “ พี่เคย์กลับไปก่อนได้ มย..ผมมี ั้ เรื่องจะคุยกับน้ อง ” ไทระบอก น ้ำตำยัง ไม่หยุดไหล “ ไม่กลับ! มีอะไรก็พดู กันให้ เคลียร์ วนั นี ้เลย ”ร่ำงสูงปฏิเสธเสียงแข็ง เขำ ไม่อยำกปล่อยให้ ไทระเข้ ำใจผิดอีกต่อไป “ ก็ได้ ..ผมขอบอกตรงๆว่ำสิง่ ที่เซจิทำกับผมเอำไว้ ..ผมไม่มวี นั อภัยให้ .. และสิง่ ที่พี่ทำวันนี ้กับฮำนะ..ผมจะถือว่ำแค่แกล้ งกันเล่น ต่อจำกนี ้..เรำจะไม่เจอกัน อีก..ผมจะพำน้ องย้ ำยไปที่อื่น ” ฮำนะเงยหน้ ำมองพี่อย่ำงตกตะลึง “ พี่ฮะ..ผ..ผมแค่รักพี่เคย์ ล..แล้ วพี่เขำ ก็รักผม เรำไม่ได้ ทำอะไรผิด ” ไทระส่ำยหน้ ำช้ ำๆ น ้ำตำไหลพรำก “ นำยไม่มวี นั รักพี่เคย์ได้ และเขำก็ ไม่ได้ จะรักนำย มุรำคำมิต้องแต่งงำน ไม่ใช่กบั พี่ ไม่ใช่กบั นำย เข้ ำใจมัย!้ ” “ แต่..” “ พวกเขำไม่ใช่คนทีเ่ รำจะรัก ไม่ใช่คนที่จะมำอยูด่ ้ วยตลอดไป จำไว้ ซะ! ” ไทระย ้ำหนักแน่น เคย์ทจี่ บั ใจควำมเรื่ องทังหมดก ้ ำลังนิ่งงันกับคำที่วำ่ ไทระจะย้ ำยออกไป จำกนี่ “ นำยไปไม่ได้ นะไทระ! ” เขำร้ องบอก ปรำดเข้ ำมำเขย่ำไหล่บำง “ พี่ห้ำมไม่ได้ หรอก แม้ แต่เซจิก็ห้ำมผมไม่ได้ ไปเก็บของเดี๋ยวนี ้ฮำนะ! ” “ พี่บอกว่ำไม่ให้ นำยไป ขอร้ อง พี่ขอร้ อง..” เคย์ทรุดลง กุมมือบำงไว้ “ พี่บอกเหตุผลดีๆมำซักข้ อ เหตุผลอะไรก็ได้ ..เหตุผลที่จะทำให้ ผมสมควร ต้ องอยูต่ อ่ ที่นี่..อยูเ่ จอคนใจร้ ำยอย่ำงเซจิ! ” ไทระสะบัดมือหนี ดึงแขนน้ องขึ ้นไป ข้ ำงบนท่ำมกลำงเสียงสะอื ้นของฮำนะ
140
เคย์ตดั สินใจเด็ดขำด..ในเมื่อคนพี่ใจแข็งจนยำกจะผ่ำนกำแพงสูงนัน่ เข้ ำ ไปถึง “ พี่รักฮำนะ! รักจนขำดเขำไม่ได้ ! พวกนำยอย่ำไปจำกที่นี่เลย พี่ขอร้ อง..” ไทระชะงักทันที หันมำมองเคย์อย่ำงไม่เชื่อหู มือทีก่ มุ แขนเล็กไว้ หลุดลง พร้ อมๆกับที่ฮำนะยกมือขึ ้นปิ ดปำก สะกดเสียงร้ องไห้ ที่ได้ ยินคำนันมำจำกคนที ้ ่ หลงรักอีกครัง้ ..ต่อหน้ ำผู้ปกครองชีวิตเพียงคนเดียวของเขำ “ พี่เคย์พดู อะไร ” “ พีบ่ อกว่ำ..พี.่ .รักฮำนะ ” เคย์เค้ นเสียงออกมำอย่ำงยำกเย็น ตำมองไทระ แต่ปำกกลับต้ องพูดชื่อคนอื่น เพรำะเป็ นทำงเดียวทีจ่ ะรัง้ คนนี ้ของเขำให้ อยูต่ อ่ ได้ “ พี่อย่ำโกหก! ” “ พี่รักฮำนะ รักจริ งๆ เพรำะฉะนัน้ ถ้ ำนำยจะไว้ ใจเรำสองคน ถ้ ำนำยยัง เห็นแก่ควำมสุขของน้ อง อย่ำพำฮำนะไปไหนและอย่ำจำกฮำนะไปไหน ไปอยูก่ บั พี่ เถอะนะ เซจิจะเข้ ำมำยุง่ ไม่ได้ แน่..” ฮำนะโถมเข้ ำกอดพีช่ ำยตัวเองเอำไว้ “ ผมไปก็ได้ ถ้ ำพี่อยำกย้ ำย..ฮึก..ผม จะไปกับพี่ ผมไม่อยูค่ นเดียว ไม่..อยูค่ นเดียว ” หัวใจของคนพี่สนั่ คลอน มองแววตำที่สะท้ อนควำมรักของน้ อง จับจ้ อง ดวงตำคมที่มีรักล้ นอย่ำงโจ่งแจ้ งแล้ วต้ องถอนใจ “ ถ้ ำพี่รับปำก ขอเพียงรับปำก ” ไทระพูดชัดเจน “ ผมจะยกน้ องให้ พี่ แค่สญ ั ญำว่ำจะไม่ทำให้ น้องผมเสียใจ ” “ พี!่ ” ฮำนะร้ องไห้ กอดพี่ชำยคนเดียวเอำไว้ แน่นให้ ฝ่ำยนันลู ้ บผมปลอบ เคย์นงิ่ ไป ดวงตำสีเข้ มจับจ้ องที่ร่ำงเล็กด้ ำนหลังนัน่ อย่ำงเกลียดชัง ถ้ ำ เพียงแต่ไทระจะรู้ สำยตำของเขำมีควำมรักให้ เพียงไทระเท่ำนัน้ ..เงำเบื ้องหลังอย่ำงฮำนะ..ไม่มวี นั ได้ ไป..ไม่มีวนั !!.. ...............................................................................
141
Chapter 12 นิ ้วเรี ยวที่กำลังเคำะรัวอยูบ่ นแป้นพิมพ์ชะงักไปนิดเมื่อสำยตำมองลอด แว่นออกไปแล้ วเห็นบอสใหญ่กำลังเดินฮัมเพลงท่ำทำงอำรมณ์ดี หนำซ ้ำยังมำ เช้ ำตรู่จนน่ำกลัว “ มีเรื่ องอะไรดีๆรึเปล่ำคะ ” เธอละมือออกแล้ วทำท่ำจริ งจัง ใบหน้ ำที่มีแต่รอยยิ ้มหันไปพลำงเลิกคิ ้วทำนองว่ำถำมเขำหรื อเปล่ำแล้ วก็ เป็ นอันเข้ ำใจเมื่อฝ่ ำยนันพยั ้ กหน้ ำ “ อ้ อ..” เซจิหมุนกุญแจปอร์ เช่คนั งำมเล่น “ ภรรยำผมหำยไปจำกบ้ ำน ” เลขำคนสวยแทบตกเก้ ำอี ้เมื่อได้ ยินประโยคแปร่งๆจำกปำกเจ้ ำนำยที่วนั ๆ เอำแต่ควั่ สำวไม่มคี รัง้ ไหนจะยอมจริ งจังกับใครสักที “ พระอำทิตย์จะขึ ้นทำงตะวันตกแล้ ว ” เธอส่ำยหัวพลำงนวดขมับ เซจิหวั เรำะเบำๆ “ เสียมำรยำทจังคุณ คนอย่ำงผมจะหำบ่วงมำผูกคอบ้ ำงไม่ได้ เหรอ ” “ ถึงผูกแต่เดีย๋ วคุณก็คงจะหำทำงแก้ ออกหรอกค่ะ มินำ่ ..ดีอกดีใจ เหลือเกินที่ภรรยำหำยไป ” ร่ำงสูงยักไหล่ ยื่นมือขอแฟ้ มสรุปยอดบัญชีของบริ ษัท “ เปล่ำ..ไม่ได้ ดีใจที่ หำยไป แต่แค่ร้ ูสกึ ว่ำหนีไปไกลแค่ไหนผมก็จบั ตัวกลับมำได้ อยูด่ ี ถึงได้ ยิ ้มไงล่ะ ” คนฟั งอ้ ำปำกค้ ำง ยกสองมือขึ ้นทำบอก “ หนีออกจำกบ้ ำนไปนี่..อย่ำบอก นะคะว่ำไปฉุดลูกใครเขำมำ ” เธอแซวเล่นตำมประสำคนสนิท “ เขำน้ อยใจที่ผมสัง่ ถอนเงินออกจำกบัญชีมงั ้ คุณน่ะแสบนัก ผมเพิ่งไป เช็คมำ บอกให้ เหลือหลักแสนนี่เล่นเหลือแค่หลักหมื่น เกินคำสัง่ เดี๋ยวตัดเงินเดือน เลย ” เขำแกล้ งพูด โยนสมุดเงินฝำกไปวำงไว้ บนโต๊ ะของแม่คนสวยที่ตีหน้ ำแหย “ หวังดีหรอกค่ะ กลัวจะต้ องถอนบ่อย ” นำมิงมึ งำแล้ วรับคืนมำ เซจิก้มลงกำชับคำสัง่ ใหม่
142
“ ตรวจดูหมำยเลขนี่ด้วยว่ำมีถอนเงินออกไปจำกที่ไหนรึเปล่ำ บัญชีอื่น อำยัดแล้ ว ถึงเขำหนีได้ แต่ก็ใช่วำ่ จะไม่ต้องใช้ เงิน ” เธอพยักหน้ ำหงึกๆ แอบนินทำในใจว่ำคนนี ้เจ้ ำนำยเอำจริ ง .............................................................................. เพล้ ง !! “ อ๊ ะ! ” ไทระสะดุ้งน้ อยๆเมื่อนิ ้วเผลอไปโดนเอำเศษกระเบื ้องแตกเข้ ำ เลือดสีสดซึมขึ ้นมำมำกเอำกำร “ ทำอะไรน่ะ !ไทระ ” คนที่เข้ ำมำกะทันหันทำเสียงดุเมื่อสำยตำสบเข้ ำกับ รอยแผลบนนิ ้วขำว “ ขอโทษครับพี่เคย์ ผม..ทำจำนแตกซะแล้ ว เซ่อชะมัดเลยอ่ะ ” ร่ำงเล็กตัง้ ท่ำจะก้ มลงเก็บแต่ฝ่ำยนันรั ้ ง้ ตัวเอำไว้ เคย์มองมำอย่ำงไม่พอใจทีเ่ ห็นรอยบำด “ พี่หมำยถึงแผลนำยต่ำงหำก ไม่ระวังเลยนะ คนอื่นก็มถี มเถ ให้ พวกนัน้ ทำกันสิ ” เขำถอนใจ ยกนิ ้วเรี ยวขึ ้นจรดริ มฝี ปำกแล้ วจูบซับเลือดสีเข้ มให้ บำงเบำ ไทระตกใจนิดๆ พยำยำมจะดึงมือออกแต่อีกคนไม่ยอมปล่อย “ เดี๋ยวฮำนะเห็น ” คนฟั งมองอีกฝ่ ำยเพียงแค่นนั ้ ก่อนจะดึงนิ ้วนุม่ นิ่มไปล้ ำงแผล ให้ เห็นไปเลย มันธุระของเขำเสียเมื่อไหร่ ที่ฮำนะมำอยูท่ ี่นี่ มันก็แค่ตวั แถมที่ได้ ฟรี มำจำกกำรไขว่คว้ ำหำควำมสุขต่ำงหำก “ ทีหลังให้ แม่บ้ำนทำ..พี่ไม่อยำกให้ นำยเหนื่อย ” ไทระย่นจมูกอย่ำงขัดใจ
143
“ พี่เคย์สญ ั ญำแล้ วไงว่ำจะไม่ให้ ผมนัง่ เฉยๆ บอกแล้ วไงว่ำจะให้ ชว่ ย ทำงำนบ้ ำนอะไรก็ได้ แบบนี ้กลับไปอยูบ่ ้ ำนตัวเองดีกว่ำ ” เคย์ถอนใจช้ ำๆ เพรำะทีว่ ำ่ รับปำกก็แค่พดู ส่งเดชหลอกล่อเจ้ ำเด็กขี ้ เกรงใจอย่ำงนี ้มำอยูด่ ้ วยต่ำงหำก “ กลับไปก็เจอเซจิแน่ อยูก่ บั พี่นะ่ ถ้ ำเจ้ ำนัน่ ไม่มำหรื อใครไม่บอกก็ไม่มี ทำงรู้หรอก มันอยำกมำฝั่ งนี ้ซะทีไ่ หน ” เขำลูบผมหอมด้ วยควำมเอ็นดู ไทระตีหน้ ำหงุดหงิดทันทีที่ได้ ยินชื่อต้ องห้ ำม ยังไม่ทนั ว่ำอะไรก็พอดี เหลือบเห็นร่ำงน้ อยๆของใครสักคนกำลังผลุบโผล่อยูแ่ ถวประตูครัว “ ฮำนะ..หำพี่เคย์รึเปล่ำ ” เขำร้ องเรี ยกน้ องชำยแล้ วกวักมือให้ เข้ ำมำ ดวงตำคมปรำยมองไปยังบุคคลไม่ได้ รับเชิญอีกหนึง่ ที่ระริ กระรี เ้ ข้ ำหำ ทันทีจนน่ำรำคำญ ช่วยถูกใจคนสวนหรื อคนขับรถบ้ ำนฉันแล้ วออกไปนอนกกกัน ข้ ำงนอกสักคืนสองคืนจะเป็ นพระคุณ “ พี่เลือดออก! ” ฮำนะทีก่ ำลังยิ ้มไม่หบุ ยำมเจอคนที่รักทังสองโวย ้ “ เอะอะไปได้ ไกลหัวใจจะตำยชัก ” ไทระเอ็ดน้ องชำยจอมจุ้น ที่แทบจะ ถลำไปเอำเฝื อกมำเข้ ำนิ ้วให้ ด้วยควำมโอเว่อร์ “ จะล้ ำงจำนเหรอ เดี๋ยวผมทำเอง พี่เคย์ช่วยพำเด็กดื ้อนี่ออกไปหน่อย ได้ มยฮะ ั ้ เดี๋ยวซุม่ ซ่ำมเหยียบเศษจำนอีก ” พึมพำพลำงมองออดอ้ อนทำงแววตำ ร่ำงสูงใหญ่ไม่ได้ ตอบรับอะไรนอกจำกดึงแขนเรี ยวของคนข้ ำงกำยออกไป ปล่อยให้ ไอ้ เด็กอวดเก่งนัน่ สำละวนกับจำนกองโตให้ เข็ด ..มำอยูฟ่ รี นะ่ ..หัดทำอะไรให้ มนั เป็ นประโยชน์ซะบ้ ำง.. ฮำนะมองตำมแผ่นหลังกว้ ำงของเคย์แล้ วอมยิ ้มที่ฝ่ำยนันรั ้ กพีช่ ำยของเขำ อย่ำงทีเ่ ขำรัก มือนุม่ ควำนลงไปใต้ ฟองสบูแ่ ล้ วก็ต้องสะดุ้งเมื่อฝ่ ำมือโดนเศษแหลม จำกรอยแตกทีเ่ หลือแฉลบเข้ ำเนื ้อ เลือดแดงข้ นไหลออกมำมำกเสียจนน ้ำใส กลำยเป็ นชมพูเจือจำงไป
144
“ ว้ ำ..บื ้อจริ งเรำ ” ฮำนะส่ำยหัว พยำยำมบีบแผล เค้ นเลือดออกมำด้ วย ควำมเคยชินเพรำะตอนหัดทำขนมใหม่ๆก็โดนทังของคมของร้ ้ อนมำหมดแล้ ว “ เป็ นอะไร ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ ้นด้ ำนหลัง ร่ำงเล็กหันขวับไปอย่ำงตกใจ ใบหน้ ำสวยขึ ้นสีแดงเรื่ อยำมทีเ่ ห็นคนรักอยู่ ใกล้ แค่คืบ “ ป..เป็ นแผลนิดหน่อยฮะ แต่..แต่พเี่ คย์ไม่ต้องห่วง แค่นี ้ผมสบำยมำก ” ว่ำพลำงยิ ้มกว้ ำงแล้ วก้ มหน้ ำก้ มตำล้ ำงจำนต่อทังที ้ ่รอยบำดยังปริ เจ็บจี๊ดๆทีเ่ นื ้อ มันอันตรธำนไปเมื่อเทียบกับเสียงของหัวใจยำมมันเต้ นระรัว เคย์ที่กลับเข้ ำมำดูน ้ำหน้ ำคนแส่ไม่เข้ ำเรื่ องยำมทีเ่ ขำอุตส่ำห์ได้ มีโอกำส คุยกับไทระสองต่อสองยิ ้มเยำะอยูเ่ บื ้องหลัง รู้สกึ ดีกบั กำรที่ได้ เริ่ มทัณฑ์ทรมำน เพียงเล็กน้ อย ............................................................................... ดวงตำคูห่ วำนมองขึ ้นไปบนท้ องฟ้ ำมืดทึม ดำวหลำยดวงส่งแสงวิบวับ เป็ นทำงยำว มือบำงเกำะระเบียงหินอ่อนเย็นชืดแล้ วแหงนหน้ ำนับจุดขำวนับร้ อย ตำมลำพัง “ ดึกแล้ วนะยังไม่นอนอีก ” เสียงที่อบอุน่ เสมอยำมได้ ฟังกระซิบอยูข่ ้ ำงหู ฮำนะยิ ้มกว้ ำง หันมำกอดเอวของอีกฝ่ ำยแล้ วซบลงท่ำทำงเหมือนลูกแมว ตัวจ้ อย “ ตื่นเต้ นฮะพี่..ไม่เคยค้ ำงที่อื่นนอกจำกบ้ ำนเรำ ” ไทระบิดจมูกเล็กด้ วยควำมหมัน่ ไส้ ปนเอ็นดู ยกมือขึ ้นขยี ้หัวน้ องสุดที่รัก เบำๆ “ ไปนอนไป..” พูดพลำงทำหน้ ำงงงันเมื่อเห็นฮำนะกระโดดผลุงขึ ้นเตียงกว้ ำง “ บ้ ำ..นำยต้ องไปนอนกับพี่เคย์..” ไทระชี ้ออกข้ ำงนอกแล้ วเดินไปเปิ ด ประตูให้ เสร็ จสรรพ
145
ฮำนะลุกพรวดพรำดแทบตกเตียง แก้ มกลมเป็ นสีแดงแปร๊ ดแบบทีไ่ ม่เคย เป็ นหนักขนำดนี ้มำก่อน “ พ..พูดอะไรฮะ..” ร้ องเสียงหลงแถมยังคว้ ำเอำปลำย เตียงเอำไว้ เมื่อแขนโดนพี่ชำยลำกจะพำไปส่ง “ นำยน่ะสิพดู อะไร คนรักกันก็ต้องอยูด่ ้ วยกัน ” ว่ำแล้ วก็ออกแรงคว้ ำตัว อีกฝ่ ำยไปเคำะประตูห้องรุ่นพี่จนสำเร็ จ เจ้ ำของห้ องนิง่ ไปนิดเมื่อสำยตำสบเข้ ำกับไทระที่ยืนยิ ้มเผล่อยูด่ ้ ำนหน้ ำ หัวใจเผลอเต้ นแรงพร้ อมกับที่ต้องหยุดลงกะทันหันตอนที่ฝ่ำยนันดั ้ นตัวคนที่ยืน กอดหมอนข้ ำงก้ มหน้ ำงุดๆให้ เข้ ำมำหำ “ เอำตัวฮำนะมำส่งพี่เคย์ เดี๋ยวคิดถึงมำกแล้ วบุกไปหำถึงห้ องล่ะแย่แน่ ” เคย์ลอบถอนใจเหนื่อยหน่ำย มองไอ้ เด็กน่ำรำคำญซุกหน้ ำกับหมอน สี แดงเข้ มมันลำมไปจนถึงหู แถมยังท่ำทีขืนตัวไม่ยอมมำตำมแรงผลักของพี่นนั่ อีก ..ทำเป็ นไม่เคยไปได้ ..พ่อเด็กเก็บแต้ ม.. “ จะดีเหรอ..ฮำนะอำจจะไม่อยำกนอนกับพี่ก็ได้ ..” เขำเลีย่ ง กลัวจะเผลอ ตวำดไอ้ ทำ่ ทำงเสแสร้ งนีด่ ้ วยซ ้ำ ..อย่ำมำทำเป็ นอำยหน่อยเลย..กะอีแค่ผ้ ชู ำยคนเดียว.. ..ทีทงฝู ั ้ งยังรับมำแล้ วเลย ใช่มย..ฮำนะ.. ั้ ฮำนะสัน่ หัวรัว กลันใจพู ้ ดออกมำเพรำะหวัน่ กับสีหน้ ำเหมือนจะน้ อยใจ “ ผ..ผมอยำกอยูใ่ กล้ พี่เคย์ฮะ..พี.่ .ก็อนุญำตแล้ ว ” ไทระตบมือแปะ ยิ ้มกว้ ำงแบบทีม่ ีควำมสุขสุดชีวิต “ น่ำนไง..ผมกะว่ำถ้ ำ เจ้ ำนี่ขี ้ขลำดจะพำกลับบ้ ำนแล้ ว อำยอะไรตอนนี ้กันนะ อุตส่ำห์มำอยูบ่ ้ ำนเดียวกัน เพรำะพี่เคย์ชวน ถ้ ำไม่นอนด้ วยกันจะมำทำไม ใช่มยฮำนะ..” ั้ เคย์จำใจดึงข้ อมือเล็กให้ เข้ ำมำในห้ อง ก่อนจะปิ ดประตูแล้ วเดินไปทิ ้งตัว ลงบนเตียงหลังจำกที่พอ่ สือ่ จอมจุ้นเดินกลับเข้ ำห้ องตัวเองไปแล้ ว ทิ ้งให้ ฮำนะยืน เคว้ งอยูต่ รงริ มผนัง
146
“ อ่ำ..ผม..ผมขอนอนโซฟำ..ล..แล้ วกันฮะ ” พูดไปหน้ ำแดงไป ซ ้ำยังยิง่ กอดหมอนข้ ำงใบเดียวทีเ่ ผลอหยิบติดมำซะแน่น “ แล้ วแต่สะดวก ” ร่ำงสูงล้ มตัวนอนแล้ วหลับไปทันที แขกยำมดึกเดินไปจัดที่จดั ทำงด้ วยหัวใจทีเ่ ต้ นแรง คิดอยูแ่ ต่วำ่ คนรักคง จะอำยเหมือนกันในเมื่อพี่ไทระอำจจะคิดไปว่ำเขำสองคนมีอะไรกันแล้ ว ทังที ้ ่ควำม จริ งมันไม่ใช่เลย ..จะให้ มำนอนเตียงเดียวกัน..ฮำนะคงหัวใจวำยก่อนแน่.. “ รำตรี สวัสดิ์นะฮะพี่เคย์ ” ฮำนะงึมงำผ่ำนผ้ ำห่มที่เคย์ยื่นมำให้ ก่อนนอน ..มีควำมสุขที่สดุ ในโลกเลย.. .............................................................................. ใครบำงคนที่ทวีควำมหงุดหงิดตลอดสำมวันที่ผำ่ นชักจะเหลืออดเต็มที ทังที ้ ่เขำคิดว่ำคุมตัวเด็กดื ้ออย่ำงไทระได้ แล้ วเชียว เซจิพยำยำมผูกไทสีเข้ มให้ ได้ เหมือนที่เคยแต่พอใจพำลนึกถึงนิ ้วเรียวที่ คอยช่วยจัดให้ เข้ ำตำแหน่งกับรอยยิ ้มหวำนๆที่โปรยมำยำมเช้ ำ ใจมันก็ง่นุ ง่ำนจน ห้ ำมไม่อยู่ เขำกระชำกไทเส้ นยำวออกมำแล้ วขว้ ำงทิ ้งไปกองกับพื ้นเพรำะทำ เท่ำไหร่ก็มีแต่จะพังไม่เป็ นท่ำ “ หนีฉนั งันเหรอไทระ..” ้ คำสบถดังตำมอำรมณ์โมโหที่ไปพำลกวำดแฟ้ ม เอกสำรลงพื ้นโครมใหญ่ ..ไม่ได้ เรื่ อง..แค่คนๆเดียวก็ไม่มีปัญญำตำมหำกัน.. ..จะไปอยูท่ ี่ไหนได้ ..ในเมื่อบัญชีก็ไม่มีกำรเบิก.. ดวงตำคมกริ บมองเตียงนุม่ ที่ดเู หงำๆไปแล้ วยิง่ มีแต่โทสะ เสียงครำง หวำนหูยงั ก้ องอยูใ่ นโสตประสำททุกครัง้ ที่เขำล้ มตัวลงนอน แต่คว้ ำไปข้ ำงกำยแล้ ว
147
ว่ำงเปล่ำ ควำมต้ องกำรในเรื อนร่ำงหอมหวนยังไม่จำงมีแต่ยงิ่ ตอกย ้ำลงว่ำเขำคง หลงเสน่ห์ไทระเข้ ำเต็มอก..เสน่ห์ที่ไม่เคยเดำออกว่ำจะทำอะไร กำลังคิดอะไร และ จะมีลกู ไม้ แค่ไหน ..ตอนนี ้..นำยกำลังมีใครอยูข่ ้ ำงๆตอนกลำงคืน.. “ ฉันฆ่ำมันแน่..คนที่กล้ ำมำแตะต้ องนำย..” ...... สัมผัสผะแผ่วแตะลงแก้ มปลุกให้ คนหลับอยูต่ ้ องลืมตำตื่น เคย์สำบำนได้ ว่ำเป็ นวันที่หว่ ยแตกที่สดุ ในชีวิตเมื่อสิง่ แรกที่มองเห็นกลับกลำยเป็ นใบหน้ ำของคน ที่แสนเกลียดอยูห่ ำ่ งไปไม่ถงึ คืบ “ อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่เคย์จะไปอำบน ้ำเลยรึเปล่ำ เจ็ดโมงแล้ วล่ะ..พอดีผมได้ ยินเรื่ องประชุมเช้ ำนี ้น่ะฮะ เลยรีบมำปลุกก่อน กลัวพี่จะไปสำย ” ฮำนะยิ ้มแป้น ประกอบคำพูดยำวยืด เคย์ถอนใจหน่ำยๆ พยักหน้ ำแล้ วตวัดผ้ ำห่มออกไปกองปลำยเท้ ำ เพรำะ เดี๋ยวก็มคี นรับใช้ สว่ นตัวอย่ำงไอ้ เด็กที่นงั่ คุกเข่ำข้ ำงเตียงมันมำช่วยพับอยูด่ ี “ ชุดทำงำนผมเตรี ยมให้ แล้ วนะฮะ วันนี ้วันศุกร์ ใส่สฟี ้ ำดูเท่ดี ” ตะโกน บอกคนที่อยูใ่ นห้ องน ้ำพร้ อมกับเดินไปที่ต้ เู สื ้อผ้ ำ หยิบเอำเชิ ้ตสีที่วำ่ ออกมำแขวนไว้ คูก่ บั กำงเกงสแล็คเนื ้อดีแล้ วก็ยืนจับกลีบแขนสูทสีดำ อีกฝ่ ำยที่ทนฟั งคำพูดเจื ้อยแจ้ วอยำกระบำยอำรมณ์ด้วยกำรทุบกระจก รอบด้ ำนนัน่ ให้ แตกเป็ นเสีย่ งๆ ..มันเรื่ องอะไรของนำยที่ต้องเข้ ำมำก้ ำวก่ำยชีวติ ฉัน.. ถ้ ำมีคนถำมว่ำทำไมถึงเกลียดไอ้ เด็กนี่นกั ตัวเขำเองก็ตอบไม่ได้ หรอก รู้ แต่วำ่ มันมีบำงคนทีแ่ ค่มองหน้ ำก็ไม่อยำกมองแล้ ว อะไรสักอย่ำงทีเ่ ห็นก็ชวนพำล ให้ หงุดหงิด อำรมณ์เสีย
148
..และฮำนะก็เข้ ำข่ำยไอ้ คนพรรค์นน.. ั้ ..รำคำญท่ำทำงไร้ เดียงสำทังที ้ ่ออกจะเห็นว่ำเสแสร้ งแค่ไหน.. ..โลกนี ้มันมีประเภทรอบตัวเป็ นสีชมพูด้วยรึไงกัน.. ..ปั ญญำอ่อน!!.. เคย์ออกมำนอกห้ องน ้ำด้ วยสภำพผ้ ำเช็ดตัวผืนเดียวตำมปกติ และทันทีที่ ผู้ร่วมห้ องหันมำเห็น สีเลือดก็พลันแล่นริ ว้ ขึ ้นไปถึงไหนๆ ตำกลมป๊ องเบิกกว้ ำงแล้ วก็ต้องหลุบลงต่ำอย่ำงเก้ อเขิน แผงอกแกร่ง ด้ ำนหน้ ำทำเอำใจสัน่ ไหวจนแทบจะเป็ นลม อ้ อมแขนแข็งแรงมีมดั กล้ ำมแทบจะไม่ เคยเห็นยำมที่อยูใ่ ต้ เชิ ้ตทำงำน ฮำนะยอมรับอย่ำงไม่อำยกับตัวเองว่ำพี่เคย์ดเู ซ็กซี่มำกๆตอนที่น ้ำบน เรื อนผมสีเข้ มหยดพรำวลงมำบนบ่ำกว้ ำง ดวงตำคมเฉี่ยวแม้ จะดูเย็นชำแต่ครำวที่ บอกรักกันครัง้ นันมี ้ แต่แววหวำนเชื่อมจนใจละลำย “ อ..เอ่อ..ผมไปรอข้ ำงล่ำงนะฮะ ” ว่ำชนิดที่ประหม่ำสุดขีดแล้ วก็สำวเท้ ำ จะออกนอกห้ องไป แต่มือใหญ่รัง้ ข้ อมือบำงไว้ ก่อน แก้ มที่แดงจัดเลยยิ่งเป็ นสี มะเขือเทศสุก “ ไม่ต้องมำหยิบเสื ้อทำงำนให้ หรอก ถึงนำยหยิบพี่ก็คงไม่ใส่..” เสียงทุ้ม ว่ำเยำะๆ ก่อนจะปล่อยข้ อมือนุม่ นิ่มลงท่ำมกลำงควำมงงงันของคนฟั ง ฮำนะเกำหัวท่ำทำงประหลำดใจ ตีควำมไปตำมเรื่ องตำมรำวของตัวเอง ว่ำพี่เคย์คงไม่ชอบสีฟ้ำ ..สงสัยต้ องไปสืบดูจำกพี่เซจิวำ่ พีเ่ คย์ชอบอะไรบ้ ำงซะแล้ ว.. “ งัน..ผมลงไปเตรี ้ ยมอะไรไว้ ก่อนนะฮะ..” “ นี่จะติดรถไปพร้ อมกันรึเปล่ำ ” ถำมในขณะที่มือกลัดกระดุมเสื ้อตัวใหม่ “ เอ่อ..คิดว่ำคงต้ องขอรบกวนฮะ เพรำะเพิง่ มำอยูท่ ี่นี่ผมเลยจำทำงไป..” “ งันก็ ้ เร็วๆ พี่ไม่อยำกไปประชุมสำยเพรำะนำย ”
149
ฮำนะพยักหน้ ำรับด้ วยรอยยิ ้ม ดีอกดีใจกับกำรที่จะได้ อยูก่ บั คนตรงหน้ ำ นำนๆจนไม่ทนั เฉลียวเลยว่ำควำมหมำยแอบแฝงเป็ นนัยนันมั ้ นคืออะไร เสียงประตูปิดลงพร้ อมสำยตำแสดงถึงควำมรำคำญใจอย่ำงเปิ ดเผย “ นี่ชีวิตฉันมันต้ องน่ำเบื่อไปแบบนี ้อีกนำนมัยวะ..” ้ ใบหน้ ำหล่อเหลำทีด่ บู ึ ้งตึงมำตลอดทำงเดินกลับเปลีย่ นไปยิ ้มได้ เมื่อคน แรกตรงโต๊ ะอำหำรเป็ นไทระที่กำลังเด็ดกลีบกุหลำบขอบช ้ำในแจกันทิ ้ง เคย์อยำกเดินเข้ ำไปกอด ไปหอมแก้ มแล้ วกระซิบอรุณสวัสดิ์ อยำกถำมว่ำ เมื่อคืนหลับสบำยมัย้ ..แล้ วในฝั น..มีเขำบ้ ำงหรื อเปล่ำ..ก็ได้ แค่คดิ .. “ ตื่นแต่เช้ ำเชียวไทระ..” เขำยิ ้มให้ อย่ำงอ่อนโยน น ้ำเสียงนุม่ นวลชวนฝั น แบบที่สำวๆหลงใหล “ เมื่อคืนนัง่ ดูแปลนโครงสร้ ำงโรงแรมให้ พี่จนตีหนึง่ ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ นอนต่อล่ะครับ ” เคย์เอื ้อมมือบิดจมูกเล็กที่ดเู ป็ นคนรัน้ หัวชนฝำนัน่ อย่ำงหยอกเย้ ำ เรี ยกเสียงหัวเรำะคิก “ นอนมำกก็ปวดหัวอ่ะ นี่ผมทำใกล้ เสร็ จแล้ ว คิดว่ำถ้ ำวันนี ้ไม่ไปไหนก็คง เรี ยบร้ อย ” ไทระกุลกี จุ อเอำแผนผังกำรก่อสร้ ำงเพิม่ เติมส่วนที่จะทำเป็ นโรงแรมสิบ กว่ำชัน้ ออกแบบสไตล์บำโรคมำให้ ดู ชำยหนุม่ มองผลงำนที่ให้ คนด้ ำนข้ ำงช่วยปรับปรุงจำกของเก่ำจนออกมำ ได้ ถกู ใจเขำอย่ำงชื่นชม ถึงแม้ วำ่ บำงอย่ำงอำจจะดูไม่คอ่ ยเข้ ำที่เข้ ำทำงเพรำะเซ้ นส์ ทำงศิลปะของไทระเป็ นของทีเ่ จ้ ำตัวไม่คอ่ ยถนัดก็ตำม “ ไม่ต้องเร่งก็ได้ นะ พี่เห็นว่ำอยำกดำเนินโครงกำรต่อซักทีแค่นนั ้ ต้ องรอ เรื่ องงบประมำณอีก ” เขำยิ ้มให้ กบั ท่ำทีภมู ิใจของร่ำงเล็ก ..รัก..รักนำยที่สดุ .. ..แค่ได้ อยูใ่ กล้ พี่ก็มีควำมสุขแล้ ว..
150
“ พี่ๆจะกินกันเลยรึเปล่ำ ” เสียงโหวกเหวกของฮำนะดังมำขัดจังหวะ โผล่ ออกมำพร้ อมกับช้ อนซุปที่ร่อนถลำมำตำมตัว ไทระผละออกไปขำนรับโดยที่มีใครอีกคนขมวดคิ ้วอย่ำงหงุดหงิด ..ไอ้ อำหำรบ้ ำบออะไรที่นำยทำ..ถึงจะสุดชีวติ แค่ไหนฉันก็วำ่ รสมัน กระเดือกไม่ลงอยูด่ ี..ฮำนะ.. ..ก็เพรำะฉันรู้ตวั ว่ำไม่มีใจคิดอะไรในแง่ดกี บั นำยได้ หรอก.. ..นำยมันแค่ตวั ขวำงทำง.. ...... ตลอดทำงมำโรงเรี ยนของโอคำดะคนน้ องมีแต่ควำมเงียบ เคย์ใช้ สมำธิ กับกำรคิดแผนงำนที่จะต้ องใช้ ประชุมในตอนเช้ ำและฮำนะก็มวั แต่บิดชำยเสื ้อไป มำด้ วยควำมอำยแล้ วก็เอำแต่หนั มองนอกหน้ ำต่ำง “ ถึงแล้ ว..” เสียงห้ วนๆดังขึ ้น ฮำนะเลิก่ ลัก่ มองไปข้ ำงนอกรถแล้ วเห็นเป็ นหน้ ำโรงเรี ยนถึงดึงสติกลับมำ ได้ “ ขอบคุณมำกเลยฮะพี่เคย์ แล้ วเย็นนี ้อยำกกินอะไรเป็ นพิเศษ..” “ ไม่ต้อง..ลงได้ แล้ ว..พี่รีบ ” น ้ำเสียงกับแววตำแข็งกร้ ำวแบบที่ไม่ปกปิ ด ทำให้ คนข้ ำงๆต้ องรี บทำตำม ฮำนะคิดเองอีกแล้ วว่ำพีเ่ คย์กำลังเครี ยดเรื่ องประชุมและเขำก็คงเซ้ ำซี ้เกิน “ เย็นนี ้กลับเองนะ ไม่วำ่ งมำรับ ” ใบหน้ ำหวำนพยักหงึกหงักรับคำ แล้ วก็โบกมือตำมด้ วยรอยยิ ้มทีม่ ำจำก หัวใจอันพองโต..เขำว่ำควำมรักทำให้ คนตำบอด ..จริ งหรื อเปล่ำ.. .............................................................................
151
ดวงตำนิง่ เรี ยบมองเจ้ ำของอันมิทสึที่ใช้ ช้อนทิ่มไปทิ่มมำอยูใ่ นถ้ วยด้ วย ท่ำทำงประหลำดไปจำกเคย รอยยิ ้มน่ำรักตรงมุมปำกสีสดดูจะฉำบไว้ เสมอ จนเขำ ชักมองว่ำมันพร่ ำเพรื่ อเกินไปถ้ ำจะแจกให้ ผ้ ชู ำยแถวนี ้ “ อมยิ ้มทังวั ้ นเลย ฮำนะ ” จุนวำดมือผ่ำนหน้ ำอีกฝ่ ำยทีย่ งั เหม่อแล้ วยิ ้มให้ ฟ้ ำให้ ลมไม่หยุด “ นี!่ ! ” เสียงทุ้มกระตุ้นดังเข้ ำเล่นเอำฝ่ ำยนันสะดุ ้ ้ งสุดตัว ปั ดเอำถ้ วยนัน่ ตกตุ้บลงตักอำบน ้ำหวำนไปเต็มเปำ “ ง่ำ..จุนใจร้ ำย ยังไม่หมดเลย ” ฮำนะย่นจมูกใส่ เขี่ยของหวำนยำมเย็น ไปให้ มดแถวนันกิ ้ นแทน “ ฉันว่ำนำยน่ำจะห่วงชุดนักเรี ยนมำกกว่ำห่วงกินนะไอ้ บ๊อง ” จุนส่ำยหัว ดึงผ้ ำเช็ดหน้ ำของตัวเองขึ ้นมำเช็ดมือนุ่มนิ่มทีต่ งท่ ั ้ ำจะเลียถัว่ แดงตรงปลำยนิ ้วจน ต้ องปรำมว่ำเดีย๋ วท้ องเสีย “ เหม่ออะไรนักหนำ จับได้ ตวั๋ เที่ยวเมืองนอกเหรอ ” “ ตัว๋ เทีย่ วอะไรล่ะ..ฉันได้ มำกกว่ำนันอี ้ ก” “ งง..” จุนเลิกคิ ้ว ดึงผ้ ำไปเช็ดปำกน้ อยๆที่พดู ไม่หยุดเหมือนพี่ดแู ลน้ อง เพรำะไอ้ เศษขนมปั งมันติดจนจะดูเป็ นเด็กตะกละอยูร่ อมร่อ “ รู้แล้ วอย่ำเอ็ดนะ ฉัน..น่ะ..” ร่ำงสูงพยักหน้ ำหงึกๆ “ ฮำนะทำไมครับ ” ฮำนะยกมือขึ ้นป้องปำก เอียงหน้ ำเข้ ำไปกระซิบข้ ำงหูด้วยแก้ มแดงเรื่ อ “ ฉันเป็ นแฟนกับพี่เคย์แล้ ว ตอนนี ้อยูบ่ ้ ำนพี่เขำด้ วย ” คนฟั งนิ่งค้ ำง ดวงตำคมหันมองใบหน้ ำเปี่ ยมสุขอย่ำงเจ็บปวด ..มีอะไรผิดปกติ..มีอะไรกันที่มนั ไม่ใช่แบบนัน.. ้ “ ล้ อเล่นรึเปล่ำ ” จุนยิ ้ม ทังที ้ ต่ อนนี ้รู้สกึ เหมือนหัวใจกำลังถูกบีบคัน้ ..เจ็บ.. ..นำยกำลังฆ่ำฉัน..ฆ่ำคน..ที่รักนำย..
152
“ แหม..เรื่ องแบบนี ้ฉันจะกล้ ำล้ อเล่นได้ ไง..” ฮำนะหัวเรำะอำยๆ นัง่ นับมด ตรงพื ้นต่อเพรำะไม่ร้ ูจะเล่ำเรื่ องอะไรแก้ เขินได้ “ เขำบอกรักนำยเหรอ ” เสียงสัน่ เครื อทังที ้ ่กำลังหักใจ ..เขำรักนำยเท่ำที่ฉนั รักรึเปล่ำ.. ..หรื อเขำเพียงต้ องกำรอะไรตอบแทน.. ..ไม่มีควำมนัยจำกดวงตำเย็นชำคูน่ นที ั ้ ่เขำมองมำที่นำย.. ..ฉันเห็นเพียงแววตำที่มองพี่ไทระ..คนเดียว.. “ อือ..เขำว่ำ..งัน..บ้ ้ ำ..ไม่เล่ำละ เดี๋ยวหน้ ำระเบิด ” ฮำนะงึมงำ ใช่สองมือ จับแก้ มกลมๆของตัวเองที่ร้อนซูเ่ หมือนอมเตำถ่ำนไว้ เต็ม “ ช่ำงเถอะ..ถ้ ำนำยมีควำมสุข..ฉัน..ก็ด้วย ” “ จริ งรึเปล่ำจุน..ดีใจจังน้ ำ ” จุนไม่ได้ พดู อะไรต่อ ได้ แต่นิ่งไป ..ฉันชินแล้ วฮำนะ..ชินกับกำรสูญเสีย.. ..แต่หำกวันใด..เขำไม่รักนำยเหมือนปำกพูด.. ..วันนัน..ฉั ้ นจะเอำคนที่ฉนั รักคืนมำ.. ..อย่ำงที่ไม่สนไอ้ หน้ ำไหนมันจะมำขวำงเลย.. ..คอยดู.. ...... วันนี ้จุนต้ องไปทำงำนพิเศษ ฝ่ ำยที่อำศัยจักรยำนของเพื่อนกลับบ้ ำนเลย ต้ องเดินหงอยๆกลับคนเดียว ที่จริ งแล้ วเพื่อนสนิทก็ดงึ ดันจะไปส่ง แต่เพรำะควำม รัน้ ของฮำนะมันมำกมำยกว่ำ คนที่แพ้ ทำงตลอดอย่ำงจุนเลยต้ องยอมตำม สองขำก้ ำวเชื่องช้ ำ ชมนกชมไม้ ไปเรื่ อย ตัดสวนซำกุระที่บำนสะพรั่ง ออกไปตรงหน้ ำถนนใหญ่ ตำกลมโตดูเลิก่ ลัก่ ไปเมื่อจู่ๆสปอร์ ตคูเป้คันงำมก็แล่นฉิว
153
เข้ ำมำจอดชนิดเฉียด หน้ ำต่ำงด้ ำนข้ ำงคนขับลดลง ใบหน้ ำหล่อเหล่ำไม่ตำ่ งจำก คนที่หลงรักเท่ำไหร่ยิ ้มให้ เป็ นกำรทักทำย แต่ฮำนะก็ดอู อกเล็กน้ อยว่ำมีแวว หม่นหมองอยูใ่ นดวงตำ “ พี่เซจิ..” เสียงหวำนร้ องทักกลับไป ก้ มหัวให้ อย่ำงดีอกดีใจ “ พี่ไปส่ง ” ฝ่ ำยนันบอก ้ เร่งให้ เข้ ำมำก่อนที่รถคันหลังจะบีบแตรไล่ ฮำนะเผ่นพรวดขึ ้นไปนัง่ ด้ ำนข้ ำง แล้ วรถคันสวยก็ขบั พุง่ ออกไปด้ วยควำม ร้ อนรนในหัวใจ “ ฮำนะรู้มยว่ ั ้ ำพี่ชำย..เอ่อ..ไทระน่ะ ” เซจิเอ่ยปำกขึ ้นมำก่อน ทังที ้ อ่ ดึ อัด แทบบ้ ำกับสิง่ ที่หลุดออกไปเหมือนกับเขำต้ องตำมง้ องอนไอ้ เด็กนัน่ “..อยูท่ ี่ไหน รู้รึเปล่ำครับ ” ฮำนะยิ ้มแก้ มปริ ทีเ่ ข้ ำใจว่ำพีก่ บั คนข้ ำงๆทะเลำะกันคงถูก แต่นี่พี่เซจิก็คิด จะง้ อก่อน “ รู้ฮะ..แต่พี่ไทระไม่ร้ ูจะอยำกคุยกับพีเ่ ซจิรึเปล่ำ ” เจ้ ำตัวเล็กทำบุ้ยใบ้ ไม่อยำกผิดคำพูดกับพี่หรอก เพรำะช่วงนี ้ขนำดชื่อพีเ่ ซจิยงั เป็ นคำต้ องห้ ำมเลย ..บอกไม่ได้ วำ่ อยูไ่ หน แต่พำไปถึงที่โดยไม่พดู น่ะได้ .. .................................................................................
154
Chapter 13 มือเล็กยกขึ ้นป้องแสงตอนบ่ำยแก่ สำยยำงรดน ้ำในสวนโดนลำกมำจน เข้ ำเขตบ้ ำนโบรำณข้ ำงหน้ ำ ไทระเขยิบเข้ ำใกล้ เพื่อทีจ่ ะรดเผื่อไปให้ ต้นไม้ เขียวครึม้ ในเขตรัว้ ไม้ ไผ่นนั่ ด้ วย “ ไทระเหรอ..” เสียงนุม่ นวลดังขึ ้นจำกด้ ำนใน ประตูกระดำษสำเลือ่ นออก ดังครื ดพร้ อมกับที่ร่ำงสูงโปร่งในชุดยูกำตะสีดำโผล่ออกมำด้ วยรอยยิ ้ม “ คุณลุง..สวัสดีครับ ” ไทระยิ ้มตอบด้ วยควำมคุ้นเคย เพรำะคุยกันบ่อย ช่วงทีต่ ้ องมำอยูใ่ ต้ อำณัติไอ้ บ้ำนัน่ “ พักนี ้เห็นว่ำมีหมำบ้ ำตัวนึงมันอำละวำดใหญ่เลย ” ซำโตะซังทรุดตัวลง นัง่ ตรงชำนบ้ ำน รอยยิ ้มอบอุน่ เหมือนพ่อทำให้ คนคุยด้ วยชักไม่อยำกไปไหน “ หมำบ้ ำที่ไหนครับ ” เจ้ ำตัวทำหน้ ำงง แล้ วก็เข้ ำใจเมื่ออีกคนชี ้ไปทำงตัว บ้ ำนหรื อให้ ถกู คือคฤหำสน์หลังอลังกำรด้ ำนตรงข้ ำม “ พวกแม่บ้ำนพูดกันยกใหญ่วำ่ มันไม่เคยเป็ นแบบนี ้มำก่อน กินอะไรก็ไม่ ลง พูดไม่เข้ ำหูมีโดนตวำด ทังที ้ ่กอ่ นหน้ ำนันวั ้ นสองวันยังดีๆอยู่ ประมำณว่ำ อำรมณ์เมตตำขึ ้นภูเขำแล้ วก็ดนั งี่เง่ำดิ่งนรก ” ไทระหัวเรำะกับคำเหน็บยำมที่คนเป็ นพ่อใช้ วำ่ ลูกชำยหัวแก้ วหัวแหวน “ ได้ ขำ่ วมำอีกหนึง่ ว่ำน้ องคนสวยมำอยูด่ ้ วย นี่ไอ้ เคย์มนั ตกลงปลงใจแล้ ว เหรอ พ่อกะจะแนะนำให้ คยุ ด้ วยกันอยูเ่ ชียว ไวชะมัด ” เขำคว้ ำพัดแถวนันมำโบก ้ คลำยร้ อน ร่ำงเล็กวิ่งไปปิ ดก๊ อกแล้ วเข้ ำมำนัง่ คุยเล่น “ ผมก็ไม่ร้ ูหรอกครับว่ำไปจีบกันตอนไหน ” “ ว่ำงๆก็พำฮำนะมำบ้ ำงสิ ” คนเป็ นพี่พยักหน้ ำตอบรับพลำงยิ ้มกว้ ำง
155
“ ว่ำแต่..เรื่ องของเซจิมนั ..” ซำโตะซังลองหยัง่ เชิง “ โกรธอะไรกันรึเปล่ำ..” ไทระทำหน้ ำมุย่ ไม่อยำกจะพูดไปให้ คนตรงหน้ ำไม่สบำยใจว่ำลูกชำยคน โตเลวร้ ำยแค่ไหน หลอกลวงสำรพัดแล้ วยังดีแต่ใช้ กำลังข่ม “ นิดหน่อยครับ ” “ นิสยั ของมัน เรี ยกว่ำงี่เง่ำ ทำดีกบั คนทัว่ ไป กับคนที่รักทำดีด้วยไม่เป็ น ” ใบหน้ ำสวยดูงงงัน “ เขำเรี ยกว่ำโง่ในกำรแสดงออกว่ำ ‘รัก’ คนๆหนึง่ มำกแค่ไหน แล้ วอย่ำไป ถำมเชียวว่ำรักรึเปล่ำ ตอบไม่ได้ หรอกนัน่ น่ะ ให้ มนั ไปตำยยังง่ำยกว่ำ ” มือใหญ่ลบู ผมนุม่ นิ่มด้ ำนข้ ำงแผ่วเบำด้ วยควำมเอ็นดู “ นิสยั อยำกเอำชนะกับอยำกจะเป็ นเจ้ ำของมันเป็ นตังแต่ ้ เด็กๆ ชกกับ เพื่อนร่วมห้ องแย่งตัวต่อชิ ้นเดียว ประมำณว่ำกูต้องได้ พ่อเขกกะโหลกไปหลำยที มันก็ไม่ซมึ ” ซำโตะเห็นอีกฝ่ ำยยิ ้มได้ ก็วำ่ ควำมต่อ “ ให้ บอกรักแม่มนั นะ มันยังไม่ เคยพูดเลย ลองสังเกตดูแล้ วกัน มันไม่พดู หรอก แต่จะทำให้ พ่อรับรอง ดีๆกันซะ เถอะ เซจิเองก็ไม่เคยรักใครเท่ำไทระมำก่อน พ่อมัน่ ใจ..” ไทระยิ ้มเจื่อนๆ ในใจค้ ำนเต็มทีแ่ ต่ก็รับฟั งไว้ เพื่อคนที่นบั ถือตรงหน้ ำ “ อย่ำงน้ อยพ่อก็ไม่เคยเห็นมันวิง่ วุ่นเพื่อเอำทะเบียนสมรสมำจดกับใคร ” วำงบอมบ์ลกู ใหญ่ไว้ ให้ คิดแล้ วก็กลับเข้ ำห้ องด้ ำนในไป ไทระนัง่ นิ่ง รู้สกึ อำยคำที่ทิ ้งท้ ำยไว้ นนั่ จนหน้ ำแดงเรื่ อ “ คุณทำผมแย่..ตำบ้ ำเอ๊ ย ” เสียงใสพึมพำ เก็บสำยยำงม้ วนกลับที่เดิม เสียงรถแล่นเข้ ำมำในเขตบ้ ำนทีเดียวสองคันทำควำมสงสัยให้ ไทระ ชะโงกหน้ ำไปดูก็เห็นว่ำคันหนึง่ เป็ น Mercedes SLR Mclaren ของพี่เคย์ แต่ไอ้ อีก คันที่มนั หน้ ำตำเหมือนสปอร์ ตนี่..ก็บ้ำนนี ้เขำเปลีย่ นรถพอๆกับมือถือ ทันทีที่คนขับเปิ ดประตูรถลงมำ สองขำเพรี ยวก็ขยับหนีทนั ที ใบหน้ ำคม ใต้ แว่นกันแดดสีดำสนิทมองอย่ำงไรก็ไม่พ้นไอ้ บ้ำจอมเผด็จกำร
156
“ มำได้ ไงเนีย่ ..” ไทระสบถ สำวเท้ ำพรวดขึ ้นไปหมกตัวบนห้ องนอน แอบ ดูจำกช่องหน้ ำต่ำงหลังผ้ ำม่ำนสีทบึ เห็นพี่เคย์เดินเข้ ำไปหำฝ่ ำยนันแล้ ้ วเถียงกันอีก “ ไม่เคยยอมลงให้ ใครเลย คนทุเรศ ” เขำบ่นตำมลำพัง ชัว่ วูบหนึง่ ดวงตำคมกริ บมองแวบขึ ้นมำด้ ำนบนทำเอำคนที่ผลุบโผล่อยู่ หลังม่ำนแทบหลบไม่ทนั ร่ำงเล็กกลันใจอยู ้ น่ งิ่ ๆสักพักจนได้ ยินเสียงรถแล่นออกไป ถึงได้ ชะโงกหน้ ำออกมำ “ ไปให้ พ้นๆเลย..ชำตินี ้ไม่ต้องมำเจอกัน! ” เขำด่ำไล่หลัง กระชำกม่ำนโผล่หน้ ำออกไป คนที่นงั่ อยูใ่ นรถเหลือบมองด้ วยหำงตำก็ร้ ูวำ่ เจ้ ำของใบหน้ ำที่โหยหำก่น ด่ำเขำอยูต่ รงไหน “ หนีให้ ทนั นะ..ที่รัก ” เซจิพดู ตำมลำพังด้ วยรอยยิ ้มสมใจ “ ไหนว่ำไม่มำไงพี่เคย์!! ” ไทระพูดพลำงทำหน้ ำงอนตุ้บป่ องให้ คนที่ รับปำกเป็ นมัน่ เป็ นเหมำะว่ำเซจิไม่มำเหยียบแถวนี ้แน่ ยังไม่ทนั ที่เคย์จะว่ำอะไร ฮำนะทีน่ งั่ ปั กหมอนเป็ นลำยนกยูงรำแพนหำง บนโซฟำก็เถียงขึ ้นทันที “ ไม่ดีเลยนะฮะพี่ คนรักกันก็ต้องใจเย็นๆสิ พี่เซจิเขำอุตส่ำห์มำง้ อ นี่ไปหำ ผมถึงโรงเรียนเชียว อ๊ ะ..” พอรู้ตวั ว่ำเผลอหลุดปำกอะไรออกไป ฮำนะก็รีบยกมือขึ ้น คว้ ำคำพูดนัน่ ไว้ แต่ก็ช้ำแล้ ว ไทระงอนหนักกว่ำเดิม ค้ อนให้ น้องที่ไม่ร้ ูอะไรเลย “ ว่ำแล้ วว่ำมีพอ่ ตัวดีแถวนี ้ทำได้ เรื่ อง..ฮึ ” ฮำนะเข้ ำไปเกำะตักพี่ ทำหน้ ำตำน่ำสงสำรเรียกร้ องควำมสนใจแทนพี่เขย โดยที่เคย์ยืนกอดอกมองเงียบๆ เพรำะรู้ดีวำ่ เขำกำลังไม่พอใจถึงขีดสุดที่ไอ้ เด็กนีช่ กั วุน่ วำยเกินไปแล้ ว “ พี่เซจิเขำรักพี่นะ ไม่งนจะมำง้ ั้ อเหรอ โกรธอะไรก็คอ่ ยๆพูดกันสิ พี่เขำหล่อจะตำย สำวๆรุมกันอ่ะ พี่ไม่หวงบ้ ำงเหรอ ” ไทระย่นคิ ้ว บ่นพึมพำว่ำหำให้ จกุ อกตำยไปเลย จะมีกี่คนเอำมำควงก็ ตำมสบำย
157
“ ไม่ไหวละพี่เคย์ เป็ นแบบนี ้นะ หมอนัน่ ต้ องมำอีกแน่ ผมไปอยูก่ บั เอริ ชัว่ ครำวดีกว่ำ..” ว่ำพลำงกดเบอร์ ไปปลำยสำย แว่วเสียงหวำนใสดังมำจำกทำงนัน้ เป็ นกำรตอบรับที่รวดเร็วสุดๆว่ำให้ มำได้ เลย “ เอริ ? ” เคย์ทวนชื่อไม่ค้ นุ หู “ น้ องของเพื่อนฮำนะครับ อย่ำงน้ อยก็ขอหลบทำใจพักนึงละกัน ” “ อะไรกันอ่ะพี่..ใจร้ ำยกับพี่เซจิจงั ” ฮำนะบู้ปำก “ นำยไม่ร้ ูอะไรหรอก..ไปนอนได้ แล้ ว ” ไทระทำเสียงดุ ผละออกไปข้ ำง นอกเพรำะโทรเรี ยกรถมำรับ “ อย่ำปิ ดมือถือนะ ” เคย์ท้วงเอำไว้ เพรำะเห็นว่ำคงรัง้ ตัวไม่อยู่ ดวงตำสุกใสดูหงอยลงเมื่อมองตำมพี่ที่นงั่ รถออกไปจำกบ้ ำน มือเล็กเกำะ ขอบหน้ ำต่ำงดูซมึ ๆเพรำะไม่ร้ ูวำ่ เขำทำอะไรผิดรึเปล่ำ “ สมใจมัยล่ ้ ะ! ” น ้ำเสียงกรำดเกรี ย้ วดังเบื ้องหลัง ฮำนะหันไปมองอย่ำงไม่เข้ ำใจแล้ วก็ต้องนิ่วหน้ ำด้ วยควำมเจ็บเพรำะ ข้ อมือถูกกระชำกจนทังตั ้ วโดนลำกไปหำอีกฝ่ ำย “ เจ็บฮะ ” เสียงหวำนท้ วง น ้ำตำคลอเพรำะทุกอย่ำงรวดเร็ วจนงงไปหมด “ นำยคิดว่ำตัวเองดีนกั รึไง ถึงได้ ไปสอนไทระแบบนัน!! ้ ” เคย์ตวำดใส่ ปล่อยข้ อมือข้ ำงนันออกแล้ ้ วหุนหันขึ ้นข้ ำงบน ตอกหน้ ำคนด้ ำนล่ำงด้ วยกำรปิ ด ประตูห้องโครมใหญ่ “ ผ..ผมขอโทษฮะ..ผมไม่ร้ ู..” ฮำนะพึมพำอย่ำงใจเสีย หวำดหวัน่ กับคำว่ำ นัน่ จนคิดว่ำคืนนี ้คงไม่กล้ ำเข้ ำไปเผชิญหน้ ำกับพีเ่ คย์ ..พี่เคย์คงห่วงควำมรู้สกึ ของพี่ ไทระ..ก็ดีแล้ ว มีแต่เขำที่ไม่ร้ ูอะไรเลย ไม่เคยถำมเรื่ องในใจของพี่เลย ..ไม่ได้ เรื่ องจริ งๆ..ฮำนะ.. ......
158
ไทระมองดูนำฬกิ ำข้ อมือก็ต้องบ่นออกมำรอบสองเพรำะมันเกือบห้ ำทุม่ แล้ วที่เขำดันต้ องมำตะลอนๆอยูน่ ี่ ไอ้ เรื่ องที่จะไปหำเอริคงต้ องไว้ ตอนเช้ ำ เพรำะ อย่ำงน้ อยไอ้ บ้ำเซจิคงไม่มำดักรอเขำอยูแ่ ถวบ้ ำนหรอก ร่ำงเล็กจ่ำยเงินค่ำรถแล้ วก้ ำวลงมำ ดึงกุญแจบ้ ำนมำไว้ ในมือก่อนจะเปิ ด ประตูรัว้ เข้ ำไปด้ ำนใน ทังที ้ ่ยงั แปลกใจกับรถรูปร่ำงคุ้นตำทีจ่ อดนิ่งอยูต่ รงด้ ำนหน้ ำ “ หนีได้ อย่ำงเดียวจริงด้ วย ” ใครคนหนึง่ เดินเข้ ำมำอย่ำงไม่ทนั ให้ ตงตั ั้ ว ไทระหันขวับมำทันที ดวงตำเบิกกว้ ำงด้ วยควำมตกใจที่ร่ำงสูงใหญ่ใกล้ กันนี่เป็ นคนที่เขำภำวนำว่ำอย่ำเจอเลยจะดีที่สดุ สำวเท้ ำจะหนีแต่ช้ำกว่ำเซจิที่คว้ ำ หมับเข้ ำทีต่ ้ นแขนเรี ยว แรงกระชำกมำปะทะกับอกกว้ ำงเล่นเอำเจ็บไปทังตั ้ ว “ ตำมมำทำไม!! ” ไทระตวำด ทุบกำปั น้ รัวกับบ่ำสูง นึกด่ำตัวเองที่ไม่ เฉลียวใจกับรถคันนี ้ที่เห็นแวบๆตังแต่ ้ ออกมำจำกบ้ ำนพี่เคย์ “ มำตำมเมียกลับ อยูค่ นเดียวมันเหงำเกิน ” เซจิวำ่ หน้ ำตำย ออกแรงนิด เดียวก็รัง้ ร่ำงบอบบำงให้ เดินตำมได้ “ ฝั นไปเถอะว่ำผมจะเป็ นเมียคุณ ไอ้ บ้ำ! ” ข้ อศอกเล็กถองเข้ ำเต็มสีข้ำง เล่นเอำเซจิจกุ ไปชัว่ ขณะ ไทระวิ่งเข้ ำบ้ ำนแต่ควำมต่ำงของช่วงขำทำให้ หนนี ้ร่ำงทังร่้ ำงถูกกระชำก ไปกักตัวได้ อกี ครัง้ ดวงตำสีเดียวกันสบประสำน มีแววกรำดเกรีย้ วไม่แพ้ อีกฝ่ ำย “ บ้ ำนนำยเขำเรี ยกคนที่มีอะไรกันเป็ นสิบหนว่ำน้ องรึไง พอดีบ้ำนฉัน เรี ยกว่ำเมีย เข้ ำใจรึเปล่ำ..หรื อต้ องถือธรรมเนียมทำให้ ท้องได้ ก่อนถึงจะยอมรับคน อย่ำงฉันเป็ นผัวนะ..ฮึ ” ร่ำงสูงทำใจเย็น “ หน้ ำด้ ำน!! ” ไทระดิ ้นขลุกขลัก ขืนตัวเต็มที่เมื่อโดนจับโยนเข้ ำรถ เซจิวิ่งไปฝั่ งคนขับแล้ วจัดกำรล็อคตัวคนข้ ำงๆไว้ ได้ รถสปอร์ ตคันงำมแล่น ออกไปอย่ำงรวดเร็ วโดยทีค่ นโดนลักพำร้ องห้ ำมไม่ทนั
159
“จะพำไปไหน! ” ไทระโวย อยำกเงื ้อหมัดชกหน้ ำหล่อๆด้ ำนข้ ำงให้ สมกับ ทุกอย่ำงแต่ก็ทำไม่ได้ ดงั่ ใจในเมื่อไอ้ หมอนี่เอำผ้ ำที่ไหนไม่ร้ ูมำมัดมือเอำไว้ แบบนี ้ เซจิขมวดคิ ้ว ปรำยตำมองใบหน้ ำสวยที่ยน่ ยูอ่ ย่ำงไม่ใส่ใจเท่ำทีค่ วรแล้ ว หันมำมองถนนเส้ นยำวเหยียดด้ ำนหน้ ำใหม่ “ ผมถำมว่ำจะพำไปไหน!! ” คนขับถอนใจอย่ำงเนือยๆ “ ที่ฉนั มัดมือมันไม่มำกพอใช่มยั ้ เดี๋ยวจะได้ เอำอะไรอุดปำกไว้ ด้วย ” เขำ ละมือมำเชยคำงมนอย่ำงหยอกเย้ ำแต่เจ้ ำของสะบัดหน้ ำหนีด้วยควำมหงุดหงิด “ จะไปไหน!! ตอบไม่ตรงคำถำม ” “ ไปฮันนีมนู ..แต่ก็นะ..ไปไกลไม่ได้ เพรำะอำทิตย์หน้ ำมีงำนเร่งเข้ ำมำ แค่ ทะเลแถบนี ้คงพอใช้ มงั ้ ” “ ไร้ สำระ!! พำไปส่งบ้ ำนเดีย๋ วนี ้นะ!! ” ไทระดิ ้น พยำยำมดึงผ้ ำที่มดั เงื่อน ตำยให้ หลุดเลยยิ่งไปทำให้ ข้อมือเป็ นจ ้ำเลือด “ ยำกครับ..เรำเลยออกมำเยอะแล้ ว ถ้ ำที่รักจะนัง่ ดีๆล่ะก็จะช่วยแก้ มดั ให้ สบำยขึ ้น ” เซจิยื่นข้ อเสนอ “ ก็เร็ วๆสิ ผมหนีไปไม่ได้ หรอก เล่นขับเร็ วแบบนี ้ ” “ เสียใจ..ตอนนี ้ไฮเวย์ หยุดรถไม่ได้ ถ้ ำไม่อยำกตำยคูก่ ็ชว่ ยอยูน่ งิ่ ๆ หลับ ไปเลยยิ่งดี..ฉันคงปล ้ำนำยตอนขับรถอยูไ่ ม่ได้ หรอก วำงใจเถอะ ” เขำแหย่ด้วยสี หน้ ำชวนโมโห ไทระได้ แต่ดำ่ ซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำอยูใ่ นใจ ...... กลิน่ อำยของไอเกลือชำยฝั่ งพัดเข้ ำมำในตัวรถ ลมเย็นๆยำมดึกช่วงที่ พระจันทร์ คล้ อยไปทำงด้ ำนหลังกำลังหนำวได้ ที่ ไทระเปิ ดเปลือกตำเชื่องช้ ำเพรำะ
160
ไม่ร้ ูวำ่ ผล็อยหลับตังแต่ ้ ตอนไหน ตอนนี ้รถหยุดสนิทแถมยังอยูเ่ ลียบชำยหำดตอน กลำงคืนที่แทบไม่มีรถสักคันวิ่งผ่ำน “ อ๊ ะ..” ริ มฝี ปำกสีสดขยับอุทำนเมื่อสัมผัสได้ ถึงจูบหนักหน่วงตรงต้ นคอ ร่ำงเล็กขยับหนีทนั ที พยำยำมเอียงตัวไปทำงนอกหน้ ำต่ำงทีเ่ ปิ ดอยู่ แสง จำกนำฬิกำบอกเวลำตีสคี่ รึ่ง เสียงคลืน่ ซัดเข้ ำมำโดนก้ อนหินทำให้ ร้ ูวำ่ ถึงที่ที่เซจิจง ใจพำเขำมำแล้ ว “ ปล่อยได้ รึยงั ” ไทระพูดโดยที่ไม่หนั มำมอง เซจิอมยิ ้มนิดๆ พำดแขนกับพนักด้ ำนหลังแล้ วเขี่ยปกเสื ้อเชิ ้ตให้ หลุดลง อวดรอยแดงที่เขำเพิ่งตีตรำไว้ “ ใครมัดไว้ ละ่ ” เขำยักไหล่ จับข้ อมือเล็กให้ ดวู ำ่ เศษ ผ้ ำน่ะเขำคลำยให้ นำนแล้ ว ไทระตังท่ ้ ำจะเปิ ดประตูรถลงแต่โดนท้ วงไว้ ด้วยเหตุผลเหมือนจะดีที่สดุ “ แถวนี ้น่ะมันเปลีย่ ว..คงไม่อยำกเดินกลับทังที ้ ่ไม่มีเงินติดตัวหรอกนะ ” เซจิชกู ระเป๋ ำเงินที่เขำยึดของในนันไว้ ้ เกลี ้ยง “ คุณมันเลว..” ไทระกัดฟั นแน่น น ้ำตำคลอ คนฟั งส่ำยหัวช้ ำๆ ขยับเข้ ำไปใกล้ ดันพนักพิงลงให้ ลำดไปทำงด้ ำนหลัง “ เชื่อฉันไม่เสียหำยเท่ำนำยเดินลงไปให้ คนแถวนี ้มันลำกไปรุมหรอกน่ำ ” กระซิบข้ ำงหูแล้ วโน้ มตัวแนบกัน ปำกอุน่ ร้ อนประทับลงบำงเบำก่อนจะผละออกมำหอมแก้ มเนียน ไทระ หลับตำนิ่ง สองมือกำแน่นด้ วยควำมสมเพชตัวเอง เรียวลิ ้นอุน่ ไล้ เล็มอยูร่ อบนอก ค่อยๆสอดผ่ำนกลีบปำกบำงที่เม้ มแน่น มือขยับล้ วงลงไปใต้ เสื ้อแล้ วเคล้ ำคลึง นุม่ นวล ไทระครำงออกมำแผ่วเบำ หมดแรงเอำง่ำยดำยจนมือที่กำแน่นถูกอีกฝ่ ำย แทรกนิ ้วเข้ ำไปคลำย จับสอดประสำนกันพร้ อมกระชับให้ แนบชิด เป็ นเวลำนำนก่อนทีเ่ ซจิจะละออกมำ ไทระหอบหำยใจพลำงเสมองออก นอกหน้ ำต่ำงรถด้ วยใบหน้ ำแดงเรื่ อ สัมผัสลิ ้นร้ อนจัดที่เข้ ำมำรุกรำนยังคงติดตรึง เสียงมือถือในกระเป๋ ำสัน่ ครื ดครำด
161
“ ฮำนะโทรมำรึเปล่ำ รับสิ..บอกว่ำอยูก่ บั ฉันไม่ต้องห่วง ” เซจิสตำร์ ท เครื่ องแล้ วขับออกไป อีกแค่ไม่กี่กิโลก็ถึงท่ำเรื อทีจ่ ะไปบ้ ำนพักตำกอำกำศของเขำ โชคไม่ช่วยไทระตรงที่เขำเกิดอยำกจูบขึ ้นมำดื ้อๆแล้ วถ้ ำให้ ทนกับจินตนำกำรตัวเอง ต่อคงบ้ ำตำย หน้ ำจอเป็ นชื่อของซำวำมุระ จุน “ จ้ ะ..มีอะไรรึเปล่ำ ” ไทระรับสำยเสียงค่อย เพรำะไม่ร้ ูวำ่ คนด้ ำนข้ ำงมัน จะบ้ ำเลือดขึ ้นมำตอนไหน ‘ เห็นเอริ วำ่ พี่จะมำบ้ ำนเรำ ทำไมยังไม่ถึงล่ะครับ ’ เจ้ ำของโทรศัพท์หนั มองเซจิเพียงครู่ แล้ วขยับออกไปทำงหน้ ำต่ำงกระซิบ กระซำบต่อ “ เอ่อ..ตอนนี ้พี่อยู.่ .คือ..มีธุระกะทันหัน ไม่ต้องห่วงนะ..” ‘ พี่ไทระไม่เป็ นอะไรนะครับ..ผมห่วง ’ น ้ำเสียงอบอุน่ แว่วเข้ ำมำ “ ไม่เป็ นอะไรหรอก ขอบคุณมำกนะ ขอโทษด้ วยทีจ่ ะไปรบกวนแล้ วก็ ไม่ได้ ไป ” เซจิหนั มองไทระอย่ำงแปลกใจ เขำคิดว่ำฮำนะโทรมำเสียอีก “ คุยกับใคร! ” ถำมทังที ้ ่ตำยังมองถนน ไทระเงียบไป รี บพูดสำยเหมือนจะตัดบทก่อน “ ฉันถำมว่ำนำยคุยกับไอ้ ตวั ไหน!! ” เขำตวำดดังลัน่ จนอีกฝ่ ำยสะดุ้ง จับ ใจควำมได้ วำ่ มันแปลกๆ แถมเสียงที่เล็ดลอดมันก็ไม่ใช่ทงเคย์ ั ้ ทงฮำนะ ั้ เมื่ออีกฝ่ ำยไม่ตอบแล้ วทำท่ำจะวำงสำย เขำก็เลี ้ยวรถเข้ ำข้ ำงทำงแล้ ว เหยียบเบรกจนมิด กระชำกมือถือมำฟั งปลำยสำยที่โทรมำหำ ‘ เสียงใครน่ะครับ..หรื อว่ำ..พี่อยูก่ บั หมอนัน่ ..’ เซจิอำรมณ์ขึ ้นถึงขีดสุด หันมองคนข้ ำงกำยด้ วยดวงตำวำวโรจน์ ไม่ทนั คำดคิด มือถือเครื่ องเล็กก็ถกู ปำออกนอกรถไปกระทบพื ้นถนนจน แตกเป็ นเสีย่ งๆโดยที่เจ้ ำของได้ แต่นิ่งงัน
162
ฝ่ ำมือกร้ ำนกระชำกไหล่บำงเข้ ำมำหำตัว “ ฉันเตือนแล้ วนะว่ำนำยไม่มี สิทธิ์คยุ กับผู้ชำยคนอื่น ฉันเว้ นไอ้ เคย์ให้ ก็ดีแค่ไหนแล้ ว!! ” ไทระน ้ำตำคลอหน่วย พยำยำมจะขืนแรงบีบ “ คุณมันบ้ ำ..” “ ทำไม!! บ้ ำเพรำะนำยไง..รู้ไว้ ซะด้ วย! ไอ้ ที่บอกไปไม่จำ..นี่ฉนั ต้ องเตือน กันใช่มยว่ ั ้ ำขัดขืนคำสัง่ ผัวน่ะจะเป็ นยังไง!! ” “ คนเลว! ” เสียงหวำนต่อว่ำทังน ้ ้ำตำ อยำกสะอื ้นดังๆให้ สมกับควำม หวำดหวัน่ ในใจแต่ก็ไม่ต้องกำรเปิ ดเผยให้ เห็นถึงควำมอ่อนแอ เซจิขบกรำมแน่น กระชำกกำยบำงเข้ ำมำบดขยี ้จูบหนักหน่วง ออกแรง เพียงนิดทึ ้งเสื ้อเชิ ้ตจนกระดุมขำดจำกกัน “ ฉันเลวรอบแรก..นำยไม่จำ..ฉันจะเลวรอบสองให้ ด!ู ! ” เขำคว้ ำหมับเข้ ำที่เอวคอด รัง้ ทังร่้ ำงมำไว้ ในอ้ อมกอดโดยไม่รอให้ เสียเวลำ อุ้งมือแข็งแรงบีบเข้ ำที่คำงมนให้ ฝ่ำยนันยอมเปิ ้ ดปำก ไทระดิ ้นสุดแรง ผลักอกกว้ ำงให้ หำ่ งแล้ วกระชำกประตูรถออก เพียงแค่สองเท้ ำแตะโดนพื ้น ร่ำงทัง้ ร่ำงก็ปลิวหวือขึ ้นมำตำมแรงโทสะของอีกฝ่ ำย แขนแกร่งสอดเข้ ำใต้ ขำเรียว ยก ทังตั ้ วโยนกลับเข้ ำไปเบำะหลัง ตำมติดด้ วยร่ำงใหญ่ทตี่ ำมมำกักไว้ “ ทำไมถึงได้ ทำตัวให้ ฉนั โมโหอยูเ่ รื่ อย! ” เซจิกระแทกเสียงใส่ กดข้ อมือ ขำวลงกับเบำะหนังรำคำแพง “ คุณแหกตำดูกำรกระทำของคุณก่อนสิ! มันน่ำหลงใหลนักรึไงกับเรื่ อง พรรค์นี ้น่ะ ” ฝ่ ำยที่ตกเป็ นเบี ้ยล่ำงยังบริ ภำษรุนแรงตอบโต้ “ แล้ วมันน่ำรังเกียจนักรึไงที่ทำกับฉัน ทีไอ้ คนที่พดู ด้ วยอี๋ออ๋ ไม่เห็นจะ โวยวำยอะไร ” เสียงกร้ ำวตะคอกกลับไม่แพ้ กนั ไทระปั ดมือที่เค้ นตรงหัวไหล่ออก ดวงตำโกรธเคืองสุดชีวติ “ มีแต่คณ ุ แหละทีค่ ิดได้ แค่นี ้ แล้ วถึงจะเป็ นเรื่ องจริ ง..มันก็นำ่ คิดไม่ใช่ เหรอว่ำผมควรยอมจุนมำกกว่ำคนอย่ำงคุณซะอีก! ”
163
“ หยุดพูดนะไทระ! ” เซจิตวำดเสียงแข็ง “ ทำไม! พูดเรื่ องจริงแล้ วรับไม่ได้ ?..คิดว่ำตัวเองมีดีคนเดียวเหรอ!! ” อีก ฝ่ ำยท้ ำทำยอย่ำงไม่สนกับผลลัพธ์ เพรำะเท่ำที่ผำ่ นมำมันก็คงไม่มอี ะไรจะแย่ไป กว่ำนันอี ้ กแล้ ว “ ฉันบอกว่ำให้ หยุด ! ” ไทระเหยียดยิ ้ม แววตำเฉยชำปรำยมองคนตรงหน้ ำ “ อย่ำคิดนะว่ำจะกัก ตัวกันได้ ตลอด แค่ทะเบียนสมรส..ผมหลอกคุณเซ็นหย่ำให้ เมื่อไหร่ก็ได้ ” ร่ำงสูงขบกรำมจนเป็ นสันนูน อำรมณ์ในกำยพุง่ พล่ำนทังเรื ้ ่ องของบุคคลที่ สำมแล้ วยังจะควำมในใจที่มนั ประดังเข้ ำมำจนสับสน “ แล้ วนำยจะรู้..ว่ำลำยเซ็นของฉัน..มันไม่ได้ เอำมำง่ำยๆ ” แววตำสือ่ ควำมปรำรถนำโจ่งแจ้ งในผิวนุม่ ละเอียดที่เห็นล่อใจอยูใ่ ต้ ร่มผ้ ำ “ ออกไปนะ!! ” เสียงหวำนตะคอกใส่ ถดตัวขึ ้นไปตรงที่นงั่ หลังคนขับ เอื ้อมมือจะคว้ ำประตูเปิ ด แต่อกี คนตะปบเข้ ำที่ต้นขำสวยแล้ วลำกกลับ ไทระเบือนหน้ ำหนีจำกริ มฝี ปำกร้ อนผ่ำวที่ขบลง แย่ตรงที่หมอนัน่ รัง้ ต้ น คอเอำไว้ ปำกบำงโดนดูดคลึงรุนแรงจนแทบช ้ำ กดย ้ำๆซ ้ำไปซ ้ำมำจนแทบไม่ทนั หำยใจ ลิ ้นร้ อนเร่ำกระหวัดเข้ ำภำยในแล้ วหยอกให้ อีกฝ่ ำยพลิ ้วไหวตอบโต้ สัมผัสจำกแรงดึงขอบกำงเกงเบื ้องล่ำงทำให้ ร่ำงเล็กสะดุ้งเฮือก รี บรัง้ สติ ออกมำจำกรสจูบมัวเมำชวนหลง ช่วงแขนกว้ ำงสอดเข้ ำใต้ ขำเรียวแล้ วแทรกตัวเข้ ำ มำกึง่ กลำง ฝ่ ำมือใหญ่ดนั ต้ นขำข้ ำงหนึง่ ไปชิดพนักพิง อีกข้ ำงตรึงไว้ ไม่ให้ ดิ ้นหลบ เซจิแยกสำบเสื ้อเชิ ้ตออกจำกกัน ก่อนที่จะไล้ แรงๆลงผิวลืน่ มือ ร้ อนรุ่มไป หมดทังตั ้ วบวกลบกลบหนี ้ที่ไม่ได้ ใกล้ กนั แล้ วยิ่งแทบบ้ ำ “ นำยเป็ นของฉันคนเดียว เข้ ำใจมัยไทระ ้ ” เขำกระซิบเสียงพร่ำริ มหู โน้ มตัวเข้ ำกอดเอำไว้ แน่น
164
ร่ำงสูงกระชำกชำยเสื ้อของตัวเองออกมำอย่ำงไม่ทนั ใจ ใบหน้ ำคม วนเวียนอยูแ่ ถวผิวขำวนุม่ มือ ยอดอกสีสวยถูกเรี ยวลิ ้นอุน่ ตวัดกลืนแล้ วรัดรึงเข้ ำอุ้ง ปำกร้ อนกระตุ้นเสียงครำงก้ องไปทัว่ ตัวรถ มือเล็กพยำยำมดันหน้ ำอีกคนออกห่ำงเพรำะแทบขำดใจกับทุกกำร กระทำ ในหัวต่อต้ ำนชัดเจนแต่บำงครัง้ ควำมคุ้นเคยจำกหมอนีม่ นั ทำให้ ร่ำงพำล ทรยศจำกสิง่ ที่ตงใจ ั ้ “ ไม่..เอำ..ปล..ปล่อย ” ไทระดิ ้นพรำด รู้สกึ ถึงด้ ำนหลังที่ถกู แยกกว้ ำงแล้ วโดนยัดเยียดอะไรบำงอย่ำงเข้ ำมำกะทันหันเพรำะควำมใจร้ อน แรงฝื ดจนขยับไม่ได้ ทำเอำเซจิครำงอึงออกมำด้ วยใบหน้ ำพอใจสุดชีวิต เขำดึงดันแนบตัวเข้ ำไปอีกเพื่อสัมผัสตักตวงควำมร้ อนจัดเหมือนเพลิงผลำญ ภำยใน แรงขยับรัดมันตึงไปหมดจนเสียววูบไปทังตั ้ ว “ ฮึก..เจ็บ..อ..โอ๊ ย..” เสียงใสร้ องหวีด น ้ำตำไหลพรำกๆเมื่อคนด้ ำนบน หมดควำมอดทนแล้ วกดย ้ำลงมำจนในหัวสัมผัสถึงควำมปวดสุดชีวิต แขนเรี ยวโดนปล่อยจำกพันธนำกำรเพรำะอีกคนไม่มีสติจะคิดเรื่ องอื่น นอกจำกกระชำกเอวบำงให้ เข้ ำมำรับไฟรักของเขำไว้ ไทระป่ ำยมือไปยึดเอำขอบ เบำะข้ ำงคนขับ เล็บยำวจิกลงแล้ วครูดเป็ นรอยด้ วยควำมเสียวซ่ำนสุดใจ บำงอย่ำง ในร่ำงกำยขยับเข้ ำออกเสียดวูบถึงช่องท้ องจนต้ องร้ องไม่เป็ นภำษำระบำยออกมำ ดวงตำกลมโตปรื อมองคนด้ ำนบนที่โหมแรงเข้ ำใส่ ใบหน้ ำคมมีเหงื่อผุด พรำว สีหน้ ำพึงพอใจอย่ำงรุนแรงสำหรับกำรจ่ำยคืนในวันที่ไม่ได้ อยูด่ ้ วยกัน ไทระ หน้ ำร้ อนวำบเมื่อมองกระดุมเสื ้อทำงำนสีขำวหลุดลุย่ เผยแผงอกมีมดั กล้ ำมเป็ น แนว เรื่ อยลงไปยังชำยเสื ้อที่โดนทึ ้งออกมำบังส่วนที่สอดแทรกอยูใ่ นร่ำงเขำ ควำมแข็งแกร่งร้ อนผ่ำวเหมือนท่อนไฟกระแทกเข้ ำมำสุดแล้ วกระชำก ออกซ ้ำไปซ ้ำมำจนตัวรถคันหรูสะเทือน ล้ อแม็กซ์สสี วยขยับขึ ้นลงครูดกับพื ้นถนน จนน่ำกลัว แสงไฟริ มทำงสลัวๆลอดผ่ำนฟิ ล์มหนำทึบเข้ ำมำเพียงนิดแต่ก็พอฉำบ ร่ำงขำวนวลให้ ยิ่งน่ำหลง
165
“ อำำ....ไม่ไหว..พอแล้ ว ” ไทระร้ องระงม ยกมือขึ ้นยันอกกว้ ำงลำ่ สันนัน่ เซจิรงั ้ มือขำวขึ ้นมำจูบ สอดลิ ้นเข้ ำเล้ ำโลมทัว่ นิ ้วเรียวจนอีกฝ่ ำยหน้ ำแดง ซ่ำน หูได้ ยินเสียงครวญครำงจำกริ มฝี ปำกได้ รูปอย่ำงชัดเจน ส่วนแข็งขืนขยับโดนบำงจุดภำยในอย่ำงจงใจจนเจ้ ำของใบหน้ ำหวำน ครำงลัน่ ยิ่งเร้ ำให้ คนทำแกล้ งกระแทกวนอยูแ่ ถวนันแล้ ้ วกดแน่นเข้ ำจนลึกสุดทำง ไทระกัดปำกหนักๆ เล็บครูดกับกล้ ำมแขนอบอุน่ เป็ นรอยเลือดซิบ ปำกของทังคู ้ เ่ ข้ ำ ประกบกันอย่ำงร้ อนเร่ำแล้ วไล้ เลียคล้ ำยคนกระหำยน ้ำ ในขณะทีค่ วำมปรำรถนำ กำลังตอดรัดแล้ วดูดกลืนให้ สว่ นนันเข้ ้ ำไปภำยในช่องทำงอ่อนนุม่ ชนิดลืมตำย “ อำ..ไทระ....” เซจิร้องเรี ยกชื่อของคนที่แอบแฝงตัวเองอยูใ่ นใจเขำมำ ตลอดชัว่ ควำมยำวของคืนและวัน ดวงตำคมก้ มมองภรรยำโดยนิตินยั และพฤตินยั กำลังหอบหำยใจหนักหน่วง ซบใบหน้ ำสวยลงกับเบำะหนัง ร้ องครวญครำงด้ วยริ ม ฝี ปำกแดงฉ่ำจำกแรงดูดดุนทังหมด ้ ยิ่งเห็น ยิง่ ต้ องกำร ยิง่ ได้ ยิ่งโลภ นัน่ แหละ..ควำมรู้สกึ ที่มตี อ่ ไทระ ..กว่ำจะรู้ตวั ..ฉันก็โดนนำยหลอก. ..ให้ ‘รัก’..จนถอนตัวไม่ขึ ้นไปแล้ ว.. ................................................................................
