1
Special 4 : Love is Blue [9] เจ้าของใบหน้าหวานที่ยนื เหม่ออยูห่ ลังเคาน์เตอร์หอ้ งครัวทอดสายตา ออกไปตรงซุม้ กุหลาบ แดดตอนใกล้เที่ยงไม่แรงนัก ท้องฟ้ าอึมครึ มเหมือนฝนจะตก ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูของมันเลย กิ่งใบบอบบางไหวโอนเอนตามสายลมที่พดั โกรกเข้ามา “ อย่ าไปนอนที่ อื่นเลยนะเอริ กลับมาอยู่ที่บ้านเถอะ ” เขาพูดกับน้ องของ คนรั กเมื่อหลายวันก่ อนแต่ คาตอบกลับทาให้ นิ่งอึง้ “ เอริ อยู่ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ มีชินยะ ” ..ความรัก..มันจบลงได้ง่ายดายแบบนี้เชียวเหรอ.. ซายูริถอนใจเฮือก ก้มหน้าลงตอกไข่ไก่ใส่ถว้ ยตวง ร่ อนแป้ งแล้วก็หนั่ เนย ดวงตาสี เทาหม่นมองตามส่วนผสมในตาราขนม เมื่อเย็นวานอาโอะจังแอบโทรมา อ้อนว่าอยากกินทาร์ตผลไม้รวมแต่ติดตรงที่หมะม๊าฮานะสัง่ ให้คุมน้ าหนัก ไม่ง้ นั จะ อ้วนวิง่ ไม่ไหวเหมือนโซระจังที่ตกตุบ้ ลงจากต้นไม้จนขาแพลง “ ทาอะไรอยู่ ” เสี ยงทุม้ ต่าดังชิดข้างหู ริ มฝี ปากร้อนผ่าวทาบลงจูบตรง ซอกคอหอมผะแผ่ว ร่ างเล็กสะดุง้ ปั ดลูกกีวหี่ ล่นตุบ้ แต่พอ่ รู ปหล่อด้านหลังคว้าหมับเอาไว้ทนั เห็นผลไม้สดหัน่ เป็ นชิ้นวางเรี ยงรายแล้วก็เดาได้เลยว่าเจ้าเด็กอ้วนบ้านมุราคามิมา ปะเหลาะเมียเขาให้ทาขนมเลี้ยงตามเคย “ ใจดีจงั นะซายุเนี่ย ” จุนเล่นลูกอ้อน สอดแขนโอบเอวบางแล้วโน้มตัวเข้า แนบชิด เรื อนกายสูงใหญ่เบียดบังคนตัวเล็กกว่าจนแทบจะจมหาย ซายูริอมยิม้ กลิ่นน้ าหอมเย็นชื่นอบอวลไปทัว่ เห็นคนรักแต่งตัวเหมือนจะ ออกไปทางานทั้งที่เป็ นวันหยุดของผูบ้ ริ หารก็นึกสงสัย “ งานบริ ษทั เหรอ เหนื่อยแย่เลยนะ ” พึมพาแล้วก็กม้ ลงหยอดแป้ งใส่ แม่พิมพ์
2
จุนหัวเราะ วางสูทในมือทิ้งตรงเก้าอี้ดา้ นข้าง มือที่โอบเอวคอดไว้เริ่ มขยับ ลามไปทัว่ ตามประสาพวกอยูไ่ ม่สุข แผ่นอกกว้างซ้อนทาบอยูก่ บั แผ่นหลังบอบบาง กลิ่นกายหอมหวานปนไปกับรสผลไม้กระตุน้ เร้าอย่างน่าประหลาด ผ้ากันเปื้ อนสี ขาวที่อีกฝ่ ายใส่มนั กาลังเชิญชวนให้คนเห็นลองเลิกออกดู “ ไม่เหนื่อย..ทาอย่างอื่นเหนื่อยกว่า ” เขากระซิบเสี ยงพร่ า ล้วงเข้าใต้ ชายเสื้ อ ลูบไล้ลงบนผิวนุ่มลื่นด้วยความหลงใหล ซายูริหน้าแดงจัด รี บตะครุ บฝ่ ามือร้อนผ่าวนัน่ ไว้ ปฏิเสธกลับไปด้วย ความเคอะเขินหากมีแม่บา้ นเข้ามาตอนนี้..แล้วอีกอย่าง เขามีเรื่ องไม่สบายใจสุมอยู่ ในอกจนไม่มีอารมณ์กบั เรื่ องอื่นหรอก “ จุน..ไม่เอานะ ” ประท้วงเสี ยงเบาแม้จะไม่กล้าขัดใจนัก “ กลัวอะไร? ฉันยอมไปตามนัดสายเลยนะเนี่ย ” เขาพลิกตัวเล็กบาง เชย คางมนขึ้นจูบแล้วจูบเล่า “ เที่ยวไปเอาใจแต่ลูกเขา รู ้ม้ ยั ฉันก็อยากมีลูกกับซายุนะ ” ภรรยาคนสวยอายจนร้อนผ่าวไปทัว่ ตัวกับคาพูดสองแง่สองง่าม รสจูบเริ่ ม รุ นแรง แฝงไปด้วยความพิศวาสล้นเหลือจนต้องเบือนหน้าหนี ร้องอึกอักในลาคอ เพราะถูกขโมยจุมพิต จุนดันร่ างเบาหวิวขึ้นนัง่ บนเคาน์เตอร์ปูกระเบื้องสี ขาวสะอาด ดึงชายผ้า กันเปื้ อนขึ้นไปกองตรงเอว ควานเข้าไปปลดกระดุมเสื้ อที่เกะกะออกจนชุดของฝ่ าย นั้นหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี ปลายนิ้วแตะลงบนขอบชั้นในตัวจิ๋ว ทาทีเหมือนจะถอดออก มาได้ทุกเมื่อถ้าไม่มีคาร้องห้ามเสี ยก่อน “ ไม่..อย่า จุน ” เสี ยงหวานครางเครื อ ผลักบ่ากว้างออกห่าง “ วันนี้อย่าเพิ่ง ฉันไม่มีอารมณ์ ” ร่ างสูงชะงักกึก ผละออกแทบจะทันทีตอนที่ได้ยนิ คาปฏิเสธ “ อะไรนะ? ” จุนหัวเราะหึ เลิกคิ้วอย่างใช้ความคิดกับเมียสุดรักที่เกิดมา ต่อต้านเอาวันนี้
3
ซายูริกม้ หน้างุด รี บดึงขอบเสื้ อลงมาพร้อมกับรั้งกางเกงตัวเล็กขึ้นใส่หลัง ถูกถอดไปกองตรงข้อพับขา “ ฉันเหนื่อยน่ะ..ยังไม่ได้ทาขนมด้วย จุนเองก็ตอ้ งไปทางาน ” อ้างเหตุผล ร้อยแปด ไม่วา่ จะทากันกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เห็นจะชินมันสักที ชอบอายจนจะตายให้ได้ อยูแ่ ล้ว ชายหนุ่มเงียบงัน ถอนหายใจเฮือกแต่ก็ไม่ได้วา่ อะไร เขาดึงสูทมาพาดที่ แขนตามเดิมแล้วโน้มตัวจูบตรงหน้าผากนวล อารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นหายวาบเหมือน ราดด้วยน้ าเย็น บางทีก็แอบคิดไม่ได้วา่ มีแค่เขาหรื อเปล่าที่ตอ้ งการตัวซายูริ อีกฝ่ าย อาจจะแค่ยอมให้เขาได้มีความสุขจากเรื อนร่ างก็เท่านั้น ..ของแบบนี้ตอ้ งทากับคนที่รักถึงจะมีความหมาย.. “ ตามใจ..” เขาพูดเรี ยบง่าย คว้ากุญแจรถเดินออกไปด้านนอกทั้งที่มีอีกคน มองตามด้วยความรู ้สึกผิด ซายูริเพิง่ รู ้ตวั ว่าทาอะไรลงไปเลยร้อนรนวิง่ ตาม หอบหายใจจนหน้าแดง เรื่ อเมื่อมาทันตรงรถเบนซ์คนั งามที่กาลังจะแล่นออกจากโรงจอด คนที่นงั่ อยู่ ด้านหลังสัง่ ให้คนขับหยุดรถแล้วเลื่อนกระจกลง ถามมาด้วยสายตาว่ามีอะไร “ จุน..จะกลับมาทันมื้อเย็นมั้ย ” เป็ นคาถามสิ้นคิดแต่ก็นึกไม่ออกจริ งๆว่า ควรจะพูดคุยเรื่ องไหน “ คงไม่..น่าจะกลับดึกนะ ซายุนอนไปก่อนเลย ไม่ตอ้ งรอ ” เขาตอบ ยิม้ เล็กน้อยแล้วสัง่ ให้คนขับออกรถ เห็นภรรยาคนสวยยืนเคว้งคว้างแล้วก็อดหัวเราะ ไม่ได้ “ คุณซายูริรักเจ้านายจังเลยนะครับ ” คนขับร้องแซว เห็นว่าแต่ละวันตัว ติดกันจนแทบไม่ตอ้ งทาอะไร ส่วนมากเจ้านายของเขาชอบให้คนรักไปทางานด้วย ไม่อย่างนั้นก็ตอ้ งสัง่ ให้มารับตัวไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน วันไหนกลับดึกล่ะก็..คุณซายุ ไม่มีทางขึ้นนอนหรอก คิดว่านัง่ รอยันฟ้ าสว่างยังได้เลย
4
“ ถ้าไม่รักสิ โดนดีแน่ ” จุนยิม้ พราย รู ้ดีวา่ ซายุรักเขาแค่ไหนแต่มนั ก็ยงั อยากเห็นอะไรบางอย่างในอารมณ์อ่อนหวานของฝ่ ายนั้นบ้าง “ แต่เขาไม่ค่อยหึงฉันเลย..อยากให้อาละวาดหรื องอนกันบ้างล่ะนะ อยาก ง้อจะตายอยูแ่ ล้ว ซายุยอมฉันอยูฝ่ ่ ายเดียว ” เขาคิดไปถึงเจ้าเอริ นึกแล้วก็ถอนใจ ไม่รู้ ป่ านนี้ไอ้ทาซึดะ ชินยะมันงอนง้อจนขาดใจตายกันไปข้างหรื อยัง “ ก็เพราะเจ้านายไม่มีผหู ้ ญิงเข้ามาเกาะแกะนี่ครับ จะไปหาสาวที่ไหนมา ให้คุณซายุหึงได้ ” “ นัน่ สิ นะ..” เขาทาท่านึก กอดอกอย่างชัง่ ใจ ไม่ใช่วา่ มันไม่มีเข้ามาหรอก เพียงแต่เขาไล่ตะเพิดไปเสี ยมากกว่าจนพวกพนักงานสาวๆที่หวังรวยทางลัดเข็ด ขยาดจะตายอยูแ่ ล้ว เสี ยงโทรศัพท์ดงั ขัดจังหวะ จุนเห็นเบอร์โทรตรงหน้าจอแล้วก็หวั เราะ กรอกเสี ยงถามปลายสายว่านัดแนะให้แล้วใช่ไหม ไม่ใช่จะมาบอกเลื่อนนัดหรื อว่า เบี้ยวกันทีหลังหรอกนะ ‘ รี บร้อนจนจะตกส้นสูงน่ะสิ ไม่วา่ ’ ทางนั้นพูดกลั้วหัวเราะ ได้ยนิ เสี ยง แทรกว่าให้คอหักไปเลยยิง่ ดีมาจากน้องชายตัวร้าย “ หวานกันจังนะเว้ย..ที่ทางานยังเอาเมียไปน่ะ ” จุนล้อเลียน โดนด่า กลับมาว่ายังน้อยกว่าคนที่เที่ยวเห่อจนออกนอกหน้า พาไปเช้า สาย บ่าย เย็น ‘ ว่าแต่..บอกซายุไว้รึยงั ว่านัดกับยัยนี่ ได้เล่าให้ฟังรึ เปล่าว่าต้องเคลียร์กนั เรื่ องอะไร เดี๋ยวก็เข้าใจผิดหรอก ’ เรี ยวเฮเตือนมา ได้ยนิ เสี ยงแทรกอีกครั้งว่านัดที่ ไหนไม่นดั ดันไปนัดที่โรงแรมของตัวเอง “ ไม่ได้บอก ” เขาพึมพา คิดว่าไม่มีปัญหาหรอก อย่างมากพอจบเรื่ องก็ ค่อยเล่า “ แต่เข้าใจผิดก็ดีนะ..ฉันอยากเห็นเวลาซายุหึง คงเป็ นบุญตา..” เรี ยวหัวเราะร่ วน ด่าเพื่อนว่าชอบกล คนไม่หึงก็ดีแล้วยังมาอยากให้หึงกัน ‘ แกลองมาเป็ นฉันสิ อายะนี่แม่เสื อเชียวล่ะ ’ กระซิบกระซาบกลับมาแต่ คนด้านข้างคงหูไว เลยได้ยนิ เสี ยงทุบตุบตับ
5
จุนอดยิม้ ไม่ได้ เขาอาจจะประหลาดกว่าใครอื่นที่คิดว่าชีวติ แบบนั้นมันดูมี รสชาติดี แต่เอาเข้าจริ ง..ก็แค่ตอ้ งการให้ซายุกล้าที่จะพูดถึงความรู ้สึกของตัวเอง ออกมาบ้าง อย่างวันนี้เขาก็ชอบใจอยูห่ รอก ไอ้ที่บอกว่า ‘ฉันไม่มีอารมณ์’ เนี่ย ..แต่พดู บ่อยๆก็ไม่ดีนะ..เขาไม่อยากเฉาตาย.. ...... “ จ๋ าจ้ะ ที่รัก..” คาพูดหวานจนแปลกหูของท่านประธานรู ปหล่อที่เดินผ่าน ตรงล็อบบี้หอ้ งโถงดึงความสนใจจากเหล่าพนักงานหน้าใหม่ แต่พวกหน้าเก่าก็ชิน เสี ยแล้วกับการโทรคุยยามว่างของมุราคามิ เคย์ ที่พอมีเวลาปุ๊ บต้องโทรหาที่บา้ นปั๊ บ “ อาโอะแอบโทรหาซายุเหรอ..” เคย์หวั เราะ เดินตรวจตรงห้องโถงใหญ่ ภาพวาดสี ฝนเพิ ุ่ ่งจะถูกแต้มลงตรงผนังด้านข้างเป็ นรู ปวีนสั ยืนเปลือยเปล่ากลาง ทะเลลึก เขาเลยมาดูเสี ยหน่อย “ ฮานะก็อย่าไปคุมเจ้าอ้วนนัน่ มากนักก็ได้ เด็กกาลัง กินกาลังนอน ” ‘ ปะป๊ า~ ผมอยากกินช็อคโกแลตฟองดู ’ เสี ยงปลายสายเล็ดลอดตอนที่เขา สัง่ พนักงานตรงเคาน์เตอร์ โทรบอกช่างประจาตึกให้เปลี่ยนเสาปูนปั้ นใส่ดอกไม้อนั ใหม่ตรงทางเข้า ลวดลายเหมือนฐานรองวิหารเทพีอะธีน่าดูจะเจนตาเกินไปแล้ว “ นายตัวอ้วน! เดี๋ยวก็กลายเป็ นบุรุษไปรษณี ยเ์ ตี้ยป้ อมแบบในการ์ตูนเมื่อ คืนหรอก ” เขาขบขัน บอกให้รักษาหุ่นได้แล้วเดี๋ยวมิดจังไม่รัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยงั ตั้งใจเลิกงานเร็ วหน่อยเพื่อไปรับครอบครัวมานัง่ คาเฟ่ กลางสวนฤดูหนาวของเขา ชายหนุ่มเพิ่งสัง่ ปั้นรู ปกระต่ายตัวจ้อยไว้เคียงข้างกันสองตัวกลางสวนหิ น ที่ปลูกดอกไอริ สไว้จนดาษดื่น แถมลูกกระต่ายตัวน้อยอีกสองตัว แต้มลูกตาสี น้ าเงิน กับสี ฟ้าไว้แทนกัน..วันนี้คงต้องลากตัวฮานะมาดู จะได้อวดงานออกแบบแทนความ รักของเขาได้ “ บ่ายสามปะป๊ าจะไปรับนะครับ แต่งตัวหล่อๆเลยนะอาโอะ หื อ..ไม่ตอ้ ง ขนาดใส่ชุดสไปเดอร์แมนก็ได้ ” เคย์ส่ายหัวด้วยความตลกกับลูกบ้าของลูกคนโต
6
‘ ผมขอพาน้องมิดจังไปด้วย~ ’ เสี ยงเล็กอ้อนงุง้ งิ้งก่อนจะได้ยนิ ประโยค โวยวายเพราะหมะม๊าบอกให้พี่ไทโยไปด้วย ‘ อย่าให้ทา้ ยคู่แข่งผมสิ ฮะ! ’ “ ชวนมาให้หมดบ้านเลยนัน่ แหละ ” เขาหัวเราะอีกครั้ง คิดว่าคงต้อง เตรี ยมตัวไปสู่ขอลูกบ้านนั้นแน่ ในเมื่อเจ้าอาโอะรุ กไม่ปล่อยแบบนี้ เคย์เดินกลับเข้ามาตรงล็อบบี้ มองผ่านน้ าตกที่ตกแต่งไว้ร่มรื่ น ยิม้ ทักทาย แขกระดับวีไอพีนบั สิ บที่ชอบมาจิบเอิร์ลเกรย์ยามบ่าย ฟังเสี ยงเจ้าอาโอะที่ยงั คง เจื้อยแจ้ว แอบได้ยนิ โซระจังขู่พี่ชายฟ่ อๆเหมือนลูกแมวเพราะโดนพี่แกล้งก็ตอ้ งยิม้ ออกมาอย่างมีความสุข ยิง่ มีเสี ยงภรรยาสุดที่รักร้องห้ามทัพลูกลิงทั้งสองก็ยงิ่ ต้องยิม้ ไม่หุบกันเลยทีเดียว สายตาคมกริ บมองผ่านทางเดินห้องโถงไปเรื่ อยแล้วหยุดลงกับเบนซ์สี บรอนซ์เงินคันหรู ที่แสนจะคุน้ เคย เขาเลิกคิ้วไปนิดเมื่อเพิ่งสังเกตว่าคนที่เดินลงมา จากเบาะหลัง เคียงคูด่ ว้ ยดาราสาวคนสวยของวงการคือไอ้นอ้ งเขยตัวแสบของเขา ..ไอ้ซาวามุระ จุน!!.. ‘ ปะป๊ า~ วันนี้ผมปั้นดินน้ ามันได้ดว้ ยแหละ เป็ นรู ปเห็บหมา แต่ไอ้ไทโย บอกว่าเหมือนขี้จิ้งจก ’ อาโอะฟ้ อง เคย์มวั แต่มองความเป็ นไปของไอ้หน้าหล่อกระเป๋ าหนัก เขาสาวเท้าเข้ามา แอบตรงหลังแจกันใบเขื่องที่ปรกด้วยต้นเฟิ ร์นจนบังร่ างใหญ่เสี ยมิด เพ่งจนแน่ใจว่า ไอ้หมอนัน่ มันยืน่ มือเข้าหาเด็กสาวคนสวย จงใจให้เจ้าหล่อนควงแขนก็ลอบยิม้ “ แค่น้ ีก่อนนะเด็กดี ปะป๊ ามีงานสาคัญ..ฉบับเร่ งด่วน ” เขากดตัดสายลูก รัก สลับโหมดสนทนาในมือถือเป็ นภาพถ่าย รอยยิม้ เจ้าเล่ห์ฉายชัดขึ้นทันทีกบั การ หาประเด็นในการเขี่ยไอ้ซาวามุระออกไปจากชีวติ ของน้องชายสุดหวง ปลายนิ้วกดถ่ายภาพในช่วงจังหวะที่ซาวามุระ จุนโอบรอบเอวคอดกิ่วใต้ ชุดราตรี สีแดงเพลิงของเธอ เขากดถ่ายอีกครั้งเมื่อไอ้คนไม่ซื่อสัตย์นนั่ ก้มลงมาหา ฝ่ ายหญิง ยิม้ พรายไปกับมุขตลกของสาวเจ้า ถ่ายลงไปอีกหนตอนทั้งสองคนเข้าไป
7
ด้วยกันในลิฟท์ ตัวเลขวาบขึ้นบอกชั้นสูงสุดที่เป็ นห้องพักของหนึ่งในผูบ้ ริ หาร แกรนด์ พาเลซที่ยกทั้งชั้นเป็ นห้องสูทกว้างขวาง เคย์ยมิ้ เยาะ แอบโกรธแทนน้องชายไปด้วยไม่ได้ที่รู้เท่าทันว่าลับหลังแล้ว ไอ้ผวั แสนซื่อของมันน่ะแอบควงผูห้ ญิงมาขึ้นห้อง..ตาสว่างเสี ยที ซายูริ หมอคาซึมะ ต่างหากที่น่าจะใช้ชีวติ อยูด่ ว้ ย อย่างน้อยก็ช่วยดูแลโดยไม่หวังผลตอบแทนอยูต่ ้ งั สี่ ปี เต็ม! “ ซายุเหรอ ” เขาโทรหาฝ่ ายนั้นแล้วก็ช่างโชคดี ซายูริเป็ นคนรับสายด้วย ตัวเอง “ พี่มีอะไรจะบอก..” ...... อามาโนะ ยูมิเนื้อตัวเต้นริ กด้วยความตื่นตะลึง ความอลังการของรู ปแบบ โรงแรมที่สุดแสนจะหรู หรามีเพียงแขกระดับสูงเท่านั้นที่จะเข้าพักได้ ส่วนมากนิยม บริ การให้พวกมีบรรดาศักดิ์ในสังคม บางคนถึงแม้วา่ จะร่ ารวยแต่ถา้ ไม่ใช่ตระกูลผูด้ ี ก็ยากนักกับการเข้ามาใช้บริ การคาสิ โน “ พระเจ้า..ทั้งหมดนี่ของคุณเหรอคะ ” แววตาของเธอเปล่งประกาย เท่าที่รู้ มาจากข่าววงใน ทาซึดะเองก็ยงั อยูใ่ ต้เงาของซาวามุระด้วยซ้ า จุนยิม้ นุ่มนวล ใบหน้าหล่อเหลาใต้สูทเนื้อดีกบั ท่าทางภูมิฐานเร่ งเร้าเสน่ห์ อันแสนจะร้ายกาจให้จบั ใจอีกฝ่ ายมากขึ้นเป็ นทบเท่า ดวงตาสี นิลดูลึกลับอยูใ่ นที เรื อนกายสูงใหญ่กบั กลิ่นน้ าหอมเจือจางยามโน้มกายเข้าหากระตุน้ ความเซ็กซี่ในตัว ของผูบ้ ริ หารหนุ่มหล่อไฟแรงคนนี้อย่างคาเล่าลือ ยูมิอดร้อนวาบ หน้าแดงจัดไปด้วยไม่ได้เมื่อนึกถึงภาพของผูช้ ายตรงหน้า กาลังร่ วมรักอยูก่ บั ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ภาพ เคลื่อนไหวในห้องสกปรกซอมซ่อนัน่ หลุดออกมาสู่สายตาประชาชน เธอเองก็ไม่ อยากคิด ไม่ได้อยากนึกถึงอดีตมากเท่ากับฐานะทางการเงินและอานาจล้นมือใน ปั จจุบนั ของอีกฝ่ าย
8
เธอยอมรับว่าซาวามุระ จุนมีเสน่ห์ลน้ เหลือและออกจะมากมายสาหรับ ผูช้ ายคนหนึ่ง ความร้อนแรงที่เจืออยูใ่ ต้น้ าหอมแฝงความดิบเถื่อนอย่างที่สาวๆทุก คนใฝ่ ฝัน ความหล่อเหลาของเขาติดอันดับนักธุรกิจที่สาวๆอยากควงมากที่สุด..และ มันก็ข้ ึนอันดับหนึ่งมาหลายปี แล้วด้วยซ้ า หล่อ รวย น่ารัก ใจดี เธอจะหาที่ไหนได้ มันน่าจะคุม้ มากกว่าสาหรับการ แย่งชิงกันกับซาวามุระ ซายูริ เมียที่แสนจะเรี ยบร้อยแล้วก็นุ่มนวลยิง่ กว่าผืนแพร ไหมที่ถูกพับลงกล่อง “ ผมอยากจะชวนคุณไปดินเนอร์ในห้องอาหารของเรา แต่เกรงว่ามันคง ไม่สะดวก..” ชายหนุ่มเว้นวรรค ใช้สายตาร้อนเร่ าจับจ้องลงบนใบหน้านวลเนียน นัยน์ตาของเขาไม่ได้ทอแววหยาบโลนหรื อกระหายอยาก มันแค่ทอความปรารถนา บางอย่างจนเด็กสาวต้องหลุบตาลงต่าด้วยความเคอะเขินเป็ นหนแรก “..สาหรับการ ทาอะไรสักอย่างในภายหลัง ” ยูมิเมียงมองไปตรงลิฟท์แก้วที่เคลื่อนตัวขึ้นสู่ช้ นั บน ทัศนียภาพด้านล่าง เล็กลงเรื่ อยๆ สุดท้ายก็เห็นแต่อาคารมากมายเรี ยงรายอยูต่ รงพื้น สายถนนคดเคี้ยวไป ตามซอกหลืบต่างๆ หากเป็ นเวลากลางคืนคงสวยงามจนบรรยายไม่ถูก เธอเดินตามผูช้ ายตรงหน้าไปตามทางเดินปูพรม ผ่านภาพวาดสี น้ ามัน เหมือนยกโบสถ์ในวาติกนั ลงมาตั้ง ภาพปั้ นหิ นอ่อนของเทพยดากรี กวางเรี ยงตรง สองทางเดิน สุดตรงริ มหน้าต่างทรงโค้งประดับกระจกสี เห็นเทวดาสองร่ างยืนซ้อน กันอยู่ เด็กสาวชะงักฝี เท้าที่กาลังจะเข้าห้องส่วนตัวของฝ่ ายนั้น เธอมองเทพปี กสี ขาว ด้วยความชื่นชม เทวดาบนสรวงสวรรค์ดูงดงามเหมือนชายข้างกายจนเธอคิดอยาก จะเก็บปี กสี ขาวที่แผ่ขยายไปรอบด้านมาครอบครองเสี ยเอง “ มิคาเอลเหรอคะ..” หยุดชื่นชมอยูเ่ บื้องหน้า ความสูงใหญ่ของมันข่มร่ าง บอบบางของเธอจนมิด ใบหน้าของภาพนั้นละม้ายคล้ายคลึงความหล่อเหลาของ เจ้าของสถานที่น้ ีอย่างบอกไม่ถูก “ อย่าบอกนะว่า ช่างปั้ นแอบขโมยรู ปหน้าของคุณ มา ” เธอหัวเราะคิกคัก เห็นว่ามันเหมาะเจาะเหลือเกิน
9
จุนยิม้ มุมปาก บอกว่าไม่ใช่ตวั เขาหรอก “ ของผมน่ะ..อีกตัวนึง ” เขามองเลยผ่านไปยังเบื้องหลังของเทวดาปี กขาว เงาดาทาบทับอยูบ่ นกรอบกระจก หน้าต่างใสด้านหลังมองลอดไปยังพื้นเบื้องล่างได้ จนไกลสุดสายตา ขอบฟ้ าสี เทาเข้มคล้ายฝนที่กาลังก่อตัวขมุกขมัวอยูเ่ บื้องบน “ ช่วยไม่ได้นะที่ภรรยาผมชอบแบบนี้มากกว่า ผมทาของเขาเสี ยไป ถึงจะ แค่ตวั เดียวก็เถอะ เลยทาใหม่ให้แทน ” อามาโนะ ยูมิยมิ้ แย้ม มองตามสายตาของอีกฝ่ ายก่อนจะต้องผงะถอย เธอ ตื่นตะลึงกับภาพปั้นอีกหนึ่งที่คล้ายคลึงกับคนตรงหน้ามากจนเกือบจะเรี ยกได้วา่ เป็ นพิมพ์เดียวกัน ใบหน้าเปี่ ยมเสน่ห์เย้ายวนชวนลุ่มหลงให้ความรู ้สึกเหมือนคมมีด ที่ปักเข้ามากลางทรวงอกแล้วกรี ดลากจนเลือดไหลโซม รู ปที่งามจนเกินจะคิดฝันได้ แอบแฝงความน่ากลัวของปี ศาจร้าย เป็ นสัญลักษณ์ที่ดามืดของเทพเจ้า เป็ นความ เลวร้ายที่ก่อตัว “ เอ่อ..มัน..ไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอคะ ” เธอยิม้ แหย แม้จะเห็นด้วยอย่างยิง่ ว่ารู ปปั้ นนี้งามกว่าอีกรู ปหนึ่ง แต่ดวงตาที่ดึงดูดเธอ เข้าหามันน่าหลงใหลเสี ยจนน่าระแวง เหมือนกับว่าเพียงแค่เดินเข้าใกล้ก็ยากต่อการ หลบหนี ราวกับความมืดทะมึนของปี กสี ดานัน่ จะลักพาเข้าสู่สวนวงกตอันหาทาง ออกไม่เจอ จะต้องหลงเคว้งคว้างอยูใ่ ต้อานาจร้อนระอุยงิ่ กว่าไฟกาฬไปจนวันตาย “ คุณยังไม่รู้จกั ตัวตนของผมจริ งๆนี่ ” เขายิม้ บางเบา วูบหนึ่งที่นยั น์ตาสี เข้มไม่คิดจะล้อเล่นด้วย สาวเจ้าขวัญหนี บอกปั ดว่าเธออยากเข้าไปชมด้านในแล้ว เจ้าของที่ถึงได้ เชื้อเชิญด้วยความเต็มใจ ท้องฟ้ าด้านนอกคารามเลื่อนลัน่ ตอนที่ประตูปิดลง ทัว่ ทั้ง ห้องเงียบสนิทเหมือนอยูใ่ นความเงียบเหงาที่อา้ งว้าง ทุกอย่างเหมือนร้างการดูแลมา นานจนชวนระแวง
10
“ ทาตัวตามสบายนะครับ ” จุนพูดเสี ยงกลั้วหัวเราะ เดินผ่านตรงระเบียงที่ เปิ ดกว้าง ไฟสี สม้ เรื่ อเรื องสว่างวาบขึ้นทางปลายหางตาก่อนจะไล่เข้าหาห้องโถง ใหญ่ ดาราคนสวยเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น ในห้องนี้ควบคุมด้วยระบบ อุณหภูมิ ตอนแรกที่เธอเดินเข้ามามันถึงได้เย็นเฉี ยบเพราะไม่มีตวั ฮีทเตอร์ทางาน ทันทีที่เห็นทุกอย่างความละโมบภายในก็ยงิ่ ก่อตัวขึ้นอีกหน เครื่ องเรื อนทุกชิ้นไม่ต่างจากการยกของเก่าในปราสาทสมัยวิคตอเรี ยนเข้า มาตกแต่ง พื้นปูพรมขนแกะ ถักทอด้วยลวดลายงามตาของอิสตันบูล แจกันดอกไม้ นับสิ บประดับไว้แต่กหุ ลาบขาว ริ มห้องกว้างขวางนัน่ มีเตียงหลังใหญ่ต้ งั โดดเด่น คลุมไว้ดว้ ยฉากกั้นที่เหมือนจะใช้ผา้ ไหมสี ขาวมาบดบัง กลิ่นไม้หอมตลบอบอวล ไปทัว่ บริ เวณ โต๊ะอาหารยาวเหยียดทาเอาเธอนิ่งอึ้ง มันวางของไว้สารพัดจนเธองุนงง ช้อนโลหะวาววับวางเรี ยงราย ช้อนซุปวางเคียงอีกด้าน ส้อมอันเล็ก มีดหัน่ ขนมปัง มีดหัน่ สเต็ก ไหนจะแจกันแก้วที่ประดับดอกไม้ไว้มากมายกับแชนเดอเลียช่องามที่ สร้างขึ้นด้วยคริ สตัลสัง่ ตรงจากออสเตรี ยนัน่ อีก มันเป็ นวัฒนธรรมตะวันตกที่เธอไม่ คุน้ เคย สมกับที่เคยได้ยนิ ว่าเขาไปใช้ชีวติ อยูอ่ งั กฤษเสี ยนานจนซึมซับทุกอย่างมา จุนเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ นัง่ ลงฝั่งตรงข้ามหลังจากช่วยปูผา้ เช็ดปากผืนสี ขาวไว้ บนตักนุ่มนิ่ม เขาดีดนิ้วครั้งเดียว บริ กรที่ยนื รออยูใ่ นห้องก็ตรงเข้ามาเสิ ร์ฟไวน์ มัน เป็ นไวน์ช้ นั ดีของอิตาลี Sassicaia ปี แรกๆเลยทีเดียว มีออเดิร์ฟทาจากกุง้ ล็อบสเตอร์ อบเนย เคียงด้วยมันฝรั่งส่งกลิ่นหอมนุ่มนวล “ ผมไม่อยากจะชวนคุยในเวลาอาหาร..แต่คิดว่ามันอาจจะดึกเกินไปหาก เรารอให้กินเสร็ จก่อน ” เขายิม้ อีกครั้ง เป็ นยิม้ ที่นุ่มนวลใต้แสงเทียนสี ขาวกลางโต๊ะ ยูมิพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ ว แค่การต้อนรับนี้เธอก็รู้แล้วว่าจะได้รับ การจ่ายมากมายแค่ไหน สาวเจ้าเห็นฝ่ ายนั้นควักเช็คเงินสดออกมาจากเสื้ อสูท เขียน
11
ตัวเลขที่ลงศูนย์ไว้ดา้ นท้ายจนเธอตัวชา ตอนแรกคิดว่าอาจจะได้แค่แปดหลัก..แต่ จานวนที่มนั มากมายนี่ ..เธอไม่เคยคิดมาก่อน “ เข้าเรื่ องอย่างตรงไปตรงมานะครับ ” เขาบอก ทาท่าไม่แยแสกับการ จ่ายเงินจานวนมหาศาล “ ผมไม่คอ่ ยชอบการตกเป็ นข่าว ไม่อยากให้ใครมา สัมภาษณ์นกั เพราะมันน่าราคาญ ถ้าจะต้องจ่ายให้พวกสอดรู ้สอดเห็นนัน่ สูเ้ อาเงิน มาต้อนรับคุณยังดีกว่า ” เด็กสาวเข้าใจดีวา่ นี่คือการบอกซื้อขายภาพที่เธอมีอยู่ จะด้วยเหตุใดก็ ตามที่ทาให้เขารู ้เรื่ องพวกนี้เธอคงไม่สนใจอีกต่อไป การได้เงินจากเขาเป็ นเรื่ องที่ ง่ายกว่าไปปล่อยภาพให้แหล่งข่าวอื่น นอกจากจะถูกกดราคาแล้วก็ยงั ถูกฟ้ องเอา หมดตัวได้ง่ายๆด้วยซ้ า และในเมื่อเป็ นอย่างนั้น ก่อนที่เขาจะเสนออะไรออกมาอีก เธอก็รีบร้อนบอกว่าเธอพร้อมจะเอามันมาให้ทนั ทีอย่างไม่มีขอ้ แม้ จุนยิม้ อีกตามเคยจนคนมองคิดว่า ผูช้ ายตรงหน้าขยันบริ หารเสน่ห์ไปใช้ ทาอะไรกันหนอ “ ผมดีใจที่เราคุยกันรู ้เรื่ อง คุณเป็ นคนฉลาด จนผม..อยากจะผูกสัมพันธ์ให้ มากกว่าที่เป็ นอยู่ ” เขาหว่านคาหวานโดยไม่ได้สนใจวงแก้มที่ข้ ึนสี แดงเข้มนัน่ มาก เท่าที่ควร ร่ างใหญ่ดึงเอกสารบางอย่างขึ้นมา บอกว่าตามข้อตกลงของนักธุรกิจแล้ว จะต้องมีพยานยืนยันเป็ นลายลักษณ์อกั ษรว่าเธอได้มอบภาพทั้งหมดให้เขาจริ ง ทั้งยัง ไม่มีเหลืออยูท่ ี่เธออีกไม่วา่ จะในกรณี ใดๆ ถ้าไม่อย่างนั้นจะเกิดการฟ้ องร้องขึ้นได้วา่ ละเมิดสัญญาซื้อขายที่ร่วมกันตกลง “ ฉันมีแผ่นเดียวค่ะ ไรท์ต่อไม่ได้เพราะตั้งโปรแกรมไว้ไม่ให้ก๊อป ” “ คุณไปได้มาจากไหน ” จุนพยักหน้า ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นชัว่ วูบหนึ่งด้วย ความคิดที่อยากจะสัง่ คนไปเก็บไอ้ตวั หวังรวยนัน่ แล้วโยนลงอ่าวโตเกียว “ ช่วงที่มีข่าวหลังจากที่ภาพในเน็ตถูกล้างออกค่ะ พอหาดูฟรี ไม่ได้ก็มีคน ในแวดวงหนังสื อพิมพ์เอามาขาย เห็นว่ากว้านซื้อภาพจากแหล่งอื่นด้วย ถ้าตอนนั้น
12
มีเขาแหล่งเดียวที่แพร่ ภาพก็คงได้กาไรงาม ยังไม่ทนั เท่าไหร่ คุณก็เอาเงินอุด หมดแล้วสัง่ กาจัดทิง้ ฉันได้มาแบบบังเอิญจนลืมไปนาน ” เธอพูดจาพาซื่ออย่างที่ เป็ นจริ งด้วยความลืมตัว ชายหนุ่มไม่ได้พดู อะไรอีก เขาปล่อยให้ม้ือเย็นนัน่ ผ่านไปเรื่ อยๆจนดึกดื่น ค่อนคืน “ ผมถูกใจคุณนะ..คอยตามละครที่คุณแสดงด้วย โดยเฉพาะเรื่ องที่เล่นกับ ชินยะ เห็นว่าปิ ดกล้องกันไปตอนเดือนธันวา ” เขาเอ่ยปาก ทาทีไม่รู้เรื่ องระหว่าง น้องเขยกับน้องชายสุดที่รัก อามาโนะ ยูมิยมิ้ หวาน จิบแชมเปญในแก้วทรงสูงอีกครั้งเป็ นการจบมื้อ ที่สุดแสนวิเศษ เธอแปลกใจที่เห็นผูช้ ายตรงหน้าลุกขึ้นยืนแล้วชวนเธอไปชมห้อง พักระดับวีไอพีตรงด้านล่าง นัยน์ตาของเขาสื่ อความหมายที่รู้กนั ได้ดีจนเธอหวาม ไหว เพียงแค่แปลกใจที่เตียงตั้งอยูต่ ่อหน้า ทาไมอีกฝ่ ายยังต้องรั้งรอให้เสี ยเวลา จุนปรายมองห้องนอนส่วนตัวที่มีแต่เขากับซายูริเท่านั้นจะร่ วมกันใช้ ทุก อย่างในห้องมีแต่กหุ ลาบขาว มันแปลว่าไม่มีเวลาไหนเลยที่จะคิดมีใครอื่น เขาไม่ เคยนอกใจหรื อแม้แต่จะนอกกายภรรยา ..บางที..คนเราก็น่าจะแสวงหาความแปลกใหม่เสี ยบ้าง.. “ ผมอยากให้คุณดู ถ้าชอบ..จะยกให้เลย ” อ้อมแขนกว้างโอบเอวบางเข้า หา พาเดินเคลียคลอไปที่ลิฟท์แก้วอีกครั้งก่อนที่จะกดมันลงสู่ช้ นั ล่างอีกชั้น เด็กสาวรู ้สึกใจเต้นแรง เธอเห็นว่าอีกคนคงจะดื่มไปไม่นอ้ ย เขาถึงเริ่ มโอบ กอดเธอตรงทางเดิน ก่อนที่จะได้เข้าห้อง ท่านประธานสุดหล่อก็เล่นจูบกับเธอจน ทั้งตัวอ่อนระทวยไปหมด “ ซาวามุระซัง..” ร้องเรี ยกเสี ยงพร่ า ทั้งตัวถูกดันไปจนติดผนังเมื่อฝ่ ายนั้น ควักคียก์ าร์ดออกมารู ดเปิ ดประตูแล้วกระชากตัวเธอเข้ามากอด ผลักไสเข้าสู่หอ้ ง นอนใหญ่ที่ตกแต่งได้งดงามไม่แพ้กนั
13
ยูมิหอบหายใจ ทั้งร่ างถูกผลักลงเตียงนอนที่นุ่มจนยวบหยุน่ ตามน้ าหนัก กดทับ เธอเคยเจนจัดและคุมเกม แต่คนด้านบนกาลังทาให้กลับไปรู ้สึกเหมือนเวลา ที่มีอะไรครั้งแรกกับแฟนหนุ่ม ซาวามุระ จุนไม่ได้ดูร้อนแรงแค่ภายนอก ผูช้ ายคนนี้ไม่ต่างจากไฟที่กาลัง ลุกลามอย่างรวดเร็ ว ไม่มีอะไรจะช่วยดับความต้องการมากมายนี้ได้ลง มีแต่จะยิง่ โหมกระพือเหมือนเปลวเพลิงที่ตอ้ งกระแสลมให้มนั สะพัดจนลามเลียไปรอบทิศ เขาลากตัวเธอเข้ามาแนบ มือร้อนระอุถลกชายกระโปรงขึ้นก่อนจะ กระชากออกไปจากตัว ร่ างขาวนวลมีเพียงชุดชั้นในคลุมกาย บราเซียร์สีดาโอบรัด อยูบ่ นทรวงอกอวบ ชั้นในที่ถกั ลายลูกไม้สีเข้มตัดกับสี ผิวเนียนละเอียด เขาสอดตัว ลงกึ่งกลาง คลายเนคไทออกจากตัวแล้วดึงแขนเธอขึ้นไปมัดกับเตียง จูบตระโบมไป ทัว่ พร้อมกับพันธนาการเจ้าหล่อนไว้จนแน่น “ จะทาอะไรคะ ” ยูมิร้องท้วงด้วยจริ ต เธอเริ่ มรู ้สึกแล้วว่าเขาคนนี้น่าสน กว่าที่คิด ไม่แปลกใจว่าทาไมเขาถึงไปเล่นรักกับเมียตัวเองในห้องคนใช้ถา้ เขาชอบ เล่นวิธีซาดิสม์แบบนี้ดว้ ย จุนยิม้ คลายกระดุมลงตอนที่จูบหนักหน่วงตรงข้างแก้ม ลากแขนเธออีก ข้างขึ้นไปผูกติดกับเสาเหล็ก เขามัดแน่นจนเธอเจ็บข้อมือ พอลองดึงดูก็เห็นว่าไม่ หลุดง่ายๆแน่ “ ชอบมั้ยล่ะ..อะไรที่มนั ดูลกั ลอบ เสี่ ยง ตื่นเต้น แล้วก็น่าลุน้ น่ะ ” เขาพูด เสี ยงเย็นเฉี ยบ นัยน์ตาเย็นชาจนโจ่งแจ้งแต่คนที่กาลังหลงใหลกับกล้ามเนื้อ แข็งแกร่ งกลับยิง่ ชอบอกชอบใจ เธอตวัดสายตาลงมองบางอย่างที่ซุกซ่อนอยูใ่ ต้กางเกงสแล็คนัน่ กระหาย อยากรุ นแรงจากจินตนาการที่เคยแต่อาศัยดูภาพเพียงเท่านั้น “ คุณจุน..อย่าเพิ่งล้อเล่นเลย จะทาอะไรก็ทาซะที ” ยูมิแทบจะกรี ดร้องเมื่อ ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียง
14
ร่ างสูงใหญ่ถอดเสื้ อเชิ้ตออก เงาไฟจากด้านบนทาบลงเนื้อตัวเครี ยดเขม็ง ท่อนแขนแข็งแรง กล้ามเนื้อหน้าท้องที่กร้าวกระด้างนัน่ ช่วยจุดไฟราคะให้ลุกฮือ “ ทาแน่..อามาโนะ ยูมิ ” จุนเยาะ มองดูวา่ สาวตรงหน้าไม่มีปัญญาแก้มดั ตัวเองแล้วก็คว้าเสื้ อยืดมาสวม รวบสูทกับเชิ้ตทางานใส่ลงถุงกระดาษในห้อง เขาลด อุณหภูมิในห้องนอนจนต่าสุดแต่ยงั ไม่อยากให้มนั ติดลบนัก “ ฉันหนาวนะคะ..” เธอประท้วง สี หน้าอยูไ่ ม่สุขกับคนที่เดินไปคว้าเอา น้ าแข็งถังใหญ่แช่ขวดแชมเปญ “ อ้าว..ก็นึกว่าร้อน ” เขาทาท่าไม่รู้ไม่ช้ ี เทถังเหล็กที่มีแต่กอ้ นน้ าเย็นเฉี ยบ มากมายลงบนร่ างกึ่งเปลือยของอีกฝ่ าย ยูมิร้องกรี๊ ด บิดตัวเร่ าๆด้วยความเย็นจัดกาลังกัดเซาะผิวละเอียด เธอ ตะโกนบอกว่ามันหนาวจนจะแข็งตายอยูแ่ ล้ว ผูช้ ายด้านหน้าถึงได้ทาทีเห็นใจ ช่วย เอาเสื้ อโค้ทราคาแพงมาคลุมทับอีกชั้น กลายเป็ นผ้าห่มน้ าแข็งไปโดยปริ ยาย “ ไอ้บา้ ! ไอ้โรคจิต! ” เธอด่ากราด เนื้อตัวชาดิกไปหมด ริ มฝี ปากแต่งสี สนั่ ระริ กด้วยความหนาว “ อย่างน้อยก็ไม่ได้โรคจิตเท่าเธอหรอก เที่ยวส่งข้อความให้คนอื่นไปดู ตัวเองเล่นเซ็กซ์กบั ผูช้ ายน่ะ ” จุนไม่สนใจ ดึงกุญแจรถออกมา พึมพาว่าเขาต้องขับ รถกลับคนเดียวดึกดื่นเพราะมัวเสี ยเวลาอยูก่ บั เธอนี่แหละ “ จ..จะไปไหน! ปล่อยฉันไปก่อนสิ !! ” ยูมิเสี ยงหลง เบิกตากว้างเมื่อคน ตรงข้ามทาท่าจะทิ้งเธอไว้ในสภาพนี้ ชายหนุ่มหยุดชะงัก บอกว่าไม่ตอ้ งห่วง เขาสัง่ พนักงานไว้แล้ว พอหกโมง เช้าของพรุ่ งนี้ปุ๊บจะมีคนขึ้นมาที่หอ้ งนี้ปั๊บ รับรองได้วา่ เธอจะยังไม่แข็งตายในเร็ ว วันนี้หรอก “ ยินดีที่ได้รู้จกั นะครับ..คุณดาราคนสวย ” ......
15
ร่ างเล็กบางนัง่ กอดเข่าอยูบ่ นโซฟากว้าง ในมือมีโทรศัพท์เครื่ องจิ๋วถือค้าง ไว้ต้ งั แต่ตอนสายๆ ภาพที่พี่ชายอีกบ้านหนึ่งส่งมายังติดตาอยูจ่ นไม่กล้ามอง ได้แต่ ทอดถอนใจแล้วเฝ้ ามองสายฝนที่ตกพราลงอย่างเศร้าสร้อย ..ผิดที่เขา..เพราะเขาคนเดียวที่ด้ือดึงต่อต้าน.. น้ าตาหยดใสไหลพราก ทั้งตัวสัน่ เทาจนต้องเอื้อมมือมาเกาะกุม หันมอง นาฬิกาข้างผนังแล้วก็เห็นว่าอีกสิ บนาทีจะเที่ยงคืน จุนไม่เคยกลับบ้านช้าแบบนี้มา ก่อนเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา ..อย่า..ได้โปรด.. ซายูริยกเรี ยวนิ้วขึ้นดูแหวนแต่งงาน สามวงที่รวมเป็ นหนึ่ง จุนเคยบอก ความหมายเอาไว้ ความรัก..ใจภักดิ์..เท่าเทียม จุนกาชับเสมอว่าห้ามถอด..ถ้าถอดก็ แปลว่าไม่รักกันอีกต่อไป ..จุนยังรักฉันไหม.. เสี ยงล้อรถแล่นบดหิ นกรวดมนเข้ามาในเขตบ้าน ร่ างเล็กร้อนรนปาดน้ าตา ทิ้งแล้ววิง่ ไปรับหน้าที่ประตู ชะงักไปนิดที่เห็นว่าฝ่ ายนั้นเปลี่ยนเป็ นชุดอื่นทั้งที่ขา ไปใส่ชุดทางาน กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟงอยู ุ้ ร่ อบตัวทาให้ตอ้ งผละถอยไปเล็กน้อย เขาเคยขอ ไม่ให้จุนดื่ม จุนก็ทาตาม ถ้านานทีปีหนก็ไม่วา่ แต่อย่าบ่อยเพราะเสี ยสุขภาพ..แล้ว ทาไมวันนี้กลับมาดื่มอีก “ ทาไมยังไม่นอน ” จุนเอ่ยทักทันที คิ้วเข้มขมวดมุน่ เพราะไอ้ตวั เล็กของ เขารั้นอีกแล้ว “ รอจุน..” ซายูริพึมพา เห็นว่าไม่มีกระเป๋ าเอกสารก็รับมาแต่ถุงกระดาษที่ ใส่เสื้ อสูทกับเชิ้ตทางานไว้ “ รอฉันทาไม? ก็บอกแล้วว่าให้นอนก่อน ดูซิเนี่ย นัง่ หนาวๆแบบนี้เดี๋ยวก็ เป็ นหวัด ซายุนี่ชอบดื้อจัง ” เขาตาหนิ ทาเสี ยงเครี ยดไปหน่อยเพราะกลัวคนรักจะ เป็ นไข้จริ งๆ เขาจะโกรธเอามากถ้าซายุไม่ยอมดูแลตัวเอง
16
..ไม่มีทาง..และไม่มีวนั ที่จะยอมลิม้ รสของความสูญเสี ยไปอีกเด็ดขาด.. “ ก..ก็จุนยังไม่กลับ ฉันก็นอนไม่ได้หรอก ” เจ้าตัวก้มหน้านิ่ง เสี ยใจไม่ น้อยที่ถูกต่อว่า จุนมองปฏิกิริยาทั้งหมดแล้วยิง่ งุนงง เขาถอนใจเฮือกเพราะความดื้อดึง ตรงเข้ามาจูบปลอบบนหน้าผากนวล เขาเมานิดหน่อย เพิ่งรู ้วา่ ตัวเองดื่มเข้าไป พอสมควรก็ตอนนี้ “ ไปนอนไปที่รัก ขอฉันอาบน้ าก่อน ปวดหัวจะตายแล้ว ” เขาผละออก เดินขึ้นชั้นสองโดยไม่ทนั สังเกตว่าภรรยาคนสวยหยิบเสื้ อออกมาดูท้ งั ดวงตาที่เบิก กว้าง ..รอยลิปสติก.. ซายูริตวั ชา เม้มปากแน่นด้วยความเสี ยใจที่สามีแอบไปทาอะไรบางอย่าง ลับหลัง นอกจากภาพที่พี่เคย์ส่งให้ก็อาศัยความไว้ใจพยายามปลอบประโลม แต่นี่ มันหลักฐานคาตาเชียว ..จะทาไม่รู้ไม่ช้ ี..หรื อว่าต้องพูดคุยให้เด็ดขาดกันไป.. เขาน่ะเหรอจะทาได้ เจ้าคนเงียบ ไม่ยอมปริ ปากมาแต่ไหนแต่ไรแบบนี้ ร่ างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก เดินเอาเสื้ อของคนรักไปด้านหลังแล้วใช้น้ ายา ทาความสะอาดลบรอยคราบทิง้ แช่ไว้ในอ่างเพื่อรอซักในวันรุ่ งขึ้น กลับมานัง่ ชัง่ ใจ ซ้ าแล้วซ้ าเล่าตรงเคาน์เตอร์ไม้ ขวดวิสกี้ของเจ้าชินยะวางทิ้งตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หมด ดีก็เลยถูกเอามาชิมเล่น “ ขม..” เสี ยงสัน่ พร่ าพึมพา มันร้อนผ่าว เหมือนกับใครจุดไฟในลาคอ แต่ รสชาติก็เร่ งเร้าดีพิลึก ดังนั้น..จากก้นแก้วเลยกลายเป็ นเต็มแก้ว ซายูรินึกปลอบใจตัวเอง แต่หาเหตุผลมาอ้างเท่าไหร่ ก็ลงความเห็นได้อย่าง เดียวว่าจุนคงไปก้อร่ อก้อติกกับดาราคนสวยที่แกรนด์ พาเลซแน่ แล้วที่ตอ้ งเลือก โรงแรมของตัวเองก็เพราะที่ที่อนั ตรายที่สุด น่าจะเป็ นที่ที่ปลอดภัยที่สุด อย่างน้อย พนักงานก็ไม่กล้าเอามานินทา หรื อไม่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาคอยสังเกต
17
“ จุนลืมพี่เคย์แล้วเหรอ..ฮึ ” ความเมามายเริ่ มกลุม้ รุ ม เจ้าตัวเทเพิ่มอีกแก้ว พอหมดปลายขวดที่เหลือก็ปีนลงจากเก้าอี้กลม เดินเซขึ้นห้องด้วยดวงตาพร่ ามัว พ่อคุณชายรู ปหล่อหลับไปแล้ว คงอาบน้ าอย่างรวดเร็ วในเวลาแค่สิบนาที ซ้ ายังหมดแรง นอนพังพาบอยูบ่ นเตียงกว้าง ไม่รู้ตวั ด้วยซ้ าว่ามีใครก้าวเข้ามานัง่ ใกล้ “ จุน..” เสี ยงหวานร้องเรี ยก เขย่าตัวอีกฝ่ ายเบาๆด้วยการตัดสิ นใจที่จะลอง ถามไถ่ดู หากอีกฝ่ ายยังคงนอนนิ่งเงียบ แผงอกกว้างไหวขึ้นลง ลมหายใจสม่าเสมอ “ นี่..จุน ” จุนหลับตานิ่ง เขาผล็อยหลับไปจริ งๆทั้งที่ยงั ไม่ทนั สวมเสื้ อ มีแต่กางเกง นอนขายาวสี ดาสนิทสวมทับเบื้องล่างเพียงตัวเดียว ไม่รู้ตวั เลยด้วยซ้ าว่าเมียสุดที่รัก ของเขาก้าวขึ้นมานัง่ คร่ อมตั้งแต่เมื่อไหร่ มือบางเขย่าไหล่จนหัวสัน่ หัวคลอน “ ซาวามุระ จุน! ” ซายูริเรี ยกเต็มยศ บิดแก้มสามีไปเต็มแรงจนคนด้านใต้ สะดุง้ ตื่น ดวงตาสี เข้มปรื อปรอย เพิง่ สังเกตว่ามีคนนัง่ ทับอยูด่ า้ นบน เขาเลิกคิว้ อย่าง ประหลาดใจ “ ซายุ..” “ ใช่..ทาซึดะ ซายูริ ” เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น น้ าตาร่ วงผล็อยด้วยความ น้อยเนื้อต่าใจ ทาไมคนรักทาท่าสงสัยขนาดนั้น คิดเอาเขาไปสลับกับสาวคนไหนใน ความฝันหรื อเปล่า “ เดี๋ยวจะไม่ใช้ซาวามุระแล้วนะ ” จุนลืมตาโพลงเหมือนถูกสะกิดต่อมโมโหเข้าให้ มันเป็ นคาต้องห้ามตาม ข้อตกลง อย่างเช่นคาว่า หย่า เลิกกัน จะกลับไปอยูบ่ า้ น จะนอกใจ ไอ้คาพวกนี้ทาเอา เขาฟิ วส์ขาดมานักต่อนักแล้ว “ พูดอะไรกวนอารมณ์ซะแล้ว ซายุ ” เขายันตัวขึ้นนัง่ แต่ถูกผลักให้นอน ลงนิ่งๆ กลิ่นวิสกี้ที่เจืออยูต่ รงปลายจมูกทาเอาเขาตัวเย็น..เจ้าบ้านี่ดื่มเหล้า!! “ ไม่รักตัวเองเลยนะไอ้คนแก่แดด! ” เขาว่า ถึงจะอายุพอควรทั้งคูแ่ ล้วแต่ ห้ามซายุดื่ม ห้ามแม้แต่ไวน์! เขากลัวว่ามันจะมีผลกระทบกับอาการทางสมองเมื่อ หลายปี ก่อน
18
“ จุนตอบคาถามฉัน ” ซายูริงึมงา ตัวโอนเอนเหมือนจะร่ วงจนฝ่ ายนั้นต้อง ประคองเอาไว้ พอจะให้ลงมานอนดีๆก็ร้องเสี ยงง้องแง้งจนน่าขัน “ โอเคครับคุณนายซาวามุระ ” เขายกมือสองข้างอย่างยอมแพ้ “ จุนไปโรงแรมกับอามาโนะ ยูมิมาใช่ม้ ยั ” ภรรยาตัวน้อยร้องถาม “ รู ้ได้ไงเนี่ย ” พอจบประโยคปุ๊ บ มือเล็กก็หยิกปั๊ บเข้าให้เต็มแรงตรงต้น แขน “ โอ๊ย~ เจ็บๆ ” “ ไปนอนกับเธอมาเหรอ!! ” ซายูริเบะปาก น้ าตาร่ วงผล็อยจนคนที่กาลัง ประหลาดใจนิ่งอึ้ง จุนร้อนรนปฏิเสธ เขาแค่กาลังนึกสนุกกับท่าทางเหมือนหึ งหวงของเมียรัก แต่พอเอาเข้าจริ ง เขาน่าจะรู ้อยูแ่ ล้วว่าซายุเป็ นพวกไม่พดู มีแต่น้ าตาเท่านั้นแหละใน การแก้ปัญหา ..แล้วเขามันก็พวกแพ้น้ าตาอย่างรุ นแรงด้วย.. “ ไม่ใช่นะซายุ ฉันไม่ได้ไปนอนกับเธอ ไปเคลียร์เรื่ องคลิปนัน่ มาไง ” เขา โพล่ง รู ้สึกเหมือนขุดหลุมฝังศพตัวเองเพราะไม่เคยเล่าเรื่ องคลิปอะไรที่วา่ ด้วย ที่เจ้า ชินยะมันเล่ามายังไงก็ยงั ไม่เคยเล่าให้ซายุฟัง บอกแต่วา่ คุยกันและเข้าใจกันแล้ว “ จุนไปนอนกับเธอแล้วยังโดนแบล็คเมล์อีกเหรอ ฉันจะเห็นใจดีม้ยั เนี่ย ” เจ้าตัวหน้ามุ่ย ทุบตุบ้ ตั้บลงบนบ่ากว้างด้วยแรงน้อยนิดจนคนมองหัวเราะ ต้องรวบแขนเข้ามา จุมพิตแผ่วที่ขอ้ มือบาง “ มีแต่ภาพที่ฉนั แบล็คเมล์ซายุนี่ละ่ เปิ ดให้ดูเดี๋ยวนี้ก็ได้นะ ” เขากระซิบ กาลังจะละออกแต่มือนุ่มผลักอกลงนอนหงายอีกหน ไม่ทนั ตั้งตัวอะไรทั้งนั้นเมื่ออีก ฝ่ ายกระชากกางเกงนอนเนื้อลื่นออกไปจากต้นขา จุนชะงัก ตัวเย็นเฉี ยบกับภาพที่คนรักถอดเสื้ อนอนออกทางหัว ตวัดปลาย ขาขึ้นคร่ อมเบื้องล่างอีกหนพร้อมกับใช้นิ้วรู ดขอบชั้นในตัวเล็กลงไปกองตรงข้อเท้า “ ฉันไม่ให้จุนไปมีเมียน้อยนะ..อึก ” ซายูริยกมือขึ้นกุมหัว มึนจนเบลอไป หมด ไม่ค่อยมีสติเหลืออยูเ่ ท่าไหร่ “ จะทาจนลืมกันไม่ลงเลย ”
19
ร่ างสูงแทบช็อค เขานอนนิ่งจนทาอะไรไม่ถูก ลาคอมันแห้งผากไปหมด เมื่อซายูริโน้มตัวลงจูบ เป็ นฝ่ ายสอดลิน้ เข้ามาโลมเลียพร้อมกับดึงให้เขาเอามือไป วางบนปลายอกนุ่มที่ต้ งั ชัน มือบางอีกข้างกอบกุมลงบนส่วนน่ารักที่ข้ ึนสี เรื่ อ รู ดรั้ง อยูบ่ นตัวเขาที่ไม่มีอะไรคลุมพอกัน ..พระเจ้า!..ถ้าตายไปตอนนี้ยงั ไม่เสี ยใจเลยด้วยซ้ า!!.. จุนนิ่งค้าง มองร่ างขาวนวลบิดตัวเร่ าๆด้วยความเสี ยวซ่าน ใบหน้าแหงน เงยขึ้นด้านบน มือทั้งสองพยายามรู ดสาวเอาส่วนกลางไม่หยุด กรี ดร้องเสี ยงหวาน ในลาคอ ..เขาเพิ่งเคยเห็นซายุช่วยตัวเองต่อหน้าต่อตา.. ..เห็นชัดจนเต็มสองตานี่เลย!!.. “ กล้องวีดีโออยูไ่ หนวะเนี่ย ” ชายหนุ่มสบถกร้าว หงุดหงิดแทบบ้าที่หาอะไรมาบันทึกท่าทางที่ร้อยวันพันปี จะโผล่มาแบบนี้ ไม่ได้ แต่ความตั้งใจที่กาลังถูกเบี่ยงประเด็นก็พลันหดหายตอนที่ริมฝี ปากนุ่มนิ่มก้ม ลงครอบครองเต็มส่วนแข็งขืนของเขาที่มนั กาลังลุกชันจนดุนดันอยูช่ ิดสะโพกมน “ อือ..อื้ม ” ซายูริคราง ปรนเปรอด้วยปากให้คนรักทั้งที่มือยังคงจัดการ ตัวเองไปด้วย จุนนอนไม่อยูส่ ุข เขาขบกรามกรอด มือขยุม้ ลงเรื อนผมสี อ่อน สะโพก แกร่ งเริ่ มขยับโต้ บังคับให้อีกคนกลืนกินของเขาจนลึกสุดความยาว ได้ยนิ เสี ยง สาลักดังแว่วแต่อารมณ์ที่ถูกจุดก็หยุดไม่อยูแ่ ล้ว ร่ างเล็กร้องครวญครางเมื่อผละจากออกมาแล้วดันนิ้วของตัวเองเข้าไป เปิ ดทางรักที่ฝืดเคือง คงจะเพราะไม่ทนั ใจนักถึงได้กระชากตัวลง กลืนความใหญ่โต ที่ดุดนั นัน่ ทีเดียวมิด มีเสี ยงร้องหวีดดังระงมไปตามความเสี ยวซ่านที่ปะทุข้ นึ ยังไม่ ทันให้เตรี ยมใจต่อ เรื อนกายบอบบางก็เริ่ มขยับโต้ ควบขย่มรุ นแรงยิง่ กว่าดาราเจ้า บทบาทในหนังรัก
20
“ ฮ..อาา..ต้องมี..อ๊าา..มีฉนั คนเดียวนะ ” ร้องสัง่ เป็ นวินาทีที่ทาให้อีกหนึ่ง คนรู ้ทนั ทีวา่ นี่คืออาการหึ งหวงของซายุ! ..หึ งแล้วมีอารมณ์แฮะ!..เป็ นการหึ งที่สุดยอดไปเลย.. “ แบบนี้จะไปไหนได้ ” จุนหัวเราะ ปล่อยให้อีกคนเล่นสนุกเต็มที่พร้อม กับฉวยโอกาสจาภาพภรรยาขี้อายยามมีอารมณ์จดั ๆไว้ในหัว ..ไว้วนั ไหนจะเล่าวีรกรรมของพ่อตัวดีให้อายม้วนไปเลย.. ......................................................................................
21
Special 4 : Love is Blue [10] อามาโนะ ยูมิปรากฏตัวที่หน้าบ้านซาวามุระในเช้าวันรุ่ งขึ้น ใบหน้าโกรธ จัดแฝงอยูใ่ ต้แว่นกันแดด ในมือของเจ้าหล่อนบีบเช็คที่เขียนตัวเลขมากมายเอาไว้ ตอนที่เธอเอาไปขึ้นเงิน พนักงานแจ้งว่าลายเซ็นไม่ถูกต้อง กว่าจะเคลียร์ เรื่ องว่าเธอไม่ได้ทาปลอมขึ้นมาเองก็เสี ยเวลาแทบตาย เด็กสาวมองลอดผ่านแนวรั้วสี ขาว เห็นร่ างเล็กบางกาลังเดินรดน้ าอยูใ่ น สวนก็ตวาดเรี ยกด้วยความโมโห ฝ่ ายนั้นทาหน้าเลิ่กลัก่ จนเธอต้องด่าซ้ า บอกให้มา เปิ ดประตูแล้วพาเข้าไปหาเจ้านายเฮงซวยของมันหน่อย ..เสี ยรู ้ชดั ๆ!!..มันเอาของไปแล้วยังไม่จ่ายเงินเธออีก.. “ อามาโนะ ยูมิ..” ทางนั้นเรี ยกชื่อเธอ ทาหน้าเหมือนตกใจ “ ก็ใช่น่ะสิ ! เปิ ดประตู!! ฉันมีธุระกับซาวามุระ จุน ” ดวงตากลมโตสัน่ ริ ก เรื่ องเมื่อคืนจบลงโดยที่ยงั ไม่ทนั ได้พดู คุย รู ้สึกตัวอีก ทีก็ตอนตื่นแล้วมีแต่หยาดหยดของความรักคาคัง่ อยูใ่ นร่ างพร้อมรอยกัดมากมายที่ ขบเม้มลงมาไม่เว้นที่ ป่ านนี้จุนเองก็ยงั ไม่ตื่นเลยด้วยซ้ า ซายูริต้ งั ท่าจะเปิ ดรั้วให้เธอเข้ามาแต่คนสวนรี บวิง่ กระหื ดกระหอบมาทา หน้าที่แทน ยูมิมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วก็ตอ้ งนึกขึ้นได้ คนตรงหน้าเธอ ก็คือภรรยาสุดที่รักของไอ้คนโกหกหลอกลวงพรรค์น้ นั ! “ อยูก่ นั พร้อมหน้าสิ ดี! ฉันจะได้ไม่ตอ้ งเล่นหลายต่อ ” เธอผลุนผลันเข้า ไปในบ้าน ส่งเสี ยงเอะอะโวยวายเต็มที่จนพวกแม่บา้ นตั้งท่าจะเข้ามาขวางแต่ซายูริ ร้องห้ามก่อน บอกว่าไม่มีอะไร ไม่จาเป็ นต้องห่วง เจ้าหล่อนปาเศษกระดาษในมือใส่ใบหน้าหวานเมื่ออยูก่ นั ตามลาพัง ร้อง ด่าว่าตอแหล สับปลับแล้วยังใช้เล่ห์เพทุบายได้อย่างเฮงซวยที่สุด ปล่อยเธอนอน เปลือยอยูค่ นเดียวกลางน้ าแข็งเย็นจัด กว่าไอ้พวกพนักงานงี่เง่านัน่ จะขึ้นมาก็ตอน แปดโมง! เธอแทบจับไข้
22
ซายูริยนื ฟังด้วยความสงสัย พอปะติดปะต่อเรื่ องราวได้ก็ชกั จะเริ่ มเข้าเค้า ว่าเมื่อคืนนัน่ จุนไม่ได้ไปมีอะไรกับเธอหรอก ที่ทาก็มีแต่จะแกล้งรุ นแรงเท่านั้น “ นี่อะไรกันครับ ” ร่ างเล็กก้มลงเก็บเช็คเงินสดขึ้นมา เห็นจานวนเงินแล้ว งุนงง ลายเซ็นที่เซ็นอยูก่ ็ไม่ใช่ชื่อของจุนเสี ยด้วย เหมือนกับเซ็นส่งเดชเล่นลูกมัว่ ยูมิสาวเท้าเข้าหา คว้าไหล่บางแล้วเค้นแรงจนฝ่ ายนั้นนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “ บอกสามีตวั ดีของแกเลยนะว่าเอาแผ่นนัน่ คืนมา! ถ้าไม่จ่ายก็ตอ้ งไม่ได้ ” “ แผ่น? ” “ ก็ไอ้ภาพโสโครกบนเตียงของแกกับผัวในห้องคนใช้นนั่ ไง!! ” ใบหน้านวลนิ่งงัน สิ่ งที่จาได้ก็มีแต่ภาพเมื่อหลายปี ก่อนที่มีข่าวอื้อฉาวของ พวกทาซึดะ เลือดในกายเหมือนจะหยุดนิ่ง ความกลัวแล่นพล่านเข้ามาในอก แก้ม เนียนซีดขาวจนคนมองจับได้ “ คอยดูนะ ฉันจะเอาเรื่ องนี้ไปบอกนักข่าว! ฉันจะเล่นพวกแกให้ข้ ึนหน้า หนึ่งเลย!! ไอ้พวก..ว้าย! ” เจ้าหล่อนกรี ดเสี ยงลัน่ เมื่อจู่ๆมีแรงจากเบื้องหลังกระชาก แขนจนแทบหัก เด็กสาวถูกผลักให้ลม้ โครมลงบนโซฟานุ่ม ตามติดไปด้วยผูช้ ายตัวโตที่ เค้นแรงลงกับไหล่ ดวงตาสี นิลวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุม เขากาลังโกรธ..โกรธจัดจนใครหน้าไหนก็เข้าหน้าไม่ติด มือหนาตะปบ เข้าบนคางมน ออกแรงบีบจนขึ้นจ้ าแดง อารมณ์โทสะหลัง่ ไหลเข้ามาจนแน่ใจว่ามัน ไม่แปลกเลยหากเขาจะเค้นแรงลงบนลาคอระหงของผูห้ ญิงร้ายกาจนี่ ! “ จะลองดีกบั ฉันใช่ม้ ยั ” จุนกดเสียงต่า เขาเกลียดการบุกรุ กอย่างโง่เง่านี่ ที่สุด โดยเฉพาะท่าทีคุกคามซายูริของเขาอย่างสิ้นคิด “ อ..ไอ้คนชัว่ ! เอาของของฉันคืนมานะ! ” เธอร้อง ต้องการเงินมากจนลืม ตัว หัวใจเต้นรุ นแรงด้วยความหวาดหวัน่ กว่าครั้งไหนๆ “ มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้ว! อยากจะรวยทางลัดแบบไม่ดูหน้าดูหลัง เอง ดีแค่ไหนที่รอดไปได้! ” เขาเสี ยงแข็งกร้าวจนคนรักยืนตัวลีบอยูต่ รงมุมห้อง
23
“ เธอคิดผิดนะสาวน้อยที่มายุง่ กับเจ้าเอริ มันเป็ นน้องชายที่ฉนั รักมากเสี ย ด้วย..มากจนสัง่ คนมาจับเธอไปฉีกเป็ นชิ้นๆก่อนที่เธอจะทันปล่อยภาพเฮงซวยอะไร พรรค์น้ นั ออกมาด้วยซ้ า..รึ อยากหายตัวไปแบบไม่มีใครหาเจอ? ลองมีภาพหลุดของ ใครสักคนออกมาแม้แต่นิดเดียวสิ !! ” เขาพูดเสี ยงเย็น ไม่มีวแี่ ววของความล้อเล่นอย่างเคย ต้องคุมอารมณ์มาก แค่ไหนกับความจริ งที่ได้รู้วา่ ยัยคนตรงหน้าเคยมีภาพของเขากับซายุ แล้วยังจะภาพ ของชินยะกับเอริ รวมคลิปที่แบล็คเมล์ไอ้นอ้ งเขยงี่เง่าตอนเมานัน่ อยูใ่ นมือ เขาคิดว่า ตัวเองเก่งพอตัวเลยที่ไม่ได้จดั การสาวตรงหน้าทิ้งมันตอนนี้ แค่เห็นหล่อนสัน่ งันงก เหมือนถูกสาดด้วยน้ าแข็งตอนกลางฤดูหนาวก็สะใจดีแล้ว “ เธอคิดผิดมากด้วยที่เข้ามาทาร้ายเมียฉัน..คงอยากจะเห็นอีกด้านของฉัน นักใช่ม้ ยั ..” จุนขบกรามกรอด เห็นรอยแดงบนไหล่ของซายุแล้วเดือดดาล “ ตอนเธอ นอนกับไอ้ชินยะ ไม่เห็นเหรอว่ามันมีรอยแผลเป็ นตรงไหล่น่ะ..ฉันยิงมันเองล่ะ เปรี้ ยงเดียวเอง ” ยูมิกรี๊ ด สะบัดตัวจนหลุดออกมาจากแรงกักขัง คงเพราะร่ างบอบบางที่ กล้าๆกลัวๆอยูข่ า้ งหลังช่วยรั้งแขนอีกฝ่ ายเอาไว้ดว้ ย “ ฉันสาบานว่านี่จะเป็ นโอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายที่เธอจะมายุง่ วุน่ วายกับครอบครัวฉัน ทั้งซาวามุระทั้งทาซึดะ ไม่อย่างนั้น..อย่าหาว่าไม่เตือน! ” เขาสงบสติอารมณ์ พูดเรี ยบง่ายแต่ดวงตากลับแข็งกระด้าง เด็กสาวลนลานถอยห่าง วูบหนึ่งที่เธอเห็นด้วยอย่างสุดใจ..ผูช้ ายตรงหน้า อันตรายเกินกว่าที่คิดแล้วมันก็ซอ้ นทับกันพอดีกบั ไอ้ปีศาจชัว่ ร้ายที่เป็ นภาพปูนปั้ น นัน่ ซายูริยงั ตะลึงไม่หายที่ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ วแล้วก็จบอย่างรวดเร็ว เช่นกัน เขามองตามแผ่นหลังบอบบางที่วงิ่ จี๋ไปขึ้นรถสปอร์ตสี แดงเพลิง สะดุง้ เฮือก ไปนิดตอนที่คนรักเดินเข้ามาใกล้ เอามือจับไหล่เขาไว้ “ เจ็บตรงไหนรึ เปล่า ” จุนเสี ยงอ่อน พลิกแขนเรี ยวดูซ้ าหลายครั้ง
24
ร่ างเล็กส่ายหัว นัยน์ตาไหวสัน่ ด้วยความหวาดระแวงกับสามีสุดที่รัก ตรงหน้า “ อะไร? ” จุนเลิกคิ้ว สัง่ ให้แม่บา้ นที่ยนื มุงดูดว้ ยความหวาดหวัน่ ไม่ ต่างกันไปเอายามานวด “ อย่าบอกนะว่ากลัวฉัน..” ใบหน้าหวานพยักหงึกหงัก หลุบตาลงต่า ไม่ยอมมองสบจนคนดูหวั เราะ คว้าตัวนุ่มนิ่มมากอดแน่นพลางจูบปลอบลงบนเรื อนผมหอม “ บ้าไปแล้วซายุ ฉันไม่ทาอะไรซายุหรอกน่า ฉันแค่ไม่ตอ้ งการให้ใครมา รังแกเมียฉันเท่านั้นเอง ” “ จุนทาเหมือนจะฆ่าเธอเลย ” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า ยังตื่นเต้นไม่หายกับ เรื่ องที่เพิ่งเกิด “ เธอก็แค่อยากได้ของคืน..” “ หนทางมีต้ งั เยอะใครใช้ให้มาหัวหมอกับฉันกันล่ะ..ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก วางใจได้ ” เขายักไหล่ “ แต่ก็ไม่แน่นะ..ถ้ายัยนัน่ ทาให้ซายุของฉันเจ็บมากกว่านี้อีก นิดเดียว..รับรองไม่ตายดี ” ...... “ เฮงซวย..เฮงซวย! ” ดาราเจ้าบทบาททุบมือลงกับพวงมาลัยรถราคาแพง เธอเสี ยรู ้ไม่พอ ยังต้องมาเจ็บตัว เจ็บใจจนอับอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอีก ต่างหาก อามาโนะ ยูมิพยายามระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน เธอขับรถเข้ามาจอดใต้ อาคารที่เป็ นบริ ษทั โมเดลลิ่ง นึกแค้นเคืองกับสิ่ งที่ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮทา เขาส่งเธอไป ให้เพื่อนสนิทอย่างซาวามุระ จุน อ้างว่าอยากทาความรู ้จกั ทั้งที่หมอนัน่ ยังไม่เคยดู หนังที่เธอเล่นแม้แต่เรื่ องเดียว! เด็กสาวกดลิฟท์ ตรงดิ่งขึ้นชั้นทางานของเจ้านายใหญ่ เปิ ดประตูผางเข้าไป โดยที่ไม่ร้ ังรอขออนุญาต ชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าท่านประธานมีใครอีกหนึ่งอยูใ่ น ห้องด้วยแล้วก็กาลังโน้มตัวลงมาหอมแก้มกันอย่างโจ่งแจ้ง
25
..ฮิราสึ กะ อายะ.. “ เคาะประตูไม่เป็ นรึ ไง แม่นางเอกคนงาม ” น้ าเสี ยงเหยียดหยันของอายะ ดังขึ้นเป็ นการทักทาย ดวงตาแข็งกระด้างไม่ต่างจากคราวของซาวามุระ จุนเลย เธอไม่สนใจ ไอ้ความเจ้าบทบาททาให้น้ าตาของเธอร่ วงผล็อย ฟูมฟาย ในทันทีวา่ บอสจะต้องสัง่ ให้ดาราในสังกัดตัวเองรับผิดชอบกับเรื่ องนี้ อายะถอนใจ มองที่หน้าท้องแบนราบของเธอแล้วรู ้ทนั ทีวา่ จะมาไม้ไหน “ ท้องเหรอ..โชว์หน่อยซิ ” ร่ างเล็กนัง่ ลงบนตักของพี่ชาย ใช้มือหยิกแขน แกร่ งให้หุบปาก ยูมิชกั สี หน้า ลาพังตัวเธอเองคงใช้มารยาหลอกล่อฮิราสึ กะ เรี ยวเฮได้ไม่ ยาก แต่พอมีฮิราสึ กะคนน้องแล้ว เธอแทบจะทาอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เด็กสาวตัว สัน่ นิดๆ ล้วงไอ้แถบตรวจสอบการตั้งครรภ์ที่วา่ ขึ้นมาแล้ววางลงบนโต๊ะ เห็นฝ่ าย นั้นใช้ไม้ไอศกรี มเขี่ยเอาเหมือนรังเกียจก็ยงิ่ อารมณ์พงุ่ ปรี๊ ด..หากเธอจะอาละวาด แล้วบอกว่าเป็ นเพราะอารมณ์ของคนท้องคงไม่มีใครถือสาหรอกมั้ง! “ ใครทาเธอท้อง ” อายะถามเสี ยงห้วน ตามกฎของบริ ษทั แล้วไม่ตอ้ งการเรื่ องชูส้ าวภายในที่จะทาให้เกิดชื่อเสี ยง อื้อฉาวออกไปภายนอก ถ้าเรื่ องรู ้ถึงหูนกั ข่าวก็จะเสี ยชื่อถึงต้นสังกัด เธอถึงได้คิดเอา มาต่อรองด้วยการบอกหัวหน้า คงจะอยากให้ช่วยบังคับการตัดสิ นใจเรื่ องลูกในท้อง จะโดยค่าใช้จ่ายหรื อการแต่งงานก็แล้วแต่ หรื อไม่..ก็อยากแก้แค้นหลังจากที่ได้เงิน จากซาวามุระ จุนไม่สาเร็ จ เลยพาลพาโลเอากับทาซึดะ ชินยะไปด้วย “ ทาซึดะ ชินยะ ” ยูมิตอบ กรี ดน้ าตามากมายให้ดูน่าสงสาร “ เลิกอ่อนแอซะทีน่ะ ราคาญจะตายชัก ” อายะตวาด โยนไอ้แท่งที่วา่ ลงไป ที่พ้นื ท่ามกลางความตกตะลึงของเด็กสาว “ ไอ้ตอนที่เธอวีนแตกชาวบ้านชาวช่อง ฉันไม่เห็นจะสาออยขนาดนี้เลย ” “ คุณ! ” ดาราสาวแทบฟิ วส์ขาด
26
“ เมนส์ไม่มานานแค่ไหน ” อายะถามต่อท่าทางยียวน เขายักไหล่ ไม่ได้ รังแกอะไรเธอนอกเหนือไปจากคาพูดก็เท่านั้น ยูมิชกั สี หน้าอีกครั้ง พึมพาว่าหายไปสามสี่ เดือนแล้ว “ นอนด้วยกันเดือนไหน ” “ ปิ ดกล้องธันวา ” “ แล้วเธอไปนอนกับใครอีกนอกเหนือจากทาซึดะ ” สาวเจ้าโกรธจัด เธอถูกซักไซ้ยงิ่ กว่าเป็ นผูต้ อ้ งหา แถมยังทาให้อบั อายต่อ หน้าประธานหนุ่มด้วย “ ฉันไม่ได้มวั่ กับใครก็ได้นะคะ! ” อายะโคลงหัว พึมพาว่าแล้วที่ตากล้องเอย ช่างไฟเอย ร่ ายยาวไปถึงเด็กขน ของกับผูก้ ากับคนเก่ามันมาเล่าให้ฟังว่านอนกับยัยนี่ไปแล้ว ใครกันแน่ที่พดู โกหก “ แปลว่าเธอฟันธงว่าท้องกับทาซึดะ..ปิ ดกล้องเดือนธันวานอนด้วยกัน ไม่ได้ใช้ถุงยาง นอกเหนือจากนั้นก็มีเซ็กซ์กนั อีก ล่าสุดวันที่สี่เมษายน ” อายะขมวด คิ้ว จาได้วา่ นัน่ คือวันเกิดเอริ จงั “ เธอท้องกี่เดือนแล้ว ” “ ส..สอง ” เจ้าหล่อนละล่าละลัก ใช้ความเป็ นไปได้จากหน้าท้องราบเรี ยบ เป็ นคาตอบ ถูกถามรัวเร็ วแบบนี้เธอจาไม่ได้หรอกว่าพูดอะไรไปบ้าง “ สองเหรอ! ” อายะเสี ยงดัง “ เมื่อกี๊บอกว่าเมนส์ไม่มาตั้งเกือบสี่ เดือน เธอ ก็ควรจะท้องสี่ เดือนไม่ใช่เหรอ หายไปยังไงอีกสองไม่ทราบ? อย่ามาอ้างนะว่า ระหว่างนั้นมีสิทธิ์ทอ้ ง ชินยะบอกหมดแล้วว่าเขาเซฟตลอดยกเว้นครั้งแรกกับครั้ง สุดท้ายนัน่ เธอมีเวลาแค่ช่วงเดือนธันวาแล้วก็เดือนเมษาที่จะท้องกับหมอนัน่ ได้ ” “ ฉ..ฉันก็แค่เดา ก็ดูสิ! ท้องฉันมันแบนขนาดนี้ ฉันคะเนอายุลูกไม่ถูก หรอก ” “ งั้นก็ไปตรวจกันตอนนี้! ” “ ฉันมีสิทธิ์ที่จะไม่ไปกับคุณนะคะ นี่มนั เรื่ องส่วนตัว แค่ติดต่อพี่ชินยะมา ให้ฉนั ก็พอแล้ว ”
27
เรี ยวเฮที่นงั่ เงียบยังอดกลัวคนรักของตัวเองไปด้วยไม่ได้เลย เขาอึ้งไปนิด เมื่ออายะกดอินเตอร์โฟนให้เลขาเขาเข้ามา ยืน่ เงินแล้วบอกมาโดกะว่าให้ลงไปซื้อ แถบทดสอบการตั้งครรภ์ อามาโนะ ยูมิตกตะลึงจนก้าวขาไม่ออก แล้วยัยป้ าใส่แว่นนัน่ ก็ช่างไวแสน ไว หายไปไม่นานก็กลับขึ้นมาพร้อมของที่ตอ้ งการจนอดคิดไม่ได้วา่ นี่คือแผนการที่ เตรี ยมไล่เบี้ยเธอไว้แล้ว อายะโยนมันให้ผหู ้ ญิงตรงหน้า บอกด้วยท่าทีเฉยเมยว่าให้ทดสอบมันตรง นี้นนั่ ล่ะ “ จะบ้าเหรอ! ฉันมีศกั ดิ์ศรี มากพอที่จะไม่มาถอดกระโปรงต่อหน้าพวก ผูช้ ายอย่างคุณหรอกนะ!! ” “ ศักดิ์ศรี ? ” ร่ างเล็กยิม้ มุมปาก ดึงแฟ้ มสี น้ าตาลที่ผกู หัวซองไว้ออกมา เท ภาพถ่ายหลายสิ บใบจนร่ วงกราว “ พวกเราเสี ยเงินอุดข่าวฉาวเธอไม่รู้เท่าไหร่ ต่อ เท่าไหร่ แล้วไอ้ภาพที่เดินขึ้นห้องกับพวกผูช้ ายไม่เลือกหน้าเพื่อจะได้บทเด่นใน หนังของเธอนี่เรี ยกว่ามีศกั ดิ์ศรี รึเปล่า ” ยูมินิ่งค้าง มองหัวหน้าใหญ่ที่ไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากวางเอกสาร สัญญาการจ้างวานตัวเธอมาอยูใ่ นสังกัดโมเดลลิ่งนี้ลงบนโต๊ะ อายะหยิบมันขึ้นมา ฉี กทิ้ง “ ฉันเลิกจ้างเธอ หมดสัญญาระหว่างกัน..อยากไปทาอะไรก็ตามใจ ” ไม่ แคร์ดว้ ยซ้ ากับคิวถ่ายหนังที่ยงั รอจ่อเธออยู่ “ แล้วพวกเงินกูจ้ ากแก๊งค์ใต้ดินนัน่ ก็ ด้วย..จัดการเอาเองนะ ” เรี ยวเฮถอนใจพรื ด เขาปล่อยให้ทุกอย่างเป็ นหน้าที่ของเจ้าคนรักเพือ่ น อย่างอายะ เพียงแค่รู้วา่ อามาโนะ ยูมิเข้ามาวุน่ วายในชีวติ ของชินยะกับซายูริก็นงั่ ไม่ ติดที่ ลงทุนทาทุกอย่างด้วยตัวเองจนรู ้มาว่าที่แม่นางเอกคนนี้ตอ้ งการก็แค่เรื่ องเงิน เพราะเจ้าหล่อนดันเป็ นลูกหนี้ในบ่อนแล้วเกิดไปกูย้ มื พวกมีพรรคใต้ดินหนุนหลัง
28
กระทัง่ เรื่ องที่บอกว่าท้อง..อายะทาแม้แต่เอาเงินอุดปากแม่บา้ น ตรวจใน ห้องน้ าที่คอนโดของเธอ เอาผ้าอนามัยใช้แล้วกลับมาดูจนได้ เขายังต้องขอผ่านเรื่ อง นี้เลย “ รู ้ม้ ยั ว่าเรี ยวเฮเสนอจะให้ค่าจ้างเธออีกครั้ง อย่างน้อยก็เป็ นจานวนเงินที่ จะทาให้เธอหลุดจากหนี้ในคาสิ โนนัน่ ได้สบาย เพียงแต่วา่ ..ฉันหมัน่ ไส้เธอว่ะ อยาก มายุง่ กับซายุทาไม ” เจ้าตัวเดินออกมาหาแม่สาวที่โกรธจัดจนตัวสัน่ เทิ้ม “ แต่ฉนั ก็ยงั ปรานีนะอามาโนะ มีงานสบายๆให้เธอทา มันน่าจะเหมาะกับ งานอดิเรกไล่จบั ผูช้ ายเอาเงินมาถลุงอย่างเธอ ” สาวน้อยทาท่าหวาดระแวง อายะที่แม้จะตัวเล็กแต่ก็สูงกว่าเธออยูห่ ลาย เซนตรงดิ่งเข้ามาลากข้อมือบาง กดลิฟท์ลงชั้นล่างทั้งเสี ยงโวยวายแต่สูแ้ รงอีกฝ่ ายไม่ ไหว กระทัง่ ถึงกลางสตูดิโอที่มีแต่สปอร์ตไลท์ส่องเต็มไปหมด เด็กสาวกลอกตาไป มาด้วยความหวัน่ ใจ เงาของผูช้ ายสูงใหญ่หลายคนเดินอยูก่ นั ให้พล่านริ มหางตา อายะผลักเธอลงไปนอนกองกับเตียงกว้างกลางห้อง ยูมิเบิกตาโพลง แสง ไฟด้านหน้าส่องเข้าตาจนเธอมองไม่เห็น “ พอดีพวกเจ้าหนี้ของเธอเขาอยากได้เงินเดี๋ยวนี้แล้วก็จงใจจะให้เธอ จ่ายเงินเป็ นรายได้จากการขายหนังเอวี..ที่มีเธอเป็ นนางเอก ” เขาว่าเสี ยงเย็น “ ฉันก็เลยให้พวกนั้นยืมสตูดิโอของเราได้ เพราะคิดว่าเธอน่าจะคุน้ เคย และไม่ขดั เขิน ” ยูมิร้องกรี๊ ด ปั ดมือปั ดไม้ที่เข้ามาเกาะตามตัวเป็ นพัลวัน ร่ างของผูช้ ายตัว โตรอบด้านกาลังทาให้เธอกลัวจนน้ าตาไหลพราก ถึงแม้เธอจะนอนกับใครก็ได้แต่ จะต้องไม่ใช่ในกรณี น้ ี! “ ไม่เอานะ! ปล่อยฉันไป ฉันจะหาเงินมาให้ คุณอายะคะ ได้โปรด! ฉันไม่ อยากแสดงหนังพวกนี้ ฉันไม่เอาด้วยนะ!! ” “ จะให้ฉนั ช่วยรึ ไง ” อายะนัง่ ลงบนเตียง ยกมือขึ้นเป็ นสัญญาณให้พวก นั้นหยุดอยูก่ บั ที่
29
“ ค่ะ! ขอร้อง ฉันจะพยายามหาเงินมาคืน แต่ตอ้ งไม่ใช่วธิ ีน้ ี ” เธอ ละล่าละลัก ใจชื้นขึ้นที่เห็นผูช้ ายไม่ต่ากว่าสิ บคนยืนล้อมวงกันเฉยๆ ไม่ได้มีทีท่า คุกคามอย่างเคย “ งั้นก็ตอบฉันมา..พูดมาว่าทุกเรื่ องที่เกิดเป็ นความตั้งใจของเธอทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนที่เธอคบกับผูก้ ากับละครเธอก็ยมื เงินเขามาเพื่อใช้หนี้ในบ่อน ” เขาว่าเนิบ นาบ “ ฉัน..ฉันยืมเขามาแสนนึง นอกจากนั้นก็มีเครื่ องประดับที่เขาซื้อให้ เอา ไปใช้หนี้หมดแล้ว แต่วา่ เขาจับได้ก็เลยเลิกกับฉัน ฉันเห็นว่าพี่ชินยะเป็ นลูกชายของ ทาซึดะ เขามีธุรกิจอสังหา ฉันแค่อยากจะยืมเงินเขาเหมือนกัน ” อายะยิม้ เยาะกึ่งเย้ยหยันวิธีของเด็กสาว “ เธอจงใจนอนกับเขาตอนเดือนธันวา? ฉวยโอกาสตอนเมาเพราะรู ้ดีวา่ เวลาปกติเขาไม่มองเธอแน่ ทั้งเรื่ องที่ทอ้ งนัน่ ก็โกหกด้วยล่ะสิ ” “ ฉันรู ้มาว่าพี่ชินยะกับผูจ้ ดั การของเขาคบกัน ก็เลยเอาเรื่ องนี้มาพูดด้วย บอกให้เขาอยูก่ บั ฉันจนถึงเมษาเพราะฉันเหงา แล้วฉันก็ให้เอริ จงั มาเห็นตอนอยูก่ บั พี่ชิน พอเขาเลิกกันฉันจะได้สวมรอยต่อ..แล้ว..แล้วฉันก็ไม่ได้ทอ้ งด้วย ” เธอ สารภาพมาหมดเปลือก วี้ดขึ้นเมื่อมือข้างหนึ่งถูกใครสักคนจับตระโบมเข้ามา “ เธอคิดเอาเรื่ องของซาวามุระมาหาเงินทางลัดด้วยใช่ม้ ยั ” “ ฉันแค่เอามาต่อรอง แต่..แต่ฉนั คุยกับเขาแล้ว คืนทุกอย่างให้เขาแล้ว อย่า ทาอะไรฉันเลยนะคะ ได้โปรด ” เธอวิงวอนอย่างน่าสงสาร น้ าตาที่ไหลพรากนัน่ ไม่ รู ้วา่ เป็ นของจริ งหรื อของปลอมตรงหน้าจอทีวกี นั แน่ อายะยกยิม้ แอบกดปิ ดเครื่ องบันทึกเสี ยงที่สอดไว้ในกระเป๋ ากางเกงยีนส์ เขาตะโกนบอกพวกด้านหลังว่าจะชดใช้แทนอามาโนะ ยูมิ “ เฮ้! แต่เราอยากได้เธอมาแสดงหนังให้มากกว่า ” ใครคนหนึ่งร้องตะโกน “ เซ็กซ์หมู่กลางแจ้งที่มีไอ้มืดเป็ นคนรุ ม ”
30
“ ไม่นะ!! ” ยูมิกรี ดเสี ยง ผวาเข้าเกาะแขนเจ้านายแล้วพร่ าขอร้องให้ช่วย จนอายะต้องกระซิบข้างหูวา่ ให้รีบหนีไป เดี๋ยวเขาจะจัดการทางนี้เอง “ เรี ยวเฮจะโอนเงินเข้าบัญชีเป็ นค่าจ้างงวดสุดท้ายให้เธอ ฉันจะพยายาม ช่วย แต่เธอก็ควรจะหลบนะ..หลบไปตลอดชีวติ อย่าโผล่หวั ออกมาอีกเลยได้ยงิ่ ดี ” เขาบอก เด็กสาวร้องไห้ ลนลานวิง่ ฝ่ ากลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้าออกไปทั้งที่ไม่ได้ สวมรองเท้า เธอกระชากประตูบนั ไดหนีไฟแล้ววิง่ หนีอย่างไม่คิดชีวติ เอาตัวรอดไว้ ก่อนโดยไม่สนว่าแฟนเจ้านายจะเป็ นอะไรหรื อเปล่าที่ตอ้ งมาอยูท่ ่ามกลางกลุ่ม เจ้าหนี้รายใหญ่โดยไม่มีผลประโยชน์ให้อย่างที่ถูกคาดหวัง “ นี่ถา้ เป็ นเรื่ องจริ งฉันถูกซ้อมจนตายแล้ว ” อายะส่ายหัว บอกว่ายัยนี่เลี้ยง ไม่เชื่อง เขาบอกให้พวกช่างไฟปิ ดสปอร์ตไลท์เพราะแสบตาจะตาย พวกผูช้ ายด้านหลังหัวเราะครื น ลากกล้องที่ใช้ในสตูดิโอไปเก็บเข้าที่ การ จัดฉากเป็ นบทบาทสมมติแสดงเป็ นพวกยากูซ่าดูตื่นเต้นเร้าใจ ส่วนมากเงาที่เห็นก็ พวกผูห้ ญิงที่หมัน่ ไส้ยยั ดารานี่กนั ทั้งนั้น แค่อาศัยแสงเล็กน้อยช่วยพรางตาแล้วก็ให้ กลุ่มผูช้ ายดัดเสี ยงให้เหี้ ยมเข้าไว้ ต่างคนต่างไม่สงสัยในบทสนทนาของเจ้านายกับ ลูกน้องอย่างยูมิเท่ากับการได้เล่นสนุกนักหรอก “ ไม่เล่นแรงไปเหรอ อายะ ” เรี ยวเฮถอนหายใจ นึกเอาว่าเธอจะกลัวหัว หดแค่ไหน “ ไม่แรง! ” อายะแว้ด เก็บเสี ยงที่บนั ทึกไว้กบั ตัวสาหรับการใช้เป็ น หลักฐานดาเนินคดีหากยัยนัน่ เกิดตุกติกมีคลิปเพิ่มมาอีกช็อตสองช็อตจะได้เล่นงาน มันเต็มที่ “ คนเรามีวธิ ีต้ งั มากมายในการหาเงิน เธอเองก็เป็ นขาขึ้นแต่ทาตัว เหลวไหลเอง ใครใช้ให้มายุง่ กับชีวติ สงบสุขของชาวบ้านกันล่ะ! ฉันไม่ได้บอกว่า การเป็ นหนี้มนั ผิด แต่การหาเงินมาใช้หนี้ท้ งั ที่คนอื่นเขาเดือดร้อนต่างหากที่ผดิ เต็ม
31
ประตู ก็แค่สงั่ สอนพอให้หลาบจา จะได้ไม่ไปใช้วธิ ีน้ ีกบั คนอื่นอีก เผลอๆคราวหน้า ไม่โชคดีคงได้ถูกยิงตาย ” “ จ้า..” ชายหนุ่มพึมพา นับวันอายะชักน่ากลัวเข้าไปทุกที มีเสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น พอเขารับก็มีเสี ยงเจื้อยแจ้วมาจากทางนั้น อายะหรี่ ตาลง เห็นคนรักทาหน้าเหนื่อยหน่ายก็รู้ทนั ฉวยมือถือมาแนบหูเสี ยเองด้วยท่าที หงุดหงิด ‘ คุณต้องรับผิดชอบนะคะคุณเรี ยว ฉันมีลูกกับคุณเมื่อหลายปี ที่แล้ว ตอนนี้แกหน้าตาน่ารักเชียวค่ะ ’ ร่ างเล็กตวัดสายตาฉุนเฉี ยวไปหาพี่ชายที่ควบตาแหน่งแฟนอีกหนึ่ง นัยน์ตาเคียดขึ้งเหมือนจะอาละวาด ไอ้ผชู ้ ายเจ้าชูน้ ี่ ..บอกว่ารักเขานักรักเขาหนา แต่ พอเหงาหน่อยก็เที่ยวไปกกสาวทัว่ บ้านทัว่ เมืองไม่ต่างจากทาซึดะ ชินยะสักนิด! โชคดีที่มนั เป็ นเรื่ องเมื่อตอนที่ยงั ไม่คบหากัน ไม่อย่างนั้นเขาคงสัง่ เลิกความสัมพันธ์ นี่เด็ดขาดแน่นอน ..แล้วนี่มนั รายที่หกแล้วที่โทรมาสมอ้างแบบนี้.. ..ไอ้พี่ห่วยแตกก็ทาอะไรไม่ได้สักอย่าง!!.. “ บอกหลักฐานมาสิ ” เขาพูดเสี ยงเย็น เป็ นคาตอบสาหรับข้อสงสัยของ มาโดกะที่วา่ ทาไมคุณอายะเชี่ยวชาญกับการหาข้อพิสูจน์ดีนกั ..ที่แท้..คนใกล้ตวั ก่อเรื่ องไม่เว้นนี่เอง.. “ พวกลวงโลก คิดจะมาอ้างน่ะเร็วไปร้อยปี ” อายะบ่นพึมพา กดปิ ดมือถือแล้วส่งคืนให้เจ้าของ ตอนนี้หมัน่ ไส้จนหน้าก็ไม่อยากมอง เขาเกลียดคนเจ้าชู ้ นี่เป็ นเรื่ องเดียวที่เขายอมยกให้ซาวามุระ จุนเป็ นที่หนึ่งของพวก รักเมียสุดหัวใจ หมอนัน่ มันไม่เคยมีหรื อไม่เคยคิดที่จะมีคนอื่นเลยตลอดชีวติ ที่ผา่ น “ แยกห้องสามเดือน! ” เรี ยวเฮถอนใจ เดินคอตกไปขึ้นลิฟท์กลับห้องทางาน นึกค่อนขอดว่าแม่ สาวพวกนั้นทาไมช่างขยันหาข้ออ้างมาสร้างความเดือดร้อนให้เขากันนักนะ
32
“ เข็ดจนตาย ” เขาขมวดคิ้ว มีเสี ยงเรี ยกเข้าดังขึ้นอีกครั้งแล้วก็ตอ้ งเจ็บใจ เล่นที่ซาวามุระ จุน ไอ้เพื่อนรักตัวดีโทรมาคุยโวว่าเมื่อคืนซายูริหึงมัน “ เออ! ขอให้ หึ งตลอด ระวังโดนแยกห้องเหมือนฉันล่ะ ” อายะยืนกอดอก มองเขม่นไอ้พี่ชายที่เดินนิ่วหน้าออกไป เขากาลังจะกลับ ไปทางานที่คลินิกต่อแต่บงั เอิญมีใครบางคนก้าวเข้ามาหาเสี ยก่อน พอเงยหน้ามองก็ เห็นว่าเป็ นคนคุน้ เคย “ ยามางิชิ เร็ น ” เลิกคิ้วด้วยความสงสัยกับสี หน้าท่าทางเศร้าสร้อยแบบนั้น วันนี้เขาให้พวกที่ไม่เกี่ยวข้องหยุดงานเพื่อรอแก้เผ็ดยัยดารานัน่ โดยเฉพาะ แต่ไม่คิด ว่าพ่อนายแบบนี่จะโผล่มากับเขาด้วย “ ได้ยนิ ว่านัดเอริ จงั ไว้ไม่ใช่เหรอ ” เร็ นฝื นยิม้ บอกว่าลืมสคริ ปต์ไว้เลยต้องกลับมาเอาเดี๋ยวสักพักจะไปหา ..แต่ก็บงั เอิญได้เห็น..ได้ฟังทุกอย่าง.. ..ถึงเวลาแล้วสิ นะ.. “ ผมขอก๊อปไฟล์เสี ยงที่คุณบันทึกเอาไว้ได้ม้ ยั ครับ..” คาขอร้องบางอย่างจากคนตรงหน้าทาเอาอายะยิง่ ประหลาดใจ เพราะไม่ เห็นว่าสิ่ งที่อยากได้มนั จะไปช่วยกระตุน้ ความสัมพันธ์ของเร็ นกับเอริ ตรงไหน ..ถ้าจะช่วย.. ..ก็มีแต่จะทาให้ทาซึดะ ชินยะได้มีโอกาสแก้ตวั มากกว่าเดิม.. “ นายนี่เป็ นคนดีนะ ” อายะอมยิม้ เพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เอง “ ผมรักพี่เอริ ..” เสี ยงพร่ าต่าบอก..มันหมดเวลาที่ขอดูแลฝ่ ายนั้นแล้ว “ ก็แค่..อยากเห็นรอยยิม้ เขาอีกครั้ง ” .......................................................................................
33
Special 4 : Love is Blue [11] เอริ นงั่ ยองๆ เท้าคางมองดูตวั เค้กในเตาอบ พอครบสิบห้านาทีมนั ก็ส่ง เสี ยงกิ๊งออกมาให้ได้ยนิ เอาถุงมือกันร้อนมาสวม เปิ ดเตาแล้วประคองแม่พิมพ์ที่มี เนื้อเค้กพองฟูอยูด่ า้ นใน ตั้งไว้ให้เย็นตรงเคาน์เตอร์ ด้านหน้าเป็ นกระจกใสเอาไว้ สาหรับลูกค้าที่อยากมองวิธีการทาเบเกอรี่ สดๆแบบโฮมเมด “ สวยเชียว ” เสี ยงหวานว่างุง้ งิ้ง ร้องบอกเจ้าของร้านที่วนั นี้ไม่ได้เข้าวอร์ด ฮานะยิม้ แพรวพราว อุม้ นายอาโอะที่มวั แต่กินลูกอมจนแก้มตุงขึ้นไปนัง่ บนเก้าอี้คิดเงิน ได้ยนิ เสี ยงเจ้าตัวน้อยร้องต้อนรับลูกค้าท่าทางคล่องแคล่ว มีโซระจัง วิง่ ตุบตับคอยช่วยพี่ๆพนักงานร้านคนอื่นรับออเดอร์ “ วันนี้ไม่มีงานเหรอ เอริ ” เขาบอกให้อีกฝ่ ายละลายช็อคโกแลตสาหรับ ราดตัวเค้ก เอริ ส่ายหัว ตั้งช็อคโกแลตบนเตา ปรับไฟอ่อนแล้วใช้ไม้พายคอยคนไม่ให้ ไหม้ หันไปสาละวนตีไข่แดงกับน้ าตาลจนเนื้อเข้ากันก็พอดีช็อคโก้ละลาย มองลอด กระจกบานใสออกไปเห็นประตูร้านทากรอบขาวเพ้นท์ลายดอกไม้ดว้ ยสี อะคริ ลิก ถูกผลักเข้ามา โมบายเปลือกหอยกระทบกันดังกรุ๊ งกริ๊ ง “ มอร์นิ่ง ” ซายูริยมิ้ สดใส วันนี้ก็ดูน่ารักอีกแล้วกับเสื้ อสี ขาวสบายๆ ยิง่ ใส่ ผ้ากันเปื้ อนสี ฟ้าก็ยงิ่ ดูน่าจับตา “ มอร์นิ่ง~ ” เอริ กบั ฮานะหันไปทักเหมือนนัดกันไว้ ต่างคนต่างหัวเราะ ครื้ นเครงในวันที่ทอ้ งฟ้ าดูแจ่มใสกว่าวันอื่น ระเบียงด้านหน้าของร้านปลูกดอกไม้เรี ยงราย ไหนจะกุหลาบขาวกับดอก เดซี่ของซายุ แล้วยังจะสารพัดไม้ของฮานะ เป็ นร้านขนมที่ดูอบอุน่ ในรู ปแบบของ เมดิเตอร์เรเนียน ทาด้วยสี ขาวตัดกับฟ้ า เพ้นท์ลายดอกไว้ตามมุม ที่นงั่ ก่อขึ้นจากอิฐ ขาวแล้ววางเบาะทอลายกับพรมขนแกะของตุรกี พื้นที่รอบด้านทาไว้เหมือนสวนไม้ ดอก ทุกอย่างดูแตกต่างจนทาให้ที่นี่มีคนเข้ามาไม่ขาดสาย
34
เอริ เห็นพี่ซายุออ้ มเข้าไปในครัว บอกว่าวันนี้จะลองเมนูใหม่ พายเนื้อกับ เห็ดแชมปิ ญองที่เพิง่ ไปนัง่ ดูสูตรมาจากรายการทีวี ส่วนพี่ฮานะก็สาละวนกับการ ล้างลูกแครนเบอร์รี่ไว้ทามัฟฟิ น ได้ยนิ ว่าแอบดุนายอาโอะที่ขโมยสตรอเบอร์รี่ไป กินทั้งตะกร้าจนนัง่ กุมท้องอยูข่ า้ งห้องน้ า ร่ างเล็กหัวเราะเบาๆ หลังจากที่จดั การเค้กมูสช็อคโกแลตเสร็จแล้วก็ ออกมานัง่ ประจาที่เคาน์เตอร์เก็บเงินให้ เท้าคางมองพ่อแม่ลูกเป็ นครอบครัวเข้ามา นัง่ พักผ่อนกันในช่วงเช้าวันหยุด เงยมองร้านขนมของพี่ฮานะ มองโซระที่เข้ามา เยาะเย้ยอาโอะ มองพี่ซายุที่ยมิ้ แย้ม ทาขนมไปพร้อมกับคุยโทรศัพท์กบั พี่จุนไป ทุกคนไล่ตามความฝันไปแล้ว..เขาล่ะ ทาไมถอยหลังกลับมาได้ ทั้งที่คิดว่า พอคบกัน ทุกอย่างก็น่าจะไปได้ดว้ ยดี ไม่มีอุปสรรคอีกต่อไป เป็ นการเดินทางที่จบ ลงเหมือนในนิยายที่ใช้รอยยิม้ เป็ นตัวปิ ดเรื่ อง ..ในความเป็ นจริ ง..มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย.. ..กลับมาหาผมเถอะ..ผมรั กพี่คนเดียว.. ..ยากมั้ย..กับการพูดความจริ ง..หรื อง่ายกว่ากับการพูดโกหก.. ..คนรักกันเขาไม่ทากันแบบนี้หรอก.. “ โต๊ะสาม..1,430 เยนค่ะ ” เสี ยงของพนักงานในผ้ากันเปื้ อนสี ฟ้าสดเดิน เข้ามาบอก เอริ สะดุง้ น้อยๆ ยิม้ รับแล้วคิดเงินให้ ยืน่ บิลคืนก่อนจะกลับมาจมจ่อมกับ ความคิดของตนต่อ ยังไม่ทนั เท่าไหร่ ก็มีลูกค้าคนอื่นเข้ามาถามเรื่ องเค้ก ทานองว่าจะ ขอให้ช่วยจัดขนมสาหรับงานเลี้ยง อีกรายมาถามว่าที่นี่รับทาเค้กแต่งงานแบบ น่ารักๆไหม กว่าจะจัดการเรื่ องตรงหน้าเสร็จก็ทาให้ลืมเรื่ องของตัวเองไปอีกเยอะ “ คนขายไม่ค่อยยิม้ แล้วลูกค้าจะมีความสุขเหรอครับ ” น้ าเสี ยงหนึ่งถาม ไถ่มา ร่ างเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ยิม้ ออกมาเล็กน้อยกับเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยนื พิงขอบ เคาน์เตอร์อยู่ ฝ่ ายนั้นลดแว่นกันแดดลงเพราะกว่าจะฝ่ ามาถึงร้านนี่ได้ก็ถูกรุ มไม่ต่า
35
กว่าสองครั้งแล้ว พวกสาวๆมัธยมปลายจาหน้าตาเขาได้จากบิลบอร์ดโฆษณา น้ าหอมกลางเมืองนัน่ “ ดีนะที่หนังสื อยังไม่ออก ไม่ง้ นั จะดังกว่าเก่า ” เอริ แซวถึงการถ่าย นิตยสารที่พี่เรี ยวเฮเกิดนึกพิลึกพิลนั่ อะไรขึ้นมา เขาหันไปยืน่ ออเดอร์ให้กบั เด็ก เสิ ร์ฟ “ ดังในทางลบล่ะนะ ” “ ชอบถล่มตัวเองจัง ” เร็ นถอนใจ เขามีความสุขที่ได้อยูใ่ กล้ มีความสุขที่ ได้ดูแล แต่พี่เอริ ของเขา..ไม่เคยยิม้ ออกมาจากใจได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ..การคบหาของเราสองคนเป็ นแค่เรื่ องผิวเผิน.. ..มันควรจบลงสักที..ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่กว่าเก่า.. “ กาแฟมั้ย? พี่เลี้ยงเอง ” เอริ พึมพา ดึงมัฟฟิ นออกจากเตาอบ กลิ่นเนยหอม กรุ่ นชวนให้ชิม วางลงบนถาดเซรามิกแล้วหันไปชงกาแฟสดโดยไม่รอคาตอบ “ ลา เต้ ไม่หวาน เอาแบบเข้มหน่อย..พี่วา่ นายกินคาปูเลยไม่ง่ายกว่าเรอะ ” เร็ นหัวเราะ เขาตามใจอีกฝ่ ายทุกอย่าง เวลาที่อยูด่ ว้ ยกันก็ทาหน้าที่ไปรับ ไปส่ง พาไปเที่ยว คอยดูแล เอาใจใส่เท่าที่จะทาได้ ใช้เวลาอยูด่ ว้ ยตลอด พยายามจน เหนื่อยแรงสาหรับการได้รับรอยยิม้ จากใจนัน่ กลับคืน จนวันนี้..เขาเพิ่งกลับมาคิดว่าตัวเองละเมิดข้อตกลงของตนที่เคยสัง่ ให้จา เอาไว้ต้ งั แต่วนั แรกที่ตกหลุมรักพีเ่ อริ ..อะไรที่ไม่ใช่ของเรา..มันก็ไม่มีทางเป็ นของ เราไปได้ ..ทุกครั้งที่กอด..พี่เรี ยกหาแต่คนๆเดิม.. ..พี่ไม่ใช่ของของผม..และไม่มีวนั จะเป็ นไปได้.. ..ความรั กก็เหมือนนา้ ผึง้ จิ บแต่ น้อยก็หวานลิน้ กินมากไปคงเจ็บคอ.. ..พี่จะลองจิ บนา้ ผึง้ ที่ นายว่ าดู..แต่ ถ้าวันไหนเผลอสาลักไป.. ..ผมจะเป็ นนา้ ล้ างให้ เอง..พี่เชื่ อใจได้ เลย.. ..ลืมไปแล้วล่ะสิ ยามางิชิ..นายเป็ นได้แค่น้ า.. ..‘น้ า’..เท่านั้น..ไม่ใช่ ‘น้ าผึ้ง’ สาหรับใคร..
36
“ ผมขอเวลาพี่แค่สิบนาที ไม่มากเกินกว่านั้น ” เขาบอกคุณผูจ้ ดั การ ส่วนตัว รู ้สึกในอกมันโหวงเหวงจนเหมือนกลวงไปทั้งร่ าง ยิง่ กว่าการนับถอยหลัง ของอะไรบางอย่าง ทันทีที่เขาพูดออกไป สิ่ งที่อยูใ่ นมือจะต้องหลุดลอย เขาคิดเรื่ อง นี้ตลอดทางมา ลังเลว่าควรจะเฉลยมันออกไปไหม พยายามทาใจว่าสักวันมันต้อง จบลงตรงจุดนี้..แต่พอเอาเข้าจริ งก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใจหาย ..แต่เขาจะต้องบอกออกไป..พูดความจริ งทุกอย่าง.. ..ถ้าไม่อย่างนั้น หากยิง่ นานวัน เขาคงได้เห็นแก่ตวั อย่างไม่ควรอภัย.. ..คงจะฉวยโอกาสคว้าตัวพี่เอริ มาเป็ นของเขาเองเข้าสักวัน.. เอริ มองอีกคนด้วยความประหลาดใจ แต่ก็พยักหน้าตกลง บอกให้ไปนัง่ รอตรงมุมสวนอีกด้านของร้าน ติดระเบียงขาวที่ก้ นั ไว้ดว้ ยกระจกใส มองตามแผ่น หลังกว้างที่วนั นี้เจ้าตัวดูเศร้าๆ “ เกิดอะไรขึ้น ” ถามไถ่ดว้ ยความเป็ นห่วง เห็นอีกฝ่ ายวางไอพ็อดพร้อมหู ฟังลงบนโต๊ะ “ ผมถามคาเดียว..พี่รักผมรึ เปล่า ” เขาไม่ตอบ กลับเลือกที่จะถามแทน เอริ นิ่งอึ้ง เสหลบไปทางอื่นแล้วบอกว่า รักสิ ..ทาไมจะไม่รัก “ ในฐานะน้องชายใช่ม้ ยั ” เร็ นว่ายิม้ ๆ บอกต่อว่าวันนี้เขาไม่ได้จะมาทาให้ ซีเรี ยสหรอกนะ “ นายบอกว่าจะไม่รบเร้าเรื่ องนี้ไม่ใช่เหรอ ” นิ้วเรี ยวจับส้อม เขี่ยลูกเกด ในขนมออก เหม่อมองไปนอกบานหน้าต่าง มีม่านสายน้ าไหลริ นลงมา ..ดูคล้ายน้ าตาในวันที่เหงา.. เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ เขาไม่เคยคิดอยากเอาคาตอบว่าพี่เอริ จะรักอยูแ่ ล้ว..รู ้ ดีวา่ มันไม่มีทาง และก็ไม่มีวนั จะเป็ นไปได้
37
“ ผมเอามาให้..คิดว่าพี่ควรรู ้เรื่ องพวกนั้นเอาไว้บา้ ง ” เขาเลื่อนไอพ็อด ตรงหน้า เปิ ดเสี ยงที่บนั ทึกเอาไว้พร้อมกับใส่หูฟังให้คนตรงข้ามทั้งท่าทางที่งุนงง ของฝ่ ายนั้น เอริ ได้ยนิ เสี ยงคนพูดคุยกัน จาได้ดีวา่ เสี ยงหนึ่งเป็ นของพี่อายะ ไม่รู้วา่ ทาไมถึงได้ดูหว้ นแล้วก็เหมือนจะกาลังโกรธหรื อซักไซ้ไล่เรี ยงใครอยู่ ‘ ตอบฉั นมา..พูดมาว่ าทุกเรื่ องที่เกิดเป็ นความตั้งใจของเธอทั้งนั้น ’ “ อะไรเนี่ย..” ถามดูแต่ได้รับสัญญาณว่าลองเงียบแล้วฟัง ‘ ฉั นเห็นว่ าพี่ชินยะเป็ นลูกชายของทาซึ ดะ เขามีธุรกิจอสังหา ฉั นแค่ อยากจะยืมเงินเขาเหมือนกัน ’ ร่ างเล็กบางนิ่งงัน ดวงตาสี อ่อนไหวริ กอย่างคาดไม่ถึง เงยหน้ามองเด็กรุ่ น น้องที่ไม่ออกความเห็นอะไรทั้งสิ้น ‘ เธอจงใจนอนกับเขาตอนเดือนธันวา? ฉวยโอกาสตอนเมาเพราะรู้ ดีว่า เวลาปกติเขาไม่ มองเธอแน่ ทั้งเรื่ องที่ ท้องนั่นก็โกหกด้ วยล่ ะสิ ’ เสี ยงนั้นเหมือนเป็ น คาถามที่บงั คับให้อีกคนตอบ ‘ ฉั นรู้ มาว่ าพี่ชินยะกับผู้จัดการของเขาคบกัน ก็เลยเอาเรื่ องนีม้ าพูดด้ วย บอกให้ เขาอยู่กับฉันจนถึงเมษาเพราะฉั นเหงา แล้ วฉั นก็ให้ เอริ จังมาเห็นตอนอยู่กับ พี่ชิน พอเขาเลิกกันฉั นจะได้ สวมรอยต่ อ..แล้ ว..แล้ วฉั นก็ไม่ ได้ ท้องด้ วย ’ เอริ เบิกตากว้าง ทาหน้าตื่นตะลึงอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อ แต่เสี ยงที่ได้ยนิ นัน่ มันเป็ นเสี ยงของอามาโนะ ยูมิชดั ๆ เหมือนเธอพยายามจะสารภาพทุกอย่างเพื่อให้ รอดพ้นจากเหตุการณ์หรื อไม่ก็ตอ้ งการให้พี่อายะช่วยเหลือ ‘ เธอคิดเอาเรื่ องของซาวามุระมาหาเงินทางลัดด้ วยใช่ มยั้ ’ ‘ ฉั นแค่ เอามาต่ อรอง ’ ประโยคที่ได้ยนิ เล่นเอาคนฟังหน้าชา หันควับไปทางพี่ซายุที่กาลังชะเง้อ คอมองมาทางนี้ เห็นหน้าตายิม้ เจื่อนๆ แล้วก็ตอ้ งปั กใจเข้าไปเต็มเปาว่าพวกนั้นเองก็ ถูกเล่นด้วยเหมือนกัน
38
พี่ซายุถอนหายใจ ทาท่ากระพือปี กยิกๆตีหน้าขึงขัง เสร็ จแล้วก็ใช้มือทา เป็ นรู ปโค้งมน ก่อนจะจบลงด้วยการจับหักคอกลางอากาศจนพี่ฮานะหัวเราะก๊าก เอริ ตีความเอาเอง เจ้าท่ากระพือปี กนัน่ หมายถึงพี่จุน ก็เพราะพี่ซายุชอบใช้ สัญลักษณ์เทวดามีปีกนี้เรี ยกแฟนตัวเองตลอด ส่วนเจ้ารู ปร่ างโค้งๆใช้แทนอามาโนะ ยูมิที่ทรวงทรงองค์เอวเหลือจะกล่าว การถูกหักคอเท่ากับแปลได้วา่ ..แม่ดาราสาวคง ถูกพี่จุนเล่นงานไปแล้ว..และคงจบไม่สวยด้วย ไฟล์ที่บนั ทึกไว้จบลงแค่น้ นั เร็นเก็บมันคืนไป เขายิม้ ให้กาลังใจคนที่ยงั นัง่ เงียบ ดวงตามีแววสับสนกับทุกสิ่ งที่กาลังกลุม้ รุ มเข้าหา เพราะปั กใจมาตลอดว่า ชินยะต่างหากเป็ นฝ่ ายนอกใจ ไม่ใช่เพราะแผนการอยากได้เงินของยูมิจงั “ ถ้าเพียงแต่พี่จะยอมรับฟังเหตุผลของเขา ก็คงจะได้เข้าใจกัน ผมคิดว่า คุณพ่อของพี่ก็รู้ ซาวามุระ จุนก็รู้ จะไปถามคุณเรี ยวกับคุณอายะก็คงได้คาตอบไม่ ต่างกันหรอก ” เสี ยงพร่ าต่าพยายามเค้นคาพูดออกมา แค่เห็นแววตาของพี่เอริ เขาก็รู้ แล้วว่าข้างกายนั้นไม่มีพ้นื ที่เหลือสาหรับเขาอีกต่อไป “ ให้อภัยเขาเถอะครับ..พี่ชินเขารอพี่ตลอดเลย ” “ แล้วเรื่ องของเราล่ะ ” เอริ ทว้ ง ดวงตาไหวสัน่ ไปด้วยหยดน้ ามากมายที่ กาลังจะร่ วงริ น เขาตกปากรับคาของเร็ น คบกันมาได้แค่ไม่กี่วนั เท่านั้นเอง ..ทาร้ายคนอื่นลงไปอีกแล้ว..ให้ความหวังลมๆแล้งๆ.. เร็ นยิม้ กุมมือบอบบางตรงหน้า ปลายนิ้วสอดแทรกเข้าประสานกัน สัมผัส ถึงความอบอุ่นที่ตอบกลับมา “ ผมรักพี่จริ งๆ แค่ได้รักอยูห่ ่างๆแบบนี้ก็ได้ แต่ที่ขอดูแลก็เพราะอยากจะ บอกพี่ชินยะว่าพี่เอริ ของผมยังมีคนต้องการ ไม่ใช่ของตายที่หาทางไปไม่เจอ..ถ้าพี่ เขาหึ งก็แปลว่าเขายังรักและต้องการพี่เอริ อยู.่ .ผมทาสาเร็ จใช่ม้ ยั ล่ะ ” “ เร็ น..” เสี ยงหวานคราง น้ าตาร่ วงผล็อยลงมา “ เฮ้! อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวผมผิดสัญญาที่วา่ จะไม่ทาให้พี่ร้องไห้ ” เขา หัวเราะ เห็นลักยิม้ ตรงข้างแก้มที่พี่เอริ ชอบชมว่าน่ารัก
39
เอริ มองหน้าผูช้ ายตัวโตที่มีรอยยิม้ สดใสเหมือนเคยเสมอ หยดน้ าใสร่ วง เผาะลงบนหลังมือ ต้องปล่อยให้อีกคนบรรจงใช้ปลายนิ้วซับให้แผ่วเบา บางทีกเ็ กิด คาถามว่าทาไมเขาไม่รักคนๆนี้ดูบา้ ง อะไรหลายอย่างอาจจะลงเอยกว่าที่คิด อาจจะ มีความสุขมากกว่าที่เป็ น “ ถือซะว่าผมมาช่วยดูแลแค่ชวั่ คราว เพราะว่าพี่น่ะ..ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่ ยอมใคร แต่เอาเข้าจริ งก็นงั่ เงียบ ปล่อยให้ฝ่ายหญิงรังแกอยูไ่ ด้ ” เร็ นทาท่าไม่พอใจ เมื่อนึกถึงยูมิจงั ไม่รู้วา่ ป่ านนี้หายตัวไปถึงไหนแล้ว คงเข็ดจนตาย “ ขอบคุณ..ขอบคุณจริ งๆนะ เร็ น..” เอริ พึมพา ข่มแรงสะอื้นที่กาลัง สะท้อนขึ้นจากหัวอก รู ้สึกราวกับว่าความแห้งแล้งในจิตใจเพิ่งจะได้สมั ผัสหยดน้ า ชุ่มฉ่ า “ พี่ดีใจที่ได้อยูก่ บั นาย ได้คบกับนาย ถึงแม้วา่ มันจะเป็ นช่วงสั้นๆ แล้วก็ตอ้ ง ขอโทษ..ที่พี่ทาร้ายนายลงไปอีกแล้ว ” “ ไม่เห็นต้องขอโทษเลย..ผมว่ามันเป็ นการทาร้ายที่น่าหลงใหลนะ อย่าง น้อยก็ข้ ึนชื่อได้วา่ เป็ นแฟนกับพี่ ถึงจะไม่ครบอาทิตย์ก็เถอะ ” เขาพูดเหมือนตลก ทั้ง ที่แววตากาลังหม่นหมอง เด็กหนุ่มฝื นยิม้ รอบข้างเหมือนเงียบงันอย่างน่าใจหายก่อนที่จะทาท่านึก อะไรขึ้นมาได้ เขาหยิบเอกสารในซองสี น้ าตาลออกมาวางบนโต๊ะ บอกว่าต้องขอ ลายเซ็นจากพี่เอริ เสี ยก่อนแล้วถึงจะไปยืน่ ให้บอส “ อะไรเหรอ ” เอริ ปาดน้ าตาทิ้ง ยิม้ ได้สดใสขึ้นหลังจากที่ตอ้ งทนร้องไห้ อยูล่ าพังมานานเกินทน ดวงตาสี อ่อนนิ่งงัน มันเป็ นจดหมายขอพักงานเพื่อไปเรี ยนต่อต่างประเทศ แล้วก็ไปอย่างไม่มีกาหนด “ หมายความว่ายังไง ” เอริ ยกมันขึ้น ใจหายวาบที่อีกฝ่ ายจะลาไกล เขาไม่ เคยต้องการแบบนี้
40
“ ผมว่า..จะกลับไปอยูท่ ี่ออสเตรี ยชัว่ คราว เอาไว้ทาใจได้ค่อยกลับมา หรื อไม่ก็คงไม่กลับ ไว้วนั นั้นจะส่งจดหมายมาขอลาออก ตอนนี้ขอแค่พกั งานก่อน กลัวกลับมาแล้วไม่มีงานทา ” เร็ นยังพูดครื้ นเครงทั้งที่น้ าเสี ยงสวนทางกัน “ เพราะพี่เอง..” เอริ ทาท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้งจนอีกคนต้องรี บบอกว่า อย่าคิดมาก ถึงอย่างนั้นเจ้าคนขี้แยก็ทาท่าจะไม่รับฟัง “ พี่ขอโทษ..พี.่ .พี่ไม่อยากทา ให้เป็ นแบบนี้ ” เร็ นส่ายหัว กุมมือนุ่มนิ่มแล้วดึงมาแนบอก เขาจูบลงไปแผ่วเบาเป็ นการ สาทับความในใจของตัวเองอีกครั้ง “ เรื่ องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้หรอกครับ การที่พี่รักพี่ชินแล้วพี่ชินก็รัก พี่มนั ไม่ได้ทาร้ายใคร ไม่ได้ทาร้ายผมด้วย สิ่ งที่ทาร้ายกันมันก็แค่ความคาดหวังของ แต่ละคน ผมรู ้ดีวา่ ตัวเองหวังเกินกว่าที่ควรจะเป็ นแล้ว ถ้าไม่ถอยกลับมาก็มีแต่ จะต้องเจ็บ ถ้าผมรักพี่แบบที่ไม่ตอ้ งหวัง ความรักก็คงไม่ทาร้ายผม ” ใบหน้านวลเปรอะเปื้ อนคราบน้ าตา จมูกจิ้มลิม้ ขึ้นสี แดงเรื่ อ จาใจเซ็น ยินยอมการขอพักงานของฝ่ ายนั้น สัมผัสผิวเผินแตะต้องลงบนแก้มเนียนเป็ นครั้ง สุดท้าย เสี ยงโมบายหน้าร้านดังแผ่วเบาพร้อมกับคาพูดอีกหนึ่งที่ยงั คงวนเวียน ‘ แต่ สาหรั บคนที่ ยงั มีหวัง ก็ตามความหวังนั้นไปเถอะครั บ..นา้ ผึง้ มันยัง หวานอยู่ จะปล่ อยทิ ง้ ก็คงเสี ยดาย ’ ....................................................................................... คนที่ตดั สิ นใจกลับมาบ้านอีกครั้งยืนนิ่งอยูห่ น้าประตูร้ ัว เรี ยวปากขบเม้ม อย่างชัง่ ใจ วินาทีน้ นั คิดจะก้าวถอยหลังหากสุดท้ายกลับเลือกที่จะทาตามความตั้งใจ เดิม “ คุณเอริ ” แม่บา้ นคนเก่ายิม้ ยินดีที่เจ้านายอีกคนมาหา
41
ตั้งแต่เกิดเรื่ องคราวนั้น ดูเหมือนว่าคุณเอริ จะย้ายออกไปจากที่นี่และไม่ กลับเข้ามาอีก ฝ่ ายคุณชินยะเองถ้าไม่ออกไปข้างนอกก็จมอยูก่ บั กองเหล้าทุกวัน “ กระเป๋ าล่ะคะ ” เธอถามหา มองไปรอบๆ มีแต่คนตรงหน้าที่ยนื ตัวเปล่า พร้อมเอกสารในมือเล็กน้อย “ ไม่ล่ะครับ ผมแค่มีธุระ ” เอริ ยมิ้ ตอบเพียงน้อย ก้าวเข้ามาด้านในเมื่ออีก ฝ่ ายเปิ ดประตูให้ “ พี่จุนล่ะ ” “ ไปทางานแล้วค่ะ ” เธอถามว่าทานมื้อเช้ามาหรื อยังก็ได้รับคาตอบว่า เรี ยบร้อยแล้ว “ อืม..” เอริ ไม่วา่ อะไร ดวงตาคู่สวยมองขึ้นไปบนชั้นสองเพียงนิดแล้วตีสี หน้าเรี ยบเฉยใหม่ “ คุณชินยะยังไม่ตื่นเลยค่ะ ขึ้นไปสิ คะ ” “ ไม่จาเป็ นหรอก ผมรอตรงนี้แล้วกัน ” เจ้าตัวบอกปั ด นัง่ พักตรงห้องรับ แขก กิริยาเฉยเมยเหมือนไม่ใช่บา้ นของตัวเอง “ ไปทางานเถอะ ไม่ตอ้ งห่วงผม ” “ มีอะไรก็เรี ยกนะคะ ” เอริ พยักหน้ารับ ถอนหายใจอย่างเนือยๆเมื่อแม่บา้ นปล่อยเขาอยูต่ ามลาพัง ใบหน้าหวานก้มลงมองแผ่นกระดาษงี่เง่าไม่กี่แผ่นที่ถือติดมือ คิดใคร่ ครวญว่านี่ คือ ข้ออ้างในการกลับมาอีกครั้งหรื อเปล่า ..แต่ สาหรั บคนที่ ยงั มีหวัง ก็ตามความหวังนั้นไปเถอะครั บ.. ร่ างเล็กหลับตานิ่ง มือกาชิ้นงานตรงหน้า น่าหัวเราะแท้ ปากบอกว่าไม่ ต้องการยุง่ เกี่ยวแต่ก็เอาตัวเข้ามาพัวพันด้วยการแอบอ้างสถานะผูจ้ ดั การส่วนตัวอีก ครั้ง ป่ วยการจะปฏิเสธ รู ้ตวั ดีอยูแ่ ล้วว่ากลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่ออะไร เมื่อเช้าพี่เรี ยวโทรมา ถามด้วยประโยคเดิมๆ คาตอบมันไม่จาเป็ นต้องคิด มาก ไม่ตอ้ งใช้เวลาอะไรนักสาหรับคนที่ควรจะตัดใจจนไม่เหลือความผูกพันครั้ง เก่า แต่เขากลับใช้เวลาหาคาตอบให้ตวั เองนานเหลือเกิน ‘พร้ อมจะให้ คาตอบพี่หรื อยัง’
42
‘ครั บ?’ ‘เรื่ องลาออก พี่จะอนุญาตถ้ าเราบอกว่ าไม่ รักทาซึ ดะ ชิ นยะอีกแล้ ว..’ ทาง นั้นทวนความ รู้ ดีว่าคนฟั งจาได้ แต่ แสร้ งว่ าไม่ เข้ าใจแทน ‘ขอคาเดียว..พี่ไม่ อยากรั้ ง เอริ ไว้ หรอก พี่ต้องการคาตอบเดียวเท่ านั้น’ ‘ผมไม่ ร้ ู ..’ เขาตอบคาที่ โง่ เง่ าที่ สุดในชี วิตออกไป ปลายสายเงียบ ไม่ ต้องมองเห็นก็พอรู้ ได้ ว่าคงจะส่ ายหั วปนไปกับความ ขบขันที่น้องชายของพี่เรี ยวคนนีไ้ ม่ เคยเป็ นผู้ใหญ่ขึน้ มาได้ เลย ‘ถ้ าอย่ างนั้นคุณผู้จัดการ..ตารางคิวงานครั้ งต่ อไปของทาซึ ดะจะแฟกซ์ ไป ให้ ’ เรี ยวเฮพูดเรี ยบๆ ‘วานช่ วยเอาไปบอกด้ วยตัวเอง แล้ วอย่ าลืมเคลียร์ ทุกอย่ างให้ เรี ยบร้ อย จะเดินหน้ าหรื อถอยหลัง ตัดสิ นใจมาสักอย่ าง..เพราะพี่ๆทุกคนเป็ นห่ วง น้ องคนนีเ้ สมอ’ ...... ดวงตาสี เข้มค่อยๆลืมขึ้น แสงจากหน้าต่างส่องกราดเข้ามาถึงบนเตียงจน คนที่นอนอยูต่ อ้ งรี บหลับตาลงอีกครั้ง ไอร้อนระอุของแดดช่วงสายทาให้เนื้อตัว เหนียวเหนอะ เขายกมือขึ้นลูบหน้า รู ้สึกปวดหัวจี๊ดแทบไม่มีแรงเดิน ชินยะยันตัวขึ้นนัง่ พิงหัวเตียง ตัวเขามีแต่กลิ่นเหล้าเหม็นคลุง้ เมื่อคืนหลับ ไปทั้งที่ยงั ใส่ชุดนอกบ้าน ในมือกาโทรศัพท์ที่โทรออกหาอามาโนะ ยูมิ เขาต้องการ ติดต่อเพื่อจะจัดการเรื่ องเฮงซวยที่ยงั คาราคาซังนี้ท้ งั หมดแต่เจ้าหล่อนไม่รับสาย ไม่วา่ เธออยากได้เงินเท่าไหร่ เขายินดีจ่ายหมดตัว ขอเพียงแค่สลัดความ วุน่ วายนี่ออกไปให้พน้ ส่วนเรื่ องเด็ก..ถ้าเป็ นเรื่ องจริ ง เขาจะรับผิดชอบเลี้ยงดู ..ขอแค่คาตอบของเรื่ องนี้ยงั มีพี่เอริ อยูข่ า้ งๆกันอีกครั้ง.. ..ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ยอมทุกอย่าง..
43
ร่ างสูงคิดใคร่ ครวญถึงสถานะทั้งหมดของตัวเอง หากเขากลายเป็ นคน ธรรมดาคนหนึ่ง ต่อให้เธอเอาภาพถ่ายมากมายมาขู่กนั มันก็คงไม่มีผลอะไรอีก ต่อไป “ คุณเรี ยว..” ชินยะต่อสายหาบอสใหญ่โดยตรง มันยังไม่ครบกาหนดของ สัญญาจ้างงาน แต่เขาไม่ตอ้ งการมันอีกแล้ว ‘ มีเรื่ องอะไรดีๆรึ ไงทาซึดะ ’ อีกฝ่ ายว่าด้วยน้ าเสี ยงเย้ยหยัน เขาไม่แปลกใจด้วยซ้ า การกระทาของเขาเป็ นการหาทางออกอย่างโง่เง่า คิดสั้นๆ คิดตื้นๆ นึกว่าตัวเองจะจัดการทุกอย่างได้ลาพัง แต่แล้วจุดจบของมันกลับ บานปลาย..เขาก็แค่ยดื เวลาเลวร้ายออกไปเท่านั้น ชินยะลุกขึ้นยืน เดินเซมาถึงโต๊ะคอมพิวเตอร์ มันมีกระดาษที่ถูกร่ างไว้ ด้วยข้อความสั้นๆง่ายๆ “ ผมจะขอลาออกครับ ” ปลายสายถอนใจอย่างนึกหงุดหงิด ‘ พวกนายนี่เรื่ องมากกันชะมัด ควรจะสงสารผูจ้ ดั การอย่างเอริ ม้ ยั มีเด็กให้ ดูแลทั้งทีคนนึงก็ขอพักงาน อีกคนจะลาออก ’ ชินยะเงียบไปชัว่ อึดใจ ทวนถามเรื่ องที่วา่ ใครสักคนพักงาน ‘ คิดว่าใครล่ะ..ยามางิชิ เร็ น เจ้าหนุ่มลูกครึ่ งที่เป็ นแฟนใหม่ของเอริ ถ้า บอกแบบนี้คงเข้าใจชัดสิ ’ เขายียวนกลับมา “ มันไม่ใช่แฟนใหม่ของพี่เอริ แล้วผมก็ไม่ใช่แฟนเก่าด้วย! ” คนอายุนอ้ ย กว่าโกรธจัด ไม่คิดจะออมเสี ยงที่ใช้พดู กับหัวหน้างานเลยในเมื่อเขาต้องการลาออก ในตอนนี้และเดี๋ยวนี้! ใครจะไปตกนรกห่าเหวที่ไหนก็ช่างเรื่ องของมัน! เรี ยวเฮหัวเราะหึ ไม่ตอ้ งคาดเดาก็รู้วา่ น้ าเสี ยงนั้นสมเพชเขามากแค่ไหน เอาเลย! ใครอยากด่าอยากว่า อยากเรี ยกร้องหรื อจะทาอะไรก็เอาแต่ใจ ต้องการ เขาขอแค่ตวั เองจัดการความวุน่ วายทุกอย่างได้เป็ นพอ
44
‘ ตอนนี้นายยังติดสัญญางานตัวสุดท้ายที่ถ่ายทาค้างอยู่ ฉันคุยกับทางนั้น แล้ว เขาต้องการตัวนายเท่านั้น อย่าให้ตอ้ งมาเปลี่ยนบทกันเพราะความงี่เง่าของ พระเอก..ไม่อย่างนั้นชื่อเสี ยคงกระฉ่อนไปถึงคุณผูจ้ ดั การของนายด้วย ยอมงั้น เหรอ? ’ ชินยะถอนหายใจ ใช่วา่ คุณเรี ยวไม่อนุญาต แค่จะต้องเลื่อนเวลาออกไป “ ผมรู ้ แต่หลังจบงานนี้ผมจะไม่รับงานไหนอีก คิดว่าคุณคงไม่ขดั ” ‘ จะบอกอะไรดีๆให้นะทาซึดะ ’ เรี ยวเฮพูดเสี ยงเรี ยบเฉย ‘ ฉันต้องเสี ย ดาราในสังกัดไปสามคน แน่นอนว่าหนึ่งในสามรวมตัวนายเข้าไปด้วย อีกหนึ่งคง รู ้อยูแ่ ล้ว ยามางิชิ เร็ น..ส่ วนอีกคนนัน่ น่ะ..’ เขาวางสายหลังได้ยนิ คาตอบ ทุกอย่างมันง่ายดายจนน่าแปลกใจ ‘ อามาโนะ ยูมิจะไม่ กลับมาที่นี่อีกแล้ ว เพราะฉะนั้น เรื่ องทุกอย่ าง หลังจากนีม้ นั ขึน้ อยู่กบั พวกนายเท่ านั้น ’ มีเสี ยงสายเข้าดังขึ้นอีกครั้ง เป็ นเสี ยงของคนที่ถูกถามว่าจะต้องทายังไง ถึง จะรั้งตัวคนเคยรักกันให้กลับมาหากันได้อีกครั้ง “ พี่มีคาตอบดีๆให้ผมแล้วเหรอ ” ชินยะนวดคลึงบนหว่างคิ้ว อาการปวด หัวค่อยหายแล้วแต่ยงั มึนๆอยูบ่ า้ ง เขาเดินเข้าห้องน้ า จัดการตัวเองให้เรี ยบร้อยเพื่อดึงสติกลับคืน ‘ มีแต่ข่าวดีกบั ข่าวร้าย อยากได้แบบไหนก่อนล่ะ ’ อายะว่าเสี ยงกลั้ว หัวเราะ “ ขอข่าวดีได้ม้ ยั ” ชินยะแทบจะเบือนหน้าหนีกระจก สภาพเขาดูอิดโรย นัยน์ตาแดงช้ า ไรหนวดขึ้นบางๆจนเหมือนคนไม่ได้ดูแลตัวเองมาสัปดาห์หนึ่ง ‘ เอาข่าวร้ายก่อนเถอะ ’ อีกฝ่ ายเล่นลิ้น ‘ พี่หาวิธีงอ้ เอริ ให้นายไม่ได้ คง ต้องจัดการเอาเองแล้วล่ะ ’ “ ผมก็คิดว่างั้น ” เขาหัวเราะเฝื่ อน ก้มลงล้างหน้าอีกหน ร่ องรอยความ อ่อนล้าค่อยจางหาย “ ขอข่าวดีบา้ ง ”
45
‘ ข่าวดี..เรื่ องที่หนึ่ง อามาโนะ ยูมิไม่ได้ทอ้ ง เรื่ องที่สอง เจ้าหล่อนเปิ ด แน่บไปแล้ว เรื่ องที่สาม ยามางิชิ เร็ นขอพักงานและมีแผนเดินทางไปต่างประเทศ.. แบบไม่มีกาหนดกลับ ’ “ นัน่ มันข่าวดีที่สุดในชีวติ ของผมเลยด้วยซ้ า ” ชินยะแทบจะหายเมาเป็ น ปลิดทิ้ง แต่ถึงเรื่ องของเขาจะเคลียร์ลง แต่เรื่ องของพี่ซายุนนั่ เป็ นอีกหนึ่งปั ญหาใหญ่ ‘ นายคิดว่าพี่เป็ นใคร..ซายุน่ะเพื่อนรักเชียวนะ คงจะยอมให้ยยั หน้าด้าน คนหนึ่งที่จนตรอกเพราะติดหนี้บ่อนหวังรวยทางลัดด้วยการขายบทเมคเลิฟของ เพื่อนได้หรอก ไม่ตายก็ดีถมเถแล้ว! ’ “ ผมเลยกลายเป็ นไอ้คนที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วยังนอกใจเมียอีก ” ชินยะ พูดเสี ยงกลั้วหัวเราะ เขารู ้สึกแย่อย่างที่ปากว่า ‘ นายพยายามแล้วล่ะ เพียงแต่บางอย่างเราไม่สามารถหาทางออกด้วยตัว คนเดียวได้ แล้วนายก็ไม่เด็ดขาดพอที่จะทาอย่างพี่หรื อซาวามุระ จุน ’ อายะพูดเสี ยง อ่อนโยน ‘ ไม่ตอ้ งห่วงเรื่ องอื่นแล้ว ปั ญหาของคนอื่นเรี ยบร้อย เหลือแค่ปัญหาของ พวกนายที่จะต้องจัดการกันเอาเอง..พี่ช่วยได้แค่น้ ี ’ เขาสาบานว่านี่เป็ นการพูดคุยที่ทาให้เขารู ้สึกดีมากที่สุดในโลก และคงจะ ไม่มีอะไรดียงิ่ ไปกว่าการพบเจอกันสองต่อสองอีกครั้ง “ พี่เอริ ..” เสี ยงแหบพร่ าพึมพาขึ้น ขาที่กา้ วลงจากบันไดชะงักกึก เขาตั้งใจจะไปหาที่หอ้ งพักของคนรัก หากใครบางคนที่ปรากฏตัวขึ้นใน ห้องรับแขกกลับทาให้เลือดในกายสูบฉี ด ความหวังทั้งหมดท่วมทลายเข้าสู่หวั อก จนหัวใจทั้งดวงเต้นเร่ าด้วยความปรารถนา เอริ ลุกขึ้นยืน ตีหน้าเรี ยบเฉยเมื่อยืน่ งานในมือให้ “ พี่เอริ ..” ชินยะก้าวเข้าหา หากคนตรงหน้าที่สาวเท้าออกห่างกลับทาให้ เขาใจเสี ย “ งาน..” เสี ยงหวานเปรยแผ่ว
46
ร่ างสูงรับกระดาษยับย่นใบนั้นมาอย่างเผลอไผล ดวงตาจับจ้องตัวอักษร ไม่กี่ตวั นัน่ ก่อนจะเงยมองคนตรงข้ามที่พยายามทาตัวเป็ นอดีต “ ผม..” เขาท้วง ตั้งใจอยากจะพูดคุย บอกทุกเรื่ องราว ทุกสาเหตุ ทุก ความรู ้สึก อยากจะสารภาพและยอมรับผิดในทุกสิ่ งแต่ดูเหมือนจะหมดโอกาสตั้งแต่ แรกเริ่ ม เอริ ไม่ยอมสบตา คว้ากระเป๋ ามาสะพายข้างแล้วก้มหน้าเดินออกไป คน ด้านหลังได้แต่ตามคว้าตัว อุง้ มือใหญ่กอบกุมปลายนิ้วนุ่ม บีบกระชับไว้แน่นเหมือน กลัวคนรักจะหายหน้า “ จะไปไหน ” ชินยะเป็ นฝ่ ายทาลายความเงียบ เขาไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ ชอบความนิ่งของพี่เอริ มันไม่ใช่นิสยั ปกติ ไม่ใช่ตวั ตนที่แท้จริ ง ฝ่ ายนั้นไม่ตอบ ได้แต่ยกข้อมือดูนาฬิกาแล้วรี บผละไปหน้าบ้านหากอีก คนกลับคว้าแขนไว้อีกครั้ง “ ปล่อยสิ ” เอริ ทาหน้าบึ้ง ทั้งแกะทั้งดึงแต่ก็ไม่ช่วยอะไร “ พี่จะไปไหน ” เจ้าตัวหันหน้าหนี เดินดุ่มออกไปแต่ไม่วายถูกลากตัวขึ้นรถ กระทัง่ มาถึง ถนนแล้วไม่รู้จะเลี้ยวไปทางไหนถึงได้ยอมเปิ ดปาก “ ไปโรงเรี ยน..” ชินยะยิม้ น้อยๆ เขาเปลี่ยนเส้นทาง พาคนข้างกายไปส่งถึงที่ ตอนนี้สิบเอ็ด โมงกว่าแล้ว สนามเด็กเล่นวุน่ วายน่าดู “ เอริ ! ” ซายูริยมิ้ ร่ า กาลังถูกเด็กๆปี นป่ ายเต็มตัว เป็ นที่นิยมมากกว่าครู ผูห้ ญิงคนอื่นเสี ยอีก นัยน์ตาสี เทาเบิกกว้างเมื่อเห็นน้องชายของตนเดินตามมาด้วย ไม่วา่ จะเกิด เรื่ องอะไรก็ตาม การที่เอริ ยอมมากับชินยะอาจจะเป็ นเรื่ องดีก็ได้ เอริ วางเป้ ใบย่อมไว้ตรงสนามทราย นัง่ ยองๆลงเพื่อทักทายเจ้าพวกลูกลิงที่ ส่งเสี ยงทักกันขรม
47
“ เล่นอะไรกันครับเด็กๆ ” มองกองของเล่นที่วางเกลื่อนกลาด พวก เด็กผูห้ ญิงล้อมวงอยูใ่ นผืนผ้าใบ ส่วนเด็กผูช้ ายเดินโฉบไปโฉบมาด้านนอก “ บิ๊กแฟมิลี่ฮะ! ” ใครคนหนึ่งตะโกนตอบมา บอกว่าตัวเองเป็ นลูก ส่วน พวกในสนามเป็ นพี่ๆน้องๆกาลังขายของ “ ครู ซายุเป็ นหมะม๊า ” เอริ หวั เราะ ตั้งใจจะปล่อยเด็กๆไว้แต่พวกตัวเตี้ยกรู หน้ากรู หลังเข้ามาเกาะ ขา ร้องให้อมุ ้ กันใหญ่ “ ยังไม่มีปะป๊ าเลย ครู เอริ เป็ นปะป๊ าให้หน่อย ” “ เอางั้นเหรอ! ” ร่ างเล็กหน้าแดง ชินยะที่ยนื มองอยูน่ านได้แต่ยมิ้ น้อยๆ เขาไม่ได้เห็นสี หน้ามีความสุขแบบ นี้ของพี่เอริ มานานแล้ว ..และที่เป็ นแบบนั้น..เพราะใคร..น่าจะรู ้ดีแก่ใจ.. “ อ๊ะ! พี่ชิน ” พวกเด็กผูห้ ญิงร้องวี้ดว้าย รี บเข้ามาทั้งลากทั้งจูงแขนให้เดิน ตาม ส่งเสี ยงกันเอะอะว่าพาตัวปะป๊ ามาแล้ว เอริ นิ่งเงียบ หันมองพี่ซายุแต่ฝ่ายนั้นเดินลิ่วหายไป บอกว่ายกตาแหน่ง หมะม๊าให้ครู เอริ ไปเสี ยอย่างนั้น “ ครบคู่แล้ว เล่นเลยๆ ” เจ้าพวกตัวซนฉุดแขนคนตัวโตกว่าให้นงั่ ลง ทา จีบปากจีบคอสัง่ ให้คนโน้นเป็ นพี่ คนนั้นเป็ นน้อง คนนี้เป็ นญาติ เอริ ยมิ้ เฝื่ อน ไม่ยอมสบตาคนที่เอาแต่จอ้ งหน้ากัน “ ปะป๊ า..ปะป๊ าไปทางานซี แล้วก็ค่อยกลับมาบ้าน ” เด็กผูช้ ายลากตัวชินยะ ออกห่าง บอกว่าเอากระเป๋ าเอกสารไปถือด้วย ชินยะทาตามอย่างว่าง่าย เขาคุน้ เคยกับเด็กๆอยูแ่ ล้วเพียงแต่หายหน้าไปพัก หนึ่ง และมันก็เป็ นช่วงเดียวกับที่หายหน้าไปจากชีวติ ของพี่เอริ อยูพ่ กั ใหญ่เช่นกัน “ หมะม๊า พวกผมกลับมาแล้ว ” เอริ ตอ้ งสวมบทบาทเป็ นภรรยาที่นงั่ รอสามีกลับจากทางาน มีลูกๆเป็ น โขยงแล้วยังต้องทาอาหารไว้รอท่าอีกต่างหาก
48
“ จ้า..กลับมาแล้วเหรอ ” เสี ยงใสร้องถาม หยิบเอาใบไม้ใส่จานพลาสติก เป็ นของว่างเด็กๆตอนเย็น “ วันนี้คุณครู ให้ป้ ันดินน้ ามันด้วย ” สาวน้อยตัวเล็กพูดเรื่ อย “ แล้วก็สอนว่าเด็กๆต้องรู ้จกั แบ่งปั น ” ใครอีกคนแทรกขึ้น “ อย่างเช่นเวลามีนอ้ งชายคนใหม่ ” เด็กชายในวงโพล่ง “ นัน่ สิ ..มีนอ้ งใหม่เป็ นยังไงเหรอฮะ ” สุดท้าย..ก็มีคนจุดประเด็น “ อยากมีนอ้ งจังเลย! ” พวกเด็กผูห้ ญิงทุบกระป๋ องกันตุบๆ ส่งเสี ยงเชียร์ออกนอกหน้า เจ้าตัวเล็ก สุดในกลุ่มหันขวับไปตรงประตูบา้ นสมมติ ร้องง้องแง้งว่าปะป๊ ากลับมาแล้ว “ ปะป๊ ากลับมาแล้ว ” พวกด้านหลังร้องเป็ นลูกคู่เหมือนชมรมประสาน เสี ยง เอริ เหลือบมองอดีตคนรักแล้วทาไม่รู้ไม่ช้ ี ดวงหน้าร้อนผ่าวไปทัว่ เมื่อถูก เด็กๆท้วงว่าต้องพูดอะไรเป็ นการต้อนรับ “ กลับมาแล้วเหรอคุณ ” ครู คนสวยอยากกัดลิ้นตัวเองนัก ยิง่ เห็นอีกฝ่ ายยิม้ รื่ นยิง่ ไม่อยากมองต่อ “ กลับมาแล้วที่รัก ” ชินยะสวมบทบาทต่อได้แนบเนียน ยิม้ น้อยๆกับ ดวงตาคู่หวานที่จอ้ งกลับมาคล้ายไม่พอใจ เขานัง่ ลงตรงกลางแล้วรับแก้วพลาสติกมอมแมมเพราะคลุกผงทรายมา จากเด็กหญิงตัวจ้อย “ ขอบคุณนะคะ ลูกสาวปะป๊ าเก่งจังเลย ” “ หนูสวยเหมือนหมะม๊ามั้ยคะ ” เธอฉี กยิม้ โถมตัวเข้ากอดรัดคนที่ถูกโบ้ย ใส่แบบไม่ให้ต้ งั ตัว ชินยะพยักหน้ารับ ไม่คลายสายตาที่จอ้ งมองกันเลย “ สวยสิ ทั้งสวยแล้วก็น่ารัก ” “ ปะป๊ ารักหมะม๊ามั้ย ” ทั้งกลุ่มพร้อมใจกันถาม
49
เอริ คิดว่าถ้านี่ไม่มีสคริ ปต์มาก่อนมันก็คงจะเป็ นความบังเอิญที่เข้าข่ายจง ใจอย่างรุ นแรง โดยเฉพาะเมื่อเห็นพี่ซายุโผล่หน้าออกมาแว่บๆจากม่านหน้าต่าง “ รักสิ ครับ รักมากที่สุดในโลกเลย ปะป๊ าชินรักหมะม๊าเอริ คนเดียว ” เขา พูดเสี ยงหนักแน่น พยายามย้าความรู ้สึกทั้งหมดให้อีกฝ่ ายรับรู ้ “ แล้วหมะม๊ารักปะป๊ ามั้ย ” เด็กๆย้อนศร เอริ ถึงกับนิ่งงัน ชะงักไปครู่ ใหญ่กระทัง่ ถูกคะยั้นคะยออีกรอบ “ คือ..” “ ทาไมต้องคิดนานล่ะฮะ ” เจ้าหนูตวั น้อยงอแง “ ผมอยากได้นอ้ ง..” “ ใช่ๆ! เราอยากได้นอ้ ง ” ชินยะหัวเราะอย่างนึกชอบใจ มองแก้มสี แดงเข้มทั้งที่ใบหน้ายังบูดบึ้งนัน่ ด้วยความขบขัน เขาถามตัวช่วยทั้งหลายว่าอยากได้กี่คน ปะป๊ าจะทาให้ “ เยอะๆเลย เราจะได้เล่นฟุตบอลกัน ” “ ก็ดีน่ะสิ ..แต่ลูกๆบอกหมะม๊าเขาหน่อยเร็ ว..เขาไม่รักปะป๊ า ถ้าอย่างนั้นก็ มีนอ้ งให้ไม่ได้ ” เขาบุย้ ใบ้ ขยับตัวเข้าหาแต่อีกฝ่ ายถอยหนี พวกลูกลิงร้องประท้วงกันโวยวาย “ หมะม๊ารักปะป๊ ารึ เปล่า ตอบเร็ ว..ตอบเร็ ว ” เอริ ย้อื มือออกจากการกอบกุมของคนด้านข้างที่ช่างฉวยโอกาสเอาเด็กมา เป็ นตัวบังหน้า ตัดบทเสี ยงนิ่ง “ เที่ยงแล้วนะเด็กๆ ได้เวลาอาหารแล้ว ” เจ้าตัวน้อยร้องโอดครวญ แต่ก็เดินเข้าแถวไปล้างมือล้างหน้ากันโดยดี “ เอาไว้เรามาเล่นกันใหม่นะฮะ ” เสี ยงหนึ่งชวน “ พี่ชินเป็ นปะป๊ า เหมือนเดิมนะ ” “ จ้ะ ” เอริ ได้แต่ยมิ้ รับ ไม่ยอมหันมองคนที่ช่วยจูงเด็กๆเข้าห้องเรี ยน ตลอดบ่ายวันนั้น ชินยะไม่ยอมไปไหนไกล คอยแต่จะอยูใ่ กล้ไม่ห่าง ไม่วา่ จะทาสายตาไล่ทางอ้อมหรื อทาหน้าไม่พอใจเป็ นการบ่งบอกแล้วก็ตาม
50
“ วันนี้โทมะดื้อรึ เปล่าครับ ” ผูป้ กครองคนเดียวของเด็กชายตัวซนมารับ ลูกกลับ “ เขาเป็ นเด็กฉลาดครับ ซนไปบ้างแต่ไม่เคยเกเร ” เอริ ยมิ้ แย้ม โบกมือบ๊าย บายเด็กพร้อมกับปฏิเสธคาชวนของคุณพ่อที่บอกว่าอยากจะรับคุณครู ไปกินมื้อเย็น ก่อนจะหันมาหาเด็กหญิงที่กาลังปี นตาข่ายอยู่ “ โมโมะจัง คุณอามารับแล้วนะ ” “ เหนื่อยแย่เลยนะครับ ” หนุ่มหน้าตาดียมิ้ มาแต่ไกล อุม้ หลานไว้แล้วก้ม ลงถามท่ามกลางรอยยิม้ ของคนมอง “ โมโมะจังซนกับคุณครู รึเปล่าคะ ” “ หนูเป็ นเด็กดีค่ะ วันนี้เราเล่นพ่อแม่ลูกกันด้วย ” เธอว่าเจื้อยแจ้ว “ เหรอ..วันไหนอามาเล่นด้วยได้ม้ ยั ” เขามองคนตรงข้ามด้วยสายตาโปรย เสน่ห์ อมยิม้ เล็กน้อยที่หลานสาวช่วยตอบเข้าทาง “ ให้อาเป็ นคุณพ่อนะคะ ครู เอริ เป็ นคุณแม่ ” ทาซึดะ ชินยะขบกรามกรอด เขาเดินเข้ามากะทันหันแล้วย่อตัวลงพูดกับ หนูนอ้ ยตัวแสบ “ ถ้าอย่างนั้นจะเอาพี่ชินไปไว้ที่ไหนล่ะคะ ไม่อยากมีปะป๊ าแบบนี้แล้ว เหรอ ” เขาหยิกแก้มนุ่ม “ อ๊ะ! จริ งด้วย คุณอาเป็ นคนขับรถแทนนะ พี่ชินเป็ นปะป๊ าสุดหล่อแล้ว ” เขายิม้ สมใจที่เด็กเข้าข้างคนคุน้ เคยในจอทีวอี ย่างเขามากกว่า เอริ ถอนหายใจ ส่งเด็กๆจนครบทุกคนแล้วถึงเดินกลับไปเอากระเป๋ า วันนี้ เหนื่อยเกินกว่าจะสูร้ บหรื อเถียงคาไม่ตกฟากกับใคร..โดยเฉพาะกับคนๆนั้น “ เดี๋ยวสิ ..” ชินยะก้าวเข้ามาดักเมื่ออดีตคนรักคิดจะไม่รอ “ ถอยไป ” ร่ างเล็กหน้าหงิก มาวุน่ วายที่โรงเรี ยนทั้งวันแล้วยังก้าวก่าย กระทัง่ เวลากลับบ้านอีก ..แต่จะปฏิเสธหรื อ..ว่าไม่รู้สึกอะไรกับการตามติดแบบนี้.. ..ใช่..ปฏิเสธไม่ได้.. ..หลวมตัวเข้าไปทั้งใจแล้ว..
