Special Revenge 1 by pitchya naweera

Special 1 : Smoke Gets in Your Eyes เด็กชายตัวน้อยยืนเกาะขอบเตียง ชะโงกหน้าผ่านผ้าม่านสี ขาวสะอาดตา แอบเงี่ยหู ฟังเสี ยงของคนสองคนคุยพึมพาอยูด่ า้ นใน เขาอดสงสัยไม่ได้..พักนี้มีเรื่ องวุน่ ๆอยูบ่ ่อยครั้ง คนเข้าออกบ้านก็มากมาย ยิง่ วันนี้พวกแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นก็ยงิ่ มาออกันเป็ นพิเศษ “ ตั้งชื่อไว้รึยงั ” น้ าเสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้น ดึงความสนใจจากเจ้าตัวเล็กให้ยงิ่ สงสัยใหญ่ ..บางทีอาจจะเป็ นไอ้ตวั จ้อยขนขาวที่ชอบร้องเสี ยงดัง.. “ ค่ะ..” สาวสวยคนนั้นพูดพลางยิม้ แย้ม เห็นมือเธอลูบห่อผ้าในอ้อมแขนอย่าง ทะนุถนอม “ ให้ชื่อ เอริ ..หวานเหมือนเด็กผูห้ ญิงดี แสบนักตอนอยูใ่ นท้อง สงสัยจะซนเอา ใหญ่ตอนโต ” ..เอริ ..เอริ ..นัน่ ชื่อหมาเหรอ?.. “ คุณ..แม่ ” เด็กชายงึมงา กระตุกผ้าม่านเหมือนจะเรี ยกร้องความสนใจอยูใ่ นที เอริ กะหันมามอง เผลออุทานที่เห็นลูกชายคนโตทาลับล่ออยูข่ า้ งเตียง เธอนึกว่าคน ดูแลพาเจ้าตัวแสบไปนอนกลางวันแล้วเสี ยอีก “ จุน..มาหาน้องสิ จ๊ะ ” เธอตบลงบนฟูก ขยับตัวไปชิดซาวามุระ โองุโระที่นอน เท้าแขนอยูไ่ ม่ห่างกัน เด็กตัวน้อยยิม้ ร่ า กระโดดขึ้นมาใกล้ๆแล้วเบียดตัวสูงใหญ่ของคนเป็ นพ่อเพื่อจะ ได้นอนกึ่งกลาง เอียงคอมองไอ้ห่อผ้าขาวที่คล้ายจะมีอะไรยุกยิกอยูด่ า้ นใน “ น้องจ้ะ น้องชื่อเอริ ..เอริ จงั ” เธอจิ้มจมูกพ่อคนขี้สงสัย “ จุนมีนอ้ งชื่อเอริ มี น้องชายคนเดียวรู ้ม้ ยั ต้องรักกันมากๆนะ อย่าให้ใครมารังแกได้ล่ะ ” เขาไม่เข้าใจนัก รู ้แต่วา่ ในอ้อมกอดของแม่มีไอ้ตวั น้อย ผิวย่นๆสี แดงเรื่ อ ลองจิ้มดู แล้วนุ่มนิ่มเชียว เด็กชายลองแหย่นิ้วเข้าไปที่มือเล็กจิ๋ว เอริ จงั คว้าหมับเข้าเต็มเปาเล่นเอา สะดุง้ เฮือก โองุโระหัวเราะในลาคอ คอยมองดูท่าทีที่จุนสนใจน้อง เห็นว่าวนเวียนไม่ยอม ห่าง

เสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้น คุณพ่อหมาดๆอีกครั้งพลิกตัวแผ่วเบา เอริ จงั เพิ่งจะหลับไป คงไม่มีใครอยากปลุกให้ตื่นมาร้องงอแงเท่าไหร่ นกั เขาพึมพาอยูก่ บั ปลายสายไม่กี่นาทีก็วาง เดินกลับมาข้างเตียงที่มีภรรยาคนสวยหันมามองเป็ นเชิงถาม “ โทอิจะมาเยีย่ ม ” เขาบอกสั้นๆ รับเอริ จงั มาอุม้ เมื่อจุนสะกิดน้องแรงเกินจนตั้งท่า จะตื่น เธอไม่ได้วา่ อะไร ได้แต่ชวนคุยถึงลูกชายเพียงคนเดียวของฝ่ ายนั้น พี่คนโตเริ่ มจะ สนุกกับสิ่ งมีชีวติ แปลกใหม่ในสายตามากขึ้นตอนที่คนเป็ นแม่เรี ยกหาพี่เลี้ยง “ ต้องนอนกลางวันแล้ว ไม่ง้ นั เย็นนี้หมดแรงหลับเป็ นตายแน่ ” จริ งๆแล้วก็เป็ น แค่ขอ้ อ้างที่จะแยกความสนใจของจุนออกจากเอริ ต่างหาก ไม่อย่างนั้นอาจชอบใจขนาดไป หาเชือกมาล่ามน้องแล้วพาจูงเล่นก็ได้ จุนว่าง่าย กระโดดตุบลงจากเตียงแล้ววิง่ ออกไป ใจจริ งไม่อยากนอนกลางวัน หรอก ในห้องมีเกมใหม่ๆที่พอ่ ซื้อให้ต้ งั เยอะ “ ซาวามุระซังรออยูช่ ้ นั บนค่ะ ” เสี ยงของสาวใช้ทาให้นายตัวแสบชะงัก แอบโหน ตัวข้ามราวบันไดลงมามอง ผูช้ ายคนนั้นยืนอยูก่ บั ผูห้ ญิงอีกคน เป็ นสาวสวยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เธอตัวเล็ก เอามากเลยทีเดียว ดูบอบบางแล้วก็น่าทะนุถนอมไปเสี ยหมด เด็กชายไล่สายตาลงต่าก่อนจะสะดุดกึกกับเพื่อนตัวน้อยที่ยนื หลบอยูด่ า้ นหลัง ผูช้ ายตัวโต นัยน์ตาแป๋ วแหววหลุบมองอยูแ่ ต่บนพื้น แก้มกลมแดงระเรื่ อเหมือนกับริ มฝี ปาก จิ้มลิ้ม ปอยผมสี น้ าตาลอมทองยาวเป็ นลอนเคลียอยูข่ า้ งพวงแก้มใส ..ตุก๊ ตา!.. ..ตุก๊ ตาจริ งๆหรื อเปล่านัน่ .. ..เป็ นตุก๊ ตากระเบื้องผิวขาวเหมือนหิ มะ.. จุนจ้องอย่างสนใจ แทบจะปี นผ่านบันไดวนลงมา มือที่กาของเล่นเอาไว้เผลอ ปล่อยมันหล่น ลูกแก้วกลมดิกอันเล็กๆกลิ้งลงจากชั้นสองดังกรุ๊งกริ๊ ง

ตุก๊ ตากระเบื้องตัวนั้นเงยหน้าขึ้นมอง ชัว่ วินาทีหนึ่งทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่เจ้าตุก๊ ตา ขี้อายจะรี บหลบไปอยูด่ า้ นหลังคนเป็ นพ่อ มือนุ่มนิ่มขยุม้ ชายเสื้ อฝ่ ายนั้นไว้แน่น ซุกแก้ม อวบอยูก่ บั ขากางเกงตัวยาว จุนรู ้สึกหายใจไม่ออก เขาร้อนผ่าวแถวจมูก จามเสี ยงดังฟึ ดเหมือนจะทาให้ความ เคอะเขินนี้คลายลงไปได้บา้ ง ..น่ารัก.. ทาซึดะ โทอิกม้ ลงเก็บลูกแก้วหลายลูกที่กลิ้งมาหยุดอยูต่ รงหน้า เขาเห็นลูกชายคน โตของเพื่อนก็หวั เราะ กวักมือเรี ยก “ ซาวามุระ จุน ลงมาหาเพื่อนสิ ” เด็กชายพ่นลมออกทางจมูก ถูมือเปี ยกชื้นลงกับกางเกง เขารู ้สึกว่ามีเสี ยงหวีๆ่ อยู่ ข้างหู มันดูจุ๊กจิ๊กน่าราคาญชอบกล คล้ายใครบางคนกระซิบอยูไ่ ด้วา่ เด็กคนนั้นน่ารัก..น่ารัก ..และน่ารัก.. “ นี่ซายูริ เรี ยกซายุก็ได้ อายุสองขวบเท่าเราเลย ” เขาบอก หันไปมองภรรยาที่ยนื ยิม้ อย่างเอ็นดู จุนย่นจมูกใส่เพื่อนใหม่แล้วหันหน้าหนี เม้มปากแน่นแทบเป็ นเส้นตรง พอๆกับ เจ้าตุก๊ ตาตัวจ้อยที่วา่ ก็หลับตาปี๋ ไม่ต่างกัน ได้แต่เอาหน้าซุกขากางเกงของพ่อไม่ยอมเงย “ จุนเหรอจ๊ะ ท่าทางเป็ นผูใ้ หญ่จงั เลยนะ โตขึ้นต้องเป็ นคนเก่งแน่ๆ ” เธอย่อตัวลง พยักพเยิดให้ซายุจงั เข้ามาหาแล้วแนะนาให้รู้จกั กันอีกครั้ง “ ฝากซายุดว้ ยได้ม้ ยั น้าจะขึ้นไป เยีย่ มคุณแม่ ” พ่อตัวดีพยักหน้า รับลูกแก้วคืนจากผูใ้ หญ่แล้วใส่กระเป๋ ากางเกงไว้ เอาแต่กม้ หน้า ก้มตา เขาไม่เคยเจอเด็กผูห้ ญิงวัยเดียวกัน เธอน่ารัก..น่ารักมากจนทาอะไรไม่ถูก ซายูริเงียบกริ บ ตากลมป๊ องจ้องแต่กระเป๋ าของเพื่อน แววตาสนใจใคร่ รู้ จุนมอง แล้วถึงได้ลว้ งลูกแก้วอันจิ๋วออกมา เดาะมันขึ้นลงอยูใ่ นฝ่ ามือโดยมีอีกฝ่ ายจ้องตาไม่กะพริ บ เขาดึงเอี๊ยมหมีนอ้ ยของเพื่อนคนใหม่ หย่อนของเล่นที่สะท้อนแดดเป็ นประกาย วิบวับใส่กระเป๋ าหน้า

ซายุจงั เบิกตากว้าง ดึงตัวเสื้ อที่เย็บเป็ นช่องไว้ออกมาดูพร้อมกับล้วงมือ ยุกยิกลง ไปควานเอาลูกแก้วกลม มันเหมือนหิ นเนื้อเกลี้ยงที่ทาสี สดใส ขนาดเท่ากันแต่ลายแตกต่าง กัน ซาวามุระ จุนยกมือขึ้นถูจมูกเมื่อซายุทาท่าลิงโลด เด็กชายอายุสองขวบ และ ตอนนี้ก็มีของเล่นมากมายที่จะแบ่งกับเพื่อนตัวเล็กคนนี้ เขามีลูกแก้วเยอะแยะเต็มกล่อง พลาสติกเลย ซายูริวงิ่ ตามอีกฝ่ ายอย่างว่าง่าย ดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับด้วยความอยากรู ้ อยากเห็น ขาน้อยๆเขย่ง ก้าว กระโดดผ่านบันไดหลายขั้น เดินตามอีกคนต้อยๆจนกระทัง่ ฝ่ ายนั้นดึงลูกบิดประตูที่อยูส่ ูงกว่าหัวจนต้องเอื้อมสุดมือ เจ้าตัวนัง่ จุม้ ปุ๊ กลงกับพื้น สอดส่ายสายตาผ่านกองของเล่นเป็ นพะเนิน มีตวั ต่อ หลายสี สมุดวาดภาพ เกมคอมพิวเตอร์ แล้วยังจะกล่องหนังสื อภาษาอังกฤษอีกตั้งมาก ถึงอย่างนั้นซายุจงั ก็สนใจลูกแก้วอันโตบนชั้นวางของมากกว่า ลูกแก้วกลมๆที่ เพื่อนใหม่ให้มามันอันเล็กนิดเดียว ดีดทีเดียวก็กระเด็นหาย แต่ลูกแก้วอันนั้นมีฐานรอง เป็ น แก้วใสๆ มีตน้ สนสี เขียวอยูด่ า้ นใน เห็นเกล็ดหิ มะลอยฟุ้ งอยูด่ ว้ ย จุนสังเกตอากัปกิริยาสนอกสนใจของซายูริ เด็กชายเดินตุบตับไปลากเก้าอี้มาต่อ ส่วนสูงอันน้อยนิด เอื้อมเอาลูกแก้วอันใหญ่ขนาดกาปั้ นของพ่อลงมา มันเป็ นของขวัญวัน คริ สต์มาส ซายุรับมันด้วยสองมือ ลองจับมันคว่าแล้วเห็นเกล็ดขาวๆคลุง้ กระจายเต็มพื้นที่ พอเผลอจับตรงฐานมันก็หมุนดังกริ๊ ก มีเสี ยงดนตรี เล็ดลอดออกมาเป็ นเพลงซานต้า ร่ างเล็ก หัวเราะคิกคัก จับคว่าไปมาอยูอ่ ย่างนั้น เจ้าของห้องยิม้ ร่ า ตั้งใจจะให้มนั กับเพื่อนคนใหม่ที่รู้สึกถูกชะตาเอามาก เขาเดิน ไปหยิบมันขึ้น ลากกระดาษห่อของขวัญมาด้วย คิดจะเลียนแบบกิ๊ฟท์ช็อปที่เคยเข้าไปซื้อ ของกับแม่ บางทีถา้ เขาผูกเชือกรองเท้าเป็ นอาจจะได้โบว์สวยๆให้กบั ซายุจงั ก็ได้

จุนคว้าหมับตรงฐานรอง..จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามที ลูกแก้วที่ติดอยูต่ รงตัวฐาน ด้านบนกลับหล่นพรวดลงพื้น เนื้อของมันไม่หนานัก พอตกกระทบกระเบื้องแข็งถึงได้แตก กระจายเป็ นเศษเสี้ ยว รู ปปั้ นต้นคริ สต์มาสในนั้นหักสะบั้นเป็ นสองส่วน ซายูริไม่ได้ร้องไห้ดว้ ยความตกใจ ดวงตาสี เทาเพียงแต่ไหวสัน่ มันระริ กแล้วคลอ เอ่อไปด้วยหยดน้ า “ เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ” เอริ กะกระหื ดกระหอบเข้ามา เธอรี บเข้าไปอุม้ เด็กทั้งสองแล้ว เรี ยกแม่บา้ นมาเก็บกวาด คุณแม่ลูกสองมองเจ้าตัวน้อยอีกคนที่จอ้ งเศษลูกแก้วไม่วางตา พอหันมาหาลูกชาย คนโตก็เห็นว่าเจ้านี่เองก็จอ้ งซากต้นสนไม่ยอมละเช่นกัน “ จุนแกล้งซายุจงั รึ เปล่า ” เธอถาม กระชับอ้อมแขนที่กอดซายูริเอาไว้ ดวงตาสี เทา หวานดูเหม่อลอย เด็กชายส่ายหัวดิก พูดอะไรไม่ออก เขาคิดว่าเพื่อนตัวเล็กคงจะเสี ยใจ “ หรื อว่าจะให้เป็ นของขวัญ ” เอริ กะสรุ ปเอาเองจากกระดาษห่อของที่ยงั วางกอง อยูบ่ นพื้น “ ตายจริ ง..แตกซะก่อนเลยไม่ได้ให้กนั ” เธอวางเด็กๆลงกับพื้น พึมพาว่าลูกแก้วมันราคาถูก ไม่ใช่ของมีค่า ถึงจะแตกไปก็ ซื้อใหม่ได้ ถ้ามีรอยร้าวเสี ยแล้วก็ควรจะขว้างทิ้ง ไม่ตอ้ งเก็บมาใส่ใจ ไม่ตอ้ งมานัง่ เสี ยดาย ให้มากความ “ เอาอันนี้ไปแทนดีกว่าเนอะซายุจงั ราคาแพงกว่ากันตั้งเยอะ ” เธอแกะเข็มกลัดที่ ทาจากโอปอล์สีฟ้าสดให้เป็ นของปลอบใจ ติดลงบนกระเป๋ าเอี๊ยม กลัดปลายเข็มเสร็ จสรรพ เมื่อภรรยาของทาซึดะ โทอิเดินเข้ามาหา “ ต้องกลับแล้วล่ะจ้ะซายุ ” ฝ่ ายนั้นยิม้ แย้ม จูงมือป้ อมๆของลูกชายคนเดียวไว้ จับ ให้บ๊ายบายเพื่อนตัวจ้อย ซายูริไม่ได้สนใจโอปอล์เม็ดนั้นเท่ากับลูกแก้วดนตรี อนั สวย ดวงตาสี เทาคู่งาม ไหวริ กอีกครั้ง หันกลับมามองที่พ้นื ก่อนจะเงยขึ้นสบตากับเด็กชายอีกหนึ่ง

จุนทาท่าเหมือนไม่อยากให้เพื่อนใหม่ไป แต่เขารั้งไว้ไม่ได้ พวกทาซึดะอุม้ ซายุจงั ไปขึ้นรถ จุนวิง่ ตาม กระโดดขึ้นบนโซฟาเพื่อจะได้ชะโงกมองตามหลังได้ทนั ท่วงที ..ตุก๊ ตากระเบื้องผิวขาวยกมือขึ้นบ๊ายบายอยูไ่ หวๆ.. ซาวามุระ จุนยกมือขึ้นตอบรับ มองตามจนสุดสายตา รถคันนั้นเคลื่อนผ่าน ออกไป เหลือไว้เพียงรอยล้อที่ลากเป็ นแนวยาวอยูบ่ นสนามหน้าบ้าน ควันสี เทาที่ลอย อ้อยอิ่งชวนให้นึกถึงหมอกสี ควันในดวงตาคูน่ ้ นั ..ลูกแก้ว..ลูกแก้วสี เทา.. ..หลงรัก..ลูกแก้วสี เทาคู่น้ นั เข้าเสียแล้ว.. มีสิ่งหนึ่งที่เอริ กะพูดผิด..แก้วนั้นแม้จะราคาถูก อาจด้อยค่าและต้อยต่า อาจเป็ นแค่ ของเล่นชัว่ คราวที่ถูกขว้างทิ้ง แต่แก้ว..ก็ยงั เป็ นแก้ว เป็ นของที่จะทวีค่ามากขึ้นยามมันหล่อหลอมด้วยหัวใจรักที่ มัน่ คงและซื่อตรงของใครคนหนึ่ง ..จะยังคงมีราคาแม้วา่ ไม่เป็ นที่ตอ้ งการ.. ..ยังคงบริ สุทธิ์..แม้วา่ อาจถูกทาลาย.. ..และยังคงงดงาม.. ..แม้จะแตกสลายด้วยน้ ามือของใครคนที่เคยพร่ าว่า ‘รักจริ ง’.. ....................................................................................... “ ไหน..ยินดีกบั คนเก่งหน่อยซิ ” เสี ยงหนึ่งแทรกเข้า ดึงภวังค์ของใครบางคนที่ กาลังเหม่อมองออกไปไกลให้หวนกลับ ซายูริสะดุง้ นัยน์ตาสี หวานหันมามองเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอย่างฮิราสึ กะ อายะที่ กระโดดตุบๆอยูข่ า้ งกาย อายะปรบมือเปาะแปะ ชมเอายกใหญ่สาหรับการขึ้นไปรับรางวัล ในวันปฐมนิเทศเข้าชั้นมัธยมต้น

“ อะไร ไม่ดีใจเหรอ ใจลอยนึกถึงอะไรอยู่ ” ร่ างเล็กโบกมือปั ดๆแถวหน้าเพื่อน ก้าวเข้ามาขวางเต็มตัวพลางหันหลังกลับเพื่อจะหาสาเหตุวา่ ซายุเอาแต่เพ้อถึงอะไรถึงได้ดูไร้ สติแบบนี้เสี ยได้ สายตาว่องไวแบบนั้นมองกราดไปทัว่ ก่อนจะสะดุดกึกอยูท่ ี่ตน้ เหตุ เด็กหนุ่มตัวสูง ที่ยนื นิ่งงันอยูใ่ ต้ตน้ ซากุระนัน่ น่าจะมีเปอร์เซ็นต์ของความเป็ นไปได้มาก กว่าใครเพื่อน “ เอาแล้วสิ ..” อายะเดาะลิ้น กระทุง้ ศอกใส่สีขา้ งของเพื่อนตัวจ้อย ซายุยน่ จมูกใส่ ปฏิเสธแทบลิ้นพันกันว่าไม่ใช่สกั นิดเดียว ..โกหกชัดๆ..โกหกต่อหน้าต่อตาเลยด้วยซ้ า.. “ ถ้าพูดปดจะให้กลืนเข็มพันเล่มนะ เอ้า! ” อีกคนขู่ฟ่อ “ เปล่านะ..” ซายูริหน้าแดงเรื่ อ รี บดุนหลังเพื่อนหวังจะกลับบ้าน “ อยากรู ้จกั ก็เข้าไปทักสิ อยูเ่ ฉยๆจะได้คุยเหรอ ” อายะเล่นลูกยุ มองเจ้าเด็กม.ต้น ชั้นปี เดียวกัน จาได้คลับคล้ายคลับคลาว่าหมอนัน่ ขึ้นไปรับรางวัลเหมือนเพื่อนซี้เขา “ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวถูกว่า ” เจ้าตัวแก้มแดงเข้ม แม้วา่ จะอยากเดินเข้าไปหาแทบ ตายก็ตาม ..คุน้ เคย.. “ ป๊ อดว่ะ! ” อายะตั้งท่าจะดันหลังเพือ่ นให้รุดหน้าไปหา แต่พี่ชายร่ วมบ้านที่ ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันทาเอาชะงักกึกขนาดหันหลังหนี “ อารมณ์ไม่ดีแล้ว กลับดีกว่าซายุ ” ซายูริยมิ้ เฝื่ อน ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้โกรธเกลียดกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จะว่าเกลียด กันก็ไม่ถูก เพราะอายะเป็ นฝ่ ายตั้งแง่กบั พี่ต่างแม่อยูฝ่ ่ ายเดียว ร่ างเล็กบางหันหลังไปดูอีกครั้ง คนๆนั้นยังยืนอยูเ่ พียงลาพัง สี หน้าเรี ยบเฉยที่ แสดงออกมาเหมือนกาแพงแข็งกร้าวทาให้ไม่กล้าฝื นตัวตนเข้าไปใกล้ ถึงอะไรในใจจะร้อง บอกออกมาว่าสุดแสนจะโหยหามากมายเพียงใดก็ตาม ..เขาเป็ นใคร..ชื่ออะไร.. ชัว่ จังหวะหนึ่ง เด็กหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาสี เข้มตวัดมองมาทางฝั่งตรงข้าม ซายูริตวั ชาดิก รู ้สึกปลายนิ้วเย็นวาบกับวินาทีที่ตอ้ งจ้องมองกัน

ที่นอกเหนือไปจากนั้น มันยิง่ ทาให้เขาตื่นตระหนกมากกว่าอะไรทั้งหมดเมื่ออีก ฝ่ ายสาวเท้าเข้ามาใกล้ “ นี่..” เสี ยงของเขาทุม้ ต่า มันฟังนุ่มนวลแล้วก็อ่อนโยนจนสุดจะคาดฝัน แก้มกลมขึ้นสี แดงเข้ม มือไม้ขดั เขินจนวางไม่ถูกที่ ขาทั้งสองเหมือนถูกตรึ งจน ขยับไม่ไหว ได้แต่ยนื นิ่งอยูท่ ่ามกลางเด็กนักเรี ยนที่ส่งเสี ยงพูดคุยกันเซ็งแซ่ ตอนนี้อายะหาย หัวไปซะแล้ว..เจ้าเพื่อนบ้า! “ เฮ้! เอริ ” ซายุรู้สึกหัวใจหล่นวูบ นัยน์ตาสี อ่อนไหวสัน่ เมื่อมีใครสักคนเดินตัดกลางแล้วเป็ น ช่วงเดียวกับที่เขาคนนั้นผ่านหน้าไป ..เจ้าโง่! เขาไม่ได้เดินมาหาสักหน่อย คิดอะไรฝันเฟื่ อง.. ร่ างเล็กชะเง้อคอมองตามเด็กรุ่ นเดียวกัน ใบหน้าหล่อเหลาเรี ยบนิ่งมีรอยยิม้ ผุดขึ้น เพียงน้อยที่มุมปาก “ เอริ ไอ้เด็กซน อย่าเด็ดดอกไม้เล่น ” ซายูริงงงัน กว่าจะรู ้ก็ขยับเข้าไปใกล้แล้ว ดวงตาจับจ้องคนตัวสูงที่ยอ่ ตัวลงต่า ฝ่ า มือใหญ่คู่น้ นั ยกขึ้นโอบรอบเอวเด็กชายตัวน้อยที่กาลังนัง่ บิกลีบดอกเดซี่ริมรั้ว ใจดวงเล็กเต้นรัว รู ้สึกถึงพื้นที่ไหวโอนเอนยามคนตรงข้ามหัวเราะแผ่วเบา รอยยิม้ เปี่ ยมเสน่ห์ที่เห็นเหมือนกับฉุดทั้งเนื้อทั้งตัวให้ลอยขึ้นสูง ปวดร้าวไปหมดในทุกส่วนของ หัวใจ ..เกิดอะไรขึ้น.. “ กลับบ้านกัน เด็กดี ” เขาบิดจมูกรั้นๆของน้องชาย ได้ยนิ มันร้องโวยวายยกใหญ่ แถมยังเอาเขี้ยวกระจุ๋มกระจิ๋มงับเข้าต้นแขนเสี ยอีก “ เจ็บตายล่ะ ” เด็กหนุ่มยกเจ้าตัวอ้วนขึ้นสูงแต่เอริ ดิ้นพล่านเลยจาใจปล่อยลง “ ไม่กลับอย่ากลับนะ ไม่พาไปกินเบอร์เกอร์ดว้ ย อย่ามาโวยพี่ชายล่ะ ” เขาแกล้ง ว่า ตั้งท่าเดินหนี แต่พอหันหลังกลับปะทะเข้ากับเด็กอีกคนที่ยนื ขวางทาง

จุนชะงัก มองใบหน้าน่ารักนั้นอย่างครุ่ นคิด ลองทบทวนดูแล้วก็นึกรู ้วา่ เป็ นเด็ก คนเดียวกันกับที่ยนื ข้างเขาตอนขึ้นเวที ดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างก่อนจะรี บเสหลบลงต่า แต่อย่างน้อยก็ทนั ได้เห็น กลุ่มควันสี บุหรี่ ในลูกแก้วสดใส ความหวานซึ้งที่ปรากฏเหมือนบ่วงโซ่ที่ตวัดพันแล้วฉุดรั้ง ความทรงจาให้หวนกลับ ..ใครกัน..ทาไมถึงได้..คุน้ เคย.. “......” ซายูริกม้ หน้างุด ลิ้นพันกันจนพูดไม่ออก จุนยืนเงียบ นึกอะไรในหัวไม่ออกเช่นกัน เขาเพิ่งเห็นใกล้ๆก็ตอนนี้ ไม่คิดว่าจะ.. น่ารักกว่าที่คาดไว้ ใบหน้าเหมือนใครบางคนที่เคยทักทายกันเมื่อนานมาแล้ว ท่าทางเก้อเขินที่ชอบ หลบหน้าหลบตากับกิริยาเม้มปากแทบเป็ นเส้นตรง..มันชวนให้โหยหาถึงตุก๊ ตาตัวน้อย ..ใช่แล้ว..ตุก๊ ตา.. ..ตุก๊ ตากระเบื้องเคลือบที่แสนจะงดงาม.. “ อ๊ะ..ให้เหรอ ” เสี ยงเล็กๆง้องแง้งขึ้น แทรกความคิดของคนทั้งคู่ คนเป็ นพี่หนั กลับไปดู เห็นเด็กชายตัวป้ อมเตี้ยรวบต้นเดซี่ในแปลงดอกไม้ของ โรงเรี ยนเข้าเป็ นกาแล้วดึงพรวดติดมือมาทั้งราก ที่น่าหัวเราะคือขโมยมาแล้วยังจะยืน่ ให้เอริ เป็ นของกานัลอีกต่างหาก “ ชินยะ! ” ซายูริหน้าร้อนผ่าว รี บก้าวเข้าไปหาน้องชายที่ซนอย่างหาตัวจับยาก จุนมองอย่างสงสัย เห็นเด็กตรงหน้าอุม้ เจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอก แอบคิดอยูว่ า่ จะแบก น้ าหนักอย่างนั้นไหวเหรอ ขนาดเขาตัวสูงกว่าน้อง ไอ้เจ้าเอริ ยงั ทาหลังเกือบหักเวลาอุม้ “ ชื่ออะไรนะ ชินจังเหรอ ” เอริ เอียงคอมอง ยืน่ มือไปดึงแก้มอีกฝ่ ายจนยืดโดยไม่ ดูตวั เองเลยว่าอ้วนท้วนสมบูรณ์เต็มร้อยไม่ต่างกัน “ มาเล่นกันมั้ย จับผีเสื้ อเป็ นรึ เปล่า ” ซายูริยมิ้ เขิน ไม่รู้จะทาอย่างไรดีในเมื่อน้องชายของคนๆนั้นชวนคุย “ อย่ารบกวนเขาสิ ไอ้บ๊อง ” จุนเดินเข้ามาสมทบ นัง่ ลงใกล้กบั เพือ่ นใหม่

“ อ๊ะ..พี่จุน อยากกินเบอร์เกอร์ จะกินชิฟฟอน เอาเค้กก้อนโตๆเลยด้วย ซื้อนะ ซื้อ น้าา..” เอริ โถมตัวเข้ากอดเต็มรัก ขวางความคิดที่วา่ จะลองคุยกับอีกฝ่ ายดู “ คร้าบ..คุณชาย ” ร่ างสูงหัวเราะ คว้าไอ้ตวั กลมมาหอมแก้มฟอดอย่างเคยชิน คนมองแก้มแดงเรื่ อ แค่ได้เห็นระยะใกล้แบบนี้ก็เกือบลมจับแล้ว ขืนอยูต่ ่อคงได้ ตายของจริ งแน่ “ เดี๋ยวสิ ..” จุนหายใจไม่ทวั่ ท้องเมื่อเพื่อนใหม่คนนั้นตั้งท่าจะเดินหาย เขาลุก พรวด เผลอคว้าเข้าเต็มแขนอีกฝ่ ายจนต้องรี บปล่อยมือเมื่อถูกมองมาอย่างตกตะลึง “ คือ..” เขายกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน รู ้สึกได้เลยถึงหัวใจที่เต้นแรง มัน รัวเร็ วอย่างไม่รู้สาเหตุ “ ฉัน..ซาวามุระ จุน แล้วนาย..เกรดเจ็ดใช่ม้ยั ” ใบหน้าสะสวยก้มลงต่า แก้มซับสี เลือดจนคนมองคิดว่าน่ารักจนละสายตาไม่ได้ จริ งๆ ..เรี ยกว่าตุก๊ ตากระเบื้องคงจะเหมาะที่สุด.. “ อ..อือ ” เสี ยงใสพึมพาแผ่วเบา “ ทาซึดะ..ทาซึดะ ซายูริ เรี ยกว่าซายุก็ได้” ..นี่ซายูริ เรี ยกซายุกไ็ ด้ .. “ ซายุจงั ..” เขาทวนคา ยิม้ ให้อย่างอ่อนโยน ใจที่เต้นแรงยังระรัวไม่ต่างจากเดิม ซาวามุระ จุนชอบลูกแก้วสี เทา หลงใหลในกลุ่มควันที่คล้ายเมฆหมอกบนท้องฟ้ า ยามฝนพรา เป็ นสี บุหรี่ ที่รวมตัวกันลอยอ้อยอิ่งอยูใ่ นดวงตาคู่น้ นั ..ดวงตาที่เหมือนจะตรึ ง ความรู ้สึกให้ผละจากไม่ได้แม้แต่เสี้ ยววินาที ..มันคือรักแรกพบ.. “ ถ้ามีโอกาส..เราคงได้เจอกันอีกนะ ” .......................................................................................

Special 2 : I Was Born To Love You [1] ดวงตาสี น้ าตาลจ้องมองเงาสะท้อนในกระจก ใบหน้าสะสวยของผูห้ ญิงที่เคย ภูมิใจในตัวเองดูเหมือนจะเจือด้วยความกังวลไม่สร่ าง ปลายนิ้วเรี ยวไล้ลงไปตามรู ปรอยบน เงาด้านหน้า เธอเห็นแต่นงั หน้าโง่ที่ยงั หลงรักสามีตวั เองอยูไ่ ม่รู้จกั หมดสิ้น ผูช้ ายคนนั้นกาลังเปลี่ยนไป สายตาที่เขามองมา การกระทา คาพูด หาคาว่า ‘รัก’ ในดวงตาคูน่ ้ นั ไม่ได้อีกแล้ว เขามีคนอื่น เขา..ผูช้ ายคนดีของเธอ ไหนคาบอกรักที่กระซิบ ข้างหูกนั ทุกวัน ทุกคืน เธอจ้องเงาของตัวเองบนกระจกบานใสอีกครั้ง ดวงตาที่เขาคนนั้นชมนักหนาว่า น่าหลงใหล ทาไมตอนนี้..ตอนที่มนั ต้องปล่อยความเสี ยใจลงมาไม่ขาดสาย เขาถึงไม่หนั มา มอง ไม่คิดจะใส่ใจบ้างเลย อ้อมแขนของเขากาลังกอดผูห้ ญิงคนอื่น ไม่มีอีกแล้วคืนวันที่เขา จะกลับมารักเธออย่างเคย หญิงสาวซบหน้าลงกับโต๊ะเครื่ องแป้ ง เริ่ มต้นร้องไห้เหมือนคนเสี ยสติ มันเสี ยด แน่นในอก เจ็บร้าวจนระบมกับภาพในหัวที่วนเวียนตอกย้า..ภาพของเขาที่อยูบ่ นเตียงกับ เมียคนใหม่..ภาพที่เขามีอะไรกับผูห้ ญิงอีกคนที่มาทีหลังเธอนานนัก ความเจ็บปวดที่เก็บไว้จนลึกสุดในหัวใจตีแทรกขึ้นมาเบื้องบน เธอกรี ดร้องดัง ก้องในห้องนอนห้องเก่า มือขาวนวลกวาดขวดน้ าหอมบนโต๊ะตกกระแทกพื้นดังสนัน่ เสี ยง แก้วแตกกรี ดแหลมเข้ามาในความรู ้สึกที่ไม่อาจจะอดรนทนต่อไปได้อีกแม้แต่นิดเดียว ...... “ อ๊ะ..” เสี ยงเล็กๆร้องขึ้นมาเมื่อลูกบอลในมือร่ วงตุบลงกับพื้น ดวงตากลมโตสัน่ ริ กกับอะไรบางอย่างที่เสี ยดแวบเข้ามาในอก “ อย่าเหม่อสิ อายะ โยนมาให้พี่นี่ ” เด็กชายวัยสามขวบตรงหน้าร้องบอกน้องตัว น้อยที่มีท่าทีหนั รี หนั ขวางอยูอ่ ย่างนั้น

สายลมเย็นพัดมากรู ใหญ่ ต้นซากุระในสวนหลังบ้านกันไอแดดยามบ่ายคล้อยได้ อย่างดี ดอกสี ชมพูสดสวยหมุนคว้างลงมาจากกิ่งหนาเรี ยกเสี ยงหัวเราะสดใสของเจ้าตัวอ้วน กลมที่เปลี่ยนจากโยนบอลเล่นไปวิง่ ไล่กลีบบอบบางพวกนั้นแทน “ ซากุระหน้าร้อน หอบมันไปลงบึง~ ” มือนุ่มนิ่มกวาดทั้งใบทั้งดอกของมัน ขึ้นมาเต็มสองอ้อมแขน วิง่ ตุปัดตุเป๋ ไปตรงสระน้ าสี เขียวมรกตด้านหน้า มันเป็ นบ้านหลังใหญ่ที่ลอ้ มกรอบไว้ดว้ ยสวนกว้าง คุณพ่อคนดีขดุ สระธรรมชาติ เอาไว้ มีเรื อไม้ลาไม่ใหญ่นกั เวลาที่เขาอยากจะพาลูกชายคนเดียวลงไปฝึ กพายเล่น ใต้ไม้ยนื ต้นและซุม้ กุหลาบพันหลักมีชิงช้าแขวนอยู่ ยามที่ลมพัดผ่านจะมีเสี ยงดังออดแอด เป็ นที่ ชอบอกชอบใจของคุณหนูตวั น้อยที่แสนซุกซน “ ฤดูใบไม้ผลิต่างหาก ” เด็กชายอีกคนแย้งขึ้น ช่วยหอบใบไม้ใบหญ้าแถวนั้นไป โปรยลงสระด้วย “ แต่มนั อุ่นแล้วนะ ” เจ้าตัวเล็กกว่าร้องง้องแง้ง บูห้ น้าใส่ ทาทีเป็ นแลบลิ้นปลิ้นตา “ ยังหนาวอยูเ่ ลย ” “ ร้อน~ ก็อายะอยากให้ร้อนคุณพระอาทิตย์ก็ตอ้ งร้อนสิ พี่เรี ยวก็ตอ้ งร้อนด้วย ” นายตัวดื้อออกคาสัง่ เล่นเอาคนเกิดปี เดียวกันแต่แก่เดือนกว่าส่ายหัว “ ร้อนก็ร้อน..” เรี ยวเฮถอนใจก่อนจะต้องออกเสี ยงปรามน้องชายที่หวั เราะร่ าแล้ว ยังกระโดดโลดเต้น ป่ ายมือซ้ายขวาเหมือนคึกจัดที่เอาชนะเขาได้ สายล็อคเก็ตทองหลุดออกมานอกปกเสื้ อตัวจิ๋ว กรอบด้านหน้าเปิ ดออกเห็นรู ปถ่าย ใบเล็กที่มีเด็กชายสองคนยืนกอดคอกันยิม้ ร่ าให้กบั กล้อง “ อายะอย่าโดดสิ เดี๋ยวสร้อยขาด ” คนพี่ร้องบอกพร้อมกับต้องผงะถอยหลังเมื่อ ถูกโยนเศษใบไม้ใส่ “ ก๊าก~ เต็มหัวเลย ” “ เล่นอะไรกันอยูค่ ะ เด็กๆ ” น้ าเสี ยงอ่อนหวานของหญิงสาววัยยีส่ ิ บกว่าถามขึ้น มองไปที่เด็กสองคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

อายะวิง่ ถลาเหมือนนกไปหาเธอ สองแขนอวบอ้วนโผเข้ากอดเต็มรัก ยิม้ ร่ าเริ งจน คนมองต้องหัวเราะ เธอยกมือขึ้นดึงเศษหญ้าตามเส้นผมนุ่มให้อย่างนุ่มนวล “ อายะทามงกุฎดอกไม้ให้พี่เรี ยว ” ว่าแล้วก็ช้ ีมือไปทางพี่ชายที่ยนื แก้มป่ อง ปั ดกิ่ง ไม้แห้งออกจากหัว “ มงกุฎเหรอคะ..” เธอหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ นัง่ ลงกับพื้นหญ้าแล้วขยับให้เด็ก น้อยขึ้นมานัง่ ตักพลางกวักมือเรี ยกลูกชายที่ย้านักหนาว่าความรักที่มีจะต้องให้นอ้ งชายตัว เล็กเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น “ มงกุฎน้องสวยมั้ยเรี ยว ” “ กุดเกิดอะไร ใส่แล้วเปื้ อนจะตาย ” เรี ยวเฮแลบลิ้น แกล้งกระเซ้าไปเสี ยอย่างนั้น แต่ก็เรี ยกเสี ยงโวยวายได้ทนั ที “ หมะม๊าดูสิ ” อายะฟ้ องยกใหญ่ ดึงแขนเสื้ อของสาวตรงหน้าให้ลงโทษพ่อคนขัด ใจ แล้วก็ได้ผลในเมื่อมือเรี ยวบางดึงแขนลูกตัวดีมาตีแปะเป็ นการเอาใจคุณหนูฮิราสึ กะของ บ้าน “ หมะม๊าลงโทษให้แล้วนะคะ แต่มงกุฎพังแล้ว ร้อยให้ใหม่ดีม้ ยั ” เธอยืน่ ข้อเสนอ พอได้รับการพยักหน้าถึงได้เดินไปเหนี่ยวกิ่งซากุระด้านล่างลงมา เลือกแต่ดอกสี สดเพื่อร้อย ลงกับก้านไม้ไหว ร่ างนุ่มนิ่มยิม้ จนตาแทบปิ ดเมื่อกลีบซากุระสี ชมพูหวานถูกสวมลงมาบนหัวตัวเอง ดวงตากลมป๊ องหันไปจับจ้องที่พชี่ ายคนดีก่อนจะยืน่ ปากไปจุบ๊ ตรงข้างแก้ม “ ใส่มงกุฎดอกไม้แล้ว พี่เรี ยวต้องให้อายะเป็ นเจ้าสาวนะ ” คนเฝ้ ามองหัวเราะชอบใจ จิ้มจมูกเรี ยวเฮแล้วสัง่ ว่าอย่าทิ้งน้องไปไหนไม่วา่ อะไร จะเกิดขึ้นก็ตาม “ ผมจะรักน้องให้มากกว่าที่พอ่ รักแม่ครับ ” เขาตอบประสาซื่อ คว้านายตัวกลม นัน่ มากอดเต็มแขน สายลมอุ่นร้อนของฤดูใบไม้ผลิพดั เข้าซู่ใหญ่ กิ่งใบบอบบางโอนเอนเหมือนจะล้ม ฝุ่ นดินที่พ้นื คลุง้ ขึ้น ปลิวเข้าตาสี น้ าตาลสวยจนเจ้าของต้องยกมือขึ้นมาขยี้เลยเผลอละจาก มงกุฎน้อยๆของตัวเองเข้า

“ อ๊ะ..” อายะพึมพาเมื่อของที่หมะม๊าพี่เรี ยวทาให้ปลิวไปตามแรงลม ขาเล็กวิง่ จี๋ตามของสาคัญท่ามกลางเสี ยงร้องเรี ยกด้วยความตกใจของหญิงสาว ด้านหลัง เธอตรงเข้าคว้าหมับที่ชายเสื้ อจนล้มกลิ้งแต่กลับดึงพลาด เด็กชายลื่นพรื ดลงจาก เนินด้านบน หล่นลงกับสระน้ ากว้างเบื้องหน้า “ อายะจัง! ” หัวใจหายวูบทั้งดวงกับสายน้ าที่กระเซ็นขึ้นมาบนฝั่ง เธอรี บตามลง ไปทั้งที่วา่ ยน้ าไม่เป็ น ฝ่ ามือบางควานหาอยูใ่ ต้บึงกว้าง สี เขียวเข้มของมันบังทุกอย่างด้านใต้จนมืดมิด หากใจที่ภาวนาขอให้ลูกรักอีกคนไม่เป็ นอะไรทาให้ชวั่ จังหวะหนึ่งป่ ายไปโดนขอบเสื้ อที่ พลิว้ ไหวอยูใ่ ต้แรงกระเพื่อม เธอคว้าไว้มนั่ แล้วออกแรงกระชากขึ้นสูง อุม้ ตัวของอีกฝ่ ายขึ้น ไปบนฝั่งโดยที่มีเรี ยวเฮวิง่ หน้าตื่นมาดู อายะสาลักน้ าในคอออกมาอึกใหญ่ ดวงตาสี อ่อนแดงก่าพร้อมกับแผดเสี ยงร้องไห้ จ้าอย่างเสี ยขวัญ “ โอ๋ ๆ..ไม่เป็ นไรแล้วนะ หมะม๊าอยูต่ รงนี้คะ่ ” เธอลูบเศษดินที่ติดตามแก้มนิ่ม ออก กอดปลอบใจอยูแ่ นบอก “ อายะ..อายะไม่เป็ นไรนะ ” เรี ยวเฮยืน่ มือหวังจะแตะแขนน้องแต่กลับมีแรงหนึ่ง กระชากออกแล้วเหวีย่ งตัวเขาล้มลงกับพื้น “ เรี ยว! ” คนเป็ นแม่เบิกตากว้างกับคุณผูห้ ญิงที่ถลันเข้ามาแย่งอายะออกไปจากอก “ นังโสเภณี หน้าด้าน! ” เสี ยงผรุ สวาทตวาดเข้ามาดังลัน่ สวน มือขาวซีดตวัดเข้า เต็มใบหน้าก่อนที่เล็บคมจะจิกลงกับแก้ม “ เจ็บ! ” เธอร้องเต็มเสี ยงเมื่ออุง้ มือเรี ยวกระชากปอยผมยาวแล้วลากออกห่างจาก สระน้ าด้วยความโกรธแค้น “ เจ็บ?..แกเจ็บเป็ นคนเดียวเหรอ แล้วฉันล่ะ! อีแมวขโมย!! ” หยดน้ าตามากมาย ไหลพรั่งพรู แรงอารมณ์ในหัวอกปะทุข้ ึนจนสุดจะอดกลั้น เธอคร่ อมร่ างเล็กบางนัน่ ไว้แล้ว ฟาดหลังมือลงกับใบหน้าที่สามีเลือกจะหลงใหล

“ ชาติชวั่ ! เลวระยา..พวกแกหักหลังฉันแล้วยังทาร้ายอายะอีก!! ” ภาพที่เห็นจาก หน้าต่างบนชั้นสองคือลูกรักที่กาลังสาลักน้ า อายะเที่ยวเล่นในสวนทุกวัน ถ้าจะตกลงไปก็ ต้องมีใครผลัก ..และนังเมียน้อยนี่จะต้องเป็ นคนทา!.. ..ทาร้ายกันครั้งแล้วครั้งเล่า.. ..อภัยให้ไม่ได้!..อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!!.. “ คุณคะ..ฉัน..ฉันไม่ได้ทาอายะจัง..” ยกมือขึ้นปั ดป้ อง สุดท้ายเมื่อกันไม่ได้ถึง ต้องรวบรวมแรงผลักอีกฝ่ ายออกไปจนล้มลงกอง “ แก..” คุณผูห้ ญิงของบ้านกรี ดร้องเหมือนจะบีบเค้นเอาความทุกข์ในใจออกมา ด้วยความเจ็บร้าว ฝ่ ามือทั้งสองตะครุ บเข้ากับข้อเท้าขาวแล้วลากกลับ ขยุม้ เรื อนผมสี อ่อน ขึ้นสูงทั้งเสี ยงร้องด้วยความตกใจ “ ฉันจะฆ่าแก! จะฆ่าแก..” เธอร้องอย่างเสี ยสติ มือที่สวมแหวนแต่งงานไว้ตบลง กับซีกหน้านวลเนียนจนเลือดไหลอาบ คมเพชรวูบไหวกรี ดลงบนผิวเนื้อเป็ นรอยแตก เรี ยวเฮที่ยนื ตะลึงวิง่ เข้าไปช่วยแม่ตวั เอง มือเล็กพยายามยื้อแขนเสื้ อของหญิง ตรงหน้าออกโดยที่มีดวงตาบวมช้ าของอายะจังจ้องมองด้วยความงุนงง “ คุณน้า..อย่าทาแม่ผมนะ ” เขาร้องขอแต่แรงมหาศาลบีบเข้าที่คอจนสาลักติดกัน “ เรี ยว! ” ผูท้ ี่ตกเป็ นเบี้ยล่างคว้ามือไปทางลูกชายแต่เพียงแค่พลิกตัวหนี มือ ด้านบนก็กลับจิกเส้นผมแล้วกระแทกลงกับพื้นหินกรวด “ ซายากะ!! ” เสี ยงทุม้ ต่าตวาดดังลัน่ พร้อมกับแรงกระชากที่คว้าข้อมือเรี ยวของ ภรรยาคนแรกออกไปจากตัวภรรยาคนที่สอง คุณฮิราซึกะคว้าตัวที่ดิ้นรนของเธอเอาไว้แน่น ปากตะโกนบอกให้คนรักอายุนอ้ ย ของเขาพาเรี ยวเฮออกห่าง “ ไอ้พวกหน้าด้าน! ทรยศกันทั้งคู!่ ! ” ซายากะกรี ดร้องเสี ยงลัน่ ตบตีลงบนตัวของ สามีดว้ ยไฟแค้นที่ลุกโชน ดวงตาบอบช้ าเพราะร้องไห้ไม่เคยหยุดหย่อนตั้งแต่คนที่รักสุดใจ พาผูห้ ญิงอีกคนมาร่ วมเตียง มองหญิงร่ านข้างหน้าอย่างอาฆาต

“ ซายากะ! คุณอย่ามาทาบ้าแถวนี้นะ!! ” เขาตะคอก บีบข้อมือเล็กจนขึ้นสี แดงจัด หากเธอยังคงอาละวาดเหมือนคนที่ไม่อาจยอมรับความจริ งได้อีกต่อไป หญิงสาวร้องไห้ราวกับว่าน้ าตาจะเป็ นสายเลือด ภาพของความทรงจาที่รักกันมา ตั้งแต่ยงั เรี ยนร่ วมห้องไหลวนเข้ามาในหัว มันทั้งเจ็บร้าวและทรมานแทบขาดใจ คาว่ารักที่ บอกกันมันจางหายไปกับกาลเวลา เธอดิ้นจนสุดแรงเมื่อเรื่ องในอกเหมือนจะสะท้อนคาขอแต่งงานของผูช้ ายข้างกาย คาสาบานในโบสถ์ของเขาคือสิ่ งจอมปลอม เขามีท่าทีเบื่อหน่ายและหลงใหลผูห้ ญิงคนอื่น ทั้งที่เธอยังไม่ตายด้วยซ้ า! “ คุณเป็ นโรคประสาทแล้วนะ! ” ฮิราซึกะซังขมวดคิว้ แน่น คาพูดโดยไม่คิดของ เขาจุดไฟความแค้นของเธอให้ไหม้โหมขึ้นทบเท่า ซายากะตบเข้าเต็มแรงกับใบหน้าคมเข้ม เหลี่ยมเพชรเจียระไนที่แหวนแต่งงาน บาดเข้ากับแก้มของเขาจนเป็ นรอยปริ เลือดมากมายไหลโซมรั้งอารมณ์โทสะของคนที่ถูก ทาร้าย เพี๊ยะ!.. ฝ่ ามือใหญ่พลั้งเผลอ ตวัดลงกับแก้มนวลที่เขาเคยเฝ้ าจุมพิตไม่ห่าง เธอทรุ ดลงไป กองกับพื้น การกระทาทุกอย่างชะงักลง น้ าตามากมายร่ วงหล่นเป็ นสายเมื่อดวงตาที่เขาว่า หวานซึ้งนักจับจ้องตรงมาคล้ายจะตัดพ้อด้วยความผิดหวัง เธอหันไปมองเมียใหม่ของเขาที่กอดลูกชายร้องไห้อยูก่ ่อนจะมองอายะของเธอที่ดู ภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน “ ซายากะ..” เขาคราง ยกดูมือข้างนั้นที่ทาร้ายเมียตัวเองลงไป เขาโกรธมากจน พลั้งผิด “ ผม..” ขยับเข้าไปใกล้หมายจะรั้งตัวอีกฝ่ ายเข้ามากอดแต่เธอสะบัดหนี “ อายะ..อายะมาหาแม่ซิลูก ” ร้องเรี ยกลูกชายตัวน้อยที่รีบลนลานเข้ามาอยูใ่ นอ้อม กอด ใบหน้าหวานที่ถอดแบบกันมาเริ่ มต้นร้องไห้ตามคนเป็ นแม่ “ แม่มีแต่หนู..มีแต่อายะ จังคนเดียวเท่านั้น ” เธอกระซิบพลางโอบกอดร่ างเล็กไว้แนบอก ซับน้ าตากับกลุ่มผมหอม ..แตกสลายไปแล้ว..หัวใจ..

“ ผม..ไม่ได้ต้ งั ใจทาร้ายคุณ ” เขานิ่งเงียบ ตัดสิ นใจพูดออกมาแล้วก้มตัวลง หวัง จะปลอบโยนแต่ปลายนิ้วเรี ยวชี้หน้าเขาอย่างกราดเกรี้ ยว “ ออกไปจากบ้านฉัน! ออกไปให้หมด!! ” ซายากะตวาดลัน่ “ แกจะไปไหนก็ ตามใจ! แต่บา้ นหลังนี้ตอ้ งเป็ นของฉัน! เชิญพวกแกไปลงนรกกันสองคน จะไปตายที่ไหนก็ ไป!! ไอ้เลือดเนื้อต่าช้าของแกนัน่ ด้วย! ” “ นี่..ค่อยๆพูดกันได้ม้ ยั ” เขาพยายามใช้น้ าเย็นเข้าลูบแต่ไม่เป็ นผลเมื่ออีกคนยังคง ด่าทออย่างไม่ไว้หน้า “ เราอยูด่ ว้ ยกันมาเป็ นปี แล้วทาไมถึงมาอาละวาดเอาตอนนี้ ” เธอแค่นหัวเราะ นึกเพียงว่าเขาคนนั้นเป็ นผูช้ ายเห็นแก่ตวั ที่สุดเท่าที่เคยรู ้จกั อยูก่ นั เป็ นปี ..แต่เขาหักหลังเธอมากกว่านั้น แอบลักลอบมีอะไรกันลับหลัง เลี้ยงดูฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ อยูท่ ี่อื่นแล้วค่อยจูงเด็กเข้ามาที่นี่..มาสารภาพเมื่อเธอจับได้วา่ สามีเป็ นชูก้ บั หญิงคนอื่นอยู่ เป็ นนาน “ ผูช้ ายเฮงซวยอย่างแกในหัวก็มีแต่เรื่ องมักมากบนเตียง! ถ้าคิดจะทาร้ายหัวใจฉัน อีกก็อย่าหวัง!!ออกไปซะ! ฉันบอกให้ออกไปไง!! ” เธอกรี ดเสี ยง คว้าเอาเศษหินขว้างใส่นงั เมียน้อยที่กอดลูกของมันอยูท่ ี่นนั่ ฮิราซึกะซังขบกรามแน่น เขาตรงดิ่งไปฉุดแขนของภรรยาคนที่สองขึ้นยืนก่อนจะ อุม้ เรี ยวเฮแนบอก “ ปะป๊ า! ” อายะร้องไห้จา้ วิง่ ตามมาแต่ถูกดึงตัวไว้แน่น “ อายะต้องอยูก่ บั แม่! ไม่มีใครรักอายะเท่าแม่อีกแล้ว!! ” เธอห้ามเสี ยงดัง อุม้ ลูก ชายไว้ไม่ยอมปล่อย “ ฮึก..ปะป๊ า..อย่าทิ้งอายะนะ..อายะคิดถึง..” เสี ยงเล็กร้องตาม ป่ ายมือจะไขว่คว้า แผ่นหลังกว้างที่เคยสอนพายเรื อ..แผ่นหลังที่นอนซบเสมอเวลาไปเดินเล่นด้วยกัน “ อายะ..” เขาหันมามองลูกชายคนเล็กอย่างเป็ นห่วง ตั้งใจจะกลับเข้ามาแต่อดีตคน รักตวาดเสี ยงห้าม “ ถ้าแกอยากอยูท่ ี่นี่ แกก็ตอ้ งทิ้งอีนนั่ ! ทิ้งไอ้ลูกชายสารเลวของแกไป!! ไม่ง้ นั อย่า หวังว่าฉันจะให้แกได้เจอกับอายะอีก ”

“ คุณมันเห็นแก่ตวั ..” เขาต่อว่า มองเธอด้วยความไม่พอใจ คาด่าของเขาทาให้เธอปวดร้าวมากกว่าเก่า เขา..คนที่บอกรักเธอทุกคืนเป็ นฝ่ ายถือ มีดเข้ามากรี ดหัวใจของเธอจนย่อยยับอับปาง ..แค้นนัก.. “ ออกไป!! ” ซายากะปล่อยโฮ กรี ดร้องเสี ยงก้องเมื่อสามีเลือกที่จะทอดทิ้งพวก เธอ เขาเดินจากไปพร้อมกับประคองผูห้ ญิงคนนั้น แขนที่เคยกอดพวกเราสามคน..ไปกอด สองคนอื่นที่เข้ามาทาลายครอบครัวเราอย่างเลือดเย็น “ ปะป๊ า..” อายะยังเรี ยกหาทั้งน้ าตา หัวใจของเด็กไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรคนเป็ น พ่อถึงหันหลังให้..เพราะอะไร..พีเ่ รี ยวถึงถูกพาตัวไปจากกัน “ อายะเป็ นของแม่..เป็ นลูกรักของแม่..” เธอปล่อยน้ าตาร่ วงริ น เคียดแค้นจนแทบ สาลักเศษเลือดในอกที่มนั เป็ นรอยแผลมาเนิ่นนาน “ พวกมันเป็ นศัตรู ..พวกมันหักหลังเรา อายะจะต้องเกลียดพวกมัน เกลียดพ่อ เกลียดนังนัน่ เกลียดไอ้เรี ยวเฮ..มันแย่งความรักของพ่อไปจากเรา ” “ อายะ..รักปะป๊ า..รักพี่เรี ยว..รักหมะม๊าอีกคน ” นัยน์ตาสี อ่อนมองคนเป็ นแม่อย่าง สงสัย “ ไอ้ลูกไม่รักดี! แกมันโง่นกั ” เธอยึดแขนอายะไว้แน่น บีบเค้นด้วยแรงโกรธ “ จา ใส่หวั เอาไว้นะ..แกจะต้องจาเรื่ องวันนี้เอาไว้..จาคาพูดของฉันให้ข้ นึ ใจ ” “ พวกมันจะมีความสุขแทนฉันไม่ได้ แกต้องอยูด่ ู รอคอยวันที่นงั นัน่ ต้องตายจาก คนที่มนั รัก! อย่าให้ใครสักคนที่เป็ นฮิราสึ กะสมหวัง มันจะต้องเสียใจเทียบเท่ากับหยดน้ าตา ของฉันเอง มันจะต้องทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็ น อย่าให้มนั ได้ความรักจากใคร.. โดยเฉพาะจากแก!!..อายะ..” ...... มือเล็กวางทาบกับกระจกรถคันสวย ใบหน้าแนบลงกับบานหน้าต่าง แววตาเศร้า สร้อยอย่างเห็นได้ชดั

“ เป็ นอะไรมากมั้ย..เลือดออกด้วย ” เสี ยงของพ่อดังแว่วมาจากหน้ารถ เรี ยวเฮเหลือบมองผูช้ ายตัวโตที่คว้าเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดตรงแก้มของแม่เขา พ่ออ่อนโยนมาก..จนทาให้ดูขดั กับสิ่ งที่เพิ่งกระทาลงไป “ ฉันไม่เป็ นไรค่ะ..แต่วา่ ..คุณซายากะกับอายะจัง ” เธอท้วงขึ้น มีแววกังวลใน น้ าเสี ยง “ ห่วงตัวเองก่อนเถอะน่า..ซายากะบ้าไปแล้ว ผมไม่อยากเข้าไปยุง่ กับเธออีก ” “ แล้วเราจะทายังไงดีคะ ” “ ผมจะยกบ้านให้เธอไป ยังมีเงินอีกตั้งมาก แค่สร้างบ้านใหม่ไม่ยากนักหรอก ” เด็กชายหันหนีบทสนทนาตรงหน้าเพื่อมองบ้านหลังใหญ่ที่ห่างออกไปเรื่ อยๆจาก ตัวรถ “ อายะ..” เขาแตะลงบนล็อคเก็ตทองที่แม่เป็ นคนสัง่ ทาให้ อายะทามันหล่นไว้ตรง พื้นตอนที่ถูกลากตัวขึ้นมาบนฝั่ง ..เราต้องได้เจอกันอีก..หัวใจของพี่จะไม่ไปไหนไกล.. ..เกิดมา..เพื่อรักอายะคนเดียว.. ....................................................................................... ดวงตาสี อ่อนลืมขึ้นกลางความมืด ไอเย็นจากลมที่พดั ผ่านบานกระจกเปิ ดกว้าง ตรงระเบียงทาให้ปลายนิ้วชาดิก แสงของคืนจันทร์เต็มดวงสาดเข้ามาในห้องกว้าง ทอสี นวล อาบไปทัว่ พื้นทางเดินด้านหน้า เจ้าของใบหน้าเรี ยวสวยลุกขึ้นจากที่นอน ตวัดผ้าห่มผืนหนาที่คลุมกายออกก่อน จะซบลงบนฝ่ ามือเย็นเยียบ หยดน้ าตามากมายไหลพรู ความทรงจายังคงฉายชัดเหมือน เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แต่ความจริ งก็กาลังบอกว่า..แม่ของเขาตายจากไปนาน..นานจนแทบลืม เลือนความเสี ยใจ ..แต่คาสัง่ ทุกๆครั้งคราวที่แม่คอยตอกย้าให้ฟังเสมอมายังคงวนเวียน..

..คาสัง่ ที่หา้ มขัดขืน..ผูกมัดด้วยโซ่ตรวนไปจนวันตาย.. อายะพยุงตัวเองออกไปตรงระเบียงยาว แสงจันทร์ที่ฉาบไล้ร่างทาให้รู้สึกอบอุ่น อย่างน่าประหลาด ความแข็งกร้าวที่แสดงออกโอบประคองความอ่อนแอของหัวใจไว้แนบ แน่น หลังจากวันที่พอ่ ทิ้งไป..ชีวติ ก็มีแค่แม่เพียงคนเดียวมาตลอด โลกทั้งใบเหมือน แตกสลาย แม่ที่เจ็บออดแอดเรื่ อยมาตายจากกันเมื่อเขาสอบเข้ามัธยมต้นได้ผชู ้ ายคนที่มีชื่อ ว่าฮิราสึ กะ..คนที่แม่ย้านักหนาให้เกลียดชังกลับเข้ามาในบ้านหลังนี้ หมอนัน่ ต้องการให้ลูก ชายคนแรกของตัวเองเข้ามาอาศัยด้วยแล้วดูแลเขา ..มาดูแลน่ะเหรอ..ทั้งที่ทิง้ กันไปนานขนาดนั้นแล้วแท้ๆ.. ฮิราสึ กะกลับไปพร้อมกับเมียคนเดิม ศัตรู ที่แม่เกลียดชังนักหนา แต่เขาต้องทนอยู่ ร่ วมบ้านกับเรี ยวเฮ เสแสร้งกับคนอื่นว่าเป็ นแค่นอ้ งที่ด้ือกับพี่..ลึกๆแล้ว..เขาเกลียดต่างหาก ..เกลียดกระทัง่ หน้าก็ไม่อยากมอง ..เพราะพ่อเลือกที่จะดูแลเรี ยว..แล้วทิ้งเขาไป.. อายะยกหลังมือขึ้นปาดน้ าตาทิ้ง พยายามหักห้ามใจในความอ่อนโยนที่เข้ามาก้าว ก่ายกับชีวติ ทุกครั้งที่หวั ใจมันอ่อนแอ ความรักครั้งเก่าที่เคยผูกพันก็แทรกเข้ามา สุดท้ายก็ ได้แต่มานอนร้องไห้ในความผิดที่ไม่รักษาคาสัญญากับคนตาย ..จะเชื่อความรักไม่ได้.. ..ดูอย่างซายุที่รักจะเป็ นจะตายก็ไม่ได้มีดีอะไรขึ้นมา.. ..ถูกกระทาเหมือนเบี้ยล่างที่ไม่มีสิทธิ์บริ ภาษกลับคืน.. หยดน้ าใสที่แห้งเหื อดไหลลงอาบแก้มอีกครั้งกับความรู ้สึกเบื้องลึกที่ประดัง ใบหน้าหวานหมองลงกับสายลมเย็นยามค่าคืนที่พดั ผ่านร่ าง สองแขนยกขึ้นโอบประคอง ไหล่ที่สนั่ สะท้านด้วยความอ้างว้าง ร่ างเล็กหันหลังกลับ ชัว่ จังหวะหนึ่งที่สายตาพลันสบเข้ากับใครบางคนที่ยนื เงียบ เชียบอยูต่ รงระเบียงยาวข้างห้อง ดวงตาสี เข้มสบประสานเข้าหา มองลึกลงจนคนที่ถูกจ้อง

หวัน่ ไหวคล้ายหัวใจถูกสัน่ คลอน แต่ก็แค่ชวั่ ครู่ เท่านั้น ดวงตากลมโตกลับมีแววขุ่นเคือง กราดเกรี้ ยวด้วยแรงเกลียดชังที่แอบแฝง “ พี่ได้ยนิ เสี ยง..อายะนอนไม่หลับเหรอ ” เสี ยงทุม้ ต่าเอ่ยทักขึ้น ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮร้องเรี ยกน้องชายร่ วมพ่อที่ต้ งั ท่าจะกลับเข้าไปในห้อง ตลอดเวลา ที่อยูใ่ กล้กนั อายะไม่เคยยอมพูดดีดว้ ยสักหน เขาอยากรู ้วา่ นอกจากคุณ ซายากะกับทาซึดะ ซายูริแล้ว น้องชายคนนี้คิดจะรักใครอีกบ้าง ..นับวันยิง่ เข้าหาไม่ได้..เข้าหน้าไม่ติด.. ..จะเย็นชาไปอีกนานแค่ไหน.. “ ฉันจาไม่ได้วา่ เคยมีพี่อย่างนาย อย่าแค่นอยากจะมีนอ้ งนักเลย ” อายะพูดเย้ยหยัน นัยน์ตาสี อ่อนทอแววรังเกียจคนที่ยนื นิ่งเงียบอยูเ่ พียงลาพัง เรี ยวเฮทอดถอนใจ เป็ นครั้งที่เท่าไหร่ แล้วที่ถูกตอกหน้ากลับมาอย่างไม่แยแสกัน ทั้งที่ถูกทาอย่างนั้นแต่เขาก็ยงั วนเวียนอยูใ่ กล้ ใจหนึ่งมาชดใช้ อีกใจก็เพื่อจะตามหาความรัก ที่ขาดหายในวัยเด็ก ..อยากจะทวงคืนคาสัญญานั้น.. ..คาสัญญาในฤดูใบไม้ผลิกบั มงกุฎดอกไม้ของอายะ.. ..พี่จะให้ อายะเป็ นเจ้ าสาว..มีพี่เป็ นเจ้ าบ่ าวผู้โชคดี.. เขาผิดมากแค่ไหนกันเชียว..ผิดมากแค่ไหนที่ตอ้ งเกิดมาเป็ นลูกของคนสองคนนั้น ไม่ใช่เขาที่ทรยศกับคุณซายากะหรื อว่าอายะ แล้วทาไมเขาถึงต้องมารอรับโทษทัณฑ์แบบนี้ ..รอรับความชิงชังจากคนที่รักสุดหัวใจ.. “ ฉันขอโทษ..” เขาเปลี่ยนคาเรี ยกขานตัวเองด้วยการใช้คาเดิมๆ “ ไม่ตอ้ งการหรอก..อยากเห็นอยูอ่ ย่างเดียวก็คือการที่นายเอาตัวเองออกไปให้พน้ หน้าฉัน วันนี้เลยยิง่ ดี! ” อายะเสี ยงสัน่ เครื อทั้งที่พยายามร้องตะโกนออกไปกลางความเงียบ จิตใจไหวสัน่ เหมือนกลีบดอกไม้ยามดึกที่ถูกลมพัดผ่าน มันปลิวคว้าง ร่ วงหล่น เหมือนความรักที่ถูกฉี กกระชาก ตลอดระยะเวลาที่ได้อยูด่ ว้ ยกัน ความทรงจาครั้งเก่ามัน กาลังตื่นเร้า

..ปฏิเสธได้เหรอ..ว่าไม่รัก.. “ ทาไมต้องเกลียดกันมากขนาดนั้นด้วย ตั้งแต่เราอยูด่ ว้ ยกันมามันกี่ปีแล้วอายะ หกปี เต็ม! ฉันมันน่ารังเกียจขนาดที่แม้แต่เวลาก็ยงั ไม่ช่วยให้นายเลิกเกลียดกันได้เลยเหรอ ” เขาร้องถาม ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยความเสี ยใจ อายะนิ่งงัน นัยน์ตาไหวสัน่ ไม่แตกต่าง ตัดใจหันหลังให้ ตะโกนกึกก้องในอก ต้องเกลียด..ต้องชัง..ต้องเหยียดหยามอีกฝ่ าย “ ฉันเกลียดนาย..” เสี ยงหวานพร่ าเลือน หุนหันเข้าห้อง ไม่ยอมปล่อยให้หยด น้ าตามันพรากลงจนใครอีกคนจับสังเกตได้วา่ เขาเอง..ก็มีใจรักไม่ต่างกัน ..อย่ าให้ ฮิราสึ กะได้ รับความรั กจากใคร.. ..อึดอัด..กดดัน..ถึงแม้อยากรักแต่ก็ตอ้ งห้ามไม่ให้รัก.. การอยูก่ บั คนที่หวั ใจแตกสลายไม่ใช่เรื่ องง่าย ผ้าสี ขาวจะต้องถูกย้อมด้วยโลกดา มืดของผูใ้ หญ่ ความอาฆาต เคียดแค้นทั้งหมดทั้งมวลเหมือนเปลวควันสี คล้ าที่หลอมรวมลง ไปแต้มสี หวั ใจดวงน้อย เป็ นโซ่ตรวนพันธนาการ บังคับจิตใจให้คล้อยตาม หากขัดขืนก็ไม่ ต่างจากคนทรยศอีกหนึ่งที่ร่วมกันหักหลังเธอคนนั้น ..อย่าฝ่ าฝื น..อย่าขัดใจ..ไม่มีสิทธิ์มีเสี ยงอะไรทั้งสิ้น.. ..จะต้องเชื่อฟัง..จะต้องสัง่ ใจให้เกลียดและชิงชัง.. ..จะต้องแค้นเคืองกันไป..จนวันตาย.. .......................................................................................

Special 2 : I Was Born To Love You [2] ท้องฟ้ าขมุกขมัวเหมือนหัวใจของคนที่กาลังเศร้าหมอง ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนทอด มองพื้นถนน เกยใบหน้ากับขอบหน้าต่าง ฟังเสี ยงหยาดฝนตกกระทบพื้นดิน ความชื่นฉ่ า ของเบื้องบนริ นรดลงมา หลายคนชอบใจ แต่หลายคน..เช่นเขากับเพื่อนข้างกายนี้ กาลังรู ้สึก เหมือนว่าจะต้องร่ าไห้ตามคนบนฟากฟ้ า “ ฝนตก..แย่จงั เลยนะ อายะ ” เสี ยงหวานใสพึมพาขึ้น นัง่ ลงเคียงกันไม่ห่าง “ คุณ ท้องฟ้ าไม่แน่นอนเลย ปกติหน้านี้จะต้องไม่มีฝนตก ” อายะยิม้ หม่นหมอง สายตาจับจ้องที่เพื่อนสนิทด้วยความรักใคร่ ยกปลายนิ้วขึ้น เกลี่ยหยดน้ าใสที่พรากลงจากดวงตาคู่สวย “ ซายุจะร้องไห้ตามทาไม..ช่างฟ้ าช่างฝนมันสิ มันจะแปรปรวนก็เรื่ องของมัน เหมือนคนเรานี่แหละ ” เขาลูบผมเพื่อนปลอบใจ รู ้ดีวา่ วันฝนตกคือวันทรมานของซายูริ เป็ นวันที่ซายุรู้วา่ อดีตคนรักเก่าไปยืนรออยูห่ น้าโรงแรม..เป็ นวันเดียวที่ ซาวามุระ จุนใช้ตดั สิ นการกระทาเพียงชัว่ วูบด้วยการตราตรึ งความชัว่ ช้าทั้งหลายลงไป ย้อมคราบดา ลงบนความขาวสะอาด ตอกย้าด้วยคาว่ารังเกียจและชังน้ าหน้า ดูถูกมาด้วยเศษเงินเพียงน้อย นิดกับค่าตัวในชัว่ เวลาไม่กี่ชวั่ โมงที่เข้ามาทาลายกัน ทอดทิ้งความสุขนานเป็ นปี ที่คบหาดูใจ “ คิดถึงเขาจัง..” ซายูริหน้าเศร้า เหม่อมองออกไปยังฝนตกพร่ างพรม สายน้ าจาก หลังคาไหลย้อนลงมา ร่ วงหล่นแล้วซ่านกระเซ็น..เหมือนคราวที่รูปปั้ นนั้นถูกเหวีย่ งไป กระแทกกับมุมผนัง ..แตกร้าวเป็ นเศษเสี้ ยว.. อายะรั้งตัวเพื่อนมากอดเมื่อเห็นว่าทุกครั้งคราว หากซายุได้พดู ถึงจุน มันจะมี อาการปวดหัวแปลกๆแทรกมาเสมอ แล้วพักนี้ก็เป็ นมากขึ้นกว่าเดิมด้วย “ ไม่เอาน่าซายุ คนเราต้องหัดก้าวไปข้างหน้านะ จะมามัวถอยหลังไม่ได้ ” เขา ปลอบ พูดด้วยท่าทีเป็ นผูใ้ หญ่นกั หนา ทั้งที่ความจริ งแล้วไม่ต่างจากเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่งเลย

ซายูริยมิ้ เหนื่อยอ่อน เอามือกุมหัวไว้ขา้ งหนึ่ง พึมพาว่าต้องไปขอยาแก้ปวดอีกครั้ง แล้ว เพื่อนตัวดีก็เลยตาหนิวา่ ทาไมไม่ไปหาหมอเฉพาะทางเลย เกิดเป็ นโรคอะไรร้ายแรงจะ ได้รักษาทัน แล้วนี่แทนที่จะไปขอตรวจก็กลับให้พอ่ เป็ นคนขอยาหมอมาให้ “ ก็แค่ไมเกรนล่ะมั้ง..” เจ้าตัวงึมงา ฝื นยิม้ แม้วา่ มันจะปวดจนตาลาย บางทีก็อึดอัด จนแทบเป็ นลม รู ้สึกร้าวๆในหัวอย่างน่าแปลก “ ขอให้อย่าปวดตอนสอบเอนท์เลยนะ..กลัว ทาข้อสอบไม่ได้ ” อายะหัวเราะ หยิกแก้มเพื่อนแล้วบอกว่าถึงปวดตอนนั้น คนอย่างทาซึดะ ซายูรินงั่ หลับตามัว่ เอาก็สอบติดแหงอยูแ่ ล้ว “ อยากเรี ยนอะไรล่ะ ” เขาถามถึงอนาคตด้วยดวงตาสดใส “ ฉันอยากเป็ นสัตว แพทย์ ” “ อยากเป็ นครู อนุบาล ” ซายูริหน้าแดง ไม่ได้บอกความต้องการนี้ให้พอ่ รู ้ ไม่ง้ นั คงจะโดนหัวเราะแน่ แล้วอีกอย่าง ทาซึดะ โทอิก็คงไม่ชอบใจนักที่ลูกชายคนโตจะมานัง่ เป็ นครู สอนเด็ก ทั้งสองคนยิม้ ให้กนั หันมาเกี่ยวก้อยไว้แล้วพึมพาว่า ต่างคนต่างมาทาฝันของ ตัวเองให้เป็ นจริ งกันเถอะ “ เราจะเป็ นเพื่อนกันตลอดไปใช่ม้ ยั ..” เรี ยวปากสี สดขยับถาม ดวงตารื้ นคลอไป ด้วยหยดน้ า “ อายะอย่าทิ้งฉันนะ ” ..หัวใจนึกถึงคนที่อยูห่ ่างกัน.. ..ทุกครั้งที่แวะเวียน..ต้องมารับรู ้วา่ จุนไม่มีใจให้กนั อีกต่อไปแล้ว.. “ ซาวามุระ จุนน่ ะเหรอ..รู้ จักสิ แต่ ก่อนเป็ นไอ้ เด็กเกเรของห้ องเลยล่ ะ ” ประโยค ของเด็กผู้ชายในโรงเรี ยนนั้นตอบมาเมื่อคนงี่เง่ าคนนีอ้ ุตส่ าห์ เอาตัวดั้นด้ น ไปถามไถ่ความ เป็ นไปของอดีตคนรั ก “ ข..เขามีความสุขดีมยั้ ครั บ ” จาได้ ดีว่าก้ มหน้ านิ่ง รอยยิม้ สดใสขึน้ หลัง หม่ นหมองมานานแรมปี ตอนที่ ฝ่ายนั้นตอบกลับมาว่ ามีความสุขอยู่แล้ ว เป็ นบุคคลที่ เพอร์ เฟ็ กต์ ได้ อย่ างไม่ น่าเชื่ อ

..หากคาบอกเล่ าต่ อมาทาให้ หัวใจแตกสลายลง.. “ แฟนมันน่ ารั กจะตาย ตัวเล็กๆ หั วกะทิ ของห้ อง ตัวติดกันชนิดที่ต้องไปไหนมา ไหนด้ วยกันตลอดเลย ท่ าทางซาวามุระคงจะรั กน่ าดู เทคแคร์ กันออกอย่ างนั้น ” ยังจาได้ดีเช่นกันว่าเอาตัวเดินออกมาให้ห่าง น้ าตาไหลพรากด้วยหัวใจที่ร้าวจน เหมือนถูกผลักลงหุบเหวลึก ต่อให้เจ็บปวดจากร่ างที่แหลกสลายก็ยงั ไม่เทียบเท่าความ ปวดร้าวจากการรับรู ้ความจริ งครั้งนี้เลย ..ลืมกันแล้วใช่ไหม.. ..ซายูริ..ไม่มีวนั ที่จะถูกรักได้.. อายะมองหน้าเพื่อนแล้วก็ขมวดคิว้ รู ้สึกเจ็บแทนกับอาการเหมือนคนที่ป่วยตลอด ทุกเมื่อเชื่อวัน ตั้งแต่ซาวามุระ จุนย้ายโรงเรี ยนไป ซายุก็เหมือนทาหัวใจหล่นหาย ทาซึดะ โทอิให้ซายุไปเรี ยนต่อต่างประเทศ ไปๆมาๆระหว่างที่นนั่ กับที่นี่ สุดท้ายก็ไม่ค่อยจะได้ อะไรนอกจากความเหงายามไกลบ้าน ต่อหน้าครอบครัว..ซายุจะฝื นทาว่ามีความสุข ร่ าเริ ง สดใสเหมือนเคย ..หากพอลับหลัง..ไม่มีวนั ไหนที่จะไม่ร้องไห้เลย.. “ สาบานให้ตายเลยเอ้า! ใครจะทิ้งพ่อคนขี้แยไปได้ลงคอ ” เขาบิดแก้มเพื่อนด้วย ความเอ็นดู เจ้าคนอายุนอ้ ยเดือนกว่าเป็ นเหมือนน้องชายที่ตอ้ งดูแล “ ไม่มีใครทิ้งซายูริ หรอกน่า..เจ้าตัวเองเถอะ อย่าได้คิดทิ้งใครซะก่อนล่ะ ” ซายูริหวั เราะ ปาดน้ าตาป้ อยๆแล้วซุกหน้าลงกับไหล่เพื่อน นึกถึงคนรักของจุนว่า จะหน้าตาเป็ นยังไง เขาไม่เคยได้เห็นเลย..แม้กระทัง่ ตัวของจุนเองก็ยงั ไม่มีโอกาสได้เจอ นอกจากวันที่จุนย้ายโรงเรี ยนไปใหม่ๆก็ได้เห็นแค่น้ นั เห็นว่ามีเพื่อนตัวเล็กๆคอยตามติดแต่ ก็ไม่เคยได้พบหน้า ถามจากใครๆก็บอกว่าน่ารัก เรี ยนเก่ง ฉลาด เป็ นที่รักใคร่ ช่างพูดช่างจาแล้วก็ยมิ้ ได้สดใสเหมือนดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ เป็ นน้ าหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มฉ่ า ..ชวนให้นึกถึงคนใกล้ตวั ของพี่เคย์..

ช่วงปิ ดเทอมมัธยมปลายปี ที่แล้วมางานวันเกิดของคุณลุง..มุราคามิ ซาโตะ เห็นว่า พีเ่ คย์มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาคอยตาม ตั้งแต่ตอนนั้นก็รู้สึกว่าถูกชะตา เป็ นคน น่ารัก พูดเก่ง ยิม้ แย้มแจ่มใส แตกต่างจากคนในแวดวงทางานที่เอาแต่ป้ ั นหน้าหลอกลวง ..แฟนของจุนจะเป็ นแบบนั้นหรื อเปล่านะ.. ..คงจะ..แตกต่างจากฉันมากใช่ไหม.. “ คิดอะไรมากอีกแล้วซายุ หยุดคิดเลย เดี๋ยวปวดหัวหรอก ” อายะดึงปอยผมหอม ของเพื่อนแผ่วเบาเพื่อเรี ยกร้องความสนใจ ไม่อยากให้อีกฝ่ ายคิดอะไรมากเกิน “ อดีตไม่น่า จดจาก็อย่าไปจา มองไปข้างหน้าดีกว่า..เอ้านี่..” สัง่ สอนยาวยืดแล้วก็ดึงการ์ดเชิญของเพื่อน ชั้นปี เดียวกันให้ดู “ ฉลองเรี ยนจบเหรอ..ดีจงั ฉันจะไปแน่ๆ ” ซายูริยมิ้ แย้ม ปกติไม่คอ่ ยชอบไปงาน เลี้ยงรื่ นเริ งนักถ้าไม่ติดว่าเป็ นของคนสนิทก็คงจะไม่โผล่ตวั แต่นี่เป็ นงานอาลาของเพื่อนๆ ร่ วมชั้นปี ที่มีได้เพียงแค่ครั้งเดียว ..ต่างคนต่างมีชีวติ เป็ นของกันและกัน.. ..จะลืมเลือนหรื อจดจา..ไม่อยากหวังให้มากเลย.. อายะอมยิม้ เงยมองนาฬิกาตรงผนังก็เห็นว่าเย็นย่าป่ านนี้แล้ว พวกเขาสองคนติด อยูใ่ นห้องสมุดตั้งแต่เลิก พอฝนตกก็เลยไม่ได้ไปไหน ทาซึดะ โทอิเพิง่ จะโทรมาตอนครึ่ ง ชัว่ โมงที่แล้วว่าจะส่งคนมารับซายุ เขาเองไม่อยากให้เพื่อนอยูค่ นเดียวก็เลยรอด้วย “ พ่อให้คนมารับแล้ว ” เพื่อนตัวน้อยพึมพาเมื่อเห็นเมอร์ซิเดสคันสวยแล่นผ่าน ประตูโรงเรี ยนเข้ามา ลากกระเป๋ าใบโตมาสะพายข้าง เอ่ยปากชวนเพื่อนให้กลับด้วยกันแต่ อายะปฏิเสธ “ ขออยูท่ ารายงานแป๊ บนึง ” เขาบอก ทั้งที่ใจจริ งแค่ตอ้ งการคิดอะไรเพียงลาพัง แล้วอีกอย่างก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับทาซึดะ โทอิเท่าไหร่ นกั ในเมื่อความสุขของซายูริ ทั้งหมดถูกขีดฆ่าทิ้งก็ดว้ ยฝี มือของคนเป็ นพ่อส่วนหนึ่ง ..เมื่อไหร่ ที่เห็นพ่อของซายุ..พ่อที่เอาแต่ประโยชน์ใส่ตนเป็ นหลัก.. ..มันก็ไม่ต่างจากการมองเห็นเงาของพ่อตัวเองเลย..

“ แต่มนั จะมืดเอานะ ” ซายูริทว้ ง มองออกไปเห็นฝนเริ่ มปรอยๆ “ เบาลงแล้ว..แต่ เดี๋ยวก็เป็ นหวัด ” “ ไม่เป็ นไรน่า ห่วงตัวเองก่อนเถอะ กลับบ้านไปกินยาด้วย ” อายะดุนหลังเพื่อน เอาร่ มกางไปส่งให้ถึงตัวรถแล้วโบกมือบ๊ายบาย ยืนดูเจ้าตัวดีที่เกาะขอบกระจกรถ หันมา มองเหมือนพวกถูกทิ้งจนสุดสายตาก็ได้แต่หวั เราะ ..ซายุเป็ นเด็กดี..ชอบห่วงชาวบ้านมากกว่าตัวเองตลอด.. ..ทาไมต้องมาเจอเรื่ องอะไรแบบนี้ดว้ ย.. ..หรื อว่า..พระเจ้าจะไม่มีจริ ง.. “ จะไปมีจริ งได้ยงั ไง พวกทรยศยังอยูม่ าได้จนป่ านนี้เลยด้วยซ้ า ” ยิม้ เย้ยหยันผุด ขึ้น กึ่งจะเยาะ กึ่งจะถากถาง ปนสมเพชเวทนาเรื่ องราวในวัยเด็กของตัวเอง ..เกลียด..เกลียดพ่อ..เกลียดผูห้ ญิงคนนั้น.. ..เกลียดไอ้เลือดเนื้อต่าช้าที่ก่อร่ างมาเป็ นตัวตนของฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ.. ..เกลียดพี่ชาย.. “ เกลียด..” อายะเพ้อ น้ าตาร่ วงหล่นลงมาอย่างตั้งตัวไม่ติดทั้งที่ปากยังเอ่ยคาเดิม ..เจ็บปวดเหลือทน.. ร่ างเล็กยืนเงียบ ปล่อยน้ าตาให้ร่วงเป็ นสายโดยที่ไร้เสี ยงสะอื้น ท่องแล้วท่องอีก.. ท่องจนขึ้นใจว่าอายะจะต้องเข้มแข็ง จะต้องอยูไ่ ด้ดว้ ยตัวคนเดียว ไม่จาเป็ นต้องมีความรัก ไม่จาเป็ นต้องพึ่งพาใคร ..ทั้งที่พร่ าพูดแต่ประโยคเดิมๆมาตลอดระยะเวลาทั้งชีวติ .. ..ดูเหมือนว่าหัวใจจะไม่ยอมรับฟัง.. อายะสูดลมหายใจเข้าลึก ปวดหัวจี๊ดจนต้องเลิกล้มความตั้งใจที่จะอยูต่ ่อ สายฝน ด้านนอกยังคงโปรยปรายแต่เจ้าตัวไม่สนใจ ลากกระเป๋ ามาใต้ชายคาที่ช่วยกาบังหยดน้ าที่ ไหลริ น ..มีบางหยดที่ร่วงหล่นลงจากดวงตา..

“ อ่อนแอจริ ง ” เขาพึมพา ยกหลังมือขึ้นปัดมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ถึงแม้วา่ แต่ละ วันจะต้องร้องไห้แต่เขาก็เชื่อจนสุดใจว่าวันรุ่ งขึ้น ท้องฟ้ าจะต้องมีเปลี่ยนสี บา้ ง ไม่ใช่มืดทึม เหมือนเก่า สองขาเดินไปตามพื้นใต้แนวหลังคาด้านบน กลีบดอกไม้ที่บานสะพรั่งตอนเย็นย่า เฉาลงเมื่อถูกเม็ดฝนตกกระทบ ดวงตาสี อ่อนเหม่อลอย มองตรงไปที่สนามแต่แล้วก็ตอ้ ง หยุดชะงักเมื่อสายตาสะดุดกึกกับเงาสูงใหญ่ดา้ นหน้าที่เพิ่งจะเลื่อนประตูชมรมออกมาข้าง นอก นัยน์ตาสี เข้มประสานตรงก่อนที่คนมาก่อนจะเป็ นฝ่ ายหลุบต่า เสเดินออกห่างโดยไม่มี การทักทายคนที่อยูร่ ่ วมบ้าน “ จะกลับแล้วใช่ม้ ยั ฉันขับรถให้นะ ” ฝ่ ายนั้นตัดสิ นใจรั้งแขนเรี ยว หากสิ่ งที่ตอบ กลับมามีเพียงสายตาขุ่นเคือง อายะแกะฝ่ ามือกร้านออกห่างแล้วเดินหนี มีเสี ยงฝี เท้าก้าวตามมากับแรงที่ย้อื กระเป๋ าหนักอึ้งเพราะมีแต่เท็กซ์ภาษาอังกฤษ “ ฝนยังตก อย่าเดินกลับเลย ” เรี ยวเฮขอ ไม่ยอมปล่อยเป้ ใบใหญ่จากน้องชายที่ด้ือ รั้นเหลือแสน “ ทาไมนายถึงเอาแต่ยงุ่ วุน่ วายกับชีวติ คนอื่นไม่เข้าเรื่ อง! ” เขาเงียบ ไม่โต้ตอบอะไรกลับไปเพราะเท่าที่เป็ นอยูท่ ุกวันนี้ก็ถูกรังเกียจมาก พอแล้ว อายะเม้มปากแน่น พอดึงเป้ กลับมาไม่ได้ผลก็เลยโยนใส่หน้าพี่ชายร่ วมพ่อด้วย ความขุ่นเคือง “ ไอ้ลูกเมียน้อยอย่างนายเมื่อไหร่ จะตายๆไปซะทีนะ! ” ร่ างเล็กตวาดเสี ยงแข็ง ความรักที่พยายามห้ามปรามถูกแปรเป็ นความเคียดขึ้งของอารมณ์..อย่างน้อยก็มีวธิ ีน้ ีเท่านั้น ที่ทาให้ตวั เองไม่ตอ้ งทนทุกข์กบั ความรู ้สึกผิดต่อคนที่เลี้ยงมาไปจนวันตาย เรี ยวเฮกล้ ากลืนความเจ็บปวด เขายอมให้อีกฝ่ ายด่าทอครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ าแล้วซ้ า เล่าตลอดเวลาที่อาศัยอยูด่ ว้ ยกัน ไม่เคยปริ ปากตอบโต้สกั หน ใช้เพียงความรักมัน่ คงต่อคน ตรงหน้าเป็ นตัวค้ าจุนความสัมพันธ์น้ ี “ ฉันขอโทษ..” คาที่ออกมาจากปากก็ออกมาจากใจไม่ต่างกัน

อายะจิกเล็บลงเนื้อ เรี ยวปากสัน่ ริ กด้วยความผิดที่ทวีทบั ถม เขาต้องการให้เรี ยว ร้ายกาจกลับมาบ้าง ถ้าเป็ นอย่างนั้นจะได้ทาร้ายกันได้โดยที่ไม่ตอ้ งมารู ้สึกผิดชอบชัว่ ดี มากมายเช่นนี้..แต่เรี ยวไม่เคยทา ร่ างเล็กตัดสิ นใจเดินฝ่ าสายฝนออกไปด้านนอก ไม่ร้ ังรอคนข้างกาย ในเวลานี้ แม้แต่เสี้ ยววินาทีเดียวก็ไม่อยากเห็นหน้า “ อายะ! ” เขาวิง่ ตาม ความห่วงหาที่ออกมาจากใจไม่ใช่เรื่ องโกหก พยายาม ส่งผ่านให้อีกฝ่ ายรับรู ้แต่มนั คงศูนย์เปล่าตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้าบ้านหลังนั้นแล้ว อายะไม่ฟังเสี ยง เดินดุ่มออกไปทั้งฝนที่ตกลง คงคล้ายกับว่าจะจงใจให้หยดน้ านั้น ตกกระทบใบหน้า ชะน้ าตาที่พรากให้ไหลทิง้ ไปกับเศษอดีต ..รักกันไม่ได้.. เรี ยวเฮฉุดแขนน้องชาย เพียงแค่แตะตัว ฝ่ ามือบางก็กลับกระทบลงเสี้ ยวหน้า ด้านข้าง ดวงตาคู่น้ นั ทอแววโกรธแค้น มันไม่เคยเปลี่ยนเลยตั้งแต่วนั ที่ได้เจอกันอีกหน ..ทาไมกัน..ทั้งที่รักมากมายขนาดนี้.. “ ฉันเกลียดนาย! ไอ้เลือดเนื้อโสโครก ” เจ้าตัวจิกเล็บลงเนื้อ มันรุ นแรงจนห้อ เลือด ..ถามว่ายากไหม..กับการฝื นใจ.. ..ก็ตอ้ งตอบว่ายากนัก..ยากจนไม่คิดฝันว่าจะทาได้เลย.. “ ฉันรู ้..” เขาไม่คิดโต้เถียง “ จะด่าจะว่าที่ฉนั มาจุน้ จ้านก็ตามใจเถอะ แต่อย่าทา แบบนี้ ถ้าอายะไม่สบาย ฉันจะทายังไง ” “ มันก็สมกับที่หวังอยูแ่ ล้วไม่ใช่เหรอ เลิกมาเสแสร้งทาดีกนั ซะที ” เรี ยวเฮสบตาคนตรงข้ามด้วยความเจ็บปวด เขาดึงกุญแจรถออกมายืน่ ให้อีกฝ่ าย ถอดเสื้ อนอกแล้วคลุมบนหัวของใครอีกคน แม้วา่ มันจะชื้นเพราะเปี ยกฝนแต่อย่างน้อยก็ ช่วยกันไม่ให้นอ้ งต้องยืนกลางลมที่โกรกซ้ าได้พอควร “ จะคิดยังไงก็แล้วแต่ รู ้ไว้ซะว่าฉันไม่เคยหวังอยากได้อะไรจากกัน ” ..นอกจากความรักของอายะเท่านั้นเอง..

อายะรับมันมาอย่างไม่เข้าใจนัก มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างไปเงียบๆ ฝนยัง โปรยปรายไม่หยุด ม่านน้ าเบาบางที่บดบังทาให้เห็นกันและกันไม่มนั่ คง ..เหมือนจะจากไป.. ร่ างเล็กกัดริ มฝี ปากแน่น ชัว่ วินาทีน้ นั เหมือนหัวใจจะอ่อนยวบ ไหล่กว้างไหว น้อยๆเพราะความเหน็บหนาวของฤดู ระยะทางจากโรงเรี ยนถึงที่บา้ นไม่ใช่นอ้ ยๆ เรี ยวเฮ เลือกที่จะเอาตัวออกห่างแทนการอยูใ่ กล้ให้บาดหมางใจ ..ทาไมไม่ร้ายกับฉันให้ถึงที่สุด.. ..ทาไมไม่เป็ นเหมือนซาวามุระ จุน.. ..จะได้โกรธ เกลียด ชิงชังจนกว่าจะตายจากกัน.. ..ทาไม..เพราะอะไรถึงทาให้ลงั เล.. “ เดี๋ยว! ” อายะสาวเท้าตาม ขว้างกุญแจรถที่วา่ ไปบนพื้น รู ้ดีวา่ ทากิริยาน่ารังเกียจ แต่ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้วที่จะสร้างเรื่ องให้คนสองคนเกลียดกัน “ เป็ นแค่คนอาศัยก็ตอ้ งมาทา หน้าที่ของตัวเอง จะให้ฉนั ขับกลับคนเดียวรึ ไง งี่เง่า! ” เรี ยวเฮหยุดชะงักตั้งแต่คาท้วงพยางค์แรก เขารู ้วา่ ท้องฟ้ าด้านบนยังหม่นหมอง เพราะไอฝน แต่อีกไม่นานฟ้ าคงสว่างพอให้เห็นทางไป รอยยิม้ อ่อนโยนผุดขึ้นเพียงน้อย ทั้งสองนัง่ คู่กนั บนห้องโดยสารกว้างขวาง หากตอนนี้มนั กลับดูคบั แคบลงไปถนัด ตา ความเงียบที่สานตัวขึ้นก่อทับทาให้ใครบางคนคิดจะชวนพูดคุย ถ้าไม่เพียงแต่วา่ น้องชาย ต่างแม่จะเอาแต่เสมองออกนอกหน้าต่าง คล้ายสายฝนด้านนอกมีอะไรน่าดึงดูดกว่าคนที่อยู่ ใกล้อย่างนั้น “ หนาวมั้ย ” ร่ างสูงพึมพาขึ้น ลดความเย็นภายในลงหลังเห็นอีกคนห่อไหล่เข้าหา กัน “ ฉันมีเสื้ ออีกตัว ถ้าใส่ตวั เปี ยกๆ..” “ ไม่ตอ้ งมาห่วงไม่เข้าเรื่ อง ” เป็ นคาตอบกลับของคนที่ไม่แม้แต่จะหันมามอง “ แต่วา่ ..” “ ไม่มีอะไรจะพูดก็หุบปากไปซะ ราคาญ! ” อายะเสี ยงดังใส่ ไม่อยากจะใส่ใจนัก กับการโต้ตอบที่ทาคนฟังเสี ยใจมานักต่อนักแล้ว

เรี ยวเฮนิ่งเฉย มองผ่านกระจกที่เริ่ มพร่ ามัว หน้าปั ดรถยนต์ขยับไปมา มีเสี ยงฟ้ า คารามลัน่ สลับกับหยดน้ าที่ตกกระทบหลังคารถ เขาเลี้ยวผ่านซอยแคบ กิ่งไม้สองข้างทาง เสี ยดสี ไปกับตัวถัง ชัว่ จังหวะหนึ่ง น้องชายต่างแม่ก็กลับสัง่ ให้หยุด “ จะทาอะไร ” เขาชะลอความเร็ วแต่ไม่ยอมเปิ ดล็อค หันมองคนที่ออกอาการ ฉุนเฉี ยว “ บอกให้หยุดก็หยุดซะสิ มีสิทธิ์มาถามด้วยรึ ไง ” อายะตะคอกใส่ ทุบสันมือลงกับ ขอบหน้าต่างรถแล้วบอกให้เปิ ดล็อค “ จะออกไปไหนอายะ ฝนมันตก ” เรี ยวปราม ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้นว่าอีกคนจะ ต่อต้านเขามากมายแบบนี้ไปเพื่ออะไร อายะขมวดคิ้วแน่น สบถด้วยความหงุดหงิด มือเล็กผลักตัวพี่ออกห่าง โผนเข้า กระชากตัวล็อคอัตโนมัติก่อนจะเปิ ดประตูรถออกไปท่ามกลางฝนที่เทกระหน่ าลงมาอีก รอบ “ อายะ! ” เรี ยวเฮเหยียบเบรกแทบไม่ทนั เขารี บวิง่ ตามคนที่เดินกลับไปตาม ทางผ่าน ร่ างสูงชะงักงัน มองคนที่ใช้มือปัดกิ่งไผ่ขา้ งทางออกพ้นสายตาแล้วก้มลงกับพื้น มือขาวทาบลงดินเลนเย็นชืด ยืน่ ออกไปหาเจ้าตัวน้อยที่นอนขดอยูใ่ ต้กิ่งใบหนา หยดฝนที่ตกกระทบลงพื้นสาดกระเซ็นเข้าเสื้ อยืดสี ขาวจนเป็ นด่างดวงแต่เจ้าของ ก็ไม่ได้สนใจ รอยยิม้ อ่อนโยนบนสี หน้าปรากฏขึ้นเพียงลาพัง ดวงตาที่ทอแววอบอุน่ นั้น ดึงดูดลูกสุนขั ตัวจ้อยให้คลานเข้ามาหา “ ไอ้ตวั เล็ก มานี่ซิ เข้ามานี่ ” อายะพูดแผ่วเบา พอเอื้อมถึงก็อมุ ้ ขาหน้าเปี ยกชื้นเข้า มาแนบอก เรี ยวเฮเงียบ เขาไม่ได้พดู อะไรมากไปกว่าการเดินตามหลังน้องชายเพียงคนเดียว ชัว่ วินาทีน้ นั ทาให้เขายิง่ มัน่ ใจว่าตัวตนแข็งกร้าวที่อายะแสดงออกก็แค่การเสแสร้งแสดงทา

อ้อมกอดบอบบางประคองลูกหมาตัวเล็กเอาไว้ คนพี่ปิดแอร์ลง ไม่อยากให้ท้ งั คน ทั้งเจ้าตัวยุง่ นัน่ ต้องหนาวกว่าที่เป็ น หลังเข้ามาในรถได้ครู่ เดียว สายฝนด้านนอกก็เท กระหน่ าลงมาเหมือนฟ้ ารั่ว เสี ยงที่ปัดน้ าฝนกระทบกระจกหน้าดังเข้ามาในความเงียบ เขาสตาร์ทเครื่ องทิ้งไว้ เฉยๆ ได้ยนิ เพลงแว่วหวานทางวิทยุ พักนี้ฝนตกแรง อาจจะมีพายุเข้า หรื อคงเพราะท้องฟ้ า ไม่มนั่ คงนัก อายะได้แต่กม้ หน้ากอดมันไว้อย่างนั้น มีเสี ยงคารามก้องของแสงสีขาวที่แลบ แปลบปลาบ เจ้าตัวเล็กสะดุง้ ไหว ตัวสัน่ เทาอยูใ่ นอ้อมแขน “ มันหนาวรึ เปล่า ” เขาพึมพา ลอบยิม้ ไปกับตัวเองเมื่ออายะพยักหน้าหงึก เรี ยวเฮสละผ้าเช็ดตัวเพื่อให้อายะเช็ดตัวลูกหมา ขนขาวๆของมันฟูฟ่อง ท่าทางจะ คลายอาการหนาวสัน่ ลงได้บา้ ง “ ขามันเจ็บ คงอดนมแม่ดว้ ย ” อายะว่าในลาคอ ดวงตาแห้งผากด้วยความสะท้อน ใจ นิ้วเรี ยวจับขาหน้าที่เป็ นรอยฉีกขึ้นดู มันบวมแดง คงอักเสบไม่ใช่นอ้ ย “ เราควรจะพามันไปหาหมอนะ ” เรี ยวเสนอ ลองแตะที่ปากแผลของมันดู ไอ้ตวั เล็กร้องครางเสี ยงดัง “ เบาๆสิ ” อีกคนตาหนิ “ ถ้าแผลมันฉี กมากกว่านี้จะหายยาก ” “ อ..อือ ขอโทษนะ ” ร่ างสูงลนลาน เขาพยายามไม่เอามือหนักๆของตัวเองไปแตะ ต้องนอกเหนือไปจากการช่วยเช็ดตัวแล้วเอาเสื้ อนักเรี ยนห่อขนเปี ยกชุ่มของมันไว้ อายะไม่ได้วา่ อะไร เขากอดจนมันหลับปุ๋ ยไปถึงได้วางลงแนบตัก ทอดสายตาด้วย ความอ่อนโยนผ่านความปรานีที่เป็ นเสี้ ยวลึกอยูใ่ นใจ เศษส่วนที่ไม่มีใครสัมผัสได้นอกจาก ซายูริเพียงคนเดียว เรี ยวเฮมองฝ่ าม่านฝน มันยังตกหนักจนไม่เห็นทาง เขาเปิ ดไฟกะพริ บไว้ เลื่อนตัว รถมาจอดอยูร่ ิ มป่ าไผ่ “ มีการบ้านรึ เปล่า ขอโทษนะที่ตอ้ งอยูแ่ บบนี้ ฉันมองไม่เห็นถนนเลย ”

“ ไม่ได้วา่ อะไรนี่ ” อายะตอบกลับ ลูบปลายนิ้วลงกับขนนุ่มนิ่มที่เริ่ มแห้งหมาดๆ พอมันหลับสนิทแล้วถึงได้ประคองไปตรงเบาะหลัง รอบด้านมืดลง ฝนยังตกกระหน่ าเท่าเดิม ไอเย็นจากด้านนอกเหมือนจะติดลบ มัน ขัดแย้งกับอุณหภูมิขา้ งในจนขึ้นฝ้ าที่กระจก เพราะเปี ยกฝนจากข้างนอกมา คนที่ด้ือรั้นมาก นักถึงได้ตวั สัน่ สะท้านเพราะความหนาวเหน็บแบบนี้ “ อายะ..” เรี ยวเฮเรี ยก เขายืน่ เสื้ อกันหนาวให้แม้วา่ ตัวเองจะเปี ยกปอนพอกัน อายะไม่ตอบ ความแข็งกร้าวค่อยลดลงเมื่อเอื้อมมือไปรับความหวังดีน้ นั มาคลุม ตัว อาจเพราะความเย็นที่เริ่ มทาเอามือชาดิก หรื ออาจเพราะความคิดถูกลมฝนพัดโกรกจน ไม่ทนั รู ้ตวั ก็เป็ นได้ เรี ยวเฮเองก็ตวั สัน่ เขากล้าๆกลัวๆ ท้ายสุดแล้วเมื่อเห็นว่าเพียงเสื้ อตัวเดียวยังไม่ ช่วยให้นอ้ งชายหายจากอาการไข้ที่เริ่ มรุ ม ช่วงแขนกว้างก็เป็ นฝ่ ายโอบเข้าหาแล้วรั้งไหล่ บางให้เอนตัวลงแนบกัน หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความปวดร้าว ไม่ใช่เพราะถูกปฏิเสธ แต่เพราะอายะ ยินยอมอย่างเต็มใจ มันยิง่ ตอกย้าว่าในสภาพไร้สติแบบนี้ อายะถึงจะยอมให้เขามีตวั ตนอยู่ ใกล้เคียง ..รัก..รักมากแค่ไหน..เคยรับรู ้บา้ งหรื อเปล่า.. เรี ยวเฮพูดพร่ าในใจ ฝ่ ามือใหญ่ลูบลงบนเส้นผมชุ่มน้ า โอบรอบลาคอขาวผ่องแล้ว เอนศีรษะเล็กให้ซบบนบ่ากว้าง นัยน์ตาสี อ่อนหรี่ ปรื อ ริ มฝี ปากเผยอหายใจจนสัมผัสได้ถึง ไอร้อนที่เริ่ มก่อตัว ..แค่คืบเท่านั้น.. “ ฉันรักอายะ ” เขากระซิบ ความใกล้ชิดทาให้พลั้งเผลอ ทั้งคู่มองสบกัน ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะจ้องลงต่า เรี ยกร้องและโหยหาความแนบชิด ที่เคยมีในวัยเด็ก ทวงถามคาสัญญาที่เร่ งเร้ามาเนิ่นนาน อยากถามว่าจาไม่ได้เลยหรื ออย่างไร

ร่ างสูงใหญ่ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าลง ปากร้อนระอุแนบลงกับความนุ่มนวลที่หลอก หลอนในความฝัน ริ มฝี ปากทาบทับแผ่วเบา ขบเม้มลงเพียงน้อยเพื่อเติมเต็มความต้องการ ก่อนจะเปิ ดปากแล้วสอดความรักเข้าหา ดูดดื่มเอาเต็มหัวใจด้วยความหลงใหลล้นเปี่ ยม อายะคงลืมตัว มือคู่น้ นั ขยุม้ ชายเสื้อของพี่ชายไว้แน่น เอียงหน้ารับรสจูบที่พรมลง ผะแผ่ว กระทัง่ อีกฝ่ ายสอดมือเข้าโอบรอบแผ่นหลัง สติที่แตกซ่านไปถึงได้ถูกกระชากให้ กลับมา ..อย่ าให้ ใครสักคนที่ เป็ นฮิ ราสึ กะสมหวัง!.. ..อย่ าให้ มนั ได้ ความรั กจากใคร โดยเฉพาะจากแก อายะ!!.. “ ออกไป! ” เจ้าตัวกระชากเสี ยง มือผลักอกแกร่ งออกห่างพร้อมฝ่ ามือที่สะบัดลง เสี้ ยวหน้าด้านข้างของคนตรงข้ามเต็มแรง เสี ยงที่กระทบลงบนผิวเนื้อดังอยูใ่ นความเงียบงัน รอยนิ้วสี แดงยังร้อนผ่าวอยูแ่ นบ แก้ม ความไม่เข้าใจสานก่อแล้วปกคลุมทัว่ ทุกตารางหัวใจในวินาทีน้ นั ..ทาไม.. ร่ างเล็กชะงักกึก มือที่เงื้อง่าลงไปยังรู ้สึกได้ถึงความเจ็บแสบ แล้วกับคนที่ถูกทา ร้ายจะเจ็บปวดได้มากแค่ไหน โดยเฉพาะเมื่อมันมาจากคนที่ได้ชื่อว่าอยูร่ ่ วมบ้านเดียวกัน ..ลืมไปแล้วจนหมดสิ้น..สัญญาที่ไม่มีตวั ตน.. ..เราไม่มีวนั จะรักกันได้เลย.. นัยน์ตากลมโตไหวสัน่ หยาดน้ าคลอเอ่ออยูภ่ ายในเมื่ออีกฝ่ ายตัดพ้อมาด้วยแววตา ที่สุดแสนจะรวดร้าว “ นายไม่มีสิทธิ์มาแตะตัวฉัน! ” อายะหันหนี ใช้น้ าเสี ยงกระด้างเป็ น การกลบเกลื่อน “ ไม่มีสิทธิ์..แม้แต่จะคิด! ” เรี ยวเฮก้มหน้าลง หัวเราะหึ ในลาคอ สมเพชตัวเองนัก แค่จะขอคิดรักเพียงในใจยัง ไม่มีวนั ทาได้เลย ..จะใจร้ายกับฉันไปถึงไหน.. ..หรื อต้องรอให้ตายจากจึงจะยอมมองกัน..

“ ฉันรักอายะ ” เขายังพูดคาเดิม เพียรพูดซ้ าๆแม้วา่ จะส่งไปไม่ถึงใจ “ รักแค่คน เดียว จะโกรธจะเกลียดกันยังไง ฉันก็ยงั รัก ” ..เพราะฉะนั้น..ได้โปรดอย่าสัง่ ให้ฉนั ต้องฝื นใจ.. ..อย่าสัง่ ให้เลิกรักกัน..เพราะมันไม่มีทาง.. อายะกามือแน่น ขบเม้มริ มฝี ปากด้วยความหวาดหวัน่ เสี ยงในอกมันเต้นเร่ า เรี ยกร้องและโหยหาไม่ต่างกัน ..ถ้าแค่วนั นี้ยอมลงให้..วันหน้าคงไม่อาจเลิกรักได้.. “ อย่าให้ฉนั ต้องรังเกียจนายไปมากกว่านี้ ฮิราสิ กะ! ” มือบางกระชากตัวเสื้ อที่ใคร คนหนึ่งคลุมให้ออกห่าง ขว้างมันกลับคืนใส่ใบหน้าคมแล้วหุนหันออกมาด้านนอก เรี ยวตามติด รั้งแขนคนที่เกลียดชังเขาจนหน้ายังไม่หนั มอง ฝนยังคงตก เขาไม่ อยากให้นอ้ งไม่สบาย “ กลับขึ้นรถ ” เขาสัง่ ตะโกนแข่งกับเสี ยงฝน ร่ างเล็กขืนตัว ผลักอกกว้างให้พน้ ทางแต่กลับหลบหลีกไม่พน้ อ้อมแขนคูน่ ้ นั เลย “ ไม่ตอ้ งมายุง่ กับชีวติ ของฉัน! ” อายะทั้งทุบทั้งตีหากคนด้านหลังก็ไม่คิดปล่อย “ อย่าดื้อมากได้ม้ ยั รู ้บา้ งรึ เปล่าว่าฉันห่วง ” เขาขอร้อง ลมฝนพัดแรง น่ากลัวคงไม่ หยุดง่ายดายนัก “ ถ้าห่วงก็เอาตัวไปให้พน้ สิ เสนอหน้ามาอยูไ่ ด้! หรื อต้องให้ด่าใส่วา่ เกลียด เกลียด! เกลียด! เกลียด! ” เรี ยวเฮขบกรามกรอด ข่มความเสียใจที่เจ็บร้าวสารพัน กี่ครั้งกี่หนที่ถูกต่อว่า เขา เองก็ยงั หน้าด้านหน้าทนอย่างปากพูด ..ถ้าเป็ นคนอื่นจะทนมากถึงขนาดนี้ไหม..ไม่มีทางเลย.. “ หวังดีนกั ก็ไปห่างๆ แสดงให้เห็นสิ วา่ รักจริ ง อย่าให้ฉนั ต้องทนมองน้ าหน้าอย่าง นายซ้ าสอง ” อายะกระชากแขนกลับ หันมองไปทางอื่น ถนนด้านหน้ามืดครึ้ ม เมฆฝนยังตกลงไม่หยุดหย่อน

“ ถ้านายจะขับรถกลับคนเดียวได้..” เรี ยวเฮพ้อผ่านทางแววตา ในเมื่ออีกฝ่ ายไม่ อยากมองกัน เขาเองก็คงไม่กล้าพอ “ อย่าท้านะ คิดว่าสนใจนักเหรอ ” คนฟังไม่โต้เถียง ได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กที่เจ้าตัวเดินดุ่มกลับไปที่รถ ลากเอา กระเป๋ านักเรี ยนของเขาออกมา กระชากมันเปิ ดออกแล้วเทของด้านในทิง้ ลงบนแอ่งน้ าขัง รอยยิม้ สมใจผุดขึ้นท่ามกลางหยดน้ าตาที่ขดั แย้งกัน “ ถ้าเดินกลับบ้านแค่น้ ีทาเหมือนจะขาดใจล่ะก็ เชิญไปตายได้เลย! ” เขาไม่สน รู ้ดี เต็มอกว่าเรี ยวไม่มีทางขัดใจกันได้ อายะก้าวขึ้นรถ เลือกที่จะขับผ่านออกไปโดยไม่หนั มองใครบางคนที่ถูกทิ้งไว้ให้ อยูต่ ามลาพัง เลือกที่จะทอดทิ้งคนๆนั้น..คนที่ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีวนั ยอมทอดทิ้งอายะ คนนี้เป็ นอันขาด ..ทาไมถึงเลือกที่จะร้ายกาจกับฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ.. ..นัน่ สิ ..ทาไมนะ..เพราะอะไร..มีเหตุผลอื่นใด.. ..หรื อเป็ นเพียงเพราะ..รู ้วา่ เขารัก.. ..ถึงจงใจเลือกที่จะทาร้ายคนที่รักกันอย่างไม่มีเงื่อนไขนัน่ ได้ลง.. ...... อายะนัง่ เงียบอยูห่ ลังโต๊ะหนังสื อ เมื่อสองชัว่ โมงก่อน แม่บา้ นเข้ามาบอกว่าเรี ยวเฮ กลับมาแล้ว ตัวเปี ยกโชก ใบหน้าซูบเซียวเหมือนตากฝนมาทั้งวัน ‘ ก็ยงั ไม่ เห็นเป็ นอะไรนี่ ’ เขาท้ วง แสร้ งทาสนใจกับการบ้ านตรงหน้ า ‘ ยังไม่ แน่ ค่ะ คืนนีค้ งไข้ รุม ’ ‘ ตายเมื่อไหร่ กค็ ่ อยบอก ’ ในเมื่อแค่นอยากจะเป็ นคนดีนกั ก็จงดีให้ถึงที่สุด ดีไปจนวันตายเขาคงสาสมใจ.. ก่อนหน้านั้นอย่าหวังเลยว่าจะสนกัน ..ไม่สนใจ?..ไม่สนใจงั้นเหรอ..

..แล้วจะมานัง่ คิดวนเวียนงี่เง่าอยูแ่ บบนี้ทาไม!.. อายะเม้มปากแน่น โยนหนังสื อตรงหน้าลงไปกองกับพื้น อยากจะฉี กทิ้งให้เป็ น เศษเสี้ ยวสมกับแรงอารมณ์ในตอนนี้นกั ..ออกไปจากความคิดฉันสักที ฮิราสึ กะ!.. เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ดวงตาสวยตวัดไปมองอย่างฉุนเฉี ยว “ เข้ามา ” พอบอกอนุญาต แม่บา้ นคนเดิมก็เข้ามาหา บอกว่าจะขอออกไปซื้อยาแก้ ไข้ให้ไอ้คนอาศัยพรรค์น้ นั “ ซื้อให้มนั ทาไม เงินของแม่ผมไม่ได้มีไว้ปรนเปรอไอ้เลือดต่าชั้นของฮิราสึ กะ หรอกนะ ” คนฟังก้มหน้าต่า แม้ไม่เห็นด้วยนักกับคาเรี ยกขานบิดาแท้ๆของคุณอายะ แต่จะ ให้ทาอย่างไร ในเมื่อฝ่ ายนั้นเลือกที่จะใจดาแล้วทอดทิ้งคนทั้งสองให้จมจ่อมกับความทุกข์ มานานปี “ ถ้าปล่อยไว้ คุณเรี ยวจะไม่สบายหนักนะคะ ” “ ตายๆไปก็ดีแล้วนี่ เผื่อพ่อของมันจะได้รับรู ้ซะบ้างว่าเวลาเสี ยของรักไปมันรู ้สึก ยังไง ” อายะตัดบทด้วยการสัง่ ให้เธอออกไปด้านนอก “ ถ้าเป็ นอย่างนั้น..คนที่เสี ยใจคือคุณอายะเอง ” คาทิ้งท้ายของแม่บา้ นคนเก่ายังคง ติดตรึ งอยูใ่ นใจคนฟัง ดวงตาสี อ่อนไหวริ ก คาพูดทั้งหมดนัน่ ไม่ได้ยาวไปกว่าที่เป็ น แต่มนั กลับวนเวียน อยูใ่ นอกเสมือนปั กลงกลางใจ ปฏิเสธได้สกั คาหรื อว่าไม่รัก..และไม่ได้ห่วงกันจริ งๆ “ ไหนว่าเก่งนักไงล่ะ ” เขาจมอยูใ่ นห้องนอนกว้าง สายตาจับจ้องอยูแ่ ต่ที่ผนัง กั้นห้องที่ห่างกันแค่คืบหา เรี ยวอยูใ่ นห้องด้านข้างนี้ เพียงแค่เปิ ดประตูเข้าไปก็คงได้เจอ คงได้ถามไถ่วา่ เป็ น อย่างไร เจ็บปวดมากแค่ไหนกัน ความคิดที่คดั ค้านกันสองฟาก สุดท้ายความอยากรู ้ก็เป็ นฝ่ ายชนะ บอกปั ดว่าไม่ได้ เป็ นห่วง อย่างน้อยก็แค่เข้าไปดูวา่ ยังไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครมากกว่าที่เป็ น

อายะผลักประตูไม้เข้าไปในห้อง แสงไฟสลัวลาง เห็นเงาสูงใหญ่ที่นอนซมอยูด่ ว้ ย พิษไข้หนัก สี หน้าซีดเซียว ริ มฝี ปากแห้งผาก กระทัง่ ร่ างกายก็คงเย็นเฉี ยบเหมือนแช่อยูใ่ น น้ าแข็ง ร่ างเล็กยืนเฉย แม้วา่ คนตรงหน้าจะหลับใหลไม่ได้สติแต่ก็ไม่ยอมเอาตัวเข้าไปใกล้ มากกว่าที่เป็ น ..สะใจ สมใจรึ ยงั ล่ะ อายะ.. ..นี่เป็ นความต้องการของตัวเองไม่ใช่หรื อไง.. ..ทาให้คนที่เฝ้ ารัก เฝ้ ารอมาทั้งชีวติ นัน่ ตกในสภาพน่าสมเพชแบบนี้ได้.. ..คงจะมีความสุขมากสิ นะ.. “ ไม่..ไม่ใช่ ” เสี ยงหวานพึมพา ก้าวไปหาอย่างลืมตัว ..ไม่อยากทรมานกันอยูแ่ บบนี้.. นัยน์ตาสี อ่อนไหวสัน่ หยดน้ าคลอขึ้นภายใน มือที่เอื้อมเข้าหาอย่างเผลอไผลกลับ สะดุดกึกอยูก่ บั ที่แล้วผละถอยเมื่อความคิดสัง่ ห้ามในทันควัน เรี ยวเฮนอนนิ่ง ดวงตาที่ปิดสนิทมีร่องรอยอ่อนล้า มีเสี ยงไอขึ้นมาติดๆกัน ลม หายใจร้อนระอุแทรกผ่านตามความหนาวเหน็บของอากาศหลังฝนตก อาการหอบหายใจ อย่างยากลาบากไม่ได้หลุดรอดสายตาของคนจ้องมองไปได้เลย อายะลังเล หากสุดท้ายดวงตาคูน่ ้ นั ก็ทอแววอ่อนลง ปลายนิ้วนุ่มแตะแผ่วลง หน้าผาก แม้วา่ ตัวจะเย็นชืด แต่ลมหายใจกลับร้อนผ่าวเหมือนเปลวไฟ ร้อนมากจนต้องดึง มือกลับออกมา “ อายะ..” เสี ยงแหบพร่ าครางชื่อของคนในความฝัน คนที่เหลือเงียบงัน ได้ยนิ เสี ยงนั้นไม่ชดั นักจนต้องก้มลงใกล้ คอยเงี่ยหูฟังเสี ยงคน ที่พร่ าเพ้อได้กระทัง่ ยามนอน “ อายะ..รัก..อายะ ” เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น น้ าตาที่พยายามเก็บกลืนลงไปกลับไหลพรากลง หัว ใจเต้นระรัวอย่างไม่อาจปฏิเสธ ..เพราะรัก..รักคนๆเดียวกันนี้..

เขาหุนหันออกมาแล้วกระแทกประตูปิดดังโครมใหญ่ หยดน้ าตาร่ วงลงหลังมือ ..ทาไม..ทาไมต้องเป็ นพวกเขาสองคน.. ..ทาไมต้องเกลียด..ทาไมต้องชิงชัง.. ..ทาไมต้องแค้นเคืองกันไปจนวันตาย.. ..เพื่ออะไร.. “ มีคนอยูม่ ้ ยั ” เสี ยงสัน่ เครื อร้องเรี ยกคนใช้ หนึ่งในนั้นรี บก้าวเข้ามาหา เธอพยักหน้ารับคาสัง่ ที่ให้ตามหมอมาดูอาการคุณ เรี ยวเฮถึงที่บา้ น “ ต้องการอะไรอีกมั้ยคะ ” อายะส่ายหัว เขารู ้วา่ เรี ยวไม่สบายตั้งแต่กลับมาก็ยงั จงใจให้นอนซมอยูบ่ นเตียง เสื้ อผ้าเปี ยกชุ่มด้วยน้ าฝนแบบนั้นคงไม่ช่วยให้หายดีแน่ “ บอกหมอว่า ให้รีบๆมา ” เขากาชับ “ พี่ชาย..ของฉันไม่สบายมาก ” เธอนิ่งอึ้งไปนิดก่อนจะคลี่ยมิ้ รี บร้อนลงไปโทรศัพท์ตามคาสัง่ มันอาจจะไม่ใช่ เรื่ องแปลก แต่ก็นบั ว่าเป็ นเรื่ องดีสาหรับในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงามาเนิ่นนาน อายะวกกลับเข้าไปด้านใน เงยมองหน้าต่างบานเลื่อนที่เปิ ดทิ้งไว้จนละอองฝน สาดเข้ามาถึงบนเตียง เขาเดินไปงับมันปิ ดลง เปิ ดโคมไฟตรงหัวโต๊ะเพราะไม่หวังจะ รบกวนคนป่ วย “ อวดเก่งนักนะเรี ยว ” ริ มฝี ปากยิม้ หม่น ยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง แล้วละมาอังแถวใบหน้าคม ความร้อนยังไม่ลดลงเลย ร่ างเล็กปลดกระดุมเสื้ อของพี่ชายออก ทึ้งมันลงไปกองตรงปลายเตียงแล้วเปลี่ยน มาดึงกางเกงช่วงล่าง ใช้ผา้ ห่มคลุมร่ างร้อนผ่าวนัน่ ไว้แทน ผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มบรรจงวางทาบตามเนื้อตัว คลายความร้อนที่สุมทุมอยูใ่ ห้คน ตรงหน้าหายอึดอัด กิริยากระสับกระส่ายของผูช้ ายคนนั้นทาให้คนปากแข็งถึงกับร้อนรน ขึ้นมาแทน “ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว ” อายะกระซิบ บิดผ้าให้แห้งหมาดๆแล้วเอาน้ าไปทิ้ง เสี ยงฟ้ าคารามดังลัน่ ไม้ยนื ต้นในสวนโอนเอนไปตามแรงลม กิ่งใบของซากุระต้น เก่าไหวริ ก มันเคยมีความทรงจาดีๆติดตรึ งอยู่

..แต่ตอนนี้กลับเลือนหาย.. ..หาเท่าไหร่ ก็คงเป็ นได้แค่ความคิดที่ถูกฝังกลบ.. “ อายะ..” เสี ยงแหบพร่ าเรี ยกหา เขายังจมดิ่งในเงาฝัน ..เป็ นฝันที่มีความสุข.. อายะเดินเข้ามานัง่ ใกล้ คิว้ เรี ยวขมวดมุ่นเพราะไอร้อนนัน่ ยังไม่ลด “ ทาไมหมอยังไม่มาอีก ” คนเป็ นน้องหัวเสี ย คิดจะลุกไปตามแต่ฝ่ามือข้างหนึ่ง กลับฉุดรั้งเอาไว้ “ อย่าไป..อย่าทิ้งฉัน ” ..อย่าทิ้งกัน..ขอแค่ในความฝันนี้ก็ยงั ดี.. คนฟังน้ าตาคลอ ทรุ ดตัวลงเคียงข้างแล้วเอนหน้าซบลงกับแผ่นอก ฟังเสี ยงหัวใจ ของกันและกันที่เต้นแรงไม่แตกต่าง ..แค่ในฝัน เรี ยว..แค่ในฝันเท่านั้น ฉันให้ได้.. ..แต่ถา้ นายตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ .. ..ให้จาเอาไว้..เราไม่มีทางได้รักกัน..

Special 2 : I Was Born To Love You [3] “ ซายุมาไม่ได้เหรอ ” เจ้าของเสี ยงถามไถ่กบั ทางปลายสายด้วยท่าทีติดจะกังวล พักนี้ซายูริปวดหัวบ่อย บางวันมันมากถึงขนาดทาอะไรไม่ได้ ต้องนอนซมอยูก่ บั ที่ เขาก็อยากจะภาวนาให้เป็ นเพียงแค่ความทรงจาในอดีตที่คอยผุดขึ้นมารั้งความเจ็บปวด กันเท่านั้น ไม่อยากให้ตอ้ งโชคร้ายซ้ าสองมากกว่าที่เป็ น ‘ เดี๋ยวนอนพักก็หาย ขอโทษนะ..อุตส่าห์บอกไว้แล้วแท้ๆว่าจะไปด้วย ’ ทางนั้น ว่าเสี ยงอ่อย อายะขมวดคิ้ว ร้องติงไปว่าคิดมาก ตกลงใจได้ทนั ทีตอนนั้นว่าจะกลับบ้าน นอน เป็ นเพื่อนซายุคงง่ายกว่านัง่ กร่ อยในงานเลี้ยงฉลองจบมัธยมปลายอยูค่ นเดียว แต่อีกฝ่ ายกลับ ท้วงว่าให้ร่วมงานแทนที “ แล้วซายุก็ไม่สบาย ฉันไม่มีใจมานัง่ ปาร์ต้ ีหรอกน่า ” ‘ แต่เพื่อนๆตั้งใจจัดงานนี้ข้ ึนเพื่อเลี้ยงส่งกัน อายะช่วยเป็ นตัวแทนฉันทีนะ ’ อายะรู ้สึกขัดใจน้อยๆที่เพื่อนดื้อดึงบอกว่าอยูค่ นเดียวได้ ถึงจะห่วงแต่ซายุก็โต แล้ว เขาไม่กล้าเข้าไปวุน่ วายให้มากความหรอก “ เอางั้นเหรอ ” ‘ อือ..ขอให้สนุกนะ ’ เขาวางสายลง ไม่วายกาชับให้พอ่ ตัวดีกินยาให้ครบแล้วนอนมากๆ “ บอกให้ไปตรวจก็ไม่ยอม ทาไมดื้อจังนะ ” อายะบ่นงึม ถ้าเขาเป็ นพี่ชายแท้ๆคง ไม่มีวนั ปล่อยให้นอนซมแบบนี้ ร่ างเล็กเปิ ดประตูออกมานอกห้อง ดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าคงสายแน่ถา้ เขาไม่ไป ตอนนี้ ดวงตาคู่สวยชะงักไปเมื่อสบเข้ากับคนที่ยนื รออยูต่ รงบันได “ จะไปงานใช่ม้ ยั ” เรี ยวถาม เขาไม่อยากไปแต่เมื่อรู ้วา่ น้องชายจะต้องกลับดึกก็ อดห่วงไม่ได้

อายะมองเมิน เดินสวนโดยไม่สนใจแต่ฝ่ายตรงข้ามรั้งแขนไว้ ดวงตาคู่สวยตวัด มองอย่างฉุนเฉี ยว กาชับทางอ้อมให้ปล่อยกันเดี๋ยวนี้ “ ฉันไปส่งนะ ” เขาจาใจผละออก ไม่รอคาตอบก็คว้ากุญแจรถแล้วก้าวไปดักให้ คนน้องยอมทาตาม ตลอดทางต่างฝ่ ายต่างเงียบ ทาเหมือนใครคนหนึ่งไม่มีตวั ตน สายตาคู่หนึ่งมอง ออกนอกหน้าต่าง ไม่สนใจ ไม่คิดจะหันกลับมายังคนที่เฝ้ ารอ เรี ยวเฮจอดรถขวางอยูห่ น้าผับ เขาส่งอายะก่อน ร่ างเล็กมีสีหน้าเรี ยบเฉย ก้าวลง จากรถโดยไม่สนใจพี่แต่คนด้านหลังดึงตัวไว้อีกหนเพื่อกาชับ “ พี่ขอแค่สามทุ่ม ” เขารู ้วา่ งานนี้จะไม่เลิกง่ายๆจนกว่าจะเที่ยงคืน ยิง่ ดึกพวกนั้นก็ ยิง่ ทาอะไรห่ามๆ คนอย่างอายะไม่มีทางตามทัน “ ไม่กินเหล้าได้ม้ ยั ” อายะปรายตามอง ดวงตาทอแววเหยียดหยามอย่างไม่มีการปิ ดบัง เขาสะบัดแขน ออกแล้วกระแทกประตูรถปิ ดดังปึ ง ไม่ทนั ที่อีกฝ่ ายจะร้องท้วง รถด้านหลังก็บีบแตรไล่ เรี ยวสบถด้วยความหงุดหงิด เขารี บหาที่จอดแล้วก้าวตามเข้าไปด้านใน ผูค้ นเริ่ ม ทยอยกันมา จากงานจัดเลี้ยงทัว่ ไปเริ่ มมีเหล้าและบุหรี่ กนั ประปราย เสี ยงเพลงดังกระหึ่ ม พร้อมกับที่หลายคนเริ่ มจับคู่ “ ฮิราสึ กะ ” มีเสี ยงเรี ยกชื่อแต่เขาแทบไม่ได้สนใจ เด็กหนุ่มกวาดตามองหาน้องชาย เห็นร่ างเล็กบางนั้นอยูใ่ นกลุ่มเพื่อน ส่งเสี ยงกัน เฮฮาแม้วา่ อายะเองจะเอาแต่นงั่ เฉยก็ตาม “ เรี ยว..นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ” สาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เธอชูแก้วขึ้นเป็ น การเชื้อเชิญ “ ไปเต้นกันมั้ย ” เรี ยวเฮส่ายหัว ตั้งใจปฏิเสธแต่เพือ่ นในกลุ่มร้องโวยวาย เขาถูกลากไปตามแรงดึง พวกนั้นคะยั้นคะยอให้ดื่ม นัยน์ตาสี อ่อนปรายมองคนที่ได้ศกั ดิ์พี่เพียงนิดก่อนจะหันมาสนใจเพื่อนตรงหน้า ใหม่เมื่อถูกรั้งด้วยคาถาม “ ซายุล่ะ ” พวกผูช้ ายบ่นโอดครวญทันทีที่ได้คาตอบว่าไม่สบาย

“ ฝันไปเถอะ คิดจะจีบเพื่อนฉันเหรอ เร็ วไปร้อยปี ” อายะเหน็บแนมอย่างไม่คิด ถนอมน้ าใจ แต่ใครๆก็รู้กนั ว่าฮิราสึ กะ อายะเป็ นคนร้ายกาจขนาดไหน “ แล้วทาไมอายะไม่หาแฟนให้ซายุจงั บ้างล่ะ ” ใครคนหนึ่งถามขึ้น “ หรื อว่ามี แฟนใหม่เป็ นไอ้ฝรั่งที่ไหนไปแล้ว ” อายะส่ายหัว “ ซายุรักได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ถ้าพวกนายไม่ได้ชื่อว่า ซาวามุ ระ จุน ก็อย่าหวังลมๆแล้งๆ จะหาว่าไม่เตือน ” “ ใจร้ายจริ งนะ ” พวกคนในกลุ่มฮาครื น “ เอ้า..ไหนๆก็มาเป็ นตัวแทนซายุจงั แล้ว ดื่มให้หน่อยเร็ ว ” “ ฉันไม่ชอบ ” ร่ างเล็กดันมือเพื่อนออก ใบหน้าบึ้งตึง “ เฮ้! ไม่ชอบหรื อว่าไอ้เรี ยวมันสัง่ ไว้ ” อีกคนหัวเราะลัน่ ทาเสี ยงทุม้ ต่าเลียนแบบ “ อย่ากินเหล้านะ ฉันขอร้อง ” ทุกคนขบขัน ใครๆก็รู้วา่ เรี ยวเฮรักและหวงน้องชายที่อ่อนเดือนกว่าอย่างกับอะไร “ หุบปากไปเลย! ” อายะแหวใส่ เกลียดเอามากถ้าใครต่อใครจะมองว่าเขาตกอยู่ ใต้อาณัติของมัน ..ไม่มีทาง..ไม่มีวนั !.. “ งั้นก็ชน! โชว์หน่อยคุณหนู..” ผูช้ ายตัวโตข้างหลังเลื่อนแก้วมาให้แล้วริ นลง เพียวๆ ร่ างเล็กเม้มปากแน่นด้วยความหงุดหงิด รู ้อยูเ่ ต็มอกว่าเขากาลังถูกท้าทายและเยาะ เย้ยด้วยการเอาชื่อของฮิราสึ กะ เรี ยวเฮมาเป็ นตัวกระตุน้ แต่ถึงจะมองออกอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยงั คว้าแก้วใบเล็กขึ้นมาแล้วดื่มลงไปรวดเดียว “ แค่ก..” อายะสาลัก ทั้งที่มนั เย็น..แต่พอลงคอกลับร้อนผ่าวจนทั้งตัวร้อนวูบวาบ “ เก่งเว้ย! ต้องมองใหม่ซะแล้ว อีกแก้ว เอ้า! ” ฝ่ ายนั้นเอาแก้วยัดมือเพื่อนแล้วจับ ให้ยกดื่ม ดวงตาคู่สวยพร่ ามัว รอบด้านดูอ้อื อึง เสี ยงเพลงดังกลบ หนวกหู ราคาญ มีแต่คน โวยวาย กลิ่นบุหรี่ เหม็นคลุง้ อยากจะอาเจียนเพราะแสงไฟวูบวาบที่ส่องเหนือหัว

“ เมาแล้วเหรอ ไรวะ..คออ่อนจริ ง สูไ้ อ้เรี ยวยังไม่ได้เลย ” เสี ยงท้าทายแบบเดิมๆ ดังขึ้น ลงท้ายด้วยการทาตามคาสบประมาทนั้นอย่างสิ้นคิด อายะยืนเซ เหมือนจะเบลอไปหมดแต่ยงั พอรับรู ้ได้ ช่วงที่มึนงงเห็นเงาคนคุน้ เคย ก้าวเข้ามาอย่างรี บเร่ ง แขนถูกกระชากอย่างรุ นแรงจนมือที่กาแก้วไว้เผลอปล่อยมันหล่น มี เสี ยงแตกดังเพล้งแทรกเสี ยงเพลงที่แผดก้อง “ อายะ! ฉันบอกว่ายังไง ” เรี ยวขบกรามกรอด เขาอยูใ่ นวงล้อมของพวกนั้นไม่ทนั ไร มองหาน้องอีกทีก็เห็นว่าคอพับคออ่อนเสี ยแล้ว คนที่ยงั พอประคองตัวได้กดั ริ มฝี ปากเป็ นรอยห้อเลือด สะบัดแขนออกจากการ เกาะกุมพร้อมกับผลักคนเบื้องหน้าออกห่าง “ ออกไปให้พน้ ! ” อายะก้าวถอยหลัง มึนไปนิดจนต้องเกาะเพื่อนคอยช่วย ประคอง “ ทาไมถึงได้เข้ามายุง่ กับชีวติ ฉันอยูเ่ รื่ อย ” เรี ยวเฮกาหมัดแน่น เขารั้งตัวอ่อนปวกเปี ยกนัน่ เข้ามาอีกแต่อายะสะบัดมือตบเข้า เต็มใบหน้า พวกเพื่อนที่กาลังส่งเสี ยงเฮฮาถึงกับเงียบกริ บ หลายคนหยุดนิ่งแล้วหันมามอง “ อายะ..” เด็กหนุ่มข่มอารมณ์ ระงับความเสี ยใจและหยดน้ าตาที่กาลังจะล้นเอ่อ “ เฮ้ย..เรี ยว อายะมันก็โตๆแล้ว กินเหล้าแค่น้ ีไม่เป็ นไรหรอก ” ฝ่ ายที่เริ่ มก่อนรี บ พูดแก้เมื่อเห็นว่าเรื่ องชักจะไปกันใหญ่ “ ไม่รู้อะไรก็อย่ามายุง่ ! ” เรี ยวก้าวเข้าไปกระชากตัวบอบบางจนปลิวหวือมา ปะทะกับอก คิ้วเรี ยวขมวดมุน่ ด้วยความเจ็บที่ถูกบีบไหล่ “ ไอ้คนเฮงซวย! ฉันเกลียดนาย! ” คนที่ไร้สติยงั โพล่งตามอารมณ์ที่แอบซ่อน “ ไป! จะไปไหนก็ไป อย่ายุง่ กับฉัน ” “ รู ้ม้ ยั ว่าพูดอะไรออกมา! ” เขาตะคอก ลากทั้งตัวให้เดินตาม พวกคนด้านหลังไม่รู้จะทาอะไรได้นอกจากปล่อยให้พี่นอ้ งเคลียร์กนั เอง เรี ยวเฮก็ ดื่มไปไม่นอ้ ยถึงได้กล้าขัดใจน้องชายต่อหน้าคนอื่นๆ อายะดูเหมือนจะครึ่ งหลับครึ่ งตื่น เพราะดื่มเข้าไปครั้งแรกมันถึงได้ออกฤทธิ์เร็ ว นัก มือไม้ที่ป่ายปั ดตามกาแพงถูกรวบไว้ท้ งั สองข้าง ร่ างสูงตวัดตัวเล็กบางขึ้นอุม้

“ ดื้อด้านนัก! ” เขาเปิ ดประตูรถ โยนอีกคนไปตรงเบาะหลังอย่างไม่ออมแรง มี เสี ยงร้องครางเบาๆ แขนเรี ยวยกขึ้นก่ายหน้าผาก ดวงตามีหยดน้ าผุดซึม เด็กหนุ่มสะบัดหัวไล่ความมึน ซบหน้าลงกับพวงมาลัยเพื่อตั้งสติ นับหนึ่งถึงสิ บ กับเสี ยงที่พึมพาคาว่าเกลียด รังเกียจ ขยะแขยง ไม่อยากเห็นหน้า จากคนด้านหลัง..จากคนที่ เขาหลงรักหมดหัวใจ “ เงียบเถอะ..” เรี ยวคราง “ เงียบซะที หยุดพูดได้แล้ว ” “ เกลียด..เกลียดฮิราสึ กะทุกคน ” อายะพร่ า น้ าตาไหลพรากลงมาเป็ นทางทั้งที่ ดวงตาคู่น้ นั ยังปิ ดสนิท เขาสูดลมหายใจช้าๆ มือสัน่ ไปหมดเมื่อพบว่าแรงห้ามปรามตนเองเริ่ มลดน้อยลง “ ไม่รัก..ไม่มีทางรัก ต้องเกลียด..” คาพูดลอยๆในความฝันเหมือนกับสัง่ ตัวเอง สวนทางกับหัวใจที่เรี ยกร้อง ..มีความสุขหรื อที่ตอ้ งผูกติดกับคาสัญญานั้นจนวันตาย.. ..ทาไมต้องเป็ นพวกเรา.. “ ฉันบอกให้ นายหยุดพูด!! ” เขาตะโกนลัน่ มือทุบลงกับเบาะหนังเสี ยงดังสนัน่ ความอดทนสะบั้นลงในชัว่ วินาที “ นายต้องหุบปากเดี๋ยวนี้! หยุดบอกฉันว่าเกลียดๆๆได้ แล้ว!! ” อายะร้องไห้เงียบๆ ไม่รู้ตวั อะไรแม้แต่นิด ไม่มีทางรู ้วา่ หากความบ้าคลัง่ ด้วยหัวใจ ที่แตกสลายของฮิราสึ กะ เรี ยวเฮเป็ นความต้องการสูงสุด ..มันก็สาเร็ จไปแล้ว.. “ ฉันเกลียดนาย..” เสี ยงหวานทวนย้าแม้น้ าตายังคงไหล หากเสี ยงที่ได้ยนิ เปลี่ยนเป็ นปลายมีดคม หัวใจคนฟังคงขาดวิน่ ไม่มีชิ้นดี ดวงตาสี เข้มมีหยดน้ าไหลริ น เขามองตรงมายังร่ างที่หลับใหลด้วยความปวดร้าว ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับ มองตรงไปยังถนนที่วา่ งเปล่าเบื้องหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย ..ทาไม..เพราะอะไร..ถึงได้ไม่เคยรักกัน.. ......