166
Chapter 14 เช้ ำวันนี ้อะไรมันก็ดขู ดั หูขดั ตำไปซะหมด โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งเมื่อเคย์รับ โทรศัพท์จำกคนที่ได้ ชื่อว่ำเป็ นพี่ แล้ วประโยคที่ได้ ยินคือ ‘ อยูก่ บั ไทระ ’ อำรมณ์ง่นุ ง่ำนยิ่งทวีหนักหลังจำกที่สำยตำสบเข้ ำกับร่ำงเล็กทีเ่ ป็ นต้ นเหตุ ของเรื่ องนี ้นอนขดอยูบ่ นโซฟำด้ ำนล่ำง แก้ มกลมๆซุกเข้ ำกับแขนทีใ่ ช้ แทนหมอน หลับปุ๋ยเหมือนจะปลุกยำก ..แสดงว่ำเมื่อคืนไม่ได้ ขึ ้นไปนอนบนห้ อง.. เคย์ปรำยตำมองอย่ำงสะใจ มันไม่ใช่เรื่ องของเขำอยูแ่ ล้ วที่ต้องเข้ ำไปยุง่ อยำกจะนอนที่ไหนก็เชิญ ตรำบใดที่ไม่มำรบกวนเขำ ร่ำงสูงเอื ้อมมือไปหยิบกุญแจรถบนโต๊ ะรับแขก พอจะหันหลังชำยเสื ้อก็ถกู ใครคนหนึง่ ดึงไว้ เขำหันกลับมำมองมือน้ อยๆที่รัง้ สูทไว้ แน่นไม่ยอมปล่อย “ อะไร ” น ้ำเสียงติดไม่พอใจ ฮำนะขยี ้ตำด้ วยควำมงัวเงีย ตำใสๆเงยขึ ้นมองคนรักอย่ำงรู้สกึ ผิด “ มีอะไร..จะไปทำงำนแล้ ว ” เขำเดินออกแต่มือนัน่ ยึดไว้ แน่น “ พี่เคย์ไม่โกรธผมใช่มยฮะ ั ้ ” ฮำนะถำม ท่ำทำงกล้ ำๆกลัวๆ เคย์ขมวดคิ ้วทันที อยำกจะด่ำเหมือนกันแต่ก็ไม่อยำกหัวเสียไปกว่ำนี ้ใน วันที่มีนดั ทำแผนงำนครัง้ สำคัญของโรงแรม “ ปล่อยได้ แล้ ว เดี๋ยวสำย ” “ แต่วำ่ ..” ฮำนะมองมำตำเศร้ ำสร้ อย ไม่สบำยใจทังคื ้ น ไม่กล้ ำเผชิญหน้ ำ พี่เคย์จนทำอะไรไม่ถกู เลย เคย์ปรำมมำทำงสำยตำเฉียบขำดนัน่ ว่ำ ถ้ ำไม่ปล่อยเดี๋ยวนี ้ มีเรื่ องแน่ ตัว เจ้ ำปั ญหำถึงได้ ยอมละมือออกแล้ วมองตำมแผ่นหลังกว้ ำงทีเ่ ดินออกนอกบ้ ำนไป ขึ ้นรถ ..มันเกิดอะไรขึ ้น..
167
..ฮำนะทำอะไรโง่ๆอีกแล้ วใช่มย.. ั้ ...... เสียงคลืน่ ซัดเข้ ำกับชำยฝั่ งดังสะท้ อนอยูใ่ กล้ เพียงนิด ไอเกลือผสมกลิน่ แดดอ่อนๆพัดเข้ ำมำตำมสำยลมบำงเบำผ่ำนทำงม่ำนหน้ ำต่ำงพลิ ้วไหว ไทระปรื อตำขึ ้นอย่ำงมึนงงกับสภำพบ้ ำนหลังใหญ่ เตียงกว้ ำงสีขำวสบำย ตำที่เขำนอนอยูน่ ี่ปรำศจำกเงำของใครคนหนึง่ ตำสีดำสนิทกวำดมองรอบบริ เวณ ผ่ำนม่ำนบำงที่คลุมเตียงรำวไอหมอกยำมเช้ ำออกไป เสียงน ้ำเซำะหำดทรำยสีทองอร่ำมยังดังแว่วเข้ ำมำ แขนเรี ยวยันร่ำงขึ ้น แล้ วก็ต้องประหลำดใจที่ตวั เองอยูใ่ นชุดนอนลำยทำงตัวโคร่งเหมือนกับซื ้อผิดไซส์ มำหลำยขนำด หนำซ ้ำยังไม่ร้ ูสกึ เหนียวเหนอะอะไรอย่ำงทีค่ วรจะเป็ น ทังที ้ ่จำได้ คลับคล้ ำยคลับคลำว่ำเมื่อคืนไอ้ บ้ำนัน่ ทำรุนแรงใส่ แต่ไม่คิดว่ำตืน่ มำจะเจอสภำพ ที่เขำยังอยูด่ ีเหมือนคนๆนันจั ้ ดกำรทุกอย่ำงให้ เรี ยบร้ อย กลิน่ หอมเจือจำงของกุหลำบแดงดอกใหญ่ในแจกันตรงหัวเตียงทำให้ ต้อง หันไปมอง แล้ วดูทำ่ ทำงแม่บ้ำนของที่นี่จะนิยมควำมโรแมนติกสุดกู่ถึงได้ มีแต่ ดอกไม้ นำนำพันธุ์ประดับอยูท่ วั่ บริ เวณจนหอมฟุ้งไปหมด พื ้นไม้ มนั วับให้ บรรยำกำศอบอุน่ เมื่อรวมกับแสงไฟสีนวลจำกแชนเดอเลียบนเพดำนโปร่ง คน ออกแบบสรรค์ได้ ลงตัวระหว่ำงสไตล์บ้ำนแนวบำหลีกบั ควำมหรูมรี ะดับอย่ำง โมเดิร์นสมัยใหม่ ..ก็แล้ วมันใช่เวลำมำชื่นชมกับสมบัติของเจ้ ำบ้ ำนัน่ ซะเมื่อไหร่ .. ไทระก้ ำวเท้ ำลงมำให้ เบำที่สดุ เท่ำที่จะทำได้ เพรำะยังระบมจนแทบร้ ำว อย่ำงเคย ทันทีที่ขำแตะพื ้นแล้ วออกเดิน ร่ำงทังร่้ ำงก็ล้มลงไม่เป็ นท่ำเพรำะแรงดึง ตรงข้ อเท้ ำ
168
ตำกลมโตหันมองอย่ำงตกใจเมื่อเจอเศษผ้ ำล่ำมขำไว้ กบั เสำเตียงด้ ำน หนึง่ “ เลว! ” ร่ำงเล็กสบถ กระชำกปมออกแต่ยิ่งดึงมันก็ยงิ่ รัดเหมือนที่ผำ่ นมำ จนดู เหมือนว่ำเจ้ ำคนทุเรศมันเก่งเหลือเกินกับกำรผูกตัวเขำให้ อยูก่ บั ทีอ่ ย่ำงนี ้ ไทระลุกขึ ้นแล้ วปรำดเข้ ำไปคว้ ำแจกันแก้ วตรงหัวเตียง ไม่ต้องสนใจอะไร อีกแล้ วกับกลีบสีสวยของกุหลำบรำคำแพง มือบำงปั ดมันหล่นลงพื ้นจนแตกเป็ น เศษเล็กเศษน้ อยก่อนจะหยิบมุมคมนัน่ มำตัดขอบผ้ ำหนำ “ คิดจะทำแบบนี ้เหรอ ง่ำยไปหน่อยมังคุ ้ ณเซจิ..” ร่ำงขำวๆขยับไปที่โต๊ ะรับแขกกลำงห้ องใหญ่ จัดกำรเปิ ดกระเป๋ ำเป้ของ ตัวเองแล้ วก็ต้องพบแต่ควำมผิดหวังในเมื่อมันไม่มีอะไรเหลือให้ เอำไปใช้ ได้ เลย ..ช่ำงหัวมัน..ไปให้ พ้นจำกตรงนี ้ได้ ก่อนเป็ นพอ.. มือนุม่ นิ่มดึงลูกบิดประตูออกแล้ วรี บออกมำด้ ำนนอกทังที ้ เ่ จ็บแทบตำย แสงจ้ ำสะท้ อนกับผิวน ้ำเข้ ำมำเป็ นประกำยระยิบระยับ เห็นเลียบทำงเดินสีขำว สะอำดที่ยำวไปสุดลูกหูลกู ตำ ไทระเพิ่งรู้ตอนนี ้ว่ำเขำไม่ได้ อยูท่ ะเลส่วนไหนของญี่ปนุ่ มันเงียบแล้ วก็ โดดเดี่ยวเกินไปสำหรับบ้ ำนหลังใหญ่เหมือนคฤหำสน์ที่ถือสิทธิ์จบั จองพื ้นที่ตรงนี ้ จนไม่มีคนเข้ ำมำใกล้ เท้ ำเปล่ำเปลือยย่ำหญ้ ำอ่อนนุม่ ในสวนร่มรื่ นที่ปลูกตรง ทำงเดินลงไปบนหำดทรำยสีเหลืองทอง ต้ นมะพร้ ำวคูโ่ อนเอนมีเปลผ้ ำสำนไกวช้ ำๆ ตำมแรงลม สองขำที่ไร้ เรี่ยวแรงพยำยำมกระเสือกกระสนเอำตัวออกให้ พ้นชำยคำ บ้ ำนด้ วยกำรเกำะรัว้ สีขำวสะอำดออกไปตำมทำงกินอำณำเขตยำวเป็ นร้ อยเมตร ผืนทรำยละเอียดยิบร้ อนผะผ่ำวแทรกเข้ ำมำตำมชำยกำงเกงขำยำวรุ่มร่ำมจนเขำ นึกโมโหอยำกทึ ้งออกให้ มนั รู้แล้ วรู้รอด สำยตำที่พร่ำลงกับแสงแดดจนต้ องยกมือขึ ้นป้องเพ่งไปที่ทำ่ จอดเรื อยอร์ ชรำคำเป็ นสิบล้ ำนแล้ วก็ร้ ูได้ ทนั ทีวำ่ หมอนัน่ เอำเขำมำด้ วยวิธีไหน ..ไม่มีรถ!..มีแต่เรื อ..
169
ไทระกัดฟั นแน่น อยำกอำละวำดแทบบ้ ำเมื่อคิดถึงที่ตงของที ั้ ่นี่ ..เกำะส่วนตัว!..แล้ วใครหน้ ำไหนมันจะมำช่วยเขำได้ .. ...... ฝ่ ำยที่อตุ ส่ำห์ลงทุนทำเรื่ องไม่เป็ นเรื่ องอย่ำงบอกให้ พวกแม่บ้ำนลำพัก ร้ อนไปให้ หมดแล้ วเข้ ำครัวลงมือทำอำหำรเช้ ำซะเองยืนหงุดหงิดอยูห่ ลังเตำผิงไฟ แบบโบรำณที่แต่ก่อนเขำก็เห็นว่ำมันอำร์ ตดีแต่ตอนนี ้กะอีแค่ปิง้ ขนมปั งยังทำไหม้ จนน่ำสัง่ ช่ำงทุบทิ ้งให้ เป็ นผง ..ไปปลุกเจ้ ำเด็กนัน่ ขึ ้นมำให้ ทำให้ กินง่ำยกว่ำมัง.. ้ เซจิบน่ ในใจ สำละวนคีบขนมปั งก้ อนแบบฝรั่งเศสออกแล้ วก็ต้องผิดหวัง ครัง้ ที่สบิ กว่ำเมื่อมันดำเป็ นถ่ำนจนแยกไม่ออกว่ำอันไหนอำหำรอันไหนเชื ้อไฟ ..ถ้ ำโทรไปสัง่ อะไรมำกินใครมันจะมำส่งถึงเกำะนีว่ ะ.. เขำส่ำยหัว เดินงุ่นง่ำนไปเปิ ดตู้เย็นไซส์ยกั ษ์ เพรำะกำรนัง่ เรื อไปหำของสด อีกฝั่ งมันยำกเอำกำร ดีแต่ที่พวกแม่บ้ำนหัวไวได้ รำงวัลเพรำะมีอำหำรแช่แข็งอัด แน่นเต็มไปหมด ประเภทที่วำ่ แค่อนุ่ ก็ใช้ ได้ “ โง่อยูไ่ ด้ ตงนำน ั้ ” เขำยิ ้ม ดึงพวกห่อฟอยล์ออกแล้ วจัดกำรยัดเข้ ำ ไมโครเวฟแป๊ บเดียวก็เสร็ จแต่ก็เล่นเอำมือพองไปหลำยจุด ..คิดดูวำ่ คุณชำยอย่ำงเขำมำนัง่ ทำอะไรแบบนี ้มันหำได้ งำ่ ยซะที่ไหน.. ..มีแค่นำยคนเดียวหรอกนะ..ไทระ.. หลังจำกอบตัวอยูใ่ นครัวนำนร่วมสำมชัว่ โมงนับแต่ตีห้ำ ร่ำงสูงโปร่งก็เข้ ำ ไปจัดกำรสภำพขะมุกขะมอมของตัวเองเสียใหม่ เลือกชุดที่คิดว่ำสบำยสุดกับกำร อยูบ่ ้ ำนริ มทะเลชนิดที่ไม่อยำกนึกถึงเรื่ องงำนในโตเกียว เสื ้อเชิ ้ตปล่อยชำยสบำยๆ สวมทับเสื ้อยืดสีขำวคอกลมรับกับกำงเกงขำยำวเนื ้อนุม่ ปกติจะทำให้ สำวๆชำยตำ ชวนขึ ้นเตียงแต่ไม่ร้ ูจะได้ ผลกับไทระหรื อเปล่ำ
170
..เผลอๆอำจจะด่ำเขำว่ำไอ้ บ้ำกำม ไอ้ คนเฮงซวย ไอ้ คนทุเรศ แถมตบอีก ทีนงึ ก็ได้ ถ้ำเขำเป็ นฝ่ ำยเปิ ดปำกชวนทำซะก่อน.. เซจิหวั เรำะเบำๆกับตัวเองอย่ำงอำรมณ์ดี ประคองถำดอำหำรเช้ ำแบบ เรี ยบง่ำยสำหรับคนอื่นแต่สำหรับเขำมันคือควำมตังใจแบบที ้ ่ไม่เคยมีมำก่อนเดิน เข้ ำห้ อง นึกแปลกใจอยูท่ ี่ประตูมนั เปิ ดอ้ ำไว้ สำยตำอ่อนโยนที่กะไว้ วำ่ จะมำรอรับอรุณสวัสดิ์ตอนเช้ ำแปรเป็ นเครี ยด ขึ ้งอย่ำงน่ำกลัว ดวงไฟวำวโรจน์กลำงสีนิลตำมภำพที่เห็นในห้ องนอน ไทระไม่อยูบ่ นเตียงทังที ้ ่เขำกักตัวไว้ ชวั่ ครู่เพรำะยังไงก็มนั่ ใจว่ำมำแก้ มดั ได้ ก่อนตื่นแน่ หนำซ ้ำ..กุหลำบที่เขำตัดมำจำกในสวน ไอ้ หนำมคมที่เป็ นต้ นเหตุ ของพลำสเตอร์ ยำตรงนิ ้ว มันนอนกลีบร่วงกลำงเศษแจกันบนพื ้น ช ้ำจนไม่เหลือดี ..นำยโยนมันทิ ้งแบบไม่สนใจ.. ..ใช่มย!!..ไทระ!.. ั้ “ โธ่เว้ ย !! ” เซจิสบถออกมำด้ วยควำมหงุดหงิด ฝ่ ำมือใหญ่ปัดถำด อำหำรเช้ ำบนโต๊ ะลงโครมกับพื ้นจนทุกอย่ำงพังตำมไม่เป็ นท่ำ “ หนีได้ หนีเลย !! หนีไปให้ ไกลนะไทระ !! หนีฉนั ให้ พ้นก่อนคืนนี ้..ไม่งนั ้ ฉันสำบำนได้ เลยว่ำนำยไม่มีทำงไปจำกฉันได้ อีกแน่ !!! ” เขำตะโกนอย่ำงบ้ ำคลัง่ กับเสียงคลืน่ ที่สำดโครมเข้ ำฝั่ ง คว้ ำกุญแจเรื อเอำไว้ กบั มือ ดวงตำแข็งกร้ ำวมองรอยย่ำบนพื ้นทรำยจำกทำงหน้ ำต่ำง รอยยิ ้มผุดขึ ้น ตรงมุมปำก..ไม่ต้องคืนนี ้หรอก เขำโยนกุญแจนัน่ ไว้ ในลิ ้นชักโต๊ ะแล้ วลงกลอนแน่นหนำ จัดกำรเก็บ โทรศัพท์บ้ำน มือถือ ทุกอย่ำง ยันคอมพิวเตอร์ ไปไว้ อีกห้ องแล้ วล็อคไว้ เหมือนจะตัด ขำดจำกภำยนอกโดยสิ ้นเชิง ..ฉันจะตำมนำยกลับมำภำยในสองนำทีนี่แหละ.. ......
171
ร่ำงเพรียวล้ มลงกองกับพื ้นทรำยที่ทอดยำวเหมือนไม่สิ ้นสุด ใบหน้ ำหวำน แดงก่ำจำกไอแดดจนรู้สกึ ลำคอแห้ งผำก กลิน่ เกลือในทะเลมันมำกจนทำเอำเขำ เวียนหัวไปหมดแล้ ว แถมยังรู้สกึ เหมือนตัวรุมๆด้ วย ไทระยันตัวเองลุกขึ ้นแล้ วก็ล้มลงอีกครัง้ พยำยำมกัดฟั นเดินหำบ้ ำนที่ไม่ น่ำจะมำอยูแ่ ถวนี ้แต่ก็ยงั ดีกว่ำนอนเฉยๆอยูบ่ นเตียงแล้ วเผชิญหน้ ำกับคนแสน เกลียดนัน่ “ หนีฉนั เป็ นครัง้ ที่เท่ำไหร่แล้ ว..” เสียงเรี ยบเย็นดังขึ ้นเบื ้องหลัง ไทระหันขวับไปมองอีกฝ่ ำย ดวงตำคูส่ วยเบิกกว้ ำงอย่ำงตื่นตระหนกกับ ควำมจริงที่วำ่ ไม่มีครัง้ ใดทีเ่ ขำจะหนีหมอนี่พ้นได้ เลย “ ฉันให้ เวลำนำยนำทีเดียว เดินตำมฉันกลับบ้ ำน ” เซจิปรำยมองคนที่นงั่ หมดแรงอยูต่ รงพื ้นทรำย ทังชุ ้ ดคลุกผงสีทองจนมอมไปหมด ร่ำงเล็กกัดฟั นยันตัวเองขึ ้นแล้ วทำสิง่ ที่โง่ที่สดุ ในชีวติ ด้ วยกำรวิง่ ไปตำม ทำงเดินโค้ งยำวที่รังแต่จะดูดเรี่ ยวแรงให้ หมดไป แต่เพรำะมันเป็ นทำงเดียวที่เขำจะ พ้ นจำกเซจิ เท้ ำเปล่ำเปลือยย่ำลงริ มทะเลด้ วยควำมคิดพร่ำเลือนไม่ร้ ูวำ่ กำลังไป ทำงไหนจนเปลือกหอยริ มฝั่ งบำดลึกลงไปใต้ ฝ่ำเท้ ำ “ ไทระ! ” เสียงตวำดกรำดเกรี ย้ วดังไล่มำจำกข้ ำงหลัง และเพียงแค่ กะพริ บตำร่ำงบอบบำงก็โดนกระชำกแล้ วเหวี่ยงโครมลงน ้ำตื ้นๆแถวนันจนใบหน้ ้ ำ สวยสำลักควำมเค็มเข้ ำไปถึงจมูก ไทระดิ ้นรน ผลักอีกฝ่ ำยออกห่ำงแล้ วโง่หนักไปอีกด้ วยกำรยำ่ ลงน ้ำสูง เบื ้องหน้ ำ ชุดนอนตัวยำวหลุดลุย่ ลงแนบกับเนื ้อเนียนจนเห็นทุกสัดส่วนภำยใน เรื อนผมสีดำขลับเปี ยกลูม่ ีหยดน ้ำเกำะพรำวท่ำมกลำงน ้ำตำที่ไหลเป็ นสำยลงมำ เซจิปรำดเข้ ำคว้ ำตัวจำกด้ ำนหลังแล้ วกระชำกแขนเรี ยวโยนเข้ ำหำฝั่ ง ทรำย โถมตัวเข้ ำทำบทับเอำไว้ กอ่ นจะตรึงข้ อมือขำวแน่นหนำจนแทบจมลงเม็ด หยำบด้ ำนล่ำง
172
“ ทำไมถึงพูดกันไม่ร้ ูเรื่ อง! ตอบมำซิ! ” เขำตะคอกใส่ด้วยควำมโกรธจัด เกลียดที่สดุ คือคนที่ตอ่ ต้ ำนเขำแบบนี ้ “ ปล่อย..จะกลับบ้ ำน! ” ตะโกนใส่ด้วยน ้ำเสียงสัน่ เครื อ ใบหน้ ำขึ ้นสีแดง เรื่ อจำกไอแดดแล้ วยังร่ำงที่ทบั ลงมำจำกด้ ำนบน คนฟั งทุบกำปั น้ อย่ำงหงุดหงิด สำยตำจับจ้ องกำยขำวละเอียดที่เป็ นรอย ครูดแดงจำกเม็ดทรำยหยำบแล้ วอำรมณ์ปั่นป่ วน คลืน่ ทะเลสำดเข้ ำใส่ทงสองร่ ั้ ำง จนไทระเปี ยกโชกไปทังตั ้ ว เซจิพยำยำมข่มอำรมณ์แล้ วแต่ก็สดุ จะทนเมื่อควำมต้ องกำรภำยในมัน ดุนดันผ่ำนเนื ้อผ้ ำออกมำจนปวดไปหมด เขำล้ วงมือลงไปกับกำงเกงนอนตัวบำง แล้ วทึ ้งออก โยนทิ ้งอย่ำงไม่ไยดีไปกับคลืน่ ที่สำดเข้ ำมำอีกระลอก คว้ ำต้ นขำเรี ยวให้ แยกออกจำกกันพร้ อมดึงให้ มำแนบข้ ำง กำยแกร่งแทรกตัวลงช่วงกลำงจดจ่อควำม ปรำรถนำที่คบั ตึงเข้ ำทำงรักที่นำ่ ลุม่ หลง เสียงหวำนร้ องด้ วยควำมเจ็บเมื่อทุกอย่ำงกลับเป็ นอย่ำงเดิม แรงแทรก เข้ ำมำภำยในแบบที่เอำแต่ใจตัวเองบวกกับไอทะเลเรี ยกควำมปวดแสบได้ ถึงใจ นิ ้ว เรี ยวจิกลงบ่ำกว้ ำงแล้ วเปลีย่ นไปทุบแรงๆเพรำะฝ่ ำยนันเหมื ้ อนไม่มีสติจะไปคิด อย่ำงอื่น ก่อนที่ฝ่ำมือบำงจะตบเพี๊ยะเข้ ำกับใบหน้ ำคมแต่ไม่ไปสะเทือนอะไรสักนิด เลยในเมื่ออีกคนคิดว่ำควำมสุขทีป่ ลำยทำงนี่มนั น่ำวำบหวำมกว่ำมำกนัก “ หยุด..ฮึก..” ไทระร้ องปรำมเมื่อฝ่ ำยนันกระแทกตั ้ วเข้ ำมำรุนแรงตำม อำรมณ์ที่ปะทุ สะโพกมนถูกเค้ นขยำจนเป็ นรอยช ้ำทับรอยเดิมทังหมด ้ ลิ ้นอุน่ ร้ อน ตวัดลงลำมเลียซอกคอหอมกรุ่นสบูก่ ลิน่ หวำนที่ใช้ อำบน ้ำให้ เมื่อวำนแล้ วเลือ่ นขึ ้น ไปประกบปำก ปิ ดเสียงอื ้ออึงนัน่ ให้ ฟังแต่เสียงคลื่นซัดกับก้ อนหินเป็ นจังหวะ เกลียวน ้ำหมุนวนสำดเข้ ำมำใส่ทงสองอี ั้ กครัง้ และอีกครัง้ แผงอกแกร่งมี หยดน ้ำเกำะทัว่ ผมสีเข้ มยุง่ เหยิงจำกแรงทึ ้งของร่ำงข้ ำงใต้ เสียงครวญครำงหวำนหู
173
ดังไปพร้ อมกับเงำเบื ้องบนที่ทำบทับไว้ เป็ นแนวลงมำตำมพื ้นทรำย ขยับเชื่องช้ ำแต่ เน้ นหนักแล้ วเร่งรุนแรงเข้ ำในครำวเดียวกันจนน่ำสับสน แรงฝื ดเคืองจำกกำรสอดแทรกอยูใ่ ต้ น ้ำเย็นเฉียบทังที ้ ่แดดกำลังแผดเผำ ให้ ควำมรู้สกึ แตกต่ำง ไทระหนำวจนตัวสัน่ แต่ด้ำนล่ำงกลับร้ อนฉ่ำโดยเฉพำะเวลำที่ บำงอย่ำงกดหนักๆเข้ ำมำภำยในจนลึกสุด ร่ำงข้ ำงบนขยับเข้ ำออกเร่งขึ ้นจนผิวกำย สัมผัสน ้ำดังกลบเสียงกรีดร้ อง ใบหน้ ำหวำนแหงนเงยขึ ้นอย่ำงเสียวซ่ำน ริ มฝี ปำกสีสดครวญครำงถึงใจ แย้ มออกเห็นไรฟั นขำวสะอำดและลิ ้นเล็กสีชมพูที่ดงึ ดูดให้ สอดลิ ้นเข้ ำไปกระตุ้น อำรมณ์ เซจิเค้ นฝ่ ำมือลงบีบทีย่ อดอกสีสวยแล้ วกดส่วนปลำยนัน่ ไว้ ก่อนจะอ้ ำปำก ดูดดุนแรงๆเร้ ำให้ เจ้ ำของหยัดกำยขึ ้นรับสัมผัสอย่ำงลืมตัว แขนเรี ยวยกขึ ้นเกำะกุมบ่ำกว้ ำงเพื่อรัง้ ตัวเองไว้ ไม่ให้ โดนคลืน่ ซัด ปกเสื ้อ นอนหลุดเลือ่ นลงมำตำมแรงกระชำกกองอยูท่ ี่หวั ไหล่มน ชำยเสื ้อคลุมลงมำถึง สะโพกน้ อยๆน่ำขยำจนดูแปลกตำให้ ควำมรู้สกึ ตื่นเต้ นไปอีกแบบ ร่ำงใหญ่ขยับกำยเน้ นหนักเข้ ำ ได้ ยินเสียงหวีดหวำนของไทระก่อนที่มือคู่ สวยจะเลือ่ นตกลงมำกองกับพื ้นทรำยอย่ำงหมดแรง แต่เขำยังไม่พอ ขยับดึงเรียว ขำเนียนให้ มำแนบสนิทกันมำกขึ ้นแล้ วจงใจส่งแรงโหมเข้ ำจุดเดิม แกล้ งให้ คนที่ นอนอ่อนระทวยอยูร่ ้ องไม่เป็ นศัพท์อีกหน ควำมแข็งแกร่งที่ร้อนเร่ำกดกระแทกเข้ ำ มำ ก่อนที่สำยน ้ำอุน่ จะพุง่ เข้ ำไปภำยในรุนแรงจนไทระสะดุ้งสุดตัว ใบหน้ ำหวำน ร้ อนวำบเมื่อสิง่ ที่กกั ขังอยูอ่ ย่ำงนันไหลย้ ้ อนออกมำเล็กน้ อยเพรำะอีกฝ่ ำยตังใจรั ้ ง้ เอวเขำให้ สงู ขึ ้นเพื่อให้ บำงอย่ำงค้ ำงอยูท่ ี่เดิม เซจิซบลงมำอย่ำงเหนื่อยอ่อนกับกลุม่ ผมนุม่ อยำกจะทำแบบนี ้หลำยครัง้ หลำยหน เพรำะไม่ร้ ูถงึ หนทำงใดเลยที่จะรัง้ ตัวไทระไว้ ด้วยกัน ถ้ ำเป็ นผู้หญิงคงใช้ ลูกเป็ นบ่วงผูกมัดแต่นี่มนั ไม่ใช่ ..ก็เลยได้ แต่ตอกย ้ำควำมเป็ นเจ้ ำของลงไปอย่ำงบ้ ำเลือด..
174
“ ออกไปได้ แล้ ว..” น ้ำเสียงหวำนหูแต่เย็นชำไม่เปลีย่ นดังขึ ้นมำ ฝ่ ำมือเล็ก พยำยำมยันร่ำงหนักๆออกห่ำงด้ วยควำมอึดอัด “ เกลียดฉันนักรึไง..” เขำดูใจเย็นไปเยอะหลังจำกที่ทำรุนแรงใส่ไปอีกครัง้ มือเล็กสะบัดตบเข้ ำอีกหนที่แก้ มอีกฝ่ ำยจนหน้ ำหัน ดวงตำหวำนฉ่ำ ปล่อยหยำดน ้ำใสทะลักทะลำยลงมำเพรำะสุดจะทนต่อไป ไทระยันร่ำงขึ ้นแล้ ว ตะเกียกตะกำยเข้ ำหำฝั่ งข้ ำงบนแต่คนเอำแต่ใจนัน่ ก็ยงั อุตส่ำห์ตำมมำตะครุบตัว แล้ วกอดไว้ จำกด้ ำนหลัง “ ผมมีคำ่ แค่นี ้ใช่มย..” ั ้ ถำมพลำงร้ องไห้ รุนแรงด้ วยควำมเจ็บใจ “ พอมีอำรมณ์ก็มำ เวลำปกติก็เป็ นสมบัติสว่ นตัว..ใช่มย! ั้ ” เซจิก้มลงกดจูบหนักๆลงซอกคอหอม สอดแขนกอดเอวบำงไว้ แน่นไม่ ยอมปล่อยแต่ก็ไม่ได้ พดู อะไร “ คุณจะปล่อยผมให้ เป็ นอิสระได้ รึยงั เรำไม่มีหนี ้ต่อกันแล้ วไง..คุณได้ ทกุ อย่ำงแล้ ว..ยังไม่พอใจอะไรอีก จะตำมรังควำนกันไปทำไม ” เสียงหวำนตัดพ้ อ รุนแรง ก้ มหน้ ำลงร้ องห่มร้ องไห้ กบั เนื ้อทรำย จนทังกำยสั ้ น่ สะท้ ำน “ ปล่อยผมเถอะ..แล้ วคุณ..ก็ไปหำคนใหม่..ผมขอร้ อง..” “..ขอโทษ..” ไทระนิ่งงันไป..คำขอโทษแรกทีเ่ ขำได้ ยินจำกปำกคนๆนี ้ ..หึ..แต่มนั จะมีประโยชน์อะไรกับคำๆเดียว.. “ ฉันพูดไม่เก่งหรอกนะไทระ..” เสียงทุ้มนุม่ นวลกระซิบข้ ำงใบหูขำว “ แต่นำยไม่ใช่แค่ที่ระบำย..” ถ้ ำนำยเป็ นแค่นนั ้ ฉันไปหำข้ ำงนอกก็ได้ ..ทำไมฉันต้ องมำคอยตำมตื ้อนำยทังที ้ ่ไม่ใช่นิสยั ฉัน.. ไทระนิ่งเงียบ ได้ แต่สะอื ้นเบำๆกับตัวเอง “ ไม่ร้ ู..ผมไม่ร้ ูอะไรทังนั ้ นแหละ..คนอย่ ้ ำงคุณไม่เคยเชื่ออะไรได้ ซกั อย่ำง ”
175
แขนกว้ ำงพลิกร่ำงเล็กให้ หนั กลับมำหำแล้ วบรรจงปำดน ้ำตำออกให้ อย่ำง พยำยำมเบำมือที่สดุ ..รัก.. ถ้ ำพูดไปนำยก็วำ่ ฉันโกหกอย่ำงเคย ทังที ้ ่มนั ยำกกับกำรทีจ่ ะค้ นใจตัวเอง เพื่อให้ ได้ คำหนึง่ คำออกมำ คำทีฉ่ นั ไม่เคยคิดเลยว่ำมันจะมีอิทธิพลได้ มำกขนำดนี ้ “ ให้ โอกำสฉันสิ..แล้ วจะพิสจู น์ให้ ดู ” เซจิจบู บำงเบำลงกับหน้ ำผำกเนียน สอดแขนแกร่งเข้ ำใต้ ขำขำวก่อนจะยกร่ำงเบำหวิวขึ ้นอย่ำงง่ำยดำย “ ปล่อยผมกลับบ้ ำนเถอะ ” ไทระว่ำ แววตำอ้ อนวอน “ ฉันขอเวลำอำทิตย์เดียว..ขอพิสจู น์ทกุ อย่ำงที่ฉนั คิดกับนำย ถ้ ำหมด เวลำแล้ วนำยยังยืนยันคำเดิม....” เขำมองด้ วยท่ำทำงจริ งจัง “ ฉันจะปล่ อยนายไป ” ................................................................................
176
Chapter 15 ร่ำงบอบบำงถูกวำงอย่ำงเบำมือบนเตียง เศษแก้ วเกลือ่ นกลำดทีพ่ ื ้น เซจิ เป็ นคนจัดกำรเองทุกอย่ำงโดยทีม่ ีไทระนัง่ มองเงียบๆด้ วยควำมประหลำดใจ “ ไปอำบน ้ำกัน เดีย๋ วไม่สบำย ” เซจิวำ่ ตรงเข้ ำอุ้มร่ำงเล็กขึ ้นมำไว้ ในอ้ อม กอดท่ำมกลำงเสียงโวยวำยว่ำอำบเองได้ “ จะยืนยังไม่ไหวเลย ยังมำเถียงอีก ” “ นี!่ ใจเย็นๆน่ะเป็ นมัย้ ผมว่ำไม่ต้องถึงอำทิตย์นงึ หรอก ยังไงก็ เหมือนเดิม ” คนฟั งถอนใจเฮือก ได้ ยินแว่วมำว่ำไทระแอบด่ำเขำ ‘เถื่อนชะมัด’ น ้ำอุน่ รดลงมำตำมผมสลวย พร้ อมฝ่ ำมือกร้ ำนค่อยลูบลงเชื่องช้ ำ จัดกำร สระผมให้ ด้วยกลิน่ หอมอ่อนๆของกุหลำบแจ๊ คคิวมินอทที่เขำชอบอย่ำงนุม่ นวล “ มองทำไม..หลับตำสิ เดี๋ยวฟองเข้ ำ ” เซจิเอ็ดใส่ รู้สกึ เก้ อเขินกับกำร กระทำแบบนี ้เมื่อไทระเอียงคอมองตำกลมป๊ องเหมือนสงสัยซะเต็มประดำ ..จะว่ำไป..ไอ้ ตวั เล็กนีก่ ็เลิกโมโหง่ำยเหมือนกัน.. ..แต่ถ้ำทำให้ โกรธล่ะก็..คงง้ อยำกน่ำดู.. “ เอำของฉันไปใส่ก่อน ” เขำว่ำหลังจำกที่ค้นตู้กระจุยกระจำยเพื่อหำไซส์ ที่มนั พอเหมำะกับสัดส่วนอีกฝ่ ำยแล้ วคว้ ำน ้ำเหลว “ หึ..คุณชำยมุรำคำมิมำนัง่ ทำอะไรไม่เข้ ำท่ำซะเลยนะ ” เสียงหวำน ประชดประชัน พลำงเท้ ำคำงลงกับเตียงนุม่ “ เออ..” เซจิตอบเสียงห้ วน ไม่ใช่ไม่พอใจ..แต่มนั อำย.. ไทระนัง่ นึกถึงเศษแก้ วเกลือ่ นกลำดเมื่อตอนเช้ ำ “ คุณทำเองเหรอ..ขนมปั งดำปี๋ ในถังขยะน่ะ ” “ อือ..” เขำรับคำ เดินมำขึ ้นเตียงแล้ วดึงหมอนหนุนเข้ ำมำหำตัว “ ถ้ ำมันฝื นก็ไม่ต้องลำบำกหรอก ” ร่ำงเล็กยักไหล่
177
..เพรำะถ้ ำเขำจะรักใคร..คนนันไม่ ้ จำเป็ นต้ องเปลีย่ นแปลง.. ..เขำจะรัก..ในส่วนที่คนนันเป็ ้ น.. แขนแข็งแรงรัง้ อีกฝ่ ำยเข้ ำมำกอดไว้ หลวมๆ จูบข้ ำงแก้ มแล้ วสอดแขนเข้ ำ ไปแทนหมอน “ นี่ละ่ ฉัน..ถึงทำเรื่ องแบบนี ้มันจะยำกจนต้ องแสดงออกด้ วยกำรทำ อย่ำงอื่น..แต่มนั ก็งำ่ ยกว่ำกำรพูดออกมำเป็ นคำ ” ............................................................................. คืนนี ้พระจันทร์ เต็มดวงสว่ำงโล่งไปทัว่ ฟ้ ำตอนกลำงคืน ฮำนะรอใครคน นันกลั ้ บมำตังแต่ ้ บำ่ ยสี่ รอจนหลับไปหลำยตื่นตรงโซฟำที่เดิม พอเที่ยงคืน..เสียงรถ คันที่จำได้ แม่นหูถึงจะแล่นเข้ ำมำจอด ฮำนะกระโดดลงจำกเบำะนุม่ ด้ วยควำมดีใจ วิ่งถลำไปที่ประตูแล้ วเปิ ดรับ “ เหนื่อยมัยฮะ..ผมรอพี ้ ่ตงนำน ั้ วันนี ้คงมีงำนเยอะ..” เสียงที่พดู อยูเ่ งียบ กะทันหันเพรำะสำยตำแข็งกร้ ำวปรำยมำอย่ำงไม่พอใจ “ ใครใช้ ให้ รอ? ” เคย์ตอบกลับสันๆแต่ ้ ทำเอำคนฟั งชำไปทังหั ้ วใจ “ พี่ยงั ไม่หำยโกรธ..” ฮำนะพูดเสียงสัน่ ที่จริ งแทบก้ ำวไม่ออกตังแต่ ้ เคย์ใช้ สำยตำให้ ตรึงอยูก่ บั ทีเ่ หมือนไม่ต้องกำรเห็นหน้ ำเขำบนห้ อง ..แต่ถ้ำอย่ำงนัน..ฮำนะจะไม่ ้ มีทำงรู้เลยว่ำทำอะไรไม่ดี.. ..ฮำนะจะแก้ ตวั ยังไง.. “ เอ่อ..พี่เคย์จะทำงำนต่อรึเปล่ำฮะ ” เคย์หนั มำมองอย่ำงหงุดหงิด กระชำกไทเส้ นยำวออกโยนไปกองกับพื ้น ร่ำงเล็กรี บกุลกี จุ อเก็บให้ “ ทำ..”
178
ฮำนะยิ ้มกว้ ำง ไม่วำ่ อะไรตอบได้ แต่ตรงดิ่งเข้ ำครัวเพื่อชงกำแฟไว้ รอท่ำ เพรำะเท่ำที่ถำมจำกแม่บ้ำนมำพีเ่ คย์ชอบทำงำนดึกแล้ วเรียกหำอะไรมำกินแก้ ง่วง ตอนกลำงคืนทุกที ..อย่ำงน้ อยเขำก็พอแก้ ตวั เรื่ องแบบนี ้ได้ บ้ำง.. “ มีอะไรจะพูดก็วำ่ มำ ” เป็ นคำทักยำมที่ฮำนะเคำะประตูแล้ วเปิ ดเข้ ำไป ในห้ อง ชำยหนุม่ กำงแผนโครงสร้ ำงไว้ เต็มโต๊ ะ โดยเฉพำะแบบวำดที่ไทระอุตส่ำห์ ทำให้ ด้วยควำมตังใจ ้ ทุกอย่ำงกำลังเริ่ มต้ นใหม่ด้วยดี..แล้ วก็มำพังอีกเพรำะควำม จุ้นจ้ ำนของไอ้ เด็กนี่ “ พีไ่ ทระโทรหำบ้ ำงรึเปล่ำฮะ ” เจ้ ำตัวน้ อยตัดสินใจพูดเรื่ องทีเ่ คย์นำ่ จะ อำรมณ์ดีที่สดุ หลังคิดอยูน่ ำนว่ำจะพูดอะไรไม่ให้ คนตรงหน้ ำอำรมณ์เสียอีก “ นี่นำยยังห่วงพี่ตวั เองเหรอ? เป็ นคนทำเรื่ องไว้ เองนี่! ” เคย์หงุดหงิดหนัก ตวำดใส่อย่ำงเผลอตัวจนเห็นไหล่บอบบำงที่สนั่ เทำนัน่ แหละถึงรู้ ..แล้ วมันใช่เรื่ องที่ต้องห่วงควำมรู้สกึ เด็กนี่รึไง.. “ อย่ำมำร้ องไห้ นะฮำนะ ฉันเกลียดเด็กขี ้แย รู้ไว้ ซะด้ วย! ” ฮำนะกลันเสี ้ ยงสะอื ้นไว้ ภำยใน รีบเช็ดน ้ำตำที่มนั พำลจะไหลลงอย่ำง ลวกๆ มือที่ถือถำดใส่ถ้วยกำแฟไว้ สนั่ เทำจนรู้สกึ ได้ “ ไม่ร้องฮะ..ไม่ร้องแล้ ว พี่เคย์ อย่ำเกลียดผมนะ ” มือนุม่ เข้ ำมำเกำะแขนแกร่งไว้ แต่กลับโดนสะบัดหนี ควำมที่ไม่ระวัง..ถ้ วยทีว่ ำงหมิ่นเหม่อยูใ่ นถำดก็ล้มโครม น ้ำสีน ้ำตำลเข้ ม สำดโชกลงกับแบบแปลนโครงสร้ ำงที่ไทระเป็ นคนทำจนเปี ยกไปทัว่ ทังใบ ้ ฮำนะมองอย่ำงตกตะลึง รี บวำงของในมือแล้ วปรำดเข้ ำไปหำ แทบจะดึง เสื ้อออกมำเช็ดโต๊ ะทำงำนให้ พี่เคย์แล้ ว “ ไม่ ต้อง!! ” เสียงกร้ ำวตวำดดัง โกรธที่สดุ ตังแต่ ้ ฮำนะเหยียบเข้ ำบ้ ำน หลังนี ้มำ และยิง่ โกรธหนักในเมื่องำนชิ ้นที่พงั ไม่เป็ นท่ำมำจำกควำมตังใจของคนที ้ ่ เขำรักมำกๆ
179
..นำยมันเคยทำเรื่ องให้ ดีขึ ้นมัย!.. ้ ..มีแต่จะแย่!..แย่ลงเรื่ อยๆ.. “ ออกไปจำกห้ องฉัน ! ” เขำลำกตัวอีกฝ่ ำยให้ ออกไปข้ ำงนอก แต่ฮำนะ ขืนตัวเอำไว้ ร้ องไห้ อย่ำงเสียขวัญกับเรื่ องทีเ่ พิ่งทำ “ ผมขอโทษ ฮึก ผ..ผม..ขอโทษ ผมจะทำให้ ใหม่ฮะ ยกโทษให้ ผมด้ วย ” คนได้ ยินอำรมณ์ขึ ้น คว้ ำกระดำษแผ่นใหญ่ที่เปี ยกจนลุย่ ขึ ้นมำ เพียง สัมผัสมันก็ขำดแคว่กจำกกึง่ กลำง “ นำยมีปัญญำทำใช่มย! ั ้ มีปัญญำทำรึเปล่ำล่ะ! ได้ ! อยำกทำนักก็เอำไป เลย ฉันให้ เวลำนำยวันเดียว คืนพรุ่งนี ้ฉันต้ องได้ มันต้ องเหมือนเดิม จะทำวิธีไหน ฉันไม่สน จะไปจ้ ำงใครทำหรื อขำยตัวเป็ นค่ำแบบก็ไม่วำ่ แต่นำยต้ องทำให้ มนั เหมือนเดิม แล้ วถ้ ำคิดว่ำเก่งพอก็วำดออกมำให้ สวยกว่ำทีเ่ ป็ นอยูด่ ้ วย! ” เคย์คว้ ำหมอนกับผ้ ำห่มของฮำนะขึ ้นมำแล้ วจัดกำรยัดใส่มืออีกฝ่ ำย เขำ เดินไปเปิ ดประตูห้องเล็กทีต่ ิดกันกับห้ องใหญ่นี่ โดยมีอีกคนทีก่ ำลังร้ องไห้ เบำๆมอง ตำมอย่ำงไม่เข้ ำใจ “ ตังแต่ ้ นี ้ไป..นำยมำนอนที่นี่ ” เขำย ้ำหนักแน่น ลำกแขนแล้ ว ผลักเข้ ำไปในห้ องอุดอู้ มันเคยใช้ เก็บของ มำเปลีย่ นเป็ นห้ องนอนเตียงเดี่ยวทีหลัง “ ท..ทำไมฮะ ผมรบกวนพี่เหรอ ผมไม่สง่ เสียงก็ได้ ทำงำนเงียบๆก็ได้ แต่ ขออยูก่ .ั .” ร่ำงสูงถอนใจอย่ำงสุดทน ..ใช่..เขำไม่ทนแล้ ว.. “ หยุดเรี ยกฉันว่ำพี่ได้ แล้ ว! ฉันไม่เคยนับญำติอะไรกับนำย!! ” เคย์แย่ง ข้ ำวของจำกมือบำงโยนไปกองไว้ ที่เตียง “ แล้ วอย่ำคิดบอกพี่ชำยเรื่ องนี ้เชียวฮำนะ เขำคงไม่สบำยใจแน่ถ้ำรู้วำ่ นำยไม่มีควำมสุขเวลำอยูก่ บั ฉัน ” เขำยิ ้มเยำะ มองสี หน้ ำของคนตรงข้ ำมที่ยืนนิง่ ด้ วยควำมสมใจ
180
“ รึอยำกจะทำอย่ำงนันก็ ้ ได้ ..นำยทำร้ ำยควำมรู้สกึ ไทระมำหนแล้ วนี่ จะ ทำอีกฉันก็ไม่วำ่ แต่จำไว้ นะ..ว่ำฉันจะไม่พดู กับนำยอีกเป็ นครัง้ ที่สองถ้ ำเรื่ องนี ้ถึงหู ไทระ ต้ องกำรอย่ำงนันมั ้ ย? ้ ” ฮำนะสะอื ้น ยกมือขึ ้นเช็ดครำบน ้ำตำป้อยๆ “ ทำไมฮะ..ผ..ผมทำอะไรไม่ดี..ผมทำ..อะไร..ฮึก..ผิด..ผมรู้วำ่ ผมทำให้ พี่ เคย์ทำงำนช้ ำ..แต่..แต่พี่โกรธผมมำก่อนหน้ ำนี ้แล้ ว..” เคย์เหยียดยิ ้มมุมปำก กระชำกแขนบำงเหวี่ยงไปกองกับเตียง “ แค่นำยเป็ นนำย..มันก็ผิดพอแล้ ว..ฮำนะ..” ขำดคำ ประตูบำนใหญ่ที่ เชื่อมระหว่ำงสองห้ องก็ถกู ปิ ดโครมดังสนัน่ จนฮำนะสะดุ้งไปทังตั ้ ว เจ้ ำของห้ องเล็กๆปล่อยโฮออกมำตำมลำพัง กอดหมอนซับน ้ำตำจนชุ่มไป หมด ได้ แต่มองอย่ำงอ่อนแรงไปที่ประตูบำนนัน้ ..เรำสองคน.. ..มีกำแพงขึ ้นมำกันกลำงกั ้ นตังแต่ ้ เมื่อไหร่ .. ..หรื อคำรักวันนัน..พี ้ ่แค่แกล้ งพูดเพียงลมๆ.. แสงจำกโคมไฟสีนวลส่องลงบนกระดำษแผ่นกว้ ำงที่ไปได้ มำจำกห้ องของ พี่ชำย ฮำนะบรรจงใช่สก๊ อตเทปแปะรอยขำดตรงกลำงให้ ภำพทังหมดต่ ้ อกัน หลังจำกที่ปล่อยแบบแปลนแผ่นนันทิ ้ ้งไว้ จนแห้ งแล้ วจัดกำรรีดให้ เรี ยบที่สดุ โต๊ ะไม้ เล็กๆมันแคบเกินกว่ำจะมำกำงกระดำษขนำดใหญ่สองแผ่นต่อกัน ได้ เขำเลยขยับมำนัง่ ทำบนพื ้นเย็นเฉียบ แล้ วต่อโคมไฟจำกข้ ำงบนโต๊ ะลงมำให้ ควำมสว่ำง ดินสอที่ใช้ ถนัดมือถูกจับไว้ แล้ วคะเนควำมกว้ ำงควำมยำวทังหมดด้ ้ วย สำยตำเปล่ำๆ ไม่มเี ครื่ องมืออะไรทังนั ้ น้ ฮำนะแค่ใช้ หวั ใจทำ เส้ นคมกริ บถูกลำกจำกด้ ำนหนึง่ ไปอีกด้ ำนหนึง่ อย่ำงง่ำยดำย มือคูน่ ้ อยที่ มัน่ คงและเที่ยงตรงยิง่ กว่ำไม้ บรรทัดอันไหนตวัดรอยขีดลงไปตำมแบบที่ผำ่ นมำ
181
ทำงดวงตำคูส่ วย แนวศิลปะของบำโรคเป็ นอะไรที่ฮำนะชอบเสียยิง่ กว่ำชอบ ขนำด หลับตำยังเห็นภำพได้ ตอนที่พี่ไทระทำภำพนี ้ เขำเองก็ไปสอดรู้สอดเห็นบ่อยๆ จำทุกกำร คำนวณได้ อย่ำงดี ผสมเข้ ำกับงำนศิลป์ที่เป็ นของถนัด ลอกลำยเส้ นไม่มีขำดไม่มี เกินออกมำจนครบถ้ วน “ ง่วงจังเลย..” เสียงใสพึมพำตำมลำพัง ดวงตำที่หรี่ ลงทุกขณะมองไปยัง ประตูห้องที่ปิดสนิท ..พี่เคย์คงหลับแล้ ว.. ..หรื อทำงำนอยูก่ นั นะ.. ‘แค่นายเป็ นนาย..มันก็ผิดพอแล้ว ! ’ น ้ำตำหลำยหยดร่วงเผำะลงมำบนกระดำษวำดภำพทันทีทใี่ จพลันนึกถึง คำพูดเมื่อหลำยชัว่ โมงก่อนหน้ ำ ฮำนะสะดุ้งนิดๆ รี บเอำผ้ ำซับรอยเปี ยกบนแบบ วำดแผ่นใหม่จนแห้ งดี ..เพรำะอะไรกัน..เพรำะอะไร..ทำอะไรผิดตอนไหน.. “ อ๊ ะ! ” นิ ้วเรียวเผลอลงลำยเส้ นหนักเกินจนดินสอหักไปเลยต้ องเอำคัต เตอร์ มำเหลำใหม่ เสียงครืดครำดของใบมีดคมที่สมั ผัสกับแท่งไม้ ดงั ก้ องอยูใ่ นห้ องเงียบกริ บ ไม่มีอะไรให้ ได้ ยินนอกจำกเสียงของควำมเหงำที่เข้ ำมำกระซิบ ..คิดถึงพี่ไทระ.. “ ฮึก..” เสียงสะอื ้นเบำๆดังขึ ้น ฮำนะปำดน ้ำตำที่พำลจะไหลทิ ้งเพรำะพี่ เคย์บอกแล้ วว่ำเกลียดเด็กอ่อนแอ เอะอะอะไรก็ร้องไห้ ..ไม่อยำกให้ พเี่ คย์เกลียด.. ..อยำกจะทำทุกอย่ำงเพื่อที่จะได้ คำรักนันกลั ้ บมำกระซิบข้ ำงหูแบบเดิม.. ..อย่ำเกลียดฮำนะเลย..
182
“ โอ๊ ย..” คนที่เผลอเหม่อไปไกลตอนเหลำดินสอทำปลำยคมกรี ดเข้ ำกลำง นิ ้วขวำซะเอง เลือดสีเข้ มหยดพรูลงบนกระดำษขำวจนเป็ นวงแดงหลำยจุด ฮำนะรี บเอำผ้ ำมำซับเลือดที่เปื อ้ นจนเป็ นรอยด่ำงแต่ยงิ่ เช็ดมันก็ยงิ่ เลอะ จนคิดได้ วำ่ หำกเลือดยังไม่หยุดเขำคงเช็ดเสียเปล่ำ ร่ำงเล็กกดแผลเปิ ดนัน่ กับผ้ ำผืนเดิมอยูห่ ลำยนำทีจนดูเหมือนเลือดจะ หยุดไหลไปแล้ ว พอเอำขึ ้นมำส่องดูกบั ไฟถึงได้ เห็นว่ำเขำเผอเรอเอำคมคัตเตอร์ บำกเนื ้อลึกลงซะจนน่ำกลัว “ แบบนี ้ก็ต้องวำดใหม่นะ่ สิ..” คนที่ไม่ได้ หว่ งอะไรกับตัวเองเลยถอนใจ เฮือก ฉีกเศษผ้ ำพันลวกๆแทน พลำสเตอร์ ยำแล้ วจับดินสอขึ ้นมำใหม่ ดวงตำมอง นำฬิกำที่บอกเวลำตีสคี่ รึ่ง ..ไม่ต้องนอนจนกว่ำงำนของพี่เคย์จะเสร็ จ.. ..จะลงโทษตัวเองที่ทำงี่เง่ำไป.. ..ทำอะไรก็ได้ ..ไม่นอนกี่วนั ก็ได้ .. ..ถ้ ำงำนออกมำแล้ วพี่เคย์พอใจ.. ..แค่นี ้..ฮำนะก็ไม่หว่ งอะไรแล้ ว.. ...... เช้ ำวันใหม่เข้ ำมำถึงพร้ อมกับทีใ่ ครคนหนึง่ เดินลงจำกบันไดเพื่อพบกับ ภำพออกแบบของโรงแรมที่จะสร้ ำงใหม่วำงอยูบ่ นโต๊ ะรับแขก เคย์ขมวดคิ ้วอย่ำงหงุดหงิดเมื่อหยิบขึ ้นมำดูแล้ วหำทีต่ ิอะไรไม่ได้ เลยกับ ผลงำนชิ ้นนี ้ ลำยเส้ นทุกอย่ำงคมกริ บ เด่นชัดทุกกำรลำกดินสอ หำกก็ ออ่ นช้ อย คด โค้ งไปตำมมุมของตัวตึก รำยละเอียดปลีกย่อยเก็บได้ หมดซ ้ำยังเพิม่ หลำยจุดที่ขำด แหว่งไปให้ สมบูรณ์เหมือนมืออำชีพ ..ที่แน่ๆคือทำภำยในคืนเดียว..
183
เขำม้ วนงำนแผ่นนันมำถื ้ อ ยอมรับว่ำเกินควำมคำดหมำย ทุกๆเส้ นที่ จรดลงกระดำษเหมือนใส่จิตใจลงไปตำม ให้ ควำมรู้สกึ อ่อนโยนไม่แข็งกระด้ ำง มี มิติที่เด่นจนรับรู้ได้ ..ไร้ ข้อตำหนิ..สมบูรณ์แบบจนน่ำโมโห.. เคย์กำลังจะออกไปทำงำนแต่กระดำษโน้ ตแผ่นเล็กที่แนบไว้ กบั ภำพแผ่น นี ้ทำให้ เขำต้ องยอมเสียเวลำไปกับมัน ..ผมขอโทษจริ งๆทีท่ าให้พีเ่ สียงานสาคัญไป ผมรู้วา่ พีค่ งไม่อยากเห็นหน้า ผมตอนนี ้ ผมก็จะไม่มาให้เห็น ขอเพียงแค่พีไ่ ด้งานกลับคืน และคิ ดว่ามันพอจะใช้ ประโยชน์ได้บา้ ง ผมก็ดีใจแล้ว..รักพีเ่ คย์นะฮะ.. “ คิดว่ำสนเหรอ ” เคย์ขยำกระดำษใบเล็กที่มีลำยมือเป็ นระเบียบนัน่ แล้ ว โยนลงพื ้นอย่ำงไม่ใส่ใจ ..น่ำรำคำญ..นำยมันแค่ตวั เกะกะที่ยงั พอมีประโยชน์ดีๆนี่เอง.. เสียงรถแล่นออกไปจำกบ้ ำนด้ วยควำมรวดเร็ วทำให้ คนที่นงั่ เกยคำงกับ ขอบหน้ ำต่ำงบำนเล็กต้ องถอนใจเชื่องช้ ำ ดวงตำกลมๆได้ แต่มองตำมหลังรถคันนัน้ จนสุดทำง ฮำนะไม่ได้ นอนเลยจนเช้ ำ พองำนเสร็ จแล้ วก็ยงั หลับไม่ลง กังวลว่ำภำพที่ เขียนสุดฝี มือจะถูกใจพีเ่ คย์มยั ้ พีเ่ ขำจะฉีกทิ ้งรึเปล่ำ กังวลจนต้ องแอบเกำะรำว บันไดดูอย่ำงน่ำขำ เหมือนตัวขี ้ขลำดที่ไม่กล้ ำเผชิญหน้ ำ ได้ แต่ทิ ้งโน้ ตเอำไว้ พอ เห็นคนที่รักสุดใจไม่มีทำ่ ทำงรังเกียจกับภำพแผ่นนันถึ ้ งได้ ถอยออกมำด้ วยควำมสุข มือเรี ยวจับไม้ กวำดมำทำควำมสะอำดห้ องทีค่ อ่ นข้ ำงจะเปื อ้ นไม่น้อย ยกเว้ นตรงที่นงั่ ทำงำนเมื่อคืนที่สงสัยว่ำเขำคงเอำตัวเช็ดแทนไม้ ถพู ื ้นจนมันสะอำด เอี่ยม เตียงแคบขนำดแค่คนเดียวนอนดูชืดๆไป ทำงออกทำงอื่นก็ไม่มีนอกจำกต้ อง เดินผ่ำนห้ องพีเ่ คย์ สภำพก็คล้ ำยกับเป็ นห้ องเก็บของแล้ วเปลีย่ นมำเป็ นห้ องนอน
184
ของเด็กตัวน้ อยที่นำ่ จะหัดมำนอนคนเดียว เพรำะฝำผนังทำสีฟ้ำหวำนกับลำยเจ้ ำ ไนติงเกลจับเถำไม้ นำ่ รักน่ำชัง ตอนนี ้มันดูร้ำงไปเพรำะไม่มใี ครมำนอนหลำยปี แล้ ว ..คงไม่ร้ำงอีก..ก็เพรำะมำเป็ นห้ องนอนของฮำนะนี่ไง.. ร่ำงเล็กเช็ดฝุ่ นที่เกำะอยูต่ ำมโต๊ ะจนสะอำดเหมือนซื ้อใหม่ นึกขึ ้นมำได้ ก็ เอำสีอะคริ ลกิ มำแต้ มนิดเติมหน่อยตำมภำพที่หลุดลอกจนกลับมำสวยเหมือนเดิม ประดับด้ วยดอกไม้ สดทีเ่ สริ มแจกันอันโดดเดีย่ วให้ มชี ีวิตชีวำ เอำผ้ ำปูที่นอน ปลอก หมอนที่ฝนเกำะไปซั ุ่ กใหม่ ห้ องทังห้ ้ องที่วำ่ งเปล่ำก็กลับมำน่ำอยูเ่ หมือนเคย ฮำนะลำกเก้ ำอี ้มำนัง่ ริ มหน้ ำต่ำง เอื ้อมมือไปรับกลีบซำกุระที่สงู ขึ ้นมำถึง ชันสองของบ้ ้ ำนเอำไว้ รู้สกึ เหงำจับใจจนต้ องระบำยออกมำทำงปลำยพูก่ นั เนื ้อสีละเอียดกระจำยตัวอยูใ่ นแก้ วน ้ำ เป็ นภำพของกิ่งต้ นซำกุระที่ไร้ ทงั ้ ใบและดอก ยืนโดดเดีย่ วกลำงสวนกว้ ำงที่บำนสะพรั่งไปด้ วยชีวติ ชีวำ แสงอำทิตย์ อันอบอุน่ ส่องลงแค่บรรดำดอกไม้ สวยๆเป็ นเงำทำบยำวไป เว้ นเพียงลำต้ นไร้ ควำม ดึงดูดใจให้ ยืนนิง่ คอยเฝ้ ำมองอย่ำงมีควำมหวังว่ำสักวัน..แสงสว่ำงนัน่ จะหันมำ ทำงมันบ้ ำง ..บำงที..บำงครัง้ .. ..ฮำนะเองคงไม่เหมำะกับที่นี่.. “ จะยอมแพ้ เหรอ..พี่เคย์คงหำว่ำเรำไม่จริงจัง ” พึมพำกับผ้ ำใบผืนเล็ก ตรงหน้ ำ แล้ วลูบปลำยนิ ้วแผ่วเบำลงไปตำมแนวสี “ ฮำนะ..คือดอกไม้ นี่นำ..พี่ไทระเคยบอกไว้ ” เจ้ ำของชื่อคว้ ำหมอนมำ กอดแน่น ก้ มหน้ ำก้ มตำปลอบใจตัวเองอยูท่ เี่ ดิม ..ใช่..ฮำนะคือดอกไม้ .. ..แล้ วครำวนี ้.. ..จะเป็ นฮำนะอย่ำงที่สดสะพรั่งในรูปวำด.. ..หรื อเป็ นฮำนะที่ยืนเหงำแต่เดียวดำย..
185
..มันก็ขึ ้นอยูก่ บั ใจของเขำเอง.. ...... เสียงเคำะประตูห้องดังเข้ ำมำเรียกคนที่กำลังอ่ำนบัญชีของบริษัทให้ เงย หน้ ำขึ ้นแล้ วเอ่ยปำกอนุญำต เลขำคนเก่งเดินหอบแฟ้ มรำยงำนกำรประชุมของวัน เข้ ำมำวำงที่โต๊ ะก่อนจะเอ่ยทวนตำรำงงำนวันนี ้ให้ เจ้ ำนำย “ หมดแล้ ว? ” เคย์ถำมทังที ้ ต่ ำมองรำยละเอียดของกำรนำเสนอกลุม่ ลูกค้ ำใหม่ของพวกฝ่ ำยกำรตลำด “ เอ่อ..คุณทำซึดะโทรมำถำมว่ำคืนนี ้จะไปบำร์ ไหนรึเปล่ำคะ ถ้ ำไม่ไปจะ ชวนเข้ ำผับแถวรปปงหงิ ” เธอว่ำฉอดๆตำมประสำลูกน้ องคนสนิท ร่ำงสูงกุมขมับ เอือมกับญำติหำ่ งๆที่เป็ นทำยำทคนสำคัญของบริษัท ส่งออกสินค้ ำรำยใหญ่เกี่ยวกับสิง่ ก่อสร้ ำงทีเ่ พิ่งจะรวมกลุม่ อสังหำริ มทรัพย์อื่นเข้ ำ มำอยูใ่ นกรุ๊ปเดียวกันสำเร็ จ “ บอกมันว่ำรอให้ บรรลุนิติภำวะก่อน ค่อยชวนไป ” เขำหันมำสนกับแผนงำนข้ ำงหน้ ำต่อ พนักงำนดีเด่นของปี กำลังจะออกนอกห้ องถ้ ำไม่บงั เอิญเหลือบไปเห็น ภำพร่ำงของโรงแรมวำงอยูบ่ นโต๊ ะกว้ ำง เธออุทำนออกมำเบำๆแล้ วขอหยิบมัน ขึ ้นมำดู ชมแล้ วชมอีกว่ำสวยกว่ำของเก่ำจนเคย์ชกั จะหงุดหงิด “ มีฝีมืออย่ำงนี ้ต้ องจีบมำทำงำนด้ วยนะคะ ” เคย์โบกมือไล่เธอออกไปด้ ำนนอก รู้สกึ เซ็งจนเบื่อหน่ำยถึงได้ นกึ ออกว่ำ ตอนนี ้เขำควรทำอะไรที่สดุ ...... เสียงโครมครำมในครัวใหญ่ดงั ติดต่อกัน เพรำะใครบำงคนกำลังเรี ยนกำร ทอดไข่เจียวธรรมดำที่ยำกพอๆกับตอกไข่ใส่ชำมให้ ลงถ้ วยพอดี
186
ไทระยืนเท้ ำเอวมองพ่อครัวตัวจุ้นที่โดนน ้ำมันลวกแล้ วลวกอีกจนนิ ้วพอง ไปหมดแล้ วอยำกเอำตะหลิวเคำะมือ “ เที่ยงครึ่ง! แต่อำหำรเช้ ำยังไม่ถึงไหนเลย คุณเซจิ ผมบอกแล้ วว่ำจะทำให้ ก็ไม่เอำ ” เขำแว้ ดใส่ คว้ ำถ้ วยมำยืน่ ส่งแล้ วบังคับ ให้ ฝ่ำยนันกะเทำะเปลื ้ อกบำงอีกหน เซจิยน่ คิ ้วจนแทบผูกกันเป็ นปม สภำพคนตัวสูงโย่งใส่ผ้ำกันเปื อ้ นที่เจ้ ำ เด็กบ้ ำนี่สงั่ ให้ สวมไว้ ดยู ิ่งกว่ำตัวตลกในละครสัตว์ ยิ่งมำพยำยำมเหลือเกินกะอีแค่ ทอดไข่ยิ่งตลกคูณสอง “ ร่วงพื ้นสองฟอง แตกก่อนลงถ้ วยสีฟ่ อง ไหม้ ไปอีกห้ ำ..ผมว่ำเรำเหมำมำ ทังฟำร์ ้ มให้ คณ ุ ทำข้ ำวห่อไข่คนเดียวเลยดีกว่ำ..เนอะ ” ไทระหัวเรำะสดใส อดขำ ไม่ได้ กบั ท่ำทำงยำมที่คนบ้ ำนัน่ บรรจงพลิกไข่เจียวไปอีกด้ ำน “ ได้ แล้ ว ” เซจิชี ้ไม้ ชี ้มือให้ ดผู ลงำนที่ตงอกตั ั ้ งใจจนส ้ ำเร็ จเป็ นรูปร่ำงได้ ดี มือนุม่ ตบแปะๆแล้ วยิ ้มกว้ ำง ขอรวบรัดทำให้ เองต่อเพรำะคงต้ องรอถึง เย็นแน่หำกจะให้ จบคอร์ สนี ้ ลูกมือตัวโตยืนมองอีกคนจัดแจงด้ วยท่ำทำงง่ำยดำย ใช้ เวลำไม่ถงึ นำที เจ้ ำข้ ำวห่อไข่ตวั ป่ วนก็ทอดตัวงดงำมสีเหลืองอร่ำมให้ กลิน่ หอมฉุย “ ทำไมเรี ยกว่ำข้ ำวห่อไข่ละ่ นี่มนั ไข่หอ่ ข้ ำวต่ำงหำก ” เขำร้ องถำมใน ขณะที่มือกำลังแกะพลำสเตอร์ มำพันรอยมีดบำด ไทระยักไหล่ คว้ ำขวดซอสมะเขือเทศมำวำดรูปแมวลงไปแต่งหน้ ำตำม ควำมเคยชิน “ นี.่ .ทำไมเรี ยกงี ้ล่ะ ” เซจิรงั ้ เอวบำงมำกอดไว้ หลวมๆ “ จะไปรู้เหรอครับ ” มองตำมอีกฝ่ ำยที่บีบซอสลงไปเป็ นตัวอักษรย่อว่ำ S T แล้ วหน้ ำแดงขึ ้นมำพิลกึ “ อย่ำงคุณไม่ใช่ S M เหรอ..” แกล้ งแหย่ไปด้ วยควำมขบขันกับกำรทำ อะไรไม่เข้ ำท่ำตังแต่ ้ เหยียบเข้ ำบ้ ำนหลังนี ้ครัง้ ที่สองแล้ ว
187
..เมื่อวำนก็นงั่ ทำแผลที่โดนเปลือกหอยบำดทีเ่ ท้ ำให้ .. ..ใจดีจนน่ำกลัว.. “ ถ้ ำชอบจะทำให้ ก็ได้ นะ..ไม่ยกั รู้ ” เสียงทุ้มตำ่ กระซิบข้ ำงหูแล้ วไล้ ริม ฝี ปำกลงมำจูบที่ต้นคอหอมกรุ่น “ มำทำรุ่มร่ำมในครัวเดีย๋ วเอำน ้ำมันสำดใส่เลย ” ไทระขู่ หันมำจะก้ ำว ออกข้ ำงนอกก็พอดีโดนรัง้ แขนไว้ ปำกร้ อนทำบกับกลีบสีชมพูสดทีเ่ ย้ ำยวน รุกลงไปเชื่องช้ ำ แผ่วเบำ ไม่เอำ แต่ใจแบบที่ผำ่ นทังที ้ ่ต้องคุมอำรมณ์แค่ไหนกับทุกครัง้ ที่ใกล้ กนั อ้ อมแขนกว้ ำง กระชับเข้ ำตรงสะโพกสวยแล้ วประคองแผ่นหลังบอบบำงไว้ ให้ แนบสนิท มือนุม่ นิ่ม กำเสื ้อยืดสีขำวด้ ำนหน้ ำเอำเป็ นหลักยึดไม่ให้ เซยำมทีค่ อยรับกำรรุกล ้ำหวำนฉ่ำ “ อ..อื ้ม..คนตะกละ..” ไทระค้ อนวงโต ผลักอกแกร่งออกห่ำงก่อนที่จะได้ ลองที่แปลกใหม่เป็ นหนที่สำมนับจำกออกจำกโตเกียว ..เดี๋ยวก็ในรถ..เดี๋ยวก็ริมทะเล..เรื่องอะไรจะยอมในครัวอีก.. “ นี่เห็นฉันเป็ นคนยังไงกันเนีย่ ” เซจิมองแววตำด่ำเป็ นนัยๆแล้ วอดขำ ไม่ได้ ยกมือขึ ้นขยี ้ผมหอมแล้ วเดินนำออกมำซะเอง “ หิวละ..เหนื่อยด้ วย เมื่อยไปทังตั ้ ว” “ ก็เพรำะใครกันละครับ ” ไทระแย้ ง นัง่ ลงใกล้ กนั แรงสัน่ ของมือถือบนโต๊ ะไม้ กว้ ำงทำให้ เจ้ ำของต้ องเอื ้อมไปหยิบ พอเห็น ว่ำใครโทรมำก็ยิ ้มมุมปำก “ เคย์มนั โทรมำ..สงสัยจะห่วง กลัวว่ำนำยอยูก่ บั ฉันแล้ วมันไม่ปลอดภัย ” “ ก็จริ งของเขำ ” ร่ำงเล็กประชด ยื่นมือขอคุยกับคนที่โทรมำหำซะเอง “ บอกฮำนะไปเลยล่ะว่ำอยูก่ บั พีเ่ ซจิคนนี ้แล้ วสบำยใจได้ ” พูดพลำงยิ ้มๆ เมื่อโดนสำยตำหมัน่ ไส้ โยนมำหำอีกรอบ “ หลงตัวเองได้ ตลอดศกเลยนะคุณ ”
188
“ อ้ ำว..แล้ วนำยไม่คดิ จะหลงบ้ ำงเหรอ ” “ แหวะ..” ...... เคย์ได้ ยินทุกเสียง กำรคุยอย่ำงปกติซ ้ำยังจะไม่เลวร้ ำยอย่ำงที่คิดไว้ ดัง แว่วเข้ ำมำแล้ วยิ่งปวดใจ เขำถำมได้ ไม่กี่คำก็ต้องวำงก่อนที่จะผิดหวังอะไรมำกไป กว่ำนี ้ เมื่อไทระยืนยันว่ำไม่ต้องห่วงและฝำกบอกฮำนะด้ วยว่ำมีควำมสุขดี จะโกหกเพือ่ ควำมสบำยใจหรื อจะอะไรก็แล้ วแต่ เขำจับควำมผิดปกติ อย่ำงครัง้ แรกทีม่ ำอยูบ่ ้ ำนเขำไม่ได้ เลย แล้ วยังควำมสนิทสนมทีก่ ่อตัวขึ ้นมำอย่ำง น่ำหวัน่ นี่..มันเกิดอะไรขึ ้น! ..รักเซจิแล้ วเหรอไทระ..ยอมเขำง่ำยดำยเกินไปรึเปล่ำ.. ..พี่หมดหวังแล้ วใช่มย.. ั้ เขำกดมือถือไปยังปลำยสำยที่รับมำด้ วยน ้ำเสียงเหมือนเพิ่งตื่น “ ชินยะ..แกโทรมำชวนพี่ไปดื่มคืนนี ้ใช่มยั ้ เออ..แล้ วเจอกัน ” เคย์วำ่ ไป ตำมควำมรู้สกึ ที่กำลังร้ ำวไปทังใจ ้ ไม่คิดอะไรอีกแล้ วนอกจำกหำเรื่ องอย่ำงอื่นทำ จะได้ ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมำกมำย ..แล้ วต้ องกอดเหล้ ำกี่ขวด..พี่ถงึ จะลืมนำยลง.. ...... นำฬิกำข้ ำงผนังบอกเวลำเที่ยงคืน ฮำนะนัง่ ฟุบรอเจ้ ำของบ้ ำนอยูต่ รง อำหำรที่เขำเข้ ำไปถำมแม่ครัวว่ำพี่เคย์ชอบอะไร ของโปรดเป็ นแบบไหน แล้ วก็ ออกไปหำซื ้อด้ วยตัวเอง ทำเองทังหมด ้ ..ตอนนี ้มันเย็นชืด..จนไม่นำ่ กินแล้ ว..