51
“ ยังไม่ได้กินอะไรเลย ผมหิ วแล้ว ไปกินเป็ นเพื่อนหน่อยได้ม้ ยั ” เขาโอด มันเป็ นความจริ ง วันนี้ท้ งั วันไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่ตอนเช้าเพราะมา นัง่ เฝ้ าพี่เอริ กระทัง่ มื้อเที่ยงเจ้าตัวยังไม่คิดชวน ปล่อยเขานัง่ เบื้อใบ้กินลมต่างข้าว แทน พี่ซายุเองก็ช่างไม่ช่วย ได้แต่หวั เราะเยาะแล้วมองเมิน เอริ ยกั ไหล่ ก้าวออกไปเรี ยกรถโดยสารโดยที่มีอีกคนตามไม่ยอมคลาด “ ไปไหน ” ชินยะรู ้สึกว่าตัวเองกาลังจะเป็ นบ้า เขาจับตัวอีกคนไว้แน่น “ บอกให้ปล่อยไง ” “ บอกก่อน ไม่ง้ นั ไม่ปล่อย ” “ จะกลับห้อง ” เอริ ย้อื แขนออกแต่ไม่เป็ นผล “ บ้านพี่ก็บา้ นของผมเหมือนกัน ผมอยูไ่ หนพี่ก็ตอ้ งอยูด่ ว้ ย ” เจ้าตัวถอนหายใจ รู ้วา่ คนตรงหน้าไม่เคยเลิกนิสยั ชอบบีบบังคับกันเลย ตั้งแต่แรกเริ่ ม..ตั้งแต่พบเจอ กระทัง่ รักกัน..หรื อแม้แต่ตอนเลิกรา ..พูดมาแค่ คาเดียว..ว่ าไม่ รัก.. ..คาเดียวสั้นๆ..แต่ยากนัก.. “ ถ้าพูดไม่รู้เรื่ องก็กลับไปเถอะ ” เอริ บอกปัด จะขึ้นรถโดยสารแต่คน ด้านหลังก้าวไปกระแทกประตูปิดแล้วสัง่ ให้คนขับไปรับคนที่อื่น ดวงตากลมโตถลึงมองอย่างหงุดหงิด ยังไม่ทนั อ้าปากว่าก็ถูกลากไปขึ้นรถ อย่างรวดเร็ ว บังคับเอาแต่ได้โดยไม่ยอมถามหาความสมัครใจสักคา
52
Special 4 : Love is Blue [12] แต่ละฝ่ ายนัง่ เงียบกระทัง่ ถึงอพาร์ทเมนท์หลังเก่า เจ้าของห้องเดินฉับๆขึ้น ไปด้านบนแล้วรี บไขกุญแจออก แทรกตัวเข้าไปในห้องได้ก็แทบจะปิ ดตายขังตัวเอง ไว้ แต่ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นกั้น สอดเท้าเข้ามาขวางไม่ให้งบั ประตูลง “ ชิน..” เอริ คราง เหนื่อยมากจนต่อต้านไม่ไหว “ จะไม่ชวนกันหน่อยเหรอ ” เขาตัดพ้อ ยันบานกั้นไว้ไม่ให้ปิดได้ “ ขอเข้า ไปนัง่ พักก็ยงั ดี ” “ จาเป็ น? ” “ ให้ผมเข้าไปเถอะ ผมคิดถึงพี่..” ชินยะพึมพา อ้อนวอนด้วยแววตา “ ไม่..” เอริ พยายามปิ ดประตู “ ออกไปได้แล้ว คนจะนอน ” “ ได้โปรด..” เขายังตื๊อ สุดท้ายก็ยมิ้ ออกมาได้เมื่อคนตรงข้ามใจอ่อน ยอม เบี่ยงตัวหลบให้เขาเข้ามาด้านใน ร่ างสูงกระแทกประตูปิดลงพร้อมกับกระชากตัวบอบบางเข้ามาขังไว้ใน อ้อมกอด ปลายจมูกซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่ น ฝ่ ามือกระชับแผ่นหลังเล็ก รุ กคืบเข้าหา คนที่ถูกปิ ดปากไว้ดว้ ยจูบรุ นแรง “ อือ..อื้มม ” เขาดุนคนตัวเล็กไปจนมุมตรงเตียงแคบ ขาเรี ยวสะดุดกับขอบฟูก ล้มลง ไปทั้งตัวพร้อมด้วยร่ างใหญ่ที่ตามทาบทับ ริ มฝี ปากร้อนผ่าวฉกจูบอย่างไม่ยอมให้ หายใจ ปลายลิ้นร้อนกวัดกวาดทัว่ โพรงปากหวาน และเล็มตามไรฟันขาวสะอาด แล้วดูดกลืนเอาความนุ่มหยุน่ ภายใน ขบเม้มบางเบาก่อนจะเริ่ มแรงขึ้น สอดมือเข้า ใต้เสื้ อยืดสี สด บีบนิ้วลงกับยอดอกที่ลุกชัน “ อ..ย่า! ” เอริ หนั หนีแต่กลายเป็ นเปิ ดโอกาสให้คนด้านบนตระโบมจูบลง มาตามซอกคอ เล้าโลมด้วยชั้นเชิงเหนือกว่า
53
ชินยะแทบบ้าคลัง่ จมูกสูดดมความหอมหวานที่ตกั ตวงได้จากเรื อนกาย ขาวผ่อง ก่อนนี้นึกทวนไม่ได้วา่ ทาไมถึงโง่เง่า ห่างเหิ นกันไปนานหลายต่อหลาย เดือน ปล่อยให้พี่เอริ นอนเพียงลาพังทั้งที่ใจไม่เคยเลิกรักหรื อหลงใหลใครอื่นเลย ตอนนี้เขาอยากทวงคืนทุกสิ ทธิ์ อยากจะกระชากเสื้ อผ้าเกะกะนี่ทิ้งแล้ว โจนจ้วงกายลงสู่ร่างของคนรัก อยากฝังกึ่งกลางลาตัวลงลึก ขยับเร้าในความร้อนรุ่ ม ที่กาลังแผดเผาไปทั้งใจ เอาทุกสิ่ งที่เคยเป็ นของเขาคืนอีกครั้ง..และอีกครั้ง ..รักมาก..รักเกินไปจนแทบทนไม่ไหว.. ..ขาดไปไม่ได้เลย.. “ อย่า..ชิน ” ร่ างเล็กประท้วงแผ่ว ทับเหตุการณ์กบั เรื่ องที่ซางะ ความ รุ นแรงครั้งนั้นยังตรึ งอยูใ่ นหัว แทบจะลบเลือนไม่ได้เมื่อมันซ้ าลงกับเรื่ องราวก่อนที่ จะคบกัน ชินยะสะดุดกึกกับร่ างที่สนั่ น้อยๆ หยดน้ าตาที่ร่วงเผาะลงกระชากสติเขา กลับคืน แม้วา่ ความต้องการจะมากมายแทบมอดไหม้แต่มนั ก็ไม่ต่างจากถูกสาดด้วย น้ าเย็นเฉี ยบทันทีที่เงยมองแล้วเห็นน้ าตาของคนรักที่สุดในชีวติ ..ใช่..เขาทาเลวระยามานับไม่ถว้ น.. ..ถ้าจะเลวอีกก็เอาเลย..แค่ทาลงไปอีกครั้งเท่านั้น.. ..แล้วจากนี้เขาจะไม่มีวนั คว้าพี่เอริ กลับมาไว้ในอ้อมกอดได้อีก.. ..ตลอดไป.. “ ผม..ขอโทษ ” เขาลุกขึ้น ช่วยติดกระดุมเสื้ อที่ถูกปลดทิ้งให้อีกฝ่ าย เอริ เม้มปากแน่น รี บยันตัวถอยห่างแล้วปั ดมือใหญ่ทิ้ง ถดหนีไปนัง่ มุม เตียง หันกลับมามองด้วยแววตาวาวโรจน์เพราะโทสะ “ ถ้าจะทาแบบนี้ก็กลับไปเลย! กลับไป! ” เขาเอาหมอนขว้างใส่ น้ าตาริ น ลงด้วยความแค้นใจ “ ที่นี่ไม่ตอ้ นรับคนอย่างนาย! ” “ ไม่..ผมขอโทษ ” เขาอยากบ้านัก ทาเรื่ องให้เสี ยได้ทุกที คิดว่าพี่เอริ จะ ไว้ใจเขาได้อีกหรื อไง..มีอะไรให้ไว้ใจได้อีก
54
เอริ น้ าตาคลอ เงียบไปพักใหญ่ก่อนที่จะสงบสติอารมณ์ได้ จงใจจะเดินหนี แต่คนอายุนอ้ ยกว่าก้าวเข้ามา คุกเข่าลงเบื้องหน้า ก้มหัวให้แทบพื้น ..แค่น้ นั ..เพียงแค่น้ นั .. ..รู ้ไหมว่ายกโทษให้แล้ว.. “ ผมขอโทษ..ขอโทษจริ งๆ ” เขาร้องไห้ “ ทาไมไม่ไป หลีกทางให้แล้วไม่ใช่เหรอ ” พูดทั้งที่รู้ดีแก่ใจ..มาง้อเพราะ อะไร ลองคิดดู “ ไม่..ผมไม่ตอ้ งการแบบนี้ ผมอยากให้พี่อยูด่ ว้ ย ผมรักพี่! ” เขาโพล่งอย่าง เต็มตื้น แทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาเพราะทนไม่ได้อีกต่อไป ..ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันอีกแม้แต่นิดเดียว.. เอริ หลับตานิ่ง ทรุ ดตัวลงนัง่ พิงขอบเตียงข้างกายสูงใหญ่ รอบห้องเงียบงัน ไม่มีแม้เสี ยงลมพัด จากบ่ายคล้อยเปลี่ยนเป็ นเย็นย่า จากใกล้ค่าเปลี่ยนเป็ นกลางคืน “ ผมไม่เคยเลิกรักพี่ ต้องการแต่พคี่ นเดียวเท่านั้น ” เขาพร่ า “ ไปนอนกับเธอทาไม ” เอริ เปรยทั้งที่ไม่มองหน้า “ ผมเมา ครั้งต่อๆไปเกิดขึ้นตามข้อเสนอของเธอ ” “ ข้อเสนออะไร ” “ ให้ผมอยูเ่ ป็ นเพื่อน ขอแค่เดือนเมษา รอให้เธอหายเหงาก่อน ถ้า ไม่อย่างนั้น เธอจะบอกนักข่าวเรื่ องความสัมพันธ์ของเรา แล้วเรื่ องที่คิวชูเธอก็จะ บอกพี่ดว้ ย..ผมยอมไม่ได้ ผมต้องโกหกต่อเพราะไม่อยากให้พี่รู้ ” เอริ หลับตานิ่ง ถามถึงพี่จุนกับพี่ซายุ “ เธอมีภาพบนเตียงของซายุ ถ้าตอนนั้นพี่อยูท่ ี่ซางะ อาจจะไม่รู้ก็ได้วา่ ซายุ เคยเจออะไรมาบ้างก่อนที่จะมีความสุขอย่างทุกวันนี้ ผมยอมไม่ได้เด็ดขาดถ้ายัยนัน่ จะจุดประเด็นขึ้นมาอีก ” ร่ างเล็กซบหน้าลงบนเข่า มองเหม่อไปเรื่ อย ด้านนอกมืดสนิท รอบกาย เงียบงันมีเพียงเสี ยงพูดคุย
55
“ นอนกันกี่ครั้ง ” “ สามครั้ง เดือนธันวาหลังปิ ดกล้อง คืนที่บอกพี่วา่ มีเลี้ยงรุ่ น แล้วก็..วันที่สี่ เมษา ” “ คืนวันวาเลนไทน์..นายรี บออกไป ” เอริ พดู เสี ยงเฉยเมย แม้วา่ ในใจกาลัง เจ็บ..แต่ถึงอย่างนั้น ความปวดชานี่คงมาจากการที่มนั เจ็บจนชินแล้วก็ได้ “ มันเกือบจะเกิดขึ้น แต่ผมไม่ยอมทาต่อ ” ไม่ยอม..เพราะน้ าตาของคนรัก กันที่ตดั พ้อมา หลังจากนั้นเขาบ่ายเบี่ยงตลอด อาจจะไม่กลับบ้าน แต่นนั่ ไม่ได้หมายถึง การมีอะไรกับเธอ เขาเพียงแต่นอนค้างคืน นอน..ทั้งที่ใจคิดถึงแต่คนอยูบ่ า้ น ตลอดเวลา ทุกครั้งที่มีอะไรด้วย..คิดแต่เพียงให้มนั จบๆกันไป อยากเสนอนักก็สนอง ให้ ประชดประชัน ตอกย้าความโง่เง่าของตนเองให้สาสม สกปรกให้พอ ลงท้ายด้วย ความรู ้สึกผิดกระทัง่ ไม่กล้าแตะเนื้อตัวขาวสะอาดของคนรัก ..ทรมาน.. “ เรื่ องของพี่กบั นาย..ทั้งที่มนั น่าจะเป็ นความลับ นายเล่าความสัมพันธ์ของ เรางั้นเหรอ ” “ ผมรักษาสัญญากับพี่เสมอ ถ้าพี่ไม่ตอ้ งการให้ใครรู ้ ผมจะบอกไปทาไม เธอตามผมมาพักหนึ่ง มีแม้แต่ภาพที่เราจูบกันในรถหรื อเข้าโรงแรมกันด้วยซ้ า ” “ เธอบอกว่านายไม่เคยอยากคบผูช้ าย มันน่าเชื่อดีนะ ” เอริ ยมิ้ อย่างรวด ร้าว คาพูดทั้งหมดยังตอกย้ามา “ พี่ให้ความสุขนายไม่ได้ ชีวติ ครอบครัวไม่มีทาง สมบูรณ์ เธอว่า..นายอยากมีลูกเป็ นของตัวเอง ” “ ระยาเถอะ! ” เขาสบถกร้าว “ เธอพูดอะไรก็ได้ที่ทาให้เราผิดใจกัน! แต่ ผมจะย้าให้พี่รู้วา่ ไม่มีทาง ไม่มีวนั ผมดิ้นรนอยากได้พี่เอง ทั้งบังคับ ทั้งคอยตามจน ได้พี่มา พี่คิดว่าผมมีเหตุผลที่จะปล่อยพี่ไปรึ ไง! ผมจะขอเลิกกับพี่กะอีแค่เรื่ องมีลูก หรื อไม่มีลูกเนี่ยเหรอ งี่เง่าชัดๆ! ”
56
เอริ ไม่โต้ตอบ เพียงแต่ยมิ้ น้อยๆ..เป็ นยิม้ ที่ไร้ความรู ้สึก ไม่วา่ จะสุข..หรื อ ทุกข์ ความจริ งบางอย่างอาจช่วยให้เข้าใจเหตุผลมากขึ้น แต่มนั ไม่อาจเปลี่ยนแปลง หรื อเยียวยาความรู ้สึกบอบช้ าจากการกระทาบางอย่างของคนรักกันได้ ..ทาไมถึงทาร้ายกัน.. “ ผมอยากให้เรากลับมาเป็ นเหมือนเดิม ” ชินยะตัดสิ นใจพูด “ เคยคิดมั้ยว่ามันเป็ นไปไม่ได้ ” “ ทาไม..” เขาพ้อ “ ถ้าเรื่ องยูมิ ผมทาพลาด ผมขอโทษ ผมเสี ยใจที่ทาเรื่ อง เลวๆกับพี่ แต่ถา้ ผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกพี่ทุกเรื่ อง ผมจะไม่โกหก แค่ อยากให้รู้..ผมไม่เคยเลิกรักพี่เลย ” “ ไม่..ความรู ้สึกต่างหากชินยะ ” เอริ มองออกไปนอกหน้าต่าง ปฏิทินใบเก่าที่เคยขีดวงแดงเอาไว้ยงั เก็บอยูท่ ี่เดิม มันเป็ นคาท้าทายของเขา เอง..ให้เวลาสองปี ถ้าพิสูจน์ตวั เองไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าจะเป็ นแฟนกัน “ วาเลนไทน์..พี่เตรี ยมช็อคโกแลตไว้ให้ ” เอริ ทามือเป็ นรู ปกล่องของขวัญ อันน้อย “ ตั้งใจไปหา จะไปฉลองกัน แล้วพี่จะพูดว่า..รู ้ม้ ยั ชินยะ เราคบกันรอดไป อีกปี แล้วนะ ” เจ้าตัวยิม้ น้ าตาริ นลงเงียบๆ “ ผมขอโทษ..” เขารวบตัวเล็กบางมากอด ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มละมุน ที่โหยหาทุกคืน “ แต่นาย..บอกให้ห่างกัน ทิ้งพี่ไว้คนเดียว ” เอริ ร้องไห้ “ วันที่สี่เมษา พี่แค่ ขอให้อยูข่ า้ งๆ ไม่เคยขออะไรมากกว่านี้ จาได้ม้ ยั ..จาได้รึเปล่าว่าไล่กนั ยังไง พูดกับ พี่วา่ อะไร..” ยิม้ เยาะตัวเอง ปาดน้ าตาทิ้งแล้วยิม้ เจือจาง ..ชินยะอาจจะถูกอามาโนะ ยูมิบงั คับให้ไปหาเธอในวันนั้น.. แต่การพูดจาร้ายกาจและทาร้ายกันด้วยการผลักไสอย่างเลือดเย็นคงไม่ ได้มาจากการบังคับนัน่ หรอก..น่าจะรู ้ดีแก่ใจ “ พี่ทาตามที่นายบอกแล้ว วันนี้..ตอนนี้..เวลานี้ พี่จะขอบ้าง ” “ อะไร..พี่จะขออะไรผม ” ชินยะคว้าตัวบอบบางไม่ยอมปล่อย
57
..เขากลัว.. ..เหมือนความรักจะหลุดหายไป..ไม่กลับคืน.. “ ปล่อยพี่ไป แล้วเราเป็ นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม..” ร่ างใหญ่นิ่งงัน ทุกถ้อยคานัน่ ไม่แตกต่างอะไรกับการบอกเลิกความ สัมพันธ์ท้ งั หมดที่เกิดขึ้นมาตลอดหลายปี ทั้งสุข..และทุกข์ คิดจะโยนทิ้งง่ายๆงั้น หรื อ..ไม่มีทาง “ ไม่..ต่อให้ตาย..” เขาพร่ า “ ต่อให้ผมตายก็ไม่มีทาง! ” “ ชินยะ..” เอริ เงยหน้า ดวงตากลมโตจับจ้องเข้าไปในแววตาสี เข้ม “ ผมขอโทษ..จะให้ผมแก้ตวั ยังไงก็บอกมาเถอะ ผมไม่เคยเลิกรักพี่ แต่ผม ผิดไปแล้ว ผมทาอะไรไม่ได้ ผมไม่อยากให้พี่รู้วา่ ผม..” “ เรื่ องนั้นรู ้แล้ว..” คนพูดเบือนหน้าหนี ค่อยๆแกะมือของอีกฝ่ ายออก “ แล้วทาไม..” เขามองตามอย่างไม่เข้าใจ พอเอื้อมมือไขว่คว้าก็คล้ายจะ หลุดลอย “ ทาไมต้องหนีกนั ” “ ลองห่างกันสักพักดีม้ ยั อย่าเพิ่งเจอกันเลยดีกว่านะ ” “ ไม่! ” เขาไม่ยอม “ ให้อิสระต่อกันเถอะ อย่างที่บอก ต่างคนต่างไป ไม่ตอ้ งมีใครคอยรั้ง บาง ที..เราอาจจะเจอคนที่รักมากกว่าคนเก่า ” เอริ พดู เรื่ อยเหมือนไม่รู้สึกรู ้สา ..มีเพียงแววตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ า.. “ ไม่..” เขาว่าเสี ยงเครื อ “ เป็ นผูใ้ หญ่หน่อยสิ เรา ” ยิม้ จางๆ เอื้อมมือไปจับต้องใบหน้าคมแผ่วเบา “ นายโตแล้วนะ ไม่ตอ้ งมีพี่อยูใ่ กล้หรอก คบกันก็ตอ้ งมีเลิกกัน ความรัก กับความหลงมันคนละอย่าง ถึงเราจะเริ่ มต้นกันไม่ดีนกั แต่พี่ก็อยากให้มนั จบลงด้วย ดีกว่าที่เป็ น ” ชินยะไม่เคยรู ้สึกว่าหัวใจถูกฉี กขาดเท่านี้มาก่อน เหตุผลมากมายที่อีกฝ่ าย หยิบยกมา..มันไม่ต่างจากข้ออ้างที่จะไปจากเขาเท่าไหร่ นกั
58
“ ไม่..” เขายังย้าคาเดิม กระบอกตาร้อนผ่าวจนสุดท้าย น้ าตาที่เอ่อล้นก็ ไหลลงเงียบๆ “ ไม่มีทาง..” “ กลับบ้านซะ พรุ่ งนี้ค่อยเจอกัน ” เอริ ลุกไปเปิ ดประตู ดวงตาสี อ่อนสะดุดกึกกับร่ างสูงใหญ่ที่ยนื เงียบอยูห่ ลังกาแพงกั้น ยามางิชิ เร็ นคงจะมานานแล้ว นานพอที่จะได้ยนิ บทสนทนาผ่านผนังปูนบางๆนี่ ชินยะมองหน้าอดีตคนรักอย่างตัดพ้อ “ เพราะหมอนี่ใช่ม้ ยั ..เพราะมัน..พี่ถึงขอเลิกกับผม! ” “ ชิน..” เอริ ส่ายหัว เหนื่อยมากเกินทนที่ทุกอย่างไม่เหมือนที่หวัง “ พี่รู้ม้ ยั ..เดือนธันวาหลังปิ ดกล้อง ผมนอนกับอามาโนะ ยูมิเพราะคิดว่า เป็ นพี่ ตลอดเวลาผมยอมรับว่าทาเรื่ องเฮงซวยลงไป ผมโกหก ผมปิ ดบัง ผมกันพี่ ออกห่าง ผมไม่อยากให้พี่รู้วา่ ผมไปทาเรื่ องชัว่ ๆมา ” เขาโพล่งออกมาอย่างเหลืออด ทุกอย่างพรั่งพรู ราวสายน้ า ‘ ไหนๆก็พลาด นอกใจเมียมาแล้วนี่ ..’ เธอโชว์ ภาพในกล้ องมือถือให้ ดู ‘ อย่ าขัดใจฉั น แค่ อยู่เป็ นเพื่อน แค่ เซ็กซ์ เฟรนด์ ..แค่ เมษาเท่ านั้น..แล้ วฉั น จะคืนทุกอย่ างให้ ’ “ รู ้แล้วไม่ใช่เหรอว่ายัยนัน่ มีอะไรอยูใ่ นมือ ภาพถ่ายของเรา ภาพของผม กับเธอ ภาพของพี่ซายุกบั ซาวามุระ จุน แล้วจะให้ผมทายังไง ผมมันโง่ ผมคิดว่าทุก อย่างจะจบง่ายๆแค่ทาตามข้อเสนอเธอเท่านั้น เธอขอเวลาถึงเมษา แต่ผมไม่เคยรู ้วา่ เพื่ออะไร จนพี่มารู ้ พี่หนีผม พี่ขอเลิกกับผมเพื่อจะไปคบกับมัน พี่คิดว่าผมโกหกพี่ ถึงตอนนั้นเพื่ออะไร..เพื่อให้พหี่ นีผมไปกับคนใหม่ง้ นั เหรอ! ” “ ชิน..” เอริ ปวดหัวจี๊ด เรื่ องใหม่เข้ามาได้ไม่หยุดหย่อน เร็ นเดินเข้ามาด้านใน ช่วยประคองตัวที่เซเล็กน้อยลงนัง่ “ ผมไม่ยอมหรอกนะ..ผมไม่ปล่อยพี่ไปง่ายๆแน่!! ” “ ชิน! อย่ามาบ้าแถวนี้นะ ” ร่ างเล็กตะโกนใส่ท้ งั น้ าตา เขารู ้ เขาเข้าใจ เขา ได้รับฟังมาทุกเรื่ องแล้ว ใช่..แค่ขอคายืนยันจากปาก
59
..ชินยะมีคนอื่นทางกาย..แต่ไม่เคยมีคนอื่นทางใจ.. ..แต่ต่อไปในวันข้างหน้าล่ะ.. ..วางใจได้ง้ นั เหรอ?..ไม่รู้คาตอบเลย.. “ พี่เอริ ..” เร็ นดึงตัวอีกคนไปนัง่ บนเตียง ชินยะขบกรามกรอด มือกาหมัดแน่นด้วยความโกรธเคือง ไม่อยากให้ไอ้ หมอนัน่ แตะต้องพี่เอริ แม้แต่ปลายนิ้ว ..แต่จะทาอะไรได้..เขาพลาดเอง.. ..พลาดเองตั้งแต่ตน้ .. “ กลับไปซะ..พี่ขอ ไม่อย่างนั้นนายจะไม่ได้เห็นพี่อีก ” เสี ยงปิ ดประตูโครมใหญ่ดงั ขึ้น ห้องตกอยูใ่ นความเงียบอีกหน เร็ นขยับ เข้ามาใกล้ พึมพาบอกขอโทษที่กา้ วเข้ามาผิดจังหวะ “ ไม่เป็ นไร มันต้องเกิดขึ้นอยูแ่ ล้ว นายก็รู้ ” เอริ ยมิ้ สี หน้าเซียวลงจน สังเกตได้ “ ทาไมมาซะดึก ” เร็ นบอกปั ดคนที่ต้ งั ใจจะยกน้ ามาให้ เขาบอกว่ามีธุระ แวะมาหาไม่นาน “ เครื่ องจะออกคืนนี้ครับ ผมมาลา ” เอริ ยนื นิ่ง ความรู ้สึกผิดยังท่วมท้นในใจ “ ทาไมเร็ วนัก ” “ ไม่หรอกครับ..มันต้องเกิดขึ้นอยูแ่ ล้ว พี่ก็รู้ ” เร็ นแกล้งทวนประโยคที่ ฝ่ ายตรงข้ามพูดไว้ ..ใครที่ไม่ใช่คนรักของเรา..ก็ไม่มีวนั จะเป็ นของเราไปได้.. “ พี่ไปส่งนะ ” ร่ างเล็กลนลานหันหลังให้ น้ าตาคลอหน่วยจนต้องรี บหัน ไปหยิบกระเป๋ าเงิน ร่ างใหญ่คว้าตัวเบาหวิวเข้ามาแนบอก เขาหลับตานิ่ง กอดคนที่อยูใ่ นใจมา นานจนแน่น พยายามซึมซับไออุ่นที่เคยได้รับ รอยยิม้ ยินดีปรากฏขึ้นน้อยๆเมื่อ ปลายนิ้วนุ่มแตะลงบนแขนแผ่วเบา บีบกระชับในไมตรี ฉนั ท์เพื่อน ..ที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปได้เลย..
60
“ ไม่ตอ้ งหรอกครับ ถ้าเห็นหน้าพีก่ ่อนขึ้นเครื่ อง ผมคงฉี กตัว๋ ทิ้ง ” เขา กระซิบ “ ผมยังรักและหวังดีกบั พี่เสมอ อย่าปิ ดกั้นตัวเองเพราะความผิดพลาดใน อดีตเลยครับ ” “ เร็ น..” “ เอาไว้ผมจะติดต่อมาหาบ่อยๆ รักษาสุขภาพด้วย ” “ อือ..เดินทางปลอดภัยนะ ” ริ มฝี ปากจูบผิวเผินผ่านแก้ม กอดตอบไม่นาน ก็จาใจผละออกมา ถ้าให้ไปส่ง ก็คงร้องไห้ไม่ต่างกัน คนที่กาลังจะปิ ดประตูลงถอนหายใจเมื่อสายตาสบเข้ากับใครสักคนที่ด้ือ แพ่งไม่ยอมเปลี่ยน มันเป็ นวิธีเดิมที่หมอนัน่ ชอบทา แล้วก็ยงั พยายามทากระทัง่ ตอนนี้ “ บอกให้กลับทาไมไม่กลับ ” “ กลับบ้านกับผมนะ ” ชินยะยังคงอ้อนวอน “ รู ้ม้ ยั ว่าทาให้ใครต้องลาบากใจบ้าง ” “ ผมรักพี่..” “ รู ้รึเปล่าว่ามันน่าราคาญ น่าเบื่อ พูดไม่รู้จกั ฟัง ทาผิดแล้วยังมาขอให้ยก โทษ เร็ วไปหน่อยมั้ย ง่ายเกินไปรึ เปล่า ” เอริ ต่อว่า มือกาลูกบิดประตูแน่น “ รู ้..แต่ผมรักพี่ ” “ ห่างกันสักพัก พี่ขอแค่น้ ีให้ไม่ได้เหรอ ” ยังถามคาเดิม “ ผมรักพี่..” เขาพูดเหมือนเคยจนคล้ายคนบ้าเข้าไปทุกที เอริ ส่ายหัวปฏิเสธพร้อมรอยยิม้ หยันๆที่ผดุ ขึ้น ..แพ้ใจ.. “ กลับไปซะ..ไม่อย่างนั้นก็นอนตบยุงอยูข่ า้ งนอกนัน่ แหละ ” “ ผมจะทา..” เขามองตรง ดวงตาแน่วแน่ “ ผมทาแน่..เพราะผมรักพี่ ”
61
“ เมื่อไหร่ คนอย่างนายจะตายๆไปให้พน้ ๆหน้าซะทีนะ ราคาญจะแย่ ” เอริ พ้อ โกรธเคือง..ที่อีกฝ่ ายเข้ามารุ กไล่พ้นื ที่ในหัวใจจนไม่เหลือช่องว่างให้รักตัวเอง ได้เลย “ ถ้าพี่ตอ้ งการ..ผมทาให้ได้ท้ งั นั้น ” แววตาคู่เดิมไม่มีลงั เล และถ้าเพียงมี คาเดิมย้าอีกสักครั้ง เขาจะทา..จะหายหน้าจากไปโดยไม่กลับมาอีก ..ถ้าเพียงแต่ตอ้ งการจริ งๆ..เขาจะตายให้ดู.. “ ไอ้เด็กงี่เง่า! ” เสี ยงหวานตวาด กระแทกบานไม้ดงั ปึ ง ร่ างเล็กเปิ ดประตูให้กว้าง โยนข้าวของออกมาวางไว้ขา้ งนอก น้ าตาคลอ เอ่อเพราะเจ็บใจ..เจ็บใจที่แพ้ตวั เอง แพ้ทาซึดะ ชินยะอยูว่ นั ยังค่า ..จะให้แค่คนละครึ่ งทาง.. ..จะยอมแค่น้ ีพอ..นอกเหนือจากนั้น ต้องใช้เวลา.. ชินยะยิม้ ด้วยความดีใจ รี บเข้ามาช่วยอีกฝ่ ายเก็บของ “ ขอบคุณครับ..” เขายิม้ ..และยิม้ เหมือนคนบ้าอีกครั้ง “ ขอบคุณ..” ....................................................................................... หิ มะเดือนธันวาโปรยปรายลงรอบด้าน กิ่งซากุระแห้งเหี่ ยวเป็ นสี น้ าตาล แก่ กลีบใบร่ วงโรยแล้วแทนที่ดว้ ยน้ าค้างแข็ง สี ขาวประดับพราวทุกพื้นที่ อากาศ เย็นเฉี ยบโอบล้อมอยูร่ อบกายจนต้องยกมือขึ้นถูกนั นับจากเดือนเมษาที่เกิดเรื่ อง ยามางิชิ เร็ นยืน่ จดหมายขอพักงานและ กลับไปที่ออสเตรี ยตั้งแต่เดือนนั้น เรื่ องทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ต่างฝ่ ายต่างรับรู ้วา่ มัน เกิดขึ้นเพราะอะไรแต่ก็ยงั ไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่าที่ควร “ เหม่ออะไรน่ะเอริ ” เสี ยงหวานใสของซายูริเรี ยกน้องชายของคนรัก เอื้อมมือไปปิ ดหน้าต่างครัวเข้ามาเพราะเกล็ดหิ มะกาลังปลิวคลุง้
62
วันนี้เป็ นวันที่ 2 ธันวาคม วันคล้ายวันเกิดของใครคนหนึ่ง แล้วก็เป็ นเรื่ อง เหลือเชื่อที่มุราคามิ เคย์เป็ นเจ้าภาพจัดงานฉลองให้ไม้เบื่อไม้เมาอย่างน้องเขยใน ห้องบอลรู มของแกรนด์ พาเลซ มีความเป็ นไปได้วา่ ทาเพื่อไถ่โทษในคราวที่แอบถ่ายภาพตอนซาวามุระ จุนควงอามาโนะ ยูมิข้ ึนห้อง วันที่ฮานะจังรู ้เรื่ องถึงกับงอนกันข้ามวันข้ามคืนเพราะ พี่เคย์ชอบทาแต่เรื่ องเล็กให้กลายเป็ นเรื่ องใหญ่ ถ้าตัวซายูริเอาแต่เก็บเงียบก็คงจะ กลายเป็ นหนามยอกใจกันจนทุกวันนี้แน่ “ คนเขารั กกันก็อย่ าไปทาให้ เรื่ องเสี ยสิ ครั บ..” ได้ ยินฮานะจังติติงคุณสามี ตัวแสบไป “ ถึงจะคิดว่ าไม่ เหมาะสมหรื ออะไรก็เถอะ..นั่นเป็ นเรื่ องของพวกเขา สองคน พี่เคย์นี่จริ งๆเชี ยว ” ..ก็เลยเป็ นที่มาของงานในวันนี้.. “ เปล่าครับ..แค่รู้สึกว่ามันหนาวจัง ” เอริ ยมิ้ เดินไปหยิบเสื้ อกันหนาวมา คลุม พอช่วยกันปิ ดไฟในบ้านเรี ยบร้อยแล้วก็เลยเดินเคียงคู่มากับพีส่ ะใภ้คนสวย รถตูส้ ี ขาวคันใหญ่เคลื่อนเข้ามาจอดเทียบเทอเรซด้านหน้า ร่ างสูงใหญ่ที่ สวมชุดสี ขาวสบายๆเป็ นคนลงมาเลื่อนประตูเปิ ดให้ คุณเจ้าของวันเกิดยิม้ ไม่หุบเลย ทีเดียว อาจจะเพราะหลังจากงานเลิกมีขอ้ ตกลงอะไรแผลงๆกับภรรยาอีก เอริ เงยมองหิ มะด้านบน วันนี้มนั ตกไม่ค่อยหนักนักแต่กห็ นาวใช้ได้ กาลัง จะก้าวเท้าออกไปตรงระเบียงแต่ฝ่ามืออบอุ่นรั้งแขนไว้ก่อน “ เดี๋ยวไม่สบาย ” เสี ยงนุ่มนวลดังขึ้นแผ่วเบา ดึงฮูทตรงตัวเสื้ อด้านหลัง ขึ้นมาคลุมให้ ดวงตาทั้งสองสบเข้าประสานกันก่อนที่เอริ จะเป็ นฝ่ ายเสหลบไป มีเสี ยง ทอดถอนใจตามมาในความสัมพันธ์ที่ต่อไม่ติดนี่ ..จะเป็ นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ .. “ เอ้า! สองคนนั้นจะไปรึ เปล่า ” จุนร้องถาม ตบเบาะให้ซายุมานัง่ ด้านข้าง ปากก็พึมพาว่าเดี๋ยวตาแก่มุราคามิ เคย์จะด่าเอาได้วา่ เขาทาเล่นตัว
63
ชินยะให้อดีตคนรักก้าวขึ้นไปนัง่ ก่อน เอริ เลือกเบาะหลังเพราะไม่อยาก สุงสิ งกับผูช้ ายอีกหนึ่งที่ข้ ึนมาคนสุดท้าย แต่คงเป็ นการคิดผิดเพราะหลังจากประตู ปิ ดลง ฝ่ ายนั้นก็เลี่ยงเบาะกลางแล้วเข้ามานัง่ เคียงข้างกัน ดวงตาสี อ่อนปรายมองด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นแก้มนวล ก็ข้ ึนสี เข้ม ขยับตัวไปชิดริ มหน้าต่าง เหม่อมองออกไปด้านนอก ไม่ยอมหันมาสบตา กันอีก ร่ างสูงหุบยิม้ ที่กาลังส่งให้อีกฝ่ าย ใบหน้าคมเศร้าหมองจนเห็นได้ชดั และ คงเป็ นตลอดระยะเวลาที่เดินทางไปโรงแรม ความเงียบที่น่าอึดอัดระหว่างกันกาลัง ก่อตัวขึ้น สานทับยิง่ กว่ากาแพงหนา และถ้าไม่หดั กัดเซาะมันด้วยคาพูดอื่นใดบ้างก็ คงไม่มีวนั พังทลายได้ “ พี่เตรี ยมอะไรเป็ นของขวัญให้เขารึ เปล่า ” ชินยะชวนคุย มันเรี ยกร้อง ความสนใจจากพี่เอริ ได้เพียงครู่ เดียว “ ความรัก..” เป็ นคาตอบที่ทาให้คนฟังสะท้อนเข้ามาในหัวอก นัยน์ตาคู่ หวานตวัดมามองแล้วหันกลับ ทอดสายตาออกไปตรงถนนด้านนอก แสงไฟระยิบระยับมากมายกาลังเปิ ดแข่งกันเรื่ อเรื อง ต้นคริ สต์มาสถูก ประดับไว้ตามร้านรวง เสี ยงเพลงของความสุขดังแทรกเข้ามา รถตูเ้ ลี้ยวผ่านสี่ แยกที่ ขึ้นบิลบอร์ดอันใหญ่ ดึงความสนใจจากคนที่มองเหม่อเรื่ อยเปื่ อยให้หนั ไปดู เอริ เม้มปากแน่น ดวงตาคมกล้าที่ทอดมองเป็ นที่หลงใหลของใครต่อใคร ใบหน้าหล่อเหลาของนายแบบอันดับหนึ่งทาให้ความคลัง่ ไคล้ของผูค้ นมากหน้ามี แต่จะเพิ่มขึ้น ความร้อนแรงของภาพถ่ายสัมผัสได้ถึงเสน่ห์ที่ให้กลิ่นอายของผูช้ าย เต็มตัว เรื อนร่ างแข็งแกร่ งถูกฉาบไล้ดว้ ยแสงไฟ แผงอกแข็งแรงทาบเกี่ยวอยูก่ บั นางแบบคนสวย อ้อมแขนทั้งสองนัน่ โอบประคองเธอจนแนบชิด สายตาเย้ายวน เหมือนมนตร์สะกดทาให้ทุกคนละออกไปไม่ได้เลย ชินยะเห็นปฏิกิริยาของคนข้างกายก็ได้แต่นึกเสี ยใจ เขาทาทุกอย่างลงไป โดยไม่คิด ถ้าไม่ได้พวกพี่ๆช่วยแล้วจะมีปัญญารอดพ้นออกมาได้หรื อเปล่าก็ยงั ไม่รู้
64
“ ผมขอโทษ..” เขายังพร่ าคาเดิม ไม่รู้วา่ ทาไมถึงส่งไปไม่ถึงใจสักที “ ผม รักพี่นะ..จะไม่ทาอีกแล้ว ” เจ้าของใบหน้าหวานยังคงเงียบงัน มันเป็ นคาพูดเดิมๆเหมือนเมื่อหลาย เดือนที่แล้ว..และก็เป็ นคาพูดที่คล้ายกันกับตอนแรกเริ่ มที่คบหากัน..คาว่า ‘รัก’ ..หากเชื่อไปอีกครั้ง..ก็กลัวว่าจะต้องเจอแต่เรื่ องเดิมซ้ าสอง.. ..ที่ยงั รั้งรอก็เพื่อขอพิสูจน์ให้แน่ใจ.. “ ผมไม่รู้วา่ พี่อยากมัน่ ใจอะไรในตัวผมอีก ผมไม่ได้ต้ งั ใจจะทาร้าย สิ่ งที่ ทาลงไปทั้งหมดก็เพราะไม่อยากจะให้พี่รับรู ้ ผมไม่อยากเป็ นคนทรยศหรื อว่าหัก หลังความรักของเรา แต่ผมทาลงไปแล้ว..เรื่ องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมทาได้แค่ปิดบังพี่ ทาได้แค่..โกหก ” “ พี่รู้แล้ว..” เอริ พึมพา เท้าคางมองออกไปด้านนอก ตัดบทคนข้างกายที่ ยังคงพูดเรื่ องเดิมซ้ าๆ “ พี่รู้..แต่พี่ไม่เคยฟัง ” ชินยะเอื้อมมือไปจับแขนเรี ยวไว้ สอดปลายนิ้วเข้า บีบกระชับหากอีกคนกลับดึงมือออกห่าง ..จะทาให้เสี ยใจไปถึงไหน.. “ เรากลับมาเป็ นเหมือนเดิมกันอีกไม่ได้รึไง ” ดวงตาสี อ่อนทอแสงจางลง ทั้งคูม่ องตากันและกันเนิ่นนาน ถึงจะดูเย็นชา แต่เยือ่ ใยความสัมพันธ์ยงั ไม่จางหาย “ พี่ไม่รู้..” แม้วา่ คาเรี ยกขานจะกลับมาใกล้ชิดกันอีกครั้งแต่ร่างกายกลับ ห่างเหินกันและยิง่ ไกลห่างออกไปอีกในเรื่ องของหัวใจ “ ปล่อยมันเป็ นแบบนี้ก็ดีแล้ว ชิน..นายมีอิสระ พี่เองก็อิสระ บางที..เรา สองคนอาจจะไปเจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่าคนเก่า นายก็ไม่ตอ้ งมานัง่ ง้อพี่แบบนี้หรอก พวกคนแก่หวั รั้นมันน่าเบื่อ ”
65
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ไม่พอใจขึ้นเอาดื้อๆ พี่เอริ เห็นความรักของเขาเป็ นสิ่ ง ล้อเล่นอีกแล้ว คิดจะผลักไสก็ทา คิดจะไล่ให้ไปมีใครอื่นก็เอา ถ้าไม่ตอ้ งการก็ไม่ เห็นจะต้องขีดเส้นออกห่างขนาดนี้เลย “ ผมรัก..ที่พเี่ ป็ นพี่ ” รถคันใหญ่จอดนิ่งสนิทตรงหน้าโรงแรม ต่างคนต่างเดินลงมา แม้วา่ จะเคย คบหาแต่ก็เหมือนจะยิง่ ห่างกันมากขึ้นไปอีก เอริ เดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้ชินยะ เดินเดี่ยว พวกสาวๆบางคนที่มาใช้บริ การของสถานที่จาดาราหนุ่มได้ก็เลยถือ โอกาสขอถ่ายรู ปด้วย ใบหน้าคมยิม้ แย้ม หากในใจกลับเจ็บช้ า ..ผูค้ นมากมายต้องการ..แต่คนที่เขาต้องการกลับไม่ไยดี.. ..จะมีอะไรเจ็บปวดได้เท่านี้อีกไหม.. ..บทเรี ยนครั้งนี้สาหัสมากพอหรื อยัง.. “ อาชิน~ พี่เอริ ! ” เสี ยงของเด็กชายตัวปุ้ มปุ้ ยดังลัน่ มาก่อน เอริ ยมิ้ รับ อ้าแขนกอดนายอาโอะกับโซระจังที่โผเข้ามาเต็มรัก ส่วนไทโย พ่อเด็กฉลาดเกินวัยได้แต่เลียบเคียงมาทักทาย ไม่ได้ซนเหมือนน้องๆเท่าไหร่ มิโดริ ที่ตวั เล็กกระจิ๋วหลิวก็วงิ่ เตาะแตะมาหา ชินยะอุม้ มิโดริ ข้ นึ ขยี้หวั นายไทโยเมื่อ คุณชายอาโอะปะเหลาะจะขี่คอพีเ่ อริ โซระมองซ้ายขวาหาอาหมอหลังอ้อนพวก ผูใ้ หญ่ไปแล้ว “ ไงล่ะเรา..กินจนปากเลอะเลย ” เอริ ยกนิ้วขึ้นเกลี่ยคราบช็อคโกแลตตรง มุมปากนุ่มนิ่มของอาโอะ ยังช่วยเช็ดไม่เท่าไหร่ ฝ่ ายนั้นก็หอมแก้มฟอดอย่างฉวย โอกาสแล้วยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอีก แก้มนวลเป็ นรอยด่าง เอริ หวั เราะคิก มองหน้าตัวเองจากเงาสะท้อนของ แจกันแก้ว ไทโยส่งเสี ยงทักว่าอาโอะแกล้งพี่ๆอีกแล้ว ท่าทางจะเปิ ดศึกง้องแง้งกัน ตั้งแต่เด็กเลยทีเดียว
66
ชินยะเดินเข้าไปใกล้ ละมือข้างหนึ่งมาเช็ดแก้มนุ่มนิ่มแผ่วเบา ปลายนิ้ว ยาวเกลี่ยไล้ที่ใบหน้าหวาน ดวงตาคมกริ บจับจ้องไม่ยอมห่างจนอีกฝ่ ายยืนนิ่ง เหมือนถูกสะกด “ เด็กๆน่ารักนะครับ..” เขาชวนคุยอีกครั้งด้วยความพยายาม และเป็ น หัวข้อที่เอริ ก็ตอ้ งตอบเพราะเจ้าลูกลิงทั้งหลายเพ่งอยู่ “ อือ..” แต่แล้วก็กลับประเด็นคล้ายจะต่อว่าอีกฝ่ ายกลายๆได้อีก “ นายไม่ คิดอยากแต่งงานมีลูกบ้างเหรอ พี่จะได้ไปเป็ นเพื่อนเจ้าบ่าวไง ” ร่ างสูงมองหน้าอดีตคนรักอย่างตัดพ้อ เขาเจ็บร้าวเข้ามาในใจยิง่ กว่าถูกมีด กรี ด พี่เอริ พดู ประโยคเหล่านี้ออกมาทั้งที่หน้าตาเฉยเมย แต่คนฟังสิ..เจ็บจนจะตาย ให้ได้ “ ถ้าจะมี..ก็ตอ้ งมีกบั พี่เท่านั้น ” เขาพูดคาขาด บอกเป็ นความนัยว่าเขาไม่มี วันไปแต่งงานกับใครคนอื่น..และก็ไม่มีวนั ปล่อยคนตรงหน้าไปมีใครด้วยเช่นกัน “ เหรอ..คนที่นายอยากมีดว้ ยมันไม่สามารถหรอกนะ เนอะ..อาโอะ ” เอริ หันไปหาตัวช่วยแต่นายอาโอะก็ฉลาดเป็ นกรด “ หมะม๊ายังมีผมกับโซระได้เลยครับ อาชินกับพี่เอริ ก็มีได้ แค่เลิฟๆกันให้ มากๆเหมือนม๊ากับป๊ าของผม ” คาตอบที่ได้ยนิ ทาเอาคนฟังหน้าชา รอยยิม้ ยินดีของชินยะเป็ นเหมือนตัวที่ บ่งบอกว่าเขาแพ้ทางเด็กๆอีกแล้ว เขาพูดไม่ได้หรอกว่าอาชินอาจจะอยากมีลูกที่มา จากเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง มันเป็ นคาที่ไม่ดีนกั สาหรับเด็กๆ อาจจะทาให้เจ้า พวกนี้นอ้ ยใจก็ได้ที่ต่างฝ่ ายต่างเป็ นลูกบุญธรรมเท่านั้น “ อาโอะเก่งจังครับ..เดี๋ยวอาจะซื้อขนมให้เยอะๆเลย ” ชินยะร้องแซว วาง เจ้ามิโดริ ที่อยากวิง่ เล่นลงกับพื้น พื้นที่ดา้ นข้างถูกดับไฟมืดลง ฟลอร์ตรงกลางเปิ ดกว้างพร้อมเสี ยงเปี ยโนที่ ดังคลอ แชนเดอเลียคริ สตัลทอประกายวาววาม เปล่งแสงระยิบระยับจับตา แสงสี ส้มเรื่ อทอดลงทาบเป็ นเงาอยูบ่ นร่ างเพรี ยวบางในชุดขาว
67
ซาวามุระ จุนกับซายูริถูกเชิญให้ออกไปเปิ ดฟลอร์ก่อน ตามด้วยเจ้าภาพ จัดงานอย่างมุราคามิ เคย์ก็ไม่ยอมน้อยหน้า โค้งตัวลงเชิญฮานะ ภรรยาตัวน้อยออก ไปด้วยกัน มุราคามิ เซจิกบั ไทระเป็ นคู่ถดั ไป “ พวกเขาดูมีความสุขนะ ” ชินยะพูดน้ าเสี ยงน้อยใจ กระทัง่ เจ้าไทโยเอง ยังลากนายอาโอะออกไปเต้นด้วยซ้ า ถึงแม้อาโอะจะฉุดมือมิโดริ จงั ที่อยากจะกิน ขนมไปด้วยก็เถอะ “ ก็ไม่ได้มีความสุขทุกคนหรอก ” เอริ มองเลยผ่าน เห็นคุณหมอคาซึมะ โฮโจที่ไม่ได้ออกไปด้วย คุณหมอได้แต่นงั่ เงียบอยูท่ ี่โต๊ะ มองคู่เด่นของงานคลอ เคลียกันด้วยความรัก “ ทุกอย่างมันมีขอ้ ยกเว้น ไม่ได้จบลงด้วยดีเสมอไป ” ร่ างใหญ่เงียบงัน เขาแอบเห็นโซระจังปี นป่ ายอยูบ่ นตัวอาหมอ ไม่เห็น รู ้สึกว่าฝ่ ายนั้นจะดูอกหักหรื อว่าเจ็บปวดตรงไหน “ มันก็แล้วแต่คนจะมองนี่ครับ..แต่สาหรับผม..ผมอยากให้จบอย่างมี ความสุข ” เขายืน่ มือออกไปด้านหน้า เป็ นคาขอชวนเต้นราสาหรับงานในค่าคืนนี้ เอริ มองฝ่ ามืออบอุ่นข้างนั้น ลังเลอย่างไม่แน่ใจนัก..ราวกับว่ามันมี ความหมายหลายอย่างปนเป การวางมือลงไปเท่ากับการยินยอมกลับเข้าสู่ออ้ มอกที่ คอยกักขังหัวใจกันอีกหน ..และไม่รู้เลยว่าหากต้องเจ็บปวดอีกครั้ง.. ..จะรอดกลับมาเหมือนอย่างเคยหรื อเปล่า.. “ ให้โอกาสผมบ้าง..” เขาวอนขอ ดวงตาสี อ่อนมองไกลออกไป เห็นพี่ซายุซบหน้าลงกับบ่ากว้างของพี่จุน รอยยิม้ ที่เปี่ ยมไปด้วยความสุขนัน่ ทาให้คนมองอดยิม้ ไปด้วยไม่ได้ พี่ฮานะคล้อง แขนอยูร่ อบคอคนรัก ส่วนพี่ไทระเองก็ยนิ ยอมเอียงแก้มให้แฟนประทับรอยจูบ ..แล้วเขาล่ะ..ช้ าใจจนวันตายเพราะทิฐิ.. “ ครั้งเดียวนะ..” เอริ พึมพา อมยิม้ น้อยๆเมื่อวางมือลงไปบนความอบอุ่นที่ ร้อนผ่าว
68
ชินยะยิม้ รับ ประคองมือบางมาวางไว้ที่บ่า สอดแขนเข้าโอบเอวคอด พร้อมกับดึงให้นิ้วเรี ยววางทาบลงบนอุง้ มือ พาเดินเข้าฟลอร์ก่อนจะคว้าตัวมาแนบ ชิด ลมหายใจอุ่นร้อนริ นรดอยูข่ า้ งแก้ม กลิ่นน้ าหอมเจือจางลอยอวล เรื อนกายที่ แนบสนิททาให้ความร้อนในกายพุง่ สูงสาหรับคืนที่เหน็บหนาว ..ขอให้มีแต่สองเรา..ตลอดไป.. “ วันนี้คนดีของผมน่ารักจัง ” เขากระซิบ ริ มฝี ปากคลอเคลียอยูข่ า้ งแก้ม นวล เห็นสี เลือดแล่นริ้ วขึ้นทัว่ ใบหน้าสวย “ พูดมาก..” เอริ อุบอิบ หมุนตัวตามแรงที่โอบประคอง สองแขนเรี ยว ยกขึ้นกอดก่ายลาตัวสูงใหญ่ แนบใบหน้าลงซบบ่าแกร่ งที่ให้ความรู ้สึกมัน่ คง ..ได้ยนิ เสี ยงหัวใจเต้นแรง.. “ ผมมีความสุขมาก..” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงแนบ “ หลังจากคืนนี้ไปเรา จะกลับมาเป็ นเหมือนเดิมกันได้ใช่ม้ ยั ” “ ไม่รู้สิ..” เป็ นคาตอบที่บนั่ ทอนหัวใจกันเกินไป ชินยะยิม้ รวดร้าว ปลอบใจตนว่ายังมีเวลาอยู่ ..มันอาจจะยาวนาน..เป็ นเดือน..เป็ นปี .. ..แต่เขามีเวลาทั้งชีวติ ที่จะง้องอน.. “ ถ้างั้น..ผมขอ..แค่จูบเดียว สาหรับวันนี้ ” เขาพูดเสี ยงพร่ า หลุบสายตาลง มองแต่เรี ยวปากนุ่มนิ่มสี ชมพูสดที่ห่างกันแค่คืบ ในใจเต้นแรงเพราะกลัวคาตอบ หากสิ่ งนั้นก็ทาให้เขายิม้ ได้ “ ให้ครั้งเดียวนะ..” เอริ งึมงาคาเดิมซ้ าในลาคอ ปลายนิ้วยาวแตะลงบนคางมน เชยขึ้นแล้วเอียงหน้าเพื่อก้มลงทาบทับ ดวงตาสี เข้มลอบมองใบหน้าสะสวยด้วยความพอใจ เขาหลับตาลงเหมือนอีกฝ่ าย ปล่อยให้เสี ยงเพลงยังคงบรรเลงต่อเนื่อง ปล่อยให้คนรอบด้านเต้นราอยูเ่ คียงคู่กนั มี แต่เขาและพี่เอริ เท่านั้นที่หยุดยืน ทอดกายในอ้อมกอดอบอุ่นที่กาลังติดตรึ งใน ความรู ้สึกพร้อมกับแนบปากลงประทับ
69
..แผ่วเบา..ผิวเผิน.. ..แต่มนั่ คง.. เสี ยงเพลงจบลง ทุกคนเดินออกจากฟลอร์ตอนที่เขาเงยหน้าออกมา พี่เอริ ก้มงุดๆ แก้มเป็ นสี แดงจัดจนหยุดไม่อยู่ มุราคามิ เคย์ข้ ึนไปกล่าวอวยพร มันอาจจะ เป็ นช่วงเวลาเดียวที่ท่านประธานทั้งคูจ่ ะญาติดีกนั ได้ “ ขอให้มีความสุข..และดูแลซายูริจงั ของพวกเราให้ดีที่สุด ” แต่ก็ยงั ไม่วาย สาทับ “ ถ้าไม่อย่างนั้น..ตายกันไปข้าง! ” เอริ ปรบมือ ยิม้ แย้มได้น่ารักจนผูช้ ายข้างกายแอบเมียงมองไม่ได้ “ พี่ชายของพี่เขาดูดีนะ ” ชินยะชวนคุย ยืน่ แก้วไวน์ให้ร่างเล็กรับไปจิบ “ อือ ” เสี ยงหวานตอบส่ง ยังแก้มแดงไม่หาย “ เหมาะกันกับพี่ซายุ รักกันดีท้ งั คู่ ” “ อือ..” “ พวกมุราคามิดว้ ย..ท่าทางรักกันมาก ” “ อือ ” “ พี่วา่ มั้ย..ผมคิดว่าพวกเขาเริ่ มต้นได้ไม่ดีนกั แต่ก็จบลงได้สวยทีเดียว ” “ อืมฮึ..” เอริ พยักหน้าเห็นด้วย มองพี่ซายุที่เดินเข้าไปยืน่ ช่อดอกไม้อวย พรวันเกิดคนรัก ตามด้วยการจุมพิตแผ่วเบา “ แล้วผมก็อยากให้เราเป็ นแบบนั้น ” เขาเลียบเคียง “ พี่คงอนุญาตให้ผม จีบพี่ต่อสาหรับการเริ่ มต้นใหม่อีกครั้งนะครับ ” “ อือ..” ปากสี ชมพูเรื่ อขยับรับอย่างเผลอไผล ก่อนที่จะต้องเบิกตากว้าง หันควับมามองคนที่ฉวยโอกาสใส่ “ นาย! ” ชินยะยิม้ รับ โค้งให้อย่างล้อเลียน “ ผมถือว่านัน่ คือคาตอบนะ.. ” .......................................................................................
70
Last Special 4 : Love is Blue ผูค้ นพลุกพล่านในเทศกาลฉลองวันขึ้นปี ใหม่ อากาศที่หนาวเหน็บใน เดือนแรกของปี ถูกต้อนรับด้วยแสงไฟลานตาตามสถานที่มากมาย ร้านเบเกอรี่ กลิ่น อายเมดิเตอร์เรเนียนน้อยๆนี้ก็ยงั มีลูกค้าแวะเวียนไม่ขาดสาย เอริ สาละวนกับการนวดแป้ งขนมปั ง วุน่ วายกับเตาอบจนแทบจะลืมเวลา ว่านี่ก็ใกล้พกั เที่ยงแล้ว ถาดขนมหลายใบว่างเปล่าจนต้องวางคุกกี้ชิ้นน้อยๆไว้แทน รอเค้กอบใหม่ที่กาลังแต่งหน้าด้วยน้ าตาลไอซ์ซิ่งอยู่ “ มัฟฟิ นสองค่ะ ” เสี ยงพนักงานเสิ ร์ฟร้องบอกเพื่อนร่ วมงานอีกหนึ่งที่ยนื ประจาหน้าเคาน์เตอร์ เธอหันมาบอกเพื่อนเจ้าของร้านว่าพายบลูเบอร์รี่หมดแล้ว “ เพิ่งอบเสร็ จ รอแป๊ บนะ ” ร่ างเล็กผละไปล้างมือ สวมถุงมือกันร้อนแล้วก็ เปิ ดเตาออก กลิ่นพายหอมกรุ่ นกระจายฟุ้ งไปทัว่ ครัวจนอดท้องร้องไปด้วยไม่ได้ วันนี้พี่ฮานะไม่ได้มาก็เลยวุน่ วายเป็ นพิเศษ ส่วนพี่ซายุก็ไปสอนหนังสื อ เด็กที่โรงเรี ยน เขาเลยต้องรับผิดชอบที่นี่คนเดียวไปโดยปริ ยาย ยิง่ เป็ นช่วงปี ใหม่ คนก็ยงิ่ มาอุดหนุนมากกว่าเก่า ลูกค้าเต็มร้านแล้วยังออเดอร์ติดต่อนอกสถานที่ สารพัด แต่โชคดีที่พี่ซายุเลิกเร็ ว เห็นโทรบอกว่าจะแวะมา..อาจจะสักครึ่ งชัว่ โมงได้ โมบายเปลือกหอยดังกรุ๊ งกริ๊ ง มีใครสักคนผลักประตูร้านเข้ามา เอริ เพิ่งจะ นวดแป้ งเสร็ จแล้วก็เอาเข้าเตาอบ พอจัดการเรื่ องจุกจิกเรี ยบร้อยก็เลยได้มานัง่ หน้า เคาน์เตอร์ เคลียร์เงินที่พนักงานคนใหม่ยงั สับสน “ ขยันเหมือนเดิมเลยนะครับ ” เป็ นเสี ยงของพนักงานวัยดึกที่ปกติ เห็นชอบนัง่ ตามบาร์แต่คราวนี้กลับเลือกมานัง่ ร้านขนมแทน หมอนี่มาวนเวียนอยู่ ได้นบั อาทิตย์หนึ่งพอดี เอริ ยมิ้ สดใสแม้วา่ ในใจจะขุ่นมัว ไม่ชอบสายตาโลมเลียที่อีกฝ่ ายสื่ อมาหา ได้แต่บอกปัดว่าช่างเถอะ..ใช่วา่ จะมีแค่รายเดียวซะที่ไหน ทั้งพี่ฮานะและพี่ซายุก็ โดนมาหมดแล้ว
71
“ ขอบคุณครับ..วันนี้จะรับอะไรดี ” “ ยิม้ หวานๆจากเจ้าของร้าน ” ฝ่ ายนั้นเอ่ยปากจีบ เอื้อมมือข้ามเคาน์เตอร์ มาเกาะกุมโดยที่ไม่ทนั หนี “ อย่าสิ ครับ ” เอริ ชกั สี หน้า อาจจะมีการล้มโต๊ะกันกลางงานได้ คนบ้า อะไร! สนิทแล้วยิง่ ลามปาม “ นิดเดียวน่า..” แรงยื้อยุดถูกกระชากออกด้วยฝี มือของผูช้ ายตัวโตที่เพิ่งเข้ามาใหม่ นัยน์ตา ดุดนั จนพนักงานเงินเดือนทาหน้าหงอ “ อย่ายุง่ กับเมียผม! ” เสี ยงที่ติดจะกระชากทาเอาคนได้ยนิ หน้าเสี ย ลนลาน ถอยห่างแล้วร้อนรนออกไป เอริ ยงิ่ หน้าชาหนักกว่าเก่า ..ไอ้เด็กบ้า!.. นอกจากจะมาวนเวียนนัง่ เฝ้ ากันในร้านได้ครึ่ งค่อนวันแทบจะทุกครั้งที่เขา มาแล้วก็ยงั คอยทาตัวเป็ นหมาหวงก้าง นัง่ มองอยูใ่ นมุมหนึ่งของร้าน พร้อมจะแสดง ตัวทันทีที่มีใครเข้ามาเกาะแกะ ..ลูกค้ามันจะหายหมดเพราะไอ้คนบ้านี่แหละ.. ..ยังไม่นบั รวมที่เที่ยวไปจับตาอยูใ่ นโรงเรี ยนอนุบาลด้วยหรอกนะ.. เป็ นที่รู้กนั อยูว่ า่ เขามีงานหลายแห่ง หากวันไหนแวะไปสตูดิโอได้ก็จะช่วย เบื้องหลัง หรื อถ้าว่างนักก็จะไปช่วยพี่ซายุสอนเด็ก เล่นครัวคุณหนูกบั สอนวาดภาพ ถ้าวันไหนว่างทั้งวันก็จะมาทาขนมอยูท่ ี่นี่ช่วยพี่ฮานะ หรื อไม่ก็คุมร้านแทนเสี ยเลย วิง่ วุน่ อยูบ่ ่อยๆแต่ผชู ้ ายตรงหน้าที่มีงานไม่ต่างกันกลับสรรหาเวลามาคอย คุมเขาจนได้ หลังจากตกปากรับคาไปว่าให้จีบได้อีกหน ทาซึดะ ชินยะก็ทาตัวหวง แหนแล้วก็หึงรุ นแรงเต็มที่แบบไม่มีเกรงใจ อย่างที่โรงเรี ยนอนุบาล ถ้าเข้ากลุ่มทากิจกรรมกับเด็ก พ่อคนว่างงานก็จะ เข้ามาแทรกด้วย ฉวยโอกาสจับมือถือแขน ให้เด็กๆเป็ นลูกยุ แอบเล่นพ่อแม่ลูกกัน
72
ในกลุ่ม คอยเทียวรับเทียวส่งแล้วยังมาขวางลาพวกผูป้ กครองที่มาคุยเรื่ องลูกๆ จน ไม่มีพวกผูช้ ายคนไหนกล้าเข้าใกล้เขาแล้วด้วยซ้ า ..แย่..แย่มากๆ.. “ ขยันมาเฝ้ าได้เป็ นเดือนเชียวนะ ” เอริ วา่ กระแนะกระแหน วางถาดเปล่า กระแทกลงบนเคาน์เตอร์ดงั ปึ ง “ ก็จนกว่าจะจีบติดนัน่ แหละครับ ” ชินยะลอยหน้าลอยตา ขอคาปูชิโน่ ร้อนพร้อมกับใช้สิทธิ์กินฟรี นัง่ ตรงเคาน์เตอร์ได้อย่างโอ่อ่า เอริ กระฟัดกระเฟี ยด นึกสาปแช่งที่ตวั เองดันไปเผลออนุญาตหมอนี่ได้ น่าจะรู ้ทนั ว่าคิดทาอะไรแล้วไม่เลิกล้มง่ายนักหรอก ยิง่ เขาทาตัวยากก็ยงิ่ จะถูกใจเข้า ไปใหญ่ คิดว่าเป็ นเกมล่ารักหรื อยังไงกันนะ ร่ างสูงใหญ่ยมิ้ พราย รับกาแฟถ้วยน้อยมาจิบแล้วก็ตอ้ งสาลักเพราะมัน ร้อนจัดแถมยังขมปี๋ เขาตีหน้าปุเลี่ยน “ กินไม่ได้ก็ไม่ตอ้ งกิน ” คนทาตีหน้ายียวน “ ได้สิ..อร่ อยด้วย ” ชินยะฝื นยิม้ ดื่มลงไปอีกจนคิดว่าทนไม่ไหวแล้วถึง ต้องหยุด การป่ วนประสาทแล้วก็ได้รับคาด่าแบบนี้ตอบกลับมาเป็ นสัญญาณที่ดีของ เขาเลยเชียว “ เออใช่..” เขาทาท่าเหมือนนึกอะไรได้ แล้วก็วางช่อดอกไม้สีชมพูสวยลง ต่อหน้า “ ซื้อมาฝากพี่ดว้ ยล่ะ ” คิ้วเรี ยวเลิกขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่แล้วก็บุย้ ใบ้ให้ดูแจกันที่อดั แน่น ไปด้วยกุหลาบ เยอบีร่า กลาดิโอลัส เดซี่แล้วยังจะจิปาถะนับไม่ถว้ น “ ขออะไรที่มนั แตกต่างบ้างสิ ” บอกไปอย่างนั้น ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เพราะกะว่าอีกฝ่ ายน่าจะเลิกหาข้ออ้างมาซื้อดอกไม้ให้เสี ยที ถึงจะไม่ได้คลัง่ ไคล้ มากแต่เจอแบบนี้นานวันเข้ามันก็ชวนให้เคลิ้มตาม อย่างกุหลาบบอกรัก ไฮยาซินอ้อนขอโทษ..หรื อดอกพริ มโรส..ฉันอยู่ ไม่ได้ถา้ ขาดเธอ
73
..มันชวนให้หวัน่ ไหว.. ชินยะหัวเราะ บอกขอบคุณที่เลี้ยงแล้วก็เดินออกไป ทิ้งใครอีกคนให้ยนื งง อยูก่ บั ที่ เอริ ชะโงกตาม ได้ยนิ แค่เสี ยงโมบายพัดตามแรงลมดังกรุ๊ งกริ๊ งกับความว่าง เปล่าของถนน มีเพียงคนมากหน้าหลายตาเดินผ่าน ไม่มีแม้แต่เงาของผูช้ ายคนเดิม ..อะไรกัน..วันนี้งอ้ แค่แป๊ บเดียวเองแฮะ.. เจ้าตัวนัง่ หน้าง้ า เท้าคางมองเหม่อออกไปตรงระเบียงยาวสี ขาว ทอดถอน ใจด้วยความเหนื่อยอ่อน “ มอร์นิ่งฮะ~ ” เสี ยงเล็กๆเสี ยงหนึ่งดังขึ้นแทรกความคิด ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวา มองกราดไปทัว่ บริ เวณแต่ก็มีแค่ผใู ้ หญ่ ยังไม่ ทันจะทาอะไรต่อก็มีแรงกระตุกเบาๆที่ชายผ้ากันเปื้ อน เอริ กม้ ลงมอง นัยน์ตากลม โตกะพริ บปริ บ ตกใจไปชัว่ ขณะที่เห็นดอกทานตะวันใหญ่ยกั ษ์โผล่มากลางลาน สายตา เด็กชายตัวกลมเหมือนตุก๊ ตาล้มลุกยิม้ โชว์ฟันน้ านมขาวสะอาด ตัวอ้วน ท้วนถูกจับใส่ถุงผ้าสี เขียวอี๋ที่เย็บติดกันเป็ นพรื ดยาวมาถึงคอ แก้มสี ชมพูระเรื่ อพอง ลมอยูก่ ลางกลีบสี เหลืองอ๋ อยเหมือนเป็ นเกสร ตัวเตี้ยป้ อมเดินตุบตับเข้ามาหาก่อน จะยืน่ ตะกร้าดอกกุหลาบสี แดงสดกับช่อไฮยาซินให้กบั มือ “ มีพี่ชายคนนึง เขาฝากพวกผมมาบอกว่า รักนะ..” ใบหน้าทะเล้นทะลึ่งนี่ เจ้าอาโอะ! “ ฝากบอกมาด้วยนะฮะว่า ขอโทษสาหรับทุกสิ่ งทุกอย่าง ” ส่วนเจ้าแก้ม บวม ยิม้ โชว์เขี้ยวสองซี่..โซระชัดๆ! “ อาโอะ! โซระ! ” เอริ เบิกตากว้าง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาจนน้ าตารื้ น รู ้สึกสงสารลูกชายสองคนของพีฮ่ านะเอามากๆที่โดนจับมาใส่ชุดคอสเพลย์ได้ตลก สุดขีดแบบนี้ มันคล้ายกับผีดอกทานตะวันตัวอ้วนกลมที่ลุกมาเดินเพ่นพ่านกลางวัน แสกๆ “ ใครแกล้งพวกหนูเนี่ย ”
74
คุณอาคนสวยปาดน้ าตาทิ้ง นัง่ ยองๆลงกะว่าจะช่วยปลดชุดนัน่ ออกแต่ดู ดีๆแล้ว เด็กชายสองคนใส่แต่เจ้าคอสเพลย์ดอกไม้มาตัวเดียวด้วยซ้ า! “ อาชินยะฮับ ” เป็ นคาตอบที่ประสานเสี ยงกันมาเลยทีเดียว เอริ นิ่งงัน สุดท้ายก็แอบอมยิม้ ในวิธีงอ้ บ้าบอของอีกฝ่ าย พอรู ้ตวั ว่าออก นอกหน้าเกินไปก็เลยตีท่าขรึ ม ถามไถ่เอาว่าแล้วเจ้าของไอเดียไปไหนเสี ย “ อาชินบอกว่า มีธุระด่วน ต้องไปทางาน ก็เลยฝากให้พี่เอริ ช่วยพากลับ บ้านล่ะ ” อาโอะตีหน้าเศร้า ค้อนปะหลับปะเหลือกถึงคุณอารู ปหล่อที่เอาเขากับน้อง มาทิ้งเสี ยได้ “ อยากกินเค้กปลอบใจจังฮะ ” ร่ างเล็กยิม้ แย้ม แม้วา่ ในใจจะแอบคิดไปไม่ได้วา่ ธุระอะไรของหมอนัน่ กันนะที่สาคัญกว่าหลานสองคน ..แล้วก็ตวั เขาด้วย.. “ วันนี้ได้กินจนพุงกลมแน่ แต่คงต้องแลกกับการให้ลูกค้าได้ถ่ายรู ปด้วย หน่อยล่ะ ” ...... เอริ จูงเจ้าดอกไม้บานแฉ่งสองต้นเดินกลับด้วยกัน ท้องฟ้ ายามดึกเริ่ มมี อากาศหนาว นายอาโอะกระโดดโลดเต้น พยายามอวดความหล่อด้วยใบหน้ากลม ป๊ องใต้กลีบทานตะวัน ส่วนเจ้าโซระจามฮัดชิ้วจนน้ ามูกไหลย้อย “ อี๋~ ” อาโอะแลบลิ้น ทาหน้าตาร่ อแร่ ใส่ ผูป้ กครองจาเป็ นหัวเราะคิก ล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแตะลงบนจมูกจิ้มลิ้ม บอกให้หลานฮึดออกมา โซระทาตาม เสี ยงดังฟึ ดแล้วก็ตามติดด้วยน้ ามูกใสๆยาว เป็ นยวงเรี ยกเสี ยงร้องแหวะจากพีช่ าย “ ตอนอาโอะเล็กๆก็เป็ นแบบนี้แหละน้า ” เอริ แซว เล่นเอาเด็กชายหุบปาก ฉับ
75
มือบางส่งให้หลานชายทั้งสองคนละข้างจะได้ไม่รบกันระหว่างเดินไปขึ้น รถไฟ ตรงตึกด้านหน้ามีจอทีวขี นาดใหญ่ ภาพที่ฉายเปลี่ยนไปเรื่ อยๆจากข่าวทัว่ ไป มาถึงบทสัมภาษณ์ที่ลงข่าวในแวดวงบันเทิง พิธีกรคนสวยขยับปากสี แดงสดท่าทาง คล่องแคล่ว พวกเด็กผูห้ ญิงกลุ่มใหญ่กาลังยืนรุ มดูกนั แล้วพึมพาถึงคนที่อยูใ่ นจอ “ มีข่าววงในออกมาว่ าหลังจากจบการถ่ ายทาละครเรื่ องล่ าสุดแล้ วจะมีการ พักงานเกิดขึน้ ซา้ รอยกับอามาโนะ ยูมิที่ถกู เลิกสัญญาจ้ างกับยามางิชิ เร็ นที่ พักงาน ไม่ มีกาหนดรึ เปล่ าคะ ” เสี ยงสัมภาษณ์ดงั มารอบบริ เวณ เอริ ที่กาลังจะพาเด็กๆเดินผ่านชะงักกึก ร่ างเล็กชะเง้อมองไปตรงตัวตึกแต่ ผูค้ นที่เดินไปมาพากันหยุดยืนดูกเ็ ลยถูกบัง ต้องเบียดเสี ยดขึ้นไปด้านหน้าตรงลาน กว้าง รถราวิง่ ขวักไขว่อยูบ่ นถนน แสงไฟจากร้านค้ามากมายเปิ ดสว่างโล่ง “ ขอโทษนะครับ ” เขาจูงเจ้าตัวแสบสองตัวเข้ามาเพราะกลัวจะพลัดหลง ภาพที่เห็นทาเอาสองขาหยุดนิ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อพบว่ามันเป็ น บทสัมภาษณ์ของทาซึดะ ชินยะที่เจ้าตัวรี บร้อนออกไปจากร้าน บอกว่ามีงานเร่ งด่วน ก็เลยไปส่งไม่ได้ ตัวเขาเองยังทาท่าไม่สนใจด้วยซ้ าแม้วา่ จะน้อยใจอยูห่ น่อยๆก็เถอะ “ ไม่ ได้ ถกู พักงานหรื ออะไรครั บ ผมลาออกจากวงการ ” คาตอบที่ได้เรี ยก เสี ยงฮือฮาจากกลุ่มเด็กสาวที่ยนื มุงดู “ พีเ่ อริ ..นัน่ มันอาชินยะนี่นา~ ” อาโอะโวยวายจนคนพามาต้องรี บนัง่ ยองๆลงด้านข้างเพราะเริ่ มเป็ นจุดสนใจ “ ใช่ๆ..อาชินยะทาไมไปอยูใ่ นจอบะเฮิ่ม! ” โซระร้องอีกคนแล้วก็จาม ออกมาดังฟึ ด เอริ เลิ่กลัก่ เอานิ้วชี้แตะปากแล้วส่งเสี ยงจุๆ๊ ให้ท้ งั สองอยูเ่ ฉยๆ ร่ างเล็กบาง กอดหลานชายไว้แนบอก จับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาบนจอทีวขี นาดใหญ่ยกั ษ์เบื้อง หน้า “ ได้ ยินมาว่ าเป็ นเรื่ องชู้สาว หรื อว่ ามีสาเหตุอื่นที่ ทาให้ ตดั สิ นใจแบบนี ้ ” “ มันคงเป็ นจุดอิ่มตัวมัง้ ครั บ..” ดวงตาคมกล้าจ้องตอบผ่านเลนส์กล้อง
76
“ ผมคิดว่ ามันถึงเวลาที่ เราจะต้ องไล่ ตามความฝั นของเราให้ ได้ อะไรที่ มี เริ่ มมันก็ต้องมีตอนจบเหมือนกัน ผมเริ่ มชี วิตในวงการมาพอควรแล้ ว มันก็ต้องถึง ตอนจบ..พอผมจบตรงนีจ้ ะได้ ไปเริ่ มไล่ ตามส่ วนหนึ่งของชี วิตที่ วิ่งหนีไปสักที ..ผมก็ แค่ อยากให้ ชีวิตจริ งมันจบแบบมีความสุข ” เขาพูดคลุมเครื อ “ ไม่เข้าใจอ่ะ..ที่เขาพูดหมายถึงความรักรึ เปล่า แฟนไม่ชอบให้อยูใ่ น วงการเหรอ..แล้วแฟนเขานี่ใคร ไม่เห็นได้ยนิ ข่าวมาก่อนเลย ” เด็กผูห้ ญิงคนหนึ่ง วิจารณ์ข้ ึนมากับกลุ่มเพื่อนสาวที่พากันพยักพเยิด “ นัน่ สิ ..เห็นข่าวกับอามาโนะ ยูมิแค่พกั เดียวเท่านั้นนี่นา เสี ยดายจัง ฉัน ออกจะคลัง่ ..” “ ฉันก็ชอบ..ทุกเรื่ องที่เขาเล่นเป็ นพระเอกเลย ” เอริ ทาหน้างุนงง จับข้อมืออ้วนกลมของหลานๆให้แน่นเข้าเพราะเริ่ มจะ อยูไ่ ม่สุข แม้วา่ โซระจังจะเอาแต่จอ้ งอาชินยะของตัวเองในกล่องใหญ่ๆนัน่ ตลอด แต่อาโอะกลับซนได้ทุกเวลา “ ฟั งแบบนีน้ ่ าจะแปลได้ อย่ างเดียวว่ าเป็ นเรื่ องของหั วใจ..ไม่ มีวี่แววมา ก่ อนเลย หรื อว่ าเป็ นอามาโนะ ยูมิจังที่ ออกจากวงการไปก่ อนหน้ านีค้ ะ ” พิธีกรสาว ยิม้ พราว ซักไซ้ไล่เลียงเพื่อให้ถูกใจผูช้ มมากที่สุด “ มีทั้งถูกและผิดครั บ ” หนุ่มรู ปหล่อยิม้ แย้ม เป็ นรอยยิม้ เจือเสน่ห์ร้ายกาจ ที่ทาให้ผคู ้ นคลัง่ ไคล้ “ ที่ ผิดก็คือ อามาโนะ ยูมิไม่ ใช่ คนรั กของผม แต่ ที่ถกู ..ผม ลาออกเพราะว่ าอยากจะใช้ ชีวิตกับแฟนให้ มากที่ สุด ผมทิ ง้ ทุกอย่ างที่ มีเพื่อพิสูจน์ ให้ เขาเห็น ” สาวๆรอบด้านพากันกรี๊ ดกร๊ าด มีบา้ งที่ทาท่าไม่พอใจและบ่นติติงอย่าง เห็นได้ชดั เอริ เองก็ได้แต่ยนื เงียบ แก้มนวลร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงอย่างหยุดไม่อยู่ เมื่อพิธีกรถามหาตัวตนของบุคคลปริ ศนาที่ทาซึดะ ชินยะเพิง่ จะออกมาเปิ ดเผยว่า เป็ นคนรู ้ใจ
77
“ ไม่ ร้ ู ว่าเขาจะดีใจหรื อเปล่ าถ้ าผมพูดถึง..เขากาลังงอนผมอยู่น่ะครั บ ” ดวงตาคมกริ บจับจ้องมายังผูช้ มอีกครั้ง สี นิลลึกลับในความนัยเหมือนกาลัง พันธนาการคนที่มองอยูจ่ นดิ้นไม่หลุด เร่ งเร้าให้ใจเต้นเร่ า ร้อนวาบไปทัว่ ทั้งร่ าง “ ถ้ ากาลังดูอยู่..ช่ วยรั บรู้ ด้วยว่ าผมกาลังง้ อ หายโกรธกันนะ ” มีเสี ยงกรี๊ ดดังแทรกเข้ามา บางคนถึงกับปรบมือที่เวทีสมั ภาษณ์กาลังจะถูก ย้อมไปด้วยสี ชมพูสดใส “ ตายแล้ว! ฉันอยากให้เขาง้อบ้าง!! ” “ คนอะไรโหดร้าย! มีแฟนออกจะหล่อยังมานัง่ รอให้งอ้ อีก ผูห้ ญิงอะไร น่าเซ็งชะมัด ” มีเสี ยงตาหนิดงั แว่ว เอริ หลุบตาลงต่า กระชับผ้าพันคอผืนยาวเข้ามา พยายามใช้ผืนผ้านัน่ บดบัง แก้มที่ร้อนจัดแล้วยังขึ้นสีเข้มจนเจ้าอาโอะร้องแซวตามประสา “ แหม..น่ าอิจฉาคนสาคัญคนนั้นจริ งๆ..ถ้ าบอกชื่ อไม่ ได้ ช่ วยแย้ มสักนิดสิ คะว่ าอยู่ในหรื อนอกวงการ ทางานอะไรประมาณนี ้ เผื่อแฟนๆจะได้ รอลุ้นด้ วยว่ าจะ มีข่าวหมัน้ หรื อแต่ งงานกันเมื่อไหร่ ” “ เขาทางานเบือ้ งหลังครั บ..คบกันหลายปี แล้ ว ” ชินยะหันมองตรงกล้อง ดวงตาหวานเชื่อมคูน่ ้ นั กาลังหลอมละลายใครหลายต่อหลายคน อากาศที่หนาวจัด เหมือนจะพลันอุน่ ซ่านขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่ “ นึกไม่ ถึงกันเลยทีเดียวสาหรั บแฟนที่ คบหาดูใจกันมา..เป็ นคนใกล้ ตัว นี่เอง ” สาวสวยที่ดาเนินรายการทวนความ “ อยากฝากอะไรถึงคนๆนั้นที่ อาจจะ กาลังชมรายการอยู่บ้างรึ เปล่ า ” เธอทิ้งท้ายก่อนจะต้องจบบทสัมภาษณ์น้ ีไปด้วยการ ดึงเรตติ้งรายการขึ้นสูงอีก ทาซึดะ ชินยะยิม้ น้อยๆ ใบหน้าคมเข้มฉายแววจริ งจัง ดวงตาทั้งสองมอง ตรงมาอย่างไม่ลงั เล “ ผมขอโทษในสิ่ งที่ทาให้ เสี ยใจ..ผมไม่ เคยมีความสุขเลยในวันที่ ต้องห่ าง กัน มาตอนนี.้ .ไม่ ว่าจะเชื่ อหรื อไม่ นี่คือคาสัจจริ งที่ ผมจะบอกต่ อหน้ าทุกคน..ผมจะ
78
รั กและซื่ อสัตย์ จะดูแลตลอดชี วิตที่ เหลืออยู่..และจะไม่ ทาให้ เสี ยนา้ ตาแม้ แต่ น้อย ” เขาพูดช้าๆ หนักแน่น มัน่ คง ก่อนจะจบด้วยประโยคเรี ยบง่าย ..หากมีความหมายที่ลึกซึ้ง.. และผูค้ นมากมายก็รอจะได้ยนิ ประโยคนี้จากคนที่รักในครั้งหนึ่ งของชีวติ “ แต่ งงานกันนะครั บ..คุณผู้จัดการของผม ” เอริ ตะลึงงันจนตัวชา ได้ยนิ เสี ยงกรี๊ ดดังลัน่ กับเสี ยงปรบมือเกรี ยวกราวอยู่ รอบด้าน ทุกอย่างรอบตัวดูอ้ืออึงไปหมด ความหนาวเยือกที่ปกคลุมกลับเลือนหาย แทรกผ่านด้วยความอุ่นวาบเข้ามาในหัวใจพร้อมหยดน้ าตาที่ไหลริ น “ ว้าว~ ” โซระจังมองตากลมป๊ อง เด็กชายซึมซับคาพูดเหล่านั้นไว้หมด แล้ว “ สุดยอด!! อาชินยะโคตรเจ๋ ง! ” อาโอะตะโกน “ นัน่ อาผมเองครับ! เป็ น แฟนกับพี่คน..อุบ๊ ! ” ร่ างเล็กลนลาน เอามือตะครุ บปากเจ้าตัวแสบเอาไว้แล้วก็ร้อนรนปาดน้ าตา ทิ้งตอนที่ผคู ้ นเริ่ มหันมามอง แบกนายตัวร้ายทั้งสองขึ้นอุม้ พร้อมกับวิง่ จี๋ลงรถใต้ดิน ไป ..ขอบคุณนะ..ที่ยงั รักกัน.. ...... กว่าจะพาเจ้าสองตัวไปส่งที่บา้ นมุราคามิได้ก็กินเวลานาน แต่เอริ กลับรู ้สึก ว่าตัวเองล่องลอยเหมือนบินได้ มันดูอะไรๆลอยฟุ้ ง นุ่มนวลเหมือนปุยนุ่นไปหมด คล้ายกับถูกโอบอุม้ ด้วยก้อนเมฆ ..แต่ งงานกันนะครั บ.. ร่ างเล็กเดินเบลอๆกลับเข้ามาในบ้าน คืนนี้พี่จุนกับพี่ซายุออกไปดินเนอร์ กันตามเคย เป็ นความรักที่ไม่มีวนั ลดน้อยถอยลงแม้แต่นิดเดียว มันกลับยิง่ ดูผกู พัน และแนบแน่นเข้าไปทุกที
79
แสงไฟตรงทางเดินเปิ ดอยูด่ วงสองดวง แม่บา้ นที่เพิ่งจะเก็บครัวเสร็จบอก ว่าคุณชินยะกลับมาตั้งแต่ตอนบ่ายสามแล้ว เอริ พยักหน้ารับ เดินขึ้นบันไดเพื่อ จัดการกับเนื้อตัว อากาศคืนนี้เริ่ มหนาวขึ้น บางทีอาจจะมีหิมะตกตอนดึกๆ มือบางดึงเสื้ อโค้ทออก พาดไว้กบั ราวแขวนในห้อง สายตาเหลือบมองไป ยังประตูเชื่อมที่ก้ นั ระหว่างห้องนอนของเขากับห้องของผูช้ ายคนนั้น ป่ านนี้อาจจะ หลับไปแล้วก็ได้ ..ผมจะรั กและซื่ อสัตย์ จะดูแลตลอดชี วิตที่ เหลืออยู่.. ..และจะไม่ ทาให้ เสี ยนา้ ตาแม้ แต่ น้อย.. ..พีเ่ ชื่อนาย..อีกครั้งได้ใช่ไหม.. เขาจับลูกบิด ค่อยๆเปิ ดมันออกแล้วแง้มประตูให้ช่องเล็กที่สุด แสงไฟสี นวลจากในห้องเล็ดลอดผ่านเข้าไปด้านใน ไฟในนั้นปิ ดมืด เห็นเงาตะคุ่มของเตียง ตั้งอยูต่ รงกลาง เอริ วางปลายเท้าแผ่วเบา ชะโงกมองว่าเจ้าคนขี้โอ่ในจอทีวใี หญ่ยกั ษ์นนั่ หลับไปแล้วหรื อยังก็ได้คาตอบเป็ นแผ่นอกที่ไหวสม่าเสมอ เสี ยงลมหายใจเข้าออก แผ่วเบา “ หน้าไม่อาย ” เสี ยงหวานต่อว่าทั้งที่ใบหน้าเปื้ อนยิม้ เลิกผ้าห่มขึ้นมาคลุม ถึงช่วงอก เปิ ดโคมไฟตรงหัวเตียงเพื่อมองเสี้ ยวหน้าคมที่หลับนิ่ง ..ดีใจนะ..ที่ยงั รักกัน.. เอริ ยมิ้ น้อยๆ กดปิ ดโคมไฟพร้อมกับทาใจกล้า โน้มลงแตะปากแผ่วเบา ตรงหน้าผาก ปฏิกิริยาที่นิ่งงันทาให้ได้ใจ ประทับจูบลงบนริ มฝี ปากร้อนรุ่ มเป็ นการ บอกราตรี สวัสดิ์ “ ลักหลับผมเหรอ ” เสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้นจนอีกฝ่ ายสะดุง้ เฮือก ชินยะลืมตา ยิม้ บางเบาให้กบั คนด้านหน้า เขาคว้าแขนเรี ยวที่เจ้าตัวกาลัง จะวิง่ กลับห้องไว้ได้ทนั ท่วงทีแล้วตวัดทั้งร่ างนุ่มนิ่มเข้ามากอดแนบอก หอมแก้ม ฟอดไปหนพลางซุกหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่ น
80
“ รู ้ม้ ยั ..ที่ผา่ นมาทรมานแค่ไหน อย่าหนีผมอีกเลย ” เขาพึมพา “ ผมขอ โทษสาหรับทุกสิ่ งที่ผา่ นมา..ขอโทษจริ งๆ ” ร่ างเล็กดิ้นขลุกขลัก แกล้งทาเสี ยงดุให้อีกคนปล่อยแต่ได้คาตอบกลับมาว่า ไม่มีวนั ..และก็ไม่มีทางจะปล่อยมือให้ไปไหนไกลอีกแล้ว.. “ ได้ดูทีวรี ึ เปล่า ” เขาถาม คลอเคลียอยูข่ า้ งแก้มใสพร้อมกับกอดรัดเอว บางแน่นไม่ยอมปล่อย “ ทีวอี ะไร ไม่ได้ดู พาหลานๆไปเดินเที่ยว ” เอริ เฉไฉ แก้มร้อนผ่าวกับสิ่ ง ที่ยงั ได้ยนิ ชัดเจนเต็มสองหูท่ามกลางพยานนับร้อย “ ว้า~ เสี ยดายจัง ” เขาถอนใจ ละมือข้างหนึ่ง ล้วงลงไปในลิน้ ชักโต๊ะตรง หัวเตียง หยิบกล่องใบเล็กขึ้นมาแล้วเปิ ดออก เอริ เงียบกริ บ นัยน์ตาสี อ่อนไหวริ กไปกับสิ่ งที่อยูใ่ นนั้น มันเป็ นของเก่าที่ เคยถูกถอดออกไปครั้งหนึ่ง ชินยะคงจะเก็บไว้ให้ มันไม่ได้มีราคาค่างวดเท่ากับแหวนคาร์เทียร์ของพี่ฮานะหรื อว่าพี่ซายุ มัน ไม่มีเพชรประดับแม้แต่นอ้ ย เป็ นเพียงแหวนทองคาขาวเกลี้ยงๆวงหนึ่ง ที่ถูกสลักชื่อ ขึ้นใหม่วา่ ชินยะกับเอริ อยูข่ า้ งกัน “ แต่งงานกับผมนะ..” เสี ยงทุม้ ต่ากระซิบอีกครั้ง..และอีกครั้ง น้ าตาหยดใสไหลพราก ก่อนที่จะมีเสี ยงหัวเราะเข้ามาแทนที่ นิ้วเรี ยวยืน่ ออกไป พวกเขาไม่ใช่คนโรแมนติค ทาอะไรหวานๆไม่เป็ นกันทั้งคู่ ที่พอจะมีก็แค่ คาบอกรักทื่อๆ คาขอแต่งงานแบบโจ่งแจ้ง ไม่มีพิธีรีตอง ไม่มีการคุกเข่าอ้อนวอน พวกเราใช้แต่เวลาที่เป็ นตัวพิสูจน์..อาศัยแค่สญ ั ลักษณ์ของวงกลมนี่แทนรักนิรันดร์ ..อุปสรรคในชีวติ ไม่ใช่จุดจบ.. ..แต่เป็ นจุดเริ่ มต้นที่ทาให้หลายต่อหลายคนเรี ยนรู ้ทุกอย่าง.. ..เราจะก้าวผ่านมันไปได้อย่างไร.. ..จะต่อสูเ้ พียงลาพังหรื อกุมมือไว้ขา้ งกันแล้วยืนเคียงในวันที่เดียวดาย..
81
ชินยะสวมแหวนให้ บรรจงจูบแผ่วเบาลงบนปลายนิ้วนางเรี ยวสวย “ พอสวมเข้าไปอีกก็กลายเป็ นของผมอีกครั้งแล้วนะ..เราผูกมัดกันแน่น ขึ้นอีกแล้ว ยังไงๆพี่ก็ไม่มีวนั หนีพน้ ” “ เต็มใจจะถูกมัดซะด้วย ” ร่ างเล็กยิม้ แย้ม คนฟังหัวเราะ ประคองแผ่นหลังบางให้นอนลงทาบฟูกเตียง พลิกกายขึ้น ด้านบน พอจะพรมจูบลงมา นิ้วเรี ยวก็แตะเป็ นเชิงห้ามเสี ยก่อน เขามองด้วยความ สงสัย “ พี่ลืมบอกนายไปอีกอย่าง..” เอริ ลุกขึ้น หอมแก้มคนรักฟอดหนึ่งแล้วก็วงิ่ ปรู๊ ด หายเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนจะกดลงกลอนอย่างรวดเร็ วท่ามกลาง ความงุนงงของอีกฝ่ าย ‘ พี่เอริ !! ’ ชินยะร้องตะโกน ทุบประตูปึงปังทันทีที่ต้ งั สติได้ เจ้าของใบหน้าหวานแอบหัวเราะเยาะ ยกนิ้วขึ้นดูแหวนเนื้อเกลี้ยงอย่าง พอใจ แต่บอกแล้วว่าอะไรหลายอย่างมันยังไม่เข้าที่เข้าทาง อย่างน้อยก็บทลงโทษที่ ยังเอาคืนฝ่ ายนั้นไม่มากพอ ‘ อย่าแกล้งผมนะ!..ผมคิดถึงพี่ อยากกอดพี่จะตายอยูแ่ ล้ว!! ’ ทางนั้นโอด ครวญผ่านบานไม้ก้ นั “ พี่ไม่ได้แกล้ง..ก็แค่อยากให้นายทาตามความต้องการของพีบ่ า้ ง ” ‘ อะไร..อยากเปลี่ยนแหวนให้สวยกว่านี้เหรอ ก็ได้..เอาคืนมาสิ แต่เปิ ด ประตูให้ผมหน่อย ’ เขาพยายามจะอ้อนวอนเข้ามากอดคนรักให้ได้ภายในคืนนี้แต่ คนที่ยนื อยูห่ ่างกันแค่ผนังกั้นก็ได้แต่ขบขัน “ ตอนนายจีบพี่..ใช้เวลาไปกี่ปีนะ ” เอริ ตะโกนถาม ‘ สอง..ถามทาไม? อย่าบอกนะว่า..’ “ ใช่แล้วล่ะ..การที่พี่รับคาขอแต่งงานของนายไม่ได้แปลว่าเราจะกลับ มาร่ วมเตียงเดียวกันนะ มันยังเร็ วเกินไปสาหรับการไว้ใจนาย ทาซึดะ ชินยะ พ่อคน
82
เจ้าชูป้ ระตูดิน! ” เอริ ยมิ้ สะใจ ถึงเวลานี้ล่ะ..จะเอาคืน จะยัว่ ให้กระอักเลือดตายไป เลย! ‘ แล้วพี่ตอ้ งให้ผมพิสูจน์ตวั เองอีกกี่เดือนเนี่ย! ’ น้ าเสี ยงหวัน่ ไหวเต็มที่ ถ้า ไม่ใช่เพราะรักล่ะก็คงพังประตูเข้ามาจับปล้ าแหง ร่ างเล็กบางหัวเราะ บอกคาตอบที่ทาเอาอีกฝั่งถึงกับช็อค เพราะมันไม่ใช่ ความหวังที่จะได้คืนดีกนั ภายในระยะเวลาปี สองปี นี้แน่ “ เอาไว้หลานๆมีแฟนเมื่อไหร่ ..ค่อยมาว่ากันนะชินยะ ระหว่างนี้หา้ ม! ไม่ งั้นไม่ตอ้ งมาคุยกันตลอดชีวติ เลย!! ” ว่าแล้วก็เดินไปขึ้นเตียง คว้าหมอนข้างมานอน กอด หลับตาพริ้ มอย่างมีความสุข ดวงดาวด้านนอกทอแสงสุกสกาว จันทร์เต็มดวงส่องแสงสี นวลไปทัว่ บริ เวณ กุหลาบขาวในแจกันไหวโอน กลิ่นหอมของมันขจรขจาย อบอุ่นและ นุ่มนวลไม่ต่างจากความรัก ..พรุ่ งนี้.. ..ขอให้ทอ้ งฟ้ าของสองเราสดใสเหมือนอย่างเคย.. .......................................................................................
FIN
83
Prologue : Can’t Smile Without You ดวงตากลมโตจดจ้องไปยังลาต้นสี น้ าตาลแก่ผา่ นทางกรอบหน้าต่าง แก้ม สี ชมพูเรื่ อพองลมน้อยๆเมื่อสายตาพยายามกะเกณฑ์ปริ มาณสี ในถาด นิ้วเรี ยวจับ ปลายพูก่ นั เบอร์ใหญ่ข้ ึนแล้ววางทาบกับภาพของกิ่งซากุระในสวนที่กาลังผลิดอก บานสะพรั่งเต็มต้น “ ฮืม..ตะละล้า~ ” ฮัมเพลงเรื่ อยเปื่ อย บรรจงวางพูก่ นั หัวกลมลงกับ กระดาษปอนด์ก่อนจะลากผ่านเป็ นเส้นสี สด ร่ างบอบบางในชุดนักเรี ยนมัธยมต้นนัง่ หมิ่นเหม่อยูบ่ นเก้าอี้กลมของ หมะม๊าคนสวย ฮานะมักใช้พ้นื ที่ในห้องนอนเก่านี่วาดภาพยามว่าง วิวจากหน้าต่าง บานเล็กตรงกับซากุระในสวนหิน เวลาลมพัดแรงมักหอบเอากลีบสี ชมพูอ่อนปลิว สะพัดเข้ามาในห้องจนดาษไปแทนพื้นพรม โซระยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ ถึงแม้วา่ ตอนนี้จะย้ายไปนอนห้องอื่นแทนแล้ว แต่ เวลาเช้าตรู่ กบั ตอนย่าค่าก็ยงั ชอบขลุกในห้องนอนเก่า ภาพลายเถากับนกไนติงเกลที่ ประดับอยูบ่ นผนังยังคงสดใสตามเคย หมะม๊ามักจะเล่าให้ฟังเสมอถึงความรักหนึ่ง เดียวที่มี ..สักวัน..โซระจะต้องมีความรักหวานเจี๊ยบแบบหมะม๊าบ้าง.. เสี ยงมือถือที่วางไว้ตรงโต๊ะไม้ขา้ งกายสัน่ ครื ดคราด นัยน์ตาสี น้ าตาลอ่อน จับจ้องที่ชื่อคนโทรเข้า พอเห็นว่าเป็ นหัวใจดวงเบ้อเริ่ มโชว์หราก็ฉีกยิม้ เต็มที่ มือเล็กเปิ ดโทรศัพท์ หน้าจอเป็ นรู ปแอบถ่ายตอนที่คุณหมอคาซึมะกาลัง คุยกับคนไข้ ไอ้ตวั เขาที่นงั่ คอยอาหมออยูเ่ ลยอดจะควักมือถือมากดแชะไม่ได้ ผลลัพธ์ก็เลยเป็ นใบหน้าหล่อเหลาเหมือนสมัยคุณหมอยังหนุ่มฟ้ อประดับประดา เป็ นแบ็คกราวด์ไว้ “ อาหมอ..” เสี ยงหวานขานรับ ดวงตาเป็ นประกายแวววาวเมื่อได้ยนิ น้ าเสี ยงนุ่มนวลที่ไม่เคยจางหายไปจากใจในตลอดระยะเวลาที่ผา่ น
84
‘ โซระจัง..วันนี้อาไปรับไม่ได้นะ ’ ร่ างเล็กกระจ้อยที่ยมิ้ ตายิบหยีเพราะตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่อรอคนๆนั้นมารับ ไปโรงเรี ยนรู ้สึกเหมือนเสี ยงขาดหายไป ดวงตาที่มีแววสดใสหมองหม่นแทบทันที ทุกอย่างมันอึมครึ มเหมือนฟ้ าก่อนฝนตก ใครจะว่าเป็ นเอามากก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อ โซระท่องมาตั้งแต่เด็กจนกระทัง่ บัดนี้วา่ ..I was born to love you “ ฮื่อ..” ตอบรับไปด้วยเสี ยงที่ฝืนเปล่งเต็มที มือวางปลายพูก่ นั ที่กาลังวาด รู ปซากุระลงกับถาดสี “ อาหมอมีงานด่วนอีกแล้ว ต้องดูแลตัวเองนะ ” ถึงแม้วา่ จะ ผิดหวังแต่ก็ยงั อดห่วงจากใจทั้งดวงนี่ไม่ได้ ‘ อ้อ..มันก็ไม่ได้ด่วนหรอก พอดีอาต้องไปรับซายูริมาตรวจน่ะ โซระติด รถไปกับฮานะจังก่อนนะครับ แล้วตอนเย็นอาจะไปรับ ’ ปลายสายพูดยืดยาว แต่ไม่ รู ้เลยว่าคนได้ยนิ สะอึกไปตั้งแต่มีคาว่า ‘ซายูริ’ แล้ว ..คุณไม่เคยลืมคุณซายุเลยแม้สกั วัน.. น้ าตาหยดใสร่ วงเผาะลงเงียบเชียบ มันกลิง้ ลงจากแก้มนวลแล้วตกลงบน หลังมือบาง เจ็บปวดในใจตลอดมาที่ตอ้ งหลอกตัวเองไปวันๆ ..ทาไมจะไม่รู้วา่ คุณรักใคร.. ..ทาไมจะไม่รู้..ว่าในสายตาของคุณ.. ..โซระก็เป็ นแค่เด็กเจ็บป่ วยออดแอดที่น่าสงสารเท่านั้น.. “ ฮ..อึก..” โซระรี บยกมือกลั้นเสี ยงสะอื้น ทานบน้ าตาเหมือนจะพังทลาย ทุกคราวที่นึกไปว่าอาหมอจะยิม้ อ่อนโยนแค่ไหนเวลาพูดชื่อคุณซายุ ..ดวงตาสี ดาคู่น้ นั เต็มเปี่ ยมไปด้วยความสุข..แอบแฝงความรักครั้งเก่า.. ..แต่ทาไมทุกครั้งที่มองโซระไม่เคยมีความหมายแบบนั้นซุกซ่อนบ้างเลย.. ‘ โซระ..เป็ นอะไรรึ เปล่า ’ เจ้าตัวส่ายหัวปฏิเสธ รี บปาดน้ าตาทิ้งแล้วขอตัววางสายก่อนที่อาหมอคนดี จะรู ้วา่ โซระขี้แงแค่ไหน ..แอบรัก..อยูข่ า้ งเดียว..
85
Special 5 : Can’t Smile Without You [1] เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นสองสามที บานไม้ทาสี ฟ้าสดถูกผลักเข้ามา อย่างรวดเร็ วโดยไม่ร้ ังรอคาอนุญาต คนที่กาลังเช็ดน้ าตาป้ อยๆรี บปรับสี หน้าให้ เหมือนปกติ “ อาหมอยังไม่มารับเหรอ ” คนเป็ นพี่ชายร้องถามแทบจะทันที ตัวเองยืน กอดอก ทาหน้ามุ่ยไปกับหยดน้ าตาที่คลอเอ่อของน้องคนสวย โซระส่ายหัว ก้มหน้าก้มตาล้างสี ที่ติดพูก่ นั ออกแล้วผึ่งภาพไว้ใกล้หน้าต่าง รวบหนังสื อเรี ยนมาใส่กระเป๋ าสาหรับคลาสชีววิทยา ตารามากมายที่เกี่ยวกับการ แพทย์ถูกอ่านตั้งแต่คนเรี ยนยังอยูแ่ ค่เกรดเจ็ดเท่านั้น ..รู ้บา้ งไหม..ทั้งหมดน่ะ ทาเพื่อใคร.. ..ก็เพื่อคนที่ไม่ยอมหันมามองกันสักที.. “ เฮ้..ไม่อยากตัดใจบ้างเหรอ ไอ้คนฝันเฟื่ อง ” อาโอะกระเซ้า เดินไปล้มตัว ลงนอนบนเตียง ใบหน้าละม้ายคล้ายกันราวกับฝาแฝดมองตรงมายังคนน้อง “ ไม่! ” โซระยืนยันหนักแน่น ..จะรัก ทั้งที่มนั เจ็บนี่แหละ.. “ ดื้อด้านว่ะ ” คนพูดแลบลิ้นใส่ กระโดดลงจากเตียงแล้วยืนถ่างขา ทาท่า เอามือแทนไมค์ “ พยากรณ์อากาศ วันนี้จะมีฝนตกหนักเนื่องจากท้องฟ้ ากาลังร้อง ไห้เพราะอกหักดังป๊ อก เฝ้ ามองเขามาตั้งนานสุดท้ายคุณหมอคนดีกย็ งั ไม่ลืมรักเก่า ” ร่ างเล็กอ้าปากค้าง ดวงตารื้ นหยาดน้ าใสก่อนจะร่ วงผล็อยลงมาเต็มตื้น “ อาโอะใจดา! ” ขว้างหมอนข้างใส่แต่อีกฝ่ ายหัวเราะร่ า เตะมันกลับแล้ว วิง่ ไปดึงปอยผมนุ่มนิ่มอย่างสะใจ “ เจ้าลูกลิง! ” เสี ยงร้องห้ามศึกระหว่างพี่กบั น้องดังมาจากประตูหอ้ ง คุณ หมอตัวเล็กโผล่เข้ามากะทันหันหลังให้พี่ชายขึ้นมาตามน้องลงไปกินมื้อเช้าแต่หาย จ๋ อยทั้งคู่ สรุ ปได้วา่ รบกันตามเคย
86
“ แบร่ ..” อาโอะแลบลิ้นปลิ้นตา อายุก็ข้ ึนมัธยมแล้วแต่ยงั ทาตัวแบบเด็ก สะท้อนภาพของคนเป็ นแม่สมัยก่อนได้ไม่มีผิดเพี้ยนทั้งที่คนละสายเลือด ฮานะส่ายหัวด้วยความขบขัน ลงมานัง่ บนเตียงข้างลูกคนเล็กในขณะที่เจ้า คนโตลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีคดีความอะไร “ ไม่ลงไปเดี๋ยวอาหมอมาก็ตอ้ งรบกวนเขานัง่ รอนะ ” มือเรี ยวลูบลงบน เรื อนผมสี อ่อนอย่างรักใคร่ กวักมือเรี ยกอาโอะให้มาถูกกอดสักทีกไ็ ด้พอ่ ลูกแหง่วงิ่ เข้ามาแถมโถมตัวเข้าหาเสี ยเต็มรัก โซระทาหน้าง้ า แอบทาปากยูใ่ ส่พี่ชายลับหลังแล้วยิม้ เผล่ให้แม่ แต่พอได้ ยินคาว่าอาหมออีกรอบก็มีอนั ต้องหน้าเศร้าไปโดยปริ ยาย “ อาหมอบอกว่าวันนี้ตอ้ งให้ไปเองฮะ ” ฮานะทาตาโต ในใจแอบร้อนรนไปว่ามีสาวคนไหนมาทาให้รุ่นพี่เขา แตกแถวไปจากลูกอ้อนของโซระได้ดว้ ยเหรอ “ อาหมอจะไปรับคุณซายุ ” ว่าพลางก้มหน้าลงซุกตักนุ่ม น้ าตาร่ วงลงอาบ แก้มเป็ นทาง คนได้ยนิ ถอนใจเฮือก มองดูลูกตัวน้อยที่ร้องไห้เงียบกริ บ ในใจคนที่ท้ งั รัก ทั้งหวงก็มีแต่จะเจ็บตาม “ หมะม๊าหาแฟนให้โซระเถอะ ที่โรงเรี ยนคนมาจีบตั้งเยอะยังจะหวังแต่ อาหมออยูไ่ ด้ เขาไม่รักแล้วช่างตื๊อ ” อาโอะพูดโพล่ง ท่าทางแข็งกระด้างแบบนี้ไม่ ต้องบอกก็รู้วา่ พี่ไทระสัง่ สอนมา “ งั้นหมะม๊าจะให้อาโอะมีแฟนอีกคนนะ จะได้ครบคู่กนั ไป ” ฮานะอมยิม้ มองท่าทีเลิ่กลัก่ แล้วประกาศก้องว่าชาติน้ ีถา้ ไม่ได้มิดจังจะขอเป็ นโสดไปชัว่ ชีวติ “ โซระรักอาหมอมากก็ไม่ต่างจากอาโอะที่รักมิดจังหรอกนะครับ เราเป็ น พี่ ต้องเข้าใจหัวอกน้องนะ ” ปลายนิ้วเรี ยวจิ้มลงบนจมูกเล็กแล้วบิดอย่างเอ็นดู เรี ยก เสี ยงโอดโอยจากเจ้าลูกลิงตัวจ้อย
87
“ ผมรู ้แล้ว..ว่าแต่..หมะม๊าต้องไปขอมิดจังมาให้นะ ” ร่ างเล็กพูดเสียงออด อ้อน อวดว่าได้จดหมายมาฉบับหนึ่งจากมิดจังเมื่อเช้านี้ ยิง่ ต้องห่างกันไกลเพราะมิด จังเรี ยนเมืองนอกก็ยงิ่ คิดถึง “ อาโอะจะเป็ นเจ้าบ่าวเหรอ ” โซระที่หยุดร้องไห้ไปแล้วกลั้นหัวเราะ “ ตัวเองสูงเท่าไหร่ กนั เชียว ” “ ตอนนี้ 165!! อย่ามาดูถูกกันนะ ต้องสูงอีกแหงแซะ ” อาโอะแยกเขี้ยวทั้ง ที่ใจกังวลว่าส่วนสูงมันเริ่ มแช่อิ่มมาหลายปี แล้วก็ตาม จะพูดไป..หน้าตาเขาก็เหมือน โซระอย่างกับแกะ แทนที่จะหล่อเฟี้ ยวแบบปะป๊ ามันกลับค่อนมาทางหมะม๊าได้ไง ฮานะหัวเราะ บอกให้ลูกคนโตลงไปกินมื้อเช้ากับปะป๊ าได้แล้ว “ อย่าลืมชุดฝึ กนะ อาจุนอุตส่าห์รีบเคลียร์งานมาสอนเคนโด้ให้น่ะ ” ตะโกนบอกตามหลังด้วยความอ่อนใจในความพยายามที่จะทาตัว ‘แมน’ ของคนที่ ต่อให้เอาหัวเป็ นประกันก็ยงั ยืนยันว่าจะต้องถูกรุ กแน่ อย่าให้บอกเลย..ก็ภาพถ่าย ของมิดจังที่ไปเรี ยนถึงลอนดอนน่ะ ทานายได้ชวั ร์วา่ โตขึ้นต้องหล่อแบบลากดิน “ ผมว่า..อาโอะนี่แหละที่เป็ นเจ้าสาว ” โซระแอบเหน็บ อดหัวเราะไม่ได้ที่ พ่อคนอวดเบ่งทาเก่งนักหนาเพียรเขียนคาขอพรกับดวงดาวในคืนวันทานาบาตะ ของทุกปี ว่าให้ได้มิดจังเป็ นเจ้าสาว ฮานะยิม้ หยิกแก้มกลมป่ องของอีกฝ่ าย ดวงตาสี อ่อนฉายแววของความ อ่อนโยนที่สุดในชีวติ ยามใช้มนั จับจ้องลูกทั้งสองคนที่เป็ นเหมือนแก้วตาดวงใจ “ โซระอิจฉาคุณซายุรึเปล่า ” ถามขึ้นแผ่วเบา มือประคองต้นแขนเรี ยวใต้ เสื้ อนักเรี ยนให้มองสบตากัน ร่ างเล็กจิ๋วสัน่ หัวรัว ยกมือขึ้นทาท่าเหมือนคาสัญญาตลอดมาว่าไม่เคย แม้แต่จะคิด ที่มีอยูใ่ นหัวอกมันเป็ นเพียงความน้อยใจในคุณค่าของตัวเองเท่านั้น “ อาหมอเห็นผมเป็ นแค่เด็กในความดูแล ” ก้มหน้างุดเพื่อปิ ดบังความ เสี ยใจที่กาลังจะล้นเอ่ออีกรอบ “ ผมแค่..อยากให้เขามองผม..เป็ นคนธรรมดาที่ไม่ ต้องรับผิดชอบก็เท่านั้น ” สุดท้าย..หยดน้ าใสก็ร่วงเป็ นสายอีกจนได้
88
“ โธ่..ลูก ” ฮานะน้ าตาคลอ รวบตัวบอบบางมากอดเต็มอ้อมแขน “ ฮึก..หมะม๊า..ทาไม..ฮืออ..” ใบหน้าหวานเปรอะเปื้ อนคราบน้ าตาซุกอยู่ กับอกอุ่น “ ทาไมผมไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ ไม่อยากเป็ นเด็กเลย ไม่อยากให้อาหมอเห็น ว่าเป็ นหน้าที่เลย ” ร่ างเล็กปล่อยโฮ ความเจ็บปวดที่ฝังรากไว้มนั สุมทุมจนอัดแน่น สุดจะกักเก็บอีกต่อไป ..รู ้ไหม..ว่าวิง่ ตามแผ่นหลังของใครมากี่ปีแล้ว.. ..รู ้ไหม..ว่าสายตาคู่น้ ีมีไว้มองแต่ใคร.. ..รู ้ไหม..ว่ารอยยิม้ ที่มี..มอบไปเพื่อใครคนเดียว.. ..รู ้บา้ งรึ เปล่า..ว่าที่หวั ใจเต้นอยูท่ ุกวันนี้.. ..มันร้องเรี ยกชื่อของคุณเท่านั้น..คาซึมะ โฮโจ.. “ อย่าร้องไห้นะ โซระ หมะม๊าจะพยายาม..” ฮานะกลืนความไม่แน่ใจ ทั้งหมดลง เขาพูดคานี้มากี่ปีแล้วล่ะ..ก็เห็นอยูแ่ ต่วา่ ไม่มีทางเลย นิ้วเล็กเช็ดน้ าตาให้ เจ้าตัวน้อยที่ซุกหน้าไม่ยอมห่าง มือลูบลงบนเส้นผมนุ่มลื่นอย่างปลอบประโลม “ รักแท้ตอ้ งอาศัยเวลานะ ทุกอย่างจะเป็ นตัวพิสูจน์วา่ โซระรักอาหมอจริ ง รึ เปล่า ดูอย่างตอนที่ปะป๊ าเขาแกล้งหมะม๊าสิ จาได้ม้ ยั เรื่ องกระต่ายกับพระจันทร์ ” พยายามชักจูงคนที่ร้องไห้อยูเ่ ต็มที่ จนปั ญญากับการทาเหมือนว่าทั้งชีวติ จะรักคุณ ซายุคนเดียวของรุ่ นพี่แล้ว “ อึก..ผม..ผมจาได้ ” เจ้าแก้มกลมพยักหน้าหงึกหงัก “ แต่วา่ ..มัน..ไม่ เหมือนกัน ” ถ้าคุณร้าย โซระคนนี้ก็จะรู ้วา่ ควรห้ามใจไว้แค่ไหน แต่คุณกลับดีดว้ ย..ดีมากเกินไปจนเผลอใจไปทั้งดวง ให้ความรักอยูเ่ หนือ เหตุผล มีอิทธิพลทุกอย่างเพราะความใจดีของคุณ มันคงเห็นแก่ตวั ที่อยากให้คุณใจดี กับโซระคนเดียว คุณแจกจ่ายรอยยิม้ นัน่ ให้ใครต่อใคร แล้วเผื่อแผ่มาทางนี้ มาทาง คนที่หลงรักคุณมากกว่าชีวติ นี่เหมือนคนทัว่ ไปที่ไม่ได้มีอะไรสาคัญกับคุณ มันจะ ต่างจากหน้าที่และความรับผิดชอบต่อคนไข้ในฐานะคุณหมอตรงไหน “ ฮึก..สุดท้าย..อาหมอก็ใจร้ายกับผม..คนเดียว ”
89
ฮานะแอบปาดความเศร้าใจของตัวเองทิ้ง เงยหน้ามองเพดานสี ฟ้าอ่อนเพื่อ ไล่หยดน้ าในกระบอกตาให้ซึมกลับไป นึกพาลไอ้เจ้าห้องอาถรรพ์ที่ตวั เองเคยร้อง ห่มร้องไห้อยูล่ าพังเมื่อยังไม่สมหวังในรัก เก็บน้ าตาจากเขาคนเดียวคงยังไม่พอสิ นะ “ เฮ้..แม่ลูก ทาอะไรกัน ” เสี ยงทุม้ ต่าทักมาจากหน้าห้อง เล่นเอาคนทั้งคู่ สะดุง้ เฮือก เช็ดน้ าหูน้ าตากันทิ้งเป็ นพัลวัน เรื่ องนี้ถา้ ให้มุราคามิ เคย์รู้ล่ะก็ ต่อให้เอาปื นจ่อหัวคุณหมอเพื่อบังคับให้ รับรักลูกตัวเองก็คงจะทา! “ ผ..ผมเล่าเรื่ องตอนพี่เคย์ยงั ไม่รักผมให้ลูกฟัง โซระสงสารก็เลยร้องไห้ บอกว่าปะป๊ าใจร้ายที่สุด ” ฮานะปั้ นเรื่ องอย่างรวดเร็ ว เคย์หน้าเจื่อนทันควัน ตรงเข้ามากอดตัวภรรยาไซส์เล็กไว้แล้วหอมแก้ม นวลฟอดใหญ่ “ พี่ขอโทษ..แต่วา่ ตอนนี้รักแล้วนะ รักมากกว่าชีวติ เลยด้วย ” เขา บอกให้ลูกชายฟังว่าไม่เคยมองใครที่ไหนอีกเลยนอกจากดอกไม้เล็กๆตรงหน้านี้แต่ เพียงผูเ้ ดียว ฮานะหัวเราะ แก้มเป็ นสี แดงก่าขึ้นมา ในใจก็ได้แต่นึกลุแก่โทษว่าเพราะ แสดงความรักที่มนั่ คงนี้ให้ลูกเห็น เจ้าโซระถึงได้ฝังใจว่าตัวเองรักใครก็ตอ้ งรัก แน่นอนและซื่อสัตย์ที่คนเดียว “ แล้วเรายังไม่ลงไปข้างล่าง..คุณหมอเขามาถึงแล้วนะ ” เคย์บอกกับเจ้า เตี้ยอีกคน “ อาหมอบอกว่า วันนี้ให้ผมไปเอง ” โซระเบะปาก จามฟึ ดไปเพราะแพ้ อากาศเย็นจนต้องลากผ้าพันคอมากันไอหนาว “ หื อ..เปล่านี่ เขามารอแล้ว เมื่อกี๊ยงั นัง่ คุยกับปะป๊ าอยูเ่ ลย ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หันไปมองคุณแม่คนสวยที่ตกตะลึงไม่แพ้กนั ฮานะยิม้ อย่างลิงโลด ชูนิ้วโป้ งบอกใบ้ไปว่าไม่ตอ้ งเสี ยใจแล้วเพราะอาหมอมาหา
90
โซระลนลาน รี บกวาดเครื่ องเขียนบนโต๊ะที่เอามานัง่ ทางานในห้องนี้ ตั้งแต่เมื่อคืนลงกระเป๋ า บอกบ๊ายบายคู่รักที่นงั่ อิงกันอยูบ่ นเตียงเล็กแล้ววิง่ รี่ ลงจาก ชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ มือเช็ดน้ าตาที่ยงั คงเป็ นคราบอยูต่ รงแก้มด้วยรอยยิม้ ..บอกแล้ว..ว่าคุณน่ะใจร้าย.. ..ใจร้าย..ที่ทาให้รักจนถอนตัวไม่ข้ ึนเข้าไปทุกที.. ร่ างเล็กหยุดฝี เท้าที่วงิ่ มาเต็มเหยียดเมื่อถึงห้องรับแขกกว้าง มือไม้พาลอ่อน ปวกเปี ยกกับสภาพกะโปโลของเด็กเล็ก จมูกจิ้มลิ้มยังเป็ นสี แดงเรื่ อเพราะเพิ่งหยุด ร้องไห้ ไหนจะผมเผ้าชี้โด่เด่จนหาดีไม่ได้นี่อีก ..อี๋..น้ ามูกไหล.. โซระทาปากเบะ หันซ้ายหันขวาหาทิชชู่ก็ไม่เจอ เบื่อเหลือเกินกับอาการ ภูมิแพ้ที่ทาเอาตัวเองเหมือนเด็กมอมแมม ยกแขนเสื้ อขึ้นจะเช็ดก็นึกขึ้นได้วา่ เดี๋ยว ต้องโดนแม่บา้ นดุอีกแหง จะวิง่ ไปห้องน้ าก็อยูส่ ุดทางบ้าน หันขวับไปเจอแจกัน ดอกไม้เลยตรงดิ่งจะเอาน้ าแช่รากกุหลาบมาล้างหน้าก็บงั เอิญได้ยนิ เสี ยงทักก่อน “ ไง..เจ้าซาลาเปา ” เสี ยงนุ่มนวลที่ดงั ขึ้นเล่นเอาทั้งตัวเหมือนถูกแช่แข็ง ชะงักมือที่กาลังเทน้ าจากแจกันไว้อย่างนั้น “ โกรธอารึ เปล่าที่จะเบี้ยวนัด ” คาซึมะ โฮโจยิม้ มุมปาก ทาทีถอนหายใจ แล้วขยับเข้าใกล้อดีตเจ้าตัวอ้วนกลมที่เคยปี นเอาคาอธิษฐานไปแขวนบนต้นไผ่ “ ตอนจะไปรับซายุ เกิดนึกขึ้นได้วา่ โซระจะต้องงอนอาไปอีกอาทิตย์นึง แน่ ก็เลยโทรบอกคุณซาวามุระ ทางนั้นถึงได้รีบร้อนมารับตัวซายุไปตรวจซะเอง อา ก็ถือโอกาสชะแว้บมานี่ ” หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก มันรุ นแรงเหมือนจะปะทุออกมาข้างนอกกับ เสี ยงฝี เท้าแผ่วเบาที่ดงั เข้ามา ฝ่ ามืออบอุ่นแตะลงกับไหล่บางแล้วหมุนตัวนุ่มนิ่มให้ หันกลับมาเผชิญหน้า “ อย่าน้อยใจเลยนะ ” เขายิม้ ละมุน ขยี้หวั กระเซิงนัน่ อย่างเอ็นดู ..เพียงเท่านั้น..เขื่อนน้ าตาก็ท่วมทลาย..
91
“ เด็กขี้แย ” เขาหัวเราะ ดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ ากางเกงขึ้น บรรจงเช็ด ใบหน้าหวานให้สะอาด พึมพาว่าตลอดเวลาที่อยูใ่ กล้กนั อาต้องเสียผ้าเช็ดหน้าไป แล้วไม่รู้กี่ผืนทั้งที่แค่ซกั ก็ใช้ได้ใหม่แต่นายตัวยุง่ เป็ นต้องขอไปเก็บไว้ทุกที “ ผมดีใจจัง ” โซระว่าหงุงหงิง สองแขนเรี ยวกอดเอวอีกฝ่ ายเอาไว้แนบ แน่น กลิ่นหอมเจือจางของทอมมี่ที่พรมอยูแ่ ถวสาบเสื้ อทาให้หวั ใจปั่ นป่ วนนิ่งงันลง “ กินอะไรรึ ยงั ” หมอพูดเสี ยงดุ จับได้ทนั ทีวา่ เจ้าตัวจ้อยเลี่ยงมื้อเช้า “ อาหมอไม่ชอบเด็กอ้วนนี่ ถ้าผมน้ าหนักเกิน อาหมอจะบอกว่าอันตราย ” ดวงตากลมแป๋ วแหววจับจ้องมา เงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้ามด้วยท่าทีที่พร้อมจะเชื่อ ฟังคาสัง่ ทุกอย่าง คนฟังกุมขมับ หัวเราะแผ่วเบาในลาคอ “ ยกเว้นมื้อเช้า โซระต้องกิน ” “ กินก็ได้ แต่ไม่ดื่มนมนะ ” ยังมีการต่อรองเล็กน้อย “ เจ้าเตี้ย ” โฮโจเหน็บ ลากข้อมือเล็กให้ไปนัง่ ตรงโต๊ะอาหารแล้วยืน่ แก้ว นมยักษ์ให้ต่อหน้า โซระทาท่าผะอืดผะอม ไอ้ของเหลวสี ขาวขุ่นนี่มนั อะไรกัน กลิ่นคาวอวล ไปทัว่ เลยตอนแตะลิ้นไปชิม เวลามันไหลจากไอ้ดุน้ นุ่มนิ่มนัน่ ก็ดว้ ย น่าเกลียดพิลึก “ โซระ..” ร่ างสูงใหญ่ทาเสี ยงเรี ยบ บอกคาดโทษว่าถ้าไม่ดื่ม ตอนเย็นก็จะ ไม่มารับไปปั่ นจักรยานเล่นในสวนสาธารณะ “ ก..ก็ได้ครับ ” เจ้าตัวทาเสี ยงอ่อย ยกนิ้วขึ้นกุมจมูกไม่ให้ได้กลิ่นแล้วดื่ม พรวดๆเข้าไปจนแทบสาลัก “ แอะ..” ใบหน้าหวานทาปากจู๋ คราบนมติดเป็ นปื้ น เหนือริ มฝี ปากสี ชมพูสดจนคนมองต้องยกนิ้วขึ้นเกลี่ยให้แผ่วเบา “ แบบนี้ถึงจะเป็ นเด็กดี ” เขาพูดเรี ยบง่ายแต่คนที่ถูกกระทาอย่างนั้นได้แต่ ก้มหน้างุด แก้มเป็ นสี แดงจัด เขินอายไปทั้งตัว ร้อนวูบวาบจนจะสุกหมดแล้ว “ ป..ไปโรงเรี ยนดีกว่า ” โซระหลับหูหลับตาชวน หันหลังให้ทนั ทีแล้ว ยกมือขึ้นทาบตรงตาแหน่งหัวใจ ..เต้นแรงจนปวดไปหมด..หลงรักจนจะตายให้ได้..
92
โฮโจพยักหน้า ล้วงกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ ากางเกงตอนที่เดินตาม แผ่นหลังเล็กลงจากชานบ้าน เขาทาหน้าที่ไปรับไปส่งเจ้าหนูมาตั้งแต่อีกฝ่ ายเริ่ ม เรี ยนชั้นอนุบาลแล้ว โซระจังไม่คอ่ ยแข็งแรงนัก ทุกเย็นก็ตอ้ งพาไปออกกาลังกาย เบาๆในสวน ต้องคอยคุมเรื่ องอาหารการกินและการทาตัวของเจ้าเด็กกะโปโลนี่ “ ไปไหนน่ะ โซระ อ้อ..อรุ ณสวัสดิ์ครับอาหมอ ” พี่ชายคนโตที่เป็ นคู่กดั กับอาโอะเดินหมุนลูกบาสสวนมาจากทางบ้านอีกหลังของลุงเซจิ “ วันนี้โรงเรี ยน หยุดพิเศษให้ ” ไทโยมุ่นหัวคิ้วเมื่อเห็นน้องใส่ชุดนักเรี ยน “ จริ งอ่ะ ” โซระทาตาโต ไอ้ที่นอ้ ยอกน้อยใจอาหมอไปเมื่อเช้าก็แสนจะ น่าอายสิ้นดี ตีโพยตีพายไปเท่านั้นเอง “ แล้วพี่จะไปสนามเหรอ ” เอียงคอถามอีกคน ที่ดูเหมือนจะออกไปเล่นบาส กระเป๋ าเป้ ใบใหญ่นนั่ ก็เหมาะกับพี่ไทโยดีแต่อาโอะที่ เลียนแบบมาบ้างไม่เห็นจะดูเท่ตรงไหน “ อือ..ไอ้เตี้ยมันท้าดวล ” ไทโยหมายถึงอาโอะ รอยยิม้ ขบขันผุดขึ้นบนมุม ปาก ดวงตาสี ดาสนิททอแสงแวววาว ..น่ารักซะเปล่า แอ๊คแมนไม่เข้าเรื่ อง..คิดจะแย่งมิดจังน่ะเร็ วไปหลายขุม!.. “ งั้นก็ไม่ตอ้ งเรี ยนสิ นะวันนี้ ” โฮโจแทรก มองท่าทีเอ็นดูนอ้ งของไทโย แล้วก็ยมิ้ ออกมา รู ้ดีอยูว่ า่ บ้านสองหลังของมุราคามิ จะมีก็แต่ทางฮานะจังเท่านั้นที่มี เด็กสองคนเป็ นพี่นอ้ งคลานตามกันมาแท้ๆ นอกนั้นก็คนละสายเลือด “ ผมตามอาหมอไปโรง’บาลได้ม้ยั ” โซระตรงเข้าเกาะแขนแกร่ ง ท่าทาง เหมือนลูกแมวที่พยายามคลอเคลียนัน่ ทาเอาคนมองปฏิเสธไม่ลง โฮโจยิม้ พยักหน้ารับไทโยที่ขอตัวไปเล่นบาสกับเพื่อนๆแล้วหันมาขอคา สัญญาจากไอ้ตวั เล็กว่าห้ามไปซนในห้องดับจิตอีก “ ถึงอยากรู ้อนาโตมีแต่ก็ตอ้ งอ่านในหนังสื อเอา ” “ แปลว่าอาหมอให้ผมไป ” “ ให้ไปแต่หา้ มซน..ขอแค่คาเดียว ” เขาหัวเราะ มองเจ้าของใบหน้าน่ารักที่ ชอบยิม้ จนตาหยี
93
ไม่รู้วา่ เมื่อไหร่ ..ที่เด็กชายตัวกระปุ๊ กลุก๊ สูงขึ้น แขนขาที่กลมดิกค่อยเรี ยว ยาว รู ปร่ างบอบบางเหมือนกับกลีบดอกซากุระจนไม่กล้าแตะแรง ดวงตากลมโตมัก ทอประกายสดใส เรี ยวปากสี ชมพูยมิ้ แย้มตลอดเวลาที่อยูก่ บั เขา เหมือนกับว่าโลกนี้ ไม่เคยมีความทุกข์ แก้มนวลเนียนที่ชอบพองลมเวลาเง้างอนก็มกั จะเปลี่ยนไปแดง เรื่ อทุกคราวที่เข้าใกล้ “ เสร็ จแล้วเราไปเดินเล่นในสวนได้ใช่ม้ ยั ครับ ” โฮโจเหลือบมองสร้อยสี เงินที่สะท้อนแดดตอนเช้าอยูว่ บั วาว เขาทาเป็ น เฉยเสี ยและเลือกที่จะมองเมินความในใจของเด็กน้อยที่กาลังบอกกล่าวว่ารักเขา เพียงใด ทาไม่ได้..เขาคิดเกินกว่าคาว่าหลานชายไม่ได้เลยจริ งๆ เท่าที่ทาอยูท่ ุกวันนี้ ก็พยายามบอกไปแล้วว่าอยากเป็ นแค่อาหมอก็เท่านั้น ตอนโซระเริ่ มเข้าเรี ยนประถมปลาย เจ้านี่ก็ตามเขาแจ น้อยใจทุกครั้งที่เห็น เขาอยูก่ บั พยาบาลคนอื่น ปากไม่พดู แต่ดวงตาช่างตัดพ้อ พอถามก็เอาแต่ยมิ้ เขาเลย ตัดสิ นใจจะถอยห่างออกมาด้วยการย้ายตัวเองไปทางานต่างประเทศ แต่แค่ฮานะ โทรบอกว่าโซระเอาแต่ร้องไห้ เรี ยกหาทุกคืน ใจก็พาลอ่อนยวบ สุดท้ายก็ตอ้ ง กลับมาหา สายสัมพันธ์ที่เปราะบาง ถักทอไปเชื่อมกันไม่ได้สกั ทีก็เพราะเขาคอยกีด กั้นมันอยู่ แต่ทาไม..ทั้งที่รู้วา่ มันขาดง่าย ทาไมตัวเขาไม่สะบั้นมันลงจะได้จบกันไป ..กลับถลาลึก..และปล่อยใจให้ผกู พันเข้าไปทุกที.. “ อือ..” เขาตอบรับ เป็ นฝ่ ายผละจากก่อนเมื่อสายตาสบเข้ากับแววความรัก ล้นเปี่ ยมในลูกแก้วสี อ่อนคู่น้ นั “ ไปเปลี่ยนชุดซะ อาจะรอข้างล่าง ” โซระชะงักมือที่กาลังจะเอื้อมคว้าแขนของอีกฝ่ าย ดวงตาสี หวานมองตาม แผ่นหลังกว้างที่เดินหลบเลี่ยงไปอีกทางด้วยความเศร้าสร้อย รู ้ท้ งั รู ้วา่ เขาไม่รักแต่ก็ ยังอยากหวัง รู ้วา่ ทุกการกระทามีให้ก็เพราะหมะม๊าฝากตัวเขาเอาไว้ ทุกการดูแล..ทุก รอยยิม้ นัน่ มันก็แค่หน้าที่ของคนเป็ นหมอ ก็แค่บทบาทของคนเป็ นอา
94
..มีแต่ตวั โซระ..ที่มองทุกอย่างเกินเลยไป.. ใบหน้าหวานก้มลงต่า กะพริ บตาปริ บเพื่อไล่หยดน้ าที่คลอขึ้นให้มนั จาง หาย รอยยิม้ น้อยๆเจืออยูต่ รงเรี ยวปาก อาหมอเคยถามเอาไว้วา่ ทาไมชอบยิม้ นัก โซระยิม้ เวลาอยูต่ ่อหน้าก็เพราะว่ามันมีความสุขที่ได้อยูใ่ กล้ แต่หลังจาก นั้นก็ตอ้ งกลับมาร้องไห้ทุกที เพราะใกล้แค่ไหนก็เหมือนมีกาแพงกั้นไว้ อาหมอเป็ นผูช้ ายคนเดียวที่ทาให้โซระทั้งยิม้ และร้องไห้ได้ในเวลา เดียวกัน เป็ นผูช้ ายใจดีที่ทาร้ายหัวใจกันได้อย่างไม่รู้ตวั ..จะรัก..ทั้งๆที่เจ็บนี่แหละ.. ...... ออดี้สีบรอนซ์เงินจอดอยูต่ รงลานกว้าง เจ้าของรถคันสวยดับเครื่ องลงแล้ว หันมามองเจ้าเด็กตัวเปี๊ ยกที่หอบเอากระดานวาดรู ปติดมาด้วยเป็ นเชิงขอคาสัญญา อีกหน โซระยิม้ จนตาปิ ด อวดเขี้ยวเล็กเหมือนค้างคาวผลไม้ แก้มกลมสี ระเรื่ อดูพอง คล้ายซาลาเปาอย่างที่โดนคุณหมอแซวอยูบ่ ่อยครั้ง “ ผมจะไม่ซน ” “ ห้ามเข้าไปในห้อง..” โฮโจอ้าปากจะบอก “ เก็บศพ..” เสี ยงใสดักขึ้นอย่างรู ้ทนั พยักหน้าหงึกว่าวันนี้จะวาดรู ปอยูก่ บั ระเบียงห้องทางานของอาหมอเฉยๆ จะไม่ไปป่ วนหรื อชะแว้บไปดูเขาผ่าอะไรเลย ร่ างใหญ่หวั เราะด้วยความเอ็นดู ยืน่ มือไปช่วยถืออุปกรณ์เขียนสี อนั โตที่ อีกฝ่ ายหิ้วมาพะรุ งพะรัง “ ผมถือเองก็ได้ ” “ เดี๋ยวนี้ชอบดื้อกับอานะเรา ” เขาติ ใช้สายตาคมกริ บมองอย่างเดียวอีกคน ก็ทาหน้าจ๋ อย ยืน่ ของให้แม้จะไม่เต็มใจนัก คุณหมอรู ปหล่อของโรงพยาบาลเปิ ดประตูรถลงมาแล้วกดล็อค พึมพากับ เจ้าเด็กน้อยข้างกายว่าจะเอายังไงกันแน่ระหว่างเรี ยนหมอกับเรี ยนศิลป์
95
“ ผมชอบวาดภาพ เพราะหมะม๊าทาให้ดูบ่อยๆ ” โซระพูดเจื้อยแจ้ว “ แต่.. แต่ผมอยากเรี ยนหมอเพราะว่า..” เสี ยงหวานตะกุกตะกัก เงียบไปเมื่อผูช้ ายตัวโต เบื้องหน้าหันมาเลิกคิ้วเป็ นคาถาม “ ฮานะจังใช่ม้ ยั ล่ะ ” เขาว่าเรื่ อย ยิม้ ทักพยาบาลสาวที่เดินสวนมาเล่นเอา เด็กที่ตามติดหน้าเจื่อนไปนิด โฮโจหยุดตรงเคาน์เตอร์พยาบาลหน้าห้องพัก รับเคสของวันมาพิจารณา พลางทักทายหญิงสาวที่ร้องบอกอรุ ณสวัสดิ์ข้ ึนก่อน เธอยิม้ ให้ร่างเล็กจ้อยที่สูงยังไม่ ถึงระดับอกของคุณหมอคาซึมะดีเลยด้วยซ้ า เห็นตามติดมาตั้งแต่เด็กยันโตเลย “ วันนี้พาหลานชายมาทางานอีกแล้วนะคะ โซระจังนี่ติดคุณหมอจริ งๆ คุมกันแจแบบนี้แล้วสาวที่ไหนจะจีบคุณหมอได้ ” เธอหัวเราะ ยิง่ เห็นแก้มกลมป่ อง เหมือนปลาทองป่ องมากขึ้นกว่าเดิมก็ยงิ่ ตลก คุณหมอที่อายุอานามก็ไม่ได้นอ้ ยเท่าไหร่ แต่หน้าตายังเหมือนตอนเรี ยน แพทย์หวั เราะไปด้วย เขายกมือขึ้นขยี้หวั นุ่มนิ่มของหลานชายที่วา่ ไม่ได้เออออไป ด้วยแต่ก็ไม่คิดปฏิเสธ “ ซายุจงั มาถึงแล้วใช่ม้ ยั ครับ ” เขาดูประวัติ ต้องนัดซายูริมาประจาทุกๆ ครึ่ งปี สาหรับการตรวจสุขภาพในอดีตผูป้ ่ วยด้านสมอง ถึงจะไม่เป็ นอะไรแล้วแต่ก็ ยังดีกว่ามาแก้ปัญหาภายหลัง “ ด้านในค่ะ ” พยาบาลคนสวยบอก ยืน่ ลูกอมบ๊วยให้เจ้าตัวเล็กที่ยนื แก้ม พอง ดวงตากลมโตดูเหมือนจะหม่นแสงไปนิด โฮโจพยักหน้ารับ ผลักประตูหอ้ งทางานเข้าไปก่อนแต่เด็กชายยังคงยืนนิ่ง ก้มหน้าก้มตาด้วยท่าทีเหมือนจะร้องไห้ “ โซระ ” เรี ยกเสี ยงอ่อน เดินเข้ามาใกล้แล้วก้มต่า เชยคางมนขึ้นมองสบ ตากัน “ มีอะไรไม่สบายใจรึ เปล่า ” เขาถามทั้งที่รู้ดี รู ้วา่ โซระเป็ นแบบนี้เพราะอะไรแต่เลือกที่จะวางเฉย ทาไม่รับรู ้และไม่ สนใจในความรักของอีกคน..ไม่นาน คงลืมไปเองว่าเคยรักเขา
96
“ อาทางานแป๊ บเดียวครับ วันนี้แค่ครึ่ งวันเองนะ ” ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นเกี่ยว ก้อยกับมือนุ่มเป็ นคาสัญญา โซระเงยหน้า ยิม้ โชว์ฟันขาวเหมือนไม่มีเรื่ องอะไร เจ้าตัวมองอาการทอด ถอนใจของอาหมอแล้วยิง่ เจ็บร้าวเข้ามาทั้งอก ..ราคาญกันรึ เปล่า..ที่เอาแต่เฝ้ าหลงรักอยูแ่ บบนี้.. ..ทาไมคุณไม่คิดบ้างเลย..ว่าคนเฝ้ ามองก็เจ็บเหมือนกัน.. โฮโจส่ายหัวกับท่าทีคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทามองเมินมันเสี ยแล้วแตะ ไหล่บางให้ฝ่ายนั้นเดินเข้ามาในห้อง “ หมอ..” เสี ยงหวานซึ้งของร่ างเล็กตรงโซฟาร้องทักทันทีที่ประตูปิดลง โซระชะงักปลายเท้า ทั้งตัวเย็นเฉียบกับการเผชิญหน้าคุณซายูริ ดวงตาคู่ กลมดูตื่นไปนิดเมื่อสายตาสบเข้ากับใบหน้าสวยจับใจของคนตรงข้าม นัยน์ตาสี เทา อ่อนดึงดูดหัวใจทั้งดวงจนยากจะละออกมา ความเปรี ยบที่ได้ยนิ หมะม๊าพูดตลอดว่า คุณซายุเหมือนตุก๊ ตากระเบื้องแสนสวยดึงหัวใจดวงน้อยให้วบู ไหว ..โดยเฉพาะเมื่อเห็นรอยยิม้ ของอาหมอ.. ..แววตาคู่น้ นั ..ไม่เคยลบเงาที่สะท้อนภาพคุณซายุออกไปเลย.. “ มารอนานรึ ยงั ” ร่ างสูงใหญ่ยมิ้ ให้อ่อนโยน ถอดเสื้ อนอกออกแล้วนัง่ ประจาโต๊ะ ดูคล้ายจะลืมเด็กน้อยที่ยนื นิ่งอยูก่ ลางห้องไปชัว่ ขณะ ซายูริส่ายหัว บอกว่าจุนเพิ่งมาส่งได้แค่ไม่กี่นาทีน้ ีแล้วก็รีบไปประชุมต่อ “ โซระจัง ” รอยยิม้ นุ่มนวลที่เหมือนมนตร์สะกดนัน่ กลับยิง่ ตรึ งร่ างเล็ก อีกคนให้สะดุดกึกกับที่เก่า “ ไม่ค่อยได้เจอกันเลย ” โซระกะพริ บตาปริ บ ท่าทางเก้อเขินปรากฏขึ้นได้อย่างน่าเอ็นดูสาหรับคน อายุมากกว่า เขาเหลือบมองคุณหมอใจดีที่เอาแต่ง่วนกับเอกสารตรงหน้าแล้วก็ไม่รู้ จะทาตัวอย่างไรอีก
97
“ มานัง่ ก่อนสิ วันนี้มารอหมอทางานเหรอ ” ซายูริชวนคุย ลุกจากโซฟา หนังแล้วเปลี่ยนมานัง่ ตรงข้ามกับคนตรวจที่เลื่อนเก้าอี้มาหา โฮโจใส่หูฟังแล้วแนบ ปลายโลหะเย็นเฉี ยบลงบนอกบอบบาง เด็กชายตัวน้อยค่อยๆเดินไปนัง่ เงียบเชียบ สายตาที่เผลอมองคุณตุก๊ ตา น่ารักนัน่ กลับสบเข้ากับเงาสะท้อนภาพตัวเองจากบานกระจกใหญ่ดา้ นหลัง มันเป็ น เงาของเด็กไม่รู้จกั โต ขี้แย ขี้นอ้ ยใจ หาความน่ารักเท่าไหร่ ก็ไม่เจอ เป็ นเด็กที่เอาแต่ เดินตามแผ่นหลังของคนในหัวใจ ไม่มีแม้แต่ความคิดเป็ นของตัวเอง ..ใครเขาจะรักได้ลง.. “ ซายุจะให้ผมไปส่งมั้ย ” โฮโจถามขึ้น เขียนลงใบประวัติวา่ ปกติดี “ อย่าลาบากเลยครับ ” เจ้าของใบหน้าสะสวยบอกปฏิเสธด้วยรอยยิม้ “ เกรงใจโซระจัง เดี๋ยวรอนาน ” บุย้ ใบ้ไปทางเด็กที่เอาแต่กม้ หน้าก้มตาจนแทบติด แผ่นกระดาษวาดภาพ คนที่ถูกพูดถึงน้ าตาคลอ หันหนีไปด้านข้างแล้วดึงกระดานวาดรู ปมาวาง บนตัก ถึงจะท่องว่าไม่ตอ้ งการได้ยนิ บทสนทนาเหมือนสนิทสนมกันมานานของคน ทั้งคู่ แต่ใจเจ้ากรรมก็พาลแต่จะให้รับฟัง น้ าเสี ยงอ่อนโยนและรอยยิม้ ของคุณหมอดู มีความหมาย เต็มเปี่ ยมไปด้วยความรัก ไม่เหมือนกับที่ใช้มองตัวเขาเลยสักนิด มือเล็กจับดินสอสี เข้มลากเส้นเป็ นรู ปกระต่ายตัวจ้อย ดวงจันทร์กลมโต บนท้องฟ้ าดูสูงเกินเอื้อม นิทานก่อนนอนของหมะม๊าคือความรักของคนสองคนที่ ฝังในใจเรื่ อยมา โซระเองก็อยากเป็ นกระต่ายที่โชคดีบา้ ง น้ าตาหยดหนึ่งร่ วงเผาะลงบนกระดาษที่ขึงไว้จนเรี ยบตึง ปลายนิ้วเรี ยวรี บ ปั ดมันออก ทาเอาลายดินสอสี ดาเปื้ อนเป็ นแนวยาว โซระไม่ใช่กระต่าย โซระไม่ใช่ดอกกุหลาบขาว ไม่เหมือนหมะม๊า ไม่ เหมือนคุณซายุ โซระเป็ น..แค่เด็กขี้โรคที่คุณต้องดูแล จะมีสิทธิ์เรี ยกร้องอะไร “ หื ม..กระต่ายกับพระจันทร์เหรอ ” เสี ยงอ่อนโยนที่ดงั จากเบื้องหลังทา เอาคนที่กาลังเหม่อไปสะดุง้ เฮือก หันกลับมาก็เจอรอยยิม้ สดใสคอยท่าอยู่
98
“ ค..ครับ ” โซระตอบเสี ยงแผ่ว ก้มหน้างุดลงเพราะเห็นอาหมอมาหยุดยืน อยูด่ า้ นหลังคุณซายุ ดวงตาสี เข้มกาลังจับจ้องบนภาพของเขา มือคว้ายางลบขึ้นมา ด้วยความอาย ตั้งท่าจะลบภาพวาดทิ้งแต่ปลายนิ้วอุ่นจับแขนเป็ นการห้ามไว้ก่อน “ สวยดีออก ” ซายูริออกปากชม เล่าไปว่าตัวเองยังไม่เคยวาดได้ดีเท่านี้เลย ลองลงมือเขียนภาพทีไรก็เละทุกที “ คุณซายุไม่ตอ้ งวาดก็ได้ คุณซายุได้อยูก่ บั พระจันทร์แล้ว แต่ผมยังเอื้อม ไม่ถึงเลย ” โซระพึมพาไปตามความรู ้สึกของตัวเอง โฮโจเงียบกริ บ มองมือบอบบางที่กมุ แหวนเงินของเขาเอาไว้แนบอกแล้วก็ ต้องเบือนหน้าหนี เขาแพ้หยดน้ าตาของเจ้าตัวเล็กแต่จะให้เปลี่ยนความรู ้สึกไปเป็ น แบบคนรักก็ทาได้ยากเย็น ซายูริมองหน้าคุณหมอของตัวเอง นัยน์ตาสี หวานทอแวว บอกใบ้ถึงความรักที่แอบแฝงจากเด็กชาย พอเห็นว่าฝ่ ายนั้นทามองเมินก็ได้แต่ถอน ใจ ลูบมือลงกับเรื อนผมสี อ่อนของอีกคน “ รู ้รึเปล่าว่ากระต่ายแต่ละตัวกว่าจะปี นขึ้นถึงดวงจันทร์ตอ้ งใช้เวลานาน แค่ไหน ” มองโซระที่ส่ายหัว เม้มปากแน่นเพราะกลั้นแรงสะอื้น “ มันนานมากจนไม่อยากนับเลยล่ะ แล้วหนทางนัน่ ก็ใช่วา่ จะสวยงาม แต่ สุดท้ายถ้ากระต่ายรักจริ ง วันนึงก็ตอ้ งปี นไปถึง ” เจ้าตัวก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก นวล ยิม้ อ่อนหวานแทนกาลังใจ “ ขอแค่แน่ใจในรัก ในไม่ชา้ ..ดวงจันทร์ก็จะเป็ น ของกระต่ายแต่เพียงผูเ้ ดียว ” เด็กชายนัง่ นิ่ง หันกลับมามองคุณซายุของเขาที่โบกมือบ๊ายบายแล้วเปิ ด ประตูออกไป อาหมอบอกให้เขานัง่ รออยูก่ บั ที่ก่อนแล้วจะกลับมาหาก็ได้แต่ทาตาม ในใจดวงน้อยเลยเอาแต่ครุ่ นคิดถึงประโยคที่ได้ยนิ ..สุดท้ าย..ถ้ ากระต่ ายรั กจริ ง วันนึงก็ต้องปี นไปถึง.. ......
