1
Chapter 27 นัยน์ตาอ่อนโยนทอดลงมองร่างขาวนวลในอ้ อมแขน ปอยผมเส้ นเล็กตก ระลงมาปรกแก้ มนุม่ รัง้ ให้ ยกนิ ้วขึ ้นเกลีย่ ออกไปทัดข้ างหูแล้ วโน้ มลงจูบบางเบาเป็ น การบอกอรุณสวัสดิใ์ นความฝั นเมื่อเช้ าวันใหม่มาเยือน จนเมื่อเจ้ าของตัวนุม่ นิม่ ขยับไปมาด้ วยความอึดอัด คนทีต่ ื่นตลอดทังคื ้ นถึงได้ แสร้ งทาเป็ นหลับตาลง จะบอกทุกอย่างที่มนั เก็บซ่อน รบกวนจิตใจมาตลอดเวลา พยายามค้ นหา ว่ามันคืออะไร จนวันนี ้ถึงได้ ร้ ูวา่ ทาไมไม่พอใจ ทาไมโกรธแทบบ้ าเมื่อนายหายไป กับคนอื่น ทาไมถึงอยากให้ อยูด่ ้ วยกันแล้ วขังไว้ ให้ อยูเ่ พียงกรงทอง ..คาตอบมีแค่อย่างเดียว..และเมือ่ ตัดสินใจแล้ ว.. ..มันจะไม่มีวนั เปลีย่ นแปลง.. ดวงตากลมกะพริ บปริ บ สัมผัสอบอุน่ ที่โอบกอดอยูแ่ นบตัวทาให้ ต้องยัน ตัวเองขึ ้น ใบหน้ าคมหลับตานิ่งห่างไปไม่ถึงคืบจนรู้สกึ ได้ ถงึ ลมหายใจระหว่างกัน มือบางดันตัวออกแต่แขนหนักทีค่ ล้ องอยูต่ รงเอวกลับดึงเข้ ามากอด กระชับก่อนจะดันต้ นคอขาวให้ ก้มลงมาซบแล้ วกักตัวไว้ อย่างนันไม่ ้ ปล่อย ฮานะนอนนิ่ง แก้ มซุกอยูก่ บั คนตรงหน้ า แนบอกซ้ ายทีม่ ีแรงสะท้ อนจาก ภายในดังก้ อง นิ ้วเรียวลูบลงกับต้ นแขนแกร่งด้ วยเสียงหัวใจที่ไม่เต้ นรัวเหมือนเคย ถึงจะร้ องบอกว่ารักแค่ไหน แต่ใจของพี่เคย์ก็ไม่เคยตอบกลับมาว่ารักอยู่ แล้ ว ตอนนี ้..คงจะกาลังเรี ยกร้ องถึงใครอีกคนที่ไม่ได้ อยูก่ บั ตัว พี่เคยเห็นเป็ นแค่ตวั น่าราคาญ เป็ นแค่ตวั เกะกะ ตอนนี ้จะมาดึงให้ รองรับอารมณ์แล้ วตอกย ้าให้ เป็ นแค่ ตัวแทน..ฮานะเหนื่อยแล้ ว ขอลบเงาทีม่ ีแต่พคี่ นเดียวออกไปซะที “ ฮานะ ” เสียงทุ้มเรี ยกพร้ อมกับรัง้ ข้ อมือเรียวเข้ ามาหาเมื่ออีกฝ่ ายทาท่า จะลุกออกไป
2
เคย์ลกุ ขึ ้นนัง่ พิงหัวเตียง ออกแรงนิดเดียวยกตัวเบาหวิวมาอยูบ่ นตักแล้ ว โอบแขนรอบเอวบางไว้ ไม่ให้ หา่ งไปไหน สายตาคมกริ บจับจ้ องใบหน้ าหวานที่หลุบ ตาลงตา่ ไม่ยอมมองกันอย่างเคย “ เช้ านี ้จะไปไหนรึเปล่า ” ว่าพลางยกนิ ้วขึ ้นไล้ แก้ มนุม่ เล่น ฮานะส่ายหัว เอนตัวตามแรงบังคับปล่อยให้ ฝ่ายนันจู ้ บเอาตามใจชอบ ถ้ าเป็ นแต่ก่อน คงอายจนแทบขาดใจ แต่ทกุ อย่างทีม่ นั ผ่านมา มันเกินขีด ตรงนันที ้ ่จะมามัวโง่กบั เรื่ องรักจอมปลอม ต่อให้ พี่พดู ว่ารักอีกซักรอบ ฮานะคงไม่ หลงกลอีกแล้ ว เพราะมันก็ไม่ตา่ งกับนิทานของเด็กเลี ้ยงแกะ “ ไทระชวนไปร้ านเดิมเมื่อคราวนันที ้ ่เราไปกันสีค่ น..ไปด้ วยกันนะ ” เขา หอมแก้ มนิ่มเบาๆ ก่อนจะผละออกไปทิ ้งให้ อีกคนนัง่ นิ่งอยูบ่ นเตียงตามลาพัง ฮานะมองตามแผ่นหลังกว้ างที่หายเข้ าไปในห้ องน ้าใหญ่ เสียงสายน ้า จากฝั กบัวหล่นกระทบพื ้นดังก้ องในความเงียบงัน และถ้ าเป็ นแต่ก่อน น ้าตามันก็คงจะหล่นลงเป็ นสายเหมือนเสียงทีส่ ะท้ อน แว่วมา..ทุกคาที่ตอกย ้าความทรงจา ..ฮานะจะหลีกทางให้ .. ...... เสียงกีต้าร์ อะคูสติกดังแว่วมาจากมุมหนึง่ ของร้ านอาหารสไตล์ฝรั่งเศสที่ แขกกระเป๋ าหนักมักเลือกเป็ นที่ประจา แสงไฟสีส้มนวลส่องระเรื่ อลงจากช่อคริ สตัล ช่วยขับบรรยากาศภายใต้ เพดานปูสอี ิฐให้ ดโู รแมนติกขึ ้น “ ฮานะ..ทางนี ้ๆ ” เสียงร้ องเรี ยกดังมาจากที่นงั่ ริมหน้ าต่าง เจ้ าของชื่อเดินไปตามทางนันพลางยิ ้ ้มรับให้ พี่ชายคนเดียว ดวงตาสีสวย มองมือเล็กตีเพี๊ยะลงกับผู้ชายตัวโตที่นงั่ ติดกันแล้ วก็บน่ อุบอิบอะไรออกมาคล้ าย กับว่าราคาญท่าทีเหมือนคนขี ้หวงนี่จนทนไม่ไหว
3
ฮานะลอบมองปฏิกิริยาของคนข้ างกาย ดูคล้ ายกับว่าพี่เคย์ จะทาสีหน้ า ไม่พอใจขึ ้นมาทันควัน..เจ็บจนชา “ จะรี บไปไหน ” ร่างสูงรัง้ ต้ นแขนเล็กไว้ แล้ วดึงเข้ ามาหาตัว ตังแต่ ้ ทกี่ ้ าวเข้ าร้ านมาฮานะก็เดินไม่รอ แล้ วยังจะมีไอ้ หน้ าด้ านที่ไหนไม่ร้ ู จ้ องคนของเขาจนตาไม่กะพริ บ คนที่ไม่ร้ ูอะไรเลยก็ปล่อยให้ สายตาหลายคูโ่ ลมเลีย จนแทบจะมองทะลุได้ ทกุ ส่วน เคย์มองเรื อนผมนุม่ ที่ยาวลงมาจนปรกต้ นคอขาวผ่อง เรื อนร่างบอบบาง ในชุดสบายๆแต่กลับทาให้ ดดู ีอย่างบอกไม่ถกู เสื ้อยืดสีฟ้าอ่อนแนบลงกับช่วงตัว เล็กที่ดเู บาเหมือนนุน่ แนบเพรี ยวลงกับเอวคอดแล้ วคลุมอยูร่ าวสะโพกอิ่ม ยิ่งยามที่ ขาเรี ยวใต้ กางเกงสามส่วนขยับเดินเชื่องช้ ามันเหมือนจงใจจะยัว่ ใครหลายต่อหลาย คนที่นงั่ มองค้ างเติ่งอยูต่ รงโต๊ ะ “ พี่ไทระเรี ยกฮะ..” เสียงหวานบอกมาพร้ อมกับเดินออกห่าง แต่แรงที่กมุ แขนไว้ แน่นกลับบีบเข้ ามามากขึ ้นจนต้ องเผลอนิ่วหน้ า ..เข้ าใจว่าการแอบรักใครข้ างเดียวมันทรมาน.. ..แต่ไม่เข้ าใจว่าทาไมถึงต้ องมาลงที่ฮานะอย่างไม่มเี หตุผล.. “ ผม..เจ็บ ” น ้าตาหยดใสทีค่ ลออยูใ่ นดวงตาคูห่ วานตัดพ้ อผ่านมา ทาให้ ใครอีกคนต้ องคลายแรงที่เค้ นหนักออก ฮานะรี บเดินเข้ าไปหาพี่ที่นงั่ รออยู่ มือเล็กเลือ่ นเก้ าอี ้ข้ างไทระหวังจะอยู่ ใกล้ ให้ คลายเรื่ องในใจลง แต่คนที่เดินตามหลังกลับคว้ าแขนไว้ แล้ วลากกลับมาฝั่ ง ตรงข้ าม เคย์กดไหล่บางให้ นงั่ ริ มหน้ าต่างด้ วยอารมณ์หงุดหงิด ร่างน้ อยๆลุกขึ ้น คล้ ายจะต่อต้ านแต่สายตาดุดนั ทีส่ ง่ มากลับเป็ นตัวบังคับให้ ต้องทาตามความ ต้ องการอย่างช่วยไม่ได้ “ อย่าดื ้อกับฉัน..” เคย์กระซิบก่อนจะหันไปทักไทระที่นงั่ อยูต่ รงข้ าม
4
ฝ่ ายที่นงั่ นิ่งงันได้ แต่หนั หนีออกนอกหน้ าต่าง แววตาที่หลงใหลจนหัวปั ก หัวปาไม่เคยที่จะมองมาอย่างที่ใช้ จบั จ้ องพี่ไทระ ไม่ได้ คิดหึงหวงหรื ออิจฉา ฮานะ รักพี่มากกว่าตัวเอง แค่อยากให้ พี่เคย์กระทาอย่างอ่อนโยนบ้ าง ..ไม่นกึ สงสารก็ขออย่ารังเกียจ.. “ หน้ าตาดูซีดๆอีกแล้ วฮานะจัง..” เซจิที่นงั่ ฆ่าเวลาด้ วยการแหย่คนข้ าง กายเป็ นงานอดิเรกหันมาถามคนตรงหน้ าทีเ่ งียบอยูน่ าน “ มาคราวก่อนก็เป็ นแบบนี ้ หวังว่าคงไม่กลับไปแบบกะทันหันอีกนะ ” เขา กระเซ้ า ไม่ทนั รู้เลยว่าไปกระตุ้นเรื่ องเก่าในใจของคนฟั ง เคย์หนั มองร่างเล็กทีก่ ้ มหน้ าเงียบ ฝื นยิ ้มออกมาต่อหน้ าทุกคน แต่เขา.. คนที่ใกล้ ชิดรอยยิ ้มสดใสนัน่ มากกว่าใครในช่วงที่ผา่ นมา กลับเพิง่ สังเกตว่ามัน ทรมานมากแค่ไหนกับการที่จะต้ องฝื นทนในทุกสิง่ ทุกอย่างแล้ วแสดงละครออกมา ว่าชีวิตมีแต่ความสุขจนล้ นเปี่ ยม ..ขอโทษ.. “ มันจะไม่มีอกี แล้ ว..” เขาเปรย เอื ้อมไปกุมทับมือบางที่เขีย่ ผ้ าปูโต๊ ะเล่น ความอบอุน่ ที่แผ่ซา่ นเข้ าตรงปลายนิ ้วยามที่ถกู บีบกระชับมัน่ แล้ วจับแน่น ไว้ คล้ ายการปลอบโยนทาให้ หวั ใจมันกาลังตีรวนวกวน..มีแผนอะไร “ นี.่ .ทาท่าแปลกๆ ฮานะงอนพี่เคย์เหรอ ” ไทระชะโงกหน้ ามาถาม สายตาจับจ้ องที่กิริยาอาการทังหมดของคนทั ้ งคู ้ แ่ ล้ วสงสัย ฮานะยิ ้มเฝื่ อน ดึงมือออกจากการเกาะกุมหากอีกฝ่ ายกลับรัง้ ไว้ แล้ วไม่ ยอมปล่อย “ ผม..” “ พี่ผิดเองแหละไทระ..” เคย์ตอบเสียงอ่อนโยน ดึงนิ ้วเรียวมาคลีเ่ ล่นแล้ ว เคล้ าคลึงมือนุม่ ไม่หา่ ง ร่างเล็กบางหันมองสีหน้ ายามที่พี่เคย์ใช้ มองคนตรงข้ าม ..คาตอบไงล่ะ..เจ้ าคนโง่..
5
..คาตอบคือประโยคนัน.. ้ ..ทุกอย่างทีฉ่ นั ทาไม่เคยมี นายอยู่ในหัวใจ ..ทุกความคิ ดของฉัน..ทุกการมอง..ทุกความฝั น.. ..และทุกความหมายที ห่ ลุดจากปาก.. ..ฉันทาเพือ่ พีข่ องนายทัง้ หมด!!..ทาเพือ่ คนทีฉ่ นั รัก!!.. ..จาใส่หวั งี่เง่าของตัวเองไว้ ซะที..ฮานะ.. หัวใจเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มแทงซ ้าทังที ้ ่เทีย่ วย ้าลงไปหลายต่อหลาย หนว่าให้ เลิกงมงายในรักครัง้ นี ้เสียที ฮานะกาลังหลอกตัวเองอยูอ่ ย่างนันใช่ ้ มยที ั้ ่ เผลอใจวูบไหวไปกับสัมผัสอ่อนโยนที่คนๆนี ้มอบให้ ..ลืมไปได้ ยงั ไง..ว่าทุกอย่างที่พเี่ ขาทาก็เพื่อพี่ไทระเท่านัน.. ้ ..มันเป็ นละคร..จาไม่ได้ เหรอ..ว่าทุกอย่างคือละครตบตา.. ฮานะฝื นดึงมือออกจากแรงที่พาดแนบแน่น สายตานิ่งเย็นจนเคย์ร้ ูสกึ ได้ แน่นอนว่าคนอย่างเขาคงไม่ยอมให้ ใครมาขัดขืนถึงได้ รัง้ ข้ อมือเล็กมากุมไว้ แน่น ไม่ใช่ต้องการเอาชนะ..แต่ใจมันพาลวูบทุกทีที่การกระทาของฮานะมันกาลังบ่งชี ้ อย่างชัดเจนว่ายินดีเดินออกไปจากชีวิตเขาทุกเมื่อ “ ถ้ าพี่ไม่อยากให้ คนที่ตวั เองรักเข้ าใจผิด..ก็กรุณาปล่อยผมเถอะฮะ ” เสียงหวานว่ามาเบาๆ แสร้ งทาทีเป็ นคุยกับพนักงานเสิร์ฟที่เดินมาบริ การไวน์ที่โต๊ ะ เคย์ขม่ ความไม่พอใจเมื่อเห็นรอยยิ ้มน่ารักกาลังใช้ มองคนอื่น แล้ วยังคา ตัดพ้ อเหมือนหัวใจกีดเขาออกไปจากชีวติ แล้ ว มันกาลังย ้าว่าเขากาลังจะเสียฮานะ ไป “ ฉันจับมือเมียตัวเอง..ผิดตรงไหน ” เขาตอบกลับดังแค่คากระซิบ ฮานะมองอีกฝ่ ายน ้าตาคลอ ..อย่ามาหยอกเล่นกัน..เพียงแค่ใจนึกสนุก.. “ ขอร้ อง..” ปากสีชมพูพมึ พา หลบสายตาพีช่ ายที่หนั มามองอย่างสนใจ
6
“ แค่นายอยูน่ ิ่งๆ ทาตัวเป็ นเด็กดี เรื่ องมันก็ไม่มากความแล้ ว ” ประโยคที่ พูดมาเหมือนไม่คดิ อะไรแต่กลับทาให้ ใครอีกคนรู้สกึ เหมือนถูกแทงซ ้าลงที่เดิมจน แผลมันจะไม่รับรู้ความเจ็บปวดอะไรอีกในไม่ช้าแน่ ..ฮานะดีแต่เป็ นคนที่ทาให้ เรื่ องมันแย่ลง.. ..พี่คงท่องไว้ ในใจอยูเ่ สมอเลยสินะฮะ.. “ ท่าทางแปลกๆอีกแล้ วคูร่ ักสองคนนี ้..ฮานะเป็ นอะไรเหรอพีเ่ คย์ ” ไทระ ถามพลางอมยิ ้มอยูใ่ นทีเมื่อเห็นอาการเหมือนพ่อแง่แม่งอน เคย์หวั เราะเบาๆ กุมมือนุม่ แน่นขึ ้นแล้ วยิ ้มให้ กบั คนถาม “ ฮานะไม่ยอมให้ จบั มือ..สงสัยจะโกรธอะไรพี่แน่ ” ความน้ อยเนื ้อต่าใจในคุณค่าของตัวเองพุง่ จี๊ดเข้ ามาเมื่อสบกับรอยยิ ้ม อบอุน่ ทุกอย่างคือละครที่ทาเพื่อรอยยิ ้มของพี่ไทระ พี่เคย์เคยจากัดให้ ฮานะเป็ น อย่างนัน..เป็ ้ นตัวอะไรอย่างหนึ่งที่มีคา่ ให้ คนที่พี่รักยิ ้มได้ ใช่..ฮานะก็ดใี จที่ทาให้ ทกุ คนมีความสุข แต่น้อยใจเหลือเกินที่เป็ นแค่ หมากตัวหนึง่ เป็ นละครตบตาทีพ่ ี่ใช้ หนุ่ เชิดอย่างฮานะให้ ดาเนินไปตามเรื่ อง หุน่ เชิดตัวนี ้เคยมีหวั ใจ จงรักภักดีกบั เจ้ าของด้ วยความเทิดทูน..เจ้ าของคนเดียวกับที่ ทาใจของมันแตกสลายลงจนไม่ตา่ งกับไม้ กระบอกธรรมดาๆ “ ผม..ขอตัว ” ฮานะลุกพรวดขึ ้น มือบางสะบัดออกจากท่าทีเสแสร้ งนัน่ จนแรงยื ้อออกมาป่ ายไปโดนแก้ วไวน์สแี ดงชาดให้ หกลงมากับโต๊ ะแล้ วไหลเทลงกับ พื ้นด้ านล่าง หยดลามไปยังเสื ้อเชิ ้ตสีขาวสะอาดของคนข้ างกาย “ พี่เคย์ ” ไทระรี บลุกเอาผ้ าซับไวน์ก่อนที่มนั จะไหลให้ ได้ เรื่ องมากกว่านี ้ “ ไปล้ างออกไปเคย์ นัง่ บื ้อเป็ นผีตายซากอยูไ่ ด้ ” เซจิที่เงียบอยูน่ านแล้ ว บอกมา พร้ อมกับเรี ยกพนักงานมาจัดแจงทาความสะอาด “ ผม..ขอโทษฮะ..ไปห้ องน ้าก่อนเดี๋ยวผมซักให้ ” ฮานะก้ มหน้ าก้ มตาบอก เจ็บเกินทนกับความไม่ได้ เรื่ องทังหลายของตั ้ วเอง
7
เคย์สา่ ยหัวปฏิเสธ เอามือถือวางบนโต๊ ะแล้ วดึงชายเสื ้อออกมาเพราะรอย เปื อ้ นมันซึมยาวเป็ นทาง “ นัง่ เถอะ ” ว่าก่อนจะเดินหายไปด้ านนอก ฮานะที่ทาท่าจะตามไปหยุดชะงักเพราะเสียงเรี ยกของเซจิ “ ปล่อยให้ มนั ทาด้ วยตัวเองบ้ างก็ได้ ฮานะจัง ตามใจมากเดี๋ยวเหลิง ” เขา ว่าพลางหัวเราะเบาๆเมื่อโดนสุดที่รักโพล่งออกมา “ ทีตวั เองไม่เห็นจะท่องแบบนี ้บ้ าง ดีแต่เรี ยกใช้ อ้ อนผิดที่ผิดเวลาไม่เว้ น แม้ แต่ที่บริ ษัท ” ไทระบ่นอย่างเหลืออด เหนื่อยเต็มทีกบั การเดินตามแจตลอดจน คล้ ายจะย้ ายห้ องทางานมาอยูด่ ้ วยกันรอมร่อ เสียงมือถือของเคย์ที่วางทิ ้งไว้ ดงั ขึ ้น ฮานะที่อมยิ ้มจนแก้ มปริ กบั ภาพ ตรงหน้ าหันมาหยิบมันขึ ้นมาดู เบอร์ แปลกๆไม่ได้ บนั ทึกไว้ เด่นหราอยูห่ น้ าจอ แล้ ว ถ้ าไม่รับมันก็คงจะทวีเสียงดังมากไปกว่านี ้แน่ ‘ ไงคะ งานยุง่ รึเปล่าเอ่ย ’ เสียงหวานใสร้ องถามมาจากทางปลายสายที่ ฟั งคุ้นเคยอย่างประหลาด ‘ คิดถึงจัง สนใจจะสนุกกันอีกมัยคะ ้ เหมือนคืนนันไง ้ ’ ฝ่ ายที่ถือโทรศัพท์ฟังเงียบได้ แต่น ้าตาตกในเพราะภายนอกคงไม่มีให้ ไหล ซ ้า เธอเป็ นใครก็คงรู้ๆอยู่ ก็คงจะยังติดต่อนัดแนะกันอย่างเคย คืนนี ้กอดฮานะ คืน หน้ าไปกอดใครอื่น ..สาหรับพี่เคย์..จะเป็ นใครก็ได้ สนิ ะ.. ..แค่ปลดปล่อยความต้ องการได้ ก็เพียงพอ.. “ พี่เคย์ไม่อยูฮ่ ะ คุณรุมจิ ะฝากอะไรไว้ มยั ้ ถ้ าเขากลับมาผมจะบอกให้ ” ฮานะกล ้ากลืนพูดออกไปต่อหน้ าพี่ทงสองที ั้ ่ฟังอยูอ่ ย่างสนใจ โดยเฉพาะพี่เซจิดทู า่ จะสนมากเป็ นพิเศษ ‘ อุ๊ยตาย..จาชื่อกันได้ ด้วย นายเป็ นคนใช้ บ้านเขาใช่มยั ้ พ่อกระต่ายน้ อย ปี นถึงดวงจันทร์ รึยงั จ๊ ะ ’ เสียงหัวเราะดังแว่วมาจากทางนัน้
8
ร่างเล็กหลับตาลงเชื่องช้ าให้ กบั ความรู้สกึ ทีม่ นั สายเกินเยียวยา เจ็บ ..จน เฉยเมย “ กระต่ายโง่..เลยต้ องพลัดตกลงมาก่อนได้ มองพระจันทร์ ใกล้ ๆน่ะฮะ ” ‘ อ๋อเหรอ..ลับลมคมในชอบกลจริ งนะคนสวย..เอาเป็ นว่าถ้ าเขามาแล้ ว ฝากบอกด้ วยล่ะว่าฉันคิดถึง..อยากนอนซบอกเขาอีกหน..อุน่ ยิ่งกว่าใครๆ ’ ฮานะทิ ้งความอ่อนแอของตัวเอง ถ้ าก่อนนี ้ก็คงร้ องไห้ โฮจนหมดเรี่ยวแรง หมดกาลังใจ “ แล้ วผมจะบอกให้ ฮะ ไม่ต้องห่วง ” รับคาเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะด้ วย หัวใจทีเ่ ฉยชาก่อนจะวางมือถือลงที่เดิมเพราะฝ่ ายนันตั ้ ดสายไป “ ใครน่ะฮานะ ” ไทระถามขึ ้นเพราะสะดุดหูกบั ชื่อผู้หญิง เซจิมองมาที่น้องตัวจ้ อยเหมือนจะจับผิดกับประโยคที่หลุดจากปากอิ่ม “ เพื่อนร่วมงานของพี่เคย์นะ่ ฮะ จะคุยเรื่ องงาน ” ร่างสูงถอนใจเฮือก เสมองไปทางอื่น พยายามไม่รับรู้แววตาเศร้ าสร้ อยที่ แม้ เจ้ าตัวจะฝื นแต่มนั ก็ยงั เห็นชัด มันแน่อยูแ่ ล้ วว่าผู้หญิงปลายสายเป็ นยัยคนที่เคย คัว่ กับเขามาก่อนถึงได้ สะดุดหูชื่อนี ้ ..แกทาอะไรลงไป..เคย์.. รักฮานะแค่ไหนถึงได้ คดิ นอกใจ แกรู้บ้างหรื อเปล่าว่าคนที่รักแกยิง่ กว่า ใคร คนที่แกไม่ซื่อสัตย์ด้วยยังปกป้องแก แม้ จะด้ วยคาพูด ทังที ้ ่ไม่จาเป็ นเลย ไทระนัง่ เท้ าคางมองน้ องอย่างสงสัยแต่ก็ได้ แค่คิดเพราะไม่อยากไป จุดชนวนให้ เกิดเรื่ องระหว่างสองคนนัน้ “ มีความสุขดีอยูน่ ะ..ใช่มยั ้ ” ดวงตาสีทบึ จับจ้ องมาพยายามจะดูให้ ออก ในเรื่ องทีฮ่ านะคิดอยูแ่ ต่ก็จนปั ญญาในเมื่ออีกฝ่ ายเอาแต่ยิ ้มท่าเดียว เสียงโทรศัพท์เครื่ องเล็กดังขึ ้นอีกหนแต่คราวนี ้เป็ นของฮานะเอง มือบาง ล้ วงลงไปในเป้ก่อนจะหยิบมันขึ ้นมา เบอร์ โทรเข้ าเป็ นของคนคุ้นๆกันดี “ งานเยอะจริงแต่ละคน..” ไทระพึมพา
9
นิ ้วทีข่ ยับจะกดรับนิ่งค้ างเมื่อมือถือถูกกระชากออกไปรุนแรงจนคนอื่นงง งัน เซจิมองน้ องชายที่มาตังแต่ ้ ตอนไหนไม่ร้ ูแล้ วยังทาหน้ าเหมือนอยากฆ่าคน ก็อด เข้ าใจหัวอกไม่ได้ วา่ เวลาเห็นคนที่ตวั เองรักคุยกับคนอื่น มันหงุดหงิดมากเพียงใด “ มันโทรมาใช่มย..” ั ้ เคย์กดเสียงต่า นัยน์ตาจ้ องลงจนแทบเชือดกันตาย ฮานะยื่นมือถือของอีกฝ่ ายให้ “ คุณรุมิก็โทรมาฮะ ” ร่างสูงวางโทรศัพท์ตวั เองดังปึ งลงกับโต๊ ะแข็ง ฝ่ ามือแกร่งกดเข้ ากับต้ น แขนเรี ยว ออกแรงบังคับเป็ นเชิงว่าให้ เดินไปคุยกันที่อื่น “ มือถือผม..” ดวงตากลมโตช้ อนขึ ้นมองแล้ วสบนิ่ง ไม่เพียงขัดขืนคาสัง่ ยังมีปฏิกิริยาแข็งกร้ าวตอบกลับเป็ นเงาภายในจนเคย์ร้ ู สึกได้ “ ไม่ใช่ธุระสาคัญก็ไม่ต้องรับ ” เขากระซิบบอกต่อหน้ าต่อตาของคนที่เคย แคร์ ความรู้สกึ มากที่สดุ อย่างไทระที่เริ่ มขมวดคิ ้วขึ ้นมาด้ วยความไม่เข้ าใจ “ สาคัญสิฮะ เพื่อน ‘สุดที่รัก’ โทรมาหา ” ฮานะโต้ กลับคล้ ายไม่มอี ะไร มากไปกว่านี ้ แต่ความนัยเป็ นอันรู้กนั ระหว่างคนสองคน โดยเฉพาะกับฝ่ ายที่ได้ เห็น ภาพจูบลึกซึ ้งกับคาพูดตอกย ้ายามที่คนในอ้ อมกอดร้ องเรี ยกชื่อคนอื่นขึ ้นมา “ มีอะไรกันเหรอ ” ฝ่ ายที่อดรนทนไม่ไหวโพล่งขึ ้นกับภาพด้ านหน้ าที่มนั ดู อึมครึมมากขึ ้นเรื่ อยๆ ไทระเองยังไม่เชื่อสายตาว่าใบหน้ าหวานเจี๊ยบปานน ้าผึ ้งของ น้ องจะบึ ้งตึงแล้ วก็ดเู ย็นชาอย่างที่ไม่เคยคิดเคยฝั นว่าจะได้ เห็น ..คนอย่างฮานะถ้ าไม่ถงึ ที่สดุ ไม่มที างเป็ นแบบนี ้.. ..และทุกเรื่ องที่เจ้ านี่โกรธ..แสดงว่ามีเหตุผลดีแล้ วทีค่ ิดไป.. “ ฮานะโกรธอะไรพี่เคย์รึเปล่า ” คนพี่ถามอย่างนึกกังวล นี่อาจจะเป็ น ครัง้ แรกก็ได้ ทเี่ ห็นฮานะน่ากลัวกว่าตัวเองเวลาโมโห ร่างเล็กบางไม่ตอบ ได้ แต่ยื่นมือขอโทรศัพท์ด้วยท่าทีเฉยๆแต่ก็ทาเอาอีก ฝ่ ายที่ยืนนิ่งอยูแ่ ทบเดือดเป็ นไฟ