“ คุณเรี ยว..คุณอายะ ” แม่บา้ นที่รอเปิ ดประตูให้อทุ านอย่างตกใจที่เห็นคนพี่อมุ ้ คุณหนูของบ้านเข้ามา “ ไม่มีอะไร ไปนอนเถอะ ” เขาตอบเรี ยบง่ายแต่แววตาทอความกระด้าง “ แต่วา่ ..” “ ฉันบอกอะไรก็ทาอย่างนั้น! อย่าให้มีปัญหาวุน่ วายไม่เข้าเรื่ อง! ” เขาเสี ยงดัง สี หน้าเคร่ งเครี ยดอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน อีกฝ่ ายลนลานรับคาแล้วกลับออกไป เธอไม่อยากเข้าไปยุง่ ในวันที่ลูกชายคนโต ของฮิราสึ กะซังโกรธแทบคลัง่ แบบนี้หรอก ร่ างสูงขบกรามแน่น กระชากมือเล็กที่พยายามผลักอกเขาแนบไว้กบั ตัว บีบลง หนักมือจนขึ้นรอยจ้ าสี แดง “ อื้ออ..” อายะร้องในลาคอ รู ้สึกเลือนลางว่าถูกอุม้ จนตัวลอยหวือ เรี ยวเฮทิ้งน้ าหนักอีกคนลงกับเตียง ร่ างนั้นแทบจมหายไปบนฟูก ใบหน้าหวานมี ร่ องรอยความเจ็บ พลิกตัวนอนงอ ขดร่ างด้วยความหนาว หากไม่ทนั ไรหยดเหงื่อก็ผดุ ซึม ขึ้นบนเรื อนผม “ ไม่ไหว..ร้อน..” เจ้าตัวขยาผ้าปูที่นอน พยายามทึ้งเสื้ อออกจากตัว เขามองด้วยสายตาเย็นชา กดล็อคประตูหอ้ งแล้วก้าวขึ้นเตียง ลากตัวเบาเป็ นนุ่น กลับเข้ามาตรงกลาง “ ไง..คุณหนู คิดว่าทุกคนเอาใจนักใช่ม้ ยั ” เรี ยวเค้นเสี ยง ดึงกระดุมที่ติดเรี ยงออก ทีเดียวจนหลุดกระเด็น “ อ..ย่า..” อายะคราง แนบหน้าลงกับหมอนหนุน “ พูดว่าเกลียดอีกสิ ” เขาก้าวขึ้นคร่ อมร่ างบอบบาง เท้าแขนเหนือตัวขาวโพลนที่ เปลือยท่อนบน “ ย้าให้ฉนั ได้ยนิ อีกครั้ง..อะไรที่อยากจะทามันจะได้ไม่ตอ้ งมานึกเสี ยใจมาก นัก! ” “ อืออ..ออกไป ”

“ พูดสิ ! ” เขาข่มความเสี ยใจ ปลดเสื้ อตัวเองออกอย่างใจเย็น แอลกอฮอล์ที่แทรก อยูใ่ นร่ างมันทวีความรุ นแรงมากขึ้นทุกขณะ อย่างน้อยก็บดบังสติที่จะหักห้ามใจเบื้องลึกได้ มากพอ “ ไม่..” อายะส่ายหัว น้ าตาไหลจนชุ่มผ้า “ อย่ามายุง่ ” “ บอกให้พดู ! ทีแบบนี้ทาไมเงียบล่ะ ไม่ปากเก่งแบบเดิมแล้วรึ ไง! ” ร่ างเล็กขบฟันแน่น มีเสี ยงบังคับในความฝัน เสี ยงของเธอคนนั้น..เธอคนที่หวั ใจ แหลกสลายเพราะเชื่อมัน่ ในความรักจากผูช้ ายคนหนึ่ง ..ต้ องเกลียดพวกมันทุกคน.. “ เกลียด..เรี ยว ” เป็ นคาที่พลั้งเผลอตามคาสัง่ และนัน่ เป็ นคาสุดท้ายที่หลุดจาก ปาก ร่ างสูงกระแทกไหล่บางลงติดเตียงเมื่ออีกคนกาลังพลิกตัวออก เขาขบกรามแน่น น้ าตาไหลไม่หยุดทั้งที่กาลังลงมือทาร้ายใครคนเดิมด้วยความตั้งใจ “ ไม่..” อายะร้อง ทั้งผลักทั้งดันคนที่โน้มตัวเหนือร่ าง ดวงตาสี อ่อนปรื อมอง เห็นพี่ชายทึ้งเสื้ อแล้วโยนทิ้งลงปลายเตียง มือที่พยายามปั ด ป้ องถูกรั้งไว้พร้อมกับปลายเท้าที่ถูกจับแยก มือกร้านดึงกางเกงตัวเล็ก รู ดรั้งเอาชั้นในออก จนเหลือแต่ตวั บอบบางที่เปลือยเปล่ากลางแสงไฟ เรี ยวเฮกระชากเรื อนผมอีกฝ่ ายจนใบหน้าสวยแหงนเงย มีเสี ยงร้องด้วยความ เจ็บปวดดังแว่วแต่เขาไม่สนใจ ฟันคมขบลงเรี ยวปากล่าง ลากปลายลิ้นวนเวียนด้วยความ หลงใหล แทรกมันลงกับกลีบปากที่พยายามเม้มแน่น “ อ้าปาก! ” เขาตะคอก บีบคางมนจนเป็ นรอยนิ้ว อายะร้องเบาๆ เผยอริ มฝี ปากตามคาบอก ปลายลิ้นอุ่นกวาดต้อนลง ไล้เลียไปทัว่ โพรงปากหวาน เขาดูดปลายลิ้นเล็ก กลืนกินรสชุ่มจนเสี ยงจูบดังระงม ปลายจมูกซุกไซ้บนลาคอขาวผ่อง รวบแขนเพรี ยวไว้ขา้ งตัวเมื่อถูกผลักไส ใบหน้า คมโลมเลียบนอกบาง กระหวัดลิน้ ลากเชื่องช้าตามเนื้อตัวขาวสะอาด หยุดที่ยอดอกสี ชมพู สด ห่อปากเพื่อกลืนปลายยอดนั้นลง ใช้ลิ้นดุนดันพร้อมทั้งขบเม้มเบาๆ

“ อึก..อื้ออ..” เสี ยงใสครางแผ่ว บิดตัวเร่ าๆออกห่าง ดวงตาหลับแน่นแต่เรื อนกาย ขยับไหว “ นายเป็ นของฉันตั้งแต่แรกแล้ว หนียงั ไงก็ไม่พน้ ” เขากระซิบ ลงมือปลดเข็มขัด กางเกงออก ส่วนแข็งแกร่ งดุนดันผ่านเนื้อผ้า ฝ่ ามือใหญ่จบั ปลายนิ้วนุ่มให้แตะลงบนส่วนกลางที่ร้อนผ่าว ดึงมือนั้นเข้าออกเพื่อ ปรนเปรอให้กบั ความพึงพอใจของเขาเอง แก้มใสแดงก่า นัยน์ตากลมโตเปิ ดมองคนที่คร่ อม อยูเ่ หนือร่ าง เด็กหนุ่มครางเสี ยงต่า อาศัยอยูแ่ ต่จินตนาการและภาพฝัน รสรักที่สมั ผัสด้วย ตัวเองมันหวานล้ าเกินกว่าคาดไว้ ร้อนเร่ าและถึงใจกว่ามากนัก “ นายเป็ นของฉันคนเดียว ” เขายังพูดคาเดิม สติที่หกั ห้ามขาดลงตั้งแต่แรก ทุก อย่างคือความชัว่ ร้ายที่แอบแฝงอยูเ่ ป็ นเงา ..ใช่..ทุกครั้งที่ทาดี..เขาต้องการผลตอบแทน.. ..ตัว..หัวใจ..ร่ างกาย..ความรัก.. ..มีใครบ้างที่ไม่หวังผล.. เรี ยวเฮก้มลงต่า อ้าปากครอบลงบนส่วนบอบบางที่ดุนดันเพราะอารมณ์ยามไร้สติ เขากลืนกินจนมิด รู ดรั้งขึ้นลงตามความต้องการ สะโพกมนส่ายซ่านจนไม่ติดที่นอน นิ้ว เรี ยวกระชากผ้าปูแทบขาดติดมือ เสี ยงกรี ดร้องดังก้อง อายะสะดุง้ เฮือก ขยุม้ เส้นผมสี ดาสนิทที่เคลียอยูแ่ นบหน้าขา ปลายเท้าแยกกว้าง ต้องการ หวามไหวจนเผลอดันตัวเองเข้าสู่โพรงปากร้อนผ่าว การโต้ตอบอย่างไม่ยอมละทา ให้หวั ใจดวงน้อยเต้นเร่ า มันปะทุดงั เหมือนจะระเบิด “ ฮ..อ๊าาา..” เสี ยงที่ร้องหวีดดังระงม เรื อนกายบอบบางไหวคลอน หลับตาลงอย่าง เหนื่อยอ่อนเมื่อปลดปล่อยความกดดันลงสู่องุ ้ ปากที่รอรับ ใจเต้นแรงแทบขาด ทั้งตัวกระตุก ถี่เมื่อพบกับความสุขทางเพศรสเป็ นครั้งแรก เรี ยวเฮยันตัวขึ้น เขาคายของเหลวลื่นในปาก ฝ่ ามือหนารองรับแล้วกลับชโลมมัน ลงกับทางเบื้องหลังของคนที่นอนหอบ รู ้สึกได้วา่ อายะสะดุง้ ไหว พยายามถดตัวหนีเหมือน

รู ้แต่เขาคว้าขาเรี ยวไว้แน่น ที่เหลือเขาลูบลงบนลาตัวส่วนกลาง มันร้อนรุ่ มจนอกแทบ ระเบิด เขาดึงมือเข้าออก ส่วนนั้นแดงก่า ขยายใหญ่อย่างน่ากลัว เด็กหนุ่มขบกรามกรอดเพราะคนน้องดิ้นพล่าน เขาบีบไหล่บางแน่น กดตัวให้ นอนนิ่ง ใช้ขาทับหัวเข่าที่ป่ายหนี อายะได้แต่นอนตัวอ่อนอยูข่ า้ งใต้ ใบหน้าเป็ นสี แดงเข้ม เปรอะเปื้ อนไปด้วยหยาดน้ าตามากมายที่ไหลริ น ร่ างใหญ่แนบความปรารถนาลงกับความคับแคบ เขาเลื่อนปลายนิ้วแทรกลง มี เสี ยงร้องดังแว่ว ไม่ร้ ังรอเพื่อทะนุถนอม..ไม่จาเป็ น เขาดันตัวเข้าไปภายใน สบถในลาคอด้วยความทรมานของใจ ความรักที่สุมทุมมัน ปะทุข้ ึนคล้ายความร้อนที่กาลังพวยพุง่ ส่วนปลายผลุบหายเข้าลึก ติดอยูเ่ พียงภายนอก ทั้ง ร่ างด้านใต้ดิ้นรน กรี ดร้องเสี ยงหวานเมื่อตัวถูกฉี กขาด “ เกลียดฉันอีกสิ ” เขากระซิบ บังคับแรงน้อยๆที่ด้ือดึงเหลือเกิน “ เกลียดกันมากๆ เข้า จะได้จา..จะได้ไม่ลืมว่าคืนนี้มนั เกิดอะไร ” ..เกลียดฉันเลย..เกลียดกัน.. ..ทั้งๆที่ฉนั รักแทบขาดใจ.. อายะน้ าตาไหลพราก ส่ายหัวปฏิเสธ ดวงตาหวานฉ่ ามองตรง เรี ยวปากขยับแผ่ว เบา อะไรบางอย่างในหัวใจมันล้นเอ่อจนไม่อาจกักเก็บได้อีกแล้ว ..ความฝันสิ นะ..มันคือความฝัน.. ..เจ็บปวด..เจือความหอมหวาน.. ..ไม่เลย..ไม่เคยอยากนึกเกลียดกันจริ งๆแม้แต่นิดเดียว.. “ รัก..” เรี ยวเฮนิ่งงัน ทุกการกระทาหยุดชะงักด้วยความตกตะลึง เขาทวนถามย้า เพียรถาม ซ้ าเหมือนคนบ้า แต่คาตอบนั้นไม่แตกต่างจากเดิม “ อายะรักพี่เรี ยว..รัก..” ร่ างเล็กพึมพา “ รัก..” “ อายะ..” เขาคราง สติที่หกั ห้ามก่อร่ างขึ้นมาใหม่อีกหน

ร่ างทั้งร่ างสอดประสานอยูใ่ นตัวของใครอีกหนึ่ง เป็ นหนึ่งเดียวอย่างที่หวัง เหลือ เพียงหัวใจที่สวนทาง ..แต่คาตอบนั้น..คืออะไร.. “ รักจริ งรึ เปล่าอายะ ” เขาก้มลง จูบบนแก้มเนียน อายะพยักหน้า ยิม้ อ่อนหวานในความฝันที่สลัวเลือน โอบรอบบ่ากว้าง สอดเข้าใต้ แขนแล้วดึงรั้งตัวไว้ ..แค่ความฝัน..มันคงไม่เป็ นไร.. “ รัก..รักพี่เรี ยว ” เรี ยวเฮหลับตานิ่ง ยิม้ เพียงน้อย ไม่เคยแน่ใจกับคาพูดนั้นเลย ..แต่ขอแค่คืนนี้..คืนเดียวที่วาดไว้ให้มนั เป็ นฝันอันสมจริ ง.. ..ฉันจะหลอกตัวเองว่าเรารักกัน.. “ กอด..ที..” อายะซุกหน้าลงแนบอกแกร่ ง เขาไม่โต้ตอบ เพียงแต่เชยปลายคางขึ้น ก้มลงจูบปิ ดแน่นหนา คงเพราะกลัวคา ต่อไปจะร้องบอกมาว่า โกหก..และยังเกลียดกันเหมือนเคย “ ฉันรักอายะ..รักมากกว่าชีวติ ” เขาเฉลย “ รักหมดทั้งตัวทั้งหัวใจ รักคนเดียว ตั้งแต่เกิดมา ” “ กอดอายะ..” เจ้าตัวเปิ ดตามองอีกฝ่ าย ร้องเบาๆเมื่อคนด้านบนเริ่ มขยับ เล็บคมจิกลงกล้ามเนื้อหัวไหล่ วางหน้าลงกับบ่ากว้าง ร้องเครื อครางสุดเสี ยง เท้า ตวัดรัดรอบเอว แผ่นหลังถูกยกลอยจากพื้น สะโพกมนไหวสัน่ ด้วยความปวดร้าวเจือสุขสม “ รักนะ..” เขาพึมพา ทั้งหัวใจเต็มไปด้วยความสุข มันแทบล้นทะลักเมื่อฝ่ ายนั้น ตอบโต้กลับมา ร่ างสูงเคลื่อนไหวเชื่องช้า นัยน์ตาที่เปี่ ยมไปด้วยความรักจับจ้องคนในอ้อมกอด อายะยิม้ ให้ ยกมือลูบบนใบหน้า ไล่นิ้วตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา จมูก แก้ม และริ มฝี ปากที่หยัก ยิม้

“ อือ..อื้ออ ” เสี ยงหวานคราง ความอ่อนโยนที่เกิดขึ้นสวนทางกับความร้อนเร่ าที่ พลุ่งพล่าน พี่ชายขยับตัวเป็ นจังหวะ โน้มร่ างแล้วโถมน้ าหนักเข้าใส่จนเตียงทั้งหลังสัน่ ไหว ขาเตียงเหล็กเสี ยดสี พ้นื ดังเอี๊ยดอ๊าด ความนุ่มละมุนเปลี่ยนเป็ นความรุ นแรง เร่ งร้อน ยัดเยียด และโหมกระหน่ า เร็ ว หนักหน่วง ไม่เว้นช่วง “ รัก..” เขาครางเสี ยงต่า ดวงตาพร่ ามัวเห็นแต่ใบหน้าในหัวใจ “ อาาา..เรี ยว..” อายะร้องเรี ยก ผวาเฮือกขึ้นเกาะกุมแผ่นหลังเปลือย กรี ดเล็บลงลึก จนเป็ นรอยลาก แขนแกร่ งสอดเข้าใต้ขอ้ พับ โอบขาเรี ยวให้กระหวัดรอบตัวเขา มือประคองเอว คอดให้ขยับไหว ส่วนแข็งกร้าวสอดประสาน เชื่อมต่อสองร่ างเป็ นคนๆเดียว “ ฮึก..อ๊าา..เรี ยว..เรี ยว ” เสี ยงใสร้องหวีด ขบฟันลงกับลาดไหล่ กอดรัดลาตัวหนา จนแน่น คิ้วขมวดไปตามความเสียวซ่านที่พงุ่ เข้าใส่จนตั้งตัวไม่ติด เขาร้องคราง ก้มหน้าลงตระโบมจูบแล้วผลักลาตัวบอบบางลงติดเตียง กระชาก ปลายเท้าให้พาดบนไหล่ ยกร่ างเบาหวิวขึ้นก่อนจะดันตัวเข้าลึกสุด ได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องดัง ก้อง ทั้งตัวเคลื่อนกระหน่ า โหมไฟรักอย่างไม่ร้ ังรอ “ ไม่..อึก..ไม่ไหว..อ๊าาา..” ร่ างเล็กข่วนลงบนหลังคอคนพี่จนเลือดไหลซิบ บางส่วนปลดปล่อยออกมาทั้งที่ถกู สัมผัสเพียงน้อย ทั้งตัวอ่อนระโหย เอวบางถูกรั้งแล้วพลิกตัวนอนคว่า มือใหญ่ดึงสะโพกขึ้นสูง สวมสอดจากเบื้องหลัง ดันตัวเข้าออกเป็ นจังหวะ ใบหน้าสวยแนบกับที่นอน ร้องครวญ ครางไม่หยุด ปลายนิ้วขยุม้ ผ้าม่านเหนือเตียงแน่น เล็บจิกลงเนื้อกระทัง่ มีฝ่ามืออบอุน่ สอด เข้ามาให้หายเกร็ ง “ อึก..อื้อ..” ทางรักบีบรัดถี่ ตอดรับเอาความต้องการที่แข็งกร้าวนั้นจนแนบชิด เหมือนมีไฟ ร้อนโอบ คนด้านหลังเคลื่อนไหวหนักหน่วงก่อนที่เสี ยงครางพร่ าจะดังขึ้น

ร่ างใหญ่กระตุกวาบ ดึงแขนเรี ยวให้พลิกตัวนอนหงายพร้อมทั้งก้มลงกอดรัด เขา ร้องครางแทบไม่ได้ศพั ท์ นัยน์ตาพร่ ามัว กระแทกกายหนักๆสองสามครั้งก่อนที่ไอร้อนจัด จะท่วมท้นเข้าไปภายในทั้งเสี ยงหวานที่หวีดสูง เรี ยวเฮทิ้งกายลงแนบ หอบหายใจเหมือนจะตายลงให้ได้ ความสุขที่หลัง่ ไหลจน ชุ่มซึมลงบนผ้าปู เขายิม้ อย่างสมใจที่รอคอย “ เรี ยว..” อายะปรื อตามอง ลูบผมคนที่นอนซบอกเบาๆ เคลิ้มตามรอยยิม้ อบอุ่น นั้นจนห้ามตัวเองไม่อยู่ ..ความฝัน.. ..หวานล้ า..จนอยากฝันตลอด.. ..ไม่จาเป็ นต้องตื่นก็ได้..ถ้าฝันแล้วมีความสุขมากมายแบบนี้.. “ อีกครั้งได้ม้ ยั ” เขาขอ ยันตัวขึ้น ไม่รอคาตอบก็เริ่ มขยับร่ าง ดวงตาหวานเชื่อมจดจ้องกันและกันเหมือนจะพยายามจดจาคืนนี้ไว้ ..จนวันตาย.. ....................................................................................... “ มีของแค่น้ ีเหรอครับ ” คนตรงข้ามถามไถ่มาอย่างเป็ นกันเอง ฮิราสึ กะ อายะพยักหน้ารับ ยิม้ ให้นอ้ ยๆกับคนที่อตุ ส่าห์มีน้ าใจช่วยแบกของจาก รถโดยสารขึ้นมาถึงชั้นบนนี่ “ ขอโทษด้วยนะครับที่หอ้ งเล็กไปหน่อย อีกไม่นานก็คงจะได้ซ่อมแล้วล่ะ รบกวนอยูไ่ ปก่อนนะครับ ” ชายวัยกลางคนเจ้าของอพาร์ทเมนท์หลังเก่ามีอธั ยาศัยดี หลังทา สัญญากันแล้วก็ทาความเข้าใจเรี ยบร้อยเกี่ยวกับการเข้าพัก นับว่าไม่มีปัญหาอะไร ไม่มี กฎเกณฑ์มากมายให้ตอ้ งปฏิบตั ิ “ รบกวนด้วยครับ ” อายะก้มหัวให้ เดินมาส่งอีกฝ่ ายหน้าประตู มองตามแผ่นหลัง แล้วปิ ดบานไม้ลงแผ่วเบา

ดวงตาสี อ่อนกวาดมองข้าวของน้อยนิดที่ยา้ ยออกมาจากบ้านหลังใหญ่ มันมีกล่อง กระดาษและกระเป๋ าไม่กี่ใบ สาหรับห้องที่เล็กและคับแคบไม่จาเป็ นต้องอาศัยความ สะดวกสบายอะไรมากมายนัก ..แค่อยูอ่ ย่างอิสระและสบายใจก็เพียงพอ.. “ เงียบจัง ” อายะพึมพากับตัวเอง รื้ อของออกมาวางเรี ยง ตั้งแต่เรี ยนจบคณะสัตวแพทย์สมความตั้งใจเขาก็จงใจย้ายออกมาอยูเ่ พียงลาพัง แม้วา่ จะมีคาทัดทานจากคนๆนั้น แต่มนั เหมือนเสี ยงที่ผา่ นหูไปมากกว่า แค่ทนอยูร่ ่ วมบ้าน กับอีกฝ่ ายมาได้อีกหกปี เต็มนับจากเรื่ องราวของคืนนั้น..คืนที่มนั ไม่ควรเกิดขึ้น แค่น้ ีก็มาก เกินพอ “ ลืมมันซะ..” เขาพูดกับเรี ยวทันที ที่ลืมตาขึน้ แล้ วพบว่ าตัวเองอยู่ในอ้ อมกอดของ ใคร ..เหนืออื่นใด..เขาจาได้ ดีทั้งที่ควรลืม.. ..จาได้ ว่าพูดคารั กไปมากมายแค่ ไหน.. “ ทาไม..” เรี ยวเฮมองมาอย่ างเจ็บปวด เอือ้ มมือจะคว้ าตัวแต่ กลับถูกสะบัดหนี “ เหตุผลล่ ะ..ฉั นขอเหตุผลที่ ดีพอ ” “ เมื่อคืนไม่ มีใครตัง้ ใจให้ มนั เกิดขึน้ ทั้งฉัน..และนาย ” อายะว่ าเสี ยงเรี ยบง่ าย ลุก ขึน้ แต่ งตัวแม้ ว่าจะยืนเซ “ ฉั นตั้งใจ..ฉั นรู้ ดีว่าตัวเองตัง้ ใจ ” เขาท้ วง “ นั่นคือความตั้งใจของนาย..ไม่ ใช่ ฉัน ” ร่ างเล็กพูดเสี ยงเย็นชา “ มันก็แค่ เซ็กซ์ ที่ ไม่ เต็มใจ ” เรี ยวเฮหลับตาแน่ น อายะยังจาได้ ดีว่าเห็นนา้ ตาของพี่ชาย มันมากมายจนล้ นเอ่ อ ลงมา ไม่ มีเสี ยงสะอืน้ มีเพียงหยาดนา้ ที่ รินลงเงียบๆ “ นาย..ใจร้ ายมากรู้ มยั้ ” เขาต่ อว่ า “ ทาไม..ทุกอย่ างที่ ฉันทาถึงไม่ เคยเข้ าไปถึงใจ ของนายเลย ” อายะยืนเฉย รู้ ตัวแค่ นั้นว่ ามือที่ กาลังติดกระดุมมันสั่นเทา

..อย่ า..ห้ ามใจอ่ อน..ห้ ามตัวเองซะ เจ้ าคนโง่ !.. “ นั่นไม่ ใช่ ปัญหาของฉัน ” เป็ นคาตอบที่ ร้ายกาจ คาตอบที่ แสนจะจงใจ ..ทาร้ ายคนฟั ง..และทาร้ ายตัวเองซา้ ลง.. “ จะให้ ฉันทายังไง อายะ..จะให้ ทายังไงเราถึงจะรั กกันได้ ทั้งที่ เมื่อคืนนายก็บอก ฉั น..บอกว่ ารั กพี่เรี ยวคนนี ้ ” เขาพร่า ยังจมจ่ อมอยู่กับคากระซิ บฝากที่ หลอกลวง ..ทั้งที่ เตือนใจตัวเองแล้ ว..ยังหลงงมงายไม่ เข้ าเรื่ อง.. “ ไม่ ต้องพยายามหรอก..เพราะถึงยังไงฉั นก็ไม่ มีวนั รั กนายได้ เสี ยเวลาเปล่ า ” โกหก! โกหกไม่ เคยเปลี่ยน! “ อายะ..” เรี ยวเฮท้ วง เขาก้ าวลงมา หวังจะเดินเข้ าหา “ หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! ” อายะแหวใส่ “ แค่ เมื่อคืนมันก็ร้ายแรงพอแล้ ว ชี วิตฉั น ต้ องจมอยู่กับไอ้ พวกฮิ ราสึ กะ ขยะแขยง โสโครกจนจะอ้ วก! ” “ อายะ..” เขาคราง ดวงตาเบิกกว้ างด้ วยความผิดหวัง “ เลือกเอาสิ ถ้ าอยากได้ ตัวฉั นนักก็เอาไป แต่ จาไว้ ว่าเมื่อไหร่ ที่นายสมหวัง ฉั นจะ ไปจากชี วิตนายทันที ! ” ..เข้ มแข็งไว้ ..อายะ.. ..เจ็บตอนนี.้ .ดีกว่ าจมอยู่กับความเจ็บปวดในวันหน้ า.. ..ความรั กไม่ มีอะไรดี.. ..ไม่ มีอะไรดีเลยจริ งๆ.. “ ไม่ ..ขอร้ อง..” เรี ยวคุกเข่ าลงต่ อหน้ า เขายอมลงให้ จนหมดสิ ้น “ อย่ าทิ ง้ ฉั นไป จะให้ ทาอะไรก็ยอม ” “ ลืมมันซะ..ลืมมันให้ หมด มันไม่ เคยมีเรื่ องพรรค์ นั้นเกิดขึน้ ..และจะไม่ มีทาง เกิดขึน้ ได้ อีก..ตลอดไป! ” ร่ างสูงก้ มหน้ านิ่ง มีเพียงหยดนา้ ตาที่ ไหลริ น ..ทาร้ ายกัน..ฆ่ าฉั นให้ สมใจ..เอาเลย..เท่ าที่ แรงของนายจะพอมี.. ..เพราะถึงอย่ างไร..ฉั นไม่ มีวนั เลิกรั กเลย..

“ ฉั นสัญญา..” เขารั บคา “ ฉั นจะลืม..” ...... เสี ยงโทรศัพท์ดงั ขึ้นกระชากภวังค์ที่หวนไปในอดีตกลับคืน อายะเดินไปกดรับ ได้ยนิ เสี ยงหวานๆของเพื่อนสนิท “ กินยารึ ยงั ซายุ ” เขาทักไปก่อน เจ็บปวดลงซ้ าสองเมื่อได้พบความจริ ง ช่วงสอบเอนท์ ซายูริปวดหัวหนักมากจนทรุ ดลง แต่เพราะยังยืนกรานที่จะไม่ไป ตรวจและยังคาแอบอ้างกับพ่อว่าเป็ นแค่ไมเกรนนัน่ ทาให้ทุกอาการป่ วยที่แท้จริ งเงียบหาย ทาซึดะ โทอิไม่ได้ให้ลูกชายคนโตไปสอบอีก เขารู ้ฐานะตัวเองว่าร่ ารวยเพียง พอที่จะใช้จ่ายเกินตัวและให้ความสุขกับลูกทั้งสองได้เต็มที่โดยไม่ตอ้ งสรรหางานอื่นใด อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยเห็นด้วยที่ซายุอยากเป็ นครู สอนเด็กอนุบาล ปี ที่หา้ ของการเรี ยนในมหาวิทยาลัย เขาพาซายุที่ไม่สามารถปกปิ ดอาการของ ตัวเองได้อีกแล้วไปพบกับหมอเฉพาะทาง ทั้งขู่ ทั้งบังคับ ร้องไห้ดว้ ยกัน กอดกันไว้ดว้ ย ความรัก เขารู ้วา่ ซายุไม่ไปเพราะกลัวความจริ ง..ซายุรู้ดีวา่ มันไม่ใช่อาการของไมเกรน ธรรมดา ซายูริเป็ นเนื้องอกในสมอง เป็ นกรรมพันธุ์จากฝ่ ายพ่อ น่าหัวเราะแท้ที่มรดกแย่ๆ แบบนี้ขา้ มผูช้ ายที่ทาแต่เรื่ องชัว่ ช้าอย่างโทอิมาลงที่คนอ่อนหวานอย่าง ซายุ..เพื่อนเขาทาผิด อะไร ทาไมต้องเผชิญกับเรื่ องเลวร้ายซ้ าแล้วซ้ าเล่า ..ทาไมต้องรับแรงเคียดแค้นของทุกคน.. ..โดยเฉพาะจากใครคนนั้น..คนที่ซายุรักมากกว่าชีวติ .. ..ซาวามุระ จุน.. ‘ กินแล้วคร้าบ..’ ทางนั้นตอบกลับมาท่าทางสดใส ซายุเป็ นแบบนี้เสมอ ชอบเก็บ อะไรไว้ตามลาพังเพราะกลัวคนอื่นเป็ นห่วง “ ถ้าจับได้วา่ โกหกจะฟาดให้กน้ ลายเลย! ” อายะขู่ ได้ยนิ เสี ยงหัวเราะคิกคักได้ก็ เบาใจ ‘ หอเป็ นไงบ้าง ทาไมไม่ให้ฉนั ไปช่วยขนของ ’ ซายูริต่อว่า

“ มาทาไมให้ลาบาก ข้าวของนิดเดียว ” เขาปฏิเสธรอบที่พนั กว่าจะกล่อมเจ้าคน อยากช่วยจนสุดใจขาดดิ้นได้ก็กินเวลานาน ‘ แล้ว..บ้านเก่า ’ “ อยูไ่ ปก็ราคาญ ย้ายออกมาง่ายกว่า ” ‘ แต่วา่ เรี ยว..’ “ ไม่พดู เรื่ องนี้ได้ม้ ยั ” อายะบอกปั ด รู ้วา่ ซายุจะขอร้องให้เห็นใจแล้วมองเหตุผล ในแง่มุมของคนอื่นบ้าง แต่ถา้ ใครไม่เป็ นอย่างเขาไม่มีวนั รู ้ซ้ ึง ..ไม่มีวนั ได้ลิ้มรส..ว่าความรู ้สึกของคนที่ถูกทอดทิ้งเป็ นอย่างไร.. ..อย่ามาอวดอ้าง..อย่ามาทาเป็ นรับผิดชอบตอนนี้.. ..อย่ามาบอกคาว่ารัก..ตอนที่แม่ของเขาตรอมใจตายไปแล้ว!.. ‘ ไม่พดู ก็ได้..ดุจงั ’ อายะหัวเราะ เรี ยงหนังสื อลงบนชั้นวางเก่าๆ “ ฉันไม่ได้ดุ อย่าขี้นอ้ ยใจไป เอางี้..จัดของเสร็ จแล้วตอนบ่ายสองเราไปหาอะไร กินกัน ฉันเลี้ยงเอง ” ‘ จริ งเหรอ..’ ทางนั้นถาม ไม่มีการปิ ดบังความดีใจที่ได้กินฟรี “ เจ้าคนงก ” อายะหัวเราะ วางสายหลังนัดให้ไปเจอกันแถวชิบุยะ เขาเพิ่งได้งานในคลินิค คิดว่าอีกไม่นานก็คงออกมามีร้านเป็ นของตัวเองได้ ไม่ จาเป็ นต้องอยูใ่ ต้สายตาใคร ไม่จาเป็ นต้องอาศัยเงินทองของใคร ทิ้งทุกอย่างแล้วเริ่ มต้นใหม่ ด้วยตนเอง ตัวอิสระ..ใจอิสระ ..คิดอย่างนั้นจริ งหรื อ.. ..ไม่เลย..อาจจะถูกที่ตวั เป็ นอิสระ.. ..แต่ใจยังคงผูกพันธนาการอยูท่ ี่ใครคนเดิม.. ..คนที่ถูกบอกให้ลืมกัน.. “ ลืมฉันซะ..” อายะหลับตานิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเอาความเป็ นตัวของตัวเอง กลับคืนมา..แม้วา่ มันอาจจะไม่มีวนั

..เพราะรักไปแล้ว..เลิกรักได้ยากนัก.. “ ฉันไม่มีวนั รักนาย ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ ” .......................................................................................

Last Special 2 : I Was Born To Love You ร่ างเล็กสะดุง้ เฮือก หยัดกายลุกขึ้นจากความฝัน ดวงตาสี อ่อนไหวริ ก มันยังคงมี หยดน้ าคลอเอ่อก่อนจะไหลพรากลงเงียบๆ มือบางยกขึ้นสัมผัสหยดน้ าตา แตะต้องด้วย ความประหลาดใจในเมื่อตลอดเวลาที่ผา่ น..ตั้งแต่คบกันไม่มีวนั ไหนเลยที่จะต้องร้องไห้ “ ฝันร้ายเหรอ อายะ ” น้ าเสี ยงทุม้ นุ่มของบุคคลข้างกายถามด้วยความเป็ นห่วง อ้อมแขนแกร่ งโอบล้อมมารอบเอว รั้งทั้งตัวเข้ามาซบแผงอกเปล่าเปลือย กอด ประโลมให้คลายความกังวลใจจากโซ่ตรวนในอดีตที่เคยผูกรั้งพวกเขาไว้ดว้ ยกัน อายะปาดน้ าตาทิ้ง ทอดร่ างลงแนบอ้อมอกอบอุ่นของพี่ชาย เหม่อมองออกไป นอกหน้าต่างบานกว้าง แสงแรกของวันทอขึ้นราไรทางขอบฟ้ าทิศตะวันออก สี สม้ เรื่ อเรื องจับเป็ นเงาอยู่ ตรงคาคบของต้นซากุระที่เรี ยงรายอยูใ่ นแนวสายตา มันยังคงผลิดอกงดงามเหมือนอย่างเคย ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยนับจากช่วงเวลาที่ครอบครัวยังอบอุ่น “ อือ..ฝันร้ายนิดหน่อย..ฝันถึงทุกคน ” นิ้วเรี ยวลูบลงกล้ามเนื้อแข็งแรง อาศัยไอ อุ่นของอีกฝ่ ายช่วยลบล้างไอหนาวเหน็บของหัวใจ “ ฉันไม่ได้หกั หลังแม่ตวั เองใช่ม้ ยั เรี ยว ” เรี ยวเฮนอนนิ่ง ลืมตามองเพดานเบื้องบนอยูอ่ ย่างนั้น เขาลูบผมเส้นเล็ก

“ เราสองคนชดใช้ให้คุณซายากะหมดแล้วล่ะ คนที่เธอแค้นก็ไม่ได้มีชีวติ อยูอ่ ีก แล้ว จะเหลือก็แต่ฉนั กับอายะเท่านั้น ” เขาจูบปลอบประโลมลงบนหน้าผากนวล “ เชื่อว่า เธอคงไม่ใจร้ายพอที่จะเห็นลูกตัวเองทรมานอยูอ่ ย่างนี้หรอก ” อายะทอดถอนใจ เพียงถ้อยคาเล็กน้อยของคนรักก็ช่วยลบล้างความรู ้สึกผิดในใจ ออกไปได้ เขาผูกตัวเองอยูก่ บั คาสัง่ ของใครบางคนมานานเกินพอ..นานจนลืมเลือนตัวตน ทั้งหมดที่มีแล้วทาตามแต่ความต้องการของคนตาย ไม่เคยได้รับความสุขแม้เพียงเศษเสี้ ยว ..จะไม่ทาร้ายใจตัวเองอีกต่อไป.. “ ขอบคุณนะ..” จู่ๆก็เปรยขึ้น รอยยิม้ เคอะเขินปรากฏเพียงลาพัง ..ขอบคุณที่ยงั คงรอคอยและรอรักกันเสมอมา.. “ ขอบคุณเรื่ อง? ” ชายหนุ่มเลิกคิว้ เห็นว่าแดดตอนเช้าเริ่ มสาดส่องก็จาต้องตื่น แม้วา่ อากาศด้านนอกจะกาลังเย็นสบาย อายะอมยิม้ ทิ้งเรื่ องราวครั้งอดีตจนหมด ถ้าจะพูดว่าเขาโชคดีตรงไหน ก็ตอ้ งบอก ว่าโชคดีที่ทุกวันนี้ยงั มีโอกาสสาหรับแก้ตวั ใหม่อีกหลายต่อหลายหน “ เอาน่า ” เสี ยงหวานว่าห้วนๆตามนิสยั ผลักตัวคนรักให้ไปจัดแจงตัวเองพร้อม กับผลุดลุกขึ้น ดึงเสื้ อคลุมมาสวมทับชุดนอนเนื้อลื่น ยิม้ สดใสให้กบั วันใหม่ที่มีแสงสว่าง สาหรับเขาเสมอมา ซากุระต้นเดิมยังคงออกดอกโปรยปราย สระน้ ากว้างที่เคยพายเรื อเล่นก็ยงั คงอยูท่ ี่ เดิม ล็อคเกตทองคล้องคอไม่เคยห่างหายไปไหน เหมือนอดีตรักที่ยงั คงเป็ นปั จจุบนั และจะ ต่อไปอีกในอนาคต ดวงตาสี อ่อนทอดมองสายลมที่พดั พลิว้ ผ่านสนามหญ้าด้านหลัง กลิ่นหอมเย็น ของไม้ดอกในสวนรวยรื่ นมาถึงระเบียงข้างบน อายะหลับตานิ่ง ลืมเลือนภาพฝังใจที่เคย วนเวียนหลอกหลอนจนหมดสิ้น “ เหม่ออีกแล้ว ” คนด้านหลังอาศัยช่วงจังหวะงาม สวมกอดเข้ามาเต็มอ้อมแขน “ จอมเหม่อเอ๊ย..”

อายะหัวเราะ แตะมือลงบนท่อนแขนที่คล้องลงรอบร่ าง เอนซบคนตัวสูงกว่าที่ ออกมายืนตากลมด้านนอกด้วยกัน ต่างฝ่ ายต่างมองแต่กลีบสี ชมพูที่หลุดร่ วงลงมาบนพื้นสี เขียวจนกลายเป็ นสี หวานดารดาษไปหมด “ ฉันดีใจที่เรี ยวรักกัน ” คนฟังนิ่งอึ้งด้วยความประหลาดใจ ร้อยวันพันปี อายะถึงจะยอมพูดจาหวานหู ออกมาสักครั้งสักหน เขาได้แต่ยมิ้ ..และยิม้ อย่างคนบ้าที่มีความสุขจนล้นเหลือ “ เหมือนกัน..ดีใจที่สุด ” เรี ยวเฮกระซิบ บรรจงจุมพิตลงกับแก้มนุ่มละมุน นึกขอบคุณในความโชคดีของตัวเอง ถึงแม้วา่ เขาจะต้องรอคอยความรักครั้งนี้มา เนิ่นนานกว่าใครๆ..แต่สุดท้ายก็เป็ นเขาเองที่ได้สมหวัง ทุกเรื่ องมีจุดจบของมัน ทุกคนก็ตา่ งมีทางไปของตัวเอง เขาได้รักกันกับ อายะ น้องชายอีกคนอย่างเจ้าเอริ ก็คบกับชินยะนานแล้ว ..ไม่เหมือนกับใครอีกหนึ่งที่ได้แต่เฝ้ ารอความหวังลมแล้งอยูเ่ ดียวดาย.. “ เห็นซากุระแล้วนึกถึงไอ้จุน ” เขาพูดขึ้นโดยที่ดวงตายังมองอยูแ่ ต่ไม้ใหญ่ตน้ เดิม “ สงสารก็แต่มนั ..หมอนัน่ ยังรอซายุอยูใ่ ต้ซากุระต้นเดิมไม่เคยเปลี่ยน รอทั้งที่ไม่มีทางไหน จะได้เจอซายุอีกด้วยซ้ า ” อายะยิม้ จางๆ ไม่ได้ออกความเห็นว่าอะไร “ ว่าแต่..” เรี ยวเฮทาท่านึกขึ้นได้ เมื่อวานหลังเลิกงาน เขาไปร้านเบเกอรี่ ตรงหัวมุมถนนเพราะเจ้าตัวดีรายนี้อยาก กินพายเห็ดทรัฟเฟิ ลเป็ นการเปลี่ยนบรรยากาศ ตอนที่กาลังจะออกจากร้าน..อะไรบางอย่างที่สะดุดตาทาให้เขาจงใจเดินกลับเข้า ไปใหม่ เพียงเพื่อจะดูวา่ ได้เจอคนรู ้จกั “ ฉันเจอหมอคาซึมะที่ร้านเค้กนัน่ ” เขาครุ่ นคิด เห็นหมอนัง่ ติดกระจก พูดคุย ท่าทางยิม้ แย้มกับใครอีกคนที่ดูราวจะคุน้ ตา ..เหมือนมาก..เหมือนที่สุด..

“ มีอะไรงั้นเหรอ? ” อายะเอียงคอ ยิม้ แพรวพราวคล้ายเด็กตัวน้อยที่กาลังกุม ความลับไว้ในมือ “ มีเรื่ องอะไรกับหมอคาซึมะรึ เปล่า ” เรี ยวเฮส่ายหัว บอกแค่วา่ เห็นหมอที่ร้านขนมแล้วก็บงั เอิญเหลือเกินที่คนนัง่ ตรง ข้ามกับหมอ..เหมือนทาซึดะ ซายูริไม่มีผิดเพี้ยน กระทัง่ เขาที่ไม่ได้มีความผูกพันลึกซึ้งมอง คนอื่นแต่เพียงด้านหลังยังคิดได้ขนาดนี้ แล้วถ้าเป็ นไอ้จุนเอง..มันจะคิดเกินเลยด้วย ความหวังอันแห้งแล้งของมันไปได้ขนาดไหน “ นัน่ สิ นะ..” คนฟังคิดตามไปด้วย “ ซาวามุระมีน้ าอดน้ าทนกับเรื่ องแบบนี้ดี ถ้า ฉันเป็ นซายุ..ฉันก็คงจะยกโทษให้แล้วล่ะ ” “ ยกโทษตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงไอ้จุนก็ไม่มีวนั ได้เจอคนที่มนั รักอีก ” เรี ยวเฮถอนหายใจ สงสารเพื่อนที่ยงั คงมัน่ คงในรักครั้งเก่าอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ..ทุกอย่างมันสายจนเกินไป.. ..สายเกินกว่าจะแก้ไขอะไรทั้งหมดทั้งมวล.. “ นี่ เรี ยว..เคยคิดบ้างมั้ยว่าบางสิ่ งที่เรารู ้อาจจะไม่ใช่ความจริ งก็ได้นะ ” อายะ บอกใบ้ มองคนตรงข้ามที่ยนื นิ่งด้วยความสงสัย “ การที่นายเข้าใจว่าซายุตายไปแล้วมันก็คง ไม่ผิดนักหรอก..ในเมื่อพวกเราต้องการให้คนนอกรับรู ้ความจริ งไปแบบนั้น ” “ หมายความว่ายังไง ” เขามองสบตาคนรักแล้วสังหรณ์ใจแปลกๆ คาบอกใบ้ที่วา่ มาทาเอาทุกคาพูดถูกกลืนเก็บ แม้วา่ จะคอยหวังให้เพื่อนรักมีความสุขเสี ยทีแต่เขาก็ไม่ อาจจะทาใจยอมรับได้วา่ ตลอดระยะเวลาสี่ ปีที่ผา่ นมา..ไอ้จุนถูกทุกคนที่เกี่ยวข้องหลอกปั่ น หัวมาโดยตลอด ..สี่ ปีเต็มที่มนั ทนทรมาน.. ..จะมาบอกตอนนี้วา่ ทุกอย่างเป็ นแค่เรื่ องตลกลวงกันอย่างนั้นหรื อ.. “ ฉันไม่มีสิทธิ์พดู มากไปกว่านี้หรอก..” อายะยักไหล่ มองแสงอาทิตย์ที่กาลังยก ตัวขึ้นสูงด้วยรอยยิม้ นับจากนี้ต่อไปก็หวังไว้แต่เพียงว่าทุกคนจะพบกับความสุขอย่าง แท้จริ ง

“ แต่..” เรี ยวเฮยังคงสับสน ถ้าเขารู ้อะไรแน่ชดั ก็คงจะบอกเพื่อนได้ หากแต่ความ คาดเดาทั้งหมดถูกทาบปิ ดด้วยปลายนิ้วเล็กเสี ยก่อน “ เอาน่าพี่ชาย..ต่อจากนี้ไปมันไม่ใช่เรื่ องของเราแล้วนะ เป็ นเรื่ องของคนสองคน นัน่ ต่างหาก ” รอยยิม้ น่ารักเป็ นสิ่ งที่ช่วยปลอบประโลมใจของใครอีกหนึ่งให้ดูแช่มชื่น ขึ้นมาทันควัน “ ฉันบอกได้แต่วา่ ถ้าหมอนัน่ รักจริ ง การรอคอยที่ผา่ นมาก็คงไม่ผดิ หวัง ” .......................................................................................

FIN

Special 3 : Reunited กลิ่นไอแดดของฤดูใบไม้ผลิสะพัดมากับสายลมตอนเช้าตรู่ กลีบบอบบางของ ซากุระในสวนปลิวตกลงบนระเบียงขาวจนเหมือนถูกปูไว้ดว้ ยพรมสี ชมพูอ่อน นัยน์ตาสี เข้มมองอย่างเลื่อนลอยไปยังผ้าแพรที่พลิ้วไหวอยูต่ รงกระจกบานเลื่อน เจ้าดอกเดซี่สีขาวสะอาดโอนเอนเหมือนจะล้มลงแต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่มนั จะเหี่ ยวเฉาไป ..สี่ ปี..นับจากวันที่เขาสูญเสี ยหัวใจ.. ..ไม่มีค่าคืนไหนที่จะหลับตาลง.. ..ไม่มีเช้าวันไหน..ที่จะมองทุกอย่างได้งดงามอย่างเคย.. ฝ่ ามือหนาค่อยๆลูบลงบนฟูกนอนข้างกาย มันเย็นชืด ไร้ชีวติ จิตใจ ไม่มีเลือดเนื้อ หรื อไออุ่นของคนรัก ทุกคืนต้องอ้างว้างอยูเ่ พียงลาพัง ทุกวันต้องมองผ่านความว่างเปล่า ..ทรมานชัว่ นาตาปี ..ความหวังเคลื่อนคล้อยลง.. “ ซายุ..” เขาหลับตานิ่ง เจ็บร้าวทัว่ หัวอก ทั้งที่มนั เจ็บมาแบบนี้ตลอดสี่ ปีที่ผา่ น แต่ ก็ยงั ไม่เคยชิน ยังทาตัวให้เฉยชาในแต่ละวันที่ไม่มีกนั ไม่ได้ “ ฉัน..จะขาดใจอยูแ่ ล้ว ” น้ าเสี ยงแหบพร่ าพึมพา ขยุม้ อกเสื้ อที่รู้สึกราวกับว่า หัวใจกาลังถูกบีบเค้นรุ นแรง ..คิดถึง..โหยหา.. ..ถ้าซายุจะหนีกนั ไป..ถ้าจะปล่อยให้ฉนั ตามหา..ก็คงดีกว่าแบบนี้.. ..ดีกว่าเพียรพยายามเฝ้ าคอยเท่าไหร่ ก็รู้ตวั ว่าหัวใจ..ไม่มีทางกลับคืน.. “ อยากเจอ..” จุนเพ้อขึ้น รู ้ดีวา่ ความอดทนกาลังน้อยลงทุกขณะ ..ฉันไปเจอซายุได้หรื อเปล่า..จะให้ทายังไงก็ได้.. ..ถ้าฉันตายไป..เราจะได้เจอกันมั้ย.. ..ทนเฝ้ ามองหัวใจตัวเองอยูแ่ ค่ในความฝันไม่ได้อีกแล้ว..

เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นแผ่วเบาก่อนที่ใบหน้าหวานซึ้งจะโผล่มาหลังบาน ไม้ใหญ่ รอยยิม้ สดใสของคนที่กาลังมีความรักเต็มหัวอกมอบให้กบั พี่ชาย “ ตื่นนานแล้วเหรอพีจ่ ุน ” ร่ างเล็กบางใช้ไหล่ดนั ประตูออกกว้างแล้วหอบช่อ กุหลาบขาวเข้ามาปั กในแจกันแก้วริ มหัวเตียง “ เอริ ..” จุนยันตัวขึ้นนัง่ ดวงตาเหม่อมองไปที่กลีบสีบริ สุทธิ์ “ จ๋ า~ ” อีกฝ่ ายขานรับเสี ยงหวาน ฮัมเพลงในคอพลางปลิดใบที่โรยแล้วทิ้งไป “ ตอนนี้มีความสุขดีม้ ยั ” เอริ เอียงคอมองคนตรงหน้า ไม่รู้วา่ พี่เป็ นห่วงหรื ออะไรถึงได้ถามเรื่ องนี้ข้ นึ สอง แขนเรี ยวโอบกอดเอวของผูช้ ายตัวโตไว้แล้วซบหน้าลงกับแผงอกแกร่ ง “ เรื่ องงานสบายมาก พ่อก็สุขภาพแข็งแรง ได้พี่เรี ยวเฮเป็ นพี่ชายอีกคน แถมพี่จุน ยังเลี้ยงเอริ ดีแบบนี้จะไม่มีความสุขได้ไง ” คนฟังหัวเราะแผ่ว ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มนิ่มอย่างรักใคร่ “ ความรักต่างหาก เอริ ..” “ บ้า..” แก้มกลมขึ้นสี แดงซ่าน “ เจ้าเด็กนัน่ ก็ดูแลดี เขาจะให้เอริ ออกจากงาน บอกว่าจะเลี้ยงเอริ เองแต่ดีนะที่ไม่บา้ ตามไปด้วย อยูบ่ า้ นเฉยๆเซ็งตาย ” ชายหนุ่มพยักหน้าเป็ นการรับรู ้ ผละมือไปแตะแขนเพรี ยวแล้วดึงตัวให้อีกคนมอง หน้ากัน “ ถ้าไม่มีพี่อยู.่ .เอริ อยูก่ บั ชินยะได้ใช่ม้ ยั ดูแลพ่อได้รึเปล่า ” เอริ เบิกตากว้าง ลุกพรวดมานัง่ จ้องหน้าพี่อย่างคาดคั้น “ หมายความว่าไง! นี่พี่คิดทาอะไรบ้าๆอีกรึ เปล่าน่ะ ” จุนไม่ตอบคาถาม ย้าความสงสัยแค่วา่ น้องจะอยูไ่ ด้ไหมหากไม่มีเขาเคียงข้างอีก ต่อไป “ พี่เจ็บ..” เขาพูดเหมือนคนไม่มีหวั ใจ “ พี่อยากเจอซายุ..ทนไม่ไหวแล้ว เอริ ไม่รู้ ว่าจะทายังไงได้อีกแล้ว..” มือบอบบางรี บรั้งบ่ากว้างเข้ามาหาตัว คนพี่เอนลงซบกับไหล่เล็กพร้อมกับ หลับตานิ่ง หยดน้ าใสไหลลงเชื่องช้า ดวงตาสี อ่อนมีแววกังวลจนเห็นได้ชดั เข้าใจดีวา่ นี่คือ เวลาสุดท้ายที่พี่จุนไม่สามารถจะอดทนได้อีกต่อไป

“ พี่จุนกาลังเครี ยด ” กระซิบอยูข่ า้ งหูแล้วเอ่ยปลอบประโลม “ พี่หลอกตัวเองมานานเกินพอแล้ว พี่แค่อยากจะเห็นหน้า อยากจะสัมผัสตัวตน ของเขาอีกครั้ง..” “ แต่ทุกคนที่นี่ตอ้ งการพี่จุน! เอริ ไม่ยอมให้พี่ไปไหนหรอก ” เอริ เสี ยงแข็งขึ้นมา เจ็บตามไปด้วยเมื่อเห็นสี หน้าทรมานของคนร่ วมสายเลือดจนต้องพูดเสี ยงอ่อนลง “ พี่เจอพี่ ซายุทุกวันอยูแ่ ล้วนะ..ถ้าพี่ไม่อยู่ ใครจะเอากุหลาบไปให้เขาล่ะ วันนี้พี่ซายุก็ยงั ไม่ได้เลย ใช่ม้ ยั ครับ ” คนเป็ นน้องพูดไปกลั้นเสี ยงสะอื้นไป เขาไม่อยากหว่านล้อมแบบนี้แต่จะทาอย่างไรได้ ในเมื่อมีวธิ ีเดียวเท่านั้นที่จะทา ให้คนตรงหน้าคลายความโศกเศร้าได้ชวั่ ครู่ หนึ่ง “ พี่ผา่ นมันมาได้แล้ว พี่จะต้องผ่านมันไปอีกครั้ง..เชื่อเอริ นะพี่ ความหวังน่ะ..ถึง จะมองไม่เห็นทางแต่ก็ใช่วา่ จะไม่มี ” จุนรับฟังเงียบเชียบ เหมือนกับด้านหนึ่งได้ตายจากไปนานแล้วโดยสิ้นเชิง ..ก็แค่ยงั หายใจอยูบ่ นซากที่ไร้วญ ิ ญาณ.. ..แต่อย่างน้อย..ก็น่าจะลองมองหาความหวังนั้นต่อไป.. ..คงจนกว่าที่จะไร้หนทางในทุกสิ่งทุกอย่าง.. ..จนกว่าจะหมดแรงแล้วล้มลง.. ..เมื่อนั้น..ต่อให้ใครฉุดรั้งเอาไว้.. ..ก็จะขอเห็นแก่ตวั ..ทาตามที่ตวั เองเลือกอย่างไม่เหลียวหลังกลับมาเลย.. .......................................................................................

..เหมือนเดิม.. ชายหนุ่มมองต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกอยูเ่ รี ยงรายตรงสองข้างทาง ไม่วา่ จะผ่านมานาน แค่ไหน ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะถูกหยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้น

หอนาฬิกาที่มองเห็นอยูไ่ วๆก็ยงั คงเดินเที่ยงตรง ไม้ยนื ต้นยังคงผลิใบในเดือนสาม และร่ วงโรยเหลือแค่กิ่งก้านยามหน้าหนาว สระน้ ากว้างยังคงสะท้อนเงาของผูค้ น สายลมยัง คอยพัด พระอาทิตย์ทอแสงทางตะวันออกและพระจันทร์ก็ยงั ทาให้หมองหม่นเมื่อมันจับ ขอบฟ้ าในตอนเย็น ..เขายังคงมาที่นี่ทุกวันพร้อมกับกุหลาบขาวดอกเดียว.. ..ในเมื่อทุกอย่างซ้ ารอยเดิม.. ..แล้วเขาจะไปมีความหวังกับเรื่ องเดิมๆได้ยงั ไง.. จุนถอนหายใจด้วยความอ่อนล้า ก้าวเข้าไปใกล้มา้ นัง่ เก่าๆในสวนนี่อีกครั้ง ต้น ซากุระที่ฟ้ื นคืนในฤดูอนั อบอุ่นกาลังผลิกลีบสี สดไปทัว่ บริ เวณ ลมบางเบาพัดพาดอกบอบ บางให้ปลิวหล่น ฝี เท้าแผ่วเบาหยุดอยูต่ รงเก้าอี้เหล็กดัดสี ดาสนิท สายตามองเรื่ อยไปตรง แผ่นหลังบอบบางของใครสักคนที่เหมือนมานัง่ อยูก่ ่อนแล้ว ..ต่างกันที่วนั นี้..เขาอาจจะมีเพื่อนคุยอยูข่ า้ งๆ.. เขาก้าวเข้าไปใกล้ คิดเอ่ยปากจะขออนุญาตรบกวนเวลาส่วนตัวของฝ่ ายนั้น หาก เมื่อดวงตาสี เข้มมองตรงไป ความรู ้สึกที่เหมือนกับว่าโลกทั้งโลกหยุดแน่นิ่งก็พลันวาบเข้า มาในหัวอก เนิ่นนาน..ที่เขายืนเงียบเหมือนคนไร้สติ จนกระทัง่ สายลมผะแผ่วตีแทรกเข้ามา มันพัดผ่านเส้นผมสี น้ าตาลอ่อนพลิ้วสลวย กลิ่นหอมแสนคุน้ เคยจากร่ างนั้นเหมือนจะทาให้ เขาชาดิกไปทัว่ สรรพางค์ ดวงตาสี เทาหม่นที่เหม่อมองลงไปยังสระน้ าใสสะอาดดูราวกับจะจมอยูใ่ นโลก ของตัวเอง ใบหน้าสะสวยดึงดูดทุกความสนใจของผูค้ นที่เดินผ่าน ผิวขาวนวลเนียนขับให้ คนตรงหน้าดูคล้ายตุก๊ ตากระเบื้องเคลือบ จมูกเล็กจิ้มลิ้มรับกับริ มฝี ปากสี สด หากวางกลีบ ซากุระลงเทียบคงยากทาใจรับว่าสิ่ งใดจะนุ่มละมุนกว่ากัน ความอ่อนหวานที่ห่อหุม้ หัวใจร้าวรานของเขา ทาให้กหุ ลาบขาวดอกน้อยในมือ ร่ วงลงสู่พ้นื ดิน “ ซายุ..” แทบไม่มีเสี ยงเล็ดลอดออกมา

ร่ างบอบบางขยับตัวมาทางต้นเสียงเพียงน้อย เรื อนผมสี อ่อนที่ยาวระต้นคอต้อง แรงลมปลิวไหวจนคล้ายกับว่าคนตรงหน้ากาลังจะเลือนลางหายไป “ ซายุ! ” จุนถลันเข้าใกล้ ดวงใจที่หายวูบทาให้เผลอรั้งแขนเรี ยวเข้ามาหาตัว “ อ๊ะ..” เสี ยงหวานใสพึมพาขึ้น คิว้ ขมวดเข้าหากันพลางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจน คนทาต้องรี บละออกหากเปลี่ยนไปคว้าไหล่เล็กไว้แทน เขาหายใจไม่ทวั่ ท้องด้วยความดีใจระคนหวาดหวัน่ ..เหมือนกันมาก..มากเสี ยจนทาใจคิดไม่ได้เลย.. ..ว่าถ้าไม่ใช่แล้ว..เขาจะทาอย่างไรได้ต่อ.. ทันทีที่นึกถึงตรงนี้ แรงบีบที่มองไม่เห็นก็กลับเค้นลงในอกซ้ายจนร้าวราน เขาจะ เชื่อได้มากแค่ไหนกันว่าไม่ใช่เพราะความคิดถึงทาให้สติวปิ ลาสเลือนลางไป หรื อจะให้ บอกว่านี่คือจิตใจที่ก่อร่ างขึ้นมาเพื่อทรมานเขาเพียงชัว่ ครู่ จุนรี บยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมหอมฟุ้ งทางด้านซ้ายออก ดวงตาคมกริ บสะดุดอยูท่ ี่ รอยจางๆบนติ่งหูขาวคล้ายมีแผลที่เกิดจากปลายคมของอะไรบางอย่างเสี ยดลงในเนื้อนวล ..หมามีปลอกคอ.. ..เมียฉั นก็ควรจะมีอะไรที่ บอกว่ าใครเป็ นเจ้ าของเหมือนกัน.. “ พระเจ้า..” เขารู ้สึกเหมือนความหวังทั้งมวลท่วมทลายเข้าสู่ไฟดามืดในหัวอก รอยยิม้ ยินดีปรากฏขึ้นแทบจะทันทีโดยเฉพาะเมื่อแน่ใจมากขึ้นกับรอยสี ชมพูบางเบาตรง ข้อมือเล็กด้านหนึ่ง “ ซายุ..เป็ นซายุของฉันจริ งๆ ” เขาพร่ า รวบร่ างนวลเนียนเข้าหาอ้อมกอดที่อา้ งว้าง ความอบอุ่นพลันแผ่ซ่านไปทัว่ กาย ความเหน็บหนาวในหัวใจราวกับถูกแสงอาทิตย์ละลาย น้ าแข็งที่แช่เย็นทั้งร่ างมาแสนนาน “ ซายุหนีฉนั ไปที่ไหน..ทาไมทิ้งฉันให้อยูค่ นเดียว ” พูดรัวเร็ ว ใจนึกอยากจะจูบ ซ้ าแล้วซ้ าเล่าแต่ก็หวัน่ เกรงความหยาบช้าที่เคยตีตราลงบนร่ างหอมหวนนี่ “ รู ้ม้ ยั ..ฉันรอซายุทุกวัน มาหาทุกวัน..ฉันหวังไว้วา่ ต้องมีวนั นี้ ” หยดน้ าตาของ ความสุขคลอขึ้นก่อนจะไหลลงเงียบกริ บตอนที่ฝ่ามือนุ่มพยายามผลักไสเขาออกห่าง

“ คุณ..” ดวงตาสี เทาอ่อนมองเลยผ่านไป ไม่ได้จบั จ้องหรื อทอแววของเงาเบื้อง หน้าแม้แต่นอ้ ย “ มี..มีอะไรกับผมรึ เปล่าครับ ” จุนนิ่งงันเหมือนกับถูกทุบเข้าตรงท้ายทอย เขาจับไหล่บางไว้เต็มแรง นัยน์ตามี แววของความเจ็บร้าวเจือจนล้นเอ่อ “ พูดอะไรน่ะ ซายุ..จาฉันไม่ได้ง้ นั เหรอ ” เสี ยงทุม้ คราง มันแหบพร่ าจนแทบไม่ อาจตีความได้ “ ค..คุณเป็ นใคร..” เสี ยงหวานที่เพ้อขึ้นทาเอาหัวใจแทบแตกสลาย เขาทรุ ดตัวลงแทบพื้นดิน ความดี ใจที่มีมาก่อนหน้าจางหายเหมือนกับสายลมที่พดั พอให้ชื่นใจแล้วกลับช่วงชิงทุกสิ่ งคืนใน ฉับพลัน เขากลั้นสะอื้น นึกปลอบอยูเ่ พียงว่า แค่ซายูริยงั ไม่จากไปไหนไกลก็น่าจะเพียงพอ “ จุน..ฉัน..ซาวามุระ จุน ” ร่ างสูงใหญ่เงยขึ้นมองเสี้ ยวหน้าหวานซึ้ง “ จาฉันไม่ได้ ก็ไม่เป็ นไร..ฉันจะใช้เวลาทั้งชีวติ สร้างความทรงจาใหม่ให้กบั ซายุเอง ” ฝ่ ามือกร้านรวบ ข้อมืออีกคนมากอบกุม ร่ างเล็กดูจะลนลานถอยห่าง พยายามยื้อแขนออกมาสุดแรงแต่ไม่เป็ นผล ท่าทาง หวาดกลัวของอดีตคนรักทาให้คนที่เพิ่งจะมีความหวังอยูป่ ลายทางเสี ยใจยิง่ กว่าจะสรรหา คาพูดอะไรมาพร่ าเพ้อ “ คุณต้องจาคนผิดแน่..” นิ้วเรี ยวป่ ายปั ดไปด้านข้าง ควานเอาไม้เท้าสี เข้มที่วาง พาดไว้กบั ขอบเก้าอี้ข้ นึ มา จุนตกตะลึง ยิง่ กว่าคมหอกแหลมที่เสี ยบผ่านร่ างทั้งเป็ น สารพัดความเจ็บปวดที่ พุง่ เข้าแทรกในวินาทีที่เขาได้เห็นดวงตาสี เทาแสนสวยคู่น้ นั ..ไร้แวว “ ซายุ..” เขาครางในลาคอ มีกอ้ นอะไรบางอย่างทาให้มนั ตีบตันจนแทบหายใจ ไม่ได้ .. เนือ้ งอกอยู่ชิดเส้ นประสาท ตรงลานสายตา.. ..มีสิทธิ์ จะตาบอด..หรื อมีความพิการส่ วนอื่นแทรกซ้ อน..

..ไปจนถึง..จาอะไรไม่ ได้ แม้ แต่ อย่ างเดียว.. ..ไม่..มันไม่ใช่ความจริ ง.. ชายหนุ่มปราดเข้าไปรั้งข้อแขนเรี ยวที่กาลังจะยันตัวเดินจากไปไว้อย่างรวดเร็ ว รวบทั้งร่ างเล็กบางเข้ามากอดแน่น สะกดความเสี ยใจไว้ภายในอกไม่ได้อีกต่อไป ..ถ้าสี่ ปีที่ผา่ นมาเขาเหมือนกับตายทั้งเป็ น.. ..ซายุก็คงไม่ต่างจากอยูใ่ นนรกเลย.. “ ปล่อย..ปล่อยผมเถอะครับ..ผมไม่รู้จกั คุณ..” เรี ยวนิ้วพยายามจะฝื นดึงท่อนแขน แข็งแรงออก “ ซายุ..” เขาอยากจะพูดขอโทษสักร้อยสักพันหน แต่ติดแค่ตรงที่เอ่ยคาอะไรไม่ ออกแม้แต่นิด ..อย่ายกโทษให้..แต่ได้โปรดให้โอกาส.. “ ไปกับฉันนะ ฉันจะดูแลซายุเอง ” “ ไม่..ผมไม่เคยรู ้จกั คุณ..” ฝื นยื้อแรงเข้าจนหลุดออกจากอ้อมกอดแนบแน่น ความ ไม่ระวังทาให้ท้ งั ร่ างล้มลงกับพื้น อีกฝ่ ายตกตะลึง รี บก้าวเข้าไปหวังจะช่วยพยุงตัวขึ้นมาหากแรงหนึ่งจากทาง ด้านหลังคว้าไหล่กว้างไว้แล้วกระชากกลับ หมัดหนักที่พงุ่ เข้าใส่อย่างไม่ทนั ให้ต้ งั ตัวทาเอา เขาทรุ ดฮวบ รับกลิ่นคาวเลือดที่แตกซ่านในปาก “ ซายุ! ” น้ าเสี ยงนุ่มทุม้ ของผูช้ ายอีกคนร้องเรี ยกเจ้าของร่ างเล็กที่พยายามยันกาย ลุกแต่ก็แทบจะทาไม่ได้ จุนยืนขึ้น ยกหลังมือเช็ดรอยเลือดที่รินลง มองตรงไปยังสองคนด้านหน้าด้วย ความไม่เข้าใจ คนที่เขาคุน้ เคยอย่างดีกลับปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ซ้ ายังมีทีท่าสนิทสนมอย่างที่เขา ไม่กล้าจะให้ความหวังกับตัวเองอีก ..คาซึมะ โฮโจ.. “ หมอ..” เจ้าของใบหน้าสะสวยคว้ามือไปยังคนด้านข้างที่เข้ามาประคอง

ดวงตาสี เข้มนิ่งงัน ความจริ งที่ได้รับรู ้กาลังถาโถมเข้าใส่เหมือนพายุกราดเกรี้ ยวที่ กาลังบ้าคลัง่ ทุกสิ่ งทุกอย่างทาให้เขาแทบล้มทั้งยืน ..สี่ ปีที่ผา่ นมา..ซายูริอยูก่ บั หมอคาซึมะมาโดยตลอดงั้นหรื อ.. ..อยูด่ ว้ ย..โดยที่อีกคนแสร้งทาเป็ นว่าคนรักของเขาตายจากไปแล้ว.. “ ซาวามุระ จุน ” ชายหนุ่มที่ในยามนี้ไม่ได้ใส่เสื้ อกาวน์เหมือนตอนปกติเหยียดยิม้ มุมปาก ดวงตาสี นิลไม่มีวแี่ ววของความเสี ยใจเลยที่ได้พลั้งมือชกใครคนตรงหน้าออกไป ..หรื อไม่ก็เป็ นการคิดที่จะเอาคืนไว้นานแล้ว.. “ หมอคาซึมะ ” จุนสับสน เป็ นครั้งแรกที่กระดิกตัวทาอะไรไม่ได้เมื่อเห็นซายูริ ของเขาอยูใ่ นอ้อมกอดของคนอื่น ..เรี ยกร้องอ้อมแขนของคนอื่น.. ..แล้วกลับมา..หวาดกลัวกับอ้อมอกของเขาเอง.. “ ทาไมซายุอยูก่ บั คุณ! ” เขาโพล่ง ก้าวเท้าจะเข้าไปหาแต่อีกคนขวางเข้ามาเต็มตัว “ คุณโกหกว่าซายุตายแล้ว..บอกว่าส่งศพให้มุราคามิจดั การ ทาไมผมถึงได้โง่ ขนาดมองไม่ออกว่าเพราะอะไรถึงไม่ได้ดูหน้าซายุบา้ งเลย..พวกคุณกันผมออกไป แม้แต่ งานฝังก็ไม่มีใครบอกด้วยซ้ า! ” โฮโจตีสีหน้าเฉยชา ผิดกับท่าทางของคุณหมอใจดีที่เจอในโรงพยาบาล “ นี่ไม่ใช่ซายุของคุณ ” หมอหนุ่มว่าเสี ยงเย็น กระชับแขนให้โอบรอบเอวบาง ดวงตาสี เทาหม่นหลุบลงต่า เรี ยวนิ้วขยุม้ ชายเสื้ อเชิ้ตสี ขาวของคนข้างกายไว้เป็ น หลักยึด ใบหน้าแทบจะเอียงซบอกกว้างอย่างที่ไม่ตอ้ งมีคาบังคับและไร้ซ่ ึงการขัดขืน “ โกหก! ” จุนเสี ยงดัง จะเข้าไปดึงแขนเล็กออกมาแต่ถูกฝ่ ายนั้นผลักออกห่าง “ โกหกทาไม? แค่หน้าตาเหมือนกัน จาเป็ นต้องเป็ นคนเดียวกันงั้นเหรอ ” เขาท้า ทายอย่างผูท้ ี่เหนือกว่า “ เขามีรอยเจาะที่หูขา้ งซ้าย แล้วที่ขอ้ มือก็มีรอยกรี ด..ซายูริเคยกรี ดแขนตัวเองแล้ว ผมก็ทาแผลให้กบั มือ”

โฮโจหัวเราะแกมสมเพชที่คนตรงหน้าเอาเรื่ องชัว่ ช้าของตัวเองมาเป็ นตัวพิสูจน์วา่ คนในอ้อมกอดของเขาเคยเป็ นอดีตคนรักจริ ง “ ใช่..ผมเห็นนะคุณซาวามุระ เขามีรอยตุม้ หูจริ ง แต่ขา้ งขวาก็มีเหมือนกัน แล้วไอ้ ที่วา่ เป็ นแผลจางๆตรงข้อมือ เขาได้มาตอนล้มในสวนหน้าบ้านผมเมื่อปี ก่อนนี่เอง คมหิ น มันบาดลึกไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่รอยกรี ดหรอกนะครับ ” จุนขบกรามแน่น ตอนที่หมอคาซึมะเกลี่ยเส้นผมสลวยของคนที่ยนื เคียงข้างให้ดู บนปลายหูดา้ นขวา เขากาหมัดเมื่อเห็นอย่างที่ปากของอีกฝ่ ายพูด “ จะอะไรก็แล้วแต่..ผมรู ้วา่ เขาคือทาซึดะ ซายูริ และเราเคยรักกัน! ” มือกร้าน กระชากคอเสื้ อของฝ่ ายที่สูงพอกันเข้ามาพลางเค้นเสี ยง “ คุณพรากหัวใจไปจากผมนานเกิน พอแล้ว เอาเขาคืนมา! ” โฮโจไม่ได้คิดหลบ เพียงแต่คว้าเสื้ อของฝ่ ายนั้นแล้วจ้องกลับด้วยดวงตาคมกล้า “ ทาซึดะ ซายูริของคุณตายไปนานแล้ว และผมขอยืนยันว่าถึงแม้คนของผมจะชื่อ ซายูริเหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่คนๆเดียวกัน ” เขาปัดมือใหญ่ออกห่าง ลูบผมนุ่มนิ่มของร่ างเล็ก บางให้คลายความกังวล “ หมอ..มีเรื่ องอะไรกับผูช้ ายคนนั้นเหรอ ” เสี ยงหวานถามขึ้น และทั้งที่เป็ น คาถามทัว่ ไปแต่มนั ก็บาดลึกจนหัวใจคนฟังร้าวรานซ้ าร้อยหนได้ง่ายดาย “ ไม่มีอะไรหรอก ซายุ..เขาแค่กาลังสับสนเพราะเคยเสี ยคนรักของตัวเองไป ซายุ คงหน้าตาเหมือนแฟนเขาน่ะ ” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น มองตรงมาหาแต่ดวงตาเท่านั้นที่เลยผ่านไปด้านอื่น “ เอ่อ..ขอโทษที่แสดงกิริยาไม่ดีกบั คุณนะครับ..ผมแค่ตกใจ..แล้วก็..เสี ยใจด้วย.. เรื่ องของคนรักคุณ ” รอยยิม้ เก้อเขินปรากฏขึ้น และยิง่ ดู..คนที่กาลังมีความ หวังอีกหนึ่งก็ไม่ อาจปฏิเสธได้เลยว่า เหมือนกันมากมายแค่ไหน “ ผมไม่ใช่คนรักของคุณหรอกครับ ผมคิดว่าเราไม่เคยเจอกัน ผมไม่คุน้ เสี ยงคุณ เลยแล้วคุณก็คงไม่มีแฟนที่เป็ นคนตาบอดซ้ ายังเหมือนตัวถ่วงอย่างผมหรอก ใช่ม้ ยั ล่ะครับ ”

จุนเสี ยดแวบเข้าในอก ถ้อยคาที่นุ่มนวลแต่แทงเข้ากลางใจทาให้เขาไม่สามารถ เลิกคิดได้เลยว่าคนตรงหน้าจะไม่ใช่ ทาซึดะ ซายูริ “ ไม่ใช่ซายุง้ นั สิ นะ..” เขาพึมพา มองหน้าทั้งหมอทั้งร่ างเล็กนัน่ ด้วยความ ปวดร้าว “ ฉันรอเก้อไปเอง คิดฝันไปเองว่ายังมีความหวังงั้นเหรอ..ที่ฉนั มารอซายุที่นี่ทุกวัน มาทุกเย็นตลอดสี่ ปีนี่ก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆว่าจะได้เจอใช่ม้ ยั ” ร่ างสูงมองมือเรี ยวที่ขยุม้ ชายเสื้ อของผูช้ ายใกล้ตวั แทบจะทันทีที่เขาเปรยคาตัดพ้อ ..ต้องเป็ นซายุ..ต้องใช่..เหมือนกันมากเกินไป.. ..ทั้งหน้าตา..ทั้งชื่อ..รอยแผล..แล้วยัง..ปฏิกิริยา.. โฮโจสบถในลาคอ เขาประคองคนรักของตัวเองแล้วกระซิบข้างหูเป็ นเชิงชวน กลับบ้านเพราะคงพูดด้วยไม่รู้เรื่ องอีกหากหมอนี่ยงั ดื้อรั้นจะบอกว่าซายูริคนนี้คือคน เดียวกันกับซายูริที่ตายไปแล้ว “ ซายุ..ซายุจาไม่ได้..แต่ลองค้นเข้าไปในใจตัวเองได้ม้ ยั ..มันมีชื่อของฉันอยูบ่ า้ งรึ เปล่า ” จุนเพียรพยายามเพราะความเชื่อที่ปักใจลงไปแล้ว และเขาก็ยงิ่ เชื่อเมื่อทันเห็นปลาย เท้าเล็กสะดุดกึกอยูก่ บั ที่ ..แค่หวังว่าทุกคาจะไปกระตุน้ บางอย่างที่เคยฝังรากอยูใ่ นใจดวงน้อยก็เท่านั้น.. ..จาไม่ได้ก็ไม่เป็ นไร..แค่ยงั มีความรักหลงเหลืออยูเ่ ลือนลางก็เพียงพอ.. “ นี่..คุณซาวามุระ ” คนเป็ นหมอขมวดคิ้วแน่น หันกลับมาเผชิญหน้าอย่าง เหลืออด “ คุณนึกอยากจะทวนเรื่ องเก่าเก็บอะไรนักหนาในเมื่อตัวเองก็มีเมียอยูแ่ ล้วทั้งคน สองปี ก่อนที่เจอก็ทอ้ งด้วยนี่ เริ่ มมีคนที่สองรึ ยงั ล่ะ ” เขาเยาะ กระชับปลายนิ้วลงกับอุง้ มือ นุ่มนิ่มที่เย็นเฉี ยบ บีบประโลมแผ่วเบา คนฟังขบกรามจนเป็ นสันนูน เข้าใจว่าคงถูกขัดขวางคราวใหญ่ทีเดียว “ ผมหย่าไปแล้ว ผมกับคิริเอะไม่ได้รักกัน มันก็แค่เรื่ องทางธุรกิจ ” โฮโจกาหมัดแน่นขึ้นอีก เขาอยากจะสัง่ สอนลงไปอีกสักหน่อยเพื่อที่อีกฝ่ ายจะได้ รู ้ตวั ว่าเคยกระทาเรื่ องเห็นแต่ประโยชน์ส่วนตนจนทาลายหัวใจใครคนหนึ่งมาแล้ว

“ แค่เรื่ องนั้นทาให้ความเป็ นคนของคุณหายไปเชียวเหรอ เวลาที่ทาซึดะ ซายูริ ต้องการคนรักอยูใ่ กล้ๆ คุณมีปัญญาพูดหาเหตุที่จะแต่งงานกับผูห้ ญิงคนอื่นได้แค่วา่ ‘ผลทาง ธุรกิจ’ เท่านั้นรึ ไง..” เขาส่ายหัวอย่างเย้ยหยัน “ แล้วพอเสี ยหัวใจไปก็ได้แต่มานัง่ ทู่ซ้ ีวา่ คนรักของคนอื่นเป็ นอดีตแฟนตัวเอง ทาไมตอนซายูริคนนั้นยังอยู่ คุณไม่พดู คารักจากปากสักหนล่ะ มันน่าจะดูดีกว่ามานัง่ ไขว่คว้าให้ซายุของผมไปเป็ นตัวแทนซายุของคุณนะ ” จุนจนด้วยเหตุผลทุกอย่าง ความสารเลวของตัวเองคืออดีตที่ตามหลอกหลอนไม่ สร่ าง เขาหน้ามืดตามัวคิดแต่จะทวงคืนความแค้น ทั้งที่ใครหลายต่อหลายคนเตือนมาด้วย ความหวังดี ..จะโทษใครได้..นอกจากตัวเอง.. “ ผมไม่ตอ้ งการมาโต้คารมกับคุณหรอก หมอคาซึมะ..ผมแค่อยากได้ซายุคืนมา ” “ นัน่ น่ะปั ญหาของคุณ..ช่วยกรุ ณาเข้าใจด้วยว่านี่คือคนรักของผม..ไม่วา่ คุณจะเคย รักกันหวานชื่นกับทาซึดะ ซายูริแค่ไหน แต่ ณ ตอนนี้ คนที่คุณเห็นอยูต่ ่อหน้าไม่ใช่ทาซึดะ คนนั้น แต่เป็ นซายูริที่ผมพอใจจะรักเขา ทั้งที่เขาเป็ นแบบนี้ ..พอใจจะรักไม่วา่ เขาจะทิ้งผม ไปตอนไหน ไปมีใครอื่นอีกกี่คน หรื อจะเคยสร้างความแค้นอะไรไว้กบั ผมก็ตาม..ผมก็ยงั จะรัก และรักอย่างไม่มีเงื่อนไขเลย ” โฮโจแสร้งว่าด้วยถ้อยคาคลุมเครื อ และมันก็ไปจุด ความสงสัยให้คนที่เกือบจะจนมุมให้นึกอยากพิสูจน์อะไรสักอย่างขึ้นมาอีกจนได้ “ ถ้ายังข้องใจ ก็ไปเริ่ มต้นใหม่สิ..ผมพร้อมจะตอบคาถามคุณที่บา้ นของผมเสมอ ” นัยน์ตาสี ดาสนิทมองตามแผ่นหลังบอบบางที่ถูกคนใกล้ตวั คอยช่วยพยุง มือเรี ยว ข้างนั้นจับลงบนไม้เท้าที่ติดตัวประจาแล้วค่อยๆก้าวเดินออกไป ยังทันเห็นแก้มนวลเนียนที่ เหมือนจะหันมาทางเขาเพียงครู่ ก่อนที่คนทั้งสองจะไม่หนั กลับมาอีก ..ใช่..หมอคาซึมะพูดถูก..เขาควรจะเริ่ มต้นใหม่.. ..ไม่จาเป็ นต้องไปค้นหาประวัติอย่างอื่นที่ตอ้ งย้อนถึงสี่ ปีหรอก.. ..ในเมื่อทาซึดะ โทอิย้านักหนาว่าซายูริจะถูกพาไปไว้ที่ฟรุ าโนะ.. ..เขาก็ควรจะไปหาอีกครั้ง..

..เพียงแค่น้ นั เอง.. ....................................................................................... พอร์ชคันงามวิง่ ตัดทางดินลูกรังที่คละคลุง้ ไปด้วยฝุ่ นแดง เสี ยงคารามของท้องฟ้ า ด้านบนดังสะเทือนเลือนลัน่ ไปพร้อมกับเมฆที่กาลังก่อตัว ฝ่ ามือใหญ่เปลี่ยนเกียร์ข้ ึนเนินสูง ก่อนจะหักพวงมาลัยสี ดาขลับเพือ่ เลี้ยวตัวรถสี เงินบรอนซ์เข้าสู่หุบเขาอีกด้านของเกาะทาง เหนือ หยาดฝนเริ่ มโปรยปรายลงมาตอนที่เขาไปถึงบ้านไม้หลังใหญ่ของทาซึดะ โทอิ ดวงอาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้ าทางตะวันตก คนงานในไร่ คงกลับบ้านกันหมดแล้วและในบ้านก็ ไม่มีใครอยูแ่ ม้สกั คน จุนปิ ดประตูรถลง นัยน์ตาสี เข้มมองตรงไปยังเนินดินทางด้านหลัง เถากุหลาบขาว เลื้อยอยูต่ ามพื้นที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ า ป้ ายสลักหิ นที่ประดับเอาไว้ถูกจารลงเป็ นรอยลึกว่า ‘In My Memory’ ยังจาได้ดีถึงเรื่ องเมื่อสี่ปีก่อน วันที่พอ่ เขา กับเอริ มาที่นี่แล้วเจอกับพวกมุราคามิ เขาคุยกับฮานะตอนที่พวกทาซึดะคุยกันเรื่ องซายูริ เขาไม่เคยคิดว่าเป็ นตัวเองที่ถูกกันออกมา จากวงสนทนานัน่ ..และยิง่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในวันฝัง..เป็ นเขาที่ไม่ได้มีโอกาสดูหน้าของ คนรักเลยแม้แต่นอ้ ย ..ทุกคนจงใจบอกให้เขาไปช้ากว่าเพื่อน.. ..ทันเห็นแค่ตอนโลงศพนัน่ ถูกวางลงในหลุมลึกแล้วกลบทับด้วยดินหนา.. ..ทุกๆคน..คงพอใจที่เขาเสี ยน้ าตาไปมากมายเหลือเกิน.. ..ไม่มีโอกาสแม้แต่บอกคาลา.. ร่ างสูงถอดเสื้ อคลุมกันไอหนาวในฤดูใบไม้ผลิ ฝนเริ่ มโหมกระหน่าแรงขึ้นจน พื้นดินเหลวเป็ นเลน ฝ่ ามือกร้านเริ่ มขุดลงไป แม้จะไม่ง่ายนักแต่กไ็ ม่ยากเกินกว่าพยายาม

ตอนนี้หวั ใจของเขากาลังสัน่ รัว การยืนยันของหมอคาซึมะไม่น่าเชื่อถือในเรื่ อง ของความบังเอิญนัน่ ก็จริ ง แต่ถา้ ทุกสิ่ งทุกอย่างที่เขาจะได้เห็นกลับกลายเป็ นร่ างของคนที่รัก สุดใจอยูใ่ ต้ป้ายสลักนี้ ความหวังที่เฝ้ าภาวนาถือว่ากลับไปติดลบ ..ไม่มีทาง!.. เขาสบถในความลังเลของตัวเอง ผืนดินใต้ฝ่าเท้าเริ่ มอ่อนยวบเมื่อปลายพลัว่ ในมือ ตักลึกลงไปอีก ..คนที่อยูก่ บั หมอคาซึมะ คือ ทาซึดะ ซายูริ.. ..แต่เขาจะต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้วา่ สัญชาตญานนัน่ ไม่ใช่แค่ลางสังหรณ์สวั่ ๆ.. ปลายเหล็กกระทบเข้ากับพื้นแข็งข้างใต้ สายน้ าที่ไหลท่วมริ นลงมาสองด้านจน โคลนสี เข้มเปรอะเปื้ อนไปทัว่ โลงสี ดาสนิท จุนกวาดเศษดินทิ้งไปก่อนที่จะลงมืองัดขอบไม้ จนมันหลุดออกจากกัน หัวใจที่เต้นเร่ ากลับสงบลงในทันที ..ว่างเปล่า.. ชายหนุ่มหลับตา ความยินดีในหัวอกตีแทรกไปกับแรงสะอื้นในใจ เขาทรุ ดตัวลง ท่ามกลางกลิ่นดินชื้นแฉะ เสี ยงท้องฟ้ าคารามลัน่ พร้อมสายฝนที่เทไม่หยุดไม่ได้สร้างความ เหน็บหนาวให้อีกต่อไป มันกลับมีแต่ความอบอุ่นของไอรักที่ยงั หลงเหลือกลับเข้าแทนที่ ..ถึงอย่างนั้นก็ยงั เจ็บปวดไม่ห่างหาย.. สายตาคมกล้ามองสบเข้ากับอะไรบางอย่างที่วางนิ่งอยูใ่ นโลงบุผา้ กามะหยีส่ ี แดง สด เขาคว้ามันขึ้นมาก่อนจะต้องนิ่งงันเมื่อพบว่ามันคือรู ปปั้นอันน้อยที่เคยวางไว้ใน ห้องนอนของซายูริ เป็ นของที่คนๆนั้นหวงแหน..และเป็ นของที่เขาเคยลงมือทาลายมันทิ้ง ต่อหน้าต่อตาคนครอบครอง รู ปปั้ นของเทวดาปี กดา..ความบริ สุทธิ์ที่ถูกย้อมไปด้วยไฟอารมณ์จนสี ขาวสะอาด กลับกลายเป็ นของต่าช้า เทพยดาที่ถูกลงโทษ ถูกขับออกจากสรวงสวรรค์ ต้องคอยอยูแ่ ต่ใน เงามืดอันทรมาน

ซายูริเลือกที่จะเข้าข้างปี ศาจที่น่ารังเกียจอย่างเขา แม้ความเชื่อใจจะมลายลงแต่ก็ ไม่เคยเปลี่ยนความรักของฝ่ ายนั้นลงได้เลย เขาควรจะสัมผัสหัวใจดวงน้อยที่มอบให้ มากกว่าใครแต่ก็ทาเป็ นมองไม่เห็น เลือกที่จะทาลายแล้วขว้างทิ้งอย่างไม่ไยดี ..มิคาเอลคนดีของซายุ..ไม่ มีวนั จะทาร้ ายกันได้ หรอก.. จุนเสี ยดแวบเข้ามาในอกซ้าย ถ้อยคาในบันทึกเล่มเก่าเคยเขียนเอาไว้ถึงเขา..คนที่ เป็ นความเชื่อ..เป็ นความศรัทธาในรักเพียงหนึ่งเดียว เขากาลังกลัวว่ามันจะสายเกิน ในเมื่อ ความเลวร้ายถูกฝังลงเหมือนจะปิ ดตายความทรงจา เขาก็กลัวเหลือเกินว่าซายูริจะยินดีรับเขา กลับเข้าไปในหัวใจอีกครั้งไหม ..หวัน่ เกรง..ว่าคนที่ทิง้ รู ปปั้ นนี่ลง..คือคนที่เคยเป็ นเจ้าของ.. ..ถ้าเป็ นอย่างนั้น ก็ไม่ต่างจากการเลือกทิ้งตัวตนของเขาไว้ให้เป็ นแค่ความฝัน.. ..เป็ นเพียงอดีตอันขมขื่นและไม่คิดจะรื้ อฟื้ นอีกต่อไป.. ร่ างสูงใหญ่ยนั ตัวขึ้นจากดินเลนเหนียวข้น ป้ ายสลักที่เป็ นเพียงของลวงตาสะท้อน ความหมายโดยนัย เขาเพิ่งสังเกตว่ามันไม่มีชื่อของซายูริ เป็ นแค่ประโยคเรี ยบง่ายและดูจะ สะท้อนบางอย่างสาหรับสิ่ งของที่เป็ นเหมือนตัวแทนเขา ..In My Memory.. ..คือคาตอบที่ซายุเลือกจะทิ้งกันไปจริ งๆ.. “ จุน! ” เสี ยงหวานของใครสักคนดังขึ้นด้านหลัง เจ้าของชื่อหันไปตามต้นเสี ยง เขามองสบเข้ากับดวงตากลมหวานฉ่ าที่ดูตื่น ตระหนกกับการปรากฏกายกะทันหันแบบนี้ รอยยิม้ เย้ยหยันผุดขึ้นบนมุมปากได้รูปกับ ท่าทางของเพื่อนสนิทที่จาได้ดีวา่ อยูใ่ นห้องผ่าตัดและเป็ นคนบอกความสูญเสี ยให้กบั เขา ด้วยตัวเอง ทาซึดะ โทอิยนื อยูด่ า้ นหลัง มีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับให้กลับมาเป็ นปกติ ได้ นัยน์ตาคู่น้ นั เลื่อนลงมองรู ปปั้นในมือเขา จุนยกมันขึ้นมาเป็ นเชิงถามและได้คาตอบรับ เป็ นการเชื้อเชิญให้เข้าบ้าน ..สายฝนเบาลงแต่ก็ยงั โปรยปรายไม่หยุดหย่อน..

ชายหนุ่มทอดสายตามองเงาของหุบเขาลึก เม็ดฝนค่อยซา มีแต่เสี ยงของหยดน้ า บนหลังคาลาดตกกระทบลงกับพื้นสนามหญ้า กิ่งไม้สีน้ าตาลแก่ที่สูงเลยระเบียงขึ้นมาเอน ไหวเพียงน้อยตามแรงลมพัดโบก กระถางดินเผาเขียนลายด้วยเส้นที่ไม่มนั่ คงนักจุดรอยยิม้ หนึ่งขึ้นได้ ถัดออกไป ตรงขอบหน้าต่างทาสี ขาวมีตน้ กล้าของดอกเดซี่ถูกปลูกไว้นบั เป็ นสิ บต้น “ คุณซายุมาพักที่นี่บา้ งบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่อยูก่ บั หมอคาซึมะที่โตเกียว เดซี่พวก นี้ หมอรู ้วา่ คุณซายุก็ชอบไม่แพ้กุหลาบขาวเลยชวนปลูกเอาไว้ การดูแลคนที่มองไม่เห็น ไม่ใช่เรื่ องง่าย แต่เขาก็ค่อยๆสอนให้คุณซายุจบั สัมผัสไปเรื่ อยๆ ” พูดพลางยืน่ ผ้าเช็ดตัวสี ขาวสะอาดอบร่ าด้วยกลิ่นแดดให้กบั เพื่อนหลังอีกฝ่ ายล้างโคลนที่เปี ยกลื่นออกไปจนหมด จุนเงียบงัน ปลายนิ้วแตะลงบนความบอบบางของกลีบดอกสี ขาวสะอาด ความ เสี ยใจที่ตีข้ นึ ทาให้หวนนึกถึงเดซี่ดอกน้อยบนระเบียงห้องนอน..เขาปลูกรอเจ้าของเอาไว้ท้ งั ที่ไร้ความหวัง..ปลูกรอและเฝ้ าดูแล แต่คนที่เฝ้ าคอยก็กลับเริ่ มต้นทะนุถนอมมันใหม่กบั ใคร คนอื่น “ นายไม่มีทางรู ้วา่ ตอนที่คุณซายุตื่นขึ้นมาแล้วมองอะไรไม่ได้อีกเขาร้องไห้มาก แค่ไหน ได้ยนิ แต่เสี ยง ซ้ ายังจาใครไม่ได้สกั คน ฉันไม่พดู เกินไปหรอกถ้าจะบอกนายว่า ตลอดเวลาสี่ ปี หมอคาซึมะเป็ นคนดูแลคุณซายุ เขาไม่เคยฉวยโอกาส แต่ถา้ คุณซายุจะเผลอ รักไปเพราะความอ่อนโยนนัน่ ใครจะรั้งไว้ได้ล่ะ ” ฝ่ ามือใหญ่ยกกรอบรู ปไม้ขดั ทาสีฟ้าสดขึ้นมาดู มันเป็ นภาพเจ้าของห้องนอน น่ารักนี่ในวันปฐมนิเทศเมื่อสิ บกว่าปี ที่ผา่ น ความทรงจาครั้งเก่ายังไม่เคยจางหายไปจากใจ รอยยิม้ สดใสบนใบหน้าหวานซึ้งยังคงติดตรึ งไม่มีลืมเลือน ..ครั้งแรกที่เราได้พบกัน.. “ สี่ ปี..” เขาพูดเสี ยงนิ่งเฉยหากภายในใจกาลังโศกเศร้าจนเกินจะบอกออกมาเป็ น คาพูด ความจริ งอีกครึ่ งหนึ่งในวันนี้คือการที่ทุกๆคนรวมหัวกันหลอกลวง ..ไม่เว้น..กระทัง่ ฮานะหรื อเอริ .. ..รู ้..และคงยินดีที่เขาทุรนทุราย..

“ ทั้งๆที่รู้วา่ ฉันรัก ทาไมไม่คืนซายุมาให้ ทาไมต้องให้หมอคาซึมะเป็ นคนดูแล.. สะใจ..สมใจกันใช่ม้ ยั ที่เห็นฉันแทบขาดใจแบบนี้ ” เขาตัดพ้อ ทันทีที่รู้ความจริ งทั้งตัวก็ พลันชาดิก จะขยับไปทางไหนก็ได้แค่คิด “ ไม่ใช่นะจุน..พวกเราไม่ได้หวังให้จุนเจ็บปวดเล่นหรอก ” ฮานะละล่าละลัก จุนนัง่ ลงที่ปลายเตียงนุ่ม ผ้าปูสีขาวถูกขึงไว้เรี ยบตึง บนชั้นวางมีหนังสื อหลายเล่ม ที่ดูเหมือนจะไม่ได้เปิ ดมานานแล้ว บางเล่มที่อยูช่ ้ นั ล่างต้องกลับกลายเป็ นอักษรขรุ ขระที่คน ปกติคงไม่นึกอยากลองสัมผัสว่ามันอ่านได้วา่ อะไร ..สมควรดีอยู.่ .สาหรับการถูกทรมานบนความลับที่ทุกคนซุกซ่อน.. ..เขาเป็ นปี ศาจที่ยอ้ มปี กขาวบริ สุทธิ์จนแปดเปื้ อน มัวหมอง.. ..ดีแล้วที่จะถูกตราหน้าไว้ใต้โทษทัณฑ์ที่ไม่มีวนั ลบล้างได้ลง.. ..ผิดเอง..จะโทษใคร.. “ ฉันอยากได้คาตอบ..ขอร้อง ” “ ถ้าฉันตอบได้..” ฮานะวางกระถางเขียนลายใบเล็กในมือตรงขอบหน้าต่าง รอง น้ าฝนพอให้มนั ชุ่มฉ่ าเพื่อผลิกลีบใบสาหรับวันพรุ่ งต่อไป “ ในห้องผ่าตัด..เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ” อยากรู ้ใจแทบขาด..ว่าเพราะอะไร ในวันนั้น ฮานะถึงเดินเข้ามาบอกว่าทุกอย่างสายเกิน ร่ างเล็กช้อนดวงตาขึ้นสบกัน รู ้ดีวา่ ต่อให้โกหกก็ไม่มีทางแนบเนียน และต่อให้ทา ได้จริ ง..เขาจะปดอีกเพื่ออะไร “ ตอนที่เราผ่าตัดเสร็ จ..มันเกิดเรื่ องขึ้นมาแบบที่ฉนั ก็ไม่ได้ต้ งั ตัว ” ก้มลงดูปลาย นิ้วที่ยงั อาศัยจับมีดผ่าตัดอยู่ มีแค่ช่วงเวลานั้นที่มนั สัน่ ริ กเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อต้อง รับผิดชอบเต็มที่กบั ชีวติ ของคนคุน้ เคย “ คุณซายุร้องไห้ออกมาทั้งที่ร่างกายไม่ได้ตอบสนองต่อความเจ็บปวดอะไร ตอน ที่ทุกคนพยายามหาว่ามีส่วนไหนผิดปกติ หัวใจเขาก็หยุดเต้นไปเฉยๆ หมอคาซึมะสัง่ ให้ปั๊ม หัวใจ แล้วมันก็หลายครั้งมากจนตัวเขาช้ าไปหมด ”

ฮานะยังจาได้ดีวา่ รอยช้ ามากมายบนเนื้อตัวบอบบางมันน่ากลัวมากแค่ไหน เลือด ที่ไหลริ นลงจากโพรงจมูกเล็กบ่งบอกว่าร่ างกายไม่สามารถรับการรักษาได้อีกแล้ว จุนกาหมัดแน่น เจ็บร้าวเหมือนเอาปลายแหลมแทรกแทงแล้วกรี ดลงเชื่องช้า เขารู ้ ว่าซายุเจ็บ..แต่ที่ได้รับรู ้ มันคือความเจ็บที่นอกเหนือจากกาย..คนรักที่แสนดีตอ้ งเจ็บปวดไป ทั้งใจแม้ในยามฝัน “ เราพยายามทาให้หวั ใจเขากลับมาเต้น สุดท้ายก็ได้แต่หมดหวัง ตอนที่ฉนั จะเดิน มาบอกนายเรื่ องนี้ พยาบาลคนนึงเขาจะถอดเครื่ องช่วยหายใจ แต่ฉนั ขอไว้ก่อน ตอนนั้น.. หมอกุมมือคุณซายุเอาไว้แล้วบอกกับเขา ” “ บอกอะไร..” ร่ างสูงรุ ก แม้ไม่อยากได้ยนิ ชื่อที่พาลจะทาให้นึกถึงความสนิท สนมที่บาดใจแต่มนั ก็ไม่อาจเลี่ยงได้นานนัก ฮานะลอบมองปฏิกิริยาของเพื่อน พอเห็นท่าทีวา่ อีกฝ่ ายคงไม่ได้โกรธแน่ถึงได้ ตัดสิ นใจพูดไป “ บอกว่า..ขอเพียงคุณซายุกลับมา เขาสาบานว่าจะทาทุกอย่างให้คุณซายุมี ความสุข..จะทา..ให้ซาวามุระ จุน ต้องสานึกผิดไปจนตายแล้วก็กลับมาอ้อนวอนขอความรัก จากคุณซายุให้ได้ เขา..สาบานด้วยชีวติ ” น้ าเสี ยงเบาลงกับเรื่ องเก่า “ นายอาจจะไม่เชื่อก็ได้วา่ มันเกิดขึ้นจริ ง หัวใจคุณซายุกลับมาเต้นอีกครั้ง เราช่วย เขาไว้ได้แต่ร่างกายเขาอ่อนแอจนเกินไป เลยย้ายเข้าห้องฉุกเฉินเผื่อจะรักษาได้ตลอด พอทุก อย่างผ่านไปด้วยดี หมอคาซึมะก็โกรธนายมาก จุน..เขาโกรธที่สุดในชีวติ เลยด้วยซ้ า ” ฮานะ นึกย้อนไปถึงคาบอกในวันนั้นของเพื่อนรุ่ นพี่ ..ผมคิดว่ าผมมีบุญคุณกับซาวามุระ จุน.. ..บุญคุณท่ วมหั วที่ ยงั รั้ งตัวซายุเอาไว้ ได้ .. ..แต่ ผมจะไม่ ส่งตัวซายุคืนให้ ผ้ ูชายอย่ างนั้นเร็ วเกินไปหรอก.. ..จนกว่ าผมจะแน่ ใจว่ าเขาไม่ มีวนั คิดทาร้ ายคนที่ รักเขามากกว่ าชี วิตอีก.. “ หมอติดต่อกับพี่เคย์โดยตรง บอกว่าคุณซายุปลอดภัยแล้ว พี่เคย์พอรู ้เรื่ องผ่าตัดก็ ..โกรธ เขาว่านาย..เป็ นสาเหตุที่ทาให้นอ้ งเขาเกือบตาย พี่เคย์จะพาคุณซายุไปอยูอ่ งั กฤษ แต่

หมอบอกว่า ถ้าคุณซายุจาได้ ไม่วา่ ไปไกลแค่ไหนก็ไม่มีวนั ลืม เขาอยากให้อยูท่ ี่นี่แล้วหัด เผชิญหน้ากับความจริ ง อยากให้คอยดูวา่ คนที่คุณซายุรักจะอยูย่ งั ไงถ้าขาดกันไป ” ดวงตาสี ดาสนิททอแววของความเสี ยใจขึ้นมาอย่างโจ่งแจ้ง “ เขาถึงได้พาตัวซายุไปจากฉันถึงสี่ ปีงั้นเหรอ! ” จุนโพล่ง ถ้านี่คือกับดัก..เขาก็ตก ลงไปในหลุมพรางทั้งตัว ฮานะเถียงไม่ออก เหลือบมองกลีบดอกสี ขาวที่เอนไหวตามแรงลม “ วันที่เรามาเจอกันที่นี่ ถ้านายจาได้ ฉันบอกเรื่ องที่คุณซายุยงั อยูก่ บั คุณลุงโทอิ ” เขาหมายถึงผูช้ ายสูงวัยคนหนึ่งที่มีอายุมากกว่าพ่อของตัวเอง “ นายกันฉันออกมา..” จุนตัดพ้อ ยังจาได้แม่นยาไม่มีวนั ลืม “ ตอนแรกฉันจะพาคุณซายุมาที่นี่ แต่พอรู ้วา่ นายมาด้วย เราเลยต้องยกเลิก แล้ว บอกว่ามีเรื่ องไม่สะดวกหลายอย่าง ที่ทาไป..ก็เพราะไม่ตอ้ งการให้นายรู ้แม้แต่นิดเดียวว่า คุณซายุไม่ได้จากไปไหน พี่เคย์ไม่ตอ้ งการให้นายเข้ามายุง่ กับน้องเขาอีกเลยหลอกเรื่ องงาน ศพ เขาจงใจให้นายไปไม่ทนั พิธีฝัง ยังไงซะ..ถ้านายมาทัน ก็คงรู ้ต้ งั แต่วนั นั้นว่าทุกอย่างก็ แค่เรื่ องโกหก ” “ ใช่..โกหก..ทั้งนาย ทั้งเอริ ” จุนเก็บกลืนความขมขื่นที่วา่ กระทัง่ น้องเพียงคนเดียว..คนที่กอดปลอบใจให้เข้มแข็งก็กลับเป็ นคนที่รู้ความลับ นี้มาเกินกว่าสองปี ชินยะเป็ นคนบอกให้ฟังในวันที่สองคนนั้นตกลงจะคบกัน และเอริ ก็ เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจเพียงลาพังต่อไป “ ฉันขอโทษ..แต่หมอคาซึมะก็ตดั สิ นใจจะส่งคุณซายุคืนให้นายแล้ว ถ้าวันนั้น.. ไม่ไปเจอนายกับคุณคิริเอะที่โรงพยาบาล เขาโกรธมากกว่าเดิมที่นายไม่ปฏิเสธตอนที่เขาหา ว่านายมีผหู ้ ญิงคนใหม่แล้วยังมีลกู กับเธอ ” “ แต่นายก็รู้วา่ มันไม่ใช่ความจริ ง..” “ ฉันรู ้..แต่ฉนั ไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเรื่ องงานของนายอีก เลยไม่ได้บอก เขาว่าคุณคิริเอะไม่ใช่ภรรยาของนาย เรื่ องทุกอย่างถึงผ่านมาจนป่ านนี้..”

จุนพยักหน้ารับรู ้ เป็ นสิ่ งที่เขาไม่เคยนึกสงสัยเลยตลอดเวลาที่ผา่ นมา แต่อย่างน้อย ..ความเจ็บปวดของเขาก็คือการพิสูจน์ความอดทน ..และเขายังทนไม่ถึงครึ่ งหนึ่งที่ซายุทนกับเขาด้วยซ้ า.. “ หลังจากนี้เป็ นเรื่ องของนายว่าจะทาให้คุณซายุกลับมารักได้อีกรึ เปล่า โดยเฉพาะ ตอนที่คุณซายุอาจจะรักใครคนอื่นไปแล้ว อีกอย่าง..” ฮานะเตือนด้วยความหวังดี “ หมอเป็ นคนดี เขาอ่อนโยนมากแค่ไหนนายก็รู้ นายต้องพิสูจน์ตวั เองอีกครั้งถ้า ไม่คิดว่ามันเป็ นการเสี ยเวลา ชีวติ ครั้งที่สองของคุณซายุมีหมอคาซึมะเป็ นคนให้ เขาจะคืน คุณซายุให้นายหรื อไม่ก็ยงั ได้ ในเมื่อตอนนี้ คุณซายุไม่มีวนั ไปจากหมอแน่ นายมีแต่ตอ้ งทา ให้หมอไว้ใจก็เท่านั้น ” เขานิ่งเงียบ คาพูดในวันนั้นยังคงถูกจดจาไม่หาย ..คนที่ คุณเห็นอยู่ต่อหน้ าไม่ ใช่ ทาซึ ดะคนนั้น.. ..แต่ เป็ นซายูริที่ผมพอใจจะรั กเขา ทั้งที่ เขาเป็ นแบบนี .้ . ..พอใจจะรั กไม่ ว่าเขาจะทิง้ ผมไปตอนไหน ไปมีใครอื่นอีกสั กกี่คน.. ..หรื อจะเคยสร้ างความแค้ นอะไรไว้ กับผมก็ตาม.. ..ผมก็ยงั จะรั ก..และรั กอย่ างไม่ มีเงื่อนไขเลย.. เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องนอนเล็กดังขึ้น จุนละสายตาจากการมองภาพถ่ายหลาย ใบตรงโต๊ะเขียนหนังสื อ ฮานะเดินไปเปิ ดให้เพื่อจะช่วยรับช่อกุหลาบขาวในมือของผูช้ าย สูงวัยตรงหน้า ดวงตาสี เข้มมองมือคู่น้ นั ที่บรรจงปั กกุหลาบดอกน้อยลงกับแจกันเซรามิก โทอิวางมันไว้ตรงบานหน้าต่างจนทั้งห้องมีแต่กลิ่นเกสรสี เหลืองขจรขจาย “ อาลงโทษผมพอรึ ยงั ครับ ” เขาถามขึ้น ทรมานกับน้ ากรดที่กดั กร่ อนหัวใจ “ สี่ ปี ที่ผา่ นมา อาคิดว่าผมชดใช้ให้พอรึ ยงั ถ้าคิดว่าพอก็ช่วยอนุญาตให้ผมพาซายุกลับมาจะได้ม้ ยั หรื อว่าผมยังต้องทาอะไรเพื่อพิสูจน์ใจของผมอีกครั้ง ” ดวงตาสี นิลที่คลอไปด้วยความเสียใจมองตรงมา มันคือการยอมลงให้ของผูช้ ายที่ เคยทะนงตนว่าเก่งกาจ หากมาพ่ายแพ้ให้กบั เงาใจที่หลบซ่อนอยูใ่ นหัวอกได้ง่ายดาย

โทอิทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างใส เสี ยงลมด้านนอกพัดกรรโชกเข้ามา ดัง สะท้อนในหุบเขาจนกรี ดก้อง พักนี้มีฝนตกทั้งที่หาได้นอ้ ยนัก ทุกอย่างปรวนแปรราวกับ อารมณ์ของมนุษย์ “ อาไม่ได้ยดึ ซายุเอาไว้มานานแล้ว ” เขาตอบด้วยถ้อยคาที่อ่อนโยนมากขึ้น “ ซายุ เป็ นของนาย..และรักนายเสมอ แล้วก็คงจะเป็ นอย่างนั้นทุกวัน ทุกคืน ตลอดเวลาที่เขาต้อง หายใจ..” เขาบรรจงใช้ผา้ เช็ดกรอบรู ปหนึ่งบนชั้นวางสูงสุดอย่างทะนุถนอม มันเป็ นภาพ ของครอบครัวทาซึดะ ในวันที่ยงั อยูด่ ว้ ยกันทั้งสี่ คน “ ทุกภาพของเรา..มันมีที่วา่ งตลอด ” ชี้ลงบนภาพถ่ายใบเก่า ก่อนจะหันไปยิม้ ให้กบั ฮานะจัง..คนรักของหลานชายที่มกั แวะเวียนมาหาอยูท่ ุกอาทิตย์ และบางครั้งเจ้าเซจิ กับไทระจังก็มาหาด้วย “ ทาซึดะกับมุราคามิก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน ตอนที่เรามีโอคาดะเข้ามาอีก เรา ก็ยงั ถ่ายรู ปกันได้ไม่เต็ม นายก็คงเห็นว่าช่องว่างพวกนี้..ยังคงรอคนมาเติมมัน ” เขายืนมอง ภาพอีกใบที่ถึงจะดูวนุ่ วายแต่ก็เปี่ ยมไปด้วยรอยยิม้ ของความอบอุ่น ซาโตะซัง นัง่ อยูบ่ นโซฟาตัวยาว ยิม้ ให้กล้องอย่างมีความสุข เซจิโอบไทระเอาไว้ ในขณะที่เคย์กอดฮานะอยูแ่ นบอก เขานัง่ ข้างชินยะกับซายูริ มันเป็ นช่วงงานฉลองวันเกิด ของเจ้าบ้านมุราคามิเมื่อหลายปี ที่แล้วก่อนจะมีพวกหลานๆ ฮานะจังเองก็ยงั เรี ยนหมออยูเ่ ลย ด้วยซ้ า “ คิดว่าคงต้องถ่ายรู ปกันใหม่ ใช่ม้ ยั ล่ะฮานะจัง ” เขาหันมาถามร่ างเล็กที่ยนื ยิม้ สดใส พร้อมกับหันมาหาคนตรงหน้า “ ปี นี้..ฉันอยากให้มีซาวามุระมาร่ วมด้วยในฐานะ ครอบครัวเดียวกัน ซายุ..ที่รักนาย กับเจ้าชินยะที่รักเอริ จงั ..คงมีความสุขมากมายกว่าเดิม..” จุนมองความเอ็นดูที่เพื่อนของพ่อมีให้ มันไม่มีวแี่ ววของความโกรธเกลียดใน ดวงตาฝ้ าฟางคู่น้ นั อีก “ ผมสาบาน..” เขาก้มหัวให้กบั อีกฝ่ ายด้วยความจริ งใจ “ ถ้าผมได้ซายุกลับมา จาก นี้และตลอดไป ผมจะรักและดูแลเขาด้วยทั้งหมดของชีวติ ..รักอย่างไม่มีขอ้ แม้ไม่วา่ จะมี อะไรเกิดขึ้นอีกก็ตาม ”

.......................................................................................

Special 3 : Everything I Do..I Do it For You อุง้ มืออบอุ่นประคองปลายนิ้วเรี ยวให้วางทาบลงกับคียด์ า้ นหน้า บรรจงกดลงไป เชื่องช้าจนเส้นสายภายในเปี ยโนหลังสี ขาวเปล่งเป็ นเสี ยงขึ้นมา ฝ่ ามือใหญ่เปลี่ยนไปโอบ กระชับแล้วนาอีกฝ่ ายให้คลายความเคอะเขิน รอยยิม้ สดใสปรากฏขึ้นภายใต้การจับจ้องของ ดวงตาสี เข้มทุกครั้งที่ดีดย้าลงไป จากเสี ยงหนึ่งค่อยสอดประสานเป็ นท่วงทานองเพราะพริ้ ง “ เพลงอะไรครับ ” ร่ างเล็กที่หลับตาพริ้ มอยูเ่ อ่ยถามเสี ยงแผ่ว เลื่อนมือจากการ สัมผัสบนคียเ์ ปี ยโนมาแตะลงบนข้อมือคนด้านข้างแทน “ swan lake ” คุณหมอหนุ่มกระซิบตอบ ยิม้ เจือจางไปกับสายลมอบอุ่นของฤดู ใบไม้ผลิ ม่านหน้าต่างสี หวานพลิ้วไหว พัดพาเอากลีบดอกซากุระปลิวคว้างเข้ามาใน ห้องรับแขกกว้าง กระจกบานเลื่อนเปิ ดทิ้งไว้จนมองเห็นสวนดอกไม้ดา้ นข้างที่ไม่ต่างจาก การยกเอาทุ่งไม้หอมของฟุราโนะมาอยูใ่ นโตเกียวนัก คาซึมะ โฮโจเคยทิ้งบ้านหลังใหญ่ของตัวเองไว้เดียวดายแล้วย้ายไปอยูห่ อ้ งเดี่ยว จนกระทัง่ มีคนสาคัญเข้ามาอาศัยร่ วมด้วยเมื่อสี่ ปีก่อน สวนที่รกร้างถึงถูกลงพันธุ์ไม้ใหม่ เพื่อเอาอกเอาใจใครเพียงหนึ่งเดียว เขาลงมือตอกไม้ทาชิงช้าเอาไว้ใต้ซากุระต้นเก่า ซื้อ เปี ยโนหลังใหญ่เมื่อคนข้างกายเปรยแค่คาเดียวว่าอยากลองเล่นดูสกั หน

“ ของไชคอฟสกี้ ซายุคุน้ ๆบ้างรึ เปล่า ” เขามองเจ้าของใบหน้าหวานซึ้งที่ซบลง บนบ่า กิริยาที่สนั่ หัวแทนคาตอบทาให้อดยิม้ ไม่ได้ “ หรื อว่าไม่ชอบเพลงคลาสสิ ค..” เขากดคียต์ วั ใหม่ ร้องคลอแผ่วเบากับท่วงทานองเรี ยบง่าย ดวงตาหลับนิ่งเมื่อนิ้ว ไล่โน้ตเสี ยง ปล่อยเวลาว่างเปล่ารอบตัวให้ไหลเรื่ อยไปกับสายลมอบอุ่น ...... ชิงช้าตัวเล็กไกวเชื่องช้าไปตามแรงผลักของปลายเท้านุ่ม เชือกคล้องที่เสี ยดสี กบั กิ่งหนาของซากุระต้นใหญ่ดงั แทรกไปกับเพลงบรรเลงที่มีน้ าเสี ยงนุ่มทุม้ ร้องนา เด็กน้อย แก้มป่ องในชุดเอี๊ยมหมีโคอะล่าชะเง้อคอยืดยาวเพื่อจะเพ่งลูกตากลมป๊ องผ่านม่านแพรสี อ่อน สุดท้ายก็ได้เห็นเพียงแต่เงาของคนสองคนที่นงั่ แนบชิดกัน “ I can’t smile without you. I can’t laugh and I can’t sing. ” เสี ยงเล็กๆของใคร บางคนดังขึ้นด้านหลังและนัน่ ก็ไปทาให้เรี ยวปากจิ้มลิ้มต้องเบะอย่างราคาญใจ “ อย่ามาร้องตามอาหมอนะ ” เด็กชายตัวป้ อมหยุดชิงช้าที่ไกวไปมาแล้วหันขวับ มาจ้องหน้าพี่ชายแท้ๆ คนพี่ยกั ไหล่เหมือนไม่แคร์เท่าไหร่ นกั ยังคงพึมพาเสี ยงสูงบ้างหล่นบ้างเพื่อ เลียนแบบท่าทางของอาหมอคาซึมะ เจ้าตัวนึกในใจว่าน่าเซ็งไม่นอ้ ยกับการดูแลน้องชาย เพราะวันนี้หมะม๊าสุดสวยพามาฝากอยูด่ ว้ ยชัว่ คราว ครั้นจะให้นงั่ รถไปไกลถึงฟุราโนะแล้ว ค้างคืนด้วย เจ้าเด็กติดผูใ้ หญ่อย่างโซระก็ออ้ นจะมาอยูก่ บั อาหมอจนปะป๊ ายังฉุดตัวไว้ไม่ได้ “ I’ m finding it hard..to do anything. ” อาโอะร้องเพลงหงุงหงิง ยักคิ้วกวนๆใส่ ก่อนจะต้องพลิกหลบกาปั้ นกลมดิกที่ขว้างเข้าเหมือนอยากทุบเต็มแก่ “ โซระนิสยั ไม่ดี เด็กขี้อิจฉา..ยี้~ ” แลบลิน้ ปลิน้ ตาเป็ นการยัว่ อารมณ์ แค่เห็นน้อง ตัวเล็กทาหน้ายูไ่ ด้ก็สะใจแล้ว โซระเม้มปากแน่นจนเป็ นเส้นตรง ยกนิ้วอวบอ้วนขึ้นโป้ งใส่พี่ “ ผมไม่ได้อิจฉาซะหน่อย ผมแค่อยากเล่นเปี ยโนกับอาหมอบ้าง ”

อาโอะยืดตัวตรง ทาทีกอดอกเพื่อคาดโทษเจ้าคนเรื่ องมากตรงหน้า..บางครั้งโซระ ก็ติดเพื่อนของหมะม๊ามากเกินไป ทั้งที่อาหมอเพิ่งจะเล่นด้วยไม่กี่นาทีน้ ีเอง พอได้เวลาดูแล คุณซายูริ โซระก็ตอ้ งมาป้ วนเปี้ ยนทุกที “ ขี้หึง! ” เด็กชายว้ากใส่หูนอ้ งจนฝ่ ายนั้นต้องรี บเอามือมาปิ ด “ หึ งคืออะไร..” ปากสี ชมพูขยับพึมพา เอียงคออย่างนึกสงสัยกับคาศัพท์ใหม่ “ หึ ง?..ไม่รู้ดิ..น่าจะเป็ นตอนที่ปะป๊ าทาตาดุๆใส่คนไข้ของหมะม๊ามั้ง ปะป๊ า อารมณ์ไม่ดี โซระทาท่าเหมือนอย่างนั้นเลย ” “..หึ ง..เป็ นของไม่ดีเหรอ ผมหึ งไม่ได้เหรอ..” เจ้าตัวที่ยงั ไม่เข้าใจอะไรทาเลียบ เคียงถาม “ เอ..ไม่ดีแหละ ก็ได้ยนิ หมะม๊าพูดแบบนี้ ” อาโอะกระโดดไปด้านหน้า ทาเสี ยง ดัดให้หวานเท่าเสี ยงคุณแม่คนสวย “ ถ้าพี่เคย์ข้ หี ึ งไม่เลือกอีก ผมจะไม่คุยด้วยนะ ” ว่าพลางหมุนตัวมาฝั่งตรงข้ามทาท่ายืดส่วนสูงให้ผ่งึ ผายเข้าไว้แล้วปรับเสี ยงให้ทุม้ ต่า “ ไม่คุยก็ได้..ครางอย่างเดียวพอ ” โซระหัวเราะชอบใจ ปรบมือแปะๆกับละครสั้นของพีท่ ี่มกั มีอะไรแปลก ประหลาดมาเล่นให้ดูจากภารกิจ ‘แอบส่อง’ ประจาวัน ไอ้เรื่ องความหมายที่เอามาล้อเลียนก็ ไม่เห็นจะเข้าใจเท่าไหร่ คิดแค่หยอกเอาสนุกเท่านั้น “ ยังไงซะ หึ งก็ไม่ดี แล้วโซระหึ งไปก็เท่านั้น อาหมอไม่มีทางมารักเด็กเตี้ยๆ หรอก ” อาโอะได้ทีก็ข่มใหญ่ “ คุณซายูริสวยกว่า ไม่มอมแมม ไม่กะโปโล ไม่ข้ ีแง ไม่ อ่อนแอ ไม่เอาแต่ใจ ” ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเล็กจนคนฟังเริ่ มเบะปาก น้ าตารื้ นขึ้นมาแล้ว “ อาหมอบอกว่า can’t smile without you ถ้าไม่มีคุณซายูริ อาหมอจะไม่ยมิ้ ให้ใคร โซระอย่าคิดว่าอาหมอจะยิม้ ให้นะ เพราะหมะม๊าฝากโซระมาต่างหาก อาหมอถึงต้องคอย อยูใ่ กล้ ไม่มีใครรักโซระหรอก โซระเป็ นเด็กดื้อ ” ท่าทางดูพอใจตามประสาพี่ที่ไม่ถูกโรค กับน้องเท่าไหร่ แล้วก็ยงิ่ สนุกมากขึ้นเมื่อถูกนิ้วเล็กๆโป้ งใส่อีกหน เด็กตัวน้อยที่ขวัญเสี ยสุดชีวติ แผดเสี ยงร้องไห้จา้ ขึ้นมา อาโอะที่ตอนแรกนึก ครื้ นเครงก็เริ่ มเหงื่อตก โอ๋ ยงั ไงก็แล้วยังไม่มีท่าทีวา่ จะหายเสี ยใจเอาซะเลย

“ อาโอะครับ โซระจังเป็ นอะไรเหรอ ” คุณหมอรู ปหล่อร้องทักพลางรี บสาวเท้า เข้ามาใกล้ อ้อมแขนแข็งแกร่ งโอบอุม้ ตัวกระปุ๊ กลุก๊ ขึ้นมากอดแนบอก “ เหะๆ ” นายตัวแสบเกาหัวแก้เก้อ ไม่รู้จะสารภาพวิธีไหนจะได้ไม่โดนตาหนิ โฮโจลูบเส้นผมนุ่มลื่นนัน่ หลายต่อหลายครั้ง ปล่อยให้พอ่ ตัวเล็กเช็ดน้ าหูน้ าตา บวกรวมไปถึงน้ ามูกกับอกเสื้ อ มือนุ่มนิ่มขยุม้ เสื้ อเชิ้ตเขาจนยับคล้ายจะรั้งตัวไว้เต็มกาลัง ของเด็กคนหนึ่ง “ เด็กดี..คนเก่งของหมอไม่ร้องไห้นะครับ ” เขาใช้นิ้วบรรจงเช็ดคราบน้ าตาออก จากแก้มพองลม สุดท้ายเมื่อเจ้าบ่อน้ าตาตื้นยังทะลักทลายเหมือนเขื่อนพังก็เลยหันมาดึง ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นซับให้แทน โซระก้มหน้างุดกับอกกว้าง สะอึกสะอื้นจนเสื้ อตัวเก่งของคุณหมอเปี ยกชุ่มไป ด้วยน้ าตาผสมน้ าลายอีกหนึ่ง กว่าจะสงบลงได้กเ็ กือบสิ บนาทีเมื่อมีเสี ยงออดหน้าบ้านมาดึง ความสนใจ “ สงสัยหมะม๊าจะมารับแล้วมั้งครับ ” เขาพึมพา ก้มลงวางเด็กชายลงกับพื้นก่อน แล้วกาชับว่าอย่าวิง่ เล่นให้หกล้มเอาได้ “ ผม..ผมอยากนอนกับอาหมอ..” เสี ยงเล็กเรี ยกร้องท่ามกลางสายตาเบื่อหน่ายของ คนเป็ นพี่ “ จุน้ ! ” อาโอะแลบลิ้นใส่ เห็นได้เลยว่าโซระเบะปากอีกแล้ว โฮโจหัวเราะในลาคอ พยักหน้าเป็ นเชิงบอกว่า จะขออนุญาตฮานะจังให้ก็เป็ นอัน สงบศึกของพี่นอ้ ง เพราะท่าทางอาโอะอยากจะกลับไปขลุกอยูก่ บั มิโดริ จงั มากกว่า “ โซระกับอาโอะเข้าไปในห้องก่อนนะ ซายุเขาอยูค่ นเดียว ไปขอให้ซายุช่วยเล่น เปี ยโนให้ฟังก็ได้ หมอไปเปิ ดประตู เดี๋ยวกลับมาครับ ” เขาพูดด้วยรอยยิม้ มองตามเด็กชาย สองคนที่วงิ่ ตึงตังไปตามคาบอกแล้วอดขบขันไม่ได้ ฝ่ ามือใหญ่ดึงประตูเหล็กด้านหน้าให้เปิ ดออก สี หน้าแช่มชื่นที่มีพลันหายลงไป กับใครคนหนึ่งที่ยนื รอพบกับเขาตามคาบอกเมื่อวันก่อนนัน่ “ สวัสดีครับ คุณซาวามุระ ” เขาเชิญอีกฝ่ ายให้เข้ามาในบ้านก่อนจะปิ ดประตูลง

และเมื่อนั้น..ความรู ้สึกที่วา่ ความสุขตลอดสี่ ปีที่ผา่ นมากาลังจะมลายก็พงุ่ วาบเข้า ในใจ ..หัวใจที่ไม่มีทางได้ครอบครอง.. ..สักวันหนึ่งก็ตอ้ งหลุดลอยเป็ นธรรมดา.. ...... “ คุณซายุ..คุณซายุครับ ” เสี ยงนุ่มนิ่มดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับมือเล็กที่กระตุก ชายเสื้ อบางเบาจุดรอยยิม้ สดใสของคนที่นงั่ นิ่งอยูห่ ลังเปี ยโนใหญ่ นิ้วเรี ยวที่กาลังคลาไปตามคียบ์ อร์ดชะงักกึก โสตสัมผัสที่ได้ยนิ สร้างความคุน้ เคย ได้อย่างง่ายดาย “ โซระจัง..” “ ผมด้วยๆ ” อาโอะกระโดดขึ้นมาบนเก้าอี้ตวั ยาว “ จ้ะ..อาโอะสิ นะ ” ซายูริยมิ้ ให้ ยืน่ มือลงไปให้เด็กตัวเล็กจับเป็ นหลักยึดเพื่อดึง น้ าหนักเบาเหมือนนุ่นขึ้นมานัง่ เคียงข้างกันทั้งด้านซ้ายด้านขวา “ ผมชอบเพลงภาษาปะกิด ปะป๊ าชอบร้องให้ฟัง เดี๋ยวผมลองร้องดูนะ ” อาโอะคุย ฟุ้ ง “ You are the answer to my lonely pray..” เสี ยงสูงเสี ยงต่าไม่เท่ากันนักพยายามจะเปล่งออกมาให้ได้ทานอง หากคาประโยค นั้นทาให้ใจของใครคนหนึ่งสัน่ ไหว “..You are an angel from above..” เด็กชายส่งเสี ยงหงุงหงิงไปตามเรื่ อง นิ้วลองกดไปตามตัวโน้ตที่ปะป๊ าเคยสอน ถึงมันจะเป็ นแค่เสี ยงปึ งปั งเพราะไม่เคยฝึ ก แต่ใน จังหวะที่สบั สนนั้นก็ยงั แอบแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย “ อาโอะ..” ร่ างเล็กป่ ายมือไปจับแขนนุ่มนิ่มเอาไว้ เสี ยดแวบเข้าในหัวอก อย่างช่วยไม่ได้ “ เพลงนี้..”

ซายูริยกมือขึ้นกุมหัว มันดูอ้ืออึงไปหมดนับตั้งแต่เริ่ มต้นการใช้ชีวติ ในบ้านหลัง ใหญ่กบั ผูช้ ายที่อ่อนโยนที่สุด ไม่มีอะไรสะกิดเสี ยงในอกเหมือนคมมีดที่ดูราวจะเสี ยดลงไป ในผิวเนื้อได้มากเท่านี้เลย “ คุณซายูริชอบเหรอ เพลงมันเพราะใช่ม้ ยั ล่า ~ ” เจ้าตัวทาท่าจะร้องต่อแต่นอ้ งชาย กลับส่งเสี ยงประท้วง “ คุณซายุไม่ชอบ! อาโอะซื่อบื้อ ” ดวงตากลมโตมองสบขึ้นไปยังลูกแก้วสี เทาหวาน หยดน้ าที่ร้ื อเอ่อภายในซ้ ายัง พรากลงเชื่องช้าทาให้เด็กน้อยใจเสี ยกันทั้งคู่ ปลายนิ้วเรี ยวยกขึ้นทาบลงบนอกพลางขยุม้ ปก เสื้ อจนมันยับย่น เจ็บร้าวในใจเหมือนถูกกาแพงที่มองไม่เห็นบีบเค้นลงมา “ ผมขอโทษครับ..ไม่รู้วา่ คุณซายุไม่ชอบ ” อาโอะโน้มตัวไปกอดแขนเพรี ยว ออด อ้อนเหมือนลูกแมวตัวแสบ “ เปล่าจ้ะ ” เสี ยงสัน่ เครื อปฏิเสธ คิ้วที่ขมวดมุน่ คลายลงไปกับเสี ยงง้องแง้งของ เด็กเล็ก “ ไม่รู้ทาไม..น้ าตามันไหลออกมาเองน่ะ..แย่จริ งเลย ” ร่ างบอบบางฝื นหัวเราะ ก้ม ไปหาโซระที่เหนี่ยวไหล่ให้โน้มตัวลง สัมผัสได้ถึงนิ้วมือนุ่มนิ่มที่เช็ดน้ าตาออกให้แผ่วเบา “ เพราะเพลงมันไม่ดี! ” พ่อตัวยุง่ แผดเสี ยงขึ้น ทาท่าฮึดฮัดเหมือนนักเลง “ ผม ร้องเพลงใหม่ก็ได้ ปะป๊ าชอบเล่นกีตา้ ร์ให้พวกเราสี่ คนฟัง ” ซายูริหวั เราะสดใส นัยน์ตาสี อ่อนดูเลื่อนลอยไปไกล ไม่มีทิศทางที่จะหยุดลงได้ เลยนอกจากความมืดมิดที่ก่อตัวอยูร่ อบข้างเสมอมา..ความมืดในหัวใจที่เหมือนมีเศษแก้ว ทิ่มตาทุกเมื่อเชื่อวัน ..ทั้งที่มีแสงสว่างอยูเ่ สมอ..แต่โลกใบนี้กลับดูอา้ งว้างและเดียวดาย.. “ ปะป๊ า..พี่เคย์สินะ ” พึมพาขึ้นแล้วไล้ปลายนิ้วลงกับความลื่นของไม้ขดั เงา “ อ๊ะ..จาได้ดว้ ยเหรอครับ ” อาโอะตั้งข้อสงสัย ในเมื่อหมะม๊าคนสวยบอกว่า น้องชายของปะป๊ าคนนี้ได้รับการผ่าตัดมาและยังคงเจ็บปวดในความทรงจาที่ถูกฝังกลบ “ ก็อาหมอของอาโอะกับโซระกรอกหูพี่มาทุกวันนี่นา ” เจ้าตัวนิ่งคิด เอานิ้วจิ้ม ตัวเองพลางนึกไล่เรี ยงไปทีละคน “ พี่คือ..ทาซึดะ ซายูริ มีนอ้ งชาย ทาซึดะ ชินยะ แล้วพ่อ..

ทาซึดะ โทอิ ก็เป็ นเขยของมุราคามิ ซาโตะมีพี่เซจิกบั พี่เคย์เป็ นพี่ชาย พี่ไทระเป็ นคนรักของ พี่เซจิ แล้วฮานะจังก็เป็ นคนรักของพี่เคย์ ” เสี ยงหวานใสพูดพร่ า “ ผมด้วยๆ ” โซระตบมือแปะ ยิม้ ร่ าอวดฟันขาวเรี ยงเป็ นระเบียบเพราะหมะม๊าให้ กินลูกอมแต่พอดี กินมากไปก็ฟันผุถา้ ไม่กินเลยฟันก็ข้ ีคร้านจะหลุดเสี ยนี่ “ พี่เคย์กบั ฮานะจังมีอาโอะกับโซระเป็ นลูกสุดที่รัก ตอนนี้อาโอะอายุหา้ ปี โซ ระอายุสี่ปี ” ซายูริขบขันในเสี ยงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ “ พี่เซจิกบั พี่ไทระมีไทโยกับมิโดริ ไท โยอายุมากกว่าอาโอะปี นึง ส่วนมิดจังเป็ นน้องเล็กสุด เพิ่งจะฉลองวันเกิดอายุสองขวบไป เมื่อเดือนก่อน ” “ คุณซายุเก่งจังเลย~ ” โซระเอานิ้วป้ อมๆเขียนเป็ นรู ปดาวลงบนฝ่ ามือของพี่ชาย คนสวย “ คุณหมอชื่ออะไรครับ ” อาโอะยังคงขอทดสอบ “ คาซึมะ โฮโจจ้ะ ” “ แฟนพี่ชินยะล่ะ ” “ ซาวามุระ เอริ ” ...... “ แล้ว..พี่ชายของซาวามุระ เอริ ล่ะครับ ” น้ าเสี ยงอ่อนโยนดังขึ้นเบื้องหลัง แผ่วเบา จนแทบไม่ได้ยนิ แต่ก็ทาให้ร่างเล็กบางถึงกับสะดุง้ อาโอะทาคิ้วย่นทันทีเมื่อหันไปมองผูช้ ายแปลกหน้า หากอะไรบางอย่างที่ยงั คง จดจาได้ก็ทาให้รอยยิม้ ร่ าเริ งผุดขึ้นมา “ หมะม๊าเคยพาพวกเราไปหาพี่ชายตอนที่มีงานแต่งในโบสถ์นี่นา..ผมถึงคุน้ ๆ ” ซายูริลนลานจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สะดวกนักเมื่อเด็กสองคนยังคงขนาบข้างอยูท่ ้ งั คู่ เล็บคมเผลอจิกลงในฝ่ ามืออย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อเสี ยงทุม้ ต่าที่คล้ายคากระซิบจากเทพยดา ปี กขาวในยามค่าคืนมักกลับกลายเป็ นซาตานในวินาทีที่เผลอเอื้อมมือเข้าหาอย่างเชื่อใจ ..ใครสักคน..ที่อยูใ่ นความฝันไม่สร่ างซา..