189
“ อยูไ่ หนกันนะ..” พึมพำกับเก้ ำอี ้ฝั่ งตรงข้ ำมที่วำ่ งเปล่ำ พี่เคย์นงั่ ตรงนัน้ เสมอยำมที่อยูก่ นั สำมคน ห่วงมำกๆ กลับดึกก็กลัวจะนอนไม่พอ กลัวขับรถตอนกลำงคืนแล้ วจะ อันตรำย กลัวไม่สบำย กลัวพีเ่ คย์จะเครียด..กลัวสำรพัดกลัว เสียงรถแล่นเข้ ำมำจอดดังคุ้นเคยในควำมคิด ฮำนะรี บวิง่ ไปรอท่ำที่ประตู ก่อนที่สำยตำจะสบเข้ ำกับสภำพเมำมำยของคนที่นงั่ รอทังวั ้ น “ ดื่มเหล้ ำเหรอฮะ..” ร่ำงเล็กกว่ำตรงเข้ ำไปประคองอีกฝ่ ำยทีจ่ ะเดินก็ยงั เซ คิดไม่ออกเลยว่ำขับกลับมำบ้ ำนได้ ยงั ไง “ ไม่สบำยใจก็บอกผมเถอะฮะ..ขอร้ องอย่ำทำแบบนี ้เลย..” ฮำนะตังท่ ้ ำจะ ร้ องไห้ อีกแล้ ว ไม่แน่ใจว่ำเป็ นเพรำะตัวเองหรื อเปล่ำ แต่ควำมเป็ นไปได้ มนั ก็สงู ทีเดียวที่พี่เคย์จะรังเกียจเขำ “ ไม่ต้องมำยุง่ ! ” เคย์ที่ยงั พอมีสติบ้ำงสะบัดแขนออกแต่ก็เกือบล้ ม ฮำนะรี บจับแขนไว้ เพียงแค่แตะโดน อีกฝ่ ำยก็กระชำกออกแล้ วผลักร่ำง บำงไปปะทะกับโต๊ ะด้ ำนหลัง รุนแรงจนต้ องเกำะเก้ ำอี ้เป็ นหลักยึดไม่ให้ เซลงไปกอง “ ฉันเบื่อนำยที่สดุ !!..รู้เอำไว้ เลย ” เสียงแหบพร่ำตะโกนใส่ สำยตำเลือน รำงเห็นไหล่เล็กที่สนั่ ไหวเพรำะกำลังร้ องไห้ ก็ยงิ่ สะใจ เคย์เหลือบเห็นของโปรดของตัวเองเต็มโต๊ ะกับผ้ ำปั กฝี มือของฮำนะที่วำง ค้ ำงอยูก่ ็เข้ ำใจทันทีวำ่ มีใครทำไว้ รอแล้ วยังนัง่ เฝ้ ำให้ เขำกลับ ..ฉันไม่ได้ ขอ!..ไม่ต้องกำรอะไรจำกนำยทังนั ้ น!.. ้ ฝ่ ำมือกร้ ำนปั ดโครมลงกับจำนเซรำมิคสีสวย ทึ ้งผ้ ำปูโต๊ ะสะอำดตำแล้ ว ลำกทุกอย่ำงแตกเพล้ งกับพื ้นหินท่ำมกลำงควำมตกตะลึงของคนที่ตงใจท ั ้ ำมำแก้ ตัว “ ไม่ต้องมำเอำใจ! ฉันไม่ต้องกำร แค่ร้ ูวำ่ นำยทำมันก็กระเดือกไม่ลงแล้ ว เข้ ำ ใจมัย!้ เก็บเอำไปให้ หมำกินไป! ” เขำกระชำกแขนเรี ยวเข้ ำมำตอกคำพูดใส่ โยนตัว เล็กบำงลงไปกองกับพื ้นแล้ วหุนหันออกไปด้ วยควำมหงุดหงิด
190
ฮำนะสะอื ้นจนตัวโยน กอดเข่ำตัวเองร้ องไห้ มองฝ่ ำม่ำนน ้ำตำออกไปเห็น เพียงเศษของควำมรักที่ไม่เหลือดี..แค่เป็ นฮำนะ..มันผิดมำกนักเหรอ สองเท้ ำเล็กก้ ำวเข้ ำมำในห้ องอย่ำงกล้ ำๆกลัวๆ ไฟนีออนสว่ำงจ้ ำเลยเห็น ว่ำเจ้ ำของเตียงกำลังหลับสนิททังที ้ ่ยงั ใส่ชดุ ทำงำน ฮำนะเข้ ำไปหำ คุกเข่ำข้ ำงเตียง บรรจงคลำยเนคไทแล้ วปลดกระดุม เสื ้อเชิ ้ตออกให้ เอำผ้ ำเช็ดตัวมำเช็ดใบหน้ ำหล่อเหลำที่ออ่ นโยนเหลือเกินในยำม หลับ ดวงตำหม่นมีแววควำมรักล้ นหัวใจตอนที่คอ่ ยๆลูบผ้ ำผืนอุน่ ลงบนแก้ ม ใบหน้ ำที่เปี่ ยมรัก ครัง้ พูดกันในคืนที่พี่เขำเมำมำ ฮำนะยังอยำกได้ ยิน แต่ เป็ นตอนที่พี่เคย์มีสติดี เพรำะฮำนะเริ่ มเข้ ำใจแล้ วว่ำคำพูดวันนันคงแค่ ้ ฤทธิ์ของ ควำมฟั่ นเฟื อนชัว่ ขณะ..แต่เพรำะควำมหวังที่ถงึ แม้ จะริ บหรี่ ฮำนะก็ยงั อยำกจะ พยำยำมเพื่อให้ ได้ คำๆนันมำเป็ ้ นของตัวเอง “ นอนดีๆนะฮะ เดี๋ยวไม่สบำย ” ออกแรงรัง้ ร่ำงสูงใหญ่ให้ เข้ ำที่ แล้ วแหวก สำบเสื ้อออกให้ เผยอกกว้ ำงที่แข็งแกร่งไปทังตั ้ ว มือทีก่ ระชับผ้ ำอยูส่ นั่ ระริ กจน สังเกตเห็นยำมที่ไล้ จำกต้ นคอลงมำ นิ ้วเรี ยวชะงักไปเมื่อจะปลดกระดุมกำงเกงสีดำ ขำยำวนัน่ ตำกลมโตเลิก่ ลัก่ เพรำะคนหลับสนิทพลิกตัวอย่ำงรำคำญในควำมฝั น “ เอ่อ..รำตรี ..สวัสดิ์ฮะพี่เคย์ ” ฮำนะดึงผ้ ำห่มผืนหนำมำคลุมให้ แล้ วยก อ่ำงแก้ วใสไปเททิ ้งในห้ องน ้ำ วกกลับมำดูวำ่ อีกฝ่ ำยยังหลับอยูถ่ งึ ได้ ปิดไฟแล้ วกลับ เข้ ำห้ องมืดๆของตัวเอง ขอแค่สมั ผัส..เพียงประตูกนกลำงก็ ั้ ยงั รู้ได้ ถงึ ลมหำยใจอุน่ ๆที่พดั ผ่ำน จะ พยำยำมอีกครัง้ และอีกครัง้ จนกว่ำเรื่ องทังหมดจะสู ้ ญเปล่ำ ..ฮำนะคงไม่ขอกลับมำเผชิญหน้ ำกับพี่เคย์อีกเลย.. ..............................................................................
191
Chapter 16 กลิน่ หอมของเหล้ ำหวำนที่ปรุงเข้ ำกับน ้ำสต๊ อกอวลไปทัว่ ห้ องครัวใหญ่ ไอ น ้ำลอยขึ ้นมำเกำะอยูก่ บั ฝำแก้ วพร้ อมกับควำมร้ อนพุง่ ออกมำจำกเตำที่อบคุกกี ้ชิ ้น น่ำรักเสร็ จพอดี “ คำบำยำกิเหรอคะ น่ำกินจัง ” แม่ครัวผู้ชว่ ยยื่นหน้ ำเข้ ำมำถำม “ ไม่ขนำดนันหรอกฮะ..” ้ ฮำนะยิ ้มกว้ ำง สีแดงจับที่แก้ มเพรำะไอร้ อนผ่ำว “ ฮำนะจังทำสุดฝี มือทุกทีเลย สงสัยเมื่อวำนคุณเคย์จะชอบใช่มยคะ ั้ ” คนฟั งชะงักไป นึกถึงภำพที่คนๆนันกวำดทุ ้ กอย่ำงลงกับพื ้นแล้ วก็ปวด แปล๊ บ “ มันชืดหมดแล้ ว..เลยต้ องทิ ้ง ” เขำโกหกไม่คอ่ ยเนียนเท่ำไหร่แต่ก็พอช่วยให้ พวกแม่บ้ำนที่คอยเป็ นกำลังใจไม่คิดอะไรมำก “ เสียดำยจังเลย เช้ ำนี ้ไม่ชืดแล้ วล่ะค่ะ รับรองได้ ..” เธอยิ ้มให้ ก่อนจะ ออกไปจัดโต๊ ะด้ ำนนอก รอแค่ไม่นำน คนที่ฮำนะคอยมองอยูก่ ็เดินลงมำจำกข้ ำงบน ท่ำทำงเป็ น ปกติดีจนคนที่แอบห่วงว่ำจะทำงำนไม่ไหวค่อยสบำยใจขึ ้นมำ พวกสำวใช้ ถอยออกไปที่อื่นทิ ้งให้ ในห้ องมีแค่เจ้ ำนำยสองคน เคย์ปรำยตำมองฮำนะชัว่ วูบหนึง่ ก่อนจะเดินออกไปด้ ำนนอกด้ วยควำม รำคำญ ไม่คดิ อยำกจะแตะอะไรทังนั ้ นทั ้ งที ้ ่ชอบมำก “ อ๊ ะ! เดีย๋ วสิฮะ..พี่ไม่กินอะไรก่อนเหรอ ทำงำนหนักเดีย๋ วจะ..” ร่ำงสูงหันขวับมำมองอย่ำงหัวเสีย เดินดิง่ มำที่โต๊ ะแล้ วยกจำนที่วำงไว้ ขึ ้น “ อยำกให้ กินใช่มย..ได้ ั ้ ..” ขำดคำ ทุกอย่ำงทีเ่ กิดจำกควำมตังใจนั ้ น่ ก็ถกู เททิ ้งลงถังขยะริมโต๊ ะอย่ำงไม่ไยดี กลิน่ หอมหวำนของมันยังฟุ้งอยูใ่ นห้ องตอนที่ เคย์เดินออกไปขึ ้นรถ ฮำนะทรุดตัวลงนัง่ กับพื ้นพร้ อมกับเริ่ มต้ นร้ องไห้ ตำมลำพัง
192
..อีกแล้ ว..เพรำะไม่เคยเข็ด.. เพรำะอยำกลองพยำยำมจนถึงทีส่ ดุ เพรำะไม่อยำกเสียใจทีหลังว่ำไม่ส้ ู อะไรเลย ผลลัพธ์ถึงออกมำแบบเดิม โดนโยนควำมหวังดีไปกองกับพื ้นอย่ำงเคย ...... เสียงโทรศัพท์ดงั ก้ องอยูใ่ นห้ องนอนเล็กๆ คนที่กลิ ้งเกลือกอ่ำนกำร์ ตนู อยู่ เหลือบมองเจ้ ำของที่หลับเป็ นตำยจำกกำรทำงำนพิเศษหำมรุ่งเมือ่ คืนแล้ วไม่อยำก ปลุก “ ว่ำยำงงำย~ ” เอริ ลำกเสียงยำนคำงกับปลำยสำยอย่ำงนึกสนุก ดวงตำ สุกใสมีแววขี ้เล่นอยูใ่ นที ‘ อ๊ ะ! เอริ จงั ..เอ่อ..พี่จนุ อยูม่ ยั ้ ’ “ ครำยหว่ำ..โอ๊ ะ! พี่ฮำนะนี่เอง..มีอะไรรึเปล่ำครับ นำยซำวำมุระเพิ่งหลับ ไปได้ ไม่ถึงชัว่ โมง สงสัยจะปลุกยำก บ้ ำนนี ้ไม่มกี ลองชุดซะด้ วย ” บ่นงึมพลำงใช้ เท้ ำยันๆคนเป็ นพี่ดวู ำ่ มีปฏิกิริยำอย่ำงอื่นหรื อเปล่ำ ‘ อ่ำ..ไม่เป็ นไรจ้ ะ..เดี๋ยวเย็นๆพี่โทรหำอีกทีนะ ’ เจ้ ำเด็กแสบขมวดคิ ้ว สปริ งตัวขึ ้นนัง่ พิงผนังห้ องแล้ วกรอกเสียงลงไป “ มีอะไรไม่สบำยใจรึเปล่ำครับ เสียงพี่ดยู งั ไงๆไม่ร้ ู ” ‘ เปล่ำจ้ ะเปล่ำ..ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ’ “ พี่ฮำนะโกหก! เอริ ได้ ยินพี่พดู ก็ร้ ูแล้ ว บอกมำเลยนะว่ำใครทำอะไรพี่ เดี๋ยวจะไปชกให้ หน้ ำหงำย ” ...... ฮำนะได้ ยินน ้ำเสียงขึงขังก็พอเดำออกว่ำฝ่ ำยนันก ้ ำลังตีหน้ ำเคร่งเครี ยด แค่ไหนเลยอดขำไม่ได้ ‘ บอกได้ ยงั อ่ำ..เล่ำมำเถอะนะ เอริ ไม่บอกใครหรอก สัญญำๆ ’
193
เจ้ ำของใบหน้ ำหวำนอมยิ ้มตำมลำพัง รู้สกึ เหนื่อยไม่น้อยกับกำรทีต่ ้ องมำ นัง่ คิดว่ำจะเอำยังไงกับชีวิตต่อไป ในเมื่อคนมันรักเข้ ำไปแล้ วจะให้ ถอนตัวคงยำก ใครจะมองว่ำไร้ สำระ ฝั นเฟื่ อง งมงำย..ฮำนะเองก็ยอม “ คือ..พี่มีเรื่ องปรึกษำจุนนิดหน่อย..” ‘ ควำมรักใช่ม้ำ~’ ฮำนะหัวเรำะเบำๆ สำยตำเหม่อมองไปที่กองชุดทำงำนของพีเ่ คย์ที่ถอด ทิ ้งไว้ ระเกะระกะ เขำอำสำเอำมำซักเองเพรำะอยำกดูแลผู้ชำยคนนี ้ให้ ดีที่สดุ เท่ำที่ จะทำได้ “ เอริ เคยรักใครมำกๆมัย..” ้ ‘ โอ๊ ย..ไม่หรอกครับ เปลืองหัวใจ เอำแค่เที่ยวกะเล่นกะกินก็เหนื่อยละ เอ๊ ะ! แต่ก็ยกเว้ นพี่ไทระ พี่ฮำนะ พี่จนุ คุณพ่อ คุณแม่ อะไรเงี ้ย..’ “ แล้ วถ้ ำเป็ นคนอื่นล่ะ..คนที่ไม่เกี่ยวข้ องอะไรเลย แต่ก็ยงั อยำกจะรัก เอริ ว่ำผิดรึเปล่ำ..เอริ มองว่ำมันจุ้นจ้ ำนมัย้ ” ฮำนะรวบเสื ้อเชิ ้ตสีขำวขึ ้นมำกอดแนบอก กลิน่ น ้ำหอมอ่อนๆอยูใ่ กล้ เพียงคืบ ‘ จุ้นจ้ ำนอะไรกันครับ..คนๆนันควรรู ้ ้ สกึ ดีที่มีคนมำรักต่ำงหำก ใครจะไป อยำกให้ โดนเกลียดล่ะ ’ คนฟั งพยักหน้ ำหงึกหงัก ยิ ้มน้ อยๆกับคำตอบแบบเด็กๆที่ไม่มเี สแสร้ ง “ พี.่ .โดนเขำหำว่ำน่ำรำคำญ แค่เขำมองหน้ ำก็ไม่อยำกมองแล้ ว มันเจ็บ มำกเลยล่ะเอริ ..” น ้ำตำหยดใสร่วงเผำะลงมำตรงหลังมือ ไหล่บำงสะท้ ำนเบำๆเมื่อ กลันเสี ้ ยงสะอื ้นสุดควำมสำมำรถ ‘ ทำไมล่ะครับ..’ ปลำยสำยฟั งดูจริ งจังขึ ้นจนน่ำกลัว “ พี่ไม่ร้ ู..พี่ทำอะไรผิด..พี่ไม่เข้ ำใจ..แค่พี่เป็ นพี่แบบนี ้..เขำก็รังเกียจแล้ ว..พี่ จะทำยังไงดี..เอริ ....พี่จะทำ..ยังไง ” ‘ ไอ้ บ้ำนัน่ รักพี่รึเปล่ำ คนรักกันทำไมทำกันแบบนี ้นะ ’
194
“ เขำพูดคำนันมำแค่ ้ ครัง้ เดียว..แต่..แต่เขำคงละเมอถึงใครในควำมฝั น..พี่ คงเป็ นควำมจริงที่นำ่ ขยะแขยงสำหรับเขำ..แต่จะให้ พี่ไปตอนนี ้..พีก่ ็ทำไม่ได้ ..” ฮำ นะกอดเสื ้อของเคย์แล้ วปล่อยน ้ำตำร่วงพรูเป็ นสำย รู้สกึ แน่นในอกจนแทบจะตำย ให้ ได้ กบั ภำพตอนเช้ ำที่ยงั เวียนวน สำยตำทีเ่ ยำะเย้ ยรำวกับเห็นว่ำคนอย่ำงเขำเป็ นสิง่ ของ อยำกทำอะไรก็ได้ มันเจ็บเจียนจะขำดใจ ถ้ ำไม่รัก..ทำไมไม่บอกก่อน ถ้ ำแค่ที่พี่ละเมอมำ มันไม่ใช่ฮำ นะคนนี ้ ทำไมคืนนันถึ ้ งสัญญำกับพี่ไทระ ทำไมถึงพูดหนักแน่นกับคนที่เขำรักว่ำ ขำดไม่ได้ อยูค่ นเดียวไม่ได้ ให้ ควำมหวัง ทำให้ หลง..ทำไมไม่พดู ควำมจริ งกันก่อน ว่ำหัวใจไม่มีชื่อว่ำฮำนะเลย ‘ เอริ ถำมจริ งๆนะ หมอนัน่ หึงอะไรพี่รึเปล่ำ แบบ..งอน..ไม่อยำกคุยด้ วย เพรำะโกรธ..รึหวงเงี ้ย..’ ฮำนะสัน่ หัว นัง่ กอดเข่ำอยูร่ ิ มผนังห้ องตำมลำพัง “ ไม่มีทำงหรอก..” ‘ ไม่แน่นะ..จูบกันบ้ ำงรึยงั คนรักกันต้ องสัมผัสกันบ่อยๆ ถึงจะเรี ยกควำม มัน่ ใจคืนมำ มันยังมีกำแพงขวำงระหว่ำงคำว่ำคนรักในนำมกับคนรักจริ งๆอยู่ ’ ร่ำงเล็กที่นงั่ ฟั งเงียบๆหน้ ำแดงซ่ำน “ เคยครัง้ เดียวตอนเมำ..” ‘ นัน่ ไง..เอริ วำ่ นะ แฟนของพีเ่ นี่ย ต้ องประเภทผู้ร้ำยปำกแข็ง รักแต่ไม่ บอกว่ำรัก ต้ องรอมึนๆครึม้ ๆถึงจะกล้ ำใช่มยั ้ ’ “ ไม่ร้ ูสิ เมื่อคืนเขำก็เมำกลับมำ..แต่..” เสียงหวำนชะงักไป ‘ เอำงี ้ คืนนี ้ถ้ ำเขำเมำกลับมำอีกล่ะก็..ลองถำมเขำอีกนะว่ำรักมัย..ลอง ้ จูบเขำดู..ถ้ ำปฏิกิริยำมันแย่ละ่ ก็หนีมำเถอะครับ อย่ำไปอยูก่ บั ไอ้ คนไม่มีหวั ใจเลย เซ็งจับจิต..’ ฮำนะหัวเรำะทังน ้ ้ำตำ เช็ดครำบที่เปรอะแก้ มออกด้ วยท่ำทีที่สบำยใจขึ ้น “ จ้ ะ..ขอบคุณมำกนะเอริ ..ขอโทษด้ วยนะที่เล่ำอะไรไม่เป็ นเรื่ องให้ ฟัง นี่ ถ้ ำพี่เข้ มแข็งได้ ซกั ครึ่งหนึง่ ของเอริ พี่คงรู้สกึ ดีกว่ำนี ้ ”
195
‘ ไม่หรอกครับ..คนเรำก็ต้องมีเปลีย่ นแปลงกันบ้ ำง..ถ้ ำหัวใจขำดควำมรัก นำนๆ ก้ อนเนื ้อนุม่ ๆทีม่ นั เต้ นได้ คงเย็นชำเหมือนปรำกำรแข็ง ’ ฝ่ ำยนันพู ้ ดเจื ้อยแจ้ ว ‘ ถ้ ำเขำคนนันไม่ ้ รักพีฮ่ ำนะ..ผมรับรองว่ำเขำได้ เสียใจจนแทบบ้ ำแน่..เมื่อ ถึงวันที่หนั มำมองแล้ วเสียดำยขึ ้นมำ..เพียรพยำยำมจะฝ่ ำกำแพงหินนัน่ เข้ ำไปแล้ ว หมดหวัง ’ ฮำนะยังได้ ยินเสียงก้ องของรุ่นน้ องคนดีอยู่ในหูหลังจำกทีว่ ำงสำยไปแล้ ว ‘ หำกคำว่ำรักที่พี่ให้ เขำไม่มีผลอะไร..ก็เปิ ดใจรับคนแถวนี ้เข้ ำไปซักคน เถอะครับ..’ ..คนแถวนี ้..ใครกัน.. ...... เอริ วำงมือถือไว้ ที่หวั เตียงแล้ วหันมำมองพี่ชำยที่ยงั หลับไม่ตื่น โครงหน้ ำ เข้ มยังดูเคร่งเครี ยดไม่หำยเหมือนทุกอย่ำงในโลกมันซีเรี ยสไปหมด นิ ้วเรี ยวขยับไป นวดๆตรงหว่ำงคิ ้วให้ มนั หำยขมวดแม้ ยำมหลับ “ คิดมำกไปได้ นะ..นำยซำวำมุระ จุน..เล่นรักแต่ไม่เข้ ำหำแล้ วจะมีวนั ปี น กำแพงขึ ้นไปได้ มยเนี ั ้ ย่ ..” เขำล้ มตัวแปะลงกับเตียงข้ ำงพี่แล้ วเท้ ำคำงมองอีกฝ่ ำย ใช้ นิ ้วไล้ ลงตรงสันจมูกโด่งได้ รูปเบำๆ “ สมัยนี ้ไม่มใี ครรอเจ้ ำหญิงเขำโยนผมลงมำ ให้ แล้ ว ถ้ ำไม่ปีนขึ ้นไปก็ต้องสร้ ำงประตูเอำเอง..” ตัวกระจ้ อยแต่ควำมคิดมีมำกเกินรัง้ แขนแข็งแรงมำหนุน ยังจำได้ ถึงรัก ครัง้ แรกของพี่จนุ ที่มนั ล้ มไม่เป็ นท่ำ จำกนันคนๆนี ้ ้ก็ไม่มองใครอีก..จนมำถึงพี่ฮำนะ ..หำกพระเจ้ ำจะเมตตำ..ช่วยพี่จนุ ของเอริ ให้ สมหวังซักครัง้ .. ..จะได้ ไหม.. ......
196
เสียงเพลงกลำงฟลอร์ ที่พวกขำจรและขำประจำเต้ นสะบัดกันหนักหน่วง ไม่ได้ ช่วยให้ คนที่นงั่ อยูต่ รงหลังเคำน์เตอร์ มีอำรมณ์ร่วมไปกับพวกนันได้ ้ หนำซ ้ำยัง ยิ่งหงุดหงิดเข้ ำไปใหญ่ ทังกลิ ้ น่ บุหรี่ เสียงจอแจ ผู้คนคับคัง่ แล้ วก็พวกมัว่ ไม่เลือกที่ นัง่ จูบกันดูดดื่มจนน่ำรำคำญ ..นี่ไงล่ะ..ร้ ำนที่เจอไอ้ เด็กนัน่ มำกับพวกผู้ชำย.. ..เห็นสภำพข้ ำงในแล้ วยิง่ ช่วยให้ ควำมคิดมันถูกมำกขึ ้นไปอีก.. “ ทำหน้ ำเหมือนโรงแรมจะเจ๊ ง ” เด็กหนุม่ ในชุดนักเรี ยนตะโกนใส่ข้ำงหู พลำงยกแก้ วชูให้ บำร์ เทนเดอร์ จดั กำรทำหน้ ำที่ เคย์ไม่ตอบอะไร นัง่ หมุนแก้ วใสในมือไปมำจนน ้ำสีอำพันผสมเข้ ำกับ น ้ำแข็งทีเ่ ริ่ มละลำย “ พี่ทำเหมือนไม่อยำกกลับบ้ ำน..ทำไมอ่ะ..แต่วำ่ นะ..แปลกใจชะมัดที่ ชวนผมมำวันนี ้ได้ ” เขำหยอกเล่นพลำงบุ้ยใบ้ ให้ ญำติผ้ พู ี่ดสู ำวสวยชุดรัดรูปที่กำลัง ชำยตำมำทำงนี ้ “ เตกิลำ่ ” ชำยหนุม่ ชูแก้ วแล้ วบอกกับพนักงำนที่กำลังผสมค็อกเทล “ เฮ้ ย! แรงเกิน จะขับรถยังไง ” ชินยะปรำมๆผู้พี่ไว้ บ้ำงแต่ก็ไร้ ผล เลยหัน ไปยิ ้มให้ สำวคนเดิมที่เดินเข้ ำมำคลอเคลีย เคย์หนั ไปดูแล้ วก็สำ่ ยหัวช้ ำๆ พลำงหัวเรำะกับควำมแก่แดดเกินตัวทังที ้ ่ ยังไม่พ้นวัยเรี ยนก็ฟำดเข้ ำไปนับไม่ถ้วนแล้ ว ก็ชว่ ยไม่ได้ ที่ดกี รี หน้ ำตำเหมือน นำยแบบของมันเตะตำจนมีแต่คนวิ่งเข้ ำหำ “ พี่ชำยเหรอคะ ” เสียงใส่จริ ตเล็กน้ อยกระซิบข้ ำงหูแล้ วก็มองมำตรงๆ แบบเปิ ดเผย “ อือ..” ชินยะพยักหน้ ำรับ มือไม้ อยูไ่ ม่สขุ เริ่ มเคล้ ำคลึงแถวช่วงเอวแล้ ว ลำมลงมำด้ ำนล่ำงทีก่ ระโปรงสันมั ้ นรัดเต่อ
197
“ แกจะไม่ถำมควำมสมัครใจเขำก่อนเหรอ ” เคย์ปรำยตำมองแล้ วกระดก แก้ วเหล้ ำเข้ ำปำก ท่ำทีเฉยชำเหมือนพวกตำลุงรักครอบครัว “ ถำมทำไม?..ที่แบบนี ้เข้ ำมำก็ร้ ูอยูแ่ ล้ วว่ำเพื่ออะไร ไม่มำดื่มก็มวั่ ..สอง อย่ำง รึจะเข้ ำมำอ่ำนหนังสือไม่ทรำบ..” เขำหัวเรำะพลำงพยักพเยิดกับสำวข้ ำงกำย ที่ไขว้ ขำขึ ้นมำเกยบนตักเรี ยบร้ อยแล้ ว เคย์แค่นหัวเรำะ หันไปมองสำวเจ้ ำอย่ำงเต็มตำ ..นัน่ สินะ..เข้ ำมำทำไม..ก็ร้ ูๆกันอยู.่ . “ เพื่อนฉันยังว่ำง..” ริ มฝี ปำกสีแดงจัดขยับบอก แล้ วก็กวักมือเรี ยกสำวอีก คนที่ต้องผละมำจำกคูค่ วงชัว่ ข้ ำมคืนอย่ำงน่ำเสียดำย “ หนีภรรยำมำเที่ยวรึเปล่ำคะ ” สำวคนใหม่กระเซ้ ำพลำงเดินเข้ ำมำชิด บำงทีผ้ ชู ำยในชุดทำงำนที่ดเู คร่งเครี ยดตลอดเวลำก็ต้องตำต้ องใจพวกเธอ เห็น อย่ำงนี ้ก็เถอะ..เวลำแบบนันเร่ ้ ำร้ อนยิ่งกว่ำเด็กหนุม่ ใบหน้ ำคมหันไปมองญำติของตัวเองที่แลกจูบกับผู้หญิงแปลกหน้ ำไป แล้ วก็ชกั เซ็ง เขำไม่ได้ มำเพื่อจะอ๊ อฟเด็กไปนอนด้ วย แค่เบื่อมำกจนถึงมำกที่สดุ และไม่อยำกเห็นหน้ ำคนอย่ำงฮำนะก่อนเวลำนอนก็แค่นี ้เอง “ เครี ยดเกินไปมังคะ ้ ถำมก็ไม่ตอบ..รึอกหักมำเอ่ย ” นิ ้วเรียวไว้ เล็บยำว จับเข้ ำที่บำ่ กว้ ำงให้ หนั มำทำงเธอ “ ไม่ใช่เรื่ องของคุณ..” เขำปรำยตำมองเฉยชำ ควำมคิดที่จะเที่ยวผู้หญิง ไม่เคยมีเลยในหัว “ ใจร้ ำยชะมัด ” ปำกอวบอิ่มหัวเรำะเสียงแหลม ไล้ นิ ้วลงไปตำมกระดุม เสื ้อ ต่ำลงเรื่ อยๆจนถึงขอบซิปกำงเกงด้ ำนล่ำง เธอเคล้ ำคลึงเบำๆจนอีกฝ่ ำยเริ่ มมี ปฏิกิริยำถึงได้ ทำตำโต ท่ำทำงตืน่ เต้ นจนเนื ้อตัวสัน่ “ เข้ ำโรงแรมกันเลยดีกว่ำ..รึถ้ำใจร้ อนฉันว่ำหลังบำร์ นี่ยงั มีห้องน ้ำ..ก็ไม่ สกปรกนัก ” นิ ้วยำวจิกลงบนสำบเสื ้อแล้ วล้ วงเข้ ำไปภำยใน สัมผัสแผงอกแข็งแกร่ง
198
กล้ ำมเนื ้อตึงเครี ยดไปทุกส่วนจนรู้สกึ ได้ อำรมณ์เบื ้องต่ำพลันปะทุอย่ำงน่ำไม่อำย เมื่อแตะกับแขนกำยำนัน่ จนอยำกทอดตัวในอ้ อมกอดทังคื ้ น เคย์ชกั หำยใจไม่สะดวกจำกกำรถูกรุกไล่อย่ำงมีชนเชิ ั้ ง ..เขำก็ใช่นกั บวชที่ไหน.. “ กลับบ้ ำนไปนอนเถอะคุณ ” อยูๆ่ หน้ ำของไทระก็วำบขึ ้นมำอย่ำงไม่มี สำเหตุ ตอกย ้ำว่ำมีแค่คนเดียวทีเ่ ขำต้ องกำร อยำกจะฝั งร่ำงลงไปแนบชิด ..กกกอดให้ สม.. “ ปล่อยพี่ผมไปเถอะครับ ผมว่ำเรำมำแชร์ ๆกันดีกว่ำน่ำ ว่ำยังไงล่ะ ” ชิน ยะยิ ้มมุมปำก เชื ้อเชิญผู้ร่วมวงยำมดึกอีกคนให้ เข้ ำร่วมเตียงกันคืนนี ้ “ ฉันกลับก่อนละกัน แล้ วแกน่ะ..สำมพอล่ะ ไม่ต้องยกทังบำร์ ้ ” เคย์หนั มำ บอกกับอีกคนแล้ วก็ควักเงินออกมำจ่ำยเลี ้ยงสำวๆที่อยูก่ บั น้ อง ก่อนจะเดินออกไป โดยที่มีผ้ หู ญิงอีกหลำยคนมองตำมตำละห้ อย เตกิลำ่ 5-6 แก้ วตอนแรกเขำว่ำมันไม่มีผลสะกิดต่อมด้ ำนชำของตัวเอง แต่ตอนนี ้เคย์แทบพยุงสติไม่อยู่ พอกลับถึงบ้ ำนได้ ก็เกือบจะเซลงไปนอนกับพื ้น โชคดีที่รถไม่คว่ำตำยไปซะก่อนกลับมำถึง เสียงฝี เท้ ำคุ้นเคยที่นำ่ รำคำญอยูเ่ สมอเข้ ำมำใกล้ พร้ อมๆกับที่แขนเรี ยว บำงเอื ้อมมำประคองเขำไว้ “ ไปให้ พ้นหน้ ำฉัน ” เขำโบกมือไล่อย่ำงเบื่อหน่ำย ..พูดกี่ทีๆก็ไม่จำ.. ..แกล้ งยังไงก็ไม่มีผล..ทำร้ ำยมำกแค่ไหนก็ยงั มำดีด้วย.. ..ฉันเกลียด!!..เกลียดนำยได้ ยินมัย!.. ้ “ ขึ ้นข้ ำงบนเถอะฮะ..เดี๋ยวดึกๆจะหนำว ” เสียงหวำนดังเข้ ำมำในโสต ประสำท บำงทีเขำก็เผลอสลับกับไทระเหมือนกัน เคย์ขมวดคิ ้วด้ วยควำมหงุดหงิด ไม่ร้ ูจะพูดภำษำไหนให้ ไอ้ เด็กนี่เข้ ำใจ
199
“ ฉันมีปัญญำเดินเองได้ ” ตวำดไปเมื่อมือนุม่ พยำยำมเข้ ำมำจับ ถึงจะ มึนจนโลกหมุนแต่ก็ไม่อยำกให้ คนสกปรกแบบนี ้มำแตะต้ อง ..เหมือนพวกที่บำร์ ..มัว่ ไม่เลิก!!.. ฮำนะเงียบกริ บ ได้ แต่เดินตำมอยูห่ ำ่ งๆ พอเห็นเซเข้ ำหน่อยก็ตรงเข้ ำช่วย พยุง โดนปั ดมือกี่ที โดนด่ำไปกี่ทกี ็ทนฟั ง น ้ำตำภำยนอกไม่ได้ ไหลมำ..เพรำะมันยัง ขังเอ่อจนท่วมใจ “ ปวดหัวรึเปล่ำฮะ..” หลังจำกดันทุรังพำพี่เคย์มำถึงบนเตียงได้ ก็ ยังนัง่ คุกเข่ำอยูต่ รงพื ้นด้ ำนข้ ำงไม่ไปไหน เพรำะท่ำทำงคนตรงหน้ ำจะดืม่ มำหนัก “ หำยปวดแน่..ถ้ ำนำยออกไปจำกห้ อง ” เคย์พมึ พำทังที ้ ่หลับตำ ควำม ร้ อนภำยในกำลังพวยพุง่ จี๊ดขึ ้นหัวจนรู้สกึ หนำวไปทังตั ้ ว ฮำนะเดินออกไปแล้ วกลับเข้ ำมำใหม่พร้ อมกับผ้ ำอุน่ ๆ ตังใจมำท ้ ำหน้ ำที่ อย่ำงเคย สำยตำที่เห็นว่ำคนตรงหน้ ำหลับไปแล้ วก็คอ่ ยเบำใจขึ ้นมำว่ำเขำจะไม่ ต้ องมำนัง่ น ้ำตำตกเพรำะคำต่อว่ำอย่ำงไม่เหลือดีนนั่ ..ไม่รักใช่มย..เกลี ั้ ยดฮำนะ..ใช่มย.. ั้ มือเล็กที่กำลังไล้ ผ้ำลงบนสันคำงได้ รูปชะงักไป น ้ำตำร่วงเผำะลงเป็ นรอบ ที่เท่ำไหร่ไม่ร้ ูของวัน “ พี่เคย์เกลียดผมเหรอฮะ..” เพ้ อออกมำแผ่วเบำ ทรุดลงใกล้ อีกฝ่ ำยแล้ วซบหน้ ำลงอย่ำงขลำดกลัว ใจหนึง่ กลัวว่ำพี่จะตื่นขึ ้นแล้ วมองด้ วยสำยตำเกลียดชัง กลัวพี่จะออก ปำกไล่ให้ ไปพ้ นๆหน้ ำอย่ำงเคย แต่ใจทีก่ ลัวกว่ำ คือกลัวตัวเองจะทนต่อไปไม่ไหว ..กลัวว่ำจะยอมแพ้ ก่อนได้ รับควำมรักมำ.. ..กลัวว่ำจะไม่ได้ ซบอกอุน่ เช่นนี ้อีกเป็ นหนที่สอง.. “ ผมรักพี่เคย์ รัก..ไม่วำ่ ยังไงผมก็ยงั รัก ” ฮำนะกระซิบข้ ำงหู ปล่อยให้ น ้ำตำไหลลงมำอำบแก้ มในตอนที่คว้ ำมือใหญ่ขึ ้นมำจุมพิต ริ มฝี ปำกนุม่ สัน่ ระริ ก ยำมทีต่ ดั สินใจโน้ มตัวลงจูบที่แก้ มคนใจร้ ำย
200
ไล่ลงมำจนกระทัง่ สัมผัสเข้ ำกับปำกร้ อนเร่ำ ควำมรักสุมใจกำลังผลักให้ ฮำนะทำอะไรโง่ๆอีกแล้ ว เคย์พลิกตัวอย่ำงอึดอัด ควำมอบอุน่ ที่ปำกทำให้ สติเลือนรำงต้ อง พยำยำมเพ่งฝ่ ำควำมสลัวของแสงไฟออกไป ใบหน้ ำคุ้นเคย..แม้ จะมองไม่ชดั แต่ก็ เด่นจับใจจนเลือดในกำยแทบหยุดนิ่ง ..ไทระ!.. “ ทำไม? ” เสียงแหบตำ่ ร้ องถำมออกไป ดวงตำสีดำสนิทมีแววตัดพ้ อกับ ร่ำงเล็กที่ผละหนีด้วยควำมตื่นตระหนก เคย์กมุ หัวทีม่ นั ปวดขึ ้นมำเสียเฉยๆ ฤทธิ์ร้อนระอุของแอลกอฮอล์ฉดุ สติ เขำฟั่ นเฟื อนไปแล้ วมัง..คนๆนั ้ นจะมำนี ้ ่ได้ ยงั ไง “ พี่เคย์..ผ..ผมขอโทษ..” เสียงหวำนจับใจคล้ ำยคลึงกัน ..โกหกเหรอ..โกหกรึเปล่ำ.. “ จูบพี่ทำไม..รัก..แล้ วเหรอ ” เขำรู้สกึ ลำคอแห้ งผำก พยำยำมประคอง หัวใจทีม่ นั สัน่ ไหวจนใกล้ จะหยุด “ รักที่สดุ ..ทำไมผมถึงจะไม่รักพี่..” คำตอบแสนสุขนัน่ ..เขำฝั นรึเปล่ำ เคย์ยกแขนขึ ้น อ้ อมกอดอบอุน่ เรียกร้ องให้ ร่ำงบอบบำงโถมตัวเข้ ำมำหำ ปำกร้ อนจูบซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำลงบนเรื อนผมสีสวย เพียรพลิกแก้ มเนียนขึ ้นมำรับไฟรักที่ มันสัง่ สมจนเขำห้ ำมไม่อยู่ “ รักผมบ้ ำงรึเปล่ำ ” ใครคนนันที ้ ซ่ ุกหน้ ำอยูก่ บั อกเขำกำลังร้ องไห้ จนตัว โยน เสียงหวำนใสสัน่ เครื อจนเขำปวดใจที่ปล่อยเวลำล่วงเลยมำนำนเกิน “ มองแต่นำยคนเดียว..ไม่เคยมองใครเลย พี่เจ็บแค่ไหนรู้มย..เวลำต้ ั้ อง ทนมองนำยกับคนอื่น..” เคย์จบั ฝ่ ำมือนุม่ นิม่ ให้ ขึ ้นมำทำบตรงหัวใจ
201
แสงจำกโคมไฟตรงโต๊ ะหนังสือส่องมำเบำบำง ทำบลงบนดวงตำคูส่ วยที่ หวำนเชื่อมจนอดไม่ได้ ต้องก้ มลงจูบ เขำไล้ นิ ้วลงบนแก้ มกลมที่ขึ ้นสีชมพู ไล้ ตำม แนวโค้ งของจมูกน่ำรัก ลำมลงถึงเรี ยวปำกอิ่มที่ได้ แต่มองห่ำงๆทุกที “ พี่รักนำยที่สดุ พี่เสียใจทีม่ วั แต่ชกั ช้ ำ ” เขำรัง้ ต้ นคอขำวมำใกล้ “ จำกนี ้ ให้ รับรู้วำ่ ทุกอย่ำงของพี่ ทังตั ้ ว ทังหั ้ วใจ..คือของคนตรงหน้ ำพี่นี่ ” คนที่ฟังแต่คำรักเข้ ำไปจนเต็มหัวใจยิ ้มออกมำกับอ้ อมอกอันแสนอบอุน่ แขนคูน่ นประคองตั ั้ วเขำแนบแน่นไม่ยอมปล่อย เพรำะคำว่ำรักคือกำรเชื่อใจ เพียงแค่พี่เคย์พดู ออกมำอีกครัง้ ทุกอย่ำงที่ เจ็บช ้ำก็ถกู ลบ ฮำนะจะรัก..จะรักพี่แบบนี ้ ฝ่ ำมือใหญ่โอบเอวบำงไว้ แนบกัน ไอร้ อนระอุที่คอุ ยูใ่ นอกกำลังตีปะทุ กลิน่ หอมเย้ ำยวนบวกกับเวลำที่รอคอยยิง่ เพิ่มไฟในกำยให้ ร้อนรุ่ม ทุกอย่ำงที่กกั เก็บกำลังล้ นเอ่อ รู้สกึ ปวดไปทังตั ้ วจำกควำมต้ องกำรที่ไม่สิ ้นสุดกับร่ำงในอ้ อมแขน เคย์ประคองร่ำงเล็กบำงให้ ล้มลงกับเตียงนุม่ หยัดกำยขึ ้นแล้ วโน้ มตัวลง เหนืออีกฝ่ ำย มือลูบใบหน้ ำสวยทีห่ ลับตำพริ ม้ อย่ำงลุม่ หลง ฮำนะลืมตำด้ วยควำมตกใจ สัมผัสบนริ มฝี ปำกที่ประกบลงมำไม่ทนั ให้ ตงั ้ ตัวรุนแรงรวดเร็วคล้ ำยจะเป็ นกำรปลดปล่อยทุกอย่ำงที่สงั่ สมมำนำน กลิน่ แอลกอฮอล์ที่อวลอยูใ่ นปำกกำลังฉุดสติเขำให้ พยำยำมยังใจไม่ ้ หลงไปกับคนๆนัน้ ..พี่เคย์กำลังเมำ.. ..นี่เป็ นสิง่ ที่เรำทังคู ้ ต่ ้ องกำรจริ งหรื อ.. “ พี่เคย์..อ..ย่ำฮะ..” มือน้ อยๆตะครุบฝ่ ำมือกร้ ำนที่ขยับเข้ ำมำในตัวเสื ้อ นิ ้วยำวรุกขึ ้นไปปลดกระดุมเสื ้อนอนสีหวำนออกจำกกันโดยที่ไม่ได้ ฟัง แม้ แต่เสียงร้ องห้ ำม เคย์พลิกตัวขึ ้นทำบทับไว้ ข้ำงบน ก้ มลงจูบหนักหน่วง ดุนดันลิ ้น ร้ อนระอุเข้ ำไปในโพรงปำกหอมกรุ่น ขบไล้ ทำรอยแต้ มสีกหุ ลำบแสดงควำมเป็ น
202
เจ้ ำของที่เขำหวงแหน เสียงครวญครำงผะแผ่วที่ได้ ยินยิง่ ขับให้ อำรมณ์ภำยในเตลิด จนฉุดไม่ทนั ใบหน้ ำคมเคลือ่ นลงต่ำ เร่งลิ ้นพลิกรัวตรงเนื ้อนุม่ จนชุ่มไปทัว่ เขำสอด แขนเข้ ำใต้ เอวบำงเพื่อรับร่ำงทีก่ ำลังระทดระทวยขึ ้นมำแนบอก ดูดดื่มชิมกับผิว กำยเนียนละเอียดที่กำลังเป็ นสีแดงซ่ำนไปทังตั ้ ว ยัว่ ยวนกันทำงอ้ อมจนคิดว่ำคงบ้ ำ ตำยถ้ ำไม่ได้ มำในคืนนี ้ ฮำนะสะดุ้งเฮือกเมื่อควำมเย็นวำบแล่นเข้ ำมำจำกด้ ำนล่ำง มือใหญ่ปลด กำงเกงตัวบำงทีเ่ ขำสวมอยูอ่ อกแล้ วโยนไปกองกับพื ้น แก้ มแดงจัดร้ อนจนแทบทน ไม่ไหวกับภำพตรงหน้ ำที่รอยยิ ้มเปี่ ยมเสน่ห์กำลังส่งมำให้ พร้ อมกับช่วงแขนแกร่งที่ สอดเข้ ำใต้ ขำเปล่ำเปลือยแล้ วแยกมันออกจำกกัน ร่ำงเล็กพยำยำมบดเบียดควำมน่ำอำยที่ฝ่ำยนันจั ้ บจ้ อง เบือนหน้ ำลงซบ หมอนแต่ก็โดนแกล้ งหนักๆเมื่อถูกจับให้ หนั มำมองกัน เคย์แทรกตัวลงตรงกลำง แล้ วก้ มลงซุกไซ้ กบั ผิวขำวจัด ลำกลิ ้นลงตำมเรี ยวขำด้ ำนในจนสัมผัสกับส่วนน่ำรัก รู้สกึ ได้ ลำงเลือนกับแรงผวำยำมที่เขำจรดริ มฝี ปำกลงไป ไล้ ลงบำงเบำก่อนจะ ครอบครองทีเดียวแล้ วกระเซ้ ำแหย่ด้วยกำรดูดดุนรุนแรง นิ ้วเรี ยวขยับเข้ ำมำขยุ้มเรื อนผมสีเข้ มจนยุง่ เหยิง ใบหน้ ำหวำนแหงนเงย ส่ำยไปมำ ริ มฝี ปำกร้ องครำงแทบขำดใจ มืออีกข้ ำงกระชำกผ้ ำปูเตียงสะอำดตำจน แทบขำดตำมแรงดึง จนกระทัง่ มืออีกคนสอดเข้ ำมำประสำนกันแล้ วบีบกระชับ เอำไว้ แน่น “ พี่เคย์..อ..อำ..” สะโพกมนอยูไ่ ม่ตดิ ที่ พยำยำมรัง้ กำยลงแนบกับพื ้น เตียง หำกก็รังแต่จะคอยบิดพลิ ้วตำมควำมเสียวซ่ำนที่ได้ รับ “ อึก..อำำ..อ๊ ำำำ..” เสียงหวำนหูดงั ขึ ้นเรื่ อยๆ จนเจ้ ำตัวกลัวคนจะมำได้ ยิน มือบำงยกขึ ้นอุดปำกเอำไว้ แก้ มที่ขึ ้นสีแดงก่ำบวกกับดวงตำกลมโตที่ปรื อ ปรอยกำลังปล่อยหยดน ้ำตำแห่งควำมทรมำนลงชุ่มหมอนกระตุ้นคนจ้ องมองให้ เลิกเป็ นสุภำพบุรุษเสียที
203
เคย์รัง้ แขนขำวลงกับฟูกหนำ ยืดตัวขึ ้นไปจูบปิ ดปำกแล้ วสอดลิ ้นเข้ ำไป ดูดควำมหอมแรงๆ “ อ..อื ้ออ..” ฮำนะร้ องอื ้ออึงในลำคอ สำลักกับรสจูบที่กระหน่ำเข้ ำมำ ในขณะที่เบื ้องล่ำงมีแรงฉุดกระชำกจำกมือกร้ ำนที่ขยับเข้ ำครอบครองส่วนนันแทน ้ ปำกร้ อนจัด พลิกไหวไปทัว่ แล้ วลูบไล้ ลง กระตุ้นไปทังหมดจนตำพร่ ้ ำพรำย “ อึก..อ..อำ..” เสียงที่อยำกจะร้ องออกมำทำได้ แค่ถกู กักเก็บในปำกที่ถกู ใครคนนันปิ ้ ดด้ วยปำกไว้ แนบแน่น ร่ำงทังร่้ ำงกระตุกเกร็ งพร้ อมกับควำมสุขที่ หลัง่ ไหลออกเพรำะปลำยนิ ้วที่ขยับรัวไม่หยุด ฮำนะล้ มลงกองฮวบกับพื ้นเตียง หอบหำยใจตัวโยน สีเลือดเป็ นแต้ มๆขึ ้น ที่เนื ้อนวล ใบหน้ ำร้ อนผ่ำวกับเรื่ องที่นำ่ อำยขนำดหนักจนไม่ทนั สังเกตว่ำคนที่กำลัง รังแกขยับตัวเข้ ำมำทำบทับไว้ อีกหน แววตำที่สง่ ควำมต้ องกำรหนักหน่วงมำให้ กำลังจะกลืนกินเขำไปทังตั ้ ว เคย์ลำกลิ ้นลงสัมผัสกับหยำดน ้ำชุม่ ฉ่ำที่ต้นขำขำว โลมเลียเชื่องช้ ำแล้ วปำดนิ ้ววนเวียนแถวสะโพกมน นิ ้วยำวขยับเข้ ำไปใกล้ แล้ ว ค่อยๆกดจนจมลึกไปทีละนิด “ อ..โอ๊ ย..ม..ไม่เอำ..” ฝ่ ำยที่เพลียแรงขยับตัวหนีเพรำะแรงกดแทรกลงจน จุกหน่วงไปทัว่ ท้ อง มือบำงเอื ้อมไปกุมอีกคนเอำไว้ เพื่อจะให้ เอำออกจำกกำรรุกล ้ำ ที่ทำให้ เขำเจ็บแทบบ้ ำ เคย์ไม่ได้ สนใจอะไรเท่ำกับภำยในที่ร้อนรำวไฟผลำญ ขยับตอดรัดจนนิ ้ว เดียวที่แทรกเข้ ำปวดหนึบไปหมด ควำมอดทนที่สงั่ สมพังครื นพร้ อมกับควำมเห็นแก่ ตัวบวกเข้ ำผสมกับฤทธิ์บ้ำระห่ำทำให้ เขำตัดสินใจผลักร่ำงน้ อยๆลงติดเตียง เข็มขัด หนังที่กำงเกงสแล็ครำคำแพงถูกถอดขว้ ำงไปกอง ฝ่ ำมือกร้ ำนปลดสิง่ เกะกะออก เพียงนิดเพื่อโถมควำมต้ องกำรร้ อนเร่ำลงกับร่ำงบอบบำงน่ำสงสำรนัน่
204
“ อ๊ ำำ..อ..ย่ำ..พี่เคย์..เจ็บ ผมเจ็บ อย่ำ..ได้ โปรด..” เสียงหวีดร้ องแทบขำด ใจของคนเบื ้องล่ำงก้ องห้ อง แต่ไม่ได้ ไปสะกิดไฟอำรมณ์ที่เก็บมำนำน เขำดึงดันกด ตัวนุม่ นิ่มลงกับที่แล้ วสอดแขนเข้ ำไปยกสะโพกขึ ้นเพื่อรับไฟรักรุ่มร้ อนเข้ ำไปทังหมด ้ เพียงแค่ขยับเข้ ำปำกทำง ควำมใหญ่โตที่เสียดสีก็แทรกไม่ได้ เคย์กระชำก ตัวออกแล้ วสอดใส่เข้ ำไปอีกหน ไม่ฟังเสียงกรี ดดังด้ วยควำมเจ็บปวด “ ฮึก..โอ๊ ย..” ควำมชุ่มฉ่ำจำกด้ ำนล่ำงริ นลงชโลมให้ ช่องทำงคับแคบหำย ฝื ดเคือง ฮำนะบิดตัวเร่ำๆเพรำะควำมแสบสุดใจ เลือดมำกมำยจำกบำดแผลที่ถกู กระทำริ นลงเปื อ้ นผ้ ำปู เส้ นผมหอมกระจำยเต็มหมอนนุม่ ใบหน้ ำสวยมีครำบน ้ำตำเปรอะเปื อ้ น ทุกครำวที่อีกฝ่ ำยขยับตัวโหมแรงเข้ ำใส่จนทังร่้ ำงสัน่ คลอน มือที่ไร้ แรงพยำยำมยัน แผงอกแข็งแรงนัน่ ออกห่ำงคล้ ำยจะขอควำมปรำนีในฐำนะคนรักแต่ก็เปล่ำ ประโยชน์ ฤทธิ์ปีศำจที่ดีกรี ร้อนดัง่ เพลิงเข้ ำครอบครองให้ พี่เคย์ของเขำหน้ ำมืดตำ มัว ตักตวงควำมสุขเต็มที่ ควำมแข็งขืนที่เข้ ำออกในเรื อนกำยขยำยเต็มจนคับแน่น ทุกครัง้ ที่ออกรำวกับทุกอย่ำงโล่งแม้ ควำมใฝ่ ฝั นดำทะมึนจะโหยหำ ทุกครัง้ ที่โหม เข้ ำก็รำวจะถูกดูดกลืนแล้ วขำดใจลง เคย์ร้องครำงออกมำด้ วยใบหน้ ำเปี่ ยมสุข ควำมรักล้ นเปี่ ยมจนแทบตำย เมื่อได้ สมั ผัส รำวควำมตะกละตะกลำมเข้ ำสิงให้ สง่ แรงเข้ ำตอกย ้ำว่ำเขำเท่ำนันที ้ ่ เป็ นเจ้ ำของ “ อำ..ไทระ..” เสียงทุ้มต่ำร้ องในลำคอ ดวงตำคมหลับลงด้ วยควำม เสียวซ่ำนสุดหัวใจ แรงตอบโต้ อย่ำงไร้ เดียงสำ ควำมบริ สทุ ธิ์ที่ได้ ชว่ งชิงมำดูดกลืน เขำให้ จมดิ่งลงไป..อยำกฝั งกำยไม่ร้ ูจกั จบสิ ้น เป็ นหนึง่ เดียวไม่แยกจำก ..รักจนร้ อนไปทังตั ้ ว..ทังหั ้ วใจ.. ฮำนะร้ องไห้ โฮกับควำมปวดหนักหน่วงที่กระแทกเข้ ำมำหำจนสุด เสียงผิว กำยที่สมั ผัสดังระงมไปกับเสียงครำง เตียงทังหลั ้ งลัน่ เอี๊ยดอ๊ ำดรุนแรงจนน่ำกลัว
205
“ ฮ..อำ..อำำ..” ร่ำงเล็กเกร็ งจนสัน่ ไปทังตั ้ ว เรี ยวขำทีถ่ กู จับตังชั ้ นไหว ระริ กคล้ ำยหมดแรงจนถูกจับไปพำดให้ คล้ องรำวเอวแกร่ง ร่ำงกำยแนบเข้ ำสนิท เคย์ขยับเข้ ำมำใกล้ อีกแล้ วฝั งร่ำงลึกลงดื่มดำ่ ควำม กดดันถำโถมเข้ ำมำเหมือนระลอกคลืน่ ที่ม้วนเข้ ำกระหน่ำ “ ไทระ..อำ..ไทระ..” เสียงร้ องเรี ยกก้ องห้ องโดยที่ใครอีกคนทีก่ ำลังจะ หมดสติกบั ควำมวูบไหวสุดปลำยทำงไม่ได้ เอะใจ ควำมอดกลันที ้ ่ร้อนเหมือนไฟแช่ ทะลักทลำยเข้ ำไปภำยในช่องทำงร้ อนรุ่ม ฮำนะสะดุ้งเฮือก แขนเรียวผวำกอดเข้ ำที่บำ่ กว้ ำงที่ฟบุ ลงมำกับเรื อนกำย ขำวผ่อง ไอร้ อนจัดพุง่ จี๊ดเข้ ำมำในช่องท้ องเป็ นหนแรกจนเสียววำบ มำกมำยจน ไหลย้ อนออกมำเปื อ้ นเต็มผ้ ำสีขำว ริ มฝี ปำกหวำนฉ่ำหอบหำยใจ นิ ้วมืออบอุน่ ลูบ ไล้ ลงเชื่องช้ ำเพื่อปลอบประโลมคนในอ้ อมกอด พร้ อมๆกับที่มือนุม่ สัมผัสลงแผ่น หลังกว้ ำงของผู้ชำยที่ทำบร่ำงอยูเ่ ป็ นหนึง่ เดียวไม่ยอมถอดถอน ..ฮำนะให้ พี่หมดแล้ ว.. ..แว่วมำเหมือนจะได้ ยินชื่อของตัวเองจำกปำกของคนรัก.. ..แค่นี ้ก็มีควำมสุขที่สดุ .. ..อย่ำทำร้ ำยกันด้ วยกำรกระทำเย็นชำอีกเลย.. ร่ำงบอบบำงทอดกำยอยูใ่ ต้ ร่ำงใหญ่ที่เป็ นคนชักนำควำมสัมพันธ์ทงหมด ั้ มำตรงจุดนี ้ด้ วยควำมที่หลงไป ปล่อยให้ ควำมสุขทังหมดเกำะกุ ้ มอยูใ่ นควำมฝั น ให้ ใจทังหมดไปโดยไม่ ้ ยงคิ ั ้ ด ไม่ทนั เตรี ยมรับถึงผลที่จะตำมมำหลังจำกนี ้ คิดบ้ ำงหรื อเปล่ำฮำนะ..ว่ำยังมีชื่อใครอีกคนที่คล้ ำยกัน .................................................................................
206
Chapter 17 แดดอ่อนๆยำมเช้ ำส่องเข้ ำมำในห้ องสีนวล ลมบำงเบำพัดผ่ำนทำงม่ำน หน้ ำต่ำงสีเข้ มทำบร่ำงขำวเนียนที่ซุกอยูแ่ นบอกอุน่ ดวงตำกลมโตค่อยกะพริ บขึ ้น ก่อนจะปรื อมองแรงหนักๆทีค่ ล้ องอยูต่ รงเอว ..พี่เคย์!!.. ฮำนะหัวใจหยุดเต้ นไปชัว่ ขณะ พยำยำมดึงสติให้ กลับมำหลำยต่อหลำย หนก็เจอว่ำคนที่นอนเคียงข้ ำงเป็ นคนเดิม “ ไม่ใช่ฝันเหรอ..” พึมพำแทบไม่มีเสียง นึกทวนเรื่ องเมื่อคืนว่ำทำอะไรลงไปแล้ วก็ต้องหน้ ำร้ อนผ่ำวขึ ้นมำอย่ำงง่ำยดำย ..พีร่ กั นาย..จากนีใ้ ห้รบั รู้ว่าทุกอย่างของพี.่ .ทัง้ ตัว ทัง้ หัวใจ.. ..คือของคนตรงหน้าพีน่ ี.่ . มือบำงลูบลงบนใบหน้ ำได้ รูปที่หลับสนิท รอยยิ ้มเขินอำยปรำกฏขึ ้นตำม ลำพังในควำมเงียบยำมเช้ ำ เสียงลมหำยใจสมำ่ เสมอทำให้ ฮำนะกล้ ำที่จะก้ มลงจูบ บนปำกอีกฝ่ ำย เพรำะถ้ ำตื่นมำเผชิญหน้ ำกันคงไม่กล้ ำมองตรงๆแน่ “ ..ไท..ระ..” เสียงละเมอแผ่วดังแว่วเข้ ำมำ คิ ้วเข้ มขมวดอยูน่ ดิ เมื่อ พยำยำมจะลืมตำแล้ วเจอเข้ ำกับแสงจ้ ำจำกทำงด้ ำนหลัง ฮำนะเอียงคอมองคนที่เพ้ อคำอะไรสักอย่ำงออกมำด้ วยควำมประหลำด ใจ แม้ มนั จะฟั งไม่ชดั แต่ก็มนั่ ใจแน่นอน..ว่ำไม่ใช่..ฮำนะ ร่ำงเล็กเห็นอีกคนทำท่ำขยับตัวก็ลนลำน ไอร้ อนจัดบนผิวหน้ ำบอกเขำว่ำ ขืนรออยูเ่ จอพีเ่ คย์ตื่นคงได้ เขินจนตำย มือขำวรวบเสื ้อผ้ ำที่โดนขว้ ำงทิ ้งกระจัด กระจำยบนพื ้นขึ ้นมำสวมลวกๆ หย่อนเท้ ำลงจำกเตียงได้ ก็แทบทรุด อะไรสักอย่ำง ที่รินลงตำมเรี ยวขำทำให้ แก้ มขึ ้นสีแดงจัด เพิ่งจะเข้ ำใจก็ตอนนี ้เองว่ำคนที่มีอะไรกัน เขำจะมีควำมรู้สกึ ยังไงตอนตื่น
207
ฮำนะประคองตัวเองไปเก็บชุดทีพ่ ี่เคย์เหวี่ยงทิ ้งขึ ้นมำแล้ วค่อยๆเดินไปที่ต้ ู เลือกเสื ้อชุดใหม่เตรี ยมไว้ ให้ ผละมำก่อนจะต้ องมองหน้ ำกันในเช้ ำที่แสนอำยนี ้ เสียงปิ ดประตูห้องรบกวนให้ เจ้ ำของเตียงรู้ตวั จำกควำมฝั นลำงเลือน พลิกตัวหำไออุน่ ด้ ำนข้ ำงที่ดเู หมือนจะอยูแ่ นบกำยตลอดควำมยำวของแสงจันทร์ ..มีควำมสุขที่สดุ ..ไทระของเขำทังน่ ้ ำรัก..ทังอ่ ้ อนหวำน.. เคย์ป่ำยมือไปข้ ำงที่นอนแล้ วก็ต้องพบกับควำมว่ำงเปล่ำ เปลือกตำอัน หนักอึ ้งกะพริ บถี่แล้ วลืมขึ ้นกวำดมองรอบตัว อำกำรมึนหัวหนักหน่วงค่อยหำยไป แล้ วแม้ จะยังรู้สกึ เมำค้ ำงอยูบ่ ้ ำง “ ไทระ..” เขำพึมพำ ห้ องเงียบเหงำอย่ำงเคย..ไม่มี แม้ แต่เงำของคนในควำมฝั น ..หึ..มันก็แน่อยูแ่ ล้ ว.. ..ไทระจะมำที่นี่ได้ ยงั ไง..เขำนี่มนั บ้ ำขนำดเก็บมำละเมอได้ ทงคื ั ้ น.. ชำยหนุม่ ตวัดผ้ ำห่มคลุมกำยออกก่อนจะพบสภำพที่นำ่ ตกตะลึงบนผ้ ำปู “ นี่มนั ..” เคย์หนั ขวับไปมองที่ประตู สติที่ได้ ยินเสียงคนเดินออกไปไม่ได้ หลอนเขำ รอยหยดเลือดสีแดงเข้ มตัดกับสีขำวสะอำดของผ้ ำมำกมำยจนน่ำตกใจ สัมผัสอุน่ ๆที่แทรกอยูต่ ำมฟูกนุม่ บอกไว้ วำ่ คนที่อยูเ่ คียงข้ ำงตลอดคืนเพิ่งจะออกไป ข้ ำงนอกได้ สกั พัก หนำซ ้ำครำบอะไรสักอย่ำงก็ดจู ะถูกปลดปล่อยออกมำจำกตัวเขำ เสมือนว่ำควำมสุขที่ล้นเอ่อในฝั นมันเป็ นเรื่ องจริ ง ..แล้ วก็จริ งอย่ำงน่ำหวัน่ .. ..ไม่ใช่..ไทระ.. เคย์ลกุ พรวดขึ ้นมำจำกเตียง ดิ่งไปคว้ ำเอำเสื ้อคลุมแถวนันมำสวมแล้ ้ ว สำวเท้ ำออกไปด้ ำนนอกอย่ำงรี บเร่ง ..ไม่ใช่..มันต้ องไม่ใช่ไอ้ เด็กนัน่ ..
208
เขำกำลังภำวนำให้ เมื่อคืนเมำจัดแล้ วเผลอคว้ ำตัวใครที่ไหนมำนอนยัง ดีกว่ำจะเป็ นคนที่แสนเกลียด..แต่รอยเลือด มันดูเหมือนว่ำเขำจะเป็ นคนแรกที่ได้ ลิ ้มลอง งันมั ้ นก็ไม่ใช่ยยั สำวเจนจัดคนนันแน่ ้ ..แล้ วใคร..ยิ่งไม่อยำกคิดเข้ ำไปใหญ่วำ่ จะเป็ นเด็กมัว่ ๆอย่ำงฮำนะ.. ..ไม่มีทำง!.. เสียงฝี เท้ ำยำ่ กับน ้ำบนพื ้นดังอยูด่ ้ ำนหลังบ้ ำน คนที่บ้ำลุกขึ ้นมำซักผ้ ำ ตอนเช้ ำอย่ำงนี ้ก็ไม่พ้นไอ้ เด็กวุน่ วำยคนเดิมที่คอยแต่จะทำให้ เขำรำคำญใจ ดวงตำคมกริ บกวำดมองร่ำงนวลเนียนที่ยืนสะบัดผ้ ำอยูก่ ลำงแดดสีส้ม ทอง ประกำยน ้ำหยดเล็กที่เรื อนผมสีออ่ นดูเหมือนจะช่วยให้ ควำมน่ำรักมันเพิม่ ขึ ้น ..รับรองว่ำใช้ กบั เขำไม่ได้ .. ฮำนะก้ มลงหยิบผ้ ำเปี ยกโชกในน ้ำขึ ้นมำบิดแล้ วสะบัดแรงๆ แต่แค่ขยับ นิดเดียวก็ดเู หมือนจะร้ ำวไปทังตั ้ วจนแทบน ้ำตำร่วง หำกดวงตำก็สกุ ใสขัดกับสภำพ กำยเพรำะควำมชื่นหัวใจจำกเรื่ องที่ผำ่ นมำได้ ไม่ทนั ข้ ำมวันมันยังย ้ำถึงสิง่ ที่อยำก ได้ ยินตลอดเวลำ..คำว่ำรักที่พี่เขำให้ ฝ่ ำเท้ ำเปลือยยำ่ ลงกับพื ้นปูนผิดท่ำไปหน่อยเลยสะเทือนขึ ้นมำถึงสะโพก มนจนเจ้ ำตัวร้ องครำงเบำๆ แรงเสียดสีทกุ ทีที่ขยับดูเหมือนว่ำจะทำให้ รอยแผลมัน ฉีกอีกแล้ ว “ อือ..เจ็บชะมัด..” เสียงหวำนพูดตำมลำพัง คิ ้วเรี ยวขมวดเข้ ำมำนิดๆ เพรำะจะเดินยังไงก็ลำบำกทุกท่ำ “ เป็ นอะไร?..” เสียงทุ้มตำ่ ดังขึ ้นเบื ้องหลังทำเอำอีกคนสะดุ้ง “ พี่เคย์! ” ฮำนะตะกุกตะกัก ใบหน้ ำแดงจนจะทรงตัวไม่อยู่ ตำกลมหลุบ มองพื ้นน ้ำ อยำกเดินหนีก็ไปไม่ได้ เพรำะคนตรงหน้ ำใช้ แขนกันวงกบประตู ้ เอำไว้ ควำมอำยสุดชีวิตทำให้ ไม่ทนั ได้ สงั เกตเลยว่ำเจ้ ำของใบหน้ ำหล่อเหลำที่ ตัวเองได้ เป็ นคนสัมผัสอย่ำงแนบแน่นเมื่อคืนกำลังโกรธจนแทบพังทุกสิง่ ที่ขวำง หน้ ำได้ ถ้ำไม่มีคำตอบรับเดีย๋ วนี ้
209
“ ฉันถำมว่ำนำยเป็ นอะไร..” เคย์ขม่ โทสะถำมออกไปอีกครัง้ “ ป..เปล่ำฮะ..” เสียงงุบงิบที่พดู เอำๆกับพื ้นปูนนัน่ กำลังจะทำให้ คนฟั งยัง้ อำรมณ์ไม่อยู่ “ เมื่อคืน..” ยังไม่ทนั จบประโยคของอีกฝ่ ำยดีฮำนะก็ลนลำนขึ ้นมำทันควัน ใบหน้ ำ หวำนเป็ นสีแดงจัดจนถึงใบหูนมุ่ ทันทีที่ดวงตำสีเข้ มสบเข้ ำกับรอยจูบหนักหน่วง ตรงต้ นคอขำวผ่อง เขำก็ร้ ูได้ แจ่มแจ้ งว่ำคนทีเ่ ผลอระบำยลงไปไม่ใช่ใครที่ไหน “ ผ..ผม..โอ๊ ย!..เจ็บฮะ..” ฮำนะร้ องขึ ้นมำด้ วยควำมตกใจเมื่อจู่ๆอีกฝ่ ำย กระชำกแขนตัวเองเข้ ำไปหำ แรงเค้ นตรงไหล่มนเน้ นหนักจนผู้ถกู กระทำน ้ำตำร่วง “ แผนงี่เง่ าอะไรที่ทาให้ ฉันตกหลุมพรางเฮงซวยนี่! ตอบมา! ” เคย์ ตะคอกใส่พร้ อมกับเพิม่ แรงทีก่ ระหน่ำลงด้ วยควำมโมโหสุดขีด เมือ่ คืนเขำไล่ฮำนะ ออกไปจำกห้ องแล้ ว! มันเรื่ องอะไรที่จะฝ่ ำฝื นคำสัง่ และเข้ ำมำอีก ..จะวุน่ วำยกับชีวิตเขำไปถึงไหน!!.. ดวงตำสีสวยที่กำลังสัน่ ระริ กด้ วยควำมไม่เข้ ำใจกับเรื่ องทังหมดยิ ้ ง่ ทำให้ โทสะเพิ่มขึ ้นเป็ นเท่ำตัว “ บอกมำซิวำ่ เมื่อคืนนำยไม่ได้ เข้ ำมำหำฉันก่อน! บอกมำว่ำเมื่อคืนฉันลุก ขึ ้นไปลำกนำยมำจำกเตียงห้ องนัน! ้ ตอบฉันสิ! ” เขำระเบิดอำรมณ์ใส่ “ ตอบไม่ได้ !! ก็เพรำะว่ำทุกอย่ำงนำยมันเป็ นคนเริ่ ม! ” ฮำนะตัวสัน่ เทำ น ้ำตำไหลพรำกลงทังที ้ ่ยงั ไม่ร้ ูเลยว่ำเพรำะอะไร ควำมสุข ล้ นเปี่ ยมเมื่อคืนที่พระเจ้ ำส่งมำให้ ถึงกลำยเป็ นคำสำปของซำตำนทันทีที่ฤทธิ์อนั มึน เมำหมดลง “ ผ..ผมแค่..” “ ร่ านไม่ เลือกที่! ” คำด่ำตอกกลับนัน่ ถึงกับทำให้ คนฟั งหน้ ำชำ
210
“ ถ้ ำอยำกได้ ลกู ค้ ำนักก็ไปที่ของนำย! ไม่ต้องแส่เอำตัวฉันเข้ ำไปเกี่ยว ด้ วย! ” เคย์ผลักร่ำงเล็กบำงไปปะทะกับกำแพงแข็งก่อนที่จะหุนหันออกไป ท่ำมกลำงเสียงสะอื ้นแทบจะขำดใจที่ยงั แว่วดัง ฮำนะทรุดลงกองกับพื ้น ร้ องไห้ กบั ทุกสิง่ ทุกอย่ำงที่มนั พังครื นลงมำอย่ำง ไม่ร้ ูสำเหตุ ..แล้ วเมื่อคืนมันอะไรกัน.. ..เมื่อคืน..เสียงของใครที่บอกรักมำ.. ...... ดวงอำทิตย์ตรงหัวทำบแสงเป็ นแนวยำวทอดออกไปตำมชำยหำดกว้ ำง เงำดำทอดตัวนิ่งๆอยูร่ ิมฝั่ งที่ฟองพรำยกำลังซัดตัวเข้ ำมำแล้ วถอยกลับสูท่ ะเล เท้ ำเปล่ำเปลือยขยับหนีจำกไอร้ อนตำมน ้ำเล็กน้ อย มองไกลออกไปสุด ลูกหูลกู ตำก่อนจะหลับลงเพื่อฟั งเสียงกระซิบจำกเกลียวคลืน่ คล้ ำยเสียงลมตัด กิ่ง ไม้ ริมทำง มือของใครสักคนจับหมวกโปะเข้ ำมำบนหัวแล้ วก้ ำวขึ ้นมำอยูข่ ้ ำงๆ “ ตำกแดดตอนเที่ยงเดีย๋ วก็เดือดร้ อนฉันมำนัง่ พยำบำล ” ฝ่ ำยนันพู ้ ด หน้ ำตำเฉย ไทระมองคนตัวสูงที่บงั แดดให้ ซะมิดด้ วยหำงตำ “ ก็ไม่ได้ ขอ..” เขำเล่นลิ ้น ตังท่ ้ ำจะเดินกลับบ้ ำนพักก็พอดีโดนโอบเอวเอำไว้ ก่อน “ มีคำตอบดีๆให้ บ้ำงรึยงั ” เซจิก้มลงฝั งจมูกกับเรื อนผมนุม่ “ รู้สกึ ว่ำอีกหลำยวันมำก..กว่ำจะครบอำทิตย์ ” “ ก็ยน่ ให้ หน่อยสิ ” ไทระถอนใจเฮือกกับอำกำรอ้ อนแบบดูไม่ได้ ของสิงห์ตวั โตทีเ่ คยแต่จะขย ้ำ แล้ วจู่ๆมำก้ มหัวให้ เนื ้อสมัน มีแต่เรื่ องน่ำหัวเรำะทังนั ้ น้ “ คุณถำมผมว่ำอะไรนะ.. พอดีไม่ได้ ใส่ใจจำ ” คนที่ชกั รู้ตวั ว่ำถือไพ่เหนือกว่ำเริ่ มคิดจะเอำคืนบ้ ำง
211
เซจิขมวดคิ ้ว ถอนใจเฮือกใหญ่กบั คำพูดทำนองว่ำเขำไม่ได้ เป็ นเรื่องแรกที่ อีกฝ่ ำยต้ องมำนัง่ นึกเสียหน่อย “ ก็เรื่ องที่ขอให้ ฉนั ได้ พิสจู น์ไงว่ำไม่ได้ มองนำยเป็ น แค่ที่ระบำยอำรมณ์ นำยรู้รึยงั ล่ะ ยังอยำกจะหนีไปจำกฉันอีกรึเปล่ำ ” “ แล้ วคุณคิดจริ งจังเหรอ ” “ รู้มยว่ ั ้ ำทะเบียนสมรสนัน่ เอำมำยำก ” เขำแยกเขี ้ยวใส่ รู้สกึ หมัน่ ไส้ ท่ำทำงยอกย้ อนแบบนันที ้ ่สดุ “ ผมไม่เห็นมันจะสำคัญเท่ำกระดำษทีม่ ีรอยขีดแผ่นนึง ” ไทระยิ ้มเยำะ เล่นสงครำมป่ วนประสำทเพื่อที่จะท้ ำทำยว่ำคนอย่ำงเซจิไม่มีทำงอดรนทนได้ นำน ตรงกันข้ ำม..คนฟั งเพียงแต่ยืนนิง่ แล้ วก็ทรุดตัวลงนัง่ กับพื ้นทรำย ตำมอง คลืน่ ที่ซดั เข้ ำมำไม่มีที่สิ ้นสุด ไทระเหมือนคลืน่ ทะเล..ถ้ ำพยำยำมจะไล่จบั ก็จะถอยหลังหนี แต่ถ้ำอยู่ เฉยๆ แล้ วรอคอยด้ วยควำมสงบ คลืน่ นันจะเป็ ้ นฝ่ ำยโน้ มเข้ ำมำหำ ชโลมหัวใจให้ ชุ่มชื่นด้ วยควำมเย็นฉ่ำของสำยน ้ำหมุนวน บำงทีอำจจะแตะได้ ยำกเอำกำรแม้ จะ คว้ ำถึงแล้ ว แต่มนั ก็นำ่ เสีย่ งกับผลครัง้ นี ้..ที่มีหวั ใจเป็ นเดิมพัน “ ก็แค่กระดำษแผ่นเดียวจริ งๆน่ะแหละ ” เซจิเงยหน้ ำขึ ้นมองร่ำงข้ ำงกำย ที่นงั่ ลงบ้ ำง เขำดูนิ ้วเรียวที่กอบทรำยเนื ้อละเอียดขึ ้นมำจนเป็ นกองสูงฆ่ำเวลำให้ ตอน เที่ยงใต้ แดดร้ อนแรงหำยไป เจ้ ำปูเสฉวนเดินอุ้ยอ้ ำยแบกบ้ ำนหลังโตตุปัดตุเป๋ ผ่ำน หน้ ำให้ ไทระหยิบขึ ้นมำรังแกเล่นด้ วยกำรปล่อยให้ มนั คลำนตกลงจำกยอดทรำย “ ผมจะเริ่ มมองคุณในแง่ดีถ้ำคุณเลิกโกหก..” ไทระว่ำเบำๆ นัง่ กอดเข่ำดู พระอำทิตย์เจิดจ้ ำ “ ฉันยอมรับว่ำเอำกระดำษแผ่นนันมำเพื ้ ่อบังคับให้ นำยอยูใ่ นควำม ปกครองของฉัน ไม่วำ่ นำยจะไปที่ไหน..ฉันจะหำคนของมุรำคำมิเจอเสมอ ” ใบหน้ ำสวยหันไปมองแล้ วกลับมำนัง่ ขีดพื ้นเล่นเป็ นรอยยำวอีกครัง้
212
“ แต่ตอนนี ้ฉันไม่เสียใจเลยที่หลอกนำยด้ วยวิธีนนั ้ มันแสดงควำมจริ งใจ ของฉันด้ วยกำรให้ นำยได้ ร้ ูเอำไว้ วำ่ นำยจะเป็ นทุกอย่ำงของมุรำคำมิ ได้ ทกุ อย่ำง ได้ ฐำนะ ควำมมีหน้ ำมีตำในสังคม มีสทิ ธิ์ขำดในตัวฉัน ได้ หลักทรัพย์ทกุ ส่วนทัง้ บ้ ำนทังบริ ้ ษัท ทังกำรตั ้ ดสินใจในตัวคูส่ มรส ชนิดที่ฉนั ไม่เคยคิดจะให้ ใครมำก่อน ” ไทระเอียงหัวไปซบบ่ำกว้ ำงที่มีมอื อบอุน่ ยกขึ ้นมำโอบเอวไว้ ในทันที “ ไหนคุณว่ำพูดไม่เก่ง..” เซจิหวั เรำะในลำคอ ลูบผมหอมเบำๆ “ ฉันไม่โง่จะเอำบ่วงมำผูกคอถ้ ำไม่ แน่ใจในตัวอีกฝ่ ำยจริ งๆ รับรู้ไว้ ด้วยล่ะไทระ ” เขำกระซิบ เอนกำยมำด้ ำนข้ ำงพร้ อม กับยกมือขึ ้นเชยคำงมน ริ มฝี ปำกร้ อนจัดทำบทับลงมำก่อนจะจูบบำงเบำเหลือ เพียงรอยแต้ มของอำกำศเมื่อผละออกไป “ รับปำกว่ำจะอยูก่ บั ฉันได้ รึยงั ” เรี ยวปำกอิ่มยิ ้มออกมำน้ อยๆ สองมือวำงทำบแขนแข็งแรงทีก่ อดแนบ แน่นอยู่ “ ตอนนี ้ยังไม่รับปำกว่ำจะอยูด่ ้ วย ตอบได้ แค่วำ่ ผมคงยังไม่ไปไหน โดยเฉพำะเมื่อฮำนะอยูก่ บั พี่เคย์อย่ำงนี ้ ” “ แล้ วถ้ ำฮำนะจังอยูก่ บั ไอ้ เคย์มนั นำยคิดจะแยกตัวออกไปคนเดียวรึ ไง ” เซจิพดู เสียงติดไม่พอใจ “ ไม่มีอะไรรับประกันว่ำพีเ่ คย์จะรักฮำนะตลอดไป..วันนึงก็อำจจะถูกเขี่ย ทิ ้งมำเมื่อพีเ่ ขำต้ องแต่งงำน..ก็เหมือนกับคุณน่ะแหละ ” ร่ำงสูงยิ ้มน้ อยๆ โอบไหล่บำงเข้ ำมำหำตัว “ รู้มย..ว่ ั ้ ำทะเบียนสมรสน่ะ..มันจดซ้ อนกันไม่ได้ ” ไทระเงยหน้ ำมองคนข้ ำงกำยอย่ำงไม่เข้ ำใจ “ แปลว่ำอะไร..” “ ให้ มนั ทำ..อย่ำงที่ฉนั ทำกับนำย เพื่อพิสจู น์วำ่ มันจะไม่ทิ ้งฮำนะจังไปหำ คนอื่นในอนำคตแน่..ถ้ ำมันลังเลไม่ยอม นำยก็ตดั ไฟแต่ต้นลม..พำฮำนะออกไป จำกชีวติ เคย์ก่อนที่จะเสียใจไปมำกกว่ำนัน้ ” ......