10
“ ออกไปข้ างนอกด้ วยกันหน่อย ” เคย์ขม่ อารมณ์สดุ ความสามารถ ดึง ข้ อมือเล็กให้ ลกุ ตาม “ แน่นอน..ถ้ าผมได้ ของๆผมคืน ” สายตามองไปยังเสียงเพลงเรี ยกเข้ าที่ ยังดังไม่หยุดเป็ นการยื่นข้ อเสนอแต่ถึงอย่างนันก็ ้ ยงั ลุกขึ ้นไม่มีอดิ ออด “ มีอะไรเป็ นของตัวเองด้ วยเหรอฮานะ ” เขาขบกรามแน่น บีบข้ อมืออีก คนตามอารมณ์ “ เท่าที่ร้ ู แม้ แต่ตวั นายก็เป็ นของฉัน นายมันไม่เหลืออะไรไว้ ให้ ใคร ตังแต่ ้ วนั ที่เราเหยียบเข้ ามาร้ านนี ้แล้ วเซ็นไอ้ ใบจดทะเบียนบ้ าบอนัน่ กันแล้ ว! ” ฮานะมองคนตรงหน้ า ริ มฝี ปากสัน่ ริ กกับประโยคตอกย ้าทังหมด ้ ..ใช่..ฮานะไม่เหลืออะไร..แม้ แต่ใจตัวเอง.. ..แต่จากวันนี ้ไป.. ..ทุกอย่างทีเ่ คยเสียมันจะเหลือเพียงซากของอดีต.. “ ฮานะ..พี่เคย์..” ไทระลุกพรวดพราด ก้ าวเท้ าจะรัง้ แขนของน้ องให้ กลับมานัง่ ที่หลังจากทนมองอาการเย็นชาที่โถมใส่กนั ไม่ได้ อีกต่อไป เพียงแต่วา่ เซ จิกลับคว้ ามือเอาไว้ แล้ วขอร้ องทางสายตา “ สองคนนัน่ ก็นงั่ เถอะ คนอื่นมองกันแล้ ว ” เขาปรามน้ องชายที่นา่ จะมี ความเป็ นผู้ใหญ่กว่าใครเพื่อน แต่พอเรื่ องหัวใจกลับงี่เง่าจนน่าหงุดหงิด เคย์กลับมานัง่ ทีต่ ามเดิม สายตาคาดโทษร่างเล็กข้ างกายที่ยงั ยืนนิ่ง เขา วางมือถือทีเ่ ลิกส่งเสียงน่าราคาญคืน แต่แค่วางทิ ้งมันก็กลับแผดเสียงขึ ้นมาใหม่ เอื ้อมมือจะเอามากดตัดสายหากฮานะคว้ าไว้ ได้ แล้ วเดินออกนอกร้ านไม่รัง้ รอ “ ฮานะ! ” เขาเรี ยกเสียงดัง ถลันจะตามออกไปก็กลับมีเรื่ องมาขวาง เพราะมือถือเจ้ ากรรมของตัวเองดันมีคนโทรเข้ าบ้ าง สลับกันจนน่าตลกเมื่อรับสาย แล้ วเป็ นปั ญหาด่วนที่โรงแรมจนต้ องผละออกไปคุยท่าทางเคร่งเครี ยด ..ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ..ที่นายมองกันด้ วยสายตาอย่างนัน.. ้ ไทระขยับจะลุกไปหาน้ องแต่ก็ตามเคยเมื่อคนข้ างตัวดึงให้ นงั่ ลง
11
“ อะไรของคุณ! ” ชักเสียงใส่อย่างหงุดหงิด “ ฮานะโตแล้ วนะ ทาไมไม่ปล่อยให้ ตดั สินใจด้ วยตัวเองซะที ” “ แต่เขาเป็ นน้ องผม..” สายตาสอดส่ายหาตัวใครอีกคนที่ออกนอกร้ านไป แล้ วอย่างหวัน่ ใจ ตังแต่ ้ อยูด่ ้ วยกันมาก็ไม่เคยมีเรื่ องทะเลาะให้ ขนุ่ เคือง “ ฮานะเข้ มแข็งกว่าที่นายคิด ฉันว่าถ้ ามีเรื่ องกันจริ งๆไอ้ คนทีด่ วงซวยคือ น้ องฉันต่างหาก ” เซจิพมึ พา ถอนใจเนือยๆอย่างคิดไม่ตกกับผลที่จะตามมาในเมื่อ วันนี ้ท่าทางมันแค่เริ่ มต้ น..แล้ วถ้ าถึงที่สดุ มันจะหนักแค่ไหน “ คุณก็ร้ ูวา่ เรามีกนั สองคน..ผมคงทนให้ น้องเจ็บไม่ได้ ต่อให้ ต้องหายไป จากชีวติ ใครแล้ วทาให้ ฮานะยิ ้มอีกครัง้ ผมก็จะทา..หวังว่าคงไม่ลมื ” ไทระทรุดตัวลง นัง่ อย่างอ่อนแรง คาพูดทังหลายท ้ าเอาคนได้ ยินหวัน่ ใจขึ ้นมาดื ้อๆ ฝ่ ายที่ปลีกตัวออกมาลาพังหันมองซ้ ายขวาไม่มใี ครรบกวนอีกแน่ถึงได้ กด รับ เรี ยวคิ ้วสวยขมวดมุน่ อย่างเหน็ดเหนื่อยกับทุกสิง่ ที่กาลังประดังจนอยากร้ องไห้ ‘ ฮานะ นายไม่มาทางานวันนี ้ ฉันถามโทริ ซงั เขาบอกว่านายลาออกไป แล้ ว ทาไมล่ะ! ’ เสียงที่โพล่งขึ ้นดังลอดออกมาเพราะความร้ อนใจของคนโทร “ จุน..เขา..ฮึก..เขาบังคับ เขาบีบฉันทุกทาง ” เสียงหวานกลันสะอื ้ ้น ยก มือขึ ้นปิ ดปาก ทนความเสียใจทีก่ าลังจะกลัน่ ตัวเป็ นสาย ไม่ได้ เสียใจอีกต่อไปที่ไม่รักกัน แต่เสียใจที่วา่ ทาไมถึงยังแกล้ ง ยังทา เหมือนเกลียดมากมาย ปิ ดทุกหนทางที่จะเดินออกไป เพื่ออะไร? ความสะใจ เท่านันเหรอ..จะเกลี ้ ยดอะไรกันนักหนา ‘ มันทาไม!! ไอ้ เลวนัน่ มันทาอะไรนาย ’ ฝ่ ายนันกระชากเสี ้ ยงถาม “ เขาบังคับให้ โทริ ซงั เลิกจ้ างฉัน ไม่ร้ ู..ไม่ร้ ูทาไม ฉันทาอะไรผิดมากนัก เหรอจุน ฉันทาอะไรผิด..” ฮานะพร่ าทังน ้ ้าตา ..กาลังจะคืนอิสระให้ พี่แล้ วไง..ทาไมต้ องมาขัดขวางด้ วย..
12
“ จะทายังไงดี..ฉันจะไปหางานใหม่ที่ไหนดี ” มือบางปาดน ้าตาทิ ้ง สะอื ้น เบาๆพอให้ หายจากความกดดันทังหมด ้ ‘ ถ้ ามันทาเรื่ องชัว่ ๆแบบนี ้ได้ หนนึง ครัง้ ต่อไป ร้ านต่อไปมันก็ทาได้ อานาจเงินของมันเยอะจนใครก็ไม่กล้ าโต้ ทาได้ ทกุ อย่าง จะสัง่ ใครก็ง่ายเท่าชี ้นิ ้ว ’ ฮานะทรุดตัวลงพิงกาแพงด้ านหลัง ก้ มหน้ าลงซุกเข่าอย่างคนที่ออ่ นแอ เต็มที “ ฉันจะทายังไงต่อ..” ‘ ฮานะ..’ ปลายสายทอดเสียงอ่อนลง ‘ นายอยากไปอยูก่ บั ฉันที่ซางะมัย้ ’ “ ซางะ? ” ร่างเล็กทวนคา ‘ มันอาจจะดูแย่กว่าโตเกียว..แต่อย่างน้ อยทุกคนก็จริ งใจ เราไปเรียนต่อ กันที่นนั่ จบม.ปลายแล้ วค่อยมาสอบเข้ าโทไดอย่างที่นายหวังก็ได้ ’ “ ฉัน..” ดวงตากลมดูสบั สน อยากออกไปให้ หา่ งจากคนใจร้ าย แต่พี่ชาย คนเดียวยังอยูท่ ี่นี่แล้ วจะทิ ้งไปได้ อย่างไร ยังไม่ทนั ให้ คาตอบดี สายแทรกเข้ าก็ดงั ขึ ้น “ ขอฉันคิดทบทวนได้ มยจุ ั ้ น..มัน..” ‘ ไม่ต้องรี บหรอกนะ ยังไงฉันก็ยงั อยูข่ ้ างนาย..’ ฮานะยิ ้มกับตัวเอง ..ดีใจแค่ไหน..ที่มีคนดีๆอย่างจุนอยูใ่ กล้ .. ..ฉันจะพยายามลืมเขาเพื่อนาย.. ..แม้ วา่ มันอาจจะยากก็ตาม.. ‘ ฮานะจัง..พี่โทรมาจากร้ านแกลเลอรี่ ที่เธอฝากภาพเอาไว้ นะจ๊ ะ ’ เสียง ปลายสายดูร้อนรนอย่างบอกไม่ถกู ทาเอาคนฟั งใจไม่ดีกบั ประโยคถัดไป “ เอ่อ..ฮะ..มีเรื่ อง..” ‘ พี่จะบอกว่าภาพของเธอมีคนกว้ านซื ้อไปแล้ ว ได้ ราคาดีด้วย มาเอาเงิน วันจันทร์ หน้ านะ ’
13
ฮานะยิ ้มอย่างดีใจ ที่กงั วลไปค่อยคลายลง “ ข..ขอบคุณมากๆเลยฮะ ต้ องขอโทษจริ งๆที่รบกวนพี่มาก..” ปลายสายถอนใจเฮือก ก่อนจะว่าต่อ ‘ แต่คราวหน้ าพี่คงช่วยเธอไม่ได้ คิดว่าคงไม่รับงานของเธออีก ’ ประโยคที่ออกมาจากปากของฝ่ ายนันท ้ าหัวใจที่แช่มชื่นขึ ้นหล่นวูบ ดวงตาสีออ่ นเบิกกว้ าง สับสนจนแทบไม่มีเสียงเล็ดลอด “ ท..ทาไมล่ะฮะ ผมขอแค่พื ้นที่หน้ าร้ านก็ได้ ขอร้ องเถอะฮะพี่..ผมไม่มี ทางอื่นแล้ วจริ งๆ จะหักเปอร์ เซ็นต์ยงั ไงก็ได้ ” เสียงหวานละลา่ ละลัก อ้ อนวอน อย่างเหนื่อยแรงเต็มที ‘ พี่ขอโทษนะ..ร้ านติดจานองกับทาซึดะกรุ๊ป แล้ วเขายื่นข้ อเสนอผ่อนหนี ้ ให้ ถ้าพีเ่ ลิกช่วยเหลือเธอ..ถามจริงๆเถอะว่าไปมีเรื่ องอะไรกับพวกเขากัน..’ มือที่ถือโทรศัพท์เครื่ องเล็กอยูป่ ล่อยมันร่วงลง ฮานะทรุดลงกองกับพื ้น ข้ างร้ าน น ้าตาใสไหลลงเงียบเชียบ ความเสียใจท่วมท้ นแต่ดวงตากลับมีเพียงแวว โกรธเคืองที่ไม่วา่ อย่างไรคงลบหายไปได้ ไม่งา่ ย ..ทาซึดะ..ไม่ใช่ใครห่างไกล.. ..พี่มีอะไรจะตอกหน้ าว่าผมไม่มปี ั ญญาไปจากที่นอี่ ีก.. ..ก็เชิญเลย!!.. .................................................................................
14
Chapter 28 ร่างเพรียวบางก้ าวเท้ ากลับเข้ ามาที่โต๊ ะแล้ วนัง่ ลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น ทังที ้ ่มือยังกาโทรศัพท์แน่น เคย์นงั่ กอดอก สายตาจับจ้ องทุกท่าทางของคนข้ างกาย “ ไง..พลอดรักกันพอแล้ วเหรอ ” เขากระซิบ เสมองไปทางอื่นคล้ ายกับว่า ประโยคที่พดู มันธรรมดานัก ฮานะเงียบไม่โต้ ตอบ เพียงแค่หนั ไปหาคนที่นงั่ คูก่ บั พีช่ ายก็ทาเอาเคย์ อารมณ์ขึ ้นได้ ใหม่ “ พี่เซจิมงี านอะไรให้ ผมทาบ้ างมัย้ จะอะไรก็ได้ ผมทาได้ หมด ” ไทระขมวดคิ ้วด้ วยความสงสัย หันมองหน้ าผู้ชายที่นงั่ อยูต่ ดิ กันอย่างไม่ เข้ าใจ “ ทาไมต้ องทางาน ” “ ประสบการณ์ไงฮะ ” รอยยิ ้มสดใสส่งมาให้ ทงที ั ้ ่ขดั กับเรื่ องในใจนักหนา “ อืม..ถ้ าตาแหน่งว่างล่ะก็ลองมาเป็ นผู้ช่วยเลขาของพี่ดู ” เซจิคิดทบทวน แล้ วถึงบอก “ ฮานะไม่เคยทางานเอกสาร ” เคย์โพล่ง มองพีเ่ ป็ นการสัง่ ห้ ามเด็ดขาด “ ของแบบนี ้มันเรียนรู้กนั ได้ เว้ ยไอ้ เคย์ ” คนเป็ นพี่ทาท่าไม่เข้ าใจนักแต่ก็ พอจะเดาอาการหวงออก “ ถ้ าอย่างนันก็ ้ ปล่อยเป็ นเรื่ องของผมแล้ วกัน..อยากจะทางานนักเดี๋ยวจะ ให้ มาลองหัดดู..พี่ไม่ต้องยุง่ ” เขาเสียงแข็ง เซจิยกั ไหล่ อับจนความสามารถที่จะช่วยน้ องอีกคนในเมื่อไอ้ คนบ้ าแถวนี ้ มันยืนยันหนักแน่น สายตาแข็งกร้ าวนัน่ มันก็นา่ เสีย่ งเสียเมื่อไหร่ แล้ วไทระเองก็ยงั พยักหน้ าเห็นด้ วยอีก “ ว่างๆก็ให้ พี่เคย์ชว่ ยสอนงานแล้ วกัน ฮานะชอบงานออกแบบนี่นา ลอง เรี ยนเสริ มดูส.ิ .พี่เคย์ยงั ไม่เคยเห็นภาพวาดของฮานะแน่เลย ”
15
ร่างเล็กนัง่ เงียบ มือบางกาแน่นเข้ าหากันยามที่นิ ้วเรียวไล้ ลงบนรอยแผล ที่ยงั หลงเหลืออยูจ่ างๆบนนิ ้ว ความทรงจาเมื่อครัง้ วันที่โดนโยนกระดาษใส่หน้ าแล้ ว ตะคอกรุนแรงด้ วยคาพูดปวดใจยังคงฝั งตรึง ..ฉันไม่สนว่านายจะทาด้วยวิ ธีไหน.. ..จะไปจ้างใครหรื อขายตัวเป็ นค่าแบบก็ไม่ว่า.. “ เห็นแล้ ว..สวยมากด้ วย ” เคย์ยิ ้ม หายหงุดหงิดไปโดยปริยาย นึกถึง ชิ ้นงานที่ได้ รับคาชมมากในที่ประชุมว่าออกแบบผสมผสานกันได้ อย่างลงตัว ระหว่างสถาปั ตยกรรมแบบเก่ากับแบบใหม่ “ ใครๆก็วา่ อยากให้ ชวนมาทางาน ด้ วยกัน ไปเรี ยนที่ไหนมาล่ะ..หืม ” นิ ้วยาวเกลีย่ เส้ นผมสีออ่ นไปข้ างหูแล้ วไล้ บาง เบาลงกับแก้ มนุม่ มองสบกับตาสีออ่ นที่ปรายมองมา “ เรี ยนที่ไหนไม่สาคัญ พี่ร้ ูรึเปล่า..ว่าผมไปขายตัวเป็ นค่าเรี ยนมา ” ฮานะ กระซิบบอกด้ วยรอยยิ ้ม “ ฮานะ!! ” เคย์เผลอตวาดใส่ เสียงดังจนคนข้ างโต๊ ะหันมามอง “ อะไรวะไอ้ เคย์..” เซจิที่ฟังอยูด่ ีๆถึงกับงง ไม่ร้ ูวา่ เจ้ าตัวเล็กไปกระซิบบอก อะไรอีทา่ ไหนไอ้ น้องขี ้โมโหมันถึงได้ ตบะแตกรอบสอง “ เป็ นอะไรไปพี่เคย์ ” ไทระถามอย่างสงสัย เห็นคุยกันอยูด่ ๆี เมื่อครู่ “ พูดมาใหม่.. ” ร่างสูงกาหมัดแน่น รู้สกึ จี๊ดไปทังอกซ้ ้ ายกับคาพูดที่ไม่นา่ หลุดออกมาจากเรี ยวปากหอมหวานที่คอยแต่จะขยับคาพร่ ารักนัน่ ..ไม่เคย..ไม่เคยมีมาก่อน.. ..มันเร็ ว..จนตังตั ้ วไม่ทนั .. “ ผมพูดอะไร แค่บอกว่าไม่ได้ เรี ยนที่ไหนเลย เพราะค่าตัวของอาจารย์ที่ จะสอนคิดแพงเกิน ” “ นายไม่ได้ พดู แบบนี ้..” เขากดเสียงตา่ นัยน์ตาวาวโรจน์ไปตามแรง อารมณ์
16
“ แล้ วแกจะเอาอะไรกับน้ องวะ..” เซจิแทรกขึ ้นมาบ้ าง ชักจะเหลืออดกับ ความบ้ าสุดกู่ของไอ้ ตวั ร่วมสายเลือดนี่แล้ ว เคย์ขม่ ความรู้สกึ ได้ แต่มองยิ ้มน่ารักที่ผดุ ขึ ้นมาจากเรียวปากบางดูคล้ าย จะเยาะๆกลับ ..ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ .. ..ที่ทกุ อย่างกลับตาลปั ตร.. ..นายกาลังปั่ นหัวฉัน.. ................................................................................. ร่างเล็กบางทิ ้งตัวลงด้ วยความอ่อนแรงกับเตียงแคบภายในห้ อง สายตา เลือ่ นลอยมองฝ้าเพดานอย่างครุ่นคิด เมื่อคาพูดของจุนยังวนเวียนในหัวไม่หาย ..ตังแต่ ้ เป็ นเพื่อนกันมาก็เพิ่งจะรู้วา่ จุนมีบ้านอยูท่ ี่ซางะด้ วย.. ..บางทีอาจจะดี..ถ้ าหนีความวุน่ วายออกไปอยูต่ ามลาพัง.. ..อยูก่ บั คนที่หวังดีกบั ฮานะมากกว่าใคร.. แรงสัน่ ของมือถือที่ฮานะปิ ดเสียงไว้ ดงั ครืดคราดทาเอาเจ้ าของสะดุ้งนิดๆ มือบางป่ ายไปหยิบมันมาแล้ วกดรับสาย เบอร์ ที่โชว์อยูด่ ไู ม่นา่ คุ้นเอาซะเลย ‘ ฮานะจัง..นี่ผมเองนะ..ลูกค้ าที่ร้านน่ะ..’ ฮานะนัง่ นิง่ พยายามคิดอยูน่ านว่าใครถึงจาได้ วา่ เป็ นหนึง่ ในขาประจา ร้ านขนมของโทริ ซงั “ อ๋อ..จาได้ แล้ วฮะ..” เสียงหวานหัวเราะคิกเมือ่ นึกถึงตอนที่ให้ เบอร์ คนๆนี ้ไปแล้ วฝ่ ายนันท ้ าหน้ าตาตื่นเหมือนดีใจนักหนา ‘ ผมมาแล้ วไม่เจอฮานะจังเหมือนเดิม ไหงเกิดลาออกขึ ้นมาดื ้อๆละครับ ’ คนถูกถามนิง่ ไปถึงสาเหตุที่ทาให้ มีปัญหาทังที ้ ่ทกุ อย่างกาลังไปได้ ดี
17
“ ตอนนี ้มีปัญหาที่บ้านนิดหน่อยเลยต้ องออกก่อน ขอบคุณมากนะฮะที่ เป็ นห่วง ” ฝากบอกไปด้ วยความจริ งใจที่คิดว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนถึงยังมีคนห่วงอยู่ ‘ แล้ วจะกลับไปทางานอีกเมื่อไหร่กนั ไม่มีฮานะจังนะ ผมขี ้เกียจไปเลย ’ ปลายสายหัวเราะเบาๆ พูดจาอย่างไม่ปิดบังในเมื่อรู้กนั อยูว่ า่ เกิดปิ๊ งเด็กคนนี ้ขึ ้นมา “ คือ..ผมคงไม่..” ฮานะเงียบ “ คงไม่ได้ กลับไปแล้ ว ตอนนี ้ก็พยายามหา งานที่อื่นทาอยู่ ” ‘ จริ งรึเปล่า มาทากับผมก็ได้ ร้ านขายของจุกจิกให้ พวกผู้หญิงน่ะ สนมัย้ ’ ข้ อเสนอที่ถกู ยื่นมาทาให้ ฮานะยิ ้มแก้ มปริ ลนลานตอบรับอย่างดีอกดีใจ “ ขอความกรุณาด้ วยนะฮะ ตอนนี ้ผมกาลังลาบากจริ งๆ ” ‘ ไม่ต้องขนาดนันหรอกน่ ้ า..ผมยินดีช่วย อยากเริ่ มงานวันไหนล่ะครับ ’ รอยยิ ้มสดใสปรากฏขึ ้นบนใบหน้ า ดวงตาเป็ นประกายวิบวับอย่างลิงโลด “ พรุ่งนี ้เลยได้ มยฮะ ั ้ ยิง่ เร็วเท่าไหร่ผมก็จะยิง่ เก็บเงินได้ เร็ วเท่านัน้ ผมทา ได้ ทกุ อย่างเลย จะให้ ถพู ื ้น ซักผ้ าหรื ออะไรก็ได้ หมด ขอแค่ตอนนี ้มีงาน..” เสียงที่พดู ขาดหาย ฮานะหันขวับไปมองมือใหญ่ที่กระชากโทรศัพท์ออกไปจากหูอย่างไร้ มารยาทเป็ นหนที่สอง ดวงตาคมกริ บจ้ องราวจะกินเลือดกินเนื ้อ ร่างสูงใหญ่ยืนค ้า อยูเ่ บื ้องหลังตังแต่ ้ เมื่อไหร่ มาจนได้ ฟังไปถึงไหนก็ไม่ร้ ูได้ “ พี่เคย์..” ร่างเล็กกัดฟั นแน่น พยายามจะยื ้อเอามือถือกลับมาเพราะ อุตส่าห์มีคนมาช่วยเหลือถึงที่ ถ้ าปฏิเสธก็โง่เต็มทน ‘ ถ้ าไปกลับลาบาก..มาอยูท่ ี่บ้านผมก็ได้ ’ เคย์ฟังปลายสาย เสียงที่ยงั พูดบอกให้ เงินเดือนดีไม่หยุดปาก ดังพร้ อม กับการหัวเราะหยอกล้ อ ฝ่ ามือหนากาแน่นด้ วยความโกรธสุดขีด ปรายตามองคนที่ รนหาเรื่ องให้ ผ้ ชู ายคนอื่นมาตักตวงหาประโยชน์จากร่างกายถึงที่ เขาเคยคิดผิดซะที่ไหน ทุกอย่างที่มนั อ้ าปากพูดก็เห็นถึงจุดประสงค์แอบ แฝง ใช่..แต่ก่อนเขาก็เป็ นหนึง่ ในนันที ้ ่คิดหาความสุขจากเรื อนร่างหอมหวานนี่
18
..แต่ตอนนี ้มันไม่ใช่แล้ ว ทาไมฮานะเชื่อคาหว่านล้ อมได้ งา่ ยดาย.. ..ทาไมถึงไว้ ใจ.. ‘ ฮานะจัง..ตกลงจะมาอยูด่ ้ วยกันมัยครั ้ บ’ “ คุณเป็ นใคร..” เสียงทุ้มกรอกลงไป คุมอารมณ์เต็มที่กบั ความเงียบที่อีก ฝ่ ายส่งมาแทนคาตอบ “ หูหนวกรึไงวะ! ไอ้ พวกหน้ าด้ าน! เลิกยุง่ กับเมียคนอื่นได้ แล้ ว! ” เขาตวาดออกไปอย่างสุดจะทน ใจนึกอยากจะเขวี ้ยงมือถือมันลงกับพื ้นเอา ให้ พงั กันไปข้ างแต่สายตาที่มองมาอย่างต่อว่ากลายๆกลับทาให้ ทกุ การกระทา ชะงักลง ได้ แต่กดปิ ดเครื่ องแล้ วโยนกลับไปบนเตียง ฮานะน ้าตาคลอ เม้ มปากแน่นไม่ยอมพูดอะไรออกมาซักคา สองขาเรี ยว พาตัวเองเดินหนีผา่ นหน้ าร่างสูงไปอย่างที่ไม่คิดจะหันมอง เคย์ร้ ูสกึ ถึงไอร้ อนระอุที่มนั วาบเข้ ามาในตัว อารมณ์เดือดพล่านไปจนทน เฉยไม่ได้ กบั ท่าทางทีเ่ ห็นเขาเป็ นเพียงอากาศธาตุ ..นายไม่เคยทา..ไม่เคยแม้ แต่จะเมินกันด้ วยซ ้า!.. ..ที่ฉนั ทาทุกอย่าง..นายไม่ร้ ูใช่มยว่ ั ้ าใครที่เป็ นห่วง!.. ..อยากจะไปให้ มนั เล่นนักรึไง!.. ..อยากจะนอนทอดร่างให้ มนั กอบโกยอย่างสาแก่ใจนักเหรอ!.. อุ้งมือแข็งกระชากไหล่เล็กกลับมาหา ตัวบอบบางเซเข้ าปะทะกับอกแกร่ง แล้ วถูกตรึงร่างไว้ จนขยับไม่ได้ มือนุม่ กาแน่น พยายามผลักคนตรงหน้ าสุดแรง ดวงตาคูห่ วานสะบัดขึ ้นมองด้ วยความโกรธทาเอาคนมองใจหายวูบไป “ ทาไม!..มีฉนั ทังคน..มี ้ ไอ้ หน้ าอ่อนนัน่ อีกหนึง่ มันไม่พอใจ? ต้ องแล่นไป หาคนอื่นถึงบ้ านเหรอ ” ฮานะดิ ้นสุดแรง ทังผลั ้ กทังสะบั ้ ดหนีจนเคย์แทบเอาตัวไว้ ไม่อยู่ ความ หงุดหงิดที่ทาอะไรไม่ได้ มนั พุง่ เข้ าจนเกิดน้ อยใจร่างในอ้ อมแขนขึ ้นมาดื ้อๆ ..ฉันแค่หวังดี..ทาไมถึงไม่เห็นใจกัน..