“ หมอ..หมออยูไ่ หนครับ ” ส่งเสี ยงเรี ยกพลางป่ ายมือไปหาหลักยึด ปลายนิ้วเผลอ กวาดเอากระดาษโน้ตเพลงบนหลังเปี ยโนสี นวลร่ วงลงพื้นทั้งกอง จุนมองท่าทางคล้ายจะหวาดระแวงของอดีตคนรักด้วยความปวดร้าว ฝ่ ามือใหญ่ ยกขึ้นด้วยหมายจะปลอบประโลมหากต้องฉุกคิดว่าเพียงแค่น้ าคาจากปากก็ทาให้หวั ใจดวง น้อยหวัน่ กลัวแล้ว ..ถ้าแตะต้อง..ถ้ากอดด้วยสองแขน.. ..ก็เหมือนกับคนตรงหน้าจะต้องแตกสลายหายไป.. ..นี่สินะ..บทเรี ยนราคาแพงที่เหมือนกับคาสาปของพระเจ้า.. ..ลงโทษตัวเขา..ที่บงั อาจเหยียดหยามความรักของใครคนหนึ่ง.. ..ความรักที่ถูกลืม..ดวงตาที่ไม่อาจมองเห็น.. ..แม้แค่เสี ยงก็ยงั ไม่อาจเข้าถึงในใจ.. ..เกลียดตัวเองนัก..ซาวามุระ จุนคนนี้.. ..สุดท้ายก็เป็ นแค่ปีศาจที่น่าขยะแขยง.. “ พี่ชายทาให้คุณซายุกลัว ” โซระพึมพา ดวงตากลมป๊ องดูจะขุ่นเคืองไม่นอ้ ย “ หมออยูท่ ี่ไหนครับ..ทาไมเขาปล่อยให้คุณเข้ามาได้ ” ซายูริกลั้นใจถามออกไป ดวงตาสี เทาแวววาวดูหม่นแสงลงและไม่สะท้อนเงาอะไรอีกแม้แต่นอ้ ย ร่ างสูงใหญ่ขยับเข้าไปหา แต่เสี ยงฝี เท้าของเขาที่วา่ เบาแล้วก็ยงั ทาให้คนที่อยูก่ บั ความมืดมาจนชิน อาศัยแค่การฟังเป็ นเพื่อนในยามว้าเหว่ตอ้ งถอยหนี “ อย่าเรี ยกคุณ..ฉันไม่เคยหวังให้ซายุเรี ยกกันว่าอย่างนั้น ” เขาจาใจผละออกห่าง ดวงตาคมกริ บสบเข้ากับเจ้าของบ้านที่กา้ วเข้ามาในห้องรับแขกภายหลัง จุนนึกปลอบตัวเองอยูใ่ นใจ เพียงแค่การก้าวเดินของหมอคาซึมะก็ร้ ังรอยยิม้ หวาน นัน่ ขึ้นมาได้แล้ว เขาคงต้องท้อถอยไม่นอ้ ยกับน้ าเสี ยงอ่อนโยนของคุณหมอใจดีที่ซายูริยนิ ดี รับฟัง ต้องนึกเสี ยใจ..กับอ้อมกอดที่หมอคาซึมะยืน่ ไปหาแล้วคนที่เขาเฝ้ าฝันถึงก็ไม่ลงั เล เลยกับการคว้ามันมาแนบอก

“ หมอ..ผูช้ ายคนที่เราเจอในสวน ทาไมเขาถึงมาที่นี่ได้ ” ใบหน้าขาวนวลเงยขึ้น เอ่ยถามคนที่ลบู ผมไปมาท่าทางนุ่มนวล แว่วเสี ยงบอกให้เด็กๆไปเล่นกันบนห้องก่อน “ ผมให้เขามาเอง ” คาซึมะ โฮโจทอดถอนใจ ดึงรั้งต้นแขนเรี ยวให้อีกฝ่ ายไปนัง่ ที่ โซฟากว้างตรงระเบียงบ้าน กลิ่นหอมตลบของเกสรใจกลางกุหลาบขาวกาลังอบอวลไปทัว่ สวนไม้ดอก จุนยังรักษาระยะห่างของตัวเองไว้เพราะกลัวเกรงเหลือเกินว่าจะต้องทาให้ใจดวง น้อยหวาดหวัน่ อีกหน เขาวางช่อกุหลาบขาวราคาแพงในมือลงเพราะคิดว่ามันคงไม่จาเป็ น และอาจดูดอ้ ยค่าด้วยซ้ าเมื่อเทียบกับแปลงไม้โปรดของซายูริที่กาลังออกดอกงามสะพรั่งไป ทัว่ ทั้งพื้นที่ ไม่ต่างจากไร่ กหุ ลาบในฟุราโนะเอาเสี ยเลย หมอคาซึมะเป็ นผูช้ ายที่เรี ยนรู ้วธิ ีการเอาใจคนรักได้อย่างไม่มีขาดตก ไม่มีแม้สกั ข้อที่จะตาหนิเอาได้ ..ในขณะที่เขา..โง่งมงายอยูแ่ ต่การทาให้ถูกเกลียดเข้าไปทุกที.. “ ทาไมครับ..” ซายูริถามด้วยความสงสัย ทั้งที่ก่อนหน้าอีกคนดูจะกีดกันทุก วิถีทาง ชายหนุ่มถอนใจ เขาเหม่อมองผีเสื้ อปี กใสหลายต่อหลายตัวที่ดอมดมเกสรสี เหลืองนวลแล้วโผบินไปยังดอกอื่น ..สิ่ งที่เขาทาลงไปคือการเหนี่ยวรั้งใครบางคนให้อยูใ่ กล้ตวั .. ..ปกป้ องไม่ให้หวั ใจดวงนั้นบอบช้ าอย่างเคย.. ..ถ้าหากยังคงขืนดื้อดึงเก็บกุหลาบบอบบางไว้ในกรอบแก้วของตน.. ..โอกาสสุดท้ายที่ตน้ กล้ากุหลาบขาวจะได้ปลูกลงดินก็คงหมดไป.. ..ต้องรอวันเฉาลงแล้วแห้งโหยอย่างหมดสิ้นหนทาง.. “ อีกสามวัน..ผมต้องไปประชุมที่ลอนดอน คงไม่กล้าปล่อยให้ซายุอยูค่ นเดียว ” เขาจูบผะแผ่วลงบนปอยผมสลวยที่คลอเคลียอยูข่ า้ งพวงแก้ม “ ผมไปด้วยไม่ได้เหรอ ไม่รบกวนหมอหรอกนะ ” น้ าเสี ยงออดอ้อนจนใครอีกคน รู ้สึกเหมือนถูกหนามคมทิ่มแทงทัว่ กาย

“ คุณซาวามุระจะช่วยดูแลซายุให้ ” “ แต่..” คนที่คิดว่าตัวเองต้องกลายเป็ นภาระหนักส่ายหัวปฏิเสธ “ ผมจะรู ้ได้ยงั ไง ว่าเขาจะดีกบั ผมแบบที่หมอดีดว้ ย ” จุนนิ่งเงียบ เขามองสบดวงตาเย้ยหยันของหมอคาซึมะที่เคยเตือนเขาเอาไว้ก่อน เหยียบเข้ามาในเขตบ้าน ..ซายูริไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว.. หมอยินยอมบอกความจริ งว่าทุกอย่างเป็ นแค่แผนการที่จะดึงตัวซายุออกห่างจาก เขาพอให้หวั ใจดวงน้อยได้เยียวยา แต่มนั ก็อาจจะตลอดไปถ้าตัวหมอเองมองไม่เห็นถึง ความพยายามหรื อค้นหาร่ องรอยของความรักในใจเขาไม่พบอีก เขามันโง่เง่าเองที่มองไม่เห็นถึงคาเยาะของหมอเมื่อสองปี ก่อน ..ที่ บ้านหมอมีต๊ กุ ตากระเบือ้ งสวยๆอยู่ด้วย.. ..ถ้าเพียงเขาเฉลียวใจ.. ..เราสองคนคงได้ทาความรู ้จกั กันใหม่ต้ งั แต่ตอนนั้น.. ..คงได้ใกล้ชิด..ไม่ใช่เหิ นห่างราวเขาไร้ตวั ตนและเป็ นเพียงอากาศธาตุ.. “ นัน่ สิ นะ..ซายุจะรู ้ได้ยงั ไงว่าเขาจะทาดีดว้ ย ในเมื่อ..” โฮโจหยุดคาพูดไว้แค่น้ นั อดีตอันเลวร้ายเป็ นสิ่ งต้องห้ามที่เขาไม่อยากพูดขึ้น “ หรื อผมจะเปลี่ยนใจดี ” จุนอ้อนวอนทางแววตา และ ณ เวลานี้ ต่อให้เขาต้องถอดศักดิ์ศรี ทุกอย่างที่มีแลก โอกาสเพียงแค่หยิบมือเพื่อขอสิ ทธิ์ในการดูแลซายูริ เขาก็จะทา..และทาอย่างไม่ลงั เล “ ฉันไม่มีอะไรมายืนยัน..” เขาตัดสิ นใจก้าวเข้าไปหา คุกเข่าลงตรงหน้าเรื อนร่ าง บอบบางราวแก้วผลึก นิ้วอุ่นแตะลงกับปลายนิ้วเล็ก แม้จะสัมผัสได้ถึงแรงขัดขืนในตอน แรก แต่ทา้ ยสุดคนๆนั้นก็สงบลง “ ไม่ตอ้ งไว้ใจ ไม่ตอ้ งเชื่อใจฉันหรอก แค่ซายุพิสูจน์ดว้ ยตัวเองก็พอแล้ว ” ซายูริกม้ หน้านิ่ง ยินยอมให้ผชู ้ ายอีกหนึ่งกอบกุมมือไว้ในแรงกระชับมัน่ คง ไออุ่น ที่มองไม่เห็นแผ่ซ่านคล้ายจะโอบกอดเอาไว้ดว้ ยคาอะไรบางอย่าง..คาที่ทุกคนไขว่คว้า อยากจะได้มา

“ พิสูจน์? แต่ผมมองไม่เห็น จาไม่ได้ เสี ยงก็ไม่คุน้ อีกอย่าง..คุณรู ้รึเปล่าครับว่ามัน ลาบาก คุณอยากมาเอาใจคนไร้ค่าแบบผมเหรอ ” ร่ างสูงใหญ่จบั นิ้วเรี ยวให้วางลงบนอกซ้าย สัมผัสแรงเต้นที่ดงั สม่าเสมอแล้วผละ มาแตะลงกับแผ่นอกกว้าง พอได้รับรู ้วา่ มีแรงสะท้อนที่ร้องเร่ าเฝ้ าหาอยูไ่ ม่เคยจบสิ้น “ เราพิสูจน์กนั ที่ตรงนี้ ” “ หัวใจของคุณ..เต้นแรงมาก ” ริ มฝี ปากสี สดขยับบอก รอยยิม้ เคอะเขินปรากฏขึ้น อย่างน่ารัก “ เพราะฉันได้เจอสิ่ งที่มีค่าที่สุดในชีวติ แล้วไงล่ะ ” เขามองคนที่ทาท่าสงสัย “ ฉัน จะไม่บอกออกมาเป็ นคาพูด..เพราะซายุเจ็บกับคาพูดจอมปลอมของฉันมามาก ขอแค่ให้ฉนั ได้ทา จะเชื่อหรื อไม่เชื่อ ฉันให้ซายุตดั สิ นเอง ” โฮโจลอบยิม้ กับภาพตรงหน้า แม้วา่ ในหัวใจจะเจ็บปวดไปไม่นอ้ ยกับการนับถอย หลังช่วงเวลาที่เขาเคยมีความสุข มีความเปลี่ยนแปลงมากมายในตัวของ ซาวามุระ จุน จน เขาชักแน่ใจแล้วว่า อีกไม่นานนัก..สวนกุหลาบของเขาก็คงโรยรา เปี ยโนหลังนั้นจะต้อง ตั้งอยูเ่ ดียวดาย ..หัวใจที่เขาไม่มีวนั ได้ครอบครอง.. ..ก็จะไม่มีทางได้ครอบครองตลอดไป.. “ คุณซาวามุระ ถ้าอยากจะพาซายุไปรักษาตัวมากนักล่ะก็ ผมพอมีเวลาให้คุณทา ความคุน้ เคยกับเขาแค่สามวันก่อนผมขึ้นเครื่ อง ถ้าภายในสามวันนี้ ซายุไม่ได้ออกปากว่าจะ ยอมอยูก่ บั คุณ ผมคงต้องซื้อตัว๋ เพิม่ อีกที่ ” “ อ๊ะ..แต่ผมอยากไปลอนดอน ” ซายูริทาเหมือนเพิง่ นึกขึ้นได้ ถึงจะต้องไปเป็ น ภาระให้หมอก็เถอะ ยังไงเสี ย อากาศเขตชนบทของที่นนั่ ก็ดีมากจนเหมือนอยูใ่ นวิมาน คุณหมอหนุ่มอมยิม้ เพียงน้อย เขาขยี้ผมหอมฟุ้ งของคนด้านข้างด้วยความรักใคร่ จนสุดหัวใจ “ ซานโตริ นีจะดีกว่า..เชื่อผมสิ ” อยากกัดลิ้นตัวเองนักที่ช่วยคนตรงข้าม กันแบบที่หวังดีไม่เข้าเรื่ อง

..หวังดีแล้วก็เจ็บเองจนได้.. “ ขอบคุณครับหมอ ” จุนใจชื้นขึ้น เขายังมีเวลาสามวันสาหรับทาให้อดีตคนรัก เชื่อในตัวเขาอีกสักครั้ง โฮโจถอนใจเป็ นหนที่สิบ เขามีเรื่ องที่ตอ้ งไถ่โทษเล็กน้อยสาหรับคาอวดอ้างว่า เป็ นคนรักของซายุ และเขาคงแกล้งว่าเช่นนั้นต่อไปถ้าผูช้ ายอีกคนไม่สามารถหาหลักฐานมา ยืนยันได้วา่ เรื่ องของมิยาฮาระ คิริเอะ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าธุรกิจที่ไร้สมั พันธ์ท้ งั ทางใจ และทางกาย เขายินยอมช่วย เพราะวันนี้ซาวามุระ จุนทาให้เห็นแล้วว่านัน่ คือความผิดพลาดที่ ไม่มีวนั จะให้เกิดขึ้นอีก “ แต่วา่ ..หมอไม่ได้ไปด้วย ” ซายูริแย้งขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่แน่ใจ “ ผมจะตามไปทีหลัง ” ชายหนุ่มพูดกลั้วเสี ยงหัวเราะ ..ยังก่อน..หากคิดว่าจะถอยหลังไปเลย.. ..เขาคงขอเป็ นตัวขัดขวางให้ถึงที่สุด.. ..จนกว่าจะเชื่อใจว่าได้ส่งเพชรเม็ดงามให้กบั คนที่เห็นคุณค่าจริ งๆ.. จุนลุกขึ้นยืน จาใจปล่อยมือนุ่มนิ่มที่ได้ครอบครองเพียงชัว่ ครู่ คืนให้กบั คนที่มี สิ ทธิ์ดูแลอยูใ่ นตอนนี้ “ เช้าพรุ่ ง ผมขอมารับซายุไปที่บา้ นได้ม้ ยั ” “ ซายุอยากไปมั้ยครับ..บ้านของ..” โฮโจเงียบงัน เขาไม่ควรพูดว่านัน่ เป็ นบ้านของ ทาซึดะ ซายูริโดยถูกกฎหมายก่อนที่มนั จะถูกกลโกงของใครบางคนสับเปลี่ยนมือเพื่อให้ ผูช้ ายที่มีแต่ความแค้นได้เข้ามาเป็ นที่หนึ่งในคฤหาสน์หลังนั้น “ บ้านของ? ” ร่ างเพรี ยวบางเอียงคอน้อยๆ ฝ่ ามือแตะลงบนผนังปูนด้านข้างเมื่อ รู ้สึกได้วา่ ควรเดินไปส่งแขกที่หน้าประตู “ บ้านของคุณซาวามุระ ซายุอาจจะไม่ทนั นึกก็ได้วา่ ซาวามุระ เอริ เป็ นน้องของเขา แฟนของชินยะไงล่ะ ” คุณหมอออกปากช่วยได้เพียงเท่านี้ อีกฝ่ ายจาต้องเลือกว่าจะใช้วธิ ี ไหนกับการดึงรั้งอดีตรักระหว่างกันให้หวนคืนมาอีกหน

ดวงตาคมกริ บมีแววของความเจ็บร้าวแทนที่ข้ ึนมาอีกครั้ง เขาเข้าใจในความหมาย แอบแฝงนัน่ ทุกอย่าง จะทาอย่างไรเพื่อที่จะกระตุน้ ความทรงจาระหว่างเขากับซายูริโดยที่ คนรักจะไม่ตอ้ งเจ็บอีก มันง่ายนักกับการทาให้อีกคนจาทุกอย่างได้..แต่จาได้แล้วเจ็บไม่มีวนั หมดสิ้น..เขา จะทาเพื่ออะไร หรื อถ้าเลือกที่จะเป็ นคนใหม่ในสายตาของซายุ เลือกที่จะเข้าหาอีกหนด้วย ตัวตนแสนดี เขาก็คงทนเสแสร้งไม่ได้วา่ เป็ นสุภาพบุรุษไร้คราบดา ในเมื่ออดีตที่ผา่ นคือ ปี ศาจจาแลง ..ยากเหลือเกิน.. “ ชินยะอยูก่ บั คุณเหรอ ” ซายูริทาหน้าตาตื่น เพิ่งทวนไปกับเด็กๆว่าชินยะมีแฟน ชื่ออะไร “ เขาก็อยูบ่ า้ นแฟนเขาน่ะสิ ไม่แปลกนี่นา ” โฮโจพูดช่วย ดึงตัวเบาหวิวให้นงั่ ลง ดีๆ อย่าเที่ยวเดินเหิ นให้มนั ล้มได้อีก “ งั้นผมไปนะ..ผมอยากไปหาทุกคน ” ยิม้ ร่ าเริ งให้ รับรู ้การตอบตกลงด้วยปลาย นิ้วอุ่นร้อนที่แตะลงตรงฝ่ ามือ “ พรุ่ งนี้ฉนั จะมารับ ” จุนกาชับส่งท้าย ก้าวเท้าจะออกไปแต่เสี ยงหวานที่ร้องเรี ยก ทาให้หยุดชะงัก “ คุณซาวามุระ ” “ จุน..” เจ้าของชื่อกล้ ากลืนความเจ็บช้ าในใจ เขาอยากให้ซายุเรี ยกเขาแบบนี้ที่สุด “ ช่วยเรี ยก..ฉันว่าจุน ” “ ครับ..คุณ..จุน..” เสี ยงสัน่ เล็กน้อยทวนคา ดูท่าทีเขินอายเห็นได้ชดั “ ผมขอโทษ ครับ..ที่ไม่ไว้ใจคุณ แต่เพราะว่าตลอดสี่ ปี มีแค่หมอคนเดียวที่ผมสนิทด้วย ผมไม่รู้วา่ คุณ ต้องการอะไรจากผม จากคนที่ไม่มีอะไรเลยในชีวติ ผมแค่..ไม่แน่ใจ ” ว่าพลางก้มหน้าลงต่า สี เลือดแล่นริ้ วขึ้นมาบนพวงแก้มใสเหมือนหลุดคาสารภาพเรื่ องที่คิดในใจออกไปแล้ว ร่ างสูงหัวเราะแผ่วเบา “ ไม่ได้ตอ้ งการอะไร ฉันแค่อยากอยูใ่ กล้ซายุเท่านั้นเอง ”

เขาทิ้งท้าย ก้มหัวบอกลาเจ้าของบ้านที่ยนื ฟังคาสนทนาระหว่างกันเงียบเชียบ คา ขอบคุณพูดมากมายไม่มีวนั จบ หมอคาซึมะช่วยเหลือเขามากเกินไป..ช่วยเหลือโดยไม่มี ผลตอบแทนในขณะที่เขายังคงโกหกไม่ยอมหมดสิ้น ..ไม่ได้ตอ้ งการอะไรงั้นเหรอ..โป้ ปดสิ้นดี.. ..เขาต้องการตัวซายุ..ต้องการหัวใจ..ต้องการความรัก.. ..ต้องการทั้งหมดที่มองเห็น..ทั้งหมดที่สมั ผัส.. ..ก็เพราะรัก..และรักมาก..จนทนไม่ไหวอีกต่อไป.. ....................................................................................... ร่ างเล็กบางเดินวนเวียนอยูใ่ นห้องตั้งแต่เช้ามืดจนกระทัง่ สว่างโล่งเอาป่ านนี้ เมื่อ เย็นวาน จู่ๆพีจ่ ุนที่หายไปทั้งวันก็เข้ามาสัง่ ให้ไปบอกแม่บา้ นว่าทาความสะอาดห้องนอนริ ม ระเบียงหน้านัน่ ด้วย ทั้งที่มนั ปิ ดแน่นและจะเปิ ดออกได้ก็ดว้ ยฝี มือของพี่จุนคนเดียวเท่านั้น ตลอดสี่ ปี ..คิดได้อย่างเดียวว่าพี่จุนรู ้เรื่ องทุกอย่างแล้ว.. เอริ ถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า สุดท้ายก็ตอ้ งนัง่ ลงตรงขอบเตียง ทาหน้าง้ าหน้างอ ตามลาพังกับสิ่ งที่จะโดนถ้าหากว่าพี่จุนยังอารมณ์ไม่ดี “ คิดอะไรอยูค่ รับที่รัก ” เสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้นเบื้องหลังพร้อมกับแรงไม่นอ้ ยนักที่ กระชากเอาทั้งตัวล้มลงไปกอง ดวงตากลมโตมองสบกับเด็กหนุ่มที่ทาปกเสื้ อเชิ้ตทางานหลุดลุ่ยออกมาตามเคย “ ซาดิสม์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ” เอริ เหน็บแนม มือเล็กทั้งผลักทั้งดันคนด้านบน ออกแต่ช่วยได้แค่การปั ดป้ องพอเป็ นพิธี “ ก็เข้ากันกับพวกมาโซอย่างพี่ไม่ใช่เหรอ ” ชินยะกระเซ้าก่อนจะต้องร้องโอดโอย เพราะถูกกัดเข้าให้เต็มไหล่กว้าง เลยต้องตอบโต้ดว้ ยการรั้งขอบกางเกงขาสั้นของคนรักลง ต่า ตามติดด้วยการดึงซิปลงเชื่องช้าเป็ นการหยอกเย้า

“ โตแต่ตวั ชะมัดเลยไอ้เด็กนี่! เข้างานสายเดี๋ยวลูกน้องก็นินทาหรอก ” เขาอบรม ตอนเช้าตรู่ ก็เพราะไอ้เด็กอายุนอ้ ยกว่าที่เพิ่งได้ตาแหน่งหัวหน้าแผนกไปเมื่อปี กลายกาลังจะ ดีแตก “ นินทาก็ลาออก มีงานสารองถ่ายแบบอยูเ่ ป็ นเบือ ” ว่าแล้วก็ชกั มือไม่อยูส่ ุข ไล้ วนทัว่ จนกระดุมทั้งแผงบนเสื้ อของคนข้างใต้หลุดแทบหมด “ ไม่เอาน่ะ ชิน..พี่จุนบอกว่าจะมีแขกมา ” เอริ ประท้วง แทบใช้เท้ายันตัวอีกคน ออกห่างเพราะเกาะยิง่ กว่าปลาหมึกหนึบหนับ “ เย็นชาชะมัด! ” เด็กหนุ่มถอนใจ หัวเสี ยไม่นอ้ ยกับคนที่ปากแข็งไม่สร่ าง คิดดู เอาเองว่าตลอดเวลาที่คบเป็ นแฟนกันมาได้สองปี พี่เอริ เคยบอกสักคาว่ารักรึ ก็เปล่า นอกจาก ครั้งแรกที่ขอคบแล้วก็ไม่เห็นจะมีอีกเลย ทั้งที่เขาพูดกรอกหูท้ งั ตอนตื่น ตอนนอน “ ไอ้เด็กตัณหากลับ..” พูดพึมพาแล้วก็ตอ้ งหลบสายตาทาไม่รู้ไม่ช้ ีเมื่อคนที่ลุก พรวดไปนัง่ งอนอยูห่ นั ขวับกลับมาจ้องเหมือนคาดคั้นว่าแอบด่าอะไร “ บอกว่าปกเสื้ อมันกลับด้านหมดแล้ว ” เอริ ทาปากยืน่ ดันบ่าแกร่ งให้หนั เข้าหา แล้วจับกลีบตัวเสื้ อที่รีดไว้เนี้ยบไม่ให้ยบั เลือกเอาเนคไทสี น้ าเงินเข้มมาวางทาบก่อนจะ เขย่งขาขึ้นผูกให้เรี ยบร้อย ชินยะลอบมองใบหน้าหวานที่ข้ นึ สี แดงเรื่ ออย่างพอใจ เขาต้องฝื นตัวเองไม่นอ้ ย กับการใส่สูทแล้วผูกไทนี่ท้ งั ที่เอาเข้าจริ งอยากกระชากออกแล้วนัง่ กระดิกขา หายใจทิ้งเล่น ไปวันๆมากกว่า ทั้งหมดก็เพื่อพี่เอริ คนเดียว เขาอยากจะเป็ นผูช้ ายในฝันของคนรัก อยากจะเป็ นคน ที่อีกฝ่ ายให้หวั ใจก่อนใคร ถึงมันจะยาก..แต่ถา้ เขาไม่หดั ทามันวันนี้ รับรองได้เลยว่าคนที่จะ คว้าพี่เอริ ไปต้องเป็ นไอ้เด็กหน้าอ่อน..ไอ้นายแบบเบอร์สองที่มนั เริ่ มจะดังขึ้นมาแทนเขาที่ เอาแต่งานในบริ ษทั มากกว่าแล้ว “ รักผมมั้ย ” เขาอ้อนแต่เช้า “ จูจ้ ้ ีเป็ นผูห้ ญิงเลยนะ ” เอริ โต้กลับแทบจะทันที ปากพูดมือก็ดึงเอาสูทสี ดามา สวมให้

“ ถามแค่น้ ีก็ตอบไม่ได้ง้ นั เหรอ ” “ คิดเอาเองสิ ..ถ้าเกลียดจะให้ทาซะระบมทุกคืนเหรอ ” พูดไปก็นึกขึ้นได้วา่ เจ็บ สะโพกอีกแล้ว ชินยะพึมพาในลาคอว่าช่างมันเถอะ อยากจะเงียบ อยากจะเก็บความรู ้สึกต่อไปก็ แล้วแต่ ขอแค่เขาได้เป็ นคนที่อยูใ่ กล้พี่เอริ เพียงคนเดียวก็พอใจแล้ว ..ตกกลางคืนค่อยแก้แค้นเอา.. “ หน้าตานายดูเจ้าเล่ห์มากเลยนะตอนนี้ ” เอริ ชกั เสี ยวสันหลัง ได้ยนิ แต่เสี ยง หัวเราะแผ่วเบาก็ไม่ได้คิดอะไรมากกว่าที่เป็ น “ ว่าแต่..แขกที่ไหนจะมาเหรอ ” “ ไม่รู้สิ พี่จุนบอกว่าให้ทาความสะอาดห้องพี่ซายุไว้ดว้ ย ชักกลัวแล้วล่ะ ” ว่าไป มือก็ลูบแขนตัวเอง มันแน่นอนอยูแ่ ล้วว่าแอบเก็บความลับเรื่ องพี่ซายุยงั มีชีวติ อยูม่ าได้ถึงสองปี ถ้าพี่ จุนรู ้เรื่ องเข้า ถึงแม้เขาจะจงใจใบ้หน่อยๆแต่มนั ก็ยงั น่าหวัน่ ไม่นอ้ ยว่าจะเป็ นไอ้คนโกหกแค่ ไหนในสายตาของพี่ชาย “ อย่าบอกนะว่า..” ชินยะได้ยนิ เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดในบริ เวณบ้าน ช่วงขายาว ก้าวพรวดออกไปเปิ ดหน้าต่างบานเลื่อนเพื่อมองจากระเบียงยาวของห้องไปยังสวนหิ นตรง มุมตึก “ ดูบา้ งๆ ” เอริ เบียดตัวแทรกเข้ามา ลนลานเหมือนเด็กจนคนมองแอบขา ภาพของพี่ชายตัวสูงประคองร่ างบอบบางลงมาจาก Aston Martin ทาให้คนทั้ง สองที่แอบดูอยูต่ รงชั้นบนกลั้นหายใจ เจ้าของใบหน้าหวานซึ้งที่นานทีจะได้ไปเยีย่ มถึงบ้านของหมอคาซึมะเหมือนจะ เงยขึ้นมาเพียงเล็กน้อยกับแสงอาทิตย์ที่เริ่ มร้อนแรงทุกขณะ ปอยผมสี น้ าตาลเหลือบทอง สะท้อนไอแดดเป็ นประกายราวเส้นไหมนุ่ม ดวงตาสี เทางดงามยังคงนิ่งตรงไม่เปลี่ยนแปลง “ ตายแน่..” เอริ ยกนิ้วขึ้นไขว้กนั รี บหลบวูบเข้าไปด้านในเพราะกลัวบทลงโทษ ในการโกหกมาได้เป็ นปี

100

“ ผมรับหน้าเอง..จะกลัวทาไม ” เขาทาเสี ยงฟึ ดฟัด “ ถ้าโกรธเมียผมไม่เข้าเรื่ อง จ้างให้ ความลับสุดท้ายก็ไม่เฉลยหรอก ” ชินยะยิม้ สมใจ ดูจากเรื่ องราวทั้งหมดแล้ว ไม่มี ทางเลยที่ซาวามุระ จุนจะรู ้อะไรอีกหนึ่งในตัวของพี่ซายุ ...... ปลายนิ้วนุ่มแตะลงบนขอบผนังหิ นอ่อนที่เย็นเฉี ยบเพราะอากาศหนาวในตอนเช้า มืด ฝ่ าเท้าเปล่าเปลือยย่าลงเชื่องช้าเหมือนไม่แน่ใจนักกับความไม่คุน้ เคยในพื้นที่ แต่องุ ้ มือ อบอุ่นก็ช่วยประคองและแตะไหล่เอาไว้ไม่ยอมห่าง “ หอม..กลิ่นกุหลาบ ” ซายูริอมยิม้ ไม่วา่ จะหันตัวไปทางไหนก็มีแต่กลิ่นกุหลาบ ตลบอบอวล จุนมองคนที่ทาท่าดีใจ เขาไม่ได้ตอบคาถามกับแม่บา้ นว่าทาไมต้องสัง่ คนมาลง กุหลาบใหม่ท้ งั แปลง ตอนนี้มนั เริ่ มแย้มกลีบรับน้ าค้างตอนเช้าทัว่ ทั้งสวน ไม่เว้นแม้แต่ตรง ซุม้ ไม้ระแนงที่มีเถากุหลาบพันธุ์เลื้อยไต่ข้ ึนเต็ม ซ้ าทัว่ ตัวบ้านยังเต็มไปด้วยแจกันไม่เว้นมุม มีแต่กหุ ลาบและกุหลาบจนเอริ บอกว่าจะหลงในวงกตกุหลาบแล้ว “ หิ วรึ ยงั ซายุ ” เขาถามอย่างเป็ นห่วง เพราะตื่นมาได้ก็ตรงไปขอตัวอีกฝ่ ายมา นอนไม่หลับทั้งคืนด้วยกลัวว่าหากหลับตาแล้วตื่นอีกหน ทุกอย่างที่พบคือสิ่ งที่ฝันไป “ ไม่ครับ..เมื่อเช้า กินมากับหมอแล้ว ” คาพูดแบบที่ไม่ได้คิดอะไรทาให้ใจคนฟัง ชอกช้ าลง จุนพยักหน้าสัง่ ให้แม่บา้ นที่ยนื รอคาสัง่ เก็บโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยทุกอย่างจน แทบล้นออกมา เขารู ้วา่ ซายูริไม่ใช่คนกินเยอะ แต่ความจริ งบางอย่างมันน่าสมเพชเกินจะเอ่ย ออกมาว่า เขาไม่รู้เลยว่าซายุชอบอะไรและไม่ชอบอะไร ..โง่เง่านัก..อยากเป็ นคนรัก..แต่ไม่รู้แม้แต่ความปรารถนาของคนที่ตอ้ งการจะรัก.. “ ซายุชอบกินอะไร ” เขาถามคาถามงี่เง่าที่สุดในชีวติ ไม่วา่ ใครก็คงไม่เชื่อทั้งนั้น ในคาอ้างว่าเขากับซายูริเคยเป็ นคนรักกัน ..ไม่รู้อะไรจริ งๆ..

101

ซายูริยมิ้ แย้มกับกลิ่นหยดน้ าที่เกาะตัวตามสนามหญ้าด้านนอก ไอแดดเจือจางผ่าน แนวรั้วไม้ที่เจ้าของบ้านพามานัง่ พักใต้ซุม้ “ คาบายากิ ” จุนเงียบงัน มันเจ็บเข้ามาในใจแทบทันทีกบั คาตอบนัน่ แม่บา้ นที่ซางะเคยกระซิบ บอกกับเขาเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ..คุณซายุชอบทุกอย่ างที่ คุณชอบ..ไม่ มีแม้ แต่ ความชอบของตัวเอง.. ..และเขาก็พร้ อมที่ จะทาลายทุกอย่ างที่ ตัวเองชอบ.. ..เพียงแค่ ว่าของพวกนั้นไม่ เป็ นที่ชื่นชอบของคุณ.. เขาน่าจะรู ้ดีต้ งั แต่กหุ ลาบดอกงามในสวนถูกเจ้าของทาลายทิ้งเพราะคาเพียงคา เดียวที่เขาเอ่ยเอาไว้วา่ ไม่ตอ้ งการอะไรสักอย่างที่เป็ นของทาซึดะ ..โง่นกั ..ที่คิดเองไม่เคยเป็ น.. “ นัน่ สิ ..ชอบเหมือนฉันเลย ” เขากระซิบ เด็ดกุหลาบกลีบซ้อนเหลือบชมพูดอก หนึ่งแล้วปลิดหนามคมทิ้ง แซมลงตรงเรื อนผมสี อ่อน กลิ่นหอมหวานของเกสรดึงเจ้าผีเสื้ อ ปี กฟ้ าให้บินลงมาดอมดมจนร่ างตรงหน้าคล้ายเทพธิดาน้อยๆของสวนแห่งนี้ไปถนัดตา “ ซายุสวยที่สุดเลยรู ้ม้ ยั คนดี ” จุนเชยคางมนขึ้นมอง จ้องลึกลงกับดวงตาสี เทา หวาน เขาไม่เคยเห็นซายุกะพริ บตาเลยสักครั้ง..แล้วมันก็คงเป็ นเรื่ องปกติสาหรับคนที่ไม่ จาเป็ นต้องใช้ดวงตาในการมองเห็น ..เจ็บแทนจนแทบขาดใจ.. ..ทาไมถึงทาร้ายคนๆนี้ลงไปได้ลงคอ.. ร่ างเล็กหัวเราะ ส่ายหัวเป็ นการปฏิเสธ “ ผมไม่เคยเห็นหน้าตัวเองเลย จาไม่ได้ดว้ ย..” เอ่ยปากแล้วพึมพาอะไรบางอย่าง จนคนคอยฟังต้องถามซ้ า “ ซายุวา่ อะไรนะ ฉันไม่ได้ยนิ ” จุนละแขนจากการเท้าลงบนขอบเสาไม้ โน้มตัว เข้าหาในระยะประชิดกัน แน่ใจว่าไม่ได้ทาให้อีกคนกลัวเกรงอีกต่อไป

102

“ เอ่อ..ผมอยาก..อยากรู ้วา่ คุณหน้าตาเป็ นยังไง ” ว่าด้วยท่าทีเก้อเขิน “ แต่..ไม่ เป็ นไรนะครับ มันออกจะกะทันหันแล้วก็เสี ยมารยาท..อ๊ะ..” ลมหายใจสะดุดกึกกับสัมผัสที่ ดึงมือนุ่มนิ่มเข้าหา จุนโอบประคองฝ่ ามือขาวให้วางทาบลงบนใบหน้าคมสัน ลากไล้ปลายนิ้วเล็กให้ ลองค้นหาดูดว้ ยตนเอง “ ได้เหรอครับ ” ซายูริรู้สึกถึงแก้มที่ร้อนผ่าว “ ตามใจเลย ” เขาตอบรับ จับจ้องคนที่หลับตาลงเหมือนจะใช้สมาธิมากขึ้นอีก รอยยิม้ น่ารักผุดขึ้นเมื่อไล้นิ้วลงไปตามเค้าโครงหน้าได้รูป ไอเย็นจากมือบางผ่านปลายผมที่ตกระอยูต่ รงหน้าผาก เลื่อนนิ้วลงต่ามายัง ด้านข้าง สัมผัสปลายจมูกโด่งเป็ นสัน เรื่ อยลงถึงริ มฝี ปากร้อนรุ่ ม ผ่านระจนถึงไหล่กว้าง ช่วงแขนแข็งแกร่ งที่พอจะเดาได้ถึงส่วนสูงและความเป็ นชายทั้งเนื้อทั้งตัว ทุกครั้งที่วางมือลง หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงอย่างน่าประหลาดทุกคราวไป ..อบอุ่น..และ..คุน้ เคย.. “ คุณ..หล่อจัง ” เสี ยงหวานใสงึมงา ใจเต้นถี่จนปวดหนึบ ร้อนระอุไปทัว่ ทั้งร่ าง จนสัน่ สะท้านกับความร้อนที่ส่งผ่านมาจากมือที่กอบกุมอยู่ จุนได้แต่ยมิ้ อยากกอด อยากจูบ..แต่จาห้ามใจ “ ทาไมถึงคิดแบบนั้น คนเราสัมผัสแต่ภายนอกไม่ได้หรอก ใช่ม้ ยั ” “ เปล่าครับ..ผมลองใช้ใจสัมผัสดู ” เขาพยักหน้า ไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากสงสัยเพิ่มเท่านั้น “ แล้วซายุสมั ผัสอะไรในตัวฉันได้อีกล่ะ ” ซายูริยมิ้ น้อยๆ ความอึดอัดและความหวัน่ กลัวในภายแรกหายไปหมดสิ้น “ คุณ..มีเรื่ องที่เจ็บปวดอยูใ่ นใจ คุณรู ้สึกว่าคุณผิดพลาดและอยากจะแก้ตวั ถ้าหาก ว่าคนที่คุณอยากจะทาดีดว้ ยคนนั้นคือผม..ตอนนี้ผมก็คิดว่าคุณพูดความจริ งทุกอย่างออก มาแล้ว คุณคง..ไม่ได้โกหกอีกใช่ม้ ยั ครับ ” คิ้วเข้มขมวดมุ่น เขาเอะใจในอะไรบางอย่างที่ได้ยนิ

103

..หรื อว่า..ความทรงจา.. “ ผมเดาเก่งรึ เปล่า หมอบอกว่าผมน่าจะไปดูดวงนะเนี่ย ” ร่ างเล็กยิม้ ร่ า ทาให้คนที่ นึกประหลาดใจถึงกับหมดแรง ..นัน่ สิ ..เขานึกไปได้ยงั ไงว่าซายุจะจาทุกอย่างได้แล้ว.. ..มันไม่ง่ายนักหรอก..กับการไถ่โทษครั้งนี้.. “ เก่งสิ ..เก่งจนฉันทึ่งเลยล่ะ ” จุนลูบผมนุ่มนิ่มด้วยความรักหมดหัวใจ ปรารถนา จะจูบลงสักหนเพื่อตอกย้าความจริ งเบื้องหน้าว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ..เขาพาซายุกลับมาได้..กลับมายังบ้านของเรา.. ..กลับมาในอ้อมกอดนี้.. เสี ยงย่าใบไม้กรอบแห้งดังขึ้นด้านข้างของตัวบ้านจนชายหนุ่มต้องกลั้นความ ขบขันของตัวเองไว้ในใจ เขาแสร้งทาเสี ยงดุกบั เงาเล็กๆของพ่อน้องชายตัวแสบที่ยงั ไม่ได้ คิดบัญชีเรื่ องโกหกมาได้นานถึงสองปี นี่ “ ออกมาสิ เอริ ทาลับล่อเป็ นลูกหมาอยูน่ นั่ ” เจ้าของชื่อทาท่ากะเง้ากะงอดที่ถกู เหน็บ ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนเป็ นประกายสดใส เมื่อโผล่มาตามคาเรี ยกแล้วเห็นอดีตคนรักของพี่ชายนัง่ อยูใ่ ต้ซุม้ ไม้หอม “ พี่ซายุ ” เรี ยกพลางโผเข้ากอดคนที่ยมิ้ ออกมาแทบจะทันที “ เอริ จงั ..อยูท่ ี่นี่จริ งด้วย ชินยะล่ะ ” “ นอนอืดอยูค่ รับ ” ว่าแล้วก็จบั แขนเรี ยวพลิกไปพลิกมา พึมพาว่าขาวขึ้นอีกแล้ว ใช่ม้ ยั “ ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเลย ” จุนยืนกอดอก มองร่ างเล็กสองคนที่คุยกันเหมือนคุน้ เคยมานาน มันก็ไม่แปลกนัก หรอกถ้าความจริ งฟ้ องมาว่าลับหลังเขา ทั้งเอริ ท้ งั ชินยะแอบไปเยีย่ มซายูริที่บา้ นหมอคาซึมะ เวลาสองปี มันก็ถมเถไปสาหรับการทาความรู ้จกั กันใหม่ ..น่าโกรธนักเชียวเจ้าน้องตัวแสบนี่..

104

“ ที่บอกไว้ทาให้พี่รึยงั ” เขาห้ามใจไม่ให้หยิกแก้มพองลมของไอ้เด็กกวนอารมณ์ ตรงหน้า “ เรี ยบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่า ค่าจ้างก็ไม่ได้ ยังมาทาดุเขาอีก ” ร่ างสูงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหมัน่ ไส้ จิ้มหน้าผากเล็กเป็ นเชิงคาดโทษว่าของเก่า ยังไม่ชาระคดี อยากมีขอ้ กระทงใหม่เพิม่ โทษก็ไม่วา่ กัน “ พี่ซายุ เข้าบ้านกันนะ แดดเริ่ มร้อนแล้ว พี่จุนเขาให้เตรี ยมห้องไว้น่ะ ” “ ห้อง? ” ซายูริทวนคา ค่อยๆแตะลงบนเนื้อไม้ดา้ นข้างเพื่อพยุงตัวเองแต่ก็ไม่ตอ้ ง ออกแรงอะไรเลยในเมื่ออีกคนแทบจะช้อนตัวขึ้นอุม้ อยูแ่ ล้ว “ อยากทาอะไรก็ไปเถอะ พี่ดูแลซายุเอง ” จุนออกปากไล่กลายๆ บุย้ ใบ้ให้ไปดูไอ้ น้องเขยตัวดีอีกคนที่เหมือนจะโวยเรื่ องหาเมียไม่เจอ ร่ างเล็กบางหัวเราะ ดวงตาดูเหมือนจะมีประกายขบขันขึ้นมาเพียงชัว่ วูบหนึ่งตอน ที่เขาหันไปดู แค่อึดใจเท่านั้น ซายูริก็ทาตัวเหมือนปกติอย่างเดิมด้วยความเคอะเขิน “ เขาดูรักกันดีนะครับ..ผมเองก็..อยากมีแบบนั้นบ้าง ” “ รับรักฉันอีกสักครั้งสิ แล้วจะให้มากกว่านั้นเลย ” เขาพูดหน้าตาย แต่ถึงจะทา หน้าตายังไงอีกฝ่ ายก็คงไม่ได้มองอยูแ่ ล้ว ก็คงมีแต่เขาเท่านั้นที่เห็นสี แดงเข้มเต็มพวงแก้ม แขนแข็งแกร่ งสอดเข้าใต้เรี ยวขาขาวแล้วใช้แรงเพียงน้อยนิดช้อนตัวเบาหวิว ขึ้นมาในอ้อมกอด เขาพาอีกคนกลับเข้ามาในบ้านแล้วถือโอกาสเดินนาขึ้นชั้นสองท่ามกลาง สายตาของคนสองคนที่ชะโงกตัวผ่านห้องรับแขกมาดูอย่างสงสัย “ รี เทิร์นมั้ย ” เอริ วางพนันกับคนรักที่ส่ายหัวดิก “ สามหมื่น โนเวย์ ” ชินยะต่อให้ “ งั้นพี่เอา..โนเซ็กซ์ สามอาทิตย์ละกัน พี่ซายุใจอ่อนชัวร์ ” “ เฮ้ย..กรณี หลังนี่เขาใช้พนันกันเหรอพี่ ” โวยวายลัน่ บ้านกับคนที่ตีหน้าทะเล้น แล้ววิง่ หนีไป ......

105

“ เราเคยรักกันจริ งๆเหรอครับ ” ซายูริพึมพาเสี ยงค่อยเมื่อฝ่ ายนั้นวางตัวลงบนเตียง ใหญ่ เท่าที่ฟังคาบอกมันก็เป็ นห้องนอนไม่กว้างนัก แต่ก็ดูน่ารักไม่หยอกเลยทีเดียว จุนเดินไปดึงม่านแพรสี ฟ้าอ่อน ปิ ดแสงแดดด้านนอกเข้ามาเพียงนิด บานกระจกที่ เลื่อนออกไปเห็นตัวระเบียงกว้างถูกเปิ ดทิ้งเพื่อให้ดา้ นในโดนลมพัดโกรก “ เรื่ องมันยาวนะซายุ..ฉันมีเวลาเล่าให้ฟังทั้งชีวติ กลัวแต่ซายุจะไม่ตอ้ งการรับรู ้ มันอีก ” เขาถอนใจ เดินเข้ามาใกล้แล้วทรุ ดตัวลงข้างเตียง ไม่กล้าจะเอื้อมให้ใกล้กนั มากกว่า ที่เป็ น เขามองดวงตาสี หวานที่น่าหลงใหล มันไร้แววสะท้อนจนน่าใจหาย ลาบาก ยากเย็นนักกับการรื้ อฟื้ นความทรงจาที่ไม่วา่ จะเลือกทางไหนก็มีแต่อุปสรรค ไม่อยากให้ลืม เลือนแต่ก็ไม่อยากให้เจ็บปวด ไม่อยากทาตัวเป็ นคนใหม่ที่เข้ามาในชีวติ แต่ก็ฝังอดีตไป ไม่ได้วา่ เคยเลวร้ายมากมายเพียงใด ..ถ้าเพียงซายูริจะมองเห็น.. ..คงได้เจอดวงตาของเขาที่สะท้อนคารักจากหัวใจ.. ..ถ้าเพียงซายูริยงั คงจาได้.. ..เขาจะไม่ตอ้ งมานัง่ คิดทบทวนครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้เลย.. “ ฉันเล่าบางเรื่ องให้ฟังก่อนดีม้ ยั ” จุนยิม้ น้อยๆ เกลี่ยปอยผมที่ตกระมาสองข้าง แก้มขึ้นไปทัดหู เขาดึงนิ้วเรี ยวออกแล้ววางลูกแก้วใบเล็กจิ๋วลงบนฝ่ ามือข้างนั้น “ เอ๊ะ..” เจ้าตัวพลิกวัตถุในมือไปมา คลามันเรื่ อยเปื่ อย ความเย็นจากแก้วใสทรง กลมวาบเข้ามาในอก ปลายฐานที่สลักไว้เป็ นรู ปดอกไม้ทาให้เดาได้ไม่ยาก “ ลูกแก้ว..” “ อือ..ลูกแก้ว ” เขาบิดตรงฐานรอง พอวางมันลงกับมือนุ่มอีกครั้ง เสี ยงดนตรี บรรเลงเป็ นท่วงทานองก็ดงั คลอขึ้นกับสายลมด้านนอกที่พดั อ้อยอิ่ง “ ข้างในเป็ นลูกแมวสองตัวเล่นม้วนไหมพรม ทาจากเซรามิกน่ะ อาโทอิ..พ่อของ ซายุบอกว่า ชิ้นนี้เป็ นชิ้นแรกที่ซายุเก็บไว้ตอนยังเด็ก ”

106

“ คนอะไรเล่นลูกแก้ว ” เจ้าตัวทาเหมือนไม่เชื่อ “ ไร้สาระใช่ม้ ยั ล่ะครับ ไม่ง้ นั คง ไม่ถูกสัง่ ให้ยา้ ยไปเก็บที่อื่นหรอก ” ดวงตาคมกริ บตวัดขึ้นมองคนที่เพิ่งจะหลุดอะไรบางอย่างออกมาในทันที แต่ดู คล้ายกับว่าคนพูดยังคงไม่ใส่ใจ “ มีบา้ นขนมปั งผิงรึ เปล่าครับ ใครๆก็ชอบซื้อลูกแก้วแบบนี้ จาได้วา่ เคยไปตอน วันคริ สต์มาสแต่เจ้าของร้านบอกว่าหมดแล้ว เสี ยดายชะมัด ” ทาท่าถอนใจอย่างปากว่า พลางเขย่าลูกแก้วใบน้อยจนหิ มะด้านในพร่ างพรม “ ซายุ..” เขาแทบจะโพล่งขึ้น ฝ่ ามือทั้งสองปราดเข้าไปจับไหล่บางในทันที “ จา ได้แล้วใช่ม้ ยั ” ร่ างเล็กนิ่วหน้าไปนิดจนคนเผลอตัวต้องรี บคลายแรงบีบ จุนกาลังสับสนในคาพูด แต่ละประโยคที่บางครั้งก็ดูเหมือนจะจาอะไรได้ แต่บางครั้งก็ดูไม่ปะติดปะต่อกัน “ จาอะไรได้ครับ? ผมพูดไปตามความรู ้สึกเท่านั้นเอง ” อมยิม้ มุมปากจนคนมอง คิดไปว่าเหมือนกาลังถูกแกล้ง ร่ างสูงลอบถอนใจ พยักหน้าตอบรับในคาบอกนัน่ แล้วขอตัวออกไปข้างนอกเพียง ครู่ เขางับบานประตูแผ่วเบาตอนที่ยกมือถือขึ้นกดเบอร์ไปหาเพื่อนสนิทที่เป็ นคุณหมอตัว น้อย รอไม่นานนักปลายสายก็ส่งเสี ยงหวานเจื้อยแจ้วกลับมา “ ฮานะ..ไอ้อาการของซายุเนี่ย มันเป็ นยังไงกันแน่ ” เขาถามเสี ยงเครี ยด มองผ่าน ประตูที่แง้มเพียงเล็กน้อยก็เห็นว่าฝ่ ายนั้นยังคงนัง่ นิ่งเฉย มีแค่ลูกแก้วในมือที่ดึงความสนใจ ‘ ก็ไม่มีอะไร เป็ นแบบ Retograde น่ะ จาเรื่ องราวก่อนเกิดการกระทบกระเทือนที่ สมองไม่ได้แต่เรื่ องหลังจากนั้นจะจาได้ ’ “ เป็ นไปได้รึเปล่าว่าอาจนึกอะไรออกในบางช่วง แล้วบางช่วงก็ลืมไปเฉยๆ ” เขา ฟังฮานะหัวเราะเหมือนเป็ นเรื่ องปกติ แต่ใจตัวคนฟังเองร้อนรนจนทนไม่ไหวแล้ว ‘ เป็ นไปได้ อะไรที่กระตุน้ ความทรงจาบางอย่างก็อาจทาให้เผลอดึงสิ่ งที่ลืมไป ขึ้นมา อย่างของคุณซายุ..จริ งๆแล้วเขาก็ไม่น่ามีปัญหานะ ไม่แน่อาจปกติแต่ repression เรื่ อง เลวร้ายพวกนั้นลงไปใต้จิตสานึกก็ได้ ’

107

จุนกุมขมับ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกกับภาษาประหลาดของเพื่อน “ ฉันไม่เข้าใจ แต่เอาให้แน่ ที่ซายุจาไม่ได้หมายความว่าอะไร ” ‘ คาตอบก็มีท้ งั physiology แล้วก็ทาง psychology อยากได้แบบไหนล่ะ อย่างแรก ก็คือผลจากการผ่าตัด ตอนลงมีดมันก็ตอ้ งมีบา้ งที่เนื้อสมองส่วนดีถูกตัดออกไปด้วย เลย กระทบกระเทือนส่วนความจา แต่ถา้ อย่างหลัง เขาปกติดีทุกอย่าง มันเป็ นกลไกทางจิต เท่านั้น เหมือนกับนายเจ็บปวดกับอะไรบางอย่างแล้วก็จงใจจะลืมมันทิ้งไปไง แล้ววันดีคืน ดีความจาพวกนั้นมันก็ผดุ ขึ้นมาบ้าง ’ “ ฉันทาอะไรได้บา้ งมั้ย นอกจากรอเวลา ” ‘ ช่วยรักษาหัวใจไง..บางที คาตอบทั้งสองอย่างอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะจุน ’ “ พูดอะไรกากวมอีกแล้ว ” เขาติติง รู ้สึกราวกับว่าถูกทุกคนปั่ นหัวเข้าไปทุกที พอจะเอ่ยถามย้าถึงความหมาย ฮานะก็ร้องออกมาว่าสตูวเ์ นื้อจะไหม้ติดหม้อแล้ว “ เออ..อย่า เผลอเอาสมองคนไข้ใส่ลงไปให้ไอ้คุณชายมุราคามิกินก็แล้วกัน ” จุนกรอกเสี ยงใส่ปลาย สายที่หวั เราะร่ าก่อนจะกดวางไป ชายหนุ่มผลักประตูกลับเข้ามาก่อนจะชะงักกึกกับสมุดบันทึกเล่มเล็กในมือของ อีกฝ่ าย นิ้วเรี ยวลูบไล้ลงบนสันปกแล้วคลาไปตามผืนกามะหยีข่ องไดอารี่ เล่มเก่า เขา มองเห็นหยดน้ าตาที่เอ่อคลอในลูกแก้วสี เทาใสคู่น้ นั “ ซายุ..เอามาจากไหนน่ะ ” เขาถาม จาได้วา่ ใส่มนั ลงไปในลิ้นชักโต๊ะแล้ว หรื อจะ เป็ นความสะเพร่ าของเขาเองที่เผลอวางทิ้งไว้ใต้หมอน ในเมื่อบางคืนก็มานอนที่หอ้ งนี้ ใช้ เวลาตอนแสงจันทร์ส่องทบทวนทุกความเป็ นไปของตัวอักษรจนขึ้นใจ “ สมุดนี่..” ยกมันขึ้นเหมือนเป็ นคาถาม “ ไดอารี่ น่ะ..อยากรู ้จะอ่านให้ฟัง ” เขาลูบผมนุ่มนิ่ม นึกชัง่ ใจว่าควรบอกทุกอย่าง ในตอนนี้เลยหรื อเปล่า “ อ่านไม่ได้หรอก มันไม่ใช่ของผมนะ ” “ ซายุน่าจะรู ้แก่ใจ ถ้าไม่ใช่ของตัวเองจะรู ้สึกผูกพันกับมันงั้นเหรอ จาสัมผัสนี่ได้ ใช่ม้ ยั ” จุนลูบนิ้วเรี ยวลงกับกามะหยีเ่ นื้อนุ่มตรงด้านหน้า

108

“ ผมเขียน? แล้ว..ข้างในมันเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ เขียนถึงเราสองคนรึ เปล่า ” “ ตั้งแต่เริ่ มต้นเลยล่ะ แล้วฉันรับปากว่าจะเล่านะ ถ้าซายุยอมไปรักษาตัวกับฉันที่ นัน่ ” เขาต่อรอง ปิ ดสมุดบันทึกลงไปอย่างเก่าเพื่อจะได้มองใบหน้าหวานจับใจตรงหน้าให้ ชัดเจนขึ้น “ ที่นนั่ ..ที่ไหนกัน ” “ ซานโตริ นี กรี ซน่ะ ซายุอยากไปมากนี่นา ฉันรับปากว่าจะพาไปนานแล้ว ” “ สวยมั้ยครับ ” รู ้สึกเหมือนตัวเองเป็ นพวกช่างเจรจาแล้วก็พดู ไม่หยุดเลยด้วยซ้ า ตั้งแต่มาเหยียบที่บา้ นนี้ “ ต้องสวยสิ บ้านที่นนั่ ราคาแพงมากนะ แพงกว่าเงินทองในโลกนี้ซะอีก ” เขาพูด ด้วยน้ าเสี ยงกึ่งเยาะเย้ยในความโง่เง่าของตน ..ราคาแพงแน่..ในเมื่อจ่ายมาด้วยบทเรี ยนล้ าค่า.. ..บทเรี ยนแสนทรมาน..ทรมานจนไม่นึกฝันว่าจะได้ดวงใจกลับคืน.. “ ว้าว~ ต้องสวยมากแน่ ถ้าคุณ..จะช่วยเป็ นดวงตาแทนผม ” จุนรับคา ดีใจไม่นอ้ ยที่อีกฝ่ ายตกลงอย่างง่ายดาย “ อย่าห่วงเลยซายุ ต่อให้ตอ้ งเอาแก้วตาฉันไปแทนที่แล้วซายุมองเห็นอีกครั้ง ฉันก็ จะให้..” ..และต่อให้ซายูริมองเห็น..แล้วเลือกที่จะทอดทิ้งฉันไป.. ..ฉันก็ยอม.. อุง้ มืออบอุ่นเลื่อนขึ้นมาประคองไหล่บอบบาง เมื่อเห็นว่าคนข้างกายไม่ได้ขดั ขืน ถึงได้ร้ ังตัวเข้าอย่างนุ่มนวล อ้อมกอดมัน่ คงถูกเติมเต็มด้วยไออุ่นระหว่างกัน ความห่วงหาที่ แผ่ซ่านลึกล้ าเข้าถึงในใจทาให้ทุกอย่างที่สุมทุมเอาไว้จนอัดอั้นกลัน่ ตัวเป็ นหยดน้ าตา “ ต่อจากนี้..ทุกอย่างที่ฉนั ทา ขอให้จาเอาไว้ ” เขาก้มลงจุมพิตผะแผ่วที่หน้าผาก นวล “ ฉันทาเพื่อซายุคนเดียวเท่านั้น และจะไม่มีวนั เป็ นอื่นไปได้ ” .......................................................................................

109

Special 3 : Close To You ไอแดดเจือจางยามเช้าทอแสงผ่านม่านหน้าต่างทาบทาอยูบ่ นโครงหน้าได้รูป ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยกะพริ บขึ้นแล้วลืมเชื่องช้า ช่วงแขนกว้างป่ ายปั ดไปบนที่นอนหากพบ เจอเพียงความว่างเปล่าและความเย็นชืดของผืนผ้าข้างกาย “ ซายุ..” เสี ยงทุม้ ต่าพึมพาแผ่วเบา ยันร่ างตัวเองลุกขึ้นนัง่ ด้วยอาการมึนงงในหัว รอบกายเขาดูเงียบงัน ม่านแพรพลิว้ ไหวโบกสะบัดไปตามแรงลมตรงระเบียง ชาย หนุ่มปรายตาเห็นแต่ดอกเดซี่กระถางน้อยที่โอนเอนเหมือนจะล้มลง เขายังคงรู ้สึกว่านี่คือเดือนสี่ ใกล้หน้าร้อนเข้าเต็มทนแต่อากาศกลับเย็นเฉี ยบจน เสี ยดแทงผิวกาย ยะเยือกไปด้วยไอขาว ปกคลุมรอบตัวไปด้วยม่านหมอก ราวกับกาลังอยูใ่ น ฤดูหนาว จุนลงจากเตียงใหญ่ แต่ละย่างก้าวพาตัวเขาออกห่างจากแสงสว่างทีละน้อย ทุก อย่างทึบทึมเหมือนอยูใ่ นโลกอันมืดดา ฝ่ ามือกร้านจับลงบนบันไดหิ นอ่อน ทั้งตัวโงนเงน

110

เกือบจะทรงร่ างไว้ไม่อยูด่ ว้ ยความกังวลในอกกาลังตีต้ืนขึ้นเกาะกุม เขาได้ยนิ เสี ยงของ กระเบื้องแก้วที่กระทบลงกับพื้นเคาน์เตอร์ในครัว รอยยิม้ ยินดีผดุ ขึ้นมาเพียงลาพังพร้อมกับ รี บก้าวเข้าไปด้านใน “ จุน..” น้ าเสี ยงหวานซึ้งตรงปลายทางออกนัน่ ร้องเรี ยกเอาไว้ก่อนที่เขาจะต้องบ้า ตายกับการที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเหลือเพียงตัวคนเดียวโดยไร้ซ่ ึงดวงใจ ร่ างสูงใหญ่ขยับเข้าไปหาคนรักที่ยนื หันหลังให้ ดวงตาคมกล้าจับจ้องอยูก่ บั การ กระทาของอีกฝ่ าย ซายูริตดั กิ่งสี เหลืองแห้งกรอบของดอกเบญจมาศทีละก้านแล้วปั กมันลง ไปในแจกันแก้ว ทุกการกระทบกระแทก กลีบดอกอันแห้งระโหยก็ทิ้งตัวตกลงบนพื้นปูน “ ทาอะไร..” เขาถามขึ้นด้วยเสี ยงแหบพร่ า นัยน์ตาสี นิลไหวริ กกับปลายนิ้วที่จบั คัตเตอร์ไว้ คมแหลมของมันบาดลงกับเนื้อ นวลจนชอกช้ า หยดเลือดสี แดงฉานพรั่งพรู ลงบนกระเบื้องเคลือบเป็ นวงใหญ่ “ ซายุ ! หยุดนะ..อย่าทาบ้าๆ ” จุนตะคอก กระชากมือนุ่มนิ่มออกห่าง เขาเดือด ดาล..ถึงกับปั ดแจกันเจียระไนนัน่ ตกลงพื้น “ ฉันเกลียดดอกเบญจมาศ! จะต้องให้พดู อีกกี่ครั้งว่ามันใช้ไว้อาลัยคนตาย!! ” เขา คว้าตัวบอบบางให้หนั มา แต่เพียงแค่น้ นั หัวใจทั้งดวงก็พลันวูบดับ ดวงตาสี เทาที่เคยมีประกายราวเกล็ดแก้วกลับเฉยชาเหมือนทุกอย่างว่างเปล่า มีแต่ หยาดน้ าตาที่กลัน่ ตัวไม่หยุดหย่อน เลือดสี สดไหลริ นลงจากโพรงจมูกบางจนชุ่มโชกไป ทั้งตัวเสื้ อสี ขาวสะอาด ข้อมือเล็กมีรอยบาดลึกลงไปจนของเหลวเหนียวข้นนัน่ กาลังหยดลง สู่เบื้องล่างไม่ต่างกัน “ ซายุ! ” เขารั้งตัวนุ่มนิ่มเข้าสู่ออ้ มอกแต่กลับไขว่คว้าได้เพียงอากาศธาตุ คล้ายกับ ม่านหมอกที่หลอกหลอนด้วยการก่อร่ างเป็ นเงาลวง เมื่อปลายนิ้วแตะเข้าอีกหนจึงไม่ต่างกับ การทาลายภาพสะท้อน จางหายพร้อมกับกลีบกุหลาบขาวที่ยอ้ มไปด้วยเลือดสี แดงชาดกาลัง ปลิดปลิวไปทัว่ ทุกพื้นที่ “ ซายุ!! ” เขาตะโกนเรี ยกจนสุดเสี ยงกับภาพลวงล่อที่จากไป ..ราวกับพรากดวงใจให้ตายจากกัน..

111

เรื่ องราวเก่าเก็บประดังเข้าในจิตใจ ท่ามกลางความเงียบและแสงน้อยนิด ทาให้ รู ้สึกเหมือนทั้งตัวตกลงไปสู่หุบเหวที่ลึกลงในใจกลางของไฟกาฬผลาญพร่ า หยัง่ ลงไม่ถึง ก้นบึ้ง ความเจ็บปวดเสี ยดแทงเข้าสู่มโนสานึก ร้อนระอุดว้ ยความทุรนทุราย หายใจไม่ออก เหมือนจมดิ่งอยูใ่ ต้ผนื มหาสมุทร ไร้เรี่ ยวแรงจะไขว่คว้าหาทางออก ร่ างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากที่นอนนุ่มอบกลิ่นแดด แสงเรื่ อเรื องของดวงอาทิตย์ริม ขอบฟ้ าทางตะวันออกผ่านม่านสีขาวจากบานหน้าต่างทาสี ฟ้าสดเข้ามาด้านใน “ ซายุ..ซายูริ..” จุนพึมพาด้วยลาคอแห้งผาก เหงื่อผุดซึมขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสี เข้มไหวสัน่ ไปกับหยดน้ าที่คลอเอ่อแล้วพรากลง ฝ่ ามือหนายกขึ้นลูบหน้า ยังรู ้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบทะลุออกมาด้านนอก เขาหอบหายใจอยูเ่ พียงลาพังในห้องนอนกว้างของวิลล่าริ มหุบผาในเขตหมู่เกาะคิคลาดีส ดอกเฟื่ องฟ้ าสี ชมพูสดริ มบานหน้าต่างไหวสัน่ เฉลียงระเบียงยืน่ ออกสู่ววิ ทิวทัศน์ ที่ทาให้ทุกบ้านในเขตเอียเห็นพระอาทิตย์ข้ นึ และตกกันได้พร้อมหน้า คนโทดินเผาสี อิฐตรง ระเบียงต้องแสงแดดตอนเช้าตรู่ คฤหาสน์หลังงามทัว่ ทุกส่วนฉาบทาไปด้วยสี ขาวสะอาดตา แต่งแต้มบานหน้าต่างและประตูดว้ ยสี ฟ้าครามคล้ายกับท้องทะเลเอเจียนที่สงบเงียบไร้คลื่น ลม ชายหนุ่มถอนใจด้วยความโล่งอกเมื่อก้าวลงมาจากที่นอนหนาแล้วพบว่าเขาอยูท่ ี่นี่ ห่างไกลจากโตเกียวไม่รู้กี่ไมล์ ทิ้งทุกอย่างที่ตอ้ งรับผิดชอบไว้เบื้องหลังเพื่อดูแลคนที่เขา เพ้อพร่ าอยูใ่ นความฝันเมื่อไม่กี่อึดใจที่ผา่ นมา พวกเขาถึงเอียตั้งแต่สองวันก่อน ตั้งแต่ได้วลิ ล่าหลังนี้จากคิริเอะก็ไม่เคยได้มา เหยียบ พอได้เห็นด้วยตาตนเองก็คิดได้วา่ มันใหญ่โตจนเกินไปสาหรับคนสองคน เป็ นคฤหาสน์ที่โดดเด่นเหมือนสถาปั ตย์ของทุกบ้านในเกาะซานโตริ นี ต่างที่วา่ มันแยกตัวออกมาโดดเดี่ยวบนหุบผาที่เวิง้ ว้าง อยูบ่ นจุดสูงสุดในเขตหนึ่งของหมูบ่ า้ น มอง ลงไปจากระดับระเบียงนี้แทบจะเห็นทุกพื้นที่ของเอีย เฉลียงที่ตีออกไปด้านนอกปูดว้ ยกระเบื้องหิ นอ่อน กาแพงด้านข้างมีเถาไอวีพ่ นั เกี่ยว กระถางดอกเฟื่ องฟ้ าตั้งอยูล่ านตา บนซุม้ โค้งที่ฉาบปูนขาวสะอาดปลูกกุหลาบเถาสี สม้

112

แล้วปล่อยให้มนั เลื้อยเกาะไปทัว่ บริ เวณ ห้องรับแขกกลางแจ้งก่อปูนขึ้นมาแทนโซฟา วาง หมอนอิงถักลายจากอิสตันบูลช่วยดึงความสดใสออกมาจากความเงียบสงบของมัน ถัด ออกไปไม่ห่างนักเป็ นสระว่ายน้ าที่เพียงแค่จุ่มตัวลงแล้วทอดสายตาให้ไกลสู่เส้นขอบฟ้ า ท้องทะเลเอเจียนก็ปรากฏอยูเ่ พียงแค่เอื้อมเท่านั้น จุนดึงชุดคลุมมาสวมแล้วก้าวเท้าออกจากห้อง เดินผ่านเตาผิงสี ขาวใจกลางห้อง โถงสาหรับค่าคืนที่หนาวเหน็บ ยกมือขึ้นเคาะบานประตูฉาบสี ฟ้าเข้มตรงทางเดิน ไม่มีเสี ยง ตอบรับกลับมา เขาจึงต้องถือวิสาสะผลักกรอบประตูไม้นนั่ เข้าไปเพื่อพบว่าเจ้าของห้องยัง นอนหลับใหลอยูบ่ นเตียงกว้างที่เขาเองนึกปรารถนาอยากขึ้นไปนอนคู่ดว้ ยกันนัก “ เจ้าคนขี้เซา ” เขาเปรยแผ่ว ขยับตัวเข้าใกล้แล้วเท้าแขนลงกับที่นอนนุ่มหยุน่ ฟูก หนายวบลงไปตามน้ าหนักที่กดทับ ม่านหน้าต่างทอด้วยผ้าฝ้ ายเปิ ดโล่งไว้สาหรับบรรยากาศยามย่าค่าตั้งแต่เมื่อคืน เขา ยังนัง่ บรรยายถึงหมู่ดาวตรงข้างหน้าต่างจนดึกดื่นก่อนจะประคองร่ างเล็กนี่เข้านอน จน ตอนนี้..ทั้งที่แดดสาดส่อง เจ้าตัวน้อยของเขาก็ยงั คงนอนยิม้ ละไมเหมือนเมื่อคืนที่ผา่ นได้ฝัน ถึงเรื่ องราวดีๆตลอดความยาวนาน จุนพลิกตัวบอบบางที่นอนดิ้นจนหมอนร่ วงไปกองอยูข่ า้ งเตียงให้หนั มาหา ดวงตา สี เข้มจับจ้องใบหน้าสะสวยด้วยความอ่อนโยน..เทียบเท่า..หรื ออาจจะมากกว่าสายตาที่เคย ใช้มองทาซึดะ ซายูริในวันแรกพบกันเมื่อเกือบยีส่ ิ บปี ก่อนนัน่ ..เขารักทุกอย่างที่เป็ นซายูริ.. ชายหนุ่มคลี่ปลายนิ้วนุ่มนวลขึ้นมาแล้วจุมพิตแผ่ว จรดริ มฝี ปากร้อนรุ่ มลงเชื่องช้า ด้วยไม่อยากปลุกใครอีกหนึ่งให้ตื่นขึ้น หัวใจที่เต้นร้อนรนก่อนหน้ากลับมาเป็ นปกติเมื่อได้ ใกล้กนั ซายุคงทาให้เขาคลัง่ ตายถ้าหากมีเพียงเสี้ ยววินาทีที่จะไม่ได้เจอหน้า ..รักเหลือเกิน..รักมากขึ้น..ทุกวัน..ทุกคืน.. ..รักจนไม่เหลือตัวตน.. ใบหน้าคมโน้มลงต่า ริ มฝี ปากจิ้มลิ้มที่แย้มน้อยๆเหมือนพึงพอใจในความฝันยาม เช้านั้นช่างดูเย้ายวนคนที่เฝ้ ารอ เรี ยวปากสี สดนุ่มนวลแค่ไหนเขาพิสูจน์มาไม่รู้กี่นกั ได้

113

ครอบครองนับไม่ถว้ นหากแต่นาทีน้ ีกลับทาได้แค่เฝ้ าดู จะแตะต้องเนื้อตัวก็หวัน่ ไหวอยู่ ครามครัน เกาะกุมได้แค่ปลายนิ้ว ..ทรมานนัก.. “ นี่..ซายุ ” จุนกระซิบเรี ยกที่ขา้ งใบหูนุ่มก่อนที่เขาจะอดรนทนไม่ไหว แอบขโมย จูบแสนหวานจากคนที่ยงั นอนไม่ตื่นเสี ยที เจ้าของชื่อพลิกตัวอย่างเกียจคร้าน ใบหน้าสวยถูไถไปกับหมอนนุ่ม เปลือกตาที่ ปรื อปรอยเหมือนจะลืมตื่นปิ ดลงอีกหนเรี ยกรอยยิม้ เอ็นดูและความรักสุดหัวใจจากคนที่ เหลือ “ ตื่นได้แล้วมั้ง วันนี้สญ ั ญาจะพาไปฟี ร่ าไง ” เขาต่อรอง รู ้ทนั ว่าคนที่นอนนิ่งตื่น แล้วแต่แกล้งทาเป็ นขี้เกียจไปนิด “ ง่วง..” เสี ยงหวานบ่นงึม พลิกตัวเอาหน้าซุกหมอนแต่ก็ทนั ที่อีกคนจะได้เห็น แก้มนวลขึ้นสี แดงระเรื่ อ “ อืม..อยากนอนต่องั้นเหรอ ” เขาหัวเราะเสี ยงแผ่ว ยกมือขึ้นเท้าหัวเอาไว้ “ งั้นฉันไปให้ก็ได้ แล้วจะกลับมาเล่าให้ซายุฟังนะ แบบว่า..บ้านขั้นบันไดทาสี ขาว ตามตรอกซอกซอยขายของที่ระลึก ร้านอาหารริ มระเบียงของหมู่บา้ น ฟังเพลงรอดูพระ อาทิตย์ตกดิน..” “ ตื่นแล้วครับ ” คนที่ตอนแรกทานอนนิ่งแย้งขึ้นทันควันก่อนคนข้างกายจะทัน จบประโยค ซายูริยมิ้ สดใสเป็ นคาทักทายแทนเช้าวันใหม่ ดวงตาสี เทาคู่หวานดูมีประกาย ระยิบระยับเหมือนดีใจนักหนากับการได้เที่ยวในหนนี้ “ ไม่ง่วงแล้วเหรอ ” จุนขา ได้ทีกแ็ ซวพอให้เก้อเขิน ยิง่ เห็นแก้มกลมขึ้นสี แดงจัดก็ ยิง่ ได้ใจ “ ไม่แล้ว..ผมอยากเห็นฟี ร่ า อยากรู ้วา่ จะโรแมนติกเหมือนเอียมั้ย ถ้าได้เทียบกับตา ตัวเองก็คง..” ร่ างเล็กชะงักกึก ดวงหน้าหวานซีดเซียวแทบจะทันทีที่พลั้งปากออกมา

114

คนฟังเงียบงัน เขายันตัวเองขึ้นนัง่ แล้วรวบตัวเบาหวิวเข้ามากอดเต็มอ้อมอก หัวใจ ทั้งดวงไหวสัน่ ดวงตาสี นิลเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ า สงสารอดีตคนรักจนใจจะขาดรอน “ ไม่เป็ นไรนะ ซายุ..ไม่เป็ นไร ” จุนกระซิบ กดจูบลงบนหน้าผากนวล “ ฉันจะ เป็ นดวงตาให้แทน ซายุจะได้เห็นทุกอย่างที่ฉนั เห็น ไม่ตอ้ งเสี ยใจนะคนดี ” เขาปลอบครั้งแล้วครั้งเล่า ยิง่ สัมผัสได้ถึงหยาดน้ าตาที่รินลงเปื้ อนเสื้ อก็ยงิ่ เจ็บปวด จนแทบขาดใจ มือน้อยๆขยุม้ ชายเสื้ อคลุมเขาไว้แน่นจนมันยับย่น แขนเรี ยวโอบเข้าที่แผ่นหลัง กว้างแล้วซุกใบหน้าไม่ห่างกัน ริ มฝี ปากบางสัน่ ริ กไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร่ าด้วยความรู ้สึก ผิด “ ผมขอโทษ..ที่ทาให้..ลาบาก..ผม..ผมไม่ควรจะ..” ประโยคขาดหายเพราะคน ตรงหน้าห้ามมันไว้ดว้ ยปลายนิ้ว “ อย่าพูดคาว่าขอโทษ..สาหรับฉันแล้ว ฉันให้ซายุได้ทุกอย่าง ” ดึงฝ่ ามือนุ่มขึ้นมา จุมพิตแผ่วแล้ววางทาบลงกับเสี ยงในหัวอกที่ยงั เต้นรัวเมื่อใกล้กนั “ เรี ยกร้องจากฉันให้มากที่สุดได้ไหม..ซายุเป็ นเจ้านายของฉัน เป็ นเจ้าหนี้ เป็ นคน บัญชา อยากได้อะไร อยากสัง่ ฉันมากแค่ไหนก็บอกมาเลย ทาสรักคนนี้จะไม่ร้ ังรอสักคา..จะ ไม่โต้แย้งกับเจ้าของชีวติ แม้แต่นอ้ ย ” เขาพร่ าคาหวานเหมือนเป็ นสิ่ งง่ายดายนัก ใบหน้านวลเนียนขึ้นสี แดงจัด นัยน์ตาคู่สวยดูราวกับว่าจะหลุบต่าลงไปด้วยความ อายทั้งที่การจ้องมองกันนั้นไม่ควรมีผลอะไรเลยกับคนที่อยูใ่ นความมืดมาตลอดสี่ ปี นิ้วเรี ยวค่อยๆรั้งออกจากการเกาะกุม สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นรุ นแรงไม่มีเว้นว่าง ร้อนผ่าวไปทัว่ ตัวเหมือนอยูก่ ลางไฟ และคงได้ร้อนรนจนตายไปเดี๋ยวนั้นหากอีกฝ่ ายยังไม่ หยุดราพันคารักให้ฟังแทบทุกวินาที “ ผมเชื่อแล้ว..” ซายูริอุบอิบ มือข้างหนึ่งทั้งดึงทั้งทึ้งผ้าปูที่นอนเพื่อข่มความเก้อ เขินนี้ “ ถึงผมจะจาอะไรไม่ได้ แต่คุณเล่นพูดกรอกหูกนั ทุกวัน..ผมจะไม่ขาดใจเพราะ ปากหวานๆของคุณก็ให้รู้ไปสิ ” เจ้าตัวเหน็บแนม พลิกตัวหันหลังให้แล้วคลาทาง สะเปะสะปะไปเข้าห้องน้ า ปล่อยให้จุนนัง่ นิ่งอึ้งอยูน่ านสองนานจากการตีความหมาย

115

สุดท้าย..เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ตอ้ งลอบยิม้ อยูเ่ พียงลาพังด้วยความดีใจจนเต็ม ประดา “ มีความหวังสิ นะเรา..” เขารู ้สึกเหมือนตอนเริ่ มรักกันใหม่ๆ มีเรื่ องให้ลนุ ้ จนตัว โก่งแทบทุกตอน ดวงตาคมกริ บเสมองไปทางอื่นตอนที่เห็นแผ่นหลังเล็กหายเข้าห้องอาบน้ าไป ด้วยความที่เป็ นห่วงจนสุดจะทน ปากเจ้ากรรมก็เผลอพลั้งร้องท้วงพร้อมกับมือที่ตรงเข้าคว้า แขนเรี ยวเอาไว้โดยไม่ทนั นึกถึงความทรมานที่จะเกิดขึ้นหากได้จบั จ้องเรื อนร่ างเปล่าเปลือย นัน่ “ ซายุ..ฉันอาบน้ าให้นะ ” ...... ..นิ่งไว้..ซาวามุระ จุน.. เขาสบถในใจเป็ นครั้งที่ร้อยเมื่อก้าวเข้ามาอยูใ่ นห้องน้ ากว้างท่ามกลางแสงเทียน กันสองต่อสอง พยายามมองไปทางอื่นไม่ให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่เลือนลางอยูก่ ลางไอควันขาว ของน้ าอุ่นในอ่างกว้างแต่ใจมันก็ชอบทรยศไม่มีเว้น เขาได้มาใช้ชีวติ ร่ วมบ้านหลังเดียวกันกับซายูริหลังจากห่างเหิ นกันไปถึงสี่ ปี..สี่ ปี ที่เขาเอาแต่เรี ยกหาคนรักและไม่แตะต้องหญิงอื่นใดแม้แต่จะจูบ สองวันที่ผา่ น มีแม่บา้ นชาวกรี กอายุเลยหกสิ บเป็ นคนคอยช่วยดูแลเรื่ องนี้เพราะ เขากลัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวจะทาบ้าๆลงไปถ้าหากต้องมานัง่ มองเนื้อตัวขาวนวลที่เคย กอดไม่เว้นแต่ละวันอีกครั้ง ..แล้วนี่อะไร..เขาพลาดจนได้.. จุนนัง่ หันหลังตอนที่ได้ยนิ เสี ยงน้ าจ๋ อมแจ๋ ม เขานับตั้งแต่เลขหนึ่งถึงร้อยกว่าแต่ใจ มันยังร้อนรน คิดวกวนแต่ร่างกายหอมหวาน สัง่ ตัวเองแค่วา่ ต้องทนให้ได้ ทีตอนนอนกับ ซายุครั้งแรกเมื่อม.ต้นนัน่ หลังจากวันนั้นก็ไม่ยกั จะทุรนทุรายที่ครองตัวเป็ นโสดไม่ได้ยงุ่ กับใคร

116

..เขาเคยทนได้ต้งั สิ บปี กว่าเชียวนะ..สิ บปี กว่าที่ไม่ได้ทาเรื่ องบนเตียง.. ..ตอนนี้..ทนสักชัว่ โมงคงไม่ตาย.. “ คุณ..จุน ” เจ้าของชื่อสะดุง้ เล็กน้อย เขากัดฟันกรอดที่ดนั ไปนึกถึงความรู ้สึกที่วา่ เหมือนได้ กลับมาจีบกันใหม่ต้ งั แต่ตน้ ใจที่มนั เต้นเร่ าไม่ยอมสงบถึงได้พาลกระหน่ ารัวเพิม่ ขึ้นอีก ก็คง คล้ายกับวันที่กลั้นใจสารภาพรักไปครั้งแรกล่ะมั้ง ..เห็นแก่อายุซะบ้างเถอะ ซาวามุระ..แกจะเป็ นพ่อคนได้อยูแ่ ล้วนะเว้ย.. “ ช่วยหยิบแชมพูให้หน่อยได้ม้ ยั ครับ ผมไม่รู้วา่ มันอยูไ่ หน ” เสี ยงหวานพูดกลั้ว ความขบขัน จุนพยักหน้า รู ้สึกเหมือนกาลังถูกแกล้งอย่างไรไม่อาจบอกได้ ตอนที่เขาเสนอตัว จะช่วยอาบน้ า ซายูริก็ลนลานปฏิเสธ ทั้งเนื้อทั้งตัวแดงก่าเหมือนติดไฟอย่างที่เคยเป็ น แต่พอ เข้ามาในห้องน้ าแล้ว ทาไมเป็ นเขาที่กลับมานัง่ ตัวแข็งทื่อเหมือนหุ่นกระบอกแบบนี้ ร่ างสูงบังคับไม่ให้ตวั เองหันไปมองด้านหลังม่าน เขาตัวเย็น เอื้อมส่งไอ้ขวดเจ้า ปั ญหาให้อีกคนที่ทาตัวสบายๆได้อย่างเหลือเชื่อ และเพียงแค่ปลายนิ้วชื้นน้ าแตะลงบนสัน มือ เขาก็พาลจะทาของหล่นโครมลงพื้นไปแล้วดีแต่ที่รับมันไว้ทนั ไม่ทนั ก็ตรงที่สบกับเรื อนร่ างขาวผ่องที่เปลือยกายแช่น้ าใสแจ๋ วเข้าเต็มเปา “ ฉัน..” เขาลุกพรวด เสี ยงอึกอักกับเนื้อตัวนวลเนียน บานกระจกใหญ่สะท้อนเงา แผ่นหลังนุ่มละมุนเข้าดวงตา ภาพของความรักที่เขาขโมยมาเหมือนคนไม่รู้จกั อิ่มยังฝังในใจ ไม่รู้คลาย “ รอข้างนอกแล้วกัน ” เขากลั้นใจพูด เพราะเห็นแล้วว่าซายูริทาด้วยตัวคนเดียว กลับคล่องแคล่วมากกว่ามีเขาเกะกะเสี ยอีก “ นึกว่าคุณจะช่วยสระผมให้นะเนี่ย ” เสี ยงเล็กเสี ยงน้อยที่พึมพามาเหมือนกับจับ ตัวเขาฝังลงไปใต้หิมะเย็นชืด จุนหันขวับมามองอย่างไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยนิ คาหยอกเย้านี้ จากเรี ยวปากงาม ..ถ้าซายุจาทุกอย่างได้..เขาสาบานเลยว่านี่เป็ นเรื่ องจริ งร้อยเปอร์เซ็นต์.. ..ที่วา่ เขากาลังถูกแกล้ง..ไม่ก็ถูกลองใจขนานหนัก..

117

“ อย่ามาเขินจนตัวแดงแล้วกัน ” จุนกดเสี ยงต่า ถอนใจหนักแล้วก้าวเข้าไปหา บาง ทีซายูริอาจจะลองพิสูจน์อะไรบางอย่างจากเขาก็ได้ เขาต้องอดทนสิ ! และในขณะที่พร่ าบ่นให้ตวั เองอดทน ในใจก็นึกวนเวียนแต่ความเป็ นไปได้ ..ถ้าซายุเป็ นผูห้ ญิง..จะจับลงโทษให้ทอ้ งกับเขาภายในคืนนี้มนั เลย!!.. ...... อุง้ มือกร้านจับผ้าขนหนูผืนนุ่มเช็ดลงตามเรื อนผมสี น้ าตาลอมทองชื้นน้ า ซับมัน ลงนุ่มนวลจนปลายเส้นไหมเริ่ มหมาดถึงได้คว้าแปรงไม้มะกอกขึ้นมาสางเส้นหอมละมุน นัน่ ให้หายยุง่ เหยิง เขาจับให้ร่างเล็กบางนัง่ อยูห่ น้ากระจกบานใหญ่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นไปกับการกระทา งกเงิ่นของตัวเองตั้งแต่พาอีกฝ่ ายออกมาจากห้องน้ าก็เช็ดตัวให้ดว้ ยท่าทีเก้กงั กว่าจะเลือกชุด ให้ได้ก็เสี ยเวลาไปครึ่ งชัว่ โมงจนซายูริจามติดๆกันเขาถึงหลับหูหลับตาคว้าเอาผ้าทอจากใย ลินินเป็ นเสื้ อตัวยาวที่คลุมลงถึงสะโพกมนคล้ายกับสาวชาวโมร็ อคโค ยิง่ มานัง่ ติดกระดุม ให้มือไม้ก็พาลติดขัดจนน่าราคาญ แล้วตอนนี้..กว่าจะแปรงผมให้ได้เขาก็ทาหวีหลุดมือไป ไม่รู้กี่นกั ต่อกี่นกั ..เขาไม่อยากจะแพ้หมอคาซึมะ.. ซายูริเล่าว่าฝ่ ายนั้นทาอะไรให้บา้ งตลอดเวลาที่อยูด่ ว้ ยกันถึงสี่ปี เรื่ องพวกนั้นคงจะ ทาให้เขายอมได้หรอก “ พยายามจังนะครับ ” เสี ยงหยอกล้อเจือไปด้วยความสดใสดังมาจากคนที่จอ้ ง มองเขาอยูต่ รงกระจกเงาบานโต จุนมองสบดวงตาสี เทาหวาน เห็นประกายแวววาวภายในจนรั้งเอาใจชาวาบ ชัว่ วูบ นั้น..เขาคิดว่าซายุกาลังเพ่งดูเขาไม่วางตา ชายหนุ่มจ้องกลับผ่านเงาสะท้อนบนบานกระจก ลูกแก้วงดงามไหวสัน่ ทอแสง เหมือนนัยน์ตาของลูกแมวน้อยที่กาลังเล่นซุกซน เขากาลังนึกสงสัยว่ารอยยิม้ อ่อนหวานที่ มุมปากเรี ยวจะแปลว่าอะไรกัน

118

เขาวางหวีลงกับโต๊ะเครื่ องแป้ ง เท้าแขนคร่ อมร่ างเล็กเอาไว้ก่อนจะโน้มตัวลงใกล้ เพื่อดูปฏิกิริยาของคนด้านหน้า ดวงตาของทั้งคู่ยงั คงประสานตรงและรอยยิม้ สดใสก็ไม่ได้ จางหายไปไหน ยังคงอยูด่ ูเหมือนกับเป็ นคาท้าทายอะไรบางอย่างให้เขาลองค้นหาคาตอบ “ เป็ นอะไรไปครับ เมื่อยมือแล้วเหรอ ” ซายูริขาคิก ยังคงนัง่ นิ่งเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น เปลือกตาบางไม่ได้กะพริ บเลยสักครั้ง เนิ่นนาน..จนจุนถอดใจกับสิ่ งที่เขาอยากรู ้ ..แค่คิดมากไปเอง.. “ เปล่า..เสร็ จแล้วล่ะ ” จุนว่า ประคองตัวเบาเหมือนนุ่นให้ลุกขึ้นยืนแล้วคว้าเอา หมวกสานใบน้อยโปะลงบนหัวคนตัวเล็กกว่า พาเดินมายังรถคันงามที่เพิ่งสัง่ ซื้อใหม่เพียง เพื่อจะพบว่า ไม่มีน้ ามันแม้แต่จะเพียงพอให้พวกเขาลงไปในหมู่บา้ นได้ “ เยีย่ มเลย ” ร่ างใหญ่เคาะนิ้วลงกับตัวถังสี บรอนซ์เงิน พยายามมองหาวิธีที่จะพา คนตรงหน้าไปตามสัญญาแต่ก็นึกไม่ออก ..มีมา้ อยูใ่ นคอกสองสามตัว แต่ถา้ ลุยลงไปคงได้แตกตื่น.. สายลมเย็นชื่นใจโบกพลิ้วมาจากริ มหุบผา กลิ่นหอมของไร่ สม้ ด้านข้างที่กาลัง ออกดอกสี ขาวบานสะพรั่งรับหน้าร้อนของกรี ซทาให้ทุกอย่างรื่ นรมย์ เสาไม้สูงท่วมหัวปั ก เรี ยงเป็ นทิวแถว ถัดจากวิลล่าหลังงามเป็ นสวนองุ่นหลายสิ บไร่ ที่กาลังออกผลสดเต็มห้าง จุนกอดอก พิงรถคันสวยเอาไว้พลางหรี่ ตาลง มองแสงแดดตอนสายที่ทอขึ้นเหนือ ขอบฟ้ าของหมู่เกาะคิคลาดีส ลมที่พดั พารื่ นใจ เรื อนผมสี นิลเหมือนดวงตาคมกริ บพลิ้วไป ตามแรงลมบนเนินสูง ปลายเชิ้ตสีเข้มที่เจ้าตัวพับแขนยาวขึ้นเสมอข้อศอกไว้ปลิวไหว ได้ กลิ่นน้ าหอมนุ่มนวลโอบร่ างลงมาเจือจาง ..หล่อเหลา..ราวกับเทพเมรัยไดโอนิซุส.. ..หากพลัดหลงในสวนของไวน์อนั เลิศรส.. ..คงไม่แคล้วโดนจับตัวด้วยเสน่ห์อนั ยากจะไถ่ถอนนี่แน่.. “ ไปกันวันอื่นก็ได้นะครับ ” ซายูริร้องท้วง เอื้อมมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมสี ดาสนิทที่ตก ระลงมาบนใบหน้าคมเข้มออกให้อย่างนุ่มนวล แก้มเนียนขึ้นสี แดงจัดอีกครั้ง จุนเลิกคิ้ว มองกิริยาทั้งหลายอย่างประหลาดใจ

119

..อีกแล้ว.. “ ฉันไม่อยากผิดสัญญา..” เขาพ่นลมหายใจ “ ฟี ร่ าไม่ได้หนีไปไหน..และพระอาทิตย์ตกที่เอียก็ยงั โรแมนติกเหมือนเดิม ” ร่ าง เล็กบางพูดเสี ยงแผ่ว ร้อนตามเนื้อตัวทั้งที่แดดไม่ได้แผดเผา..คงเป็ นเพราะความรู ้สึกที่ถูก สายตาร้อนแรงเบื้องหน้าจับจ้องลงมาล่ะมั้ง ก่อนที่ใครจะทันได้พดู อะไร เสี ยงกริ่ งของจักรยานคันโตก็แว่วดังเข้ามา จุนหัน มอง เห็นเด็กหญิงตัวน้อยแต่ขี่จกั รยานคันใหญ่เกินตัวยิม้ ทักมาแต่ไกล เธอโหวกเหวกเป็ น ภาษากรี กแล้วจอดพาหนะนัน่ ลงกับข้างตัวตึก เขากาลังจะถามไถ่ถึงป้ าวัยหกสิ บกว่าของเธอ ที่ไม่ได้มาทางานวันนี้เป็ นภาษาอังกฤษ แต่เจ้าหนูนี่ก็ชิงว่าเป็ นภาษาญี่ปุ่นเสี ยได้ “ พูดเก่งนี่นา ” จุนเอ่ยปากชม ไม่รู้วา่ เธอเดาได้ยงั ไงว่าพวกเขามาจากโตเกียว เท่าที่จาได้ก็ไม่ได้บอกอะไรออกไปเลย “ อ๋ อ..” เด็กหญิงยิม้ รับ มองเจ้านายหนุ่มทีสลับกับร่ างนวลเนียนใต้เสื้ อตัวยาวที “ พวกคนญี่ปุ่นหน้าตาดีน่ะสิ พอเห็นหน้าหล่อๆก็ตอ้ งเดาไว้ก่อนเลยว่าไม่ใช่จีนหรื อเกาหลี แหง ” เธอหัวเราะ จุนยิม้ ให้กบั ความแก่แดดแก่ลมของสาวตะวันตก เขาพูดว่ากาลังมีปัญหากับไอ้เจ้า รถยุโรปราคาแพงแต่ดนั กินน้ ามันจนเขาพาเพื่อนไปฟี ร่ าไม่ได้ “ ที่นนั่ ห่างจากเอีย 11 กิโล ถ้าคุณลงไปในหมู่บา้ นได้กน็ งั่ รถบัสต่อสบาย แต่จาก ตรงนี้ก็ไกลอยู.่ .หนูอานวยความสะดวกได้นะ จักรยานคันนั้นขายให้ถูกๆ 100 ยูโรเอง ” เธอ เดาะลิ้น ต่อรองด้วยราคาที่ทาเอาคนฟังอึ้ง “ ค่ารถไปยังไม่ถึงสองยูโรเลย เธอขายฉันแพงกว่าค่าโรงแรมที่ดีที่สุดในเอียอีก นะเนี่ย ” จุนหัวเราะ แต่ถึงอย่างนั้นก็จ่ายไปอย่างไม่ลงั เล แถมค่าทิปให้แทนตัวช่วยในยาม คับขันเสี ยอีก เด็กหญิงยิม้ ร่ า รับเงินปึ กนั้นมาพร้อมกับก้มหน้าก้มตานับมันทีละใบ ปากก็พึมพา อวดสรรพคุณเจ้าจักรยานคันโข่ง “ หนูเช็คลม เปลี่ยนยางเรี ยบร้อยทุกวันอยูแ่ ล้ว เบาะด้าน

120

ท้ายก็นงั่ สบาย รับรองไม่ทาให้แฟนคุณเจ็บก้นแน่ ” เธอยักคิ้วแผล็บ เผ่นแผล็วออกไป ท่ามกลางความนิ่งอึ้งของเจ้าของวิลล่าหรู คนใหม่ “ อีกอย่างนะ..ตอนพระอาทิตย์ตกเป็ นช็อตสาคัญของเอีย คุณหาจังหวะดีๆขอ พี่สาวคนนั้นแต่งงานก็แล้วกัน ” ยังไม่วายหันมาตะโกนบอกด้วยความทะเล้นทะลึ่ง ซายูริยนื เงียบ แก้มนวลเป็ นสี แดงจัดรอบที่สิบกว่าของวัน รู ้สึกถึงหัวใจที่เต้นตุบ ยามที่คนตัวโตรั้งข้อมือบอบบางให้เข้ามาหา จุนฉุดให้อีกฝ่ ายนัง่ ลงบนเบาะหลังแล้วดึงมือ นุ่มให้จบั ช่วงเอวเขาไว้ “ สาบานซิวา่ นัน่ น่ะเด็ก ” ชายหนุ่มอดขาไม่ได้ พูดตามลาพังว่านึกเสี ยรู ้รึเปล่าที่ จ่ายไปถึงร้อยยูโร เผลอๆ เจ้าหล่อนเองอาจจะแอบเจาะตัวถังแล้วรองน้ ามันไปขายเสี ยเอง “ แต่ก็ให้เธอไปตั้ง 200 นี่นา..คุณน่ะใจดีจะตาย ” ปลายนิ้วนุ่มโอบกระชับเข้ามา มากขึ้น และก่อนที่คนด้านหน้าจะได้ทนั นึกถึงสิ่ งติดค้างบางอย่างในใจ ร่ างสูงสง่านัน่ ก็ แทบจะสาลักความสุขจนล้นกับวงหน้าหวานที่ซบลงบนแผ่นหลังกว้าง แขนเรี ยวกอดเอว แกร่ งไว้แน่นพร้อมกับสายลมที่พดั โชยมาแผ่วเบา จุนลอบยิม้ นึกขบขันที่เขาต้องเปลี่ยนจากการขับรถเก๋ งมาปั่ นจักรยานแทน แต่วนั คืนเก่าๆก็กลับหวนคืนจนคิดได้วา่ หากทาแบบนี้ต้งั แต่แรก เขาคงไม่เสี ยเวลาไปเกือบถึง ยีส่ ิ บปี นี่หรอก ....................................................................................... “ ผมมีประชุมที่ลอนดอน~ ใครกันน้า..พ่อพระคนนี้ ” น้ าเสี ยงพูดคุยหงุงหงิงกับ เด็กน้อยบนตักดังแว่วมาแทงใจดาของแขกอีกหนึ่งเข้าอย่างจัง โฮโจแทบสาลักกาแฟดายามเช้าที่ตอนแรกมันก็กลมกล่อมดี แต่ตอนนี้ขมปี๋ ราว กับอมสมุนไพรเก่าเก็บ

121

“ ฮานะรู ้ได้ไง ” เขาวางถ้วยแก้วลงบนโต๊ะไม้ใต้ซุม้ กลมในสวน โซระจังตัวน้อย คลานออกจากอ้อมกอดคุณแม่แล้วปี นขึ้นมานัง่ บนตักเขาแทน ร่ างเล็กนัง่ เท้าคาง ดวงตาเป็ นประกายวิบวับทวีความเจ้าเล่ห์มากขึ้นเรื่ อยๆตั้งแต่ เปลี่ยนมาใช้ชื่อร่ วมกับพวกมุราคามิ “ อาโอะเล่าให้ฟังครับ ” นึกตามเอาว่าไม่ง้ นั จะรู ้เหรอว่าคนแถวนี้เที่ยวไปโกหก คุณซายุเพื่อที่จะได้คืนตัวให้กบั จุน คุณหมอหนุ่มยิม้ เจื่อน เขาคงต้องไปเปิ ดตาราพัฒนาการของเด็กเสียใหม่ หรื อไม่ก็ ต้องขอยกเว้นมุราคามิ อาโอะคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ฉลาดเป็ นกรด ฮานะยิม้ แย้มไปกับความน่ารักของรุ่ นพี่ที่ยงั ทาตัวเป็ นโสดมาจนป่ านนี้ บทจะรัก ใครเข้าทีก็กลับไปหลงคนมีเจ้าของ ระหว่างความถูกต้องกับหัวใจ พ่อหนุ่มเถรตรงอย่างคุณ หมอคาซึมะก็มีแต่จะเลือกสิ่ งที่ควรที่สุด “ เป็ นพวก Rationalism อ้างเหตุและผลทั้งเพ..” คนตัวเล็กเหน็บเข้าให้ “ ทาไงได้เล่า ” เขาโอดครวญ หันมาสนใจกับเด็กตัวกลมแก้มป่ องเป็ นปลาทอง ด้านหน้าแทนเพราะเจ้าตัวน้อยจามเสี ยงฟึ ดฟัดไม่หยุด “ แพ้อากาศอีกแล้ว..คงไม่ได้แพ้ ละอองเกสรหรอกนะ ” โฮโจพึมพา คว้าผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาแปะลงบนจมูกจิ้มลิ้ม “ เอ้า..ฮึดครับ ” เขาบอกให้โซระสัง่ น้ ามูก แล้วก็เกิดเสี ยงดังปื้ ด ตามด้วย ผ้าเช็ดหน้าของกุชชี่ที่หนืดไปด้วยของเหลวเหนียวข้นเป็ นยวงใย ฮานะกุมขมับ มือที่ถือกระดาษทิชชู่คา้ งไว้ลดต่าลงกับอาการขบขันของคนเป็ นแม่ นึกในใจว่าหากโซระจังโตทันคุณหมอคาซึมะ จะจับบังคับให้หมอรับลูกชายคนเล็กเป็ น เจ้าสาวเสี ยให้ได้ ..เพราะไม่มีใครจะดูแลโซระได้ดีเท่าหมออีกแล้วในโลกนี้.. “ นี่..รุ่ นพี่ชอบโซระมั้ยอ่ะ ” เจ้าตัวทะลุกลางปล้องขึ้นมาตอนที่โซระเริ่ มเอาจมูก แดงเรื่ อถูไถลงบนเนคไทจิออร์ดาโนของศัลยแพทย์รูปหล่อ ประกายแวววาวของน้ ามูกใส เลยแปะติดตามเป็ นแนวยาวและคิดว่าคงค้างเติ่งจนแห้ง แข็งเป็ นแผ่นๆแน่

122

“ ไม่ได้ชอบนะ..” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก เล่นเอาคนฟังใจแป้ ว “ แต่รักเลยล่ะ รักม๊ากมาก..” โฮโจหัวเราะ จิ้มจมูกเล็กของพ่อตัวน้อยด้วยความเอ็นดู “ ผมก็..เลิฟๆอาหมอ ” โซระจังพูดชัดถ้อยชัดคา อวดฟันน้ านมสี ขาวสะอาดที่เจ้า ตัวยิม้ เผล่มาให้ “ นัน่ สิ แต่วา่ หมะม๊าเค้าจะยกให้โซระจังมาเป็ นหลานชายของหมออีกคนมั้ยน้า ” ฮานะหัวเราะ แก้ความหมายที่อีกฝ่ ายเข้าใจผิดใหม่ ด้วยการพูดกระเซ้าทีเล่นทีจริ ง “ ไม่ให้เป็ นแค่หลานหรอกครับ จะให้ไปเป็ นแม่บา้ นของรุ่ นพี่เลย อยากได้ม้ ยั ” “ เป็ นไปไม่ได้หรอกน่า ” หมอคาซึมะปฏิเสธแบบไม่เสี ยเวลาคิด เขายกมือขึ้นมา นับนิ้วดูช่วงอายุที่ห่างกันแล้วบอกเล่าถึงเหตุผลร้อยแปดประการทั้งหลายของความรักต่าง วัย “ อีกอย่าง..สงสารโซระ มีแฟนแก่ได้ไง ” เขาเองยังขบขัน “ หมอจะทะนุถนอมให้ โซระแข็งแรงๆ ไว้ไปจีบหนุ่มรุ่ นเดียวกันเอาเองนะ ” “ แหม..ยังไงซะ ลูกกับแม่ก็คงสเปคไม่ต่างกันหรอกครับ ” ร่ างเล็กบางงึมงา พูด ไปก็ร้อนหน้าซะเองที่ตอนหลงรักพี่เคย์ก็ยงั เรี ยนอยูแ่ ค่มธั ยมปลาย อีกฝ่ ายเสี ยอีกที่ทางาน ไปหลายปี แล้ว “ หนุ่มๆที่อายุมากกว่าเราเกือบสิบปี เนี่ย..เซ็กซี่จะตาย ” ว่าแล้วก็หน้าแดงระเรื่ อ จนต้องอมยิม้ อยูค่ นเดียว เขายกมือขึ้นมาแปะสองข้างแก้มด้วยความเก้อเขินเรี ยกเสี ยง หัวเราะของอีกคน “ โซระอาจจะชอบเด็กหนุ่มมากกว่ามีแฟนเป็ นตาลุงแก่ก็ได้ม้ งั ” ฮานะทอดถอนใจ ต่อจากนี้ตอ้ งตั้งปณิ ธานในการเร่ งวันเร่ งคืนให้เจ้าโซระโต ขึ้นมาสวยเหมือนคุณซายุให้ได้ สถานะหลานชายจะได้เปลี่ยนเป็ นคนรักของหมอเสี ยที ..ว่าแต่..เขาวางแผนอนาคตให้ลูกไวเกินไปหรื อเปล่านะ.. .......................................................................................

123

นัยน์ตาสี เข้มทอดมองเจ้าของร่ างนุ่มนิ่มที่นงั่ เกยคางอยูก่ บั ขอบระเบียงขาวโพลน ใบหน้าหวานจัดแต่งแต้มด้วยรอยยิม้ สดใสตลอดการเดินวกไปวนมาตามร้านรวงในซอก ซอยของฟี ร่ า ช่วงเวลาเช้า แดดยังลงไม่จดั นักทาให้ทุกอย่างดูเป็ นใจ นักท่องเที่ยวหลายคน คงเตรี ยมตัวไปเที่ยวเกาะมิโคนอสถึงได้ดูนอ้ ยตานักในวันนี้ จุนยิม้ มุมปาก ลอบดูท่าทางเรื่ อยเปื่ อยสบายๆของอีกฝ่ ายอยูอ่ ย่างนั้น คอฟฟี่ ช็อป น้อยๆริ มชะง่อนผาเป็ นที่พกั ชัว่ คราวหลังจากที่เขาบังคับให้คนเห็นแก่เที่ยวนี่หดั นัง่ เฉยเสี ย บ้าง สายลมเย็นปะทะขึ้นมาจากชายทะเล ต้องเอาเส้นผมหอมกรุ่ นคลอเคลียอยูส่ อง ข้างพวงแก้มที่ข้ นึ สี เลือดฝาดเพราะไอแดด ดวงตาสี เทาเหมือนจะเหม่อมองไกลออกไปจน สุดเส้นขอบฟ้ าเวิง้ ว้าง แม้จะดูเรี ยบนิ่งแต่ก็ยงั สะท้อนแววของความสุขเป็ นเงาคอยติดตรึ ง “ ร้อนมั้ย ” เสี ยงทุม้ ต่าถามขึ้นกลางความสงบเงียบแล้วก็ได้คาตอบเป็ นการส่าย หัวปฏิเสธ เสี ยงเพลงบางเบาลอยมาตามลมจากตรอกใดตรอกหนึ่งตามร้านค้า อาจเป็ นนัก ดนตรี เปิ ดหมวกที่คอยขับกล่อมนักท่องเที่ยวด้วยทานองหวานซึ้ง ดึงมนตร์เสน่ห์ของซาน โตริ นีให้ทวีคูณ บริ กรหนุ่มชาวกรี กคอยยืนรับออเดอร์อยูด่ า้ นหลัง คงเป็ นเพราะวันนี้มีลูกค้าไม่ ค่อยมากถึงได้คอยมาเลียบเคียงแถวโต๊ะของพวกเขาอยูเ่ รื่ อย “ ซายุอยากกินอะไร ” เขาเอื้อมมือไปดึงหมวกใบเล็กจากอีกคนก่อนที่มนั จะปลิว ไปตามแรงลมของเนินสูง “ พาเฟ่ ต์ ” เสี้ ยวหน้าสวยหันมาทางต้นเสี ยงเล็กน้อย “ พาเฟ่ ต์? ตอนเช้าๆน่ะเหรอ ” จุนเลิกคิ้วสูง พึมพาว่าปกติน่าจะกินตอนร้อนจัด อย่างเวลาฤดูร้อนที่โตเกียวก็แทบไม่อยากกระดิกตัวไปไหนเลย “ ผมชอบของเย็นน่ะ ” ซายูริอมยิม้ หันกลับมานัง่ เผชิญหน้ากันอย่างเต็มตัว “ ทั้งที่ซายุก็เกิดเดือนธันวาแท้ๆเลย เกิดฤดูหนาวยังชอบกินของเย็นอีกเหรอ ” เขา ว่าเรื่ อยเปื่ อย หันไปสัง่ กับพนักงานเสิ ร์ฟแล้วยืน่ เมนูคืน

124

“ ไม่เกี่ยวหรอกครับ..คุณเองก็เกิดเดือนธันวา ทาไมเป็ นคนใจร้อนซะได้ ” เสี ยง หวานพูดเนิบนาบเหมือนเป็ นเรื่ องทัว่ ไปแต่ประโยคทั้งหมดกลับทาเอาอีกคนชะงักนิ่ง จุนเอนตัวพิงพนักผ้าใบ มองออกไปนอกเฉลียงอาคารสีขาวทั้งหลัง กลีบดอก เฟื่ องฟ้ าในคนโทสี แดงอิฐไหวสัน่ จนเกสรสี เหลืองโอนเอนไปมา “ ฉันไม่ได้เกิดเดือนธันวา ” เขาแกล้งว่า ทาเหมือนไม่สนใจแต่กลับปรายตามอง กิริยาทั้งหลายไม่วาง ซายูริพดู ขอบคุณบริ กรหนุ่มที่ยกแก้วเครื่ องดื่มมาเสิ ร์ฟพร้อมกับถ้วยไอศกรี ม ขนาดยักษ์ใหญ่ ยิม้ หวานให้เสี ยจนคนจ้องมองอดเก็บอาการหึงหวงไว้ไม่ค่อยจะได้ “ คุณเกิดวันที่ 2 ธันวาคม ” ร่ างเล็กว่าเจื้อยแจ้ว ชายหนุ่มแทบกลั้นหายใจด้วยความหวัง แต่ความดีใจก็ผสมปนเปไปกับความ หวาดหวัน่ หากคนตรงหน้าจาเรื่ องทุกอย่างได้จริ ง สิ่ งที่เขาเคยตราไว้เป็ นคราบดาจะไม่ต่าง จากคมมีดที่คอยตัดเส้นสัมพันธ์บางเบานี่ให้สะบั้นลงเลย “ ซายุจาได้ใช่ม้ ยั ” ถึงอย่างนั้น เขาก็ยงั คงห้ามความยินดีน้ ีไม่ไหว ..ถ้าเพียงคาบอกเล่าถัดมาจะไม่ลบความหวังอันน้อยนิดของเขาจนพังทลาย.. “ หมอบอกผมเองล่ะครับ คุณเกิดวันที่ 2 ผมเกิดวันที่ 22 เดือนเดียวกัน ปี เดียวกัน เอริ จงั 4 เมษา ชินยะเป็ น 1 กรกฎา อายุสองคนนัน่ ห่างกันตั้งสี่ ปี..คุณคงไม่คิดว่าผมจะ ความจาเสื่ อมถาวรหรอกมั้ง ” พูดด้วยเสี ยงรื่ นเริ งแต่คนที่ได้ยนิ กลับไม่รู้สึกตามไปด้วย ..พร่ าเพ้อไปแค่น้ นั เอง.. “ นัน่ สิ ..ฉันคิดอะไรอยูก่ นั นะ ” จุนยิม้ ด้วยความรวดร้าว นึกปลอบใจว่าอยากหวัง อะไรให้มนั มากกว่านี้อีกเหรอ..มากกว่าการได้ตวั สุดที่รักกลับคืนมาจากความฝัน ซายูริเงียบกริ บ และคนที่ยงิ่ เหม่อหนักอย่างจุนอาจจะทันเห็นหยดน้ าใสในดวงตา สี หวานคู่งามก็ได้ถา้ คิดใส่ใจกับเรื่ องปั จจุบนั มากพอ ..เพียงแต่วา่ ..เขามองไม่เห็นมัน..

125

“ อิ่มตื้อเลยล่ะ ” ร่ างเล็กมีท่าทีกระตือรื อร้นหลังจากจัดการทุกอย่างจนหมด อาจ เป็ นเพราะจับได้ถึงความเงียบงันและร่ องรอยของความเสี ยใจของผูช้ ายเบื้องหน้าถึงได้ พยายามเปลี่ยนเรื่ องคุย “ ผมยังรบกวนให้คุณช่วยเล่าอีกได้รึเปล่า ร้านค้าเยอะแบบนี้ถา้ ไม่ได้เดินคง เสี ยดายแย่ ไม่อยากให้เสี ยค่าจักรยานอีกตั้งร้อยยูโรเพื่อมาอีกเที่ยวหรอกครับ ” ว่าพลางป่ าย มือไปข้างโต๊ะแล้วหยิบหมวกสานใบน้อยที่อีกฝ่ ายซื้อให้ตอนมาถึงขึ้นสวม จุนละสายตาจากขอบน้ าทะเลสี คราม ประกายแดดที่ทอดตัวจับอยูบ่ นผิวคลื่นเรี ยบ นิ่งเป็ นเงาระยิบระยับสะท้อนเข้าดวงตาใต้แว่นกันแดดสี เข้ม เขามองมือนุ่มนิ่มที่ยนื่ เข้ามา หาแทนคาชักชวนว่าช่วยจับกันไว้อย่างนี้..อย่าปล่อยไปไหน อุง้ มืออบอุ่นสอดเข้าประสานกับเรี ยวนิ้วขาวแทนคาตอบ บีบกระชับเล็กน้อย เหมือนคาสัญญา “ อย่าบ่นว่าหนวกหูเสี ยก่อนล่ะ ” ชายหนุ่มยิม้ รับ เหมือนหัวใจที่แห้งผากถูกริ นรด ด้วยความชุ่มชื่นของอดีตรักระหว่างกัน ..ยังมีเวลาอีกนาน..จะรี บร้อนไปทาไม.. ....................................................................................... “ นี่..หัดฟังกันก่อนได้ม้ ยั ” เสี ยงทุม้ ต่าเรี ยกหาคนตรงหน้าที่สะบัดมือออกจากการ เกาะกุม ดวงตาสี ดาสนิทฉายแววลาบากใจ แค่การขยับเข้าไปใกล้ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ ายจะตั้ง ท่าแง่งอนเสี ยแล้ว “ บอกมาเลยก็ได้นะว่ามีคนอื่น ” ร่ างเล็กตัดพ้อ หยดน้ าใสในดวงตาคลอขึ้นจน แทบล้น และเพียงแค่ครู่ เดียวมันก็กลับไหลพรากลงอาบสองแก้มนวล “ คาโอริ ก็แค่เพื่อนร่ วมงาน ” เด็กหนุ่มร่ างสูงพูดเสี ยงอ่อน อาศัยจังหวะที่คนขี้ น้อยใจปาดน้ าตาทิ้งรวบร่ างบอบบางนัน่ มากอดเต็มอ้อมอก

126

ปลายนิ้วแกร่ งบรรจงเช็ดความเสี ยใจที่ร่วงหล่นไม่หยุดให้อย่างอ่อนโยน ใบหน้า คมเข้มซุกลงกับกลุ่มผมหอม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแค่เห็นน้ าตาก็พาลจะขาดใจตาม “ เพื่อนร่ วมงาน? นัดกันเข้าโรงแรมตอนตีสองด้วยเหรอ! ” เสี ยงสัน่ เครื อต่อว่า พยายามผลักแผ่นอกแข็งแรงออกห่างแต่ไร้ผล “ เชื่อใจผมสิ ..ผมไม่ได้ทาอะไรเลย ผมแค่ไปส่งเธอเท่านั้นเอง ” “ ไม่ได้ผลหรอก..” นัยน์ตากลมโตทอแสงเจ็บช้ า เรี ยวปากบางเม้มแน่นเข้าหากัน เพื่อกั้นความผิดหวังทั้งหมด “ เราเลิกกันเถอะ ” มือบางผลักไสคนตัวสูงกว่าออกห่างแล้ว สาวเท้าหนีหากคนเบื้องหลังกลับกระชากแขนเรี ยวเข้าหาตัว แรงที่มากกว่าผลักไหล่เล็ก ทาเอาเจ้าตัวล้มโครมลงบนเตียงหนา สองแขนกักร่ าง ขาวนวลไว้จนดิ้นไม่หลุด คาพูดที่วา่ ไปเหมือนลอยลม พร่ าเท่าไหร่ ก็ไม่ถูกรับฟัง “ คิดดีแล้วเหรอที่พดู คานั้นกับผม! ” เขาขึ้นเสี ยง กดข้อมือเล็กจนจมฟูก ดวงตาสี เข้มดูดุดนั จนคนข้างใต้ชกั ใจไม่ดี “ เฮ้ย..ชินยะ ” เสี ยงหวานเรี ยกชื่อเด็กรุ่ นน้องที่พว่ งตาแหน่งคนรักมาได้หลายปี แล้ว “ คิดเหรอว่าผมจะปล่อยพี่ไปง่ายๆ จับล่ามโซ่ซะเลยดีม้ ยั ! ” ชินยะเดือดดาล เค้น แรงลงกับไหล่ขาวจนขึ้นรอยจ้ าเรี ยกเสี ยงโวยวายจากพี่เอริ ของเขาลัน่ ห้องนอนกว้าง “ คัทๆๆ..เว้ย! นอกบทสุดขีดเลยไอ้เด็กบ้า!! ” ร่ างเล็กว้ากใส่หูคนตัวโตจนฝ่ ายนั้น ได้สติ “ อ้าว..” เด็กหนุ่มรี บปล่อยตัวสุดที่รัก เขาลุกพรวดขึ้น ดึงเอาบทที่ตอ้ งท่องจาก่อน ไปถ่ายละครวันนี้ข้ ึนมาดูวา่ ดันซ้อมพลาดไปตรงช่วงไหน เอริ ทาหน้ามุ่ย ยันตัวขึ้นจากที่นอนแล้วขว้างหมอนข้างใส่ร่างใหญ่ที่ยนื เกาหัว กระโดดลงจากเตียงแล้วชี้บรรทัดที่ตอ้ งโต้ตอบกับนางเอกละครคนสวยตอนบ่ายสามของ วันให้คนรักดู “ พอคุณน้องยูมิจงั บอกว่า เราเลิกกันเถอะ นายต้องตรงเข้าไปกอดเธอ ไม่ใช่ผลัก ลงเตียง ” ว่าแล้วก็เอาบทละครตีหวั เจ้าเด็กความจาเสื่ อมด้านหน้าด้วยความขบขัน

127

ชินยะถอนใจเฮือกใหญ่ ปล่อยให้พี่เอริ ดึงแก้มเขาเสี ยจนยืดถึงได้ขอเอาคืนด้วย การกกกอดร่ างนุ่มนิ่มนัน่ เต็มอ้อมแขน จมูกโด่งซุกไซ้ลงตรงซอกคอหอมกรุ่ น “ พวกคนขาดความอบอุ่น..” เอริ หวั เราะคิก ดันแผงอกกว้างออกแล้วกาชับให้ ซ้อมกันใหม่ คนเป็ นผูจ้ ดั การส่วนตัวจะเดือดร้อนก็ตรงที่นายแบบในสังกัดดันจาบทไม่ได้ก็ ตอนนี้ล่ะมั้ง แต่เจ้าชินยะนี่ต่างออกไปอีกแบบ ตรงที่วา่ ชอบเอาตัวเองใส่เข้าไปในตัวละคร จนคนช่วยซ้อมอย่างเขาซวยอยูเ่ นืองๆ “ ก็..ผมนึกว่าพี่ขอเลิกกับผมนี่ อารมณ์มนั เลยพาไป โกรธจัดเลยเห็นมั้ย ” เขาชี้ให้ ดูเส้นเลือดข้างขมับที่ยงั เต้นตุบไม่หาย เล่นเอาคนมองหัวเราะก๊าก เอริ ขาจนท้องคัดท้องแข็ง แต่พอเห็นว่าพ่อเจ้าประคุณนัน่ ไม่ได้ขาไปด้วยถึงสานึก ผิดที่ไปแซวคนอายุนอ้ ยกว่าเข้า “ โธ่เอ๊ย..ชินจ๊ะ ชินจ๋ า~ นายอินเกินไปหรอกนะ ” สองแขนเรี ยวกระหวัดเข้าที่บ่า แกร่ งเป็ นการออดอ้อน และเป็ นวิธีเดียวที่ชินยะไม่ยอมให้พี่เอริ ไปอ้อนกับคนอื่นแบบนี้โดย เด็ดขาด เขายังมุ่นหัวคิ้วไม่หาย ทาหน้าตาเหมือนงอนจริ งจนเมื่อคนรักซุกหน้าลงกับอ้อม อกถึงค่อยยังชัว่ “ สัญญากับผมนะพี่..ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นห้ามขอเลิกกับผมนะ ” “ อะไรกันฟะ..ยังอินไม่เลิกอีก ” เอริ หมัน่ ไส้ เลยอ้าปากงับแขนแข็งแรงที่โอบอยู่ รอบเอวเข้าเต็มรัก “ ไม่ได้อิน..แค่กลัว ” เขากลุม้ ใจ ทิ้งน้ าหนักตัวลงบนเตียงใหญ่แต่ไม่ลืมจะคว้า ร่ างขาวจัดนัน่ ลงมานอนเค้งเก้งด้วย “ ก็ถา้ ชินไม่ทาอะไรผิด พี่จะขอเลิกทาไมเล่า ” เขาตีมือหนาไปเพี๊ยะเมื่อเห็นว่าไอ้ เด็กบ้าเริ่ มแกะกระดุมเสื้ อทิ้งอีกแล้ว

128

ชินยะถอนใจรอบที่เท่าไหร่ ไม่รู้ นึกถึงยัยนางเอกที่ตอ้ งเข้าฉากด้วยเพราะดัน ปล่อยให้พี่เอริ รับงานละครโดยไม่ทนั ดูชื่อคนแสดงร่ วมเสี ยก่อน..ก็ยยั นี่ไม่ใช่เหรอที่เคยถ่าย แบบกับเขาแล้วไปจบกันบนเตียงวันที่พี่เอริ ยงั ถูกเขาจับตัวขังไว้บนเกาะน่ะ “ ผมกลัวพี่หึง ” เขาพึมพา ทึ้งเสื้ ออีกคนลงไปกับพื้น ตามด้วยสอดมือเข้าใต้เอว บางแล้วยกสะโพกมนขึ้นสูงเพื่อรู ดเอากางเกงขาสั้นเกะกะนัน่ ทิ้งไป “ ก๊าก~ ” เอริ หวั เราะร่ า ถูกเหน็บไปนิดว่าหัดขาให้มนั เรี ยบร้อยหน่อย “ เห็นพี่ เป็ นคนขี้หึงเหรอ ” ปลายนิ้วนุ่มไล้วนไปมาแถวไหล่กว้าง “ ขอบอกว่า ไม่เลยจ้า..” สอดมือเข้าใต้กลุ่มผมสี ดาสนิทแล้วรั้งใบหน้าคมให้กม้ ต่า ริ มฝี ปากนุ่มแตะลงกับปากอุ่นก่อนจะเป็ นฝ่ ายสอดลิน้ เข้าไปหยอกเย้า “ แต่..ผมเคย..” เขาหายใจติดขัดตอนที่ถูกผลักให้นงั่ พิงหัวเตียง ชินยะหลับตานิ่ง ลูบลงบนแผ่นหลังนวลเนียนกับภาพตรงหน้า ทุกอย่างเหมือน ถูกไฟร้อนเข้าครอบคลุมยามที่สมั ผัสได้ถึงปากนุ่มนิ่มที่ไล่จูบลงมาเรื่ อยจากต้นคอ นิ้วเรี ยว ปลดตะขอกางเกงของเขาออกแล้วลากมันไปกองปลายเตียง ..เขาต่างหากที่จะหึง..นับวัน..พี่เอริ ชกั จะเอาใจเก่งเกินไปแล้ว.. เสี ยงรสจูบดังแว่วเข้ามากลางความเงียบของยามเช้า เส้นผมนุ่มเหมือนใยไหมคลอ เคลียที่ตน้ ขาจนรู ้สึกเสี ยววาบ เขานัง่ ไม่ติดที่กบั อุง้ ปากอบอุ่นที่กดลงมาบนส่วนแข็งแกร่ ง “ ให้ตายสิ ..” ชินยะคราง นิ่วหน้าอย่างฝื นทนกับปลายลิ้นที่ดูดดุนบนกลางลาตัว คนกระทายกยิม้ อย่างพอใจกับปฏิกิริยาที่ตวั เองเป็ นคนคุม ฟันคมครู ดลงกับส่วน อ่อนไหวจนเรี ยกแรงตื่นตัวมากขึ้น ความใหญ่โตที่คบั แน่นในโพรงปากแทบทาให้สาลักแต่ ก็น่าดีใจไม่หยอกกับพ่อนายแบบคนดังที่เหมือนแมวเชื่องตอนตกอยูใ่ นกามือ “ มีอะไรจะสารภาพเหรอเด็กน้อย ” เอริ กระเซ้า หยุดปากไปเพื่อแกล้งคนความลับ เยอะนัน่ ให้คายเรื่ องราวในใจออกมาโดยเร็ ว ชินยะขมวดคิ้วแน่น คว้าตัวอีกฝ่ ายแล้วกดต้นคอขาวให้กม้ ลงจัดการกับธุระ ตรงหน้าก่อนแต่โดนขัดขืน เขาทาเสี ยงคล้ายไม่พอใจจนต้องจบลงด้วยการดันร่ างเพรี ยว บางลงกระแทกกับพื้นเตียง

129

“ อ้าขาเร็ ว..” เสี ยงทุม้ ต่าแหบพร่ า ร้องสัง่ คนรักให้ตามใจเขาได้แล้ว เอริ ยงั อิดออด มีเสี ยงขบขันดังขึ้นเล็กน้อยกับกิริยาฮึดฮัดยามไม่ได้ดงั่ ใจ แต่พอ อ่อนให้หน่อยก็เลยต้องโดนรังแกจนเผลอร้องโอย “ ห้ามทาเจ็บนะ..ไม่ง้ นั งดไปสองอาทิตย์เลย ” คนตัวเล็กขู่ฟ่อ ทึ้งปลายผมที่ตก ระลงมาของคนตรงข้าม ฝ่ ามือกร้านแยกขาขาวโพลนออกจากกัน ร่ างสูงใหญ่สอดตัวเข้ากึ่งกลางแล้วก้มลง จูบซ้ าแล้วซ้ าเล่าข้างแก้มใส รอยยิม้ เจ้าเล่ห์ของเขาเป็ นอย่างแรกที่พเี่ อริ จะชอบมองเสมอ “ ไม่อยากเจ็บก็เอาเข้าไปเองสิ ” เวลาพูดจาลามกทีไรจะต้องได้ของแถมเป็ นรอย ฝ่ ามือนาบมาข้างใบหน้าทุกที และคราวนี้ก็ไม่พลาด เสี ยงเพี๊ยะดังสนัน่ อยูข่ า้ งกกหูตามติด ด้วยเสี ยงครางผะแผ่ว “ อือ..หัดลดขนาดซะบ้าง ไอ้บา้ ” คิ้วเรี ยวขมวดมุ่นตอนที่พยายามจับบางอย่าง เบียดแทรกเข้าไปในร่ างตัวเอง ไม่ได้คิดเอาเลยว่าฝ่ ายไหนกันแน่ที่พดู ลามกมากกว่ากัน ชินยะหัวเราะในลาคอ จูบเฟ้ นอย่างมันเขี้ยวกับเนื้อนวลที่เปลี่ยนเป็ นสี แดงเรื่ อ รู ้สึกดีตอนที่พี่เขยไม่อยูบ่ า้ นเพราะเขาทาเสี ยงโครมครามในห้องได้ตามใจ ...... “ เลิกกันนะ ” เอริ ที่เอาผ้าห่มมาพันตัวเป็ นดักแด้ท่องบทปาวๆใส่หน้าอีกฝ่ าย “ แต่ผมรักคุณ ” เด็กหนุ่มอมยิม้ เท้าหัวแล้วมองแก้มกลมป่ องอย่างรักใคร่ เกลี่ย เส้นผมยุง่ เหยิงจากแรงกระชากลากถูบนเตียงกว้างไปหลายยกขึ้นทัดใบหูนุ่ม “ ลูกกะตาน่ะ ซีนนี้ตอ้ งเจ็บปวด ไม่ใช่หวานเชื่อมปานจะกลืนกันตาย ” คนเป็ นรุ่ น พี่มว้ นบทละครแล้วตีผวั ะเข้าหน้าผากพวกที่ด้ือด้าน สอนอย่างไรก็ไม่จา ชินยะหัวเราะ ขยับตัวเข้าไปแนบชิดแล้วเลิกผ้าผืนใหญ่ข้ ึนมาห่มด้วยกัน อุ่นไอ ของผิวกายที่อิงแอบทาให้รอบด้านดูอบอุน่ เรี ยวปากร้อนระอุจุมพิตลงกับไหล่ขาวเนียนนุ่ม ที่โผล่พน้ ขอบผ้ามา

130

“ อาบน้ ากัน ” เขาชวน ประกายความปรารถนาในดวงตายังไม่มอดดับไปง่ายดาย นัก “ พี่วา่ นายไม่รอดฉากนี้แหง ” เอริ ปรามาส พึมพาว่าถ้าโดนสัง่ เทคยับล่ะก็ ถือว่า เสี ยชื่อผูจ้ ดั การ เกิดพี่เรี ยวเฮตาหนิมาจะให้นอนแยกห้องไปเดือนนึง คนฟังยิม้ มุมปาก คลี่ปลายนิ้วเล็กขึ้นจูบแล้ววางทาบลงกับแผงอกแข็งแรง นัยน์ตา คมกล้าฉายแววของความรักสุดหัวใจที่ใครอื่นไม่มีวนั จะได้เห็นมัน “ ใครบอก ฉากนี้แหละที่ผมจะทาได้ดีที่สุด แค่คิดว่ายัยนัน่ เป็ นพี่ ผมก็ร้องไห้เป็ น เผาเต่าแล้ว ” “ หรื อไม่ก็ฉุดขึ้นเตียงแบบตะกี๊ ” ร่ างเล็กหัวเราะสดใส ยืดตัวขึ้นจูบแก้มอีกคน ก่อนจะเรื่ อยต่าลงมาที่ริมฝี ปาก เคล้าคลึงกันเนิ่นนานจนลืมเวลา “ พี่สญ ั ญา..จะไม่ขอเลิกกับ ชินหรอก ” ยกนิ้วก้อยขึ้นเกี่ยวกันไว้แล้วยิม้ ร่ าเริ ง ชินยะยิม้ รับ ซุกลงกับอ้อมกอดเล็กแต่แสนอบอุ่นของคนรัก “ สารภาพอะไรอย่างนึง..ยัยเนี่ย ผมเคยนอนกับเธอล่ะ ตอนที่พี่โดนผมจับไป พอ จาได้ม้ ยั ” เขามองอีกฝ่ ายด้วยความไม่สบายใจนัก ยิง่ เห็นคนฟังเงียบกริ บก็ยงิ่ ใจแป้ วหนัก ขึ้นอีก “ อ๋ อ..” เอริ ที่เงียบเพราะมัวแต่คิดทาท่านึกขึ้นได้ “ อือ..แล้วทาไมล่ะ ” นิ้วนุ่มเกี่ยว เส้นผมสี ดาขึ้นมาพันเล่น “ ไม่โกรธเหรอ ” “ โกรธ? ” ร่ างเล็กบางหัวเราะอีกครั้ง แววตาเป็ นประกายเหมือนค้นพบเรื่ องสนุก “ จะบ้าเหรอ ตอนนั้นยังไม่เป็ นอะไรกันสักหน่อย ” “ แต่ผมต้องเข้าฉากกับเธออีกครั้งนะ แถมยังมีเลิฟซีนอีก ทาใจได้เหรอ ” เขาทา เสี ยงจริ งจัง เป็ นห่วงเอามากด้วยว่าคนรักจะน้อยใจหรื อระแวงอะไรขึ้นมา เอริ แทบจะกลั้นขาไว้ไม่อยูก่ บั สี หน้าอย่างนั้นเลยขอถือโอกาสบิดแก้มคนที่นอน ซบอกไปหน

131

“ พี่จะบอกอะไรให้อย่างนะ คนรักกันก็ตอ้ งไว้ใจกัน พี่ไม่งี่เง่าเอาเรื่ องงานมาปน กับเรื่ องส่วนตัวหรอก ชินนอนกับยูมิจงั ไปแล้วก็ใช่วา่ จะต้องนอนด้วยกันอีกนี่นา ” ริ ม ฝี ปากสี สดจูบบางเบาลงข้างแก้ม “ เพราะฉะนั้น..ไม่ตอ้ งห่วงพี่นะ แสดงเต็มที่ไม่ตอ้ งมีเบรกเลย ” ว่าแล้วก็เอียงแก้ม ทาปากจู๋ให้คนด้านข้างจูบตอบกลับมาบ้าง ชินยะอมยิม้ คว้าเอวบางให้ลม้ ตัวลงมานอนในอ้อมแขน จูบเน้นหนักจนสมใจ.. จูบย้า ซ้ าไปมาพอที่จะดับไฟรักที่สุมอกให้หรี่ ลง พร้อมกับความคิดที่วา่ .. ..เขาช่างเป็ นผูช้ ายที่โชคดีที่สุดในโลกเสี ยจริ ง.. .......................................................................................

132

Special 3 : I’ll Be Your Everything ร่ างสูงใหญ่ใต้ชุดคลุมอาบน้ าสาละวนเช็ดเส้นผมที่เปี ยกโชก ชายหนุ่มเดินไปดึง ม่านหน้าต่างให้เปิ ดออกเพื่อรับไอแดดตอนเช้าตรู่ หยดน้ าที่เกาะพราวบนแผงอกแกร่ งถูก ซับออกไปก่อนที่ผา้ ขนหนูผนื ใหญ่จะโดนโยนไปกองที่เตียงกว้าง รอยยิม้ ของความสุขผุด ขึ้นเพียงลาพังภายหลังความฝันยามค่าคืนที่ยงั คงตรึ งไว้เหมือนความจริ ง ปลายนิ้วใหญ่แตะลงบนริ มฝี ปากของตัวเอง ความรู ้สึกที่เหมือนอยูใ่ นไอรักที่อวล เคล้าทาให้เขาแทบจะสาลักความหวานนี้เป็ นคารบสอง ความฝันที่วา่ มีใครคนหนึ่งบรรจง จูบลงมาแล้วทอดกายอยูใ่ นอ้อมกอดเขาจนกระทัง่ ใกล้รุ่งสาง จุนคว้ากางเกงยีนส์สีซีดขึ้นมาสวม แสงจากภายนอกที่ส่องผ่านระเบียงกระทบอยู่ บนแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่า เรื อนผมสี เข้มตกระลงมาบนใบหน้าคม เงาสะท้อนจากบาน กระจกเห็นผูช้ ายคนหนึ่งที่ยงั มีรอยยิม้ ติดในใจไม่ยอมคลาย เขาติดกระดุมเสื้ อเชิ้ตแล้วพับ ตัวแขนที่ยาวเกะกะขึ้นไปเหนือข้อศอก วันนี้สญ ั ญากับซายูริแล้วว่าจะพาเที่ยวสวนองุ่นไป จนสุดเขตไร่ มือที่กาลังจะคว้าหมวกปี กกว้างขึ้นมาถือชะงักนิ่งทันทีที่ดวงตาสบเข้ากับเส้นผมสี น้ าตาลทองสองสามเส้นบนเตียงขาวสะอาด ดวงใจในอกเต้นรุ นแรงเมื่อหาเหตุผลเพื่อบอก ที่มาของมันอย่างไรก็ได้แค่วา่ ..เป็ นเส้นผมของซายุ ..หรื อว่า..เมื่อคืน.. จุนยืนนิ่งอยูก่ ลางห้อง ยกมือขึ้นลูบใบหน้าแล้วได้แต่ยมิ้ เป็ นบ้าเป็ นหลังอยูค่ น เดียว ใจหนึ่งที่ยนิ ดีจนเต้นแรงก็ตอ้ งกาชับเรื่ องในหัวไว้เผื่อเจ็บ ..เขายังมีเวลาอีกมาก..อย่าเพิ่งร้อนรนไป..

133

ร่ างสูงเดินผ่านห้องโถงใหญ่ กลิ่นหอมอบอวลจากในห้องครัวทาให้คิดไปว่า แม่บา้ นชาวกรี กคงกลับมาทางานของเธอแล้ว เขาเคาะประตูหอ้ งนอนของซายูริอยูเ่ พียงครู่ เมื่อไม่มีเสี ยงขานรับตามเดิมก็ตอ้ งถือวิสาสะเปิ ดเข้าไปอย่างเคย “ ซายุ..” เสี ยงทุม้ นุ่มนวลเรี ยกหาเพราะไร้เงาของคนที่น่าจะนอนเล่นอยูบ่ นเตียง ในยามเช้าแบบนี้ คิ้วเข้มขมวดแน่น สาวเท้าเข้าไปแล้วเปิ ดประตูหอ้ งน้ าด้วยใจร้อนรน กลัวว่าคนที่ ช่วยตัวเองได้ลาบากจะล้มลงกับพื้นแข็งกระด้าง บนกระเบื้องขาวที่ปูไว้มีเพียงหยดน้ า หมาดๆ และนัน่ แปลว่าอีกฝ่ ายจัดการธุระส่วนตัวก่อนหน้าเขานานแล้ว “ ซายุ..อยูไ่ หนน่ะ ” จุนตะโกนหา วิง่ กลับออกไปตรงห้องโถงก่อนที่จะต้องสะดุด กึกกับเสี ยงหวานใสจากในห้องครัว เขาถอนใจด้วยความโล่งอก ชัว่ วินาทีน้ นั นึกกลัวว่าความฝันเลวร้ายจะซ้อนทับกับ ความจริ ง “ ลุกขึ้นมาทาอะไรแต่เช้า..ฉันเป็ นห่วง รู ้ม้ ยั ” ชายหนุ่มติติง พาลชะงักกับร่ างบอบ บางที่ยมิ้ สดใสเมื่อตัวเองกาลังสาละวนกับการทาอาหารตรงหน้า “ นัน่ อะไร ” เขาพึมพา กาลังจะเอื้อมมือไปห้ามคนที่ถือมีดหัน่ เนื้อไก่จากช่องแช่แข็งแต่ก็ย้งั ความคิดไว้แค่น้ นั “ ก็ตอนที่มาถึง คุณป้ าเขาพาผมเดินในห้องครัวไงครับ ผมก็เลยจาได้วา่ อะไรอยู่ ตรงไหน ถ้าคุณสงสัยล่ะก็..จะบอกว่าตอนอยูก่ บั หมอ ผมทาอาหารให้เขากินทุกวันเลยล่ะ ” ซายูริยมิ้ หวาน เดินไปตรงเตาอบแล้วคว้าเอาถุงมือผ้าออกมาสวม เปิ ดเอาเนื้อหมูที่ อบจนสุกทาด้วยซอสทาซิกิ วางเคียงไว้ดว้ ยแป้ งพิตา้ กับมันทอดและผักสลัด จุนยืนกอดอกนิ่ง พยายามนึกทบทวนดู เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกซายูริสกั คาเลยว่ามี อะไรบ้างในช่องแช่แข็ง แล้วคิดดูวา่ คนที่ทาแต่อาหารญี่ปุ่นจะมารู ้วธิ ีทาอาหารกรี กได้ยงั ไง เขาดูมือเล็กคลี่ใบกะหล่าปลีออกแล้วยัดไส้ดว้ ยหมูสบั และข้าวที่ปรุ งด้วย เครื่ องเทศกับน้ ามันมะกอก ม้วนมันเข้าไปท่าทางคล่องแคล่วแล้ววางลงบนจานนึ่ง “ คุณอยากช่วยผมมั้ย ” ว่าพลางวางเครื่ องเคียงทุกอย่างลงต่อหน้า

134

“ หื อ..แค่จบั ยัดแล้วม้วนเหรอ ” เขานึกสนุก แผ่ใบกะหล่าปลีออกแต่คงแรงไป หน่อยมันถึงได้ขาด เรี ยกเสี ยงหัวเราะคิกคัก ซายูริยมิ้ สดใส ขยับตัวเข้าใกล้แล้วจับลงบนมือแกร่ ง บรรจงสอนเชื่องช้าว่าควรจะ ใช้อะไรมากแค่ไหนแล้วดึงใบข้างหนึ่งทับซ้อนกัน ทบลงไปอีกชั้นก่อนจะม้วนปิ ด “ ฉันชอบสลัดกรี กนะ ซายุทาเป็ นมั้ย ” เขาพูดขึ้นตอนที่เอาจานกะหล่ายัดไส้ไป นึ่ง ชะโงกผ่านช่องแช่แล้วเจอว่ามีเฟต้าชีสอยู่ “ ผมกะว่าจะลองทา แต่ไม่รู้นะว่ากินได้รึเปล่า ” ร่ างเล็กยิม้ รับ เจ้าตัวลงมือหัน่ มะเขือเทศ แตงกวา หอมหัวใหญ่กบั พริ กยักษ์สามสี เป็ นแว่น ขาด ไม่ได้ที่สุดคือมะกอกที่เป็ นของขึ้นชื่อ ราดด้วยน้ าส้มสายชูกบั น้ ามันมะกอก วางเฟต้าชีสที่ หัน่ เป็ นเหลี่ยม จบด้วยผงออริ กาโน จุนมองทุกอย่างด้วยความสงสัย มันค้านกันจนหมดประเด็นว่าเป็ นไปไม่ได้เลยที่ คนมองไม่เห็นจะทาทุกอย่างได้ง่ายดายแบบนี้ ขนาดให้เขาหลับตาเดินในบ้านที่อยูเ่ ป็ นสิ บปี ยังชนนู่นชนนี่ดว้ ยซ้ า นับประสาอะไรกับบ้านที่เพิ่งมาอยูย่ งั ไม่ถึงอาทิตย์กนั ดวงตาคมกริ บมองคนที่กาลังเก็บจานชามที่ลา้ งแล้วไปวาง ชัว่ จังหวะที่มวั แต่นึก เหม่อ ฝ่ ามือนุ่มก็รวบมีดหัน่ มาปนกับส้อม ปลายคมแฉลบลึกเข้าผิวนวล “ อ๊ะ..” ร่ างสูงใหญ่ดึงนิ้วเรี ยวออกมาทันควัน เขาจูบซับหยดเลือดที่รินลงเพราะดูเหมือน ว่าคนตรงหน้าจะเผลอกาคมมีดเข้าไปเต็มที่ “ จะบ้าเหรอ..วางมีดเอาไว้ไม่เห็นรึ ไง ” เขาเสี ยงดังด้วยความเป็ นห่วง พลั้งเผลอ เหมือนจะตะคอกไปตามนิสยั “ ถ้าเห็นจะทาเหรอครับ ” ซายูริทาหน้ามุ่ย แก้มขาวเป็ นสี แดงเข้มเมื่อพยายามดึง มือกลับมาแล้วไม่เป็ นผล หัวใจดวงน้อยเต้นแรงกับปลายลิ้นที่ซบั เลือดให้นุ่มนวล ..อ่อนโยน..จนใจเต้นรัว.. “ ใครจะอยากเจ็บตัวกันล่ะ ”

135

จุนชะงัก ทุกอย่างที่คิดอยูก่ ลับไปเป็ นศูนย์อีกครั้ง เขาสับสนไปหมดแล้ว..มันยังไง กันแน่ “ ขอโทษ ฉันไม่ได้ต้ งั ใจจะตาหนิซายุหรอก แค่ห่วงจนมันเผลอไปเอง ” ร่ างบอบบางอมยิม้ จนแก้มแดง งึมงาในลาคอว่าจะปล่อยมือเขาได้หรื อยัง คนที่ กอบกุมนิ้วนุ่มเนียนไว้อย่างนั้นเห็นว่าเลือดหยุดแล้วถึงได้จาใจละออกมา “ เดี๋ยวฉันทาต่อเอง ซายุไปนัง่ เถอะ ” เขาสัง่ มองตามแผ่นหลังเล็กที่เจ้าตัวเดิน กลับเข้าไปในห้องโถงแล้วเผลอชนเก้าอี้ผา้ ใบเสี ยงดังกึงแต่กด็ ูเหมือนจะไม่เป็ นอะไรมาก ..ถ้านี่เป็ นละครล่ะก็..จะต้องทุ่มทุนสักเท่าไหร่ เพื่อเป็ นผูก้ ากับ.. ...... “ คุณจะพาผมไปไหนเหรอ ” เสี ยงหวานถามขึ้นเมื่อถูกอุง้ มืออบอุน่ จูงขึ้นมาตรง เนินสูง กลิ่นหญ้าที่ถูกบดเจือจางกับสายลม เสี ยงของกีบเท้าสัตว์ขนาดใหญ่ตะกุยลงกับ ผืนดินดังไปพร้อมเสี ยงหายใจฟื ดฟาดของมัน จุนปลดล็อคกลอนเหล็กที่ก้ นั เป็ นคอกสัตว์ เขาบอกให้ซายูริยนื นิ่งๆตอนที่เดินไปเอาอานหนังลงมาจากชั้นวาง สวมขลุมขี่เข้าไป สาหรับบังคับแล้วตรวจดูสายไนล่อนว่ารัดอานจนแน่นพอ “ เอ่อ..” ร่ างเล็กเหมือนจะกระถดตัวหนีไปเล็กน้อยกับเสี ยงควบกุบกับของเจ้าม้า ตัวใหญ่ขนาดผูช้ ายตัวโตสองคนขึ้นไปนัง่ ได้ “ มันเชื่องนะ ” เขาหัวเราะ ลูบขนนุ่มเหมือนกามะหยีไ่ ปมาก่อนจะจับสาย บังเหี ยนเอาไว้ “ อยากลองขี่ดูม้ ยั ” “ ผมเหรอ..” ซายูริถามอย่างตกใจ ส่ายหัวดิกแต่ก็ตอ้ งเปลี่ยนใจเมื่อเจ้าตัวเบิ้มเลีย เข้ามาที่มือ “ อ๋ า..ลิ้นมันสากจัง ” หัวเราะสดใสจนคนมองยิม้ ตามไปด้วย ชายหนุ่มเอารองเท้าบูท๊ สวมให้อีกฝ่ าย มือที่ประคองต้นขาเรี ยวขึ้นดูอ่อนโยนจน ผูถ้ ูกกระทาอดแก้มแดงเป็ นครั้งที่ร้อยกว่าไม่ได้

136

“ ใช้แค่ตวั เดียวพอ ” เขาพูด ปล่อยให้มา้ อีกสองตัวที่เหลือออกไปหาหญ้าริ มทาง กินเอาเอง เจ้าตัวสี ขาวขนเนียนรู ปร่ างใหญ่พอๆกับตัวสี ดาดูเหมือนจะลัดเลาะขึ้นเนินไปทาง สวนก่อนพวกเขาเสี ยแล้ว ก็คงต้องขอแต่วา่ ไม่ให้มนั ไปแอบกินองุ่นลูกดกจนหมดไร่ “ ผมขี่ไม่เป็ นนะ ต้องตกลงมาหลังเดาะแหง ” จุนเพียงแต่ยมิ้ จูงข้อมือบางเข้าไปใกล้แล้วสอดมือเข้าที่เอวคอด บอกให้อีกฝ่ ายยก ขาขึ้นเหยียบตรงตาแหน่งโกลนที่เขาว่า แล้วออกแรงเพียงน้อยนิดยกตัวเบาเหมือนนุ่นขึ้น ไปนัง่ บนหลังม้าสี ดาปลอดก่อนจะขึ้นไปนัง่ ซ้อนอยูด่ า้ นหลัง ผิวกายที่แนบกัน..แม้จะเป็ นช่วงที่ไม่ได้ร้อนนักแต่กท็ าเอาแต่ละฝ่ ายรู ้สึกร้อนรุ่ ม อยูใ่ นอก ลมหายใจอุน่ ริ นรดอยูห่ ลังต้นคอขาวผ่อง อ้อมแขนแกร่ งโอบกระชับลงมาบนสาย บังเหี ยนคล้ายกับบังคับให้ร่างบอบบางต้องตกอยูใ่ นอ้อมกอดอย่างช่วยไม่ได้ สายลมเย็นพัดโชยเหมือนเป็ นใจกับเวลาที่แสงแดดไม่ได้ร้อนจนหนักหนา สวน องุ่นที่เห็นอยูส่ ูงขึ้นไปบนเนินดินดูไกลตา แผ่นหลังนวลแนบแน่นกับอกกว้างที่แสนจะ อบอุ่นกว่าใคร ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยูข่ า้ งพวงแก้มนุ่ม ได้กลิ่นหอมของแชมพูที่ยงั จรุ ง ใจอยูบ่ นเรื อนผมสี น้ าตาลทอง ..ใครหนอ..ช่างแอบมาให้กกกอดถึงที่เสี ยได้.. ..มีความสุขจนแทบล้น.. ซายูริยมิ้ เก้อเขิน คากระซิบข้างหูบอกว่าให้วางมือลงบนแขนแข็งแรงที่จบั สาย บังคับอยู่ เรี ยวนิ้วนุ่มแตะที่สนั มือแกร่ ง และถ้าไม่คิดมากจนเกินไป จังหวะที่คนด้านหลัง บังคับม้าให้เดินเหยาะๆนั้น เขาเองก็สมั ผัสได้ถึงริ มฝี ปากอุ่นร้อนที่แนบลงมาตรงแก้มซ้าย เหมือนฉกฉวยความพึงใจไปเก็บไว้ในอกอยูผ่ เู ้ ดียว ..ราวกับทั้งร่ างร้อนผ่าวอยูก่ ลางกองไฟ.. “ ปล่อยตัวตามสบาย ไม่ตอ้ งเกร็ งมากนัก เดี๋ยวจะเมื่อยเอา ” จุนบอก แอบยกยิม้ อยู่ เบื้องหลังเพราะขโมยหอมแก้มนุ่มนัน่ มาได้อยูห่ น

137

ร่ างเล็กบางทาตามคาว่า จากที่นงั่ ตัวแข็งทื่อก็ค่อยผ่อนแรงลง สุดท้ายรอยยิม้ สดใส ก็ปรากฏขึ้นแทน ลมฤดูร้อนพัดกลิ่นดอกส้มปนมาเจือจาง เสี ยงฝี เท้าม้าย่าลงบนผืนดินดัง แว่ว อ้อมอกที่แนบกันไม่ห่างดึงรั้งหลังนวลให้ใกล้กว่าเคย “ ตรงนั้นเป็ นสวนองุ่น ” ร่ างสูงพูดทาลายความเงียบ ชักบังเหี ยนให้เจ้าม้าตัวโต หันหัวไปทางทิศตะวันตก “ มันกว้างมั้ยครับ ” ซายูริถามขึ้นเสี ยงตื่นเต้น ได้ยนิ เสี ยงลมหวีดหวิวพัดผ่านเมื่อ กีบเท้าใหญ่วงิ่ เร็ วขึ้น “ ก็เกือบสิ บไร่ ” เขาตอบ ใช้ปลายบู๊ทกระแทกลงบนสีขา้ งหนาเบาๆแล้วรั้งสาย คุมไว้เป็ นสัญญาณให้หยุด ก่อนจะให้มนั ควบกุบกับลอดผ่านใต้ซุม้ องุ่นที่เกี่ยวเถาอยูต่ าม ห้าง อาชาสี ดาขลับหยุดนิ่งพร้อมกับก้มเล็มหญ้าเขียวชอุ่มบริ เวณนั้น จุนลงจากหลังม้า ก่อนแล้วถึงสอดแขนเข้าใต้ขาเรี ยว โอบอุม้ อีกฝ่ ายเหมือนประคองเจ้าหญิงน้อยลงพื้นดิน “ องุ่นพวงสวยๆทั้งนั้น ถ้ามีมากกว่านี้คงส่งทาไวน์ ” เขามองรอบด้านด้วยสายตา ของนักธุรกิจ “ มันเป็ นยังไงบ้างครับ ” คาถามดูกระตือรื อร้นอยากฟังนัก คนตัวสูงกว่ามากเอื้อมมือปลิดก้านองุ่นดาลงมาพวงโต เขาดึงเม็ดเล็กๆแล้วป้ อน ใส่ปากจิ้มลิ้มที่ชวนคุย ซายูริหวั เราะ เคี้ยวรสละมุน ชุ่มไปด้วยน้ าที่ฉ่ าหวานทั้งรอยยิม้ “ ผมอยากลองจับกิ่งมัน ลองแตะดูได้ม้ ยั ครับ ” ปลายนิ้วเรี ยวคลาลงบนเสาไม้เจอ เพียงแต่ลาต้นคดเคี้ยวที่เกี่ยวพันอยูร่ อบด้าน ใบสี เขียวสดปลายหยักระอยูแ่ ถวแก้ม จุนโน้มกิ่งที่มีพวงองุ่นลูกงามประดับอยูล่ งมาด้านล่าง เอื้อมรั้งมือเล็กให้ลองจับ อย่างที่ใจอยากตามคาขอ ดวงตาคมกริ บจับจ้องแต่เสี้ ยวหน้าหวานเหมือนรสองุ่นที่ตรึ งใจ อย่างเงียบเชียบ ลูกแก้วกลมโตคู่น้ นั ไม่ขยับเลยแม้แต่นอ้ ย ..ซายูริมองไม่เห็นจริ งๆ..