213
ปลำยพูก่ นั ที่จรดสีเหลืองนวลลงกับพระจันทร์ ดวงกลมโตชะงักไปเมื่อมี เสียงโทรศัพท์แว่วเข้ ำมำ ดวงตำอ่อนแรงปรื อมองกระต่ำยน้ อยในหุบเขำที่มดื ดำ แหงนเงยมองเพียงควำมล ้ำค่ำของชีวติ ที่ไม่อำจเอื ้อมไปถึงเลย แม้ วำ่ มันจะเฝ้ ำดู เฝ้ ำเรี ยกร้ องและพร่ ำบ่นคำรักเพียงใด ฮำนะกลับมำขังตัวเองในห้ องแคบๆอีกหน เพื่อปลอบใจกับทุกอย่ำงที่ ผ่ำน..เพื่อทำใจสำหรับครัง้ ต่อไปที่จะโดนผู้ชำยคนนันท ้ ำร้ ำย ..ใช่..เพรำะไม่เข็ด.. เพรำะอยำกจะให้ หวั ใจด้ ำนชำจนกว่ำจะไม่ร้ ูสกึ ถึงอะไรอีก มันง่ำยกว่ำ กำรตัดใจจำกไปทังที ้ ่ยงั รักมำกมำยขนำดนี ้ ฮำนะไม่เข้ มแข็งพอจะทนกับควำม อ้ ำงว้ ำงในห้ วงคำนึงทีม่ ีแต่ใบหน้ ำของคนที่รักผุดขึ ้นทุกๆวินำที ง่ำยกว่ำมำก..ถ้ ำจะ อดทนต่อกำรโดนเหยียดหยำม จนกว่ำ..หัวใจจะเป็ นน ้ำแข็ง จนกว่ำ..ก้ อนเนื ้อนัน่ จะมีกำแพงหินขึ ้นมำสำนทับ วันนัน..ฮำนะจะไม่ ้ เจ็บ และฮำนะ..ก็จะไม่ทนต่อ เสียงเพลงดังขึ ้นอีกหนจนเจ้ ำของได้ สติจำกภวังค์ ฮำนะขยับตัวเชื่องช้ ำไป รับสำยโดยที่สำยตำยังเลือ่ นลอย ควำมเจ็บในร่ำงกำยไม่ทนั หำยดี ควำมเจ็บที่ หัวใจกลับแทรกเข้ ำมำจนแทบตำยลง ‘ ฮำนะ! รับสำยพี่ช้ำจัง ’ “ พี!่ ! ” เสียงหวำนอุทำนขึ ้นพร้ อมกับควำมอ่อนแอที่พรั่งพรูออกมำทำง หยดน ้ำตำ อยำกร้ องไห้ หนักหน่วงแล้ วระบำยทุกเรื่ องให้ พี่ไทระฟั ง อยำกให้ พี่โอบ กอดและปลอบใจว่ำไม่เป็ นไรนะ พี่อยูต่ รงนี ้..แต่จะทำให้ พี่เป็ นห่วง ‘ อยูก่ บั พี่เคย์เป็ นไงบ้ ำง..มีควำมสุขดีรึเปล่ำ ’ น ้ำเสียงหยอกล้ อแสดงถึง ควำมคำดหวังในตัวพีเ่ คย์วำ่ มีมำกแค่ไหน “ ถ้ ำผมไม่มคี วำมสุข..พี่จะทำยังไงล่ะ ” ฮำนะแหย่กลับไป ทังที ้ ่ควำมจริง ก็เป็ นอย่ำงคำพูดนัน่ ‘ พี่ก็จะพำตัวฮำนะกลับบ้ ำน ไม่ต้องมำเจอพี่เคย์อีกเลย..ดีมยล่ ั้ ะ ’
214
ฮำนะส่ำยหัวช้ ำๆ น ้ำตำหยดเผำะลงหลังมือที่กำลังจะยกขึ ้นปำดควำม อ่อนแอทิ ้ง ขอเป็ นคนเลือกเอง ตัดสินเองว่ำจะอยูต่ อ่ หรื อจะจำกไป หำกว่ำเป็ นทำง หลัง ก็จะไม่ทำให้ ใครคนอื่นมำเดือดร้ อน มำเป็ นห่วงหรื อดูเป็ นคนผิดสัญญำ จะ บอกว่ำเบื่อ เซ็ง อยำกมีคนใหม่..ง่ำยกว่ำไหมที่จะไม่ทำร้ ำยใครนอกจำกตัวเอง “ ผมมีควำมสุขดีฮะ พี่เคย์ใจดีมำก ขอบคุณพี่มำกๆเลยที่อนุญำตให้ เรำ มำอยูด่ ้ วยกัน ” เสียงที่แสนเศร้ ำปรับให้ ร่ำเริงเข้ ำไว้ เพื่อควำมสบำยใจของพี่ ‘ โอ๊ ย~ ดีใจจัง ถ้ ำฮำนะเป็ นแบบนี ้พี่ก็ดีใจ สมแล้ วที่มองไม่ผิด ว่ำแต่พี่เขำ ไปไหนล่ะ ไม่ได้ อยูข่ ้ ำงๆเหรอ ’ ฮำนะซบหน้ ำกับขอบหน้ ำต่ำงบำนเล็ก มองภำพกลีบซำกุระกำลังหลุด ร่วงแล้ วปลิวตำมแรงลมเข้ ำมำในห้ องเกลือ่ นไปหมด “ พี่เคย์ไปทำงำนฮะ ” ‘ เออ..แล้ วทำไมนำยไม่ไปเรี ยน..หยุดพิเศษอะไรเหรอ ’ “ ผมไม่สบำยนิดหน่อย ” พยำยำมปรับเสียงให้ ปกติแม้ จะรวดร้ ำวเพียงใด ‘ พี่เคย์ร้ ูรึเปล่ำว่ำนำยไม่สบำย อย่ำฝื นล่ะ..ต้ องบอกพีเ่ ขำรู้มยั ้ ’ “ รู้ฮะ พี่เคย์จะหยุดงำนดูผมด้ วย แต่ผมบอกว่ำอยูเ่ องได้ เลยไล่เขำเข้ ำ บริ ษัท ” ‘ แล้ วกัน! ไอ้ เด็กดื ้อ ’ ฮำนะฟั งเสียงหัวเรำะของพี่ด้วยหัวใจทีด่ ีขึ ้นมำก เพรำะอย่ำงน้ อยพี่ไทระ ก็มีควำมสุข ไม่อย่ำงนันคงไม่ ้ พดู เล่นกับเขำแบบนี ้ ‘ เอำเป็ นว่ำฝำกโทรบอกพี่เคย์ด้วยว่ำพีก่ บั พี่เซจิชวนไปทำนมื ้อเย็น..วันนี ้ เลยนะ เดี๋ยวก็กลับแล้ ว ’ “ คิดถึงพี่จงั ..” เสียงสัน่ เครื อคล้ ำยจะร้ องไห้ ออกมำ ‘ อย่ำขี ้แยน้ ำ..พี่ใจไม่ดีเลย ’ ฮำนะปำดน ้ำตำทิ ้ง หัวเรำะเบำๆกับตัวเองในควำมห่วงใยของพี่ทมี่ ีให้ เสมอมำ “ ผมโตแล้ ว ไม่ขี ้แยหรอก งัน..เดิ ้ นทำงกลับดีๆนะฮะ แล้ วเจอกันตอนเย็น ”
215
...... มือถือบนโต๊ ะทำงำนสัน่ ไม่หยุดจนเคย์ต้องละจำกเอกสำรวุน่ วำยตรงหน้ ำ ออกมำรับ ทันทีที่ได้ ยินว่ำใครโทรมำ น ้ำเสียงตอนต้ นก็เปลีย่ นไปเห็นได้ ชดั “ มำกเรื่ องอะไรอีก!! จะมำขอค่ำตัวรึไง! ” เขำตะคอก ‘ ข..ขอโทษที่โทรมำรบกวนฮะ แต่คือ..พีไ่ ทระบอกว่ำกำลังจะกลับ เลย อยำกชวนพีเ่ คย์ไปทำนมื ้อเย็นด้ วยกัน ’ คำว่ำ ‘ไทระ’ ดูมีอิทธิพลอย่ำงไม่นำ่ เชื่อทีช่ ่วยให้ ใจแข็งกระด้ ำงอ่อนยวบ ลง “ รู้แล้ ว..เตรี ยมตัวไว้ ละ่ ..เดีย๋ วจะไปรับ ” เขำพูดสันๆแล้ ้ ววำงสำยไปก่อน ไม่ สนใจว่ำจะมีเสียงสะอื ้นดังมำเพรำะแรงอำรมณ์ของตัวเองที่ปะทุคำพูดออกไปโดย ไม่คิดหรื อเปล่ำ..ไม่จำเป็ นต้ องสนใจเลยด้ วยซ ้ำ ถึงแม้ บำงอย่ำงจะรบกวนสมำธิตลอดวัน ควำมซำบซ่ำนที่ดงึ ดูดใจให้ ฝัง ร่ำงลึกลงไม่จบไม่สิ ้น ควำมสุขแบบไม่เคยได้ รับจำกใครมำก่อนทีย่ งั ติดรสอยูจ่ นล้ น เหลือ เสียงร้ องไห้ อ้อนวอนอย่ำงน่ำสงสำร แรงตอบรับที่ไร้ เดียงสำยังติดอยูใ่ นห้ วง สัมผัส..และหยดเลือดของควำมสูญเสียที่มำกเกินกว่ำจะมีในคนเหลวแหลก หรื อว่ำเขำจะมองเด็กนัน่ ผิดไป เพรำะต่อให้ มำรยำนับพันก็ไม่มีทำงเล่น ละครตบตำว่ำยังสดอยูไ่ ด้ หรอก ..ไม่มีทำง.. .............................................................................
216
Chapter 18 ไวน์แดงชันดี ้ ถกู ริ นลงแก้ วทรงสูงเบื ้องหน้ ำ ไทระมองตำมคนตรงข้ ำมที่รับ จุกคอร์ กขึ ้นมำดมผ่ำนๆก่อนจะพูดกับพนักงำนว่ำ Romanee Conti 1935 อะไรสัก อย่ำง ตำกลมโตดูลงั เลทีจ่ ะหยิบแก้ วไวน์ขึ ้นมำชิมตำมคำชวนของฝ่ ำยนัน้ “ เชี่ยวชำญแบบนี ้คงคิดจะมอมผมแหง ” เขำประชด แล้ วแอบด่ำในใจ เมื่อเห็นสีหน้ ำลอบเสียดำยที่ถกู รู้ทนั แผน “ ลองดูส.ิ .นี่ของขึ ้นชื่อเขำเลยนะ ” เซจิใช้ มีดวำววับหัน่ เนื ้อทีว่ ำ่ นัน่ เป็ นชิ ้น เล็กก่อนจะยื่นไปจ่อตรงริมฝี ปำกบำง “ ห๋ำ..ให้ ทำอะไรน่ะ ” ไทระโวย มองซ้ ำยขวำเห็นว่ำตรงมุมที่นงั่ มันช่ำง ปลอดคนดีอะไรอย่ำงนี ้ แถมแต่ละคนก็เอำแต่ดื่มดำ่ บรรยำกำศ เงี่ยหูฟังเสียงคลอ ไวโอลินในร้ ำนที่ปรับแสงไฟให้ มนั สลัวเข้ ำไว้ จนคิดว่ำคงไม่มใี ครสนแน่เกิดเขำจะ โดนจับขึงพืดมันบนโต๊ ะกลำงร้ ำน “ คิดอกุศล..” เสียงทุ้มเปรยขึ ้นก่อนจะทำท่ำไม่ร้ ูไม่ชี ้เมื่อโดนขว้ ำงค้ อนใส่ วงโตที่บงั อำจไปรู้ทนั ควำมคิด “ อ ้ำเร็ ว..” เซจิยื่นให้ จนเนื ้อชิ ้นนุม่ ชนมุมปำกสวยเป็ นรอยเปื อ้ นน ้ำซอส “ บ้ ำ! ใครเขำจะหน้ ำด้ ำนแบบคุณ ” ไทระดึงผ้ ำมำเช็ด ชักนัง่ ไม่ตดิ ที่ เพรำะไอ้ คนพรรค์นี ้นิยมทำอะไรที่มนั ห่ำมๆ ท้ ำทำยเสียด้ วย จะขัดก็กลัว จะตำมใจ ก็อำยจนไม่ร้ ูจะเลือกทำงไหน “ จะกินดีๆหรื อต้ องป้อนแบบปำกต่อปำก ” ..นัน่ ไง..แล้ วเดำผิดซะที่ไหน.. คนที่โดนบังคับจำใจทำตำม อ้ ำปำกน้ อยๆให้ ไอ้ บ้ำอำนำจนัน่ ป้อนด้ วย รอยยิ ้มที่แสนจะกวนประสำท “ อย่ำงนี ้สิคนดี เอำล่ะ ตำนำยแล้ ว ” เซจิทำท่ำทำงให้ คนสวยป้อนคืนบ้ ำง
217
ไทระสำบำนได้ เลยว่ำถ้ ำผ้ ำเช็ดปำกมันผืนยำวกว่ำนี ้อีกหน่อย เขำคงได้ ปี นข้ ำมโต๊ ะเอำมันไปรัดคอหมอนี่แล้ วแทงซ ้ำด้ วยมีดหัน่ สเต็กแน่ ..คนอะไรหน้ ำด้ ำน!!.. “ เอ้ ำ! ” แต่ถงึ คิดอย่ำงนัน้ มือมันก็ยื่นไปถึงที่แล้ ว เซจิยิ ้มนิดๆ คว้ ำหมับเข้ ำที่ข้อมือขำวเมื่อเห็นว่ำคนขี ้ขลำดอำจจะเลิกล้ ม กันกลำงคัน เขำก้ มลงชิมเนื ้อรสนุม่ จำกปลำยส้ อมเชื่องช้ ำ แกล้ งถ่วงเวลำนำนเข้ ำ เพรำะชอบมองใบหน้ ำทีเ่ ป็ นสีแดงจัดเหมือนจะสุกได้ ตลอดเวลำ ภำพทุกอย่ำงอยูใ่ นสำยตำของบุคคลที่สำมตลอด เด่นชัดจนมือทีเ่ สแสร้ ง กุมแขนเรียวของร่ำงเล็กข้ ำงกำยมันบีบแน่นจนฝ่ ำยนันน ้ ้ำตำคลอ “ ถ้ ำนำยสำออยให้ ไทระเห็น..รู้นะว่ำจะโดนอะไร ” เคย์ก้มลงกระซิบข้ ำงหู แล้ วก็ต้องพอใจเมื่อฮำนะพยักหน้ ำรัวเป็ นเชิงสัญญำ ร่ำงสูงพำคนรักจอมปลอมตรงไปที่โต๊ ะใหญ่ริมกระจกใส แสงเทียนวูบ วำบเป็ นดินเนอร์ สดุ โรแมนติกแน่ถ้ำกันคนไม่เกี่ยวข้ องออกไปได้ “ ผู้ชำยโต๊ ะนันมองนำยอย่ ้ ำงกับอะไรดี สนใจหำลูกค้ ำคืนนี ้มัยฮำนะ ้ ” เขำบีบข้ อมือบำงหนักเข้ ำ กระตุ้นด้ วยคำพูดเมื่อรู้สกึ ถึงสำยตำอยำกลิ ้มลองของคน อื่นที่มองมำ ฮำนะส่ำยหัวปฏิเสธอย่ำงลนลำน ดวงตำหวำนเชื่อมมีน ้ำใสๆคลอหน่วย กับคำต่อว่ำที่เกิดขึ ้น แต่ก็ต้องฝื นยิ ้มไปรำวกับจะร่วมแสดงละครที่แนบเนียนให้ พดี่ ู ว่ำพี่เคย์เอำใจเขำมำกแค่ไหน ดูเป็ นคูท่ ี่นำ่ อิจฉำ..ร่ำงบอบบำงในเสื ้อแขนยำวมีฮทู น่ำรักเข้ ำกันดีกบั กำงเกงสีออ่ น เดินจูงมือกับคนข้ ำงกำยที่มีเสน่ห์เปี่ ยมล้ นทุกอิริยำบถ ใบหน้ ำคม คำยแต้ มรอยยิ ้มเจือจำงภำยใต้ สทู รำคำแพง คงฐำนะไว้ ได้ อย่ำงทีพ่ วกผู้หญิ งมอง กันเหลียวหลัง ..แค่ซำตำนจำแลง..
218
ไทระยิ ้มกว้ ำง ท่ำทำงตื่นเต้ นน่ำดูที่ได้ เจอน้ องชำยสุดรัก เขำกวักมือเรี ยก พลำงสะกิดเซจิให้ ต้อนรับน้ องคนดีอย่ำงมุรำคำมิ เคย์ โดยที่ไม่ร้ ูเลยว่ำพี่น้องคูน่ ี ้มี สิทธิ์ทะเลำะกันตำยเพรำะเขำคนเดียว เซจิมองมือที่จบั กันแนบแน่นของแขกคนใหม่แล้ วแอบทึง่ ..เป็ นไปได้ ยงั ไงที่เคย์จะตัดใจจำกไทระเร็ วแบบนี ้.. “ ว้ ำว..คิดถึงจังฮำนะ ” ไทระทำท่ำจะลุกไปนัง่ กับน้ องก็พอดีเซจิดงึ แขน เอำไว้ แล้ วพูดเชิงว่ำให้ ครู่ ักนัง่ ด้ วยกันจะดีกว่ำถึงได้ จำใจถอยมำอย่ำงงอนๆ “ ลงเอยกันตอนไหนนี่..” เขำถำมพลำงมองหน้ ำน้ องอย่ำงจับผิด เคย์มองสำยตำแวววำว ท่ำทำงตังใจฟั ้ งของไทระแล้ วก็จำต้ องปั น้ เรื่ อง ต่อไปตำมทำงทีเ่ ขำอยำกให้ คนๆนันรู ้ ้ “ ตอนไหนไม่สำคัญหรอก..รู้อีกทีก็มองได้ แค่ คนเดียวแล้ ว ” เขำพูดเรี ยบง่ำย จับจ้ องไปที่ดวงหน้ ำหวำนฝั่ งตรงข้ ำมแม้ อ้อมแขน จะกำลังโอบกอดไหล่บำงข้ ำงกำยอยู่ก็ตำม “ เขินแทนเลย ” ไทระว่ำแล้ วก็ยิ ้มสดใส เซจิมองดวงตำกลมโตที่มีแววหม่นแม้ จะทำร่ำเริงเพียงใด ..อำจมีอะไรแอบแฝง.. ..เช่นเคย์ใช้ ฮำนะเป็ นเครื่ องมือเข้ ำหำคนพี่.. ..หรื ออำจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้ .. “ ไม่สบำยเหรอครับ ฮำนะจัง ” เขำเลือ่ นมือไปกุมนิ ้วเรียวที่ดงึ ผ้ ำปูโต๊ ะไว้ แน่นเหมือนจะเกร็ งๆกับกำรตกอยูใ่ นอ้ อมกอดของคนรัก “ ป..เปล่ำฮะ..แต่..แต่ก็แค่มนึ นิดหน่อย ” สำยตำคมกริ บของเคย์ตวัดมำมองอำกำรของคนทังคู ้ ช่ วั่ วูบเดียว แล้ วก็ กลับไปเป็ นเหมือนเดิมคล้ ำยไม่มอี ะไร ทังที ้ ่เซจิยอมรับได้ วำ่ สำยตำแบบนันเขำจะ ้ ใช้ มองไทระยำมที่เห็นผู้ชำยคนอืน่ เข้ ำมำใกล้ คนของเขำ ..หรื อเรื่ องของเคย์กบั ฮำนะเป็ นเรื่องจริ ง..
219
..หึ..เดี๋ยวก็ร้ ูกนั .. “ ไม่เป็ นอะไรก็ดีแล้ วล่ะ..เพรำะวันนี ้พี่มีของสำคัญที่จะให้ นำยสองคน ” เขำหยิบซองบำงอย่ำงออกมำแล้ วเลือ่ นเข้ ำหำน้ องชำยที่มองตำมอย่ำงไม่เข้ ำใจ เคย์เปิ ดดูเอกสำรข้ ำงใน กวำดสำยตำผ่ำนๆจนกระทัง่ รำยละเอียด ทังหมดบนกระดำษในนั ้ นถู ้ กอ่ำน ดวงตำสีเข้ มก็ฉำยแววฉุนเฉียวออกมำเพียงชัว่ วินำที โดยที่ไม่มใี ครทันสังเกต “ ไม่ได้ บงั คับนะ แต่ก็เพื่อยืนยันถึงควำมจริ งใจที่นำยมีให้ ฮำนะ ” เซจิยิ ้ม ยกมือขึ ้นโอบไหล่น้อยๆของคนข้ ำงกำยให้ เข้ ำมำหำ เคย์ยื่นกระดำษแผ่นเดิมให้ ฮำนะดู แววตำที่ลกุ โชนด้ วยเปลวไฟรำวจะ บังคับให้ ร่ำงเล็กออกปำกปฏิเสธทันที “ เอ่อ..เรำ..เรำไม่จำเป็ นต้ องทำแบบนี ้หรอกฮะพี่เซจิ แค่อยูก่ นั เฉยๆก็ พอแล้ ว ” เสียงสัน่ ระริ กนัน่ ทำให้ คนฟั งเลิกคิ ้วเป็ นเชิงถำม “ ไม่ดีหรอกฮำนะ..อย่ำงน้ อยถ้ ำรักกันขนำดนี ้ ชีวติ ของนำยก็ควรมี หลักประกันไว้ บ้ำง เหมือนอย่ำงที่พี่ให้ ไทระ ” เขำจงใจย ้ำเรื่ องทีเ่ คยเปิ ดเผยกับเคย์ “ เพรำะนำยไม่มใี ครนอกจำกพี่ชำยคนเดียว สิง่ นี ้จะช่วยยืนยันว่ำเคย์ไม่มี วันทิ ้งนำยไปไหน ไม่มีทำงปล่อยให้ นำยเคว้ งคว้ ำงอยูค่ นเดียวแบบไร้ ทำงไป ” เซจิ เริ่ มไล่ต้อนน้ องให้ จนมุม ..ถ้ ำนำยคิดใช้ เด็กที่ไม่ร้ ูอะไรเลยเป็ นทำงเดินมำหำไทระ.. ..นำยมันก็หน้ ำไม่อำย..ขี ้ขลำดสิ ้นดี.. ..เห็นแก่ตวั อย่ำงไม่นำ่ ให้ อภัย.. ..เฉลยควำมจริ งมำเลยเคย์..แล้ วปล่อยฮำนะไป.. ..เพรำะเด็กคนนี ้ซื่อเกินกว่ำทีจ่ ะตำมเกมของนำยทัน.. “ เอ่อ..พี่วำ่ ไม่ต้องก็ดีนะฮำนะ เกรงใจพีเ่ คย์เปล่ำๆ ” ไทระแย้ งขึ ้นมำ ไม่ ค่อยสบำยใจเท่ำไหร่ที่จะบังคับชีวิตของผู้อื่น ก็เพรำะเห็นๆอยูว่ ำ่ มีควำมสุขกันแค่
220
ไหน..แค่กระดำษทีม่ ีลำยเซ็นแผ่นเดียวมันไม่ได้ จะช่วยทำให้ ควำมรักงอกเงยเสีย หน่อย “ ถ้ ำไม่คดิ ว่ำมันสำคัญสำหรับกำรเป็ นของขวัญให้ ‘ คนรัก’ ก็ช่วยเห็นใจ พี่หน่อยเถอะนะ กำรที่พวกนำยจะมีพนั ธะผูกติดกันคงช่วยไม่ให้ ไทระมำร่ ำๆจะขอ หย่ำกับพีเ่ วลำทะเลำะกันได้ มำกเลย เพรำะอย่ำงน้ อยเขำก็ไม่อยำกไปไหนถ้ ำมีน้อง อยูใ่ นรัว้ บ้ ำนใกล้ เคียง ” เซจิพดู ปนเสียงหัวเรำะ พยำยำมเน้ นเสียงในส่วนที่คิดว่ำจี ้ ใจดำของน้ องชำย “ แต่วำ่ ..ผ..ผม..” ฮำนะเริ่มกลัวผลลัพธ์ขึ ้นมำ “ อย่ำบังคับพวกเขำทำงอ้ อมสิคณ ุ เซจิ ถึงผมใช้ มรุ ำคำมิของคุณก็ใช่วำ่ จะหนีออกจำกบ้ ำนไม่ได้ นะ ” เสียงไทระเปรย “ แต่นำยก็คงต้ องกลับมำหำฮำนะภำยในหนึง่ อำทิตย์ ขำดกันได้ ไม่นำน หรอกใช่มยล่ ั ้ ะ..ถ้ ำฮำนะอยูไ่ หนนำยก็อยูน่ นั่ รึฉนั พูดไม่จริ ง..” “ ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ..ผมจะจดทะเบียนกับฮำนะ ” จู่ๆเคย์ทนี่ งั่ นิ่ง อยูน่ ำนก็โพล่งขึ ้น ฮำนะหันขวับไปมองใบหน้ ำหล่อเหลำที่ยิ ้มมำให้ ด้วยควำมสับสน “ ม..ไม่เป็ นไรฮะ..อย่ำลำบำกเลย ” เสียงใสเริ่ มสัน่ เขย่ำแขนแกร่งแรงๆ เคย์เลือ่ นมือมำกุมเอวบำงไว้ โอบกอดแนบชิดด้ วยท่ำทำงแสดงควำมเป็ น เจ้ ำของ “ จะได้ เป็ นหลักประกันว่ำฮำนะก็ไม่มีทำงทิ ้งพี่ไปหำใครเหมือนกัน พี่จะได้ ไม่ต้องมำนัง่ ระแวงว่ำคนรักของพี่คิดจะเปลีย่ นใจรึเปล่ำ ” เขำไล้ นิ ้วลงแก้ มเนียน ก่อนจะผละมำตวัดลำยเซ็นลงไปอย่ำงรวดเร็ วทังที ้ ต่ ำยังมองดวงหน้ ำหวำนอยู่ “ ให้ พี่มนั่ ใจบ้ ำงสิครับ ” เคย์ยื่นปำกกำหมึกซึมนัน่ ให้ คนข้ ำงกำย ฮำนะรู้สกึ ว่ำนิ ้วมันสัน่ ระริ กอย่ำงเห็นได้ ชดั ควำมกังวลตีตื ้นขึ ้นมำจำกทุก อย่ำงทีม่ นั ดูจะขึ ้นๆลงๆเหมือนอำรมณ์ของคนที่เขำหลงรักหมดใจ สัมผัสอบอุ่นที่ เอวดูรำวจะกำลังกระซิบบอกว่ำนี่เป็ นเพียงบทละครอย่ำงหนึง่ ทังที ้ ่มนั ดูเหมือนจริ ง
221
จนน่ำใจหำย แต่ถงึ อย่ำงไร..สำยตำที่ดงึ ดูดคูน่ นก็ ั ้ ทำให้ มือเคลือ่ นไหวไปโดย อัตโนมัติ ..มุรำคำมิ เคย์..และ..โอคำดะ ฮำนะ.. หำกมันเป็ นไปตำมทีก่ ระดำษแผ่นนี ้ระบุ ทุกอย่ำงของพี่เคย์คือเขำ และ ทุกอย่ำงของเขำก็คือพีเ่ คย์ แต่ถ้ำหำกมันจะเป็ นไปตำมที่พี่เคย์กำหนด ..จำกนี ้ไป ชีวิตฮำนะ..จะไม่มีทำงสะกดคำว่ำควำมสุขได้ อีกเลย ทันทีที่ควำมคิดแล่นมำถึงจุดนี ้ อำกำรเวียนหัวจนแทบล้ มลงกองก็พลัน แทรกเข้ ำมำ รู้สกึ อึดอัดในบรรยำกำศตรงหน้ ำคล้ ำยกับมีแมลงนับพันรุมกันกัดกิน จำกภำยในช่องท้ อง “ ผม..ผมขอไปล้ ำงหน้ ำก่อนนะฮะ..รู้สกึ ปวดหัวนิดหน่อย ” ฮำ นะรี บบอกก่อนที่จะสำวเท้ ำไปห้ องน ้ำนอกร้ ำนอย่ำงรี บเร่งโดยที่ไม่ฟังน ้ำเสียงว่ำจะ ตำมไปด้ วยของพี่ชำย เคย์มองตำมแผ่นหลังบำงแล้ วลุกขึ ้นบ้ ำง “ ไม่เป็ นไรหรอกไทระ เดี๋ยวพี่ไปดูให้ ” เขำยิ ้มจำงๆ ก่อนจะเดินตำมไป “ จะไม่เป็ นไรแน่เหรอสองคนนัน้ ผมว่ำมันแปลก เหมือนฮำนะไม่เต็มใจ ” ไทระกระซิบกับเซจิหลังจำกทีเ่ ห็นว่ำลับเงำของผู้ที่ถกู กล่ำวถึงไปแล้ ว เซจิถอนใจช้ ำๆ ทังที ้ ่เขำมัน่ ใจว่ำเคย์ต้องปฏิเสธ เพรำะยังรักไทระอยู่ แต่ หมอนัน่ ก็ทำตำมควำมต้ องกำรของเขำอย่ำงไม่หลีกเลีย่ ง โดยที่คนที่เขำคิดว่ำจะ เป็ นฝ่ ำยเริ่มก่อนกลับดูคดั ค้ ำนมำกกว่ำ ..แปลว่ำเคย์รักฮำนะจริงๆน่ะเหรอ.. “ ฉันจะคอยดูให้ ..ไม่เป็ นไรหรอก ” ว่ำพลำงลูบผมให้ คลำยควำมวิตก ...... ทันทีทตี่ ำมอีกฝ่ ำยเข้ ำมำถึงในห้ องน ้ำไร้ ผ้ คู น มือแข็งรำวคีมเหล็กก็ตรง เข้ ำกระชำกไหล่เล็กให้ เข้ ำไปในห้ องในสุดท่ำมกลำงควำมตกตะลึงของอีกฝ่ ำย
222
“ พี่เคย์..จ..เจ็บฮะ..” ฮำนะเสียงสัน่ พยำยำมแกะพันธนำกำรรุนแรงนัน่ ออกแต่ก็ไม่เป็ นผล อุ้งมือแกร่งตะปบเข้ ำทีค่ ำงมน ดวงตำวำวโรจน์คล้ ำยมีคนสุมไฟโทสะให้ ลุกโชน “ อย่ำคิดนะว่ำชื่อฉันอยูก่ บั นำยแล้ วใจฉันมันจะถูกมัดตำมไปด้ วย!! ” เขำ กระซิบด้ วยเสียงแข็งกร้ ำว “ ผม..ผมไม่เคยคิด..” ฮำนะปล่อยน ้ำตำร่วงเผำะ เพรำะทุกสิง่ ที่ระแวงไว้ กลำยเป็ นควำมจริงทังที ้ ย่ งั ไม่ทนั ข้ ำมคืน “ นัน่ มันเรื่ องของนำย! แต่ร้ ูไว้ ซะด้ วย เซจิหำของอย่ำงนี ้มำได้ ฉันก็หำไอ้ ที่ ตรงข้ ำมกันมำได้ เหมือนกัน!! ” “ พี่เคย์หมำยถึง ใบ..หย่ำ ” เสียงสัน่ เครื อจนเห็นได้ ชดั “ ฉลำดดีน.ี่ .จำใส่หวั ด้ วยนะว่ำถึงเวลำนันเมื ้ ่อไหร่นำยต้ องเซ็นหย่ำให้ ฉนั ! อยำกได้ เงินค่ำตัวเรื่ องเมือ่ คืนเท่ำไหร่ก็วำ่ มำ..จะจ่ำยให้ ” ฮำนะสัน่ หัว น ้ำตำไหลพรำกจนคิดว่ำมันคงเป็ นสำยเลือดแน่ถ้ำอีกฝ่ ำยยัง ไม่หยุดทำร้ ำยน ้ำใจกัน “ เปล่ำฮะ ผมไม่เคยอยำกได้ เงินอะไรเลย ผมรักพี่จริ งๆ..รั..” “ คิดว่ำสนคำไร้ คำ่ ของนำยเหรอ! มันเรื่ องของนำย ฉัน..ไม่ เคยรักนาย! ” ร่ำงเล็กแทบหมดแรงทรุดฮวบลงกับพื ้น ถ้ ำไม่ตดิ ว่ำโดนตรึงอยูก่ บั ผนังหิน คงได้ นอนร้ องห่มร้ องไห้ กบั พื ้นเย็นชืดสมใจแล้ ว “ แต่พี่เคยบอกรักผม..คืนวันนัน..พี ้ ่เคยบอกว่ำขำดผมไม่ได้ ..พี่ขอให้ มำ อยูด่ ้ วยกัน..แล้ วเมื่อคืน..เมื่อคืนพี่บอกว่ำหัวใจของพีเ่ ป็ ..” “ งี่เง่ า!! ” เคย์อดทนฟั งคำพล่ำมน่ำรำคำญต่อไม่ไหว “ ฉันจะบอกอะไรดีๆให้ โอคำดะ ฮำนะ ถ้ ำคิดว่ำภูมใิ จนักกับชื่อทีเ่ พิ่งจะ ได้ ลงไปคูก่ บั ฉันล่ะก็..” เคย์ย ้ำคำหนักแน่น “ ฉันไม่เคยคิดอยำกได้ ชื่อนำยมำแทนที่ ตรงนัน้ ทุกอย่ำงที่ฉนั ทำไม่เคยมีนำยอยูใ่ นหัวใจ ทุกควำมคิดของฉัน ทุกกำรมอง ทุกควำมฝั น และทุกควำมหมำยที่หลุดจำกปำก..”
223
“ ฉันทำเพื่อพี่ของนำยทังหมด! ้ ทำเพื่อคนที่ฉนั รัก! ” “ ฉันรักไทระ! ไม่ ใช่ เด็กโง่ ๆอย่ างนาย! ” คำพูดบำดใจถูกเปิ ดเผยออกมำจนทุกเรื่ องที่เกิดเด่นชัดขึ ้น ที่ฮำนะสงสัยนักหนำว่ำเป็ นชื่อใครกันยำมพี่เคย์ครำงออกมำตอนหัวใจ สุขสม ชื่อใครกันที่พเี่ คย์เผลอละเมอแม้ ยำมหลับ แม้ ฮำนะจะรู้วำ่ ไม่ใช่ชื่อตัวเองก็ ยังอุตส่ำห์คิดว่ำเป็ นอย่ำงอื่น..ไม่เคยคิดเลย ..ว่ำคนๆนัน..คื ้ อพี่ไทระ.. ฮำนะร้ องไห้ โฮอย่ำงขวัญเสีย สองเท้ ำน้ อยๆวิง่ ออกมำได้ ก็ดิ่งออกไปข้ ำง นอก หยำดฝนที่เทกระหน่ำตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูตกลงมำอย่ำงบ้ ำคลัง่ คล้ ำยอำรมณ์ที่ กำลังปั่ นป่ วนสุดห้ วงหัวใจ ไม่ได้ เตรี ยมใจ..ว่ำคำตอบจะกรี ดเนื ้อทีก่ ำลังเต้ นอยูใ่ น อกข้ ำงซ้ ำยมำกมำยขนำดนี ้ น ้ำตำมำกมำยไหลพรั่งพรูแม้ น ้ำบนฟ้ ำจะลงมำชโลมช่วยลบล้ ำง แต่รอย แผลภำยในไม่เคยจำง..และจะจำ..จนกว่ำที่แผลพวกนี ้มันมำกมำยเกินเยียวยำ ...... “ อ้ ำว..ฮำนะจังล่ะ ” เซจิเงยหน้ ำมำถำมน้ องทันทีที่ใครคนหนึง่ กลับ มำแล้ วอีกคนไม่กลับมำด้ วย “ รออยูใ่ นรถน่ะ สงสัยจะเขิน พี่ขอตัวกลับก่อนเลยละกัน ” เคย์เอ่ยมำ ยิ ้มๆกับไทระ จำภำพที่ตวั เกะกะนัน่ วิ่งออกไปทังๆฝนตกเหมื ้ อนฟ้ ำรั่วได้ เต็มตำ ..เล่นง่ำยดีนี่..ควำมรู้สกึ ที่แสนเปรำะบำง.. “ แล้ วกัน..ฮำนะเนี่ย ” ไทระบ่นงึม “ อือ..เดี๋ยวค่อยคุยกันวันอื่นก็ได้ บ้ ำนก็ติดกันแค่นี ้ ” เซจิพยักหน้ ำให้ เคย์ รี บไปหำคนที่กำลังรออยู่
224
ฝ่ ำยนันยิ ้ ้มเย็น เป็ นรอยยิ ้มที่บำดหัวใจให้ หลงใหลตำมเคย..แต่มนั ก็อำบ ยำพิษเจือไว้ ให้ คนได้ แตะตำยทังเป็ ้ นหำกเจ้ ำของไม่เต็มใจ ...... ร่ำงอันสัน่ เทำยืนอยูห่ น้ ำบ้ ำนหลังเล็ก เนื ้อตัวเปี ยกปอนพอๆกับริ มฝี ปำก ที่ไหวระริ กด้ วยควำมหนำว สองแขนกอดไหล่ตวั เองเอำไว้ แน่น ทันทีที่ประตูบ้ำนเปิ ดออก ฮำนะก็โผเข้ ำร้ องห่มร้ องไห้ กบั เจ้ ำของอกอุน่ ที่ ตกตะลึงกับสภำพของเพื่อน จุนรี บดึงตัวเล็กๆนัน่ เข้ ำมำข้ ำงใน ปำกไล่ให้ เอริ ที่โผล่หน้ ำมำด้ วยควำม อยำกรู้อยำกเห็นไปนอนข้ ำงบนเขำสวมกอดอีกฝ่ ำยไว้ แนบอก ปล่อยให้ ดวงตำคู่ สวยปลดปล่อยควำมเสียใจที่กลัน่ ตัวลงมำไม่หยุดหย่อนโดยไร้ ซงึ่ คำถำมที่รังแต่จะ ตอกย ้ำ “ ร้ องออกมำเลยคนดีของฉัน มีอะไรก็ปล่อยมันออกมำ ” เขำลูบไหล่ที่ กำลังสะท้ ำนไหว ..โยนควำมทุกข์ทงหมดมำให้ ั้ ฉนั แบกรับไว้ .. ..ทิ ้งมันมำให้ ฉนั เก็บเอำไว้ เองเถอะ..ฮำนะ.. ..จะขอรับทังหมด ้ จะเป็ นคนที่ดงึ ควำมปวดร้ ำวทุกอย่ำงออกจำกนำย.. ..เพรำะไม่วำ่ หนักหนำเพียงใดฉันก็รับมำแล้ ว.. ..แค่เรื่ องของคนที่ฉนั รักมำกขนำดนี ้.. ..ทำไมจะยอมเจ็บแทนไม่ได้ .. ...... ใบหน้ ำยำมหลับทังที ้ เ่ ปื อ้ นครำบน ้ำตำยังคงน่ำดึงดูดสำหรับฝ่ ำยที่จ้อง มอง สัมผัสผะแผ่วที่เต็มไปด้ วยควำมอ่อนโยนถูกไล้ จำกรอยชื ้นทีย่ งั คงคลออยูล่ ง มำที่สองข้ ำงแก้ มเนียน
225
จุนก้ มลงจูบเบำๆบนดวงตำที่หลับพริ ม้ ซับหยดน ้ำตำทีย่ งั คงไหลลงมำ จำกควำมฝั นอันโหดร้ ำย เขำค่อยๆโน้ มกำยลงนอนเคียงข้ ำงและกอดร่ำงที่แสน อ่อนแอนี่ไว้ เต็มอก ฮำนะไม่ปริ ปำกบอกสักคำว่ำใครเป็ นคนที่ทำให้ เสียใจขนำดนี ้ มีเพียง น ้ำตำที่หลัง่ ไหลบ่งบอกว่ำสะเทือนใจมำกมำยเพียงใดกับเรื่ องที่ผำ่ น ดวงตำเรี ยบเฉยแต่เจือไปด้ วยควำมห่วงหำสุดหัวใจทอดลงมองคนใน อ้ อมแขนที่ซุกตัวเข้ ำหำไออุน่ รอยแต้ มแดงบนผิวขำวกำลังตอกย ้ำว่ำฮำนะ กลำยเป็ นของใครบำงคนไปแล้ วโดยสมบูรณ์..ใครที่เป็ นเจ้ ำของและอำจจะเป็ นคน ที่ทำให้ ฮำนะต้ องเสียน ้ำตำ ..ถ้ ำฉันเจ็บตอนนี ้..ก็คงเจ็บได้ ไม่เท่ำครึ่งหนึง่ ของนำยใช่ไหม.. ..ขอเถอะ..ฮำนะ..ถึงแม้ วำ่ ควำมรักของฉันจะสือ่ ไปไม่ถึงนำย.. ..แต่อย่ำงน้ อยในควำมฝั น..ช่วยลืมเรื่ องของคนๆนันไปบ้ ้ ำงก็ยงั ดี.. ...............................................................................
226
Chapter 19 อ้ อมกอดอบอุน่ ที่ประคองร่ำงอยูแ่ นบแน่นทำให้ ใครบำงคนเริ่ มรู้วำ่ เมื่อคืน ไม่ได้ กลับไปที่บ้ำน ฮำนะขยี ้ตำด้ วยควำมงัวเงีย พอเงยหน้ ำไปด้ ำนบนก็เจอเพื่อน สนิทคนดีอย่ำงจุนนอนอยูใ่ กล้ กนั ไม่หำ่ งไปไหนเลย “ 6 โมงแล้ วคร้ ำบ เป๊ งๆๆ เดีย๋ วไปเรี ยนไม่ทนั นะ ” เสียงโหวกเหวกของเอริ ที่เคำะตะหลิวกับอ่ำงสแตนเลสดังมำก่อนหน้ ำสวยๆ “ นำยซำวำมุระยังไม่ตื่นเหรอ ขี ้เซำดีจริ งแฮะ ” ฮำนะรี บหลบไอ้ ตวั เล็กที่กระโดดผลุงขึ ้นเตียงแล้ วโถมตัวเข้ ำรัดคอพี่ชำยที่ หลับปุ๋ยจนฝ่ ำยนันสะดุ ้ ้ งตื่น โวยวำยเอำลัน่ บ้ ำน ภำพทังหมดท ้ ำให้ เจ้ ำของดวงตำ เศร้ ำสร้ อยลืมเรื่ องบำงอย่ำงได้ แม้ จะแค่ชวั่ ระยะเวลำหนึง่ “ โอ๊ ยๆ ยอมแล้ วเอริ ปล่อยพี่เซ่~ ” คนที่นงั่ กอดหมอนข้ ำงมองอยูห่ วั เรำะออกมำอย่ำงห้ ำมไม่อยูก่ บั ท่ำล็อค คอแล้ วกดหลังที่เจ้ ำตัวแสบตัวเท่ำมดไปลอกเลียนมำจำกรำยกำรกีฬำโปรด จนกระทัง่ จุนยกธงขำวยอมแพ้ ด้วยกำรสัญญำว่ำจะเลี ้ยงขนมตอนเย็นเอริ ถงึ ได้ ยอมปล่อย “ พี่ฮำนะจะไปพร้ อมกันเลยมัยอ่ ้ ะ ” หันมำถำมเอำหลังจำกทีเ่ ล่นงำนพี่ คนเดียวจนน่วมไปทังตั ้ ว ฮำนะก้ มมองชุดนอนของเอริ แล้ วส่ำยหัวช้ ำๆ จะยืมชุดนักเรี ยนอีกก็คง รบกวนเกิน “ คงกลับไปเปลีย่ นชุดก่อนจ้ ะ ” แววตำใสยังคงมีทำ่ ทีขำขันในเสียงบ่น งึมงำของเพื่อนร่วมห้ องที่รักน้ องคนนี ้ยิ่งกว่ำใคร รูปร่ำงนักกีฬำอย่ำงจุนคงเหวีย่ ง เจ้ ำเอริ กระเด็นแน่แต่ก็เลือกทีจ่ ะนอนร้ องโอดโอยให้ น้องไล่เบี ้ยเอำได้ ตลอดเวลำ “ งัน..พี ้ ่จนุ ไปส่งพี่ฮำนะที่บ้ำนเดีย๋ วนี ้เลย ” เอริ ยืนเท้ ำเอวออกคำสัง่ “ ไม่เป็ นไรเอริ ..พี่กลับเองได้ ” ฮำนะรี บห้ ำม
227
“ ไม่ดีหรอกครับ ปล่อยให้ หมอนีป่ ั่ นจักรยำนออกกำลังซะบ้ ำง จะฉุเป็ น หมูหมักคำบ้ ำนแล้ ว ” ว่ำพลำงโน้ มลงกอดคอคนที่ถกู พำดพิงอย่ำงรักใคร่ “ น้ อยๆหน่อยไอ้ แสบ อย่ำงพีเ่ รี ยกหุน่ เพอร์ เฟกต์เว้ ย ไม่อยำกเป็ นไม้ เสียบ ปลำหมึกย่ำงแบบนำยหรอก ” จุนคว้ ำผ้ ำเช็ดตัวเข้ ำห้ องน ้ำไป “ หนอย! กล้ ำหือกับเจ้ ำพ่อของบ้ ำนเหรอ วันนี ้อย่ำตำยดีเลย!! ” พูดจบก็ กระโดดถีบประตูห้องน ้ำโดนคนที่ยืนล้ ำงหน้ ำอยูเ่ ข้ ำเต็มเปำ เสียงทะเลำะกันโขมง โฉงเฉงทำให้ รอยยิ ้มน่ำรักผุดขึ ้นตรงมุมปำกเรี ยวอย่ำงห้ ำมไม่ได้ ...... “ กลับเช้ ำเชียวนะ..” เสียงทุ้มเปรยขึ ้นตรงหลังบำนประตูไม้ ของห้ องเก็บ ของที่เปลีย่ นมำเป็ นห้ องนอนของฮำนะไปแล้ ว ร่ำงเล็กทีก่ ำลังใช้ มือดึงเสื ้อนักเรี ยนให้ เรี ยบอยูเ่ งยหน้ ำขึ ้นมอง ก่อนจะ หลบตำคนที่ยืนพิงกรอบประตู ส่งยิ ้มเยำะๆมำให้ “ ลูกค้ ำกะทันหันเหรอฮำนะ มีค้ำงคืนกันแบบนี ้คิดค่ำตัวเท่ำไหร่นะ่ หืม..” เคย์เดินมำล้ มตัวลงนอนบนเตียงแคบ สำยตำคมเหมือนเหยี่ยวกวำดมองเรื อนร่ำง ขำวผ่อง ไล่ขึ ้นไปยังผมสีอ่อนที่พลิ ้วสลวย “ ผม..ผมเปล่ำฮะ ” ฝ่ ำยนันก้ ้ มหน้ ำพูดตะกุกตะกัก รู้สกึ ตัวร้ อนผ่ำวยำมที่ ถูกมองเหมือนแทรกเข้ ำไปในเส้ นใยผ้ ำ “ อืม..ดีนี่..บทเด็กไร้ เดียงสำ ท่ำทำงซื่อๆนี่คงขำยได้ ไม่ต่ำกว่ำหมื่น ขนำด ฉันยังเกือบเผลอเข้ ำใจผิดเลย นึกว่ำได้ เปิ ดซิงนำยซะแล้ ว เพิ่งรู้ก็ตอนเห็นเด็กใจ แตกบำงคนย่องกลับมำตอนฟ้ ำสว่ำงนี่แหละ ” เขำลุกขึ ้น เดินเข้ ำมำหำร่ำงบอบ บำงที่ถอยกรูดไปติดผนังแข็ง ฮำนะเบือนหน้ ำหลบสำยตำอีกฝ่ ำย อยำกเดินออกแต่ขยับไม่ได้ สองแขน กว้ ำงยกขึ ้นมำกันเขำให้ ้ ตกอยูต่ รงกลำงระหว่ำงกำแพงกับเจ้ ำของคำพูดบำดหัวใจ
228
“ ตัวสัน่ เชียว ถ้ ำให้ รำงวัลดำรำตุ๊กตำทองนำยคงฟำดเรี ยบสิ ” เคย์วำ่ ยิ ้มๆ แต่ดวงตำมีเพียงแววปรำรถนำที่จะกระทำทุกอย่ำงให้ คนตรงหน้ ำเสียใจที่สดุ อะไรสักอย่ำงที่ดงึ ดูดอย่ำงน่ำตกใจรัง้ ใบหน้ ำคมให้ ก้มลงหำริ มฝี ปำกสี ชมพูด้ำนล่ำง สองแขนที่กกั ตัวเล็กๆไว้ เปลีย่ นลงมำวำงที่สะโพกกลม ก่อนจะไล่สงู จนโอบเข้ ำทีเ่ อวคอดอย่ำงเผลอไผล ..นี่ปีศำจตัวใดสิงสูค่ วำมคิดเขำ.. ..ให้ มีควำมกระหำยอยำกพิสจู น์บทรักระหว่ำงกันอีกหน.. ..และอีกหน.. เสียงมือถือที่วำงไว้ ตรงโต๊ ะข้ ำงเตียงในห้ องดังขึ ้นจนเคย์หลุดออกจำก ภวังค์อนั น่ำหวัน่ เขำผละตัวออกมำอย่ำงรวดเร็วแล้ วรับสำย “ ครับ..ไทระ ” น ้ำเสียงกรอกลงไปในขณะที่ตำมองมำยังร่ำงน้ อยๆที่ยืน ตัวลีบ หยดน ้ำใสไหลพรำกลงในทันทีที่ได้ ยินคำพูดระหว่ำงคนสองคน “ ฮำนะน่ะเหรอ อำบน ้ำอยู่ พี่กำลังจะไปส่งที่โรงเรี ยน มีอะไรรึเปล่ำครับ ” น ้ำเสียงนุม่ นวลอ่อนโยนจนใครอีกคนหยุดร้ องไห้ ไม่ได้ ทงที ั ้ ่สญ ั ญำกับตัวเองว่ำจะ ไม่ปล่อยควำมเสียใจพร่ำเพรื่ อ “ เย็นนี ้จะชวนน้ องไปเที่ยวไหนล่ะสิ ใจร้ ำยจังนะ ไม่ คิดชวนพี่บ้ำงรึไง ” เขำนัง่ ลงริ มเตียง ตำมองใครบำงคนอย่ำงสมใจ “ ว่ำงสิครับ สำหรับไทระ พี่ไม่เคยไม่วำ่ งซักหน ให้ โดดงำนไปตอนเช้ ำนี ้ยังได้ เลย ” ..ฉันทาเพือ่ พีข่ องนายทัง้ หมด!!..ทาเพือ่ คนทีฉ่ นั รัก.. ..ฉันรักไทระ..ไม่ใช่เด็กโง่ๆอย่างนาย!!.. ฮำนะสะอื ้นเบำๆ พยำยำมไม่ให้ ฝ่ำยที่โทรมำรู้วำ่ เขำอยูต่ รงนี ้ อยูฟ่ ั ง คำพูดบำดใจเพื่อลงโทษตัวเองทีแ่ ส่เข้ ำไปเรี ยกร้ องอยำกได้ ควำมรัก ..ควำมรักที่ไม่ได้ มีให้ ฮำนะ.. ..จำได้ ฮะ..พี่เคย์.. ..ฮำนะจำได้ ..และท่องประโยคของควำมจริ งนันจนขึ ้ ้นใจ..
229
แต่ฮำนะขอเวลำเพียงไม่นำน เพือ่ ที่จะอยูใ่ กล้ คนที่ตวั เองรักมำก เพื่อที่จะ ทำให้ หวั ใจตำยด้ ำนลง แล้ วจะไปจำกที่นเี่ อง จะไม่รบกวนให้ พี่เคย์ลำบำกอีกอย่ำง น้ อยแค่ชว่ งนี ้ ขอให้ ได้ ทำให้ ดีที่สดุ เพื่อลบล้ ำงควำมเข้ ำใจผิด เพื่อหลงเหลือควำมดี ให้ พี่เคย์ระลึกถึงได้ บ้ำง เป็ นของขวัญที่มีคำ่ สำหรับฮำนะ..ก่อนจำกกัน ...... รถคันสวยแล่นมำจอดหน้ ำโรงเรี ยนมัธยมทีก่ ำลังพลุกพล่ำนด้ วยเด็กๆ มำกมำย สำยตำเย็นชำมองมำยังคนนัง่ ข้ ำงทีก่ อดกระเป๋ ำนักเรี ยนใบโตไว้ แนบอก ก่อนจะมองไปยังใครสักคนทีก่ ำลังยืนรออยูด่ ้ ำนหน้ ำ “ ลูกค้ ำเบอร์ หนึง่ ของนำยมำรับแล้ วนี่ ลงไปสิ ” เคย์พดู เรี ยบๆ สำยตำดู เหยียดหยำมกันอย่ำงเห็นได้ ชดั ฮำนะมองเพื่อนสนิทของตัวเองแล้ วรี บปฏิเสธเสียงสัน่ “ น..นัน่ จุนฮะ..จุนที่พี่เคย์ไปบ้ ำนแล้ วเขำก็มำ..” “ มำอธิบำยทำไม..พูดแล้ วได้ อะไรขึ ้นมำล่ะ นำยจะไปนอนอ้ ำขำให้ ใครกี่ คนมันก็เรื่ องของนำย จะให้ ฟรี รึเสียเงินมันก็ไม่ใช่เรื่ องของฉันอีกเหมือนกัน ” เขำ โน้ มตัวลงมำใกล้ ยิ ้มเยำะกับท่ำทำงที่นำ่ สมเพช ดวงตำกลมโตปล่อยหยดน ้ำใสร่วงลงอำบแก้ มอีกหน มือที่จบั เป้อยูส่ นั่ ริ ก “ สำออย! น่ำรำคำญชะมัด เอะอะอะไรก็ร้องไห้ แตะนิดแตะหน่อยเป็ น เรี ยกร้ องควำมสนใจ จะบอกให้ นะว่ำมำรยำแบบนี ้เอำไปใช้ กบั พวกเงินหนักคนอื่น เถอะ อ่อนแอแล้ วต้ องให้ คนมำปกป้องอย่ำงนำยมันไม่ได้ ครึ่งของไทระด้ วยซ ้ำ ฉัน ไม่มีวนั สน! ” “ ข..ขอโทษฮะ..ผมไม่ได้ ตงใจ..ผม..” ั้
230
เคย์สบถออกมำอย่ำงนึกรำคำญ ปลดล็อคแล้ วออกปำกไล่อีกฝ่ ำยให้ ลง จำกรถ “ ถ้ ำปั ญญำมีเท่ำหน้ ำตำของนำยล่ะก็ หวังว่ำเย็นนี ้คงหำทำงไปหำฉันกับ ไทระได้ เองนะ ” ฮำนะถึงกับสะดุ้งเมื่อรถคันหรูนนั่ กระชำกออกไป ทิ ้งเพียงฝุ่ นจำงๆไว้ ด้ ำนหลังให้ เขำมองตำมจนสุดสำยตำ “ ฮำนะ! ยืนทำอะไรน่ะ เข้ ำเรี ยนกันเถอะ ” เสียงจุนตะโกนเรี ยกมำจำก ภำยในรัว้ โรงเรี ยนดึงสติที่หลุดลอยให้ กลับที่ มือบำงยกขึ ้นปำดน ้ำตำทิ ้งลวกๆแล้ ว ปรับสีหน้ ำให้ ร่ำเริงเข้ ำไว้ ..จะไม่ให้ ใครมำเป็ นห่วงอีก.. .................................................................................. “ สร้ อยอันนี ้สวยมำกเลย..ใช่มยฮำนะ..พี ั้ อ่ ยำกได้ จงั ” เสียงของพี่ชำยที่ เรี ยกเข้ ำพร้ อมกับสะกิดให้ ดสู ำยสร้ อยทองคำขำวเป็ นจี ้คล้ องคอรูปดำวปลุก ควำมคิดทีเ่ หม่อไปไกลของฮำนะ “ ช..ใช่ฮะ..สวยดี ” พูดตะกุกตะกัก รู้สกึ ไม่ดีนกั เมื่อต้ องมำเดินกันสำมคน ทังที ้ ่ฮำนะพยำยำมบอกว่ำขออยูบ่ ้ ำน แต่พี่ก็รบเร้ ำให้ ออกมำด้ วยกัน ..เวลำแบบนี ้พี่เคย์ควรได้ เดินกับพี่ไทระสองคน.. ..ถ้ ำไม่มีฮำนะเข้ ำมำแทรก.. “ นี.่ .เงียบตังนำนแล้ ้ ว ไม่สนุกเหรอไง มำดูของด้ วยกันอ่ะ ” ไทระบ่น ใบหน้ ำหวำนสัน่ รัว เกำะที่แขนพีอ่ ย่ำงเอำใจ “ สนุกสิฮะ แค่กำลังดูอนั อื่นอยูด่ ้ วยเลยไม่ได้ ฟังพี่ไป..ขอโทษนะฮะ ”
231
“ ขอโทษอีกแล้ ว..หัดทำอะไรที่มนั ตำมอย่ำงใจตัวเองบ้ ำงสิ ชอบก็วำ่ ชอบ โกรธก็วำ่ โกรธ นี่นำยหัดเอำใจคนอื่นจนจะไม่เหลือควำมรู้สกึ ไว้ สนตัวเองแล้ วนะ ” ว่ำไปเรื่ อยตำมประสำพี่ที่หว่ งน้ อง ฮำนะยิ ้มกว้ ำง หอมแก้ มไทระด้ วยควำมรัก “ ช่ำงปะเหลำะ..อย่ำงนี ้พีเ่ คย์เลยหลงน่ะสิ ใช่มยครั ั ้ บ ” ไทระหันมำขอ ควำมเห็นจำกร่ำงสูงทีเ่ ดินเงียบอยูน่ ำน เคย์มองฮำนะที่ก้มหน้ ำหลบไปทำงอื่นชัว่ วูบหนึง่ ก่อนจะจำใจยิ ้มแล้ ว รับคำ “ พี่ได้ ยินว่ำไทระชอบสร้ อยเส้ นนี ้ ” เขำเรี ยกคนขำยให้ เอำมันออกมำดูทงที ั้ ่ อีกฝ่ ำยปฏิเสธด้ วยควำมเกรงใจ “ พี่ซื ้อให้ นะ ” “ อ๊ ะ! ไม่เป็ นไรฮะ อย่ำเดือดร้ อนเลย ทองคำขำวแพงกว่ำทองตังเยอะ ้ ” เคย์สำ่ ยหัว ควักเงินจ่ำยออกไปอย่ำงรวดเร็ ว “ ถ้ ำนำยไม่คิดว่ำพีเ่ ป็ นคน อื่นคนไกล..ก็ใส่ไว้ ทีเถอะ ” เขำพูดพลำงจับไหล่บำงให้ หนั หลัง รวบผมหอมขึ ้น พร้ อมกับสวมสร้ อยเส้ นใหม่ลงอย่ำงนุม่ นวล ฮำนะยิ ้มกับภำพที่พี่กำลังชื่นชมสร้ อยเส้ นสวยนัน่ ..ขอแค่ทกุ คนมีควำมสุข.. ..ฮำนะก็ยอมทุกข์คนเดียว.. ในขณะที่กำลังจะออกนอกร้ ำนไป ดวงตำสีออ่ นก็สะดุดเข้ ำกับแหวนเงิน เนื ้อวำววับรำคำไม่กี่ร้อยเยนที่สลักเป็ นรูปกระต่ำยน้ อยบนดวงจันทร์ มีดีไซน์สวยไม่ เหมือนใคร เจ้ ำกระต่ำยตัวเล็กยืนสองขำด้ วยท่ำทำงมีควำมสุขกับกำรที่ไขว่คว้ ำขึ ้น มำถึงพระจันทร์ สงู ค่ำของมันได้ สำเร็ จ สองมือเกำะกับตู้กระจกที่โชว์ของด้ วยควำมชื่นชม ฮำนะอยำกเป็ น กระต่ำยตัวนันบ้ ้ ำง แต่จะดีเหรอ..เมื่อจันทร์ ดวงทีว่ ำ่ กำลังมองดวงดำวใกล้ เคียงกัน อยู่ ดวงดำวที่สวยและมีเสน่ห์ น่ำดึงดูดและน่ำหลงใหล ..กระต่ำยที่ด้อยค่ำตัวหนึง่ คงได้ แต่ก้มหน้ ำดูเพียงเงำ..
232
“ ชอบแหวนวงนันเหรอฮำนะ ้ ” ไทระกลับเข้ ำมำยืนข้ ำงๆ “ ป..เปล่ำฮะ..เรำไปกันเถอะ ” “ ขอดูแหวนเงินนัน่ หน่อย ” ฮำนะหันไปมองเจ้ ำของเสียง ไม่คิดว่ำจะได้ ยินออกมำจำกปำกของคนที่ แสดงทีทำ่ ว่ำเกลียดเขำแค่ไหน พี่เคย์รับแหวนที่วำ่ มำจำกคนขำยแล้ วจ่ำยเงิน ออกไปโดยไม่รีรอ “ สวมไว้ นะ ” เป็ นคำพูดเรี ยบๆทีท่ ำให้ ใจดวงน้ อยพองโตอย่ำงหยุดไม่อยู่ “ ขอบคุณ..ขอบคุณฮะพีเ่ คย์ ผมจะใส่ตดิ ตัวไว้ ตลอด จ..จะไม่ถอดเลย..” นิ ้วเรี ยวสัน่ ระริ กยำมที่บรรจงสวมแหวนเงินลงกับนิ ้วนำงข้ ำงซ้ ำยของตัวเอง ดวงตำชื่นชมอย่ำงโจ่งแจ้ งยำมที่เห็นแสงไฟล้ อเข้ ำกับประกำยขำวเป็ น ยวงของมัน..พระจันทร์ กำลังมองลงมำ ถึงแม้ จะแค่ชวั่ วินำทีเดียว ถึงแม้ จะเป็ น ละครแต่กระต่ำยไร้ คำ่ ตัวนี ้ก็ดีใจจนไม่อำจหำอะไรมำเปรี ยบได้ อีก ..ดวงจันทร์ เจ้ ำเอย.. ..ส่องลงมำอีกนิดให้ ชื่นใจสักหน่อยได้ ไหม.. ..แล้ วจะไม่เรี ยกร้ องขออะไรให้ นำ่ รำคำญอีกเลย.. เคย์มองท่ำทำงดีอกดีใจกะอีแค่เศษเงินที่เขำส่งให้ ไม่ได้ คิดอยำกจะสน อยูแ่ ล้ ว..ก็แค่เอำใจใครอีกคนที่มำด้ วย ..ทำไมต้ องดีใจขนำดนัน.. ้ ..ทำไมต้ องให้ ควำมสำคัญขนำดนัน.. ้ ................................................................................ เสียงเพลงในผับดังติดต่อกันไม่หยุด เป็ นอีกครัง้ ที่เคย์ชวนชินยะเข้ ำมำหำ อะไรดื่มกันยันข้ ำมวัน และเป็ นอีกครัง้ ที่มีสำวคนเดิมเข้ ำมำคลอเคลีย
233
“ ไม่มีอะไรทำเหรอคุณ ” เขำปรำยตำมองสำวสวยที่อ้อยอิ่งนัง่ ดื่มเป็ น เพื่อนอยูน่ ำน “ มีคะ่ ..นัง่ เฝ้ ำคุณไง ” เธอว่ำไปอย่ำงนัน้ สำยตำวำววับชนิดทีเ่ รี ยกได้ วำ่ ส่งคำตอบรับไปคงได้ เปิ ดห้ องค้ ำงคืนกัน “ ตำยด้ ำนไปแล้ วเหรอคุณพี่ ” เสียงไอ้ หน้ ำหล่อที่นงั่ คัว่ กับผู้หญิงอีกคน ตะโกนแซวมำ เคย์สำ่ ยหัวอย่ำงเนือยๆ เบื่อกับกำรที่มีคนมำนัง่ จ้ องแบบนี ้ เขำแค่มำดื่ม แก้ เซ็ง บอกกี่ครัง้ กี่หนคุณเธอก็ตอื๊ ไม่เลิก ไม่คิดว่ำยัยนี่จะมำทุกวัน “ นีก่ ลัวฉันจะชวนขึ ้นเตียงงันสิ ้ ” เธอขยับเข้ ำมำแล้ วหัวเรำะเสียงแหลม “ แค่มำหำเรื่ องคุยต่ำงหำก เก็บกดนักก็หำที่ระบำยสิคะ ” มือบำงชูแก้ ว ใสขึ ้นแล้ วเชื ้อเชิญให้ ดมื่ เป็ นกำรกระชับสัมพันธ์ “ เข้ ำมำยุง่ กับผู้ชำยทุกคนอย่ำงนี ้รึไง ” เขำพูดควำมในใจแบบที่ไม่มี ปิ ดบัง แต่ก็ยงั ชนแก้ วด้ วยเป็ นกำรรักษำน ้ำใจอันน้ อยนิด หญิงสำวระบำยยิ ้มบนใบหน้ ำ วำงมือลงบนไหล่กว้ ำงแล้ วนวดเบำๆ เล็บ สีแดงเข้ มลำกผ่ำนสำบเสื ้อแล้ วทำให้ อีกฝ่ ำยรู้สกึ ตึงขึ ้นมำ “ แค่คนที่ถกู ใจ..” เธอ เบียดอกอิม่ ลงกับต้ นแขนแกร่ง กลิน่ ของเวอร์ ซำเช่ที่พรมอยูต่ รงซอกคอกระตุ้น ประสำทสัมผัสของคนใกล้ เคียง ริมฝี ปำกแดงสดกับเดรสคล้ องคอสีเลือดนกเข้ ำกัน กับหุน่ อวบอัด จนผู้ชำยหลำยคนแถวนี ้อยำกจับมำค้ ำงด้ วยสักคืน “ แล้ วผมต้ องตำต้ องใจคุณตรงไหนไม่ทรำบ ” เคย์ถอนใจหนัก กระชับมือ ขำวที่กำลังรุกลงไปวนเวียนแถวกำงเกง “ ดูลกึ ลับ..น่ำค้ นหำ..” สำวสวยกระซิบเสียงพร่ำที่ริมหู ไล้ ปำกผ่ำนลงบน แก้ ม มือยังคงนวดคลึงอยูร่ อบต้ นคอ “ ดูดีทกุ ส่วน ” เธอลำกมือลงบนเสื ้อเชิ ้ตสีขำว จงใจกดหนักเพื่อยัว่ เย้ ำอำรมณ์ดบิ ของอีกฝ่ ำย กรี ดนิ ้วเรี ยวผ่ำนแผงอกแกร่งแล้ วลง มำเรื่ อยจนจบที่บำงส่วนอันน่ำหลงใหลอย่ำงที่คิดเอำไว้
234
“ ปกติดเู งียบๆ..แต่เวลำ ‘อย่ำงว่ำ’ คุณคงรุนแรง..เร่ำร้ อนน่ำดู ” เคย์หำยใจไม่ทวั่ ท้ องไปชัว่ ขณะ มือใหญ่กระชับต้ นแขนขำวนวลนัน่ ไว้ แต่ ก็ได้ แค่แตะเพรำะฝ่ ำยนันโน้ ้ มตัวเข้ ำมำกอดจนอกหยุน่ เบียดแน่นเข้ ำที่ตวั เขำแล้ ว เสียงกระซิบเย้ ำยวนพูดกรอกลงมำ “ เรี ยกฉันว่ำ รุมิ แล้ วถ้ ำคุณอยำกทำ อะไรแก้ เซ็งที่มำกกว่ำนัง่ ดื่ม..ก็โทรมำ ” ว่ำไว้ ก่อนจะหย่อนนำมบัตรกลิน่ กุหลำบลง กับกระเป๋ ำเสื ้อ ...... ร่ำงเล็กที่นงั่ สัปปะหงกอยูก่ บั โซฟำกว้ ำงสะดุ้งตื่นขึ ้นเมื่อหูแว่วเสียงรถ คุ้นเคย ใจที่นกึ ห่วงค่อยโล่งอกเมื่อคนๆเดิมเดินเซขึ ้นบันไดหินอ่อนหน้ ำบ้ ำนมำ ฮำนะหลับไม่ลงหรอก แม้ วำ่ กำรรอคอยให้ พเี่ ขำกลับมำจะสูญเปล่ำ ก็ยงั ดีกว่ำขึ ้นนอนด้ วยหัวใจทีก่ งั วล “ ระวังนะฮะ ” มือบำงตรงเข้ ำแตะตัวสูงใหญ่ที่ตงั ้ ท่ำจะชนเอำแจกันแก้ วริ มผนัง เคย์ตวัดหำงตำมองแล้ วปั ดมืออีกฝ่ ำยออก เหวี่ยงสูทใส่ใบหน้ ำหวำน “ เบื่อ! รู้มยว่ ั ้ ำฉันอยูข่ ้ ำงนอกมันสบำยใจกว่ำหลำยเท่ำ ” เขำป่ ำยมือ เปะปะเอำตัวขึ ้นไปตำมบันไดชันสอง ้ โดยที่ใครอีกคนก็ยงั รัน้ หัวชนฝำ คอยแต่จะ ดูแลทังที ้ ่โดนต่อว่ำหนักขนำดนัน้ “ เมื่อไหร่นำยจะหำผู้ชำยคนอื่นได้ ซะที!! รู้เอำไว้ นะว่ำขึ ้นเทอมใหม่ของนำยเมื่อไหร่ ..วันนันนำยต้ ้ องเซ็นหย่ำมำ จะออกอุบำยบ้ ำบอ อะไรก็เชิญ บอกพี่นำยไปเลยว่ำอยำกได้ ผวั อีกคนจนตัวสัน่ เลยต้ องขอเลิกกับฉัน! ” เขำตะโกนใส่หน้ ำ ไม่ต้องมำมีครำบของเทพบุตรแสนใจดีคอยดูแลเด็กในควำม ครอบครองคนนี ้อีกต่อไปในเมื่ออยูก่ นั ลำพังสองคน ฮำนะก้ มหน้ ำฟั งคำด่ำทออย่ำงช ้ำใจ แต่ก็ยงั เดินตำมต้ อยๆขึ ้นไปข้ ำงบน “ ผู้หญิงข้ ำงนอกเอำใจเก่งกว่ำ ดูดีสำรพัด..ทำไมฉันต้ องมำจมอยูก่ บั เด็ก ไม่ได้ เรื่ องแบบนำยด้ วยวะ! นึกว่ำจะเขี่ยทิ ้งง่ำยๆ เกำะหนึบยิง่ กว่ำตัวปลิง! ” เขำล้ ม
235
ตัวลงนอนบนเตียงกว้ ำง ฝ่ ำมือกุมที่ขมับเพรำะรู้สกึ ปวดจี๊ด ที่จมูกยังอวลกลิน่ น ้ำหอมของเธอคนนันอยู ้ ่ ฮำนะขยับเข้ ำมำใกล้ ออกแรงดันขำหนักๆให้ ขึ ้นไปอยูบ่ นที่นอน ก่อนจะ ถอดรองเท้ ำที่ฝ่ำยนันใส่ ้ ติดขึ ้นมำข้ ำงบนออก กลิน่ หอมฉุนกึกตรงแขนกับแถวปก เสื ้อทำให้ ร่ำงเล็กถึงกับชะงักไป ..นี่มนั ..กลิน่ น ้ำหอมผู้หญิง.. “ ออกไปซะที จะนอน ” เสียงพึมพำเพรำะควำมมึนดังมำจำกคนที่ หลับตำนิ่งอยู่ เจ้ ำของใบหน้ ำหวำนลนลำนจะออกไปตำมคำสัง่ บังเอิญที่กำร์ ดแข็งใบ หนึง่ ร่วงลงมำจำกกระเป๋ ำเสื ้อที่ถือไว้ นิ ้วเรี ยวสัน่ ระริ กยำมที่หยิบมันขึ ้นมำดู ..ชื่อผู้หญิง..กับเบอร์ โทร.. ฮำนะหันไปมองพีเ่ คย์ที่หลับไปแล้ วด้ วยหัวใจที่ร้ำวเป็ นรอยกว้ ำง ..จะทน..จนกว่ำจะไม่ไหว.. ................................................................................ เสียงเปิ ดประตูแผ่วเบำดังขึ ้นทีม่ มุ ห้ อง เวลำเลยมำเจ็ดโมงกว่ำแล้ วแต่ใคร บำงคนก็ยงั ไม่ตื่น ฮำนะเดินเงียบๆเข้ ำมำหำ ก่อนจะทรุดตัวลงนัง่ ปลำยเตียง “ พี่เคย์ฮะ..” ไร้ ปฏิกิริยำตอบกลับใดๆทังสิ ้ ้น คนทีเ่ ข้ ำมำปลุกเลยต้ องขยับ เข้ ำไปใกล้ อีกหน่อย “ จะสำยแล้ วนะฮะ ” ฮำนะวำงมือลงบนบ่ำกว้ ำงแล้ วก็ต้อง สะดุ้งเมือ่ สัมผัสเพียงนิดกลับเจอไอร้ อนรำวไฟ “ พี่ไม่สบำยนี่ ” เสียงหวำนพึมพำ เรี ยวคิ ้วขมวดมุน่ อย่ำงนึกกังวล
236
ควำมเย็นจำกผืนผ้ ำที่เช็ดลงมำตำมเนื ้อตัวทำให้ พษิ ไข้ ที่รุมหนักเมือ่ คืน ค่อยคลำยลง มือบำงยกขึ ้นอังตรงหน้ ำผำกอีกฝ่ ำยแล้ วเอำมำแตะหัวตัวเองเพื่อดู ว่ำไข้ ที่ขึ ้นสูงลดไปบ้ ำงรึยงั ‘ทางานหนัก นอนดึก ดืม่ เหล้า มันก็เป็ นธรรมดา คนแข็งแรงก็แฮงค์ได้ ครับ’ ประโยคของคุณหมอทีฮ่ ำนะตีโพยตีพำยโทรหำให้ มำช่วยดูอำกำรยังดังแว่ว “ อือ..” เสียงครำงแผ่วดังมำจำกคนที่นอนซม ใบหน้ ำคมเข้ มดูซดี เผือด เม็ดเหงื่อผุดขึ ้นตำมขมับจนคนเฝ้ ำต้ องคอยซับ ให้ อย่ำงเป็ นห่วง ฮำนะสอดมือเล็กๆเข้ ำไปกุมมือกร้ ำนใต้ ผ้ำห่ม รู้ สึกได้ ถึงควำมเย็น ที่มำจำกร่ำงกำยของพี่เขำจนนัง่ ไม่ติดที่ แต่คณ ุ หมอก็บอกแล้ วว่ำเป็ นอำกำรของ คนที่จะสร่ำงไข้ ถ้ ำเป็ นไปได้ ก็อยำกป่ วยแทน..ทนไม่ไหวที่เห็นพี่เคย์ดทู รมำนแบบนี ้ “ ใคร..” เสียงแหบต่ำดังแผ่ว เปลือกตำอันหนักอึ ้งพยำยำมฝื นขึ ้นมองคน ที่นงั่ ไม่หำ่ งอยูบ่ นพื ้นข้ ำงเตียงแต่อำกำรปวดจนตำพร่ำ ตัวชำไปหมดยังคงรุม “ พี่ไม่สบำย..นอนพักเถอะนะฮะ ” เคย์หำยใจเชื่องช้ ำ รู้สกึ ถึงควำมร้ อนที่แทรกอยูต่ ำมเนื ้อตัว ปวดไปหมด จนไม่อยำกขยับไปไหน “ ไทระ..เหรอ ” เขำเพ้ อ คว้ ำมือไปข้ ำงหน้ ำเพื่อดึงร่ำงของ คนที่คิดเข้ ำมำไว้ ในอ้ อมกอด ฮำนะนัง่ นิง่ ยอมเอนตัวไปตำมแรงนัน่ ปล่อยให้ มือใหญ่เกำะกุมทีต่ ้ นแขน แล้ วกระชับแนบชิด เสียงที่พดู เมือ่ ครู่เงียบไปแปลว่ำพี่เคย์คงหลับแล้ ว ร่ำงเล็กยันตัวเองขึ ้นใกล้ ไล้ นิ ้วลงบนใบหน้ ำที่หลงรักจนไม่อำจถอนตัว ดวงตำทีใ่ ช้ มองทำงเขำอย่ำงแข็งกร้ ำวกำลังปิ ดสนิท แผ่นอกสะท้ อนเบำๆจำกแรง หำยใจ ควำมอ่อนโยนทีม่ ีให้ กบั ภำพมำยำก่อนจะหลับของผู้ชำยคนนี ้ทำให้ ฮำนะ ยิ่งรัก ยิง่ หลง..แล้ วก็ยงิ่ เจ็บ
237
พี่เคย์ไม่ใช่คนไม่ดี อะไรหลำยอย่ำงที่ลงกับฮำนะ..อำจจะไม่มีเหตุผล แต่ เพรำะควำมรักทำให้ คนเรำเป็ นไปหนักขนำดนี ้ ควำมรักที่โดนขัดขวำงทำให้ จิตใจ คนขุน่ มัว ถ้ ำพี่เคย์ได้ รักใคร คนนันก็ ้ คงโชคดีที่สดุ ..เพรำะพี่เคย์จะซื่อสัตย์..และรักคนๆนันยิ ้ ่งกว่ำใคร.. ฮำนะซบหน้ ำกับบ่ำกว้ ำง ยกมือกอดอีกฝ่ ำยไว้ หลวมๆ ดวงตำปล่อยหยด น ้ำไหลลงตำมเคย..ไปเล่ำให้ ใครฟั งก็คงโดนหำว่ำโง่ ทังโง่ ้ ทังเซ่ ้ อ ทังบ้ ้ ำ งมงำยจน โงหัวไม่ขึ ้น “ ผมรักพี่ รักมำก รักจนพูดออกมำไม่หมดหรอกนะฮะ ” พึมพำกับคนที่ หลับสนิท “ ขอแค่นิดเดียว มองผมแค่นิดเดียวตอนตื่น..ก็ดีใจมำกแล้ ว ” ...... สำยตำของคนทีย่ งั ตัวร้ อนอยูม่ องมำอย่ำงนึกรำคำญ เอียนเต็มทีกบั กำร เอำใจที่มำจำกเด็กนี่ ใช่..เขำไม่เถียงเลยว่ำไม่ต้องกระดิกตัวก็ได้ ของที่ต้องกำร แต่ กับคนที่เกลียดขี ้หน้ ำ..ยิง่ ทำ มันก็ยิ่งดูไปในทำงด้ อยซะมำกกว่ำ “ อย่ำเพิง่ อำบน ้ำเลยฮะ เดีย๋ วไข้ กลับ ” จุ่มผ้ ำลงน ้ำแล้ วบิดหมำดๆ เคย์มองเจ้ ำของดวงหน้ ำหวำนทีบ่ รรจงแกะกระดุมเสื ้อนอนให้ เขำโดยที่ ไม่ได้ ขอ แหวนสีเงินเป็ นประกำยที่นิ ้วเรี ยวต้ องแดดยำมเที่ยงส่องเข้ ำตำ ..สวมติดตัวจริ งน่ะเหรอ..น่ำขำ.. “ ใครสอนให้ นำยมำจุ้นจ้ ำนชีวิตฉัน ” เขำเปรยเรี ยบๆ เหนื่อยหน่ำยที่จะ ด่ำเต็มที ยังไงก็คงไม่สะทกสะท้ ำนอยูแ่ ล้ วใช่มยล่ ั ้ ะ หูหนวก ตำบอด สติไม่ดีรึก็ เปล่ำ เป็ นบ้ ำอะไรถึงได้ ทำร้ ำยเท่ำไหร่ไม่ร้ ูจกั จำ ฉันอยำกให้ นำยเจ็บที่สดุ ทนไม่ได้ จนถึงที่สดุ แล้ วออกไปจำกชีวิตฉัน จะ ไปมีคนใหม่รึจะหนีกลับบ้ ำนตัวเองก็เชิญ..มันไม่ใช่เรื่ องอะไรของฉันเลย ..เพรำะนำย..ไม่ใช่คนที่ฉนั ต้ องกำร..