19
“ รู้จกั ไม่เท่าไหร่ก็ไปออเซาะมันแล้ ว!! คุยกันถึงไหนถึงไปขอให้ มนั ช่วย คิดบ้ างรึเปล่าว่ามันจะเกิดอะไรขึ ้นถ้ าไปเจอคนเฮงซวยไม่ร้ ูจกั หัวนอนปลายเท้ า!! ” ร่างบอบบางกัดริมฝี ปากแน่น กระชากตัวจนหลุดออกมาได้ ก็สาวเท้ าหนี แต่เพียงแค่ขยับมือแกร่งก็ปราดเข้ าคว้ าเอวคอด “ ปล่อยนะ!! บอกให้ ..ปล..” ริ มฝี ปากบางถูกทาบแนบแน่น ใบหน้ าคมโน้ มลงต่าก่อนจะขบเรี ยวปาก อิ่ม ฝ่ ามือกดต้ นคอขาวให้ แนบกันทังๆที ้ ่อีกฝ่ ายดิ ้นขลุกขลัก จูบจาบจ้ วงส่งมาให้ เพราะแรงหึงที่กาลังคุกรุ่นจนหน้ ามืดตามัว ..ฉันห่วงนายที่เชื่อคนง่าย..ไม่อยากให้ โดนคนอื่นหลอก.. ..รับรู้บ้างมัย.. ้ “ ออกไปนะ!! ” เสียงสัน่ พร่าเผลอตวาดใส่ ความโกรธถาโถมที่ทกุ อย่าง มันกลับไปเป็ นศูนย์เหมือนเดิม เคย์ชะงักนิ่ง มองคนตรงหน้ าที่ถปู ากตัวเองรุนแรงคล้ ายจะรังเกียจ อยาก เอาทุกสัมผัสออกไปจากตัวแล้ วมันตื ้อไปหมด ความเสียใจตีตื ้นขึ ้นจนมันล้ นเอ่อ ..นายกาลังเอาคืนใช่มย.. ั้ ..กาลังให้ บทเรียนฉัน..ว่ามันเจ็บแค่ไหนเมื่อถูกปฏิเสธ.. “ หึ..” เขายิ ้มเยาะทังที ้ ใ่ จมันร้ าวไปหมด ดวงตามองร่างนุม่ นิ่มที่เคยเต็ม ใจอยูใ่ นอ้ อมกอดแต่ตอนนี ้กลับผลักไสไปทังแววตา..ทั ้ งท่ ้ าทาง “ หวงตัว หวงปาก คิดจะเก็บไว้ สนองจูบไอ้ ซาวามุระรึผ้ ชู ายคนไหนอีก ” ฮานะกามือแน่น ข่มอารมณ์จนทังตั ้ วสัน่ ระริ ก ดวงตาหวานทอแววโกรธ เคือง ทุกอย่างที่กกั เก็บมันปะทุขึ ้นจนสุดจะกดลงไป ดูถกู กันซ ้าแล้ วซ ้าเล่า อธิบาย ไป ร้ องบอกแค่ไหน ยืนยันทังน ้ ้าตาพี่ก็ไม่เคยสน..พอกันที “ ปกติก็ไม่ เคยมองกันในแง่ ดอี ยู่แล้ ว! พอมันเป็ นจริงขึน้ มา พี่จะ เดือดร้ อนไปหาอะไรล่ ะ! ” “ ฮานะ ” เคย์นิ่งค้ าง รู้สกึ เหมือนถูกทุบอย่างแรง
20
..สิง่ ที่กลัว..มันกาลังเป็ นจริ ง.. ..แววตาที่มองมา..ล้ วงลึกเพียงใดก็ได้ แค่ลมๆ.. “ นายกล้ าเถียงฉัน? ” น ้าเสียงทุ้มต่าแหบพร่า ลาคอแห้ งผากไปหมดจน ร่างซวนเซ แต่อารมณ์คโุ ชนมันแทรกเข้ าจนหยุดไม่อยู่ “ ผมทนมาพอแล้ วและจะไม่ทนพี่ตอ่ ! ” ฮานะเสียงแข็ง ก้ าวเท้ าหนีหาก อีกฝ่ ายกระชากแขนบางกลับเข้ ามาแล้ วเหวีย่ งไปกองกับเตียงเล็ก “ ฉันจะให้ เวลานายทบทวนว่าทีก่ ล้ าหือฉันน่ะมันดีแล้ วรึยงั ! ” เคย์ตวาด หุนหันออกไปแล้ วปิ ดประตูโครมใหญ่ ลงกลอนจากด้ านนอกขังอีกคนเอาไว้ ทงที ั้ ่ เสียงทุบบานไม้ ดงั กึกก้ อง เสียงทีร่ ้ องเรี ยกให้ เปิ ดแล้ วปล่อยตัวไปสะท้ อนอยูใ่ นหัว ร่างสูงทรุดลงนัง่ พิงกาแพงเย็นชืด ซบหน้ าลงกับฝ่ ามืออย่างเจ็บปวด ..ขอโทษ.. ..ฉันเห็นแก่ตวั เกินไป.. ..จนไม่อยากขาดนาย.. .................................................................................. ทาซึดะ ชินยะ นัง่ กุมขมับมองคนที่อยูไ่ ม่สขุ ตังแต่ ้ ก้าวเข้ ามาเจอพีช่ าย ต่างสายเลือดในร้ านอาหารที่ฝ่ายนันนั ้ ดมากะทันหัน สีหน้ าเคร่งขรึมตามปกติ ตอนนี ้ออกแววกังวลจนคิ ้วเข้ มขมวดมุน่ แทบผูกติดกัน “ มันยากอะไรนักหนาล่ะพี่กะอีแค่ขอโทษแล้ วก็บอกไปว่า ‘รัก’ แค่เนี ้ย ” เขาคลึงแก้ วไวน์ในมือเล่น สายตามองออกนอกกระจกใสที่มีฝนตกโปรยปราย “ ถ้ ามันง่ายแบบนันก็ ้ ทาไปแล้ ว บอกรักคนที่เคยรักมาก่อนกับบอกรักคน ที่เคยทาว่าเขาน่ารังเกียจ มันยากกว่ากันหลายขุม ” เคย์ถอนใจเฮือก
21
ชินยะยิ ้มมุมปาก ในใจคิดอยากจะหัวเราะดังๆเหมือนกันกับคนทีเ่ คยถาม แม้ กระทัง่ ว่าจะทายังไงให้ คนที่เขารักเราเจ็บปวด คราวนี ้ก็คงรู้ผลลัพธ์ที่ย้อนกลับ แล้ วว่ามันเจ็บได้ มากถึงระดับไหนกับความคิดที่จะทรมานคนอื่น แต่แย่หน่อยตรงที่ เขาเองก็กลัวว่าหัวเราะไปแล้ วซักวันจะตกอยูใ่ นเหตุการณ์ไม่ตา่ งกันนักเลยได้ แต่นงั่ เฉยๆ “ ทีตอนเกลียดล่ะไม่ร้ ูจกั คิด ” อดไม่ได้ เลยต้ องขอด่า “ ฉันจะทายังไงดีวะ ” ฝ่ ายที่มาขอความช่วยเหลือนัง่ คิดจนหัวแทบระเบิด “ ขอโทษก่อนสิ ค่อยบอกรัก ” เลือ่ นกุหลาบแดงในแจกันมาตังต่ ้ อหน้ า “ อย่างเช่นยื่นดอกไฮยาซินแล้ วตามด้ วยกุหลาบ ” เคย์มองหน้ าน้ องอย่างสงสัย “ แกรู้คาแปลด้ วยเหรอ ” ชินยะยักไหล่ ทาท่าเหมือนเด็กทีช่ อบกวนเมืองไปวันๆ “ ก็มนั โรแมนติกดี..อย่างว่าแหละ..คนด้ านชาอย่างพี่จะไปอยากรู้อะไร.. คงพูดว่า ‘ฉันไม่ใช่คนสวน’ สินะ ” ร่างสูงได้ แต่เสมองออกไปด้ านนอก ยอมรับผิดในทุกคาพูด ถึงตอนนี ้จะ ให้ โดนด่ายังไงก็คงรับหมด “ แต่บอกไว้ ก่อนว่าไม่เอากุหลาบแดง ไม่อยากซ ้า..” เคย์นกึ ถึงกลีบสีเข้ มที่มนั ร่วงลงมาจากกระเป๋ าเสื ้อที่ฮานะใส่คืนนัน้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ..เจ้ากลาดิ โอลัสช่องามนี ่ แกไม่รู้ความนัยของมันก็เหมื อนคนไม่รู้คณ ุ ค่า ของสิ่ งทีไ่ ด้มาไว้ในครอบครอง ลองเปลีย่ นมื อคนถือสิ คนทีค่ ิ ดมองลงให้ลึกซึ้ ง นอกเหนือไปจากดูว่ามันสวยคงดีใจมากแน่ๆ.. โง่เองที่เผลอปล่อยให้ คนอื่นมาชิงโอกาสตัดหน้ าไปก่อน ทังที ้ ่มีอยูก่ บั ตัว แต่ไม่ดแู ล ไม่ใส่ใจแล้ วยังทาร้ าย ..หากคิดจะปลูกต้ นรักสักกอ.. ..จะทันมัย..ในตอนนี ้ ้.. ......
22
ห้ องแคบปิ ดไฟมืดสนิทเหลือเพียงแสงสลัวจากด้ านนอกที่ลอดผ่านม่าน หน้ าต่างเข้ ามา ร่างขาวนวลนอนคว่าหน้ าอยูบ่ นเตียงเล็ก ใบหน้ าสวยยังคง หลงเหลือคราบน ้าตาที่อาบแก้ มแม้ ดวงตาจะปิ ดสนิท “ อือ..” เสียงละเมอแผ่วเล็ดลอดจากปากเรี ยว มือนุม่ ยกขึ ้นขยี ้ตาแรงๆก่อนจะกะพริ บปริ บเพื่อมองฝ่ าความมืดในห้ องไป หยุดอยูท่ ี่ประตูไม้ บานเดิม สองขาก้ าวลงมาจากเตียงแล้ วจับลูกบิดประตู แน่นอน ว่ามันเปิ ดออกอย่างง่ายดาย เพียงแต่วา่ ประตูของห้ องใหญ่ กลับถูกล๊ อคไว้ แทน แต่ก่อนตัวเป็ นอิสระแต่ใจโดนคุมขัง พอหัวใจได้ หลุดออกมาจากทางรักที่ หลอกลวง..ก็กลับเป็ นตัวที่โดนกักไว้ อย่างไม่นา่ ให้ อภัย “ ทา..เพื่ออะไร ” ร่างเล็กปาดน ้าตาทิ ้งลวกๆ กัดริมฝี ปากแน่นเพื่อระบาย ความโกรธในหัวใจ ทายังไงถึงจะเป็ นอิสระ จะหลุดออกไปได้ ด้วยวิธีไหน ฮานะเดินไปเดินมาอยูใ่ นห้ องกว้ าง แสงไฟสีส้มเรื่ อจากเพดานด้ านบน เปิ ดไว้ ที่เดียวตรงเหนือโต๊ ะทางานใหญ่ทางมุมซ้ ายติดกับกระจกบานเลือ่ น ..ห้ามนายไปยุ่งกับมัน.. เสียงออกคาสัง่ ยังก้ องอยูใ่ นหัวทาให้ ความคิดอะไรบางอย่างวาบขึ ้น ฮา นะถลันไปที่โต๊ ะดึงลิ ้นชักชันบนสุ ้ ดออกอย่างแรงแต่กลับพบว่ากุญแจมันล๊ อคอยู่ “ อยูไ่ หนกันนะ..” ตากลมโตกวาดมองไปตามแฟ้ มเอกสารที่เรี ยงกันเป็ น แนว จัดการพลิกหาทัว่ ชันหนั ้ งสือด้ านหลัง เลือ่ นดูทกุ ซอกทุกมุมเพื่อหากุญแจเงิน ดอกเล็กทีจ่ าได้ วา่ คนๆนันเคยเก็ ้ บไว้ สกั ที่แถวนี ้ เสียงมือถือในกระเป๋ ากางเกงแผดขึ ้นทาเอาฮานะสะดุ้งอย่างตกใจด้ วย ความที่ลมื ว่าตัวเองไปเปิ ดเสียงเพลงเรี ยกเข้ าเอาไว้ อีกแล้ ว นิ ้วเรี ยวรี บกดรับสาย เมื่อเห็นว่าเป็ นคนที่กาลังนึกถึงอยู่ “ จุน..เรื่ องไปซางะฉันตกลงนะ ” ‘ ไปตอนปิ ดเทอมนี่เลยมัย้ ’ เสียงของอีกฝ่ ายถามกลับมา
23
มือบางยกนาฬกิ าอันใหญ่ฐานเป็ นพีระมิดตรงมุมโต๊ ะด้ านบน สีเงินวาว ของสิง่ ที่ควานหาแวบเข้ าตาทาให้ รอยยิ ้มตรงมุมปากผุดขึ ้นตามลาพัง “ พรุ่งนี ้เลย..เจอกันตอนเทีย่ งๆ..” นิ ้วเรี ยวสัน่ ระริ กยามที่คว้ ามันมาได้ พยายามไขแล้ วไขอีกแต่ก็ไม่เข้ า พอรี บหน่อยก็กลับทาหล่นพื ้นให้ ต้องก้ มลงเก็บ ‘ แน่ใจนะว่าออกมาตอนเที่ยง..แล้ วหมอนัน่ มันจะไม่กลับมากะทันหัน ’ “ เขาไปทางาน ไม่เคยกลับมาที่บ้านตอนนี ้หรอก เราจะไปยังไงดี ทีน่ นั่ อยู่ บนคิวชูนี่นา ” ‘ ถ้ าไปชินกันเซนมันก็ตอ่ เดียว แต่ถ้าอย่างนัน..’ ้ ฮานะนึกถึงเงินค่าขายภาพที่เจ้ าของร้ านมีน ้าใจนัดให้ ไปเอาวันพรุ่งนี ้ แต่ กว่าแกลเลอรี่ จะเปิ ดก็ปาเข้ าไปเกือบเที่ยง ซ ้าร้ ายเงินที่ติดตัวก็มนี ้ อยเกินกว่าจะเอา ไปซื ้อเป็ นค่าตัว๋ ราคาแพงอย่างนัน้ “ นัง่ รถไฟธรรมดาดีกว่า..ถ้ าออกนอกเขตโตเกียวเขาก็ตามหาไม่เจอแน่..” ...... แสงไฟหน้ ารถถูกดับพร้ อมกับเครื่องยนต์ที่นงิ่ สนิทลง เคย์ก้าวเท้ าออกมา จากรถก่อนจะเอื ้อมไปหอบเอาช่อไฮยาซินสีน ้าเงินอมม่วงอ่อนตามแรงยุยงของชิน ยะ ในมืออีกข้ างมีกล่องเค้ กนับสิบที่เขาไปยืนเลือกอยูเ่ ป็ นนานสองนานเพราะไม่ เคยใส่ใจเลยว่าฮานะจะชอบกินอะไร “ จะพูดว่ายังไงดี..” ขาที่ก้าวขึ ้นบันไดกลับหยุดกะทันหันเมื่อนึกขึ ้นได้ มือใหญ่ยื่นช่อดอกไม้ สดไปเบื ้องหน้ ากับความว่างเปล่า พยายามปั น้ หน้ า ให้ คลายสายตาดุๆลงเพราะกล่องข้ าวของพะรุงพะรังแทบจะพันตัวกาลังทาให้ คิ ้ว ขมวดเข้ าหากันจนชักจะหงุดหงิดให้ เสียแผน “ ฮานะ..ฉัน..” เสียงทุ้มต่าเปรยตาม ลาพัง ลังเลว่าจะยิ ้มให้ หรื อจะทาหน้ านิ่ง
24
“ ฉันรัก..” เคย์ถอนใจเฮือกใหญ่ แทบจะโยนของเกะกะลงไป ถ้ าจะให้ เขา วิ่งเข้ าคว้ าตัวบอบบางนัน่ มาจูบมันอาจจะเล่นง่ายกว่าด้ วยซ ้า ทุกครัง้ ที่เท้ าเหยียบบันได ใจมันก็พาลเต้ นแรงอย่างที่ไม่นา่ จะเป็ น ความหวังอันน้ อยนิดกับทุกสิง่ ที่กระทากับฝ่ ายนันมั ้ นยากเหลือเกินกับคาว่าให้ อภัย แต่อย่างน้ อยเขาก็อยากจะลองดูสกั ตัง้ ...... “ ได้ แล้ ว..” ฮานะร้ องอย่างดีใจทันทีที่เปิ ดลิ ้นชักโต๊ ะออกมาได้ สาเร็ จ ซองเอกสารสีน ้าตาลเพียงซองเดียวนอนนิ่งงันรัง้ ให้ รีบคว้ ามันขึ ้นมา ร่าง เล็กเหน็บโทรศัพท์เข้ ากับไหล่เพื่อคอยฟั งว่าจุนจะตอบอะไรมาอีกในขณะที่มือดึง กระดาษสีขาวสะอาดสะอ้ านที่ลายเซ็นคุ้นเคยยังคงเห็นชัดตามหมึกราคาแพง เหมือนเพิง่ ได้ เซ็นเมื่อสิบนาทีก่อนนี่เอง ‘ เจออะไร..’ “ ฉันจดทะเบียนกับเขา แต่ตอนนี ้..” ฮานะชะงักมือทีจ่ ะเซ็นชื่อตัวเองลง ไป หัวใจเต้ นถี่เหมือนกาลังจะปลดพันธนาการอย่างอื่นออก ..ต้ องการอย่างนี ้จริ งๆเหรอ..อยากจะไปจากพี่เคย์.. ..จริ งๆรึเปล่า.. น ้าตาใสริ นลงข้ างแก้ มโดยที่ไม่ร้ ูตวั แต่เพียงแค่นนทุ ั ้ กอย่างก็กลับมาเป็ น ปกติ ร่างบอบบางกัดปากจนซีดเมื่อถือปากกาขึ ้นแล้ วจ่ออยูท่ ี่ช่องว่างข้ างกับชื่อ ของผู้ชายที่คอยแต่จะทาร้ ายกันให้ เจ็บแสนเจ็บ ..จบมันเดี๋ยวนี ้.. ประตูหน้ าห้ องเปิ ดออกกว้ างพอดีกบั ที่ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ ามา รอยยิ ้มดีใจ ที่เห็นใครอีกคนในห้ องคลายลงกับประโยคที่ได้ ยินแจ่มแจ้ ง “ ฉันจะหย่ากับเขา จุน แล้ วเราไปซางะด้ วยกัน ไปอยูด่ ้ วยกันที่นนั่ ..”
25
เคย์ยืนนิง่ รู้สกึ ราวกับถูกทุบหัวเข้ าไปอย่างแรงจนของในมือร่วงลงกับพื ้น ช่อไฮยาซินกระจัดกระจายพอๆกับกล่องขนมที่ตงใจเอามาง้ ั้ องอนก็กลับพลิกลงไป กองจนพังยับเยิน “ ฮานะ..” ใครอีกคนหันขวับมามองที่ต้นเสียงด้ วยความตกใจ เพียงแค่ขยับตัว อีก ฝ่ ายก็ปราดเข้ ากระชากแขนจนโทรศัพท์ในมือร่วงลงให้ ร่างใหญ่คว้ าเอาไว้ ได้ “ ทาไม!! ” เคย์ตะคอกใส่ ขว้ างมือถือเครื่ องเล็กไปกระทบกับผนังจนแตก กระจายเป็ นเสีย่ งด้ วยอารมณ์โทสะที่พงุ่ พรวด “ ก็ไม่ทาไม คุณอยากหย่านักก็จะทาให้ แล้ วไง! ” ฮานะเสียงแข็งใส่ไม่แพ้ กัน สะบัดแขนให้ หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ยิ่งไปเพิ่มแรงบีบมากขึ ้น เคย์ชะงักไป ..คุณเหรอ.. ..ทาไม..ถึงได้ เรี ยกกันเหมือนห่างเหิน.. ..ความรักของนายมันแย่ลงไปขนาดนี ้ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ .. “ ไม่ใช่..มันไม่ใช่อย่างนัน..” ้ คนพูดน ้าตาคลอ ทังที ้ ่ไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะมีวนั นี ้..วันทีด่ วงตาแสนสวยนีม่ องมาอย่างรังเกียจ “ ไม่ใช่เหรอ?..คุณจะบอกว่าไอ้ กระดาษทีเ่ อามาโยนใส่หน้ าผมครัง้ นันมั ้ น แค่เล่นแจกลายเซ็นกันรึไง!! ” ฮานะตวาดไปทังน ้ ้าตา ผลักอกกว้ างอย่างรุนแรงเมื่อ ตัวถูกอุ้มไปวางบนเตียงแล้ วโดนกักไว้ แน่นหนา “ ฉันไม่หย่า! ไม่วา่ นายจะอ้ างอะไรมาร้ อยแปด ฉันก็จะยืนยันว่าไม่หย่า กับนายเด็ดขาด! ” ความโกรธทีถ่ าโถมทาให้ ดวงตาคมกริ บเหมือนมีไฟสุมโชน ..ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่มีทางทีจ่ ะปล่อยไปให้ เป็ นของใครอื่น.. ..ฉันรักนายแล้ ว..ทาให้ รักแล้ วจะทิ ้งไป.. ..ไม่มีวนั !!..
26
“ คนเห็นแก่ตวั ..” เสียงสะอื ้นดังก้ อง มือบางทุบลงกับไหล่แกร่งแรงๆเพื่อ ขัดขืนแม้ จะรู้วา่ มันไม่มีผล “ ถ้ าเห็นแก่ตวั แล้ วทาให้ ได้ นายมาเป็ นของฉันคนเดียว..ฉันก็จะทา..” ใบหน้ าคมโน้ มลงใกล้ ริมฝี ปากสีสด ไล้ ลงขบความหอมหวานที่เม้ มแน่น ลากลิ ้นร้ อนระอุลงตามกลีบปากเรี ยวบางกระตุ้นให้ อีกฝ่ ายโอนอ่อนในที ฝ่ ามือกร้ านรัง้ ต้ นแขนขาวให้ ยกขึ ้นคล้ องอยูร่ อบคอ ปล่อยให้ นิ ้วเรียวจิก เล็บต่อต้ าน ทึ ้งเนื ้อผ้ าราคาแพงทีเ่ ขาใส่อยูจ่ นหลุดลุย่ เคย์ช้อนแขนเข้ าใต้ เอวบางแล้ วยกให้ ตวั นุม่ นิ่มนอนพาดขวางฟูกหนาทังที ้ ่ ไม่ยอมถอนจูบออกจากความหวานในรสปากที่อวลอยู่ มือใหญ่ล้วงลงใต้ กางเกงสี อ่อนแล้ วกระตุกทีเดียวอวดความขาวนวลอยูก่ ลางที่นอนกว้ าง ชายเสื ้อตัวใหญ่ยาวลงมาคลุมสะโพกมนเร่งให้ ใช้ ปลายนิ ้วเลิกมันขึ ้นไป กองเหนือเอวคอดก่อนจะสะกิดกระดุมสีขาวน่าเกะกะออกจากกัน นัยน์ตาสีเข้ ม ปรายมองคนทีห่ ลับตานิง่ ปล่อยเพียงหยดน ้าตาให้ ไหลลงมาแล้ วใจอ่อนยวบ แต่ทกุ สิง่ ทุกอย่างที่อยูต่ อ่ หน้ ามันกาลังทาให้ เขาคุมความต้ องการไม่อยู่ “ ฮานะ..” เสียงทุ้มกระซิบข้ างหู ยกมือขึ ้นลูบแก้ มใสเบาๆ “ ฉันรักนาย..ได้ ยินมัย..” ้ ร่างเล็กเบือนหน้ าหนี ในใจยิ่งเจ็บขึ ้นอีกหลายเท่ากับคาว่ารักที่ได้ ยินซ ้า สอง “ ได้ ยิน ผมได้ ยินทุกคา ” กลันสะอื ้ ้น กัดริ มฝี ปากเพื่อบังคับเสียงออกมา หลอกกันซ ้าแล้ วซ ้าเล่า บอกแล้ วไงว่าต่อให้ พดู อีกหน มันก็ไม่ตา่ งจาก นิทานของเด็กเลี ้ยงแกะ ทาอะไรเอาไว้ มากต่อมาก แล้ วจะมาบอกด้ วยคาแบบนี ้ ..พูดซ ้าร้ อยหน..ก็ไม่มวี นั เชื่อ.. “ ยังรักฉันมัยฮานะ ้ ยังรักรึเปล่า ” เคย์พร่ า จูบซ ้าแล้ วซ ้าเล่าทีก่ ลุม่ ผม ดวงตากลมโตมองหน้ าคนข้ างบน ความเจ็บปวดเสียดวูบเข้ ามาในอก ..แกล้ งถาม?..ให้ ตายใจอย่างเคย..