138

เขาข่มความเสี ยใจ ละสายตามองแค่ยมิ้ สดใสของอดีตคนรัก เรี ยวปากสี ชมพูสด พึมพาออกมาอีกหลายประโยคแต่สิ่งที่ดึงดูดใจเขาคือรสหวานลิ้นที่อยากลิ้มลองอีกสักหน.. ให้นอกเหนือไปจากในความฝัน ใบหน้าคมเข้มโน้มลงใกล้ ในขณะที่อีกฝ่ ายยังพูดจ้อ ..ใกล้..จนห่างแค่ไม่กี่คืบ.. “ คุณว่ามั้ยครับ..” เสี ยงเรี ยกจากคนตรงหน้ากระชากสติที่มวั เมาอยูก่ บั ความคิด ของตัวเองให้ตื่นขึ้น จุนถอนใจพรื ด ถอยห่างออกมาจากดอกกุหลาบขาวที่สุดจะเย้ายวน นึกก่นด่า ตัวเองว่าหากแตะต้องเพียงแค่ริมฝี ปากนัน่ รับรองว่ามันต้องจบลงโดยมีพ้นื หญ้าแทนเตียง และรากไม้รองแทนหมอน “ ซายุวา่ ยังไงนะ ” เขาถามซ้ า ยกมือขึ้นขยี้หวั ตัวเองเพื่อไล่อารมณ์รัญจวนที่แสน จะป่ วนปั่ น “ ผมบอกว่า..ที่นี่อากาศดีถึงปลูกองุ่นขึ้น ” เจ้าตัวเล็กว่าเจื้อยแจ้ว “ ใช่..เหมาะเป็ นเรื อนหอ ” แกล้งกระเซ้าเพื่อมองแก้มนวลที่ข้ นึ สี แดงได้ง่ายดาย ซายูริกม้ หน้างุด ทาทีหนั ไปทางอื่นแล้วดึงเอาเม็ดองุ่นมากินแก้เก้อ “ คุณเคย..แต่งงานมั้ย ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะทันที “ อะไรทาให้ซายุถามฉันอย่างนั้น ” “ หมอคาซึมะเล่าให้ฟัง เขาบอกว่าคุณเป็ นเจ้าของบริ ษทั ที่ดินอันดับหนึ่ง ถึงผ่าน ไปกี่ปีก็ไม่มีใครขึ้นมาแทนที่ได้ มีแต่จะทิ้งห่างคู่แข่งเข้าไปทุกที ได้ข่าวว่าสี่ ปีก่อน..คุณเคย แต่งงาน แต่ผมไม่เห็นคุณพูดถึงภรรยาคุณเลยนี่ครับ ” เขาเงียบ นึกหงุดหงิดว่าเจ้าหมอคาซึมะทาพิษเขาอีกแล้ว แต่นนั่ ก็เป็ นความคิดที่ น่าขันไม่นอ้ ย ชอบหาเรื่ องใส่ตวั เขาทุกทีเลยสิ น่า “ ฉันแต่งงานแล้ว..กับตุก๊ ตากระเบื้องตัวน้อยๆ ตั้งแต่เรี ยนเกรดเจ็ด..” จุนพูด หน้าตาเฉย “ และไม่เคยคิดจะใช้ชีวติ ร่ วมกับใครอีกเลย ถ้าไม่ได้เจ้าตุก๊ ตาที่วา่ นัน่ มาครอง ”

139

ใบหน้าสวยกลายเป็ นสี ชมพูเข้มก่อนจะเปลี่ยนเป็ นแดงจัด พูดไปว่าคุณซาวามุระดู โรแมนติกกว่าที่คิด เขาถึงต้องเขินอยูแ่ บบนี้แทบทุกวัน “ แล้วใครคือตุก๊ ตาผูโ้ ชคดีตวั นั้นล่ะครับ ” “ ใครกันน่ะเหรอ ” เขาโน้มตัวลงใกล้ แนบเรี ยวปากอุ่นตรงข้างพวงแก้มขาว “ รู ้ดี แก่ใจ อย่าให้พดู ซ้ าเลย ” ซายูริอา้ ปากค้าง รู ้สึกถึงความร้อนที่แล่นผ่าวขึ้นมาจากปลายเท้าแล้วแผ่ซ่านไปทัว่ คิดว่าทั้งเนื้อทั้งตัวคงสุกแน่หากความเคอะเขินนี่คือน้ าเดือดจัด “ ผ..ผมอยากลองขี่เจ้าตัวเบิ้มนัน่ เล่นดูบา้ ง ” เจ้าตัวเปลี่ยนเรื่ องทันควัน “ ตามบัญชาครับผม..” จุนหัวเราะ ลากสายจูงพาเจ้าม้าสี ดาสนิทเข้ามาหาแล้วอุม้ ร่ างบอบบางขึ้นไปนัง่ ด้านบน มีเขาคอยจับบังเหี ยนให้จากด้านล่าง ดินชุ่มชื้นสี ดาถูกเหยียบลงเป็ นรอยย่า สัตว์สี่เท้าตัวโตสะบัดแผงขนของมันเพื่อไล่ แมลงหวีเ่ กะกะออกไป แสงอาทิตย์เริ่ มขึ้นอยูเ่ หนือหัวเมื่อทั้งสองเลาะไปตามไร่ องุ่นจน เกือบถึงครึ่ งทางของพื้นที่ท้ งั หมด “ ร้อนแล้ว..ฉันพาซายุกลับดีกว่านะ ” เขาตั้งท่าจะจูงม้ากลับแต่มือเรี ยวบางแตะลง บนแขนเสี ยก่อน ชายหนุ่มเลิกคิว้ ขึ้นด้วยความสงสัย “ อย่าเดินอย่างนั้นเลยครับ ขึ้นมา..เอ่อ..ด้วยกันดีกว่า ” ว่าไปแก้มก็ข้ ึนสี ไปจนคน เห็นต้องกลั้นขา จุนกาลังจะขึ้นไปนัง่ ด้วยแต่สายตาที่บงั เอิญเหลือบเห็นเจ้าม้าใหญ่ตวั สี ขาวลัดเลาะ อยูต่ ามพุม่ ส้มทาให้ตอ้ งชะงัก มันกาลังลากกิ่งส้มมาเคี้ยวท่าทางสบายใจเอามาก “ ซายุอยูต่ รงนี้แป๊ บเดียวนะ เดี๋ยวฉันไปจับไอ้ตวั ปั ญหานัน่ ก่อน ปล่อยไว้คงถาก โคนต้นจนแห้งตายแน่ ” เขาบอกพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย สาวเท้าเข้าไปหาพ่อสัตว์ กินจุ

140

ซายูริหวั เราะแผ่วเบา นัง่ นิ่งตามคาสัง่ นั้น เจ้าม้าสี ดาตัวยักษ์สะบัดขนอีกรอบแล้ว ก้มลงเล็มหญ้า มือนุ่มนิ่มลูบไล้ไปมาบนขนละเอียดสี ดาเข้มของมัน เสี ยงหายใจฟื ดฟาดดัง ขึ้นพร้อมกับขาหน้าที่เริ่ มตะกุยดิน มันสะบัดขนอีกรอบเหมือนราคาญ “ เป็ นอะไรเหรอ ” ร่ างเล็กพึมพา เริ่ มรู ้สึกกลัวขึ้นเล็กน้อยตอนที่มนั ขยับกีบเท้า “ รอนานมั้ย..” เสี ยงทุม้ ต่าตะโกนถามมาจากมุมสวนอีกด้าน รั้งใบหน้าหวานให้ หันไปตามต้นเสี ยงนั้น ชัว่ วินาทีเดียวที่ขยับกาย เจ้าม้าสี ดาตัวใหญ่ก็กลับส่งเสี ยงร้องดังก้อง มันยกขาหน้า ขึ้นสูงแล้วตะกุยลงกับดินเรี ยกเสี ยงร้องด้วยความตกใจของคนที่ยงั อยูบ่ นอานหนัง จุนวิง่ พรวดออกมาตรงข้างสวนองุ่น หัวใจวูบไหว ทั้งตัวเย็นเฉี ยบเหมือนโดน น้ าแข็งเกาะกับภาพเบื้องหน้าที่ห่างออกไปหลายเมตร อะไรบางอย่างทาให้เจ้าตัวที่เชื่องอยู่ พยศขึ้นกะทันหัน มือเล็กบางขยุม้ อยูบ่ นแผงคอม้า ดวงตาสี เทาเบิกกว้างด้วยความหวาดหวัน่ ทันทีที่ สัตว์ตวั โตเริ่ มออกวิง่ ขาทั้งสี่ ควบตะบึงไปทางทิศตะวันออกและเริ่ มวิง่ เร็ วขึ้นเรื่ อยๆจนยั้ง ไว้ไม่อยู่ ฝุ่ นดินดาฟุ้ งตลบขึ้นจนมองรอบด้านแทบไม่เห็น เสี ยงลมพัดกรี ดหูดงั แหวกเข้ามา พร้อมกับแรงสะเทือนทุกคราวที่กีบเท้ามันย่าลงกับพื้นขรุ ขระ “ จับเชือกเอาไว้ ซายุ!! ” ร่ างสูงตะโกนลัน่ กระชากสายจูงของม้าสี ขาวสะอาดที่ เขาไปตามจับแล้วเหวีย่ งตัวขึ้นไปนัง่ ก่อนจะกระแทกเท้าลงกับสี ขา้ งของมันให้ออกวิง่ ตาม อาชาสี ดาสนิทวิง่ ตัดสวนองุ่นขึ้นไปทางเบื้องหน้า สุดเขตตรงนั้นคือแนวหุบผาที่ สูงขึ้นจากระดับน้ าทะเลมาหลายเมตร วิวทิวทัศน์ของวิลล่าในเขตเทือกเขาอยูด่ า้ นบน หมู่บา้ นทั้งหมด “ ซายูริ! ” ชายหนุ่มเสี ยงดัง กระชากบังเหี ยน เร่ งให้มา้ ตัวใหญ่นี่ขยับฝี เท้าเต็มที่ มันวิง่ เร็ วขึ้นกว่าเดิม ช่วงขาแข็งแกร่ งกระโจนผ่านทางลาดจนกีบเท้าเหล็กบดลงกับก้อนหิ น กรวดแตกเป็ นเสี้ ยว “ จุน!! ช่วยฉันด้วย! ” เสี ยงหวานร้องหา มือทั้งสองขยุม้ ปลายเชือกไว้โดย สัญชาตญาณ

141

ม้าสี ดาปลอดยังคงวิง่ เต็มกาลังตรงสู่หุบเหวสูงชัน นัยน์ตากลมโตไหวสัน่ ด้วย ความหวาดกลัว หน้าผาด้านหน้าเหมือนห่างอยูเ่ พียงเศษเสี้ ยว “ บ้าเอ๊ย! ” จุนคาราม อ้อมม้าขึ้นไปดักเอาไว้ เร่ งเร้าให้วงิ่ จนสุดฝี เท้า ลมหายใจ ร้อนระอุของมันกระทบความหนาวเย็นของอากาศบนเนินเป็ นไอควันขาว ส่งเสี ยงร้องดัง ก้อง ชัว่ จังหวะที่เจ้าตัวสี ดาจะกระโจนลงสู่หุบเขาด้านล่าง ฝ่ ามือบางก็กระชากสาย บังเหี ยนจนสุดแรงแล้วบังคับให้มนั หันกลับไปด้านหลัง แต่เพียงแค่วบู เดียวเท่านั้น ขาทั้งสี่ ก็กลับโจนขึ้นแล้วสะบัดสุดกาลัง ทะยานตัวลงสู่หล่มลึกเบื้องหน้า “ จุน!! ” ร่ างเล็กบางร้องสุดเสี ยง หลับตาแน่นด้วยหัวใจที่วบู หล่น แค่กะพริ บตา อุง้ มือแข็งราวกับปลอกเหล็กก็กลับคว้าเข้าที่เอวบางแล้วกระชาก ทั้งตัวเบาหวิวเข้าสู่ออ้ มกอด ร่ างสูงใหญ่ที่บงั คับม้ากระหนาบมาด้านข้างตรงเข้าคว้าตัวอดีต คนรักเอาไว้ได้ทนั ก่อนที่จะถูกสะบัดตกลงมา แขนแข็งแรงเกี่ยวกระหวัดกายขาวนวลไว้ ด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วรั้งเข้าสู่ออ้ มอกอบอุ่นบนหลังม้าสี ขาว จุนบังคับให้มนั หยุดวิง่ ท่ามกลางเนื้อตัวที่สนั่ ริ กของอีกฝ่ าย เขากอดปลอบใจ พร้อมจูบประโลมบนดวงตาคู่สวยที่ปล่อยหยดน้ าใสร่ วงลงเงียบเชียบ มือเล็กขยุม้ ชายเสื้ อ เอาไว้จนแน่นในขณะที่ยงั ได้ยนิ เสี ยงเจ้าม้าอีกตัวควบเหยาะๆอยูไ่ ม่ไกล ...... ดวงตาคมกริ บดูเลื่อนลอย ฉายแววกังวลจนเห็นได้ชดั สาหรับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่าน ไปไม่กี่ชวั่ โมงก่อนหน้า หากทุกอย่างมันเกิดขึ้นกับตัวเขาเองก็จะไม่ปริ ปากบ่นเลย จุนนัง่ เฝ้ าคนที่หลับสนิทอยูท่ ี่เดิมมาร่ วมชัว่ โมงแล้วแต่ก็ยงั ไม่ยอมขยับไปไหน ความเสี ยใจที่ตีแทรกเข้ามาเหมือนสิ่ งตราหน้าว่าถ้าเขาจับตัวซายุไว้ไม่ทนั อะไรจะเกิดขึ้น บ้าง ..นี่เหรอ..น้ าหน้าของคนที่จะดูแลอีกฝ่ ายตลอดชีวติ ..

142

เขาหลับตานิ่ง หยดน้ าที่คลออยูไ่ หลริ นลงเงียบกริ บ ปลายเท้านุ่มมีผา้ พันเอาไว้ เพราะแรงกระแทก ช่วงจังหวะที่คว้าตัวทาให้ขอ้ เท้าเล็กแพลง ทั้งที่เขานวดน้ ามันให้แล้วแต่ มันก็ยงั คงบวมจนอีกคนเดินไม่ได้อยูด่ ี ใบหน้าคมเข้มโน้มหาคนที่หลับตานิ่ง บรรจงจูบลง บนเปลือกตาบางที่ปิดสนิทแผ่วเบา ..ทั้งที่ซายุมองไม่เห็น..เขาก็ยงั โง่เง่า.. ร่ างสูงใหญ่เหม่อมองโทรศัพท์มือถือก่อนจะคว้ามันขึ้นมากดเบอร์โทรออกไป ทางไกลหาเพื่อนสนิทที่เป็ นหมอ รอเพียงอึดใจเท่านั้น ปลายสายก็ขานรับเสี ยงหวาน “ ฉันมีธุระ..ด่วนมากด้วย ” เขาพูดเสี ยงเด็ดขาด “ อยากรู ้คาตอบว่าทาได้หรื อ ไม่ได้ และจะได้เร็ วแค่ไหน ” ‘ อะไรของนายกันเนี่ย ซาวามุระ จุน ’ ทางนั้นบ่นพึมพา สัญญาณคงไม่ค่อยดีสกั เท่าไหร่ ‘ อะไรคือธุระด่วนของพ่อนักธุรกิจคนนี้กนั ครับ ’ จุนหันมองร่ างบอบบางที่ยงั นอนหลับใหล “ ถ้าฉันจะให้ดวงตาของฉันกับซายุ..นายทาได้ม้ ยั ” ‘ จุน! ’ ฮานะโวยวาย แต่แล้วก็เงียบงัน ‘ นายจะบ้าเหรอ เข้าใจคาว่าให้รึเปล่า เขา มองเห็นแต่นายน่ะตาบอดเชียวนะ! ’ เสี ยงใสพูดพร่ า “ ก็แล้วจะทาไม..สิ่ งเลวร้ายสุดๆในชีวติ ของฉันก็คือการที่คนที่ฉนั รักต้องทรมาน กับไอ้อาการบ้าบอนี่คนเดียว โดยที่ฉนั ช่วยอะไรไม่ได้แม้แต่นิด ฉันไม่ตอ้ งการให้ซายุมา เสี่ ยงกับเรื่ องงี่เง่าพวกนี้อีกแล้ว ” เขาโพล่ง กาหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ “ ฉันจะต้องพา ซายุกลับโตเกียวทันทีใช่ม้ ยั นายทาให้พวกเราได้รึเปล่า ” ‘ นายมันบ้าที่สุด..’ ฮานะพูดเสี ยงสัน่ เครื อ ‘ ฉันไม่เคยเห็นใครที่ไหนจะรักแฟน ตัวเองได้เท่ากับนายเลย รู ้บา้ งมั้ยว่าเขามีสิทธิ์จะทิ้งคนพิการอย่างนายไปในวันที่เขามองเห็น เต็มตา ไม่กลัวว่าเขาจะกลับไปหาหมอคาซึมะบ้างเลยรึ ไง! ’ จุนหลับตาลง สิ่ งที่คิดเอาไว้แล้วมันมัน่ คงยิง่ กว่าคาทักท้วงใดๆ “ แค่ให้เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง..ฮานะ ฉัน..ยอมทุกอย่าง ไม่วา่ เขาจะทิ้งฉันไป ตอนนี้หรื อตอนไหนก็ตาม ขอแค่ซายุยมิ้ ได้อีกครั้งก็พอ ”

143

‘ เอาล่ะ ซาวามุระ..ฉันมีคาตอบเดียวที่จะบอกนาย ’ ปลายสายพูดเสี ยงจริ งจังไม่ แพ้กนั เขาเดินออกไปจากห้องนอนใหญ่ ปล่อยให้คนที่ยงั นอนนิ่งพักผ่อนอยูเ่ พียงลาพัง โดยที่ไม่ทนั รู ้ตวั เลยว่าใครคนนั้นลืมตาขึ้นมาแล้วปล่อยหยดน้ าใสริ นลงกับสองข้างแก้ม ...... ร่ างสูงเดินกลับเข้ามาหาคนบนเตียงที่ยงั คงหลับสนิทอย่างเคย เขากุมมือบางขึ้น แนบอกแล้วจูบลงไปแผ่วเบา คาตอบของฮานะยังคงดังก้องในหัว วนไปเวียนมาไม่สิ้นสุด ‘ ฉั นช่ วยอะไรพวกนายไม่ ได้ ..’ คนฟั งชะงักนิ่ง ดวงตาไหวสั่นไปด้ วยความไม่ เข้ าใจ “ ทาไม..” ‘ อาการของคุณซายุไม่ ใช่ การกระทบกระเทื อนทางแก้ วตาถึงจะได้ ผ่าตัดเปลี่ยน ให้ ได้ แต่ เพราะมันมีผลกระทบจากการผ่ าตัดเนือ้ งอก ส่ วนที่ มีปัญหาคือระบบประสาทใน สมอง มันเสี ยตรงส่ วนนั้น เราแก้ ไขให้ ไม่ ได้ จริ งๆ ’ ฝ่ ามืออบอุ่นไล้บนแก้มนวลเนียนผะแผ่ว มองแพขนตายาวงอนที่ประดับอยูบ่ น ใบหน้าหวาน คาตอบที่ตดั ทางไปทาให้หยาดน้ าที่คลอเอ่อกลางนัยน์ตาสี เข้มไหลลง “ ฉันจะทายังไงดี ” เขาพร่ า ก้มหน้าลงซบฝ่ ามืออย่างหมดสิ้นหนทาง ช่วงเวลาที่กาลังสับสน ปลายนิ้วนุ่มนวลก็กลับสัมผัสลงกับต้นแขนแกร่ ง เขาเงย หน้าขึ้น เห็นคนที่น่าจะนอนเฉยลืมตานิ่งงัน “ ผม..ได้ยนิ เสี ยง..” ซายูริพดู เสี ยงเครื อ “ คุณร้องไห้ทาไม ” พยายามยันตัวเองขึ้น นัง่ พิงหัวเตียงแต่แรงเสี ยดที่ขอ้ เท้าทาให้เคลื่อนตัวลาบาก จุนประคองอีกฝ่ ายให้ลุกขึ้น ขยับกายไปนัง่ เคียงข้างแต่ยงั คงเว้นระยะห่างตามเดิม “ ไม่มีอะไรหรอก มีเรื่ องต้องคิดนิดหน่อยเท่านั้น..แล้วไม่นอนต่อรึ ไง ” เขาพูด เสี ยงอ่อนโยน เกลี่ยปอยผมหอมไปข้างแก้มใส

144

“ นอนจนปวดหัวแล้วครับ อยากลุกเดิน..” มือเล็กแตะลงบนปลายขา นิ่วหน้าเพียง น้อย “ เท้าบวมอย่างนั้นเดินไม่ได้หรอก จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวพาไป ” ซายูริสนั่ หัว บอกแค่วา่ ไม่อยากนอนอยูเ่ ฉยๆ “ ผมมันพวกไฮเปอร์ ” คาตอบเรี ยกความขบขันจากคนที่จอ้ งดูอยู่ จุนมองอย่างชัง่ ใจ เจ้าคนที่อยูไ่ ม่สุขอย่างนี้ให้อยูน่ ิ่งก็คงเบื่อแน่ “ ใกล้จะเย็นแล้ว ฉันพาซายุไปตรงระเบียงดีกว่า หน้าร้อนแบบนี้พระอาทิตย์ตก ดินสวยกว่าฤดูอื่น ” เขาบอก ช้อนร่ างบอบบางขึ้นแนบอกโดยไม่ฟังเสี ยงทัดทาน แก้มนุ่มซบลงบนอกกว้าง นิ้วเรี ยวขยุม้ ชายเสื้ อตัวใหญ่ไว้แน่น ได้ยนิ เสี ยงหัวใจที่ เต้นเป็ นจังหวะสม่าเสมอและมัน่ คงจากคนที่คอยโอบประคอง ..จะใจแข็งได้อีกนานเท่าไหร่ .. มือกร้านพยุงร่ างเบาหวิวลงนัง่ ริ มสระน้ า แสงแดดยามเย็นย่าเริ่ มจับขอบฟ้ าทาง ตะวันตก ประกายระยิบระยับของไอร้อนจับอยูบ่ นผืนน้ าสี เข้มคล้ายเกล็ดเพชรสี สม้ แวววาว คลื่นลมที่เงียบสงบของท้องทะเลทาให้มนต์เสน่ห์ของซานโตริ นียงั น่าดึงดูดอย่างเคย จุนประคองปลายเท้านุ่ม นวดคลึงบางเบาอยูใ่ ต้กระแสน้ าอุ่นในสระใหญ่ เขา หย่อนตัวลงไปก่อนแล้วถึงค่อยอุม้ อีกฝ่ ายให้ลงตามมา “ เดินในน้ าดู..จะได้ไม่เจ็บมากนัก ” อุง้ มือร้อนผ่าวแตะลงบนแขนเรี ยว มืออีกข้าง คอยประคองเอวคอดไว้ ให้บรรจงเดินตามทีละน้อย ซายูริยมิ้ อย่างเคอะเขิน ความอบอุน่ ที่ส่งผ่านมาแม้กายไม่ได้แนบกันทาให้ทุก อย่างรอบตัวดูรื่นรมย์ ปลายเท้าวาดอยูใ่ ต้น้ า ค่อยๆก้าวตามอีกคนเชื่องช้า เนิ่นนาน จนหยุด อยูร่ ิ มขอบสระ “ พระอาทิตย์ตกมุมนี้สวยที่สุด ” เขาขยับเข้าใกล้ จับมือบางให้แตะลงบนขอบ สระแล้วหันไปตรงริ มหน้าผา สูงขึ้นมาจากด้านล่างหลายเมตร อ้อมแขนแข็งแรงโอบเข้าที่กายนุ่มนิ่ม แผ่นอกกว้างซ้อนเข้ามาเบื้องหลังร่ างเล็ก ฝ่ ามือร้อนระอุสอดประสานลงมากับเรี ยวนิ้วพร้อมกับที่โสตสัมผัสรู ้สึกถึงหัวใจสองดวงที่

145

เต้นรัวไม่ต่างกัน ใบหน้านวลเป็ นสี แดงระเรื่ อ ดวงตาสี เทาหวานทอประกายสดใสเหมือนมี หยดน้ าคลอเอ่อ เสี ยงกระซิบข้างใบหูบอกให้หนั หน้าไปทางตรง คอยบอกอยูไ่ ม่ห่างว่านี่คือ ความฝันของซายูริ “ ซายุบอกว่า อยากดูพระอาทิตย์ตกที่นี่ ” จุนพูดเสี ยงแผ่วเบา “ ตอนนั้นฉันมัวแต่ โง่ หวังแต่ของไร้ค่า คานึงแต่ศกั ดิ์ศรี บา้ บอจนต้องตายทั้งเป็ น ตอนนี้ฉนั จะไม่ยอมให้มนั เป็ นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่วา่ จะยังไง ไม่วา่ ซายุจะมองเห็น จะจาฉันได้หรื อไม่ก็ตาม ” แสงอาทิตย์เจิดจ้าดวงกลมโตทับซ้อนลงกับฉากหลังสี แดงเข้ม ประกายสี สม้ อม ชมพูระเรื่ อฉาบไล้ไปทัว่ พื้นน้ า บ้านขั้นบันไดสี ขาวนวลตาถูกทาบทาไปด้วยแสงละมุน เงา สะท้อนบนฟ้ าทอแสงอ่อนลงก่อนที่ราชินีแห่งผืนนภาจะอ้อยอิ่ง จมลงสู่เส้นขอบทะเลอัน เวิง้ ว้าง ท่ามกลางความเงียบงัน สายลมที่พดั ผ่านและเสี ยงหัวใจที่เต้นผสานกัน “ ฉันสัญญา สาบานว่าจะคอยดูแลซายุอยูแ่ บบนี้ จะไม่ยอมห่างไปไหนอีกเลย ” ชัว่ วินาทีที่ดวงตะวันถูกท้องทะเลเอเจียนรั้งลงจนจมหาย หยดน้ าตาใสจากลูกแก้ว สี หวานก็กลับร่ วงหล่น เป็ นวินาทีเดียวกับที่ได้ยนิ คาราพันตราตรึ งในหัวใจ “ ฉันรักซายุ ” ร่ างสูงกระซิบอีกครั้ง..และอีกครั้ง “ รักแค่คนเดียวในชัว่ ชีวติ นี้ ” ปลายนิ้วใหญ่เกลี่ยลงบนหยาดเพชรที่คลอเอ่อ ดวงตามองสบกันแม้วา่ อาจไม่สื่อ ความหมายอื่นใดนอกจากความว่างเปล่าที่เลื่อนลอย หากใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงต่าเมื่อ แขนเรี ยวยกมาโอบกอดเขาเอาไว้ ปลายเล็บคมขยุม้ ตัวเชิ้ตที่เปี ยกชุ่ม เสี้ ยวหน้าสวยเงยขึ้น พร้อมกับดวงตาที่หลับพริ้ ม ลมหายใจอุ่นร้อนเหมือนถูกหยุดไว้ ตัวใกล้กนั เพียงแค่คืบหา..เวลานี้ ต่อให้ทุก อย่างจะพินาศไปต่อหน้าก็จะไม่เสี ยใจเลย ..ครั้งเดียว.. ..ขอแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นพอ.. ริ มฝี ปากร้อนระอุแตะต้องบนเรี ยวปากนุ่ม ผละมาอย่างเสี ยดายนัก ก่อนที่ความ ปรารถนาอันสุมทุมจะเรี ยกร้องให้ประทับจูบแสนหวานลงซ้ าสอง สอดมือลงกับกลุ่มผมสี น้ าตาลแล้วประคองต้นคอขาวให้รับรอยจุมพิตเนิ่นนานอีกหน ปลายลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้า

146

ไปในโพรงปากหวาน และเล็มชิมรสหอมที่ห่างเหินไปชัว่ นาตาปี ลิ้นนุ่มเกี่ยวกระหวัดเข้า หาแล้วตอบรับ เสี ยงครางหวานดังผะแผ่วทุกคราวที่อีกฝ่ ายกดย้าลงหนักหน่วง ..ไม่ตอ้ งการอะไรอีกแล้ว.. ทั้งคูต่ กอยูใ่ นอ้อมกอดของกันและกัน รอบกายเหมือนถูกหยุดเวลาแล้วนิ่งงันอยู่ อย่างนั้น จนกระทัง่ ดวงจันทร์เสี้ ยวเริ่ มเคลื่อนไหวจากหลังหมู่เมฆ ดวงดาวนับร้อยทอแสง ระยิบระยับ ใจที่อวลเคล้าไปด้วยไฟเสน่หาถึงต้องจาผละห่าง “ ขอโทษ..” เป็ นคาพูดแรกหลังจากที่คนชักนาได้สติ เขานึกเอาแต่ใจตัวเองฝ่ ายเดียว ชิงออกปากฝากรักแล้วขโมยจุมพิตโดยไม่สน ความรู ้สึกใครอื่น ในความคิดของซายุ อาจจะมองเขาเสมือนคนแปลกหน้าที่พาลแต่จะฉวย โอกาสก็ได้ ..คาว่ารักที่เขาพูด..จะถูกไว้วางใจและเชื่อถือได้แค่ไหนเชียว.. “ ฉัน..จะไม่ทาอย่างนั้นอีก ” จุนข่มความในใจ มองคนที่ยนื ตัวสัน่ ริ กด้วยกลัวว่า หากเอื้อมมือไปแตะอีกครั้ง จะถูกปั ดป้ องและรังเกียจ “ เปล่า..ผมแค่หนาว ” เสี ยงหวานเอ่ยขึ้นลอยๆ สองแขนกอดเข้าหาตัวเองที่เปี ยก เป็ นลูกนกตกน้ า “ คิดว่าขาก็หายแพลงแล้วด้วย ” ซายูริพดู เจือความขบขัน ก้มหน้างุด เหมือนเขินอายในสิ่ งที่พลั้งเผลอทากันลงไปเมื่อครู่ จุนนิ่งอึ้ง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาแผ่วเบาในความบ้าของตัวเอง เขาตรงเข้าไปอุม้ ร่ างเล็กบางแนบอกแล้วพาขึ้นจากสระ ..หากไม่คิดเข้าข้างจนเกินไป.. ..นี่คือของรางวัลจากคาอ้อนวอน.. ...... เสี ยงเคาะประตูดงั ขึ้นสองสามทีก่อนที่บานไม้หนาจะถูกผลักเข้าไปข้างใน ร่ างสูง ใหญ่ในเสื้ อยืดสี ขาวสบายๆกวาดสายตามองรอบห้องแต่ไม่เห็นคนที่ควรจะนอนนิ่งอยูบ่ น เตียงกว้างอย่างที่คิด “ ซายุ ” จุนเรี ยก เดินผ่านประตูหอ้ งน้ าที่เปิ ดแง้มไว้แต่ก็ไม่เจอ

147

ดวงตาคมกริ บมองผ่านระเบียงกว้างตรงด้านหน้า รอยยิม้ เปี่ ยมเสน่ห์ปรากฏขึ้น ลาพังกับเจ้าตัวเล็กของเขาที่นงั่ เอาคางเกยขอบปูน แขนเรี ยวกอดเข่าที่ชนั ขึ้นแล้วเอียงหน้า ซบอยูอ่ ย่างนั้น “ ไม่ง่วงเหรอ ” เขาเข้าไปหา ส่งแก้วนมร้อนที่เพิ่งอุน่ มาให้ “ กินซะ พวกเตี้ยๆจะ ได้สูงขึ้น ” ซายูริทาหน้ามู่ทู่ แอบแลบลิ้นใส่คนที่เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ “ กินยังไงมันก็ได้แค่น้ ีล่ะครับ ” เสี ยงใสงึมงา แต่ก็รับมาจิบไปหน่อยพร้อมกับตีสี หน้าปุเลี่ยน จุนหัวเราะ ไล้นิ้วลงเกลี่ยคราบนมสี ขาวตรงมุมปากบางออกให้ดว้ ยความรักใคร่ ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับสมุดปกกามะหยีเ่ ล่มหนาบนตักเล็ก “ นัน่ ..” เขาหมายถึงไดอารี่ ของใครบางคน และก็ได้คาอ้อนขอเป็ นกิริยาที่ยนื่ สมุด เล่มนั้นมาทางเขา โดยไม่ตอ้ งพูดอะไรทั้งนั้น..สิ่ งที่ตอ้ งทาคือคาสัญญาที่เคยบอกไว้ก่อนมา ที่นี่ “ จาไม่ได้แล้วแฮะว่าเล่าถึงหน้าไหน ” พลิกกระดาษเหลืองกรอบเพราะผ่านเวลา มาเนิ่นนาน ตัวหนังสื อเป็ นระเบียบที่เขียนเอาไว้ยงั ชัดเจนอยูเ่ สมอ “ เดือนธันวาคม หลังจากคุณกับผมคบกัน ” ฝ่ ายนั้นบอก ตั้งหน้าตั้งตาฟัง จุนยิม้ เปิ ดหน้ากระดาษแล้วไล่สายตาผ่านตัวอักษรในแต่ละวัน คริ สต์มาสปี แรก เขาขอคบกับซายูริ ตามมาด้วยวันวาเลนไทน์ครั้งที่หนึ่ง ซายูริไข้ข้ นึ ต้องนอนซมทั้งที่นดั เดท กันไว้เรี ยบร้อย เขาเลยต้องเช็ดตัวให้แล้วดูหนังอยูก่ บั บ้านด้วยกันแทน เวลาผ่านมาเรื่ อย จนถึงเดือน 12 อีกครั้ง พอขึ้นต้นเดือน ซายูริก็วงิ่ วุน่ หาของขวัญมาให้ “ วันที่ 1 ธันวา พรุ่ งนี้ก็จะเป็ นวันเกิดจุน..ยากเหมือนกันนะกว่าจะรู ้ เล่นเป็ นพวก ที่ไม่ยอมบอกวันเกิดใครง่ายๆด้วย ” เขาพึมพา อดยิม้ ตามไปด้วยไม่ได้ทุกคราวที่อ่าน “ ไม่รู้ ว่าจะให้อะไรดี เพราะจุนไม่เคยบอกว่าชอบอะไรเป็ นพิเศษ เลยลองคิดดูวา่ ..ถ้าเอาโบว์ผกู ข้อมือตัวเองแล้วให้เป็ นของขวัญนี่ จุนจะยอมแกะมั้ยนะ ” ซายูริแก้มแดงจัด บ่นพึมพาว่าใครไม่รู้ เขียนลงไปได้ยงั ไง

148

“ แล้วผมให้อะไรคุณล่ะครับ ” “ อืม..รู ้สึกว่าเป็ นการ์ดทามือนะ สี น้ าเงินเข้มเชียวล่ะ แถมเขียนอวยพรด้วยสี แดง ตัดกันซะน่ากลัว ” จุนกระเซ้า หัวเราะไปนิดเมื่อนึกย้อนดูแล้วจาได้วา่ ซายูริพยายามจะทา กล่องใส่ของที่เปิ ดแล้วมีเสี ยงเพลงให้ เจ้าแสบนี่ไปซื้ออุปกรณ์มาแล้วก็ร้ื อประกอบใหม่ แต่ ทุกอย่างพังเป็ นเสี้ ยวๆเลยต้องให้เขาเป็ นการ์ดแทน ร่ างเล็กหัวเราะเบาๆ เอียงซบกาแพงหิ นด้านข้างยามที่อีกฝ่ ายเล่าถึงเรื่ องราวใน ไดอารี่ ต่อ “ วันที่ 2 ธันวา วันนี้วนั เกิดสุดที่รัก ” ชายหนุ่มกระแอมแก้เก้อที่เจ้าของสมุด บันทึกเล่นเขียนซะโจ่งแจ้ง “ เป็ นวันที่ซายูริหน้าแตกสุดขีด มีปาร์ต้ ีเล็กๆที่บา้ นซาวามุระซัง ซายุคุยกับจุนว่า จะทาคุกกี้ไปให้ จุนแซวแล้วนะว่าจะกินได้ม้ ยั ก็ดนั ไปทาหน้าพองใส่เขา สุดท้าย..ก็เลยทา ครัวบ้านตัวเองพัง ผนังห้องดาเป็ นถ่าน โดนสวดยกใหญ่ ” เขากลั้นขา ลอบมองใบหน้า หวานที่ยงิ่ แดงจัดขึ้นอีกเท่าตัว “ พอไปงานเลยไปมือเปล่า จะแก้ตวั ด้วยการปิ้ งบาร์บีคิวก็ดนั ทาเตาเขาระเบิด ปลาหมึกสดกระเด็นไปใส่เอริ จงั ที่ร้องคาราโอเกะอยู่ แถมเดินชนโต๊ะวางแก้วระเนระนาด เป็ นแถบ..สุดโหดเลย..” “ พอแล้วครับ..” ซายูริรีบยกมือห้าม ก้มหน้าลงซุกเข่าด้วยความเขินอายในเรื่ อง เปิ่ นที่อีกคนเล่าให้ฟัง จุนลอบหัวเราะ นึกถึงภาพในวันงานแล้วก็เพิ่งจะจาได้อีกหน เป็ นอะไรที่วนุ่ วาย พอตัวเลยทีเดียว “ เอาวันนี้ดีกว่า..วาเลนไทน์ครั้งที่สอง ” เขาพลิกไปอีกหน้า “ 14 กุมภาแอบ แม่บา้ นมาทาห้องครัวเละ พยายามแล้วพยายามอีกก็ได้แค่ช็อกโกแลตหน้าตามู่ทู่ให้จุน วันนี้ ซายุทาใจกล้า..จูบ..จุน..ก่อน..” จุนชะงัก ยกมือขึ้นเกาหัวแก้ความเก้อเขินที่เกิดขึ้นกะทันหัน “ ใจกล้าชะมัดเลย ” ซายูริติติงเจ้าคนเขียนไดอารี่ ท้ งั ใบหน้าที่เป็ นสีชมพูเข้ม

149

“ เขายอมกินช็อกโก้ดว้ ยทั้งที่ไม่ชอบของหวาน..เขาขับรถพาไปเที่ยวโยโกฮาม่า ชวนขึ้นชิงช้าสวรรค์แต่กลัวความสูง..” ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน แต่ละถ้อยคาที่อ่านขึ้นมาเป็ นประโยคล้วนแต่แฝงนิสยั ส่วนตัวที่หาคนเลียนแบบได้ยาก สุดท้ายเมื่อขาหนักเข้าก็ไปไหนไม่รอด ต้องจบลงในวันที่ 14 กุมภาเท่านั้น “ วันนี้พอแค่น้ ีก่อนนะ ถ้าเล่าจบเร็ ว ซายุคงไม่ตื่นเต้น ” ร่ างสูงปิ ดสมุดในมือลง ยิม้ เจือจางไปกับสายลมเย็นของยามค่า ชายหนุ่มขยับตัวเข้าหาคนที่นงั่ พิงหมอนข้างปั กลาย ดวงตามองเรี ยวปากหอม หวานที่พดู งึมงาเหมือนจะบ่นอะไรในความบ้าบอของคนบันทึกอีกหลายประโยค ความ ต้องการที่ซุกซ่อนต่อให้ดบั มันลงอีกหลายต่อหลายหนก็คงโหมกระพือเหมือนติดเชื้อไฟ ..ไม่มีวนั มอด..ไม่มีวนั ดับ.. “ วันนี้ดาวเยอะมั้ยครับ ” ซายูริชวนคุยหลังเห็นฝ่ ายนั้นเงียบไปนาน “ หื ม..” จุนตื่นจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ ายามราตรี ดวงดาวนับร้อยทอแสงสุกสกาวอยูบ่ นผืนกามะหยีเ่ บื้องบน ราวกับมีคนโปรย เกล็ดเพชรไว้ทวั่ ทุกที่แล้วหยิบจันทร์เสี้ ยวสี นวลประดับไว้ที่ปลายเส้นขอบนภา “ วันนี้เห็นแอนโดรเมดากับเพอร์ซิอุสอยูข่ า้ งกัน มีเจ้าเพกาซัสบินไปบินมาด้วย ” เขาจับปลายนิ้วนุ่มให้ลองวาดมือไปตรงตาแหน่งทางทิศเหนือ “ แอนโดรเมดาเป็ นคู่รักกับเพอร์ซิอุส? ” ซายูริยมิ้ สดใส ถามตานานกรี กที่คนข้าง กายบอกมา “ แอนโดรเมดาเป็ นเจ้าหญิง เพอร์ซิอุสเป็ นวีรบุรุษ เขาปราบเมดูซ่า หนึ่งในปี ศาจ กอร์กอนได้แล้วก็ช่วยเธอจากคราเคน สุดท้ายก็ครองรักกัน ” “ ม้ามีปีกล่ะ ” “ โอรสของเจ้าเมืองโคริ นท์ได้ไปเป็ นเจ้าของ แต่เพราะทะเยอทะยานไปหน่อย อยากจะขี่เพกาซัสขึ้นไปหาทวยเทพบนเขา ท้าวเธอก็เลยต้องมีอนั เป็ นไป ร่ วงตุบลงมาบน

150

ดิน..เจ้าม้าตัวเอ้ก็กลายมาเป็ นดาว ” เขาเล่าเหมือนนิทานหลอกเด็กแต่ก็สร้างรอยยิม้ ให้คน ฟังไม่นอ้ ย “ ถ้าคุณเป็ นเขา..จะขึ้นไปหาเทพเจ้าบนโอลิมปั สรึ เปล่า ” “ แล้วทาไมต้องไปล่ะ ” จุนถามอย่างสงสัย คลี่ผา้ ห่มผืนบางคลุมเข้ามาที่ไหล่เล็ก กันลมหนาวตอนดึก “ เพราะมนุษย์มกั หวังอานาจ เงินทอง ชื่อเสี ยง ศักดิ์ศรี ความมีเกียรติท้ งั หลาย ” เขามองเจ้าของคาพูดช่างเจรจานัน่ ด้วยความเอ็นดู ก่อนที่นยั น์ตาสี เข้มจะเหม่อขึ้น ไปไกลจนสุดปลายขอบฟ้ ามืดทึม “ ถ้าเป็ นแต่ก่อนฉันจะตอบว่าไป แต่ตอนนี้ไม่..” ร่ างสูงไล้นิ้วลงข้างแก้มนวล “ เพราะฉันจะเป็ นเพอร์ซิอุส..ที่ขอมีแอนโดรเมดาคนสวยอยูข่ า้ งๆนี่ก็พอแล้ว ” ใบหน้าหวานก้มลงต่าอีกเท่าตัว ไม่ตอ้ งบอกก็รู้ได้วา่ กาลังเขินจัดอีกตามเคย “ คุณ กาลังจีบผมรึ เปล่า ” เสี ยงอุบอิบถามขึ้นเพราะเจ้าตัวซุกหน้ากับต้นขาแทบไม่ยอมเงย “ นัน่ สิ นะ..กาลังจีบรึ เปล่า ” จุนยิม้ ไม่วา่ อะไรต่อนอกจากฉุดแขนให้คนที่เหนื่อย มาทั้งวันเข้านอนได้แล้ว อ้อมแขนแกร่ งช้อนเข้าใต้เรี ยวขาขาว พาเดินผ่านระเบียงกว้างด้านนอกเข้ามายัง ห้องนอนใหญ่ ค่อยๆวางร่ างเบาเหมือนปุยนุ่นลงเชื่องช้าแล้วดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมถึง อก “ ราตรี สวัสดิ์ ” เขากระซิบ กาลังจะผละออกแต่มือเล็กดึงปลายเสื้ อไว้ก่อน “ ฝันดีครับ ” เป็ นคาบอกก่อนนอนของคนที่เค้นเสี ยงออกมาเต็มที่ ก่อนจะรี บมุด หน้าลงไปใต้ผา้ ไม่ยอมชวนคุยอะไรอีกต่อไป จุนหัวเราะหึ ลูบผมหอมฟุ้ งด้วยความรักล้นเปี่ ยม เขาหันไปหรี่ โคมไฟตรงหัวเตียง แล้วผละออกมา กลับเข้าห้องของตัวเองที่ห่างออกไปไม่มากนัก แชนเดอเลียคริ สตัลบนเพดานขาวทอแสงสี เหลืองนวล ส่องกระทบหน้ากระดาษ ในสมุดเล่มใหญ่ที่กางอยูบ่ นโต๊ะเขียนหนังสื อเคียงข้างกับไดอารี่ ปกกามะหยี่

151

เขาเลื่อนเก้าอี้ไม้มะเดื่อก่อนที่จะนัง่ ลง พลิกสมุดปกหนังของตัวเองผ่านๆ มันมี ข้อความยาวเหยียดที่ถูกเขียนไว้นานแล้ว..จะว่าไป..ก็คงเขียนตั้งแต่วนั ที่ได้อ่านไดอารี่ ของ ซายุ จะเรี ยกว่าเป็ นการโต้ตอบกันเพราะความเหงาก็คงถูก ‘ ขึน้ เกรดเจ็ด ยังจาได้ ดีว่าไปรั บรางวัลพร้ อมกับเจ้ าตัวเตีย้ คนหนึ่ง ตอนนั้นมัวแต่ ฟั งคาประกาศเลยไม่ ได้ สนใจเท่ าไหร่ รู้ แต่ ว่า..เด็กคนนีน้ ่ ารั กดีแฮะ..’ จุนนัง่ ยิม้ คิดทบทวนว่าความรู ้สึกในตอนนั้นมันมากน้อยแค่ไหนและอย่างไร ‘ ตอนอยู่ข้างนอก เกือบก้ าวชนเพื่อนร่ วมระดับชั้นคนนั้น พอได้ เห็นใกล้ ๆแล้ วก็ รู้ สึกว่ า..ว้ าว..ในโลกนีม้ ีคนที่น่ารั กเหมือนตุ๊กตากระเบือ้ งเคลือบแบบนีอ้ ยู่ด้วยเหรอ ยังไม่ ทันได้ ลองทักดู เจ้ าเอริ กโ็ วยวายจะกินขนมเลยต้ องปะเหลาะเอาใจไปก่ อน (ถ้ ารู้ ตัวว่ าถูก มองอยู่กค็ งจะจีบซะตั้งแต่ วนั นั้น ไม่ รอวันคริ สต์ มาสหรอกนะ) แล้วก็ขอสารภาพเหมือนกัน ..ซายุที่รัก นั่นเป็ นวันแรกที่ ฉันรู้ สึกถึงคาว่ า..รั กแรกพบ..มันเป็ นอย่ างนีน้ ี่เอง (ว่ าแต่ ..ไอ้ เด็ก เตีย้ ๆที่ มายื่นดอกไม้ ให้ ไอ้ อ้วนเอริ นั่นน่ ะใครกันนะ แต่ กโ็ ชคดีชะมัดที่ ทาให้ เราได้ ร้ ู จักกัน ฉั นบอกไปว่ าชื่ อ ซาวามุระ จุน แล้ วเจ้ าตัวน้ อยนั่นก็บอกกลับมาว่ า ทาซึ ดะ ซายูริ)’ ‘ คงเหมือนคนเป็ นโรคจิ ต หรื อจะเรี ยกว่ าศรรั กปั กอก..เผลอเป็ นไม่ ได้ มีแต่ ต้อง คอยมองหาซายุทุกที วันที่ แข่ งเคนโด้ น่ะเหรอ ไม่คิดว่ าซายุจะมาด้ วยซา้ วันนั้นที่ ได้ จับมือ.. ซายุคงไม่ ร้ ู ใช่ มยั้ ว่ าฉั นเองก็ตื่นเต้ นไม่ แพ้ กัน จงใจสุดๆเลยล่ะนั่น..’ ‘ 24 ธันวา นอนไม่ หลับ..เพราะไอ้ เรี ยวมันสัญญาไว้ ตั้งแต่ วนั ที่ แข่ งเคนโด้ แล้ วว่ า จะชวนซายุมาร้ องคาราโอเกะด้ วยกัน ฉั นไม่ ได้ ชอบร้ องเพลงนักหรอกนะ (แค่ ฟังเอริ แหก ปากก็ราคาญมันแล้ ว) แต่ เพราะว่ าซายุจะมาด้ วย ฉั นเลยดีใจเป็ นพิเศษ ของขวัญอะไรก็ไม่ มี ให้ หรอก ไม่ ทันได้ เตรี ยม ในหั วมันวนเวียนแต่ ว่าอยากเห็นหน้ า อยากเจอ..ก็แค่ นั้น ’ ‘ 25 ธันวา ลากคอไอ้ เรี ยวไปที่ นัดเร็ วกว่ าปกติ โชคช่ วยชะมัดที่ เจอซายุยืนดู ลูกแก้ ว ซายุคงไม่ ร้ ู อะไรหรอกมัง้ ..ฉั น..ที่ เพิ่งนึกได้ ว่าควรหาซื ้อของขวัญคริ สต์ มาสให้ ซายุ ก็อยู่ในร้ านนั้น พอเห็นซายุยืนมองของอยู่ด้านหน้ า ฉั นเลยขอให้ คนขายช่ วยบอกไปว่ ามี โปรโมชั่น..ถ้ าให้ แฟนมาซื ้อจะแถมจี ค้ ริ สตัล (คิดดูสิว่าร้ านไหนเขาจะมีข้อเสนอทะแม่งๆ แบบนีก้ ันล่ะ) พอซายุปฏิ เสธ ไอ้ ซาวามุระคนนีก้ ไ็ ด้ ที กระโจนออกทางหลังร้ านแล้ วไป

152

เสนอหน้ าอยู่ข้างๆ ถามราคาเสร็ จสรรพ จ่ ายให้ แบบมัดมือชก แล้ วก็ขอใส่ สร้ อยให้ ซะเลย (จริ งๆก็คือ มันไม่ ใช่ ของแถม แต่ เป็ นของที่ ฉันซื ้อแล้ วให้ เจ้ าของร้ านโกหกว่ าของฟรี )..แต่ ให้ ตายเถอะ อดสงสัยไม่ ได้ ว่า ลูกแก้ วที่ ซายุชอบนั่นน่ ะ ซายุชอบด้ านมิคาเอลหรื อว่ าด้ านลูซิ เฟอร์ มากกว่ ากันนะ ’ ‘ 25 ธันวาตอนเย็น..ขอคบไปแล้ว!! ยังงงอยู่เลยว่ ากล้ าพูดได้ ยงั ไง ทาอะไรลงไป บ้ างก็ไม่ ร้ ู เหมือนกัน..รู้ แต่ ว่า ทาลงไปเพราะมันออกมาจากใจอย่ างเดียวเลย ว่ าแต่ ..ดีนะที่ ไม่ ได้ ร้องเพลงเสี ยงหลง ซายุชมว่ าร้ องเพราะ..(จริ งรึ เปล่ านั่น)..’ . จุนอ่านทวนเนื้อหาที่เคยเขียนตอบเมื่อหลายปี ก่อนแล้วส่ายหัวด้วยความขบขัน มันเป็ นความนึกคิดที่ตีข้ ึนมาจากความทรงจาในช่วงเวลาที่เหมือนกับตัวเองมีชีวติ อยูเ่ พียง ลาพังบนโลก คิดอะไร..รู ้สึกแค่ไหนก็เขียนลงไปจนหมด เขาเปิ ดอีกหลายหน้าที่เขียนตอบเอาไว้ผา่ นไปลวกๆ หน้ากระดาษแผ่นล่าสุดยังคง ว่างเปล่า เขาหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบางอย่างคล้ายจะเป็ นการบันทึกเรื่ องราวประจาวันทั้งที่ แต่ก่อนไม่เคยมีเลยแม้แต่นิดเดียว หลายอย่างพรั่งพรู ออกมาจากความในใจนับได้เกินครึ่ ง หน้าสมุด จบลงด้วยคาว่า ‘ รักซายูริเหมือนเคย ’ โคมไฟที่เปิ ดทิ้งไว้ถูกปิ ดลงก่อนที่ไดอารี่ ท้ งั สองเล่มจะถูกเก็บไว้เคียงข้างกัน แสง จันทร์นวลจากด้านนอกทอผ่านม่านหน้าต่างสี ขาวสะอาดเข้ามา ร่ างสูงใหญ่ลม้ ตัวลงนอน บนเตียงนุ่ม คิดทบทวนเรื่ องของวันนี้อีกครั้ง ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างแล่นเข้าในความคิด จนกระทัง่ เปลือกตาอันหนักอึ้งกาลังจะปิ ดลง ..ผมอยากเห็นฟี ร่ า อยากรู้ ว่าจะโรแมนติกเหมือนเอียมัย้ ถ้ าได้ เที ยบกับตาตัวเอง.. จุนลืมตาขึ้นกะทันหัน เขาลุกพรวดขึ้นจากที่นอนเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ..อะไรบางอย่างที่มองข้ามไป.. ..ดวงตาที่มองจ้องมาจากบานกระจก.. ..มือที่ปัดเส้นผมออกให้.. ..แต่ กใ็ ห้ เธอไปตั้ง 200 นี่นา..คุณน่ ะใจดีจะตาย..

153

ซายุจะรู ้ได้ยงั ไงว่าเขาจ่ายค่าจักรยานนัน่ ไปเท่าไหร่ ..ในเมื่อไม่ได้พดู ราคาออกมา เลยสักคา ..หมอบอกผมเองล่ะครั บ..คุณเกิดวันที่ 2 ผมเกิดวันที่ 22 เดือนเดียวกัน ปี เดียวกัน.. ..เอริ จัง 4 เมษา ชิ นยะเป็ น 1 กรกฎา อายุสองคนนั่นห่ างกันตั้งสี่ ปี.. เขาไม่ยอมบอกเรื่ องวันเกิดกับใครง่ายๆ หมอคาซึมะไม่มีทางที่จะรู ้ได้เลย คน รอบตัวจะบอกหมอก็ยงิ่ ไม่ใช่เข้าไปใหญ่ มันไม่ใช่เรื่ องที่ตอ้ งรู ้แม้แต่นิดเดียว เขาลองคิดซ้ าๆ มันยังมีอีกหลายอย่างที่ติดค้างอยูใ่ นใจ เส้นผมบนเตียง..คืนที่ฝันว่าซายุมากอดและจูบ คนมองไม่เห็นจะเดินเข้ามาถูกได้ ยังไงกัน เรื่ องที่ซายุทาอาหาร ตัวเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ าว่าในช่องแช่แข็งมีอะไรอยูบ่ า้ ง เขาทา ใบกะหล่าปลีขาดแล้วซายุหวั เราะ ซายุจะรู ้ได้ยงั ไงว่าเขาทาอะไรพลาด แล้วยังมาสอนเขาทา ต่ออีกด้วยซ้ า จุนลุกขึ้นยืน ดวงตามีแววครุ่ นคิดเมื่อเปิ ดประตูหอ้ งออก เขาเปิ ดไฟตรงทางเดิน แล้วสาวเท้าเข้าไปในห้องครัว สอดส่ายสายตาหาอะไรบางอย่าง เขาลืมไปได้อย่างไรกัน วันนี้ตอนเช้า ม้าที่ซายุขี่มนั เตลิดแล้ววิง่ แทบไม่รู้ทิศ เขา ยังจาภาพนั้นได้ติดตา ซายุดึงมันไปทางอื่น ทั้งที่ไม่น่าจะรู ้เลยด้วยซ้ าว่าเบื้องหน้าเป็ นหุบผา ..จุน!! ช่ วยฉั นด้ วย.. เขาชะงัก คาเรี ยกนัน่ สะท้อนอยูใ่ นหัว ซายุเรี ยกเขาว่าจุน เรี ยกแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ ..ใช่..เรี ยกอย่างที่แล้วๆมา.. เงาของหนังสื อเล่มหนาที่วางซ้อนอยูใ่ ต้นิตยสารท่องเที่ยวโผล่พน้ ชั้นวางออกมา ด้านนอก จุนเดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิ ดแล้วก็ตอ้ งพบว่า มันมีบางหน้าที่ถูกพับเอาไว้ ..ตาราทาอาหารกรี ก.. เขายกยิม้ มุมปาก เปิ ดไปทีละหน้าที่ถูกคัน่ ..สลัดกรี ก..แป้ งพิตา้ ..เนื้อหมูกิโร.. กะหล่าปลีสอดไส้..วิธีทาซอสเลมอนกับซอสทาซิกิ ..แค่น้ ีก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้ว..

154

ทั้งที่แน่ใจ หากภาพที่ใครคนนั้นเผลอรวบมีดคมเข้ามาบาดตัวเองจนได้เลือดกลับ ทาให้เขาต้องหยุดเรื่ องที่กาลังคิด ซายูริจะต้องทาเพื่อแกล้งตบตาเขาถึงขนาดนั้นเลยงั้นหรื อ ..ถ้านี่เป็ นละคร.. ..จะต้องทุ่มทุนมากเท่าไหร่ ..ถึงจะได้เป็ นผูก้ ากับ..

Special 3 : I Just Called To Say..I Love You แสงสว่างโล่งจากภายนอกส่องขึ้นมาถึงบนเตียงใหญ่ คนที่นอนกระสับกระส่าย อยูน่ านไม่เห็นว่าจะมีใครเดินมาปลุกถึงต้องลุกขึ้นนัง่ หาววอดไปน้อยๆก่อนจะกลิ้งเกลือก รับลมเย็นจากบานหน้าต่างถึงค่อยคลาทางสะเปะสะปะเพราะความมึนไปเข้าห้องน้ า หลังจัดการธุระเรี ยบร้อย เปลี่ยนเสื้ อเป็ นผ้าฝ้ ายสี ฟ้าครามตัวยาว มือเล็กก็หยิบเอา หนังยางมารวบเส้นผมสี น้ าตาลอ่อนที่ยาวระต้นคอจนเกะกะเป็ นจุกกระจุ๋มกระจิ๋มอยูข่ า้ ง หลัง ปอยผมหอมที่คลอเคลียอยูข่ า้ งแก้มขับวงหน้าใสให้ดูหวานล้ าขึ้นอีกเท่าตัว ฝ่ ามือบางจับลูกบิดประตูแล้วเดินแตะราวบันไดลงมาด้วยความเคยชิน สัมผัสได้ ถึงความมืดในห้องและเสี ยงที่เงียบกริ บเหมือนไม่มีใครอยู่ “ คุณจุน..ยังไม่ตื่นเหรอ ” เสี ยงหวานลองเรี ยกหาแต่ไม่ได้รับคาตอบกลับจากคน ที่คิดว่าน่าจะนัง่ อยูใ่ นห้องอาหารได้แล้วในเวลาป่ านนี้ ร่ างขาวจัดคลาหาสวิทช์ไฟในห้องรับแขก ม่านทึบตรงระเบียงยังคงปิ ดอยูต่ ามเดิม ดวงตาคมกริ บลอบมองปฏิกิริยาของคนที่เพิง่ ตื่นแล้วลงมาจากห้อง ทุกอย่างดู เหมือนคนที่ไม่จาเป็ นต้องพึ่งพาดวงตานอกจากการสัมผัส มือเรี ยวบางนัน่ แตะลงบนทุก พื้นที่เหมือนเป็ นการคลาทางจนทาเอาเขา..คนที่ตื่นมาตั้งแต่ตีหา้ กว่าแล้วนัง่ เงียบเชียบอยูใ่ น ที่มืดๆแบบนี้ตอ้ งลังเลกับความคิดเป็ นหนที่สอง จนกระทัง่ ไฟในห้องโถงสว่างจ้าขึ้น แล้วซายูริหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขาที่ นัง่ อยูเ่ งียบๆ ร่ างบอบบางนัน่ ก็ถึงกับสะดุง้ จุนยิม้ ..และคิดเข้าข้างเรื่ องเดิมอย่างไม่ตอ้ งสงสัย

155

..คนมองไม่เห็นจาเป็ นต้องเปิ ดไฟด้วยเหรอ.. ..เขาไม่ได้ส่งเสี ยง..แต่เจ้าตัวกลับตกใจไปก่อนซะอย่างนั้น.. “ เพิ่งตื่นเหรอ ซายุ ” เขาแสร้งทาเสี ยงทักทายไปก่อน แอบอมยิม้ กับคนที่ทาไม่รู้ ไม่ช้ ีเหมือนจะเดินผ่าน “ อ๊ะ..ต..ตกใจหมดเลย คุณไปนัง่ ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ” ซายูริลนลาน ละล่าละลักถามไปเหมือนคนที่เพิง่ จะรู ้ตวั ว่าไม่ได้อยูค่ นเดียว “ ซักพักแล้ว ” จุนบอก ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วประคองต้นแขนเรี ยวให้ฝ่ายนั้นนัง่ ลง กับโต๊ะอาหาร “ ตื่นเช้าขนาดนี้ จะลงมาชงกาแฟให้ฉนั รึ ไง ” เขาพึมพา หันไปล้างแก้วใบใส มาวางตรงเคาน์เตอร์ ริ มฝี ปากจิ้มลิ้มขยับพูดอะไรบางอย่างแผ่วเบา แต่ก็ทาท่าเหมือนนึกขึ้นได้แล้ว เงียบไป หากมันก็ชา้ เกินเพราะเขาได้ยนิ เสี ยแล้วเรี ยบร้อย “ คุณไม่ดื่มกาแฟตอนเช้าซะหน่อย ” เขาหัวเราะในลาคอ ประโยคที่เพิง่ หลุดมาจากปากงามๆนัน่ ถ้าไม่ใช่คนใกล้ชิดก็ จะไม่มีทางรู ้เลยเช่นกัน ..เขาไม่ชอบกินข้าวเช้า..ไม่ดื่มกาแฟตอนเช้า.. ..ถ้าเป็ นละคร..ซายูริ..มันแนบเนียนมากจนฉันเชื่อสุดหัวใจ.. จุนเดินเข้าหาคนที่นงั่ เฉย ยืน่ แก้วน้ าส้มคั้นเมื่อเขาจับมือนุ่มนิ่มให้รับไปดื่มรอง ท้องระหว่างรอแม่บา้ นไปหาซื้อของสด ซายูรินงั่ นิ่งงันอยูต่ รงหลังโต๊ะทานข้าวตัวใหญ่ ดวงตาสี เทาไม่กะพริ บเลยสักนิด เหมือนเคย ความเงียบเข้ามาปกคลุมรอบด้านจนน่าอึดอัด “ เดี๋ยวฉันมานะ ” เขาบอก เดินออกไปด้านหลัง เสี ยงฝี เท้าที่กา้ วห่างไปเรื่ อยดังอยูใ่ นห้องรับแขก เจ้าตัวคนที่บอกว่าเดี๋ยวกลับมา หยุดอยูแ่ ค่ช้ นั วางของ จุนดึงหนังสื อเล่มหนาที่วางกั้นรู ปปั้ นเซรามิคสี ดาออก ยกมันขึ้นมา ถือไว้แล้วเดินกลับเข้ามาหาคนที่นงั่ เฉยตรงเก้าอี้อย่างเงียบเชียบ ไร้สุม้ เสี ยงอื่นใด

156

ดวงตาคมกล้ามองร่ างเล็กบางไม่วาง สังเกตเห็นอาการกระสับกระส่ายทั้งที่เขา แน่ใจที่สุดว่าต่อให้หูดีแค่ไหนก็ไม่มีทางได้ยนิ เสี ยงฝี เท้า เมื่อตอนใกล้รุ่ง เขาเปิ ดกระเป๋ าเดินทางและพบอะไรบางอย่างอยูใ่ นนั้น..บางอย่าง ที่เขาเจอว่ามันถูกฝังอยูใ่ ต้ดินพร้อมคาจารึ กว่าเหลือเพียงรอยอดีตอยูบ่ นป้ ายสลัก เจ้าเอริ ตวั แสบคงแอบหย่อนใส่กระเป๋ าเขามาด้วย ..ซายูริรักมิคาเอล..หรื อลูซิเฟอร์มากกว่ากัน.. เพียงแค่กะพริ บตา ฝ่ ามือกร้านก็กลับทิ้งรู ปปั้นเทวดาปี กดาในมือลงกับพื้น วัสดุที่ สร้างจากเซรามิคคงต้องตกกระทบพื้นแตกเป็ นเศษเสี้ ยวไม่ต่างจากวันที่เขาขว้างลูกแก้วใบ เล็กนัน่ ไปกระแทกผนังจนเทวดาปี กขาวพังทลาย หากฉับพลันนั้น มือเรี ยวบางกลับคว้าหมับเข้ามาที่ฐานรู ปปั้ น นัยน์ตาสี อ่อนเบิก กว้างด้วยความตกตะลึง มือทั้งสองคว้าเอาซากที่เหลือจากลูกแก้วแสนหวงได้ทนั ท่วงที เพียงเสี้ ยววินาทีที่มนั จะหล่นลง จุนมองทุกอย่างด้วยความแน่ใจ รอบกายเงียบกริ บ ไร้ซ่ ึงคาพูดจาอื่น หยดน้ าใส คลอขึ้นในดวงตาสี นิลก่อนที่มนั จะพรากลงเชื่องช้า ..นี่คือความจริ ง.. “ จุน..” ซายูริลุกพรวด ก้าวถอยหลังทันควัน ในมือยังคงประคองตุก๊ ตาตัวงามอยู่ แนบอก “ ตั้งแต่เมื่อไหร่ กนั ..ซายุ ” เขาขยับตัวเข้าไปหา น้ าเสี ยงทุม้ ต่าพร่ าลง ทุกคากล่าว.. ราวกับแอบแฝงความเสี ยใจ..ความน้อยใจ คล้ายเข็มแหลมนับพันคอยทิ่มแทงความรู ้สึกคน ฟัง มือใหญ่ดึงเอาเซรามิคปั้ นออกมาจากอ้อมแขนเล็ก เขาดูเทวดาต้องสาปที่มีรอย แตกเพียงน้อยอยูต่ รงด้านหลังก่อนจะมองเจ้าของที่หน้าซีดเซียว “ ถ้าฉันคิดไม่ผิด..มองเห็นแล้ว..ตั้งแต่วนั ที่เราเจอกันครั้งนั้นใช่ม้ ยั ” ..พี่อยากเจอซายุ..ทนไม่ ไหวแล้ วเอริ อยากจะเห็นหน้ า อยากจะสัมผัสตัวตนของ เขาอีกครั้ ง..

157

..พี่เจอพี่ซายุทุกวันอยู่แล้ วนะ..ถ้ าพี่ไม่ อยู่ ใครจะเอากุหลาบไปให้ เขาล่ ะ.. ..วันนีพ้ ี่ซายุกย็ งั ไม่ ได้ เลยใช่ มยั้ .. ..เชื่ อเอริ นะพี่ ความหวังน่ ะ..ถึงจะมองไม่ เห็นทางแต่ กใ็ ช่ ว่าจะไม่ มี.. “ เอริ บอกซายุใช่ม้ ยั ..ซายุถึงจงใจไปที่สวนนัน่ ” จุนรุ กถาม ดวงตามีแต่หยดน้ าคา คัง่ มันพรากลงง่ายดาย ซายูริเม้มปากแน่น นัยน์ตาสี หวานสัน่ ไหวก่อนที่ความเสี ยใจจะร่ วงหล่นไม่ขาด สาย ความรู ้สึกผิดตั้งแต่แรกท่วมท้นเข้ามาในหัวอก ทุกครั้งที่จุนอ่อนโยนด้วยก็เหมือนจะ ตราหน้าว่าตัวเองหลอกลวงคนที่มีแต่ความทุกข์คอยหล่อเลี้ยงใจ ..แต่เพราะว่ากลัว..ไม่กล้าเข้าข้างตน..ไม่กล้าจะหวัง.. ..ถึงต้องปั้ นแต่งเรื่ องแบบนี้ข้ ึน.. ..ทรมานมาก..อยูใ่ กล้แต่แสดงออกไม่ได้วา่ รักจนจะขาดใจแล้ว.. “ ทาไมไม่พดู กับฉันล่ะ ซายุ..ฉันจะคลัง่ ตายอยูแ่ ล้วนะ ” เขาขยุม้ ลงบนอกเสื้ อ สายตาเจ็บปวด ร้าวรานในอดีตรักที่ทบั ถม ร่ างเล็กสะอื้นแผ่วเบา ส่ายหัวปฏิเสธกับเรื่ องที่เกิดขึ้น อยากจะบอกว่าไม่เคย ต้องการเห็นความทุกข์ของจุนเลยสักครั้งแต่ปากกลับปิ ดสนิท อะไรบางอย่างจุกแน่นใน ลาคอ คาพูดตีบตันจนหาทางไปไม่เจอ ขาเรี ยวหมุนกลับ สาวเท้าออกห่างอีกฝ่ ายแล้วผลักประตูไม้ขาวออกไปด้านนอก หยดน้ าตาร่ วงลงเป็ นสายจนต้องพาลยกแขนเสื้ อขึ้นมาเช็ดอย่างน่าเจ็บใจที่ไม่มีปัญญา โต้ตอบให้ดีกว่านี้ ..รักจุน..ฉันรักจุน.. ..อย่าโกรธกันเลย..ฉันแค่อยากแน่ใจอีกสักครั้งก็เท่านั้น.. จุนรี บตามออกมา ทันเห็นแผ่นหลังเล็กที่เจ้าตัววิง่ ไปหลบอยูห่ ลังเงาเถาองุ่นพัน หลัก ใบหนาตกระลงคล้ายม่านคลุม เขาอยากจะเข้าไปใกล้อีกสักนิดแต่ก็กลัวอีกฝ่ ายจะ เกลียดชังจนไม่อยากมองกัน

158

“ ซายุ..” ตะโกนเรี ยกชื่อ น้ าเสี ยงทุม้ ก้องไปในเขตผาสูง “ อย่าหนีหน้ากันอีกเลย นะ ฉันคอยซายุมานานแค่ไหนแล้ว รู ้บา้ งมั้ย ไม่สงสารกันเลยเหรอ ” เขาเพียรง้อ สาวเท้าเข้า ไปหาแต่ฝ่ายนั้นกลับรี บเดินลึกเข้าไปในสวนกว้างจนต้องพาลยืนนิ่ง “ อยากเห็นฉันขาดใจใช่ม้ ยั ” น้ าตาของผูช้ ายคนหนึ่งไหลลงอย่างสุดทน ..เขารักจริ งๆ..รักที่สุด.. ..แต่ทาไม..เหมือนส่งไปไม่ถึงใจเลย.. ดวงตากลมโตสัน่ ริ กกับเงาของคนที่หลงใหล ถ้อยคาที่ได้ยนิ ช่างเสี ยดแทงในทุก ตัวอักษร น้ าตามากมายไหลพรั่งพรู เสี ยงสะอื้นแม้ไม่ดงั นักแต่ก็รู้สึกว่ากึกก้องอยูใ่ นอก ทั้ง เนื้อทั้งตัวสัน่ เทาเพราะความเสี ยใจที่กาลังไหลริ น “ ฉันขอโทษ..” เสี ยงหวานร้องตอบกลับไป ไม่กล้าเผชิญหน้ากัน “ จุนโกรธฉัน.. จุนเกลียดฉันรึ เปล่า..รังเกียจคนโกหกคนนี้รึเปล่า ” ร่ างเล็กทรุ ดตัวลงนัง่ กับพื้น ไม่กล้าฟัง คาตอบ..ไม่กล้าแม้แต่จะคาดเดา ..เขาจงใจจะบอกเรื่ องนี้ภายหลัง.. ..ขอเพียงแค่มนั่ ใจแล้วเท่านั้น.. ..แต่นี่.. “ ฉันรู ้วา่ จุนเกลียดคนโกหก แต่..แต่..ฉันแค่..” ซายูริร้องไห้ ยิง่ อีกฝ่ ายเงียบงัน หัวใจดวงน้อยก็ยงิ่ เจ็บขึ้นทวีคูณ “ ฉันรักซายุ! ” เสี ยงพร่ าต่าตะโกนบอกอีกครั้ง แทรกประโยคตัดพ้อทั้งหลาย นิ้วเรี ยวปิ ดปากตัวเอง กลั้นเสี ยงสะอื้นจนตัวโยน หยดน้ าใสร่ วงเผาะไม่ยอมหยุด “ จะเชื่อหรื อไม่ก็ตาม..ฉันก็รักซายุ..รักจนจะตายอยูแ่ ล้ว ” ยังคงพร่ าบอกแต่คาเดิม และคิดว่าถ้าเจ้าของหัวใจไม่เชื่อ ก็จะบอกอยูอ่ ย่างนั้น..ต่อให้ตาย..ก็จะพูดคาว่ารักนี้ไม่หยุด ปากเลย เสี ยงฝี เท้าหนักย่าลงบนใบไม้แห้งกรอบ ใกล้เข้ามาตรงซุม้ ไม้ผล มือใหญ่เลิกกิ่ง ระเกะระกะที่ใครบางคนอาศัยเงาของมันก้มหน้างุด ซุกใบหน้าอยูแ่ นบเข่า

159

จุนย่อตัวลง ปลายนิ้วแตะลงบนไหล่บาง ร่ างขาวนวลเพียงสะดุง้ น้อยๆ แก้มนุ่ม เป็ นสี แดงจัดเพราะยังคงร้องไห้ไม่หยุดหย่อนอย่างเดิม เขาบรรจงปาดคราบน้ าตาทั้งหมดทิ้ง ไป “ สี่ ปี..ฉันมีแต่ซายุคนเดียว แบบนี้..ยังคิดว่าฉันจะโกรธหัวใจตัวเองได้ลงคออีก เหรอ ” เขาถามดังแค่คากระซิบ “ ที่ตอ้ งพิสูจน์เรื่ องนี้ เพราะฉันทนเสี ยใจต่อไปไม่ได้แล้ว แค่อยากรู ้วา่ ซายุไม่เป็ นอะไร..แค่อยากแน่ใจเท่านั้นเอง ” ดวงตาสี เข้มทอแสงอ่อนโยน อุง้ มืออบอุ่นยืน่ ไปหาคนที่คอยเช็ดน้ าตาตัวเอง ป้ อยๆ “ ฉันต่างหากที่อยากรู ้..สี่ ปี..ซายุเกลียดฉันหรื อยัง ” “ สิ บเจ็ดปี ..” ซายูริปล่อยน้ าตาร่ วง “ ฉันอยูก่ บั ความรู ้สึกนั้นมาสิ บเจ็ดปี ..ตั้งแต่เรา เจอกันจนถึงตอนนี้ ” นิ้วเรี ยวแตะลงบนอกซ้าย เสี ยงในนั้น..มันเต้นแรง..รัวเร็ ว..ไม่เป็ น จังหวะเอาเสี ยเลย “ มันเจ็บมากเลยนะ..ทั้งที่อยากลืม ” ร่ างเล็กปล่อยโฮ สองแขนโอบรอบบ่ากว้างแล้วซุกหน้าลงแนบอ้อมอกอุ่น อ้อม กอดอ่อนโยนของคนตรงข้ามประคองเข้าหาแล้วก้มหน้าลงซบไหล่บางไม่ต่างกัน น้ าตาที่ ร่ วงริ นแทนคาบางคาจากใจ “ ไม่เคย..เลิกรักจุนเลย ” เพียงคาเดียว..หัวอกที่เคยทรมานเหมือนกาลังจะมอดไหม้ไปกับเปลวเพลิงกลับ ชุ่มชื้น อุ่นวาบเข้ามาในใจราวกับไอรักกาลังโอบล้อมไม่ยอมห่าง ..ราวกับคนกระหายในทะเลทรายแห้งผากได้ดื่มด่าในรสทิพย์.. ..ราวน้ ากรดที่เผาผลาญกลับกลายเป็ นสายฝนเย็นชื่น.. ..ราวกับคนที่โดนจองจาพันธนาการใต้มหาสมุทรมืดดาได้หายใจอีกครั้ง.. ..ถ้าไม่มีซายุ..ฉันจะอยูต่ ่อไปได้อย่างไรกัน.. จุนยิม้ พยักหน้ารับคาบอกทั้งหมดที่ลว้ นบีบเค้นในทุกความรู ้สึก เขาเกลี่ยน้ าตาที่ เปรอะเปื้ อนข้างแก้มใสออกให้ จูบซับมันซ้ าแล้วซ้ าเล่า “ อย่าร้องไห้ ” เขาร้องขอเสี ยงสัน่ เครื อ รับสัมผัสจากปลายนิ้วนุ่มที่ไล้ลงมาตาม แก้มเช่นกัน

160

“ จุนด้วย..” ซายูริยมิ้ ให้ ปากบางเม้ม พยายามกลั้นสะอื้น “ ห้ามร้องไห้ ” เขาส่ายหัว ยิม้ ไปทั้งน้ าตา กระชับอ้อมกอดแน่นเข้า ..ไม่ใช่ความฝัน.. “ ครับผม..ตามบัญชาทุกประการ ” ....................................................................................... “ นี่คิดจะโยนของฉันทิ้งจริ งเหรอ ” ร่ างเล็กบางบูห้ น้าใส่ ลูบลงบนรู ปปั้ นเซรามิค สี ดาด้วยความหวงแหน จุนหัวเราะแผ่วเบา มองดูคนที่นงั่ ชันขากับโซฟานุ่มตรงระเบียงด้านนอก ปอยผม สี อ่อนพลิ้วไหวไปกับแรงลมตอนบ่าย แค่ไม่กี่ชวั่ โมงก่อนหน้า เขายังนัง่ ดูดาวแล้วสาธยาย สารพัดให้คนที่แกล้งมองไม่เห็นอยูเ่ ลย “ รู ้อยูแ่ ล้วว่าซายุไม่ยอมปล่อยให้มนั พังหรอกน่า ” เขาขยับเข้ามาใกล้ โอบเอว คอดแล้วรั้งตัวให้อีกฝ่ ายเอนหัวลงซบบ่ากว้าง “ ตอนนั้นคิดไม่ทนั หรอกว่าจุนจงใจ รู ้แต่วา่ ถ้าไม่คว้าไว้ล่ะก็..ของดูต่างหน้าจุนคง แตกไม่มีดีแน่ ” “ ของดูต่างหน้า? ” ทวนคาอย่างสงสัย ไม่วา่ จะมองกี่ครั้งกี่หน ไอ้เจ้าเทวดาถูก สาปนี่ก็ไม่เห็นน่าอภิรมย์แม้เศษเสี้ ยว ซายูริพยักหน้าหงึกหงัก วางของในมือลงกับโต๊ะพลางจ้องตรงปี กสี ดา รอยแตก ตรงด้านหลังมีหลงเหลืออยูบ่ า้ ง แรงปะทะจากขอบผนังแข็งในวันนั้นทาลายรู ปปั้ นอีกหนึ่ง จนแหลกลาญ “ พอเห็นเจ้านี่แล้ว..” จุนพึมพา นึกบางอย่างออก “ อายะเคยด่าฉันว่า ท้วงซายุไว้ แล้ว..ถ้ามิคาเอลกลายเป็ นลูซิเฟอร์จะยังรักได้อีกเหรอ..แล้วซายุก็บอกว่ารัก..ต่อให้เลวร้าย แค่ไหน รักไปแล้วก็จะรักต่อ ” นิ้วใหญ่เกี่ยวเส้นผมนุ่มขึ้นมาพันเล่น สอดมือเข้าตรงต้นคอ ขาวนวล

161

ใบหน้าคมคายโน้มลงต่า กระซิบถามเรื่ องที่ขอ้ งใจ “ ซายุรักมิคาเอลหรื อลูซิเฟอร์มากกว่ากัน ” ดวงหน้าสวยเงยขึ้น ปากเรี ยวแย้มยิม้ อ่อนหวาน นัยน์ตาคู่งามหลับพริ้ มลงกับ จุมพิตบางเบาที่ทาบลงมา “ รักจุน..ที่เป็ นทั้งมิคาเอล..และลูซิเฟอร์ ” ริ มฝี ปากร้อนระอุบดเบียดลงมาบนเรี ยวปากนุ่ม ขบลงผะแผ่วแล้วจูบเน้นหนัก จง ใจบดขยี้ลงให้สมกับวันที่รอคอย แขนแกร่ งสอดเข้าใต้เอวบางแล้วยกตัวเบาหวิวขึ้นมานัง่ คร่ อมบนตัก มือใหญ่กดแผ่นหลังเล็กให้เจ้าตัวก้มลงจนติด ปากสี ชมพูสดแย้มรับความ พิศวาสที่สุมทุมในจิตใจ จุนผละออกเชื่องช้าเมื่ออีกคนทาท่าหายใจไม่ทนั ดวงตาทั้งสองสบกันนิ่ง เนิ่น นานเหมือนถูกสะกด เสี ยงหัวใจที่เต้นเร่ าบ่งบอกว่าเขาหลงรักในดวงตาคู่หวาน จดจาและ โหยหาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มองเจ้าของร่ างกายนี้จากรู ปภาพ ..ดวงตาที่ร่ายมนตร์ให้หลงใหล.. ..ทั้งงดงาม..อ่อนหวาน..แม้หากตัดพ้อก็แสนจะทิ่มแทง.. ..เสี ยดไปทั้งร่ างราวกับเจอเข็มแหลมนับพัน.. “ ฉันยังมีอีกตั้งหลายเรื่ องอยากถาม ” เขาพร่ าเสี ยงพร่ าต่า ความกดดันพวยพุง่ จน ล้นปรี่ ปลายนิ้วเล็กแตะลงบนใบหน้าหล่อเหลา จับจ้องแต่ที่ปากร้อนผ่าวด้วยแก้มที่เป็ น สี แดงเข้ม อกบางสะท้านไหวยามที่คิดได้วา่ ฝันถึงแต่คนตรงหน้านี้ไม่ต่างกัน จมูกโด่งซุก ไซ้ลงกับซอกคอหอม สอดมือเข้าใต้เสื้ อสี คราม ไล้ลงแผ่นหลังนวลเนียน สูดกลิ่นกายเย็น ชื่นในขณะที่ปากยังระดมจูบไม่วา่ งเว้น หากจะบอกว่าคิดถึงจนใจแทบขาดก็คงไม่มากเกิน “ ซายุมองเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ” เขาพึมพา มือข้างหนึ่งเลิกปลายเสื้ อเนื้อบางขึ้นไป เหนืออกขาว

162

ร่ างเล็กสะดุง้ เฮือก กัดริ มฝี ปากแน่นกับฟันคมที่ขบลงมาบนยอดอกสี สด นิ้วเรี ยว ขยุม้ เส้นผมสี เข้มของอีกฝ่ ายหนักหน่วง เรื อนกายบิดเร่ าไปตามลิ้นอุ่นที่ดูดเน้น สัมผัสเปี ยก ชื้นไล้วนไม่ยอมห่าง อ่อนโยนในคราวเดียว “ หลัง..ผ่าตัด หลายอาทิตย์ ” เสี ยงหวานครางแผ่ว คิ้วเรี ยวขมวดมุน่ กับแรง สะท้อนจากอาการเอาแต่ใจของผูช้ ายเบื้องหน้า มือนุ่มพยายามหยุดคนที่ปลดซิปกางเกงขาสั้นสี เนื้อออก การป้ องปั ดที่ต่อต้านด้วย ความเขินอายถูกหยุดลงด้วยรสจูบร้อนเร่ า นัยน์ตาพร่ ามัว รอบด้านเหมือนวูบไหว สุดท้ายก็ ได้แต่โอนอ่อนแล้วปล่อยกายซบบนบ่าแกร่ ง ยินยอมแม้กระทัง่ แรงที่รูดชั้นในตัวเล็กลงไป กองที่ขอ้ เท้า “ ใครคิดวิธีทรมานฉันกันนะ ” จุนกระเซ้า จับมืออีกคนให้แตะลงบนหัวเข็มขัด กางเกงของเขา โลมไล้ดว้ ยเพทุบายจนคนไม่กล้าเผลอดึงมันออกด้วยตัวเอง “ ฉัน..กับหมอคาซึมะ ” สารภาพไปหมดเปลือก “ ว่าแล้ว..” จุนแอบเขม่นชื่อหลัง “ ไอ้หมอนัน่ ปล่อยมันไป..แต่กบั ซายุ ” เขาปลด กระดุมสองสามเม็ดบนเสื้ อตัวบางของคนรัก ทึ้งมันลงไปกองที่หวั ไหล่มน ชายผ้าฝ้ ายคลุมสะโพกอิ่มอยูไ่ หวๆ ผิวกายเนียนละเอียดถูกอาบไปด้วยแสงแดด ตอนบ่ายคล้อยที่โลมไล้ลงมา “ ฉันจะทาโทษ..” “ อือ..จุน ” ซายูริคราง เอียงรับรอยจูบที่เน้นลงตรงซอกคอ “ อย่า..จุน ” เสี ยงใส ออดอ้อน หอบหายใจเหมือนคนกระหายอยาก “ ไม่คิดถึงกันเหรอ..ห้ามฉันทาไม ” จุนพูดเสี ยงครึ มคราง เคล้าเคลียอยูก่ บั เรื อน ร่ างหอมหวานที่อาศัยแต่ความฝันคอยแตะต้อง “ คิดถึง..” ร่ างเล็กเค้นคาพูดแต่ดงั ได้แค่เสี ยงกระซิบ รั้งมือใหญ่ให้วางทาบลงบน อก ปลายนิ้วสัมผัสถึงเสี ยงเต้นของหัวใจที่มนั ร้องเร่ าแรงขึ้นเรื่ อย “ ฟังสิ จุน..จะขาดใจแล้ว ” ประโยคที่บอกจากใจกลับกลายเป็ นคาเย้ายวน

163

จุนยิม้ โอบอุม้ ร่ างเบาเหมือนนุ่นตรงไปยังห้องนอนใหญ่ บรรจงวางคนรักลงด้วย ความทะนุถนอม กดจูบปลอบประโลมลงทุกพื้นที่ที่เคยบีบเค้น ลบเลือนรอยช้ าแม้มนั จะ จางหายมากว่าสี่ ปี “ ฉันมันโง่..ไม่เคยรักษาเพชรน้ างามในมือ ” เขาสารภาพ เอาแขนรองแทนหมอน ให้นอนหนุน “ มัวแต่หาเศษแก้วมาประดับศักดิ์ศรี จอมปลอม ” ดวงตาสี นิลหลับลงอย่าง เจ็บปวด หากเพียงแค่นิ้วนุ่มที่ไล้ลงประโลมใจก็ทาให้ทุกอย่างคลายลง มือกร้านจับแขนเรี ยวขึ้นโอบรอบบ่า จูบลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนเบื้องล่าง เสมือนคาบอกใบ้เรื่ องราวในวันรุ่ งขึ้น ..จะกล่าวคาสาบานอีกหน..จะเป็ นพิธีที่ไม่มีใครมาขวางกั้น.. ..จะยืนเคียงข้าง..ด้วยหัวใจ..ไม่ใช่หน้าที่.. “ ฉันรักซายุ..รัก..อย่างที่หลอกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ” คาหวานป้ อนให้รับฟัง ปรนเปรอด้วยคารักไม่รู้หน่าย ไม่ตอ้ งค้นหาคาตอบอะไรทั้งสิ้น..แค่เปิ ดใจรับฟัง และสร้าง เป็ นถ้อยคาออกมาจากเบื้องลึกเป็ นพอ “ แต่ งงานกับฉันนะ..ทีร่ ัก ” เขากระซิบ เงยมองใบหน้าสวยที่แดงเรื่ อ ซายูริร้องไห้อีกครั้ง ยกมือขึ้นปิ ดดวงตาที่เอาแต่กลัน่ หยดน้ าไม่หยุดหย่อนจนใคร อีกคนต้องรั้งมันออกแผ่วเบาแล้วจูบซับให้แทน “ คุณตุก๊ ตากระเบื้องอย่าร้องไห้ ตั้งแต่วนั พรุ่ งนี้จะไม่ทาให้เสี ยใจอีกเลย ” ร่ างเล็กบางสะอื้น มองอีกฝ่ ายด้วยน้ าตา ไร้คาตอบรับอื่นใดนอกจากรอยยิม้ “ กอดฉัน..จุน..รักฉันที ” เสี ยงสัน่ เครื อร้องอ้อน แขนเรี ยวโอบรอบไหล่กว้างไว้ แน่น “ นัน่ เป็ นคาขอร้องใช่ม้ ยั ” จุนยิม้ หยัดกายขึ้นด้านบน ปลายนิ้วค่อยดึงเสื้ อตัวใหญ่ ออกห่าง จัดการสิ่ งเกะกะทั้งหมดแล้วทิ้งลงตรงปลายเตียง รอคอยคาตอบรับอีกหน เจ้าของร่ างขาวนวลกัดริ มฝี ปากจนซีดเซียว นิ้วยาวสอดไล้ให้คลายลงก่อนจะ แทนที่ดว้ ยรสจูบหวานฉ่ า “ ได้โปรด..”

164

สิ้นคาขอ ริ มฝี ปากร้อนรนก็กลับจูบซ้ าอีกครั้ง เรี ยวลิ้นอุน่ สอดไล้เข้าในโพรง ปากหวาน ดูดเน้น เกี่ยวกระหวัด หยอกล้อกับลิ้นนุ่มด้วยความหลงใหล ฝ่ ามือประคองเสี้ ยว หน้าสวยให้เงยรับความรักทั้งหมด จูบเร่ าร้อน เร่ งเร้าเหมือนไฟ แต่อ่อนโยน ทะนุถนอม เหมือนสายน้ าเย็น จุนพลิกตัวบอบบางให้นอนคว่า ไล่จูบแผ่วเบาบนแผ่นหลังนวล ไอร้อนผ่าวจาก แผงอกกว้างแนบลงกับผิวกายเนียนละเอียด ฝ่ ามืออุ่นคลึงเคล้าหน้าท้องแบนราบแล้วสอด ลึกลงไปใต้เรี ยวขาขาว “ อือ..” ครางเครื อเหมือนจะขาดใจ พยายามห้ามปลายนิ้วที่สมั ผัสลงกับส่วนล่าง แต่ไม่เป็ นผล แรงขยับเชื่องช้าเหมือนจะทรมานแต่ก็เปรอปรนอยูใ่ นที “ ฉันอยากได้ยนิ เสี ยง ” เขากระซิบ จูบข้างแก้ม เรื่ อยมาถึงปลายติ่งหูขาว จุมพิต แผ่วกับรอยบาดลึกที่เคยทาร้ายเอาไว้เมื่อหลายปี ก่อน “ อ..อาา..” เรี ยวปากอิ่มขบเข้าหากัน ใบหน้าสวยแดงเข้มไปตามจังหวะชักนาของ คนเบื้องหลัง ร้อนผ่าวไปทัว่ ทั้งตัวยามที่แผ่นอกร้อนระอุเสี ยดสี ลงกับเนื้อกาย นิ้วใหญ่ขยับอยู่ รอบส่วนอ่อนไหว รู ดลงแล้วเค้นคลึง จากช้าเปลี่ยนเป็ นเร็ ว จุนช้อนร่ างอีกคนให้เงยหน้าขึ้นรับจูบอ่อนโยน ยังคงเร่ งเร้าขยับมือไม่หยุด รู ้สึก ถึงเนื้อตัวที่สนั่ สะท้าน เสี ยงรสสัมผัสดังคลอไปกับเสี ยงสายลมที่พดั ผ่าน เสี ยงครวญคราง บอกความพอใจผสานอุน่ ไอรักในอ้อมกอด “ ไม่..จุน ” ซายูริน้ าตาคลอ แก้มขึ้นสี จดั เหมือนมะเขือเทศสุก หยัดกายถอยห่าง เมื่ออารมณ์ในร่ างคล้ายจะพรั่งพรู ความกดดันพุง่ เข้าในอกจนทั้งตัวชาวาบ เสี ยงหัวใจเต้น รุ นแรงจนคิดว่าคนรักคงได้ยนิ “ อ..ย่า..อึก..ไม่ไหว..” ใบหน้าสวยซบลงกับหมอนนุ่ม เรี ยวเล็บจิกลงกับผ้าปูที่ นอนแล้วดึงทึ้งแทบขาด อุง้ มือร้อนผ่าวเร่ งขยับมากขึ้น “ ไม่ไหวก็ช่างมันสิ ซายุ..ทนทาไม ” เขาหยอก ยิง่ เห็นน้ าตาแล้วก็ยงิ่ นึกพอใจ บีบ บนส่วนปลายนุ่มนิ่มแล้วรู ดขึ้นถึงทางต้น คลึงลงอีกครั้งก่อนที่ท้ งั ร่ างอีกคนจะสัน่ ริ ก

165

เสี ยงครางหวานดังขึ้นชัว่ นาทีที่รอบกายพร่ าพราย ดวงตากลมโตหรี่ ปรื อกับแรงที่ เค้นลง หยาดน้ าชุ่มรสริ นอาบตามปลายนิ้วใหญ่ ทั้งร่ างอ่อนระทวยจนแทบทิ้งตัวลงนอน ราบกับพื้นเตียงถ้าไม่มีอีกคนคอยพยุงเอาไว้ ซายูริหอบหายใจ ปากแดงเรื่ อสัน่ ริ ก หมดเรี่ ยวแรงจะต่อต้านกับภาพที่อีกฝ่ าย กระหวัดตัวนุ่มนิ่มให้นอนหงาย สอดแขนเข้าใต้ราวเอวคอดแล้วจูบฝากรอย ต่าลงเชื่องช้า เน้นไล่ไปทัว่ ไม่มีเว้น “ จุน..ทาอะไร ” ร้องถาม นัยน์ตาปรื อปรอยทันเห็นฝ่ ามือใหญ่จบั ปลายเท้าขาวขึ้น จุมพิต โลมไล้นุ่มนวลจนถึงหน้าท้องเนียน “ ไม่เอา..อย่านะ จุน ” ประท้วงเสียงเครื อ ดวงใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาข้าง นอก สัมผัสจากปลายเส้นผมสี ดาสนิทคลอเคลียอยูแ่ ถวต้นขา ก่อนที่จะทันร้องห้าม ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ตอ้ งไหวสัน่ ผวาเฮือกกับปลายลิ้นอุ่นที่เข้า ครอบครองบางส่วนที่เพิ่งจะปลดปล่อย นิ้วเรี ยวขยุม้ เรื อนผมสี เข้ม พยายามดึงดันให้ละออก แต่ก็ยงิ่ เหมือนกระตุน้ เร้า นัยน์ตาสี เทาสวยสัน่ ริ ก ผิวสี ขาวแดงเข้ม ร้อนรุ่ มไปทั้งตัวเหมือน จะตายลงให้ได้เพราะความอาย ทั้งร่ างบิดเร่ าอยูใ่ ต้น้ าหนักที่กดทับ อุง้ ปากร้อนดูดดุนลง มาแล้วกระหวัดลิ้นเข้าหยอก คลึงเน้นไปตามความอ่อนไหวที่ข้ ึนสีชมพูระเรื่ อ ฟันคมขบลงบนปลายนิ้ว ไม่กล้าส่งเสี ยงครวญครางทั้งที่ใจกาลังจะขาด รอบกาย พร่ าเลือน ความสุขที่ท่วมท้นเข้ามาในอกไม่มีวนั ลบหายไปได้ลง ..ไม่เคย..ได้รับการเอาใจแบบนี้เลยด้วยซ้ า.. “ อ..อื้อ..” ซายูริบดเบียดขาเพรี ยวเข้าหากัน อยากจะร้องบอกให้ฝ่ายนั้นผละ ออกไปก่อนที่ความอดทนจะสิ้นสุด ดูเหมือนว่ามือใหญ่จะยิง่ กดย้าลงกับปลายเท้า บังคับให้แยกออกกว้างในขณะที่ เรี ยวปากยังคงจูบย้า ส่วนนุ่มนวลที่ไหวสัน่ นัน่ จุดยิม้ มุมปาก เร่ งเร้าความต้องการให้ยงิ่ ปรนเปรอไม่รู้เบื่อ

166

“ ออกก่อน..” ร้องบอกด้วยความกลัว น้ าตามากมายไหลริ น จะด้วยความสุขหรื อ ความดีใจจนแทบสาลักก็ไม่ทนั ได้คิดในเมื่อทั้งร่ างกระตุกวาบ สะโพกอิ่มขยับเร้าเหมือน ควบคุมตัวไม่ได้ จุนเร่ งริ มฝี ปาก แขนแข็งแรงช้อนเข้าใต้เรี ยวขาเปล่าเปลือย จับพลิกขึ้นข้างกาย แล้วสอดปลายนิ้วเข้าไล้วนตรงทางรักเบื้องหลัง เพียงสัมผัส เจ้าของร่ างก็สะท้านไหว แขน ทั้งสองผวาขึ้นรัดรึ งคนชักนา นิ้วแกร่ งแทรกลงเชื่องช้า เรี ยกแรงสะดุง้ และหยดน้ าตาจากคนที่เคยตกในฝันร้าย มาตลอด แต่จูบที่คอยปลอบช่างอ่อนหวานจนไม่อยากให้ทุกอย่างหยุด ได้แต่หยัดร่ างขึ้นรับ เต็มใจให้ฝ่ายนั้นเข้าหาได้มากกว่าที่เคย “ อึก..อื้อ..” ครวญครางเหมือนจะขาดใจ เล็บคมจิกลงกับแผ่นหลังกว้าง จิกย้าจน ห้อเลือดเมื่อนิ้วยาวสอดเข้าลึกขึ้น..มากขึ้นจนสุด แรงขยับเชื่องช้าแม้อ่อนโยนก็ยงั ร้อนแรงอยูใ่ นที ความนุ่มนวลจากภายในขยับรัด ไม่หยุด ไอร้อนระอุเหมือนกองเพลิงกาลังทาให้คนด้านบนแทบคลัง่ ตาย หยาดสี บริ สุทธิ์ ไหลริ นลงอีกครั้ง ร่ างกายที่สนั่ เทาวาบไหวไปกับแรงขบเม้ม พลิกตัวออกห่างแต่ฝ่ามือ กร้านกลับยิง่ ช้อนตัว เกลี่ยปลายลิ้นเข้ารอบส่วนกลางแล้วตวัดเข้าเก็บกลืนจนหมดสิ้น ขับ ให้ใบหน้านวลเป็ นสี แดงจัด ร้อนระอุเหมือนอยูใ่ นกองไฟ นิ้วใหญ่ถอดถอนออกทีละน้อย ร่ างเล็กทอดกายลงพังพาบกับเตียง หายใจจนตัวโยน ดวงตาปิ ดสนิท ไม่มีแรง แม้กระทัง่ จะเงยมองคนที่กาลังคร่ อมตัวอยูด่ า้ นบน สัมผัสจากปากร้อนผ่าวที่จุมพิตไปทัว่ ตัว ให้ความรู ้สึกเหมือนเจ้าหญิงน้อยที่กาลังถูกเอาใจ “ ชอบมั้ย ” จุนพูดกระเซ้า หวังจะแกล้งให้คนฟังเขินจัดแล้วก็เป็ นอย่างนั้นเมื่อ ใบหน้าสวยหันหนี เสหลบไปทางอื่นไม่ยอมประสานตากัน “ ขอจูบหน่อยสิ ” เขาอ้อนเอาง่ายๆ ยืดตัวขึ้นด้านบนแล้วรั้งต้นคอขาวให้แหงน เงย ลากปลายลิ้นอุ่นผ่านเรี ยวปากบางที่ค่อยแย้มรับ ยินยอมให้ล่วงเกินเข้ามาอีกหน

167

เสี ยงผิวกายที่สมั ผัสแนบดังเคล้าไปในความเงียบ จากรอยจูบแสนหวานค่อยทวี ความรุ นแรงขึ้น บดเบียดลงชิดกัน เน้นหนักราวกับความต้องการที่ซุกซ่อนจะขยาขยี้ ดอกไม้กลีบบางให้แหลกสลาย..ทรมานให้ขาดใจด้วยไฟเสน่หา “ ยังไม่ตอบเลย ชอบรึ เปล่า ” เขายังคงพูดแกล้ง ยกขาขาวขึ้นแนบเอวตอนที่กด ปลายนิ้วลงไปในทางคับแคบใหม่อีกหน สอดแทรกเชื่องช้าแล้วเพิม่ เป็ นสอง “ ฮ..อาา..” แก้มเนียนส่ายซ่าน เสี ยววาบเข้ามาในร่ าง จุกหน่วงท้องน้อยจนพูดไม่ ออก “ ไม่ตอบเหรอ..น้อยใจนะ ” จุนยกยิม้ หอมแก้มกลมป่ องด้วยความหมัน่ ไส้ปน เอ็นดู ปลายนิ้วแยกทางร้อนระอุออกมากขึ้น แทรกสวนเข้าไปแล้วขยับวน นวดคลึงให้ คลายความกดดัน แต่ยงิ่ สอดเข้าลึก แรงโต้ตอบที่รัดเข้ามาไม่หยุดก็แทบทาเอาเขาหมดความ อดทน “ อือ..จุน..จุน..” ซายูริพร่ าเรี ยกชื่อไม่ขาดปาก แขนขาวทั้งโอบทั้งกอดประคอง ซุกหน้าอยูบ่ นแผงอกแกร่ ง “ ซายุจ๋า..อย่าเขินฉันเลย ตัวแดงหมดแล้วเห็นมั้ย ” เขาแหย่หนักเข้า โน้มตัวลงขบ เม้มบนยอดอกที่ชูชนั เกี่ยวปลายลิน้ แล้วดูดกลืนเข้าไปจนร่ างน้อยๆสัน่ สะท้าน ความกดดันพุง่ เข้าในร่ าง ทรมานจนปวดไปหมดทั้งตัวแต่เขาก็ยงั อยากมองคนใน อ้อมแขนนอนทอดกายอยูอ่ ย่างนี้ ชอบดูเรื อนร่ างสี น้ านมที่บิดเร่ าเพราะความเสี ยวซ่าน ชอบ ดูปากนุ่มนิ่มร้องครวญครางไม่หยุด ทั้งที่แต่ก่อนเคยนอนด้วยกันนับไม่ถว้ นก็ไม่เคยคิดจะ ใส่ใจ “ น่ารักจัง..” กระซิบคาชมข้างหู “ แล้วตรงนี้น่ะ..ชอบมั้ย ” หัวเราะแผ่วเบาเมื่อจับ ให้มือเล็กเอื้อมลงมาแตะส่วนแข็งแกร่ งของเขาแล้วเจ้าตัวรี บชักมือกลับกะทันหันพร้อมกับ ไอร้อนผ่าวทัว่ หน้า ซายูริกม้ หน้างุด จิกเล็บลงแรงๆกับแขนอบอุ่นที่เจ้าของชอบพูดจาหน้าไม่อาย แต่ ถึงอย่างนั้น ปากบางก็ขยับตอบรับด้วยหัวใจถี่รัว

168

“..ชอบ..” จุนนิ่งอึ้ง ก่อนจะยิม้ เป็ นบ้าเป็ นหลังกับคนที่กม้ หน้ามุดลงไปใต้หมอนเรี ยบร้อย แล้ว “ ดีใจชะมัดเลยแฮะ ” พึมพาหยอกเย้าอีกหน รั้งเอาหมอนหนาออกมาจากการ ปกปิ ดแล้วง้องอนให้อีกฝ่ ายลองมองตากันสักนิด ซายูริฝืนทาตาม ทั้งร่ างโดนจับให้นอนหงาย ทุกส่วนเปล่าเปลือยแนบชิดกันแทบ ไม่มีที่วา่ ง นัยน์ตาทั้งสองประสานตรง หวานเชื่อมและเต็มเปี่ ยมไปด้วยคาว่ารักจนสุดหัวใจ “ ฉันรู ้วา่ มันเห็นแก่ตวั ..แต่..ลืมครั้งแรกของเราเถอะนะ ซายุ..” เขาขอ แตะลงบน สะโพกนุ่มแล้วขยับให้ขาเรี ยวแยกออกกว้าง รั้งตัวลงไปกึ่งกลาง หวาดหวัน่ กับความ เจ็บปวดที่เคยตราไว้ในร่ างกายเปราะบางนี่ “ ต่อจากนี้ฉนั จะอ่อนโยน จะถนอมให้มาก จะไม่ให้เจ็บปวดหรื อร้องไห้เลย ” “ จุน..” ซายูริร้องไห้แผ่ว กอดรอบร่ างสูงสง่าที่ทาบทับลงมา ร่ างใหญ่สอดนิ้วลงแนบมือบาง กอบกุมไว้มนั่ คงตอนที่ค่อยๆแทรกร่ างลงไปแผ่ว เบา “ ไม่เจ็บหรอกนะ..ถ้าฉันโกหก กัดลงมาเต็มแรงเลย ” เขายิม้ ประคองให้แขน บอบบางเกาะเกี่ยวอยูร่ อบบ่า ซุกหน้าลงกับกลุ่มผมหอม คิ้วเข้มขมวดแน่น ร้องครางเสี ยงต่า ขบฟันกรอดกับแรงตอดรัดที่คอยดูดกลืนแต่ก็ ผลักไสในเวลาเดียว อารมณ์ปรารถนามันมากมายจนต้องพยายามฝื น ส่วนปลายใหญ่โต สอดแทรกได้ลาบากกว่าที่เคย จะเพราะความรักมันสุมอกจนต้องการล้นเหลือหรื อเพราะ ห่างกันไปนานเกินก็ไม่รู้แน่ “ เจ็บ..” คนด้านใต้ร้องคราง ปากเล็กจิ้มลิ้มงับลงมาเต็มท่อนแขนแกร่ งจนคนถูก กัดนิ่วหน้า จุนขยับร่ างลงลึกอีกแต่ก็ได้แค่น้ นั ฝ่ ามือใหญ่เท้าลงกับฟูกหนาแล้วหยัดตัวเข้า ค่อยๆจดจ่อส่วนแข็งแรงนัน่ ลงอีกหน ขยับออกแล้วลองดุนดันเข้าไปใหม่แต่กท็ าเอาซายูริ น้ าตาร่ วงจนใจหายวาบ

169

“ ให้ออกก่อนมั้ย ” เขาไม่กล้าทาต่อ สงสารคนที่ส่ายหน้าปฏิเสธ รู ้ดีวา่ ซายุช่าง เอาใจแต่ถา้ เป็ นแบบนี้เขาก็ไม่ตอ้ งการแล้ว “ ไม่เอา..อยากให้กอด ” เจ้าตัวเล็กออดอ้อน แยกปลายขาออกกว้างขึ้น ทาเรื่ องน่า อายลงไปทั้งที่สติยงั ครบถ้วนสมบูรณ์ “ จุน..ทาแรงๆก็ได้ ฉันไม่เจ็บหรอก ” ร่ าร้องอย่างเก้อเขิน แม้วา่ ทางเบื้องหลังจะ ร้อนผ่าว เจ็บระบมแค่ไหนก็ยงั อยากให้อีกฝ่ ายแนบร่ างลงเป็ นหนึ่ง..อยากจะได้โอบกอด.. อยากสัมผัสความรู ้สึกที่ห่างหาย จุนยิม้ อย่างรักใคร่ โน้มตัวลงจูบปิ ดปากช่างพูด สอดลิ้นเข้าดูดกลืน จาบจ้วงเร่ งเร้า ไล้เลียลงบนเรี ยวปากหอมในขณะที่เบื้องล่างค่อยฝื นดันเข้าเชื่องช้า รุ มเร้าด้วยรสหวานจน ซายูริเผลอตัว นิ้วประสานเข้าเกาะเกี่ยวกัน มัวเมาด้วยรสจุมพิตที่เหมือนน้ าตาลเคลือบ เขาอาศัยช่วงที่อีกคนเคลิ้มไป กระแทกกายลงทีเดียว เจ้าของร่ างสะดุง้ ไหว ร้อง ครางอื้ออึงทั้งที่ยงั คงแลกจูบกันไม่เว้น ไอรักที่ปลอบประโลมผ่านริ มฝี ปากยังดาเนิน ความ แข็งขืนแช่นิ่งอยูใ่ นไฟร้อนผ่าว เนิ่นนานจนคนข้างบนเริ่ มขยับตัวทีละน้อย ถอนร่ างแผ่วเบา แล้วสอดแทรกนุ่มนวล คืบผ่านด้วยความทะนุถนอมตามสัญญา “ อา..อาา..” “ อือ..ซายุ ” จุนขบกรามแน่น เชยคางมนขึ้นจูบอีกหลายครั้งหลายหน สอดแขนหลังเอวคอดเพื่อรั้งร่ างขาวนวลให้ยกตัวสูง กายโอนเอนถูกดึงขึ้นตาม แรงอย่างง่ายดาย ฝ่ ามือใหญ่ตรึ งขาเพรี ยวลงกับบ่ากว้าง บีบคลึงเนื้อนุ่มช่วงสะโพกน้อยๆ แล้วออกแรงบางเบาแยกทางเข้าให้มากขึ้น เขากัดฟัน ออกแรงขยับถอยเชื่องช้าก่อนจะสอด สวนกลับเข้าใหม่ ได้ยนิ เสี ยงร้องครางก้องห้อง “ อ..อาา..จุน..” เสี ยงหวานยังคงพร่ าหา เล็บที่จิกเกร็ งลงกับฝ่ ามือบางถูกรองรับไว้ ด้วยอุง้ มืออุ่น บีบกระชับแน่นแต่แรงที่เริ่ มโหมลงหนักหน่วงทาให้ท้ งั ตัวผวาเฮือก แขนข้างหนึ่งยกขึ้นเกาะไหล่กว้าง ฝังเล็บคมลงหลังคอ ความหวานระรื่ นในรสรัก ทาให้หยัดตัวขึ้นรับแรงกระแทกกระทั้นไม่หยุด มือบางอีกข้างตะปบลงกับลายเหล็กดัดตรง

170

หัวเตียง บีบเค้นลงเต็มแรงด้วยใจที่คล้ายจะขาดรอน เสี ยงผิวกายเสี ยดสี ดงั ก้อง แรงขยับบด เบียดดังแทรกกับฟูกหนาที่ไหวสัน่ เตียงหลังใหญ่สนั่ คลอนไปตามแรงชักนาของทั้งคู่ ขาขาวถูกจูบเน้น เสี ยงใสหวีดร้องด้วยหัวใจที่เปี่ ยมสุข ความรู ้สึกเจ็บแสบปนกับ การเสี ยดสะท้าน ความเสี ยวซ่านปะทุข้ ึนยามได้ยนิ เสี ยงกระแทกเข้าออกของนวลเนื้อที่ สัมผัสกระทบกันดังลัน่ เรื อนกายอ่อนไหวสัน่ ริ กพร้อมเสี ยงกรี ดร้องสุดหัวใจ มือบางกระหวัดรัดสะโพกแกร่ ง กดย้าลงมาคล้ายบอกให้เน้นร่ างลงลึกสุด แรง เสี ยดวูบไหวในช่องท้อง ช่วงความยาวที่เหมือนท่อนไฟเคลื่อนกระหน่ าจนใจจะขาด ร่ างกายทั้งคู่เกาะเกี่ยวเข้าหากัน ฝ่ ามือใหญ่กดเรื อนร่ างหอมหวานให้แนบชิด โน้มตัวลงกอด แล้วเน้นจังหวะสอดแทรกไม่หยุด เดี๋ยวเร่ งเร้าเดี๋ยวโอนอ่อนจนคนเบื้องล่างหอบหายใจตัว โยน เรื อนกายนุ่มนิ่มสัน่ ระริ กไปทั้งตัว ไม่มีความเจ็บอะไรหลงเหลืออีกแม้สกั ปลาย เล็บ ความร้อนเร่ าที่แทรกเข้าไม่หยุดถูกถอดถอนแล้วดึงรั้งออกใหม่ กระแทกกลับเข้าสุดจน ตัวสะดุง้ เฮือกด้วยความจุกเสี ยดที่คาคัง่ ไปกับความสุขสม ทางรักสีสดรัดเกร็ งแน่นเข้า ถี่ กระชั้นจนคนด้านบนหลุดเสี ยงครางออกมา “ อา..อ๊าา..จุน ” ซายูริรู้สึกเหมือนทั้งโลกพลันวูบดับ เสี ยงครางกรี ดร้อง เรี ยกหา ชื่อของคนรัก ดวงตาสี เทาพร่ าพรายไปด้วยปลายทางที่แคบลง ทั้งตัวผวาเข้ากอดต้นแขน แข็งแรง ความร้อนในร่ างพุง่ จี๊ดขึ้น ความกดดันท่วมท้นออกมาภายนอก ไหลริ นรดต้นขา เปลือยที่ยงั คงเกี่ยวกระหวัดอยูร่ อบร่ างใหญ่ หายใจด้วยร่ างที่สนั่ สะท้าน ทิ้งตัวฮวบลงกับผ้า ปูที่ยบั ย่น หากความแข็งแกร่ งยังคงขยับไหว เข้าออกรุ นแรงเหมือนไม่ยอมพอ จุนคว้าตัวอีกฝ่ ายมากอดรัด แนบร่ างลงเสี ยดกัน ผิวกายประทับลงติดตรึ ง ความ ร้อนยังคงเข้าออก ดวงตาคมปิ ดแน่น ข่มอารมณ์ที่วาบเข้าจนล้นอก เห็นเพียงแต่เรื อนร่ าง ขาวจัดที่นอนระทดระทวยในอ้อมกอด เขาครางทุม้ ต่า กัดฟันแน่นขึ้นเมื่อใกล้สิ้นสุดความอดทน สะโพกแข็งแกร่ ง กระแทกลงไม่ย้งั ดุนดันจนสุดแล้วถอดถอน โยกกายลงชิด ขย่มร่ างลงจนน้ าหนักทั้งหมด

171

ทาบบนเนื้อนุ่มข้างใต้ ฝ่ ามือใหญ่ยนั ลงกับเตียงหนา ตั้งใจจะถอนร่ างออกเพื่อปลดปล่อย ภายนอกแต่ร่างเล็กกลับกระชากตัวเอาไว้ “ ออกในตัวฉัน จุน..” ซายูริพดู อย่างสิ้นอาย ใบหน้านวลแดงก่า ร่ างสูงขบกรามเป็ นสันนูน ไม่กล้าทาตามแต่แววตาที่ออ้ นวอนก็ทาให้เขาโยน ความเป็ นสุภาพบุรุษทิ้งไป แขนแกร่ งโน้มลงกักร่ างน้อยๆ เค้นแรงลงบนมือที่กาซี่ลูกกรง เหล็กเบื้องบนไว้แน่น กดย้าลงกับข้อมือขาวแล้วกระชากออกมาให้กอดรัดร่ าง เขาขยับตัวเข้าออกเร่ งเร้า รุ นแรง กระแทกเข้าหนักหน่วง บดขยี้ปากบางด้วยรส จูบ โหมลงถี่รัว บดเบียดสะโพกแกร่ งแล้วขยับทาบทับอีกหน ความสุขสันต์วาบเข้าตรง ปลายทาง ร่ างทั้งร่ างกระตุกเกร็ ง ปลดปล่อยไออุ่นหลัง่ เข้าเป็ นสาย ความร้อนระอุพงุ่ เข้าเป็ น ระลอก สายน้ าร้อนผ่าวไหลท่วมท้นจนเต็มช่องทางคับแคบ เอ่อล้นจนริ นลงเปรอะเปื้ อน ต้นขานวล ร่ างเปลือยเปล่าสะท้านเฮือก หัวใจเหมือนหลุดออกมากอง เล็บคมกระชาก จิกลง กับแผ่นหลังกว้างจนเป็ นรอยแตกซิบ เสี ยงหวีดหวานดังก้องด้วยความสุขที่แทบสาลัก จุนทิ้งตัวลงมานอนซบอกบาง หอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย รอยรักที่ลากอยู่ เต็มบ่าแกร่ งให้ความรู ้สึกแสบระคายเมื่อโดนหยาดเหงื่อที่ผดุ พราว ทั้งสองกอดรัดกันและ กันไม่มีที่วา่ ง ความแข็งกระด้างยังค้างขังอยูใ่ นความอ่อนนุ่มที่ค่อยผ่อนแรงลง “ สุดยอดเลย ซายุ ” เขาพึมพา หอมแก้มนวลไปฟอดใหญ่ แขนเรี ยวที่โอบกอดอยูไ่ ม่คลายผละออก สอดนิ้วเข้าใต้เส้นผมสี ดาแล้วคลึงเคล้า เล่นไปเรื่ อย รอยยิม้ เคอะเขินปรากฏขึ้นด้วยใบหน้าที่เป็ นสี แดงจัดตามเดิม “ ชอบความรู ้สึกนี้จงั ได้ปล่อยในตัวคนที่เรารักเนี่ย ” เขาแกล้งหยอก ขยับตัวแผ่ว น้ ารักที่ลน้ เอ่อเสี ยดอยูภ่ ายใน แค่ขยับก็ได้ยนิ เสี ยงสัมผัสจนคนได้ยนิ อายหนักกว่าเก่า ทั้ง อุ่นและร้อนจนไม่อยากลุกออก “ ชอบ..แล้วทาไม ทาท่าจะ..” เสี ยงใสหยุดลง แก้มขึ้นสี ชมพูระเรื่ อ “ เจ็บรึ เปล่าล่ะ..เวลาสุดท้ายทีไร ฉันมันพวกบ้าเลือด..ก็กะว่าทาให้จบเองก็ได้ ” จุนยิม้ ชอบกระเซ้าด้วยคาพูดสองแง่สองง่าม

172

ซายูริทุบลงกับไหล่กว้าง โน้มต้นคออีกคนลงมาใกล้แล้วจูบปิ ดปากอีกหน ฟัน ขาวขบลงบนปากร้อนเร่ าจนฝ่ ายนั้นร้องโอด ปล่อยให้ลนิ้ เล็กเล็มเลียปลอบใจด้วยความรัก “ ถ้าคนที่ทาให้เจ็บคือจุน..ฉันก็ไม่บ่นหรอก ” ยืดตัวขึ้นกระซิบข้างหูร่างใหญ่ “ อ้อเหรอ ” จุนพยักหน้าอย่างเหลือเชื่อ บางอย่างที่เบียดแทรกอยูเ่ ริ่ มมีปฏิกิริยา โต้ตอบอีกครั้ง “ เจ็บอีกซักทีสองทีคงไม่วา่ อะไรนะ ” ดวงตาสี เทาค้อนควับ แต่ก็เพียงแค่น้ นั ในเมื่อไม่หวังจะห้ามปราม แขนเพรี ยว ยกขึ้นกอดร่ างเบื้องบนที่เริ่ มขยับตัวย้าใหม่อีกหน เสี ยงครางหวานหูดงั ระงมไปในห้องนอน ใหญ่ ..ความสุขท่วมท้นในใจ.. ..ไม่ตอ้ งอาศัยความฝันอีกเลย.. .......................................................................................

173

Special 3 : You’re My World กลิ่นแดดหอมอ่อนๆเคล้าอยูใ่ นห้องกว้าง ไอร้อนเจือจางสาดผ่านทางประตู ระเบียงที่เปิ ดทิ้งไว้ต้ งั แต่เมื่อวานดีแต่ที่ริมเฉลียงติดหน้าผาสูงชัน สายลมโอนอ่อน พัดพลิ้ว ไปมาต้องเอาผ้าม่านขาวปลิวไสว ดวงตาสี เข้มลืมขึ้นเชื่องช้า รู ้สึกปวดหัวหนึบจนมึนงงว่าทาอะไรเอาไว้จนหมดสิ้น เรี่ ยวแรง นอนจนข้ามวันข้ามคืน แต่พอพลิกตัวขึ้นจากที่ สัมผัสนุ่มนิ่มในอ้อมกอดก็จุด รอยยิม้ เปี่ ยมเสน่ห์ให้นึกถึงเรื่ องที่กระทาลงไปด้วยความสุขจนล้นเหลือ ปลายนิ้วยาวไล้ลงกับแก้มเนียน หัวใจพองโตด้วยความรักคนในสายตานี้อย่างที่ พูดออกมาเป็ นคาไม่มีวนั หมด เขาก้มลง จรดริ มฝี ปากกับหัวไหล่มน จุมพิตผะแผ่วเป็ นการ บอกอรุ ณสวัสดิ์ จุนยิม้ ให้ร่างบอบบางในอ้อมแขน ค่อยๆดึงหมอนมาให้อีกคนใช้หนุนแล้วเลิกผ้า ห่มผืนยาวขึ้นคลุมตัวเปล่าเปลือยไว้ ผละลงจากเตียงแล้วจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็ จสิ้น ก่อนที่จะมีใครบางคนตื่นขึ้นมา เรื อนกายสูงใหญ่ใช้ผา้ ขนหนูผืนนุ่มซับหยดน้ าตามตัวจนแห้ง เขาคว้ากางเกงขา ยาวมาสวมแล้วเลือกเสื้ อเชิ้ตสบายๆมาใส่ เมื่อหันกลับมาคนขี้เซาก็ยงั ไม่ยอมตื่น “ เดี๋ยวมานะที่รัก ห้ามหนีไปไหนอีกล่ะ ” จุนกระซิบ หอมแก้มเนียนอีกครั้ง คว้า กุญแจรถยุโรปคันใหม่เอี่ยมขึ้นมาถือ สตาร์ทเครื่ องแล้วขับออกไปจาก วิลล่าหลังงาม สัมผัสแนบแน่นที่ตราลงด้วยความทะนุถนอมปลุกคนที่หลับสนิทให้ตื่นขึ้น แขน เรี ยวพลิกลงก่ายกับที่นอนหนาแล้วก็เพิ่งจะรู ้ตวั ว่าอยูเ่ พียงลาพังในบ้านหลังใหญ่

174

รอยยิม้ สดใสมีข้ ึนเดียวดาย ความสุขหวานล้ าที่ยงั โอบล้อมร่ างทาให้หวั ใจดวง น้อยอุ่นวาบ ขาเรี ยวขยับ แม้จะเจ็บระบมไปทัว่ ตัวแต่ดวงใจที่ลน้ ไปด้วยความหวังก็แสนจะ ชื่นฉ่ า ปลายเท้านุ่มวางลงกับพื้นพรมแล้วพยายามยันตัวลงมายืน มือข้างหนึ่งรวบเอาผ้าผืน บางมาพันกายขาวนวล เสี ยงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ตรงระเบียงยาวข้างนอกดังขึ้น ซายูริ เดินเชื่องช้าไปกดรับ ‘ ผมอยูท่ ี่เอเธนส์..เที่ยงคงถึงซานโตริ นี ’ ปลายสายบอกฝากมาด้วยเสี ยงนุ่มนวล ร่ างเล็กนิ่งงัน ริ มฝี ปากสี สดเม้มแน่นไปตามคากล่าวนั้น “ ครับ..หมอ ” ‘ ตามสัญญาของเรา..คงยังไม่ลืมสิ นะ ’ “ ม..ไม่นี่ครับ ผมจาได้ ” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ รู ้สึกถึงหัวใจที่เต้นไม่มนั่ คง ..ลังเล..ไม่กล้า.. ‘ จะยกเลิกเหรอซายุ มาถึงตอนนี้แล้ว..ไม่วา่ ยังไงก็ควรจะเลือกสิ่ งที่ดีที่สุด นัน่ มัน ชีวติ ของซายุนะ ’ ซายูริกม้ หน้านิ่ง มือที่ถือโทรศัพท์เอาไว้สนั่ เทา ตัดสิ นใจเด็ดขาด “ มาเถอะครับ ผมจะรอ ” ...... พนักงานสาวผมบลอนด์ยมิ้ แย้มให้กบั แขกเบื้องหน้า แสงไฟสี นวลในร้าน เครื่ องประดับแบรนด์ดงั อย่างคาร์เทียร์ช่วยดึงดูดความสนใจให้เพ่งลงกับเหลี่ยมเพชร เจียระไนที่เปล่งแสงวูบไหวไม่หยุด “ สวัสดีค่ะ ” เธอทักทายเป็ นภาษาญี่ปุ่น จุนยิม้ ตอบ และนัน่ ก็ดูเหมือนว่าเป็ นการโปรยเสน่ห์อย่างช่วยไม่ได้ท้ งั ที่ไม่เคย ตั้งใจเอาซะเลย “ ผมอยากดูแหวนแต่งงาน ” เขาบอกความต้องการ มองดีไซน์หลากหลายที่อยูใ่ น ตูโ้ ชว์

175

หญิงสาวยิม้ เจื่อน สี หน้าบ่งบอกถึงความเสี ยดายแต่ก็เพียงครู่ เดียว เธอแนะนาคอล เล็กชัน่ หลายชุดให้กบั ลูกค้ารู ปหล่อ เริ่ มตั้งแต่แหวนเพชรรู ปหยดน้ าหนักสามกะรัต แหวน ทองคาขาวประดับเพชรสี ชมพูเม็ดใหญ่ แหวนทองคาประดับแซฟไฟร์ หรื อแหวนเนื้อ เกลี้ยงที่ประดับทับทิมเป็ นตัวเด่น ชายหนุ่มเฉยๆ มองแหวนแพลททินมั บางวงแล้วรู ้สึกเหมือนกับว่า เคยเห็นการ ออกแบบสไตล์น้ ีบนนิ้วนางข้างซ้ายของฮานะ แค่นึกถึงมุราคามิ เคย์ เขาก็รู้สึกเอียนจะบ้า ตาย “ ไม่ทราบว่าต้องการตัวแหวนเป็ นทองคา เงินหรื อว่าทองคาขาวกันคะ ” “ ทองคาขาว ” เขาบอก ไล่สายตาไปยังวงอื่นแต่ก็เหมือนจะไม่ถูกใจ “ คุณผูห้ ญิงผูโ้ ชคดีชอบดีไซน์แบบอ่อนหวานหรื อออกแนวเท่ นาสมัยคะ แหวน ที่สลักคาว่ารักไปเลยก็มี หรื อจะเป็ นแหวนที่ตอ้ งตีความหมายก็ได้รับความนิยมเหมือนกัน ” จุนสะดุดตั้งแต่คาว่า ‘คุณผูห้ ญิง’ แล้ว แต่เขาก็เพียงแค่ยมิ้ น้อยๆ นึกถึงนิสยั เจ้าตัว เล็กนัน่ แล้วคาดเดาไม่ถูกว่าจะชอบแบบไหน “ ถ้าไม่รู้ความชอบส่วนตัว..ลองบอกลักษณะนิสยั ดูสิคะ น่าจะหาแหวนแต่งงานที่ ถูกใจเธอได้ ” พนักงานขายยังคงชี้ชวนให้ดูแหวนรู ปกล้วยไม้ที่ประดับพลอยลานตา “ นิสยั เหรอ ” เขาพึมพา มองเหม่ออย่างใช้ความคิด ดวงตาสี ดาดูอ่อนโยนจนสาวเจ้าคิดว่าใครได้ผชู ้ ายตรงหน้าไปครอบครองคงเป็ น คนที่สุดแสนจะโชคดี เจ้าบ่าวที่ดูหนุ่ม หล่อ รวยและโรแมนติก ทั้งยังเอาใจใส่ความรู ้สึก ของผูห้ ญิงหาไม่ได้ง่ายดายนักในโลกใบนี้ “ เป็ นพวกเพ้อฝัน..” จุนนึกได้เป็ นอย่างแรก คิดถึงคาพูดที่วา่ ซายูริมองเขาเป็ น เจ้าชายแล้วยังจะเป็ นมิคาเอลอะไรต่อมิอะไรอีก “ ซื่อสัตย์กบั คนรัก มองโลกในแง่ดี ชอบ ความโรแมนติก ” เขายิม้ อีกครั้ง และเป็ นยิม้ ที่ทาให้คนขายชักอยากเป็ นเจ้าสาวแทนเสี ยแล้ว “ แนะนาคอลเล็กชัน่ นี้ค่ะ ทรี นิต้ ี ” เธอโชว์แหวนที่ออกแบบเป็ นเส้นโค้งสามเส้น เกี่ยวกระหวัดกัน ทาจากทองคาขาวแล้วประดับเพชรสี นบั รวมได้กว่าร้อยเม็ด ตรงกลางเป็ น เพชรบริ สุทธิ์สีขาวเกรดดี อีกสองวงประดับเพชรสี ฟ้าและสี ชมพูอ่อน ทอประกายแวววับ

176

จุนพลิกดูหลังแหวน มันสลักคาว่ารักตลอดกาลเป็ นภาษากรี ก พนักงานอวดว่า เป็ นรู ปแบบที่ทาขึ้นที่ร้านนี้โดยเฉพาะ “ แรงบันดาลใจของเซ็ตนี้มาจากแหวนต้นแบบในปารี ส ปี 1920 สามวงที่รวมเป็ น หนึ่ง แสดงถึงความหมายสามอย่าง คือความรัก ความภักดี และความเท่าเทียม ” เธอยิม้ คุย ต่อว่าเป็ นแหวนที่แพงที่สุดของร้าน ร่ างสูงยืน่ เครดิตการ์ดโดยไม่ถามราคาให้มากความ เขามองหญิงสาวที่กลุ ีกจุ อ บริ การ แหวนเพชรเม็ดสวยที่แอบแฝงความหมายถูกวางลงในกล่องกามะหยีร่ ู ปดอกกุหลาบ สี ขาวสะอาด ก่อนจะส่งให้ผเู ้ ป็ นเจ้าของอย่างนอบน้อม จุนรับมันมา เก็บไว้ในกระเป๋ ากางเกงและรอให้ถึงวันที่จะบรรจงสวมแหวน สาคัญวงนี้ลงกับนิ้วนางซ้ายของสุดที่รัก “ อ้อ..ขอรบกวนถามอะไรอีกอย่างสิ ครับ ” เขาพูดกับพนักงานสาวคนเดิมที่ยมิ้ หวานมาให้ “ ถ้าจะจองโบสถ์ออโธดอกซ์ของที่นี่ ต้องทายังไงบ้าง ” ....................................................................................... ร่ างสูงสง่าดับเครื่ องยนต์ของรถยุโรปคันใหญ่ตรงทางเข้าด้านหน้า เขาเปิ ดประตู รถลงแล้วเดาะกุญแจเล่นอย่างอารมณ์ดี ในกระเป๋ ากางเกงมีกล่องแหวนแต่งงานที่เขาเพียร ตรวจดูเหมือนคนบ้าว่าไม่ลืมไว้ที่ไหนและไม่ไปทาตกแถวร้านดอกไม้แน่ จุนคว้าเอาช่อกุหลาบขาวราคาแพงมาจากหลังรถ กลิ่นหอมของมันตลบอบอวล ไปทัว่ จนคิดว่าคงต้องจ้างคนสวนมาช่วยลงกุหลาบอีกสักแปลงสองแปลง หรื ออาจขยับ ขยายให้เป็ นไร่ เพื่อเอาใจคนชอบไม้หอมนี้โดยเฉพาะ ระหว่างทางเขาเตรี ยมคาพูดไว้ต้ งั หลายประโยค สุดท้ายก็จบลงที่คาขอแต่งงาน เรี ยบง่าย เป็ นพื้นฐานแบบที่ไม่น่าตื่นเต้นเอาเสี ยเลย ..เรื่ องโบสถ์ก็จองแล้ว..แม้วา่ มันจะติดคิวเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อนหน้าก็เถอะ.. เขาเองก็ยนื ยันอยากจะได้วนั พรุ่ งนี้เพราะไม่ตอ้ งการรอนานอีกต่อไปแม้แต่วนิ าที

177

จุนเปิ ดประตูบา้ นแต่ไม่พบเงาของคนรักอยูใ่ นห้องรับแขก คิดว่าคงไปนัง่ เล่นตรง ระเบียงริ มหน้าผาอีกเช่นเคย เสี ยงพูดคุยจากเฉลียงกว้างจุดรอยยิม้ อ่อนโยน ซายูริชวนใคร สักคนคุยและคิดว่าคงเป็ นการถามสูตรอาหารจากแม่บา้ นชาวกรี กเหมือนเดิม ถ้าเป็ นอย่าง นั้นคงต้องขอให้ลดเมนูที่มีแต่ชีสลงสักหน่อย เพราะยังไม่อยากอ้วนเอาตอนที่อายุยงั ไม่ถึง เลขสี่ มือใหญ่เลื่อนกระจกบานใส ก้าวเข้ามาหาร่ างเล็กบางที่นงั่ หันหลัง ม่านคลุมสี ขาว สะอาดพลิ้วไหว ชายผ้าโบกสะบัดตามแรงลมเมื่อเขาก้าวออกไปด้านนอก “ สวัสดีครับ..คุณซาวามุระ ” เสี ยงทักทายจากแขกไม่ได้รับเชิญทาเอาเจ้าของวิลล่าหรู ยนื นิ่งงัน ดวงตาสี ดาสัน่ ไหวเพียงเล็กน้อยในชัว่ วินาทีเดียว ความรู ้สึกบางอย่างวาบเข้ามาในอกทั้งที่การมาของหมอ คาซึมะครั้งนี้อาจแค่มาเยีย่ มไข้ซายูริเฉยๆก็ได้ จุนฝื นยิม้ รับ วางช่อกุหลาบลงบนตักนุ่มแล้วจูบบางเบาที่แก้มขาว เขานัง่ ลงเคียง ข้างซายูริดว้ ยสายตาที่ไม่ยนิ ดีตอ้ นรับอีกฝ่ ายเท่าไหร่ นกั ..เพราะกลัว.. “ ขอโทษที่ตอ้ งมารบกวนกะทันหัน พอดี..เราสองคนเปลี่ยนแผนการอะไรนิด หน่อย ” คุณหมอหนุ่มพูดอย่างที่ไม่รอให้เสี ยเวลา “ แผนการ? ” เขาทวนคา คิ้วเข้มขมวดเข้า หันไปมองเจ้าตัวแสบน้อยๆของเขา “ มี อะไรมาหยอกผมเล่นอีกงั้นเหรอครับ..ซายุบอกคุณรึ เปล่าว่าผมรู ้เรื่ องทั้งหมดแล้ว ” เขาบอก เสี ยงราบเรี ยบ ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย แต่จะให้แสดงความไม่พอใจก็ใช่ที่ ในเมื่อก่อนพาตัว ซายุมาก็รับรู ้แล้วว่าหมอคาซึมะต้องตามมาแน่ “ แต่วา่ ..ซายุคงไม่ได้บอกคุณเรื่ องนี้หรอกมั้ง ” โฮโจลุกขึ้นยืน ทอดสายตาผ่านตัว หมู่บา้ นสี ขาวโพลนที่สร้างอยูร่ ิ มผา แดดตอนบ่ายคล้อยทอเป็ นประกายอยูบ่ นผืนน้ าทะเลสี คราม

178

จุนหันมองคนรักที่กม้ หน้านิ่ง ไม่ยอมสบสายตากันจนเขาใจไม่ดี ร่ างสูงของหนุ่ม หล่อที่มกั ใส่ชุดกาวน์เป็ นประจาขยับเข้ามาใกล้อดีตคนไข้ วางมือลงบนหัวไหล่มน แล้วเอ่ย บอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ “ เราจะแต่ งงานกัน..” จุนชะงัก รู ้สึกราวกับถูกฟาดด้วยของแข็งตรงท้ายทอยจนทั้งตัวชาวูบ สติที่มีอยูด่ ู เหมือนจะเลือนลางไปหากใจที่พยายามเอ่ยปลอบประโลมตนสัง่ ให้เขาหาคาพูดดีๆในการ บอกความรู ้สึกตอนนี้วา่ ไม่ควรเอามาล้อเล่นเลย “ เป็ นตลกชวนหัวที่น่าขามาก คุณหมอ ” เขาเค้นเสี ยงออกมาอย่างยากเย็น มองคน รักด้วยสายตาเจ็บร้าวระคนสงสัย ..พูดออกมาสักคา ซายุ.. ..อย่าทาเป็ นนิ่ง..อย่าทาเฉยจนฉันพาลคิดว่ามันคือเรื่ องจริ ง!.. หมอคาซึมะทาท่าเฉย โน้มตัวลงใกล้ร่างเล็กบางที่เอาแต่กม้ หน้ามองเพียงพื้น อุง้ มือใหญ่ลูบลงบนเส้นผมสี น้ าตาลอ่อน ทับรอยของใครบางคนที่เพิง่ จะผละจากมาไม่ทนั ข้ามวัน “ ให้เขาดูแหวนสิ ซายุ ” โฮโจกระซิบไป มันไม่ได้เบามากนัก บุคคลอีกหนึ่งที่ รู ้สึกเหมือนกาลังจะตายทั้งเป็ นถึงได้ฝืนใจก้มลงมองเรี ยวนิ้วนวล แหวนทองคาขาวเนื้อเกลี้ยงสวมอยูบ่ นนิ้วนางข้างซ้าย แม้วา่ มันจะหลวมไปหน่อย แต่ก็รู้ทนั ทีวา่ หมอคาซึมะยกแหวนที่สวมติดตัวให้กบั คนรักของเขา “ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ” จุนฝื นพูด นัยน์ตาสี ดาที่จบั จ้องซายูริมีแววรวดร้าว ตัด พ้อต่อว่าไปทางสี หน้าที่เจ็บปวด บอกถึงความทรมานของรักที่คงไม่มีวนั สมหวัง ..ไม่เลย..ไม่ได้คิดเผื่อไว้ตรงนี้ดว้ ยซ้ า.. ..เพราะเมื่อคืนเรากอดกัน..เราบอกรักกันจนรุ่ งสาง.. ..จะบอกว่า..เป็ นเพียงแค่การฝันไปหรื อไง.. “ บอกสิ ซายุ..ที่เขาพูด..ก็แค่การทดสอบฉันอีกครั้งใช่ม้ ยั ! ” เขาโพล่ง เก็บกลืน ความชอกช้ าทั้งหลายลงในหัวอก เจ็บไปทั้งหัวใจที่กาลังเต้นช้าลง

179

ซายูริยงั คงเงียบ นัยน์ตาสี เทาหลุบลงต่า เห็นได้ชดั ว่ามันมีหยดน้ าคลอเอ่อ “ โกหก!ซายุไม่มีวนั แต่งงานกับหมอหรอก ก็เมื่อคืน..” จุนกาหมัดแน่น ดวงตา พร่ ามัวไปด้วยหยาดหยดของความเสี ยใจ “ ทั้งที่เมื่อคืน..ซายุยงั บอกว่ารักฉัน..” โฮโจยืนนิ่ง รอบด้านเหมือนจะเงียบงัน ไร้คาพูดจาอื่นใดจนกระทัง่ เสี ยงหวาน ขยับบอก “ ขอโทษ..จุน..ฉัน..” ซายูริเสมองไปทางอื่น เรี ยวปากบางขบเม้มด้วยการ ตัดสิ นใจถูกสัน่ คลอน “ รักเขาเหรอ ” ชายหนุ่มท้วงถาม ค้นหาอย่างไรก็ไม่เห็นแววรักในลูกแก้วสี สวยคู่ นั้นเลย “ มันไม่เกี่ยวกับความรักหรอกคุณซาวามุระ ถ้าฮานะเล่าให้คุณฟัง..มันเป็ นคา สัญญาของซายุที่ให้ไว้กบั ผมเท่านั้นเอง ” คุณหมอแทรกขึ้น และประโยคนั้นก็ทาให้คนฟังหวนนึกถึงวันฝนตกที่ฟรุ าโนะ ..เราพยายามทาให้ หัวใจเขากลับมาเต้ น สุดท้ ายก็ได้ แต่ หมดหวัง ..ตอนนั้น..หมอกุมมือคุณซายุเอาไว้ แล้ วบอกกับเขา.. ..ขอเพียงคุณซายุกลับมา.. ..เขาสาบานว่ าจะทาทุกอย่ างให้ คณ ุ ซายุมีความสุข.. ..จะทาให้ ซาวามุระ จุน ต้ องสานึกผิดไปจนตาย.. ..แล้ วก็กลับมาอ้ อนวอนขอความรั กจากคุณซายุให้ ได้ .. ..เขา..สาบานด้ วยชี วิต.. จุนมองหน้าผูช้ ายตัวใหญ่ดา้ นตรงข้าม ไม่เข้าใจในอะไรทั้งนั้น “ มันไม่เกี่ยวกัน..” ปลายนิ้วแตะลงบนกล่องกามะหยีท่ ี่เขาเพิ่งจะได้มนั มา ..อธิบายเรื่ องนี้สิ..แล้วฉันจะถือซะว่าเป็ นแค่การหยอกล้ออีกเรื่ องหนึ่ง.. ..ได้โปรด..ซายูริ.. ..ไม่รู้หรื อไร..ไม่รู้เลยใช่ไหม..

180

..คงไม่ได้ยนิ สิ นะ.. ..หัวใจของฉัน..มันเจ็บจนแทบจะขาดรอนแล้ว.. “ เกี่ยวสิ ครับ..ผมคิดว่าฮานะคงบอกว่าผมสัญญากับซายุในวันที่เขาเข้าผ่าตัดไว้วา่ ยังไงบ้าง ” โฮโจผละจากร่ างเล็กบางที่ยงั คงนัง่ เงียบ หยดน้ าตาร่ วงหล่นลงบนหลังมือขาว “ คุณจะทาให้ผมมาอ้อนวอนขอความรักจากซายุให้ได้..ใช่..ผมทาไปแล้ว ยังไงต่อ ล่ะ? คุณอยากได้อะไรจากซายุอีก ” จุนขบกรามแน่น น้ าตาที่คลอขึ้นกาลังจะริ นลงหากยัง ไม่มีคาพูดอื่นจากคนที่เขารอคอยจะรับฟัง “ นัน่ สิ นะ..ผมทาได้แล้ว ผมเข้ามาเป็ นตัวป่ วนในชีวติ ของคุณกับซายุ ทาให้คุณทั้ง หวงทั้งหึ งและอยากเอาชนะ อยากจะพิสูจน์ตวั เองว่ารักซายุมากแค่ไหน สุดท้ายคุณก็ขอ ความรักจากซายุไปแล้ว ถูกมั้ย..นัน่ แปลว่าผมทาตามสัญญาที่ให้ไว้เรี ยบร้อย..มันก็ถึงตา สัญญาที่ซายุรับปากผมเอาไว้เหมือนกัน ” เขาพูดเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่า “ สัญญาที่วา่ วันใดที่คุณวอนขอความรักจากซายุแล้ว วันนั้นซายุก็จะยอมแต่งงาน กับผม เพราะเขา..ไม่มีอะไรให้ติดค้างอีกต่อไป ” จุนรับฟังด้วยหัวใจที่แหลกสลาย มันเจ็บปวดและยากเกินกว่าจะเยียวยาด้วย คาอธิบายใดๆ ทุกสิ่ งทุกอย่างในวันนี้ทาให้เขาหวนนึกถึงวันคืนที่สงั่ ให้ซายุรอคอย..ปล่อย ให้ซายุร้องไห้และหวาดหวัน่ กับหัวใจของเขา ..วันที่เขาทอดทิ้งคนรักเพื่อเข้าแต่งงานกับหญิงอื่น.. ..ไม่วา่ จะด้วยเหตุผลกลใด..เขาก็ทาให้ซายุตอ้ งเจ็บ.. ..สนองคืน..ไม่ต่างกัน.. “ คุณคิดว่าผมยอมปล่อยซายุมาให้คุณทาไม ทั้งที่ผมก็รักเขา..คุณไม่คิดว่าผมจะ กลัวบ้างเลยเหรอว่าจะถูกแย่งหัวใจคืนไป..น่าจะลองฉุกคิด..ว่าเป็ นเพราะผมผูกมัดซายูริไว้ กับคาสัญญาทั้งหมดนี่แล้วไงล่ะ ” โฮโจยังบอกคาที่ไร้อารมณ์ตามเดิม มันเรี ยบง่ายแต่แสน เจ็บปวดและทิ่มแทงในหัวอกของคนฟัง

181

จุนหลับตาลง หยดน้ าใสไหลริ นลงเชื่องช้าและนัน่ ก็ทาให้ร่างเล็กต้องตกตะลึง อย่างช่วยไม่ได้ ขาเรี ยวขยับ ลุกขึ้นจะเข้าไปหาแต่ฝ่ามือกร้านของหมอคาซึ มะกลับกดไหล่ บางให้นงั่ ลงตามเดิม กาชับถึงคาสัญญาระหว่างกัน “ ผมเป็ นคนให้ชีวติ ซายุใหม่อีกครั้ง..ลืมแล้วเหรอ ” เขาทวงถาม ดวงตาสี ดานิ่ง เฉย “ ต..แต่วา่ ..” ซายูริพดู ตะกุกตะกัก “ ผมไม่พดู ซ้ าสองหรอกนะซายุ เอาเถอะ..อยากคุยอะไรก็คุยกันไป แต่วา่ หลังจาก แต่งงานกันแล้ว..ผมไม่อนุญาตให้คุณสองคนติดต่อกันอีก นับจากวันพรุ่ งนี้จนชัว่ ชีวติ ” เขา ทิ้งท้าย รั้งมือบางขึ้นมาจุมพิตที่เรี ยวนิ้ว จรดริ มฝี ปากลงกับแหวนเนื้อดีที่สวมใส่ก่อนจะเดิน ออกไปข้างนอก “ ผมพักที่วลิ ล่าแถวนี้ วันพรุ่ ง..ตอนเก้าโมงเช้า ที่โบสถ์ในหมูบ่ า้ นจะมีพิธีผมจะ มารับซายุไป ” ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมรอบด้าน ดวงตาสี เทาไหวสัน่ มองร่ างสูงใหญ่ที่กม้ หน้านิ่ง ซบอยูบ่ นฝ่ ามือโดยไร้คาพูด มีเพียงน้ าตาเท่านั้นที่ไหลลงเงียบเชียบ “ จ..จุน ” ซายูริขยับเข้าหา แตะมือลงบนบ่ากว้างแต่ฝ่ายนั้นผละออกห่างเสี ยเอง ..แววตาที่ตดั พ้อดูรวดร้าวจนเหลือประมาณ.. “ ฉัน..ฉันขอโทษ..” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ หวาดหวัน่ กับท่าทางเจ็บปวดนัน่ “ ไม่ได้คิดเอาซะเลย..ฉัน..ไม่ได้เอะใจ..” จุนพร่ า สี หน้าทรมานเหมือนจะตายลง เขาล้วงลงไปในกระเป๋ ากางเกง ดึงกล่องรู ปกุหลาบขาวขึ้นมาให้อีกฝ่ ายดู นัยน์ตา กลมโตเบิกกว้าง ไหวริ กไปกับสิ่ งที่ได้เห็นเมื่อสายเกิน “ ที่ฉนั มาช้าเพราะไปโบสถ์ ไปขอให้บาทหลวงช่วยจัดงานแต่งงานให้ฉนั ..กับคน ที่ฉนั รัก ” เขาเล่าให้ฟัง “ ฉันอยากจัดงานตอนเช้า..แต่ทางนั้นบอกว่า ตอนเก้าโมง..จะมีพิธี แต่งงานของคู่อื่น ฉันถึงต้องรอ ดึงดันจะต้องเป็ นพรุ่ งนี้ เพราะไม่อยากปล่อยเวลาให้เสี ย เปล่าอีกแล้ว ฉัน..แค่คิดไม่ถึงว่าจะเป็ นซายุของฉันเอง แต่เป็ นกับคนอื่น..ที่ไม่ใช่ซาวามุระ จุน ”

182

ซายูริปิดปากแน่น สะอื้นแผ่วเบาจนสุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยน้ าตาไหลพร่ างพรม มอง คนที่เคยทาร้ายเอาไว้อย่างแสนสาหัสลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงต่อหน้า กล่องกามะหยีส่ ี บริ สุทธิ์ ถูกเปิ ดออก เผยแหวนสามวงที่คล้องเกี่ยวกันอย่างมีความนัย “ เพียงคาเดียว..ที่รัก อยากจะใช้ชีวติ กับฉันมั้ย ” เขาพร่ า มองใบหน้าหวานด้วย ความหวัง “ แค่คาเดียว..” “ จุน..” ร่ างเล็กร้องไห้ เรี ยวนิ้วจิกลงบนชายเสื้ อตัวบาง “ ขอร้อง..อย่าทาแบบนี้..” น้ าตามากมายไหลไม่หยุด ทุกอย่างที่คนตรงหน้าทา มันพิสูจน์ได้หมดแล้ว ..แต่ทุกอย่างจะต้องเป็ นไปตามเดิม.. “ ฉัน..ลาบากใจ ” จุนนิ่ง เหมือนปลายคมของมีดที่ทิ่มแทง เชือดเฉื อน เถือตามเนื้อใจจนขาดสะบั้น เส้นใยรักที่ถกั ทอถูกตัดทิ้งจนไร้ทางจะสานต่อ ..ความหวังที่ฟ้ื นคืนจากซากไร้วญ ิ ญาณ..พังทลาย.. ..มีความสุขไหม..ที่ได้ฆ่าฉันอีกครั้ง.. ..ด้วยมือตัวเอง.. เขาร้องไห้..เป็ นหยดน้ าตาที่ร้าวรานคล้ายจะกลัน่ ตัวลงมาเป็ นสายเลือด ดึงมือบาง มากุมไว้กบั อก ไม่มีคาบอกเล่าอย่างอื่นนอกจากให้อดีตคนรักรับฟังเสี ยงจากใจอีกสักครั้ง “ ฉันรู ้แล้ว..ซายุ..รู ้ดีแล้ว..” จุนลุกขึ้น วางแหวนราคาแสนแพงไว้กบั โต๊ะไม้ เดิน ออกไปจากระเบียงกว้าง “ พรุ่ งนี้ฉนั คงไม่ไป..แต่ก็..ขอให้โชคดี ” ซายูริลุกขึ้น คิดจะก้าวตามหากหัวใจดวงน้อยสัง่ ให้ทาตามเหตุผล ร่ างบอบบางได้ แต่ยนื คว้าง ปล่อยน้ าตาลงอาบแก้มอยูเ่ ดียวดาย ..จะต้องใช้ความคิดให้มากกว่าหัวใจ.. ..ถ้าไม่อยากเจ็บอย่างเคย.. .......................................................................................