238
ฮำนะนิ่งเงียบ ก้ มหน้ ำก้ มตำจุ่มผ้ ำลงน ้ำอีกหนทังที ้ ่ยงั ไม่ได้ เช็ด คงจะ เพรำะน ้ำตำทีม่ นั ไหลแบบไม่ร้ ูจกั จบจักสิ ้นมันกำลังพรำกลงอำบแก้ มหรอก..ถึงได้ เลอะเลือนไปอีกแล้ ว “ ผมเช็ดตัวให้ นะ ” มือนุม่ จับผ้ ำผืนเดิมขึ ้นมำ ลำกผ่ำนผิว กำยที่ร้อนระอุเชื่องช้ ำ เคย์ถอนใจแรงๆ ปล่อยให้ คนอวดเก่งทำตำมใจอยำก เขำนัง่ พิงหัวเตียง จับจ้ องดวงตำกลมโตที่หลุบต่ำหลบสำยตำเขำอย่ำงประหม่ำ มือที่กำลังเช็ดตัวให้ สัน่ เห็นได้ ชดั เมื่อผ่ำนลงตำมแผงอกลำ่ สัน ใครคนนันนั ้ ง่ นิง่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น ทังที ้ ่ฮำนะใจสัน่ จนจะไม่ไหวอยูแ่ ล้ ว ยิ่งเช็ดลงต่ำฮำนะก็ยิ่งหน้ ำแดงจนหยุดไม่อยู่ ทังที ้ ่ปลอบใจตัวเองว่ำไม่ใช่เด็กไม่ร้ ูเรื่ องรู้รำวอะไรอีกต่อไป “ เป็ นอะไรล่ะ..ไม่ล้วงลงไปเลยเหรอ ของมันก็ค้ นุ ๆกันอยู่ ” น ้ำเสียงเยำะ หยันแว่วมำยำมที่มือฮำนะชะงักเพียงแค่ขอบกำงเกงนอนเนื ้อลืน่ “ เอำสิ..ทำตำมสบำย..ฉันไม่เกิดอำรมณ์กบั เด็กอย่ำงนำยหรอก..คืนนัน้ มันพลำด..ดวงซวยของฉันที่ดื่มหนักเกินเลยตำลำยเห็นนำยเป็ นไทระ ” เคย์ย ้ำ รอยยิ ้มร้ ำยกำจผุดขึ ้นเพื่อตอกย ้ำเรื่ องรำวที่ไม่ควรเกิด ฮำนะเจ็บไปหมดจนหัวใจชำไปทังดวง ้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ ำยบอกแล้ วว่ำจะทำ อะไรก็ทำ ฮำนะก็ควรทำหน้ ำทีใ่ ห้ ดีที่สดุ ร่ำงสูงที่ตอนแรกเฉยชำกลับเริ่ มรู้สกึ แปลกๆยำมเห็นนิ ้วเรี ยวกระชับผ้ ำผืน บำงแล้ วลำกลงตำมต้ นขำ กล้ ำมเนื ้อหลำยส่วนดูจะตึงไปหมดทังที ้ ่ห้ำมควำมคิดไว้ ตังแต่ ้ นงั่ ไม่ติดตอนที่ฮำนะปลดกำงเกงให้ เขำ เคย์ยงั คงทำหน้ ำนิ่งได้ เหมือนเดิมแม้ ในใจจะดิ ้นรนอยำกระบำยเต็มแก่ สี หน้ ำดูไม่ทกุ ข์ร้อนของเด็กนี่ทำให้ เขำนึกหงุดหงิดที่วำ่ ลับหลังหน้ ำกำกใสซื่อคง ปรนเปรอมำให้ ใครหลำยต่อหลำยคน..ก็แค่เป็ นหนึง่ ในนันที ้ ่ดจู ะมีภำษี กว่ำคนอื่น ควำมคิดทังหลำยก ้ ำลังตีกนั จนยุง่ ดูมวั เมำให้ สบั สนทุกเวลำที่ได้ อยูใ่ กล้ ..ฉันไม่ใช่คนแรกของนำยรึไง..
239
..ไม่ได้ เป็ นคนที่สอนให้ นำยรู้จกั ควำมรักแบบผู้ใหญ่เป็ นคนแรกเหรอ.. “ พอแล้ ว..จะไปไหนก็ไป ” ก่อนทีเ่ รื่ องในหัวมันจะเลยเถิดไปมำกกว่ำที่ เป็ นอยู่ เคย์ก็ยกมือขึ ้นรัง้ แขนเรี ยวเอำไว้ ใบหน้ ำสวยเงยขึ ้นมองอย่ำงงงงัน ในเมื่อยังเช็ดได้ ไม่หมด “ ชอบดู?..หรื อชอบอย่ำงอื่น..จะได้ ช่วยสงเครำะห์ ” ฮำนะสัน่ หัว ก้ มหน้ ำหนีเพรำะนึกไปถึงบำงอย่ำงที่สอดแทรกเข้ ำไปในตัว เขำ อำกำรเคลือ่ นไหวที่ทำให้ ทงร่ ั ้ ำงร้ อนซู่ ทังเจ็ ้ บปวดทังมี ้ ควำมสุข กระชำกให้ ขึ ้น ไปจุดสูงสุดแล้ วลำกดิง่ ลงเหวจนแทบขำดใจ..ก็ไม่ใช่เพรำะพี่เคย์เหรอที่เป็ นคนนำ ร่ำงสูงโปร่งดึงเสื ้อคลุมมำสวมทับร่ำงเปล่ำๆไว้ สำบเสื ้อที่แหวกออกเผย มัดกล้ ำมที่ตงึ แน่นทำให้ ดดู จี นหยุดสำยตำไม่อยู่ “ ออกไปได้ แล้ วไป ” เขำเอ่ยปำก ไล่ร่ำงที่ยงั นัง่ บื ้อกับที่ ก่อนที่ควำมอดทนจะพังครื นแล้ วทำสิง่ ที่ขดั แย้ งกับใจ อย่ำงเช่นลำกมำขึ ้นเตียงแล้ วสอนให้ ปำกสวยๆนัน่ หัดครำงให้ ดงั กว่ำเก่ำ เคย์สะบัดหัวอย่ำงรำคำญ ..นี่เขำคิดบ้ ำอะไรลงไป!!!.. “ เอ่อ..พี่ยงั ไม่ได้ กินอะไร..” ฮำนะเลียบๆเคียงๆขึ ้น เดินไปยกถำดใส่ถ้วย ข้ ำวต้ มที่ยงั ร้ อนอยูเ่ พรำะเพิง่ ทำเสร็ จตอนที่พี่เคย์หลับไปอีกหน “ ขอบอกนะว่ำถ้ ำนำยทำ..ฉันไม่กิน ” เคย์ย ้ำอีกครัง้ ร่ำงบอบบำงนิ่งงัน ก่อนจะส่ำยหัว “ นี่พี่ไทระทำเลยนะฮะ..” พูดเรื่องที่คิด ว่ำดีที่สดุ ในตอนนี ้ แม้ วำ่ ควำมจริงมันจะไม่ใช่ “ ไทระจะทำได้ ยงั ไง เขำอยูบ่ ้ ำนนัน..ทั ้ งที ้ ่ถ้ำนำยไม่แส่มำยุง่ เขำก็ควรจะ ยังอยูท่ ี่นี่ตำมเคย! ” เขำตะคอก “ จริ งๆฮะ..พอผมบอกว่ำพีเ่ คย์ไม่สบำยพี่เขำก็มำทำให้ เลย ” ฮำนะพูด เสียงสัน่ หวังไว้ สดุ ใจให้ คนป่ วยหัวดื ้อนี่ยอมลงให้ เขำบ้ ำง แม้ จะต้ องอ้ ำงชื่อพี่ก็ตำม
240
เคย์เงียบไป ไม่อยำกจะพูดอะไรต่อนอกจำกใจที่ดจู ะสดชื่นขึ ้นอย่ำงเห็น ได้ ชดั “ เอำมำสิ ” รู้สกึ ยินดีที่สดุ จริ งเหรอ รู้สกึ ดีมำกยำมที่ได้ ยินว่ำไทระเป็ นคนทำ มำให้ แน่ใจรึเปล่ำ? ทำไมถึง..รู้สกึ มีอะไรสะกิดอยูน่ ดิ ๆในควำมคิด “ ผมป้อนให้ นะ ” ฮำนะยิ ้มกว้ ำง ขยับตัวขึ ้นมำนัง่ ใกล้ “ เห็นฉันเป็ นคนพิกำรรึไง ” “ มันร้ อนอยูฮ่ ะ..เดีย๋ วจะมือพองเปล่ำๆ ” เคย์ถอนใจรอบทีเ่ ท่ำไหร่ไม่ร้ ูของวัน จำใจทำตำมควำมดื ้อดึงเพรำะขี ้ เกียจจะพูดมำก ดวงตำคมกริ บมองตำมมือที่ยกถ้ วยนัน่ ขึ ้นมำวำงบนตัก เขำดูเรี ยว ปำกสีสดที่เป่ ำไอร้ อนให้ บำงเบำอย่ำงเพลินตำ ..ตรงนี ้ใช่มย..ที ั ้ ่รุกไล่เข้ ำไปในวันนัน.. ้ ..ควำมนุม่ นวล..รสหวำนฉ่ำยำมแทรกลง.. ฮำนะบรรจงป้อนให้ เชื่องช้ ำ แล้ วก็ต้องยิ ้มออกมำเมื่อเห็นฝ่ ำยนันกิ ้ นเข้ ำ ไปด้ วยสีหน้ ำที่ไม่ได้ แสดงควำมรังเกียจ “ อร่อยมัยฮะ ้ ” ถำมอย่ำงตื่นเต้ น นับเป็ น ครัง้ แรกหลังพี่ไทระออกจำกบ้ ำน พี่เคย์ไม่เคยแตะต้ องอำหำรที่เขำทำเลยจนวันนี ้ ..ถึงแม้ วำ่ พี่เขำจะเข้ ำใจผิด คิดว่ำพี่ไทระทำก็ตำมแต่.. “ อือ..อร่อย ” เคย์วำ่ รู้สกึ อย่ำงนันจนต้ ้ องชมออกมำ “ ดีใจจังเลย ” รอยยิ ้มหวำนใสปรำกฏขึ ้นจนคนมองรู้สกึ แปลกๆ “ ดีใจทำไม..ฉันชมไทระต่ำงหำก ” ฮำนะชะงักไป ก้ มหน้ ำก้ มตำยอมรับ ดีใจทำไม พีเ่ คย์ชมพี่ไทระต่ำงหำก ลองรู้วำ่ เป็ นฮำนะทำสิ คงคำยออกแทบไม่ทนั ไม่กล้ ำดีใจมำกไปกว่ำนี ้ ..ไม่กล้ ำคิดเป็ นอื่นเพื่อเข้ ำข้ ำงตัวเองหรอก.. “ หอม..ใส่อะไรน่ะ ” คนที่กำลังกินอยูพ่ ดู ขึ ้น กลิน่ ของน ้ำซุปที่อวลเคล้ ำลง ไปหวำนแทรกอยูต่ ำมลิ ้น ตอนเข้ ำปำกก็เฉยๆแต่พอเริ่มสัมผัสกลับรู้สกึ ถึงรสที่ แผ่ซำ่ นเข้ ำเนื ้อ..หอมละมุนจนแตะแล้ วละไม่ได้
241
..เป็ นควำมรู้สกึ กับคนบำงคน..ทีก่ ำลังเข้ ำมำในใจอย่ำงน่ำประหลำด.. “ อ๋อ..น ้ำซุปปรุงด้ วยเหล้ ำฝรั่ง แล้ วตอนเวลำเคี่ยวเนื ้อไก่ก็ต้องหมักพวก เครื่ องเทศไว้ ก่อนซักชัว่ โมง มันจะได้ ออ่ นนุม่ เวลำเอำมำต้ มอีกที ” ฮำนะว่ำ เจื ้อยแจ้ ว ไม่ทนั รู้ตวั ว่ำเผยอะไรออกไป “ รู้ดีจงั นะ ไม่ใช่คนทำแท้ ๆ ” สำยตำคมกริ บปรำยมองจนอีกฝ่ ำยหลบตำ “ อ..เอ่อ..คือว่ำผม..อยูใ่ กล้ ตอนพี่ทำ..” เคย์ไม่ได้ พดู อะไร นอกจำกกินไปตำมที่อีกคนป้อนมำอย่ำงเงียบๆ ..โกหกไม่เนียนเท่ำไหร่ ..แต่ชำ่ งเถอะ..เว้ นไว้ ซกั ครัง้ .. ..เพรำะอย่ำงน้ อย..วันนี ้ฉันก็เห็นควำมตังใจของนำย.. ้ “ หมดเลย..” พูดอย่ำงยินดี วำงถ้ วยเปล่ำลงก่อนจะหยิบน ้ำมำให้ อกี ฝ่ ำย เคย์รับยำแก้ ไข้ มำจำกมือนุม่ แล้ วโยนเข้ ำปำก รู้สกึ ดีขึ ้นจนมีแรงลุกแล้ ว “ นอนพักต่ออีกหน่อยนะฮะ พรุ่งนี ้ก็คงหำยดี ” ฮำนะหันมองนำฬกิ ำตรง ผนังที่บอกเวลำบ่ำยสองกว่ำ วันนี ้เขำก็ลม่ เรี ยนตำมเคย เสียงมือถือในกระเป๋ ำดังขึ ้น ตำกลมโตวกไปดูเจ้ ำของเตียงที่นอนหันหลัง ให้ แล้ วถึงเดินไปรับสำย ‘ วันนี ้ไม่มำ..เป็ นอะไรรึเปล่ำ โทรตังแต่ ้ เช้ ำก็ไม่รับเลย ’ ฮำนะยิ ้มกับตัวเอง เป็ นจุนตำมเคยที่หว่ งกันก่อนใคร “ ขอบคุณนะจุน พอดีพี่เคย์ไม่สบำย ฉันเลยอยูด่ แู ลน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี ้ขอยืมสมุดที่เรี ยนหน่อยนะ ” ปลำยสำยเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดออกมำด้ วยน ้ำเสียงที่ขำดเป็ นห้ วง ‘ ดูแลเขำก็อย่ำลืมดูแลตัวเองด้ วยนะ วันก่อนนำยตำกฝนมำ ฉันห่วงแทบตำย ’ “ ไม่เป็ นไรหรอก จุนเองก็ดแู ลตัวเองด้ วยนะ อืม..แต่ถงึ ไม่สบำยฉันก็จะไป ช่วยเอริ อยูด่ ีละ่ คงยกพีช่ ำยตัวหนักไม่ไหว ” ฮำนะหัวเรำะกับคำบ่นของฝ่ ำยนัน้ ทุกประโยคที่พดู เพียงเสียงกระซิบกับทำงโทรศัพท์ดงั อยูแ่ ค่คืบใน ควำมคิดของคนที่นอนไปแล้ วแต่ก็ไม่ได้ หลับ
242
ฝ่ ำมือใหญ่กำแน่นเข้ ำหำกันอย่ำงไม่ร้ ูตวั มันจี๊ดขึ ้นในอกจนเปลีย่ นเป็ น แรงโทสะในน ้ำเสียงที่หวั ร่อต่อกระซิกนัน่ ทำเป็ นพูดดี ทำเป็ นว่ำรักเหลือเกิน ..นำยมันก็พวกที่ให้ ควำมสำคัญกับทุกคนเท่ำๆกันนัน่ แหละ.. “ ถ้ ำจะพลอดรักก็ไปไกลๆ คนจะนอน รำคำญ! ” เขำพูดโดยไม่หนั มำมอง ฮำนะรี บเดินไปนอกห้ องโดยทีม่ ือยังถือโทรศัพท์อยู่ ทันทีที่ประตูปิดลง ร่ำงใหญ่ก็หนั มำเล่นงำนกับของไม่มชี ีวติ ฝ่ ำมือกวำด ถ้ วยกระเบื ้องเขียนลำยรำคำแพงที่วำงไว้ บนโต๊ ะแตกดังเพล้ งด้ วยควำมหงุดหงิด ..ไม่ใช่!..ไม่ใช่ควำมตังใจ!.. ้ ..นำยมันก็แค่เห็นฉันเป็ นคนป่ วยนอนซม..ไม่ได้ พิเศษอะไรนักหนำ.. ฮำนะตะลึงกับสภำพห้ องทีด่ จู ะถูกพังยับเยินภำยในเวลำไม่กี่นำทีที่เขำ ก้ ำวออกไป ถ้ วยเนื ้อละเอียดแตกเป็ นเศษอยูข่ ้ ำงเตียงกว้ ำง ตู้เสื ้อผ้ ำถูกรื อ้ กระจุย กระจำยพร้ อมกับที่คนก่อเรื่ องกำลังถอดเสื ้อนอนออกแล้ วคว้ ำเสื ้อตัวใหม่มำสวม “ พี่เคย์จะไปไหน ยังไม่สบำยอยูเ่ ลย น่ำจะนอน...” เอื ้อมมือไปแตะแขน แต่กลับโดนสะบัดหนีอย่ำงหงุดหงิด “ มันเรื่ องของฉัน เห็นหน้ ำนำยแล้ วมันเซ็ง อยำกไปเปลีย่ นบรรยำกำศ อยู่ นำนๆเดีย๋ วจะเอียนกว่ำเก่ำ ” เคย์เสียงดังใส่ กลัดกระดุมเสื ้ออย่ำงหงุดหงิด “ แต่วำ่ ไข้ ..” “ ยังไม่ตำยหรอก! ยังอยูด่ ผู วั คนที่ร้อยของนำยได้ สบำย! ” เขำก้ ำวออกไป ก่อนจะกระแทกประตูปิดเสียงดังสนัน่ ทิ ้งให้ ฮำนะทรุดตัวลงนัง่ อย่ำงหมดแรงกับ พื ้นเย็นเฉียบ ..ทำอะไรผิดอีกแล้ ว.. ..ทำอะไรไม่ดีตรงไหน..อีกแล้ ว.. .................................................................................
243
Chapter 20 เด็กหนุม่ ในชุดสบำยๆแต่ดดู ีเหมือนไอดอลเกำหัวด้ วยท่ำทีงงงันกับคนที่ ขับรถเร็ วจนนัง่ ไม่อยูส่ ขุ เสียงเพลงที่เปิ ดคลอไว้ กลับถูกกำปั น้ หนักทุบปิ ดจนเงียบฉี่ ชินยะมองพี่ชำยข้ ำงตัวด้ วยควำมแปลกใจ ปกติพี่เคย์อำรมณ์เย็น ..อะไรไปสะกิดต่อมโมโหเข้ ำล่ะ.. เคย์เลี ้ยวรถคันเก่งเข้ ำสถำนที่เดิมด้ ำนหน้ ำ ใจกำลังร้ อนไปหมด ไม่ร้ ู เพรำะพิษไข้ หรื ออะไร ที่แน่ๆคือเขำไม่ชอบ เป็ นควำมรู้สกึ ที่กำลังเสียศูนย์ ทำให้ ไม่ เป็ นตัวของตัวเอง..โดยเฉพำะคนที่ทำให้ เกิดอำกำรคือคนอื่น..ไม่ใช่ไทระ เขำดับเครื่ อง ภำพในหัววนเวียนอยูก่ บั ใบหน้ ำคุ้นเคย รอยยิ ้ม เสียง หัวเรำะ น ้ำตำ..ทุกอำรมณ์ ..ไทระ..ไทระไง.. “ โธ่เว้ ย! ” ชำยหนุม่ ทุบหลังมือลงกับพวงมำลัยรำคำแพง นึกโมโหแทบ บ้ ำที่ภำพของคนที่อยูใ่ นใจเปลีย่ นไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ู ใบหน้ ำเหมือน..เหมือนรำว เป็ นฝำแฝด ทังที ้ ่ควรเป็ นไทระ แต่ทำไม..ถึงกลำยเป็ นใครอีกคนทีค่ ล้ ำยกัน ..วันนี ้นำยเข้ ำมำเล่นกับควำมรู้สกึ ฉันมำกเกินไปแล้ ว! ฮำนะ!.. “ เจอกันอีกแล้ วนะคะ ” เสียงเดิมดังขึ ้นข้ ำงตัวทันทีที่เขำนัง่ ที่ประจำ เคย์หนั ไปมองก็เจอผู้หญิงคนทีเ่ ข้ ำมำตื๊อเขำบ่อยครัง้ วันนี ้เธอดูเซ็กซี่ไป อีกแบบด้ วยชุดสีดำทังตั ้ ว ชำยกระโปรงสันเหนื ้ อเข่ำเป็ นคืบดูพลิ ้วเป็ นระลอกคลืน่ ยำมที่ขำเรี ยวก้ ำวเข้ ำหำ “ คุณ..รุมิ..” เขำยิ ้มให้ พลำงยกแก้ วขึ ้นเป็ นกำรทักทำย “ จำชื่อกันได้ แบบนี ้น่ำจะมีควำมนัย..” เธอยิ ้มเย้ ำยวน “ บ้ ำนผม..” เคย์พดู เป็ นอันรู้เรื่ องควำมหมำยระหว่ำงกัน ......
244
ร่ำงเล็กบำงทีย่ ืนกระสับกระส่ำยอยูใ่ นห้ องรับแขกถลันไปที่หน้ ำต่ำงเมื่อ ได้ ยินเสียงรถกลับมำ รอยยิ ้มดีใจผุดขึ ้นอย่ำงห้ ำมไม่อยูต่ อนทีว่ ิ่งไปเปิ ดประตูบ้ำน แล้ วมองฝ่ ำควำมมืดยำมเย็นออกไปแล้ วเห็นคนที่อยำกเจอมำกทีส่ ดุ ..เพรำะพี่เคย์ยงั ไม่หำยดี..คุณหมอก็ไม่อยำกให้ ดมื่ อีก.. “ พี่เคย์ฮะ..” ฮำนะวิ่งลงบันไดหน้ ำบ้ ำนเข้ ำไปหำ แต่แล้ วก็ต้องชะงัก ร่ำงโปร่งระหงในชุดดำก้ ำวลงจำกรถ เรื อนผมสีน ้ำตำลดัดเป็ นลอนเคลีย อยูข่ ้ ำงสองพวงแก้ มสีชมพูเข้ ม ดวงตำสีออ่ นปรำดมองมำทำงเขำชัว่ แวบหนึง่ “ น้ องชำยเหรอคะ? น่ำรักดีจงั เลย นึกว่ำลูกสำวใครซะอีก ” เธอยิ ้มแพรว พรำว เดินตำมเจ้ ำของบ้ ำนเข้ ำไปด้ ำนใน “ เปล่ำ..แค่เด็กในบ้ ำน..จุ้นจ้ ำน วุน่ วำยไม่เข้ ำเรื่ อง ” ฮำนะน ้ำตำตกกับคำปรำมำสที่ได้ ยิน ทังมำจำกปำกของคนที ้ ่รักสุดใจ แล้ วยังจะสำยตำทีม่ องมำเหมือนเขำไม่มตี วั ตน บวกกับกลิน่ น ้ำหอมคุ้นเคยยำม เธอคนนันเดิ ้ นผ่ำนหน้ ำแล้ วยิ่งนิง่ งัน “ เรี ยกฉันว่ำ รุมิ ก็ได้ ” หญิงสำวหันมำแนะนำตัว “ ไม่ต้องไปมำรยำทดีนกั หรอก..เด็กนี่เป็ นพวกชอบทำงำนจุกจิกใน บ้ ำนน่ะ ก็ไม่ตำ่ งกับคนใช้ เท่ำไหร่ ” เคย์ปรำยสำยตำมำอย่ำงเหยียดๆ ยิ่งสะใจเมื่อ เห็นหยดน ้ำใสที่คลอเอ่อในดวงตำคูส่ วย ..ไม่แคร์ ..ไม่แคร์ เลยสักนิด.. ..แม้ วำ่ นำยจะร้ องไห้ น ้ำตำเป็ นสำยเลือดไปซะตอนนี ้.. “ งันเหรอคะ..อื ้ ม..ฝำกเก็บไว้ ก่อนนะ ” เธอยื่นเสื ้อโค้ ทตัวยำวมำให้ เด็ก ตรงหน้ ำ ดันรองเท้ ำส้ นสูงออกไปคนละทำงแล้ วก้ ำวขึ ้นไปด้ ำนบน ฮำนะสะอื ้นเบำๆ ปำดน ้ำตำทิ ้งแล้ วก้ มหน้ ำก้ มตำหยิบรองเท้ ำของแขก สำวมำวำงคูก่ นั กลิน่ น ้ำหอมฉุนกึกตรงโค้ ททีเ่ พิ่งเอำไปแขวนไว้ บอกชัดเจนว่ำเป็ น คนเดียวกับที่พเี่ คย์อยูด่ ้ วยเมื่อคืนก่อน ทังชื ้ ่อในนำมบัตรก็คนเดียวกันตำมเคย
245
..เธอมำทำอะไรที่นี่.. ดวงตำที่พร่ำมัวไปด้ วยหยดน ้ำล้ นเอ่อมองขึ ้นไปชันบน ้ “ นี่นำย! ฉันหิวน ้ำ..ยกมำให้ ด้วยนะ ” เสียงเพรำะพริ ง้ ตะโกนดังลงมำ ฮำนะสะดุ้งจำกภวังค์ รี บยกแก้ วใส่ถำด เดินตำมขึ ้นไป ..อย่ำเลยนะฮะพี่เคย์..ผมขอร้ อง.. ..อย่ำมีอะไรกับใคร..ในขณะที่ผมยังยืนอยูต่ รงนี ้เลย.. ดูเหมือนพระเจ้ ำจะไม่เห็นใจเท่ำไหร่นกั เมื่อภำพที่เห็นตอนเปิ ดประตูเข้ ำ ไปเป็ นเธอคนนันก ้ ำลังปลดเข็มขัดกำงเกงให้ ร่ำงใหญ่ที่ยืนเฉยๆ ฮำนะก้ มหน้ ำหลบด้ วยควำมปวดหัวใจ เสียงในอกซ้ ำยมันดังรัวจนคล้ ำย จะแตกสลำยลง แววตำเย็นชำมองมำทีเ่ ขำเหมือนตรงที่ยืนอยูม่ นั คืออำกำศธำตุ “ อ๊ ะ! ขอบใจ ” สำวสวยละออกมำ แล้ วล้ วงกระเป๋ ำเงินหยิบเหรี ยญร้ อย เยนยื่นให้ คล้ ำยจะเป็ นค่ำทิป “ ม..ไม่เป็ นไรฮะ มันเป็ น..หน้ ำทีข่ องผมอยูแ่ ล้ ว ” เสียงหวำนเอ่ย ตะกุกตะกัก อยำกจะรี บออกไปจำกที่ตรงนี ้ก่อนที่ขำจะพำลทรงตัวไม่อยู่ “ อุ๊ยแหม..น่ำรักจังนะ..เด็กนีจ่ ้ ำงมำจำกไหนเหรอคะ อยำกได้ ไปทำงำน ที่บ้ำนบ้ ำงจัง ” เธอพูดก่อนจะหัวเรำะคิกคักยำมที่ถกู โอบเอวเอำไว้ ฮำนะเบือนสำยตำหนีจำกภำพของคนที่รักสุดใจกำลังรูดซิปเดรสดำของ เธอคนนันออกช้ ้ ำๆ “ ไม่ได้ จ้ำงมำหรอก..อยำกตำมมำเองน่ะ แค่พดู ไม่กี่คำ ชวนนิดชวน หน่อยก็มำแล้ ว ” เคย์ยิ ้มให้ เธอ..เป็ นรอยยิ ้มที่ฮำนะยังไม่เคยได้ จำกใจจริ ง “ ว้ ำย..เป็ นเด็กเป็ นเล็กมีแหวนหมันกั ้ บเขำด้ วยเหรอ ” เสียงแหลมๆดังอีก หนเมื่อสำยตำช่ำงสอดรู้สบเข้ ำกับประกำยสีเงินที่นิ ้วเรี ยว “ ดีไซน์เก๋จงั กระต่ำย หมำยจันทร์ ..ขอดูหน่อยสิ ” เธอยืน่ มือขอในขณะทีเ่ จ้ ำของใจวูบไหวไม่อยูส่ ขุ ฮำนะน ้ำตำคลอ หันไปมองพี่เคย์อย่ำงขอควำมเห็น
246
“ ถอดออกมำให้ คณ ุ รุมิดู ” เสียงแข็งกร้ ำวออกคำสัง่ ร่ำงเล็กลังเล ไม่อยำกจะให้ ของสำคัญที่ได้ มำจำกพี่เคย์หลุดออกจำกนิ ้ว แม้ สกั ครัง้ เพรำะมันเป็ นสิง่ เดียว..สิง่ เดียวจริ งๆที่พี่เคย์ให้ ..แม้ วำ่ มันอำจจะมำจำก ละครที่ร่วมกันเล่นตบตำพี่ไทระก็ตำม “ อย่ำเรื่ องมำก! ฉันบอกให้ ถอดออกมำ ” เคย์ตะคอกจนใครอีกคนตัวสัน่ รุมิหนั ไปส่ำยหน้ ำ ปฏิเสธแทน “ ไม่เป็ นไรค่ะ..ของรักล่ะมัง้ ปล่อยเขำเถอะ ” “ ฮำนะ!! อย่ำให้ พดู ซ ้ำ ” เสียงทุ้มตวำดใส่อีกหนจนครำวนี ้ฮำนะน ้ำตำ ร่วง จำใจถอดแหวนสุดรักออกมำจำกนิ ้วแล้ วยื่นส่งให้ หญิงสำวเอำไปพิจำรณำ “ ชื่อฮำนะเหรอ..ฉันว่ำฮำนะอย่ำหลงภำพฝั นเฟื่ องในใจเลยนะ ” เธอพลิก ดูแหวนแล้ วมองมำด้ วยดวงตำคมกล้ ำ “ กระต่ำยที่ได้ อยูก่ บั พระจันทร์ นะ่ แค่นิยำย ปรัมปรำ ต้ องตำยก่อนหรอกถึงได้ สงิ่ ที่ต้องกำร เพรำะฉะนัน..ถ้ ้ ำไม่หวังสูงเกินไป เวลำร่วงลงมำมันก็ไม่เจ็บมำกนะจ๊ ะ ” หัวเรำะคิกคักแล้ วส่งแหวนคืนให้ ร่ำงน้ อยๆยื่นมือไปรับด้ วยดวงตำที่พร่ำไปหมด มือเล็กสัน่ ไหวจนรับพลำด แหวนเงินเนื ้อเนียนกลิ ้งตกจำกมือของทังคู ้ ล่ งไปนอนนิ่งอยูใ่ ต้ โต๊ ะข้ ำงเตียง “ ขอโทษ..ฉันช่วยหำนะ ” เสียงใสว่ำมำอย่ำงนันแล้ ้ วตังท่ ้ ำจะก้ มลงช่วย เคย์ที่ยืนดูอยูน่ ำนรัง้ เอวคอดกิ่วไว้ แล้ วดึงเธอให้ ขึ ้นมำบนเตียง น ้ำหนัก ของทังคู ้ โ่ ถมทับลงฟูกนุม่ จนมันยวบลง ฮำนะเบือนหน้ ำหนีอีกครัง้ เมื่อบรำเซียร์ ตวั สวยถูกเหวี่ยงลงมำกองกับพื ้น ในขณะที่มือเล็กควำนเข้ ำไปใต้ โต๊ ะเพื่อหำแหวนรัก น ้ำตำหยดแล้ วหยดเล่ำไหลลง มำจนแก้ มเปรอะเปื อ้ นไปหมด สมแล้ ว เพรำะฮำนะเป็ นคนแบบนี ้ เอะอะอะไรก็ร้องไห้ อ่อนแอ น่ำสมเพช ช ้ำใจไม่มวี นั จบ..พี่เคย์ถงึ หำคนอืน่ มำแทน “ เดี๋ยวสิคะ ใจร้ อนจัง อ๊ ะ..” เสียงพูดพึมพำดังแว่วมำจำกบนเตียงกว้ ำง
247
..เธอคนนัน..คงนอนทั ้ บรอยเดิมของฮำนะใช่ไหม.. ..เธอคนนัน..คงท ้ ำให้ พี่เคย์มีควำมสุขได้ ในคืนนี ้.. ..ส่วนฮำนะ..คงช ้ำจนแทบขำดใจ.. “ อ..อือ..” นิ ้วเรี ยวลำกผ่ำนแผ่นหลังกว้ ำง เล็บยำวจิกรุนแรงจนเป็ นรอย เพือ่ ดึงควำมหวัน่ ไหวของอำรมณ์ยำมที่ฝ่ำยชักนำก้ มลงโลมเลีย “ อำ..แรงอีก..” มือบำงเจอวัตถุแข็งทีเ่ ป็ นวงกลมๆอยูด่ ้ ำนใต้ ก่อนที่หจู ะทนฟั งเสียงบำด หัวใจไม่ไหว ฮำนะคว้ ำแหวนของตัวเองมำแนบอกแล้ ววิง่ หนีเข้ ำห้ องนอนที่อยู่ ติดกันเพียงไม่เท่ำไหร่อย่ำงสิ ้นคิด..แค่อยำกหนีให้ พ้นจำกภำพนัน้ “ อ..อำำำ ” “ ตรงนี ้..ดีมย..” ั้ “ ค่ะ..อืม..คุณ..อ..สุดยอดเลย..” สองมือคว้ ำหมอนหนุนหัวมำปิ ดกันเสียงครวญครำงทังหมด ้ แต่ยงิ่ ทำทีไม่ สนใจมันก็ยิ่งดังจนเด่นชัด ทุกอย่ำง ทังเสี ้ ยง ทังภำพที ้ ่วนเวียน ทังรอยยิ ้ ้มเยำะเย้ ย มันโอบล้ อมเข้ ำมำจนทำให้ ฮำนะแทบขำดใจตำยเดี๋ยวนี ้ “ ฮึก....ทำไม..ทำไม..เกลียดผมนักเหรอ..” ถ้ ำไม่รัก..ก็อย่ำทำร้ ำยกันด้ วย วิธีนี ้เลย พี่เคย์กำลังฆ่ำคนที่รักพีม่ ำกกว่ำใคร ..ให้ ตำยทังเป็ ้ น.. ................................................................................. สองข้ ำงทำงยังมืดอยูต่ อนที่สำวสวยคนหนึง่ ก้ ำวเท้ ำลงจำกรถ เธอหันมำ ยิ ้มให้ คคู่ วงข้ ำมคืนชนิดที่วำ่ ประสบกำรณ์ยำมรำตรียงั ไม่เคยมีใครเทียบกับผู้ชำย คนนี ้ได้ “ ฉันมีควำมสุขมำก..” เธอกระซิบข้ ำงหูอีกฝ่ ำยแล้ วจุมพิตแผ่วเบำ “ ไม่มีอะไรติดค้ ำงกันนะคะ ยกเว้ นอยำกสนุกด้ วยกันใหม่ ”
248
เคย์ยิ ้มตอบรับเพียงนิด ก่อนจะเข้ ำเกียร์ แล้ วถอยรถกลับออกไปจำกถนน เล็กๆที่เขำเป็ นคนขับมำส่งถึงที่ นำฬิกำหน้ ำรถบอกเวลำตีห้ำครึ่ง เขำอำจจะ กลับไปนอนเอำแรงแล้ วค่อยตื่นอีกทีตอนเจ็ดโมง ..ไม่อยำกจะเชื่อ..ว่ำยัยคนนันจะเผ็ ้ ดร้ อนจนแสบทรวง.. เขำเลี ้ยวรถไปตำมทำงมืดสลัว ตอนนี ้พวกคนกินเงินเดือนเริ่มออกมำให้ เห็นประปรำยแล้ ว แต่ทำไม..ทุกครัง้ ที่ได้ ลิ ้มรส ใบหน้ ำกลับไม่ใช่ผ้ หู ญิงคนที่เขำกำลังนอน ด้ วย ไม่ใช่อำกัปกิริยำโต้ ตอบจนดุเดือดนัน่ ..มันกลำยเป็ นท่ำทำงที่เว้ ำวอน..อ้ อนมำทำงแววตำ.. ..ร้ องไห้ ..ขอร้ อง..และหวำนซึ ้งเกินใคร.. เครื่ องยนต์ใหม่เอี่ยมดับลงที่สวนหน้ ำบ้ ำน ร่ำงสูงสะบัดหัวไล่ควำมมึนที่ กรูกนั เข้ ำมำจนตำเขำกำลังจะปิ ด ทังๆที ้ ่ทงตั ั ้ วเพลียไปหมดจำกกำรที่รบกับแม่ ผู้หญิงสุดเชี่ยวทังคื ้ น แต่ใจมันกลับวิ่งวุน่ วำยเหมือนมีแรงอยูต่ ลอด ..พำลคิดนูน่ คิดนี่..ไม่เคยสงบ.. “ ไม่ใช่..” เคย์พมึ พำ ไม่ใช่? อะไรไม่ใช่ ใจหนึง่ ของเขำกำลังตังแง่ ้ ไม่ใช่ไทระ? ไม่ใช่ฮำนะ? ไม่ใช่ผ้ หู ญิงเมือ่ คืน? “ น่ำรำคำญ..” เขำสบถ เดินออกมำจำกรถแล้ วขึ ้นห้ องไป ทิ ้งตัวอย่ำง เมื่อยล้ ำลงกับเตียงแล้ วพลิกลงกอดหมอนข้ ำงที่เย็นชืด สำยตำเผลอมองไปที่ประตูห้องเล็กๆ จนกระทัง่ รู้สกึ ตัวถึงได้ หนั หลังแล้ ว หลับตำลง ของใช้ แล้ ว..อย่ำงเช่น..ที่ป้องกัน เขำทิ ้งมัน..อันแล้ วอันเล่ำอย่ำงโจ่งแจ้ ง ตรงถังขยะ เพรำะรู้ดวี ำ่ ใครจะมำเก็บไปทิ ้งให้ ด้วยควำมจุ้นจ้ ำนตำมนิสยั ..กำลังประชดใครรึเปล่ำ.. “ คิดบ้ ำๆ..” เสียงทุ้มเปรยแผ่วอีกหน คว้ ำหมอนอีกใบมำปิ ดหัวตัวเอง กระสับกระส่ำยอยูท่ กุ นำทีจนต้ องพลิกไปนอนคว่ำ พยำยำมเลิกคิดวนไปวนมำ
249
ไม่ใช่ไทระที่กำลังคิดถึง ไม่ใช่บทรักร้ อนระอุเมื่อคืนทีก่ ำลังตรำตรึง ..ทำไมคำว่ำ..ใช่.. ..ถึงกลำยเป็ นชื่อ..ฮำนะ.. ..ที่ใจ..กำลังเรียกหำ.. ...... ใครคนหนึง่ ที่นอนไม่หลับแทบทังคื ้ นนัง่ เหม่ออยูร่ ิ มหน้ ำต่ำงบำนเล็ก สำยตำทอดลงมองแหวนวงสวยที่นิ ้วของตัวเอง ได้ แต่ลบู มันอยูอ่ ย่ำงนัน้ คิดฝั นเอำ ทังนั ้ น้ ฮำนะไม่มวี นั ได้ พระจันทร์ มำเหมือนที่คณ ุ คนนันบอก ้ มันแค่เรื่ องฝั นเฟื่ อง นิยำยปรัมปรำที่กระต่ำยคงต้ องตำย..ถึงจะสมหวัง “ แค่นี ้..ผมก็เหมือนตำยไปแล้ วล่ะฮะ..พี่เคย์ ” ฮำนะพูดลอยๆ หันไปมอง บำนประตูไม้ ที่เชื่อมระหว่ำงห้ องนันกั ้ บห้ องนี ้ เมื่อตอนตีห้ำ เห็นพี่เคย์ขบั รถไปส่งคุณรุมิ เธอสวยมำกจนไม่กล้ ำสบตำ จะใช่แฟนของพีเ่ คย์รึเปล่ำ จะเป็ นมุรำคำมิในอนำคตรึเปล่ำ ไม่มคี ำตอบอะไรให้ ได้ เลย ในเมื่อหลักประกันที่พี่เซจิวำ่ ไว้ มนั เป็ นแค่กระดำษหนึง่ แผ่น ..และเกิดจำกควำมไม่เต็มใจของอีกฝ่ ำย.. “ เจ็บจังเลยฮะพี่ไทระ ไม่คิดเลย ไม่เคยคิดว่ำควำมรักมันจะเจ็บขนำดนี ้ ” เสียงสัน่ พร่ำพูดไปกับกิ่งซำกุระทีด่ อกเริ่ มร่วงเกือบหมด “ ทำยังไงผมจะเข้ มแข็งได้ เท่ำพี่บ้ำง ทำยังไงถึงจะเลิกรักคนที่ทำให้ เจ็บแทบตำยแบบนี ้ได้ ซกั ที ” ...... เสียงนำฬกิ ำแถวหมอนด้ ำนข้ ำงดังถี่ๆจนน่ำหนวกหู เคย์เงยหน้ ำขึ ้นแล้ ว ควำนมือออกไปกดปิ ด เขำยันตัวขึ ้นนัง่ สำยตำมองประตูบำนเดิมที่ปิดเงียบ ..ปกติต้องออกมำแล้ ว..
250
“ จะมอง 24 ชัว่ โมงเลยรึไงวะ ” เขำหันกลับ เลิกสนใจไอ้ เด็กนัน่ ไม่เข้ ำใจ..ไม่ชอบใจเลยที่ควำมคิดมันเปลีย่ นไป ทำไมไม่เป็ นตัวของ ตัวเอง ทำไมไม่มแี ต่ใบหน้ ำของไทระที่คอยวนเวียนอยูแ่ ค่คนเดียว ร่ำงสูงใหญ่ยืนนิ่งอยูท่ ี่หน้ ำประตูบ้ำน ยกนำฬกิ ำขึ ้นดูเข็มสันที ้ ่ชี ้เลขแปด แน่นอนว่ำควำมหงุดหงิดกำลังถำโถมเข้ ำมำ มันใช่เรื่ องอะไรที่เขำต้ องมำยืนคอย “ ทำไมฮำนะยังไม่ลงมำ! ขึ ้นไปตำมให้ ทซี ิ ” เคย์ตะโกนบอกแม่บ้ำนที่ กวำดพื ้นอยูแ่ ถวบันได เธอกุลกี จุ อขึ ้นไปข้ ำงบนตำมคำสัง่ พักใหญ่ๆถึงได้ วงิ่ หน้ ำตื่นมำบอกว่ำคนทีเ่ ขำกำลังรอไม่ได้ อยูใ่ นห้ อง แล้ ว กระเป๋ ำนักเรี ยนก็ไม่มีด้วย “ อวดเก่ ง! คิดว่ าปี กกล้ าขาแข็งแล้ วล่ ะสิ ” เขำกระชำกสูทที่วำงพำด อยูต่ รงโซฟำมำถือ ดิ่งไปขึ ้นรถแล้ วขับออกไปอย่ำงรวดเร็ว ..ไม่ต้องคิด!..ไม่ต้องสน!.. ..ถ้ ำคิดว่ำจะอยูไ่ ด้ โดยไม่ต้องพึง่ ฉันล่ะก็.. ..แสดงให้ ดเู ลย!..ฮำนะ!.. ...... ร่ำงเล็กที่แบกกระเป๋ ำใบโตรี บวิ่งเข้ ำไปในโรงเรี ยนก่อนที่รัว้ จะปิ ด สำยตำ กวำดมองหำเพื่อนคนดีแล้ วก็เจอว่ำจุนยืนรออยูต่ รงม้ ำนัง่ หินในสวน “ เกิดอะไรขึ ้นถึงมำสำย ” จุนลำกเป้ใบยักษ์ นนั่ มำพำดบ่ำ เป็ นอย่ำงแรก ที่ทำเสมอเวลำเจอหน้ ำกัน “ คือ..วันนี ้มำเองน่ะ ” ฮำนะหอบหำยใจเพรำะวิง่ มำเต็มเหยียด คนข้ ำงกำยเลิกคิ ้วขึ ้น ท่ำทำงแปลกใจ “ ปกติไอ้ หมอนัน่ ..ฉันหมำยถึงพี่ เคย์อะไรของนำยน่ะ ” จุนรี บพูดปั ดเรื่ องที่หลุดปำกออกมำเมื่อเพือ่ นตัวเล็กทำท่ำ สงสัยในสรรพนำมแปร่งๆ
251
“ มัน..เอ่อ..เขำจะขับรถมำส่งไม่ใช่เหรอ ” จุนคิดว่ำบำงวันเขำอำจจะ เผลอหลุดเรื่ องที่เจ้ ำเอริ กรอกหูมำว่ำ ‘ อยำกจะจับไอ้ ชวั่ มุรำคำมิ เคย์ ถ่วงอ่ำว โตเกียว ’ ให้ ฮำนะได้ ยินก็ได้ เขำเองก็ไม่ร้ ูหรอกว่ำเพรำะอะไรเอริ ถึงได้ ดจู งเกลียดจงชังฝ่ ำยนันเมื ้ ่อเห็น อำกำรเศร้ ำๆของฮำนะ บำงทีเจ้ ำสองคนนี ้คงจะมีควำมลับที่ไม่ยอมเล่ำให้ เขำฟั ง โดยเฉพำะไอ้ น้องชำยตัวดีที่หนึง่ ใครเล่ำอะไรให้ ฟังแล้ วสัง่ ห้ ำมพูดมันก็เก็บเงียบ จนหำยต๋อมเข้ ำกะโหลกน้ อยๆไปเลย “ พี.่ .พี่เคย์ติดประชุม ” ฮำนะก้ มหน้ ำงุด จุนส่ำยหัว ยกมือขึ ้นโยกหัวเตี ้ยๆของอีกคนแล้ วยิ ้มให้ กำลังใจ ฝ่ ำมือ อบอุน่ บีบแน่นเข้ ำที่มือบำง ..โกหก..ไม่เก่งเลย.. เสียงจอแจภำยในห้ องเรี ยนเงียบลงเมื่อครูคนสอนก้ ำวเข้ ำมำแล้ วพูดเสียง ห้ วนว่ำคะแนนที่สอบได้ ผลไม่ดีเท่ำที่ควร แล้ วเธอก็ประจำนผลลัพธ์ของกำรไม่ใส่ใจ ในตำรำไปหลำยคน พวกนักเรี ยนถึงได้ บน่ กันเกรี ยวกรำวแต่ก็มีอนั ต้ องหุบปำกเมื่อ โดนสำยตำอำฆำตที่พร้ อมจะสัง่ กำรบ้ ำนปรำบเซียนได้ ทกุ เวลำเขม่นมำ “ ยัยเจ๊ นี่เซี ้ยวว่ะ ” เพื่อนในชมรมของจุนอ้ ำปำกงึมงำ แล้ วก็ถกู เขวี ้ยง ชอล์กใส่หวั จนคนอื่นฮำกันทังแถบ ้ ฮำนะหลุดหัวเรำะออกมำคิกคักเมื่อพ่อตัวร้ ำยนัน่ แอบแลบลิ ้นใส่คนสอน ที่กำลังยืนหันหลังพูดกับกระดำน แล้ วก็เป็ นอย่ำงนี ้จนจบชัว่ โมง “ เดี๋ยวไปไหนกันต่อ..เลิกตอนเย็นแล้ วอ่ะ ” เพื่อนๆของจุนเดินเข้ ำมำหำ หลังพักเที่ยง แล้ วก็ตบบ่ำทักทำยอย่ำงเป็ นกันเอง “ พำสำวๆไปกินขนม ” จุนล้ อก่อนจะหลิว่ ตำให้ เพื่อนตัวน้ อยที่ยืนยิ ้ม “ เจ๊ นนั่ แม่ง..โหดได้ เลือด..จะเอำอะไรนักหนำกะอีแค่คะแนนวะ ” ฝ่ ำยที่ โดนปำชอล์กใส่ยงั แค้ นใจไม่หำย บ่นงึมตลอดทำงเดิน
252
“ มีแค่สองคนที่ไม่โดนไล่ตื ้บ ก็ไอ้ จนุ กะฮำนะนี่ไง ” เสียงที่ร่วมบ่นออก ควำมเห็น “ ได้ เต็มอีกแล้ ว..จะเรียนอะไรวะจุน ” หนุม่ คนเดิมถำมมำ “ บริ หำร..ประมำณนัน้ ” จุนหันไปตอบ ก่อนจะเขกหัวเอริ ที่จำ่ ยเงินค่ำ ทำงำนพิเศษของเขำไปซื ้อขนมกินเล่นมำเกินเหตุ ก็ไม่ได้ หวงแต่มนั จะอ้ วนเอำ เห็น หอบแต่ของหวำน พอๆกันกับฮำนะไม่มีผิด “ เหอ..เก่งขันเทพแต่ ้ เสือกอยำกเรี ยนบริ หำร คิดได้ ไงวะ ” “ เปล่ำ..พอดีมีเรื่ องต้ องสะสำง ” จุนว่ำเรี ยบๆ “ อะไรของมัน เออ..แล้ วฮำนะล่ะครับ เห็นว่ำอยำกเรี ยนหมอใช่มยล่ ั้ ะ เกิดได้ ทนุ ไปเมืองนอกอย่ำงที่เจ๊ โหดแกว่ำมำจะไปจริงป่ ะ..” ฮำนะยิ ้มแทนคำตอบ ..ไปดีมย..ถ้ ั ้ ำไปก็จะได้ ลมื หลำยเรื่ องที่นี่.. ..ไปแต่ตวั ..แล้ วทิ ้งหัวใจไว้ นะ่ เหรอ.. ..เซ่อจริ งๆ..ฮำนะ..รักเขำจนมองไม่เห็นทำงอื่นแล้ ว.. “ เอริ วำ่ พีฮ่ ำนะคงไปแน่ถ้ำหัวใจตำยด้ ำนขึ ้นมำเมื่อไหร่ เอำเลย สนับสนุน เต็มที่ เดี๋ยวให้ พี่จนุ ทำงำนเป็ นกรรมกรหำเงินส่งเอริ ไปเป็ นบอดี ้กำร์ ดอีกคน ” เจ้ ำ ตัวเล็กทีก่ ำลังเคี ้ยวขนมกรุบๆพูดโพล่งขึ ้นมำเหมือนจะมีควำมนัย “ ห๋ำ! ฮำนะมีแฟนแล้ วเหรอ อะไรว้ ำ~ ” เสียงโอดครวญจำกบรรดำผอง เพื่อนร้ องขึ ้น ทำเอำเจ้ ำตัวเขินขึ ้นมำนิด “ แฟนพรรค์นนสมควรมั ั้ ดปำกมัดเท้ ำถ่วงอ่ำวไม่ก็ยงิ ทิ ้งให้ ฉลำมกิน ” เอริ พึมพำ พร้ อมกับที่โดนพี่ชำยดีดหูไม่ให้ พดู มำกไปกว่ำนี ้ “ ถำมจริ งฮำนะ! มีควำมรักตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ถึงว่ำ..พักนี ้ดูสวยผิดหูผิดตำ ” “ ก็..ก็ไม่เชิงอ่ะ..” คนที่กำลังโดนรุมสัมภำษณ์ยิ ้มเฝื่ อน ..ไม่ใช่แฟนหรอก..ไม่ใช่คนรัก..ไม่ใช่อะไรทังนั ้ น.. ้
253
ฮำนะคงบอกได้ แค่วำ่ พี่เคย์เป็ นเจ้ ำนำย เจ้ ำนำย..ของหัวใจ ที่ไม่วำ่ จะ ยังไง ลูกจ้ ำงคนนี ้ก็ยงั ภักดีอยูเ่ สมอ “ โอ้ โห..เดี๋ยวนี ้มีแอบกัก๊ เล่ำมำเลยคนสวย ” จุนที่เห็นเรื่ องชักเลยเถิดเกิดห่วงฮำนะขึ ้นมำจับใจ ต้ องรี บออกปำกห้ ำม ก่อนที่ใครแถวนี ้จะพูดเรื่ องที่ไปสะกิดต่อมน ้ำตำเข้ ำให้ “ เออ! ใกล้ จะแข่งแล้ ว อย่ำลืมเข้ ำห้ องซ้ อมด้ วยล่ะไอ้ จนุ ที่จริ งวันนี ้ก็มีนะ เว้ ย แต่เห็นจะไปเลี ้ยงสำวๆเลยหยวนให้ ” เพื่อนร่วมชมรมยูโดคนหนึง่ บอกพร้ อม กับล้ วงมือลงไปแย่งมันอบในซองที่เอริ ถืออยูจ่ นโดนกำปั น้ เล็กถองเข้ ำให้ เต็มอก “ เมื่อวันก่อนแม่มก็โดดซ้ อม เดีย๋ วก็แพ้ รำบคำบ ” ฮำนะเอียงคอมองเพื่อนสนิท รัง้ ฝ่ ำมือใหญ่นนั่ ไว้ “ วันนี ้ไปซ้ อมเถอะจุน ไปวันหลังก็ได้ จะได้ ไม่ต้องเสียเวลำไปส่งฉันด้ วย ” “ พี่ฮำนะคิดถึงแต่คนอื่นนอกจำกตัวเองอีกละ ” เอริ บน่ “ ไม่ต้องห่วงพี่จนุ หรอกครับ ถึงไม่ซ้อมก็ชนะเบๆ แค่คิดถึงคนทีเ่ กลียดขี ้หน้ ำแป๊ บเดียวก็น๊อกเอำท์ ” ว่ำพลำงยกมือชกอำกำศตุบตับจนเพื่อนรุ่นพี่ต้องแซวมำว่ำไม่ใช่มวยสำกล ฮำนะหัวเรำะเบำๆ หันไปถำมเพือ่ นสนิทที่ดกู ี่ทีก็ใจเย็นมำโดยตลอด “ อย่ำงจุนมีคนทีเ่ กลียดขี ้หน้ ำด้ วยเหรอ ” “ ชัวร์ ป๊ำบ หลำยคนอยู่ ยกตัวอย่ำงก็นำยมุร..” เอริ โพล่งยังไม่ทนั จบ ประโยคดีก็ถกู มือของพี่ชำยจับอุดปำกไปก่อนที่จะจบคำว่ำ มุรำคำมิ เคย์ “ ไปเรี ยนไป..ชิ ้ว ” จุนออกปำกไล่น้องที่ชกั จะไม่เก็บควำมลับซะแล้ ว ฝ่ ำย นันเองก็ ้ บน่ งุบงิบไปตลอดทำงเดินกลับเข้ ำห้ อง เดี๋ยวขูว่ ำ่ ให้ เลี ้ยงบ้ ำงเดี๋ยวยก กำปั น้ ชูให้ บ้ำง ฮำนะยังอมยิ ้มไม่หบุ เมื่อกลับมำนัง่ ที่แล้ ว ดวงตำกลมโตจับจ้ องร่ำงสูง โปร่งข้ ำงกำยทีก่ ำลังอธิบำยโจทย์เลขให้ เพื่อนสำวในห้ องฟั ง “ มองทำไม..” จุนเปรยทังที ้ ย่ งั คุยกับสำวคนอื่นอยู่
254
“ เปล่ำ~ ” เสียงหวำนทำลำกยำนคำง หัวเรำะคิกตำมลำพัง “ โกหกเก่งขึ ้นนะเรำ ” เขำประชด ดึงผมนุม่ นิ่มแกล้ งกลับ ฮำนะหันมำยิ ้มกว้ ำง แววตำร่ำเริงกลับมำเหมือนเคย..แม้ จะชัว่ นิดเดียว.. ก่อนกลับไปเจอใครบำงคนที่คอยทำร้ ำยกันอยูไ่ ม่เว้ น “ แค่คิดว่ำจุนน่ำรักจังเลย ใจ ดีที่หนึง่ ถ้ ำใครได้ เป็ นแฟนด้ วยคงโชคดีชะมัด ” คนถูกชมนิ่งไป รอยยิ ้มคลำยลงช้ ำๆเมื่ออำจำรย์สอนวิชำใหม่ก้ำวเข้ ำมำ ..อย่ำให้ ควำมหวัง..โดยทีน่ ำยไม่ร้ ูตวั อย่ำงนี ้..ฮำนะ.. ..แค่มองนำยเฉยๆฉันก็ไม่อยำกทนแล้ ว.. ..จะยอมรับฉันมัย..จะยอมคบกั ้ นรึเปล่ำ.. ..กลัว.. ...... เสียงอินเตอร์ โฟนที่เชื่อมภำยนอกกับด้ ำนในดังขึ ้น ฝ่ ำยที่นงั่ ดูเอกสำร รำยงำนผลกำรดำเนินโครงกำรใหม่เงยหน้ ำขึ ้นมำแล้ วกดรับ “ ว่ำไง..” ‘ คุณทำซึดะโทรมำค่ะ จะให้ โอนเข้ ำเลยรึเปล่ำคะ ’ เคย์ทิ ้งปำกกำลงกับโต๊ ะแล้ วตอบรับไป รอไม่ถึงนำทีเสียงกวนประสำทก็ ทักขึ ้นมำไม่พ้นเรื่ องชวนดืม่ ตำมเคย “ ไม่เอำล่ะ..ขี ้เกียจ ” เขำว่ำพลำงหันไปหยิบ แฟ้ มงำนในตู้ไม้ อย่ำงดีด้ำนหลังมำไล่ดบู ญ ั ชีทีละรำยกำร ‘ อ้ อ..สงสัยโดนสำวสวยคนนันดู ้ ดวิญญำณไป..เธอเจ๋งใช่มยล่ ั ้ ะ ’ เสียง ของชินยะทำล้ อเลียนด้ วยควำมรู้ทนั “ เจ๋ง..แต่ไม่ได้ ใจ ” เขำพูดทังที ้ ่ตำยังไม่ละจำกตัวเลขเป็ นพรื ด ‘ แบบไหนถึงได้ ใจไม่ทรำบคุณพี่ ’ เคย์ชะงัก ใจนึกกระหวัดถึงใครบำงคนทังที ้ ่กว่ำจะทำสมำธิให้ ดแู ต่งำน ตรงหน้ ำได้ ก็กินเวลำไปค่อนวัน
255
..แบบนี ้..มีแต่เสียกับเสีย.. ..เขำไม่ควรปล่อยให้ ตวั เองคิดเลยเถิดหลงไปตังแต่ ้ แรกแล้ ว .. “ ชินยะ..” ร่ำงสูงเอนหลังลงพิงพนักเก้ ำอี ้ตัวนุม่ “ แกว่ำอะไรที่จะทำให้ คนที่รักเรำเจ็บปวดที่สดุ ” รอยยิ ้มเยำะๆผุดขึ ้นตรงมุมปำก ‘ ถำมแปลก..ก็คงเป็ นกำรที่เรำนอกใจเขำ..ไม่ก็เห็นว่ำเขำคนนันเป็ ้ นแค่ เครื่ องมือระบำยอำรมณ์มงั ้ ’ “ อำรมณ์แบบไหน ” ‘ ทำเซ่ออีก..ก็อำรมณ์อย่ำงที่พี่จดั กำรกับยัยสำวนัน่ เมื่อคืนไง ยิง่ ถ้ ำนอน กับคนนี ้แล้ วครำงชื่อเป็ นคนนันล่ ้ ะก็..น ้ำตำร่วงเลยล่ะคุณพี่ ’ เสียงทะเล้ นตอบกลับ พร้ อมกับหัวเรำะชอบใจ เคย์ยิ ้มเย็น ปิ ดแฟ้ มงำนตรงหน้ ำลง “ คำตอบแกเจ๋งดีวะ่ ชินยะ..ยังไงฉันจะลองเอำไปใช้ ดู ” ..ไม่ยำก..เล่นไม่ยำก.. ..ในเมื่อฉันเกิดควำมรู้สกึ ว่ำต้ องกำรนำย..ฮำนะ.. ..ฉันก็ควรจะเก็บเกี่ยวผลลัพธ์ที่ได้ ทงขึ ั ้ ้นทังล่ ้ อง..ถูกมัย.. ้ ..ระบำยมันออกไปซะ..แล้ วทำให้ นำยน ้ำตำตก.. ..ง่ำยยิง่ กว่ำอะไร.. .................................................................................
256
Chapter 21 ร่ำงเล็กสองคนนัง่ คุยกันจุ๊งจิ๊งอยูห่ น้ ำห้ องชมรม วันนี ้ฮำนะเป็ นคนเสนอ ว่ำรอจุนโดนลำกตัวไปซ้ อมแข่งก่อนค่อยไปหำอะไรกินกัน เอริเองก็คอ่ ยใจชื ้นขึ ้น หน่อยที่เห็นพี่สดุ ที่รักอีกคนเริ่ มเข้ ำใจอะไรมำกขึ ้น อย่ำงเช่นว่ำ ฮำนะจะกลับบ้ ำน ตอนไหนก็ไม่เป็ นที่สนใจของไอ้ ผ้ ชู ำยพรรค์นนอยู ั ้ แ่ ล้ ว มีแต่ต้องทำใจไปซะ “ จุนเก่งรึเปล่ำ ” ฮำนะชะโงกหน้ ำคอยืดคอยำวแอบมองตรงช่องหน้ ำต่ำง เพรำะถ้ ำเข้ ำไปก็คงมีแต่จะร้ องเชียร์ เพื่อนตัวเองรบกวนคนอื่นเขำ “ เก่งมังครั ้ บ..ไม่เคยพูดอะไรเลยนี่นำ แอบเห็นแต่สำยคำดเป็ นสีแดง..หึๆ สงสัยจะโดนใบแดงบ่อยๆ ” ว่ำพลำงใช้ หลอดทิ่มแก้ วในมือจนทะลุแล้ วก็ร้อง โวยวำยออกมำ “ เหรอ..ท่ำทำงจะชอบทำฟำวล์ ” ฮำนะก็เป็ นไปกับเขำด้ วย “ ว่ำแต่เรื่ องคนนันของพี ้ ่นะ่ ..” เอริ ทำเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็นทังที ้ ต่ วั เองรู้ทงชื ั ้ ่อ ทัง้ ที่ทำงำน ทังบ้ ้ ำน ก็เพรำะไปสืบมำหมดเกลี ้ยงแล้ ว “ ค..คนไหน ” ดวงตำกลมหลุบตำ่ ก้ มลงงับไดฟุกเุ คี ้ยวจนแก้ มพอง “ ไอ้ ช.ั่ .เอ่อ..คนที่พี่ฮำนะรักไง เขำเป็ นไง..ยังทำให้ พเี่ สียใจมัย้ ” เอริ อยำก กัดลิ ้นตัวเองทีจ่ ะหลุดคำด่ำเวลำคุยกับพี่ชำยตัวเองมำอีกระลอก รำยละเอียดอย่ำง อื่นก็ไม่ร้ ูหรอก รู้แต่วำ่ ทำให้ พี่ชำยคนที่สองสะอื ้นได้ นี่ก็ต้อง ‘ ชัว่ แบบไม่ธรรมดำ ’ “ เอ่อ..ก็..เรื่ อยๆ ” ฮำนะหัวเรำะกลบเกลือ่ น หัวใจเจ็บจี๊ดจนไม่อยำก คิดถึงสิง่ ที่เกิดในห้ องนอนที่ติดกันเมื่อคืน “ นี.่ .เอริ ถำมจริงนะ..” ใช้ ตำกลมโตจ้ องอีกฝ่ ำย ปำกก็กดั หลอดพลำสติก ในมือหยุบหยับ “ ถ้ ำพี่จนุ รักพี่ฮำนะแบบแฟนน่ะ..พี่ฮำนะจะว่ำไง ” ฮำนะปล่อยไดฟุกใุ นมือตกตุบลงพื ้นด้ วยควำมตกใจ ดวงตำสีน ้ำตำล อ่อนเบิกกว้ ำง “ ทำไมจู่ๆก็ถำมมำอ่ะ ”
257
..เปิ ดใจรับคนแถวนีเ้ ข้าไปซักคน.. ..คนแถวนี ้.. “ ถำมจริ ง เอ้ ำ..สมมติก็ได้ พีฮ่ ำนะจะโกรธมัย้ ถ้ ำมีคนอยำกจะเปลีย่ น จำกเพื่อนไปเป็ นอย่ำงอื่น แล้ วถ้ ำเกิดรักพีช่ ำยเอริ ไม่ได้ พี่ฮำนะจะคบกับพี่จนุ แบบ เพื่อนต่อไปป่ ะ ” เอริ วำ่ ไปเรื่ อยเปื่ อยเหมือนไม่ทกุ ข์ไม่ร้อน “ พีไ่ ม่มีทำงโกรธหรอก มีคนรักดีกว่ำมีคนเกลียดใช่มยล่ ั ้ ะ แล้ วอีกอย่ำง ถ้ ำเป็ นจุน อือ..คำตอบเหรอ ” ฮำนะเท้ ำคำง ท่ำทำงคิดหนักกับคำถำมสมมตินนั่ “ ไม่เป็ นไรครับ บำงคนก็เกิดมำเป็ นได้ แค่เพื่อนกัน เอริเข้ ำใจ ” ปำกเล็ก ดูดน ้ำหวำนดังจ๊ วบ แล้ วก็เริ่ มใช้ นิ ้วเขี่ยๆเอำน ้ำแข็ง “ ไม่ใช่ๆ พีแ่ ค่จะบอกว่ำ พี่คงทำตัวไม่ถกู ก็สนิทกันขนำดนัน้ แต่พี่คิดว่ำ ยังไงก็คงโชคดีแล้ วก็มีควำมสุขมำกๆมัง้ วงเล็บว่ำถ้ ำได้ คบนะ ” ว่ำพลำงยิ ้มเก้ อเขิน เอริ ทำตำโต เหวีย่ งแก้ วน ้ำในมือไปลงถังด้ ำนหลังได้ พอดิบพอดีก่อนจะ เข้ ำมำกระซิบกระซำบทังที ้ ่ไม่มีคนผ่ำนสักคน “ แล้ วพี่ฮำนะจะลืมคนๆนันได้ ้ ใช่มยั ้ ” พูดไปก็ชำเลืองดูแหวนที่นิ ้วนำงของอีกคน ฮำนะเงียบกริ บ ลืมเหรอ ก็คงจะไม่ลมื แต่ถ้ำมันจำเป็ น นอกจำกจะต้ อง ลืมแล้ ว ก็คงจะลบควำมทรงจำตรงนี ้ ลบควำมทรงจำที่แสนเจ็บปวดนี่ทิ ้งไป ไม่ต้อง มีหลงเหลืออะไรอีกเลย “ ยังตอบไม่ได้ อะ่ เกิดอะไรขึ ้น ทำมำถำมนี่แปลว่ำมีคนมำ จีบแล้ วยกตัวอย่ำงให้ พี่ฟังอ้ อมๆล่ะสิ ” นิ ้วเรียวหยิกแก้ มพองเหมือนปลำทอง “ แค่สมมติคร้ ำบ..” บำนประตูของชมรมเลือ่ นออกก่อนที่ใครคนหนึง่ จะก้ ำวออกมำ ฮำนะที่ กำลังใช้ กำปั น้ หมุนหัวไอ้ ตวั แสบให้ คำยควำมลับหันไปมองแล้ วก็ยิ ้มกว้ ำง “ ซ้ อมเสร็ จแล้ วเหรอจุน ” “ อือ..เหนื่อยชะมัด หิวแล้ วด้ วย ” จุนว่ำ สองมือคว้ ำกระเป๋ ำที่ยดั ชุดฝึ ก ขึ ้นมำแล้ วยื่นหน้ ำไปหำน้ องชำย
258
“ ทำเพี ้ยนอะไร ” เอริ ตีหน้ ำยุง่ จุนขมวดคิ ้ว บ่นงึมงำว่ำเพิ่งล้ ำงหน้ ำมำ เช็ดให้ หน่อยก็ไม่ได้ “ ชิ..อ้ อนเป็ นลูกหมำ..อ้ ะ..พี่ฮำนะช่วยที มือเอริ ไม่วำ่ ง ” ว่ำพลำงยืน่ ผ้ ำ ผืนเล็กที่พำดบ่ำอยูใ่ ห้ ฮำนะมองคนที่อ้ำงว่ำมือไม่วำ่ ง เห็นนัง่ ขูดๆขีดๆโต๊ ะเล่นอยูก่ ็ได้ แต่ขำ “ เข้ ำมำเร็ว ” เสียงหวำนสัง่ จุนเห็นรอยยิ ้มเจ้ ำเล่ห์ของเอริ แล้ วได้ แต่ถอนใจ ขยับเข้ ำไปหำแล้ วปล่อย ให้ เพื่อนตัวน้ อยใช้ ผ้ำผืนนุม่ ซับน ้ำตำมใบหน้ ำให้ แผ่วเบำ “ บริ กำรแบบนี ้แล้ วต้ องเลี ้ยงขนมเยอะๆ ไม่อิ่มไม่กลับ ” เด็กตะกละว่ำ ดวงตำสีเข้ มลอบมองรอยยิ ้มสดใสของฮำนะ..อยำกให้ ยิ ้มนำนๆ ..ทังที ้ ่ฉนั รักษำรอยยิ ้มของนำยมำตลอด.. ..แล้ วหมอนัน่ เป็ นใคร..ถึงได้ มำทำให้ นำยเสียใจ.. “ อยำกกินแล้ วอ่ำ~ ” เอริ ที่แอบดูพี่ๆสองคนอยูน่ ำนชักออกอำกำรท้ อง ร้ อง ตอนนี ้เลยดิ ้นพรำดอยำกจะทวงสัญญำเลี ้ยงขนมฟรี “ เออ..ตะกละเข้ ำไป ไอ้ พยำธิเยอะ ” จุนบ่นแล้ วบ่นอีก ดึงมือบำงข้ ำงตัว ให้ ลกุ ขึ ้นยืนแล้ วเอำกระเป๋ ำมำถือให้ ตำมเคย “ ไปร้ ำนไหนเหรอ ” ฮำนะอยำกรู้อยำกเห็นบ้ ำง “ ร้ ำนนันอ่ ้ ะ..ที่ติดกับตึกสูงๆ อร่อยมำกเลยครับ ” พูดพลำงทำมือทำไม้ “ อ๋อ..ร้ ำนที่พี่ไทระเคยทำงำนแน่เลย อร่อยจริ งๆนะ พี่ก็ชอบ..ใช่มยจ๊ ั้ ะ คุณคนออกตังค์ ” มือนุม่ นิ่มตรงเข้ ำมำเกำะแขนปะเหลำะเอำของฟรี แกล้ งเพื่อน “ ครับ..คุณผู้หญิงทังหลำย ้ ” จุนถอนใจไปหลำยยก ต้ องแอบเปิ ดดู กระเป๋ ำเงินว่ำมีพอเลี ้ยงเจ้ ำพวกท้ องมำรนี่รึเปล่ำ ......
259
เสียงโมบำยหน้ ำร้ ำนดังกรุ๊งกริ๊งหลำยต่อหลำยหนที่มีคนเปิ ดประตูเข้ ำมำ พนักงำนสำวที่อยูใ่ นชุดเมดน่ำรักเลือกที่นงั่ ริ มหน้ ำต่ำงให้ กบั ลูกค้ ำทังสำมเพรำะ ้ เจ้ ำคนอำยุน้อยสุดรัน้ อยำกจะนัง่ ดูวิวตึกระฟ้ ำที่อยูฟ่ ำกตรงข้ ำมของร้ ำนนี ้ให้ ได้ “ เอริ ไปดูให้ พี่จนุ เอำไอติมนะ ” พูดไปก็ลกุ ลี ้ลุกลนกลัวของโปรดจะหมด ฮำนะเกำแก้ ม คิดหนักกับเมนูในมือเพรำะยังไงก็อร่อยทุกอย่ำง “ ตอนนี ้จุนทำงำนพิเศษที่ไหนเหรอ ” ตำกลมป๊ องดูไอศกรี มที่พนักงำน เดินมำเสิร์ฟ ส่วนเอริ ยงั ชะเง้ อดูตรงเคำน์เตอร์ อยูแ่ ล้ วก็คงจะอีกนำน “ ก็หลำยที่..ทำไมล่ะ ” พูดแล้ วก็ตกั วิปครี มด้ ำนบนยื่นให้ คนตรงข้ ำม เพรำะตัวเองเกลียดแสนเกลียด ฮำนะยิ ้มกว้ ำง เวลำมำกินด้ วยกัน วิปครี มจะเป็ นอย่ำงแรกทีจ่ นุ เขีย่ ทิ ้ง ก็ เลยได้ สว่ นแบ่งเป็ นกำไรทุกที ปำกน้ อยๆอ้ ำรับช้ อนที่ฝ่ำยนันป ้ ้ อนมำก่อนจะ ละเลียดครี มขำวทีต่ ิดอยู่ “ เผื่อจะมำทำด้ วย..” “ ปกติพี่ไทระไม่ให้ ทำไม่ใช่รึไง ”จุนตักเข้ ำปำกตัวเองบ้ ำง แล้ วก็ป้อนอีก คนสลับกันไป “ ตอนนี ้พี่คงเห็นว่ำฉันโตแล้ วมัง้ ไม่ห้ำมหรอก ” ฮำนะยิ ้มเฝื่ อน ที่จริ งก็ เป็ นเหตุผลอื่น..ไว้ เผื่อต้ องออกมำอยูค่ นเดียว ถึงจะไม่อยำกนึกถึงวันนันเท่ ้ ำไหร่ ..แต่ก็สมควรอยูห่ รอก..ในเมื่ออีกหน่อยก็จะไม่มีพนั ธะอะไรกันต่อไป.. จุนพยักหน้ ำเป็ นเชิงรับรู้ “ เลอะปำกแล้ ว กินยังไงเนี่ย ” เขำเอื ้อมมือไป ใกล้ บรรจงใช้ นิ ้วป้ำยครี มที่ติดตรงมุมปำกบำงออก ...... ทุกอย่ำง..ทุกกำรกระทำอยูใ่ นสำยตำของคนทีเ่ พิ่งจะเดินออกมำจำก อำคำรฝั่ งตรงข้ ำมทังหมด ้ ..ช่ำงเป็ นควำมบังเอิญที่นำ่ ขำ..
260
เคย์มองภำพในร้ ำนเบเกอรี่เล็ก รอยยิ ้มหวำนจับใจกำลังมีให้ คนทีอ่ ยูด่ ้ วย ..นี่ไง..น ้ำหน้ ำของนำย..ที่บอกว่ำรัก.. ..ไม่ทนั ไร.. “ ที่ให้ คืนนันคงจะสนองไม่ ้ อมิ่ สิทำ่ ” ไม่เป็ นไรฮำนะ..ถ้ ำมันไม่พอล่ะก็ ..คืนนี ้..ฉันเองก็ต้องกำรอยูพ่ อดี.. ...... แสงไฟดวงเล็กในห้ องนอนส่องพอให้ ควำมสว่ำงได้ ฮำนะกำงหนังสือที่ โดนสัง่ กำรบ้ ำนกันมำทังห้ ้ องเพรำะคุณครูเกิดหมัน่ ไส้ เพื่อนของจุนที่ปำกดีเกินเหตุ พอนึกถึงภำพทีช่ อล์กแท่งยำวปลิวหวือมำทีไรก็ขำได้ ทกุ ที เสียงรถแล่นเข้ ำมำจอดในเขตบ้ ำนดังแทรกควำมเงียบยำมดึกเข้ ำมำ ตำคู่ สวยหันมองนำฬิกำบนโต๊ ะแล้ วทำท่ำจะลุกออกไปรับ “ ยังไง..ก็คงจะโดนหำว่ำจุ้นจ้ ำนอยูด่ ี ” พึมพำแผ่วเบำ ก่อนที่จะตัดสินใจ จมอยูก่ บั กองหนังสือตำมเดิม ..อีกไม่นำนฮะ..พี่เคย์.. ..ฮำนะจะพยำยำม..จะเรี ยนให้ ได้ ทนุ .. ..แล้ วออกไปจำกชีวิตของพี่.. ..จะขอรบกวนอีกไม่นำนหรอก.. ...... เคย์ก้ำวเข้ ำมำในบ้ ำนตังนำนแล้ ้ ว แต่ไม่มีแม้ เงำของคนที่ควรจะวิง่ เข้ ำมำ รับเขำก่อนใคร ..กล้ ำทำแบบนี ้เหรอฮำนะ!..มำอำศัยฉันอยูแ่ ล้ วกล้ ำเมินกันเหรอ!.. ......
261
ร่ำงเล็กทีก่ ำลังวุน่ วำยกับกำรเปิ ดหนังสือเรี ยนหำคำตอบชะงักมือที่กำลัง เขียนเป็ นระวิง หูได้ ยินเสียงฝี เท้ ำคุ้นเคยทีเ่ ปิ ดประตูห้องนอนเข้ ำมำแล้ วก็เงียบไป ..อำจจะเข้ ำนอนแล้ วก็ได้ .. “ เปิ ดประตู!! ” เสียงแข็งกร้ ำวดังตะคอกมำจำกอีกด้ ำน แรงทุบทีบ่ ำนไม้ ดังปั งใหญ่ทำเอำฮำนะสะดุ้งเฮือก ร่ำงบอบบำงหันรี หนั ขวำง ตัวสัน่ ไหวจนเห็นได้ ชดั พยำยำมนึกแล้ วนึกอีก ว่ำวันนี ้ทำอะไรผิดไปตรงไหนแต่ก็นกึ ไม่ออก “ ฉันรู้วำ่ นำยยังไม่หลับ!! บอกให้ เปิ ดประตู!! ” “ พ..พี่เคย์จะให้ ..ให้ ผมทำอะไรฮะ ” เสียงสัน่ ระริ กร้ องถำมไป “ อย่ำมำมำกเรื่ อง นำยอำศัยบ้ ำนใครอยู่!! ” นำนเท่ำควำมคิด ประตูไม้ บำนเล็กค่อยๆเปิ ดออกพร้ อมกับร่ำงทีส่ นั่ เทำ เดินเข้ ำมำหำอีกฝ่ ำยอย่ำงกล้ ำๆกลัวๆ เคย์กวำดตำมองชุดนอนเนื ้อลืน่ ที่แนบเพรี ยวไปกับผิวกำย ใบหน้ ำขำว เนียนดูกำลังวิตกอย่ำงหนัก เรี ยวปำกบำงเม้ มแน่นจนขึ ้นสีเข้ มตำมรอยขบ “ หูหนวกรึไง ฉันเรี ยกตังนำนแล้ ้ วทำไมไม่ออกมำ ” เขำก้ ำวเข้ ำหำร่ำงเล็ก ตรงข้ ำม แล้ วก็เป็ นผลลัพธ์ที่น่ำพอใจเมื่อฮำนะแสดงให้ เห็นว่ำกลัวเขำมำกแค่ไหน ..ดี!..เพรำะนำยจะต้ องอยูใ่ นอำณัติของฉัน.. ..ขัดขืนไม่ได้ ..มีแต่รอเจ้ ำนำยสัง่ .. “ ถำม! ไม่ได้ ยินรึเป็ นใบ้ ! ” เคย์ตะคอกใส่ ตรงเข้ ำตะปบคำงมนแล้ วดัน ร่ำงเพรียวบำงนัน่ แนบเข้ ำกับกำแพงด้ ำนหลัง “ จ..เจ็บฮะ ” มือนุม่ พยำยำมแกะแรงบังคับที่บีบแน่น น ้ำตำหยดใสคลอ เอ่อจนไหลพรำกลงอย่ำงช่วยไม่ได้ ..ทำไม..ทำไมถึงทำร้ ำยกันอยูเ่ รื่ อยนะ..