27
..ก็ได้ ..ในเมื่อพี่หลอกกันได้ อีกครัง้ .. ..คาตอบของฮานะ..มันก็หลอกได้ เช่นกัน.. “ รักสิ..ทาไมผมถึงจะไม่รัก ” รอยยิ ้มอ่อนหวานส่งไปให้ เหมือนกับคาพูด ที่เชื่อมหัวใจจนจะละลายลง เคย์กระชับอ้ อมแขนให้ ร่างเล็กบางเข้ ามาแนบแน่นมากขึ ้น ซุกหน้ าใกล้ กับหัวใจดวงเล็กที่เต้ นดัง รู้สกึ หัวใจแทบหยุดไปเมื่อต้ องรอคาตอบ ..แต่มนั คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ.. “ รักนายที่สดุ ..ช่วยรับรู้เอาไว้ ด้วยเถอะนะ..” พูดไปด้ วยหัวใจทีม่ นั เต้ นถี่ หากจะร้ องบอกได้ คงบอกซ ้าไปซ ้ามาว่าดีใจแค่ไหน มือใหญ่ไล้ ลงกับเรียวปากอิ่มแล้ วก้ มลงจูบอีกครัง้ รู้สกึ ถึงแขนเรี ยวที่โอบ มารอบบ่าแล้ วรัง้ ร่างให้ แนบชิด นิ ้วยาวไล้ วนแถวช่วงล่างแล้ วแทรกเข้ าไปทีละนิด ให้ อีกฝ่ ายปรับตัว ไม่เร่งร้ อนจนสัมผัสได้ ถึงทุกแรงทีข่ ยับรับตอบกลับมา ขาขาว กระหวัดเกี่ยวกับช่วงเอว สะโพกมนขยับไหวตามแรงส่งเชื่องช้ าทีไ่ ม่ดงึ ดันอย่างเคย “ ฮ..อาา..” เสียงหวานครางแผ่ว ใบหน้ าเอียงลงซบกับที่นอนนุม่ พร้ อมกับ ที่นิ ้วเรี ยวกระชากผ้ าปูสขี าวแทบขาดหลุดติดมากับมือ นัยน์ตาปรือปรอยดูคน ข้ างบนที่โน้ มร่างมากอดแนบแน่น “ รักพี่เคย์..” ฮานะกระซิบ ดึงร่างใหญ่ให้ ลงมา ใกล้ ก่อนจะพลิกตัวถอยห่าง “ ฮานะ..” เสียงพร่าตา่ ร้ องเรี ยก มือคว้ าเอาไหล่เล็กให้ กลับเข้ ามาหา มือบางผลักอกแกร่งลงนัง่ พิงหัวเตียง ขยับขาขึ ้นคร่อมแล้ วโน้ มตัวลงจูบ รุกไล่จนอีกฝ่ ายตังตั ้ วไม่ทนั กระทัง่ หายสงสัยถึงได้ รงั ้ ต้ นคอขาวให้ เข้ ามาชิด ไล้ เล็ม กับความหอมที่ปากสวย เคย์ยกมือขึ ้นจับสาบเสื ้อตัวยาวให้ แยกกว้ างแล้ วทึ ้งมัน ออกไปจากไหล่นวลเนียน เรี ยวนิ ้วนุม่ ไล่ลงมาทีข่ อบกางเกงขายาว รูดซิปลงเชื่องช้ าคล้ ายทรมาน เพื่อดูใบหน้ าคมที่อดึ อัด กดดันจนแทบบ้ า มือกร้ านคว้ าหมับกับเอวคอดแล้ วขยับ
28
ตัวเข้ าหาทันทีที่ปลายนิ ้วเล็กล้ วงลงข้ างใต้ ก่อนจะจับไปตามช่วงความแข็งแกร่งที่ กาลังทวีความต้ องการจนหยุดไม่อยู่ “ อึก..ฮานะ..” เคย์เรี ยกชื่อของคนตรงหน้ าซ ้าไปมา ทุกอย่างในใจมีแต่ ร่างนี ้จนลืมทุกอย่างว่าแต่ก่อนเกลียดชังเพียงใด ลืมไปว่าแต่ก่อนมีใครอยูแ่ ทน ยิ ้มเยาะๆผุดขึ ้นลาพัง ตาคูส่ วยมองปฏิกิริยาร้ อนรนแล้ วทังสมใจ ้ ทัง้ เจ็บปวด ทาไมก่อนหน้ าถึงไม่เคยเสแสร้ งแบบนี ้ออกมาบ้ าง ทาให้ ดีใจสักครัง้ ก็ยงั ดี มาโกหกกันตอนนี ้ มีประโยชน์อะไร มือนุม่ ทาบลงกับบ่ากว้ าง ยกตัวเองขึ ้นแล้ วนัง่ คร่อมลงมากับความกดดัน ที่เสียดสี ใบหน้ าหวานมีแววเจ็บปวดสุดขัวหั ้ วใจจนเล็บคมจิกลงกับต้ นคออีกฝ่ าย ฝั งลงลึกแล้ วข่วนจนได้ แผลไว้ เป็ นทางยาว ขาขาวทาบลงข้ างฟูกนอนหยัดร่างขึ ้น แล้ วกดลงมาอีกหนจนเสียงครางหลุดลอด จุกทัว่ ท้ องน้ อยจนต้ องสะอื ้นเบาๆ ..จุน..ฉันขอโทษ..ขอโทษจริ งๆ.. ..ฉันรู้วา่ นายคงเจ็บ.. ..แต่เพราะความเจ็บของฉัน..มันต้ องเอาคืน.. “ อ..อาา..” เสียงหวานร้ องครางเมื่อสะโพกถูกมือใหญ่คว้ าไว้ แน่นแล้ วยก ตัวให้ สงู พร้ อมกับกระชากลงเต็มแรงจนส่วนนันกดลึ ้ กเข้ าภายใน ความร้ อนสุมเข้ าราวกับว่ามีอะไรเต้ นตุบอยูใ่ นช่องท้ อง เสียวซ่านไปทัว่ คล้ ายมีแมลงนับร้ อยไต่กรูแล้ วขยับวนไปมา ช่วงความแข็งขืนถอดถอนแล้ วรัง้ สวน ขึ ้นตอนที่ร่างบอบบางทิ ้งตัวลงทาบ แรงกระแทกเข้ าออกรุนแรงจนเสียงครวญคราง ดังก้ อง ขาขาวสัน่ ระริ ก ทรงตัวไม่อยูเ่ มื่อเจ้ าของฝ่ ามือใหญ่เป็ นฝ่ ายคว้ าตัวเอาไว้ แล้ วพลิกร่างเล็กลงไปนอนกอง จัดการรัง้ ต้ นขาเนียนแยกออกเพื่อแทรกความรักให้ ลงลึกสุดจนคนข้ างใต้ สะดุ้งเฮือก “ อา..ฮานะ..” นัยน์ตาคมพร่าเลือนกับความร้ อนที่บีบรัด รู้สกึ ถึง ความสุขที่เอ่อล้ นจนมากมายกับการตอบสนองทีเ่ ขาพอใจสุดขีด
29
เรื อนร่างขาวนวลบิดพลิ ้วอยูใ่ ต้ ตวั สีหน้ ายัว่ ยวนกาลังทาให้ ตกหลุมพราง ได้ ง่ายดายแม้ จะบอกว่าเบื ้องหน้ าเป็ นเหวลึกที่มใี ครกวักมือเรี ยก “ อาา..อ๊ าาา ” ริ มฝี ปากชมพูสดเพ้ อออกมา มือบางคว้ าขึ ้นเกาะกุมแผ่น หลังกว้ างแล้ วยึดไว้ แนบแน่น ตาสีออ่ นปรื อปรอยไปตามแรงโหมกระหน่าที่ทาทัง้ ร่างไหวคลอน ความเสียวซ่านวูบวาบในตัวมันขัดกับใจ พี่ควรจะรู้สกึ ว่าการถูกหลอกมันเป็ นยังไง ถึงมันจะไม่ทาให้ พเี่ จ็บเท่าผม เจ็บ เพราะคนอย่างพี่ไม่เคยคิดรักผมจริ งๆเลย แต่อย่างน้ อยมันก็ดี ทีไ่ ด้ ตอกหน้ าว่า ไม่ใช่พี่คนเดียว..ที่โกหกเป็ น ............................................................................. แสงจ้ าลอดผ่านทางม่านทึบเข้ ามาบนเตียงใหญ่ทาบลงกับร่างของใคร บางคนที่นอนหลับตานิ่ง จนกระทัง่ รู้สกึ ได้ ถึงความร้ อนที่สอ่ งเข้ ามามาก ช่วงแขน กว้ างถึงได้ ขยับแล้ วป่ ายไปข้ างกาย หวังจะคว้ าตัวคนน่ารักที่ออ่ นหวาน โต้ ตอบมา จนแทบจะสาลักความสุขตายเมือ่ ค่าคืน “ ฮานะ..” เคย์เพ้ อชื่อที่เรี ยกไปไม่ร้ ูกี่หนต่อกี่หน สายตากวาดมองหาเงา ของร่างน้ อยๆนัน่ ร่างสูงยันตัวลุกขึ ้นนัง่ ผ้ าห่มที่คลุมร่างเปลือยอวดแผงอกลา่ สันหลุดร่วง ไปกองอยูแ่ นวเอว ทัว่ ทังห้ ้ องว่างเปล่า เงียบกริ บจนได้ ยินแม้ กระทัง่ เสียงนาฬิกาที่ ดังเรื่ อยเปื่ อย “ เที่ยง?..” เขาตบหัวไล่ความมึน ไม่ร้ ูตวั เลยว่ากว่าจะตื่นอีกทีมนั ก็ปา เข้ ามาป่ านนี ้ มือใหญ่ขยับลงข้ างที่นอน ปลายนิ ้วแตะเข้ ากับวัตถุทรงกลมเกลี ้ยงเกลาที่ สะท้ อนแสงแดดภายนอกจนมันแสบตา รอยภาพเจ้ ากระต่ายบนดวงจันทร์ มนั เด่นชัดจนคนมองตัวชาไปทังแถบ..แหวนที ้ ่ฮานะสวมติดนิ ้วตลอด
30
เคย์ลกุ ขึ ้น ป่ ายมือไปยันตัวเองไม่ให้ เซจนคว้ าเข้ ากับแผ่นกระดาษข้ าง หมอนที่มีตวั อักษรพิมพ์เป็ นแนวยาว หัวใจทังดวงหายวาบจนคล้ ้ ายหยุดนิ่ง ..ใบหย่า.. ลายเซ็นชื่อที่ครบถ้ วนสมบูรณ์อยูค่ กู่ นั เรี ยบร้ อยเหมือนเป็ นของฝากไว้ ให้ ดูตา่ งหน้ ากับโน้ ตเล็กๆทีว่ างคูก่ นั มีข้อความเขียนด้ วยลายมือที่เป็ นระเบียบ ‘ ทุกอย่างเป็ นแค่ความฝั น..ฮานะคนนี ้..ไม่ขอรักคนอย่างคุณอีกต่อไป..’ “ ไม่จริ ง..” เสียงที่แหบแห้ งแทบไม่หลุดลอดกับความหมายของมัน “ ทังที ้ ่เมื่อคืน..นายยัง..” เขามองผ่านไปยังบรรทัดสุดท้ าย ‘ การถูกหลอกมันเจ็บปวด แต่การหลอกคนที่ทาเราช ้าใจกลับได้ อีกหนมัน ก็แสนจะหอมหวาน ช่วยไม่ได้ ..ทีค่ ณ ุ เชื่อเอง ’ “ ฮานะ..” ร่างใหญ่เซลงจนต้ องยึดม่านบางตรงเสาเตียงเอาไว้ พอตังสติ ้ ได้ ถึงหุนหันผลักบานประตูเล็กเข้ าไปในห้ อง เพียงเพื่อจะพบว่าภายในมีแค่ ภาพวาดเจ้ ากระต่ายมองจันทร์ กบั ผ้ าปั กลายเดียวกันที่ยงั ทาไม่เสร็ จดีอยูบ่ นโต๊ ะ นอกนันว่ ้ างเปล่า..ไม่มเี สื ้อผ้ า..ไม่มีหนังสือที่ฮานะชอบอ่าน “ ทาไม..ทาไม..” เขาพร่ า ปล่อยน ้าตาร่วงลงอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน หัวใจคล้ ายถูกแรงบีบกาลังเค้ นขยาให้ ตายช้ าๆอย่างทรมาน จะคลายก็ คงรอด..หรื อจะบังคับหนักเข้ าก็คงล้ มลงสมใจ ..สาแก่ใจมัย.. ้ ..จะถูกใจนายมัย.. ้ ..ถ้ าเห็นน ้าตาของฉัน.. ..............................................................................
31
Chapter 29 เสียงล้ อเหล็กครูดกับรางดังกึงกังสะท้ อนผ่านเข้ ามา ภาพสองข้ างทางดู พร่าลงเรื่ อยๆไปกับแดดยามบ่ายที่น้อยลงทุกขณะ สายตาอ่อนโยนทอดลงมองคน ที่พิงหัวมาบนไหล่แล้ วหลับตลอดตังแต่ ้ ขึ ้นรถ จะมีต้องปลุกให้ ตื่นบ้ างก็ตอนที่ต้อง เปลีย่ นขบวนซึง่ ก็หลายครัง้ จนคนพามาอดสงสารไม่ได้ วา่ ฮานะคงนอนไม่เต็มอิ่ม แรงบดของล้ อรางทาเอารถไฟสัน่ เล็กน้ อยจนร่างเล็กตัวโอนเอน รัง้ ให้ จนุ ต้ องเอื ้อมมือไปดึงเอวบางกลับเข้ ามาทีเ่ ดิมแล้ วจัดการให้ นอนซบลงกับบ่าอย่างเก่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ ้น ไม่ต้องเดาก็ร้ ูได้ เพราะฮานะมาหาถึงบ้ านก่อนเวลา นัดเกือบครึ่งวัน จะว่ามาตอนฟ้ ายังไม่สว่างดีก็คงใช่ด้วยซ ้าเลยต้ องเปลีย่ นเวลา ออกจากโตเกียว “ อือ..จุน..” เสียงใสละเมอพร้ อมกับที่มือเล็กยกขึ ้นขยี ้ตาท่าทางงัวเงีย “ ถึงไหนแล้ ว ” ว่าพลางหันมองออกนอกหน้ าต่างที่พระอาทิตย์ตกพอดี มือใหญ่ลบู ลงกับแก้ มนิ่มแล้ วยิ ้มให้ “ ไม่ทนั ดูเหมือนกัน แต่คงซักสองทุม่ ก็นา่ จะถึงฮากาตะ โชคดีที่ออกมาแต่เช้ า ” ฮานะพยักหน้ าหงึกๆ ซบลงกับอกอุน่ อีกหนแล้ วมองเรื่ อยออกไปด้ านนอก ที่มืดสนิทลงอย่างรวดเร็ ว “ เอริ จะโกรธมัยนะจุ ้ น..” คนที่เป็ นพี่ชายได้ แต่สา่ ยหัวระอาแต่ก็ยงั มีเสียงหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อ นึกถึงเจ้ าตัวแสบที่บอกไว้ แล้ วว่าจะไปหาพ่อ มันก็ยงั โวยวายจะตามมาด้ วยแม้ จะมี งานโรงเรียนที่เป็ นหัวหน้ ารับผิดชอบตอนปิ ดเทอม “ ไม่เป็ นไรหรอก ทิ ้งไว้ นะ่ ดีแล้ ว มาก็เรื่ องมาก ปกติฉนั ก็ไม่เห็นเอริ จะ อยากมาซางะด้ วยซักหน่อย อีกอย่าง เรายังไม่ได้ ตดั สินใจว่าจะไปอยูท่ ี่นนั่ มาแค่ เปลีย่ นบรรยากาศจนกว่าจะเปิ ดเทอมถูกมัยล่ ้ ะ ” เขาบอกคนในอ้ อมกอดที่ดทู า่ จะ กังวลกับหลายเรื่ องที่ทิ ้งเอาไว้ เบื ้องหลัง
32
ฮานะยิ ้ม เงยหน้ ามองอีกฝ่ าย “ ทาไมไม่เคยรู้เลยว่าจุนมีบ้านอยูท่ ี่คิวชู ถ้ ารู้คงหนีไปเที่ยวทะเลกับพี่ไทระ ” คนฟั งถอนใจช้ าๆ มองทุง่ โล่งที่ทอดยาวออกไปสุดลูกหูลกู ตา รอบด้ าน ของทางไปมืดสนิทคล้ ายมีหมอกสีดาโรยตัวมาคลุม “ ที่จริ งพวกเรา ฉันหมายถึง พ่อ แม่ ฉัน เอริ อยูก่ นั ที่โตเกียวน่ะแหละ พ่อ มีธุรกิจที่ดิน แล้ วหุ้นในบริ ษัทก็เยอะด้ วย คงไม่คดิ จะมาทาไร่ที่ซางะหรอก ” ฮานะยันตัวขึ ้นนัง่ คิดว่าไม่ได้ ตาฝาดเลยกับการเห็นแววเจ็บปวดใน ดวงตาทีม่ กั จะเฉยชาอยูเ่ สมอของจุน “ พอบริ ษัทของพ่อล้ ม พูดง่ายๆ โดนเพื่อนโกง..” เขาเว้ นไปแต่ก็ฝืนเล่าต่อ “ แม่ก็ขอหย่าแล้ วแต่งงานใหม่ไป แต่ก่อนพ่อเป็ นคนเข้ มแข็งนะ เจอเรื่ อง แบบนี ้เข้ าเลยล้ มเลิกทุกอย่างทังที ้ ่อตุ ส่าห์สร้ างมากับมือ พ่อย้ ายไปอยูซ่ างะแต่ฉนั จะอยูท่ ี่โตเกียว เจ้ าเอริ มนั รัน้ อยากอยูด่ ้ วยพ่อถึงให้ มาอยู่ ” “ ฉัน..ขอโทษนะจุน ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจุนจะเจ็บขนาดนี ้ ” เสียงหวานสัน่ เครื อ แตะมืออีกคนแล้ วบีบกระชับเข้ า จุนหันมามองร่างเล็กบางที่ปล่อยหยดน ้าใสๆร่วงเผาะแล้ วก็ต้องหัวเราะ ยกมือขึ ้นเช็ดน ้าตาให้ แผ่วเบา “ เจ้ าบ๊ อง..ฉันลืมมันไปแล้ ว ถ้ าไม่มาเจอนายฉัน อาจจะฆ่าใครไปซักคนสองคน แต่ตอนนี ้..แค่นายอยูก่ บั ฉันเท่านัน้ มันก็พอแล้ วล่ะ รู้มยั ้ ” เสียงทุ้มตา่ กระซิบข้ างหูแล้ วรัง้ ไหล่บางเข้ ามากอดกระชับเหมือนเคย “ ฉันรู้ได้ รึเปล่าว่าเป็ นใครที่ทากับครอบครัวนาย..” ใบหน้ าสวยเงยขึ ้น มองลึกลงไปในดวงตาสีดา จุนขยี ้หัวเล็ก ไม่ตอบอะไรนอกจากหยิกแก้ มแล้ วกาชับว่าให้ นอนได้ แล้ ว “ ฉันไม่ร้ ูจกั เขาใช่มยั ้ ฉันไม่อยากรู้จกั คนที่ทาจุนเจ็บ ” ฮานะยังเพ้ อ ออกมา จนกระทัง่ หลับไป ทิ ้งให้ อีกคนปรายตาดูแสงสลัวด้ านนอกเพียงลาพัง ..ไม่เพียงแค่ร้ ูจกั ..ฮานะ..
33
..นายเกี่ยวข้ องกับพวกมัน.. ..ทาซึดะ..กับมุราคามิ.. ................................................................................. ใครบางคนนัง่ นิง่ อยูบ่ นเก้ าอี ้ใหญ่ สายตาอ่อนแรงทอดมองออกนอก หน้ าต่างจับจ้ องอยูเ่ พียงที่พระจันทร์ ดวงเดียว แสงสีนวลตาบอกว่าคืนนี ้มันเต็มดวง และเขาก็ยงั จาได้ วา่ แต่ก่อนเรื่ องของกระต่ายน้ อยที่คอยเฝ้ าแสงจันทร์ มนั ยังคงติด ตรึงอยูใ่ นหัว..โง่มากแค่ไหนที่ปล่อยให้ เรื่ องมันเป็ นไปจนถึงตอนนี ้ ..วันที่ต้องสลับฐานะ..มาเป็ นผู้เฝ้ ามองแทน.. ฝ่ ามือกร้ านปล่อยดอกไฮยาซินทีเ่ หี่ยวเฉาลงกับพื ้น ช่อไม้ สมี ว่ งอ่อนที่ เกลือ่ นอยูห่ น้ าประตูถกู มองข้ ามไป ถ้ าฮานะไม่โกรธมากขนาดนัน..อาจจะเฉลี ้ ยวใจ สักนิดว่าเขาเอามาเพื่ออะไรกัน เสียงโทรศัพท์ที่ถือค้ างไว้ ดงั ขึ ้นทาลายความเงียบ เคย์รีบกดรับเมือ่ เห็นว่า เป็ นเบอร์ ของแม่เลขาสาวทีเ่ ขาสัง่ ให้ เช็คการเดินทางทุกที่และทุกแห่งในเขตโตเกียว ‘ ไม่ไหวค่ะ..มันเยอะจนดูไม่หมด แล้ วยิ่งรถไฟธรรมดาแค่มีเงินซื ้อตัว๋ ก็ไป ได้ แล้ ว ไม่ต้องจองใช้ ชื่อให้ เสียเวลา ’ คาตอบที่ได้ ทาเอาใจคนฟั งไหววูบ คิ ้วเข้ มขมวดมุน่ บอกให้ ร้ ูวา่ ตอนนี ้ทุก อย่างกาลังมืดแปดด้ าน..แต่มีเหรอที่จะยอมหยุดแค่นี ้ “ แล้ วที่ผมให้ ไปดูละ่ ..” ‘ เบเกอรี่ ตรงหัวถนน เห็นผู้จดั การบอกว่าพนักงานที่ชื่อ ซาวามุระไม่ได้ มา ทางานวันนี ้ แล้ วก็คงไม่มาทาแล้ วเพราะเขาลาออกเมื่อเช้ าวันอาทิตย์นี่เองค่ะ ’ ฝ่ ามือหนากาเข้ าหากันแน่น อารมณ์หงุดหงิดกาลังคุกรุ่นจนอยากทาลาย ทุกอย่างพังพินาศไปกับตา
34
..เช้ าวันอาทิตย์คือตอนทีฮ่ านะหายออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก.. ..เรื่ องที่ต้องออกจากงานพิเศษมีเหรอที่จะไม่คยุ กัน.. ‘ เจ้ านายนึกไม่ออกเลยเหรอคะว่าคุณฮานะมีแผนจะไปที่ไหนบ้ าง..’ เคย์หลับตาลง พยายามคิดทบทวนอยูห่ ลายตลบว่าเมื่อคืนเขาได้ ยิน ประโยคนันว่ ้ าอะไรบ้ างก็กลับคิดไม่ออก รู้เพียงการนัดแนะว่าจะไปที่ไหนซักที่แล้ วก็ คงจะไม่ใช่ในโตเกียวแน่เพราะไอ้ เด็กนัน่ มันถึงกับลาออกจากงาน ถ้ าไปที่ใกล้ ๆคง ไม่ยอมตัดทางกินของตัวเองหรอก มันเด่นชัดอยูค่ าเดียวคือคาว่าจะหย่ากับเขา พอฮานะบอกรักมา ทุกเรื่ อง ที่มีก่อนหน้ าก็ลมื หมด ไม่คดิ เลย..ว่ากลับกลายเป็ นตัวเองที่โดนหลอก “ ฮานะไม่ได้ ไปเอาค่าภาพที่แกลเลอรี่ ..เงินก็คงไม่พอสาหรับค่าเดินทาง อย่างอื่นนอกจากรถไฟ..ชินกันเซนตัดทิ ้งไปได้ เลย ” ‘ อ้ อ..อีกเรื่ องค่ะ ที่บ้านของซาวามุระคุงรู้สกึ จะมีแค่น้องชายอยูต่ อนนี ้ แล้ วเท่าที่ร้ ูมา..เขามีบ้านอยูท่ ี่ควิ ชูด้วย ’ เธอรายงานทุกเรื่ องที่ไปหามาให้ เจ้ านายรู้ ดวงตาคมชะงักงัน เสียงในหัวทีย่ งั ก้ องอยูม่ นั วกวนจนน่าสับสน ..ฉันจะหย่ากับเขา..จุน..แล้วเราไป..ด้วยกัน..ไปอยู่ทีน่ นั่ ด้วยกัน.. ..ที่ไหน..นายจะหนีฉนั ไปที่ไหน.. “ ส่วนไหนของคิวชู? ฟุกโุ อกะ? ” น ้าเสียงถามมาอย่างร้ อนรน ‘ น้ องเขาไม่ได้ บอกไว้ นะ่ ค่ะ แต่ถ้าบนเกาะคิวชูก็มีใหญ่ๆไม่กี่ที่..ฟุกโุ อกะ โออิตะ คาโงชิมะ โอกินาวะ คุมาโมโตะ มิยาซากิ นางาซากิ แล้ วก็..ซางะ..’ “ ซางะ!! ” เขาโพล่งขึ ้น หันดูเวลาด้ วยความเร่งรี บ ‘ ซางะทาไมเหรอคะ..’ “ ฮานะออกไปช่วงก่อนเทีย่ งของวันนี ้ ถ้ าไปรถไฟธรรมดาก็คงต้ องเปลีย่ น ขบวนเรื่ อย นี่มนั ทุม่ ครึ่งแล้ ว..คงต้ องหาที่พกั แถวฟุกโุ อกะก่อนแน่ ” ‘ นัน่ สิคะ..เป็ นเมืองใหญ่สดุ ซะด้ วย..ถ้ าหยุดที่นนั่ คงจะลงสถานีฮากาตะ ’
35
เคย์คว้ าเสื ้อโค้ ทบนราวแขวนมาคลุมตัว รี บร้ อนออกไปจากบ้ านแล้ วตรง ไปที่โรงรถ มือกดรี โมตที่คว้ ามาได้ จนไฟหน้ าทรงเรี ยวของ Lexus สปอร์ ตคันสวย สว่างวาบขึ ้น “ จองเทีย่ วบินไปฟุกโุ อกะให้ เดี๋ยวนี ้..แล้ วโทรตามโรงแรมทุกแห่ง..” ร่างสูงบังคับเสียงออกมาอย่างยากเย็น โรงแรม..ไม่อยากจะคิดเลยด้ วยซ ้า ถ้ านายจะเข้ าไปกับมัน แม้ วา่ ก่อน หน้ าฉันจะพูดถึงผู้ชายคนอื่นของนายมากแค่ไหน แต่ฉนั ก็เป็ นคนที่ร้ ูดีกว่าใคร ว่า ฉันคือคนแรกและคนเดียวของนาย แต่ตอนนี ้ ฉันกลับกลัว ทังที ้ ่ไม่เคยกลัวอะไรมา ก่อนในชีวิตเลย..กลัวว่านายจะไปเป็ นของคนอื่น “ หาชื่อเช็คอิน ไม่วา่ จะเป็ นซาวามุระ โอคาดะหรื อมุราคามิ ถ้ าคุณทาได้ ภายในครึ่งชัว่ โมงผมจะเพิม่ เงินเดือนให้ ห้าเท่าแบบไม่มีข้อแม้ ” เขาสัง่ น ้าเสียง เฉียบขาด สตาร์ ทเครื่ องแล้ วเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อไปสนามบิน ..ไม่วา่ จะต้ องแลกกับอะไร..ไม่วา่ จะต้ องพยายามมากแค่ไหน.. ..ฉันก็จะเอานายกลับมา.. ................................................................................. “ ..นะ..ฮานะ..” เสียงนุม่ นวลกระซิบเรี ยกที่ข้างหูพร้ อมกับแรงทีเ่ ขย่าไหล่ บางเบาๆทาให้ อีกคนลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย “ ถึงฮากาตะแล้ ว ” จุนบิดจมูกรัน้ ๆนัน่ แล้ วคว้ ากระเป๋ าเป้ใบโตมาสะพายทังของตั ้ วเองแล้ วก็ของอีกฝ่ าย “ ตอนนี ้กี่ทมุ่ ” ฮานะขยี ้ตา ดึงข้ อมือของจุนลงมาดูนาฬกิ าแล้ วก็ตอบซะ เอง “ สองทุม่ เป๊ ะเลยแฮะ แล้ วเราจะไปซางะต่อเลยมัย้ ” จุนส่ายหัว จูงมือเล็กให้ เดินลงจากรถไฟ ป้ายชื่อสถานีเด่นชัดว่ามาถึง เกาะทางใต้ ของญี่ปนที ุ่ ่เมืองใหญ่สดุ ในแถบนี ้แล้ ว “ รถบัสมีพรุ่งนี ้เช้ า เราพักกันทีฮ่ ากาตะก่อน ” ว่าพลางพาเดินออก
36
แสงไฟในตัวเมืองใหญ่ลานตาดูวบิ วับไม่ตา่ งจากที่เคยไปโยโกฮาม่า จะ แปลกก็ตรงทีต่ กึ สูงระฟ้ าประดับไฟดูน้อยไปถนัดและแทบจะมีแต่บ้านแบบญี่ปนุ่ แท้ ๆกับเรี ยวกังเกลื่อนไปหมด “ ถ้ าได้ เทีย่ วเบบปุจะพาลงออนเซ็น แต่นายคงไม่กล้ าใช่มยล่ ั ้ ะ ” จุน กระเซ้ ามาแล้ วก็ต้องอมยิ ้มเมื่อเห็นแก้ มใสเป็ นสีแดงเรื่ อไปทังแถบ ้ “ จะพักที่ไหนเหรอ..” ฮานะเปลีย่ นเรื่ อง “ โรงแรมแถวนี ้ล่ะ ” “ เอ๋..แพงจะตาย ” ตากลมๆเบิกกว้ าง ชะงักฝี เท้ าที่เดินตามจนอีกฝ่ ายถูก ดึงให้ หยุดไปด้ วย “ โรงแรมน่ะง่ายแล้ ว ถึงแพงหน่อยแต่ฉนั รู้วา่ นายไม่อยากเข้ าเรี ยวกังไป แช่น ้ากับคนอื่นหรอก ” เขาบอกแล้ วพาเดินตรงเข้ าตึกสวยด้ านหน้ า ไม่หา่ งจาก สถานีรถไฟนัก “ เอางันก็ ้ ได้ แต่ตอนนี ้หิวแล้ วจุน ” ร่างเล็กมองมาท่าทางออดอ้ อน รอยยิ ้มสดใสที่ไม่ได้ เห็นมานานทาให้ อีกคนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ กบั ท่าทางเกาะ เคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์แล้ วส่งสายตาน่าสงสารมาหลอกกินฟรี “ โรงแรมฮากาตะยินดีต้อนรับค่ะ..” เสียงของพนักงานสาวทักทายมา จุนยิ ้มตอบ เขียนชื่อลงกับแผ่นกระดาษเพื่อขอจองห้ องพัก “ ฮานะ..เตียงเดี่ยวเตียงคูด่ ี..” เขาหันมาถามความเห็นของคนที่กาลังมอง ไปรอบด้ านอย่างตื่นเต้ นเพราะเพิง่ ได้ เข้ ามาเที่ยวที่แบบนี ้เป็ นครัง้ แรก แสงไฟสีส้มระเรื่ อตรงล็อบบี ้ให้ ความรู้สกึ เย็นๆกับการตกแต่งที่คอ่ นไป ทางตะวันตก ความโอ่โถงของห้ องที่รับแขกดูนา่ สบายแต่ก็ทาเอาเกร็ งไปทังตั ้ ว ไม่ เหมือนที่พกั แบบญี่ปนที ุ่ ่ดจู ะง่ายกว่านี ้ “ นอนกับจุน..ปกติก็นอนด้ วยกันอยูแ่ ล้ ว..”