183

ดวงตาอ่อนแรงมองตรงไปยังสายน้ าลึกเบื้องหน้า ท้องฟ้ ามืดดาเริ่ มมีแสงสว่างทาง ทิศตะวันออกอยูร่ าไร เส้นขอบสีหม่นทอประกายไปด้วยแสงสี สม้ เจือชมพูหวาน พระ อาทิตย์ดวงกลมโตที่ลอยขึ้นอ้อยอิ่งเหนือทะเลค่อยแทรกเส้นรุ ้งกับหมู่เมฆ ผืนฟ้ าเบื้องบน สว่างขึ้นทุกขณะ หมูบ่ า้ นสี ขาวโพลนถูกฉาบทาไปด้วยแสงแดดเจือจางตอนใกล้สาง ใบหน้าคมคายก้มลงต่า มองเหม่อไปแต่คลื่นราบเรี ยบที่ไม่มีวนั สิ้นสุด เสี ยงลม ทะเลพัดมาหวีดหวิว ราวกับกระชากดวงใจให้ขาดตาม ..ไม่ เคย..เลิกรั กจุนเลย.. เขาหัวเราะหึ นัง่ ลงกับโขดหินเบื้องล่าง ปล่อยเวลาให้ผา่ นไปเรื่ อยอย่างเปล่า ประโยชน์ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับไปเผชิญหน้าสักนิดเดียว ..เขาทาใจไม่ได้..ทนไม่ได้จริ งๆ.. มือกร้านโยนก้อนกรวดสี ดาสนิทลงไปในสายน้ า น้ าหนักของมันส่งให้ผนื กระจก สี ฟ้าเข้มแตกกระจายเป็ นวงกว้าง กระเซ็นเป็ นสายแล้ววาดเป็ นวงออกไปเบื้องนอก กระทบ เข้ากับระลอกคลื่นบางเบาที่สาดเข้าหาฝั่งก่อนจะจางหายไป ..ซายุรักมิคาเอลหรื อลูซิเฟอร์ มากกว่ ากัน.. ..รั กจุน..ที่ เป็ นทั้งมิคาเอลและลูซิเฟอร์ .. เขาขว้างก้อนหิ นตกลงไปในน้ าอีกหน เสี ยงกระทบของมันดังแว่วเข้ามาแล้วเงียบ เหงาอีกครั้ง ดวงอาทิตย์เริ่ มขึ้นจับขอบฟ้ า แม้วา่ ใครๆจะพากันบอกว่าอาทิตย์ข้ ึนและตกที่ เอีย สวยงามและหวานซึ้งกว่าที่ใดในโลก..ทั้งที่เขาได้มองเห็นอยูใ่ กล้แค่เอื้อม แต่เพราะ อะไรกัน ถึงได้ดูวา่ มันน่าชังนัก ..น้ าค้างยามดึก..จะรองดื่มได้ก็เพียงราตรี .. ..ครั้นเช้ามากลับจางหายไป..จะไขว่คว้าเท่าไหร่ ก็ได้แค่เงา.. จุนถอนใจ น้ าตาที่ไหลริ นตลอดค่าคืนเหื อดแห้งไปนานแล้ว แต่ใครเลยจะรู ้วา่ มัน ยังเจ็บในหัวอก ระบมจนกลัดหนอง คงเป็ นแผลที่ลามกินไปทั้งกาย ในที่สุดก็คงขาดใจอยู่ ลาพัง

184

เสี ยงหัวเราะสดใสของเด็กหญิงตัวน้อยๆชาวเอเชียวัยไม่ถึงสองขวบดีดงั แทรกเข้า มา ลูกบอลชายหาดที่เธอถืออยูก่ ลิ้งปุแล้วม้วนหลุนๆลงมาต่อหน้าคนที่นงั่ เฉย จุนยิม้ ให้แต่นยั น์ตากลับเศร้าสร้อย เขาก้มลงเก็บมันขึ้นแล้วยืน่ คืนให้สาวน้อยตัว กระเปี๊ ยก เส้นผมสี ดาของเธอเป็ นประกายระยิบระยับล้อกับแสงแดด ดวงตาสี เข้มกลมป๊ อง มองมาที่เขาอย่างสนใจ “ หนูมาจากโตเกียว..คุณล่ะ ” “ เหมือนกัน..คุณพ่อคุณแม่ไม่อยูเ่ หรอ ” เขาพูดเรื่ อยเปื่ อย สายตามองหาคู่สามี ภรรยาที่น่าจะเป็ นผูป้ กครองของเด็ก “ คุณร้องไห้ทาไม ” เธอขยับเข้ามาหา ปลายนิ้วป้ อมยกขึ้นแตะลงที่ใบหน้าคมเข้ม เขาชะงัก คาพูดซื่อๆที่ถามมายิง่ ทาให้เจ็บจนแทบขาดใจ “ ฉัน..อกหักน่ะ ” จุนบอกปัด คิดว่าเธอคงไม่รู้เรื่ อง อาจจะสงสัยมากขึ้น สุดท้ายก็ ลืมไปเอง “ ทาไมคุณถึงอกหัก ” เด็กหญิงยังคงอยากรู ้ มืออวบอ้วนโยนลูกบอลขึ้นฟ้ าแล้ว รับ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยูล่ าพัง จุนมองภาพทั้งหมดแล้วยิม้ นึกถึงเจ้าอาโอะกับโซระจังของฮานะ เขาเอง..ก็เคย อยากมีครอบครัวอย่างนั้นบ้าง ซายูริคงดีใจน่าดูถา้ เกิดอุม้ เจ้าตัวน้อยเข้าบ้านแล้วบอกว่า ต่อ จากนี้ไป นี่คือลูกของเรา ..น่าขันชะมัด..หวังลมๆแล้งๆ.. “ คนรักของฉัน..เขาไปแต่งงานกับคนอื่น ” เขาบอกเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ถึงอย่าง นั้นก็ตอ้ งฝื นเค้นเสี ยงออกมากว่าจะจบแต่ละถ้อยคา “ วันนี้หนูเห็นเขาจะมีงานที่โบสถ์ขาวๆนู่น..ใช่แฟนคุณรึ เปล่า ” เธอชี้นิ้วไปยัง ยอดโดมสี ฟ้าสว่าง ระฆังเก่าดังก้องไปในความเงียบ มันไหวโอนแล้วเอนเอียงไปตามแรงลม กาแพง สี ขาวเจาะช่องอยูส่ ามชั้นเหมือนภาพวาดสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อของกรี ซ อาคารสี นวลตัด กันกับยอดหลังคาสี ฟ้าสด งดงามแต่แฝงความเศร้าระทม

185

“ คงจะอย่างนั้น ” จุนพูดเสี ยงแผ่ว เจ็บร้าวเหมือนคนใกล้ตาย ดวงใจแหลกสลาย แทบไม่มีชิ้นดี “ หนูเคยมีของเล่น..ชอบมากๆเลย ” เธอเปลี่ยนเรื่ องกะทันหัน ยิม้ สดใสแล้วโยน ลูกบอลขึ้นสูงอีกครั้ง มันลอยลิ่วแล้วตกลงกระทบพื้น กระเด้งกระดอนไปตามเนินหิ น ขรุ ขระ “ เหรอ..ใช่ตกุ๊ ตาบาร์บ้ ีรึเปล่า ” “ เป็ นตุก๊ ตาดินเผาสี ขาว ” ยิม้ ยิงฟันให้ “ เพื่อนในห้องก็ชอบ เธออยากได้แต่ไม่ ยอมซื้อ แล้วก็มาแย่งของหนูไปเล่น ” จุนหัวเราะแผ่วเบา เห็นความไร้เดียงสาของเด็กน้อย “ เป็ นเพื่อนกันก็ตอ้ งแบ่งกันสิ เล่นคนเดียวไม่สนุกหรอกนะ ” “ ไม่เอาอ่ะ..หนูชอบมันมาก รักมันมากเลย ไม่ยอมให้ใครเอาไปหรอก ของใคร ของมันสิ ” เธอกอดอก เชิดหน้าขึ้น ทาปากย่นยูจ่ นพาลทาให้คนมองนึกถึงใครบางคนที่ ชอบทาหน้างอนแบบนี้ “ เพื่อนๆจะหาว่าเรานิสยั ไม่ดีเอานะ ” “ ถึงหนูจะเป็ นเด็กไม่ดี..แต่หนูกไ็ ด้ตกุ๊ ตาคืน ” เด็กหญิงยิม้ ร่ า ภูมิใจในความเก่ง ของตัวเองที่เอาของรักคืนมาสาเร็ จ “ คุณแม่มาแล้ว..” สาวน้อยร้อยชัง่ พูดปาวๆแล้วก็วงิ่ ไป เก็บลูกบอลขึ้นแนบอก โบกมือบ๊ายบายพี่ชายสุดหล่อที่นงั่ เงียบอยูอ่ ย่างนั้น จุนนัง่ มองไอแดดที่เริ่ มร้อนขึ้นทุกขณะ ได้ยนิ เสี ยงระฆังกังวานไกลออกไป มัน บีบหัวใจเขาอย่างเคย ..ถ้าเป็ นแต่ก่อน..เขาไม่มีทางยินยอมเลย.. ..ไม่มีวนั .. ..จะต้องแย่งตัวกลับมา..ต่อให้ตอ้ งทาเรื่ องเลวร้ายเท่าไหร่ ก็ตาม.. ..เขายินดีที่จะเลว..เพื่อหัวใจ.. “ ฉันแค่..อยากเป็ นมิคาเอลของซายุอีกครั้ง ” เขาพึมพา ยิม้ เยาะในความคิดของ ตัวเองก่อนจะเงยมองดวงอาทิตย์ที่ทอแสงเจิดจ้า ส่งประกายสะท้อนวิบวับในสายน้ า

186

..จะให้ฉนั ..เห็นแก่ตวั อีกครั้งดีไหม.. ชายหนุ่มหลับตานิ่ง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเรื่ อยเปื่ อย มองเห็นวิลล่าหลังงามที่เขา เป็ นเจ้าของอยูไ่ กลขึ้นไปบนหน้าผา แค่เดินลัดเลาะไปตามทางขั้นบันไดนี่ไม่นานก็ถึง ..อยากจะข่มตานอน..ไม่อยากรับรู ้อะไร.. ..ถ้าต้องเสี ยทุกสิ่ งทุกอย่าง..สูไ้ ม่รู้เสี ยเลยยังดีกว่า.. เขาเดินเรื่ อยเปื่ อยผ่านบ้านหลายหลัง ตรอกเล็กตรอกน้อยในเอียทาให้นึกถึงวัน แสนสงบที่ฟีร่ า ร้านขายของที่ระลึกวางลูกแก้วใบน้อยที่มีเรื อใบลาเล็กกลิ้งอยูบ่ นน้ ามัน โปสการ์ดมากมายวางเกลื่อนกลาด ทางเดินปูหินคับแคบจนต้องเบี่ยงทางหลบให้พอ่ ค้าที่ใช้ ลาขนของไต่ข้ ึนไปตามเขตสูง ความคิดทั้งหลายเหมือนหยุดนิ่ง ความสวยงามของท้องทะเลเอเจียนทาให้ลืม เรื่ องราวได้เพียงชัว่ ครู่ แต่เมื่อกลับมาหยุดอยูท่ ี่บา้ นของเขาแล้ว ทุกอย่างก็กลับผุดซ้ าขึ้นมา ระลอกใหม่ ตอกย้าว่าเป็ นเขา..ที่ซายูริไม่ได้เลือกเลย จุนยืนนิ่งอยูต่ รงประตูบานใหญ่ เจ้านัน่ คงไม่ได้อยูบ่ า้ น หมอคาซึมะบอกว่าจะมา รับ ก็คงออกไปด้วยกันหลายชัว่ โมงแล้ว เสี ยงกริ่ งจากรถจักรยานคันโก้ดงั ขึ้นมาทางด้านหลัง เด็กสาวชาวกรี กที่ให้เขายืม พาหนะคูใ่ จด้วยราคาลิบลิ่วยิม้ ทักทายมาแต่ไกล เธอจอดรถเอาไว้ขา้ งกาแพงขาวแล้วหอบ ช่อดอกเดซี่ผา่ นสวนหิ นเข้ามา “ อรุ ณสวัสดิ์ค่ะ ” เธอยืน่ ดอกไม้ในมือให้เขาไปดอกหนึ่ง ร่ างสูงรับมันมาหมุนเล่น กลีบดอกกระจุ๋มกระจิ๋มดูบอบบางจนไม่กล้าแตะ เหมือนกังหันน้อยๆที่ลู่ไปตามแรงลม “ อรุ ณสวัสดิ์ คุณร้อยยูโร ” เขาหยอกเย้า ยิม้ เล็กน้อยเมื่อเห็นเธอค้อนเข้าให้ “ วันนี้ป้าจะเข้ามาสายหน่อย หนูเลยมาทางานให้ก่อน ทาไมคุณไม่เข้าบ้านล่ะ ” พูดเจื้อยแจ้วด้วยประโยคชัดถ้อยชัดคา เธอไม่ได้ไปเรี ยนมาจากที่ไหนแต่เพราะซานโตริ นี มักมีชาวเอเชียที่หลงรักความโรแมนติกมากันเยอะ แล้วถ้าจะให้พดู ภาษาราชการของ ประเทศ คนฟังก็คงแย่แน่

187

“ ยืนคิดอะไรนิดหน่อย..” เขาบอก มือจับบานประตูใหญ่แล้วผลักเข้าไป เสี ยง กระดิ่งแก้วด้านบนดังกังวานในความเงียบสงบยามเช้า สาวน้อยผมบลอนด์ปักดอกเดซี่สีขาวลงกับแจกันใบเล็ก จะเรี ยกว่าขวดแก้วยาว แค่คืบก็คงถูก เธอวางมันไว้ขา้ งหน้าต่างตอนที่หนั ไปคว้าผ้ากันเปื้ อนมาผูกเอวไว้แล้วเริ่ มต้น หยิบพูก่ นั มาเพนท์กระถางดินเผาให้เป็ นสี ฟ้า “ เมื่อเช้าหนูมาไว..เห็นคุณผูห้ ญิงออกไปจากบ้านกับแขกผูช้ ายหล่อๆอีกคน วันนี้ เธอน่ารักเป็ นพิเศษเลยด้วย ” เธอชวนคุย คิ้วขมวดมุ่นกับการแต้มสี เป็ นลายไม้ดอกอันเล็ก จุนชะงักฝี เท้าที่กาลังจะก้าวเข้าห้องนอน รู ปปั้ นเทวดาที่หลงเหลืออยู่ วางไว้ เดียวดายบนโต๊ะรับแขกในห้องโถง “ ซายุน่ารักของเขาอยูแ่ ล้วทุกวันนัน่ แหละ ” เขาเดินมานัง่ ที่โซฟาตัวนุ่ม พลิก ตุก๊ ตาเซรามิคสี ดาขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก ..ถึงแม้ซายูริจะรักษามันเอาไว้ได้.. ..สุดท้ายก็ไม่คิดจะเลือก.. “ อ๊ะ! เจ้าปูนปั้ นตัวนั้นตอนแรกเห็นก็น่ากลัวนะคะแต่ไปๆมาๆหนูก็วา่ มันสวยดี ” เด็กสาวชี้มาที่ของในมือเจ้านาย ละจากการวาดภาพไปชัว่ ขณะ “ สวยเหรอ..ฉันว่ามันน่ารังเกียจ..ของแบบนี้ไม่มีใครอยากได้หรอก ” จุนบอกปั ด กระแทกฐานแข็งลงกับโต๊ะดังปึ ง ลุกขึ้นแล้วตั้งท่าจะออกไปแต่เสียงของอีกฝ่ ายก็ทกั ไว้ เสี ยก่อน “ ว้าว~ คุณโมโหอยูร่ ึ เปล่า หนูวา่ ผูช้ ายที่มีดา้ นนี้เยอะๆน่ะ เท่สุดขีด ” เธอทาท่า เคลิม้ ฝันจนคนมองหัวเราะ “ ฉันคงไม่เข้าใจพวกผูห้ ญิงนัก..” เขาถอนใจ “ ไม่ใช่ผหู ้ ญิงอย่างเดียวหรอกค่ะ ถึงปากจะบอกว่าชอบของเพอร์เฟ็ กต์ แต่การคบ กับคนที่ดีร้อยเปอร์เซ็นต์มนั ก็น่าเบื่อจะตาย ไร้ชีวติ ชีวา ” เธอหันกลับไปวาดรู ปของตัวเอง ต่อ “ คุณน่าจะรู ้วา่ นี่คือเหตุผลที่ลซู ิเฟอร์ถูกเลือกมากกว่ามิคาเอล ”

188

จุนนิ่งงัน ส่ายหัวอย่างขบขันแล้วผละออกมา ขังตัวเองอยูใ่ นห้อง แช่อยูใ่ นสายน้ า เย็นเฉี ยบเพื่อดับความร้อนรนของหัวใจ ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่ อยโดยไม่กล้าคิด เหม่อลอย อยูแ่ ต่อดีตที่ผา่ น นึกทบทวนแต่เรื่ องงี่เง่าที่เขาเสี ยเวลาไปกับมัน ..สิ บเจ็ดปี เชียวเหรอที่รู้จกั กับซายุ.. ..นานมากขนาดนั้น..แต่เขากลับมีเวลาอยูก่ บั หัวใจที่แท้จริ งแค่ไม่กี่เดือน.. ..ทาอะไรอยูน่ ะ..โง่ชะมัด.. “ ใช่..ฉันนี่มนั ..งี่เง่าจริ งๆ ” เขาพึมพา ปิ ดเปลือกตาลงกับหยดน้ าที่ทิ้งตัวบนร่ าง ...... ดวงตาคมกริ บเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง อีกแค่สิบนาทีก็จะเก้าโมงตรง เป็ นเวลา พิธีของใครอื่นที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะลองคิด ..อ้อมกอดที่จะโอบร่ างบอบบางนัน่ เอาไว้.. ..ไม่ใช่เขา.. ร่ างสูงใหญ่สวมกางเกงยีนส์สีซีด ปล่อยเชิ้ตขาวสบายๆเหมือนที่ชอบเสมอมา เขา ทอดสายตาลงกับพื้นราบด้านล่าง ระเบียงยาวตรงนี้เงียบสงบจนไม่นึกอยากทาอะไร เสี ยงระฆังดังก้องไปในหุบผาอีกครั้ง ตัวเหล็กเก่าไกวไปมาเชื่องช้าอยูใ่ ต้กรอบ โค้งสี ขาวสะอาด เงาสะท้อนของแดดที่ร้อนขึ้นกระทบกับขอบผนังปูนและยอดโดมสี ฟ้า สดใส จุนถอนหายใจ มันเจ็บในอก..เจ็บมาก..จนแทบไม่มีแม้แรงทรงตัว ..นี่สินะ..เหตุผลที่ซายุไม่เชื่อคาสัญญาจากปากเขา.. ..คนที่แต่งงานกันแล้ว..จะมีอนาคตร่ วมกันในวันข้างหน้า.. ..คนที่คอยแต่เฝ้ ามองก็คงถูกวางไว้นอกสายตา..ไม่มีความสาคัญอะไรอีกต่อไป.. เขานัง่ ลงบนเก้าอี้ยาว หากสายตากลับสบเข้ากับกล่องกามะหยีส่ ี ขาวที่วางทิ้งตั้งแต่ เมื่อวาน ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาเปิ ดดูอย่างไร้จิตใจ..แต่ความว่างเปล่าคือคาตอบ

189

จุนมองหาทัว่ บริ เวณ แหวนวงสาคัญนัน่ ..ไม่รู้วา่ มันตกหล่นที่ไหนหรื อถูกใคร หยิบฉวย “ คุณหาอะไรเหรอคะ ” สาวน้อยต่างชาติเอียงคอถาม ทาท่าฉงน ในมือมีไม้กวาด กับที่ตกั ผงถือค้าง “ เธอมาทาความสะอาดแถวนี้บา้ งรึ เปล่า ” เขาถาม ชักไม่แน่ใจว่าสองร้อยยูโรจะ ยังเหลือสาหรับเจ้าเด็กแสบตรงหน้าหรื อไม่ “ เพิง่ เข้ามานี่แหละค่ะ..เมื่อวานป้ าก็ออกไปตั้งแต่เที่ยงนี่นา มีอะไรหายรึ เปล่า ” “ แหวน..” เขาพึมพา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิดและนัน่ ก็ทาให้เจ้าเด็ก แก่แดดมองจนเพลินตา “ อ้อ..ถ้าเป็ นแหวนสามวงติดล่ะก็..หนูเห็นคุณผูห้ ญิงใส่ออกไป..” เธอชูนิ้วนาง ข้างซ้ายขึ้นมาให้ดู คนฟังหันขวับ หัวใจแทบหยุดเต้นไปชัว่ วินาที ทั้งตัวชาวาบเหมือนคาพูดที่วา่ นัน่ สะกดทั้งร่ างจนขยับเขยื้อนไม่ได้ “ เธอบอกว่า ซายุใส่ออกไปงั้นเหรอ ” แม่บา้ นตัวกระเปี๊ ยกพยักหน้าหงึกหงัก พูดแล้วพูดอีกว่าสวยเอามากๆเลย มันดู หรู หรา คลาสสิ คและมีสไตล์แบบที่เธอคงไม่มีปัญญาหาแฟนมาเอาใจได้ขนาดนี้ จุนโยนกล่องใบเล็กไปวางบนโต๊ะ ตาสี ฟ้าอ่อนของอีกคนดูเป็ นประกายเมื่อเห็น ชื่อแบรนด์ “ อูห้ ู..ของคาร์เทียร์ซะด้วย ” “ เฝ้ าบ้านให้ทีนะ ” เขาร้องบอก รี บร้อนออกไปที่ประตู “ จะกลับมาทันมื้อเที่ยงมั้ยค้า~ ” ร่ างสูงโบกมือ สี หน้าดีข้ นึ หลังจากที่เข้าใจอะไรหลายอย่าง “ ไม่รู้สิ ฉันจะเอาซายุกลับมา ถ้าเขาไม่ใจอ่อนก็ฉุดหนีมนั ซะเลย ” เขาออกมาด้าน นอก นาฬิกาข้างกาแพงบอกเอาไว้วา่ อีกห้านาทีเท่านั้นพิธีก็จะเริ่ ม

190

จุนวิง่ ผ่านสวนกว้าง เร่ งฝี เท้าลงไปตามทางคับแคบของเอีย ผ่านบ้านหลายหลังที่ ตั้งอยูช่ ิดกัน ผนังสีขาวสูงท่วมหัวดูลานตา ขั้นบันไดนับร้อยทอดตัวยาวลงไป กาแพงสี ลดหลัน่ ตามไหล่ผาเหมือนไม่สิ้นสุด สาวเท้าผ่านตรอกซอกซอย ร้านขายของยังเปิ ดไม่มากนัก หญิงชราชาวกรี กเริ่ ม ออกมานัง่ ด้านนอกแล้วถักไหมพรมเพื่อรอต้อนรับลูกค้า เสี ยงระฆังในโบสถ์ดงั ขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขากระโจนผ่านแนวรั้วเตี้ยๆที่ก้ นั ทางลัด ..ขืนไม่ คว้ าไว้ ล่ะก็..ของดูต่างหน้ าจุนคงแตกไม่ มีดีแน่ .. ..ถ้ าคนที่ ทาให้ เจ็บคือจุน..ฉั นก็ไม่ บ่นหรอก.. ..แหวนสามวงติด..หนูเห็นคุณผู้หญิงใส่ ออกไป.. ..ไม่ เคย..เลิกรั กจุนเลย.. ..รั กจุน..ที่ เป็ นทั้งมิคาเอลและลูซิเฟอร์ .. “ บ้าเอ๊ย..” เขาสบถเมื่อสายตาไปหยุดอยูท่ ี่แนวกาแพงสูง ทางเดินผ่านตรอกไปยัง โบสถ์ถูกปิ ดซ่อมแซม ต้องวกกลับไปทางใหม่แล้วหาทางเข้าอื่น ..นี่อาจจะเป็ นสิ่ งเดียวที่หมอคาซึมะต้องการบอก.. ..เขาจะไม่มีวนั รักซายูริได้ดีกว่าเลยถ้าไม่คิดจะเชื่อใจในคาพูดทั้งหมด.. ..เขาควรจะมัน่ ใจ..ว่าต่อให้มีขอ้ ตกลงผูกมัดหรื อความจาเป็ นแค่ไหน.. ..ซายูริไม่มีวนั เลิกรัก..และไม่มีวนั เปลี่ยนใจไปจากเขา.. จุนหอบหายใจ รู ้สึกถึงสายลมที่เสี ยดแทงผ่านช่องปอด ดวงอาทิตย์ทอแสง ร้อนแรงขึ้นทุกขณะ นาฬิกาโบราณในบ้านหลังหนึ่งตีบอกเวลาเก้าโมงตรง มันดังกังวาน และทาให้เขาหยุดชะงัก แต่ก็ยงั วิง่ ไปตามหัวใจอีกครั้ง ..ถึงหนูจะเป็ นเด็กไม่ ดี..แต่ หนูกไ็ ด้ ต๊ กุ ตาคืน.. ..คุณน่ าจะรู้ ว่านี่คือเหตุผลที่ ลซู ิ เฟอร์ ถกู เลือกมากกว่ ามิคาเอล.. ..จะเหลือก็แต่เขาเท่านั้น.. ..ที่ยงั กล้า..แย่งชิงมาเป็ นของตัวเองอีกครั้งหรื อเปล่า.. ......

191

Special 3 : Bésame Mucho ใบหน้าหวานซึ้งก้มลงต่า ดวงตาคู่สวยมองแต่พ้นื ด้านล่าง เสี ยงดนตรี บรรเลงด้วย เปี ยโนหลังสี ขาวดังแว่วเข้า นาฬิกาเรื อนใหญ่ตีบอกเวลาเก้าโมงตรงได้เกือบสิ บนาทีแล้ว

192

ซายูริหลับตาลง หยดน้ าใสที่คลอเอ่อพรากอาบแก้มนวล ช่อกุหลาบในมือส่งกลิ่น หอมฟุ้ งไปทัว่ บริ เวณ เรื อนร่ างบอบบางในเสื้ อผ้าฝ้ ายสี ขาวยาวคลุมสะโพกมนดูน่ารักกว่าที่ เคย กลุ่มผมสี น้ าตาลทองต้องแสงแดดเป็ นประกาย เทียนคู่ขา้ งแท่นพิธีถูกจุดจนครบ เด็กน้อยในชุดกระโปรงฟูฟ่องยิม้ แย้มให้เจ้าสาว คนสวย แต่เจ้าตัวกลับทาหน้าเศร้าหมอง นัยน์ตาสี เทาเหลียวมองแต่ตรงพื้นทางเดินหน้า โบสถ์ ..ไม่มีวแี่ วว.. ร่ างน้อยๆถอนใจเฮือก หยดน้ าใสทาท่าจะกลิ้งลงมาอีกรอบแต่เสี ยงทักเจื้อยแจ้ว จากเจ้าตัวเล็กด้านหน้าร้องบอกมาว่าวันนี้คุณซายุสวยเป็ นพิเศษทาให้รอยยิม้ น่ารักปรากฏ ขึ้นมาแทนที่ได้ “ อาโอะหิ้วคุณกลมๆดีๆ ” โซระจังที่ถูกคุณแม่จบั ใส่กระโปรงบานแฉ่งสัง่ คนเป็ น พี่ มือปุ้ มปุ้ ยถือกระเช้าดอกไม้คู่กบั พี่ชาย เจ้าไทโยที่กาลังตื่นตาตื่นใจกับหมู่บา้ นสีขาว “ เขาเรี ยกว่าถือแหวนต่างหาก ” พี่ชายตัวจ้อยแลบลิ้นใส่แล้วหันกลับไปด้านหน้า ต่อ เอานิ้วอวบอ้วนลองเขี่ยแหวนกลมเนื้อเกลี้ยงวงใหญ่ไปมาอย่างสนใจ ซายูริอมยิม้ กับภาพทั้งหมด คนรู ้จกั เดินมาบอกว่าใกล้ถึงพิธีส่งตัวเข้าโบสถ์แล้ว “ ทาหน้าเศร้า เดี๋ยวก็โดนเพื่อนเจ้าสาวขโมยซีนหรอก ” น้ าเสี ยงอบอุ่นของใคร บางคนดังขึ้น “ พ่อ..” เจ้าตัวพึมพาเรี ยกคนข้างกาย มองคนสาคัญที่วนั นี้ดูดีเอามากในสูทสี เทา ทาซึดะ โทอิยมิ้ รับ กอบกุมมือนุ่มที่คล้องอยูก่ บั แขนอย่างให้กาลังใจ แม้วา่ ยังเดิน ได้ลาบากพอควรแต่ก็เต็มใจอย่างยิง่ ที่จะเป็ นผูส้ ่งตัวลูกคนโตให้เจ้าบ่าวด้วยตนเอง ร่ างเล็กหัวเราะแผ่วเบา ตั้งท่าจะยกแขนเสื้ อขึ้นปาดน้ าตาแต่เพื่อนสนิทที่สุดใน ชีวติ อย่างอายะก็เอ็ดเสี ยงขรม เดินเอาผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยมาซับให้แทน “ กะโปโล ” คุณชายฮิราสึ กะที่เมื่อไม่กี่นาทียงั ยืนส่งสายตาหวานเชื่อมให้พี่ตวั เอง อยูท่ าเป็ นดุ

193

“ ใครจะน่ารักตลอดแบบอายะล่ะ ” ซายูริแซวกลับ ปากเรี ยวคลี่ยมิ้ แต่ดวงตาอ่อน แสงลง หันมองไปทางเดิมอีกครั้งก็ยงั ไม่มีแม้แต่เงาของหัวใจ “ จะเป็ นตามที่คิดมั้ยเนี่ย ซายุ ” อายะถอนใจ เวลาใกล้เข้ามาทุกทีจนต้องไขว้นิ้ว เอาใจช่วย “ ถ้าฉันแต่งงานกับคนอื่นแล้วเรี ยวเฮไม่บุกมาหานะ ฉันจะถือว่าเป็ นไอ้ข้ ีขลาด เก่งจริ งต้องฉุดเลย ” นัยน์ตากลมโตเงยมองดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงเจิดจ้า เงาของวิลล่าหลังงามบนหน้า ผาสูงอีกด้านถูกเห็นเด่นชัด สี เหลืองอาบส้มเรื่ อเรื องฉาบไล้อยูท่ วั่ ตัวกาแพง สัมผัสที่ตน้ แขนแตะลงบางเบาเพื่อเป็ นการบอกว่าถึงเวลาแล้ว อายะก้มลงซุบซิบกับพ่อหนูนอ้ ยทั้งสามเบื้องหน้าเพื่อบอกให้เดินไปตามพรม กาชับให้อาโอะประคองแหวนดีๆแล้วบอกว่าโซระแค่โปรยดอกไม้เหมือนไทโยก็พอ “ ถ้าไม่มา..แปลว่าไม่แน่จริ ง พ่อจะเปลี่ยนลูกเขย ” โทอิบ่นพึมพา ดวงตามีแวว พอใจท่าทีของหมอคาซึมะอยูไ่ ม่นอ้ ย ซายูริยมิ้ ปลายเท้านุ่มก้าวลงบนทางเดิน กลีบกุหลาบสี แดงสลับขาวโปรยปราย ปู ไปทัว่ พื้นที่ เสี ยงดนตรี หวานหูดงั คลอไปกับการแสดงความยินดีของเหล่าคนรู ้จกั พี่เซจิกบั พี่เคย์ชูนิ้วโป้ งให้กาลังใจ ข้างฝ่ ายฮานะจังกับพี่ไทระก็ยงิ่ ยิม้ ร่ า ใบหน้าหวานเงยมองตรงปะราพิธี เปลวไฟจากเทียนขาวไหวโอนไปมา ดอก กุหลาบช่อสวยประดับอยูท่ วั่ ทุกมุมของโบสถ์ นักดนตรี ชาวกรี กไล่ปลายนิ้วตามคียเ์ ปี ยโน เป็ นเพลงเพราะจับใจ รอบด้านตกแต่งด้วยผ้าไหมชีฟองสี ขาวบริ สุทธิ์ ทุกอย่างงดงามอย่างที่ ไม่น่าเชื่อว่าจัดเตรี ยมเพียงแค่ครึ่ งวัน ดวงตาสี เทาไหวริ กเมื่อจับจ้องตรงไปยังรู ปร่ างสูงใหญ่ที่ยนื นิ่ง รอยยิม้ อ่อนโยน มอบให้พร้อมกับฝ่ ามืออบอุน่ ที่ยนื่ มาหา โทอิลูบผมนุ่มนิ่มของลูกคนสวย มือกร้านจับปลาย นิ้วเรี ยวแล้วส่งให้กบั เจ้าบ่าวคนดีที่รอรับ ..จะไม่มาใช่ไหม.. ..จะไม่ลองเสี่ ยง.. ..เพื่อความมัน่ ใจในรักของเราอีกครั้งงั้นหรื อ..

194

เสี้ ยววินาทีที่มือบางกาลังจะถูกกอบกุม เสี ยงฝี เท้าหนักก็กลับหยุดกึกตรงหน้า ประตูโบสถ์ “ ซายุ!! ” ร่ างเล็กชะงักงัน หันกลับไปทางที่เดินเข้ามาก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะเบิกกว้าง หยดน้ า คลอขึ้นจนทั้งตัวไหวสัน่ ลดมือที่กาลังจะถูกหมอคาซึมะประคองให้ข้ ึนมายืนเคียงคู่กนั ตรง แท่นพิธี ทุกคนหันไปมองแขกอีกหนึ่งตรงด้านหน้า เงาจากไอแดดต้องบนรู ปร่ างสูงใหญ่ที่ ยืนนิ่ง ชายหนุ่มในชุดขาวดึงดูดทุกความสนใจให้เพ่งมองทุกกิริยาจนกระทัง่ ฝ่ ายนั้นสาวเท้า เข้ามาใกล้ ฮานะแตะมือกับพี่ชายแล้วยิม้ อย่างลิงโลด เจ้าตัวเอาศอกกระทุง้ สี ขา้ งมุราคามิ เคย์ ไปทีหนึ่งเพราะคนรักทาหน้าตาไม่สบอารมณ์ “ พี่ชอบหมอคาซึมะมากกว่า ” เคย์กระซิบ เสมองไปทางอื่นเพราะเกลียดขี้หน้าว่า ที่นอ้ งเขยจนไม่อยากจับจ้อง “ พี่เคย์ได้หมอสมใจแน่..แต่เป็ นกับลูกเรา เจ้าโซระต่างหาก ” ฮานะหมายมัน่ แอบ ส่งเสี ยงลุน้ กับไทระโดยที่ปล่อยให้สามีสุดรักงงงันว่าจะขุนอย่างไรให้ โซระโตทันคุณ หมอ บาทหลวงที่กาลังจะอ่านคัมภีร์ของคู่ชีวติ ทาสี หน้าสงสัย หันไปมองชายหนุ่มที่ยนื อยูต่ ่อหน้ายิม้ มุมปาก ฝ่ ายพ่อเจ้าสาวก็ยงั คงกุมมือเรี ยวอยูอ่ ย่างเคย ไม่ได้ขอให้ดาเนินพิธีต่อ จนกระทัง่ ผูม้ าใหม่กา้ วเข้าหา “ ซายูริ..” จุนเรี ยกชื่อ ดวงตาทอแววความรักที่ไม่คิดจะซุกซ่อนมันอีกต่อไป ซายูริมองหน้าอีกฝ่ ายด้วยหัวใจที่เต้นรัว หยาดน้ าในดวงตากลมใสร่ วงหล่นเงียบ เชียบ เรี ยวปากบางขบเข้าหากัน พวงแก้มนวลเป็ นสี แดงเรื่ อกับอุง้ มืออุ่นที่ยนื่ มาหา “ ฉันเพิ่งรู ้ตวั ว่าควรจะทาอะไร..สิ บสามปี ที่ผา่ น ฉันหนีหวั ใจตัวเองมาตลอด สี่ ปี ให้หลังฉันมัวแต่นงั่ เสี ยใจกับเรื่ องอดีต เอาแต่เฝ้ าภาวนาให้ซายุกลับมา..” เขาขยับขึ้นมายืนแนบชิด ดวงตาคมกริ บจับจ้องลูกแก้วสี สวยที่ทอแววหวานฉ่ า

195

“ ตอนนี้..ฉันจะไม่ยอมให้เวลาแค่ไม่กี่ชวั่ โมง ทาลายความสัมพันธ์ตลอดสิ บเจ็ดปี ของเรา ฉันจะทาตามใจตัวเอง ทาตามคาว่ารักของซายุอย่างไม่ลงั เลเลย ” ทาซึดะ โทอิลอบยิม้ อย่างพอใจ เขามองอย่างลุแก่โทษกับหมอคาซึมะที่ยมิ้ น้อยๆ ในภาพตรงหน้า สิ่ งที่คนทั้งสองต้องการตรงกันอย่างไม่ตอ้ งมีขอ้ ตกลงคือรอยยิม้ ที่มาจากใจ และความสุขของเจ้าตัวเล็กที่แสนเปราะบาง ลูกแก้วใบน้อยที่คงแหลกสลายได้ง่ายดายแต่ มันก็มนั่ คงกว่าสิ่ งอื่นใดในเรื่ องของหัวใจรัก “ ฉันมัน่ ใจในความรักของซายุ ถ้าซายุมนั่ ใจในรักของฉันเหมือนกัน ก็ขอให้วนั นี้ ..เป็ นพิธีของเรา ” ซายูริมองฝ่ ามือใหญ่ที่ยงั คงรอคอย นัยน์ตาสี อ่อนมองสบกับคนเป็ นพ่อ โทอิ ปล่อยแขนลูกคนสวยแทนคาตอบว่าจงทาตามใจของตนเอง ครั้นหันไปหาคุณหมอคนดีที่ ออกตัวช่วยทุกอย่างก็ได้รับรอยยิม้ อ่อนโยนส่งมาให้แทน ร่ างเล็กช้อนสายตาขึ้นมองผูช้ ายคนเดิมที่ยงั คงมีอิทธิพลต่อหัวใจดวงน้อยๆไม่ เสื่ อมคลาย ริ มฝี ปากสี ชมพูสดแย้มยิม้ ด้วยความยินดีเมื่อปลายนิ้วนุ่มบรรจงวางลงกับมือข้าง นั้น ความร้อนที่แผ่ซ่านจากสัมผัสแผ่วเบาวาบไปในหัวใจสองดวง ราวกับจะถูกคล้อง เกี่ยวด้วยความรักที่มีมาเนิ่นนาน อบอุ่นและมัน่ คงโดยไม่จาเป็ นต้องสรรหาคาพูดใดๆ เสี ยง หัวใจที่ร่ าร้องยังคงเต้นดัง รัวเร็ วไปกับการเริ่ มต้นใหม่ของกันและกัน เสี ยงปรบมือและคาอวยพรแสดงถึงความดีใจดังมาจากทัว่ ทุกมุมห้องในโบสถ์ หลังใหญ่ ระฆังวิวาห์ดงั ขึ้นอีกครั้ง กังวานไปกับสายลมอบอุ่นของฤดูร้อน โฮโจลอบถอนหายใจ เขาก้าวลงมาจากแท่นพิธีแล้วแตะลงบางเบากับไหล่นวล เนียน บีบกระชับมือทั้งสองที่กอบกุมกันไม่ยอมห่าง ก่อนจะถอยออกมาเบื้องหลัง ปล่อยให้ กลางผืนพรมนุ่มนั้นมีเพียงคนทั้งสองที่จะใช้ชีวติ ร่ วมกันต่อไป บาทหลวงอ่านข้อพระคัมภีร์ในมือต่อหน้าคูเ่ จ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยนื เคียงข้างกัน ถ้อยคาภาษาอังกฤษนั้นฟังดูง่าย กระชับและลึกซึ้ง แต่สองฝ่ ายที่ยงั คงประคองอุง้ มือของ

196

คู่รักตนเอาไว้ก็ไม่ได้คิดรับฟัง ก็เพราะในดวงตามีแต่ความรักหวานเชื่อมจนเสี ยงอื่นใดที่ไม่ ข้องเกี่ยวต่างเจือจางหายไปหมด “ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ” ซายูริพดู อุบอิบ แอบยิม้ เคอะเขินด้วยพวงแก้มที่เป็ นสี แดงปลัง่ จุนมองใบหน้างดงามที่ดูสะสวยเป็ นพิเศษอย่างเด็กสาวที่บา้ นเขาคุยไว้ไม่มีผิด ซ้ า ยังมากกว่าที่คาด ด้วยประกายแวววาวในดวงตาคู่น้ นั นับวันก็ยงิ่ เย้ายวนให้หลงใหล ซายูริ เหมาะกับสี ขาวอย่างที่ไม่มีใครจะสวมชุดนี้ลงแล้วน่ารักได้เท่าเทียมอีกแล้ว เส้นผมสี น้ าตาลอ่อนคลอเคลียอยูข่ า้ งแก้มเนียน เรี ยวปากจิ้มลิ้มเป็ นสี สด เพียงแค่ จ้องมองก็รับรู ้ถึงรสหวานที่ตรึ งใจ ปลายจมูกน้อยๆที่ชอบกดลงมาข้างแก้มเขาดูน่ารัก เหมือนคนหัวรั้น ไล่เรื่ อยขึ้นไปยังดวงตาสุกสกาวที่เหมือนแสงเดือนในคืนมืดมิด ..เป็ นตุก๊ ตาตัวน้อยที่มีความหมายกว่าค่างวดใดๆ.. “ ก็เกือบจะไม่มา..เพราะอยากทาตัวเป็ นผูเ้ สี ยสละที่ดี ปล่อยให้ซายุมีความสุขกับ หมอสองคน ” จุนกระซิบ ไม่สนใจคาพูดของบาทหลวงตรงหน้า “ แล้วเป็ นยังไงต่อล่ะ คุณมิคาเอล ” ร่ างเล็กบางกระเซ้า ยิม้ หวานให้เสี ยจนคนมอง คิดว่าเขาคงต้องสาลักไปด้วยความสุขที่ท่วมท้นตรงนี้แน่ “ เกือบขาดใจ..แล้วก็รู้วา่ เจ้าสาวเจ้าแผนการของฉันก็คงต้องเศร้าไปด้วย ” เขาหัน มาบอก ประสานปลายนิ้วเข้าหากันจนแนบสนิท “ ก็เลยตามมางั้นสิ ..เกิดมีแต่คนคัดค้านคงแย่ ” ซายูริเสมองไปทางอื่นทั้งที่กาลัง ยิม้ มากมายจนใจเต้นแรง “ ก็จะฉุดไปเลย ไม่สนใครทั้งนั้น ไหนๆก็เคยทามาแล้วนี่ ” ชายหนุ่มว่าหน้าตาย “ คนเอาแต่ใจ..ร้ายกาจชะมัด ” เจ้าสาวตัวน้อยแกล้งต่อว่า “ นัน่ สิ นะ แต่รู้มาว่าเป็ นคุณสมบัติดีเด่นที่พวกสาวๆต้องการมากซะด้วย ” เขา แกล้งหยอก เงียบลงไปเมื่อบาทหลวงร่ างท้วมอ่านข้อความจบ

197

ก่อนที่คนทาพิธีจะต้องเอ่ยชื่อเป็ นคาซึมะ โฮโจ เจ้าบ่าวรู ปหล่อก็กลับขอเป็ นคน พูดคาปฏิญาณจากหัวใจที่แท้จริ งด้วยตัวเอง เขาขานชื่อของตน เอ่ยด้วยน้ าเสี ยงทุม้ นุ่มนวล แต่มนั่ คง “ I promise to love, honor and cherish my lover for better or worse, for richer or poorer, in sickness and in healthiness..” จุนกล่าวคาสาบาน แววตาจับจ้องอยูแ่ ต่ที่ภรรยาคน สวยไม่ยอมละแม้เสี้ ยววินาที “..until we are separated by death. ” ซายูริยมิ้ ทั้งน้ าตา ปลายนิ้วเรี ยวยกขึ้นเช็ดมันออกด้วยหัวใจที่พองโต ความสุขอาบ เข้าทัว่ ร่ างจนมันอุน่ วาบอย่างที่ไม่มีวนั นึกได้เลยว่าจะได้ยนิ คานี้จากปากคนที่เคยทาร้ายกัน โดยอาศัยความรักเป็ นเครื่ องมือ บาทหลวงวัยเกือบหกสิ บกว่ายิม้ ให้ดว้ ยความเอ็นดู เขามองเจ้าบ่าวที่บรรจงซับ น้ าตาให้อีกฝ่ ายอย่างนุ่มนวล ร่ างเล็กบางเอาแต่เงียบแล้วสะอื้นแผ่ว คาสาบานนั้นจึงเป็ น หน้าที่ของคนทาพิธีที่จะช่วยถามให้ แต่ความเงียบงันยังคงเป็ นคาตอบ จุนกลั้นใจด้วยความหวาดหวัน่ นึกกังวลว่าเจ้าตัวน้อยของเขายังมีอะไรมาลองใจ หรื อกลัน่ แกล้งให้วติ กเล่นอีกหนอ “ จะไม่ตอบรับเหรอ คุณตุก๊ ตาขี้แย ” เขากระเซ้า รั้งมือนุ่มไว้ไม่ให้ยกขึ้นขยี้ตา เพราะมันคงบวมช้ าไปหลายวันในเมื่อเจ้าของยังเอาแต่ร้องไห้อยูแ่ บบนี้ “ ถ้าซายุยงั ลังเล ฉัน ต้องขาดใจแน่ ” ซายูริส่ายหัว พึมพาว่าไม่ได้ลงั เล มันแค่พดู ไม่ออกก็เท่านั้น “ รักฉันมั้ย ” จุนถามกลับ สายตาคมกล้ามีแต่ความอ่อนโยนจนไร้วแี่ ววของผูช้ ายที่มีแต่ความโหดร้าย ไม่เคย ปรานีคนเก่า เขายังจาบทเรี ยนในครั้งนั้นได้ดี และคงจดจามันไม่มีลืมเลือนไปจนวันตาย “..รัก..” อาจเป็ นเฉพาะเวลานี้ก็ได้ ที่ทาซึดะ ซายูริจะไม่เขินอายจนเกินเหตุ ถึงได้ พูดความในใจได้อย่างไม่เก้กงั

198

“ งั้นก็..ตอบรับซะสิ ” ชายหนุ่มอ้อนวอน เห็นสายตาที่ลนุ ้ กันใจแทบขาดของพวก ตัวกระเปี๊ ยกทั้งหลาย ร่ างบอบบางถอนสะอื้น สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วยิม้ ตอบกับชายชราตรงหน้าที่ยนื รอรับฟังอยูเ่ ช่นกัน “ I do..” มีเสี ยงปรบมือดังลัน่ อาคารหลังเก่าอีกครั้ง..และอีกครั้ง กลีบกุหลาบขาวมากมาย ถูกเด็กหญิงตัวน้อยๆสวมปี กเหมือนนางฟ้ าโปรยปรายลงมาจากระเบียงชั้นสอง เพื่อนตัวดี อย่างอายะแอบร้องไห้ไปนิดกับภาพที่รอคอยมานานเหมือนที่เพื่อนรักแอบหวังอยูล่ มแล้ง ..ไม่ตอ้ งร้องไห้เพียงคนเดียวอีกต่อไป.. “ ถ้าอยากมีบรรยากาศแบบนี้ดว้ ยคน ฉันพาอายะไปแต่งกันที่ไหนก็ได้ที่อายะ ชอบ ” เรี ยวเฮที่ยนื นิ่งอยูน่ านยินดีกบั เพื่อนไปแล้วก็ถึงคราวจะแหย่คนรักของตัวเองบ้าง “ ทะเลทราย ” อายะกะพริ บตาไล่หยดน้ าที่เอ่อล้นออกไป “ ห๋ า..” เขางุนงง ภาพในหัวที่เป็ นเวนิส ปารี ส เวียนนา กระทัง่ การล่องเรื อรอบ สมุทรหายวับในทันที “ ฉันชอบไคโร เรี ยวไปหัดขี่อูฐให้ดว้ ย ” ว่าด้วยรอยยิม้ ก่อนจะพยักหน้าบอกเจ้า อาโอะตัวกระจ้อยให้ยนื่ แหวนแต่งงานในมือกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว จุนเลิกคิ้วเป็ นเชิงถามว่าของขวัญวันแต่งงานของเขาหายไปไหนเสีย จนกระทัง่ สุดที่รักกระซิบบอกให้อาโอะล้วงออกมาจากกระเป๋ ากางเกงเหมือนแหวนสารองถึงจะยิม้ ออกมาได้ “ ฉันกะอยูแ่ ล้วว่าจุนต้องมา ” มือนุ่มถูกกอบกุมเข้าหา ร่ างสูงยิม้ คลี่ปลายนิ้วเรี ยวออก บรรจงสวมแหวนประดับเพชรน้ างามราคาแพงลง กับนิ้วขาว ตัวเรื อนสามวงคล้องติดกันส่งประกายวูบไหว สะท้อนอยูบ่ นหยดน้ าตาแห่ง ความยินดี

199

อาโอะจังยืน่ แหวนทองคาขาวเนื้อเกลี้ยงส่งให้ญาติคนสวยก่อนจะวิง่ ตุบตับลงมา จากแท่นพิธี เกือบทาแหวนของหมอคาซึมะที่วางไว้หลอกๆหล่นลงแล้วถ้าเจ้าโซระจังไม่ ตะครุ บเอาไว้ก่อน จุนให้คนรักสวมแหวนแต่งงานลงกับนิ้วนางซ้าย มันพอดีอย่างที่ไม่ตอ้ งแก้ไข อะไรเลย ดวงตาสี นิลฉายอุ่นไอรักเต็มเปี่ ยม ก่อนที่บาทหลวงจะอนุญาตให้จุมพิต อ้อมแขน แข็งแรงก็กลับรั้งเอวคอดเข้าหาแล้วกดจูบลงบนเรี ยวปากหอมหวานอย่างแนบแน่น..และ ตราตรึ ง ดวงตาสี เทาตกตะลึงเล็กน้อยเพราะชายคนรักใจร้อน ไม่ยอมรั้งรอคาบอก แต่ก็ เพียงครู่ เดียวเท่านั้น แขนเรี ยวบางก็ยกขึ้นโอบรอบบ่ากว้าง ปลายนิ้วขยุม้ ตัวเสื้ อเชิ้ตสี ขาวจน มันยับย่น เอียงหน้ารับจูบลึกซึ้งที่เกี่ยวกระหวัดกันไม่ยอมห่าง ดวงใจทั้งสองเต้นรุ นแรง ดิ้น เร่ าราวกับว่าจะหลอมรวมเป็ นเพียงหนึ่ง ..จูบอ่อนหวานที่ให้ความหมายของพันธสัญญา..ผูกชิดสนิทกันไปทั้งใจ.. ..แว่วเสี ยงประกาศให้สองเราเป็ นสามีภรรยาอย่างแท้จริ ง.. ..แต่ก็ไม่มีวแี่ ววเลยว่าฝ่ ายใดจะละออกมาจากจูบที่น่าลุ่มหลงนี้ .. ..เนิ่นนาน..ตราบจนวันสุดท้ายของกันและกัน.. “ รู ้คาตอบของฉันแล้วนะ จุน ” ซายูริกระซิบ ริ มฝี ปากเคล้าคลึงอยูไ่ ม่ห่าง “ หื อ ” ร่ างสูงใหญ่กม้ มองแต่รสหอมที่ตกั ตวงได้ไม่เบื่อ เจ้าสาวแสนสวยเขย่งปลายเท้าขึ้น โน้มต้นคออีกคนให้กม้ ลงมาติดกันก่อนจะเปิ ด ปาก “ ฉันเลือกลูซิเฟอร์ ” คนฟังนิ่งค้าง ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบาแล้วปล่อยให้ฝ่ายนั้นหอมแก้มเอาอย่างที่ชอบ ทา แขกทุกคนยืนขึ้นและปรบมือด้วยความยินดีกนั อีกหน เต็มเปี่ ยมไปด้วยความสุขที่อวล เคล้าอยูร่ อบตัวในสถานที่ศกั ดิ์สิทธิ์ “ รักซายุนะ ” เขากระซิบ เชยคางมนขึ้น ให้รับจุมพิตที่ชวนหลงมัวเมาอีกหนแล้ว มันก็เป็ นเรื่ องที่อีกฝ่ ายเต็มใจยิง่ กว่าอะไร

200

“ อือ..รักจุนเหมือนกัน ” ...... คาซึมะ โฮโจขอปลีกตัวออกมาจากงานในชัว่ วินาทีที่คนรักกันทั้งสองตกอยูใ่ น อ้อมกอดของแต่ละฝ่ าย จูบแสนหวานราวกับจะย้อมให้รอบด้านกลายเป็ นความงดงามที่ขบั กล่อมซานโตริ นีท้ งั เมือง เขาทอดถอนใจ ยิม้ ให้กบั นักดนตรี และแขกชาวกรี กคนอื่นที่ขอมาร่ วมเป็ นสักขี พยานในครั้งนี้ ร่ างกายที่อ่อนแรงทรุ ดลงนัง่ กับบันไดสี ขาวที่ทอดยาวตามไหล่เขาของเอีย ดวงอาทิตย์ข้ นึ เจิดจ้าอยูเ่ บื้องบน ดวงตาสี เข้มหรี่ มองแล้วถอนใจอีกครั้ง ปล่อย ความคิดและหัวใจที่เจ็บแปลบให้ล่องลอยไปไกลราวกับว่ากาลังจะถ่วงมันให้จมลงใต้เอ เจียนที่งดงาม “ แผนสูงนะครับ ” เสี ยงทักของฮานะจังดังแว่วเข้ามาก่อนที่เจ้าตัวจะนัง่ ลงเป็ น เพื่อน เขามองคุณหมอตัวน้อยที่ยงั ร้องไห้กระซิกเพราะความปลาบปลื้ม พึมพาว่าพี่เคย์ แค่สวมแหวนให้ก็วา่ โรแมนติกแล้ว แต่นี่จุนถึงกับแต่งงาน ชาติน้ ีจะหาผูช้ ายที่ไหน อ่อนโยนได้เท่าคงไม่มี “ เขาเรี ยกว่าเปลี่ยนแผนกะทันหันต่างหาก ” โฮโจหัวเราะเฝื่ อน “ ผมว่าต้องให้รางวัลนักแสดงดราม่าดีเด่นกับรุ่ นพี่แล้วล่ะ ” ร่ างเล็กเย้าแหย่ ดวงตาเป็ นประกายด้วยความคิดที่หมายปองจะจองตัวคุณหมอให้ลูกชายไปแล้วเรี ยบร้อย “ ขอถือว่านัน่ เป็ นคาชมก็แล้วกัน ” เขายิม้ รับ หันไปมองเสี ยงเรี ยกของไทระจังที่ ตะโกนบอกน้องชายและตัวเขาว่าถึงเวลาถ่ายรู ปรวมแล้ว ฮานะมองรุ่ นพี่คนเก่งที่โรงพยาบาลอย่างชัง่ ใจ ไม่กล้าขอให้ไปยืนเจ็บอยูใ่ กล้ๆคน ที่ตวั เองรัก เลยได้แต่บีบมือลงบนบ่ากว้าง นึกนับถือในความพยายามของคุณหมอที่วา่ ถูก ขอร้องให้มาทาทุกอย่างก็เพื่อช่วยพิสูจน์ความรักที่มนั่ คงของคนสองคนก็เท่านั้น

201

“ ถ้าไม่เป็ นอะไรมากก็เข้ามาเถอะนะครับ หรื ออยากจะรอเป็ นเจ้าบ่าวซะเองอีกสัก สิ บปี ให้หลังก็ได้ ผมจะคอย ” คุณแม่ลูกสองพูดติดความนัยแล้วขอตัวเข้าไปร่ วมถ่ายรู ป ครอบครัวใหญ่ ปล่อยให้รุ่นพี่นงั่ งงอยูค่ นเดียว “ หมายความว่าอะไรน่ะ ฮานะ ” โฮโจหันกลับไป เปิ ดปากจะถามแต่แล้วก็ตอ้ ง ชะงักเมื่อสายตาสบเข้ากับเจ้าลูกบอลตัวกระปุ๊ กลุก๊ ที่ยนื ยิม้ ยิงฟันสองซี่กบั เหงือกแดงแจ๋ อยู่ ด้านหลัง “ ฮิๆ ” เจ้าตัวน้อยยิม้ เผล่ บิดซ้ายบิดขวา ดูคล้ายกับว่าจะแอบมายืนมองเขานาน แล้วแต่ไม่กล้าทักก็เท่านั้น คุณหมอหัวเราะ มองเด็กชายตัวกลมที่ถูกจับใส่ชุดกระโปรงสี ชมพูหวานเจี๊ยบซ้ า ยังพองฟูเหมือนเอาตาข่ายครอบได้อย่างน่ารักน่าชัง เส้นผมน้อยนิดที่ถูกคุณแม่มดั จุกเอาไว้ โด่เด่ถูกประดับด้วยมงกุฎดอกไม้ช่อสวย “ โซระจัง ” เขาเรี ยก ตบลงพื้นปูนข้างกายแปะๆเป็ นสัญญาณว่าอยากมานัง่ กับอา หมอก็เอาเลย โซระยิม้ ร่ า วิง่ ตุบตับลงมาทิ้งน้ าหนักดังปั้ กใหญ่ตรงที่วา่ งด้านข้าง สองมือเท้าคาง แล้วใช้ดวงตากลมแป๋ วแหววจับจ้องอยูท่ ี่ผชู ้ ายตัวโต ถึงโซระจะเป็ นเด็กตัวกระเปี๊ ยก เกิดมา ก็เจอแต่พอ่ เคย์กบั แม่ฮานะ แต่โซระจังก็ชอบมองคุณหมอคาซึมะที่สุดเพราะทั้งเท่ท้ งั ใจดีไม่ แพ้ปะป๊ าเลย “ วันนี้อาหมอหล้อหล่อ~ ” เสี ยงเล็กเสี ยงน้อยทาจีบปากจีบคอ โฮโจหัวเราะอีกครั้ง เขายิม้ ได้เสมอเวลาอยูก่ บั เจ้าตัวเล็กช่างประจบ “ ทาปากหวาน เดี๋ยวหมอไปขอโซระมาเป็ นเจ้าสาวเอามั้ย ” “ งื้อ~ ” โซระอวดฟันกระต่ายสองซี่หน้า แก้มกลมเป็ นสี แดงเรื่ อเหมือนกับซายูริ ไม่มีผิด “ ทาไมพี่ชายคนนูน้ ถึงไปยืนแทนอาหมอ ” มือนุ่มนิ่มกระตุกชายเสื้ อของคนที่มอง เหม่ออีกหน

202

ร่ างสูงยิม้ น้อยๆ บิดจมูกจิ้มลิ้มด้วยความชอบใจกับความช่างสังเกตสังกา มือใหญ่ จับลงบนตัวอิ่มเนื้อแล้วออกแรงยกมานัง่ บนตัก เห็นเจ้าโซระทาท่าจะจามเพราะแพ้อากาศที่ กรี ซก็ตอ้ งคว้าผ้าเช็ดหน้ามาแก้ขดั ก่อนตามเคย “ หมอไปยืนแทนเขาชัว่ คราวต่างหาก เรี ยกว่าบทบาทสมมติน่ะ ” เขาพยายาม อธิบาย หัวเราะไปนิดเมื่อเห็นคิว้ ที่ไม่ค่อยจะมียน่ เข้าติดกันซ้ ายังขมวดจนแทบจะเป็ นโบว์ “ เหมือนละครเวทีไง ” เขาทามือทาไม้ประกอบคาพูด “ แบบอัศวิน! ” โซระหัวเราะร่ า ปรบมือชอบอกชอบใจ “ ใช่แล้ว..หมอเป็ นมังกร ย่าห์~ ” ชายหนุ่มแกล้งทาเสี ยงขู่ ยกมือขึ้นสูงแล้ว ตะครุ บตัวป้ อมเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่เรี ยกเสี ยงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “ พ่นไฟที่จมูก ” เด็กชายทาเสี ยงฟ่ อๆ แกล้งแยกเขี้ยวเหมือนในหนังแต่ดูยงั ไงก็ เห็นแต่เหงือก ทาไปทามาเลยจามเสี ยยกใหญ่ “ ฮ่ะๆ..พ่นไฟได้ดว้ ย แล้วก็มีอศั วินมาช่วยเจ้าหญิง ” เขาชูมือขึ้นทาเหมือนถือดาบ ยาว ส่งเสี ยงประกอบดังช้งเช้งไปตามเรื่ อง “ แล้วมังกรก็โดนเสี ยบตาย เจ้าหญิงรับรักอัศวิน ไป ” หมอคาซึมะเล่าเสี ยงเศร้าสร้อย ทาเป็ นกาดาบปั กเข้าที่เหนือหัวใจ ก่อนจะแกล้งสลบ เอาหัวพิงขอบผนังสูง “ อาหมอ..” โซระจังทาตาโตเหมือนปลาทอง มืออวบอ้วนเขย่าตัวคนที่ให้อาศัยนัง่ บนตัก “ อาหมอ! ” เสี ยงเล็กหวีดเบาๆ จับไหล่กว้างแล้วพยายามจะปลุกให้อีกคนตื่นแต่ก็ยงั เห็นว่านัง่ นิ่ง หลับตาเฉย “ ฮึก..ฮึก..” น้ าตาเจ้ากรรมไหลพราก แขนป้ อมยกขึ้นเช็ดป้ อยๆ จนคนที่แอบหรี่ ตามองอยูต่ อ้ งรี บลุกขึ้น โอ๋ กนั ยกใหญ่ “ ฟื้ นแล้วจ้า แก่หนังเหนียวไม่ตายง่ายหรอกนะ ” เขากระเซ้า หยิกแก้มพองลม อย่างเอาใจ ชะงักไปนิดเมื่อเด็กชายตรงหน้าคว้ามงกุฎดอกไม้สวมให้ที่หวั “ ผมให้มงกุฎนางฟ้ า อาหมอจะไม่มีวนั ตาย ” โซระยิม้ แก้มปริ ยืดตัวขึ้นหอมแก้ม อีกฝ่ ายเต็มรัก

203

ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นได้ ใจที่แห้งโหยพลันชุ่มชื้นขึ้นเพราะคาปลอบใจซื่อๆของ เด็ก แอบพูดพึมพาว่าอยูด่ ีไม่วา่ ดีก็เอาตัวมาเจ็บหัวใจซะอย่างนั้น ซ้ าเล่นบทร้ายแบบนี้ถา้ เป็ นในเวทีคงโดนขว้างไข่ใส่แน่ “ ผมจะเป็ นเจ้าฉาว ” เด็กชายบอกความประสงค์ จิ้มนิ้วจึ้กลงบนอกของเจ้าบ่าวใน อนาคตที่ตวั เองยังสูงไม่ถึงเอวเลย “ เจ้าสาวครับ ” เขาแก้คาให้ บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็รีบดื่มนมแล้วออกกาลังกายให้ แข็งแรงซะ แล้วหมอจะช่วยเป็ นเถ้าแก่สู่ขอหลานชายเพื่อนมาให้ “ ให้อาหมอเป็ นเจ้าบ่าว ” โฮโจยิม้ เจื่อน ขยี้ลงบนผมหอมฟุ้ งอย่างรักใคร่ นึกขาที่ฮานะจังชอบพูดสองแง่ สองง่ามเหมือนจะยกลูกชายให้จริ งๆ ..แต่เอาให้ตาย..เขาก็คิดกับโซระได้แค่หลานตัวน้อยๆเท่านั้น.. ..ไม่มีวนั ชอบแบบคนรัก..และไม่มีวนั จะรักได้อย่างเจ้าสาว.. “ ถ้าหมอตายไปก่อนอย่าลืมไปขุดกระดูกขึ้นมาละกัน ” เขาบอก ถอดสร้อยเงินที่สวมติดตัวออกแล้วร้อยแหวนเนื้อเกลี้ยงเข้า สวมให้เจ้าตัวเล็กเป็ น ของขวัญ ยิม้ กับท่าทางดีใจของโซระที่ได้วตั ถุวาววับมาคลึงเล่น ชายหนุ่มโยกตัวไปมาแล้ว ร้องเพลงที่ชอบดีดเปี ยโนหลังสี ขาวที่บา้ นให้เด็กชายฟัง ..มันคงตั้งโดดเดี่ยว..และเหงาหงอยต่อไป.. “ เหมาะกันดีเนอะ ” ไทระที่ยนื เกาะขอบประตูหน้าโบสถ์พึมพากับน้องชายที่ แอบชะโงกหน้ามาคอยมองลูกคนเล็กปะเหลาะรุ่ นพีใ่ นที่ทางาน “ ที่จริ ง..น่าจะจองตัวไว้ให้มิดจังเหมือนกันแฮะ ผูช้ ายอะไรเพี้ยน..เอ้ย! อ่อนโยน ได้โล่ ” รี บแก้คาเพราะนึกไปถึงตอนแอคติ้งประหลาดๆเรื่ องมังกรกับอัศวินของคุณหมอ แล้วไม่คิดว่าคนเคร่ งเครี ยดกับงานจะทาได้ ฮานะอ้าปากค้าง ยกมือทาเป็ นกากบาทห้ามพี่ชายเด็ดขาด “ ของโซระนะพี่ มิดจังน่ะ อาโอะจองแล้ว ”

204

“ อ้าว..ดองกันเองในบ้านจะได้ลนุ ้ เหรอ ” คนพี่งึมงา แอบยิม้ กับเสี ยงเพลงนุ่มหู ของคุณหมอ “ พี่ก็หาคู่ขา้ งนอกให้ไทโยสิ จะได้สนุก ” “ ว่าแต่..จะไม่มีปัญหาเรื่ องอายุเรอะนัน่ ถึงหน้าตาหมอจะเหมือนยีส่ ิ บก็เถอะ ” ไทระบุย้ ใบ้ แอบถอนใจเพราะหมอก็สามสิ บกว่าแล้วแต่เจ้าโซระเพิง่ เตาะแตะในวัยอนุบาล “ โห..อายุมากๆสิ มีลนุ ้ พี่ก็รู้นี่นา ” ฮานะหัวเราะ ท่าทางดูเจ้าเล่ห์เพราะจะแซวว่า แอบได้ยนิ ชัดเจนเลยนะ เมื่อคืนที่หอ้ งพักในวิลล่า “ ก็..มันโรแมนติก ” ไทระหน้าแดงซ่าน สงสัยว่าคงส่งเสี ยงกันดังไปหน่อย แต่พดู ก็พดู ..ในเมื่อคุณเซจินี่ยงิ่ อยูใ่ กล้ยงิ่ เซ็กซี่ “ จบเรื่ องซะที..” คุณหมอตัวน้อยจูงมือพี่ชายสุดรักให้เข้าไปด้านใน ปล่อยรุ่ นพี่ กับลูกชายช่างฉอเลาะนัง่ กันสองคนต่อ “ ที่เหลือก็รุ่นลูกพวกเราแล้ว รอมีเรื่ อง..ไม่รู้จะโหดหรื อหวาน ” ทั้งคู่มองหน้า แล้วหัวเราะพร้อมกันกับอีกฝ่ าย นัยน์ตาเป็ นประกายแวววับ ....................................................................................... เสี ยงหอบหายใจดังก้องอยูใ่ นห้องนอนกว้าง เงาสัน่ ริ กที่ทาบบนผนังเกาะเกี่ยวกัน และกันจนแนบชิด ร่ างกายสูงใหญ่ค่อยๆหยุดการเคลื่อนไหวแล้วล้มลงนอนทาบทับบนตัว บอบบางที่ยงั โอบกอดอยูไ่ ม่ปล่อย ขาเรี ยวที่กระหวัดรอบสะโพกแกร่ งทิ้งน้ าหนักลงแล้ว ทอดตัวโอนอ่อนอยูใ่ ต้ร่าง อกบางสะท้อนขึ้นลงตามเรี ยวปากที่แย้มรับอากาศเข้าไป คุณเจ้าบ่าวหมาดๆยืดตัวขึ้น จูบซ้ าแล้วซ้ าเล่าลงบนริ มฝี ปากนุ่มละมุน ประคองให้ ต้นคอขาวแนบเข้าหากัน ก่อนจะถอดถอนกายออกมาเชื่องช้า ถึงอย่างนั้นคนข้างใต้ก็ยงั สะดุง้ เฮือกเมื่อไออุ่นร้อนหลุดออกไปนอกร่ าง หยาดหยดของความสุขไหลริ นลงเปื้ อนผ้าปู สี ขาวสะอาดบนฟูก

205

จุนล้มตัวลงนอนเคียงข้าง ช้อนตัวเบาหวิวขึ้นมานอนทับอยูบ่ นแผงอก สอดแขน เข้าไปให้หนุนแทนหมอนแล้วก้มลงกดจูบบนหน้าผากนวล ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมนุ่มลื่น ด้วยความรักหมดหัวใจ ซายูริยมิ้ หวาน หลับตาพริ้ มกับสัมผัสอ่อนโยนที่ลบู ไล้ไปมาบนเรื อนร่ างขาวผ่อง นอนฟังเสี ยงหัวใจของคนรักที่ยงั ดังก้องเหมือนกับว่าเป็ นสิ่ งที่น่าตื่นเต้นนักในเรื่ องที่ทา ด้วยกัน “ ได้เวลาตอบคาถามประจาวันอีกแล้วที่รัก ” จุนทาเสี ยงจริ งจัง เชยคางมนขึ้นจูบ หนักหน่วงบนเรี ยวปากหอมไปหลายที ได้ยนิ เสี ยงประท้วงอึกอักในลาคอฝ่ ายนั้นถึงยอม ปล่อย “ แผนแต่งงานนี่..สมองอันปราดเปรื่ องของคุณหมออีกใช่ม้ ยั ” เขาขบเขี้ยวเคี้ยว ฟัน คิดในใจว่าน่าเอาระเบิดไปยัดใส่บา้ นไอ้คนหวังดีไม่เข้าเรื่ องสักครั้ง ซายูริส่ายหัวดิก นิ้วนุ่มไล้ไปมาบนแผงอกแกร่ งก่อนจะสอดเข้าไปประสานกันกับ มือที่เข้ามากอบกุม “ ที่เราวางแผนกันไว้ ก็คือให้ฉนั แกล้งมองไม่เห็น จาไม่ได้ ดูวา่ จุนจะทายังไงบ้าง แล้วพอจุนพามาที่นี่ก็ให้ฉนั สังเกตเองไปก่อน เดี๋ยวหมอคาซึมะจะตามมาทีหลัง แล้วค่อย แกล้งแหย่จุนต่อ จากนั้นถึงจะเล่นเรื่ องแต่งงาน ” ร่ างเล็กสารภาพ “ ตอนที่จุนจับได้ ฉันใจหายจริ งๆนะ นึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้ว แต่จุนก็งอ้ พอ ถึงตอนนั้นฉันเลยดีใจกะว่าจะเลิกล้มแผนที่เหลือแล้วเชียว พอดีวนั ที่จุนไปซื้อแหวน หมอ เขาโทรมาบอกว่าอยูท่ ี่เอเธนส์แล้ว ฉันก็ลงั เลไปหน่อย หมอบอกว่าเล่นแล้วก็เอาให้ถึงที่สุด ไปเลย ” จุนแอบก่นด่าหมอคาซึมะอยูใ่ นใจที่คนๆนั้นแสดงละครได้แนบเนียนยิง่ กว่าซายูริ จนน่าจะเปลี่ยนอาชีพ “ พอหมอมาที่บา้ น ฉันเลยบอกว่าจุนจับได้แล้วว่าฉันแกล้งมองไม่เห็น เรื่ องที่ หมอจะมาแอคติ้งเป็ นตัวขัดขวางจุนเลยต้องล้ม คว้าเอาแผนแต่งงานมาเล่นแทน มันเลย

206

กะทันหันแบบที่เห็นเนี่ยแหละ ” เจ้าตัวยิม้ อย่างรู ้สึกผิด บอกว่า เวลาโกหกว่าตาบอดทีไรก็ รู ้สึกผิดจนร้องไห้เลยเชียว “ โอเค..แกล้งเป็ นมองไม่เห็นกับจาไม่ได้นี่ซายุกบั หมอสมรู ้ร่วมคิดกัน ” เขาเอา นิ้วบิดแก้มนุ่มนิ่มจนอีกคนร้องโอย “ ช่วยบอกทีซิวา่ เรื่ องแต่งงานน่ะหมอนัน่ เอาไอคิวซีโร่ มาวางแผนด้วย ” “ เปล่านะ..แผนแต่งงานน่ะ ทุกคนช่วยกันคิด คิดไว้นานแล้วด้วยก่อนที่ฉนั จะ แกล้งไปเจอจุนที่สวนซะอีก ทั้งพีเ่ คย์..พี่เซจิ พ่อ ชินยะ เอริ ฮานะจัง พี่ไทระ..โหย..สารพัด เอาเป็ นด่านสุดท้ายเลยไง ” ซายูริหวั เราะสดใสเลยถูกรังแกด้วยการหอมแก้มไปอีกฟอด จุนกุมขมับ ส่ายหัวอย่างนึกไม่ออกว่าการประชุมรุ มกลัน่ แกล้งเขาของพวกมุราคา มิและพวกทาซึดะจะน่าตลกแค่ไหน ..ที่แน่ๆ..ไอ้เจ้าซาวามุระ เอริ มันยังไม่เข้าข้างพี่มนั เลย!.. “ มิน่าล่ะ..แต่งงานไกลถึงซานโตริ นี ยังอุตส่าห์มาประชุมสมัชชาร่ วมกันได้ครบ องค์ ” เขากระแนะกระแหน พึมพาว่าทาไมเจ้าเอริ กบั คุณสามีสุดรักของมันถึงไม่มา “ ชินยะติดถ่ายแบบ คุณผูจ้ ดั การส่วนตัวเลยต้องติดสอยห้อยตาม ” พูดยังไม่ทนั ขาดคาดี เสี ยงมือถือของคนรักก็ดงั ขึ้น จุนลุกจากเตียงทั้งสภาพเปลือยเปล่า แผ่นหลังกว้างมีรอยเล็บทั้งจิกทั้งลาก ไล่เรื่ อย มายังช่วงเอวและต้นสะโพกแข็งแรงที่ชวนนึกถึงเวลาที่เคลื่อนไหวอยูใ่ นกาย ดวงตาสี เทา หวานตวัดมองแล้วเล่นเอาแก้มนุ่มแดงเป็ นลูกตาลึงสุกจัด “ นัน่ ไง บ่นถึงก็โทรมา ไอ้เด็กแสบ..” คุณสามีหนั กลับ ไม่ได้เอาอะไรปกปิ ด ตัวเองแม้แต่นิดจนคนมองที่ดนั เอาระดับสายตาประสานตรงกับส่วนแข็งแกร่ งนั้นรู ้สึก เหมือนลมจะจับ “ ไง..เอริ ” เขารับสาย ทิ้งน้ าหนักลงนัง่ บนเตียงแล้วพลิกเข้ากอดคนที่รีบนอนหัน หลังให้ก่อนทั้งเนื้อทั้งตัวจะต้องเดือดพล่านเพราะความอาย ‘ ฮันนีมูนหวานมั้ยคร้าบ~ ’ เสี ยงเจื้อยแจ้วแบบฉบับเดียวที่ไม่มีใครลอกเลียนได้ ร้องถามมา

207

“ อย่ามาพูดดี..พี่กลับไปถึงโตเกียวเมื่อไหร่ นายตายแน่ ” จุนขู่อาฆาต หัวเราะแผ่ว เบากับเสี ยงกะง้องกะแง้งของน้องสุดหวง ‘ มาโทษเขาไม่ได้นา้ เอริ ถูกปิ ดปากด้วยขนมของพี่ฮานะ เพราะเป็ นห่วงพี่จุน หรอกเลยเข้าไปร่ วมฟังนิดเดียว อ้อ..แต่พอได้กินชิฟฟอนกะมันอบแล้วเลยได้ออกไอเดีย เรื่ องแต่งงานให้ดว้ ย..อ๊ะ!..ความแตก..’ ใบหน้าหล่อเหลาพยักรับ หัวเราะในลาคอทั้งที่ดวงตาเป็ นประกายวาบ ..ที่แท้..ไอ้เจ้าต้นคิดคือน้องชายเขานี่เอง!.. “ งานเข้าแล้วไอ้แสบ รอพี่กลับถึงญี่ปุ่นก่อนเถอะน้อง ” เขาหมายหัว พูดคุยด้วย อีกนิดถึงวางสายไป จุนวางโทรศัพท์ไว้ตรงหัวเตียง พอหันกลับมาก็เห็นว่าภรรยาคนสวยหลับผล็อย เรี ยบร้อย “ เสี ยดาย..ว่าจะแกล้งอีกยกสองยก ” เขาแสร้งกระซิบ รอยยิม้ อ่อนโยนผุดขึ้นตาม ลาพัง มือใหญ่เลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้แล้วช้อนร่ างบอบบางเข้ามาซุกในอ้อมกอดอุ่น หากเอาหูแนบอกนวลแล้วฟัง ก็คงจะได้ยนิ เด่นชัดว่าเสี ยงหัวใจไม่มีวนั โกหกใครได้เลย ..มันเต้น..มันร้อง.. ..ว่ารัก..ตลอดเวลา.. เขามองระเบียงกว้างที่ผา้ ม่านต้องลมตอนดึกปลิวไสว ดวงดาวนับร้อยเปล่งแสง เป็ นประกายอยูบ่ นผืนฟ้ า แสงสี นวลตาในหมู่บา้ นด้านล่างค่อยๆดับลงจนที่สุดก็เหลือเพียง หยิบตา ขับกล่อมให้ความเงียบสงบเข้ามาเยือน จุนก้มลงจูบบางเบา สัมผัสลงที่หวั ไหล่ขาว เรื่ อยมาจุมพิตแผ่วที่ปลายนิ้วเล็ก แสง ของเพชรหลากสี สะท้อนแวววูบไหวอยูก่ ลางแสงไฟสี เหลือง เมื่อกอบกุมมือซ้ายเข้าด้วยกัน ก็เห็นแหวนแต่งงานสองวงที่แนบสนิทไม่ห่าง ได้ยนิ ว่าซายูริไปลองเลือกซื้อแหวนไว้นาน แล้วเพื่อรอวันที่แผนการสุดท้ายจะมาถึง ..เจ้าแห่งความคิดกันทั้งตระกูล..

208

เขาหัวเราะ กระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าแล้วหลับตาลง “ ฉั น..ซาวามุระ จุน แล้ วนาย..เกรดเจ็ดใช่ มยั้ ” เด็กผู้ชายตัวสูงหั นมาทักเจ้ าตัวเล็กๆด้ านหน้ า วันปฐมนิเทศ นักเรี ยนทุกคนต่ างมา กันคับคั่งแต่ เขากลับมองเห็นแค่ ร่างเล็กบางคนนีเ้ ท่ านั้นที่ เด่ นกว่ าใคร ใบหน้ าหวานซึ ้งก้ มลงตา่ แก้ มเป็ นสี แดงระเรื่ อจนคนมองคิดว่ าน่ ารั กจนละสายตา ไม่ ได้ จริ งๆ ..เรี ยกว่ าตุ๊กตากระเบือ้ งคงจะเหมาะ.. “ อ..อือ ทาซึ ดะ ซายูริ..เรี ยกว่ าซายุกไ็ ด้ ” “ ซายุจัง..” เขาทวนคา ยิม้ ให้ อย่ างอ่ อนโยน “ ถ้ ามีโอกาส เราคงได้ เจอกันอีกนะ” ..ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้น..ไม่วา่ จะมีเรื่ องอะไรก็ตาม.. ..ขอให้จาไว้วา่ .. ..ฉันรักซายุ.. ..และจะรัก..ตลอดไป.. .......................................................................................

FIN Extra : Speak Softly Love สัมผัสนุ่มนวลที่แตะลงข้างแก้มปลุกคนนอนหลับสนิทให้ตื่นขึ้น ร่ างสูงใหญ่ยมิ้ มุมปากก่อนจะพลิกตัวไปทางระเบียงกว้าง แสงสว่างราไรจากด้านนอกลอดผ่านม่านขาว บางเบา

209

“ เดี๋ยวจะสายนะที่รัก ” เสี ยงหวานใสกระซิบลงข้างหูก่อนที่ภรรยาคนสวยจะเดิน ไปหรี่ แอร์ในห้อง จุนหาววอด ลุกขึ้นมาอย่างงงงันว่าถีบหมอนข้างตกเตียงไปตอนไหน เท่าที่คิดได้ คืออาศัยแต่ร่างนุ่มนิ่มนัน่ นอนกอดอยูท่ ้ งั คืน เขามองตามแผ่นหลังเล็กอย่างเพลินใจ ไล่สายตาผ่านช่วงเอวคอด เรื่ อยมาถึง สะโพกมนใต้เสื้ อตัวยาวที่คลุมไว้หลวมๆ ขาเรี ยวในกางเกงสามส่วนสี เข้มขยับไปมาอยูแ่ ถว โต๊ะหนังสื อ “ วันนี้มีงานเปิ ดตัวโรงแรมใหม่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็โดนท่านหุน้ ส่วนบิ๊กเบิ้มนัน่ กัด เอาหรอก ” ซายูริหวั เราะสดใส เน้นคาว่าหุน้ ส่วนระดับบิ๊กหรื ออีกนัยคือคุณพี่ชาย มุราคามิ เคย์ “ โอย..” ชายหนุ่มโอดครวญ เขาไม่คิดเลยว่าเรื่ องที่ร่วมลงทุนกันเอาไว้เมื่อหลายปี ก่อนจะสาเร็จผลรวดเร็ ว ขนาดนี้ มันเป็ นโครงการใหญ่มากที่เขาวางแผนเอาไว้ต้ งั แต่ยงั ถือครองบริ ษทั ของพวกทาซึ ดะอยู่ จาได้ชดั เจนว่านัดแนะหมอนัน่ ไปคุยกันที่ฟกุ โุ อกะ และเป็ นวันเดียวกับที่ปรากฏตัว ให้ฮานะเห็นครั้งแรกหลังหายหน้าไปนาน “ จะว่าอะไรมั้ยนะ ซายุ..ฉันโคตรเหม็นหน้าไอ้พี่เคย์ของซายุจริ งๆ ” เขาพึมพา ล้ม ตัวลงนอนอีกหนแล้วสอดแขนเข้าไปหนุน ซายูริหนั มาแลบลิ้นใส่ เดินเข้าใกล้แล้วดึงหมอนใบโตออกมาจากอีกคน ทาเอาหัว ฝ่ ายนั้นหล่นตุบลงกับฟูกหนา ส่งเสี ยงประท้วงเหมือนพวกสาออย “ ตื่นเลย ถ้ารู ้วา่ นอนไม่พอแล้วตอนกลางคืนจะโหมทาเรื่ องพรรค์น้ นั ไปทาไม ” ต่อว่าด้วยแก้มที่เป็ นสี แดงจัดอย่างเคย จุนหัวเราะ มองแมวน้อยที่ข่ฟู ่ อใส่อย่างอารมณ์ดี เขาลุกขึ้น ขยี้ผมยุง่ เหยิงจนชี้โด่ เด่นนั่ ให้เข้ารู ปทั้งที่ตาแทบปิ ด เงี่ยหูฟังเสี ยงปลายเท้านุ่มย่าลงพื้นพรมไปแถวโต๊ะหนังสื อ อีกครั้ง เขาก้าวลงจากเตียง ขยับเข้าไปหาแล้วฉวยโอกาสรวบเอวบางเข้ามากอด หอมแก้ม เข้าไปฟอดใหญ่ เป็ นการลงโทษคนที่ชอบแอบมาหอมแก้มเขาตอนเช้าเหมือนกัน

210

“ มอร์นิ่งคิสเร็ ว ” กระซิบข้างหูนุ่มแล้วจับคางมนให้หนั มาหา พอเห็นว่าดื้อดีนกั เลยออกแรงบีบซะหน่อยจนอีกฝ่ ายประท้วง ได้จงั หวะงามถึงได้สอดลิ้นลงไปในโพรงปาก หอม กวัดกวาดเอารสรักที่ชุ่มฉ่ าเข้าเต็มอกจึงพอใจ “ อื้อ..อย่าสิ จุน..” ซายูริดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเมื่อเห็นว่าฝ่ ามือร้อนผ่าวเริ่ มล้วง ลงไปใต้เสื้ อ “ นักข่าวจะมาตอนสิ บโมงนะ ถ้าจุนช้าพี่เคย์สวดยับแหง ” รี บชิงอธิบายเหตุ จาเป็ นตอนที่เห็นว่าสามีสุดที่รักขมวดคิ้วฉับเพราะโดนขัดใจ “ แล้วไป ” จุนยักไหล่ ตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาถือแต่ยงั ไม่วายสอดมือผ่านร่ อง กระดุมเสื้ อแล้วขยาหน้าอกบางไปหน “ ถ้าเห็นว่าแอบชายตาให้พอ่ เด็กที่ไหนล่ะมีเฮ จะจุด ไฟเผามันทั้งบ้านเลย ” เขาขู่ ยักคิว้ ท้าทายเป็ นการกวนอารมณ์แล้วปิ ดประตูหอ้ งน้ าดังปึ ง ..เป็ นผูช้ ายที่เถื่อนได้เสมอต้นเสมอปลายเสี ยจริ ง.. ซายูริหน้าแดงก่า รี บกลัดกระดุมเชิ้ตขาวเข้าไปใหม่ ระหว่างนั้นก็ตอ้ งคอยมองต้น คอว่ามีรอยประหลาดอะไรหรื อเปล่าในเมื่อตาบ้านัน่ ขยันหาเรื่ องฝากรักให้เห็นในที่เด่นๆ ตลอดเวลา มือเรี ยวจับตั้งกระดาษที่มีการบ้านคัดลายมือของเด็กวัยอนุบาลกว่าสามสิ บคนเพื่อ จัดรวมเข้าแฟ้ ม รอยยิม้ น่ารักผุดขึ้นตามลาพังเมื่อนึกถึงวันนี้ที่จะต้องไปเจอเจ้าพวกตัวน้อย เป็ นฝูงในโรงเรี ยน สนามเด็กเล่นคงจะเจี๊ยวจ๊าวน่าดู ร่ างเล็กเดินไปหยิบถุงใส่สีเทียนกล่องมากมายเข้ามารวมไว้เป็ นกองเดียว ยืนนับว่า ขาดเหลืออะไรอีกหรื อเปล่าสาหรับชั้นเรี ยนศิลปะง่ายๆของวัน มันเป็ นโรงเรี ยนที่จุนให้ เหมือนกับความฝันของเขาที่อยากหาอะไรทาบ้างหลังเอนท์ไม่ติด หรื อจะเรี ยกให้ถูกคือ ไม่ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลยมากกว่า ขนาดของโรงเรี ยนอนุบาลก็ไม่ได้มากได้นอ้ ย แต่ก็ติดจะหรู หราสาหรับการที่พี่ ไทระช่วยออกแบบแผนผังแล้วพี่เคย์ก็ยงั เป็ นคนสร้างให้ โดยมีจุนยืนยันว่าจะจ่ายเงิน ทั้งหมดแบบที่เกือบทะเลาะกันกับพี่เคย์ไปหลายยก เพราะที่ดินตรงนั้นเป็ นกรรมสิ ทธิ์ของ ซาวามุระ

211

หลังจากเสร็จสิ้นเรื่ องทั้งหมด ตัวเขาเลยต้องรับสมัครบรรดาครู นอ้ ยๆมาช่วยสอน เด็กวัยกาลังซน และถึงแม้วา่ จะเป็ นเจ้าของที่นนั่ เขาก็ยงั ต้องการจะลงไปคลุกคลีกบั เจ้าตัว เล็กทั้งหลาย เช่นว่า สอนวิธีถกั ผ้าพันคอด้วยไหมพรม มันเป็ นงานถนัดในช่วงที่พกั อยูก่ บั หมอคาซึมะ เขายังเคยแอบถักให้หมอผืนหนึ่งเป็ นสี ฟ้าหม่นและหมอก็ใช้ตลอดเวลาช่วงฤดู หนาว ในชัว่ โมงศิลปะเหมือนวันนี้ จะมีฮานะจังแอบโดดงานจากโรงพยาบาลมาช่วย สอน เอริ จงั แวะเข้ามาประจาคาบทาอาหารแบบคุณหนู ชินยะคอยเล่านิทานและต้อนเด็กไป นอนกลางวัน หมอนัน่ เป็ นที่นิยมของพวกตัวซนเพราะความที่เป็ นไอดอลขึ้นปกหนังสื อ และโผล่หน้าตามละครอยูต่ ลอดเวลาจนเรี ยกว่าเป็ นนาทีทอง คุณลุงซาโตะเองชอบแอบมา ทาตัวเป็ นคนสวน ลงกล้าไม้ดอกเสี ยทั้งโรงเรี ยนแทบกลายเป็ นฟุราโนะขนาดย่อม ยังไม่นบั รวมหมอคาซึมะที่ยงั แวะเวียนเข้ามาสอนเด็กๆในเรื่ องของชีววิทยารุ่ นจิ๋วอีกต่างหาก ซายูริยมิ้ อย่างมีความสุข ไล่เปิ ดกระดาษร้อยปอนด์ที่เด็กๆวาดรู ป ‘ครอบครัวของ ฉัน’ เอาไว้ บางคนขาดแม่ไปตั้งแต่เพิ่งเกิดก็ตอ้ งให้ความอบอุ่นเป็ นพิเศษ ดูอย่างบางภาพที่ วาดตัวเขาเข้าไปเป็ นคุณแม่แทนได้อย่างน่ารักน่าชัง “ หื ม..ผมอยากให้ครู ซายุมาเป็ นคุณแม่..งั้นเหรอ ” เสี ยงทุม้ ต่าดังขึ้นเบื้องหลัง ใกล้ มากจนเรี ยกว่าตัวแนบติดทาเอาคนที่กาลังเหม่อลอยสะดุง้ เฮือก “ มาไม่ให้สุม้ ให้เสี ยง ” ติงไปหน่อยเพราะกลัวจะตกใจตายเข้าสักวันกับวิธีเล่น แผลงๆของจุน “ บอกมาซิวา่ ความคิดเด็ก ไม่ใช่พอ่ เด็กน่ะ ” จุนกอดอก ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ ผ้าขนหนูพนั ท่อนล่างอยูผ่ นื เดียว ซายูริหน้าแดง หันหลังให้ดว้ ยไม่อยากจ้องแผงอกแกร่ งที่อยูช่ ิดกัน ช่วงแขนที่มี มัดกล้ามแข็งแรงเกาะเกี่ยวลงมาที่เอวเล็ก หยาดน้ าที่เกาะพราวไปทัว่ หยดลงตามเรื อนผมสี เข้ม ดวงตาสี นิลวาววับนัน่ ดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจยามจ้องมองอย่างจับผิด “ จะไปรู ้เหรอ ” งึมงาตอบไปก่อนจะถูกคาดโทษอีกหน

212

“ คืนนี้โดนแน่ ” จุนกระซิบ กอดรัดภรรยาสุดหวงแนบแน่นแล้วผละออก โยน ผ้าเช็ดตัวลงมาโปะหัวอีกฝ่ าย ยืนนิ่งเฉยเป็ นการบอกหน้าที่ของคนเป็ นเมีย “ ตาบ้าไม่รู้จกั โต ” ร่ างเล็กบางหัวเราะ แก้มนวลซับสี เลือดตอนที่วางผ้าลงบนตัว สูงใหญ่แล้วค่อยซับหยดน้ าเปี ยกโชกนัน่ ให้เชื่องช้า ทุกกิริยาโดนจับจ้องอยูไ่ ม่ยอมเว้น ร่ างสูงยิม้ กุมมือขาวผ่องแล้วรั้งขึ้นมาจูบ เห็นรอยแหวนเป็ นแนวสีขาวเพราะผ่าน วันแต่งงานมาได้สองปี กว่าแล้วแต่ซายุไม่เคยถอดมันทิ้งเลย..ตัวเขาเองก็เหมือนกัน..ใส่ ตลอดแม้กระทัง่ อาบน้ าจนชักกลัวว่าจะกลิ้งลงท่อไปวันไหน “ อยากฮันนีมูนอีกรอบจัง ” เขาอ้อน รวบตัวบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้ว จรดจมูกโด่งเป็ นสันลงมาที่แก้มสี ชมพูระเรื่ อ “ กลับจากสัมภาษณ์แล้วค่อยมาคุยกันนะ ” ซายูริต่อรอง เหลือบมองนาฬิกา บ่อยครั้งเพราะกลัวไม่ทนั เวลานัด จุนยกมือยอมแพ้ คว้าเอากางเกงสแล็คเนื้อดีกบั เชิ้ตทางานมาใส่โดยมีสุดที่รักคอย เขย่งปลายเท้าช่วยจับปกให้เข้าที่ “ เจ้าเตี้ย ” แกล้งแหย่เลยโดนขว้างค้อนใส่อนั เบ้อเริ่ ม เขาหัวเราะแต่ก็เขี่ยเก้าอี้ไม้ ตัวเล็กจิ๋วมาให้อีกคนอาศัยต่อขาขึ้นมาผูกไทได้สะดวก ซายูริขะมักเขม้นในการจับปมเนคไทสี เข้มนัน่ อย่างบรรจง พอทาสาเร็ จ ยิม้ ขึ้นมา ได้แล้วถึงรู ้ตวั ว่ากาลังโดนสายตาร้อนแรงคูห่ นึ่งจ้องมองไม่ยอมละ ดวงตาสี เทาหวานเลย ถือโอกาสมองกลับอย่างท้าทาย ต่างฝ่ ายต่างมองกันตาไม่กะพริ บเหมือนเล่นเกม “ ยอมๆ ” สุดท้ายจุนก็โบกมือ รู ้สึกแสบตาเวลาถ่างมันไว้ซะเฉยๆ เจ้าของใบหน้าหวานหัวเราะด้วยความขบขัน เวลาว่างทีไรชอบเล่นเหมือนเด็ก อนุบาลกันแบบนี้บ่อยครั้งเพราะจุนยังข้องใจเสมอว่าทาไมตอนที่เขาแกล้งตาบอดถึงได้ไม่ เคยกะพริ บตาเลย “ คนมันเก่ง ” เอาเข้าจริ งคือหัดหน้ากระจกอยูน่ าน

213

“ ผมยอมแพ้ครับคุณ..ให้ตายสิ ” เขาบ่น ตรวจดูแฟ้ มสัญญาและข้อตกลงใน กระเป๋ าเอกสาร ก่อนจะหันมาบอกคนรัก “ ให้ฉนั ไปส่งนะ ” ต่อรองเพราะความเป็ นห่วง หรื ออีกนัยคือหวงไม่ยอมปล่อย ซายูริมองเวลาแล้วเห็นว่ายังเหลืออีกสองชัว่ โมงก็ยอมตาม หันไปลากของหนักอึ้ง ลงมาจากโซฟาแต่มือกร้านคว้าหมับเข้ามาถือแล้วหิ้วให้ จุนยกกระเป๋ าใส่กระดาษไม่กี่แผ่น พร้อมกับสูทให้ถือแทน สุดท้ายก็เดินตัวปลิวตามสามีลงมาที่รถคันหรู เข้าไปนัง่ ตัวเปล่าเพื่อ รอสารถีรูปหล่อมาประจาที่ แม้วา่ จะมีคนขับรถ จุนเองก็ไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตาใน การอยูก่ บั ผูช้ ายอื่น อาจจะกลัวประวัติศาสตร์ซ้ ารอยตอนที่ตวั เองปลอมมาเป็ นคนสวนแล้วทาหน้าที่ ขับรถให้ลูกเจ้าของบ้านก็เป็ นได้ ร่ างเล็กแอบหัวเราะแต่แล้วก็ตอ้ งทาไม่รู้ไม่ช้ ีเมื่ออีกฝ่ ายหันมาอย่างสงสัย เสดูไป นอกหน้าต่าง แหงนมองตึกสูงระฟ้ ามากมายโดยเฉพาะอาคารสูงลิบลิ่วของพี่เซจิตรงหัวมุม ถนนตรงข้ามร้านเบเกอรี่ ที่จุนชี้ให้ดูวา่ เคยทางานพิเศษที่นนั่ ซายูรินึกชอบนิสยั ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆของคนรักเสมอมา มากมายเสี ยจนต้องยืด ตัวข้ามเกียร์รถไปจุมพิตแผ่วเบา “ หื อ..” จุนเลิกคิว้ ขึ้นเหมือนประหลาดใจ แต่แล้วก็ตอ้ งยิม้ กับคาพูดที่เหมือนเป็ น เรื่ องประจาวันจนขาดไม่ได้เสี ยแล้ว “ ฉันรักจุน ” “ ฉันก็รักซายุ ” เขายิม้ รับ ชายหนุ่มจอดรถตรงทางเข้าโรงเรี ยนอนุบาลเพื่อส่งคุณครู คนสวยไปทางาน ลง จากเบนซ์คนั โก้ก็ออ้ มลงมาหิ้วของพะรุ งพะรังพวกนั้นไปให้ถึงห้องพัก เสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว ซายูริถึงจะเดินมารอส่งเขาอีกที ได้ยนิ เจ้าพวกลูกลิงในสนามเด็กเล่นส่งเสี ยงวี้ดวิว้ แซวกัน ยกใหญ่ “ เย็นนี้จะมารับ ” เขาว่า กาชับให้คอยดูข่าวในทีวดี ว้ ย

214

“ ห้ามทะเลาะกับพี่เคย์นะ ” ซายูริสงั่ เด็ดขาด หัวเราะไปหน่อยตอนที่เดินมาส่ง สามีข้ ึนรถ “ รับทราบครับพ้ม..” จุนเอียงตัวให้อีกฝ่ ายทาหน้าที่เหมือนเคย จนริ มฝี ปากนุ่ม จรดลงมาที่ปากร้อนระอุแล้วถึงจะยอมไปทางาน ..เป็ นชีวติ ประจาวันที่หวานไม่มากและไม่นอ้ ยจนเกินไป.. ...... แสงแฟลชจากกล้องสะท้อนวูบวาบอยูเ่ บื้องหน้าโรงแรมระดับเจ็ดดาวที่เปิ ดตัวขึ้น อย่างหรู หราด้วยการทุ่มทุนระหว่างนักธุรกิจชั้นแนวหน้าในสองตระกูล พื้นที่อาคารอยูบ่ นทาเลทอง ออกแบบด้วยการหยิบยกความคลาสสิ กของ สถาปั ตยกรรมยุโรปสมัยเก่า แรงบันดาลใจจากรู ปทรงอ่อนช้อยของตัวปราสาทในกรุ ง เวียนนา แต่งแต้มความทันสมัยไว้ภายในแต่ยงั แฝงกลิ่นอายของพระราชวังยุควิคตอเรี ยนได้ อย่างลงตัว งานเลี้ยงรับรองจัดขึ้นในห้องโถงกลางที่ทุกคนเหมือนจะย้อนเข้าไปสู่สมัยของ พระเจ้าหลุยส์ที่สิบหกของฝรั่งเศส ตามปี กอาคารแต่ละด้านจะเสนอความงดงามของ สถาปั ตย์สมัยเก่าที่โด่งดังในแต่ละยุค ห้องพักกว่าสี่ ร้อยห้อง สปา คาสิ โน และสวนไม้ดอก ใต้ซุม้ แก้วในฤดูหนาว ช่วงเวลาที่ประธานแต่ละฝ่ ายกล่าวเปิ ดงานดูเหมือนว่าแสงไฟจากตัวกล้องจะ กระหน่ ากันไม่หยุด ไม่รู้วา่ เพราะความสามารถหรื อเพราะหน้าตาหล่อเหลาที่ดึงดูดความ สนใจกันแน่ “ อะไรคือแรงบันดาลใจสาหรับการสร้าง Grand Palace คะ ” นักข่าวสาวคนหนึ่ง ถามท่านประธานหนุ่มที่ยนื ถือแก้วแชมเปญในมือ แสงแฟลชยังคงกดรัวชนิดไม่มีใครยอม ใคร “ ถ้าถามผม..ก็จะขอตอบว่า ‘คนรัก’ ครับ ” ร่ างสูงสง่าใต้เสื้ อสูทของอาร์มานี่ โปรยรอยยิม้ เรี ยกการกระหน่ ากดถ่ายภาพได้อีกยกใหญ่

215

มุราคามิ เคย์ที่ยนื อยูไ่ ม่ห่างนักชักสี หน้าเหมือนไม่สบอารมณ์ เขากลอกตามอง เพดานโค้งเขียนลายด้วยจิตรกรรมสมัยเรอเนสซองค์ แสงจากแชนเดอเลียคริ สตัลเปล่ง ประกายระยิบระยับจนรู ้สึกว่าชักจะคันลูกตาขึ้นมาตงิดๆ ..ไอ้ผชู ้ ายสองหน้า..ทาตัวเป็ นมิคาเอล.. “ เพราะอะไรถึงเป็ นคนรักล่ะคะ ” สาวเจ้าคนเดิมยิม้ เอียงอายกับท่าทางภูมิฐาน และวัยที่ยงั อยูร่ ะดับต้นๆ ซาวามุระ จุนแจกยิม้ อ่อนโยน และนัน่ ก็เกือบทาให้คุณพี่ที่ได้ชื่อว่าเป็ นเจ้าของ ร่ วมกันอยากจะเหวีย่ งเปลือกกุง้ ล็อบสเตอร์ใส่เสื้ อเชิ้ตตัวในของเวอร์ซาเช่ให้มนั เป็ นด่าง ดวงนัก “ คนรักผมชอบเรื่ องโรแมนติก..ผมก็แค่อยากจะสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้เขาจากใจก็ เท่านั้น ” เขาบอก มีเสี ยงฮือฮาและคาซุบซิบว่า เจ้าของช่างหวานอย่างนี้ล่ะมั้ง ตัวโรงแรมถึงได้ คลาสสิ คและสุดโรแมนติกสมความตั้งใจ เคย์คืนแก้วไวน์ในมือให้บริ กรที่เดินผ่าน ก้าวเข้ามาหาแล้วเอ่ยปากเรื่ องสวนฤดู หนาวของโรงแรม มันเป็ นสวนดอกไม้บนพื้นที่หลายเอเคอร์ที่จะผลิดอกพร้อมกันไม่วา่ เป็ น พืชพันธุ์ของประเทศใด และจะบานอยูต่ ลอดเวลาแม้วา่ จะมีหิมะร่ วงหล่น “ เหมือน Winter Garden ของแลนด์มาร์คในลอนดอน? ” ใครคนหนึ่งยิงคาถาม ขึ้น “ ไม่เหมือนครับ ” เคย์ปฏิเสธ จงใจจะขโมยบทเด่นจากไอ้มิคาเอลจอมหลอกลวง นัน่ เสี ยบ้างในเมื่อรอยยิม้ ของเขาก็เรี ยกแสงแฟลชและการถ่ายภาพแบบไม่บนั ยะบันยังได้ มากเท่าเทียม “ มันเป็ นสวนแห่งความรัก ผมจงใจจะสร้างให้แฟนของผม..” เขาตอบ หันไป มองอย่างท้าทายเพียงนิดกับน้องเขยที่ลอบเบะปาก “ คุณเรี ยกชื่อสวนนี้วา่ ‘ฮานะ’ เพื่อเป็ นของขวัญให้กบั คนรักหรื อเปล่า ” นักข่าว อีกคนขึ้นประเด็น

216

“ นัน่ เป็ นสิ่ งที่ผมปรารถนาอย่างที่สุด ” เคย์ยมิ้ เรี ยกคาซุบซิบอีกหนว่าท่าน ประธานทั้งสองช่างแสนจะเป็ นหนึ่งในเรื่ องของความหวานหยดย้อยแบบที่ไม่เหมือนใคร จุนถอนใจพรื ด ขยับเสื้ อสูทที่ภรรยาเป็ นคนรี ดจนเนี้ยบเพื่อความมัน่ ใจยามแข่งขัน เขาเชื้อเชิญบรรดากองทัพนักข่าวที่เข้ามาทาสกู๊ปการเปิ ดตัวของโรงแรมชื่อดังให้ชมส่วน อื่นโดยมีผจู ้ ดั การปลีกย่อยในแต่ละส่วนช่วยพาไป “ หมัน่ ไส้วะ่ ” เคย์เปิ ดปากด่าก่อนเมื่ออยูก่ นั ตามลาพังในห้องโถงโอ่อ่า “ เหอะ.. เพื่อคนรัก ไอ้ตอแหลเอ๊ย ” หนุ่มร่ างสูงที่ถือดีตรงอายุนอ้ ยยักไหล่ ยกแก้วบรั่นดีข้ ึนดื่มแล้วส่งสายตาไม่เป็ น มิตรให้แทน “ เห่าไปเถอะ ไอ้แก่ข้ นึ เลขสี่ ” จุนเยาะ พอใจที่สุดยามเห็นดวงตาสี ดาขึ้นประกาย ไฟเหมือนจะอาละวาดได้ท้ งั แถบ “ ไอ้ซาวามุระ! ” เคย์กดั ฟันกรอด รู ้สึกแค้นนัก..ถ้าคิดทันว่าเจ้าซายุจะใจอ่อน ง่ายดาย รู ้แบบนี้จบั มัดมือมัดเท้าคลุมถุงชนกับหมอคาซึมะก็สิ้นเรื่ อง “ มีอะไร? ไอ้มุราคามิ..” จุนท้า คิดได้เปรี ยบแน่ถา้ จะชกเอามันกลางลาน ถึง รู ปร่ างจะสูงใหญ่พอกันแต่เรื่ องบูล๊ า้ งผลาญล่ะก็ เขาไม่มีแพ้ใคร “ เฮ้..นี่มนั วันดี อย่าทะเลาะกันน่า ” เสี ยงของลูกคู่ อย่างมุราคามิ เซจิดงั ปราม ขึ้นมาก่อนคนสองคนจะวางมวย เท่าที่สงั เกต..พี่คนโตยังไงซะก็มีความใจเย็นและอาศัยการ ประนีประนอมในการทาสัญญามากกว่าใคร เซจิยมิ้ แย้ม ดูดีในสูทสี ดาสนิทของแบรนด์ดงั เขาเข้ามาดูแลความเป็ นไปและ ตรวจวัสดุที่ใช้ก่อสร้างบ่อยครั้งโดยอาศัยการนาเข้าจากต่างประเทศด้วยชื่อของบริ ษทั ตน แทบจะเรี ยกได้วา่ เป็ นธุรกิจครอบครัวของจริ ง “ วันนี้วนั ที่เจ็ด เดือนเจ็ด ฮานะจังฝากมาชวนไปงานเลี้ยงทานาบาตะเล็กๆที่ บ้านน่ะ ” เขาบอกคนอายุนอ้ ยกว่าที่นอ้ งชายแสนจะเกลียดขี้หน้า ดวงตาปรามท่าทางนักเลง ของเจ้ามุราคามิคนน้อง

217

เคย์สบถในลาคอ จัดเนคไทที่เริ่ มยุง่ ให้เข้าที่ตอนที่มองหน้าหล่อๆของ ซาวามุระ จุนอย่างมาดร้าย “ ฝากไว้ก่อน อย่าเผลอละกัน พ่อจะคว้าตัวซายุคืน! ” เขาหมายหัว บอกคาอาฆาต ไปแบบจงใจสุดขีดเพราะรู ้ดีวา่ นัน่ เป็ นจุดอ่อนของอีกฝ่ ายชนิดแทงใจจึ้ก จุนชะงักไปนิดแต่แล้วก็ยมิ้ มุมปาก ไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะเขานอนกอดใบ ทะเบียนสมรสของตัวเองกับเมียสุดหวงอยูท่ ุกเวลา “ ฝากไว้ก็อย่าลืมมาทวงนะคุณลุง แต่ถา้ ถึงทีผมเมื่อไหร่ ทั้งฮานะทั้งพี่ ไทระ.. อย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน..ผมจะสร้างฮาเร็ ม ” เขาเยาะเย้ยก่อนจะเดินจากไป เครดิตสูงกว่า เป็ นเท่าตัวเพราะรู ้จกั มักคุน้ กับพี่นอ้ งโอคาดะมาก่อนเป็ นชาติ เสี ยงอะไรบางอย่างในหัวของหนุ่มๆมุราคามิขาดดังผึง เคย์แทบปราดไปคว้าขวด ไวน์มากระซวกศัตรู เบอร์หนึ่งและตลอดกาลให้ตายเป็ นผีเฝ้ าโรงแรมใหม่ ดีแต่ที่เซจิคว้าตัว เอาไว้แล้วกระซิบว่ารอตัดสายเบรกรถหรื อจ้างคนเป่ าหัวแม่งเลยยังง่ายกว่า ..เป็ นอีกหนึ่งชีวติ ประจาวันที่ครื้ นเครง..ไม่มากและก็ไม่นอ้ ย.. ร่ างเล็กที่นอนพังพาบกับพื้นหิ นอ่อนโดยมีเจ้าตัวซนสองสามคนนอนกลิ้งเท้งเต้ง อยูใ่ กล้ๆหยิบรี โมตทีวมี ากดเปลี่ยนช่อง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาฝูงเด็กแสบชักเริ่ มโวยวายเลย ต้องหยุดอยูท่ ี่ช่องข่าวน่าเบื่อ เอริ เคี้ยวขนมแก้มพอง เท้าคาง กระดิกขาแล้วฮัมเพลงสบายอารมณ์ ตอนนี้เป็ น เวลานอนกลางวันของเด็กๆหลังชัว่ โมงหัดทาข้าวผัดแบบคุณหนู พ่อครัวทั้งหลายกินแล้ว เลยนอนกันพุงกาง ‘ อะไรคือแรงบันดาลใจสาหรั บการสร้ าง Grand Palace คะ ’ เสี ยงนักข่าวในทีวี สัมภาษณ์เจ้าของโรงแรมเปิ ดใหม่ดึงความสนใจคนที่นอนเกาพุงอยูใ่ ห้หนั ไปมอง เอริ เบิกตากว้าง ทะลึ่งพรวดขึ้นมานัง่ แล้วส่งเสี ยงเรี ยกพี่ซายูริกบั พี่ฮานะที่กาลัง เพนท์กระถางต้นไม้เตรี ยมสอนเด็กในวันอื่นจนเพลิน “ พี่จุนกับนายมุราคามิล่ะพี่ๆ ” เสี ยงเล็กโหวกเหวก ทาเอาอีกสองคนวิง่ ตุบตับมา เกาะอยูห่ น้าจอ

218

‘ ถ้ าถามผม..ก็จะขอตอบว่ า ‘คนรั ก’ ครั บ ’ รอยยิม้ เปี่ ยมเสน่ห์ส่งตรงมาจนคนคอย ดูแทบละลาย ฮานะแซวน้องของคนรักเสี ยยกใหญ่ ยิง่ เห็นแก้มขาวเป็ นสี แดงระเรื่ อแล้วก็ยงิ่ ชวน มอง ‘ คนรั กผมชอบเรื่ องโรแมนติค..ผมก็แค่ อยากจะสร้ างพืน้ ที่ ส่วนตัวให้ เขาจากใจก็ เท่ านั้น ’ “ ฮิ้ว~ ” เอริ โห่ หัวเราะดังลัน่ ไปกับคาตอบน้ าตาลเชื่อมของพี่ชาย ซายูริยมิ้ เก้อเขิน แก้มนวลแดงจัดจนเด็กในห้องเริ่ มส่งเสี ยงเป็ นลูกคู่ เจ้าพวกตัว ซนที่กาลังไสแครอทไว้ปะเหลาะให้คุณครู เอริ ทาสลัดให้กินวี้ดว้ายกันยกใหญ่ ‘ มันเป็ นสวนแห่ งความรั ก ผมจงใจจะสร้ างให้ แฟนของผม..’ เสี ยงของใครอีกคน ให้สมั ภาษณ์ต่อ “ อ๊ะๆ..นัน่ คู่ใครเนี่ย ” เอริ จิ้มส้อมไปทางจอโทรทัศน์ จ้องตาแป๋ วแหววเพื่อดูวา่ จะ เน่าสนิทได้เท่าพี่จุนมั้ย ‘ คุณเรี ยกชื่ อสวนนีว้ ่ า ‘ฮานะ’ เพื่อเป็ นของขวัญให้ กบั คนรั กหรื อเปล่ า ’ ‘ นั่นเป็ นสิ่ งที่ผมปรารถนาอย่ างที่สุด ’ “ วี้ดวิว้ ~ ” นายตัวแสบปรบมือ เจ้าเด็กวัยอนุบาลทั้งหลายที่ตื่นขึ้นมาดูทีวหี น้า สลอนเลยได้โอกาสตบมือกระทืบเท้ากันเกรี ยวกราว “ ประเจิดประเจ้อ ” ฮานะหน้าแดงก่า ดวงตาค้อนขวับให้คนในจอ พอทนฟัง ความหวานเลี่ยนจนจบแล้วถึงไปปลุกพวกตัวกระเปี๊ ยกที่ยงั นอนอยูเ่ กลื่อนกลาดให้ลุกขึ้นมา เข้าชัว่ โมงตอนบ่ายต่อ ซายูริกบั เอริ แบ่งกลุ่มเด็กๆ แจกกระดาษสี และกรรไกรสาหรับตัดเป็ นการ์ด อธิษฐาน ต้นไผ่ที่มีคนช่วยยกมาวางไว้กลางห้องดูสูงแค่ระดับเลยหัวพวกคุณครู ไปหน่อย เดียวแต่ก็ถือว่าโย่งเอาการสาหรับเด็ก “ วันนี้วนั อะไรน้า~ ” ฮานะร้องถามพวกตัวกระปุ๊ กลุก๊ ที่หนั มาสนใจลาไม้ไผ่เบื้อง หน้า

219

“ ทานาบาตะ! ” ทุกคนพร้อมใจกันประสานเสี ยง คุณครู ท้ งั สามปรบมือกันแปะๆเป็ นการบอกว่าตอบได้ดีมาก “ ครู จะให้เขียนคาขอที่อยากได้ลงในกระดาษ พอเขียนเสร็ จแล้วก็เอาไปให้ครู ซายุ ช่วยแขวนบนกิ่งไผ่ให้นะ ” ฮานะบอกกติกา ทาเอาคนที่ไม่ได้สูงมากกว่าคนอื่นเท่าไหร่ เหงื่อตกว่าจะเขย่งอย่างไรดี พอเริ่ มแจกของ นายตัวยุง่ ทั้งหลายก็เริ่ มจะเงียบ ลงมือเอาสี เทียนกล่องใหญ่ละเลง เป็ นอักษรขยุกขยิกสาหรับขอพร บางคนก็นงั่ ตัดกระดาษเป็ นรู ปปลาดาวเอย ปลาหมึกเอย แล้วแต่จะจินตนาการ ซายูริมองภาพทั้งหมดแล้วอมยิม้ อย่างมีความสุข ส่วนเจ้าเอริ ลงไปเล่นกับเด็กซะ แล้วเลยไม่ได้มาร่ วมวงสนทนา “ ลูกๆเต็มห้องเลยนะครับ คุณซายุ ” ฮานะพึมพา ยิม้ ตามไปด้วย บอกว่าตัวเขายังมี แค่เจ้าอาโอะกับโซระเท่านั้นเอง คนฟังหัวเราะ นัยน์ตาเป็ นประกายแวววาว ภูมิใจทุกครั้งที่ถูกเรี ยกว่าคุณครู และ หากเด็กคนไหนเรี ยกเขาว่า ‘แม่’ วันนั้นจะยิม้ ไม่หุบเลยทีเดียว “ ครู คา้ บ..แขวนให้หน่อย ” เด็กชายตัวเล็กวิง่ เข้ามาหา มืออวบอ้วนยืน่ กระดาษสี แดงสดใสพร้อมคาขอว่า ‘ให้คุณพ่อคุณแม่แข็งแรง’ ซายูริยอ่ ตัวลงต่า ยิม้ หวานให้แล้วรับกระดาษคาอธิษฐานมาเจาะรู ร้อยเชือกเข้า ด้วยกันก่อนจะแขวนลงบนกิ่งสี เขียวอ่อนของไผ่ตน้ หนา กว่าจะห้อยได้ก็ตอ้ งเสี ยเวลาจนคิว รอต่อแถวเพื่อแขวนคาขอพรชักจะยาวเหยียด ส่งเสี ยงวุน่ วายกันไปหมด “ อ๊ะ..จริ งสิ ..” ฮานะทุบกาปั้ นลงบนมือ ทาท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก “ เอ๋ ? ” อีกฝ่ ายเอียงคอเป็ นเชิงถาม พันเชือกที่ปลายกระดาษมือเป็ นระวิง “ วันนี้ที่บา้ นมีงานเลี้ยงล่ะครับ ฉลองเทศกาลทานาบาตะ คนมากันเยอะแยะเลย คุณซายุตอ้ งพาจุนมาด้วยนะ หมอคาซึมะก็มา ” “ ไม่พลาดชัวร์ๆ ” ซายูริยมิ้ รับ

220

พวกคุณครู ช่วยกันแขวนคาขอพรจนเสร็จแล้วถึงอาศัยแรงทั้งสามคนยกไปตั้งไว้ที่ สนามเด็กเล่น พอดีเวลาส่งพวกเจ้าตัวซนกลับบ้าน กว่าจะส่งครบทุกคนเสี ยงแตรรถยนต์ หน้าโรงเรี ยนก็ดงั ในช่วงที่กาลังจะปิ ดห้อง เบนซ์ SLK สี ดาขลับของจุนขับมาจอดตรงถนนเล็กๆหน้ารั้วเหล็กดัด กาลังจะเข้า จอดดีๆ เจ้าเบนซ์แมคลาเรนของเคย์ก็กลับบีบแตรใส่เสี ยงดังลัน่ แล้วแซงขึ้นมาจอดแทนที่ เล่นเอาคนอายุนอ้ ยกว่าด่าเสี ยงขรมอยูใ่ นห้องโดยสาร ซายูริมองหน้ากันกับฮานะแล้วหัวเราะ มองท่าทีเหมือนเด็กของแต่ละฝ่ ายทาเอาขา จนห้ามไม่อยู่ ไม่รู้วา่ ไปโกรธเกลียดกันมาแต่ชาติปางไหนด้วยซ้ า “ งานมีตอนหกโมงเย็นนะครับ ” ฮานะร้องบอกก่อนจะเปิ ดประตูรถขึ้นไปนัง่ ข้าง พี่เคย์ เอริ หอบถุงขนมห่อใหญ่แล้วเข้าไปประจาที่ดา้ นหลังคนขับ ส่วนพีส่ ะใภ้คนสวยก็ ต้องนัง่ เป็ นตุก๊ ตากระเบื้องตัวน้อยๆข้างพี่ชายเขาเป็ นกิจวัตร “ ได้ดูทีวรี ึ เปล่า ” จุนเปิ ดปากขึ้นมาก่อน เร่ งเสี ยงเพลงโปรดอย่าง ‘You mean everything to me’ ของซายูริให้ดงั ขึ้น แต่เอาเข้าจริ งคือคนรักตัวเล็กชอบให้เขาร้องให้ฟัง มากกว่า แถมยังยกยอว่าร้องเพราะกว่า Neil Sedaka ซะด้วย “ อือ..เห็นคนหล่อด้วยแหละ ” พูดพลางมีสีแดงขึ้นที่แก้มทั้งสอง “ โอ้ก..” เอริ ทาเสี ยงเหมือนคนคลื่นไส้ เลยโดนพี่ชายมะเหงกไปหน ปิ ดท้ายด้วย การโยนถุงมันอบให้กินจะได้เลิกส่งเสี ยงแซวเวลาคนพลอดรักกัน “ พี่ซายุเขาชมนายมุราคา มิหรอก ” คนเป็ นน้องเคี้ยวขนมแก้มบวมก็ยงั ไม่วายจิกกัด “ โธ่..พี่ก็ชมทั้งคู่ ” ซายูริอมยิม้ ตอนเห็นหน้าตาที่งอนไปเรี ยบร้อยแล้วของจุน “ ว่า แต่..วันนี้ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ม้ ยั ” “ เขาก็หาเรื่ องฉันก่อนหรอกนะ แต่เพราะฉันรักซายุนนั่ แหละ เลยเงียบให้ด่าอย่าง เดียว ดูซิวา่ น่าสงสารแค่ไหน ” จุนออดอ้อน มือละจากพวงมาลัยรถมาเร่ งเสี ยงเพลงให้ดงั มากขึ้นกว่าเดิมก่อนจะร้องคลอตามไปด้วย

221

“ โอ๋ ..คืนนี้จะให้รางวัลปลอบขวัญ ” คู่รักหวานเชื่อมกระซิบข้างหูแล้วหอมแก้ม ไปฟอดหนึ่ง เท่านั้นคนขับรถก็มีกาลังใจต่อไปในวันรุ่ งขึ้นแล้ว เอริ ได้แต่นงั่ ส่ายหัว นึกนินทาอยูใ่ นอกว่าพี่ชายใครนะ..ช่างตอแหลได้แนบเนียน เสี ยจริ ง ..และนี่เป็ นอีกหนึ่งวันที่ซาวามุระ เอริ รู ้สึกว่าตัวเองเป็ นส่วนเกิน.. ....................................................................................... งานเลี้ยงยามย่าค่ามีเสี ยงครึ กครื้ นไปตามเพลงที่เปิ ดคลอ แขกที่มาในงานล้วน แล้วแต่เป็ นคนรู ้จกั ของอดีตท่านประธาน มุราคามิ ซาโตะและสาวน้อยสาวใหญ่ที่เคยหยอด คารมไว้มากอยู่ วันนี้มุราคามิ เซจิเปิ ดรั้วบ้านทั้งสองหลังให้เป็ นที่สงั สรรค์หรื ออีกนัยคือ รางวัลสาหรับลูกน้องที่ทางานดีมาโดยตลอด พวกคนนอกคนในจึงดูมากมายแทบจะล้น สนามหญ้า “ ผมชอบดอกไฮเดรนเยีย สี ฟ้าสดกาลังเป็ นที่นิยมเพราะดูแปลกตา ตอนนี้เลยลอง สัง่ พันธุ์มาจากเมืองนอก ไว้จะลองเพาะดู ” มุราคามิ ซาโตะเอ่ยปากคุยกับอดีตท่านประธาน อีกสองคน “ ตอนผมอยูซ่ างะส่วนมากต้องปลูกแต่ไม้ลาใหญ่ อากาศร้อนชื้นพวกนี้จะขึ้นได้ดี พวกบ้านแบบล็อคโฮมคนก็กาลังนิยม ” ซาวามุระ โองุโระจิบไวน์ในมือแล้วคุยฟุ้ งเรื่ อง เศรษฐกิจของพืชพันธุ์แถวเกาะทางใต้ “ ต้องลองมาดูทุ่งดอกไม้ที่ฟรุ าโนะ ” ทาซึดะ โทอิทาท่าภูมิใจ “ ผมกาลังลงลาเวน เดอร์แปลงใหม่อีกตั้งหลายเอเคอร์ ไว้ชานาญมากๆจะแข่งกับฟาร์มโทมิตะซะเลย ” “ เอ..พวกเราสามคนลองมาร่ วมหุน้ กันทารี สอร์ทดีม้ ยั เป็ นรี สอร์ทที่เหมือนอยูใ่ น ทุ่งดอกไม้ไงล่ะ ” ซาโตะเสนอความเห็น

222

เซจิที่ชะโงกหน้าแอบฟังรุ่ นพ่อคุยกันส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย พึมพาว่าต่อให้ เกษียณแล้วไปหางานอดิเรกทาเล่น ทั้งชีวติ ของพวกนั้นก็ตอ้ งจัดแจงทาธุรกิจจนได้ตาม ประสาพวกมีเลือดนักบริ หารเข้าสิ งจนกู่ไม่กลับ “ คุณเซจิ..” เสี ยงหวานใสของคุณภรรยาคนสวยร้องเรี ยกพลางกวักมือยิกๆ ร่ างสูงที่ทิ้งลายเจ้าชูอ้ ย่างหมดสิ้นเดินเข้าไปหาแทบจะทันที อ้อมแขนใหญ่โอบ เอวบางไว้แล้วหอมแก้มลงไปฟอดหนึ่ง ดวงตาสี เข้มของไทระตวัดขึ้นมองฉับเหมือนจะกิน เลือดกินเนื้อที่เขาทาอะไรโจ่งแจ้งแต่แล้วก็คลายลงเมื่อเจ้าตัวยืน่ คุกกี้ตรงหน้าให้ลองชิม “ ไม่รู้อร่ อยมั้ย ผมลองทาดู ให้ฮานะสอน ” ร่ างเล็กบิขนมชิ้นกลมออกเป็ นเสี้ ยว แล้วป้ อนส่ง ..กลิ่นประหลาด.. เซจิแอบย่นจมูกแต่ก็อา้ ปากรับโดยดี ความคิดแรกที่เข้ามาในระบบประสาท ส่วนกลางคือ..อยากล้วงคอ “ อร่ อยมั้ย ” ใบหน้าหวานทาท่าลิงโลด นัยน์ตาเป็ นกระกายวิบวับจนคนที่เกือบ ขย้อนเพราะรสเปรี้ ยวรสหวานมันอีรุงตุงนังต้องกลืนเอื๊อกลงไปแล้วยิม้ ให้ “ อร่ อยสุดๆ ” เขาก้มลงจูบปากนุ่มนิ่มที่คลี่ยมิ้ ในทันที นึกสงสัยว่าพ่อครัวหัวป่ าก์ อย่างฮานะจังมีเหรอจะสอนสูตรพิลึกกึกกือให้เมียตัวแสบเขาได้ ไทระยิม้ ร่ า คว้าขึ้นมาอีกชิ้นใหญ่แล้วคราวนี้ก็ยดั ลงไปทั้งก้อนให้สามีกินแบบไม่ กังวลว่าจะติดคอตายหรื อเปล่า “ ผมลองดัดแปลงนิดหน่อย ใส่มะนาว น้ าส้มสายชู พริ กไทย แซกคารี น น้ าดอง กิมจิ ผงฟู แป้ งข้าวโพด ” ยกนิ้วขึ้นมานับแล้วสาธยายอีกร้อยแปดอย่าง ร่ างสูงเหงื่อตก แต่ละเครื่ องปรุ งที่แม่ทูนหัวของเขาว่ามาเทียบเท่ากับการกินน้ ายา ล้างห้องน้ ากันเลยทีเดียว “ ถ้าอร่ อยก็กินให้หมดนะ ตอนแรกจะให้ฮานะชิม ดันหายหัวไปซะได้ ” เจ้าตัวทา เสี ยงฟึ ดฟัด และก่อนจะป้ อนชิ้นที่สามที่แสนจะนรกแตกส่งให้ คนรักก็ลากข้อมือไปใต้ตน้ ไผ่ซะอย่างนั้น

223

เซจิส่งปากกาให้อีกฝ่ ายเขียนคาขอพร และตัวเขาก็ลงมือเขี่ยอักษรขยึกขยักก่อนจะ รับคาอธิษฐานทั้งสองแผ่นมาแขวนไว้ใต้กิ่งสี เขียว ดวงดาวนับร้อยทอดยาวออกไปเหมือน คนสะบัดผืนผ้าไหมสี ขาวไว้บนกามะหยีส่ ี ทึม “ ไทระเขียนว่าอะไร ” เขาถาม ดึงร่ างนุ่มนิ่มเข้ามาอยูใ่ นอ้อมกอด แก้มขาวเป็ นสี ชมพูระเรื่ อเล็กน้อย ปล่อยให้คนรักโอบอยูอ่ ย่างนั้นในเมื่อบริ เวณ ต้นไผ่ตรงสวนหิ นไม่ค่อยมีคนเข้ามาจอแจ เสี ยงเพลงในงานก็เงียบลงไป ได้ยนิ แต่เสี ยงน้ า ไหลจากกระบอกไม้ไผ่ตกกระทบก้อนหิ น “ บอกว่า..ขอให้คุณรักผมอย่างนี้ตลอดไป ” พูดพลางก้มหน้าลงต่า เขินที่จะต้อง บอกความในใจแบบโจ่งแจ้ง “ อ้าว..งั้นก็เหมือนกันสิ ” เขากระซิบ ชี้ให้ดูลายมือไก่เขี่ยบนกระดาษ “ ขอให้ ไทระรักฉันจนชัว่ ชีวติ ” ทั้งสองคนหัวเราะพร้อมกันก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะเชยคางมนขึ้นแล้วก้มลงจูบแผ่ว เบา สายลมเย็นตอนดึกพัดผ่านกระดาษคาอธิษฐานจนมันพลิ้วไหว ต้นไผ่โอนเอนส่งเสี ยง ออดแอดพร้อมกับคาขออีกหนึ่งที่ถูกเขียนไว้ดว้ ยตัวเล็กจิ๋วด้านหลัง ..ขอให้ไทระ..อย่าได้ทาขนมอีกเลย.. ...... “ วันนี้หนูตอ้ งไม่ซนนะครับ ” เสี ยงคุยหงุงหงิงในห้องนอนดังขึ้นแถวเตียงสองชั้น จุดรอยยิม้ อ่อนโยนที่มุมปาก ของคุณพ่อรู ปหล่อที่กาลังคลายเนคไทลง นัยน์ตาสี ดาทอดมองคนรักตัวเล็กที่กาลังใส่ยกู า ตะให้เจ้าลูกชายทั้งสองแล้วกาชับว่าจะวิง่ เล่นทาซนแบบปกติไม่ได้ เคย์มองรู ปร่ างบอบบางในยูกาตะสี ครามอย่างนึกชม ตัวเล็กเอวคอดแบบนั้นใส่ ยังไงก็ดูน่ารัก แต่ตอ้ งติหน่อยตรงที่มนั เข้ารู ปเกินไป แถมเวลาคนใส่กา้ วเร็ วๆก็ดนั เห็นแวบ ขึ้นไปถึงโคนขาอ่อน ..ไม่รู้ไปเลือกมาจากไหน ไม่เห็นใจคนขี้หวงบ้างเลย..

224

“ วันนี้ อาหมอจะมามั้ยฮะ ” โซระจัง เจ้าตัวอ้วนกลมวัยหกขวบที่โดนจับใส่ เนื้อผ้าสี ฟ้าอ่อนเกาะแขนของหมะม๊าแล้วปะเหลาะถาม ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนเป็ นประกาย สุกใส “ มาสิ ..เพราะคุณซายุจะมางานนี้ ” อาโอะจัง พี่ชายหนึ่งปี ของโซระอดแหย่นอ้ ง ไม่ได้ เจ้าตัวดูกระจกแล้วจับยูกาตะสี น้ าเงินเข้มจนเกือบดานัน่ อย่างพอใจ เสยผมเล็กน้อย แล้วก็เห็นนายสุดหล่อเหมือนปะป๊ าจ้องตอบกลับมา “ อาโอะครับ..” ฮานะส่งเสี ยงปราม จิ้มแก้มลูกคนโตไปทีหนึ่งเพราะว่าเจ้าลูกคน เล็กทาปากเบะอีกแล้ว “ อาโอะไปหามิดจังก่อนดีกว่านะ เมื่อกี๊แม่บา้ นมาบอกว่ามีเด็กผูช้ าย มาถามหาน้องมิโดริ ดว้ ยแหละ ” หลอกล่อนายจอมซนแล้วก็อดยิม้ ไม่ได้ที่เห็นพ่อตัวดีนนั่ ทาตาโตแล้วรี บวิง่ ลงบันไดไปทางบ้านพี่เซจิ เคย์ที่แอบดูอยูน่ านหัวเราะขึ้นแผ่วเบา คิดไว้เสร็ จสรรพว่าเตรี ยมไปขอลูกบ้านนั้น ได้เลย เขาเดินเข้าไปหาโซระจังที่ทาหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วลูบผมสี อ่อนด้วยความรัก ใคร่ “ อาหมอไม่ได้รักซายุแล้วครับ เพราะว่าซายุมีหมาคอยขวางอยูต่ ้ งั ตัวนึง ” เขา ปลอบลูก วางแผนซ้อนไว้อีกที ถ้าหากโซระโตแล้วไม่ตอ้ งตาต้องใจหมอ เขาคงต้องไปหา ปื นมาขู่ให้ยอมรับลูกเขาเป็ นแฟนแล้วล่ะมั้ง “ พี่เคย์! ” ฮานะตีแขนสามีเพี๊ยะใหญ่ ตากลมโตปรามเหมือนดุแต่เอาตามจริ งก็ เหมือนลูกแมวแยกเขี้ยวอยูด่ ี ต่อว่านายตัวป่ วนเบอร์สองอย่างมุราคามิ เคย์เสร็ จก็หนั มา ปลอบใจลูกคนเล็กต่อ “ ถ้าโซระอยากให้อาหมอรัก โซระต้องทาตัวน่ารัก ไม่ด้ือไม่ซนรู ้ม้ ยั ” เขาเอานิ้ว บีบจมูกจิ้มลิ้มนัน่ “ ทาแบบวันนี้ที่ป่วนห้องครัวจนเละไม่ได้นะครับ หมะม๊าจับหนูอาบน้ า รอบที่สามแล้ว ถ้าอาหมอรู ้เข้าจะต้องไม่ชอบใจแน่เลย ” งัดทีเด็ดมาขู่ เจ้าลูกลิงโซระถึงได้ ยอมตามอย่างง่ายดายจนคนเป็ นพ่อน้อยใจว่ายังมีอิทธิพลไม่เทียบเท่าคาว่าหมอคาซึมะเลย

225

โซระเกี่ยวก้อยสัญญากับคุณแม่แล้วก็เดินไปเกาะมือคุณพ่อเพื่อลงไปที่งาน ด้วยกัน นายตัวจ้อยโหนแขนปะป๊ าเป็ นลิงเป็ นค่างจนสร้อยเงินที่สวมติดคอไว้หอ้ ยต่องแต่ง โชว์แหวนทองคาขาวเนื้อเกลี้ยง ของขวัญจากอาหมอเด่นเป็ นประกาย ฮานะวางตัวปุ้ มปุ้ ยนัน่ ลงกับพื้น หยิบแก้วน้ าหวานให้หดั ดูดจากหลอดแล้วก็วาง คืนไว้บนโต๊ะ พอเท้าแตะพื้นได้โซระก็เริ่ มวาดลวดลาย วิง่ ไปวิง่ มาจนคนเป็ นแม่กมุ ขมับ ยูกาตะตัวเล็กเกี่ยวกิ่งไม้ขาดแคว่กตามติดด้วยเท้าน้อยๆสะดุดก้อนหิ นล้มคะมา แต่ก็ยงั ยัน ตัวขึ้นมาวิง่ ทั้งใบหน้าเปื้ อนยิม้ ได้ “ ลูกใครนะเนี่ย ” ร่ างเล็กส่ายหัว ตั้งท่าจะตามติดแต่คนรักดึงแขนเอาไว้ “ ถ้าดูแลตลอดจะไม่รู้จกั โตนะ ” เคย์เอ่ยยิม้ ๆ “ ผมห่วงเขาอ่ะ ” “ การที่เจ้าโซระเลือกคนที่ตวั เองจะรักไปตลอดชีวติ ได้ต้ งั แต่ยงั เด็ก ก็แปลว่าเจ้า นัน่ ไม่ใช่ทารกตัวน้อยๆที่เราต้องคอยประคบประหงมอีกแล้วล่ะ ” เขาแจกแจง ฮานะทาตาโต เอามืออังที่หน้าผากอีกฝ่ ายแล้วถามว่าเป็ นไข้หรื อดูละครโรแมนติก มากไปหรื อเปล่า ถึงหัดพูดจาหวานๆแบบนี้ได้ “ วันนี้พี่ก็พดู ต่อหน้าทุกคน แปลว่าไม่ได้ดูทีวี ” เขาทาน้อยใจ จะเดินหนีแต่คน ด้านหลังกลับหัวเราะแล้วซุกหน้าเข้าแนบแผ่นหลังกว้าง แขนเรี ยวโอบกอดอยูร่ อบเอว “ ผมล้อเล่น..ตลอดเวลาที่ผา่ นมา พี่เคย์ก็พิสูจน์ตวั เองมาตลอดแล้วล่ะครับ ว่า..” “ ว่า? ” หันมากอดร่ างบอบบางแนบอก ริ มฝี ปากคลอเคลียอยูใ่ กล้กนั “ ว่าพี่เคย์เป็ นคนหวานเลี่ยนขนาดไหน ” “ ถ้าไม่มีคาว่าเลี่ยนจะดีมาก ” เขาบิดแก้มนวล ปล่อยให้ฮานะหัวเราะจนพอใจ แล้วถึงกระชับอ้อมแขนให้แนบกัน เปิ ดปากลงจูบอ่อนหวานกับคนในอ้อมกอด “ วันนี้เห็นดาวเยอะมาก สมเป็ นทางช้างเผือก ” เคย์เงยหน้า ชวนคนรักมาเขียนคา อธิษฐานแล้วก็แขวนขึ้นไปบนยอดไผ่ ‘ ขอให้ได้อยูร่ ่ วมกันตลอดไป ’ เขาขอไว้แบบนั้น ฮานะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ ‘ รักกันนานๆจนกว่าเราจะตายจากกัน ’ เป็ นคาขอที่ยงั คงความเป็ นเทพนิยายไว้อย่างเคย

226

ร่ างสูงยิม้ กุมมือสุดที่รักไปนัง่ อยูใ่ ต้ซุม้ กุหลาบ จากมุมนี้เห็นดวงดาวนับร้อยดวง พาดเฉี ยงไปทางทิศเหนือ สองดวงในนั้นอยูต่ รงข้ามกัน แฝงกลิ่นอายของตานานพื้นบ้าน เอาไว้ได้อย่างน่าหลงใหล “ รู ้จกั โอริ ฮิเมะกับฮิโกโบชิม้ ยั ครับ ” ฮานะขยับตัวไปนิดเมื่ออีกฝ่ ายล้มตัวลงนอน หนุนตัก ฝ่ ามือกร้านดึงเอาปลายนิ้วเรี ยวไปจุมพิตก่อนจะวางทาบไว้บนอกของตัวเอง “ เอ..ไม่เคยได้ยนิ นะ เล่าให้พี่ฟังหน่อย ” เขาอ้อน ได้ยนิ เสี ยงหัวใจสองดวงเต้น ผสานกันกลางความเงียบของสวนดอกไม้ ร่ างเล็กบางอมยิม้ เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากคนรักออกแล้วก้มลงจูบแผ่วเบาข้าง แก้ม ชวนให้มองดาวสองดวงที่เปล่งประกายวับวาวแล้วเริ่ มเล่าเรื่ องเก่าแก่ดว้ ยน้ าเสี ยง หวานซึ้ง ..กลิ่นหอมของกุหลาบรอบตัวเป็ นเหมือนวิมานไม้ดอกในยามราตรี .. ..ขอให้เรามีกนั และกันตราบนานเท่านาน.. ...... “ ทาอะไรน่ะ อาโอะ ” พี่ชายคนละสายเลือดทางฝั่งบ้านคุณลุงเซจิโผล่มาแบบ ไม่ให้สุม้ เสี ยง เล่นเอาคนที่กาลังเขย่งแขวนคาขอบนก้านไม้ไผ่สะดุง้ เฮือก อาโอะทาหน้าเหมือนถูกเหยียบเท้า รี บชักไม้ลงแล้วซ่อนคาอธิษฐานไว้ดา้ นหลัง หลบสายตาจาก ‘ไอ้ไทโย’ พี่คนละพ่อคนละแม่ที่แสนจะหมัน่ ไส้ แม้วา่ ตอนเด็กจะเล่นกัน ตลอดก็เถอะ “ นัน่ ..มีความลับเหรอ ” ไทโยก้าวเข้ามาใกล้ ยิม้ มุมปากแล้วตั้งท่าจะแย่งไปอ่าน แต่เด็กชายชูกาปั้ นขึ้นมาขู่ “ แตะนิดเดียวเดี๋ยวมีเฮ ” กาลังจะก้าวหนีแล้วไปแขวนบนไผ่ตน้ อื่นก็บงั เอิญคน ตัวสูงกว่ารั้งข้อมือเข้ามาเล่นเอาทั้งตัวปลิวเกือบติดดิน ไอ้คนบ้าพลังนัน่ แย่งกระดาษไปอ่าน หน้าตาเฉย

227

ไทโยเลิกคิ้ว เค้าโครงความหล่อเริ่ มปรากฏแม้วา่ จะยังดูเท่ไม่เท่าคนเป็ นพ่อ ถึงคน ละสายเลือด..แต่ความภูมิฐานมันติดต่อกันผ่านสายสัมพันธ์ได้ “ ขอให้ได้นอ้ งมิดจังเป็ นเจ้าสาว ” เด็กชายหัวเราะ ขาได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีอนั ลงไป นอนกองบนพื้นหญ้าเพราะแรงผลักของไอ้เจ้าสี น้ าเงิน อาโอะกาหมัดแน่น สายตาไวปานเหยีย่ วเห็นกระดาษขอพรที่เหน็บอยูต่ รงโอบิสี ดาของฝ่ ายนั้นเลยพุง่ เข้าไปกระชากมาอ่านแบบที่เจ้าของยังนอนเอ๋ อ “ ขอให้ได้มิดจัง..เป็ นคนรัก..” ฝ่ ายอายุนอ้ ยกว่าอ่านแล้วทาตาโต มองไอ้เด็กที่ลุก ขึ้นมายืนประจันหน้า “ เฮ้ย! นี่พี่ชอบน้องตัวเองไปได้ยงั ไง ” นายตัวแสบแหกปากใส่ “ มิดจังไม่ใช่นอ้ งจริ งๆซะหน่อย ไม่ใช่แบบอาโอะกับโซระ ” ไทโยกอดอก หรี่ ตา มองคู่แข่งในอนาคต ..หน้าตามันก็ท่าทางจะหล่อ..มีวแี่ ววว่าจะแบดบอย.. ..เหลือแต่วา่ มิดจังชอบแบบไหนก็เท่านั้น.. “ ไม่ตอ้ งคิดเลย สี น้ าเงินกับสี เขียวต้องคู่กนั อยูแ่ ล้ว ” อาโอะลงความเห็นฉับ “ สี จะเขียวได้ตอ้ งมีพระอาทิตย์เว้ย ” ยังไม่ยอมลดละ “ แดดแรงไป สี เขียวเฉาตายกันพอดี ” “ สี น้ าเงินทึมไป สี เขียวต้องซึมกะทือแหง ” เด็กชายสองคนว๊ากใส่กนั จนลัน่ สวน พอเหนื่อยแล้วก็ได้แต่ยนื หอบ หมายหัวแต่ ละฝ่ ายเอาไว้อย่างนั้น “ อีกสิ บปี เจอกัน! ” ไทโยวางแผนเรี ยบร้อย “ เออ! อีกสิ บปี !! ” อาโอะแยกเขี้ยว ก่อนจะช่วยกันผูกคาขอขึ้นไปแขวนไว้บนต้น ไผ่ ทุลกั ทุเลน่าดูแต่เพราะพี่ไทโยให้ขี่คอแล้วเจ้าตัวเล็กเอาตะขอเกี่ยวก็เลยลาบากน้อยลง กระดาษสองใบปลิวไปตามแรงลม เห็นคาอธิษฐานที่แทบจะลอกเลียนกันมา ..เหลือแต่วา่ ..ใครจะได้เป็ นหนึ่ง.. ..ดวงดาวไม่เคยโกหกอยูแ่ ล้ว.. ......