99
Special 5 : Can’t Smile Without You [2] “ ไปพูดแบบนั้นได้ยงั ไงกัน ” คุณหมอเปิ ดปากขึ้น คิ้วขมวดไปนิดกับแวว ตาที่เปี่ ยมไปด้วยความหวังของเจ้าสี ฟ้านัน่ “ เอ๋ ..ก็โซระจัง..” ซายูริทาตาโต เกาแก้มเป็ นเชิงสงสัยว่าพูดอะไรผิดไปงั้น เหรอ ก็เขาเองชอบเรื่ องโรแมนติกเลยถือโอกาสอธิบายเป็ นนิยายฝันเฟื่ องเสี ยเลย โฮโจถอนใจ อยากจะเขกหัวอีกฝ่ ายให้รู้เอาไว้วา่ คนที่เดือดร้อนต่อน่ะคือ เขา พยายามทาตัวให้เหมือนผูป้ กครองคนหนึ่งมาตั้งนาน ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง แต่ ประเดี๋ยวโซระก็จะติดหนึบไม่ยอมปล่อยอีก “ ราคาญเด็กเหรอคุณหมอ ” ร่ างเล็กกระเซ้า นัยน์ตาเป็ นประกายวิบวับ “ ไม่ใช่อย่างนั้น ก็เจ้านัน่ น่ะ..” เขาปฏิเสธ ดึงผ้าพันคอสี ฟ้าหม่นให้มนั คลายลงหลวมๆ ชายหนุ่มเดินมาส่งอดีตคนไข้ที่หน้าโรงพยาบาล ลมเย็นวูบหนึ่งพัด กรรโชกมา กลีบซากุระที่ปลูกไว้โปรยปรายลงพื้นถนน อากาศปี นี้หนาวเย็นเป็ น พิเศษทั้งที่อีกไม่นานก็จะเข้าฤดูร้อนแล้ว ..อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป..ไม่มีสิ่งใดแน่นอน.. ..โดยเฉพาะหัวใจคน.. “ รู ้ไม่ใช่เหรอว่าเด็กรัก ยังจะทาเฉยอีก คนอะไรใจร้ายใจดา ” ซายูริติติง จะว่าไปมันก็คือการเย้าแหย่ประสาคนสนิทมากกว่า “ โซระก็แค่ผกู พันกับผมเท่านั้นแหละ ตอนนี้เพิ่งเข้าชั้นมัธยม เดี๋ยวมี เพื่อนเยอะไปก็เจอคนใหม่ ” คนฟังหัวเราะคิก ยกมือขึ้นถูกนั สาหรับไอหนาวเหน็บที่ตีแทรกมากับสาย ลม ผูช้ ายตัวใหญ่ดา้ นข้างเห็นท่าทีข้ หี นาวอย่างเคยก็ได้แต่จบั มือบางให้ซุกลงกับ กระเป๋ าเสื้ อกาวน์ตวั โคร่ ง
100
“ แปลว่าไม่ได้รังเกียจ ” ซายูริจบั ปลายผ้าพันคอสี หวาน พึมพาว่ามันกี่ปี แล้ว ถักให้ต้ งั แต่โซระอายุสองขวบ ตอนนี้โตถึงไหนแล้ว หมอคาซึมะก็ยงั รักษา ของที่เขาทาให้เป็ นอย่างดีไม่มีเปลี่ยนแปลง “ ผมมีมนั อย่างเดียวที่ทาให้นึกถึงซายุเวลาตัวเอง..ไม่มีใคร ” เขาเสมองไป ทางอื่น ไม่ได้อยากทาให้อีกคนลาบากใจ มันเป็ นแค่การคอยมองอยูเ่ บื้องหลังอย่าง เงียบๆก็เท่านั้น ..ยินดีจะมองอยูอ่ ย่างนี้และคอยช่วยเหลือเสมอ.. “ แล้วสวนกุหลาบที่หมอปลูกให้ผมล่ะ ” เสี ยงหวานถามขึ้น มองเหม่อ ออกไปบนท้องถนนฝั่งตรงข้ามที่มีรถราวิง่ ขวักไขว่ กลีบสี ชมพูอ่อนร่ วงกราวเต็ม พื้นดิน “ ปล่อยตายไปแล้ว ” เขาตอบอย่างไม่รู้สึกรู ้สา ใครจะรู ้วา่ ใจจริ งมันรวด ร้าวไปทุกหนเวลามองกลีบบอบบางเพียงกลีบเดียวกาลังจะร่ วงหล่นจากต้น เขาอ้าง ไปว่าไม่มีเวลาดูแลทั้งที่มนั ไม่ใช่เลย “ แล้วยังเล่นเพลงนั้นอยูม่ ้ ยั ..เพลงที่หมอชอบ ” ดวงตาสี เทาสวยมีแววสัน่ ไหว หากจะหาว่าหมอคาซึมะใจดากับโซระจัง แล้วตัวเขามันจะต่างอะไร รู ้ท้ งั รู ้วา่ อีกคนคอยรักแต่กใ็ ห้รักตอบไม่ได้ ..เรื่ องของใจ..ไม่มีใครสามารถบังคับกัน.. “ Can’t smile without you ” เสี ยงทุม้ ต่าเอ่ยเรี ยบง่าย นึกถึงวันเวลาที่เล่น เปี ยโนหลังสี ขาวเคียงข้างใครอีกคน “ ไม่ได้เล่นแล้ว ไม่ได้จบั เปี ยโนมาตั้งแต่ตอน นั้น ไม่มีเวลา..” ยังคงยืนยันคาเดิมโดยที่รู้อย่างเคยว่ามันสุดจะค้านกัน “ ชื่อเพลงแปลว่าอะไรนะครับ ” ซายูริถามอีกประโยค เงยมองผูช้ ายตัวสูง ข้างกายที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย แววตา ท่าทาง ใบหน้า ความใจดี ความอ่อนโยน ยังเหมือนเดิมราวกับเวลาไม่มีผล
101
“ ซายุก็แปลได้ อย่ามาถามผมเลย ” เขาพูด ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเพราะเห็น ว่าเลยเวลานัดมาสิ บนาทีแล้วแต่ซาวามุระ จุนยังไม่มา จะชวนอีกฝ่ ายไปรอข้างในจะ ได้ไม่ตอ้ งยืนหนาวแต่คนหัวรั้นก็ยนื ยันจะคอยที่เดิม “ อือ..ก็ใช่..ผมแปลออก แต่หมอเข้าใจความหมายมันมั้ย ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็ นคาถาม ใบหน้าหล่อเหลาดูเรี ยบเฉย เขาหันไปยิม้ ทักทาย คนไข้คนอื่นที่โบกมือมา “ ผมเห็นหมอยิม้ นะ ” ซายูริมองสบตากับอีกฝ่ าย “ ผมทักพวกเขานี่ ” “ แล้วมีเวลาไหนอีกที่ได้ยมิ้ มากกว่าการยิม้ ทัก ” โฮโจหัวเราะ ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันกับเรื่ องทั้งหลายที่พดู มาเลย ซายูริ มักเปลี่ยนเรื่ องได้เร็ วเสมอแล้วจู่ๆก็พาวกกลับไปที่เก่าอย่างไม่ทนั ตั้งตัว บางครั้ง คาพูดก็ทาเอาคนฟังสะอึก แทงใจดาเข้าจนพูดไม่ออก “ ก็เวลาโดนป่ วน เจ้าแสบนัน่ ซนได้เรื่ องทีเดียว ” เขายิม้ อีกครั้ง มันเป็ นยิม้ ที่สุดแสนจะอ่อนโยน ไม่ใช่รอยยิม้ ของผูป้ กครองที่ตอ้ งคอยดูแลเด็ก..แต่เป็ นรอยยิม้ ของผูช้ ายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรข้องเกี่ยว ไม่ได้ถูกผูกมัดโดยเส้นสัมพันธ์ที่ตราไว้วา่ เป็ น ‘หน้าที่’ ซายูริพยักหน้า “ รู ้ตวั มั้ย..หมอดูมีความสุขมากทุกครั้งที่พดู ถึงโซระจัง หมอชอบยิม้ แบบนี้แหละ ท่าทางหมอมันออกมาจากใจทั้งนั้น หรื อว่าจะปฏิเสธอีก ” เจ้าตัวพูดทื่อๆ เล่นเอาคนได้ยนิ เงียบกริ บ “ หมอน่ะชอบอ้างเหตุผล ผมรู ้วา่ หมอไม่ได้รังเกียจโซระ แต่หมอเอาแต่ คิดแทนอยูไ่ ด้วา่ โซระยังเด็ก เดี๋ยวโตแล้วก็เจอคนใหม่ เอาแต่คิดว่าตัวเองคือหมอ จะต้องดูแลให้ดีที่สุดเพราะฮานะจังฝากเอาไว้ เป็ นประเภทชอบรักษาระยะห่างของ ตัวเอง พอเห็นสนิทเกินก็ถอยหลังออกมา ยักแย่ยกั ยันอยูอ่ ย่างนั้น จะตัดขาดกันเลยก็ ไม่ทา จะรักเข้าเลยก็ไม่เอา..ใช่ม้ ยั ล่ะ ”
102
โฮโจยืนนิ่ง ถอนใจอย่างเนือยๆ คิดว่าอีกฝ่ ายเดาใจคนเก่งขึ้นตั้งแต่มาใช้ ชื่อร่ วมกับซาวามุระ จุน “ รู ้รึเปล่าว่าผมอายุเท่าไหร่ แล้วโซระอายุเท่าไหร่ ก็ใช่..ผมไม่ได้รังเกียจ เพียงแค่คิดแบบคนรักไม่ได้จริ งๆ แล้วเกิดได้คบกันขึ้นมา คนจะมองยังไง ผมน่ะไม่ แคร์หรอกถ้าถึงตอนนั้น แต่โซระคงถูกหาว่าเดินกับพ่อไม่ก็ลุง..เจ้านัน่ คงอายแทบ มุดดิน แล้วผมก็ยงั ไม่อยากเป็ นคนแก่กินเด็กหรอกนะ ให้ตายสิ ” เขาพูดเจือความ ขบขันเหมือนไม่ใส่ใจนัก “ ความรักไม่ตอ้ งอาศัยโลจิคหรอกหมอ ต่อให้จุนอายุรุ่นปู่ ผมนะ ถ้าผมจะ รักซะอย่าง..ใครจะทาไม ” ซายูริยมิ้ แบบร้ายๆเป็ นหนแรก “ เยีย่ มมาก..ความรักไม่ตอ้ งพึ่งโลจิค แต่สุดท้ายเจ้าเด็กวัยกระเตาะก็จะทิ้ง ไอ้แก่ใกล้ตาย แล้ววิง่ ออกไปควงหนุ่มหน้ามนคนใหม่ ” เขาประชด ร่ างเล็กบูป้ ากใส่ ทาท่าทีฟึดฟัดไปนิดที่คนหัวดื้อไม่ยอมลงให้ใครเลย “ หมอกาลังดูถูกความรักของโซระจังอยูน่ ะ ไปคิดแทนเด็กได้ยงั ไง ” นิ้ว เรี ยวหยิกเข้าที่ตน้ แขนแข็งแรงปึ้ ดใหญ่ เล่นเอาอีกฝ่ ายร้องโอดครวญ “ ผมแค่ทาสิ่ งที่เห็นว่ามันถูกต้องก็เท่านั้น ถ้าซายุอยากใช้คาว่าดูถูก..เอางั้น ก็ได้ ผมไม่เถียง ผมสบประมาทเขาไว้เลยว่าไม่มีทางเกินม.ต้นหรอก ขี้คร้านเจอคน วัยเดียวกันจะเข้าไปหา ” โฮโจหงุดหงิดเล็กน้อย ท่าทีไม่สบอารมณ์เห็นได้ชดั เมื่อ พูดถึงตรงนี้ “ เด็กๆชอบให้เราดูแลพอโตก็บอกว่าไม่ตอ้ งมายุง่ ก่อนที่ผมจะโดนทา แบบนั้นก็รักษาระยะห่างเอาไว้ไม่ดีกว่ารึ ไง มันดีกบั เราทั้งคู่ดว้ ยซ้ า..พูดง่ายๆ ผม ไม่ใช่ปูนปั้นนะซายุ ถ้าได้คบกันคิดเหรอว่าจะไม่ทาอะไรเขา แล้วเกิดโซระเปลี่ยน ใจไปคบคนใหม่ทีหลังจะพูดได้เต็มเสี ยงรึ ไงว่าตัวเองไม่เคยนอนกับคนเก่า ” เขา ถอนใจพรื ด ยกมือห้ามคนข้างกายไม่ให้ยกเรื่ องนี้มาพูดอีกเพราะเขาคิดและตริ ตรอง ด้วยเหตุผลมาร้อยแปดอย่างแล้วว่าเรื่ องรักระหว่างอายุคราวพ่อนี่ ขอถือคาว่า ‘ไม่มี ทางเด็ดขาด’
103
“ หรื อจะให้เน้นอีก..โซระจังไม่ ใช่ สเปคผม ” ซายูริหน้ามุ่ย หันหนีผชู ้ ายร้ายกาจทั้งที่ออกจะเป็ นคนใจดีแท้ๆ ไม่อยาก ทักท้วงอะไรต่อ แล้วรถของจุนก็เลี้ยวเข้ามาเทียบหน้าบันไดโรงพยาบาลพอดีดว้ ย “ ยืนทาอะไรกันตรงนี้ ” ชายหนุ่มร่ างสูงลดกระจกข้างลง ทักทายคนทั้งคู่ ด้วยรอยยิม้ ที่เจือเสน่ห์อย่างร้ายกาจจนพยาบาลที่กาลังเข็นรถคนไข้ข้ ึนตึกเหลียว หลังมามอง โฮโจบอกว่าไม่มีอะไร แค่มายืนรอเป็ นเพื่อนก็เท่านั้น เขาก้าวลงมาจาก ด้านบนแล้วเปิ ดประตูรถให้เจ้าตัวเล็กด้วยความคิดอยากแกล้งกลับนักที่มาพูดแทง ใจ หวังว่าคุณสามีข้ ีหึงของอีกฝ่ ายคงจะลงโทษอะไรห่ามๆใส่ไม่มากก็นอ้ ย “ อ้าว..แล้วโซระจัง ” จุนเก็บความไม่พอใจไว้ บุย้ ใบ้ไปทางเด็กชายที่ยนื นิ่งอยูด่ า้ นหลังคนทั้งสอง หมอคาซึมะกับซายูริตวั เย็นเฉี ยบ หันไปข้างหลังพร้อมกันแบบไม่ตอ้ งนัด “ โซระจัง..” นัยน์ตาสี เทาอ่อนเบิกกว้าง หัวใจหล่นไปกองที่พ้นื กับหยด น้ าตาที่ไหลอาบเป็ นทางของเด็กตัวน้อย มือที่ถือกระดานวาดรู ปไว้สนั่ เทาอย่างเห็น ได้ชดั โฮโจเงียบกริ บ ใจเขาเองยังหวัน่ ไหวไม่แพ้กนั ตอนนี้ได้แต่คิดทบทวนแค่ ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง แล้วโซระจังมาได้ยนิ ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ผม..เห็นว่าอาหมอช้า ก็เลย..ออกมาดู ” โซระงึมงา ยกมือขึ้นปาดน้ าตา ทิ้งแล้วยิม้ เหมือนไม่มีอะไรอย่างเคย ..หรื อจะให้ เน้ นอีก..โซระจังไม่ ใช่ สเปคผม.. ..แค่ประโยคเดียวเท่านั้น..แค่คาๆเดียวก็พอแล้ว.. ..โซระรู ้แล้ว..ว่าคุณไม่คิดรัก.. “ ผมจาได้วา่ นัดหมะม๊าไว้ ผม..ผมกลับก่อนนะ ” ร่ างเล็กจิ๋วละล่าละลัก ไม่กล้าสบสายตากับคนที่มองจ้องมา ..โซระขัดคาสัง่ ของอาหมอที่วา่ ให้รออยูใ่ นห้อง..
104
..แต่ถา้ ไม่มา..จะรู ้เหรอว่าคุณให้ได้แค่ไหนสาหรับหัวใจ.. “ โซระ! ” ชายหนุ่มเรี ยก ก้าวพรวดจะคว้าตัวอีกคนที่วงิ่ ลงบันไดไปให้ กลับเข้ามาแต่ฝ่ายนั้นโบกมือเรี ยกรถโดยสารแล้วปิ ดประตูดงั ปั ง เห็นปากจิ้มลิ้ม บอกคนขับทั้งน้ าตานองว่าให้ออกรถเลย โฮโจสบถอย่างหงุดหงิด เขาวิง่ ไปขึ้นรถตัวเองที่จอดอยูใ่ นลาน ฝ่ ามือใหญ่ กระชากเกียร์ถอยหลังแล้วเหยียบเต็มที่จนเกือบจะชนเอากับรถคันอื่น เขาหมุน พวงมาลัยกลับ เหยียบเบรกเสี ยจมมิดก่อนจะกระแทกเท้าลงกับคันเร่ ง ล้อรถมันวาว ครู ดกับพื้นปูนเป็ นรอยขาวเพราะแรงของเครื่ องยนต์ มันเหมือนจะไม่มีขอ้ ความ อะไรในหัวอีกนอกจากไปพาตัวโซระจังกลับ ซายูริยนื มองภาพทั้งหมดด้วยความงงงัน มองสบตากับจุนแล้วยิง่ สงสัย หนักว่าใครกันนะที่บอกเขาว่าเรื่ องรักในอายุคราวพ่อนี่ไม่มีทางโดยเด็ดขาด ..อาการแบบนั้นเรี ยกว่าอะไร.. ...... “ ฮึก..ฮืออ..” เด็กชายเช็ดน้ าตาป้ อยๆ ร้องไห้เป็ นวักเป็ นเวรตั้งแต่ข้ นึ รถมา จนคนขับทาหน้าลาบากใจ “ คุณหนูครับ ช่วยบอกผมก่อนเถอะว่าให้ไปส่งที่ไหน ” เขามองกระจก ส่องหลัง นึกถอนใจว่าวันนี้คงได้ขบั ฟรี เพราะเจ้าเด็กตัวเตี้ยไม่มีอะไรติดตัวนอกจาก กระดานวาดรู ปที่เขาคงไม่อยากรับไว้แทนเงินแน่ “ ไปหาหมะม๊าผมครับ..อึก..ฮึก ” โซระขยี้ตาจนบวมแดง น้ าหูน้ าตา เปรอะเปื้ อนไปทั้งใบหน้านวลเนียน “ โอย..เด็กหนอเด็ก หมะม๊าหนูน่ะใครกันเล่า ” เขากุมขมับ มองกระจก หลังอีกครั้งด้วยความราคาญใจเพราะไอ้รถเวรที่จ่อท้ายอยูม่ นั บีบแตรใส่เป็ นสิ บกว่า รอบแล้ว
105
คนขับเปิ ดกระจกข้างลงแล้วยืน่ มือออกไปโบกให้ฝ่ายนั้นขับแซงขึ้น เขา อยูเ่ ลนกลางจะตรงไปก็ถูกแล้ว ไอ้พวกขับซิ่งเห็นว่ารถราคาแพงชอบหาเรื่ องคนไม่ มีเงินนัก ออดี้สีบรอนซ์เร่ งขึ้นมาขนาบด้านข้างพร้อมกับกดแตรเสียงแสบแก้วหู ชายหนุ่มที่ขบั อยูส่ ่งสัญญาณให้เขาจอดรถ “ เอ้า..ไอ้ห่านี่ หล่อซะเปล่าเสื อกทาอะไรประหลาด ” เขาเปิ ดกระจกอีก ครั้งแล้วตะโกนบอกว่าอยากแซงก็เหยียบขึ้นหน้าไปเลยพี่ โซระสูดน้ ามูกที่ไหลลงมาดังฟึ ด ดวงตาแป๋ วแหววมองไปด้านข้างเพราะ เห็นคนขับกาลังมีปัญหา แต่พอเงยดูวา่ ใครเท่านั้นหัวใจดวงน้อยก็แทบหยุดเต้น “ อาหมอ! ” เสี ยงเล็กพึมพาขึ้น แต่ก็ไม่ได้เบาจนคนด้านหน้าจะไม่ได้ยนิ “ ห๋ า..คนรู ้จกั เหรอ ” เขาหันมาถาม ลดกระจกลงอีกเมื่อฝ่ ายที่วา่ ยังบีบแตร ไม่เลิก คราวนี้ก็เห็นว่าแทบจะกระแทกฝ่ ามือลงกับพวงมาลัยกันเลยทีเดียว “ บอกให้หยุดรถไงล่ะวะ!! ” เสี ยงทุม้ ต่าตะคอกใส่ โดยไม่มีใครคาดคิด ฝ่ าเท้าหนักกลับเหยียบคันเร่ งจนสุดแล้วขับปาดหน้า จนรถโดยสารคันเดิมถึงกับต้องกระแทกเบรกดังเอี๊ยด รถคันหลังที่ตามมาบีบแตรด่า กันเสี ยงขรม ผูช้ ายตัวสูงใหญ่ลงจากรถทั้งเสื้ อกาวน์ของคุณหมอได้ก็เดินดุ่มเข้ามา กระชากประตูรถข้างหลังให้เปิ ดออก “ ลักพาตัวเด็ก รู ้ม้ ยั ติดคุกกี่ปี! ” โฮโจเปิ ดปากขูท่ นั ทีที่เห็นหน้าคนขับรถ หัวเสี ยนักในเมื่อสัง่ ให้จอดก็ไม่ยอมจอด เขาไม่ขบั ชนท้ายมันไปก็ดีถมเถ “ หวา..อย่าแจ้งอะไรผมเลยคุณ ผมไม่รู้นะ เด็กมันเรี ยกมา ” ฝ่ ายนั้นพูดจา ลนลาน ขอร้องให้เด็กตัวน้อยที่นงั่ ชิดขอบรถอีกด้านรี บลงไปโดยไวก่อนที่เขาจะถูก ไอ้หมอนัน่ ต่อยเอา หมอขบฟันกรอด เรี ยกชื่อโซระจังดีๆก็แล้วแต่อีกฝ่ ายยังทาหูทวนลม “ ถ้าโซระไม่ยอมไปกับอา ต่อแต่น้ ีก็ไม่ตอ้ งมาคุยกัน ” เขายืน่ คาขาด แล้ว ก็ได้ผลเมื่อเจ้าเตี้ยตัวแสบลนลานลงจากรถโดยไม่ลืมจะลากเอาแผ่นรองวาดภาพ ตามติดมาด้วย
106
ชายหนุ่มควักเงินได้หลายพันก็ยนื่ ส่ง พร้อมกาชับว่าหากเด็กคนนี้เรี ยกรถ อีกล่ะก็ เป็ นตายยังไงก็หา้ มรับ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะเอาเรื่ องให้ถึงที่สุด “ ผมจะจาหน้าเอาไว้อย่างดีเลยล่ะครับ ” คนขับโอดครวญ นัง่ นับเงินแล้ว ก็สบายแฮที่วนั นี้ไม่ตอ้ งเหนื่อยนัก ถือได้วา่ ดวงดียงั แทรกมาในดวงซวย โซระจังที่ยนื ทื่อถูกลากแขนไปขึ้นรถที่จอดขวางชาวบ้านชาวช่อง คุณ หมอดึงกระดานแผ่นโตมาถือแล้วโยนไปไว้ดา้ นหลัง ผลักตัวนุ่มนิ่มให้ข้ นึ ไปนัง่ คู่ ก่อนจะวิง่ อ้อมไปทางฝั่งคนขับ กระชากตัวรถออกไปด้วยแรงอารมณ์ ภายในห้องโดยสารเย็นเฉี ยบเงียบกริ บ ไม่มีใครพูดอะไรกับใคร จะมีก็แต่ แผ่นหลังเล็กที่เจ้าตัวหันให้แทนการเผชิญหน้ากาลังสัน่ สะท้านจากแรงสะอื้น ผูใ้ หญ่ใจร้ายนัน่ เลยอ่อนอกอ่อนใจ สุดจะต่อว่าอะไรได้อีกที่มาทาตัวให้เป็ นห่วง “ ทีหลังอย่าทาแบบนี้ อาไม่ชอบ ” เขาเน้นทุกถ้อยคา เสี ยงยังห้วนไม่หาย โซระสะอึกสะอื้น ทั้งขวัญเสี ยแล้วยังมาเจอคาพูดคาจาทาร้ายจิตใจก็ได้แต่ ปล่อยน้ าตาร่ วงเป็ นสาย “ เลิกร้องไห้แล้วตอบอามาว่าหนีข้ ึนรถทาไม ทาอะไรไม่รู้จกั คิดซะบ้าง เงินมีติดตัวรึ ก็เปล่า เกิดคนขับมันพาไปไหนต่อไหนใครจะช่วย ” “ อาหมอมาช่วย ” โซระปาดน้ าตาทิ้ง สูดน้ ามูกอีกครั้งจนคนได้ยนิ ควัก ผ้าเช็ดหน้าผืนที่ร้อยกว่ายืน่ ให้ เป็ นที่รู้กนั ว่าวันไหนอาหมอมาหาโซระ อย่างน้อย ต้องพกไว้สกั สองผืน ช่วยไม่ได้ที่อย่างอื่นมีให้ใช้ แต่คนใช้ก็ไม่อยากแล้วเจ้าของก็ ชอบเหลือเกินกับการหาซื้อผ้าผืนใหม่เพื่อเอามาให้เจ้าเด็กซนสัง่ น้ ามูกทิ้ง “ อาไม่ใช่อศั วินนะ ” เขาหายโกรธ แอบขบขันกับคาตอบซื่อๆ “ อาหมอเป็ นอัศวินของผม ” โฮโจเหลือบมองคนด้านข้าง ยักไหล่ไปนิดเมื่ออดพูดจากระแทกไม่ได้วา่ ให้อาเป็ นอัศวิน แต่จะเก็บตาแหน่งเจ้าชายให้หนุ่มที่ไหนล่ะท่านเจ้าหญิง
107
“ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ” โซระบูห้ น้า น้ าตาหยุดไหลแล้วแต่หน้าตายัง มอมแมมไม่หาย มือเล็กจัดแจงพับผ้าเช็ดหน้าของอาหมอก่อนจะเก็บลงไปใน กระเป๋ าเสื้ อนักเรี ยน “ ไม่ตอ้ งมาเปลี่ยนเรื่ อง..ตอบอามาว่าหนีกนั ทาไม มันอันตราย หัดรู ้ตวั ซะ บ้าง ชอบทาอะไรเด็กๆ อาถึงบอกไงว่าโซระไม่รู้จกั โตสักที ” ร่ างเล็กเบะปาก ซุกหน้าลงกับเบาะด้านข้างแล้วหันหลังให้อีกครั้ง น้ าตาที่ แห้งเหื อด สุดท้ายก็กลับร่ วงเผาะซ้ าสองแบบช่วยไม่ได้ ..คาก็เด็ก..สองคาก็เด็ก.. ..แล้วคนเป็ นผูใ้ หญ่ทาไมถึงเข้าใจอะไรยากนัก.. “ ผมนัดหมะม๊าเอาไว้ ” “ โกหก ” คนโตกว่าสวนทันควัน “ แล้วอาหมอจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ บอกว่าได้ยนิ อาหมอคุยกับคุณซายุ เรื่ องผมเหรอ ” โซระพูดอุบอิบ ไม่ยอมหันไปสบตากันจนอีกคนต้องทอดถอนใจ คุณหมอส่ายหัว โดนย้อนกลับมาก็มีแต่จะเงียบงัน เขาไม่อยากให้โซระมา ตอบอยูแ่ ล้วว่าโผล่มาตอนได้ยนิ เขาปฏิเสธเสี ยๆหายๆ ก็เพราะตัวเองไม่เคยจะทาท่า รับรู ้ดว้ ยซ้ าว่าโซระคอยแอบรักข้างเดียว ..ใช่..เขาทาไม่รู้ไม่ช้ ีมาโดยตลอด.. ..และก็จงใจจะทาแบบนั้นต่อจนกว่าโซระจะเลิกรักเขาไปเอง.. “ เด็กๆอย่าสนเลย มันเป็ นเรื่ องของผูใ้ หญ่ ” เขาจอดรถตรงสวนสาธารณะ ที่มาประจา ลงมาด้านล่างแล้วถอดเสื้ อกาวน์พาดเบาะเอาไว้ จัดแจงพับแขนเสื้ อเชิ้ต ทางานขึ้นเสมอข้อศอก โซระทาหน้าง้ า บ่นในใจว่าไม่สนก็ได้ แต่ทาไมต้องมีชื่อเขาเข้าไปร่ วม ด้วยล่ะ นี่มนั แอบนินทาลับหลังชัดๆ “ ผมอยากขี่จกั รยาน ” เจ้าคนอารมณ์แปรปรวนชี้ไปทางรถสองล้อที่มีให้ เช่าพลางเดินดุ่มไปแต่ถูกคว้าตัวไว้ได้ก่อน
108
“ เงินก็ไม่มี ” เขาดึงธนบัตรออกมาจากกระเป๋ าแต่อีกฝ่ ายปฏิเสธ “ แปะโป้ งไว้ก่อนก็ได้ คนกันเอง ” “ ไปเอาคานั้นมาจากไหน ” ร่ างสูงเลิกคิ้ว ไม่แปลกหรอกที่โผล่มานี่จน คนให้เช่ารถเห็นหน้าก็จูงจักรยานมาให้แล้ว “ อาไทระสอนเอาไว้ ” โซระพูดลอยหน้าลอยตา ที่เรี ยกว่าอาก็เพราะฝ่ าย นั้นอ้างว่าไม่อยากเป็ นลุง “ โอเค..” เขายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ บทโซระจังจะหวานเจี๊ยบเรี ยบร้อยก็ ทาได้เพราะฮานะสอน บทจะแสบเซี้ยวก็เล่นเอาเข็ดฟันเพราะได้พชี่ ายของแม่ตวั เอง สัง่ มาเสี ยนี่ “ โซระไม่ตอ้ งแปะโป้ ง อาจะจ่ายให้ แต่มีขอ้ แม้วา่ ห้ามขี่เอง ต้องมาซ้อน หลังอา ” เขาดักคอคนที่ออกอาการต่อต้านเล็กน้อย ต้องเรี ยกว่าดื้อแพ่งเวลาเจ้าตัวไม่ สบอารมณ์อะไรขึ้นมา “ ไม่มีเหตุผลเลย ” โซระอ้าปากจะเถียง แต่ถูกถามว่าขาหยัง่ พื้นถึงรึ ยงั สาหรับจักรยานคันเบ้อเริ่ มของผูใ้ หญ่ ซ้ าร้ายยังขี่ไม่เป็ น หวิดจะเอาฟันหน้าถากพื้น เป็ นรอยครู ดแล้วเมื่อครั้งก่อน “ เหมือนค้างคาวปี กหัก ” โฮโจแซวกลับ เขาชอบเขี้ยวซี่เล็กของเด็กชาย จับไปแต่งตัวเล่นเป็ นผีดูดเลือดคงตลกน่าดู คนถูกว่าหัวเราะสดใส รี บจูงข้อมือใหญ่ไปตรงลานเช่า ผูป้ กครองจาเป็ น จ่ายเงินให้แล้วเลือกจักรยานคันสีฟ้าอย่างที่เด็กขอก่อนจะก้าวขึ้นคร่ อม ยกตัวเบา หวิวให้นงั่ ซ้อนหลัง “ อาต้องโดนพยาบาลด่าหูชาชัวร์ หนีงานมาปั่นรถเล่นกับเด็ก ” เขาถอน ใจรอบที่ร้อยกว่า ถีบสายพานด้านล่างให้ลอ้ อันโตหมุนขึ้นเรื่ อย เนินสูงด้านหน้า ค่อยๆลดลงต่าเมื่อทั้งคูข่ ้ ึนมาอยูต่ รงแนวดินด้านบน สายลมเอื่อยเฉื่ อยพัดกรู เข้ามารอบด้าน กลีบซากุระบางเบาปลิดปลิวลง จากขั้ว ไอเย็นที่อวลอยูร่ อบกายกับความเงียบงันของฤดูทาให้สองแขนเล็กยกขึ้น โอบรอบเอวแกร่ ง
109
โซระอมยิม้ ซุกหน้ากับแผ่นหลังกว้าง กลิ่นน้ าหอมเจือจางแผ่รอบกายจน ต้องเผลอสูดดมเข้าไปอย่างหลงใหล ใบหูขาวแนบลงกับเนื้อตัวที่ชิดกัน ได้ยนิ แม้กระทัง่ เสี ยงหัวใจของอาหมอ พอลองจับสังเกตกับแรงเต้นในอกของตัวเองแล้วก็ เห็นว่าจังหวะมันไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ เลย ..ทาไมถึงได้เต้นเร็ วอย่างนี้นะ.. โฮโจอมยิม้ กับสัมผัสที่คล้องเกี่ยวจากด้านหลัง เขาบังคับรถมือเดียวแล้ว เลื่อนลงมาแตะบนปลายนิ้วนุ่ม สอดนิ้วเข้าไปบีบกระชับ กอบกุมมัน่ คง ชัว่ วินาที หนึ่งที่เผลอไผล รั้งมือข้างนั้นของเด็กน้อยเข้าหาแล้วก้มลง เกือบจะจรดริ มฝี ปาก จุมพิตแผ่วเบาแล้วแต่คาว่าเหตุผลกลับตีเข้ามาในหัว สุดท้ายเลยได้แต่ปล่อยมือของ โซระแล้วเลื่อนให้ผละจากการโอบกอด เปลี่ยนไปแตะอยูท่ ี่ชายเสื้ อของเขาไว้ หลวมๆแทน “ อาไม่ถนัด ” เขาอ้าง เป็ นคาตอบที่ทาเอาอีกคนหน้าชา โซระไม่กล้ากอดอาหมออีก ได้แต่จบั เสื้ อของอีกฝ่ ายอยูห่ ่างๆ หัวใจดวง เล็กที่เต้นเสี ยงดังรุ นแรงค่อยสงบลง ความสุขทั้งหลายหายวับไปกับตา ..เหลือไว้แต่คาว่า..เสี ยใจ.. ...... เป็ นเวลาย่าค่าแล้วกว่าหมอคาซึมะจะพาตัวลูกชายคนเล็กของบ้านมุราคามิ มาส่ง โซระจังทาหน้าเศร้าสร้อยตลอดเวลาช่วงบ่ายที่อยูด่ ว้ ยกัน ชวนทาอะไรก็ดูไร้ จิตใจ เลี้ยงไอศกรี มก็เล็มไปอย่างนั้น ชวนเดินเที่ยวก็กา้ วแบบแข็งทื่อ เปิ ดเพลงให้ ฟังยังนัง่ เหม่อทาเอาคนดูแลจนปัญญา จะว่าไป..ก็เป็ นความผิดของคุณหมอส่วนหนึ่งที่เผลอเสี ยงดังใส่เด็กเข้า อีก ในเมื่อตอนบ่ายสามพาไปบ้านเขาแล้วโซระไปเล่นซนกับกอกุหลาบที่แห้งตาย อยูใ่ นสวน เห็นว่าเอาส้อมพรวนมาทาให้ดินร่ วนขึ้นแต่ทาอย่างไรไม่รู้ทาเอาหนาม
110
ตาจนหักคานิ้ว เขาที่ห่วงอยูท่ ุนเดิมเลยสัง่ ห้ามยุง่ กับพวกมัน สงสัยจะน้อยใจตามเคย ว่าเพราะเป็ นของคุณซายุ คนนอกเลยไม่มีสิทธิ์แตะต้อง โฮโจถอนใจอีกครั้ง อยากจะอ้าปากอธิบายว่ามันไม่ใช่แบบนั้นแต่ก็ฉุกคิด ได้วา่ จะมานัง่ พูดทาไม เขาไม่อยากทาตัวเหมือนกับสามีที่ถูกภรรยาจับได้วา่ ยังมีเยือ่ ใยกับคนรักเก่าหรอกนะ “ พรุ่ งนี้เรี ยนตามปกติใช่ม้ ยั อาจะได้มารับแต่เช้า ” เขาดับเครื่ องยนต์ นัง่ เงียบกันอยูใ่ นรถคันงาม โซระพยักหน้าหงึกหงัก เปิ ดประตูรถลงแต่ก็ชะงักไว้ก่อน กลิ่นกุหลาบใน สวนหอมตลบอบอวลจนเล่นเอาปวดใจ “ อยากพูดอะไรงั้นเหรอ ” ชายหนุ่มตั้งคาถามดัก “ อาหมอเบื่อมั้ยครับที่ตอ้ งมาคอยดูแลผม ” เสี ยงเล็กพูดแผ่วเบาแต่มนั กลับดังก้องในใจคนฟังเหมือนถูกทุบด้วยท่อนไม้เข้าที่หวั เลยทีเดียว “ เอาอะไรมาคิด! ” เขาอยากตบปากตัวเอง เผลอตะคอกเด็กไปอีกครั้งแล้ว ในวันนี้ ..ให้ตาย..สุดจะระงับอารมณ์ให้ใจเย็นจริ งๆ.. โซระสัน่ หัวรัว น้ าตาหลายหยดร่ วงริ นเป็ นสาย มือลากเอากระเป๋ าสะพาย มาอุม้ ไว้พร้อมกับกระดานวาดภาพที่ติดตัวไม่ยอมปล่อย มือเล็กปิ ดประตูรถ ตั้งใจ จะสาวเท้าหนีแต่คนขับก้าวพรวดลงมาดักทาง “ พูดกันให้รู้เรื่ องเดี๋ยวนี้เลยโซระ ใครเขาเป่ าหูเรามา อาไม่เคยคิดสักนิดว่า น่าเบื่อหรื ออะไร ” เขาจับไหล่ เผลอกระชับแรงจนอีกฝ่ ายนิ่วหน้าถึงต้องรี บปล่อย “ อาหมออยูก่ บั ผมทุกวันนี้เพราะว่าเป็ นหน้าที่ใช่ม้ ยั ครับ ” ร่ างเล็กตัดพ้อ ซุกมือข้างซ้ายที่มีรอยแผลจากหนามกุหลาบไปไว้ดา้ นหลัง มันมีพลาสเตอร์ยาลาย การ์ตูนแปะอยู่ ทั้งที่ดูน่ารักและชวนให้คิดถึงความอ่อนโยนของอาหมอ แต่คาสัง่ ที่ ห้ามแตะต้องทุกอย่าง รวมไปถึงเปี ยโนหลังสี ขาวก็ทาเอาเขาน้อยอกน้อยใจ ..คุณไม่ยอมเล่นเพลงให้ฟังเลยตั้งแต่คุณซายุไม่ได้อยูด่ ว้ ย..
111
..โซระก็แค่อยากจับมันบ้างก็เท่านั้น..ทาไมต้องดุใส่.. โฮโจถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ ไม่รู้ของวัน ฝ่ ามือใหญ่ยกขึ้นเสยผมลวกๆ อย่างเหนื่อยหน่ายที่ไม่สามารถจะอธิบายอะไรให้ดีกว่าที่เป็ นอยู่ “ พระเจ้า..ทาไมเป็ นเด็กเข้าใจยากอย่างนี้นะโซระ ” เขาพึมพา นวดหว่าง คิ้วด้วยความจายอม พนันได้เลยว่าเมื่อตอนเช้า โซระได้ยนิ แต่ประโยคที่เขาบอกว่า ไม่ใช่สเปคแน่ถึงได้ไม่มีเหตุผลเอาเสี ยเลย คิดเอาเองสิ ถ้าเป็ นแค่หน้าที่จะต้องมาเช้าถึงเย็นถึงงั้นเหรอ เพราะว่ารัก เพราะว่าผูกพัน ถึงจะไม่ใช่ในแบบคนที่ตอ้ งคู่กนั ก็ตามที เขาผิดตรงไหนที่บอกว่า โซระไม่ใช่สเปค ในเมื่อไม่เคยคิดจะรักเด็กอายุนอ้ ยอยูแ่ ล้ว ไม่เคยอยากลากเด็กเข้า มายุง่ เกี่ยวกับโลกของผูใ้ หญ่ เด็กที่รอบตัวเป็ นผ้าสี ขาวสะอาดแต่โลกของผูใ้ หญ่มนั เต็มไปด้วยรอยแต่งแต้ม เต็มไปด้วยอารมณ์เบื้องต่า ความโกรธ ความหึ งหวง ความ ใคร่ เขาทาเพื่อโซระ ทาเพื่อว่าวันหนึ่งเจ้านี่จะได้ไม่ตอ้ งอายที่มีคนรักเป็ นคนแก่ คราวพ่อ! ..แค่น้ ี..ทาไมไม่เข้าใจ.. “ ผมก็ไม่เข้าใจอาหมอเหมือนกัน ” โซระปล่อยน้ าตาร่ วง สะอื้นแผ่ว “ อา หมอไม่ตอ้ งมาเข้าใจผมหรอก เดี๋ยวผมจะขอให้ปะป๊ าส่งผมไปอยูก่ บั มิดจัง อาหมอ จะได้สบายใจซะที ” โฮโจยืนนิ่ง รู ้สึกราวกับว่าขยับตัวไม่ได้ไปชัว่ ขณะด้วยซ้ า เขาเพิ่งเข้าใจว่า มันเจ็บปวดยังไงตอนโซระร้องไห้เมื่อคราวเขามาบอกว่าจะไปทางานต่างประเทศ ..ก็แค่เหมือนว่าโลกรอบตัวพังทลายลงมาต่อหน้าเท่านั้น.. “ ไม่เห็นต้องไป ” เขาปรับความคิด ไล่หวั ใจที่หวัน่ ไหวทิ้งลง ท่องไว้แต่ คาว่าผูป้ กครอง..ผูป้ กครองก็ตอ้ งดูแลเด็ก จะปล่อยให้ไปไกลตาไม่ได้ โดยเฉพาะเด็กที่ด้ือรั้น อารมณ์แปรปรวนบ่อยๆ ช่างออดอ้อนไม่เข้าท่า ถ้า ให้คลาดสายตาก็คงต้องหลงคารมคนอื่นเข้าให้สกั วัน ฝ่ ามือหนากาแน่น คล้ายกับว่าความไม่พอใจมันพุง่ จี๊ดเข้าหาเสี ยอย่างนั้น
112
“ อาเต็มใจที่จะดูแลโซระ ” “ แต่วา่ ..” “ เลิกพูดเรื่ องนี้ไปได้เลย หรื ออยากลองไปก็เอา อาจะไปลากตัวกลับ ภายในสองวัน ” เขาพูดเอาแต่ใจ พอเห็นคิ้วเรี ยวขมวดมุน่ อย่างสงสัยก็เพิ่งรู ้สึกตัวว่า พูดจาอะไรแปลกประหลาด “ เด็กๆไปที่อื่นน่ะมันอันตราย อาเป็ นห่วง ” “ มิดจังไปอยูล่ อนดอนคนเดียวนานแล้ว อายุนอ้ ยกว่าผมตั้งสองปี ” ร่ าง เล็กทาแก้มป่ อง ไม่ชอบคาว่าเด็กๆเอาเสี ยเลย “ อาไม่คุยกับโซระแล้ว อยากจะทาอะไรก็ทา แต่ขอย้าคาเดิม ถึงโซระไป ไกลแค่ไหนอาก็จะไปพากลับมาอยูด่ ว้ ยกัน ” เขาหันหลังหนี เปิ ดประตูรถแล้วตั้งท่า จะก้าวขึ้น ไม่ทนั รู ้ตวั ว่าอีกคนฉี กยิม้ กว้างจนจะเห็นไปครบทุกซี่แล้ว โซระแอบลิงโลด กลั้นยิม้ แล้วตะโกนบอกอาหมอ “ ผมจะบอกปะป๊ า อาหมอห้ามไม่ได้หรอก จะไม่กลับด้วย ” พูดจบก็วงิ่ ขึ้นบันไดบ้านไปด้วยความดีอกดีใจ ท่าทางแบบนั้นของอีกคนมันบ่งบอกอะไร บางอย่าง ต้องขอบคุณละครของอาโอะที่ชอบเอาเรื่ องของปะป๊ ากับหมะม๊ามาแซว อยูเ่ รื่ อย อาโอะบอกว่า ท่าทีประหลาดนี่ใครๆก็เรี ยก หวงแบบไม่รู้ตวั คุณหมอที่กาลังจะขับรถกลับทาหน้านิ่วคิว้ ขมวด บ่นพึมพาแต่วา่ ไอ้เด็ก แสบ เขาตัดสิ นใจเดินตามหลังอีกฝ่ ายเพื่อไปคุยกับพ่อแม่เจ้าเปี๊ ยกว่าเกิดลูกชายพูด อะไรก็อย่าไปฟังเลย ร่ างสูงก้าวเข้ามาในห้องรับแขก เขาชะงักไปนิดที่เห็นแต่ละคนของบ้าน มุราคามิต้ งั แต่อดีตท่านประธานที่นงั่ เล็มกิ่งบอนไซ มุราคามิ ซาโตะ รวมไปถึง มุราคามิ เซจิ ไทระ เจ้าลูกชายไทโย เลยมายังมุราคามิ เคย์ ฮานะจัง กับเจ้าอาโอะ ร่ วมวงสนทนากันเป็ นครอบครัวใหญ่ครั้งแรก ..อย่าบอกนะว่าที่โซระพูดคือเรื่ องจริ ง.. “ สวัสดีครับ ต้องขอโทษด้วยที่พาโซระมาส่งช้า ” เขาทักทุกคนที่ยมิ้ รับมา
113
“ หมอมานัง่ ตรงนี้ก่อนสิ พวกเรามีเรื่ องจะขอร้องล่ะ ” ไทระพูดก่อน โฮโจปรายสายตาไปยังเงาร่ างจิ๋วที่ผลุบโผล่อยูต่ รงประตูหอ้ งโถง เขาหรี่ ตามองเหมือนจะคาดโทษว่าถ้าหากเล่นอะไรไม่เข้าเรื่ องล่ะโดนแน่ “ มีอะไรงั้นเหรอครับ ” เขาก้าวเข้ามาหา มองคุณปู่ ของหลานๆ ขะมักเขม้นกับต้นบอนไซแทบไม่ละสายตา แต่เขารู ้ดีวา่ หูน่ะฟังอยู่ ..บรรยากาศมันคุน้ ๆ.. ..เหมือนกับชัว่ โมงรวมหัวกันแกล้งซาวามุระ จุนไม่มีผิดเพี้ยน.. “ อาการภูมิแพ้ของโซระเป็ นยังไงบ้างครับหมอ ” เคย์ต้ งั คาถามขึ้น คุณหมอยิม้ ออกมาได้ดว้ ยความโล่งใจ บอกไปว่าถ้าอยูใ่ นที่มีฝนเยอะก็ ุ่ ยงั จามตลอด บางครั้งอากาศเปลี่ยนก็เป็ นไข้ แต่ถา้ พักผ่อนเพียงพอแล้วเวลาเป็ นหนัก คอยกินยาตามโดสก็จะไม่มีอะไรมากมาย “ ญี่ปุ่นนี่ฝนเยอะจริ ุ่ งๆแหละ ” มุราคามิ เซจิพึมพา เขากางแผนที่ออกมา วางบนโต๊ะรับแขก “ พ่อว่าเจ้ามิดจังอยูล่ อนดอนใช่ม้ ยั บ้านก็ออกจะใหญ่นี่นา ” เขา หันไปถามกับคนที่เป็ นปู่ เข้าไปแล้ว “ อือ..หมอคิดว่าถ้าโซระไปอยูน่ นั่ น่าจะอาการดีข้ ึนมั้ย ” ซาโตะผสมโรง ดูคุณหมอที่นงั่ อึ้งไปแล้ว “ พวกเราว่าจะส่งโซระไปพักผ่อนที่องั กฤษน่ะครับรุ่ นพี่ ” ฮานะยิม้ แย้ม เล่าไปว่ากาลังรอความเห็นของหมอก็แค่น้ นั เรื่ องพาสปอร์ตเอยอะไรเอยทาแป๊ บ เดียวก็เสร็ จ โฮโจขมวดคิ้ว เขาเพิ่งนึกออกว่าตอนบ่าย หลังจากดุโซระไป เจ้านี่ก็คง แอบใช้โทรศัพท์ที่บา้ นเขาโทรมาฟ้ องพวกมุราคามิแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางรวม หัวกันได้สามัคคีแบบนี้ “ หมอเห็นด้วยใช่ม้ ยั ” เคย์รุกเร้า ชายหนุ่มนิ่วหน้า มองเจ้าตัวเล็กที่โผล่มาจากด้านหลังท่าทางต้วมเตี้ยม ..ชอบเหลือเกินนะกับการปั่ นหัวคนอื่นน่ะเจ้าเด็กแสบ!..
114
“ ตาฮิติ..” เขาเปรย เล่นเอาทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองทางเขาเป็ นตาเดียว คาซึมะ โฮโจยิม้ มุมปาก บอกว่าลอนดอนฝนตกบ่อย อากาศชื้นแฉะแบบ นั้นให้คนเป็ นภูมิแพ้ไปก็คงไม่สบายหนักแน่ แล้วใช่วา่ รถราจะน้อยกับใครเขา “ ผมมีบา้ นหลังหนึ่งที่ตาฮิติ อากาศอุ่นร้อน ทะเลก็มีลมโกรก ถ้าให้โซระ ไปผมก็ดูแลได้ ” เขามองมาทางเจ้าเด็กซน ฝ่ ายนั้นยิม้ ยิงฟันขาวเข้าใส่จนอดขาไม่ได้ ..เป็ นแผนสิ นะ..แบบนี้นี่เอง.. “ เคาะขาย ! ” ไทระยิม้ ร่ า ตบมือแปะๆกับคาตอบของหมอจนฝ่ ายคุณสามี ที่นงั่ ข้างต้องสะกิดว่าอย่าให้มนั เกินหน้าเกินตา หลานชายไม่ใช่สินค้า เดี๋ยวคุณหมอ ไม่เห็นคุณค่ากันพอดี “ ปิ ดเทอมนะครับ ” เคย์สรุ ปเสร็จสรรพ แอบยิม้ กับคนรักที่ร้ ังตัวลูกชาย มาหอมแก้ม โฮโจหัวเราะ ยิม้ ไปกับการบังคับขู่เข็ญทางอ้อม ใจจริ งเขาจะปฏิเสธไม่รู้ ไม่เห็นก็ได้ แต่เขาก็ทาไม่ลง ..กว่าจะรู ้ตวั ..เขากับโซระก็เหมือนเงาตามติดกันไปแล้ว.. ..ขาดใครคนใดคนหนึ่งไป คงทาใจได้ยากเย็นเต็มที.. ..ใครกันนะที่วา่ อยากรักษาระยะห่าง.. ..พอจะเสี ยเด็กในความดูแลไปก็จงใจจะไม่ปล่อย.. ..ไอ้หมาหวงก้างเอ๊ย.. .......................................................................................
115
Special 5 : Can’t Smile Without You [3] ร่ างเล็กนัง่ ทับเข่าเรี ยบร้อยอยูใ่ นห้องนอนใหญ่ โถงระเบียงเปิ ดกว้างออกสู่ ท้องทะเลสี ฟ้า ผืนน้ าใสสะอาดราวกับแผ่นกระจกเห็นแม้กระทัง่ พื้นทรายใต้ล่าง เสี ยงพัดลมเพดานหมุนเบาๆดังอยูก่ ลางความเงียบ ทัว่ ทั้งตัวบ้านก่อขึ้นจากปูนแล้วทาด้วยสี เหลืองกับฟ้ าสไตล์คาริ บเบียน เครื่ องเรื อนส่วนใหญ่ที่เป็ นไม้กบั หวายถูกตั้งไว้ตามมุม เข้ากันได้ดีกบั แจกันดอกไม้ สดของเขตร้อนชื้นที่สวยสะพรั่ง โซระถึงกับหน้าแดงแล้วแดงอีกเมื่อได้เหยียบตาฮิติเป็ นหนแรก ใครๆก็รู้ ว่าหนึ่งในหมู่เกาะเฟรนช์ โพลินีเชียนนี่ข้ ึนชื่อในเรื่ องของการดื่มน้ าผึ้งพระจันทร์ ..แล้วโซระมาทาอะไรกับอาหมอกันเนี่ย!.. “ เจ้าซาลาเปา..” เสี ยงทุม้ ต่าของเจ้าของบ้านปลุกอีกฝ่ ายให้ตื่นจากภวังค์ ร่ างเล็กลนลานเก็บเสื้ อผ้าจาพวกเสื้ อยืด กางเกงขาสั้นไปเข้าตู ้ ดวงตา กลมป๊ องเหลือบมองไปทางคนตัวโตที่ยนื กอดอกอยูข่ า้ งมู่ลี่ไม้ไผ่ ฝ่ ายนั้นสวมแต่ เสื้ อเชิ้ตไม่ติดกระดุมกับกางเกงขายาวแค่ตวั เดียว มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยในการ ปิ ดบังแผงอกแกร่ งที่มีแต่มดั กล้ามแข็งแรง รู ปร่ างสูงสง่าที่แทบจะต้องก้มเพื่อลอด กรอบประตูดึงดูดหัวใจดวงน้อยให้เต้นแรง โซระหันหลังขวับ ยกมือขึ้นกุมจมูกด้วยความรู ้สึกเหมือนน้ ามูกไหล เอา เข้าจริ งแล้วมันอาจจะเป็ นเลือดกาเดาก็ได้ หมู่เกาะแถวนี้วา่ ร้อนแล้ว สภาพอาหมอ ของเขาไม่ยงิ่ ทาให้ตวั ร้อนกว่าเดิมอีกหรื อ “ อาหมอมีอะไรครับ ” เสี ยงเล็กพูดอูอ้ ้ ี เห็นหน้าตาตัวเองจากบานกระจก เงาทากรอบฟ้ าเป็ นสี แดงก่า ตัดกันได้น่าดูชม “ หิ วรึ ยงั กินกุง้ ได้ใช่ม้ ยั เราไม่ได้แพ้อาหารทะเลนี่ ” “ ผมว่า..ผมคงแพ้เจ้าของบ้านริ มทะเล ” เด็กชายงึมงา ลูบแขนปลอบใจให้ หายตื่นเต้นแล้วหันกลับไปเผชิญหน้า
116
“ แอบด่าอะไรอาลับหลัง ” ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ ทาเสี ยงฟึ ดฟัดขึ้น จมูกแต่เจ้าโซระหันมายิม้ เผล่ “ หิ วแล้วๆ ” หลับหูหลับตาพุง่ ตัวออกไป แค่อีกฝ่ ายเข้ามาใกล้เกินระยะ คืบหนึ่งก็รับรู ้ถึงไอร้อนระหว่างกันจนตัวแทบจะสุกตาย โฮโจดึงหมวกสานที่ชายมันรุ่ ยร่ ายไปแล้วขึ้นมาวางโปะบนหัวของเจ้าตัว เล็ก เขาจูงมืออีกฝ่ ายเดินไปตามแผ่นอิฐสี แดง ก้อนกรวดเม็ดมนที่โรยไว้ตามทางเดินเข้าบ้านส่งเสี ยงกรอบแกรบยาม ปลายเท้าย่าลง เสี ยงคลื่นที่มว้ นตัวเข้าหาฝั่งอันเงียบสงบแว่วคลอไปกับเสี ยงยอด มะพร้าวที่ข้ ึนเสี ยดสี กนั ด้านหน้า เปลถักด้วยเชือกขาวเอนไหวน้อยๆตามแรงลม รั้วบ้านหลังใหญ่ตีดว้ ยแผ่นไม้ฉลุลาย อ้อมไปอีกทางมีสวนดอกไม้ในเขต ร้อนล้อมกรอบอยูข่ า้ งสระน้ าลึกถึงสองเมตร เขาซื้อบ้านที่นี่ไว้นานแล้วแต่ไม่คอ่ ยได้ดูแล เพียงแค่จา้ งคนผิวดาของที่นี่ คอยปั ดกวาดเช็ดถูอยูบ่ า้ ง เลยออกไปหน่อยเป็ นโรงแรมห้าดาวที่มกั จะมีปาร์ต้ ีตอน ดึก งานเต้นรารอบกองไฟของชนพื้นเมืองดูเหมือนจะเป็ นไฮไลท์ของหมู่เกาะ โซระทาตาโตเมื่อเดินสวนกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ มีแต่พวกฝรั่งหัว ทองกับสาวน้อยผมบลอนด์ที่เกือบนุ่งลมห่มฟ้ า อวดบิกินี่กบั เรื อนร่ างอวบอิ่มกัน เห็นจะจะ หลายคูจ่ ูบกันต่อหน้าต่อตากลางสายน้ าอุ่น อาศัยแค่ทอ้ งฟ้ ากว้างคอยโอบ ล้อมกันและกันก็เท่านั้น “ เด็กๆห้ามดู ” ร่ างสูงยกมือขึ้นปิ ดดวงตากลมโต เล่นเอาเด็กหน้าแดงก่า มือเรี ยวสอดเข้าไปเกาะแขนแกร่ ง ขยุม้ ปลายเชิ้ตสี เข้มของฝ่ ายนั้นด้วยท่าที ตื่นเต้น บาร์กลางหาดทรายสี ขาวสะอาดมีคนอยูป่ ระปรายนัง่ พักผ่อนรับลมตอนเช้า หลังคาด้านบนกว้างขวาง มุงด้วยใบมะพร้าวแห้ง พัดลมนับสิ บพัดกันดังกึงๆ กลิ่น อายของลมทะเลโอบประคองมารอบตัว สาวชาวเกาะที่ใส่กระโปรงถักโปรยยิม้ ทักทาย เธอเข้ามาหาคนทั้งคู่แล้ว คล้องมาลัยดอกไม้หอมลงบนคอให้ โซระยิม้ สดใสกับท่าทีเป็ นมิตรจากเจ้าของถิ่น
117
ฝ่ ามืออบอุ่นดึงให้เจ้าตัวเปี๊ ยกขึ้นมานัง่ ข้างกันตรงเคาน์เตอร์ไม้ เขาสัง่ น้ า ผลไม้ธรรมดาให้ตวั เองกับเด็กชายแทนที่จะเป็ นเครื่ องดื่มแอลกอฮอล์เหมือน นักท่องเที่ยวคนอื่น เหตุผลง่ายๆคือเขาดื่มเหล้าไม่เป็ นก็เท่านั้น เจ้าโซระดูจะชอบเมนูที่มีเนื้อกุง้ เป็ นพิเศษ หอยเชลล์อบชีสกับเนื้อสันใน อบไวน์ดูชุ่มฉ่ า เห็นพวกฝรั่งจิบเบียร์เย็นเฉี ยบรับสายลมอบอุ่นอยูด่ า้ นข้าง เพียงไม่ นานไอ้เด็กตัวจิ๋วก็จิ้มเค้กมะนาวกินจนเรี ยบ เอาคางเกยขอบโต๊ะฟุบอยูก่ บั ที่เมื่อจบ ด้วยไอศกรี มเชอร์เบทจนแทบล้นพุงน้อยๆ “ ว่ายน้ าเป็ นมั้ย ” โฮโจถามขึ้นตอนจ่ายเงินค่าอาหาร อดทึ่งในกระเพาะ มหัศจรรย์ของเด็กไม่ได้ ในเมื่อตัวเขาก็ใหญ่เกือบเท่าพวกฝรั่งแต่กินได้นอ้ ยกว่าอีก คนเสี ยหลายเท่า โซระส่ายหัวรัว เอามือลูบท้องตัวเอง พึมพาว่ามันคงจะอืดแน่แล้ว คนฟัง เลยได้แต่หวั เราะ จับไอ้ตวั แสบขึ้นขี่หลังแล้วพาเดินกลับบ้าน เม็ดทรายนุ่มละมุนเหมือนกามะหยีแ่ ทรกผ่านปลายเท้าหนา รอยย่าที่ เหยียบลงเชื่องช้าฝากไว้ตามทางสี ขาวสว่าง แดดด้านบนเริ่ มทอแสงแรงขึ้นแต่ใต้เงา ไม้ใหญ่ที่เอนลาต้นเข้าอิงกันยังพอเย็นอยูบ่ า้ ง ชายหนุ่มประคองเจ้าของตัวนุ่มนิ่มลงนอนบนเปลถักก่อนจะทรุ ดกายลง ข้างกัน ไกวชิงช้าจากตัวเชือกแผ่วเบา สายลมที่พดั โกรกทาให้เปลือกตาบางเริ่ มปรื อ ปรอย ศีรษะเล็กเอนลงซบบ่ากว้าง ช่วงแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ตน้ คอขาวผ่องแล้ว คลึงปอยผมหอมละมุนผะแผ่ว “ ตื่นแล้วไปว่ายน้ ากันนะครับ ” โซระเอ่ยชวนทั้งที่ตากาลังจะปิ ด “ อือ ” โฮโจตอบรับ ว่าจะนัง่ รับลมเล่นแต่สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปทั้งคู่ เงา สองร่ างนัง่ อิงกันทาบทาอยูบ่ นผืนทรายร้อนระอุ ..มีเพียงเวลานี้เท่านั้น..ที่เหตุผลใดๆจะถูกเก็บเอาไว้.. ..แค่มีกนั และกันอยูอ่ ย่างที่เป็ น..ก็น่าจะเพียงพอ.. ......
118
เสี ยงหัวเราะคิกคักของเจ้าตัวซนดังแว่วอยูก่ ลางสายลมอบอุ่นของผืนทะเล แขนเล็กโถมเข้ากอดบ่ากว้างเต็มที่ตอนที่อาหมอแกล้งดาลงน้ า “ จมแล้ว หวา~ ” โซระหัวเราะร่ า โอบรอบต้นคออีกฝ่ ายเมื่อถูกพาตัวไป ยังน้ าที่ลึกขึ้น โฮโจอดขาตามไปด้วยไม่ได้ เขาให้เด็กชายขี่หลัง พาว่ายจากริ มหาดไปยัง กระแสน้ าอุ่น ทะเลใสแจ๋ วเห็นแม้กระทัง่ ฝูงปลาที่แหวกว่ายอยูก่ ลางคลื่นน้ า ผืน ทรายข้างใต้นุ่มละมุน เม็ดละเอียดแทรกอยูต่ ามปลายเท้าที่ย่าลงเชื่องช้า เขาวางเจ้า ซาลาเปาลงกับพื้น สอนให้หดั ทาตัวตุบ๊ ป่ องแบบแมงกระพรุ นไฟ ร่ างเล็กยิม้ โชว์เขี้ยวอันน้อย แก้มกลมพองลมอีกหลายเท่าซ้ ายังขึ้นเป็ นสี แดงจัด มือบอบบางพุย้ น้ าตามที่อีกฝ่ ายสอนแล้วก็ลองทาตัวแผ่ ปล่อยตัวราบไปกับ กระแสคลื่นที่สงบเงียบโดยมีออ้ มแขนแข็งแกร่ งประคองอยูใ่ ต้เอว “ เป็ นเรื อรบโปรตุเกส! ” โซระออกไอเดีย พลิกตัวคว่า ตีขาป๋ อมแป๋ มจน น้ าใสกระเซ็นใส่อาหมอเปี ยกโชกไปหมด เรี ยกเสี ยงหัวเราะด้วยความเอ็นดู “ ตัวเปื่ อยแล้วมั้ง ” ร่ างสูงที่ตอนนี้สวมเพียงกางเกงขาสั้นร้องเตือนนายตัว ซนที่ยงั ทาท่าปลาดาวเกยตื้น เขายิม้ มุมปาก ยืนมองอีกคนที่ดูท่าทางมีความสุขจนล้นเปี่ ยม แดดด้านบน สาดลงกระทบแผ่นกระจกแวววาว สายน้ าเย็นใต้ล่างพอได้สมั ผัสกลับอบอุ่นจนไม่ อยากละไปไหน เกาะของแดนใต้ช่างมีเสน่ห์จนใครที่มาก็ไม่อยากผละจาก โซระดาบุ๋งลงไปข้างใต้ เอาปลายนิ้วน้อยๆไล่จบั ตัวปลาการ์ตูนที่วา่ ยมา ใกล้อย่างสงสัย พอเอื้อมมือปุ๊ บ พวกมันก็สะบัดครี บหนีหาย พยายามเท่าไหร่ ก็ไร้ผล จนต้องเลิกไปเอง “ อาหมอ..” เสี ยงเล็กเรี ยกคนที่ยนื คอยอยู่ ทิ้งตัวลงดาดิ่งอีกหนแล้วกอด เข่าไว้ ทาตัวลอยปริ่ มขึ้นมาแค่ดา้ นหลัง ก้นกลมลอยตุบ๊ ป่ องจนคนมองเลิกคิ้วอย่าง งงงัน “ ลูกท้อ~ ” คาตอบที่ได้เล่นเอาคุณหมอสาลักพรวด
119
ใบหน้าหล่อเหลาเป็ นสี ระเรื่ อ หันหนีไปทางอื่นเพราะเจ้าเด็กเกรดเจ็ดเล่น ซะผูใ้ หญ่มึนไปชัว่ ขณะ บทจะทะเล้นก็พลิว้ จนตามไม่ทนั บทจะจริ งจังหรื อน้ าตา ร่ วงก็ไม่มีปี่มีขลุ่ย เด็กชายหัวเราะคิกคัก วิง่ ลุยน้ าจนตุปัดตุเป๋ เพราะแรงต้านใต้ล่าง ใบหน้า หวานเปื้ อนยิม้ จนทัว่ สองขาเรี ยวพาตัวมานัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ไม้ที่ต้งั อยูห่ ลังกรอบวาด ภาพ มันมีรอยแต้มของสี น้ าทิ้งไว้จนแห้งสนิท โซระจับพูก่ นั ในทันที ข้างฝ่ ายคุณ หมอได้แต่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจแต่ถึงอย่างนั้นบนมุมปากได้รูปก็ยงั อดยิม้ ไม่ได้ เขาสัง่ ให้เด็กชายนัง่ นิ่งๆแล้วเริ่ มเช็ดหัวที่เปี ยกโชกจากน้ าทะเลให้แผ่วเบา สวมเสื้ อยืดตัวโคร่ งของเขาที่ถอดผึ่งไว้จนแห้งให้ก่อน “ กางเกงในเปี ยก ” ไอ้ตวั แสบยิม้ เผล่ ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวขอบชั้นในก่อนจะ ถอดพรวดจนอีกฝ่ ายท้วงไม่ทนั ไอ้ของส่วนตัวนัน่ ม้วนกลมเป็ นเลขแปดอย่าง สวยงาม โฮโจกุมขมับ เขกหัวเล็กไปหนตอนที่เห็นพ่อศิลปิ นอายุนอ้ ยบรรจงสะบัด กางเกงในให้คลายตัว เห็นตากไว้เด่นเป็ นสง่าตรงเก้าอี้ชายหาดจนชักกลัวว่ามันจะ ปลิวตกทะเล “ อาหมอมาระบายสี กบั ผมนะ ” โซระชวน ลากข้อมือใหญ่มานัง่ บนเก้าอี้ ไม้ถึงจะโถมตัวนัง่ ทับลงไปจนคุณหมอเบิกตากว้าง “ ใส่กางเกงในรึ ยงั ” เขาเสี ยงกระตุก ไอ้สะโพกนุ่มนิ่มที่นงั่ ขยุกขยิกบน ตักมันทาให้รู้สึกจัก๊ จี้อย่างประหลาด “ เดี๋ยวก็อาบน้ านี่ครับ ” ไอ้แสบทาไม่รู้ไม่ช้ ี คิ้วเรี ยวขมวดมุ่นกับการผสม สี แทน คนดูแลเด็กได้แต่นึกถอนใจ ปลงตกได้ไม่นานก็ตอ้ งถูกสะกิดใหม่อีกหน นิ้วเรี ยวคว้าหมับเข้าที่มือเขาพร้อมกับบอกให้จบั พูก่ นั เอาไว้ตามถนัด ชี้ให้ดูกระแส น้ าที่สาดเข้าฝั่งจนเป็ นฟองพราย มันนุ่มนวลและม้วนตัวงดงาม แตกต่างจากทะเล หน้าร้อนที่ญี่ปุ่น ให้ความรู ้สึกถึงความสงบเงียบและอุ่นไอรักที่น่าหลงใหล
120
“ ผมผสมสี แล้วล่ะ อาหมอจุ่มพูก่ นั ลงไปเลย แล้วปาดแบบนี้ ” โซระจับ นิ้วใหญ่ให้ทาตาม สัมผัสที่เกาะกุมกันยิง่ แนบแน่น ไอร้อนของคนสองคนถ่ายทอดลงไป ความอบอุ่นที่ได้รับแล่นลามจากปลายนิ้วเข้าสู่หวั ใจที่เต้นดังของคนด้านหลัง ผสมผสานเป็ นท่วงทานองที่ลงตัวบนความนุ่มนวลของปลายขนแปรง “ โอ้ ” ร่ างสูงใหญ่กะพริ บตาปริ บ เขายิม้ อย่างเก้อๆกับความไม่เอาอ่าวใน ด้านศิลปะ ถูกนายตัวเล็กสอนไปเรื่ อยจนสุดท้ายก็ระบายสี ทะเลหน้าร้อนที่แสน สดใสออกมาได้เหมือนจริ งราวกับภาพถ่าย “ เราต้องแต้มสี ขาวตรงนี้เหรอ ” เขาถาม ชี้นิ้วลงตรงขอบหาด “ ต้องมีเทคกะหนิกนิดหน่อย ” คนที่นงั่ ตักอยูท่ าเสี ยงงุง้ งิ้ง จุ่มปลายพูก่ นั ลงน้ าสะอาดแล้ววาดขยุกขยิกทั้งที่มีแต่น้ าเปล่าลงไปบนผืนกระดาษที่ขึงจนตึง โฮโจมองตามด้วยความทึ่ง รอยลากเมื่อครู่ ค่อยๆแทรกลงตามเนื้อสี ปล่อย ให้สีเข้มแตกกระจายออกไปแล้วเลือนหาย จนสุดท้ายก็เป็ นคราบขาวที่เหมือนฟอง คลื่นบางเบาตรงชายหาดทราย “ แต๊น~ ” โซระยิม้ ร่ าหลังตกแต่งรายละเอียดเข้าไปอีกจนมันเหมือนท้อง ทะเลของตาฮิติ สะบัดปลายพูก่ นั เซ็นชื่อตัวเองลงไปก่อนจะให้อาหมอเขียนชื่อไว้ ด้านหน้า ..โฮโจ..โซระ.. “ เจ้าซาลาเปาเอ๊ย ” เสี ยงทุม้ นุ่มนวลแซวขึ้น ขยี้หวั เปี ยกชื้นของฝ่ ายนั้น ดู เวลาก็เห็นว่าบ่ายจัดเอาป่ านนี้น่าจะไปแต่งตัวแล้วหาอะไรกินก่อนมืด ร่ างเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ปล่อยเฟรมภาพทิ้งเอาไว้ตอนที่กระโดดลงจาก ตักอาหมอ ถอดเสื้ อพรวดทีเดียวจนคนเดินตามหันหนีเกือบไม่ทนั ร่ างเปล่าเปลือย ขาวจัว๊ ะแต่ตวั เล็กเหมือนเด็กเพิ่งโตแทบจะวิง่ ผ่านน้ าทั้งที่สระผมเสร็ จสรรพ สภาพ ขาเข้าขาออกไม่ต่างกันนักเมื่อออกมายืนหน้ากระจกเพื่อทาแป้ ง
121
“ อย่าลืมเช็ดผมด้วย ” โฮโจเตือน คว้าเอาผ้าขนหนูเข้าห้องน้ าตามหลัง ปล่อยให้คนที่เหลือนัง่ อยูล่ าพังในห้องกว้าง โซระเห็นประตูปิดดังปึ งก็พน่ ลมหายใจพรื ด เท้าคาง ทาหน้าง้ าตาม ประสาเด็ก นัยน์ตามีแววครุ่ นคิดว่าเพราะอะไรหนอ คาซึมะ โฮโจถึงได้ไม่มี ปฏิกิริยาอะไรนักเลย ..ทั้งที่ตอนก่อนมา.. “ ผู้ใหญ่ ชอบเด็กขีอ้ ้ อน ” ไทระจดลงบนกระดาษโพสท์ อิทให้ หลานชาย เอาไปแปะไว้ ตรงประตูห้องนอน โซระทาตาโต ตั้งอกตั้งใจฟั งบทเรี ยนภาคคา่ ว่ าดวยการพิชิตใจผู้ใหญ่ ที่เอา แต่ เหตุผลเป็ นหลัก ประเภทความรั กมาจากสมองไม่ ใช่ หัวใจมักจะจี บได้ ยากกว่ า บุคลิกแบบอื่น “ แต่ โซระก็ต้องอ้ อนในขอบเขตที่ เหมาะ ไม่ทางอแงเหมือนเด็กประถม อาหมอจะเบื่อเอา ” ปลายนิว้ เรี ยวจิ ม้ ลงบนจมูกเล็กจิ ม้ ลิม้ ใบหน้ าหวานพยักหงึกหงัก ทาความเข้ าใจเรื่ องที่ ถกู สอนอย่ างรวดเร็ ว วิธี นีใ้ ช้ เป็ นประจาอยู่กเ็ ลยผ่ านแบบไม่ มีข้อสงสัย แต่ ไอ้ ที่งงงวยอย่ างเห็นได้ ชัดคือลูก พลับหลังบ้ านที่ อาไทระเอามาตั้งบนโต๊ ะ “ อันนีน้ ่ ะเหรอ ” เจ้ าตัวทานัยน์ ตาเป็ นประกายวิบวับ หั นซ้ ายหันขวาว่ า ไม่ มีใครเห็น “ เป็ นการสอนวิธีจูบไง ” ว่ าแล้ วก็จรดริ มฝี ปากสี สดลงบนผิวลูกพลับ สี เหลืองเล่ นเอาคนมองตกตะลึงพรึ งเพริ ด แก้ มแดงจัด ทั้งหน้ าร้ อนเหมือนไฟสุม ไทระหั วเราะ บอกว่ า ก่ อนอื่นก็คิดว่ าลูกพลับเป็ นหน้ าคนที่ เราชอบ หา ตาแหน่ งปากเอาไว้ ถึงจะประคองให้ มมุ เหมาะ ประทับจูบแผ่ วเบา “ แค่ จ๊ บุ ก่ อน ” พูดพลางยื่นผลไม้อีกลูกให้ หลาน โซระรั บไปหน้ าตื่น ทา ตามบทเรี ยนด้ วยท่ าที เคอะเขิน
122
นัยน์ ตากลมโตหลับปี๋ หั วใจเต้ นไม่ เป็ นสา่ เมื่อเห็นหน้ าอาหมอทับซ้ อนไอ้ ลูกสี สันจัดจ้ า หลับหู หลับตาวางปากเหมือนแค่ เฉี่ ยวก่ อนจะผละออกทั้งใจที่ เต้ น รุ นแรง “ ดีมากจ้ า ” คุณอาคนสวยปรบมือแปะๆ สอนขั้นต่ อไปโดยการขบริ ม ฝี ปากให้ ลึกซึ ้งขึน้ เสี ยงจูบแผ่ วเบาดังเล็ดลอดตอนที่ดวงตาสี อ่อนหลับพริ ้ม โซระหน้ าแดงเมื่อเห็นลิน้ สี ชมพูแลบเลียออกมา ถ้ าจาไม่ ผิด อาโอะจะเคย มาเล่ าว่ านั่นเรี ยกว่ าเฟรนช์ คิส นอกจากจะเคยเห็นในหนังเขาทากันบ่ อยแล้ วอาโอะก็ เคยแอบเห็นพี่ไทโยจูบสาวแบบนีใ้ นโรงยิมด้ วย พอสงสัยเลยต้ องมาเสิ ร์ชเอาจากกู เกิลตามประสาเด็กฉลาด ร่ างเล็กทาตามท่ าทางเงอะงะ แต่ กถ็ ือว่ าผ่ านสาหรั บคอร์ สแรก อาไทระยิม้ ร่ า จูบแผ่ วเบาลงบนหน้ าผากเมื่อได้ ยินเสี ยงคุณลุงเซจิ เรี ยกหา “ พรุ่ งนีม้ าสอนคอร์ สอื่น ตอนนีด้ ึกแล้ ว โซระต้ องไปนอนก่ อน ไว้ อาไป ฝึ กกับคุณลุงเซจิ แล้ วจะมาสอนขัน้ สูง ” เจ้ าตัวหั วเราะชอบใจ แค่ พดู แหย่ เด็กชายไป อย่ างนั้นเอง โซระพยักหน้ า พอคุณอาไทระจะเดินออกนอกครั วก็ฉุดเสื ้อเอาไว้ ก่อน บุ้ย ใบ้ ไปทางกล้ วยหอมหวีใหญ่ บนโต๊ ะที่ เห็นฝ่ ายนั้นหิ ้วติดมือมาด้ วย “ แล้ วนั่นล่ ะครั บ..เอามาทาอะไร ” ร่ างเล็กเอียงคอ ดวงตากลมโตเป็ น ประกายใสซื่ อจนคนมองสะอึก “ บทเรี ยนก่ อนขัน้ สุดท้ ายน่ ะ ไว้ ทีหลังแล้ วกัน ” ...... “ เฮ้อ..” โซระถอนใจ สุดท้ายก็ถกู สอนไปอย่างมากแค่จูบ “ เป็ นเด็กเป็ นเล็กทาไมทาหน้านิ่ว ” น้ าเสี ยงอ่อนโยนที่ดงั อยูเ่ บื้องหลังทา เอาคนมองเหม่อสะดุง้ ต้องกลบเกลื่อนความคิดกันเป็ นการใหญ่
123
“ ผมกาลังคิดว่าอยากกินเค้ก ” ตอบไปข้างๆคูๆเต็มที ดวงตาคู่กลมหลุบลง ด้านล่าง ไม่อยากจะมองสภาพคนที่เพิง่ จะออกมาด้วยเนื้อตัวเปี ยกน้ า ผ้าขนหนูผืน เล็กพาดอยูบ่ นบ่ากว้าง เสื้ อคลุมตัวยาวแหวกออกเห็นแผงอกแข็งแรงข้างใต้ “ เด็กตะกละ ” โฮโจติพลางยิม้ มุมปาก เลือกเชิ้ตสบายๆมาใส่ตอนเจ้าเด็ก ที่วา่ ทาแก้มกลม งอนตุปัดตุป่อง “ เดี๋ยวพาไปกินแถวรี สอร์ทอีกที่ อยูก่ ลางน้ าด้วย ” เขาเอาใจ คุยว่ามีปลากระเบนตัวเบ้อเริ่ มขึ้นมาเล่นแสงไฟตอนกลางคืนเรี ยกรอยยิม้ สดใสแทบจะทันที “ ผมเล่นกับปลากระเบนได้ม้ ยั ” โซระเสนอแต่โดนปฏิเสธแบบไม่ทนั คิด “ มันอันตราย ” “ งั้นขอดาน้ าตอนกลางคืนนะฮะ ” “ แล้วจะเห็นอะไรมั้ยเนี่ย ” คนฟังหัวเราะ ติดกระดุมเสื้ อแล้วก็มีนายตัว เล็กปี นขึ้นไปยืนบนเตียงช่วยจับปกที่พลิกให้เรี ยบร้อย “ กลางวันก็ได้ครับ ผมอยากดูปะการังอ่ะ ” โซระอ้อน กอดคออาหมอไว้ จนได้กลิ่นแม้กระทัง่ น้ าหอมที่ยงั ติดกายอยูบ่ า้ ง หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างห้าม ไม่อยูเ่ พราะกาลังใช้บทเรี ยนแรกของอาไทระ โฮโจยิม้ ขยี้ผมนุ่มนิ่มไปทีจนสุดท้ายก็ตอ้ งตอบรับเพราะแพ้ลูกอ้อนเด็ก ..หมดไปอีกหนึ่งวันสาหรับการเริ่ มต้นบนเกาะแห่งความรัก.. ....................................................................................... เสี ยงพัดลมเพดานหมุนดังกึงๆสาหรับเช้าวันใหม่ที่ดวงอาทิตย์เริ่ มโผล่พน้ ขอบฟ้ า นับเวลาร่ วมอาทิตย์สาหรับการอยูด่ ว้ ยกันในที่เงียบสงบ ร่ างเล็กที่ตื่นขึ้นมา เฝ้ าดูอาทิตย์แรกขึ้นของวันทุกเช้าเก็บภาพทั้งหมดไว้ในใจยามจะต้องกลับโตเกียว บางครั้งบรรยากาศแสนรักก็ถูกถ่ายทอดลงในภาพวาดร่ วมกันของอาหมอกับเขาจน นับได้เกือบสิ บรู ปแล้ว
124
โซระปั กดอกไม้สดในสวนที่ไปตัดมาลงแจกันกระเบื้อง นัยน์ตากลมป๊ อง เหลือบมองไปบนเตียงที่ใครอีกคนยังหลับอยู่ แก้มนวลเป็ นสี แดงเรื่ อขึ้นเมื่อนึกถึง ทุกคืนที่ได้นอนซบอกอาหมอเหมือนตอนเด็กอีกหน ปลายเท้าเปล่าเปลือยย่าลงกับพื้นไม้ ขยับไปหาร่ างสูงใหญ่บนเตียงกว้าง แล้วค่อยคลานไปบนฟูกหนา น้ าหนักที่กดลงทาให้มนั อ่อนยวบแผ่วเบา มือบางดึง ผ้าห่มขึ้นก่อนจะสอดตัวเข้าไป รั้งแขนแกร่ งเอามาหนุนต่างหมอน ตายังจับจ้องที่ ใบหน้าคนนอนหลับไม่วาง ความร้อนแล่นวาบเข้าในตัวตอนที่ละลงมามองริ มฝี ปากได้รูป ลมหายใจ ที่สะท้อนขึ้นลงบอกว่าอาหมอกาลังหลับสนิท ปลายนิ้วเรี ยวกล้าๆกลัวๆ บรรจงลูบ ไล้ตามแนวสันคางอย่างที่อาไทระสอนแต่ยงั ไม่เคยได้ใช้จริ ง ..หัวใจเต้นแรงจนปวดไปหมด.. โซระหน้าแดง ขยับตัวเข้าไปใกล้ ฝ่ ามือบางยันพื้นเตียงไว้ตอนที่หลับตาปี๋ แตะจูบผิวเผินลงกับปากร้อน “ อ๋ า..” เจ้าตัวผละพรวด เอามือกุมอกซ้ายด้วยคนที่มีทีท่าเหมือนจะหายใจ ไม่ออก ..ปากของอาหมอนุ่มมาก.. ..ร้อนรุ่ ม..แต่ก็อบอุ่น.. แรงขยุกขยิกของร่ างเล็กทาให้อีกคนต้องขยับตาม อ้อมแขนแกร่ งโอบลง มารอบเอวคอดก่อนจะกอดเอาไว้ ซุกใบหน้าคมเข้มลงกับแผ่นหลังบอบบางโดยไม่ รู ้ตวั เพราะเหมือนหมอนข้างที่นุ่มนิ่มจนไม่อยากละ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเล่นเอาอีกฝ่ าย ที่ตาสว่างตัวแข็งทื่อ หายใจไม่ทวั่ ท้องกันเลยทีเดียว “ โอย..ไม่ไหวแล้ว ” เจ้าตัวเล็กหน้าแดงจัด หัวใจเต้นโครมครามแทบหลุด ออกมาด้านนอก หน้าร้อนผ่าวยิง่ กว่าเอาตัวกระโดดเข้ากองไฟแต่ก็มีความสุขมาก จนยิม้ ไม่หุบ ..ดาวจ๋ า..ดวงดาวของโอริ ฮิเมะกับท่านฮิโก โบชิ..
125
..วันนี้โซระอยากจูบกับอาหมอ.. ..ถึงจะไม่ใช่คืนวันทานาบาตะ..แต่ช่วยสมหวังสักครั้งจะได้ไหม.. ...... “ แน่ใจนะว่าอยากจะไปตรงที่ลึกๆ ” คาซึมะ โฮโจอดขาไม่ได้ที่เห็นเจ้า เตี้ยตัวน้อยเดินลากตีนกบอันเบ้อเริ่ มลงไปทางหาดทราย โซระพยักหน้าหงึก คว้าหน้ากากดาน้ ามาปิ ดตาก่อนที่จะดึงท่อหายใจขึ้น เอาเข้าปากทาเสี ยงฟื ดฟาดทั้งยังไม่ได้เหยียบน้ า ชายเสื้ อเชิ้ตสี ขาวพัดพลิ้วไปกับ แรงลมริ มทะเล เปิ ดต้นขาขาวจัดที่เจ้าตัวใส่เพียงชั้นในไว้ขา้ งใต้ ร่ างสูงใหญ่อมยิม้ ถอดเสื้ อแล้วเดินตามลงไป เขาเข้าประชิดตัวนุ่มนิ่ม พร้อมกับดึงสม็อคเกิลออก ช้อนแขนเข้าใต้ราวเอวทั้งเสี ยงร้องด้วยความตกใจ ดึง ตีนกบอันยักษ์ทิ้งส่งไปบนหาด “ อาหมอ! ” เสี ยงหวานโวยวาย ร้องขึ้นด้วยความตกใจตอนที่สองแขน ผวาเข้าเกาะบ่าแกร่ ง โฮโจหัวเราะ พาอีกฝ่ ายวิง่ ลงน้ าแล้วปล่อยมือให้นายตัวซนร่ วงลงไป ปาก เล็กที่อา้ ไม่หุบเลยสาลักน้ าเค็มหลายอึก ตะเกียกตะกายมาเกาะไหล่กว้างทั้งเสี ยง ขบขัน เขาจับมือเล็กให้เกาะไว้แน่น เริ่ มว่ายออกไปด้านนอกที่มนั ลึกขึ้นแต่ผิวทะเล ที่ใสแจ๋ วก็ยงั เห็นใต้ล่างได้เรื่ อยๆ “ ไม่เอาแล้วอาหมอ ไม่ไปไกลแล้ว ” โซระเริ่ มเสี ยงสัน่ มองลงไปตามน้ า เห็นว่าขาตัวเองลอยสูง ห่างจากพื้นทรายเหมือนต้องต่อตัวสองคนถึงจะพ้นหัว คนพามายิม้ มุมปาก ดึงแว่นตาดาน้ ามาสวมให้อีกคนก่อนจะค่อยๆ ประคองให้หนั หน้าเข้าหาเขาแทน บอกว่าลองดูใต้ล่าง ตรงนี้มีปลาเยอะ รอยยิม้ สดใสปรากฏขึ้นทันควัน เสี ยงเล็กร้องด้วยความตื่นเต้นที่ฝงู ปลาจานวนมากว่ายผ่าน หน้าขาไป ปลายเท้าเรี ยวพุย้ แผ่วเบาอยูใ่ ต้กระแสน้ าอุ่น สองแขนโอบรอบคออา หมอไม่ปล่อย
126
“ เห็นดอกไม้ทะเลข้างใต้ม้ ยั ตรงนั้นเป็ นแนวปะการัง ” เขาชวนให้ดู เริ่ ม ปล่อยตัวคนที่เห็นว่าพอว่ายป๋ อมแป๋ มได้บา้ งแล้ว “ ดากันๆ ” โซระชวน กระตุกแขนอาหมอเป็ นการใหญ่จนอีกคนต้อง ตามใจเหมือนเคย “ หายใจลึกๆนะ แล้วดาลงไป แต่พออากาศจะหมดต้องรี บขึ้นมา ” เขา สอน สัง่ ห้ามว่าอย่าเพลินเสี ยล่ะ แล้วก็อย่าปล่อยมือเขาด้วย ร่ างเล็กพยักหน้ารับด้วยรอยยิม้ ปลายนิ้วเกาะเกี่ยวกันตอนที่อาหมอขยับ เข้ามาใกล้ เขาอ้าปากเก็บลมเข้าเต็มแก้มป่ องเรี ยกเสี ยงหัวเราะ ชูนิ้วส่งสัญญาณว่า หนึ่ง สองแล้วดาดิ่งลงไปใต้ล่าง ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง แนวปะการังสี สนั สดใส ขึ้นเป็ นทางยาว ปลาการ์ตูนหลายตัวว่ายผลุบโผล่ ครี บเล็กบางของมันป่ ายปั ดไป ตามดอกไม้ทะเล พวกซีราโมนีสีสดพลิ้วไหวไปตามแรงคลื่น ปลาดาวตัวส้มคืบ คลานอยูใ่ ต้ผนื ทราย เท้าเล็กตวัดขึ้นลงเพื่อทรงตัว มือกอบกุมมือคนข้างกายแนบแน่น อาหมอ ที่ดาอยูใ่ กล้กนั ชี้ให้ดูฝงู ปลาสี น้ าเงินเข้มที่วา่ ยผ่านหน้ากันไปกลุ่มใหญ่ สาหร่ ายสี เขียวลอยอ้อยอิ่งอยูใ่ ต้น้ า กุง้ ก้ามกรามสี แดงกาลังไต่จากก้อนหิ นหนึ่งไปอีกที่ โซระมองปลาไหลทะเลที่วา่ ยอยูใ่ นซอกหลืบ พวกสัตว์ตวั นุ่มเหมือน หนอนมีงวงสีจดั จ้านคืบไต่ไปตามแนวหิ น ซ้อนทับกับแนวปะการังสดใสอีกครั้ง เมื่อว่ายกลับมา เจ้าตัวเล็กทาท่าเหมือนจะหมดอากาศเลยรี บกระตุกแขนอีกคน และ อาหมอก็พาว่ายขึ้นไปทันที “ ว้าว~ ” เสี ยงหวานอุทาน นัยน์ตาเป็ นประกายระยิบระยับกับภาพแสน สวยใต้ล่าง โฮโจยิม้ น้อยๆ ประคองตัวคนที่วา่ ยตุบ๊ ป่ องเป็ นการพักเหนื่อย สักพัก เท่านั้นเจ้าคนที่พลังเหลือเฟื อก็กระตุกแขนยิกๆให้ลงไปใหม่ เขากุมมือบอบบางไว้
127
มัน่ คง พาดาลงไปใต้ล่างหลังจากที่ให้หายใจเข้าลึกอีกหน คราวนี้พาวนไปอีกด้าน ของโขดหิน โลกใต้น้ าสวยจนแทบลืมทุกสิ่ ง โซระมองอย่างเพลินตา ว่ายลงลึกจนเผลอปล่อยมืออาหมอ ฝ่ ายนั้นเลยได้ แต่วา่ ยตามอยูด่ า้ นข้าง เห็นมือบางกอบทรายขึ้นมาเต็มที่ เลือกเม็ดหิ นกรวดหลากสี เหมือนลูกกวาดที่เป็ นประกายอยูใ่ ต้น้ า เขาเข้าไปใกล้แล้วสะกิดให้ข้ ึนด้านบนแต่เจ้า ซาลาเปาแก้มกลมขอเก็บก้อนหินขึ้นไปอีกเลยตามใจ ร่ างใหญ่ผละหลบฝูงปลาที่วา่ ยเข้ามาใกล้ ปลาสี แดงเข้มสะบัดครี บไปมา อยูไ่ ม่ห่าง ขอบปากมันสี เหลืองสดเหมือนนกแก้ว ข้างฝ่ ายโซระจังยังคงเพลินกับ การดาดิ่งลงเรื่ อย มือเล็กกวาดผงทรายละเอียดที่นุ่มละมุนขึ้นมา เลือกเอาเปลือกหอย แวววับสอดไว้ในกระเป๋ าเสื้ อยืด ..ตุงแล้ว.. เจ้าตัวคิดพลางยิม้ ว่ายจนเหนื่อยเลยหยุดพักแล้วอ้าปากจะหายใจด้วย ความลืมตัว แต่แล้วน้ าทะเลมากมายกลับหนุนเนื่องเข้าในปาก ใบหน้าหวานสาลัก จนแก้มแดงก่า เสี ยดแน่นด้วยความอึดอัดตอนที่พยายามว่ายขึ้นด้านบนแต่ไร้แรง คุณหมอที่อยูไ่ ม่ห่างรี บปราดเข้ามาหา ฝ่ ามือใหญ่คว้าเอวบางได้ก็กระชาก ขึ้น จะพาว่ายไปด้านบนแต่โซระที่ทาท่าจะหายใจไม่ได้กลับยิง่ ดิ้น อ้อมแขนอบอุน่ ประคองตัวเล็กบาง เขาตัดสิ นใจบีบจมูกจิ้มลิม้ จนอีกฝ่ ายอ้าปาก ในชัว่ วินาทีน้ นั เรี ยวปากอบอุ่นก็ทาบปิ ดลงมาบนเนื้อนุ่ม ป้ อนอากาศที่ยงั มีหลงเหลือให้กบั คนที่ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ..เป็ นวินาทีที่หวั ใจเหมือนจะหยุดเต้นในฉับพลัน.. ..ริ มฝี ปากที่แนบแน่น..กับความอบอุ่นที่ป้อนเข้าหา.. “ แค่ก ” โซระสาลักน้ าทะเลเข้าไปหลายอึก ตอนที่อยูใ่ ต้ล่างแล้วหายใจไม่ ออกยิง่ กว่าฝันร้ายของคืนไหน ก่อนที่จะต้องหวาดกลัวจนไม่อยากดาน้ าอีกต่อไป อาหมอของเขาก็เข้ามา จูบ ทาอะไรก็ไม่รู้หรอก รู ้เพียงว่า หายใจทางปากได้ก่อนที่จะขึ้นสู่ผิวน้ าด้านบนทั้ง
128
ใจที่เต้นรัว แก้มเป็ นสี เข้ม อาจจะด้วยความวิตกหรื อความเขินอายที่กาลังกลุม้ รุ มก็ คงไม่มีใครตอบได้ สองแขนเรี ยวโผเข้ากอดบ่าแกร่ ง ไอจนเนื้อตัวแดงไปหมดทั้งใบหน้าที่ซบ อยูก่ บั ไหล่กว้าง โฮโจลูบหัวปลอบใจแล้วพาว่ายกลับก่อนที่ไอ้ตวั ซนของเขาจะขวัญ เสี ยไปกว่าที่เป็ น “ อาหมอ ” โซระร้องเรี ยกผูช้ ายตัวโต กอดอีกฝ่ ายจนเนื้อตัวแนบชิด ใจ หายวาบเมื่อยังนึกถึงเรื่ องเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ความอายมันชักจะปิ ดความตื่นเต้น ทั้งหมดแล้ว ร่ างสูงวางตัวนุ่มนิ่มลงกับหาดขาว ทรายผงละเอียดเปื้ อนตามแนวผ้าจน แทบจะคลุกฝุ่ นสี นวล เขาเกลี่ยเส้นผมที่พนั กันยุง่ ของฝ่ ายนั้นแผ่วเบา ดวงตาสี นิลมี แววห่วงหาโดยไม่มีการตาหนิเลยที่เด็กรั้นใส่ “ เป็ นอะไรรึ เปล่า โซระ ” เขาลูบหลังเล็กปลอบประโลม “ ยังเจ็บอะไรมั้ย แน่นหน้าอก? ” เขาดูคนที่ส่ายหัวแต่เรี ยกร้องให้กอดแทนเลยได้แต่กม้ ลงไปใกล้กนั ให้เจ้าของแขนเรี ยวดึงตัวไปซุก “ หนาวครับ ” โซระพึมพา หน้าแดงจัดกับอ้อมอกอุ่น ตาปรื อปรอยเพราะ เหนื่อยแล้วยังมานัง่ อาย เลยอยากหลับเต็มแก่ “ ไปอาบน้ านะ แล้วค่อยนอนกลางวัน ” เขาอุม้ ร่ างเบาหวิวเข้าไปในบ้าน จัดการถอดเสื้ อผ้าให้เสร็จสรรพอย่างไม่คิดอะไรแล้วก็อมุ ้ เข้าห้องน้ าใหญ่ ไอเย็นเฉี ยบของเนื้อกระเบื้องที่ตดั กับผิวกายร้อนรุ่ มทาให้ร่างเล็กร้อนวาบ ที่หน้า กาลังเขินจนแทบตายอยูด่ ีๆก็ถูกพามาอาบน้ า มันจะไม่เป็ นอะไรหรอกถ้าอา หมอจะไม่เข้ามาอาบด้วย สายลมด้านนอกพัดโชยเข้ามาแผ่วเบาต้องเอาผ้าม่านขาวพลิ้วไหว ห้องน้ า ตรงนี้เปิ ดโล่งตรงหน้าต่างที่มีรอบด้าน มองเห็นผืนน้ าทะเลสี ฟ้าคราม อาจจะเห็น พระอาทิตย์ข้ นึ ตอนเช้าและพระอาทิตย์ตกตอนเย็นเมื่อหย่อนกายลงแช่น้ าอุ่น
129
“ ซนจนได้เรื่ องเลยนะเรา ” เสี ยงทุม้ ต่าติ หย่อนกายลงแช่น้ าอุ่นในจากุซซี่ กลม ฟองแชมพูที่ถูกตีจนขึ้นพรายขาวบดบังเรื อนร่ างนวลเนียนด้านใต้จนหมด ดวงตาสี เข้มมองแต่กอ้ นกรวดที่กาลังรื้ อออกจากเสื้ อเชิ้ตเลยไม่ทนั ดูวา่ คนร่ วมอ่าง จะหน้าแดงก่าแค่ไหน “ หื อ..ได้มาเยอะเชียว ” เขานับก้อนหิ นหลากสี หัวเราะแผ่ว เบากับความซุกซนของเด็ก โซระหน้ามืด หลับตาอย่างเดียวเพื่อที่จะไม่ให้ผชู ้ ายอีกคนเห็นว่าตัวเอง กาลังร้อนระอุแค่ไหน หน้าทั้งหน้าร้อนวาบ แก้มคงเป็ นสี แดงเข้มเหมือนถ่านติดไฟ ไปนานแล้ว เสี ยงน้ าดังจ๋ อมแจ๋ มก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะสะดุง้ เฮือกเมื่อฝ่ ามือใหญ่จบั ลง บนตัวขาวจัว๊ ะ รั้งไหล่บางให้เข้ามาซบอกอุ่นเพื่อจะได้ถเู นื้อตัวได้สะดวก “ ผม..ง่า..ผมอาบเองได้ ” เด็กชายหลับตาแน่น ขนลุกซู่ตอนปลายนิ้วใหญ่ นวดลงบนเส้นผมหรื อจะเรี ยกได้วา่ ขยี้หวั ให้คงง่ายกว่า “ อาบเอง? วิง่ ผ่านน้ ามั้ง ” โฮโจพึมพา เทแชมพูกลิ่นกุหลาบลงบนหัวเล็ก แล้วค่อยริ นน้ าตาม ถูไปถูมาก็เป็ นฟองฟอดเหมือนคนหัวหงอก จับเอาสบู่มาถูจน แทบทุกซอกทุกมุมทั้งเนื้อตัวนุ่มเนียน ยิง่ อาบให้ก็ไม่รู้ทาไมเจ้าเปี๊ ยกถึงยิง่ ตัวแดงก่า โซระกัดฟันด้วยความหนาวแล้วยังความอายที่พงุ่ เข้าใส่เหมือนระลอก คลื่น ทั้งตัวเกร็ งจัดจนแทบขาชา ปวดมวนในท้องแทบจะทรงตัวไม่ได้ตอนฝ่ ามือ กร้านลูบไล้ตามไหล่แผ่วเบา หน้าท้องแบนราบถูกถูดว้ ยฟองน้ าขนนุ่มเชื่องช้า ถึงแม้มืออาหมอจะไม่ตอ้ งตัวโดยตรงแต่เวลาแตะมาถึงหน้าอกทีไรก็อดที่จะตัวเกร็ ง ไม่ได้ทุกที “ เอ้า..ข้างล่างน่ะจะอาบเองรึ เปล่า ” คุณหมอกระเซ้า ส่งฟองน้ าให้เหมือน จะหยอกล้อ ร่ างเล็กพยักหน้ารัว อยากรู ้วา่ คนด้านหลังจะไม่เคยคิดเลยเหรอว่าเขาไม่ ชิน แม้วา่ อาหมอจะเป็ นคนอาบน้ าให้หลายครั้งตั้งแต่ตวั เท่ามด โฮโจหัวเราะ ช่วย เปิ ดฝักบัวรดแชมพูบนหัวอีกฝ่ าย บอกให้หลับตาซะจะได้ไม่แสบ
130
“ อาเห็นโซระมาตั้งแต่เกิด อยูใ่ นห้องอบนี่ตวั แดงแจ๋ เลย ” เขาพึมพา พูด ไปแบบไม่คิดอะไรเลยจริ งๆแต่กท็ าเอาคนได้ยนิ ตัวชาวาบ ..ก็เพราะไม่คิดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวนี่ล่ะมั้ง.. ..ที่ทาให้โซระปวดหัวใจ.. “ ตอนเห็นครั้งแรก อากาลังจะไปหาฮานะ ว่าจะปรึ กษาเรื่ องซายุ แต่เจ้า นัน่ อยากอวดลูกชาย ” เขายังคงพูดคาต้องห้ามในความคิดคนฟังออกมาเหมือนเรื่ อง ทัว่ ไป “ โซระน้ าหนักต่ากว่าปกตินิดหน่อย คิดดูยงั ขาเลยที่อาโอะจับมือโซระมาให้ อาแล้วบอกว่ายกให้ เด็กสมัยนี้นี่ฉลาดกันชะมัด ” เขาปิ ดฝักบัวแล้วบอกว่าเกลี้ยง หมดแล้ว “ อาหมอบอกพี่ผมว่าอะไรเหรอ ” โซระงึมงา ก้มหน้าลงต่าตามธรรมดา ของนิสยั เวลาเสี ยใจกับเรื่ องอะไรบางอย่าง พอดีแค่วา่ คนทาร้ายกันอย่างไม่ทนั คิด นัน่ กาลังนึกทบทวนเรื่ องเก่าเลยไม่ได้สงั เกต “ บอกว่าเดี๋ยวจะไปขอถ้ายังไม่แก่ตาย อือ..ช่างมันเถอะ ว่าแต่โซระน่ะ..” ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง “ ตอนนี้มีแฟนรึ ยงั ล่ะเรา ” ดวงตาคมกริ บมีแววเอ็นดู แต่ นัน่ ไม่ใช่สิ่งที่คนฟังต้องการแม้แต่นิดเดียว ร่ างเล็กสัน่ หัว ปี นขึ้นจากขอบอ่างโดยไม่หลงเหลือความอายอีกแล้ว สิ่ งที่ อยูใ่ นอกคือความเสี ยใจจนเต็มตื้น ..ช่างเป็ นผูช้ ายที่ทาร้ายกันได้โดยหน้าชื่นตาบานเสี ยเหลือเกิน.. “ ผมรักคนอยูค่ นหนึ่ง แต่เขาไม่สนใจ ” เสี ยงเล็กพึมพา รับผ้าเช็ดตัวที่อา หมอยืน่ ให้มาพันร่ างเหมือนดักแด้สีขาว โฮโจชะงักไปนิด เขาถอนใจก่อนจะหันกลับมามองจ้องหน้าเด็กตัวเล็ก “ เขาคงมีเหตุผลของตัวเอง ” ร่ างใหญ่ตอบแทนความคิดนั้นเสร็ จสรรพ “ คนๆนั้น..ต้องการจะปกป้ องโซระเอาไว้จากทุกสิ่ งทุกอย่างในโลก ” “ ปกป้ องหรื อว่าทาร้ายกันครับ ” นายตัวเล็กเถียงแทบจะทันที หยดน้ าใส รื้ นขึ้นมาในดวงตาคู่สวย
131
คนฟังทอดถอนใจ หันกลับไปมองตรงหน้า ม่านแพรสี ขาวสะอาดพลิ้วไป แผ่วเบาปิ ดบังวิวท้องทะเลอยูไ่ ม่ไกลนัก เขาทิ้งตัวลงกับสายน้ าอบอุ่นด้วยนัยน์ตาที่ ไร้แวว “ ไม่มีใครหวังร้ายกับโซระหรอกนะ ” เรี ยวปากบางเม้มแน่น น้ าตาไหลพรากก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ ว ตอนที่เจ้าตัววิง่ ตุบตับออกไปข้างนอก ปิ ดประตูดงั ปั งใหญ่ทิ้งให้ใครอีกคนส่ายหัว อยูล่ าพัง ..คุณไม่รู้อะไรเลยสักนิด..เอาแต่นึกเองว่าทาทุกอย่างก็เพื่อกัน.. ..โซระไม่วา่ เลย..จะไม่ตาหนิเลยถ้าคุณทาร้ายหัวใจนี้ดว้ ยความรัก.. ..จะอะไรก็ตาม..คุณจะรังแกกันมากแค่ไหนก็จะไม่ปริ ปากเลย.. ..ขอแค่ในใจนั้น..สะกดสักคาว่า ‘รัก’ ไม่ใช่ ‘เหตุผล’.. ..ทาอะไรก็ได้กบั ตัวโซระ..ขอแค่อย่าผลักไสให้ไปหาใครอื่น.. ..เพราะมันเจ็บ..มันปวด..ร้องไห้จนแทบขาดใจที่ไม่เคยอยูใ่ นสายตา.. ..จะเหลืออีกกี่วธิ ีกนั ..ที่จะทาให้คุณหันมามอง.. ......
132
Special 5 : Can’t Smile Without You [4] เป็ นช่วงเวลาที่น่าลาบากใจมากที่สุดสาหรับคนที่เคยแต่จบั มีดผ่าตัดแล้ว ทางานอยูต่ วั คนเดียว ร่ างสูงใหญ่มีท่าทีกงั วลเห็นได้ชดั เพราะเจ้าตัวน้อยที่เดิน นาหน้าอยูเ่ อาแต่เงียบแล้วก็เงียบมาตั้งแต่ตอนบ่าย ทั้งที่คิดว่าปล่อยให้นอนกลางวัน แล้วจะอารมณ์ดีข้ ึนแต่ก็เปล่า เท้าขาวเนียนเตะเม็ดทรายใต้ล่าง เดินไปเรื่ อยเปื่ อย ลมทะเลพัดมาแผ่วเบา ต้องเปลสานจนเอนไหว กลิ่นช่อไม้หอมของเกาะพัดมากับสายลมอบอุ่น “ อย่างอนอาสิ ง้อใครไม่เป็ นอยูน่ ะ ” โฮโจร้องตามแผ่นหลังเล็ก เห็นได้ ชัดว่าเขาไม่มีความสุขเอาซะเลยถ้าถูกต่อต้านอยูแ่ บบนี้ “ ผมเปล่า ” โซระพึมพา นัง่ ยองๆลงกับพื้นทรายจนชายเสื้ อระเอาผง ละเอียดเปื้ อนไปหมด ดวงตากลมแป๋ วแหววมองขึ้นไปบนฟ้ า เห็นดาวนับร้อยทอแสงสุกสกาว เสี ยงดนตรี จากหาดอีกด้านดังแว่วเข้ามา ผูค้ นมากมายกาลังเต้นราอยูร่ อบกองไฟ แต่ เขากลับต้องมานัง่ จับเจ่า คิดถึงอนาคตในวันพรุ่ งนี้ “ แบบนี้เขาเรี ยกว่าไม่งอนเหรอ ” คุณหมอนัง่ ลงข้างกาย ไม่กล้าเข้าไป ใกล้มากกว่าที่เป็ นเพราะกลัวลูกหลงจากแววตาที่ชอบตัดพ้อกันนัก ร่ างเล็กหันมามองอยูแ่ ว่บเดียว ทอดถอนใจดังเฮ้อใหญ่แล้วเอานิ้ววาดลง บนผืนทรายนุ่มเนียน เขียนชื่อตัวเองลงไปเชื่องช้า หลังจากนั้นถึงค่อยลบมันทิ้ง วาด หัวใจดวงใหญ่ลงไปแล้วเขียนชื่ออาหมอของเขาให้เห็นต่อหน้า ..ก่อนจะลบทิ้งไปไม่ต่างกัน.. โฮโจนิ่งเงียบ รู ้ตวั ว่าคงถูกโกรธเอาจริ งจังก็หนนี้ เขาจะทาเป็ นไม่สนไม่ แคร์ก็ได้ แต่ทุกครั้ง..กว่าจะรู ้ตวั ..เขาก็พยายามแล้วพยายามอีกที่จะรักษารอยยิม้ ของ โซระเอาไว้ สุดท้ายมันก็ทาให้เขาทั้งสองยิง่ ใกล้กนั มากขึ้น เข้าหากันมากขึ้น ..ผูกพันกันมากขึ้น..
133
..จนต่างคนต่างดิ้นไม่หลุด.. “ ก่อนปิ ดเทอม..มีคนเข้ามาหาผมแหละ เอาจดหมายรักมาให้ ” จู่ๆ โซระก็ แสร้งพูดหวังลองใจ สองมือเท้าคางทาหน้าตุบ๊ ป่ อง “ เหรอ ” คนฟังพยักหน้า ทาท่าทีเฉยๆเหมือนเป็ นเรื่ องปกติ แต่ใครเลยจะ รู ้..เขาคิดว่าตัวเองกาลังกระสับกระส่ายเหมือนทรายเย็นเฉี ยบใต้ล่างนี้ลนไว้ดว้ ยไฟ “ ตอบตกลงรึ ยงั ล่ะ ” เขาประชดอย่างไม่ทนั ห้ามความคิดเมื่อท้ายที่สุดคน ที่เอาแต่เงียบยังไม่ยอมเล่าต่อ เด็กชายส่ายหัว ทาให้คุณหมอเดาเอาเองว่าไม่ได้ตอบรับไป “ เสี ยดายโอกาสดีๆ เป็ นเด็กน่ะ..บางที ถ้ามีความรักแบบนั้นบ้างมันก็ทา ให้รอบตัวดูสดใส ดีกว่ามาอยูก่ บั คนแก่ ” ผูใ้ หญ่เอาแต่ใจอย่างเขาพูดเรื่ อยเปื่ อย ทั้งที่ รู ้ดีวา่ ตอนนี้มนั โล่งอกแค่ไหนที่ได้ยนิ คาตอบนั้น โซระก้มหน้านิ่ง น้ าตาหยดหนึ่งร่ วงเผาะลงบนเม็ดทรายและถูกนิ้วเรี ยวฝัง กลบไว้แทบจะทันที การที่โซระไล่ตามคุณอยูแ่ บบนี้ มันทาให้ไม่มีคุณค่าพอที่คุณ จะมองมาอย่างนั้นสิ นะ ทาไม เพราะอะไรถึงอยากผลักให้ไปหาคนอื่นนัก ..ไม่รัก..ไม่สน..ไม่อยากได้..ไม่อยากดูแลก็พดู มาตั้งแต่ตอนนี้.. ..จะตัดใจเอง.. “ ผมไม่ได้ปฏิเสธเขา ” เสี ยงเล็กงึมงา มันไม่ดงั นักแต่ก็ทาให้คนข้างกาย นิ่งเงียบไปอีกหน “ ไม่ชอบก็ปฏิเสธไปสิ ให้ความหวังเขาแบบนั้นเดี๋ยวก็นึกว่าตัวเองมีสิทธิ์ จีบต่อกันพอดี ” เสี ยงทุม้ ต่าฟังดูกระชากเล็กน้อย ในอกที่เงียบสงบเหมือนคลื่นลม ทะเลบนเกาะแสนสวยนี่กลับปั่นป่ วน คล้ายลมพายุที่กาลังก่อตัวขึ้น เพียงแต่วา่ จะใช้ เวลาเท่าไหร่ ที่จะโหมใส่ทุกสิ่ งทุกอย่าง “ นัน่ สิ นะครับ..” โซระเงยหน้ามอง ดวงตากลมโตจับจ้องลึกลงไปใน นัยน์ตาสี ดา “ ถ้าไม่รัก..ก็ปฏิเสธมาตอนนี้เลย ”
134
ร่ างสูงใหญ่นิ่งงัน เขาพูดไม่ออกเมื่อประโยคที่วา่ เจ้าตัวเล็กจงใจถามเขา มันเป็ นคาพูดเรี ยบง่ายแต่กลับบาดลึกลงไปในหัวอก นี่เป็ นครั้งแรกที่ถา้ จะหาถ้อยคา ง่ายดายมาพูดมันก็ยอ่ มทาได้ แต่หวั ใจมันพาลทรยศและค้านจนสุดกาลังถ้าหากจะ บอกไปว่าไม่รักกันเลย ..คงโกหกสิ้นดี.. ..สุดท้าย..ก็คือเขานี่แหละที่ให้ความหวังลมๆแล้งๆ.. โซระมองปฏิกิริยาทั้งหมด ในใจเต้นแรงจนปวดหนึบด้วยกลัวว่าถ้า คาตอบของอาหมอต้องตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยือ่ ใยกันจริ งแล้ว ตัวเขาจะมองโลกใบนี้ ได้มีความสุขดีอยูอ่ ีกหรื อเปล่า ..แต่ก็ยงั เห็นเงียบเฉย.. ..ขอเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง..จะได้ม้ยั .. “ เขาก็พดู แบบนั้นกับผมนะ..ถ้าไม่รักก็ปฏิเสธมาเลย แต่ผมว่าขอคิดดูก่อน เพราะผมมีผปู ้ กครองหลายคน แล้วหนึ่งในนั้นอาจจะไม่พอใจถ้าผมแก่แดด ” เจ้าตัว พูดเจื้อยแจ้วด้วยรอยยิม้ ปรับอารมณ์กลับมาเป็ นปกติอย่างที่ไม่วา่ ใครก็แทบจะตาม ไม่ทนั ..ยกเว้นอาหมอของโซระคนเดียว.. “ แต่ก็ไม่แน่..ไว้วนั หน้าอาจจะได้คบเป็ นแฟน ” มองเหล่ไปทางด้านข้าง เห็นผูช้ ายตัวโตตีสีหน้าไม่ชอบใจก็ได้แต่ลอบยิม้ “ ปฏิเสธไปซะ ” เสี ยงเรี ยบเฉยแต่คาสัง่ เหมือนจะอุกอาจ คนได้ยนิ เลิกคิ้ว เรี ยวขึ้นอย่างสงสัย “ อาบอกว่า..กลับถึงโตเกียวเมื่อไหร่ ปฏิเสธให้เด็ดขาด ” “ ทาไมล่ะครับ ” เจ้าตัวทาหน้าเลิ่กลัก่ ทั้งที่ยมิ้ จนแก้มพอง “ ไม่มีเหตุผล ” เขาลุกขึ้นยืน เดินหนีไปอีกทาง เจ้าตัวซนรี บวิง่ ถลาไปหา หน้าบานเป็ นจานเชิงแล้วด้วยซ้ า แทนที่ตอนนี้ โซระจะต้องงอนอาหมอที่เอาแต่พดู จาให้ไปหาแฟน พอจะเอาเข้าจริ ง คนที่ท้ งั งอน ทั้งไม่พอใจกลับเป็ นอาหมอไปเสียนี่
135
..ผูใ้ หญ่อะไรเข้าใจยาก.. ..รักกันก็บอกมา..จะได้ไม่ตอ้ งเสี ยเวลารอลุน้ .. “ อาหมอจะไปไหน ” ร่ างเล็กวิง่ กระหื ดกระหอบ ก้าวขาตามเร็ วจี๋เพราะ อีกคนตัวสูงกว่าเยอะ ก้าวทีพรวดเดียวก็ไปไกลจนแทบวิง่ ไม่ทนั “ หาอะไรดื่ม ” โฮโจตอบเสี ยงนิ่ง ปวดหัวขึ้นมาเฉยๆกับคาตอบที่หลุด ปากออกไป ..เขาจะเอายังไงกันแน่.. ..จะทายังไงกับความรู ้สึกตัวเอง.. โซระกระโดดโลดเต้นตามมาติดๆ อารมณ์ดีจนเห็นได้ชดั เล่นเอาเขานึก อยากรังแก น่าจะจับดึงแก้มยืดที่พองแล้วพองอีกขึ้นมาจูบนัก เขาผ่อนฝี เท้าลง ได้ยนิ เสี ยงเพลงดังอยูไ่ ม่ไกล งานรอบกองไฟที่นกั ท่อง เที่ยวรวมตัวกันยามค่าคืนยังคงครึ กครื้ น งานแสดงของชนพื้นเมืองจบลงแล้วแต่ เสี ยงกลองที่ร่ายเป็ นจังหวะของชาวผิวสี ยงั คงดังกึกก้อง บรรเลงเป็ นท่วงทานอง เพราะพริ้ งด้วยแซกโซโฟนพร้อมการระบาของยอดหญ้าที่ตอ้ งลมจนพลิ้วไหว ชายหนุ่มนัง่ ลงตรงเคาน์เตอร์ไม้ ไฟสี นวลสาดแสงเรื่ อเรื องมาจากบน เพดานปูลาดด้วยทางมะพร้าวแห้ง บาร์เทนเดอร์ในเชิ้ตลายดอกยืน่ แก้วค็อกเทลมา ให้แทบจะทันทีและเขาก็เห็นว่ามันคงไม่เป็ นไรหากจะดื่มไปสักนิด “ น้ าส้มนะ ” เขาจะสัง่ ให้เด็กแต่นายตัวแสบกระตุกมือยิกๆ ชี้นิ้วไปทางโถ แก้วที่ใส่คอ็ กเทลสี สวยอยูเ่ ต็ม “ เอาน้ าฟ้ าๆ ” โซระน้ าลายหก กาลังตื่นเต้นกับงานเต้นราที่เห็นคู่รักเริ่ ม ออกไปบนฟลอร์ “ ไม่ดีม้ งั ” ร่ างสูงปราม เห็นมันเขียนว่าเซ็กซ์ ออน เดอะ บีช “ งั้นจิบของอาหมอก็ได้ ”
136
โฮโจเห็นว่ามันรสหวานและไม่ได้มีอะไรนักหนาก็เลยยืน่ แก้วให้อีกคน ลองชิม ใบหน้านวลขึ้นสี แดงเรื่ อไปนิดเพราะมันร้อนวูบเข้ามาแต่สกั พักก็คลาย พอ ลองแตะเข้าไปอีกคราวนี้ก็มีแต่รสหวานลิ้น ซาบซ่านแล้วยังนุ่มละมุน “ อย่าบอกหมะม๊าผมนะ ” นายตัวแสบติดสิ นบน ชักจะเลยเถิดไปกินทั้ง แก้วเพราะงานนี้เป็ นฟรี ปาร์ต้ ขี องเกาะประเภทตักไม่อ้ นั คนที่คอยทักท้วงก็ได้แต่อมยิม้ ครุ่ นคิดอยูแ่ ค่การกระทาของตัวเอง ดวงตา คมกริ บมองโซระจังที่เลียบๆเคียงๆไปแถวรอบกองไฟ พวกสาวสวยสวมกระโปรง ถักคล้องมาลัยหอมให้แล้วชวนให้เด็กเต้นตาม เจ้าตัวน้อยเริ่ มหัวเราะสดใสพร้อม กับเขย่งก้าวกระโดดตามที่ถูกสอน จังหวะของกลองดังกลบทุกสิ่ งทุกอย่างกระทัง่ ความหมองใจก่อนหน้า บาร์เทนเดอร์ยนื่ แก้วแชมเปญให้ และเขาก็รับมันมาดื่มตามเคย กว่าจะรู ้ตวั มันก็ผา่ นไปหลายแก้วแล้ว หากให้เปรี ยบเทียบ..โซระจังก็เหมือนลูกกวาดน้อยๆ แรกเห็นคงไม่ อยากจะชิม แต่พอได้แตะนิดต้องหน่อย ท้ายที่สุดก็มีแต่จะไม่ยอมคายกันทั้งนั้น พูด ให้ง่ายลงอีกก็คือรสหวานลิ้นของค็อกเทล รู ้ท้ งั รู ้วา่ ชวนให้ลุ่มหลงและอันตราย แต่ พอเข้าปากไปก็คงถอนตัวไม่ข้ นึ ..จนกระทัง่ ตกหลุมรักอย่างไม่อาจจะถอนตัว.. “ บ้าเอ๊ย ” เขาสบถ ลูบหน้าตัวเองให้คลายจากอารมณ์เบื้องต่าที่ผดุ เข้ามา ในหัว มันน่าละอายถ้าจะให้ตวั เองที่เป็ นคนเลี้ยงดูเด็กมาเกิดอยากได้ตวั เด็กคนนั้น ไว้ครอบครองเสี ยเอง ..ใช่..มันน่าอาย.. ..แต่เขาก็ทาลงไปแล้ว.. ..ปิ ดกั้น..คอยขัดขวาง..สัง่ ให้ทาตาม.. ..นี่เหรอ..ที่ผใู ้ หญ่ดีๆเขาทากัน..
137
โฮโจถอนหายใจ เขาดื่มเข้าไปอีกแก้วจนรู ้สึกว่าเริ่ มมึนเล็กน้อย และนัน่ เป็ นผลที่น่าหลงใหลของฤทธิ์เหล้า..หากลองชิม หากลองสัมผัส..สิ่ งที่ติดค้างในใจ จะถูกทาให้เลือนไป ความรู ้สึกผิด เหตุผลร้อยแปดที่สรรหามาปรามตน ความ พยายามหักห้ามใจ สติสมั ปชัญญะทั้งมวลจะมลายหาย ..เขาชอบความรู ้สึกนี้.. ชายหนุ่มผละจากเคาน์เตอร์ท้ งั มือที่ถือแก้วเหล้า เขามองหาเด็กตัวน้อยที่ เมื่อครู่ ยงั เห็นวิง่ วนอยูใ่ นลาน สองขาที่กา้ วเข้าไปกลางวงทาให้ท้ งั ตัวตกอยูใ่ นงาน ครื้ นเครงของพวกนักท่องเที่ยว เขามองซ้ายมองขวา สอดส่ายสายตาแต่ก็หาไม่เจอ รู ้สึกร้อนรนในอกจนแทบบ้า “ โซระ! ” ตะโกนหาแต่เสี ยงกลองก็กลบจนหมด เขามองลอดซุม้ ดอกไม้ดา้ นข้าง หาไปทัว่ แต่ยงั ไม่เห็นวีแ่ วว “ ให้ตายสิ โซระ! เล่นแบบนี้อาไม่ชอบเลยนะ ” ร่ างใหญ่หน้านิ่ว กระแทก แก้วลงกับโต๊ะ เซไปนิดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แล่นปลาบเข้ามาในร่ าง ปลายเท้าย่าลงบนทรายเพื่อกลับเข้าลานเต้นราอีกรอบ ใจที่ร้อนระอุ เหมือนกาลังจะมอดไหม้ดว้ ยประกายเพลิงของความห่วงหาระคนหวงแหนนั้นก็ทวี เชื้อไฟด้วยการแผดเผาตัวเองให้หนักเข้า ร้อนรนไปทั้งใจ เป็ นวินาทีที่ให้คาตอบต่อ ตัวเองว่า ..ไม่อาจละมือจากเด็กคนนี้ได้.. “ อาหมอ..” เสี ยงเล็กร้องเรี ยกเขาอยูไ่ ม่ไกล ทันทีที่หนั กลับก็เห็นว่าเจ้า ตัวการกาลังสนุกอยูก่ บั พวกชาวพื้นเมืองผิวสี ที่สวมมงกุฎดอกไม้ให้บนหัว โฮโจยืนนิ่ง เขายิม้ ด้วยความโล่งใจที่เห็นอีกฝ่ ายอยูต่ รงนั้นและไม่ไปจาก เขาไกลนัก ร่ างบอบบางเต้นไปตามเสี ยงเพลง ปลายเท้าเนียนนุ่มยา่ ลงกับผืนทราย แทรกไปตามผงสีขาวสะอาด เส้นผมสี อ่อนพลิ้วไหวไปตามแรงหมุน เคลียอยูข่ า้ ง แก้มที่ข้ ึนสี ระเรื่ อ ดวงตาสี หวานเป็ นประกายระยิบระยับ ชายเสื้ อสะบัดวนเหมือน
138
เกลียวคลื่นที่กาลังโน้มตัวเข้าสู่ฝั่ง เสี ยงหัวเราะสดใสนัน่ กาลังทาให้นึกถึงแฟรี่ ตวั น้อยๆในโลกเทพนิยาย โซระวิง่ เข้ามาหาทั้งหน้าที่เปื้ อนรอยยิม้ มงกุฎที่ร้อยขึ้นจากดอกไม้บน เกาะส่งกลิ่นหอมฟุ้ ง มือเรี ยวคว้ามันขึ้นก่อนจะเขย่งสุดฝี เท้า บรรจงวางลงบนศีรษะ ของคนตัวสูง ..ผมให้ มงกุฎนางฟ้ า..แล้ วจะเป็ นเจ้ าสาว.. ..ให้ อาหมอเป็ นเจ้ าบ่ าว.. หมอคาซึมะยิม้ เจือจาง ปล่อยให้มือเรี ยวลากแขนเขาเข้าไปในฟลอร์ ฝ่ ามือ ใหญ่โอบลงรอบเอวคอดเมื่อแรงดึงนั้นคล้ายจะขอร้องอยูก่ ลายๆ นิ้วทั้งสอง ประสานกันแนบแน่น ทั้งตัวเล็กบางเอนเข้าซบอ้อมอกอุ่นเมื่อท่วงทานองเปลี่ยนไป เหลือเพียงเสี ยงครวญหวานของแซกและหี บเพลง เงาของกองไฟที่กาลังลุกไหม้ลามเลียเชื้อเพลิงทาบลงบนเสี้ ยวหน้าหวาน ดวงตากลมโตหลับพริ้ ม ก้าวตามกระแสคลื่นของดนตรี ปล่อยใจให้พดั พาไปกับ สายลมของความลุ่มหลง ต่อให้ปลายทางจะต้องร้องไห้และเศร้าสร้อยก็ยงั ไม่อยาก ปล่อยมือ โฮโจยิม้ อ่อนโยน อุง้ มือที่สอดแทรกอยูแ่ นบกันกระชับเข้าชิดสนิท อ้อม แขนแกร่ งโอบล้อมอยูแ่ นบเอวบาง รั้งตัวให้ทาบเกี่ยว ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบน กลุ่มผมหอมแล้วหลับตานิ่งงัน เป็ นฝ่ ายนาจังหวะของความสุข ก้าวตามอุ่นไอรักที่ แอบแฝงอยู่ ผละหนีจากหน้าที่และความรับผิดชอบทั้งมวลเพื่อที่จะทาตามใจอยาก ..ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่ความเป็ นไปของมัน.. ..ฝังกลบทุกเรื่ องไว้ดว้ ยผืนทรายของท้องทะเล.. ..เราจะจูบกันแค่ในความฝันเท่านั้น.. ..ไม่มีวนั ..เป็ นจริ ง.. ......
139
“ อาหมอดื่มมาเหรอ ” โซระขมวดคิ้ว มือพยายามประคองร่ างใหญ่โตที่ เดินไม่ตรงกลับเข้าไปในห้องหลังพาออกมาจากงานได้สกั พัก พระจันทร์ดวงใหญ่ข้ นึ ตรงหัว ทาบแสงอยูบ่ นกิ่งมะพร้าวที่แตกเส้นเป็ น เสี้ ยวสวย เปลขาวไกวไปมาเล็กน้อย เสี ยงลมพัดหวีดหวิวอยูร่ อบกายดึงความเย็นชื่น ให้กลับเข้ามาหลังแสงของดวงอาทิตย์เมื่อตอนกลางวัน ร่ างเล็กผลักบานไม้ฉลุลายเข้าไปข้างใน ปล่อยน้ าหนักตัวของคนที่เฝ้ า หลงรักให้นอนลงกับเตียงหนา แรงกดยวบลงจนฟูกยุบลงแผ่วเบา พอปิ ดประตูบา้ น ดีแล้วถึงได้นงั่ คุกเข่า เอาชายเสื้ อปั ดผงทรายตามฝ่ าเท้าของอาหมอออกจนหมด ออก แรงดันร่ างสูงให้ข้ นึ ไปนอนบนเตียง เด็กชายผลุบหายเข้าไปในห้องน้ าสักพักก็ออกมาพร้อมอ่างแก้ว ประคอง น้ าที่บรรจุอยูแ่ ทบล้นด้วยความทุลกั ทุเล มีน้ าอุ่นร้อนเจือจางอยูเ่ ล็กน้อยเมื่อจุ่ม ผ้าขนหนูผนื นุ่มลงไป ค่อยๆชุบตามเนื้อตัวของคนที่ไม่เคยดื่มเหล้าให้พอสร่ างเมา โฮโจพลิกตัวหนี คิว้ เข้มขมวดขึ้นเหมือนจะราคาญ มือใหญ่ป่ายปั ดไป ด้านข้างที่นอนด้วยความไร้สติ “ อย่าดื้อสิ ครับ ” โซระทาเสี ยงดุก่อนจะหัวเราะคิกในท่าทีขึงขังของตัวเอง มือบางบรรจงเช็ดลงมาตามโครงหน้าได้รูป เรื่ อยลงถึงริ มฝี ปากอุ่นร้อนที่ ได้สมั ผัสชัดเจนจนใจเต้นระรัว รอยยิม้ ของความสุขฉายชัดขึ้นจนไม่อาจจะปกปิ ด อ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรอบตัวไว้ทาให้หวั ใจพองโตยิง่ กว่าวันไหนๆ ..คุณทาแบบนั้น..เพราะมีใจให้รึเปล่า.. ..ขอคิดเข้าข้างตัวเอง..ได้ใช่ม้ ยั ครับ.. “ อือ..” เสี ยงทุม้ ต่าครางขึ้น พลิกตัวมานอนหงายเมื่อมือเล็กพยายามปลด กระดุมเสื้ อ “ รัก..” เขาละเมอ เพียงคาเดียวก็ทาให้หวั ใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น มือ ชะงักค้างไปก่อนที่ทุกอย่างจะสลายเป็ นเถ้าธุลี “ ผม..รักซายุ ” ดวงตาสี อ่อนเบิกกว้าง ร่ างเล็กที่เมื่อไม่กี่วนิ าทีก่อนยังร้องบอกตัวเองว่ามี ความสุขที่สุดในโลกรู ้สึกราวกับว่าถูกใครบางคนจับกดตัวให้จมลงใต้น้ า ฝ่ ามือที่
140
มองไม่เห็นกาลังกระชากตัวเขาแล้วจงใจทรมานให้ตายทั้งเป็ นอยูใ่ ต้กระแสคลื่น ของความเศร้าตรม ทุกคราวที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจได้ พอหวังว่าจะยิม้ อีกสักครั้ง มี ความสุขอีกเท่าที่ใจจะต้องการ คนที่หลงรักคนนั้นก็กลับพังมันลงด้วยสองมือ ทา ร้ายกันเหมือนคนที่ขว้างคมหอกลงมา เสี ยดทะลุลงในดวงใจแล้วกลับอ้างว่าไม่เคย คิดจะทาร้ายเลย สร้างแผลด้วยมือของคุณ เย็บมันให้ แล้วพอจะประสานดี ก็กลับคว้ามีดมา จ้วงแทง คอยยืนมองเลือดที่สร้างจากทะเลน้ าตากาลังไหลริ น ..ผูร้ ้าย..กลับกลายเป็ นคนที่รักมากที่สุด.. ..หากเป็ นอย่างนั้น..ก็อย่ามาช่วยรักษาเลย.. โซระปล่อยโฮ วิง่ หนีออกไปข้างนอกแล้วก้มลง ร้องไห้อย่างเอาเป็ นเอา ตายกับตัวเอง สองแขนโอบกอดร่ างที่สนั่ ริ ก เพียรพยายามปลอบใจตนแค่ไหนก็ไม่ ได้ผล นี่คือสิ่ งที่ฝังใจของคุณ คุณถึงได้ผลักไสกันเรื่ อยมา แล้วจะหวงกันไว้ทาไม ..รั้งกันเพื่ออะไร.. ..ถ้าไม่เคยคิด..จะ ‘รัก’ เลย.. แรงที่เสี ยดเข้ามาในหัวจนปวดจี๊ดทาเอาคนที่นอนอยูร่ ู ้สึกมึนไปหมด เปลือกตาหนักอึ้งลืมตื่นเชื่องช้า เอามือกุมต้นคอที่ปวดเมื่อยเอาไว้ ฤทธิ์ที่สะสมยังคง ทาให้เมาค้าง แต่เพราะในอกมันร้อนรนจนต้องกระสับกระส่ายลุกขึ้นจากความฝัน ..ผมรั กซายุ.. เขาสารภาพกับคนในความคิดนั้นไปด้วยรอยยิม้ หมองเศร้า ภาพในฝัน ยังคงเด่นชัดขึ้นมาทั้งที่น่าจะลืมเสี ยด้วยซ้ า ..แต่ ผมก็ปล่ อยเจ้ าแสบนั่นทิง้ ไว้ ไม่ ได้ .. ..อาจจะต้ อง..ผิดคาพูด..ถ้ าไม่ ได้ รักซายุคนเดียวอีกแล้ ว.. โฮโจยิม้ น้อยๆ สะบัดหัวไล่ความมึนก่อนจะลุกขึ้น พยุงตัวเองไปล้างหน้า ให้คลายอาการ เขาเคยเรี ยนเรื่ องจิตใต้สานึกของคนมาบ้างแต่ไม่เคยคิดพิสูจน์ดว้ ย
141
วิธีน้ ี ความฝันในห้วงของหัวใจที่ถูกฝังกลบ ความลับที่เราเพียรจะซุกซ่อนมัก ปรากฏขึ้นมายามเราหลับ ..นี่คงจะเป็ นสิ่ งที่แอบเก็บไว้..ความรู ้สึกที่ปิดตาย.. ..ไม่กล้าเปิ ดออกเพราะกลัวความปรารถนาของตนจะทาร้ายใครคนนั้น.. “ ก็แค่ความฝัน ” เขาสัง่ ตัวเองให้เลิกฟุ้ งซ่าน ทั้งที่รู้ตวั เองดี ชายหนุ่มก้าวออกมาจากห้องน้ า นาฬิกาพรายน้ าตรงหัวเตียงบอกเวลาตี สามกว่า เขากลับเข้ามาล้มตัวลงนอน เกือบจะผล็อยหลับไปอีกรอบเพราะมึนหนัก แต่เสี ยงก๊อกแก๊กในห้องทาให้ตอ้ งฝื นตื่น “ โซระ..” เขายันร่ างขึ้น มองฝ่ าแสงสลัวเห็นเป็ นร่ างเล็กบางที่กาลังปาด น้ าตาป้ อยๆ มือทั้งสองรื้ อเสื้ อผ้าออกมาจากตูแ้ ล้วพับเก็บลงกระเป๋ าทีละตัว “ ทา อะไร ” ร่ างใหญ่แทบจะหายเมาค้าง เขาผละจากเตียงแล้วลุก แต่อาการที่ยงั ไม่สร่ าง ดีทาให้ท้ งั ตัวเซวูบ ต้องจับผนังกันตัวไม่ให้ลม้ ..ความเงียบคือคาตอบ.. “ อาถามว่าทาอะไร! ” เสี ยงที่เคยอ่อนโยนเผลอตะคอก เสี ยใจจนแทบบ้า เมื่อเห็นร่ างนั้นสะดุง้ เฮือก โฮโจทรุ ดตัวลงใกล้ เอื้อมมือหวังจะรั้งตัวมากอดปลอบ เขานึกด่าตัวเองที่ ดื่มเข้าไปมากเกินจนไม่รู้วา่ อะไรเป็ นอะไร หรื อเพราะว่ารู ้..ถึงได้อารมณ์เสี ย โซระถอยออกห่าง ลากกระเป๋ าหนักอึ้งไปไว้ตรงโซฟาหวายแล้วรู ดซิปปิ ด คว้ากระดานวาดรู ปมาตั้งไว้ขา้ งกันก่อนจะดึงเที่ยวบินไฟลท์กลับขึ้นมาดู “ นี่มนั เรื่ องอะไรอีก ” เขาถอนใจ เดินเข้าไปหาแต่อีกฝ่ ายก็ผละออกห่าง จนคนมองเริ่ มโกรธ “ โซระ..เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะมางอนอะไรอานักหนา กว่าจะ ง้อแต่ละทีก็ยาก ” ความไม่พอใจที่มีอยูท่ ุนเดิมทาให้ตอ้ งพูดเรื่ องร้ายกาจออกไป “ ทาไมชอบทาตัวมีปัญหานัก เอาใจเด็กนี่มนั เหนื่อย รู ้บา้ งมั้ย..ถ้าฮานะไม่ ขอ อาคงไม่อยากมาดูแลหรอก รู ้ไว้ซะเลย ” ทิฐิตวั สาคัญที่คิดเอาเองว่าไม่มีใครจะ เข้าใจว่าเขาหวังดีกบั โซระแค่ไหนทาให้ตอ้ งโพล่งออกมาเป็ นคาตรงข้ามกับใจนึก
142
ความเงียบของคนที่ยงั อยูร่ ่ วมห้องทาให้เขาหันไปมอง หัวใจกระตุกไปวูบ หนึ่งเมื่อเห็นหยดน้ าตาใสไหลริ นลงเงียบกริ บ มันไหลไม่หยุดเหมือนกับถึงที่สุด ของความอดทนของใครคนนั้น “ โซระ ” คุณหมอครางแผ่ว เพิ่งรู ้ตวั ว่าพูดเรื่ องบ้าๆออกไป “ พรุ่ งนี้..” เสี ยงสัน่ เครื อเอ่ยขึ้นกลางความเงียบงัน สายลมด้านนอกกรี ด ร้องแว่วหวิวคล้ายหัวใจที่กาลังฉีกขาด ..พอกันที.. “ ช่วยพาผมกลับโตเกียวด้วยนะครับ ผมโทรบอกหมะม๊าแล้ว..” ร่ างเล็ก พูดเรี ยบง่ายทั้งที่กาลังร้องไห้จนน้ าตาแทบเป็ นสายเลือด ฝ่ ามือบางขยุม้ อกเสื้ อ ตัวเองเอาไว้ ..ทาไมมันเจ็บจังนะ..แค่พยายามตัดใจเท่านั้นเอง.. “ ทาไมต้องกลับ! ” ร่ างสูงก้าวเข้าประชิดตัว กักร่ างนุ่มนิ่มไว้ดว้ ยสองแขน “ โอเค! ถ้าอาพูดไม่ดี อาขอโทษ อาแค่กาลังโกรธ ไม่เข้าใจว่าโซระจะดื้อ อะไรอีก อาแค่เหนื่อย..มันไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น หยุดร้องไห้แล้วหันมามอง หน้าอาดีๆ ” เขาเสี ยงดัง ทั้งขอร้องแกมบังคับ “ ถ้าอาหมอเหนื่อย ช่วยปล่อยมือผมที ผมก็เหนื่อยแล้ว ไม่อยากมองแล้ว ” โซระตะโกนใส่ ผลักอ้อมอกแข็งแรงออกห่าง ทั้งผลักทั้งไสแต่ก็ไม่อาจจะเป็ นอิสระ “ ไม่อยากวิง่ ตามอีกแล้ว มองอยูแ่ บบนี้..มันเจ็บ อาหมอไม่เคยคิดจะเข้าใจ ผมเลย ” ใบหน้าหวานเปรอะเปื้ อนคราบน้ าตา ดิ้นรนสุดหัวใจแต่ติดที่วา่ อ้อมแขน ข้างนั้นช่างกักขังกันนัก “ โซระ! ” เขาจับไหล่บางแน่น เขย่าเรี ยกสติแต่ก็ไม่ได้ผล อีกฝ่ ายยัง ร้องไห้และร้องไห้เหมือนอยากจะให้ขาดใจตายลงตอนนี้ “ ปั ดโธ่เว้ย! ” ชายหนุ่ม สบถ ความอดทนใกล้จะขาดผึงลง ..ใครกันที่ไม่เข้าใจ..
143
ใครกันที่เอาแต่อารมณ์ตนเป็ นใหญ่จนไม่ยอมมองถึงเรื่ องภายหน้า เพราะ รักเหมือนกัน ทั้งรัก ทั้งหวง ถึงต้องยอมปล่อยมือ ไม่เคยคิดรังเกียจหรื อเห็นว่าเป็ น หน้าที่สกั หน รู ้ตวั ว่าเริ่ มรักเกินกว่าผูป้ กครองคนหนึ่งถึงต้องยอมถอย ..ทาไม..ไม่ลองคิดดูเอาบ้าง.. “ ผมรักอาหมอ! รัก! อยากเป็ นของอาหมอ อยากให้กอด อยากให้มอง แบบที่มองคุณซายุบา้ ง ” โซระพูดพร่ า ขยุม้ เสื้ อของคนตรงข้ามจนยับย่น “ ถ้าอา หมอไม่รักผมก็ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลย..ฮึก..ผมจะไม่รักอาหมอแล้ว จะกลับบ้าน! ” โฮโจขบกรามแน่น กระชากทั้งตัวเล็กบางมาไว้ในอ้อมกอด แรงที่ดิ้นรน ทั้งทุบทั้งจิกลงบนเนื้อตัวทาให้ท้ งั คู่เสี ยหลัก ล้มลงไปกองกับเตียงหนา เด็กชายร้องไห้ไม่หยุด ผลักไหล่กว้างออกพร้อมกับดิ้นหนี ตั้งใจจะถอย ห่างแต่คนด้านหลังกลับคว้าไว้ไม่ยอมปล่อย ฝ่ ามือใหญ่สอดเข้าใต้เอวบาง พลิกตัว เบาหวิวให้นอนนิ่ง ตรึ งแขนเรี ยวบนฟูก “ อย่าบังคับให้อาทาแบบนี้! ” เขาสัง่ ดวงตาคมกริ บจับจ้องที่คนใต้ล่าง “ อาหมอไม่รักผม..อาหมอเกลียดผม รักแต่คุณซายุ ” โซระตัดพ้อ ไม่รับรู ้ อะไรอีกแล้วในหัวใจ ไม่ขอให้เลิกรักใคร แต่ช่วยหันมองกันบ้าง ..มันรวดร้าว..และเจ็บปวดจนเกินทน.. “ เป็ นแค่เด็ก! อย่ามาตัดสิ นใจแทนอา!! ” “ ผูใ้ หญ่ใจร้าย! ไม่เคยแคร์กนั เลย ผมจะเกลียดอาหมอ ผมจะ..อื้อ..” ประโยคสุดท้ายขาดหายพร้อมกับหัวใจที่กระตุกวาบ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริ มฝี ปากร้อนระอุทาบเข้ามาบดเบียด ขบเม้มลง เหมือนจาบจ้วง รุ นแรง ร้อนเร่ าไปด้วยเปลวไฟของความปรารถนาภายใน เรี ยวลิ้น อุ่นสอดแทรกเข้าหา จูบหนักหน่วงเหมือนคนที่หมดความอดทน ราวกับคนที่ กระหายอยากมาแรมปี รสที่ได้รับทั้งอ่อนหวานและดุดนั รุ กเร้าจนเหมือนจะขาดใจ
144
“ อ..อื้อ ” เสี ยงหวานครางแผ่ว นิ้วเรี ยวที่ทุบตีเปลี่ยนมาโอบประคองแล้ว ขยาชายเสื้ อจนแทบขาดติดมือ หัวใจดวงน้อยเต้นตุบอย่างห้ามไม่อยู่ แรงสัมผัสที่ได้ มันนอกเหนือไปจากความคิดที่เคยมี ..ชัว่ เวลาที่เคลิ้มไป..ผูช้ ายใจร้ายคนนั้นก็ผละห่าง.. “ รู ้ใช่ม้ ยั ว่ามันคืออะไร ” โฮโจยันตัวเองขึ้น หากสองแขนยังคงคร่ อมทับ ร่ างบอบบางอยูก่ บั ที่ โซระหอบหายใจ ปากสี แดงระเรื่ อเป็ นรอยบวมช้ าจากจูบรุ นแรง ปลายนิ้ว แตะอยูท่ ี่ตน้ แขนแกร่ ง ดวงตาคู่สวยมองคนด้านบนอย่างไม่คิดจะปิ ดบังว่ารักมากแค่ ไหน “ ผมรู ้..” เสี ยงสัน่ เครื อร้องตอบมา น้ าตาไหลพรากเชื่องช้า “ รู ้รึเปล่า..ว่าความรักบริ สุทธิ์ของเราน่ะมันเป็ นความรักแบบเด็กๆ ” เขา ตะคอก หัวเสี ยจนห้ามอารมณ์ตนเองไม่ไหวถึงได้ทาเรื่ องต่าช้าไป “ แต่ผม..รักอาหมอ ” โซระยังคงยืนยัน จูบแผ่วเบาที่ฝ่ามือใหญ่แล้วรั้งมา แนบแก้ม “ ผมรักที่สุด..รักมาคนเดียวตั้งแต่จาทุกเรื่ องได้ ” คนฟังขบกรามจนเป็ นสันนูน ผลักไหล่เล็กออกห่างจนเจ้าตัวน้อยใจเสี ย “ โซระแค่หลง ” “ ไม่ใช่! ” เสี ยงเล็กตะโกนใส่ น้ าตาไหลริ นเพราะไม่เข้าใจเลยว่าคนที่เต็ม ใจจะรักพอมอบความรักแต่ทาไมถูกผลักไส อาหมอของเขาเอาแต่ไขว่คว้าหาความ รักจากคนที่รักไม่ได้ โฮโจหลับตาแน่น ข่มอารมณ์ที่กาลังบ้าคลัง่ เหมือนพายุที่ซดั สาดเข้าหาฝั่ง เขาไม่เคยคิดให้เรื่ องมันมาในทางนี้..ไม่เคยเลยด้วยซ้ า “ จะให้พดู ตรงๆใช่ม้ ยั ” เขาขู่ กระชากมือบางมาวางไว้บนแผงอกเปล่า เปลือย บังคับให้ลบู ลงไปจนเจ้าตัวหน้าแดงจัด
145
“ เซ็กซ์ก็คือความรักของผูใ้ หญ่ อย่าคิดว่าพอคบกันแล้วอาจะนอนกอด โซระเฉยๆ อย่าคิดว่าอาจะให้แค่มาอยูร่ ่ วมบ้านแล้วไม่ทาอะไรเลย ทุกเรื่ องมัน สกปรกกว่าที่คิด! ” “ ผมยอม..” คนฟังมองร่ างเล็กด้านใต้อย่างไม่เข้าใจ สันมือหนาทุบโครมลงกับพื้น เตียงจนอีกฝ่ ายหลับตาแน่นด้วยความหวาดหวัน่ ฤทธิ์มึนเมากาลังคุโชนอยูใ่ นร่ าง กายหอมหวานที่ได้ใกล้ทวีความต้องการที่ไม่มีวนั มอด เขากาลังจะปรามตัวเองไม่ อยูใ่ นอีกไม่กี่นาทีขา้ งหน้านี่แล้วและก็คงจะไม่รู้ตวั สักนิดหากทาอะไรลงไป ..ปฏิเสธซะ..ไล่โซระออกไป..ตัดกันให้ขาด.. “ รู ้ใช่ม้ ยั ว่าเขาทากันยังไง ” ความบ้าระห่ าในตัวทาให้เขารั้งมือเรี ยวเข้าหา บังคับให้แตะลงบนส่วนล่าง โซระเบิกตากว้าง แก้มเป็ นสี แดงจัด ทั้งเนื้อทั้งตัวร้อนวูบวาบกับบางอย่าง ที่เหมือนจะคับแน่นอยูใ่ ต้ปราการกั้น “ ออกไปจากห้องซะ พรุ่ งนี้เราจะกลับ ” ชายหนุ่มสัง่ พลิกตัวออกห่างแต่ แขนเรี ยวกลับโอบรั้งเข้าหา “ ผมจะกลับ..แต่ขอร้องเถอะครับ ” ร่ างเล็กร้องไห้อีกครั้ง ขอร้องไปอย่าง น่าสมเพชที่ความรักของตัวเองหยิบยืน่ ไปให้ขนาดนี้แล้วก็ยงั ไม่เป็ นที่ตอ้ งการ “ กอดผม..ครั้งเดียว..แค่คืนนี้เท่านั้นแล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย ” “ ไม่! ” โฮโจเสี ยงแข็ง “ ผมสาบาน..ฮึก..ผมจะไป..” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ ความผิดหวังตีวนราว กับเกลียวคลื่นที่ลากตัวให้จมดิ่งลงใต้น้ า ทรมานสาหัสสากรรจ์กบั สิ่ งที่ตอ้ งตัดใจ ร่ างสูงใหญ่กาหมัดแน่น สติท้ งั มวล เหตุผลทุกอย่างขาดสะบั้นลงไปกับ หยดน้ าตาที่ร่วงลงบนหลังมือของเขา ชายหนุ่มกระชากเชิ้ตตัวยาวออกจากร่ าง ตรึ ง แขนเรี ยวลงกับพื้นเตียงนุ่ม “ อย่าร้องให้หยุด เพราะอาจะไม่หยุด ”
146
“ ไม่ครับ..อึก..ผมจะไม่ร้อง ” “ และอย่ามาเสี ยใจทีหลัง โซระขอร้องอาเอง อาจะไม่รับผิดชอบอะไร ทั้งนั้นกับเรื่ องพวกนี้ ” เขาท้วงเป็ นครั้งสุดท้าย และอาการพยักหน้าตอบรับก็ทาให้ กาแพงที่ขวางกั้นทลายลง ฝ่ ามือกร้านช้อนเข้าใต้ราวเอวก่อนจะกระตุกกางเกงตัวเล็กออกไปจาก เรี ยวขาขาวนวล ปลายนิ้วใหญ่เลิกเสื้ อยืดที่สวมติดตัวขึ้นไปกอง ยอดอกสี สวยดุน ดันผ่านรอยที่สมั ผัสลง เร่ งเร้าให้กม้ ลงโลมเลียเชื่องช้าเหมือนจะทรมาน เสี ยงหัวใจ ดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็ นส่ า ใบหน้าหวานส่ายซ่านลงซบหมอน เรี ยวปากเม้มแน่น ร้องครวญครางอื้ออึงอยูใ่ นห้องใหญ่ ชายหนุ่มรู ดรั้งเอาชั้นในตัวบางลงมาจากต้นขาอิ่ม ยันตัวเองเข้าหาพร้อม กับก้มลงกึ่งกลาง แทรกตัวเข้าขวาง กดฝ่ ามือแยกปลายเท้านุ่มออกจากกัน เขายืดตัว ขึ้นจูบแล้วจูบเล่า ไม่มีกระทัง่ เสี ยงปลอบประโลมอะไรเพราะความโกรธกาลังสุม นิ้วยาวเกลี่ยวนอยูแ่ ถวทางเบื้องหลังที่ปิดแน่น เจ้าตัวขยับเหมือนจะถอย ห่างทุกคราวที่แตะต้องแต่ฝ่ามือแข็งแรงจับตรึ งบนเอวเล็ก บังคับตัวให้อยูก่ บั ที่แล้ว สอดนิ้วส่วนปลายเข้าบดเบียด ขยับคลึงเพื่อเปิ ดทางฝื ดเคือง ไอร้อนผ่าวด้านในให้ ความรู ้สึกร้อนวาบ มันรัดรึ งเข้ามาแนบชิดจนเขาวูบไปทั้งตัว “ อือ..อื้อ! ” ร่ างเล็กกัดปากแน่น นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บร้าวจนสุด จะทานทน เรี ยวนิ้วขยาผ้าปูที่นอนสี อ่อน กระชากจนแทบขาดติดมือกับแรงส่งที่ เสี ยดเข้ามาในช่องท้อง ทางเบื้องหลังขยับโต้กลับเหมือนจะต่อต้านความรัญจวนที่ วาบเข้าใส่ โฮโจดันขาเรี ยวขึ้น ผลักให้ชิดกับฟูกนอน ความต้องการผสมฤทธิ์เหล้า รุ นแรงเหมือนเสี ยงคลื่นสาดซัดกาลังโหมกระหน่ า พายุบา้ คลัง่ ก่อตัวราวกับไฟราคะ ของปี ศาจ ความบ้าบิ่นในตัวเร่ งเร้าให้ละมือออกมาปลดกางเกงขายาวลง ความ ปรารถนาที่แข็งแกร่ งดุนดันผ่านทางความมัวเมาที่ทาให้สติพร่ าเลือน มือกร้านจับ ช่วงความยาวที่ร้อนระอุราวกับฟื นที่โหมไฟ เขาขยับรู ดรั้งมันแรงขึ้น เร็ วขึ้น ไม่
147
นานนัก ความต้องการทั้งหมดก็พงุ่ เข้ามาที่ส่วนปลาย สร้างความอึดอัดจนจุกหน่วง ไปทัว่ ตัว โซระหลับตาแน่น หยดน้ าใสไหลพรากลงกับสิ่ งที่กาลังจะเกิด จากความ ฝันแสนหวานของหัวใจดวงน้อยกลับต้องมาหวาดหวัน่ ไม่เคยคิดว่าเรื่ องของผูใ้ หญ่ มันจะน่ากลัวและทาให้หวั ใจเต้นแรงราวกับจะแหลกสลายลงได้ทุกเมื่อแบบนี้ ..ไม่เป็ นไร..ยอมเจ็บ..ยอมร้องไห้.. ..ขอแค่เป็ นคุณคนเดียว.. “ อึก..อาหมอ..” เสี ยงหวานร้องเรี ยก ไขว่คว้ามือเข้ากอดก่ายคนด้านบน และอีกฝ่ ายก็สนองตอบด้วยการยืดตัวขึ้นจูบปิ ดปากเรี ยว สอดลิน้ เข้าไปกระหวัด แทรกก่อนจะผละจาก กระซิบแผ่วข้างใบหู “ อาจะเข้าไปนะ ” ความนุ่มนวลของน้ าเสี ยงทาให้ใครอีกคนคลายความ หวาดหวัน่ หากสิ่ งที่เกิดต่อมาคงเป็ นเรื่ องที่ทาให้รู้วา่ คิดผิด ความใหญ่โตแตะลงบนทางรักนุ่มนวล ไอร้อนของมันส่งให้ร่างด้านใต้ สะดุง้ เฮือก ถดตัวเข้าหาความอบอุ่นที่ไขว่คว้า มือกร้านกระชับต้นขาเปลือยเอาไว้ โน้มร่ างลงติดก่อนจะโหมน้ าหนักลง ค่อยๆเบียดเสี ยดตัวตนเข้าหลอมรวมเป็ นหนึ่ง ส่วนปลายชาแรกผ่านได้เพียงนิดก็ตอ้ งหยุดนิ่งพร้อมกับเสี ยงกรี ดครางของฝ่ ายล่าง “ ฮึก..เจ็บครับ อาหมอ..” โซระร้องไห้ อยากจะร้องบอกว่าไม่อยากทา แล้วแต่สิ่งที่หลุดจากปากไปก่อนหน้านั้นทาให้ตอ้ งการไปให้ถึงที่สุด ..อยากเป็ นคนของอาหมอ..ไม่อยากเป็ นแค่คนไข้คนหนึ่งในความดูแล.. ..จะต้องทนได้..จะต้องยอมได้ไม่วา่ มันจะเจ็บปวดแค่ไหน.. โฮโจกัดฟัน นิ่วหน้าเมื่อถูกความร้อนเร่ านัน่ รัดรึ ง ตอดรัดเข้าใส่จนเขา แทบหมดความอดทน ชายหนุ่มยันตัวเข้าหาอีกฝ่ าย คว้าปลายเท้านุ่มขึ้นพาดบ่า โน้ม ลงกอดรัดร่ างเปลือยไว้ก่อนจะกดร่ างลงลึก ขยับสะโพกเข้าออก ดุนดันเข้าไปทีละ น้อยทั้งเสี ยงหวีดร้องดังระงม รอบตัวอื้ออึงไปด้วยรสรักหวานซ่าน ปะปนกับ ความสุขที่ลน้ ทะลักยามถูกกลืนกินเข้าไปภายใน
148
..อย่าเสี ยใจ..อย่าร้องไห้.. ..จะทะนุถนอม..จะไม่ทาให้เจ็บร้าวเหมือนกับที่ผา่ นมา.. ..แค่ในช่วงเวลานี้..ที่เรามีกนั และกัน.. “ เด็กดี..” โฮโจพูดปลอบใจ พรมจูบลงบนซอกคอหอม เพ่งผ่านความมืด ยามราตรี จดจ้องอยูแ่ ต่ใบหน้านวลที่พร่ างพรมไปด้วยหยาดน้ าตา “ ไม่เจ็บนะ..อย่า กลัว อาจะไม่รังแกมากนักหรอก ” โซระน้ าตาไหลพราก สะอึกสะอื้นอย่างขวัญเสี ยที่ได้กลิ่นคาวเลือดจาก ด้านล่าง หากว่าห้องนี้เปิ ดไฟ คงจะเห็นอะไรหลายอย่างชัดเจนขึ้น ร่ างกายที่ยงั ไม่ โตเต็มที่กบั ความเป็ นผูใ้ หญ่ท้ งั ตัวตนของคนด้านบนทาให้ท้ งั ร่ างร้าวระบมไปทุก ส่วน ความอึดอัดเสี ยดวูบเข้าในท้องน้อย มันจุกไปหมด ตึงแน่นทัว่ ร่ างจนไม่กล้าคิด ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ “ อา..อาา..” ร่ างใหญ่กดั ฟันกรอด แว่วเสี ยงครวญครางไม่ขาดปาก เขาลูบลงบนเรื อน ผมสี อ่อน สอดมือเข้าใต้ตน้ คอขาวแล้วรั้งตัวให้แนบชิด ก้มหน้าลง ฝังปลายจมูกโด่ง กับอกบาง สะโพกแกร่ งออกแรงขยับถอยเชื่องช้า ค่อยๆสวนกลับเข้ามาใหม่ ถอด ถอนอีกครั้ง สอดแทรกซ้ าลงอีกหน ผิวกายเริ่ มโอบกระชับเข้าหากัน มากขึ้นและมากขึ้นจนสุดท้ายอีกฝ่ ายก็ เริ่ มที่จะร้องครางด้วยความเสี ยวซ่าน ความเจ็บค่อยมลายเป็ นปลิดทิ้ง ส่วนล่าง กระทบกระแทกเข้าหากันเป็ นจังหวะ ความร้อนเร่ าถอยห่างคล้ายกับเกลียวคลื่นที่ ม้วนตัวลงสู่ที่ลึก ไฟร้อนระอุค่อยกลับสอดแทรกเข้ามาใหม่ราวกับพรายฟองที่ซดั กระหน่ าหลังคลื่นระลอกสองโหมเข้าหา “ อือ..” เขาครางเสี ยงพร่ า คิ้วเข้มขมวดมุ่นกับความคับแน่นที่บีบรัดจนเจ็บ ไปหมด “ โซระ..” “ อ..อาาา..อาาาา..” เจ้าของชื่อแทบไม่มีสติจะรับฟัง เรื อนกายไหวคลอน ตามแรงโยกขย่มเข้าใส่ กรี ดร้องเสี ยงระงมด้วยความวาบหวามสุดขั้วหัวใจ
149
แขนเพรี ยวผวาเข้าเกาะบ่ากว้าง จิกเล็บฝังลงหลังคอเต็มแรง ยืดตัวเข้า เบียดเสี ยด ยอดอกสี ชมพูเสี ยดสี กบั แผ่นอกแข็งแกร่ ง มันชูชนั ขึ้นด้วยอารมณ์ที่พลุ่ง พล่าน ความรู ้สึกเจ็บแสบมาจากการเสี ยดสะท้านเข้าหากัน เสี ยงกระแทกเข้าออก ของผิวเนื้อที่สมั ผัสกระทบกันดังก้องห้องนอน เรื อนกายไหวสัน่ กรี ดเสี ยงร้องด้วย หัวใจที่เต้นเร่ ารุ นแรง “ โซระ..” เสี ยงพร่ าต่าเครื อคราง เหงื่อผุดซึ มขึ้นทัว่ กายเมื่อเขาเพิ่มแรง กระแทกกระทั้น เคลื่อนกระหน่ าเข้าใส่จนใจจะขาดรอนกับกิริยาเร้าอารมณ์ของเงา บอบบางที่ทาบลงบนผนังแข็ง เนื้อนุ่มนิ่มด้านในบีบรัดแน่น ตอดถี่รัวเหมือนต่อต้าน มันโอบล้อมแล้ว ดูดกลืนเข้าไปจนสุดความยาวจนอีกฝ่ ายหลุดเสี ยงครางด้วยความสุขที่ลน้ ทะลัก แขนกว้างสอดเข้าใต้ไหล่เล็ก ซุกใบหน้าแนบแก้มนวล ระดมจูบมัวเมาลงกับกลิ่น กายเย้ายวนของเด็กแรกรุ่ น ความบริ สุทธิ์ ความใสสะอาด พรหมจรรย์บอบบางที่ กาลังถูกฉี กขาดเหมือนสิ่ งกระตุน้ เร้าอารมณ์ดิบ “ อาาา..อ๊าา ” โซระหลับตาแน่น เห็นเงาร่ างสูงใหญ่เคลื่อนกายหนักหน่วง อยูใ่ นตัวด้วยภาพของความฝัน สัมผัสที่ถูกกกกอดจนแน่นทาให้ความอบอุ่นท่วมท้น การเป็ นหนึ่งเดียว ทาให้หวั ใจพองโต ฝ่ ามือหนากดต้นขาให้วางราบลงกับพื้น สอดตัวเข้าใส่ เข้าออก แผ่วเบา รุ นแรงไปตามความต้องการที่แทบจะไม่สิ้นสุด “ อึก..อืออ..อื้อ ” ร่ างบอบบางกัดปากแน่นเมื่อได้สติวา่ ร้องกรี ดเหมือน เสี ยงผูห้ ญิง ความเสี ยวซ่านพุง่ วาบเข้าใส่ทวั่ ทั้งกายจนระงับเสี ยงที่หลุดรอดไม่อยูแ่ ต่ อาหมอกลับคลึงนิ้วลงที่ปากให้ปลดปล่อยความรู ้สึก ชายหนุ่มสอดใส่หนักหน่วง ดุนดันเข้าลึกล้ า กระแทกลาตัวเข้าหาถี่ๆ ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นด้วยความสุขที่ลน้ วาบ ฟังเสี ยงร้องระงมด้วยความพอใจถึง ขีดสุด กระชากมันออกแล้วกลับฝังร่ างลงใหม่ แรงตอบรับที่โต้กลับกาลังทาให้หวั อกมอดไหม้ใต้เปลวเพลิง
150
“ อื้อ..อาหมอ..” โซระร้องเรี ยก คว้าตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด ขบกัดลง บนบ่าแกร่ ง ใบหน้ารวดร้าวด้วยความสุขสมจนเหมือนจะขาดใจ ลาตัวที่เคลื่อน กระหน่ าเข้าใส่รุนแรงทาให้ท้ งั ตัวสัน่ สะท้าน ความร้อนพุง่ เข้าจุกทัว่ ร่ างก่อนที่จะ ปล่อยให้ความบริ สุทธิ์หลัง่ เป็ นสาย “ ฮ..อ๊าา..อ๊าาา ” โฮโจครางเสี ยงต่า ทั้งตัวกระตุกเกร็ ง เขาสอดใส่เร็ วขึ้น แรงขึ้น โยกกายลง บดเบียด นัยน์ตาสี เข้มหลับแน่น ร้องออกมาเมื่อถึงที่สุด ไฟร้อนผ่าวคล้ายเปลวเพลิง ที่พลุ่งพล่านฉี ดพุง่ เข้าใส่ดา้ นในที่ตอดรัดถี่ยบิ แรงกระแทกสุดท้ายที่ถาโถมเข้าใส่ เรี ยกเสี ยงหวีดร้องดังระงม ไอร้อนจัดหลัง่ ริ นเข้าไปจนค้างขัง สองแขนเรี ยวผวาเข้ากอดบ่ากว้าง ซุกซบหน้าอยูแ่ นบอกตอนที่ท้ งั คู่ทิ้งตัว ลงนอนพังพาบกับฟูกหนา ปลายเท้านุ่มเกี่ยวกระหวัดอยูร่ อบเอวแกร่ ง ทั้งเนื้ อทั้งตัว ที่เปล่าเปลือยสอดประสานอยูแ่ นบชิด หลอมรวมเป็ นหนึ่งเดียวทั้งใจทั้งกาย เสี ยงในอกซ้ายดังระรัว มันค่อยสงบลงแต่ถึงอย่างนั้นก็ยงั คงเต้นเร่ าจน ปวดร้าวไปหมด รอยยิม้ ของความสุขฉายชัดขึ้นในสิ่ งที่ได้รับมา ก่อนคาสัญญาที่ ตัวเองเอ่ยปากไว้จะต้องถูกทาตาม “ ผมรักคุณ..” โซระกระซิบอยูข่ า้ งหู หลับตาลงเชื่องช้า โฮโจนิ่งเงียบ ซบลงกับอกบางที่สะท้อนแรงหายใจแผ่วเบา หยาดเหงื่อที่ ผุดพราวขึ้นในห้องกว้างเหื อดหายไปกับสายลมอบอุ่น..ไม่มีคาตอบอื่นใด.. ..แต่ยงั คงอยูใ่ นอ้อมกอดของกันและกันจนรุ่ งสาง..