37
คนฟั งถอนใจเฮือก บอกเลือกห้ องไป รอไม่นานพนักงานก็ยื่นกุญแจแล้ ว บอกเบอร์ ห้องให้ “ เช็คเอาท์ก่อนเที่ยงนะคะ จะฝากสัมภาระไว้ ที่นแี่ ล้ วออกไปเที่ยว แถวยะไตก่อนมัยคะ ้ มีของขายเยอะแยะโดยเฉพาะตอนดึกๆ สวยมากเลยค่ะ ” เธอ ยิ ้ม แอบเหลือบตามองใบหน้ าคมเข้ มที่ทาเอาใจเต้ นแรงได้ ไม่ยาก “ คงต้ องขอฝากไว้ ก่อนล่ะครับ กลัวเด็กตะกละแถวนี ้จะงอแงเวลาหิว ” ฮานะหันมาค้ อนตุปัดตุป่อง เดินลิว่ ออกไปไม่รอทาเอาอีกฝ่ ายรี บฝากของ ไว้ แล้ วตามมาแทบไม่ทนั “ คอยดู..คืนนี ้จะถีบให้ ตกเตียง ” จุนได้ แต่หวั เราะ ดึงมือนุม่ เข้ ามากุมแนบแน่น ไม่ได้ พดู อะไรต่อให้ มาก ความ มันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ ว ที่เรายังเป็ นเพื่อนกัน ..นายไว้ ใจฉัน..ได้ มากแค่ไหนเชียว.. ...... ตลอดสองข้ างทางของย่านยะไตคล้ ายจะตื่นอยูเ่ สมอในฮากาตะ ดูทา่ ว่า คนที่เพิ่งเคยมาเที่ยวหนแรกจะชอบอกชอบใจเป็ นพิเศษเพราะมีแต่ของกินลานตา ร้ านเล็กเหมือนแผงลอยเปิ ดไฟสีเหลืองนวลเป็ นหย่อมๆ ควันขาวลอย อ้ อยอิ่งเหนือหน้ าร้ านที่ประดับประดาไปด้ วยป้ายผ้ าและเมนูหลากสี พวก นักท่องเที่ยวหลายคนจับจองพื ้นที่นงั่ ตรงเคาน์เตอร์ พูดคุยกันเฮฮาไม่หยุดปาก ซ ้า ยังได้ ดคู นขายหลายคนโชว์ฝีไม้ ลายมือการทาอาหารกันต่อหน้ าต่อตา ฮานะหันมองซ้ ายขวาอย่างตื่นเต้ น ดูแล้ วเลือกไม่ถกู ว่าจะลองร้ านไหน มุมบนสุดได้ กลิน่ หอมหวานของโอเด้ งร้ อนๆ ถัดไปทางซ้ ายเป็ นเส้ นเหนียวนุม่ ควัน ฉุยของยากิโซบะทาใหม่ ยากิโทริบนเตาถ่านส่งเสียงฟู่ ๆเมื่อโดนย่างไฟ แล้ วยังเสียง จอแจแสดงถึงความอร่อยนักหนาของราเม็งด้ านหน้ าบวกกับกลิน่ หวานของซุป เคี่ยวกระดูกหมูทาเอาคนชอบเข้ าครัวลังเลที่จะก้ าวไปทางอื่น “ ถ้ านายกินหมดถนนนี ้ล่ะก็..ขอบอกว่าฉันจะไม่เดินกับหมูตวั เตี ้ย ” จุนขู่
38
“ ก็คนมันไม่เคยเจอนี่นา..โตเกียวหาแบบนี ้ได้ ที่ไหนกัน ” ว่าพลางหลับตา ชี ้นิ ้วมัว่ ซัว่ จนไปลงเอยได้ ที่ร้านยากิโซบะ “ คร้ าบๆ ไม่ต้องไปแล้ วมังบ้ ้ านฉัน ปล่อยให้ อยูท่ ี่นี่ ทัวร์ กินมันทุกคืนเลย ” ถึงปากพูดไปแต่มือก็จงู อีกฝ่ ายไปนัง่ หน้ าเคาน์เตอร์ เรี ยบร้ อย ซ ้ายังสัง่ ให้ เสร็ จสรรพ “ ปกติจนุ ชอบกินอะไร ” ถามทังที ้ ่ตาจับจ้ องอยูแ่ ต่วธิ ีทาของพ่อครัว ควันขาวพวยพุง่ ขึ ้นเมื่อเส้ นหมี่เหลืองนวลโดยโยนลงไปบนกระทะแบน เสียงตะหลิวกระทบเข้ ากับพื ้นร้ อนกลบเสียงคุยกันไม่ได้ ศพั ท์รอบด้ าน กลิน่ หอม ของเครื่ องปรุงอวลมาทันทียามทีถ่ กู คลุกเคล้ าสลับกันไปกับน ้ามันงาบนเส้ นนุม่ “ คาบายากิ..” ฮานะเงียบไป แต่ก็ฝืนยิ ้มมาใหม่ “ เรายังอยูด่ ้ วยกันอีกนาน วันไหนจะทา ให้ กิน ฉันรู้วา่ จุนคงไม่เอาอาหารที่ฉนั ทาทิ ้งขยะต่อหน้ าหรอก ” จุนเงียบไปด้ วย หันมาหาคนที่ทาหน้ าตาเหมือนเรื่ องเมื่อครู่ตลกขบขัน เต็มประดาทังที ้ ใ่ บหน้ ามีแต่ความเศร้ าสร้ อย “ ทุกอย่างของนายมีคา่ กับฉันที่สดุ ” ฝ่ ามือใหญ่ลบู ลงกับเส้ นผมนุม่ แล้ วเชยคางมนให้ ดวงตาที่หลุบต่าลงไปหันมาสบกัน “ ถ้ าไม่มจี นุ ..ฉันคงเจ็บกว่านี ้ ” คนได้ ยินประโยคที่วา่ ถอนใจอีกครัง้ หันกลับที่เดิมเมื่อพ่อครัวสูงวัยยื่นยา กิโซบะร้ อนๆมาให้ แล้ วชวนคุยด้ วยไมตรี ตอ่ คนต่างถิ่น เขาปล่อยให้ ฮานะอยูก่ บั ความคิดส่วนตัวไปก่อน เพราะรู้ดีวา่ พูดอะไรก็มีแต่จะตอกย ้าเรื่ องที่ผา่ น ..แต่แน่ใจเหรอว่าไม่มีฉนั แล้ วจะเจ็บกว่าที่เป็ นอยู.่ . ..เคยพูดแล้ วใช่ไหม..ว่าดวงตาไม่มีวนั โกหก.. ..ตอนนี ้สายตาของนายมันบอกว่ารวดร้ าวแค่ไหน.. ..กับการที่ตดั สินใจจากคนๆนันแล้ ้ วมากับฉัน.. ..ทังที ้ ย่ งั รักอยูเ่ ต็มอก.. ......
39
นาฬกิ าข้ อมือบอกเวลาสามทุม่ ตรง แสงไฟในร้ านรวงต่างๆก็ยงั เปิ ดจ้ า คนที่มาเที่ยวเองก็ยงั ทยอยมาอยูเ่ รื่ อยจนทังถนนพลุ ้ กพล่านไม่ตา่ งจากชัว่ โมงก่อน “ อ ้า..” เสียงหวานร้ องบอกพร้ อมกับมือยื่นไม้ ดงั โงะที่มีน ้าเชื่อมไหลยืดไป จ่อหน้ าคนสูงกว่า จุนจับมือนุม่ ไว้ แล้ วก้ มลงมากัดเจ้ าลูกกลมเหนียวหนืดก่อนจะป้อนกลับ ไปบ้ าง ปากน้ อยๆงับลงเต็มทีจ่ นน ้าหวานสีคาราเมลเปื อ้ นมุมปากบาง “ เฮ้ อ..ส่อ แววตะกละทุกที ” เขาบ่น ยกนิ ้วขึ ้นปาดออกให้ แล้ วเอาเข้ าปากตัวเองหน้ าตาเฉย ฮานะหัวเราะคิกคัก คว้ าแขนเพื่อนได้ ก็ลากไปดูร้านอื่น รอยยิ ้มน่ารักที่มี กาลังทาให้ คนเฝ้ามองใจชื ้นแต่ทกุ ครัง้ ที่จ้องลึกลงในดวงตาคูส่ วยก็ไม่ตา่ งอะไรกับ การดูทา่ ทางฝื นทนกับสิง่ ที่ค้างอยูใ่ นใจ จุนรัง้ แขนเรียวไว้ แล้ วดึงเข้ ามา โอบไหล่เล็กหลวมๆ “ หือ..อะไรเหรอ ” “ เป็ นยังไงบ้ าง..” เสียงทุ้มตา่ ถามออกไป มองมาด้ วยความรักที่มนั อัด แน่นจนไม่อยากทนเก็บ ใบหน้ าสวยยิ ้มแย้ ม เดินเคียงข้ างไปพร้ อมกับซุกแก้ มที่แขนแกร่งเหมือน ท่าทางเวลาอ้ อนตามปกติ “ อยูก่ บั จุนแล้ วฉันสบายใจ ” “ เรื่ องนันฉั ้ นรู้ ..” เขาขยี ้หัวเล็กด้ วยความเอ็นดู รู้สกึ ดีที่สดุ ที่ได้ อยูก่ บั ฮานะ ..แต่เขาเองก็ทนไม่ได้ ถ้าหัวใจดวงนันจะยั ้ งทุกข์ไม่สร่าง.. “ ไม่เป็ นตัวของตัวเองใช่มย..ฮานะ..เวลาที ั้ ่เราหนีใจตัวเอง..” ฮานะชะงักเท้ า คลายยิ ้มที่มใี นทันที “ ฉันไม่รักเขาแล้ ว ตอนนี ้ทังโกรธทั ้ ง้ เกลียด อยากให้ เขารู้วา่ เวลาเราทุม่ ไปร้ อยเต็ม แล้ วผลที่ได้ เป็ นศูนย์มนั เจ็บแค่ไหน ฉันอดทนทาให้ เขาด้ วยความรัก แต่นายดูที่เขาทากลับมา ” เสียงหวานแข็งขึ ้น
40
“ ควร..ควรยกโทษให้ เหรอจุน ” น ้าตาเป็ นสายไหลลงอาบแก้ มทังที ้ ป่ าก พูดว่าไม่รักอีกต่อไป “ เรื่ องของความรัก อย่าฝื นเลยนะ ” ร่างสูงโปร่งกระชับอ้ อมกอดให้ แน่น เข้ า พูดย ้าออกไปทังๆตั ้ วเองก็ฝืนทนอยูไ่ ม่แพ้ กนั ..ฉันไม่ได้ ดีขนาดจะทนปล่อยคนที่ตวั เองรักไปกับคนอื่น.. ..แต่ก็ไม่ได้ เลวพอที่จะรัง้ ให้ นายมาตายทังเป็ ้ นโดยไร้ หวั ใจ.. น ้าหยดเล็กจากบนฟ้ ากาลังโปรยปรายลงทีละนิด พื ้นถนนที่แห้ งเริ่มมีเม็ด ฝนตกเปาะแปะจนหลายคนเริ่มหาที่หลบกันจ้ าละหวัน่ “ ดีจงั นะ..ที่เกาะทางใต้ ฝนตกบ่อย ” เสียงสะอื ้นผะแผ่วดังมาจากคนที่ หยุดเดินแล้ วซุกหน้ าอยูก่ บั อกอุน่ แทนแม้ วา่ จะเป็ นกลางถนนที่คนเดินกันมากมาย “ ฟ้ าร้ องไห้ แทน..ฉันเลยไม่ต้องเปลืองน ้าตา..” เสียงร้ องครื นดังก้ อง ก่อนที่หยาดฝนจะโหมลง น ้าเย็นเฉียบหยดพราวลง กับใบหน้ าหวานที่ปล่อยโฮกับอ้ อมอกแข็งแกร่งตรงหน้ าอย่างไม่อายใคร จุนได้ แต่ก้มลงกอดร่างบอบบางที่สนั่ ระริ กไปตามแรงเสียใจนัน่ กลางสาย ฝน จนกว่าฝ่ ายใดฝ่ ายหนึง่ จะเลิกทิ ้งน ้าตา ..อย่าฝื นมัน.. ..ทุกอย่างที่นายทาลงไป.. ..ทาให้ คนที่ตวั เองรักเจ็บ.. ..ตัวเองกลับเจ็บกว่าหลายเท่า.. ..นายกาลังกลัวหัวใจตัวเอง.. ..แต่ฉนั กลับกลัว..กลัวความเจ็บปวดของนายมากกว่าอะไร.. ..............................................................................
41
ภายในห้ องมีแต่ความเงียบกริ บตัดกับฝนข้ างนอกที่ยงั เทลงมาไม่หยุดดัง กลบเข้ ามา จุนงับบานประตูเบาๆแล้ วทอดสายตาดูแผ่นหลังเล็กที่นงั่ บนเตียง เหม่อมองออกไปนอกหน้ าต่าง แสงไฟจากตึกเล็กตึกใหญ่ยงั เปิ ดอยูว่ บู วาบกลางม่านฝนที่ตกโครมไม่ลมื หูลมื ตาอย่างน่าแปลก เขาเดินเข้ ามาใกล้ แล้ วทิ ้งน ้าหนักลงกับฟูกหนาพลางโยน ผ้ าขนหนูไปคลุมเส้ นผมที่มีน ้าหยดพราว “ ไปอาบน ้า..เดี๋ยวไม่สบาย ” “ อ..อืม..” ฮานะพยักหน้ ารับรู้ หยิบเป้ขึ ้นมารื อ้ เสื ้อผ้ าชุดใหม่ เข้ าห้ องน ้า ไปแล้ วปล่อยอีกคนนัง่ นิง่ อยูล่ าพัง ดวงตาอ่อนแรงมองตามร่างเล็กจนฝ่ ายนันงั ้ บประตูปิดถึงได้ ละสายตา จัดการถอดเสื ้อที่เปี ยกโชกออกโยนไปตากไว้ ที่นอกระเบียง หยดน ้าเกาะพราวทัว่ แผงอกแกร่งไหลลงเปี ยกกางเกงยีนส์สีเข้ มที่สวมอยูเ่ ล็กน้ อยแต่เจ้ าตัวก็ไม่ได้ ใส่ใจ ..ทางออกไหน..ถึงจะดีสาหรับเราสองคน.. เสียงเปิ ดประตูห้องน ้าดังเข้ ามา ไอร้ อนจากฝั กบัวเกาะอยูต่ ามกระจกใส พร้ อมกับที่ร่างเล็กบางในชุดคลุมสีขาวสะอาดเดินมาหยุดตรงคนที่นอนหนุนแขน หลับตานิ่ง “ จุน..หลับแล้ วเหรอ ” มือนุม่ เขย่าที่ตวั อีกฝ่ ายเบาๆ “ เปล่า..นอนคิดอะไรเพลินไปหน่อย ” เสียงทุ้มตอบกลับก่อนจะลุกขึ ้น แล้ วนัง่ หันหลังให้ ฮานะคลานขึ ้นเตียง ในมือยังถือผ้ าเช็ดตัวซับหยดน ้าบนเรื อนผมอยู่ “ จุนเป็ นอะไร..” ตากลมโตวกไปจับจ้ องใบหน้ าอีกคน ดวงตาคมตอนนี ้มีหยดน ้ารื น้ อยูภ่ ายใน เอ่อคลอจนน่าใจหาย และดู เหมือนว่าฝ่ ายนันจะรู ้ ้ ทนั ความคิดของเพื่อนตัวเล็กถึงได้ เบือนหน้ าหนีออกไป แต่ก็ ทันที่ฮานะจะเห็นน ้าตาของคนที่เข้ มแข็งมาโดยตลอด “ จุน..” เสียงหวานสัน่ เครื อ โน้ มตัวไปกอดอีกฝ่ ายจากเบื ้องหลังแล้ วซุก หน้ าลงกับบ่ากว้ าง ปล่อยน ้าตาร่วงไปด้ วย
42
ร่างสูงโปร่งยกมือขึ ้นแตะแขนเรียว ร้ องไห้ ไปเงียบๆอย่างที่ไม่เคยเป็ น อ่อนแอลงทุกทีที่ต้องรัก ฉันไม่อยากเป็ นเพื่อนกับนาย แต่นาย..ก็ไม่เคย คิดอะไรเกินคาว่าเพื่อน..กับฉัน ทุกอย่างมันฟ้ องออกมา แม้ วา่ นายจะพยายามแค่ ไหนที่จะเปลีย่ นความสัมพันธ์ของเรา จบมันตรงนี ้ดีมยั ้ ฮานะ เพราะฉันก็ไม่อยาก ให้ นายเสียใจ และนาย..ก็ยงั ไม่ลมื เขา “ เรี ยกชื่อฉันที ” จุนพร่ า ปล่อยน ้าตาหยดลงบนแขนทีค่ ล้ องอยูร่ อบคอ “ เตือนให้ ร้ ูวา่ นายอยูต่ รงนี ้..ข้ างๆฉัน..” “ ฉันก็อยูข่ ้ างจุนตลอด..ไม่ได้ ไปไหนไกลเลย ” ฮานะกอดปลอบใจ ซบ แก้ มลงกับแผ่นหลังกว้ างทีเ่ ปล่าเปลือยจนสัมผัสได้ ถึงความร้ อนระหว่างกัน มือแกร่งดึงแขนเรี ยวออก พยายามดันตัวอีกคนให้ หา่ งแล้ วคว้ าเอาเสื ้อตัว ใหม่ ทาท่าเหมือนจะออกไปข้ างนอก “ อยูไ่ กลๆฉัน..นายก็ร้ ูวา่ ระหว่างเรามันไม่ เหมือนเดิม..นายจะไว้ ใจคนที่แอบรักเพื่อนตัวเองได้ ยงั ไง ” “ ฮึก..ไม่เอา..จุนจะไปไหน..” ฮานะปล่อยโฮ คว้ าแขนแข็งแรงไว้ “ นอนซะ..เดี๋ยวก็มา ” เขาลุกขึ ้นยืน “ ไม่..จุน..จุนใจร้ าย จุนจะทิ ้งฉันอีกคน ไม่รัก..ฮึก..ไม่รักกันแล้ วเหรอ ” คนฟั งชะงักไป ปล่อยเสื ้อในมือร่วงลงพื ้นแล้ วทรุดลงนัง่ พิงข้ างเตียงอย่าง อ่อนแรง ปล่อยให้ ร่างนุม่ นิ่มเข้ ามากอดแน่น “ ฉัน..ฉันจะลืมเขา..ฉันสัญญาแล้ วไง..” จุนหันหนี น ้าตายังไหลริ นจนนิ ้วเล็กยกขึ ้นปาดออกให้ แผ่วเบา ริ มฝี ปาก ห่างกันออกไปไม่ถึงคืบ “ ฮานะ นาย..จะต้ องเสียใจ ” เสียงทุ้มสัน่ พร่า ยกแขนขึ ้น คล้ องรอบเอวบางแล้ วออกแรงยกตัวเบาๆนัน่ ลงมาอย่างง่ายดาย แก้ มใสซบแนบกับใบหน้ าอีกคน ลมหายใจร้ อนผะผ่าวริ นรดอยูร่ าวคอ แขนเรี ยวโอบกอดรอบบ่ากว้ างไว้ ก่อนที่จะถูกประคองหน้ าขึ ้นสัมผัสกัน
43
ปากร้ อนทาบลงกับเนื ้อนุม่ ด้ านล่าง เคล้ าคลึงอยูบ่ างเบาแล้ วเริ่มรุกไล่เมื่อ ทุกอย่างที่เรี ยกร้ องมันผลักดัน ลิ ้นอุน่ ชาแรกลงกลีบปากบางที่แย้ มรับแล้ วดูดกลืน เข้ า กวัดกวาดชิมรสอยูภ่ ายในจนฝ่ ายนันท ้ าท่าว่าจะหายใจไม่ทนั ถึงได้ ผละออก “ ฮานะ..จะพูดครัง้ สุดท้ าย ” ฝ่ ามือหนากาแน่นเข้ าหากัน พยายามระงับ อารมณ์ที่พวยพุง่ จนแทบล้ นปรี่ “ ออกไป..ก่อนที่ฉนั จะ..” ร่างเล็กส่ายหน้ าปฏิเสธ ยกนิ ้วขึ ้นทาบปากอีกฝ่ ายเป็ นการห้ าม ดวงตาคู่ โศกมองลึกลงไปยังหัวใจอีกดวง “ ทาให้ ฉนั ..ลืมเขาที..” จุนกัดปากตัวเองแน่น แขนแกร่งช้ อนเข้ าใต้ ร่างเพรี ยวแล้ วอุ้มลงวางกับ เตียงนุม่ นิ ้วแตะลงกับสายรัดเสื ้อคลุมแล้ วกระตุกออกเบาๆ เพียงเท่านี ้ร่างของคน ตรงหน้ าก็เปล่าเปลือยอวดความขาวอยูใ่ ต้ แสงนีออน เขาไล้ นิ ้วไปตามใบหน้ าสวย ก้ มลงต่าแล้ วบรรจงจูบซับคราบน ้าตาออก ให้ อย่างอ่อนโยน พลิกตัวขึ ้นทาบทับด้ านบนก่อนจะฝั งรอยจูบไว้ ตามเนื ้อนวล ย ้า ซ ้าลงไปบนรอยแดงที่ยงั หลงเหลืออยูก่ ่อนหน้ า ลิ ้นร้ อนพลิกลงโลมเลียเชื่องช้ า วนเวียนดูดเม้ มที่ยอดอกสีสดแล้ วขบบาง เบาเรียกเสียงครวญครางหวานใส ภาพเรื อนกายเนียนนุม่ บิดพลิ ้วอยูใ่ ต้ ร่าง ใบหน้ า หวานเชื่อมกาลังยัว่ ยวนโดยทีเ่ จ้ าของไม่ร้ ูตวั ดวงตาสีสวยคลอเอ่อไปด้ วยหยดน ้า ขับให้ งามซึ ้งคล้ ายเพชรส่องประกาย “ อ..จุน..” เสียงเรี ยกชื่อดังแผ่วเมือ่ ถูกฝ่ ามือกร้ านไล้ ลงกับต้ นขาเปลือย “ เชื่อใจฉันนะ..” จุนกระซิบ รุกปากลงกับหน้ าท้ องแบนราบด้ านล่าง จุมพิตร้ อนรุ่มไล่วนไปทัว่ เนื ้อขาว จูบย ้าลงกับเรี ยวขาด้ านในแล้ ว ครอบครองลงกับความน่ารักที่หกั ห้ ามสายตาห่างไปไม่ได้ ลิ ้นอุน่ คลึงเคล้ าแล้ วดูด เลียไล่จากนอกสุดไปยังข้ างบน กระตุ้นให้ เจ้ าของร่างกระสับกระส่ายด้ วยความ เสียวซ่านสุดใจ
44
มือบางยกขึ ้นปิ ดปากกันเสี ้ ยงร้ อง น ้าตาใสไหลพรากลง สายตาพร่าเลือน เห็นเพียงเส้ นผมสีดาสนิทที่พลิ ้วอยูก่ ลางหว่างขาขาว นิ ้วเรียวขยุ้มจิกลงกับบ่ากว้ าง พยายามบดเบียดขาเข้ าหากันหากอีกฝ่ ายกดแนบไว้ กบั พื ้นเตียงแล้ วไล้ เลียหนักเข้ า เสียงสัมผัสของปากร้ อนระอุทาบลงบนผิวเนื ้อหอมดังแทรกให้ คนได้ ยิน หน้ าแดงระเรื่ อ ทุกอย่างในหัวหมุนแรงลามมาปวดทัว่ ท้ องน้ อยเหมือนมีคลืน่ ตี คล้ ายจะถูกสายน ้าสาดซัดให้ พงั ครื น สะโพกมนขยับไหวสัน่ ระริ กราวจะรับการ ปรนเปรอด้ วยความเผลอไผลจนอีกคนเร่งรัวเข้ าหา “ อ..อ๊ าา..จุน..” เล็บยาวจิกลงกับแขนกว้ างทันทีที่ร่างทังร่้ างกระตุกเกร็ ง หยดน ้าใสไหลลงอาบต้ นขาเนียนให้ คนกระทาไล้ ลิ ้นเลียแล้ วเก็บกลืนลง ดวงตาทีม่ ีเพียงแววรักมองคนในอ้ อมกอดที่ทิ ้งขาลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อนแล้ ว อดโน้ มตัวลงกอดก่ายไม่ได้ “ รักฮานะที่สดุ ..” จุนกระซิบ ล้ วงลงใต้ เอวคอดแล้ วยกขาเรี ยวให้ ตงขึ ั ้ ้น นิ ้วปาดเอาของเหลวที่ยงั คาคัง่ วนอยูแ่ ถวทางคับแคบด้ านหลัง “ อ..ฮึก..อา..” ใบหน้ าแดงก่าซบลงกับอกลา่ สันด้ านข้ าง แขนเกาะบ่า แกร่งเพื่อเอาเป็ นหลักยึด เท้ านุม่ จิกลงกับพื ้นที่นอนเมื่อรู้สกึ ได้ ถงึ ความร้ อนระอุ ด้ านนอกที่แทรกเข้ ามาเชื่องช้ า ช่องทางนุม่ นิ่มแต่ร้อนเหมือนเปลวเพลิงขยับตอบ รับอย่างรุนแรง ความรักล้ นใจกาลังโหมกระหน่าหากแต่สายตาที่สบลงกับแก้ มนวลได้ แต่ ชะงักไป น ้าตาใสไหลริ น ริ มฝี ปากเม้ มแน่นแม้ คาพูดจะบอกยินยอม ..แต่ใจของนาย..ต่อต้ านอยู.่ . “ ลืมเขาเพื่อฉันได้ มย..” ั ้ จุนถาม จับจ้ องดูจนฝ่ ายนันพยั ้ กหน้ ารับ “ ฉันจะลืม..จะลืม..พี่เคย์..” ฮานะยิ ้มทังน ้ ้าตาที่ยงั ไหลไม่หยุด ร่างสูงก้ มลงจูบเร่งร้ อนอีกหน กวัดกวาดเอาความหอมจากเรี ยวลิ ้นอุน่ ภายในโพรงปากบางอย่างโหยหา “ รักนาย..ฮานะ..”