228

เด็กชายตัวป้ อมที่วงิ่ วนไปมาเริ่ มหยุดเล่นไล่จบั กับผีเสื้ อในดงดอกกุหลาบ ดวงตา กลมโตมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอาหมอใจดีที่หมะม๊าบอกว่ายังไงก็มาแน่ โซระจังถอนใจ นัง่ จุม้ ปุ๊ กลงกับพื้นหญ้าข้างสนาม เจ้าแก้มกลมเงยขึ้นมองดวงดาว ที่ทอแสงสว่างไสวอยูก่ ลางท้องฟ้ าสี น้ าเงินเข้ม ผูค้ นที่อยูใ่ นงานพากันเข้ามาเขียนคาอวยพร แล้วแขวนไว้ใต้ตน้ ไผ่สูงชะลูด ทาเอาต้องหันไปมองอย่างสนใจ ..เรื่ องคัดลายมือ โซระสบายบรื๋ ออยูแ่ ล้ว.. ร่ างอวบอ้วนวิง่ ถลาไปที่โต๊ะไม้ คว้ากระดาษขึ้นมาแล้วเขียนขยุกขยิก ใจจริ งไม่รู้ เลยว่าจะเขียนอะไร แต่เพราะสายตาเหลือบไปเห็นสร้อยคอที่อาหมอเคยให้ไว้พร้อมกับ แหวนก็ทาให้นึกถึงเรื่ องเมื่อสองปี ก่อน ..เดี๋ยวหมอไปขอโซระมาเป็ นเจ้ าสาวเอามัย้ .. เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก จับกระดาษแผ่นใหญ่ไว้มือหนึ่งแล้วอีกมือก็บรรจงเขียนลง ไปว่า ‘ เป็ นเจ้าสาวของอาหมอ ’ พอจบประโยคก็หน้าแดง คงต้องแขวนไว้สูงหน่อยเผื่อคน มาเห็น เดี๋ยวจะถูกหาว่าเป็ นเด็กแก่แดด ร่ างเตี้ยม่อต้อพยายามเขย่งปลายเท้าแต่ยดื ให้ตายยังไงก็คงสูงได้แค่หน่อไม้ เลย ต้องหาเครื่ องทุ่นแรง เอาไม้มาต่อเข้าแล้วก็ยงั ไม่ได้ หันไปหยิบตะขอ ตัวที่เกี่ยวก็แสนหนัก จนขาโอนเอน โซระทาหน้าง้ า เดินวนไปมาจนเห็นกิ่งอคาเซีย ปลายไผ่ดา้ นหนึ่งพาดอยูต่ รง ตัวกิ่งก็เลยยิม้ ร่ า สวมวิญญาณเป็ นลูกลิงขึ้นมาทันที ...... “ สวัสดีครับหมอคาซึมะ ” เคย์ที่กาลังเดินจูงมือคนรักหันไปเรี ยกแขกอีกหนึ่งที่ เขากับฮานะสุมหัวช่วยกันเชิญมา หนุ่มหล่อที่ยอมออกเวรก่อนกาหนดชะงักฝี เท้าที่กาลังจะก้าวเข้าไปในสวน ในมือ มีแก้วน้ าหวานสี แดงถือค้างอยูเ่ ล่นเอาฮานะคิดว่าหมอช่างแสนดีเลิศขนาดไวน์ยงั ไม่แตะ

229

“ อ้อ..ผมจะเอาไปฝากโซระจังน่ะ เมื่อกี๊เห็นป้ วนเปี้ ยนอยู่ เรี ยกแล้วคงไม่ได้ยนิ ” โฮโจชิงอธิบาย แต่ละคนชอบมองเขาเป็ นเทวดาติดปี กบิน ก็แค่ดื่มเหล้าไม่เป็ น ไม่เคยสูบ บุหรี่ ไม่ได้เที่ยวผูห้ ญิง แล้วก็รู้จกั ว่าไพ่มนั มีต้ งั 52 ใบก็เท่านั้น “ อ้าว แล้วไอ้แสบหายไปไหนล่ะครับ ” เคย์ชกั เหงื่อตก กลัวลูกวิง่ เอาหน้าไปไถล กับขอบสระ ..ขอบสระ!!.. ร่ างใหญ่ตกตะลึง วิง่ พรวดพราดไปยังบ่อน้ าที่เลี้ยงปลาคาร์ฟยักษ์ไว้เป็ นฝูง ตาม ติดด้วยหมอคาซึมะและฮานะที่ตื่นกลัวตามไปด้วย “ โซระ! โซระจัง!! ” เขาตะโกนหาลูกแต่เพราะใกล้เวที เสี ยงเพลงมันเลยดังจน กลบเสี ยงเขาหมด โฮโจขมวดคิ้วอย่างกังวล คิดว่าเจ้าตัวเล็กอาจเล่นแถวกอไผ่ก็ได้ ยิง่ ชอบเลียนแบบ อะไรห่ามๆอยูด่ ว้ ย อย่างคืนวันทานาบาตะ ทุกคนก็ตอ้ งเอาคาขอพรไปแขวน ดวงตาสี เข้มมองสบเข้ากับยอดอคาเซียที่โผล่พน้ เงาหลังคาอีกด้านขึ้นมา เพียง เท่านั้น หัวใจก็เจ็บแว้บเหมือนอะไรเข้ามาเสี ยดแทงในอก ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปหาต้นไม้ใหญ่นนั่ ชนิดที่ไม่มีลงั เล ฝ่ ายเคย์กบั ฮานะมอง หน้ากันอย่างสงสัยแต่ก็รีบวิง่ ตามคุณหมอไปอย่างรวดเร็ ว เพียงแค่หยุดยืนอยูข่ า้ งใต้ เลือดในกายของหมอก็แทบเย็นเฉี ยบ เจ้าตัวป้ อม กลม เหมือนลูกบอลนัง่ อยูบ่ นกิ่งบอบบาง มือข้างหนึ่งคว้าลาต้นหนาเอาไว้ ส่ วนอีกข้างพยายาม ยืน่ จับกิ่งไผ่ที่ไหวเอนไปตามลม ในมือข้างนั้นถือใบคาอธิษฐานของเทศกาลไว้แนบแน่น “ โซระ! ” ฮานะถึงกับเข่าอ่อน อารามตกใจก็ส่งเสี ยงดังขึ้นมาจนเจ้าหนูนอ้ ยสะดุง้ เฮือก เป๊ าะ! เสี ยงกิ่งเล็กของอคาเซียหักดังลัน่ และเพียงชัว่ พริ บตาโซระจังที่น้ าหนักไม่นอ้ ยนัก ก็ร่วงผล็อยลงมาจากด้านบนเหมือนใบไม้ที่ถูกเด็ดปลิว ฮานะร้องสุดเสี ยง เคย์ถลันเข้าไป คว้าตัวลูกแต่กลับช้ากว่าใครอีกหนึ่งที่พงุ่ ตัวเข้าไปก่อนแล้ว

230

เสี้ ยววินาทีเท่านั้น..หมอคาซึมะกลับคว้าหมับเข้าที่ตวั อ้วนท้วนได้เต็มอ้อมแขน เจ้าซาลาเปาชิ้นพองหล่นตูมลงบนตัวสูงใหญ่ น้ าหนักที่โถมเข้ามาบนอกส่งให้ท้ งั ผูใ้ หญ่ท้ งั เด็กกลิ้งลงพื้นหินกรวดไปพร้อมกันหากเจ้าของอ้อมแขนนั้นกลับใช้ตวั เองเป็ นเหมือนฐาน กาบังคมหินแหลมที่อยูใ่ นสวน เนื้อนวลเนียนเลยไม่มีระคายสักนิดแต่แขนของหมอครู ดเอา กับเม็ดหยาบจนได้เลือด โซระจังแผดเสี ยงร้องไห้จา้ ขึ้นมาเพราะความตกใจ ทานบน้ าตาพังทลายอยูก่ บั อก กว้างที่ตรงเข้ามาประโลมพลางโยกตัวเป็ นการปลอบขวัญ เคย์กบั ฮานะที่ยงั คงตื่นตะลึงค่อย ได้สติ คนเป็ นพ่อเข้ามาลูบหัวลูบหน้าลูกชายตัวจ้อยที่แสนซุกซน โอ๋ กนั ยกใหญ่จนกระทัง่ โซระผล็อยหลับไปกับอ้อมแขนของปะป๊ า “ ขอบคุณมากนะครับหมอ ” ดวงตาสี เข้มมีแววเจ็บปวด ช่วงที่เห็นลูกอยูบ่ น ต้นไม้แล้วหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม สัญชาตญานของพ่อสัง่ ให้เขากระโจนเข้าไปรับตัวแต่ก็น่า แปลกที่ยงั ช้ากว่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย ฮานะเพิ่งจะทรงตัวได้ กว่าจะรู ้วา่ น้ าตามากมายไหลอาบแก้มเพราะความตกใจก็ ตอนที่เสื้ อเปี ยกเข้าไปเต็มเปา คุณแม่คนสวยโผเข้ากอดโซระจังแล้วเอามาแนบอก จูบแล้ว จูบอีกบนแก้มพองลมที่ยงั มีคราบน้ าตาเปรอะเปื้ อนเป็ นการปลอบโยนแม้วา่ เจ้าแสบจะหลับ ไปนานแล้ว โฮโจยิม้ ให้ แต่ดวงตายังคงฉายแววกังวล ทั้งเป็ นห่วง..ทั้งแคร์ความรู ้สึกเจ้าหนู สารพัดสารเพ เขาเช็ดรอยเลือดที่รินลงตรงแขนกับเชิ้ตขาว ฮานะเห็นเข้าก็ยงิ่ รู ้สึกผิดเพราะดู เหมือนว่า แรงปะทะเมื่อครู่ จะทาให้รุ่นพีท่ ี่ทางานถึงกับข้อศอกแตก “ ไปทาแผลก่อนเถอะครับ ” เคย์เอ่ยปากขอโทษที่เกิดเรื่ องยุง่ ในวันงาน คุณหมอยังหนุ่มโบกมือปฏิเสธ พูดติดตลกว่าแผลแค่น้ ีเลียไปเดี๋ยวก็หาย “ ถ้ารุ่ นพี่เลียข้อศอกตัวเองถึงล่ะก็นะ ” ฮานะหัวเราะทั้งน้ าตา ขอให้อีกฝ่ ายช่วย เข้าไปรอในบ้านก่อน เดี๋ยวตัวเขาจะพาเจ้าโซระไปนอนแล้วให้พี่เคย์คอยคุม “ ไอ้แสบ..ตื่นมานะ หมะม๊าจะให้เข้าคอร์สลดน้ าหนัก ” คนเป็ นแม่กม้ ลงหอม แก้มนุ่มนิ่มไปฟอด รู ้สึกเหมือนได้แก้วตาขวัญใจคืนมา

231

โฮโจยิม้ ตาม กาลังจะเดินเข้าไปแต่ก็พลันนึกขึ้นได้วา่ ในมือกากระดาษอะไร บางอย่างอยู่ มันเป็ นคาขอใบใหญ่ตดั รู ปสี่ เหลี่ยม เขียนด้วยลายมือกระจุ๋มกระจิ๋ม ..‘เป็ นเจ้าสาวของอาหมอ’.. เขานิ่งอึ้ง หัวเราะแผ่วเบากับสายลมยามดึกก่อนจะเดินไปใต้ตน้ ไผ่ เกี่ยวเชือกที่ ห้อยลงกับตะขอแล้วยืน่ ขึ้นไปตรงจุดสูงสุดบนยอดต้น แขวนมันไว้จนแน่ใจว่าไม่มีทาง ปลิวลงมาถึงได้ยนื มองผลงานของตัวเอง ..ถ้าเจ้าโซระยอมเสี่ ยงเพื่อเรื่ องนี้..เขาก็จะช่วย.. ..แล้วพอโต..โซระจังก็จะเรี ยนรู ้เองว่า.. ..ไม่เคยมีใครขอพรจากดวงดาว..แล้วสมปรารถนาสักคน.. ...... ร่ างบอบบางในยูกาตะสีขาวลายกลีบกุหลาบนัง่ ไกวขาอยูข่ า้ งม้านัง่ ยาวในสวน งานเลี้ยงด้านในผูค้ นจอแจเลยไม่ค่อยอยากเข้าไปเท่าไหร่ นกั เมื่อไม่กี่นาทีที่ผา่ นเห็นพี่เคย์ กับฮานะจังวิง่ ตามหมอคาซึมะไปอีกด้านของสวนก็เลยว่าจะตามไปดู แต่เผลอแป๊ บเดียวก็ ไม่มีใครเลยได้แต่กลับมานัง่ ที่เดิม ซายูริถอนใจเฮือก ชะโงกหน้าหาจุนที่ขอตัวไปคุยเรื่ องที่ดินกับลูกค้าอีกด้าน นาน แล้วก็ยงั ไม่เห็นกลับมา หิ วก็ไม่คอ่ ยหิ ว เอาแต่ดื่มค็อกเทลสี หวานๆไปหลายแก้วจนเริ่ มมึน ยิง่ ท้องว่างก็ยงิ่ ออกฤทธิ์ง่าย “ ไปไหนของเขานะ ” ร่ างเล็กบางพึมพา ลุกขึ้นจากที่ไปทางตึกใหญ่แต่กลับเดิน ชนหมอคาซึมะเข้าให้ “ อ้าว..ซายุ ” โฮโจทัก ตะลึงไปนิดที่คนตรงหน้าช่างเหมือนนางฟ้ าตัวน้อยๆ ร่ างขาวโพลนที่อยูใ่ นยูกาตะลายกุหลาบมีโอบิสีนวลคาดอยูบ่ นเอวคอดทาให้นึก ถึงตุก๊ ตากระเบื้องเคลือบของญี่ปุ่น กลุ่มผมสี น้ าตาลทองคลอเคลียอยูข่ า้ งแก้มใส มีใครบาง คนปั กช่อไม้ป่าสี ชมพูกิ่งเล็กไว้ขา้ งใบหูขาว ดวงตาสี เทาหวานเชื่อมดูเป็ นประกายวาววาม แพขนตายาวงอนทาให้ใบหน้านวลดูสวยซึ้งจับใจเข้าไปทุกที

232

..ห้ามใจไว้สิ..ในเมื่อเขามีเจ้าของแล้ว.. ชายหนุ่มนึกตาหนิตวั เอง พยายามระงับความคิดทั้งหลายที่มนั พลันกรู เข้ามาในอก หัวใจปวดแปลบอย่างเคยยามที่นึกได้วา่ คนที่โอบกอดร่ างนี้เป็ นใคร และหมอนัน่ ก็จะแสดง ท่าทีหึงหวงไปจนถึงไม่สบอารมณ์ทุกครั้งที่เห็นเขาเข้าใกล้ซายูริ “ หมอไปโดนอะไรมาครับ! ” ซายุที่เห็นรอยเลือดหยดตรงเสื้ อสี ขาวของอีกฝ่ าย ร้องทักขึ้น รี บคว้าแขนแกร่ งขึ้นมาดูแผลแต่คนตรงข้ามกลับพยายามบ่ายเบี่ยง “ ผมไม่เป็ นอะไร ” เขาแย้ง ตั้งท่าจะเดินหนีแต่ร่างเล็กก้าวเข้ามาดัก ยืนยันว่าจะทา แผลให้ ..เพราะเป็ นแบบนี้..เพราะใจดีแบบนี้ถึงเลิกรักไม่ได้สกั ที.. “ เดี๋ยวก็หายครับ ” “ นัน่ มันต้องเย็บด้วยซ้ านะหมอ ” ซายูริไม่ฟังเสี ยง ลากแขนคนตัวสูงกว่าเข้าไป ในบ้านของพี่เคย์แล้วสัง่ ให้นงั่ นิ่งๆ ตัวเองก็ลงมือหากล่องปฐมพยาบาลในตูย้ าข้างครัวก่อน จะหอบของพะรุ งพะรังออกมานัง่ ใกล้ นิ้วเรี ยวเอาสาลีชุบแอลกอฮอล์แล้วเช็ดเศษผงตามรอยบาดออกแผ่วเบา นัยน์ตาสี สวยดูจริ งจังอย่างที่ใครมองก็ตอ้ งเพลิน เว้นก็แต่หมอคาซึมะที่ไม่กล้าจะเผลอใจมากไป กว่าเดิมอีก มุราคามิ เคย์ ที่เพิ่งจะเดินลงมาจากชั้นสองก็พลันต้องหยุดฝี เท้าแล้วอมยิม้ กับภาพ น่ารักตรงโซฟาในห้องรับแขก เขาดูนอ้ งสุดหวงที่น่ารักเป็ นพิเศษเพียรพยายามกับการทา ความสะอาด ใส่ยาและปิ ดผ้าก๊อซเข้าไปให้เรี ยบร้อย ..ไอ้หมาหวงไม่เลือกที่มนั ไปอยูต่ รงไหนกันนะ.. ร่ างสูงยิม้ มุมปาก ลอบเดินไปทางหลังบ้านเพื่อหาทางแกล้งศัตรู คู่แค้นให้อกแตก ตายเล่น โชคดีเป็ นของเขาจนต้องผิวปากหวือเมื่อซาวามุระ จุนเพิ่งจะวางมือถือแล้วก้าวกลับ เข้ามาในลานงานเลี้ยงพอดี “ เฮ้อ..หมาอะไรไม่มีปลอกคอ ” เคย์แสร้งเดินเฉี ยดแล้วโยนระเบิดใส่

233

จุนชะงักฝี เท้าที่กาลังจะไปหาซายูริ ดวงตาสี นิลทอแววเบื่อหน่ายในการลับฝี ปาก กับไอ้พี่เฮงซวยของเมียเต็มแก่ ไม่รู้มนั จะอยากรังควานอะไรเขานักหนา “ หมาแก่ข้ ึนเลขสี่ ” เขาตอบลอยๆ เล่นเอาคนถามควันขึ้นหัว อยากกาหมัดแล้ว ตัน๊ หน้าหล่อๆให้เต็มรัก “ น่าจะตอบว่า หมาขี้เรื้ อนถูกทิง้ แล้วเจ้าของไปจีบกับสัตวะจะดีกว่ามั้ง บรรยากาศเป็ นใจ โซฟาก็นุ่มดี ” เคย์ทาเสี ยงกวนอารมณ์ก่อนจะเดินหนีไป จุนยืนนิ่งงัน เขาหรี่ ตาลงอย่างครุ่ นคิด ไอ้หมอนัน่ ด่าเขาเป็ นหมา เจ้าของ..ซายูริ ถ้า พูดถึงสัตวแพทย์.. ..แพทย์.. ..ไอ้คาซึมะ โฮโจ!!.. ชายหนุ่มกาหมัดแน่น บุกเข้าไปในบ้านที่วา่ บรรยากาศเป็ นใจกับโซฟานุ่มสบาย ดวงตาสี นิลวาวโรจน์ข้ ึนอย่างหัวเสี ยทันทีที่เห็นว่าเมียสุดที่รักกาลังนัง่ คุยกับไอ้พอ่ เจ้า ประคุณเทวดาติดปี กด้วยหน้าตายิม้ แย้ม ..บอกแล้ว..เดี๋ยวมีเฮ.. เขาก้าวเข้าไปใกล้ พยายามข่มอารมณ์เข้าไว้เพราะใจหนึ่งก็กลัวซายุจะงอนที่ววู่ าม แต่เอาจริ งๆ มือที่กาหมัดก็ลนั่ เปรี๊ ยะเข้าไปเต็มแก่ ไม่ได้ออกแรงชกใครนานเข้าก็ชกั อยากลง ไม้ลงมือตามสันดานเก่าดูบา้ ง “ สวัสดี คุณหมอ..คาซึมะ ” จุนบังคับเสี ยงอย่างยากเย็น นัยน์ตาแทบลุกเป็ นไฟพอ ได้เห็นท่านัง่ แบบชิดสนิทแนบติดกันของซายูริ ร่ างเล็กเบิกตากว้าง ชักเริ่ มลนลานเมื่อเห็นท่าทางคาดโทษเอาไว้ของคนรัก ฝ่ าย โฮโจก็นิ่งไปพักใหญ่ รี บแจกแจงว่าเขามีแผลเล็กน้อย ซายุจงั เลยช่วยทาให้ก็เท่านั้น “ แผลเล็กน้อยทาไมไม่เลียเอาล่ะ ” คุณหมอหน้าเจื่อน รู ้ดีวา่ บทละครเมื่อสองปี ก่อนยังติดอยูใ่ นใจของอีกฝ่ ายไม่คลาย มีสิทธิ์วา่ คราวนี้เขาอาจจะโดนไม่หมัดไหนก็ฝ่าเท้าข้างไหนนี่แหละ “ จุน! ” ซายูริตกใจ แต่ก็ได้แค่น้ นั ในเมื่อตัวเองอยูใ่ ต้อาณัติอีกฝ่ ายอยูแ่ ล้ว

234

จุนทาไม่สน ยืนกอดอกแล้วมองไอ้ผา้ ก๊อซที่แปะแผลตรงข้อศอกเอาไว้เขม็ง ใจ อ่อนไปหน่อยตรงที่เห็นเลือดซึมขึ้นมาแต่หมัน่ ไส้เหลือเกินว่าทาไมต้องเป็ นเมียเขาด้วย เจ้า เตี้ยฮานะก็น่าจะอยูแ่ ท้ๆ “ น่าจะเย็บนะหมอ..ให้ผมเย็บให้ม้ ยั ” เขายืน่ ข้อเสนอด้วยแววตาลุกวาว เห็นเลือด บ้างจะได้กระฉับกระเฉง “ จุน! ” ซายุตกใจครั้งที่สองในความป่ าเถื่อนของสามี แต่ไอ้คุณชายซาวามุระท่าน ก็ยงั ทาเฉย “ ไม่เป็ นไรครับ ” โฮโจบอกปัดอย่างสุภาพ ดูทีท่าแล้ว..คงไม่โดนเย็บแค่ขอ้ ศอก หรอก..มีสิทธิ์ลามไปถึงหัวได้ “ ดึกแล้วนะหมอ..ดื่มเข้าไปด้วยใช่ม้ ยั ผมว่าหมอกลับเถอะ เป็ นห่วงหรอกนะ ‘ไม่ได้ไล่’ แม้แต่นิด แค่กลัวจะรถคว่าตาย ” “ จุน! ทาไมพูดแบบนั้น ” แก้มนวลซีดขาว รู ้สึกสงสารหมอคาซึมะที่สุด ถ้าจุนจะ โกรธเรื่ องละครพวกนั้นก็ตอ้ งโทษฝ่ ายพวกเขาที่ลากหมอมาเล่นด้วยต่างหาก หมอคาซึมะยิม้ แห้ง คิดว่าอย่างไรซะ ค่าคืนนี้ก็สิ้นสุดลงแล้วสาหรับการเจอหน้า กันเป็ นบางหน เขาลุกขึ้นยืนแล้วบอกขอบคุณ “ ไม่เป็ นไรครับ แต่วา่ หมออย่าเพิง่ ขยับมันมากนะ พรุ่ งนี้ไปเย็บด้วยก็น่าจะดี แผล จะได้ประสานไว ” เสี ยงหวานทักด้วยความเป็ นห่วง ตั้งท่าจะเดินไปส่งแต่ถูกกระชากแขน เอาไว้ก่อน “ ผมจอดรถอยูด่ า้ นหน้านี่เอง ฝากบอกขอบคุณฮานะจังด้วยนะ ” โฮโจยิม้ รับ ก้าว ออกมาด้านนอกก่อนที่ระเบิดจะลงโครมใหญ่ ทันทีที่ไม่มีใครคอยขวางทาง ฝ่ ามือแข็งแรงก็คว้าหมับเข้าที่ตน้ แขนเรี ยว ทั้งลาก ทั้งจูงให้เดินตาม ตรงดิ่งไปยังห้องน้ ากว้าง พาตัวเข้าไปแล้วกดล็อค “ โอ๊ย..จุน ฉันเจ็บ ” ประท้วงเสี ยงแผ่ว อาจจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป เริ่ มทาให้ตาลายด้วย

235

จุนผลักตัวบอบบางเข้าไปกระแทกกับผนัง เล่นเอาอีกคนมึนไปยกใหญ่ กว่าจะ รู ้ตวั ก็เมื่ออุง้ มือแกร่ งคว้าหมับเข้าที่คางแล้วบังคับให้เปิ ดปากจูบ ลิ้นอุ่นแทรกเข้าไป กระหวัดเกี่ยว ดูดดุนรุ นแรงจนฝ่ ายนั้นตัวอ่อนระโหยอยูใ่ นอ้อมกอด ซายูริหอบหายใจ ใบหน้าแดงระเรื่ อด้วยความอายกับคนตรงหน้าที่ผละออกเลียริ ม ฝี ปากตัวเอง จุนแตะนิ้วลงกับปลายลิน้ แล้วเลิกคิว้ “ ดื่มด้วยนี่..” เขาหยอก จับไหล่บางกดเข้าหาตัว มืออีกข้างกระชากสายโอบิจน เกือบหลุด แหวกปลายผ้าเพียงนิดเดียว ทั้งเนื้อทั้งตัวอีกคนก็เกือบเปลือย “ อ..ย่า จุน..” มือเรี ยวพยายามดันแผงอกกว้างแต่แรงอีกคนก็เหนือกว่าเอามาก สุดท้ายก็ถูกจับยกขึ้นไปพาดอยูบ่ นอ่างล้างหน้า จุนล้วงมือลงไปใต้ยกู าตะสี ขาวสะอาด ตวัดเอาขาเรี ยวขึ้นมาคล้องไว้ที่เอว ลูบไล้ ลงใต้เนินเนื้อนุ่มแล้วบีบกระชับจนขึ้นสี แดง ลามมาเรื่ อยจนถึงส่วนน่ารักที่ซุกซ่อนก่อนจะ สอดนิ้วลงไปทึ้งชั้นในตัวเล็กให้หลุดมากองที่ปลายเท้า นิ้วใหญ่การอบบางส่วน เริ่ มรู ดรั้ง แผ่วเบาทาเอาเจ้าตัวสะท้านเฮือก “ ม..ไม่เอานะ ” ซายูริดิ้นพล่านทั้งที่มีอารมณ์มากกว่าปกติ อยากจะเบียดขาเข้าหา กันแต่ติดอยูต่ รงร่ างสูงใหญ่ที่แทรกตัวอยูก่ ่ ึงกลาง “ เอาหรื อไม่เอากันแน่ที่รัก ” เขาแกล้งพูด ขบริ มฝี ปากลงบนปลายหูขาว รอยเจาะ นัน่ มันจางลงจนแทบไม่เห็นแล้ว “ อึก..อื้อ ” เสี ยงหวานคราง พยายามกลั้นเสี ยงเพราะอยูใ่ นงานที่แขกเหรื่ อมากัน เต็ม ซ้ ายังเป็ นห้องน้ าชั้นล่างที่อาจมีคนมาเข้า ปลายนิ้วใหญ่กดลงบนส่วนปลายที่ข้ ึนสี ชมพูสด ใช้แนวเล็บสะกิดเพียงน้อย ทั้ง ร่ างขาวนวลก็สะดุง้ ไหว ผวาเข้ากอดรัดเต็มบ่ากว้าง ฟันคมอ้างับลงมาเต็มรักแล้วยิง่ กัดย้าทุก คราวที่อีกฝ่ ายรู ดฝ่ ามือร้อนผ่าวขึ้นลงตามส่วนกลาง หัวใจทั้งดวงแทบทะลุออกมาเบื้องนอก เพราะความรัญจวนนี้

236

“ เรี ยกว่าบทลงโทษข้อกระทงที่หนึ่ง แอบคุยกับผูช้ ายอื่นลับหลังสามี ” จุนแหย่ ยิม้ มุมปากกับอาการตัวสัน่ ริ กของภรรยา เขาเร่ งจังหวะให้มากเข้า จนสุดท้ายร่ างบอบบางก็ กระตุกวาบแล้วปลดปล่อยไออุ่นร้อนลงมาเต็มฝ่ ามือที่รองรับ ซายูริหมดแรง ปล่อยตัวโอนเอนกับเคาน์เตอร์กระจก หากเพียงแค่ชวั่ ครู่ เท่านั้น ร่ างสูงใหญ่ก็กลับคุกเข่าลงด้านล่างแล้วดันขาเพรี ยวขึ้นสูง กดต้นขานวลลงกับพื้นกระเบื้อง ทั้งแรงสะบัด อุง้ ปากร้อนระอุครอบลงบนเนื้อนุ่มที่เป็ นสี แดงจัด “ อ๊าา..” เสี ยงหวานหวีด หลับตาแน่นเพราะความเสี ยวซ่าน ขยุม้ นิ้วลงบนเส้นผม สี ดาสนิท ชายยูกาตะเจ้ากรรมถูกถลกขึ้นไปกองเหนือเอว ขอบชุดด้านบนก็ตกระลงมาที่ หัวไหล่มน เงาสะท้อนจากทั้งบานกระจกและจากแสงไฟขับให้ความเย้ายวนดูมากขึ้นเป็ น เท่าตัว ชายหนุ่มขบเม้มลงไปตามความยาว ดุนลิ้นตามส่วนปลายนุ่มนิ่มแล้วกดปากลงต่า ตั้งแต่ส่วนต้นลงมาจนสุด แรงที่มากกว่ากดตัวอีกคนจนดิ้นไม่พน้ เร่ งริ มฝี ปากจนในที่สุด เจ้าตัวแสบก็หมดความอดทน หลัง่ ความสุขสันต์เข้ามาในโพรงปากร้อนที่รอรับ เขายืดตัวขึ้น จับคางเล็กแล้วออกแรงบีบเพียงน้อยให้อีกฝ่ ายอ้าปาก ลิ้นอุ่นคาย ของเหลวรสหวานให้เจ้าของได้ลองชิม ซายูริสาลักหูตาแดง ยกมือขึ้นปาดคราบสีขาวที่ไหล หยดลงมาตามมุมปากด้วยความตกใจ “ หวานมั้ย..นี่กระทงที่สอง ยิม้ ให้คนอื่นที่ไม่ใช่คนรัก ” เสี ยงสัน่ พร่ าลองถาม แล้วก็ได้คาตอบเป็ นฝ่ ามือเล็กที่ทุบลงมาด้วยความอายเต็มบ่าแกร่ ง เขามองทางรักสี สวยที่ซ่อนเร้นอยูใ่ ต้ชุดคลุม ขาเรี ยวสัน่ สะท้านจากแรงบังคับที่ จับไม่ปล่อย พอเจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนที่พ้นื คุณสามีเอาแต่ใจก็คว้าตัวเบาหวิวเข้ามาหา กระชับ ให้ตวั แนบติดกันก่อนจะรั้งปลายเท้านุ่มให้กระหวัดอยูข่ า้ งเอว “ จุน! ” ซายูริร้องเสี ยงดัง แขนขาวนวลรี บตวัดเข้าโอบไหล่แข็งแรงเมื่อทั้งตัวถูก ยกลอย ร่ างถูกผลักเข้าชิดกาแพงห้องน้ า นิ้วยาวสอดแทรกเข้ามาใต้ล่าง ปากรุ่ มร้อนประกบจูบเข้ามาก่อนจะทันส่งเสี ยงด้วยความเจ็บ แต่เพียงแค่ครู่ เดียว ในเมื่อฝ่ ายนั้นเริ่ มขยับนิ้วเข้าออก เพิ่มจากหนึ่งเป็ นสองจนความชุ่มฉ่ าภายในเริ่ มไหลย้อน

237

ลงจนเปี ยกโคนขา สะโพกมนส่ายซ่าน ขาที่เกาะเกี่ยวอยูข่ า้ งกายใหญ่ยงิ่ โอบรัดเข้ามาแน่น หนักเหมือนคาอ้อนวอนให้ช่วยกระทาจนกว่าจะหลุดพ้นจากความทรมานที่แสนหวานนี้ “ จะเอากระทงสุดท้ายรึ ยงั ซายุ ” เขาถาม มองอาการพยักหน้ารัวเหมือนคนไม่มี จิตใจจะอยูก่ บั ตัวด้วยความเอ็นดู มือข้างหนึ่งที่โอบอุม้ ร่ างเล็กไว้ละมาปลดตะขอกางเกง แล้วรู ดซิปลง “ ข้อหา..น่ารักจนเกินไป ” จุนกระซิบบอก กระชากนิ้วออกจากทางรักร้อนผ่าว ก่อนจะประคองส่วนแข็งขืนกระแทกกลับเข้าไปแทน ซายูริกรี ดร้องในลาคอ ขบกัดลงมาเต็มท่อนแขนแข็งแรงที่โอบอุม้ ตัวอยู่ สะโพก แกร่ งพยายามขยับสวนแต่เข้าได้ลาบากกว่าที่เคย ใบหน้าคมหลับตานิ่ง คิว้ เข้มขมวดแน่นไป กับความวูบวาบตรงช่วงกลาง เขาถอนตัวออกแล้วสอดเข้าไปใหม่ “ อา..อาาา..” เสี ยงหวานครวญคราง กัดปากจนซีดกับอาการขยับกายให้เข้าลึก จุนผ่อนแรงที่แขนลง น้ าหนักตัวของอีกฝ่ ายเลยกดทับลงมา ครอบครองลงบน ความร้อนแรงที่คบั แน่น บางส่วนในร่ างกายขยายขึ้นจนพองโต ดุนดันจะเข้าให้มากกว่าเดิม จนคนถูกกระทาเสี ยววาบในช่องท้อง “ ซายุ..อึก ” เขาบอกให้อีกคนคลายแรงลง แต่เพราะเจ้าตัวที่หลับตาปี๋ ไม่ฟังเสี ยง เอาแต่ดิ้นถอยห่าง ซ้ ายังตอดรัดถี่รัวเล่นเอาเขาแทบปลดปล่อยไอรักให้พรั่งพรู เต็มทางคับ แคบนัน่ “ จุน..เร็ ว..ฉันไม่ไหว..” ซายุพดู กระท่อนกระแท่น เร่ งเร้าให้คนที่เอาแต่ซบหน้า อยูบ่ นไหล่รีบจัดการเสี ยทีแต่ก็เหมือนไม่ช่วยอะไรเลย “ ซายุลองขยับสิ ” จุนขอ รู ้วา่ ในเวลานี้เท่านั้นที่อีกฝ่ ายจะสิ้นอาย แค่ไม่นาน..สะโพกเล็กก็เริ่ มขยับขึ้นลง หยัดแรงตรงปลายเท้าแล้วยกตัวแผ่ว ครอบลงบนความแข็งกระด้างที่สอดแทรก ผ่อนลมหายใจให้คลายลงก่อนจะกัดฟัน กระแทกตัวลงมาจนสุด กลั้นเสี ยงร้องได้ทนั ท่วงที

238

ร่ างใหญ่ขบกรามแน่น ผลักตัวอีกคนเข้าชิดกาแพงแข็งแล้วเริ่ มกระแทกกระทั้น เข้าหา ยิง่ ผ่อนแรงตรงแขน ตัวคนรักก็ยงิ่ ตกลงแนบชิดบนส่วนใหญ่โตนัน่ เสี ยงครางและ เสี ยงหอบดังผสานกัน มากขึ้นเรื่ อยๆจนก้องผนังห้อง เสี ยงผิวกายกระทบกันดังระงมไปทัว่ ช่วงแขนยาวกอดเข้ามารอบแผ่นหลังเล็ก โอบรัดกันแนบแน่นทุกคราวที่ร่าง สอดแทรกเข้าหากัน จังหวะการเคลื่อนไหวถี่กระชั้น เสี ยงหวานร้องกรี ดจนสุดเหมือนคน จะขาดใจ อกบางสัน่ ริ ก ผิวเนื้อเสียดสี อยูบ่ นตัวผ้าดังสวบสาบ ดวงตาสี เทาหลับแน่น ร้อง ครวญครางด้วยหัวใจที่กาลังจะขาดรอน “ รัก..อือ..ฉันรักซายุ..” จุนร้องบอก ร่ างสูงขยับตัวเร็ วมากขึ้น แรงมากขึ้น กดแช่ตวั เข้าหาแล้วกระชากออก กระแทก กลับเข้าใหม่ก่อนจะขยับถี่ๆ ทั้งตัวกระตุกวาบ นัยน์ตาพร่ ามัวพร้อมกับน้ ารักร้อนระอุที่ฉีด พุง่ เข้าไปภายใน หลัง่ ริ นลงเป็ นสายอาบสะโพกเปลือยเปล่าพร้อมกับเสี ยงคราง ทั้งคู่ลม้ ลง นอนพังพาบกับพื้นห้องน้ าที่แห้งสนิท จุนพรมจูบลงบนใบหน้าหวาน ส่วนร้อนผ่าวยังขยับเข้าออกอยูส่ กั พักในร่ างนุ่ม นิ่ม คราบรักหยดลงบนพื้นกระเบื้องใสสะอาดตอนที่เขาถอนตัวออกมาแผ่วเบา ขาเพรี ยว ยังคงตั้งชันจนฝ่ ายนั้นถอยออกให้ ซายูริหมดแรงจนตัวอ่อนระทวย ปล่อยให้สามีใช้ผา้ ชุบ น้ าทาความสะอาดต้นขาขาวแล้วสวมยูกาตะที่เปื้ อนเล็กน้อยเข้าไปใหม่ถึงจะมีแรงลุก “ มีความสุขมั้ย ซายุ ” เขาเข้ามาจุมพิตบนเรี ยวปากหวาน มองคนที่พยักหน้าหงึกๆ แทนคาตอบแล้วยิง่ อารมณ์ดี “ กลับไปต่อที่บา้ นกันเถอะนะ เอาให้สาลักความสุขกันไปข้าง เลย ” ...... เปลือกตาหนักอึ้งลืมตื่นขึ้นเชื่องช้า ชายหนุ่มลุกจากที่นอนเมื่อสายตาเหลือบเห็น คนรักเขียนอะไรยุกยิกอยูต่ รงโต๊ะหนังสื อ เขาคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่าง สาวเท้าเข้าไปหา เงียบกริ บ ถือโอกาสโอบเอวคอดไว้แล้วกอดรัดร่ างนุ่มนิ่มที่อยูใ่ ต้ชุดคลุม

239

“ ทาอะไรครับ ที่รัก ” ถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นอีกคนตัดกระดาษเป็ น สี่ เหลี่ยมผืนผ้า “ ก็..อีกสิ บนาที วันทานาบาตะก็จะหมดแล้ว ฉันยังไม่ได้อธิษฐานเลย ” ซายูริ พึมพา เอียงหน้าให้คนด้านหลังหอมแก้มอย่างที่ชอบ จุนหัวเราะแผ่ว ขยี้ผมหอมฟุ้ งของภรรยาคนดีแล้วจับนิ้วเรี ยวที่กาลังถือปากกาอยู่ “ ทาอะไรอ่ะ ต้องอธิษฐานกันคนละแผ่นนะ ” ติงขึ้นเพราะงุนงงว่าจะขอพรยังไง ถ้าเขียนแผ่นเดียวกัน “ ซายุขออะไร ฉันก็ขออย่างนั้นแหละ ” เขาจูบลงบนเรี ยวปากสี สด ก่อนจะตวัด ตัวอักษรไปพร้อมกัน ร่ างสูงมองลายมือเป็ นระเบียบของคนข้างกายด้วยรอยยิม้ เขาดุนแผ่นหลังเล็กให้ เข้าไปนอนส่วนตัวเองเดินออกไปตรงระเบียงกว้าง เอื้อมแขวนคาขอพรไว้กบั กิ่งไผ่ที่โอน เอนเอายอดมาระอยูแ่ ถวหน้าต่าง สายลมเย็นพัดกรู เข้ามา แสงดาวมากมายอาบอยูบ่ นลาต้น สี เขียวสด กระดาษใบน้อยพลิ้วไหว ..หวานซึ้งอันใด..ขออย่าร้างเลย.. ..ความรักเอย..ขอให้เหมือนเดิม.. .......................................................................................

FIN

240

Prologue : Love is Blue เสี ยงเพลงในคืนงานเลี้ยงวันทานาบาตะดังคลออยูก่ บั สายลมอบอุน่ ของฤดูร้อน ต้นไผ่สูงชะลูดเอนไหวไปมา กิ่งบางเสี ยดสี กนั ดังแกรกกราก คาอวยพรนับร้อยใบที่ถูก แขวนไว้ดา้ นบนพลิ้วสะพัดอยูบ่ างเบา “ อ๊ะ..อันนี้ก็อร่ อย ” ร่ างเล็กบางในยูกาตะสี แดงสดเดินไปมาอยูแ่ ถวโต๊ะขนม ใบหน้าอ่อนหวานยิง่ ดูน่ารักใต้สีชุดที่ขบั ผิวขาวผ่องให้ดูเด่นจับตา เจ้าตัวเอียงคอ น้อยๆอย่างชัง่ ใจว่าจะเลือกชิมเค้กคัสตาร์ดหรื อจะลองพุดดิ้งราดคาราเมลดี “ เสี ยเวลา..กินมันหมดนี่แหละ ” เอริ พึมพา รอยยิม้ สดใสปรากฏขึ้นบนมุมปากสี ชมพูระเรื่ อ เริ่ มลาเลียงเอาของหวานใส่จานแล้วประคองอย่างทุลกั ทุเลไปหาใครบางคนที่ นัง่ เล่นเกมมือถืออยูต่ รงซุม้ กุหลาบในสวน “ ชินจัง~ ” เสี ยงหวานเรี ยกชื่อคนรักเหมือนหยอกล้อเด็ก เข้าไปหาได้ก็วางของ กินไว้ตรงโต๊ะก่อนเป็ นอันดับแรก ร่ างสูงของนายแบบอายุนอ้ ยยิม้ ให้เจ้าตัวเห็นแก่กินของเขา มือปิ ดโทรศัพท์รุ่น ล่าสุดก่อนจะวางไว้ขา้ งจานขนม เอริ คว้าเอาคุกกี้โรยน้ าตาลไอซ์ซิ่งเข้าปากแล้วงึมงาว่า อร่ อยเหาะ แว่วเสี ยงของมุราคามิ เคย์กบั พี่ฮานะเรี ยกหาเจ้าตัวซน โซระจังอยูอ่ ีกมุมหนึ่งของ บ้าน ชินยะมองท่าทางกินจุบกินจิบของอีกฝ่ ายอย่างขยาด

241

“ กินมั้ย ” นิ้วเรี ยวใช้สอ้ มตักพุดดิ้งข้าวโพด ตั้งท่าจะป้ อนให้แต่คนตรงข้ามสัน่ หัว “ ไม่ไหวล่ะ ” เสี ยงทุม้ ต่าปฏิเสธ บอกว่าเขายังต้องใช้รูปร่ างหน้าตาในการทางาน อยูถ่ ึงจะมีงานบริ ษทั พ่วงด้วยก็เถอะ ดวงตาสี เข้มมองออกไปนอกซุม้ คืนนี้เห็นดาวมากมาย ระยิบระยับเต็มท้องฟ้ าไปหมด เสี ยงถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้นมา ท่าทางเนือยๆนัน่ สะดุดตาอีกคน เอริ มอง ท่าทีท้ งั หมด สัมผัสได้ถึงเรื่ องราวบางอย่างในใจคนรัก แต่ก็คาดเดาได้ง่ายดายว่าเป็ นเพราะ เมื่อสองวันก่อน พี่มาโดกะติดต่องานให้โดยไม่ผา่ นเขาที่เป็ นผูจ้ ดั การ พวกงานโฆษณาเอย ถ่ายแบบเอยถึงได้มะรุ มมะตุม้ เข้าหาชินยะจนเจ้าตัวหงุดหงิดแบบนี้ “ เอาน่า..อย่าหัวเสี ยเลย เดี๋ยวพี่จดั คิวให้ ” ปากว่าไปมือก็เขี่ยเค้กในจานไป นึกถึง ตารางงานที่ตอ้ งเคลียร์ในวันรุ่ งขึ้น ทั้งของชินยะทั้งของเร็ นมากมายก่ายกอง เด็กหนุ่มคลายรอยขมวดตรงหัวคิว้ ลง เขายิม้ มุมปากกับคนที่เหมือนจะไม่เคย กลุม้ ใจอะไรกับคนอื่นเลย “ กินเข้าไปมากๆเถอะ ถ้าอ้วนเป็ นหมูเมื่อไหร่ ผมทิ้งจริ งด้วย ” เขาขู่ บิดแก้มนุ่ม นิ่มเต็มรักจนอีกคนร้องโอดโอย “ ตามสบาย ไม่มีชินพี่ก็อยูไ่ ด้ ” เอริ บูห้ น้าใส่ หลับตาแล้วอ้าปากกินไอศกรี มฟรุ๊ ต สลัด ลิน้ สี ชมพูแลบเลียออกมาแล้วพูดกับตัวเองว่ารสชาติดีจนเห็นสวรรค์ ชินยะหัวเราะแผ่วเบา นอกเหนือจากการเป็ นผูจ้ ดั การให้เขา พี่เอริ มกั ชอบไปสอน เด็กทาอาหารที่โรงเรี ยนอนุบาลของพี่ซายุ นอกจากนั้น ถ้าเป็ นวันเสาร์อาทิตย์ก็จะไปทางาน ร้านขนมที่พี่ฮานะเปิ ดเป็ นร้านเบเกอรี่ ตามความฝัน “ พรุ่ งนี้มีถ่ายละครนะ ชิน..” ร่ างเล็กรี บเตือนเมื่อนึกขึ้นได้ “ ผมรู ้แล้ว ” คนฟังถอนใจ ละสายตาจากการจับจ้องคนตรงหน้าไปทางอื่น “ พักนี้..เขาชอบจับคู่นายกับน้องยูมิจงั ใช่ม้ ยั เป็ นแผนโปรโมตที่เยีย่ มเลย ” จู่ๆ คน ที่เอาแต่กินก็พดู โพล่งขึ้นมา เพราะจาได้วา่ ไปเดินหาซื้อนิตยสารเพือ่ เช็ค เรตติ้งของ นายแบบในอาณัติแล้วเจอแต่ออกข่าวเรื่ องนี้ ดวงตาสี ดาชะงักกึก อาการไม่พอใจปรากฏขึ้นมาในทันทีแต่กเ็ พียงชัว่ ครู่

242

“ ผมเกลียดพวกนักข่าว ถ้าเราทาดีก็ตอ้ งลงให้แย่ แล้วเกิดมีเรื่ องเฮงซวยแม้แต่นิด เดียวก็ประโคมซะเละ เดี๋ยวคอยดู..อีกหน่อยมันก็ตอ้ งลงว่าผมขึ้นห้องยัยนัน่ ไม่ก็ควงสาวเข้า โรงแรม ” เขาเผลอเสี ยงดังทาเอาคนที่นงั่ ด้วยต้องบอกให้ทาไม่รู้ไม่ช้ ีไปซะ “ พวกแฟนๆต้องเข้าใจอยูแ่ ล้วว่ามันก็แค่การสร้างกระแสตอนมีละคร ” “ ผมไม่แคร์แฟนคลับ..ผมสนแต่พี่ พี่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่อยากให้มารู ้เรื่ องบ้าๆ แบบนี้ ” เอริ หวั เราะคิก ยืน่ หน้าเข้าไปหอมแก้มคนรัก จูบหวานฉ่ าที่อวลด้วยรสเค้กวนิลลา แตะลงมาบนเรี ยวปากร้อนระอุ “ บอกแล้วว่าไม่ตอ้ งห่วงพี่ ทาอะไรก็ทาให้เต็มความสามารถ ตราบใดที่ชินไม่ได้ ไปมีอะไรกับเธอพี่ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก ” รอยยิม้ หวานใสนัน่ ทาให้คนจ้องมองอด ไม่ได้ที่จะรั้งต้นคอขาวให้ใบหน้าเข้าแนบ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากหอม กระหวัดเอาเนื้อนุ่มให้ตอบสนองตาม ปลาย นิ้วเรี ยวสอดเข้าใต้กลุ่มผมสี ดาแล้วเอียงหน้ารับจูบเร่ งเร้าที่เริ่ มบดขยี้ลงมาหนักหน่วง เอริ ผละออกมาเมื่อเริ่ มจะหายใจไม่ทนั แต่มือใหญ่ก็คว้าหมับเข้าที่ตน้ แขนแล้วกระชากตัวเข้าหา เปิ ดปากจูบอีกครั้งแทบไม่ให้เว้นช่วง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยมิ้ ยืดตัวเข้าไปจรดริ มฝี ปากที่แก้มขาวแล้วกระซิบ ข้างหู “ ผมรักพี่นะ ” “ จ้า..” เจ้าตัวเอียงแก้มให้หอม รอยยิม้ น่ารักดูเหมือนจะมีมอบให้คนรักตลอดเวลา สายลมยามดึกพัดมาแผ่วเบา กระดาษคาอธิษฐานของคืนวันทานาบาตะยังคงพลิ้ว ไหวไปตามแรงกรรโชก ทั้งคู่ไม่ได้ขอพรดวงดาวเพราะคิดว่าแค่มีกนั และกันอยูต่ รงนี้ก็แสน จะเพียงพอ .......................................................................................

Special 4 : Love is Blue [1]

243

ร่ างสูงใหญ่ในสูทสี ดาสนิทหยุดยืนอยูข่ า้ งหน้าต่างบานกว้าง เงาของตึกระฟ้ าพาด ผ่านตัวอาคารประดับกระจก ช่วงต้นเดือนมกราคม หลังงานฉลองวันขึ้นปี ใหม่ก็มีเอกสาร มากมายรอให้จดั การจนหัวแทบปั่ นแทนที่จะได้นอนอยูบ่ า้ นกอดหมอนข้างนุ่มนิ่มรอรับไอ หนาว “ ลางาน..เพื่อไปถ่ายแบบ! ” จุนโพล่งออกมา โยนจดหมายแจ้งความประสงค์ของ ท่านหัวหน้าแผนกลงกับโต๊ะยาว เอริ ยมิ้ ละไม พยายามทาตัวให้ดูออดอ้อนเพราะคนเขียนเหตุผลทั้งหมดน่ะมันตัว เขาทั้งนั้น ไม่วา่ จะเบี้ยวงานทางไหนก็มีแต่จะเดือดร้อน “ บอสที่ไหนเขาทากันวะ ไปบอกไอ้ชินยะว่าให้มนั เลือกเอาสักอย่าง ” คนเป็ น พี่ชายพูดเสี ยงดัง “ โธ่..พี่จุน ” ผูจ้ ดั การของพ่อดารายอดนิยมทาหน้าเจี๋ยมเจี้ยม ละครล่าสุดเพิ่งจะ ปิ ดกล้องไปก็มีงานใหม่เข้าไม่สิ้นสุด ตัวเขาก็ไม่อยากมากวนเวลาทางานของชินยะแต่เพราะ นายจ้างออเดอร์มาว่าอยากได้หมอนี่เท่านั้นก็เลยต้องยอมตาม “ ก็คนมันกาลังดัง ” เจ้าตัวอิดออด ขอเวลาไอ้ท่านประธานจอมโหดที่เหมือนจะ ไม่ยอมอนุมตั ิท่าเดียวในเมื่อช่วงปลายปี ก็ขอลาไปถ่ายทาละครนอกสถานที่เป็ นเดือนแล้ว “ ไม่ตอ้ งมาขอร้องแทนมันเลย เห็นว่าอยากทางานก็อุตส่าห์ไว้ใจให้ข้ ึนตาแหน่ง สูง ได้เงินเดือนประจาแล้วจะเขี่ยไปเขี่ยมา ใช้ได้ซะที่ไหน..แล้วนี่..วันนี้ไม่มาก็แปลว่าโดด ไปแอคหน้ากล้องตามเคยอีกสิ ..บอกไว้เลยว่าพี่ไม่อนุญาต! ” จุนสวดยับ หันหลังให้ ไม่กล้า มองดวงตากลมโตที่กาลังทาเสแสร้งเหมือนจะร้องไห้เพราะเขามันพวกแพ้น้ าตาเจ้าเตี้ย ทั้งหลาย เสี ยงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นสองสามทีจนคนที่กาลังเครี ยดอยูต่ วาดใส่ไปหน ต่อว่าคนรักของน้องชายที่ไม่โผล่หวั มาอยูพ่ กั ใหญ่ถึงจะอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามาได้ “ ฉันมากวนรึ เปล่า จุน ” เสี ยงหวานใสพร้อมเจ้าของใบหน้านวลเนียนที่โผล่มา ตรงหลังบานประตูกว้างเล่นเอาเจ้าของห้องชะงักกึก เอริ ยมิ้ มุมปาก แอบหันไปขยิบตาให้กบั พี่สะใภ้คนสวยที่เป็ นตัวช่วยกะทันหัน

244

“ แวะเอามื้อกลางวันมาฝากน่ะ ” ซายูริเข้ามาใกล้ วางเบนโตะกล่องน้อยที่ไม่ตอ้ ง เปิ ดดูก็รู้วา่ มันจะน่ารักมากมายแค่ไหน อาจจะมีแครอทแกะเป็ นรู ปหัวใจนับสิบดวงอยูบ่ น ข้าวหรื อมีซอสมะเขือเทศเขียนคาว่ารักอยูบ่ นเนื้อก็ได้ “ กวนซะที่ไหนล่ะ กาลังหิ วพอดี ” จุนยิม้ ตอบภรรยา ตบลงตรงเก้าอี้หนังหน้า โต๊ะทางานเป็ นเชิงให้อีกฝ่ ายเข้ามานัง่ กินเป็ นเพื่อน “ อ้าว..ลายเซ็นอนุมตั ิล่ะพี่ ” เอริ โมเม ต้องรี บทวงก่อนไอ้พี่ชายตัวติดเมียจะเข้า โหมดหวาน เพราะหมอนัน่ มันจะไม่สนสมาชิกโลกไหนนอกจากตัวเองกับคนรัก คิ้วเข้มขมวดฉับ คว้าเอกสารมาเซ็นส่งเดชแล้วบอกน้องว่าจะไปไหนก็ไป ปากจะ ชวนกินด้วยสักคาก็ไม่มี ร่ างเล็กหัวเราะคิก แอบยกมือขอบคุณพี่ซายุของเขาก่อนจะวิง่ ลิ่วลง มาด้านล่างทันทีที่เสร็จธุระ สายตาก็สอดส่องมองหาสารถีจาเป็ นแล้วก็เห็นว่านัง่ คอยอยูต่ รง บันไดหน้าบริ ษทั โดยไม่มีมาดของนายแบบเอาซะเลย “ เสร็ จแล้ว เร็ น ” เจ้าตัวกระโดดผลุงขึ้นเฟอร์รารี่ คนั งาม เอ่ยปากขอบใจเด็กอายุ น้อยกว่าที่อาสามาส่งเพราะตัวเขาขี้เกียจจะหัดขับ “ ลาบากแย่เลยนะครับ ” เด็กหนุ่มสองสัญชาติหนั มายิม้ ให้ ดวงตาสี ฟ้าใต้แว่นกัน แดดดูอ่อนโยนเท่าคาพูด “ จิ๊บๆ..พี่มนั่ อยูแ่ ล้ว ” เอริ พดู เป็ นต่อยหอย คว้าเอากาหนดการของเด็กในความ ดูแลทั้งสองคนที่ตวั เองโน้ตแยกไว้ข้ ึนมาดู “ วันนี้เร็ นถ่ายโฆษณาน้ าหอม แล้วก็ตอนเย็นมีฉลองปิ ดกล้องของนายด้วย สบาย แฮ..” พึมพาไปมือก็ไล่ดูตารางอันอื่น “ นายชินมีจิปาถะ เล็กๆน้อยๆ ” เร็ นหันมองคนที่นงั่ คิว้ ขมวดอยูข่ า้ งกายด้วยรอยยิม้ ตลอดเวลาที่ผา่ นมาเขายังคง รักและชื่นชมในตัวของผูจ้ ดั การคนสวย พี่เอริ ยมิ้ ได้เสมอแม้วา่ จะเกิดเรื่ องอะไรขึ้นก็ตาม เป็ นคนเข้มแข็งอย่างที่ตวั เขาเองยังไม่สามารถเทียบได้ดว้ ยซ้ า เขาเลี้ยวรถเข้าอาคารสูงเบื้องหน้า ยิม้ ให้ยามตรงประตูทางเข้าตามวิสยั ปกติก่อน จะเปลี่ยนเกียร์ ขับขึ้นไปบนลานจอดรถ กว่าจะหันมาอีกทีตอนดับเครื่ อง พี่เอริ ก็ฟบุ คากอง เอกสารไปแล้วเรี ยบร้อย

245

เด็กหนุ่มหัวเราะ ช่วยรวบกองกระดาษระเกะระกะทั้งหมดเข้าในแฟ้ มแล้วเขย่าตัว บอบบางแผ่วเบา บอกว่าถึงสตูดิโอแล้ว..รอยยิม้ กับท่าทางน่ารักยามตื่นนัน่ ยังคงทาให้หวั ใจ เขาพองโตได้เสมอ ถึงมันต้องแอบเก็บซ่อน ทาเหมือนเป็ นแค่เจ้านายกับลูกน้องก็ตามที ..เขารู ้วา่ พี่เอริ รักใคร.. “ สงสัยเมื่อคืนเอาแต่ร้องคาราโอเกะเพลิน ” ร่ างเล็กพูดด้วยแก้มที่เป็ นสี แดงเรื่ อ พึมพาว่าตลกมั้ย อายุขนาดนี้ยงั ทาตัวเหมือนวัยรุ่ นอยูไ่ ด้ คนฟังหัวเราะ ดุนแผ่นหลังบอบบางให้เข้าไปในตัวอาคาร นึกในใจว่าไม่เห็นจะ แปลกตรงไหนในเมื่อหน้าตาของคนข้างกายก็ยงั เหมือนเดิม คงเพราะอารมณ์ดีเป็ นกิจวัตร นี่ถา้ ไม่บอกว่าทางานแล้ว เขาคงคิดว่าเพิ่งจบมหาวิทยาลัยมาแน่ “ นายไปเปลี่ยนเสื้ อก่อน ” เอริ บอก ชี้มือไปทางพวกคอสตูมที่นงั่ รอกันด้วย ท่าทางกระฉับกระเฉง พวกสาวร่ างบึกดูกระเหี้ ยนกระหื ออยากจะช่วยแต่งหน้านายแบบ หนุ่มเสี ยเหลือเกิน เร็ นพยักหน้าหงึกหงัก ถอดเสื้ อออกเผยร่ างสูงใหญ่แบบหนุ่มฝรั่งที่มีแต่ยนี ส์ตวั เก่งสวมอยู่ สาวแท้สาวเทียมด้านหน้าร้องวี้ดว้ายเมื่อมองสบเข้ากับแผงอกแข็งแรงที่มีมดั กล้ามจนน่านอนหนุน ผิวที่ดูแทนขึ้นเพราะเมื่อปี ก่อนเริ่ มอาบแดดตามความนิยมทาให้ขบั เสน่ห์ของความเป็ นผูช้ ายออกมาทางรู ปร่ าง เส้นผมสี อ่อนถูกย้อมเป็ นสี ดาสนิท ตัดกับ ดวงตาสี ฟ้าสว่างที่ดูเหมือนมนตร์สะกดให้มองตามจนละสายตาไม่ได้ “ คอนเซ็ปต์ของ POLO Black ค้นหาความเป็ นตัวตนของชายหนุ่ม ชีวติ แบบ ชาวเมืองที่เต็มไปด้วยความเรี ยบง่าย แต่ดูเซ็กซี่และมาดมัน่ เข้มแข็ง ทันสมัย ” เอริ เดินเข้า มานัง่ ด้วย ปากเคี้ยวขนมกรุ บๆในขณะที่มือถือแบบร่ างของภาพโฆษณาเอาไว้ “ วันนี้เสื้ อสี ดานะคะ น้องเร็ นขา..” สาวคอสตูมโปรยยิม้ ให้แล้วออดอ้อน เป็ น ธรรมดาของพวกเบื้องหลังที่มกั หาเรื่ องแซวและช่างเจ้าอารมณ์ขนั อยูเ่ สมอ คุณผูจ้ ดั การหันไปดูแล้วยิม้ สดใส บอกอีกฝ่ ายว่าช่วยทายังไงก็ได้ให้เจ้าหนุ่มที่ แสนจะนุ่มนวลนี่ดูเป็ นคนเคร่ งเครี ยดแล้วก็เถื่อนขึ้นมาหน่อย แต่ตอ้ งไม่ลืมความภูมิฐาน และดูสะอาดสะอ้านแบบผูช้ ายในเมืองหลวง

246

“ เหลือแต่ดูเซ็กซี่นี่แหละ ” เอริ ติง บิดแก้มคนในความดูแลเสี ยเต็มรักจนอีกฝ่ าย ร้องโอย “ เวลาโฆษณาน้ าหอม จุดขายง่ายๆคือ เซ็กซ์ นายต้องแสดงท่าทางเหมือนอยากจะ เล่นอะไรใต้ร่มผ้ากับผูห้ ญิงด้วยนะ จะทื่อไม่ได้ ” เจ้าตัวยืนกอดอก บอกด้วยใบหน้าเฉยเมย จนคนได้ยนิ อายแทนกับการพูดเรื่ องพรรค์น้ ีออกมาโจ่งแจ้ง เร็ นทาหน้าลาบากใจ คิดไว้ในหัวว่า อยากให้เขาทาท่าทางแบบนั้นก็ลองเปลี่ยน นางแบบมาเป็ นพีเ่ อริ สิ..เดี๋ยวจะรู ้ “ อุย๊ ..ไม่ตอ้ งห่วงค่ะ เอริ จงั ..วันนี้นางแบบของเราเป็ นยัยสาวกร้านโลก น้องเร็ น จะเฉยยังไงเดี๋ยวเธอก็ปลุกขึ้นมาได้เองแหละ ” ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งขยับเข้ามาเปิ ดปาก นินทาและนัน่ ก็ทาให้พวกที่เหลือเริ่ มล้อมวง “ อะไรกันครับ ” เอริ ยมิ้ แห้ง ทาทีจะไปเช็คไฟเพราะไม่อยากเข้าร่ วมงานอดิเรก ของสาวๆยามว่างแต่มือของพวกคอสตูมช่วยกันฉุดรั้ง “ ยัยอามาโนะ ยูมิ แม่นางเอกสุดป๊ อบนัน่ น่ะ รู ้ม้ ยั ว่าเธอขึ้นห้องกับผูช้ ายกี่รายแล้ว ” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น เรี ยกเสี ยงหัวเราะคิกคัก “ ก็เฟะมาตั้งแต่ก่อนเข้าวงการไม่ใช่เหรอ ได้ข่าวว่าเธอเกือบไปถ่ายเอวีแล้วนี่นา ถ้าไม่ถูกดึงมานี่ก่อน ” เร็ นหันมองหน้าผูจ้ ดั การของเขาแล้วทาท่าบอกใบ้วา่ ทนฟังไปก่อนเถอะ เดี๋ยวได้ เวลาถ่ายภาพแล้วก็จบ “ คิดดู..ตอนดังใหม่ๆก็สวาปามชินยะเข้าไปเรี ยบร้อย ตอนถ่ายแบบครั้งนั้นไง หลายปี แล้วนะ ไม่คิดเลยว่าจะกลับมาเล่นละครกันอีกตั้งสองสามเรื่ อง ไม่รู้ไปเสร็ จกันอีกกี่ หน ” สาวอีกคนเปิ ดประเด็นขึ้น ทาเอาคนที่กาลังจะปิ ดหูปิดตาไม่อยากสนใจหันขวับมา มอง “ เอ๋ ..เธอเคยกับ..” เอริ รู้สึกว่าตัวเองคอแห้งผาก ทั้งที่เคยรู ้มาแล้วแต่มนั ก็อดเจ็บ แปล๊บในใจไม่ได้ “ เอริ จงั ไม่รู้หรอก ลางานล่ะมั้ง..ตอนนั้นเขาก็หาตัวซะให้วนุ่ นี่นา ขนาดคุณเรี ยว ยังลงมาถามกับชินยะด้วยตัวเองเลย ” เธอจีบปากจีบคอ

247

ร่ างเล็กนึกทบทวนแล้วก็ร้องอ๋ อขึ้นมา มันเป็ นช่วงเดียวกับที่เจ้าเด็กบ้านัน่ จับตัว เขาไปขัง พูดก็พดู เถอะ..ถ้าเป็ นผูห้ ญิงก็ทอ้ งไปแล้วเรี ยบร้อย ที่แท้..ไอ้ตวั ต้นเหตุก็กลับมาคัว่ กับอีกสาวที่โตเกียวนี่เอง “ มันเป็ นธรรมดาของคนหล่อลากดินอย่างเขาล่ะครับ ” เอริ แอบแหย่คนที่ไป ทางานนอกสถานที่แล้วยังไม่กลับมาบริ ษทั ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรอีกในเมื่อเรื่ องนี้มนั เกิดก่อนที่จะได้คบกัน “ แหม..เอริ จงั นัน่ ล่ะระวังด้วย เป็ นผูจ้ ดั การส่วนตัวจะโดนคุณเรี ยวสวดเอาว่าไม่ ดูแลนายชินยะให้ดี เที่ยวให้ข้ นึ เตียงกับใครเรี่ ยราด ” “ ผมคิดว่าเขาจะไม่ทาอีก ” บอกด้วยท่าทีเก้อเขินไปนิด ในเมื่อความมัน่ ใจนี้ เจ้า คนรักนัน่ เป็ นคนกระซิบบอกอยูท่ ุกคืน..ว่ารัก..และซื่อสัตย์กบั เขาแค่คนเดียว เร็ นที่นงั่ นิ่งอยูน่ านทาทีหนั ไปมองทางอื่น เขาลุกไปประจาที่ฉากสาหรับถ่ายเดี่ยว ก่อน ในเมื่อบอกตัวเองตลอดว่าได้มองเฉยๆก็พอใจแต่เอาเข้าประเด็นนี้ทีไร เขาก็เจ็บขึ้นมา ทุกที เอริ หนั ไปยิม้ ให้นายแบบหนุ่มแล้วตั้งใจจะลุกไปหาแต่เสี ยงโวยวายแสบแก้วหูดงั ลัน่ ขึ้นก่อนจนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง “ มาแล้ว..ยัยสายเสมอ ” ใครคนหนึ่งแอบด่ากระแทก เสี ยงปึ งปั งของรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นจนก้อง ตามติดด้วยมือเรี ยวยาวทาเล็บ สี แดงจัดจ้านผลักประตูบานเลื่อนก่อนที่ใบหน้านวลเนียนใต้แว่นกันแดดสี เข้มจะโผล่เข้ามา “ ฉันบอกคุณแล้วว่าไม่วา่ ง! จะนัดงานก็ตอ้ งคุยล่วงหน้า เย็นนี้ฉนั มีนดั ” เด็กสาว โวยเอากับผูจ้ ดั การส่วนตัวที่หอบข้าวของตามติดกันมา เอริ ร้องอูห้ ูในใจ อดทึ่งไม่ได้กบั สไตล์การแต่งตัวที่เปรี้ ยวจี๊ดจนเข็ดฟันของเจ้า หล่อน ท่าทางดูมนั่ อกมัน่ ใจนัน่ ช่างขัดกับภาพลักษณ์ที่แสดงทางละครว่าเป็ นนางเอกเจ้า น้ าตาเสี ยจริ ง “ อะแฮ่ม..ยูมิจงั เลทไปชัว่ โมงครึ่ งนะคะ ” ช่างแต่งหน้าติติงมาและก็เป็ นการเชิญ ชวนให้เรี ยวคิ้วสี น้ าตาลเข้มนัน่ ขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ ว

248

“ ฉันได้ยนิ ว่าจะเริ่ มถ่ายภาพตอนสิ บโมง แล้วนี่สิบครึ่ ง! จะช้าไปชัว่ โมงกว่าได้ไง ” เธอสะบัดเสี ยงใส่ ดวงตาวาวโรจน์ข้ นึ อย่างคนเอาเรื่ อง “ ผูห้ ญิงน่ะแต่งตัวนานค่ะ ตามธรรมเนียมก็ตอ้ งนัดมาก่อนถ้าไม่อยากให้คนอื่น เขาเสี ยเวล่าเวลาตามไปด้วย ” อีกหน่วยส่งเสี ยงผสมโรงเรี ยกอาการหงุดหงิดทันควัน ชัว่ จังหวะหนึ่ง นัยน์ตาสี น้ าตาลอ่อนตวัดมามองตรงที่เอริ ยนื อยู่ ดวงตากลมโต ตะลึงไปนิดแล้วเสหลุบลงต่า พอเห็นท่าไม่ดีเลยทาทีจะเดินออกแต่เสี ยงหวานใสของฝ่ าย นั้นรั้งตัวไว้ “ เอริ จงั ” อามาโนะ ยูมิเรี ยกชื่อเจ้าตัวเล็กบอบบางที่ไม่น่าจะเกิดมาเป็ นผูช้ ายเอา เสี ยเลย “ ค..ครับ ” เงยมองเด็กสาวที่ประวัติส่วนตัวอายุนอ้ ยกว่าชินยะด้วยซ้ า เธอโปรยยิม้ มันดูสะสวยแต่กลับเจือความหมายบางอย่างที่คอยกัดกร่ อนหัวใจ ..รอยยิม้ เย้ยหยัน.. “ ฉันเพิ่งย้ายคอนโดใหม่ ” เธอบอก เปิ ดกระเป๋ าด้วยปลายเล็บที่ไปต่อมา หยิบ นามบัตรของตัวเองยืน่ ให้คนตรงหน้าที่ทาท่างง “ อ้อ..” เอริ ยมิ้ รับ ถึงในใจจะสงสัยเต็มประดาว่าน้องสาวคนนี้มาบอกเขาเพื่อ อะไรแต่ก็รับคาบอกนั้นโดยดี..มันเป็ นคอนโดแถวชิบุยะ ค่อนข้างสะดวกสบายและราคา แพงสมชื่อย่านนั้น..อีกอย่าง..ก็แค่เป็ นคอนโดเก่าที่ชินยะจะกลับไปใช้นานๆครั้ง ดวงตาโฉบเฉี่ ยวมีประกายของความนัย ริ มฝี ปากแต้มสี แดงจัดเหยียดออกราวกับ ทุกอย่างช่างน่าขบขัน กิริยาท่าทางของคนตรงข้ามมันดูน่าสมเพช ..ปกปิ ดแค่ไหน..ก็ไม่ช่วยอะไร.. ..ทาซึดะ ชินยะกับคุณผูจ้ ดั การส่วนตัว.. ..ที่แท้..พ่วงตาแหน่งคูน่ อนไปด้วย.. “ ว่างๆก็ไปหาได้นะคะ ” เธอบอกทิ้งท้ายแล้วกลับไปนัง่ ที่ รอยยิม้ ทั้งหมดยังไม่ จางหายตลอดเวลาของการเตรี ยมตัวเบื้องหลัง

249

ร่ างเล็กเกาหัวด้วยความสงสัยไม่หาย แต่ก็เท่านั้นเมื่อช่างกล้องเริ่ มบอกให้เตรี ยม แสง เจ้าตัวสอดนามบัตรกลิ่นหอมลงในกระเป๋ าเป้ ไม่ได้สนใจอะไรเท่ากับการนัง่ มองฉาก หลังและตัวนายแบบของวัน ...... “ อย่าดื่มเยอะนะ ” มือเรี ยวป้ องปาก ตะโกนแข่งกับเสี ยงในผับเพื่อกรอกประโยค เข้าหูเด็กอายุนอ้ ยกว่าด้านข้าง แสงสี ดา้ นในสลับกันลานตาจนปวดหัว เสี ยงเพลงที่เปิ ดดังกระหึ่ มกับกลิ่นควัน บุหรี่ ทาเอาร่ างบอบบางต้องกุมขมับ สาวน้อยสาวใหญ่เต้นโยกย้ายกันจนเนื้อตัวเบียดเสี ยด เห็นผูช้ ายหลายคนทาสายตากรุ ้มกริ่ ม โลมเลียไปทัว่ เรื อนร่ างของหญิงสาวแต่ละคนเท่าที่ โอกาสจะอานวย เร็ นพยักหน้ารับคาสัง่ ของผูจ้ ดั การส่วนตัวที่ถูกลากมางานฉลองหลังปิ ดการถ่ายทา ละคร เขากระอักกระอ่วนไม่นอ้ ยที่ตอ้ งรบกวนเวลาของพี่เอริ แต่เพราะผูก้ ากับคะยั้นคะยอ ให้มาเลยต้องปล่อยตามความต้องการ พวกทีมงานเริ่ มเปิ ดเหล้าขวดที่สิบกว่า เมากันหัวรา น้ าแบบเต็มที่ ฝ่ ายคอสตูมบางคนเริ่ มจุดบุหรี่ สูบ มันไม่ใช่ผบั ชั้นดีนกั เพราะจะได้ไม่มีคนคอย จับตามอง เด็กหนุ่มหันดูเจ้าของใบหน้าหวานใสที่เริ่ มตัวลีบติดขอบผนัง กลิ่นแอลกอฮอล์ กับกลิ่นฉุนกึกตีกนั มัว่ จนพีเ่ อริ ชกั จะทรงตัวไม่อยู่ พวกเบื้องหลังบางคนก็เข้ามาก้อร่ อก้อติก ชวนให้ดื่มได้น่าราคาญสุดขีด “ ไปข้างนอกกับผมมั้ย ” เขาชวน อีกฝ่ ายได้ทีเลยพยักหน้าหงึกหงักแบบไม่ลงั เล ฝ่ ามือใหญ่แตะลงบนแขนเรี ยวแล้วฉุดตัวให้สาวเท้าตามออกไป ร่ างเล็กบางแทบ ปลิวไปตามแรงลาก พอก้าวออกมานอกร้านได้ก็ถอนใจเฮือก พึมพาว่าแย่สุดชีวติ ไม่รู้ตอน เด็กๆชอบเข้าไปเล่นปาจิงโกะในนั้นได้ยงั ไง “ จะกลับเลยมั้ยครับ ผมจะขับไปส่ง ” เร็ นยืน่ ข้อเสนอ เห็นว่าถ้าปล่อยให้นงั่ ทน ต่อคงจะแย่

250

“ ไม่ล่ะ สองทุ่มเอง เดี๋ยวนายหมดสนุก ” เอริ ร้ ังข้อมืออีกฝ่ ายขึ้นดูเวลา ชะโงกตัว เข้าใกล้จนเรื อนผมหอมฟุ้ งแนบชิดอยูแ่ ทบแผงอกกว้าง เด็กหนุ่มยืนนิ่งงัน กลั้นหายใจจนแทบรู ้สึกว่าโลกรอบตัวหยุดนิ่ง เนื้อกายต้องกัน จนร้อนผ่าว ความหอมที่อวลเคล้าอยูต่ รงปลายจมูกทาให้เขายิง่ ปวดใจ ..ไม่ใช่ของของตัวเอง.. “ ไม่เป็ นไร ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวแบบนี้ ” เขาตอบจากใจจริ ง ดึงกุญแจรถขึ้น มาแล้วอาสาพาไปส่งบ้าน พอได้รับคาตอบกลับว่าไม่ขดั ข้องก็ยมิ้ ออกมาได้ เปิ ดประตูเฟอร์รารี่ คนั สวยให้รุ่นพี่ข้ ึนไปนัง่ ร่ างเล็กยิม้ เป็ นการขอบคุณ “ เหมือนเจ้าหญิงเลย ” เอริ กระเซ้า มองคนที่ปิดประตูรถให้ดว้ ยความนุ่มนวล คนได้ยนิ ทอดถอนใจ อ้อมไปอีกด้านแล้วขึ้นประจาที่นงั่ ฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่ อง ก่อนจะเข้าเกียร์แล้วขับออกไปตามท้องถนนที่ยงั พลุกพล่านด้วยผูค้ น ..แต่ผม..ไม่ใช่เจ้าชาย.. หยดน้ าใสรื้ นขึ้นในดวงตาสี ฟ้าสว่าง ภายใต้ความเฉยชานั้นยังมีบางอย่างที่แสนจะ เสี ยดแทงไม่เว้นวาย ภาพที่คนด้านข้างหยิบมือถือแล้วโทรออกหาคนรัก ทาให้ตวั เขายิง่ ไม่ อยากมอง ..การรักข้างเดียวมันเจ็บปวด.. “ ไม่รับสาย..” เอริ งึมงาในลาคอ กดโทรออกใหม่อีกหนแล้วก็ยงั เหมือนเดิม “ ลองอีกครั้งสิ ครับ ติดงานอะไรรึ เปล่า ” คุณผูจ้ ดั การตัวเล็กส่ายหัว บอกว่าเช็คเวลาทางานหมดแล้ว ก็มีแค่ออกนอก สถานที่ไปถ่ายทาอะไรเล็กน้อย คิวว่างตั้งแต่บ่ายโมงแต่ดูท่าว่าฝ่ ายนั้นจะยังไม่กลับ ไม่เห็น ว่าจะมีการติดต่อกลับมาด้วยซ้ า “ ลองกริ๊ งอีกที ” เขาว่า กดโทรหาใหม่ รออยูอ่ ีกนานสองนานจนกระทัง่ มีเสี ยง ตอบรับ ‘ มีอะไรรึ เปล่า ’ เสี ยงทุม้ ต่าติดจะแหบพร่ าเล็กน้อยถามกลับมา

251

เอริ ยมิ้ อย่างลิงโลด มันเป็ นเรื่ องยากที่คนไร้รักจะเข้าใจ การได้ยนิ เสี ยงของคนที่ เราผูกพันด้วยมันแสนจะน่ายินดี “ พี่กาลังจะกลับบ้านน่ะ วันนี้เร็ นเขามีงานฉลอง ชินจะกลับบ้านรึ ยงั กินอะไรรึ เปล่าเดี๋ยวแวะซื้อให้ ” คาพูดหวานเชื่อมกับปลายสายทาให้บุคคลที่สามต้องเบือนหน้าหนี ‘ ไม่ล่ะ กลับไปก่อนแล้วกัน ผม..อีกพักหนึ่ง ’ “ ติดงาน? ” ‘ อือ..เลี้ยงรุ่ น น่าเบื่อชะมัด ’ เอริ หวั เราะ ติวา่ ถ้าเพื่อนๆคนอื่นได้ยนิ ประโยคนี้คงเสี ยใจแย่ “ ถ้าเข้าบ้านไม่ได้ก็โทรบอกนะ เดี๋ยวพี่ลงไปเปิ ดประตูให้ คุณลุงคนสวนแกชอบ หลับลึก แล้วถ้าเมาก็อย่าขับกลับเองล่ะ มันอันตราย ” พูดด้วยเสี ยงนุ่มนวลก่อนจะวางสาย ไป และไม่รู้เลยว่ารอยยิม้ ทั้งหมดกาลังบาดใจคนได้ยนิ เข้าไปทุกที ...... “ โดนคุมตัวเหมือนเป็ นลูกแหง่เลยนะ ” คาติดจะเยาะเย้ยดังขึ้นเบื้องหลังร่ างสูง ใหญ่ที่นงั่ นิ่งอยูบ่ นเตียง แขนเรี ยวโอบเข้ามารอบบ่ากว้างก่อนที่เจ้าของร่ างเปล่าเปลือยจะยันตัวขึ้นนัง่ ผ้า ห่มผืนหนาหลุดร่ วงลงกองที่เอวคอด แสงไฟสี นวลฉาบไล้บนทรวงอกอวบที่จงใจบดเบียด ลงมาบนต้นแขนแกร่ ง “ หุบปากเน่าๆของเธอซะ ยูมิ ” คนที่อดรนทนฟังคาพูดน่าราคาญพวกนั้นตวาดใส่ ลุกขึ้นยืน คว้ากางเกงยีนส์ที่กองอยูบ่ นพื้นแต่มือเรี ยวเล็กจับเข้าที่แขนแล้วเหนี่ยวทั้งร่ างลง ต่า “ บอกว่ามีงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ งานบ้าอะไรจะเสร็ จตั้งแต่สองทุ่มกว่า ” ดาราสาว กระซิบที่ขา้ งหู เรี ยวปากสี แดงสดขบเม้มลงตามต้นคออีกฝ่ าย เล็บยาวกรี ดไล้ลงตาม กล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งเกร็ ง “ อยูด่ ว้ ยกันก่อนสิ อย่าคิดเบี้ยวกันเชียว ”

252

ชินยะกัดฟันกรอด ผลักตัวอ้อนแอ้นล้มลงไปบนเตียงกว้างของห้องชุดบนคอนโด หรู หราใจกลางชิบุยะ เขาขว้างกางเกงลงกับพื้นแล้วก้าวขึ้นเตียง โยนซองพลาสติกอันเล็กใส่ อีกฝ่ าย เธอหัวเราะคิกคักพร้อมกับหยิบมันขึ้นมากัดปลาย ฉี กของข้างในออกมา “ ปกติไม่เห็นจะชอบใช้ ” นิ้วเรี ยวคลี่อะไรบางอย่างออก รู ดไล่อากาศทิ้งก่อนจะ ครอบลงบนส่วนแข็งแกร่ งด้วยริ มฝี ปากอวบอิ่ม “ ฉันควรจะไว้ใจเธอเหรอว่าจะไม่ปล่อยให้ทอ้ งโตน่ะ ” เขาตรึ งแขนเพรี ยวลงกับ ฟูกนอนก่อนจะทาบตัวตามติด “ ฉันชอบพี่นะ ” เธอพูดเสี ยงยัว่ เย้า ตวัดแขนขึ้นรอบบ่าแข็งแรง ปลายเท้าเนียน นุ่มโอบขึ้นกระหวัดที่สะโพกสอบ “ ชอบมาตั้งหลายปี แล้ว แต่พี่เห็นฉันเป็ นคู่นอนซะได้ ” “ เงียบ! ” เขาเสี ยงดังใส่ เค้นแรงบนกายนวลเนียนแล้วกระชั้นตัวเข้าหา เสี ยงร้อง ครวญครางอย่างถือจริ ตแว่วเข้าในโสตประสาท ชินยะขยับตัวรุ นแรง เสี ยงผิวกายเสี ยดสี ดงั ก้องห้องนอนที่ครั้งหนึ่งเคยใช้กอดก่าย ใครอีกคน ดวงตาสี เข้มไหวริ กกับความรู ้สึกในหัวใจ มันเป็ นความหวาดหวัน่ ระคนแปลก ใหม่ที่ไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลยหลังจากคบกับพี่เอริ เขาปรายตามองใบหน้าสะสวยของนางเอกละครที่เล่นคู่กนั หลายเรื่ อง ริ มฝี ปากสี แดงฉ่ าเผยอร้องคราง เสี ยงกรี ดหวานดังอื้ออึง เป็ นมารยาออดอ้อนของผูห้ ญิงที่หาไม่ได้เลย จากคนรัก คาหวานๆที่พร่ ากระซิบอยูร่ ิ มหูทาให้เขาตกลงในบ่วงพราง ..และยังปี นป่ ายหาทางออกไม่เจอ.. ...... นาฬิกาข้างผนังบอกเวลาตีหนึ่งกว่าเมื่อคนที่อา้ งว่าติดงานเลี้ยงกลับเข้ามาในบ้าน ร่ างสูงใหญ่มองผ่านทางเดินที่ปิดไฟมืด พี่ชายเขากับพี่เขยคงเข้านอนเรี ยบร้อย มองจาก หน้าต่างห้องนอนก็เห็นว่าพี่เอริ คงหลับแล้วเหมือนกัน ชินยะกดล็อครถคันงาม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ตรงปกเสื้ อเชิ้ตยังได้กลิ่นน้ าหอม ของยัยนัน่ เรื่ องบางเรื่ องมันเลยเถิดออกไปจนกู่ไม่กลับและเขาก็ไม่ตอ้ งการให้พี่เอริ รู้เรื่ องนี้

253

จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่วา่ เขาไปนอนกับผูห้ ญิงคนอื่นลับหลัง หรื อจะด้วยเรื่ องที่โกหก และหาความจริ งไม่ได้มาโดยตลอด ปลายเท้าที่ย่าลงกับพื้นหินเย็นเฉี ยบชะงักกึกอยูต่ รงห้องโถงกว้าง แสงไฟเหลือง นวลจากด้านในส่องลอดออกมา ..ใคร.. ดวงตาสี เข้มกวาดมองไปทัว่ บริ เวณจนหยุดอยูท่ ี่เงาร่ างเล็กบางที่ใช้แขนนอนหนุน ต่างหมอนอยูบ่ นโซฟาหนัง ไอหนาวยามดึกทาให้ท้ งั ร่ างนัน่ นอนขดเข้าหากัน แพขนตายาว งอนที่ทาบลงบนใบหน้าสวยบ่งบอกว่าเจ้าตัวกาลังหลับสนิท ชินยะนิ่งงัน เขาเดินเข้าไปใกล้คนรักที่คงจะคอยท่าอยูต่ ้ งั แต่สองทุ่มกว่าจนป่ านนี้ ในมือเล็กกากุญแจบ้านไม่ปล่อย คงจะง่วงมากจนผล็อยหลับเลยไม่ได้ยนิ แม้เสี ยงรถที่แล่น เข้ามาจอด ปลายนิ้วใหญ่ลบู ลงแผ่วเบาที่เรื อนผมสี อ่อน ความผิดที่ทาเรื่ องเลวระยาลับหลังตี แทรกเข้ามาในอก มันทั้งเจ็บและอึดอัดเหมือนคนที่กาลังเดินลงสู่กน้ บึ้งมหาสมุทรทั้งที่รู้วา่ หากไม่หาทางกลับคงได้ตายสมใจ ..แต่เขากลับมาไม่ได้..ทุกอย่างกาลังผลักให้ถลาลึก.. ..คนรักที่ไม่ซื่อสัตย์.. “ ผมขอโทษ..” เสี ยงทุม้ ต่ากระซิบข้างใบหูนุ่ม ใบหน้าคมคายโน้มลงใกล้ เรี ยวปากอุ่นร้อนจงใจจะประทับลงบนหน้าผากนวล แต่มนั กลับฝื นจนเกินทน เรื่ องหลายอย่างระหว่างกันมันไม่เหมือนเดิมเพราะตัวเขาเองที่เริ่ ม ก่อน “ เอริ รอนายตั้งแต่หวั ค่า ” เสี ยงของใครคนหนึ่งดังมาจากชานบันได ชินยะหันกลับไปดู ซาวามุระ จุนยืนนิ่งอยูอ่ ย่างนั้น ภายใต้แสงสลัวนัน่ เขาไม่มี ทางรู ้เลยว่าผูช้ ายตรงหน้ากาลังมีเรื่ องอะไรให้ครุ่ นคิด เขารู ้แต่เพียง..ทุกสิ่ งที่หมอนัน่ ได้นึก ตริ ตรอง มันอาจจะหมายถึงคาสัง่ เด็ดขาดจนใครก็ไม่อาจขัดขืน “ ผม..มีงานเลี้ยง ” เขาลุกขึ้นยืน มองตรงไปยังคนที่กา้ วลงจากบันได

254

ดวงตาคมกริ บมองตรงมาที่เขา สายตาของอีกฝ่ ายราวกับคมมีดที่กรี ดลึกลงเพื่อ แหวกดูวา่ มีความจริ งอะไรซุกซ่อนอยูเ่ บื้องหลัง จุนไม่ได้พดู อะไรเท่าที่ควร ร่ างสูงใหญ่ใต้เสื้ อคลุมเพียงแต่ขยับเข้ามาใกล้ เสี ยง ฝี เท้าที่ย่าลงบนพื้นมันมัน่ คงและดูเหมือนจะกลบความเงียบทั้งหมดในบ้าน “ อย่าให้ฉนั รู ้..ว่าแกนอกใจน้องฉัน ” นัยน์ตาคมกล้าวาวโรจน์ข้ ึนกับประโยคนั้น เขาเพียงแต่มองดาราชื่อดังด้วยอาการสงบ แต่ทุกคาพูดคือการบอกว่าเขาเอาจริ ง ชายหนุ่มเดินผ่านน้องเขยที่ยนื นิ่งแล้วเข้ามาหาไอ้ตวั เล็ก เอริ เพิ่งจะลุกขึ้นนัง่ ยก มือขยี้ตาด้วยความงัวเงีย “ ขึ้นนอนได้แล้ว ” จุนพูดกับน้อง ยกมือขึ้นจับหัวพองฟูของอีกฝ่ ายด้วยความรัก ใคร่ ความอ่อนโยนทั้งหมดของผูช้ ายอย่างเขา ยอมลงให้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น เอริ หาววอด กะพริ บตาปริ บแล้วมองเลยบ่ากว้างไปยังคนรักที่ยนื เฉย รอยยิม้ สดใสปรากฏขึ้นทันที และมันก็ไม่ต่างอะไรจากหนามแหลมที่ทิ่มแทงความรู ้สึกของคนทา ผิด “ เหนื่อยมั้ย ชิน ” ร่ างเล็กร้อนรนลงจากโซฟา เพราะรี บไปหน่อยไอ้ที่นอนมา นานเลยทาเอาเซ ดีที่ฝ่ามือใหญ่ของพี่ชายรวบตัวเอาไว้ทนั ชินยะเอื้อมมือเข้าหา หวังจะพาตัวอีกฝ่ ายขึ้นไปข้างบนแต่ดูคล้ายกับว่าคนตรง ข้ามจะทาตัวเป็ นปรปั กษ์ท้ งั ที่ยงั ไม่ทนั รู ้เรื่ องอะไร จุนรั้งร่ างของเอริ ไว้แล้วจับแน่น ดวงตาสี นิลคู่เดิมจ้องตรงมาก่อนจะปล่อยตัวน้องชายคืนให้ ..มันคือคาเตือน.. “ พี่จุนยังไม่นอนอีกเหรอ ” เอริ หาวอีกครั้ง นวดไหล่ตวั เองแล้วพึมพาว่าเมื่อยไป หมด “ นอนแล้ว ตื่นแล้วเพราะได้ยนิ เสี ยงรถของคนกลับบ้านเอาตอนวันใหม่ ” จุนพูด เสี ยงเรี ยบ บ่งบอกถึงความไม่พอใจและนัน่ ก็ทาให้อีกฝ่ ายนึกฉุ น “ ผมคิดว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณที่จะต้องมาลิมิตเวลากลับบ้านของใคร ” ชินยะว่าเสี ยงกระด้าง นัยน์ตาฉายแววของความไม่ชอบใจพอกัน

255

ร่ างสูงยิม้ เยาะ เขาไม่ได้โต้ตอบ “ นัน่ สิ ๆ..ชินมีงานเยอะ พี่จุนน่ะแหละไปนอนเลย ” เอริ บหู ้ น้าใส่ แต่ดวงตากลม โตทอแววขบขันที่พี่ชายของตัวเองยังคงถือโทษโกรธเคือง หลังจากที่เรื่ องหลายอย่างลงเอย ชินยะไปสารภาพกับพี่จุนว่าตัวหมอนี่เองนัน่ แหละที่เป็ นคนพาเขาไปกักไว้บนเกาะ แล้วไอ้สภาพสะบักสะบอมแบบนั้นก็เกิดจากฝี มือ พ่อดารานี่ลว้ นๆ พอพูดออกมาแค่น้ นั พี่จุนก็หวิดจะวางมวยใส่จนต้องเดือดร้อนพี่ซายุกบั ตัวเขาคอยกันไอ้คนบ้าเลือดนี่ออกห่าง ทั้งที่เรื่ องมันผ่านมากี่ปีแล้วก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่าทั้งคู่ จะยังไม่ยอมลงรอยกันเลย “ อย่าไปไว้ใจมันให้มากนัก เอริ เรามันรักแบบไม่เปิ ดหูเปิ ดตา ” จุนเตือนน้อง รู ้ดี ว่ามันเป็ นคนหัวแข็ง ถ้าเกลียดก็คือเกลียด และถ้ารัก ก็รักแบบไม่มองดูรอบข้าง “ อะไรของพี่เนี่ย เอริ ไม่ใช่ผหู ้ ญิงนะ จะให้มานัง่ ระแวงนู่นนี่ จะมาจากัดเวลาของ ใครได้ไง ชินเขาก็มีชีวติ ส่วนตัวเหมือนกัน ” เอริ ทาเสี ยงฮึดฮัด นับตั้งแต่อยูด่ ว้ ยกันมาก็ไม่ เคยจะก้าวก่ายเรื่ องของคนรัก ไม่เคยถามว่าคืนนี้จะกลับบ้านกี่โมง จะไปไหน ทาอะไรกับ ใคร ไม่เคยต้องให้โทรรายงาน ..ตลอดเวลาก็อาศัยแต่ความรักเท่านั้นที่ทาให้เชื่อใจ.. จุนยอมรับฟัง แต่ใครจะรู ้วา่ เขาไม่เคยวางใจอะไรง่ายนัก กลิ่นน้ าหอมผูห้ ญิงที่ อวลอยูร่ อบตัวของอีกฝ่ ายมันทาให้เขาคิด เอริ เป็ นพวกไม่สนใจรายละเอียดเล็กน้อยถึงได้ลุก มาเถียงแทนคนรักมันปาวๆ “ ตามใจนาย แต่ถา้ เกิดอะไรขึ้นก็มาหาพี่ วันไหนไม่อยากเห็นหน้ามันก็มาบอกได้ ” เขาเยาะ มองหน้าน้องเขยด้วยความดูแคลน เอริ ขมวดคิ้ว ส่ายหัวแล้วดุนแผ่นหลังกว้างให้พี่ชายขึ้นไปนอนและจบเรื่ องไร้ สาระนี่ไปซะ “ คนอะไรไม่มีเหตุผล ” ร่ างเล็กติลบั หลัง หาวน้อยๆจนรู ้สึกว่านี่ก็ใกล้จะตีสอง แล้ว “ วันนี้ไม่ตอ้ งอาบน้ าหรอกชิน คนเราต้องหัดซกมกบ้าง ชีวติ ถึงจะมีรสชาติ ” เสี ยง หวานว่าพลางหัวเราะ ไล่ให้อีกคนขึ้นด้านบนก่อนจะผละไปล็อคกุญแจ

256

ชินยะได้แต่ยนื เงียบ มองตามหลังเล็กแล้วถอนใจเพียงลาพัง พี่เอริ ยงั น่ารักสาหรับ เขา ยังเป็ นเจ้าของหัวใจอยูอ่ ย่างเคย ยังเป็ นคนที่เขารักที่สุด ..แต่..หลายอย่าง..มันไม่เหมือนเดิม.. .......................................................................................

Special 4 : Love is Blue [2]

257

“ ครบรอบกี่ปีที่คบกันนะครับ ” ร่ างเล็กบางถามเจื้อยแจ้ว ดวงตากลมโตมองไปยัง ผงช็อคโกแลตที่ต้ งั ใจจะเอาไปทาเป็ นช็อคโก้บาร์สาหรับแจกพวกพนักงานในบริ ษทั ซายูริช่วยหิ้วตะกร้าหนักอึ้งกับเอริ คนละข้าง ใบหน้าสวยเบี่ยงหลบช่อกุหลาบที่ ประดับประดาอยูท่ วั่ ทุกมุมของห้างในช่วงวันวาเลนไทน์ “ พูดยากจังเลย เอริ รักๆเลิกๆน่ะ ” ว่าแล้วก็อมยิม้ ตอนนั้นมันเป็ นการออกปาก เลิกทางคาพูดเสี ยมากกว่า แต่โดยใจจริ งก็ยงั รักกันอยู่ สุดท้ายทุกอย่างถึงต้องหวนกลับ ..และเราก็รักกันมากกว่าเดิม.. “ ไอ้ผชู ้ ายป่ าเถื่อนพรรค์น้ นั บทจะรักก็เล่นซะเลี่ยนเลยนะพี่ ” เอริ แอบนินทา พีช่ ายที่คงจะกาลังหัวปั่ นกับงานเอกสาร ดีแล้วที่เขาไม่ได้ทางานด้วย พี่จุนน่ะเป็ นพวก เด็ดขาดแถมเสี ยงก็ยงั ดังแล้วยังชอบตวาดใส่ พวกลูกน้องหัวหดกันหมดแล้ว “ ป่ าเถื่อนเหรอ..” ซายูริขา เลือกไวท์ช็อคโกแลตลงตะกร้าอีกถุง “ เขาทาเรื่ อง ที่ดินน่ะ มันก็เลยต้องโหดหน่อย ไม่เขี้ยวก็ตายแหง ” “ เหมือนยากูซ่ามั้ย ถ้าทาแบบผิดกฎหมายนะ รับรอง..” คนเป็ นน้องยังกัดไม่เลิก มีแต่สายตาที่แสนจะรักใคร่ และนับถือพี่ชายเพียงคนเดียว คนฟังหน้าแดงเรื่ อ นับวันก็ชกั จะหลงรักความร้ายกาจของหมอนัน่ ตอนแรกก็คิด อยูห่ รอกว่าจุนอ่อนโยนเหมือนพี่เคย์ ไปๆมาๆกลับชอบเสน่ห์ของไอ้คนมุทะลุ บ้าดีเดือด แบบนี้มากกว่านัก “ เวลาพี่จุนบอกรักพี่ซายุเขาพูดยังไงเหรอ ” เอริ ซกั ไซ้ ลังเลว่าควรจะใส่เยลลี่ลง ไปด้วยหรื อให้เป็ นไส้อลั มอนด์แทน “ ก็บอกว่ารัก ” อีกฝ่ ายอดขาไม่ได้ มันไม่มีคาอื่นนอกเหนือจากนี้อีกแล้ว “ ขี้หึงมั้ย ” “ ไม่รู้สิ ” ซายูริแอบยิม้ นึกไปถึงเรื่ องเมื่อคืนที่จุนกระซิบบอกทั้งที่ยงั อยูใ่ นตัวเขา ..จะฆ่ าผู้ชายคนอื่นให้ ตายถ้ าเห็นว่ าไปยุ่ง.. “ แล้วพี่ซายุเคยหึ งพีจ่ ุนบ้างรึ เปล่า ” เอริ ไล่เลียงต่อ

258

คนถูกถามทาตาโต บอกว่าเคยแต่ร้องไห้เสี ยใจแต่เรื่ องหึ งน่ะทาไม่เป็ น แล้วจุนก็ ไม่เคยจะมีเรื่ องผูห้ ญิงมาให้หึงเลยด้วยซ้ า “ พี่ซายุโชคดีแล้ว ลองมีแฟนแบบชินยะสิ ..” ร่ างเล็กเงียบไปนิดแต่ก็แค่เพียงครู่ ถึงอย่างนั้นคนข้างกายก็พอจับสังเกตอะไรได้บา้ ง ซายูริมองความเศร้าสร้อยที่เห็นสะท้อนอยูใ่ นแววตา เอริ เป็ นคนเข้มแข็งและไม่ ค่อยเล่าปั ญหาของตัวเองให้คนอื่นฟังเท่าไหร่ ตั้งแต่ปีใหม่เป็ นต้นมาจนถึงเดือนกุมภานี่ก็ เห็นว่าชินยะกลับบ้านดึกดื่นเกือบทุกคืน พูดแค่วา่ มีงานทั้งที่คนจัดตารางงานน่ะคือเอริ ทั้งนั้น ..แต่เอริ ก็ไม่เคยปริ ปากถามอะไรสักหน.. “ พักนี้เป็ นยังไงบ้างล่ะ ไอ้บา้ นัน่ ” ถามถึงน้องชายตัวดีที่ขยันหาเรื่ องเข้าบ้านไม่ หยุดหย่อน “ อ้อ..เขาทางานหนักน่ะครับ จริ งๆแล้วก็มีงานบริ ษทั เยอะด้วย ใจจริ งเอริ อยากให้ เขาพักผ่อนเยอะๆ แต่ก็ไม่อยากพูด เดี๋ยวกลายเป็ นการคุมชีวติ เขา ” รอยยิม้ หมองหม่นบน ใบหน้าหวานทาให้คนฟังต้องคิดเปลี่ยนเรื่ องคุย “ วันนี้ไปกินมื้อค่ากันมั้ย เอริ มีแฟนตอนวาเลนไทน์นี่นา..ถึงพี่จะมีตอนคริ สต์มาส ก็เถอะ ” เสี ยงใสเสนอความเห็นและก็ได้รับการตอบกลับที่น่าพอใจ “ ไว้เอริ จะชวนชินไปด้วยนะ..แต่ก็ไม่รู้วา่ เขาว่างรึ เปล่า พักนี้ท่าทางหงุดหงิดบ่อย ” นัยน์ตาสี เทาอ่อนทอดมองแผ่นหลังเล็กด้วยความเอ็นดู รอยยิม้ ร่ าเริ งที่มี ไม่วา่ จะ มองยังไงก็เห็นอยูแ่ ต่วา่ ขัดกับความในใจ ปลายนิ้วนุ่มแตะลงบนมือบางแล้วถือโอกาสบีบ กระชับแผ่วเบาแทนคาพูดที่อยากปลอบ เอริ ยมิ้ รับ วางของลงกับเคาน์เตอร์จ่ายเงิน เขาเปลี่ยนเรื่ องคุยเป็ นอย่างอื่นที่ดู เหมือนกับว่าจะเน้นไปทางความหยาบคายของพี่จุนเสี ยมากกว่า ตลอดทางกลับบ้านที่ท้ งั สองเดินกันเรื่ อยเปื่ อยกลางไอหนาวของหิ มะในเดือนกุมภาพันธ์เลยมีแต่ขอ้ ความนินทา ผูช้ ายตัวโตคนนั้น

259

“ โชคดีจงั ที่ซ้ือกล่องกระดาษมาห่อช็อคโกแลตด้วย ” ซายูริพึมพา ยืนนับนิ้วว่า ต้องทาประมาณร้อยกว่าชิ้นถึงจะพอแจกลูกน้องของคนรัก “ เทเข้าแบบพิมพ์ก็ดีนะครับ เป็ นรู ปหัวใจง่ายๆ พวกผูห้ ญิงต้องห่อสี ชมพู ผูช้ ายสี ฟ้ า ” บอกพลางเลื่อนรั้วเหล็กดัดเข้าไป ปุยหิ มะสี ขาวพร่ างพรมอยูต่ ามทางเดิน สวนกุหลาบขาวดูคล้ายจะโรยลง กลีบ บอบบางทิ้งตัวหล่นอยูใ่ ต้โคนต้นสี น้ าตาลแก่ ฤดูที่แสนหนาวเหน็บมีท้ งั ความงามของเกล็ด น้ าแข็งตามคาคบไม้ และมีท้ งั ความเศร้าของกาลเวลาที่แฝงตัวอยูต่ ามสายลมเย็นยะเยือก ..คล้ายคนไร้รักที่กาลังเหงาหงอย.. ..หรื อจะคล้ายคนมีรัก..ที่กาลังถูกทอดทิง้ .. “ เพิ่งจะเก้าโมงเช้า วันนี้เอริ มีงานใช่ม้ ยั ” คนอายุมากกว่าหันมาถาม หอบข้าวของ มากมายเดินเข้าห้องครัวไป “ ก็..ทั้งชินทั้งเร็ นมีถ่ายปกนิตยสารทั้งคูน่ ่ะครับ เอริ แค่ไปยืนด้วยเฉยๆ ยังไงก็ เสร็ จทันไปกินมื้อค่ากับพี่อยูแ่ ล้ว ” เอริ ตอบรับ หอบถุงกระดาษตามแต่สายตากลับเหลือบ เห็นใครบางคนนอนเงียบอยูบ่ นโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกเลยบอกกับพี่อีกคนว่าเดี๋ยวไป ช่วย ร่ างเล็กคลี่ยมิ้ หลายอาทิตย์ติดต่อกันที่แทบจะไม่ได้เจอหน้าค่าตา บางทีชินยะยัง ต้องไปถ่ายละครที่อื่น ตัวเขาติดงานกับเร็ นเลยไม่ขอตามไป เพราะยังไงซะประสบการณ์ ของชินยะก็มากกว่า คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา บางคืนฝ่ ายนั้นก็กลับดึก ต้องแบ่งเวลาสาหรับ งานสองด้านเขาก็เลยไม่อยากรบกวน ..ครั้งสุดท้ายที่ได้กอด มันตั้งแต่ปลายเดือนธันวา.. ..จนชักจะจดจาสัมผัสของอีกฝ่ ายได้ลางเลือน.. เอริ นงั่ ลงกับพื้น กอดเข่าแล้วมองดูใบหน้าคมเข้มยามหลับ แรงหายใจสะท้อนขึ้น ลงสม่าเสมอ เมื่อคืนชินยะกลับมาเกือบตีสี่ เข้ามาในห้องแล้วก็ลม้ ตัวลงนอนเลย เขาตื่น ขึ้นมาทักแต่หมอนี่ไม่ได้ตอบ คล้ายกับว่าหลับไปทั้งที่ยงั ใส่ชุดเดิม ..คงเหนื่อยมากสิ นะ..

260

ใบหน้าหวานเปื้ อนรอยยิม้ ปลายนิ้วเรี ยวไล้ลงตามแนวจมูกโด่งเป็ นสัน หลงใหล ในดวงตาสี เข้มที่ทอแววร้อนแรงทุกครั้งยามสัมผัส ภูมิใจที่ได้ครอบครองรอยยิม้ ของชินยะ แต่เพียงผูเ้ ดียว “ ขอบคุณที่รักกัน ชิน ” เสี ยงเล็กพึมพากับตัว นึกดีใจเหลือเกินที่ได้มาเจอ แม้วา่ ก่อนหน้าจะปิ ดกั้นตัวเองแต่กเ็ พราะคนๆนี้ ที่ทาให้มนั่ ใจขึ้นได้วา่ ความรักจะไม่ไปไหน ..เผชิญกับเรื่ องราวหักหลังมามากมาย..มีเพียงคนเดียวที่ทาให้ไว้ใจ.. ..เขารักผูช้ ายคนนี้..รักที่สุดอย่างที่พดู ออกมาเป็ นคาคงไม่ได้.. สัมผัสผะแผ่วที่ลูบลงทาให้คนหลับสนิทลืมตาตื่น เอริ ชะงักไปนิดแล้วเอ่ยปากขอ โทษที่มาปลุก “ นอนต่อเถอะ มีงานตอนบ่ายโมง ถึงเวลาแล้วพี่จะบอกเอง ” เขาพูด ตั้งท่าจะลุก ขึ้นแต่อีกคนก็คล้ายจะตาสว่างแล้ว ชินยะไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงแต่ลุกขึ้นยืนแล้วผละไปทางห้องน้ าเพื่อล้างหน้า ไม่มีประโยคใดระหว่างกันจนทาเอาคนที่นงั่ เงียบอยูก่ บั พื้นใจเสี ย ..ทุกอย่างเปลี่ยนไป.. ..ทาไมไม่เคยบอกบ้างเลย..พี่ทาอะไรผิด.. ..นายมีเรื่ องกลุม้ ใจมากแค่ไหน..กาลังกังวลเรื่ องอะไร.. ..คอยแต่จะหลบเลี่ยง..แม้กระทัง่ แววตายังไม่ยอมมองกัน.. ..พูดมาสิ ..ว่าเราคงจะไม่เหมือนเดิม.. หยดน้ าใสคลอขึ้นในดวงตาคู่สวย เอริ เก็บกลืนมันลงไป ไม่ยอมปล่อยให้ไหล พรากอย่างที่ควรจะเป็ น หัวใจที่เต้นอยูค่ ล้ายกับว่ากาลังถูกปลายเข็มทิ่มแทง ความรู ้สึกที่เย็น เฉี ยบคล้ายการมองเมินที่แสนเย็นชา “ อย่าสาออยน่า เอริ ” เสี ยงหวานปลอบใจตัว ยกนิ้วขึ้นปาดความเสี ยใจที่กาลังจะ ร่ วงหล่นทิ้ง กาลังจะลุกไปหาพี่ซายุแต่บงั เอิญมือถือของคนรักดังขึ้นเสี ยก่อน เจ้าตัวสองจิตสองใจว่าจะช่วยรับดีไหม แต่พอหันไปแล้วยังไม่เห็นว่าอีกคนจะมา ก็เลยได้แต่หยิบมันขึ้นดูรายชื่อคนโทรเข้า

261

“ ยูมิ..” ร่ างบอบบางนิ่งเงียบ เสี ยงโทรศัพท์แผดจ้าอยูอ่ ย่างนั้นจนต้องกดรับ “ ทาอะไร! ” เสี ยงทุม้ ต่าตวาดใส่ ฝ่ ามือกร้านกระชากแขนเรี ยวจนเจ้าของร่ างเสี ย หลัก เอริ สะดุง้ เฮือก แรงบีบที่คว้าเข้าตรงข้อมือมันรุ นแรงเสี ยจนนึกว่ากระดูกคงหักใน ไม่ชา้ ชินยะดึงโทรศัพท์ที่ยงั คงดังไม่หยุดออกไป ดวงตาสี เข้มจ้องคนรักกลับอย่างโกรธ เคือง แรงแข็งกระด้างยังคงบีบลงซ้ าสอง ท่าทางฉายแววไม่พอใจเห็นชัดแจ้ง “ พี.่ .พี่แค่จะรับสายให้ ” ละล่าละลักบอก ไม่เข้าใจอะไรเลยว่ามันร้ายแรงถึงขนาด ไหนกัน “ อย่ามายุง่ กับเรื่ องของผม! ” เขาปล่อยมือจากอีกฝ่ าย กดปิ ดสายโทรเข้าทิ้งทั้ง อารมณ์ข่นุ มัว ซายูริวงิ่ ออกมาจากในครัวหน้าตาตื่น เสี ยงคนสองคนดังเข้าไปถึงในนั้นจนเขา ต้องรี บร้อนมาดู เห็นแต่เอริ ที่ยนื กุมข้อมือตัวเองอยูน่ ิ่งเฉย ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนมีหยาดน้ าใส ปริ่ มขึ้น “ นายทาอะไรเอริ ” คนเป็ นพี่หนั ไปถามน้องที่กาลังหัวเสี ย ตั้งแต่อยูร่ ่ วมบ้านกัน มา ไม่เคยมีสกั ครั้งที่ชินยะจะทาท่าแบบนั้นใส่แฟนตัวเอง ร่ างสูงขบกรามแน่น สอดมือถือลงไปในกระเป๋ ากางเกง ไม่ยอมวางด้วยซ้ า “ ถ้าไม่มีธุระจาเป็ นอะไรก็ไม่ตอ้ งรับ เราเคารพขอบเขตของแต่ละฝ่ ายนี่ ผมจาได้ ว่าพี่เคยพูด ” เขาข่มเสี ยงให้เบาลงแต่แววตายังคงแสดงถึงความไม่ชอบใจ “ พี่ขอโทษ..” เอริ กม้ หน้าลงต่า ไม่อยากให้มนั เป็ นเรื่ องในวันที่หมอนี่ขอคบด้วย มันกาลังจะครบรอบอีกปี ที่อยูด่ ว้ ยกัน ..พี่แค่ให้ความสาคัญ..ก็แค่อยากให้นายสบายใจสักครั้ง.. ..ถ้ามีเรื่ องอะไรก็จะไม่ขดั ใจเลย.. “ เกินไปรึ เปล่า ชิน ” ซายูริไม่พอใจ ถึงจะอารมณ์เสี ย ขี้หงุดหงิดหรื ออยากพาล พาโลแค่ไหนก็ไม่ควรเอามาลงที่คนรักกัน

262

ชินยะนิ่งเงียบ เขาหันหนีจากหยดน้ าตาที่กาลังคลอขึ้นของฝ่ ายนั้น คว้าแจ๊คเก็ต หนังเข้ามาพาดแขนก่อนจะล้วงกุญแจรถ ตรงดิ่งไปนอกบ้าน ร่ างเล็กเม้มปากแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเก็บความเสี ยใจทั้งหมดทั้งมวลลงใน อก พี่ซายุเข้ามาหาแล้วกอดปลอบใจแต่เขาตอบว่าไม่มีอะไรมากนัก “ ชินแค่เครี ยดน่ะครับ เขาทางานหนัก คงไม่ได้ต้ งั ใจ ” เอริ ตดั บท ยิม้ แทนใจที่ กาลังร้องไห้ ..ระหว่างเรา..มันไม่เหมือนเดิม.. ...... เบื้องหลังกองถ่ายในคืนวันวาเลนไทน์ดูจะครึ กครื้ นเป็ นพิเศษ พวกคนในสตูดิโอ ตั้งงานเลี้ยงกันย่อยๆสาหรับงานเทศกาลกับคนที่ยงั โสด ขวัญใจเพือ่ นร่ วมงานอย่างซาวามุ ระ เอริ ก็มีแต่จะเนื้อหอมด้วยสถานะที่ใครๆก็คิดว่ายังไม่มีแฟนตามเดิม “ แต๊งกิ้วนะจ๊ะ เอริ จงั ” สาวๆฝ่ ายคอสตูมได้รับแจกช็อคโกแลตวาเลนไทน์กนั ถ้วนหน้า “ ไปปาร์ต้ ีต่อมั้ย ดื่มกันยันเช้าเลย ” หลายคนชวนแต่ก็ถูกปฏิเสธแทบจะครบวง เอริ เพียงแต่ยมิ้ รับ มองดูเด็กหนุ่มตัวสูงอีกคนที่เพิง่ ออกจากฉาก เร็ นเปลี่ยนเสื้ อ เสร็ จก็ตามเข้ามาร่ วมวงด้วยความคุน้ เคยและไม่ถือตัว พอดีกบั ที่ชินยะเดินกลับเข้ามาใน ห้อง นัยน์ตาสี อ่อนหลุบลงต่า ไม่กล้าจะพูดอะไรด้วยเพราะยังจาความหงุดหงิดนัน่ ได้ดี ห่อช็อคโกแลตอันใหญ่ที่ต้ งั ใจทาให้คนรักยังอยูใ่ นถุงกระดาษ “ ไม่เอาไปให้ล่ะครับ ” เร็ นถามขึ้น ยิม้ น้อยๆกับช็อคโก้รูปหัวใจที่ได้จากคุณ ผูจ้ ดั การของเขา “ อ..อือ ” ร่ างเล็กพยักหน้า คิดเอาเองว่าอะไรมันอาจจะดีข้ ึน ถ้าเขาเอาแต่อมพะนา และไม่เคลียร์กนั เลยอย่างที่ผา่ น ความไม่เข้าใจก็ยงิ่ ก่อตัว..สุดท้ายก็คงหมดทางแก้ เอริ มองสายตาคนรอบด้าน มันคงไม่ดีนกั ถ้าจะให้คนอื่นรู ้วา่ เขากาลังมี ความสัมพันธ์อยูก่ บั ใคร ชินยะไม่ใช่ผชู ้ ายที่มีอิสระ หน้าที่และฐานะที่ยนื อยูต่ ่อหน้าผูค้ น

263

จะต้องมาก่อนเป็ นสาคัญ เขาเป็ นคนเตือนเรื่ องนี้แล้วด้วยซ้ าก่อนที่จะได้คบ บางครั้งความ ในใจที่อยากเปิ ดเผยมันก็ตอ้ งฝื น ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ ายที่กาลังจัดปกเสื้ อเชิ้ตให้เข้าที่ เห็นว่าพวกพนักงานกาลัง สังสรรค์ไม่มีใครสนใครและเร็ นก็เข้าไปเป็ นตัวดึงดูดในนั้น เขาก็เลยผละมาตรงนี้ได้ง่ายขึ้น “ ชิน ” เสี ยงเล็กเรี ยกหา ซ่อนของหวานที่ทากับมือไว้ดา้ นหลัง อีกมือช่วยจับปก เสื้ อให้คนรัก ชินยะปรายสายตามามองเพียงครู่ แล้วหันกลับ เขาจ้องตอบเงาสะท้อนของตัวเอง ในบานกระจก เห็นท่าทีเสี ยใจของรุ่ นพี่แล้วได้แต่เงียบเฉย “ คือว่า..วันนี้พวกพี่ๆชวนไปกินมื้อค่ากัน ” “ เหอะ..ร่ วมโต๊ะกับไอ้หมอนัน่ พี่คิดว่าผมจะดีใจมั้ย เห็นว่าเป็ นใหญ่อยูค่ นเดียวรึ ไง ” เขาพูดเสี ยงเย็น ไม่ได้กกั เก็บความรู ้สึกที่คิดกับพีเ่ ขยเลย เอริ ส่ายหัว ร้อนรนแก้ความรู ้สึกตรงนี้วา่ พี่จุนก็แค่หวังดีเท่านั้น “ ด้วยการเข้ามาเสื อกเรื่ องชาวบ้านเหรอ ” “ ชิน! ” คนฟังเบิกตากว้าง ไม่เคยแม้แต่จะได้ยนิ ประโยคนี้หลุดลอดออกมา ชินยะหันมาหา เขาหมดความอดทนจะยอมเป็ นลูกไล่ให้ซาวามุระ จุนเต็มที เขา ไม่เถียงแม้สกั คาว่าตัวเองมันอ่อนหัด ด้อยประสบการณ์ แต่ฝ่ายนั้นก็เอาแต่ตาหนิ การ ทางานแบบเข้มงวดของที่นนั่ มันทาเอาเขาอยากจะบ้าตาย แล้วกับคนตรงหน้า..เขาทนไม่ได้ ที่พี่เอริ ชอบเข้ามาจัดแจงทุกเรื่ อง การดูแลมันควรจะมีขอบเขต เขากาลังรู ้สึกว่าตัวเองเป็ นลูก ไม่ใช่แฟน! “ ผมจะออกไปข้างนอก มีงานด่วน ” เขาอ้าง คว้าเสื้ อกันไอหนาวขึ้นมาสวม ปราย ตามองอีกคนที่อาจจะต้องใช้รถโดยสารธรรมดากลับเพราะไม่มีรถมารับ “ แต่วา่ เรื่ องงาน..พี่ก็ดูหมดแล้วนี่ ” เอริ ประคองห่อขนมเอาไว้ มือที่จบั อยูม่ นั สัน่ เทา น้ าตาเกือบจะไหลลงมา ..ก็แค่ยงั ห้ามตัวเองได้อยู.่ .

264

“ พี่จะไม่ให้ผมออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาอะไรบ้างเลยเหรอ เช้ามาทาแต่งาน เย็นไป กลับบ้านนอน ขอทีเถอะ..จะคุมชีวติ ผมไปถึงไหน ปล่อยผมอยูค่ นเดียวนิ่งๆ สักเดือนสอง เดือนแค่น้ ีมนั มากไปรึ ไง ” ร่ างสูงเค้นเสี ยงใส่ พยายามบังคับตัวเองให้พดู เบาที่สุด เขายังไม่ ต้องการให้คนนอกรู ้เรื่ องเขากับพีเ่ อริ มากนัก คนฟังน้ าตาคลอ ทั้งเนื้อทั้งตัวสัน่ ริ ก เจ็บร้าวเข้ามาในอกยิง่ กว่าถูกคมแหลมกรี ด ลงเชื่องช้า ..ไม่นึกมาก่อน..ว่านายจะคิดกับพี่แบบนี้.. ..ไม่เคยนึกเลย.. “ พี่เพิ่งรู ้วา่ เรื่ องที่ทาลงไปคือการคุมชีวติ ของชิน ” เอริ พยายามจะอธิบายแต่คน ตรงข้ามไม่ยอมรับฟัง ทั้งที่กา้ วตามแผ่นหลังกว้างนัน่ แล้ว แต่ฝ่ายนั้นก็ยงั สัง่ ห้ามไม่ให้เขายุง่ เกี่ยวอีก “ ช่วยปล่อยผมอยูค่ นเดียว..ขอแค่น้ ีมากไปมั้ย ” เขาร้องถาม ใบหน้าคมบ่งบอกถึง ความเบื่อหน่ายในสายตาของคนที่ได้เห็น “ แล้วนายอยากจะอยูค่ นเดียวไปถึงเมื่อไหร่ ” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ มองคนที่หลง รักด้วยความผิดหวัง ชินยะกลอกตาขึ้นมองเพดานเหมือนราคาญใจเต็มที เขาพ่นลมหายใจออกมาแล้ว เดินหนีไปที่ลิฟท์แต่ฝ่ามือบางรั้งตัวเอาไว้ “ นานแค่ไหน ชิน..อยากให้พี่ปล่อยมือจากนาย..จนถึงตอนไหน ” “ จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว ” เขาแกะปลายนิ้วเรี ยวออก กดลิฟท์ลงเหมือนไม่สนใจ อะไรอื่นอีก เสี ยงมือถือในกระเป๋ ากางเกงดังขึ้นแทนความเงียบตรงทางลงตึก “ ลงตัว..หรื อจนกว่านายจะบอกเลิกพี่รึเปล่า ” เอริ โพล่งขึ้น น้ าตาไหลพรากเพราะ เกินความเข้มแข็ง ..อย่าทาแบบนี้..อย่าหักหลัง..อย่าทิ้งกัน.. ..พี่รักนายคนเดียว..เปิ ดใจให้นายคนเดียว.. ..ทุ่มเทความรักทั้งหมดที่มี..นายเป็ นคนแรกด้วยซ้ าที่พี่อยากจะรัก..

265

..ในเมื่อรักไปแล้ว..พี่ไม่เคยลังเลที่จะรักนายมากขึ้น.. ..แต่สาหรับนาย..เวลาที่ผา่ นมามันคืออะไร.. ..ความรักที่พี่ให้..เป็ นแค่สิ่งที่น่าราคาญงั้นเหรอ.. ..เป็ นแค่การที่ทาให้นาย..ดูดอ้ ยค่าในสายตาคนอื่นงั้นเหรอ.. เด็กหนุ่มปรายตามอง เหมือนกับว่าเขาจะชะงักนิ่งไปครู่ เมื่อเห็นน้ าตาของคนรัก แต่เสี ยงโทรศัพท์ที่ยงั ดังไม่หยุดตามด้วยข้อความที่เข้ามาทาให้ตอ้ งตัดสิ นใจ ..ต้องเลือกสักข้างหนึ่ง..ไม่อย่างนั้นก็ตอ้ งเจอความสูญเสี ย.. ประตูลิฟท์เปิ ดออก และเขาเลือกที่จะก้าวเข้าไปข้างใน ทอดทิ้งใครอีกคนให้ยนื อยูล่ าพังทั้งน้ าตา “ ชิน! ” เอริ ร้องไห้ เอามือขวางประตูลิฟท์ไว้ มันเปิ ดออกโดยที่คนด้านในได้แต่ ยืนเฉย ชินยะหลบสายตา เขาไม่อยากจ้องมองความเสี ยใจทั้งหมดของคนรักเพราะการ กระทาของตน “ ช่วยห่างกันสักพักได้ม้ ยั ผมขอร้องเถอะ ให้ผมได้ทาอะไรตามที่คิดบ้าง อยากจะ จบเรื่ องนี้เต็มทนแล้ว ใครจะเอายังไงก็วา่ มา ” เขาพูดพร่ า ยืนพิงผนังด้านในด้วยสายตาอ่อน ล้า “ ไม่คิดจะเข้าใจกันเลย ช่วยทาเป็ นไม่รู้ไม่เห็นจะได้ม้ ยั ” ร่ างเล็กบางปล่อยน้ าตาไหลเงียบเชียบ เรี ยวปากอิ่มสัน่ เทาเมื่อละมือออกมา ปล่อย ให้ประตูลิฟท์ปิดลง “ พี่จะพยายาม..จนกว่าจะถึงวันที่แน่ใจว่านายไม่ตอ้ งการกันอีก ” ดวงตาคมกริ บมองตามแผ่นหลังเล็กที่ผลักประตูกลับเข้าไปด้านใน ชินยะสบถใน ลาคอ ฝ่ ามือหนักต่อยโครมเข้ากับผนังลิฟท์ การตัดสิ นใจของเขาทาร้ายพี่ เอริ แต่ถา้ ไม่ ปล่อยมือก่อนในวันนี้ ผลลัพธ์ในครั้งหน้าคงจะทาร้ายยิง่ กว่าเคย ..ถ้าพี่เอริ รู้วา่ เขาเปลี่ยนไปเพราะผูห้ ญิงคนอื่น..คงจะเสี ยใจมาก.. ..ห่างกันไปบ้าง..มันคงดีที่สุด.. ..เวลาจะช่วยเยียวยาหัวใจเอง..

266

ร่ างสูงใหญ่ที่กาลังหัวเราะเฮฮาในมุขตลกของรุ่ นพี่คนอื่นหันไปมองผูจ้ ดั การคน สวยที่เดินเข้ามาหยิบกระเป๋ าเงียบๆ เขาวางแก้วในมือลงแล้วขอตัวออกมาจากวงสนทนาที่ กาลังเล่าเรื่ องชวนหัวทัว่ ไป “ จะกลับแล้วเหรอครับ ” เร็ นยังคงถือห่อช็อคโกแลตอันเดิมอย่างทะนุถนอม เขา คงเก็บไว้ในช่องฟรี ซและไม่กินมันแน่ เอริ กะพริ บตาถี่ ไล่หยดน้ าที่ยงั คงค้างขังให้มนั จางหายไป ของหวานที่อุตส่าห์ทา มาเพื่อคนรักสาหรับวันดีๆในรอบปี หมดความหมายอย่างที่ไม่ตอ้ งถามหาสาเหตุ “ อือ..ปวดหัวน่ะ ” โกหกไปหน้าตาเฉยก็เพื่อไม่ให้คนข้างกายรู ้วา่ เขากาลังเจอ ปั ญหาอะไร มือบางกาลังจะทิง้ ห่อขนมอันเดิมลงถังขยะแต่อีกฝ่ ายร้องท้วงเสี ยก่อน “ อย่าเลยครับพี่ ” เขาแย่งมันไปจากอีกคน “ ของที่เขาไม่ตอ้ งการน่ะ ทิ้งไปก็ไม่เป็ นไรหรอก ไม่มีใครกินอยูแ่ ล้ว ” เสี ยงสัน่ เครื อเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “ ถ้าจะถูกทิ้ง ผมก็ขอดีกว่า..จะได้ม้ ยั ครับ ” เร็ นถาม เอริ เงยหน้ามองเด็กอายุนอ้ ยกว่ามาก ดวงตาสี อ่อนรื้ นไปด้วยน้ าใส “ ของเหลือจากคนอื่น นายยังอยากได้เหรอ ” เสี ยงหวานประชดไปถึงเจ้าของที่ แท้จริ ง แววตาของฝ่ ายตรงข้ามแฝงความนัยบางอย่างที่หมายถึงสิ่ งอื่น นอกเหนือไปจาก ของหวานในวันแห่งความรัก “ ผมมีคาตอบเดียวเท่านั้น ว่า ‘ต้องการ’ ถ้าคนให้ไม่คิดรังเกียจกัน ” นัยน์ตาสี ฟ้า อ่อนจับจ้องตรงมา มันดูอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างที่บ่งบอกจากใจมาโดยตลอด ใบหน้าสวยหันหนี เข้าใจในแววตาของคนคอย แต่เขาไม่ตอ้ งการลากอีกฝ่ ายให้ มายุง่ เกี่ยวกับเรื่ องที่มีแต่ทาให้คนดีๆต้องเสี ยใจ ..ไม่เคยจะเลิกรักชินยะ..ก็แค่ไม่อยากให้เสี ยเวลารอต่อ.. “ มันคงไม่อร่ อยนักหรอก ” เอริ ตดั บท ยืน่ ของในมือให้ฝ่ายตรงข้าม โดยที่มี รอยยิม้ ของอีกคนปรากฏขึ้นอย่างดีใจ “ ให้ผมไปส่งนะครับ ” เร็ นเสนอ ขอตัวว่าไปเอาของแป๊ บเดียวเท่านั้น

267

ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนมองตามหลังของอีกคน ตัดสิ นใจเดินออกไปโดยไม่คอย ..อย่าให้พี่ตอ้ งแสดงท่าทีเหมือนให้ความหวังนายอีกเลย.. ..มันเป็ นไปไม่ได้..และคงจะไม่มีทาง.. หยดน้ าตามากมายไหลพรั่งพรู ออกมา ปลายเท้านุ่มที่สวมรองเท้าผ้าใบเหมือนจะ ชาวาบเข้าเพราะความหนาวของปุยหิ มะที่ทบั ถมกันบนพื้น ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว..ท้องฟ้ ามืด ครึ้ ม เกล็ดน้ าแข็งร่ วงโปรยปรายไม่หยุดหย่อน ไอเย็นเฉี ยบตีแทรกเข้ามากับสายลมที่พดั กรู เอริ ห่อไหล่เข้าหากันด้วยความหนาว เพราะเสี ยใจจนไม่ได้คิดถึงเรื่ องอื่น เขาถึง ไม่ได้หยิบเสื้ อโค้ทติดมาด้วย มือบางยกขึ้นถูกนั แล้วอังไอร้อนจากปาก หยาดน้ าใสบน ใบหน้าทาให้แก้มซีดเซียวยิง่ เจ็บจนชา คู่รักหลายคูเ่ ดินตระกองกอดกันผ่านไป ช่อกุหลาบมากมายขายดีนกั ในคืน เทศกาล แสงไฟจากหลายที่ประดับประดาตามร้านรวง รถหลายต่อหลายคันแล่นผ่าน ทุก อย่างรอบตัวยังคงหมุนไปตามกระแสของมัน มีเพียงเขาที่หยุดนิ่งกับที่เหมือนหัวใจที่เจ็บชา กาลังจะตายลง ดวงตาพร่ ามัวมองฝ่ าหิ มะที่ตกลงมาประปราย พยายามยกมือที่เย็นชืดขึ้นโบกรถ โดยสารแต่ไม่มีสกั คันจอดรับ รอยเปี ยกจากหิ มะเริ่ มซึมเข้าไปในตัวเสื้ อ มันชื้นไปหมด ทั้ง หนาวทั้งเจ็บวาบด้วยไอเย็นเสี ยดเข้าไปในปอดจนรู ้สึกราวกับว่าทั้งเนื้อทั้งตัวกาลังจะล้มลง “ พี่เอริ ! ” เสี ยงอ่อนโยนของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง เจ้าของชื่อหันกลับไปมอง หวังแค่อยากให้เป็ นผูช้ ายคนเดิมที่ตวั เองไว้ใจเป็ นฝ่ าย เข้ามาหา อยากให้มือคูท่ ี่กาลังเอื้อมจับเป็ นของชินยะ อยากให้เสื้ อโค้ทตัวยาวที่ฝ่ายนั้นถอด ออกคลุมร่ างให้มาจากคนรักของตัวเอง ..แต่ไม่ใช่เลย.. เร็ นโอบรอบไหล่ที่กาลังสัน่ เทา ริ มฝี ปากสี สดเซียวลงทั้งที่เพิ่งออกมายืนกลางลม พัดโกรกได้ไม่นาน “ พี่จะไม่สบายเอานะ ” เขาเป็ นห่วง ไม่ได้ต่อว่าสักคาว่าทาไมถึงไม่รอ

268

มือใหญ่กอดร่ างเล็กบางเอาไว้เต็มอ้อมแขน ประคองตัวแล้วพาเดินไปยังรถของ เขาที่จอดอยูต่ รงลานโล่งในตึก กดเปิ ดล็อคก่อนจะกดให้ฝ่ายนั้นนัง่ ลงไป เอามือคอยกัน ไม่ให้กระแทกขอบด้านบน เอื้อมรั้งเบลท์มาคาดให้เรี ยบร้อยถึงวิง่ ไปยังด้านคนขับ เด็กหนุ่มสตาร์ทเครื่ อง เร่ งฮีทเตอร์ที่มีติดรถโดยที่คนด้านข้างยังคงมองเหม่อ ออกไปด้านนอก เขาขับรถเงียบเชียบ ผ่านร้านค้ามากมายที่มีแต่แสงไฟประดับ ร้านอาหาร ที่มีคู่รักนัง่ เย้าแหย่ สวนสาธารณะยามค่าคืนยังมีหนุ่มสาวมากมายนัง่ แอบอิงกัน “ สุขสันต์วนั วาเลนไทน์นะ เร็ น ” เอริ พดู ขึ้น น้ าตามากมายไหลพร่ างพรม แต่ไม่มี แม้แรงสะอื้น เร็ นหันมามองคนในหัวใจด้วยความกังวล เขาไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คาปลอบโยน ได้แต่ปล่อยให้ฝ่ายนั้นร้องไห้เงียบๆอยูค่ นเดียวจนกระทัง่ ผล็อยหลับไปทั้งคาพูดที่วา่ .. “ พี่รักนาย..ชินยะ ” ...... เสี ยงออดที่กดอยูห่ น้าประตูหอ้ งชุดบนคอนโดหรู หราดังแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ร่ าง บอบบางที่สวมเพียงเสื้ อคลุมตัวเดียวก็เดินมาเปิ ดรับแขกยามดึก ดวงตาคมกริ บปรายมอง เด็กสาวที่แสดงละครร่ วมกันอยูห่ ลายเรื่ อง ดูคล้ายกับว่าเธอเตรี ยมรอการมาของเขาอยูแ่ ล้ว “ นึกว่าจะเบี้ยวนัด ” ยูมิโปรยยิม้ เธอเปิ ดประตูออกกว้างแล้วรี บดึงอีกฝ่ ายเข้ามา ในห้องก่อนจะกดลงกลอน แขนเรี ยวกระหวัดรอบต้นคอแกร่ ง พรมจูบลงบนใบหน้าหล่อเหลาจนร่ างสูงใหญ่ ต้องผลักตัวเธอออกห่าง ปลายเล็บยาวที่แต้มสี แดงจัดช่วยถอดแจ๊คเก็ตหนังแล้วปลดกระดุม เสื้ อฝ่ ายชายอย่างเร่ งรี บ “ เธอตายอดตายอยากมาจากไหน ” ชินยะติ คว้ารี โมตมาเร่ งเสี ยงทีวใี ห้ดงั ขึ้น “ ก็หิวทุกครั้งที่นึกถึงพี่นนั่ แหละ กลัวว่าจะกลับไปกกแฟนซะได้ ” เธอหยอดคา หวาน ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วกระตุกสายเสื้ อคลุมออก เอามือแหวกให้เห็นเนินเนื้ออวบ อิ่มด้านบนที่ไร้ช้ นั ใน

269

“ หึ ..” คนฟังแค่นยิม้ ก้าวตามขึ้นมาบนเตียง คร่ อมตัวขาวโพลนไว้ดว้ ยสองแขน นิ้วยาวไล้ลงตามวงหน้าได้รูป เรื่ อยลงจนจบที่เรี ยวปากสี แดง “ แล้วดีใจมั้ยล่ะ ที่ฉนั เลือกมา หาเธอแทน ” ยูมิยมิ้ พราย รั้งตัวคนด้านบนให้ลม้ ลงมาทับ “ ยิง่ กว่าคาว่าดีใจ..” .......................................................................................