151
Special 5 : Can’t Smile Without You [5] ..เป็ นไปได้หรื อเปล่า.. ..ที่คนเราจะมีท้ งั ความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน.. ดวงตาหม่นหมองทอดเลยผ่านบานหน้าต่างกว้าง สายลมเย็นพัดเอื่อยเฉื่ อย ต้องเอาม่านคลุมพลิ้วไหว ซากุระต้นเดิมยังคงสดใสเหมือนกับทุกวัน ถ้ามันผลิใบ รอบสวนก็จะมีแต่สีเขียวสด ถ้ามันผลิดอกทัว่ ทั้งพื้นที่กค็ งดาษไปด้วยสี แห่งความรัก ..ผิดนักกับคนที่จมจ่อมอยูใ่ นความหลัง.. โซระนัง่ เหม่อ นัยน์ตาสี อ่อนเลื่อนลอยออกไปไกล ยามเช้าตรู่ ของโตเกียว มีอากาศหนาวเหน็บแทรกอวลมา ไม่เหมือนที่ตาฮิติ..มันดูจะอบอุ่น ร้อนชื้นอยูเ่ สมอ ..ชวนให้นึกถึงยามผิวกายเปี ยกชุ่มด้วยไอร้อนบดเบียดเข้าหากัน.. ..ครั้นพอผละจากมา..ทัว่ ทั้งร่ างนี้ก็ราวกับจะถูกทิ้งให้เดียวดาย.. เสี ยงเคาะประตูดงั ขึ้นด้านหลัง นานอยูห่ ลายนาทีก่อนที่เจ้าของห้องจะเดิน อ่อนระโหยไปเปิ ดรับ รอยยิม้ ของหมะม๊าฮานะ ดูกี่ครั้งก็น่ารักทุกที ทาไมคนอย่าง โซระทาแบบนั้นบ้างไม่ได้เลย “ อาหมอมารอแล้วนะครับ ” ฮานะบุย้ ใบ้ให้ดูออดี้สีบรอนซ์ที่แล่นเข้ามา ในสวนหิ นกรวด โซระพยักหน้าหงึกหงัก ท่าทีโอนอ่อนแต่ปากกลับตอบว่าวันนี้ขอไป โรงเรี ยนเอง คนเป็ นผูป้ กครองก็ได้แต่ทอดถอนใจ ตั้งแต่กลับมาจากตาฮิติ เจ้าตัวเล็ก ไม่เห็นจะยิม้ อย่างเคย ตอนที่ลงจากเครื่ องแล้วเขาไปรับ แค่เห็นหน้าเท่านั้น..โซระก็ ปล่อยโฮแบบไม่อายใคร “ โกรธอะไรอาเขาน่ะ นี่เขาก็มารอเราหลายวันแล้วนี่นา ” ฮานะพึมพา ถามมาจะร้อยรอบแล้วแต่นายตัวดีไม่เคยปริ ปากบอกเลย อากัปกิริยาเหมือนช่วงที่ เขานัง่ เศร้ากับเรื่ องพี่เคย์แล้วไม่ยอมบอกพี่ไทระไม่มีผิด
152
เจ้าตัวน้อยส่ายหัว เดินทื่อมะลื่อออกไปเหมือนไม่มีจิตใจ ลากกระเป๋ าดัง ครื ดคราดผ่านประตูหอ้ งท่ามกลางความกังวลใจของคนเป็ นแม่ “ ประวัติศาสตร์จะซ้ ารอยล่ะมั้งเรา..” ฮานะถอนใจ ยกนิ้วไขว้กนั แล้ว อธิษฐานกับคุณกระต่ายในภาพวาดที่ยงั คงตั้งไว้เด่นสง่าอยูก่ ลางห้อง มันเป็ นของที่ โซระชอบมานัง่ มองแล้วฝันว่าจะได้เป็ นแบบนี้บา้ งอยูเ่ สมอ ..ขอให้โซระได้สมหวังกับรุ่ นพี่ดว้ ย.. ...... คาซึมะ โฮโจนัง่ นิ่งอยูก่ ลางห้องรับแขก รู ้สึกกระสับกระส่าย ร้อนรน เหมือนจะทนไม่ได้เมื่อถูกมองเมินจากเด็กที่เขารับผิดชอบชีวติ มาโดยตลอด ตั้งแต่ กลับจากที่นนั่ โซระก็ดูเหมือนจะหลบหน้าหลบตา ..มันทาให้เขาอยากจะบ้า!.. ..หรื ออาจจะเป็ นเพราะวันนั้น.. วันที่ทอ้ งฟ้ าสดใสกว่าทุกวัน คลื่นลมทะเลพัดโกรกเข้ามาภายใน ม่าน คลุมสี ขาวพลิ้วไหวเหนือร่ างบอบบางที่นอนทอดกายอยูบ่ นฟูกเตียง ลาแสงสี สม้ เรื่ อ ของเช้าวันใหม่พาดผ่านเรื อนร่ างขาวนวล ร่ องรอยแต่งแต้มเป็ นสี แดงสดนับไม่ถว้ น กระจายบนผิวละเอียด คราบน้ าตาที่ยงั คงเปรอะเปื้ อนกระชากใจคนมองให้ หวัน่ ไหวตาม เนิ่นนาน..กว่าที่อีกฝ่ ายจะลืมตาพร้อมกับรอยยิม้ หม่นหมอง “ อาหมอ..” โซระร้ องเรี ยกเขา มือไขว่ คว้ าเข้ ามาแต่ เพราะอะไรสักอย่ างที่ มันกาลังสุมทุมด้ วยความรู้ สึกผิด เขาถึงได้ จงใจละมือออกไปจากแรงเกาะกุม เด็กน้ อยหน้ าเสี ย หยดนา้ ตาคลอเอ่ อก่ อนที่ เรี ยวปากบางจะเม้ มแน่ น แวว สั่นระริ กในดวงตากลมโตนั่นยิ่งตอกยา้ ความบ้ าคลัง่ ที่ โหมกระหนา่ บนร่ างกายของ อีกคน ฤทธิ์ มึนเมาของแอลกอฮอล์ ทาให้ สติพร่ าเลือน ดึงเอาตัณหาราคะที่ ซุกซ่ อน ผุดขึน้ มาเหนือการควบคุม ระบายลงกับเด็กที่เลีย้ งมากับมือได้ อย่ างสารเลวที่ สุด! ..สุดท้ าย..ก็ไม่ ต่างจากสันดานของผู้ชายทั่วไปเลย..
153
“ อาขอโทษ..” คนเป็ นหมอก้ มหน้ านิ่ง ไม่ กล้ าแตะต้ องเนือ้ ตัวของคนที่ ได้ ชื่อว่ าตกเป็ นของเขาแล้ ว ทั้งที่ ในเวลานีค้ วรจะกอดปลอบ บอกรั ก หรื ออะไรก็ ตามที่ จะช่ วยเยียวยาหั วใจดวงเล็กไม่ ให้ มนั เจ็บปวดซา้ สอง ..แต่ เขาก็ไม่ ทา..เพราะเหตุผลบ้ าบอที่ ยกมาแอบอ้ าง.. ..เหตุผลร้ อยแปดที่ พยายามดึงขึน้ มาแก้ ความรู้ สึกผิดในอก.. ..เหตุผลที่บดบังความในใจ.. ..ว่ ามันมีคาว่ า ‘รั ก’..ไม่ ต่างกัน.. ..ทาไมไม่ ร้ ู ตัว.. โซระยิม้ อวดฟั นสี ขาวสะอาด ใบหน้ าดีอกดีใจแม้ ว่าจะมีท่าทางอ่ อน ระโหย เจ้ าตัวพยายามยันตัวขึน้ แต่ กต็ ้ องทรุ ดลงไปกองเพราะความเจ็บแปลบเสี ยด แทงเข้ ามาภายใน มันเหมือนถูกฉี กกระชากออกเป็ นชิ น้ ทางร่ างกายไม่ ได้ มีความสุข อย่ างที่ ร่าลือ แต่ เพราะว่ าหั วใจมันอบอุ่นจากการถูกกอดโดยคนที่รัก ..ทุกอย่ างถึงได้ มีแต่ ความสุขท่ วมท้ นอยู่จนตอนนี ้.. “ ไม่ เป็ นไรครั บ..ผมไม่ เจ็บอะไร ” เสี ยงหวานสั่นพร่ า รู้ สึกมึนหั วเล็กน้ อย อาจจะเป็ นเพราะพิษไข้ กว็ ่ าได้ มันปวดระบมไปหมดทุกส่ วนจนไข้ ขึน้ ริ มฝี ปากยัง แห้ งผากแล้ วก็ร้ ู สึกราวกับลาคอจะป่ นเป็ นผง แสบจมูกขึน้ มากับไอทะเล ชายหนุ่มหน้ าเครี ยด เอายาแก้ ปวดมาให้ กินแล้ วประคองอีกฝ่ ายลงนอนพัก ตลอดเวลาที่ อยู่ด้วยก็ไม่ ได้ คลายความกังวลลงเลย เขาคิดอะไรไม่ ออกกับสิ่ งเลวร้ ายที่ ทาลงไป ตกใจตื่นขึน้ มาตอนเช้ าแล้ วก็ เห็นเพียงแต่ ว่าเรี ยวขาขาวนวลที่กอดเกี่ยวกันไม่ ห่างมีแต่ คราบเลือด ขนาดที่ เช็ดตัว ให้ คนนอนนิ่งไปแล้ วหลายนา้ ผ้ าที่ ใช้ กย็ งั ย้ อมด้ วยสี ชมพู “ อาขอโทษ..” เขาพูดคาเดิมซา้ อีกครั้ งจนเด็กหั วเราะ นัยน์ ตาปรื อปรอย มองตรงมาที่เขาด้ วยความเศร้ าสร้ อย “ อา..จะรั บผิดชอบเรื่ องที่ เกิดขึน้ ”
154
โซระมองผ่ านออกไป ทอดสายตาจนสุดเส้ นขอบฟ้ า กลีบไม้ ดอกทางบาน หน้ าต่ างสั่นไหว เสี ยงลมพัดผ่ านช่ องไม้ ซีกแกะสลักเข้ ามา ได้ กลิ่นหอมหวานของ ผลไม้ ฤดูร้อนบนเกาะ “ ช่ างมันเถอะครั บ..จบไปแล้ วก็ให้ มนั แล้ วกันไป ” “ พูดอะไรน่ ะ! ” คิว้ เข้ มขมวดมุ่น อะไรบางอย่ างจุกแน่ นอยู่เต็มอก มันอือ้ อึงไปหมด “ ก็ไม่ ยงั ไงนี่ครั บ..แปลตรงตัว ผมไม่ สนใจหรอก ผมไม่ ใช่ ผ้ ูหญิง ” ดวงตาสี นิลวาวโรจน์ อารมณ์ ของเขาขึน้ ๆลงๆอย่ างน่ าแปลก มันเสี ยดวูบ เข้ ามา กว่ าจะรู้ ตัวก็ตอนที่ กระชากแขนเรี ยวนั่นเข้ าหาอ้ อมอกไปแล้ ว..ทั้งที่ เขาไม่ เคย ทา..ไม่ เคยทาให้ ใครเจ็บเลยแม้ แต่ ปลายก้ อย “ อาหมอจะโกรธทาไม ” โซระนิ่วหน้ า ฝื นดึงแขนออกจนเขาเพิ่งจะรู้ ตัว ต้ องออกปากขอโทษอีกครั้ ง “ ผมไม่ ต้องการคานั้นหรอก..ผมต้ องการแค่ คาว่ ารั ก! ผมถามอาหมอตอนนีเ้ ลย ถ้ าอยากจะรั บผิดชอบ ก็ตอบมาว่ ารั กผมรึ เปล่ า รั กแบบที่ ผู้ใหญ่ รักกัน ไม่ ใช่ รักแบบผู้ปกครองหรื อว่ าคนดูแล ไม่ ใช่ ความรั กของแพทย์ที่มีต่อ คนไข้ ! ” เขานิ่งไปกับนา้ ตาที่ ไหลพราก จากรอยยิม้ เศร้ าสร้ อยกลับกลายเป็ นความ โมโหของคนอายุน้อยกว่ า ก็คงจะเพราะเขานั่นแหละ..ทาอะไรไม่ เคยเด็ดขาดเสี ยที ..ยังลังเล..สับสน..บ่ ายเบี่ยงและจงใจมองเมินความรู้ สึกของตนอยู่ตลอด.. “ ตอบไม่ ได้ ..ว่ าแล้ วเชี ยว ” โซระก้ มหน้ า นา้ ตาร่ วงเผาะลงหลังมือพร้ อม กับเสี ยงหั วเราะแผ่ วเบา..ไม่ ได้ หัวเราะมาจากใจที่ มีความสุข..มันมาจากหั วใจที่ ร้าว รานกึ่งจะสมเพชตน ..ทั้งที่ ให้ ไปหมดแล้ ว..ไม่ เว้ นตัวหรื อหั วใจ.. ..ยังถูกปฏิ เสธเหมือนเคยเลย..เด็กโง่ เอ๊ ย..
155
“ โซระ..อย่ าเพิ่งถามอาตอนนี เ้ ลยนะ..เอาเป็ นว่ าเรื่ องเมื่อคืน อาจะไปบอก ฮานะ อาจะขอดูแลโซระต่ อเอง รั บรองว่ าจะไม่ มีเรื่ องอย่ างนั้นเกิดขึน้ อีกแล้ ว อา สาบาน..” เขาพูดรั้ งกันไว้ ไม่ ทันรู้ ว่าจะยิ่งทาร้ ายหั วใจน้ อยๆซา้ ลง มือเล็กปาดนา้ ตาทิง้ สั่นหั วเป็ นการบอกปั ดแล้ วฝื นลุกจากเตียง เสื ้อผ้ าถูก คนตรงหน้ าสวมให้ ใหม่ แล้ ว ไม่ ร้ ู สึกเหนียวเหนอะเลย..ก็คงเพราะคุณหมอใจดีช่วย เช็ดตัวให้ ..โซระไม่ ใช่ คนไข้ ของคุณ..ไม่ ต้องการ..การรั กษาร่ างกาย.. ..โซระอยากให้ รักษา..อยากให้ ช่วยดูแล..ทะนุถนอมหั วใจ.. ..แต่ มนั คงมากเกินไปสิ นะ..หนักหนาเกินไปสาหรั บคาขอ.. “ ไม่ ต้องแล้ วครั บ ผมว่ าจบเรื่ องแล้ วก็เลิกคิดเถอะ อย่ ากังวลอะไรเลย ผม ไม่ บอกปะป๊ าแน่ ” โซระหั วเราะอีกครั้ งทั้งที่ นา้ ตาร่ วงริ น ดึงพาสปอร์ ตออกมาจาก กระเป๋ า เพราะว่ าเสื ้อผ้ าเก็บเรี ยบร้ อยตั้งแต่ เมื่อคืนแล้ วก็เลยทาให้ ทุกอย่ างง่ ายดาย “ เรากลับโตเกียวกัน..ผมจะได้ ไปตั้งหน้ าตั้งตาเรี ยน คุณก็ลืมมันซะจะได้ ไม่ ต้องมารั บผิดชอบ ” “ หมายความว่ ายังไง ” ดวงตาสี เข้ มมีแววสับสน ไม่ เข้ าใจในคาที่อีกคน บอกมาหนักแน่ นว่ า..ไม่ ต้องรั บผิดชอบ ..ทาไมต้ องยา้ แต่ คานี .้ .ทาไมต้ องบอกปั ดกัน.. ..ไม่ ดีใจเหรอ..ไม่ ชอบใจรึ ไงที่ จะได้ ใกล้ ชิดกันต่ อ.. โซระยิม้ สดใสเหมือนเคย แต่ แววตาเท่ านั้นที่ ไม่ ได้ รื่นเริ งตาม คล้ ายกับทุก สิ่ งที่ มีในวัยเด็กจะสลายหายไปกับคาว่ ารั ก ..ตามสัญญา..โซระไม่ เคยลืม.. “ ผมไม่ อยากรบกวนอาหมออีกแล้ ว ต่ อจากนี .้ .ผมก็คงหาใครสั กคนที่ อายุ เท่ ากัน..ที่ จะรั กและดูแลผมได้ มาเป็ นแฟน..อย่ างที่ อาหมอต้ องการ ” มันเป็ น ประโยคที่ เหมือนกับจะตบหน้ าคนฟั งดังฉาดใหญ่
156
ใช่ เหมือนคนแต่ งงานที่เพิ่งลุกจากเตียงแล้ วร่าร้ องว่ าจะหย่ าขาดเพื่อไปมี คนอื่น เจ็บดีไหมล่ ะ รวดร้ าวไปหมด ยิ่งกว่ าใช้ ปลายมีดแทงเข้ ามาในร่ าง ..ทั้งที่ คิดแบบนั้น..โกรธจนพูดไม่ ออกอย่ างนั้น.. ..เขากลับไม่ คิดจะปฏิ เสธข้ อเสนอนั้นเลย.. “ ตามใจโซระก็แล้ วกัน..” ร่ างสูงถอนหายใจ เขาเกลียดตัวเอง..ทั้งที่มีเหตุผลนานาประการแต่พอเอา เข้าจริ ง การคิดหาข้ออ้างสะระตะนัน่ ก็ไม่เคยจะช่วย มันไม่เคยถูกพูดออกมาว่าที่ ต้องมองผ่านกันเพราะเรื่ องอะไร ไม่เคยจะได้บอกไปว่าเพราะห่วง คานึงถึงหน้าตา คานึงถึงความสุขของคนที่ยงั มีชีวติ อีกยาวไกล ไม่เคยได้บอกว่าเพราะรัก..รักอย่าง บริ สุทธิ์ใจถึงได้อยากให้โซระของเขาเป็ นผืนผ้าสี ขาว ..สุดท้ายก็ลงมือย้อมมันให้แปดเปื้ อนซ้ ายังผลักไสออกห่าง.. ..ทุเรศสิ้นดี!.. โฮโจเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าเดินลงบันไดมา เขาลุกยืน ทั้งที่ดีใจ มากมายแต่ก็ยงั ตีหน้าเรี ยบ เดินเข้าไปหาคนตรงหน้าที่ลากกระเป๋ าหนักอึ้งขึ้นมา กอด อีกมือถือกระดานวาดรู ปไว้จนเข้าใจทันทีวา่ วันนี้มีวชิ าศิลปะ “ โซระ..” ถ้ายกรางวัลดาราตุก๊ ตาทองให้กบั คนเจ้าบทบาทในภาพยนตร์ เรื่ องนี้ มันก็คงจะตกเป็ นของเขา เพราะเสแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แนบเนียนกว่า ซาวามุระ จุนหรื อว่าคนไหนๆ ..ปกปิ ดความกังวลใจแทบบ้าไว้ใต้ใบหน้าเฉยชาได้อย่างหาที่ติไม่เจอ.. โซระชะงัก ต้องหันมายิม้ ทักทายแต่เป็ นยิม้ ที่ฝืนทน เพราะทั้งๆที่ยมิ้ หาก สองขาก็กา้ วถอยจากอีกฝ่ ายอย่างมองเมิน เดินออกไปนอกบ้านแทบจะทันที คุณหมอหนุ่มปราดเข้าไปขวาง ดวงตาสี เข้มฉายแววดุข้ ึนมาวูบหนึ่ง “ อามารับ..จะได้ไม่ตอ้ งลาบาก ” เขาบอก นิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ ายยังทาเฉย พูด ซ้ าๆอยูไ่ ด้วา่ จะไปเอง “ ไหนว่าไม่มีอะไรไง ไม่คิดอะไรแล้วหลบหน้าอาทาไม ” เขาพูดเสี ยงเย็นแม้วา่ ใจจะร้อนรุ่ ม
157
“ ผมเปล่า..จะหลบหน้าทาไมในเมื่อไม่คิดอะไรอยูแ่ ล้ว ” โซระว่าทวน เม้มปากแน่นเพราะขัดแย้งกับในใจ แต่เพราะว่าโซระก็คือโซระ..โซระร้องไห้พอแล้ว โซระไม่อยากร้องไห้ ต่อหน้าอาหมออีกต่อไป..แล้วโซระก็ไม่มีทางมานัง่ รอพระเจ้าให้ช่วยดลบันดาลคุณ กระต่ายให้ดว้ ย โซระไม่น่ารักเหมือนหมะม๊าฮานะ ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนคุณซายุ เป็ นเด็กเกเร เอาแต่ใจ ขี้หึง เห็นแก่ตวั อย่างร้ายกาจ อยากให้อาหมอบอก รักทั้งที่เขาคนนั้นก็ไม่ได้รัก ยอมเอาตัวเข้าแลก ร่ าร้องให้กอดเหมือนพวกสิ้นคิด เป็ นพวกปากอย่างใจอย่าง อารมณ์ข้ ึนๆลงๆ บอกเขาว่าไม่ตอ้ งรับผิดชอบ พอเขา ตอบรับก็กลับมาน้อยอกน้อยใจ ซ้ าตัดใจก็ไม่ขาดแล้วยังมีหน้ามาอวดเก่ง ทาบอกว่า ไม่มีอะไร ..โกหกตัวเองชัดๆ!.. “ โกหก..” หมอต่อว่า ดึงกระเป๋ านักเรี ยนขึ้นมาถือเสี ยเองจนเจ้าตัวเล็ก หน้ามุ่ย ยืน่ มือมาขอคืน “ เป็ นเด็กไม่ควรโดดเรี ยน ” “ ผมก็ไม่ได้จะโดด..แต่ผมจะให้พี่ไทโยไปส่ง ” โซระหาทางออกไม่เจอก็ โบ้ยใส่พอ่ หนุ่มตัวสูงที่กาลังเดินฮัมเพลงผ่านมา ฝ่ ายนั้นตีหน้าเลิ่กลัก่ เพราะวันนี้นดั กันกับอาโอะว่าจะไปเตะบอลแต่เช้า โฮโจยังทาหน้าเรี ยบทั้งที่ในอกกาลังพลุ่งพล่าน เจ้าเด็กนี่ไม่รู้เลยว่าเขากิน ไม่ได้นอนไม่หลับตั้งแต่วนั ที่ถูกหลบหน้า จะด้วยเหตุผลว่ารู ้สึกผิดหรื อเพราะว่ามัน ผูกพันจนไม่อยากแยกจากก็ตามทีเถอะ! เขาไม่สนแล้ว ..รู ้แต่วา่ วันนี้จะต้องมาที่นี่..แล้วก็มาจนได้!.. “ ไทโยจะไปเรี ยนไม่ใช่เหรอ อย่าไปรบกวนพี่เขาเลย ” อาหมอคาซึมะพูด เสี ยงเฉยเมย พี่ชายคนโตที่ถูกมุราคามิ ไทระ หมะม๊าจอมวางแผนตัวเอ้สงั่ มาว่าต่อจาก นี้ให้ดูแลโซระอย่าได้ขาดตกบกพร่ องก็ถึงกับสะอึก เชื่อเถอะว่าม๊าไทระเป็ นพวก สมองเฉี ยบขาด สองวันก่อนอาหมอคาซึมะมาหาโซระ เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่ องอะไร
158
แต่ท้ งั คู่ก็แง่งอนใส่กนั หมอมาหาหลายครั้งแล้ว เจ้าโซระก็เอาแต่หมกตัว ม๊าบอกว่า นี่เป็ นสัญญาณของบุคคลสองคนก่อนที่จะได้รักกัน..เพราะม๊าเป็ นมากับตัวเอง “ เอ่อ..” ไทโยอ้ าอึ้ง ก็เขาอยากไปเตะบอลกับไอ้เตี้ยนัน่ มากกว่านี่ ไม่รู้ หรอกว่าทาไมถึงอยากเล่นกับมัน ไอ้จอมโอ่ ขี้เบ่งทาอวดเก่งแล้วยังมอมแมมได้ กะโปโลสารพัด เขาชอบมันมากกว่าโซระ ทั้งที่โซระออกจะน่าทะนุถนอม อาจจะ เพราะชอบนิสยั นักเลงของมันก็ได้ “ ไทโย~ ” เสี ยงหวานใสของเจ้าของบ้านหลังติดกันดังมาก่อนเจ้าตัว โฮโจหันไปมองต้นเสี ยง เขายิม้ ให้มุราคามิ ไทระนิดๆ ไม่รู้วา่ คิดไปเอง หรื อเปล่าที่พกั นี้ไทระจังจะปรากฏตัวขึ้นที่บา้ นมุราคามิ เคย์บ่อยครั้ง จะว่ามาหา น้องชายหรื อก็แปลกประหลาด เพราะว่ามาทุกครั้งที่เขาเข้ามาเหยียบที่นี่ และทุก ครั้งนัน่ ก็จะต้องลากตัวลูกชายมาด้วย จบลงด้วยการผลักไสให้ไทโยกับโซระ ออกไปนอกบ้านด้วยกัน ..เขา..ไม่ชอบเลย.. ..ไม่ชอบการเห็นโซระไปอยูก่ บั ใครคนอื่น.. “ วันนี้ไทโยบอกม๊าว่าจะไปส่งโซระนี่ ” ไทระยิม้ แพรวพราว ดวงตาเป็ น ประกายระยิบระยับแปลกๆ “ อ๊ะ! หมอมาพอดี ผมกาลังจะปรึ กษาน่ะครับ พอดีวา่ พวกเรารบกวนหมอมามากพอแล้ว ก็เลยนัง่ คุยกัน..” โซระหน้าซีด เขาเองยังไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่าพวกแม่ๆคุยอะไรกันตอนไหน และ ในความเป็ นไปได้..คนที่น่าจะสบายใจกับข้อความนี้มากที่สุดก็คือหมอคาซึมะ ไม่ น่าจะยืนนิ่งเหมือนทาหัวใจหล่นหายแบบนี้เลย “ พวกเราจะส่งโซระไปอยูก่ บั มิดจัง ไปตาฮิติแล้วไม่เห็นว่าอาการจะดีข้ ึน ตกดึกก็มีแต่เสี ยงฟึ ดฟัด บางวันก็นงั่ เหม่อ น้ าหูน้ าตาไหลพรากหยัง่ กะคนอกหัก ถ้า ปล่อยให้อยูโ่ ตเกียวต่อคงจะแย่แน่ ” ไทระพูดจาแบบไม่แยแสคนฟังเท่าไหร่ “ ต้อง พาไปจากที่นี่..จะได้หดั ตัดอกตัดใจลงบ้าง ” “ ไม่นะครับ ”
159
“ ผมไม่ให้ไป! ” สองเสี ยงจากสองคนดังประสานด้วยถ้อยคาคล้ายคลึง ไทระกะพริ บตา ปริ บ ซ่อนรอยยิม้ พึงพอใจไว้ใต้หน้ากากที่กาลังตีท่าทางเคร่ งขรึ มแล้วก็ดูเครี ยด มากกว่าวันไหนๆ มีแต่ไทโยที่ถอนหายใจแล้วพึมพาว่า..นี่แหละ หมะม๊าเขากาลัง นึกสนุก “ ทาไมล่ะ..ก็รบกวนหมอมาเยอะแล้วนี่ โซระเป็ นเด็กเกเรใช่ม้ ยั ไม่ยอม เชื่อฟังผูใ้ หญ่เลย ชอบทาตัวเป็ นจอมตื๊อน้อยๆ ถ้าส่งไปอยูท่ ี่นนั่ แล้วห้ามไปตื๊อไป อ้อนใครแบบนี้นะ พวกตามจีบเป็ นพรวนแน่ ” เขาสนุกกับการใส่ไฟ ขัดหูขดั ตากับ ความรักที่เดินเอื่อยเฉื่ อยเหลือเกิน โฮโจทาหน้าเครี ยด คิ้วขมวดเข้าหากันแล้วยังทาสายตาซีเรี ยสอีก “ ไม่รบกวนผมหรอก..‘ไม่รบกวน’ แน่ๆ ยินดีจะรับผิดชอบและดูแลทุก อย่าง ” เขายืนยันเสี ยงแข็ง โซระเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงเรื่ อด้วยความรู ้สึกดีใจจนคับพองในอก “ ในเมื่อโซระเป็ นเหมือนหลานของผม ฮานะเองก็ฝากโซระมาตั้งแต่แรก แล้ว ผมคิดว่ามันเป็ นหน้าที่ของผมที่จะต้องดูแลเขาต่อ ” ร่ างเล็กนิ่งงัน หัวใจที่เต้นแรงเหมือนหยุดลงในวินาทีน้ นั รอยยิม้ ดีใจที่ ปรากฏขึ้นกลับคลายลง หยดน้ าตาไหลพรากด้วยความรู ้สึกท้อถอยเข้าไปทุกที ..เป็ นหลาน..เป็ นของฝาก..เป็ นหน้าที่.. ..คุณเคยมีหวั ใจบ้างมั้ย! ไม่มี..ไม่เคยมี..ไม่มีเลย.. “ ผมอยากไปฮะ อาไทระ ” โซระโพล่ง ยกหลังมือขึ้นปาดน้ าตาทิ้งอย่าง รวดเร็ ว ไม่อยากให้ผชู ้ ายใจร้ายคนนั้นมองเห็น ..ไม่อยากร้องไห้เพราะคุณอีก.. หมอคาซึมะขมวดคิ้วแทบจะทันทีเช่นกัน “ ทาไมดื้ออย่างนี้นะโซระ อา บอกแล้วไงว่าไปไม่ได้ ไปไม่ได้แล้วจะรั้นทาไม ”
160
ไทระยืนถอนหายใจ บุย้ ใบ้ให้ไทโยไปหาอาโอะได้ มีหวังแบบนี้คงต้อง พูดกันอีกยาว จะหวังให้รักกันง่ายๆคงไม่มีทาง “ ถ้าหมอติดแค่วา่ โซระถูกฮานะฝากมาล่ะก็ เดี๋ยวให้เจ้าตัวมาบอกอนุญาต เองก็ได้นะ ” เขาแกล้งขู่ โฮโจนิ่วหน้า มองเจ้าตัวน้อยที่ทาหน้ายุง่ หลบหลีกเขาด้วยการเดินไป ซ่อนอยูด่ า้ นหลังไทระ อยากจะบอกให้รู้ตวั ว่านัน่ ไม่ช่วยหรอก ถึงไปซ่อนที่ไหน ไกลเท่าไหร่ เขาก็หาเจอ แล้วก็จะดึงกลับมาอย่างไม่ยอมรั้งรอเลยด้วย ..ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรื อไง คาซึมะ.. “ คงไม่จาเป็ นต้องขอหรอกครับ ฮานะไว้ใจผม ถ้าคนเป็ นหมอประจาตัว ไม่อนุญาตให้ไป โซระก็ไม่มีสิทธิ์ได้ไป ” เขาเล่นแง่ ไม่ยอมกันง่ายๆ โซระหน้าบูด ขยุม้ ชายเสื้ อของอาไทระเสี ยแน่น อุบอิบอยูว่ า่ พ่อก็ไม่ใช่ อา ก็ไม่เชิง พออยากให้ดูแลเหมือนแฟนก็มาบอกปั ด ปฏิเสธแต่ก็ยงั ไม่ยอมปล่อย ..จะให้ความหวังลมๆแล้งๆกันไปถึงไหน.. “ ไม่รู้! ผมไม่เห็นว่าการจะอยูห่ รื อจะไปของโซระต้องขออนุญาตหมอนี่ ” ไทระทาเสี ยงแข็ง เขาก็หวงหลานชายตัวน้อยไม่ต่างจากลูกหรอก เล่นร้องไห้ทุกวัน ทุกคืน เป็ นใครจะไม่นึกฉุน “ ถ้าเจ้านี่จะมีแฟนสักคนก็ไม่ตอ้ งรอคาอนุญาตจาก หมอเหมือนกัน ” “ นัน่ ยิง่ ต้องขอ! ” เขาเผลอสวนกลับ ก้าวเข้าประชิดตัวจนไทระหัวใจ หล่นวูบไปชัว่ วินาที ร่ างสูงใหญ่ดูคล้ายจะคุกคาม นัยน์ตาสี เข้มโกรธขึ้งอย่างไม่เคย เป็ นมาก่อน “ อาหมอใจร้าย ” โซระร้องตะโกนมาจากด้านหลังผูป้ กครองอีกคน “ เดี๋ยวถามฮานะก็รู้เรื่ อง ” ไทระบุย้ ใบ้ไปทางคนที่เดินลงบันไดบ้านมา “ โซระอย่าเพิ่งไปไหนนะ เราต้องคุยกัน ”
161
โซระเม้มปากแน่น อาไทระรี บสาวเท้าเข้าไปหาน้องชาย พอฝ่ ายนั้นเดิน ออกไป ร่ างเล็กก็คิดจะเดินตาม ติดแต่วา่ อุง้ มือใหญ่คว้าหมับเข้ามาที่แขน ดึงทั้งตัว เข้าไปหา แผงอกกว้างชิดอยูแ่ นบแผ่นหลัง ทาเอาใจเต้นอย่างหยุดไม่อยู่ คุณจะปฏิเสธเหรอว่าไม่เคยให้ความหวัง สิ่ งที่คุณทาจะต่างอะไรจาก พรานที่ล่อเหยือ่ ให้ติดกับแล้วค่อยทรมานจนตายกัน “ อาหมอปล่อยผมนะ ” โซระดิ้นพล่าน อ้อมแขนนั้นตรึ งแน่นเหมือนถูก จับเอาไว้ดว้ ยมือเดียวก็ไปไหนไม่รอด เปล่าเลย..คุณพันธนาการกันไว้ต้ งั แต่จาความได้แล้ว ผูกมัดด้วยความ อ่อนโยนทั้งหมดนัน่ ..ความอ่อนโยนที่มีแจกจ่ายให้ใครไปทัว่ ..โซระผิดเองที่เรี ยกร้องจนเกินความ.. “ ไม่ปล่อย ” เขาพูดห้วน “ ฮื้อ..” เจ้าตัวน้อยย่นจมูก ง้างมือแข็งแกร่ งนัน่ ออกแต่ไม่เป็ นผล “ ทาไมต้องหนีหน้า ทาไมต้องพยายามออกไปไกลๆกันด้วย โซระชอบ ดื้อกับอาจังนะ ” หมอคาซึมะตัดรอน “ ไม่รู้เหรอว่าเป็ นห่วง ” “ ก็แค่คนไข้อีกคน อาหมอไม่เห็นต้องซีเรี ยส ” ชายหนุ่มขบกรามกรอด ไม่รู้จะโต้เถียงอะไร ในเมื่อทุกอย่างที่พดู ไว้มนั ย้อนกลับมาเล่นงานเขาให้จนมุมด้วยตัวเอง “ ตอนนี้ผมไม่เป็ นภูมิแพ้แล้ว หมดภาระยุง่ ยากของอาหมอแล้วล่ะ ” โซระ ดึงแขนที่โอบมาทั้งตัวของอีกคนออก ไม่รู้ทาไมยิง่ ดิ้นถึงยิง่ ถูกกอด ..คนบ้าอะไร..มือเหนียวยิง่ กว่าทากาวเสี ยอีก.. หมอคาซึมะเกือบจะหัวเสี ยแล้วถ้าไม่เพียงแต่วา่ เด็กจามฟึ ดเข้ามาให้ได้ยนิ ทันทีที่พดู ปาวๆว่าหายจากภูมิแพ้ เขาอดขบขันไม่ได้ อยากจะยกตัวขึ้นพาดบ่าแล้ว พาไปฉี ดยาลงก้นน้อยๆนี่จนหายดื้อให้รู้แล้วรู ้รอด “ ทาพูดดี ยังไงโซระก็ยงั ต้องอยูใ่ นความดูแลของอาไปเรื่ อยๆ รู ้ม้ ยั ..เป็ น เด็กอย่าเถียงผูใ้ หญ่ ไม่น่ารักหรอก ”
162
โซระขมวดคิ้วจนพันกันยุง่ ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าเป็ นเด็กแล้วทาไมต้อง ห้ามอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วทีผใู ้ หญ่ทาไมทาอย่างนั้นอย่างโน้นได้ ไม่ยตุ ิธรรมสักนิด “ ไม่รู้ล่ะ ” นายตัวยุง่ อ้าปาก งับเขี้ยวซี่เล็กเข้าแขนอาหมอ ถึงจะไม่แรงนัก แต่ก็หนักหน่วงพอๆกับถูกค้างคาวผลไม้งบั ทีเดียวเชียว “ โอ๊ย..” หมอสะดุง้ เผลอปล่อยแขนออก พออีกคนวิง่ หนีไปหาแม่เท่านั้น เขาก็ตามตะครุ บตัวไว้ กอดแน่นเต็มกาลัง ปล่อยให้เจ้าตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเหมือน ไส้เดือนถูกน้ าร้อนราด “ อาหมอใจร้าย! ” “ ก็ใครร้ายกับอาก่อนเล่า ” เขาท้วง “ คอยดูนะคอยดู ผมจะหนีอาหมอไปถึงที่นู่นเลย ไม่กลับมาด้วย อาหมอ ใจดา! ” โซระเบะปาก น้ าหูน้ าตาร่ วงเป็ นสายจนคนมองถึงกับชะงัก หมอคาซึมะถอนใจ ลูบผมนุ่มนิ่มแผ่วเบาพร้อมกับรั้งตัวมากอดปลอบ ..รู ้ไหม..ว่าทาร้ายใครลงไปอีกแล้ว.. “ อาหมอรักผมรึ เปล่า ” เจ้าตัวยุง่ ถามเสี ยงอูอ้ ้ ี คนถูกถามเงียบกริ บ ก่อนจะตอบด้วยประโยคที่ไม่ตรงประเด็น “ เป็ นหลานของอาแบบนี้ ยังไม่ชอบใจอีกเหรอ ” ร่ างสูงกระซิบถาม เห็น ฮานะจังเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาในสวนหลังหยุดคุยกับไทระอยูน่ าน โซระคาดเดาไว้ก่อนแล้วว่าคงไม่มีวนั ง่ายดายนัก แต่ไม่รู้ทาไมพอได้ยนิ กับหูตวั เองถึงได้เจ็บช้ าไม่สิ้นสุด..เจ็บไม่รู้จกั จา ..ไม่เอาแล้ว..ไม่อยาก..อยูก่ บั คนใจร้ายคนนี้อีกแล้ว.. “ โซระ..” ฮานะเลียบเคียงเข้ามาหา พอมือแตะแขนลูกชายคนเล็กเท่านั้น ไอ้ตวั นุ่มก็ปล่อยโฮเหมือนเด็กอนุบาล “ หมะม๊า..ผม..ฮึก..ผมอยากไปอยูก่ บั มิดจัง ” ฮานะก้มลงกอดปลอบเจ้าตัวเล็ก ดวงตาสี อ่อนทอแววลาบากใจ เมื่อครู่ ที่ ผ่านพี่ไทระบอกว่าจะส่งโซระไปอยูก่ บั มิดจัง จะได้ห่างจากอาหมอให้มนั ชัดเจนไป
163
คราวนี้คงรู ้ใจกัน ไม่ใช่มาเทียวไล้เทียวขื่อ เอาแน่เอานอนไม่ได้อยูแ่ บบนี้ ยิง่ หมอ ตัดสิ นใจช้า โซระก็ยงิ่ เจ็บมากเป็ นเท่าตัว “ เวลาตั้งเป็ นสิ บปี ยังไม่ ร้ ู ใจตัวเองอีกเหรอ..” พี่ไทระว่ าไว้ แบบนี ้ “ ก็ สมควรให้ เลิกกันแบบเด็ดขาด! ” “ ไม่อยากอยูท่ ี่นี่แล้ว..ขอผมไปนะ ” โซระยังฟูมฟาย จามเสี ยงฟึ ดฟัด เพราะอาการเก่าออก หมอคาซึมะไม่ชอบใจนัก เขาว่าแบบนี้ยงั จะคิดไปไกลอีก แค่เอาตัวรอด ในโตเกียวยังไม่ได้ “ มิดจังจะดูแลผมเอง มิดจังว่าจะหาแฟนให้ดว้ ย! ” โซระเถียง คาว่า ‘แฟน’ นัน่ ทาเอาคนใจเย็นอย่างหมอของขึ้น “ พูดภาษาอังกฤษยังไม่กระดิกแล้วคิดจะไปจีบไอ้หนุ่มตาน้ าข้าวงั้นเหรอ ฝันไปเถอะโซระ ” เขาดึงแขนเล็กเข้าหาตัวอย่างถือสิ ทธิ์ แต่แค่แตะเท่านั้น อีกฝ่ ายก็ สะบัดหนีแล้วขยุม้ เสื้ อของฮานะจังจนแน่นเหมือนลูกลิงเกาะแม่ ฮานะไม่รู้จะทาอะไรดีในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเป็ นคราวของเขา เวลานั้น ซาโตะซังก็จบั ส่งไปลอนดอน เพราะพี่เคย์รักจริ งถึงตามไปง้อ แต่คราวนี้ไม่ เหมือนกัน ถ้าหมอไม่รักโซระ เจ้าลูกคนเล็กหนีหวั ใจตัวเองไปก็ยงิ่ กว่าตายทั้งเป็ น “ ไม่เอา..จะไปหามิดจัง ” ว่าแล้วก็จามไม่หยุดจนคัดจมูก “ ถ้ายังดื้อจะตามพยาบาลมาฉี ดยา! ” “ คนใจร้าย!! ” คนเป็ นแม่หวั หมุนติว้ ได้แต่ขอร้องทางแววตาว่าให้รุ่นพี่ช่วยกลับบ้าน ก่อน ท่าทีวงิ วอนแบบนั้นทาเอาคนมองใจอ่อน ถึงแม้วา่ จะวางแผนลากตัวโซระไป เคลียร์กนั ที่บา้ นเขาก็ตามทีเถอะ “ นะครับรุ่ นพี่ โซระยังงอแงอยูแ่ บบนี้คงคุยกันไม่รู้ฟัง ” ฮานะอ่อนอก อ่อนใจ ทั้งที่ภาวนามาตั้งแต่โซระหลงรักหมอแล้ว ก็แค่อยากให้ยมิ้ ได้อย่างมี ความสุขในทุกวัน แต่นี่อะไร..น้ าตาตกไม่มีวนั หยุดหย่อน
164
โฮโจพยักหน้ารับส่งๆ เขามองเด็กตัวน้อยที่เกาะหนึบกับแม่ไม่ยอมปล่อย ปากก็พดู แต่วา่ จะไปหามิดจัง ซ้ าสองซ้ าสาม ซ้ าไปรอบที่ลา้ นอยูแ่ บบนั้น “ พรุ่ งนี้ผมจะมาใหม่ เผื่อเด็กดื้อบางคนไม่ยอมไปโรงเรี ยน ” เขาทิ้งท้าย เดินห่างออกไปขึ้นรถที่จอดไว้หน้าบ้านหลังโต ฮานะยังกอดลูกอยูแ่ บบนั้นจนโซระเลิกพร่ าขอว่าจะไปหาน้อง ใบหน้า หวานผละออกมาจากอกเสื้ อ น้ าตาเปี ยกชุ่มไปหมดจนต้องยกหลังมือขึ้นปาดป้ อยๆ “ เขาไปแล้วเหรอฮะ ” “ ทาไมเรี ยกอาหมอแบบนั้นล่ะ ไม่น่าฟังเลยนะครับ ” คนพูดรู ้สึกแปลกใจ ไม่นอ้ ย ในเมื่อแต่ก่อนออกจะเรี ยกอาหมอทุกคา “ ก็เขา..” “ อาหมอต่างหาก ” ฮานะท้วง รู ้สึกตงิดๆซ้ าซ้อนกับตอนที่ไม่ยอมเรี ยกพี่ เคย์วา่ ‘พี่’ สักคาคราวทะเลาะกัน โซระหน้ามุ่ย มือข้างหนึ่งกาสร้อยเงินร้อยแหวนวงใหญ่เอาไว้แล้วคิด อยากจะแกะคืนเจ้าของใจร้ายคนนั้น แต่อีกหนึ่งความคิดกลับขยุม้ ไม่ยอมปล่อย “ กาอะไรไว้น่ะ ” คนตัวสูงกว่าเอียงคอมอง พอนัง่ ลงตรงหน้าลูกแล้วก็ เห็นว่าเป็ นแหวนวงเก่าเมื่อคราวที่หมอเอาออกมาแสร้งทาบทบาทคู่แต่งงานกับคุณ ซายูรินนั่ เอง “ สร้อยเปล่าๆครับ ” เจ้าตัวจุน้ ปากแข็งด้วยทิฐิที่วา่ ตื๊อมาหลายปี ยังไม่ยอม ใจอ่อน จะให้บอกหมะม๊าว่ายังรักหมอเต็มอกก็คงน่าหัวเราะไม่ใช่นอ้ ย ฮานะอมยิม้ รู ้ท้ งั รู ้วา่ โซระลืมไม่ลงแต่แกล้งทากระบิดกระบวนไปอย่าง นั้น เขาลูบหัวน้อยๆด้วยความรัก บิดจมูกจิ้มลิ้มเป็ นการสัง่ สอนว่ารักน่ะรักได้ จะ ทุ่มเทก็ไม่วา่ แต่เผื่อใจสักนิดคงจะดี “ เปล่าซะหน่อย ผมไม่ได้รักแล้ว ” โซระบิดตัวหนี ก้มหน้ามองแต่พ้นื “ อ้าว..งั้นแหวนวงนั้นก็ทิ้งไปเลยดีม้ ยั เก็บไว้ก็หนัก ยังไงก็ไม่รักเจ้าของ แหวนแล้วนี่นา ”
165
“ ฮื้อ..ทิ้งไม่ได้ๆ ” ไอ้ตวั เล็กรี บยัดสร้อยลงคอเสื้ อตามปกติ เป็ นการ ยอมรับทั้งขึ้นทั้งล่องโดยปริ ยายว่าไม่ใช่สร้อยเปล่าอย่างปากว่า แล้วทั้งหัวใจก็ไม่มี ทางเลิกรักหมอได้ลง ..แต่ก็จะลองพยายาม.. “ เด็กรั้นเอ๊ย..” ฮานะยิม้ อ่อนโยน กอดลูกชายคนเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน นึกเบาใจที่วา่ ลูกชายคงไม่ด้ือจะไปลอนดอนแล้ว แต่ประโยคถัดมาก็ทาเอาใจหาย วาบ “ ผมขออะไรหมะม๊าอย่างนึงได้ม้ยั ” โซระเงยหน้ามอง ตัดสิ นใจอ้อนขอ ในวินาทีน้ นั ..ลองห่างกันสักพักก็คงจะดี.. ..อย่างน้อยคุณก็ไม่ตอ้ งมาเหนื่อยใจกับเด็กวุน่ วายไม่เข้าเรื่ องอย่างโซระ.. “ ผมอยากไปหามิดจัง ช่วยส่งผมไปอยูก่ บั มิดจังทีนะครับ ” ......
166
Special 5 : Can’t Smile Without You [6] ไอหนาวจากด้านนอกเกาะอยูต่ รงกระจกบานเลื่อน ทั้งที่อากาศเย็นเป็ น พิเศษแต่ใจใครบางคนกลับไม่ได้เย็นลงตาม ของขวัญปี ใหม่เป็ นของเหลวสี อาพัน ในขวดแก้วอย่างดีนนั่ ดูเหมือนจะมีความหมายเป็ นพิเศษในค่าคืนนี้ ..เขาคิดว่าตัวเองเกลียดแอลกอฮอล์.. ..แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยดับความว้าวุน่ ใจลงได้บา้ ง.. คาซึมะ โฮโจปรายตามองไปยังเปี ยโนหลังเดิม เขาเลื่อนมือลงสัมผัสคีย ์ เย็นเฉี ยบใต้ผา้ คลุม ลองกดย้าปลายนิ้วเป็ นเสี ยงทานองดังแว่ว ‘ อาหมอเล่ นเพลงนั้นให้ ฟังหน่ อยสิ ครั บ ’ โซระเคยอ้ อนขอก่ อนร้ องเป็ น เพลงดังหงุงหงิง ‘ I can’t smile without you..’ ‘ เล่ นไม่ เป็ น..ลืมไปแล้ ว ’ และเขาก็เป็ นฝ่ ายตอบปฏิ เสธด้ วยความนิ่งเฉย ชายหนุ่มส่ายหัวกับข้ออ้างโง่เง่า ลองหัดเล่นได้ครั้งหนึ่ง มีหรื อจะลืมลง “ โกหกเด็กชัดๆ ” เขาดึงผ้าลงมาคลุมตามเดิม วกกลับไปนัง่ ตรงโซฟา กาลังรู ้สึกปวดหัวจี๊ดก็บงั เอิญมีเสียงโทรศัพท์ดงั แทรกเข้ามาก่อน ‘ รุ่ นพี.่ .ผมเองครับ ’ ปลายสายเป็ นมุราคามิ ฮานะ ผูป้ กครองที่แท้จริ งของ เจ้าเด็กดื้อที่เอาแต่ปั่นหัวผูใ้ หญ่อย่างเขาให้อยูไ่ ม่เป็ นสุข “ ฮานะ ” หมอคาซึมะรู ้สึกเป็ นกังวลอย่างบอกไม่ถูก ลองโทรมาดึกดื่น ป่ านนี้คงไม่พน้ ข่าวแย่แน่ ‘ ขอโทษนะครับที่โทรมาตอนนี้ ผมมัวแต่พดู กับเจ้าตัวยุง่ ’ ทางนั้นว่า เสี ยงเกรงใจ คงไม่รู้หรอกว่าคนรอฟังกระสับกระส่ายไปถึงไหนแล้ว ‘ โซระดื้อมาก เอาแต่พดู อยูค่ าเดียวว่าจะไปหามิดจัง ’ โฮโจเดินงุ่นง่านอยูใ่ นห้องรับแขก เสี ยงเพลงที่เปิ ดคลอไว้ไม่ได้ช่วยให้ใจ เย็นลงอย่างว่าเลย
167
“ ไปไม่ได้หรอกฮานะ สุขภาพไม่ดี ภูมิแพ้ก็ใช่วา่ จะหายเด็ดขาด ” เขาใช้ สิ ทธิ์ของคนเป็ นหมอรั้งเอาไว้ ‘ แต่วา่ ..โซระ..’ หมอคาซึมะถอนหายใจ อ้างว่าคงไม่อยากเสี่ ยงให้โซระจังไปฝากอาการ ไว้กบั คนอยูไ่ กลใช่ไหม มิดจังเองก็ยงั เด็ก เอาคนขี้แยกับเด็กวัยละอ่อนไปอยูด่ ว้ ยกัน สองคน เดี๋ยวก็ได้ร้องไห้กลับบ้านไม่ทนั ‘ ถ้าโซระยอมฟังก็ดีสิครับ นี่คงรั้งไว้ไม่ได้ ’ “ อย่าไปตามใจให้มากนัก อยูใ่ กล้ๆผมไว้จะดีกว่า ” เขาพูดเหมือนไม่รู้เนื้อ รู ้ตวั ว่าออกอาการหวงแค่ไหน ทางนั้นเงียบไปนิด ทาทีเหมือนจะโอนอ่อนมาทางเหตุผลของเขา แต่ สุดท้ายก็กลับย้อนถามด้วยประโยคที่ไม่ต่างกัน ‘ รุ่ นพี่รักโซระมั้ย ’ ฮานะว่าเรี ยบ ง่าย แต่คนฟังไม่คิดว่าคาตอบมันจะง่ายนักหรอก “ ฮานะ..” หมอทรุ ดตัวลงนัง่ กับโซฟา นวดคลึงบริ เวณหว่างคิว้ เหมือนนึก ไม่ออกว่าจะทาอย่างไรต่อดี ‘ ผมรู ้ครับ..ผมไม่อยากเร่ งรัด ไม่ได้อยากบังคับเอาคาตอบจากปาก แต่แค่ อยากจะบอกว่า..ถ้ารุ่ นพี่รักลูกผม ก็ช่วยดูแลต่อให้ที..’ เขาเงียบ ฟังประโยคต่อมาที่ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ งยอมรับว่ามันทาให้ใจวูบ ไหวอย่างที่หา้ มไม่ฟัง ‘ แต่ถา้ ไม่รัก..ก็อย่ารั้งหัวใจเด็กไว้ให้ทรมานเลย’ ..อย่ารั้ง..หมายความว่าอะไรกัน.. ..จะให้ปล่อยไป..จะให้ต่างคนต่างจาก.. ..ทรมานเกิน.. โฮโจเอนหลังพิงโซฟา รู ้สึกได้วา่ มือมันสัน่ เทาทั้งที่ไม่ควรเป็ น ต่อให้ดื่ม มากมายมันก็คงไม่ชวนให้ความหวัน่ ไหวนี่รุนแรงอย่างที่เป็ นอยู่ ..ตัดสิ นใจเสี ยทีเถอะ..บอกออกไปให้แน่ชดั ..
168
..นัน่ สิ นะ..คอยแต่จะรั้งอยูไ่ ด้ ทั้งที่ปากบอกห้าม.. เขาหายใจลึก หลับตาอยูก่ บั ความเงียบงันของบ้าน ดวงไฟในสวนหรี่ ลง ทาบเป็ นเงาอยูบ่ นกอกุหลาบแห้งเหี่ ยว ..เพลงนั้น..ที่โซระชอบฟังแต่เด็ก.. ..แน่ใจหรื อว่าไม่อยากเล่นมันอีกครั้งหนึ่ง.. “ ถ้าจะไปก็ไปเถอะ ” สุดท้ายเขาตัดสิ นใจออกไป “ คงแย้งอะไรไม่ได้ ” ...... ฮานะถึงกับนิ่งอึ้ง มือกาโทรศัพท์คา้ ง เงียบไปนานเหมือนกับอีกฝ่ ายจนคน รักที่นอนมองอยูข่ า้ งกันต้องผงกหัวขึ้นดู เคย์ขมวดคิ้วแทบจะเป็ นปม เขาขยับเข้าไปหาแล้วลูบไหล่บางเป็ นการ ปลอบ เจ้าโซระตัวดื้อ หากปล่อยให้มาได้ยนิ คงร้องไห้เป็ นเผาเต่า “ นัน่ คือคาตอบใช่ม้ ยั ครับ ” ใจจริ งแล้วอยากให้หมอรู ้ตวั ว่าจะเสี ยโซระ ไป หากหมอรักจริ งก็คงต้องเหนี่ยวรั้งไว้ให้ถึงที่สุด ..คิดผิดมาตลอด.. ‘ ผมคงพูดได้แค่น้ ีเท่านั้น ’ ปลายสายตอบกลับ ‘ ทาพาสปอร์ตรึ ยงั ล่ะ จะ ขึ้นเครื่ องวันไหนเดี๋ยวผมพาไปส่ง ’ ฮานะส่ายหัวปฏิเสธ รู ้อยูว่ า่ อีกฝ่ ายมองไม่เห็น แต่เขาเสี ยใจ..เสี ยใจแทน ลูกคนเล็ก “ ไม่เป็ นไรครับ ขอบคุณ..” เขาตั้งท่าจะวางแต่แล้วหมอคาซึมะกลับชิง ดักขึ้นมา ‘ มันยังไม่จบแค่น้ ีหรอกฮานะ ถ้าโซระจะไป ผมจะตามใจ แต่ผมมีขอ้ แม้ ’ คนฟังหันไปมองหน้ากับใครอีกหนึ่งที่บุย้ ใบ้ให้เปิ ดโฟน ‘ ส่งโซระมาเรี ยนภาษาก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าหวังจะออกนอกประเทศ ’ ทางนั้นว่าเสี ยงจริ งจังและคงไม่ยอมให้แย้งแน่ ‘ ขอเวลาเดือนเดียวแล้วค่อยมาดูผล ’ ......
169
ร่ างเล็กนัง่ กอดอก ใบหน้าบึ้งตึง ไม่ยอมหันไปสบตาคนด้านหลังที่ดู อารมณ์ดีเสี ยเหลือเกิน คิดว่าเป็ นใหญ่นกั รึ ไงถึงได้ชอบบังคับเด็กนัก! โซระเม้มปากแน่นเมื่ออาหมอยกแก้วน้ าหวานมาวางให้ตรงหน้า เค้ก กล้วยหอมชิ้นน้อยๆส่งกลิ่นหอมกรุ่ นจนคนตั้งท่าหยิง่ ชักจะเหลือบมองบ่อย ของ โปรดโซระ มีหรื อที่หมอจะไม่รู้ ก็เล่นคลุกคลีกนั ตั้งแต่เด็กเกิด ..เห็นจะมีไม่รู้อยูอ่ ย่างเดียวคือเรื่ องของหัวใจ.. “ ไหน..ใครบอกว่าจะไปลอนดอน ช่วยแนะนาตัวเป็ นภาษาอังกฤษให้ฟัง หน่อยได้ม้ ยั ” หมอคาซึมะลอบยิม้ กับดวงตาที่เบิกกว้าง ถ้าจะบอกว่าคนไข้คนหนึ่งสามารถตายได้หากกินของแสลงโรคกับตัวเอง เข้าไป โซระก็ไม่ค่อยแตกต่าง เป็ นโรคเกลียดการพูดภาษาอังกฤษขั้นรุ นแรง โซระ อาจจะชอบอ่าน ชอบเขียน และชอบฟัง แต่นนั่ ไม่ได้หมายความว่าจะชอบพูดด้วย ที่เห็นว่าอ้อนวอนจะไปหามิดจังทั้งที่รู้ท้ งั รู ้วา่ ฝ่ ายนั้นอยูใ่ นอังกฤษอาจจะ หมายถึงการสิ้นสุดความอดทนแล้วก็ได้ ..นึกแล้วน่าโมโหนัก..อยูก่ บั เขามันแย่ขนาดนั้นหรื อไง.. โซระค้อนควับ ยังกอดอกแล้วทาคอย่นเหมือนเดิม ไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด ธุระไม่ใช่ยงั มาเจ้ากี้เจ้าการให้ฝึกภาษาก่อนไปอีก โซระให้มิดจังมารับแล้วพูดแทนก็ ได้ เอาตัวรอดได้หรอกน่า ..อย่ามาทาเป็ นห่วง อย่าทาเป็ น ‘หวง’ กันนักเลย.. ใจดวงน้อยเต้นตึกเมื่อพาลคิดมาถึงเรื่ องนี้ ลอบมองคนข้างกายทางหางตา แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรเลยเถิดไป ดวงตาสี อ่อนก็สบเข้ากับกอกุหลาบแห้งโหยใน สวนด้านหน้า พื้นดินแตกระแหงคล้ายไม่มีใครดูแลมาหลายปี ไม่แตกต่างจาก เปี ยโนหลังเก่า มันยังคงถูกคลุมไว้แบบเดิม ..แทนคาตอบว่าคุณไม่เคยลืมใครสักคน.. ..แล้วอย่างนี้ ยังจะให้โซระคิดเข้าข้างตัวเองอีกได้ไหม.. ..ว่าที่คุณรั้งตัวไว้เพราะเริ่ มมีใจจะ ‘รัก’กัน..
170
..ไม่กล้าคาดหวังเลย.. “ ทาเงียบ ” หมอตั้งโต๊ะตัวเล็กแล้วนัง่ บนเสื่ อตาตามิในห้องรับแขกริ ม สวนแทน เขามีเหตุผลในการไม่ใช้ที่ตรงโต๊ะอาหาร ก็เพราะว่าความใกล้ชิดมันจะ ถูกคัน่ กลางแล้วห่างเหินไป ..รู ้ตวั หรื อยัง.. “ ไอ ฟรอม เจแปน ” จู่ๆโซระก็พดู ขึ้น “ อีที คัม โฮม ” คนฟังถึงกับอึ้งก่อนที่จะหัวเราะลัน่ อย่างอดไม่อยู่ ก็ดูภาพเด็กกะเง้ากะงอด แล้วพูดความหมายประหลาดออกมานัน่ เถอะ “ มาหัวเราะอีก ก็พดู แล้วไงครับ ” โซระพองลมที่แก้ม หันหน้าให้ผนัง แทนการมองคนที่เอาแต่ขบขัน “ หึ ๆ พูดก็พดู ไม่ได้วา่ อะไร ” เขามองเด็กชายตัวจ้อย โน้ตลงไปเล็กๆใน กระดาษว่าต้องปรับพื้นฐานขั้นรุ นแรง ตอนไปตาฮิติก็ยงั พอกล้อมแกล้มนัน่ อาจเพราะมีเขาอยูด่ ว้ ย พอลุยเดี่ยว แล้วเหลวไหล แบบนี้จะไม่ให้ห่วงหรื อไง เกิดปล่อยไปหลงทิศคงวิง่ วุน่ กันทั้งบ้าน “ แล้วจะไปลอนดอน เรารู ้รึเปล่าว่ามิดจังอยูแ่ ถวไหน ” โฮโจขยับเข้าไป ใกล้ข้ ึน โน้มตัวเข้าหาเด็กที่นงั่ คัดลายมือเป็ นตัวอัลฟาเบ็ธ โซระทาเสี ยงขึ้นจมูก “ เดี๋ยวหมะม๊าพาไปส่ง ไม่เห็นต้องรู ้เลย ” เขาส่ายหัว ดูเจ้าตัวแสบลบตัวเขียนในภาษาอังกฤษ บอกว่าไม่ตอ้ งยกมือก็ รั้นเหลือเกิน “ ผิดแล้ว..ตัวทีมนั ต้องเขียนให้จบก่อนค่อยขีดหัว ” คุณหมออ้อมมือ ไปด้านหลัง แตะลงบนปลายนิ้วนุ่มแล้วทาบไว้แผ่วเบา โซระทาตาโต หันขวับมาแต่แล้วก็ตอ้ งหันกลับแทบจะทันทีเหมือนกัน อา หมอเข้าใกล้เสี ยตัวชิด ร่ างที่เล็กกว่าแทบจะจมหายไปกับอ้อมอก โฮโจยิม้ เพียงน้อย เขาโอบตัวนุ่มนิ่มไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลง ปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มแดงก่านั้นอย่างจงใจ “......” ไอ้ตวั เล็กอ้าปากค้างแต่แล้วก็หุบฉับ
171
“ นี่..” เขาเรี ยก ดวงตามองแต่หนังสื อคัดลายมือโดยที่ไม่ยอมหันดูกนั “ หู แดงหมดแล้ว รู ้รึเปล่า เจ้าขี้อาย ” โซระรู ้สึกว่าด้านหน้าเบลอไปหมด ไหนจะมือที่อาหมอจับอยู่ ไหนจะตัว ที่เบียดเสี ยดติดกัน แล้วยังลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรดอยูห่ ลังคอ ยิง่ เสี ยงทุม้ ต่ากระซิบ กระซาบอยูข่ า้ งกาย จะมีวนั ไหนวุน่ ขนาดนี้อีกไหมหนอ หมอคาซึมะดูปฏิกิริยาของเด็กดื้อในอ้อมกอดแล้วหัวเราะหึ เขาแกล้งทา ไม่รู้ไม่ช้ ีดว้ ยการขยับตัวเข้าไปชิดอีก ชอบนักกับการเห็นเด็กในปกครองพูดไม่ออก บอกไม่ถูกแล้วตกในสถานการณ์จาเป็ นบังคับแบบนี้ ..ถ้าคิดว่าจะให้ห่างกันไกลเหมือนที่ขอไว้ก็ผิดแล้วโซระ.. ..ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอก.. ....................................................................................... “ บ้าๆๆ อาหมอบ้า! ” มุราคามิ โซระ เจ้าเด็กเปี๊ ยกเกรดเจ็ดปิ ดตูล้ อ็ คเกอร์ ดังปึ ง ใบหน้าแดงก่าด้วยความอับอายปนกับไฟวูบวาบที่คอยลนอยูแ่ ถวหลังคอ มันเรื่ องอะไรที่ตอ้ งไปหาหมอคาซึมะทุกๆสองวัน ทามาเป็ นอ้างฐานะ ผูป้ กครอง อ้างฐานะคุณหมอที่คอยดูแลเด็ก บังคับให้ไปเรี ยนภาษา พอเอาเข้าจริ ง อาทิตย์ที่สามแล้วยังให้คดั ลายมืออยูเ่ ลย! แล้วกิริยาของคนสอนแบบนั้น ถามหน่อยเถอะว่าคนเรี ยนที่ไหนมันจะมี สมาธิ รู ้อยูว่ า่ เด็กมันรักยังมาแกล้งยัว่ ให้หลงไม่เข้าเรื่ อง “ โกรธอะไรน่ะไอ้เตี้ย ” เสี ยงที่ทกั แบบกวนโมโหไม่ตอ้ งเดาว่าเป็ นใครที่ ไหน มุราคามิ อาโอะ พี่ชายตัวแสบที่หาเรื่ องชาวบ้านไม่เว้นวัน “ วันนี้ไม่ทาเวรเหรอ ” โซระหน้าบูด คว้ากระเป๋ ามาสะพายแล้วไถลตัวลง นัง่ กับพื้น
172
“ ไม่เว้ย ระดับบิ๊กบอสไม่ตอ้ งมีคลีนนิ่งหรอก ” อาโอะหัวเราะกิ๊กกัก๊ กอดอกถ่างขา วางมาดน่าเคารพทั้งที่หวั ยังไม่พน้ ขอบล็อคเกอร์เลย คนน้องมองพี่อย่างอิจฉานิดๆ วันๆอาโอะไม่ตอ้ งทาอะไรกับความรู ้สึก ตัวเองมากนัก สบายใจได้ตลอดชาตินนั่ แหละ “ จะกลับยังอ่ะ ” โซระลุกขึ้นยืน ปั ดเนื้อปั ดตัวที่ลงไปนัง่ คลุกฝุ่ น มองนาย อาโอะที่ส่ายหัวดิก หมุนชิไนในมือเล่นเหมือนไม้ดรัม “ สาวๆกลับไปทาอาหารเหอะ หนุ่มฟ้ อหล่อเฟี้ ยวมีนดั ดวลดาบ ฮัดช่า โช๊ะๆ ” ว่าไปมือก็แกว่งดาบไม้ไผ่ไป แกว่งอีท่าไหนไม่รู้กระเด้งไปโดนล็อคเกอร์ แล้วพุง่ กลับมาเขกหัวตัวเองดังป๊ อก ร้องจ๊ากดังลัน่ โซระหัวเราะก๊าก กาลังจะกลับบ้านก็พอดีมีหนุ่มรุ่ นพี่พงุ่ เข้ามาดัก กะทันหัน เด็กชายสะดุง้ เฮือก หน้าถอดสี ในทันทีกบั แววตามุ่งมัน่ อย่างนั้น “ ศัตรู ! ” อาโอะแผดเสี ยง ตั้งท่าจะทุบเปรี้ ยงเข้าให้แต่อีกหนึ่งหนุ่มร้อง บอกว่ามาดี “ เอ่ยนามของเจ้ามา! ” รุ่ นพี่ยมิ้ เจื่อน มองเลยไปยังเด็กตัวจ้อยที่เกาะเสื้ อพี่รอการปกป้ องได้อย่าง น่าขบขัน เขายืน่ จดหมายให้ท้ งั ที่หน้าแดงก่า กาชับว่าอย่าลืมอ่านแล้ววิง่ ปรู๊ ดหายไป “ อย่าแตะ! มันมียาพิษ ” อาโอะยังเล่นไม่เลิก โดนน้องชายยกนิ้วโป้ งแล้ว ทาหน้าง้ าใส่ก็เลยจ๋ อย เดินคอตกไปโรงฝึ ก งึมงาว่าน้องไม่รัก น้องใจร้ายตลอดทาง “ ไอ้เปี๊ ยกเป็ นอะไรน่ะ ” พี่ไทโยที่อยูโ่ รงเรี ยนเดียวกันพยักพเยิดถาม น้องชายตัวแสบที่เดินลากขาผ่านไป ทักแม่งก็ไม่ตอบ “ ล้อเขาเล่นนิดเดียวเอง ” โซระหัวเราะ จริ งๆแล้วแกล้งงอนไปอย่างนั้น รักพี่ชายจะตาย สุดใจขาดดิ้นเชียว “ จดหมายรักเหรอ ” ไทโยว่าพลางอมยิม้ อย่างรู ้ทนั เขาฉลาดอยูแ่ ล้ว ได้มา นับไม่ถว้ นทั้งจากหญิงและชายเลยล่ะ โซระเบิกตากว้าง ถามว่าจริ งเหรอ พี่ชายก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ อะไรมันจะไร้เดียงสาขนาดนั้น
173
“ นึกว่าจดหมายท้าดวล ก็อาโอะ..” “ อะไรที่ออกมาจากปากของมันถือซะว่าลิงตดใส่แล้วกัน เชื่อได้ก็บา้ แล้ว น้องเอ๋ ย ” ไทโยหัวเราะ ถึงปากจะร้ายแต่เขารู ้สึกว่าตัวเองเอ็นดูอาโอะเอามากๆ ..ก็เลยหาเรื่ องทะเลาะด้วยตลอด.. โซระพลิกจดหมายอย่างชัง่ ใจ ไม่รู้จะเปิ ดอ่านดีไหม เกิดมาเพิง่ เคยได้ “ สงสัยราศีความคิกขุจะจับ ตั้งแต่กลับจากตาฮิตินี่ผอ่ งเชียว ” คนพี่ร้อง แซว อยากตบปากตัวเองเป็ นประการต่อมาเพราะน้องทาท่าห่อเหี่ ยว “ คิดงั้นเหรอ ” โซระคอตก อาการเดียวกับอาโอะเมื่อตะกี๊จนยืนยันได้วา่ เป็ นพี่นอ้ งกันชัวร์ เสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น โซระคว้ามาเปิ ดดูแล้วชูหน้าจอให้พี่ช่วยเพ่งเพื่อ ตัดสิ นใจว่าจะรับดีไม่รับดี “ อาหมอเหรอ ไม่ตอ้ งหรอก พี่ไปส่งเอง ยึดรถป๊ ามาขับเล่น ” ไทโยคว้ามา กดปุ่ มแดงแล้วจัดการปิ ดเครื่ อง เขาได้รับคาสัง่ จากหมะม๊าไทระให้มาเป็ นอัศวิน ปกป้ องเจ้าหญิง ตอนแรกยังตกใจเลยว่าหมายถึงเจ้าหญิงอาโอะเหรอ..มันน่ะมังกร ชัว่ ร้ายชัดๆ อัศวินอย่างเขาจะได้ถกู พ่นไฟตายห่าคาที่เพราะหาญกล้าไปแย่งความ แมนมันน่ะสิ “ เอางั้นก็เอา เขาคงไม่สนหรอก เชอะ! ” โซระไม่อยากคิดอะไรมากมาย เอาจดหมายรักฉบับแรกในชีวติ ใส่กระเป๋ าด้านหน้าแล้วเดินตามพีช่ ายต้อยๆ ...... คาซึมะ โฮโจเงียบกริ บ เขานัง่ นิ่งอยูห่ ลังพวงมาลัยรถ พยายามต่อสายไป หาโซระอีกแต่มีเสี ยงให้ฝากข้อความไว้แทน เขาปลดล็อค กาลังจะผลุนผลันลงจาก รถก็พอดีเห็นร่ างคุน้ เคยเดินก้มหน้างุดออกมาจากโรงเรี ยน ..แบตหมดหรื อจงใจไม่รับโทรศัพท์กนั แน่!..
174
อาหมอทาหน้านิ่ว เห็นพี่ชายร่ วมบ้านเดินอ้อมมาเปิ ดประตูรถแล้วโค้งลง ต่า ทาทีเชื้อเชิญให้อีกฝ่ ายขึ้นไปนัง่ ใบหน้าน่ารักฉี กยิม้ กว้าง หัวเราะเหมือนมี ความสุขเต็มประดา อารมณ์คุกรุ่ นเลยพาลพวยพุง่ ในหัวคนมองอย่างช่วยไม่ได้ เขาคงบ้าไปแล้ว! ขับรถตามเด็กอย่างเงียบๆ รักษาระยะห่างแต่ไม่ยอม ปรากฏตัวให้เห็น วูบหนึ่งที่เห็นไทโยเหลือบมองกระจกหลัง รอยยิม้ แปลกๆนัน่ มัน ชวนให้คิดนักเชียว เขาตามมาห่างๆ พอเห็นว่าเลี้ยวเข้าไปแถวบ้านของเขาเองถึงได้ถอน หายใจ แต่ละวันท่าจะประสาทเข้าไปทุกที ..รักก็บอก..ยักแย่ยกั ยันอยูไ่ ด้!.. หมอคาซึมะลงจากรถ ดิ่งเข้าไปเปิ ดประตูให้ ดูท่าว่าโซระจะตกใจไม่นอ้ ย ที่เห็นเขาโผล่ข้ นึ มากะทันหัน ไม่รู้ตวั เลยหรื อไงว่าถูกตามน่ะ เจ้าเด็กบ๊อง! “ เย็นนี้จะมารับนะเด็กดี ” ไทโยแย่งกระเป๋ านักเรี ยนจากมืออาหมอไปเสี ย อย่างนั้น ถือวิสาสะเดินตามน้องเข้าไปในบ้านแล้วคว้าตัวมากอด จบท้ายด้วยการ หอมแก้มไปอีกฟอดหนึ่งเล่นเอาคนด้านหลังนิ่งค้าง “ โอเคฮะ ” โซระพยักหน้า โบกมือบ๊ายบายพี่ ชะเง้อมองจนสุดสายตา “ เข้าบ้าน! ” หมอคว้าแขนเรี ยวแล้วลากให้เดินตาม เผลอบีบแน่นด้วย อารมณ์ข่นุ มัวจนเด็กร้องโอย “ หงุดหงิดอะไรของอาหมอเล่า ผมเจ็บนะ ” โซระหน้าง้ า บิดมือออกแต่ หมอจับแน่นกว่าเดิมอีก “ หึ งรึ ไง ” โฮโจเหมือนถูกแทงด้วยมีดด้ามยาวชนิดเสี ยบเข้ากลางใจดา เขาแทบ สาลัก แต่ยงั ทาหน้าไม่รู้ไม่ช้ ีได้ “ เสี ยเวลาอา ใครจะหึ ง เพี้ยนรึ เปล่า หลานก็หลานสิ ” เขาอยากตบปาก ตัวเองซ้ าหลายๆหน โง่จริ งๆ “ ก็ถามไปงั้นแหละ เผื่อว่าผมตกลงคบกับรุ่ นพี่คนนั้นจะได้ไม่มาซักไซ้ ” โซระลอยหน้าลอยตาตอบ เดินฉับๆเข้าไปนัง่ จุม้ ปุ๊ กในห้องเรี ยนเดิม
175
ร่ างสูงถึงกับนิ่ง ช็อคไปยิง่ กว่าถูกทุบ มันเจ็บจี๊ดเข้าถึงในอก บรรยายไม่ถูก กับอาการแบบนี้ มันไม่ใช่ความเศร้าที่มาจากการแอบรัก แต่มาจากความโกรธ ความ ทุกข์ ความผิดหวังและเสี ยใจที่ประดังกันเข้ามา ..เพราะเขามีโอกาสครอบครอง.. ..แต่ไม่ยอมตีตรานั้นให้แน่นขึ้นเอง.. “ อะไรคือตกลงคบ ” เขาหาเรื่ อง ก้าวตามขึ้นไปบนระเบียงแล้วปิ ด หนังสื อเรี ยนดังปึ ง ไม่ยอมให้อ่านกันแล้ววันนี้ โซระเงยหน้ามอง ย่นจมูกใส่ดว้ ยความไม่ชอบใจ คว้าหนังสื อคัดลายมือ มาเปิ ดอีกรอบแต่หมอไม่ยอมปล่อย “ ไม่ตอ้ งมาทาขยันตอนนี้เลยนะ ตอบอามา ตกลงคบอะไรกัน ” เขากวาด ตามองในกระเป๋ าที่เปิ ดอ้า ดันมาสายตาดีเอาตอนแก่ เห็นจดหมายสี หวานแหวว เบียดตัวอยูใ่ นมุมหนังสื อประวัติศาสตร์ก็คว้าหมับ “ อ๊ะ! ” เจ้าตัวจ้อยคว้าตามแต่ไม่ช่วย “ นี่อะไร! ” เขาคาดคั้น “ ก็จดหมายน่ะสิ ” “ จดหมายอะไร ” ชายหนุ่มเค้น ขบกรามกรอด ไม่ตอ้ งบอกก็รู้แต่อยากได้ ยินจากปาก “ จดหมายลาหยุดมั้ง ” โซระยียวน ถึงบอกว่าเป็ นจดหมายรัก..แต่คนไม่มี หัวใจแบบคุณจะรู ้เหรอว่าความรักมันเป็ นยังไง “ ของผมนะ เอาคืนมา ” “ ไม่ให้! ” หมอหัวเสี ย เปิ ดออกอ่าน ยอมให้ด่าว่าไร้มารยาทก็ตอนนี้ เนื้อความด้านในหวานเลี่ยน สรุ ปรวมได้แล้วว่ามันคือจดหมายรักที่พร่ า พรรณนาว่าโซระจังน่ารักอย่างนั้น สดใสอย่างนี้ แอบมองมาตั้งนานแต่ไม่มีโอกาส เพราะพี่ชายดุ ตอนนี้ขอลองเสี่ ยงดูบา้ ง หวังว่าจะสมหวัง “ ไอ้พวกเด็กแก่แดด! ” เขาแทบจะขยี้ทิง้ “ เพิง่ ได้มาหรื อเก็บไว้นานแล้ว ”
176
“ เก็บมาอาทิตย์นึงแล้ว ” โซระโกหกคาโต คนตรงหน้าก็ช่างไม่เฉลียวเลย ตัวเองเป็ นคนฉี กออกอ่านใหม่ๆเองแท้ๆ ใครจะเก็บจดหมายปิ ดผนึกไว้โดยไม่อ่าน ตั้งสัปดาห์ล่ะ “ ตอบไปว่าอะไรบ้าง ” เขาทาเหมือนซักผูต้ อ้ งหา..ผูต้ อ้ งหาที่พยายามหลีก หนีจากการจับกุม ถ้าตามตัวได้ ต้องกักไว้ในอ้อมกอดให้ดิ้นไม่หลุด “ ก็บอกว่ายอมคบด้วย..เพราะผมไม่มีใคร ไม่ได้รักใครอยู่ ” หมอคาซึมะปวดหัวจี๊ด หยุดแน่นิ่งไปชัว่ ขณะ สุดท้ายก็ตอ้ งนัง่ ลงกับพื้น อย่างหมดแรง ให้ตายสิ ..มือที่กาจดหมายมันสัน่ ! นี่เขามาเป็ นพาร์กินสันเอาตอนนี้ น่ะเหรอ เฮงซวยชะมัด! “ เด็กไม่ดี ” เขาว่าเสี ยงเครื อ ในอกวูบโหวง ว่างเปล่าอย่างน่าหวัน่ สงสัย ต้องพ่วงโรคหัวใจขาดเลือดเข้าไปอีกหนึ่ง “ อายุแค่ม.ต้น ใครเขามีแฟนกัน แก่แดด แก่ลม ยังไม่รู้จกั ความรักดีพอด้วยซ้ า ” โซระขมวดคิว้ ฉับ ถึงจะเห็นว่าอาหมอมีอาการแปลกๆก็เถอะแต่หมัน่ ไส้ ชะมัด ไม่อยากเข้าข้างตัวเองด้วย “ ต้องรอสี่ สิบก่อนรึ ไงครับถึงจะมีแฟนได้ ” เด็กย้อนโครมเข้าให้ ชายหนุ่มอึ้ง งุ่นง่านเป็ นกาลัง “ ตามใจ! อกหักอย่ามาโทษกันนะ ” เขาประชด คว้าหนังสื อมาเปิ ดสอน โซระจะเอาสมุดคัดลายมือขึ้นมาแต่หมอโยนทิ้ง บอกว่าวันนี้เรี ยนศัพท์ เรี ยนๆไปซะให้มนั จบๆ เด็กดื้อจะได้ไปลอนดอนเร็ วๆ เด็กชายน้ าตาคลอ ก้มหน้าก้มตามองภาพสี ในหนังสื อ “ ซี แคท แมว ” เสี ยงใสพึมพา ตาเบลอไปหมดเพราะความเสี ยใจ “ ผิด! ” หมอเสี ยงห้วน “ ผิดตรงไหน เอ แอนท์ มด บี เบิร์ด นก ซี แคท แมว..” ร่ างเล็กเถียง “ แคทแปลว่าหมาต่างหาก ” คนเป็ นหมอพูดได้หน้าตาเฉย “ แมว! ”
177
“ หมา! ” ร่ างสูงไม่ยอม “ แมวๆๆ ” “ บอกว่าหมาก็หมาสิ จะเถียงคนเป็ นหมา เอ๊ย! หมอเหรอ ” โซระหัวเราะคิกคัก ไม่รู้อาหมอตั้งใจให้ขารึ เปล่า แต่สงสัยจะไม่ เห็นหน้า แดงเชียว เขินล่ะซี! “ รู ้ม้ ยั ..ว่าหมามันหวงกระดูกเหมือนกัน ” โฮโจพูดทั้งหน้านิ่งๆ โซระอ้าปากค้าง แก้มพลันแดงเรื่ ออย่างห้ามไม่อยู่ “ เหรอครับ..นึกว่าหวงก้างซะอีก ” เจ้าตัวเล็กแสบเข้าไส้ หมอคาซึมะลอบยิม้ ทอดถอนใจแล้วขยับตัวเข้าใกล้ อ้อมอกแข็งแกร่ ง ซ้อนทับแผ่นหลังเล็ก เขาเอื้อมมือ ชี้ให้อ่านคาศัพท์ตวั ต่อไป ความใกล้ชิดทั้งหมดทาเอาทั้งสองเผลอไผล ต่างฝ่ ายต่างแอบยิม้ ใบหน้า หล่อเหลาซบลงบนไหล่บาง ค่อยๆขยับเข้าโอบกอดไว้ท้ งั ตัว กลิ่นน้ าหอมผูใ้ หญ่ อย่างที่เด็กชอบลอยอวลอยูร่ อบกัน ..อบอุ่นเหลือเกิน.. “ ตกลงตอบกลับว่าอะไร ” เขาถามเสี ยงนุ่ม มีร่องรอยความน้อยใจอยูใ่ นที “ เพิ่งได้มาครับ ” โซระพึมพา “ ยังไม่ได้ตอบเลย ” “ จริ งนะ..” คนถามดีใจออกนอกหน้า แต่พอเห็นเด็กแหงนคอมองเลยต้อง กระแอมไอ ไม่รู้จะรักษามาดให้มนั ได้อะไรขึ้นมา กะอีแค่กลืนน้ าลายตัวเอง ในเมื่อ รักอยูแ่ ล้วก็ขอเปลี่ยนคาที่วา่ ไม่คิดอะไรเกินเลยได้ ..หยิง่ ไปเถอะ..ระวังตัวเข้าไว้.. “ ตัวนี้อ่านว่าอะไร ” “ ดี ด็อก หมา ” โซระหัวเราะคิก วางคางลงกับแขนแข็งแรงที่กอดอ้อม ไหล่มา แก้มนุ่มร้อนผ่าว ริ มฝี ปากของอาหมออยูใ่ กล้แค่คืบ เฉี ยดกันเพียงนิดเหมือน ไม่ต้ งั ใจ แต่หมอคงจะรู ้วา่ ทาให้เด็กตัวเย็นเลยช่วยเพิม่ ความร้อน รอยจูบบางเบา ประทับลงแล้วกดย้าแนบแน่น..ตราตรึ ง
178
“ ลอนดอนน่าเบื่อนะ ฝนตกตลอด ” เขาพึมพา ดูคล้ายจะกระชับอ้อมกอด แน่นเข้า “ อากาศก็ขมุกขมัว สูโ้ ตเกียวไม่ได้หรอก ” โซระนัง่ เฉย ท่องศัพท์ต่อไป อี เอ้ก ไข่ เอฟ แฟน พัดลม จี กูส ห่าน “ อย่าไปเลย..” หมอกอดเด็กชายแน่นขึ้น แนบหน้ากับแก้มที่หอมกลิ่น แป้ งเด็ก “ อย่าไป..” ร่ างเล็กเบิกตากว้าง แก้มพลันร้อนซู่เหมือนไฟลน “ อาหมอ..” หยดน้ าตาคลอเอ่อขึ้น หันมองคนด้านหลังที่ไม่ยอมขยับถอย “ อาไม่อยากให้ไป อยูท่ ี่นี่เถอะ..อยูด่ ว้ ยกัน ” เขาพึมพา โน้มหน้าลงต่า อุง้ มือใหญ่ประคองไหล่ลาด พลิกตัวเบาหวิวให้นงั่ บนตัก ใบหน้าคมก้ม แนบชิด ปลายจมูกแตะต้อง กดจูบลงบนพวงแก้มใส ริ มฝี ปากห่างกันเพียงคืบ ..อีกนิด..แค่นิดเดียว.. เด็กชายหลับตาปี๋ คนตรงข้ามได้แต่ยมิ้ น้อยๆ ไล่เรี ยวปากต่าลง ยังคงมอง จ้องว่าในระยะใกล้น้ ี เจ้าคนขี้อายจะหน้าแดงแค่ไหน ในชัว่ วินาทีที่ริมฝี ปากจะทาบทับ เสี ยงโทรศัพท์ก็แผดดัง โซระสะดุง้ เฮือก ตั้งท่าจะผละออกแต่หมอไม่ยอมปล่อย ดวงตาที่หวานเชื่อมนั้นแทบหลอมละลาย คนที่ถูกจ้อง ..อย่าทาให้หลงรักมากกว่าที่เป็ นอยูเ่ ลย.. ..ในเมื่อตั้งแต่เกิดมานี่.. ..สายตาของโซระก็มองแค่คุณคนเดียวทุกวินาทีแล้ว.. ‘ กรุ ณาฝากข้อความหลังได้ยนิ เสี ยงสัญญาณ ’ ‘ หมอ..’ เสี ยงหวานใสดังออกมา ‘ พรุ่ งนี้ผมจะไปหาที่โรงพยาบาลนะ ’ หมอคาซึมะผละออกกะทันหัน เขาอุม้ โซระลงแล้วรี บร้อนไปรับสายใคร อีกหนึ่งที่เพิ่งโทรมาหา รับผิดชอบต่อหน้าที่ดว้ ยความห่วงใยจนไม่ทนั ได้รู้เลย ..ว่าใครอีกหนึ่งที่เฝ้ ารอมาสิ บสองปี ของชีวติ .. ..ถูกละทิ้ง..เพื่อจะต้องรอคอยต่อไปอย่างไร้ความหวัง..
179
“ ซายุ..เป็ นอะไรรึ เปล่า ยังไม่ถึงกาหนดเช็คไม่ใช่เหรอ ” เขาร้อนรนถาม กับปลายสาย ‘ โธ่..ผมแค่ปวดหัวนิดเดียวเอง แต่จุนบอกว่าต้องมาให้ได้ เขาบอกห้าม เสี่ ยง อะไรก็ไม่รู้ ขี้ตื่น ’ ทางนั้นว่ามา ทาเหมือนติเตียนคนรักแต่น้ าเสี ยงที่มีความสุข ดีก็ทาให้รู้วา่ ชีวติ คู่ราบรื่ นแค่ไหน “ โอเค..เดี๋ยวผมโทรนัดพยาบาลให้นะ พรุ่ งนี้ตอนสิ บโมง เขาจะมาส่ง ใช่ม้ ยั ” โซระนิ่งเงียบ น้ าตาไหลพรากแล้วพรากเล่า ..อย่ าไปเลย.. ..รั้งกันทาไม..ในเมื่อไม่เคยคิดจะรักกัน.. โซระไม่ได้หึงหวง ไม่ได้อิจฉาคุณซายุ แต่โซระแค่นอ้ ยใจอาหมอ โซระ เหมือนอยูว่ งนอกของหัวใจดวงนั้นตลอดเวลา ไม่วา่ จะพยายามเท่าไหร่ จะพยายาม แค่ไหน แม้กระทัง่ การเสี ยร่ างกายนี้ให้กบั เขาคนนั้น แค่หวัง..แค่คิดว่ามันจะช่วยได้ ..เปล่าเลย..คิดอะไรโง่เง่า.. ร่ างเล็กเก็บของลงกระเป๋ าเงียบๆ ไม่กล้าหันมองคนที่พดู คุยกับปลายสาย ด้วยแววตาห่วงหา ความอบอุ่นทั้งหมดฉายชัดออกมาทางท่าทาง แต่กบั โซระ อาหมอทาเหมือนเป็ นคนไข้ ขีดตัวเองให้เป็ นเหมือนผูป้ กครองตามเคย ไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง ..ขอบคุณครับ..สาหรับทุกอย่างที่ผา่ นมา.. ..มันน่าจะสิ้นสุดเสี ยที.. “ ดูแลตัวเองด้วยนะ พรุ่ งนี้เจอกันครับ ” หมอคาซึมะยิม้ แย้ม วางสายลง แล้วหันไปหาเด็กชายที่เห็นว่านัง่ นิ่งอยูต่ รงโต๊ะเขียนหนังสื อ เขาใจหายวาบ เจ้าตัวน้อยลุกขึ้นยืน มือกากระเป๋ าเรี ยนแน่น เรี ยวปากบาง เม้มเป็ นเส้นตรง น้ าตาร่ วงเผาะ ทั้งตัวสะอื้นฮัก
180
“ โซระ..เป็ นอะไร ” เขาก้าวเข้าหาแต่เด็กถอยหนี “ โซระ..อาแค่คุยกับคุณ ซายุนะ ไม่มีอะไรจริ งๆ ” โซระส่ายหน้า บอกแล้วว่าเขาไม่ได้หวง ไม่ได้หึง ไม่ได้จากัดว่าห้าม พูดคุยกัน คุณซายุเป็ นพี่ชายที่แสนดี เป็ นคนที่โซระรัก ..แต่การกระทาของคุณต่างหาก.. ..การกระทาของคุณเท่านั้น.. เสี ยงบีบแตรรถอยูห่ น้าบ้านทาให้เจ้าตัวเล็กสะดุง้ โซระหันไปมอง ปาด น้ าตาทิ้งแล้วรี บร้อนเลื่อนประตูกระจกออกไปด้านนอก หมอคาซึมะขบกรามกรอด เขาก้าวตาม แต่ชา้ เกิน..เขามักทาอะไรชักช้าอยู่ แบบนี้ตลอดเวลา ชักช้าและปล่อยให้ทุกอย่างเนิ่นนานอย่างโง่งม “ โซระ! ” ชายหนุ่มตะโกนเรี ยก มาถึงหน้าบ้านเมื่อเด็กชายขึ้นรถไปนัง่ คู่ กันกับญาติผพู ้ ี่แล้ว “ ปั ดโธ่เว้ย! ” เขาหัวเสี ย กลับเข้าไปเอามือถือแล้วต่อสาย ยังมีเสี ยงให้ฝากข้อความ เหมือนเดิม ตั้งใจจะขับรถตามแต่พอนึกภาพน้ าตานองหน้าของอีกฝ่ ายแล้วรู ้ได้ทนั ที ว่าต่อให้พดู กันยังไงก็ไม่มีทางรู ้เรื่ อง ..ทาได้อย่างเดียว.. ..รอคอย.. .......................................................................................
181
Special 5 : Can’t Smile Without You [7] “ หมายความว่ายังไงที่วา่ ไปเรี ยนแล้ว ” หมอคาซึมะเสี ยงแข็ง แม่บา้ นก้มหน้านิ่ง ไม่เคยเห็นคุณหมอประจาบ้านมุราคามิโกรธเคือง ขนาดนี้มาก่อน “ คุณหนูโซระออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ” เธอหวัน่ ใจกับดวงตาดุดนั ที่ปกติ เห็นว่ามีรอยยิม้ อ่อนโยนแฝงในแววตานั้นมาโดยตลอด ..ทะเลาะอะไรกันนะ.. “ เฮอะ..แต่เช้า ” ชายหนุ่มแค่นยิม้ มองนาฬิกาตรงฝาผนัง ป้ าแกบอกว่าไปแต่เช้า เขาถ่อมาที่นี่ต้ งั แต่ตีสี่!! พยายามรักษามารยาทด้วย การดักรออยูห่ น้ารั้วบ้าน พอเข้ามาตอนหกโมงเช้ากลับโดนบอกว่าคุณหนูโซระของ แกไปโรงเรี ยนแล้ว โรงเรี ยนบ้าบอคอแตกอะไรสอนตั้งแต่หกโมง! เขานัง่ ตบยุงรอ ยังไม่เห็นมีรถสักคันแล่นผ่าน “ ก็..คือว่า ” เธออยากร้องไห้นกั ก็คุณหนูบอกว่าไม่อยากเจอคุณหมอ ถ้า มาดักรอให้บอกว่าไปเรี ยนแล้ว เจ้านายสัง่ จะให้ทายังไงได้ “ ช่างเถอะ ผมจะรออยูต่ รงนี้ หวังว่าคงไม่มีปัญหา ” เขาหน้านิ่งทั้งที่ใจ จริ งกาลังหัวเสี ย ร่ างเล็กที่แอบมองอยูต่ รงบันไดถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้ก็ตอ้ งปี นลง จากระเบียงด้านหลังแล้ววิง่ อ้อมสวนไปออกทางบ้านคุณปู่ ซาโตะอีกแล้ว ..คนอะไร..ขยันมาได้ทุกวัน.. โซระย่องขึ้นไปบนบ้าน ผ่านห้องของนายอาโอะให้เบาที่สุด หมอนี่ชอบ โวยวาย เดี๋ยวทาเสี ยงดังอาหมอก็รู้พอดี ยิง่ ไม่อยากเจอหน้าตอนนี้อยูด่ ว้ ย “ มีตารอบตัว รอบตัว รอบตัว..มีผวั หลายตา หลายตา หลายตา ” เสี ยงแผด ดังเหมือนปรอทแตกดังขึ้นจากด้านในตามด้วยลูกถีบสไปเดอร์คิกทาเอาประตูหอ้ ง คนพี่เปิ ดผาง
182
โซระกระโดดหลบ สะดุง้ ตัวโยน วันนี้นายอาโอะหยุดอยูบ่ า้ น เห็นใส่ชุด คอสเพลย์สบั ปะรดเยีย่ มหน้าออกมา หมวกที่ทาเป็ นใบสี เขียวชี้โด่ช้ ีเด่ คงจะหยุด ซ้อมเต้นสาหรับวันงานวิชาการแน่ ..เพลงบ้านใครร้องมีผวั หลายตา!.. ..แต่ถา้ รวมพี่ไทโยกับน้องมิดจังล่ะครบสี่ ตาแน่.. “ อ้าว! สหายแคนตาลูป!! วะฮ่าๆๆ ” อาโอะระเบิดหัวเราะ กวาดตามอง แป๊ บเดียวก็เห็นน้องชายนัง่ ซ่อนอยูต่ รงมุมเสา หลบได้เหรอ ไอ้อว้ นเอ๊ย! “ ชู่ว!์ ” โซระยกนิ้วชี้แตะปาก ส่งเสี ยงให้พี่เงียบ “ ชี่..” ไอ้เด็กบ๊องจุ๊กลับ กระโดดโลดเต้นแล้วแหกปากอีกหน “ ซู่ๆซ่าๆ ปาทังก้าปาทังกี้ ” “ อาโอะ! ” โซระเอ็ด รี บกระโดดเข้าห้องแต่นายตัวแสบปล่อยใยมาขวาง จะว่าไป..มันคือนัตโตะที่กวนแล้วกวนอีกจนเส้นเหนียวยืด “ โซระ! แอบอะไรเหรอ ” คุณชายมุราคามิตวั เอ้ป้องปากแล้วตะโกน สิ้นสุดประโยคนั้น มีเสี ยงฝี เท้าวิง่ ขึ้นบันไดมาอย่างเร่ งรี บ “ โซระ! อามาหลายวันแล้วทาไมไม่ออกมาหา! ” เสี ยงทุม้ ต่าติดจะ กระชากเล็กน้อยดังมาก่อนเจ้าตัว โซระเม้มปากแน่น ยกนิ้วโป้ งพี่ชายอีกรอบแล้ววิง่ พรวดไปอีกห้อง เปิ ด ประตูวงิ่ ทะลุหอ้ งน้ าเพื่อโหนตัวลงจากหน้าต่าง กระโดดตุบเดียวก็ลงไปด้านล่าง อย่างปลอดภัย ขอบคุณนายอาโอะเถอะที่ช่วยสอนวิธีเรสคิว คุณหมอยังหนุ่มหยุดยืนอยูห่ น้าห้อง กระแทกประตูเปิ ดแล้วพบแต่ความ ว่างเปล่า มองนายอาโอะที่นงั่ จ๋ องเป็ นหมาหงอยเพราะถูกน้องโป้ ง ถามแล้วว่าเกิด อะไรขึ้นก็เอาแต่ส่ายหัวหน้าเศร้า ..ทาไมต้องหลบหน้า!.. เขาหงุดหงิด กาลังจะเดินตามหาแต่มีสายเข้าเรี ยกตัวจากพยาบาล มีเคส ฉุกเฉิ น คนไข้มีอาการบวมน้ าในสมอง
183
“ อาโอะ..อาต้องไปแล้วนะ ถ้าเจอโซระเมื่อไหร่ บอกว่ารับโทรศัพท์ดว้ ย ไม่ง้ นั ก็ให้รออยูใ่ นบ้าน อย่าไปไหน เย็นนี้อาจะมาอีกรอบ ” อาโอะหน้าง้ า เอานิ้วจิ้มพื้น นัง่ ซึมกะทืออยูท่ ี่เดิม ฟังหรื อเปล่ายังไม่รู้เลย เคสวันนั้นผ่านไปได้ดว้ ยดี เขาไม่ได้เอาเรื่ องส่วนตัวมาปนกับงาน แต่ หลังจากเวลาเที่ยงต่างหากที่พยาบาลทุกคนเริ่ มเห็นว่าบรรยากาศในห้องพักของ หมอคาซึมะชักจะอึมครึ มอย่างไรชอบกล “ โซระ รับสายอาสิ ” เขาฝากข้อความฉบับที่ร้อยกว่า ตลอดสามสี่ วนั นี่ เขาไปดักรอ ทั้งเช้า ทั้งเย็น ไม่รู้วา่ โซระหายแว้บไปจาก มุมไหน จะว่าพักที่บา้ นมุราคามิ เซจิก็ไม่ใช่ ไปที่ไหนอีกก็ไม่มีทางแน่ “ บ้าเอ๊ย! ” เขางุ่นง่าน กระแทกแฟ้ มงานลงกับโต๊ะดังโครมพอดีจงั หวะที่ พยาบาลผูช้ ่วยเปิ ดประตูเข้ามา เจ้าหล่อนสะดุง้ เฮือก “ มีอะไร ” เขาสาบานว่าทาเสี ยงตามปกติ แต่มนั คงห้วนเกินจะรับไหว เธอถึงผลุน ผลันออกไปนอกห้องแล้วไม่ยอมกลับเข้ามาอีก ชายหนุ่มยิง่ หงุดหงิด เขาอยากจะ เคลียร์งานให้เสร็ จเร็ วๆแล้วตามไปลากตัวเด็กมาคุยให้รู้เรื่ อง “ เข้ามาทาไมไม่พดู ! ” เขาเสี ยงดัง เล่นเอาพวกพยาบาลสาวๆที่จบั กลุ่มกัน ตัวสัน่ งันงก “ คือ..” มีคนใจกล้าเลียบเคียงบอก “ อ้ าอึ้งอยูไ่ ด้! ว่ามาเร็ วๆ ” หมอคาซึมะปลดเนคไทลงหลวมๆ สาวเท้าเข้า มาใกล้ เขารู ้แล้วว่าคงเป็ นเคสใหม่แต่ทาอะไรชักช้าเขาเบื่อนัก ..รู ้ตวั หรื อเปล่า..อาการทั้งหมดนี่เพราะอะไร.. “ หมอ..” เสี ยงหวานๆของคนที่โทรมาผิดจังหวะเมื่อวานทักขึ้น หมอคาซึมะหันไปหาต้นเสี ยง สีหน้าเคร่ งเครี ยดคลายลงแต่ยงั ดูหงุดหงิด อยูใ่ นที เขายิม้ ให้เล็กน้อยแล้วพาตัวคนไข้ประจาเข้าห้องไป “ ฮูว่ ..เกือบตาย! ” สาวนางหนึ่งเอามือตะปบอก
184
“ ไปกินอะไรผิดมารึ เปล่า จากใจดีเป็ นใจยักษ์ได้เนี่ย ” พยาบาลผูช้ ่วย กระซิบกระซาบ ร้อยวันพันปี ไม่เคยเจอ “ ปากเหรอนัน่ ..เดี๋ยวโดนมีดผ่าตัดกระซวกหรอก บ้า! ยิง่ ผ่าแม่นๆอยู่ ” หลังตรวจร่ างกายเรี ยบร้อย เข้าเครื่ องสแกนแล้วเช็คประวัติอย่างอื่น หมอ คาซึมะก็ลงความเห็นให้ซายุจงั กลับบ้านได้ ไม่มีอะไรน่าเป็ นห่วง “ นอนไม่พอน่ะเลยปวด ” เขาสรุ ป ดูพฤติกรรมของคนไข้รายนี้แล้วน่าจับ ทั้งภรรยาทั้งสามีแยกห้องนัก เผื่ออาการนอนดึกดื่นค่อนคืนจะลดลงบ้าง “ ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร จุนก็ซีเรี ยสไปได้ ” ซายูริหนั มาติงคุณสามีที่ ตามมาด้วย “ ฉันควรเสี่ ยงอีกงั้นเหรอ ยอมไม่ได้หรอก ” จุนไหวไหล่ พอได้ผลตรวจ เป็ นที่น่าพอใจแล้วก็สะกิดให้คนรักกลับบ้านแต่ซายุยงั มีอะไรติดค้างในใจ ร่ างเล็กมองสี หน้าหมองคล้ าของหมอแล้วก็ไม่สบายใจไปด้วย ท่าทางกลืน ไม่เข้าคายไม่ออก จะขยับตัวไปทางไหนก็ดูเหมือนกังวลตลอดแบบนั้นมันน่าคิด “ ทะเลาะกับโซระจังมาเหรอหมอ ” เขาบอกว่าเซ้นส์ของพวกผูห้ ญิงมักจะ แรง แต่ไม่รู้ทาไมมาแรงกับผูช้ ายด้วย “ หื อ..” หมอคาซึมะถึงกับอึ้ง ไม่รู้ตวั สักนิดว่าเขาแสดงออกมากมายขนาด คนอื่นยังจับได้ “ ก็ดูสิ เที่ยวหงุดหงิดเขาไปทัว่ คิดถึงก็ไปหา โกรธกันก็ไปง้อ จะยาก อะไร ” ซายุทาลอยหน้าลอยตา “ โทรไปก็ปิดเครื่ อง ไปหาถึงบ้านก็วงิ่ หนี ผมจะไปง้อได้ยงั ไงล่ะ ” เขา ท้วง ลองกดต่อสายรอบที่สองร้อย..ก็ยงั คงเดิม จุนหัวเราะหึๆเลยถูกตีแขนไปเพีย๊ ะหนึ่ง เท่านั้นก็หุบปากฉับ “ ไปทาอะไรให้เด็กน้อยใจรึ เปล่า ” ซายูริถามไถ่ “ ก็คุยกับซายุเมื่อวานแค่น้ นั เอง ”
185
“ หวังว่าผมคงไม่โทรไปขัดจังหวะหรอกนะ..อย่าง..” เจ้าตัวเอานิ้วแตะ ปากเล่นๆ ยิม้ น้อยๆแต่พอเห็นหมอเงียบกริ บก็เบิกตากว้าง “ เรื่ องใหญ่นะนัน่ ! ” “ เด็กอะไร ขี้หึงชะมัด ” เขาพึมพา ลองกดอีกรอบเป็ นครั้งที่สองร้อยหนึ่ง “ เขาไม่ได้หึง..เขาแค่นอ้ ยใจ แค่หมอให้ความสาคัญกับโซระจังมากกว่านี้ หน่อยจะเกิดเรื่ องเหรอ ทีหลังปล่อยเครื่ องมันดังไปนะ จูบกันเสร็ จค่อยโทรกลับ มา หาก็ได้ รับรอง..ไม่มีนอ้ ยใจรอบสองหรอก ” ซายูริแนะนาทั้งรอยยิม้ พูดเรื่ องอย่าง ว่าหน้าตาเฉยเข้าไปทุกที หมอคาซึมะเงียบ กระแอมแก้เก้อไปหน่อย เขาพูดธุระอีกคาสองคาก็เดิน ไปส่งสองคนนั้นหน้าโรงพยาบาล “ พยายามเข้านะคุณหมอ ” จุนยิม้ มุมปาก “ มีเมียเด็กก็ง้ ีแหละ ต้องเอาใจ กันมากหน่อย ” เขาอึ้ง ร้อนผ่าวทัว่ หน้ากับประโยคที่แฝงเป็ นนัยว่าซาวามุระ จุนรู ้มากกว่า ที่คิด ถึงอย่างนั้น..เขายังเห็นด้วยเต็มประตู ..นัน่ สิ นะ..คิดจะมีคนรักเป็ นเด็กๆ.. ..ก็ตอ้ งทุ่มไปหมดทั้งตัวและหัวใจ.. ....................................................................................... เช้าวันนี้ทอ้ งฟ้ าหม่นหมอง เมฆสีเทาแผ่ขยายออกกว้าง ขอบฟ้ าด้านหนึ่ง เริ่ มมีสีดามืดครึ้ ม สายฝนตกปรอยๆและคงไม่หยุดง่ายนัก “ แน่ใจนะว่าจะไป ” ฮานะช่วยลูกชายคนเล็กพับเสื้ อผ้าลงกระเป๋ าใบโต โซระพยักหน้าหงึก ไม่เห็นหนทางเลยว่าจะห่างจากอาหมอได้อย่างไร ใน เมื่อคนๆนั้นคอยแต่จะเอาตัวมาอยูใ่ กล้ ไม่รัก..แต่ก็ไม่ปล่อย ..ตัดใจยากเหลือเกิน..
186
“ แล้วที่เรี ยนกับอาหมอล่ะครับ ” คนเป็ นแม่ถอนใจเฮือก จะว่าไปแล้ว ลูก ชายสองคนนั้น เจ้าคนที่ด้ือที่สุดน่าจะเป็ นโซระมากกว่า อาโอะน่ะหัวอ่อนกว่าเยอะ “ พอได้ครับ ” โซระสูดน้ ามูก ยกมือขยี้จมูกเสี ยแดงเข้มจนคนมองต้อง ช่วยเอาทิชชู่มาโปะแล้วบอกให้หายใจออก “ ฟื ด..เดี๋ยวให้มิดจังพูดให้ หมะม๊าไม่ ต้องห่วง ” “ เอางั้นเหรอ ” ฮานะไม่รู้จะทายังไง ลองให้พี่เคย์ช่วยพูดแล้วแต่โซระไม่ ยอมท่าเดียว..ก็คงต้องปล่อย บังคับมากก็ไม่ดี มีเสี ยงรถแล่นเข้ามาจอดหน้ารั้วบ้าน ไม่ตอ้ งมองก็รู้วา่ เป็ นใครที่ยงั ขยันมา หาได้ทุกเมื่อเชื่อวัน ย่างเข้าวันที่เจ็ดแล้ว ครบสัปดาห์พอดี “ ถ้าเขามาหา บอกว่าผมไม่อยูน่ ะครับ ” เจ้าตัวรื้ อแจ็คเก็ตพับลงกระเป๋ า “ โซระ..” ฮานะคราง รู ้วา่ ทิฐิไปก็มีแต่จะเจ็บ ลองกันมาแล้วทั้งนั้นพวก แม่ๆพ่อๆทั้งหลาย “ มันไม่ดีนะลูก อาหมอเป็ นผูใ้ หญ่ ให้มาง้อเด็กบ่อยๆจะเสี ยงาน เสี ยการเขาหมด ” ถึงพูดไปแบบนั้นก็ใช่วา่ จะพ้นตัวเอง ทีของเขายังให้พี่เคย์ไปอ้อนวอนถึง ลอนดอน ตอกใส่หน้าแล้วยังไล่พเี่ ขาไปนอนห้องใต้บนั ไดอีก ..แบบนี้ตอ้ งเรี ยกเชื้อไม่ทิ้งแถว.. “ ผมไม่ได้บงั คับให้เขามาง้อนี่ ” โซระยืนกราน “ สงสารเขาบ้างเถอะ ตื่นแต่เช้ามานี่ ดึกดื่นค่อนคืนถึงยอมกลับ ” “ ผมก็ไม่ได้บงั คับเวลาเขาเหมือนกันนะครับ ” ไอ้ตวั เล็กยืนยันความแน่ว แน่ที่จะไม่ยอมพบกัน “ เขารอผมแค่อาทิตย์เดียวเอง หมะม๊าเห็นใจซะแล้ว ทีผมรอ เขามาตั้งแต่เกิดจนป่ านนี้ ทาไมเขาไม่ใจอ่อนบ้างล่ะ ” ..ไม่เคยขอให้เลิกรัก..ไม่เคยคิดเอาตัวเองไปเปรี ยบเทียบกับคุณซายุ.. ..แค่ขอให้มองกันอย่างคนรักบ้างเท่านั้นเอง.. ..สุดท้ายก็สูญเปล่า.. ..ยังคงเป็ นคุณหมอกับคนไข้และอากับหลานอยูว่ นั ยังค่า..
187
..พอได้แล้วล่ะสาหรับความพยายามทั้งหมด.. “ เอาแต่ใจจริ งๆเลยลูกใครนะ ” ฮานะอมยิม้ ว่าไปอย่างไม่จริ งจังนัก โดน ย้อนมามีแต่สะอึก โซระปรายตามองจากระเบียงกว้าง เห็นรู ปร่ างสูงใหญ่ลงมาจากรถแต่ร้ ัว ปิ ดอยู่ แม่บา้ นไปบอกแล้วว่าคุณหนูโซระออกไปข้างนอก แต่ดูท่าว่าฝ่ ายนั้นยืนยัน จะคอย เธอไม่กล้าเปิ ดประตูแน่นอนในเมื่อคุณหนูขอร้องมา “ งั้นเราก็อยูบ่ นนี้แล้วกัน หมะม๊าลงไปเปิ ดประตูให้เขาก่อน ” ฮานะตั้งท่า จะผละออกไปแต่เจ้าตัวน้อยรั้งแขนไว้แน่น “ ไม่ให้อาหมอเข้าบ้านจะได้ม้ ยั ครับ เขาต้องรู ้แน่ๆว่าผมอยูไ่ หน ” “ เขาไม่รู้หรอกจ้ะ เราก็อยูเ่ งียบๆไปก็ได้ ” “ ผมพนันได้วา่ เขาเห็นผมแล้ว ” ร่ างเล็กเห็นดวงตาคมปลาบที่จอ้ งมอง มายังชั้นบน จะหลบก็ไม่ทนั “ โธ่เอ๊ย..” ฮานะขยี้ผมนุ่มนิ่ม อ่อนอกอ่อนใจเหลือเกิน “ ถ้าอาหมอเข้ามา ผมจะไม่กินข้าว ” คนเป็ นแม่นิ่งค้าง เห็นท่าทางและแววตาเด็ดเดี่ยว แน่ใจได้เลยว่าโซระทา แน่ ต่อให้ใครมาท้วงยังไงก็ไม่เป็ นผล ...... โฮโจยืนนิ่งอยูห่ น้าบ้าน เขารู ้ดีวา่ โซระอยูช่ ้ นั สอง เพียงแต่ไม่ยอมลงมาพบ รวมทั้งไม่ยอมให้เขาไปพบด้วย ..สมใจมั้ย..กีดกันอีกฝ่ ายออกห่าง สุดท้ายก็มาถูกย้อนศรเสี ยเอง.. ..ต้องมาคอยเฝ้ าเหมือนไอ้บา้ ตัวหนึ่งที่แค่หางตาเด็กยังไม่อยากมอง.. ฝนด้านบนโปรยปรายไม่ขาดสาย อากาศหนาวเหน็บไปหมด เสื้ อเชิ้ตสี ขาวที่ใส่อยูเ่ ปี ยกลู่ เรื อนผมสี เข้มตกระลง หากดวงตาสี ดาสนิทยังคงมองนิ่งงันไปยัง หน้าต่างบานเดิมนั้นไม่เปลี่ยน
188
..รู ้แล้ว..รู ้ใจตัวเองมานานแล้วว่ารัก.. แค่พยายามปิ ดบังและเบี่ยงความคิดให้เป็ นแค่ผปู ้ กครองแทน แต่เพราะไอ้ ผูป้ กครองคนนี้..คนที่ยดั เยียดตาแหน่งคุณอาให้ มันไม่เคยทนได้เวลาเห็นหลานคิด จะคบคนใหม่ ไม่เคยทนความเจ็บปวดที่จะต้องสูญเสี ยไปได้เลย ..หากจะขอโอกาสสักครั้ง..ก็ตอ้ งเป็ นวันนี้.. ..กาแพงที่ขวางกั้นอยู่ จะทลายมันลงด้วยสองมือ.. ..ถ้าเพียงแต่จะยังรอกัน.. ชายหนุ่มมองคนที่ถือร่ มเดินลงมาในสวน คิ้วเรี ยวที่ขมวดแน่นทาให้เขา เกือบถอดใจ คาตอบไม่ตอ้ งคาดเดาเลย “ กลับไปก่อนเถอะครับรุ่ นพี่ โซระดื้อมาก ” ฮานะก้มหัวขอโทษ รู ้สึก ละอายแก่ใจที่ลูกชายไม่ให้เกียรติอาหมอเลย “ เขาไม่ยอมมาหาผมก็ไม่เป็ นไร ผมจะรออยูต่ รงนี้จนกว่าเขาจะใจอ่อน ” หมอคาซึมะตอบเรี ยบง่าย เจ็ดวันที่เขาต้องอยูก่ บั ความรู ้สึกทรมานแทบขาดใจ เขาเป็ นคนไม่แสดง ออก ใครๆก็รู้ ยากนักที่จะพูดคาว่ารักออกจากปาก เหตุผลทั้งหมดมันสุมกันอยูจ่ น ไม่สามารถทาตามความรู ้สึกที่แท้จริ งได้ ..เขากาลังได้รับบทเรี ยน.. “ ผมขอโทษนะครับ..แต่โซระบอกว่า ถ้าให้รุ่นพี่เข้าบ้าน โซระจะไม่ยอม กินอะไร..ผมไม่รู้จะทายังไงได้ เขาทาจริ งๆแน่ ผมเป็ นห่วงลูก แต่ผมก็เป็ นห่วงรุ่ นพี่ ด้วย ช่วยกลับบ้านก่อนเถอะครับ ผมขอร้อง ” โฮโจยิม้ น้อยๆ มองม่านสี ฟ้าสดที่ถูกเปิ ดออกแล้วปิ ดลงตามเดิม “ ไม่ตอ้ งห่วงฮานะจัง ผมไม่เข้าไปในบ้านหรอก กลับเข้าไปเถอะ ” “ แต่วา่ ..รุ่ นพี่จะยืนตากฝนอยูแ่ บบนี้ไม่ได้นะครับ ” ฮานะทาหน้าเหมือน จะร้องไห้ นัน่ ก็ลูก นี่ก็คนนับถือ
189
“ ผมขอรบกวนแค่พ้นื ที่หน้าบ้านเท่านั้น แค่ร้ ัวตรงนี้ ไม่ได้กา้ วก่ายเข้าไป มากกว่าที่เป็ น หวังว่าคงไม่รังเกียจ ” เขาพูดเรี ยบๆ “ ผมไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ยงั ไงก็ช่วยเข้าไปรอในรถเถอะถ้ารุ่ นพี่ยนื ยัน ว่ายังไงก็จะรอให้ได้ ” ฮานะต่อรอง หมอคาซึมะส่ายหัว เขาเพียงแต่ขอให้อีกคนเข้าบ้านเพราะฝนเริ่ มตกแรง ขึ้นแล้ว ลมพัดกรู เข้ามาจนต้นไม้ไหวโอนเอน หนาวเยือกไปทั้งกาย ..แต่ไม่เทียบเท่าหัวใจเลย.. “ ถ้าไม่ทาแบบนี้มนั ก็จะไม่มีความหมาย เขารอผมมาตลอดชีวติ ผมรอเขา แค่น้ ี มันไม่หนักหนาหรอก ไม่มากเกินไปจริ งๆ ” ฮานะได้แต่ถอนหายใจ มองหน้าต่างห้องลูกชายปิ ดไฟมืดทั้งที่ยงั เช้า “ เขาคงนอนแล้วล่ะครับ เมื่อคืนก็อ่านหนังสื อดึกดื่น ผมว่าตอนเที่ยงมา อีกทีดีม้ ยั ครับ ” เห็นความพยายามแล้วปวดใจ บอกปั ดไปก่อน เอาไว้ตอนเที่ยงถ้ายัง ไม่ยอมใจอ่อน คงต้องหาวิธีอื่นมาช่วยให้หมอเข้าบ้านได้ โฮโจคงไม่ต่างจากโซระเท่าไหร่ นกั ในเมื่อคาตอบนั้นยังเป็ นการยืนกราน ที่จะรอคอยอยูท่ ี่เดิม ไม่วา่ ฝนจะตก แดดจะออก หรื อจะถูกปฏิเสธอีกกี่ร้อยกี่พนั ครั้ง ก็ตาม เขาพยายามมาขนาดนี้แล้ว แม้วา่ มันจะเทียบไม่ได้กบั ความพยายามของโซระ แต่เขาก็จะไม่ถอยแน่นอน ..ใช่..คิดจะมีคนรักเป็ นเด็กตัวกะเปี๊ ยก.. ..ก็ตอ้ งทุ่มเทมากหน่อย.. “ ตามใจเขาเถอะครับ ปล่อยให้พกั ผ่อนไป ผมไม่รบกวนหรอก แค่อาศัย หน้าบ้านคอยเขาก็เท่านั้นเอง ” เขายืนนิ่ง ไม่แยแสกับเม็ดฝนที่ตกกระทบผิวกายจน ซีดขาว “ หรื อถ้าไม่ให้ ผมก็จะไปรอตรงถนน แต่ยงั ไงก็ยนื ยันว่าไม่ไปไหนแน่ ” ร่ างเล็กน้ าตาหยด นึกภาพที่เขาสัง่ ให้พี่เคย์ยนื รออยูห่ น้าบ้านทั้งที่ตวั เอง นอนสบายใจอยูบ่ นเตียงอบอุ่น ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีผิด คงจะรับรู ้ความพยายาม ของคนที่รักกันดีแล้ว รับรู ้เด่นชัดว่าหมอจะไม่ถอดใจจนกว่าจะได้พบโซระแน่นอน
190
“ อย่างน้อยก็รับร่ มไปใช้เถอะครับ ” เจ้าตัวหุบร่ มลงแล้วสอดผ่านรั้ว เหล็กดัดแต่หมอคาซึมะปฏิเสธ “ ผมบอกแล้ว..มันจะไม่มีผลแน่ ถ้าผมกางร่ ม เข้าไปรอในรถ หรื อกลับ บ้านไปในวันนี้ โซระจะไม่มีทางรอผมอีก นัน่ เป็ นเรื่ องเดียวที่ผมยอมไม่ได้ ฮานะ คงเข้าใจ ” “ แต่..” “ ฮานะ..” เสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้นด้านหลัง เจ้าของชื่อหันกลับ รี บเดินเข้าไปเกาะแขนคนรักแล้วดึงมาเป็ นคูค่ ิด “ พี่เคย์..จะทายังไงดี ” เคย์กางร่ มคันใหญ่มารับตัวภรรยาสุดที่รัก เห็นออกมายืนเปี ยกฝนนาน แล้ว เขาเป็ นห่วง แล้วก็เกรงใจหมอคาซึมะด้วยที่ตอ้ งมายืนรอเจอโซระจัง แต่เขาทา อะไรไม่ได้ น่าจะรู ้ดีอยูว่ า่ โซระเชื่อฟังอาหมอมากกว่าพ่อตัวเองเสี ยอีก แล้วอย่างนี้ เขาจะช่วยอะไรได้เล่า “ กลับเถอะครับ ผมขอร้อง โซระดื้อมาก ไม่มีทางพบหมอวันนี้หรอก ” หมอคาซึมะยังคงยืนนิ่งอยูท่ ี่เดิม เขาเห็นว่าได้พบกับคนทั้งคู่พร้อมกันก็ดี แล้ว เขามีเรื่ องอยากจะพูดคุย เรื่ องที่ตาฮิติ..เรื่ องของคืนวันนั้น “ ผมจะขอรับผิดชอบในทุกสิ่ งที่ทาลงไป ผมได้โซระแล้ว ผมจะไม่มีทาง ปล่อยให้เรื่ องนี้เงียบหาย ผมยินดีจะดูแลโซระทุกอย่าง ” “ รุ่ นพี!่ ” ฮานะเบิกตากว้าง รู ้ดีวา่ มันน่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นนั่ แต่สิ่งเดียวที่ กลัว..กลัวว่าหมอจะไม่เต็มใจ กลัวว่าหมอจะรับผิดชอบด้วยความจาเป็ นบังคับ เคย์ยมิ้ น้อยๆ ยกมือขึ้นโอบไหล่ภรรยา เขาแน่ใจว่าหมอไม่ได้ใช้ความเป็ น ผูใ้ หญ่มาให้เหตุผลในการดูแลเด็กแน่ มันมากกว่านั้น เขาเข้าใจ เขาเคยผ่านมันมา ก่อน คนเราจะง้องอนอีกฝ่ ายเมื่อหลงรักอย่างเต็มหัวใจเท่านั้น ทาแค่น้ ียงั น้อยไป
191
“ เรื่ องนี้ข้ นึ อยูก่ บั หมอและลูกชายของผมครับ ขอบคุณที่บอกให้เรารับรู ้ แต่เราคงตัดสิ นใจอะไรไม่ได้ จากนี้เป็ นหน้าที่ของหมอและเจ้าตัวยุง่ ข้างบนนัน่ ถ้า ช่วยได้ เราก็จะทา ขอแค่ตรงกับใจของคนสองคนโดยไม่มีใครฝื นมันก็พอ ” ...... ฝี แปรงที่วาดลงบนกระดาษแผ่นใหญ่ชะงักลง ลายเส้นไม่มนั่ คง มันสัน่ และแกว่งไปมา คงเหมือนหัวใจดวงน้อยที่กงั วลไม่หยุดสักนาที เวลาเช้าเปลี่ยนเป็ นเวลาเที่ยง จากแดดราไรและฝนที่ตกกระหน่ าตลอด หลายชัว่ โมงกลายเป็ นไอร้อนของแสงอาทิตย์เจิดจ้า จากแดดที่ส่องตรงหัวค่อย คล้อยลง เปลี่ยนเวลาเข้าสู่ตอนเย็น ลมหนาวพัดกลับเข้ามาอีกครั้ง เย็นเยือกจนต้อง ห่อไหล่ ..ใครคนนั้นยังยืนรออยูท่ ี่เดิม.. “ กลับไปสิ คนบ้า! ” โซระน้ าตาคลอ เลียบเคียงผ่านม่านหน้าต่าง เห็นคน ที่ยนื อยูค่ รึ่ งค่อนวันไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ..หนาวมั้ย..มีอะไรตกถึงท้องบ้างหรื อเปล่า.. ..งานของคุณล่ะ..วันนี้คนไข้จะเป็ นยังไง.. ทาไมต้องมารอพบหลานคนหนึ่ง..คนไข้เอาแต่ใจคนหนึ่งมากมายขนาดนี้ ..ทาเพื่ออะไร.. “ ทาไมไม่กลับไป ” เจ้าตัวเลื่อนบานหน้าต่าง มองตรงไปยังคนที่หน้าตา ซีดเซียวเพราะตากแดดตากฝนตลอดวันจนเย็นย่า ..การกระทาแบบนี้มนั ไม่มีเหตุผลไม่ใช่เหรอ..ไม่มีขอ้ อ้างอะไรเลย.. ..อย่าพยายามเพื่อคนที่คุณไม่ได้รัก..มันปวดใจ.. “ กลับไปสิ ครับ! ” โซระตะโกนทั้งน้ าตาที่ไหลพราก มือที่เกาะราว ระเบียงกามันไว้แน่น
192
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง ดวงตาของทั้งสองสบประสานกัน รอยยิม้ ยินดีผดุ ขึ้นก่อนจะจางหายเมื่อพบว่ายังมีไอฝนตกลงมา แล้วเจ้าเด็กที่เป็ นภูมิแพ้ก็ไม่ควรยืน ตากฝนแบบนี้ดว้ ย “ โซระอย่าออกมา เดี๋ยวไม่สบาย ” เขาบอก “ ฮึก..อาหมอนัน่ แหละกลับไป! ” โซระเบะปาก สะอื้นฮักเพราะอีกคนดื้อ ดึงไม่ต่างกัน “ ถ้าคุณไม่สบาย..จะแย่ ” ประโยคหลังเสี ยงอ่อนลง พึมพากับตัวเอง “ ไม่ตอ้ งห่วงอาหรอก เราไปนอนเถอะ อาไม่ไปไหน อามาหาโซระ จะรอ ตรงนี้จนกว่าเราจะยอมให้อาเข้าไปพบ ” “ บ้า! ” เจ้าตัวเล็กปล่อยโฮ หุนหันกลับเข้าไปในห้องแล้วกระแทกประตู ระเบียงปิ ดโครมใหญ่ “ บ้าที่สุด บ้าจริ งๆ ” ..บ้าอย่างหาใดเปรี ยบ.. ..ทาไมต้องทาแบบนี้ดว้ ย..คิดจะกักขังกันไม่ให้ดิ้นหลุดเลยสิ นะ.. ..รู ้รึเปล่า..รู ้ใช่ไหมว่าถ้าได้ใกล้กนั อีกแม้แต่เพียงครั้งเดียว.. ..โซระไม่มีทางตัดใจจากคุณได้เลยแม้วา่ จะตายไปตอนนี้ก็ตาม.. คนที่ผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ าตาสะดุง้ ตื่นตอนเที่ยงคืน หัวใจดวงน้อย เสี ยดแวบ ลืมตาโพลงกลางความมืด ทุกอย่างเงียบสงบ นึกถอนใจโล่งอกว่ามันคง เป็ นแค่ความฝัน อาหมอไม่ได้มาที่นี่ ไม่ได้ทาร้ายตัวเองอย่างโง่ๆด้วยการมายืนรอ เจ้าตัวก้าวไปที่หน้าต่างเพื่อความแน่ใจ หากสิ่ งที่ปลอบตัวเองกลับกลาย เป็ นความตื่นตระหนก อาหมอคาซึมะยังคงยืนอยูท่ ี่เดิม..เหมือนในฝัน ..ไม่สิ..มันคือความจริ ง.. ..ความจริ งที่โซระทาร้ายคุณได้ลงคอ.. ร่ างบอบบางปาดน้ าตาลวกๆ รี บวิง่ ไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วกระชากประตูออก ดิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ ว “ อาหมอ! ” เสี ยงเล็กร้องขึ้น เกาะรั้วแน่นแล้วพยายามยืน่ ผ้าขนหนูผืนนุ่ม ให้คนตรงข้าม
193
ประตูร้ ัวถูกลงกุญแจตามหน้าที่ของแม่บา้ น ดึกดื่นป่ านนี้ทุกคนนอนกัน หมดแล้ว แต่อาหมอยังคงไม่ยอมไปไหน ร่ างใหญ่ยนื โอนเอนจนแทบจะหมดแรง ..แต่ก็ยงั คงรอคอยด้วยความตั้งใจเดิม.. “ โซระ..” เขายิม้ แห้ง เบลอไปหมดจนมองทุกอย่างพร่ าเลือน “ ลงมา ทาไม ฝนยังตกอยูเ่ ลย ” เขาชี้มือให้ดูดา้ นบน คุณท้องฟ้ าน้ าตาไหลไม่หยุดทั้งวัน โซระร้องไห้โฮ ร้องเรี ยกหาแม่บา้ นให้ช่วยเปิ ดประตูให้ “ ยอมพบอาแล้วเหรอ ” ชายหนุ่มท้วง หมดแรงจะพูดคุยแต่ฝืนเปล่งเสี ยง เพราะพยายามจนสาเร็ จ ทันทีที่ได้พบหน้ากัน เจ้าตัวน้อยก็โผเข้ากอด อ้อมแขนแข็งแรงรับร่ าง บอบบางเข้ามาซุกอกอุ่น เขาจูบปลอบลงบนดวงตาที่ร้ื นหยดน้ า “ อาคิดถึงโซระ..” เสี ยงแหบพร่ าพูดได้เท่านั้น ทั้งร่ างก็ลม้ ลง สติท้ งั มวล พลันดับวูบ ...... ไอเย็นของผืนผ้าที่ซบั ลงตามเนื้อตัวปลุกคนที่นอนอยูใ่ ห้ตื่นขึ้น ดวงตา หนักอึ้งฝื นลืมมอง เห็นฝ้ าเพดานสี ฟ้าอ่อน กลิ่นหอมในห้องเป็ นกลิ่นแป้ งเด็กที่เขา ชอบซื้อมาให้เจ้าตัวน้อยของเขาใช้ “ ทาไมอาหมอดื้อแบบนี้นะ ” เสียงมาจากคนที่นงั่ อยูข่ า้ งเตียง สี หน้าเรี ยบ เฉยแม้มีหยดน้ าตาคลอเอ่อ มือเล็กใช้ผา้ ชุบน้ าเช็ดตามเนื้อตัวให้อย่างอ่อนโยน ฝ่ ามือกร้านจับบนแขนเรี ยว รั้งปลายนิ้วนุ่มขึ้นจูบแต่เด็กชายรั้งมันออก ห่างแผ่วเบา ผละไปเปลี่ยนน้ าใหม่แต่คนนอนอยูก่ อดรั้งไว้แนบแน่น พยายามยันตัว ลุกขึ้น สุดท้ายก็พยุงร่ างตัวเองขึ้นนัง่ พิงหัวเตียงได้สาเร็ จ “ โซระ..อาขอโทษ ” เขาพึมพา “ อาหมอไม่มีอะไรต้องขอโทษผมหรอกครับ ไม่มีจริ งๆ ผมก่อเรื่ องเอง ทั้งนั้น ทาให้อาหมอต้องมาเป็ นไข้แบบนี้ ” โซระน้ าตาร่ วงเผาะ
194
“ ไม่..อาขอโทษ..ที่ไม่เคยคิดถึงหัวใจเราเลย อามันงี่เง่า..” โฮโจพูดอย่าง ลาบาก คอแห้งผากเหมือนถูกป่ นเป็ นผง “ ยกโทษให้อานะ เราเริ่ มกันใหม่ได้ม้ ยั ” โซระยิม้ เจือจาง “ ทาไมต้องยกโทษ ในเมื่อ..ผมไม่เคยโกรธอาหมอเลย ” เขาหลับตาลง ยิม้ อย่างมีความสุขกับคาตอบที่ได้ยนิ ยอมปล่อยแขนให้อีก คนไปเปลี่ยนน้ ามาใหม่ พิษไข้ของเขาแทบจะทาน้ าในอ่างเป็ นน้ าต้มสุกเสี ยแล้ว ชายหนุ่มมองรอบห้อง ชื่นชมความเป็ นระเบียบของเจ้าตัวเล็ก หากมีเพียง สิ่ งหนึ่งที่สะดุดตา กระเป๋ าเดินทางใบใหญ่ที่มีพาสปอร์ตเสี ยบอยู่ ..หมายความว่ายังไง.. เขาฝื นลุกขึ้น เดินไปคว้ามันมาเปิ ด กระดาษใบหนึ่งหล่นลง ใจหายวาบที่ เห็นตัวเลขการเดินทางของตัว๋ เครื่ องบิน..ไปลอนดอน..พรุ่ งนี้! “ นี่มนั อะไร..” หมอคาซึมะเสี ยงแหบแห้ง เค้นถามคนที่เพิ่งจะเดินกลับ เข้ามา โซระก้มหน้านิ่ง ขอมันคืนแต่เขาไม่ยอม “ ตอบอา! นี่มนั อะไร!! ” “ ผมจะไปหามิดจัง ” เด็กชายน้ าตาคลอ “ จะได้ไม่เป็ นภาระอาหมอ ” “ บ้ากันใหญ่แล้ว! ” เขาตวาด เจ้าตัวน้อยกลัวจนสัน่ กึก เขาเสี ยใจแทบบ้า ตรงดิ่งเข้าคว้าตัวเล็กบางมากักไว้ในอ้อมกอด “ อาไม่ให้ไป ไม่ให้ไปเด็ดขาด! ” “ อย่ารั้งผม..อย่ารั้งกัน ” โซระน้ าตาไหลพราก ดิ้นออกห่างอ้อมแขนคู่น้ นั แต่อีกฝ่ ายกอดไม่ปล่อย “ อยูก่ บั อาเถอะ ” เขาก้มหน้าลงซุกเรื อนผมนุ่ม จูบแผ่วบนหน้าผากนวล “ ไม่..” ร่ างเล็กร้องไห้ เรี ยกหาคนช่วย “ หมะม๊า..พาอาหมอออกไปที อา หมอจะกลับแล้ว ” “ โซระ! ” เขาดุใส่ “ อึก..ฮึก พาอาหมอกลับบ้านที ” ทั้งที่เสี ยงดัง มัน่ ใจว่าคนข้างนอกต้องได้ ยิน แต่ไม่มีใครเข้ามาเลย “ ทาไมถึงพูดไม่รู้เรื่ อง! อาบอกว่าไม่ให้ไปไง ไปไม่ได้! ยกเลิกตัว๋ ซะ ไม่อย่างนั้นก็เอามานี่! ” เขาตั้งท่าจะฉี กมันทิ้งแต่โซระยื้อไว้
195
เด็กชายฉุดกระชากของในมืออีกฝ่ าย เพราะลืมตัว..เพราะเผลอไป มือถึง ได้พลาดไปถูกเสี้ ยวหน้าด้านข้างเสี ยงดังสนัน่ หัวใจดวงน้อยวูบไหว น้ าตาหยดลง เป็ นสาย ..ไม่ได้ต้ งั ใจ..โซระไม่ได้ต้ งั ใจตบหน้าอาหมอ!.. ร่ างสูงยืนนิ่ง ชาวูบไปทั้งแถบ ทั้งห้องเงียบกริ บ ไม่มีเสี ยงร้องไห้หรื อ กระทัง่ คาต่อว่า “ ขอโทษครับ..ขอโทษ..ผมขอโทษ ” โซระที่ต้ งั สติได้พดู พร่ าทั้งน้ าตา “ ไม่..อาไม่เป็ นอะไร ” เขาหันกลับมามอง เสี ยใจที่อีกคนร้องไห้ไม่หยุด “ ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ ” ร่ างเล็กปาดน้ าตาป้ อยๆ “ ฮึก..แค่อยากให้อา หมอรัก อยากให้..อาหมอดูแล แต่..แต่ไม่อยากให้อาหมอทาเพราะหน้าที่เลย ” เขาตรงเข้ามากอดปลอบ รวบตัวที่ยนื ค้างเพราะความตกใจนั้นแนบแน่น “ ฮืออ..ผมมันเป็ นเด็กไม่ดี ผมขอโทษ ผมไม่ต้งั ใจ..” โซระร้องไม่หยุด “ อึก..ฮึก..ต่อจากนี้ผมจะไม่มากวน ผมจะไป ไม่เป็ นไร ถึงผมรัก แต่ผมจะ พยายาม..พยายามตัดใจ ” จะไม่รักคุณ จะปล่อยคุณไป ..จะลองดูสกั ตั้ง..แม้วา่ มันจะขาดใจก็ตาม.. โฮโจกอดเจ้าเด็กน้อยจอมดื้อเอาไว้แนบอก เขายิม้ ..ยิม้ อีกครั้งและอีกครั้ง อ้อมแขนแกร่ งโอบทั้งร่ างจนแทบจมหาย เขาจูบลงบนแก้มนุ่ม ช่วยซับน้ าตาด้วย รอยจูบ เจ้าขี้แงเช็ดน้ ามูกกับแขนเสื้ อเขาอีกแล้ว ..แบบนี้จะปล่อยไปได้หรื อ.. ..ไม่มีทางเสี ยล่ะ.. “ ไม่ได้ อาไม่ยอมให้ตดั ใจหรอก..เด็กบ๊อง ” เขายิม้ กระซิบลงข้างหู “ ฟัง ดีๆนะ โซระ อาจะพูดครั้งเดียว ” โซระเงยหน้ามองตาแป๋ ว ยังสะอื้นจนตัวโยนแต่ก็ทาตามคาสัง่ นั้นโดยดี “ อาจะไม่ให้โซระตัดใจจากอา..” ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้น “ เพราะอา..ก็รักโซระเหมือนกัน เจ้ าเด็กดือ้ ! ”
196
Last Special 5 : Can’t Smile Without You “ เพราะอา..ก็รักโซระเหมือนกัน เจ้าเด็กดื้อ! ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เผลออ้าปากค้างจนสบโอกาสให้คนตัวสูงกว่าก้ม ลงมาขโมยจูบ “ อารักโซระ..ไม่ได้รักแบบหลาน ไม่ได้เอ็นดูเพราะเป็ นคนไข้ ” เขาพูด ชิดเรี ยวปากนุ่ม จูบสาทับอีกหน เจ้าตัวเล็กยังนิ่งค้าง หมอเลยจูบหนักหน่วงกว่าเดิม กระซิบซ้ าทั้งที่บอกว่า จะพูดเพียงรอบเดียว “ รัก ” เขาจูบหน้าผาก “ รัก ” เลื่อนลงมาที่จมูกเชิดรั้น “ รัก..รัก..” จบลงที่กลีบปากสี สด “ รัก..” แล้วประทับลงเนิ่นนาน โซระช็อคไปแล้ว ตัวโอนเอนจนแทบล้ม ก่อนหน้านี้พยายามขอคาตอบ แต่ไม่ยกั รู ้เลยว่าพอได้ฟังออกมาจากปากของผูช้ ายที่สุดแสนจะรักแล้ว..มันน่าอาย จนแทบเป็ นลมให้ได้ “ ช่วยไม่ได้นะ เราเริ่ มก่อนเอง อย่ามาหาว่ามีแฟนแก่ก็แล้วกัน ” เขาแกล้ง ว่า “ อาสบายอยูแ่ ล้วที่ได้แฟนเด็ก ” เจ้าตัวน้อยน้ าตาร่ วง แขนทั้งสองโอบรอบบ่ากว้างแนบแน่น ซุกหน้าลง บนอกอุ่น โหยหา..และต้องการมาโดยตลอด ..ไม่ตอ้ งรอคอยอีกต่อไป.. “ คนแก่เชื่องช้า ต้องรอถือไม้เท้าก่อนเหรอฮะถึงจะยอมรับรักเด็ก ” ไม่ วายขอจิกกัดไปหน่อย “ โซระรักอาหมอ..” ..รักมาตลอดชีวติ ..และจะรัก..ตลอดไป.. ......