45
เจ้ าของชื่อเม้ มปากแน่น พยายามยังใจไม่ ้ ให้ นกึ ถึงสัมผัสของคนใจร้ ายที่ ตัวเองเป็ นฝ่ ายทิ ้งมาและลงท้ ายไว้ อย่างเจ็บแสบ ตัวบอบบางสะดุ้งไหวเมื่อสายตา สบเข้ ากับร่างใหญ่ที่พลิกตัวลงทาบ ..แต่ครัง้ สุดท้ าย.. ฮานะจะขอร้ องเรี ยกพี่ไปตามเสียงหัวใจที่มนั เต้ นบอกมา แม้ วา่ ทุกการ กระทาจะสวนทาง ทุกคาพูดจะต่อว่า แม้ วา่ ทุกๆครัง้ จะพยายามชักจูงตัวเองให้ เกลียดพี่ บอกตัวเองว่าโกรธ ว่าเกลียดพี่ไปแล้ ว แต่ฮานะก็ร้ ู ..ว่าเป็ นฝ่ ายที่ยงั รักพีเ่ คย์..จนหมดใจ.. ...... ร่มคันใหญ่ยกมาบังฝนที่ตกซูจ่ นถนนเจิ่งนองไปทัว่ พนักงานของโรงแรม ก้ มหัวลงทาความเคารพประธานที่รีบร้ อนมาจากบริ ษัทแม่ในโตเกียว หลายคนดูจะ แปลกใจที่มรุ าคามิ เคย์มาปรากฏตัวที่นี่ทงที ั ้ ่ปกติจะส่งคนอื่นมาดูแลสาขาย่อยโดย เฉพาะที่เล็กๆอย่างฮากาตะดูแทบจะเทียบกับทางเมืองหลวงของประเทศไม่ได้ เลย เรื อนผมสีดาสนิทเปี ยกน ้าเล็กน้ อยจากความเร่งร้ อน พนักงานสาวเตรี ยม จะเปิ ดห้ องพักของโรงแรมไว้ ให้ แต่ร่างสูงใหญ่ยกมือบอกห้ าม ในมือมีโทรศัพท์ที่ตอ่ สายไว้ เพียงแต่ทางนันยั ้ งไม่รับ “ เร็ วๆสิ..” คิ ้วเข้ มขมวดมุน่ ใจร้ อนรนจนแทบคลัง่ ห้ องรับรองในล็อบบี ้เย็นเฉียบไปทัว่ แต่ฝ่ายที่นงั่ ไม่สขุ กลับรู้สกึ ราวตกนรก ร้ อนเร่านานปี แขกคนอื่นยังทยอยเข้ ามาได้ ยินเสียงพนักงานต้ อนรับแว่วว่า โรม แรมฮากาตะยินดีต้อนรับเป็ นรูปแบบที่ตายตัว สาวต้ อนรับตรงเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์แย่งกันไปรับหน้ าจนวุน่ วาย เพราะนานทีถึงจะมีคนตาแหน่งสูงมาเยี่ยมเยียนถึงที่ ซ ้าโครงหน้ าหล่อเหลาบวก กับบุคลิกเคร่งขรึมก็ยิ่งทาเอาผู้หญิงหลายคนใจละลาย
46
“ วันนี ้ท่านประธานมาไกล..มีประชุมที่ควิ ชูเหรอคะ ” พนักงานที่เดินเอา น ้ามาเสิร์ฟถามขึ ้น “ เปล่า..” เคย์เอาแต่ตอ่ สายโทรหาแม่เลขาคนเดิม แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด ดูทา่ คงจะรับสายใครอยู่ “ โรงแรมในฟุกโุ อกะมีกี่แห่ง ” เขาหันมาถามสาวสวยคนเดิม “ เอ่อ..รวมหมดน่าจะมากกว่า 40 แห่งค่ะ..” ร่างสูงถอนใจ ถ้ าจะให้ โทรบอกตามโรงแรมทีละที่ไล่ไปเรื่ อยๆจนครบ เช็ค รายชื่อ รอพวกนันโทรกลั ้ บแล้ วมาบอกมันต้ องเสียเวลาเกินสามชัว่ โมงแน่ ..ยิ่งช้ า..โอกาสจะหาเจอก็ยิ่งน้ อยลง.. ..หากพ้ นคืนนี ้ไป..ฉันกลัวว่านายจะไปเป็ นของมัน.. เคย์หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ยกมือขึ ้นลูบใบหน้ าด้ วยความหมดหวัง “ เช็คทีวา่ มีรายชื่อของแขกที่นาด้ วย ซาวามุระ โอคาดะ หรื อไม่ก็มรุ าคามิ มาพักในโรงแรมแถวนี ้บ้ างรึเปล่า ” เขาพูดเสียงเบา รู้สกึ ลาคอแห้ งผากไปหมด “ จะเอาวันนี ้หรื อย้ อนกลับไปด้ วยคะ ” เธอหันมากวักมือเรี ยกเพื่อนตรง เคาน์เตอร์ ด้วยกันให้ มาฟั งคาสัง่ “ วันนี ้..” เคย์หนั มองพนักงานสาวอีกคนทีเ่ ข้ ามา ได้ ยินพวกเธอคุยกันว่า ให้ หารายชื่อทีเ่ ขาบอก “ เอ๊ ะ..” คนที่เพิ่งเดินมาหาทาท่านึกอะไรขึ ้นได้ “ ตอนสองทุม่ กว่ามีแขก ชื่อซาวามุระเข้ ามาเช็คอินค่ะ ผมสีดา สูงประมาณ 187 แล้ วก็มากับเพื่อนตัวเล็กๆ น่ารักๆอีกคน ” นัยน์ตาคมวาวโรจน์ ใจเต้ นแรงกับประโยคที่เธอพูด “ รู้รึเปล่าว่าอีกคนชื่ออะไร ” “ ตอนดิฉนั ถามว่าจะเลือกห้ องแบบไหน ก็ยงั ได้ ยินเขาหันไปถามเพื่อนนะ คะ น่าจะเรี ยกว่า ฮานะ อะไรประมาณนี ้ ”
47
เคย์ลกุ พรวดขึ ้นจากที่ สัง่ ให้ พนักงานคนเดิมรี บหาเบอร์ ห้องพักให้ อย่าง ด่วนที่สดุ ตอนนี ้โทรศัพท์ที่ถือไว้ สนั่ อีกครัง้ แต่เขากลับตัดสายทิ ้งเพราะตัวคนที่ตาม หาอยูแ่ ค่ปลายจมูก ..ไม่ได้ เฉลียวใจเลย..ว่านายจะพาคนอื่นมานอนในโรงแรมของฉันเอง.. “ ได้ แล้ วค่ะ ห้ อง 504 ” เธอยื่นคีย์การ์ ดที่พนักงานและแม่บ้านทุกคนจะมี สิทธิ์เข้ าไปในห้ องเพื่อจัดการดูแลความเรี ยบร้ อยได้ โดยไม่ต้องมีตวั การ์ ดที่แขกถือ “ โทรหาเลขาผมเรื่ องจองเที่ยวบินไปโตเกียวภายในสิบนาที แล้ วคุณรอ เลือ่ นตาแหน่งได้ เลย..” เคย์โยนมือถือให้ เธอคนนันรั ้ บเอาไว้ ก่อนจะหุนหันไปยังลิ ฟท์กลางล็อบบี ้ท่ามกลางความงุนงงของพนักงานหลายคนที่เข้ ามายืนออกันเซ็งแซ่ ...... ดวงตาอ่อนโยนมองร่างเล็กบางในอ้ อมกอดที่ผล็อยหลับไปทังคราบน ้ ้าตา จุนดึงแขนเรี ยวที่คล้ องอยูร่ อบบ่าของเขาออกแล้ วจัดการดึงสาบเสื ้อคลุมหลุดลุย่ อวดร่างขาวเปล่าเปลือยให้ เข้ าที่ “ ฝั นดีนะ ที่รักของฉัน..” กระซิบลงกับข้ างหูนมุ่ ก่อนจะจรดริ มฝี ปากลงกับแก้ มเนียน เสียงบานประตูกระแทกเข้ ากับผนังแข็งดังสนัน่ จุนหันไปดูอย่างรวดเร็ว แล้ วก็ต้องชะงักไปเมื่อคนที่บกุ รุกเข้ ามากลางดึกไม่ใช่ใครอื่น เคย์มองกวาดไปรอบห้ อง สายตาสะดุดเข้ ากับสองร่างบนเตียงจนเลือด ในตัวเย็นเฉียบราวมีน ้าแข็งเข้ าเกาะกุม ความรู้สกึ เหมือนกับโดนฟาดท้ ายทอย อย่างจังแล้ วกระทืบซ ้า กระหน่าลงด้ วยเสียงหัวเราะเยาะมันประดังเข้ า ฮานะนอนทอดกายอยูใ่ นอ้ อมกอดของคนอื่น ดวงตาหลับพริ ม้ ซ ้ายังอยูใ่ น ชุดคลุมทีเ่ ลิกสูงอวดเรี ยวขาขาวด้ านล่างจนเห็นรอยจ ้าสีแดงสดตรงต้ นขาด้ านใน ผ้ าปูที่นอนยุง่ เหยิงเหมือนกับเรื อนผมหอมที่พนั กันดูไม่ได้ อยูบ่ นหมอนขาว “ ระยา!! ”
48
ไวเท่าความคิด เคย์ตรงเข้ ากระชากตัวของคนตรงหน้ าแล้ วเงื ้อหมัดต่อย โครมเข้ าสุดแรงจนทังร่้ างสูงโปร่งล้ มไปปะทะกับผนังด้ านหลังเสียงก้ องห้ อง เสียงอึกทึกด้ านข้ างตัวทาให้ ร่างบอบบางบนเตียงสะดุ้งเฮือก ดวงตาเบิก กว้ างด้ วยความตกใจสุดชีวิต ถลันเข้ ามายื ้อแขนแกร่งทีย่ กสูง “ อย่า! พี่เคย์! ” “ มึงกล้ ามายุง่ กับเมียกู!! ” เขาผลักฮานะล้ มกระแทกเตียงแล้ วซัดกาปั น้ ไม่ยงกั ั ้ บหน้ าของคนที่เสียหลักกองอยูบ่ นพื ้นจนเลือดสดๆกระเซ็นเปื อ้ นเชิ ้ตสีขาว “ หยุดนะ! อย่าทาจุน! ” เสียงหวานร้ องห้ าม โถมร่างเข้ ามากอดตัวของ จุนที่นอนนิ่งไม่โต้ ตอบ ได้ แต่ยกมือขึ ้นเช็ดรอยแตกตรงมุมปาก “ ถอยออกมาจากมันฮานะ! ” เคย์ตวาด ฝ่ ามือกาแน่น ดวงตาคมร้ อนเร่า เหมือนมีกองไฟสุมโชน ความเจ็บปวดท่วมท้ นกับภาพคนของตัวเองตระกองกอด ผู้ชายอื่นที่หนีมาด้ วยกัน ถ้ าจะฆ่าฉัน มันก็ได้ ผลแล้ วนี่ ทรมานเหมือนตายทังเป็ ้ น! “ ไม่! เราหย่ากันแล้ ว คุณไม่มีสทิ ธิ์เข้ ามายุง่ กับชีวติ ผมอีก! ” ฮานะร้ องไห้ เอาตัวขวางจุนไว้ ด้วยสายตาแข็งกร้ าว เคย์กาหมัดแน่น ดึงเอกสารทีถ่ กู พูดถึงออกมาแล้ วฉีกให้ ดตู อ่ หน้ าเป็ นชิ ้น เล็กชิ ้นน้ อย “ นายยังเป็ นของฉัน ยังเป็ นมุราคามิ! ” เขาตวาดใส่ คว้ าแขนเรี ยวแล้ ว กระชากเข้ าหาตัว ลากออกไปทังที ้ ่อีกฝ่ ายดิ ้นรนแทบขาดใจ ฮานะหวีดร้ อง น ้าตาไหลพรากลงเมื่อถูกคว้ าตัวขึ ้นพาดบ่าแกร่ง สองมือ ไขว่คว้ าหาจุนที่ได้ แต่มองตามหลังแล้ วเบือนหน้ าหนีไปทางอื่นอย่างเจ็บปวด ประตูใหญ่กระแทกลงดังปึ ง ทิ ้งให้ ใครอีกคนเงียบเหงาอยูล่ าพัง จุน หลับตาเชื่องช้ า พิงหัวกับกาแพงแข็งแล้ วปล่อยน ้าตาไหลริ น..นี่คือทางออก ..รู้รึเปล่าว่าเขาตามมา เพราะรักนาย.. ปล่อยฉันเจ็บคนเดียว ชีวติ นี ้ฉันเจ็บมาไม่ร้ ูตงเท่ ั ้ าไหร่ กลัวแต่นายที่จะทน ความเจ็บปวดนัน่ ไม่ไหว กลับไปกับหัวใจของตัวเอง..แล้ วทิ ้งฉันคนนี ้แทน ......
49
“ ปล่อยผมไป ฮึก..ปล่อย..” ฮานะทุบรัวลงกับบ่าแกร่ง ดิ ้นหนีสดุ ใจทังๆ ้ หยดน ้าตา “ คนใจร้ าย! คุณทาร้ ายจุน คุณทาร้ ายเขา! ” เสียงหวานต่อว่า ผลักอีก คนออกห่างด้ วยกาลังทังหมดจนเคย์ ้ ต้องปล่อยตัวลงแต่คว้ าข้ อมือกักตัวไว้ แทน ปฏิกิริยาของคนที่เคยพูดว่ารักปาวๆตอนนี ้กลับทาท่ารังเกียจแล้ วร้ องพร่ า ถึงแต่คนอื่นทาเอาคนฟั งปวดใจ ภาพที่ฮานะนอนในอ้ อมกอดที่ไม่ใช่ของเขายัง วนเวียนสะท้ อนกลับมาเหมือนกับที่ตวั เองเคยทาเรื่ องแบบนี ้ต่อหน้ าฮานะ ..ฉันรู้แล้ วว่ามันเจ็บแค่ไหน..แต่ได้ โปรดลงโทษกันด้ วยวิธีอื่น.. เคย์หนั หน้ าหลบ รอเวลาหยดน ้าตาที่ไหลคลอแห้ งเหือด พยายามกัก ความเสียใจไว้ ภายในแม้ วา่ มันจะทรมานสาหัสจนแทบตาย “ นายต้ องกลับไป ด้ วยกันเดีย๋ วนี ้ ” เขาข่มความอ่อนแอ ลากตัวให้ เดินตามแต่กลับโดนสะบัดหนี “ ไม่ไป! คุณจะต้ องการอะไรจากผมอีก! แค่ดา่ แค่ทาร้ าย แค่แสดงว่า เกลียดกันมันยังไม่พอใช่มย! ั ้ คุณจะเอาอะไรจากผม! จะให้ ตายมันต่อหน้ าถึงจะสา แก่ใจคุณรึไง! ” ฮานะตะโกน น ้าตาไหลพรากไม่หยุดจนต้ องทรุดลงก้ มหน้ าสะอื ้น กับพื ้นอย่างหมดเรี่ ยวแรง หมดทังก ้ าลังใจจะหนีไปไหน เคย์ยืนนิง่ งัน ไม่แม้ แต่จะก้ มลงปลอบใจ “ พี่ของนาย..ไม่สบายหนัก ” เสียงทุ้มพูดด้ วยท่าทีเย็นชา จับจ้ องคนที่เงยหน้ าขึ ้นมองอย่างตกตะลึง “ ไม่จริ ง! ” ฮานะลุกพรวด ดวงตาที่เอ่อคลอสัน่ ระริ กไปกับความกังวล “ ไทระไม่ยอมไปหาหมอ เอาแต่พดู ว่าอยากเจอนาย จะใจร้ ายปล่อยให้ เขาร้ องหาทังคื ้ นก็แล้ วแต่เถอะ ” เขาเดินนาออกไป ไม่สนคนที่อยูเ่ บื ้องหลังอีก “ ไม่นะพี่เคย์! พาผมไป พาไปที! ” ฮานะปล่อยโฮ จมกับความรู้สกึ ผิดที่ ทิ ้งพี่คนเดียวมาจนไม่ทนั เฉลียวใจ “ ฉันจะพานายกลับบ้ านของเรา ” ..............................................................................
50
Chapter 30 ทันทีที่เครื่ องยนต์ร้อนระอุถกู ดับลง ขาเรี ยวก็ก้าวพรวดไปยังตัวบ้ าน วิ่ง ขึ ้นบันไดไปด้ วยความร้ อนรนกับใจที่นกึ ห่วงพี่สดุ ชีวิต “ พี่ผมอยูไ่ หนฮะพี่เคย์! ” เสียงหวานร้ องถามอย่างลืมตัวตามนิสยั ที่แท้ จริง จุดรอยยิ ้มตรงมุมปากของคนฟั ง “ ห้ องฉัน..” ยังไม่ทนั จบประโยคดี ร่างเล็กก็ลนลานขึ ้นชันสองไป ้ ใบหน้ าหวานมีแวว กังวลจนเด่นชัด ดวงตาสีสวยคลอไปด้ วยหยดน ้าที่ล้นเอ่อออกมา “ พี!่ ” มือบางยกขึ ้นผลักประตูห้องกว้ างก่อนจะถลันเข้ าไปด้ านใน ความเงียบแทบจะครอบคลุมพื ้นที่ในห้ อง รอบด้ านมืดสนิทจนต้ องคลา หาสวิทช์ เมื่อไฟสว่างวาบขึ ้นกลับพบเพียงความว่างเปล่า เตียงกว้ างไร้ รอยคนนอน “ พี.่ .” ฮานะกวาดมองรอบห้ อง เดินหาตัวคนที่วา่ อย่างใจไม่ดี เสียงลงกลอนประตูใหญ่ดงั แว่วเข้ าพร้ อมกับฝี เท้ าที่มาหยุดอยู่เบื ้องหลัง ทาให้ เจ้ าตัวเพิ่งคิดได้ วา่ อะไรเป็ นอะไรในเมื่อหาจนทัว่ บริเวณแล้ วกลับไม่มีวี่แวว ของพี่ตวั เองเลย ดวงตาคูส่ วยแข็งกระด้ าง หันขวับมามองผู้ชายอีกคนอย่างโกรธ เคือง “ คุณหลอกผม! ” เคย์ปรายตามองมาอย่างเย็นชา กวาดมองร่างขาวนวลที่อยูใ่ นชุดเสื ้อยืด กางเกงขาสันแทนเสื ้ ้อคลุมของโรงแรม “ ฉันแค่ลมื บอกว่าไทระกลับไปกับเซจิแล้ ว ” เขาพูด ก้ าวเข้ าหาอีกฝ่ ายที่สาวเท้ าออกห่างทันที “ คุณมันเลวที่สดุ ! ” ฮานะเสียงดังใส่ หันหนีไปทางประตูห้อง แต่ฝ่ามือ แข็งแรงคว้ าเอวเอาไว้ แล้ วกระชากเข้ ามาหา “ ไม่เรี ยกพี่แล้ วเหรอ สองนาทีกอ่ นยังพูดหวานๆอยูเ่ ลย ” เคย์แค่นยิ ้มแต่ ดวงตากลับโกรธจัด มือบางทุบแรงๆลงกับอกแกร่ง ดันออกไปสุดกาลังที่มี
51
“ ผมจะพูดเฉพาะกับคนทีค่ วรพูด! อย่างคุณน่ะเรี ยกแค่นี ้มันก็ดีถมแล้ ว.. ไม่ต้องมาตีสนิทอะไรกันนักหรอก ก็แค่คนนอก! ” เคย์ชะงักไป สีหน้ ามีแววรวดร้ าวจนตัวชาไปทังกายกั ้ บคาผรุสวาทออกมา จากเรี ยวปากงามที่เคยครอบครอง ความเจ็บปวดบวกกับความผิดหวังที่ทงรั ั ้ กทัง้ หลงแล้ วยังโดนตอบแทนกลับมาอย่างไม่ไว้ หน้ ากาลังเพิ่มไฟโทสะในตัวให้ ปะทุ เขามองตามแผ่นหลังเล็กที่ก้าวไปยังประตูห้อง มือนุม่ จับลูกบิดแล้ ว กระชากแต่ตดิ อยูท่ ี่กลอนด้ านบน “ เปิ ดประตูเดี๋ยวนี ้! ” ฮานะสัง่ น ้าเสียงหงุดหงิด ด้ วยเพราะในใจกลัวการ อยูต่ อ่ หน้ ากับคนๆนี ้เหลือเกิน..กลัวจะเผลอใจลงไปอีก “ ฉันเปิ ดให้ ก็ได้ ” เคย์มองมาด้ วยความเจ็บที่กาลังแผ่ไปทังใจ ้ ถูกเอามีด มาเถือเนื ้อยังไม่น ้าตาตกเท่ากับต้ องทนมองคนที่ตวั เองรักมากระทาใส่อย่างเย็น ชา “ แต่ถ้านายก้ าวออกไปจากห้ องนี ้ เราก็จบกัน ไม่ต้องพูด ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องมองหน้ า ไม่ต้องมีความทรงจาของใครอีกคนอยูใ่ นหัวอีก ” เขาพูดเสียงเย็น มองลึกเข้ าในดวงตากลมโตเพื่อค้ นหาคาตอบถึงความนัยที่อาจจะยังเหลือค้ าง ฮานะนิ่งงัน สายตามีแวววูบไหวก่อนที่จะกลับมาเหมือนเดิม “ ก็ดี..จะให้ เซ็นหย่าอีกรอบมัย้ ” เจ้ าของคาพูดหันมามองหน้ าอีกคนอย่างท้ าทาย “ ปากเก่ง!! ” เคย์ดา่ กระแทก ปราดเข้ ามาฉุดแขนบางแล้ วเหวีย่ งไปจน มุมที่ผนังแข็ง “ คิดว่าไม่มีฉนั แล้ วจะไปรอดเหรอ! อยากนักใช่มย! ั ้ อยูก่ บั ไอ้ พวก จนๆ เงินจะหากินยังไม่พอ คราวนี ้จะได้ ไปขายตัวมันของจริง! ” ฮานะกัดริ มฝี ปากจนห้ อเลือด สะบัดหน้ ามามองคนที่คร่อมแขนกักตัว เอาไว้ แน่นหนา หยดน ้าใสคลอจนบังภาพข้ างหน้ าพร่าไปหมด “ แล้ วไง สนด้ วย เหรอ ยังไงซะผมมันก็อ้าขาให้ ใครไม่เลือกอยูแ่ ล้ วนี่ ดีซะอีก..นอนเฉยๆแล้ วได้ เงิน ” “ ฮานะ! ” เขาตะคอก เค้ นแรงลงไหล่ขาวจนเป็ นรอยนิ ้ว “ แสลงหู หรื อทนรับความจริ งไม่ได้ วา่ คุณต้ องมานัง่ เก็บเศษคนอื่นกิน..”