262
“ วันนี ้ทำไมไม่รอฉัน..” ฝ่ ำมือใหญ่กดแขนเรียวลงกับผนังแข็งเป็ นกำร ปรำมทำงอ้ อมไม่ให้ ตอ่ ต้ ำนแม้ เพียงนิดถ้ ำไม่อยำกเจ็บตัว “ อยำกเดินเองนักใช่มยั ้ คิดว่ำระหว่ำงทำงจะหำเหยื่อได้ รึไงกัน ” เขำก้ มลงพูดข้ ำงใบหูนมุ่ กลิน่ หอมของสบู่ ที่ฝังอยูท่ วั่ ผิวกำยหอมกรุ่นกำลังกระตุ้นควำมกดดันเบื ้องลึก “ ม..ไม่ใช่ฮะ ผม..ผมแค่ไม่อยำกรบกวน ” ฮำนะหลับตำแน่นยำมที่ริม ฝี ปำกร้ อนระอุไล่ผำ่ นลงมำที่แก้ ม ลมหำยใจร้ อนผ่ำวรดอยูต่ รงซอกคอจนหัวใจดวง น้ อยแทบทะลุออกมำข้ ำงนอก “ แน่ใจ? ฉันนึกว่ำนำยมีอำรมณ์กบั เรื่ องเมื่อคืนจนต้ องหำทำงเรียกผู้ชำย คนอื่นเข้ ำมำช่วยซะอีก ” เคย์ยิ ้มเยำะ พูดถำกถำงจนคนได้ ยินเจ็บไปทังใจ ้ “ ผมรักพี่คนเดียว..แล้ วก็ไม่มีทำงไปมีอะไรกับใครได้ หรอกฮะ ” เพ้ อ ออกมำทังน ้ ้ำตำเพรำะคนที่อยูต่ รงหน้ ำก็ยงั คงมองอย่ำงเหยียดหยำมอยูเ่ หมือนเคย “ น่ำขำ..จะบอกว่ำไม่เคยให้ คนอืน่ เล่นก่อนมำถึงมือฉันงันสิ ้ ” “ พี่เคย์เป็ นคนแรก..ผม..ไม่เคยมีใครจริงๆนะฮะ ” ฮำนะสะอื ้นแผ่ว ยกมือ ขึ ้นจับชำยเสื ้อของอีกฝ่ ำยแล้ วซบหน้ ำลงไปที่อกกว้ ำง ..แค่อยำกบอก..ว่ำไม่ได้ ทำตัวน่ำรังเกียจแบบนัน.. ้ ร่ำงสูงชะงักงัน ควำมรู้สกึ บำงอย่ำงประดังเข้ ำมำ ..โล่งใจ..ภูมิใจ..รู้สกึ ดีที่ได้ เป็ นคนแรกอย่ำงนันรึ ้ ไง.. ..ไร้ สำระ!!.. มือแกร่งกระชำกไหล่บำงให้ ออกห่ำงจำกตัว ก่อนจะเหวี่ยงทังร่้ ำงล้ มโครม ลงไปกับพื ้นเตียงโดยไม่ใส่ใจกับใบหน้ ำที่กำลังร้ องห่มร้ องไห้ “ อย่ำมำสำออยเรี ยกคะแนนแถวนี ้นะฮำนะ.. ” ดวงตำคมกริ บมองร่ำงขำวนวลทีอ่ ยูใ่ ต้ ตวั ชำยเสื ้อนอนสีสวยเลิกขึ ้นมำ กองอยูแ่ ถวหน้ ำท้ องแบนรำบ ดวงหน้ ำหวำนแดงซ่ำนไปทัว่ จำกแรงสะอื ้นหนัก หยด น ้ำตำเป็ นสำยพรมลงตำมแก้ มนวลไหลเปื อ้ นหมอนด้ ำนล่ำงจนชุม่
263
ร้ องไปเลย ร้ องเข้ ำไป ยิ่งนำยเสียใจ มันก็แปลว่ำนำยให้ ควำมสำคัญกับ ควำมรู้สกึ ทุกครัง้ ที่มีฉนั อยู่ แค่นี ้..กำรตอกย ้ำให้ ฉนั อยูใ่ นใจของนำยตลอด ..มันก็ไม่ได้ ยำกอะไรเลย.. เคย์ขยับตัวรัง้ ไหล่เล็กที่ซุกหน้ ำอยูก่ บั หมอนให้ นอนรำบลง ดวงตำสีออ่ น เบิกกว้ ำงขึ ้นเมือ่ อีกฝ่ ำยพลิกขึ ้นทำบทับ “ พ..พี่เคย์จะทำอะไร..” มืออ่อนแรงดันตัวเองออกห่ำง “ ไม่ต้องมำเล่นตัว!! จะร้ องไห้ โก่งรำคำรึไง ” เขำกระชำกเสียงใส่ หงุดหงิดกับใจที่ไขว้ เขวไปยำมที่เห็นน ้ำตำใสร่วงเผำะลงมำ “ ฮึก..ปล่อย..ปล่อยผมเถอะฮะ ผมรู้..ว่ำพี่ไม่ต้องกำรแบบ..” “ เงียบ! นำยจะมำพูดพร่ ำหำสวรรค์วิมำนอะไร จำใส่หวั ไว้ เลยฮำนะ!! ใน เมื่อฉันไม่ได้ พี่นำย ก็เอำเด็กอย่ำงนำยเป็ นตัวแทนล่ะดี!! ” มือกร้ ำนกระชำกกำงเกง นอนขำยำวของอีกคนออก เหวีย่ งลงไปกองกับพื ้นข้ ำงเตียง ฮำนะเจ็บที่หวั ใจจนน ้ำตำไหลไม่หยุด มันอึดอัดเหมือนมีใครกรี ดลงบน ควำมอ่อนแอที่ฝังรำก รอบข้ ำงมืดดำ มองหำทำงไปไม่เห็นอะไร แค่เห็นควำมใจดีที่เข้ ำมำก็ยื่นมือไขว่คว้ ำหำ ริ อยำกจะลองรักใครสักคน เสำะหำรักแรก..รักแท้ อยำกจะทุม่ เท อยำกจะทำให้ โง่เพรำะไม่เคยรักหรื อโง่เพรำะ รักไม่เป็ น ถึงต้ องเจ็บ..เจ็บแทบขำดใจ หลงทำงอยูใ่ นวงกตแห่งกำรหลอกลวง เป็ น เพียงตัวต่อชิ ้นหนึง่ ที่ไร้ คำ่ เป็ นเพียง..ตัวแทนทีค่ นๆนี ้ไม่คิดจะมองเลย แววตำดุดนั ตรึงร่ำงข้ ำงใต้ ไว้ ฮำนะตัวเย็นเฉียบ หลับตำลงแทบจะทันทีที่ เห็นอีกฝ่ ำยคลำยไทออกแล้ วแกะกระดุมเสื ้อเชิ ้ตทีเ่ กะกะ โยนทิ ้งไว้ ข้ำงหมอน เหมือนเป็ นเศษผ้ ำชิ ้นหนึง่ “ มองฉัน! ” เคย์สงั่ เสียงกร้ ำว บีบแน่นที่คำงเล็กจนเบี ้ยล่ำงต้ องทำตำม ด้ วยควำมหวำดหวัน่
264
ดวงตำสองคูส่ บกัน คูห่ นึง่ เว้ ำวอนและขอควำมเห็นใจ คลอไปด้ วยควำม ทุกข์ พยำยำมมองหำทำงที่จะบอก..บอกไปว่ำรักแค่ไหน ถึงได้ ทำให้ ทงใจทั ั ้ งกำย ้ เพียงแต่ดวงตำอีกคูป่ ระสำนแค่เลยผ่ำน ไม่คิดมองลึกลงถึงควำมรักที่สง่ มำ มองเลยออกไป..เลยไปไกลสุดทำงทีม่ ีใครอีกคนเป็ นเงำสะท้ อนอยูต่ รงนัน้ ..และตอนนี ้ก็ทอเพียงแววแห่งปรำรถนำ..หวังเพียงใช้ ชวั่ ครัง้ ชัว่ ครำว.. “ ท่องไว้ ให้ ขึ ้นใจ..ว่ำคนที่จะแตะนำยมีแค่ฉนั คนเดียว ” เคย์กระซิบข้ ำงหู นุม่ สอดมือเข้ ำใต้ เสื ้อนอนตัวเล็กแล้ วไล้ ลงหนักๆผ่ำนผิวเนียนข้ ำงใน ริ มฝี ปำกร้ อนเร่ำทำบลงกับซอกคอหอม ฟั นคมขบลงบนเนื ้อนวล ไล้ เล็ม เอำควำมหวำนที่แทบจะหลอมละลำยในเปลวเพลิง ร่ำงข้ ำงใต้ สนั่ ไหวด้ วยควำม กลัวเมื่อเสื ้อตัวเดียวทีเ่ หลือบนร่ำงถูกทึ ้งออกไปแล้ วถอดกองอย่ำงไม่สนใจ นิ ้วยำวลำกผ่ำนอกบอบบำงและอ่อนไหวรำวกระเบื ้องแก้ ว ทุกครัง้ ที่ สัมผัสลงก็กระตุ้นเสียงเครื อครำงตอกย ้ำว่ำมีเพียงเขำคนเดียวทีเ่ ป็ นคนได้ ตีตรำลง ไปก่อนใคร ควำมภูมใิ จที่แอบซ่อนไว้ ทงที ั ้ ่ปฏิเสธนักหนำปะทุขึ ้นทุกที..ทุกครำวที่ริม ฝี ปำกอิ่มระเรื่ อนี่บอกคำว่ำรัก มันแสดงว่ำฮำนะยอมลงให้ เขำแค่คนเดียว แสดงไว้ วำ่ เป็ นใครกันที่มีสทิ ธิ์ เหนือตัวของฮำนะ เป็ นเจ้ ำของทุกอย่ำง ได้ ทกุ อย่ำง ไม่วำ่ จะทำงกฎหมำย หรื อทำง ร่ำงกำย จะไม่ยอมให้ คนของเขำหันไปมองคนอื่น ดวงตำคูน่ ี ้ต้ องมีเพียงเงำเจ้ ำของ แค่หนึง่ เดียว โดยที่ไม่จำเป็ น..ว่ำเขำจะต้ องรักตอบให้ มำกควำม แค่ได้ มำก็พอใจแล้ ว ทำไปซะ ต้ องกำรก็ระบำยออกไป กักตัวเด็กนีไ่ ว้ อยำกได้ เมื่อไหร่ก็เรียกมำ..ง่ำยดีไหม “ อ..อื ้อ ” เสียงครำงหวำนดังแผ่วจำกลำคอ ตำกลมโตมีหยดน ้ำคลอเอ่อ จนดูคล้ ำยประกำยแก้ วมีรำคำทีส่ ะท้ อนในควำมมืด ปำกนุม่ เม้ มแน่นยำมทีถ่ กู จูบ หนักหน่วงลงบนผิวกำย
265
“ ร้ องดังๆสิฮำนะ..ร้ องออกมำเหมือนตอนที่นำยบริ กำรลูกค้ ำไง ทำให้ พวกนันพอใจ..เก่ ้ งไม่ใช่เหรอ ” คำพูดร้ ำยกำจหลุดออกจำกปำกอีกหน ทังที ้ ่ร้ ูดีกว่ำ ใครในตอนนี ้..ว่ำตัวเองนัน่ แหละที่เป็ นคนแรก “ อำำ..พี.่ .เคย์..อำำำ ” น ้ำตำใสไหลพรำกลง แรงสะดุ้งพร้ อมเสียงที่นำ่ อำยร้ องออกมำกับแรงกัดที่ยอดอก ลิ ้นร้ อนผ่ำวเกี่ยวส่วนปลำยทีน่ มุ่ นิ่มเข้ ำโพรง ปำกก่อนจะดูดแรงเข้ ำ นิ ้วยำวไล้ ลงแล้ วบีบหนัก ในขณะที่สำยตำเหลือบขึ ้นดู ปฏิกิริยำตอบโต้ ที่เป็ นไปโดยไร้ กำรเสแสร้ ง “ แบบนันไง..เชี ้ ่ยวล่ะสิ ” เคย์ตอกย ้ำ ก้ มลงเลียปำกนุม่ ที่เม้ มเป็ นเส้ นตรง เพียงแค่หยอกนิดๆ เรี ยวปำกบำงก็คลำยให้ สอดลิ ้นเข้ ำไปเย้ ำแหย่ เนื ้อนุม่ ภำยในพลิกหลบเมื่อถูกเร้ ำหนัก ควำมอุน่ ชื ้นกระหวัดตอบ ล้ วง เข้ ำไปกระตุ้นเพียงเริ่ มต้ นก็ได้ ยินเสียงครวญคล้ ำยจะทนไม่ไหวอีกต่อไป “ อ..ออก..ก่อน ” เสียงหวำนท้ วงขึ ้นพร้ อมกับมือที่ยนั อกแกร่งเต็มแรง ปำกน้ อยๆหอบหำยใจเอำอำกำศ คิ ้วเข้ มขมวดกันอย่ำงหงุดหงิด คว้ ำข้ อมือเล็กที่ขดั ขืนเมื่อครู่แล้ วตรึงลง กับฟูกนุม่ ฟั นคมขบลงปำกล่ำงนุม่ นิ่มแล้ วสอดลิ ้นเข้ ำไปใหม่อกี หน ไล้ เลียรุนแรง เผลอดูดดุนฝั งรอยกัดหนักหน่วงจนรสเลือดซ่ำนเข้ ำมำอวลแทนรสหวำน “ เจ็บ..เจ็บ ” ฮำนะร้ องออกมำ ลุกขึ ้นปำดน ้ำตำที่พรำกลงลวกๆเมื่อเห็น อีกฝ่ ำยถอยออกมำด้ วยควำมโมโหกับกำรขัดจังหวะงำม “ แค่จบู ก็ทำมำอ่อนแอแล้ วเหรอ ” เขำผลักร่ำงเปลือยเปล่ำลงไปแนบกับ ผ้ ำปู กดไหล่เล็กให้ อยูก่ บั ที่นิ่งๆยำมที่พลิกตัวแทรกลงตรงกลำง “ ก..กลัวฮะพี่เคย์..” อ้ อนขอด้ วยแววตำ รู้สกึ ถึงควำมตึงเครี ยดที่กำลังจู่ โจมเมื่อขำโดนกระชำกออกห่ำง
266
มือใหญ่ดนั ต้ นขำขำวให้ แยกกว้ ำง กดแนบลงกับเตียงแรงเข้ ำเพรำะอีก ฝ่ ำยทำท่ำจะดิ ้นหนี เขำคว้ ำหมอนด้ ำนบนสอดใต้ เอวคอด รัง้ สะโพกสวยให้ สงู ขึ ้น จนเห็นทำงหวำนที่เกร็งแน่น ..คืนก่อนเขำไม่ร้ ูเรื่ อง..ไม่แน่ใจ.. ..แต่คืนนี ้ไม่มีทำงที่จะลืมลงแน่.. เคย์ยิ ้มเยำะ กดนิ ้วไล้ วนแถวเบื ้องล่ำงจนเสียงร้ องเพรำะดังก้ อง “ เจ็บ..ออกไปเถอะฮะ..” ฮำนะร้ องไห้ ตวั โยน เสือกไสจะถอยห่ำงแต่ฝ่ำ มือแข็งแรงกระชำกตัวให้ อยูก่ บั ทีแ่ ล้ วสอดนิ ้วยำวเข้ ำไปทีเดียวเป็ นกำรลงโทษจน แทบจะขำดใจ “ ถ้ ำนำยไม่สะดีดสะดิ ้งนักก็ไม่เจ็บตัวหรอก ” ควำมร้ อนเร่ำเร่งให้ แทรก เข้ ำไปทีเดียวมำกขึ ้น ขยับคลึงเพือ่ เปิ ดทำงฝื ดเคืองที่กำลังรัดรึงจนเขำวูบไปทังตั ้ ว “ อ..อ๊ ำำ..ไม่เอำ..อำ..ฮึก.. ” ใบหน้ ำหวำนซบลงหมอนหนุน มือจิกกับผ้ ำ ด้ ำนล่ำงจนเป็ นรอยยับย่นแทบขำดหลุดมำด้ วย ดวงตำพร่ำพรำยจนข้ ำงหน้ ำมืดไป “ อย่ำเกร็ ง ” เสียงทุ้มสัง่ “ ม..ไม่..อย่ำ..ฮึก..อำ..อย่ำแกล้ งผมเลย..” มือบำงพยำยำมดึงส่วน สอดแทรกด้ ำนล่ำงนัน่ ออก เคย์สบถด้ วยควำมหงุดหงิด รัง้ เส้ นผมรุนแรงจนใบหน้ ำสวยหงำยเงย น ้ำตำหลำยหยดไหลพรูลงมำ ปำกร้ อนรุ่มประกบเข้ ำกับควำมนุม่ นิ่มที่ครวญครำง อำศัยจังหวะที่ใครอีกคนไม่ทนั ขัดขืนกระชำกนิ ้วออกแล้ วดันตัวเองเข้ ำไปจนลึกสุด “ โอ๊ ย..อย่ำ..อึก..อ๊ ำำ ” ขำเรี ยวพลิกหนีแต่โดนกดให้ แนบลง ควำมอึดอัด เสียดวูบเข้ ำท้ องน้ อยจนจุกไปทังตั ้ ว ตึงแน่นทัว่ ร่ำงจนไม่กล้ ำขยับ “ อำ..อำำำ..” ควำมใหญ่โตที่แข็งขืนแช่นิ่งอยูก่ บั ช่องทำงร้ อนระอุ เนื ้อนุม่ ด้ ำนในสัน่ ระริ ก บีบรัดแน่นจนอีกฝ่ ำยหลุดเสียงครำงด้ วยควำมพอใจที่สดุ ผิวกำยแนบกัน สนิทเมื่อแขนกว้ ำงสอดเข้ ำใต้ รำวเอวบำง ใบหน้ ำคมซุกอยูก่ บั ซอกคอกรุ่นกลิน่ หอม
267
หวำน แรงหำยใจหนักๆรดลงมำที่ข้ำงแก้ มเมื่อควำมเสียวซ่ำนกำลังปะทุขึ ้นจนแค่ หยุดอยูน่ ิ่งก็แทบทนไม่ไหว สัมผัสที่สอดประสำนกันเป็ นหนึง่ อยูอ่ ย่ำงนี ้บอกเขำว่ำ กำลังได้ ฮำนะมำกอด..กำลังตอกย ้ำลงกับร่ำงกำยที่นำ่ หลงใหลนี่.. “ พี่เคย์ฮะ..ข..ขอร้ อง..” เสียงครำงแผ่วข้ ำงหูทำให้ อีกคนเงยหน้ ำขึ ้นมำดู ทุกครัง้ ที่ร่ำงเล็กบำงอยำกจะขยับหนี ควำมแข็งแกร่งด้ ำนล่ำงก็จะ สอดแทรกเข้ ำไปใหม่แล้ วแกล้ งนำนเข้ ำด้ วยกำรอยู่นิ่งงัน อยำกจะกระตุ้นจนถึง ที่สดุ ว่ำเด็กไร้ มำรยำแบบฮำนะจะทำยังไงถ้ ำอยำกจนเกินขีดจำกัด “ อ..อือ ” ถอยกำยออกห่ำงแล้ วก็ถกู รัง้ กลับมำแนบแน่น ควำมเสียดวูบ และอึดอัดจนแทบตำยลงกำลังทำให้ ทกุ ส่วนชำหนึบ “ อำ..อ๊ ำำำ ” เสียงครำงหวำนดังแว่วออกมำจำกลำคอเมื่อสะโพกมนกลับเป็ นฝ่ ำยเริ่ม ขยับเข้ ำออกเสียเอง แรงแข็งกระด้ ำงที่สอดอยูล่ กึ ล ้ำเสียดสีภำยในเร่งส่วนร้ อนระอุ ให้ ขยับรัดถี่ขึ ้น แรงขึ ้น ทุกครัง้ ที่ออกก็เหมือนมีแรงให้ รับส่วนนันกลั ้ บเข้ ำร่ำงกำย เมื่อแทรกนำนก็กลับอยำกผลักไสให้ เป็ นอิสระ เคย์หวั เรำะด้ วยควำมสะใจ มองใบหน้ ำหวำนทีก่ ำลังขึ ้นสีแดงซ่ำนไปทัว่ เหมือนตกในห้ วงอำรมณ์จนถอนตัวไม่ขึ ้น ดูยวั่ ยวนอย่ำงน่ำประหลำด ฝ่ ำมือบำง ยันแผงอกแกร่งแล้ วขยับสะโพกเชื่องช้ ำคล้ ำยจะพลิกกลับมำแกล้ งเขำเสียเอง ดวงตำสีสวยหลับพริ ม้ มีแววเจ็บปวดอยูใ่ ต้ สหี น้ ำที่ผดุ พรำยไปด้ วยเหงื่อหยดเล็ก ทัง้ ที่ห้องเย็นฉ่ำแต่แรงหลอมรวมนี่กำลังทำให้ เขำร้ อนระอุจนเดือด “ เยี่ยม..พ่อคนใสซื่อนักหนำ ในทีส่ ดุ ก็นำเอง ” เขำกระซิบเสียงพร่ำ รอยยิ ้มเยำะเย้ ยส่งมำให้ คนที่ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ วนอกจำกควำมเสียววูบวำบทีก่ ำลัง ตีขึ ้นทัว่ ท้ อง ภำยในปวดหนึบจำกแรงสอดหนักหน่วง “ จะช่วยสงเครำะห์ให้ เด็กร่ำนๆอย่ำงนำย..ฮำนะ ” เคย์ผลักเรี ยวขำขำว ให้ ตงขึ ั ้ ้น เท้ ำเปลือยจิกลงกับที่นอนเมื่อจู่ๆอีกฝ่ ำยก็กระแทกกำยเข้ ำมำลึก ถอน ออกแล้ วย ้ำลงไปใหม่จนร่ำงเล็กสะดุ้งไหว เสียงกรี ดร้ องหวำนจับใจดังก้ องห้ อง
268
“ เอำเลย..ร้ องออกมำให้ เห็นว่ำถึงใจนำยแค่ไหน ” เขำโหมแรงลงไปไม่ยงั ้ ฝ่ ำมือบีบเข้ ำกับไหล่นวลเนียนจนเป็ นรอยจ ้ำ หยัดร่ำงขึ ้นกระแทกกระทันเข้ ้ ำไปไม่มี ปรำนีจนเรื อนร่ำงข้ ำงใต้ ไหวคลอน “ อำ..อ๊ ำำำ..อ๊ ำำำ..” ริ มฝี ปำกสีสวยเผยอครวญครำง อกบำงสะท้ อน หำยใจขึ ้นลงตำมจังหวะนำ “ อ..อำ..อำำ..” เคย์โน้ มตัวลงประสำนนิ ้วเข้ ำกับมือนุม่ ที่ทึ ้งผ้ ำปูขึ ้นมำ เส้ นผมหอมพันกัน ยุง่ เหยิงแต่ยิ่งช่วยขับให้ ใบหน้ ำแดงจัดดูเย้ ำยวนจนสุดอำรมณ์ สะโพกแกร่งสอด ประสำนเข้ ำจนผิวเนื ้อกระทบกันรุนแรง ร่ำงสูงจับจ้ องดูดวงหน้ ำสวยที่สำ่ ยซ่ำน ยิง่ เห็นคนข้ ำงใต้ สนั่ ไหวไปตำม แรงที่โหมใส่ก็ยงิ่ เกิดควำมต้ องกำร ยิ่งกดย ้ำหนักหน่วงไม่มีเว้ น แขนเรี ยวผวำเฮือก เข้ ำโอบรอบบ่ำกว้ ำง จิกเล็บลงกับแผ่นหลังแล้ วลำกลงจนเป็ นรอยแตกซิบ แรง เสียดสีด้ำนในร้ อนระอุ ดึงดันเข้ ำมำไม่หยุดจนจุกไปทัว่ ท้ อง “ อำ..” เสียงครำงทุ้มต่ำดังขึ ้น ใบหน้ ำหล่อเหลำแหงนเงยขึ ้นด้ วยควำม เสียวซ่ำนสุดหัวใจ ยิ่งขยับหนักส่วนล่ำงที่หอมหวำนก็ยิ่งกระตุกเกร็ งรัดแน่นขึ ้นตำม “ อ๊ ำำ..พ..พี่เคย์..” ฮำนะกรี ดร้ องก้ องห้ อง แขนขำวโอบบ่ำแกร่งเป็ นหลัก ยึดเมือ่ รู้สกึ ถึงหัวใจที่เต้ นแรงจนจะหลุดออกมำ เคย์ขยับตัวแรงขึ ้น ยึดเอวคอดตรึงกับที่ไม่ให้ ขยับในขณะที่โหมแรงใส่ไม่ หยุด ส่วนนุม่ นิ่มที่ร้อนระอุกระตุกถี่จนควำมเสียวซ่ำนวูบเข้ ำ ส่วนแข็งขืนถูกรัดรึง แน่นจนต้ องระบำยด้ วยกำรหอบหำยใจหนักหน่วง ร่ำงบำงสะดุ้งสุดแรงเมื่อสำยน ้ำร้ อนระอุวำบเข้ ำมำในช่องท้ อง ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ำจนต้ องครวญครำงแทบไม่เป็ นภำษำ ร่ำงหนักๆล้ มลงทำบทับอย่ำงเหนื่อย อ่อน เรี ยวขำขำวยังคงเกำะเกี่ยวอยูส่ องข้ ำงเอวใหญ่จนเมือ่ ฝ่ ำยนันลุ ้ กออกไป อะไรที่เหนียวข้ นไหลริ นลงอำบผ้ ำปูสขี ำว แล้ วยังเอ่อขังอยูภ่ ำยใน ขยับ แต่ละครัง้ ก็รินลงรดต้ นขำจนเปื อ้ นไปทัว่ ยิ่งทำให้ สองแก้ มแดงขึ ้นอีกเท่ำตัว
269
เคย์หนั มำมองร่ำงเปลือยเปล่ำทีน่ อนระทดระทวยอยูก่ บั เตียง ดวงตำคม กริ บปรำยมองอย่ำงไม่สนใจ แม้ วำ่ ผิวขำวจะดูแดงช ้ำหรื อบำงส่วนจะมีครำบเลือด ปะปน “ ออกไปจำกห้ องฉัน ” เขำสัง่ หันไปคว้ ำเสื ้อคลุมมำสวม “ พี่เคย์..” ดวงตำเว้ ำวอนส่งมำด้ วยควำมไม่เข้ ำใจกับเรื่ องทังหมด ้ ..ถูกสัง่ ให้ มำหำ..โดนทำรุนแรง..แล้ วไล่ออกไป.. ..ไม่เข้ ำใจเลย.. “ ฟั งภาษาคนไม่ ร้ ูเรื่องรึไง! บอกให้ ออกไป! ” เคย์ตวำดใส่เสียงแข็ง ก้ ำวพรวดไปกระชำกประตูอีกห้ องเปิ ด ฮำนะน ้ำตำตกนับครัง้ ไม่ถ้วน ได้ แต่ใช้ แขนยันร่ำงอันสัน่ เทำขึ ้นมำ รี บ กวำดเอำชุดนอนทีถ่ กู ทิ ้งระเกะระกะขึ ้นมำสวมลวกๆ แล้ วค่อยๆวำงเท้ ำลงกับพื ้น เรี ยวขำที่หมดแรงจนทรงตัวไม่อยูท่ ำให้ ล้มฮวบลง เสียงสะอื ้นแผ่วดังแว่วพร้ อมกับ มือที่ต้องยกขึ ้นปำดน ้ำตำทิ ้ง “ เกะกะ! ชักช้ ำน่ำรำคำญ..โดนแค่นี ้มันจะเป็ นจะตำยรึยงั ไง ห๋ำ!! ” ร่ำง ใหญ่ตรงดิ่งมำกระชำกแขนเรี ยวให้ ลกุ แต่ขำที่สนั่ ระริ กไม่อำจฝื นพำตัวยืนขึ ้นได้ “ อ่อนแอ..น่ำสมเพช ” เคย์รัง้ ร่ำงขำวตรงพื ้นขึ ้นมำอย่ำงไม่ปรำนี เหวี่ยง ลงไปกองกับเตียงแข็งอีกห้ อง “ ต่อไปถ้ ำฉันเรี ยก ให้ มำหำทันที ไม่ต้องมีข้อแม้ อะไรทังนั ้ น! ้ แล้ วถ้ ำล็อคห้ องอีกคงรู้นะว่ำจะเกิดอะไรขึ ้น ” ขำดคำ แรงกระแทก โครมใหญ่ที่ประตูก็ตอกย ้ำควำมโง่งมของอีกคนทีค่ อยแต่จะถูกรังแกไม่สิ ้นสุด ฮำนะซุกตัวลงกับผ้ ำห่ม ร้ องไห้ จนตัวโยนด้ วยควำมเสียใจจนไม่อำจ บรรยำย ร่องรอยบนตัวยังคงเด่นชัดและไม่หำยไปง่ำยๆแน่ในวันพรุ่ง ..มีคำ่ แค่นี ้เอง.. ................................................................................
270
Chapter 22 ดวงตำสีเข้ มปรำยมองคนข้ ำงกำยที่นงั่ พิงขอบประตูรถอีกด้ ำน แก้ มขำวดู ซีดไปเหมือนไม่สบำยขึ ้นมำ ริ มฝี ปำกสีชมพูจำงๆกลับเผือดจนเป็ นรอยแตก ดวงตำ กลมสดใสที่เคยใช้ จบั จ้ องเขำตอนนี ้ปิ ดสนิท ท่ำทำงเมื่อคืนอำจจะนอนไม่พอ เรี ยว แขนเล็กนัน่ กำลังกอดกระเป๋ ำใบใหญ่แน่นรำวกับกลัวว่ำหนังสือมันจะหำยไปไหน เคย์กลับไปมองถนนตรงหน้ ำใหม่ พยำยำมเลิกสนใจ ไม่คิด ไม่นกึ แต่ก็ อดละสำยตำจำกไฟแดงตรงถนนหันมำดูอีกฝ่ ำยไม่ได้ ไม่ทนั ห้ ำมตัวเอง มือเขำก็ เอื ้อมไปปั ดปอยผมสีน ้ำตำลอ่อนที่ปรกหน้ ำหวำนๆของฮำนะให้ แล้ ว “ ฉันต้ องบ้ ำแน่ๆ..” พึมพำขึ ้นมำ แต่กลับไล้ นิ ้วลงไปข้ ำงแก้ มเนียน ลูบลง บนเรี ยวปำกซีดเซียวทีม่ ีรอยขบกัดรวมกับสีเลือดเมือ่ คืน..เขำรุนแรงเกินไป “ อือ..” เสียงครำงแผ่วดังลอดออกมำจนอีกคนชะงักมือไว้ “ จุน..” สำยตำที่ออ่ นลงกลับแข็งกร้ ำวขึ ้นมำใหม่ เสียงละเมอทีเ่ พ้ อออกมำแม้ ยำมทีฮ่ ำนะฝั นมันกำลังบีบบำงอย่ำงจนคนได้ ยินแทบยังอำรมณ์ ้ ไม่อยู่ ..ใจดีไม่ได้ ใช่มยฮำนะ!.. ั้ เสียงแตรจำกรถทำให้ ร่ำงสูงได้ สติ เขำเหยียบคันเร่งออกไปอย่ำงรวดเร็ว จนคนที่เผลอหลับสะดุ้งตื่น ตำกลมโตหันมองคนข้ ำงกำยแล้ วกลับไปดูด้ำนนอก “ พี่เคย์ฮะ..ตรงนี ้มันไม่ใช่ทำงไปโรงเรี ยนผม ” ฮำนะแย้ งหน้ ำตำตืน่ ชะเง้ อดูซอยที่รถเลี ้ยวเข้ ำมำ เคย์เหยียบเบรกจนมิด รถทังคั ้ นที่พงุ่ ทะยำนกลับโดนกระชำกให้ หยุดจน ล้ อครูดลงถนนอย่ำงรุนแรง เสียงเอี๊ยดดังลัน่ พอๆกับควันขำวที่คลุ้งขึ ้น โชคดีแต่ที่ไม่ มีรถตำมมำสักคัน “ ลงไป ” ฮำนะมองซ้ ำยมองขวำเลิก่ ลัก่ มือที่กอดกระเป๋ ำยิง่ กำแน่นหนักกว่ำเดิม “ ท..ที่ไหนฮะ ”
271
อำรมณ์คกุ รุ่นของอีกฝ่ ำยกำลังเชี่ยวกรำกเหมือนน ้ำไหลซัด ไม่เข้ ำใจ ตัวเอง ไม่เข้ ำใจเลยว่ำทำไมถึงโกรธ แค่ชื่อเดียวที่ออกมำจำกปำก ..ปำกที่เขำเป็ นคนครอบครองอยูแ่ ท้ ๆ.. “ ไม่ใช่ซอ่ งก็แล้ วกัน ” เคย์ปลดล็อค เอื ้อมไปกระชำกประตูฝั่งตรงข้ ำม “ เชิญสิคณ ุ หนู รึจะโทรเรี ยกผู้ชำยในฝั นมำรับก็ได้ นะ ไม่วำ่ ..” ฮำนะมองอีกคนอย่ำงไม่เข้ ำใจ ใครคือผู้ชำยในฝั น ..ผู้ชำยในฝั นของฮำนะก็มีแค่พี่เคย์คนเดียว.. “ นำยรู้มยว่ ั ้ ำฉันเบื่อที่จะต้ องพูดซ ้ำซำก ” ร่ำงเล็กลนลำนลงจำกรถ ลำกกระเป๋ ำหนักอึ ้งติดมำด้ วย ทันทีที่ปิดประตู รถให้ ฝ่ ำยนันก็ ้ ขบั ออกไปอย่ำงรวดเร็วทิ ้งให้ เขำยืนอยูค่ นเดียวกลำงซอยแปลกๆที่ ไม่ร้ ูจกั “ จะทำยังไงดีเนี่ย..” หันมองทำงที่ลกึ เข้ ำไปก็มีแต่บ้ำนเรี ยงกันเป็ นแถว จะ โทรหำจุนก็กลัวรบกวน “ เดินแล้ วกัน..เจอรถเมื่อไหร่ก็เมื่อนันแหละ ้ ” ...... “ ตอนนี ้โซน A เสร็ จเรี ยบร้ อยพร้ อมตกแต่ง เรำกำลังดำเนินงำนสร้ ำงโซน B ของอำคำร แต่มีปัญหำนิดหน่อยเรื่ องอุปกรณ์เบิกจ่ำยไม่ทนั แต่วำ่ ทำง..” แม่ เลขำสำวที่พดู ไม่หยุด เพิ่งละสำยตำจำกแฟ้ มงำนตรงหน้ ำเมื่อรู้สกึ ถึงควำมเงียบ “ เจ้ ำนำยคะ ” เธอขยับแว่นตำที่เลือ่ นลงมำกองตรงดังจมู ้ ก แล้ วกระแอม ดังๆสองสำมทีเป็ นกำรเรียกสติของอีกฝ่ ำย เคย์ละสำยตำจำกวิวตึกสูงที่ขนำบข้ ำงกระจกใส “ อะไร ” “ เมื่อกี๊ไม่ได้ ฟังแน่เลย ” ว่ำแล้ วก็เคำะแฟ้ มรำยงำนผล ทำหน้ ำชวนสงสัย ว่ำเกิดอะไรขึ ้นกับประธำนที่แสนจะเคร่งเครียดกับงำนของตัวเอง ร่ำงสูงใหญ่หมุนเก้ ำอี ้หนังสีดำขลับกลับเข้ ำมำประจำโต๊ ะ “ เหรอ..คุณบอกผมว่ำอะไรบ้ ำงนะ ”
272
อีกคนก้ มลงมองแฟ้ มงำนหนำครึ่งไม้ บรรทัดในมือ “ เอ่อ..จะให้ บอกใหม่ตงแต่ ั ้ ต้นเลยเหรอคะ ” เคย์สำ่ ยหัวเป็ นกำรยุติสหี น้ ำเจื่อนๆของเธอ “ โทษที..มัวคิดอะไรเพลินไป วำงไว้ ตรงนี ้แหละ เดี๋ยวผมเอำกลับไปอ่ำนเอง..คุณออกไปทำงำนของคุณเถอะ ” “ ค่ำ ” ว่ำพลำงสำวเท้ ำออกไปอย่ำงรวดเร็ วก่อนทีเ่ จ้ ำนำยจะสัง่ ให้ รำยงำนใหม่หมด เสียงประตูปิดลงเบำๆพร้ อมกับแฟ้ มงำนทีว่ ำงค้ ำงเติ่งไว้ ก็ถกู ปิ ดลงเช่นกัน เขำหันไปมองเวลำตรงนำฬิกำดิจิตอลบนโต๊ ะ ไม่ร้ ูวำ่ ทำไมควำมรู้สกึ ที่วำ่ วันหนึง่ ๆ มันช่ำงยำวนำนเข้ ำมำกวนใจเขำได้ ปกติก็แทบจะกินนอนอยูท่ ี่โรงแรมมันซะเลย บ้ ำนช่องไม่ต้องกลับกัน ..แล้ วทำไม.. ภำพร่ำงขำวเนียนที่อยูใ่ ต้ ร่ำงนอนอ่อนระทวยด้ วยใบหน้ ำเย้ ำยวนจับใจ ผุดขึ ้นมำในหัว แก้ มนุม่ สองข้ ำงขึ ้นสีแดงซ่ำนดูร้อนระอุไปทัว่ กำย ริ มฝี ปำกรสหอม หวำนกำลังติดตรึง หนทำงรักยำมตอบโต้ กลับมำด้ วยควำมเผลอไผลกำลังทำให้ รู้สกึ เหมือนกำลังล้ วงลึกเข้ ำสูเ่ ปลวไฟร้ อนเร่ำ ยิ่งชิมยิ่งติดจนละสำยตำ ละควำมคิด ออกห่ำงไม่ได้ เลย “ หยุด..พอได้ แล้ ว ” เขำพร่ำอยูต่ ำมลำพัง ยกฝ่ ำมือขึ ้นลูบหน้ ำหนักๆ เพื่อให้ เลิกฟุ้งซ่ำน ..ผมรักพีค่ นเดียว.. ..รักพี.่ .คนเดียว.. เสียงหวำนแทรกเข้ ำมำอีกครัง้ รอยยิ ้มสดใสส่งมำให้ ทกุ เวลำที่เจอหน้ ำ กัน ดูงดงำมจับใจจนสลัดออกไปไม่หลุด
273
“ นำยแค่ต้องกำร เคย์ เจ้ ำนัน่ ก็แค่เป็ นเซ็กซ์ชนเยี ั ้ ย่ มเท่ำนัน้ อย่ำคิดให้ มนั มำกควำม ” เคย์ทอ่ งในใจ ตอกย ้ำควำมรู้สกึ ของตัวเองรอบที่ร้อย..โดยที่ไม่ร้ ูตวั สำยตำก็เผลอเหลือบไปดูนำฬกิ ำอีกหน ..ป่ ำนนี ้จะถึงโรงเรี ยนรึยงั .. “ โธ่เว้ ย! น่ำรำคำญชะมัด ” กำปั น้ หนำหนักทุบปึ งลงกับโต๊ ะ ..ช่วยไม่ได้ ..นำยผิดเองนะ.. ..ผิดเองที่กล้ ำเรี ยกชื่อผู้ชำยคนอืน่ ต่อหน้ ำฉัน.. “ ก็แล้ วจะแคร์ ทำไม ” เขำดึงแฟ้ มงำนตรงหน้ ำมำเปิ ดดู พยำยำมบังคับใจ ให้ อยูน่ ิ่งๆแม้ วำ่ มันจะยำกเอำกำร ................................................................................ เสียงออดหมดคำบเรียนแรกดังขึ ้นพร้ อมกับบรรดำนักเรี ยนสลำยตัวไป เปลีย่ นชุดเพื่อเข้ ำวิชำพละคำบถัดไป ใครคนหนึง่ ได้ แต่มองซ้ ำยขวำหำคนที่กำลัง นึกเป็ นห่วงเพรำะโทรเท่ำไหร่ก็ไม่ติดแม้ แต่ครัง้ เดียว กระทัง่ สำยตำวกไปเจอร่ำงเล็ก บำงที่เดินอุ้มกระเป๋ ำใบยักษ์ เดินขึ ้นบันไดมำท่ำทำงเนือยๆ จุนถึงได้ ยิ ้มอย่ำงดีใจ “ ฮำนะ ปิ ดมือถือทำไม ” เขำตรงเข้ ำไปช่วยถือของ “ อ๊ ะ! ลืมเลย ” ตอบพลำงยิ ้มกลับ แม้ วำ่ ตอนนี ้จะเหนื่อยไปทังใจทั ้ งกำย ้ “ มำสำย ไม่สบำยเหรอ เมื่อคืนนอนดึก? ” จุนขยี ้หัวเล็กๆอย่ำงเอ็นดู รี บ ดุนหลังให้ ไปเปลีย่ นชุดหลังจำกที่วิ่งเอำกระเป๋ ำไปเก็บให้ แล้ ว ฮำนะนิ่งไป ไม่ร้ ูจะตอบอะไรนอกจำกพยักหน้ ำไปตำมควำมคิดอีกฝ่ ำย “ ไม่ยอมดูแลตัวเอง อ่ำนทำไมดึกดื่น ถึงพรุ่งนี ้จะสอบแต่นำยก็เตรี ยมตัว มำตังแต่ ้ เปิ ดเทอมแล้ วนี่ ” เขำตำหนิอย่ำงไม่พอใจเมื่อรู้วำ่ ไม่มคี รัง้ ไหนเลยที่เพื่อน คนนี ้จะห่วงตัวเองกับใครเขำ
274
ร่ำงเล็กยิ ้มฝื ด เพรำะรู้ดวี ำ่ เกิดอะไรขึ ้นเมื่อคืน “ ก็..ทุนมันมีน้อย ต้ องตังใจหน่ ้ อย ” จุนชะงักไป เขำจับไหล่บำงหันเข้ ำมำหำตัว บรรจงใช้ นิ ้วเช็ดเหงื่อหยดเล็ก ที่ผดุ ซึมขึ ้นแถวข้ ำงแก้ ม “ จะไปจริ งเหรอ อีกตังปี ้ นึง ทุนมันสำหรับพวกเด็กมหำ’ลัย ทำไมคิดตังแต่ ้ เนิ่นๆล่ะ ” สำยตำคมกริ บจ้ องลึกเข้ ำไปในดวงตำคูส่ วยอย่ำงจับผิด “ หนีใครรึเปล่ำฮำนะ..” คนที่ได้ ยินยิ่งถูกจี ้ใจดำเข้ ำไปจังๆ แต่ไม่วำ่ อย่ำงไรฮำนะก็เหมือนเดิม ตรงที่ปฏิเสธควำมผิดของคนทีต่ วั เองรักเรื่ อยไป “ เขำเรี ยกวำงแผนอนำคตหรอก แหม..คิดได้ ไงจะหนีใคร ” มือบำงเลือ่ น เข้ ำมำกุมฝ่ ำมือหนำแล้ วฉุดให้ ไปเป็ นเพื่อนเปลีย่ นชุดในห้ องล็อคเกอร์ อีกฝ่ ำยยืนนิง่ จนฮำนะสงสัย “ เป็ นอะไรเหรอ..อ๊ ะ! ” ร่ำงบอบบำงปลิว ตำมแรงดึงจนปะทะเข้ ำกับอกอุน่ อ้ อมแขนที่เต็มไปด้ วยควำมอ่อนโยนโอบกอด เอำไว้ แนบแน่นก่อนจะซุกหน้ ำลงกับกลุม่ ผมหอม “ บอกฉัน มีอะไรก็เล่ำมำ..” จุนพร่ ำ สวมกอดอย่ำงที่ไม่กลัวใครจะมำเห็น ทังที ้ ่อยูก่ ลำงทำงเดิน โชคดีที่ตอนนี ้รอบด้ ำนเงียบกริ บ ไม่มวี ี่แววของนักเรียนคนอื่น “ จุน..” ฮำนะปล่อยน ้ำตำร่วงเงียบเชียบ สองมือยกขึ ้นกอดตอบ ซบหน้ ำ ลงกับควำมห่วงหำที่อีกคนมอบให้ “ ฉันห่วงนำย รู้บ้ำงมัย..ไม่ ้ อยำกให้ ไปไกล ไม่อยำกให้ หำ่ งตำเลย ” ใบหน้ ำหวำนพยักหงึกๆเป็ นกำรรับรู้ สองข้ ำงแก้ มอำบไปด้ วยหยดน ้ำที่ริน ลง รอยยิ ้มดีใจปรำกฏขึ ้นเป็ นกำรบอกว่ำเชื่อมัน่ ในคนตรงหน้ ำมำกแค่ไหน “ ถ้ ำนำยจะไปเรี ยนต่อเพรำะอยำกเรี ยนจริงฉันก็ดใี จ แต่ถ้ำไปเพรำะ ต้ องกำรหนีใครซักคน..ช่วยเห็นแก่ฉนั ที ” เขำปล่อยน ้ำตำไหลลงตำมลำพัง ก่อนที่ มันจะเหือดหำยไปอย่ำงรวดเร็ ว
275
เพรำะรักนำยก่อนเขำ ตังแต่ ้ เจอกัน ตังแต่ ้ คบกันก็มีแต่นำยคนเดียวในใจ เรื่ อยมำ จะทิ ้งฉันแล้ วหลบหน้ ำไป เพียงเพรำะหัวใจเจ็บปวดจำกคนอื่นเหรอ ..อย่ำใจร้ ำยกับฉันนักเลย.. ร่ำงสูงกุมมือนุม่ ยกขึ ้นมำทำบตรงอกซ้ ำย ฮำนะเงยมองอย่ำงแปลกใจ “ จุน..ท..ทำไม ” นิ ้วเรี ยวถูกดึงให้ วำงแนบลงไป เสียงหัวใจที่เต้ น ต่อเนื่องกันเป็ นจังหวะสะท้ อนออกมำจนสัมผัสได้ “ ฟั งมันสิ..” ดวงตำสีออ่ นสัน่ ระริ กไปพร้ อมกับเสียงในอกที่กำลังเริ่มรัวเร็ว สำยตำที่อกี ฝ่ ำยจับจ้ องมำมองเข้ ำประสำนกันอย่ำงลึกซึ ้ง ..อะไรคือควำมหมำยโดยนัย..ที่ดวงตำจะไม่มีวนั โกหก.. “ ไอ้ จนุ ! ” เสียงหนึง่ ดังขึ ้นขัดจังหวะ ฮำนะรี บผละออกมำอย่ำงรวดเร็วก่อนจะยืนนิง่ อยูเ่ บื ้องหลังร่ำงใหญ่ที่บงั เอำไว้ มิด ตีสหี น้ ำเรี ยบเฉยยำมที่เพื่อนในชมรมยูโดของจุนโผล่พรวดเข้ ำมำ “ อ้ ำว..ฮำนะจังก็อยูด่ ้ วยเหรอ เขำเข้ ำเรี ยนกันไปแล้ ว..ครูให้ มำตำม ” จุนถอนใจเฮือกใหญ่ ปรำยตำลงมองร่ำงเล็กทีย่ ืนไม่ร้ ูไม่ชี ้อยูด่ ้ ำนข้ ำง “ เรี ยนไหวมัย้ วันนี ้มีแข่งวิง่ 400 เมตร ตังสำมรอบ ้ ” เขำลูบผมแล้ วยิ ้มให้ “ จริ งเหรอ ” ตำกลมๆดูลงั เลเพรำะสภำพไม่คอ่ ยอำนวยเท่ำไหร่ โดยเฉพำะกับอำกำรปวดหัวนี่ “ ไม่สบำยก็ไม่ต้องหรอก ’จำรย์แกจัดเพรำะสะใจน่ะ ” จุนปลอบแล้ วจูง ข้ อมือให้ เดินตำม บอกกลำยๆว่ำให้ เปลีย่ นชุดแล้ วค่อยไปสนำมกลำงแจ้ งพร้ อมกัน ฮำนะยิ ้มรับแล้ วรี บวิ่งเข้ ำไปในห้ อง ทิ ้งให้ สองหนุม่ ยืนรออยูด่ ้ ำนนอก “ แกพูดแปลกๆ..ยัยคิงคองนัน่ หมัน่ ไส้ เลยให้ วงิ่ ทังชั ้ น้ ใครขำดให้ เพื่อนวิ่ง แทนไง อี๋..ตังคนละสำมรอบ ้ ” เพื่อนตัวดีเหนี่ยวบ่ำอีกฝ่ ำยลงมำกระซิบกระซำบ
276
จุนยักไหล่ ยื่นมือไปดึงเจ้ ำของแขนเรี ยวทีเ่ ปลีย่ นชุดเสร็ จด้ วยควำม รวดเร็วให้ เดินตำมกัน ก่อนจะหันมำให้ คำตอบคนที่เดินตำมหลัง “ แค่หกรอบน่ะ..คงไม่ตำยหรอก ” ............................................................................... “ นี.่ .คำตอบล่ะ ” เสียงใสๆเรี ยกใครอีกคนที่นงั่ อ่ำนโครงกำรสร้ ำงโรงแรม ใหม่ของบริษัทในเครื อ เซจิยกั ไหล่ ทำท่ำไม่สนก่อนจะเปิ ดดูควำมคืบหน้ ำทีเ่ ลขำของน้ องชำยส่ง มำให้ จะเว้ นก็แต่แฟ้ มเบิกจ่ำยงบประมำณที่เจ้ ำเคย์มนั ยึดไปนอนกอดหรื ออย่ำงไร ก็ไม่ร้ ู เขำก็เพิ่งโทรสัง่ ให้ มนั เอำมำให้ ดเู มื่อไม่กี่นำทีนี ้เอง “ คุณเซจิ! ถ้ ำไม่ตอบ เดี๋ยวผมจะหำผู้ชำยคนใหม่มำนอนกก! ” ไทระแว้ ด ขึ ้น เอำสองมือปิ ดตัวหนังสือยำวเหยียดในแฟ้ ม ขัดขวำงกำรอ่ำน แต่มนั ก็ไม่เท่ำ ประโยคที่หลุดมำจำกปำกเมื่อครู่ “ คร้ ำบๆ..ยอมแล้ วครับคุณผู้หญิง ” เขำปิ ดงำนตรงหน้ ำลง ยกสองมือขึ ้น เหมือนจะโบกธงขำว มองคนที่นงั่ กระดิกขำอยูบ่ นโต๊ ะทำงำนด้ วยควำมหมัน่ ไส้ เพรำะถ้ ำไม่ตดิ ว่ำอยูใ่ นช่วง ‘ขอโอกำส’ เพื่อพิสจู น์ควำมอดทนคงลำกมำจัดกำรบน เตียงสัง่ สอนที่ปำกไม่ดีแน่ “ เยี่ยม..มำคุยต่อ..ตำแหน่งที่ผมเคยสมัครไปมันยังว่ำงใช่มยั ้ บรรจุลงไป เดี๋ยวนี ้เลย ” ไทระสัง่ อย่ำงเป็ นต่อ “ จะอยำกทำงำนให้ เหนื่อยทำไมเนี่ย..อยูบ่ ้ ำนเป็ นภรรยำน่ำรักๆคอยสำมี กลับมำกอดจะดีกว่ำมัง้ ” พูดไปปำวๆก็ต้องเงียบเพรำะอีกคนชักออกอำกำรงอน ..ก็เล่นแกล้ งแบบนี ้ทุกที..เห็นว่ำถือไพ่เหนือกว่ำล่ะสิ..
277
เขำถอนใจเฮือก นึกทบทวนเรื่ องสัญญำระหว่ำงกันในระหว่ำงทีเ่ ขำขอให้ ไทระกลับมำอยูด่ ้ วยที่บ้ำนก่อน เช่นประโยคที่วำ่ ต้ องตำมใจ ถ้ ำทำให้ โกรธจะหนี ห้ ำมเรื่ องบนเตียงเด็ดขำด จะแห้ งตำยก็ให้ มนั รู้ไป “ ตกลงโอเคมัย..ถ้ ้ ำไม่ละ่ ก็..” ไทระขูฟ่ ่ อ กอดอกหันหลังให้ เซจิถอนใจรอบที่ร้อย ก่อนจะเอื ้อมไปรัง้ เอวบำงแล้ วยกทังตั ้ วเบำๆนัน่ ให้ มำนัง่ ตัก แม้ จะมีแรงขัดขืนเล็กน้ อยแต่เวลำที่ไทระกำลังขออะไรจำกเขำ มันก็เลยมี ได้ กำไรกันบ้ ำง “ ก็กลัวคนจะมำจีบ ” เขำซุกหน้ ำลงกับแก้ มนุม่ ฉวยโอกำสขอหอม สักครัง้ จนโดนมือเล็กตีเพี๊ยะเข้ ำให้ “ น่ำเกลียด ไม่มีใครหวังเคลมคนทำงำนด้ วยกันเหมือนคุณหรอก วิศวะ เชียวนะ วิศวะ ตำแหน่งถึกบึกๆขนำดนี ้แค่ได้ ยินชื่อก็ไม่อยำกมองแล้ ว ไม่ใช่บญ ั ชีรึ เลขำนะคุณ ” ไทระว่ำมำยำวเหยียด ร่ำงสูงกรอกตำมองเพดำนอย่ำงเหนื่อยหน่ำย พูดไม่ร้ ูฟังเดีย๋ วจะรู้สกึ เวลำ ที่พวกเสือ สิงห์ กระทิง แรดมันตกมันน่ะเป็ นยังไง ยิง่ ไม่อยำกไล่พนักงำนออกเรี ยง ตัวโทษฐำนลวนลำมเมียเจ้ ำนำยอยูด่ ้ วย “ เงียบ! แปลว่ำไม่ยอม..ได้ ..จำไว้ นะ ” สะบัดตัวหนี ดึงดันจะออกจำก อ้ อมกอดหนักๆแต่ก็เปล่ำประโยชน์ “ ไม่ปล่อย? ” มองคนที่ยกั คิ ้วกวนโอ๊ ยก่อนจะอ้ ำปำกงับเขี ้ยวน่ำรักลงบน บ่ำกว้ ำงเต็มแรงจนอีกฝ่ ำยร้ องลัน่ ที่ทำงำนตรงชันลอยของห้ ้ องนอน “ จะไปไหนก็ไปเลย..” ว่ำพลำงวิง่ ลงบันได แต่เท้ ำกลับสะดุดขำตัวเอง “ ไทระ! ” เซจิเรี ยกด้ วยควำมตกใจ เพียงแค่นกึ ทังตั ้ วก็พงุ่ เข้ ำไปกระชำก ร่ำงบอบบำงนัน่ เข้ ำมำไว้ ในอ้ อมกอดแล้ วกลิ ้งตกลงไปข้ ำงล่ำงด้ วยกันทังคู ้ ่ เสียงโครมครำมดังขึ ้นจนเงียบลงพร้ อมกับที่ใบหน้ ำสวยเงยขึ ้นจำกกำรซุก หน้ ำอยูก่ บั อกแกร่ง มือบำงยันต้ นแขนอีกฝ่ ำยทีเ่ อำตัวเข้ ำปกป้องแบบไม่คิดถึง
278
ผลลัพธ์ “ คุณเซจิ! ” ไทระเขย่ำร่ำงสูงใหญ่เรี ยกสติ เพรำะเห็นหลับตำนิ่ง กำปั น้ เล็ก ทุบลงกับบ่ำกว้ ำงแล้ วดึงเส้ นผมสีดำสนิทเปิ ดดูวำ่ มีเลือดออกตรงไหน “ นี!่ ! ตำยรึยงั ” ตบแรงๆเข้ ำทีแ่ ก้ ม “ จะตำยเพรำะนำยเช็คอำกำรฉันนี่แหละ ” คนที่นอนรำบอยูก่ บั พื ้นเปรย ขึ ้นทังที ้ ่หลับตำ ไทระอมยิ ้มเล็กน้ อย แอบโล่งใจทีอ่ ีกคนไม่มีรอยขูดขีดแม้ เพียงนิด ยอมรับอยูห่ น่อยว่ำใจมันเผลอวูบไป แต่ก็..คนมันทำผิดมำสำหัสสำกรรจ์ เรื่ องอะไร จะให้ อภัยกันง่ำยๆ..ง้ อให้ ตำยแหละดี “ หนังหนำชะมัด ” “ ดวงซวยจริ งเรำ..ช่วยไว้ ก็โดนด่ำซะงัน้ ” เขำลุกขึ ้นมำนัง่ ตำมองคนที่ สะบัดหน้ ำหนีแล้ วยันตัวเองขึ ้น “ ปำกเหรอนัน่ ..โอ๊ ย!..” อ้ อมแขนแข็งแรงยกขึ ้นรับเจ้ ำของร่ำงสุดรัน้ เข้ ำมำไว้ ได้ ทนั ก่อนจะล้ ม โครมกับพื ้นอีกหน ไทระน ้ำตำคลอเบ้ ำ เอื ้อมมือไปจับข้ อเท้ ำที่ดจู ะแพลงไปแล้ ว “ นี่มนั วันโลกแตกรึไงนะ..ทำไมคุณไม่เห็นเป็ นอะไรเลยเนีย่ ตกบันไดตัง้ หลำยขึ ้น ดันเป็ นผมเจ็บเอง ชิ! ให้ ตำยสิ ” เซจิสำ่ ยหัวอย่ำงขำขัน ตอนแรกที่หว่ งอำกำรก็กลำยเป็ นอดหัวเรำะไม่ได้ เพรำะปำกด่ำมำก็แปลว่ำไม่เป็ นอะไรมำก “ ขึ ้นเตียงกัน ” ว่ำแล้ วก็ช้อนแขนเข้ ำใต้ ขำเรี ยว ออกแรงยกขึ ้นอย่ำงง่ำยดำยเหมือนอีกคนไม่ยอมกินอะไร แต่มนั ก็ดไู ม่ง่ำย นักในเมื่อกำปั น้ นุม่ นิ่มทุบตุบตับเข้ ำมำเต็มแรงแล้ วก็ร้องซะลัน่ ห้ อง “ ไอ้ ลำมก คิดอกุศล! เจ็บจะตำยแล้ วยังมีหน้ ำมำคิดเรื่ องอย่ำงว่ำอีก ” เขำถอนใจรอบที่ร้อยแปด ค่อยๆวำงร่ำงเล็กลงกับที่นอนแล้ วคว้ ำยำมำชู ให้ ดู “ จะนวดให้ ครับ..คนที่คิดอกุศลแล้ วก็ลำมกน่ะคุณผู้หญิงมำกกว่ำครับผม ” ฝ่ ำมือใหญ่บีบยำลงแล้ วค่อยๆทำลงบำงเบำ ไทระนิ่งไป แล้ วก็ต้องร้ องโวยวำยอีกเมื่อเจ็บจี๊ดเข้ ำถึงหัวใจ
279
“ เจ็บๆๆ..คุณจะหักขำผมเหรอ ” แว้ ดใส่อย่ำงสะใจเมื่อเห็นสีหน้ ำเลิก่ ลัก่ ดี..ให้ มนั รู้บ้ำงว่ำเวลำเจ็บน่ะมันแย่ขนำดไหน แต่ยงั ไงมันก็เป็ นเขำอยูด่ ีที่ เจ็บตัว..จะเว้ นก็แค่ควำมรู้ สกึ เท่ำนันเองที ้ ่ไม่ต้องเจ็บใจ “ ขอโทษนะ..” เสียงอ่อนโยนเปรยขึ ้นพร้ อมกับแววตำที่มองอย่ำงเป็ นห่วง “ อ..อือ ” ไทระก้ มหลบลงไปมองผ้ ำปูที่นอนสีออ่ น รู้สกึ หน้ ำร้ อนไปทัง้ แถบเมื่อถูกจับจ้ องไม่เลิก “ มองทำซำกอะไร ” ว่ำอีกครัง้ ทังที ้ ่ยงั หลบสำยตำกันอยู่ นิ ้วเรี ยวดึงผ้ ำห่มด้ ำนข้ ำงจนมันยับย่น “ มองก็ไม่ได้ ..คนอะไรเนี่ย ” เขำตัดพ้ อ ก่อนจะก้ มหน้ ำก้ มตำนวดข้ อเท้ ำ นุม่ นิ่มให้ อย่ำงเบำมือที่สดุ “ เขตหวงห้ ำม..หน้ ำก็ไม่ให้ มอง ” เสียงใสเถียงกลับในทันที “ งันท ้ ำแบบนี ้ละกัน..” ไทระสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆคนที่นงั่ คุกเข่ำอยูข่ ้ ำงเตียงกลับก้ มลงจูบทีป่ ลำย เท้ ำเปล่ำเปลือย ดวงตำสีเข้ มเหลือบมองปฏิกิริยำแล้ วแอบยิ ้มเมื่อใบหน้ ำหวำนแดง จัด ปำกร้ อนระอุจบู ไล่ขึ ้นมำตำมเรี ยวขำนวลเนียนจนหยุดอยูท่ ี่หน้ ำท้ องแบนรำบ “ อย่ำนะ ออกไปเลย..คนบ้ ำ ” เจ้ ำตัวหำยใจติดขัดกับใบหน้ ำคมทีซ่ ุกไซ้ อยูแ่ ถวหน้ ำขำ มือนัน่ ก็เริ่ มไม่อยูส่ ขุ วนเวียนแถวขอบกำงเกงทุกที “ เรำตกลง..กันแล้ วนะคุณเซจิ..” เสียงที่ขำดเป็ นห้ วงๆร้ องห้ ำมมำพร้ อม กับดันไหล่อีกคนสุดแรงแต่ก็ไม่ได้ ผลตำมเคย “ นำยว่ำห้ ำมเรื่ องบนเตียง แต่นี่ฉนั อยูข่ ้ ำงเตียงนี่นำ ” เขำยิ ้มชัว่ ร้ ำย ค่อยๆไล้ มือเข้ ำไปลูบแผ่นหลังเนียนมือก่อนจะปลดตะขอกำงเกงยีนส์ของอีกฝ่ ำย แล้ วล้ วงเข้ ำไปเชื่องช้ ำ รอดูทำ่ ทีเคลิ ้มตำมด้ วยควำมกระหยิม่ ยิ ้มย่อง “ อำ..คนบ้ ำ..” ไทระหมดแรงทิ ้งตัวลงกับฟูกหนำ ปล่อยให้ ฝ่ำยนันรู ้ ดยีนส์ ตัวสวยแล้ วสอดมือเข้ ำไปเลิกเสื ้อขึ ้นกองเหนืออก
280
ปลำยลิ ้นไล้ ลำกไปเรื่ อย วนเวียนอยูแ่ ถวท้ องน้ อย รุกตำ่ ลงไล่วนเวียน คลอเคลียมำทัว่ กระตุ้นเสียงครำงผะแผ่ว “ เอำแค่เบสิคก็ได้ ..ถ้ ำไคลแม็กซ์แล้ วทนไม่ไหวก็สงั่ มำได้ เลย..” ...... ร่ำงสูงใหญ่ก้ำวขึ ้นบันไดของบ้ ำนฝั่ งตรงข้ ำม ในมือหอบเอำแฟ้ มทีพ่ ี่ชำย ต้ องกำรมำด้ วย เพียงแค่ไม่นำนเขำก็มำหยุดยืนอยูห่ น้ ำห้ องนอนของเซจิ “ เข้ ำไปนะ ” เคย์ยกมือขึ ้นกำลังจะผลักประตู “ อ..อำำำ..คุณ..อ..อย่ำเพิง่ ..” “ อือ..ผ่อนแรงหน่อย..ไทระ..” มือข้ ำงเดิมยกค้ ำง คนที่เผลอมำได้ ยินเรื่ องแบบนี ้เข้ ำกลับตัวชำจนนิ่งงัน ควำมรู้สกึ วูบไหวประดังเข้ ำมำจนแทบล้ มทังยื ้ น “ หึ..” เขำแค่นยิ ้ม เซออกมำจำกหลังประตูที่ปิดไม่สนิท ..คงรู้..ว่ำคืนนี ้จะไปลงที่ใคร.. ...... ดวงตำทีเ่ พลียเต็มแรงตังท่ ้ ำจะปิ ดลงแต่แล้ วก็ต้องฝื นขึ ้นมำใหม่แม้ วำ่ ตอนนี ้ที่หวั จะดูเหมือนมีไข้ รุม “ อ่ำนๆ พรุ่งนี ้สอบ ” ฮำนะตีแก้ มตัวเองเรียกสติ ก้ ม หน้ ำก้ มตำดูตวั อักษรยำวเป็ นแนวแล้ วจดโน้ ตย่อเอำไว้ เพื่อควำมเข้ ำใจ ปั ง!! ร่ำงเล็กสะดุ้งเฮือกจำกแรงกระแทกที่ผลักประตูเข้ ำมำ หันมองได้ แค่นิด เดียวทังตั ้ วก็ปลิวหวือขึ ้นแล้ วถูกกระชำกออกจำกโต๊ ะหนังสือทีย่ งั เปิ ดสมุดจดค้ ำงไว้ “ โอ๊ ย!..” ร้ องออกมำด้ วยควำมเจ็บจำกแรงปะทะที่ถกู โยนมำกองตรงเตียงกว้ ำง ฮำนะหันไปมองอีกฝ่ ำยทีค่ ล้ ำยกับว่ำกำลังหงุดหงิดเต็มกำลัง
281
“ พี่เคย์ฮะวันนี ้ผม..” ขอร้ องไปเมือ่ เห็นคนตรงหน้ ำดึงชำยเสื ้อเชิ ้ตออกมำ จำกกำงเกงก่อนจะปลดไทลงหลวมๆ ไม่ต้องบอกก็ร้ ูวำ่ คืนนี ้จะเกิดอะไรขึ ้นต่อไป “ นำยจะทำไม..” เคย์ทึ ้งเสื ้อตัวเองแล้ วโยนลงกับพื ้นเย็น ก้ ำวขึ ้นบนเตียง แล้ วลำกข้ อเท้ ำเล็กเข้ ำมำใต้ ร่ำง “ พ..พรุ่งนี ้ผมมีสอบ คืนนี ้อย่ำเพิง่ ..” “ นัน่ มันไม่ใช่ปัญหำของฉัน! ” เขำตะคอก มือดึงเอำชุดนอนตัวบำงออก กระชำกเรี ยวขำขำวแยกจำกกันทังที ้ ่อีกคนน ้ำตำคลอ “ นะฮะพี่เคย์ ผม..ผมกลัวว่ำจะไปสอบไม่ได้ ” ฮำนะแตะมือที่สนั่ ระริ กลง กับต้ นแขนแกร่งที่คร่อมร่ำงอยูจ่ นมิด “ สอบไม่ได้ ก็ตกไป ลำออกแล้ วมำขำยตัวไม่ง่ำยกว่ำเหรอ ” เคย์พลิกตัว เล็กนอนควำ่ รัง้ สะโพกนุม่ ให้ เข้ ำมำแนบท่ำมกลำงเสียงสะอื ้น “ หุบปำกแล้ วอยู่ เฉยๆ ขอบอกว่ำฉันจะไม่สนใจ เพรำะมันเป็ นเรื่ องของนำย ” ฟั นคมขบเข้ ำที่ซอกคอ หอมกรุ่น เขำปั ดเส้ นผมนุม่ นิ่มไปด้ ำนข้ ำงแล้ วก้ มลงจูบฝั งรอยที่แผ่นหลังขำวนวล นิ ้วเรี ยวขยำผ้ ำปูแน่น กัดฟั นกลันเสี ้ ยงร้ องไห้ เมื่ออีกฝ่ ำยแทรกตัวเข้ ำมำ ทีเดียวจนจุกไปทัว่ ท้ อง เรื อนกำยโยกไหวตำมจังหวะที่ถกู ป้อนจนเตียงทังหลั ้ ง สัน่ คลอน ..ตำมแต่ใจต้ องกำร.. ..จะย่ำควำมรักของฮำนะอย่ำงไร..ก็ตำมสบำย.. ..เพรำะทำสรักคนนี ้..มีหน้ ำที่อดทน.. ..จนกว่ำจะถึงขีดสุดของหัวใจ..แค่นนเอง.. ั้ .........................................................................................
282
Chapter 23 เสียงออดหมดเวลำทำข้ อสอบของวันแรกดังขึ ้นเมื่อนักเรี ยนคนสุดท้ ำย ลุกจำกโต๊ ะ แน่นอนว่ำห้ องเอที่รวมบรรดำเด็กเก่งต้ องทำโจทย์ยำกๆของวิชำได้ เร็ ว กว่ำห้ องอื่น ถึงอย่ำงนันเสี ้ ยงที่บน่ ถึงควำมวินำศสันตะโรอันจะมำเยือนยำม ประกำศผลก็ดงั ต่อเนื่องเป็ นเพรำะผลมำจำกควำมไม่ใส่ใจเวลำเรียน จุนยืนรอใครบำงคนที่ดไู ม่ส้ ดู ีตงแต่ ั ้ ก้ำวเข้ ำห้ องด้ วยควำมกระวนกระวำย แม้ วำ่ จะถำมเรื่ องอำกำรไข้ แล้ วแต่ฮำนะก็ยืนยันเป็ นมัน่ เป็ นเหมำะว่ำสอบไหว “ ฮำนะ..” เขำเดินเข้ ำไปหำร่ำงน้ อยๆที่กำลังยืนโงนเงนจนต้ องพิงผนังตึก “ โล่งไปทีสนิ ะ..วันแรกสอบเสร็ จ..” จู่ๆร่ำงบอบบำงก็ทรุดฮวบลง อ้ อม แขนแข็งแรงช้ อนเข้ ำรับตัวได้ ทนั ท่วงทีก่อนที่หวั จะล้ มฟำด “ เฮ้ ย! ฮำนะจังเป็ นอะไร ” เสียงเพื่อนๆผู้หวังดีร้องตะโกนถำมมำเซ็งแซ่ จุนไม่รอตอบคำถำมนอกจำกจะร้ องบอกให้ เพื่อนตัวเองช่วยเอำกระเป๋ ำ นักเรี ยนตำมมำให้ ที่ห้องพยำบำล แขนแกร่งโอบร่ำงเบำหวิวแล้ วตรงดิง่ ไปชันล่ ้ ำง อย่ำงรวดเร็ วด้ วยควำมเป็ นห่วงจับใจ สัมผัสที่ปลำยนิ ้วแตะผิวกำยขำวซีดทำให้ ร้ ูวำ่ ฮำนะเป็ นไข้ สงู ตังแต่ ้ ยงั ไม่ได้ ให้ ครูประจำห้ องตรวจดู จนเมื่อปรอทวัดไข้ ถกู เอำออกไปแล้ วถึงชัดเจนมำก ขึ ้นว่ำเด็กรัน้ นี่ไม่ยอมกินยำแล้ วก็จมอยูก่ บั อำกำรตัวร้ อนมำถึงสองวันตังแต่ ้ วนั นัน้ “ นอนพักเดี๋ยวก็คงดีขึ ้นจ้ ะ แต่ต้องกินยำด้ วยนะ ครูฝำกทีซำวำมุระ จะมี ประชุมแล้ ว ” ครูห้องพยำบำลกำชับมำก่อนที่จะเลือ่ นประตูออกไปอย่ำงเร่งรี บ จุนหันมำดูคนที่นอนมองหน้ ำเขำอยูบ่ นเตียงอย่ำงสำนึกผิด สำยตำดุๆ ปรำมลงมำเพรำะคำเตือนของเขำไม่เคยได้ รับกำรใส่ใจ “ ขอโทษน้ ำ จุน..ต้ องเดือดร้ อนเพรำะฉันอีกแล้ ว ” ฮำนะยิ ้มเจื่อน อ้ อนมำ ทำงแววตำหวำนเชื่อม
283
ร่ำงสูงถอนใจเฮือก ส่ำยหัวอย่ำงไม่ถือสำ เขำลูบลงแก้ มเนียนแล้ วไล้ นิ ้ว ลงกับปำกนุม่ ด้ วยควำมเคยชิน “ ทำแบบนี ้อีกแล้ วสิทำ่ ฉันเก็บไปฝั นเลย เมื่อวันก่อน หลับไปบนรถ ” ร่ำง เล็กหัวเรำะสดใส “ ดีใจจัง แต่ทจี่ ริ งอยำกทำมำกกว่ำแตะเฉยๆด้ วยซ ้ำนะ ” จุนหยอกเย้ ำ ขยี ้ผมหอมเหมือนจะบอกกลำยๆว่ำพูดเล่นหรอกเพรำะคนนอนอยูท่ ำตำโต “ ปลด เสื ้อออกหน่อยก็แล้ วกัน..จะได้ ไม่อดึ อัด ” เขำดึงชำยเสื ้อตัวเล็กนัน่ ออก “ อย่ำจุน! ” ฮำนะร้ องห้ ำมแล้ วรีบตะครุ บมืออีกฝ่ ำยไว้ แต่ก็ไม่ทนั ดวงตำสีเข้ มชะงักงัน แรงยื ้อยุดเมื่อครู่ทำให้ กระดุมเสื ้อเม็ดบนหลุดออก รอยแดงเด่นชัดมำกมำยจนแม้ กระทัง่ รอยขบลงผิวนวลมันบอกไว้ แจ่มแจ้ งว่ำเพิง่ ทำ ได้ ไม่นำน แล้ วยังรอยจ ้ำที่ช ้ำเป็ นจุดคล้ ำยใครสักคนเค้ นแรงหนักหน่วงที่หวั ไหล่มน ก็เห็นชัดเจนตัดกับผิวขำว ฮำนะสะอื ้นจนตัวโยน กระตุ้นให้ จนุ ต้ องรัง้ ทังร่้ ำงอ่อนแอนัน่ เข้ ำมำกอด “ แบบนี ้..แบบนี ้ใช่มยที ั ้ ่นำยร้ องไห้ ..แบบนี ้ที่เขำทำกับนำย..” “ ฮึก..จุน..ม..ไม่ใช่..” มือแกร่งดึงไหล่บำงออกห่ำง จับจ้ องลงไปในดวงตำที่หม่นแสงลง “ ฮำนะ นำยจะโกหกทำไมอีก จะปกป้องเขำทำไม ทังที ้ ่เขำมองนำยว่ำ เป็ นได้ แค่นี ้..ใช่มย! ั ้ ” จุนโพล่งอย่ำงเหลืออด เจ็บปวดแทนอย่ำงทีส่ ดุ เมื่อนึกถึงวันที่ ฮำนะร้ องไห้ ตำกฝนมำหำ ดวงตำของคนๆนันสะท้ ้ อนแค่แววของพี่ไทระ ..เขำโง่มำแต่แรกแล้ วที่อำ่ นมันไม่ออก.. ฝ่ ำมือหนำกำเข้ ำหำกันแน่น ดวงตำสีดำวำวโรจน์ด้วยแรงโทสะ เขำลุกขึ ้น แต่แล้ วก็ถกู มือนุม่ ดึงเสื ้อเอำไว้
284
“ จุน อย่ำ..ฮึก..อย่ำไปไหนนะจุน อยูก่ บั ฉันนะ อยูด่ ้ วยกันก่อน ” ฮำนะ สะอื ้นรุนแรงจนต้ องก้ มลงกอดปลอบใจ ลูบแผ่นหลังเล็กเบำๆเหมือนเป็ นคำสัญญำ จนกระทัง่ ดวงตำคูส่ วยปิ ดลงด้ วยควำมอ่อนเพลีย จุนประคองร่ำงบอบบำงลงนอนอย่ำงแผ่วเบำ ก่อนจะล้ วงมือถือขึ ้นกดหำ น้ องชำย “ เอริ ฝำกมำดูพฮี่ ำนะหน่อย ถ้ ำตื่นแล้ วพี่กลับมำไม่ทนั ก็ช่วยพำกลับบ้ ำน เรำก่อน แล้ วก็..” เขำเหลือบมองคนที่นอนหลับสนิท “ นำยรู้ที่อยูข่ องบริ ษัทหมอนัน่ ใช่มยั ้ ช่วยบอกมำที..” “ พี่มีเรื่ องต้ องจัดกำร..” ...... เสียงอินเตอร์ โฟนตรงโต๊ ะดังขึ ้นอีกครัง้ เป็ นรอบที่สบิ กว่ำของวันเมือ่ เลขำ ของเคย์ต้องกำรจะติดต่องำนผ่ำนเข้ ำมำด้ ำนใน เขำละสำยตำจำกเอกสำรตรงหน้ ำ ไปกดรับ “ ว่ำมำ..” ‘ มีแขกมำขอพบค่ะ คุณซำวำมุระ จุน จะให้ เชิญเข้ ำไปเลยมัยคะ ้ ’ เคย์เลิกคิ ้วอย่ำงแปลกใจ ถึงจะรู้สกึ คุ้นๆชื่อแต่ก็เพรำะกำลังหัวปั่ นกับงำน ตรงหน้ ำเลยไม่ทนั ฉุกคิด “ อืม..เชิญ ” ประตูหน้ ำห้ องเปิ ดออกพร้ อมกับที่ร่ำงสูงโปร่งในชุดนักเรี ยนม.ปลำยก้ ำว เข้ ำมำหำ เคย์ยิ ้มเย็น เพิ่งเข้ ำใจว่ำคนที่บกุ มำถึงที่เป็ นใคร “ มีธุระอะไรกับฉัน ” เขำ ลุกจำกโต๊ ะ เดินตรงมำประจันหน้ ำกับเด็กที่ยงั ไม่ร้ ูสิ ้นกลิน่ น ้ำนมแบบนัน้ หมัดหนักชกเข้ ำใบหน้ ำคมจนเจ้ ำตัวถูกแรงเหวี่ยงนัน่ ส่งไปปะทะผนังแข็ง ด้ ำนข้ ำงอย่ำงจัง เคย์ล้มทังยื ้ น รู้สกึ มึนไปหมดจนต้ องสะบัดหัวแรงๆ “ ไอ้ ชำติชวั่ !! ” จุนพุง่ เข้ ำหำแล้ วเงื ้อกำปั น้ จะต่อยซ ้ำให้ เต็มแรง แต่อีก ฝ่ ำยกลับหลบวูบแล้ วสวนหมัดเข้ ำที่สนั คำงเขำจนเสียงดังลัน่
285
ร่ำงสูงพอๆกันทรุดฮวบลงกับพื ้นแต่แรงแค้ นทีม่ ีก็ทำให้ ง้ำงฝ่ ำมือหนำต่อย อัดเข้ ำอีกที่มมุ ปำกของฝ่ ำยนันจนได้ ้ เลือด เสียงเอะอะในห้ องทำงำนของประธำนบริ หำรทำให้ พนักงำนหลำยคนกรู กันเข้ ำมำแล้ วจับล็อคตัวผู้บกุ รุกเอำไว้ ได้ “ ไอ้ เลว! อย่ำงแกต้ องโดนอีก! เอำให้ ตำยมันตรงนี ้เลย! ” จุนตะโกนด่ำ ด้ วยแรงโมโห สะบัดตัวออกจำกกำรเกำะกุมแต่พวกพนักงำนชำยรัง้ เอำไว้ แน่น เคย์ยนั ตัวขึ ้นมำ ยกหลังมือขึ ้นปำดเลือดที่ซมึ จำกมุมปำกอย่ำงหงุดหงิด “ เอำตัวมันออกไป ” เขำสัง่ เรี ยบๆแม้ ดวงตำจะแข็งกร้ ำวด้ วยควำมโกรธ “ สิง่ ที่แกทำมันขี ้ขลำด!! ได้ ยินมัยวะว่ ้ ำมันขี ้ขลำด รังแกคนที่ไม่ร้ ูเรื่ อง เพรำะตัวเองไร้ ควำมสำมำรถ ไอ้ เฮงซวยเอ๊ ย!! ” จุนฟิ วส์ขำดที่สดุ ในรอบปี เขำด่ำ กระแทกด้ วยควำมอัดอัน้ “ ขี ้ขลำด? ” เคย์หวั เรำะเบำๆ เดินเข้ ำมำหำคนที่ถกู จับตัวไว้ ทำ่ มกลำง ควำมสงสัยของคนอื่น “ ใช่ ฉันขี ้ขลำดกับคนที่ฉนั รัก ส่วนนำย ลองดูตวั เองซิวำ่ เป็ น เงำของฉันรึเปล่ำซำวำมุระ รักเขำ..แต่ก็ไม่กล้ ำบอกพอกัน ได้ แต่ออกตัวปกป้องมำ เอง ยังไงมันก็นำ่ สมเพชเหมือนกันอยูด่ ี ” “ แกจำไว้ นะ จำไว้ ให้ ดี..วันไหนแกกลับมำรักคนที่เผลอทำร้ ำยเมื่อไหร่ วัน นันแกจะรู ้ ้ สกึ จะต้ องเสียใจจนแทบบ้ ำที่คว้ ำตัวคนๆนันกลั ้ บมำหำไม่ได้ อีก! ” เขำ กระชำกแขน หุนหันเดินออกไปโดยที่มีเสียงวิจำรณ์กนั แซ่ดถึงเรื่ องที่เกิดดังไล่หลัง เคย์กำหมัดแน่น ยกมือขึ ้นเช็ดเลือดที่ไหลค้ ำงจำกแรงต่อยนัน่ อีกหน ...... Lexus LF-A สีบรอนซ์เงินเลี ้ยวเข้ ำโรงรถแล้ วนิง่ สนิทอยูอ่ ย่ำงนัน้ กำปั น้ หนักทุบโครมด้ วยควำมโมโห เคย์ต้องพยำยำมสงบสติอำรมณ์กอ่ นที่จะเปิ ดประตู ลงมำพร้ อมกับแฟ้มงำนที่ตงใจจะให้ ั้ พี่เมื่อวำนแล้ วเกิดได้ เห็นเรื่ องแย่ๆซะก่อน
286
“ พี่เคย์! ” เสียงร้ องเรี ยกจำกในสวนทำให้ สองเท้ ำหยุดชะงัก เคย์หนั ไปมองคนที่ยิ ้มกว้ ำงกำลังวิ่งเข้ ำมำหำ ใบหน้ ำที่แถบจะถอดแบบ กันยังสวยเหมือนเคย “ เป็ นไงบ้ ำงไทระ ” เขำยิ ้มตอบ ..เมื่อเย็นวำนเป็ นยังไง..คงมีควำมสุขดีสนิ ะ.. ..เขำมันก็ไอ้ ขี ้ขลำดอย่ำงที่โดนด่ำนัน่ แหละ.. “ เบื่อหน่ำย ” ไทระบู้หน้ ำ ทำเสียงดังแกล้ งใครอีกคนที่กำลังก้ มๆเงยๆอยู่ แถวสวนหิน “ ก็เลยมำใช้ คนขี ้เกียจให้ ปลูกกุหลำบให้ หน่อย ” “ ได้ ทีนี่ขม่ ใหญ่เลยนะคุณภรรยำ ” เซจิโวยวำยมำจำกหลังกอไผ่ พอโดน เสียงแว้ ดกลับก็ต้องเอำแต่บน่ อุบอิบ เคย์เพียงแต่หวั เรำะเบำๆ เห็นภำพตรงหน้ ำก็ร้ ูได้ เลยว่ำเขำอำจจะเจ็บจน ชำไปแล้ วก็ได้ ตอนนี ้มันถึงเกิดอำกำรแค่ร้ ูสกึ แย่ไปนิด ไม่ได้ เจ็บแทบตำยอย่ำงเคย “ ฝำกให้ เซจิทีนะ พีม่ ีงำนต่อ ” เขำยื่นแฟ้ มหนำให้ “ เอ๊ ะ! ฮำนะล่ะพี่เคย์ ไม่ได้ กลับมำด้ วยเหรอ ตังแต่ ้ วนั นันก็ ้ หำยไปเลย รึ มัวแต่ฮนั นีมนู ” ตำแวววำวฉำยควำมเจ้ ำเล่ห์คล้ ำยคนที่อยูด่ ้ วยเข้ ำไปทุกที “ พอดีพี่กลับมำก่อน น่ำจะอยูบ่ นห้ องมัง้ เดี๋ยวเรี ยกให้ ” เคย์ตงท่ ั ้ ำจะกด โทรศัพท์หำก็พอดีไทระบอกปฏิเสธ “ งัน..ผมฝำกบอกด้ ้ วยว่ำวันพรุ่งนี ้คุณลุงมีงำนเลี ้ยงวันเกิด ว่ำจะชวนไป หำของขวัญให้ ทำ่ นด้ วยกัน ” “ เดี๋ยวพี่พำเขำไปหำซื ้อก็ได้ นำยให้ เจ้ ำนัน่ พำไปก่อนนะ ” เขำปรำยตำไป ทำงคนสวนจำเป็ นที่กำลังขุดดินเป็ นหลุมเหมือนจะฝั งศพใครจนสุดที่รักบังเกิด เกล้ ำต้ องไปกำกับว่ำขุดแค่รำกกุหลำบมันอยูไ่ ด้ ก็พอ เคย์ยิ ้มให้ แล้ วเดินออกมำ ในมือมีซองสีน ้ำตำลทีเ่ พิ่งได้ ตดิ มือมำด้ วย แน่นอนว่ำมันคือสิง่ ที่จะทำให้ เขำเป็ นอิสระจำกชื่อที่โดนผูกมัด “ น่ำดีใจชะมัด ” พึมพำขณะที่ก้ำวขึ ้นบันได สองขำเร่งรี บอย่ำงน่ำประหลำด
287
..จะรี บเอำไปให้ เซ็น..รึจะรี บเพื่อให้ เห็นหน้ ำ.. ร่ำงสูงผลักประตูห้องนอนที่ติดกัน แล้ วก็ต้องพบแต่ควำมว่ำงเปล่ำของ โต๊ ะเขียนหนังสือทังที ้ ่ปกติจะมีใครคนหนึง่ นัง่ อยูป่ ระจำที่แล้ วยิ ้มให้ ตลอด ..แม้ วำ่ หลังๆเขำจะทำให้ รอยยิ ้มนัน่ หำยไป.. ..แต่มนั ก็ไม่หนักเท่ำกับกำรที่ไม่มีแม้ แต่เงำอยูอ่ ย่ำงนี.้ . ...... ดวงตำที่ปิดสนิทค่อยลืมขึ ้นอย่ำงงงๆกับสภำพของห้ องทีต่ วั เองนอนอยู่ ทบทวนหลำยเรื่ องจนฉุกคิดได้ วำ่ หลังสอบเสร็ จเกิดไข้ ขึ ้นแล้ วได้ จนุ พำมำนอนพัก ฮำนะหันไปที่เก้ ำอี ้โล่งข้ ำงกำยก่อนจะยันตัวเองให้ นงั่ พิงผนังห้ อง สำยตำ กวำดหำคนที่กอดอยูแ่ นบแน่นจนกระทัง่ เผลอหลับไป “ อ้ ำว ตื่นแล้ วเหรอครับ ” เอริ โผล่หน้ ำจำกหลังม่ำนบัง ในมือหอบถุงขนม ไว้ เต็มแถมในปำกก็พองจนไม่ต้องพูดถึง “ อ..อือ นอนเพลินไปเลย ” อีกคนเกำแก้ มแก้ เขิน เห็นเวลำเลยไปมำก แล้ วตังแต่ ้ สอบเสร็ จตอนเที่ยง เอริ เดินไปหยิบยำแก้ ปวดมำแล้ วยื่นให้ พี่สดุ ที่รัก นัง่ ลงเคี ้ยวมันทอดกรุบๆ “ พี่จนุ มีธุระ เลยบอกให้ เอริ พำกลับก่อน คืนนี ้ไปค้ ำงด้ วยกันดีกว่ำนะ ” ฮำนะยิ ้มให้ แทนคำขอบคุณ “ คริ สต์มำสครำวนี ้เอริ วำ่ จะซื ้ออะไรให้ พี่จนุ หน่อย อุตส่ำห์เป็ นพี่ชำยแสน ดีมำตังนำน..แล้ ้ วพี่ฮำนะจะให้ อะไรหมอนัน่ ป่ ะ ” พูดเรื่ อยเฉื่อยแล้ วก็เดินไปหิ ้ว กระเป๋ ำมำวำงบนตัก คนฟั งได้ แต่อมยิ ้ม ชี ้มือไปทำงช่องในสุดของเป้ใบใหญ่ เอริเลยขอ อนุญำตหยิบของข้ ำงในออกมำ “ ว้ ำว..” อุทำนเบำๆเมื่อเจอกับไม้ นิตติ ้งกับไหมพรมสีฟ้ำเทำเพิ่งซื ้อใหม่
288
“ แล้ วนี่อะไรเอ่ย ” ชูเข็มอันเล็กกับผ้ ำพื ้นดำสนิทขึ ้นมำถำม ฮำนะเอำของขวัญคริ สต์มำสออกมำเรี ยง “ พี่จะถักผ้ ำพันคอให้ จนุ คิดว่ำ เขำใส่สฟี ้ ำหม่นนี่แล้ วเท่ดี ” ว่ำพลำงหัวเรำะ “ ส่วนผ้ ำสีดำกะว่ำจะปั กเป็ นรูปแต่รูป อะไรยังไม่ร้ ูเลย ก็คงให้ หลำยคน อ๊ ะ! ของเอริ ก็มีนะ แต่ไม่บอกหรอก เซอร์ ไพรส์ ” “ เอริ ก็มี แต่ไม่บอกด้ วย เดีย๋ วอดตื่นเต้ น ไว้ เรำไปเที่ยวกันนะ จะให้ พี่จนุ พำไปเล่นไอซ์สเก็ต ” พูดแล้ วก็ฝอยไปเรื่ อยถึงครำวที่หดั เล่นใหม่ๆ ล้ มลงกระแทก ก้ นจ ้ำเบ้ ำเล่นเอำเขียวไปหลำยวัน ฮำนะขำจนหยุดไม่อยู่ แล้ วก็คงจะคุยกันต่อยืดยำวแน่ถ้ำไม่มเี สียง โทรศัพท์ดงั ขัดจังหวะ แค่เห็นชื่อคนที่โทรมำ รอยยิ ้มทีม่ ีอยูก่ ็จำงไปทันที ‘ อยูไ่ หน ’ ปลำยสำยถำมเสียงห้ วน “ โรงเรี ยนฮะ แต่..คืนนี ้คงไปค้ ำงบ้ ำนเพื่อน ” ...... เคย์ฟังน ้ำเสียงที่ตอบกลับมำอย่ำงหงุดหงิด หมำยควำมว่ำยังไง คิดอะไรกันแน่..ฮำนะ นำยเองไม่ใช่เหรอทีเ่ คยบอก ว่ำขอแค่ให้ ได้ อยูใ่ กล้ ฉนั ก็พอ แล้ วคำตอบนี่มนั อะไร! “ ฉันไม่อนุญำต! ” ‘ แต่วำ่ ..’ “ ทุกคำของฉันน่ำจะเป็ นคำสัง่ นี่ หรื อนำยจำไม่ได้ ” ตอนแรกทีว่ ำ่ จะใจ เย็นก็กลับอำรมณ์ปะทุมำกขึ ้นเรื่อยๆ เขำโยนซองเอกสำรที่ถือไว้ นำนแล้ วไปบนโต๊ ะ ..หึ..บ้ ำนเพื่อน..น ้ำหน้ ำอย่ำงไอ้ เด็กนัน่ น่ะเหรอ.. ..อย่ำฝั นไปหน่อยเลยว่ำฉันจะยอม.. ......