197
ร่ างใหญ่ลม้ ตัวลงนอนกับเตียงหลังกว้าง ใกล้กนั มีแผ่นหลังเล็กที่นอนขด เสี ยห่างเป็ นวา เจ้าตัวน้อยท่าทางตื่นเต้น แค่เห็นใบหูเป็ นสี แดงเข้มเหมือนมะเขือเทศ สุกก็น่าหัวเราะแล้ว ..ทาไมเขาถึงมานอนเตียงเดียวกับโซระได้น่ะเหรอ.. “ ฝนตกไม่ หยุดเลย ” คาซึ มะ โฮโจนั่งอยู่ตรงระเบียงยาว ในอ้ อมแขน โอบกอดคนรั กตัวน้ อยไว้ แน่ น เขากาลังเพ่ งมองว่ าจะกลับบ้ านยังไงถ้ ามันตกหนัก ขนาดนี ้ เขาก็ใช่ ว่าเป็ นหนุ่มๆ ตามันก็มีเลือนๆไปบ้ าง โซระอมยิม้ ซุกแก้ มกับท่ อนแขนแข็งแรง เกาะไว้ เหมือนลูกลิงแทบไม่ ยอมปล่ อย “ ค้ างคืนที่ นี่เลยสิ ครั บรุ่นพี่ ” ฮานะที่ ให้ คนรั กช่ วยพยุงคุณหมอมาพักใน ห้ องลูกชายคนเล็กเอาเสื ้อผ้ าชุดใหม่ ที่พี่เคย์ ยงั ไม่ เคยใส่ มาให้ เปลี่ยน ..ฮานะเองนั่นแหละ..ได้ ยินเสี ยงลูกแล้ วสั่งห้ ามทุกคนเข้ าไปช่ วย.. ..ต้ องดัดนิสัย..ให้ เคลียร์ กันจนแน่ ใจ..ไม่ อยากปล่ อยคาราคาซัง.. “ พวกแม่ บ้านจะตกใจมัย้ ถ้ ามาทางานตอนเช้ าแล้ วเห็นผมนอนตายอยู่ ด้ านล่ าง ” เขาหั วเราะ ขยีผ้ มนุ่มนิ่มเป็ นการบอกราตรี สวัสดิ์ ตั้งใจจะผละไปอาบนา้ แล้ วนอนตรงโซฟาในห้ องรั บแขก “ ตลกแล้ วครั บ ” ฮานะชี ไ้ ปที่ เตียงของโซระ ไม่ เห็นว่ ามันจะแคบสักนิด โซระนั่งกอดหมอน แก้ มแดงกา่ ด้ วยความเขินอาย ถึงอย่ างนั้นก็ไม่ได้ ขัด “ ฝนไม่ยอมหยุดเลย ” เขาพูดประโยคเดิม เท้าหัวจ้องเรื อนผมสี ออ่ นที่แผ่ อยูแ่ นบหมอนนุ่ม ไม่เห็นอีกฝ่ ายโต้ตอบว่าอะไรก็อมยิม้ “ ราตรี สวัสดิ์ครับ..ที่รัก ” โซระจังยิง่ หูแดงหนัก ได้แต่กลอกตาไปมา ใจเต้นระทึกเหมือนกลองชุด สัมผัสได้วา่ ฟูกยวบลงเล็กน้อย อาหมอขยับตัวเข้ามาใกล้..ใกล้ข้ ึนเรื่ อยๆ ฝ่ ามืออบอุ่นสอดเข้ามากอบกุมปลายนิ้วนุ่มแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นก็ทาเอา เจ้าของร่ างตัวเย็นเฉี ยบ
198
“ โซระ..เป็ นไข้เหรอ ” น้ าเสี ยงห่วงใยแว่วถามมา ใช้มืออังตรงหน้าผาก แล้วพลิกตัวบอบบางเข้ามากอด หวังให้ไออุน่ ช่วยคลายความเหน็บหนาวลง ดวงตากลมป๊ องจับจ้องที่เจ้าของหัวใจ ไอร้อนผ่าวริ นรดอยูข่ า้ งแก้ม อา หมอเป็ นไข้และหายเรี ยบร้อย ช่างเป็ นผูช้ ายที่สุขภาพแข็งแรงดีเหลือเกิน แต่แล้ว ทาไมคนที่รุกไล่เข้ามาถึงเป็ นฝ่ ายตัวเย็นกว่าใครเพื่อนเล่า..ไข้กลับหรื อเปล่า “ อาหมอเป็ นไข้เหรอครับ ” เด็กชายถามกลับอย่างไร้เดียงสา ตีความ อาการตัวแข็งทื่อแล้วเหงื่อออกแต่มือกลับเย็นเยียบนัน่ เป็ นพิษไข้ “ ไม่ใช่หรอก ” โฮโจแทบไม่กล้าขยับ ขาเรี ยวกอดก่ายเขาจากเบื้องล่าง มันสะกิดโดนบางส่วนที่ไวต่อความรู ้สึกเข้าเรี ยบร้อย “ ขอโทษนะ เป็ นตาแก่ลามก ไปซะแล้ว ” เจ้าตัวน้อยเข้าใจความหมายในทันที แก้มเนียนแดงจัด ร้อนผ่าวไปทั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมผละถอย “ อาหมอเคยมีแฟนมั้ย ” คนฟังเลิกคิว้ ปฏิเสธไปตามความจริ ง “ แล้ว..เคยนอน..นอน..เอ่อ..มีอะไร..กับใครมั้ยครับ ” เสี ยงใสตะกุกตะกัก เขาหัวเราะ มันอดไม่ได้จริ งๆ..หึงหรอกหรื อนี่ “ ทาแต่งาน ยังไม่เคยมีอะไรกับใครถึงขั้นที่เคยกับเด็กแถวนี้หรอก ” ชาย หนุ่มกระซิบ “ โซระเป็ นคนแรกของอานะ ” โซระหูตาเบลอไปหมด โดนย้อนกลับเข้าตัวจนได้ ร่ างเล็กกอดอาหมอ แน่น พูดงึมงา “ ผม..ผมก็เก็บไว้ให้อาหมอคนแรกเหมือนกัน ” โฮโจยิม้ น้อยๆ มีความสุขไปทั้งหัวใจ วันนี้..ตอนนี้ เขาก้าวข้ามกาแพงของ เหตุผลที่มนั ขวางกั้นพวกเขาไว้ตลอดมา ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้างฐานะผูป้ กครองอีก แล้ว ในเมื่อใจก็นึกรักใคร่ ไม่ต่างกัน “ นัน่ สิ นะ..อาพิสูจน์แล้วล่ะ ” เขายิม้ แสร้งว่าอีกหน “ แล้วจะให้อีกตอน ไหนล่ะครับ ”
199
เด็กชายอ้าปากค้าง จนคนมองต้องช่วยเอามืองับปากนัน่ ลงถึงจะได้สติ เจ้า ตัวก้มหน้างุด ตอบอ้อมแอ้ม “ อีกสองนาทีฮะ..ขอหายตื่นเต้นก่อน ” อาหมอของโซระหัวเราะในลาคอ ลูบหัวแล้วบอกให้เด็กนอนได้แล้ว “ ผมพูดจริ งนะ ” โซระพึมพา “ อย่าท้าอาเชียว..ไม่ใจดีเหมือนตอนเป็ นคุณหมอแล้วนะ ” เขาต้องระงับ ใจมากแค่ไหนไม่ให้คว้าตัวเล็กบางแบบนั้นมากอดจูบ โซระยังเล็ก ยังเด็กเกิน ..รอให้โตอีกหน่อยดีกว่า.. ..เขารอมาป่ านนี้แล้ว..ทาไมจะรออีกไม่ได้.. “ ผมพูดจริ งๆ ” โซระกล้าๆกลัวๆ แก้มแดงไปหมดตอนที่แตะลงบนหลัง คอแกร่ งแล้วยืดตัวขึ้นจูบผิวเผิน “ อย่าซนน่ะไอ้ตวั เล็ก ” เขาหายใจติดขัด มือนุ่มนิ่มอยูไ่ ม่สุข ล้วงเข้ามาใน สาบเสื้ อของเขา ไล้ไปทัว่ กล้ามเนื้อตึงเครี ยด “ รอให้โตอีกหน่อย..รออีก..หน่อย ” หมอพึมพา ความอดทนขาดผึงลง เมื่อนายตัวแสบมุดลงใต้ผา้ ห่ม ขยับยุกยิกแถวกางเกงของเขา “ พระเจ้า! ” โฮโจกระชากผ้าผืนหนาออก เหวีย่ งไปกองกับพื้นแล้วอุม้ เด็กชายจนตัว ลอย เขาปลดกระดุมเสื้ อ นัยน์ตาพร่ ามัวไปด้วยความปรารถนาที่ถกู สัง่ ให้ซุกซ่อนมา นานเกินพอ “ อย่าร้องว่าเจ็บอีกนะ ” เขาขู่ โซระมองนัยน์ตาหวานเชื่อม มือเล็กลูบไล้ที่แผงอกล่าสันตรงหน้าอย่าง ชื่นชม ปี นป่ ายขึ้นไปบนตัวของอาหมอแล้วอ้าปาก ขบเม้มลงบนยอดอกแข็งขืน เบาๆ ได้ยนิ เสี ยงครางทุม้ ต่า อ้อมแขนแข็งแรงรัดรึ งทั้งร่ างจนตัวแนบชิด “ ให้ตายสิ ไม่อยากจะเป็ นตาแก่ตณั หากลับแบบนี้เลย ” เขาสบถ รู ดรั้ง บางส่วนขึ้นลงจนมันขยายใหญ่ ความต้องการคุโชนทันทีที่เห็นร่ างน้อยๆนอนหงาย ลงทั้งเนื้อตัวที่เปล่าเปลือย หมอพรมจูบไปทัว่ ตัวหอมหวาน เขาครอบครองส่วนนุ่มนิ่มที่ร้อนผ่าว ในทันที โซระตะครุ บปากแน่น เผลอร้องเสี ยงดังตอนที่ถูกรู ดรั้งรุ นแรง ทั้งตัวสัน่
200
สะท้าน เพียงไม่นานนักก็ปลดปล่อย หัวใจเต้นตึกกับปลายนิ้วที่สอดแทรกเข้ามา ขยับเข้าออกเชื่องช้าแล้วค่อยเร่ งเร็ ว อาหมอไม่ยอมให้พกั นาน เขาก้าวขึ้นคร่ อม จูบทับบนหัวไหล่มน เท้าแขน เหนือร่ างบอบบาง ไม่กล้าโน้มลงทั้งตัวเพราะความสูงแตกต่างกัน “ ถ้าทาแบบนี้จะหนักมั้ย ” เขาถามด้วยความเป็ นห่วง ไม่รู้เลยว่าไม่ถามยัง ดีกว่า เด็กอายจนจะตายให้ได้อยูแ่ ล้ว “ ไม่..ครับ ” โซระครางอื้อ ตกใจกับความต้องการมากมายที่เห็นชัดกับตา ชายหนุ่มยิม้ มุมปาก ใช้ปลายนิ้วโป้ งกับนิ้วชี้เคล้าคลึงทางรักเบื้องหลัง นวดแผ่วแล้วลองขยับให้หายตึงแน่น สะโพกมนเริ่ มส่ายซ่านไม่ติดที่นอน “ อึก..อื้ออ..” โซระกัดหมอน ไม่กล้าส่งเสี ยงเพราะห้องด้านข้างเป็ นพี่ชาย นายอาโอะคงล้อไม่หยุดแน่ “ อาจะเข้าไปแล้วนะ ” เขาเตือน กระหยิม่ ยิม้ ย่องอย่างเจ้าเล่ห์นกั ที่เด็กยิง่ ตัวแดงหนัก “ อย่าครางเสี ยงดัง รู ้ม้ ยั เดี๋ยวพี่ได้ยนิ ” เขาแสร้งว่า โซระเบิกตากว้าง ผวาเฮือกขึ้นกอดแล้วลากปลายเล็บจิกแผ่นหลังกว้าง สองขาตวัดรอบเอวสอบ เกร็ งไปทั้งตัวเมื่อมีส่วนปลายร้อนผ่าวแทรกเข้ามา “ ผ่อนแรงครับ..อึก..” หมอนิ่วหน้า เขาถูกบีบรัดด้วยความคับแน่น ภายใน ร้อนผ่าวเหมือนสุมด้วยไฟ นุ่มนวล อ่อนหวานเหมือนกามะหยี่ โซระหอบหายใจ ทาตามที่อาหมอบอกอย่างเชื่อฟัง แขนทั้งสองยังเกาะกุม ไม่ปล่อย แผ่นหลังลอยขึ้นจากที่นอนด้วยความเจ็บจนน้ าตาไหล ความใหญ่โต ค่อยๆสอดใส่เข้าไปทีละนิด แทรกลึกเพิ่มขึ้น มากมายจนจุก ปวดหน่วงไปทั้งท้อง “ ฮ..อาาา ” เสี ยงครางหวานแว่วดังหลังจากที่คนด้านบนพักนิ่งๆ ส่วน เชื่อมต่อร่ างเริ่ มขยับเนิบนาบ ดันเข้าลึก ถอยออก ขยับเข้าหาแล้วผละห่าง “ เรี ยกชื่ออาสิ ครับ ” เขากระซิบกระซาบ “ อื้ออ..อาหมอ..” โซระว่าตามนั้น “ ไม่ใช่..” เขาเองก็แทบไม่มีสติจะพูดอยูร่ อมร่ อ “ ชื่อ..จริ ง ”
201
อาหมอดันตัวเข้าสู่ใจกลางร่ างบอบบาง เขาครางแผ่ว ค่อยๆเพิ่มแรงมาก ขึ้นแล้วควบตัวเชื่องช้า เป็ นจังหวะเน้นๆ เจ้าตัวน้อยกรี ดร้องอยูใ่ นลาคอ ยิง่ ห้ามส่ง เสี ยง ความเสี ยวซ่านยิง่ ทวีคูณ แทบเหมือนตกจากที่สูงแล้วดาดิ่งลงเหวลึกอีกหน “ อาหมอ..คาซึมะ ” ร่ างเล็กครางหวิว หลับตาแน่น “ ไม่ใช่ เรี ยกอีก..” “ ค..คาซึมะ ” โซระหน้าแดงจัด กอดรัดแผ่นหลังแน่นหนา “ อาา..อีก..” ชายหนุ่มเน้นย้า “ คาซึมะ..โฮโจ อือ..อื้ออ..” หัวใจซ่านเสี ยวเพราะแรงที่เน้นหนักลง “ อือ..โซระ ” ชายหนุ่มกอบกุมส่วนน่ารัก จับรู ดรั้งขึ้นลงเพื่อปรนเปรอ ให้กบั คนรักอายุนอ้ ย “ ชื่อจริ ง..เรี ยกแค่ชื่อจริ ง..” โซระจังเม้มปากแน่น หัวใจเต้นตุบตับด้วยความสุข เสี ยววูบอย่างรุ นแรง จนเผลอปลดปล่อยความกดดันในร่ างเป็ นสาย เปรอะเปื้ อนหน้าท้องแกร่ งที่โน้มลง เสี ยดสี กบั ท้องน้อยขาวเนียน แขนแกร่ งสอดเข้าใต้ขอ้ พับขา สะโพกแข็งแรงเริ่ ม เคลื่อนไหวหนักหน่วงจนเตียงทั้งหลังสัน่ คลอน “ ฮ..โฮโจ ” เสี ยงหวานสัน่ ไหว กรี ดร้องเมื่อคนด้านบนโถมน้ าหนักลง บางส่วนสอดแทรกลึกล้ า เสี ยดถูกบางจุดในร่ างจนเสี ยววูบ “ อึก..อ๊าาา..อ๊าาา ” หมดสิ้นความอดทน มือที่อุดกั้นเสี ยงร้องละออกแล้ว ขยาขยี้ผา้ ปูที่นอนจนแทบขาด โซระหวีดร้องเสี ยงก้อง ส่งเสี ยงดังระงมอย่างไม่อาย “ ฮ..อื้ออ ” เขาขมวดคิ้วแน่น เร่ งจังหวะแล้วโจนจ้วงกายลงลึกสุด ถอนตัว แล้วกระแทกลงอีกหน ซ้ าอีกหน “ เรี ยกอีก..” “ โฮโจ..โฮโจ..” ร่ างบางกระตุกวาบ ปลดปล่อยอีกครั้งพร้อมกับที่เขาส่ง ความรักเข้าไปในลาตัวร้อนผ่าวไม่หยุด ของเหลวอุ่นร้อนไหลท่วมเป็ นระลอกตาม ร่ างสูงใหญ่ที่กระตุกถี่
202
เขาคว้าตัวบอบบางเข้ามากอดแนบอก หยัดร่ างเข้าสู่ความร้อนผ่าว เน้น กายหนักๆอีกสองสามครั้งถึงหยุดลง ล้มตัวนอนพังพาบ หอบหายใจถี่โดยมีคนรัก ตัวน้อยหมดเรี่ ยวแรง นอนซบแผ่นอกไม่ห่าง ทั้งสองกอดก่ายกัน กลืนเป็ นคนๆเดียว ไม่ยอมผละถอยไปไหนเมื่อค่าคืน นี้ยงั ไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ เขาจูบที่ไหล่ขาว ยิม้ กับเสี ยงเรี ยกชื่อที่ชอบนักชอบหนา “ ดีใจจัง ” หมอคาซึมะพึมพา “ ต้องเรี ยกอาแบบนี้อีกนะ ” โซระได้แต่หน้าแดง กอดรั้งคนรักไว้แน่น “ ได้เสมอครับ..อาหมอ ” ....................................................................................... ชายหนุ่มยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก รู ้สึกว่าลมหายใจร้อนผ่าว จาได้คลับคลาย คลับคลาว่าตากแดดตากฝนทั้งวัน ..แล้วจบลงด้วยการเปลือยเปล่าทั้งตัวในห้องแอร์.. ..ครั้งแล้ว ครั้งเล่า..ชัว่ โมงแล้ว ชัว่ โมงเล่า ไม่หยุดหย่อน.. ..มีความสุขจนแทบลืมตาย.. หมอคาซึมะยิม้ น้อยๆ พลิกตัวจากผ้าห่มผืนหนาที่สอดตัวลงอาศัยร่ วมกัน ป่ ายมือไปข้างที่นอน..สัมผัสเย็นชืดคือคาตอบ “ โซระ..” เขาคราง ปวดหัวจี๊ดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยนั ตัวขึ้น คิดว่าเจ้าตัวแสบ คงไปอาบน้ าแต่เช้า ร่ างสูงผลักประตูหอ้ งน้ าเข้าไป พื้นกระเบื้องแห้งสนิท บ่งบอกว่าถ้าจะมี คนใช้ ก็คงผ่านไปร่ วมสามสี่ ชวั่ โมงแล้ว เขาเดินเซ มึนหัวแทบบ้า จาได้วา่ เมื่อคืนพาเด็กชายไปอาบน้ าด้วยกัน บาง ทีเจ้าคนขี้เกียจอาจหนีไปกินมื้อเช้าแล้วก็ได้
203
คาซึมะ โฮโจคว้ากางเกงตัวใหม่มาสวม ติดกระดุมเสื้ อเชิ้ตที่ฮานะจัง อุตส่าห์สละของที่ไปซื้อมาสาหรับคนรักให้เขาใส่ เขาคลาทางลงไปตามบันได หวัง ว่าจะพบรอยยิม้ สดใสของคนรักตัวน้อย ..ว่างเปล่า.. “ ดูปีดูวบั วับ ชะละล้า..” เสี ยงของใครคนหนึ่งดังมาก่อนเจ้าตัว หมอหันไปมอง ยิม้ ออกมาเมื่อพบว่าเป็ นนายอาโอะที่กาลังหัดถูพ้นื บ้าน อยู่ ทาคาดหัวเหมือนแยงกี้เสี ยแมนเชียว แล้วไอ้ที่ยกั ย้ายส่ายสะโพกนัน่ คนแมนๆ เขาทากันเหรอ “ ไง อาโอะ ” เขาทัก คิดว่าโซระจังต้องอยูไ่ ม่ไกล “ น้องไปไหนเสี ยล่ะ ” อาโอะเอาหูฟังออก ยกมือขึ้นทักอาหมอยังหนุ่มแล้วบุย้ ใบ้ไปทางประตู “ ในสวนเหรอ ” เขามองตาม “ เปล่าคร้าบ..” เจ้าตัวหมุนรอบหนึ่งแล้วกระพือปี กพับ่ ๆ “ ออกไปข้าง นอกนานแล้ว..บินไป ” “ บิน? ” คนฟังใจหายวาบ “ เยส..บินไปหามิดจังเรี ยบร้อย..ไฟลท์เช้ามืด น่าอิจฉาชะมัด อาหมอว่ามั้ย แต่ผมยังไม่ไปหรอก จะรอมิดจังมาหาเอง..อ้าว ” อาโอะพูดเจื้อยแจ้ว เห็นอีกฝ่ าย ผลุนผลันขึ้นไปบนห้อง หมอคาซึมะตรงดิ่งไปเปิ ดประตูตเู ้ สื้ อผ้า เขาหากระเป๋ าใบนั้นไม่เจอ ชุดที่ อีกคนแขวนไว้ก็หายไปครึ่ งหนึ่ง ทั้งพาสปอร์ต ตัว๋ เครื่ องบิน หายไปหมด “ ขอทราบเที่ยวบินจากโตเกียวไปลอนดอนครับ ” เขาต่อสายหาเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ของสนามบิน พอรู ้เรื่ องแล้วก็แทบจะวิง่ ลงมาจากชั้นสองทั้งที่ในหัว ยังไข้รุม ..ทาไม..เพื่ออะไร..โซระทาแบบนี้กบั เขาเพราะอะไร!!.. ร่ างใหญ่สบถกร้าว มือที่สนั่ เทาพยายามไขกุญแจรถ ทามันหล่นแล้วยัง ต้องพยายามต่อสายหาคนรักอีก..ปิ ดมือถือตามเคย
204
..เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอ.. ..เกิดอะไรขึ้น..ทาไมใจร้ายกับอาแบบนี้.. ..ทาไม..ถึงไปไม่บอกกล่าว.. ดวงตาสี เข้มแห้งผาก มันไหวริ ก มีหยดน้ าไหลริ นลงเงียบเชียบ เครื่ องยนต์ สตาร์ทขึ้นมาเพียงนิดแล้วดับนิ่ง เขาพยายามแล้ว แต่มนั ดับลงอีกครั้ง เขาคารามกร้าว มองนาฬิกาอย่างหมดหวัง ก้าวลงจากรถแล้วถึงกับเซถอย หมดเรี่ ยวแรง ทั้งกาย..ทั้งใจ ..ไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจจริ งๆ.. โฮโจเดินไปตามถนน เขาต้องเรี ยกรถโดยสาร รถที่เลี้ยวเข้ามากะทันหัน ทาให้เขาชะงัก คนขับเปิ ดหน้าต่างลงมาพร้อมด้วยสี หน้าที่แสดงความแปลกใจ “ หมอ..จะไปไหนครับ ” ..มุราคามิ เคย์!.. “ โซระ..” เขาถามเสี ยงพร่ า “ คุณเอาโซระไปไว้ที่ไหน! คุณพาเขาไป ทาไม!! ” ชายหนุ่มแทบอาละวาด โกรธจัด..โกรธที่สุด ..ทั้งโกรธ..ทั้งผิดหวัง..เสี ยใจจนสุดพรรณนา.. “ ไปไหนเหรอ..” เคย์หวั เราะ “ เขาก็ไปหาน้องชายที่ลอนดอนน่ะสิครับ ถามแปลกๆ นี่ลูกผมไม่ได้บอกหมอเหรอ แปลกใจจังน้า..” “ หมายความว่ายังไง..” เขาคราง ยืนไม่ติดที่จนต้องพยุงตัวไว้ดว้ ยกาแพง ด้านหลัง ฮานะรี บลงจากรถเข้ามาประคอง แต่หมอกลับถอยหนี มองรุ่ นน้องของตน ด้วยความไม่เข้าใจ นัยน์ตาคูน่ ้ นั ฉายแววผิดหวัง “ ช่วยตอบที..มันเกิดอะไรขึ้น ” “ โซระไปหามิดจังครับ ” ฮานะก้มหน้านิ่ง พึมพาว่าขอโทษที่ไม่ได้บอก “ เป็ นไปไม่ได้..ทาไมโซระไม่บอกผม ” ร่ างสูงนึกทบทวนด้วยสี หน้า ปวดร้าว “ เขาไม่ได้บอก..ไม่ได้พดู ..ว่าจะทิ้งผมไป ” ..ไม่เคยคิด..ไม่ทนั ได้รู้ตวั .. “ ก็คนเขาไม่อยากอยู่ เขาก็ไปสิ ครับ ” ไทระพูดแทรก
205
“ ได้โปรด..อย่าล้อผมเล่นแบบนี้ ” เขาทาอะไรไม่ถูก มองคนทั้งหมดที่ เงียบกริ บแล้วยิง่ แน่ใจว่ามันเป็ นความจริ ง “ เข้าบ้านก่อนเถอะครับรุ่ นพี่ ” ฮานะรั้งแขนไว้แต่อีกฝ่ ายไม่ยอม “ ผมจะไป ” เขาหุนหัน ทั้งที่ไม่มีเงินติดตัวสักนิด “ ตอนนี้..คงจะทัน ” “ ไม่ครับ..ไม่ทนั แล้ว ” ร่ างเล็กร้องออกมา “ เครื่ องออกไปนานแล้ว ” “ งั้นก็บอกผมมา โซระอยูท่ ี่ไหน ผมจะไปตามเขากลับ ” หมอคาซึมะเค้น ถาม ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ า ..ลิ้มรสความสูญเสี ย.. ..มีโอกาสมานาน..ไม่เคยคว้าไว้..ตอนนี้จะรั้งอะไรได้.. “ หมอ..” ไทระถอนหายใจ “ ปล่อยเด็กมันไปเถอะ ไม่รักก็อย่ารั้งเลย ” “ ไม่! ผมรักเขา ผมรักโซระ พวกคุณไม่รู้รึไง ผมไม่มีวนั ปล่อยเขาไป!! ” เขาโพล่งอย่างเหลืออด ..จะบอกว่าเมื่อคืนคือความฝันงั้นหรื อ.. ..ไม่เชื่อหรอก..ไม่มีวนั เชื่อ.. ..ไม่มีทาง.. “ ปล่อยโซระไปก่อนเถอะครับรุ่ นพี่ เมื่อเขาพร้อม..เขาจะกลับมาเอง ” ..ทาไม..ทาไม..มีแต่คาถามนี้เต็มไปหมด.. ..ทาเพื่ออะไร..อยากประชดประชัน.. ..หรื อยังทรมานกันไม่พอ.. ....................................................................................... ร่ างสูงใหญ่ใต้เสื้ อกาวน์เดินออกจากห้องเงียบๆ เขายืน่ มือขอแฟ้ มประวัติ จากเคาน์เตอร์พยาบาลก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง ไม่พดู คุย ไม่ยมิ้ แย้ม ไม่มีการไต่ถาม อะไรเกิดขึ้น
206
“ เป็ นแบบนี้มาสี่ วนั แล้ว ” สาวคนหนึ่งกระซิบกระซาบ “ ทะเลาะกับแฟนรึ เปล่า ” “ อ้าว..สรุ ปมีแฟนแล้วเหรอ ” พยาบาลผูช้ ่วยหน้ามุ่ย “ เสี ยดายทรัพยากร ผูช้ ายหล่อๆยิง่ หายาก ถึงอายุเยอะแล้วแต่หล่อขนาดนี้ก็ยอมล่ะนะ ” “ แบบนี้เรี ยกว่าคนอกหักจ้ะ รุ นแรงน่าดูเชียว ” ใครอีกคนเสริ ม ต่างแอบ ลุน้ ว่าจะมีหวังเข้าไปเป็ นหนึ่งในคนรักของคุณหมอหรื อเปล่า หมอคาซึมะตรวจคนไข้ผา่ นไปอีกราย เขาดูผลการเอ็กซเรย์สมองจาก เครื่ อง ไม่พบเนื้อเยือ่ ผิดปกติ พอนัดหมายมาตรวจวันอื่นแล้วก็ให้คนไข้กลับได้ ชายหนุ่มหมุนปากกาในมือเล่น เหม่อมองตรงประตูหอ้ ง ที่ตรงนั้น..มักมี เจ้าเด็กตัวซนเปิ ดประตูผางเข้ามาแล้วร้องทักสดใส ..อาหมอครั บ..อาหมอคาซึ มะ.. ..วันนีโ้ ซระขอมาอยู่ด้วยคน.. เขายิม้ ให้กบั ความทรงจา ผ่านมาสี่ วนั ที่ไม่มีกนั ไม่เหมือนกับเจ็ดวันที่ตอ้ ง ห่างเหิน ช่วงเวลานั้นยังรับรู ้วา่ ไม่ได้อยูใ่ กล้ แต่โซระก็ไม่ได้ห่างไปไกลเหมือน ตอนนี้ ตอนที่มีขอบฟ้ าคอยกั้น..แล้วเราสองคนต้องอยูห่ ่างคนละซีกโลก ..ยอมแล้ว..ยอมจนหมดใจ..จะให้ทาอะไรก็บอกมา.. ..ยอมจนหมดทุกอย่าง ขอแค่กลับมาหากัน.. ..กลับมารักกัน..เหมือนอย่างเคย.. มีเสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น วันนี้เขานัดซายุจงั มาตรวจสุขภาพอีกหน พอตอบ รับให้มาได้เลย เจ้าตัวก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา “ สวัสดีครับ ” ซายูริยมิ้ รื่ น มีซาวามุระ จุนตามติดมาคอยเฝ้ าเหมือนเดิม “ สบายดีนะ ” เขาฝื นยิม้ ทักทายออกไปแล้วก้มหน้าก้มตาทางานตามเดิม หมองเศร้าลงจนคนมองยังสัมผัสได้ “ ร่ าเริ งหน่อยสิ หมอ ” ร่ างเล็กชวนคุย เห็นอีกคนดูเงียบเฉยก็ได้แต่ถอน หายใจ “ เอาน่า..เดี๋ยวโซระจังก็กลับมา ”
207
“ เมื่อไหร่ ล่ะ..” เขาเงยหน้ามอง เสี ยงพร่ าต่าด้วยความเสี ยใจ ..เมื่อไหร่ ..ต้องให้รอจนถึงตอนไหน.. “ ก็..” ซายูริพดู ไม่ออก หันมองคนรักอย่างขอความช่วยเหลือ “ คิดอะไรมากล่ะหมอ ทีผมยังรอซายุท้ งั ที่ไม่รู้วา่ ‘เป็ น’ หรื อ ‘ตาย’ ตั้งสี่ ปี เต็ม!! ” จุนอารมณ์ข้ ึน นึกแล้วยังเจ็บใจไม่หาย หมอคาซึมะไม่โต้ตอบ “ ผมขอโทษ ” เขาพูดสั้นๆเท่านั้น “ จุน! ” ซายุปรามสามีตวั ดีดว้ ยสี หน้า “ โว้ย..แกล้งไม่สนุกเลย สูไ้ อ้มุราคามิก็ไม่ได้ ” เขาพึมพา “ ถ้าอย่างนั้นจุนก็ไปแหย่พี่เคย์เถอะ คนเขากาลังไม่สบายใจ ไปเลยๆ ” “ น่าสนนะ ” จุนยิม้ มุมปาก ใจจริ งแล้วพูดไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าไอ้หมอ คาซึมะนี่จะขี้ใจน้อยกว่าที่คิด เกิดมันมานัง่ ในตาแหน่งเขา มิฆ่าตัวตายไปแล้วเหรอ “ เอางี้ม้ ยั หมอ ” ซายูริปรบมือแปะ ฟังผลตรวจแล้วก็ปกติดีแถมยังแข็งแรง มากด้วย “ เราไปเดินเล่นในสวนกันเถอะ จะได้สบายใจ วันนี้อากาศดีนะ ” “ ซายุไปเถอะ ” เขาถอนหายใจ ดูนาฬิกา วันนี้หมดเคสของเขาแล้ว ถึงแม้ ไม่อยากกลับบ้านแต่ก็ไม่มีอารมณ์เดินเล่น “ งั้นกลับบ้านหมอก็ได้..ช่วยเล่นเปี ยโนให้ผมฟังสักเพลงได้ม้ ยั นะ นะ..” คนตัวเล็กยิม้ สดใส อ้อนวอนจนคนมองไม่สามารถปฏิเสธ “ แน่ใจนะว่าเขาจะไม่มาต่อยผม ” หมอคาซึมะบุย้ ใบ้ไปทางผูช้ ายตัวสูงที่ ยืนคุยโทรศัพท์แล้วเหลือบมองมาเป็ นระยะๆ “ ชัวร์ ! ” “ ต่อยชัวร์ หรื อไม่ต่อยชัวร์ ” เขาหัวเราะ ขอเก็บข้าวของแล้วจะตามไป น่าแปลกใจที่ซาวามุระ จุนยินยอมให้ภรรยาสุดหวงนัง่ รถมากับเขาสองต่อ สองได้ รถข้างนอกติดเอาการ กว่าจะแวะร้านอาหาร กว่าจะถึงบ้านก็สองทุ่มแล้ว “ หมอเปิ ดไฟทิ้งไว้เหรอ ” ซายูริชะโงกมองจากรั้วด้านหน้า
208
โฮโจเห็นไฟในห้องรับแขก เขาส่ายหัว ปิ ดประตูรถแล้วกดล็อค ไม่ค่อย สนใจเท่าไหร่ นกั ในเมื่อพักนี้เขาดูเบลอๆไป จิตใจไม่อยูก่ บั เนื้อกับตัวเท่าไหร่ สวนกุหลาบหน้าบ้านบานสะพรั่ง กลีบดอกขาวส่งกลิ่นหอมไปทัว่ บริ เวณ ครั้งหนึ่งเขาเคยปลูกมันไว้และทอดทิ้งจนแห้งโหย วันนี้ ตอนนี้ เขาปลูกมันขึ้นมา ใหม่อีกครั้ง แสดงให้รู้วา่ เขาไม่ได้เฝ้ ารอใครสักคนอีกต่อไป กุหลาบขาวนัน่ ..ก็แค่ ดอกไม้ชนิดหนึ่ง ไม่ได้เป็ นตัวแทนของทาซึดะ ซายูริ คนที่เขาเคยรักหมดใจอีก ..เพราะตอนนี้เขารัก มุราคามิ โซระ.. ..เจ้าเด็กน้อยจอมดื้อ..ที่รอคอยเขามานานเหลือเกิน.. ..วันนี้..เขามารอคอยแทน.. “ อยากฟังเพลงอะไรล่ะ ” เขาพึมพา เลื่อนหน้าต่างออกแล้วเดินไร้ วิญญาณไปที่หอ้ งเปี ยโน ซายูริอมยิม้ “ Can’t smile without you ” โฮโจชะงักกึก เงียบลงไปเมื่อความทรงจาบางอย่างหวนกลับ ..อาหมอเล่ นให้ ฟังหน่ อย..โซระชอบเพลงนี.้ . ..คาว่าไม่..เป็ นการปฏิเสธอย่างเย็นชา.. ..เพียงเพราะว่ามีความหลังกับคนตรงหน้าเท่านั้นเอง.. “ ไม่มีเพลงอื่นเหรอ ” เขาถาม ตั้งใจจะเดินอ้อมไปเลิกผ้าออกแต่กลับพบ ว่ามันไม่ได้คลุมไว้ มีเสี ยงกดคียเ์ ปี ยโนดังแว่ว เป็ นเสี ยงสั้นๆ เหมือนกดย้าแผ่วเบาเท่านั้น หมอคาซึมะขมวดคิว้ เขาเดินอ้อมไปอีกทาง บอกให้ซายูริถอยห่างๆ มีอะไรไม่ชอบ มาพากล บางทีอาจมีใครนึกอยากเข้ามาค้นของมีค่าอันน้อยนิดก็ได้ “ ของขวัญจากพวกเรานะหมอ ” ซายุจงั ยิม้ ร่ า เลื่อนหน้าต่างเปิ ดเมื่อได้ยนิ เสี ยงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน “ ขอให้มีความสุข ” หมอคาซึมะถึงกับงงงันแต่ความสงสัยมีมากกว่า สองเท้าที่สาวเข้าไปหา ต้นเสี ยงหยุดชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าคุน้ เคย
209
ดวงตากลมโต แก้มกลมป่ องกับเจ้าเขี้ยวน่ารักที่ฉีกยิม้ มาให้ ..เหมือนโลกกลับมาสดใสอีกครั้ง.. “ ดีฮะอาหมอ..อ๊ะ! ” ร่ างเล็กร้องเบาๆเมื่อทั้งตัวถูกกระชากเข้าไปกอด “ ทาไม! ” เขาคว้าทั้งตัวเบาหวิวแนบแน่น พยายามสัมผัสให้รู้วา่ นี่คือเรื่ อง จริ ง เขาไม่ได้ดื่ม ไม่ได้ฝัน และไม่ได้นึกไปเองเพราะความคิดถึงมันก่อร่ างขึ้นมา โซระเกาหัวแกรก ชี้ไปทางมุมห้องที่มีกระเป๋ าใบใหญ่ต้ งั อยู่ เพิ่งเดินทาง กลับมาจากลอนดอน จริ งๆแล้วมีกาหนดเยีย่ มมิดจังอาทิตย์หนึ่ง แต่เพราะคุณซายุ โทรบอกว่าอาหมอไม่สบาย เป็ นไข้ใจขั้นรุ นแรงเลยต้องหาทางกลับ แล้วก็ได้อาจุน ช่วยส่งคนไปรับถึงที่ “ ภาษาอังกฤษผมยังไม่กระดิกตามเคย ” เจ้าตัวหัวเราะคิก “ ทาไมไปไม่บอก..” หมอยังถามคาเดิม ผละออกมองหน้าแล้วดึงตัวกลับ เข้ามากอดรัดใหม่ “ เป็ นโซระจริ งๆ..โซระของอา ” “ ผมฝากปะป๊ าบอกแล้วนะครับ บอกว่าจะไปอาทิตย์นึง ปะป๊ าไม่ได้บอก อาหมอเหรอ ” โซระขมวดคิ้ว โฮโจถึงกับนิ่งอึ้ง ปะติดปะต่อเรื่ องราวแล้วเข้าใจได้ทนั ที ..เขาถูกแกล้ง!!..ไม่ต่างจากคราวของซาวามุระ จุนหรอก.. “ ปะป๊ านี่! ” โซระหน้ามุ่ย แสดงว่าต้องแก้แค้นอาหมอแน่ๆ ยิง่ เป็ นคนที่ หวงลูกชายชนิดไม่ยอมให้ใครมาทาอะไรแม้แต่ปลายก้อยอยูด่ ว้ ย พอได้ทีเลยหา เรื่ องให้อาหมอตรอมใจเล่น เอาคืนที่ปล่อยโซระรอมาตั้งนาน เขายิม้ โล่งอก สบายใจ และมีความสุขจนพูดไม่ถูก “ ไม่เป็ นไร..กลับมาก็ดีแล้ว ” เขาพึมพา กอดรัดแน่นขึ้นไปอีก “ ผมไม่ไปไหนหรอก จะตื๊อจนกว่าอาหมอจะใจอ่อนเนี่ยแหละ ” ร่ างเล็ก ยิม้ ร่ า กอดตอบคนที่อยูใ่ นหัวใจมาเนิ่นนาน “ ขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้บอกด้วย ตัวเอง กะว่าฝากโน้ตอาโอะไว้แล้วเชียว..” คาซึมะ โฮโจหัวเราะ เขาถูกเอาคืนจนได้..สาหัสเลยด้วย
210
..ก็ยงั ดีที่แค่สี่วนั ..หากเป็ นสี่ปี.. ..คงขาดใจ.. “ อย่าไปไหนอีกนะ ถ้าจะห่างกัน ช่วยบอกอาก่อน อย่าให้ทรมานแบบนี้ ” โซระยกมือขึ้น ดึงนิ้วก้อยของอาหมอมาคล้องกันไว้แล้วโยกหัวไปมา ร้อง เพลงเสี ยงหวาน “ เกี่ยวก้อยเอย เกี่ยวก้อยสัญญา ถ้าโป้ ปดวาจาจะกลืนเข็มพันเล่มเลย ” คนฟังยิม้ อุม้ ตัวเบาเป็ นนุ่นมานัง่ ตัก เขารู ้วา่ โซระยังชอบเพลงนั้น “ วันนี้จะเล่นเปี ยโนให้ฟัง..ร้องตามอาแล้วกันนะ ” ชายหนุ่มจูบลงบน เรื อนผมสี อ่อน หอมแก้มใสบางเบา “ I can't smile without you. ” “ I can't laugh and I can't sing.” โซระยิม้ กว้าง อ่านตัวโน้ตแล้วร้องคลอ “ I'm finding it hard to do anything ” เขาก้มลง กดปลายจมูกกับหน้าผาก นวล ลงท้ายด้วยจุมพิตแนบแน่นที่เรี ยวปากหวาน ตราตรึ ง..และเนิ่นนาน ย้าถ้อยคา นั้นอีกครั้ง..ไม่รู้จบ ..I just can’t smile..without you.. ..ฉันคงยิม้ ไม่ได้เลย..ถ้าขาดเธอ.. .......................................................................................
FIN
211
Prologue : Unchained Melody เสี ยงเชียร์ในห้องของชมรมดังลัน่ ขึ้นพร้อมกับการปรบมือกันเกรี ยวกราว แต่ละฝ่ ายที่แบ่งสมัครพรรคพวกออกเป็ นสองกลุ่มต่างโห่ร้องให้กบั คู่ต่อสูท้ ี่ยนื คุม เชิงกันบนเสื่ อตาตามิ ทันทีที่กรรมการให้สญ ั ญาณ ฝ่ ายหนึ่งที่ดูท่าว่าจะตัวเล็กกว่า คนตรงข้ามมากนักก็กลับกระโจนพรวดเข้าหาแล้วฟาดดาบไม้ไผ่ใส่อีกคนแบบไม่ ต้องรอให้ต้ งั ตัว ดวงตาสี เข้มใต้หน้ากากเจือแววขบขัน เด็กหนุ่มร่ างสูงที่มองท่าทีของเจ้า คนเตี้ยกว่าอยูน่ านทาทีแค่เบี่ยงตัวหลบแล้วฟาดกลับ ไอ้เจ้าคนอวดเก่งก็แทบจะล้ม ดีแต่ที่ยงั ปั ดแรงกระแทกออกได้บา้ ง กรรมการสะบัดธงบอกคะแนนจุดทาแต้ม ให้กบั ฝ่ ายคู่แข่ง ร่ างเล็กกัดฟันกรอดกับท่าทางไม่รู้สึกรู ้สาของพี่ชายร่ วมชานบ้าน ..ไอ้ไทโย !..ไอ้หน้าหล่อ..ไอ้ข้ ีเก๊ก!!.. อาโอะอยากจะร้องแหกปากให้ลนั่ อาคาร ปลายเท้ากระชั้นเข้าหาแล้วเงื้อ ชิไนใส่อีกครั้ง เพียงแค่กะพริ บตา ไอ้หมาบ้าที่เป็ นคู่กดั กันมานานก็หลบวูบแล้ว กระแทกปลายด้ามไผ่เข้าเต็มเปาที่เกราะ เรี ยกคะแนนได้อีกหลายแต้มทั้งเสี ยงเชียร์ ของสาวๆ “ ปั ดโธ่เว้ย! ” แผดเสี ยงขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ สุดแสนจะอับอายที่พวก ผูห้ ญิงเอาแต่เชียร์ไอ้บา้ ปี หนึ่งที่ดนั แต่งเครื่ องแบบโทไดมาโรงเรี ยนเขา มันเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ ! ก็ไอ้หนุ่มวิศวะของมหาวิทยาลัยโตเกียวมัน เสื อกมาเยีย่ มเยียนโรงเรี ยนเก่า พอเห็นเขากาลังซ้อมเคนโด้ ก็สะดีดสะดิ้งจะดวลด้วย ฟาดกันไปฟาดกันมา สุดท้ายคนก็มากันเต็มชมรม แทนที่เขาจะได้แรงเชียร์ แฟน คลับกลับพาลทรยศไปเข้าข้างไอ้ไทโยเสี ยนี่ ดูเอาเถอะ..มุราคามิ อาโอะที่กินตาแหน่งประธานนักเรี ยนสุดป๊ อบ จู่ๆก็ถูก ถีบลงจากชั้นบ๊อกซ์ของอันดับคนที่สาวๆอยากควงมากที่สุดลงไปนอนแอ้งแม้ง ภายในไม่ถึงชัว่ โมง!! มันน่าเจ็บใจนัก!
212
มือเล็กกระชากเอาหน้ากากออกแล้วทิ้งมันลงบนเสื่ อ ประกาศก้องว่าไม่ เล่นตามกฎกติกามันแล้ว “ ไอ้เตี้ยเอ๊ย..” ไทโยถอดหน้ากากออกบ้าง ได้ยนิ เสี ยงสาวๆกรี๊ ดใส่จนคอ แหบคอแห้ง เขามองคนตรงข้ามที่ทาท่าหงุดหงิดสุดขั้วหัวใจ ก็รู้ดีอยูห่ รอกว่าอาโอะ มันโกรธที่ถูกแย่งแฟนคลับ เขาแค่อยากฟาดแข้งฟาดขาด้วยก็เท่านั้น ไม่ได้คิดตั้งใจ จะขโมยเรตติง้ แต่ขอทีเถอะไอ้เด็กแสบ เรตติ้งกะผีจอมปลอมของแกน่ะสิ ไอ้ติดอันดับ คนที่สาวอยากควง มันวงเล็บว่าอยากควงไปจับคู่กบั ผูช้ ายคนอื่นหรอกเว้ย! “ วันนี้ถา้ เอาเลือดหัวพี่ออกไม่ได้ อย่ามาเรี ยกผมว่าอาโอะ! ” แก้มกลมแดง จัดด้วยความโมโห เอาดาบชี้หน้าฝ่ ายที่ยนื งง ไทโยมองหน้าตาหวานใสแล้วกลั้นขา คิดมานานแล้วว่าอาโอะคือโซระจัง โหมดโหดและซาดิสม์ แต่ไม่คิดเลยว่าเวลาทาหน้าแบบจะฆ่าคน ไอ้แก้มนุ่มนิ่มนัน่ มันจะกลมดิ๊กแบบซาลาเปาเหมือนน้องร่ วมสายเลือดขนาดนั้น นี่ยงั ไม่นบั เขี้ยว กระจุ๋มกระจิ๋มแบบค้างคาวด้วยนะ..ตลกชิบเป๋ ง “ เหอะ..อย่ามาเรี ยกผมว่าอาโอะ ” เด็กหนุ่มทาเสี ยงงุง้ งิ้งเลียนแบบ “ แล้ว อาโอะมันยิง่ ใหญ่ตรงไหนวะ จะบอกชาวบ้านทาไมว่าตัวเองชื่อสี น้ าเงิน ” เขาเอาปลายดาบเขี่ยหน้ากากกันกระแทกให้ “ ถ้าจะดวลต่อก็สวมซะ อย่า ให้หน้าสวยๆเป็ นรอย ” ประโยคต้องห้ามที่สุดแสนจะแสลงหูคนฟังทาเอาพลังแบบไอ้พวกเรน เจอร์เข้าสิ ง อาโอะควันออกหู ร้องลัน่ ห้องชมรมแล้วกระโจนเข้าใส่ดว้ ยแรงโกรธ ดวงตาสี อ่อนเจือแววอาฆาตมาดร้าย ร่ างเล็กกะทัดรัดกระโดดเตะมันเต็ม แรงตรงแผ่นอกคนที่ต้ งั ท่าจะเอาดาบคอยปั ดการโจมตี ไม่สนกติกามันแล้วว่าแข่ง เคนโด้ไม่มีไอ้บา้ ที่ไหนเขาเตะกันระหว่างสู ้ ไทโยล้มโครมแบบคลุกฝุ่ นไปนอนนับดาว เขามึนไปชัว่ ขณะ ตั้งสติได้ เมื่อแว่วเสี ยงกรี๊ ดของกองเชียร์เลยรี บเบี่ยงตัวหลบฝ่ าเท้าเนียนนุ่มของน้องชายที่กะ
213
เหวีย่ งเข้าให้เต็มปากได้หวุดหวิด มือบอบบางที่เห็นน่ากอบกุมแบบนั้นกาด้ามดาบ ไว้แน่นแล้วฟาดผัวะเข้าเต็มแรง เฉี ยดไปนิดเพราะทุบลงกับผืนเสื่ อ เป็ นแรง อาละวาดที่เหมือนแม่เสื อกาลังพิโรธ “ เฮ้ย! ชิไนนะเว้ย ไม่ใช่สากทุบหมู!! ” คนเป็ นพี่ร้องลัน่ กลิ้งหลบอีกหน เพราะฝ่ ายนั้นจงใจกระโดดถีบ อาโอะถอดโบกุทิง้ เหลือแต่ชุดด้านใน เจ้าตัวกัดฟันดังกรอดๆ ไม่สนแฟน คลับบ้าบอที่ไหนเท่ากับการยาใหญ่ใส่สารพัดไอ้คนพี่ มือถลกฮากาม่าขึ้นเหนือเข่า เรี ยกเสี ยงร้องฮือฮาจากบรรดานักเรี ยนชายที่ตะลึงกับเรี ยวขาขาวจัว๊ ะเหมือนสาว น้อยร้อยชัง่ ก่อนที่จะได้ตระหนักว่าพิษฝ่ าเท้าที่ฟาดลงเต็มแรงมันมีอานุภาพขนาด ทาเสื่ อยุบ! ไทโยเห็นท่าไม่ดีก็รีบถอดเครื่ องป้ องกันออกทั้งที่ตวั ยังคอยหลบแรง กระแทกจากหมัดกลม เขาก้าวหนี จังหวะเดียวเท่านั้นก็ชิดกาแพง กาปั้ นน้อยๆพุง่ เข้าใส่เต็มเปาแต่คนไวกว่าก้มวูบ คว้าหมับเข้าให้ที่แขนเพรี ยว ก่อนจะโถมตัวเข้า กอดรัดเต็มที่แบบมวยปล้ าฝรั่ง แต่มือหนาดันสอดเข้าใต้ฮากาม่าแล้วกระชากแบบ มวยปล้ าตุรกีเล่นเอาอีกคนหน้าแดงแปร๊ดเพราะแรงดึงนัน่ มันไปโชว์ตน้ ขานวล เนียนเสี ยได้ ฝ่ ายที่ตวั สูงกว่าถือโอกาสเหมาะที่เจ้าขี้อายกาลังหน้ามืดกับสายตาที่จบั จ้องมาตรงท่อนล่าง มือใหญ่จบั ข้อมือบางแล้วบิดกลับ ทาเอาฝ่ ายนั้นกลิ้งหลุนๆไป กับพื้นจนนึกว่ากาลังดวลไอคิโด ลูกชายคนโตของมุราคามิ เซจิโถมตัวเข้าใส่ ฝ่ ามือหนากดแขนขาวจน แทบจมผืนเสื่ อ เอาทั้งตัวทาบไว้จนเจ้าอาโอะได้แต่แหกปากร้อง กระฟัดกระเฟี ยด แล้วดึงดันออกแรงให้ตวั เป็ นอิสระแต่ก็ได้แค่น้ นั เสี ยงปรบมือของกองเชียร์ดงั กระหึ่ มอีกรอบ ได้ยนิ เสี ยงเป่ านกหวีดของโค้ชทีมฟุตบอลที่ไม่รู้วา่ เสนอหน้ามาดู ตั้งแต่เมื่อไหร่
214
“ จบแมทช์ตาต่อตา ลิเวอร์พลู ชนะแมนยูแบบใสๆ ” คนพากย์เองก็แกล้ง แหย่พอ่ ประธานอารมณ์ร้อนก่อนจะรี บสลายโต๋ ตวั ใครตัวมัน เพราะหลังจบวันนี้ไป มีสิทธิ์วา่ ทุกคนจะถูกจัว่ หัวในแบล็คลิสต์ของไอ้เดวิลตัวน้อย อาโอะโวยวาย ฟาดขาลงกับเสื่ อดังตูมตาม ดวงตากลมป๊ องเห็นว่าคน ออกไปจากชมรมกันหมดแล้วแต่ไอ้บา้ ห้าร้อยนี่ยงั ไม่ยอมปล่อยเขาสักที “ เอาหน้าพี่ไสพื้นออกไปเลยนะ! ” เสี ยงหวานตวาดแหว ยังอุตส่าห์ทา เสี ยงใหญ่ดว้ ยการข่มให้มนั ฟังดูทุม้ ต่าสุดขีด ไทโยถอนใจ ปล่อยข้อมือขาวแล้วกระโดดผลุงออกมาทันวงสวิงจาก ปลายเท้าที่วาดเข้าใส่แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไอ้อาโอะมันชอบเล่นทีเผลอ เขากัดกับมันมา นานทาไมจะไม่รู้ ไอ้เด็กขี้เก๊ก ไอ้เด็กทาแมน ไอ้พวกต้านลิขิตสวรรค์ เกิดเป็ นอะไร ก็ได้แบบนั้น ฝื นธรรมชาติไปก็ใช่ที่ ฝ่ ายรับมันก็ตอ้ งรับ จะเปลี่ยนเป็ นรุ กได้ยงั ไง “ แม่งเอ๊ย..แข้งขาแหกหมด ” ร่ างเล็กสบถสาบานด้วยประโยคที่เลียนแบบ มาจากพวกแยงกี้ในหนัง เด็กหนุ่มตัวสูงโย่งหัวเราะแผ่วเบา ดูไอ้อนั ธพาลตัวจิ๋วนัง่ ชันขาแบบนักเลง จับข้อศอกที่ครู ดไปกับพื้นเสื่ อตอนถูกเขาเหวีย่ งแล้วแลบลิ้นยาวเต็มที่เหมือนกับว่า จะเลียแผลที่เป็ นรอยเลือดซิบ..เขาควรเชื่อมันมั้ยว่าเป็ นลูกชายหมะม๊าฮานะ ไทโยคว้าเอาชุดที่ถอดแขวนไว้มาคล้องแขน เนื้อตัวเหนอะหนะแบบนี้มี แต่ตอ้ งเอาชุดฝึ กไปซักให้เขา “ เฮ้ย..สาออยว่ะ ” แหย่ไปนิดแล้วก็ตอ้ งหันหลบไอ้ เด็กเปรตที่ถอดถุงเท้านักเรี ยนมาเขวี้ยงใส่หน้า..ซกมกสุดยอด! “ ไม่ช่วยก็อย่าเจ๋ อ ! ” ตามติดด้วยคาด่าแบบวัยรุ่ นยุคเก่าสุดจะแปลก ประหลาดอีกหน คนมองลอบยิม้ เขาดูใบหน้าหวานละมุนนัน่ ด้วยความพอใจ มันน่าจะ ดีกว่านี้ถา้ หัดทาตัวให้เรี ยบร้อยบ้าง ดวงตาสี น้ าตาลก็ดูสวยไม่หยอก แพขนตายาว งอนที่รับกับโครงหน้ารู ปไข่ทาให้ดูน่ารักน่าหยิก ริ มฝี ปากสี สดแบบไม่ตอ้ งแต้มสี เน้นผิวขาวละเอียดให้ดูสว่างโล่ง
215
..พูดได้คาเดียวว่า..เสี ยดายแม่ง.. “ ไหนดูดิ๊ ” ไทโยก้มลงมานัง่ ใกล้ ดึงข้อศอกเล็กไปดูแต่อีกฝ่ ายขู่ฟ่อ เหมือนแมว เขาเลยประเคนมะเหงกเข้าหน้าผากไปลูก ไอ้แสบนัน่ ก็เงื้อมือทาท่าจะ ต่อยคืน เขาเลยขู่ซะก่อนว่าขืนทามาล่ะก็ ไม่ตายดีแน่งานนี้ “ ผิวนายบางเกินไปว่ะ แตะนิดหน่อยทาถลอก โอ๊ย! ไอ้คุณชายอาโอะ ” “ เพราะหมาที่ไหนมันเหวีย่ งมาล่ะเว้ย ” สวนกลับทันควัน เรื่ องคาด่านี่ไม่ ยอมแพ้ใคร ร่ างสูงยักไหล่ เห็นว่าไม่มีน้ าล้างแล้วก็หาพลาสเตอร์ยาได้ยากกว่าก็เลยรั้ง แขนมันขึ้น อาโอะร้องเสี ยงหลงเมื่อริ มฝี ปากร้อนระอุแนบลงกับรอยแผล ลิ้นอุ่น แลบเลียไปตามแนวยาวเหมือนแมวตัวโตที่ทาความสะอาดให้ แก้มป่ องแดงจัด ทั้งตัววูบวาบเหมือนแช่ไฟ “ อ..อย่านะ ” เสี ยงใสตะกุกตะกัก ดวงตาปรื อปรอยไปด้วยความรู ้สึกที่ เสี ยววาบยามปลายลิน้ ทั้งดูดทั้งโลมไล้ ไทโยหัวเราะหึ เขารู ้จุดอ่อนมันมานานแล้วว่าเป็ นคนบ้าจี้ พอได้ทีเลยตวัด ลิ้นหยอกล้อเข้าไปใหญ่ และทาท่าจะเลยมายังต้นแขน เลยเถิดไปบนหัวไหล่ดว้ ย “ บอกว่า..อย่าไงเล่า! ” อาโอะรวบรวมแรง สวนหมัดเข้าแบบหลับหู หลับตาเพราะใจกาลังเตลิดเปิ ดเปิ ง เสี ยงดังพลัก่ ก้องห้องฝึ กพร้อมกับร่ างใหญ่ที่ หงายหลัง ล้มโครมไปกระแทกพื้นท่ามกลางความตกใจของคนน้อง ..และดูท่าว่าจะสลบทันทีเลยด้วย.. ......
216
Special 6 : Unchained Melody [1] แสงไฟสี เหลืองนวลบนโต๊ะหนังสื อส่องกระทบกระดาษแผ่นขาวที่มี ตัวอักษรแสนจะไก่เขี่ยเขียนไว้เป็ นพรื ด เสี ยงหัวเราะคิกคักของคนตัวเล็กทั้งที่เรี ยน อยูม่ ธั ยมปลายปี สุดท้ายแล้วดังแว่วอยูใ่ นห้องนอนกว้าง ห้องนอนของคุณชายอาโอะแต่งด้วยโทนมาดแมนแบบที่เจ้าตัวฟันธง จะต้องเป็ นแนวร็ อคและใช้สีน้ าเงินเข้มกับดาเท่านั้นถึงจะเหมาะสมกับไอ้รูปหล่อ แห่งบ้านมุราคามิ “ โห..มิดจังเนี่ย ” เขาพึมพาด้วยรอยยิม้ กระดิกเท้าที่พาดอยูบ่ นโต๊ะเรี ยน พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแก้วนมไซส์ยกั ษ์มาดื่ม ตรงผนังด้านข้างมีแถบวัดส่วนสูงแปะไว้ มีรอยขีดสี แดงมากมายไล่ เรื่ อยมาตั้งแต่หลายปี ก่อน แต่ละครั้งมันเพิม่ แค่ทีละเซนเดียวด้วยซ้ า ล่าสุดรู ้สึกว่าจะ หยุดอยูท่ ี่ 171 แม้วา่ เจ้าตัวจะเพียรพยายามวัดความเตี้ยของตัวเองทุกเช้าทุกเย็น มันก็ ยังแช่และแน่นิ่งอยูท่ ี่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง อาโอะยิม้ ตายิบหยี อ่านจดหมายจากเจ้าหญิงน้อยของเขาที่ส่งมาไกล เขียน ไว้เป็ นทานองว่าลอนดอนยังคงมีฝนตกเหมือนเดิม เวลามิโดริ อยูใ่ นห้องใต้หลังคา แล้วมองเห็นแสงไฟจากพระราชวังก็สุดแสนจะคิดถึงพี่อาโอะที่น่ารัก “ ปี หน้าพี่อาโอะก็คงจะสอบเข้ายูแล้วใช่ม้ ยั ครับ ได้ข่าวว่าเป็ นประธาน นักเรี ยนด้วย คงเท่น่าดูเลยสิ นะ ตัวผมอยูท่ ี่นี่มนั ก็ออกจะเหงาอยูบ่ า้ ง ดีแต่วา่ เพื่อน ผูห้ ญิงเยอะหน่อย ผมตัดสิ นใจจะกลับโตเกียวก่อน ค่อยสอบเข้าเรี ยนต่อ ม.ปลายที่ นัน่ ” ร่ างเล็กอ่านข้อความในจดหมายทั้งที่ยมิ้ เคอะเขิน พวงแก้มเป็ นสี แดงเรื่ อ ..มิดจังถนอมเนื้อตัวไว้ให้เขาแท้ๆ..จะคบทียงั มีแต่เพื่อนผูห้ ญิงเลย.. “ สุดท้ายนี้..ผมอยากบอกว่า คิดถึงอาโอะมาก กลับไปเมื่อไหร่ จะกอดให้ เต็มรักเลย ” จบประโยค..ไอ้คนที่มนั วนเวียนอ่านทวนมาสิ บรอบกว่าก็ได้แต่บิดไป บิดมาอยูต่ รงหลังโต๊ะหนังสื อ
217
“ ก๊าก~ เขินเว้ย..เขินสุดๆ มิดจังของอาเฮีย~ ” ปากแหกไปเท้าก็กระทืบปึ ง ปั งกับพื้น อายม้วนต้วนด้วยเนื้อตัวที่เป็ นสี แดงจัด มองไปมองมาเหมือนพริ กหยวก ไซส์มินิ ประมาณว่าทั้งเตี้ยทั้งสั้น อาโอะลุกพรวดจากเก้าอี้ กระโดดไปยืนบนเตียงจนเกือบเหยียบพีช่ ายที่ยงั นอนสลบจากแรงหมัดเมื่อตอนเย็น ดวงตากลมโตปรายมองอยูค่ รู่ แล้วก็เบะปาก หัน ดูรูปร่ างตัวเองจากบานกระจกสูงท่วมหัวแบบที่แม่บา้ นแอบนินทาว่าคุณชายอาโอะ เหมือนนกหงส์หยก ประเดี๋ยวก็ส่องประเดี๋ยวก็วดั ความสูง มือนุ่มนิ่มถลกแขนเสื้ อ ขึ้นแล้วเท้าเอว หรี่ ตามองหุ่นอย่างครุ่ นคิดก่อนจะร้องเรี ยกพลัง เบ่งกล้ามเต็มที่ “ ฮึ่ย! ” ร้องด้วยความหงุดหงิดหัวใจ เอามือข้างหนึ่งช่วยบีบเนื้อ อยากให้ มันเป็ นมัดๆแบบอาร์โนลด์ในเทอร์มิเนเตอร์แต่ทาเท่าไหร่ ก็มีแต่กระดูก “ ขอแค่ กล้ามแบบอีริค บานาในทรอยก็พอวะ ” ไอ้ตวั ซนทิ้งน้ าหนักลงกับเตียง หันไปคว้าดัมเบลมายกหนึ่งสองหนึ่งสอง อยูไ่ ด้แค่สิบนาทีก็หมดแรง นอนแผ่หลาเคียงข้างพี่ไทโยที่เหมือนจะเริ่ มตื่นเพราะ ราคาญเสี ยงผีป่าตัวนี้เต็มที “ หนวกหูชิบ ” พี่ชายหน้าหล่องัวเงีย ขยี้ตาทาสะลึมสลือ มือใหญ่ตบเข้าที่ทา้ ยทอยตัวเองอย่างมึนงง เขาจาได้คลับคล้ายคลับคลาว่า เล่นกับอาโอะ แป๊ บเดียวด้านหน้าก็ดบั วูบ ตอนนี้เขาว่าตัวเองยังเห็นดาวระยิบระยับ ไม่หายเลยหันไปถามไอ้เด็กเปรตด้านข้างที่ทาหน้าง้ า ปากยืน่ คอยท่า “ พี่เป็ นอะไร ” ไทโยพึมพา นวดหว่างคิ้วแผ่วเบา ยันตัวลุกยังรู ้สึกเซเลย อาโอะบูป้ าก นัง่ คุกเข่าแล้วตรงเข้ามาช่วยประคองตัวอีกคนแบบรู ้สึกผิด นิดๆ “ แมลงสัตว์กดั ต่อย ทาถูทาถูเลยเป็ นลม ” จีบปากจีบคอบอก “ พูดบ้า’ไรวะ ” คนตัวสูงกว่าเป็ นสิ บเซนร้องด่า เห็นหน้าตามู่ทู่แล้วได้แต่ ขา ปลายนิ้วลูบลงบนกระบอกตาก่อนจะหันดูกระจก มันเป็ นจ้ าใหญ่แบบที่คิดว่าคง ต้องใช้แมลงยักษ์เท่านั้นถึงทาเอาเขาสลบได้ “ ช่างเหอะ ไปนอนแล้วนะ ” เหลือบดู นาฬิกาก็สองทุ่มกว่า ป่ านนี้ป๊ากับม๊าคงนึกว่าเขาอ๊อฟสาวเข้าโรงแรมไปแล้วแหง
218
อาโอะยักไหล่ กระโดดลงจากเตียงแล้วหันไปเปิ ดประตูให้ แต่พออีกฝ่ าย ทาท่าจะออกนอกห้อง ไอ้คนตัวเตี้ยก็คว้าหมับเข้าที่แขน ทาหน้าตาตื่นเหมือนนึก อะไรได้ “ มีอะไรอีก ” ไทโยทาเสี ยงหงุดหงิด ชะงักไปนิดเมื่อฝ่ ายนั้นคว้าสมุด การบ้านแล้วยืน่ มาจ่อตรงลูกตา คะแนนผลสอบฟิ สิ กส์ของอาโอะเกือบจะติดลบเลย อยากให้เขาช่วยสอน “ อ๋ อ..เรื่ องนี้เอง ” คนเรี ยนวิศวะมหาวิทยาลัยชั้นนาของ ประเทศเกาคางครุ่ นคิด ใช้เวลายังไม่ถึงนาทีก็ตอบโจทย์ได้ “ มาดิ เดี๋ยวสอน ” เขาเขกกะโหลกน้องไปตุบหนึ่ง คราวนี้ไม่มีปากมีเสี ยง เท่าไหร่ เพราะไอ้แสบกาลังปะเหลาะขอวิชา “ ก็ไม่อยากจะขอร้องหรอกนะ ” สุดท้าย คุณชายอาโอะผูไ้ ม่ยอมก้มหัวให้ ใครก็ขอเหน็บจนได้ ไทโยขมวดคิ้ว ปิ ดสมุดลงแล้วบอกไม่แคร์ แต่พอเท้าจะลงจากเตียงเท่านั้น ไอ้ตวั ด้านหลังก็กระโดดเกาะคอหนึบหนับ ร้องให้ปล่อยไม่ยอมปล่อย “ พี่สุดหล่อคร้าบ~ เมตตากระผมด้วย ถ้าไม่ทาข้อนี้ไป อาจารย์แกให้ยนื ขา เดียวหน้าห้องแน่เลย ” คนฟังหัวเราะก๊าก นึกสภาพไอ้ข้ ีเก๊กเบอร์หนึ่งถูกทาโทษแล้วสะใจพิลึก เขาวางมาดเป็ นนักวิชาการอยูค่ รู่ แล้วเลยลงไปนอนด้านข้าง คว้าดินสอกับกระดาษ เปล่ามาทดเลข แก้สมการไฟฟ้ าแบบง่ายยิง่ กว่าปอกไข่ “ นี่..มันมีตวั ต้านทานใช่ม้ ยั ต้องดูวา่ ต่อแบบไหน อนุกรมกับขนานมัน คานวณต่างกัน ยัดสูตรแม่ง..มัว่ เลขก็ออกมาแล้ว..แค่เนี้ยแหละ ” ไทโยพึมพา สอน วิธีทาโจทย์ชุดใหญ่ “ อ้อ..เกทๆ ” อาโอะพยักหน้าหงึกหงัก คิ้วเรี ยวขมวดมุ่นแทบจะเป็ นโบว์ ใบหน้าหวานยืน่ เข้าไปจนเกือบติดหัวอีกคน กลิ่นหอมอ่อนๆจากแชมพู เด็กทาเอาคู่กดั เต็งหนึ่งอย่างไทโยชะงักไปครู่ ดวงตาสี ดาเหลือบมองท่าทีต้ งั อกตั้งใจ แล้วลอบยิม้ ไอ้เตี้ยข้างกายเอาปากกาเข้าไปแทะจนจะพรุ นหมดแล้วด้วยซ้ าเวลามัน
219
ต้องใช้สมองน้อยๆคิดเลข “ เฮ้ย..ต่อดิ เหม่อทาป๊ ะเหรอ ” ไอ้วาจาจิกกัดสไตล์ยคุ เก่า ของมันดึงความคิดของอีกฝ่ ายให้ตื่นขึ้น ร่ างสูงสะอึกไปนิด สะบัดหัวไล่ความมึนแล้วเลื่อนกระดาษเข้ามาหา พูด พร่ าสอนต่อไปเรื่ อย สอนไปสอนมาชักเงียบ หันไปดูอีกทีเจ้าหมอนี่ก็ฟบุ คากอง หนังสื อไปแล้ว “ เอ้า..” เขาหัวเราะ ส่ายหัวอย่างเอือมระอากับความบ้าบอตอนตื่นของมัน เด็กหนุ่มพลิกตัวนุ่มนิ่มให้นอนหงาย เก็บหนังสื อตั้งไว้เป็ นกองเสร็จ สรรพหลังทาการบ้านแทนไปเรี ยบร้อย แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ตวั บอบบาง ตอน ออกแรงอุม้ นึกว่ามันจะหนักจนหลังหักแต่ไม่รู้ทาไมถึงได้เบาหวิวหยัง่ กะยัดนุ่น ทั้ง ที่จริ งๆแล้วอาโอะมันแข็งแรงโคตรๆขนาดที่อมุ ้ ตัวเขายังได้เลย เขาประคองตัวอีกฝ่ ายลงนอนกับหมอน ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ก่อนจะปิ ด ไฟตรงหัวเตียง “ ฝันดีนะไอ้บา้ ” เสี ยงทุม้ ต่าแบบที่อาโอะอยากมีนกั หนากระซิบอยู่ ด้านข้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มที่นอนอ้าปากหน่อยๆถูกคนมองเอามือปิ ดให้ เสี ยงหัวเราะ ยังดังอยูด่ ว้ ยความเอ็นดูก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะจรดลงแผ่วเบาที่ขา้ งแก้มนิ่ม ..บางครั้งเวลาทะเลาะกันแล้วแพ้ เขาก็เอาคืนตอนมันหลับ.. ..แอบหอมแก้มประจาล่ะ..สะใจโก๋ .. ....................................................................................... “ อาโอะ..แกเคยช่วยตัวเองป่ ะ ” ร่ างเล็กที่กาลังนัง่ ทบทวนว่าเมื่อคืนทาการบ้านฟิ สิ กส์เสร็ จไปตอนไหน ถึงกับสาลักนมกล่องที่กาลังดูด นัยน์ตากลมป๊ องหันขวับมาจ้องเพือ่ นร่ วมห้องอย่าง จะกินเลือดกินเนื้อที่ถามประโยคแปร่ งๆขึ้นมา
220
“ พ..พูดหมาๆ ” เสี ยงใสกิ๊งด่ากลับ จะลุกหนีแต่โดนทั้งกลุ่มชายล้วนหาว่า ขี้ป๊อด แบบนี้ก็ทาเอาอารมณ์ข้ ึนเหมือนกัน “ เอ้า..เคยไม่เคย ” หลายคนรุ กหนัก อาโอะนัง่ กระสับกระส่าย ก็รู้อยูห่ รอกว่ามันคืออะไรแต่ยงั ไม่เคยแตะสักที เขารักมิดจังจากหัวใจดวงโตๆในอก ยังไม่ทนั คิดถึงเรื่ องอย่างว่าแบบทะลุแต่ละ กระบวนท่าด้วยซ้ า “ ค..เคยเด้ ของกล้วยๆ ” ใบหน้าหวานเป็ นสี แดงก่า รู ้สึกร้อนผ่าวไปทัว่ ตัว “ เหรอ เฉลี่ยกี่ครั้งต่อวัน ” “ ห๋ า ” คนถูกซักตีหน้าปุเลี่ยน มันต้องมีจานวนโดยเฉลี่ยด้วยเหรอของ พรรค์น้ ี “ ไม่รู้ ไม่ได้สงั เกต ” ทั้งกลุ่มตบโต๊ะแล้วประสานเสี ยงกันหัวเราะ นัยว่าเป็ นการหยามเกียรติ อย่างมากสาหรับท่านชายอาโอะ “ มีอุปกรณ์ม้ ยั ” ใครอีกคนโพล่งขึ้น เล่นเอาคนถูกซักอยากเอาหน้ามุดดิน “ มันใช้แม่นางทั้งห้าไม่ใช่เหรอ ” อาโอะพึมพาตามที่เคยอ่านจากเน็ต รอบวงหัวเราะกันฮาแตกอีกหนและนัน่ ก็เรี ยกอารมณ์ฉุนเฉี ยวได้ง่ายดาย ใครบางคนดึงแผ่นซีดีขาววาววับแบบไรท์มาใหม่เอี่ยมให้ดู มันเขียนชื่อไว้วา่ ..xxx มิยาบิ.. “ ใครคือมิยาบิ ” ประธานนักเรี ยนที่ไม่ค่อยจะเอาอ่าวเท่าไหร่ เอียงคอมอง จับแผ่นมาพินิจพิเคราะห์ คาดเดาเอาว่าคงไม่ใช่ซีดีเพลงของไมเคิล แจ๊คสันหรื อ เอลวิส เพรสลียแ์ น่แท้ “ วงร็ อคเหรอ ” คาถามซื่อบื้อถูกโห่ฮิ้วกันรอบกลุ่มอีกครั้ง “ สารคดีสตั ว์เลี้ยงลูกด้วยนมเว้ย ” เด็กหนุ่มข้างตัวหัวเราะก๊าก ทามือ ประคองแถวหน้าอกแล้วบอกว่าเป็ นแมมมอลแบบสะบะละฮึ่มด้วย “ ไม่ชอบดูวะ่ เดี๋ยวพิธีกรก็ถูกหางกระเบนฟาดใส่ใช่ม้ ยั ล่ะ เล่นอะไร เสี่ ยงๆ ตายห่ากันพอดี ” ไอ้เด็กนักเลงทาเป็ นยักไหล่ จะเปิ ดสมุดฟิ สิกส์มาอ่านอีก รอบแต่เพื่อนๆตะครุ บปิ ดเอาไว้แล้วยัดซีดีลงกระเป๋ าเป้ ใบโคร่ ง
221
“ กระเบนบ้านพ่อแกสิ แมมมอล ไม่อยากดูก็ตอ้ งดูวะ่ มันคือก้าวแรกของ หนทางไปสู่การเป็ นชายหนุ่มเต็มตัว แต๊น~ ” เพื่อนตัวโย่งเอาเท้าเหยียบโต๊ะแล้ว ประกาศศักดา เล่นเอาอาโอะแอบทึ่งว่าทาไมมันช่างเท่อย่างนี้หนอ “ เหรอ..ดูแล้วจะแมนขึ้นอีกใช่ม้ยั ” เจ้าตัวฮึดฮัด เรี ยกเสี ยงเชียร์จากผอง เพื่อนว่าจะแมนโอเวอร์ทะลุสามโลกไปเลย “ อย่าลืมอุปกรณ์นะเพื่อน ” พรรคพวกอีกหนึ่งดึงทิชชู่มายัดใส่กระเป๋ าเสื้ อ “ เจลด้วย! มือเปล่าแสบตาย ” อีกคนร้องเสริ ม “ เวลาดูอย่าลืมล็อคห้อง!! ” เสี ยงผีที่ไหนแว่วมา “ เปิ ดเสี ยงดังสุด! จ้องตาอย่ากะพริ บ ” อาโอะเลิกคิ้ว ไม่เห็นจะเข้าใจว่าสารคดีสตั ว์โลกมันน่าจะใช้ทิชชู่กบั เจล ตรงไหน กาลังจะอ้าปากถามก็พอดีอาจารย์คาบสุดท้ายเข้าห้องมา ทั้งกลุ่มถึงต้อง สลายโต๋ โดยปริ ยาย ...... ร่ างสูงโปร่ งยืนเท้าแขนกับขอบเคาน์เตอร์ โปรยยิม้ ใส่เพื่อนสาวร่ วมคณะ ที่ยนื อยูด่ า้ นข้าง ส่วนสาวสวยรุ่ นพี่ที่ทางานเป็ นบรรณารักษ์หอ้ งสมุดก็แอบชม้ายตา มาหาเล็กน้อย “ ไทโยอ่านหนังสื อยากจังเลยนะ ” เด็กผูห้ ญิงด้านหลังเอ่ยทัก พลิกดู หน้าปกแต่ละเรื่ องแล้วลมแทบจับ มีแต่สมการและการคานวณขั้นสูงแบบที่ปีหนึ่ง ยังไม่ได้สอน “ เดี๋ยวให้แม่ดูให้ รายนั้นกวาดตาก็ผา่ นฉลุย ” เขาพูดถึงมุราคามิ ไทระที่ วันๆเห็นเอาแต่เดินไปเดินมา วาดรู ปแปลนบ้าน ออกแบบแปลนโรงแรม แต่พอให้ สอนเรื่ องเลขนี่ยงิ่ กว่าตัวคอมพิวเตอร์ “ ดีจงั ” เด็กสาวอมยิม้ เลื่อนหนังสื อไปสแกนบัตรยืมแล้วหันมาทางคนที่ คว้าเป้ ใบโตเตรี ยมจะออกจากห้องสมุดยามเย็น “ กลับแล้วเหรอ ”
222
เขาพยักหน้า โบกมือบ๊ายบายแล้วยิม้ รับอีกครั้งจนพวกผูห้ ญิงแทบละลาย ไปกับแสงอาทิตย์ที่แสนจะร้อนแรงของคณะ เด็กหนุ่มควักกุญแจรถที่ป๊าซื้อให้แทนของขวัญที่สอบเข้าโทไดได้คะแนน อันดับหนึ่ง เดาะมันขึ้นลงอย่างอารมณ์ดี เดินเอื่อยเฉื่ อยไปยังสปอร์ตคันงาม เปิ ด ประตูรถแล้วเหวีย่ งเป้ ไปไว้ขา้ งตัวก่อนจะปรับกระจกส่องหลัง ไทโยดูหน้าตาตัวเองอย่างสงสัย บางทีมนั ก็แอบคิดไม่ได้วา่ ทาไมคนบาง คนมันแบ่งแยกสถานะบนเตียงได้แน่ชดั เริ่ มตั้งแต่พวกแม่ๆ คุณซายุ พี่เอริ โซระจัง ไอ้หมาอาโอะ ทั้งส่วนสูงทั้งหน้าตา เวลาจับตัวก็ท้ งั นุ่มทั้งเนียนแบบไม่อยากผละ โดยเฉพาะไอ้อาโอะมันมักจะมีกลิ่นหอมแปลกๆที่ทาเอาเคลิ้มไปอยูเ่ รื่ อย เขาสะดุง้ จากความคิด ทาจมูกฟึ ดฟัดที่เผลอนึกว่าหมอนัน่ มีกลิ่นเหมือน กุหลาบ ถ้าลองเข้าใกล้จะได้กลิ่นแป้ งเด็ก แต่ตอนลองเลียดูเหมือนจะเป็ นกลิ่น ลูกกวาดซะอย่างนั้น ..พระเจ้าช่วย..อย่าให้ตวั เองหลงไอ้เด็กปี ศาจนัน่ เลย..อาเมน.. ...... ไอ้ตวั เล็กเพิ่งจะอาบน้ าเสร็ จใหม่ๆ ปะแป้ งเด็กจนหอมฟุ้ งขจรขจายไปทั้ง ห้อง มันสวมชุดนอนตัวหลวมลาย เช เกวาร่ าแบบที่ชอบแล้วก็นงั่ จุม้ ปุ๊ กอยูห่ น้าทีวี จอยักษ์ โปสเตอร์ขา้ งผนังแปะภาพซิลเวสเตอร์ สตอลโลนตอนแสดงแรมโบ้สะพาย ปื นกล แล้วก็มีตารางวัดค่าดัชนีมวลรวมของร่ างกายติดไว้ดว้ ยเข็มหมุด นับวันนับ คืนจะมีกล้ามบะเฮิ่มกับใครเขาบ้าง อาโอะใส่แผ่นซีดีที่เป็ นของกานัลการกาเนิดความแมนจากเพื่อนๆลงไป ในเครื่ องเล่น กดเพลย์แช่ไว้แล้วก็ถอยมานัง่ บนเตียง คว้าหมอนมากอดก่อนจะจ้อง ตาเขม็ง ภาพบนจอฉายเป็ นสี น้ าเงินมัวๆอยูค่ รู่ ก่อนจะตัดไปที่สาวสวยหน้าตา ลูกครึ่ งผมสี ดาขลับ เจ้าหล่อนเดินไปหาผูช้ ายร่ างบึก กล้ามแขนเป็ นมัดๆ ไอ้หนุ่ม ฝรั่งนัน่ นอนอาบแดดอยูก่ ลางลานกีฬา มีตวั อักษรวิง่ โร่ เข้ามาว่า..Outdoor
223
“ โอ้..แมนจริ งว่ะ ” อาโอะเบ่งกล้ามอีกหนแต่รู้สึกว่ามันยังได้เท่าเดิม ดวงตากลมโตเลยวกกลับไปดูจอใหม่ แอบขนลุกไปนิดที่เห็นปลายนิ้วเรี ยวยาวของ สาวเจ้าไล้ลงบนแผงอกล่าสันหยัง่ กะหิ นบะซอลท์ แล้วพอนึกว่าเป็ นนิ้วของมิดจังกาลังลูบไล้ตวั เขาอยูก่ ็ยงิ่ หัวเราะก๊ากด้วย ความชอบใจ เอามือทุบแล้วทุบอีกบนฟูกตามประสา อาโอะหัวเราะร่ า ดวงตากลม โตเป็ นประกายวาววับ แต่ยงิ่ เวลาผ่านไป เจ้าตัวก็เริ่ มเหงื่อตกก็เพราะมือของ นักแสดงสาวชักเลื้อยลงต่า แล้วไอ้กางเกงแค่เข่าของฝ่ ายชายมันดันถูกดึงออกไป กองที่พ้นื แล้วเรี ยบร้อย “ อะไรวะเนี่ย..” เขาควานหารี โมต คาสัง่ ในหัวร้องบอกแบบอัตโนมัติวา่ นี่ มันไม่ชอบมาพากล แต่หาแล้วหาเล่าก็หาไม่เจอ แล้วยิง่ ตอนแรกดันไปบ้าดีเดือดเร่ ง เสี ยงเซอร์ราวด์แบบสุดขั้วเลยด้วย ‘ อา..’ ร่ างเล็กสะดุง้ เฮือก หรี่ ตามองไปทางทีวกี ็มีอนั ต้องตกตะลึง มือเท้าเย็น เฉี ยบทั้งที่หน้าร้อนผ่าว เห็นสาวสวยในเรื่ องก้มลงจัดการกับบางสิ่งบางอย่างด้วย เรี ยวปากสี แดงฉ่ า ฝ่ ามือหนาคูน่ ้ นั ทั้งจิกทั้งขยุม้ เส้นผมของเจ้าหล่อน ใบหน้าหล่อๆ เหมือนจะบิดเกร็ งไปด้วยความเสียวซ่าน ..อ๊าก! ชิบหายแล้วพี่นอ้ ง.. ไทโยหยุดยืนอยูห่ น้าห้องน้องชาย วันนี้เขาอุตส่าห์ไปห้องสมุดเพื่อยืม หนังสื อฟิ สิ กส์แบบเข้าใจง่ายสุดขั้วมาฝาก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้เด็กนัน่ มันจะ ยอมรับความหวังดีไหม “ ไอ้เตี้ย..เปิ ดประตู ” ยกมือขึ้นเคาะแต่กลับไม่มีคนส่งเสี ยงกลับมา “ ไอ้ ลูกลิง ” เคาะครั้งที่สองก็ยงั เงียบ จะเว้นก็แค่มีเสี ยงบางอย่างออกจะฟังดูแปร่ งปร่ า ..เหมือนคน..คราง..
224
“ ก็อยูน่ ี่หว่า..งั้นเข้าไปนะ ” เขาถือวิสาสะผลักบานไม้กว้างเข้าไปใน ห้องนอนสุดอึมครึ ม จ้างให้ก็ไม่อยากเข้ามา ในนี้มนั ดูแปลกประหลาดหยัง่ กะพวก บูชาลัทธิซาตานยังไงไม่รู้ เสี ยงเปิ ดประตูที่ดงั แว่วเข้าทาเอาคนบนเตียงสะดุง้ สุดตัว อาโอะหันขวับ เห็นเป็ นพี่ชายคู่กดั ก็หน้าแดงเถือก “ ออกไปนะ!! ” เสี ยงหวานตวาดแหว เขวี้ยง หมอนข้างอันโตเข้าปะทะหน้าหล่อๆเสี ยเต็มตื้น ไทโยฉุนกึก แทนที่จะออกไปตามคาสัง่ กลับก้าวพรวด โยนหนังสือใส่ไอ้ คนที่นงั่ เกร็งอยูบ่ นเตียงเหมือนมันกาลังปวดท้องเมนส์ ใต้ผา้ ห่มผืนหนาที่ฝ่ายนั้น เอาคลุมมาถึงต้นคอดูมนั ขยุกขยิกชอบกล “ ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ไอ้เตี้ยเอ๊ย ทาไม! มีความลับนักเหรอ ” เขาด่า กลับ ดูใบหน้านวลแดงจัดเหมือนกาลังถูกต้มสุก ‘ อือ..อ..อาา..’ ร่ างสูงชะงักกึก หันไปทางทีวจี อใหญ่ในห้องแล้วก็ถึงบางอ้อ เขายักไหล่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะนัง่ ลงด้านข้าง “ รสนิยมดีนะ..มิยาบิซะด้วย ” ไทโยผิวปากหวือ เห็นรี โมตอยูใ่ ต้กองถุง เท้าก็เลยหยิบมาเร่ งเสี ยงมากขึ้นแล้วเดินไปกดล็อคประตูหอ้ ง “ ป๊ าไม่บอกเหรอวะ ว่าของแบบนี้มนั ต้องทาในที่ส่วนตัว ” เขาส่ายหัว เดินมาล้มตัวนอนบนเตียง แย่ง หมอนที่อีกคนซุกอยูม่ าหนุนหัว กระดิกเท้าฮัมเพลงเหมือนสบายอารมณ์ “ อ..ออกไป ” อาโอะก้มหน้างุด รู ้สึกร้อนวูบวาบไปหมด อายแทบแทรก แผ่นดินหนี สองคนในจอเริ่ มเปลี่ยนท่าทาง ฝ่ ายหญิงขึ้นไปนัง่ คร่ อมด้านบนแล้วเริ่ ม จัดการเขมือบผูช้ ายตัวโตของหล่อนไปทีละนิด และแค่ท่วงท่าการขยับ คุณชายอา โอะก็นงั่ ไม่ติดที่ เสี ยงครวญครางเขย่าอารมณ์ของไอ้เด็กใสซื่อจนเจ้าตัวหน้าร้อนวูบ “ บอกให้..ออกไปไงวะ ” มือเล็กทุบลงบนอ้อมอกของคนข้างตัวแต่ฝ่าย นั้นคว้าหมับเข้าให้เต็มเปา
225
“ ขอดูดว้ ยแค่เนี้ยทาเป็ นหวง เป็ นผูช้ ายจริ งเปล่า ใครๆเขาก็แทคทีมดูกนั ทั้งนั้น โธ่..คุณชายเอ๊ย ” ไทโยผลักหัวเล็กออกห่าง ดูไอ้เตี้ยนัง่ กระสับกระส่ายอยูใ่ ต้ ผ้าห่มที่ปิดมิดชิดก็พอจะรู ้วา่ มันเกิดอาการอะไร เสี ยงในหนังดังกระหึ่ มขึ้นเรื่ อย ร่ างสูงหัวเราะแผ่วเบากับท่าทางแข็งทื่อ ของน้องชาย เขาละสายตาจากทีวไี ปจับจ้องไอ้ตวั เล็ก แก้มนวลเนียนของมันเป็ นสี เข้มจัด คิว้ เรี ยวขมวดเข้าหากันพร้อมกับนัยน์ตาปรื อปรอยลง ทั้งที่แอร์ในห้องเย็น เฉี ยบแต่ใบหน้าน่ารักกลับมีเหงื่อผุดซึม ..อ๊ะ!..มันเซ็กซี่กว่ามิยาบิอีกนะเนี่ย.. เขาพึมพาในใจ และโดยไม่รู้ตวั ..แอคชัน่ รี แอคชัน่ บางอย่างก็เกิดขึ้นกับ ส่วนล่างแบบไร้ตวั ต้านทานในกระแสไฟแบบอนุกรม ไทโยตัวเย็นเฉี ยบ ความ ปวดร้าวแล่นริ้ วเข้ามาในตัวอย่างไม่ทนั ได้หา้ มความคิด ไม่กี่นาทีตอ่ มาเจ้าอาโอะก็ หน้าซีดเซียว ล้มตัวลงนอนพังพาบโดยที่เสี ยงในจอตรงหน้ายิง่ เร่ งสปี ดมากขึ้น เสี ยง อะไรต่อมิอะไรผสมปนเปทั้งหญิงทั้งชาย ดังอื้ออึงแบบคนฟังยังหน้ามืด “ อื้อ..โอย..แย่แล้ว ” อาโอะร้อง ใบหน้าถูไถไปกับที่นอน ขยาผ้าปูจนมัน ยับย่น ปลายเท้าข้างหนึ่งถีบผ้าห่มตกลงไปข้างเตียง เรี ยวปากสี สดดูแย้มยัว่ แก้มเป็ น สี แดงจัดพร้อมเสี ยงครางต่าในลาคอ คนเป็ นพี่มองดูไอ้ลูกลิงของบ้านโหมดนี้ดว้ ย ความตกตะลึง เห็นมันนอนดิ้นทุรนทุรายแล้วความร้อนในตัวยิง่ พุง่ พรวด “ อย่า..อย่าทาเหมือนตุด๊ สิ เว้ย!! ” ไทโยเสี ยงดังใส่ เอาฝ่ าเท้ายันที่ตวั บอบ บาง พยายามสะกิดให้มนั เลิกทาหน้าตาเหมือนนางเอกหนังโป๊ ซะที “ อึก..” แขนเรี ยวคว้าหมับเข้าที่ขาอีกคนก่อนจะป่ ายมือไปทัว่ ร่ างสูงโปร่ ง “ มิดจัง..” อาโอะหลับหูหลับตาแล้วระดมจูบไปทัว่ ซอกคอของพี่ชาย ดวงตาสี เข้มเบิกกว้าง ใช้แขนยันตัวไอ้เด็กเปรตนี่ออกห่างแต่มนั เกาะหนึบ ยิง่ กว่าตุก๊ แก เขาอยากอาละวาดนักกับมือไม้ที่เกาะเกี่ยวลงมาบนกางเกง “ มิดจังจ๋ า~ ”
226
“ ไอ้เตี้ย!! ” เขาเขกกะโหลกน้องไปโครมใหญ่ แล้วก็ได้ผลที่มนั หายจาก หน้ามืดเป็ นแหกปากร้องด่าแทน “ แม่ง! เตี้ยแล้วยังสายตาสั้นอีก ” เขาอ้าปากด่า กระโจนไปคว้ารี โมตมากดปิ ดเอวีเจ้าปั ญหาลงก่อนจะลุกพรวด ตั้งท่าจะออกนอก ห้องทั้งที่ยงั ปวดหนึบอยูต่ รงส่วนล่าง ในหัวฉุนขาด ไม่รู้โมโหเรื่ องไหนมากกว่ากันระหว่างไอ้แสบที่ดนั เรี ยก ชื่อคนอื่นทั้งที่กาลังจะปล้ าเขา หรื อโกรธที่มนั โดดขึ้นคร่ อมไปอยูต่ าแหน่งบนเสี ยนี่ “ พี.่ .” อาโอะที่เพิ่งได้สติยงั ทาท่ากระมิดกระเมี้ยนไม่หาย เจ้าตัวเอาผ้าห่ม คลุมช่วงล่างแล้วคลานกระดุ๊บมาจากริ มเตียง ทาสี หน้าอ้อนวอนสุดขีด “ มันเจ็บอ่ะ ต้องทายังไง ” พูดด้วยหน้าแดงแปร๊ ด ทาเอาคนฟังหน้าแดงตามไปด้วย ไทโยชะงักมือที่กาลังหมุนลูกบิดประตูหอ้ ง เขาสูดลมหายใจ หลับตาอย่าง นึกปลงตกก่อนที่รอยยิม้ ร้ายกาจจะผุดขึ้นบนใบหน้า “ คิดค่าสอนนะเว้ย ” ว่าพลางเดินเข้าหา ฝ่ ามือใหญ่จบั ปลายคางมนขึ้น ดวงตาสี น้ าตาลสัน่ ระริ ก ลมหายใจแทบหยุดอย่างฉับพลันกะทันหันเมื่อ ริ มฝี ปากอุ่นร้อนทาบทับลงแก้มก่อนจะละออก เจ้าตัวซนเบิกตากว้าง ผลักไหล่ แข็งแรงออกห่าง ความตกใจทาให้ตอ้ งกระถดตัวทั้งผ้าห่มเหมือนดักแด้ไปนัง่ ริ ม เตียง มองฝ่ ายตรงข้ามอย่างหวาดระแวง ไทโยก้าวขึ้นมาด้านบนแล้วจับแขนเรี ยว บางไว้เป็ นเชิงไม่ให้หนี “ แลกกัน ” เขายืน่ ข้อเสนอ แต่ท่าทางไอ้เจ้าพ่อตรงหน้านี่จะไม่เข้าใจเลย ต้องดึงมือเล็กมาวางหมับลงกับกึ่งกลางลาตัว เขาเองก็วางมือลงบนต้นขาเพรี ยวแทบ จะทันทีทนั ใด “ บทเรี ยนที่หนึ่ง..เอาไว้ใช้กบั มิดจัง ” เสี ยงทุม้ ต่ากระซิบข้างหู อาโอะอ้าปากจะแย้ง แต่พอได้ยนิ ว่ามิดจังเท่านั้นก็หุบฉับ ก้มลงดูพชี่ ายรู ด ซิปกางเกงของตัวเองลง ..ด..ดักแด้!!..หนอนชาเขียว!.. “ ทาไมมันใหญ่จงั ..” ไอ้พวกปากตรงกับใจอย่างหน้าไม่อายพึมพาขึ้นมา ทั้งที่แก้มยังแดงซ่าน เห็นพี่ไทโยทาท่าขยับมือไม้ท่าทางน่าสงสัย
227
“ ถอดออกดิ ” คนพี่มองมาท่าทางเจ้าเล่ห์ พอเห็นไอ้ตวั เล็กยักแย่ยกั ยันเลย ช่วยเขกกบาลแล้วผลักร่ างมันลงนอน กระตุกกางเกงวืดเดียวทิ้งไปกองข้างเตียง ท่ามกลางเสี ยงโวยวาย “ แมนห่าอะไร!..คนแมนมันไม่อายหรอก แบบนี้จะปล้ ามิด จังได้เหรอวะ ” อาโอะนิ่วหน้า ตอนนี้ลูกตาสองข้างมันเหมือนจะแดงเถือกไปด้วยไอร้อน ระอุที่สุมเข้าหา แต่เพราะคาว่าปล้ ามิดจังมันดูมีอิทธิพลมากกว่าก็เลยช่วยกระตุน้ แรง ฮึดของเลือดหนุ่ม หุนหันลุกพรวด ดันตัวสูงใหญ่ลงนอนแล้วตวัดขาขึ้นคร่ อมแทน “ อย่าดูถูกเจ้าพ่อนะเว้ย ” มันแว้ดใส่ เลิกชายเสื้ อที่คลุมส่วนล่าง อ้าปากงับ เอาไว้แล้วนัง่ หมิ่นเหม่อยูบ่ นลาตัวแข็งแกร่ ง ท่อนบนที่โล่งโจ้งถูกปิ ดวับแวมไว้ดว้ ย ตัวเชิ้ต ผิวขาวจัด นุ่มเนียนไปทั้งร่ าง ยอดอกสี สดที่ดุนดันขึ้นมาก็เหมือนจะท้าทาย สายตาคนมอง ไทโยนิ่งค้าง แก้มของมันเป็ นสี ชมพูอ่อน ไอ้เจ้าพ่อแห่งความแมนนัน่ มัน ประกาศโต้งๆว่าจะรุ ก แต่ดูสภาพทั้งตัวมันตอนนี้สิ! โคตรจะเซ็กซี่เลย พับผ่า!! ส่วน หวงห้ามของมันดูน่ารักชะมัด..เป็ นสี ชมพูเรื่ อ ท่าทางนุ่มนิ่ม แถมยังไซส์เปี๊ ยกกว่า เขาตั้งหลายขุม พอคิดถึงตรงนี้ก็ตอ้ งนิ่วหน้าเมื่อปวดร้าวไปทัว่ กึ่งกลาง ความ ปรารถนาที่น่าตกใจดุนสะโพกมนที่นงั่ ทับแบบตัวเปล่าเล่าเปลือย “ เอาอะไรแข็งๆมาทิ่มหลังวะ ” อาโอะบ่น คว้าหมับเข้าที่ของตัวเองแล้ว ลองจับยืดอย่างที่เห็นในเอวี..เท่านั้นแหละ แหกปากลัน่ ห้อง “ โอ๊ย~ เจ็บๆๆๆ ” เด็กหนุ่มหัวเราะก๊าก ยันตัวขึ้นแล้วจับมันมานัง่ ตัก บอกว่าให้ค่อยๆจับจะ ได้ไม่เสี ยของหมด “ นี่..ปกติเขาต้องใช้อะไรลื่นๆช่วยนะ แสบตาย ” อาจารย์จาเป็ น งึมงา แตะแผ่วเบาลงกับเจ้าอาโอะน้อย ฝ่ ายเจ้าของก็สะดุง้ เฮือก หลับตาปี๋ แล้วผวา เข้ากอดพี่ชายทันควัน “ จะขยับแล้วนะ ” “ อือ..อื้อ ” เสี ยงใสครางเครื อเมื่อฝ่ ามือหนาทาตามบอก ขาทั้งสองเกาะ เกี่ยวขึ้นแนบสี ขา้ งอีกฝ่ าย สะโพกเปล่าเปลือยพลิว้ ไหวตอบโต้ กระหวัดแขนขึ้น เกาะบ่าแกร่ งแล้วซบหน้าอยูแ่ นบอก
228
ไทโยขบฟันกรอด กลิ่นหอมๆจากตัวของมันลอยอยูแ่ ถวจมูก น้องตัวดี กาลังทาพิษใส่เขาแล้ว มันร้องอื้ออ้าระงมไปหมด ยิง่ เขาเร่ งจังหวะที่มือ มันก็ยงิ่ ขยับ ก้นน้อยๆเข้าใส่ ความบ้าดีเดือดในตัวสัง่ ให้เขาคว้ามือเรี ยวเข้ามาวางแปะลงบนกลาง ลาตัว อาโอะคว้าของเขาไว้แน่นแล้วทาแบบเดียวกัน เพียงเท่านี้..คนพี่ก็แทบหัวใจ หยุดเต้น เสี ยงในอกมันโครมครามยิง่ กว่ากลองชุด “ อึก..อาโอะ อย่าบีบ! ” เขาร้อง คลายแรงมุ่นหัวคิว้ ลงก่อนจะต้องนิ่วหน้า ใหม่เมื่อมันรู ดปลายนิ้วขึ้นๆลงๆไปตามอารมณ์ เสี ยงคนสองคนร้องอื้ออึง ร่ างเล็กหมดแรงทรงตัว ล้มฮวบหงายหลังจนอีก ฝ่ ายถูกดึงให้แนบตาม ไทโยหลับตาแน่น เร่ งเร้ามือที่ช่วยรู ดรั้งบางส่วนจนถี่รัว รู ้สึก อึดอัดแทบบ้าที่แขนมันล็อคคอเขาไว้แทบไม่ให้หายใจ ขณะเดียวกันก็เสี ยวซ่านจน หยุดไม่อยูก่ บั อาการกอบกุมส่วนแข็งกระด้างไว้ดว้ ยมือเดียวแล้วขยับไม่หยุดนัน่ ทั้งร่ างของคนด้านใต้กระตุกวูบ เสี ยงหวานร้องเหมือนตกจากที่สูง นัยน์ตาพร่ าพรายไปด้วยความกดดันที่ระเบิดออกมา ไอร้อนจัดหลัง่ เป็ นสาย ริ นรด อยูบ่ นมือหนาพร้อมๆกับที่คนตรงข้ามก็ปลดปล่อยจนทุกอย่างอาบวาบเข้าใส่หน้า ท้องเนียน สองคนหอบหายใจ กอดก่ายกันและกันแทบไม่มีช่องว่าง อาโอะผล็อย หลับในชัว่ วินาทีน้ นั ไม่ทนั รู ้ตวั เลยว่าใครบางคนแอบอมยิม้ แล้วชะโงกตัวขึ้นมาลัก ขโมยจูบบนปาก “ ไอ้ลูกลิง..พี่ตอ้ งมองแต่นายตั้งแต่เมื่อไหร่ วะเนี่ย ” .......................................................................................
229
Special 6 : Unchained Melody [2] หลังจากวันที่อะไรๆบางอย่างระหว่างกันผ่านไปเป็ นอาทิตย์ ลูกชายคนโต ของบ้านมุราคามิอีกหลังก็ได้แต่มานัง่ เท้าคางพร้อมกับเสี ยงปั่ นป่ วนในหัวอก ไอ้อาโอะตัวแสบมันทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะพูดไปแล้ว..มันก็แค่ การกระทาระหว่างผูช้ ายสองคน เวลาเขานัง่ ดูหนังเอวีที่บา้ นเพื่อนยังทะลึ่งตึงตังแข่ง กันด้วยซ้ าว่าใครจะอึดกว่า ..เพียงแค่เกิดมายังไม่เคยผลัดกันจับกับของคนอื่นก็เท่านั้น.. ไทโยถอนใจพรื ด ล้มตัวลงนอนใต้ซุม้ กุหลาบขาวกลางสวนหิ น สอดมือ เข้าหนุนแทนหมอนแล้วใช้ตาราเล่มหนาเป็ นตัวบังแสง กระดิกเท้าไปเรื่ อยเปื่ อย เหมือนคนไม่มีอะไรทาทั้งที่การบ้านแทบจะล้มมาทับตาย มิดจังเขียนจดหมายมาบอกกับพวกเขาว่ากาลังจะกลับมาในอีกวันสองวัน ข้างหน้า ไอ้ลูกลิงก็ท้ งั แหกปากทั้งร้องตะโกนซะลัน่ สวนเล่นเอาเขาคิ้วกระตุก ไม่รู้ แม่งจะดีใจอะไรของมันกันนักหนา เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง รู ้สึกว่าสายตาที่ คอยเฝ้ ามองแต่เด็กชายตัวกะเปี๊ ยกที่โดนหมะม๊าไทระตั้งชื่อจนหวานเจี๊ยบว่ามิโดริ กลับกลายเป็ นเฝ้ าดูแต่ท่านชายอีกบ้านไปตอนไหนก็ไม่รู้ได้ ..นี่มนั ช่วงโลกาวินาศหรื ออะไรกันแน่.. “ เพ่~ ” เสี ยงใสๆแบบหลุดมาดแมนของน้องชายดังแว่วมาแต่ไกล ไทโยหลับตาแทบจะทันทีอย่างเหนื่อยหน่าย ราคาญท่าทีลนั ล้าของมัน วันนี้อุตส่าห์หลบมานอนในสวนแล้วก็ยงั ตามรังควาน นี่แสดงว่าได้จดหมายมาใหม่ อีกแหง เจ้ามิดจังก็ช่างใจดา เขียนปะเหลาะแต่ไอ้อาโอะจนลืมเขาซะแล้วล่ะมั้ง “ คุณพระอาที้ด~ ” อาโอะกระโดดโลดเต้น เรี ยกหาพี่ชายอีกบ้านด้วยเสี ยง แหลมเฟี้ ยวเป็ นการล้อเลียน
230
เรื่ องของวันนั้นที่ท้ งั แตะทั้งต้องเนื้อตัวกันก็ไม่ติดใจสงสัยอะไรอีกต่อไป ตอนที่คาบข่าวนี้ไปถามพวกเพื่อนๆ ถึงมันหลายคนจะทาตาโตเพราะตกใจ แต่ สุดท้ายมันก็ลงความเห็นกันว่า เขาก้าวหน้าไปอีกขั้นของความแมนแล้ว ..นับเป็ นประสบการณ์ที่ทรงคุณค่า!.. ร่ างเล็กวิง่ กระหื ดกระหอบอยูใ่ นสวน เห็นเงาคนตัวสูงหลบอยูแ่ ถวซุม้ ก็ เลยตรงดิ่งไปหา ในมือมีจดหมายสี เขียวอ่อนจ่าหน้าถึงคุณชายมุราคามิ อาโอะ คน ส่งจะเป็ นใครไปไม่ได้นอกจากน้องมิดจังสุดที่เลิฟ “ ไอ้ไทโยเว้ย..หูแตกรึ ไง เรี ยกแล้วไม่ขานรับ ” ไอ้เด็กนักเลงกระโดดผลุง เข้าไปในซุม้ ไม้ระแนง ทิ้งน้ าหนักลงนัง่ เสี ยงดังตูมแล้วก็เอาขาพาดโต๊ะตามนิสยั “ ได้ยนิ ว่ะ แต่ข้ ีเกียจทัก ” ไทโยเอามือปิ ดหู หันหลังให้แต่ไอ้เด็กผีมนั เอา แขนผอมแห้งรัดคอ เป็ นการสัง่ ให้มองหน้ากันเดี๋ยวนี้หากไม่อยากมีเรื่ อง “ มิดจังเขียนจดหมายมา ” รอยยิม้ สดใสปรากฏขึ้นแทบจะทันที ในมือ กวัดแกว่งกระดาษ ร่ อนไปร่ อนมาเหมือนจะโชว์ออฟ คนฟังจิ๊ปากด้วยความราคาญใจ วางหนังสื อเล่มหนักลงกับเก้าอี้ตวั ยาว ก่อนจะถามว่าข้อความมันสลักสาคัญอะไรนักหนาถึงต้องมาเล่าให้ร่วมรับรู ้กนั ทุกที “ เอ๊าะ..สาคัญดิ มิดจังเลื่อนตัว๋ เลยจะถึงโตเกียวพรุ่ งนี้ ” ทาเสี ยงงุง้ งิ้ง ดวงตาเป็ นประกายเหมือนดวงดาวคืนวันทานาบาตะ ไทโยมองคนตรงข้ามด้วยความหมัน่ ไส้ อยากจะยกมือเบิ๊ดกะโหลกไปหน ว่าให้มนั น้อยหน่อย มีความสุขออกนอกหน้าเสี ยจนอยากถีบ “ มาบอกทาไม ” ถามเสี ยงห้วน รกหูรกตาสุดชีวติ ไม่ชอบเลยกับน้ าเสี ยง ดีใจ ท่าทางมีความสุขอย่างนั้น มันไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้สกั ครั้งเวลาอยูก่ บั เขา “ ไปช็อปปิ้ งกัน ” มันชวนด้วยรอยยิม้ สดใส ยกมือขึ้นเกาะแขนพี่ชาย อ้อน ว่าอยากได้เสื้ อตัวใหม่สาหรับใส่ไปรับมิดจังที่สนามบิน อยากได้เจลแต่งผม อยาก ไปตัดหัวกบาลที่ยาวรกรุ งรัง อยากไปซื้อน้ าหอม อยากไปดูนู่นดูนี่ แล้วไม่แน่วา่ อาจจะได้เอวีตวั ใหม่จากร้านวีซีดีดว้ ย
231
“ ประสาทเปล่า ” อีกฝ่ ายทาเสี ยงฮึดฮัด รั้งแขนออกจากแรงเกาะแต่ไอ้ หน้าด้านมันยังไม่ยอมปล่อย เด็กอะไรชอบซื้อแต่เอวี เซ็กซ์จดั เป็ นบ้า! “ นะ นะ น้า~ ” อาโอะทาปากยืน่ เป็ นเวลาเดียวเท่านั้นที่อยากได้ของแล้ว จะลงมือปะเหลาะด้วยวิธีแบบสาวน้อย แต่ก็นะ..อ้อนไอ้หมอนี่คนเดียวหรอก “ ไปไกลๆเลย อ้อนเหมือนตุด๊ ขยะแขยงว่ะ ” ไทโยเอามือดันหน้าผากอีก คนออกห่างแต่นอกจากมันจะไม่ปล่อยแล้วยังเอาส้นเท้าขึ้นมาเกาะบ่าเขาด้วย ..ให้มนั ได้อย่างนี้สิวะ!.. ...... ร่ างสูงโปร่ งยืนล้วงกระเป๋ าด้วยท่าทีเบื่อหน่าย ไอ้เตี้ยมันพาเขาเข้าร้านนูน้ ออกร้านนี้จนเชิ้ตสี เข้มสุดหล่อของมันที่ซ้ือแล้วซื้ออีกกลายเป็ นถุงยักษ์ คงไม่ เดือดร้อนใครหรอกถ้าจะไม่ใช่เขาที่ตอ้ งมาบริ การถือให้..ไอ้นอ้ งบังเกิดเกล้า! เขาถอนหายใจ ยืนพิงกระจกอยูห่ น้าร้านไอศกรี มที่หมอนัน่ เข้าไปต่อคิว ยาวรอซื้อท่ามกลางฝูงผูห้ ญิงนับสิ บ กว่ามันจะโผล่ออกมาได้ดว้ ยไอติมถ้วยเดียว แบบแล้งน้ าใจอย่างที่สุดก็ผา่ นไปอีกครึ่ งชัว่ โมงสาหรับวันอันแสนจะหฤโหด “ ใจดาชิบเป๋ ง ” ไทโยด่ากระแทก มองน้องชายตักเชอร์เบทมะนาวเข้าปาก อย่างอารมณ์ดีแล้วคิว้ ขมวดหนัก “ บ่นเป็ นตาแก่ ” อาโอะทาจมูกย่น ตักไอศกรี มรสวานิลลาอีกก้อนแล้วยัด ใส่ปากคนตัวสูงกว่าเป็ นเชิงให้มนั หัดสงบคาพูดคาจาซะบ้าง คนด้านข้างปล่อยให้รสหวานละมุนละลายไปเชื่องช้า อารมณ์ดีข้ นึ ทัน ควันหลังจากต้องลับฝี ปากแก้เหงา เขาหอบข้าวของแล้วเดินตามไอ้เด็กยุง่ ต้อยๆ เห็น มันเลี้ยวเข้าไปในร้านตัดผมสุภาพบุรุษชายเพราะบ่นมาตั้งแต่เช้าว่าเบื่อทรงเก่า “ สกินเฮดดีม้ ยั ” อาโอะทาตาวาว ชี้ให้พี่ดูภาพจากนิตยสาร คนฟังถอนใจเฮือก สัง่ ให้มนั ไปนัง่ ที่แต่โดยดีแล้วขอให้ช่างช่วยตัดทรงผม สาวน้อยซอยสั้นที่ไหนก็ได้ให้มนั ไป ไม่ตอ้ งตัดเปิ ดหูเพราะเดี๋ยวมันจะโอ่ทาแมน
232
“ เอาให้สวยที่สุดนะครับ ” เขาบอก เหลือบตามองไอ้แสบที่กากับช่างตัด ว่าช่วยทาไฮไลท์สีน้ าเงินเขียวด้วยเพราะเดี๋ยวพรุ่ งนี้จะไปรับแฟนสาวก็เลยได้แต่ส่ง สัญญาณบอกช่างว่าห้ามทาเด็ดขาด..ชีวติ นี้ช่างมีสีสนั จนยากจะลืม เด็กหนุ่มเผลอหลับไปตอนไหนก็จาไม่ได้ มารู ้สึกตัวอีกทีก็ตอนอาโอะใช้ เท้าเขี่ยหน้าขาเป็ นการปลุกเขา ในใจได้แต่นึกก่นด่าไอ้หมาบ้าไร้มารยาทของอาเคย์ หมะม๊าฮานะออกจะสวยหวานเรี ยบร้อย ทาไมลูกชายถึงได้กวนบาทาปานนี้ก็ไม่รู้ ดวงตาสี ดาสนิทปรื อมองเจ้าเตี้ยที่ทิ้งตัวลงมานัง่ ด้านข้าง หน้าตากะเง้ากะ งอดเหมือนโกรธใครมาชาติเศษ “ เป็ นอะไรวะ ” เขาขยี้ตา หันมองอีกฝ่ ายจนเต็มตัว ไทโยเงียบกริ บ เสี ยงในอกซ้ายเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้กบั ใบหน้าหวานใส ที่ลอ้ มกรอบด้วยเรื อนผมสี น้ าตาลอ่อน มันยาวเลยต้นคอลงมาแล้วทิ้งตัวคลอเคลีย อยูข่ า้ งแก้มนุ่มที่เป็ นสี แดงระเรื่ อ ปลายผมด้านหน้าตัดลงปรกหน้าผากแล้วปั ดข้าง แต่เพราะไอ้อาโอะมันดันใช้กิ๊บหนีบผมรู ปดาวติดเข้าไป ดวงตาสี สวยที่มกั จะเป็ น ประกายอยูเ่ สมอก็เลยถูกขับให้เด่นขึ้น ผิวขาวจัว๊ ะของมันดึงเรี ยวปากสี ชมพูสดจน เห็นแล้วชวนให้นึกถึงวันที่ขโมยจูบมาได้ เขาปล่อยให้มนั ตัดผมเกรี ยนๆตั้งนาน พอ ปล่อยยาวก็ทารกรุ งรังแบบฮิปปี้ ..ไม่นึกเลย..ว่าจะ..น่ารัก.. “ ดูช่างมันดิ แม่ง..” อาโอะสบถสาบาน “ บอกว่าเอาสกินเฮดแล้วไฮไลท์ น้ าเงินเขียว ทาไมมันตัดทรงผูห้ ญิงแล้วย้อมสี น้ าตาลให้วะ ” เจ้าตัวบ่นงึม ปกติเส้น ผมก็เป็ นสี น้ าตาลอยูแ่ ล้วแต่นี่เล่นทาซะจนสี อ่อนเว่อร์ ไทโยเพิ่งหายจากอาการมองค้าง เขายิม้ มุมปากแล้วตบลงบนไหล่บาง เหมือนจะเอาใจ “ แบบนี้น่ะหล่อแล้ว มิดจังเห็นต้องตะลึงแน่ ” อีกฝ่ ายหันขวับทันที ยิม้ แฉ่งเหมือนจะทะลุไปสามโลก “ จริ งนะ ” “ โกหกทาไม ” เขาลุกขึ้น จ่ายเงินให้คนตัดแล้วบอกขอบคุณไปเล็กน้อย หิ้วของเหมือนคนบ้าทั้งที่ยงั อารมณ์ดีไม่หาย
233
ถึงแม้วา่ เจ้าอาโอะจะยังบ่นพึมพาตลอดทางเดินแต่พออ้างชื่อมิโดริ มันก็มี สี หน้าสดใสทันควัน ชวนเขาดูนู่นดูนี่แล้วเอาแขนมาเกี่ยวไว้แบบไม่ทนั รู ้ตวั พวก ผูห้ ญิงหลายคนที่เดินผ่านหันมาซุบซิบแล้วยิม้ ให้จนเขาอดเก้อเขินไม่ได้ ใครมองผิว เผินก็นึกว่าควงสาวมาแน่ ..รู ้สึกมีความสุขจนเผลออคติ..ยังไม่อยากให้มิดจังกลับมาเลย.. ....................................................................................... ในสนามบินคลาคล่าไปด้วยฝูงชนมากหน้าหลายตา กาหนดการที่เครื่ อง จากลอนดอนจะมาลงที่นาริ ตะคือตอนบ่ายสองของวัน ร่ างเล็กกะเปี๊ ยกกึ่งเดินกึ่งวิง่ มือข้างหนึ่งจูงแขนพี่ชายให้เดินตามไปยังเกทที่จอมอนิเตอร์ระบุเอาไว้ ดวงตากลม โตแวววาวด้วยความตื่นเต้นเพราะน้องชายที่หายหน้าไปตั้งแต่เล็กๆเพิ่งได้กาหนด กลับมาญี่ปุ่นเป็ นหนแรกและคงจะมาอยูถ่ าวร “ เสี ยดายที่พวกป๊ ามาไม่ได้ แต่เห็นว่าคืนนี้จะจัดงานต้อนรับมิดจังนี่นา ” อาโอะหันมองรอบตัว ก้าวเข้าไปยืนเกาะรั้วเหล็กเย็นเฉี ยบเพื่อรอคนสาคัญ ไทโยไม่ได้ยนิ ดียนิ ร้ายเท่าไหร่ ความรู ้สึกที่จะแย่งชิงมิโดริ มนั จางหายไป นานแล้วนับตั้งแต่หลายปี ก่อน คนที่ห่างไกลกันมันอาจจะทาให้ความในใจเปลี่ยน ไป หรื อไม่ก็เพราะเขาไม่ได้เห็นหน้าค่าตาน้องชายเลย จากที่ฝันถึงทุกคืนก็ดนั มีแต่ หน้าตาของไอ้ลิงข้างกายผุดเข้ามาหาในหัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ “ พี่วา่ มั้ย..มิดจังต้องสวยเฉี ยบขาดแน่ ” ร่ างเล็กพูดเจื้อยแจ้ว เอามือแตะ ทรงผมที่จดั แจงแต่งมาดิบดี ทาตามคาแนะนาของพี่ไทโยว่าให้ติดกิ๊บไว้เหมือนเดิม จะยิง่ ทวีความแมน “ อือ..คงงั้นมั้ง ” เขาถอนใจพรื ด เงยมองสายการบินที่เข้าเทียบแล้ว
234
ตรงประตูทางเข้ามีพวกฝรั่งหลายสัญชาติที่ทยอยเข้ามา นักท่องเที่ยวชาว ยุโรปต่างพากันแวะโตเกียวในช่วงซัมเมอร์ ดวงตากลมป๊ องสอดส่ายหาแต่คนที่ น่าจะสูงไม่เกินตัวเขาเท่าไหร่ “ อยูไ่ หนอ่ะ ” อาโอะหันมองไปรอบตัว ชะเง้อจนคอยืดยาวก็แล้ว เห็น หลายคนเดินไปหยิบกระเป๋ าจากสายพานแล้วแต่ก็ยงั ไม่มีวแี่ วว “ เลื่อนรึ เปล่า ” ไทโยกระหยิม่ เขาช่วยมองหาแต่ไม่เจอเหมือนกัน “ เดี๋ยวไปดูตรงเกทอื่นนะ ” คิ้วเรี ยวขมวดมุ่น ตั้งท่าจะเดินออกไปตามปาก พูดแต่จู่ๆ ใครบางคนก็จบั เข้าที่ขอ้ มือแล้วรั้งตัวไว้ นัยน์ตาสี อ่อนมองคนตรงข้าม ไอ้ผชู ้ ายห่าเหวตัวเท่ายักษ์ที่ไหนไม่รู้มาจับ มือถือแขน มันส่งยิม้ บานแฉ่งมาให้แล้วยังทาหน้าตาหล่อขาดบาดใจใส่ ถึงจะดูดี หยัง่ กะนายแบบแต่มาเล่นหมาๆแบบนี้เขาก็ฉุนเหมือนกัน “ มึงเป็ นใครวะ ” ร้องถามไปแบบไม่ตอ้ งใช้ความสุภาพกันเลยทีเดียว “ Hi ” น้ าเสี ยงทุม้ ต่าทักตอบมา ยิม้ อวดฟันขาวกับหน้าตาหล่อเหลา อาโอะขมวดคิ้ว เห็นพี่ไทโยที่รีบเดินเข้ามาใกล้แล้วยืนเคียงข้างก็คอ่ ยใจ ชื้น สะบัดแขนออกแต่ไอ้บา้ นี่ยงั จับไม่ปล่อยเลยได้แต่ตวัดตามองด้วยความขุ่นเคือง “ จากันไม่ได้เหรอ ” เด็กหนุ่มตรงข้ามพูดมาด้วยภาษาญี่ปุ่นแบบชัดแจ๋ ว ร่ างเล็กที่ยนื เงยหน้ามองไอ้ฝรั่งขี้นกนี่จนเมื่อยคอหันไปสบตากับไทโย เห็นส่วนสูงมันแล้วก็เรี ยกได้วา่ สูงกว่าคนข้างกายเขาอีกหลายนิ้ว จมูกโด่งเป็ นสัน แบบนั้นกับดวงตาคมกริ บเหมือนจะคุน้ ตา แต่นึกให้ตายก็ไม่เห็นจะจาได้ตรงไหน “ พ่อมึงสิ ..เล่นห่าอะไรวะ ปล่อยมือกู! น้องสุดสวยกูรอตายแล้ว ไอ้เวรนี่ ” พ่อคนห่ามเกินตัวตั้งท่าจะเงื้อหมัดเข้าต่อยเพราะพูดจาภาษาคนแต่อีกฝ่ ายไม่ยอมฟัง ร่ างสูงใหญ่ตรงข้ามหัวเราะหึ ฝ่ ามือหนารับกาปั้นไม่มีรูนนั่ แล้วรวบตัว บอบบางเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน อาโอะเบิกตากว้าง แหกปากดังลัน่ แต่ถูกมืออีกข้าง ของคนแปลกหน้าทาบปิ ดเอาไว้ก่อน ฝ่ ายไทโยได้แต่ยนื ตะลึงพรึ งเพริ ดด้วยความที่ ตามเหตุการณ์ยงั ไม่ทนั
235
“ มาตามหาน้องไม่ใช่เหรอ ” คนตัวโตกว่าก้มลงกระซิบข้างหูเล่นเอาไอ้ ตัวแสบหน้าแดงเถือก “ เสื อกอะไรของมึง!! ” ด่าเสร็ จปากก็กดั หมับเข้าให้ที่ท่อนแขน เขี้ยวเล็กๆ ฝังลงเต็มรักจนคนถูกทาร้องโอย เผลอปล่อยตัวในทันที “ ทาไมพี่อาโอะเล่นแรงแบบนี้เนี่ย ” เขาคราง สะบัดแขนไล่ความปวด เจ้าของชื่อเบิกตากว้าง เท่าที่จาได้ยงั ไม่พดู สักคาว่าเป็ นใคร แล้วพอหันไป มองพี่ชายที่ยนื บื้อด้วยสายตาแบบสับสนสุดขีดก็เพิ่งจะเฉลียวใจในอะไรบางอย่าง “ เฮ้ย..” ชี้หน้าคนตรงข้าม มองกระเป๋ าเป้ ใบยักษ์ที่มีริบบิ้นสี เขียว ของขวัญจากเขาที่ส่งไปให้มิดจังถึงลอนดอน เด็กหนุ่มรู ปหล่อยิม้ กว้าง ก้มลงมาให้ระดับความสูงเท่ากัน “ ผมนี่แหละ มิโดริ ของพี่ ” ...... “ ชีส~ ” คุณแม่ตวั เล็กที่ตอนนี้เกาะแขนลูกชายไม่ปล่อยร้องบอกกับกล้อง ด้านหน้าพร้อมกับฉี กยิม้ กว้าง ไทระหน้าบานเป็ นจานเชิงกับเจ้ามิดจังที่หอบข้าวของกลับมาหาอ้อมกอด ของครอบครัวเพราะส่งไปเรี ยนเมืองนอกตั้งแต่ยงั เป็ นเด็กตัวกะเปี๊ ยก มิโดริ ยมิ้ น้อยๆกับท่าทีเอาอกเอาใจเป็ นพิเศษ ปะป๊ าเซจิเข้ามายืนกอดคอเขา ระดับความสูงที่ ไล่เลี่ยกันทาเอาไทระถูกทับถมความเตี้ยลงไปถนัดตา ไทโยที่ยงั คงนิ่งอึ้งไม่หายยืนนิ่งอยูก่ ลางวง ดวงตาสี ดาแทบจะไม่กะพริ บ เลยตอนแสงแฟลชวาบเข้า เขายังพอจาได้วา่ ไอ้เด็กตัวจ้อยที่เที่ยววิง่ แก้ผา้ ผูกโบว์สี เขียว สุดแสนจะเป็ นขวัญใจของบ้านมุราคามิมนั น่ารักแค่ไหน ..น่ารักขนาดที่เขากับอาโอะยอมเป็ นปรปั กษ์กนั มาตั้งแต่เด็ก.. ..สุดท้าย..ก็เพื่อแย่งไอ้ยกั ษ์นี่น่ะเหรอ!!..
236
“ อาโอะไปไหนน่ะพี่ ” มิโดริ หนั ซ้ายหันขวา เดินเข้ามาสะกิดพี่ชายที่แอบ คิดไม่ซื่อกับน้องมาหลายปี แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าแผนการทั้งหมดจะถูกพับลงกรุ แล้วล็อคกุญแจปิ ดตาย “ คงจะช็อคน่ะ ” เสี ยงทุม้ ต่าเปรย เหล่มองความสูงของอีกคนแล้วมึนหนัก มิโดริ หวั เราะหึ ๆ เขานัง่ ลงใกล้พวกพี่ชายทั้งหลาย จะเว้นก็แต่พี่สีน้ าเงินที่ หายหัวไปตั้งแต่แรก มุราคามิ เคย์กบั ฮานะดูไม่ค่อยจะประหลาดใจเท่าไหร่ โซระ เองก็ดูเหมือนว่าจะรู ้เรื่ องนี้อยูน่ านแล้วเพราะมิดจังเคยส่งภาพถ่ายมาให้ตอนไปเที่ยว หอคอยลอนดอน เพียงแต่วา่ ในจดหมายนั้นเขียนกากับไม่ให้พี่ไทโยกับพี่อาโอะดู เพราะอยากจะกลับมาเซอร์ไพรส์ ทุกคนเลยเก็บเงียบ “ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะตัวสูงขนาดนี้ได้ ” ไทระที่ยงั ยิม้ ไม่หุบปลื้มเป็ นพิเศษ “ ก็ผมไม่มีอะไรกินนี่นา ” มิโดริ โอดครวญ บอกว่าคิดถึงอาหารญี่ปุ่นแทบ ตาย ของที่นนั่ มีแต่นม ชีส ขนมปัง เนยแข็ง ส่วนน้ าเปล่าน่ะแพงกว่านมด้วยซ้ า “ แบบไส้เดือนแม่น้ าโขงไงมิดจัง โตตามสภาพแวดล้อม ” โซระหัวเราะ “ เปรี ยบเทียบได้งามมาก ” มิดจังของพี่ๆประชดกลับ หัวเราะแผ่วเบากับ บรรยากาศที่แสนคิดถึง “ แล้วนี่เรากลับมาก็ยนื่ เกรดเข้าเรี ยนต่อม.ปลายเลยสิ นะ โรงเรี ยนเดียวกัน กับเจ้าพวกเตี้ยๆนี่รึเปล่า ” เคย์ถามหลานชาย มองดูพี่นอ้ งฝั่งบ้านเซจิคุยกัน บุคลิก ท่าทางค่อนไปคนละแบบเลยด้วยซ้ า ไทโยดูเป็ นคุณชายกว่า ส่ วนมิโดริ เหมือนจะ ทะเล้นตามประสาเด็กแต่กด็ ูเป็ นผูใ้ หญ่ไม่แพ้กนั ..แล้วบ้านเขาเลี้ยงลูกยังไงให้มนั เตี้ยลง เตี้ยลง.. มิโดริ พยักหน้าหงึกหงัก อ้าปากรับสปาเก็ตตี้มีทบอลจากหมะม๊าคนสวยที่ ลงมือทาเองโดยมีนา้ ฮานะคอยกากับ ถ้าไม่อย่างนั้นคงท้องร่ วงไปหลายวัน “ ผมยืน่ เรื่ องแล้วครับ พรุ่ งนี้ก็เข้าเรี ยนได้เลย ” บอกคุณอาแล้วก็หนั ไปชม ฝี มือการทากับข้าวของแม่ ปากหวานจนคนทาหน้าบานขึ้นอีกสองเท่า
237
เซจิมองหาหลานชายตัวเอ้อีกคนที่หายต๋ อม เห็นเมื่อเช้าก่อนมารับมิโดริ ก็ ทะลึ่งตึงตังอยูด่ ีๆ กลับมาอีกทีเหมือนจะเงียบกริ บแล้วก็ตวั ซีดเซียวไปเลย “ อาโอะไปไหนซะล่ะ ไม่สบายรึ เปล่า ” เขาถามลูกชายคนแรก ไทโยยักไหล่ เอาส้อมเขี่ยมีทบอลลูกโตไปไว้ขา้ งจานเพราะเป็ นของโปรด แต่จู่ๆไอ้มิดจังก็เอาส้อมมาทิ่มแล้วส่งเข้าปากเฉย เล่นเอาเขาอ้าปากค้าง “ ของชอบก็ตอ้ งกินก่อนสิ พี่ ช้าหมด..อด..แดก ” มิโดริ หวั เราะ “ หมายความว่าไงวะ ” เขาเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจคาพูดกากวมของมัน ร่ างสูงอีกคนยิม้ มุมปาก ทาทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนคนมองอดเขม่น ไม่ได้ ความเอ็นดูแต่เด็กหายวับไปกับตา “ อาโอะไปไหนนะ ” ฮานะมองซะทัว่ บ้าน เห็นลูกพลับของชอบพ่อตัว แสบแต่เจ้านัน่ ไม่ยกั จะมาร่ วมโต๊ะ ปากคุยไปว่าต้นพลับหลังบ้านกาลังออกผลเต็ม กิ่ง เดี๋ยวกินหมดไปแล้วจะมานัง่ โวยวาย “ เดี๋ยวผมตามให้ ” ไทโยพูดเรี ยบเฉย มองไอ้มิโดริ ที่ลุกตามแล้วหมัน่ ไส้ “ ผมไปด้วย คิดถึง..ไม่ได้เจอนาน ” มิโดริ ยมิ้ พราย นัยน์ตาเป็ นประกาย “ ไม่ตอ้ งหรอก กินไปน่ะดีแล้ว ” พี่ชายคนโตก้าวมาขวางแทบจะทันที ชนิดที่เป็ นปฏิกิริยาแบบเฉี ยบพลันอย่างไม่รู้ตวั “ หื อ..” คนเป็ นน้องทาหน้าเจ้าเล่ห์ “ ไม่ใช่กระดูกซะหน่อย ทาเป็ นหวง ” ไทโยอ้าปากค้าง มองไอ้ตวั โตที่หวั เราะหึ ๆแล้วเดินท่าทางสบายใจเฉิ บขึ้น ไปบนบ้าน ปากร้องเรี ยกชื่อพี่อาโอะอยูอ่ ย่างนั้น ..เขาถูกหลอกด่า! จากน้องมิดจังที่พี่ๆแย่งชิง..ไอ้เด็กเปรต!!.. คิ้วเข้มขมวดฉับ เดินงุ่นง่านไปหลังบ้านเพราะได้ข่าวว่าต้นพลับในสวน ออกลูกดก น้ าหน้าไอ้เด็กตะกละอย่างอาโอะน่ะ ให้ตายตอนนี้ก็ไม่มีทางอยูบ่ นห้อง ร่ างสูงแอบยิม้ เยาะ นี่เป็ นเรื่ องเดียวที่เขามัน่ ใจว่าไม่แพ้มิโดริ หมอนัน่ ไปอยูเ่ มือง นอกซะนาน ต่อให้ภาษีดีแค่ไหนก็ไม่มีทางรู ้ใจไอ้เจ้าคนรองได้เท่าเขา
238
“ เอ..แล้วเราจะอยากเอาใจอาโอะมันทาไมวะ ” เด็กหนุ่มเกาคาง ทาสายตา ครุ่ นคิดหลังเดินมาหยุดอยูใ่ ต้ตน้ พลับ แกนแข็งของผลไม้ที่ถูกแทะจนเหลือแต่ตอถูกโยนตุบ้ ลงมาบนพื้น ไทโย เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ พอเงยหน้ามองเท่านั้น กองทัพเมล็ดสี เข้มของลูกพลับ ก็ถูกพ่นพรู ลงมาจากบนกิ่งจนคนข้างใต้ร้องเสี ยงหลง กระโดดหลบแทบไม่ทนั “ โฮ่ๆ ” เสี ยงนรกดังมาจากด้านบน “ ไอ้เตี้ย!! ” เขาตะโกนด่า พอเหมาะพอดีกบั เม็ดอันเบ้อเริ่ มที่ถูกพ่นมาเข้า ปากแบบจับวาง ไทโยเบิกตากว้าง คลื่นไส้เป็ นบ้ากับลูกเล่นเจ็บแสบที่ปนความซก มกอย่างหาตัวจับยากของน้องชาย ไอ้เด็กนัน่ หัวเราะชอบใจอยูบ่ นต้นไม้ “ แหวะ..ตุย๊ ..” เขาล้วงคอออก ทาหน้าแหยะเพราะดูเหมือนว่าจะกลืนลง ไปแล้วเรี ยบร้อยโรงเรี ยนอาโอะ “ ตุ๋ย? ” “ ตุ๋ยไอ้มิดจังสิ ! ตัวหยัง่ กะยักษ์ ” พี่ชายตัวใหญ่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขามอง ปลายเท้าเล็กที่นงั่ แกว่งไกวอยูด่ า้ นบนอย่างหมายมาด ขู่วา่ อย่าหนีนะ อาโอะหัวเราะครื้ นเครง มองคนพี่ที่ปีนต้นไม้ข้ นึ มาหาเลยขยับให้นงั่ คู่กนั บนกิ่งใหญ่ ไทโยที่หวังไว้วา่ จะมะเหงกเขกกบาลเล็กให้มนั สะใจบังเอิญเห็นหน้าตา เหมือนไร้วญ ิ ญาณไปแล้วก็ได้แต่นงั่ ถอนใจอีกคน “ หึ ๆ..” ร่ างเล็กกระดกขวดพลาสติกขึ้นกินอั้กๆ หน้าง้ ากะเง้ากะงอด ตาโตแก้มป่ องเวลาไม่สบอารมณ์ “ เหล้าจ๋ า~ ช้านรักเธอ..เออะ ” ไทโยนิ่งอึ้ง แย่งไอ้ขวดใส่น้ าสี แปร๋ นมาดูแล้วโวยวายว่าน้องกินเหล้า แต่ดู ไปดูมา มองยังไงมันก็น้ าส้มชัดๆ สรุ ปได้วา่ อยากกระแดะเมาเหมือนคนอกหักแต่ ไม่กล้าดื่มก็เท่านั้น “ พอเลยไอ้ลิง หันหน้ามาคุยกัน ” เขาจับไหล่บางให้หนั มามองหน้า ไอ้อา โอะทาตัวโอนเอนจะร่ วงไม่ร่วงแหล่
239
“ เอิ๊ก..” ได้ทีก็เรอใส่หน้าสุดหล่อของพี่ชายร่ วมตระกูลไปหน ไอ้ฝ่ายนั้น ตีหน้าปุเลี่ยน บ่นพึมพาว่าสุดโหดเลย ไทโยหัวเราะอย่างไม่ถือสา จับตัวคนเมาน้ าส้มมาพิงไหล่ ลูบหัวลูบหาง มันเป็ นการปลอบใจว่าการที่อาโอะพยายามกินนมให้ตวั สูงน่ะ ทาดีที่สุดแล้ว แต่มิด จังมันอยูก่ บั แหล่งอุดมโปรตีนปานนั้น จะไม่สูงเป็ นยักษ์ก็เว่อร์ไป “ เศร้า..เศร้าโว้ย สุดสวยกูไปหนาย~ ” ไอ้แสบยังโวยวายแหกปากไม่เลิก ชูขวดน้ าส้มขึ้นสูงแล้วตะโกนด่าทอดวงดาวในคืนวันทานาบาตะ “ โกหก ปลิ้นปล้อน กะล่อน ตอแหล ทาไมไอ้โซระมันสมหวังกะอาหมอ แล้วทาไมท่านอาโอะไม่สมหวังกับมิดจังบ้างวะ ทาม้าย~ โว้ย..วู.้ .โอ้เย้ ” อีกคนเกาหัวแกรกๆ ถอนหายใจไปทีเพราะเหนื่อยหน่ายกับอาการอกหัก รักคุดของมัน ได้แต่ปล่อยให้นอ้ งเห่าหอนไป ตัวเขาก็นงั่ ฟังมันเพลินใจ ไทโยอมยิม้ มองดูแก้มป่ องที่เป็ นสี ระเรื่ อจากแรงตะโกน ดวงตากลมโต หลุบลงต่า มองขาตัวเองที่นงั่ แกว่ง เรี ยวปากสี ชมพูสดเบะอยูค่ นเดียว เอะอะเดี๋ยวไม่ พอใจก็อา้ ปากด่าเท่านั้นเอง..มันน่ารัก “ สงสัยพี่จะชอบนายเข้าแล้วล่ะมั้ง ” เขาพึมพา คิดเอาตามเหตุอนั สมควร หลังแก้สมการตัวแปรอยูห่ ลายตลบ “ หื อ? ” อาโอะเลิกคิว้ เอียงคอแล้วทาหน้าย่นเหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก “ คัม ปายเหรอ เออ เอาเด้! ฮ่าๆ คัมปาย~ ” เขยิบเข้ามากอดคอพี่แล้วก็แหกปากร้องขึ้นฟ้ า ชูเหล้าในจินตนาการก่อนกรอกเข้าปาก “ บอกว่าพี่คงชอบนายต่างหาก ” ไทโยส่ายหัว “ อ้อ..อาโออินมตูม้ เซ็กซี่ทะลักทลาย เยี่ยม! พรุ่ งนี้ไปเช่ากัน เอิ๊ก..” ร่ างสูงยกมือยอมแพ้ แอบด่าน้องว่านอกจากจะบ้าบอ ไม่เต็มเต็งแล้วยังงี่ เง่ากับหูเน่าด้วย “ ลงล่างกันเหอะ นายกินลูกพลับบ้านพี่จนโกร๋ นแล้ว ” เขาโอด มองใบไม้แหว่งเป็ นรอยฟันแทะ กระตุกชายเสื้ อให้มนั ปี นตามเขาที่ไต่ลงก่อน
240
พอเท้าเหยียบพื้นได้ก็เงยหน้าไปมอง แค่น้ นั เอง หัวใจเหมือนหล่นไปกอง ที่ตาตุ่ม เพราะไอ้ลูกลิงมันลิงสมฉายา แทนที่จะลงมาดีๆเสื อกห้อยโหนเป็ นตัวค่าง อยูต่ รงกิ่งหนา ปากร้องตะโกนวูว้ า้ วเหมือนทาร์ซานจนเขาต้องยอมรับว่ามันเมาจริ ง “ ลงมา! อาโอะ ” ไทโยดุใส่ ปี นกลับขึ้นไปคว้าตัวแต่พอจะจับเท่านั้น มือ กาวของมันก็กลับร่ วงพรื ด ทิ้งทั้งตัวลงด้านล่าง “ เฮ้ย! ” เขาโวย ใจหายวาบเพราะกะ ว่ามันลงไปนอนแอ้งแม้งแน่ แต่ที่ไหนได้..ตัวมารมันเข้ามารับไว้ทนั อาโอะที่หลับตาปี๋ ปรื อตาข้างหนึ่งขึ้นมอง คิดว่าคงต้องตกลงมาซี่โครงซ้น แหง แต่ออ้ มแขนอบอุน่ ที่โอบอยูร่ อบตัวแล้วยังกอดเสี ยแนบชิดนี่มนั อะไรกัน จะว่า พี่ไทโยก็ไม่ใช่ เพราะหมอนัน่ ยังอ้าปากค้างอยูบ่ นต้นพลับเลย “ ทีหลังต้องไม่ให้คลาดสายตา ” เสี ยงนุ่มนวลชวนฝันกระซิบอยูข่ า้ งหู รอยยิม้ บานแฉ่งเหมือนทานตะวันตามแบบฉบับสะกดสายตากลมโตให้นิ่งอึ้ง “ ปล่อยอาโอะนะเว้ย ” ไทโยสัง่ กระโดดตุบลงมาจากต้นพลับแล้วทาท่าขู่ กรรโชก เปิ ดศึกชิงนางเอกกันแทบจะทันที “ หื อ..เขาหล่นลงมา ผมก็แค่รับ ใครดีใครได้ ใครร้ายใครอยู่ ” มิโดริ ยมิ้ พราว กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกทั้งที่อาโอะยังช็อคไม่หาย “ มิ..มิด..จัง ” เจ้าเปี๊ ยกละล่าละลัก ตัวแข็งทื่อในอ้อมอกอบอุ่น “ เรี ยกมิดจังซะติดปากเลยนะฮะ ชาวบ้านชาวช่องเขาเรี ยกผม มิโดคุง..พี่ เองก็น่าจะหัดเรี ยกซะใหม่ได้แล้วล่ะ ” ดวงตาสี เข้มเป็ นประกายระยิบระยับ หันมา ทางพี่ชายคนโตของบ้านแล้วพูดเสร็ จสรรพว่าได้เวลาเข้านอนของเจ้าหญิงแล้ว “ เป็ นอัศวินก็เลี้ยงม้าไป เจ้าชายขอออกโรงต่อ ” มิโดริ ยกั ไหล่ ขยิบสายตา เจ้าชูแ้ วววาวเหมือนมุราคามิ เซจิสมัยหนุ่มๆนัน่ ให้ฝ่ายที่ยงั ยืนเอ๋ อ “ ราตรี สวัสดิ์ ” ว่าแล้วก็อมุ ้ พี่ชายอย่างง่ายดาย เดินกลับขึ้นบ้านอาเคย์ไป หน้าตาเฉยหยัง่ กะคุน้ เคยมาเป็ นอันดี ทิ้งให้คนที่เหลือเอาแต่เบื้อใบ้เหมือนคนบ้า ไทโยที่เพิง่ ได้สติหลังเวลาผ่านไปเกือบครึ่ งชัว่ โมงขบฟันกรอด ความ โกรธแบบไม่เข้าใครออกใครพัดกระพือในอกเหมือนพายุไต้ฝนเข้ ุ่ าถล่มเกาะญี่ปุ่น
241
เด็กหนุ่มหัวฟัดหัวเหวีย่ ง ยกเท้าขึ้นถีบต้นพลับเสี ยงตูมตามจนใบไม้ร่วงกราวยิง่ กว่า ดัชนีหุน้ มิเกอิตอนตลาดหลักทรัพย์ถึงขาลง หลังจากหยิบแรงเจ็บจี๊ดในอกเข้ามาใส่สมการ ยกกาลังสองด้วยใจงุ่นง่าน บวกลบคูณหารจากอาการหน้ามืด ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ยากเย็นเท่าไหร่ เลย ..เขาชอบอาโอะ!.. และไอ้คุณมิโดคุงอะไรนัน่ ก็เข้ามาคาบไปแดกหน้าตาเฉย! ไม่ยอมเด็ดๆ ต่อให้ตอ้ งเอาระเบิดมาบอมบ์ท้ งั บ้านก็เถอะ อยากจะเกาเหลาไม่ใส่เส้นก็เอาเลย! จะ ก่อสงครามโลกครั้งที่สามให้ดู!! ...... “ ผมน่ะคิดถึงจะตาย~ ” มิโดริ วา่ ไปเรื่ อย บรรจงวางคนในอ้อมแขนลงกับ เตียงใหญ่ก่อนจะกวาดมองห้องนอนแบบเดธร็ อค ทาสายตาขุ่นเคืองไปนิดกับภาพ แปะฝาผนังของซิลเวสเตอร์กล้ามโต ก็ตวั เขามันยังเด็ก แต่ต่อไปล่ะไม่แน่ถา้ พี่อา โอะชอบกล้ามบะเฮิ่มแบบนั้นเดี๋ยวก็ทาให้ได้ “ อ..อ้อ ” อาโอะพยักหน้าแรงๆ นัง่ พับเพียบเรี ยบร้อยอยูบ่ นฟูกนุ่ม อาการ ทะลึ่งนักหนาหายวับเพียงแค่อีกฝ่ ายปรายตามอง “ ผมดีใจนะที่พี่ตอบจดหมายให้ทุกฉบับเลย ” เขาพึมพา ดูซองจดหมาย แล้วยังกระดาษลายกุ๊กกิ๊กอีกนับไม่ถว้ นที่พี่ชายใช้เขียนส่งมาให้ “ งือ..” ร่ างเล็กพยักหน้าหงึกหงักอีกหน แก้มเป็ นสี แดงเรื่ อกับคนที่ชะโงก ตัวดูถุงผ้าใบย่อมริ มโต๊ะหนังสื อ เขาใช้เก็บจดหมายของมิดจังจนเต็มเอี๊ยด มิโดริ ยมิ้ เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าตอนนี้แต้มคะแนนนาของเขา เป็ นต่อ แค่พอี่ าโอะยังตกใจกับส่วนสูงที่คาดไม่ถึงไปหน่อยเดียว อีกสักเดี๋ยว อาโอะ ก็อาโอะเถอะ..ไม่พน้ มือมิโดริ หรอก เจ้าเด็กตัวสูงขยับเข้ามาหาคนที่นงั่ เงียบอยูบ่ น เตียง ตบที่นอนปุๆเป็ นเชิงว่าให้หลับได้แล้ว “ เห..นี่มนั สี่ ทุ่มเอง ” อยากดูมวยปล้ ารอบดึกในยูบีซีแต่ฝ่ายนั้นสัง่ ห้าม
242
“ ไม่ควรใช้ความรุ นแรง ” เขาบอก กาชับว่าตอนตื่นก็ตอ้ งเอาโปสเตอร์ พวกกล้ามโตทั้งหลายออกด้วย “ ฮื้อ..” อาโอะค้อนปะหลับปะเหลือก ไม่รู้ทาไม ยังงงตัวเองว่าแพ้ความ เป็ นมิโดริ หรื อยังไง เวลาถูกสัง่ ถึงได้ยอมอ่อนข้อแบบปวกเปี ยกยิง่ กว่าเทียนโดนลน ลองเป็ นไอ้ไทโยสิ พ่อจะกระโดดกัดหูแม่ง! “ มานอนเร็ วเข้า ” พอคนตัวโตยังย้าแบบเดิม เจ้าพ่อของบ้านมุราคามิไม่รู้จะว่าอะไร ได้แต่คลานไปหาแล้วนัง่ นิ่งเอา หลังพิงหัวเตียงไว้ ตากลมป๊ องมองรู ปร่ างสูงชะลูดของน้องชายอย่างอดทึ่งไม่ได้ “ บอกให้นอน ไม่ได้ให้นงั่ ” มิโดริ คว้าหมับเข้าข้อเท้าแล้วจับลากพรื ด ยอดชายนายอาโอะเลยล้มโครม นอนสงบแน่นิ่งด้วยความที่ยงั ช็อคค้าง “ แล้วมิดจังล่ะ ” พูดสุภาพด้วยเพราะเป็ นน้องชายคนเล็กหรอกน่า “ ก็วา่ จะนอนอยู่ ” เขาพลิกตัว สอดแขนเข้าไปใต้คอพี่ชาย “ เอ้ย!..นัน่ มันหน้าที่ของสุภาพบุรุษ ” อาโอะจุ๊ปาก นอนกางแขนกางขา เป็ นไม้กางเขนแล้วให้มิดจังหนุนแขนมันแทน คนมองส่ายหัวด้วยความขบขัน น่าจะรู ้อยูว่ า่ สังขารไม่ให้ยงั อยากทาเบ่ง “ งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะครับ ” มิโดริ แกล้งเอาตัวใหญ่โตนอนซบอกบางๆ ได้ ผล..นายอาโอะสาลักหูตาแดง ร้องดังแอ้ก “ ก็ผมบอกแล้ว ” จัดท่าทางใหม่ เสร็ จสรรพเรี ยบร้อย คนพี่ตอ้ งจายอมซุกในอ้อมอกของคน น้องแทน อย่างว่า..เด็กมันเตี้ยนี่หว่า “ รู ้รึเปล่า ตอนเรี ยนอยูท่ ี่นนั่ มีแต่สาวๆมาขอเป็ นแฟนล่ะ เพราะว่าผม คิดถึงพี่หรอกนะถึงได้ไม่ยอมคบใคร ” อาโอะยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ เป็ นปลื้มมากมาย..อย่างว่า คนมันหล่อ หนุ่มๆอย่าง มิดจังยังหลงเสน่ห์เลย ฮุๆ “ แหม..พี่ก็มีสาวๆมาเป็ นแฟนคลับเยอะแยะล่ะนะ แต่ เพราะคิดถึ๊งคิดถึงมิดจังก็เลยไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครซะที เป็ นไงล่ะ รักเดียวใจ เดียวขนาดไหน ”
243
มิโดริ ยมิ้ ดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับ ลอบมองใบหน้าน่ารักที่จีบปาก จีบคอโอ่ทาแมนเสี ยมากมายทั้งที่ยงั นอนหนุนแขนเขาอยูเ่ ลย..มันน่าแกล้งซะ “ นี่..พี่อาโอะเคยจูบมั้ย ” เขาทะลุกลางปล้อง “ หะ..” อาโอะเบิกตากว้าง ตายละหว่า! เพลย์บอยอย่างนายอาโอะ เกิดมา ชาติน้ ียงั ไม่เคยจูบสาวเลย “ ค..เคย เคยเด้ ถามอะไรแปลกๆ ” มิโดริ เท้าหัว มองคนที่ละล่าละลักตอบมาก็ลอบยิม้ พยักหน้าหงึกหงักทา เชื่อสนิทใจ “ สอนผมหน่อยสิ นะ..” เขายืน่ ปากเข้าไปใกล้ “ ห๋ า! ” ไอ้ตวั เล็กร้องเสี ยงหลงก่อนจะรี บเอามือตะครุ บปาก ..โคตรพ่อโคตรแม่มนั ! แล้วกูจะทายังไงล่ะเนี่ย.. “ รังเกียจเหรอ ” มิดจังของพี่อาโอะทาเสี ยงอ่อย ถ้ามีคนบอกว่ามิโดริ เป็ น ลูกชายแท้ๆของมุราคามิ เซจิก็คงจะเชื่ออย่างสนิทใจแน่ ไอ้อาการทาเป็ นสวมหู กระต่ายแล้วแปลงร่ างเขมือบเหยือ่ ทีหลังน่ะ เคล็ดวิชาฟันสาวของเซจิชดั ๆ “ เปล๊า!..ใครจะรังเกียจน้องชายที่น่ารักได้ลงคอ! ” อาโอะลนลาน เอามือ ประคองใบหน้าคมขึ้นมองแล้วหลับหูหลับตาเอาปากจิ้ม..จะว่าไป พุง่ เข้าชน มากกว่า “ พ..พอแล้วนา มิดจังยังเด็ก รอให้โตอีกหน่อยเถอะ ” มิโดริ ส่งเสี ยงในลาคออย่างขัดใจ นี่ถา้ จับขึงแล้วปล้ าได้ก็เรี ยบร้อย โรงเรี ยนญี่ปุ่นไปนานแล้ว! “ อืม..ดีใจจังเลย นี่คือจูบนี่เอง ” พ่อเสื อหนุ่มโปรยยิม้ เสน่ห์ อ้าแขนออกกว้างแล้วก็ได้ไอ้ตวั เล็กจิ๋วฉี กยิม้ ถึงรู หู ถลาตัวเข้ามาซบ..เสร็ จโก๋ ! “ ไหนๆพี่ก็สอนผมจูบแล้ว..เดี๋ยวผมจะสอนอะไรดีๆแลกเปลี่ยนกันเอามั้ย มันเป็ นธรรมเนียมของคนรักกันในอังกฤษน่ะ ” อาโอะมันไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่ได้ยนิ ว่า ‘คนรักกัน’ ก็พองลมฟูฟ่องไป ถึงไหนต่อไหนแล้ว “ เอาสิ ! ” มิโดริ แสยะยิม้ ยกตัวเบาหวิวขึ้นนัง่ พิงหัวเตียงแล้วยืดตัวขึ้นเต็มความสูง สองมือปลดกระดุมเสื้ อช้าๆ นัยน์ตาคมปลาบจับจ้องที่เจ้าหนูนอ้ ยหมวกแดง “ เอ๋ ..อะไรดีๆนี่ตอ้ งถอดเสื้ อด้วยเหรอ ” ร่ างเล็กเกาหัวแกรก
244
“ ผมน่ะถอดเสื้ อ ส่วนพี่..ถอดให้หมด ” เขาพึมพา “ จริ งดิ..” อาโอะรู ้สึกจัก๊ กะเดียมยังไงไม่รู้ แต่เอาก็เอา..น้องชายบอกมาทั้ง ที จะขัดใจก็ไม่ดีม้ งั “ ’เกงในด้วยป่ ะ ” “ อา..ถ้าได้อย่างนั้น ผมจะดีใจมากๆ ” มิโดริ นยั น์ตาวาววับ มองร่ างขาว จัดตรงหน้าตกหลุมพรางทั้งตัว เขาเหวีย่ งเชิ้ตทิง้ ไปบนพื้น เหลือแต่กางเกงยีนส์ตวั เก่งเกาะสะโพกไว้หมิ่น เหม่ เท้าคางมองพี่ชายที่ถลกเสื้ อยืดออกทางหัวแบบไม่ค่อยมีคลาสเท่าไหร่ ตามด้วย การถอดกางเกงขายาวอย่างทุลกั ทุเล สุดท้ายจบลงด้วยชั้นในตัวเอ้ที่ขว้างทิ้งแบบ แทบโดนหน้า..ว่าแต่..พีม่ นั ไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ ถามจริ ง..เคยทาแบบนี้มาก่อนรึ เปล่า ” มันตงิดๆอยูน่ า “ อ้อ..เคยกับไอ้ไทโย ” “ อะไรนะ!! ” มิดจังของพีๆ่ ตะโกนลัน่ ขมับเต้นตุบๆด้วยความหงุดหงิด นี่ไม่อยูแ่ ป๊ บเดียว ปลาเกือบเสร็ จแมวขโมยแล้วเหรอ “ อ้าว..มันสอนเฉยๆ ไม่เห็นต้องโกรธเลย ” “ สอนอะไร ” มิโดริ ถึงกับตากระตุก “ ก็สอนความแมนไง แมนน่ะแมน แล้วก็แมนขึ้นจริ งนะเออ! ” อาโอะยิม้ รื่ น รู ้สึกขนลุกนิดๆ ไม่รู้วา่ เพราะแอร์มนั หนาวหรื อว่ามีใครอาฆาตมาดร้ายอยูก่ นั แน่ “ แค่น้ นั เหรอ ” คนน้องหรี่ ตามอง ถ้าเทียบจากโปสเตอร์กล้ามๆของอา โอะแล้ว การถอดเสื้ อโชว์หุ่นเหมือนนักมวยชัง่ น้ าหนักก่อนชกคงไม่แปลกล่ะมั้ง พี่ ไทโยอาจจะแค่สอนวิธีเล่นกล้ามก็ได้ “ แล้วจะให้มนั แค่ไหนล่ะ ” พอถูกซักมากก็ชกั หน้ามุ่ย มิโดริ รีบปรับสี หน้า ตอนนี้เขามีอิทธิพลกับพี่ชายน้อยลงกว่าเก่า เพราะไอ้ ตัวใหญ่บึกสูงเปรตแบบนี้แท้ๆ ความเอ็นดูจากพี่ๆเลยหายวับไปกับตา “ ก็ไม่ได้วา่ อะไรนี่ครับ ” พูดเสี ยงอ่อน “ แล้ว..อยากแมนขึ้นอีกขั้นมั้ย ” ......