52
“ หยุดพูดเดี๋ยวนี ้! ” “ จะบอกให้ นะ คุณเข้ าใจถูกแล้ วล่ะ ผมมันหน้ าด้ าน มารยาเยอะ ใช้ แผนงี่เง่านอนกับคุณครัง้ แรกไง อิ่มใจดีมยล่ ั ้ ะ พอมาคราวนี ้ผมก็แค่ใช้ แผนนิด หน่อยนอนกับจุน ไม่ได้ ยากอะไรเลย ก็ผมมันพวกง่ายนี่ ” เคย์ชกเปรีย้ งลงกับกาแพงปูน รุนแรงจนสันหมัดปริ แตก หยดเลือดสีเข้ ม ไหลโซมลงเป็ นคราบเปื อ้ นผนังสีขาว หากความเจ็บทีม่ ีกลับไม่ได้ ไปหยุดนัยน์ตาที่ วาวโรจน์ด้วยความโกรธจัดเพราะทาอะไรกับคนตรงหน้ าไม่ได้ เลย “ ถ้ านายยังไม่ หยุด เราได้ เห็นดีกนั แน่! ” เขาขูก่ ลับไปด้ วยทิฐิที่หลอมลงกับความโมโห “ คุณยังมีอะไรมาทรมานกันอีก ที่แล้ วมายังไม่พอใช่มยั ้ ก็เอาสิ! อยากทา อะไรก็ทาแล้ วจะได้ ทางใครทางมัน ชีวิตผมจะได้ เป็ นอิสระจากคนอย่างคุณซะที!! ” มือกร้ านคว้ าหมับเข้ าที่คางมน ออกแรงบีบจนรอยแดงขึ ้นไปตามแนวนิ ้ว ฮานะดิ ้นพล่าน ทังทุ ้ บทังข่ ้ วนเมื่ออีกฝ่ ายโน้ มลงจูบบดเบียดลงมากับปากบาง “ อิสระเหรอ ฝั นไปเถอะฮานะ ” เขาเค้ นเสียงลงข้ างแก้ ม “ อยู่กับฉันให้ มันรู้ไปว่ าความร่ านจะหาผัวใหม่ มันจะทาให้ ขาดใจตาย!! ” เพี๊ยะ! ใบหน้ าคมสะบัดไปด้ านข้ างตามแรงตบเข้ าเต็มกาลัง เคย์ร้ ูสกึ ชาไปทัง้ แถบ สัมผัสร้ อนผ่าวขึ ้นตามรอยนิ ้วที่ทาบลงจนมันเปลีย่ นเป็ นสีแดงเข้ ม มือใหญ่ ยกขึ ้นลูบตรงรอยนัน่ อย่างไม่คิดไม่ฝันว่าฮานะจะมีวนั กล้ าทาแบบนี ้กับเขาได้ “ เดี๋ยวนี ้กล้ าตบผัวเพื่อชู้เหรอฮานะ ” เขาหันกลับมาช้ าๆ ดวงตาเจือด้ วย แววกราดเกรี ย้ วสุดระงับ รอยฝ่ ามือสีแดงยังคงเด่นชัดและคงไม่จางไปง่ายๆ “ หยาบ! ทังหยาบทั ้ งต ้ า่ ! คุณมีปัญญามากสุดก็คิดได้ แค่นี ้สินะ! งี่เง่า เฮงซวยที่สดุ ! ” เสียงหวานตวาดแหว น ้าตาไหลพรากลงกับแก้ มนวล เคย์ขบกรามแน่น กระชากแขนบางเหวี่ยงลงกับพื ้นเตียงด้ านข้ าง ร่าง บอบบางล้ มลงไปกองจากแรงปะทะจนจุกไปทัว่ ท้ องน้ อย
53
“ รับรองหยาบแน่ ไอ้ ทฉี่ นั จะทาต่อไปน่ะ ไหนๆก็รับแขกมาเยอะแล้ วนี่ รับผัวอีกคนจะเป็ นไรไป! ” ฝ่ ามือใหญ่ลากร่างเล็กไปกลางเตียง ใช้ แรงเพียงนิดทึ ้ง เสื ้อยืดตัวบางที่ปกปิ ดเรื อนกายนุม่ นิ่มขาดแคว่กออกจากกัน “ ถ้ าคุณทา..ผมจะเกลียดคุณไปชัว่ ชีวิต! ” ร่างสูงยิ ้มเยาะ คร่อมตัวอีกฝ่ ายไว้ แล้ วฉีกเสื ้อในมือเป็ นชิ ้นยาว ดึงแขน เรี ยวไปมัดข้ อมือเล็กกับเสาข้ างเตียง “ ปกติก็เกลียดกันอยูแ่ ล้ ว..จะช่วยให้ เกลียด นานขึ ้นเป็ นการสงเคราะห์! ” เขาย ้าคา มือแกร่งล้ วงลงขอบกางเกงขาสันด้ ้ านล่างก่อนจะกระชากมันออก เหวี่ยง ลงไปกองกับพื ้นแข็งแล้ วผลักเรียวขาขาวให้ แยกกว้ าง ฮานะดิ ้นรนพลิกหนีจนฝ่ าย นันต้ ้ องรัง้ ข้ อเท้ านุม่ เข้ ามาหา จัดการมัดปมเชือกเงื่อนตายแล้ วลากไปผูกกับเสา เหล็กอีกด้ าน ดันขาขาวให้ ตงกั ั ้ บฟูกหนาจนเห็นล้ วงลึกไปยังความร้ อนรุ่มภายใน “ สาบานว่าต่อจากนี ้ ถึงคุณจะมาคุกเข่าให้ ผมยกโทษ ผมก็จะไม่มีทางให้ อภัยคุณเด็ดขาด! ” เสียงสัน่ ๆร้ องตะโกนมาทังน ้ ้าตา มองคนด้ านบนที่ปลดกระดุม เสื ้อออก โยนเข็มขัดหนังไปข้ างเตียงก่อนจะคลายซิปรูดตรงกลาง เคย์เหยียดยิ ้ม มองรอยแต้ มสีแดงสดบนผิวขาวที่เขาไม่ได้ ทาแล้ วร้ อนวูบ ในหัวนึกกระหวัดไปถึงร่างขาวนวลร้ องครวญครางใต้ ร่างคนอื่นก็ยิ่งเดือดดาล “ มาเทียบกันดีกว่าฮานะ ว่าลีลาชู้กบั ผัว อันไหนมันเด็ดถึงใจกว่ากัน! ” อุ้งปากร้ อนผ่าวก้ มลงครอบครองความนุม่ นิ่มล่างท้ องน้ อยจนเจ้ าตัว สะดุ้งเฮือก เสียงหวานร้ องครางดังก้ องเมื่อเรี ยวลิ ้นอุน่ ชอนไชไปทัว่ แนวเนื ้อ ชาแรก ลงกับส่วนปลายที่แดงเรื่ อ ดูดดุนรุนแรงจนสะโพกบางส่ายซ่านไม่ติดที่ เล็บยาวจิก ทึ ้งกับกลุม่ ผมสีดาสนิทเพื่อห้ ามไว้ หากเป็ นตัวไปรัง้ ให้ อีกฝ่ ายเร่งลิ ้นรัวแรงจน ผู้ถกู กระทาแทบขาดใจ “ ฮ..อ๊ าา..อ..ออก..ไป..”
54
ขาขาวที่โดนจับมัดทาให้ รัง้ มาบดเบียดความน่าอายทีเ่ ริ่ มถูกกระตุ้นไป ตามความปรารถนาอีกคนไม่ได้ ใบหน้ าสวยแดงก่าไปทังแถบ ้ หยดเหงื่อเม็ดเล็กผุด ขึ ้นทัว่ หน้ าผากเนียน ริ มฝี ปากบางเม้ มแน่นจนแตกแห้ งผากต้ องไล้ ลิ ้นออกมาเลีย “ อึก..อ..อาา..อาา..” ใบหน้ านวลเบือนลงซบผ้ าปูด้านล่าง ความวูบไหว สุดขัวหั ้ วใจกาลังตีตื ้นขึ ้นจากแนวท้ องน้ อยจนจุกขึ ้นมาถึงอก ความกดดันล้ นปรี่ ทา ให้ ทงร่ ั ้ างกระตุกเกร็ งก่อนจะปลดปล่อยความน่าอายของตัวเองออกมา โพรงปากร้ อนอ้ ารับสายน ้ารสหวานเข้ าไว้ ดวงตาคมดุดนั มองคนด้ านล่าง แล้ วโน้ มตัวเข้ าไปหา มือบีบปากบางให้ อ้าออกพร้ อมกับก้ มลงประกบจูบ ลิ ้นดุนดัน กลีบปากเรียวแล้ วคายรสซาบซ่านที่ปลายลิ ้นให้ เจ้ าของได้ ลิ ้มลอง “ ฮ..แค่ก..” ฮานะสาลักออกมาจนของเหลวสีบริ สทุ ธิ์ไหลย้ อนลงจากมุม ปาก เปรอะเปื อ้ นลงแนวอกให้ อีกฝ่ ายก้ มลงโลมเลียแล้ วกลืนกินเข้ าไปแทน ฟั นคมขบลงกับอกนุม่ ที่ขึ ้นสีแดงสด เบียดตังชั ้ นไปตามแรงขยี ้ไม่ปรานี ดูดรุนแรง ใช้ ปลายลิ ้นตวัดกลืนเข้ าจนทังร่้ างน้ อยๆไหวระริ กหยัดรับตามความ ต้ องการเบื ้องลึก ความอดรนทนที่สงั่ สมพังครื น เคย์กดขาขาวให้ แยกออกแล้ วสอด ตัวเข้ าแทรกกลาง จดจ่อความกดดันที่ร้อนเร่าลงกับปากทางแคบ ยัดเยียดมันลงไป อย่างรุนแรงแต่กลับชาแรกลงไม่ได้ เลย “ อ..อา..เจ็บ..อย่า..” เสียงร้ องปรามเมื่อถูกความร้ อนรุ่มราวท่อนไฟ กระแทกกระทันลงไปใหม่ ้ ความจุกเสียดเหมือนร่างกายจะร้ าวระบมแล้ วแตกเป็ น เสีย่ งๆกาลังโหมซัด หยดน ้าตาไหลพรากลงจนชุม่ ไปทัว่ ผ้ าปูขาว “ อ๊ าา..อ..โอ๊ ย..” ความใหญ่โตที่ร้อนฉ่าพยายามบดเบียดเข้ าไปทีละนิดหากไร้ ผลตามเคย แต่แค่เพียงส่วนปลายที่ผลุบเข้ าหดหายไปในผนังนุม่ แล้ วโดนตอดรัดรุนแรงก็ทาเอา ความสุขปลายทางแทบล้ น เคย์กดั ฟั นแน่น ถอนตัวออกมาแล้ วเอานิ ้วยาวรุกเข้ า ช่องทางด้ านหลังที่แน่นตึงแทน วกรุกรานเข้ าไปจนสัมผัสได้ ถึงทางที่คบั แคบ ผนัง
55
นุม่ ร้ อนระอุขยับรัดรึงปลายนิ ้วจนคนทาอยากกระชากมือออกแล้ วเอาตัวเข้ าไปแทน ใจแทบขาด ความต้ องการที่พงุ่ ถึงขีดสุดรัง้ ให้ เขาดึงนิ ้วออกแล้ วจับบางอย่างเบียด แยกเข้ าไปอย่างเร่งเร้ า แทรกเข้ าเรื่ อยท่ามกลางเสียงหวีดหวานเหมือนจะขาดใจ ไฟรักที่สมุ ทุมกาลังบดบังสติยงคิ ั ้ ดจนไม่ทนั สังเกตว่าทางรักด้ านหลังกาลังฉีกขาด แล้ วมีหยดน ้าสีแดงฉานไหลซึมลง “ อ๊ า..อาา..จ..เจ็บ..ผมเจ็บ..” ร่างบอบบางดิ ้นรนสุดหัวใจ แต่พนั ธนาการ ที่ข้อมือกับปลายเท้ านุม่ นิ่มกาลังทาร้ ายให้ เจ็บเจียนตายเมื่อต้ องทนกับรสรักของ คนที่ได้ ชื่อว่าเป็ นสามีกาลังเร่งเร้ าทาอย่างทารุณ ทางไปที่ถกู ปิ ดกันท ้ าให้ หมดแรง ดิ ้นหนีจนที่สดุ ถึงได้ จายอมทนให้ อีกฝ่ ายข่มขืนเอาตามใจอยาก สะโพกแกร่งกระแทกเข้ ารุนแรง พาความแข็งขืนที่คบั แน่นช่องทางเข้ าไป ยังด้ านใน ขยับเข้ าออกเพียงนิดจนล้ วงลงลึกสุด สัมผัสความร้ อนทีต่ อดรัด ดูดกลืน ให้ ทงหมดผลุ ั้ บหายมิดเข้ าทังๆเสี ้ ยงร้ องไห้ สะอึกสะอื ้น ความอยากคุโชนโดยไม่ทนั รู้ตวั ว่าบางสิง่ ที่สอดแทรกกาลังย้ อมไปด้ วยคราบสีแดงสด “ อาา..อ๊ าาา..” ฮานะเม้ มปากแน่นแต่เสียงที่หลุดรอดก็ยงั ดังก้ อง ผมหอมพันยุง่ ไปตามแรงที่โหมกระหน่า สะโพกมนไหวสัน่ ถูกแขนแกร่ง โอบรอบแล้ วยกขึ ้นรับความปรารถนาที่คาคัง่ ส่วนร้ อนเร่าถูกดึงออกแล้ วกลับแทรก เข้ ามาใหม่ซ ้าแล้ วซ ้าเล่ารัง้ ให้ เสียงหวานหวีดร้ อง นิ ้วเรียวจิกลงเศษผ้ าที่มดั โยง ข้ อมือไว้ เป็ นหลักยึดดึงแน่นเข้ าจนรอยผูกตรึงลงเนื ้อ นัยน์ตาสีออ่ นเบิกกว้ างด้ วย ความเจ็บปวดไปกับเรื อนกายที่กาลังโยกคลอน อ้ อมอกอุน่ ทาบทับลงบดเบียดจนทัว่ ร่างสัมผัสกันแน่น เคย์โน้ มลงซุกหน้ า กับอกบางแล้ วขยับเขยื ้อนส่วนล่างไปพร้ อมกันแม้ วา่ หูจะฟั งเสียงวอนขอให้ เห็นใจ แต่ทกุ เรื่ องในหัวกาลังถูกลบล้ างจนยากจะดึงสติออกมาจากความลุม่ หลงใน ปลายทาง
56
“ อ..อา ” เสียงทุ้มต่าครางในลาคออย่างพึงพอใจเมื่อสัมผัสกับความร้ อน ลุกโชนที่กาลังแผดเผา บทรักลงโทษร้ อนแรงเหมือนเปลวเพลิงโหมลง ไหม้ ทวีให้ เชื ้อไฟพวยพุง่ ไป กับความต้ องการที่มีไม่หยุดหย่อน ภาพเบื ้องหน้ าพร่ามัว ความวูบไหวเสียวซ่าน สุดใจพัดกระหน่า เสียงผิวกายกระแทกกระทันสั ้ มผัสกันดังก้ องร่วมกับเสียงคราง หวานหู รุนแรงจนคนด้ านล่างน ้าตาไหลเป็ นทางยาว ฮานะจิกเล็บลงกับฝ่ ามือจนปลายคมแทงลงเนื ้อให้ เลือดซิบ เรี ยวขาอ่อน แรงถูกกระชากไปคล้ องเกี่ยวอยูด่ ้ านหลัง ส่วนอีกข้ างที่สนั่ ระริ กกลับถูกยกขึ ้นพาด บ่าแกร่งรัง้ ทังตั ้ วให้ แนบสนิทและดูดรับเอาความแข็งขืนของอีกฝ่ ายเข้ าไปจนลึกสุด ความอึดอัดถาโถมไปกับผนังเนื ้อที่ไหวสัน่ เมื่อส่วนนันมั ้ นคับแน่นเกินจะทน เคย์ขยับตัวเข้ าออกเร่งเร้ า รุนแรง ย ้าซ ้าไปมา กระชากออกแล้ วกระแทก เข้ าหนักหน่วง โน้ มตัวลงบดขยี ้จูบจนปากบางแดงก่าช ้าเป็ นรอยฟั นขบ เขาผละ ออกแล้ วโหมลงถี่เข้ า บดเบียดสะโพกแกร่งแล้ วขยับทาบทับลงไปอีกหน รู้สกึ ถึงสิง่ ที่อดทนไว้ แล่นเข้ ามาจุกแน่นตรงส่วนปลาย ร่างทังร่้ างกระตุกเกร็ งไปทังตั ้ วก่อนที่ ทุกอย่างจะพังครื น เอ่อล้ นเข้ าในโพรงนุม่ ร้ อนระอุด้านหลังให้ ไหลย้ อนลงย้ อมรวม กับคราบสีแดงชาดเปื อ้ นผ้ าปูขาวสะอาดเป็ นวงโต ร่างเล็กบางสะดุ้งเฮือก กายเปล่าเปลือยถูกช้ อนขึ ้นรับของเหลวอุน่ ร้ อนที่ พุง่ เข้ าภายในร่างอย่างรุนแรง สติบนปลายทางที่พร่าลงถูกกระชากดับวูบทันทีที่ทกุ อย่างสิ ้นสุด เสียงหอบหายใจสะท้ อนก้ องห้ องใหญ่ ใบหน้ าคมทิ ้งลงซบกับอกเนียน บางอย่างอ่อนแรงก่อนจะผล็อยหลับไปด้ วยกัน ทิ ้งค่าคืนร้ อนเร่าไว้ เบื ้องหลังกับความรู้สกึ ผิดจนวันตาย ...............................................................................
57
เปลือกตาบางกะพริ บถี่แล้ วฝื นลืมขึ ้นเชื่องช้ า ความปวดหนึบจนขยับ เพียงนิดก็ร้าวระบมไปทัว่ ตัวพุง่ จี๊ดเข้ ามาเสียดในช่องท้ อง คราบเลือดเกรอะกรังตรง ต้ นขาทาให้ น ้าตาใสๆไหลลงอาบแก้ มอีกหน แค่ขยับ..ของเหลวสีขนุ่ ย้ อมสีแดงสดก็ ไหลริ นลงอาบขาเนียนตอกย ้าสถานะว่าที่สดุ แล้ วก็ได้ แค่ตวั ที่จะถูกปลดปล่อย ความต้ องการ มือบางขยับหนี ปรายมองคนข้ างกายที่หลับใหลอย่างเหนื่อยอ่อน จวบจนเช้ าวันใหม่ ปราการที่กกั ตัวไว้ ด้วยเศษผ้ าสีขาวถูกทึ ้งแรงเข้ าแต่ก็ยงั ไม่หลุด ฮานะยันตัวขึ ้น ค่อยๆเขยิบไปตรงกรอบรูปกระจกตรงหัวเตียง ยกสองมือ ขึ ้นคว้ ามันไว้ แล้ วลากผ้ าห่มด้ านข้ างมาคลุม จับไว้ มนั่ คงก่อนจะทุบลงกับเสาเหล็ก เศษคมแตกกระจายอย่างเงียบเชียบ นิ ้วเรี ยวคลีผ่ ้ าผืนหนาออกแล้ วเอามาเถือเศษ ใยเสื ้อที่ผกู แน่นออกไป ร่างเปลือยเปล่ายันตัวออกห่างคนที่ยงั หลับตานิ่ง เพียงแค่ เท้ าแตะพื ้นทังตั ้ วก็ทรุดฮวบลงกอง “ อย่า..อ่อนแอ..” เสียงหวานกาชับกับตัวเอง กัดฟั นลุกขึ ้นมาแล้ วลาก สภาพอ่อนระโหยไปยังห้ องน ้ากว้ าง หมุนฝั กบัวเปิ ดซู่ จัดการใช้ นิ ้วแยกทางแคบ ด้ านหลังเพื่อเอาคราบไคลทังหลายออกไป ้ ดวงตาสีออ่ นมีเพียงแววโกรธเคืองและคาสัญญากับตัวเองว่าไม่มที างยก โทษกับทุกสิง่ ที่คนๆนันกระท ้ าใส่อย่างป่ าเถื่อน ต่อให้ ต้องหนีไปตายเอาที่อื่นเขาก็ จะไป..แค่ตอ่ จากนี ้อย่าได้ เห็นหน้ ากันอีกเลยเป็ นพอ เรื อนร่างขาวนวลพยุงตัวเองกลับเข้ าห้ องแคบอย่างเงียบเชียบ ทุกอย่าง ที่ตงไว้ ั ้ อยูร่ อบๆทาให้ ฝีเท้ าชะงักเมื่อเปิ ดประตูเข้ าไป ภาพทุกภาพที่ฝากขายในแกลเลอรี่ โดนเอามาวางไว้ ทเี่ ดิม บ่งบอกว่าเป็ น คนที่กาลังนอนหลับอยูใ่ นความฝั นนัน่ ที่สงั่ พวกทาซึดะให้ บีบบังคับกันทุกทาง เหมือนที่เคยคิดไว้ ไม่มีผิด
58
ฮานะเม้ มปากแน่น น ้าตาเอ่อคลอแล้ วปล่อยให้ มนั ริ นลงจนไม่มจี ะไหล กัดฟั นกระชากเอาภาพวาดกระต่ายน้ อยปองจันทร์ ลงมาจากขาตังแล้ ้ วคว้ าเอาผ้ า ปั กลายเดียวกันมาจากโต๊ ะไม้ คบั แคบ ด้ วยเรี่ ยวแรงเพียงนิดก็กลับฉีกภาพวาดที่จมุ่ พูก่ นั ลงด้ วยหัวใจจนขาด กลาง ดึงมันซ ้าออกเป็ นเศษซากก่อนจะคว้ าเอากรรไกรที่อยูบ่ นโต๊ ะตัดผ้ าปั ก ออกเป็ นส่วนๆ ทิ ้งไว้ กระจายเกลือ่ นบนเตียงแคบ ..ทุกอย่างคืออดีต.. ..และจะไม่มีวนั หวนกลับ.. ...... เสียงฝี เท้ าที่เหยียบลงใบไม้ แห้ งด้ านหน้ าสวนทาให้ คนสองคนที่กาลัง พูดคุยกันชะงัก ร่างเล็กชะโงกหน้ าไปดูก่อนจะพบว่าไม่ใช่ใครอื่นทีผ่ า่ นมาแถวนี ้ “ ฮานะ! ” เสียงใสร้ องเรียกพร้ อมกับรอยยิ ้มที่ฉาบไปทังใบหน้ ้ าหวาน เจ้ าของชื่อหยุดนิง่ ดวงตารื น้ ด้ วยหยดน ้าเมื่อเห็นอีกฝ่ าย คนพีก่ วักมือ เรี ยกให้ เข้ ามาคุยกับอดีตท่านประธานที่เกษี ยณตัวเองมาเป็ นคนขายต้ นไม้ ไปแล้ ว ไทระยิ ้มร่า จูงแขนเรี ยวเข้ ามาหาชายวัยกลางคน ซาโตะเอ่ยทักทายคนที่ หน้ าเป็ นพิมพ์เดียวกันจนเกือบจะเป็ นฝาแฝด ฮานะก้ มหัวลงแล้ วยิ ้มรับ ดวงตาอ่อนแรงจนแทบปิ ด “ เป็ นอะไรรึเปล่าฮานะจัง ” ซาโตะเอ่ยถาม ไทระหันไปดูสหี น้ าที่แดงก่าของน้ องแล้ วยกมือขึ ้นแตะหัว ไอร้ อนเหมือน ไฟสุมตรงหน้ าผากทาเอาดึงมือออกแทบไม่ทนั “ ตัวร้ อนจี๋เลย! ไปทาอะไรมา..” ฮานะส่ายหัว ได้ แต่มองอ้ อนวอนไปยังชายแก่ตรงหน้ า “ คุณลุงฮะ..ผม..มีเรื่ องจะขอร้ อง..”