Special 4 : Love is Blue [3] “ หลายเดือนแล้วนะ เอริ มนั ซึมจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ” น้ าเสี ยงทุม้ ต่าเปรยขึ้นกับ คนที่นงั่ เรี ยบร้อยอยูบ่ นเตียง มือคอยจับกลีบเสื้ อเชิ้ตให้เขาจนเรี ยบตึง ซายูริเงยหน้าขึ้นมองคนรัก ถอนหายใจแผ่วเบาด้วยความสับสนกับเรื่ องทั้งหมด ดวงตาสี สวยเหม่อออกไปนอกกระจกบานเลื่อน

270

ไอหนาวของเดือนกุมภาจางหายไปกับสายลม ฤดูที่วนเวียนเข้ามาแทนที่หลังจาก นั้นคือลมอบอุ่นของช่วงใบไม้ผลิ แต่ถึงอย่างนั้น..มันก็ยงั เจือความหนาวเหน็บที่โอบล้อม มารอบกายคล้ายกลีบซากุระที่ปลิวคว้างอยูร่ อบกัน จุนยกแขนเสื้ อขึ้นติดกระดุม ดึงเอาเนคไทมาพาดที่คอแล้วปล่อยให้อีกฝ่ ายเป็ น คนผูกให้อย่างเคยเหมือนกับทุกเช้าที่ได้อยูเ่ คียงข้าง ไม่วา่ จะผ่านมานานเท่าไหร่ ..ซายูริก็ยงั คงอยูใ่ นอ้อมแขนของเขาทุกคืน และตัวเขา ยังคงต้องการให้ออ้ มอกนี้ได้มีคนหนุนนอน ยังอยากให้มีคนที่รักเรี ยกร้องให้กอด ยัง หลงใหลทั้งดวงตา น้ าเสี ยง รอยยิม้ ยังหลงรักในทุกอย่างที่หลอมรวมเป็ นภรรยาคนสวยของ เขา ..แหวนแต่งงานที่ใส่ไว้ก็ยงั ไม่เคยถอด.. ..ทุกคืนเข้านอนพร้อมกัน.. ..ทุกเช้าตื่นมาพร้อมกัน.. ..จูบกันก่อนไปทางาน.. ..และบอกรักกันเมื่อยามราตรี มาเยือน.. ..ทุกความรู ้สึกเหมือนเป็ นเรื่ องใหม่อยูเ่ สมอ.. ..ถามว่าไม่เบื่อหรื อ..ก็ตอ้ งตอบว่า..ไม่มีวนั .. ..และจะไม่มีทางเลย..ต่อให้พระอาทิตย์ตอ้ งขึ้นทางทิศตะวันตกก็ตามที.. ..หัวใจของเขา..ยังเรี ยกร้องแต่ชื่อของซายูริแค่คนเดียว.. ..อย่างที่ไม่มีวนั เปลี่ยนแปลง.. “ มันยากมั้ยนะ จุน การประคองชีวติ คู่ให้ตลอดรอดฝั่งน่ะ ” ร่ างเล็กพึมพา ลุกขึ้น เขย่งปลายเท้า ยืดตัวจับปกเสื้ ออีกคนให้เรี ยบร้อย “ แล้วซายุคิดว่ามันยากมั้ยล่ะ ” เขาย้อนถามกลับ ซายูรินิ่งเงียบ ก่อนจะตอบว่าไม่รู้ เพราะตัวเองไม่ได้ทาอะไรแม้แต่นิด ก็แค่ อยากจะรักสามีคนนี้ในแบบที่เป็ นอยู่ และรักเพื่อทุกๆวันของชีวติ ก็เท่านั้น คนฟังยิม้ มุมปาก หันกลับมารวบเอวบอบบางเข้าไว้ในอ้อมอกอุ่น

271

“ ฉันก็ไม่รู้..รู ้แต่วา่ ทาตามหัวใจก็แค่น้ นั ” เขาก้มลงหอมแก้มนวลเนียนฟอดใหญ่ มือบางตีเพี๊ยะลงมาที่ตน้ แขนแกร่ งกันความเขินอายที่กาลังก่อตัว “ พูดอะไรเลี่ยนๆแต่เช้า ” “ ถึงเลี่ยนแต่ก็ชอบใช่ม้ ยั ” ปลายจมูกโด่งคลอเคลียที่ซอกคอหอม ขบเม้มบางเบา เป็ นรอยจุมพิตที่ริมฝี ปากอิ่ม วนเวียนอยูไ่ ม่ห่างด้วยความรักสุดหัวใจจนสุดท้ายก็จาต้องผละ ออกมาอย่างอ้อยอิ่ง รอยยิม้ อ่อนหวานปรากฏขึ้นในอ้อมแขนของคนสูงกว่า เมื่อซบหน้าลงกับอก แกร่ งก็จะได้ยนิ เสี ยงหัวใจที่มนั่ คงมาโดยตลอด “ ฉันดีใจที่มีจุนอยูข่ า้ งๆนะ ” เสี ยงหวานกระซิบข้างหูอีกฝ่ าย “ โชคดีมากด้วย..ที่ จุนซื่อสัตย์กบั ฉันคนเดียว ” “ บอกแล้วไงว่าฉันเป็ นของซายุ แล้วก็ให้ซายุเป็ นเจ้าของฉันคนเดียวเท่านั้น คน อื่น..ไม่มีสิทธิ์ ” จุนยิม้ น้อยๆ หอมแก้มเมียตัวเองอีกหนแล้วทักว่าวันนี้พดู อะไรเป็ นการเป็ น งานจนผิดปกติ “ ก็เพราะรักนี่ ” คนที่มกั จะอายแถมหน้าแดงตลอดเวลากลับพูดจาบอกรักได้ คล่องปากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น..แม้จะได้ยนิ คาเดิมทุกครั้ง ซ้ ายังวันละหลายหน คนฟังก็ ปรารถนาเหลือเกินที่จะได้ยนิ ..ขาดไม่ได้เลย..สาหรับรสหวานละมุนที่เติมเต็มให้กนั และกัน.. ซายูริไม่ได้ไปโรงเรี ยนในวันนี้เพราะเป็ นช่วงปิ ดซัมเมอร์ของเด็กๆ บางวันเลยถูก คนรักกักตัวให้ไปนัง่ เป็ นเพื่อนเวลาทางาน “ วันนี้จะเสร็ จเร็ วรึ เปล่า ” ถามขึ้นตอนที่ถูกโอบเอวมาใกล้ เดินข้างกันลงมาชั้น ล่างที่แม่ครัวตั้งโต๊ะไว้รอท่า “ หื อ..อะไรเสร็ จ ? ฉันเคยทาเร็ วเหรอ อย่างต่าชัว่ โมงนึง ” จุนเลิกคิ้ว ยิม้ เจ้าเล่ห์จน ถูกหยิกเข้าให้ที่ตน้ แขน “ วันนี้วนั ที่เท่าไหร่ ” นัยน์ตาสี เทาอ่อนค้อนขวับ

272

“ 4 เมษา..” เขาคราง ยกนาฬิกาขึ้นดูวนั เดือนปี ที่เขาเอาแต่ฝังตัวกับงานบริ ษทั จน ลืมโลกรอบด้าน ป่ านนี้ไอ้ตวั แสบของเขาไม่งอนไปหลายตลบแล้วงั้นเหรอ “ ชวนสองคนนั้นไปดินเนอร์ดีกว่า ทาตัวดีๆด้วยนะจุน ” ซายุคาดโทษ ไม่อยาก ให้พี่เขยกับน้องเมียมาทะเลาะกันในวันคล้ายวันเกิดของสมาชิกในบ้าน “ หึ ” จุนยักไหล่ พาดเสื้ อสูทไว้ดา้ นหลังแล้วนัง่ ลงตรงหัวโต๊ะ “ ไม่ง้ นั แยกเตียง ” ร่ างเล็กบางขู่ “ ผิดไปแล้วครับคุณ..ผมคนนี้ไม่คิดจะสุภาพอ่อนโยนเหมือนคุณมุราคามิหรอก ” ชายหนุ่มยิม้ เยาะ มองจ้องตากับเจ้าตัวแสบอีกหนึ่งของเขาที่คงคิดจะเลียนแบบหมัดเด็ดของ ฮานะด้วยการลงโทษสามีอย่างเช่นแยกห้องนอนสักคืนสองคืนหากคนรักทาอะไรไม่ดี ขึ้นมา “ แยกเตียงได้ ผมก็ตามไปลากตัวคุณกลับมาได้ หรื อจะไม่ใช้เตียง..นอนกอดกัน มันตรงห้องรับแขกแบบไม่ตอ้ งอายแม่บา้ นผมก็ยนิ ดีนะครับ ” เขาแกล้งประชด แต่ ความหมายน่ะเอาจริ งจนฝ่ ายนั้นต้องแอบแลบลิน้ ใส่ในความหน้าด้านหน้าทน “ ก็แค่ให้สญ ั ญาว่าจะไม่ก่อเรื่ อง ” “ ก็ไม่ได้วา่ อะไรนี่ เย็นๆค่อยนัดแล้วกัน ” จุนตอบ เห็นแก่นอ้ งที่ดูจะไม่ค่อยมี ความสุขนักตลอดเวลาที่ผา่ น อย่างน้อยในช่วงวันเกิด ให้มนั ยิม้ ได้บา้ งก็ยงั ดี ...... ..ทั้งที่นอนอยูใ่ กล้กนั ..แต่ทาไมความรู ้สึกในอกกลับคล้ายคนแปลกหน้า.. ดวงตาสี อ่อนลืมโพลงอยูก่ ลางแสงสลัว ไอแดดจากด้านนอกทาบทาเข้ามาภายใน ห้องนอนใหญ่ บนเตียงที่เคยอบอุน่ มีออ้ มกอดของคนรักคอยประคองอยูไ่ ม่ห่าง..ตอนนี้ กลับเย็นชืด ไร้ชีวติ จิตใจเหมือนกับความหลังที่ผา่ นมาถูกลืมเลือนไปหมดสิ้น เอริ ร้องไห้เงียบเชียบ นอนหันหลังให้คนรักที่ยงั หลับสนิทอยูอ่ ีกด้านของเตียง มี เพียงแผ่นหลังกว้างที่ห่างไปช่วงแขนหนึ่งเป็ นตัวบ่งบอกว่าเขาไม่ได้อยูค่ นเดียวในห้องก็ เท่านั้น

273

เสี ยงโทรศัพท์ที่วางไว้ขา้ งเตียงดังขึ้นกลางความเงียบงัน ร่ างเล็กหลับตาเมื่ออีก ฝ่ ายพลิกตัวตื่น ที่นอนยวบลงตามน้ าหนักกดทับก่อนที่จะได้ยนิ เสียงกระซิบกระซาบกับ ทางปลายสาย “ ทาไมต้องวันนี้ ” น้ าเสี ยงติดห้วนกรอกลงไป ชินยะเหลือบมองใครอีกคนที่ยงั ไม่ตื่น ผ้าห่มผืนหนาร่ วงลงมากองที่เอวคอด ช่วง แขนกลมกลึงทาบอยูบ่ นหมอน ใบหน้าหวานใสหลับสนิท แรงสะท้อนหายใจสม่าเสมอ “ เธอจะมามากเรื่ องอะไรกับฉัน เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ ” เขาสบถ คิ้วเข้มขมวด เข้าหากันด้วยความหงุดหงิด ปลายสายพูดอะไรสักอย่างออกมาและมันทาให้เขานิ่งไปอีก ครั้ง “ รู ้แล้ว เดี๋ยวเจอกัน..ที่เดิม ” เสี ยงถอนใจอย่างนึกราคาญดังขึ้นเพียงลาพัง เขา ขว้างมือถือราคาแพงลงกับพื้น เสียแต่วา่ มันตกแค่บนพื้นพรม ดวงตาคมกล้าปรายมองบุคคลร่ วมห้อง พี่เอริ ยงั หลับไม่รู้เรื่ องอยูอ่ ย่างนั้น แพขน ตายาวงอนทาบปิ ดสนิท ริ มฝี ปากอิ่มที่เขาชอบนักชอบหนาที่จะจูบย้าซ้ าๆหลายต่อหลายหน ยังอยูใ่ นความต้องการอย่างเคย ..นานกี่เดือนแล้วที่ไม่ได้แตะต้องแม้กระทัง่ จะจูบกัน.. เขาขยับตัวเข้าไปหา พยายามเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยูต่ ื่นขึ้น เขาไม่กล้า มองสบตาของคนรักเพราะในยามนั้นมันช่างดูรวดร้าวจนเกินทน ตัดพ้อต่อว่าด้วยสายตาที่ ไม่ใช่คาพูด และคนที่มีชนักปั กหลังอย่างเขาก็มีแต่จะต้องทนทุกข์อยูก่ บั เรื่ องที่ก่อเพียงลาพัง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงต่า แตะลงบนไหล่บอบบางพร้อมกับก้มเข้าหา ..เขาทาไม่ได้.. ชินยะลุกพรวด นัง่ พิงหัวเตียงแล้วได้แต่กม้ หน้าลงกับฝ่ ามือ เนิ่นนานจนกระทัง่ อีกฝ่ ายเริ่ มขยับตัว เขาถึงได้ผละออกไป ไม่มีกระทัง่ การมองหน้ากันยามเช้าตรู่ หรื อรอยจูบ รับอรุ ณที่เคยทา ..เป็ นเขาเองที่เริ่ มก่อน..เป็ นเขา..ที่เปลี่ยนแปลง..

274

เสี ยงประตูหอ้ งน้ าปิ ดดังปั งทาให้ใครอีกคนน้ าตาร่ วง ถ้อยคาการพูดลับหลัง ประโยคที่กระซิบกันอยูไ่ ม่ไกลก็คือการนัดแนะใครบางคนไปเจอกันในสถานที่ใดที่หนึ่ง และถ้าสติจะไม่วปิ ลาสด้วยความทุกข์จนเกินควร ปลายสายที่เล็ดลอดก็คือเสี ยงของเด็กสาว คนนั้น ..คนที่สูอ้ ุตส่าห์ยนื่ นามบัตรให้ดูถึงที่.. ..พูดด้วยรอยยิม้ อ่อนหวานว่าย้ายคอนโดใหม่.. เอริ สะอื้นแผ่วเบา นิ้วเรี ยวขยุม้ บนอกเสื้ อ ความอึดอัดในอกที่ถาโถมเข้าใส่คล้าย กระแสคลื่นซัด ลากร่ างลงสู่ใต้น้ าลึก ทั้งเจ็บ ทั้งทรมาน ตะเกียกตะกายหายใจยังได้แค่ความ ฝัน ลืมคาพูดของตัวเองไปได้ยงั ไง..ไม่เคยคิดจะรักใคร ไม่วา่ ใครถามก็ตอบอย่างนั้น กังวลมาตลอดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับการถูกทรยศ ความไม่ซื่อสัตย์ รักที่ถูกหักหลัง เกลียด ชังคนโกหกจนสุดหัวใจ หลีกเลี่ยงที่จะรักใครสักคนจนไม่นึกถึงตัวเองแบบนี้ ..สุดท้ายก็ กลับคา เสี ยงข้อความเข้าดังขึ้นที่โทรศัพท์ของเขาตอนลุกขึ้นไปเก็บมือถือให้คนรัก เจ้าตัว ไม่คิดล้วงหาข้อมูลที่เจ้าของไม่ตอ้ งการให้แตะ ถ้าอยากจะให้เขาเป็ นคนโง่ต่อไป ไม่อยาก ให้รับรู ้อะไรในการกระทา เขาก็จะสนองให้ จะทานิ่งเฉยอยูก่ บั บ้าน จะปิ ดหูปิดตาไม่ฟังใคร ทั้งสิ้น ..พี่ให้โอกาสนายแล้ว ชิน..จนกว่าจะสิ้นสุดความอดทน.. เอริ เปิ ดข้อความเข้าฉบับใหม่ เบอร์โทรแปลกประหลาดเขาเองก็ไม่รู้จกั มีแต่ เนื้อหาที่ลงหมายเลขห้องและชื่อคอนโดของชินยะเอาไว้ มันคุน้ เคยจนน่าประหลาด จนกระทัง่ เปิ ดกระเป๋ าเป้ แล้วเห็นนามบัตรของเจ้าหล่อนคนนั้น ..เธอต้องการอะไร.. ร่ างเล็กกดโทรออกไปยังหมายเลขเดิม รอไม่นานนัก ปลายสายที่จาเสี ยงได้คุน้ ดีก็ ตอบรับมา ความประหลาดใจเพียงนิดของฝ่ ายนั้นและเสี ยงหัวเราะติดจะเยาะหยันทาให้อีก ฝ่ ายปวดมวนในท้อง

275

“ คุณอามาโนะส่งข้อความเข้ามือถือผม ไม่ทราบว่า..” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ ท่อง เอาไว้วา่ ไม่ตอ้ งการรับรู ้..ไม่อยากยุง่ เกี่ยวอะไรทั้งสิ้น ‘ ฉันจงใจส่งไปเอง..’ เธอพูดเรี ยบง่าย ‘ คุณผูจ้ ดั การคนสวย..ฉันจะบอกอะไรให้ อย่างหนึ่ง ’ เอริ เงียบงัน กาผ้าห่มแน่นจนแทบขาดหลุดติดมือ หัวใจเต้นรัวแรงด้วยความ ปวดร้าวกับสิ่ งที่เธอต้องการพูด หยดน้ าตามากมายเอ่อคลอขึ้น มันล้นปริ่ มจนร่ วงริ นลงเป็ น สาย ‘ เรามีเซ็กซ์กนั ตอนปิ ดกล้องเมื่อเดือนธันวา ถ้าคุณจาได้วา่ เดือนนั้นเราต้องไปถ่าย ละครที่คิวชู เขาบอกว่าเหงา เบื่อหน่าย และไม่เคยคิดจะชอบผูช้ ายด้วยกันเลย..มันจืดชืด ’ ริ มฝี ปากบางเม้มแน่น ร้องไห้อยูเ่ พียงลาพังในห้องนอนใหญ่ ไออุน่ ที่ยงั ติดตรึ งอยู่ บนที่นอนด้านข้างยังคงไม่จางหายไป มันเป็ นร่ องรอยของผูช้ ายเห็นแก่ได้ที่ทอดทิ้งกันได้ ลงคอ “ คุณ..มาบอกผมทาไม ผมเป็ น..เป็ นแค่..คนรู ้จกั ” ร่ างบอบบางบังคับเสี ยงจนสุด ความสามารถ ทั้งที่ในหัวอกมันเจ็บร้าวคล้ายกับว่าถูกมือที่มองไม่เห็นบีบใจจนแหลกสลาย ความรักที่แสนเทิดทูนถูกขยี้ซ้ าลงจนเป็ นผุยผง ปลายสายหัวเราะเสี ยงใส คงไม่รู้เลยว่ามันกรี ดใจคนฟังซ้ าแล้วซ้ าเล่าในสิ่ งที่พวก นั้นทากันลับหลัง ‘ ค่ะ..คนรู ้จกั ที่เป็ นคนรัก พี่ชินบอกว่า มันเป็ นความผิดพลาดของเขาเองที่ตอ้ งมา คบกับคุณ เขาอยากจะขอเลิก..แต่ก็ยงั เห็นใจคุณอยู่ ถ้าคุณหัดสังเกตซะบ้าง พักนี้เขา เปลี่ยนไป เขาหวงเวลาส่วนตัว คงไม่อยากให้คุณไปยุง่ กับเขา..ใช่ม้ ยั ’ “ ผมไม่รู้เรื่ อง ” เอริ ยนื ยัน ปล่อยน้ าตาไหลพราก ..ความลับของเรา..คิดว่าพี่ควรเชื่อเธอได้มากแค่ไหนกัน.. ‘ ฉันยอมรับนะว่าคุณน่ารัก..น่ารักมากจริ งๆ แต่คุณควรรู ้อะไรไว้อย่าง ไม่วา่ จะ ยังไงก็ตาม..คุณทาให้ชีวติ คู่สมบูรณ์ไม่ได้ ’ เธอพูดต่อเหมือนไม่รู้สึกรู ้สา ‘ พี่เขา..อยากมีลูก ’

276

เอริ ยกมือขึ้นปิ ดเสี ยงสะอื้น ทุกอย่างมันเสี ยดแทงใจคนได้ยนิ เจ็บปวดเหมือนจะ ตายลงเดี๋ยวนั้น ‘ ตอนเรานอนด้วยกัน เราปล่อยมันตามธรรมชาติ เมื่อไหร่ ที่ฉนั แน่ใจว่าท้อง ฉัน จะโทรบอกคุณเป็ นคนแรก หวังว่าคงหลีกทาง..’ ร่ างเล็กปล่อยโฮ กดปิ ดมือถือแล้วซุกหน้าลงกับเข่า ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ทุรน ทุรายอยูใ่ นความเป็ นจริ งที่กาลังกัดกร่ อน ลืมเลือนไปได้อย่างไร..ว่าความรักของเรามันก็แค่ พื้นฐานที่มาจากความแค้นเคืองเท่านั้น ..เราไม่เคยรักกันมาก่อน..ผูกพันกันแค่สมั พันธ์ทางกาย.. ..หวงแหน..ลุ่มหลง..ในสิ่ งที่ไม่เคยลิม้ ลอง.. ..พอทุกอย่างจืดจาง..มันก็คงเป็ นคาตอบสาหรับเรื่ องราวพวกนี้.. ร่ างสูงใหญ่เช็ดปลายผมที่เปี ยกโชกอยูห่ น้าห้องน้ า เขามองไปบนเตียงแต่เห็นว่า มันคลุมผ้าเรี ยบร้อยแล้วและพี่เอริ ก็กาลังยืนจัดเสื้ อให้เขาเหมือนเคย..ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สาหรับทุกเช้า..ของทุกวัน ชินยะเดินเข้าไปหยิบเสื้ อมาใส่ ไม่มีบทสนทนานอกเหนือจากที่จาเป็ น ยกเว้น เพียงว่า แขนเรี ยวบางของใครบางคนโอบเข้ามารอบเอวเขา ซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ทั้งที่เนื้อตัวยังเปี ยกปอน..แต่มนั มีสมั ผัสบางอย่างที่ไหลริ นลงอาบแก้มนวลเนียนต้องลงบน ผิวกายเย็นชืด “ พี่เป็ นอะไร ” เสี ยงทุม้ ต่าถามขึ้น ยังหันหลังให้เพราะไม่ตอ้ งการมองหน้ากัน ในตอนนี้ “ เปล่า ” เอริ ยงั พูดคาเดิมและมันทาให้คนได้ยนิ โมโหนัก “ เปล่า? ไม่เป็ นอะไร ไม่มีอะไร ตอบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน! พี่จะให้ผมนึกเดาเอา เองแล้วมานัง่ แก้ปัญหาเองอีกใช่ม้ ยั เท่านี้ผมยังมีปัญหาไม่พอเหรอ!! ” เขาขึ้นเสี ยง กระแทก ประตูตเู ้ สื้ อผ้าดังโครม ร่ างเล็กบางส่ายหัว ปาดน้ าตาที่ร่วงหล่นทิ้งไป “ เบื่อมั้ยที่ตอ้ งอยูด่ ว้ ยกัน ” เสี ยงหวานสัน่ ระริ ก นัยน์ตาที่จบั จ้องมาตัดพ้ออย่างเคย

277

ชินยะยกมือขึ้นเสยผมด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ตอบคาถาม คว้ากางเกงขึ้นมาสวม แล้วเดินไปเปิ ดดูโทรศัพท์ที่ถูกเก็บขึ้นมาวางบนโต๊ะ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ยกมันขึ้นถาม ว่าอีกฝ่ ายแอบดูมือถือของเขาหรื อเปล่า “ เราจะไม่ยงุ่ เรื่ องส่วนตัวของกัน พี่จาได้ ” เอริ ตอบ ปลายนิ้วจิกลงบนตัวเสื้ อที่ สวมอยู่ ทั้งตัวสัน่ สะท้านจากความเสี ยใจที่มนั กาลังถูกซุกซ่อน “ ทาไมไม่ตอบคาถามพี่ล่ะ ชิน ” “ อย่าเซ้าซี้ ผมปวดหัว ” เขาเลี่ยง โกรธกับเรื่ องเฮงซวยพวกนี้เกินกว่าจะรับมือกับ มันไหว เอริ พยักหน้ารับ น้ าตาหยดหนึ่งหล่นลงบนหลังมือบาง “ ถ้าอย่างนั้น ชินคิดยังไงกับพี่ตอนนี้ ชินอยากเลิกกับพี่รึเปล่า ในเมื่อ..” ปลายนิ้ว ลูบลงบนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง..ความจริ งที่ตราหน้าอยูท่ ุกเมื่อเชื่อวัน ชินยะนิ่งค้าง เขาดูอากัปกิริยาทั้งหมดด้วยความไม่เข้าใจ เขาคิดว่าตอนนี้ตวั เอง วุน่ วายพอควรแล้วสาหรับเรื่ องของคนอื่นและเรื่ องตัวเอง จะไปมีเวลาคิดได้ถึงขนาดนั้นอีก เหรอ “ ผมว่าพี่หาใครมาอยูเ่ ป็ นเพื่อนบ้างก็ดีนะ ทางานมากเกิน ฟุ้ งซ่านเหรอ? ” ความ หงุดหงิดทาให้เผลอพูดจาร้ายกาจอย่างไม่ทนั นึก คนอายุมากกว่าส่ายหัว ความไม่แน่ใจทั้งหมดตอนนี้มนั เกิดจากตัวเขา “ ถ้าชินอยากมีลูก เรารับเด็กมาเลี้ยงก็ได้ เหมือนพี่ฮานะ ” “ ผมน่ะเหรออยากมี? ” เขาหัวเราะด้วยความเหลือเชื่อ พี่เอริ ของเขาไปเอา ความคิดผูห้ ญิงแบบนี้มาจากไหน “ ขอบอกไว้เลยนะว่าตั้งแต่ผมคบกับพี่ ความคิดที่จะต้องมีเด็กมันก็ไม่มีอยูใ่ นหัว แล้ว! ถึงอยากจะมี..ก็ไม่ตอ้ งการรับลูกเต้าเหล่าใครมาอุปถัมภ์นกั หรอก รู ้ไว้ซะว่าผมไม่ใช่ นักบุญที่ไหน ถ้าอยากได้นกั มันก็ตอ้ งมาจากเลือดเนื้อของผมเท่านั้นแล้วขอทีเถอะ..อย่า สร้างปั ญหาให้ผมนอกเหนือไปจากนี้ได้ม้ ยั ” ร่ างใหญ่กระชากแขนเรี ยวเข้ามาเค้นเสี ยง ดวงตาแข็งกร้าว ไม่หลงเหลือถึงความอ่อนโยนที่มีให้กนั

278

เอริ เม้มปากแน่น ปล่อยน้ าตาร่ วงครั้งแล้วครั้งเล่า เอ่ยปากว่าเจ็บ อีกฝ่ ายถึงยอม ปล่อย ดวงตาคู่สวยมองตามคนที่เดินดุ่มไปคว้ากุญแจรถ หยิบมือถือมาสอดลงกระเป๋ า กางเกง ..ถ้ าอยากรู้ ว่าฉั นพูดจริ งรึ เปล่ า..คุณลองมาที่ ห้องฉั นสิ .. ..ตอนสิ บโมง..เขาจะมาหาฉั นที่ นี่.. ..รั้งสิ ..รั้งเขาอีกครั้ง.. “ ชินจะไปไหน วันนี้อย่าไปเลยนะ ” สองแขนโผเข้ากอดตัวสูงใหญ่เอาไว้ นาฬิกา ข้างผนังเดินเชื่องช้าเหมือนจะทรมานกัน “ ปล่อย..” เขาตอบกลับ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ ไม่..ได้โปรด ชิน..” เอริ ซุกหน้ากับแผ่นอกกว้าง ..มีใครแตะต้อง..มีใครอาศัยนอนนอกเหนือไปจากพี่อีก.. ..ไม่วา่ จะกอดอีกกี่ครั้ง..พี่ก็รู้สึกว่ามันไม่อบอุ่นอย่างเคย.. “ พี่เอริ ..อย่ามาพูดไม่รู้เรื่ องเอาวันนี้นะ ” เขาแกะมือที่เกาะแขนไม่ปล่อยออกไป คว้าลูกบิดประตูแล้วเปิ ดออก “ ชิน..วันนี้วนั เกิดพี่ ชินอยูก่ บั พี่นะ แล้วจะไม่ขออะไรอีก แค่ครั้งเดียว..พี่ขอร้อง ” ใบหน้าหวานเปรอะเปื้ อนคราบน้ าตา พูดเรื่ องน่าสมเพชด้วยการอ้อนวอนให้อีกคนกลับมา รักกัน ..เข้าใจความหมายของมันมั้ย.. ..เข้าใจหัวอกกันรึ เปล่า.. ชินยะเงียบกริ บ เขามีท่าทีลงั เลแต่ก็เพียงชัว่ ครู่ อ้างไปว่าวันแบบนี้จะฉลองกันอีกกี่ ครั้งก็ได้ และมันคงไม่ถึงตายถ้าเขาจะขอละมันสักครั้ง “ ไปหาเพื่อนมาอยูด่ ว้ ยก็แล้วกัน ผมมีงานด่วน ” “ แต่พี่อยากอยูก่ บั ชินสองคน ” เอริ ยงั รั้งจนสุดความสามารถ แต่ผลที่ได้ก็แค่สี หน้าราคาญจากคนที่เคยรักเขาเท่านั้นเอง

279

“ อย่ามามากเรื่ อง..เลิกทางี่เง่าใส่ผมได้แล้ว! ” เขาผลักตัวบอบบางออกห่าง ตวาด ใส่ไปด้วยแรงอารมณ์แล้วปิ ดประตูดงั ปัง จงใจทิ้งคนที่เหลือให้ร้องไห้เหมือนจะขาดใจกับ พื้นห้องอยูเ่ พียงคนเดียว ...... ดวงตาสี ฟ้าสว่างกวาดมองรอบบริ เวณบ้านหลังใหญ่ เมื่อครู่ น้ ีคนสวนที่กาลังแต่ง กิ่งไม้อยูเ่ ป็ นคนมาเปิ ดประตูให้แล้วบอกว่าทุกคนออกไปทางานกันหมด ยกเว้นก็แต่คุณเอริ น้องชายเจ้าของบ้านที่ยงั ไม่เห็นลงมาจากข้างบน “ จะให้ข้ ึนไปบอกมั้ยคะว่ามีแขกมา ” คุณแม่บา้ นยิม้ ทักแต่ก็ได้รับการปฏิเสธ ท่าทางเกรงอกเกรงใจ “ คือว่า..” เร็ นวางกล่องขนมอันใหญ่ลงบนโต๊ะรับแขก ท่าทีเก้อเขินเห็นได้ชดั เขา อ้างว่ามาจากเพื่อนร่ วมงานทั้งที่จริ งที่บริ ษทั จะมีเค้กก้อนโตกว่าอีกหลายเท่า เจ้าเค้กปอนด์น้ ี เขาสัง่ ทาพิเศษ ต้องตื่นไปซื้อเทียนจากคอนวีเนียนเพราะดันขี้ลืมอีกต่างหาก “ ผมเอาเค้กวันเกิดมาให้พี่เอริ น่ะครับ ถ้ายังไม่ตื่น..ผมรอข้างล่างก็ได้ ” “ คิดว่าตื่นแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าคุณชินยะเพิ่งออกไปข้างนอก ปกติจะตื่นพร้อมกัน ตลอด ” เธอเล่าให้ฟังสี หน้าสดชื่น คนได้ยนิ ก็มีแต่จะใจแป้ วลง “ ขึ้นไปหาได้เลยค่ะ เดี๋ยว เรื่ องเค้กจะจัดให้นะคะ ” เร็ นบอกขอบคุณด้วยรอยยิม้ เขาคิดว่าตัวเองทาไม่ถูกนักที่มาเช้าถึงเย็นถึงในบ้าน หลังนี้ แต่พี่เอริ กาลังไม่มีใคร พี่ชินยะเองก็ดูจะไม่ค่อยใส่ใจกับคนรักแล้วยังมีเรื่ องบางอย่าง ลับหลัง ตัวเขาไม่อยากลงความเห็นว่าที่ผชู ้ ายส่วนใหญ่เปลี่ยนไปเป็ นเพราะเรื่ องผูห้ ญิงนัก หรอก จะทาได้ก็แค่มายืนอยูข่ า้ งๆในวันที่พี่เอริ อยากจะร้องไห้ก็เท่านั้น เขาเคาะประตูหอ้ งของอีกฝ่ ายสองสามครั้ง ชัง่ ใจอยูน่ านถึงได้ขออนุญาตเข้าไปหา แสงจากบานหน้าต่างที่เล็ดลอดส่องกระทบบนเตียงกว้างที่มีใครคนหนึ่งนอนซุกตัวอยูบ่ น ฟูกนุ่ม เสี ยงสะอื้นเพียงลาพังดังแว่วไปทัว่ ราวกับจะกรี ดดวงใจคนได้ยนิ

280

“ พี่เอริ ! ” ร่ างสูงปราดเข้าไปใกล้ ฝ่ ามือกร้านแตะลงบนไหล่บางแล้วรั้งตัวนุ่มนิ่ม เข้ามาซุกอก ใบหน้าหวานเปื้ อนไปด้วยคราบน้ าตา ดวงตาบวมช้ าเพราะร้องไห้อย่างหนัก ทั้ง เนื้อทั้งตัวสัน่ ระริ กไปกับแรงสะท้อนของความเสี ยใจที่ตีข้ ึนจากเบื้องลึก ปลายนิ้วขยุม้ ชายเสื้ อของเขาไว้แน่น “ พี่เป็ นอะไร ใครทาอะไรพี!่ ” คนใจเย็นอย่างเขากลับเดือดดาลง่ายดาย มันแน่น ในอกไปหมดกับสภาพร่ างกายที่แสนอ่อนแอในตอนนี้ พี่เอริ ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใคร และ ไม่เคยคิดจะร้องไห้เลยไม่วา่ จะมีเรื่ องใดก็ตาม ..เพราะเขาใช่ม้ ยั ..เขาคนนั้นที่บอกว่ารักพี่เพียงคนเดียว.. “ เร็ น..เขาออกไป ” เอริ สะอื้น เจ็บปวดไปทัว่ ร่ างเหมือนคมมีดที่กาลังกรี ดเฉื อน “ เขาไม่เลือกพี่..ฮึก..ฮืออ..เขาไม่เลือก..” เด็กหนุ่มหลับตาลง ช้อนร่ างเบาหวิวขึ้นซบกับอก ลูบผมนุ่มนิ่มนัน่ เป็ นการ ปลอบใจ “ เขาลืมสัญญา..เขาลืมทุกอย่างที่เคยพูดได้ยงั ไง..” เร็ นขบกรามแน่น เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่หวงแหนพี่เอริ อย่างกับอะไรดีจะเป็ น ฝ่ ายเปลี่ยนใจเอาง่ายๆ น้ าเสี ยงสัน่ เครื อจับถ้อยคาแทบไม่ถูก แต่อย่างน้อยก็ทาให้เขารู ้ได้วา่ ใครที่เป็ นต้นเหตุ “ อามาโนะ ยูมิ..เธอเคยเป็ นแฟนกับผูก้ ากับคนนึง เลิกกันไปตอนกลางปี ก่อน นี่เอง ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับพี่ชินยะ เว้นแต่วา่ ..” เขาพึมพา มองคนที่กาโทรศัพท์ไว้แน่น ปลายเล็บคมจิกลงบนเนื้อกาย “ เธอบอกให้พี่ไปดูกบั ตา..ไปดู..ว่าผูช้ ายคนนั้นทาอะไรลับหลังพีบ่ า้ ง ” เอริ ปล่อย น้ าตาร่ วง เรี ยวนิ้วขยุม้ ลงบนผ้าปูที่นอน ทึ้งมันไปตามหัวใจที่เจ็บแสบราวกับถูกสาดด้วย น้ ากรด ..หากว่าวันนี้ หัวใจจะแหลกสลายลง..ก็ขอให้มนั แตกหักไปเลยทีเดียว.. ..แล้วชัว่ ชีวติ ของเขา..จะไม่ยอมเสี ยน้ าตาให้ใครหน้าไหน..อีกเลย..

281

...... “ เธอจะมองเวลาทาไมบ่อยๆ ” น้ าเสี ยงติดจะหงุดหงิดตะคอกขึ้นกลางห้องสูท กว้างขวาง อามาโนะ ยูมิยกั ไหล่อย่างไม่ยหี่ ระ เด็กสาวสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ า เธอนัง่ ทาเล็บ รอผูช้ ายคนสาคัญอยูน่ านกว่าเขาจะโผล่มาที่นี่ พอต้อนรับด้วยรอยจูบกับเบียร์เย็นเจี๊ยบของ โปรดอีกฝ่ ายก็กลับถูกขว้างทิ้งเสียเฉย “ ทะเลาะกับแฟนมาสิ ท่า ” เธอหัวเราะเสี ยงใส คลึงแก้วไวน์ในมือด้วยท่าทีสดชื่น ปลายนิ้วเกี่ยวสายรัดเสื้ อไปมาเหมือนจะถ่วงให้เข็มนาฬิกามันเดินถึงเลขสิ บโดยไว ชินยะกัดฟันกรอด กระชากไหล่บางเข้ามา เค้นเสี ยงหนักหน่วง “ ถ้าเรี ยกมาเพื่อพูดเรื่ องแค่น้ ีฉนั ก็จะกลับ ” เขาลุกขึ้นจากเตียงแต่มือเรี ยวดึงรั้ง เอาไว้แล้วกดให้นงั่ “ วันนี้วนั ดี ” เจ้าหล่อนยิม้ เยาะ วางแก้วลงบนหัวเตียงก่อนจะรู ดชั้นในลง เขี่ยมัน ทิ้งด้วยปลายเท้า โถมทับทั้งร่ างเข้าหาคนที่นอนนิ่งงัน ...... เร็ นจอดรถไว้ในชั้นใต้ดินของคอนโด เขาหันมามองคนข้างกายอย่างไม่สบายใจ นัก เห็นนิ้วเรี ยวจับขอบเสื้ อของตัวเองเอาไว้แน่น นัยน์ตาเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีสติกบั คา ทักของยามด้านหน้าที่บอกว่าเห็นคุณทาซึดะ ชินยะเข้ามาเมื่อประมาณครึ่ งชัว่ โมงที่แล้ว ..มีงาน..ไม่วา่ ง..ถูกเรี ยกตัวด่วน.. ..นายอ้างกับพี่แบบนี้ทุกครั้ง..โกหกกันทาไม.. “ เรากลับกันเถอะครับ อย่าไปอยากรู ้อะไรมันเลย ” เขาเตือน มีเหตุผลหลายอย่าง ที่จะทาให้ผชู ้ ายตกบ่วงพรางของผูห้ ญิง อาจจะด้วยความเต็มใจหรื อหลงเสน่ห์ไปชัว่ วูบหนึ่ง ก็ตามแต่

282

เอริ สนั่ หัว ปลดเบลท์ออกแล้วเดินลงจากรถ ตรงดิ่งไปกดลิฟท์ข้ ึนด้วยหัวใจที่ เหมือนจะตายด้าน เสี ยงท้าทายของเธอคนนั้นยังคงกึกก้องไม่มีวนั ลบเลือน ร่ างสูงใหญ่รีบวิง่ เข้ามาหา เขาจะต้องแน่ใจว่านี่มนั ไม่ใช่เล่ห์เพทุบายอย่างอื่นที่จะ ทาร้ายพี่เอริ ฝ่ ามืออบอุ่นสอดเข้าประสานกับปลายนิ้วนุ่ม บีบกระชับเป็ นเชิงปลอบเมื่อทั้งคู่ ก้าวเข้าไปในลิฟท์ ตัวเลขสี แดงที่เคลื่อนตัวเชื่องช้าทาให้ใจคนรอรู ้สึกเหมือนกาลังตกอยูใ่ นไฟกาฬ ร้อนเร่ า ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนมีหยดน้ าคลอเอ่อเมื่อก้าวออกมา ทางเดินปูพ้ืนพรมเหมือนกัน ทุกชั้นดูคนุ ้ เคย มันเป็ นคอนโดเดียวกันกับที่ชินยะซื้อห้องเอาไว้ ..นี่รึเปล่า..เหตุผลที่บางคืนนายก็ไม่กลับ.. ..ปล่อยให้พี่รอ..นอนอยูค่ นเดียว.. ..ไขว่คว้าไปข้างกายก็เจอแต่ความเย็นชืดที่วา่ งเปล่า.. ..แต่นาย..กลับไปกอดใครอื่น.. เอริ หยุดชะงักอยูห่ น้าห้อง ทั้งตัวสัน่ สะท้านทันทีที่มือจับลูกบิดประตู น้ าตา มากมายไหลพรากกับความแน่ใจที่จะเกิดขึ้นหากถือวิสาสะเดินเข้าไป หัวใจเต้นแรงจนปวด หนึบเพราะไม่อยากคาดเดาอะไรอีกเลย เร็ นที่เดินตามหลังแตะลงบนไหล่ ห้ามด้วยสายตา อีกครั้ง “ แน่ใจเหรอครับ..ถ้าเกิดว่า..” ร่ างเล็กกล้ ากลืนฝื นทน เรี ยวปากบางขบเข้าหากัน ชัว่ วินาทีน้ นั กลับตัดสิ นใจที่จะ หันหลังกลับ เขาควรจะทาโง่เง่าอย่างเคย..ไม่รู้สึกรู ้สาอะไร รอคอยวันคืนที่ชินยะจะเป็ นฝ่ าย เดินมาขอเลิกด้วยตัวเอง ..กลับไปเถอะ เอริ ..กลับไปนัง่ จับเจ่าอยูก่ บั บ้าน.. ..กลับไปรอคอยเขาคนนั้น.. ..กลับไปรอเศษเดนความรักที่เขาจะหยิบยืน่ ให้.. ..หลับหูหลับตาไปซะ.. ..แค่ตอ้ งกอดผูช้ ายที่ไปกอดใครอื่นมา..ทนไม่ได้รึไงกัน..

283

“ ไม่เอาแล้ว..” เอริ ปล่อยมือ หวาดกลัวที่จะต้องเผชิญกับความเป็ นจริ ง ..ไม่อยากให้ชินยะทิ้งไป..เพราะว่ารักเพียงแค่คนเดียว.. ..แล้วจะอยูอ่ ย่างไรถ้าไม่มีกนั .. “ ชินยะอาจจะเข้ามาเอาของก็ได้ เขาคงไปทางาน เขา..เขาคงไม่ได้มา ” เสี ยงสัน่ เครื อร้องสัง่ ตัวเองทั้งน้ าตา มันคัดค้านกันจนหมดความหมายว่าไม่มีทางเลยที่จะแก้ตวั เพื่อ เรี ยกร้องความมัน่ ใจให้กลับคืน ..แต่จะให้ทายังไง..เขายอมเป็ นคนโง่.. ..เพียงแค่อีกฝ่ ายจะยังเดินกลับไปที่บา้ นหลังนั้น.. ..ขอให้ได้อยูร่ ่ วมกัน..จะนอนหันหลังให้ก็ไม่วา่ .. ..จะกอดใครอีกกี่คนก็ตามแต่ใจ..แค่ไม่ทิ้งกันก็เพียงพอ.. “ กลับกันนะ เร็น พี่ไม่อยากรู ้แล้ว..ไม่อยากรู ้จริ งๆ ” เอริ สะอื้น ปล่อยมือจากบาน ประตูใหญ่เบื้องหน้าแล้วเดินออกห่าง ถ้าไม่เพียงแค่..มีเสี ยงเรี ยกเข้าของโทรศัพท์คนคุน้ เคยดังเล็ดลอดออกมาภายนอก.. เสี ยงเพลงที่ต้งั เอาไว้ให้ เพลงรักที่บอกความหมายฝากไป ดวงตากลมโตนิ่งค้าง ไม่ได้นึกคิดอะไรอีกก็ตดั สิ นใจรวบรวมแรง ฝ่ ามือบางดัน ประตูตรงหน้าเข้าไปอย่างเลื่อนลอย ไม่ทนั ที่ใครคนข้างกายจะทันรั้งตัว ปลายเท้านุ่มสัมผัส ลงกับพื้นพรม เสี ยงทีวใี นห้องเปิ ดทิ้งไว้ แต่ก็ไม่ดงั พอที่จะกลบเสี ยงบางเสี ยงจากภายใน นัยน์ตาสี อ่อนพร่ ามัวไปด้วยหยดน้ า หอบหายใจด้วยความยากลาบากเมื่อก้าวเท้า เข้ามาหยุดอยูท่ ี่หอ้ งรับแขก มือถือรุ่ นใหม่สีดาสนิทที่เป็ นคนเก็บขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัว เตียงเมื่อตอนเช้าวางเด่นอยูบ่ นโซฟา ..แล้วเจ้าของ..ไปไหนเสี ยล่ะ.. เอริ รู้สึกว่าโลกมันหมุนคว้าง ทุกอย่างข้างหน้าดามืดไปกับเสี ยงครวญครางที่ดงั ระงม ร่ างเล็กหยุดยืนอยูห่ น้าห้องนอนใหญ่ บานประตูไม่ได้ลอ็ คเหมือนกับทางเข้าด้านหน้า คล้ายเจ้าของห้องจะจงใจรอการมาของเขา

284

เพียงแค่ภาพทุกภาพเด่นชัดกับตา อาการคลื่นเหี ยนก็ตีแทรก มือเรี ยวยันผนัง ด้านข้างเพื่อทรงตัวไม่ให้ลม้ หัวใจเหมือนกับถูกคมแหลมทิ่มแทงนับพันนับหมื่นครั้ง กรี ด ซ้ าแล้วบากเนื้อจนย่อยยับอับปาง ถ่มทับด้วยถ้อยคาดูถูก สายตาดูแคลนสาดซัดเข้าหาราว กับว่าเขาคืออากาศธาตุที่ไร้ตวั ตน ร่ างกายาเคลื่อนไหวอยูบ่ นเด็กสาวที่กรี ดร้องเหมือนเจอเรื่ องวิเศษวิโสที่สุดในชีวติ ทั้งคูเ่ ปล่าเปลือย ไม่มีอะไรแม้สกั นิดปกคลุม แผ่นหลังกว้างที่บดเบียดลงบนเรื อนกายขาว นวลถูกเล็บยาวกรี ดลงเป็ นรอยแตกซิบ อาการเคลื่อนตัวที่โหมกระหน่ าเหมือนคนที่กาลัง ลุ่มหลง คลัง่ ไคล้ วนเวียนดูดดื่มอย่างไม่ยอมถอนตัวทาให้คนมองรู ้สึกว่ากาลังถูกฆ่าให้ตาย ทั้งเป็ น น้ าตาใสไหลพรากลงเงียบเชียบ มือที่เกาะกุมอกซ้ายเอาไว้สมั ผัสได้ถึงหัวใจที่ แตกสลายไม่มีชิ้นดี เสี ยงครึ มครางทุม้ ต่าของคนรักดังก้อง ร่ วมไปกับเสี ยงหวานหูของเธอ คนนั้น..นางเอกละครที่มกั จะหายไปอยูด่ ว้ ยกันบ่อยครั้ง..ค้างคืนด้วยกันในโรงแรมอื่นเวลา อยูห่ ่างสายตา อามาโนะ ยูมิยมิ้ เย้ยหยัน เธอหันหน้ามาทางบานประตูในชัว่ จังหวะที่คนด้านบน กาลังโหมแรงเข้าใส่จนทั้งร่ างสัน่ คลอน ดวงตาสี นิลวาวโรจน์ข้ ึนอย่างถือชัยชนะ เรี ยวปาก สี แดงสดเผยอร้องครางอย่างไม่มีการอับอายที่จะต้องแสดงบทรักนอกจอให้แฟนของผูช้ าย ที่เธออยากได้ดู “ พี่ชิน..อือ..” เธอร้องเรี ยกชื่อคนด้านบน ยันกายขึ้นประกบปากแล้วก็ได้รับจูบ ตอบกลับที่แสนจะดุดนั สะโพกสอบเคลื่อนเข้าหากระชั้นถี่ ปลายเท้าเรี ยวตวัดเข้าโอบรอบ ไว้ ขยับกายตอบโต้ ..น้ าตาของซาวามุระ เอริ คือสิ่ งที่เธออยากเห็นจนใจจะขาด.. แขกคนเดิมปิ ดเสี ยงสะอื้นที่กาลังจะเกินกลั้น ดวงตาสี น้ าตาลที่เบิกกว้างอย่างตก ตะลึงตั้งแต่ได้เห็นนั้นช่างน่ากินใจจนอยากขบขัน เธอก็แค่แสดงละครเป็ นนัยยะของแฟนที่ กาลังร่ วมรักกันก็เท่านั้น รอยยิม้ สมใจผุดขึ้นโดยที่ใครอีกคนกาลังหลงมัวเมาจนไม่อาจจะ ลืมตาขึ้นดู ริ มฝี ปากแต้มสี ขยับบอกคา

285

..ลาก่อน..คุณเอริ .. เอริ ส่ายหัว ปฏิเสธกับเรื่ องตรงหน้าที่ได้เห็นชัดกับสายตาตัวเอง ก้าวเท้าออกห่าง ถอยหลังจนชนเข้ากับใครอีกคนที่ตามเข้ามาด้วยความเป็ นห่วง เร็นชะงักกับภาพชัว่ ครู่ ที่ได้ เห็น เขาตกตะลึง คว้าตัวเล็กบางมากอดปลอบใจไว้แน่นแล้วกระชากตัวออกไปจากที่ตรง นั้น..พาไปให้ไกลจากสิ่ งเลวร้ายที่กาลังตราตรึ งเป็ นความฝันที่ฝังใจ ทันทีที่ออกมาจากห้องได้ ร่ างทั้งร่ างของคนที่บอบช้ าอย่างหนักก็ทรุ ดฮวบลงกอง ปล่อยโฮอย่างเกินจะอดกลั้น ยิง่ กว่าความรู ้สึกที่ถูกทุกโทษทัณฑ์โหมเข้าใส่ เป็ นปลายดาบ คมที่ตรงเข้าแหวกร่ างจนขาดวิน่ เสมือนควักดวงใจออกมาแล้วกรี ดซ้ าสอง ระทมทุกข์อยู่ เพียงลาพังกับคาโกหก เสแสร้ง หลอกลวง ..ทั้งที่ผชู ้ ายคนนั้น..เดินเข้าไปหาพ่อ แล้วเอ่ยปากขอกันมา.. ..คุณลุง..ได้ โปรดให้ พี่เอริ อยู่โตเกียวต่ อเถอะครั บ.. ..บอกเหตุผลดีๆมาสักข้ อสิ ไอ้ หนู.. ..เพราะผมรั กพี่เอริ ..และไม่ คิดจะรั กใครได้ เท่ านีอ้ ีกแล้ ว.. ..ทั้งที่เป็ นคนบอกว่าจะทาทุกอย่าง..เพียงแค่ให้ตกปากรับคารัก.. ..พี่ชอบแบบไหน ผมจะเป็ นให้ ได้ .. ..ถ้ าพี่อยากได้ คนที่ ดูอบอุ่น ไม่ เจ้ าชู้ แล้ วก็พูดคาเดียวรู้ เรื่ อง.. ..ผมก็จะพยายามทาให้ ได้ ผมจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคน.. ..ผมยอมทุกอย่ างแล้ ว พี่ยงั ไม่ เห็นใจอีกเหรอ.. ..คบกับผมนะพี่..เป็ นแฟนกันนะ.. ..ทั้งที่..สัญญา..สาบาน..พร่ าพูดแต่เสี ยงที่ทาให้เชื่อจนหมดใจ.. ..ผมรั กพี่นะ..รั กพี่ที่สุด สัญญา..สาบานว่ าจะไม่ ทาให้ ร้องไห้ .. ..ไม่ ทาให้ ผิดหวังอะไรทั้งนั้น จะมีพี่คนเดียวในชี วิต.. ..ผมสนแต่ พี่ พี่คนเดียวเท่ านั้นที่ ไม่ อยากให้ มารู้ เรื่ องบ้ าๆแบบนี ้.. ..ผมรั กพี่นะ.. ..สุดท้าย..นายก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่ทรยศและหักหลังกัน..

286

..ไม่ต่างเลย.. “ พี่เอริ ! ” เร็ นตรงเข้ามาประคอง รวบร่ างเบาหวิวขึ้นปลอบประโลม เสี ยงร้องไห้ราวกับจะขาดใจตายลงเดี๋ยวนั้นกรี ดก้องในความรู ้สึกคนฟัง แฝงเงา ของความชอกช้ า ความรักที่หกั สลายลงจนยากจะเยียวยา บาดแผลมันลึกจนเกินไป และไม่ มีใครที่จะรักษาได้ถา้ ไม่ใช่ตวั เอง “ พาพี่ไป..ออกไปจากที่นี่ ฮึก..ไปให้พน้ คนใจร้ายที..” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า แก้ม นวลเนียนชุ่มไปด้วยน้ าตาที่ไหลไม่หยุดและคงจะกลัน่ ตัวเป็ นสายเลือดในวินาทีน้ นั อ้อมแขนอบอุ่นช้อนเข้าใต้ขาเรี ยว โอบประคองร่ างทั้งร่ างขึ้นแนบอกก่อนจะพา ออกไปจากสถานที่เลวร้าย ความสุขจอมปลอมของคนสองคนที่กระทากันหน้าชื่นตาบาน ไม่รู้บา้ งเลยว่าทิ้งใครให้เฝ้ าระทม “ พี่อยากกลับซางะ..ได้โปรด เร็ น..พาพี่ไป พี่คิดถึงพ่อ ” ......

Special 4 : Love is Blue [4]

287

ดวงตาสี ดาสนิทปรายมองร่ างขาวนวลข้างกาย เขาคว้าเสื้ อคลุมมาสวมแล้วลุกออก จากเตียง ความว้าวุน่ ใจอะไรบางอย่างปลุกให้สะดุง้ ตื่นตอนนาฬิกาข้างผนังบอกเวลาบ่าย สามกว่า ไอแดดจากหน้าต่างบานเลื่อนสาดเข้ามาในห้อง กระทบกับใบหน้าสะสวยที่ไม่วา่ ใครก็ต่างชื่นชมในทุกวินาทีที่เธอปรากฏตัวบนหน้าจอโทรทัศน์ มีแต่คนใกล้ตวั เท่านั้นที่ รู ้สึกว่าจาใจจนเกินทนหากจะต้องเข้ามายุง่ เกี่ยวกับเรื่ องต่าช้าเบื้องหลังของวงการ ชินยะคว้าเสื้ อมาใส่ลวกๆ พอนึกทบทวนได้วา่ ทาอะไรลงไปบ้างก็ตอ้ งสบถอยูใ่ น ลาคอ วันนี้เขาพลาด..เขานอนกับเธอทั้งที่ไม่ได้ป้องกัน ..ไม่..นี่จะเป็ นวันสุดท้ายสาหรับเรื่ องเฮงซวยพรรค์น้ ี!.. ร่ างสูงใหญ่หยิบกางเกงมาสวม เดินไปเอามือถือขึ้นมาดู มีหนึ่งสายไม่ได้รับและ เป็ นเบอร์โทรเข้าจากพี่ซายุ อันที่จริ งเขาน่าจะกลับบ้านตอนนี้ ถึงแม้วา่ ยังมีเวลาอีกมากกว่า จะหมดวัน เขายังง้อพี่เอริ และชวนไปดินเนอร์ตอนค่ากันสองคนได้ นัยน์ตาเย็นชาเหลือบมองผูห้ ญิงร่ วมห้องอีกครั้ง สมเพชตัวเองที่ปล่อยให้เธอเข้า มาควบคุมชีวติ ช่วงเดือนธันวาคมเขาต้องไปถ่ายละครบนเกาะคิวชู หลังปิ ดกล้องมีงาน ฉลอง เขาน่าจะรู ้วา่ เธอเพิง่ เลิกกับแฟนหนุ่มผูก้ ากับและต้องการใครสักคนมาควงต่อสาหรับ การสร้างข่าวในวงการ ..เขากลายเป็ นตัวเลือกที่น่าหัวเราะ.. เช้าวันเดินทางกลับ เขาตื่นขึ้นมาในโรงแรมกับอามาโนะ ยูมิ เด็กสาวคนเดิมที่ ไม่ได้อยูใ่ นสายตาอีกนับจากมีพี่เอริ เข้ามาในหัวใจ ฤทธิ์เหล้าและเสี ยงคลื่นที่สาดซัดเข้าหา ฝั่งบวกรวมไปกับความคิดถึงคนที่อยูไ่ กลกันทาให้เธอถือโอกาส อามาโนะแอบมอง ความเป็ นไปของเขาอยูน่ านแล้ว เข้าหาและยัว่ ยวน สุดท้ายเขาก็คว้าตัวเธอเข้ามากอด จบลง ด้วยภาพในมือถือ..ทุกท่าทาง..ทุกเสี ยง..ทุกสี หน้า ..เธออ้างว่าเรื่ องนี้ตอ้ งถึงพี่เอริ ..ถ้าเขาไม่ยอมตกลงตามข้อเสนอนัน่ ..

288

ชินยะขบกรามแน่น เขารื้ อข้าวของที่มีอยูใ่ นห้องของนางเอกคนสวย กวาดแฟ้ ม งานทุกอย่างลงมากองกับพื้นด้วยแรงอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาเครี ยดเขม็งไปกับสิ่ งที่ ต้องการจะหา แผ่นซีดีมากมายที่เก็บไว้เกลื่อนกลาดตรงเครื่ องเล่นถูกดึงมาพลิกดูทีละแผ่น “ ระยา! ” ฝ่ ามือหนาเขวี้ยงกล่องใส่วดี ีโอเทปลงกับพื้น หักแผ่นกลมมันวาวที่ ระเนระนาดอยูจ่ นแตกละเอียด ดวงตาวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุม ร่ างใหญ่กา้ วพรวดเข้าไปในห้องนอน ยูมิตื่นแล้วและเธอก็กาลังเล่นโทรศัพท์ของ ตัวเองด้วยรอยยิม้ เขาไม่ได้เฉลียวใจสิ่ งที่เธอกาลังนึกวนเวียนอยูใ่ นหัวสมองชัว่ ช้านัน่ ..นังงูพิษ!.. “ อยูไ่ หน!! ” ชินยะตวาด คว้าไหล่บอบบางเข้ามาแล้วเขย่าด้วยความกราดเกรี้ ยว “ อะไรอยูไ่ หน? ” เธอเลิกคิ้ว รวบผ้าห่มมาปกปิ ดทรวงอกอวบอิ่ม “ พี่ตื่นพอดี ฉัน ว่าจะวานให้ลงไปซื้อที่ตรวจครรภ์หน่อย เมนส์ไม่มาหลายเดือนแล้ว ” มือเรี ยวสางเส้นผมสี ดาสนิทลงเคลียไหล่ คาพูดเรี ยบง่ายจุดประกายไฟความโกรธของคนฟังขึ้นอีกหลายเท่า มือกร้านคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมน ออกแรงบีบจนมันขึ้นสีเลือด “ อย่าหวังให้ฉนั มารับผิดชอบความร่ านของเธอ! ชื่อเสี ยงฉาวโฉ่พรรค์น้ นั ไม่คิด เหรอว่ามีไอ้หน้าโง่ขา้ งถนนอีกตั้งเป็ นฝูงให้เธอเหมาว่าเป็ นผัวน่ะ!! ” เขาผลักตัวอ้อนแอ้น ลงไปกองกับพื้นเตียง ไม่จาเป็ นต้องกักเก็บความแค้นในใจที่ถูกชักจูงเหมือนหมาตัวหนึ่ง เด็กสาวหัวเราะ ดวงตาเป็ นประกายแวววาว “ พี่นี่แหละ..หนึ่งในไอ้โง่ที่เป็ นผัวฉัน จาไม่ได้เหรอว่าเดือนธันวาเรานอนด้วยกัน เผลอๆฉันคงท้องตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ” ชินยะขบฟันกรอด สาบานได้วา่ เขาอยากจะบีบมือลงบนลาคอระหงนัน่ แล้วเค้น ให้แรงจนเธอลุกขึ้นมาพูดจาอะไรไม่ได้อีก เขาไม่ใช่คนดี..อย่างน้อยก็เลว..และเลวมากพอที่ ทาร้ายจิตใจพี่เอริ จนร้องไห้ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “ เธอสัญญากับฉันว่าเรื่ องพวกนี้มนั จะจบทันทีที่เข้าเดือนเมษา แล้วไหนล่ะ หลักฐานบ้าบอพวกนั้น เอาคืนมาให้ฉนั ! ” เขาพยายามข่มอารมณ์ แต่ต่อให้เย็นลงแค่ไหนก็ ไม่อาจทาตัวเป็ นหุ่นกระบอกโง่เง่าได้อีกแล้ว

289

หลังจากคืนนั้นที่โรงแรมในคิวชู ภาพบนเตียงระหว่างเขากับยูมิถูกฝ่ ายหญิงเก็บ ไว้ในโทรศัพท์มือถือ เธอขู่วา่ จะส่งเรื่ องนี้ไปบอกแฟนเขาแน่ถา้ ขัดใจกัน ลาพังเขาอาจจะ หาทางออกได้ดีพอถ้าไม่ติดที่วา่ เธอยังมีภาพที่คอยตามติดเขามาพักหนึ่ง มันเป็ นภาพถ่าย สถานะที่ถูกปกปิ ดของเขากับพี่เอริ พวกนักข่าวคงไม่หลงเชื่อหรอกถ้าเขาบอกว่ารู ปที่จูบกัน ในรถนัน่ เป็ นแค่การจัดฉากของพวกไม่หวังดี ..พี่เอริ คนเดียวเท่านั้นที่เขาเป็ นห่วง.. คนที่คอยจะอยูแ่ ต่เบื้องหลัง หากสักวันถูกกระชากให้มาร่ วมรับรู ้ความกดดันนี้ ด้วยจะเป็ นยังไง ไม่มีใครเข้าใจความรู ้สึกที่ตอ้ งหลบซ่อน เสี ยงประณามจากมุมมืดของพวก ไม่หวังดี ชีวติ ส่วนตัวที่จะต้องแตกหักกันไป แล้วยังคาด่าทอที่จะกล่าวหาคนรักของเขาว่า เป็ นพวกหลอกลวง จานวนคนที่รับไม่ได้ในเรื่ องแบบนี้จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งหากเขามีข่าวอะไร ออกไป หากเขาจะคิดว่านี่คือคาขู่เรื่ องสุดท้ายของยูมิก็คงผิดถนัด..เมื่อหลายปี ก่อน ทัว่ ทั้ง ประเทศเป็ นข่าวครึ กโครมว่าทาซึดะ โทอิลม้ ละลาย และลูกชายคนโตก็ขายตัว ร่ วมรักกับ ผูช้ ายคนอื่นในบ้าน กว่าจะสัง่ ให้เรื่ องพวกนี้ถูกเก็บเงียบและปิ ดตายได้ พี่ซายุตอ้ งเสี ยน้ าตา ไม่รู้เท่าไหร่ ..ยูมิมีภาพพวกนั้น ไม่วา่ เธอจะได้มนั มาอย่างไร..มันจะต้องราคาดีชนิดที่ทาให้ เธอนอนบนกองเงินกองทอง ใช้จ่ายฟุ่ มเฟื อยไปได้นบั สิ บปี ..หลักฐานทุกชิ้น..ตัวเขา..แลกกับการทาให้ทุกเรื่ องถูกเก็บเงียบอย่างเคย.. ..เขาต้องการรอยยิม้ ของทุกคนเหมือนเก่า.. ช่วงเวลานี้ พี่ซายุกาลังมีความสุข ตัวเขาไม่ตอ้ งการให้พอ่ มารับรู ้เรื่ องพวกนี้อีก งานของซาวามุระ จุนกาลังไปได้สวยในตลาดหุน้ ชื่อเสี ยงและอานาจทางธุรกิจ มันจะต้อง ไม่มีเรื่ องอื่นใดมาทาลายความเชื่อมัน่ สาหรับข่าวฉาวโฉ่ของประธาน ยิง่ รวมเรื่ องราวบน เตียงระหว่างเขากับเพื่อนร่ วมงานแล้วยังจะความลับที่ใช้ชีวติ ร่ วมกันกับพี่เอริ ..เธอขอเวลาแค่ถึงเดือนเมษา..อ้างว่าเหงา..อยากได้ใครสักคนมาอยูใ่ กล้.. ..และเขา..ที่เป็ นคนตกลงมาในหลุมพรางนัน่ .. ..เขาก็แค่คิดว่าเรื่ องมันน่าจะจบลงง่ายๆ..

290

“ ให้ตายสิ ..ฉันอยากดูลีลาของพี่เขยพี่จริ งๆ นักข่าวพวกนั้นมันโง่เนอะ ฟังไม่ออก ได้ยงั ไงว่ามีเสี ยงครางเรี ยกว่า จุน..จุน ” ยูมิหวั เราะเหมือนเป็ นเรื่ องขบขัน “ หรื อไม่ก็ไม่ทนั เฉลียวใจ ว่าคู่ขาของทาซึดะ ซายูริในตอนนั้นก็คือผูช้ ายคนที่เจ้า ตัวแต่งงานด้วยที่ซานโตริ นีเมื่อสองปี ก่อน..รสนิยมบนเตียงของพวกคนรวยนี่ประหลาดดี แท้ ” ชินยะขบกรามจนเป็ นสันนูน กระชากตัวบอบบางลงไปกองกับฟูกหนา เค้นแรง ลงบนไหล่นวลจนเป็ นรอยจ้ า นัยน์ตาคมกร้าวแข็ง ชิงชังผูห้ ญิงตรงหน้าจนสุดบรรยาย “ จะฆ่าฉันเหรอ เอาสิ! กล้าทาก็ลองดู ” เจ้าหล่อนเยาะหยันเมื่ออีกฝ่ ายปล่อยมือ ออกไป เธอขว้างไฟล์ภาพบางส่วนใส่ใบหน้าคม บอกด้วยท่าทีก่ ึงสมเพชว่ายังมีอีกเยอะที่ ไรท์เก็บไว้ดูเล่น “ เธอจะเอายังไงกับฉัน!! ” เขาหมดแรง ถอยหลังไปพิงผนังแข็งด้านข้างแล้วทรุ ด ตัวลงนัง่ กับพื้นเย็นเยียบ หมดหนทางจะต่อต้านทุกสิ่ งที่ประดังเข้าใส่ ยูมิเดินเข้ามาหา กระชับสายเสื้ อคลุมที่ปกปิ ดร่ างเย้ายวนเอาไว้ ปลายนิ้วแตะลงบน จมูกโด่งเป็ นสัน เรื่ อยลงถึงริ มฝี ปากอุ่นร้อนของผูช้ ายตรงหน้า “ ผูห้ ญิงทุกคนอยากมีครอบครัว ฉันกาลังมีเด็ก..และอยากจะเป็ นคุณนายทาซึดะดู บ้าง..ในเมื่อพี่เป็ นพ่อของมัน ก็ควรจะรับผิดชอบ แล้วฉันทาไม่ถูกตรงไหน? ” เธอตอบ คาถามเขา ทาทุกอย่างนี่กเ็ พราะรู ้ตวั ดีวา่ กาลังเป็ นขาลงในวงการบันเทิง ชินยะมองดวงตาของเด็กสาวด้วยความนึกไม่ถึง สิ่ งที่น่าขยะแขยงคือตัวเขาเองที่ เข้าไปยุง่ เกี่ยวกับมารยาสาไถยของเธอได้ลง “ เธอก็รู้..ฉันมีพี่เอริ แล้ว ” เขาคราง ก้มหน้าลงต่าเมื่อนึกถึงหยดน้ าตามากมายของ คนรัก คิ้วเรี ยวเลิกขึ้น เอียงคอครุ่ นคิดด้วยท่าทางเลียนแบบสาวน้อยไร้เดียงสาที่ตวั เอง สวมบทบาทในละคร “ เมื่อกี๊..รู ้สึกว่าจะลืมล็อคประตู ”

291

คนฟังเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ าย ดวงตาสี นิลสัน่ ไหวด้วยหัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้น ไปในฉับพลันเมื่อก้าวพรวดออกไปดูแล้วพบว่าประตูเปิ ดแง้มอยู่ “ พี่ไม่สงสัยเหรอ ว่าทาไมฉันถึงอยากให้อยูด่ ว้ ยจนถึงเดือนเมษา..” เธอยิม้ หวาน วาดนิ้วเป็ นรู ปวงกลม ทาทีเหมือนกิริยาจุดเทียนวันเกิดแล้วร้องเพลงหงุงหงิง “ Happy birthday to you..เอริ จงั ” เขาตะลึงงัน รู ้สึกราวกับว่าภาพด้านหน้ามืดมิด ..ไม่จริ ง.. เจ้าของห้องกรี ดเสี ยงหัวเราะ มองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่วงิ่ ออกไปด้านนอก ..วิง่ ..และวิง่ ..เหมือนคนบ้าคลัง่ ชินยะรู ้สึกว่าทั้งตัวร้อนผ่าว ในอกเหมือนกับหมกอยูใ่ นกองเพลิงที่คุโชน เขา พยายามติดต่อกับพี่เอริ แต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมรับสาย “ รับสิ ..รับโทรศัพท์ ” เขาพูดพร่ า เหยียบคันเร่ งจนสุด เลี้ยวรถซอกซอนไปตาม เลนว่างทั้งเสี ยงบีบแตรสนัน่ ลัน่ ถนน เขากลับมาถึงบ้านในชัว่ เวลาไม่นานนัก ร่ างสูงกวาดสายตามองทัว่ ชั้นล่าง เรี ยก สาวใช้มาถามก็ได้คาตอบว่าออกไปข้างนอกกับผูช้ ายอีกคนตั้งแต่ตอนเก้าโมงกว่า เห็น กลับมาอีกทีตอนสิ บเอ็ดโมงแล้วก็ข้ ึนรถออกไปอีกหน แต่ไม่ได้พดู ว่าจะไปไหน “ ทาไมไม่ถาม! ฉันจ้างเธอมาทางาน ไม่ได้สงั่ ให้นอนเฉย ” ชินยะตะคอกใส่ งุ่นง่านเหลือกาลังที่เพียรพยายามติดต่อเท่าไหร่ ก็ไม่มีคนรับสักที คนถูกว่าหน้าเจื่อน กลัวเกรงกับคาตวาดที่ดงั ลัน่ คล้ายกับว่าเจ้านายจะหัวเสี ยมา จากเรื่ องข้างนอก “ ก็..ก็หนูเห็นคุณเอริ ร้องไห้..เลยไม่กล้าซัก ” เธอว่าเสี ยงอ่อย และเพียงเท่านั้นก็ ทาให้คนที่กาลังโกรธเคืองถึงกับหยุดชะงัก “ ร้องไห้? ” เขาทวนคา กัดฟันกรอดที่เพิ่งจะมานึกเฉลียวใจเอาตอนนี้ ทั้งคา ขอร้อง ทั้งคาอ้อนวอนที่ขอให้เขาอยูเ่ ป็ นเพื่อน เหนี่ยวรั้งจนสุดหัวใจไม่ให้ไปจากกัน ..ทาไมไม่คิดตั้งแต่ตอนนั้น..

292

ชินยะโกรธจนแทบบ้า ช่วงขายาววิง่ ขึ้นบันไดหินอ่อน ตรงดิ่งไปกระชากประตู ห้องให้เปิ ด มือยังถือโทรศัพท์คา้ งอยูแ่ ต่เสี ยงเรี ยกเข้ามันดังอยูบ่ นเตียงนี่เอง เด็กหนุ่มคว้ามันขึ้นมาเปิ ด เลิกโทรตามในเมื่อคนๆนั้นเหมือนจะจงใจตัดการ ติดต่อจากเขาโดยสิ้นเชิง เขาดูสายโทรเข้าแต่ไม่เห็นว่ามีอะไร พอเรื่ อยไปถึงเบอร์โทรออกก็ กลับทาให้เลือดในกายเย็นเฉี ยบ พี่เอริ ติดต่อกับยัยนัน่ ตั้งแต่ตอนเจ็ดโมงกว่า แล้วยังข้อความเข้าก็เป็ นการบอก หมายเลขห้องและเวลานัดแนะที่ยมู ิขอให้เขาไปหา คะยั้นคะยอแล้วหลอกล่อว่าจะคืนภาพ ทั้งหมดนัน่ ให้ เขาไม่ทนั สงสัยเลยว่าทาไมเธอถึงเน้นย้าว่าต้องเป็ นแค่วนั นี้ ..ชิ นจะไปไหน..วันนีอ้ ย่ าไปเลย.. ..วันนีว้ นั เกิดพี่..อยู่กับพี่นะ แล้ วจะไม่ ขออะไรอีก.. ..แค่ ครั้ งเดียว..พี่ขอร้ อง.. ..Happy birthday to you..เอริ จัง.. เขาเดือดดาล อยากจะฆ่ายูมิดว้ ยสองมือแต่ก็ทาไม่ได้ นอกจากข้อความเฮงซวย พวกนี้ยงั มีอะไรบางอย่างที่เธอจงใจส่งมาตอกหน้าคนของเขา..จงใจส่งเข้ามือถือพี่เอริ เลย ด้วยซ้ า ..ภาพบนเตียง..ตั้งแต่ตน้ ..จนจบ.. ..โสโครก!..เธอมันเล่นไม่ซื่อตั้งแต่แรกแล้ว!.. ชินยะยืนไม่ติดที่ ดวงตาสี เข้มสัน่ ริ กด้วยความกังวลใจ พยายามคิดว่าอีกฝ่ ายจะไป ไหนได้ในโตเกียว แต่แล้วสายตาก็พลันนิ่งงัน เขาเพิ่งเห็นว่ากระเป๋ าใบโตของคนรักหายไป ฝ่ ามือใหญ่กระชากประตูตเู ้ สื้ อผ้าก่อนจะพบว่ามีแค่ชุดของเขาเท่านั้นที่เหลืออยู่ ..พี่เอริ จงใจจะหนีจากเขา.. “ เวรเอ๊ย! ” ร่ างใหญ่กระแทกประตูตปู ้ ิ ดดังโครม ในใจว้าวุน่ จนเหมือนจะถูกแผด เผาไปด้วยความรู ้สึกผิดกับเรื่ องครั้งนี้ หากการที่ถูกคนรักทิ้งไปจะทาให้เขาเสี ยใจ..มันก็คง ไม่ถึงครึ่ งหนึ่งของหยดน้ าตาจากใครบางคน ..กี่ครั้งกี่หนกันที่พดู จาทาร้ายจิตใจ..

293

..ช่ วยปล่ อยผมอยู่คนเดียว..ช่ วยห่ างกันสักพักได้ มยั้ .. ..ให้ ผมได้ ทาอะไรตามที่ คิดบ้ าง.. ..กี่คาถามที่พยายามเหนี่ยวรั้งกัน..แล้วเป็ นเขา..ที่บอกปัดอย่างไม่ไยดี.. ..เบื่อมัย้ ที่ ต้องอยู่ด้วยกัน.. ..อย่ าเซ้ าซี ้ ผมปวดหั ว.. ..อย่ าสร้ างปั ญหาให้ ผมนอกเหนือไปจากนีไ้ ด้ มยั้ .. ..พี่อยากอยู่กับชิ นสองคน.. ..เลิกทางี่เง่ าใส่ ผมได้ แล้ ว!.. ดวงตาสี นิลสัน่ ไหว ทรุ ดตัวลงนัง่ อย่างเหนื่อยล้าบนเตียงกว้าง กลิ่นกายหอม ละมุนที่ยงั คงตรึ งอยูบ่ นผ้าห่มทาให้หวั ใจวูบหาย หยดน้ าใสคลอขึ้นที่ปลายหางตา มันร่ วง หล่นยามเขาก้มหน้าลงซบฝ่ ามือ ..เขาที่เปลี่ยนไป..ไม่เหมือนเดิม.. ..ก็เพราะรังเกียจตัวเอง..ทนสบดวงตาคู่สวยนั้นไม่ได้.. เขาทนคิดไม่ได้วา่ เป็ นคนรักที่ไม่ซื่อสัตย์ เป็ นผูช้ ายโกหก คอยแต่จะปกปิ ด ความลับทุกอย่างเบื้องหลัง ที่จงใจบอกให้ห่าง ไม่ใช่วา่ อยากขอเวลาไปเริ งรักกับยัยผูห้ ญิง หน้าด้านคนนั้น แต่เพื่อกันตัวพี่เอริ ออกไป ไม่อยากให้รับรู ้เรื่ องสกปรกพรรค์น้ ี เขาขอความ เป็ นส่วนตัวก็เพื่อไม่ให้คนรักระแคะระคาย ..แค่อยากให้วางเฉยกับเรื่ องที่เกิด.. ..อยากจะขอจัดการทุกเรื่ องก่อนที่มนั จะสายเกิน.. ..แต่ผลลัพธ์ของการเสแสร้งกลับร้องบอกออกมา.. ..ว่าเขาคิดผิดทั้งหมด.. ชินยะกาหมัดแน่น ลบทิ้งความอ่อนแอที่จะมามัวนัง่ เป็ นไอ้หน้าโง่อยูอ่ ย่างเดิม เขา วิง่ ลงมาชั้นล่าง คว้ากุญแจรถมาถือทั้งเสี ยงร้องถามของสาวใช้เรื่ องที่พี่เขยกับพี่ชายชวนไป กินมื้อเย็น..ฉลองวันเกิดของพี่เอริ ..งานวันเกิดที่เจ้าตัวไม่ยอมอยูร่ อ..

294

..เค้กวันเกิดที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะอาหารตั้งแต่ตอนเช้า..เทียนหลายเล่มปั กไว้ เดียวดาย.. ..เขาปล่อยให้คนที่ตวั เองรักที่สุดร้องไห้อยูต่ ามลาพังได้ยงั ไง.. “ ฉันจะไปตามเขากลับ บอกพวกนั้นว่าขอเลื่อนก่อน ” เขาสัง่ เปิ ดประตูสปอร์ต คันงามขึ้นไปนัง่ แล้วกระชากเครื่ องยนต์ใหม่เอี่ยมออกไปบนท้องถนน ..จะไม่ขอให้เชื่อใจ.. ..ขอแค่ยอมรับฟังก็เท่านั้นเอง.. .......................................................................................

ล้อรถมันวาวของเฟอร์รารี่ คนั สวยบดลงบนดินลูกรังระหว่างทางขึ้นเนินสูง ดวงตาสี ฟ้าอ่อนมองไปที่คนด้านข้างแล้วหรี่ แอร์ลง เลื่อนเสื้ อโค้ทตัวหนาขึ้นมาคลุมถึงไหล่ บอบบางของคนที่ผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ าตา เขาเหยียบมาเต็มที่สาหรับการเดินทางลงใต้โดยไม่มีหยุดพัก เสี ยงสะอึกสะอื้นที่ ได้รับฟังมาตลอดกรี ดเข้าไปในหัวใจของคนคอยมองอยูเ่ บื้องหลัง อยากเอื้อมมือไปกอด ปลอบ จูบลงแผ่วเบาให้กาลังใจแต่ก็ได้แค่เฝ้ าดูอยูห่ ่างกัน ..เขาหมดความนับถือในตัวคนๆนั้น.. ..คนที่กระทาเรื่ องน่ารังเกียจอย่างการนอกใจลงไปได้หน้าตาเฉย.. เร็ นเปลี่ยนเกียร์ข้ ึนทางลาด หักพวงมาลัยจนสุดเพื่อเลี้ยวเข้าหุบเขาอีกด้านของซา งะ แนวยอดไม้ที่เห็นอยูไ่ ม่ไกลพร้อมกับอากาศปนความชื้นเจือจางทาให้ความวุน่ วายในหัว อกลดน้อยลง บ้านไม้ขนาดกะทัดรัดตั้งอยูโ่ ดดเดี่ยว ห่างออกมาจากไฟร้อนรนที่คอยไหม้ลาม กัดกินหัวใจในตัวเมือง ไม่วา่ พี่เอริ จะหันไปทางไหนก็ตอ้ งเจอผูช้ ายคนเดิม รอยยิม้ ที่เอาใจ ใครหลายต่อหลายคนบนบิลบอร์ด การเสแสร้งแสดงสองหน้าด้วยบทบาทของพระเอกใน

295

ละครก็มีแต่จะตอกย้าความจริ งที่วา่ ลับหลังเรื่ องพวกนั้น..ใบหน้าหล่อเหลาก็ยงั สวม หน้ากากเข้าหาคนสาคัญที่สุดในชีวติ ได้ลงคอ เขาเลี้ยวรถขึ้นไปด้านบนก่อนจะจอดตรงทางเดินหน้าบ้านที่ถมไว้ดว้ ยหิ นกรวด สายตาสบเข้ากับผูช้ ายสูงวัยที่ยงั มีท่าทางทะมัดทะแมงคล่องแคล่ว เรื อนผมสี เข้มเริ่ มมีสีขาว ประปรายแต่กเ็ ห็นได้ชดั เลยว่าซาวามุระ จุนได้หน้าตามาจากใคร “ ไง..ไอ้หนุ่ม ” ฝ่ ายนั้นร้องทักตอนที่เขาก้าวเข้าไปหาแล้วแนะนาตัว “ คือว่า..พี่เอริ อยากจะมาหาซาวามุระซังน่ะครับ ” เร็ นเลี่ยงประเด็น ช่วยปิ ดก๊อก น้ าตรงลานดินชื้นแฉะเมื่อคนตรงหน้าละมือจากงานที่ทา ดวงตาคมกริ บอย่างที่ลูกชายคนโตลอกแบบมาไม่ผิดเพี้ยนมองตรงไปยังคนที่ นอนคอพับคออ่อนอยูบ่ นรถ เขาส่ายหัวด้วยความระอาใจพร้อมกับเดินไปเปิ ดประตู “ มีเรื่ องไม่สบายใจมากกว่ามั้ง ” โองุโระเขย่าไหล่เล็กเบาๆ “ เอริ ..เอริ ตื่น” น้ าเสี ยงอ่อนโยนเรี ยกขานคนที่ลืมตามองท่าทางสะลึมสะลือ “ พ่อ..” เจ้าตัวพูดเสี ยงสัน่ เครื อ เหลียวมองไปรอบกาย เห็นแต่เพียงแนวทิวเขา และยอดหญ้าสี เขียวชอุ่มไปสุดลูกหูลูกตา ..ห่างไกลกันจนสุดเขตแดนที่ความอาลัยอาวรณ์จะก้าวข้ามไปหา.. ..ลืมมันซะให้หมด.. “ ที่นี่..” โองุโระยิม้ น้อยๆ ลูบผมนุ่มนิ่มแล้วโยกหัวเล็กด้วยความรัก “ ไม่เป็ นไรนะ..ถึงบ้านแล้วไอ้ร้ ัน ” ความหมายโดยนัยที่แฝงไว้ดว้ ยความเป็ นห่วงเล่นเอาทานบน้ าตาท่วมท้นลงอาบ แก้ม สองแขนเรี ยวโผเข้ากอดคนตรงหน้าไว้ดว้ ยความคิดถึง หยดน้ าใสชุ่มโชกไปทั้งตัว เสื้ อเชิ้ตสี ขาวสะอาด ..น่าสมเพชมั้ย เอริ ..วันที่มีความสุ ขกลับไม่ได้นึกถึง.. ..แล้ววันที่มีความทุกข์ก็แค่นจะกลับเข้ามาหา.. ..เอริ ไม่ รักหรอก..จะอยู่กับพ่ อเนี่ยแหละ..

296

..ใครกันนะที่ลืมเลือนคาสัญญานั้น.. ..ท้ายที่สุด..ผูช้ ายในโลกนี้ก็มีแค่ไม่กี่คนที่รักกันจริ ง.. ..และหนึ่งในนั้น..จะไม่มีชื่อของทาซึดะ ชินยะอยูอ่ ีกเลย.. ...... เด็กหนุ่มตัวสูงนัง่ มองคนบนเตียงอยูต่ รงพื้นไม้เย็นเฉี ยบด้านล่าง ถึงแม้วา่ เขามี สิ ทธิ์ที่จะขึ้นไปอยูข่ า้ งกันแต่ตวั เองก็ไม่อนุญาตให้ถือวิสาสะไปอยูข่ า้ งกาย ..มองอยูห่ ่างๆก็พอ.. เร็ นเห็นร่ างบอบบางนัน่ พลิกตัวเข้าซุกไออุ่นจากหมอนข้างเลยขยับเข้าใกล้ คลี่ผา้ ห่มตรงปลายเท้าขึ้นมาคลุมถึงต้นแขนเรี ยว ดึกดื่นป่ านนี้แล้วแต่เขาก็ข่มตาให้หลับไม่ลง เสี ยงเคาะประตูดา้ นนอกดังขึ้น เขาลุกขึ้นไปเปิ ดแล้วก็ตอ้ งขอบคุณ ซาวามุระ ซังที่สูอ้ ุตส่าห์หอบผ้าห่มอีกผืนมาให้ แม้วา่ มันจะไม่ได้ซ้ือมาใหม่เอี่ยมแต่ก็สะอาดสะอ้าน และมีกลิ่นอบร่ าด้วยไอแดดยามเช้าของแนวขุนเขา “ ไปนอนบนเตียงเถอะ คุณเป็ นแขกจะมานอนพื้นได้ไง หรื อถ้าลาบากใจลุงเปิ ด อีกห้องให้ได้นะ ” โองุโระขยี้ปลายบุหรี่ ลงกับถ้วยแก้วตรงระเบียง มองสี หน้าท่าทางพาซื่อ ของอีกฝ่ าย “ ไม่เป็ นไรครับ ผมกลัวว่าพี่เขาจะตื่นกลางดึก ” ดวงตาสี ฟ้าอ่อนทอดมองไปที่คน หลับใหลด้วยความอ่อนโยน “ ตีสองแล้ว..มันคงไม่ตื่นมาหรอก แต่ก็เอาตามสะดวกเลย ลุงขอตัวก่อนล่ะ ” เขา ตบบ่าใหญ่แทนคาขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกชายคนเล็ก “ ฝากมันด้วยนะ ” เร็ นมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไป บานประตูถูกงับปิ ดแผ่วเบาพร้อมเสี ยง ถอนใจด้วยความหนักอก เขาเดินมาใกล้เตียงขนาดสองคน ดึงหมอนมาวางลงบนผ้าปูขาว สะอาดแล้วล้มตัวนอนด้านล่าง ไอเย็นจากแผ่นไม้กระดานของบ้านแบบล็อคโฮมแผ่ข้ ึน มาถึงปลายนิ้ว ความหนาวเหน็บกลางดึกกาลังทาให้มือเขาเย็นเฉี ยบ “ เร็ น..” เสี ยงหวานเรี ยกชื่อเพื่อนร่ วมห้องแผ่วเบา

297

“ ครับ? ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นนัง่ มองฝ่ ายที่ลืมตานิ่งอยูก่ ลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง เอริ ยนั ตัวพิงหัวเตียง ใบหน้าสวยเรี ยบเฉยยามที่บอกให้อีกคนขึ้นมานอนด้วยกัน แต่คาปฏิเสธแทบจะทันทีกท็ าให้คนฟังเสี ยใจ “ เลิกคิดว่าเป็ นคนอื่นได้แล้ว ” “ ผม..ไม่กล้ารบกวน ” เขาก้มหน้าต่า ก่นด่าตัวเองว่าแน่เหรอที่คิดแบบนี้ ..เขามันคิดไม่ซื่อตั้งแต่แรกเจอแล้ว.. ..ก็แค่กลัวใจตัวเอง..กลัวว่าจะหักห้ามมันลงไปไม่ได้.. ร่ างเล็กปรายตามองคนตรงข้าม ดวงตาสี อ่อนเสออกไปนอกหน้าต่าง เงาตะคุ่ม ของไม้สนไกลออกไปในราวป่ าพลิว้ ไหวโอนเอนเมื่อต้องกับสายลม เงาเมฆสี เทาขนานไป กับแนวขอบฟ้ า คล้อยตัวมาบดบังดวงจันทร์กลมโตที่ทอแสงนวลเนียนอยูก่ ลางความมืด “ รบกวน? หรื อว่ารังเกียจ ” เอริ ซุกแก้มลงกับเข่า ปล่อยน้ าตาไหลเชื่องช้า เร็ นเงยหน้ามองคนด้านบน เขาส่ายหัวปฏิเสธด้วยคาที่ไม่เคยจางหายไปจากใจเลย “ พี่ก็รู้..ผมคิดยังไงด้วย พี่จะไว้ใจผมได้เหรอ ” เขาพูดสิ่ งที่บอกฝากมาทางการ กระทาตลอดระยะเวลาอยูข่ า้ งกันให้อีกคนลองนึก นัยน์ตากลมโตหลุบลงต่า หยดน้ าใสรื้ นขึ้นก่อนจะร่ วงหล่นบนผ้าปูที่นอนสี ขาว สะอาด เรี ยวปากบางเม้มแน่น หัวใจที่รวดร้าวมันเหมือนจะเต้นช้าลงทุกที ภาพที่คนสองคน มีอะไรกันมันติดตรึ ง มันฝังหัว หลับตาทุกครั้งก็มีแต่จะมาหลอกหลอน ทรยศ หักหลังกัน ได้หน้าชื่นตาบาน ..ถ้านายทาได้ ชินยะ..พี่ก็ทาได้เหมือนกัน.. “ ตอนนี้นายยังคิดกับพี่แบบคนรักอยูใ่ ช่ม้ ยั ” เอริ จอ้ งลึกเข้าไปในดวงตาสี ฟ้าอ่อน พลิกผ้าห่มออกห่างแล้วขยับเข้าไปใกล้คนที่นงั่ นิ่ง “ ถ้าพี่เลิกกับชินยะ..นายจะคบกับพี่รึ เปล่า ” น้ าเสี ยงสัน่ เครื อที่ร้องถามขึ้นเหมือนกาลังเพ้อพร่ าไม่ได้สติทาให้คนได้ยนิ ชะงักงัน เร็ นมองฝ่ ายนั้นด้วยความสับสน และไม่ทนั ไร แขนเรี ยวทั้งสองก็กลับโอบ เข้ารอบบ่า ริ มฝี ปากนุ่มนิ่มประกบจูบเข้ามาอย่างไม่ทนั ให้ต้ งั ตัว ร่ างใหญ่เสี ยหลักล้มลงไป กับพื้นทั้งที่อีกคนยังทาบทับ น้ าตามากมายจากวงหน้านวลหยดลงเปี ยกชื้นบนปกเสื้ อ ปลาย

298

นิ้วเรี ยวสะกิดกระดุมเม็ดบนออก คนที่ไม่ทนั ห้ามได้แต่มองอย่างตื่นตะลึง เพียงแค่ชวั่ ครู่ ร่ างขาวจัดก็เปลือยเปล่า “ พี.่ .” เขาคราง รี บดึงเสื้ อตัวเล็กขึ้นคลุมหัวไหล่มน หากมือกลับถูกดึงเข้าไปแล้ว ทาบสัมผัสที่ตน้ ขาอิ่ม “ ต้องการไม่ใช่เหรอ หรื อเห็นว่าพี่มนั จืดชืด น่าเบื่อ พี่มนั ไม่มีอะไรดีเลยใช่ม้ ยั ! ” เสี ยงใสโพล่งขึ้น น้ าตามากมายร่ วงลงอาบแก้ม เร็ นสัน่ หัว ดวงตาไหวริ กไปกับเรื อนร่ างบอบบาง กลุ่มผมสี น้ าตาลอ่อนคลอเคลีย อยูแ่ ถวต้นคอขาวผ่อง รสหวานจากโพรงปากหอมที่ติดอยูใ่ นใจกาลังเร่ งเร้าให้โอบกอด ดวงตาสี สวยคู่น้ นั จับจ้องตรงมาด้วยประกายของความโศกเศร้า “ ผมรู ้วา่ พี่ไม่ตอ้ งการแบบนี้ ” เขาบังคับตัวเองสุดความสามารถ อยากจะขอให้อีก ฝ่ ายหยุดการกระทาแต่ตวั ก็เหมือนต้องสาป ทัว่ ทั้งร่ างเครี ยดขมึง มือบางแตะต้องลงบนร่ างสูงใหญ่ ความแค้นเคืองในหัวอกที่กาลังถูกตอกหน้า ด้วยรอยยิม้ เย้ยหยันของผูห้ ญิงคนหนึ่งพุง่ จี๊ดเข้ามาในหัว ถ้อยคาดูถกู และการปฏิเสธอย่าง ไม่ไยดีจากคนที่เคยรักกันตอกย้าลงมาว่าเป็ นเขาที่โง่เอง ..โง่..ที่ซื่อสัตย์จนเกินไป.. “ ทาให้พี่ลืมหมอนัน่ ซะ..เร็ น..ทายังไงก็ได้ให้พี่ลืมเขา ” เอริ ร้องไห้ รั้งต้นคอแกร่ ง เข้าหาพร้อมกับเปิ ดปากจูบ ..ใครคนหนึ่งกาลังมีสิทธิ์..มีโอกาสที่จะไขว่คว้าตัวอีกคนมาครอบครอง.. เร็ นโน้มตัวลงเหนือร่ างขาวนวล ผิวกายเนียนละเอียดทอดอยูใ่ ต้ร่างใหญ่ ริ มฝี ปาก ร้อนระอุจุมพิตลงบนลาดไหล่อย่างทะนุถนอม บรรจงสัมผัสด้วยความรักทั้งหมดที่มี หวัง ใช้ความอ่อนโยนเป็ นเครื่ องประโลมใจหากดวงตาคู่สวยกลับมีแต่หยาดน้ าของความในใจ เบื้องลึกร่ วงริ นลง แสงจันทร์จากภายนอกฉาบไล้ลงมาบนส่วนโค้งเว้า สะท้อนบนหยดน้ าตาที่เป็ น ประกายแวววาวอยูก่ ลางความมืด ลูกแก้วสี หวานหม่นหมองลง มองเลยออกไปยังเงาของ ใครอื่นที่ไม่ใช่คนตรงหน้าเลย

299

..วินาทีน้ นั ..เขาถึงได้คิด.. จะมองเท่าไหร่ กห็ าตัวตนของเขาไม่เจอ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการด้วยซ้ า เขา ต้องการหัวใจ..ไม่ใช่แค่เปลือกนอกที่เหมือนไร้วญ ิ ญาณนี่! “ ผมทาไม่ได้..” เขาพูด ผลักตัวคนที่เฝ้ ารักมานานออกห่าง ก้มหน้าลงซบฝ่ ามือ เมื่อเปลวไฟของความวาบหวามถูกตัดให้สะบั้นลง เจ็บร้าวในคุณค่าและการกระทาของตน ที่ผา่ นมามันไม่มีประโยชน์หรอก ไม่วา่ จะทามากมายแค่ไหนหรื อร้องบอกเพียงใดว่ารัก ..พี่ไม่เห็นผมอยูใ่ นสายตาตั้งแต่แรกแล้ว.. เอริ เงียบงัน เม้มปากจนซีดขาวกับคาปฏิเสธที่ตอกกลับมา แก้มใสเบือนลงซบ หมอน น้ าตาไหลลงไม่หยุดหย่อนเมื่อสติท้ งั มวลพลันก่อร่ างขึ้นมาใหม่ ด่าทอตนเองด้วย ถ้อยคาที่น่าดูแคลน หวังเพียงจะประชดอย่างนั้นหรื อ..ถ้าทาได้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น? มันก็แค่ เสี ยไป..ไม่ได้ดึงรั้งให้ใครคนนั้นกลับมาสนใจเลย ก่อนหน้าจะมีความรัก มันถูกก่อไว้ดว้ ยทิฐิและความชิงชัง ใครบางคนทาลาย ข้าม ผ่านมันไปได้ เพียรพยายามฝ่ าเข้าไปหาแล้วกอบกุมหัวใจดวงนี้ไว้ดว้ ยไอรัก..แล้วทาไม.. คนๆเดียวกันนัน่ ถึงทาร้ายมันได้ลงคอ เร็ นทอดถอนใจ พลิกตัวอีกฝ่ ายกลับเข้ามาในอ้อมกอด จูบปลอบลงบนเรื อนผมสี อ่อน “ ไม่ใช่วา่ ผมไม่ตอ้ งการพี่ ” เสี ยงนุ่มนวลกระซิบบอก บรรจงปาดหยาดน้ าใสออก ให้ “ แต่ผมไม่ทาเพราะพี่ไม่เคยเลิกรักเขาเลย ในใจพี่มีแต่พี่ชินเท่านั้น ” “ เลิกพูดว่าพี่รักเขาซะที! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ” เอริ เสี ยงแข็ง นิ้วเรี ยว จิกผืนผ้าปูจนมันยับย่น น้ าตาที่ไหลพรากยังคงไม่หยุด เจ็บร้าวไปทุกครั้งที่ตอกย้าตัวเอง ด้วยถ้อยคา ..ผมว่ าพี่หาใครมาอยู่เป็ นเพื่อนบ้ างก็ดีนะ.. “ เขาไม่เคยแคร์! ถึงพี่ไปนอนกับใครเขาก็ไม่สน ต่อให้ไปขายตัวก็คงไม่มองด้วย ซ้ า ” ร่ างเล็กโพล่ง “ พี่มนั โง่ที่คิดว่าเขายังรัก ” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า ทุบลงบนหมอนด้วย ความเจ็บร้าวเจียนจะขาดใจ มือบางจิกเล็บเข้าหาเนื้อกาย ทั้งจิก ทั้งลากจนเป็ นรอยเลือดซิบ

300

เร็ นขบกรามแน่น คว้าตัวเล็กบางเข้าหา พยายามรั้งข้อมือนุ่มให้เลิกทาเรื่ องราวบ้า บอเหมือนคนไร้สติ เขาทั้งตวาดทั้งขู่แต่ยงั ไม่มีทีท่าว่าพี่เอริ จะหยุดร้องไห้เลย “ ฮึก..ทาไมไม่คิด..ไอ้โง่คนนี้ไม่เคยคิดเลยว่าเขาอยากไล่มนั ออกไป ไอ้โง่ที่คอย แต่จะเกะกะความสุขของเขา! ” เอริ ปล่อยโฮ พยายามผลักไสร่ างอีกฝ่ ายออกห่าง ..วันนีว้ นั เกิดพี่ ชิ นอยู่กับพี่นะ แล้ วจะไม่ ขออะไรอีก.. ..ไปหาเพื่อนมาอยู่ด้วยก็แล้ วกัน ผมมีงานด่ วน.. ร่ างใหญ่กระชากปลายเล็บคม เหนี่ยวรั้งให้ท้ ึงมันลงบนแผ่นหลัง ความเสี ยใจที่บด บังดวงตาคู่งามทาให้เรี่ ยวแรงน้อยนิดทุบตีลงกับแผงอกกว้าง ข่วนเล็บลากเป็ นรอยขวาง หยดเลือดผุดซึมขึ้นตามแรงจิก เนิ่นนาน..จนฝ่ ายนั้นได้แต่ทอดกายอยูใ่ นอ้อมกอดแข็งแกร่ ง สะอึกสะอื้นจนเสี ยงพร่ าสัน่ ดังระงมอยูใ่ นความเงียบ “ ทาไม..ทาไมเขาไม่รักกัน ทาไมถึงลืม..” เอริ ร้องไห้กบั อกอุ่น เนื้อตัวที่สนั่ เทาถูก กอดปลอบ จูบอ่อนโยนมากมายพรมซับลงบนน้ าตา เร็ นเงียบ ขบกรามขึ้นจนเป็ นสันนูน ในอ้อมแขนยังโอบประคองเจ้าของใบหน้า หวานที่เปรอะเปื้ อนไปด้วยความเสี ยใจ ปลอบโยนแผ่วเบาด้วยใจรักที่ไม่อยากเห็นคน ตรงหน้าเจ็บปวดไปมากกว่านี้เอาเสี ยเลย “ ลืมเขาได้ม้ ยั ” เด็กหนุ่มพร่ ากับความว่างเปล่า ม่านหน้าต่างพลิ้วไหวตามแรงลม ไอเย็นชื่นของน้ าค้างในหุบเขาแทรกผ่านเข้า มาตามกลิ่นดินชื้นแฉะ เปลือกตาบางทาบปิ ดสนิทเมื่อเขาอุม้ อีกฝ่ ายลงนอนราบ แพขนตา ยาวงอนยังคงชุ่มไปด้วยหยดน้ า ..ไหลพรากลงแม้กระทัง่ ในความฝัน.. “ ลืมเขาสักครั้ง เพื่อตัวของพีเ่ อง ” ..ความรั กก็เหมือนนา้ ผึง้ จิ บแต่ น้อยก็หวานลิน้ กินมากไปคงเจ็บคอ.. ..พี่จะลองจิ บนา้ ผึง้ ที่ นายว่ าดู..แต่ ถ้าวันไหนเผลอสาลักไป.. ..ผมจะเป็ นนา้ ล้ างให้ เอง..พี่เชื่ อใจได้ เลย..

301

.......................................................................................

Special 4 : Love is Blue [5] ไอแดดร้อนผ่าวจากบานหน้าต่างใสลอดม่านผ้าฝ้ ายสี ขาวส่องกระทบเรื อนร่ าง เปล่าเปลือยบนเตียงหลังน้อย ร่ างใหญ่ตื่นขึ้นก่อนด้วยความรู ้สึกที่ยงั ปวดหนึบไปทัว่ ทั้งหัว

302

เจ้าของหัวใจที่ทอดร่ างอยูไ่ ม่ห่างกันยังหลับตานิ่ง ร่ องรอยของความเสี ยใจเปรอะเปื้ อนอยู่ บนวงหน้าหวานและคงจะติดตรึ งอยูอ่ ีกนานจนกว่าเจ้าตัวจะยอมรับความจริ งได้ เรื่ องราวเมื่อคืนไหลวาบกลับเข้ามาเหมือนกระแสน้ าเชี่ยวกราก ทั้งที่วนิ าทีน้ นั เขา สามารถฉวยโอกาสแย่งชิงตัวของใครอีกคนมาได้ จะกกกอดให้มากพอเท่าไหร่ ก็คงไม่มีใคร มาอาจหาญห้ามปราม ..แต่สิ่งที่จะได้หลังจากความปรารถนาทั้งหมดผ่านพ้นเล่า.. ..จะมีคาว่า ‘รัก’ ที่เขาอยากได้นกั หนาหรื อเปล่า.. เร็ นโน้มตัวลงจุมพิตแผ่วที่ขา้ งแก้มนวล สัมผัสที่แตะต้องทาให้รับรู ้วา่ ฝ่ ายนั้น กาลังจมอยูใ่ นพิษร้อนระอุ ความเสี ยใจที่หลอมรวมทาให้คนเคยเข้มแข็งกลับอ่อนแอลง สิ่ ง เดียวที่เขาทาได้ก็มีแค่การอยูเ่ คียงข้างและเฝ้ าดูแลอย่างที่คนมาทีหลังจะพึงทาก็เท่านั้น บานประตูไม้ถูกงับลงแผ่วเบา ร่ างสูงที่ออกมาเปลี่ยนน้ าในอ่างแก้วสาหรับเช็ดตัว ให้คนที่กาลังไข้ข้ ึนชะงักกึกเมื่อสายตาสบเข้ากับเจ้าของบ้าน “ มันดื้อใช่ม้ ยั ล่ะ ” โองุโระไม่ได้หนั ไปดูเสี ยงฝี เท้า เขามองทิวสนที่ข้ ึนชิดกันจน เบียดเสี ยด ไอควันขาวจากปลายบุหรี่ ลอยอ้อยอิ่งออกไปนอกชานบ้าน “ ครับ? ” เร็ นทวนคา บิดผ้าขนหนูผืนเล็กออกตากก่อนจะเดินเข้ามาหา ฝ่ ายนั้นยืน่ บุหรี่ กลิ่นเมนทอลให้แต่เขาส่ายหัวแล้วยิม้ แทนเป็ นการปฏิเสธ “ เอริ น่ะ..มันหัวแข็งใช่ม้ ยั ลองปักใจอะไรแล้วอย่าหวังเลยว่ามันจะเปลี่ยน ความคิดง่ายๆ ” เขาพ่นควันขาว แตะนิ้วลงบนปลายมวนจนผงสี เทาที่ถูกไหม้ลามเลียร่ วง หล่น “ รักแรง เกลียดแรง..เหมือนกันทั้งพีท่ ้ งั น้อง ” คนเป็ นพ่อสรุ ปเสร็ จสรรพ ยิม้ น้อยๆกับ นิสยั ส่วนตัวที่ไม่วา่ จะยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยน เร็ นถอนใจ เรื่ องนี้เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุง่ แต่คาเปรยเหมือนจะรู ้ทนั ของ ซาวามุระ โองุโระก็ทาให้เขาเข้าใจแล้วว่าไม่มีแม้สกั ความเคลื่อนไหวที่จะตบตากันได้ “ ทั้งที่ไอ้หนุ่มนัน่ แสดงออกว่ารักมันโจ่งแจ้งขนาดนั้นแท้ๆ แต่เป็ นดารานี่นะ จะ มีอะไรถ้าไม่ใช่เรื่ องผูห้ ญิง ถูกมั้ยคุณ ” โองุโระขยี้ปลายบุหรี่ ลงกับที่เขี่ย หัวเราะแผ่วเบากับ สี หน้าพาซื่อของคนด้านข้าง

303

“ เดี๋ยวลุงจะเข้าตัวเมือง อยากได้อะไรมั้ย ” เขาเปลี่ยนเรื่ องกะทันหัน เดินไปตรง รถกระบะแล้วเริ่ มลาเลียงกล้าไม้ลงบรรทุก เด็กหนุ่มก้าวลงจากชานบ้าน ช่วยแบกถุงหนักอึ้งไปใส่ตรงข้างท้าย ฝ่ ายนั้นชวน คุยอย่างอารมณ์ดีท้ งั ที่เพิ่งรู ้วา่ ลูกชายคนเล็กอกหักมา เขายังไม่เห็นท่าทีโกรธเคืองของคน เป็ นผูใ้ หญ่เลย “ เดี๋ยวพอต้นสนโตเต็มที่ก็โค่นได้ ราคาให้หนักอยู่ ” คานวณถึงรายได้จากการทา สวนทาไร่ ไปเรื่ อย เอาเข้าจริ งแล้วไอ้ลูกชายคนโตก็คะยั้นคะยอให้ไปอยูโ่ ตเกียวแต่เขาขี้ เกียจเอง เงินที่มนั ฝากเอาไว้จนแทบจะล้นออกมาก็ยงั ไม่ได้แตะ เร็ นหิ้วต้นกล้าถุงสุดท้ายไปไว้ตรงกระบะหลัง น้ าหนักของมันทาเอาล้อรถยวบลง เอาการ เจ้าของบ้านคว้ากุญแจรถมาถือแล้วสตาร์ทเครื่ อง บุคลิกอบอุ่นของคนเป็ นพ่อทาให้ คนมองรู ้วา่ เพราะอะไร..พี่เอริ ถึงได้เลือกมาที่นี่เป็ นที่แรก เสี ยงเครื่ องยนต์ติดๆดับๆ ร่ างสูงอาสาไปเปิ ดดูกระโปรงรถด้านหน้าแล้วก็ตอ้ ง พบว่าควันขาวขึ้นโขมง หม้อน้ าแห้งเหื อดแล้วยังสายพานที่กาลังจะพังอีก “ หมดกัน ” โองุโระถอนหายใจ กาลังคิดว่าเขาจะทายังไงเพื่อไปส่งต้นไม้ให้ทนั ก่อนบ่าย “ ผมขับไปให้ครับ ” “ ด้วยไอ้นนั่ น่ะเหรอ ” ผูช้ ายสูงวัยหัวเราะอารมณ์ดี มองยังไงก็ไม่เห็นทางว่าเจ้า เฟอร์รารี่ สีดาราคาแพงระยับคันนั้นจะบรรทุกต้นไม้ได้มากมายเลย “ ก็น่าจะได้หา้ ต้นอย่างมาก แต่ผมจะแวะซื้อสายพานแล้วก็น้ ากลัน่ ในตัวเมืองให้ พ่อผมเคยสอนซ่อมรถ ไว้ใจได้นะครับ ” เร็ นเกาหัวท่าทางเก้อเขิน ไม่รู้วา่ จะถูกมองในแง่ ไหนที่ดนั ทาตัวตลก “ เยีย่ มเลย ขากลับอาจจะแวะยืมรถเจ้าของร้านได้เผื่อเราซ่อมไม่ทนั บ่าย ” เขายก นาฬิกาขึ้นดูก็เห็นว่ามันสายมากแล้วสาหรับการขับรถเข้าตัวเมือง อีกฝ่ ายยิม้ รับ พอเริ่ มลาเลียงต้นไม้ลงจากหลังรถก็ตอ้ งนึกขึ้นได้วา่ มีใครอีกคนที่ ยังนอนซมอยูบ่ นเตียง ถึงไข้จะไม่สูงมากแต่คงเพราะร้องไห้ตลอดคืนถึงได้เพลียอย่างนั้น

304

“ ตื่นยาก ให้มนั นอนแบบนั้นแหละ เผลอๆจะตื่นเย็น แวะซื้อยาให้ดว้ ยก็ได้ ” บอกพลางหิ้วถุงดาไปใส่ดา้ นในรถราคาแพงหลังปูกระดาษทับชั้นหนึ่ง “ ตอนอยูโ่ ตเกียวลุงมี S-class นะ ” โองุโระชวนคุย ดูทีท่าแล้วไอ้หนุ่มนี่ก็คงชอบ รถไม่แพ้กนั เขาขึ้นไปนัง่ คู่คนขับ เล่าเรื่ องไปเรื่ อยเปื่ อยสาหรับการฆ่าเวลาเดินทางที่คงกิน ไปเกือบครึ่ งวัน ...... สปอร์ตสี ดาขลับจอดอยูร่ ิ มทางพร้อมกับร่ างสูงใหญ่ที่เปิ ดกระจกลงถามเจ้าของ บ้านหลังงามแถวนั้น เพียงครู่ เดียวก็ได้คาตอบว่าบ้านของซาวามุระ โองุโระอยูถ่ ดั ขึ้นไปอีก ถนนหนึ่ง ทางเป็ นดินลูกรังและค่อนข้างชันพอตัว “ ขอบคุณครับ ” ดวงตาคมกริ บใต้แว่นกันแดดสี ทึบแฝงแววร้อนรน เขาเลื่อนกระจกติดฟิ ล์มหนาขึ้นแล้วเข้าเกียร์ถอยหลังแต่บงั เอิญมีเฟอร์รารี่ คนั สวย แล่นสวนไปเสี ยก่อนเลยต้องชะลอให้อีกฝ่ ายผ่าน ชัว่ วูบหนึ่งที่หนั มองกระจกข้าง มือที่จบั พวงมาลัยไว้ก็ตอ้ งกาแน่นด้วยความกราดเกรี้ ยว ไม่วา่ จะเกลียดขี้หน้าไอ้ดารารุ่ นน้องจนไม่ อยากมองมันมากแค่ไหน แต่เขาก็จาได้ดีวา่ คนที่เพิ่งจะขับรถสวนมาจากทางไปบ้านซาวามุ ระซังนัน่ คือใคร ความกังวลที่มีอยูเ่ ป็ นทุนเดิมกลับต้องถูกแทรกด้วยความโกรธที่แทบทาเอาหัวอก มอดไหม้ไปด้วยไฟร้อนรุ่ ม เขาหันกลับไปมองคนขับนัน่ ให้เต็มตาแล้วก็ตอ้ งแน่ใจว่าเป็ น มัน..ไอ้สารเลวที่พยายามเข้ามายุง่ กับคนรักของเขาตลอดเวลาไม่วา่ จะอยูท่ ี่ไหน ..ทาไมต้องเป็ นมัน!.. ชินยะทุบสันมือลงกับคอนโซลหน้า กระชากเกียร์แล้วเหยียบคันเร่ งจนแทบมิด ล้อรถสี ดาบดเบียดลงบนก้อนดินด้านล่างแตกกระจาย ไฟอารมณ์รุนแรงไปตามความรู ้สึก ที่วา่ ระหว่างเขาไม่อยู่ พี่เอริ กาลังให้ใครเป็ นคนปลอบ เขาหักพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าทางชัน เร่ งเครื่ องยนต์จนเสี ยงดังกระหึ่มไปในความ เงียบสงบของหุบเขา บ้านไม้หลังใหญ่ต้ งั อยูโ่ ดดเดี่ยวบนเนินสูง ทันทีที่หกั ตัวรถขึ้นไปถึง

305

หน้าบ้านที่ปูหินกรวดมนไว้ปลายเท้าก็กระแทกลงกับเบรกจนล้อยางหยุดกึก แรงหมุนของ มันขยี้ลงยอดหญ้าสี เขียวชอุ่มจนแหลกลาญ ..ในรถคันนั้นมีแค่ซาวามุระซังกับไอ้เด็กรุ่ นน้อง.. ร่ างสูงเปิ ดประตูรถก่อนจะกระแทกมันกลับรุ นแรง หุนหันขึ้นไปกระชากประตู บ้านให้เปิ ดออกอย่างง่ายดาย นัยน์ตาสี เข้มกวาดมองทัว่ บริ เวณ อาศัยอภิสิทธิ์ทุกอย่างที่ ตัวเองมีสารวจทุกห้อง เขาปิ ดบานไม้หนาดังโครมใหญ่เมื่อไม่เห็นวีแ่ ววว่าเจ้าของหัวใจจะอยูท่ ี่นนั่ ช่วง ขายาวก้าวผ่านห้องรับแขกวกเข้าอีกห้องที่อยูต่ รงปี กซ้ายของบ้าน ระเบียงไม้ทอดยาวอยู่ ด้านหลังไม่มีเงาของใครอื่น ฝ่ ามือกร้านดึงประตูให้เปิ ดออก เสี ยงฝี เท้าที่กระแทกลงกับพื้น ไม้ดงั เพียงพอสาหรับการปลุกคนที่นอนอยูใ่ ห้ตื่นขึ้น วินาทีน้ นั ..เขาสาบานได้วา่ ไม่มีอะไรอีกแล้วสาหรับเรื่ องเลวร้ายในโลกที่ตอ้ ง เผชิญ ร่ างเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มผืนบางคลุมไว้ถึงช่วงอกนอนเงียบอยูบ่ นเตียง รอย ยับย่นของผ้าปูตอกหน้าคนมาใหม่เหมือนกับจะเยาะเย้ย บนพื้นยังมีชุดตัวเก่าที่เขาจาได้ดีวา่ พี่เอริ ใส่มนั ในตอนเช้าของวันที่สี่ มันกองอยูข่ า้ งๆเสื้ อตัวโคร่ งของใครอีกคน กลิ่นน้ าหอม ผูช้ ายเจือจางอยูใ่ นอากาศ ชินยะยืนนิ่ง รู ้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ยามที่ดวงตาคมกริ บสบเข้ากับรอย จูบมากมายบนผิวขาวนวล ฝ่ ามือหนากาแน่นเข้าหากัน ความแค้นมากมายถาโถมเข้าใส่จน แทบกระอัก กรามขบกันเป็ นสันนูนกับความจริ งตรงหน้า “ เร็ น..พี่ปวดหัว ขอนอนก่อนแล้วค่อยปลุกนะ ” เสี ยงหวานเพ้อขึ้น ขยับตัว เล็กน้อยเพราะได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าคน ภาพทั้งหมดเหมือนจะดามืดลงฉับพลัน ราวกับถูกทุบเข้าที่หวั แล้วคนกระทายืน เย้ยหยันด้วยรอยยิม้ ..พี่ให้มนั นอนด้วย..พามันขึ้นมาถึงบนเตียง.. ..ทั้งที่ตรงนั้นมันควรจะเป็ นของผม..คนเดียว!!..

306

เด็กหนุ่มก้าวพรวดขึ้นไปบนที่นอนนุ่ม กระชากไหล่เปลือยให้หนั กลับมามอง หน้ากันด้วยแรงอารมณ์ หยดน้ าตาที่คล้ายกับถูกหักหลังคลอเอ่อ แค้นสุดใจจนพูดไม่ได้ เหมือนมีอะไรจุกอยูใ่ นอกจนแค่หายใจยังยากลาบาก ..สมใจแล้วใช่ม้ ยั ที่แก้แค้นกันได้!!.. เอริ นิ่วหน้าด้วยความเจ็บตอนที่แขนทั้งแขนถูกลากรั้งให้หนั กลับ ดวงตาคู่สวย ปรื อขึ้นเพราะพิษไข้ หากฉับพลันนั้น เลือดในกายกลับเย็นเฉี ยบ ตากลมโตเบิกกว้างด้วย ความตกตะลึงกับคนด้านบน “ ชิน! ” เสี ยงพร่ าสัน่ ร้องออกมา เพียงเท่านั้น ร่ างทั้งร่ างก็ถูกดึงขึ้นจากเตียง ฝ่ ามือ ใหญ่ขยุม้ ที่ตน้ คอขาวผ่อง ดวงตาสี ดาสนิทมีเปลวไฟคุโชนอยูภ่ ายใน ความโกรธท่วมท้นเข้ามาในใจเบื้องลึก ยิง่ สบเข้ากับร่ องรอยบนเนื้อตัวที่ควรจะมีเพียงเขาคนเดียวได้แตะต้องก็ยงิ่ เหมือนถูกปลาย มีดเสี ยดแทง รวดร้าวไปทั้งหัวใจสาหรับบทตอบแทนการทรยศหักหลังคนรักในครั้งนี้ “ อิ่มมั้ย! มันปรนเปรอพี่อิ่มมั้ย!! ” ร่ างใหญ่ตะคอกใส่ดว้ ยไฟโทสะ ลากผ้าห่ม เกะกะนัน่ ออกแล้วก็ตอ้ งแทบคลัง่ ที่เนื้อนวลข้างใต้น้ นั ไม่มีแม้สิ่งปกคลุม เอริ ชะงักนิ่ง ไอร้อนในกายยังไม่ลดน้อยลง โสตประสาทเหมือนกับจะอื้ออึงไป ทั้งหมดกับคนที่กาลังอยูต่ ่อหน้า ไร้เรี่ ยวแรงจะต้านทานความโกรธเคืองสุดหัวใจของใคร อีกคน “ ม..มาได้ยงั ไง ” แทนคาตอบ เจ้าตัวกลับขยับหนี ถามสิ่ งที่ทาให้อีกฝ่ ายโกรธ หนักกว่าเดิม “ มายังไงน่ะเหรอ..น่าจะถามมากกว่าว่ามาเพื่ออะไร! ” เขาโพล่ง “ ถ้าไม่มาจะรู ้ เหรอว่าเมียตัวเองลักลอบคบชูท้ ้ งั ที่ยงั มีผวั อยูท่ ้ งั คน! ” ความหึ งหวงในสิ่ งที่ตวั เองได้ครอบครองอย่างสมบูรณ์วาบเข้ามาในใจ ชินยะขบ กรามแน่น กระแทกตัวบอบบางลงกับพื้นเตียงแล้วตามเข้าไปกักไว้ ฝ่ ายที่เริ่ มได้สติลนลาน อยูใ่ ต้ร่าง ปลายเท้าถีบรั้งเอาผ้าปูผืนใหญ่จนหลุดลุ่ย มือเล็กทั้งผลักทั้งดันแผงอกแกร่ งแต่ไม่ เป็ นผล

307

ฝ่ ามือหนากระชากขาเรี ยวออกห่าง เสี ยงหวีดร้องด้วยความตกใจดังก้อง แรงที่ เหนือกว่ากดลงบนต้นขาขาว จับแยกออกจากกันก่อนที่ไฟร้อนเร่ าในกายจะพุง่ สูง รอยรักที่ ถูกฝังยังตรึ งอยูบ่ นผิวละเอียด รอยจูบมากมายแต่งแต้มบนเนื้อตัวที่เขาหวงแหน “ ออกไป! ” เอริ ตวาด น้ าตาไหลพรั่งพรู ดว้ ยความไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น ..อย่ ามายุ่งกับเรื่ องของผม!!.. ..ขอที เถอะ! จะคุมชี วิตผมไปถึงไหน.. ..ช่ วยห่ างกันสักพักได้ มยั้ .. “ คนเลว! ออกไปให้พน้ หน้าพี่!! ” ใบหน้าหวานเปรอะเปื้ อนคราบน้ าตา ..ใครที่พดู คานั้น..สัง่ ห้ามไม่ให้ยงุ่ กัน..ทิ้งกันไปมีคนใหม่.. ..แล้วกลับมาทาไม!..จะมาตอกย้าอะไรอีก!!.. ชินยะกัดฟันกรอด กระชากตัวเบาหวิวจนปลิวคว้างขึ้นกระแทกกับแผงอก แข็งแกร่ ง มือข้างหนึ่งขยุม้ ไหล่นวลจนเป็ นรอยจ้ า ดวงตาทอแววเคียดขึ้งจนสุดจะทานทน “ ร่ าน! ทาตัวโสโครก!! ” เสี ยงทุม้ ต่าตวาดดังลัน่ รอยจูบสี แดงสดกาลังย้าซ้ าๆใน หัวเขาว่าตัวเองเป็ นไอ้หน้าโง่ หยดน้ าตาในหัวอกมันแทบจะล้นลงมา “ แค่นอยากจะมีสอง ผัวนักใช่ม้ ยั ! หน้าด้านนัก! ” เพี๊ยะ!!.. ฝ่ ามือเล็กฟาดเข้าใส่ใบหน้าคมเสียงดังสนัน่ ซีกหน้าข้างหนึ่งชาวูบ ปลายเล็บที่ สะบัดลงฝังรอยลากเป็ นทางยาว เนื้อแตกซิบจนได้กลิ่นเลือด ชินยะนิ่งงัน น้ าตาที่คา้ งขัง ไหลลงเงียบเชียบก่อนที่มนั จะจางหาย ความแค้นในใจโหมเข้าเหมือนกาลังกลืนกินเชื้อไฟ ร้อนแรง ..ทาไมต้องทากันแบบนี้..แค่ผมคนเดียวมันไม่พอใจหรื อยังไง.. ..ทาไมถึงต้องหักหลังกัน..ไม่รู้เหรอว่ามันเจ็บแทบขาดใจแค่ไหน.. ชินยะหันหน้ากลับมาช้าๆ ดวงตาสี นิลแฝงไฟกาฬร้อนเร่ า ความบ้าคลัง่ มากขึ้น เป็ นทบทวีเมื่อเห็นน้ าตาที่ไหลพรากของคนรัก ..อยูก่ บั ผมมันคงน่าขยะแขยงสิ นะ..สูอ้ ยูก่ บั ไอ้เทพบุตรนัน่ ไม่ได้!..

308

..ถึงได้ปล่อยตัวปล่อยใจกับมันแต่ทาท่ารังเกียจกันนัก.. “ ชั้นต่า! อย่าเหมารวมเอาเรื่ องโสโครกที่นายทามาตัดสิ นกัน! ” เอริ ตวาดแหว ทิฐิ เพียงตัวเดียวที่สงั่ ให้ปากปิ ดเงียบ ไม่ยอมบอกความจริ ง “ งั้นก็ตอบผมสิ วา่ พี่ไม่ได้นอนกับไอ้เหี้ ยนัน่ ! ” ร่ างใหญ่ตะคอกกลับ ขยุม้ เส้นผม หอมละมุนเข้าหา มือแกร่ งแทบจะเค้นแรงลงบนต้นคอเล็ก สบเข้ากับดวงตาที่ไม่ยอม ปฏิเสธของฝ่ ายนั้นแล้วแทบบ้า ..ทั้งรัก..ทั้งแค้น.. “ ตอบมา! จะโกหกห่าเหวอะไรก็ตอบมา! บอกผมสิ วา่ ไม่ได้มีเซ็กซ์กบั มัน!! ” เขา เดือดดาล ผลักตัวนุ่มนิ่มลงกองกับฟูกด้านล่าง เอริ ดิ้นรนแทบขาดใจ กรี ดเสี ยงจนสุดเพื่อร้องหาให้คนช่วยแต่ท้ งั บ้านกลับเงียบ กริ บ คนด้านบนพลิกตัวเล็กบางเข้าหา มือกร้านยันขาเรี ยวจนแนบติดที่นอน ความบ้าคลัง่ สัง่ ให้เขากระแทกปลายนิ้วเข้าไปตรงทางรักร้อนผ่าว กวัดกวาดหาผลจากการกระทาบัดซบ ของคนเป็ นเมียว่าลับหลังผัวยอมทอดกายให้ใครกอดก่ายไปกี่ครั้งกี่หน ร่ างเล็กจุกจนตัวงอ ปลายเท้าจิกเกร็ งลงกับที่นอนเมื่อโดนลากเข้าไปอยูใ่ ต้ร่างอีก ฝ่ าย แรงเสี ยดสี ที่โหมเข้าออกนัน่ ทาให้เสี ยงสัน่ เครื อร้องเรี ยกหาคนที่รักได้แค่คากระซิบ “ อึก..อื้อ ” นิ้วเรี ยวขยาผ้าปู จิกทึ้งจนแทบหลุดติดมือ พยายามปั ดป่ ายคนที่นึก เกลียดชังออกห่างแต่ไม่เป็ นผล ชินยะร้อนวูบ เขากระชากนิ้วออกจากแรงตอบรับที่ขยับรัดถี่ ของเหลวที่ชุ่มอยู่ ตรงปลายนิ้วมันน้อยเกินไปสาหรับคนที่เหมือนเพิ่งมีอะไรกับใครอื่น ..พี่เอริ ยงั เป็ นของเขา..และจะต้องเป็ นของเขาคนเดียวเท่านั้น!.. ใบหน้าคมเข้มโน้มลงต่า รวบมือทั้งสองข้างที่ทุบตีเป็ นพัลวันเข้ามาไว้กบั อก ดัน คางมนให้แหงนเงยขึ้นก่อนจะขบเม้มลงริ มฝี ปากหวาน ..กี่เดือนกัน..ที่ไม่ได้กอด..ไม่ได้จูบ.. ..ไม่มีแม้แต่การสัมผัส.. ..จะเอาคืนมาให้หมด..ไม่วา่ ผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็ นอย่างไร..

309

ร่ างบอบบางดิ้นพล่าน พยายามหันหนีจนสุดหัวใจ ความขยะแขยงที่ปรากฏขึ้นมัน แทบล้นทะลัก ภาพที่อีกฝ่ ายกาลังโหมแรงอยูเ่ หนือร่ างผูห้ ญิงคนนั้นมันผุดวาบเข้าหา รังเกียจกลิ่นน้ าหอมที่ติดตามชายปกเสื้ อ ..กี่ครั้งกี่หนที่นายมีแต่กลิ่นพวกนั้นกลับมาบ้าน.. ..สารเลว!.. “ เกลียด! คนทรยศ!! ” เอริ ตวาดก้อง คาผรุ สวาทที่ออกมาจากใจทาให้ใครอีกหนึ่ง ถึงกับชะงักกึก ดวงตาคมกล้ามีแววรวดร้าวสุดหัวใจ คาตอกย้านัน่ กาลังกรี ดลงซ้ าสองว่าสิ่ งที่เขา พยายามรักษาเพื่อประโยชน์ของทุกคนมันไม่ได้ผลตั้งแต่แรกแล้ว “ หึ ..เกลียดกันมากมั้ย ” “ คนชัว่ ..นายมันน่าขยะแขยงที่สุด! ” ร่ างเล็กตบลงบนซีกหน้าอีกด้าน พอเงื้อมือ เข้าอีกหนก็กลับถูกคว้าไว้แล้วบีบแน่น ดวงตาสี ดาวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธถึงขีดสุด ..ก็ดี!..ในเมื่อเกลียดกันนักก็จะช่วยสงเคราะห์ให้จาใส่หวั เอาไว้.. ..ว่าไอ้คนที่พี่แสนเกลียดแล้วก็สุดจะชิงชังคนนี้..มันเป็ นผัวของพี!่ .. “ ร้างกันไปนาน ทบทวนความหลังหน่อยดีม้ ยั ที่รัก ” เขากระชากปอยผมหอมเข้า หา บดเบียดริ มฝี ปากร้อนระอุลงแนบแต่อีกฝ่ ายเม้มปากแน่น ปลายลิ้นอุ่นพยายามดุนดันเข้าไปแต่ถูกขัดขืน มือแกร่ งต้องละจากแรงที่ยดึ รั้งมา บีบคางมน เสี ยงดังอื้ออึงด้วยความเจ็บกระตุน้ เร้าความต้องการ เขาฉวยโอกาสนั้นสอดลิ้น เข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับรสหวานฉ่ า รุ กไล่เนิ่นนานจนคนข้างใต้สาลัก หอบหายใจรัวเร็ ว ชินยะขบกรามแน่นกับคนที่พยายามหยัดตัวออกห่าง มือเล็กลากผ้าตรงปลายเตียง ขึ้นคลุมร่ างกายเปล่าเปลือย “ อายเหรอ? ไม่ตอ้ งทาหน้าบางไปหรอกพี่เอริ ผมเห็นมาหมดทุกตารางนิ้วแล้ว ” เขาเยาะ ลากข้อเท้านุ่มแล้วกระชากร่ างบางกลับมาบนเตียง พลิกกายให้นอนหงายแล้วสอด ร่ างเข้าไปตรงกลางไม่ให้ดิ้นหลุดได้

310

“ ไม่!..” เสี ยงหวานหวีดก้อง ร้องเรี ยกหาใครอีกคนที่ทาให้ความอดทนทั้งหมด ขาดสะบั้น “ เร็ น..เร็ นช่วยพี่ดว้ ย..” เด็กหนุ่มกาหมัดจนแทบร้าว เสี ยใจจนแทบคลัง่ กับเสี ยงที่คอยแต่จะเรี ยกหาผูช้ าย คนอื่น ..ไม่มีกนั อยูใ่ นใจอีกแล้วใช่ม้ ยั .. “ ร้องไปสิ ! ร้องหามันให้ตายมันก็ไม่มาหรอก! ” เขาคาราม กดตรึ งเรื อนร่ างขาว นวลลงบนเตียง “ ไอ้คนชัว่ ! ปล่อยนะ..บอกให้ปล่อย! เร็ น!..เร็ นช่วยพี่..อื้อ..” เสี ยงที่ร้องตะโกน ถูกปิ ดด้วยอุง้ ปากร้อนรุ่ ม มือแกร่ งดึงรั้งต้นคอขาวนวลให้แหงนเงย บดขยี้จูบลงไปหนักหน่วงจนลิ้มรส เลือดซิบจากปลายลิ้น ไฟอารมณ์โหมกระหน่ าเข้าหา แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้เอวคอดแล้ว พลิกตัวฝ่ ายนั้นลงนอนคว่า แรงทั้งหมดกดตัวที่ดิ้นรนลงชิดฟูกนอน “ ออกไป!! ” เสี ยงสัน่ เครื อร้องตะโกน น้ าตาใสพรากลงอาบแก้มเมื่อฝ่ ามือหนัก กดแผ่นหลังให้ร่างแนบเตียง ชินยะละมือข้างหนึ่งมากระชากชายเสื้ อออก ปลดกระดุมทีละเม็ดเหมือนใจเย็นทั้ง ที่ดวงตาพร่ ามัวไปด้วยไฟอารมณ์ ความหึ งหวงแล่นพล่านในหัวอก เขาตวัดขาขึ้นคร่ อมร่ างที่ดิ้นรนเต็มแรงนัน่ ไว้ ดึงเข็มขัดเกะกะออกไปข้างเตียง ก่อนจะคลายซิปรู ดลงตรงกลาง ปลดกางเกงให้ร่วงไปกองแถวสะโพกแกร่ ง ความต้องการ ที่ขยายใหญ่สร้างความกดดันเป็ นเท่าตัว ฝ่ ามือหนารู ดรั้งมันไม่เท่าไหร่ ในเมื่ออารมณ์ที่พวย พุง่ อยูใ่ นใจมันมากเกิน เพียงแค่เห็นร่ างเปลือยเปล่าของคนรักก็ไม่จาเป็ นต้องเร่ งเร้าอะไร แล้ว เขาทาบลงแนบชิด ใช้สองแขนคร่ อมตัวบอบบางไว้ก่ ึงกลางพร้อมกับแยกขา เพรี ยวออกห่าง มือหนึ่งรั้งคางมนขึ้นจูบปิ ดเสี ยงร้องเหมือนจะขาดใจ ไม่ตอ้ งการได้ยนิ คาด่า ทออะไรทั้งสิ้น มีหน้าที่อย่างเดียวคือยอมรับความปรารถนาของเขาทุกหยาดหยด จะต้อง

311

สูญสิ้นความเป็ นตัวตนจากการถูกเก็บกลืน ห้ามมองใคร ไม่ให้รักใครนอกเหนือไปจากเขา คนนี้..คนเดียว! “ อย่าคิดว่าผมจะยอมให้พี่นอกใจ! ” เสี ยงทุม้ ต่ากระซิบข้างใบหูขาว โลมเลียไป ทัว่ กลีบปากบางที่ร้องครวญครางผะแผ่ว ไฟความต้องการที่บดเบียดอยูแ่ นบชิดดุนดันผ่านร่ องสะโพกเล็ก มือกร้านกดไหล่ บางแน่น ขยับตัวถอยห่างแล้วสอดร่ างลงแทรก ความฝื ดเคืองที่ปะทุเข้าหาทาเอาคิ้วเข้ม ขมวดมุ่น ถอยออกก่อนจะกระแทกกายเข้าลึกอีกครั้ง ใช้มืออีกข้างตะครุ บปาก อุดเสี ยงกรี ด ร้องด้วยความเจ็บแสบนัน่ ไว้ทนั ท่วงที “ อื้อ!..” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความรวดร้าว นิ้วเรี ยวขยุม้ ผ้าปูที่นอนแล้ว กระชากแทบขาดติดมือ หัวใจเหมือนถูกฉี กออกเป็ นเศษเสี้ ยวกับความจริ งที่ตราหน้า..ความ จริ งที่กาลังถูกคนรักข่มขืนเอาตามแต่ใจต้องการ ..สมควรแล้วเหรอที่ตอ้ งมาตกอยูใ่ นสภาพนี้!..ความผิดของเขารึ ไงกัน.. ชินยะนิ่วหน้า ก้มลงซบแผ่นหลังนวลเนียน ร่ องรอยขบกัดสี แดงสดที่ไม่ใช่ของ เขาสร้างความขุ่นมัวให้หวั ใจ ริ มฝี ปากร้อนผ่าวจูบทับซ้ าสอง ใช้ฟันคมกัดรั้งเนื้อนุ่ม จิกลง ให้ข้ นึ แนวสี แดงเรื่ อ กดย้าซ้ าไปซ้ ามาเหมือนจะลบรอยน่าชังยามที่พี่เอริ กระทาลับหลังเขา ..ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น!.. ร่ างใหญ่ใช้มืออุดปากนุ่มเต็มแรง มืออีกข้างสอดลงใต้ราวเอวแล้วช้อนตัวเล็กบาง ขึ้นแนบอก แผ่นหลังขาวเบียดเสียดกับแผงอกแกร่ ง ทั้งร่ างสอดเข้าประสานเป็ นหนึ่งเดียว เจ็บร้าวไปทั้งตัวยามที่ถูกฝ่ ายนั้นโอบรัด ขยับตอบกลับถี่รัวจนจะสิ้นสุดความอดทนอยู่ รอมร่ อ “ ฮ..อาาา..” เสี ยงพร่ าครางต่า ความสุขล้นเหลือแผ่ซ่านขึ้นโอบล้อมเมื่อเริ่ มขยับ ร่ างทีละน้อย ไม่เคยปฏิเสธเลยว่าหลงใหล คลัง่ ไคล้คนรักของตัวเองมากมายแค่ไหน..รักจน ไม่เหลือตัวตนอะไรอีก

312

เอริ น้ าตาไหลพราก สองขาดิ้นรนถดตัวถอยห่างแต่น้ าหนักที่ทาบอยูก่ ลางหลังไม่ ยอมผละจาก ปลายเท้านุ่มถูกจับแยก ฟันคมขบลงบนปลายนิ้วยาวแต่ก็แค่น้ นั มือแกร่ งบีบ เข้ามารอบต้นคอจนเหมือนจะแกล้งให้ขาดใจ ความร้อนจัดที่ลุกโชนอยูด่ า้ นหลังสอดใส่เข้ามาจนมิด ถอนออกก่อนจะสวนกลับ เข้ามาใหม่ แรงกระแทกที่โหมเข้าทาเอาทั้งร่ างสะดุง้ เฮือก ตามติดด้วยการขยับเร่ งเร้าไร้ ความปรานี เสี ยงผิวกายกระทบเข้าหากันดังก้องทาให้แก้มนวลซับสี เลือด อับอายจนแทบ แทรกแผ่นดิน กรี ดเสี ยงร้องอยูใ่ นลาคอจนสุดท้ายผูก้ ระทาถึงได้ละมือออก มัวเมาแต่ ร่ างกายของตนไม่ยอมห่าง “ อ..อาา..อาาา..” แรงเสี ยดสะท้านจากแนวท้องน้อยจุกขึ้นมาถึงอก มือขยาขยี้ผา้ สี ขาวด้านหน้า เรี ยวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บร้าวปนกับความเสี ยวซ่านที่ไม่ได้สมั ผัส มานานเกิน ชินยะกระชากตัวเบาหวิวให้นอนหงาย รั้งขาเรี ยวขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้างก่อนจะจด จ่อความดุดนั นัน่ ลงกับปากทางแคบ ยัดเยียดมันลงสุดความยาวเรี ยกแรงสะดุง้ ไหวจาก เจ้าของร่ าง เอริ ร้องไห้โฮ จุกจนตัวงอ ร้าวไปทัว่ กายเหมือนแก้วที่ถูกทุบจนแตกเป็ นเสี่ ยง หมดเรี่ ยวแรงจะต่อต้านเมื่อคนด้านบนโยกร่ างลงแนบชิด โหมแรงเข้าหาเหมือนคน ตะกละตะกลามไม่มีวนั หยุด บางส่วนกาลังฉี กขาด ร้อนผ่าวเมื่อเนื้อนวลเต้นตุบอย่าง เจ็บปวด ฟันคมกัดบนยอดอกนุ่มที่ชูชนั ใช้ปลายลิ้นตวัดกลืนแล้วโลมเลียไม่ยอมห่าง ส่วนล่างขยับเขยื้อนรุ นแรงตามไฟที่โหมสะพัด แรงตอดรัดถี่รัวทาเอาความสุขเพิม่ พูนจน ท่วมท้น “ อ..โอ๊ย..” ฝ่ ามือบางยันแผงอกแข็งแรง ใบหน้าหวานสะบัดเงยเพราะความเจ็บ แสบล้นทะลัก

313

สะโพกสอบกระแทกหนักหน่วง ความแข็งกระด้างถูกโหมเข้าภายในที่คบั แน่น ถูกดูดกลืนจนผลุบหาย กระชากเข้าออกอย่างที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนด้านล่างกาลังนอนจม กองเลือดสี แดงฉาน มือใหญ่ขยุม้ ปอยผมหอมจนพันยุง่ ดึงรั้งให้แหงนเงยขึ้นรับรสจูบจาบจ้วง สะโพก มนกระตุกไหวไปกับแรงโยกขย่ม แขนแข็งแรงโอบรอบเอวคอดแล้วยกขึ้นรับส่วนแข็งขืน ที่สอดใส่ไม่ยอมเว้น เขาดึงร่ างตัวเองออก สอดแทรกเข้าไปใหม่ซ้ าแล้วซ้ าเล่า ไม่สนใจต่อ เสี ยงหวานที่หวีดร้องระงม นัยน์ตาสี น้ าตาลเบิกกว้างเหมือนจะขาดใจด้วยความเจ็บปวดไป ทั้งเรื อนกายที่กาลังโยกคลอน แผ่นอกหนาเสี ยดสี บนเนื้อนวลเนียน ทาบทับบดเบียด หลอมรวมเป็ นร่ างเดียวจน แนบสนิท เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังกว้างเมื่อถูกกระชากแขนให้ยกขึ้นกกกอด แรงบังคับ ขัดขืนยังดาเนินต่อไม่หยุดหย่อน ชินยะสอดตัวเข้าออกรุ นแรง กระหน่ าร่ าง ย้าซ้ าๆไม่ยอมหยุด กระชากส่วน แข็งแกร่ งออกก่อนจะกระแทกเต็มกาลัง ริ มฝี ปากร้อนระอุขยี้ลงจูบปากอิ่ม ในขณะที่ช่วง ล่างยังสอดใส่ บดเบียดสะโพกเข้าหา เร่ งเร้าให้อีกคนดูดกลืนเขาเข้าไปเต็มความยาว ขยับ ทาบทับ เคลื่อนไหวไปพร้อมกัน เอริ หลับตาแน่น เบื้องหน้าพร่ ามัวไปพร้อมกับใจที่กาลังจะขาดรอน มือใหญ่แยก สะโพกนุ่มออกกว้างเพื่อยัดเยียดไฟรักเข้าลึกสุด เสี ยงหวานกรี ดลัน่ เนื้อตัวถูกกระทบ กระแทกไร้ความเมตตาจากคนที่ร้องครางเสี ยงพร่ า ชินยะขยับร่ างถี่ ตักตวงเอาตามใจอยาก ดวงตาสี อ่อนเบิกกว้าง มือยันแผงอกคน ด้านบนเต็มกาลังเมื่อนึกรู ้วา่ มันหมายถึงอะไร ร่ างหนากระตุกสัน่ ถอนตัวออกแล้วสอดลง อีกหน..ซ้ าลงอีกหน “ อ..ย่า! ออกไป ” เอริ ดิ้นรน พลิกตัวหนีแต่ได้แค่ขยับ มือใหญ่รัดทั้งร่ างเอาไว้ แน่น รู ้สึกขยะแขยงจนร้องไม่ออก “ ทาไม? กลัวออกข้างในเหรอ ” เขาเยาะ เร่ งตัวเองไม่เว้นช่วง มองสบกับร่ างข้าง ใต้ที่ไหวคลอน “ ถ้าท้องได้ก็ดีสินะ ใครๆจะได้รู้วา่ มีผวั แล้ว! ”

314

ร่ างเล็กกัดฟันแน่น ตบเพี๊ยะลงเสี้ ยวหน้าด้านข้าง ดวงตาสี เข้มเป็ นประกายวาบ กระแทกไหล่บางลงติดเตียงแล้วบีบแน่นจนขึ้นรอยห้อเลือด ริ มฝี ปากร้อนฉกวูบลงจูบ ขบ กัดจนได้รสเลือดทั้งเสี ยงร้องก้อง เขาถอนตัวออกเกือบสุดก่อนกระชากร่ างตรงหน้าลงกลืน กิน ขยับเน้นๆด้วยความรุ นแรง เสี ยงคารามในลาคอดังอื้ออึง ทัว่ ร่ างสะท้านไหวเมื่อหยาดน้ าร้อนผ่าวฉี ดพุง่ เข้า กระทบด้านในเต็มแรง มันมากมายจนท่วมท้นเป็ นระลอก ร่ างบอบบางสะดุง้ สุดตัว ร้อง หวีดขึ้นเต็มเสี ยงด้วยความเสี ยวซ่าน แขนกว้างสอดเข้าใต้เอวบาง รั้งทั้งร่ างให้รับความ ต้องการที่ถูกปลดปล่อย จงใจให้มนั ค้างขังอยูใ่ นช่องท้องของอีกคนจนล้นเอ่อออกมา ..ถ้ามันคือคราบคาว..ก็ตอ้ งการย้อมความสะอาดนี่ให้แปดเปื้ อน.. ทุกสิ่ งทุกอย่างเริ่ มต้นอย่างรวดเร็ว แต่นานนับชัว่ โมงกว่าที่มนั จะจบลง ชินยะ ยังคงแช่กายนิ่งงัน ขยับตัวเข้าออกอีกสองสามหนกว่าจะยอมผละถอย ซุกหน้าอยูแ่ นบอก บาง หัวใจทั้งดวงเต้นเร่ าด้วยความพอใจ มีความสุขจนแทบลืมตาย เสี ยงสะอึกสะอื้นดังสะท้อนไปในความเงียบงัน น้ าตามากมายไหลพรากลงอาบ แก้มนวล นิ้วเรี ยวขยุม้ ผ้าห่มที่กองอยูแ่ ถวเอวคอดขึ้นมาคลุมร่ างเปลือย รอยขบกัดนับไม่ ถ้วนติดตรึ งอยูแ่ นบผิวกายเหมือนคนทาจะจงใจทั้งย้าและซ้ าลงบนรอยเก่า ฝากฝังให้รู้วา่ ใครกันที่เป็ นเจ้าของ ต้นขาขาวโพลนกระถดเข้าเบียดกัน เลือดที่ไหลท่วมจากร่ องรอยของการกระทา ป่ าเถื่อนที่โหมใส่ไม่มีปรานีเป็ นตัวบ่งบอกถึงจิตใจหยาบกระด้างของผูช้ ายคนหนึ่ง ของเหลวเปี ยกชื้นริ นลงเปื้ อนผ้าปูเป็ นรอยคราบ ไหลย้อนออกมาจากภายในทางร้อนระอุ อาบชุ่มอยูบ่ นเรี ยวขา ร่ างใหญ่ที่ซุกหน้าอยูแ่ นบกายหอมหวานหอบหายใจเชื่องช้า เขาล้มตัวลงนอน เคียงข้างก่อนจะรวบตัวนุ่มนิ่มเข้ามากอด บังคับให้นอนซบอกอุ่นไม่ยอมปล่อย หยาดเหงื่อ ที่ผดุ ซึมชุ่มไปทัว่ ทั้งตัวเสื้ อที่สวมอยู่ “ ออกไป ” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า ปัดแขนแกร่ งที่รัดร่ างเข้าแนบ ..ทาเพื่ออะไรกัน..ทาไมต้องกลับมาทาร้ายอีก..

315

..หลีกทางให้แล้วทาไมต้องกลับมารังควานกันด้วย!.. “ ปล่อย..” เอริ ขยับตัวหนีแต่เพียงแค่ยนั กายลุก อีกฝ่ ายก็กลับกระชากร่ างเข้าไปอยู่ ในอ้อมกอด “ ทาไม! ผมกอดไม่ได้แต่ไอ้เร็ นมันกอดได้สินะ ” ชินยะกระชากเสี ยง อารมณ์คุก รุ่ นขึ้นใหม่หลังความกราดเกรี้ ยวทั้งหลายสงบลง ร่ างเล็กรู ้สึกปวดหัวจนกระดิกตัวแทบไม่ได้ ไอร้อนผ่าวริ นรดจากลมหายใจของ ตัวเอง ทั้งเนื้อทั้งตัวอ่อนเปลี้ยจนเหมือนจะล้มลง เจ็บแสบไปทัว่ ผิวกาย ระบมจนแทบทรุ ด กับความรุ นแรงที่ยงั เป็ นพยานฟ้ อง ดวงตาสี เข้มมองสี เลือดแดงสด มันเปรอะเปื้ อนอยูบ่ นผ้าปูขาวสะอาด เขาถอน หายใจแล้วขอดูแผลที่เกิดจากการกระทาบ้าคลัง่ ด้วยแรงหึงหวง “ ไม่ตอ้ งมายุง่ ! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ” เอริ ดึงแขนหนี ผลักคนตรงหน้าด้วย แรงทั้งหมดเท่าที่จะรวบรวมได้ “ ไม่มีอะไรเกี่ยวงั้นเหรอ..” เขาแค่นหัวเราะ กระชากแขนขาวให้เจ้าตัวดูวา่ ถ้าไม่ เกี่ยวข้อง ไอ้รอยที่เขาเพิ่งเป็ นคนทาจะเรี ยกว่าทาในฐานะน้องชายงั้นสิ “ แม้แต่คาว่าน้องพี่ก็จะไม่มีให้! อยากอยูต่ วั คนเดียวนักก็ไป อยากจะหาผูห้ ญิงอีก กี่สิบคนก็เชิญ พี่จะไม่ไปยุง่ เรื่ องส่วนตัวของนายแม้แต่นิดเดียว!! ” “ ผมมีเหตุผลของตัวเอง ” เขากักตัวบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขน พยายามพูดอย่าง ใจเย็นที่สุด “ เหตุผลที่เบื่อ ไม่อยากเจอหน้าหรื อว่าพี่มนั จืดชืด บอกมาสิ อยากมีนกั ไม่ใช่เหรอ เลือดเนื้อของตัวเองน่ะ พี่มนั ให้ไม่ได้อยูแ่ ล้ว นายไม่คิดจะชอบผูช้ ายตั้งแต่แรกแล้วนี่ ! ” เอริ เสี ยงแข็ง ยันแผงอกกว้างจนสุดกาลัง ปลายเล็บคมข่วนเข้าที่ตน้ คออีกฝ่ ายจนเป็ นรอยเลือด ชินยะเผลอปล่อยตัวขาวนวล หลุดจากอ้อมแขน ร่ างเล็กรี บร้อนก้าวลงจากเตียงแต่แรงเสี ยดที่แล่นวาบเข้ามาจนจุกไปทัว่ ทั้งท้องทาเอาทั้งร่ างล้มฮวบดีแต่ที่แขนแข็งแรงช้อนเข้ามารับตัวทัน ดวงตาสี อ่อนมองฝ่ ายนั้นอย่างรังเกียจ

316

..แขนข้างนี้..ที่พยายามเหนี่ยวรั้ง..แต่นายสะบัดหนี.. ..แขนข้างนี้ไม่ใช่เหรอที่กอดเธอเอาไว้.. ..น่าสมเพชสิ้นดี!!.. “ อย่ามาแตะกันนะ นายมันสกปรก แค่ถูกตัวก็อยากจะอ้วกแล้ว! ” เสี ยงหวาน ตวาดใส่ จิกเล็บลงบนอ้อมกอดที่ดึงดันรั้งตัว “ อยากจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ! แต่พี่ตอ้ งจาเอาไว้วา่ คนที่จะแตะพีต่ ลอดชีวติ มีแค่ ผมเท่านั้น! ” เขาตะคอก ช้อนร่ างเบาเหมือนนุ่นขึ้นมาชิดอก พาก้าวกลับไปที่เตียงแต่อีกคน ดิ้นหนีสุดกาลัง “ ออกไป! ” ตะโกนใส่หน้า พยายามเบือนหนียามที่ริมฝี ปากร้อนระอุซุกไซ้ลงมา ที่ตน้ คอขาว มือบางยันอกกว้างเต็มแรง ปลายนิ้วเล็กสะบัดตบเข้าเต็มกาลังอีกครั้ง เสี ยงผิวเนื้อ กระทบแก้มขวาจนร่ างสูงชาวูบ ใบหน้าหันไปด้านข้างเพราะแรงชิงชังที่จงใจทาใส่อย่างไม่ มีการปกปิ ด เขาขบกรามแน่น น้ าใสๆคลอขึ้นตรงหางตา “ ทั้งที่พี่คิดมาตลอดว่าจะไม่รัก! ทั้งที่รู้วา่ รักแล้วมันต้องมาเจอเรื่ องเฮงซวยแบบนี้ ทาไมพี่ตอ้ งคบกับนายด้วย!! ทาไมต้องมาหักหลังกัน ทาไมต้องหลอกกัน! ” เอริ แหว ตะโกนลัน่ ให้คนตรงข้ามไสหัวออกไปให้พน้ แต่ฝ่ายนั้นกลับนิ่งงัน มีเพียงดวงตาที่วาว โรจน์ข้ ึนอย่างน่ากลัว ..จะไม่สนอะไรอีกแล้ว.. ..ในเมื่อก่อนหน้า..พยายามฉุดรั้งเท่าไหร่ ก็ไม่เคยเห็นใจ.. ..ตอนนี้จะมาขอให้ทุกอย่างเหมือนเก่า.. ..มันไม่มีทาง!..ไม่มีวนั !!.. “ เราเลิกกัน! ” ......