245
Special 6 : Unchained Melody [3] “ อยากแมนขึ้นอีกขั้นมั้ย ” “ ฟู่ ..” อาโอะเป่ าลมแก้มพอง กระเหี้ ยนกระหื อเหลือเกิน “ ทายังไงล่ะ ” มิโดริ หวั เราะหึ ๆ กวักมือเรี ยกพี่ชายให้มานัง่ ใกล้ “ หลับตาด้วย ” “ หลับตาแล้วจะเห็นเหรอ บ๊อง ” อาโอะหน้ามุ่ย คนฟังก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ถ้าไม่เห็นก็ไม่ได้อารมณ์สินะ“ นอนลง ” ว่า แล้วก็กระหยิม่ ยิม้ ย่อง เชื่อฟังดี พี่ใครวะ อาโอะขมวดคิว้ มิดจังของมันก้าวขึ้นคร่ อมแล้วเริ่ มต้นเอามือลูบ ..จะทาแป้ งเด็กรึ ไงวะ?.. “ ปกติคนแมนๆต้องอยูบ่ นไม่ใช่เหรอ ” ผงกหัวถามด้วยความสงสัยเมื่อ ไอ้นอ้ งชายมันเริ่ มสอดแขนเข้าใต้ขอ้ พับแล้วจับขาเขาแยกออก เย็นก้นนะเว้ยเฮ้ย! “ ไม่หรอก..เดี๋ยวนี้คนแมนๆเขาอยูข่ า้ งล่าง ผูเ้ สี ยสละไง ” มิโดริ วา่ เสี ยง แหบพร่ า มองเจ้าคนใสซื่อแล้วอยากจัดการให้ร้องลัน่ ห้องจริ งๆ “ เอางั้นก็เอา ” แมนแบบโตเกียวกับแมนแบบอังกฤษมันคนละทวีปนี่หว่า เถียงครู ไม่รู้วชิ านะอาโอะเอ๋ ย เจ้าตัวสะดุง้ น้อยๆเมื่อฝ่ ายนั้นแทรกตัวลงตรงกลาง เนื้อกางเกงยีนส์เสี ยด สี ตน้ ขาจนขนลุกซู่ ถูกคว้ามือให้คล้องไหล่ จะว่าไปก็ดูน่าสนุกดี มิดจังตัวใหญ่บ้ ึก น่าจะเอามาทาเสาล่ามชิงช้าได้ มิโดริ เลียริ มฝี ปากเบาๆ ดวงตาคมกริ บมองคนที่นอนพังพาบแยกขาออก กว้างอยูต่ ่อหน้า เจ้าพ่อก็เจ้าพ่อเถอะ เอ๊กซ์ชิบเป๋ ง! เขาโน้มตัวลงต่า สอดมือเข้าหนุนใต้สะโพกแล้วดันเอวเล็กให้ยกตัวขึ้น ใบหน้าก้มคลอเคลียบนผิวเนื้ออ่อน ลากลิ้นแผ่วตั้งแต่ยอดอกจนเรื่ อยถึงท้องน้อย สัมผัสได้วา่ พี่ชายสะดุง้ เป็ นระยะ
246
“ ฮื้อ..ท..ทาอะไรน่ะมิดจัง ” อาโอะขมวดคิ้วฉับ เพราะลื่นไถลจนตก หมอนเลยเห็นแต่ไอ้หนอนน้อยตัวเองลอยเด่น บ๊ะ! ทาไมมันตั้งฉากกับพื้นโลกแบบ นั้น “ อื้ออ..” “ เฉยไว้..เดี๋ยวดีเอง ” มิดจังของพีๆ่ ยิม้ พราย เหลือบมองคนที่นอนหน้า แดงก่าแล้วคว้าหมับเข้าส่วนกลางนุ่มนิ่ม ดูน่ารักน่าชังจนอดรู ดมันเร็ วๆไม่ได้ “ อ๊าาา..” ไอ้ตวั เล็กแหกปาก เจ็บอยูห่ รอกเพราะมิดจังมือใหญ่ แต่มนั เสี ยว แปลบปลาบ เสี ยวมากกว่าตอนที่ไอ้ไทโยรู ดให้ซะอีก ร่ างสูงยิม้ สมใจ ลากตัวเบาหวิวเข้ามาประชิดกันก่อนจะคร่ อมด้านบน “ เดี๋ยวจะสอนจูบแบบฝรั่งเศสนะ ” เขาลูบแก้มนุ่ม พึมพาข้างหูไอ้คนที่เอา แต่บิดไปบิดมา มืออีกข้างดึงอาโอะน้อยเข้าออกจนเจ้าของมันตัวอ่อนระทวย อาโอะหลับหูหลับตา พอน้องชายสัง่ อ้าปากก็อา้ เสี ยเห็นฟันสามสิ บสองซี่ “ แค่เผยอก็พอ ” มิโดริ ถอนหายใจ ไม่รู้ใครยัดไม้บรรทัดให้พี่คาบตอน เกิดถึงได้นิสยั ตรงแหน่วขนาดนั้น เขากดริ มฝี ปากกับปากนุ่มนิ่มตรงหน้า ผละออกมาหน่อยแล้วก้มลงบด เบียดอีกหน จากช้าเปลี่ยนเป็ นเร็ ว จากเบาเปลี่ยนเป็ นหนักหน่วง ดูดกลืนกลีบปาก ล่าง ไล่ข้ ึนกลีบปากบนก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปด้านใน “ อือ..อื้อ ” อาโอะดิ้นพล่าน เสี ยววูบวาบทั้งส่วนล่างส่วนบน ปากมิดจังก็ ดูด มือซ้ายก็แอบบีบ มือขวาก็รูดไม่หยุด โอ๊วว..สุดยอดความแมน! เด็กหนุ่มตัวสูงเอียงหน้าพอดีมุม สอดลิ้นเข้าไปอีกครั้ง ค่อยๆสอนให้ลิ้น เล็กหัดโต้ตอบ จากที่ถอยหนีก็ชกั จะดุนกลับมาแบบกล้าๆกลัวๆ พอสอนได้เข้าที่ คราวนี้ลูกศิษย์ถึงกับคว้าหมับเข้าต้นคออาจารย์แล้วดูดลิ้นคนสอนเป็ นการใหญ่ ..ไม่ได้เป็ นแท่งอมยิม้ นะพี่..อย่าได้สอนอะไรพลาดเชียว!.. “ อื้ม..โอย ” อาโอะตาปรื อ จิกหัวน้องชายสุดเลิฟแล้วกระชากสุ ดแรงเกิด ถ้ารากผมไม่แข็งแรงพอก็โล้นทั้งบางไปแล้ว ซาดิสม์อะไรไหนจะปาน “ ซี้ด..เสี ยว สุดๆ..” นี่ก็พดู ตรงได้โล่
247
มิโดริ เห็นอาการคนจะขึ้นสวรรค์ก็หยุดขยับมือ ได้ผล..อาโอะกระเด้งตัว พรวด ตาเขียวปั๊ ด “ อย่าหยุดเดะ ” “ นี่เบสิ ค ไคลแมกซ์น่ะอันนี้ ” คนน้องปลอบ พอกล่อมให้พี่นอนต่อได้ แล้วก็กม้ หน้าต่า ไม่ทนั ให้ต้งั ตัว ริ มฝี ปากร้อนผ่าวครอบลงบนส่วนกลางที่ต้ งั ชัน “ เหวอ! ” อาโอะร้องลัน่ สะดุง้ สุดตัวแล้วยังไม่วายลุกพรวดขึ้นมอง หัวใจ หล่นไปถึงตาตุ่มเมื่อเห็นน้องรักกาลังกินหนอนน้อยของมันอยู่ “ ม่ายย! อย่ากัดนะ ” มิโดริ อยากจะบอกว่าไม่ได้กดั แต่ปากมันไม่วา่ ง เลยได้แต่พลิกลิ้น เลียลง บนส่วนปลายแล้วดูดดุนแรงๆ “ อ..อ๊าาา ” คนพี่นงั่ แบะขา มือทั้งสองเปลี่ยนไปขยุม้ เส้นผมสี ดาสนิทอีก หน ใบหน้าแหงนเงยด้วยความรู ้สึกแปลกพิกล ยิง่ กว่าเอามือจับ ..มัน..มันบรรยายไม่ถูก.. “ อื้ออ..” ดวงตาสี อ่อนพร่ าเบลอ มองศีรษะได้รูปที่ขยับขึ้นลง เรี ยวลิน้ เลีย ไปมาตั้งแต่ปลายขึ้นต้น ต้นลงปลาย อ้าปากครอบลงไปใหม่ อมเข้าไปเต็มความยาว ขบเม้มเบาๆ ดูดเข้า ดูดออก แรงขึ้นเรื่ อยๆ “ อูย..มันวืด..วืดๆ ” มิโดริ หยักยิม้ เร่ งริ มฝี ปากที่ปรนเปรอให้ ไอ้คาว่ามันวืดๆของพีน่ ่ะแปลว่า ใกล้จะเสร็จ พอดูดแรงๆเข้าอีกจ๊วบสองจ๊วบ พ่อยอดชายสุดแมนก็ร้องลัน่ ห้อง ปล่อยของเหลวอุ่นร้อนพุง่ วาบเข้าโพรงปากที่รอรับ เขากระหวัดเลีย กลืนกินลงจน หมดเกลี้ยง ..ลีลาเซ็กซี่ ได้ใจเหมือนกันนะพี่อาโอะเนี่ย.. “ ตาผมล่ะ..” คนที่กาลังจะเริ่ มกระบวนท่าขั้นสุดยอดปลดกางเกงออกจาก ตัว ไอ้บางส่วนที่มนั ตื่นเร้าดูขยายใหญ่อย่างน่าหวาด มิโดริ ยมิ้ อย่างภาคภูมิใจ ไม่ได้บอกใครว่านอกจากจะตัวสูงแล้วไอ้ส่วน กลางนี่ยงั เพิม่ ขนาดตามเนื้อนมไข่ที่กินเข้าไปด้วย “ โอ้..” อาโอะอุทาน ไม่รู้อิจฉาหรื อชื่นชม
248
“ เจ๋ งใช่ม้ ยั ล่ะ ” เจ้าของยิม้ แพรวพราว หันมาหาคนที่ตาปรื อแล้วผงกหัว หงึกหงัก ท่าทางพิกลอยู่ “ ยังไม่ถึงเวลาเพลียหรอกนะ ต่อไปต่างหากของจริ ง ” “ ไม่หวาย..กู๊ดไนท์ก่อน บ๊ายบาย..” พอคนน้องปล่อยตัวลงนอนได้แป๊ บ เดียว ไอ้คนที่สบายตัวไปแล้วหัวถึงหมอนก็หลับผล็อย “ เฮ้ย! ” มิโดริ อา้ ปากค้างเขย่าไหล่จนอีกคนหัวสัน่ หัวคลอน “ ตื่นสิ ตื่น! ” อาโอะหลับไปทั้งที่ยงั ตัวล่อนจ้อน ใบหน้าดูแฮปปี้ เสี ยเต็มประดา คงนึกว่า สาเร็ จวิชาความแมนไปอีกคอร์สแล้ว ..แต่ไอ้คนที่กาลังจะเผด็จศึกบ้างเนี่ยสิ ..ซวยจริ งๆ.. “ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ! อาโอะ!! ” ....................................................................................... “ มอร์นิ่ง! ” เสี ยงของเจ้าพ่อประจาบ้านตะโกนลัน่ “ ตื่นแต่เช้าเราไป โรงเรี ยน วะฮ่าๆๆ ” ฮานะสะดุง้ ถ้วยกาแฟในมือสัน่ กึกแทบหล่น เคย์เลิกคิ้ว มองตามหลังลูก ชายคนโตอย่างประหลาดใจ ไม่รู้มีเรื่ องอะไรดีๆ “ มากินอะไรก่อนสิ ครับ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก ” คุณหมอตัวน้อยตะโกน บอกอย่างนึกเป็ นห่วง แต่นู่น..กระโดดโลดเต้นออกไปหน้าบ้านแล้ว “ ท่าทางกาลังมีความรัก ” เคย์พดู ยิม้ ๆ รับขนมปั งทาแยมจากภรรยาตัวเล็ก ส่วนเจ้าโซระจังนัง่ ละเลียดนมสดอยู่ หน้าตาผะอืดผะอมน่าดู แต่เพราะอาหมอสัง่ ให้ กินถึงยอมกินล่ะนัน่ ปะป๊ าบอกปากแฉะไม่ทาตามหรอก “ เพราะมิดจังเหรอ ” ฮานะหัวเราะคิกคัก มันออกจะผิดปกติอยู่ เมื่อวาน ช็อคค้างขนาดนั้น จู่ๆมาสดชื่นเต็มเปี่ ยม ไม่รู้ทาไม “ อาโอะได้เพิม่ เลเวลความแมนน่ะฮะ ” โซระเคี้ยวขนมปั งหมุบหมับ “ เลเวลความแมน? ” ฮานะทวนคา มองคนรักที่ส่ายหัวอย่างขบขัน
249
“ เขาเข้าใจว่าถ้าทาอย่างนั้นจะแมนขึ้น ” ลูกชายคนเล็กเพ่งนมสดในมือต่อ บ่นงึมงาแต่กต็ อ้ งกลั้นใจกิน ไม่อย่างนั้นอาหมอจะไม่คุยด้วย เคย์สบตากับฮานะแล้วไหวไหล่ ไม่เข้าใจความหมายแต่ก็คิดว่าไม่มีอะไร น่าห่วง อาโอะเป็ นคนเก่ง การปล่อยให้ตดั สิ นใจอะไรด้วยตัวเองจะเป็ นผลดีต่อเด็ก ด้านคุณชายมุราคามิ อาโอะที่เขย่งก้าวกระโดดมาตามสวนหิ นเลาะเข้า บ้านลุงเซจิโผล่หน้าเข้าไปตอนคนในบ้านนั้นกาลังกินมื้อเช้า อาไทระยิม้ แป้ น กวัก มือให้เข้าไปกินด้วยกัน “ มีอะไรดีๆงั้นเหรอ ” ไทโยหน้าบึ้ง เมื่อคืนเห็นไอ้มิโดริ ออกมาจากบ้าน อาเคย์ตอนเที่ยงคืน หมัน่ ไส้! ถึงมันจะทาท่าคอตกห่อเหี่ ยวเอามากก็เถอะ ยังไงก็ หมัน่ ไส้อยูด่ ี “ มีเรื่ องดีๆล่ะ หุๆ ” อาโอะอัญเชิญตัวเองนัง่ ข้างพี่ชาย หน้าระรื่ นชนิดยิม้ ไปสามบ้านแปดบ้านแล้ว “ ก็ถึงถามไงว่ามีอะไรดีๆ ก็ตอบมาสิ วา่ ไอ้ที่ดีๆน่ะมันอะไร ” ไทโยย้อน “ ก็มนั ดีแล้วกัน ” ไอ้ตวั แสบเล่นลิ้น สะกิดขาพี่แล้วยืน่ จานไส้กรอกไข่ ดาวที่ลุงเซจิส่งมาให้เบ๊อนั ดับหนึ่ง ไทโยเบะปาก บิดกระปุกในมือแล้วบริ การน้องชายตัวเอ้อย่างดี นึกแล้วก็ น้อยใจ เขารักมันขนาดนี้ยงั มองข้ามกันได้ ..เวรแท้ๆ..หลงรักไอ้เด็กปี ศาจ.. “ หลับเต็มอิ่มมั้ย ” เสี ยงที่ทกั มาจากมุมบันไดจุดรอยยิม้ ของแขกตัวจ้อย “ มิดจัง..” อาโอะยิม้ กว้าง ปั ดไล่ไอ้พี่ไทโยออกไปนัง่ ที่อื่นแล้วตบเบาะให้ มิโดริ มานัง่ แทน ไทโยหน้าบึ้ง เดินอ้อมไปอีกทางแล้วกระแทกตัวลงนัง่ กับเก้าอี้ที่เหลือ มองไอ้มิโดริ ที่เข้าไปออเซาะใหญ่ ถึงใต้ตามันจะดูคล้ าไปหน่อยก็เถอะ ก็เห็นว่ามี ความสุขดี อยากจับฝังดินแม่ง ให้ตาย! ไทระหันมองตากับเซจิแล้วอมยิม้ แอบมองศึกชิงนางเอกแบบเงียบๆ
250
“ ทาไมตาคล้ าล่ะ ” อาโอะเอานิ้วจิ้มจึ้ก ไม่รู้ทาอีท่าไหน เกือบแทงเข้าตา ดา ซนชิบหายวายป่ วงจริ งๆ “ อ้อ..กดดันทางอารมณ์นิดหน่อย ” มิโดริ หวั เราะหึ ยืน่ มือขอกระปุกเกลือ ก็ได้พี่อาโอะกุลีกจุ อเหยาะใส่น้ ามะเขือเทศให้อย่างดี “ อ้ะ..เก็บด้วย ” แล้วนายตัวแสบก็ส่งต่อให้ไทโยเอาไปวางที่เดิม ..หมาหัวเน่าของแท้.. “ จะไปเรี ยนแล้วนะ ” พี่คนโตสุดหน้าบึ้ง มองไอ้คนกลางกับคนสุดท้อง มันจู๋จี๋กนั หน้าไม่อาย “ จะไปเรี ยนแล้วนะ! ” มิโดริ กบั อาโอะหันมามอง ไอ้นอ้ งชายร่ วมบ้านมันโบกมือปัดๆ ทานองว่า จะไปไหนก็ไปเถอะแต่นายอาโอะดูท่าจะเซ้นส์ดีกว่าใครเขา “ เฮ้ยๆ ไปด้วยดิพี่ ” พ่อยอดชายคว้ากระเป๋ าแล้ววิง่ กระหื ดกระหอบตาม คนที่เดินฉับๆหนีไป ทิ้งมิโดริ เคว้งคว้างอยูท่ ี่โต๊ะ “ ระหว่างอ้าปากค้าง พี่ไทโยทาแต้มนาไปแล้วสองต่อหนึ่ง ” ไทระช่วย พากย์ “ มิดจังจะฟาวล์รึเปล่าน้า ” มิโดริ เขม่นตายิกๆ รี บคว้าของแล้ววิง่ ตามแบบไม่ให้คลาดสายตา เซจิหวั เราะในลาคอ ทาหน้าไม่รู้ไม่ช้ ี ทาคะแนนแซงกันไปแซงกันมาแบบ นี้ก็ฮาดี พวกเขาเหมือนนัง่ ดูละครคอยลุน้ ทุกฉาก..เด็กๆนี่มีชีวติ ชีวาดีแท้ ข้างฝ่ ายพี่ไทโยที่เอาแต่นงั่ เงียบอยูต่ รงคนขับไม่ยอมพูดยอมจากับใครเขา ก็มีอนั ต้องปวดหัว เพราะพอท่านชายตัวแสบกระโดดเข้ารถได้กเ็ กาะแขนปะเหลาะ ทันที ยังมีหน้ามาก่ายขาเข้าพวงมาลัยอีก ประสาทจะบ้า! “ โกรธอะไรเขาอ่า..” อาโอะยกมือขยี้หวั คนพี่ นี่ถา้ ไม่ใช่ไอ้ไทโยไม่งอ้ เด็ดขาด! ผูกคอตายต่อหน้ายังจะไม่สนเลย ไทโยมุ่นหัวคิ้ว ดูมนั ! รุ่ นเดียวกันเหรอ “ นัง่ ดีๆ ” เขาเสี ยงห้วน กาลังจะออกรถแต่ไอ้มารเบอร์สองมันสาระแน เอาตัวใหญ่ๆยัดเข้ามาในสปอร์ตของเขาได้ หล่อนักก็หาสาวช่วยดาวน์รถใหม่สิเว้ย
251
“ มีน้ าใจหน่อยสิ พี่ชาย อย่าเคืองกันเพราะตัวเองไร้ความสามารถสิ ครับ ” มิโดริ ยมิ้ เยาะ เกาะพนักพิงแล้วทาหน้ายียวน “ ใครไร้ความสามารถไม่ทราบ ” ไทโยหน้าบึ้ง ออกรถแทบจะกระชากจน อาโอะหงายหลังโครม “ ดูลีลาก็น่าจะรู ้อยู่ อย่าคิดว่าตัวเองเป็ นคนแรกสิ ” มิโดริ อา้ ปากค้าง เส้นเลือดในสมองแล่นเปรี๊ ยะ มันน่าฟัดปากพี่อาโอะนัก ไหนเมื่อคืนบอกไม่มีอะไรกับพี่ไทโยไง โกหกสุดๆ! “ อูย..ก้นกบกู ” อาโอะคลาบั้นท้ายป้ อยๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าสองพี่นอ้ ง บ้านลุงเซจิกาลังจะก่อสงครามโลกครั้งที่สามกันแล้ว “ แค่ ‘ภายนอก’ อย่ามาทาเบ่งเลย ” น้องเล็กสุดจ้องตากับพี่ชาย “ แล้วไอ้คนที่อวดเบ่งอยูม่ นั ทา ‘ภายใน’ แล้วเหรอ ” ไทโยเยาะเย้ย มองสี หน้ามึนตึงนั้นอย่างสมใจ “ คุยอะไรวะ ภายนอกภายใน แม่ง..ไม่ยอมแบ่ง ” อาโอะเกาแขนยิกๆ พอ ขึ้นสี แดงพี่ไทโยก็ปรายตามองอย่างดุๆ มันหงอในฉับพลันทันใด คงรู ้ตวั ว่าถูกโกรธ อยู่ เพราะร้อยวันพันปี พี่ไทโยไม่เคยหงุดหงิดใส่มาก่อน “ ถ้าบอกว่าใช่ เรี ยบร้อยทั้งภายนอกแล้วก็ภายในกันตั้งแต่เมื่อคืน พี่จะว่า ยังไง ” มิดจังตัวแสบพูดหน้าตาเฉย ร่ างสูงนัง่ นิ่ง รู ้สึกเหมือนถูกอะไรประเคนใส่หวั แล้วฟาดผัว๊ ะเข้าเต็มบ้อง หันมาถามน้องคนกลางอย่างเผลอตัว “ จริ งเหรออาโอะ ” “ เห..อะไร ” อาโอะเปลี่ยนมาเกาหูยกิ ๆจนเป็ นสี แดง แต่อีกฝ่ ายคงตีความ ผิดไปหน่อย นึกว่ามันเขินอายเสียได้ “ จริ ง..” แล้วมันจริ งอะไรหว่า? ..ช่างแม่ง..ตอบไม่ดีเดี๋ยวมันโกรธ.. ..ไม่อยากให้ไอ้ไทโยโกรธ มันไม่สบายใจเลยเว้ย!.. ไทโยถึงกับช็อค ตัวชาหนึบไปหมด ยิง่ กว่าถูกกระแสไฟสองหมื่นโวลต์ แล่นจากหัวลงหาง ถ้าเกรี ยมแล้วสุกได้ก็คงเรี ยบร้อยไปแล้ว ..มีอะไรกัน..แล้วงั้นเหรอ..
252
ทั้งสามคนตกอยูใ่ นสภาพเงียบกริ บ ไทโยขับรถไปเรื่ อยๆเหมือนไม่รู้สึก ตัว มิโดริ นงั่ มองเพื่อประเมินคะแนนคู่แข่ง ส่วนอาโอะ..มันฮัมเพลงสบายใจเฉิ บ “ เรี ยนเสร็ จแล้วมิดจังรอพี่ที่นี่นะ อย่าเดินไปไหน มันอันตราย ” คนที่คิด ว่าตัวเองแมนเกินร้อยสัง่ น้องชายคนเล็กด้วยความเป็ นห่วงหลังลงมายืนอยูห่ น้า โรงเรี ยน อยากยกมือขยี้หวั ใจจะขาดแต่เห็นว่าต้องต่อขาอีกหลายเซนเลยพับ โครงการไป “ เพ่..” แล้วท่านชายก็หนั มาทางคนขับ “ เลิกแล้วมารับด้วยนา ” “ จาเป็ นเหรอ? ” ไทโยกาลังโกรธ สวนไปแบบไม่คิด “ อ้าว..งอนกูอีกล่ะ อะไรๆกูก็ผิดหมด เฮ้อ ” ไอ้ตวั เล็กหน้ามุ่ย “ ก็เป็ นคน สาคัญอ่ะ อยากให้มาเนี่ยผิดเหรอวะ ” ไทโยหันขวับมามอง ได้ยนิ แต่คาว่าคนสาคัญ..เพียงแค่น้ นั ความน้อยใจก็ หายวับไปกับตา ยิม้ ระรื่ นตอบตกลงทันที อาโอะโบกมือบ๊ายบาย เกาปากยิกๆ รู ้สึกเมื่อกี๊จะพูดหล่นไป จริ งๆมันต้อง เป็ น ‘คนขับรถที่สาคัญ’ ต่างหาก..ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะ พี่ไทโย ถึงปากจะนัดแนะทั้งมิดจังและไทโยให้มาพบกันหลังเลิกเรี ยนก็เถอะ แต่ นายอาโอะแกเอาตัวไปสังสรรค์กบั เพื่อนที่ร้านคาราโอเกะตั้งแต่บ่ายกว่าแล้ว “ ฮ่าๆ เป็ นไง หล่อแบบมะพีได้เปล่าวะ ” อาโอะยักย้ายส่ายสะโพกใน เพลง ว่าก็วา่ เถอะ ถึงอยากแมนแต่บา้ คนหล่อเหมือนกันนะ คุโรซากินี่วนดูจนแผ่นผุ แล้ว เผื่อจะซึมซับความหล่อเทพของพระเอกมาบ้าง “ เป็ นยูยะไปเถอะ แกอ่ะ ไม่เจียม ” เพื่อนในกลุ่มถอนหายใจ “ เชอะ! ” ไอ้เตี้ยกระโดดตุบลงนัง่ แล้วคว้าหมอนมานอน ตะแคงข้างดู เพื่อนร้องเพลงต่อสักพักถึงนึกขึ้นได้วา่ มีอะไรอยากอวด “ เพิ่มเลเวลอีกแล้วละเว้ย ” เพื่อนๆในกลุ่มหยุดร้องเพลงโดยพร้อมเพรี ยง ต่างฝ่ ายต่างมองหน้าแล้ว เข้ามาล้อมวง คุณชายท่านมีการเพิม่ ความแมนแบบไม่ซ้ าใคร “ ทาไงวะ เล่ามาดิ๊ ” “ ก็เอาปากมางับไอ้นี่ไง ” ว่าแล้วก็ช้ ีลงตรงกึ่งกลางหว่างขา “ แล้วก็ดูดๆ ”
253
เพื่อนคนหนึ่งถึงกับพุง่ น้ าส้มใส่หน้าอีกคนที่กาลังเบิกตากว้าง “ เฮ้ย! ” แต่ละคนร้องแหกปากพร้อมกัน “ เอ๊าะ..อิจฉาล่ะซี ” มันหัวเราะครื้ นเครง ท่าทางมีความสุขเหลือประมาณ “ แล้วก็มีจูบแบบฝรั่งเศสด้วยนะ ต้องกินลิ้นกันด้วย ไม่ง้ นั ไม่ใช่ฝรั่งเศส ” ทั้งวงส่งเสี ยงฮือฮา ต่างฝ่ ายต่างโน้มหัวลงคารวะท่านประธานนักเรี ยนที่ กระโดดพรวดไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว พวกมันยังได้แค่ดูหนังเอ๊กซ์เลย “ ถ้าแมนเต็มขั้นเมื่อไหร่ มาเล่าอีกนะ ” ใครคนหนึ่งกระเหี้ ยนกระหือ “ แมนเต็มขั้นต้องทาไง ” อาโอะสนอกสนใจ “ ก็จ้ ึกๆไง จึ้กๆอ่ะ ” “ จึ้กห่าอะไร ไม่เข้าใจโว้ย ” ไอ้แสบขอแบบรู ปธรรม ไม่เกทหรื อไงวะ “ แบบนี้ไง ” เพื่อนคนหนึ่งคว้าโดนัทขึ้นมาส่อง ถามว่ามันมีรูใช่ม้ ยั “ แล้วไง ” อาโอะก้มลงมองตัวเอง กูมีรูหรื อเปล่าวะ “ ก็ทางี้ ” ชูไส้กรอกบิ๊กไบท์ข้ ึนมา แกว่งซ้ายแกว่งขวา แล้วก็ทิ่มพรวดเข้า กลางโดนัทอันกลม ดึงเข้าดึงออกให้เห็นแบบชัดเจน “ โอ้! ” อาโอะตาโต มองเพื่อนอีกคนที่บีบไส้กรอกพรวด ชีสด้านในพุง่ กระจาย “ สุดยอด! ” ไอ้พวกตัวแสบยิง่ ได้ใจ ล้อมวงกันดูใหญ่ “ ถ้าโดนัทอยูล่ ่าง ไส้กรอกอยู่ บน เรี ยกว่ามิชชันนารี ” มันทาท่าประกอบ แล้วเปลี่ยนตาแหน่ง “ แต่ถา้ โดนัทขึ้น ไปควงสว่าน ไส้กรอกตั้งไว้เฉยๆ เราเรี ยกว่า มิยาบิออนท็อป ” “ แฟนตาสติก!! ” อาโอะหัวเราะร่ า “ แล้วถ้ากลับหัวกลับหางล่ะ ” “ 69 เลยเพื่อน ก๊ากก ฮ่าๆๆๆ ” ไอ้ตวั เตี้ยผสมโรงขาไปด้วย ทุกคนชูแก้ว ชนให้กบั ความแมนอีกขั้นหนึ่ง ของคุณชายมุราคามิ “ เอ้า! ชน!! เพื่อ 69 ในวันหน้า ” ......
254
“ ลูกใครนะเนี่ย ดูซิ เมาหัวทิ่มแบบนี้ ” ฮานะบ่น ประคองนายอาโอะที่ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วเรอออกมาเป็ นวิสกี้ลงจากรถ มีไทโย มิโดริ ช่วยหิ้วปี กคนละข้าง “ นัดให้ไปรับหน้าโรงเรี ยน ผมเจอแต่มิโดริ ยนื คอย ” ไทโยส่ายหัวกับ ความเหลวไหลของน้องคนกลาง “ ไปถามเพื่อนๆพี่อาโอะถึงรู ้วา่ โดดคาบบ่ายไปร้องเพลงกัน ปี นกาแพง หนีซะงั้น คลาดสายตาไม่ได้จริ งๆ ” มิโดริ ผสมโรง ฮานะขอบอกขอบใจหลานๆด้วยรอยยิม้ กะว่าสร่ างเมื่อไหร่ จะจับให้กินยา ขมแก้นิสยั เสี ยให้เข็ด “ ไปนอนได้แล้วเด็กๆ พรุ่ งนี้มีเรี ยนเช้านี่ครับ ” คุณแม่ลูกสอง เช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูกคนโต เห็นนอนยิม้ เผล่แบบนี้ก็อดยิม้ ตามไม่ได้ อาโอะไม่ค่อย คิดมาก เฮฮาได้ทุกวัน เขาเลยไม่คอ่ ยกลุม้ ใจเท่าโซระ “ ผมไม่มีเรี ยนพรุ่ งนี้ ” ไทโยอาสาอยูเ่ ป็ นเพื่อน มองน้องชายด้วยความเป็ น ห่วง ยอมรับว่าโกรธอยูห่ รอกที่เห็นมันไปเที่ยวกับเพื่อนผูช้ ายทั้งฝูง แต่ขืนพูดไปก็ เหมือนเป่ าลมใส่หูหมาอยูด่ ี มิโดริ ส่งเสี ยงจิ๊จ๊ะในลาคอ เพราะเขามีเรี ยนเช้า แถมยังอายุนอ้ ยกว่าใคร เพื่อนก็เลยต้องเชื่อฟัง “ พรุ่ งนี้จะมาหานะครับ ” “ จ้า..” ฮานะโบกมือบ๊ายบาย กาลังจะเข้ามาเช็ดตัวให้ลูกต่อก็บงั เอิญพี่เคย์ เรี ยกหาซะก่อน “ น้าฝากอาโอะหน่อยนะไทโย เดี๋ยวกลับมา ” “ ไม่เป็ นไรฮะ ผมจัดการเอง ไม่ตอ้ งห่วง ” “ เอางั้นเหรอ..” ฮานะลังเล ห่วงลูกก็ห่วง คุณสามีก็น่าห่วงเหมือนกัน “ สบายมาก ผมดูแลเป็ น น้าไปนอนเลยก็ได้ ” “ งั้นถ้าจะนอนค้างที่นี่ เสื้ อเราอยูใ่ นตูน้ ะ แต๊งกิ้วจ้า ” ว่าแล้วก็หายจ๋ อย หมดห่วงไปเปลาะเพราะมีพี่ชายอยูด่ ว้ ย ไทโยมองตามอย่างขบขัน น้าฮานะรักอาเคย์จะเป็ นจะตาย เขาเองก็อยากมี คนน่ารักๆคอยเอาใจแล้วก็ให้ความสาคัญอย่างนั้นบ้าง ..แต่คงยาก..เพราะมาหลงรักอาโอะเนี่ยแหละ..
255
เด็กหนุ่มถอนหายใจ จุ่มผ้าลงในอ่างแก้วแล้วบิดหมาดๆ เช็ดหน้าตาให้ “ ดื้อ! เด็กดื้อด้าน บ้าบอคอแตก คิดว่าตัวเองแมนนักเหรอ ” เขาบ่น ปลด กระดุมเสื้ อของมันออกทีละเม็ด “ ชอบทาให้ห่วง ยัว่ ให้หึง รักกันบ้างไม่ได้รึไง ” ไทโยโปะผ้าลงหน้ามันแล้วเช็ดแรงๆด้วยความหมัน่ ไส้ เล่นเอาหัวสัน่ หัว คลอน หงุดหงิดจริ งๆ ทีพดู รักมิโดริ ล่ะว่ามาหน้าตาเฉย บอกรักพี่ไทโยบ้างสิ วะ “ อื้อ..เงียมๆ ” อาโอะปั ดมือที่ลูบมาออก เล่นเอาคนตรงข้ามหน้าหงิก เอา มือเข้ามาแตะอีก โดนปั ดอีก แตะอีกโดนปั ดอีกจนชักมีน้ าโห “ เดี๋ยวแม่งปล้ าซะหรอก! ” เขาขู่ ก้มลงงับปากมันแรงๆทีหนึ่งแล้วผละ ออก แต่ไม่รู้อยากแกล้งอีท่าไหน ไอ้อาการบิดไปส่ายมาจนสะโพกมันลอยไม่ติดพื้น นี่ทาเอาคนมองของขึ้นได้ง่ายๆ “ เพ่..” อาโอะหัวเราะร่ า ปรื อตามอง แขนตวัดรัดรอบคอคนด้านบน ไทโยตกตะลึง ตั้งหลักไม่ทนั ก็ลม้ โครมลงบนตัวเล็ก รี บเอาสองแขนยัน น้ าหนักไว้ไม่ให้ทบั โดนมันแต่ไอ้คนด้านล่างกลับคว้าตัวลงแนบเสี ยนี่ “ จะสอนจูบ..แบบเศษฝรั่ง เอาม้าย..” “ ฝรั่งเศส ” เขาช่วยแก้ หลุบตามองปากแดงๆจนชักเสี ยงพร่ า “ เอาสิ ” อาโอะหัวเราะขึ้นอีก กวักมือยิกๆให้อีกฝ่ ายเข้ามาหา พอใกล้เท่านั้น ไอ้มือ กาวก็คว้าหมับเข้าคอแล้วลุกพรวดขึ้นบดจูบอย่างรวดเร็ ว ฝรั่งเศสของแท้ตรงที่มนั สอดลิ้นเข้ามาด้วยเนี่ยแหละ! “ อืม..” ไทโยอารมณ์ข้ ึน เลื่อนมือจากที่คล้องเอวมันไว้ข้ ึนไปบนแผ่นอก บาง ไล้นิ้วไปทัว่ ก่อนจะหยุดที่ยอดอกสี แดงเรื่ อ บีบคลึงเบาๆแล้วค่อยแรงขึ้น “ อื้ออ..” มันหลับตาแน่น นิ่วหน้าไปหน่อยเมื่อลืมตาแล้วเห็นตัวเองโล่ง โจ้ง พี่ไทโยมือไวหยัง่ กะผี เผลอแป๊ บปลดทั้งเสื้ อทั้งกางเกงเกลี้ยงเกลา “ อาโอะ ” เด็กหนุ่มเรี ยก กอดน้องไว้ท้ งั ตัวแล้วหอมแก้มซ้ายแก้มขวา กระซิบข้างหู “ พี่จะสอนให้แมนอีกเลเวล แต่บอกว่า ‘รัก’ กันก่อนสิ ” “ รัก..” ดูมนั ..ควรจะดีใจไหมที่หลอกคนเมาได้
256
ไทโยส่ายหัว อมยิม้ น้อยๆ มองคนที่นอนตาปรื อแล้วเลื้อยลงไปพลิกกอด ก่ายโชว์กน้ ขาวเนียนอยูบ่ นเตียง เขาปลดซิปลง ก้าวขึ้นคร่ อมพร้อมจูบหน้าผากอย่าง รักใคร่ ให้ตาย..หลงรักมันจริ งๆ หลงแบบมองคนอื่นไม่ได้เลย “ ไหนใครพูดเรื่ องมิชชันนารี นะ ” ร่ างสูงลอบยิม้ ได้ยนิ หรอกว่าละเมอ อะไร ถ้าอยากรู ้นกั ทาไมไม่มาถามเล่า จะช่วยสอน “ เค้าเอง..” อาโอะยิม้ รื่ น ถูกพี่จบั หน้าอกก็เพลินดี ตะปบมือมันป๊ าบแล้ว จับล้วงลงไปด้านใต้ พี่ไทโยก็ช่างสนอง คลาได้ปุ๊บรู ดปั๊บ “ อื้ออ..อือ..” “ ท่านี้เราต้องอยูล่ ่างนะ เสี ยเปรี ยบไปหน่อย แต่ก็ดีที่ได้กอดกันง่ายขึ้น ” เขายิม้ ว่าจะช่วยให้อีกคนเรี ยบร้อยก่อนแต่สงสารตัวเอง ไอ้ส่วนกลางนี่มนั อึดอัดจน ไม่ไหวแล้ว “ ไม่เป็ นราย..” ไอ้แสบยังยิม้ ได้ อ้าแขนเต็มที่ให้พี่กอด ถึงบอกว่ามันฝัน อยูก่ ็เถอะ ถ้าไม่อยูใ่ นจิตใต้สานึกมีเหรอจะโต้ตอบได้ขนาดนี้ เขาสอดแขนเข้าใต้โคนขา จับแยกออกแล้วสอดตัวลงตรงกลาง ปลายนิ้ว ใหญ่บดคลึงด้านหลัง กดเข้าไปนิดเดียวไอ้อาโอะแหกปากลัน่ ร้องโวยวายจะถีบเอา ..โดนต้มสุดๆ!! ไอ้มิดจังยังไม่ได้เจาะไข่แดงเสี ยหน่อย!.. ไทโยยิม้ น้อยๆ กดจูบที่มุมปาก เล็มเลียภายนอกแล้วสอดลิ้นเข้าด้านใน มันโต้ตอบมาอย่างชานาญ นึกแล้ว..ไอ้มิโดริ สอนชัวร์ ถึงแค่น้ ีก็หึงนะเว้ยเฮ้ย! ..ช่างแม่ง..ยังไงครั้งแรกก็ขอก่อนล่ะ.. “ เจ็บนิดเดียวนะ ถ้าทนได้จะเป็ นคนเก่งมากๆเลย แมนโคตรด้วย ” เขา ปลอบ ล้มตัวนอนด้านข้างแล้วยกขามันพาดเอวตัวเอง ค่อยๆเปลี่ยนจากนิ้วมาเป็ น บางส่วนที่ชูชนั ส่วนปลายถูกกดแทรกลงไปทีละนิด ผ่านโลชัน่ ทาตัวที่ใช้แก้ขดั “ อือ..อูย พี่..” อาโอะกัดปากแน่น หลับตาปี๋ เจ็บจริ งๆ เจ็บชิบหาย ขนาด ไม่ค่อยมีสติ กึ่มๆเมาๆยังเจ็บขนาดนี้เลย ยัดห่าอะไรเข้ามาวะ “ อาา..” เขาคราง เปิ ดขวดโลชัน่ แล้วเทพรวดหมดเกลี้ยง ราดลงกลางลาตัว ให้เข้าง่ายกว่าเดิม “ เงยหน้าสิ อาโอะ จูบกันหน่อย ”
257
มันทาตามอย่างว่าง่าย ไอ้คิ้วที่ผกู เป็ นโบว์ค่อยๆคลายลงเพราะอีกคนบด กลีบปากเข้ามาหา มือเล็กเกาะบ่ากว้างแน่น หลับตาจูบยกใหญ่ ชอบจังนะดูดลิน้ ชาวบ้านเนี่ย! ครู สอนดีหรื อไงกัน ไทโยช้อนต้นคอเล็ก กอดแนบแน่นแล้วค่อยๆขยับตัวเข้าลึก หัวใจเต้นถี่ รัว ตื่นเต้นเอามาก มันร้อนไปหมด ทั้งคับทั้งแน่นจนเขาหลุดคราง “ สุดแล้วอาโอะ..ดูสิ ” เขากระซิบ ตบแก้มให้มนั มองว่าตอนนี้ร่างของ พวกเขาสอดเข้าไปเป็ นคนๆเดียวกันเรี ยบร้อย “ ขยับนะ ” “ โอ้..” อาโอะยิม้ ร่ า ก้มมองส่วนกลางที่แข็งปั้ กอยูใ่ นร่ างแล้วลองเอามือ ลูบๆ แม่งโคตรจะเท่เลยว่ะ!! พี่ไทโยขมวดคิ้วแน่น จับปลายคางแล้วก้มลงจูบอีกหน เอามือเล็กมาวางที่ เอวแล้วบอกให้มนั เกาะตัวเขาไว้ “ เจ็บแรกๆ เดี๋ยวก็หาย รู ้ม้ ยั ” เขาบอก ขยับร่ างที ละน้อย ค่อยๆแรงขึ้นตามอารมณ์ หัวใจพองโต เลือดสูบฉี ดอย่างหยุดไม่อยู่ “ อื้อ..อือ..” ไอ้ตวั เล็กครางใหญ่ เขาสัง่ อะไรทาแบบนั้น “ สนุกมั้ย ” ไอ้คนเจ้าเล่ห์ตวัดขาขึ้นพาดบนบ่า ยกสะโพกเล็กลอยหวือ สอดใส่เข้าอีกจนมิดแล้วสวนร่ างเข้าออก “ ฮ..อาา..อึก..สนุก..” อาโอะลืมตามอง รู ้สึกมึนๆเหมือนเล่นสไลเดอร์ ถูก เขย่าจนหัวคลอนไปหมด แหม..อยากอยูบ่ นบ้างจัง “ อือ..งั้นเรามาทาอีกหลายๆรอบนะ ” “ เหะๆ..เอาสิ ” คาตอบที่ได้ทาเอาคนรอร้อนวูบวาบ ยิง่ กระแทกเข้ามา หนักหน่วง พี่มนั ก็ไม่โกหกนะ เจ็บแรกๆหลังๆเสี ยวว่ะ ร้องอื้อเลย ไทโยยิม้ สมใจ ก้มลงจูบหน้าผากเล็กแล้วสวมกอดอย่างรักใคร่ “ พี่รักนาย..รู ้รึเปล่า ไอ้คุณชายเดวิล ” .......................................................................................
258
คนที่นอนหันหลังให้หน้าต่างรู ้สึกตัวร้อนวูบวาบ เหนียวเหนอะไปหมด เหมือนวิง่ รอบสวนสักห้าสิ บครั้งได้ เมื่อคืนฝันว่าเล่นวิง่ ไล่จบั กับคิวปิ ด กาลัง หัวเราะเฮฮาแม่งเอาศรรู ปหัวใจแทงก้นเขาเสี ยฉิ บ เจ็บเป็ นบ้า! “ โอย..ปวดก้น ” อาโอะหาววอด ขยับตัวยุกยิก รู ้สึกหนักๆแถวบั้นเอวเลย แหงะมอง เห็นอ้อมแขนแกร่ งวางทาบอยู่ คิว้ เรี ยวขมวดมุ่น หันมองด้านหลังก็ถอนหายใจ ใบหน้าหล่อเหลาของ พี่ชายร่ วมบ้านแนบอยูแ่ ถวต้นคอ ลมหายใจร้อนผ่าวริ นรดข้างแก้ม มองเรื่ อยมา ด้านล่าง ไอ้คนหน้าไม่อาย นอนแก้ผา้ ได้ไงวะ เด็กปี หนึ่งป่ ะเนี่ย! “ แจ๊บๆ..” คนที่กาลังง่วงส่ายหัวอย่างไม่รู้สึกรู ้สา กระถดตัวลงแล้วเอาผ้า ห่มคลุมโปง ขยับหลังเบียดเข้าหาแผงอกเปล่าเปลือยอีกหน่อย อุ่นดีโว้ย! โป๊ ะ.. อาโอะลืมตา เลิกคิ้วอย่างสงสัย เลิกผ้าแล้วก้มมองเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไร แข็งๆดุนดันแถวสะโพก ความรู ้สึกคล้ายๆลูกศรของอีรอสที่ทิ่มก้นเขาเมื่อคืนเลย “ ตื่นแล้วเหรอ..” ไทโยงัวเงีย คว้าตัวเมียหมาดๆเข้ามากอดแล้วหอมฟอด ไอ้แสบทาตาโต กระเด้งตัวลุกพรวดก่อนจะก้มมองของรักของหวงของพี่ ไทโย นึกทบทวนความฝัน เมื่อคืนมันไม่ใช่ลูกศรหรอก คล้ายๆกระบองมากกว่า “ เป็ นอะไรรึ เปล่า ” หนุ่มตัวสูงขมวดคิว้ เอาผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างไว้ เล่นมองกันเจาะลึกถึงรู ขมุ ขนเขาก็อายเป็ นเหมือนกัน อาโอะอ้าปากค้าง ยกขาตัวเองกางออกต่อหน้าต่อตาพี่ชายที่ยนื หน้าแดง ลองเอานิ้วคลาก้นดูแล้วจับสัมผัสเปี ยกชื้นได้ มีหยดอะไรแดงๆหล่นเป็ นวง ..โดนัท..ไส้กรอก..โดนัท..ไส้กรอก.. “ คือ..พี.่ .” เด็กหนุ่มเกาหัว ไม่รู้จะเริ่ มยังไง มองหน้าน้องที่ทาตาโตหนัก กว่าเก่าก็ยงิ่ อึ้ง “ เมื่อคืน..พี.่ .” เขาลูบต้นคอ มองตรงมายังไอ้นอ้ งน้อยตัวร้าย “ จ๊ากกก!! ” ไอ้ตวั เตี้ยแผดเสี ยงเหมือนปรอทแตก กระโดดผลุงลงจากที่ นอนแล้วหมุนตัวฉับเข้าไปตรงหน้าต่าง เอาผ้าม่านพันตัวเป็ นดักแด้ แก้มแดงแปร๊ ด
259
ไทโยหน้าเสี ย ก้าวเข้าหาแต่มนั ไถลตัวไปอีกมุม อ้าปากพะงาบๆเหมือน จะด่าหรื อจะว่าอย่างไรก็เดาไม่ออก “ พี่ขอโทษ..” ดึงตัวมันออกเพราะเล่นเอาก้น เปล่าๆไปแนบหน้าต่างบานเลื่อน อย่างนี้คุณลุงคนสวนแกไม่ตาค้างแย่เหรอ อาโอะพูดไม่ออก เขาตั้งใจจะอัพเลเวลขั้นนี้กบั มิดจัง ..แต่..แต่วา่ .. “ อาโอะ..” ไทโยลากแขนน้องเข้ามากอด มันตัวแข็งทื่อจนต้องลูบผม เบาๆ “ พี่ขอโทษแต่พจี่ ะไม่พดู ว่าไม่ได้ต้ งั ใจ เพราะเมื่อคืนพี่ต้ งั ใจแบบเต็มๆ ” มันเลิ่กลัก่ ถูกจับบิดแก้มแล้วก้มลงจูบ “ รังเกียจพี่เหรอ ” เขาถามเสี ยงน้อยใจ “ พี่รักอาโอะนะ ไม่ได้จะรังแก หรื อว่ากาจัดคู่แข่งอะไร แต่เพราะว่ารักต่างหากถึงทา ” “ ห๋ า..” ไอ้แสบชี้หน้าตัวเอง ร้อนวูบวาบไปหมด “ รัก? ” “ พี่รักนาย ไม่ใช่มิดจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ แต่พี่ก็รักนาย ” ไอ้คนที่ถูกสารภาพรักสายฟ้ าแล่บอ้าปากกว้างกว่าเก่าจนคนมองต้องช่วย หุบให้ดว้ ยปาก กดจูบไปเบาๆข้างแก้มที่พลันร้อนซู่ได้อย่างน่าแปลก “ อือ..พูดจริ งนะ ” ไทโยยิม้ “ แล้วอาโอะรักพี่บา้ งมั้ย นิดๆก็ได้ ” “ ไม่..ไม่รู้อ่ะ ” นายตัวเล็กส่ายหัวหวือ จะให้คิดก็คงเข้าข่ายคานั้นเพียงแต่ ไม่ทนั นึกแล้วจริ งๆก็ไม่ได้รังเกียจ แต่วา่ ..ไม่เข้าใจโว้ย! เป็ นคู่แข่งกันดีๆทาไมมา เสร็ จกันเองได้ล่ะ!! ไอ้ข้ นั อื่นเขาเรี ยกว่าซักซ้อม แต่ข้ นั ท้ายสุดที่ไส้กรอกเสี ยบ โดนัทนัน่ มัน..โอ๊ย! คนพี่หน้ามุ่ยไปหน่อย “ ลองคิดดูดีๆสิ ” อาโอะอ้าปาก ตั้งท่าจะพูดอะไรแต่ก็นึกไม่ออก แล้วพอจะโต้ตอบก็บงั เอิญ โทรศัพท์ดงั ก่อน หน้าจอโชว์ชื่ออาจุน วันนี้เขาไม่มีเรี ยนเพราะนัดกันโดดทั้งกลุ่ม “ ไม่รู้โว้ย! ตอบไม่ได้ ออกไปก่อนดิ๊ ” ไอ้แสบวิง่ โทงๆ ดันหลังพี่ชายออก จากห้องแล้วปิ ดประตูดงั ปึ ง พิงผนังไว้ท้ งั ใจที่เต้นแรง พอเอามือทุบมันก็ไม่หาย ลองเอามือกุม มันยิง่ เต้นหนักกว่าเดิม
260
..พี่รักนาย..ตั้งแต่ เมื่อไหร่ ไม่ ร้ ู ..แต่ พี่กร็ ั กนาย.. ตั้งแต่เกิดมา เพิ่งมีคนมาสารภาพรัก ก็ไอ้แฟนคลับบ้าบอนัน่ เคยมาขอ ความรักเสี ยที่ไหน แล้วไอ้คนที่บอกว่ารักด้วยหน้าตาจริ งจังแบบเต็มปากเต็มคาแบบ นั้นก็ไม่ใช่มิดจังด้วย เป็ นไอ้พี่ชายตัวใหญ่ที่อาโอะเห็นมาตั้งแต่เด็ก เล่นด้วยกัน ไป ไหนมาไหนด้วยกัน ให้มนั สอนการบ้าน ถึงจะทะเลาะกันบ้างแต่ก็เห็นมันเหมือนเงา ตามตัว ความเคยชินมันมากมายจนนึกไม่ออกแล้วว่าถ้าเป็ นไอ้ไทโยไปเรี ยนเมือง นอกบ้าง ท่านชายอาโอะคนนี้จะเคว้งคว้างแค่ไหน ..แล้ วอาโอะ..รั กพี่บ้างมัย้ .. “ ไม่รู้วยุ ้ ..” เจ้าตัวทาเสี ยงฮึดฮัด ก้มมองช่วงล่างเปลือยเปล่าแล้วหน้าร้อน ..อะไรวะ..มันเกิดอะไรกันวะเนี่ย!!.. ...... “ อ้าว ตื่นเร็ วจังวันนี้ ” ไทระส่งเสี ยงทักลูกชายคนเล็กที่วงิ่ พรวดลงมาจาก ชั้นสอง ตั้งท่าจะออกไปบ้านพี่เคย์แต่เช้าตรู่ เมื่อคืน มิโดริ รู้สึกกระสับกระส่ายยังไงบอกไม่ถูก ตามันกระตุก ใจเต้นตึก ตักชอบกล ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เหมือนฝากแมวให้ดูปลาประมาณนั้น “ เมื่อคืนพี่อาโอะเมากลับมาน่ะครับ ผมเลยจะไปดู ห่วงเขา ” เด็กหนุ่มทิ้ง มื้อเช้าเพื่อไปหาพี่ชายสุดที่รักโดยเฉพาะ ใครจะว่าอะไรไม่รู้ แต่เขารักของเขาตั้งแต่ เด็ก คิดอยูว่ า่ พี่อาโอะนี่น่ารักทะลุสามโลก เพราะงั้นต้องโด๊ปๆให้ตวั สูงแล้วกลับมา กอดอย่างเต็มภาคภูมิให้ได้ “ ไทโยน่าจะดูอยูน่ ะ เมื่อคืนไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ” ไทระว่าประสาซื่อ ยอมรับว่าพลาดไปแล้วเมื่อรู ้สึกเหมือนได้ยนิ แก้วแตกดังเปรี๊ ยะ บรรยากาศมาคุน่าดู “ ม๊าบอกว่าพี่ไม่ได้กลับมาเหรอครับ แล้วเช้านี้กลับมารึ ยงั ” มิโดริ ขมวด คิว้ ชะรอยว่าลางสังหรณ์จะเป็ นจริ ง ไอ้ที่แว่วเสี ยงครางแล้วครางอีก พี่อาโอะคงมา เข้าฝันให้เขาไปช่วยจากไอ้หื่นกามนัน่ แน่ๆ
261
“ ยังเลย ” ไทระบอก ตอบไปเท่านั้นลูกชายตัวโตก็วงิ่ พรวดออกไปหน้า บ้าน กระโดดข้ามรั้วชาดัดแล้วทะลุหลังบ้านพีเ่ คย์ไปอย่างรวดเร็ ว “ ใจร้อนจริ งๆ ” มิโดริ ยอมรับว่าใจสัน่ ถ้าคาดไม่ผดิ พี่อาโอะก็รู้สึกดีๆกับไอ้คุณไทโยไม่ ต่างกัน เพียงแต่ยงั ไม่ช้ ีชดั เท่าตัวเขา เกิดตกที่นงั่ กลายเป็ นเมียมันเรี ยบร้อยแล้วคบ กันเป็ นแฟน เขาไม่แดกแห้วเหรอ! เขาวิง่ ขึ้นบันได กาลังจะเข้าไปหาพี่อาโอะแต่ตอ้ งชะงักนิ่งเพราะเห็นไอ้ พี่ชายตัวเอ้ที่ยนื นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยูห่ น้าห้องว่าที่เมียตัวน้อยของเขา ดวงตาสี เข้ม มองแผ่นหลังกว้างที่ข้ นึ รอยเล็บ เห็นสี แดงจ้ าเป็ นแนวบนหัวไหล่ เด็กมันยังเกทเลย! “ เฮ้ย! ” ลมหึ งแล่นพล่าน ไม่ตอ้ งฟังคาอธิบายอะไรทั้งนั้น กาปั้ นลุน่ ๆ สวนโครมเข้าให้แต่ไอ้คนพี่มนั ไวทายาท หลบวูบแล้วผลักหัวออก เล่นเอาเซ “ เป็ นบ้าอะไรวะ! ” ไทโยสบถ ไอ้นอ้ งเวรนี่ ต่อยเข้ามาได้ “ แล้วพี่ทาอะไรลงไป! น่าจะรู ้ตวั ไม่ใช่เหรอ ” มิโดริ ตะโกนด่า มือกาหมัด แน่นไปหมด นี่เขาต้องมาเจอคาว่าช้าหมดอดแดกจริ งๆเหรอเนี่ย! พี่ชายตัวสูงเงียบกริ บ จังหวะที่ยนื นิ่ง ไอ้ตวั โตนัน่ ก็พงุ่ เข้าชน ทั้งตัวล้ม โครมไปกระแทกกับกาแพงหน้าห้อง แม่งคิดว่าเล่นรักบี้รึไง ไอ้เด็กเปรต! อาโอะเปิ ดประตูผางออกมาแล้วเบิกตากว้างยิง่ กว่าไข่ห่าน “ มิดจัง! ” สาบานเถอะว่าตั้งแต่ผลักคุณสามีหมาดๆออกไปนอกห้อง ทั้งตัวมันยังไม่ได้ใส่อะไร ยืนชีเปลือยอยูอ่ ย่างนั้น นุ่งลมห่มฟ้ าจริ งๆ มิโดริ ยนื ค้าง ชี้ร่างเปล่าๆที่ขาวโพลนเหมือนไข่ตม้ นายอาโอะเลยได้สติ วิง่ กลับไปเอาชุดนอนมาสวมแต่เพราะหากางเกงไม่เจอเลยมีแต่เสื้อปิ ดร่ าง “ ทาไม..” น้องคนเล็กคราง มองไอ้หมาตัวใหญ่ที่คาบกระดูกชิ้นงามไป กินหน้าตาเฉย เขาเห็นพี่อาโอะเข้าไปหิ้วปี กไอ้คุณไทโยขึ้นมา “ นี่แปลว่า..” อาโอะหน้าแดงเถือก ก็ไม่ได้ต้ งั ใจให้เกิด แต่มนั เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ ไทม์แมชชีนก็ไม่มี จะย้อนเวลาได้ไงล่ะ พูดยากด้วย..เขาไม่รังเกียจไทโยสักนิด “ ไม่เห็นเข้าใจเลย..ทั้งที่ผมรักพี่ก่อนแท้ๆ ” มิโดริ ตดั พ้อ
262
ไอ้ตวั เล็กได้แต่ยนื เกาหัว นี่กกู ลายเป็ นคนกลางตั้งแต่เมื่อไหร่ วะเนี่ย “ พี่อาโอะใจร้าย..ทากันงี้ได้ไง ” เขาต่อว่า บรรยากาศอึมครึ มเข้าไปทุกที อาโอะไม่รู้จะทาอะไรต่อเลยหัวเราะขึ้นมาดื้อๆ พยายามทาให้พี่นอ้ งเลิก เขม่นกันด้วยสายตาอาฆาต ไอ้คนตรงกลางมันเสี ยวสันหลังวุย้ ! “ งั้นเราก็มาทากันบ้างดีม้ ยั มิดจัง หะหะ ” นี่พยายามแล้วนะ..พยายามแล้ว นะเว้ย พวกมึงสองตัวหัวเราะสิ วะ “ แบบว่าการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมไง ” “ เฮ้ย! ” ไทโยร้องเสี ยงหลง เมียหมาดๆมันจะคบชูต้ ่อหน้าผัวเลย! อาโอะเอียงคอ มองพี่ชายคนโตที่หนั ขวับมามองแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนไอ้นอ้ งคนเล็กก็นิ่งงัน สายตาเย็นชาอย่างน่าใจหาย..อ้าว พูดงี้ไม่ดีเรอะ เวร! “ ไม่ได้ง้ นั เหรอ ก็พี่ไทโยทางี้แล้วบอกว่ารัก ถ้าทากับมิดจังแล้วบอกว่ารัก เหมือนกันมันก็ไม่แปลกนี่นา เท่าเทียมๆ ” มันยังพยายามเอาใจสองพี่นอ้ ง “ มิดจังก็ ไม่ถือใช่มา้ ..เนอะๆ ” ถ้าน้าฮานะไม่เล่าว่าสมัยเด็กๆ อาโอะมันตกชิงช้าหน้าทิ่มพื้นจนคาดว่าคง ฟั่นเฟื อนไปไม่นอ้ ย เขาต้องคิดว่าจะถูกเมียสวมเขาทั้งหน้าตาใสซื่อนี่แน่ มิโดริ ขบฟันกรอด ก้าวเข้าไปลากคอพี่ชาย ไทโยตั้งการ์ดป้ องกันอยูแ่ ต่ถูก ไอ้นอ้ งตัวยักษ์โถมเข้าหอมแก้มฟอดเลยช็อคสนิท ถูกถีบส่งออกไปไกลถึงตีน บันไดชนิดไม่รู้ตวั เขาหันมาหาพีค่ นกลางแล้วตรงดิ่งเข้าช้อนตัวขึ้นพาดบ่า เดินเข้า ห้องล็อคกลอนเสร็ จสรรพ อาโอะอ้าปากค้าง มองวิธีแมนปราบแมนให้อยูห่ มัด..มิน่าเล่า การทาสะดิ้ง แบบสาวๆนัน่ แหละ คือวิถีของคนแมนขั้นเทพ! “ พูดเองนะว่ามาทาด้วยกัน ” ......
263
Special 6 : Unchained Melody [4] “ พูดเองนะว่ามาทาด้วยกัน ” มิโดริ ยา่ งสามขุมเข้าหา ผลักตัวพี่ชายลงไป นอนกองบนเตียงแล้วลากข้อเท้ามาใต้ร่าง ท่านชายมุราคามิตกตะลึงพรึ งเพริ ด เมื่อคืนเพิ่งจะถูกลิเวอร์พลู ทาประตู หมาดๆ นี่อาร์เซนอลคิดจะยิงซ้ าให้พรุ นเลยเรอะ! ..มันใช่เวลามาตลกรึ เปล่าวะ นายอาโอะเอ๊ย!.. “ เออะ..เอาจริ งดิ ” อาโอะจ๋ อย ไม่คิดว่าน้องจะโกรธ “ พี่ลอ้ เล่น ไม่ตอ้ งทา หรอก ไม่ตอ้ งอิจฉามันก็ได้ เมื่อคืนพี่เมา เหะๆ ” “ แล้วจะปล่อยให้ไทโยปล้ าพี่คนเดียวเหรอ ถ้าผมยอมก็โง่แล้ว! ” มิโดริ เสี ยงดังใส่ เล่นเอาคนข้างใต้สะดุง้ เฮือก คลานเข้าไปหลบใต้ผา้ ห่ม “ แต่ถา้ ทากับมิดจัง ไอ้ไทโยมันก็เสี ยใจดิ ” ก็จริ งนี่ มันบอกว่า ‘รัก’ ไม่ใช่ เหรอ นึกถึงคานี้ได้หน้ามันพาลจะร้อนอีกแล้ว ขยันร้อนจริ งๆ “ แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่าผมก็เสี ยใจ! ” น้องตัวสูงน้ าตาคลอ เล่นเอาอีกฝ่ ายทา อะไรไม่ถูก ลูบหัวลูบหางยกใหญ่ “ ผมน้อยใจนะ ผม..” “ ไม่ร้องๆ ยอมแล้ว ทาไมต้องร้องด้วยล่ะ ” เป็ นโรคแพ้น้ าตากับหน้า เศร้าๆนะเว้ย จะร้องทาซากอะไร อาโอะถอนหายใจ ได้แต่นอนพังพาบ กางแขนกาง ขาอย่างหมดหนทาง ทาได้แค่เนี้ยแหละ พวกมึงไปเคลียร์กนั เอาเองแล้วกัน “ ยอมก็ดี! ” เขาโกรธ “ ไม่ง้ นั ได้มีปล้ ากันบ้างล่ะ! ” มิโดริ เปลี่ยนโหมด กะทันหันตะครุ บเสื้ อพี่แล้วดึงทีเดียว กระดุมกระเด็นไปคนละทิศ “ เท่วะ่ ” ไอ้คนที่นอนเชื่องไปแล้วผงกหัวขึ้นมองอย่างชื่นชม ลอง กระชากเสื้ ออีกฝ่ ายบ้างแต่ไม่เห็นหลุดสักแอะ แค่อยากเทสเว้ย ไม่ได้อยากโดนปล้ า มิโดริ ฉุดแขนอีกคนจนตัวลอยหวือ อาโอะมัวแต่ท่ ึง รู ้อีกทีก็ข้ ึนมานัง่ คร่ อมน้องชายแล้ว เจ้าตัวตกตะลึง ตกลงคนแมนนี่ตอ้ งอยูบ่ นหรื ออยูล่ ่างกันแน่วะ?
264
“ คนที่แมนที่สุดคือคนที่ยอมเจ็บเพื่อให้ท้ งั คู่มีความสุขด้วยกันไง ” มิโดริ เฉลย จับเอวเล็กแล้วยกพี่ชายขึ้น มืออีกข้างสอดเข้าไปปลดกางเกงตัวเองออก “ มิน่าล่ะ..เมื่อคืนเจ็บชิบๆ ” อาโอะพูดประสาซื่อแต่คนฟังน่ะขาไม่ออก “ งั้นวันนี้..เอาให้เจ็บกว่าเดิมเลยเป็ นไง ” เขาบีบยอดอกเล็กแรงๆ “ อื้อ..เจ็บ ” ไอ้แสบนิ่วหน้า ไม่วายถาม “ นี่คือมิยาบิออนท็อปใช่ม้ยั ” “ ใช่ม้ งั ” เขาบอก พอตัวเปล่าเปลือยทาบกัน พีอ่ าโอะก็ทาตาโต หันไป มองส่วนกลางของคนด้านล่างที่ถไู ถตรงสะโพก “ เหมือนของไอ้ไทโยเลย ” อาโอะเอามาเทียบกับของตัวเอง คลึงไอ้ หนอนแมลงปี กแข็งของมันไปมา “ เมื่อไหร่ พี่จะใหญ่เท่าหนอนผีเสื้ อล่ะ ” “ เมื่อถูกจับบ่อยๆ ” มิโดริ ไม่ได้โกหกสักหน่อย ดูสิ พอรู ดให้ซ้ าๆมันก็ท้ งั แข็งแล้วก็ท้ งั โตขึ้นเอง “ จริ งด้วย! ” ไอ้ตวั เตี้ยการอบของมันแล้วดึงเข้าออกบ้าง ยิง่ ทาก็ยงิ่ รู ้สึกว่า เสี ยวดี สนุกใช้ได้ แถมพอรู ดด้านหน้า ไอ้หนอนยักษ์ดา้ นหลังก็ยงิ่ ขยายตามส่วน กลางของนายอาโอะไปด้วย มหัศจรรย์! “ ยกตัวขึ้นสิ ” มิโดริ วา่ เสี ยงพร่ า จับของตัวเองตั้งขึ้น สะกิดพี่ชายไปนิด เพราะฝ่ ายนั้นเอาแต่กม้ มองอย่างทึ่งๆ “ นัง่ ทับลงมาเลย เบาๆนะ เดี๋ยวหัก ” อาโอะพยักหน้าหงึก พอนัง่ ลงมาจริ งๆก็ถูกติวา่ ไม่ตรงตาแหน่ง ต้องให้มิด จังช่วยใช้นิ้วแหวกๆข้างหลังให้อย่างงุนงง เมื่อคืนเมานี่หว่า ไม่ได้สงั เกต “ เข้าตรงนี้นะ ” ร่ างสูงยิม้ พราย ดันนิ้วเข้าไปในร่ างแล้วมองกิริยาคนที่ ร้องอื้ออ้า หดตัวงอเข่าเหมือนจะจุก คิ้วเรี ยวขมวดกันเป็ นปม “ อ๊าาา..เจ็บอ่ะ ” อาโอะโวย สะดุง้ เฮือกเมื่อได้ยนิ เสี ยงทุบประตูหอ้ งแรงๆ แว่วเสี ยงพี่ไทโยโวยวายว่าจะเข้ามา มิดจังห้ามทาอะไรนะ ทานองนั้น เขาเหงื่อตก มองพี่ที่กม้ หน้าเล็งตาแหน่งอย่างขะมักเขม้น แล้วดูไอ้ท่านัง่ ยองๆใช้สองนิ้วแหวกตัวเองอยูอ่ ย่างนั้น ลังเลจะกดตัวลงมาดีไม่ดีนี่โคตรเซ็กซี่เลย!
265
“ ลงมาเลยพี่ เจ็บแป๊ บเดียว ถ้าทนได้ก็เก่ง ทนไม่ได้ไม่เก่ง ไม่แมน ” เขายุ นิ่วหน้าไปหน่อยเมื่ออีกฝ่ ายเล่นลูกบ้า กระแทกตัวลงมาตามคาบอกจนแทบตั้งรับไม่ ทัน นี่ถา้ ละมือที่ประคองออกคงหักสองท่อนแน่! คนอะไรวะ บ้าจี้สุดๆ!! “ อื้อ..” “ โอย..ซี้ดด เจ็บชิบหาย ” อาโอะช็อคค้าง นิ่งสนิทเพราะความเจ็บ จุก พรวดเข้าไปในท้องจนขยับไม่ไหว ได้แต่คูต้ วั เอามือเท้าแผงอกเปลือยเปล่าตรงหน้า จนเหงื่อหยด “ เจ็บแสดด! ” มิโดริ ลูบผมปลอบใจ ยืดตัวขึ้นจูบแล้วถามว่าจูบแบบฝรั่งเศสทาไงนะ “ กินลิ้นกัน ” อาโอะเป็ นลูกศิษย์ที่ดีมากๆ พอคนด้านล่างแลบลิ้นออกมาก็ ตรงเข้าประกบปากจ๊วบแล้วดูดเล่นเป็ นลูกอมเลยเชียว อีกคนอาศัยจังหวะพี่ชายกาลังเพลิน เริ่ มยกเอวเล็กขึ้นสูง ค่อยๆถอน สะโพกก่อนจะขยับเข้าออกเนิบนาบ “ อื้ออ..” มิโดริ นิ่วหน้า สูดปากด้วยความเสี ยว อย่าให้บรรยาย..อายเป็ นนะ “ ฮ..อาา อาา..” คนด้านบนผละออก เสี ยดแว้บแล้วยังรู ้สึกเหมือนหัวใจ หล่นไปอยูต่ าตุ่ม อะไรแข็งๆมันแทงเข้ามาซะลึก ลึกจนเหมือนเข้ามาเต้นตุบๆใน ท้องเลย “ อื้มม..มิด..จัง ” “ เคยควบม้ามั้ยอาโอะ ” มิโดริ เสียงแหบ “ โยกตัวขึ้นลงแรงๆ ทาเลย ” “ เอาก็เอา ” อาโอะไม่หวัน่ อยูแ่ ล้ว เดี๋ยวสนองพระเดชพระคุณให้ เขาครางเสี ยงต่า มองพี่ชายที่ขย่มตัวเล่นเหมือนเด็กๆ ดูหน้าตาเถอะนัน่ นอกจากจะจัดว่ามุราคามิ อาโอะบ้าจี้ ต้องเพิ่มซาดิสม์กบั มาโซคิสม์เข้าไปอีกสอง ตาแหน่ง ไอ้เดวิลตัวน้อย! มิโดริ นิ่วหน้า พอพี่เริ่ มช้าลงเพราะเหนื่อยเขาก็ตะครุ บเอวแน่น สวน สะโพกขึ้นลงเร็ วๆแรงๆจนอาโอะร้องลัน่ “ ไม่ไหวแล้ว..” เขาร้องบอก กระชากตัวคนด้านบนลงมากอดแล้วจับ สะโพกไว้สองข้าง หัวใจเต้นตุบๆ เหงื่อท่วมกาย
266
“ ฮึก..อื้ออ ” อาโอะไปก่อนเรี ยบร้อยทั้งที่ไม่ตอ้ งแตะ สักพักถึงสะดุง้ วาบ เมื่อสัมผัสได้วา่ มีอะไรบางอย่างร้อนผ่าวพุง่ เข้ามาในตัว “ พระเจ้า..” มิโดริ ยกมือขึ้นเสยผม มองหน้าคนที่นอนตัวอ่อนซบอกอยู่ ..สาบานนะว่านี่คือคนที่แมนที่สุดในบ้านมุราคามิ!!.. ..จริ งๆแล้วมันทั้งเซ็กซี่และเอ๊กซ์แตกที่สุดต่างหาก!.. “ อีกรอบมั้ย ” เขาถาม มองคนที่ส่ายหน้าหวือแล้วหัวเราะ เชื่อเถอะว่าตัวมารน่ะมีจริ ง ไอ้ไทโยที่ต้ งั สติได้ทุบประตูหอ้ งให้เปิ ดไม่ สาเร็ จเลยวิง่ ไปคว้าเอาบันไดมาพาดแล้วปี นขึ้นหน้าต่างชั้นสอง หย่อนตัวเข้ามาใน ห้องทางบานเลื่อนตรงระเบียงได้สาเร็ จ เห็นยืนโกรธจัดอยูม่ ุมเตียงนี่ “ มานี่! ” ไทโยคว้าแขนเมียแล้วจับอุม้ “ อย่ามาแย่งนะ ” มิโดริ คว้าอีกแขนแล้วกระชากกลับ อาโอะขมวดคิ้ว ช่วยดูหน่อยเถอะว่าคนที่พวกมึงฉุดกันอยูน่ ่ะ ล่อนจ้อน ทั้งตัวเลย พับผ่า! “ จะเอายังไง! ” ไทโยตะคอกใส่ คว้าแขนไว้คนละด้าน “ พี่สิจะเอายังไง นี่เมียผม! ” “ นี่ก็เมียพี่เหมือนกัน ได้ก่อนด้วย ” “ เขารักผมก่อน! ” มิโดริ เถียงคอเป็ นเอ็น “ นัน่ มันตอนเด็กๆเว้ย! ” คนโตสุดขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ส่งสายตาลัน่ เปรี๊ ยะ เหมือนจะเผาคนน้องให้ไหม้เกรี ยม “ พี่อาโอะรักใคร! บอกมาเลย ” น้องเล็กสุดโบ้ย “ ใช่! เลือกมาเลย ” อาโอะร้องโวยวายแล้วสะบัดแขนหนี อะไรของพวกมัน “ ไม่รู้โว้ย! ” นัน่ ก็พี่ นี่ก็นอ้ ง ไม่อยากให้โกรธทั้งคู่ แล้วก็ชอบอยูด่ ว้ ยทั้งคู่ “ เลือกไม่ถูก รักทั้งคู่ได้ม้ ยั ล่ะ ” สันติและปรองดองอ่ะ เข้าใจป่ ะเนี่ย คาตอบที่ได้ทาเอาอีกสองคนอ้าปากค้าง
267
“ แบบนี้มนั ไม่ใช่รักนะพีอ่ าโอะ รักอะไรมีต้ งั สองคน! ” “ อ้าว..” ซีเรี ยสกันทาไมวะ ขนาดมิดจังกลับมาไม่ตวั เล็กอ้อนแอ้นแบบที่ หวัง ท่านชายอาโอะยังยอมทาใจได้เลย แล้วพวกมึงทาใจกันไม่ได้เหรอที่ตอ้ งอยูใ่ น ตาแหน่งเดียวกันน่ะ ห๋ า! ก็เมื่อคืนมันเมา แล้วเมื่อตะกี๊นอ้ งมันก็ร้องไห้ ในเมื่อไม่ได้ รังเกียจทั้งคู่แล้วจะให้ทาไง..เค้กก้อนเดียวก็ตอ้ งตัดแบ่งสิ โว้ย “ แล้วใครบัญญัติวะ ว่าต้องรักได้ทีละคน ” อาโอะเกาหัวแกรก “ รักของอาโอะหมายความว่าอะไรกันแน่ ” ไทโยถามเสี ยงเรี ยบ “ ก็หมายถึงคนที่อยูด่ ว้ ยแล้วสบายใจ ชอบใจไง ” ถ้าจะเอาความรักใน นิยามที่จริ งจัง อย่ามาสรรหากับท่านอาโอะเลย ไม่ชอบเรื่ องซีเรี ยส เกทป่ ะ! “ หมายความว่า..พี่อาโอะสามารถรักคนอื่นนอกเหนือจากพวกเราได้ดว้ ย งั้นเหรอ ใจร้ายจริ งๆเลยนะ ” “ ไม่โว้ย! ถ้าเรื่ องแบบตะกี๊ทาได้กบั ไอ้สองคนนี่เท่านั้นแหละ คนอื่นไม่ เอา ” มันชี้หน้าสองหนุ่มแล้วหน้ามุ่ย คว้าหมอนมากอด ก็กมู นั คนไม่เคร่ งเครี ยด พวกมึงก็มาชวนให้เครี ยดจนได้ จะหาคาตอบทาไมมากมายวะ ปวดหมอง! ถึงจะดีใจก็เถอะ แต่พดู คลุมเครื อแบบนี้มนั ก็ดีใจไม่สุดหรอก “ จะดีได้ไงล่ะอาโอะ! รักแบบผัวๆเมียๆมันต้องมีแค่คเู่ ดียว ” ไทโยเสี ยง ดัง “ ผัวสองต้องห้าม! เคยได้ยนิ มั้ย ” “ งั้นถ้าเมียสองก็ไม่ตอ้ งห้ามน่ะสิ เปลี่ยนมาเป็ นเมียแทนมั้ยล่ะ ” “ ไม่เอา!! ” ทั้งคู่ประสานเสี ยง “ อะไรๆก็ไม่เอา อยูก่ นั แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ คิดแล้วปวดหัวจะตาย ถ้ารักคนนึง อีกคนก็เสี ยใจใช่ม้ ยั แล้วจะให้ทาไง ” “ แล้วถ้าเกิดมิดจังเป็ นเมียนายน่ะ จะยอมแบ่งให้พี่เป็ นผัวอีกคนมั้ยล่ะ ตอนเด็กๆเรายังแย่งกันอยูเ่ ลย ไม่ใช่เพราะมีได้แค่คนเดียวเหรอ ” ไทโยเปรยขึ้นเล่น เอาเจ้าของชื่อสะดุง้ เฮือก
268
“ ก็ตอนนั้นมันหวง แต่ตอนนี้ไม่หวง ถ้ามิดจังยอมแล้วพี่ไทโยชอบก็คง แบ่งๆกันอ่ะ พี่นอ้ งจะแย่งกันทาไม ” อาโอะพูดมีเหตุผลเป็ นครั้งแรก แต่ทาเอามิโดริ ปลอบใจตัวเองยกใหญ่ ดีแค่ไหนที่อพั เกรดได้ผล ไม่ง้ นั กลายเป็ นแซนด์วชิ แหง “ ไม่รู้ล่ะ ต้องเลือก! ” ไทโยส่ายหัว ยืน่ คาขาด “ ใช่! เลือกมาสักคน ” มิโดริ ผสมโรง “ ไม่รู้วอ้ ย! ” อาโอะคว้าหมอนมาอุดหู “ เลือกพี่สิ ” “ เลือกผมเถอะ ” ส่งเสี ยงเอะอะกันอีกครึ่ งชัว่ โมง พอคุณชายท่านอารมณ์เสี ยก็แหกปากด่า แล้วเอาหมอนขว้างใส่หวั พวกมันคนละใบ ไล่กลับบ้านแม่ง “ ไม่รู้ล่ะ พี่ให้เวลาคิดอาทิตย์นึงแล้วจะมาเอาคาตอบ ” ไทโยพูดเสี ยง เครี ยด “ ถึงจะเป็ นพี่นอ้ งกัน อาโอะก็ควรเลือก ไม่ง้ นั ก็ไม่ได้ท้ งั คู่ เอาแบบนั้นมั้ย ” ตี หน้าเศร้าเล่าความเท็จ ขู่มนั ไปงั้นแหละ ตายคาอกแล้วจะกล้าไปไหนได้ อาโอะถึงกับอึ้ง พูดไม่ออก มิโดริ เห็นมุขพี่ใช้ได้ผลก็เอาบ้าง “ พี่ควรจะเลือกคนที่รักที่สุดมาแค่คนเดียวเท่านั้น หวังว่าคงไม่ทาให้ผม เสี ยใจ ” อาศัยลูกอ้อนหยอดท่าเศร้า “ พี่กไ็ ม่อยากเสี ยใจ เพราะงั้นคิดให้ดี ” ไอ้ตวั แสบมองตามประตูที่ปิดลง ทั้งห้องตกอยูใ่ นความเงียบอีกหน นี่พวก มันภูมิใจมั้ยวะที่ทาให้เจ้าพ่อมุขตลกอย่างนายอาโอะจนมุมแล้วเครี ยดตามได้เนี่ย ..แล้วบอกไม่อยากผิดหวังทั้งคู่..เสื อกมาบังคับให้กเู ลือกทาไม.. ..ปวดหัวชิบหายเลยว้อย!.. .......................................................................................
269
เจ้าตัวเล็กในชุดฝึ กโค้งตัวให้ร่างสูงใหญ่ดา้ นหน้า ท่าทางที่เดินเข้าหาฉับๆ แล้วฟาดดาบแบบทื่อๆทาเอาอีกฝ่ ายถึงกับงง เขาเบี่ยงหลบนิดเดียว ตัวไม่ขยับไป ไหน ตีกลับก็ชนะขาดลอย “ ท่าทางเราไม่มีสมาธินะวันนี้ ” จุนถอดหน้ากากออก ให้หลานชายพักยก “ จริ งอ่ะ! ” อาโอะหน้าตื่น ทาตาโตแล้วก็ถอนหายใจ “ มีอะไรไม่สบายใจรึ เปล่า ” เขาไม่เคยเห็นไอ้แสบบ้านมุราคามิเป็ นแบบ นี้มาก่อน ดูตาลอยยังไงพิกล อาโอะเอาหัวเกยเข่า ทาท่าคิดไม่ตกจนคนมองขา บอกว่าให้ช่วยถอด หน้ากากออกก่อนเถอะ ดูมนั ทาท่าแบบนี้แล้วเหมือนผีไร้หน้าในสปิ ริ ต อะเวย์ “ อาจุน..” มองคนที่เลิกคิ้ว เหมือนคาดเดาอยูว่ า่ ปั ญหาของท่านชายคือ อะไร “ ทาไงดีอ่ะ ” “ แล้วที่วา่ ทาไงดีมนั หมายถึงเรื่ องอะไร ” เขาหัวเราะ “ นัน่ สิ นะ ไม่รู้จะทาไงดี ” แล้วมันก็ไม่ได้ฟังชาวบ้านเขาเลย “ อะไรที่มนั คาใจเราอยูง่ ้ นั เหรอ หรื อว่าฝี มือตกเลยกลุม้ ใจ ” “ ม่ายย..” ลากเสี ยงยานคาง ทาหน้าง้ า “ เรื่ องเนี้ย ” ว่าแล้วก็ชูนิ้วก้อยให้ดู จุนนัง่ นิ่งก่อนจะหัวเราะหึๆ ไอ้เรื่ องเนี้ยคือเรื่ องความรักนัน่ เอง “ ถ้าจะรักใครพร้อมกันสองคนมันแปลกรึ เปล่าฮะ ” ก็ถามเผื่อๆไว้ ชักจะ แยกไม่ออกแล้วนะ นึกหน้ามิดจังก็มีไอ้ไทโยแทรกเข้ามาเรี ยบร้อย “ อาจุนเคยรัก คนสองคนพร้อมกันมั้ย ” คนฟังเงียบกริ บ แอบมองรอบห้องแล้วเห็นว่าซายูริออกไปซื้อขนมกินก็ เลยจาใจบอก “ อย่าเอ็ดไปล่ะ ” เขาขมวดคิ้ว “ ครั้งหนึ่งเคยรักหมะม๊าเรานัน่ แหละ ” “ จริ งอ่ะ!! ” อาโอะแผดเสี ยงในทันทีเล่นเอาคนเล่าตะครุ บปากแทบไม่ทนั จุนตีสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้เขาจะเล่ายังไงให้มนั เห็นภาพ “ คือ..ก่อนหน้านั้นอามีปัญหากับซายุ แล้วพอย้ายโรงเรี ยน..” “ เดี๋ยวๆ..อาจุนคบกับคุณซายุตอนไหน ” อาโอะหูผ่งึ
270
“ ม.ต้น เกรดเจ็ดน่ะ ” เขายิม้ “ จึ้กๆกันมั้ย ” ไอ้แสบทามือกลมๆแล้วเอานิ้วชี้แหย่ “ จะเหลือเหรอ ” จุนหัวเราะร่ า ชนมือแปะกับอาโอะที่ชื่นชมเต็มประดา “ แล้วทาไมมารักหมะม๊าผมล่ะ ” มันบันทึกลงสมองไปแล้ว มีแฉแน่ หึ ๆ “ ตอนนั้นโกรธซายุ โกรธมากชนิ ดที่วา่ อยากฆ่าให้ตายเลยล่ะ ” “ ตายคาอกสิ นะ ” “ แซวๆ เดี๋ยวเถอะ ” เขายกมือเกาหัวแก้เก้อ รู ้สึกหน้าร้อนๆเหมือนกัน “ ทาไมต้องโกรธ ” นี่ก็ทาหน้าที่เป็ นนักข่าวที่ดีเหลือเกิน “ นึกว่านอกใจ อาเห็นเขาขึ้นโรงแรมกับพ่อเรา ใครจะไปรู ้ล่ะว่าญาติกนั ” จุนหน้าแดง มารู ้ตอนนี้ก็คิดว่างี่เง่าชิบหาย อาโอะหัวเราะก๊าก ทุบเสื่ ออย่างชอบใจ ลืมเรื่ องที่จะปรึ กษาเสี ยสนิท “ ประมาณนั้น..แล้วพอย้ายโรงเรี ยน ฮานะก็เข้ามาวุน่ วาย ตื๊อชะมัดเลย ” ชายหนุ่มยิม้ มุมปาก นึกภาพไอ้เตี้ยที่เป็ นเพื่อนสนิทคอยตามจิกไม่เว้นวัน “ ก็เลยหลงรัก ฮูว้ ว..โรแมนติก ” “ แต่เดี๋ยว..จะว่าไงดี ที่อารักฮานะตอนนั้นน่ะ มารู ้ทีหลังเหมือนกัน ว่ารัก ไปเพราะใกล้ชิด เหมือนกับ..รักเพราะสัง่ ให้รัก หาคนที่ห่างจากซายุมากที่สุดอะไร แบบนี้ ” เขาก็พดู ไม่ถูก “ รักแบบเพื่อนสนิทมากๆจนสับสน แต่ก็รักไม่ถึงขั้นแฟน เหมือนคนรู ้ใจมั้ง จงใจจะประชดด้วยล่ะ ทานอง เธอมีคนใหม่ได้ ฉันก็มีได้ ” “ ฟังแล้วเกือบงงนะอาจุน ” อาโอะบูห้ น้า แบบนี้ไม่สนุกเลย “ แปลว่า ชอบหมะม๊าผมเพราะอยากหาตัวแทนมาลืมคุณซายุวา่ งั้น ถ้าไม่มีคุณซายุคือไม่มีทาง รักหมะม๊า ใช่ม้ ยั ” “ ฉลาดนี่หว่า ” เขาขยี้หวั นุ่มนิ่ม คิดเพียงว่า..ทาไมตอนนั้นถึงไม่รู้ตวั เขามองผ่านฮานะไปที่เงาของใคร ทุกครั้งที่บอกรักคนอื่น ในใจมีใครแอบ แฝงอยูไ่ ม่เคยเปลี่ยนแปลง ถ้าได้คบกัน..เป็ นฮานะเท่านั้นที่ตอ้ งเสี ยใจ ในเมื่อเขาไม่ เคยเอาใครมาแทนที่ซายูริเลยสักวัน
271
จะพูดก็พดู เถอะ..เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรนัก คืนนั้นที่โรงแรมฮากาตะ ถ้าเป็ นซายุล่ะก็ นาทีแรกก็ไม่รอดแล้ว ที่ไม่ทาอะไรไม่ใช่วา่ ดีเด่นกั หรอก เพราะ ความเป็ นเพื่อนและสงสารมากกว่า เขามีอารมณ์อย่างว่ากับฮานะไม่ลงจริ งๆ “ เพราะงั้น..ไม่รู้จะตอบคาถามเรารึ เปล่านะ ที่วา่ เคยรักใครพร้อมกันมั้ย ในเมื่อจริ งๆคือรักซายุคนเดียวอยูด่ ีแต่ดนั ไปเข้าใจว่ารักฮานะซะได้ ” “ นัน่ สิ ” อาโอะกลับมานัง่ คิดไม่ตกใหม่ “ แล้วผมจะทาไงดี ” จุนไม่รู้จะให้คาปรึ กษายังไงเหมือนกัน ทาอย่างกับว่าเขาเป็ นดอน ฮวน หรื อคาสโนว่าเสี ยนี่ “ รักคนไหนมากกว่าก็คนนั้นเลย ” สุดท้ายเขาก็สรุ ปให้ เข้าใจ ว่าอาโอะกาลังงุนงงกับไทโยและมิโดริ สองหนุ่มพี่นอ้ งที่ดนั แท็คทีมมาจีบ “ ผมไม่รู้วา่ รักจริ งหรื อเพราะใกล้ชิดเลยคิดไปเอง แต่ก็ชอบทั้งคู่นะ ” เอา ไม้ปัดขนไก่มาเด็ด รัก ไม่รัก รัก ไม่รักจนแทบโกร๋ นก็ยงั ไม่ได้คาตอบ “ อาไม่สนั ทัดซะด้วย ” เขาเสี ยใจที่ช่วยไม่ได้ “ ลองถามฮานะดูม้ ยั ” ไอ้ตวั เล็กลุกขึ้นยืน หายใจฟื ดเข้าเต็มท้องแล้วทาท่าแน่วแน่ วันนี้ควรจะ ได้คาตอบดีๆแล้วล่ะ “ งั้นผมซ้อมแค่น้ ีก่อนนะ เจอกันพรุ่ งนี้คร้าบ ” จุนยิม้ โบกมือให้หลานแล้วเดินตามออกไป หากฝี เท้ากลับหยุดชะงักเมื่อ พ้นประตูหอ้ งแล้วเจอใครคนหนึ่งยืนพิงกาแพง อมยิม้ อยู่ “ ซายุ..” เขาคราง ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ ายได้ยนิ อะไรแล้วเข้าใจผิดหรื อเปล่า “ หื ม..” ซายูริยมิ้ น้อยๆ “ เรี ยกทาไม ” จุนพูดไม่ออก เหลือบตามองในห้อง แอบคลาผนังว่ามันบางพอจะได้ยนิ ประโยคที่คนข้างในคุยกันมั้ย “ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ” บางจริ งๆด้วย บางเฉี ยบเลย “ ตะกี๊เอง ” ซายุยมิ้ ไม่เลิก ชวนคนรักกลับบ้าน เขาเห็นอาการนั้นแล้วไม่เข้าใจเหมือนกัน ยิม้ เพื่อ? ยิม้ แปลกๆ “ เหรอ..” “ อือ..โกหกทาไมล่ะ หิ วรึ ยงั วันนี้อยากกินอะไร ” ร่ างเล็กสอดปลายนิ้ว นุ่มเข้าไปจับฝ่ ามือใหญ่ บีบกระชับไว้เบาๆ ..ในเมื่อจริ งๆคือรั กซายุคนเดียว..
272
..ขอบคุณที่รักกัน..ขอบคุณนะจุน.. “ กินซายุ ” ชายหนุ่มพึมพา ยิม้ เจ้าเล่ห์เมื่ออีกคนหน้าแดง ช่วยไม่ได้ อยาก ยิม้ ก่อนทาไม ถ้าไม่เห็นรอยยิม้ ของซายุมีหรื อที่เขาจะยิม้ ได้ ..ขอยืมประโยคหน่อยเถอะโซระจัง.. ..I can’t smile without you.. ...... เจ้าคนที่อุตส่าห์ถ่อมาหาฮานะถึงร้านขนมทั้งชุดฝึ กนัน่ ทาเอาลูกค้าในร้าน พากันมองตามตาปริ บๆ “ รี บร้อนไปหน่อยมั้งเรา ” ฮานะหัวเราะ เล่นวิง่ มาทั้งกีกบั ฮากาม่าขนาด นั้น “ มีอะไรเหรอครับ ” “ ผมคิดไม่ออกว่ารักแท้หรื อว่าแพ้ความใกล้ชิด ” อาโอะโพล่ง คนเป็ นแม่กะพริ บตาปริ บ เอามือแงะหูแล้วถามใหม่วา่ อะไรนะ “ พี่ไทโย..” ตอนนี้อยากหาคาตอบให้ไอ้คนพี่ก่อน “ เมื่อคืนผมเมาแล้วก็ นอนกับมัน มันถามว่าผมรักมันมั้ย ผมตอบไม่ได้ แต่ผมก็ชอบมันนะ ” ฮานะหน้าแดงเถือก แหม..ลูกชายใคร ตรงได้ใจจริ งๆ “ แล้วตอนเช้า ผมก็เรี ยบร้อยกับมิดจังไปแล้ว คราวนี้พวกมันขู่ให้ผมเลือก ไม่ง้ นั จะไม่ได้ท้ งั คู่ ผมไม่รู้จะทาไง ” ร่ างเล็กน้ าตาคลอ ยกมือขึ้นประกบกันเหมือนขอบคุณพระในศาลเจ้า ปลาบปลื้มใจสุดชีวติ ที่สุดท้ายลูกชายคนโตก็พบทางสว่าง ..ถึงทางมันจะแยกเป็ นสองเส้นก็เถอะ.. “ อาโอะ..ให้หมะม๊ากอดทีนึงลูก ” ฮานะเดินอ้อมโต๊ะทาขนมแล้ว สวมกอดไอ้ตวั ซนไว้เต็มอ้อมแขน จูบแก้มซ้ายขวาด้วยความดีใจทะลุสามโลก “ ผมต้องทายังไง ” อาโอะยังนึกไม่ออก
273
ฮานะยังปลื้มไม่หยุด อาโอะ พ่อนักเลงประจาบ้านกลายเป็ นเจ้าตัวน้อย คอยรักไปเสี ยแล้ว สงสัยต้องจุดพลุฉลอง กาลังจะกดสายไปเล่าให้พี่เคย์ฟังก็พอดีไอ้ ตัวเล็กมันกอดแขนหมับเข้ามาก่อน ปะเหลาะให้ช่วยคิด “ ไปเดินเล่นกันดีกว่า ” เจ้าตัวโยนผ้ากันเปื้ อนแล้วควงแขนลูกชายออกไป ทิ้งงานแทบจะทันที สาหรับมิดจังน่ะไม่ตอ้ งถามแล้ว ถึงแม้วา่ จะต้องเปลี่ยนสถานะก็เถอะ ยังไงมันก็ยงั เป็ นคนๆเดิม แต่กบั ไอ้คุณไทโย มันใกล้กนั มากจนแทบไม่รู้ตวั อาโอะ ชอบอ้อนมัน ชอบไปไหนมาไหนด้วย แล้วก็ไม่เคยอยากให้มนั โกรธหรื อไม่สบาย ใจ ถึงได้มาคิดมากแบบนี้ไงว่าจะทาอีท่าไหนถึงจะดี ความรักแบบนี้มนั เกินพี่นอ้ ง แล้วล่ะ เพราะอาโอะไม่เคยเอาใจโซระเท่าไอ้คุณไทโยเลย “ เรื่ องรักน่ะมันแยกได้ง่ายๆจ้ะ ” ฮานะจิ้มจมูกเล็ก นัง่ แกว่งขาตรงม้านัง่ ในสวน “ ตอนมีอะไรกับไทโย เรารู ้สึกยังไง ” ถึงจะอายแต่ลูกก็อุตส่าห์มาถามนี่ “ ผมเมาอ่ะ ” อาโอะนัง่ หักกิ่งไม้เล่น “ แต่เขินดีพอรู ้ ก็ไม่ได้รังเกียจ ” “ อือ..” คนเป็ นแม่ยมิ้ “ แล้วถ้าไทโยไปมีอะไรกับคนอื่นบ้างล่ะ ” ไอ้แสบทาตาพอง “ เรื่ องอะไรจะยอม ” คนฟังหัวเราะ ขยี้หวั ลูกชาย อ่านได้ง่ายขนาดนี้ทาไมเจ้าตัวถึงไม่รู้ใจ ตัวเองนะ “ ถ้ารักแบบพี่นอ้ งเราก็คงจะไม่อยากมีอะไรกับเขาใช่ม้ ยั ล่ะ แล้วถ้าเขาไป มีอะไรกับคนอื่น เราก็คงไม่แคร์หรอก อาการของเราน่ะ เรี ยกว่าหึ งรู ้ม้ ยั ” อาโอะอ้าปากค้าง “ ผมรักมันเหรอ ” มองคนที่พยักหน้าตอบแล้วอึ้งต่อ จาได้คลับคล้ายคลับคลาว่ามีสาวฝากจดหมายให้มนั เขาแอบยัดเป็ นไส้ ขนมปังแล้วโปรยลงสระ ก็หมัน่ ไส้นี่หว่า เรื่ องที่ไปดวลเคนโด้เหมือนกัน มีแต่ สาวๆในชมรมร้องกรี๊ ดให้ ยิง่ หมัน่ ไส้จะบ้า ..สรุ ปว่าที่หมัน่ ไส้น่ะหึ ง!..ไม่ใช่เพราะถูกแย่งความแมนหรื อเรตติง้ .. ถ้าตอบโจทย์ได้วา่ รักพี่ไทโย แล้วโจทย์ต่อไปว่าจะให้เลือกใครนี่ยงิ่ ยาก กว่าฟิ สิ กส์อีกนะ
274
“ พี่ไทโยกับมิดจัง ” ไอ้ตวั แสบหน้าหงิก “ มันวุน่ วายกับผมทั้งคู่เลย พอ นึกคนนี้ได้ คนนั้นก็แว่บเข้ามา สูสีเหมือนฝาแฝดเลยฮะ เลือกไม่ได้เลย ” ฮานะหัวเราะชอบใจ อาโอะเป็ นพวกไม่คิดมากจริ งๆด้วย นี่ถา้ เป็ นโซระ จะต้องนอนคิดไปอีกอาทิตย์หนึ่งชัวร์เพราะตัวเองดันรักใครสองคน “ ลองให้คะแนนดูสิครับ ใครน่าจะได้มากกว่าใคร ” อาโอะถอนใจเฮือก กระทุง้ ก้อนหินเล่น กาลังชัง่ น้ าหนักตามที่คนด้านข้าง บอก หน้าตา..กินกันไม่ขาด นิสยั ..ก็ดีหมด ความใกล้ชิด..พี่ไทโยมากกว่า การเอาใจ ใส่..เกินแมกซ์ท้ งั คู่ไปตั้งเยอะ ส่วนความเอ็นดู..ให้มิโดริ “ หมะม๊าชัง่ ให้ผมที ” มันหันมาถาม “ ใครดีที่สุดอ่ะ ” “ เรื่ องแบบนี้ให้ใครตัดสิ นใจไม่ได้รู้ม้ ยั ครับ ” ฮานะช่วยพูด “ เราต้องคิด ของเราเอง ” “ ผมคิดแล้ว ยังไงก็คิดไม่ออก มันได้คะแนนเท่ากันทั้งคูเ่ ลย ” “ จริ งเหรอ..” คุณแม่ลกู สองหัวเราะ “ แล้วถ้าสมมติ อาโอะมีกหุ ลาบอยู่ ดอกเดียว ต้องให้ใครคนใดคนหนึ่งระหว่างพี่ไทโยกับน้องมิดจัง อาโอะจะยืน่ ให้ ใครล่ะ หื ม..” นายอาโอะตอบทันทีโดยไม่ตอ้ งคิด “ ฉี กครึ่ งแล้วให้ท้ งั คู่ครับ ” ฮานะอ้าปากค้าง ตามด้วยการหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง “ งั้นเราก็ไม่ตอ้ งเลือกสิ ไม่เห็นยากเลย ” สุดท้ายก็ได้คาแนะนามา ไอ้ตวั แสบฉี กยิม้ เห็นมั้ยหมะม๊ายังคิดเหมือนกันไม่มีผิด ..ไม่เห็นต้องเลือกสักคน.. ..ก็เอาแม่งทั้งสองคนนัน่ ล่ะ ไม่ปวดเฮดดี.. ...... “ เลือกมา! จะเอาใคร ” ทั้งสองคนพร้อมใจกันประสานเสี ยง
275
ถึงอาโอะจะตั้งใจไม่เลือกใครก็เถอะ แม่งก็มาส่งเสี ยงโวยวายบังคับให้ ตัดสิ นใจอยูด่ ีนนั่ แหละ แล้วดูสถานที่ ห้องรับแขกบ้านคุณชายอาโอะ หมะม๊าฮานะ ก็นงั่ ดูทีวอี ยูด่ ว้ ย ..พวกมึงเกรงใจกันบ้างม๊ายย!.. อาโอะยกมือขึ้นถูจมูก แหงะหน้ามองหลังจ้องแต่พาวเวอร์ เรนเจอร์ในทีวี “ ถ้าคบแล้วมันจะแมนกว่าเดิมมั้ยล่ะ ” ที่เป็ นอยูท่ ุกวันนี้มนั เสี ยหาย นะว้อย รุ กเอาๆ ใครเขาอยากเป็ นรับแล้วโดนตั้งสองรุ มสกรัมกันล่ะ เชอะ! ปากว่าไปมือก็เปิ ดกระป๋ องคุกกี้ โยนปั ญหาให้พวกมันคิดกันเองอย่างไม่ นึกจะช่วย มันช่างไม่สนสิ่ งแวดล้อมรอบข้างเลย พี่กบั น้องจะฆ่ากันตายอยูแ่ ล้ว เพราะมาอ้อนวอนขอความรักจากไอ้แสบที่ไม่เคยเห็นอะไรสาคัญมากไปกว่าตัวเอง “ แมนสิ ! ” ไทโยที่รู้จุดอ่อนดีเจาะเข้ากลางใจ “ คบกับพีเ่ นี่ย โคตรจะแมน แบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ” มิโดริ มุ่นหัวคิว้ ผลักหัวพี่ชายร่ วมบ้านออกไปแล้วส่งเสี ยงบ้าง “ คบกับผมต่างหากที่แมน โคตรของโคตรของโคตรแมนสองร้อยเปอร์! ” “ ตกลงคบกับใครจะแมนกว่า เอาให้แน่สิวะ ขี้เกียจบวกเลข ปวดขมอง ” มันหน้าหงิก เขี่ยลูกเกดออกจากขนมแล้วเข้าปากหมับ เคี้ยวหงุบๆไม่สนใคร ถ้าคบ พวกมันแล้วแมนเยอะขนาดนั้น คบทั้งคู่ก็สามร้อยเปอร์ดิวะ ถูกมั้ย “ คบกับผมน่ะแมนที่สุด คิดดูนะ พี่อาโอะจะได้ควบคุมน้องชายทั้งคน เชียวนะครับ จะให้ทาอะไร น้องก็อยูใ่ ต้คาสัง่ พี่ท้ งั หมด แมนมั้ยล่ะ ” มิดจังหลอกล่อ อาโอะเกาคางไปมา น่าคิดเหมือนกันว่ะ..เอาโซ่ล่ามแล้วสัง่ เดินรอบบ้าน โอ๊ว! น่าหฤหรรษ์ พี่ก็ตอ้ งคุมน้องได้อยูแ่ ล้ว แมนจริ งๆ “ คบกับพี่ต่างหาก! ” ไทโยเดินเข้ามาเบียดน้องชาย “ คิดดูสิ นายเป็ นน้อง แต่สงั่ พี่ชายได้ มันสุดยอดแค่ไหน พี่ยอมทาตามเราหมดนัน่ แหละ แมนกว่าเห็นๆ ” ไอ้ท่านชายของตระกูลย้ายมือลงมาเกาพุงแกรกๆ ดวงตาเป็ นประกาย ระยิบระยับ นึกภาพเอาแส้ไล่ฟาดไอ้ไทโยแล้วสัง่ ให้มนั คลานสี่ ขาไปซื้อขนมให้
276
..โอ้ มายก้อด..สวรรค์แท้ๆ.. “ คิดไม่ออกว่ะ เอาใครดี ” ว่าแล้วก็หนั กลับไปดูการ์ตูนใหม่ พวกด้านหลังอ้าปากค้าง ไม่เห็นมันอินงั ขังขอบกับชีวติ รักเอาซะเลย “ เลือกผม! ” มิโดริ ตะโกน “ ต้องเลือกพี่ต่างหาก ” ไทโยไม่ยอมแพ้ จากที่เป็ นตัวเลือกให้ไอ้เตี้ยมันเฟ้ นหาสามี กลับกลายมาเถียงกันว่าใครจะ ได้เป็ นหนึ่ง ด่ากันไปด่ากันมา สงสัยอาโอะมันจะราคาญเลยกดปิ ดทีวแี ล้วนัง่ เท้าคาง มองสองพี่นอ้ งทะเลาะกันเอง ..เออหนอ เพลินดีเว้ย.. “ ไม่เลือกแม่งเลยดีที่สุด ” อาโอะแค่พึมพาเองนะ แต่พวกมันหูผีชิบหาย “ ต้องเลือก! ” เป็ นชมรมคอรัสรึ ไง ไอ้ห่าสองตัวนี้ “ เลือกทาไม ตลกดี ” มันว่าหน้าตาย “ อุตส่าห์จะมีเมียตั้งสองคน ” ขอ เปลี่ยนคาเรี ยกหน่อยเหอะ พวกมึงเป็ นเมียบ้างแล้วกัน พี่กบั น้องหันขวับ “ ผัวสองต่างหาก! ” อาโอะทาคอย่น คิดไปคิดมา เปลี่ยนภาษายังไงก็ความหมายเดิมอยูด่ ี กูก็ รับอยูว่ นั ยังค่า ยกนิ้วขึ้นมานับ หนึ่ง..สอง นี่กมู ีผวั สองเชียวเรอะ! เจริ ญล่ะ “ ตกลงจะเลือกใคร ” ไทโยเสี ยงอ่อน เริ่ มจะหมดแรงเต็มทีหลังตะเบ็ง ออกไปเสี ยงดังสนัน่ “ ตัดสิ นใจมาเถอะอาโอะ ผมคิดว่าน่าจะรับได้ คิดว่านะ..” มิโดริ โอด ครวญ วางแผนซ้อนไว้ ถ้าเกิดคาตอบไม่ใช่เขา ค่อยลักพาตัวข้ามชายแดน ไอ้ตวั เล็กสะบัดหน้าพรื ด จะให้มนั เลือกอะไร ก็ชอบทั้งคู่ อยูไ่ ปอยูม่ าก็ แฮปปี้ ดี ตลกดี มีเรื่ องไม่เว้นวัน ไอ้สองตัวนี้มนั เป็ นส่วนหนึ่งของชีวติ นี่หว่า ก็คง เหมือนตะเกียบอ่ะ อาโอะถือตะเกียบ มันก็ตอ้ งถือตะเกียบสองแท่งสิ ไม่ง้ นั จะเป็ น แพ็คเกจได้เหรอ ..ปลงตกว่ะ เลือกไม่ได้หรอก..
277
“ เลือกทาห่าอะไร ก็อยูก่ นั ไปสามคนนี่แหละ ” สุดท้ายมันก็บอกคาตอบ เดิมทั้งหน้าระรื่ นเหมือนเคย “ เฮไหนเฮกัน จีบสาวด้วยกัน ” ไทโยอ้าปากค้าง ส่วนมิโดริ ตกตะลึงไปแล้ว ที่ให้ไปคิดนี่คิดได้แค่น้ ีเหรอ! “ ทางั้นได้ไง! ” ว่ากันเสี ยงขรม สมกับเป็ นพี่นอ้ งจริ งๆ “ พวกมึงช่วยพูดกันทีละคนได้ม้ยั วะ ทาไมชอบคอรัสกันจัง ” แม่ง..มีผวั ทั้งที ละเหี่ ยใจ คนที่นงั่ มาตั้งนานเพื่อเป็ นประธานการเลือกสามีอยูใ่ นห้องอย่างฮานะเพิ่ง จะยกมือให้คาแนะนา ถูกลืมจนจะครบวันอยูแ่ ล้วเนี่ย “ เอางี้ม้ ยั เด็กๆ พวกเราก็ผลัดกันไง ” ฮานะช่วยคิด “ ใครมาก่อนเอาวันคี่ คนมาทีหลังก็เป็ นวันคู่ ” เด็กๆทั้งสองเงียบกริ บ อาโอะหันมามองหมะม๊าแล้วปรบมือเปาะแปะ คิด ได้ไงเนี่ย ชื่นชมๆ “ ว่าแต่หมะม๊า..ผมไม่รู้วา่ ใครมาก่อนอ่ะ ” อาโอะว่าหน้าตาเฉย “ ใช่! เพราะพี่อาโอะรักผมก่อน ตั้งแต่เด็กๆเลยด้วย ” มิโดริ โวย ถึงแม้รัก ครั้งนั้นจะหมายถึงตอนที่เขาเป็ นเด็กน้อยน่ารักน่าหยิกไม่ได้สูงเปรตแบบนี้ก็เถอะ “ แต่คนที่ได้อาโอะก่อนน่ะมันพี่ต่างหากเว้ย! ” ไทโยแย้ง ฮานะได้แต่เกาแก้ม หันมาถามลูกชายที่นงั่ คิดไม่ตกพอกัน “ อาโอะจะเอารักหรื อจะเอา..ง่า อย่าให้มา๊ พูดเลย ” “ ก็รักทั้งคู่นี่ ” ไอ้ตวั แสบหน้าง้ า “ แล้วก็นอนกับทั้งคู่แล้วด้วย ” ..เพราะงั้น..มันก็ตอ้ งได้ท้ งั คู่นี่ละ่ วะ จบ!.. “ ไม่เลือกโว้ย! ถ้าจะมาก็มาเป็ นแพ็ค เดี่ยวๆไม่ ใหญ่ๆเอา ถ้าตกลงไม่ได้ พวกมึงไปหาเมียใหม่เลย แม่ง ” ไอ้เด็กแยงกี้ยกเท้าขึ้นมาแงะเล็บซะงั้น ตัดบท สนทนาแล้วยังปิ ดการรับฟังใดๆทั้งสิ้นด้วยการเอาเฮดโฟนขึ้นมาอุดหูอีกต่างหาก ไทโยเงียบกริ บ มิโดริ หุบปากฉับ ส่อแววจะกลัวเมียเพียงหนึ่งเดียวตั้งแต่ แรกเริ่ มซะแล้ว ฝ่ ายฮานะเห็นลูกชายตัดสิ นใจแบบนี้กบ็ อกทางเลือกสุดท้าย
278
“ เป่ ายิง้ ฉุบจ้ะ ” คุณแม่ลูกสองที่ได้ลูกเขยทีเดียวสองคนรวดแนะนา “ คนชนะวันคี่ คนแพ้เอาวันคู่ ” สองพี่นอ้ งมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ สุดที่รักยืน่ คาขาด ถ้าให้เลือกก็จะ สลัดทิ้งทั้งคู่ สัง่ ให้หาเมียใหม่นี่มนั ทาง่ายๆเหรอ คนมันจริ งจังกับความรักนะ อาโอะเป็ นพวกไม่มีแพทเทิร์น ไหลไปเรื่ อย เปลี่ยนปุบปั บ อย่าตามหา เหตุผลในตัวของมัน เพราะมันไม่ชอบ แบบหมอคาซึมะนี่มนั ว่าเครี ยด ปวดกบาล ไม่อยากคิด เอาตามใจนึกดีกว่า จะว่าไปมันก็คล้ายๆดนตรี ที่ไม่มีทานอง ไม่มีใครผูกโน้ตไว้ให้ เสี ยงต่า เสี ยงสูงก็ดน้ สด ถ้าอยากจะคว้าให้อยู่ อย่าไปตาม เดี๋ยวจะหลงทางเอา ลองอยูเ่ ฉยๆ แล้วท่านชายจะลอยละลิ่วลงมาให้เขมือบเอง ..เอาก็เอาวะ..เพื่อความรักที่จี๊ดจ๊าดและแสบไปถึงทรวง.. ..ถึงมันจะดูแปร่ งๆและไม่ค่อยมีเหตุผลก็เถอะ เอาความสุขเข้าว่า.. ..ก็รักไปแล้ว..ให้ทาไง.. .......................................................................................
279
Last Special 6 : Unchained Melody พอท่านประธานนักเรี ยนที่กาลังนัง่ อ่านเอกสารขออนุมตั ิการเบิกค่าใช้จ่าย ของแต่ละชมรมเผลอสัปหงกไปนิดหน่อย เพื่อนมันก็เอาแฟ้ มตีหวั ป๊ าบ ไอ้แสบ สะดุง้ เฮือก ปาดน้ าลายทาเสี ยงแจ๊บๆ “ นอนไม่พอเหรออาโอะ ” “ เหอ..” อาโอะพ่นลมเสี ยงดังฟึ ด นอนอีท่าไหนไม่รู้ เม็ดบ๊วยเข้าไปคารู จมูกจนได้ ไม่ขาดใจตายห่าก็ดีแค่ไหน หมาที่ไหนมันจะได้พกั ในแต่ละวัน เมื่อวานวันคี่ วันนี้วนั คู่ พรุ่ งนี้เป็ นคี่ มะรื นแม่งคู่อีกแล้ว แถมพวกมันยังทาหยัง่ กะยามเฝ้ าโกลล์ฟตุ บอล เที่ยงคืนเป๊ ง! เปลี่ยนวัน เปลี่ยนคน มันน่ะได้พกั กันคนละวัน แต่ไอ้คนเป็ นตัวกลางไม่เคยได้หลับ เต็มตาเลยนะเว้ยเฮ้ย! “ อยากหนีไปที่ไกลๆจังวุย้ ” ไอ้ตวั แสบบ่นงึม เท้าคางหน้ามุ่ย ถ้ารู ้วา่ เหนื่อยแบบนี้เลือกมันคนใดคนหนึ่งดีกว่า แต่อย่างว่า..ให้เลือก ตอนนี้ก็เลือกไม่ถูกอยูด่ ี อาโอะต้องใช้ตะเกียบทั้งคู่นี่หว่า “ ไปดาวอังคารมั้ย น่าจะเหมาะกับสัตว์ประหลาดอย่างแก ” “ ไอ้..” อาโอะอ้าปากด่า ลุกพรวดขึ้นตั้งท่าจะยกขาถีบแต่แล้วก็นึกได้ “ ใกล้เกินว่ะ..ขอหลุดนอกกาแล็กซี่เลยดีกว่า เดี๋ยวพวกมันขึ้นเจ็ตสกีตามทัน ” คนฟังคิ้วกระตุก นับวันไอ้ประธานตัวเอ้นี่ชกั จะบ้าเข้าไปทุกที ใครสุมหัว เลือกมันขึ้นตาแหน่งวะ..ถึงจะทางานดีก็เถอะ ทั้งเฮี้ยนทั้งเพี้ยนชิบหาย “ เออ..” เพื่อนในกลุ่มล้อมวงกันอีกแล้ว ล้อมกันมาทีไรได้เรื่ องทุกที “ ไปเที่ยวกันมั้ยอาโอะ ไปเปิ ดหูเปิ ดตาซะบ้าง ” ใครคนหนึ่งชวน “ เที่ยวไหนอ่ะ ” อาโอะหูผ่งึ รี บกวาดๆเอกสารลงกล่องกระดาษแล้วโยน ไปกองที่พ้นื ปล่อยให้เพื่อนๆมองอย่างอึ้งๆที่ประธานมันชุ่ยเหลือขนาด “ Blind date ไง ” ไอ้คนเจ้าความคิดหัวเราะหึๆ
280
“ แปลว่าต้องจิ้มตาให้บอดก่อนเรอะ ไม่เอาอ่ะ! ” ไอ้ตวั เล็กส่ายหัวพรื ด ตั้ง ท่าจะลุกหนีแต่เพื่อนคว้าแขนหมับ “ พ่อมึงเซ่! เขาหมายถึงนัดเจอกันแล้วอะไรๆกันโดยที่ไม่รู้จกั กันมาก่อน ” อาโอะหูผ่ งึ ตรงคาว่า ‘อะไรๆกัน’ เนี่ยแหละ “ ทั้งมิชชันนารี และมิยาบิ ออนท็อปเลยเหรอ ” มันอ้าปากค้าง โอ้ว! เด็กสมัยนี้ ไวไฟจริ งๆ ก๊วนเพื่อนหันมามองหน้ากัน..มันไร้เดียงสาจริ งหรื อว่าแกล้งแอ๊บวะ “ อันนั้นมันแล้วแต่วะ่ ถ้าแกถูกใจใครก็อาจไปต่อได้ใช่ป่ะ แต่โดยธรรม เนียมแล้วหมายถึง มาคุยกัน ร้องเพลง แดกเหล้า ไรงิ ” ท่านชายร้องอ๋ อเสี ยงยานคาง พอถูกถามอีกว่าไปมั้ย มันก็นิ่งคิด วันนี้เวร ของไอ้ไทโย มันต้องมารอรับหน้าโรงเรี ยนชัวร์ แล้วถ้าบอกว่าจะไปเจอคนอื่นเพื่อ ‘อะไรๆกัน’ มันก็ตอ้ งคิดไปถึงมิชชันนารี และมิยาบิออนท็อปเหมือนที่อาโอะคิด เป็ นแน่แท้ เวลามันโกรธล่ะก็..ไม่ใช่แค่สองท่านัน่ หรอก..สยองว่ะ “ นับหนึ่ง สอง สาม! ” “ ไป! ” ..ถึงจะหวัน่ แต่ไม่ได้แปลว่าอาโอะกลัวนะพี่นอ้ ง.. ...... “ ไม่รับสาย! ” เด็กหนุ่มตัวสูงที่มาดักรอหน้าโรงเรี ยนตั้งแต่บ่ายสามยืน กระสับกระส่ายอยูก่ บั ที่นานแล้ว ไทโยกดเบอร์โทรออกซ้ าๆแต่ไอ้นอ้ งตัวแสบมันก็ไม่ยอมกดรับ มันน่ามั้ย ล่ะ! ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยเชียว กาลังโมโหได้ที่ก็พอดีไอ้เบอร์สองมันโทร เข้ามาหา สงสัยรอเจอนานจัดเลยหงุดหงิดไปอีกคน “ มิโดริ เหรอ โทรมาทาไมวะ วันนี้ตาใคร ” ไทโยหมัน่ ไส้นกั เดี๋ยวพอ เที่ยงคืนวันนี้มนั จะเสนอหน้ามาเคาะประตูหอ้ ง ชักช้าไม่ได้เลยจริ งๆ ‘ รอกินอยูเ่ นี่ย ’ ทางนั้นเสี ยงห้วน นี่มนั เลยมื้อเย็นมานานแล้ว
281
“ กินอะไร พูดให้มนั ดีๆนะ ” เขาหวงไอ้อาโอะเอามากเชียว ‘ กินข้าวสิ โว้ย ตอนนี้หิวจะตายห่า ’ มิโดริ ด่ากลับ ถ้าไม่เห็นหน้าพี่อาโอะ จะกินไม่ลง เหมือนเครื่ องเคียงอะไรประมาณนั้น ไทโยถอนหายใจ ยกนาฬิกาขึ้นดู ห้าโมงเย็นแล้ว ไอ้เตี้ยไม่ยอมโผล่หวั โทรศัพท์ไม่รับ เพื่อนหายทั้งก๊วน ดีจริ งๆ ดีเหลือเกิน! เมียใครวะ โดดเที่ยวตลอด “ หาตัวไม่เจอว่ะ ” เขาเข้าไปรอในรถ กะว่าอีกสักครึ่ งชัว่ โมงถ้าดักถามคน แล้วไม่มีใครรู ้เรื่ องจะลองตามหาดู เดี๋ยวก็เมากลับมาเหมือนครั้งก่อน ได้สามีไม่รู้ตวั ‘ หมายความว่าไง หาตัวไม่เจอ ’ ท่าทางปลายสายจะคิ้วกระตุก “ แปลตรงตัวนัน่ แหละ หรื อต้องให้สปี คอิงลิช ไอ้หวั นอกเอ๊ย! ” ‘ ตอนนี้อยูไ่ หน ’ มิโดริ ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับไอ้พี่บา้ ให้เสี ยเวลาหรอก “ หน้าโรงเรี ยน ” ไทโยขมวดคิ้ว “ จะทาไมวะ ” พูดแม่งยังไม่ทนั จบดีก็เสื อกชิงวางสายไปก่อน หรู จริ งๆ ไอ้นอ้ งเวร จะทา อะไรก็ตดั สิ นใจหุนหัน ตอนรู ้วา่ เขาได้อาโอะแล้วก็อมุ ้ พี่ชายมันเข้าไปปล้ าเลย คน อย่างมันไม่มียอมน้อยหน้าใครหรอก กาลังชัง่ ใจว่าจะไปหาแถวไหนก็บงั เอิญมีสายเข้าอีกแล้ว เบอร์ไม่คุน้ เคย แต่เสี ยงน่ะพอจาได้ โวยวายเอาใหญ่วา่ ช่วยพาอาโอะกลับบ้านที “ อะไรนะ! ปาร์ต้ ีนดั บอด!! ” ไทโยตะคอก ได้ยนิ เสี ยงมันแว่วมา หัวเราะ เฮฮาเต็มที่ นี่คงเมาแล้วเลื้อยเรี ยบร้อยสิ นะ! ..ไม่ตายดีแน่ อาโอะ!.. เด็กหนุ่มสตาร์ทเครื่ อง ยังไม่ทนั ได้เตรี ยมตัว ไอ้มิโดริ โผล่พรวด เหลือเชื่อ เถอะ บ้านก็ไม่ได้ใกล้โรงเรี ยนเลย ไอ้คนกลับก่อนเสื อกมาถึงไวปานสายฟ้ าแล่บ “ ไปกัน..” จู่ๆก็บอกมาเฉย ถ้าเป็ นเวลาปกติคงไล่มนั ลงจากรถแล้วเพราะวันนี้มนั ตาของเขา แต่ก็เอา เถอะ ไหนๆอาโอะก็เมียมันเหมือนกัน จะเผื่อแผ่สกั หนคงไม่เป็ นไร
282
“ อาโอะอยูไ่ หน รู ้แล้วเหรอ ” มิโดริ ปลดกระดุมเสื้ ออย่างหงุดหงิด ร้อนก็ ร้อน รี บก็รีบ “ ไปปาร์ต้ ีนดั บอดที่ร้านคาราโอเกะแถวชินจูกุ ” “ อะไรนะ! ปาร์ต้ ีนดั บอด!! ” เชื่อเถอะว่าไม่ใช่พี่นอ้ งกันแท้ๆก็มีอะไรๆ เหมือนกันได้ โดยเฉพาะต่อมความขี้หึง ..ไม่ตายดีแน่ อาโอะ!!.. ...... “ รักสนุกนักใช่ม้ ยั ! ” ไทโยหัวเสี ยเป็ นบ้า กระชากแขนไอ้ตวั เล็กลงมาจาก รถแล้วอุม้ ขึ้นพาดบ่า มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากหน้าไม่อาย แก้มแดงเป็ นตูดลิงเพราะดื่มจัด อย่าให้พดู เลยว่าเห็นอะไร ผูช้ ายทั้งฝูงรุ มไอ้เปี๊ ยกนี่คนเดียว แล้วเพื่อนมัน ช่วยได้ซะที่ไหน ไอ้สาวๆที่โดนนัดไปนัง่ แกร่ วกันยกทีม อาโอะเป็ นขวัญใจอยูแ่ ล้ว มันเฮฮา ตลกแล้วก็เข้ากับคนได้ง่าย ที่สาคัญคือบ้าดีเดือด! พอถูกยุให้ชนแก้วก็ชน เอาๆ ลงไปนอนกลิ้งกับพื้นยังไม่รู้ตวั ! แล้วไง เมาเหมือนหมาก็ลุกขึ้นถอดเสื้ อโชว์ บอกจะเบ่งกล้ามให้เป็ นขวัญ ตา พอถูกท้าเข้าอีกก็บอกจะปิ้ งไส้กรอกให้โตขึ้นโชว์ชาวบ้านเสี ยฉิ บ!! ..แย่! แย่มากๆ แย่ที่สุด!!.. “ แบบนี้ตอ้ งเล่นให้ลุกไม่ข้ ึน ” มิโดริ ขบกรามกรอด หิ้วกระเป๋ าตามมา โกรธจัดไม่ต่างกัน เห็นหรอกว่าพี่อาโอะเอาถุงยางมาเป่ าเล่น เที่ยวเอาไป ห้อยตามประตูหอ้ ง ลอยเต็มไปหมด ทาไมถึงได้มีลูกบ้าเยอะขนาดนี้นะ! “ นี่ยงั ไม่เที่ยงคืน ไม่ตอ้ งมา ” ไทโยวางอาโอะลงบนเตียงเรี ยบร้อยก็หนั ไปเปิ ดประตูหอ้ งเชิญน้องชายไสหัวไป “ อีกชัว่ โมงเที่ยงคืน ทาอะไรก็ทาไป ขี้เกียจเดินไปเดินมาสองบ้าน ” คนพี่มองน้องชายตาเขียว
283
“ อะไร? กลัวเหรอ ” มิโดริ เยาะเย้ย นัง่ ลงตรงโซฟาข้างเตียงแล้วไขว่หา้ ง กระดิกขาสบายใจเฉิ บ “ ไทโยน้อยมัน ‘เล็ก’ ล่ะสิ ” ไทโยรู ้สึกขมับแล่นเปรี๊ ยะ “ ตามใจ..อยากดูก็ดู แต่อย่ายุง่ ล่ะ ” เด็กหนุ่มไม่สนสายตาที่จบั จ้องมาอย่างสนอกสนใจ เขาหันมองไอ้ตวั ดีที่ นอนกลิ้งเกลือกอยูบ่ นเตียง มันไม่ได้หลับสนิทแต่ก็ไม่ได้มีสติครบร้อย “ อาโอะ..” เขากระซิบ ก้มหน้าลงไปใกล้ๆเพราะท่าทางมันพูดอะไรพึมพา “ กอดหน่อยซี คิกๆ ” ไอ้คนเมาแอ๋ บิดไปบิดมา ล้วงมือลงเกาพุงตามด้วย การดิ้นพราด พยายามสลัดกางเกง “ ร้อน! ” ไทโยกระตุกยิม้ มุมปาก ช่วยคลายกระดุมเสื้ อแล้วถอดออก ตามด้วยการ ดึงกางเกงขายาวลง คนข้างใต้เหลือเพียงชั้นในติดตัว “ นี่ถา้ ถูกคนอื่นทาแบบนี้จะว่าไง หื ม..” เขาล้มตัวนอนตะแคงข้าง ใช้แผ่น หลังบังร่ างเปลือยของมันไว้ตอนที่สอดมือเข้าไปรู ดกางเกงตัวเล็กลง ..หวงเว้ย!..สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ.. “ อ..ย่า จับ ” อาโอะงึมงาแล้วตามด้วยเสี ยงหัวเราะคิกคักตอนที่ ฝ่ามือใหญ่ เริ่ มกอบกุมบางส่วนรู ดเชื่องช้า “ อืออ..” มิโดริ ยมิ้ น้อยๆ ลุกจากโซฟาแล้วเดินมานัง่ แหมะที่เตียง เท้าคางมองจาก อีกฝั่ง เอาสิ ..อยากพลิกหนีอีกก็เชิญ กว่าจะจัดท่าทางได้ก็ขา้ มวันพอดี เขารอเสี ยบ อย่างเดียวพอ “ ก็ใหญ่เหมือนกันนี่หว่า ” มองขนาดของพี่แล้วชมเปาะ ไทโยถลึงตามองไอ้เด็กหน้าด้าน มันยกข้อมือแล้วเอานิ้วแตะๆเป็ นเชิง เตือนว่าอีกสี่ สิบนาทีหมดเวลา บุย้ ใบ้เสร็จมันก็ถอดเข็มขัดรอทันที “ อาโอะ นอนเฉยๆนะ ” พี่ชายตัวสูงต้องเร่ งสปี ด ม้วนชั้นในตัวจิ๋วมันลง มาได้แต่ไม่มีเวลาพอจะถอดจากร่ าง ได้แต่ปล่อยให้คาอยูต่ รงข้อเท้า มือก็คลึง บางส่วนที่อ่อนปวกเปี ยกจนเริ่ มมีปฏิกิริยา เขาสอดแขนเข้าใต้ขอ้ พับขามันด้านหนึ่ง ไอ้ตวั ซนบ่นพึมแล้วพลิกตะแคง หันหน้าไปทางมิโดริ ที่นอนหนุนหัวมองตาเป็ นประกาย เด็กหนุ่มปลดกางเกงตัวเอง
284
ลง ขยับเข้าไปชิดแล้วจับส่วนปลายที่แข็งชันเอาไว้ ค่อยๆสอดเข้าไปในตัวคน ด้านหน้าแผ่วเบา “ อือ..อาโอะ ” ไทโยนิ่วหน้า ไอ้แสบมันครึ่ งหลับครึ่ งตื่น จะว่าเข้าง่ายก็ ง่ายเข้ายากก็ยาก เดี๋ยวบีบเดี๋ยวคลายจนคนทามันจะบ้าแล้ว “ อืออ..อื้ออ ” เสี ยงเล็กคราง ยกมือป่ ายปั ดไปมาด้วยความราคาญใจ ถูก อะไรแข็งๆทิ่มเข้ามาคงฝันดีอยูห่ รอก เขาดันตัวเองเข้าไปทีละนิด สอดเข้าใต้เอวอ้อมไปจับไอ้หนอนน้อยไซส์ มินิที่กระตุกอยูใ่ นอุง้ มือ จับรู ดคลึงแล้วสาวเข้าออกจนมันร้องอื้ออ้าในลาคอ จังหวะ นั้นได้ทีก็สวนตัวพรวดเข้าไปอย่างแรง “ ฮื้อออ! ” อาโอะด่าในลาคอ เปลือกตาปิ ดสนิทแต่ตวั หันไปหันมา สักพัก ทั้งร่ างถึงเริ่ มสัน่ เมื่อคนด้านหลังมันเน้นจังหวะ กระแทกตัวใส่ “ ทาอะไรน่ะ! ” ไทโยคิ้วขมวด มองไอ้นอ้ งชายที่จบั มือขวาของคนกลาง แล้วบังคับให้ลว้ งลงกางเกง “ จะทาอะไรก็ทาไปเด้ อีกยีส่ ิ บนาทีนะ ” มิโดริ ขู่ มองสองคนด้านหน้า แล้วเกิดอารมณ์พงุ่ เขาครางไปนิดเมื่อนิ้วเล็กคว้าหมับเข้ากึ่งกลางของเขาเข้าเต็มเปา คล้ายๆรี เฟล็กซ์ของเด็กเกิดใหม่ที่จบั แล้วบีบไว้ไม่ปล่อย “ ขยับหน่อยสิ พี่อาโอะ ” ไอ้คนที่เคลิม้ สบายใจหัวเราะเบาๆ ปลายนิ้วคลึงแท่งอะไรร้อนๆในมือ แล้วเลยเกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ รู ดเข้ารู ดออกอย่างสะใจ ด้านหลังก็มีขนมปังอีกชั้น บดเบียดเข้ามาจนแฮมที่เป็ นไส้เริ่ มหัวสัน่ หัวคลอน “ อื้อ..อืมม ” มิโดริ ครางเสี ยงพร่ า พลิกตัวเข้าไปใกล้อีกจนเริ่ มประกบคู่ “ ฮึก..อาา อาา ” ใครว่าคนเมาเสี ยวไม่เป็ น นายอาโอะนี่ล่ะทาได้ “ อืออ..” ไทโยผละมือมากอดร่ างเล็กไว้ท้ งั ตัว สวนเอวเข้าออกจนเตียงทั้ง หลังสัน่ กึก ได้ยนิ เสี ยงผิวกายกระทบกันดังก้องแล้วยิง่ เร้าความต้องการ “ ไม่ไหวแล้ว! ” คนน้องที่คอยจ้องนาฬิกาอยูเ่ ห็นเที่ยงคืนปุ๊ บก็ผลักหัวพี่ ออกปั๊ บ
285
แต่ไอ้คนบ้ากาลังหน้ามืด มันก้มหน้าก้มตาใส่เอาๆไม่บนั ยะบันยังจนอา โอะร้องลัน่ ไม่นานต่อจากนั้นทั้งร่ างก็กระตุกวืด ไออุ่นร้อนพ่นออกมาเป็ นสายใน ลาตัวของคนกลาง ไอ้คุณชายตัวน้อยถูกพลิกลงนอนคว่าจากฝี มือน้องสุดท้อง แทบ ไม่รอให้พี่คนโตถอนตัวออกไป มิโดริ ก็เกือบกระแทกเข้าไปแล้ว “ บ้าเอ๊ย! ” ไทโยยังไม่เต็มอิ่ม ช้อนตัวคนเมาค้างให้ลุกขึ้นนัง่ แล้วดีดแก้ม มันแปะๆจนอาโอะลืมตามองสะลึมสะลือ “ ตื่นสิ อาโอะ ตื่นก่อน ” “ อะราย..อืออ ” มันทาคอย่น แหงะมองด้านหลังเห็นไอ้นอ้ งตัวใหญ่ ประกบซ้อนเข้ามา มือหนาจับเอวแล้วแยกขาเรี ยวออก “ ทารายว้า..” “ 99 ไงพี่อาโอะ ” มิโดริ ยมิ้ พราว รั้งตัวเบาหวิวให้คุกเข่าแล้วกดไหล่ลงต่า ช้อนสะโพกสูงขึ้นพร้อมกับเริ่ มดันตัวเข้าไปแทน ลื่นอยูห่ รอก..เพราะผลผลิตของ ไอ้พี่ชายหื่ นแตกนัน่ ! “ อาา..99 เหรอ..ดีๆ ” อาโอะโปรยยิม้ หัวเราะกิ๊กกัก๊ อย่างชอบใจ ครางอือ อาเพราะแรงที่สวนเข้ามาแบบไม่ย้งั แล้วเริ่ มเร่ งความเร็ วในจังหวะแรกทันที “ อื้อ..สุดยอด ” มิโดริ ครางเสี ยงต่า ยืดตัวขึ้นสูงแล้วกระแทกแรงๆตามคา ขอของคนเมา “ กินไส้กรอกสิ พี่ ” กดหน้าคนรักลงไปตรงกลางลาตัวของพี่ชายร่ วม บ้านแล้วพูดจาลามกหน้าตาเฉย ไทโยยิม้ มุมปาก ช่วยประคองตัวอ่อนปวกเปี ยกแล้วพยักพเยิดให้มนั ก้ม ต่าลง “ ลอง 69 มั้ย พี่ทาให้ ” ไอ้รายนี้มนั ไม่ยอมแพ้ความลามกของน้องอยูแ่ ล้ว อาโอะปรบมือแปะๆ หลับตาปี๋ แล้วครวญครางเสี ยงก้องเมื่อคนด้านหลัง มันไม่ยอมออมแรงสักนิด พี่ไทโยล้มตัวลงนอนกลับหัว มือคว้าหมับเข้าไอ้อาโอะ น้อยแล้วอ้าปากครอบ เจ้าของมันสะดุง้ เฮือกบวกกับโดนแรงข้างหลังกระหน่ าเข้ามา ก็ลม้ ฮวบ ปากพอดีตาแหน่ง ..โอ้..จูปาจู๊บบ.. “ อึก..อย่ากัดนะ ” ไทโยร้อง ไอ้นอ้ งตัวแสบมันเอาฟันครู ดของเขาจนห้อ เลือดไปแล้วมั้งนัน่ “ อื้ออ ”
286
“ อื้มม ” ร่ างเล็กผงกหัวขึ้นลง ปฏิกิริยาอัตโนมัติท้ งั นั้น มิโดริ เห็นภาพแล้วหน้าร้อนฉ่า ความบ้าดีเดือดสัง่ ให้เขาดุนร่ างลงหนัก แล้วกระชากตัวออกก่อนกระแทกเข้าไปใหม่ คนที่เสี ยววูบวาบอยูต่ รงกลางเลยเร่ ง ริ มฝี ปากให้คนด้านใต้สุด เสร็จสรรพเป็ นแรงสะท้อนช่วยปรนเปรอไส้กลางอีกหน “ อาาา..อาาา ” มิดจังของพี่ๆเกร็ งตัวแน่น ดันตัวเข้าลึกสุดแล้วปลดปล่อย ไฟร้อนจนท่วมเข้าไปภายใน “ ตาพี่มงั่ ” ไทโยถีบน้องชายให้พน้ ทาง ตวัดตัวไอ้แสบนอนหงายแล้วขึ้น คร่ อมบ้าง สรุ ปคือไม่ตอ้ งอยูใ่ นข้อตกลงมันแล้วไอ้เรื่ องวันคี่วนั คู่น่ะ พวกเขาหาทางออกร่ วมกันได้ ไหนๆก็ ‘รัก’ กันสามคน ดังนั้นก็ตอ้ ง ‘ร่ วม รัก’ กันสามคน ถึงจะถูก “ สามคนแบบนี้ดีม้ ยั อาโอะ ” ไทโยกระซิบข้างหู “ อือ..ดี..มั้ง ” มันเป็ นโรคชอบเออออโดยไม่ยอมฟังชาวบ้านชาวช่องเขา “ นัน่ สิ นะพี่..” มิโดริ หยักยิม้ กดจูบข้างแก้มป่ อง ราตรี น้ ียงั อีกยาวไกล รับรองคราวหน้า จะต้องอยูใ่ นสถานการณ์ที่สติยงั ครบถ้วนแน่นอน..ไม่นานเกินรอ ...... การประชุมสมัชชาว่าด้วยคาราโอเกะแห่งชาติจะวนมาเพียงแค่หนึ่งครั้งต่อ สัปดาห์เท่านั้น และในที่น้ ี เพื่อนทุกคนจะตั้งวงเพื่อสอบถามความคืบหน้าการ อัพเลเวลความแมนของนายอาโอะ “ แกดูเป็ นผูใ้ หญ่ข้ ึนนะเว้ยไอ้คุณชาย ” พอเจอหน้าปุ๊ บมันก็ทกั ปั๊บแบบนี้ อาโอะกาลังมึนงง ตั้งแต่ไปปาร์ต้ นี ดั บอดวันนั้น วันคู่วนั คี่เลยสลายโต๋ ตื่น ขึ้นมาอีกทีเจอพวกมันสองพี่นอ้ งนอนประกบข้างซ้ายขวาทั้งหน้าและหลัง งงเป็ น บ้า ยังเอ๋ อไม่ทนั หายดีก็ถูกจับเซ็นสัญญาตกลงควงกันสามคนทุกคืนเรี ยบร้อย ..ผล..ไอ้ท่านชายก็โดนจับยัดสองคนรวดน่ะซี!..
287
“ ถือคติ ผัวสอง สมองไม่ฝ่อว่ะ พอไอคิวขยายเลยดูเป็ นผูเ้ ป็ นคนมั้ง ” อาโอะประชดเข้าให้ “ บ้านพ่อแกเซ่! เพลียเว้ยเพลีย! ง่วงชิบ ” นายตัวเล็กหาววอด เลื้อยลงซบกับโซฟาของห้องแต่เพื่อนใช้ฝ่าเท้ายัน หน้าไว้ก่อน แม่ง..เล่นสกปรก เดี๋ยวยิงกระต่ายใส่เลยไอ้พวกนี้ “ แล้วมันแมนขึ้นมั้ยล่ะ มีผวั สองน่ะ ” ใครคนหนึ่งถามไถ่ ดูสีหน้าท่าน ประธานนักเรี ยนดูเซียวๆลง “ คิดว่าทะลุสองร้อยเปอร์แล้วว่ะ ” อาโอะนัง่ หน้าง้ า มองใต้ตาแล้วบ่นงึม ดาคล้ าเป็ นซอมบี้จนได้กู “ จริ งเหรอ! ” ทั้งฝูงอุทาน ท่านชายมุราคามิคว้าโดนัทมาเคี้ยวหยับๆ พอเพื่อนยืน่ ไส้กรอกให้ก็เอา ฟาดกบาลมันเสี ยฉิ บ ชอบจังนะ ไอ้พวกห่า ไส้กรอกน่ะ! อยากโดนแบบกูบา้ งมั้ย สองอันประกบเลย แสดด! “ เออ! ” อาโอะหาววอด “ จะมิชชันนารี หรื อมิยาบิออนท็อปก็ลุยมาแล้ว ” “ โอ้! ” พวกนั้นพากันก้มหัวอีกครั้ง “ แล้ว 69 ล่ะ ” เพื่อนคนหนึ่งนึกขึ้นได้ “ ไม่ใช่เลขนั้นว่ะ ” อาโอะเกาพุงแกรกๆ “ อ้าว! ” “ ถ้าแอบใครคนหนึ่งมาได้ก็เป็ นเลข 99 ” มันพูดหน้าตาเฉย “ แต่ถา้ หลบ ไม่พน้ เจอแม่งทั้งคู่ ก็กลายเป็ น 699 ” “ ใคร 9 กลาง 9 หลังวะอาโอะ ” ไอ้คนขี้สงสัยอ้าปากถาม “ เพื่อนพวกมึงน่ะแหละเป็ นไส้! ” ไอ้แสบแว้ด ชี้ให้ดูใต้ตาว่ามันคล้ า เพราะไอ้หมาบ้าสองตัวที่บา้ น ทั้งบึก ทั้งถึก แรงยักษ์ท้ งั คู่ เล่นใส่ไม่ย้งั ทุกคืน ทั้งวงหัวเราะก๊าก ยกแก้วขึ้นชูเพือ่ ให้เกียรติแด่ท่า ‘แซนด์วชิ ประกบป๊ าบ’ ของท่านชายมุราคามิ “ เอ้า! ชน! เพื่อให้คุณชายได้ท่า 999 ในวันข้างหน้า ”
288
“ อะไรคือท่า 999 วะ ” ไอ้คนที่ยกแก้วชนแบบเบลอๆอ้าปากถาม “ เสี ยบสองชั้นไง คิดดูนะเว้ย ถ้าแกเป็ น 9 หน้า อีกคนเป็ น 9 หลัง ไอ้ 9 กลางนัน่ มันต้องเสี ยซิงให้อีกหนึ่งแหงแซะ ” “ เผลอๆอ่ะ ถ้าแกได้ 9 หลัง จะแมนทริ ปเปิ้ ลเลยนะ แสดด! ” อาโอะตาลุกวาว ระเบิดหัวเราะในใจ ไอ้ไทโยอยูก่ ลาง มิดจังอยูก่ ลาง เอา คนไหนดีวะ ก๊ากก! ..ศึกชิงความเป็ นหนึ่งยังมีอีกนาน..ไม่ตอ้ งรี บร้อนไป.. ..วันใดวันหนึ่ง..เอ่อ..อาจจะอีกสองล้านปี แสง.. ..นายอาโอะต้องได้รุกบ้าง!! คอยดู๊!!.. .......................................................................................
FIN
289
Special 7 : Everyday I Love You -Mondayแสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาราไร หน้าต่างบานเลื่อนที่เปิ ดทิ้งไว้ ทาให้ได้กลิ่นหอมสดชื่นของสวนกุหลาบขาว เคล้าไปกับน้ าค้างตอนรุ่ งที่เกาะอยู่ บนเกสรสี เหลืองบางเบา คนตัวเล็กหาววอดแล้วบิดตัวอย่างเกียจคร้าน ตั้งท่าจะขยับ ไปปิ ดเสี ยงนาฬิกาปลุกแต่รู้สึกเหมือนถูกกอดไม่ยอมปล่อย ซายูริกะพริ บตาถี่ ยกมือขึ้นสางผมที่พนั กันยุง่ อย่างง่วงงุน น้ าหนักที่กอด ลงมารอบเอวคล้ายกักทั้งร่ างให้อยูใ่ นปราการแข็งแกร่ ง รอยยิม้ น่ารักผุดขึ้นเพียง ลาพังกับใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกอยูแ่ นบราวคอ ท่าทางเหมือนเด็กขี้เซาแบบนั้นดู อย่างไรก็ขดั กับตัวสูงใหญ่ของคนใกล้ตวั อ้อมแขนกว้างโอบกระชับจนร่ างบอบ บางแทบจมหายไปในอกอุน่ ดวงตากลมโตจับจ้องที่โครงหน้าได้รูป ไล้ปลายนิ้วตรงแนวสันกราม ก่อนจะเลื่อนมือไปเกลี่ยเส้นผมสีดาสนิทที่ระอยูแ่ ถวหน้าผากออก นัยน์ตาสี เข้มคู่ นั้นปิ ดสนิท ..ขนตายาวเหมือนกันนะเนี่ย.. ซายูริหวั เราะในใจ ดึงหมอนออกแล้วซุกตัวลงนอนหนุนแขนแข็งแรง จุน ขยับตัวเล็กน้อย งัวเงียหลับต่อ ไม่วายที่จะรัดคนในอ้อมกอดให้แน่นกว่าเก่า “ เด็กดี..เด็กดี ” คนตื่นก่อนกระเซ้า หันกลับมาแล้วแกล้งบิดแก้มอีกฝ่ าย แต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะลืมตา ..ไม่เด็กแล้วมั้ง อายุปูนนี้แล้ว.. ร่ างเล็กยิม้ สดใส โอบแขนรอบแผ่นหลังกว้าง ปลายจมูกสัมผัสกับไหล่ หนา ได้กลิ่นน้ าหอมที่อีกฝ่ ายใช้ประจาจนเคยชิน มันให้ความเย็นชื่น แต่ก็อบอุ่น.. และร้อนระอุ “ จุน..” เสี ยงหวานพึมพาอยูข่ า้ งหู “ จุน..เช้าแล้วนะ ”
290
“ อือ..” อีกคนส่งเสี ยงในลาคอ มุ่นหัวคิ้วแล้วซุกหน้ากับหมอนเหมือน เกียจคร้านจนไม่อยากลุก ซายูริชอบที่จะถูกกอดอยูแ่ บบนี้ตลอด แต่ถา้ คนรักไม่ยอมตื่น มีหวังคงเข้า ประชุมสาย แล้วพี่ท่านก็จะเครี ยดติดหมัดไปทั้งวันเพราะดีกรี ความรับผิดชอบมัน สูงส่งเกินเหตุ เจ้าตัวแกล้งเล่นเสี ยงริ งโทนในมือถือ เอาไปจ่อข้างหูก็แล้วยังไม่มีที ท่าจะลุก สุดท้ายก็ตอ้ งเล่นแผนเด็ด “ ครับๆ..หมอคาซึมะเหรอ ” ซาวามุระ จุนลุกพรวดขึ้นทันควัน ปฏิกิริยาอัตโนมัติท้ งั ที่ยงั ไม่ได้เปิ ด เปลือกตาคือคว้าเอาโทรศัพท์ในมือบางมาแล้วโยนพรวดลงพื้น “ หวา! ” ซายุถลาตาม ถ้าเป็ นเบสบอลก็ได้แต้มแล้วในเมื่อคว้าไว้ได้ทนั “ ให้ตายสิ ! ” จุนสบถ “ ไอ้หมอบ้านัน่ ! ไม่รู้จกั คาว่ามารยาทรึ ไง ” เขาออก ปากด่าตอนที่เพิ่งจะลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง “ ล้อเล่น ” คนตัวเล็กหัวเราะ เอานิ้วไปนวดตรงหว่างคิ้วของคนรัก จุนนิ่วหน้า ถอนใจเฮือกกับความช่างแกล้ง ซายูริรู้จุดอ่อนของเขา แล้วก็ ขยันเอามาทาให้ปวดหัวได้ทุกที “ เจ็ดโมงแล้วนะ เดี๋ยวจะสาย ” คลานเข่าไปหาคนที่นงั่ หาววอดตั้งท่าจะ หลับต่อ มือนุ่มบีบนวดตรงแผ่นหลังกว้างจนอีกฝ่ ายชักจะคอพับคออ่อน “ งอน..” เสี ยงทุม้ ต่าว่า ทาทีไม่ยอมมองกัน มีอย่างหนึ่งในชีวติ คูข่ องซาวามุระ จุนที่ขาดไปไม่ได้ พ่อคนตัวโตนี่ชอบ เหลือเกินกับการแกล้งโกรธแล้วปล่อยให้คนรักง้องอน สารพัดอย่างจะหามาเอาใจ เขานึกรักความพยายามอย่างยิง่ ยวดของซายุนกั เชียว อีกฝ่ ายทาแก้มพอง โถมตัวเข้ากอดจากเบื้องหลังแล้วกระซิบข้างหูวา่ ถ้า หายโกรธคืนนี้จะมีเซอร์ไพรส์ “ จริ งเรอะ ” จุนหรี่ ตามองอย่างจับผิด เห็นท่าทางหัวเราะกิ๊กกัก๊ อยูล่ าพัง แล้วต้องบอกว่าเชื่อไม่ได้ “ โกหก ” ซายุยน่ จมูกใส่ท้ งั ที่คลี่ยมิ้ ไม่วาง
291
“ เยีย่ มมาก..” คนฟังหันกลับแล้วตวัดร่ างเบาหวิวหล่นปุลงมาบนตัก โน้ม ลงหอมแก้มนุ่มทั้งสองข้างอย่างรักใคร่ “ เดี๋ยวนี้หดั เล่นลิน้ ถ้างั้นก็ขอมีเซอร์ไพรส์ แต่เช้าเลยแล้วกันนะครับคุณผูห้ ญิง ” ดวงตาสี อ่อนเบิกกว้างเมื่อจู่ๆถูกอุม้ จนตัวลอย แขนเรี ยวผวาเข้ากอดบ่า แกร่ งด้วยความหวาดหวัน่ พ่อสามีตวั ดีใช่วา่ จะสูงน้อยเสี ยเมื่อไหร่ หล่นลงมาคงเอว เดาะแน่ “ จุน! เดี๋ยวตกนะ ” ร่ างใหญ่เลิกคิ้ว กระชับอ้อมแขนแข็งแรงให้แน่นเข้าก่อนจะจูบเฟ้ นลง เรี ยวปากนุ่มอย่างมันเขี้ยว ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความพึงพอใจที่อีกคนแก้มแดง เป็ นลูกแอปเปิ้ ล “ กอดแน่นๆไม่ตกหรอก..แต่ถา้ ตกจาก ‘สวรรค์’ ล่ะก็ไม่แน่ ” เขายิม้ กริ่ ม ช้อนร่ างบอบบางเข้าห้องน้ าไปโดยที่อีกคนได้แต่ร้อนผ่าวทั้งตัวด้วยคาพูดชวนคิด ...... ชายหนุ่มกวาดตามองตัวเลขในแฟ้ มเอกสารเบื้องหน้า เป็ นงบประมาณ ด้านธุรกิจอีกหนึ่งอย่างของซาวามุระ นอกจากเล่นเรื่ องอสังหาแล้วยังเพิ่มรายได้ดว้ ย การแปรสภาพที่ดินเปล่าเป็ นรี สอร์ทกับบริ หารงานในเครื อโรงแรมร่ วมกับมุราคามิ ..ถึงจะเป็ นเรื่ องที่แย่อนั ดับสองของโลกก็เถอะ.. “ ทาไมรายการเบิกค่าใช้จ่ายจากภายในเยอะนัก ” เขาตรวจรายงานที่ได้รับ ออกปากถามไปอย่างนั้นเพราะตัวเลขโดดขึ้นมากกว่าหลายปี ที่ผา่ น มันไม่ได้ผิด แผกไปจนเข้าข่ายไม่ปกติหรอก “ สิ้นปี นี้เรามีปรับปรุ งพื้นที่บางส่วนรับเทศกาลครับ คู่แข่งเพิ่งจะเปิ ดตัว ใหม่ๆ ถ้าไม่ทาอะไรจะถูกแซงหน้าเอา ” พนักงานจากฝ่ ายบัญชียนื ชี้แจง จุนไม่วา่ อะไร เขายืน่ งานให้คนคุน้ เคยอย่างคนรักของน้องชายดูแทน “ ทาแคมเปญขึ้นอีกตัว ตัดราคาลงมาอีกหน่อยแต่จูงใจด้วยบริ การแบบ ครบครันจะดีกว่า ” ทาซึดะ ชินยะสรุ ปเรื่ อง รอความเห็นก่อนยืน่ เข้าที่ประชุม
292
แน่นอนว่าการตัดสิ นใจต้องมีร่วมกันกับมุราคามิ แม้วา่ ส่วนใหญ่จะลงเอยด้วย คาตอบเดียวกันทั้งคู่ก็ตาม “ ไม่อย่างนั้นเราไม่ตอ้ งมาลงมือก่อสร้างเพิม่ ทุกครั้งที่มี โรงแรมเปิ ดตัวใหม่เหรอ ” “ ให้มีเอกสิ ทธิ์พิเศษแค่ที่นี่ที่เดียว ถูกมั้ย ” จุนพยักหน้า ตัดงบประมาณลง ส่วนหนึ่งแต่ยงั ยินยอมให้ปรับปรุ งบางส่วนของโรงแรมต่อได้หลังดูรายงานของฝ่ าย สถานที่เรี ยบร้อยแล้ว เขามอบหมายงานให้แต่ละฝ่ ายก่อนจะนัดวันเข้าบอร์ดอีกหน มันเป็ นธรรมเนียมของเขาที่ตอ้ งเรี ยกทุกคนมาสัง่ งานให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ก่อน ..ใครจะยอมขายขี้หน้าไอ้มุราคามิกนั เล่า.. ชินยะเข้ามาทางานที่นี่นานพอจะเป็ นผูบ้ ริ หารสาขาใหม่ของบริ ษทั ได้แล้ว แต่ถา้ เป็ นอย่างนั้น..เวลาว่างก็คงลดลงและใครบางคนอาจหาทางปั่ นหัวเขาอีกก็ได้ เขาไม่ชอบการใส่เชิ้ตและผูกไทนัก แต่มนั อาจอยูใ่ นสายเลือดถ้าเทียบกัน กับทาซึดะ โทอิ พ่อเคยอยากให้บริ หารงานต่อแต่เขาเลือกจะลอยชายมากกว่า พอตั้ง ต้นใหม่ เรี ยนต่อปริ ญญาโทแล้วลองเพิม่ ความรับผิดชอบในตนเองขึ้นอีกนิด เขาก็ เห็นว่ามันไม่เลวร้ายเสี ยทีเดียว ..หากแต่คุม้ ค่านักกับการได้หวั ใจกลับคืนมา.. “ เที่ยงแล้ว ซายุจะมาที่นี่รึเปล่า ” ชินยะหันไปถามพี่เขย บางทีซาวามุระ จุนจะไปที่ร้านเบเกอรี่ ดว้ ยถ้าเป็ นวันว่างของพี่ซายุ แล้วนี่ก็เป็ นอีกเรื่ องหนึ่ง..การนัง่ กินมื้อเที่ยงกับคนที่เคยเกลียดขี้หน้าก็ ไม่ได้เลวร้ายมากนัก พอได้มองในแง่มุมของคนอื่น อะไรๆก็ลงตัว ..แต่อย่าเข้าใจผิด เขาไม่ได้ทาดีดว้ ยเพราะอีกฝ่ ายเป็ นซาวามุระ จุน.. ..แต่ยอมลงให้เพราะคนตรงหน้าคือพี่ชายของพี่เอริ เท่านั้น.. “ ไม่ล่ะ จะกลับไปกินที่บา้ น ” จุนคว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์บา้ นชนิดที่วา่ ไม่ตอ้ งมองตัวเลข ชินยะยิม้ น้อยๆ อย่าให้ไอ้พี่เขยคนนี้เจอหน้าเมียเชียว ทุกลมหายใจเข้าออก สะกดเป็ นแต่ชื่อและใบหน้าของซายูริเท่านั้น เขาเองก็เข้าใจไม่นอ้ ย ไม่มีใครยอม
293
เสี ยช่วงเวลาที่จะได้อยูก่ บั คนสาคัญไปแม้แต่วนิ าทีหรอก โดยเฉพาะเมื่อคุณเคยลิ้ม รสความสูญเสี ยมาแล้วครั้งหนึ่ง..เขาเองก็เช่นกัน “ งั้นผมไปรับพีเ่ อริ ก่อนนะ ” เขาออกปาก เก็บแฟ้ มงานคืนแล้วตั้งท่าจะ ออกไปแต่คนด้านหลังเรี ยกไว้ก่อน “ ครับ? ” จุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถอดสูทพาดเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ เขาตบ บ่าอีกฝ่ ายท่ามกลางความงุนงงของคนอายุนอ้ ยกว่า “ ทาได้ดีนี่ ฉันคงมองนายผิดไป แต่แรก ” เขายิม้ เป็ นฝ่ ายเปิ ดประตูหอ้ งให้นอ้ งเขยที่ยนิ ยอมรับเข้ามาเป็ นส่วนหนึ่ง ในครอบครัวอย่างเต็มใจ “ ฝากบอกเอริ ดว้ ยล่ะว่าอย่ากินมาก ” ชินยะที่นิ่งไปพักใหญ่มองตามแผ่นหลังกว้าง เขาเห็นรอยยิม้ ฉาบฉวยและ เสแสร้งของซาวามุระ จุนมานักต่อนัก แต่ครั้งนี้รู้สึกได้เพียงคาเดียวว่ามันมาจาก ความจริ งใจและไร้คาโกหก เขายิม้ บางๆ ผงกหัวให้อย่างล้อเลียน “ ครับผม..ท่านประธาน ” “ วันนี้จะกลับไปกินที่บา้ นนะ ” จุนกรอกเสี ยงลงโทรศัพท์ เขาเดินออกมา ด้านนอกอาคารสูง ผูค้ นเดินกันพลุกพล่าน ‘ อ้าว..เกือบจะไปหาแล้ว ’ เสี ยงนั้นเจือความเสี ยดายอย่างเห็นได้ชดั “ อะไร..ติดใจใครที่ทางานฉันเหรอ ” ร่ างใหญ่ขมวดคิ้ว ไม่ได้บอกซายุ หรอกว่าที่ไม่ให้มาหาเพราะมีไอ้พวกพนักงานผูช้ ายมันมองตามเมียเขาตาเป็ นมัน ‘ ติดใจหนุ่มบัญชี ยิม้ น่ารักจะตาย ดีกว่าคนเถื่อนแถวนี้เยอะ ’ ทางนั้นว่า ด้วยเสี ยงกลั้วหัวเราะ “ ระวังฉันไล่มนั ออกนะที่รัก ” จุนเข่นเขี้ยว รู ้อยูห่ รอกว่าพูดเล่นแต่อด หวงไม่ได้จริ งๆ นี่ถา้ จับขังไว้ในบ้านอย่างเดียวจะผิดกฎของคนรักกันหรื อเปล่านะ ซายุจงั หัวเราะ ถามว่าอยากกินอะไรเป็ นพิเศษมั้ย กว่าจุนจะกลับยังมีเวลา “ อะไรก็ได้ที่เมียสุดที่รักทา ” เขาพูดน้ าเสี ยงจริ งจัง เป็ นพวกโรแมนติกไม่ ค่อยออก เวลาบอกรักน่ะต้องกระซิบหรื อหยอกเบาๆ แต่นี่เล่นพูดเหมือนคนตะคอก ‘ อายใครบ้างมั้ยเนี่ย ’ ไม่ตอ้ งเดาก็รู้วา่ คนท้วงแอบยืนแก้มแดงอยูห่ น้าครัว
294
“ ซายุล่ะ อยากกินอะไร นี่ฉนั แวะร้านเค้กแถวนี้ให้อยู่ ” เขาก้าวเข้าไปใน ร้าน ก้มหัวหลบโมบายตรงประตู เจ้าของน่ะแขวนไว้สูงแล้วแต่ไอ้คนตัวใหญ่อย่าง เขาดันหวิดจะชนเสี ยได้ ‘ อ๊ะ..ดีใจจัง เอาอันนั้นอ่ะจุน คัพเค้กรู ปคริ สต์มาส เห็นในทีวแี ล้วสวย ชะมัดเลย อ้อ..เอาสปอนจ์เค้กกล้วยหอมมาฝากเอริ ดว้ ย..อาโอะอยากกินอะไรนะ ครับ..’ ปลายสายว่ายืดยาว ได้ยนิ แว่วๆว่ามีเสี ยงเด็กเล็ดลอดออกมาด้วย จุนส่ายหัวอย่างขบขัน วันนี้ลูกชายคนโตของมุราคามิมาขลุกบ้านเขาอีก แล้ว แน่นอน..ในเมื่อไม่มีที่ไหนอุดมสมบูรณ์เท่าห้องครัวของคุณนายซาวามุระ ‘ ซอฟท์เค้ก ช็อคบอล บลูเบอร์รี่ชีสกับไวท์ ช็อคโกแลต ’ “ คร้าบๆ คุณนาย..” เขาหัวเราะ เกือบจารายการไม่ไหว ชายหนุ่มเดินไปตรงเคาน์เตอร์ บอกพนักงานให้เลือกเค้กใส่กล่องอย่างละ สามชิ้น พวกผูห้ ญิงหันมามองกันเป็ นจุดเดียว ในเมื่อจู่ๆมีไอ้บา้ ที่ไหนไม่รู้เข้าร้าน เค้กด้วยตัวสูงโย่งแล้วยังเด่นเป็ นสง่ากว่าใครเพื่อน จุนเข้าแถวท่ามกลางสาวๆหน้าตาจิ้มลิ้ม เสี ยงหัวร่ อต่อกระซิกดังอยู่ ด้านหลัง เขาหันไปแล้วยิม้ ให้เล็กน้อย แค่น้ นั ก็มีเสี ยงกรี๊ ดเบาๆ ..น่าราคาญชะมัด..น่ารักสูซ้ ายุยงั ไม่ได้เลย.. ร่ างสูงหิ้วถุงกระดาษมากมายมาตามทางเดิน ฝี เท้าชะงักกึกเมื่อเดิน ผ่านกิ๊ฟท์ช็อปร้านเดิม มีลูกแก้วคอลเล็คชัน่ ใหม่เพิ่งจะวางขาย เป็ นแก้วใสหุม้ ด้วยเร ซินลายเถา ด้านในเป็ นกระต่ายตัวน้อยๆคูห่ นึ่ง มีต้ งั แต่ลูกใหญ่ไล่ไปยันลูกเล็ก รับรองว่าซายุตอ้ งถูกใจแน่ “ ซื้อไปฝากดีกว่า ” เขายิม้ นึกถึงท่าทางดีอกดีใจของคนรัก เผลอๆอาจจะ ได้เซอร์ไพรส์ตอบแทนก็ได้ ..หมดไปหนึ่งวันสาหรับต้นสัปดาห์.. .......................................................................................