289
ฮำนะนัง่ นิง่ จนเอริ สงั เกตได้ ตำมวิสยั ของตัวเองแล้ วคงจะคว้ ำมือถือนัน่ มำตะโกนด่ำกลับว่ำให้ ไปตำยซะ แต่ตอนนี ้เอริ ทำได้ แค่บีบมือคนข้ ำงกำยแผ่วเบำ ‘ ฉันโทรมำเพรำะไทระถำมหำนำย เพรำะฉะนันก็ ้ อย่ำทำตัวมำกเรื่อง เล่น แง่ไม่เข้ ำท่ำกับฉัน นำยไม่ได้ มีคำ่ อะไรมำกไปกว่ำคนทีจ่ ะทำให้ ไทระยิ ้มได้ หรอก!! ’ มือที่ถือสำยอยูน่ ิ่งค้ ำงไว้ อย่ำงนัน้ ดวงตำคูส่ วยดูมีแววปวดร้ ำวอย่ำงที่สดุ เมื่อทุกอย่ำงกำลังตอกย ้ำครัง้ แล้ วครัง้ เล่ำว่ำเป็ นเพียงแค่เงำแทนกันเท่ำนันเอง ้ “ ฮะ..ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี ้ ” รับคำก่อนจะวำงสำยไป เอริ พยำยำมนับหนึง่ ถึงสิบไม่อยำกจะพูดอะไรให้ มนั เกินเลยไปแล้ ว แต่ แรงโมโหทำให้ ต้องโพล่งออกไป “ ทำไมต้ องยอมเขำตลอดเลยล่ะพี่ฮำนะ..ถ้ ำเขำไม่ รักก็ออกมำเถอะครับ ยังมีคนรอพี่อยูท่ งหั ั ้ วใจเลยนะ ” ฮำนะก้ มหยิบกระเป๋ ำขึ ้นมำกอดแนบอก อำศัยจังหวะนันปำดน ้ ้ำตำทิ ้ง “ ไม่มีใครรอพี่อีกแล้ วเอริ ..ใครจะอยำกได้ ของที่มคี นอื่นทำรอยไว้ ละ่ ..พี่ เป็ นของเขำแล้ ว..ก็อยำกจะเป็ นจนถึงวันทีเ่ ขำไล่พี่ออกไปด้ วยตัวเอง ” แววตำหม่น แสงเสมองออกไปนอกหน้ ำต่ำง ปิ ดบังหยดน ้ำที่ไหลพรำกจนตำพร่ำเลือน เอริ หนั ซ้ ำยทีขวำทีอย่ำงอึดอัด อยำกจะบอกควำมในใจของพี่จนุ แทนซะ ตอนนี ้แต่เพรำะมันอำจจะยังไม่ถงึ เวลำ พี่จนุ ถึงรอให้ มนั นำนจนเรื่ องเลยเถิดไป ..แล้ วยังจะรออะไรอีกนะ.. “ ขอบคุณนะเอริ ฝำกบอกพี่จนุ ด้ วยว่ำพี่ไม่เป็ นอะไรแล้ ว ” ฮำนะหยิบ กระเป๋ ำขึ ้นสะพำย เลือ่ นประตูออกข้ ำงนอกไป โดยที่ใครอีกคนได้ แต่นงั่ ถอนหำยใจ ซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำกับเรื่ องรำวทังหมดที ้ ่มนั ไม่ควรจะมำในทำงนี ้ตังแต่ ้ แรก ................................................................................
290
Chapter 24 ฝี เท้ ำแผ่วเบำยำ่ ลงกับพื ้นหิน ไฟในห้ องปิ ดมืดจนต้ องคลำหำสวิทช์ “ ฉันโทรหำนำยตังแต่ ้ ห้ำโมง ทุม่ กว่ำเพิ่งจะโผล่หน้ ำมำงันเหรอ ้ ” เสียง แข็งกร้ ำวดังขึ ้นพร้ อมกับที่ไฟนีออนสว่ำงวำบ ฮำนะก้ มหน้ ำหลบคนที่เดินเข้ ำมำหำ สองเท้ ำพำตัวถอยหลังไปติดกำแพง ทังที ้ ่โดนแบบนี ้มำก็มำก แต่ทำไมถึงไม่ชินสักที เคย์โยนซองในมือใส่หน้ ำอีกฝ่ ำยที่ตวั สัน่ ริ ก เอกสำรในนันร่ ้ วงกรำวลงมำ “ ของขวัญรับปิ ดเทอมทีจ่ ะถึงของนำย..ดูซะสิ ” เขำเดินมำนัง่ ทีเ่ ตียง ยิ ้ม เยำะๆให้ กบั คนที่ก้มลงกวำดแผ่นกระดำษกระจัดกระจำยบนพื ้นทังน ้ ้ำตำ ดวงตำที่ล้นคลอด้ วยควำมเสียใจปล่อยให้ หยดน ้ำใสพรำกลงข้ ำงแก้ ม เมื่อเห็นข้ อควำมที่ตวั เอกสำรแล้ วร้ ำวไปทังอกซ้ ้ ำย แน่นอนว่ำคนที่เอำมำคงใจร้ อน ที่สดุ อยำกจะหนีให้ พ้นพันธะอันน่ำสมเพชอย่ำงเขำถึงได้ ชิงเซ็นชื่อลงไปก่อน รอแค่ คูจ่ อมปลอมจะลงลำยมือเพิม่ เติมเท่ำนัน้ แค่ยื่นให้ ผ้ เู กี่ยวข้ องดำเนินกำร ทุกอย่ำงที่ ผ่ำนคือกลับไปเป็ นศูนย์เหมือนเดิม ฮำนะล้ วงเอำปำกกำในกระเป๋ ำออกมำ วำงกระดำษแผ่นนัน้ ลงกับโต๊ ะ ด้ วยมือที่สนั่ ไหว สำยตำมองตัวอักษรเลือนไปหมดแม้ วำ่ จะบังคับตัวเองมำก เพียงใดแล้ วก็ตำม ..จบมันซะที..จบมันเลย.. ใครคนหนึง่ ทีเ่ พิ่งจะยื่นใบหย่ำสำคัญให้ กบั ภรรยำที่ไม่เคยคิดเต็มใจ รับผิดชอบกลับรู้สกึ ใจวูบลงไปทันทีที่เห็นอีกฝ่ ำยหยิบปำกกำขึ ้นมำโดยไม่มีทำ่ ที อ้ อนวอนให้ ควำมสัมพันธ์นี ้ดำเนินต่อ ไหนบอกว่ำรัก ไหนที่วำ่ มองเขำเพียงแค่คนเดียวและไม่คิดจะมีใครได้ อีก ..นำยจะไม่รัง้ มันหน่อยรึไง..
291
..สำหรับสิง่ ที่เกิดขึ ้นระหว่ำงกัน.. “ ฮำนะ! ” เสียงทุ้มโพล่งขึ ้น จนเจ้ ำของชื่อชะงักมือที่กำลังจรดลำยเส้ นลง เคย์ตรงเข้ ำกระชำกใบทีว่ ำ่ นัน่ มำถือ จัดกำรเก็บลงซองเหมือนอย่ำงเคย ทังที ้ ่ตอนแรกกระตือรื อร้ นอยำกเป็ นอิสระนักหนำ “ ผมยัง..” “ นำยจะเซ็นตอนไหนก็เหมือนกัน ” เขำเก็บมันลงลิ ้นชักแล้ วล็อคกุญแจ ไว้ โดยที่ไม่ต้องคิดถึงเหตุผล หันมองไปทำงอื่นด้ วยเสียงเรี ยกร้ องในเสี ้ยววินำทีของ หัวใจทีก่ ำลังวูบไหว ..อะไร..เป็ นอะไรไปแล้ ว.. ..บ้ ำไปแล้ วรึไงวะ!!.. “ ผม..ผมต้ องไปจำกที่นวี่ นั ไหนฮะ ” ร่ำงเล็กบำงเดินเลีย่ งไปทำงห้ อง ตัวเอง มือจับลูกบิดประตูที่เย็นเฉียบจนเหมือนน ้ำแข็ง เคย์หนั ขวับมำมองอีกคน ปฏิเสธเหลือเกินว่ำไม่ได้ ร้ ูสกึ ถึงคำๆนี ้ ..ใจหำย.. “ หึ..ไม่ต้องรี บร้ อนอยำกจะไปกกผัวใหม่หรอก ฉันให้ นำยออกไปจำกบ้ ำน ฉันแน่ ” เขำว่ำไปด้ วยแรงโทสะ อำกำรเจ็บที่กำยมันยังไม่เท่ำไหร่ ..แต่เจ็บที่ใจมันมำกกว่ำนัก.. ..ทำไมไอ้ เด็กนัน่ ถึงออกตัวมำปกป้อง..ทังที ้ ่ไม่ได้ คบกัน.. ฮำนะไม่โต้ ตอบหรื อแม้ กระทัง่ จะอธิบำยสิง่ ที่โดนกล่ำวหำ เปิ ดประตูจะ ก้ ำวเข้ ำไปแต่ฝ่ำมือใหญ่กลับตรงเข้ ำรัง้ ต้ นแขนเอำไว้ ดวงตำกลมโตมองมำด้ วย ควำมสงสัยแต่เคย์เป็ นฝ่ ำยผละออกก่อน “ เหลือสอบอีกกี่วนั ” เขำถำมออกไปในเรื่ องไม่เป็ นเรื่ อง ทังที ้ ่ตอนตรงเข้ ำ มำคว้ ำตัวยังไม่ได้ คดิ ถึงคำถำมนี ้เลยด้ วยซ ้ำ
292
“ เช้ ำพรุ่งนี ้อีกวันฮะ แล้ วก็ปิดเทอม จำกนันก็ ้ คง..ใกล้ จะขึ ้นเทอมใหม่เต็ม ที ” ฮำนะฝื นยิ ้ม มองไปทำงโต๊ ะในห้ องที่มีกระดำษแผ่นนันเก็ ้ บอยู่ “ ห้ ำมนำยไปยุง่ กับมัน! ” เคย์สงั่ เสียงกร้ ำว พำลหงุดหงิดอย่ำงไม่ร้ ูตวั ..แค่สำยตำ.. ..แค่สำยตำของฮำนะก็บง่ บอกแล้ วว่ำพร้ อมจะไปจำกเขำทุกเมื่อ.. “ ผมไม่กล้ ำขัดคำสัง่ หรอกฮะ ” หัวใจปวดขึ ้นมำจนชำไปทังตั ้ ว คงคิดว่ำ จะแกล้ งเอำไปทิ ้ง คงกลัวว่ำจะไม่ได้ เป็ นอิสระจำกกันสินะ ..เปล่ำเลย..ฮำนะพร้ อมทีจ่ ะไป..แค่เพียงออกปำกไล่คำเดียว.. “ เย็นพรุ่งนี ้พ่อฉันมีงำนเลี ้ยงวันเกิด พวกแขกผู้ใหญ่มำกันเยอะ..อย่ำทำ ให้ ฉนั ขำยหน้ ำล่ะฮำนะ ” เขำเลีย่ งประเด็น “ ถ้ ำอย่ำงนันสอบเสร็ ้ จพรุ่งนี ้..ผมขอไปดูของขวัญให้ ทำ่ นกับจุน..” “ นายจะพูดชื่อผู้ชายคนอื่นให้ มันได้ อะไรขึน้ มา! ” อำรมณ์ที่เย็นลง แล้ วกลับพุง่ พรวดขึ ้นใหม่ ฝ่ ำมือหนำบีบต้ นแขนเล็กด้ วยควำมเผลอไผล ฮำนะนิ่วหน้ ำด้ วยควำมเจ็บ พยำยำมแกะนิ ้วที่เค้ นแรงลงไปหนักหน่วง ออกด้ วยควำมไม่เข้ ำใจ ..ปกติพี่จะสนับสนุนให้ ฮำนะออกไปหำคนอื่นด้ วยซ ้ำ.. ..แล้ วแค่ชื่อของเพื่อนสนิททำไมต้ องโกรธด้ วย.. “ จ..จุนไม่ใช่คนอื่นนะฮะ..เขำเป็ น..” เสียงหวำนที่แย้ งขึ ้นเหมือนเข็มทีพ่ งุ่ เข้ ำแทงใจจนจี๊ดขึ ้นในอกอย่ำงห้ ำมไม่ อยู่ เคย์กระชำกร่ำงบอบบำงมำตรึงไว้ ในอ้ อมแขน “ เงียบ! ห้ ำมนำยพูดถึงมัน! ” “ แต่..แต่ผมกับเขำ เรำ..อ๊ ะ! ” ต้ นคอขำวถูกรัง้ ให้ เข้ ำมำแนบก่อนที่ปำก จะถูกอีกฝ่ ำยก้ มลงปิ ดสนิท
293
ร่ำงเล็กเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตกใจกับแรงบังคับที่หวั ไหล่ ปำกบำงเผลอ เม้ มแน่นจนอีกคนล่วงล ้ำไม่ได้ เคย์ผลักตัวที่เบำเหมือนนุน่ ลงไปกับกองกับเตียงจน ฮำนะร้ องออกมำด้ วยควำมเจ็บให้ อีกฝ่ ำยอำศัยจังหวะแทรกลิ ้นร้ อนระอุเข้ ำไป กวำดต้ อนอย่ำงยัว่ ยุ “ อ..อือ..” เสียงหวำนครำงแผ่ว มือสองข้ ำงขยุ้มชำยเสื ้อคน ข้ ำงบนไว้ จนมันยับย่น จะพลิกหนีแต่ฝ่ำยนันขยั ้ บตัวขึ ้นทำบทับไว้ จนดิ ้นไม่หลุด ริ มฝี ปำกร้ อนเร่ำบดขยี ้จูบลงไปหนักหน่วง ในหัวมีเพียงควำมคิดทีว่ ำ่ อยำกจะตีตรำ..อยำกจะทำรอยให้ ติดตรึงว่ำคนในอ้ อมกอดนี ้เป็ นของใคร แรงผลักที่ร่ำงเล็กดันมำบอกเขำกลำยๆว่ำหำยใจไม่ทนั ทำให้ ต้องผละ ออก แต่ก็เพียงชัว่ ครู่ เคย์ขบเรี ยวปำกอิ่มบำงเบำ ละออกอีกครัง้ แล้ วก้ มลงดุนดัน ลิ ้นส่งเข้ ำไปอีกหน รุกไล่ให้ เกี่ยวกระหวัดกันเชื่องช้ ำ เนิ่นนำนจนแรงบังคับตอนต้ น เหลือเพียงกำรสมยอมและโอนอ่อนตำม มือกร้ ำนสอดเข้ ำไปใต้ เสื ้อนักเรี ยนแล้ วเลิกขึ ้น เคล้ ำคลึงนุม่ นวลอย่ำงน่ำ ประหลำด ดวงตำคมปรำยมองใบหน้ ำสวยที่แดงก่ำซุกลงกับหมอนหนุน ควำมคิด ที่อยำกจะกกกอดครัง้ แล้ วครัง้ เล่ำกำลังหนุนเนื่องขึ ้นมำอย่ำงน่ำกลัว ..หยุดมันไว้ ..ก่อนที่เขำจะต้ องกำรร่ำงนี ้จนห้ ำมตัวเองไม่ได้ ตลอดไป.. “ ไปนอนได้ แล้ ว ” จู่ๆคนที่เริ่ มเรื่ องทังหมดกลั ้ บลุกพรวดขึ ้นแล้ วนัง่ หันหลัง ให้ ฝ่ ำมือหนำกุมขมับอย่ำงเหนื่อยอ่อน มันยำกจนเขำต้ องฝื นทนรุนแรง “ พรุ่งนี ้สอบเสร็ จให้ รอฉันหน้ ำโรงเรี ยน ห้ ำมไปไหนกับใครทังนั ้ น้ ” ฮำนะรี บดึงเสื ้อตัวบำงที่ถกู ดึงไปกองเหนืออกลงมำตำมเดิมก่อนจะ สำวเท้ ำวิง่ กลับเข้ ำไปในห้ องแล้ วปิ ดประตูดงั ปั ง หมกตัวอยูเ่ พียงบนเตียงด้ วย ควำมรู้สกึ สับสน ..โดยที่ไม่ตำ่ งอะไรกับใครอีกคน.. .................................................................................
294
หลังคำสัง่ ให้ สง่ ข้ อสอบปึ กใหญ่ทโี่ หมวิชำมำลงกันวันสุดท้ ำย พวก นักเรี ยนสุดขี ้เกียจทังหลำยก็ ้ ร้องไชโยกันเป็ นแถบจนครูหลำยคนเขม่น กำรเรี ยน ของเกรด 11 จบลงเป็ นกำรบ่งบอกว่ำเมื่อขึ ้นเทอมใหม่ กำรเรี ยนปี สดุ ท้ ำยของชีวติ ม.ปลำยก็จะมำเยือนแล้ วก็ต้องฟำดฟั นกับเด็กที่อื่นเพื่อแข่งกันเข้ ำมหำวิทยำลัยดีๆ “ อย่ำงฮำนะจังทำได้ อยูแ่ ล้ ว เก่งขนำดนี ้ชิงทุนสบำย แล้ วยังจะประวัติ เกรดเรียนของนำยที่ต้องยื่นให้ เขำตัดสินมันก็ที่หนึง่ มำตลอด..จะเหลือก็แค่อยำกไป ไม่ไปเท่ำนัน้ ” เพื่อนๆหลำยคนออกควำมเห็นหลังพูดถึงเรื่ องเรี ยนในอนำคต ฮำนะได้ แต่ยิ ้มเล็กน้ อย ก่อนจะโบกมือลำเพื่อนทังหลำยที ้ เ่ ดินมำส่งถึง หน้ ำโรงเรี ยนด้ วยควำมคิดถึงที่จะไม่ได้ เจอกันนำน “ ส่งตรงนี ้ก็ได้ จนุ ..ขอบคุณมำกเลยนะ แล้ วเดี๋ยวเรื่ องทำงำนพิเศษจะโทร ไปหำอีกที ” ว่ำพลำงยื่นมือไปขอกระเป๋ ำจำกเพื่อน “ ขอบใจที่อตุ ส่ำห์เป็ นเบ๊ ให้ เมียคนอื่น ” เสียงแข็งกระด้ ำงดังแทรกขึ ้นมำ พร้ อมกับที่ร่ำงสูงใหญ่คว้ ำเอวของคนด้ ำนหน้ ำ รัง้ ทังตั ้ วเข้ ำมำแนบชิด ฮำนะหันไปมองอย่ำงตกใจ ต่อหน้ ำต่อตำคนทังโรงเรี ้ ยนอย่ำงนี ้ก็มีแต่ จะต้ องดิ ้นให้ หลุดเท่ำนัน้ อำจไม่ยำกเพียงแค่อีกคนจะยอมปล่อย จุนกำหมัดแน่น ดวงตำกร้ ำวไปด้ วยควำมโมโห เขำมองคนทีย่ ิ ้มเยำะ ทำท่ำถือสิทธิ์อย่ำงอวดตัวแล้ วต้ องพยำยำมระงับอำรมณ์ “ ไม่ต้องถือเป็ นบุญคุณหรอกครับ จะให้ รับตัวมำอยูด่ ้ วยก็ยงั ยินดี ผม พร้ อม ‘ดูแล’ แทน ” จุนเปรยเรี ยบๆ พูดจำกำกวมเป็ นอันรู้กนั แค่คนสองคน ดวงตำสีดำขลับปรำยมองมำด้ วยควำมโกรธจนเผลอกระชับมือที่รัง้ ตัวอีก คนแน่นขึ ้นไปอีก “ กลับกันดีกว่ำฮำนะ เผื่อจะมีเวลำ‘อยูส่ องต่อสอง’ มำกขึ ้น ” เคย์ จี ้จุดอีกฝ่ ำย กระชับอุ้งมือเข้ ำกับเอว โอบเอำไว้ รำวกับว่ำหวงแหนเสียเต็มประดำ “ อ๊ ะ! จุน..เดี๋ยวฉันโทรหำนะ ” ฮำนะตะโกนบอกโดยที่ไม่คิดถึงผลที่จะ ตำมมำ หันมองเพื่อนสนิทที่ยงั ยืนส่งจนลับสำยตำไป
295
“ สนุกมำกใช่มย! ั ้ ” เคย์เหยียบคันเร่งให้ ตวั รถพุง่ ไปข้ ำงหน้ ำอย่ำงรวดเร็ว ทุกอย่ำงตีรวนจนแทบบ้ ำ ออกจำกที่ทำงำนก่อนเพื่อมำรอตังเป็ ้ นชัว่ โมง เพียงแค่จะ เห็นพฤติกรรมลับหลังของคนที่พร่ ำนักหนำว่ำรักมำกเพียงใด “ อ..อะไรสนุกฮะ..” ไม่กล้ ำหันมองดวงตำที่วำวโรจน์ด้วยไฟอำรมณ์ “ คิดว่ำกำรมำยืนเพ้ อพร่ำต่อหน้ ำผัวนี่มนั ดีนกั รึไง! ถ้ ำอยำกจนตัวสัน่ ทำไมไม่เปิ ดห้ องไปนอนกอดกันเลยล่ะ! เอำสิ! ห้ องในโรงแรมฉันคงกว้ ำงพอจะ ระเริ งกันสองคนหรอก ” เขำเลี ้ยวรถเข้ ำลำนจอดของห้ ำง ใจขุน่ มัวจนห้ ำมไม่อยู่ ..ยิ่งพูดยิ่งกลับเข้ ำตัวเอง..ไหนว่ำไม่แคร์ เด็กนี่ไง.. .. แล้ วตอนนี ้จะมำประชดหำอะไรอีกวะ!.. “ เปล่ำฮะ..ผมแค่คยุ เรื่ องจะทำงำนพิเศษช่วงปิ ดเทอม ” ฮำนะพึมพำ เส หลบสำยตำที่กำลังจ้ องมองมำจำกทำงด้ ำนข้ ำง “ เงินฉันมันไม่พอยำไส้ เหรอ? นำยคิดว่ำอยูเ่ ฉยๆแล้ วได้ เงินมำกับกำรยืน ทำงำนแบบไหนมันง่ำยกว่ำกัน” “ ผม..จะเตรี ยมตัวไว้ ..สำหรับวันที่ต้องออกไปอยูข่ ้ ำงนอก ” คำตอบแบบไม่คิดอะไรเสียดวูบเข้ ำใจของคนฟั ง “ คงไม่เกินเดือนนี ้ ถ้ ำทำงำนได้ มำกพอก็ออกไปจำกบ้ ำนพี่เคย์ได้ แล้ ว ” “ ใครสัง่ ให้ นำยไปจำกบ้ ำนฉัน! ” ร่ำงสูงกระชำกแขนเรียวเข้ ำหำ “ คิดจะ เข้ ำมำก็เข้ ำ คิดจะออกไปก็ไป นำยเห็นฉันเป็ นตัวอะไร! ” ฮำนะนัง่ นิง่ ฟั งคำพูดทังหลำยด้ ้ วยควำมงุนงง ..ไม่ใช่พี่เหรอไง..ที่อยำกจะไล่ผมแทบทุกวัน.. แล้ วก็พี่คนเดิม ที่คอยแต่จะผลักไสให้ ถกู ใจคนอื่นแล้ วไปให้ พ้นหน้ ำซะ แล้ วตอนนี ้จะเอำอะไรกันอีก..จะเล่นอะไรให้ ผมสับสนอีก เคย์มองคนทีก่ ้ มหน้ ำไม่ยอมสบตำแล้ วได้ แต่หงุดหงิด
296
อะไรกันนักกันหนำกับควำมรู้สกึ แปลกๆนี่ ทังที ้ ่แต่ก่อนน่ำรำคำญด้ วยซ ้ำ ดูเป็ นตัวที่คอยเกำะติดจนยำกทีจ่ ะไล่ไป แต่ทำไมตอนนี ้เหมือนจะคว้ ำตัวไม่อยู่ ..พอเอื ้อม..ก็ดเู หมือนกำลังหลุดลอย.. เคย์ถอนใจเฮือกใหญ่ เปิ ดประตูลงจำกรถโดยไม่พดู อะไรต่อ ปล่อยให้ อีก ฝ่ ำยต้ องวิ่งตำมต้ อยๆก่อนจะต้ องหลงเพรำะเคยแต่มองตึกโดดเด่นด้ วยเลข 109 นี ้ จำกภำยนอกเวลำผ่ำนมำทำงชิบยุ ะเท่ำนัน้ ยังไม่เคยมำเดินเที่ยวด้ วยตัวเองซักที ฮำนะเดินตัวลีบผ่ำนของโชว์ที่มนั ดูเยอะไปหมดจนเกือบจะชนล้ ม พวก วัยรุ่นแต่งกันครบเครื่ องเดินหัวเรำะเฮฮำกันเป็ นกลุม่ จนน่ำปวดหัว “ ชักช้ ำ..” เสียงบ่นอย่ำงไม่สบอำรมณ์นกั ดูเหมือนกำลังตำหนิ แต่แล้ วคน เดินนำกลับเข้ ำมำจับมือนุม่ ไว้ แล้ วฉุดให้ เดินไปด้ วยกัน ร่ำงเล็กก้ มลงมองรอยสัมผัสที่ประสำนกันแนบแน่นด้ วยหัวใจทีเ่ ต้ นรัว ถึง ใบหน้ ำคมนัน่ จะดูเรี ยบเฉยหรื อติดจะออกแนวรำคำญด้ วยซ ้ำ แต่ควำมอ่อนโยนที่ แนบมำด้ วยมันมีมำกกว่ำ..เข้ ำข้ ำงตัวเองบ้ ำงได้ มยั ้ ฮำนะหันรี หนั ขวำงอยูข่ ้ ำงอีกฝ่ ำยที่กำลังเลือกนำฬิกำรำคำแพงจำก ต่ำงประเทศ แสงจำกร้ ำนส่องเข้ ำหน้ ำจนร้ อนไปหมด ยิ่งดูสที องสลับเงินลำนตำก็ ยิ่งรู้สกึ ไม่ดเี พรำะมันก็แค่โลหะอย่ำงหนึง่ เท่ำนัน้ แถมรำคำยังน่ำกลัวแบบที่คิดว่ำ คนปกติใช้ กินใช้ อยูไ่ ด้ นำนเป็ นเดือน ตำคูส่ วยมองมือที่เลือกเอำนำฬิกำสีเงินมันวำว หน้ ำปั ดสีดำมีตรำรูป มงกุฎโดดเด่นรุ่น Explorer ที่ตวั เรื อนเป็ นแบบสตีล แล้ วบอกให้ พนักงำนห่อเป็ น ของขวัญพร้ อมเซ็นเช็คหลำยตัวกำกับไว้ “ ผมยังไม่ได้ ดเู ลย ” ฮำนะแย้ งขึ ้นเมื่อข้ อมือถูกอีกคนจูงเหมือนจะพำกลับ ทันทีที่ได้ ของ “ ขอไปตรงร้ ำนดอกไม้ นนั่ ได้ มยฮะ ั ้ ” ชี ้นิ ้วไปที่โซนเล็กๆรับตกแต่ง กระเช้ ำกับจัดดอกไม้ ด้ำนข้ ำง
297
“ นำยให้ หรื อฉันให้ มนั ก็เหมือนกัน ผัวเมียไม่ตำ่ งอะไรกันหรอก ” เคย์วำ่ หน้ ำตำเฉย เหมือนไม่ร้ ูสกึ รู้สำกับคำพูดตัวเองเท่ำไหร่ คนได้ ยินหน้ ำขึ ้นสีแดงเรื่ อจนเข้ มจัด แก้ มร้ อนผ่ำว โดยเฉพำะตรงมือที่ถกู กุมไว้ แนบแน่น..แน่ใจเหรอ ยอมรับรักแล้ วรึไงกัน ถ้ ำไม่ใช่..ก็ช่วยปล่อยให้ หลุดจำก ทำงวกวนนี ้ที อย่ำมำล้ อเล่นกัน เพรำะคนที่รักจริงมันเจ็บแทบขำดใจ “ ยืนบื ้ออีกแล้ ว หัดทำตัวให้ มนั ฉลำดเท่ำพี่ตวั เองหน่อยสิ ” คำที่หลุด ออกมำจำกปำกตำมปกติวิสยั ทำให้ อีกฝ่ ำยน ้ำตำตกใน ฮำนะยิ ้มเฝื่ อน สลัดควำมคิดที่จะช่วยเยียวยำควำมรู้สกึ เจ็บออกไปจน หมด เพรำะไม่วำ่ จะปลอบใจหรื อเข้ ำข้ ำงตัวเองยังไง ผลลัพธ์ก็คือ เป็ นได้ แค่ตวั แทน เคย์ยืนพิงผนังร้ ำนสีหวำน สำยตำจับจ้ องนิ ้วเรี ยวทีช่ ี ้เลือกดอกไม้ ในแจกัน แล้ วขอให้ ชว่ ยจัดเป็ นช่อด้ วยตัวเอง ใบหน้ ำสวยยำมที่อยูท่ ำ่ มกลำงกลีบบอบบำง น่ำทะนุถนอมยิ่งช่วยขับให้ รอยยิ ้มสดใสนัน่ จับใจขึ ้นหลำยเท่ำ เขำละตำมำมองแหวนเงินรำคำถูกที่คิดซื ้อเพียงสัว่ ๆ แต่ฝ่ำยนันก็ ้ ใส่ติด ตัวตลอดจนคำดไม่ถงึ ลำยสลักรูปกระต่ำยน้ อยบนพระจันทร์ มคี วำมหมำยสำหรับ ฮำนะหรื อแค่คิดเพียงมันสวยแปลกตำเท่ำนัน้ “ เสร็ จแล้ วฮะ ” เสียงหวำนเรี ยกอยูข่ ้ ำงกำยจนตื่นจำกควำมคิด เคย์มองช่อดอกไม้ โทนขำวแทรกชมพูระเรื่ อที่หอ่ กระดำษแก้ วหลำยชัน้ แล้ วทำท่ำจะจ่ำยเงินแต่โดนท้ วงไว้ วำ่ ครำวนี ้ขอออกเอง เขำเลิกคิ ้วอย่ำงแปลกใจ ควำมสงสัยเปลีย่ นเป็ นไม่สบอำรมณ์เล็กๆที่ฮำนะคิดจะทำตัวให้ เป็ นอิสระจำกเขำ ..อยำกจะพึง่ ตัวเอง?.. ..ฝั นไปเถอะ..ก็คอยดูวำ่ มีอะไรบ้ ำงที่ฉนั ทำไม่ได้ .. “ พี่เคย์..” ฮำนะยื ้อชำยเสื ้อร่ำงสูงไว้ ก่อนจะยื่นดอกไม้ ช่อเล็กสีชมพู เหลือบม่วงทีซ่ ื ้อแยกออกมำโดดเดี่ยวให้ “ ดอกไม้ ทกุ ดอกมีควำมหมำยฮะ..นี่ เรี ยกว่ำกลำดิโอลัส ” พูดพลำงใช้ นิ ้วเขี่ยกลีบบำงสีสวยแผ่วเบำ
298
“ ไม่บอกแล้ วฉันจะไปรู้ได้ ไง ไม่ใช่คนสวน ” เคย์วำ่ แล้ วก็เดินออกไป ไม่ได้ ใส่ใจอะไรนักกับของที่อกี คนมอบให้ รอยยิ ้มเศร้ ำสร้ อยปรำกฏขึ ้นตำมลำพัง ..ได้ เวลำตัดใจเข้ ำไปทุกทีแล้ ว.. ............................................................................... งำนเลี ้ยงใกล้ สวนหินจัดขึ ้นเรี ยบง่ำยแต่ก็ดมู ีระดับ แขกส่วนมำกมีแต่ ผู้บริ หำรทังนั ้ น้ เสียงดนตรี คลอแผ่วกับคนมำกหน้ ำหลำยตำที่ยืนคุยกันก็ไม่พ้นเรื่ อง ธุรกิจ สุภำพสตรี ในชุดเดรสยำวประชันโฉมกันเต็มที่โดยเฉพำะเครื่ องเพชรเพรำะ นิสยั ชอบอวด ผิดกับหนุม่ ๆหลำยคนเลือกที่จะคุยสัพเพเหระเรื่ องรถกันมำกกว่ำ ฮำนะยืนหลบมุมอยูท่ ี่เสำต้ นใหญ่ตรงลำนหน้ ำบ้ ำนเพรำะหันไปทำงซ้ ำย ก็มีแต่คนไม่ร้ ูจกั จะหันไปทำงขวำก็มีแค่พนักงำนเสิร์ฟกับเชฟจำกโรงแรมเดินกัน วุน่ วำย จะขอพึง่ พี่ชำยก็ปรำกฏว่ำโดนพี่เซจิจบั ตัวไว้ แน่นแล้ วพำอวดต่อคนนี ้ทีคน นันที ้ จนหน้ ำสวยๆนัน่ แดงไปไม่ร้ ูถึงไหนต่อไหน ตำสีออ่ นได้ แต่ก้มดูของขวัญในมือ เพรำะยังไม่ร้ ูจกั เจ้ ำของงำน ที่นี่ไม่เหมำะกับฮำนะเลย..ไม่เลยซักนิดเดียว “ ถ้ ำจะเพ่งอยูแ่ บบนัน้ เอำไปปลูกเลยไม่ดเี หรอ ” เสียงทุ้มดังขึ ้นเบื ้องหลัง ฮำนะยิ ้มอย่ำงดีอกดีใจ จำกที่ร้ ูสกึ หวัน่ ๆก็หำยประหม่ำไปในทันทีที่แขน ถูกฝ่ ำยนันเกำะกุ ้ มไว้ สำยตำหลำยคูใ่ นงำนหันมำดูโดยไม่ได้ นดั ทังที ้ ่ตอนแรก ตัวเองคล้ ำยจะถูกมองว่ำเป็ นแค่เด็กเดินเสิร์ฟป้ ำเป๋ อเท่ำนัน้ เคย์โอบไหล่บำงแล้ ว พำเดินเข้ ำไปในงำน ฮำนะเองได้ แต่ซุกหน้ ำอยูก่ บั ช่อไม้ หอมเพรำะกำลังวิตกกับ กำรที่ถกู หลำยฝ่ ำยจ้ องมองจนตำไม่กะพริ บ “ ว้ ำว..เดี๋ยวนี ้มีคนควงเหรอ ไม่นำ่ เชื่อ ” เสียงใครสักคนดังขึ ้นด้ ำนหน้ ำ
299
ดวงตำกลมโตเงยขึ ้นสบตำเด็กหนุม่ ในชุดสูทสีเข้ มด้ วยควำมบังเอิญ รอยยิ ้มเอ็นดูสง่ มำให้ ทงที ั ้ ่ชื่อก็ยงั ไม่ร้ ูจกั เขำคนนันวำงแก้ ้ วไวน์ในมือให้ พนักงำนที่ เดินผ่ำนแล้ วโค้ งให้ ร่ำงเล็กตรงหน้ ำอย่ำงสุภำพ “ ผม..ทำซึดะ ชินยะ เป็ นญำติหำ่ งๆกับพี่เคย์ ” “ ร..เรี ยกผมว่ำฮำนะก็ได้ ” ฮำนะรี บตอบรับอย่ำงลนลำนเพรำะรู้สกึ ไม่ดี ถ้ ำจะมีใครแสดงควำมอ่อนน้ อมกับเขำก่อนเป็ นฝ่ ำยแรก “ ไม่ต้องอะไรนักหนำ เจ้ ำนีก่ ็แค่ ‘เด็กในปกครอง’ ของฉัน ไม่ได้ มี ควำมสำคัญนักหรอก ” เสียงที่แทรกเข้ ำมำกลำงคันทำเอำอีกคนชะงัก ร่ำงเล็กก้ มลงดูพื ้นกรวดที่เหยียบอยู่ อีกนัยหนึง่ ก็อำจจะพยำยำมกะพริ บ ตำเพื่อไล่หยดน ้ำที่เอ่อล้ นให้ หำยไปเพรำะคำพูดที่ตอกหน้ ำจนชำไปทังแถบนั ้ น่ ชินยะหัวเรำะเบำๆ ทำท่ำเหมือนไม่ใส่ใจในคำบอกของพี่ชำยเท่ำไหร่นกั “ ถ้ ำเป็ นแค่เด็กในปกครองก็ดีสิ แปลว่ำยังโสด ” ยิ ้มให้ แล้ วยักคิ ้วท้ ำทำย เคย์ขมวดคิ ้วแน่น จำใจต้ องปล่อยมือที่โอบไหล่เล็กอยูเ่ มื่ออีกคนยืน่ มือมำ หำฮำนะแล้ วเชื ้อเชิญให้ ออกไปหำเจ้ ำภำพของงำนด้ วยกัน เขำหันหน้ ำไปมองทำง อื่นยำมที่ดวงตำกลมสวยวกกลับมำมองเป็ นเชิงขออนุญำต ..หวง?..หรื อแค่อยำกเก็บไว้ ดเู ล่นเฉยๆ.. ..ไม่เอำ..แต่ก็ไม่ให้ ใคร.. ..แบบนี ้หรื อเปล่ำ.. “ พี่เคย์! ” เสียงร้ องเรี ยกจำกอีกมุมของงำนดังขึ ้นพร้ อมกับทีใ่ ครคนหนึง่ กระโดดพรวดมำเกำะแขนแกร่ง ใบหน้ ำสะสวยอย่ำงหำตัวจับยำกซุกลงกับอกกว้ ำง ฮำนะหันไปมองอย่ำงงุนงง รู้สกึ หัวใจหล่นวูบไปยำมทีเ่ ห็นฝ่ ำมือคูน่ นลู ั้ บ ลงบนผมสลวยสีน ้ำตำลเหลือบทองท่ำทำงนุม่ นวล รอยยิ ้มอ่อนโยนอย่ำงที่ไม่เคย ได้ รับมำก่อนกำลังมอบให้ คนในอ้ อมกอด ..เป็ นเด็กผู้หญิงที่นำ่ รักมำก..เหมือนตุ๊กตำกระเบื ้องรำคำแพง..
300
“ กลับมำตอนไหนเนีย่ ไม่เห็นบอก..พี่จะได้ ไปรับ ” “ เพิ่งถึงนำริ ตะเมื่อวำนเอง ให้ ชินยะไปรับมำ คิดถึงพี่จงั เลย ” เรี ยวแขน ขำวนวลยกขึ ้นโอบรอบบ่ำใหญ่แล้ วโน้ มลงมำหอมแก้ มท่ำมกลำงควำมตกตะลึง ของใครอีกคนที่มองอยู่ ชินยะดึงตัวบอบบำงให้ เดินกลับเข้ ำไปอีกครัง้ แขนกว้ ำงนัน่ ก็คล้ องลง รอบเอวคอดพอดีเช่นกัน “ อย่ำเอำธรรมเนียมฝรั่งมำใช้ ในญี่ปนสิ ุ่ ไอ้ พี่บ้ำ ” ฮำนะยิง่ สงสัยหนักขึ ้นไปอีกเมื่อดูควำมแตกต่ำงระหว่ำงตัวของคนที่อยู่ ใกล้ กบั คนทีย่ ืนคล้ องแขนของพี่เคย์ไม่หำ่ ง คุณชินยะสูงเอำมำก เกือบจะเท่ำพี่เคย์ เลย แต่แขกอีกคนกลับตัวบอบบำงน่ำทะนุถนอมเกินกว่ำจะนับได้ วำ่ เป็ นพีข่ องใคร “ อ๊ ะ! สวยจัง ” เสียงใสว่ำ ก่อนจะหันมำยิ ้มให้ ร่ำงน้ อยๆดูเลิก่ ลัก่ ยื่นให้ อีกฝ่ ำยดูดอกไม้ ในมือแล้ วยิ ้มตอบ “ เอ่อ..ซื ้อที่ห้ำงในชิบยุ ะน่ะฮะ.. ” มือเล็กโบกปฏิเสธแล้ วหัวเรำะเสียงใส ดวงตำสีเทำเป็ นประกำยวิบวับจน ดูคล้ ำยบำร์ บี ้น้ อยเข้ ำไปทุกที “ หมำยถึงเธอต่ำงหำก..” “ ผมเหรอ..” ฮำนะดูหน้ ำตำตื่น ชี ้ตัวเองอย่ำงแปลกใจ “ ทำซึดะ ซำยูริ แต่เรี ยกซำยุก็ได้ แล้ วทำไมเรียกว่ำผมล่ะ เป็ นผู้หญิงไม่ใช่ เหรอ ” พูดพลำงเอียงคออย่ำงสงสัย ปอยผมเป็ นลอนเคลียอยูแ่ ถวแก้ มชมพูเรื่ อ “ ผมเป็ นผู้ชำย ” ฮำนะยิ ้มเขินๆ เพรำะไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนเข้ ำใจผิด นำนขนำดนี ้มำก่อน ซำยุทำตำโต เดินมำจับมือบำงอย่ำงเข้ ำใจ “ เหมือนกันเลย โดนแบบนี ้ บ่อยๆ เป็ นผู้ชำยกลับโดนหำว่ำเป็ นผู้หญิง ” ฮำนะยิง่ ประหลำดใจหนักเมื่ออีกฝ่ ำยเฉลยว่ำไม่ตำ่ งกัน ชินยะที่นิ่งอยูน่ ำนเขกหัวเล็กๆคล้ ำยจะถืออภิสทิ ธิ์ก่อนจะหันมำโอบไหล่ บำงข้ ำงกำยไว้ อีกครัง้ “ ไปหำคุณลุงดีกว่ำ อยูก่ บั พีแ่ ล้ วประสำทกลับ ”
301
“ พี่เคย์ดมู นั ดิ! ” ซำยุโวยวำยแล้ วเกำะแขนคนข้ ำงตัวอย่ำงเคยชิน โดยที่ ไม่ทนั คิดว่ำร่ำงเล็กด้ ำนหน้ ำจะรู้สกึ ใจหำยแค่ไหน และดูเหมือนว่ำเคย์จะอ่ำนสีหน้ ำท่ำทำงของฮำนะออก ถึงได้ ทำทีรัง้ ใบหน้ ำหวำนของญำติผ้ นู ้ องเข้ ำมำใกล้ แล้ วก้ มลงหอมแก้ มกลับทำทีเป็ นปลอบใจ ต่อหน้ ำต่อตำ ..ประชด?..ใช่..จะว่ำอย่ำงนันก็ ้ ได้ ..ฉันรู้ตวั ดี.. แต่ทำไปเพื่ออะไร..ยังไม่แน่ใจ อำจจะแค่หวงของในปกครองก็เท่ำนัน..ไม่ ้ มีอะไรมำกไปกว่ำนี ้ “ ไปๆ..คุณลุงว่ำงแล้ ว พวกขี ้ประจบหำยไปได้ ซกั ที ” ชินยะบ่นอย่ำง เปิ ดเผยแล้ วก็เล่นเอำบำงคนทีค่ ดิ มำขอทำงด่วนขึ ้นตำแหน่งหน้ ำชำกันทังแถบ ้ ฮำนะหันมองคนทังคู ้ อ่ ีกครัง้ ด้ วยตำที่คลอไปด้ วยหยดน ้ำ คุณซำยูริที่สวย จับใจดูโดดเด่นไม่อำจละสำยตำจนตัวเองไม่อำจเทียบ ต่ำงชนชันเกิ ้ นไป ฮำนะก็มี หน้ ำที่ต้องถอยออกมำ..เท่ำนันเอง ้ ร่ำงน้ อยๆเดินตำมคนข้ ำงกำยจนกระทัง่ รู้สกึ ได้ ถงึ สำยตำอ่อนโยนที่จับ จ้ องมำจนต้ องเงยหน้ ำมอง ใบหน้ ำคุ้นเคยที่แม้ จะมีรอยของกำลเวลำแต่ก็ยงั คงเค้ ำ ของควำมดูดีทกุ กระเบียดนิ ้ว “ คุณลุง! ” ฮำนะอุทำนขึ ้นด้ วยควำมตกใจ รอยยิ ้มเมตตำเหมือนเคยมอบให้ พร้ อมกับที่ลบู มือลงกับผมนุม่ “ บังเอิญจังเลยนะที่ลงุ ก็ร้ ูมำว่ำฮำนะจังเป็ นน้ องของไทระ ว่ำจะได้ เจอ หลำยทีแล้ วก็ชวดซะงัน..นั ้ น่ ของขวัญลุงรึเปล่ำ ” ซำโตะว่ำพลำงหยิกแก้ มนิ่มด้ วย ควำมเอ็นดู ฮำนะถึงกับอึ ้งจนพูดอะไรไม่ถกู คุณลุงขำยต้ นไม้ ที่ใจดีขนำดแทบให้ ฟรี ของเขำกลับกลำยเป็ นคุณพ่อของพี่เคย์ นัน่ ก็แปลว่ำบ้ ำนทรงญี่ปนโบรำณนั ุ่ น่ ก็คง อยูไ่ ม่ไกลจำกทีเ่ ขำอยู่ทกุ วันนี ้ “ อ๊ ะ! ช..ใช่ฮะ ผมไม่ร้ ูมำก่อนว่ำจะเป็ นคุณลุงเอง ” เสียงหวำนดูประหม่ำไปนิดแต่ก็ผอ่ นคลำยขึ ้นเมื่ออีกฝ่ ำยรับช่อดอกไม้ ไปพิจำรณำ
302
“ พูดอะไรกัน ” ชินยะเกำหัว ยืนฟั งบทสนทนำแปลกๆอย่ำงไม่เข้ ำใจ “ ควำมลับ ” ซำโตะซังส่ำยนิ ้วจุ๊ๆ แล้ วก็ยิ ้มร่ำกับควำมหมำยทัง้ หมดที่มี อยูใ่ นตัวของกลีบบอบบำงพวกนี ้ “ มีคำแปลด้ วยเหรอครับ ” ชินยะชะโงกหน้ ำเข้ ำไปดู ใครบำงคนที่เพิง่ จะเดินเข้ ำมำแถวนันยื ้ นนิ่งแล้ วรอฟั ง ดวงตำคมจับจ้ อง อยูท่ ี่รอยยิ ้มน่ำรักยำมที่ล้ นุ ว่ำคนได้ ของขวัญจะเข้ ำใจในตัวไม้ ดอกแสนสวยนัน่ มัย้ ซำโตะชี ้ให้ ดชู ่อสีขำวบริ สทุ ธิ์ที่แทรกอยูต่ ำมใบเขียวเป็ นมันวำว “ นี่ดอกฮีทเธอร์ ..มีควำมหมำยว่ำขอให้ มีสงิ่ มำปกป้อง..หรื อเป็ นกำรอวย พรให้ ควำมหวังของเรำเป็ นควำมจริ งขึ ้นมำ ” ฮำนะอมยิ ้มเขิน แก้ มนุม่ นิ่มเป็ นสีแดงระเรื่ อแข่งกับกลีบสีเหลืองดอกใหญ่ ที่บำนสะพรั่งอวดเกสรสีส้ม “ แดฟโฟดิลสีเหลืองหมำยถึงกำรแสดงควำมเคำรพที่ผ้ ใู ห้ มตี อ่ ผู้รับ ” ว่ำ พลำงยิ ้มให้ กบั เจ้ ำของควำมคิดก่อนจะจับดอกเล็กๆละเอียดยิบสีขำวสะอำดที่ถกู แซมอยูท่ วั่ ทังช่ ้ อ “ ดอกของยำโรว์แปลว่ำอวยพรให้ มีสขุ ภำพที่ดี ” เขำพลิกดูดอกสี ขำวหอมหวำนที่อยูใ่ กล้ กนั “ แจสมินสือ่ ถึงกำรขอให้ เรำร่ำรวยมำกขึ ้นไปอีก แล้ วก็สดุ ท้ ำย..เจ้ ำดอก มำร์ โจแรมสีชมพูเป็ นพวงสวยๆนี่..แปลว่ำขอให้ ผ้ รู ับจงมีแต่ควำมสุขในชีวติ ” ชินยะตบมือแปะๆกับควำมหมำยทุกอย่ำงที่รวมกันเป็ นหนึง่ แล้ วสือ่ ควำม ได้ มำกกว่ำของชิ ้นแพงที่ลงุ ของเขำได้ มำกองโตและดูทำ่ ว่ำอดีตท่ำนประธำนอย่ำง มุรำคำมิ ซำโตะก็คงจะพอใจมำกที่สดุ ด้ วย “ ชิน! มำนี่เร็ ว ” เสียงเรี ยกของซำยุดงั ขึ ้นด้ ำนหลังจำกที่ไกลๆจนเจ้ ำของ ชื่อต้ องขอตัวออกไปด้ วยใบหน้ ำที่เบื่อหน่ำยเต็มที เมื่ออยูเ่ พียงลำพังสองคน ซำโตะก็ดงึ มือนุม่ นิ่มเข้ ำมำหำ ฮำนะมองคุณ ลุงใจดีตำเป็ นประกำยด้ วยควำมรู้สกึ ดีใจ
303
“ ลุงดีใจมำกที่ได้ เจอฮำนะจังอีก แล้ วก็ยงิ่ ดีใจมำกด้ วยที่ร้ ูวำ่ จะได้ ฮำนะ จังมำเป็ นคนในครอบครัวตลอดไป..” ประโยคที่มำพร้ อมกับรอยยิ ้มอบอุน่ ทำเอำคนฟั งนิง่ งัน “ ผม..ผมคง..” ..คงต้ องไปจำกที่นใี่ นไม่ช้ำ.. ..เพรำะพี่เคย์ไม่เคยคิดทีจ่ ะรักฮำนะ.. “ ต่อจำกนี ้เรี ยกว่ำพ่อนะ..ไม่เอำลุงแล้ ว แก่เกินไป ” เขำหัวเรำะอย่ำง อำรมณ์ดี แต่แล้ วก็ต้องสังเกตได้ ถึงสีหน้ ำที่หม่นหมองลง “ มีอะไรก็เล่ำมำเถอะ เก็บไว้ คนเดียวมีแต่อดึ อัด ” มืออ่อนโยนเกลีย่ ปอยผมทีต่ กระข้ ำงแก้ มขึ ้นไปทัดหูให้ “ พี.่ .พี่เคย์..ไม่ได้ ต้องกำรผมเลย ทุกอย่ำงมัน..ไม่มีทำงดีได้ เลย ” ฮำนะ กลันใจพู ้ ดออกไป ซำโตะซังได้ แต่รงั ้ ร่ำงเล็กทีค่ ล้ ำยกับแก้ วเจียระไนเปรำะบำงมำกอด ปลอบโยนก่อนจะกระซิบเมื่อสังเกตเห็นเงำของใครบำงคนหลังเสำต้ นสูง “ มีอะไรให้ ชว่ ยก็มำหำพ่อเถอะ ขอเพียงสิง่ นันถู ้ กต้ องและฮำนะคิดว่ำ มันดีแล้ ว พ่อจะช่วยอย่ำงเต็มที่ บำงทีเจ้ ำคนไร้ หวั ใจนัน่ อำจสำนึกขึ ้นมำได้ บ้ำง ” “ ข..ขอบคุณฮะ..” ฮำนะปำดน ้ำตำที่พรำกลงทิ ้งแล้ วยิ ้มกว้ ำง “ ดึกแล้ วไปนอนก่อนเถอะ พ่อมีธรุ ะจะคุยงำนนิดหน่อย แล้ วว่ำงๆมำหำที่ บ้ ำนนู้นบ้ ำงนะ ” เขำยิ ้มตอบแล้ วดุนหลังบำงให้ ขึ ้นบันไดหินไป ดวงตำสีดำที่แม้ จะเลือนลงแต่ก็ยงั คงใช้ คำดเดำควำมคิดทุกอย่ำงของคน ใกล้ ตวั ออกได้ งำ่ ยดำยปรำยมองลูกชำยคนเล็กทันทีที่ฝ่ำยนันเดิ ้ นเข้ ำมำหำ ซำโตะ วำงช่อไม้ กลิน่ หอมอบอวลไว้ บนตักแล้ วเสหันไปทำงอื่นแทนกำรสบตำผู้มำเยือน “ ดอกไม้ ทกุ ดอกมีควำมหมำยในตัวของมันเอง..แกรู้มยเคย์ ั ้ ” เขำพูด เปรยๆ มือเขีย่ กลีบบำงอ่อนหวำนไปมำ “ แล้ วไง ” ร่ำงสูงสง่ำนัง่ ลงใกล้ กบั ผู้เป็ นพ่อ
304
“ เปล่ำ..ฉันก็ร้ ูวำ่ แกไม่สนใจเป็ นคนสวนหรอก แต่แค่บน่ มำตำมประสำ คนแก่..ว่ำบำงทีควำมหมำยภำยในอันมีคำ่ ยิง่ กว่ำอะไรทังหมด ้ มีคำ่ เกินกว่ำมองแค่ ภำยนอก คนเรำที่อวดตัวว่ำฉลำดนักหนำก็มองข้ ำมไปอย่ำงโง่งม ” เคย์ก้มลงมองดอกกลำดิโอลัสในมือ เขำเองก็ไม่ได้ ทิ ้งไปไหนจะเพรำะ อะไรก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน “ อย่ำงดอกไม้ ที่แกได้ มำ..เจ้ ำกลำดิโอลัสช่องำมนี่..แกไม่ร้ ูควำมนัยของ มันก็เหมือนคนไม่ร้ ูคณ ุ ค่ำของสิง่ ที่ได้ มำไว้ ในครอบครอง..ลองเปลีย่ นมือคนถือสิ.. คนที่คิดมองลงให้ ลกึ ซึ ้งนอกเหนือไปจำกดูวำ่ มันสวยคงดีใจมำกแน่ๆ ” คนฟั งหันไปมองผู้ชำยทีเ่ คยทำตัวไร้ สำระหลังเกษี ยณอย่ำงแปลกใจ จู่ๆก็ ลุกมำพูดอบรม แสดงว่ำอำจจะหมดควำมอดทนในอะไรบำงอย่ำงแล้ วก็ได้ “ ตอนนี ้ขึ ้นอยูก่ บั แกแล้ วว่ำจะปล่อยให้ มนั เฉำไป จะปั กแจกันแล้ วห้ ำม ใครแตะ จะปล่อยให้ คนอื่นมำแย่งไปถือหรื อจะทะนุถนอมแล้ วปลูกมันลงดินก็ สุดแต่ใจ ” เขำลุกขึ ้นยืนไล่ควำมเมื่อยขบ แล้ วหอบเอำช่อดอกไม้ สวยมำไว้ ในมือ “ เดี๋ยวพ่อ แล้ วนี่..มันแปลว่ำอะไร ” เคย์รัง้ แขนเสื ้อของอีกคนไว้ กอ่ นจะ เอ่ยถำมออกมำอย่ำงอึดอัดทังที ้ ่เป็ นคนทำท่ำไม่สนใจแท้ ๆ “ รัก..แม้ เพียงแรกพบ ” เขำชะงักไป รู้สกึ ตื ้อขึ ้นมำอย่ำงประหลำดด้ วยควำมอบอุน่ ที่กำลังแผ่ซำ่ น เหมือนทุกอย่ำงทีก่ ำลังจำงลงเด่นชัดขึ ้นมำอีกหน “ แต่ก็ขอเตือนไว้ ..คำว่ำแรกพบ ไม่ได้ แปลว่ำจะอยูม่ นั่ คงไปตลอด เพรำะ กำรพบกันก็ยงั มีกบั ใครคนอื่นได้ อีกมำกมำย ” ฝ่ ำมือหนักแน่นตบบ่ำกว้ ำงเบำๆ “ โดยเฉพำะกำรพบกับ ‘คนใกล้ ชิด’ ก็สำมำรถทำให้ รักแรกพบเหลือเพียง แค่เศษซำกของอดีตเท่ำนัน้ ” .................................................................................
305
Chapter 25 คนที่กำลังยกลังแป้งขนมเค้ กไปวำงไว้ หลังห้ องอบหันมำมองร่ำงเล็กใน ผ้ ำกันเปื อ้ นสีสวยทีย่ ิ ้มแย้ มส่งลูกค้ ำของร้ ำนอย่ำงขำๆ ใบหน้ ำหวำนยิง่ ดูหวำนขึ ้นไปอีกยำมที่อยูท่ ำ่ มกลำงขนมหลำกสีละลำน ตำ ปำกอิม่ สีชมพูระเรื่ อขยับพูดแนะนำเค้ กชิ ้นใหม่ที่ผ้ จู ดั กำรร้ ำนอย่ำงโทริ ซงั นัง่ คิด สูตรอยูเ่ ป็ นนำนสองนำนจนขำยหมดเกลี ้ยงแทบจะในทันทีของช่วงเช้ ำ ช่วงบ่ำย เลยต้ องทำอย่ำงอื่นขำยเพิ่มทำให้ ได้ กำไรเป็ นกอบเป็ นกำ ..เป็ นดอกไม้ ที่สดใสเกินกว่ำจะปล่อยใครมำทำให้ โรยรำ.. “ เอ้ ำ..ฮำนะจังพอได้ แล้ วล่ะ เดินไม่หยุดตังแต่ ้ เช้ ำเลย ” โทริ ซงั กวักมือ เรี ยกลูกจ้ ำงคนใหม่ให้ มำหำแล้ วจัดกำรสลับหน้ ำที่ให้ พวกคิดเงินมำยกถำดขนมไป ทำควำมสะอำดเมื่อใกล้ จะปิ ดร้ ำน “ หลำยวันนี ้ขำยดีมำกเป็ นพิเศษเพรำะฮำนะจังเลยนะ แบบนี ้มีโบนัส ” เขำยิ ้มร่ำ นับเงินเป็ นปึ กในมือด้ วยควำมชื่นชม “ เพรำะผมเหรอฮะ..ใช่ซะที่ไหน ” ฮำนะชี ้หน้ ำตัวเองแล้ วส่ำยหัวรัว “ ไม่ๆ..นำยน่ะแหละ เหมือนตอนที่ไทระมำทำก็แบบนี ้เลย พวกลูกค้ ำช่ำง ฉอเลำะมำจองกันเต็มไปหมด นัน่ ไง..สงสัยมีใครเขียนมำขอเบอร์ อีกล่ะสิ ” คนพูด แอบเขม่นลูกค้ ำยำมเย็นที่ทำตัวไม่ดีเท่ำไหร่เมื่อเห็นพนักงำนสำวอีกคนถือกระดำษ กับปำกกำเดินตรงมำ ร่ำงเล็กหัวเรำะ เขียนบอกไปอย่ำงไม่ถือตัว หรื ออำจจะเป็ นเพรำะว่ำไม่ คิดอะไรด้ วยเลยมำกกว่ำตำมที่มำรยำทของลูกจ้ ำงควรจะมีกบั คนที่เอำเงินมำให้ “ เลิกงำนได้ แล้ วล่ะนะ วันนี ้เหนื่อยเกินไปแล้ ว ” โทริ ซงั เอำค่ำจ้ ำงปึ กหนึง่ ใส่ซองแล้ วยื่นให้ “ แต่ผมยังไม่ได้ กวำดพื ้นเลย ไหนจะล้ ำงจำน ถูพื ้น นวดแป้งแล้ วก็..”
306
“ ไม่เป็ นไรๆ เดี๋ยวให้ คนอื่นทำแทน ไปกับซำวำมุระนัน่ แหละ เผลอใช้ งำน หนักกว่ำคนอื่นให้ ยกลังยกแป้งยกถัง..ก็ต้องมีพกั กันบ้ ำง เดีย๋ วกลัวปิ ดเทอมหน้ ำจะ เข็ดแล้ วไม่มำทำ..” เขำหัวเรำะแล้ วฝำกค่ำจ้ ำงไปให้ คนที่พดู ถึง “ แต่วำ่ ..” “ ถ้ ำลำบำกใจพรุ่งนี ้ค่อยมำช่วยต่อแล้ วกันนะ ” ฮำนะโค้ งขอบคุณอย่ำงดีอกดีใจ รี บวิ่งไปหลังร้ ำนแล้ วเรี ยกหำจุนเพื่อ บอกข่ำวดีของวัน “ จุน..โทริ ซงั ให้ หยุดพิเศษ ” ว่ำพลำงช่วยยกแป้งขนมถุงใหญ่ หนักเป็ นร้ อยกิโลขึ ้นวำงบนโต๊ ะไม้ “ เดี๋ยวเคล็ด..” จุนดุอย่ำงนึกเป็ นห่วง ได้ แต่ดนั หลังอีกคนให้ ไปนัง่ เฉยๆ “ ห่วงไม่เข้ ำเรื่ องเลย ” ฮำนะบ่นอุบ แต่ก็ยอมทำตำมโดยดี ตำกลมป๊ องมองช่วงแขนแข็งแรงที่ยกถุงหนักขึ ้นวำงที่สงู อย่ำงง่ำยดำย อำกำศภำยในครัวกำลังอบอ้ ำวเลยทำให้ ใบหน้ ำอ่อนโยนนัน่ มีเหงื่อผุดซึม “ เสร็ จแล้ ว ” จุนบอกมำเมื่อยกถุงแป้งวำงไว้ จนหมด ขยับยกแขนเสื ้อขึ ้น จะเช็ดหน้ ำแต่มือนุม่ นิม่ รัง้ เอำไว้ แล้ วดึงชำยเสื ้อยืดสีขำวให้ เข้ ำหำ “ หือ..” ร่ำงสูงทำท่ำงง ฮำนะยกมือขึ ้นเช็ดไอร้ อนที่เกำะอยูท่ วั่ ใบหน้ ำคม บรรจงใช้ นิ ้วปั ดเส้ นผม สีดำสนิทที่ตกระลงมำปิ ดดวงตำเรี ยบเฉยนัน่ ให้ ขึ ้นไปใหม่ โดยที่คนถูกทำแบบนี ้ได้ แต่หำยใจไม่ทวั่ ท้ อง “ เหนื่อยมัยจุ ้ น ” เสียงหวำนถำมมำด้ วยควำมเป็ นห่วงพอกัน “ หำยวูบเลย..” เขำยิ ้มให้ ถอดผ้ ำกันเปื อ้ นที่คล้ องรอบเอวออกแล้ วพำด ไว้ ตรงมุมหลังร้ ำน มองมือเล็กที่ยนื่ ซองเงินตอบแทนให้ “ บวกโบนัส ” จุนหัวเรำะเบำๆ จับมันยัดลงกระเป๋ ำเป้แล้ วจูงข้ อมือเรี ยวให้ เดินตำม ออกไปจำกทำงด้ ำนหลัง “ วันนี ้โชคดีเลิกก่อนสองทุม่ เดี๋ยวพำไปเลี ้ยงต่อ ” ดู รอยยิ ้มสดใสที่ร้องตะโกนอย่ำงดีใจแล้ วก็มีควำมสุขตำมไปด้ วย
307
..ช่วยยิ ้มนำนๆ.. ..เป็ นกำลังใจให้ ฉนั ..จนกว่ำจะถึงวันที่กล้ ำพอ.. ................................................................................ มือนุม่ ซับรอยเปี ยกตำมเส้ นผมสีออ่ นหลังจำกทีเ่ พิ่งได้ กลับมำอำบน ้ำเอำ กลิน่ วนิลำที่อวลอยูร่ อบตัวออก ร่ำงขำวนวลเนียนในเสื ้อคลุมสีฟ้ำสดใสจัดกำรเก็บ เงินที่หำมำได้ แนบลงกับสมุดบัญชีที่ตงใจไว้ ั ้ วำ่ จะเอำไปเข้ ำธนำคำร ตัวเลขในนัน้ มำกขึ ้นเรื่ อยๆแม้ วำ่ มันจะอยูแ่ ค่หลักหมื่นจำกกำรฝำกภำพวำดให้ ที่แกลเลอรี่ ช่วย ขำยรวมกับค่ำจ้ ำงจำกร้ ำนขนมของโทริ ซงั ยังไงซะถ้ ำทำแบบนี ้ต่อไปก็คงพอ สำหรับควำมพยำยำมที่จะอยูค่ นเดียว ดวงตำคูส่ วยหันมองที่ประตูบำนเดิมแล้ ววกกลับมำมองพระจันทร์ ทอแสง ครึ่งดวงจำกทำงหน้ ำต่ำง นำนเท่ำไหร่ที่หวั ใจเหนื่อยล้ ำจนไม่อยำกจะฝื นทนต่อไป เมื่อเช้ ำแอบเห็นคุณซำยูริมำหำพีเ่ คย์ถงึ บ้ ำน แล้ วก็พำกันขึ ้นรถออกไป พูดคุยกันด้ วยรอยยิ ้ม แววตำอ่อนโยนที่มีอย่ำงมำกมำยไม่เคยมอบมำให้ เลย คนๆนันไม่ ้ ปรำยตำมองฮำนะด้ วยซ ้ำ มันเจ็บ..เจ็บจนชำไปหมด กลำดิ โอลัสแทนใจไม่เห็นอยูใ่ นแจกัน เห็นเพียงแต่ใบที่นอนนิ่งอยูใ่ นถังขยะ ดอกของมันก็ คงถูกทิ ้ง นัน่ ไงควำมรักของฮำนะ..มอบไปแล้ วโดนโยนกลับมำอย่ำงไม่ไยดี “ พระจันทร์ จ๋ำ..เมื่อไหร่จะมองมำซักที ” ฮำนะเหม่อมองออกไปด้ ำนนอก รับลมเย็นยำมดึกที่พดั เข้ ำมำพำน ้ำตำแห้ งไป “ จันทร์ ไม่เห็นใจเลยเหรอ รัก..ทังที ้ ่รัก มำกขนำดนี ้ ” ร่ำงบอบบำงสัน่ สะท้ ำนจำกแรงสะอื ้น เรี่ ยวแรงที่หำยไปทังวั ้ นแล้ วยัง ต้ องมำนัง่ เสียใจอีกซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำทำให้ ทรุดลงกองกับเตียง
308
แขนเรี ยวโอบหมอนไว้ แน่น ปล่อยให้ น ้ำตำไหลซึมลงไปกับผ้ ำปู ลืมตำจับ จ้ องรูปวำดหนึง่ เดียวที่ไม่ยอมฝำกขำยเพรำะหวังว่ำซักวันควำมหมำยของมัน อำจจะบอกย ้ำถึงเรื่ องในใจให้ คนที่รักที่สดุ รับรู้ ..แค่ควำมหวังอันริ บหรี่ .. ...... เคย์เปิ ดประตูห้องเข้ ำมำด้ วยควำมเบื่อหน่ำย วันนี ้ซำยุขอให้ เขำไปหำ ทำซึดะซังเพรำะฝ่ ำยนันรบเร้ ้ ำมำ แน่นอนว่ำไม่พ้นเรื่ องธุรกิจทีก่ ำลังเติบโตจนจะ เป็ นหนึง่ ในด้ ำนนันอย่ ้ ำงเคย เขำเองก็ไม่ได้ อยำกรับรู้วำ่ ทำงทำซึดะไปเอำบริ ษัทลูก มำจำกไหน ถึงได้ มำเป็ นฐำนรวมของบริ ษัทแม่จนเสริ มโครงสร้ ำงทำงกำรเงินขึ ้นมำ แข็งแกร่งเหนือใคร ถึงจะต้ องไปฟั งหมอนัน่ ฝอยเรื่ องควำมฉลำดของตัวเองเขำก็ต้องไปเพรำะ แววเจ้ ำเล่ห์เพทุบำยอำจจะย้ อนมำหำมุรำคำมิได้ ถ้ำเกิดไม่ดจู ดุ อ่อนของคูค่ ้ ำไว้ ก่อน ยิ่งเรื่ องเงินทองไม่เข้ ำใครออกใครอยูด่ ้ วย เขำปลดกระดุมเสื ้อออกแล้ วดึงเข็มขัดออกไปพำดที่ปลำยเตียง พอคว้ ำ เอำแฟ้ มงำนทีว่ ำงกองตอนเข้ ำมำตังไว้ ้ บนโต๊ ะ สำยตำก็มอี นั ต้ องหันไปมองหนังสือ เล่มหนำที่ถกู ทับไว้ หลำยชันก่ ้ อนจะตัดสินใจเปิ ดมันออกมำดูหน้ ำกลำงทังที ้ ่ไม่ได้ เกิดอำรมณ์อยำกอ่ำนอะไรขึ ้นมำตอนนี ้ กลีบสีชมพูอมม่วงเริ่ มแห้ งสนิท รำบเรี ยบไปตำมน ้ำหนักที่กดทับจนคล้ ำย จะเป็ นเนื ้อเดียวกัน ..รักแรกพบ..งันเหรอ.. ้ เคย์ปิดหนังสือลงตำมเดิม ก้ ำวเข้ ำหำห้ องเล็กด้ ำนข้ ำงอย่ำงเผลอไผล เพียงแค่ใจคิดมือก็หมุนลูกบิดสีทองแดงนัน่ เข้ ำไปข้ ำงในแล้ ว
309
แสงจำกโคมไฟสีส้มอ่อนบนโต๊ ะไม้ ทำบลงกับเรื อนร่ำงนวลเนียนทีข่ ดตัว อยูบ่ นเตียงแคบ สองแขนเรี ยวกอดหมอนไว้ แนบตัวแทนหัวที่ไม่ได้ หนุนอะไร เส้ น ผมสีออ่ นดูเหมือนจะแห้ งหมำดๆกระจำยกันอยูบ่ นฟูกแข็ง ดวงหน้ ำหวำนหลับพริ ม้ หำยใจสม่ำเสมอทังชุ ้ ดคลุม ร่ำงใหญ่หำยใจติดขัดเมื่อเผลอมองต่ำเห็นชำยผ้ ำเลิกไปกองเหนือเรี ยวขำ ขำว สำบเสื ้อแยกจำกกันจนอวดยอดอกสีชมพูระเรื่ อที่ดนุ ดันผ่ำนเนื ้อผ้ ำบำง ปฏิเสธไม่ได้ เลยว่ำยิ่งถูกกอด..ฮำนะก็ยิ่งดูสวยขึ ้นทุกวัน สวยขึ ้นจนน่ำระแวง แรงกดของน ้ำหนักทำเอำที่นอนยวบลง ฝ่ ำมือหนำค่อยๆรัง้ ตัวบำงเบำให้ พลิกลงมำนอนหงำย เคย์ไล้ นิ ้วลงกับแก้ มนวลเชื่องช้ ำ ลำกเรื่ อยมำที่ริมฝี ปำกนุม่ นิม่ ที่แย้ มเห็นไรฟั นขำวสะอำดรำวไข่มกุ เนื ้อดี เขำก้ มลงจูบที่หน้ ำผำกเนียนแผ่วเบำ เสียงหัวใจเต้ นรัวจนน่ำประหลำด เมื่อไล่ลงมำประกบที่เรี ยวปำกอิม่ ลิ ้นอุน่ ค่อยเล็มชิม กวำดเลียอยูภ่ ำยนอกแล้ ว แทรกชอนเข้ ำลึก โลมไล้ ไปทัว่ โพรงปำกหอมหวำน ดุนดันเข้ ำรุกไล่เนื ้อนุม่ ภำยในที่ อยูน่ ิ่งงันจนแทบไม่อยำกละ มือที่เท้ ำคร่อมร่ำงเล็กอยูเ่ ปลีย่ นมำจับที่สำยรัดเสื ้อตรงเอวคอด สำวดึง เพียงนิด ปมที่ผกู ไว้ หลวมๆก็กลับคลำยลง นิ ้วยำวสอดเข้ ำไปแล้ วแยกรอยต่อของ เนื ้อผ้ ำออกไปกองข้ ำงเตียง ใบหน้ ำหล่อเหลำโน้ มลงจูบทีซ่ อกคอหอม จุมพิตแผ่ว ลงมำที่หน้ ำอกขำวผ่อง ไล่วนลงจนถึงหน้ ำท้ องรำบเรี ยบแล้ วเล็มเลียหยอกเย้ ำ มือ กร้ ำนดึงชำยเสื ้อคลุมตรงต้ นขำออกให้ พ้นทำง ขยับจับขำขำวที่บดเบียดให้ แยก ออกแล้ วกดแนบลงกับพื ้นเตียง เคย์ผละออกห่ำงเมื่อเห็นอีกฝ่ ำยขยับตัวอย่ำงอึดอัด แรกเห็นที่เอ็นดูกลับ เป็ นประหลำดใจไปว่ำทำไมคนทีน่ ำ่ จะอยูบ่ ้ ำนเฉยๆกลับขี ้เซำจนไม่ยอมตื่น ..ทำเหมือนไปเหนื่อยกับอะไรมำทังวั ้ น.. เพียงแค่คิด ใจก็กระตุกวูบ รู้สกึ ร้ อนวำบขึ ้นมำจนเผลอกำหมัดแน่น
310
..มีใครมำหำ..มีใครมำแตะต้ อง.. ..ดวงตำคูส่ วยนี่ใช้ มองใครนอกเหนือจำกเขำ.. “ ฮำนะ..” กระซิบข้ ำงหู มือลูบลงกับเนื ้อนุม่ นิ่มสีสวยบนอกบำง บีบแรง ขึ ้นแล้ วกดขยี ้ลงไปจนเจ้ ำตัวครำงแผ่วในลำคอ “ ตื่นสิ..ฮำนะ ” เขำเรี ยกซ ้ำ จูบ อ่อนโยนที่ริมฝี ปำกน้ อยๆอีกหนก่อนจะไล้ มือลงไปตำมแนวเรียวปำกนัน่ “ จุน..” ทังที ้ ่เป็ นเพียงเสียงละเมอเบำแทบจับควำมไม่ได้ แต่คนได้ ยินกลับชัดเจน เต็มสองหู ดวงตำที่ออ่ นลงกลับแข็งกระด้ ำงไปพร้ อมกับอำรมณ์โทสะที่พงุ่ พรวด ฝ่ ำมือหนำกำแน่น เงื ้อกำปั น้ ต่อยโครมลงกับฝำผนังห้ องแต่ใครอีกคนก็ยงั หลับตำนิ่งสนิท ซ ้ำรอยยิ ้มเจือจำงที่มมุ ปำกสวยแม้ ในควำมฝั นก็ดรู ำวกับว่ำมี ควำมสุขเสียเต็มประดำ ..เอำใครมำแทนที่ฉนั ! ฮำนะ!.. ..หลับเป็ นตำย..ไปเหนื่อยอะไรที่ไหนมำ!.. ..ฉันมันโง่ที่เผลอปล่อยนำยอยูเ่ ฉยๆมำกเกินไปใช่มย!.. ั้ เคย์ดนั ขำเรี ยวขึ ้นไปแนบอกเล็ก รัง้ ต้ นขำอีกข้ ำงมำแนบเอวในขณะที่ พลิกตัวมำอยูก่ ึ่งกลำง มือละออกมำปลดตะขอกำงเกงทีเ่ กะกะออก แรงอำรมณ์ทำ ให้ กระชำกสะโพกมนลงมำแนบกันก่อนที่จะเบียดเสียดเอำควำมแข็งแกร่งที่กดดัน จนแทบบ้ ำเข้ ำไปภำยใน อะไรสักอย่ำงที่กำลังยัดเยียดเข้ ำมำจนเสียดวูบไปทัว่ ท้ องน้ อยทำเอำร่ำง เปล่ำเปลือยที่ถกู กดทับอยูส่ ะดุ้งสุดตัว ควำมแข็งขืนกระแทกแทรกลงลึกจนเสียง หวำนหวีดก้ องทันทีที่ลมื ตำตื่น ดวงตำพร่ำเลือนกะพริ บถี่เมื่อสบกับควำมมืดของ ห้ อง แสงไฟเพียงเล็กน้ อยทีเ่ ผลอเปิ ดทิ ้งไว้ บนโต๊ ะทำบลงเป็ นเงำร่ำงสูงใหญ่ที่กำลัง เคลือ่ นกำยหนักหน่วงอยูใ่ นตัว
311
“ อ..อึก..อำ..อำำ..” ปำกอิ่มกัดแน่นจนเป็ นรอยฟั น พยำยำมห้ ำมไม่ให้ ร้ องแต่มือแข็งแรงกลับบังคับให้ สง่ เสียงออกมำ “ ฮ..ฮึก..อย่ำ..อำ..” ฮำนะซบกับที่ นอน รู้สกึ ได้ ถึงแรงบังคับที่รัง้ ขำให้ แยกกว้ ำงทุกครำวที่ฝ่ำยนันฝั ้ งกำยลงมำแนบชิด “ โอ๊ ย..” เสียงครวญครำงอย่ำงเจ็บปวดดังสะท้ อนห้ องแคบ สิง่ ที่โยกคลอนในร่ำงเบียดเข้ ำหนักหน่วงจนช่องทำงเล็กพยำยำมละออก แรงเสียดสีทเี่ นื ้อนุม่ ร้ อนระอุภำยในกระตุ้นกำรตอบโต้ ให้ ขยับรัดรึงแน่นขึ ้นเป็ น หลำยเท่ำ ทุกครำวที่ถกู แทรกก็เหมือนกับจะดูดกลืนอย่ำงไม่ร้ ูพอให้ หำยเข้ ำไปใน ตัว แรงที่กระชำกออกห่ำงเร้ ำให้ สะโพกเล็กหยัดขึ ้นรับแล้ วพลิกไหวตอบกลับจนคน ทำครำงออกมำจับควำมแทบไม่ได้ ร่ำงสูงโน้ มลงเหนืออีกฝ่ ำย กดข้ อมือบำงลงแทบจมฟูกหนำ แต่แรง พิศวำสตอนนี ้เหลือเพียงกำรฝั งร่ำงซ ้ำลงซ ้ำลงกับกำยหอมหวำน พะวงแค่ ปลำยทำงจนเผลอปล่อยมือน้ อยๆนัน่ เป็ นอิสระ ควำมมืดที่ลำงเลือนทำให้ อกี คนหวำดหวัน่ ฝ่ ำมือเล็กยกขึ ้นผลักอกกว้ ำง เปล่ำเปลือยเต็มแรง แต่กลับไปช่วยให้ ฝ่ำยนันโหมแรงใส่ ้ ไม่หยุดยัง้ รู้สกึ ถึงต้ นขำที่ โดนจับกระชับไว้ ทงสองข้ ั้ ำง ตรึงให้ เกำะเกี่ยวอยูเ่ บื ้องหลังเอวแกร่งจนขยับหนีไม่ได้ เมื่อถูกทำบทับไม่ให้ ไปไหน กำปั น้ เล็กทุบแรงๆก่อนจะฝั งเล็บคมจิกลงกับแผงอกลำ่ สันด้ ำนบน ข่วนยำวลงมำเพื่อขัดขืนแรงโยกขย่มจนเตียงเล็กสัน่ ไหว ขำไม้ หนำ กระทบกับผนังด้ ำนบนจนส่งเสียงก้ องทังห้ ้ อง “ อ..ออกไป..” ฮำนะร้ องพร่ำ น ้ำตำไหลพรำกลงอย่ำงเจ็บปวดกับควำม สับสนที่กำลังมึนงงไม่ร้ ูวำ่ ใครเป็ นใคร ควำมง่วงที่จ่โู จมกลับโดนแทรกด้ วยควำม เสียวซ่ำนที่บิดเป็ นเกลียวอยูท่ วั่ ท้ องจนจุกไปหมด เคย์ผละมือมำกดไหล่บำงที่ทำท่ำจะพลิกหนีลงไปกับที่ แววตำวำวโรจน์ มองเนื ้อเนียนในอุ้งมืออย่ำงโกรธเคือง ต้ องกำรจะตอกย ้ำจนถึงที่สดุ ..ย ้ำรอยลงไป..ฝั งควำมเป็ นเจ้ ำของให้ แนบแน่น..