317

Special 4 : Love is Blue [6] “ เราเลิกกัน! ” เสี ยงเล็กยืน่ คาขาด ประโยคที่คนตรงหน้าเคยขอกันไว้นกั หนา ..สัญญากับผมนะพี่..ไม่ ว่าจะเกิดอะไรขึน้ ห้ ามขอเลิกกับผมนะ.. ชินยะตกตะลึง รู ้สึกถึงความเย็นที่แล่นวาบจากปลายเท้า ทั้งร่ างเหมือนถูกตรึ งอยู่ กับที่ดว้ ยคาตัดสัมพันธ์ เขาเพียรพยายามทาทุกอย่างก็เพื่อจะรักษาชีวติ คู่ของตัวเองให้ เหมือนอย่างเก่า ..แล้วนี่คืออะไร.. “ ผมไม่เลิก! ” เด็กหนุ่มตวาดดัง ความอดทนทั้งหมดขาดสะบั้น ความบ้าคลัง่ ของ อารมณ์กาลังโหมเข้าใส่ยงิ่ กว่าพายุร้าย ความหวาดกลัวทุกอย่างพุง่ เข้าเกาะกุมในขั้วหัวใจ “ พีไ่ ม่มีสิทธิ์มาขอเลิกกับผม ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น!! ” มันเจ็บ..ความรู ้สึกเหมือนคมหอกที่เสี ยบร่ างทั้งเป็ น รวดร้าวจนแทบกระอัก ..เจ็บที่สุด..เจ็บในอกนี้.. ..เจ็บจนเหมือนจะขาดใจ.. “ พี่จะเลิก! พี่เกลียดนาย คนทรยศ คนชัว่ ! ” ดวงตาสี น้ าตาลเบิกกว้าง ดิ้นรนสุด ชีวติ เมื่อทั้งตัวถูกจับเหวีย่ งลงไปกองกับฟูกนุ่ม กางเกงยีนส์เนื้อหยาบเสี ยดสี ลงกับต้นขาเปลือย จมูกโด่งซุกไซ้ลงบนเนื้อนวล เนียน ไฟร้อนเร่ าทั้งหมดลุกโชนขึ้น โหมกระพือเหมือนมีคนเร่ งเชื้อฟื น ความโกรธที่สุมใน อกมันเหมือนกองเพลิงร้อนระอุที่กาลังมอดไหม้ ลามกินเนื้อใจจนแหลกสลายเป็ นเถ้าถ่าน ..ไม่ตอ้ งการได้ยนิ คานั้น..อย่าพูดคานั้น!..

318

..ไม่มีทางยอมเลิกเด็ดขาด ไม่วา่ ใครหน้าไหนมันจะคิดยังไงก็ตาม!.. “ พี่ตอ้ งเป็ นของผมไปจนวันตาย! จาใส่หวั เอาไว้!! ” เสี ยงร้องก้องดังเหมือนจะขาดใจ คาร้องเรี ยกหาผูช้ ายคนอื่นยิง่ เป็ นตัวโหมกระพือ โทสะทั้งมวลให้ลุกกระหน่ า ความบ้าในอกทาให้ตอ้ งการจะฝากฝังร่ างกายเอาไว้ไม่รู้จกั จบ อยากจะตอกย้า ตราตรึ งร่ องรอยทุกอย่างให้รู้เอาไว้วา่ ใครเป็ นเจ้าของ ..กักขังตัวตนไม่ให้หลุดพ้น.. ..บีบคั้นความคิดให้มีแต่เขาเท่านั้นในใจ.. ..ไม่ตอ้ งการให้ชายตามองใคร..ไม่ตอ้ งการให้มีที่พ่งึ พิง.. ..พร่ าเรี ยกแต่ชื่อของเขาคนเดียวจนชัว่ ชีวติ !.. เอริ ร้องไห้ รังเกียจ คลื่นเหี ยนกับรอยจูบที่หยาบตระโบม ขยะแขยงจนไม่อยากลืม ตามอง มือกร้านที่เคยคิดว่ามันอบอุ่นแต่ตอนนี้กลับอยากผลักไสสอดเร้าเข้ามาในร่ าง ขยับ แทรกเข้ามาในตัวจนเนื้อกายเย็นเยียบ ..ไม่เอาแล้ว..ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้ากัน.. “ เร็ น..ฮึก..เร็ น ” เสี ยงหวานสัน่ เครื อ พยายามเรี ยกหาคนช่วยทั้งที่รู้จากใจว่ามันคง ไร้ผล เสี ยงของหนักกระแทกเข้ากับบานประตูไม้ดงั โครมใหญ่ ร่ างสูงโปร่ งที่กา้ วเข้ามา กะทันหันกาหมัดแน่น ฝ่ ามือหนาตรงเข้ากระชากบ่ากว้างก่อนจะชกผัวะเข้ากับคนรักของ ร่ างเล็กบางด้านหน้า ชินยะล้มโครมลงไปกับพื้น แรงหมัดที่สะท้อนเข้ามุมปากทาเอาเลือดไหลโซม ดวงตาสี ดาเข้มทอแววเคียดแค้นกับศัตรู ตวั สาคัญที่รีบเข้าไปประคองใครอีกหนึ่งขึ้นมาแนบ อก “ พี่เอริ ! ” เร็ นแทบบ้า เห็นร่ องรอยบอบช้ าตามเนื้อตัวเปล่าเปลือยแล้วได้แต่โทษ ตัวเองที่วางใจปล่อยให้อีกฝ่ ายอยูบ่ า้ นคนเดียว เขารี บถอดเสื้ อเชิ้ตตัวยาวมาคลุมร่ างขาว ละเอียดนัน่ ไว้

319

เอริ ร้องไห้โฮ ตรงเข้าซุกอกอุ่นด้วยความดีใจและไม่ทนั รู ้เลยว่ากาลังทาให้ใครที่ เหลือเจ็บร้าวจนเหมือนจะตายให้ได้ในตอนนั้น “ ไอ้ระยา! ” ชินยะกาหมัดจนแทบหัก ตรงเข้ากระชากไหล่อีกคนแล้วเงื้อกาปั้ น สุดแรง ชกเข้าเต็มกาลังจนฝ่ ายนั้นเสี ยหลักท่ามกลางเสี ยงร้องอย่างตกใจ ร่ างบอบบางถลันเข้าไปหาเด็กรุ่ นน้องแต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็ นแฟนกลับไม่ถูกมองอยู่ ในสายตา “ มานี่! กลับบ้านกับผม!! ” เด็กหนุ่มตวาด กระชากแขนเรี ยวเข้าหาแล้วลากตัว ออกมาจากห้อง ตรงดิ่งไปที่สปอร์ตคันสวย “ ปล่อย! เราเลิกกันแล้ว เราเลิกกันได้ยนิ มั้ย! นายไม่มีสิทธิ์มายุง่ กับพี่ ” เอริ ดิ้นพล่าน หนีจากแรงฉุดแต่ไม่เป็ นผล เร็ นสะบัดหัวจากความมึนงงที่วาบเข้า เขาใจหายวูบ รี บวิง่ ออกไปนอกบ้านเห็นทั้ง สองคนกาลังยื้อยุดกันอยูก่ ็เข้าไปขวาง หวังจะชกอีกสักครั้งให้หายแค้นแต่เสี ยงตวาดดังลัน่ ของใครอีกคนดังแทรกเข้ามา ชินยะสะดุดกึก เขานิ่งไปกับท่าทางน่าเกรงขามของซาวามุระ โองุโระ คลายแรงบีบตรงข้อมือเล็กออกแต่ยงั จับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาทะเลาะกัน เราคุยกันด้วยเหตุผลเท่านั้น! ” โองุโระขยับเข้า ใกล้ ลากแขนลูกคนสวยออกห่าง เอริ สะอื้น ซุกอยูแ่ นบอกของพ่อที่พอจะเป็ นที่พ่ งึ พิง ขาเรี ยวสัน่ เทาเพราะความ เจ็บแสบในกายยังไม่จางหาย ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรช่วยปกปิ ดไอหนาวจากด้านนอกเว้นแต่ เชิ้ตตัวโคร่ งเพียงอย่างเดียว “ ผมจะพาพี่เอริ กลับ ” คนที่ถือสิ ทธิ์วา่ เป็ นคนรักยืน่ คาขาด เขายังพอเคารพพ่อ ของแฟน แต่จะไม่ใช่แน่ถา้ เราสองคนต้องถูกแยกจากกันด้วยคาสัง่ บ้าๆนี่ “ ลุงจะอนุญาต เมื่อคุณตอบคาถามทั้งหมดว่าเรื่ องที่เกิดมันเพราะความผิดของใคร ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ ก็เตรี ยมลาขาดจากเอริ มนั ได้เลย! ” ......

320

“ เร็ น..” เสี ยงสัน่ พร่ าร้องเรี ยกหาคนที่พยายามกอดปลอบ น้ าตามากมายไหลท่วม ท้น เจ็บระบมยามที่อีกฝ่ ายเช็ดตัวให้ผะแผ่ว “ ผมขอโทษครับ..ขอโทษจริ งๆที่ทิ้งพี่ ” ดวงตาสี ครามมีแววเจ็บปวด มันจุกแน่น ไปทั้งอกที่ตอ้ งเห็นสภาพเนื้อตัวบอบช้ าเพราะแรงบังคับขืนใจ เอริ สนั่ หัว ไม่เคยคิดถือโทษโกรธ นิ้วเรี ยวปาดน้ าตาทั้งหมดทิ้งด้วยความอบอุ่นที่ ได้อยูใ่ กล้ ใบหน้าหวานซุกลงกับอ้อมอกแข็งแกร่ งที่ตรงเข้ามานอนปลอบประโลมบนเตียง จุมพิตแผ่วเบาลงกับเรื อนผมหอม “ อยูก่ บั พี่นะเร็ น..อยูก่ บั พี่ดว้ ย ” ไว้ใจคนตรงหน้า จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามที แต่ ความผูกพันบางอย่างมันตีต้ืนขึ้นกับไออุ่นที่ได้รับมานี้ ..เหลือแค่ลืมเลือนใครอีกหนึ่งให้ได้เท่านั้น.. ...... ร่ างสูงใหญ่นงั่ นิ่งอยูห่ ลังเก้าอี้ไม้ กดปลายบุหรี่ ลงกับที่เขี่ยแล้วปล่อยควันขาวลอย คลุง้ อยูใ่ นอากาศยามดึก กลิ่นเมนทอลเย็นชื่นที่โอบล้อมรอบตัวทาให้ความเยือกเย็นกลับเข้ามาใหม่ นานๆ ครั้งเท่านั้นที่เขาเหมือนจะโกรธจนหลุดจากความสุขมุ ที่เป็ นวิสยั ปกติ ดูเหมือนว่าลูกชายคนโตจะได้นิสยั เหล่านี้ไป เว้นแต่วา่ เจ้านัน่ นานๆครั้งเท่านั้นที่ มันจะใจเย็น..โทสะ ไฟอารมณ์ ความมุทะลุ และความบ้าคลัง่ ของจิตใจทั้งหมดล้วนแล้วแต่ สัง่ สมอยูใ่ นตัวของมัน จะมีความอ่อนโยนก็แค่กบั ตัวคนที่รักเท่านั้นสาหรับซาวามุระ จุน “ แล้วคุณเป็ นพ่อเด็กในท้องของเธอรึ เปล่า ” โองุโระหันมามองใบหน้าคมเข้ม ความหล่อเหลาที่ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งคลัง่ ไคล้ เสน่ห์ในตัวของคนที่ปรากฏกายอยูต่ ่อหน้าสื่ อ ทุก อย่างมันแทบจะทาให้เรื่ องพวกนี้ไม่น่าประหลาดใจอะไรนัก ชินยะนิ่งเงียบ เขาก้มหน้าลงซบฝ่ ามือด้วยความกลัดกลุม้ “ ผมนอนกับเธอตอนปลายเดือนธันวาหลังปิ ดกล้อง ตอนนั้นผมเมา..เมื่อวานเธอ เพิ่งบอกผมว่าท้อง ” เขาสารภาพ

321

เขารู ้แต่วา่ เขาพร่ าหาแต่พเี่ อริ เขาไม่เคยป้ องกันอะไรอยูแ่ ล้วเวลานอนกับแฟน ตัวเอง ในเมื่อเขามองหน้าเธอเป็ นคนที่อยูใ่ นใจ ทุกอย่างมันถึงผิดพลาดไปหมด..ไม่ได้ทา แม้จะกันเอาไว้ “ ถ้างั้นก็มีสิทธิ์..ที่คุณจะเป็ นพ่อเด็ก ” ชายสูงวัยทอดถอนใจ “ ผมไม่รู้วา่ จะทายังไง พอรู ้ตวั อีกทีเธอก็ข่ผู มเรื่ องพวกนั้น เธอบอกให้อยูก่ บั เธอ ถึงเดือนเมษาแล้วทุกเรื่ องจะจบลง ผมกันพี่เอริ ออกห่าง ผมไม่อยาก..ให้เขาผิดหวัง ” เขา หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด สิ่ งที่ทาทั้งหมดมันกลับตาลปัตร รู ้ไม่เท่าทันความคิดของ ผูห้ ญิงคนนั้น ..สุดท้ายก็แทบไม่เหลืออะไรเลย.. โองุโระทิ้งก้นกรองลงไปกับที่เขี่ย แววตาครุ่ นคิดกับเรื่ องทั้งหมดด้วยเหตุผล ..ถ้าไม่รัก..คงไม่มาตาม.. “ ลองเล่าเรื่ องทั้งหมดให้เอริ ฟัง ส่วนเรื่ องของไอ้จุน ปล่อยให้มนั แก้ไขเอง จะทา อะไรแล้วไม่คิดมัวแต่ใช้เงินอุดข่าว..เกิดเรื่ องจนได้ ” เขาแนะนา พูดต่อว่าถ้าเรื่ องงานก็คง ต้องไปปรึ กษาฮิราสึ กะ เรี ยวเฮเอา “ ผมไม่อยากเสี ยพี่เอริ ไป..” ชินยะพูดอย่างคนหมดหนทาง “ ผมรักเขา ” คนเป็ นพ่อยิม้ บางๆบนมุมปาก เขาเข้าใจความรู ้สึกเหว่วา้ และหมดหนทางทั้งหมด ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วเพราะตัวเขาเอง สิ่ งที่พอจะทาได้คือการปล่อยให้ทุกคนมีชีวติ อิสระ ไม่ตอ้ งมาผูกมัดกับคนหมดตัว แต่กว่าจะทาใจให้ยอมรับกับสภาพทุกอย่างได้มนั ก็ แทบจะขาดใจ ฝ่ ามือหนักตบลงบนบ่ากว้างเหมือนให้กาลังใจทางอ้อม คลึงกระป๋ องเบียร์เย็น เฉี ยบที่หยดน้ าเริ่ มเกาะพราวจนซึมลงบนโต๊ะไม้เนื้อแข็ง “ เอริ เป็ นคนรั้น ผูกมัดกับสิ่ งที่ตวั เองเห็นว่าดีแล้ว ถูกแล้ว อาจจะง้อยาก ใช้เวลา เป็ นเดือน..เป็ นปี ” “ ต่อให้ท้ งั ชีวติ ผมก็จะทา ” ชินยะโพล่งขึ้น เงยมองแสงไฟจากในห้องนอน ..พี่ให้มนั เข้าไปอยูด่ ว้ ย..ป่ านนี้คงปล่อยให้มนั กอดแล้ว..

322

..ทาไมกัน..ทาไมถึงเลิกรักกันง่ายดาย.. โองุโระยิม้ รับ เหม่อมองไปตรงท้องฟ้ ากว้างเบื้องบน แสงดาวระยิบระยับจับตา เขาอยูค่ นเดียว บางครั้งก็สบายแต่บางครั้งมันก็เหงา แม้วา่ ลูกชายสองคนจะผลัดกันมาหาไม่ เว้นสัปดาห์ก็ตาม เขายังติดต่อกับภรรยาเก่าอยูบ่ า้ งแต่นอ้ ยนักที่จะได้คุย ส่วนมากก็แค่ถามสารทุกข์ สุขดิบ มันไม่เหมาะที่จะมานัดเจอถึงแม้วา่ จะเคยรักกันมาก่อน เอริ กะแต่งงานและมีลูกชายกับสามีใหม่ เห็นว่าตอนนี้อายุ 17 ปี กาลังเรี ยนไฮสคูล พวกนั้นย้ายกันไปอยูท่ ี่นิวซีแลนด์หลายปี แล้ว เธอถามข่าวคราวของจุนกับเอริ เป็ นบางครั้ง แต่เขาบอกว่าไม่ตอ้ งห่วง “ รู ้ม้ ยั ชินยะ..ชีวติ คู่ก็คือการตกลงที่จะอยูร่ ่ วมกัน ” เขาชวนคุย “ ต่อให้เรานิสยั แย่แค่ไหนก็ตอ้ งปรับปรุ ง ถ้าคู่ของตัวเองไม่ชอบ ในเมื่อเรารักจริ ง เราก็ตอ้ งเปลี่ยนตัวเองได้ ” บ่นพึมพาไปตามประสาคนแก่วา่ เขาไม่เคยมีเรื่ องผูห้ ญิงเข้ามาใน บ้าน “ ถึงจะบอกว่ามันเป็ นธรรมชาติ เป็ นความต้องการของผูช้ ายก็เถอะ ถ้าคิดว่าไม่ อยากเปลี่ยนแปลง ตัวเองไม่พร้อมจะปรับปรุ งก็ไม่ควรลากเอาหัวใจของใครเข้ามาทุกข์ดว้ ย อยูเ่ ป็ นโสดไปซะจะดีที่สุด ” ชินยะนิ่งงัน ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัดไปหมด ได้ยนิ เสี ยงจิ้งหรี ดเสียดสี ปีกดัง ระงม ม่านหน้าต่างสีขาวพลิ้วไหวเหมือนจะพัดพาให้ใจเจ็บปวดตาม “ ผมจะไม่มีวนั ผิดซ้ าสอง..ผมรักเขาคนเดียวเท่านั้น ” เด็กหนุ่มพึมพา มองสบตา ผูใ้ หญ่ตรงหน้าด้วยความจริ งใจ รับปากว่าจะเคลียร์ทุกเรื่ องทันทีที่กลับโตเกียว “ ไม่มีใครที่ ผมจะรักเท่าเขาอีกแล้วในชีวติ นี้..จะให้แลกกับอะไรก็ยอม ” .......................................................................................

323

ดวงตาสี เข้มคอยเฝ้ ามองอยูแ่ ต่ที่ประตูไม้บานเดิม ร่ องรอยของความอ่อนล้า ปรากฏขึ้นจนเห็นชัด เขาไม่ได้นอน..หรื อจะพูดให้ถูกก็คือหลับไม่ลงตลอดทั้งคืนที่ผา่ น กระทัง่ ตอนที่ลาแสงแรกของวันใหม่ส่องทะลุคาคบลงจับพื้นไม้ขดั ด้านล่าง “ นอนสบายมั้ยคุณ..ลุงบอกให้ไปนอนในห้องก็ไม่เอา ” โองุโระชะโงกหน้ามา จากระเบียง ในมือถือสายยางรดน้ าเดินทัว่ สวน ชินยะยิม้ น้อยๆ เขาลุกขึ้น เก็บหมอนกับผ้าห่มที่เจ้าบ้านเอามาให้ไปวางรวมกันที่ โซฟาตัวยาว เขาอาศัยนัง่ คอยอยูต่ ามลาพังตรงด้านนอก หนาวก็หนาว อะไรก็ไม่ตกถึงท้อง ตั้งแต่เมื่อวาน พี่เอริ ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาหากันเลย “ ไม่ได้นอนหรอกครับ ผมรอว่าเมื่อไหร่ เขาจะออกมา ” มองกลับไปยังประตูบาน เก่าอีกหน ทอดถอนใจด้วยความกังวลถึงการกระทาเลวร้ายที่เพิ่งผ่าน ..จะยกโทษให้ไหม.. “ อย่าหาว่าลุงอย่างงั้นอย่างงี้เลย..” คนเป็ นพ่อถอนหายใจ “ เอริ เป็ นคนโกรธยาก.. แต่ถา้ โกรธขึ้นมาทีนึงแล้ว อย่าหวังว่ามันจะหายเอาง่ายๆ ” ชินยะก้มหน้านิ่ง เขารู ้ตวั ดีวา่ ทาอะไรลงไปบ้างและสมควรจะได้รับการเอาคืน มากแค่ไหน ..ก็ไม่เป็ นไร..ผมมีเวลาทั้งชีวติ ที่จะง้องอน.. เสี ยงเสี ยดสี ของประตูไม้เก่ากับพื้นหยาบดังขึ้น คนที่เฝ้ าคอยมาทั้งคืนลุกพรวดขึ้น จากที่ รอยยิม้ ดีใจฉายชัดเพียงลาพังเมื่อสายตาสบเข้ากับเงาร่ างเล็กบางที่กา้ วเท้าออกมาด้าน นอก สี หน้าซีดเซียวกับอาการซวนเซเหมือนจะล้มนัน่ ทาให้เขารู ้สึกผิดมากกว่าเดิมเป็ นทบ เท่า “ พี่เอริ ..” เขาขยับเข้าไปหา เห็นฝ่ ายนั้นลากกระเป๋ าใบโตตามออกมาด้วยก็ใจชื้น คิดหวังเพียงว่าอีกคนจะใจอ่อน ยอมกลับไปกับเขาที่โตเกียว ดวงตาสี อ่อนหลุบต่า ไม่ยอมมองหน้าคนรัก ปฏิเสธฝ่ ามือที่ยนื่ เข้ามาจะช่วยรับ สัมภาระไปอย่างเมินเฉย อาการทางกายค่อยยังชัว่ ขึ้นแล้วหากอาการทางใจคงต้องใช้เวลา พักใหญ่

324

..แต่ถา้ คิดว่าไอ้หน้าโง่คนนี้จะร้องห่มร้องไห้อย่างเก่าเคยล่ะก็..อย่าฝัน!.. ..ยังไม่รู้ใช่ไหม..เวลาคนเราสร้างกาแพงขึ้นปิ ดบังใจตัวเองมันเป็ นยังไง.. “ ผมขอโทษ..ผมขอโทษจริ งๆ ” ชินยะร้อนรน ดึงกระเป๋ าเดินทางออกห่างแล้วถือ วิสาสะรวบร่ างนุ่มนิ่มตรงหน้าเข้ามากอดแนบอก จูบลงบนหน้าผากนวลพร้อมทั้งกอดรัด ไว้อย่างหวงแหน “ ผมอธิบายทุกเรื่ องได้ พี่อย่าโกรธผมเลยนะ ” เอริ เฉยชา มือเล็กดันแผ่นอกแข็งแรงออกห่างด้วยท่าทีที่อีกคนไม่เข้าใจ นัยน์ตา อ่อนหวานคูน่ ้ นั เหมือนจะไม่ยอมทอแววของเขาเลย คนตัวสูงกว่าไม่ยอมละความพยายาม ไม่ตอ้ งการให้อีกฝ่ ายดิ้นรนเอาตัวออกห่าง “ กลับบ้านกันนะ ผมสาบาน..จะเคลียร์เรื่ องทุกอย่างให้เรี ยบร้อย ” เขาพร่ าเหมือน คนบ้า ความวิตกเริ่ มฉายชัดในเมื่อไม่มีคาตอบรับกลับ “ พูดกับผมสักคาได้ม้ ยั ! พี่อยากเห็น ผมบ้าตายตอนนี้รึไง ” ดวงตาสี ดาสนิทมีหยดน้ าเอ่อคลอด้วยความเสี ยใจ รอยแง้มของบานประตูที่มอง ลอดเข้าไปในห้องเห็นผูช้ ายอีกคนกาลังใส่เสื้ อ เก็บข้าวของลงกระเป๋ าไม่ต่างกัน ผ้าปูที่ยบั ย่นบนนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเมื่อคืน มีใครอาศัยช่องว่างของเขากับแฟนเป็ นตัวแทรกแซง ความสัมพันธ์ “ เพราะมันใช่ม้ ยั ! ” ชินยะขบกรามแน่น เผลอเค้นมือตรงไหล่ลาด “ ปล่อย..” เป็ นประโยคห้วนๆ พร้อมกับแรงที่ผลักตัวเต็มกาลัง สองมือคว้า กระเป๋ าขึ้นมาถือ หากแค่แตะเท่านั้น ทั้งร่ างก็ปลิวคว้างไปตามแรงกระชากที่สุมทุมด้วย ความโกรธเคือง “ อย่าให้รู้นะว่านอนกับมัน! ” เขากระชากเสี ยง โมโหจนสุดจะบรรยาย เอริ เงยหน้าขึ้น ยิม้ เยาะมุมปากด้วยความรู ้สึกสมเพชปนขบขัน ..ทีตอนตัวเองทาได้..พอเป็ นคนอื่นทาก็กลับมาหวงก้างงั้นสิ .. “ ถ้าฉันทาแล้วใครจะทาไม? ” เสี ยงเย้ยหยันที่ได้ยนิ เปลี่ยนคาแทนตัวที่เคยฟังดู อบอุ่น..ใกล้ชิด “ ของง่ายๆ ถอดเสื้ อแล้วก็นอนให้เอา มันไม่มีความหมายอะไรนักหรอก ”

325

“ หยุดพูดนะ! ” เขาเดือดดาล ลากตัวเบาหวิวไปตรงซอกผนัง อาศัยช่วงที่ไม่มีคน อยากจะจัดแจงปั ญหาพวกนี้ให้มนั จบสิ้นแต่คายัว่ เย้าจากปากคนรักกลับทาให้อารมณ์พลุ่ง พล่าน “ มันเป็ นเรื่ องง่ายนี่ชินยะ การจะนอนกับใครสักคนมันไม่จาเป็ นต้องแคร์ ความรู ้สึกคนอื่น อย่างมาก..คนที่มนั คอยรออยูข่ า้ งหลังก็เป็ นแค่ไอ้งี่เง่าตัวหนึ่ง ” เอริ ตอก กลับ ประชดประชันด้วยความรู ้สึกทั้งหมดที่มี “ ออกจะมีความสุขแทบสาลักตาย..ถ้ารู ้วา่ คบชูแ้ ล้วมันตื่นเต้นเร้าใจแบบนี้ฉนั คง ทาไปนานแล้ว ไม่หลงโง่ซื่อสัตย์กบั ไอ้คนมักมากอย่างนายตั้งนานหรอก! ” ร่ างสูงสบถกร้าว ในใจเต้นเร่ าไปตามคาบริ ภาษที่ได้ยนิ มันเจ็บแสบยิง่ กว่าเถือเนื้อ แล้วราดซ้ าลงด้วยน้ าเกลือ เขาอยากจะกระชากคนตรงหน้าลงไปนอนกองแล้วทาอย่างเมื่อ วานซ้ าสอง เอาให้ปากดีๆนี่พดู ไม่เป็ นภาษาเสี ยเลยด้วยซ้ า แต่ใครๆก็รู้วา่ ฐานะคนผิดอย่าง เขาทาอะไรไม่ได้แม้แต่จะขยับปากอธิบายเรื่ องทั้งหมด “ ผมจะไม่สนใจหรอกนะว่าพี่อยากเล่นแง่อะไรด้วย รู ้แต่วา่ วันนี้ พี่จะต้องกลับไป กับผม! เรามีเรื่ องต้องคุยกัน ” เขาฉุดข้อมือบางแต่ฝ่ายนั้นสะบัดหนี “ ฉันจาได้วา่ เราเลิกกันแล้ว! ” เอริ บอกเสี ยงต่า ยื้อแขนกลับด้วยดวงตาโกรธเคือง ไม่แพ้กนั “ เลิกกันงั้นเหรอ! ” เด็กหนุ่มตวาดลัน่ “ รอผมตายก่อนเถอะ! ” ร่ างเล็กเม้มปากแน่น ผลักตัวสูงใหญ่ออกห่างแล้วตบเพี๊ยะลงกับซีกแก้มด้านข้าง เสี ยงดังสนัน่ “ งั้นก็ไปตายซะสิ!! ” ชินยะนิ่งค้าง เสี ยงเอะอะโวยวายทาให้เจ้าของบ้านวิง่ กลับเข้ามาข้างใน ยามางิชิ เร็ นตามออกมาสมทบด้วยอีกคนเมื่อภาพตรงหน้ายังคงเป็ นผูช้ ายคนเดิมที่กมุ มือบางไม่ยอม ปล่อยจนโองุโระต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย เอริ เงียบงันกับอดีตคนรักที่ยนื นิ่ง รอยชิงชังจากน้ ามือยังติดตรึ งบนเสี้ ยวหน้าคม อะไรก็ไม่ทาให้รวดร้าวไปทั้งใจเท่ากับน้ าตาของผูช้ ายคนหนึ่งที่ไหลริ นลงเงียบเชียบ

326

“ ใจเย็นๆกันก่อนเถอะ ” โองุโระพึมพา แทรกเข้ามาตรงกลางแล้วแตะลงบนสัน มือใหญ่เป็ นเชิงขอร้องให้ปล่อยมือลูกชายคนเล็กของเขา คนที่ได้แต่ยนื เสี ยใจถึงยอมผละ จาก เขาหันมาทางอีกหนึ่งคนที่ทิฐิแรงเหลือเกิน “ เราก็พดู แรงเกินไปนะ เอริ ” “ แรงตรงไหน ก็ไม่เห็นจะตายนี่ ยังอยูด่ ีให้เกลียดขี้หน้าเหมือนเดิมด้วยซ้ า! ” เอริ ขึ้นเสี ยงแทบจะทันที ทั้งที่หวั ใจกลับเจ็บแปลบจนสุดจะทานทน ไม่กล้ามองสบตากับคน เคยรักนัน่ เลย ..‘เคย’ งั้นเหรอ.. ..ไร้สาระสิ้นดี..ยังรักอยูจ่ นถึงวินาทีน้ ีต่างหาก.. “ ทาไมถึงได้ร้ ันเหมือนพี่แกแบบนี้วะ ” โองุโระถอนใจเฮือก แค่มองตาลูกก็รู้แล้ว ว่ายังรักแค่ไหน แล้วจะปล่อยให้ไอ้ตวั เย่อหยิง่ ในศักดิ์ศรี มนั มาทาลายความเข้าใจระหว่าง กันเพื่ออะไร เอริ เสหลบไปจากภาพเบื้องหน้า ตรงเข้าไปหาพ่อ เขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มคนที่ รักที่สุดในชีวติ แล้วเอ่ยปากบอกลา “ กลับก่อนนะพ่อ อีกสองอาทิตย์จะมาหาใหม่ ” พูดหนักแน่นให้ฟังโดยที่มีเด็ก หนุ่มอีกคนตามเข้ามาหิ้วของให้ ชินยะหันกลับมามองเจ้าของหัวใจ น้ าตาที่ไหลริ นของเขาตอนนี้มนั เทียบไม่ได้ กับสิ่ งที่พี่เอริ ตอ้ งเผชิญมาตลอดหลายเดือน อุปสรรคทุกอย่างเป็ นแค่ขวากหนามที่ตอ้ งก้าว ข้าม..และเขาก็จะไม่ทนโง่อยูเ่ ฉยๆ “ เคลียร์กนั ให้เรี ยบร้อยนะทั้งสองคน ” เจ้าของบ้านออกมาส่งเพียงแค่ประตู ทางเข้า เหมือนจะเตือนกลายๆว่าเรื่ องทั้งหมดต่อจากนี้ตอ้ งตัดสิ นใจกันเอาเอง เอริ ยมิ้ รับ เดินเลยไปขึ้นรถของใครอีกหนึ่งที่เข้าไปนัง่ รอด้านในเสี ยก่อน ไม่ สนใจไยดีอะไรกับคนที่เหลือเหมือนก้าวผ่านอากาศธาตุที่ไร้ตวั ตน “ จะเข้าบ้านพี่เลยรึ เปล่าครับ ” เร็ นที่เงียบอยูน่ านเปิ ดปากขึ้นเป็ นหนแรก มองจาก กระจกส่องหลังก็ยงั เห็นเหมือนเคยว่าสปอร์ตสี ดาคันเดิมขับตามมาไม่ห่าง

327

“ อือ..รบกวนทีนะเร็ น ” เอริ พึมพา เสมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแต่ทิวไม้ใหญ่ ขึ้นอยูร่ กชัฏจนสุดปลายสายตา “ กลับเข้าโตเกียว ไปอยูบ่ า้ นเดียวกันแล้วพี่ไม่คิดว่าเขาจะอาศัยจังหวะนี้ทาร้ายกัน อีกรึ ไง ” เขาหยัง่ เชิง เปลี่ยนเกียร์เพื่อลงทางลาดชัน “ มันก็ข้ ึนอยูก่ บั นายแล้วล่ะว่าจะยอมมั้ย ” ร่ างเล็กหันมองคนข้างกาย ดวงตาแอบ แฝงความเศร้าสร้อยเพียงน้อยเอาไว้จนลึกสุด เมื่อคืนนี้ตกปากรับคาไปอย่างที่ไม่ตอ้ งคิด ทวนซ้ าสอง “ ให้ ผมดูแลพี่นะ” มันอาจจะเป็ นข้ อเสนอที่ ยื่นมาเพื่อรอการสนองตอบจากคนที่ กาลังอ่ อนแอ และรู้ ทั้งรู้ ว่านั่นอาจจะเป็ นการทาร้ ายใครหลายคนให้ เจ็บปวดตามก็ยงั พูดไป “ จะเชื่ อหรื อไม่ กต็ าม ผมไม่ มีวนั ทาให้ พี่ต้องร้ องไห้ เหมือนอย่ างเขาแน่ นอน ” “ ก็ได้ ..พี่เป็ นของนาย..เร็ น ” ..พอสักที..กับความสัมพันธ์เดิมๆ.. ...... แสงจันทร์จากด้านนอกลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาภายใน ระเบียงกว้างมีแต่ กระถางเดซี่เรี ยงรายเป็ นทิวแถว ผ้าห่มบนเตียงหลุดลุ่ยลงไปกองอยูข่ า้ งพื้นเพราะแรงปั ด ป่ ายของใครบางคน ร่ างสองร่ างกอดก่ายกันแนบชิด อ้อมแขนอบอุ่นเกี่ยวรัดอยูแ่ ทบเอวคอด มือข้าง หนึ่งประคองใบหน้านวลเนียนกลางแสงไฟสี สม้ เรื่ อขึ้นแล้วก้มจูบแนบแน่น ริ มฝี ปากที่ ทาบทับเข้าหายังตราตรึ งเหมือนเคยไม่มีวนั เปลี่ยน “ อื้ม..พอแล้วจุน ” ซายูริประท้วงแผ่ว แอบค้อนเกมแข่งจูบของคนรักที่ช่างสรร หามาแกล้งกันเล่น รู ้ก็รู้อยูว่ า่ ต้องแพ้แน่นอน “ หายใจไม่ออกอ่ะ ” คนฟังหัวเราะหึๆ ล้มตัวลง ใช้แขนเท้าหัวเอาไว้ ดวงตาคมกริ บเพ่งมองแต่เจ้าของ หัวใจที่คืนนี้ดูยงั ไงก็น่ารักเป็ นพิเศษ โดยเฉพาะเวลาอยูใ่ นชุดนอนแบบเดรสเนื้อลื่นที่เขา เพิ่งซื้อมาให้

328

“ ซายุแพ้..คืนนี้ตอ้ งขึ้นบนนะ ” เขาบอกหน้าตาย ทวงสัญญาเจ้าคนแอบดื้อเงียบ ตรงหน้าที่หลุดปากว่าหากจูบแพ้จะยอมเริ่ มเกมรักก่อน “ โฮย..ทีง้ ีล่ะความจาดี ” ซายูริทุบปั้ กเข้าบ่ากว้าง หัวเราะคิกแล้วล้มตัวลงนอนใน อ้อมกอด แก้มแดงเรื่ อขึ้นเมื่อถูกจูบไซ้ แสงไฟจากนอกบ้านสาดเข้ามาในเขตสวนกว้าง ดึงความสนใจจากคนสองคนที่ กาลังลุ่มหลงอยูใ่ นโลกของกันและกัน ร่ างเล็กบางชะโงกหน้ามอง รอยยิม้ สดใสผุดขึ้นเมื่อ เห็นว่าเป็ นใครที่กลับเข้ามาดึกดื่น “ ชินยะไปตามเอริ กลับมาแล้วล่ะ ” เสี ยงหวานพึมพา “ บอกแล้วว่าแค่ทะเลาะกัน ธรรมดา จุนมองน้องฉันในแง่ร้ายไปได้ ” จุนเหยียดริ มฝี ปากเหมือนจะไม่เชื่อ มองผ่านหน้าต่างบานเลื่อน เห็นมีรถสองคัน จอดอยูห่ น้าบ้าน ครู่ ใหญ่คนสวนที่พกั อยูด่ า้ นหลังก็วงิ่ กระหื ดกระหอบไปเปิ ดประตูให้ “ แล้วจะคอยดู ” เขาท้า ...... “ คืนนี้จะนอนที่นี่เหรอครับ ” เร็นเลี้ยวรถเข้าไปด้านใน อ้อมสนามหญ้าหน้าบ้าน แล้วจอดนิ่งอยูต่ รงระเบียงทางเดิน เอริ ไม่ได้ตอบ เจ้าตัวเหลือบมองกระจกหลังก็เห็นว่ายังมีรถอีกคันที่แล่นตามเข้า มา คนๆนั้นเหยียบคันเร่ งเต็มที่แล้วหยุดกะทันหันจนคิดว่าหากชนกันเข้าจริ งๆก็คงมาจาก ความตั้งใจ “ ไม่คา้ ง มาเอาของเฉยๆ ” ร่ างเล็กผละออกหากแต่เร็ นคว้าแขนเอาไว้ก่อน “ ผมจะรออยูต่ รงนี้ ถ้ามีอะไรก็เรี ยกนะ ” เขามองตามอย่างเป็ นห่วง พอพี่เอริ ยมิ้ รับเท่านั้น สี หน้าก็ค่อยคลายความกังวลลง ชินยะขบกรามกรอด เขานัง่ เงียบ คอยดูคนสองคนบนรถด้านหน้าจากข้างหลัง ฝ่ า มือหนักกระแทกลงพวงมาลัยรถ กดแตรเสี ยงดังสนัน่ เพื่อเป็ นการระบายอารมณ์ “ เสื อกกับคนของกูนกั นะไอ้เด็กเมื่อวานซืน! ” เสี ยงทุม้ สบถลัน่ หุนหันเดินตาม คนที่ผา่ นเขาไปเหมือนมองไม่เห็นกันอย่างเคย “ พี่เอริ ! ”

329

เอริ มองผ่าน รี บสาวเท้าขึ้นบันไดไปชั้นสอง ปากเรี ยกหาแม่บา้ นที่กาลังเก็บกวาด อยูแ่ ถวนั้น “ ป้ าครับ อย่าให้ใครตามผมขึ้นไปข้างบนนะ ” คนรับคาสัง่ ถึงกับงงงัน เมื่อวานเจ้านายทั้งสองหายไปจากบ้านทั้งคู่ พอกลับมาอีก ครั้งก็กลับมึนตึงใส่เหมือนไม่เหลือความรักให้แต่ละฝ่ ายอีก ชินยะรู ้สึกขวางหูขวางตา เขากระโจนพรวดตามคนรักไปแต่แม่บา้ นคนเก่ารี บ ร้อนเข้ามาบอกเสี ยก่อนว่าคุณเอริ อยากอยูค่ นเดียว “ นัน่ เมียผม! ผมจัดการเองได้ ไม่ตอ้ งมายุง่ ! ” เขาผลักเธอออกห่าง ไม่ฟังเสี ยง ทัดทานของใครอื่น เอริ กามือแน่น ได้ยนิ หมดทุกอย่าง หวังอยากได้อะไรจากทาซึดะ ชินยะงั้นเหรอ? ความซื่อสัตย์ หรื อว่าจะเป็ นการให้เกียรติ? ..มันไม่มีท้ งั สองอย่างอยูน่ านแล้ว.. เรี ยวปากบางเม้มแน่น ผลุนผลันเข้าไปในห้องแล้วกดล็อคประตูก่อนที่ใครบางคน จะตามเข้ามาทัน ชินยะทุบประตูเหมือนคนบ้า ตะโกนใส่กาแพงที่วา่ งเปล่าเพราะรู ้ดีวา่ พี่เอริ จะต้องฟัง “ เปิ ดประตูให้ผมนะ! บอกให้เปิ ดไง!! ” เขายังทาตัวเป็ นเจ้าข้าวเจ้าของเหมือนเคย แค่นึกว่าคืนนี้คนรักจะออกจากบ้านไป อยูก่ บั ไอ้เด็กที่มนั แอบรักข้างเดียวมานานก็ยนื ไม่ติดที่แล้ว คนด้านในไม่สนใจ กระชากตูเ้ สื้ อผ้าให้เปิ ดออกแล้วควานหาเอกสารจาเป็ นที่ตอ้ ง มี เสื้ อผ้าที่พอจะใช้ได้อีกเล็กน้อยถูกกวาดลงกระเป๋ าใบใหญ่ พวกบัตรประจาตัวกับสัญญา เช่าหอพักถูกรื้ อออกมาวางกอง เอริ หนั ไปคว้ากระดาษเปล่า จดหมายลาออกเรี ยบง่ายถูกร่ างขึ้นอย่างรวดเร็ วก่อน จะปิ ดผนึกด้วยซองสี ขาว จมจ่อมอยูก่ บั ความเจ็บปวดของตนเองโดยไม่ไยดีกระทัง่ ความบ้า คลัง่ ของใครอีกหนึ่ง

330

รู ปถ่ายหลายสิ บใบที่ใส่กรอบพลาสติกตรงหัวเตียงถูกคว้าลงมาดูเป็ นหนสุดท้าย ก่อนที่เจ้าของจะออกจากห้อง ริ มฝี ปากเหยียดยิม้ ด้วยความสมเพช นึกเวทนาตัวเองที่ หลงใหลได้ปลื้มกับอ้อมกอดจอมปลอมนัน่ อยูเ่ ป็ นปี ..ก็แค่การหลอกลวง.. เขารื้ อภาพออกมาจากกรอบ ฉี กมันออกเป็ นสองส่วนคล้ายจงใจจะไม่ให้เหลือ ความทรงจาอื่นใดระหว่างกัน ชัว่ จังหวะหนึ่ง ดวงตากลมโตกลับสบเข้ากับประกายเงินจากวัตถุกลมวาวตรง นิ้วนางซ้าย ความรู ้สึกเสี ยดวาบแทงเข้ามาในอก หวนนึกถึงของขวัญครบรอบปี ที่อยูด่ ว้ ยกัน มันเป็ นแหวนแพลททินมั ที่ไม่มีการประดับอื่นใดนอกจากจะเป็ นทองคาขาวเนื้อ เกลี้ยงเท่านั้น เขาสวมติดตัวมาตลอด..เนิ่นนานกระทัง่ สี เนื้อตัดกับขอบแหวนจนซีดเซียว เอริ น้ าตาคลอ ยังจาได้ดีแม้กระทัง่ คาพูดที่กระซิบลงมาข้างหู ..ผมรั กพี่..ต่ อให้ ตายก็จะรั กแค่ คนเดียว.. ..คาพูดลอยลมอย่างนั้น..คงลืมง่ายกว่าเก็บให้รกหัวสิ นะ!.. นิ้วเรี ยวขยับ แทรกปลายเล็บเข้ากับตัวเรื อนแล้วพยายามดึงให้หลุด ความคับแน่น ที่บีบรัดลงมาบนปลอกเนื้อเสี ยดลงผิวกายจนขึ้นรอยห้อเลือด หยดน้ าตามากมายไหลพรั่ง พรู ..ออกไปจากชีวติ ของแต่ละฝ่ ายซะ..ไม่ตอ้ งมีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป.. วินาทีที่แหวนหลุดออกจากนิ้วเป็ นช่วงเดียวกับที่ใครบางคนก้าวเข้ามาในห้อง แรงกระแทกบานไม้หนาเสี ยงดังสนัน่ ทาให้คนบนเตียงหันขวับไปมอง เผลอปล่อยตัว แหวนร่ วงลงกับพื้น มันกลิง้ มาหยุดอยูแ่ ทบเท้าของผูม้ าใหม่ ชินยะยืนนิ่ง เขามองตามของแทนหัวใจด้วยดวงตาที่ตดั พ้อ “ หมายความว่าอะไร..” ......

331

Special 4 : Love is Blue [7] เอริ เงียบกริ บ หันหน้าหนีจากอารมณ์กราดเกรี้ ยวที่กาลังโหมกระพือ “ ผมถามว่าหมายความว่ายังไง!! ” เขาตะคอก ปราดเข้าไปกระชากแขนเรี ยวแล้ว รั้งหน้าให้แหงนเงย คนตัวเล็กกว่านิ่วหน้าด้วยความเจ็บ พยายามแกะมือที่แข็งเหมือนคีมเหล็กนัน่ ออก ห่างแต่ก็ไม่เป็ นผล “ คุณชินยะ ” แม่บา้ นที่ถูกสัง่ ให้เฝ้ าหน้าห้องหันรี หนั ขวาง อยากจะเข้ามาห้าม ปรามแต่กลับไม่กล้าพอ เอริ กดั ฟันแน่น ดวงตาคู่สวยตวัดมองอย่างเอาเรื่ อง “ ผมจะไปแล้ว ให้เด็กๆมาช่วยยกของที ” เจ้าตัวหันไปบอกคนใช้ในบ้านแต่คน ตรงหน้าไม่คิดจะยอมง่ายๆ “ หาตัวช่วยเหรอพี่เอริ ! คืนนี้อย่าหวังไปไหนมันเลย! ” ชินยะกาหมัด คว้าข้าวของ ขึ้นมาแล้วเปิ ดออก เทของด้านในลงกับพื้นอย่างหยาบคาย

332

เอริ ขมวดคิ้วแน่น ตรงเข้ายื้อกระเป๋ าแล้วกวาดลงไปตามเดิมหากฝ่ ายนั้นกลับรื้ อ ออกมาใหม่ เขาเหวีย่ งมันไปปะทะกับมุมห้องจนตัวล็อคหลุด “ ไอ้คนเฮงซวย! ” ร่ างบอบบางกัดฟัน สาวเท้าเข้าไปหวังจะเอาของคืนแต่กลับถูก ผลักตัวลงกระแทกกับเตียง บุคคลที่สามตื่นตะลึง ก้าวเท้าจะเข้ามาห้ามหากโดนตวาดให้ออกไป “ อยากถูกไล่ออกนักใช่ม้ ยั ! เรื่ องของผัวเมีย คนนอกอย่าเสื อก! ” เขากดแขน เพรี ยวลงกับฟูก พลิกตัวขึ้นคร่ อมทั้งร่ างนัน่ เอาไว้ “ ปล่อย! ” เอริ ดิ้นพล่าน มือข้างที่เป็ นอิสระข่วนลงบนเสี้ ยวหน้าจนได้เลือด ร่ างใหญ่สบถรุ นแรง ริ มฝี ปากร้อนผ่าวฉกวูบลงมาข้างใต้ มือแข็งกระด้างบังคับ บีบคางมนจนเป็ นรอยนิ้ว น้ าตาใสไหลพรากลงด้วยความเจ็บใจที่สุดท้ายก็ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ได้ตามเคย “ อย่าทาอะไรคุณเอริ นะคะ! ” เธอร้อนใจ ทาอะไรไม่ถูกเมื่อต้องทนมองเจ้านาย ตัวน้อยตกเป็ นเบี้ยล่าง ชินยะไม่ฟังเสี ยง มือใหญ่ตระโบมฉี กเสื้ อของคนรัก ใจคิดอยากแต่จะสัง่ สอนให้ หลาบจา อยากจะตอกย้าให้เจ็บแล้วลืมไม่ลงไปจนวันตาย ..ว่าเขาเท่านั้น..มีแต่เขาเท่านั้นที่แตะต้องได้!.. “ ไปให้พน้ ! ” เอริ รวบรวมแรงแล้วยันแผงอกกว้างสุดกาลัง เงื้อฝ่ ามือตบลงบน ใบหน้าคม ร่ างเล็กตะเกียกตะกายลงจากเตียง รวบตัวเสื้ อที่ขาดวิน่ ไม่มีชิ้นดีแล้วสาวเท้าหนี ชินยะก้าวตาม หวังลากตัวกลับเข้าไปเค้นถามให้รู้เรื่ อง เขากระชากไหล่บาง พอได้รับการต่อต้านก็กลับผลักตัวเบาหวิวนัน่ ไปปะทะกับ กาแพงด้านหลังเสี ยงดังลัน่ เอริ ร้องด้วยความเจ็บ นัยน์ตาพร่ ามัวในฉับพลันที่ถูกลากกลับเข้าไปในห้องนอน “ อย่าคิดหนี ไม่ง้ นั ผมเอาตายแน่! ” เขาขู่ “ ก็เชิญเลย! ให้มนั รู ้ไปว่าชาติน้ ีนายจะชัว่ จนกู่ไม่กลับ! ” เสี ยงสัน่ เครื อตะคอก

333

คนฟังร้อนวูบไปทั้งตัว โถมเข้าใส่คนด้านใต้แล้วระดมจูบไปทัว่ ร่ าง ความแค้น เคืองเปลี่ยนเป็ นใจร้อนระอุที่ท่วมท้นไปด้วยความพิศวาสในร่ างกายเบื้องหน้า “ ไปเรี ยกไอ้เร็ นมาสิ ไปเรี ยกมันมาเลย! ” ชินยะตวาดใส่เหมือนคนบ้า “ ให้มนั มาดูตอนเราเอากันดีม้ ยั บอกไปว่าไอ้หน้าโง่อย่างมัน มากสุดก็ได้แค่ แหงนคอมอง! ” “ ชั้นต่า! ” ใบหน้าหวานร้อนผ่าวด้วยความโกรธ ทั้งทุบทั้งจิกลงบนต้นแขนที่ โน้มร่ างเข้าหา ฝ่ ามือคู่น้ นั กระชากปลายเท้าให้แยกออกจากกันแล้วสอดตัวลงกึ่งกลาง รั้งแขนขึ้น ไปตรึ งไว้ดา้ นบนคล้ายจะบอกทางอ้อมว่าเขาหน้าด้านพอที่จะเล่นรักต่อหน้าคนใช้ในบ้าน “ ก็ดีแล้วนี่ที่พี่ได้คนต่าๆอย่างผมเป็ นผัวน่ะ ” เอริ ร้องไห้ดว้ ยความแค้นใจ ขยะแขยงสัมผัสจากอดีตคนเคยรักนัน่ จนสุดจะ ต้านทาน ..นี่ใช่ไหม..ที่นายเรี ยกว่ารักกัน?.. ..การกระทานัน่ ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ป่าแม้แต่นอ้ ย!.. “ ชินยะ! ” เสี ยงหนึ่งดังขึ้น ก้าวพรวดเข้ามาในห้อง คนด้านล่างเบิกตากว้าง อาศัยจังหวะที่เจ้าของชื่อชะงักไปผลักตัวคนข้างบนออก แล้วก้าวพรวดเข้าไปหาคนรักของพี่ชาย จุนยืนเงียบอยูด่ า้ นนอก มองซายูริที่ตรงดิ่งเข้ามาด้านในแล้วพาตัวเอริ ออกไป เขา ข่มอารมณ์ ก้าวเข้ามาขวางน้องเขยที่ต้ งั ท่าจะตามไปดึงตัวเอริ กลับมา “ อธิบายซะ..” เขากดเสี ยงต่า ไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่ องเฮงซวยแบบนี้ในบ้านได้ ยังไง “ คุณไม่ควรจะยุง่ เรื่ องของผมกับเมีย! ” “ ถ้าจะเรี ยกไอ้การขืนใจคนรักกันนัน่ ว่าเป็ นเรื่ องของผัวเมีย ฉันก็คงต้องเกี่ยว! เพราะเอริ มนั เป็ นน้องของฉัน! ” เขาเสี ยงดัง กาหมัดแน่นด้วยความที่อยากสัง่ สอนเต็มแก่

334

ซายุกอดน้องชายของคนรักเป็ นการปลอบใจ น้ าตาที่ไหลลงเพราะความโกรธ เคืองกันนัน่ ทาให้คนมองไม่สบายใจเท่าไหร่ นกั เขาพยักหน้าบอกให้แม่บา้ นที่สูอ้ ุตส่าห์ไป เรี ยกหาถึงห้องกลับไปพักผ่อน “ นี่มนั เรื่ องบ้าอะไร เอริ ! ” จุนหันมาไล่เบี้ยกับน้องเพียงคนเดียว เขาเองก็รู้ดีวา่ เอริ รั้นเหลือแสน ไม่แน่วา่ เรื่ องพวกนี้อาจเกี่ยวข้องกับผูช้ ายอีกหนึ่งที่รออยูห่ น้าบ้านนัน่ ก็ได้ เขาให้คนไปตามคนนอกเข้ามาในบ้าน อย่างน้อยมันก็เป็ นเรื่ องของเขาที่ตอ้ งรู ้วา่ ใครจะพาเอริ ไปไหน และไปด้วยสาเหตุอะไร “ ยามางิชิ เร็ น ” จุนตวัดสายตามองไปยังพ่อดารานายแบบหน้าตาดีอีกหนึ่ง ถึงจะ ไม่ชอบหน้าชินยะยังไงก็แล้วแต่ มันก็คงมีภาษีดีกว่ายามางิชิ เร็ นตรงที่เป็ นแฟนของน้องเขา เอริ เงยหน้าขึ้น รวบตัวเสื้ อเข้าหากันด้วยหน้าที่ร้อนจัด การดูถูกซ้ าแล้วซ้ าเล่าด้วย การระบายอารมณ์ลงกับร่ างกายของเขาเป็ นสิ่ งเดียวที่ไม่มีวนั จะยกโทษให้เป็ นอันขาด “ ผมมารอรับพี่เอริ ไปอยูด่ ว้ ยกัน ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้บอกไว้ก่อน ” เร็ นก้มหัวให้ พยายามข่มใจกับเสี้ยวนาทีที่ปล่อยให้พี่เอริ คลาดสายตา เขาควรจะวางใจงั้นเหรอว่าไอ้หมอนี่จะไม่ทาร้ายคนที่รักขนาดนั้นซ้ าสอง “ คิดจะพาเอริ ไปไหน มันใช่การตัดสิ นใจของนายรึ ไง! ” จุนหัวเสี ย โยนโทษให้ คนมาใหม่ “ เรื่ องนี้ไม่เกี่ยวกับเร็น ” เอริ กา้ วเข้ามาขวาง ดึงตัวพี่ชายเอาไว้พร้อมกับพูดหนัก แน่น “ แต่ถา้ จะให้เกี่ยวก็ได้..เอริ ยงั ไม่ได้แนะนา ” เจ้าตัวดึงแขนคนด้านข้างเข้ามา ไม่สนใจอะไรกับผูช้ ายอีกหนึ่งที่ยนื จ้องหน้าแทบ จะกินเลือดกินเนื้อ “ ยามางิชิ เร็ น เป็ น ‘แฟนใหม่’ ของเอริ เอง ” ซายูรินิ่งอึ้ง หันไปมองสบตากับจุนด้วยความตกใจ ความสงสัยทั้งหมดแม้วา่ มัน จะมากมายแต่ก็ยงั เทียบไม่ได้กบั ใครอีกคนที่ได้ข้ ึนชื่อว่าเป็ นอดีตไปแล้ว “ อะไรกันเอริ ..แล้วชินล่ะ ” ร่ างเล็กคว้าน้องชายที่ต้ งั ท่าจะถลันเข้าไปกระชากตัว เอริ กลับมาไว้แน่น

335

ชินยะข่มอารมณ์ไว้จนสุดความสามารถ หมัดทั้งสองกาเข้าหากัน รวดร้าวไปทั้ง หัวใจจนเหมือนกาลังถูกกดให้จมใต้น้ า แววตาเย็นชาของคนเคยรักจงใจมองเลยผ่านเขาไป จริ งๆ เขาพูดไม่ออก ลาคอตีบตันไปหมด เสี ยงที่ควรจะตะโกนบอกความเป็ นเจ้าของได้ อย่างเคยกลับแหบแห้ง กระบอกตาร้อนผ่าวไปทัว่ ทั้งที่ไม่เคยเป็ น ..แค่คาเดียวเท่านั้นเอง.. ..มีคนใหม่เพียงชัว่ ข้ามคืน.. “ เราเลิกกันแล้วครับ เขาเองก็มีผหู ้ ญิงคนใหม่ อีกไม่นานคงจะพาเมียกับลูกใน ท้องของเธอมาฝากเนื้อฝากตัวพวกพี่ๆ ” เอริ ประชด ยิม้ เยาะแม้จะขื่นขม มันเป็ นความจริ งที่ ยังคงตอกหน้าไว้ไม่สร่ าง “ ไม่จริ ง! ” คนเป็ นพี่ถึงกับตกตะลึง หันไปคาดคั้นเอากับน้องที่ไม่ยอมปฏิเสธสัก คาแม้วา่ จะคะยั้นคะยอแค่ไหน จุนยืนเงียบ นัยน์ตาแข็งกร้าวด้วยความเดือดดาล เขามองกวาดไปทีละคนตั้งแต่เอริ เร็ น..แล้วก็นอ้ งเขยเฮงซวยตรงหน้าที่ไม่เคยจะทาเรื่ องดีในครอบครัวเลยตั้งแต่จบั ตัวเอริ ไป กักขังไว้ พรากน้องไปจากอกเขาแล้วยังทาลายหัวใจที่พี่แสนจะทะนุถนอมให้ยอ่ ยยับลง ..เอริ พดู มาทั้งน้ าตา..ทาเป็ นเข้มแข็งแต่กลับร้องไห้อยูใ่ นใจ.. “ พูดมาอีกครั้งซิ เอริ ว่ามันเป็ นความจริ ง ” เขาถาม ฝ่ ายนั้นได้แต่จอ้ งกลับ มีเพียง หยดน้ าใสที่ร่วงลงอาบแก้มเป็ นตัวยืนยันก่อนที่มนั จะแห้งเหื อดไป “ ช่างเถอะ..” เสี ยงสัน่ เครื อพึมพา ฉุดแขนคนรักคนใหม่ข้ ึนไปด้านบน “ เอริ จะมาเคลียร์งานแล้วกลับไปอยูซ่ างะ เร็ นคงไปๆมาๆ ถ้าพวกพี่จะไปเยีย่ ม บ้างก็คงดี ” นัยน์ตาสี อ่อนเยียบเย็น “ แต่อย่าพา ‘เขา’ มาด้วย ” จุนขบกรามกรอด มองตามแผ่นหลังเล็กที่ลบั หายไป ทาซึดะ ชินยะผลักตัวพี่ชาย คนสวยออกห่างแล้วถลันจะตามแต่เจ้าของบ้านกลับเข้ามาขวางไว้ “ ผูห้ ญิงคนนั้นเป็ นใคร! ”

336

“ ผมจะพูดครั้งสุดท้าย นี่ไม่ใช่เรื่ องของคุณ! ” ชินยะเสี ยงแข็ง ก้าวเท้าตามแต่กลับ ถูกกระชากคอเสื้ อ แรงเหวีย่ งที่ไม่นอ้ ยนักกระแทกเข้ามาตรงมุมปากได้รูปจนตัวสูงใหญ่ลม้ ทั้งยืน “ ไอ้ชาติชวั่ ! กูเตือนมึงแล้วใช่ม้ ยั ! ” จุนต่อยซ้ าลงอีกหน หมัดหนักๆนัน่ เรี ยกเลือด จากคนตรงข้ามได้ไม่ยาก “ จุน!! ” ซายูริเบิกตากว้าง รี บวิง่ เข้าไปยื้อแขนแกร่ งของคนรักออกห่าง โถมตัว เข้ากอดฝ่ ายนั้นเอาไว้ไม่ให้ลงมือกับน้องชายเพียงคนเดียว “ จุนอย่า! ฉันขอร้อง! ” ร่ างสูงสบถลัน่ ผละออกจากน้องเขยที่ลม้ ลงไปนอนกอง อารมณ์เดือดดาลจนหยุด ไม่อยู่ จาได้ท้ งั สองตา..ได้ยนิ ชัดสองหูวา่ คนตรงหน้าที่ทรยศน้องของเขาเป็ นคนๆเดียวกับที่ เดินเข้ามาคุกเข่าสารภาพว่าทาเรื่ องเลวร้ายลงไป แต่หลังจากนี้จะดูแลเอริ ดว้ ยชีวติ จะไม่ทา ให้ร้องไห้อีกแม้แต่นอ้ ยเลย ..ชัว่ นัก!.. “ มึงจาได้ม้ ยั ว่าพูดอะไรเอาไว้! ” เขากระชากเสี ยง “ เห็นน้องกูไม่มีหวั ใจรึ ไง!! คิด อยากทาอะไรกับมันก็ทา ถ้ามึงสาบานว่าจะรักแล้วทาไม่ได้ คิดว่าพูดแล้วต้องกลืนน้ าลาย ตัวเอง มึงจะพูดมาทาไม! ไปให้ความหวังมันเพื่ออะไร!! ” ชินยะนัง่ นิ่ง ยกมือขึ้นปาดหยดเลือดตรงมุมปาก ความเสี ยใจทั้งหมดพุง่ เข้าเกาะ กุม เขาไม่คิดตอบโต้..รู ้ดีดว้ ยซ้ าว่ามันยังน้อยเกินสาหรับความปรานีในครั้งนี้ เขาทากับพีเ่ อริ มากกว่าเป็ นเท่าตัวนัก ..ขอโทษครับพีเ่ อริ ..ผมขอโทษ.. ..ขอโทษในความโง่งมทั้งหลาย.. “ ผมขอโทษ..” เขาเอ่ยปาก แต่กลับถูกอีกฝ่ ายปั ดทิ้งไม่ไยดี “ เก็บคาขอโทษของมึงไว้เถอะ แล้วตอบคาถามกู! ” จุนฟิ วส์ขาด สัง่ ให้ ซายุข้ ึน นอนทั้งที่เจ้าตัวยังอิดออด เรื่ องนี้มนั เป็ นเรื่ องของเขากับชินยะ สัญญาลูกผูช้ ายที่ลนั่ ปากไป แล้ว ถ้าไม่ชดใช้ให้สาสมก็จะต้องได้รับการตอบแทนให้หนัก! ใบหน้าคมทอแววโกรธเคือง รอให้ภรรยาขึ้นไปด้านบนก่อนถึงได้พดู เสี ยงกร้าว

337

“ ถ้าตอบไม่ได้..คงรู ้สินะว่าจะเป็ นยังไง..” ...... ซายูริลนลานตามน้องชายของคนรักขึ้นมาด้านบน ร่ างเล็กหันซ้ายหันขวา สุดท้าย ก็กล้าๆกลัวๆที่จะผลักประตูเข้าไปด้านใน ดวงตาสี เทาหวานตกตะลึงเมื่อเห็นแขกที่มาใหม่กอดปลอบใครอีกคนไว้แนบอก ยามางิชิ เร็ นผละออกเพื่อรักษามารยาทในขณะที่เอริ ร้อนรนปาดน้ าตาทิ้ง “ อ..เอ่อ ” เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะเริ่ มต้นด้วยเรื่ องอะไร “ เข้ามาสิ ครับพี่ซายุ ไม่ตอ้ งเกรงใจกันหรอก ” เอริ ฝืนยิม้ เก็บของที่ระเนระนาด อยูบ่ นพื้นเข้ากระเป๋ าใหม่ “ เดี๋ยวเอริ จะไปแล้ว อย่างน้อยก็มีแค่โอกาสนี้ที่เราจะได้คุยกัน ” “ ทาไมต้องไปด้วยล่ะเอริ ” ซายุใจหาย เดินเข้ามานัง่ ด้วยตรงมุมเตียง “ ผมไปรอข้างล่างนะครับ ” เร็ นถอยห่างออกมา เป็ นฝ่ ายช่วยเก็บเศษรู ปถ่ายที่ถูก ฉี กทิ้งบนพื้นออกไปแทน ..ควรจะดีใจหรื อเปล่า.. “ แล้วทาไมต้องอยูล่ ่ะครับ มันมีประโยชน์อะไรที่จะต้องอยูด่ ว้ ยเหรอ ” เอริ มอง ตามประตูที่ถูกงับลงแผ่วเบา เมื่ออยูก่ นั ตามลาพัง ความอ่อนแอในใจก็ตีต้ืนขึ้น น้ าตาร่ วงแต่ถึงอย่างนั้นก็แสร้ง ทาเป็ นหัวเราะ ซายูริรู้สึกมีกอ้ นอะไรแข็งๆค้างอยูใ่ นลาคอ น้องชายของเขาเอง..ทาไมจะไม่รู้จกั นิสยั ถึงแม้ชินยะจะเจ้าชู ้ แต่เขาก็รู้แก่ใจว่าถ้าหมอนัน่ รักใครแล้วก็จะรักจริ ง “ เอริ ..ไม่รักชินยะแล้วเหรอ ” ดวงตาสี อ่อนชะงักกึก มองเงาสะท้อนของตัวเองจากบานกระจก ความเศร้าสร้อย ที่ไม่วา่ จะปิ ดบังให้อยูใ่ ต้หน้ากากของความแข็งกระด้างเพียงไรมันก็ได้แค่เพียงฉาบทาไว้ บางเบา

338

นิ้วเรี ยววางทาบบนภาพร่ างจากโครงหน้า แตะที่หยดน้ าตาจอมปลอมบนกระจก บานใหญ่หากไม่อาจจับต้องอะไรได้เพราะมันก็เป็ นแค่เงา..สัมผัสบนผิวแก้มเย็นชืดนี้ ต่างหากที่เป็ นของจริ ง ..อะไรคือความเศร้า..อะไรคือความสุข.. ..พบการนอกใจคือความเศร้า..การมีรักใหม่คือความสุข..อย่างนั้นใช่ไหม.. ..หรื อการห่างกันคือความเศร้า..การอยูด่ ว้ ยกันคือความสุข.. ..ใครช่วยตอบที.. “ นัน่ สิ นะครับ..ไม่รักกันแล้วงั้นเหรอ ” เอริ ปาดน้ าตาทิ้ง คาถามที่พดู เหมือนจะ ฝากออกไปย้อนความให้คนที่กระทาผิดลองคิดทบทวน ไม่อยากจะเหลือเยือ่ ใยหรื อความทรงจาอื่นใดระหว่างกัน ทุกครั้งที่หลับตาก็มีแต่ ภาพของคนรักที่ไปกกกอดกับคนใหม่ เห็นความรักของเขาเป็ นของตาย เขาควรจะแสดงให้ ฝ่ ายนั้นรู ้ไว้บา้ งว่ายังมีทางไป ไม่ใช่คนที่รอแต่เศษเดนความรักอย่างเก่าเคย ..แต่..ทาไมไม่มีความสุขเลย.. “ พี่ไม่รู้จะพูดอะไรได้..ที่พี่มานี่ ไม่ใช่เพราะชินยะฝากมา เพราะฉะนั้น..ที่พี่พดู ก็ ออกมาจากใจของพีเ่ อง ” มองตาน้องตัวน้อยที่รักและเอ็นดูมาโดยตลอด “ ชินรักเอริ มากนะ หมอนัน่ ไม่เคยรักใครมาก่อน มีเอริ เป็ นคนแรก คนเดียว และพี่ ก็มนั่ ใจว่ามันจะมีเอริ เป็ นคนสุดท้าย ” เอริ ถอนหายใจ ดึงมือออกจากการเกาะกุมแล้วเก็บของลงกระเป๋ าอีกครั้ง รู ดซิปปิ ด ให้เข้าที่ มีจดหมายที่เตรี ยมจะยืน่ ขอลาออกเป็ นครั้งที่สองของชีวติ วางอยูต่ รงโต๊ะ มันปิ ด ผนึกเรี ยบร้อยและเขียนถึงฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ เป็ นใจความสั้นๆที่ไม่มีความนัยอะไรทั้งสิ้น “ คนรักกันเขาไม่ทากันแบบนี้หรอกครับ ” “ แต่วา่ ..ชินคุยกับจุนอยู่ มันต้องมีเหตุผลสิ ” ซายูริทว้ ง รี บรั้งแขนน้องอีกคนที่ กาลังจะก้าวออกนอกห้อง “ ไม่วา่ จะสาเหตุอะไรก็ตาม สิ่ งที่เขาหยิบขึ้นมาอ้างมันไม่สามารถลบล้างการ กระทาที่เขาทากับเอริ ได้ เอริ ให้โอกาสเขาหลายครั้งแล้ว แทนที่จะพูดกันด้วยเหตุผลกลับไล่

339

ให้ไปให้พน้ เขาคิดจะปกป้ องเอริ จากอะไร?..ทั้งที่เขายังปกป้ องเอริ จากความโกรธของ ตัวเองไม่ได้เลย มันหมดเวลาจะมารับฟังแล้วครับ ” ร่ างเล็กเปิ ดประตูออกมา สองขาชะงักไปก้าวหนึ่งเมื่อสายตาสบเข้ากับคนที่ยนื นิ่ง เงียบอยูด่ า้ นนอก ซายูริที่ร้อนรนจะมาขอร้องให้หายโกรธก็ได้แต่เฉยเสี ย ดวงตาของทั้งสองประสานตรง คูห่ นึ่งเฉยชาหากยังมีความสัน่ ไหวอยูภ่ ายใน อีกคู่ หนึ่งอ้อนวอนผ่านราวกับจะขอโอกาสอันแสนริ บหรี่ ..แต่ก็เท่านั้น อีกคนจงใจผละจากไป ก่อนเอง “ ฝากพี่จุนด้วยนะพี่ซายุ เอริ คงไม่กลับมาแล้วล่ะ ” “ อ..เอ๋ ” ซายูริละล่าละลัก ทาอะไรไม่ถูกไปชัว่ ขณะ ได้แค่ยนื มองน้องของคนรัก ก้าวผ่านไป ชินยะหลับตานิ่ง ตัดสิ นใจก้าวตามแล้วคว้ากระเป๋ าของอีกฝ่ ายขึ้นมาถือ ยื้อยุดไว้ กับตัวแทนคาขอร้อง “ ได้โปรด..อย่าไปจากผม ” ใบหน้าคมหมองลง ในชีวติ ไม่เคยยอมใครเท่านี้มา ก่อนแม้แต่กบั พ่อหรื อพี่ชาย มาวันนี้..เขายอมแพ้อย่างราบคาบให้กบั คนตัวเล็กๆคนหนึ่งที่มี อิทธิพลทุกอย่างมาโดยตลอด เอริ ไม่สนใจ จ้องกลับด้วยดวงตาแน่นิ่ง ไม่ฉายแวว ไม่สะท้อนความรู ้สึก ไม่มี ความหวัน่ ไหวหรื อความลังเลอะไรทั้งสิ้น “ ช่วยบอกเหตุผลมาสักข้อว่าทาไมฉันถึงต้องฟังคาขอจากคนสับปลับอย่างนาย ” น้ าเสี ยงเย้ยหยัน “ วันที่ฉนั เคยกอดแล้วก็ขอร้องนายแบบนี้ มันถูกรับฟังบ้างรึ เปล่า? เปล่า เลย..มีแต่คาว่า อย่ามางี่เง่าด้วย..ถูกมั้ย ” ร่ างใหญ่นิ่งงัน เผลอปล่อยมือออกจากฝ่ ายนั้น รถคันสวยของใครบางคนจอด เทียบอยูห่ น้าบ้าน..และก็โดยความยินยอมพร้อมใจของอดีตคนรักที่ตอ้ งการจะมีรักใหม่ โดยเร็ วที่สุด ..โง่นกั ..ทาตัวเก่งกาจ..อยากตัดสิ นใจเอง.. ..คิดว่าฉลาดนักเหรอ คิดว่าเก่งนักเหรอ ชินยะ..

340

..สุดท้ายก็ทาอะไรไม่ได้สกั อย่าง.. ..ไม่เว้นแม้แต่การรักษาความรักให้คงอยู.่ . ....................................................................................... ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮเพิ่งจะวางสายจากเพื่อนรักที่โทรมาถามไถ่เกี่ยวกับสาวสวยใน สังกัด อามาโนะ ยูมิที่ดูเหมือนจะทาเรื่ องเลวร้ายเอาไว้อย่างหนักหน่วง ความจริ งจากปาก ชินยะมันน่าเชื่อถือมากกว่าหาข้อมูลจากแหล่งอื่นอยูแ่ ล้ว..และเพื่อนเขาก็โกรธเอามากด้วย ถ้าเพียงแต่มนั จะยังระงับอารมณ์ได้แล้วไม่สงั่ การอะไรลงไปจนเกินงาม เขาละออกมามองน้องชายของเพือ่ นตอนที่คนตรงข้ามวางจดหมายลาออกลงบน โต๊ะ ท่ามกลางความงุนงงของเลขาที่ยนื รอพูดคุยเรื่ องการประชุม เขาสัง่ ให้เธอออกไป พร้อมกับถามหาเหตุผลที่เหมาะที่ควรจากเอริ “ ไม่มีอะไรนี่ครับ..พ่อเอริ อายุมากแล้ว ” เอริ เลี่ยง อยากกัดปากตัวเองนัก อยากทุบ ใจตัวเองให้มนั แหลกเช่นกัน ..แม้กระทัง่ ป่ านนี้ก็ยงั ห่วงหา ยังปกป้ องทาซึดะ ชินยะอย่างเคย.. “ มันมากกว่านั้น เอริ ..เหตุผลแค่น้ ีไม่สามารถทาให้พี่ยอมรับการตัดสิ นใจของเอริ ได้ ” เรี ยวเฮบอก “ แต่เอริ อยากกลับซางะ..” คนดื้อรั้นกว่าใครยังคงยืนยัน ก้มหน้าลงต่าเพราะไม่ อยากถูกจับผิดหรื อมองทะลุความอ่อนแอที่ซุกซ่อนอยูเ่ ลย “ อยากกลับหรื ออยากหนี ? เอริ ที่พี่รู้จกั ไม่อ่อนแอแบบนี้หรอก ความเข้มแข็งที่ทา ขึ้นก็มีแค่ฉาบฉวย หนีไปได้แต่ตวั หนีใจตัวเองไม่พน้ ” เขาเอนหลังพิงเบาะนุ่ม ฉี กซอง จดหมายที่วา่ ออกมาอ่าน หมุนปากกาในมือเล่นอย่างชัง่ ใจ “ พี่จะเซ็นให้ในกรณี เดียวเท่านั้น..ถ้าเอริ พดู ออกมาตอนนี้ ให้ชดั ๆและหนักแน่น ว่า ‘ไม่ได้รักทาซึดะ ชินยะ’ อีกแล้ว ”

341

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ชะงักกึกในทันทีเหมือนกับถูกสาดด้วยน้ าเย็น คาพูดที่ ควรจะตอบกลับเลยได้แต่เงียบหายแล้วถูกกลืนเก็บ ในเมื่อการนิ่งงันคือคาตอบ ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮเลยเลือกที่จะฉี กจดหมายลาออกนัน่ ทิ้ง “ พี่จะเตือนในฐานะพี่ชายอีกคน เมื่อไหร่ ที่ตกลงใจว่า‘ไม่รัก’ทาซึดะอีกต่อไป ค่อยกลับมาใหม่ ” เอริ เม้มปากแน่น พยักหน้ารับคาบอกของเพื่อนพี่แล้วกลับออกมา ..นี่เหรอคนเข้มแข็ง..บอกว่าไม่รักสักคายังพูดไม่ได้เลย.. “ พี่เข้าไปทาอะไร..” เสี ยงห้วนสั้นโพล่งขึ้นจากเชิงบันไดหนีไฟ สาวเท้าเข้ามา คว้าแขนเรี ยวเอาไว้ตอนที่อีกฝ่ ายตั้งท่าจะเดินหนี ..ไม่ชอบความเย็นชาที่ส่งมาหา..ไม่ชอบการเมินเฉย.. ไม่ชอบอะไรทั้งนั้นสาหรับการที่พี่เอริ แสดงออกว่าเขามันไม่มีตวั ตนในสายตา พี่ เอริ มองผ่านราวกับว่าเขาเป็ นแค่คนนอก คาพูดคาจาระหว่างกันแทบนับคาได้ ปฏิเสธที่จะ อยูบ่ า้ นเดียวกันแต่กลับให้ไอ้ยามางิชิ เร็ นเป็ นคนไปรับไปส่ง จงใจเหมือนจะควงแฟนใหม่ เยาะเย้ย ..ไม่รับรู ้เลยเหรอว่าเจ็บมากแค่ไหน!.. เอริ ตวัดสายตาขึ้นมอง หยดน้ าคลอเอ่ออยูภ่ ายใน พยายามท่องแล้วท่องอีก สัง่ ให้ ใจมันบังคับสมองออกมาเป็ นคาพูด เพียรย้าซ้ าๆอยูห่ ลายต่อหลายหนกับตัวเอง ..พูดสิ ..ว่า ‘ไม่รัก’.. ..พูดสิ !! ไอ้คนโง่!.. “ อย่าเงียบกับผมได้ม้ ยั ! ขอร้องเถอะ พี่จะด่าจะว่ายังไงก็ยอม ขอแค่อย่าเงียบ! อย่า มองเหมือนผมเป็ นคนอื่น ” ชินยะพร่ า คว้าตัวบอบบางเข้ามากักในอ้อมแขนทั้งแรงผลักที่ พยายามดึงดันออกห่าง เอริ ไม่โต้ตอบอะไรสักคา นัยน์ตาสี อ่อนมองเลยผ่านไปทางอื่น มีแต่กิริยาเท่านั้นที่ แสดงอาการต่อต้าน ในหัววนเวียนอยูแ่ ต่ภาพที่ตวั เองเฝ้ าอ้อนวอนให้คนรักเห็นใจ ขอแค่ มองมา ขอแค่ไม่ทอดทิ้ง ขอแค่อยูด่ ว้ ยสักชัว่ โมง เลือกกันบ้าง..แม้เพียงชัว่ วินาทีเดียวก็ยงั ดี

342

..แล้วไง..ได้รับแต่การปฏิเสธทั้งหมด!.. “ พี.่ .ผมขอโทษ ผมรู ้วา่ ผมผิด ขอโอกาสให้ผมอีกครั้ง ผมสาบาน..ผมสัญญา..” “ พอเถอะ ” เสี ยงหวานสัน่ พร่ า ยอมปริ ปากออกมาเหมือนจะฝื นทนเต็มที “ ฉัน.. ไม่..” ..รังเกียจ..อ้อมกอดที่เคยสาบาน..สัญญาว่าจะมีแค่กนั และกัน.. ..ประโยชน์อะไรในคามัน่ พวกนั้น..เท่าที่เห็นก็แค่คาพูดลอยลม.. “ ฉัน..ไม่รักนายแล้ว..” เอริ กดั ฟันพูด เบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนกว้าง “ ต่าง คนต่างแยกกันตรงนี้พอ อย่ารั้งมันเลย ” เขารู ้สึกราวกับว่าถูกทุบเข้าที่ทา้ ยทอย ดวงตาพร่ าเลือนเหมือนกับทุกอย่างหยุดนิ่ง ไร้วแี่ ววของชีวติ ที่จะดาเนิน ..ถ้าการเริ่ มต้นของเรามันเจ็บปวดแค่ไหน.. ..จุดจบระหว่างเรามันก็เจ็บปวดมากกว่านั้นเป็ นเท่าตัว.. “ ไม่..” เขาปฏิเสธ ดึงร่ างอีกคนไว้แน่น บังคับให้จอ้ งมองมาที่ตา เขายังคงเชื่อมัน่ อย่างล้นเหลือว่าต่อให้ตาย พี่เอริ ก็ไม่มีวนั เลิกรักเขา ต่อให้พดู อะไรมากมายหรื อแสดงท่าที เกลียดชังกันมากเท่าไหร่ “ พี่โกหก!! ” ..ไม่มีทางที่จะไม่รัก.. “ ไม่อยากจะ..รัก ” เอริ หลบตาคนตรงหน้า น้ าตาหยดใสไหลพรากลงอาบแก้ม เมื่อหลุดคาพูดนั้นออกไป แทนที่หวั ใจจะว่างเปล่าเหมือนถูกปลดปล่อย แทนที่จะเป็ นอิสระจากความรักที่ มัดตรวนไว้อย่างที่คิด มันกลับรู ้สึกเหมือนถูกถ่วงลงใต้น้ า ทุรนทุรายหาทางออกคล้ายจะไร้ หนทาง..โกหกทุกประโยค แขนแกร่ งโอบเข้ามารอบเอว ใบหน้าคมซุกลงแนบกลุ่มผมหอมแล้วพร่ าพูดแต่คา ว่าขอโทษ ความเงียบรอบด้านเหมือนกับปราการที่ลอ้ มรอบตัว

343

เนิ่นนาน..จนลืมเวลาเมื่อปลายจมูกโด่งซุกลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่ น ริ มฝี ปากร้อน ผ่าวทาบลงแผ่วเบาข้างแก้ม แขนเรี ยวยกขึ้นกอดแผ่นหลังกว้างเบื้องหน้าด้วยความเผลอไผล ..ความอบอุ่นที่อยากได้คืนมานักหนา เสี ยงลิฟท์ดา้ นหลังแทรกเข้ามาเหมือนเป็ นวินาทีที่ช่วยฉุดดึงสติของคนที่เผลอตัว ไปให้กลับคืน เอริ ดนั ตัวออกจากอดีตคนรัก ร้อนรนปาดน้ าตาทิ้งตอนที่ประตูลิฟท์เปิ ดออก ก้าวเท้าจะเดินออกห่างแต่คนที่เหลือยังคงยื้อแขนไม่ปล่อย “ กลับมาหาผมเถอะ ” ใบหน้านวลเงยมอง ดวงตาตื่นตะลึงกับคาที่มีอิทธิพลไม่ต่างจากกรงทองที่รอคอย การกักขัง กรงที่หล่อเลี้ยงชีวติ และหัวใจแต่ก็ไม่อาจทาให้เจ้าของร่ างเป็ นอิสระจากเจ้านาย ตัวได้เลย อาจจะต้องรอคอยการได้รับความรักเหมือนเก่า อาจจะต้องถูกทอดทิ้งเหมือนเดิม ที่ผา่ น “ นึกว่าหายไปไหน..” น้ าเสี ยงเย้ยหยันดังขึ้น ริ มฝี ปากแต้มสี ชาดเหยียดออกด้วย ความดูถูก เอริ หนั ไปมองบุคคลที่สามที่เพิง่ จะออกจากลิฟท์ ปลายรองเท้าส้นสูงกระทบกับ พื้นปูหินอ่อนดังกึก ดวงหน้าที่ฉาบทาไว้ดว้ ยความเจ้าเล่ห์เพทุบายมองผ่านไปยังผูช้ าย ด้านหลัง อามาโนะ ยูมิกา้ วเข้ามาแทรกกึ่งกลางระหว่างคนทั้งสอง เธอล้วงลงไปในกระเป๋ า ถือราคาแพงแล้วหยิบแท่งเรี ยวยาวบางอย่างออกมา มันขึ้นแถบสี ฟ้าเป็ นสองขีด “ ดีใจด้วยนะพี่ชิน ฉันท้องสมใจพี่แล้วจริ งๆ ” เจ้าหล่อนโยนทิ้งลงบนพื้น หัน หน้ามายิม้ เยาะกับแฟนเก่าของคูน่ อน ร่ างเล็กตกตะลึง มองไปยังคนทั้งสองที่เคยปั้ นหน้าหลอกลวง ผูช้ ายที่เอาแต่โกหก กับผูห้ ญิงที่ใช้ทุกเวลาในการแย่งชิง ..ยังมีอะไรจะเล่นตลกอีกมั้ย!!.. นัยน์ตาสี น้ าตาลอ่อนตัดพ้อคนรัก แฝงแววความชิงชังที่กาลังเริ่ มก่อตัว หุนหันลงบันไดหนีไฟไปโดยที่อีกฝ่ ายตามไม่ทนั

344

เอริ ร้องไห้โฮ สองขาที่วงิ่ ลงมาตั้งแต่ช้ นั บนสุดหยุดตรงขั้นพักทั้งที่กา้ วลงได้แค่ ไม่กี่ช้ นั ไม่มีวแี่ ววของคนที่ขอให้เรื่ องรักระหว่างกันกลับคืนจะลงมาตามหา ร่ างเล็กทรุ ดตัวลงนัง่ พิงขอบผนังแข็ง กอดตัวเองเอาไว้พร้อมกับเริ่ มต้นร้องไห้ ด้วยความเสี ยใจ ..คุณควรรู้ อะไรไว้ อย่ าง ไม่ ว่าจะยังไงก็ตาม.. ..คุณทาให้ ชีวิตคู่สมบูรณ์ ไม่ ได้ .. ..พี่เขา..อยากมีลกู .. มือบางยกขึ้นปิ ดเสี ยงสะอื้น เสี ยงเดิมยังคงกึกก้องในความทรงจา คาพูดตอกย้าที่ ตราหน้ามา มันเสี ยดแทงใจคนได้ยนิ จนเจ็บร้าว ทรมานเหมือนจะตายลงเดี๋ยวนั้น ..ตอนเรานอนด้ วยกัน เราปล่ อยมันตามธรรมชาติ.. ..เมื่อไหร่ ที่ฉันแน่ ใจว่ าท้ อง ฉั นจะโทรบอกคุณเป็ นคนแรก.. ..หวังว่ าคงหลีกทาง.. “ ทาไม ชิน..ฮึก..” ก้มหน้าลงซุกเข่า น้ าตาเปรอะเปื้ อนไปทัว่ สองข้างแก้ม “ ทาไม ถึงทาร้ายกันได้ลง..” ยูมิตรงเข้ามากอดแขนรุ่ นพี่ ทาเสี ยงออเซาะตามความตั้งใจเดิม มันก็แค่บทบาท สมมติ ใครฉลาดก็อยู่ ใครโง่ก็เสี ยไป..เท่านั้นเอง “ เธอมันหน้าด้าน! ” ชินยะสบถ แกะมือที่คล้องเกี่ยวเอาไว้ออกห่าง แค่น้ ีเขาก็ปวด หัวแทบตายอยูแ่ ล้วด้วยซ้ า! ยูมิยกั ไหล่ ก้มเก็บแถบทดสอบการตั้งครรภ์ใส่ไว้ในกระเป๋ า เธอบอกว่าเดินเอาไป อวดพวกพนักงานจนจะหมดทั้งสตูดิโอแล้ว ใครๆก็ยนิ ดีที่เธอจะได้มาร่ วมตระกูลกับพวก ทาซึดะ “ ไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยเหรอ หรื อจะให้ฉนั ไปทาแท้งดีละ่ ” เธอต่อรอง บอก ว่าถ้าอย่างนั้นก็เตรี ยมตัวรู ้สึกผิดไปตลอดชีวติ เอาเองเถอะ ร่ างสูงนิ่งค้าง เขาสับสนจนแทบบ้ากับความจริ งที่ได้ยนิ ชีวติ นี้เขาไม่สามารถ ปล่อยพี่เอริ ไปได้ แต่..เขาเองก็ไม่อาจทอดทิ้งเลือดเนื้อของตนไปได้เช่นกัน

345

“ อามาโนะ ยูมิ ” เสี ยงทุม้ ต่าที่แฝงความอบอุ่นและนุ่มนวลของท่านประธานดัง ขึ้นหน้าห้องทางานใหญ่ เด็กสาวหันขวับไปมอง เนื้อตัวเต้นเร่ าด้วยความรู ้สึกชอบพอกับท่าทางภูมิฐานที่ มากกว่าคนตรงหน้าเธอมากนัก ฐานะการเงินและอานาจในมือเป็ นสิ่ งเย้ายวนใจ ไม่วา่ พวกผูห้ ญิงที่ไหนก็อยากได้ คนรวยกันทั้งนั้น เธอไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหนเลยโดยเฉพาะอย่างยิง่ สาหรับคนที่กาลัง จนตรอกอย่างเธอ “ คุณเรี ยว..” เสี ยงเรี ยกเจือจริ ตหญิงเอ่ยขาน แววตาเจ้าชูอ้ ย่างคาลือโจ่งแจ้งออกมา ไม่มีปิดบัง ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮมองตรงมายังชินยะ เขาพยักหน้าให้ฝ่ายนั้นออกไปพร้อมกับยิม้ ละมุน ท่าทีที่เจือเสน่ห์อ่อนโยนนั้นดึงดูดใจใครหลายต่อหลายคนมามากแล้ว “ ผมอยากคุยกับคุณเป็ นการส่วนตัว..สองต่อสอง ” เขาก้มหัวให้นอ้ ยๆ เดินผ่านมา ยืนเคียงข้างสาวเจ้า ความสูงที่ต่างระดับกับร่ างกายใหญ่โตนัน่ เกือบจะเบียดเสี ยดให้เจ้าหล่อนจมหาย กลิ่นน้ าหอมผูช้ ายโอบล้อมลงมารอบตัว ความเงียบสงบของชั้นบนสุดที่เป็ นห้องทางานของผูบ้ ริ หารเท่านั้นกาลังเรี ยกร้อง อะไรบางอย่างในตัวสาวน้อยให้เต้นเร่ า บางทีเธอก็จินตนาการถึงสัมพันธ์โลดโผนที่คอยซุก ซ่อนจากสายตาคนอื่น อันตรายและน่าลองเสี่ ยง ..ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮที่มีคนรักอยูแ่ ล้ว..อยากรู ้เหมือนกันว่าจะตกบ่วงมั้ย.. “ ยินดีเป็ นอย่างยิง่ ค่ะ ” ชายหนุ่มยิม้ อีกครั้ง ถือโอกาสโอบเอวคอดกิ่วของเธอแล้วดุนแผ่นหลังบอบบาง ให้เข้ามาในห้องส่วนตัว เครื่ องปรับอากาศเย็นเฉี ยบทาให้หอ้ งที่มีเพียงแสงสลัวยิง่ หนาวเย็น กว่าเก่า เขาเชิญเธอนัง่ ที่โซฟาบุหนัง เดินไปรู ดม่านหน้าต่างเปิ ดออก ทัศนียภาพเบื้องหน้า เป็ นเงาของตึกสูงระฟ้ าอยูใ่ จกลางแสงสี เสี ยงของกรุ งโตเกียว ฐานอานาจของบริ ษทั เหมือน

346

ยักษ์ใหญ่ที่เหยียบอยูบ่ นผูอ้ ่อนแอทั้งหลาย บิลบอร์ดสูงตระหง่านนับร้อยที่เห็นจากมุมนี้ เกือบเก้าสิ บเปอร์เซ็นต์เป็ นผลงานที่มาจากเจ้าของคนเดิม เรี ยวเฮคิดว่าใบหน้าเธอสวยมาก ดูแล้วน่ารักยิง่ กว่าเห็นในจอทีวเี สี ยอีก แต่ไม่รู้ ทาไม ผูห้ ญิงสวยมักจะเย่อหยิง่ จองหองพองขน อวดอ้าง อยากได้และทะเยอทะยานไม่ สิ้นสุด เขาพอรู ้มาบ้างว่าในวงการมีแต่พวกสาวๆที่เอาตัวแลกกับงาน เพียงแค่ไม่คิดว่ามัน จะมาเกิดกับเด็กในสังกัดของตัวเอง ..อย่างว่า..ของฟรี ใครๆก็เอา..จะโทษลูกน้องที่ไหนมันได้.. ชายหนุ่มถอดเสื้ อสูทออกไปพาดที่พนักโซฟา เปิ ดขวดแชมเปญรสนุ่ม ริ นลงแก้ว ทรงสูงให้ดาราคนสวย เขาจาได้วา่ ตัวเองเก็บข่าวฉาวของเธอเรี ยบร้อยดีแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ กระหยิม่ ยิม้ ย่องคิดว่าเขารู ้ไม่ทนั เรื่ องเน่าๆเบื้องหลังอยูแ่ บบนี้หรอก “ เข้าเรื่ องเลยดีม้ ยั คะ ” อามาโนะ ยูมิตวัดปลายขาเรี ยวขึ้นนัง่ ไขว่หา้ ง ชายกระโปรงสั้นวับแวมออกมาเห็นถึงโคนขาอ่อน เธอจิ๊ปากเล็กน้อยที่ท่านประธานหนุ่ม รู ปหล่อดูจะไม่สนใจเลย เรี ยวเฮยืนอยูข่ า้ งโต๊ะทางาน นัง่ พิงขอบโต๊ะไว้หมิ่นๆตอนที่เธอตัดสิ นใจเดินเข้า หาแล้วทาบปลายนิ้วแต้มสี ลงกับเสื้ อเชิ้ต “ เดาว่าธุระของคุณคงไม่ต่างจากที่ฉนั คิดเท่าไหร่ ” เธอดุนหลังเขาให้แนบติดกับ ที่ เอาตัวโอนอ่อนเข้าไปแนบชิด ..ร้อยทั้งร้อยผูช้ ายก็สนั ดานแย่เหมือนกันหมด.. คิ้วเข้มเลิกขึ้น จับข้อมือเล็กของเธอออกห่างแล้วขยับเนคไทที่ถูกปลดลง ติด กระดุมเสื้ อกลับเข้าที่เดิมด้วยความที่แอบราคาญใจเล็กๆ เขาอาจจะมีอารมณ์กบั การกระตุน้ ของเธอก็ได้..วงเล็บว่านัน่ คือแต่ก่อนที่ตอ้ งหา ใครสักคนมาปลดปล่อยความต้องการที่มีต่ออายะต่างหาก “ ผมคิดว่าคงต่างนะครับ ” เรี ยวเฮผลักร่ างนุ่มนิ่มลงไปนัง่ กับโซฟาตัวเดิม

347

เขาเท้าแขนคร่ อม โอ้โลมราวกับจะให้ความหวังด้วยการก้มหน้าลงแนบชิด รั้งรอ จนริ มฝี ปากเฉี ยดกันเพียงแค่คืบก่อนจะถอยห่างออกมา เล่นยัว่ จนเด็กสาวแทบกรี ดร้อง “ แล้วมันอะไรล่ะคะ..” ยูมิกระฟัดกระเฟี ยด ความอายแล่นริ้ วขึ้นทัว่ หน้าเพราะ ตลอดมาไม่เคยเสนอแล้วไม่ได้รับการสนอง ผูช้ ายบ้าบอทึนทึกนี่กาลังหยามเธอชัดๆ! ท่านประธานยิม้ ด้วยความขบขัน ท่าทีอ่อนโยนของเขาทาให้สาวน้อยคลายความ หมัน่ ไส้ลงหน่อย “ ผมเรี ยกคุณมาเพราะมีใครคนหนึ่งอยากทาความรู ้จกั กับคุณเป็ นการส่วนตัว ผม คิดว่าเขาเป็ นแฟนละครคุณนะ ” ยูมิถอนใจเหนื่อยหน่าย พวกภาษีดีขนาดที่เล่นเส้นมาถึงระดับฮิราสึ กะ เรี ยวเฮได้ นี่ พนันเอาหัวว่าต้องเป็ นไอ้แก่อายุคราวพ่อไม่ก็คราวปู่ ของเธอแน่ “ ใครเหรอคะ..ขอดูคิวว่างก่อนได้ม้ ยั ” เธอหาววอด อยากจะออกจากห้องนี้เต็มทีเพราะคนที่อยากเล่นด้วยก็ดนั ทาเป็ นตาแก่ คนที่ไม่ คิดอยากเจอดันทาเป็ นหนุ่มไฟแรง แค่นจะมาขอลายเซ็น แต่พอได้ยนิ ชื่อเท่านั้น เธอเองยังไม่รู้ตวั เลยว่ารี บตกปากรับคาไปในวินาทีไหน “ ซาวามุระ จุน ” .......................................................................................

348

Special 4 : Love is Blue [8] ประตูร้านสัตวแพทย์ถูกผลักเข้ามาด้านใน คุณหมอตัวน้อยที่กาลังนัง่ เล็มขนชิสุห์ สี ขาวปลอดเงยหน้ามองพลางขยับแว่นสายตาที่หล่นมากองตรงดั้งจมูก รอยยิม้ สดใสปรากฏ ขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็ นคนคุน้ เคยกันดี “ มอร์นิ่ง ชิน..” อายะยิม้ พราย อุม้ ลูกหมาที่แต่งขนแล้วไปใส่กรง “ เกิดอะไรขึ้น ถึงมาแถวนี้ได้ ” หนุ่มร่ างสูงยิม้ ตอบเพียงนิด นัง่ ลงตามคาชวนของเพื่อนพี่ “ ว่างรึ เปล่าครับ..ผมมีเรื่ องอยากปรึ กษา ” เขาพูดเสี ยงพร่ าต่า สี หน้าหมองลงจน เห็นได้ชดั กี่วนั กี่คืนแล้วที่ตอ้ งนอนเพียงลาพัง แม้วา่ พี่เอริ จะยังไม่ได้กลับซางะทันที แต่ฝ่าย นั้นก็ไม่ได้คิดจะอยูบ่ า้ นเดิมอีก ตั้งแต่วนั ที่ยมู ิเข้ามาประกาศว่าท้องกับเขาต่อหน้า ทุกอย่าง มันก็น่าสมเพชนัก เขายังไม่มีปัญญาจะตอบได้เลยว่าเด็กในท้องเธอมีเขาเป็ นพ่อหรื อเปล่า พี่ เอริ กลับไปนอนที่อพาร์ทเมนท์เก่า ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ยอมติดต่อกับใครทั้งสิ้น กระทัง่ เขาที่ ไปดักรออยูท่ ้ งั คืน พี่เอริ ก็ยงั เดินผ่านไปเฉยๆ ซ้ ายังมีผชู ้ ายคนใหม่อยูใ่ กล้ไม่ห่าง “ เรื่ องมันแย่มากเลยนะ ” อายะนวดตรงหว่างคิ้วหลังฟังทุกอย่างจบ

349

ร่ างเล็กนิ่งไปนิดที่เจ้าแมวเปอร์เซียขนพองฟูของคุณหมอคาซึมะกระโดดผลุง ขึ้นมานัง่ ตัก ร้องเครื อครางในลาคอ เจ้าชิโระแทะก้านแครอทแข็งอยูใ่ นกรงสี ฟ้าอ่อน มัน แต่งงานกับเจ้าคุโระได้หลายเดือนแล้ว สองวันก่อนก็เพิ่งจะมีลูกกระต่ายครอกใหม่เกิด อีก ไม่นานคงต้องทาหมันให้เพราะขี้คร้านจะเลี้ยงกันไม่หวาดไม่ไหว “ ผมผิดเอง ” ชินยะก้มหน้านิ่ง เสียใจจนแทบบ้ากับสิ่ งที่ยงั ตอกย้าความผิดพลาด อยูไ่ ม่สร่ าง “ เฮ้ย..อย่าเพิ่งโทษตัวเอง ถ้านายไม่ใช่ตวั เลือกของเธอ มันก็ตอ้ งมีคนอื่นอีกล่ะว้า ” อายะขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อะไรไม่อะไร ยังคิดเอาเรื่ องภาพพวกนั้นขึ้นมาขูเ่ พื่อนรักของเขางั้น เหรอ หากจะว่ากันตามตรงแล้ว ฮิราสึ กะ อายะมีสิทธิ์ในมรดกของพ่อเทียบเท่าหรื อ อาจจะมากกว่าฮิราสึ กะ เรี ยวเฮ การที่พอ่ ยกสมบัติส่วนตัวให้ลูกชายคนโตแต่เพียงผูเ้ ดียวไม่ อาจจะเปลี่ยนแปลงความจริ งที่วา่ อายะมีสิทธิ์มีเสี ยงในการบริ หารเหมือนกัน แล้วยิง่ ความ จริ งอีกหนึ่งก็รู้ๆกันอยู.่ .คนที่มีอิทธิพลกับเรี ยวเฮมากที่สุดก็หนีไม่พน้ น้องชายคนนี้อยูด่ ี จะชี้ เป็ นชี้ตายยังไงก็ได้แค่เอื้อม “ คราวนี้คงได้ไล่ใครสักคนออกไปให้พน้ หูพน้ ตาความก้าวหน้าของหมอนัน่ บ้าง ล่ะ ” อายะยักไหล่ ไม่ชอบพวกหาเงินทางลัดแบบนี้เท่าไหร่ นกั หรอก ชินยะมองคนตรงข้ามด้วยความสงสัย ที่เขามาหาแค่ถามเรื่ องง้องอนคนรักว่าจะ ทาอย่างไรก็เท่านั้น “ แล้วมาถามพี่เนี่ยนะ! ” อายะเอานิ้วจิ้มตัวเอง ทาหน้าเหรอหรา “ รู ้ม้ ยั ว่าเรี ยวใช้ เวลากับพี่ไปกี่ปี ตั้งแต่เด็กยันจะแก่ตายเนี่ย อย่างว่า..ไอ้พวกทิฐิสูงก็เงี้ย ” คนฟังยิม้ น้อยๆ ปกติเขาอาจจะหัวเราะมากกว่านี้ แต่ไม่ใช่ในเวลาที่กาลังอมทุกข์ จนกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ “ ก็เพราะว่าพี่เป็ นคนง้อยากนี่แหละ ผมถึงอยากรู ้วา่ ผมควรจะง้อยังไง ” “ ถามว่าจะจัดการกับผูห้ ญิงหน้าด้านยังไงไม่ง่ายกว่าเหรอ ” เจ้าตัวขบขัน เอ่ยปาก ชวนอีกคนไปที่บริ ษทั เพราะดูนาฬิกาแล้วคงจะยังทางานอยู่

350

ชินยะหัวเราะแผ่ว เขาช่วยปิ ดร้านสัตวะเป็ นการชัว่ คราวแล้วพาเพื่อนพี่ชายมาขึ้น รถที่จอดเทียบอยูห่ ลังร้าน ปกติพอี่ ายะทางานของตัวเอง ไม่ค่อยมาที่บริ ษทั เท่าไหร่ ก็คงมี แต่ฮิราสึ กะ เรี ยวเฮที่ชอบเสนอหน้าไปหาคนรักของตัวเองได้ทุกวัน ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงใจกลางเมือง ตึกสูงเสี ยดฟ้ าที่แทรกอยูต่ ามอาคาร มากมายเคยเป็ นที่ทางานที่เขานึกสนุก แต่ตอนนี้มนั กลับเอียนจนแทบไม่อยากมอง “ สตูดิโอชั้นไหนอ่ะ ” อายะเกาคาง ปั ดตามเนื้อตัวที่มีแต่ขนแมวทิ้ง ก้าวขึ้นลิฟท์ ตามน้องชายของเพื่อนสนิทไปด้วยท่าทีสบายๆ ปกติแล้วก็เป็ นคนเรี ยบง่ายแต่ถา้ ไม่ได้ยมิ้ ล่ะ ก็ ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งหาว่าเป็ นคนดุจดั แล้วก็เจ้าระเบียบเสี ยทุกราย ทันทีที่กา้ วเข้าไปด้านใน เสี ยงพูดคุยจอแจก็แทบจะเงียบในฉับพลัน ทุกความ สนใจพุง่ เข้ามาหาคนทั้งสองที่เดินเคียงข้างกันมาตลอดทางเดิน พนักงานที่นี่ต่างรู ้ดีวา่ ฮิราสึ กะ อายะเป็ นใครและมีอานาจมากแค่ไหนในการควบคุมทุกอย่างเพียงแค่ปรายตามอง อายะหน้ามุ่ย ไม่ชอบที่มีคนมองว่าเขาเป็ นคนน่ากลัว แล้วเจ้าบ้าพี่ชายคนละแม่ที่ ควบตาแหน่งคนรักด้วยนี่ก็ชอบทาท่ายอมลงให้มากมายเสี ยเหลือเกิน พวกพนักงานถึงคิดว่า เขาเป็ นราชินีมาจากขั้วโลกใต้น่ะสิ “ สวัสดีครับ ” เจ้าตัวโปรยยิม้ เพียงเท่านั้น บรรยากาศอึมครึ มก็หายไป ชินยะส่ายหัวด้วยความขบขัน ไม่แน่วา่ วันนี้อาจจะมีข่าวซุบซิบเป็ นระลอกสองว่า เขาแอบจีบเมียบอสใหญ่ กลบข่าวที่วา่ อามาโนะ ยูมิทอ้ งกับเขาเสี ยหมดแน่ “ ยัยตัวแสบอยูไ่ หน ” อายะลากเก้าอี้มานัง่ ลงด้านข้างช่างแต่งหน้า อาศัยความช่าง พูดของตัวเองที่ไม่ค่อยได้ใช้นกั ในเวลาปกติตีสนิทกับพวกเบื้องหลัง แค่นิดเดียวเท่านั้น.. ข้อมูลทั้งหลายก็ไหลยิง่ กว่าน้ าหลาก ร่ างเล็กนิ่งเงียบ คิดเอาเองตามลาพังว่านางเอกคิวทองจะต้องใช้งานมากมายไป ทาไม จะอ้างว่าถึงขาลงแล้วอยากเป็ นคุณนายทาซึดะก็ฟังเข้าหูอยูบ่ า้ ง แต่สูท้ างานให้เงินดี แล้วเขยิบฐานะไปเป็ นเจ้าแม่ตรงหน้าจอไม่ง่ายกว่าการแย่งชิงคนรักของคนอื่นงั้นเหรอ “ สงสัยว่ายัยนี่คงกาลังเดือดร้อนเรื่ องเงิน ดูแฟนเธอแต่ละคนสิ ” พึมพาชื่อพวก ฐานะดีออกมาทั้งนั้น แต่ท้ งั หมดก็ยงั ไม่เทียบเท่าพวกทาซึดะตอนนี้เลย “ ล่าสุดเลิกกับผู ้

351

กากับ..พอปิ ดกล้องเดือนธันวาก็สวมรอยจับนายเข้าให้ แล้วยังเรื่ องลูกอีก เสี่ ยงไปหน่อยมั้ง ถ้าจะปล่อยตัวเองให้ทอ้ งโตน่ะ ” อายะถอนหายใจ ปรบมือแปะเมื่อถามทุกเรื่ องหมดแล้ว เขาเลื่อนเก้าอี้หนั มาทาง คนข้างกายอย่างเต็มตัว “ พี่ถามตรงๆเลยนะชิน ถ้าเกิดว่าลูกในท้องของอามาโนะ ยูมิเป็ นลูกของนาย จริ งๆ นายจะทายังไง ” น้ าเสี ยงที่จริ งจังนัน่ ทาเอาคนฟังเงียบกริ บ “ เด็กมันไม่ได้มารู ้เรื่ อง กับสิ่ งที่ผใู ้ หญ่ทานะ หวังว่านายคงจะไม่..” ชินยะก้มหน้าลงซบฝ่ ามือ พูดเสี ยงพร่ าว่าเขาไม่มีทางฆ่าลูกตัวเองทิ้งแน่ “ แล้วเอริ ล่ะ..ถ้ามีลูก มันก็ตอ้ งมีแม่ นายจะเลิกกับเอริ จริ งๆเหรอ ” อายะทาหน้า นิ่ว คิดเอาเองว่าถ้าเป็ นทีของเรี ยวเฮบ้าง เขาคงช้ าใจตาย..แต่ก่อนตาย ขออาละวาดให้มนั พัง กันไปข้างก่อนเถอะ! เขาเองยังนึกชื่นชมเอริ เจ้านัน่ ทนได้ยงั ไงยังไม่รู้เลย สาหรับคนที่ซื่อสัตย์ต่อคนรัก มาโดยตลอด วันหนึ่งกลับต้องมารู ้วา่ แฟนตัวเองไปมีลูกกับใครอื่น มันน่าเสี ยใจไหมล่ะ.. มันน่าเจ็บใจแค่ไหนที่ตอ้ งหลีกทางให้คนมาทีหลัง เสี ยสละให้อยูก่ นั เป็ นครอบครัวที่ดีท้ งั ที่ ตัวเองไม่มีความผิดด้วยซ้ า “ ผมไม่มีวนั เลิกกับพี่เอริ ..ถ้ายัยนัน่ ท้องกับผมจริ งก็จะรับผิดชอบ ถ้ายังอยากได้ เงินผมก็จะให้ ขอแค่อย่ามาก้าวก่ายชีวติ ของผมกับเขาก็พอ..จะให้ผมเลือกคนมาทีหลังแล้ว ทิ้งคนที่ผมรักไปน่ะเหรอ รอให้ตายก่อนสิ ! ” บทสนทนาระหว่างกันจบลงแค่น้ นั เมื่อเจ้าของร่ างเพรี ยวบางในเสื้อยืดสี ขาว สะอาดตาเดินเข้ามาด้านใน อายะยิม้ น้อยๆ เป็ นฝ่ ายถอยห่างออกไปนัง่ อีกมุมจนคนมาใหม่ ไม่ทนั สังเกต ยามางิชิ เร็ นช่วยแบกแฟ้ มงานของอีกฝ่ ายตามมาด้วยไม่ยอมห่างจนพวก เบื้องหลังผิวปากแซวกันยกใหญ่ ชินยะกัดฟันกรอด ความรู ้สึกเสี ยใจพลุ่งพล่านในอกจนแทบมอดไหม้ไปด้วย เปลวเพลิงของความแค้นเคือง ..ทีกบั เขา..เราสองคนไม่เคยจะเปิ ดเผยกันแม้แต่การจับมือ!..

352

..ทีกบั มัน..ทาไมถึงได้ประกาศตัวโจ่งแจ้งว่าคบเป็ นแฟน.. ..ทาเพื่ออะไร!.. “ ตั้งแต่บอกว่าคบกันเนี่ย เร็นเอาใจเอริ ออกนอกหน้าเลยนะ ” ฝ่ ายคอสตูมร้อง ตะโกนเข้ามา แกว่งไดร์ในมือเล่นด้วยท่าทีครื้ นเครง เอริ ยมิ้ รับ เอาของมาจากมือของเด็กรุ่ นน้องแล้วดันบ่ากว้างให้นงั่ ลง เปิ ดแฟ้ มงาน พูดคุยเรื่ องคอนเซ็ปต์ของชิ้นโฆษณาเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงโดยที่ไม่ทนั เห็นเลย ว่าอีกมุมหนึ่งของห้อง เบื้องหลังฉากกั้นตรงนั้นมีใครบางคนจับจ้องไม่วางตา เร็ นอือออไปตามเรื่ อง วันนี้เขามีคิวของอาร์มานี่ โค้ด น้ าหอมตัวใหม่ที่ถ่าย ร่ วมกับแม็กกาซีน การวางเงื่อนไขก็ไม่พน้ เรื่ องอย่างว่าตามเคย “ วันนี้ถ่ายคู่กบั ..” เอริ เงียบลงไป ชื่อของสาวคนเดิมยังแทงใจไม่หยุดหย่อน “ อา มาโนะ ยูมิ ” เด็กหนุ่มเงียบงัน ยกมือเกลี่ยเส้นผมสี อ่อนที่ระมาข้างแก้มนวลขึ้นทัดใบหูขาว รั้ง ตัวบอบบางเข้ามานัง่ ใกล้จนท่าทางพวกเมคอัพจะอิจฉาตาร้อนกันทั้งแถบ พึมพาแต่วา่ เร็ น เห่อแฟนออกนอกหน้า อาจจะเพราะตามจีบมาหลายปี กว่าจะใจอ่อน บางเสี ยงยังพูดคุยว่า คนโสดมานานอย่างเอริ ที่ไม่เคยคบใครมาก่อนนี่สิ..น่าแปลกใจ “ ไม่เป็ นไรนะ ” เขาก้มถามอีกฝ่ ายที่พยักหน้าส่ง ฝื นยิม้ จนเห็นได้ชดั ตะโกนถาม ช่างกล้องว่าถ้าเกิดอยากเปลี่ยนนางแบบจะทันหรื อเปล่า พอเห็นสี หน้าสงสัยของพี่เอริ ก็เลย ต้องจาใจตอบ “ แขยงเกินทน ” “ มันก็น่าจะคิดเล็กคิดน้อยอยูห่ รอก ยามางิชิ ” เสี ยงเย่อหยิง่ ที่ดงั มาก่อนเรี ยกทุก ความสนใจให้หนั ไปมอง พวกพนักงานแต่ละคนเบ้หน้า ไอ้ตอนที่เจ้าหล่อนทาแถบตรวจครรภ์หล่นพื้นแล้ว ตั้งท่าร้อนรนเก็บซ่อนเป็ นความลับ ให้เด็กวัยกระเตาะดูยงั รู ้เลยว่าจงใจให้เป็ นข่าว แพร่ กระจาย น่าเสี ยดายที่ไม่ค่อยมีใครสน ต่อให้เป็ นเรื่ องจริ งก็ไม่มีใครอยากรู ้หรอก ต่าง คนต่างพูดว่ามัว่ ขนาดนั้นยังอุตส่าห์กล้าบอกเป็ นนัยๆถึงตัวพ่อเด็กเสี ยได้

353

“ คิดดูสิ..ถ้ามาเรี ย โอซาวะท้องเนี่ย จะต้องควานหาตัวพ่อเด็กกี่สิบคนกันล่ะวะ ” ช่างไฟรายหนึ่งซุบซิบก่อนจะหัวเราะฮาครื น บางที..ทาซึดะ ชินยะอาจจะเป็ นแค่หนึ่งใน เหยือ่ ที่หลุดไม่พน้ บ่วงของเธอก็ได้ เร็ นลุกพรวดขึ้น บังตัวพี่เอริ ให้ออกห่างจากผูห้ ญิงพรรค์น้ ี “ อะไรคิดเล็กคิดน้อย ถ้าคิดจะมาหาเรื่ องก็พาสามีกลับบ้านไปรอเลี้ยงลูกดีกว่ามั้ง ” เขาแดกดัน โกรธขึ้นมาโดยที่ไม่ตอ้ งใช้ความพยายามในการยัว่ เย้าอารมณ์ใจเย็นโดยนิสยั ของเขาเลย ยูมิยกั ไหล่ นัง่ ลงตรงช่างแต่งตัวแล้วถอดเสื้ อโค้ทราคาแพงออก สาวเจ้ายกขาขึ้น ไขว่หา้ ง จงใจจะอวดเรื อนร่ างที่ใช้ทามาหากินไว้เป็ นอาหารตาของคนอื่นโดยเฉพาะ “ รู ้แก่ใจ..ถ้าจะมาหาว่าฉันใช้ของร่ วมกับคนอื่น นายก็น่าจะพิจารณานะว่าตัวเองก็ ใช้ของมือสองเหมือนกัน ” เธอกระซิบกระซาบก่อนจะหันไปสัง่ ช่างทาผมให้รีบเซ็ตทรง โดยด่วนเพราะวันนี้มนี ดั สาคัญ จะช้าไม่ได้เด็ดขาดต่อให้กองถ่ายจะไม่เสร็ จก็เถอะ เร็ นขบกรามกรอด เขาสาบานได้เลยว่าไม่เคยมีความคิดแบบไร้ความเป็ น สุภาพบุรุษอย่างนี้มาก่อน บางทีกค็ ิดว่าน่าจะมีใครตบสัง่ สอนการทาสันดานแย่ๆของเธอซะ บ้าง “ เร็ น..นัง่ ลงเถอะ เย็นนี้เราจะไปดูหนังกันนี่นา อย่าอารมณ์เสี ยเลย ” เอริ เปรยเรี ยบ ง่าย เอื้อมมือไปฉุดชายเสื้ อของหนุ่มข้างกายให้นงั่ ลง “ สองไม่ปฏิเสธ..แต่ถา้ ร้อยแล้วไม่รู้ตวั ก็โง่เกิน ” เขาว่ากระแทกกลับ สบถใน ลาคอเป็ นคาแสลงภาษาอังกฤษเสียยาวเหยียดจนผูจ้ ดั การคนสวยถึงกับหัวเราะ ภาพทั้งหมดอยูใ่ นสายตาบุคคลอีกสองคนที่เงียบเฉยอยูห่ ลังฉากกั้น ชินยะเกือบจะ ผลุนผลันออกไปลากตัวคนรักกลับมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่มีพี่อายะคอยรั้งให้ใจเย็น คนตัวเล็ก กว่าบังคับด้วยสายตาให้อีกฝ่ ายนัง่ ลงเมื่อมีเสี ยงเรี ยกจากช่างกล้องให้ฝ่ายชายเข้าฉากก่อน “ มันฉวยโอกาส! ” ชินยะกาหมัดแน่น มองผ่านม่านคลุมไปยังอดีตคนรัก เห็น ดวงตาคู่หวานนัน่ จับจ้อง ให้กาลังใจแต่ผชู ้ ายคนใหม่แล้วยิง่ เดือดดาล

354

“ โทษใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่นาย..ถ้าไม่ไปนอนกับยัยนัน่ มันจะเกิดเรื่ องขึ้นเหรอ ” อา ยะขมวดคิ้ว อยากจะหยิกเจ้าน้องชายเอาแต่ใจคนนี้นกั บทจะดื้อดึงหัวรั้นล่ะก็ไม่มีใครเกิน แสงแฟลชสว่างวาบเข้ามาในม่านตา สะท้อนแววของความหงุดหงิดที่มนั สุมทุม อยูใ่ นอก ได้ยนิ เสี ยงเปลี่ยนเป็ นฉากอื่นแล้วเรี ยกให้ฝ่ายหญิงเข้าไปบ้าง การถ่ายทาเป็ นไป ด้วยความราบรื่ น ถึงแม้วา่ เบื้องหลังจะเน่าเฟะหรื อไม่กินเส้นกันเพียงใดก็แล้วแต่ ต่างคน ต่างมีความเป็ นมืออาชีพพอที่จะไม่เอามาปนกับเรื่ องงาน ฉากสุดท้ายเปลี่ยนเป็ นเตียงนอน เป็ นเซ็ตที่อามาโนะ ยูมิจะต้องเปลืองเนื้อเปลือง ตัวพอสมควร ฝ่ ายเสื้ อผ้าเข้ามาเปลี่ยนชุดให้เด็กสาว แสงจากมุมห้องจะต้องตกลงตรงหน้า ต่างแล้วสะท้อนเงาของโมเดล ใช้มุมกล้องบังเรื่ องเรื อนกายส่วนบนไม่ให้โป๊ เปลือย จนเกินไป พออะไรๆกาลังจะเข้าที่..บอสใหญ่อย่างฮิราสึ กะ เรี ยวเฮก็กลับเข้ามาในห้อง ทางานด้วยตัวเอง “ ไปเตรี ยมตัวได้แล้วล่ะอามาโนะ ” คาสัง่ นัน่ ทาให้ช่างกล้องนิ่งงัน เป็ นภาพชุด สุดท้ายก่อนจะเลิกกองในวันนี้แต่ท่านประธานกลับให้นางแบบออกก่อน ฝ่ ายหญิงยิม้ ร่ า เธอรี บร้อนเข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วขอตัวกลับทั้งที่ทุกอย่างยังไม่ลงตัว สายตาของเจ้าหล่อนมองสบเข้ากับทาซึดะ ชินยะที่หมดความอดทนจะนัง่ ดูอยูเ่ ฉยๆ เธอผงะ ไปนิดเพราะคิดไม่ถึงว่าผูช้ ายตรงหน้าจะอยูใ่ นห้องด้วยกัน แต่มนั ก็เท่านั้น ธุระที่กาลังจะไป ทามันดูคุม้ ค่ากว่าผูช้ ายเพียงคนเดียว เร็ นก้าวลงจากเตียง คว้าเอาชุดคลุมที่พี่เอริ ยนื่ ให้มาสวม มือข้างหนึ่งกุมแขนเรี ยว ไว้เมื่อสังเกตเห็นอดีตแฟนเก่าของคนรัก ฝ่ ายนั้นมองมาที่เขาอย่างไม่เป็ นมิตรแล้วก็ดูท่าว่า พร้อมจะเอาพี่เอริ คืนไปเมื่อไหร่ ก็ได้ เหตุการณ์ที่ซางะนัน่ ทาให้เขาไม่ไว้ใจในตัวทาซึดะอีก ต่อไป เขาไม่แน่ใจว่าหมอนัน่ จะไม่ทาร้ายพี่เอริ อีก “ แล้วคิวถ่ายจะทายังไงล่ะครับ ” เอริ ทว้ ง ชะงักไปครู่ ที่เห็นใครบางคนอยูต่ รง ปลายสายตา

355

เรี ยวเฮไม่ได้สนใจเท่าไหร่ นกั เขาดึงมือเอริ มาแล้วจับส่งให้คอสตูมโดยที่ฝ่ายนั้น ยังไม่ทนั ตั้งตัว คาสัง่ เรี ยบง่ายเหมือนทุกอย่างเป็ นเรื่ องสบายๆบอกมาอีกหนว่าตัวนางแบบก็ คือคุณผูจ้ ดั การคนนี้นนั่ แหละ “ พี่เรี ยว! ” เอริ โวย ลุกพรวดขึ้นจากที่เมื่อสองแขนถูกพวกสาวๆยื้อยุดให้นงั่ แต่ ละคนรี บทาตามคาบอก แต่งหน้าแต่งตาแล้วหาชุดกันจ้าละหวัน่ เพียงแค่ชวั่ ครู่ เดียว ร่ างบอบบางตรงหน้าก็ถูกผลักตัวเข้าฉาก มือเรี ยวกาชุดคลุมไว้ แน่นด้วยความตกประหม่า ภาพเหตุการณ์เหมือนจะซ้ ารอยกับคราวของพี่ซายุเมื่อหลายปี ก่อนนัน่ ไม่ผิด เพียงแต่วา่ ครั้งนั้นเป็ นเรื่ องบังเอิญ..แต่กบั เขา มันดูเหมือนจะจงใจกลัน่ แกล้ง ใครเสี ยมากกว่า ทาซึดะ ชินยะแทบคลัง่ นัยน์ตาวาวโรจน์ดว้ ยความโกรธเคืองเมื่อฝ่ ายฉากเข้ามา จัดท่าทางให้ มันดูรุนแรงเกินไปในความคิดเขา ต่อให้เซฟอย่างดีแค่ไหนก็ตาม เขาเห็นว่าฮิ ราสึ กะ เรี ยวเฮเป็ นคนสัง่ ด้วยตัวเองว่าต้องการเนื้อต่อเนื้อแนบชิด เอริ ตื่นตะลึง ใบหน้าหวานถูกแต่งจนไม่เหลือเค้าเดิม ความอ่อนโยนที่แอบแฝงถูก กดทับแล้วขีดร่ างด้วยความโฉบเฉี่ ยว แข็งกร้าว เย่อหยิง่ เรื อนผมสี อ่อนที่ซอยสั้นถูกจัด เข้าทรง ดวงตากลมโตกรี ดเส้นไว้ดว้ ยขอบดา ตัดกับสี น้ าตาลอ่อนเบาบางภายในที่ช่วยขับ ความน่าหลงใหลขึ้นทวีคูณ “ เจ้าเล่ห์..” อายะเหน็บพี่ชายตัวดี เขารู ้วา่ นี่เป็ นการเอาคืนชินยะวิธีหนึ่ง อย่างน้อย หมอนัน่ ก็ควรจะรู ้วา่ เอริ ไม่ใช่ของตาย ใครต่อใครพากันต้องการเพียงแต่เจ้าของไม่ยนิ ยอมก็ เท่านั้น เรี ยวเฮอมยิม้ พึมพาว่าแตกต่างจากตอนของซายูริ ฝ่ ายนั้นอ่อนหวาน สวยปนโศก แต่เอริ มีความแข็งกระด้างแอบแฝง เมื่อผสมกับความลึกลับของสี ดา เจือปรุ งด้วยเสน่ห์ทาง เพศรสก็ไม่ต่างจากไม้หอมที่มีหนามคม เร่ าร้อน ยัว่ ยวนและน่าสัมผัส “ คุณทาอะไร! ” ชินยะโพล่ง ตรงดิ่งจะเข้าไปลากแขนคนรักกลับแต่พวกผูช้ ายคน อื่นช่วยจับตัวไว้ กดไหล่หนาให้นงั่ กับที่แล้วมองการถ่ายภาพนี่อยูเ่ ฉยๆ ..ความหึ งหวงที่แล่นพล่านยังไม่เท่าความร้อนระอุในใจตอนนี้เลย..

356

เอริ ยงั คงตัวสัน่ เล็กน้อย เขาทางานแต่เบื้องหลัง คาสัง่ ครั้งนี้ปฏิเสธไม่ได้เพราะ เจ้านายใหญ่เป็ นคนบอก ภาพอัดจะต้องส่งไปถึงมือผูว้ า่ จ้างภายในอาทิตย์เดียวกัน ไหนจะ แต่งภาพ คัดรู ปแล้วยังอะไรต่อมิอะไร ..แต่บางที..คนบางคนก็ควรจะได้รู้ตวั ซะบ้าง.. “ แรงหน่อยนะ เอริ จงั ..เราก็รู้นี่นา โฆษณาน้ าหอมน่ะ ” ตากล้องยิม้ ให้กาลังใจ รับ ชุดคลุมแล้วโยนไปกองตรงข้างเตียง เร็ นยิม้ อบอุน่ จูงมือบางให้คนรักตัวน้อยของเขาสบายใจ เด็กหนุ่มประคองเอว คอดเข้าหา ยันร่ างตัวเองขึ้นนัง่ พิงหัวเตียงแล้วตวัดปลายเท้านุ่มให้นงั่ คร่ อมลงกึ่งกลาง แผ่น หลังนวลเนียนเปลือยทุกส่วนสัด เห็นเว้าลงไปจนเกือบถึงร่ องสะโพก มีเพียงช่วงล่างที่คลุม ไว้ดว้ ยผ้านวมผืนโต “ โน้มลงไปเลยครับ..สี หน้ามีความสุข อิ่มเอม..พอใจ ” คนคุมร้องสัง่ ยิม้ ร่ าขึ้นมา เมื่อเจ้าเด็กทางานจับฉ่ายเบื้องหลังทาได้ดีกว่านางแบบเต็งหนึ่งด้วยซ้ า เอริ ทาบกายลงบนปลอกเนื้อแข็งแกร่ ง ดวงตาที่จบั จ้องอยูก่ บั อดีตคนรักฉายแวว พึงพอใจกับการเห็นกิริยาบ้าคลัง่ ของอีกคน รอยยิม้ ติดจะเย้ยหยันปรากฏขึ้นเพียงลาพังแต่ กลับไปสะท้อนอยูบ่ นเงากล้องเสมือนความซ่านสุขของผูท้ ี่คุมเกมอยูบ่ นเตียง ชินยะขบกรามกรอด โกรธจนแทบจะอาละวาดให้ทุกอย่างพังราบ ถ้าเป็ นไปได้.. ถ้าเขาทาได้ เขาจะกระชากคนตรงหน้านัน่ มาจัดการให้ไม่เหลือดี เขาจะทาให้พี่เอริ ลืมไม่ลง ทีเดียวว่าใครเป็ นเจ้าของ “ เปลี่ยนครับ..นอนหงาย ” เร็ นหน้าแดงเรื่ อ การถ่ายทาชุดนี้ไม่จาเป็ นต้องให้หวั หน้าบอกเลยว่าเขาควรจะ ทาท่ามีอารมณ์มากแค่ไหน ร่ างใหญ่ดนั ตัวเพรี ยวบางลงไปนอนกองแล้วทาบตัวลงติด ดึง ชายผ้าห่มขึ้นพาดขวางบนส่วนล่าง เกี่ยวรัดเอาเรี ยวขาขาวโพลนขึ้นมาแนบข้างเอว มือของ อีกฝ่ ายขยุม้ อยูบ่ นเรื อนผม มือเล็กอีกข้างกระชากลงชายผ้าปูเหมือนรสสวาทที่กาลังซึมซาบ เข้าถึงขั้วหัวใจ

357

เสี ยงกรี๊ ดกร๊ าดดังมาจากพวกเบื้องหลังที่พากันทิ้งงานเพื่อรุ มดูการถ่ายทาชุดนี้ ความร้อนระอุในห้องดูจะท่วมท้นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อมีการสัง่ ให้เปลี่ยนท่า อีก ชินยะข่มอารมณ์สุดความสามารถ หยดน้ าตาคลอเอ่อกับโทสะที่แล่นวน มองผิว กายเปล่าเปลือยของคนทั้งสองกาลังทาบทับ ช่วงล่างของทั้งคู่ไม่มีอะไรปกปิ ดอยูแ่ ม้แต่นอ้ ย มีแค่เนื้อแท้ที่สอดรับเข้าหากันและกัน เขากาหมัดแน่น มองขานวลเนียนทั้งสองถูกยกขึ้นแนบเอว ร่ างนุ่มนิ่มถูกพลิกหัน ข้าง เปลือยไปหมดทั้งตัวไม่เว้นสักส่วน ท่อนขาตึงแน่นของผูช้ ายอีกหนึ่งเบียดเสี ยดเข้าหา อาศัยเพียงผ้าทอผืนบางพาดผ่านสองร่ างไว้หลวมๆ ทุกอย่างเหมือนจริ งจนชวนให้คิดว่า ความแข็งแกร่ งของคนด้านบนนัน่ กาลังแทรกเข้าไปเป็ นหนึ่งในร่ างเพรี ยว ..ไม่อยากจะคิด..ไม่อยากจะนึกเอาเอง.. เขากลัวว่าระหว่างที่ห่างกัน พี่เอริ นอนกับมันมากี่ครั้งกี่หนแล้ว กลัวกระทัง่ ตอนที่ คนดูอยูก่ นั เต็มห้อง..กลัวไฟราคะที่ถูกจุดขึ้นด้วยคาสัง่ หากคนรักของเขาจะยอมมัน เขาจะ ทาอย่างไรต่อ..จะเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่พี่เอริ ยอมไปเป็ นของใครอื่น ..พอเถอะ..พอซะที.. เร็ นยิม้ เคอะเขินกับคนที่นอนอยูบ่ นร่ าง อ้อมแขนข้างหนึ่งโอบเข้าใต้แผ่นหลัง เนียนแล้วสอดรับอยูต่ รงต้นคอขาวผ่อง ช่วงบนบดเบียดจนแนบชิด พี่เอริ หวั เราะคิกกับเนื้อ ตัวเปล่าเปลือยที่ทาบกัน แก้มกลมแดงระเรื่ อได้อย่างน่าเอ็นดูตอนที่คนจัดฉากผละออกไป แล้วให้สญ ั ญาณกับช่างกล้อง “ พนันเท่าไหร่ วา่ เซ็ตนี้ขายไม่ออกชัวร์ ” เอริ กระซิบกระซาบ แอบมองเขม่นบอส ใหญ่อย่างพี่เรี ยวของเขาว่าชอบทาอะไรแบบเผด็จการนักล่ะ ไม่รู้โชคจะช่วยให้ดงั ได้เท่าพี่ ซายุหรื อเปล่า “ ใครบอก ” เด็กหนุ่มพึมพากลับ เอนหลังลงพิงหมอนใบโตพร้อมกับดึงร่ างบอบ บางให้เข้ามาอยูใ่ นอ้อมกอด “ มันเป็ นชุดที่ดูดีสุดๆในชีวติ ของผมเลยล่ะ..อย่างน้อยก็ ตรงหน้าตาที่ดูมีชีวติ ชีวากว่าเก่า ”

358

เร็ นมองประกายตาระยิบระยับของคุณผูจ้ ดั การคนสวยที่ถูกความจาเป็ นจับส่งมา ถ่ายปกหนังสื อแล้วต้องยิม้ พราย อดใจไม่ไหวเลยก้มลงจูบแผ่วบนหน้าผากนวล เอริ หลับตา พริ้ ม รอยยิม้ สดใสอย่างเคยปรากฏเพียงชัว่ วูบเมื่อเผลอนึกทับซ้อนกับความอบอุ่นของอดีต คนรักในช่วงเดียวกับที่แสงแฟลชสว่างวาบขึ้นพอดี “ เยีย่ ม! ” คนถ่ายบอกว่าดูเป็ นธรรมชาติจนไม่น่าเชื่อ “ ท่าต่อไปครับ..” รู ปสุดท้ายจบลงหลังจากที่ใครคนหนึ่งหมดสิ้นความอดทน ทาซึดะ ชินยะ กระชากตัวออกห่างจากการเกาะกุม ผลุนผลันออกนอกห้องเพื่อระงับอารมณ์รุนแรง มีเสี ยง ปรบมือดังลัน่ สตูดิโอพร้อมกับรอยยิม้ เย้ยหยันของฮิราสึ กะ เรี ยวเฮที่ส่งเข้ามาจุดไฟร้อนระอุ ในอกให้ยงิ่ โหมกระพือ “ สวยมาก เอริ ” เรี ยวเฮยิม้ ละมุน พลิกนาฬิกาขึ้นดูแล้วก็เห็นว่าน่าจะพา อายะไป กินมื้อเที่ยงด้วยกันได้ เอริ หน้าแดงเรื่ อ คว้าชุดคลุมมาสวมทับเรื อนกายเปลือยเปล่า รู ้สึกร้อนไปทั้งร่ าง เมื่อบางสายตามองเหมือนจะโลมเลีย “ พี่เรี ยวเล่นอะไรไม่รู้ ขายไม่ออกอย่ามาโทษกันล่ะ ” เขาบูห้ น้าใส่ หันมายิม้ ทักพี่ อายะที่ยนื ทาท่าเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากแฟนเท่าไหร่ นกั อายะบอกให้คุณผูจ้ ดั การไปเปลี่ยนชุดก่อนที่จะถูกพวกพนักงานหนุ่มๆแถวนี้ใช้ สายตาแทะโลม แต่พอนึกอะไรได้ก็กระซิบบอกกลับไปด้วยการบุย้ ใบ้ให้ดูผชู ้ ายตัวโตที่ยนื ทาหน้าเครี ยดอยูต่ รงทางเข้า “ กลัวจะไม่ได้ออกขายน่ะสิ คงมีพวกหวงก้างบางคนกว้านซื้อไปเก็บไม่ก็เผาทิ้ง จนราบ ” เอริ มองตาม รอยยิม้ สดใสจางหายแทบจะทันที ดวงตาของทั้งคู่มองสบกันอยูเ่ พียง ชัว่ วูบก่อนที่ฝ่ายหนึ่งจะเบือนหลบ แม้วา่ จะยังรู ้สึกได้ถึงสายตาที่กาลังจับจ้องเหมือนโกรธ เคือง เรื่ องของเขากับชินยะมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ ..และมันก็คงจะดีสาหรับในวันที่ตอ้ งเลิกรากัน..

359

“ ช่างเขาเถอะครับ ” เจ้าตัวออกปาก คว้าเสื้ อผ้าไปเปลี่ยนตรงหลังฉากอยูไ่ ม่ถึง นาทีก็แบกเป้ ใบโตออกมาได้ เห็นแฟนคนใหม่กาลังง่วนอยูก่ บั การเช็คภาพกับช่างกล้องว่า ยังมีจุดไหนที่ตอ้ งถ่ายซ่อมบ้างสาหรับภาพเดี่ยวก็เลยไม่เข้าไปยุง่ ร่ างเล็กเดินดุ่มๆออกไป เหนียวเหนอะทั้งใบหน้ากับเครื่ องสาอางที่แม้จะแต่งแต้ม บางๆก็ทาเอาราคาญได้ สองเท้าหยุดนิ่งไปนิดที่อดีตคนคุน้ เคยก้าวเท้าเข้ามาขวาง ดวงตา สวยเฉี่ ยวตวัดมองด้วยความไม่พอใจ ยิง่ พอข้อมือถูกคว้าแล้วบีบแน่นก็ยงิ่ อารมณ์เสี ย สะบัด มือออกห่าง จงใจเดินชนฝ่ ายนั้นอย่างไม่ไยดี ชินยะขบกรามเป็ นสันนูน อาศัยช่วงที่คนอื่นกาลังชุลมุนก้าวเท้าตามติด เขารู ้..พี่อา ยะแอบเห็นว่าเขาคิดจะทาอะไรแต่ก็ไม่ได้หา้ ม ซ้ ายังเป็ นผูช้ ่วยที่ดีดว้ ยการดึงความสนใจ จากฮิราสึ กะ เรี ยวเฮไปทางอื่น “ ไม่ยกั รู ้วา่ เป็ นพวกชอบโชว์! ” เขาก้าวมาดักแฟนเก่า ตีสีหน้าเย้ยหยันด้วยความ โมโหเจือไปกับหึ งหวง “ ใต้ผา้ นัน่ เรี ยบร้อยกันไปรึ ยงั ล่ะ ” เอริ ถอนใจ นัยน์ตาคู่สวยปรายมองด้วยความเย็นชาก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง หากพอพ้นไปได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งร่ างก็ถูกกระชากเข้าเต็มแรง ลาตัวโดนผลักไปชิดผนังดัง โครม “ ทาไมต้องประชดผมแบบนี้ดว้ ย! ” คนเอาแต่ใจตวาดลัน่ บีบแขนเรี ยวสุดกาลัง จนฝ่ ายนั้นนิ่วหน้า “ โกรธอะไรก็มาด่ามาว่าผมนี่ แต่อย่ามาทาเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้ไอ้เร็น มันฉวยโอกาสด้วยได้ม้ ยั ! ” เขาแทบคลัง่ ที่เห็นสี หน้ามองเมินของอีกฝ่ าย แรงอารมณ์ทาให้ความยับยั้งชัง่ ใจ ขาดสะบั้น มือแกร่ งตะปบเข้าที่คางมน ออกแรงบีบจนร่ างบอบบางร้องโอ๊ย อาศัยจังหวะที เผลอนัน่ ประกบปากลง บดขยี้จูบรุ นแรงจนได้รสเลือด เอริ ผลักแผ่นอกกว้างออกห่าง เงื้อมือหวังจะตบแต่ไอ้บา้ ตรงหน้าคว้าหมับเข้าเต็ม แรง

360

“ ตบมาผมก็จูบ..หรื อถ้าจะตบอีก เราจะลองทบทวนความหลังกันในห้อง น้ าก็ไม่ ว่านะ ” เด็กหนุ่มทาท่ายียวน “ จะเลือกเป็ นในห้องนัน่ ก็ได้ อุตส่าห์เตรี ยมเตียงเอาไว้ ผม อยากจะประกาศพอดีไอ้เรื่ องที่วา่ เราเป็ นผัวเมียกันน่ะ ” คนฟังมีสีหน้าโกรธจัด กระชากมือออกแล้วยกแขนเสื้ อขึ้นถูริมฝี ปากอย่างรุ นแรง ด้วยความขยะแขยง “ ไอ้คนเฮงซวย! ” เอริ เสี ยงแข็งใส่ ถึงปากจะบอกว่ารังเกียจแต่ในใจมันก็ยงั ร้อง ตะโกนอยูเ่ สมอว่าร่ างกายคุน้ เคยสัมผัสของผูช้ ายตรงหน้าจนเผลอเรี ยกร้องเข้าเต็มอก ถ้าไม่ ดึงสติให้ดีคงต้องเผลอไผลแล้วยอมโอนอ่อนแน่ “ จูบเมียตัวเองแล้วเฮงซวยตรงไหน ” ชินยะยักไหล่ สาวเท้าเข้าประชิดจนอีกคน ลนลานถอยห่าง “ อยากด่าก็เชิญ..ผมให้พี่ด่าว่าไอ้คนสารเลวด้วยก็ได้..แต่คราวนี้ขอตัวพี่ เป็ นของตอบแทนก็แล้วกัน ” ร่ างขาวนวลหน้าแดงจัด มีท้ งั ความโมโหทั้งความอับอายกลุม้ รุ มกันจนวุน่ ไปหมด เพราะมัวแต่คิดหนี ปลายเท้าเลยสะดุดกันเองจนเป็ นโอกาสให้คนด้านหน้าคว้าตัวมากักได้ อีกหน “ พี่ไม่อยากให้โอกาสผมเหรอ ” เขาอ้อน ดวงตาสี นิลทอแววอ่อนลงเมื่อเห็นว่าสุด ที่รักไม่โวยวายเหมือนเก่า “ ผมรักพี่นะ..ผมอยากมีเซ็กซ์กบั พี่แค่คนเดียวเท่านั้น ” เอริ ชะงักงัน ใบหน้าร้อนวาบเข้ามาจนดวงตาพร่ าพราย ไออุ่นตรงช่วงเอวที่ฝ่าย นั้นกระชับเข้าหาเหมือนกระแสไฟที่พงุ่ เข้าใส่ ทั้งที่มีเสื้ อผ้าสวมติดแต่ก็เหมือนถูกความ เปล่าเปลือยสวมทับ ต่างจากเนื้อแท้ที่บดเบียดกับเร็ น..ไม่มีความวาบหวามใจใดชวนให้เก้อ เขินเท่านี้เลย “ นายมันเห็นแก่ตวั อย่าเอาเวลาว่างมาเที่ยวจุดถ่านไฟเก่าให้คุเลยทาซึดะ” คาเรี ยก คนรักยิง่ ห่างเหินเข้าไปทุกที “ คอยไปตามยูมิจงั แล้วช่วยประคองเธอเข้าห้องคลอดจะดีกว่า มั้ง ” ชินยะสบถกร้าว ถูกผลักออกห่างอีกครั้ง พอจะก้าวตาม เสี ยงเรี ยกของพี่ อายะก็ดงั เข้ามาดักคอไว้เหมือนรู ้ทนั ว่าคราวนี้ หากปล่อยให้เขาตามพี่เอริ เข้าไปถึงในห้องน้ า รับรอง

361

ว่ามันไม่หยุดแค่จูบแน่..เขาคงใช้กาลังบังคับขืนใจอีกฝ่ ายเหมือนที่สนั ดานเก่ามันเคยกระทา เอาไว้มานักต่อนัก! อายะเดินออกมาตรงหน้าสตูดิโอ แตะมือลงกับช่วงแขนแกร่ งเพื่อปลอบใจให้ ระงับอารมณ์ ดวงตาสี อ่อนมองตามยามางิชิ เร็ นที่เพิ่งเสร็จจากงานแล้วขอตัวเข้าไปหาพี่เอริ “ ยังไม่ใช่เวลานี้นะ ชิน นายยังมีชนักปั กหลัง ” คนอายุมากกว่ายิม้ ให้กาลังใจ ให้ เหตุผลที่คนฟังจาต้องยอมตามแม้จะสวนทางกับไฟรักที่กาลังแผดเผา “ ถ้านายง้อสาเร็ จ พี่เอริ ของนายจะกล้าไปไหนไกล ถึงตอนนั้น..อยากจะทาอะไร คงไม่มีใครขัดขืน ” .......................................................................................