295
-Tuesdayร่ างเล็กบางยืนอยูห่ น้าเคาน์เตอร์ครัว สาละวนร่ อนแป้ งกับผงฟูพกั ไว้ก่อน จะเดินไปหยิบเนยสดออกจากตูเ้ ย็น ผสมเกลือป่ นกับน้ าตาล ตีให้ฟเู นียนตอนที่เนย ยังคงความเย็น พอตีไข่ในถ้วยให้เป็ นเนื้อเดียวแล้วถึงได้บรรจงริ นส่วนผสมลงไป ในเครื่ องตีอตั โนมัติ วันอังคารเป็ นวันหยุดเพื่อคิดสูตรขนมให้ฮานะจัง ช่วงที่อยูบ่ า้ นกับหมอ คาซึมะ ซายูริไปเรี ยนทาอาหารมาหมดแล้ว ที่ต้ งั ใจไว้คือคิดจะหลอกจุนเล่นเท่า นั้นเอง ดูเป็ นอะไรที่ทุ่มเทผิดหูผดิ ตา ..แต่ที่หวังลับๆคือการอยากทาอาหารให้คนรักกินด้วยตนเองต่างหาก.. “ วันนี้คุณซายุจะทาอะไร ” อาโอะเป็ นเจ้าประจาที่มกั จะมาแวะเวียนทุก เช้าวันอังคารเช่นกัน นักชิมสุดหล่อเสี ยอย่าง มีหรื อจะไม่รู้วา่ วันนี้บา้ นอาจุนเป็ นวัน ของหวาน “ เค้กเนยสดจ้ะ แล้วก็ทาร์ตไข่ ” พูดไปมือก็ร่อนแป้ งลงผสมกับนมสด และเนยในถ้วย “ อ้าว..ที่ร้านก็มีแล้ว ” ยอดชายนายอาโอะรู ้หมดทุกอย่างแหละว่าร้าน ของหมะม๊าฮานะขายอะไรบ้าง “ สูตรพิเศษต่างหาก ” ซายูริเฉลย “ เน้นรสหวานมัน เข้มข้นกว่าร้านอื่น แล้วก็ทดลองเล่นไวท์ช็อคโกแลตดู ” “ ให้ผมๆ..ให้ผมชิมคนแรกนะ ” อาโอะยกไม้ยกมืออาสาแล้วก็ร้องฮูเร่ เมื่อ อีกคนพยักหน้ารับด้วยความขบขัน โซระที่กาลังเอาไม้พายคนแป้ งผสมเนยแอบมองคนตะกละที่ยงั ไงก็ยงั คง เป็ นคนตะกละ..แม้วา่ จะมีแฟนแล้วตั้งสองคน ..ว่าไม่ได้แหละเนอะ..ยังไงก็ตอ้ งมีสองคนอยูว่ นั ยังค่า.. “ แบบนี้ใช้ได้ยงั ครับคุณซายุ ” โซระยกเนื้อแป้ งทาทาร์ตให้ดู ท่าทางมัน ประหลาดอย่างไรชอบกล
296
“ ต้องเติมแป้ งอีกหน่อยครับแล้วก็นวดให้มนั เป็ นเนื้อเดียว ” ซายูริอมยิม้ เห็นเด็กตั้งอกตั้งใจ รู ้หรอกว่าจะทาให้ใครกิน “ อาหมอชอบทาร์ตสิ นะ ” โซระหน้าแดงแปร๊ ด ก้มหน้าก้มตาตีแป้ งต่อไปโดยไม่มอง “ เดี๋ยวโซระจังเอาไข่ น้ าตาล นมสดตีให้เข้ากันค่อยใส่วานิลลา เสร็ จแล้ว แช่เย็น ใส่แป้ งลงแม่พิมพ์เราถึงจะใส่ไส้ เอาไปอบก็เรี ยบร้อย ” คนทาพยักหน้าหงึกหงัก อาโอะก็ได้แต่รอกิน พอดีมีเสี ยงแม่บา้ นเรี ยกอยู่ ข้างนอก ซายูริเลยต้องละมือก่อน ไม่ลืมบอกให้เด็กๆช่วยกันดูเตาอบด้วย “ ใครมาเหรอครับ ” ชะโงกหน้ามอง เห็นคนขับรถเลี้ยวเจ้ามินิคูเปอร์สี เงินเข้ามาในเขตบ้าน “ เอ๋ ..รถใครน่ะ ” “ กาลังรออยูเ่ ลย ” เสี ยงทุม้ ต่าดังมาจากมุมบันได ร่ างเล็กเหลียวมองคนรัก พอหันไปตัวก็เกือบปลิว เจ้าคนชอบใช้กาลังนัน่ เล่นดึงเข้าไปกอดเสี ยแขนแทบหลุด “ มอร์นิ่งคิสก่อน ” จุนกระซิบ หอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ “ อายเด็กๆจะตาย ” ถึงอย่างนั้นซายุก็ชอบอยูด่ ี ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เกือบลืมไปว่าวันนี้เป็ นวันอังคาร..วันรวมญาติตวั กะเปี๊ ยก เขาไม่ได้ไปทางานเพราะตอน 11 โมงต้องขึ้นเครื่ องไปปารี ส “ จุนซื้อรถใหม่เหรอ ” ซายูริบุย้ ใบ้ท้ งั ที่ตกอยูใ่ นอ้อมแขนแกร่ ง ร่ างสูงสง่าอยูใ่ นเชิ้ตสี น้ าเงินเข้มปล่อยชายสบายๆ มันเข้ากันได้ดีกบั ยีนส์ สี ดาที่ซายุเป็ นคนไปเลือกซื้อให้ดว้ ยตัวเอง “ ซื้อให้ซายุ ” เขายิม้ พราว โยกหัวเล็กด้วยความรักใคร่ “ ห๋ า..” ซายูริตกตะลึง ทั้งตัวถูกโอบให้เดินตามไปหน้าบ้าน “ ก็เผื่ออยากไปไหนมาไหน บางทีฉนั ก็อยากให้ซายุขบั รถให้นงั่ เหมือน กันนี่นา ” เขายักไหล่ บอกว่าเกียร์ออโต้ ไม่ยากนักหรอก “ แค่ขี่มา้ ฉันก็เกือบตกเหวแล้วนะจุน ” ใบหน้าหวานซีดเผือด ชะงักขาอยู่ แค่หน้ารถ
297
“ มันเหมือนกันที่ไหนเล่า อายะยังขับได้เลย ” “ ก็ฉนั กลัวเหยียบเบรคไม่ถึง ” ซายุหาทางปฏิเสธจนได้ ชายหนุ่มหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้จะพูดอะไรได้เลยทาแค่เปิ ดประตูรถ ตรงที่นงั่ คนขับแล้วดันตัวบอบบางเข้าไปด้านใน ปิ ดประตูขงั เสร็จสรรพถึงจะอ้อม มาทางที่นงั่ ด้านข้าง ..คิดผิดสุดๆที่ดนั เลือกรถมินิ!!.. “ จุนสูงเท่าไหร่ เนี่ย ” ซายูริขาคิก เข้ามานัง่ ได้ง่ายๆทั้งที่ถูกยัดเข้ามาแท้ๆ แต่คนที่สมัครใจเข้ามาเองนัน่ เกือบจะติดแหง็กอยูข่ า้ งรถแล้ว “ 190 ” เขาพูดห้วนๆ เพิ่งจะรู ้วา่ ตัวใหญ่เกินไปก็ตอนนี้ “ โอ้โห..” คนฟังแอบนิ่วหน้าเมื่อลบกับส่วนสูงตัวเอง “ สูงกว่าฉันเกือบ ฟุตเชียวนะ ” “ นัน่ แหละ..เจ้าเตี้ย ” จุนหัวเราะ อาโอะยังสูงกว่าซายุเลยด้วยซ้ า “ ได้ทีทาข่ม ” ซายูริคอ้ นใส่ ชูกญ ุ แจรถแล้วถามว่าจะทาไงต่อดี “ สตาร์ทเครื่ องไงครับ แต่เดี๋ยวอย่าเพิ่ง สอนคร่ าวๆก่อนจะได้ไม่ตกใจ ” ฝ่ ายคนตัวโตยิง่ หัวเราะอย่างหยุดไม่อยู่ ดูท่าว่าที่บอกขับไม่เป็ นนัน่ จะเรื่ องจริ งร้อย เปอร์เซ็นต์เสี ยแล้ว ร่ างเล็กมึนงง ถามว่าเท้าจะให้วางตรงไหน มันมีสองส่วน ใช้สองเท้าเลย หรื อเปล่า แล้วตรงเกียร์นี่ก็มีอกั ษรเยอะแยะ ไม่เห็นจะเข้าใจ จุนหลุดขา ขยี้หวั คนรักอย่างเอ็นดูแล้วขยับเข้าไปใกล้ ชี้ตาแหน่งของเบรค กับคันเร่ ง “ ขับเท้าเดียวพอ วางเท้าขวา นัน่ แหละ..” เขามองอย่างพอใจ ซายุวา่ ง่าย ไปหมด ทั้งที่ตอนแรกออกจะขี้ขลาด “ ถ้าจะเร่ งเครื่ องก็ใช้เท้าเดียวกัน ห้ามวางสอง เท้าเด็ดขาด รู ้รึเปล่า ตายมาเยอะแล้ว ” “ โธ่..อย่าขู่สิ ” เสี ยงหวานติดจะสัน่ หน่อยๆ ลองเอามือจับพวงมาลัยดู เห็น ว่าไม่หนักมากนัก พื้นที่นงั่ ก็พอดีตวั จะน่าสงสารก็ตรงคนข้างๆนี่แหละ
298
เขาชี้ให้ดูวา่ ก่อนสตาร์ทเครื่ อง เกียร์จะต้องอยูท่ ี่ตวั P ไม่ก็ตวั N เวลาขับถึง จะเลื่อนไปที่ตวั D “ แปลว่าอะไรเหรอ ” “ P คือ จอดแบบล็อคล้อ ส่วน N เป็ นเกียร์วา่ ง D เกียร์ขบั เคลื่อนอัตโนมัติ คราวนี้ลองสตาร์ทเครื่ อง เท้าเหยียบเบรคตลอดนะ ” เขาสัง่ มองเจ้าคนตัวเล็กทาตาม ท่าทางเงอะงะแต่กด็ ูมีความตั้งใจดี เครื่ องยนต์ติดขึ้น ภายในห้องโดยสารเย็นวาบไปด้วยแอร์ใหม่ กลิ่นเบาะ หนังทาให้รู้วา่ เพิ่งถอยจากโชว์รูมสดๆร้อนๆ “ เอาล่ะ เลื่อนเกียร์มาที่ตวั D เท้าค่อยๆผ่อนเบรค อย่าเพิ่งปล่อยหมด ” เขา มองอีกฝ่ ายถอดรองเท้าแล้วใช้เท้าเปล่าแทน ขาเรี ยวขาวใต้กางเกงสามส่วนทาเอาคนด้านข้างอดรู ้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา ไม่ได้ แล้วคุณภรรยาคนสวยก็ดนั มาหัดขับรถทั้งผ้ากันเปื้ อนแบบนี้ ..มันน่ารังแกนัก.. “ ไหลแล้วๆ ” ซายูริตื่นเต้น ฉี กยิม้ กว้างด้วยความสนุก “ ลองหมุนพวงมาลัยดู ค่อยๆไป อย่าเพิ่งเหยียบคันเร่ งนะ ” จุนลอบมอง ริ มฝี ปากสี สดขยับแย้ม ไรฟันขาวสะอาดเหมือนไข่มุกเนื้อดี “ อย่างนี้เหรอ ” ร่ างบอบบางตัวสัน่ หน่อยๆ ไม่ทนั สังเกตว่าพ่อตัวร้าย ไม่ได้มองหน้ารถแล้ว ชายหนุ่มทอดตาลงต่า ไล่ต้ งั แต่ใบหน้าหวานใส เรื อนผมสี น้ าตาลอมทอง ที่ปล่อยปอยยาวเคลียสองพวงแก้ม เสื้ อยืดตัวโคร่ งแทบจะคลุมมาถึงสะโพกมน แขนเล็กเรี ยวยกขึ้นกาพวงมาลัยรถ ยกขึ้นปรับกระจกส่องหลังวุน่ วาย น่าจะมีคน สะกิดบอกหน่อยว่าเสื้ อมันใหญ่เกิน “ แขนมันกว้างไปหน่อยมั้ยซายุ ” จุนพึมพา เผลอมองลอดปลายแขนเสื้ อ ไปเห็นยอดอกสี ชมพูสด ผิวเนียนขาวนัน่ ทาเอาเขาใจสัน่ “ ห๋ า? ” ซายูริถามแต่น้ าเสี ยง ตามองตรงแล้วค่อยๆผ่อนเบรคอย่างว่า
299
“ อ้อ..” เขาวกกลับมาสบตาคนที่หนั มองแวบหนึ่ง “ หมายถึง..เลี้ยว ช่วงกว้างไปหน่อยมั้ง เดี๋ยวจะชนรั้วนะ ” แก้มนวลขึ้นสี แดงด้วยความอาย แค่ขบั รถยังทาไม่ได้เลย “ แล้วไงต่อ ” “ ชินแล้วถึงจะลองเร่ งเครื่ อง ค่อยๆ..ช้าๆ..ไม่ตอ้ งรี บ ” เขาพูดเหมือนเพ้อ มองเลื่อนลงมาถึงช่วงเอวคอด..รู ้ดีวา่ กางเกงนัน่ ถอดง่ายแค่ไหน “ ว้าว..” ซายูริยมิ้ อย่างลิงโลด พอลองแล้วมันก็ง่ายนิดเดียว “ เอาไงต่อดี ” จุนมองสี หน้าดีอกดีใจแล้วสรุ ปว่าหมดสิ้นความอดทน “ เบรค..” คนบ้าจี้ก็ทาตาม เหยียบเบรคดังกึกแล้วหันมาถามบทเรี ยนต่อไป หากคน ข้างกายกลับลุกออกจากรถแล้วผลุนผลันไปดึงประตูฝั่งคนขับเปิ ด “ ไม่สอนแล้วเหรอ..อ๊ะ! ” เสี ยงขาดหายเพราะพ่อสามีตวั ดีคว้าแขนหมับ รั้งตัวเบาหวิวทีเดียวแทบจะลอย “ ทาอะไรน่ะจุน ” “ พาไปขับรถเล่น..” เขาว่าเสี ยงพร่ า เล็งแล้วเรี ยบร้อยว่ามินิคูเปอร์ไม่ เหมาะแน่นอน แถมเกิดพาซายุเข้าบ้านตอนนี้ล่ะก็..ฝันเถอะ พวกลูกลิงคงมาออแน่ เขาอุม้ คนรักไปขึ้นบีเอ็มคันใหญ่ในโรงรถ รับกุญแจมาจากคนใช้แล้วพา ออกไปทั้งอย่างนั้น ขับเร็ วจนน่าใจหายแต่ซายูริที่ไม่รู้อะไรกับใครเขาก็เอาแต่มอง อย่างชื่นชม “ จุนขับรถเก่งจัง ” “ อยากให้ซายุขบั มากกว่า ” “ หื ม? ” “ I want you to be on top. ” เขาว่าหน้าตาย “ sit on me and ride it..” ดวงตาสี อ่อนเบิกกว้างก่อนที่ท้ งั หน้าจะเปลี่ยนเป็ นสี แดงจัด มันร้อน เหมือนเอาไฟมาสุม มือเล็กกาผ้ากันเปื้ อนจากในครัวแน่นด้วยความอายอย่างรุ นแรง ซาวามุระ จุนหัวเราะในลาคอเมื่อซายุไม่ตอบ แต่ความหมายคือไม่ขดั ข้อง เขารู ้วา่ ลานจอดรถชั้นบนสุดของแกรนด์ พาเลซไม่มีใครหน้าไหนได้อภิสิทธิ์
300
ยกเว้นไอ้มุราคามิคนเดียว แล้วถ้ามันจะได้มาเห็นตอนเขาเมคเลิฟกับเมียสุดที่รักก็คง จะสะใจไม่หยอก ..ชอบมาทาเป็ นก้าง..อยากตอกให้หน้าหงายนักเชียว.. ร่ างใหญ่เลี้ยวเข้าไปจอดในลานว่าง เลือกพื้นที่ติดกับกาแพง มันมีเสา คัน่ กลาง ถึงจะอยากอวดแต่เดี๋ยวซายุจะเขินจนเป็ นลมไปก่อน “ จ..จะดีเหรอ ” ซายูริไม่กล้ามองตา แก้มยิง่ แดงขึ้นอีกหลายเท่า “ ห้องที่นี่ ก็ออกจะกว้าง ” ความหมายนัน่ คลุมเครื อนะ เหมือนชวนขึ้นเตียงกันยังไงไม่รู้ “ ไม่รู้เหรอว่าฉันชอบอะไรที่มนั ..แคบๆ ” เขาพูดหยอกเอิน ดับเครื่ องลง แล้วปลดกระดุมเชิ้ตออก “ ถ้าช้าฉันจะเพิ่มรอบนะ ” ลูกแก้วกลมปรื อปรอยตามคาสัง่ ดวงตาหลับพริ้ มลงเมื่อชะโงกตัวข้าม เกียร์รถไปจูบฝ่ ายที่นงั่ นิ่ง หัวใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น จะว่าไปชีวติ รักของเขา กับจุนก็มีอะไรมาให้ลนุ ้ อยูเ่ สมอทุกทีสิน่า เรี ยวปากนุ่มแตะลงบนริ มฝี ปากร้อนระอุ ปลายลิน้ ไล้รอบปากนั้นแผ่วเบา ก่อนจะสอดแทรกเข้าไปภายใน หยอกเย้าอย่างไม่ประสาไม่วา่ จะผ่านมากี่ครั้งก็ตาม ฝ่ ามือใหญ่เคล้าคลึงสะโพกนุ่ม สอดนิ้วลงไปดึงขอบกางเกง กระตุกมัน เพียงนิดสิ่ งเกะกะในสายตาก็ร่วงลงไปกองที่ขอ้ พับ เขาก็อยากเห็นซายุในผ้ากัน เปื้ อนตัวเดียวอยูห่ รอก แต่โลดโผนไปหน่อย เดี๋ยวอายจนไข้ข้ นึ กันพอดี ..ถ้าเปลือยทั้งตัวล่ะไม่เกี่ยง.. จุนเลิกเสื้ อยืดตัวใหญ่ข้ ึนไปกองเหนืออก วาดปลายนิ้ววนเวียนไปมา บด คลึงเบาๆจนร่ างนั้นสะดุง้ ด้วยความเสี ยวซ่าน เขาโน้มใบหน้าเข้าหา จูบตอบกลับ พร้อมยกขาเพรี ยวตวัดมาทางตัวเอง ซายูริยกร่ างขึ้นนัง่ คร่ อมบนตัว “ ไม่ถอดเหรอ ” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า แตะลงบนหัวเข็มขัด “ ลงมือเองสิ ” เขาเร่ ง มองคนที่ดึงปราการสุดท้ายออกแล้วรู ดซิปกางเกง ให้ ทุกการกระทาเล่นเอาอุณหภูมิภายในร้อนระอุ
301
ซายุใช้ปลายนิ้วเกี่ยวชั้นในตัวเล็ก ยกขาออกเพียงข้างแล้วทิ้งมันลงตรง ปลายเท้า มือที่เหลือลูบไล้บนความเป็ นชายที่ร้อนผ่าว มันแข็งกระด้างขึ้นตามรอย สัมผัสที่รูดรั้งไปมา ความกล้าที่ทวีมากขึ้นเป็ นลาดับทาเอาคนขี้อายเริ่ มบ้าบิ่น มือทั้ง สองกอบกุมส่วนกลางไว้แล้วผลัดกันปรนเปรอในขณะที่ยดื ลาตัวขึ้นประกบปากจูบ กับสามีตวั ดี “ ขึ้นมาได้แล้วที่รัก ก่อนที่ฉนั จะคลัง่ ตายแล้วจัดการด้วยตัวเองตรงเบาะ หลัง ” เขาขู่ หยดเหงื่อผุดซึมขึ้นที่เรื อนผมสี เข้ม “ รับรองว่าไม่จบแค่รอบเดียว ” ซายูริหวั เราะเบาๆ งับปลายคางได้รูปอย่างรักใคร่ มาวินาทีน้ ีไม่ตอ้ งอาย กันแล้ว ถ้าจะเขินอยูบ่ า้ งก็ตอนก่อนทา แต่พอเปลือยเปล่าต่อหน้าจุนทีไร มีอนั ถูก คาสัง่ ของอีกฝ่ ายชักนาให้ทาเรื่ องโลดโผนทุกที นิ้วเรี ยวรู ดความแข็งขืนขึ้นลง บีบรั้งส่วนปลายตอนที่ยกตัวขึ้นแล้วกด น้ าหนัก ใบหน้าคมแสดงออกถึงความพึงพอใจที่ได้รับ เขาช่วยอีกฝ่ ายขึ้นอีกนิดด้วย การประคองเอวเล็กไว้แล้วจับไหล่ลาดให้สวมทับลงบนปลอกเนื้อจนแนบสนิท “ อื้อ..” เสี ยงที่ครางเบาๆถูกห้ามไว้ มันเลือนหายไปตอนที่ถูกจูบร้อนแรง นัน่ ทาบปิ ด “ จุน ฮ..อ๊าา ” “ อย่าเพิ่งขยับนะซายุ ” เขานิ่วหน้า ปวดร้าวไปหมด ฝ่ ามือชื้นเหงื่อ ภายใน ตัวคนรักร้อนระอุ บีบรัดจนแทบขาดใจ “ อาา..อาาา.. ” คนที่อยูด่ า้ นบนระบายความอึดอัดด้วยการโยกตัวเชื่องช้า ความคับแคบของพื้นที่ทาให้อะไรๆไม่สะดวกนัก ปลายเล็บจิกลงบนบ่ากว้าง ใบหน้าหวานแหงนเงยด้วยความเสี ยววูบ ช่อง ท้องหดเกร็ ง ปลายขาที่แนบข้างชาไปหมด สะโพกขยับเคลื่อนก่อนที่จะเริ่ มยกตัว ขึ้นลง ผิวเนื้ออ่อนเสี ยดสี กบั กางเกงยีนส์จนครู ดเป็ นรอยแดง “ จูบฉัน..อึก..อื้ออ..” ซายูริเร่ งจังหวะ ขยุม้ เสื้ ออีกคนจนยับย่นเมื่อมือ กร้านกอบกุมส่วนนุ่มนิ่มแล้วปรนเปรอไม่ขาดตก
302
จุนขบกรามกรอด สนองให้อย่างที่ถูกขอร้อง เขานึกโทษตัวเองที่รถมัน แคบเกินไปสาหรับการแสดงความรักระหว่างกัน ชายหนุ่มดันตัวอีกคนจนแผ่นหลัง นวลเนียนชิดพวงมาลัย กระชากเบาะไปด้านหลังก่อนจะโถมตัวเข้าใส่คนที่ผวา เฮือกเข้ากอดรัดเต็มอ้อมแขน “ อาา..อ๊าา..อ๊าาา ” คนที่ปรามตัวเองกลับหวีดร้องขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่ ใบหน้าสวยสะบัดเงยตามอารมณ์ที่ปะทุ เรี ยวลิน้ อุ่นตวัดกลืนยอดอกสี แดงสด ขบ กัดลงจนเป็ นรอยจ้ า รถทั้งคันสัน่ กึก มันไหวยวบขึ้นลงอย่างรุ นแรง มีเสี ยงครวญครางดังเล็ด ลอด ฟิ ล์มที่ติดไว้ไม่ได้หนาอะไรนัก หากมีคนมาเห็นก็คงไม่แปลก “ เร็ ว..จุน ไม่ไหว..อื้อ ” แขนเรี ยวกระหวัดรอบลาคอ มือขยุม้ เรื อนผมสี ดา นัยน์ตาหลับแน่นด้วยความรู ้สึกหวิวซ่านเหมือนใจจะขาด “ อาา..ซายุ ” คนคุมเกมเร่ งเร้าตัวเอง เขาสบถหนัก คว้าตัวคนรักลงจูบเน้น ซุกไซ้ตรงซอกคอหอมกรุ่ น มือทั้งสองบีบไหล่ขาวจนเป็ นรอยแดง ร่ างใหญ่กระตุกถี่ ดวงตาพร่ าพรายไปด้วยความสุขสมเมื่อความกดดันล้น วาบ ไอร้อนระอุพงุ่ เข้ากระทบภายใน เสี ยงกรี ดร้องดังระงมพร้อมกับที่ปลายขาตวัด รัดอย่างแน่นหนา หลอมรวมเป็ นคนๆเดียวอย่างแยกไม่ออก ทั้งสองหอบหายใจถี่รัว รอยยิม้ ของคนรักผุดขึ้น ร่ างใหญ่จูบหน้าผากเล็ก แผ่วเบา ไล่เรื่ อยมาที่เปลือกตาทั้งสองแล้วจบลงบนเรี ยวปากหวาน เขาช่วยซายูริใส่เสื้ อผ้าทั้งที่ช่วงล่างยังสวมสอด พออีกฝ่ ายยกตัวขึ้น ความ อุ่นร้อนภายในก็หลัง่ ไหลลงอาบเรี ยวขาเปลือยเป็ นสาย แก้มนวลยิง่ ขึ้นสี แดงจัดกว่า เคยจนคนมองหัวเราะ จังหวะหนึ่ง ดวงตาคมกล้าสบเข้ากับใบหน้าของคนคุน้ เคยที่ยนื ตัวแข็งอยู่ ตรงริ มผนัง เขากดยิม้ มุมปากอย่างสาสมใจเมื่อได้เห็นสี หน้าตกตะลึงของพี่เมีย ..มุราคามิ เคย์.. ..งานอดิเรกแอบส่องชาวบ้านเหรอวะเนี่ย..
303
จุนยักคิ้วท้าทาย เขาเอากระดาษทิชชู่มาซับคราบรักให้คนที่ยดื ตัวขึ้นสูงทั้ง ที่สายตาไม่ละจากไอ้หมาบ้านัน่ เลย ชายหนุ่มแกล้งหยิบชั้นในตัวเล็กขึ้นแล้วแกว่ง เบาๆ เยาะเย้ยกันเห็นๆจนอีกฝ่ ายทาท่าหงุดหงิดใส่ก่อนจะผละลงลิฟท์ไป “ ฉันชอบให้ซายุขบั รถจริ งๆนะ ” เขาจูบเน้นอีกครั้งและอีกครั้ง ดึงกางเกง ยีนส์กลับขึ้นมาพร้อมรู ดซิปคืน ไม่วายหันมองคนที่แทบเอาผ้ามาปิ ดหน้ากันอาย หลังพายุอารมณ์ผา่ นพ้นไป “ อย่าบอกพี่เคย์นะจุน..” ซายุอบุ อิบ เหลียวมองรอบข้างอย่างหวาดระแวง จุนยกตัวเบาเป็ นนุ่นลงนัง่ ด้านข้าง เอื้อมมือคาดเข็มขัดให้อย่างอ่อนโยน “ รับรองครับ..ไม่บอกหรอกว่าเรามีเวลา ‘สุดยอด’ กันถึงขนาดนี้ ” เขา หัวเราะ นึกถึงไอ้คนหวงน้องที่ป่านนี้คงกระอักเลือดตายไปแล้ว “ อยากอาบน้ า ” คนพูดออดอ้อน “ นัน่ สิ นะ กลับบ้านไปอาบน้ าด้วยกันดีกว่า ” ร่ างใหญ่ยกยิม้ ..เป็ นวันอังคารที่สนุกเสี ยจริ ง.. .......................................................................................
304
-Wednesdayเสี ยงกดออดหน้าบ้านดังแว่วเข้ามาถึงในห้องนัง่ เล่น ซายูริชะโงกจาก หน้าต่างบานเลื่อนแล้วฉี กยิม้ กว้าง รี บเดินไปเปิ ดแทนแม่บา้ นที่กาลังกุลีกจุ อออกไป “ ฮานะ..” ใบหน้าหวานแสดงความดีใจ กาลังนัง่ เหงาๆ ดีที่อีกฝ่ ายโทรหา บอกว่าจะมานัง่ เล่นเป็ นเพื่อน “ เมื่อคืนนอนคนเดียวเหงามั้ยครับ ” ฮานะหอบช็อคโกแลตมาเพียบ ตั้งใจ จะใช้เวลาว่างทั้งวันช่วยกันคิดสูตรขนมใหม่ “ สบายดีออก ไม่อึดอัด คนตัวใหญ่เกะกะเตียง ” ซายูริพึมพา แต่ถึงอย่าง นั้นคนฟังก็รู้ได้วา่ ปากไม่ตรงกับใจขั้นรุ นแรง ดูซึมกะทือออกปานนี้ “ เดี๋ยวรายนั้นได้ยนิ ประโยคนี้ล่ะก็..อาละวาดบ้านแตก ” แขกตัวเล็ก หัวเราะคิก “ ว่าแต่ฮานะนัน่ แหละ พี่เคย์หายไปเหมือนกันไม่เหงาแย่เหรอ ออกจะตัว ติด 24 ชัว่ โมง ” พอได้ทีเลยแกล้งแซวกลับบ้าง ฮานะส่ายหัว บอกว่าบางทีคา้ งคืนที่โรงพยาบาลก็ชินแล้ว แต่มนั ก็แปลกๆ ไปบ้างเพราะเห็นหน้ากันตลอดทั้งยามตื่นยามหลับ “ สงสัยพวกเราจะเป็ นเอามากแฮะ แค่สองสามวันเอง ” ซายุบ่น “ ค้างกันคืนเดียวใช่ม้ ยั ครับ ” เจ้าของบ้านพยักหน้าหงึก ช่วยกันรื้ อของจากถุงกระดาษออกมาวางเรี ยง เห็นผลบลูเบอร์รี่สดใหม่ราคาถูกแล้วก็ยมิ้ กว้าง ฮานะจังชอบสรรหาของลดราคา คุณภาพดี แล้วยังมีกล่องโยเกิร์ตหลายรสเต็มไปหมด “ อยากลองทามูสแบบใหม่ดู รสหวานตัดเปรี้ ยวกาลังเหมาะ ” คนซื้อบอก จุดประสงค์ “ ถ้าลองใช้โยเกิร์ตซ่อนรสเปรี้ ยวในครี มสดจะเป็ นไงนะ เก็บกลิ่นด้วย ” ซายูริลองเสนอความคิด
305
“ ว้าว..นัง่ แหละเจ๋ งเลยครับ ” ฮานะเก็บของในช่องแช่แข็ง พวกเนยต้อง รักษาอุณหภูมิตลอดเวลา ร่ างเล็กเริ่ มผสมโยเกิร์ตรสผลไม้ เทครี มหวานในปริ มาณที่มากกว่า ตัด ด้วยไวท์ช็อคโกแลตเพื่อลดความเปรี้ ยวลง “ งานของจุนจะราบรื่ นรึ เปล่าเนี่ย ” มือทาไปปากก็พึมพาถึงคนรักที่ เดินทางไปฝรั่งเศสตั้งแต่เมื่อวาน นัง่ เครื่ องบินกันนานๆก็อดเป็ นห่วงไม่ได้ “ โอ้..รายนั้นน่ะชั้นเซียน ” ฮานะบอกให้คลายกังวล แต่ตวั เองกลับผูกคิ้ว เสี ยเป็ นปมเพราะเหตุผลอย่างอื่น “ กลัวแต่จะหาเรื่ องทะเลาะกันมากกว่า ” “ นัน่ ประเด็นใหญ่เชียว ” ซายูริถอนใจเฮือก เกือบผสมผิดส่วนเพราะนึก ภาพจุนร่ วมการเดินทางกับพี่เคย์ไม่ออก มันออกจะเป็ นโครงการที่ไม่น่าพิสมัยสักนิดที่คู่กดั สองคนจะร่ วมทาง เดียวกัน โดยเฉพาะพี่เมียกับน้องเขยที่เป็ นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด แต่มนั ช่วย ไม่ได้ที่ท้ งั คู่ดนั พลาดมาลงทุนร่ วมกันในธุรกิจโรงแรม พอถึงคราวไปดูงาน แต่ละ ฝ่ ายกลับไม่ไว้ใจอีกฝ่ ายซะอย่างนั้น ..เรี ยกได้วา่ เป็ นการคุมเชิงทางผลประกอบการจะง่ายกว่า.. ..หรื อไม่ก็ไม่ยอมให้ใครได้หน้าเด่นกว่าใคร.. “ ว่าแต่ คุณซายุเป็ นคนจองโรงแรมให้ใช่ม้ ยั ครับ ” ฮานะถามๆดู ถ้าจาไม่ ผิดจะอยูฌ่ องเซลิเซ่ “ De crillon hotel ” ภรรยาตัวน้อยของซาวามุระ จุนยิม้ พราว บอกว่าหาใน อินเตอร์เน็ตแล้วจองภายในสองนาทีเท่านั้น “ โรงแรมห้าดาว ห้องสวยมาก กว้าง ขวางดี คงไม่ตอ้ งวุน่ วายกันเท่าไหร่ ริ มระเบียงเห็นหอไอเฟลด้วยนะ ว่างๆเราไป เที่ยวกันเองดีม้ ยั ” “ เห็นด้วย ” ฮานะหัวเราะ แยกไข่ขาวออกจากไข่ไก่จนได้หนึ่งถ้วยตวง แต่อะไรบางอย่างในคาพูดก่อนหน้าสะกิดใจ..กว้างขวางดี ไม่ตอ้ งวุน่ วายกัน? “ คุณซายุจองห้องแบบไหนให้พวกเขาล่ะครับ ”
306
“ ห้องสวีท..” ซายูริยงั ยิม้ อย่างภูมิใจ บอกว่าแรกเห็นก็ชอบเลย “ ห้องสวีท!! ” ฮานะแทบลมจับ “ อย่าบอกนะว่า..” เจ้าของบ้านเห็นแขกทาตาโตเลยยืนงง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ก็เมื่อสายไป “ ซวยแล้ว..” ดวงตากลมโตเบิกกว้างไม่ต่างกัน “ จองไว้..ห้องเดียว ” ...... รถยนต์ยโุ รปคันใหญ่แล่นผ่านย่านถนนที่ผคู ้ นพลุกพล่าน ฤดูใบไม้ร่วง เป็ นช่วงต้นไม้เปลี่ยนสี อุณหภูมิไม่ต่านัก แค่สวมโค้ทหนาๆก็พอเอาอยู่ แต่ถา้ มา หน้าหนาวคงต้องเปลี่ยนแผน ซาวามุระ จุนขยับตัวแทบชิดริ มหน้าต่างรถด้านซ้าย ในขณะที่มุราคามิ เคย์ก็นงั่ เบียดประตูรถด้านขวาเหมือนมันน่าหลงใหลนัก กึ่งกลางของทั้งคู่มีกระเป๋ า เอกสารที่วางซ้อนกัน ซึ่งกว่าจะยอมลงได้วา่ ของใครอยูบ่ นอยูล่ ่าง จุนก็เกือบหัวเสี ย แทบจะไปเช่ารถคันอื่น แน่นอนว่าที่ตอ้ งมานัง่ เบาะหลังแล้วแสดงท่าทีรังเกียจกันอย่างชัดแจ้ง เพราะไม่มีใครยอมนัง่ เบาะหน้าคูค่ นขับ ถ้าทาอย่างนั้นก็แปลว่าคนนัง่ หลังเป็ น เจ้านายแล้วไอ้กร๊ วกอีกคนก็จะกลายเป็ นคนรับใช้โดยอัตโนมัติ จุนถอนใจด้วยความเหนื่อยหน่าย เหลือบมองทางหางตาเห็นไอ้หมาแก่ นัน่ จ้องอยูแ่ ต่โน้ตบุค๊ ตัวเองตั้งแต่ข้ ึนรถมาแล้ว เขาที่มีเอกสารจะอ่านไม่ยอมทาเป็ น ไอ้พวกขยันเหมือนมันหรอก เดี๋ยวจะมาหาว่าเลียนแบบ ชายหนุ่มมองต้นไม้เรี ยงรายสองข้างทาง ใบสี เหลืองที่ทอดลงต่าปลูกยาว เป็ นแนวตลอดทางมา ความสูงของ Arc de triomphe กลางจัตุรัสชาร์ลส์ เดอ โกลล์ ดึงดูดความสนใจ สถาปั ตยกรรมของตัวตึกยังคงความสง่าและอ่อนหวานด้วยไม้ ดอกที่ผลิช่อรับลมระเบียง “ โทรศัพท์สนั่ ไม่รับก็ตดั ไป น่าราคาญ ” มีเสี ยงกวนอารมณ์ดงั มาจากคน ที่เอาแต่จอ้ งหน้าจออย่างเดียว ทาท่ายโสเหมือนผ่านปารี สมาเป็ นร้อยเป็ นพันหน
307
“ ขอบใจ..คุณลุง ” จุนโต้กลับอย่างไม่ยอมพอกัน ผลคือดวงตาคมกริ บที่ ตวัดมองอย่างหงุดหงิด..แต่ก็แค่น้ นั มีปัญญาได้แค่ถลึงตาใส่หรอก ‘ จุน เอ่อ..ถึงโรงแรมรึ ยงั ’ เสี ยงคุน้ เคยที่ทาเอาคิดถึงเพราะห่างกันมาข้าม วันดังขึ้นทันที “ ยังเลยที่รัก ” ร่ างสูงยิม้ เยาะไอ้คุณลุงที่หน้าหงิกเพราะเมียไม่โทรหา เหมือนใครเขา..สมควร! ถูกทิ้งซะแล้วล่ะมั้ง “ มีอะไรเหรอ ท่าทางดูลนๆ ” ทางนั้นเงียบกริ บ ไม่กล้าบอกว่าทาผิดพลาดใหญ่โตด้วยการส่งเสื อสองตัว เข้าไปนอนในถ้ าเดียวกัน..ซ้ าเป็ นถ้ าเดียวที่เหลืออยู่ แถมยังเลวร้ายกาลังสองเพราะ มันเป็ นถ้ าสวีทน่ะสิ ! ‘ เปล่า..ไม่มีอะไร ’ ซายุออ้ มแอ้ม ‘ เออใช่..จุนอยากเปลี่ยนโรงแรมใหม่ มั้ย ฉันจะหาให้ เอาไม่ไกลจากแถวนั้นหรอก ’ จุนขมวดคิ้ว รถพามาจอดหน้าโรงแรมที่ลงชื่อพักพอดี เขามองรู ปลักษณ์ ภายนอกด้วยความพอใจ มันคล้ายปราสาทสามชั้น ตกแต่งหรู หราเหมือนแวร์ซายส์ ไม่วา่ จะรู ปแบบห้องประชุมหรื อห้องพักทุกอย่างลงตัว ระเบียงขาวที่ทอดยาวเห็น วิวของไอเฟลยามค่าคืน “ เปลี่ยนทาไมล่ะ สวยดีนี่ ” เขาตอบคาถามหลังมาหยุดยืนอยูห่ น้าคาเฟ่ ใน โดมแก้ว เถาสี เขียวของไม้เลื้อยพันขึ้นบนตัวตึกทัว่ ไปหมด “ ไปเช็คอินให้ดว้ ย ” เคย์มองน้องเขยที่เอาแต่คุยโทรศัพท์แล้วก็อด หมัน่ ไส้ไม่ได้ เขาสัง่ คนขับรถแล้วเหลียวมองที่พกั ระดับสูงนี่บา้ ง เขานึกถึงคนรัก ฮานะคงจะตื่นเต้นจนอดไม่อยู่ ที่ฝรั่งเศสหลากหลายไป ด้วยรู ปแบบศิลปะ อย่างนอทเทรอดามเป็ นโกธิค เรอเนสซองส์ของแวร์ซายส์ที่แต่ง ห้องพักสไตล์ร็อกโคโค พวกวิหารนีโอ คลาสสิ คแล้วยังอาร์ต นูโวที่เห็นดาษดื่น ในช่วงศตวรรษที่ 19 “ เรี ยบร้อยครับ ” พนักงานที่รับอาสาขับรถแล้วยังตามติดมาดูงานยื่น กุญแจห้องพักให้
308
“ ชั้นบนสุดเลยเหรอ ” เคย์นึกขอบใจน้องชายอย่างซายูริ อย่างน้อยวิว สวยๆก็คงทาให้เขาได้คลายความเครี ยดจากการร่ วมทางกับไอ้หมอนี่ลงได้บา้ งล่ะ นึกๆแล้วโมโหนัก เมื่อวันอังคารเห็นมันแกล้งซายุแรงขนาดนั้นเขายังต้อง ทาเฉยเสี ยตอนเจอกันที่นาริ ตะ ไอ้พวกเซ็กซ์จดั ! เล่นทาไม่เลือกสถานที่แบบนี้คิดได้ อย่างเดียวคือต้องการตอกหน้าเขา ..เออ! ทาได้ทาไป ระวังเสื่ อมสมรรถภาพพ่อจะฮาให้ฟันร่ วง.. จุนวางสายแล้ววกกลับเข้ามาในล็อบบี้ แชนเดอเลียคริ สตัลทอแสงสี สม้ อ่อนตัดกับแสงแดดจากหน้าต่างบานสูงที่ประดับผ้าม่านเนื้อละเอียดมัดด้วยพูไ่ หม เขามองเขม่นไอ้หมาบ้าที่นงั่ เอกเขนกอยูบ่ นโซฟาสี แดง ถ้าไม่ได้ บรรยากาศเงียบสงบของที่นี่คอยสะกดใจไว้ เขาพนันว่าต้องชกหน้ามันสักหมัด แน่นอน ให้ตายสิ วะ! “ Bonjour Monsieur..” คาทักทายจากรี เซฟชัน่ ทาให้ใครอีกคนละความ สนใจจากการคาดคะเนว่าควรออกแรงเท่าไหร่ ถึงจะเรี ยกเลือดออกจากไอ้หน้าโอหัง แบบนั้นได้ “ Bonjour, J'ai un réservation au nom de Monsieur Sawamura. ” จุนตอบ กลับ เขาคิดว่าไอ้มุราคามิคงไม่มีน้ าใจพอจะช่วยเช็คอินห้องให้หรอก แต่ผิดคาด! เพราะพนักงานชี้บอกว่าคียก์ าร์ดอยูก่ บั แขกอีกคนเรี ยบร้อย! “ merci..” ชายหนุ่มแอบหยิกแขนตัวเอง ไม่คิดว่ามันจะโคตร..ใจดี ร่ างสูงก้าวเข้ามาหาคนที่เปลี่ยนจากดูขอ้ มูลในคอมพิวเตอร์มาเป็ นอ่าน เอกสารสารพัดอย่างแทนแล้ว อดซาบซึ้งในความเมตตาเผื่อแผ่ของมันไม่ได้ ..จะขอบคุณสักครั้งแล้วกันวะ.. “ ยังเหลือเวลาอีกเยอะ เดี๋ยวจะไปดูของหน่อย เอาอะไรรึ เปล่า ” จุนเป็ น ฝ่ ายชวนคุย ถึงแม้วา่ จะไม่ได้ขอบคุณตามความตั้งใจเดิมก็เถอะ เคย์เงยหน้ามองอย่างตกตะลึง อดคิดไม่ได้วา่ ..น้องเขยมันก็ไม่ได้เลวร้าย เส็งเคร็ง เฮงซวย และห่วยแตกเท่าที่คิด
309
“ อืม..” เขานึกคาตอบไม่ออก เก็บกระดาษตรงหน้าลงแฟ้ มแล้วส่งให้ พนักงานคนเดิมรับไปถือ “ อืมนี่เอาอะไร ” จุนทาเสี ยงแข็ง ไม่ได้อยากมาเอาใจหรอกนะโว้ย! “ ถ้าผ่านร้านช็อคโกแลตก็ฝากซื้อให้หลานๆแล้วกัน ” เคย์ประหลาดใจ กาลังสองที่ตวั เองพูดดีกบั มันเป็ นเหมือนกัน “ แค่น้ นั ใช่ม้ ยั ” เขาอาจจะดูสูทแล้วก็เลยไปร้านแบรนด์ดงั ๆแถวฌองเซ ลิเซ่เผื่อไอ้เรี ยวมัน ส่วนซายุ..แบรนด์เนมลงเหวไปเลย ชอบนักของถูก ถ้าเป็ นของ กินก็ไม่แน่ อย่างที่ Café Lenotre จะขึ้นชื่อเรื่ องขนมหวานจากครี มสดและผลไม้ สไตล์ French Patisserie “ เอาของมาสิ เดี๋ยวฝากเด็กไปวางไว้ในห้องก่อน ” เคย์พดู ลอยๆเหมือนไม่ ใส่ใจ นึกอยูว่ า่ เดี๋ยวมันกลับมาก็คงเช็คอินแล้วมาเอาของที่หอ้ งเขาเอง ปล่อย สัมภาระมีค่าไว้ในห้องเปล่าคงไม่ดีเท่าไหร่ ยิง่ อวดรวยแลกมาเป็ นหมื่นยูโรขนาดนี้ จุนยิง่ อึ้งหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ส่งกระเป๋ าให้คนของอีกฝ่ าย “ อีกครึ่ งชัว่ โมงก็กลับแล้ว ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มก็โทรบอก ” ร่ างสูงใหญ่ กระชับเสื้ อโค้ทตัวยาวกันเม็ดฝนที่โปรยปรายลงมา อากาศหนาวเย็นเล็กน้อยแต่ก็ทา เอาแขนขาชาได้เหมือนกัน เขาเลือกรถโดยสารธรรมดาดีกว่าไปงัดเอาเด็กของมันมาขับรถให้ เดี๋ยวไม่ พอใจจะพาลมาลงที่เขาเปล่าๆ ขี้เกียจทะเลาะด้วย ...... เคย์เผลองีบไปไม่เท่าไหร่ ตอนที่มีเสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น เขาดึงชุดคลุมมา สวมแล้วยกมือขยี้หวั อย่างมึนงง มองนาฬิกาเห็นว่าอีกชัว่ โมงก็จะได้เวลานัดหมาย ตอนแรกตั้งใจจะเปลี่ยนเสื้ อผ้าแต่กลับผล็อยหลับเสี ยได้ “ ว่าไง ” มือกร้านผูกสายเสื้ อคลุมเข้าหากันพลางตอบรับกับทางปลายสาย ดวงตาปรื อปรอยเพราะเพิ่งตื่น
310
เขาเดินเข้าห้องน้ า เคาน์เตอร์กระจกปูหินแกรนิตขัดมัน แจกันดอกไม้วาง ประดับทัว่ บริ เวณ หน้าต่างบานใหญ่สูงจากเพดานจรดพื้นกั้นด้วยม่านบางสี ครี ม อ่อน อ่างจากุซซี่สีขาวขัดถูสะอาดตาจนคิดว่าถ้ามาหน้าร้อนคงได้แช่น้ าอุ่นพร้อมดู วิวปารี สตอนกลางคืนไปด้วยแน่ ..อย่างว่า..ห้องสวีทนี่นะ ช่างสรรหาจริ งๆ.. ‘ อยูห่ อ้ งอะไร ’ เสี ยงทุม้ ต่าถามกลับมา เคย์กม้ ลงล้างหน้า ใช้ผา้ ขนหนูผนื นุ่มซับหยดน้ าที่เกาะพราว เงาสะท้อน จากบานกระจกเห็นแผงอกกายาที่มีรอยข่วนเป็ นแนว ยังไม่นบั รวมรอยฟันบนบ่า กว้าง เขาอดยิม้ ไม่ได้..นี่ล่ะ สาเหตุที่ทาให้นอนดึก “ บนสุด ปี กขวาห้องสุดท้าย ” เขาพึมพาตอบ บีบครี มแล้วลงมือโกน หนวดที่ข้ ึนเป็ นไรบางๆ ใช้อาฟเตอร์เชฟที่มีกลิ่นน้ าหอมอ่อนๆ เขาชอบยีห่ อ้ นี้ เพราะฮานะเป็ นคนไปเลือกมาให้ พอล้างหน้าอีกครั้ง เสี ยงเคาะประตูดา้ นนอกก็ดงั ขึ้น ร่ างใหญ่เดินไป เปิ ดรับ อย่างน้อยมันก็มีน้ าใจช่วยซื้อของฝากหลานๆแล้วบริ การมาส่งถึงห้อง จุนตีหน้าบอกไม่ถูกเมื่อมองคนตัวสูงพอๆกันอยูใ่ นเสื้ อคลุมแหวกสาบ กว้าง ถึงจะมีกางเกงสแล็คช่วยลดความไม่สุภาพแต่ไอ้รอยเล็บบนแนวอกน่ะมันจะ โชว์เขาหาหอกอะไรขึ้นมา! “ เค้กพวกนี้ฝากเด็กๆ ” เขานึกปลง วางถุงขนมนับสิ บลงบนโซฟาในห้อง โถง ภายในห้องกว้างขวาง แยกกันเป็ นสัดส่วนระหว่างเตียงกับชุดรับแขก แอบทึ่งที่ มันสวยและโรแมนติคสมชื่อ..ห้องสวีท “ เท่าไหร่ ” เคย์เดินไปหยิบกระเป๋ าเงินแต่นอ้ งเขยบอกปั ด “ คียก์ าร์ดล่ะ ” จุนถามหาเลขที่หอ้ งที่เขาพักแต่อีกฝ่ ายกลับทาหน้าสงสัย “ นึกว่าไปจัดการแล้ว เดี๋ยวโทรบอกเด็กให้ ” คนมาก่อนผายมือให้ หุน้ ส่วนนัง่ พัก ตัวเขาคว้าโทรศัพท์มากดสัง่ งาน
311
น้องเขยอย่างซาวามุระ จุนก็ได้แต่ถอนหายใจ นึกว่ามันจะเป็ นคนดี..ที่แท้ เขานัน่ แหละที่เผลอมองมันในแง่ดี ฝากให้ซ้ือของแล้วดันมานอนสบายใจเฉิบอยูค่ น เดียว รู ้ง้ ีปล่อยแม่ง ‘ เช็คอิน? เรี ยบร้อยแล้วนี่ครับ จองไว้ชื่อเดียว ซาวามุระ จุน ’ ทางนั้นท้วง “ ห้องนี้เช็คอินชื่อซาวามุระเหรอ แน่ใจนะว่าไม่ใช่มุราคามิ ” เคย์ขมวดคิ้ว แน่น เหลือบมองคนที่ชกั จะเริ่ มทาหน้าไม่สบอารมณ์ ใครจะอยากยอมรับว่ามานอน ห้องผิดกันวะ เสี ยหายหลายแสน ‘ ห้องนี้แน่ครับ จองไว้แค่หอ้ งสวีทห้องเดียว ใช้ชื่อซาวามุระ แต่พกั สอง คน ’ จบประโยค เคย์แทบจะตัวแข็งทื่อ ..ห้องเดียว!!.. ..นี่มนั โลกาวินาศรึ ไงเนี่ย!!.. “ จะบ้าเหรอ! ให้ฉนั นอนกับไอ้ผชู ้ ายตัวใหญ่เหมือนยักษ์ในห้องสวีทเนี่ย นะ! ใครจะยอมใช้เตียงเดียวกับมันวะ ” เขาตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออด จุนเบิกตากว้าง ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแล้วโทรสอบถามรี เซฟชัน่ ด้วย ตัวเอง แต่คาตอบมันแสนจะสอดคล้องกับคาแนะนาให้เปลี่ยนโรงแรมของซายุเสี ย เหลือเกิน ..กลับไปได้ล่ะโดนดีแน่ ซายูริ!!.. “ ไม่ตอ้ งโวยวายหรอกเว้ย มีปัญญาจองห้องใหม่ ” คนเป็ นน้องเขยคิ้ว ขมวด เขม่นไอ้พเี่ มียที่ดีแต่บ่นงึม แต่ไม่นานหรอก เขาเองก็คงบ่นงึมแถมท้ายด้วยการด่ากราดเข้าไปอีกเมื่อ พนักงานตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์บอกว่าทุกห้องเต็มหมดแล้วเพราะเป็ นช่วงที่ นักท่องเที่ยวมาเยอะ..และถ้าระดับห้าดาวเต็มหมด อย่าได้หวังดาวล่างๆลงไป “ นรกจริ งๆ ” จุนพึมพา มือเย็นขึ้นมาเมื่อหันมองไอ้ตวั สูงชะลูดไม่ แตกต่าง ให้ตายเถอะ..ยังเสื อกลอยชายไม่ไปหาเสื้ อมาใส่อีก เห็นรู ปร่ างใหญ่โตแบบ นั้นแล้วคลื่นไส้ชิบหาย!
312
พอหมดหนทาง ซาวามุระ จุนก็เลือกที่จะเผชิญหน้า “ นอนโซฟาไปนะ ห้องนี้จองชื่อซาวามุระ ไม่ใช่มุราคามิ ” เขาไหวไหล่ อย่างไม่แยแส อย่าได้บงั อาจคิดเชียวว่าเขาจะยอมนอนเตียงเดียวกับไอ้กล้ามโตนี่ จะ ก่อสงครามโลกครั้งที่สามรึ ไง! “ โทษที คนที่เช็คอินเข้ามาแล้วใช้หอ้ งก่อนเป็ นมุราคามิ ไม่ใช่ซาวามุระ ” เคย์ไม่ยอมง่ายนักหรอก ใครจะถอยง่ายๆ โซฟาน่ะที่หมาเว้ย แล้วถ้าคิดว่าคนอย่างซาวามุระจะถอยก็ผิดมหันต์เช่นกัน “ มาก่อนมาหลังไม่สาคัญ ใครจ่ายเงินล่ะวะ ” จุนลากหมอนสองใบที่วางคู่ กันได้อย่างน่าขยะแขยงโยนไปกองที่เบาะอีกห้อง เมตตาอีกหน่อยด้วยการเขี่ยผ้าซับ ในของผ้าห่มบนเตียงแถมท้ายไปด้วย “ โทรถามซายุเลยว่าได้เงินค่าห้องที่โอนไปให้รึยงั ไม่รู้แล้วยังเสื อกทา ฉลาด ” เขาขว้างหมอนกลับที่เดิมแต่โยนหมอนอีกใบไปไว้ดา้ นนอกแทน จุนขบกรามกรอด เขวี้ยงหมอนที่ตวั เองหมายมาดว่าจะใช้กลับคืนเตียง ก่อนจะโยนหมอนของไอ้หมาแก่ทิ้งอีกหน เกิดสงครามดวลหมอนขึ้นเล็กๆ “ ยังไงก็ไม่! คนจ่ายค่าห้องไม่นอนโซฟาเด็ดขาดเว้ย ” เคย์ตะโกนใส่ “ คาตอบก็ไม่เหมือนกัน ได้ยนิ รึ เปล่าหรื อว่าเป็ นหูน้ าหนวก! ” จุนไม่ลด เสี ยงที่ตะคอกแม้แต่นอ้ ย ร่ างสูงใหญ่ของคนสองคนพร้อมใจกันขว้างหมอนใบโตกลับขึ้นเตียง จุน โยนกระเป๋ ามากั้นกลางเหมือนตอนอยูใ่ นรถไม่มีผดิ เคย์ก็แทบจะทึ้งผ้าม่านลงมา กั้นห้องใหม่แล้ว “ ฉันนอนริ มหน้าต่าง แกนอนริ มนั้นไป ” เคย์สงั่ “ เรื่ องอะไรวะ ทางนั้นจองก่อนแล้วนะเว้ย ” “ มีปัญหาก็ไปนอนนอกห้อง ” “ น่าจะพิจารณานะลุง ไอ้คนที่มีปัญหาน่ะลุงต่างหาก ” จุนจี้ใจดา อายุห่าง กันเห็นๆมีหรื อมุราคามิจะไม่แสลงใจ
313
ต่างฝ่ ายต่างไม่ยอมกัน ท้ายที่สุดเลยต้องยกหัวเตียงหันไปทางหน้าต่างทั้งคู่ เท่านี้หวั กบาลก็อาบแดดตอนเช้าของปารี สยามฤดูใบไม้ร่วงบนถนนฌองเซลิเซ่ได้ พร้อมกันทันตาเห็น เคย์มวั แต่รบกับน้องเขย พอหันมาดูนาฬิกาอีกทีก็ตอ้ งชะงัก อีกแค่ครึ่ ง ชัว่ โมงก็จะถึงเวลานัด แต่เขาดันเอาเรื่ องเส็งเคร็ งมาใส่ใจเสี ยได้ “ แต่งตัวซะซาวามุระ ถ้าแกช้ากว่าฉันแม้แต่วนิ าที ฉันเอาตายแน่ ” “ กลัวตายห่า ” จุนสวนทันควัน คว้าเสื้ อคลุมที่พาดอยูบ่ นเตียงเข้าห้องน้ า ตัดหน้าคนที่กาลังจะเดินเข้า “ ไอ้..” สุดจะสรรหาคามาด่า ในเมื่อคาดโทษมันเขาเลยต้องรี บเอง ใช้เวลาสองนาที สองหนุ่มที่อายุต่างก็จดั แจงตัวเองได้สมมาดนักธุรกิจ ใหญ่ ไม่มีวแี่ ววของไอ้หนุ่มใจร้อนที่เล่นปาหมอนอยูเ่ มื่อครู่ น้ ีเลย มุราคามิ เคย์ ท่านประธานที่คร่ าหวอดอยูใ่ นธุรกิจโรงแรมนับสิ บสู งสง่า ด้วยสูทเนื้อดีจากแบรนด์อาร์มานี เนื้อผ้าสี ดามันเป็ นเงา เรื อนกายแข็งแกร่ งสวมทับ ด้วยเชิ้ตสี ขาวสะอาด คาดด้วยเนคไทผ้าไหมสี น้ าเงินเข้ม ซาวามุระ จุน หนุ่มรู ปหล่อที่กา้ วมาเป็ นผูน้ าในธุรกิจอสังหาที่กาลังเป็ นขา ขึ้นอยูใ่ นเชิ้ตสี ฟ้าอ่อน แผงอกกายาและช่วงบ่ากว้างทับด้วยสูทสี ดาจาก Dolce&Gabbana พร้อมด้วยไทสี เดียวกัน เทียบแล้วหาจุดตัดยาก ทั้งรู ปร่ าง โครงหน้า บุคลิกภาพหรื อความภูมิฐาน มุราคามิ เคย์อาจจะมีภาษีดีกว่าที่ใจเย็น รอบคอบ แต่ความกล้าได้กล้าเสี ยและ ตัดสิ นใจกะทันหันในเรื่ องเร่ งด่วนซาวามุระ จุนมักเป็ นฝ่ ายชิงชัย แล้วก็ทาได้ดีเสี ย ด้วย “ สาบานว่านี่จะเป็ นงานแรกและงานสุดท้ายที่ได้มาค้างกับไอ้โทรลภูเขา อย่างนี้ ” จุนสวมเสื้ อโค้ทตัวเดิมกันละอองฝน ร่ างสูงใหญ่เหมือนคนยุโรปกับ นัยน์ตาคมกล้าอย่างเอเชียนัน่ ทาให้ความหล่อเหลาเพิม่ ทวีคูณ
314
“ เป็ นเกียรติจริ งๆเลยที่ได้มีช่วงเวลาบรมเฮงซวยกับไอ้หน้าหล่อของบ้าน ซาวามุระ อยากจะอ้วกเป็ นขนมเซมเบ้ ” เคย์ยกั ไหล่ โทรเรี ยกเด็กให้มาขับรถให้ ทั้งคูเ่ ข่นเขี้ยวกันกระทัง่ ถึงที่นดั หมาย เป็ นแค่การฟังบรรยายและพูดคุยกัน เล็กน้อยถึงธุรกิจของแต่ละฝ่ าย รวมแล้วหมดเวลาตั้งแต่เริ่ มจนจบไปแค่สามชัว่ โมง เท่านั้น ..แต่เวลานรกแตกมันหลังจากนี้ตา่ งหาก.. มหานครปารี สตอนย่าค่าไม่ได้ช่วยดึงดูดความสนใจใครสักคน แม้วา่ ระเบียงด้านนอกจะงดงามเอาการสาหรับทิวทัศน์ที่มีหอไอเฟลเป็ นฉากหลัง “ ซวยจริ งๆ ” เคย์บอกตัวเองว่าไม่ง่วง แต่หนังตาตอนนี้มนั ตกลงมาเต็มที คงเพราะปารี สกับโตเกียวมันแตกต่างกันอยูห่ ลายชัว่ โมง ฉะนั้นการที่จะถ่วงเวลาให้ ถึงเช้าวันใหม่โดยไม่พกั ผ่อนเป็ นอันตกไป “ อภิมหาความซวย ” จุนต่อให้ เลือกเสื้ อยืดสี ขาวแขนสั้นมาสวม เขาเองก็ ว่าจะดูทีวยี นั เช้า แต่มนั เหลือฝื นแล้ว “ อย่าข้ามเขตนะเว้ย ” “ เหอะ..มองซิเออร์มุราคามิที่รัก อยากล้ าเส้นจะตายโหง ” จุนสบถ ก้าว ขึ้นมาบนเตียงด้วยความขยะแขยงไอ้ตวั ใหญ่ที่นอนหันหลังให้ คิดแล้วขนลุก ผูช้ ายสองคนมานอนเตียงเดียวกันแล้วยังต้องมาอยูใ่ ต้ผา้ ห่ม ผืนเดียวกันด้วยความไม่ยอมแพ้กนั ด้วยน่ะเหรอ เสี ยดายไวน์ราคาแพงระยับที่ดื่มมา วันนี้หรอก ไม่อย่างนั้นจะพุง่ ใส่ให้ ชายหนุ่มสอดตัวลงใต้ผา้ ผืนใหญ่ ปลายเท้าเผลอสัมผัสขาอีกคนแค่นิด เดียว แต่ไอ้หมาบ้าดันไหวตัวแล้วฟาดมือเปรี้ ยงลงมาตรงเขตแดน แม่งจะหวงพื้นที่ อะไรนักหนา! “ อย่าเอาแต่ห่มผ้าคนเดียวสิ วะ แล้งน้ าใจ ” จุนล้มตัวลงนอน ลูบแขน ตัวเองไปมาด้วยความขนลุกซู่เมื่ออีกฝ่ ายตวัดผ้าส่งเดช แล้วมันก็ร่วงลงเหมาะเจาะ เหมือนถูกห่มให้เลย
315
เขาเหลือบมองพีเ่ ขยที่นอนนิ่ง นัยน์ตาสี เข้มลืมมองเพดาน คิดถึงคนรักตัว น้อยที่อยากให้มาอยูด่ ว้ ยจนใจจะขาด ไม่ทนั ไรหรอก..ซายูริโทรหาพอดี ‘ Bonjour! ’ เสี ยงใสหัวเราะคิกคัก ‘ หลับรึ ยงั เอ่ย ’ ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยมิ้ ได้ยนิ เสี ยงแค่น้ ีก็หายคลัง่ ก็วา่ จะโทรหาแต่กลัว ซายุนอนแล้วในเมื่อเวลาที่นี่ชา้ กว่าตั้งเยอะ “ ยังเลย คิดถึงซายุอยู่ ” ‘ ปากหวาน ’ “ ก็ให้ชิมหลายหนแล้วนี่ ” เขาหัวเราะ แอบได้ยนิ หรอกว่าไอ้คนด้านหลัง มันบ่นพึมพาอะไรไม่รู้ อิจฉาก็บอกมาเถอะลุงเอ๊ย! ‘ กลับพรุ่ งนี้เช้าใช่ม้ ยั เดี๋ยวไปรับที่สนามบินนะ ’ ทางนั้นอาสา “ ไม่เป็ นไร ลาบากเปล่าๆ ” เขาเป็ นห่วง ถามไปเรื่ อยว่าวันนี้ทาอะไรบ้าง ซายูริคุยเจื้อยแจ้ว ได้ยนิ เสี ยงแล้วอยากกลับไปกอด ‘ จุนรี บนอนเถอะ พรุ่ งนี้เดี๋ยวตื่นเช้าไม่ไหว ’ “ ครับผม เอียงแก้มมาจะหอม ” ‘ บ้า..’ อีกฝ่ ายหลุดขา ‘ Bonne nuit, mon cheri ’ เสี ยงหวานกระซิบพร้อม ด้วยเสี ยงดังจุบ๊ เบาๆ “ Bonne nuit ” เขาบอกราตรี สวัสดิ์ท้ งั ที่ยงั ไม่หยุดยิม้ พอกดปิ ดแล้วยังอด ใจหายไม่ได้ มีวนั ไหนจะห่างกันบ้างตั้งแต่แต่งงานมา “ เฮ้อ..” ถอนหายใจเบาๆ ในช่วงที่ไอ้คนข้างๆมันพลิกตัวกลับพอดี ดวงตาคมกริ บมองตรงมา ปากมันเงียบสนิทไม่เห็นต่อว่าอะไร “ มองทาซากเหรอ ” จุนขยับตัวออกห่างอีกหน่อย เกือบตกลงไปแล้วถ้า ไม่ถูกกระชากคอเสื้ อก่อน ใครจะอยากขอบใจวะ! “ ราคาญไอ้เด็กแถวนี้ ไม่ได้เจอเมียไม่กี่วนั ทาจะขาดใจ ” เคย์ด่า แต่ถึง อย่างนั้นก็ไม่ขอติดใจสงสัยในความรักที่มนั มีให้นอ้ งชายเขา
316
“ เออ..แล้วไง ” จุนท้าทาย ขนลุกไม่หยุดเมื่อรู ้สึกตัวว่าดันมานอนมอง หน้ากับไอ้ตวั ใหญ่กนั สองต่อสอง ไฟด้านนอกก็ปิดมืด เหลือเพียงแสงสลัวจากโคม ไฟข้างเตียงเท่านั้น มันไม่น่าพิสมัยหรอกน่า “ ไม่มีอะไร ” เคย์เหยียดยิม้ “ นอนได้แล้ว หนวกหู พรุ่ งนี้ตื่นเช้า ” “ ขอร้อง..ไม่ตอ้ งเล่นบทเป็ นภรรยาแสนดีแทนซายุเลย ” จุนชูนิ้วกลางให้ คนที่หลับตานิ่งแต่ยงั ยิม้ อยู่ “ โทษเถอะ..ระดับนี้เป็ นได้อย่างเดียว ‘สามี’ ว่ะน้อง ” เขาแกล้งแหย่ คิดๆ ดูแล้วมันน่าจะเปลี่ยนสถานะนัก ขี้วนี ก็อย่างนั้น ขี้หงุดหงิดก็อย่างนี้ อารมณ์ แปรปรวนล่ะที่หนึ่ง ถ้าไม่ดูหน้าตากับรู ปร่ าง นิสยั มันน่ะ..ผูห้ ญิงชัดๆ! “ หุบปากไปเลย ” จุนหงุดหงิด หันหลังให้แล้วคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว หวังว่าคงไม่ได้ยนิ เสี ยงแบบเครื่ องปั่ นไฟเพราะไอ้คนที่เหลือมันกรนสนัน่ หรอกนะ เคย์ยมิ้ น้อยๆ หันหลังให้นอ้ งเขยไม่ต่างกัน มีเสี ยงข้อความเข้าดังมาจากมือ ถือของท่านประธานมุราคามิ ถึงไม่อยากมองมันก็บงั เอิญเหลือบเห็น ฮานะคงส่งมา ว่า ‘ รัก’ มันถึงได้ยมิ้ น้อยยิม้ ใหญ่แล้วลงมือพิมพ์ขอ้ ความยาวเหยียดกลับไป อุตส่าห์ ใส่อีโมหัวใจแบบวัยรุ่ นเสี ยอีก ช่างกล้า! หลังส่งกลับแล้ว เคย์เอื้อมมือไปปิ ดไฟ แสงสี สม้ เรื่ อในห้องมืดลง ได้ยนิ เสี ยงหายใจเบาๆในความเงียบ คืนนี้ถนนในปารี สคงจะยังพลุกพล่านด้วยนักท่อง เที่ยวเหมือนเคย “ ขอบใจนะ..ที่รักซายุ ” เป็ นเสี ยงนุ่มนวลที่พึมพาขึ้น “ ขอบใจ..ที่ดูแลฮานะเหมือนกัน ” และนี่คือคาตอบกลับด้วยเสี ยงทุม้ ต่า ..บางที..ต่างฝ่ ายอาจจะยอมรับอีกฝ่ ายมานานแล้วก็ได้.. ..หรื อไม่..ก็ไม่ได้เกลียดกันมากมายอย่างที่คิด.. เคย์กาลังเคลิ้มหลับ แต่จู่ๆก็มีเสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น “ ว่าไง..” เขาเปิ ดโคมไฟ งัวเงียขึ้นมาแต่ยงั ไม่วายเหลือบมองน้องเขยที่ นอนนิ่ง
317
‘ เจ้านายครับ ผมได้ไฟลท์ จะกลับคืนนี้เลยมั้ยครับ ’ ร่ างใหญ่ลุกพรวด กระโจนไปเปิ ดไฟสว่างจ้าแล้วคว้ากระเป๋ ามายัดข้าว ของ “ จองเลยสิ ชักช้าทาไม เกลียดไอ้เพื่อนร่ วมห้องนี่จะตายห่าแล้ว อย่าให้ทน นอนมองหน้ามันเลย ” จุนสบถสาบาน ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ วแล้วลากของมาเก็บไม่ต่างกัน “ เกลียดไอ้พี่เขยนี่ชิบหายเลยว่ะ ซายุ ” ..ลืมไปเถอะว่าเคยพูดดีเอาไว้ก่อนนอน.. ..ไอ้เราสองคนยังแช่งชักหักกระดูกกันทุกนาทีนี่แหละ.. ..ฝากไว้ก่อน!..ไอ้วนั พุธนรกแตกเอ๊ย!.. .......................................................................................
318
-Thursday“ กลับมาแล้วเหรอ ” ซายูริรับเสื้ อสูทจากคนที่เพิ่งจะได้ลงจากเครื่ อง “ อืม..กลับมาแล้วครับคุณนาย ” ใบหน้าคมมีร่องรอยความอ่อนล้า แต่ถึง อย่างนั้นความดีใจก็ปกปิ ดไม่มิด เห็นหน้าเมียแล้วแทบจะกระชากตัวมากอดรัดให้ หายคิดถึง ตามกาหนดเดิม จุนกับพีเ่ คย์ตอ้ งขึ้นเครื่ องตอนเช้าของวันพฤหัส แล้วกว่า จะถึงก็ตอ้ งนับขึ้นไปอีกครึ่ งวันเต็มๆ แต่อีท่าไหนไม่รู้ได้ จู่ๆก็ชิงออกจากปารี สคืน นั้น วันนี้เลยมาถึงเร็ วกว่าเดิมอีกหลายเท่า จุนดูนาฬิกา เห็นว่ายังไม่ดึกมากเท่าไหร่ “ กินอะไรรึ ยงั ” เขาถามภรรยาที่ เดินตามต้อยๆ ซายูริแขวนสูทกับตูเ้ สื้ อผ้า ช่วยถอดไทสี เข้มออกแล้วปลดกระดุมตรง ข้อมือให้ เสื้ อทางานจุนมีต้ งั หลายสี แต่ชอบให้ใส่สีขาวกับสี ฟ้าอ่อนๆที่สุด ดูหล่อ กว่าเดิมอีกเท่าตัว “ ยังเลย พอดีกินเค้กที่ร้านไปสองชิ้นตั้งแต่บ่ายเลยอิ่มแปล้ ” “ งั้นไปแต่งตัว ” เขาดุนแผ่นหลังบางเข้าห้องน้ า เปิ ดตูแ้ ล้วเลือกเสื้อสี ขาว ให้ เขาชอบซายูริเวลาอยูใ่ นชุดขาว ดูบอบบางและน่าทะนุถนอมไม่ต่างจากกลีบ กุหลาบแม้แต่นอ้ ย “ จะพาไปดินเนอร์ ” “ เพิ่งมาถึงจะไม่พกั เหรอ เดี๋ยวทาอะไรให้กินก็ได้ พาไปเดี๋ยวเหนื่อยแย่ ” ร่ างเล็กโถมตัวเข้ากอดคนตรงหน้า เขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มฟอด “ จะเหนื่อยก็ตรงที่คา้ งคืนกับไอ้พี่เคย์ของซายุนนั่ แหละ ” จุนบิดจมูก จิ้มลิม้ แล้วก้มลงจูบหน้าผากเนียน “ คืนนี้โดนทาโทษชัวร์ ” ซายุหวั เราะคิก รี บเปลี่ยนเสื้ อแล้วตามคนรักลงไปด้านล่าง ตอนแรกว่าจะ อาสาขับรถไปให้แต่จุนบอกว่าคงได้เกยเสาไฟแถวนี้แทน เขาพามาย่านนิชิชินจูกุ Michel Troisgros เป็ นภัตตาคารอาหารฝรั่งเศส เลื่องชื่อในโตเกียว บรรยากาศเงียบสงบล้อมรอบด้วยสวนไม้พนั ธุ์เล็ก
319
“ ท่าทางติดใจฝรั่งเศสนะจุน ” ซายูริแซวกลับหลังจากอีกฝ่ ายเดินมาเลื่อน เก้าอี้ให้นงั่ “ ติดใจมาก โดยเฉพาะห้องสวีท ” จุนประชดด้วยการลากเสี ยงยานคาง อด ยิม้ ไม่ได้ที่เห็นซายุหวั เราะ เขารักรอยยิม้ ของคนรัก มันทาให้เขามีความสุขอยูเ่ สมอ เสี ยงไวโอลินและแสงสลัวในร้านทาให้บรรยากาศชื่นมื่น พวกเขาเลือกที่ นัง่ ติดหน้าต่างเพื่อความเป็ นส่วนตัว โดยเฉพาะกับแสงเทียนและกุหลาบขาวช่อ ใหญ่ที่ถูกนามามอบให้ทนั ทีที่ภรรยาคนสวยนัง่ ลง “ พระเจ้า..” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ เอามือทาบแก้มแดงเรื่ อ จุนหยิบกล่องกามะหยีส่ ี แดง เขาดึงสร้อยถักจากเม็ดทองคาขาวเส้นเล็กขึ้น มันห้อยจี้คริ สตัลของสวารอฟสกี้รูปเทวดาตัวน้อย ปี กบางใสแจ๋ วสะท้อนแสงสี สม้ เรื่ อเป็ นประกายวิบวับ “ ซื้อมาจากปารี สเหรอ ” ร่ างเล็กอมยิม้ แก้มปริ สิ่ งที่ถูกใจไม่ใช่ความสวย ของมัน แต่เป็ นความใส่ใจและความระลึกถึงที่อีกฝ่ ายมีให้เสมอมา “ อื้อ..” เขาตอบสั้นๆ ลุกขึ้นจากที่แล้วอ้อมไปด้านหลัง ฝ่ ามือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสี น้ าตาลอ่อนที่ยาวระต้นคอขาวไปด้านข้าง เขา บรรจงสวมสร้อยเส้นเล็กแล้วติดตะขอด้านหลังก่อนจะรวบเรื อนผมหอมกลับมา ตามเดิม “ ถูกใจมั้ยที่รัก ” ชายหนุ่มก้มลงหอมแก้มนุ่มนิ่มด้วยความรัก “ มากๆ ” ซายูริร้ ังแขนแกร่ งไว้แล้วชะโงกตัวขึ้นจูบแผ่วเบา จุนยิม้ กลับมานัง่ ที่เดิมเมื่อพนักงานเสิ ร์ฟก้าวเข้ามา ปกติแล้วเขาจะสัง่ ไวน์ แต่ในเมื่อซายูริมาด้วยเขาเลยเลี่ยงที่จะดื่ม อันที่จริ งก็ไม่ได้ดื่มมานานเพราะเจ้าบ้านี่ เห็นทีไรเป็ นต้องขอแจม เขาไม่อยากให้มนั มีผลกับอาการป่ วยในอดีตอีก “ จะสัง่ ไวน์ม้ ยั ” ซายูริยมิ้ แป้ น ตอนแรกไม่ค่อยชอบ แต่พอลองแล้วมันก็ ร้อนวูบวาบชอบกลดี
320
“ ไม่ได้เด็ดขาด ” จุนเขกหน้าผากอีกคนเบาๆ ท้ายสุดมาลงเอยที่น้ าผลไม้ ธรรมดาเสี ยได้ ชายหนุ่มสัง่ เมนูเรี ยกน้ าย่อย ฟัวกราส์กบั สลัดที่เคียงด้วยเพรทเซลราดน้ า ซอสเป็ ด เนื้อของตับห่านเมื่อคู่กบั ซอสรสเค็มและตัดด้วยซอสผลไม้รสหวานแทบ ละลายในปาก เป็ นออเดิร์ฟขึ้นชื่อ ซุปใสเบล็อตต้าแฮมที่เลือกเนื้อหมูกีบดาพันธุ์ พื้นเมืองของประเทศสเปนให้รสหอมหวานเมื่อกินคู่กบั น้ าสต็อกที่ทาจากหางวัว เขารู ้วา่ ซายูริไม่ชอบอะไรหนักท้องมากนัก ถึงได้สงั่ ก้ามปูคิงแครปที่ราด ซอสครี มแครนเบอร์รี่คู่สลัดผักโลเวจราดซอสเปรี้ ยว ตบท้ายด้วยเมนูปลากะพง ล็อบสเตอร์กบั หอยเชลล์ราดมายองเนส เห็ดทรัฟเฟิ ลขาวและสลัดผักวอเตอร์เครส “ ซุปนี่หวานมาก หอมจัง ” เจ้าตัวใช้ชอ้ นเงินตักชิมรส “ ถ้าชอบก็กินเยอะๆ ผอมจะตายแล้ว ” เขาแกล้งว่า หัวเราะพลางยกมือขยี้ หัวคนที่ทาท่าค้อนใส่ ปกติแล้วที่ร้านปิ ดตอนสามทุ่มครึ่ ง แต่ดว้ ยความเป็ นแขกพิเศษ ทาง เจ้าของจึงขยายเวลาออกไปได้ตามใจ ดวงตาคมกล้าทอดมองเจ้าของหัวใจด้วยความอ่อนหวาน ปลายนิ้วแตะบน มุมปากล่างเพื่อเช็ดรอยเปื้ อนเหมือนเด็กๆออกให้ “ ขอบคุณนะจุน ” ร่ างเล็กเงยหน้ามอง ดวงตาสี เทาหวามไหวไปด้วยหยด น้ าที่ร้ื นคลอ “ หื ม..” เขาเขี่ยกีวขี า้ งแก้วออกไป “ ขอบคุณที่จุนอยูข่ า้ งกัน ” ซายูริยมิ้ แย้ม เลื่อนมือมากุมทับฝ่ ามือใหญ่ เบื้องหน้า “ ขอบคุณที่รักฉันเสมอ ” “ until we are separated by death..” เขาชนแก้วเบาๆกับเจ้าตัวน้อยที่อยูใ่ น หัวใจไม่มีวนั เปลี่ยนแปลง “ I’ll never stop loving you. ” ..จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน.. ..ฉันไม่มีวนั เลิกรักซายุเลย..
321
เจ้าของชื่อหัวเราะทั้งน้ าตา มองเลยออกไปนอกถนน ผูค้ นเดินสวนกัน มากมาย มีท้ งั รู ้จกั และไม่รู้จกั กัน ไม่วา่ อะไรที่ทาให้เราสองคนได้มาพบ ได้มาใช้ ชีวติ และตอบรับรักของกันและกัน..ก็ขอขอบคุณจากใจจริ ง “ นัน่ ชินยะไม่ใช่เหรอ ” จุนพยักพเยิดให้ดูหนุ่มร่ างสูงที่เดินหัวเราะมากับ ใครสักคนที่แสนคุน้ เคย ซายูริมองตาม แอบยิม้ น้อยๆกับเรี ยวแขนที่คล้องอยูข่ า้ งกัน เอริ ดูสดชื่นขึ้น นับจากเรื่ องราวครั้งนั้น อาจจะพูดได้วา่ ทั้งสองเรี ยนรู ้ในตัวตนของแต่ละฝ่ าย ซ้ ายัง รักกันมากกว่าเดิมเมื่อยอมที่จะเข้าใจคาว่า ‘ให้อภัย’ “ จุนดูยอมรับน้องชายฉันมากขึ้น ” คนพี่พึมพา “ ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ มีความรับผิดชอบดี ฉันชอบคนเป็ นผูใ้ หญ่นะ ” “ อย่างพี่เคย์..” จุนแทบจะแยกเขี้ยวใส่ บอกว่านัน่ ข้อยกเว้น นี่ถา้ เล่าพฤติกรรมปาหมอน ให้ฟังซายุจะเชื่อเขารึ เปล่านะ เขาตั้งใจจะโทรหาเรี ยวเฮเพื่อบอกว่าซื้อของมาฝาก อุตส่าห์ถ่อไปถึงปารี ส จะไม่หอบอะไรติดไม้ติดมือเหมือนคราวมันไปเที่ยว ออสเตรี ยแล้วซื้อมาให้เขาก็ดูชอบกลอยู่ “ อายะไปเที่ยวอียปิ ต์กบั เรี ยว ” ซายูริเฉลย บอกว่าฮันนีมูนรอบที่ลา้ นแปด ยังบ่นว่าเพื่อนทิ้งงานไม่ทนั ขาดคาเสี ยงโทรศัพท์ก็ดงั เข้า จุนสัง่ ของหวานเป็ นไอศกรี มพิตตาชิโอ รองช็อคโกแลตกานาชเข้มข้นเต็ม คา ตัดรสหวานด้วยความเปรี้ ยวของผลไม้สด “ ไงล่ะ คุณชายฮิราสึ กะ ” ซายุแซวไปตอนละเลียดรสหวานเข้มของช็อค โกแลตเบลเยีย่ มแต่งหน้าด้วยผลเบอร์รี่ป่า ‘ อย่าให้พดู ! วิเศษมาก ’ ทางนั้นว่าเสี ยงตื่นเต้น จะให้เล่าวีรกรรมอะไรใน เมื่อมันมากมายตั้งแต่ถ่ายรู ปกับหินพีระมิดหนักก้อนละสามตัน ขี่อฐู บนทะเลทราย แล้วลงใต้ดินสู่ฐานของหุบผากษัตริ ย ์ ยังไม่นบั รวมพิพิธภัณฑ์ในไคโรและระบา หน้าท้องบนเรื อยอร์ชยามค่ากับรับลมริ มแม่น้ าไนล์บนเฟลุกกะอีก
322
‘ ฉันได้พกั ที่โรงแรมเดียวกับอกาธา คริ สตี้ตอนเธอแต่ง Death on the Nile ด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย! ’ อายะเล่าด้วยน้ าเสี ยงมีความสุข ‘ พรุ่ งนี้เราจะไปอเล็กซาน เดรี ย เรี ยวว่าซื้อบ้านพักตากอากาศให้ฉนั แล้ว คิดดู! นี่ถา้ มีอีกหลังริ มคลองสุเอซมัน คงเยีย่ มน่าดู ถ้าฉันเกิดทันเฟอร์ดินาน เดอ เลสเซปส์คงจะขอลายเซ็นเขาอยูห่ รอก ’ ซายูริหวั เราะ ไม่มีใครรู ้หรอกว่าคนรักสัตว์อย่างอายะบ้าประวัติศาสตร์ เป็ นที่หนึ่ง “ อย่าลืมซื้อของมาฝากนะ ” ‘ โอ้..แน่นอน ฉันจะสลักชื่อพวกนายลงคาร์ทูช หรื อว่าจะเอาขวดน้ าหอม ดีล่ะ เขาทามือนะ เพราะงั้นลายมันจะไม่เหมือนกันหรอก ฉันซื้อมาห้าสิ บขวดแล้ว ’ “ บอกอายะว่าซื้อดาเต้มาฝากกิโลสองกิโลสิ ” จุนยิม้ ได้ยนิ เสี ยงคุณชาย บ้านฮิราสึ กะดังมาถึงนี่ “ จุนบอกว่าอยากกินอินทผลัม หิ้วมาฝากหน่อยได้ม้ ยั ” ‘ สบายมาก..ถ้าฉันห่อเรื อเฟลุกกะกลับโตเกียวได้ทาไปนานแล้ว ’ ซายูริหวั เราะคิก พูดคุยกับทางปลายสายอีกสักพักถึงได้วางลง ไม่ลืมฝาก บอกเรี ยวเฮว่าจุนซื้อสูทตัวใหม่มาฝาก “ อยากไปไคโรบ้างมั้ย ” เขาชวนดื่มน้ าผึ้งพระจันทร์กนั อีกแล้ว “ อิสตันบูลก็สวย อยากดูวงั ทอปกาปิ แล้วถ้าได้นอนแช่ปามุกคาเล อื้ม.. แลกกับอะไรก็ยอม ” “ ไอ้ปราสาทหิ นปุยฝ้ ายนัน่ น่ะเหรอ ” เขายิม้ วางแผนได้ทนั ทีวา่ อาทิตย์ หน้าจองโรงแรมแล้วไปได้เลย “ งวดต่อไปคิวโรมาเนียนะ จะพาไปหาท่านเคานท์ ” ซายูริหวั เราะเสี ยงใส ถามมาก็ตอบไปอย่างนั้นนัน่ แหละ ซายุไปที่ไหนก็ ได้..ที่มีจุน “ อ้าว..” มีเสี ยงหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลัง คนทั้งคูห่ นั ไปมอง ซายุยมิ้ กว้างเมื่อเห็นฮานะจังกับพี่ไทระเดินจับมือกัน อยู่ ส่วนจุนน่ะหุบยิม้ ไปเรี ยบร้อยแล้วเมื่อเจอตัวแถมอย่างไอ้สองพีน่ อ้ งมุราคามิ “ ให้ตายสิ วา้ ..” เคย์ยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์
323
“ ช่างมีโชคชะตาต่อกันอะไรแบบนี้ ” เซจิยมิ้ มุมปาก พวกเขาเพิ่งจะ เรี ยบร้อยจากมื้อค่า พอเดินไปขึ้นรถก็บงั เอิญมาเจอน้องชายสุดหวงอย่างซายูริก่อน “ ใจเดียวกันเลยนะจุน ” ไทระชูเค้กช็อคโกแลตปอนด์หนึ่งให้ดู บอกว่าจะ ซื้อไปฝากซายุจงั พอดี “ โอ้! ” ซายูริเป็ นโรคเห็นของกินไม่ได้เหมือนกับฮานะไม่มีผิด เจ้าตัวลุก ขึ้นแล้วเข้ามานัง่ ข้างจุน พนักงานเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้แขกอีกสี่ คนที่มาใหม่ แต่ไม่รู้วา่ ทาอีท่าไหน พวกตัวเล็กๆถึงได้เฮโลไปนัง่ ฝั่งตรงข้ามกันหมด “ เฮ้..” เคย์ขมวดคิ้วฉับ มองซาวามุระ จุนที่มีฮานะนัง่ ริ มซ้าย ซายูรินงั่ ติด แขนขวา แล้วยังมีไทระที่ลอ้ มวงเข้าไปอีกหนึ่ง ตัวแทบจะกอดกันเป็ นตังเมอยูแ่ ล้ว! จุนโอบไหล่บอบบางของภรรยาแล้วแสร้งเผื่อแผ่ไปยังสองพีน่ อ้ งโอคาดะ อีกด้วย เพียงเท่านี้ หนุ่มๆมุราคามิก็แทบจะล้มโต๊ะ “ นี่ไง..ฮาเร็ ม ” ชายหนุ่มยักคิว้ ท้าทาย ฮานะกับไทระหัวเราะชอบใจ แซวซายุที่หน้าแดงเพราะความเขิน จะว่าไป พวกตรงข้ามก็หน้าแดงเหมือนกัน แต่ค่อนไปทางแดงเพราะความหงุดหงิดมากกว่า “ ว้าว..สุลต่านซาวามุระ ” ไทระแกล้งเอาหน้าไปเกยบ่ากว้าง ฮานะเล่นซ้ าด้วยการแสร้งบีบนวด นี่ยงั ไม่นบั รวมซายูริที่ผสมโรงด้วยการ ป้ อนลูกเบอร์รี่ให้กินหรอกนะ เคย์ทาเสี ยงฟึ ดฟัดด้วยความไม่สบอารมณ์ ได้แต่มองคาดโทษเอาไว้ไม่ แตกต่างจากเซจิที่กาลังครุ่ นคิดหาวิธีลม้ ล้างอานาจเสน่ห์ของไอ้หนุ่มรุ่ นน้อง ..เอาน้ ายาล้างส้วมให้มนั ล้างหน้าคงจะเหมาะ.. ซายุกลั้นขา แอบรวมภาพของเอริ กบั อายะเข้าไปอีกสอง ใครจะโชคดี เหมือนคุณชายซาวามุระผูน้ ้ ีไม่มีอีกแล้ว ..ช่างเป็ นวันพฤหัสแสนครื้ นเครงเสี ยจริ ง..
324
-Fridayวันหยุดสุดสัปดาห์ที่น่าดีใจ ถึงซาวามุระ จุนจะรักงานแค่ไหนแต่กไ็ ม่มี ทางยอมให้ความวุน่ วายทางธุรกิจมาจากัดเวลาอยูก่ บั ซายูริของเขาหรอก หลังจบการประชุมที่ดาเนินร่ วมกับหุน้ ส่วนระดับสูงอย่างมุราคามิ เคย์ เชื่อสิ วา่ ไม่มีอะไรจะโล่งอกโล่งใจไปมากกว่าการพักผ่อนกับภรรยาสุดที่รักโดยไม่ ต้องพบปะกับไอ้ลุงแก่ที่สุดแสนจะเกลียดขี้หน้าไปอีกตั้งหลายวัน ..ขยะแขยงเป็ นบ้า.. จุนกลับเข้ามาในห้องทางานกว้าง เขาเอนหลังพิงพนักนุ่มแล้วหลับตา อย่างเนือยๆ ให้เขาโดดลงไปลุยงานด้วยตัวเองยังดีกว่านัง่ บนโต๊ะประชุมร่ วมกับ มุราคามิ เคย์เลย ดูท่าวันนี้มนั แอบจิกกัดเขาด้วย อาจจะเพราะเมื่อวานแกล้งมันเรื่ อง ฮาเร็ มล่ะมั้ง..ไอ้หมาหวงก้างเอ๊ย! ทาซึดะ ชินยะเคาะประตูหน้าห้องแล้วก้าวเข้ามาพร้อมรายงานการประชุม ที่รวบรวมจากทุกแผนก จุนชี้มือส่งๆให้วางทิ้งไว้ท้ งั ยังหลับตานิ่ง “ ผมไปพักเที่ยงนะครับ ” เขาบอก ตั้งใจว่าวันนี้จะไปรับพี่เอริ ที่ร้านเค้ก ช่วงเดือนนี้พี่ซายุมีวนั หยุดเล็กๆให้เด็กๆไปพักผ่อนรับฤดูใบไม้ร่วง เพราะฉะนั้นงานส่วนใหญ่ที่ทาเลยไปเฮโลกันที่ร้านเบเกอรี่ ของพี่ฮานะเสี ยมากกว่า “ เดี๋ยว..วันนี้ไปร้านรึ เปล่า ” จุนเรี ยกน้องเขยไว้ ชินยะพยักหน้า แล้วก็ไม่ประหลาดใจที่อีกฝ่ ายจะขอติดรถไปด้วย “ พักนี้เป็ นไงบ้าง ” จุนชวนคุยในขณะที่คนด้านข้างกาลังขับรถ “ งานเหรอครับ ” เขามองกระจกหลัง เปิ ดไฟกะพริ บแล้วเลี้ยวเข้าซอย “ กับเอริ ..” ร่ างสูงใหญ่นวดคลึงหว่างคิว้ หน่อยๆ “ ได้ข่าวว่ายามางิชิ เร็ น กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ” ชินยะแทบจะเหยียบเบรค ยอมรับว่าเขาตกใจสาหรับข่าวร้ายของปี “ ทาไมผมไม่รู้เลย ” เขาท้วงถาม ขบกรามกรอดด้วยความหึ งหวงเมื่อพี่เขย เล่าว่าเอริ เป็ นคนมาบอกด้วยตัวเอง ท่าทางดีใจไม่หยอก
325
..แล้วทาไมปิ ดบังกัน!.. “ ระวังเถอะ..รักครั้งเก่ามันรุ นแรง นายก็น่าจะรู ้ดีนี่ ” จุนยิม้ มุมปาก การ แกล้งน้องเมียเป็ นอีกอย่างหนึ่งที่สนุกนักเชียว ..พ่วงท้ายด้วยการแกล้งน้องชายแท้ๆของตัวเองด้วย.. ชินยะกาพวงมาลัยแน่น รับรองว่าคืนนี้มีเรื่ องเค้นถามกันอีกยาว “ พี่เอริ ไม่ได้รักมันหรอก แค่ตวั เลือกช่วงที่ห่างกันเท่านั้น ” เขาเลี้ยวเข้าไป จอดในลานกว้างหลังร้าน กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็นานพอควร จุนไหวไหล่ ก้าวลงจากรถแล้วผลักประตูกระจกเข้าไปด้านใน เวลาเที่ยง คนมากันเยอะแยะ โดยเฉพาะไอ้พวกออฟฟิ ศขี้หลี ไอ้พวกตาแก่หวั งูท้ งั หลาย เอริ ที่กาลังเดินไปเสิ ร์ฟกาแฟให้กบั แขกวีไอพีตรงมุมหน้าต่างของร้านฉี ก ยิม้ กว้างให้พี่ชายสุดหล่อ จุนเดินเข้าไปกอดน้องแล้วหอมแก้มน้อยๆตามประสาคน สนิท รู ้หรอกว่าไอ้ชินยะมันเขม่นอีกแล้ว “ พี่ซายุอยูใ่ นครัว กาลังอบขนมอยู่ ” ร่ างเล็กชี้บอกก่อนจะหันมายิม้ ให้อีก หนึ่งหนุ่มที่เพิ่งสังเกตเห็น “ นัง่ ก่อนมั้ย ” ชินยะขมวดคิ้วแน่น ปกติเวลามาร้านค้าทัว่ ไปเขามักวุน่ วายจากพวกแฟน คลับ โชคดีที่ลาออกจากวงการมานานมาก ยิง่ มาแต่งสูทผูกไทแบบนี้ยงิ่ ไม่มีใครจา ได้ แต่นนั่ อาจจะเป็ นส่วนน้อย..ดูอย่างสาวๆที่เดินมาขอลายเซ็นนี่เถอะ เอริ อมยิม้ บุย้ ใบ้วา่ ที่นงั่ ประจาเขียนไว้วา่ จองแล้ว เดี๋ยวจะเดินเอากาแฟไป ให้ นัยน์ตาสี อ่อนสะท้อนแววของความสุขเมื่อเห็นคนรักถูกห้อมล้อมด้วยแฟนๆ มันเป็ นสิ่ งที่ชินยะชอบทา เขาไม่เคยบอกให้ลาออกแต่อีกฝ่ ายเลือกจะทา ด้วยตนเอง เพราะอย่างน้อยมันก็กนั ความวุน่ วายที่เคยมีไม่ให้เกิดขึ้นอีกได้ ..เว้นแต่คราวนี้จะเลือกมีเมียน้อยเป็ นสาวออฟฟิ ศล่ะนะ.. “ ขอคุยด้วยหน่อย ” ชินยะผละจากกลุ่มเด็กผูห้ ญิงที่ขอถ่ายรู ปด้วยแล้ว แตะแขนเรี ยวเป็ นเชิงบอกให้ละงานก่อน
326
“ อ๊ะ..ไม่ได้หรอก โต๊ะนั้นเรี ยก รอก่อนได้ม้ ยั ” เอริ ปฏิเสธ ตั้งท่าจะเดินไป ตามบอกแต่ร่างสูงด้านหลังกระชับแรงที่จบั ไว้แล้วทาเสี ยงบังคับ “ เดี๋ยวนี้ ” เขาไม่อยากสัง่ แต่ก็ตอ้ งทา ตั้งแต่มีเรื่ องครั้งนั้น ถึงแม้วา่ จะ ได้รับการให้อภัยและกลับมาอยูด่ ว้ ยกันเหมือนเดิม แต่เขากลับรู ้สึกว่าหลายอย่างมัน แตกต่าง ความรู ้สึกรักจากเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้น ..คนที่เปลี่ยนคือพี่เอริ ต่างหาก.. ลางสังหรณ์ของเขามักจะเป็ นกังวลเรื่ องการติดต่อของพี่เอริ กบั ยามางิชิ เร็ นอยูต่ ลอดเวลา เขารู ้วา่ ทั้งสองคนพูดคุยกันลับหลัง บางทีเขาคิดว่าพี่เอริ ดูห่างเหิ น ปล่อยให้เขาทาอะไรตามใจมากขึ้น ไม่มีการไต่ถาม ไม่มีการตรวจสอบ บางครั้งก็ เหมือนต่างคนต่างอยูแ่ ต่ยงั ใช้ความรักเป็ นตัวอ้าง ..ยังรักกันอยูร่ ึ เปล่า.. เอริ ลอบถอนหายใจ ถูกคนรักฉุดแขนไปด้านหลังร้านที่ทาเป็ นห้องเก็บ ของ แอบเห็นพีจ่ ุนยกมือตะเบ๊ะแล้วยิม้ สมน้ าหน้าเลยได้แต่แยกเขี้ยวใส่ รู ้ทนั ทีวา่ เจ้า ชินยะถูกใส่ไฟจนทั้งหัวนี่ลุกโชนชนิดไม่เหลือสมองคิดไตร่ ตรองอีกแล้ว ..ชะรอยจะไม่พน้ ซอกหลืบในร้านแน่.. “ เป็ นอะไรเนี่ย ” ดวงตาสี อ่อนตวัดฉับขึ้นมองไอ้เด็กบ้าที่เอาแต่งุ่นง่าน “ ยามางิชิ เร็ นกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทาไมไม่บอกผม! ” เขาเค้นเสียง ผลัก คนตัวเล็กกว่าเข้าไปในซอกวางของสูงท่วมหัว “ บ้าใหญ่แล้ว ” เอริ ฟึดฟัด คิดอยูว่ า่ จะงับแขนพี่จุนให้เลือดสาดเลย หนอย! ไปโกหกไอ้หมอนี่ได้ รู ้อยูว่ า่ มันเป็ นโรคระแวงขั้นหนักหน่วง วันก่อนเขายังคุยกับเร็นอยูเ่ ลย ทางนั้นว่าจะไปเที่ยวอังกฤษสักสองสาม อาทิตย์ แล้วไอ้บา้ ที่ไหนมันจะกลับมาแล้วได้เล่า “ อย่าปิ ดกันนะ ไม่ง้ นั เป็ นเรื่ องแน่ ” ชินยะก้าวไปดักทางออก ดวงตาสี เข้มวาวโรจน์เป็ นการบอกทางอ้อมว่าไม่ได้ข่เู ล่นๆ
327
“ แล้วแต่จะคิดสิ คนจะทางาน ” เจ้าตัวบูห้ น้าใส่ แต่คงคิดผิดมหันต์เพราะ ฝ่ ามือกร้านรั้งเอวเข้าหาแล้วจับต้นคอให้เงยหน้าขึ้น ริ มฝี ปากร้อนผ่าวประกบลงมาอย่างไม่ทนั ให้ต้ งั ตัว เอริ เบิกตากว้าง เผลอ เม้มปากแน่นจนอีกฝ่ ายต้องขบกัดเบาๆพอให้ตกใจ สบโอกาสนั้นแทรกปลายลิ้น ร้อนเข้ามาดุนดันความนุ่มหยุน่ ในโพรงปาก มือข้างที่เหลือคลายไทลงแล้วเริ่ มปลด กระดุมเม็ดบนออก “ อ..อือ..อื้มม ” ชินยะสอดนิ้วไปดึงหนังยางที่รัดเส้นผมสี น้ าตาลทิ้ง ปลายผมทิ้งตัวลงระ แถวคอ เขาเอียงหน้าแล้วบดเบียดจูบลงไปอีกชนิดไม่ให้ต่อต้านได้ทนั “ ชิน..” เอริ คราง กว่าจะผละได้ก็หอบหายใจจนแทบหมดแรง ใบหน้า นวลแดงก่าด้วยความอับอายเมื่อฝ่ ามืออุ่นร้อนนั้นสอดเข้าใต้กางเกงแล้วรู ดรั้ง บางส่วนแผ่วเบา “ อ..ย่า พี่ขอโทษ ฮ..อื้ออ..เขา..เขาไม่ได้กลับ เขายังอยูอ่ งั กฤษ ” ร่ างเล็กสะดุง้ เฮือก ร้องครางหวีดหวิวกับคนที่เร่ งจังหวะ ดวงตาปรื อปรอย เห็นรอยยิม้ สมใจจากไอ้คนหน้าไม่อาย ริ มฝี ปากหนาระดมจูบซุกไซ้ลงตามพวงแก้ม “ ไม่ได้โกหกใช่ม้ ยั ” เขากระซิบข้างหู คว้าแขนเรี ยวมาเกาะบ่า ปลายเล็บ คมจิกลึกเมื่อร่ างใหญ่เบียดกายเข้าหา “ ไม่..พี่จุนสิ โกหก เขาอยากเห็นชินแกล้งพี่ ” ชินยะยกยิม้ ได้รู้ความจริ งก็ดีแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดยกเลิกการกระทา เขา ดึงกางเกงขาสั้นของอีกคนลงไปกองบนข้อเท้า คว้าปลายเท้านุ่มให้กระหวัดลงบน เอว โน้มร่ างลงจูบแนบชิดเมื่อปลายนิ้วแทรกเข้าบางส่วนที่ร้อนระอุ “ อื้ออ..” เอริ กดั ลงบนบ่าแกร่ ง ผวาเฮือกเข้ากอดก่ายอีกฝ่ าย ต้นขาขาว โพลนรัดรึ งบนลาตัวหนาเมื่อทั้งร่ างถูกแทรกลึกแล้วเริ่ มขยับตัวหนักหน่วง “ ครั้งนี้ยกโทษให้ แต่ถา้ ทาให้หึงอีก ต่อไปรับรองเป็ นหน้าร้านแน่ ” ......
328
“ จุน! ” เสี ยงหวานใสที่ทกั ทายอย่างดีใจทาให้คนที่กาลังนัง่ หัวเราะหัน กลับมามอง “ สวัสดีตอนพักเที่ยงจ้ะ ” เขาล้อ หยิกพวงแก้มสี ระเรื่ อนั้นอย่างรักใคร่ ซายูริยมิ้ แป้ น รี บถอดถุงมือกันร้อนออกแล้วเดินมานัง่ ที่โต๊ะด้วยทั้งยังอยู่ ในผ้ากันเปื้ อนสี ฟ้า “ เอาอะไรดี เอสเพรสโซมั้ย ” “ จะมารับซายุออกไปกินมื้อเที่ยง ” เขาเห็นว่ามีแต่ขนมหวานทั้งนั้น พวก พายเนื้อก็มีบา้ งแต่ไม่ใช่วสิ ยั “ อ้าว..งั้นรอแป๊ บได้ม้ ยั กาลังอบมัฟฟิ นอยู่ ” เจ้าตัวบุย้ ใบ้ไปทางเตา กลิ่น หอมกรุ่ นเล็ดลอดออกมาถึงข้างนอกเชียว จุนไม่วา่ อะไร เขาเพียงแต่ยกแก้วกาแฟที่อีกคนให้เด็กในร้านเอามาเสิ ร์ฟ ไปนัง่ รอถึงตรงเคาน์เตอร์ยาว ถืออภิสิทธิ์เป็ นคนเก็บเงินโดยบอกพนักงานอีกหนึ่ง ให้ไปช่วยเมียเขาในครัวจะดีกว่า “ มีแคชเชียร์หล่อแบบนี้สงสัยจะขายดี ” ซายูริเหน็บเพราะเริ่ มมีพวกสาวๆ ทยอยมาจ่ายเงินเร็ วกว่าที่คิด ถึงอย่างนั้นสี หน้าก็แสดงความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง จุนยิม้ น้อยๆ ไม่อยากบอกว่าเรื่ องเขินมันก็มีบา้ ง เล่นชอบชมกันต่อหน้า ใครมันจะไม่อายเล่า “ อ้าว..สุลต่านซาวามุระ ” เสี ยงกวนโอ๊ยดังมาจากเจ้าของร้านที่เพิ่งจะผลัก ประตูเข้ามา ในมือถือถุงของพะรุ งพะรัง “ ไม่ไปผ่ากะโหลกคนเหรอวันนี้ ” ชายหนุ่มหยอกเย้า คิดค่าเสี ยหายจาก กระเพาะของสาวๆท่าทางคล่องแคล่ว “ มีเคสตอนเย็น พักหลังนี่ชกั จะว่างขึ้นแล้ว ” ฮานะชะโงกมองคนที่กด ตัวเลขทั้งที่ตาไม่ตอ้ งดู กดแม่นกว่าพี่เคย์อีกต่างหาก รายนั้นคิดทีไรทากาไรหายทุก ที คงต้องพาไปตัดแว่นสายตายาวซะแล้วล่ะ “ จะตกงานซะล่ะมั้ง ” “ ชิ! ” ร่ างเล็กบูห้ น้า กาลังจะยกของไปเก็บก็พอดีเพื่อนสนิทรั้งเอาไว้ก่อน
329
“ ถ้าไม่อยากหน้าร้อนเป็ นไฟกลับมาก็อย่าเพิ่งเข้าไป ” “ หมายความว่าอะไรอ่ะ ” ฮานะเกาหัว แต่แล้วก็ร้องอ้อเมื่อเห็นเอริ รีบก้าว ออกมาจากห้องเก็บของ ใบหน้าหวานซับสี เลือด ดูท่าว่ากระดุมเม็ดบนจะไม่ตรงที่ เจ้าของร้านหน้าร้อนผ่าวอย่างว่าจริ งๆ สี แดงแล่นริ้ วขึ้นเป็ นแถบตอนที่ เห็นญาติผนู ้ อ้ งของพี่เคย์กา้ วตามออกมาท่าทางสบายๆ รอยยิม้ มุมปากนัน่ แสดงว่า ลงมือรังแกแฟนตัวเองจนถึงใจแล้วแน่ “ แฮ่ม..” ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ช้ ี นี่ถา้ จุนไม่ดึงไว้มีหวังเห็นช็อตเด็ด เอริ เห็นพี่ๆมองอย่างล้อเลียนก็ได้แต่กม้ หน้างุด ผลุบหายเข้าไปในห้องน้ า หลังร้านแล้วจัดแจงสภาพหลุดลุย่ ของตัวเองให้เรี ยบร้อย ได้แต่คอ้ นตามหลังทาซึดะ คนน้องไปเมื่อหมอนัน่ ทาหน้านิ่งแล้วกลับไปรอตรงโต๊ะประจา “ ยังรักกันรุ นแรงเหมือนเดิมเลยแฮะ ” ฮานะออกปากแซว กาลังจะพูดต่อ ก็บงั เอิญโทรศัพท์ดงั คุณแม่ลูกสองยิม้ อย่างดีอกดีใจกับปลายสาย รี บถามเวลาแล้ว คว้ากระเป๋ าขึ้นสะพายท่ามกลางความประหลาดใจของเพื่อนที่มานัง่ เป็ นตัวแถมอยู่ “ อาโอะโทรบอกว่ากาลังจะแข่งเคนโด้ ถ้าชนะก็มีสิทธิ์เป็ นตัวแทน โรงเรี ยนด้วย จุนเฝ้ าร้านให้ฉนั นะ จะไปเชียร์ลูก ” ฮานะพูดปร๋ อ “ เฮ้ย..ต้องกลับไปทางานตอนบ่ายเหมือนกัน ” เขาท้วง “ โดดๆไปเถอะท่านประธาน อ้อ..มีออเดอร์เค้กวันเกิด ทาให้หน่อยนะพ่อ คนหล่อ ” ร่ างเล็กกระโดดหอมแก้ม นี่ถา้ มุราคามิ เคย์เห็น รับรองว่าตาแหน่ง ประธานของซาวามุระได้วา่ งลงทันทีเพราะคนเก่าถึงแก่อนิจกรรมก่อนวัยอันควร “ ไอ้บ๊องนี่! ” จุนส่ายหัว เรี ยกเด็กมาช่วยเก็บเงินเหมือนเดิมแล้วคว้าใบสัง่ เค้กเข้าไปหาซายุที่กาลังนัง่ จ้องเตาอบอยู่ “ เอ๋ ..” ซายูริรับกระดาษมาดู พึมพาส่วนผสมกับรู ปแบบแล้วยิม้ ได้ “ ไม่ ยากๆ จุนโดดงานได้ม้ ยั ..” ถามพลางเดินไปหยิบถาดมัฟฟิ นฮัทเซลนัทออกมาวาง “ โดด? ทาไมจะไม่ได้ล่ะ แต่จะให้ทาอะไรเหรอ ” เขาหลบจากประตู เพราะขวางทางไว้เต็มเปา ซายุเดินวุน่ ไปทัว่
330
“ มาช่วยกันทาเค้กหน่อย ฮานะจังกลับมาจะได้เอาไปส่งได้ ” “ ตลกแล้ว..หน้าตาแบบนี้ให้ทาเค้ก ” “ ก็หน้าตาแบบนี้นี่แหละ แปลกตรงไหน ” ซายูริหวั เราะ เขย่งปลายเท้าขึ้น ดึงแก้มคุณสามีตวั ใหญ่ ซาวามุระ จุนก้มลงดูเชิ้ตทางานแขนยาว เนคไทสี ฟ้าอ่อนกับเสื้ อสูทที่ดนั ใส่ติดมาด้วย ยังไม่ทนั ร้องท้วง ซายูริก็โยนผ้ากันเปื้ อนให้ “ จะให้ใส่ไอ้นี่? ” เขาโอด มองตัวเองแล้วจะไปต่างอะไรกับเห็นมุราคามิ เคย์ใส่เอี๊ยมหมีนอ้ ยกันวะ! “ ช่าย..” ร่ างเล็กยิม้ แย้ม ช่วยถอดสูทกับเนคไทไปพาดกับตะขอเกี่ยวแล้ว พับแขนเสื้ อตัวยาวให้ถึงข้อศอก ไม่ทนั ฟังคาปฏิเสธก็ตวัดผ้ามาผูกไว้ตรงหลังเอว เรี ยบร้อย “ โอ้..แปลกตาดี ” จุนกุมขมับ อย่างว่าล่ะ ถึงเขาจะเคยทางานพิเศษร้านเค้กแต่ไม่เคยต้องมา ผูกผ้ากันเปื้ อนคุณยายแบบนี้นี่หว่า “ ฉันยกของให้ก็ได้นะ ” “ ไม่มีของแล้ว ” ซายูริลาเลียงส่วนผสมออกมาวางกองบนโต๊ะกลาง “ คิดเงินก็ได้ ” “ มีแคชเชียร์ต้ งั คนนึง ” “ เสิ ร์ฟล่ะ ” เขาหมุนไม้นวดแป้ งในมือเล่นแล้วทาท่าจะหวดแบบเบสบอล “ ไม่เอาหรอก..ฉันหึ ง เดี๋ยวสาวๆจีบ ” ซายูริพดู แค่น้ ี ท่านประธานตัวโตก็ หุบปากฉับ แถมยังยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่เดินตามมาช่วยเต็มที่..หลอกง่ายกว่าที่คิดแฮะ ร่ างเล็กเดินไปเปิ ดเตาอบอีกเครื่ องทิ้งไว้ แว่วเสี ยงถามว่าเปิ ดก่อนทาไม ไม่ เปลืองไฟเหรอ “ เขาเรี ยกว่าวอร์มเตา มันจะได้มีอุณหภูมิตามที่เราต้องการ ” “ แล้วไงต่อ ” “ หัน่ ผลไม้ให้ทีสิ ” เจ้าตัวเปิ ดตูเ้ ย็น หิ้วถุงผลไม้สดนานาชนิดออกมา มีท้ งั สตรอเบอร์รี่ กีวี เชอร์รี่ ส้มซันควิซ
331
“ หัน่ หรื อซอย หรื อจะให้สบั ” จุนคว้ามีดแล่เนื้อมาวาง ทดลองเอานิ้วปาด ตามขวางดูก็เห็นว่าคมใช้ได้ “ นี่ฮานะลับไว้เฉื อนไอ้เคย์นอ้ ยใช่ม้ ยั นี่ ” ซายูริหวั เราะก๊าก นอกจากจะเลือกมีดผิดแล้วยังพูดจาน่าเอ็นดูอีกด้วย “ เดี๋ยวนี้จุนสนิทกับพี่เคย์ถึงขนาดพูดถึงไอ้ส่วนนั้นกันแล้วเหรอ ” “ อย่าคิดเชียว ” เขาหน้าบึ้ง เปลี่ยนมีดใหม่แล้วเลือกผลไม้ใส่ตะกร้า เอา ไปล้างน้ าก่อนพักให้สะเด็ด ใบหน้าหวานทอแววพออกพอใจท่าทางมุ่งมัน่ กระทัง่ หัน่ ผลไม้ ตอนแรก ดูเก้กงั อยูห่ รอก แต่ตอนหลังนี่คล่องเชียว สมราคาคุยที่วา่ ทางานพิเศษหลังเลิกเรี ยน ที่ร้านเค้ก เห็นบอกยกแต่ถุงแป้ งนึกว่าจะทาไม่เป็ น..โกหกนี่นา “ เสร็ จแล้ว ” จุนเรี ยงชิ้นสตรอเบอร์รี่หนั่ ครึ่ งไว้ในถาด ส้มซันควิซกับกีวี หัน่ ไว้เป็ นเสี้ ยว “ เร็ วจังเลย ” ซายูริกาลังปั่ นส่วนผสมของแป้ งกับไข่ พอขึ้นฟูเป็ นเนื้อ เดียวกันถึงบรรจงริ นนมจืดลงไปช้าๆตามด้วยเนยที่ละลายแล้ว จุนมองดูอย่างสนอกสนใจ ท่าทางจะยากกว่านัง่ อ่านตัวเลขในเอกสารน่าดู “ เอาไปอบ 180 องศาครึ่ งชัว่ โมง แล้วค่อยลดความร้อนเหลือ 150 องศา อีกห้านาทีก็เรี ยบร้อย ” “ หน้าตางี้เอาไปให้ลูกค้าเหรอ ” จุนประคองถาดเค้ก เดาว่าเวลามันออกมา จะต้องสี น้ าตาลปะแล่มๆ “ ยังไม่เสร็ จนี่ ต้องแต่งหน้า เขียนคาอวยพร ” ซายูริขา กวักมือให้อีกคน ช่วยยกแผ่นหิ นมาวางบนโต๊ะ ร่ างสูงใหญ่พึมพาว่าหนัก มันเป็ นแท่นหินทรงสี่ เหลี่ยมผืนผ้าแล้วก็เย็นจัด เลยด้วย “ เอามาทาอะไร ” พ่อคนช่างซักถามอย่างสนใจ “ ทาของแต่ง ” ภรรยาคนสวยยิม้ แย้ม จู่ๆก็ราดช็อคโกแลตเหลวทิ้งลงไป เต็มพื้นที่จนอีกฝ่ ายโวยว่าเสี ยของ “ เดี๋ยวก็ดีเองแหละ ”
332
จุนมองของเหลวสี น้ าตาลเข้มตรงหน้าค่อยๆเกาะตัวกลายเป็ นแผ่น เดียวกัน เขาดูอปุ กรณ์หน้าตาชอบกลในมือคนรัก ซายูริใช้ปลายแหลมเซาะแผ่นช็อค โกแลตแล้วดันทีเดียวมาจนสุดทาง มันม้วนตัวกลายเป็ นริ บบิ้นและโบว์แสนสวย “ โห..” เขาลองทาแต่เละตุม้ เป๊ ะเลยยอมแพ้ “ ลองทาหัวใจดู ” คนตัวเล็กกว่ายืน่ แม่พิมพ์ให้ บอกว่ากดลงไปเฉยๆก็พอ “ แบบนี้เหรอ ” ชายหนุ่มทาตาม วางแป้ นลงอย่างระมัดระวังแล้วดึงขึ้นมา มีรูปหัวใจติดมากับตัวพิมพ์ “ ใช้มือแงะได้ม้ ยั ” “ ใช้มีดดีกว่า ถ้าจับช็อคโกแลตมันจะละลาย ” ซายูริอมยิม้ มองอาการ พยักหน้าตอบรับท่าทางว่าง่าย ..เป็ นผูช้ ายที่น่ารักมาก.. หลังจากเอาเค้กออกจากเตา พ่อครัวตัวเล็กก็ใช้วปิ ปิ้ งครี มที่ปั่นผสมกับ น้ าตาลปาดทัว่ เนื้อขนม ความสาคัญอยูท่ ี่ตวั เค้ก จะต้องมีเนื้อละเอียด นุ่มเนียนแล้วก็ พองฟู “ เกลี่ยให้ทวั่ แบบนี้ พอเรี ยบร้อยก็บีบครี มเป็ นรู ป ” ซายูริทาทุกอย่างด้วย ความรวดเร็ ว เสร็ จสรรพออกมาเป็ นเค้กนมสดสี ขาวโพลน แต่งด้วยวิปปิ้ งแข็งตรง ขอบ ช็อคโกแลตกับแผ่นน้ าตาลแต้มสี เป็ นรู ปการ์ตูนวางไว้บนมุมขวา ตามด้วยการ บีบช็อคโกแลตเป็ นเส้นเขียนคาอวยพร มีผลไม้ชิ้นเล็กประดับลงไป จุนมองอย่างชื่นชม ช่วยอีกฝ่ ายยกมาแช่เย็นพร้อมกับเตรี ยมกล่องเอาไว้ จัดแจงเอาเทียนกับไม้พลาสติกเสียบการ์ดใส่ถุง “ ฉันไม่ได้ทาอะไรเลย ” เขาบ่น นัง่ พักแล้วนึกๆดู โดดงานมาหัน่ ผลไม้ กับยกแผ่นหินเย็นชืดเท่านั้นเอง “ ใครบอก ” ซายุหนั มาหลังจากกลับไปสาละวนกับการจัดเรี ยงของ “ แค่ มาให้กาลังใจนี่ก็ดีแล้ว ” “ จริ งเรอะ ” เขายิม้ หยิบกีวมี าเคี้ยวเล่นก่อนจะหลับตาปี๋ “ เปรี้ ยวว่ะ ”
333
ร่ างเล็กหัวเราะสดใส เดินเข้าไปหาพ่อหนุ่มตัวใหญ่พร้อมกับโน้มหน้าเข้า ไปใกล้ “ จุนผูกก้านเชอร์รี่ดว้ ยลิน้ เป็ นรึ เปล่า ” ดวงตาสี เข้มมองตรงมาอย่างเจ้าเล่ห์ มือคว้าเอวบางไว้ รั้งทั้งตัวมาแนบ เชยคางมนขึ้นให้ริมฝี ปากใกล้กนั “ อยากลองมั้ย ” “ คืนนี้นะ..” ซายูริหน้าแดง ถึงจะทาใจกล้าไปแซวก่อนก็เถอะ มันก็มีอาย กันบ้าง “ ตอบแทนที่มาช่วยดูร้านไง ” จุนหัวเราะ ขยี้ผมนุ่มนิ่ม ..วันศุกร์ที่แสนสุข.. .......................................................................................
334
-Saturdayบีเอ็มสี ดาแล่นขึ้นไปตามเนินสูง ล้อรถมันวาวบดหิ นกรวดโรยถนนดัง แว่วเข้ามาในความเงียบ หน้าต่างถูกลดระดับลงเพื่อเปิ ดรับลมธรรมชาติ อากาศ บริ สุทธิ์ของซางะยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน “ ค่อยยังชัว่ ที่เราถึงเร็ ว ” หนุ่มร่ างสูงที่ทาหน้าที่คนขับรถหันมาบอก ภรรยาตัวน้อย ซายูริเกาะขอบหน้าต่าง หลับตานิ่งเพื่อสูดลมหายใจเอากลิ่นไอของต้นสน สองข้างทาง เส้นผมสี น้ าตาลอ่อนพลิ้วไหวตามแรงลม “ พ่ออยูบ่ า้ นพอดี ” เขาพึมพา เลี้ยวรถขึ้นไปจอดตรงหน้าบ้านไม้หลังใหญ่ เมื่อปี ก่อนเขามาต่อเติมบ้านให้ ขยายจากบริ เวณไม่กี่หอ้ งเพิม่ เป็ นหก ห้องนอนกับสี่ หอ้ งน้ า ต่อโถงภายในและสร้างระเบียงรับลม บ่อยครั้งที่มุราคามิ ซา โตะกับทาซึดะ โทอิจะแวะมาเยีย่ มพ่อของเขาเพื่อดูรีสอร์ทในฝันของสามหนุ่มวัย เกษียณว่าดาเนินการไปได้ถึงไหน ดังนั้นบ้านก็ควรจะขยับขยายเพื่อรับแขกให้พอ ..วันนี้ก็เช่นกัน.. “ ครบองค์ประชุมเลยนะ ” จุนพยักพเยิดให้ดูพวกพ่อๆกาลังช่วยกันเลื่อย ไม้ ไม่รู้วา่ จะหางานมาทาเพิ่มทาไม ซายูริยมิ้ แย้ม รี บลงจากรถแล้วเข้าไปทักทายพวกคนที่มาก่อน “ พ่อ..คุณลุง ” “ ซายุจงั ..” ซาวามุระ โองุโระเงยหน้าขึ้นจากงานไม้ที่กาลังขะมักเขม้น เขาเป็ นคนลงมือเลื่อยด้วยเหตุผลที่วา่ คลุกคลีมานาน ซาโตะซังออกแบบและต่อเติม ส่วนอื่น ส่วนโทอิให้ทาสี ไปก็ดีถม “ อ้าว..” โทอิกบั ซาโตะทักขึ้นพร้อมกัน จุนตามลงมาสมทบ เห็นรู ปร่ างขึ้นมาบ้างแล้วว่าจะทาบ้านขนาดย่อส่วน แต่ไม่รู้ทาเพื่ออะไร “ ทาบ้านหมา พอดีเพื่อนในเมืองมีลูกหมาออกใหม่สองสามตัว ”
335
“ บ้านหมาเนี่ยนะ ” จุนหัวเราะ เห็นว่าเป็ นงานอดิเรกที่ลาบากใช้ได้ “ พ่อก็เอาด้วยเหรอ ” ซายูริขาคิก เห็นท่าทางเก้ๆกังๆถือลูกกลิง้ รอทาสี ของพ่อแล้วต้องบอกว่าหมดมาดจริ งๆ “ ก็บอกว่าจะเลื่อยๆ ไอ้นี่มนั ยอมซะที่ไหน ” โทอิเถียง โบ้ยไปทางเพื่อน เก่าอย่างโองุโระที่ยกั ไหล่ไม่สนใจ “ ใครก็ไม่รู้วยุ ้ แค่ให้จบั ไม้ก็ทาพังแล้ว ” ซาโตะโต้แทน “ ไม่ได้เข้าข้างกันเลยนะ ” จุนกับซายุมองหน้ากันแล้วอมยิม้ ปล่อยให้พวกพ่อๆวุน่ วายกับการ มะรุ มมะตุม้ บ้านหมาต่อไป พวกเขาหิ้วของมาฝากจากโตเกียวแต่เห็นว่าคงไม่ค่อย จาเป็ น เพราะบ้านมุราคามิกบั ทาซึดะเล่นหอบมาเสี ยเต็มห้องรับแขกแล้ว “ กินมื้อเย็นกันรึ ยงั ครับ ผมจะได้ทาให้ ” ร่ างเล็กชะโงกหน้าออกมาจาก หน้าต่างครัว เห็นทั้งสามคนจากในบ้านยังอยูม่ ุมเดิมไม่ขยับ “ ยังเลย ” ทั้งหมดพร้อมใจกันตอบ ซายูริหวั เราะ ผลุบหายเข้าไปอีก จุนตั้งท่าจะเข้ามาช่วยแต่ถูกบอกให้ ออกไปดูพวกพ่อทางาน โทอิไม่ถนัดงานไม้ส่วนลุงซาโตะก็ไม่เชี่ยวชาญนัก จะมีก็ แต่โองุโระซังเท่านั้นที่คล่องสุด “ จะให้ช่วยก็บอกนะ ” “ อือ..” ซายูริยมิ้ รับ เลือกของสดทาเป็ นทงคัทสึ กับเทมปุระ ระหว่างที่รอ ทาซุปมิโสะก็เพิ่มเมนูของโปรดของจุนเข้าไปอีกอย่างคาบายากิ เรื่ องคาบายากิ ซายุหดั ทาครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงจะว่าเรื่ องผ่านไปนานแล้วแต่ ยังจาได้ทุกวันนี้ จุนเคยพามาซางะแล้วปล่อยให้เขาอยูค่ นเดียวกับแม่บา้ น ไอ้อาการ ป่ วยกะทันหันไม่ได้รับความเห็นใจจากคนที่เอาตัวไปอยูโ่ รงแรมในฟุกโุ อกะเลย ..ทั้งที่อุตส่าห์ทาอาหารโปรดไว้รอ.. “ ฮื้อ..คนใจร้าย ” พูดไปก็น้ าตาคลอไป
336
“ บ่นอะไรน่ะ ” เสี ยงทุม้ ต่าแทรกเข้ามากลางคัน อ้อมแขนกว้างโอบลงบน เอว ปลายจมูกโด่งซุกอยูแ่ นบแก้มนุ่ม “ บ่นคนใจร้ายแถวนี้ ” ซายูริแกล้งเหน็บ ถึงจะมีวนั คืนเลวร้ายร่ วมกันมา ก่อนแต่ไม่มีวนิ าทีไหนเลยที่นึกโกรธจุน “ ไม่ใช่ฉนั แน่นอน ” จุนทาหน้านิ่ง “ มัน่ ใจจริ งนะ ” คนตัวเล็กกว่าเหน็บแนม ชายหนุ่มยิม้ มุมปาก เขาจับไหล่บางให้อีกคนหันกลับมา ประคองใบหน้า สะสวยให้มองตากัน “ ฉันไม่เคยใจร้ายกับซายุจริ งๆสักครั้งไม่ใช่เหรอ ” เขาจูบ ปลอบบนเรื อนผมสลวย “ รู ้รึเปล่า..ฉันไม่เคยร้ายใส่ซายุ ‘จริ งๆ’ เลยสักที ” ซายูริซุกหน้าลงกับอ้อมอกอุ่น ฟังเสี ยงหัวใจที่เต้นดังเป็ นจังหวะสม่าเสมอ รับรู ้ได้ถึงอ้อมแขนที่ประคองทั้งตัวเข้ามาแนบเช่นกัน “ อื้อ..” ..รู ้ดีวา่ จุนรัก และที่ทาไปก็มีท้ งั รักทั้งแค้น.. คนอย่างซาวามุระ จุน ถ้าให้ร้ายจนสุด ก็จะเลวร้ายจนถึงที่สุดอย่างไม่สน ใครหน้าไหนทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะร้ายเข้าจริ งๆ ซายูริไม่มีทางได้มายืนอยู่ ตรงนี้หรอก “ รู ้มานานแล้ว ” เจ้าตัวฉี กยิม้ ให้ ยืดตัวขึ้นจูบปลายคางอีกคนเบาๆ จุนยิม้ ตอบ หอมแก้มนุ่มแล้วเดินไปเรี ยกพวกผูใ้ หญ่เข้าบ้าน “ วันนี้โชคดีชะมัด ” โองุโระชื่นชมฝี มือทาอาหารของลูกสะใภ้คนสวย แอบด่าไปหน่อยว่าเมื่อเช้าไอ้เพื่อนตัวดีมนั ทาอาหารให้ รสบรมห่วยเหมือนเอาฟาง ข้าวมาต้ม “ เหอะ..ก็ไม่ได้เก่งทุกด้านเหมือนแกนี่หว่า ไอ้หมายเลขหนึ่งตลอดกาล ” โทอิช้ ีตะเกียบใส่หน้าเพื่อนสนิท “ ก็ไม่ยอมพัฒนาถึงได้อยูท่ ี่สองตลอดศกไงล่ะ ” ซาโตะผสมโรง “ ชอบ น้ าซอสนี่จงั ทั้งหวานทั้งหอมเชียวซายุ ” เขาชมเมนูตรงหน้า
337
“ ของชอบไอ้จุนมันนี่ ” โองุโระลองชิมเนื้อปลาไหลย่างซอสที่วา่ รสนุ่ม ลิน้ ไม่เหมือนที่เคยกินแล้วน้ าปรุ งรสก็หอมอวลไปทั้งปากเลย ซายูริหน้าแดงเรื่ อ แอบมองคนที่ถูกพาดพิงกินไปเงียบๆ แต่แค่ดูสีหน้าก็รู้ ว่าคิดอะไรอยู่ “ ไม่ชมหน่อยเหรอไอ้จุน ” คนเป็ นพ่อแกล้งแซว “ ไม่รู้จะพูดยังไง ” นัยน์ตาคมกล้าจับจ้องที่คนข้างกาย “ รู ้แต่วา่ มีความสุข แค่ซายุทาให้ก็มีความสุขแล้ว ” “ โอ๊ย..อิจฉาเด็กๆว่ะ ” โทอิส่ายหัวอย่างขบขัน มองลูกชายคนโตก้มหน้า งุดๆด้วยความเขินอายก็ยมิ้ ได้ ..ใช่..มีความสุขเหมือนปากพูด.. “ คืนนี้จะค้างรึ เปล่า ” ซาโตะหันมาถาม “ พวกเรานัดกันไปโต้รุ่งที่บาร์ในเมืองน่ะ ” โทอิช่วยขยายความ “ ไม่ขดั เด็กๆหรอก ตามสบาย ” โองุโระยิง่ ช่วยเพิม่ ประโยคน่าอายเข้าไป ใหญ่ จุนได้แต่หวั เราะในใจ ไม่รู้วา่ ใครช่างสรรหาเอาสามคนนี้มาประกบแบบ ทริ ปเปิ้ ลได้ ถึงจะมีแอบเหน็บแนมกันบ้างแต่ก็เข้ากันได้ดีไม่มีติดขัดเลย “ ไม่ล่ะครับ ผมว่าจะพาซายุไปออนเซ็น ” “ เอ๋ ! ” ซายูริทาตาโต ไม่เห็นคนรักจะบอกใบ้กนั สักคา “ ที่ไหนล่ะ เบบปุเหรอ น่าไปนอนแช่เหมือนกันแฮะ ” ซาโตะเกาคาง “ คิดจะไปหิ้วสาวอีกล่ะสิ คุณพี่ มิน่าล่ะไอ้เจ้าเซจิมนั ติดมาจากใคร ” โทอิ ได้ทีแขวะกลับไปบ้าง “ เฮ้ย..ไม่เกี่ยว เดี๋ยวนี้มนั อยูใ่ นโอวาทแล้ว ” เขาหัวเราะ บอกว่าไว้คราว หน้ายกครอบครัวไปเที่ยวที่ไหนสักที่ดีกว่า คราวนี้คงต้องจองรถตูห้ ลายคัน นับทาง มุราคามิก็มีเก้าคนแล้ว ทาซึดะรวมกับซาวามุระมีอีกห้า ถ่ายรู ปตกขอบกันพอดี
338
“ อย่าลืมรวมหมอคาซึมะเป็ นคนที่สิบของมุราคามิดว้ ยสิ ครับคุณลุง ” ซายุ ยิม้ สดใส “ สิ บห้าคนพอดี!! ” ซาโตะซังหัวเราะยกใหญ่ “ เป็ นบิ๊กแฟมิลี่ ” จุนปล่อยให้พวกพ่อๆออกไปทางานไม้ของตัวเองต่อ คุยไปทาไปดื่มเบียร์ ไป ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ ไหนจะตอนสองทุ่มนัดกันไปชนแก้วต่ออีก “ จุนจะพาไปที่ไหน ” ซายูริผละจากกองจานที่เช็ดให้แห้งเรี ยบร้อยมาถาม คนด้านหลัง “ เดี๋ยวขับรถกลับไปฮากาตะ จะพาซายุเดินเที่ยว ดึกๆค่อยหาเรี ยวกังแถว นั้นค้างคืนกัน ดีม้ ยั พรุ่ งนี้สายค่อยกลับก็ได้ ” เขาวางแผนคร่ าวๆ “ ไม่เหนื่อยเหรอ วันหยุดอยูก่ บั บ้านก็ได้นะ รบกวนจุนแย่เลย ” “ เรามีคาว่ารบกวนระหว่างกันด้วยเหรอครับคุณนายซาวามุระ พูดไม่เข้าหู ซะแล้ว ” จุนคว้าแขนเรี ยวเข้ามาหา รวบทั้งร่ างบอบบางมากอดไว้ “ พูดไปงั้นแหละ ตามมารยาท ” คนตัวเล็กหัวเราะครื้ นเครง เขาก้มลงกัดริ มฝี ปากล่างของอีกฝ่ ายอย่างมันเขี้ยว ผละออกก่อนจะโน้มตัว ลงไปใหม่ ขบเรี ยวปากนุ่มแผ่วเบาอย่างหลงใหล “ ฉันว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ” “ เซี้ยวจริ ง ” ...... สองข้างทางของร้านค้าย่านยะไตไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อก่อนเลย สักนิด ผูค้ นเดินสวนกันพลุกพล่าน กลิ่นอาหารและไอควันร้อนกรุ่ นจากร้านของกิน แทบจะคลุมทางเดิน กลิ่นหอมของยากิโทริ ผสมไปกับกลิ่นน่าอร่ อยจากร้านยากิโซบะ พวก ลูกค้าที่นงั่ กันหน้าร้านสาเกมีกบั แกล้มชั้นยอดเป็ นจานร้อนอย่างโอเด้งจากร้าน ด้านข้าง มีเสี ยงพูดคุยกันดังลัน่ พร้อมด้วยเสี ยงหัวเราะเฮฮาของพวกนักท่องเที่ยว “ เคยมารึ ยงั ” จุนก้มลงถามคนที่กาลังตื่นตาตื่นใจ
339
ซายูริส่ายหัว มือถูกกอบกุมด้วยฝ่ ามือใหญ่ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทัว่ จน แทบจะลบเลือนความตื่นเต้นที่ได้มาเที่ยวข้างนอกกันสองต่อสอง แม้วา่ จะไปไหนต่อไหนกันนับไม่ถว้ น แต่ซายุไม่เคยคลายความดีอกดีใจที่ ได้ใกล้ชิดกันเหมือนสมัยเด็กๆนัน่ ลง มีแต่จะมากขึ้นและมากขึ้นเข้าไปทุกที มีร้านขายโอโคโนมิยากิและเกี๊ยวซ่าอยูต่ ิดกัน ซายูริสนใจร้านทาโกยากิ ที่ต้ งั ถัดออกไปแต่จะให้กินก็คงไม่ไหวแล้ว “ อยากซื้อไปฝากเอริ จงั เลย มันจะกรอบถึงตอนเราเข้าโตเกียวมั้ยนะจุน ” จุนหัวเราะ บอกว่าของแบบนี้ที่โตเกียวก็มีขาย “ แต่มนั ไม่เหมือนกันนะ นี่ทาที่ฮากาตะ มันจะเหมือนโตเกียวได้ไง ” “ นัน่ สิ ” เขายิม้ ถามว่าจะซื้อไปฝากไหม “ ไม่เอาดีกว่า ที่โตเกียวก็มี ” ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างขบขัน บิดแก้มนุ่มแรงๆด้วยความหมัน่ ไส้ “ ซื้อเป็ นของฝากดีกว่ามั้ย ของกินไว้กินเองเถอะ ” ซายูริพยักหน้าเห็นด้วย ลงท้ายด้วยการหอบของฝากมากมายอย่าง เครื่ องราง แมวกวัก พัดไม้ไผ่ ซึ่งไม่เห็นจะแตกต่างจากการซื้อของในโตเกียวสักนิด “ ฉันถือเอง ” ร่ างสูงใหญ่รับของในมือไปไว้อีกข้างโดยไม่ลืมจะเผื่อที่วา่ ง ของอีกมือหนึ่งคอยเกาะกุมเจ้าตัวเล็กที่น่ากลัวจะหลงไปกับกลุ่มควันอาหาร ใบหน้าหวานร้อนผ่าว ไม่ใช่เพราะแสงไฟจากร้านค้า แต่เป็ นสายตาหลาย คู่ที่จบั จ้องมาทางพวกเขา จุนเป็ นคนหน้าตาดีเอามากๆ จะเรี ยกว่าเป็ นดารายังไม่มีใครสงสัยด้วยซ้ า เครื่ องหน้าคมเข้มบนเรื อนกายสูงใหญ่ บุคลิกภูมิฐาน รอยยิม้ อบอุ่นตัดกันกับดวงตา คมกริ บที่แฝงความดุดนั ทาให้หลายต่อหลายคนอยากจะค้นหา ถ้าไม่ติดนิสยั ลึกลับ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายล่ะก็ ไม่สงสัยเลยว่าคงมีแฟนได้เต็มบ้านเต็มเมือง
340
ซายูริเคยถามจุนว่า นับจากเรื่ องวันนั้น..ที่หอ้ งนอนของซายุ ครั้งแรกของ พวกเขาทั้งสอง ตลอดสิ บกว่าปี นี่ จุนเคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับใครอีกหรื อเปล่า จุนตอบว่าไม่..และไม่มีทางเลย ..นี่เป็ นอย่างหนึ่งที่ทาให้จุนแตกต่างจากผูช้ ายคนอื่น.. หากจุนมองตรงมาที่ใครแล้ว ความรู ้สึกนั้นก็จะไม่มีวนั เปลี่ยนแปลงไป ตลอดชีวติ “ มองอะไร ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว หันไปดูคนรักที่มองเขายิม้ ๆอยูน่ านแล้ว “ เปล๊า..” ซายุทาเสี ยงสูง ทาทีไม่ใส่ใจแต่เจ้าคนขี้สงสัยอยากได้คาตอบ “ เก็บค่าเช่านะ ” “ ไม่จ่ายหรอก ” “ รู ้หรอกว่าหล่อ มองนานๆเดี๋ยวละลายพอดี ” เขาแสร้งแหย่ แล้วซายุก็ หัวเราะชอบใจในทันทีเวลาเขาพูดอะไรที่เหมือนจะเป็ นโรคนาร์ซิสซิสซึ่ม ซายูริเอนหน้าลงซบแขนแกร่ ง แก้มแดงระเรื่ อ “ พักนี้ข้ ีออ้ นจัง ” เขาอดยิม้ ไม่ได้ “ รักจุน..” “ อืม..รักซายุเหมือนกัน ” จุนกระซิบตอบ โอบไหล่แล้วก้มลงจูบหน้าผาก นวลโดยไม่สนใจสายตาของใครอีกหลายคนที่มองตรงมา “ เข้าโรงแรมกัน ” “ คนทะลึ่ง! ” “ โห..ก็แค่ชวนไปนอน ” “ ยังไม่อยากนอน คืนนี้จะแช่น้ าให้ตวั เปื่ อยเลย ” “ เดี๋ยวผมจะถูหลังให้นะครับคุณนายซาวามุระ ” เขานวดคลึงต้นคอขาว เบาๆอย่างเอาใจ ร่ างเล็กยิม้ แย้ม “ ฉันรักจุน ” “ สองรอบแล้วนะ ” “ อือ..อยากพูดไง..” ซายูริย้าอีกครั้ง “ ฉันรักจุน ”
341
-Sundayเสี ยงกระทบของดาบไม้ไผ่ดงั ก้อง ร่ างสูงใหญ่ในชุดฝึ กสาวเท้าเข้าไปหา คนตัวเล็กกว่า จังหวะของฝี เท้ามัน่ คงหนักแน่นแล้วโจมตีผวั ะเข้าไปครั้งเดียว เจ้าเด็กอ่อนวัยขยับปั ดฝี ดาบนั้นทิ้งด้วยความรวดเร็ วก่อนจะกระชั้นเข้าหา ประชิดตัวพร้อมฟาดชิไนลงจุดทาแต้มหากอีกฝ่ ายสาวเท้าถอยอย่างว่องไวพร้อมโต้ คืนอีกครั้งในตาแหน่งเดียวกันเล่นเอาฝ่ ายตรงข้ามแทบล้มทั้งยืน “ โอ๊ย! สูอ้ าจุนไม่ได้อีกแล้ว ” อาโอะถอดหน้ากากออก ล้มตัวนอนเผละ กับเสื่ อตาตามิ คู่ซอ้ มอย่างจุนได้แต่หวั เราะ ถอดโบกุต้ งั ไว้ก่อนจะนัง่ ลงด้านข้าง “ ใครบอก อาเกือบแพ้แล้วเนี่ย ” เขาให้กาลังใจ ได้เล่นกีฬาออกเหงื่อบ้างก็ สนุก อาโอะเป็ นคนหัวไว สอนอะไรปุ๊ บจาได้ปั๊บ ถึงปากจะบอกว่าสูเ้ ขาไม่ได้ ในตอนนี้ แต่ถา้ หมัน่ ฝึ กแล้วล่ะก็รับรองว่าต้องเก่งขึ้นอีกแน่ อย่างเมื่อวานก็ชนะ คู่แข่งรวดเดียวได้เป็ นตัวแทนโรงเรี ยนไปแข่งเรี ยบร้อย “ อาจุนเท่จงั ” อาโอะฉี กยิม้ กว้าง ลุกพรวดขึ้นมานัง่ กอดเข่าดูรูปร่ างสูง ใหญ่ที่กาลังเอาดาบไม้ไปเก็บ “ หื ม..นานทีปีหนถึงได้ยนิ นะนี่ ” จุนยิม้ ตอบ ตั้งแต่อาโอะจาความได้ก็เห็นอีกฝ่ ายมาโดยตลอด ตอนเด็กๆเคยไปร่ วม งานแต่งของอาจุนที่ซานโตริ นี ตอนนั้นแอบคิดว่าถ้าถึงคราวตัวเองจะแต่งงานกับมิด จังในทะเลทรายซาฮาร่ า แล้วอาโอะจะเป็ นชีคเจ้าบ่าวสุดหล่ออุม้ มิดจังขึ้นหลังอูฐไป ฮันนีมูนกับพวกเบดูอิน ..บุ่ย..ฝันสลายไปนานแล้วล่ะ.. ไอ้ตวั เล็กมองคนตรงข้ามอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งหรอกนะ แต่เพราะว่ารู ปร่ างสูงสง่าแล้วก็หน้าตาหล่อจัดแบบนี้น่ะ อาโอะวาดฝันไว้วา่ อยาก เป็ นแบบนี้มานานแล้ว หล่อด้วยเก่งด้วย รวยอีก กีฬาก็เด่น มิสเตอร์เพอร์เฟ็ กต์จริ งๆ
342
อาโอะชอบนิสยั อาจุนตรงที่พดู จริ งทาจริ ง เด็ดขาดแต่ขณะเดียวกันก็สุภาพ และอ่อนโยนกับคนที่รัก ถึงจะมีบางแง่มุมแอบดุบา้ งแต่กน็ ่าสนใจจะตาย ผูช้ ายที่มี สาวๆมารุ มล้อมเสนอตัวให้ถึงที่แต่ยงั รักเดียวใจเดียวได้นี่ อาโอะว่าสุดยอดของสุด ยอด ไอ้มิดจังกับไอ้บา้ ไทโยยังทาไม่ค่อยได้เลย ชิ! นี่งอนมันอยูห่ รอก เล่นแอบ ไปดริ๊ งค์กบั สาวโดยไม่บอก ไปตายเลยไป๊ ! หมะม๊าฮานะเคยเล่าให้ฟังว่าเกือบคบกับอาจุนแล้ว แต่มารู ้ใจว่ายังไงก็ตดั ปะป๊ าเคย์ไม่ขาด แล้วอาจุนน่ะ จริ งๆแล้วก็ไม่เคยเลิกรักคุณซายุเลยแม้แต่นอ้ ยนิด บางทีอาโอะก็ลองคิดนะ..ถ้าหมะม๊าตกลงปลงใจกับอาจุนไปตอนนั้น อาโอะอาจมี ปะป๊ าเป็ นอาจุนก็ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้ไอ้เด็กแสบก็เอามือตบแก้มดังแปะๆ แอบขนลุกซู่ไม่ได้ ว่าเกิดหลุดพูดออกไป ปะป๊ าตัวจริ งต้องจัดการกับหมะม๊าสามวันสองคืนแน่นอน “ จะต่อมั้ย ” จุนหันดูเจ้าตัวเล็กที่ส่ายหัวไปมาเหมือนมีแมงหวีต่ อม “ ไม่ไหวแหล่ว เหนื่อยเป็ นบ้า ” ...... ด้านนอกของห้องฝึ กมีใครบางคน..น่าจะสองคนมากกว่าเอาหูแนบประตู แล้วหลับตาฟังบทสนทนาด้านในอย่างตั้งอกตั้งใจ “ ใช่จริ งๆด้วย เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกพี่แล้วว่าพี่อาโอะชอบหลบมาทาอะไร ไม่รู้สองต่อสองกับอาจุน ” มิโดริ ทุบมือปั้ ก ดวงตาวาวโรจน์ดว้ ยความอิจฉาริ ษยา ไทโยแอบมองจากซีกหน้าต่าง มองเห็นแต่เรื อนกายสูงใหญ่ในชุดฮากาม่า แล้วทาไมอาโอะต้องนัง่ พับเพียบเรี ยบร้อยอยูก่ บั พื้นด้วยล่ะ! แล้วดูตาแหน่งหัวสิ !! ..กิริยานี่มนั ..ท่าทางแบบนี้.. “ เป็ นแบบนี้มานานรึ ยงั ” ไทโยถามน้องชาย ไม่อยากจะเชื่อแบบอื่นแต่ ตอนนี้ท้ งั ตัวร้อนผ่าวไปด้วยความหึ งหวง
343
“ ทุกๆวันอาทิตย์ ชอบหายมาจากบ้าน ใครถามก็ไม่บอก ” มิโดริ เข่นเขี้ยว “ ทาหน้าระรื่ นผิดสังเกต ดูมีความสุขเกินไป! ” “ ฟังๆ เขาพูดอะไรกัน ” คนพีจ่ บั หัวน้องให้แนบลงกับประตูอีกหน ‘ จะต่อมั้ย ’ ‘ ไม่ไหวแหล่ว เหนื่อยเป็ นบ้า ’ ‘ แค่ยกเดียวเอง เด็กๆไม่น่าเหนื่อยง่ายนี่ ’ ทางนั้นพูดเสี ยงกลั้วหัวเราะ ‘ อาอายุขนาดนี้สิบยกยังไหวเลย ’ ‘ ก็อาจุนเล่นใส่เอาๆ ผมตั้งรับเฉยๆจะไปทนแรงเยอะแยะแบบนั้นได้ไง แข้งขาสัน่ หมด จะยืนยังไม่ได้เลย ดูดิ ’ ไทโยอ้าปากค้าง มองคนรักตัวเล็กถลกชายฮากาม่าขึ้นมาเหนือขาอ่อน ‘ แบบนี้ก็ตอ้ งฝึ กกันบ่อยหน่อย คราวหลังเราจะได้รุกอาบ้างไง ’ มิโดริ ท้ ึงหัว โอดครวญว่าทนฟังไม่ได้ ..อาโอะออนท็อป..อาโอะออนท็อป..พระเจ้า!!.. “ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วนะ! ” เขาท้วงกับพี่ ตั้งท่าจะพรวดพราดเข้าไปในห้อง แต่ไทโยทึ้งตัวไว้ “ ใจเย็นสิ ยังไม่มีหลักฐานเลย ” “ ต้องให้ชดั กว่านี้ชนิดออกท่าทางรึ ไง ” เขาเถียง “ ไม่ยอมหรอก! ” ไทโยทาเสี ยงฮึ่มฮัม่ “ ถ้างั้นก็ลุย! ” “ รอจังหวะก่อน ” “ ไม่รอแล้ว! ” สองพี่นอ้ งเถียงกันหน้าดาหน้าแดง ยื้อยุดฉุดกระชาก คนหนึ่งดึงคอเสื้ อ อีกคนดึงกางเกง คนหนึ่งผลักหัวออก อีกคนกลับรัดตัวซะงั้น “ ทะเลาะอะไรกันเด็กๆ ” เสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้นเหนือหัว
344
ไทโยกับมิโดริ ที่กาลังกอดรัดกันพันตูแหงนหน้ามอง พอประตูเลื่อนครื ด ไอ้คนที่พิงหลังไว้ก็หงายท้องตุบลงไปกับพื้น เด็กหนุ่มทั้งสองลุกพรวด ปั้ นหน้าไม่รู้ไม่ช้ ีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ ใครมาครับอาจุน ” อาโอะโผล่หวั ตามมาจากด้านหลัง มือเกาะเอวญาติ ผูใ้ หญ่ ชะโงกมองอย่างสงสัย มิโดริ ฉุนกึก คว้าแขนเล็กแล้วดึงเข้ามาหาตัว ตามด้วยไทโยที่กอดไหล่บาง ไว้แน่นหนา “ อะไรของพวกมึงวะ! ” คุณชายอาโอะยังไม่พอใจอยูเ่ รื่ องพวกมันแอบ ควงสาวเมื่อวันก่อน เสื อกมาใช้กาลังเดี๋ยวปั๊ ดโบกหัวทิ่ม! ซาวามุระ จุนหัวเราะหึ ๆ เห็นไอ้เด็กสองคนขู่ฟ่อแล้วได้แต่ขบขัน “ ขี้หึงจังนะพวกเรา ” เขาดูเวลาเห็นว่าบ่ายป่ านนี้แล้ว “ ใครขี้หึง? ” ร่ างเล็กมุ่นหัวคิ้ว เขกกะโหลกพวกมันไปคนละป๊ อกแล้ว สะบัดแขนออกห่าง ร้อนก็ร้อนยังเสื อกตามตื๊ออีก “ แล้วมาทาซากอะไรวะ ” ไทโยหน้าบึ้งส่วนมิโดริ หนั หน้าหนี “ เออ! ไม่ตอบอย่าตอบนะเว้ย ไม่งอ้ ด้วย ” อาโอะชี้หน้า กาลังจะเดินตาม อาจุนเข้าไปด้านในเพื่อเปลี่ยนชุดแต่ไอ้สองตัวข้างหลังผวามาเกาะ “ อ้าว..เด็กๆ ” ประตูอีกด้านเลื่อนออกมาพร้อมคาทักทายเสี ยงหวานจาก คนรักของผูช้ ายตัวใหญ่ในห้องนัน่ “ คุณซายุ! ” ไทโยกับมิโดริ อา้ ปากค้าง “ ไม่เห็นรู ้เลยว่ามาด้วย ” “ เอ๋ ..” ซายูริเกาแก้มอย่างงุนงง “ ก็อยูต่ ้ งั แต่แรกเลยนะเนี่ย ” จุนยืนกอดอก ยิม้ มุมปากด้วยความขบขัน “ ก็คุณซายุของพวกเราน่ะเมีย อานี่ ” เขาพูดหน้าตายเล่นเอาคนอื่นหน้าแดงทั้งแถบ “ เราไม่เคยห่างกันอยูแ่ ล้ว ” อาโอะอยากจะละลาย ไม่รู้เมื่อไหร่ ถึงจะสูงๆแบบอาจุนแล้วได้พดู คาเท่ๆ แบบนี้บา้ ง ฝ่ ายสองหนุ่มเลือดร้อนหน้าจ๋ อย เข้าใจผิดกันใหญ่โตได้อย่างน่าหัวเราะ “ ประสาทจริ งวุย้ ” อาโอะไล่ให้พวกนั้นกลับบ้าน เขาจะได้กลับบ้าง
345
“ พี่ขบั รถมา ” ไทโยรี บอาสา “ ของอยูไ่ หน เดี๋ยวผมหิ้วให้ ” มิโดริ เอาใจ “ โอ๊ย! กูละหน่าย เลิกวนเวียนเป็ นแมงวันได้แล้ว ราคาญชิบ ” คนที่เป็ น ไส้กลางแซนด์วชิ บ่อยๆอย่างอาโอะได้แต่ระอาใจ เพราะยังไงก็ตา้ นพวกแรงถึกบึก แบบนั้นไม่ได้ ถูกลากไปทางไหนก็ทางนั้นแหละ ซายูริมองตามแล้วหัวเราะคิก “ รักกันดีจงั เลย ” “ เด็กๆก็แบบนี้ ไม่ตอ้ งคิดอะไรมากมาย ” เขาโอบไหล่เล็ก “ ครั้งหนึ่งพวกเราก็เคยเป็ นแบบนั้นนี่นา..ถึงจะไม่นานเท่าไหร่ ” ประโยค ท้ายน้ าเสี ยงหวานสัน่ เครื อ จุนลูบผมนุ่มแผ่วเบา เขาดึงตัวบอบบางเข้ามาซบอก แขนเรี ยวกอดรัดบน บ่ากว้างเมื่อได้ยนิ คาตอบกลับ “ ฉันจะชดใช้ให้ ” ซายูริยมิ้ สดใส เงยหน้าขึ้นจูบบนปลายคาง ไม่จาเป็ นต้องมีคาสัญญาหรื อ ให้สจั จะอื่นใด เพราะจุนพิสูจน์ให้เห็นมาตลอดระยะเวลาที่อยูร่ ่ วมกัน “ กลับบ้านกันนะ ” “ อืม..กลับบ้าน ” เขาทวนคาก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากนวลอีกครั้ง “ ฉัน อยากอยูก่ บั ซายุสองคนจะตายอยูแ่ ล้ว ” ...... ถึงปากจะบอกความประสงค์ไปอย่างนั้นก็เถอะ แต่ไอ้การที่ตอ้ งมานัง่ เป็ น โขยงในบ้านมุราคามิตอนวันหยุดสุดสัปดาห์นี่มนั คืออะไร “ แล้วผมก็ชวั๊ ะลงกลางกบาลมัน ล้มทั้งยืนเลย ฮ่าๆๆ ” เสี ยงเจื้อยแจ้วของ อาโอะดังลัน่ ในวงอาหาร “ พี่อาโอะเท่มากๆ ไม่แปลกใจเลยที่ได้เป็ นตัวแทนโรงเรี ยน ” มิโดริ หดั เอาใจคนรักด้วยการชมว่าหล่อ เท่และสมาร์ทมากกว่ากระแดะไปชมว่าน่ารักน่าหยิก
346
“ โหะๆ มันแหงอยูแ่ ล้วน้องเอ๋ ย มีครู ดีก็ง้ ีแหละ ” อาโอะแกว่งตะเกียบมา ทางอาจุนแล้วชมเปาะ มุราคามิ เคย์เหยียดยิม้ พิกล แต่ถึงอย่างนั้นก็ทาไม่รู้ไม่ช้ ี ยอมรับล่ะว่าอิจฉา ไอ้คนอายุนอ้ ยกว่าเพราะมันได้เป็ นฮีโร่ ของลูกแทนเขาที่เป็ นพ่อเสียฉิ บ “ อาโอะหัวไวไง สอนง่ายดี ” จุนยิม้ มองเด็กๆที่พดู คุยกันเฮฮาอย่างเอ็นดู เขายอมรับว่าชอบใช้เวลาอยูก่ บั หลานๆ อย่างพี่ไทระกับฮานะนี่กเ็ ข้าข่าย คนโปรดมานานแล้ว แม้วา่ มุราคามิ เซจิจะถูกลดทอนความน่านับถือลงเพราะดัน เป็ นลูกคู่ของคนน้องแต่ก็ใช่วา่ เขาจะไม่ชอบไปทั้งหมด ..มีแต่ที่รังเกียจ เหม็นขี้หน้า และหมัน่ ไส้มากๆอยูค่ นเดียวนัน่ แหละ.. ..ไอ้มุราคามิ เคย์.. “ แล้วไม่คิดจะออกกาลังแบบจุนเขาบ้างรึ ไง พักนี้ผมว่าคุณอ้วนแล้วนะ คุณเซจิ ” ไทระคีบเนื้อปลาใส่จานโซระ บอกว่ากินเยอะๆจะได้แข็งแรงแบบพี่ชาย “ ห๋ า..” เซจิช้ ีหน้าตัวเอง “ โดนเข้าแล้ว ” เคย์หวั เราะ “ ทาเป็ นพูดดีเถอะพี่เคย์ เดี๋ยวนี้นอนหนุนแขนนิดเดียวก็บ่นว่าปวดแล้ว ไม่ใช่เหรอ คนแก่ก็ง้ ีล่ะ กล้ามเนื้อสลายกลายเป็ นไขมันหมด ” ฮานะได้ทีขอแหย่ “ โห..ใจร้ายจริ งๆ ” คุณพ่อลูกสองโอดครวญ โซระหัวเราะคิกคัก ไม่อยากออกความเห็นว่าไม่ใช่เพราะคนแก่ๆนี่เหรอ ที่หมะม๊าตกหลุมรักแบบหาทางปี นกลับมาไม่ข้ ึน “ อ๊ะ..มีเมลอนแช่เย็น ไทโยกับมิโดริ ไปเอามาทีสิครับ ” ไทระบอกลูกชาย ทั้งสองที่แทบจะลากแขนอาโอะกับโซระตามไปในทันที คุณซายุก็อาสาไปช่วยด้วย “ จะว่าไปแล้ว วันก่อนจุนอุตส่าห์ช่วยดูแลร้านขนม ขอบคุณมากๆนะ ” ฮานะนึกขึ้นได้ “ ไม่ได้ทาอะไรเลย ซายุทาหมด ” เขาตอบตามจริ ง คืนนั้นกลับถึงบ้านก็ เขียนบันทึกไว้วา่ ‘ภรรยาสุดที่รักทาเค้กเก่งที่สุดในโลก’
347
“ นัน่ น่ะสิ เถื่อนๆถ่อยๆแบบนี้เหรอจะทาเค้กเป็ น ” เคย์หาโอกาสรอเสี ยบ มานานแล้ว ได้จงั หวะเด็กๆไม่อยูก่ ็ลุยเลย จุนยิม้ มุมปาก เขารับเมลอนหวานจากซายูริที่เพิ่งกลับมาจากในครัว “ พอดีอายุนอ้ ยน่ะเลยเรี ยนรู ้ง่าย ” เขายักไหล่ “ ไม่เหมือนคนบางคน แก่ แล้วมักจะเลอะเลือน ” “ พูดดีไปเถอะ อีกหน่อยหัวหงอกแล้วจะหัวเราะให้ ” “ อีกนานครับคุณ ” ชายหนุ่มเยาะเย้ย “ อย่างน้อยตอนนี้ก็ยงั มีกล้าม ไม่ใช่ ไขมันล่ะว้า ” เคย์เคี้ยวฟันดังกรอด มองซายุจงั ที่ไม่เคยคิดจะเข้าข้างพี่ชายเอาเสียเลยแล้ว ยิง่ หงุดหงิดหัวใจ “ ดูรักกันดีเนอะ ” ไทระฉี กยิม้ กว้าง พูดอะไรแปร่ งๆเล่นเอาเคย์กบั จุน สาลักน้ า “ ก็แหย่กนั แบบกุ๊กกิ๊กดีไง ” ฮานะหัวเราะก๊าก ส่วนเซจิเกาคางอย่างครุ่ นคิด ไม่แปลกไปจากซายูริที่นงั่ ขาจนต้องปาดน้ าตาเท่าไหร่ “ พูดอะไรน่ะ ” เคย์คิ้วกระตุก “ ก็พวกเราวางพนันกันไว้วา่ เดี๋ยวถ้าจุนกับพี่เคย์เจอกันจะต้องปากจัดใส่ กันแน่ๆ แต่ดูไปดูมาก็น่ารักดีนะ เหมือนลิน้ กับฟันอะไรประมาณนี้ ” ฮานะเฉลย “ เอาส่วนไหนคิดกันห๋ า คุณหมอ! ” จุนอยากมะเหงกใส่สกั หนจริ งๆ ฮานะลอยหน้าลอยตา เดินเข้ามาหาซายูริที่กาลังขาแบบหยุดไม่อยูแ่ ล้วยก มือโอบไหล่ไว้ “ ไม่ดีเหรอ เผื่อจุนกิ๊กกับพี่เคย์ข้ ึนมา ฉันจะได้จีบคุณซายุเองไงล่ะ ” ไทระเป่ าปากวี้ดวิว้ เล่นเอาซายูริอายม้วน “ สามพีๆ พี่เอาด้วย ” “ ปาดสมองคนไข้จนเบลอเองเหรอ ” จุนแยกเขี้ยวใส่ คว้าตัวซายุกลับมา กอดอย่างหวงแหน “ ให้พี่กิ๊กกับมันยอมไปรบในสงครามโลกครั้งที่สามดีกว่า! ” เคย์โวยวาย “ ยอมไปตายแถวฉนวนกาซ่าเลยเอ้า! ” ซาวามุระ จุนไม่ยอมง่ายๆ
348
“ อ้าว..นึกว่าจะรักกันได้ อุตส่าห์ไปนอนด้วยกันถึงปารี ส ” คราวนี้เซจิ แหย่เองแล้ว “ ไม่จริ ง!! ” ทั้งจุนทั้งเคย์พร้อมใจกันประสานเสี ยง “ อืม..นัน่ สิ ไม่จริ งหรอก ก็แค่ใช้ผา้ ห่มผืนเดียวกัน ” เซจิจงใจแกล้งสุดๆ “ ว้าว..ผ้าห่มผืนเดียวกัน ” ฮานะ ไทระกับซายุร้องแบบพร้อมเพรี ยง “ มีอะไรกันครับ ” อาโอะชะโงกหน้าออกมาจากในครัว ตามด้วยโซระ ไทโย และมิโดริ หัวผลุบโผล่เหมือนดอกเห็ด “ ไม่มีอะไรจ้ะ ” ฮานะยิม้ แย้ม “ กาลังจับไต๋ คนแอบจีบกันลับหลังอยูน่ ่ะ ” “ โอ๊ย! ยอมตายไปเป็ นสาหร่ ายในบึงเลย ” จุนชูนิ้วสาบาน “ นี่พวกเราจะได้หมะม๊าอีกคนเหรอ ” อาโอะหัวเราะลัน่ พร้อมพี่ๆน้องๆ จุนกุมขมับ ส่งเสี ยงโขมงโฉงเฉงเถียงกันกับไอ้ตวั สร้างเรื่ อง “ แล้วทาไมอาต้องเป็ นหมะม๊าด้วยเล่า หมอนี่สิเหมาะจะรับมากกว่า! ” “ ไม่โว้ย! ฉันนี่รุกแท้ๆ ” เคย์ประกาศก้อง “ อ้าว! ยอมรับแล้ว ” ซายูริช่างไม่ช่วยกันเลย “ เฮ้ย! เปล่าซะหน่อย ” เขายกไม้ยกมือห้ามก่อนที่จะรี บดันหัวฮานะออก จากแก้มซายุ เห็นหรอกว่าขโมยจูบเมียเขาเฉย “ ของรักของหวง ห้ามยุง่ นะ ” ทุกคนหัวเราะพร้อมกันไม่เว้นแม้แต่ตวั เจ้าปัญหาทั้งสอง ..วันอาทิตย์ที่แสนจะอบอุ่น.. ..ถึงจะมีคนกวนตีนเล็กน้อยก็เถอะ..มันก็..ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นะ.. ..ขอให้สปั ดาห์หน้า..มีความสุขแบบนี้ตลอดไป.. .......................................................................................