312
“ จะเก็บไว้ ให้ ใคร! นำยคิดจะเก็บไว้ ให้ ใคร! ” กระชำกเสียงอย่ำงหงุดหงิด ฮำนะลืมตำโพลง มือที่ทบุ ตีอยู่ชะงักลงแทบจะทันที “ พี่เคย์ อึก..อำำ..” แรงโทสะที่ถกู อีกฝ่ ำยขัดขืนยังคงเด่นชัด เหงื่อที่หยดลงตำมแนวข่วนมี เลือดซิบทำเอำแสบไปหมดจนควำมโมโหทวีคณ ู ..แต่ก่อนหน้ ำนัน..นำยครำงชื ้ ่อใครออกมำ.. ..ร้ องเรี ยกชื่อใคร.. เคย์กระแทกกำยหนักจนลึกเข้ ำสุด กระชำกออกแล้ วฝั งร่ำงลงไปแนบ แน่น เรี ยกเสียงกรี ดหวำนหู แรงตอบรับด้ ำนล่ำงที่โต้ กลับกำลังทำให้ ร้อนรุ่มไปทังใจ ้ “ อ..อึก..” ครำงแผ่วด้ วยควำมวูบไหวของอำรมณ์ เขำขยับกำยหนักขึ ้น เร็ วขึ ้น “ อำ..ไทระ..ไทระ..” ใครที่นอนรับควำมปรำรถนำอยูเ่ บื ้องล่ำงเบิกตำกว้ ำง ปำกอิม่ เม้ มแน่น สะกดเสียงสะอื ้นที่ในหัวได้ ยินแจ่มชัดเมื่อชื่อนันหลุ ้ ดออกมำจำกปำกของคนที่ กำลังตักตวงควำมสุขไปไม่มีปรำนี “ ฮึก..ไม่..ไม่ใช่..ฮึก..ฮือ..” ดวงตำคูส่ วยปล่อย หยดน ้ำใสไหลท่วมหมอน มือเล็กยกขึ ้นทุบหนักๆเรียกสติของใครบำงคนทีย่ งั ย ้ำชื่อ เดิมไม่หยุดปำก รำวกับว่ำทำไปเมื่อตัวเองกำลังมีควำมสุขล้ นเหลือ ทำไปเมื่อไร้ ควำมยับยังชั ้ ง่ ใจว่ำกำลังร่วมรักกับใครอีกคน “ ไม่!! ผม..ไม่ใช่..พี่ไทระ ” ฮำนะร้ องไห้ โฮแทบขำดใจ มือดันอกแกร่งสุด แรง พยำยำมจะลุกหนีแต่ก็ถกู ผลักลงติดที่นอนใหม่แล้ วโดนกระทำซ ้ำวน ..ฆ่ำฮำนะเลย..ฆ่ำทิ ้งไปเลย..ดีกว่ำค่อยเถือเนื ้อใจให้ ตำยทังเป็ ้ น.. แสงไฟสีนวลด้ ำนหลังทำบเงำอยูท่ ี่จมูกเล็กน่ำรัก ครำบน ้ำตำเปรอะเปื อ้ น สองแก้ มจนน่ำสงสำร ดวงตำที่บวมช ้ำปิ ดสนิทอวดขนตำยำวงอนที่ยงั คงมีหยดน ้ำ ใสคลอเอ่อ ร่ำงใหญ่โน้ มลงรัง้ เอวคอดเข้ ำมำไว้ ในอ้ อมกอด เบียดอยูบ่ นเตียงแคบ ด้ วยกำรบังคับตัวบอบบำงให้ นอนซบอก ขำเกำะเกี่ยวกันและกันจนแนบชิดไม่หำ่ ง ..หวง..ไม่ต้องกำรให้ ใครได้ ไป..
313
อำรมณ์โมโหที่นกึ ได้ วำ่ ริ มฝี ปำกนี ้เรี ยกชื่อใครอื่นทำให้ ควำมคิดพำลมำ ประชดกลับทังที ้ ่ร้ ูตวั ว่ำไม่ได้ อยูก่ บั คนเป็ นพี่ แค่เผลอทำโง่ๆไป..คิดเอำคืนจนทำให้ ดอกไม้ แสนสวยเสียน ้ำตำอีกหน ..ควรจะพูดว่ำอะไร?.. ..ขอโทษ.. เคย์หยุดควำมคิดที่ผำ่ นเข้ ำในหัวทันที สองมือกระชับร่ำงเปล่ำเปลือยให้ เข้ ำมำอยูใ่ นอ้ อมแขน ..นำยเป็ นของฉัน..เป็ นของฉันคนเดียว.. “ จะไม่มีใครหน้ ำไหนเอำตัวนำยไปได้ ทงนั ั ้ น..คอยดู ้ ..” ................................................................................ แรงพำดหนักที่วำงแถวช่วงเอวทำให้ คนที่นอนควำ่ หน้ ำอยูก่ บั เตียงต้ องลืม ตำขึ ้น แสงอ่อนๆจำกด้ ำนนอกส่องเข้ ำมำภำยใน มือเล็กยันตัวเองขึ ้นเชื่องช้ ำเพรำะ แรงเสียดทีต่ ้ นขำทำให้ เจ็บไปหมด แค่จะทรงตัวยังยำก “ วันเสำร์ ..คิดจะไปไหน ” เสียงคุ้นเคยดังขึ ้นจำกข้ ำงหลัง และเป็ นระยะที่ แทบจะแนบเนื ้อ สัมผัสที่เกยอยูต่ รงขำไม่มีอะไรมำปกปิ ดแม้ แต่น้อย ฮำนะก้ มหน้ ำงุด ลำก เสื ้อคลุมที่กองอยูข่ ้ ำงกำยมำสวมอย่ำงรวดเร็ ว ขยับออกห่ำงจะก้ ำวถอยไปตำม คำสัง่ เดิม พี่เคย์ไม่เคยคิดที่จะร่วมเตียงกับฮำนะแม้ แต่นดิ เดียว..ยังจำขึ ้นใจ “ ฉันสัง่ เหรอว่ำให้ ลกุ ” คำพูดกลับกลอกถำมมำ เจือด้ วยควำมไม่พอใจ “ ปกติ..พี่จะไล่ผมออกไป..” ตอบเสียงแผ่ว ไม่ยอมสบตำอีกฝ่ ำยทีด่ รู ำว กับว่ำกำลังจ้ องมองแทบจะทะลุ เคย์ดงึ ไหล่บำงให้ กลับเข้ ำมำนอนที่เดิม ทำเอำเจ้ ำตัวถึงกับไม่กล้ ำขยับ
314
“ นำยยังไม่ตอบว่ำจะไปไหน ” เขำถำมรำบเรี ยบ “ จ..จะไปทำงำนฮะ ” คนที่ทำท่ำอำรมณ์เย็นลงไปมำกกลับหงุดหงิดขึ ้นมำทันควัน มือใหญ่ผลัก ร่ำงเล็กออกห่ำงแล้ วลุกพรวดขึ ้นจำกที่ คว้ ำเอำกำงเกงที่ถอดกองอยูข่ ้ ำงเตียงขึ ้นมำ ใส่ด้วยควำมไม่พอใจ “ โง่หรื อเซ่อ! ฉันจำได้ วำ่ พูดไปแล้ ว จะไปทำงำนให้ มนั เรื่ อง มำกทำไม เงินฉันก็ให้ ปกติ ” เคย์เสียงดังใส่ ไม่อยำกรับรู้อะไรทังนั ้ นว่ ้ ำคนตรงหน้ ำ กำลังหำทำงทำอะไรที่จะเอำตัวเองออกห่ำงจำกกำรปกครองของเขำ ..ไม่ให้ ไป!..ไม่วำ่ ยังไงก็ไม่ปล่อยตัวไป!.. “ ผม..ผมไม่อยำกรบกวน..” ฮำนะลุกขึ ้น หันหน้ ำหนีดวงตำแข็งกร้ ำวที่ กลับมำมองแทบจะทันที “ ฉันไม่ถือเป็ นกำรรบกวนหรอกนะ..แค่เศษเงินแลกกับตัวนำย ได้ มำก็ จ่ำยให้ ..มันไม่ลำบำกกระเป๋ ำฉันนักหรอก! ” เขำโพล่งออกไปอย่ำงเหลืออด ไม่คิด เลยว่ำจะทำร้ ำยน ้ำใจของคนฟั งลงซ ้ำอีก ฮำนะปล่อยน ้ำตำไหลพรำก..ใช่อยูแ่ ล้ ว ใครจะเป็ นตัวแทนพี่ไทระได้ ดีเท่ำ เขำ เหมือนทังหน้ ้ ำ ทังตั ้ ว..ต่ำงก็แค่หวั ใจ เคย์เห็นน ้ำตำที่หยดลงเผำะๆกับเตียงแล้ วนิ่งไป ใจว้ ำวุน่ จนห้ ำมไม่ได้ ..ทำไมต้ องทำตัวให้ ฉนั โกรธ.. ..ทำแบบเคย..แค่นี ้ไม่ได้ เหรอ.. “ จะสำออยให้ ได้ อะไร ไปจัดกำรสภำพตัวเองแล้ วลงมำที่โต๊ ะให้ ทนั ด้ วย ” เขำหันหน้ ำหนี ออกไปจำกห้ องเล็กด้ วยควำมสับสนในใจ ..ทนไม่ได้ ..ไม่อยำกเห็นน ้ำตำ.. ..เกิดอะไรขึ ้นกับหัวใจ.. ......
315
ดวงตำคมกริ บมองคนนัง่ ตรงข้ ำมที่เอำแต่ก้มหน้ ำก้ มตำไม่ยอมพูดอะไร อำหำรตรงหน้ ำก็ยงั เต็มจนเหมือนไม่ได้ แตะเข้ ำปำกแม้ แต่นดิ เดียว “ ร่วมโต๊ ะกับผัวนีม่ นั ลำบำกใจนักใช่มยั ้ ” เคย์พยำยำมข่มอำรมณ์ถำม ออกไป ไม่อยำกมองว่ำฮำนะทังเกลี ้ ยดทังกลั ้ วเขำ ในเมื่อมันช่วยไม่ได้ ..ถ้ ำเขำใจดี.. ฮำนะก็คงสบโอกำสไปจำกบ้ ำนหลังนี ้ง่ำยขึ ้น ..อยูก่ บั ฉัน..อยูก่ บั มัน.. ..ทำไมทำตัวต่ำงรำวฟ้ ำกับเหว.. อีกฝ่ ำยยังก้ มหน้ ำนิ่ง ไม่โต้ ตอบอะไรทังสิ ้ ้นเหมือนเป็ นคนไร้ จิตใจ อยูไ่ ด้ แค่กำรชักรอกหุน่ อันแข็งทื่อ “ ถำมก็ไม่ตอบ! น่ำรำคำญชะมัด! ” เคย์กระแทกเสียง ลุกออกจำกโต๊ ะไป ทังที ้ ่ยงั ไม่ได้ แตะอะไรพอกัน ควำมรู้สกึ ที่อะไรสักอย่ำงมำจุกอยูท่ คี่ อจนลืมเรื่ องอื่น มันเกิดขึ ้นเมื่อเห็นน ้ำตำใครบำงคนไหลริ น “ เก็บออกไปให้ หมด ใครไม่อยำกกินก็ชำ่ ง ปล่อยให้ ร้ ูสำนึกว่ำทำตัวงี่เง่ำ แค่ไหน! ” เขำสัง่ แม่บ้ำนที่ยงั หันรีหนั ขวำงจนต้ องตะคอกซ ้ำ พวกเธอถึงได้ มำขอ อนุญำตทำตำมคำสัง่ ของเจ้ ำนำย เสียงมือถือบนโต๊ ะดังขึ ้นทำให้ อำรมณ์หงุดหงิดพำลทวีคณ ู “ ว่ำมำ! ” เคย์เดินมำกดรับ น ้ำเสียงเจือแรงโมโหจนจับได้ ดวงตำจับจ้ อง เหมือนจะคำดโทษร่ำงบอบบำงทีย่ งั นัง่ นิง่ อยูก่ บั ที่ ปล่อยน ้ำตำร่วงเงียบๆคนเดียว ‘ พี่เคย์..พ่ออยำกให้ มำหำอ่ะ มีงำนด่วนอยำกให้ ชว่ ยดูหน่อยได้ มยั ้ ’ เสียง สดใสดังมำจำกปลำยสำย “ ซำยุ..” เสียงอ่อนลงจนเห็นได้ ชดั คิ ้วที่ขมวดแน่นคลำยลงอย่ำงไม่ ยำกเย็น “ ได้ ..เดี๋ยวพี่ไปหำนะ ” ‘ อยำกกินขนมด้ วย~ พ่อไม่ให้ ออกจำกบ้ ำนเลย ใจร้ ำยๆ ’ เคย์หวั เรำะเบำๆ เผลอยิ ้มออกมำต่อหน้ ำใครอีกคน
316
“ ครับผม..เดี๋ยวพีซ่ ื ้อไปให้ เยอะๆเลย อย่ำงอแงรู้มยเด็ ั ้ กดี ทำตัวน่ำรักน่ะ ใครๆก็ชอบ ” เขำกรอกเสียงลงไปเหมือนจะพูดกับอีกฝ่ ำย เพียงแค่ดวงตำกลับสือ่ ควำมหมำยเป็ นนัยว่ำกำลังว่ำกระแทกใครบำงคน ฮำนะจับผ้ ำปูโต๊ ะแน่น พยำยำมกลันเสี ้ ยงสะอื ้นที่โดนตอกหน้ ำมำว่ำคนที่ รักหมดใจไม่เคยคิดจะต้ องกำร ไม่วำ่ ทำอะไรก็ผิดไปหมดจนไม่กล้ ำกระดิกตัว ร่ำงสูงกดวำงสำยแล้ วเดินไปหยิบกุญแจรถ ผ่ำนหน้ ำอีกคนไปอย่ำงไม่ สนใจทังที ้ ่กำลังรู้สกึ กดดันแทบคลัง่ “ ถ้ ำคิดจะทำตัวเป็ นซำกแบบนันก็ ้ ทำไป วันนี ้อยูบ่ ้ ำนไม่ต้องเสนอหน้ ำไป ไหน..เข้ ำใจมัย!้ ” เขำสัง่ เด็ดขำด ถ้ ำทำได้ อำจจะขังตัวอยูใ่ นห้ องด้ วยซ ้ำ ..ระแวง..กำลังระแวงจนทนไม่ไหว.. ฮำนะหันมองตำมหลังของผู้ชำยคนเดิม น ้ำตำที่ไหลลงโดนปำดทิ ้งลวกๆ ..อีกไม่นำน..ก็ไม่ต้องร้ องไห้ แล้ ว.. ................................................................................ ภำยในวันเสำร์ เป็ นวันที่คนเยอะแต่โทริ ซงั กลับเลือกทีจ่ ะปิ ดร้ ำนก่อนเวลำ ปกติเพื่อให้ พนักงำนไปเที่ยวพักผ่อนตำมสบำย ร่ำงสูงโปร่งที่ยืนพิงกำแพงพัก เหนื่อยจำกกำรถูพื ้นกระเบื ้องให้ มนั วับปรำยตำมองคนที่ก้มๆเงยๆขัดเคำน์เตอร์ วันนี ้ทังวั ้ นดูเหมือนว่ำรอยยิ ้มสดใสนัน่ จะหำยไป ถึงจะฝื นให้ มนั ออกมำ เมื่อต้ องต้ อนรับลูกค้ ำในร้ ำนแต่จนุ ก็ดอู อกเสมอว่ำคงมีบำงอย่ำงทีเ่ กินจะทน “ เล่ำให้ ฟังหน่อยสิ ” เขำรัง้ เจ้ ำของแขนเรี ยวที่เดินผ่ำนก่อนจะโน้ มลงไป กระซิบข้ ำงหู ฮำนะหันมำมองทำตำกลมป๊ องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น ยิ ้มน่ำรักผุดขึ ้นที่ มุมปำกรำวกับว่ำไม่เข้ ำใจเรื่ องที่เพื่อนถำมมำ
317
จุนถอนใจเฮือก ยกแขนกันไม่ให้ ร่ำงเล็กเดินหนีไปไหน สองมือละมำหมุน ไหล่บำงให้ หนั มองหน้ ำกัน “ ปำกนำยโกหกได้ ก็จริ ง..” เขำไล้ นิ ้วลงกับเรี ยวปำกอิม่ เหมือนเคย เกลีย่ ไล่ขึ ้นไปแถวแก้ ม “ แต่ตำนำยโกหกไม่ได้ ” ฮำนะปล่อยน ้ำตำร่วงโดยไร้ เสียงสะอื ้น ตอนนี ้ในร้ ำนปิ ดไฟเหลือเพียงแค่ ดวงสองดวงเพรำะลูกจ้ ำงคนอื่นกลับก่อนแล้ ว โต๊ ะไม้ เล็กๆวำงซ้ อนกันเป็ นแนวดู เป็ นเงำตะคุม่ กลำงควำมมืด แสงไฟจำกรถด้ ำนนอกที่สอ่ งเข้ ำมำจำกถนนฝั่ งตรง ข้ ำมกำลังช่วยให้ บรรยำกำศดูเงียบเหงำกว่ำเคย จุนลูบผมนุม่ แผ่วเบำ กอดปลอบใจอยูน่ ำนจนน ้ำตำที่รินลงดูเหมือนจะ หำยไป “ ตอนนี ้เพิ่งหกโมงกว่ำเอง ไปที่ที่นงึ กับฉันได้ มยั ้ ” “ อ..อืม..ถึงกลับไปก็คงเปล่ำประโยชน์ ” ฮำนะยิ ้มรับ ไม่อยำกคิดถึงเรื่ อง ที่บ้ำนนันอี ้ ก อุ้งมืออบอุน่ กระชับเข้ ำที่นิ ้วเรี ยวแล้ วสอดประสำนกัน อำกำศนอกร้ ำนเริ่ ม หนำวเพรำะเป็ นฤดูของเกล็ดหิมะที่จะมำเยือนพอดี “ ใส่ไว้ ” จุนบอกมำเมื่อจัดกำร ล็อคประตูบำนเลือ่ นแล้ วคว้ ำโค้ ทตัวใหญ่สวมให้ ร่ำงเล็กบำงที่ยืนถูมือเอำไอร้ อน “ จะไปไหนเหรอจุน..” ร้ องถำมเมือ่ มือถูกดึงให้ เดินตำมไปต้ อยๆ ฝ่ ำยนัน้ ไม่พดู อะไร เพียงแต่พำเดินไปขึ ้นสถำนีรถไฟแล้ วเลือกปลำยทำงทีท่ ำเอำอีกคน สงสัย “ โยโกฮำม่ำ..ไปทำไมตังไกลอ่ ้ ะ” ช่วงเย็นผู้คนพำกันเบียดเสียดอยูใ่ นรถที่แล่นกึงกัง ที่นงั่ เต็มไปหมดจน ต้ องยืนแออัด จุนพำคนที่ตวั เล็กจนเอื ้อมจับรำวด้ ำนบนได้ ยำกเอำกำรมำเกำะแขน เขำแทน ทังคู ้ เ่ งียบไปไม่มีใครพูดนอกเหนือจำกกำรฟั งเสียงคนอื่นคุยกันจอแจ หลำยต่อหลำยหนทีเ่ ซเพรำะแรงเบียดเข้ ำมำจนใบหน้ ำหวำนต้ องถูกผลักให้ ซบลง กับอกกว้ ำง แก้ มนุม่ นิม่ นัน่ ก็ขึ ้นสีแดงระเรื่ อไปด้ วยเพรำะเสียงหัวใจของเพื่อนสนิท มันดังจนก้ องชัด..เมื่อไหร่กนั ทีค่ วำมฝั นทุกครัง้ ครำวมีจนุ คนดีของฮำนะคอยเข้ ำมำ อยูด่ ้ วยเสมอ
318
“ 20 นำทีก็ถึง ไม่นำนหรอก ” เสียงทุ้มนุม่ นวลบอกมำ ทำให้ อีกคนเงย หน้ ำขึ ้นมองแล้ วก็ยิ ้มกว้ ำง “ อยูก่ บั จุนก็ไม่เคยเห็นว่ำเวลำจะมีผลซักที ” คนฟั งหัวเรำะเบำๆ กระชับแขนทีค่ ล้ องรอบเอวบำงเข้ ำมำอยูต่ รงมุมหนึง่ ของรถไฟ เพรำะท่ำทำงตำแก่กินเงินเดือนหลำยคนกำลังเมำจนพูดจำอ้ อแอ้ ส่ง กลิน่ เหล้ ำเหม็นฟุ้ง มือนุม่ นิม่ กำรอบชำยเสื ้อของอีกฝ่ ำย คนแน่นจนต้ องเบียดเข้ ำ มำหำกันอีกกลำยเป็ นว่ำอยูใ่ นอ้ อมกอดอุน่ ได้ อย่ำงง่ำยดำย แก้ มสีชมพูออ่ นซบลง กับอกแข็งแรง รอบข้ ำงมีเสียงวุน่ วำยแต่ระหว่ำงกันกลับเงียบลงจนสัมผัสได้ ถึงลม หำยใจบำงเบำ “ เห็นว่ำไปงำนวันเกิดพ่อของหมอนัน่ ” จุนเป็ นฝ่ ำยทำลำยควำมอึดอัด “ อ..อ๋อ ไม่อยำกเชื่อเลยว่ำคุณลุงที่ขำยต้ นไม้ นะ่ จะเป็ นคุณพ่อพีเ่ คย์ ” คนได้ ยินเลิกคิ ้วอย่ำงนึกไม่ถึง “ แล้ วคนที่นนั่ เขำเป็ นไง ต้ อนรับนำยดีมยั ้ ” ฮำนะยิ ้มเจื่อน ควำมคิดวกถึงผู้คนมำกหน้ ำหลำยตำ จนไปเผลอนึกเรื่ อง ตุ๊กตำกระเบื ้องที่สวยที่สดุ นับแต่เคยเห็นมำแล้ วก็ยิ่งปวดใจ ..รอยยิ ้มที่ไม่เคยมีให้ ฮำนะ.. ..เข้ ำใจดีแล้ วล่ะฮะ..พี่เคย์.. “ คุณชินยะ เอ่อ..เขำเป็ นญำติกบั พี่เคย์ ใจดีมำกเลยล่ะ แล้ วก็..พีช่ ำยก็ น่ำรัก..น่ำรักมำกเลย ” ใบหน้ ำสวยจับใจนัน่ วำบเข้ ำมำในหัว แก้ มกลมๆที่เป็ นสี ชมพูระเรื่ อ ริ มฝี ปำกเรี ยวบอบบำงเหมือนกลีบซำกุระกับดวงตำสีเทำแวววำวทีเ่ ป็ น ประกำยตลอดเวลำดูยงั ไงก็ละสำยตำไม่ได้ “ เหรอ..” คนฟั งไม่ได้ สนใจเท่ำไหร่ “ ไม่ร้ ูวำ่ พี่เคย์..กับเขำ..” “ สวยมำกรึไง ” จุนถำมผ่ำนๆ ไล้ นิ ้วลงกับแก้ มนุม่ เพื่อบอกทำงอ้ อมว่ำไม่ มีใครสวยเท่ำกับคนในอ้ อมกอดของเขำอีกแล้ ว
319
“ อือ..ชื่อก็เหมือนผู้หญิง ” ฮำนะยิ ้ม “ ชื่ออะไร..” “ คุณซำยูริ ทำซึดะ ซำยูริ ” ร่ำงสูงชะงักงัน ดวงตำสีเข้ มวำวโรจน์ขึ ้นแทบจะในทันทีที่ได้ ยิน ..ทำซึดะ!!.. ..หึ..โลกมันกลมดีจริงๆ.. ..ใช่มยล่ ั ้ ะ..ซำยุ.. “ ไม่มีใครสวยเท่ำดอกไม้ ของฉันหรอกนะ..” จุนเกลีย่ เส้ นผมนุม่ นิม่ ไปทัด ข้ ำงใบหูขำว ยิ ้มปลอบประโลมด้ วยควำมจริ งใจ “ จุนยังไม่เห็นคุณซำยุ เขำน่ำรักมำก เหมือนตุ๊กตำน้ อยๆเลยล่ะ ฉันน่ะ เทียบกับเขำไม่ได้ หรอก เขำสูงเกินไป ขำวบริ สทุ ธิ์จนเอื ้อมแล้ วยังห่ำงกันไกล..” อีกฝ่ ำยยิ ้มเยำะ หันมองวิวข้ ำงทำงยำมเย็นที่ผำ่ นวูบไปจำกทำงหน้ ำต่ำง รถไฟ เสียงล้ อครูดกับรำงด้ ำนล่ำงแว่วมำกับลม ..บริ สทุ ธิ์เหรอ.. ..อย่ำห่วงเลย..ฮำนะ.. ..คนที่นำยพูดถึงน่ะ.. ..ฉันทำลำย..ด้ วยมือคูน่ ี ้ตังแต่ ้ ครำวนันแล้ ้ ว.. ประตูเปิ ดลงที่สถำนีปลำยทำง จุนจูงข้ อมือเล็กให้ ออกมำจำกด้ ำนใน สอง ข้ ำงทำงด้ ำนนอกเริ่ มมืดลงอย่ำงรวดเร็ว อำกำศเย็นกำลังโรยตัวผ่ำนลมหนำวที่ แทรกเข้ ำตำมเนื ้อผ้ ำจนร่ำงบอบบำงต้ องห่อตัวเข้ ำหำกัน “ หนำวเหรอ ” จุนยกแขนขึ ้นโอบไหล่เล็ก รัง้ ตัวให้ เข้ ำมำใกล้ “ อ่ำ..นิดๆ โดนกอดแล้ วอุน่ เลย ” ฮำนะหัวเรำะสดใส ตำกลมโตหันมองแสงไฟจำกตึกด้ วยควำมตื่นเต้ น นิ ้วเรี ยวชี ้ให้ ดอู ำคำรสูง ระฟ้ ำมีดวงไฟประดับจนวูบวำบตัดกับพื ้นกำมะหยี่ดำทะมึนที่ไกลสุดลูกหูลกู ตำ
320
“ นัน่ ตึกอะไรเหรอจุน สวยจังเลย ” “ แลนด์มำร์ ค..ข้ ำงๆนัน่ เป็ นควีนทำวเวอร์ ” เขำชี ้ให้ ดอู ำคำรที่ไล่ควำมสูง ลดลงมำ ด้ ำนล่ำงมีกลุม่ ไฟหลำกสีเป็ นประกำยสะท้ อนกับแผ่นน ้ำนิ่งงันจนดูรำว กับว่ำมีหยดเพชรนับล้ ำนกำลังเปล่งแสงแข่งกับดำวบนฟ้ ำทึม ฝ่ ำมืออุน่ โอบกระชับ ตัวคนข้ ำงกำยให้ เดินข้ ำมถนนไปอีกฝั่ งที่เห็นเสำกระโดงของเรื อนิปปอน มำรุ โดด เด่นกลำงลำนน ้ำกว้ ำง “ ว้ ำว..” ฮำนะตบมือแปะๆอย่ำงดีใจ เมื่อเห็นปลำยทำงของกำรมำครัง้ นี ้ ชิงช้ ำสวรรค์ขนำดยักษ์ ที่ประดับแสงไฟลำนตำกะพริ บไล่สไี ปเรื่ อยๆ กระเช้ ำใหญ่ดเู ล็กลงถนัดเมื่อเทียบกับควำมสูงชะลูดจนมองเห็นวิวแทบจะทังแถบ ้ ในโยโกฮำม่ำนี ้ หนุม่ สำวหลำยคูน่ งั่ คุยกันกระหนุงกระหนิงยิง่ ช่วยให้ บรรยำกำศ รอบตัวโรแมนติกขึ ้นอีกหลำยเท่ำ จุนจูงมือนุม่ ให้ ตำมไป ข้ ำงในคอสโม เวิลด์ กำลังคึกคักด้ วยผู้คน ใช้ เวลำ เพียงแค่ไม่นำนเจ้ ำกระเช้ ำแสนสวยที่จะพำขึ ้นไปชมวิวทังเมื ้ องก็ถกู เปิ ดออก “ จริ งเหรอจุน..” ตำสีออ่ นเบิกกว้ ำงอย่ำงประหม่ำ เท้ ำที่จะก้ ำวขึ ้นไป เหยียบพื ้นที่เป็ นโครงเหล็กสัน่ นิดๆ แรงไกวของมันทำให้ ตวั ห้ องโดยสำรโคลงเคลง ร่ำงสูงโปร่งก้ ำวขึ ้นไปก่อนแล้ วยื่นมือมำให้ จบั รอยยิ ้มอบอุน่ ส่งมำให้ จน คนมองหน้ ำแดงเรื่ อ “ มำกับฉัน..ไม่ต้องห่วงอะไรหรอก ” เขำรัง้ ข้ อมือบำงไว้ มนั่ คง ก่อนจะดึงร่ำงเบำหวิวให้ เข้ ำมำนัง่ ใกล้ พนักงำนจัดกำรปิ ดประตูด้ำนข้ ำงแล้ วปล่อยกระเช้ ำให้ หมุนขึ ้นไปตำม แรงส่งของเครื่ องยนต์ขนำดยักษ์ ภำพอำคำรใหญ่ด้ำนล่ำงที่อยูต่ ดิ พื ้นเล็กลงทุก ขณะ จนในที่สดุ ก็เห็นเพียงจุดวูบไหวตำมแนวดิน “ สวยจังเลย..ฉันชอบที่นี่จงั ขอบคุณนะจุน..” ฮำนะยิ ้มกว้ ำง
321
มือนุม่ เกำะรำวเหล็กข้ ำงกำยชะโงกมองวิวที่ไกลออกไป เงำของภูเขำไฟฟู จิเป็ นฉำกหลังให้ กบั ตึกสูง ถ้ ำจะมองให้ ชดั ๆก็คงต้ องมำในตอนกลำงวันแต่อำจจะ พลำดโอกำสดูทศั นียภำพยำมรำตรี ของเมืองที่แสงไฟไม่เคยหลับใหล จุนไม่ตอบอะไรนอกจำกจะปล่อยให้ คนที่เฝ้ ำหลงรักเพลินไปกับภำพ ตรงหน้ ำ..แค่รอยยิ ้ม ก็ไม่อยำกจะได้ อะไรอีกแล้ ว ควำมเงียบที่เข้ ำมำเกำะกุมทำให้ ฮำนะหันไปมองเพื่อนคนดีที่หนึง่ ดวงตำ กลมโตสบประสำนกับสีหน้ ำท่ำทำงที่เรียบเฉยเหมือนไม่คดิ อะไรตลอดเวลำ เพียงแต่ครำวนี ้แววตำสีทบึ กำลังบ่งบอกว่ำมีควำมสุขมำกแค่ไหน “ ฉันไม่ร้ ูจะตอบแทนจุนยังไงดี..” หันกลับมำข้ ำงใน แล้ วมองคนที่นงั่ อยู่ ตรงข้ ำมกัน กระเช้ ำใหญ่ลดระดับลงเรื่ อยๆ ก่อนจะเริ่ มหมุนสูงขึ ้นอีกครัง้ เป็ นวงกลม “ ไม่เป็ นไรหรอก..” จุนเสมองไปทำงอื่นแต่มือน้ อยๆกลับจับเข้ ำทีใ่ บหน้ ำ แล้ วบังคับให้ หนั มำมองกัน “ ไม่เอำ ฉันได้ จำกจุนมำเยอะแล้ ว จุนอยำกได้ อะไรจำกฉันบ้ ำง ” ฮำนะ พูดโดยที่ไม่ได้ คิด อีกฝ่ ำยถอนใจเชื่องช้ ำ ดึงมือนุม่ นัน่ ออกแล้ วกุมไว้ แนบแน่น “ แค่ไม่ลมื ว่ำมีฉนั เป็ นเพือ่ นก็พอ..ไม่อยำกขอมำกไปกว่ำนี ้หรอก ” “ ทำไมพูดแบบนัน..” ้ เสียงหวำนตัดพ้ อ รัง้ ฝ่ ำมืออุน่ มำแนบแก้ มแล้ วเอียง หน้ ำซบลงไป ดวงตำคูส่ วยหลับพริ ม้ ลง “ จุนเป็ นเพื่อนทีด่ ีที่สดุ ของฉัน..ดีจนฉันกลัว ว่ำจะเสียจุนไป..ทำไมพูดเหมือนกับว่ำเรำไม่ได้ เป็ นเพื่อนกัน..ฉันน่ะรั..” เสียงใสๆขำดหำยเพรำะสัมผัสของนิ ้วที่ห้ำมลงตรงปำกเรี ยว เพียงวูบหนึง่ เท่ำนันส ้ ำหรับดวงตำที่ฉำยแววเจ็บปวดสำหรับคนแอบรัก “ อย่ำพูด คำว่ำรักของนำย..ฉันไม่ต้องกำร ” ..รักอย่ำงเพื่อน..ฉันไม่อยำกได้ ..
322
“ จุน! ” ฮำนะตกตะลึง รู้สกึ ได้ ถึงแรงเสียดวูบเข้ ำมำในหัวใจ เหงำ อ้ ำงว้ ำง ทุกอย่ำงที่เกิดเมื่อได้ ยินคำนี ้ “ เกลียดฉัน? ไม่อยำกเป็ นเพื่อนกับฉันแล้ ว เหรอ ” เสียงสะอื ้นดังแผ่ว มือบำงยกขึ ้นเช็ดน ้ำตำที่มนั พรำกลงด้ วยควำมไม่เข้ ำใจ ลมแรงพัดโครงเหล็กให้ สนั่ ไหวเล็กน้ อย แต่ควำมหวำดหวัน่ เมื่อแรกก้ ำว ขึ ้นกลับหำยไปหมดเมื่อมีคนตรงหน้ ำอยูเ่ คียงข้ ำง “ ฉันรัก..” จุนนิ่งไปอีกหน “ รักแล้ วทำไมพูดแบบนี ้..มันเจ็บนะ..เจ็บแค่ไหนรู้รึเปล่ำ ” มือใหญ่รัง้ นิ ้วเรี ยวขึ ้นมำกอบกุม ก่อนจะดึงให้ มำวำงบนอกซ้ ำยซ ้ำลง ใบหน้ ำสวยแดงวำบขึ ้นกับควำมหมำยทีเ่ พื่อนสนิทพยำยำมจะสือ่ มำโดยตลอด ..ฮำนะมองข้ ำมไป.. ..มองข้ ำมแรงสะท้ ำนไหวของหัวใจดวงนัน.. ้ “ เข้ ำใจรึยงั บำงที..มันก็พดู ยำกถ้ ำจะบอกให้ คนที่กำลังรักคนอื่นรับรู้ ” จุนยิ ้มบำงๆ จับข้ อมือเรี ยวให้ ล้วงลงไปในกระเป๋ ำโค้ ทตัวยำวที่ฝ่ำยนันสวมอยู ้ ่ ฮำนะก้ มลงมองสิง่ ที่มือตัวเองดึงออกมำ..กุหลำบแดง “ ฉันรักนำย..ฮำนะ..” เขำพูดดังเพียงแค่คำกระซิบ “ จุน..” เสียงหวำนเพ้ อขึ ้น เพียงแค่มองควำมหมำยของดอกกุหลำบที่ บำนสะพรั่งดอกนี ้แล้ ว ทุกอย่ำงมันก็ชดั เจนจนไม่ต้องพูดอะไรออกมำอีก ..ทำไมถึงไม่เฉลียวใจเลย คนที่ควรจะรักและมอบหัวใจให้ .. ..ทำไม..ถึงได้ มองผ่ำน.. “ รังเกียจฉันมัย้ ” ฮำนะเงยขึ ้นมองสบตำสีเข้ ม หยดน ้ำใสพรำกลงอีกหน “ บอกเหตุผลมำซักข้ อที่ฉนั จะต้ องคิดโง่ๆแบบนัน..” ้ “ ฉันไม่เหมือนเดิมจุน ไม่เป็ นตัวของตัวเองอีกต่อไป เป็ นของคนอืน่ ไป แล้ ว ” ฮำนะมองข้ ำงนอก รอบด้ ำนยังคงมีแสงไฟระยิบระยับจับตำสะท้ อนแวววำว
323
“ แต่ฮำนะก็ยงั เป็ นฮำนะของฉัน นำยยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรด้ อยลงไป เลย ” เขำพูดตอบกลับแผ่วเบำ ลูบแก้ มใสเชื่องช้ ำแล้ วจับจ้ องด้ วยแววตำที่จริงใจ “ นำยจะกล้ ำรอมัย..กล้ ้ ำรอทังที ้ ่ไม่มีหวัง กล้ ำรอให้ ฉนั เลิกรักคนๆนัน้ ” ฮำนะหันกลับมำหำอีกฝ่ ำย นิ ้วเรียวลูบกลีบกุหลำบแดงอย่ำงทะนุถนอม จุนยิ ้มน้ อยๆ ขยับตัวเข้ ำใกล้ คนทีน่ งั่ ฝั่ งตรงข้ ำมมำกขึ ้น “ ฉันรอมำจนป่ ำนนี ้..ยังมีข้อแม้ ทจี่ ะไม่ยอมรอต่อไปด้ วยเหรอ ” ฮำนะหัวเรำะทังน ้ ้ำตำ ปล่อยให้ นิ ้วอบอุน่ เกลีย่ ออกอย่ำงนุม่ นวล ดวงตำ ของทังคู ้ ม่ องสบกันก่อนที่ใบหน้ ำคมจะโน้ มลงต่ำ แสงไฟจำกตึกสูงเป็ นเพียงม่ำนหลังของเงำสองร่ำงทีก่ มุ มือกันและกันไว้ แน่น ริ มฝี ปำกนุม่ นวลประทับลงเชื่องช้ ำกับเรี ยวปำกอิม่ ผละออกมำจับจ้ องด้ วย ดวงตำเปี่ ยมรัก แล้ วก้ มลงแนบชิดอีกหน ควำมร้ อนที่แทรกผ่ำนกลีบปำกบำงทำให้ เจ้ ำของยินยอมตอบรับด้ วยควำมเต็มใจ ลำคอขำวผ่องถูกรัง้ ให้ เข้ ำหำ นัยน์ตำสวยหลับพริ ม้ เมื่อถูกบรรจงป้อนจูบ อ่อนโยนอีกครัง้ เพียงแต่ครำวนี ้เคล้ ำคลึงเนิ่นนำนด้ วยควำมในใจทังหมดก ้ ำลัง สุมทุมจนไม่อยำกเก็บไว้ เพียงคนเดียวอีกต่อไป “ รอฉันที..” ฮำนะกระซิบบอกด้ วยแก้ มที่เป็ นสีแดงก่ำ ก่อนจะซบลงกับ อกกว้ ำงทีถ่ กู รัง้ ให้ เข้ ำไปหำ มือเล็กวำงทำบตรงหัวใจของอีกฝ่ ำยที่กำลังเต้ นระรัว จุนซุกหน้ ำบนกลุม่ ผม โอบไหล่บำงไว้ แนบกันขณะที่มืออีกข้ ำงยกนิ ้วนำง ข้ ำงซ้ ำยของอีกคนขึ ้นดู คลึงแหวนเงินรูปกระต่ำยตัวจ้ อยบนดวงจันทร์ “ สำหรับฉัน นำยต่ำงหำกที่เป็ นพระจันทร์ ” เขำลูบหลังเนียนผะแผ่ว “ จันทร์ แสนสวยที่สอ่ งลง มำจนกระต่ำยด้ อยค่ำมองเห็นทำงในชีวิตมันอีกครัง้ หำกพระจันทร์ จะยินยอมด้ วย ใจจริง ฝ่ ำยทีเ่ ฝ้ำมองจะขอมีเพียงเจ้ ำหญิงของมัน..ตลอดไป ” ..............................................................................
324
Chapter 26 ใครบำงคนที่นงั่ อยูต่ รงโต๊ ะทำงำนของห้ องกว้ ำงอันเงียบเหงำหันมอง ดอกไม้ สสี วยที่รำบไปกับตัวหนังสือในกระดำษ ในมือเป็ นซองเอกสำรที่เพิ่งได้ รับ เมื่อไม่กี่นำทีมำนี ้ เคย์เอนหลังลงพิงเก้ ำอี ้ตัวใหญ่บหุ นังอย่ำงดี เปิ ดซองแล้ วดึงเอำรูปถ่ำย โพลำรอยด์ในนันออกมำ ้ เขำเลือ่ นดูภำพนับสิบไปเรื่ อยๆตังแต่ ้ ภำพแรกที่อยูใ่ น ร้ ำนเบเกอรี่ จนกระทัง่ ก้ ำวออกมำเมื่อร้ ำนปิ ดกับใครอีกคนแล้ วก็คลุมตัวบอบบำง ด้ วยโค้ ทยำวที่ไม่มีทำงเป็ นของฮำนะไปได้ ฝ่ ำมือหนำกำแน่นเมื่อจับจ้ องสัมผัสที่เกำะกุมกันอยูต่ รงมือคูน่ นั ้ เขำคว้ ำ มือถือขึ ้นกดเบอร์ โทรหำเจ้ ำของร้ ำนเบเกอรี่ ใกล้ กบั อำคำรสูงระฟ้ ำของมุรำคำมิ “ ขออภัยที่รบกวนตอนดึกนะครับโทริ ซงั ” เสียงทุ้มตำมแบบที่ใช้ เจรจำ ธุรกิจกรอกผ่ำนลงไปแล้ วก็ได้ คำตอบรับที่ลนลำนเหมือนว่ำดีใจนักหนำสำหรับกำร รบกวนหนนี ้ “ ทรำบมำว่ำที่ร้ำนของคุณรับพนักงำนใหม่ มุรำคำมิ ฮำนะ ” เขำหยิบ ภำพที่ใบหน้ ำสวยกำลังยิ ้มแย้ มให้ ใครต่อใครอยูใ่ นร้ ำนขึ ้นมำดูอย่ำงไม่สบอำรมณ์ ‘ อ๊ ะ..ร้ ำนเรำมีพนักงำนชื่อ ฮำนะจังจริงๆครับ แต่ร้ ูสกึ ว่ำจะเขียนในใบ ประวัติวำ่ โอคำดะ มำกกว่ำ ’ เคย์ขบกรำมจนเป็ นสันนูน พยำยำมข่มอำรมณ์หงุดหงิดที่กรูกนั เข้ ำมำ เมื่อรู้เรื่ อง “ ไม่เป็ นไรครับ..ผมแค่อยำกจะขอควำมช่วยเหลือจำกคุณ ” เขำเลือ่ น ภำพอืน่ มำดูบ้ำง เป็ นตอนที่ไอ้ เด็กเวรนัน่ กำลังกอดคนของเขำอยูแ่ นบอกในร้ ำนที่ เหลือแสงไฟอยูเ่ พียงดวงสองดวง คอยฟั งคำตอบซึง่ ก็เป็ นไปตำมทำงที่เขำต้ องกำร ในเมื่ออีกฝ่ ำยยินดีรับทุกคำขอ “ ผมต้ องกำรให้ คณ ุ ไล่พนักงำนของคุณ ที่ชื่อโอคำดะ ฮำนะออกไปจำก ร้ ำน และไม่รับกลับเข้ ำทำงำนอีกไม่วำ่ จะในกรณีใดๆ ”
325
‘ ต..แต่วำ่ แบบนี ้จะเป็ นกำรละเมิดสิทธิของเด็ก ’ เสียงละลำ่ ละลักดังผ่ำน “ ผมเป็ นผู้ปกครองของเขำ..แน่นอนว่ำเด็กอำยุ 16 ยังไม่บรรลุนิตภิ ำวะ ผมไม่ยินยอมที่จะให้ เขำทำงำนพิเศษโดยเด็ดขำด ” เคย์พดู เสียงหนักแน่น ‘ แต่ฮำนะจังขยันมำกเลยนะครับ ผมเห็นควำมพยำยำมของเขำแล้ วก็..’ “ โทริ ซงั ครับ..หวังว่ำผมคงไม่ต้องย ้ำหลำยรอบ เพรำะสิทธิ์เด็ดขำดในกำร ดูแลเด็กเป็ นของผม และอำนำจในกำรดำเนินคดีควำมกับผู้เกี่ยวข้ องก็คงทำให้ คณ ุ เสียร้ ำนนัน่ ภำยในเวลำไม่นำน ” ‘ อย่ำให้ เรื่ องหนักขนำดนันเลยครั ้ บ ผม..เอ่อ..จะขอถำมควำมสมัครใจ ของเขำดูก่อน ’ “ ภำยในวันพรุ่งนี ้..ผมให้ เวลำคุณแค่นนั ้ ถ้ ำเกินเวลำที่กำหนดก็ไม่ต้อง พูดกันอีก หวังว่ำจะยังรักษำร้ ำนเบเกอรี่ ดีๆอย่ำงนันได้ ้ ตลอดรอดฝั่ งนะ ” ‘ ด..เดี๋ยว..’ เคย์กดตัดสำยก่อนจะโยนมือถือไปไว้ บนโซฟำด้ ำนหลังอย่ำงรำคำญ มีอะไรบ้ ำงที่ฉนั ทำไม่ได้ ฮำนะ คิดจะแยกตัวออกไป อยำกจะอยูด่ ้ วย ตัวเอง เพียงแค่นำยขยับไปจำกบ้ ำนหลังนี ้ ทุกกำรกระทำของนำยฉันก็ร้ ูหมดแล้ ว “ ถ้ ำไม่มเี งิน..นำยก็ต้องซมซำนกลับมำหำฉันอยูด่ ี..ใช่มยล่ ั ้ ะ ” เขำพึมพำ กับกลำดิโอลัสดอกงำมทีแ่ ห้ งสนิท มือพลิกรูปอื่นขึ ้นมำดูบ้ำง ดวงตำนิง่ เรี ยบชะงักงันเมื่อดูภำพถ่ำยที่อยูใ่ นมือ นำฬิกำตอนนี ้บอกเวลำ สำมทุม่ ครึ่ง คนที่เขำสัง่ ไม่ให้ ออกไปไหนกลับอยูแ่ ถวโยโกฮำม่ำตอนทุม่ ตรง แสงไฟหลำกสีที่เป็ นพื ้นหลังเหมือนโปสกำร์ ดท่องเที่ยวด้ วยฝี มือถ่ำยรูปไม่ มีข้อติของคนที่เขำส่งไปมันดูสวยจนไม่อยำกทำใจให้ ดจู ดุ เด่นของภำพรู ปหลังๆ ..ภำพที่คนสองคนจูบกัน..และไม่ใช่กำรบังคับ..ไม่วำ่ จะมองอย่ำงไร.. ..นำยเต็มใจ..เต็มใจกับเรื่ องอย่ำงนัน!.. ้
326
กำปั น้ หนักทุบโครมลงกับโต๊ ะแข็ง แรงโทสะทำให้ ทกุ สิง่ ทุกอย่ำงทีก่ องไว้ ต่อหน้ ำถูกกวำดลงไปกองกับพื ้นอย่ำงรุนแรง “ อย่ำฝั นไปหน่อยเลยฮำนะ! ” ..อย่ำคิดว่ำฉันจะปล่อยนำยไป!.. ทุกคำพูดที่นำยบอก..ทุกกำรกระทำที่นำยทำ.. ..มันจะต้ องเป็ นของฉัน..คนเดียว!.. ................................................................................ เสียงฝี เท้ ำยำ่ ลงกับพื ้นหินเมื่อเวลำเกือบเที่ยงคืน ไฟของห้ องใหญ่มืดสนิท แล้ ว คนที่เพิ่งเข้ ำเลยค่อยๆเดินเลีย่ งไปยังประตูไม้ บำนเล็กและเปิ ดเข้ ำไปด้ ำนใน แผ่วเบำ มือบำงยกขึ ้นกำลังจะงับมันลงแต่จๆู่ แรงผลักจำกอีกฝั่ งกลับดันเข้ ำมำแล้ ว เป็ นฝ่ ำยกระแทกปิ ดเสียงดังสนัน่ “ คำสัง่ ฉันมันไม่มคี ำ่ ใช่มย! ั ้ ” เสียงตะคอกดังขึ ้นในทันทีที่หนั มำเผชิญ หน้ ำ ฝ่ ำมือใหญ่กระชำกไหล่บำงจนทังร่้ ำงปลิวหวือไปปะทะกับอกกว้ ำง ฮำนะกัด ฟั นไม่ร้องออกมำให้ อีกคนได้ ใจ แม้ วำ่ ตำกลมโตจะคลอไปด้ วยหยดน ้ำที่ล้นเอ่อ ..ไม่เคย..ไม่เคยเลยที่จะทำดีด้วย.. ..แล้ วแบบนี ้จะเป็ นเหตุผลเพียงพอให้ ตดั ใจได้ รึยงั .. “ เงียบ! เอะอะอะไรก็เงียบ คิดจะทำตัวให้ มนั เหมือนพี่ตวั เองบ้ ำงมัย! ้ ” เคย์วำ่ กระทบอย่ำงเหลืออด เขำเกลียดคำถำมที่ไร้ คำตอบ เพรำะมันแปลว่ำคนที่ ต้ องพูดกำลังหำทำงโกหกจนไม่อำจเอ่ยเป็ นคำออกมำได้ ทนั ฮำนะปล่อยให้ อีกฝ่ ำยเค้ นแรงตรงหัวไหล่โดยไม่ขดั ขืน ดวงตำสีออ่ นหลุบ ลงมองพื ้นที่เย็นเฉียบ..ก็คงเหมือนใจในตอนนี ้ ..เอำเลย..ทำร้ ำยให้ พอ..
327
..จะได้ ไม่ต้องเหลือเยื่อใยเมื่อก้ ำวเท้ ำออกไปจำกที่นี่.. เคย์มองใบหน้ ำทีไ่ ร้ อำรมณ์ตอบโต้ อะไรสักอย่ำงร้ องก้ องว่ำเขำกำลัง สูญเสียสิง่ ที่มี และคงเสียไปอย่ำงไม่มีวนั กลับ เพียงแค่คดิ ..หัวใจก็กระตุกวูบไปทัง้ ดวง “ มองฉัน! มองกันสิฮำนะ! ” เสียงที่สงั่ มำเจือไปด้ วยควำมหวัน่ ไหวของอำรมณ์ ร่ำงเล็กเงยหน้ ำขึ ้นสบตำตำมคำบอก ดูเหมือนเชื่อฟั งแต่กิริยำอำกำรกลับ ทำให้ คนมองระแวงจนแทบคลัง่ ยิ่งยำมที่จ้องลึกลงในดวงตำแสนสวยคูน่ ี ้แล้ ว ค้ นหำอย่ำงไร..ก็กลับไม่มีเงำของตัวเขำเองสะท้ อนเรี ยกร้ องอยูเ่ ลย ..ไม่มี..หำไม่เจอ..นำยเอำฉันไปทิ ้งไว้ ที่ไหน.. ..ตำคูน่ ี ้..กลับมองใคร..มีใครมำแทน.. “ วันนี ้ฉันไม่ให้ นำยออกไปจำกบ้ ำน ทำไมถึงไม่ทำตำม ” รู้สกึ เหมือน ตัวเองใกล้ บ้ำมำกไปทุกที ต้ องคิดเอง พูดเอง ค้ นหำคำตอบเอง “ ผมต้ องไปทำงำนพิเศษ..เพื่อเก็บเงินแล้ วออกไปจำกที่นี่ ” ฮำนะย ้ำ คำพูดอีกครัง้ ด้ วยแววตำที่หนักแน่น คนฟั งพยักหน้ ำรับรู้ด้วยควำมรู้สกึ ของควำมกดดันที่กำลังถำโถม เมื่อไหร่ ไม่ร้ ูที่ก้อนอะไรบำงอย่ำงมำจุกอยูท่ ี่ลำคอจนมันตีบตัน ..อย่ำพูดว่ำจะไป.. “ ฉันไม่อนุญำต ” เคย์พดู เสียงเรียบ “ ทังเรื ้ ่ องทำงำนพิเศษแล้ วก็เรื่ องที่จะออกไปจำกบ้ ำนฉัน ” ใครอีกคนมองเจ้ ำของคำพูดนัน่ ด้ วยควำมสับสน “ แต่พี่เป็ นคน..” “ จะยังไงก็ชำ่ ง..ฉันให้ โทริ ซงั เลิกจ้ ำงนำยแล้ ว ” ฮำนะเบิกตำกว้ ำง ทุกอย่ำงที่พยำยำมทำมำกับมือพังภำยในพริ บตำ ..เกลียดกันนักก็ปล่อยไปสิ.. ..ปล่อยผมไป..มำแกล้ งกันอย่ำงนี ้ทำไม.. ..หรื อคิดจะบีบจนหำทำงออกไม่เจอ..
328
“ พี่ทำเพื่ออะไร..” เสียงหวำนสะอื ้นแผ่ว ทังที ้ ่อยำกจะกลันควำมเสี ้ ยใจไว้ ภำยใน แต่ทกุ เรื่ องที่ประดังมำกำลังทำให้ กำลังใจหมดลงไปเรื่ อยๆ “ ฉันมีปัญญำเลี ้ยงนำย ไม่ต้องปล่อยเมียไปตะลอนๆทำงำนงกเงิ่น ” น ้ำเสียงกร้ ำวอ่อนลง ปำดน ้ำตำใสออกให้ แผ่วเบำหำกอีกคนกลับสะบัดหนี “ ขอร้ อง ผมไม่ใช่..” ไม่ใช่พี่ไทระ อย่ำมำทำดีเพรำะเห็นเป็ นแค่ตวั แทน “ จะอะไรนักหนำ! นอนกันกี่ครัง้ แล้ วเพิ่งจะมำเล่นตัวเอำป่ ำนนี ้เหรอ! ” ทังที ้ ่ใจเย็นลงแล้ ว แต่ทำ่ ทำงที่ไม่ต้องกำรแม้ กระทัง่ โดนแตะแค่ปลำยนิ ้วก็ทำเอำ เคย์เดือดขึ ้นมำอีกหนอย่ำงช่วยไม่ได้ ฮำนะยื ้อแขนที่โดนจับออกห่ำง น ้ำตำทีค่ ลออยูร่ ่วงเป็ นสำยเมื่อถูกเหวี่ยง ไปนอนกองอยูบ่ นเตียงอีกห้ อง “ ท่ำทำงเหมือนอยำกจะหวงไว้ ให้ ไอ้ คนที่จูบนำยเมื่อตอนหัวคำ่ สินะ ” เขำด่ำกระแทก รวบมือบำงที่พยำยำมผลักไสกัน “ ทำ..ไม..” “ หึ..” เคย์เหยียดยิ ้มมุมปำก ลำกตัวอีกฝ่ ำยที่ขยับหนีกลับมำกลำงเตียง กลีบกุหลำบสีแดงเข้ มร่วงลงมำจำกกระเป๋ ำเสื ้อโค้ ทที่ฮำนะใส่อยู่ สำยตำ คมกริ บกวำดมองก่อนจะดึงก้ ำนเขียวหยิบดอกที่บำนสะพรั่งอวดควำมงำมขึ ้นมำดู “ ดีน.ี่ .มันกล้ ำสำรภำพรักแล้ วเหรอ ” เขำแค่นยิ ้ม ใจปวดจี๊ดจนร้ ำวไปทัง้ ดวงเมื่อนึกภำพที่คนตรงหน้ ำจูบกับไอ้ เด็กนัน่ ..บอกมำสิ..บอกมำว่ำใจตรงกับมัน.. ..บอกมำว่ำในใจนำย..ไม่มีฉนั อีกต่อไป.. “ พี่ร้ ู..” ฮำนะเบิกตำกว้ ำง มองฝ่ ำมือที่ขยี ้ดอกแดงสดทิ ้งจนเป็ นเศษเล็ก เศษน้ อยแล้ วปล่อยไว้ ข้ำงกำย “ ทำไม ตกใจ? กลัวควำมลับตัวเองเปิ ดเผยสินะ อย่ำงนำยมีอะไรจะเสีย อีกล่ะ หลำยคนดีนี่ ” ไม่ใช่ ที่พดู ออกไปมันไม่ใช่
329
..ยังรู้ดีด้วยซ ้ำว่ำเป็ นฝ่ ำยได้ ร่ำงนี ้มำเป็ นคนแรก.. ..แล้ วก็เชื่อ..ว่ำนำยไม่มีใครนอกเหนือจำกฉัน.. ใบหน้ ำสวยที่เอียงซบอยูก่ บั หมอนไม่มีน ้ำตำจะไหลอีกต่อไป มือบำงกำ แน่นเมื่อถูกกระชำกเสื ้อตัวยำวทีไ่ ด้ มำเพรำะควำมเป็ นห่วงของใครบำงคน กำงเกง ขำยำวด้ ำนล่ำงถูกดึงออก ผิวกำยสะท้ ำนไหวกับสัมผัสคุ้นเคยที่ลบู ลงบนตัวแม้ วำ่ ใจจะคิดต่อต้ ำน ..อยำกจะทำอะไรก็ทำ..ยังไงๆก็เป็ นได้ แค่นี ้อยูแ่ ล้ ว.. เสียงสะอื ้นที่เงียบไปทำให้ ใครอีกคนหยุดกำรกระทำ เคย์มองร่ำงเล็กที่ นอนหลับตำนิ่ง ไม่ตอ่ ต้ ำนแต่ก็ไม่โอนอ่อน เขำถอนใจ ละจำกกำรกดทับแขนเรี ยว แล้ วยันตัวขึ ้นพิงหัวเตียง สำยตำจับจ้ องริมฝี ปำกนุม่ ทีม่ ีใครสักคนซ ้ำรอยลงไปแล้ ว “ นำย..ตอบมันว่ำอะไร ” เขำพูดทำลำยบรรยำกำศที่นำ่ อึดอัด ขยับตัว เข้ ำหำแล้ วรัง้ ไหล่เล็กที่พลิกไปนอนหันหลังให้ กลับมำมองหน้ ำกัน “ ตอบอย่ำงที่พี่ต้องกำร ” “ รู้เหรอ..ว่ำฉันต้ องกำรยังไง ” เคย์โน้ มลงต่ำ ไล้ นิ ้วที่เรียวปำกอิ่มเชื่องช้ ำ แขนกว้ ำงคล้ องตรงเอวคอด ช้ อนตัวเบำหวิวให้ ร่ำงแนบชิด มืออีกข้ ำง สอดเข้ ำใต้ กลุม่ ผมหอมรัง้ ต้ นคอขำวผ่องให้ แนบริ มฝี ปำกเข้ ำด้ วยกัน จูบแผ่วเบำไล้ ลงที่กลีบปำกนุ่ม เคล้ ำคลึงเนิ่นนำนรำวกับว่ำต้ องกำรลบ ทุกสิง่ ที่ฝังรอยทับสัมผัสเดิม ควำมอ่อนโยนที่แอบแฝงทำให้ ชว่ งแขนกลมกลึงยกขึ ้น เกำะไหล่กว้ ำงแล้ วโอบรอบเป็ นหลักยึด จมูกโด่งซุกไซ้ อยูแ่ ถวซอกคอหอมกรุ่น จรดจุมพิตลงกับแก้ มเนียนสูดกลิน่ อำยของดอกไม้ ดอกเล็กทีย่ งั หอมไม่สร่ำงไม่ว่ำจะดอมดมมำกเพียงใด มือกร้ ำน สอดเข้ ำใต้ ต้นขำเรี ยวแล้ วยกมำแนบข้ ำง ปลำยนิ ้วเลิกเอำชำยเสื ้อสีฟ้ำสวยออก ห่ำงกันเผยอกนุม่ ทีเ่ ย้ ำยวนให้ จบู ฝั งรอย
330
“ อ..อือ..พี่เคย์..” ฮำนะส่ำยหน้ ำลงซบเตียงหนำ ฟั นขำวขบเม้ มริมปำก ล่ำง กันเสียงที่สนั่ ไหวยำมอุ้งปำกร้ อนดูดกลืนผิวกำยหนักหน่วง ฝ่ ำมือใหญ่จบั แขนเรี ยววำงพำดกับฟูกนุม่ ด้ ำนบน ลำกนิ ้วโลมไล้ แรงๆ เพื่อหยอกเข้ ำกับผิวขำวโพลนดวงตำคมปรำยมองแรงสัน่ สะท้ ำนเมื่อเรี ยวลิ ้นลำก ผ่ำนท้ องน้ อยแบนรำบด้ วยควำมพอใจ เคย์ดนั ขำขำวตังกั ้ บพื ้นเตียง เลือ่ นนิ ้วลงสัมผัสทำงรักร้ อนผะผ่ำวแล้ วคลึง เคล้ ำเนิ่นนำนเพียงภำยนอก แต่แค่แตะเจ้ ำของก็สะดุ้งไหวแล้ วขยับตัวจะผละหนี จนฝ่ ำมือแข็งแรงต้ องกระชับมัน่ เข้ ำกับสะโพกมนแล้ วพลิกตัวขึ ้นคร่อมกักทำงไป “ ฮ..ฮึก..อำำ..” เนื ้อนุม่ รัดรึงเข้ ำกับปลำยนิ ้วที่เพิง่ แทรก เสียงครำงร้ องดัง เมื่ออีกฝ่ ำยสอดใส่เพิ่มขึ ้นแล้ ววนเวียนกระตุ้นอยูเ่ ชื่องช้ ำ ดวงตำกลมโตเอ่อคลอไป ด้ วยหยดน ้ำทีก่ กั เก็บไฟอำรมณ์ นิ ้วเรี ยวลูบลงแผ่นหลังแกร่งที่ทำบทับอยูบ่ นตัว เลือ่ นขึ ้นสอดเข้ ำรัง้ ต้ นคออีกคนยำมเมื่อถูกปำกอุน่ ครอบครองส่วนสะท้ ำนไหว เรี ยวขำขำวกระตุกเกร็ ง พยำยำมบดเบียดฝื นดันร่ำงใหญ่ออกห่ำง แต่ เรี ยวลิ ้นร้ อนกลับพลิกลงดูดดุนรุนแรงจนเสียงครวญครำงดังไม่หยุด สลับกับแรงบด เบียดที่เข้ ำมำจำกทำงด้ ำนหลังกระตุ้นให้ สะโพกเล็กหยัดขึ ้นรับสัมผัส “ พี.่ .อ..อำ..อำำ..” มือเล็กยกขึ ้นดันแผงอกแกร่ง ควำมกดดันเอ่อล้ นจน ไหลริ นลงที่สว่ นปลำยแต่ฝ่ำยนันกลั ้ บลูบไล้ สว่ นอ่อนไหวหนักหน่วง ริ มฝี ปำกขบ เม้ มแล้ วลำกลิ ้นเลียเชื่องช้ ำ พอเห็นใบหน้ ำหวำนที่แดงก่ำอย่ำงทรมำนก็รุกไล่เร็ว ขึ ้นกวำดกวัดเอำตำมควำมนุม่ นวลรำวกับชิมของหวำน “ อึก..อ..อ๊ ำำ..” ร่ำงบอบ บำงสะดุ้งเฮือก หยดสีบริ สทุ ธิ์หลัง่ ริ นลงจนอำบหน้ ำขำนุม่ โดยที่ใครอีกคนกลับ ดูดกลืน ซ ้ำยังลงลิ ้นกระหวัดเลียเข้ ำโพรงปำกตำมรอยครำบขำวทีน่ ิ ้ว ร่ำงสูงใหญ่ขยับแทรกกำยอยูต่ รงกลำง จดจ่อควำมปรำรถนำที่แทบจะล้ น เอ่อลงกับช่องทำงคับแคบ
331
“ จ..เจ็บ..อ๊ ำำ..” เล็บคมจิกพรวดลงกับบ่ำกว้ ำง ผลักออกด้ วยแรงทังหมด ้ ที่มีแม้ วำ่ จะถูกกระตุ้นเร้ ำมำก่อนหน้ ำ เคย์กดั ฟั นแน่นยำมที่ถอนตัวออกแล้ วค่อยขยับเข้ ำไปใหม่ ปำกทำงคับ พยำยำมตอดรัดถี่รัวจนสอดเข้ ำลึกยำกเย็น ฟั นคมวกกลับไปขบลงกับเนื ้อนุม่ สีสด แล้ วดูดแรงๆเรี ยกเสียงครำงบำดใจ “ อึก..อื ้อ..” เสียงหวำนสัน่ ไหวเมือ่ ต้ นขำถูกจับตรึง แรงสอดแทรกเข้ ำทีละ น้ อยกำลังทำให้ ดวงตำพร่ำมัวจนมองอะไรไม่เห็น มือหนำจับเนินเนื ้อนุม่ หยุน่ ด้ ำนหลังแยกกว้ ำง ถอนตัวออกแล้ วกลับขยับ เข้ ำไปใหม่ บดเบียดควำมต้ องกำรเข้ ำลึกสุดจนอีกฝ่ ำยสะดุ้งสุดตัว ควำมแข็งขืนเหมือนท่อนไฟแช่นงิ่ อยูก่ ลำงกองเพลิงที่สมุ ทุม ใบหน้ ำหล่อ เหลำซบลงที่อกนุม่ ฟั งเสียงหัวใจดวงน้ อยที่กำลังเต้ นรัว จนเมื่อแรงขัดขืนทังน ้ ้ำตำ เลือนลงถึงได้ หยัดร่ำงขึ ้นแล้ วกระชับขำขำวพำดบ่ำแกร่ง ควำมแข็งแรงที่สอดแทรกรัง้ เข้ ำออกเชื่องช้ ำ แขนกว้ ำงยกสะโพกนุม่ ขึ ้น สูงจนช่วงล่ำงถูกดึงแนบชิด ผิวกำยสัมผัสถูกกระแทกถี่จนเสียงก้ องห้ อง ควำม ใหญ่โตกระชำกเข้ ำลึกล ้ำจนร่ำงบำงร้ องครำงหนักหน่วง เรื อนกำยไหวคลอนไปกับแรงส่งที่ปลำยทำง ริ มฝี ปำกนุม่ ช ้ำจัดจำกแรง ขบของตัวเองกระตุ้นให้ อีกฝ่ ำยไล้ นิ ้วลงบดคลึงให้ คลำยลงแล้ วแทนที่ด้วยจูบเร่งเร้ ำ เคย์ดงึ แขนขำวให้ ยกโอบรอบคอ รู้สกึ ได้ ถึงเล็บที่จิกลงแล้ วลำกทัว่ แผ่นหลังตำม ควำมหวัน่ ไหวของอำรมณ์เบื ้องลึก “ อ..ฮำนะ..” เสียงทุ้มร้ องเรี ยกชื่อที่ปะทุขึ ้นจำกในใจ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูที่ชื่ออีก คนเลือนหำย ทังควำมทรงจ ้ ำกลับผุดขึ ้นเพียงใบหน้ ำอ่อนหวำน ..จะช้ ำไปมัย..ถ้ ้ ำเพิง่ มำรู้ตวั ..
332
“ อำ..อำำ..อ๊ ำำำ ” ฝ่ ำยที่รอรับควำมต้ องกำรครวญครำงเสียงหวำน มือ บำงป่ ำยปั ดไปข้ ำงที่นอนเพื่อรัง้ กำยที่ไหลเลือ่ นจำกแรงกระแทกหนักเข้ ำ เส้ นผม หอมพันกันยุง่ เหยิงจนระลงมำปรกหน้ ำผำกเนียน นิ ้วเรี ยวสัมผัสเข้ ำกับกลีบกุหลำบที่ถกู ขยี ้จนช ้ำแหลกลำญ ดวงตำสีออ่ น ปรื อมองของแทนใจ..เหลือแค่ซำกอยูก่ ลำงเตียงที่สนั่ ไหวตำมแรงพิศวำส ..สาหรับฉัน..นายต่างหากทีเ่ ป็ นพระจันทร์ .. ..รัก..ฮานะ.. “ ม..ไม่..ไม่เอำ!..” มือน้ อยๆดันร่ำงใหญ่สดุ แรงที่มี ตำสีสวยเบิกกว้ ำงจน เผลอปล่อยน ้ำตำหยดลงเป็ นวงทีผ่ ้ ำปูสขี ำว เคย์ขมวดคิ ้วแน่น กดไหล่เล็กลงกับที่เมื่อสำยตำสบเข้ ำกับมือที่ไขว่คว้ ำ เอำซำกกุหลำบแดงสด เขำปั ดมันทิ ้งลงข้ ำงเตียง กระชำกเอวบำงกลับเข้ ำหำ ..ทำไม..ทำไมต้ องทำแบบนี ้ต่อหน้ ำฉันอีก!.. ..คิดจะเยำะเย้ ยกันรึไง!.. “ อย่ำ..ปล่อย..ฮึก พี่เคย์ปล่อยผม! ” ฮำนะร้ องไห้ โฮ ทุบกำปั น้ เล็กแรงๆ กับอกแกร่งทีแ่ นบลงกับร่ำง “ ไม่..” เขำตะคอก อำรมณ์หงึ หวงรุนแรง เร่งตอกย ้ำควำมเป็ นเจ้ ำของลง “ ฮ..อ๊ ำำำ..” “ ฮำนะ..มองฉัน มองฉันคนเดียวสิ ” เสียงทุ้มกระซิบบอก โน้ มลงจรดปำก สัมผัสแก้ มเนียนที่อำบไปด้ วยครำบน ้ำตำ “ ไม่..ออกไป..จุน..ขอโทษ..ฉันขอโทษ..” เสียงหวำนร้ องเรียกชื่อใครอีก คน มือเล็กไขว่คว้ ำเอำกับอำกำศธำตุเบื ้องหน้ ำ เคย์กดั ฟั นแน่น ควำมผิดหวัง ควำมเสียใจประดังเข้ ำมำเหมือนคลืน่ สำด ลำกโถมเอำตัวไปยังก้ นบึ ้งลึกแล้ วตีวนให้ จมน ้ำตำยทีละนิด..กับควำมรู้สกึ ที่สำยไป ..รัก..
333
ขำเรี ยวทรุดลงรำบกับเตียงหนำเมื่อทุกอย่ำงจบลง อกบำงสัน่ สะท้ ำนไป กับแรงสะอื ้น ปล่อยน ้ำตำให้ ไหลอยูอ่ ย่ำงนันจนกระทั ้ ง่ ผล็อยหลับไป เคย์ก้มลงจูบบนหน้ ำผำกเนียน รัง้ ผ้ ำห่มผืนใหญ่มำคลุมกำยให้ อ้ อมแขน แกร่งสอดเข้ ำรำวเอวพร้ อมดึงร่ำงเล็กบำงมำซบอกอย่ำงหวงแหน มือถือเครื่ องเล็กที่อยูใ่ นกระเป๋ ำเสื ้อโค้ ทด้ ำนล่ำงแผดร้ องเสียงดังจนคนที่ ยังไม่นอนต้ องลุกขึ ้นไปเอำ ชื่อบนหน้ ำจอที่เด่นหรำทำให้ ฝ่ำมือแกร่งกำเข้ ำหำกัน อย่ำงหงุดหงิด เขำเลือกทีจ่ ะกดสำยทิ ้งดีกว่ำปลุกให้ เจ้ ำของลุกขึ ้นมำรับ ..ฉันจะทำเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็น.. ..ว่ำนำยร้ องเรี ยกชื่อใครตอนที่ฉนั กอด.. “ แค่ตอนตื่น..มองกันเหมือนเดิมก็พอ ” ..............................................................................