FIN
349
Special 8 : How Deep is Your Love [1] แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาในสวนกว้าง กุหลาบขาวผลิกลีบบานสะพรั่งรับ ลมเย็นยามดึก แสงจันทร์ดา้ นบนขึ้นตรงหัวตอนที่เจ้าของบ้านเปิ ดประตูเข้ามาด้าน ใน สี หน้าเหนื่อยอ่อนจากงานผ่าตัดผูป้ ่ วยทางสมองสองสามรายล่าสุด คุณหมอคาซึมะ โฮโจทาหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเห็นว่าไฟในห้องรับแขกยัง ไม่ดบั เขาคลายเนคไทพร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นดู เที่ยงคืนกว่าแล้วแต่เจ้าตัวน้อยหัวดื้อ นัน่ ก็ยงั ไม่นอน นัง่ ตาแข็งรอเขากลับมาจากโรงพยาบาลเหมือนอย่างที่เคยทาทุกวัน “ โซระจัง ” เขาเรี ยกชื่ออีกฝ่ ายแผ่วเบา เห็นคนรักวัยละอ่อนอ่านหนังสื อ เตรี ยมสอบเข้ามหาวิทยาลัยโตเกียวท่าทางเคร่ งเครี ยด เจ้าของชื่อหันขวับมาทางต้นเสี ยง ฉี กยิม้ ร่ าเหมือนไม่เคยพบกันมานาน แรมปี “ อาหมอกลับมาแล้ว ” ร่ างเล็กกระโดดผลุงลงจากโซฟา โถมตัวเข้ากอดหมอ แล้วหอมแก้มเข้าเต็มรัก โฮโจหน้าแดงเรื่ อ ที่วา่ เหนื่อยจนแทบขาลากก็เหมือนจะหายเป็ นปลิดทิ้ง ทันทีที่เห็นรอยยิม้ สดใส เขาคิดว่าตอนนี้กาลังมืดมนหม่นหมองเหมือนพระจันทร์ ยามเที่ยงคืนเพราะเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่พอเจอท่าทางออดอ้อนออเซาะแบบ นั้นก็เปรี ยบเหมือนนัง่ มองพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวัน ..ร่ าเริ ง..สดใส..ทาให้มีความสุขทุกคราวเมื่ออยูใ่ กล้.. “ กลับมาแล้วจ้ะ ” เสี ยงทุม้ ต่าพึมพาตอบ เห็นเด็กดีใจแล้วเลยดุไม่ลงว่า ทาไมยังไม่นอน โซระอมยิม้ ปี นขึ้นบนเบาะนัง่ แล้วช่วยปลดกระดุมเสื้ อผูช้ ายตัวโต ตรงหน้า แก้มนวลแดงจัดตอนที่เผลอจับจ้องไปที่แผงอกแข็งแรงมีมดั กล้ามสมส่วน ท่อนแขนแกร่ งโอบเข้ามารอบเอวบาง โน้มหน้าลงจุมพิตแผ่วที่หน้าผากนวลจน ดวงตาสี อ่อนเกือบจะพร่ าพรายเพราะความเซ็กซี่ของคุณหมอนี่แหละ
350
“ วันนี้อาจารย์ประกาศผลสอบ ผมได้ท็อปอีกแล้ว ” เจ้าตัวเล็กงึมงา หัวเราะคิกคักที่ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยูแ่ ถวซอกคอ “ ยิง่ โตยิง่ เก่งนะเรา ” โฮโจยิม้ ดึงตัวเสื้ อออกไปพาดที่เบาะหนัง ท่อนบน เปลือยเปล่าเหลือแต่กางเกงสแล็คตัวเดียวเล่นเอาอีกคนเบลอในลูกตา “ อาหมอกินอะไรมารึ ยงั ผมผ่าเมลอนเอาไว้ในตูเ้ ย็นแหละ ” ว่าแล้วก็ ผลุนผลันออกไปในครัวไม่ทนั ที่อีกคนจะบอกว่าไม่ตอ้ ง ชายหนุ่มหัวเราะแผ่ว เอนหลังลงพิงพนักนุ่ม แม้วา่ เขากับโซระจะตกลง คบกัน แต่อะไรๆมันก็ยงั ดูไม่ค่อยเข้าที่ โซระจะมาค้างด้วยเป็ นบางคืนเพราะส่วนใหญ่นอนที่บา้ นมุราคามิ เขาคิด ว่าตัวเองอาจจะหลงเด็กจนหน้ามืดตามัวไปแล้วก็ได้ วันไหนโซระมาเขาจะยิม้ ไปทั้ง วัน วันไหนไม่โผล่มาหาก็อบั เฉาเหมือนต้นไม้ไม่ได้น้ า แต่จะเอาแต่ใจตัวเองฝ่ าย เดียวก็คงไม่ถูก..ในเมื่อเขาเองก็ยงั ไม่ได้ให้หลักประกันอะไรกับเจ้านัน่ เลย สถานะ ตอนนี้ของเขากับโซระในสายตาคนนอกเป็ นเหมือนแค่ผปู ้ กครองกับเด็กในความ ดูแล ไม่เหมือนพวกมุราคามิที่มีคนรักออกนอกหน้า ไม่เหมือนกับซาวามุระ จุนที่ ขยันเอาแฟนไปอวดที่ทางานแทบทุกวัน เขานวดคลึงตรงหว่างคิ้ว มันมีความลาบากใจอะไรบางอย่างแล้วก็ความ ไม่แน่นอนฝังเป็ นรากอยูใ่ นอก อย่างน้อยก็ยงั คงมองว่าอายุของพวกเขาต่างกัน จนเกินไป ไอ้ความเป็ นสุภาพบุรุษสุดแสนจะเฮงซวยนี่ทาให้เขาต้องมานัง่ กลัว..กลัว แสนกลัวว่าโซระจะต้องอายหากถูกล้อว่ามีแฟนแก่คราวพ่อ ถ้าถูกล้อเอามากเข้าก็คง จะต้องเปลี่ยนใจไปเป็ นอื่นแน่ “ อายุเท่าไหร่ แล้ววะเรา ” โฮโจขมวดคิ้วเป็ นหนที่ร้อย เท่าที่เป็ นอยูท่ ุก วันนี้ก็กลัวจะหัวล้านลงพุงแทบแย่ เขาคงทนไม่ได้หรอกนะถ้าโซระจะหาเด็ก หนุ่มๆมาแทนที่เขาเอาสักวัน
351
ร่ างสูงถอนหายใจ ล้มตัวลงนอนแล้วตั้งท่าจะหลับตาแต่บงั เอิญเห็นไอ้ จดหมายรักเจ้ากรรมที่โผล่มุมมาจากกระเป๋ านักเรี ยนของเด็กคนรัก อารมณ์ไม่พอใจ คุกรุ่ น แต่มนั ก็เท่านั้น เขาใช้เหตุผลร้อยแปดมายับยั้งความหึ งหวงของตัวเองเสมอ “ มันเป็ นธรรมดาของคนน่ารัก ” โฮโจท่องในใจ หลับตาแล้วก็พร่ าบ่นอยู่ อย่างนั้นแต่ดูเหมือนไม่ช่วย โซระน่ารักขึ้นทุกวันๆจนเปลี่ยนจากความชื่นชมเป็ น ความหวาดระแวงไปนานแล้ว ..ไม่ให้ระแวงได้ไง..พักนี้มีแต่จดหมายรักติดกระเป๋ ามาไม่เว้นวัน.. ..เจ้านัน่ ก็ช่างใจดาเสี ยได้..อุตส่าห์เก็บมาให้แยงลูกตาคนแก่.. โซระแอบชะโงกหน้ามาจากห้องครัว ในมืออุม้ ลูกเมลอนขนาดบิ๊กเอาไว้ แนบอก มืออีกข้างก็ควงมีดอันใหญ่เล่น รอยยิม้ สดใสผุดขึ้นเพียงลาพังกับท่าทางปน หึ งหวงนิดๆของหมอคาซึมะ พักหลังๆนี้เขามีเรื่ องให้ตอ้ งระแวงแคลงใจอาหมอ ก็เรื่ องคนไข้ที่หอ้ ง 204..จริ งๆแล้วไม่ใช่คนไข้ที่ตอ้ งระแวง คนเฝ้ าไข้ที่เป็ นสาววัยทางานขาเรี ยวยาว ผม สลวยถึงกลางหลังนัน่ ต่างหากที่ตอ้ งระแวง เขาเคยตามอาหมอไปทางานแล้วแอบ ชะโงกหน้าดูจากช่องประตู ต่อให้พนันเอาหัวก็ฟันธงได้เลยว่าเธอคนนั้นหลงเสน่ห์ อาหมอเข้าจังเบ้อเร่ อ ถ้าชอบอย่างเดียวคงไม่เท่าไหร่ ..เธอเริ่ มปฏิบตั ิการจีบคนรักษา เข้าให้แล้ว! “ โง่ ! ” พี่ชายนายอาโอะด่ ากระแทกใส่ หน้ าเมื่ออาทิ ตย์ ก่อน “ ใครเขาจะ แย่ ง เราก็ต้องแย่ งกลับสิ เว้ ย มานั่งงอมืองอเท้ าทาไม ต่ อยเป็ นต่ อย ด่ าเป็ นด่ า เชื่ อมือ อาโอะเห้ อ~ ” “ ฮึ่ย! ต่อยเป็ นต่อย..” โซระทุบตุบตับลงกับเมลอน ทาหน้าขึงขังอย่าง พี่ชายว่า เคยเห็นอาโอะซัดโดนัทไม่มีรูใส่เด็กผูช้ ายที่เข้ามายัว่ ไทโยไปหนแล้วก็เตะ เด็กชายอีกคนที่เข้าไปกุ๊กกิ๊กกับมิโดริ ..แต่วา่ ..ฝ่ ายนั้นเป็ นผูห้ ญิงนี่..แก่กว่าตั้งหลายปี ด้วย..
352
พออ้างแบบนี้เข้า อาโอะเลยคิดแผนสองให้ นัน่ ก็คือ ‘ ปั่ นหัวให้ผวั หึ ง ’ ซึ่งสุดแสนจะเป็ นประโยคหยาบคายสาหรับโซระ..ให้ตายสิ! อาหมอไม่ใช่ผวั เสี ย หน่อย..อาหมอเป็ นสามีที่ดีของโซระต่างหาก “ แกล้ งส่ งจอมอถึงตัวเองนะ ” อาโอะสอนวิธีเลือกลายกระดาษ จะต้ อง เป็ นอะไรที่ ก๊ กุ กิ๊กแล้ วก็มีรูปหั วใจ ตอหลดตอแหลเขียนข้ อความเลี่ยนอลังการลงไป แล้ วก็ทาที เหมือนว่ าเพิ่งได้ จดหมายมาจากตู้ลอ็ คเกอร์ บังเอิญเก็บใส่ กระเป๋ า ไม่ ได้ ตั้งใจจะให้ คนรั กเห็นจริ งจริ๊ ง..สาบานได้ ~ “ รั บประกันความพอใจว่ าหึ งแน่ ตอนที่ ลองกับสองคนนั่นอ่ ะ มันเล่ มรุ มจนพี่จับไข้ เลย ” ร่ างเล็กหน้าแดงเรื่ อ นึกถึงคาพูดของพี่ชายและข้อความบอกอ้าง คืนนั้นอา โอะแหกปากลัน่ ห้อง ร้องไม่ได้ศพั ท์มนั ทั้งคืนจนเขาที่นอนอยูห่ อ้ งติดกันร้อนๆ หนาวๆคิดถึงอาหมอใหญ่ ยิง่ เสี ยงเตียงกระแทกผนังดังกึงๆเหมือนฟ้ าจะถล่มด้วย แล้วก็ยงิ่ เห็นภาพว่าพี่ตวั น้อยคงได้เอวเดาะในวันรุ่ งขึ้นแน่ จดหมายของวันนี้เป็ นผลงานการแอบในที่ลบั แต่ให้ถูกจับในที่แจ้งของ โซระอีกเช่นเคย วันแรกที่ทาตามแผน..แม้วา่ อาหมอจะไม่ได้แสดงทีท่าอะไรแต่คืน นั้นก็เล่นเอาไม่ได้หลับจนเช้าเหมือนกัน อาหมอเป็ นพวกโกรธเงียบแต่โกรธนาน แต่ตอ้ งระวังเพราะถ้าให้โกรธนานเข้า..จะเริ่ มเปลี่ยนเป็ นน้อยใจแล้วไม่ทาอะไรเลย “ ทาระแวงเขาเข้า..คนอะไรขี้ใจน้อย ” โซระบูห้ น้า เห็นอาหมอยกแขน ก่ายหน้าผากแล้วก็ฟันธงอีกหนว่าแผนจดหมายนี้ไม่ได้ผลแล้ว แทนที่จะหึ งดัน ระแวงเขาได้ นายตัวเปี๊ ยกที่กาลังเรี ยนมัธยมปลายปี สุดท้ายทาหน้ายู่ หันกลับเอาเมลอน วางบนเคาน์เตอร์แล้วสับมีดชัว๊ ะ ลูกกลมๆอันใหญ่ก็ขาดกระเด็นเป็ นสองเสี้ ยว “ นี่แน่ะ! นี่แน่ะ! ” เสี ยงหวานฟึ ดฟัด สับๆๆอยูส่ ี่ หา้ หน เมลอนชิ้นงามก็ ตัดแบ่งพอดีเสี้ ยว วางเรี ยงบนจานสวยงาม ปั้ นหน้ายิม้ ร่ าแล้วเดินเข้าหาคนที่นอนงีบ “ เมลอนหวานเจี๊ยบขอรับท่านชาย ”
353
คุณหมออมยิม้ น้อยๆทั้งที่ยงั ไม่ลืมตา..แฟนวัยกระเตาะของเขา ยิง่ โตก็ยงิ่ แสบทรวง “ ไหนชิมซิ ” ชายหนุ่มบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นนัง่ แล้วเอาส้อมจิ้มชิ้นเล็กเข้าปาก รสหวานละมุนแผ่ซ่านอยูต่ รงปลายลิ้นเหมือนเนื้อขบเผาะของเด็กคนรักที่ยงิ่ กิน นานหรื อบ่มมาแรมปี ก็จะยิง่ ทวีความหวาน ..พวกแมลงที่บินดอมดมเลยเยอะเป็ นพิเศษ.. โซระยิม้ ยิงฟัน เอนหัวมาปะเหลาะที่บ่ากว้างแต่แล้วคิ้วเรี ยวก็มีอนั ต้อง ขมวดมุ่น ได้กลิ่นน้ าหอมผูห้ ญิงฉุนกึกมาจากอาหมอ ในใจได้แต่เต้นโหยงๆทันทีที่ นึกได้วา่ คนไข้หอ้ ง 204 คงจะมาก้อร่ อก้อติกกับนายแพทย์รูปหล่อของเขาตามเคย ..อาหมอเป็ นแฟนโซระนะ!.. ปากบางเม้มแน่น ทาทีเดินไปเอาน้ าในครัวแต่พอลับหลังกลับล้วงเอามือ ถือมาต่อสายหาพี่อาโอะ พี่ชายตัวแสบที่ไม่รู้ไปสรรหาฟี โรโมนมาปล่อยจนฟุ้ ง กระจายเหมือนตัวสกัง๊ ค์เอาตอนไหน ทั้งพี่ไทโยกับน้องมิโดริ ถึงได้ผกู ติดแน่นหนึบ แบบไม่มีเว้นวินาที “ รับหน่อยสิ อาโอะ ” โซระทาปากยืน่ ต่อสายอยูส่ ี่ ครั้ง คุณชายเฉื่ อยแฉะ ถึงจะรับได้ “ สล็อธเอ๊ย! ” ‘ อ..โซ..ระ ’ ทางนั้นพูดเหมือนกาลังหอบ มีเสี ยงซู่ซ่าอะไรสักอย่างดังเล็ด ลอดออกมาด้วย เจ้าตัวเลิกคิ้ว ผละดูสญ ั ญาณตรงหน้าจอแล้วก็เห็นว่าเต็มเปี่ ยม “ ผูห้ ญิงคนนั้นมาปะเหลาะอาหมออีกแล้วอ่ะ ได้กลิ่นน้ าหอมด้วย! ” คน เป็ นน้องฟ้ องพี่ในทันใด ‘ อะ..ไรนะ! อือ..โอ๊ย! ไอ้ไทโย! โซระโทรมาเว้ย ชูเ้ ช้อห่าอะไรเล่า..’ เสี ยง แผดหนักของคนพี่ยงั คงคลื่นกระจายได้โชติช่วงอย่างเคย ‘ อ..อย่ายัดเข้ามานะ ไอ้บิ๊กไบท์ไส้กรอกของพี่น่ะ!! ’
354
โซระอ้าปากค้าง แก้มเนียนขึ้นสี แดงแปร๊ดเมื่อคราวนี้ได้ยนิ น้องมิโดริ ตะโกนบอกพี่ไทโยว่าหาเชือกได้แล้ว ‘ จะเอาไพล่หลัง ขึงเหนือหัว หรื อว่ามัดกระดองเต่าดีล่ะพี่ ’ นัน่ มันเสี ยง มิโดริ ชดั ๆ!! ‘ โทษฐานชายตาให้คนอื่นน่ะ ’ คนโทรหาแทบล้มตึง นับวันเจ้าพวกฝ่ ายรุ กทั้งสองนัน่ ชักขี้หึงเข้าไปทุกที! “ เอ่อ..จะให้โทรไปใหม่ม้ ยั ” โซระเกรงอกเกรงใจ อย่างน้อยเขาก็อายเป็ น ไม่เหมือนไอ้คนที่หวีดเสี ยงครางใส่มือถืออยูต่ อนนี้หรอก..ซ้ าร้ายยังแอบได้ยนิ เสี ยง อะไรต่อมิอะไรกระทบกระแทกกันดังแว่วเข้ามาด้วย..เสร็ จพี่ไทโยไปแล้วล่ะมั้งนัน่ ‘ ม..ไม่ตอ้ ง ถ้ารอเสร็ จ..โซระก็รอไปจนเที่ยงพรุ่ งนี้..นัน่ ล่ะ ’ อาโอะร้อง กลับมา ท่าทางเหมือนเค้นเสี ยงเต็มที่ ‘ อ๊าาา..อย่าจับนะมิดจัง! ’ ..ซึ้งใจในความห่วงน้องโคตร!.. “ คือว่า..เธอคนนั้นมาจีบอาหมอของผม ” ‘ ชกแม่งเลย! ’ อีกฝ่ ายตอบกลับจนคนรอฟังกุมหัว เอะอะอะไรก็ใช้กาลัง ยิง่ โดยเฉพาะเรื่ องบนเตียงพักหลังๆ..พี่ไทโยจะต้องได้หมัดไปหนึ่งตุบ้ มิดจังจะต้อง แก้มเขียวไปแถบหนึ่ง “ ไม่เอา..ไม่อยากรังแกผูห้ ญิง ” โซระกระซิบกระซาบ แอบมองอาหมอที่ นัง่ กินเมลอนอยูเ่ งียบๆ ในมือมีรีโมตทีวดี ูหนังยามดึกไปด้วย ‘ ท..ทีละคนสิ เว้ย! ’ ดูเหมือนว่าอีกคนจะยังติดภารกิจกับการปราบปราม จารชนหื่ นสองตัวที่คงโถมเข้าโรมรันพันตูแบบไม่มีใครยอมใคร ถึงจะสามัคคี ปรองดองรักกันสามคนแต่ยงั ไงซะ..แต่ละฝ่ ายก็ยงั จ้องจะแย่งพี่อาโอะมานอนกอด คนเดียวอยูแ่ ทบไม่เว้นนาที “ ผมค่อยโทรหาพรุ่ งนี้แล้วกัน ขอให้สนุกนะ ” ใบหน้าหวานเศร้าสร้อย ถอนหายใจเฮือกพลางทาหน้าง้ า ไม่เข้าใจว่าประเด็นปั ญหายุง่ ยากในตอนนี้มนั อยูท่ ี่ ไหนกันแน่ “ เชอะ..ลองแก้เองไปก่อนก็ได้ ” ......
355
“ ฮ..อาา..” เสี ยงครางหวานใสกรี ดแทรกอยูก่ ลางความเงียบงันของ ห้องนอนกว้าง ไอเย็นเฉี ยบจากด้านในยังดับความร้อนระอุที่พลุ่งพล่านในกายไม่อยู่ ร่ างเล็กบางเท้าแขนลงกับแผงอกแกร่ ง หยัดกายขึ้นสูงแล้วโยกตัวลงกับ ความแข็งขืนเบื้องล่าง ใบหน้าจิ้มลิ้มแหงนเงยขึ้น ร้องเครื อครางอย่างถึงใจจนคน ด้านใต้ทวีความหลงใหลไม่หยุดหย่อน “ อึก..อื๊ออ..” เรี ยวขานวลกระหวัดอยูส่ องข้างลาตัวสูงใหญ่ แนบเนื้อ สะโพกลงกับหน้าท้องแข็งเกร็ ง จังหวะการขยับกายดูคล่องแคล่ว ไม่เหมือนกับยาม ปกติที่จะทาอะไรก็นุ่มนวลอ่อนหวาน ตอนนี้แตกต่างราวกับสุมไว้ดว้ ยไฟ โซระบิดตัวเร่ าๆ กระชากมืออาหมอคาซึมะขึ้น ให้แตะลงบนราวเอวแล้ว ควบขย่มเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งจะหัดขี่มา้ สี หน้าถูกอกถูกใจแล้วก็แลบลิ้นเลียริ ม ฝี ปากคล้ายจะยัว่ ยวนทาเอาคนมองคลัง่ ตาม ชายหนุ่มแอบนิ่วหน้า หลุดเสี ยงครางทุม้ ต่าออกมา เจ้าตัวแสบด้านบนนัน่ ติดจะไม่พอใจเล็กน้อยที่เขายังสูญเสี ยการควบคุมตนไม่พอก็เลยยิง่ บดเบียดตัวเอง เข้าใส่ ขยับโครมครามเอาตามใจชอบจนขาเตียงเหล็กลัน่ เอี๊ยดอ๊าด ..เด็กบ้า!.. คุณหมอขบกรามกรอด เสี ยววูบไปทัว่ ทั้งความรู ้สึก เขาคว้าตัวเด็กช่าง แกล้งนัน่ ลงมากองกับเตียงแล้วตวัดขาเพรี ยวขึ้นพาดบ่า สอดร่ างเข้าใส่จนลึกสุด กระหน่ าแรงเข้าหาเหมือนจะลบคาสบประมาทที่ยอมให้เด็กขึ้นบน โซระหวีดร้องลัน่ ห้องไปหมด อารมณ์ที่ถูกกระตุน้ ก่อนหน้าจากพี่ชายที่ บ้านทาเอาไฟแล่นลน หยดน้ าใสคลอเอ่อตรงดวงตาที่ปรื อหยาดเยิม้ เรี ยวนิ้วทั้งจิก ทั้งทึ้งแผ่นหลังกว้างจนเป็ นรอยเล็บลาก กอดรัดฟัดเหวีย่ งกันได้ไม่นานนัก คน ด้านบนก็สิ้นสุดความอดทน หลัง่ ไหลความสุขมากมายนับไม่ถว้ นเข้าสู่ร่างบอบบาง ของใครอีกหนึ่ง ตามติดด้วยน้ าหนักตัวที่ลม้ ฮวบลงมาทับ ปล่อยให้เด็กตัวแสบขยุม้ ผมเล่นเหมือนเป็ นเพื่อนกัน ..นี่แหละ..วิธีแก้ปัญหาแบบฉบับของโซระ..
356
“ อาหมอดูเหนื่อยๆนะครับ ” เสี ยงหวานใสที่ดูจะรื่ นเริ งเป็ นพิเศษร้องทัก คนที่ยนื นิ่งอยูห่ ลังกระจกเงา คาซึมะ โฮโจหัวเราะหึ ๆในลาคอ เขาเพิ่งจะยืนกลุม้ นับรอยย่นตรงหางตา อยูเ่ มื่อครู่ น้ ีเอง เมื่อคืนโซระทาเขาไม่ได้นอนไปทั้งคืน กลายเป็ นตาแก่ตณั หากลับ เข้าไปทุกวัน “ วันนี้ผมตามอาหมอไปที่โรง’บาลด้วยนะ ” เจ้าตัวเตี้ยตรงเข้ามา ปะเหลาะ ซุกไซ้ใบหน้าเข้ากับแผ่นอกแข็งแรงจนอีกฝ่ ายใจอ่อนยวบ รู ้ดีวา่ อาหมอ ใจแข็งกับเขาได้ไม่นานนักหรอก “ ผมจะไม่ด้ือ ไม่ซนแน่นอน ” ชายหนุ่มยิม้ น้อยๆ บิดแก้มขาวจัดด้วยความรักใคร่ ก็เพราะทาแบบนี้ทุกที เขาถึงได้กลายเป็ นไอ้พวกขี้หวงหนักข้อ อย่างเมื่อคืน..เขาคิดว่าตัวเองรุ นแรงหนัก กว่าวันอื่นด้วยซ้ า “ โอเคครับ..แล้วไว้ตอนเที่ยงอาจะพาไปกินเค้กเจ้าเก่า ” เขาเอียงแก้ม เอา นิ้วแตะๆให้เด็กยืน่ หน้าเข้ามาจูบ โซระหัวเราะคิกคักก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นหอม ฟอด เป็ นกาลังใจก่อนไปทางาน ..การแสดงความรักแบบนี้มีข้ นึ แค่ที่บา้ นเท่านั้น.. ..ไม่เชื่อก็คอยดู.. ...... โซระบอกอรุ ณสวัสดิ์คุณพยาบาลที่ประจาอยูต่ รงเคาน์เตอร์ พยายามฝื น ยิม้ กับท่าทางที่คนรักโปรยยิม้ ใส่ท้ งั คนไข้ท้ งั นางพยาบาล หมอคาซึมะเป็ นพวกยิม้ ง่ายแล้วก็ยงั อบอุ่น ใครเห็นใครก็หลง มันก็เลยต้องหึ งหวงกันบ้าง แล้ววิธีเมื่อคืนก็ เป็ นอีกหนึ่งอย่างเล็กๆน้อยๆที่ทาให้โซระมัน่ ใจว่าอาหมอต้องตายรัง “ สวัสดีค่ะคุณหมอ วันนี้พาหลานชายมาอีกแล้วสิ นะคะ หลานมาคุมแบบ นี้เมื่อไหร่ จะได้แต่งงานกัน ”
357
ร่ างเล็กเบะปาก มองดูสุดที่รักหัวเราะเป็ นเชิงตอบรับว่าพวกเราสองคน เป็ นแค่ผปู ้ กครองกับเด็กในความดูแลก็เท่านั้น ทั้งที่มนั ผ่านสถานการณ์เป็ นคนรัก ด้วยกันมาห้าปี เข้าไปแล้ว! ..น้อยใจ..ห่วงหน้าตาในที่ทางานหรื อห่วงว่าจะไม่มีสาวๆคอยตามกันแน่.. “ วันนี้ตอ้ งตรวจใครก่อนครับ ” ร่ างสูงยิม้ รับแฟ้ มประวัติมาดู “ อ้อ..ห้อง 204 อาการน่าจะค่อยยังชัว่ ขึ้นแล้ว เรโกะจังคงจะดูแลน้องชายดีมากเลย ” โซระขมวดคิ้วฉับ อาหมอพูดปาวๆโดยไม่สนใจกันเลย แล้วยังจะเรโกะจุง เรโกะจังนัน่ อีก อาหมอรู ้รึเปล่าว่า ไอ้วนั ที่เขามายืนรออาหมออยูต่ รงล็อบบี้ เจ้า หล่อนกระแทกไหล่เขาออกห่างแล้วเดินไปออเซาะอาหมอเสี ยเองเมื่อวันก่อนนัน่ แถมยังทาสายตาเหยียดๆใส่หาว่ามาเกะกะทางอีกต่างหาก! “ ใช่ค่ะ..สวยมากเลย ยิม้ ง่าย เข้ากับคนก็เก่ง ” คุณพยาบาลชวนคุย เอื้อม มือไปหยิบโหลลูกอมแล้วเปิ ดกระปุกส่งให้เด็กอีกคนที่ยนื แก้มป่ อง “ ลูกอมบ๊วยแก้ หน้างอค่ะ ” โฮโจหันมามองคนรักตัวน้อยที่รีบปรับสี หน้าแทบไม่ทนั เขาขอตัวเดินเข้า ห้อง ตามติดด้วยนายตัวแสบที่กา้ วตามยิกๆมาถึงห้องตรวจ “ ล็อคห้องด้วยนะ ” เขาสัง่ พาดเสื้ อกาวน์ลงกับพนักโซฟาแล้วยืนนิ่ง มอง โซระที่รีบทาตามเหมือนจะกลัวว่าเขาคงโกรธ “ ผมไม่ได้ต้ งั ใจงอนอาหมอนะ อ๊ะ! ” เสี ยงขาดวูบเพราะแขนแกร่ งคล้อง เข้ามารอบเอว กระชากตัวเข้าไปติด ชายหนุ่มก้มลง ประกบปากจูบลงบนเรี ยวปากสี อ่อน ช่วงชิงเอาความ หวานด้วยการสอดลิ้นลงไปกระหวัดรัดแบบไม่ให้ต้ งั ตัว ยกแขนเรี ยวให้มากอดเขา ไว้ เป็ นการลบล้างความขี้นอ้ ยใจของใครอีกหนึ่ง..จูบนั้นดูอ่อนหวานแต่ก็เร่ งเร้า นุ่มนวล เอาใจใส่จนทาเอาเคลิบเคลิ้ม “ หายงอนอาแล้วนะ ที่รัก..” เขาแตะปากลงกับหน้าผากนวล มองดวงตา ปรื อปรอยด้วยความหลงใหล “ อามีแต่โซระคนเดียวเท่านั้น ”
358
โซระตาพร่ าเพราะรอยยิม้ บาดใจของอีกฝ่ าย ไม่ทนั รู ้ตวั เลยว่ายืนพยักหน้า อยูค่ นเดียวตามลาพังตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะอาหมอหายออกไปจากห้อง ปล่อยให้เขา ยืนยิม้ กระมิดกระเมี้ยนอยูเ่ กือบครึ่ งชัว่ โมง ยืนนิ่งเหมือนคนบ้าจนมีเสี ยงกระแทก ประตูหอ้ งตรงด้านหลังดังโครม ทาเอาสะดุง้ สุดตัวด้วยความตกใจ “ อาโอะ! ” เขาเบิกตากว้าง มองพี่ชายที่เหมือนจะหอบน้อยๆ “ มาทาอะไร ที่นี่ ” ร่ างเล็กกะเปี๊ ยกอีกคนยกแขนเสื้ อขึ้นปาดเหงื่อ พึมพาบอกว่าเมื่อคืน.. หลังจากถูกรุ มไปแล้วก็เผลอรุ นแรงใส่ มันเป็ นปฏิกิริยาคล้ายๆแมงมุมตัวผูท้ ี่มกั ถูก ราชินีกินล่ะมั้ง ฝ่ ายรุ กต้องเสี่ ยงต่อชีวติ มากมายเพื่อที่จะได้ปล้ าฝ่ ายรับ “ พี่เผลอถีบไอ้ไทโย..เอ่อ..” อาโอะหน้าแดง “ แล้วก็ต่อยมิดจัง ” บอกต่อ ว่าพี่ไทโยเกือบตกเตียงคอเคล็ด ส่วนมิดจังแก้มโย้ไปแถบ “ อาเมน ” โซระจังยกนิ้วชี้ข้ นึ ทากากบาท ไว้ทุกข์ให้กบั พี่และน้องทั้งสอง คนที่พกั หลังมีอนั เป็ นไปทุกครั้งหลังจากได้กอดนายอาโอะของเขา แต่ไม่รู้วา่ ทาไม พวกนั้นถึงได้ขยันอยากจะกอดกันนักทั้งที่รู้วา่ มันอันตรายถึงตายน่ะ! อาโอะหน้าแดงเข้ม แก้ความอายด้วยการฉุดข้อมือน้องเล็กให้พาไปชะเง้อ ดูสาวสวยวัยสามสิ บห้อง 204 นัน่ “ เราจะได้รับมือถูกว่าจะต่อย เตะ หรื อว่าใช้ ระเบิด ” ว่าพลางวิง่ ไปตามทางเดินขึ้นสู่อีกตัวตึก “ บ้า..ไม่ขนาดนั้นหรอก ” โซระท้วง เห็นเลขหน้าห้องแปะหราอยู่ พยักพเยิดให้ปีนดูตรงประตูทางเข้าที่มีช่องกระจกแบบพอดีลูกตา อาโอะกระโดดเหยงๆ ชะโงกมองก่อนจะเบิกตากว้าง วิง่ ปรู๊ ดไปกระชาก ข้อมือน้องเข้าไปหลบตรงหลังเสาท่ามกลางความงุนงงของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา โซระเลิกคิ้วเป็ นคาถามแต่พี่จปุ๊ ากให้เงียบ ไม่นานนักก็เห็นอาหมอคาซึมะเดิน ออกมาจากห้องพร้อมกับมีพยาบาลเข็นเด็กชายตัวน้อยไปเข้าเครื่ องเอ็กซเรย์ “ อาหมอนี่ยงิ่ แก่ยงิ่ หล่อแฮะ ” อาโอะบุย้ ใบ้ให้ดูรอยยิม้ น่ารักของผูช้ ายตัว โต แอบแซวไปนิดที่นอ้ งชายยิม้ เขินอาย
359
ลูกลิงสองตัวโผล่หน้ามาจากหลังเสา ตอนแรกก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจาก การเยีย่ มไข้ปกติ แต่พออาหมอกาลังจะเดินไปแผนกรังสี ประตูหอ้ ง 204 ก็เปิ ดกว้าง ตามด้วยผูห้ ญิงตัวสูงโปร่ งหรื อจะพูดให้ดีก็หุ่นนางแบบถลาเข้ามาเกาะแขนคนเป็ น เจ้าของไข้ “ คาซึมะซัง ” เสี ยงแหลมเฟี้ ยวของเธอดังออกมาจนเด็กหนุ่มสองคนต้อง ยกมืออุดหู “ ชะนีเอ๊ย! ” อาโอะขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แอบมองน้องตัวน้อยที่เหมือนจะทา แก้มพองลมไปแล้วเพราะคนรักตัวเองปล่อยให้ยยั บ้านัน่ ยืนกอดอย่างนั้น มันน่าจะ เกินขอบเขตของแพทย์กบั คนไข้ไม่ใช่เหรอ..ไม่ใช่สิ เป็ นแค่คนเฝ้ าไข้อีกต่างหาก แล้วได้ข่าวว่าวันก่อนเจ้าหล่อนจงใจเดินกระแทกไหล่โซระด้วย คาซึมะ โฮโจไม่รู้ตวั เลยว่ากาลังถูกมองเขม่นแทบไม่วางตา เขายิม้ ให้ เรโกะจัง สาวโรงแรมที่น่าจะงานยุง่ แต่ยงั เพียรพยายามในการมาเฝ้ าไข้นอ้ งชายเพียง คนเดียวตลอดเวลาร่ วมสามเดือน เขาอดเอ็นดูในความรักที่เธอมีต่อน้องไม่ได้ เริ่ ม ตั้งแต่มาเยีย่ มตอนหกโมงเช้า คอยเช็ดตัว สรรหาของฝากมาบารุ ง แม้กระทัง่ การเข้า ไปพบเขาในห้องพักเพื่อสอบถามอาการที่น่าจะดีข้ ึนของคนไม่สบาย “ อาการของยูเป็ นยังไงบ้างคะ ” เรโกะจังถามคาถามนี้ทุกครั้งที่หมอมา ตรวจ เธอยิม้ กระมิดกระเมี้ยน ทาทรงผมเหมือนนักร้องสมัยนิยม โฮโจพลิกแฟ้ ม ดูประวัติผปู ้ ่ วย ยูอิจิคุงเล่นสเก็ตบอร์ดแล้วล้มหัวฟาด กะโหลกศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนจนต้องเข้ามารับการรักษา เขาดู บาดแผลแล้วไม่ค่อยมีอะไรมาก เลือดไม่ได้คงั่ ในสมอง แต่เกิดผลกระทบกระเทือน ทางจิตใจเลยจาอะไรไม่ค่อยจะได้ “ วันนี้ผมจะพาไปสแกนภาพดูอีกครั้งนะครับ จริ งๆอาการหายสนิทดีแล้ว ที่เหลือก็แค่การดูแลเอาใจใส่ ยูอิจิคุงอาจจะกลัวสเก็ตบอร์ดไปเลยก็ได้ แต่ถา้ ค่อยๆ รักษาไปอีก ไม่นานก็กลับมาเล่นได้อย่างเดิมครับ ” เขายิม้ อบอุ่น เป็ นรอยยิม้ ที่โซระ หวงนักหวงหนา
360
“ แหม..ดีจงั เลยค่ะ เรโกะดีใจมาก ” เธอหัวเราะคิกคัก เกาะแขนแกร่ งแล้ว เอาหน้าไปซบ “ ขอบคุณนะคะคุณหมอ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี..เอาเป็ นว่า เรโกะ ขอเลี้ยงคุณหมอสักมื้อจะได้ม้ ยั คะ เรโกะทางานอยูท่ ี่แกรนด์ พาเลซ น่ะค่ะ ” ชายหนุ่มหัวเราะเจื่อน แตะที่ขอ้ มือเรี ยวเล็กก่อนจะแกะออกแผ่วเบาไม่ให้ เสี ยมารยาท ขืนเขาไปตามนัดเธอที่แกรนด์ พาเลซ คงโดนมุราคามิ เคย์ ปาดคอตาย สักวันในเมื่อฝ่ ายนั้นเป็ นเจ้าของร่ วมกันกับซาวามุระ จุน เขายังไม่อยากโดนข้อหาว่า นอกใจแฟนหรอก “ เอาไว้วนั หลังดีกว่าครับ คุณรอน้องในห้องนะ ผมพายูอิจิไปแป๊ บเดียว ” เขาดักคอ ขืนปล่อยเธอไปด้วยก็คงตามติดจนไม่เป็ นอันทาอะไร “ คุณหมออ่ะ..” สาวสวยกระบิดกระบวน ทาหน้าเง้างอนได้น่ารักน่าชังจน คนมองอดหัวเราะไม่ได้ “ เรโกะเกรงใจค่ะ คุณหมอดูแลยูคุงดีแบบนี้ ต้องให้เรโกะ ตอบแทนบ้างสิ ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่รับปากเรโกะจะตื๊อๆๆแบบนี้แหละ ” คาซึมะ โฮโจหน้าตาเลิ่กลัก่ หญิงสาวไม่ข่เู ปล่า เธอยังเอาแขนมาเกาะหนึบ ที่ตวั เขาจนพยาบาลหลายคนเริ่ มมอง บริ เวณนี้ก็ใช่วา่ จะส่วนตัว เขายิง่ ไม่อยากผิด จรรยาบรรณแพทย์อยู่ “ อย่าเลยครับ ผมทาตามหน้าที่ ” “ หน้าที่ก็หน้าที่สิคะ ไปนะคุณหมอ นะคะ นะ น้า~ ” เธอทาปากยืน่ เป็ น ท่าทางที่คล้ายกับใครสักคนจนอีกฝ่ ายอดนิ่งไปไม่ได้ “ ถ้าอยากเลี้ยงก็ตอ้ งเลี้ยงกันทั้งแผนกเลยนะครับ เพราะไม่ได้มีแต่ผมคน เดียวที่ช่วยดูแลยูคุง ” เขาหาทางออก หันไปหาตัวช่วยจากยูอิจิที่พยักหน้าตอบรับ ทันทีวา่ คุณพยาบาลอีกสองสามคนมาคอยเช็ดตัวให้เหมือนกัน เรโกะมองเขม่นน้องตาเขียว ยังไม่ละความพยายามที่จะชวนคนตรงหน้า ใครจะเชื่อว่าตั้งแต่พบสบตากัน คุณหมอคาซึมะก็เข้ามาอยูใ่ นหัวใจเธอเต็มเปาแล้ว “ ได้ค่ะ..เดี๋ยวจะบอกให้เปิ ดห้องเลี้ยงทั้งวอร์ดเลย แต่คุณหมอต้องไปนัง่ กินกับเรโกะสองต่อสองนะคะ ”
361
ร่ างสูงใหญ่เห็นว่าชักจะมากเกินก็ขอตัวแต่สาวเจ้ายังคงเกาะแขน เขาเลย ต้องรับปากส่งเดช เอาไว้ถึงวันนัดจะหาทางเลี่ยงยังไงก็ได้สารพัดสารเพ “ อุย๊ ตาย..ดีใจจัง เวรี่ แฮปปี้ ” เธอยิม้ หวานหยด โบกมือบอกว่าจะนัง่ รอใน ห้องพักของยูคุงแล้วก็ปล่อยให้คุณหมอพาคนป่ วยเข้าไปตรวจอาการ ตั้งท่าจะเดิน กลับเข้าห้องแต่ก็ตอ้ งผงะถอยเมื่อมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งโผล่พรวดมาดักทาง เอาเท้ายัน ประตูหอ้ งไว้แบบขวางลาเต็มที่ อาโอะที่หมัน่ ไส้อยูน่ านแล้วเต๊ะท่านักเลง กอดอกทาหน้าบอกบุญไม่รับ มองยัยสาวทึนทึกด้านหน้าแล้วอดคันปากยุบยิบอยากด่าไม่ได้ ดวงตากลมโตเหลือบ มองโซระจัง เจ้าทุกข์ตวั จริ งที่กวักมือยิกๆให้เขาถอยทัพ แต่มีเหรอที่คุณชายสุดกล้า คนนี้ออกแนวหน้าแล้วจะหันหลังให้ขา้ ศึก! โซระมันตาขาวไม่เข้าเรื่ องเอง “ มีอะไรยะ ไอ้เตี้ย! ” เรโกะจังเปิ ดปากทันที เธอสะบัดผมดัดเป็ นลอนแล้ว เชิดหน้า “ จะจีบเหรอ ฉันไม่กินเด็กหรอก กล้ามก็ไม่มี อกก็แบน ไอ้จอ้ นต้องเล็กแน่ เลย ” เธอยกนิ้วก้อยขึ้นด่า อาโอะอ้าปากค้าง รู ้สึกร้าวไปทัว่ ซี่โครง มีเสี ยงดังกึงๆเหมือนคนทุบเข้า เต็มกบาล เกิดมายังไม่เคยเจอผูห้ ญิงปากจัดแบบนี้มาก่อน..นี่มนั วอนซะแล้ว! “ เฮ้ย! ให้มนั น้อยๆหน่อย แล้วเจ๊ล่ะ นมใหญ่นกั เหรอ เอาไปเบียดหมอ คาซึมะอยูไ่ ด้! ” เจ้าหล่อนกรี ดเสี ยงในลาคอ กระทืบเท้าเร่ าๆจนอาโอะด่าพึมพาว่าเหมือน พวกฮิสทีเรี ยเวลาโดนขัดใจ พอเธอเถียงสูไ้ ม่ได้ก็ผลุบหายเข้าไปในห้องพัก ได้ที ยอดชายนายสี น้ าเงินรุ กคืบ ก้าวเท้าตามแบบไม่ตอ้ งคิดซ้ าสอง เล่นเอาเจ้าโซระต้อง หน้าตาตื่น วิง่ พรวดเข้าห้องไปอีกคนเพราะกลัวว่าพี่จะไปต่อยใครเข้า “ แก! ” เรโกะทาตาพองเป็ นปลาทอง กรี ดนิ้วชี้หน้าใส่เด็กหนุ่มสองคน เธอจาโซระได้เพราะเห็นบ่อยเพียงแค่ไม่รู้จกั ชื่อ แต่ไอ้เด็กท่าทางอวดเก่งอีกคนนี่ มันมาจากไหนยังไม่รู้เลย “ เข้ามาได้ยงั ไงยะ ออกไปนะ ไม่ง้ นั ฉันจะฟ้ องคาซึมะซัง! เป็ นลูกพยาบาลที่ไหนกัน! ”
362
โซระทาหน้ามุ่ย ตอนแรกพยายามระงับอารมณ์แต่ตอนนี้ชกั จะเดือดปุดๆ อุตส่าห์ยนื นับหนึ่งถึงสิ บตั้งแต่เธอตามตื๊อคนรักเขาแล้วเชียว รายนั้นก็ไม่รู้อะไร รับ นัดกันได้หน้าตาเฉย “ เป็ นใครเหรอวะ ” อาโอะเท้าเอว จิ้มนิ้วเข้าที่อกตัวเองแล้วบอกว่าเป็ นลูก ชายหัวแก้วหัวแหวนของมุราคามิ เคย์ เจ้าของโรงแรมแกรนด์ พาเลซที่ยยั หน้าบ่างนี่ พูดตะกี๊น้ ี “ แล้วไอ้เปี๊ ยกนี่ก็เมียหมอคาซึมะไง! เกทรึ ยงั ครับคนสวย~ ” คนฟังแสยะปาก บอกว่าหน้าตานอกโตเกียวแบบนี้น่ะเหรอจะเป็ นลูกชาย ของท่านประธาน ถ้าหุ่นผอมแห้งแรงน้อยเป็ นลูกเจ้าของโรงแรมได้ เจ๋ งๆอย่างเธอก็ ต้องเป็ นลูกนายกรัฐมนตรี ล่ะ “ เพราะฉะนั้นออกไปจากห้องได้แล้ว ไม่ง้ นั ได้เห็นดีแน่! แผนกนี้คาซึมะ ซังเป็ นหัวหน้า จะสัง่ ให้อบรมพ่อแม่นายสองคนซะให้เข็ด มาทาเสียมารยาทกับคน ป่ วยได้ไง ” เธอหันมาทางโซระ “ โรงเรี ยนไม่ไป มาตามผูใ้ หญ่ตอ้ ยๆ แรดซะไม่มี ” โซระหน้านิ่ว ไม่พอใจชนิดที่ฉุนกึกเข้ามาในหัวเลยทีเดียว “ คุณนัน่ แหละเสี ยมารยาท อาหมอคาซึมะเป็ นคนรักของผมนะ ” ร่ างเล็ก ขยับเข้าไปนิด ในใจยังหวัน่ ๆอยูแ่ ต่แรงโกรธก็มีมากกว่า พวกเขาสองคนคบกันมา ห้าปี แล้วด้วยซ้ า แถมอาโอะยังส่งเสี ยงเชียร์อยูข่ า้ งๆด้วย แรงฮึกเหิมเลยมากหน่อย “ ต๊าย! ” เธอส่งเสี ยงแสบแก้วหู มันเหมือนดัดให้แหลมเล็กยังไงชอบกล “ ได้ข่าวว่าคาซึมะซังยังไม่ได้แต่งงาน แล้วนี่จะมารับเด็กผอมกะหร่ องเป็ นแฟนได้ ไง ดูของฉันสิ ” เธอเอามือดันทรงให้หน้าอกล้นทะลักขึ้น โซระผงะถอยหลัง แก้มเนียนแดงระเรื่ อไปทั้งแถบ เจ้าอาโอะเองก็ถึงกับ อ้าปากค้าง อย่างว่าแหละ..พวกเขาได้แตะหน้าอกหน้าใจผูห้ ญิงกับใครเขาซะที่ไหน “ ย..ยัยทะลึ่ง! ” อาโอะแหกปาก หลับหูหลับตาด่าสุ่ม “ ไม่เชื่อเหรอว่าเจ้า นี่เป็ นแฟนหมอ ดูซะ! ” ปากว่าไปมือก็ดึงคอเสื้ อที่ปรกคอขาวผ่องของน้อง ชี้ให้ดู รอยแดงเป็ นจ้ า “ หมอน่ะซาดิสม์สุดๆ เมื่อคืนก็เพิง่ จะฟัดกับไอ้นี่มา เธอชวนเขา ยังไงเขาก็ไม่ไปหรอกเว้ย หมอเขาชอบแบบแบนๆ! ”
363
โซระอ้าปากหวอ หน้าแดงเถือกเป็ นลูกตาลึงพลางรี บตะครุ บเสื้ อปิ ด เพราะไม่ทนั ระวัง อาโอะเลยคว้ากระเป๋ าเงินเขาไปเปิ ด ยืน่ เข้าไปจ่อลูกตาสาว ตรงหน้าให้เห็นภาพที่เขากับอาหมอถ่ายรู ปด้วยกัน มีช็อตหนึ่งที่ฝ่ายนั้นยืน่ หน้ามา หอมแก้มด้วย “ กรี๊ ด! ” เรโกะกรี ดร้อง รอยกัดนัน่ มันชัดมากจนเธอร้อนวาบ อ้างยังไงก็ ไม่ใช่ยงุ กัดแน่นอน มันรอยฟันชัดๆ! แล้วยังจะภาพถ่ายเป็ นหลักฐานมัดตัวอีก “ หน้าด้าน ไม่มียางอาย ผูช้ ายสองคน ” เธอทาท่ารับไม่ได้ “ เฮ้ย! ปากไม่ดีวะ่ ยัยนี่ เอาเลย โซระ ประกาศเลย ไม่ง้ นั ก็มาตอแยไม่ สิ้นสุด คนของเรา เราก็ตอ้ งเอาคืนสิ วะ ” อาโอะยุยง โซระควันออกหู ไม่เห็นจะเข้าใจว่าผูช้ ายสองคนมันจะอะไรนักหนา ใน เมื่อตระกูลพ่อแม่ก็มีแต่ชายล้วนกันทั้งบ้าน “ ช..ใช่..ห..ห้ามมายุง่ กับอาหมอของผมนะ ” “ มีสิทธิ์อะไรมาสัง่ ฉันยะ ” ผลักไหล่บางจนเจ้าตัวเซ สวนกลับทันควัน “ ก็..ก็ผมเป็ นแฟน ” ร่ างเล็กละล่าละลัก ลิ้นพันกันได้น่าหงุดหงิด “ เชอะ..เป็ นแฟนได้ไม่นานหรอกย่ะ หมอไม่ชอบลูกเกดแปะฝาผนัง หรอก แล้วยังจะไอ้ไส้กรอกอันจิ๋วที่หอ้ ยร่ องแร่ งตรงหว่างขาพวกนายก็ดว้ ย อี๋~ ไป ตัดทิ้งก่อนไป๊ ! ” อาโอะเบิกตากว้าง ปรอทแตกดังเปรี้ ยงที่ถูกหาว่าเป็ นลูกเกดแบนๆกับไส้ กรอกอันจิ๋ว แม้มนั จะเป็ นความจริ งก็เถอะ อาโอะรับไม่ได้โดยเด็ดขาด “ โห..คาก็ไส้กรอก คาก็ไอ้จอ้ น..เจ๊อยากลองมั้ยล่ะ ” เขาเดินอาดๆ ปลด ตะขอกางเกงแล้วย่างสามขุมเข้าหาสาวตัวสูงด้านหน้าที่ถอยหลังกรู ด หลังชนเข้ากับ โต๊ะวางของจนแก้วน้ าสัน่ กึก “ ว้าย! อย่าเข้ามานะไอ้เตี้ย! ” เรโกะจังกรี๊ ด พอห้ามไม่ได้ผลก็ยกน้ าใน แก้วสาดโครมเข้าให้ แต่อาโอะก็ไวทายาท หลบวูบจนน้ าเปล่าครึ่ งค่อนนัน่ กระเด็น ใส่หน้าโซระจังทั้งแถบ เธอยิม้ เยาะสมใจ “ เป็ นไงล่ะไอ้บ้ือ! ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สงั่
364
สอน เนี่ยเหรอยะ..ลูกชายท่านประธาน..ถ้ามุราคามิ เคย์เป็ นพ่อพวกนายจริ ง เดี๋ยว ฉันจะแย่งมากกซะให้ไม่ยอมกลับไปหาเมียเลย ” โซระกัดฟันกรอด เวลาโมโหนี่ตอ่ ให้เอารถมาฉุดก็คงลากไม่อยู่ เด็กหนุ่ม คว้าเหยือกน้ าด้านหลังขึ้นมา “ เอาไงน่ะเหรอ..ก็ช่วยดับความร้อนไงล่ะ ” ว่าแล้วก็สาดน้ าใส่ฝ่ายหญิงซู่ ใหญ่ดว้ ยอารมณ์หงุดหงิด เจ้าหล่อนแกล้งกรี๊ ดเสี ยงแสบทรวง และก็ได้ผล มันคงดัง ไปถึงหน้าห้องเพราะมีเสี ยงปึ งปั งดังแว่วเข้ามา ตามติดด้วยพยาบาลกับใครอีกหนึ่งที่ วิง่ หน้าตื่น คาซึมะ โฮโจตกตะลึง เห็นเรโกะจังเปี ยกโชกไปทั้งตัว ในมือของคนรักตัว น้อยยังถือเหยือกเจ้าปัญหาไว้คาตา “ โซระ!! ” เด็กหนุ่มหันขวับ แก้มแดงจัดด้วยความโกรธ ขนาดอาโอะที่ฉุนเพราะถูก ลามปามมาถึงปะป๊ ากับหมะม๊าก็ยงั โกรธได้ไม่เท่าโซระ ใบหน้าหวานมีหยดน้ าเกาะ พราวไม่ต่างกันเพียงแค่ฝ่ายหญิงชุ่มไปทั้งตัวเสื้ อทางาน แต่เพราะจริ ตมารยาของ หล่อนเลยทาให้ทุกคนมองว่าคนหาเรื่ องคือเด็กอายุนอ้ ยกว่า “ ทาอะไรลงไป! นี่มนั โรงพยาบาลนะ ไม่ให้เกียรติสถานที่เลย ” โฮโจ ขมวดคิ้ว เผลอต่อว่าคนรักด้วยความไม่พอใจ จะมีเรื่ องทะเลาะเบาะแว้งอะไรก็ตาม ก็ไม่สมควรจะลงมือกัน ทั้งยังสถานที่แบบนี้ดว้ ย เรโกะยังร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอแอบยักคิ้วท้าทายอาโอะที่ยนื บื้อไปแล้ว พอมีคนหันมาก็กม้ หน้าทาเสี ยงสะท้านจนอกไหว ใช้ผา้ ขนหนูในห้องพักเช็ดหน้า เช็ดตาจนมาสคาร่ าไหลย้อยสร้างความเห็นใจจากบุคคลอื่น “ มีอะไรกันรึ เปล่าคะหมอ ” พยาบาลหลายคนชะโงกหน้ามามองด้วย ความอยากรู ้อยากเห็นแต่สุดท้ายก็ถูกสัง่ ให้ไปทางานต่อ พอห้องทั้งห้องตกอยูใ่ นความเงียบอีกครั้ง หมอคาซึมะก็ได้แต่พยุงตัวยูอิจิ คุง คนไข้ในความดูแลขึ้นนอนบนเตียง กาชับให้พกั ผ่อนเรี ยบร้อยแล้วหันกลับมา
365
ไล่เบี้ยเด็กสองคนที่ยนื นิ่ง เขากวาดตามองอาโอะที่ทาท่าไม่รู้ไม่ช้ ี ส่วนโซระก็ได้แต่ ยืนหน้างออยูท่ ี่เดิมจนคนมองถอนใจด้วยความเหนื่อยอ่อน “ ร..เรโกะไม่รู้นะคะ น้องเขาบอกว่าเป็ นแฟนหมอ เขาโกรธที่เรโกะอยาก ตอบแทนหมอเรื่ องนัดดินเนอร์ ” หล่อนจีบปากจีบคอบอก ใช้ปลายนิ้วดึงเส้นผมที่ รุ่ ยร่ ายให้เข้าที่โดยมีเจ้าอาโอะมองตามไม่วางตา “ แล้วจู่ๆ..เด็กนี่กส็ าดน้ าใส่หน้า เรโกะเลย ” “ ใครสัง่ ให้คุณมาหาว่าปะป๊ าหมะม๊าผมไม่สงั่ สอนล่ะ ลามปามนี่ ! ” โซระ ฟิ วส์ขาด แล้วยังมาพูดว่าจะพาตัวปะป๊ าไปนอนกก ถ้าคิดทาแบบนั้นล่ะก็..ข้ามศพ เขาก่อนเลย! โฮโจหน้านิ่ว เขาไม่คิดตัดสิ นอะไรให้มากความทั้งนั้น อย่างน้อยมันก็ดูมี เหตุผลดีสาหรับการที่เธอบอกว่าโซระโมโหจนก่อเรื่ อง “ ขอโทษคุณเรโกะซะ โซระ ” อาโอะอ้าปากค้าง ความที่อยากปกป้ องน้องทาให้เขาถลันออกมายืนบัง หน้าแล้วบอกว่าเป็ นคนเริ่ มก่อนเอง แต่หมอดูเหมือนจะไม่ได้ฟัง ในเมื่อคนที่ยนื ถือ ของกลางนัน่ เป็ นโซระชัดๆ “ อาบอกว่าให้ขอโทษคุณเรโกะ เราเป็ นเด็ก ทาอะไรไม่เคารพผูใ้ หญ่ได้ ยังไง ” ร่ างเล็กเม้มปากแน่น น้อยอกน้อยใจในตัวคนรักจนพูดไม่ออก “ ผมไม่ขอโทษ! เธอต่างหากที่ตอ้ งขอโทษผมกับอาโอะ ผมไม่ชอบให้ ใครมายุง่ กับป๊ ากับม๊า ” โซระยืนยันเสี ยงแข็ง น้ าตาคลอหน่วยเข้าไปแล้วที่อาหมอ ไม่คิดถามไถ่กนั ก่อนเลย “ ผูใ้ หญ่ที่ดีก็สมควรจะเคารพ แต่ถา้ ผูใ้ หญ่ทาตัวไม่ดีผมก็ ไม่คิดนับถือ! ” “ เห็นมั้ยคะ! เชื่อเรโกะรึ ยงั เราแค่นดั กันก็เท่านั้น จู่ๆก็มาโกรธ เรโกะยัง ไม่ได้วา่ อะไรสักนิด..”
366
คาซึมะ โฮโจยืนนิ่ง ตอนนี้เขาโกรธเอามากด้วย ไม่เห็นจะเข้าใจว่าโซระ จะดื้อไปเพื่ออะไร “ ครั้งสุดท้ายนะโซระ ไม่ง้ นั อาจะไม่พดู ด้วยแล้ว เด็กดีน่ะ..ถ้าทา ผิดก็ตอ้ งไม่อายที่จะขอโทษหรอก ” อาโอะร้องแง่งๆในลาคอ จูงข้อมือน้องไว้แน่น ชักจะฟิ วส์ขาดไปด้วยอีก คนที่ยยั ป้ านัน่ เอาตัวมากระแซะอาหมออยูเ่ รื่ อย สมัยนี้มนั ยุคอะไรแล้ว? ยังจะใช้ มารยาแบบเก่าอยูอ่ ีก..แต่เขาก็ยอมรับล่ะนะว่ามันได้ผลในระดับหนึ่งที่หล่อนมา สร้างความร้าวฉานให้ได้ “ อาหมอใจร้าย ” คนเป็ นพี่บหู ้ น้าตัดพ้อ มองน้องด้วยความสงสาร โซระหน้าหงิก อาหมอชอบเอาไม้น้ ีมาขู่ บอกว่าจะไม่คุยบ้างล่ะ จะเลิกยุง่ ด้วยบ้างล่ะ แล้วก็กลายเป็ นเขาที่ตอ้ งยอมลงให้ก่อน ..ก็เพราะรักใช่ม้ ยั ล่ะ.. “ ขอโทษครับ ” ร่ างเล็กก้มหัวลง น้ าตาหยดหนึ่งร่ วงผล็อยก่อนจะเหื อด ไปทันควันเมื่อเงยหน้าอีกครั้ง “ ย่ะ..” เรโกะเชิดหน้า กอดอกแล้วยิม้ อย่างผูช้ นะ ไม่ทนั รู ้ตวั เลยว่าถูก อาโอะหมายหัวขึ้นบัญชีดาเอาไว้แล้ว ชายหนุ่มทอดถอนใจ มองตามแผ่นหลังน้อยๆที่รีบฉุดมือพี่ชาย หุนหัน ออกนอกห้องไปทั้งใบหน้าเศร้าสร้อย เขาหันกลับมาขอโทษผูห้ ญิงด้านหน้าอีกหน เธอยิม้ แพรวพราวแล้วเอ่ยปาก “ ขอค่าไถ่โทษเป็ นดินเนอร์ที่เดิมนะคะ ” .......................................................................................
367
Special 8 : How Deep is Your Love [2] “ แล้วก็เลยไม่ยอมคุยกับหมอ..” ไทโยกอดอก หรี่ ตามองน้องชายคนรักที่ นัง่ พับเพียบเรี ยบร้อยอยูก่ ลางกองขนมกรุ บกรอบของอาโอะ เขาเดินมาเก็บกวาดเศษขยะที่นายตัวแสบทาไว้เกลื่อนกลาด เรื่ องของเรื่ อง คือโซระทะเลาะกับแฟนก็เลยไม่ยอมไปหาฝ่ ายนั้นเลย แถมยังมีหน้าเอาเพื่อนผูช้ าย ที่โรงเรี ยนมาประชด รับส่งมันต่อหน้าต่อตาอาหมอจนผูใ้ หญ่ตวั โตงอนกลับ ไม่คุย กันมาได้สามสี่ วนั แล้ว “ ช่างเขา! หาแฟนใหม่ไปเลย ชอบนักนี่ อายุใกล้ๆกัน ก็ผมมันเด็ก..ไอ้เด็ก ไม่รู้จกั โต เด็กพูดไม่รู้เรื่ อง เด็กเอาแต่ใจ ” โซระระบายอารมณ์กบั หมอนอิงของพี่ นัยน์ตามองตามเกมที่ฝ่ายนั้นเล่นอยูต่ รงทีวจี อยักษ์คู่กนั กับมิโดริ ที่คลอเคลียไม่ห่าง ไทโยเกาหัวแกรก เขาก็ไม่ได้วา่ อะไร แต่ไม่เข้าใจว่าทาไมโซระต้องหอบ ข้าวของมานอนรวมกันสี่ คนด้วย จะทาอะไรก็ทาไม่ถนัด แล้วไอ้เด็กนี่ก็อยากนอน กลาง พวกเขาเลยต้องผลัดเวรกอดอาโอะกันริ มซ้ายที ริ มขวาทีมาหลายวันแล้ว “ พี่วา่ นา..เรื่ องของโซระน่ะ มันไม่ดีตรงที่คบกันแบบไม่ยอมเปิ ดเผยไง พวกคนนอกที่ไม่รู้อะไรก็เลยแทรกเข้ามาเรื่ อย ” เขานับนิ้ว ลองคิดดูวา่ ผ่านมาห้าปี โซระงอนอาหมอเรื่ องพวกผูห้ ญิงมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว “ ผมอยากประกาศจะตายว่าอาหมอเป็ นอะไรด้วย แต่ฝ่ายนั้นน่ะ..ไม่รู้จะ หวงความโสดไว้ทาไม ” ร่ างเล็กบูห้ น้า ล้มตัวลงนอนพังพาบด้วยดวงตาเลื่อนลอย ก่อนจะตัดประเด็น “ ปล่อยเขา ฮึ! คอยดูนะ ใกล้จะถึงวันเกิดแล้ว จ้างก็ไม่ทาเค้ก ฉลองให้หรอก ” อาโอะหันมามองสบตากันกับไทโย ต่างฝ่ ายต่างถอนใจแล้วคิดว่าถ้ายังขืน ทิฐิกนั ไม่เข้าเรื่ อง มีหวังคู่น้ ีคงงอนกันข้ามชาติแน่ ......
368
..สี่ วนั แล้ว.. คาซึมะ โฮโจนอนก่ายหน้าผากอยูท่ ี่โซฟาตัวเดิม ในมือกาโทรศัพท์ไว้ แน่นเพราะโทรไปหาโซระแต่เด็กตัวแสบไม่ยอมรับสาย ดูท่าว่าคงจะโกรธนานและ โกรธยาว เขาจาได้วา่ หลังจากที่สงั่ ให้โซระขอโทษเรโกะจัง เจ้านัน่ ก็งอนตุปัดตุป่อง เก็บเสื้ อผ้ากลับบ้านไปเลย พอวันรุ่ งขึ้นจะรับไปโรงเรี ยน ก็ปรากฏว่าเจอไอ้เด็กวัย อ่อนชั้นเดียวกันมายืนรอรับหน้าบานแฉ่งอยูห่ น้าเทอเรซ ซ้ ายังเรี ยกเขาว่าเป็ นลุงอีก ต่างหาก โซระก็ช่างใจดา มองเมินเขาแล้วไปขึ้นรถของเพื่อนชายเสี ยอย่างนั้น “ หึ งเว้ย! ” เขาตะโกนใส่ความว่างเปล่าของบ้าน ก่ายหน้าผากเข้าซ้ าสอง สาบานให้ตายเถอะ..วันนั้นเขาแทบจะเดินเข้าไปกระชากแขนกลับเข้ามา อยูแ่ ล้ว อยากจะจับให้ซบลงบนอกแล้วตะคอกไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ านมนัน่ ให้รู้ มันไปเลยว่าใครกันแน่ที่เป็ นแฟนน่ะ “ เด็กอะไรใจร้าย ใจดา ” เขาพึมพา พลิกตัวนอนตะแคงแล้วใช้แขนต่าง หมอน “ ชอบทาให้ช้ าใจ ” นัยน์ตาสี นิลหลับลงเชื่องช้า นึกถึงกลิ่นกายหอมหวานที่ชอบมาลอยอวล อยูใ่ กล้ๆ ปกติหนุนตักนุ่มนิ่มแทนหมอน แต่ตอนนี้ตอ้ งมาหนุนแขนตัวเองได้อย่าง น่าอนาถนัก ..จะโดนเด็กทิ้งซะแล้วล่ะมั้ง.. ชายหนุ่มถอนใจรอบที่ร้อย พลิกตัวกลับมาอีกด้านแล้วโทรออกซ้ า พอเอา มาแนบหูก็ได้ยนิ แต่เสี ยงรับฝากข้อความ “ คนดี..อาขอโทษ ” เขากรอกเสี ยงลงไปรอบที่ร้อยกว่า โอเปอเรเตอร์คง จะเลี่ยนน่าดู “ ถ้าไม่ยอมรับสายก็กริ๊ งมาบอกว่าให้อาไปหาที่บา้ นบ้างก็ได้ ” เขาทา หน้าเหงาหงอย ในเมื่อเจ้าบ้านฟากตรงข้ามอย่างนายไทโยบอกว่าไม่ให้โผล่หน้าไป หาโซระจนกว่าฝ่ ายนั้นจะใจเย็นขึ้น ..แล้วต้องรออีกนานเท่าไหร่ ล่ะ..
369
เสี ยงโทรศัพท์ดงั แว่ว เจ้าของตะครุ บมันมากดรับแทบไม่ดูสายเข้า พอเป็ น เสี ยงโหวกเหวกของมุราคามิ อาโอะก็เลยพาลต้องถอนใจด้วยความผิดหวัง ไม่วายมี เสี ยงกระแนะกระแหนมาจากฝ่ ายนั้นว่าพอรู ้วา่ เป็ นคนพี่นี่ทาท่าไม่อยากคุยด้วยเชียว “ คร้าบๆ อาโอะมีอะไร ” เขาหันมองกระจกบานเลื่อน เห็นรอยย่นตรง หางตาขึ้นมาอีกหนึ่งแล้ว ‘ อะแฮ่ม..มีข่าวรายงาน มุราคามิ โซระกาลังจะนอกใจแฟน ปรากฏชายผูด้ ี มีสกุลไม่ทราบรายละเอียดปลีกย่อยกาลังขับเบนซ์เอสคลาสมารอรับคุณชายอยูท่ ี่ หน้าบ้าน อนึ่ง..ด้วยความหวังดีเป็ นอย่างยิง่ ก็เลยโทรมาบอกเล่าเก้าสิ บ ’ ทางนั้นว่า ยืดยาว ‘ ไม่ทราบว่าอยากให้ผมเอาน้ าสาดหรื อว่ายิงกบาลแม่งเลยดีขอรับ ’ โฮโจตกตะลึง คิ้วเข้มขมวดฉับด้วยภาพในหางตากาลังก่อเป็ นตัวน้อยๆ ของใครสักคนใส่หูกระต่ายแล้ววิง่ ถลาไปซบอกอบอุ่นของหนุ่มหน้ามนคนใหม่ อย่างที่เขากังวลมาโดยตลอด ร่ างสูงใหญ่ลุกพรวด คว้าเสื้ อเชิ้ตมาสวมลวกๆแล้ววิง่ ออกไปนอกบ้าน ไม่ ลืมคว้ากุญแจรถติดมือไปด้วย ตอนนี้ความหึ งหวงมันบังตาไปหมดแล้ว เขาไม่สน ใครหน้าไหนล่ะ ถ้าเห็นหลักฐานคาตาจะฉุดกลับมาบ้านแล้วรังแกให้ร้องไห้เชียว! ต่อให้มุราคามิ เคย์จะเอาปื นส่อง โทษฐานไปเล่นงานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ตาม ทีเถอะ เขาจะยอมให้พอ่ ตาซ้อมปางตายเลย “ ส่องหัวแล้วยิงทิ้งได้เลยอาโอะ อาจะซื้อกันดั้มตัวใหม่ให้! ” เขาสตาร์ท เครื่ อง ใจร้อนยิง่ กว่าถูกลนด้วยไฟ ..จ้างก็ไม่ยอมปล่อยให้ไปมีแฟนใหม่หรอก!.. ...... โซระนัง่ งงอยูค่ รึ่ งชัว่ โมงแล้ว จู่ๆอาโอะก็มากระชากแขนให้ลุกขึ้นยืน พี่ ไทโยสัง่ เปลี่ยนเสื้ อผ้าจากชุดนอนสบายๆมาเป็ นชุดเตรี ยมตัวออกเที่ยวทั้งที่เขา ไม่ได้ไปไหน หนาซ้ ายังเอาน้ าหอมของตัวเองมาฉีดใส่จนฟุ้ งกระจายไปหมด มีแต่
370
กลิ่นผูช้ ายมาดแมนลอยตลบอบอวล ลงท้ายด้วยเจ้ามิโดริ ที่ทาหน้าเคร่ งขรึ มแล้วนัด ออกมานัง่ ในซุม้ ไม้กลางสวนกุหลาบหน้าบ้านโดยที่มนั เองแต่งตัวหล่อสุดขีด ซ้ ายัง ถือช่อกุหลาบบานเท่าหน้าไว้แนบอกอีกด้วย “ เล่นอะไรกันอ่ะ..” เสี ยงหวานใสถามน้องชายตัวโตที่นงั่ ชะเง้อคอมองไป ตรงรั้วบ้านอยูน่ านสองนาน “ ห๋ า..เปล่าเล่น อันนี้จริ งจัง ” มิโดริ ถูกว่าจ้างมาด้วยสิ นบนให้กอดอาโอะ ได้เดี่ยวๆเป็ นจานวนสองวันโดยไม่มีการเจ็บเนื้อเจ็บตัว พอได้ฟังแบบนี้เลยยอมทา ตามแบบถวายหัว “ จริ งจังเรื่ องอะไร ” โซระเอียงคอด้วยความสงสัย เจ้าเด็กตัวสูงหันขวับไปมองนอกบ้านอีกทีแล้วก็ทาท่าหูผ่ งึ ลุกพรวดขึ้น ยืนก่อนจะเดินวนไปวนมา เล่นเอากลิ่นน้ าหอมที่ฉีดไว้ชนิดรมควันกันตายไปข้าง ลอยอวลอยูร่ อบทิศ โซระต้องยกมือขึ้นปัดๆให้มนั เจือจางลงบ้าง “ ถ้าไม่ตอบพี่กลับเข้าบ้านแล้วนะ ทาอะไรก็ไม่รู้ท้ งั สามคนเลย ” เจ้าตัวทา หน้างอ “ คนยิง่ ไม่มีอารมณ์หวั เราะอยู.่ .อ๊ะ! ” เสี ยงขาดหายเพราะไอ้แสบตรงหน้า โน้มตัวเข้ามากอดเต็มรัก ฉวยโอกาสหอมแก้มฟอดแล้วก็โยนช่อกุหลาบมาวาง แหมะบนตักก่อนจะวิง่ พรวด หายลับไปทางหลังบ้าน ทิ้งให้เขานัง่ งงเหมือนถูกทุบ สรุ ปคือมันอยากบอกรักพี่ชายแต่ไม่กล้าเลยกระมิดกระเมี้ยนอยูน่ านสิ นะ โซระหัวเราะร่ า ยกมือขึ้นแตะรอยหอมแก้มของน้องแล้วส่ายหัวด้วยความ ขบขัน พร้อมกับต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เมื่อได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าหนักหน่วงกระทืบ โครมเข้ามาเต็มๆ “ ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เชียว! ” ร่ างเล็กบางสะดุง้ เฮือก เผลอปล่อยกุหลาบในมือร่ วงพื้น พอกาลังจะก้ม เก็บ พ่อคนตรงหน้าก็ฉวยมาถือแล้วเหวีย่ งออกไปไกลสุดสายตา ตกป๋ อมมันตรงบ่อ ปลาคาร์ฟนัน่ เอง ..คาซึมะ โฮโจ..ตาหมอปากร้าย!..
371
“ มาทาไมครับ ” โซระทาหน้ายู่ ลุกลงจากซุม้ ไม้ระแนงที่นงั่ อยูน่ าน มา ตอนนี้ถึงรู ้วา่ นี่คือแผนของพ่อยอดชายสามคน โฮโจขมวดคิ้วรอบที่ร้อยแปด นี่เขาเห็นตาตาเชียวว่ามีไอ้เด็กตัวโย่งที่ไหน ไม่รู้โถมตัวเข้ากอดคนรักของเขาแล้วยังมีหน้ามาถือโอกาสหอมแก้มอีก! แล้วยัง กลิ่นน้ าหอมผูช้ ายฉุนจมูกนี่มนั ใช่ของโซระที่ไหนกัน..มันน่าไหมล่ะ! “ หมอนัน่ เป็ นใคร ” เขาเปิ ดฉากจะชวนทะเลาะเสี ยแล้ว โซระยืน่ ปากแดงๆน่าจูบใส่ ยืนกอดอกหันหลังให้ ใจจริ งก็ไม่อยากงอน นานนักเดี๋ยวอาหมอจะขี้เกียจง้อ แต่วา่ ..นี่เขาเรี ยกว่าง้ออย่างนั้นหรื อนี่ ที่บา้ นเขา เรี ยกว่าหาเรื่ องทะเลาะนะ “ หมอนัน่ ไหน ” ลอยหน้าลอยตาถามแล้วตั้งท่าจะเดินหนีแต่ฝ่ามือใหญ่ร้ ัง แขนเข้าไปก่อนจะกักตัว ตรึ งไว้กบั แผงอกแกร่ ง “ ก็ไอ้คนที่หอมแก้มเราไงล่ะ! เรี ยกมันออกมาเลย อาจะได้บอกให้รู้ซะว่า ใครเป็ นของใคร ” เขาขู่ จับคางมนเชยขึ้นแล้วจ้องลงในดวงตาหวานฉ่ าที่ทอ ประกายวาววับ “ อาไม่ยอมให้ใครมาจีบโซระหรอกนะ ” ร่ างเล็กเก็บอาการเอาไว้แทบไม่อยู่ เห็นได้ชดั เลยว่าตอนนี้ยมิ้ แก้มปริ แล้ว ..พูดมาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่ องหรอกน่า.. “ ทาหยัง่ กะผมชอบให้ใครมาจีบอาหมองั้นแหละ น้อยใจเป็ นนะครับ ” เอานิ้วชี้จิ้มลงกลางอก บอกว่าเจ็บจี๊ดเชียวล่ะ โฮโจเลิกคิ้ว หัวเราะแผ่วเบาพร้อมกับรั้งตัวนุ่มนิ่มเข้ามากอดไว้แน่น “ งั้นก็บอกว่าหึ งอาให้ชื่นใจหน่อยสิ ” โซระเขินงุดๆ พึมพาว่าบ้าอยูต่ รงปาก ..คนอะไรหน้าไม่อาย.. ชายหนุ่มยิม้ ขบขัน งอนง้อเจ้าเด็กน้อยด้านหน้าด้วยการโอบกอดเข้ามาที่ เอว สัมผัสอบอุ่นแนบชิดกันไม่ห่าง แผ่นหลังบางทาบติดกับแผงอกล่าสัน ก้มลงซุก อยูแ่ นบไหล่เล็ก สูดดมความหอมของวัยแรกรุ่ นนัน่ ด้วยหัวใจที่พองโต
372
..โชคดีอะไรอย่างนี้.. ..โซระเป็ นสิ่ งล้ าค่าที่สุดของเขาแล้ว.. “ รู ้ม้ ยั เด็กดื้อ..อาน่ะ..รั..” เขายังพูดไม่ทนั จบประโยคดี เจ้าเสี ยงเรี ยกเข้า ของโทรศัพท์ก็แผดจ้าขึ้นมากลางวง ร่ างเล็กหัวเราะคิกคัก เบี่ยงตัวหลบออกจากอ้อมกอดแล้วบุย้ ใบ้วา่ ให้ รับสายก่อน มันอาจจะเป็ นธุระด่วนอะไรก็ได้ “ ขัดลาภ ” เขาบ่น กดรับแม้วา่ มันจะเป็ นเบอร์แปลกๆ ‘ ช่วยด้วยค่ะหมอ! ’ เสี ยงจากปลายสายเล็ดลอดเหมือนตะโกนแผดมา เต็มที่ โซระขมวดคิ้วฉับ จาได้แม่นยายิง่ กว่าวันไหนๆว่านัน่ คือเสี ยงของเรโกะ จัง สาวใหญ่วยั ทางานที่มาติดพันอาหมอของเขาอยู่ อะไรไม่น่าแปลกเท่ากับตรงที่วา่ เจ้าหล่อนรู ้เบอร์ของแฟนเขาได้ยงั ไง! ..กะว่าจะจับไม่ปล่อยเลยสิ นะ!.. เจ้าตัวงอนตุบ๊ ป่ อง หันหลังให้แล้วทิ้งก้นจุม้ ปุ๊ กลงกับเก้าอี้ไม้ คิดสะระตะ ว่าคนกาลังจะดี กาลังจะจู๋จี๋กนั แท้ๆทาไมต้องมีอปุ สรรคมาขวาง แต่ถึงจะทาท่าที อย่างนั้นก็ยงั แอบเงี่ยหูฟัง “ ครับ..” โฮโจหน้าเครี ยด เขาไม่มีอะไรต้องปิ ดบังเด็กอยูแ่ ล้วก็เลยกดเปิ ด โฟน ยืน่ ไปจ่อหูอีกฝ่ าย แสดงให้เห็นว่าเขาน่ะ สุดแสนจะบริ สุทธิ์ใจแล้วก็ซื่อสัตย์ ต่อใครคนเดียว ‘ หมอมาที่หอ้ งด่วนเลยนะคะ! ยูอาการทรุ ด เมื่อกี๊ลม้ ในห้องน้ า!! ’ โซระเบิกตากว้าง เพราะไอ้ความที่อยากเป็ นหมอก็เลยไวต่อความรู ้สึกของ คนไข้กบั ญาติผปู ้ ่ วยเป็ นพิเศษ เสียงหวานเผลอบอกคนรักของตัวเองให้รีบไปเร็ วๆ ส่วนทางนี้ไม่ตอ้ งห่วง ไว้เจอกันที่บา้ นของอาหมอก็ได้ ..แล้วก็ดูคล้ายกับว่า..ปลายสายจะได้ยนิ ทุกคา..
373
‘ อ้อ! หมอมาคนเดียวนะคะ อย่าพาหลานชายมาล่ะ เดี๋ยวทาป่ วนจนได้ เรื่ องอีก ’ เธอว่าอย่างนั้นแล้วก็กดตัดสายท่ามกลางความตะลึงงันของคนอีกสองคน ที่ยงั เหลือ เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยถูกกีดกันอะไรขนาดนี้มา ก่อน เท่าที่จาได้ก็ทาตัวเป็ นเด็กดีถึงไม่มีใครคอยหมัน่ ไส้ แต่ประโยคที่ได้ยนิ นัน่ มัน เป็ นการผลักไสเขาชัดๆ..ผลักไสคนที่เป็ นแฟนให้ออกห่างแล้วเรี ยกตัวอีกคนไปหา ..นี่เธออยากจะทาอะไรกันแน่!.. “ โซระ..” หมอหน้าซีเรี ยส คิดมากจนเลยเถิดไปนู่นนัน่ นี่วา่ ถ้าทาให้งอน อีกหน โซระได้ทิ้งเขาแหง “ อาขอโทษนะ..อยูไ่ ด้รึเปล่า อาต้องรี บไป ” โซระพยักหน้ารับถึงแม้วา่ ใจจริ งจะอยากกระชากตัวคนรักมากอดแล้วกัก ตัวเอาไว้แทนก็ตามที อย่างไรเสี ย ชีวติ คนไข้มีค่ากว่าความบาดหมาง แต่ก็ขอให้เป็ น ชีวติ คนไข้จริ งๆเถอะ ไม่ใช่การวางแผนอะไรของเธอ “ รี บๆเถอะครับ ยูคุงได้แย่กนั พอดี ” มือเล็กผลักหลังร่ างใหญ่ไปที่รถ โบกมือบ๊ายบายตามคนที่แทบจะวิง่ ไปสตาร์ทเครื่ อง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ วจน สุดท้ายก็เหลือเพียงฝุ่ นจางๆ น้ าตาหยดใสร่ วงเผาะลงด้วยความเหนื่อยกับความสัมพันธ์ท้ งั หมด บ่อยครั้งที่โซระจะสวมวิญญาณของม๊าฮานะ แต่นานทีก็เป็ นมาดของอาไทระบ้าง ..ยังไม่ทนั ได้กอดตอบ.. ..ยังไม่ได้จูบกันแม้แต่นอ้ ย.. “ เฮ้อ~ กลับไปอ่านการ์ตูนต่อก็ได้ ” พึมพาอยูค่ นเดียวแล้วหันหลังกลับ ชะงักไปนิดที่พมุ่ ไม้ดา้ นข้างสัน่ ไหว “ อย่าผลักสิ เว้ย ไอ้ห่าสองตัวนี้ ” เสี ยงนายอาโอะแว้ดขึ้นก่อนที่สามหนุ่ม หลังต้นอคาเซียจะล้มโครมลงมาทั้งโขยง
374
โซระกะพริ บตาปริ บ มือที่กาลังเช็ดน้ าตาป้ อยๆพาลหยุดลง แม้วา่ จะรี บ กลบเกลื่อนแล้วแต่ก็ไม่ทนั หลบหลีกจากพี่ชายที่รักน้องจนสุดชีวติ อย่างพ่อสี น้ าเงิน นัน่ ได้หรอก “ ใครรังแกโซระ! อาหมอใช่ม้ ยั ..เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวคอยดู ” อาโอะลุกพรวด เหยียบโดนขามิโดริ เข้าเต็มๆแต่ไม่เห็นจะมีทีท่าสนใจ เจ้าตัวยกมือขึ้นป้ องปาก ร้อง แผดเหมือนปรอทแตกขึ้นไปบนชั้นสอง “ ปะป๊ า~ อาหมอทาน้องร้องไห้ ” “ อย่านะอาโอะ! ” โซระกระโจนเข้าตะครุ บตัวพี่ชายเอาไว้ ลนลานแทบ ตาย ดีแต่ที่วา่ ปะป๊ าไม่อยูบ่ า้ น ไม่อย่างนั้นมีหวังหมอจบอนาคตแน่ในเมื่อมุราคามิ เคย์หวงลูกชายอย่างกับอะไรดี “ งั้นบอกมาว่าใครทา ” เด็กหนุ่มยกมือปั ดๆให้สองคนรักเลิกมาเสนอหน้า เพราะพี่กบั น้องท้องเดียวกันเขาจะพูดคุยปัญหาหัวใจ ไทโยถอนหายใจเฮือก พยักหน้ากับมิโดริ ที่ได้แต่ยกั ไหล่อย่างช่วยไม่ได้ สองหนุ่มกอดคอกันไปดูหนังในบ้านต่อ ไว้มีคาสัง่ จากราชินีเมื่อไหร่ ค่อยวิง่ มาน้อม รับใช้เมื่อนั้น “ คนที่หอ้ ง 204 โทรมา ” โซระถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า “ ไอ้เป๋ นัน่ น่ะเหรอจะมีปัญญา! ” อาโอะใจร้อนเลยออกปากด่าก่อน คน น้องก็ได้แต่บอกว่าคนเฝ้ าไข้ตวั ดีนนั่ ต่างหาก คนไข้เองออกจะน่ารัก ใสซื่อปานนั้น “ งี้ก็มีเฮดิ ” ร่ างเล็กพอกันฉุดแขนน้อง ร้องตะโกนหาพี่ไทโยให้ช่วยขับ รถให้ โซระเองได้แต่ยนื งงจนกระทัง่ ถูกดันเข้าไปนัง่ ตรงเบาะหลัง พูดแย้งอะไร ไม่ได้แม้แต่ตอนที่มาหยุดยืนอยูห่ น้าโรงพยาบาลหรื อตอนที่อาโอะไล่ตวั ประกอบ อย่างพี่ไทโยกลับบ้านไปเรี ยบร้อยแล้ว “ มาทาไมเนี่ย ” โซระเพิ่งรู ้สึกตัว พยายามยื้อแขนออกห่างจากไอ้คนบ้า เลือดที่พร้อมเป็ นทัพหน้าบุกฆ่าศัตรู ได้ไม่ยาก “ ไล่จบั ชู ้ ” อาโอะตีหน้าเข้ม ไม่ชอบใจนักที่จะมีบุคคลที่สามเข้ามาใน ชีวติ รักของพวกเขา
375
อาโอะไม่ใช่คนเรี ยบร้อยอย่างหมะม๊าฮานะและไม่ใช่คนอ่อนไหวเหมือน คุณซายุ อาโอะพร้อมลุยทุกเมื่อ ถ้ามีเรื่ องไหนคาใจก็ตอ้ งจับให้ได้ไล่ให้ทนั ไม่อย่างนั้นนอนไม่หลับและจะแหกปากทั้งคืน “ จะดีเหรอ..น่าเกลียดออก ” โซระยังท้วง ทาตัวหนักเพื่อที่พจี่ ะได้ลาก ลาบากขึ้นแต่แรงนายอาโอะตอนนี้ยงิ่ กว่าม้า ถ้าให้ยอมรับว่าอยากรู ้ก็จะบอกว่าอยาก รู ้ แต่ความเกรงใจคนรักมีมากกว่า โซระเชื่อใจอาหมอแม้วา่ จะไม่เชื่อใจคนที่เข้าหา อาหมอก็ตาม “ เงียบแล้วเฉยไว้ อย่าทาเป็ นนางเอกไม่เข้าเรื่ อง รอดูจอมมารดีกว่า ” ...... คาซึมะ โฮโจยืนอยูใ่ นห้องพักคนไข้ รี บร้อนมาแทบตายแล้วก็พบว่ายูอิจิ ตัวน้อยนอนหลับปุ๋ ยอยูบ่ นเตียง มีผา้ พันรอบหัวด้วยการจัดแจงที่ไม่เรี ยบร้อยนัก ชายปล่อยรุ่ ยร่ ายแล้วยังมัดเป็ นปมแน่นปึ้ กอีกต่างหาก “ พยาบาลที่ไหนเนี่ย ต้องเรี ยกมาอบรมแล้ว ” เขามุ่นหัวคิ้ว ก้าวเข้าไปช่วย ทาแผลให้ใหม่ สายตามองแต่ที่รอยแดงฉานเหมือนอาบน้ าแดงลงบนผ้าก๊อซ สาวใหญ่ในชุดทางานกรี ดกรายเดินเข้าใกล้ แสร้งเอาทรวงอกบกเบียดลง ต้นแขนแข็งแรง กระแซะเข้าไปจนแนบชิดกระทัง่ ได้กลิ่นน้ าหอมสตรี คุณหมอไม่ได้พดู โต้ตอบอะไร เขาชักเหงื่อตก ขยับถอยออกมาแต่เจ้า หล่อนยังจงใจแทรก พอเพ่งสมาธิอยูก่ บั ผ้าตรงหน้าแล้วเปิ ดเส้นผมสี ดาเพื่อหารอย แผลก็กลับเจอแต่เนื้อปกติไม่มีแม้รอยขีดข่วน “ นี่อะไรกันครับ ” เขาดูรอยแดงที่ผา้ เหลือบมองเห็นถุงใช้ใส่ของจาก คอนวีเนียน ไม่ตอ้ งบอกก็รู้วา่ ใบเสร็ จคงมีผา้ พันแผลกับยาทาขวดโตแน่..ซื้อมาทั้งที่ ยูคุงไม่ได้เป็ นอะไรแม้แต่นอ้ ย “ แหม..” เรโกะยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่ องแปลก “ ก็หมอไม่มาตามนัดกิน มื้อเย็น ถ้าไม่ใช้วธิ ีน้ ีหมอจะมาเจอเหรอคะ ”
376
โฮโจเริ่ มไม่พอใจ พอเห็นยูอิจิคุงตื่นขึ้นมาแบบงุนงงก็นึกรู ้วา่ นี่เป็ นแผน ของคนพี่คนเดียว เขาถอนใจแล้วขอตัวกลับ “ อ๊ะ! อย่าเพิ่งสิ คะ ” สาวตัวสูงโผเข้ากอดแล้วตวัดแขนรอบคอแน่นหนึบ “ คุณ! นี่มนั โรงพยาบาลนะ ” เขาเหลืออด ผลักตัวเธอออกห่างแต่แรงทาง นั้นเยอะเท่าผูช้ ายตัวใหญ่เห็นจะได้ “ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ก็โอเคใช่ม้ ยั โธ่เอ๊ย..พูดมาแต่แรกก็หมดเรื่ อง ” เธอหัวเราะ คิกคัก คว้าหมับเข้าต้นคอหมอแล้วเหนี่ยวไทลงต่า ปากสี แดงสดประกบวูบแบบไม่ ต้องรั้งรอ มันเป็ นช่วงเวลาที่หมอภาวนาว่าเจ้าเด็กนัน่ คงไม่ด้ือดึงตามมาเห็นเข้า แต่ หมออาจจะลืมไปอย่างตรงที่เด็กน้อยใสซื่อของหมอมีปีศาจคอยยุอยูข่ า้ งๆ “ จับได้แล้ว! ” อาโอะกระโดดถีบประตูดงั ปั ง ยกมือถือถ่ายภาพไว้ ทันท่วงทีตอนสาวตรงหน้าผละออกจากหมอด้วยความตกใจ แต่สกั พักเธอก็กลับเข้า ไปเกาะหนึบใหม่ มีหมอคาซึมะกาลังทั้งผลักทั้งดันแบบไม่เต็มแรงนักให้อีกฝ่ าย ถอยห่าง โซระยืนนิ่งอยูข่ า้ งหลัง เห็นภาพชัดเต็มสองตาแบบไม่ตอ้ งรอคาบรรยาย อะไร ปากบางเม้มแน่น ดวงตาคลอไปด้วยความเจ็บใจ “ โซระ! อาอธิบายได้นะ ” เขาตั้งท่าจะเข้ามาหาแต่หญิงสาวด้านหลังยื้อ ไม่ปล่อย อาโอะขบกรามกรอด เดินดุ่มๆเข้าไปเบียดแล้วเอาก้นน้อยๆกระแทกใส่ เต็มแรงเล่นเอาเธอปลิวหวือไปปะทะกาแพง หัวโขกผนังดังโป๊ ก เรโกะจังร้องกรี๊ ด ลนลานเอามือจับทรงผมที่กระเซอะกระเซิงไปแล้ว หมอคาซึมะรี บผลุนผลันเข้าไปหาคนรักวัยต่าง แต่พอเอื้อมมือแตะปุ๊ บก็ ถูกปั ดทิ้งปั๊ บ ดวงตากลมโตจ้องไปที่สาวทึนทึกนัน่ อย่างโกรธเคือง ยิง่ เห็นสี หน้า ยียวนของเธอแล้วยิง่ อารมณ์พงุ่ “ มีดีก็งดั ออกมาสูส้ ิ ยะ ”
377
โซระกาหมัดแน่น หันขวับมาทางอาหมอที่ได้แต่ยนื อึ้ง มือบางคว้าบ่า กว้างแล้วกระชากปกเสื้ อเชิ้ตทางานของอาหมอเข้ามาหา เขย่งปลายเท้าขึ้น ฉกปาก วูบพร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปอย่างรวดเร็ ว ใบหน้าหวานเอียงรับริ มฝี ปากอุ่น โถมเข้า ใส่ท้ งั ตัวจนหมอยืนไม่ติด ล้มลงไปตรงโซฟาทั้งร่ างเล็กที่กา้ วขึ้นคร่ อมซ้ ายังจูบต่อ ไม่ยอมเว้นช่วง อาโอะอ้าปากค้าง สาวใหญ่อีกรายก็ได้แต่ยนื คว้าง ส่วนคนไข้ตวั เล็กรี บ เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วนอนหันหลังให้ดว้ ยความตกใจ เป็ นเวลานานทีเดียวกว่าโซระจะผละออกจากอาหมอแล้วหอบหายใจด้วย แก้มแดงก่า นัยน์ตาสี อ่อนตวัดมามองอีกสาวที่ยนื เอ๋ อ ยกนิ้วชี้ข้ ึนจิ้มตัวเองพร้อม ตะโกนเสี ยงดัง “ มุราคามิ โซระ ขอประกาศว่าหมอคาซึมะ โฮโจเป็ นสามีที่รักสุดใจขาด ดิ้น! และห้าม! ไม่ให้ใครหน้าไหนบังอาจมาแย่งไปทั้งนั้น!! กว่าจะจีบติดรอเป็ น ชาติ ไม่ยอมพวกมือที่สามหรอกเว้ย! ” หมอคาซึมะที่ยงั เรี ยกสติกลับคืนมาไม่หมดแล้วเอาแต่นงั่ คลาริ มฝี ปาก ตัวเองถึงกับตกตะลึง คนที่ไม่ค่อยจะเขินอายต่ออะไรเท่าไหร่ อย่างหมอกลับ แก้มแดงก่า พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับการประกาศความเป็ นเจ้าของจากเจ้าตัวน้อยที่ วันๆมีแต่หาเรื่ องให้เขาหึ งหวงไม่เว้น เรโกะเต้นเร่ าๆ ปรี่ เข้าไปหมายจะคว้าตัวชายหนุ่มคืนแต่นายอาโอะที่ยนื อยูด่ า้ นหลังยืน่ เท้าเข้าไปขัด เจ้าหล่อนล้มโครมลงบนพื้น เส้นผมเหมือนจะหลุด เลื่อนลงไป สายตาไวปานเหยีย่ วของเจ้าเด็กแสบเห็นความผิดปกติเลยดิ่งขึ้นคร่ อม ท่ามวยปล้ าแล้วกระชากเรื อนผมยาวสลวยนัน่ ออกท่ามกลางสายตาของคนที่เหลือ สาวสวยหุ่นดีเหมือนนางแบบแทบลมจับ วิกสี ดาที่บรรจงแต่งมาจากบ้าน ถูกลากติดมือเจ้าเด็กนรกนัน่ ออกไป บนหัวโล่งเตียนแวววับเหมือนถูกขัดมัน “ ก๊าก~ ” อาโอะแผดเสี ยงหัวเราะ กระโดดโลดเต้นแล้วชูผมปลอมที่วา่ “ นี่มนั ผูช้ ายนี่หว่า ”
378
โซระกับหมอเบิกตากว้าง นึกไม่ถึงกับคนสวยที่หาตัวจับยาก ไม่ตอ้ ง สงสัยเลยว่าทาไมเธออายุปูนนี้แต่ยงั ไม่แต่งงานแล้วเที่ยวมาไล่จบั แฟนชาวบ้านเขา “ แก! ” เรโกะคารามลัน่ หล่อนพรวดพราดเข้าหาตัวมารอายุนอ้ ยที่ยงั ตีหน้ารื่ นเริ งเหมือนเที่ยวงาน เทศกาล มือไว้เล็บกางเต็มที่หมายขยุม้ ให้เต็มรักแต่อาโอะหลบวูบ ซ้ าไม่หลบเปล่า มือเหนียวหนึบเหมือนทากาวยังเกาะกระโปรงตัวสั้นแล้วกระชากพรวด หลุดร่ วงลง มาทั้งตัว เผยชั้นในของผูช้ ายสี แดงแปร๊ ด ตรงเป้ านูนเด่นออกมาพิกล “ กรี๊ ด! ” เธอกรี ดเสี ยงลัน่ “ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สงั่ สอน ไอ้คนไร้การศึกษา ไอ้ เด็กเวร! ” โซระมุ่นหัวคิ้ว เห็นผูช้ ายศัลยกรรมหน้าอกแต่ยงั ไม่ทนั ได้ผา่ ตัดซ้ าสอง ด้านล่างแล้วนึกเหนื่อยหน่ายระอาใจ ความโกรธหายวับไปกับตา ที่คิดว่าต้องรับมือ ยังไงก็ไม่ตอ้ งนึกให้มากความแล้ว “ นายว่าเป็ นผูห้ ญิงเลยต่อยไม่ได้ใช่ม้ ยั ” นายอาโอะหัวเราะหึ หักนิ้วดัง กร๊ อบ “ กาลังร้อนวิชาว่ะ ขอลองยูโดที่บากหน้าไปเรี ยนกับอาจุนหน่อยเห้อ~ ” “ จะทาอะไรยะ! ” สาวเรโกะเบิกตาโพลง ปี นป่ ายกลับขึ้นเตียงเรี ยก น้องชายที่ส่ายหัวแล้วตั้งท่าจะหลับ “ ยู..ยูช่วยฉันก่อนเร็ ว พวกหมอรังแกคนไข้ ” “ เริ่ มเรื่ องไว้เองก็ช่วยตัวเองแล้วกันนะ ทาเคชิ ” ยูอิจิคุงหาววอด เรี ยก พี่ชายด้วยชื่อจริ งก่อนจะหันหลังให้โดยสิ้นเชิง หมอคาซึมะยังอึ้งไม่เลิก จนกระทัง่ โซระจังฉุดแขนออกไปข้างนอกแล้ว ถึงจะเรี ยกสติคืนมาได้ “ ยกให้เลยอาโอะ อย่าเอาถึงตายนะ ” โซระสัง่ เสี ยไว้ ลากตัวคุณสามีที่ แสนจะเป็ นสุภาพบุรุษกลับบ้านแต่หวั วัน ......
379
“ ด..เดี๋ยว โซระ ” ชายหนุ่มพยายามรั้งมือเล็กที่สะบัดออกจากการเกาะกุม แล้วล้วงเข็มขัดเขาแทน “ อาหมอเงียบเลย! ไม่ให้แก้ตวั ทั้งนั้น ” โซระกาลังโกรธ พอโกรธแล้วก็ ทาอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง อาการนี้ได้ตน้ แบบมาจากหมะม๊าไทระ ชอบแปลงตัว เป็ นเสื อแทนที่จะเป็ นกระต่ายเอ๊าะๆแบบน้องชายอย่างฮานะ เจ้าตัวผลักร่ างใหญ่ลม้ โครมลงบนเตียง คุกเข่าลงแล้วกระชากหัวเข็มขัด หนังออก โยนทิ้งไปท่าทางไม่ไยดีพร้อมกับตามมาลากกางเกงสแล็คสี ดา มือไม้แกะ กระดุมเสื้ อเป็ นพัลวัน คาซึมะ โฮโจถึงกับงงเหมือนโดนทุบ ร้อยวันพันปี คนรักตัวน้อยไม่เคยมี ท่าทางชอบกลแบบนี้มาก่อน..แต่ก็ใช่วา่ เขาจะไม่ชอบหรอกนะ “ โซระ..อย่าดื้อสิ ” เขารู ้สึกตาพร่ า ผงกหัวขึ้นมาดูก่อนจะเสี ยวปลาบ สะดุง้ วาบเมื่อมือบอบบางสอดเข้าไปแล้วดึงรั้งบางส่วนที่กาลังแข็งกร้าวออกมา ปลายนิ้วเรี ยวลูบไล้มนั ขึ้นลงถี่ยบิ “ ฮ..โซระ ” ลิ้นเล็กเลียริ มฝี ปากตนเอง ดวงตาสดใสมองคนตรงหน้าที่ได้แต่นอน พังพาบ ใบหน้าหวานก้มต่า เส้นผมคลอเคลียอยูแ่ ถวหน้าขาแกร่ ง อ้าปากครอบลง บนความใหญ่โตที่กาลังปวดระบม หมอคาซึมะขบกรามกรอด ยอมรับว่าตกใจเพราะโซระไม่เคยทาแบบนี้ให้ มาก่อน เขาบังคับตัวเองไม่ให้กดตัวลงโพรงปากนุ่มนิ่มที่กาลังดูดกลืนตรงส่วนนอก ท่าทางเงอะงะนัน่ กาลังจุดไฟความต้องการของเขาให้คุโชน ..ทาไม่เป็ นแล้วยังอยากทา..ไม่รู้หรื อไงว่าแบบนี้เรี ยกว่า ‘ยัว่ ’.. เขานิ่วหน้า จับแขนเรี ยว ยกตัวเบาหวิวขึ้นมาด้านบน จับปลายคางได้รูป แล้วก้มลงประกบปากจูบ เจ้าตัวเล็กยังมีหน้ามาเอียงคอเป็ นเชิงถามว่าไม่ให้ทาต่อ เหรอ “ ของแบบนี้ให้เด็กทาได้ไง ” เขาจุดยิม้ มุมปาก รั้งเอวคอดเข้าใกล้ก่อนจะ ปลดตัวเสื้ อออก
380
“ จะไปรู ้เหรอฮะ ” โซระทาปากยืน่ เรี ยกความเอ็นดูจากอาหมอจนผูช้ าย ตัวโตต้องโน้มลงไปงับเรี ยวปากอย่างมันเขี้ยว จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอขาว ไรหนวดบางๆที่หมอไม่ได้โกนเพราะมัวแต่ พะวงหาเด็กเสี ยดสี ลงแก้มเนียนจนเจ้าตัวบูห้ น้าด้วยความจัก๊ จี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยงั สู ้ อุตส่าห์ยกแขนขึ้นโอบตัวหมอไว้ไม่ปล่อย “ เดี๋ยวได้ช้ าไปทั้งตัวแน่ ” เขากระซิบ ดึงกางเกงตัวเล็กออกจากร่ าง “ กลัวแต่จะไม่ช้ า ” นายตัวแสบยิม้ พราว อ้าปากขบปลายคางอีกฝ่ ายด้วย ความหลงใหล โฮโจยิม้ ตอบ วันนี้ไม่ยอมเสี ยเปรี ยบให้เด็กขึ้นบนแล้วกากับเกมเองแน่ เขาพลิกตัวคนรักลงนอนคว่า ทาบทับน้ าหนักลงมา แผ่นอกล่าสันเสี ยดสี กบั หลัง นวลเนียนจนความร้อนเริ่ มพลุ่งพล่าน บางส่วนไหวริ ก ดุนดันสะโพกมนเหมือนจะ ผลุบหายเข้าไปในความร้อนระอุนนั่ ได้ทุกเมื่อ โซระก้มหน้างุด ระบายยิม้ อย่างดีอกดีใจที่สุดท้ายก็คว้าตัวอาหมอกลับมา ได้ ถ้าเรื่ องนี้เขาทาเป็ นเจ้าน้ าตาแล้ววิง่ หนีไม่ยอมฟังกันล่ะก็..ชาติหน้าจะได้รักกัน ต่อหรื อเปล่าก็ยงั ไม่รู้เลย คนด้านหลังโน้มลงจูบแผ่วเบาที่หวั ไหล่มน ได้ยนิ เสี ยงอะไรสักอย่าง ก่อนที่ความรู ้สึกเย็นวาบจะสัมผัสลงช่วงล่างที่สนั่ ริ ก คนข้างใต้ขยุม้ ผ้าปูที่นอน กัด ฟันแน่นเมื่อปลายนิ้วยาวเสี ยดสี เข้ามาภายใน ทั้งตัวร้อนระอุไปกับแผงอกกายาที่ แนบสนิทลงมา รู ้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดต้นคอ “ อย่าหาว่าอาลามกเลยนะคนดี ” โฮโจผละมาจับตรงราวเอว ยกร่ างอีกคน ขึ้นสูงพร้อมจดจ่อความต้องการลงด้านล่าง ค่อยๆประคองให้นงั่ ทาบลงบนตัก โซระสะดุง้ เฮือก ร้องออกมาสุดเสี ยงกับความแข็งกร้าวที่แทรกผ่าน เจ้าตัว หยัดร่ างขึ้น เม้มปากแน่นไปตามแรงเสี ยดสี ที่กาลังสอดลงลึก แขนเรี ยวยกขึ้นโอบ ต้นคอ ขยุม้ ลงไรผมสี เข้มพร้อมกับเอียงหน้ารับรสจูบ
381
“ ถ้าทากับผมคนเดียว ผมยอมให้อาหมอได้ท้ งั ทะลึ่ง ทั้งหื่น ทั้งลามกยก กาลังเลย ” เสี ยงหวานกระซิบตอบ อกบางสะท้านไหวเมื่อถูกจับลงนอนพาดขอบ เตียงทั้งที่ตวั ยังไม่ถูกถอดถอน “ เซี้ยวจริ ง ” โฮโจหัวเราะ บิดจมูกเล็กๆนัน่ อย่างรักใคร่ ไม่รู้เลยว่าเด็กไป แอบใช้ภาษาผูใ้ หญ่เกินตัวมาจากไหน..รู ้แค่วา่ เขาออกจะชอบใจก็คงพอ “ คืนนี้ไม่ ต้องนอนนะ ” เขาขู่ “ ผมก็ไม่ให้อาหมอนอนเหมือนกัน ” โซระท้าทาย รู ้ท้ งั รู ้วา่ เดี๋ยวต้องโดน รังแกหนักหน่วงแน่แต่ก็ยงั เต็มใจ ก็เพราะว่าคนรังแกเป็ นอาหมอที่โซระรอคอย ตั้งแต่ลืมตา ซ้ ายังหลงใหลมาตั้งแต่จาความได้ อีกอย่าง มาถึงตอนนี้ไม่วา่ กี่วชิ า กี่หน่วยกิต โซระจังก็เรี ยนมาจากอาไทระ จนครบสูตรแล้ว จะให้หวัน่ กับการรังแกของอาหมอคงไม่ง่ายนัก ..ไม่ตอ้ งพึ่งทั้งลูกพลับและกล้วยหอมอีกต่อไป.. ..ทดลองใช้กบั อาหมอง่ายกว่าเยอะ.. .......................................................................................
382
Last Special 8 : How Deep is Your Love “ โฮย..ปวดหลัง ” เสี ยงเล็กว่าง้องแง้ง นอนคว่าให้พี่ชายช่วยเอายามานวด ให้ จริ งๆแล้วจะให้พี่ช่วยก็ไม่ถูก เพราะพี่คนดีอย่างนายอาโอะนัง่ กระดิกเท้ายิกๆ แล้วบงการน้องมิโดริ อีกต่อหนึ่ง “ ใครสัง่ ให้โหมทาเรื่ องพรรค์น้ นั ล่ะ เดี๋ยวอาหมอหัวใจวายตายไปจะหา ฝาละมีที่ไหนหล่อได้เท่านี้อีก ” อาโอะกดเกมในมือง่วน ปากยังขยับพูดไม่หยุด โซระหน้าแดงเรื่ อ พอกลับเข้าภาวะปกติถึงจะเขินอายกับใครเขาบ้าง เป็ น พวกอารมณ์ข้ ึนๆลงๆฉุดไม่อยูข่ องจริ ง “ ผมก็อยากนวดให้พี่แบบนี้บา้ งนะ ” มิโดริ พดู พลางยิม้ แพรวพราวตาม แบบฉบับ เหมือนคุณลุงเซจิไม่มีผิดเพี้ยน “ คืนนี้ม้ ยั พอไอ้ไทโยออกไปซื้อของ เราก็ลอ็ คห้องแล้วเล่นมวยปล้ ากัน ” อาโอะว่าหน้าตาเฉย ขนาดมิโดริ ที่นงั่ ฟังยังหน้าร้อนฉ่า ส่วนโซระเองแอบ ถอนใจ อยูเ่ ป็ นพี่เป็ นน้องกันมานานใครจะไม่รู้วา่ อาโอะมันเล่นมวยปล้ าของจริ งแน่ แบบเดอะร็ อค รุ่ นเฮฟวีเ่ วทเลยด้วย แถมยังสมจริ งด้วยการใช้อุปกรณ์ประกอบฉาก อย่างเอาเก้าอี้ฟาดอีกต่างหาก ..งานนี้ไม่ใครก็ใครต้องหลังเดาะไปข้างหนึ่ง.. “ ว่าแต่..พรุ่ งนี้เหมือนจะมีปาร์ต้ ีนะ เห็นหมะม๊าชวนอาไทระไปซื้อของ ” ต้องย้าอีกทีวา่ ให้เรี ยกอา เพราะอาไทระไม่อยากจะได้ชื่อว่าเป็ นลุงอย่างลุงเซจิ โซระดึงเสื้ อที่ถูกเลิกไปกองแถวแผ่นหลังลงมาคลุมตามเดิม รู ้สึกดีข้ ึน เยอะเพราะแรงนวดดีไม่มีตกของน้องชายต่างบ้าน “ ปาร์ต้ ีวนั เกิดอาหมอที่บา้ นของเขาน่ะ พอดีทุกคนอยากจัดให้ อาโอะไป เป็ นเพื่อนกันหน่อยสิ จะหาซื้อของขวัญ ” อาโอะหูผ่ ึง วางเกมในมือแล้วลุกพรวด วิง่ จี๋ไปเอากระเป๋ าเงิน เตรี ยม พร้อมจะไปซื้อเกมตัวใหม่เต็มที่
383
“ ไปๆ..ซื้อเยอะมั้ย ถ้าไม่เยอะไปกันสองคน ถ้าเหมาห้างเอามิดจังไปหิ้วก็ ได้ ” ด้วยความเคยชินก็ยงั เรี ยกคนรักอายุนอ้ ยของตนว่ามิดจังอยูด่ ี อะไรไม่เท่ากับที่วา่ มิดจังของอาโอะกลายสภาพมาไม่ต่างจากพี่ไทโย เท่าไหร่ คือจาเป็ นเมื่อตอนนายอาโอะเดือดร้อนเนี่ยแหละ เวลาปกติก็หมาหัวเน่าดีๆ นี่เอง “ ยังไม่รู้เลยว่าจะซื้ออะไร ” เจ้าตัวเล็กถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า เงิน เก็บก็มีอยูห่ รอก ไม่ได้เหมาซื้อการ์ตูนกับเกมเหมือนอาโอะ แต่มนั ติดตรงที่วา่ จะให้ อะไรดี ตั้งแต่เป็ นแฟนตัวจ้อยของอาหมอมาจนป่ านนี้ ผ่านวันสาคัญสารพัด จิปาถะไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ซื้อมาให้ท้ งั หนังสื อ ทั้งเสื้ อผ้า จะเป็ นนาฬิกาหรื อว่า กล้องถ่ายรู ป โซระเก็บเล็กผสมน้อยซื้อให้อาหมอหมด ตอนนี้มนั ครบทุกอย่าง เพราะเล่นซื้อแหลกในเมื่อแต่ละเดือนต้องมีวนั สาคัญแบบที่จะถึงนี้อย่างน้อยหนึ่ง วัน ห้องนอนอาหมอจะกลายเป็ นโกดังเก็บของแล้ว อาโอะเอียงคอมอง ยกดีวดี ีฉบับพิเศษเฉพาะอายุสิบแปดบวกขึ้นมาถาม “ เอาอันนี้มะ ” โซระหน้าแดงแปร๊ ด เขวี้ยงหมอนใส่พี่แต่ฝ่ายนั้นหลบวืด นุ่นยัดไส้เลย ปะทะแก้มมิดจังเข้าเต็มรัก “ อยากได้ที่มนั พิเศษหน่อย มีความหมายอะไรแบบนี้ ซื้อ ของทัว่ ไปมันก็แค่ของใช้น่ะ ” คนพี่ทุบมือดังปั้ ก บอกว่าเวลานี้ตอ้ งนี่เลย..คอนด้อม สุดแสนจะมี ความหมาย เอาออกมาก็ระลึกถึงเรื่ องอย่างว่า หลังใช้งานเสร็ จจะดองไว้ในขวดโหล โชว์พาวว่าครั้งหนึ่งเคยรบกับเด็กได้แข็งขันดีก็น่าสน “ กลับเข้าหลุมไปเลยอาโอะ! ” โซระร้อนวาบเข้าเต็มหน้า ไม่รู้วา่ ไอ้ลามก ตัวนี้เป็ นพีเ่ ป็ นน้องกับเขาได้ไง เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องดังเข้ามาขัดจังหวะการรบกันของสองพีน่ อ้ ง มิด จังเดินออกไปเปิ ดให้แล้วก็ยมิ้ ร่ าที่หมะม๊าฮานะเป็ นฝ่ ายโผล่เข้ามาหา
384
“ นึกว่าไปกับม๊าผมแล้วซะอีก ” มิโดริ งบั ประตูตามหลัง เดินตามต้อยๆ แล้วคว้าหมอนอิงมานัง่ กอด อาสาเล่นเกมแทนคนรักที่หูต้งั ไปแล้วกับการช็อป “ จะเข้ามาถามเด็กๆว่าอยากได้อะไรรึ เปล่า ” ฮานะเกือบต้องแหงนคอมอง มิดจัง ดีแต่ที่ฝ่ายนั้นนัง่ ลงไปก่อน “ ผมอยากๆ ” อาโอะร่ อนมือไปมา “ ผมอยากได้หนังชุดของโรเบิร์ต ร็ อด ริ เกซ แล้วก็ดีวดี ียกแผงของทาแรนติโน่ดว้ ยฮะ ที่แบรด พิทท์แสดงเป็ นทหารฆ่า นาซีน่ะ ผ่ากะโหลกเช้งๆเลย ” “ ไม่ควรใช้ความรุ นแรง ” มิโดริ ทว้ งมา แต่ก็แค่น้ นั แหละ อดีตอาจได้ผล พูดคาไหนพี่อาโอะฟังคานั้นเพราะเขามันเด็กเอ๊าะๆวัยกระเตาะกาลังน่ารัก พอตัวโต เท่าหมีควายแล้วต่อให้แหกปากจนคอแห้ง พี่แกยังไม่ชายตาเลย “ ถ้าไม่โหดเกินนะ ” ฮานะหัวเราะ เห็นว่าเจ้าลูกคนโตพอจะควบคุมความ ป่ าเถื่อนของตัวเองได้แล้วก็ค่อยเบาใจ รับปากว่าจะซื้อมาให้ แต่ขอเปลี่ยนจาก Inglourious Basterds เป็ น Desperado หรื อไม่ก็ Zorro จะพอเบาบางกว่า “ โซระล่ะครับ ” คุณแม่คนสวยเข้าไปนัง่ ริ มเตียงกับลูกคนเล็กที่ดูเหมือน จะครุ่ นคิดอยูน่ าน โซระส่ายหัวดิก คิ้วขมวดกันแทบจะเป็ นโบว์อยูแ่ ล้ว “ กลุม้ ใจเรื่ องหาของขวัญให้อาหมอแน่ๆเลย ” ฮานะดักทางอย่างรู ้ทนั เรื่ องความรัก ห่วงโซระมากกว่าเพราะจริ งจังแล้วก็ข้ ีใจน้อยไม่ต่างกัน ส่วนอาโอะสบายใจได้ วันๆเล่นเกมอย่างเดียว แถมมีอีกสองหนุ่มมารุ มรักก็ไม่ตอ้ ง กังวลอะไรแล้ว โซระพยักหน้าหงึก คุณแม่ลองถามไปเรื่ อยๆว่าซื้อนัน่ หรื อยัง ซื้อนี่หรื อยัง ก็ได้คาตอบว่าเรี ยบร้อยหมดแล้ว “ ตอนวันเกิดปะป๊ า หมะม๊าซื้ออะไรให้เหรอ ” ฮานะเงียบไป เขาไม่ได้ซ้ืออะไรเลยเพราะพี่เคย์บอกว่าไม่ตอ้ งเอาเป็ น สิ่ งของ..ขอแค่อยูด่ ว้ ยกันทั้งตัวและหัวใจก็เพียงพอ เจ้าตัวหน้าแดงเรื่ อ คนบ้าอะไรไม่รู้ ขยันหว่านคาหวานใส่กนั ทุกเวลา
385
“ หมายถึงของที่ปะป๊ าประทับใจที่สุดรึ เปล่า ” อาโอะเพิ่งทาตัวมี ประโยชน์ก็ตอนนี้ ฮานะหน้าร้อนผ่าว ขยับพื้นที่บนเตียงให้ลูกชายคนโตเข้ามานัง่ แขนเรี ยว กอดลูกทั้งสองเอาไว้ “ ของที่ปะป๊ าเคย์ประทับใจเหรอ ” นึกย้อนความหลัง “ คิดว่า ให้ตอนงานวันเกิดของคุณพ่อนะ ” เขาหมายถึงซาโตะซัง “ อ้อ..คุณปู่ ” อาโอะทาความเข้าใจ “ ให้เป็ นอะไรครับ ” โซระตื่นเต้น แล้วก็ได้รับคาตอบเป็ น ‘ดอกไม้’ “ ดอกไม้..หมะม๊าหมายถึงเอาตัวผูกโบว์แล้วให้ปะป๊ าเหรอ!! ” อาโอะแผด เสี ยงด้วยความคาดไม่ถึง ก็ฮานะแปลว่าดอกไม้ไม่ใช่เหรอ “ ไม่ใช่จะ้ ไม่ใช่ ” ฮานะโบกไม้โบกมือ หน้าแดงจัดเหมือนถูกต้มสุก “ ก็ดอกไม้..” โซระอีกคน คิดไปถึงไหนต่อไหน จินตนาการเอาตัวเองมัด ริ บบิ้น ให้คุณหมอแกะแล้วอวยพรว่า ‘อาหมอ..ให้มนุษย์สีฟ้าเป็ นของขวัญครับ’ ไม่ ค่อยออก “ ดอกไม้จริ งๆ เป็ นดอกกลาดิโอลัส ” ฮานะเฉลย “ ทาไมต้องกลาดิโอลัสล่ะครับ ” มิดจังที่ฟังอยูน่ านเริ่ มเข้ามาร่ วมวง “ เพราะว่าดอกไม้ทุกดอกมีความหมาย กลาดิโอลัสแปลว่ารักแรกพบ ” “ ว้าว! ” อาโอะอ้าปากค้าง “ แล้ว..แล้วอย่างผมจะให้อาหมอ มีดอกไม้ที่มีความหมายว่ารักตั้งแต่แรก เกิดมั้ยครับ ” โซระหน้าแดงก่า ฮานะหัวเราะ บอกว่าดอกไม้มนั มีหลากหลาย ลองหาด้วยตนเองคงจะมี ความหมายกว่า “ นัน่ สิ นะครับ..” ดวงตากลมโตเป็ นประกายแวววาว “ ต้องลองค้นหาด้วย ตัวเอง ” .......................................................................................
386
แสงไฟจากคืนวันงานส่องสว่างไปทัว่ บริ เวณ พื้นที่จดั เลี้ยงเป็ นสวน กุหลาบขาวที่บานสะพรั่งรับลมยามดึก เวทีกลางงานวางเปี ยโนหลังใหญ่พร้อมด้วย วงนักดนตรี ที่ใช้เสี ยงเพลงเปิ ดคลอให้บรรยากาศ บนโต๊ะยาวมีแต่ของขวัญกอง พะเนิน ทั้งจากเพื่อนๆของคุณหมอรวมไปถึงคนไข้ นับรวมกันได้กว่าร้อยชิ้น บ้าน หลังโตของคุณหมอคาซึมะจึงเล็กลงไปถนัดตาเมื่อต้องจุผคู ้ นจานวนมาก ฮานะกับซายูริเป็ นคนขอรับผิดชอบเรื่ องอาหารเลี้ยงแขก ส่วนไทระถูกกัน ออกไปห่างๆครัวด้วยสาเหตุเดียวกับคุกกี้ในคืนวันงานทานาบาตะ ถึงอย่างนั้นคนที่ ช่วยเรื่ องจัดข้าวของและพื้นที่ต่างๆก็คือไทระอยูด่ ี ฝ่ ายอายะกับเอริ เป็ นพวกอานวย ความสะดวกด้านอื่นทั้งดอกไม้ที่เอามาตกแต่งและซุม้ อวยพรใหญ่โต หมอคาซึมะยืนต้อนรับแขกในงานด้วยสี หน้ายิม้ แย้ม ที่จริ งแล้วมุราคามิ เคย์และซาวามุระ จุนเสนอให้จดั งานที่หอ้ งบอลรู มของโรงแรมแต่หมอต้องการให้ เป็ นงานแบบสบายๆและเป็ นกันเองมากกว่า แต่สุดท้ายมันก็ออกมายิง่ ใหญ่อลังการ จนได้ “ คุณหมอ สุขสันต์วนั เกิดนะคะ ” เสี ยงจากบรรดาคนไข้สาวๆร้องทักทาย มาพร้อมกับยืน่ ของขวัญให้ พยาบาลคนไหนที่สนิทกันหน่อยก็แกล้งแหย่ดว้ ยการ ยืน่ หน้ามาหอมแก้มเสี ยอย่างนั้น “ ขอบคุณนะครับที่มากัน ” เขาทักทายทุกคนอย่างเป็ นกันเอง “ คุณหมอ..” เสี ยงเรี ยกแผ่วเบาจากอดีตคนไข้ตวั น้อยดังขึ้น โฮโจก้มลงมองยูอิจิคุงที่เอาของขวัญมาให้แทนพี่สาว..หรื ออีกนัยคือพี่ชาย จอมป่ วนที่ทาเรื่ องให้เขาเกือบทะเลาะกับโซระ “ ผมมาอวยพรแล้วก็มาขอโทษแทนพี่ดว้ ยฮะ ” ยูคุงหน้าสลด บอกว่าที่ โดนเด็กคนหนึ่งต่อยไปวันนั้นเล่นเอาซิลิโคนที่หน้าอกพี่ชายยุบเลย แต่รับรองว่า ทาเคชิไม่กล้าฟ้ องร้องหรอกเพราะยังอยากทางานกับแกรนด์ พาเลซต่อ ไม่โดนไล่ ออกก็ดีแล้ว
387
“ ขอบคุณมากครับ ยังไงหมอต้องขอโทษแทนด้วยนะ ” เขาลุแก่โทษ แอบ กลัวแทนไม่ได้วา่ วันไหนอาโอะอาจจะเอาไม้ทุบหัวเขาเข้าจริ งๆถ้าเกิดเรื่ องแบบนี้ ขึ้นอีก “ หมอ..” เสี ยงหวานใสของใครสักคนดังขึ้นก่อนเจ้าตัว หมอคาซึมะหันไปยิม้ แย้มให้กบั อดีตคนไข้อีกหนึ่งที่เขาเคยมีโอกาสเฝ้ าดู แลมาสี่ ปี..ซายูริสดใสขึ้นมาก รอยยิม้ นั้นงดงามเหมือนวันเก่า เป็ นกุหลาบขาวที่ สะสวยอย่างที่เคยเป็ นและคงเป็ นเช่นนี้ตลอดไป ..เขาดีใจที่สุดท้ายความรักของซายุก็กลับคืนมา.. “ แฮปๆเบิร์ธเดย์นะครับ ” ร่ างบอบบางโถมเข้ากอดพร้อมกับจูบที่แก้ม คาซึมะ โฮโจกอดตอบอย่างมิตร แม้วา่ จะหวัน่ ๆแรงโมโหของซาวามุระ จุนไปหน่อยแต่ความคิดนั้นกลับผิดคาดเมื่อร่ างสูงที่เดินตามมาเบื้องหลังเลือกที่จะ ยิม้ ให้และก้มหัวลงเล็กน้อย “ ขอบคุณสาหรับทุกอย่าง ผมติดหนี้บุญคุณของหมอตลอดชีวติ ” จุนโอบ ไหล่เล็กของภรรยา โฮโจมองภาพของคนทั้งคู่ดว้ ยความสุข ภาพที่คนสองคนจูงมือกัน มอบ รอยยิม้ ที่จริ งใจให้แก่กนั และกันในทุกวินาที “ อย่าถือเป็ นบุญคุณเลยครับ เป็ น หน้าที่ของเพื่อนและของหมออย่างผมอยูแ่ ล้ว ” คล้อยหลังคนทั้งสองไม่นาน ทาซึดะ ชินยะเพิ่งจะลงจากรถและมอบ ของขวัญให้กบั เขา รอยยิม้ ที่มีให้แทนคาขอบคุณอย่างจริ งใจอีกครั้ง “ ขอบคุณที่พาพี่ซายุคืนมานะครับ ” ชินยะจับมืออีกฝ่ าย “ สุขสันต์วนั เกิด ขอให้มีความสุขมากๆ ” หมอคาซึมะก้มหัวให้พร้อมยิม้ ตอบกลับ เขาหันไปจับมือกับซาวามุระ เอริ น้องชายของซาวามุระ จุน รวมทั้งเป็ นคนรักของทาซึดะ ชินยะ
388
ยิง่ ดึกคนยิง่ มาก เจ้าของงานเหลียวมองหาคนสาคัญที่ป่านนี้ก็ยงั ไม่มา ครอบครัวมุราคามิพากันเข้าไปในสวนหมดแล้ว ทั้งมุราคามิ เคย์ ฮานะ คุณเซจิและ ไทระ พวกหลานๆทั้งหลายอย่างไทโย อาโอะ และมิโดริ ก็มากันพร้อมเพรี ยง ..แล้วคนๆนั้นของเขาไปไหน.. “ สุขสันต์วนั เกิดอีกครั้งนะหมอ ” เสี ยงของอายะดังแว่วเข้ามา ยืน่ ของขวัญที่ห่อเป็ นทรงสูงไว้ลึกลับแต่กลับเฉลยเสี ยก่อนแกะ “ ดูนี่สิ แจกันจาก อียปิ ต์! ” โฮโจหัวเราะ กอดตอบเพื่อนตัวน้อยที่คุน้ เคยกันมานาน “ สุขสันต์วนั เกิดครับ ” เรี ยวเฮทักทาย แม้จะเคยมีเรื่ องบาดหมางแต่ ณ ตอนนี้ทุกอย่างมันจบสิ้นลง เขาได้อายะมาอยูใ่ นอ้อมกอด ป่ วยการจะคิดถึงเรื่ องเก่า “ ขอบคุณมากที่เคยดูแลอายะแทนผม ” เรี ยวจับมือคนตรงข้าม “ เราเป็ นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ ” เขาตอบสิ่ งที่เป็ นความจริ ง เห็นอายะ แก้มแดงเรื่ อเมื่อถูกคนรักโอบไหล่ไว้ “ เชิญตามสบายนะครับ ” ชายหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นดู หันมองไปนอกบ้าน ถามไถ่คนรู ้จกั แต่ไม่มีใคร บอกได้วา่ โซระอยูท่ ี่ไหน ..สามทุ่มกว่าแล้ว..ไม่มีวแี่ วว.. ..หายไปไหน..ทาไมไม่มา.. คุณหมอยังคงยืนรออยูห่ น้าบ้าน กระทัง่ ไม่มีแขกคนไหนมาอีกแล้ว รอ กระทัง่ เวลาล่วงเลยมาป่ านนี้ เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ ากางเกง ปลายนิ้วแตะลงบน กล่องใบเล็กที่ต้ งั ใจไปหามาเพื่อคืนวันนี้ ..อย่าปล่อยให้คนรักกันต้องรอเก้อเลย.. “ รุ่ นพี.่ .สี่ ทุ่มแล้วนะครับ อยากจะพูดอะไรกับแขกที่มาหน่อยมั้ย ” ฮานะ เป็ นคนเข้ามาบอก “ โซระไปไหน ” เขาท้วงถาม สี หน้าไม่ดีเอาเสี ยเลย ปกติโซระจะต้องโทร บอก ไม่เคยหายไปโดยไม่พดู อะไร
389
..โดยเฉพาะวันนี้..วันที่เขามัน่ ใจว่ายังไงโซระต้องมา.. “ โซระคงติดธุระมั้งครับ ” ฮานะพูดลอยๆ ทาทีไม่สนใจเท่าไหร่ “ ธุระเหรอ..” โฮโจทวนคาเสี ยงเครื อ เขาไม่ได้อยากคิดมากหรื อขี้นอ้ ยใจไม่เข้าเรื่ อง แต่เพราะว่าอยากอยูใ่ กล้ อยากใช้เวลาที่สาคัญนี้บอกออกไปให้ทุกคนรู ้ เขาไม่ได้ยนิ ยอมให้จดั งานเลี้ยงเพื่อ เขาเองบ่อยนัก จะว่าไป มันคือครั้งแรก..และอาจเป็ นแค่ครั้งเดียวตลอดไป “ อย่าให้แขกรอนานเลยครับ ไปกันเถอะ ” ฮานะฉุดข้อมือรุ่ นพี่ให้เดินเข้า ไปในงาน “ ฮานะ! ฮานะจัง ” เสี ยงโวยวายอย่างตื่นตระหนกของซายูริดงั ขึ้น เจ้าตัว วิง่ หน้าตื่นมาหาแล้วชูโทรศัพท์ให้ดูพลางละล่าละลัก “ โซระ..” หมอคาซึมะตัวเย็นเฉี ยบ เขาปราดเข้าไปหาซายุ แทบจะตะโกนถาม มือ สัน่ จนยืนยังไม่อยู่ “ เกิดอะไรขึ้น! โซระเป็ นอะไร เขาอยูไ่ หน!! ” ซายูริอ้ าอึ้ง ขยับปากจะบอกคนที่ร้อนใจตรงหน้าแต่แล้วไฟในงานกลับ ดับพรึ่ บ สาวๆร้องกรี๊ ดด้วยความตกใจ มีคนตะโกนบอกว่าเครื่ องปั่ นไฟอาจจะตก เสี ยงดนตรี ในงานเงียบลงทันควันเหลือเพียงเสี ยงพูดคุยกันเซ็งแซ่ “ โซระอยูไ่ หน! ” โฮโจไม่สนใจเรื่ องอื่น เขาวิตกจนทาอะไรไม่ได้ “ ซายุ ตอบมาเร็ ว! ผมจะไปหาโซระ ” “ You know I can't smile without you..” หมอคาซึมะหันขวับไปยังต้นเสี ยงหวานใส บริ เวณงานที่มืดมิดกลับมี เพียงแสงเดียวที่ส่องไปบนเวที ร่ างเล็กบางในชุดสี ฟ้าอ่อนนัง่ อยูห่ น้าเปี ยโนสี ขาวหลังใหญ่ นิ้วเรี ยวพลิว้ ไหวไปตามแป้ น รอยยิม้ สดใสมอบตรงมายังคนที่ยนื นิ่งอยูต่ รงกลาง ริ มฝี ปากจิ้มลิ้ม ขยับตามตัวโน้ต เปล่งเสี ยงร้องเพลงคุน้ เคย “ I can't smile without you. I can't laugh and I can't sing. I'm finding it hard to do anything ”
390
“ โซระ..” คุณหมอครางแผ่ว เขาก้าวเข้าหาอีกฝ่ ายอย่างเผลอไผล เสี ยง อ่อนหวานที่ได้ยนิ สะกดทุกลมหายใจจนได้แต่ยนื เงียบ ..you see I feel sad when you're sad.. ..I feel glad when you're glad.. ..if you only knew what I'm going through.. ..I just can't smile without you.. ร่ างเล็กโปรยยิม้ ดวงตาสี อ่อนทอดมองมายังผูช้ ายคนหนึ่งที่อยูใ่ นใจของ เด็กขี้แงตั้งแต่จาความได้จนกระทัง่ ทุกวันนี้..และมันจะไม่มีวนั เปลี่ยนแปลง ..you came along just like a song.. ..and brighten my day.. ..who would of believed that you where part of a dream.. ..now it all seems light years away.. หมอคาซึมะส่ายหัวอย่างขบขัน แต่ถึงอย่างนั้นรอยยิม้ มากมายที่ประดับ บนใบหน้าก็ไม่ได้จางหายไปไหน ..เด็กใจร้าย..ชอบทาให้คนแก่ใจหายอยูเ่ รื่ อย.. “ I can't smile..” โซระทอดเสี ยงเบาเมื่อปลายนิ้วหยุดเคลื่อนไหว เสี ยง ดนตรี เงียบลงพร้อมกับคาสุดท้ายที่ถูกเปล่งออกมา “ without you..” มีเสี ยงปรบมือดังกึกก้องทัว่ บริ เวณให้นกั ดนตรี ตวั น้อยที่ใช้เวลาฝึ กเปี ยโน นานนับปี ผสมกับความกล้าที่จะร้องเพลงภาษาอังกฤษต่อหน้าผูค้ นทั้งที่เป็ นเด็กขี้ อายเหลือเกิน ..มันไม่ใช่เรื่ องง่ายเลย..อาหมอรู ้ดี.. “ สุขสันต์วนั เกิดนะครับ อาหมอ ” คนที่ปล่อยให้เจ้าของงานชะเง้อคอรอ ก้าวลงมาที่พ้นื ในมือมีดอกไม้ช่อใหญ่ มันเป็ นโทนสี ร้อน ทั้งแดงและชมพูตดั กับ กลุ่มดอกสี ขาว
391
โซระยืน่ มันให้คนตรงหน้า พร้อมกับเฉลยความหมายที่เป็ นฝ่ ายไปหามา เอง เขาจับลงบนดอกกุหลาบสามสี ที่แฝงอยูใ่ นกระดาษแก้วใส “ ดอกไม้ทุกดอกมีความหมายครับ ” เคย์มองลูกชายคนเล็กแล้วหันไปมองหน้าภรรยาที่ทาท่าไม่รู้ไม่ช้ ี เขาอม ยิม้ กับภาพที่เห็น “ สี ชมพู..ขอให้มีความสุขอย่างแท้จริ ง..” โซระยิม้ เขิน เลื่อนมือลงมาจับ กุหลาบสี สด “ ดอกสี แดงแอบอิง รักคุณยิง่ กว่าใครที่ไหน..กลีบดอกขาว คือจะรัก คุณตลอดไป..” หมอคาซึมะทอดมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน “ เบบี้บรี ธบอกความนัย..จะรักคุณทุกลมหายใจ..ไม่มีวนั จาง..” ดวงตาสี เข้มมีหยดน้ าคลอ เขายิม้ ด้วยความสุข มันมากมายจนไม่สามารถ บรรยายออกมาเป็ นคาพูดได้ ..ขอบคุณ..ขอบคุณที่เกิดมาเพื่อผูช้ ายคนนี้.. มีเสี ยงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งอย่างกึกก้องและยาวนานเมื่อเจ้าของวันเกิด รวบตัวบอบบางเข้ามาในอ้อมกอด โซระจังดูจะตาโตเล็กน้อยแต่แล้วก็ยกมือขึ้น โอบรอบบ่ากว้าง ซุกหน้าลงบนแผ่นอกอบอุ่น “ ขอบคุณทุกคนครับ..ขอบคุณจริ งๆ ” หมอคาซึมะก้มหัวให้กบั แขก ทั้งหลาย แม้วา่ ตาจะมองตรงไปข้างหน้าแต่ฝ่ามือข้างนั้นยังกอบกุมปลายนิ้วนุ่มไว้ ไม่ยอมปล่อย “ ผมรู ้สึกดีใจที่ทุกคนให้เกียรติมาในงานนี้ ผมคงไม่จดั งานอวยพร ความแก่ตวั เองบ่อยนักแต่ก็ตอ้ งขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ” มีเสี ยงหัวเราะดังขึ้นกับคาพูดโต้งๆของหมอ “ อย่างน้อยวันนี้ มีสิ่งหนึ่งที่ผมคิดมานานแล้วว่าจะทา และจะแสดงต่อ หน้าทุกคน ” เขาหันมาหาโซระจังที่กะพริ บตาปริ บ มองตามด้วยความไม่เข้าใจ “ อาเป็ นคนทาอะไรชักช้า ชอบถ่วงเวลาไว้จนไม่ทนั การ กว่าจะตัดสิ นใจ ได้ก็ปล่อยเวลาให้ผา่ นไปเรื่ อยอย่างน่าเสี ยดาย ขอบคุณที่โซระยังรออา และยังรอมา
392
เนิ่นนานจนป่ านนี้ ” ชายหนุ่มจับลงบนสร้อยเส้นเล็กที่อีกฝ่ ายสวมอยู่ สะกิดเพียงนิด ปลายตะขอก็หลุดออกจากกัน แหวนวงใหญ่ดา้ นในกลิง้ ตัวลงมาบนฝ่ ามือ โซระตาโต ไม่เข้าใจว่าอาหมอเอาแหวนคืนเพื่ออะไร แต่เมื่อคนตรงข้าม ดึงกล่องใบเล็กในกระเป๋ ากางเกงขึ้นมา ทุกสิ่ งทุกอย่างก็เด่นชัด “ คุณเคย์..ฮานะจัง ผมรู ้วา่ พวกคุณช่วยลุน้ ไอ้หมอจอมอืดอาดคนนี้มานาน แล้ว ต่อไปคงไม่ตอ้ งคอยลุน้ อีก พวกคุณจะว่าอะไรมั้ย..ถ้าผมจะขอโซระจังของ พวกคุณ..มาอยูใ่ นความดูแลของผม ” หมอคาซึมะประกาศก้อง “ มาเป็ นภรรยาตัว น้อยที่มีอาหมอแก่ๆแบบนี้เป็ นแฟน ” เคย์ตกตะลึง พอๆกับฮานะที่เบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึงยิง่ กว่าอะไร แต่คนที่ยนื โงนเงนจะเป็ นลมไปแล้วคือโซระที่ถึงกับต้องยึดชายเสื้อหมอไว้แน่น ..ไม่เคยคิด..ไม่เคยฝัน.. ..หวาดกลัวมาตลอดว่าคุณจะปิ ดบังฐานะของเรา.. ..ระแวงทุกเวลาที่ตอ้ งเป็ นเพียงอาและหลานในสายตาคนอื่น.. ...... ..วันนี้โซระรู ้แล้ว..เข้าใจแล้ว.. ..ขอบคุณครับ..ที่รักกันมากมาย.. “ อาหมอ..” โซระน้ าตาร่ วงเผาะ ยิม้ ออกมาทั้งความสุขที่ลน้ เปี่ ยม เคย์ที่หายตะลึงเพราะฮานะจังแอบหยิกกระแอมแก้เก้อ เขาพยักหน้ารับ น้อยๆทั้งรอยยิม้ “ ฝากดูแลลูกชายผมด้วยนะหมอ..” มีเสี ยงร้องแสดงความยินดีจากแขกเหรื่ อในงาน แม้วา่ สาวๆบางคนจะแอบ กัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความเสี ยดายแต่ความรักที่ท้ งั คู่มีให้กนั ก็มากมายเกินกว่าใครจะ อยากเข้าไปแทรกแซง หมอคาซึมะดึงมือเล็กเข้ามาหา เขาเปิ ดกล่องใบน้อยขึ้น ด้านในมีแหวนวง เล็กทอประกายแวววาวล้อแสงไฟ เมื่อบรรจงสวมลงกับนิ้วนางข้างซ้ายแล้วแน่นอน ว่าต้องพอดีมากกว่าแหวนเงินวงใหญ่ที่อีกคนห้อยคอมานาน
393
“ ตาโซระเป็ นเจ้าของอาบ้างแล้วล่ะ ” เขายืน่ มือให้ โซระหน้าแดงจัด ทั้งที่มองอะไรไม่ค่อยเห็นเพราะความอายมันทาเอาตา เบลอไปหมดก็ตาม แต่เจ้าตัวก็อุตส่าห์แข็งใจลบความเขิน สวมแหวนเงินวงเก่าคืน ให้คนรักอายุมากของตน โฮโจรวบทั้งร่ างนั้นมากอดไว้พลางก้มลงจูบบนเรื อนผมสี อ่อน “ จะว่าไปแล้ว..อาก็รอโซระมาตั้งแต่เกิดเหมือนกันนะ กว่าจะโตมาบอก รักกันได้ก็ป่านนี้ ” เขาจิ้มจมูกเล็ก “ อย่าปล่อยให้อารอเก้ออีกล่ะ ” โซระซบหน้ากับอ้อมอกแข็งแรง หัวใจทั้งดวงเต้นตึกตักอย่างไม่ยอมสงบ ลงเลย “ ไม่มีใครต้องรอใครอีกแล้วล่ะครับ ” ซายูริมองภาพทั้งหมดด้วยรอยยิม้ อดแสดงความยินดีกบั พีๆ่ ไม่ได้ที่ หลานๆพบเจอกับความรักได้เร็ วกว่าพวกเขานัก “ จบอย่างมีความสุข ” ไทระชูแก้วขึ้นชน “ ทายังไงถึงจะได้ลนุ ้ ต่อล่ะ ” ฮานะชอบที่จะเห็นรู ปแบบความรักที่ หลากหลาย “ พวกเราก็มีลูกเพิ่มสิ ” เซจิเสนอ “ ให้ทาเองก็ไหวนะ ” เคย์กระเซ้า “ แน่ใจเหรอลุง ” จุนอดแขวะไม่ได้ “ นัน่ สิ ..พี่เคย์แก่แล้วนี่ ” ซายูริไม่เคยเข้าข้างพี่ชายเลยแม้แต่นอ้ ย “ จริ งๆรอพวกผมก็ได้ ” ชินยะพูดหน้าตายพร้อมกับสะกิดคนรัก “ โทษที..แค่มีไอ้เด็กบ้านี่เป็ นแฟนคนเดียวก็เลี้ยงยากแล้ว ” เอริ ส่ายหัวไม่ เอาแน่ “ ทางนี้ยงั ว่างนะครับ ” เรี ยวเฮบอกใบ้ “ แต่ฉนั อยากเลี้ยงหมามากกว่านี่นา ” อายะยังคงความเป็ นสัตวแพทย์ไว้ เสมอ
394
เมื่อทุกคนยืนนิ่ง สุดท้ายทุกสายตาก็วกกลับมาจบที่ซาวามุระ จุนผูท้ ี่ดูจะ พร้อมที่สุด “ กล้ารึ เปล่า ไอ้นอ้ งเขย ” เคย์พยักพเยิด ใช้คาแทนตัวที่ดูจะเป็ นการ ยอมรับกันมากขึ้น “ นัน่ สิ นะ ” ร่ างสูงใหญ่อมยิม้ หันมองภรรยาที่หน้าแดงเรื่ อ “ ดูหลานๆ แล้วชักอยากจะมีลูกเองซะแล้วสิ ซายุล่ะ..อยากจะมีกบั ฉันรึ เปล่า ” แก้มนวลขึ้นสี เลือดเป็ นริ้ วๆเมื่อพยักหน้าตอบตกลงไป “ สองคนก็พอนะ ” “ ต้องแบบนี้สิ!! ” ฮานะกับไทระกระโดดกอดคุณซายุ จับคูเ่ สร็ จสรรพว่า ถ้าคุณเรี ยวกับอายะจังมีอีกสอง แล้วก็ชินยะกับเอริ เพิ่มมาอีกสอง คราวนี้คงเป็ นบิ๊ก แฟมิลี่ที่มีญาติๆล้นบ้านแน่ จุนมองทุกคนที่กาลังมีความสุขพากันพูดคุยครื้ นเครงด้วยรอยยิม้ “ ฉันพูดจริ งนะเรื่ องลูก ” เขาหันมาดึงไหล่บางให้เจ้าตัวมองหน้ากัน ซายูริหน้าร้อนผ่าว หลับตาลงเมื่ออีกฝ่ ายโน้มตัวลงจูบบนหน้าผาก ไล่ เรื่ อยบนปลายจมูกและจบลงที่เรี ยวปากนุ่ม “ อื้อ..สองคนก็พอ ” ...... “ ฮัดชิ้ว..” เสี ยงจามจากคนตัวเล็กที่ดงั แว่วมาถึงในห้องน้ าดึงความสนใจ จากคนเป็ นหมอ คาซึมะ โฮโจชะโงกหน้าออกมามองนายตัวแสบกาลังเกาจมูกที่คนั ยุบยิบ เขาเดินหายออกไปก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับยาแก้แพ้ “ ดูซิ..ทาไมมีอาการขึ้นมาอีก ” ร่ างใหญ่พึมพาด้วยความเป็ นห่วง เขาดึง ผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วโปะลงบนจมูกแดงเรื่ อ “ เอ้า..ฮึดครับ ”
395
โซระจังหัวเราะ อาหมอยังคงดูแลกันเหมือนเคย ไม่แตกต่างจากตอนเป็ น เด็กอ้อแอ้พดู ไม่ได้เลยแม้แต่นอ้ ย “ แค่แพ้อากาศนิดหน่อยเองครับ ” เจ้าตัวยกมือขึ้นเการอยแดง “ ไปตากลมเย็นๆที่ไหนมา หื ม..แบบนี้อาลงโทษดีม้ ยั ” เขาจับให้เด็กนัง่ ลงบนตัก ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงแนบแผ่นหลังเล็ก “ ผมไปเลือกดอกไม้ในสวนของคุณปู่ ซาโตะมา สวนคุณปู่ กว้างมากๆ กว่า จะหาได้เลยเป็ นแบบนี้ ” ไม่พดู เปล่ายังวาดมือประกอบด้วย หมอคาซึมะยิม้ พลางส่ายหัว “ เด็กซน..” เขาจูบต้นคอขาวผ่อง “ ยังไงก็ขอบคุณนะคนดี ” โซระยิม้ ตาแทบปิ ด พออาหมอบอกให้นอนก็บงั เอิญนึกอะไรขึ้นมาได้ “ ผมยังมีของขวัญอีกชิ้น ลืมให้อาหมอ ” โฮโจเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เขาล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง ใช้มือยันหัวไว้เพื่อ ดูของเซอร์ไพรส์รอบสุดท้ายของคนรัก ร่ างเล็กเลิกเสื้ อแขนยาวขึ้น เผยข้อมือกลมกลึงที่มีริบบิ้นสี ฟ้าผูกอยู่ “......” หมอถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก “ ตัวของโซระ..ให้อาหมอครับ ” เด็กน้อยก้มหน้างุด เจ้าของวันเกิดคลี่ยมิ้ เขายันตัวขึ้นนัง่ เอื้อมไปรั้งร่ างเบาหวิวเข้ามาซบอก จับมือข้างซ้ายขึ้น ก้มลงจุมพิตบนนิ้วนางเรี ยวสวยพร้อมกับบรรจงดึงริ บบิ้นสี สด ออกเชื่องช้า “ แกะของขวัญแล้วนะ ” หมอกระซิบ เลื่อนมือแตะเสื้ อนอนตัวใหญ่ เพียง ใช้ปลายนิ้วสะกิด ร่ างขาวนวลเปลือยเปล่าก็ปรากฏอยูต่ ่อหน้า “ ของขวัญชิ้นนี้ถูกใจ อาที่สุดเลย รู ้รึเปล่า ” โซระหน้าแดงจัดเมื่อทั้งร่ างถูกประคองลงนอน ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับ เตียงนุ่ม ดวงตากลมโตก็รีบหลับแน่น
396
“ มองอาสิ ไม่มีอะไรน่าอายหรอก ” เขาทาบร่ างลงมาอย่างอ่อนโยน “ เรา จะได้จาคืนนี้เอาไว้..คืนแรกที่เราสิ้นสุดการรอ ” คนฟังทาตามอย่างว่าง่าย ไม่วา่ อย่างไรก็เชื่อฟังอาหมอเสมอ “ ผมรักอาหมอ ” “ ไม่เรี ยกอาหมอแล้ว..เคยสอนว่ายังไง ” หมอคาซึมะท้วง ดึงแขนเรี ยวให้ โอบรอบบ่า “ รัก..คุณหมอคาซึมะ ” โซระยังไม่ชินแต่ก็จะพยายาม “ คาซึมะ โฮโจ..” “ แล้วไงต่อ..” เขายิม้ จูบซับหยาดน้ าตาที่ไหลริ นด้วยความสุข “ รัก..โฮโจ ” “ เด็กดี..” อาหมอชม “ รักโซระเหมือนกัน ” ..ตลอดเวลาที่ผา่ นมา เขาปล่อยให้ความรักเดินทางอย่างเดียวดาย.. ..แต่ต่อจากนี้..เราจะก้าวไปพร้อมกัน.. ..และใช้ชีวติ อยูเ่ คียงข้างกันและกัน..ตลอดไป.. .......................................................................................
FIN