59
ดวงตาอ่อนโยนทอดลงมองอย่างเป็ นห่วง เขาลุกขึ ้นแล้ วประคองแขนบาง เพื่อจะรัง้ ให้ ไปพักผ่อนแต่ฝ่ายนันกลั ้ บก้ มลงวิงวอนอย่างน่าสงสาร “ ก่อนหน้ านี ้คุณ ลุงเคยบอกไว้ วา่ ถ้ ามีอะไร ขอให้ บอกมา..ได้ โปรดเมตตาผมเถอะฮะ ” ไทระหันมองทังสองคนอย่ ้ างสับสน มือเขย่าตัวเล็กๆของคนข้ างกายด้ วย ความร้ อนรน มีความลับอะไรที่เก็บงาและทาไมฮานะถึงมีสภาพบอบช ้าขนาดนี ้ “ นายเป็ นอะไร! ใครทาอะไร..บอกพี่ส!ิ ” ซาโตะแตะแขนเรียวของคนเป็ นพี่แล้ วขอให้ ใจเย็นๆ เขาทรุดลงนัง่ เคียง ข้ างก่อนจะลูบผมหอมอย่างนุม่ นวลทาให้ ฝ่ายที่ชอกช ้ามานานปล่อยโฮไม่หยุด “ ไม่ต้องกลัวนะฮานะจัง อยูท่ นี่ ี่แล้ วจะไม่มใี ครมาทาอะไรได้ ทงนั ั ้ น้ อย่า ร้ องเลย..” เสียงทุ้มนุม่ นวลเอ่ยปลอบพร้ อมกับลูบแผ่นหลังเล็ก ฮานะสะอื ้นจนตัวโยน ปลดปล่อยความอ่อนแอทีก่ าชับกับตัวเองไว้ แล้ ว ว่าอย่าร้ องไห้ แต่มนั ก็ชว่ ยไม่ได้ ทตี่ ้ องระบายออกให้ คนที่ร้ ูเรื่ องมากที่สดุ “ ช่วยพาผมไปที..ฮึก..พาไป..ให้ ไกลๆเขา..” ม่านน ้าตาบดบังจนภาพด้ านหน้ าพร่าลงเรื่ อยๆ ทุกอย่างหมุนวนให้ ทงหั ั้ ว ตื ้อไปก่อนที่ทกุ สิง่ จะดับวูบลงอีกหน ทิ ้งตัวอยูใ่ นอ้ อมกอดอบอุน่ ทีเ่ ป็ นเสมือนพ่อคน ที่สอง ไทระตกตะลึงกับเรื่ องที่เข้ ามากะทันหัน ถ้ าไม่ถกู ปลอบใจจากประมุขของ บ้ านก็คงร้ อนรนจนแทบบ้ า “ ตามหมอให้ พอ่ ทีนะ..แล้ วช่วยโทรไปตามเบอร์ นี ้ที อ้ อ..ขอเอกสารของ ฮานะจังทังหมดที ้ ่มีอยูใ่ ห้ พอ่ ด้ วย ” ซาโตะกาชับให้ เรื่ องนี ้เป็ นความลับแม้ แต่กบั เซจิ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง..ลูกชายคนเล็กที่ก่อเรื่ องเอาไว้ อย่างหนักหนา “ น..นี่เกิดอะไรขึ ้นกันครับ ” คนตรงหน้ าส่ายหัวช้ าๆ ยิ ้มให้ เป็ นการบอกคลายกังวล “ ไทระเคารพการตัดสินใจของน้ องมัย้ เชื่อมัยว่ ้ าฮานะโตแล้ วและพร้ อม จะเผชิญเรื่ องทุกอย่างตามลาพัง ”
60
ดวงตาสีดามีแววสับสน หันมองอีกคนแล้ ววกกลับไปมองน้ องที่หลับตา นิ่งอยูบ่ นเสือ่ ลมหายใจแผ่วเบาสะท้ อนขึ ้นลงพร้ อมกับคราบน ้าตาที่ยงั เอ่อคลอ “ ไว้ ใจฮานะเถอะ..ถ้ าไทระยังตัดสินใจให้ เด็กคนนี ้..เขาก็จะไม่มวี นั เติบโต ขึ ้นมาอย่างเข้ มแข็งได้ เลย ” ...... ร่างสูงใหญ่สะดุ้งพรวดขึ ้นจากทีน่ อน แสงแดดยามบ่ายคล้ อยลงจับยอด ไม้ ด้านหลัง ลมบางเบาโบกเข้ าภายในห้ องดึงม่านคลุมให้ สะบัดพลิ ้วไปเอื่อยเฉื่อย ด้ านข้ างเตียงว่างเปล่าจนน่าใจหาย เคย์คว้ าเอาเศษผ้ าขาวที่โดนทึ ้งออกจนขาดวิ่นตรงเสาเหล็กขึ ้นมาดู ไอ เย็นชืดตรงที่นอนบอกไว้ วา่ เขาเผลอปล่อยหัวใจหลุดหายไปอีกแล้ ว “ ฮานะ..” เสียงทุ้มเพ้ อขึ ้น รี บดึงเอากางเกงยีนส์ที่พาดอยูบ่ นโซฟายาว ขึ ้นมาสวม รื อ้ เสื ้อเชิ ้ตในตู้มาใส่อย่างลวกๆแล้ วคว้ าเอากุญแจรถ วิง่ ลงด้ านล่างไป ด้ วยความเร่งรี บ “ เห็นฮานะมัย!้ ” เขาตะโกนถามพวกสาวใช้ ที่พดู คุยกันเสียงดัง จนพวกเธอสะดุ้งเฮือก ต่างตอบรับเป็ นเสียงเดียวว่าไม่เห็นตังแต่ ้ เช้ าแล้ ว ในใจร้ อนรนจนแทบคลัง่ เมื่อทุกอย่างกลับคืนพร้ อมกับแรงโทสะที่มอดลง ภาพร่างขาวนวลที่บอบช ้าไปทังตั ้ วจะมีเรี่ ยวแรงไปที่ไหน อาจจะล้ มกลางถนนหรื อ หมดสติไปอย่างเมื่อคืน ..แล้ วใครจะพาไป..ใครจะช่วยเหลือ.. “ บ้ าเอ๊ ย..” เคย์สบถ ทุบกาปั น้ ลงกับพวงมาลัย พยายามทบทวนว่าฮานะ ควรจะไปหาใคร รายชื่อต้ นๆที่ผดุ ขึ ้นมาคือคนที่เขาเพิง่ จะซัดมันไปเมื่อคืน และ ถึงแม้ จะไม่อยากถามแต่ก็เลีย่ งไม่ได้ อีกต่อไปเพราะหมอนัน่ ควรจะเป็ นคนที่ฮานะ ไปพึง่ มากที่สดุ
61
รถคันสวยออกตัวพุง่ ไปบนถนนทีค่ ลาคลา่ จอแจ ที่อยูข่ องบ้ านหลังนัน้ เท่าที่โทรถามจากเลขาของเขาบ่งบอกมาชัดเจน ใช้ เวลาเพียงไม่เท่าไหร่เขาก็ไป หยุดอยูด่ ้ านหน้ าสวนเล็กๆของตัวบ้ านที่ไม่ใหญ่นกั ร่างสูงสง่าเดินลงไปเคาะประตูไม้ ที่เห็นอย่างร้ อนรน ดวงตาคมกริบกวาด มองไปทัว่ บริ เวณหากเจอแต่ความเงียบจนแทบจะถอดใจ “ คร้ าบๆ~ ” เสียงหวานใสของใครคนหนึง่ ดังมาจากในบ้ าน ก่อนทีป่ ระตู จะเปิ ดออกพร้ อมกับใบหน้ าน่ารักโผล่ออกมาแล้ วเลิกคิ ้วด้ วยความแปลกใจ “ ฉันมาหาซาวามุระ จุน ” เคย์รีบพูดธุระพลางมองเข้ าไปด้ านในเผื่อจะ เจอคนที่ตามหา “ ผมชื่อเอริ ตอนนี ้พี่จนุ ไม่อยู่ จะฝากเรื่ องไว้ ก่อนได้ มยครั ั ้ บ ” ร่างเล็ก กระจ้ อยพูดจาชัดถ้ อยชัดคา “ ฮานะมาอยูท่ ี่นี่รึเปล่า ” ตากลมป๊ องเบิกกว้ าง มือบอบบางกาแน่นเข้ าหากันเพราะหัวที่ไวเหมือน คนเป็ นพี่ทาให้ ร้ ูได้ ทนั ทีวา่ ผู้ชายตรงหน้ าคือใคร “ อะไร..คนอยูก่ บั ตัวแท้ ๆยัง มาตามหาที่บ้านคนอื่น ” เอริ ทาเสียงขึ ้นจมูก ไม่พอใจอย่างหนัก เคย์ถอนใจเฮือก มองเจ้ าตัวเล็กทีท่ า่ จะเซี ้ยวไม่ใช่เล่นและคงไม่ให้ คาตอบ แน่ถ้าเกิดเกลียดขี ้หน้ าใครขึ ้นมา และเขาก็กาลังเข้ าข่ายหนึง่ ในบัญชีดา “ ฉันจะขอเบอร์ ติดต่อของซาวามุระได้ มยั ้ ” “ เฮ้ ย! ชกหน้ าพี่ชายคนอื่นไว้ แล้ วยังจะมาขอเบอร์ ประสาทดีรึเปล่าวะ ” กาปั น้ เล็กๆชูหราขึ ้นข่มขู่ “ นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นนะเอริ จงั ..ฉันต้ องการคุยกับพี่นายเดี๋ยวนี ้ ฮานะ หายไปจากบ้ าน ” เขาร้ องขอ เอริ ถอนใจเฮือก บอกเบอร์ ไปอย่างไม่เต็มใจนักแต่เพราะชื่อของพีฮ่ านะที่ ค้ างอยูท่ าให้ ไม่มีทางเลือก
62
เคย์ผละออกมาแล้ วใช้ เวลาไม่นานในการโทรหา ปลายสายรับด้ วยเสียง แหบพร่า “ ฉันจะไม่อ้อมค้ อมนะ ตอนนี ้ฮานะอยูก่ บั นายรึเปล่า ” ‘ ผมจาได้ วา่ คุณพาตัวเขากลับไปตังแต่ ้ เมื่อคืน ’ น ้าเสียงที่ร้อนรนไม่แพ้ กันทาให้ คนฟั งรู้วา่ อีกฝ่ ายไม่ได้ โกหก “ พอจะรู้มยว่ ั ้ าเขาจะไปที่ไหนได้ ..” ‘ ไม่มีที่อื่นแล้ ว..ฮานะไม่คอ่ ยรู้จกั ทางเท่าไหร่..แล้ วคุณอยูก่ บั เจ้ านัน่ ยังไง ถึงปล่อยให้ คลาดสายตาได้ ! ’ เคย์ฟังแล้ วปวดไปทังใจ ้ คาพูดทีบ่ อกว่าสนิทกันมากทิม่ แทงความรู้สกึ “ ถ้ าฮานะโทรหา ช่วยบอกฉันด้ วย ” ปากพูดไปทังๆเจ็ ้ บใจทีต่ ้ องไปขอให้ คนอื่นช่วย ‘ เดี๋ยว..’ คนที่กาลังจะวางสายหยุดนิ่ง ‘ ฮานะ..รักคุณมาก..จนถึงตอนนี ้..และถ้ าคิดว่าผมโกหกล่ะก็ไม่มที าง.. ผมไม่โง่ขนาดจะผลักความรู้สกึ ตัวเองออกไปแล้ วให้ ศตั รูหวั ใจสมหวังหรอก ’ เคย์รับฟั งอย่างเงียบๆ แม้ จะรู้สกึ ดีแต่บางอย่างที่ตดิ ใจอยูเ่ มื่อคืนมันกาลัง รบกวน และดูเหมือนว่าอีกฝ่ ายจะรู้ทนั ความคิด ‘ ต่อจากนี ้ไป..ขอฝากฮานะด้ วย..’ “ ถึงนายไม่บอกฉันก็จะทา..” ปลายสายหัวเราะอย่างรวดร้ าว ฝื นคาพูดออกมาแม้ เสียงจะเบาลงแต่ก็ ย ้าหนักแน่นไปทุกถ้ อยคา ‘ อีกอย่าง..ผมขอสาบานด้ วยศักดิ์ศรี และชีวิตทังหมดที ้ ม่ ี ผมกับฮานะ..เราไม่ได้ มีอะไรกัน..’ ร่างสูงถือโทรศัพท์ค้าง หัวใจวูบไหวอย่างรุนแรง “ หมายความว่ายังไง? ” ‘ ตามที่พดู ผมรักเขาแต่ความรักกับเรื่ องแบบนัน้ มันไม่ใช่ของที่จะต้ องมา คูก่ นั เสมอไป ผมรัก..เกินกว่าจะมานัง่ ทนดูความเสียใจของฮานะเพราะทุกสิง่ ทีจ่ ะ เกิดมันก็แค่อารมณ์ชวั่ วูบที่เจ้ านัน่ อยากลืมคุณ ’
63
อีกคนวางสายไปนานแล้ วแต่เคย์ก็ยงั ยืนนิ่งอยูท่ เี่ ดิม บอกไม่ถกู ว่ากาลัง คิดอะไรนอกจากความดีใจ..ภูมิใจอย่างที่สดุ ที่ได้ เป็ นเจ้ าของฮานะแต่เพียงผู้เดียว ..ความรักทาให้ คนเห็นแก่ตวั ..ปฏิเสธไม่ได้ เลย.. ..นายจะจากกันไปไหนอีก.. ..อย่าเพิ่งได้ มย..ช่ ั ้ วยรับคาขอโทษจากใจของฉันอีกครัง้ .. “ พี่ผมน่ะเป็ นคนดีนะคุณ อย่างน้ อยก็ยอมเจ็บแค่คนเดียว ” เสียงดังมา จากเจ้ าตัวแสบที่นงั่ หน้ าง ้าอยูต่ รงสวนเล็ก เคย์หนั ไปมองก่อนจะยิ ้มให้ จางๆ “ ขอบใจสาหรับทุกสิง่ ทุกอย่างทังนายแล้ ้ วก็พี่ของนาย..เอริจงั ” เอริ ทาเสียงฟึ ดฟั ด ลุกพรวดขึ ้นแล้ วกระชากประตูบ้านเปิ ด “ ไม่ต้องมาตีซี ้นับญาติ แหม..เรี ยกกันซะสนิท ชาตินี ้อย่าหวังเลยว่าคน อย่างผมจะอยากไปร่วมวงศ์กบั พวกรวยๆอย่างคุณ จ้ างให้ ยงั ไม่เอา ” คนได้ ยินถอนใจเล็กน้ อยแล้ วเดินออกห่าง กาลังจะก้ าวขึ ้นรถก็พอดีได้ ยิน เสียงแหวส่งมาอีก “ แล้ วถ้ าฉลาดพอเท่าเนื ้อในสมองจะมีก็ตามพี่ฮานะกลับมาให้ ได้ ด้วย.. ถ้ าพี่จนุ หาตัวเจอก่อนอย่าหาว่าไม่เตือน! ” เคย์ยิ ้ม เข้ าเกียร์ แล้ วรี บบึง่ รถกลับบ้ านไปในทันที “ ไม่มีทาง..ต่อให้ ต้องตามข้ ามน ้าข้ ามแผ่นดิน..เราก็ต้องได้ เจอกัน ” ............................................................................. สัมผัสเย็นเฉียบของผืนผ้ าที่ทาบลงมาบนหน้ าผากทาให้ ร่างที่นอนซม เพราะพิษไข้ ตื่นขึ ้น ตากลมโตกะพริ บเชื่องช้ าแล้ วมองไปยังคนตรงหน้ าที่ยิ ้มมาให้ อย่างอบอุน่
64
“ กินยาแล้ วเดีย๋ วก็หาย..คงทันเดินทาง ” ฮานะยันตัวขึ ้นนัง่ อย่างงุนงง มองเอกสารมากมายก่ายกองที่คณ ุ ลุงใจดี ส่งมาให้ มือบางหยิบหนังสือเดินทางกับเอกสารขออนุญาตเข้ าประเทศขึ ้นมาดู “ กะทันหันไปหน่อย แต่พอ่ ว่าไปตอนปิ ดเทอมกาลังดี ไปคอร์ สพิเศษลอง เรี ยนดูก่อน ถ้ าชอบค่อยทาเรื่ องลาออกจากที่นี่ดมี ยั ้ ” ซาโตะลูบหัวอีกคนเบาๆ ปากบางเม้ มแน่น กลันเสี ้ ยงสะอื ้นเอาไว้ แต่ในที่สดุ ก็เผลอปล่อยน ้าตาร่วง ลงมาอีกจนต้ องโผเข้ ากอดคนที่นงั่ อยูเ่ คียงข้ าง “ ผม..ไม่ร้ ูจะตอบแทนคุณลุงยังไง ” “ เรี ยกว่าพ่อสิ..ฮานะจังมาเป็ นลูกพ่ออีกคน ไม่ต้องไปสนไอ้ เคย์มนั คราว นี ้จะได้ ร้ ูตวั ซะทีวา่ ทางี่เง่าอะไรลงไป ” “ ด..ได้ เหรอฮะ..” เสียงหวานสัน่ เครื อ มองคนข้ างกายอย่างประหม่า “ หือ..” มือนุม่ นิ่มจับชายยูกาตะสีดาสนิทไว้ ปล่อยน ้าตาร่วงเผาะเป็ นวงโต “ ผมเรี ยกคุณลุง..ว่าพ่อได้ เหรอ ” “ แน่นอนสิ ” ฝ่ ามืออุน่ บรรจงเช็ดน ้าตาที่ไหลริ นลงให้ แผ่วเบาพร้ อมกับ ประคองร่างเล็กขึ ้นมากอดปลอบ รัง้ ให้ แขนเรี ยวยกขึ ้นโอบตอบอย่างโหยหา “ คุณ..พ่อ..” ซาโตะก้ มมองเจ้ าของร่างนุม่ นิ่มอย่างเอ็นดู เท่าที่ร้ ู ไทระรักและห่วงน้ อง มากจนแทบไม่ให้ กระดิกตัวทาอะไรนอกจากไปโรงเรียน โลกที่มีแต่พี่กบั หนังสือทา ให้ ฮานะหัวอ่อน เชื่อคนอื่นได้ งา่ ยดายจนถูกไอ้ ลกู ชายเฮงซวยของเขาหลอกใช้ ..ทาร้ ายทังกายทั ้ งใจ..จนบอบช ้ ้าเจียนตาย.. ..วันที่มนั ควรจะได้ รับบทเรี ยนไม่ได้ หา่ งเกินเอื ้อมมือ.. “ พ่อคิดว่า..วันพรุ่งนี ้ฮานะจังคงจะขึ ้นเครื่ องได้ เดินทางนานหน่อย ถ้ า ออกเช้ าก็ถงึ คา่ ๆพอดี แต่ไม่ต้องห่วงเรื่ องที่พกั นะ พ่อมีบ้านอยูท่ ี่นนั่ แอบซื ้อไว้ นาน แล้ ว ไม่มีใครรู้หรอก ” เขาหัวเราะแล้ วชี ้ให้ ดเู อกสารที่ต้องใช้ สาหรับเข้ าเรียน
65
“ ถึงที่นนั่ เมือ่ ไหร่จะมีคนมารับ แล้ วเขาจะพาฮานะจังไปที่โรงเรียนสอน ภาษา เป็ นการปรับพื ้นฐานก่อนเข้ าเรี ยนจริ ง พวกนักเรียนต่างชาติก็เยอะแยะ ไม่ เหงาแน่นอน ” ฮานะดูเที่ยวบินที่จะออกจากโตเกียว วัน เวลาที่ระบุเร็ วเหมือนติดปี กบิน จะได้ พ้นจากคนๆนัน้ ไม่ต้องถูกทาร้ ายอย่างไม่มีเหตุผล ไม่ต้องมาเป็ นแค่ ที่ระบายอารมณ์อะไรอีก..แต่ทาไม ไม่ดีใจเลย “ ทุกอย่างที่จะทา..แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง..เคย์มนั ..อาจจะไม่รอฮา นะจัง ” ซาโตะเลียบๆเคียงๆคล้ ายจะโน้ มน้ าวให้ ตดั สินเป็ นหนสุดท้ าย ฮานะเก็บเอกสารทุกอย่างลงไปแบบเดิม เงยหน้ าขึ ้นมองอีกฝ่ าย “ ผม..” เสียงหวานขาดหายไปก่อนจะตัดใจพูด “ แน่ใจฮะ..” ................................................................................
66
Chapter 31 พระจันทร์ ดวงกลมโตขึ ้นอยูเ่ หนือหัวทอแสงเหลืองนวลเป็ นราชินีของพื ้น กามะหยี่ดาทะมึน น ้าค้ างตอนดึกหยดลงบนยอดหญ้ าในสวนกว้ าง เสียงร้ องของ นักดนตรี ยามวิกาลคลอไปกับสายน ้าในบ่อหินที่ไหลลงเทน ้าหนักดึงกระบอกไม้ ไผ่ ให้ ปล่อยตัวกระทบขอบแข็งเป็ นจังหวะ ร่างบอบบางนัง่ ห้ อยขาเล่นอยูต่ รงชานนอกบ้ าน ประตูกระดาษสาเปิ ดทิ ้ง ไว้ ให้ ตะเกียงแบบโบราณส่องไฟลอดออกมาทาบเป็ นเงาอ่อนช้ อยบนเสือ่ ตาตามิ ดวงตาสีน ้าตาลสวยได้ แต่จบั จ้ องหากระต่ายในดวงจันทร์ อย่างทีใ่ ครๆก็วา่ กันไว้ ..พรุ่งนี ้..พรุ่งนี ้แล้ ว.. ฮานะชะโงกมองตัวตึกทางตรงกันข้ าม แสงไฟบนห้ องนอนห้ องนันยั ้ งคง เปิ ดทิ ้งอยู่ นี่เป็ นครัง้ สุดท้ าย ที่ฮานะจะมอง เสียงเลือ่ นบานประตูหน้ าห้ องดังแว่วเข้ ามาดึงให้ อีกคนหันไปดู รูปร่างสูง ใหญ่ที่เห็นจนเจนตาในชุดยูกาตะสีเข้ มยิ ้มให้ อย่างอ่อนโยน “ นอนได้ แล้ วฮานะจัง..พรุ่งนี ้ไปแต่เช้ า ” เจ้ าของชื่อพยักหน้ ารับคาอย่างว่าง่าย คลานเข่าขึ ้นมาจากชานบ้ านแล้ ว ดึงประตูเลือ่ นเพื่อจะปิ ดหากซาโตะซังท้ วงเอาไว้ ก่อน “ ลมตอนดึกๆก็เย็นดี จะเปิ ดเอาไว้ ..ให้ คลายคิดถึงก็ไม่เป็ นไร ” ฮานะนิ่งงันกับความหมายแอบแฝง เมื่อมองไปยังด้ านหน้ านีก่ ็ถือได้ วา่ เป็ นห้ องที่ตรงกับปี กตึกฝั่ งที่เคยอยูต่ รงนันพอดี ้ “ พรุ่งนี ้คงมีเรื่ องให้ คิดอีกมากฮะ เรื่ องที่อยากลืม..ผมก็ขอลืมจะดีกว่า ” พึมพาตอบไปแล้ วเลือ่ นประตูปิด ซาโตะหัวเราะที่เจอตัวคนจะมางัดข้ อกับสันดานแย่ๆของลูกชายคนเล็ก ได้ ฮานะเอามันอยูห่ มัดแน่ แต่นา่ เสียดายที่ทกุ อย่างจบลงในทางตรงกันข้ ามกับที่ เขาหวัง
67
“ เก็บของเรี ยบร้ อยนะ ” ถามแล้ วจึงเอ่ยปากรับรู้เมื่อเห็นกระเป๋ าไม่กี่ใบที่ ไทระเป็ นคนเตรี ยมให้ ถึงแม้ คนเป็ นพี่จะไม่เต็มใจให้ น้องไปอยูท่ ี่อนื่ ไกลตาแต่ก็ต้อง จายอมแม้ จะไม่ร้ ูเหตุผลอะไรเลยเพราะฮานะยังคงไม่ปริ ปากแม้ แต่นิดเดียว “ ราตรี สวัสดิ์นะฮะ..คุณพ่อ ” ฮานะร้ องบอกทันทีที่เห็นฝ่ ายนันก ้ าลังจะ เดินออก ซาโตะซังยิ ้มรับ เลือ่ นประตูปิดอย่างเดิม ปล่อยให้ ใครอีกคนนัง่ เหม่อมอง แสงที่ลอดเข้ ามาทางช่องกระดาษสีขาวบางเบา ดวงตาหม่นแสงมองโทรศัพท์เครื่องใหม่ทคี่ ณ ุ พ่อซื ้อให้ วันนี ้โทรหาจุนแล้ ว เพื่อบอกลา..แต่ก็ไม่มีใครรับสายทังที ้ ่จนุ ไม่นา่ จะปิ ดมือถือ เอริ เองก็ไม่รับเหมือนกัน จนอดใจหายไม่ได้ ที่ต้องจากกันไกลทังยั ้ งไม่ได้ พดู กันให้ ร้ ูเรื่ อง ฮานะปิ ดเครื่ องแล้ ววางไว้ ตรงเหนือฟูกนอน หรี่ ตะเกียงลงให้ ไฟมอดก่อน จะซุกกายเข้ ากับผ้ าห่มผืนหนา กลิน่ หอมอ่อนๆของเสือ่ ญี่ปนยั ุ่ งอวลอยูเ่ มื่อแก้ ม เอียงลงซบหมอน ใบหน้ าหันไปทางช่องแคบที่ประตูระเบียงปิ ดไม่สนิทนัก “ ราตรี สวัสดิ์ฮะ..พี่เคย์..” ต่อจากนี ้ เวลาของเราจะต่างกัน ตัวของเราจะ ไกลออกไป ที่ๆฮานะอยูจ่ ะเป็ นกลางวันเมื่อรอบกายของพี่เคย์เป็ นกลางคืน เราจะไม่ได้ มองพระจันทร์ พร้ อมกัน ไม่มีวนั สบสายตากับดวงอาทิตย์ใน ครัง้ เดียวกัน ทุกอย่างจะไม่มวี นั บรรจบ เป็ นเช่นเส้ นขนาน..ของหัวใจ ...... วันนี ้แสงจันทร์ สวยเป็ นพิเศษ สวยจนอยากจะเก็บความงามของมันเอาไว้ นานๆ ไม่อยากทนรอจนกว่าจะได้ มองจันทร์ เต็มดวงหนใหม่เพื่อค้ นหากระต่ายตัว จ้ อยในนัน้ เคย์นงั่ นิ่งอยูร่ ิมระเบียงกว้ าง ลมเย็นยามดึกโกรกเข้ ามาตรงที่สงู ต้ องเอา ยอดไผ่ที่แทบจะคลุมฝั่ งบ้ านที่เป็ นเรื อนไม้ แบบเก่าแก่ของพ่อเขาจนมิด สายตามอง ผ่านไปยังห้ องทีเ่ ปิ ดไฟไว้ วบั แวม และดูเหมือนว่าคนในนันจะหรี ้ ่มนั ลงเพื่อเข้ านอน
68
ดวงตาคมกริ บมองภาพวาดที่เป็ นเศษเสี ้ยว รอยขาดกึ่งกลางกับรอยฉีกที่ อื่น ทาลายมันลงจนกลายเป็ นส่วน เขาเองไม่คิดว่าจะมีวนั นี ้ วันที่เขาจะมานัง่ ตัด เทปใสแล้ วปะรอยต่อนัน่ ขึ ้นใหม่ทงที ั ้ ่ร้ ูวา่ คนวาดจงใจทอดทิ ้งมันด้ วยความโกรธ เคืองในตัวเขา เคย์ดภู าพวาดกระต่ายจ้ องจันทร์ ที่ลงสีไว้ อย่างงดงาม ลายเส้ นอ่อนช้ อน หากเฉียบคมจนบาดลงทุกความรู้สกึ ให้ สะท้ านไปทังใจในความหมาย ้ ฮานะจะมองเจ้ าดวงกลมโตนัน่ เนิ่นนานเท่าไหร่ จะถ่ายทอดมันลงบน แผ่นกระดาษด้ วยความพยายามมากมายแค่ไหน จะทุม่ เททุกความรู้สกึ ลงไปล้ น เปี่ ยมเพียงใด คาตอบคือด้ วยหัวใจและความรักทังหมดที ้ ่ มี ..แต่เขากลับทาลายมันลงอย่างโง่งมที่สดุ .. ร่างสูงยกกระดาษแผ่นเดิมขึ ้นแนบอก พยายามจะจดจาทุกความรู้สกึ ที่ แทรกอยูใ่ นทุกเส้ นสีของมัน เป็ นการปลอบใจตัวเองทีค่ ้ นหาตัวผู้ทเี่ ป็ นเจ้ าของไม่ เจอแม้ จะพยายามเพียงใด อยากจะรับตัวกลับมา แล้ วอ้ อนวอนอีกหนเพื่อขอ โอกาสให้ คนโง่เง่าคนหนึง่ ..เคยนึกบ้ างมัยว่ ้ าภาพหนึง่ ภาพจะมีความหมายขนาดนี ้ ..ไม่..ไม่เคยเลย.. วันที่ได้ งานออกแบบชิ ้นนันมาจากฮานะ ้ เขาก็เจอภาพของไทระด้ วย.. งานชิ ้นนันมั ้ นขาดไปเพราะเปี ยกน ้า และเขาเองทีเ่ ป็ นคนโยนใส่หน้ าฮานะแล้ วสัง่ ด้ วยคาพูดแบบไม่นา่ ให้ อภัย วันรุ่งขึ ้นคือสภาพที่แทบจะสมบูรณ์เหมือนเดิม รอย ยับย่นเรี ยบหาย มีเทปใสปะรอยขาดเพื่อเอาเป็ นแบบ และวันเดียวกันทีเ่ ขาเองก็เจอกระดาษอีกแผ่นในห้ องนัน..ภาพเหมื ้ อนกัน ไม่มีผิด หากมันเปื อ้ นหยดเลือดวงโต นิ ้วเล็กๆทีม่ ีพลาสเตอร์ พนั เอาไว้ คือคาตอบ ในตอนเช้ าตรู่ที่งานนันวางอยู ้ บ่ นโต๊ ะ พร้ อมกับโน้ ตแผ่นน้ อยที่เขียน ข้ อความไว้ เป็ นการบ่งบอกว่าคนเขียนไม่มคี วามกล้ าพอสาหรับการเผชิญหน้ า ก็ เป็ นเขาไม่ใช่เหรอที่ขยามันทิ ้งลงกับพื ้นอย่างไม่ไยดี
69
..ใคร..ที่ทาความบริ สทุ ธิ์ให้ เป็ นคราบคาว.. ..ใคร..ที่ทาลายความรักแล้ วโยนสิง่ มีคา่ นัน่ ทิ ้งลง.. ..ใคร..ทีใ่ ช้ ความใสซื่อเป็ นเพียงเครื่ องมือ.. ..ใคร..ที่เลือกไม่ใส่ใจ..ไม่รับรู้..และไม่เคยปรายตามอง ..และเป็ นใคร.. ..ที่กลับต้ องมาเสียใจจนแทบคลัง่ อยูต่ อนนี ้.. “ ฮานะ..” เสียงทุ้มตา่ สัน่ พร่า คาพูดที่วา่ ไปยอกย้ อนกลับมาหาตัว วกลง ในความคิดที่อยากจะกลับไปแก้ ใจแทบขาด ..หยุดเรี ยกฉันว่าพีไ่ ด้แล้ว! ฉันไม่เคยคิ ดนับญาติ อะไรกับนาย!!.. “ กลับมาหาพีเ่ ถอะนะ..” เขาปล่อยน ้าตาร่วงลงไม่ร้ ูเป็ นครัง้ ที่เท่าไหร่ ..มันจะไม่มีเรื่ องเลวๆแบบนันเกิ ้ ดขึ ้นอีก.. ..สัญญา.. ..สาบาน.. ................................................................................. เสียงยา่ ลงกับพื ้นหญ้ ากรอบดังแว่วเข้ ามาให้ คนที่นงั่ พิงกาแพงบ้ านอยู่ ต้ องหันไปมอง ดวงตาสีทบึ วกมาดูจนั ทร์ สนี วลที่เด่นอยูก่ ลางฟ้ ามืดมิดใหม่อีกหน เมื่อเห็นว่าแขกไม่ได้ รับเชิญไม่ใช่ใครอื่นไกล “ เหม่ออะไรทุกคืนตังแต่ ้ มาที่นี่ ประสาท ” ฝ่ ายนันพู ้ ดแล้ วจุดบุหรี่สบู ควันขาวลอยอ้ อยอิ่งไปตามแรงลมแล้ วจางหายไปเหลือเพียงกลิน่ หอมๆ ของเมนทอลที่อวลทัว่ นิ ้วที่มีรอยยับย่นยื่นมวนบุหรี่ มาให้ คนข้ างกายแล้ วก็ต้องทา หน้ านิ่วเมื่อได้ รับคาปฏิเสธ “ เป็ นพ่อประสาอะไร..ชวนให้ ลกู สูบมะเร็ ง ”
70
“ หาเรื่ องกันอีกแล้ วไอ้ จนุ จะไปรู้เหรอ..ก็เล่นเหม่อเป็ นผีตายซาก นึกว่า จะกลุ้มใจก็เอาของแก้ กลุ้มให้ แล้ วไง ” เขาหัวเราะแล้ วอัดควันเข้ าไปเต็มปอดอีกหน นัง่ ลงมองพระจันทร์ ไปด้ วยกัน “ สวยสินะ..” “ อะไร? ” จุนเลิกคิ ้ว หันดูผ้ เู ป็ นพ่อ “ แฟนแกน่ะ..ที่วา่ จะพามาบ้ านด้ วย โดนทิ ้งซะแล้ วสิ อยากรู้จงั ว่าสวยสู้ คนเก่าได้ รึเปล่า ” คนพูดหัวเราะกลัวไปกั ้ บไอควันทังที ้ ่ร้ ูดีถึงเรื่ องที่จะผุดขึ ้นมาเป็ น ระลอกถ้ าพาลไปนึกถึงพวกที่เคยทรยศหักหลังเพื่อนรักกันได้ ลงคอ แต่ในเมื่อคน เป็ นลูกของพวกนันไม่ ้ ได้ ลว่ งรู้เรื่ องราวของผู้ใหญ่ ทุกเรื่ องก็ควรจะจบลงตรงทีเ่ ขา ออกมาอยูท่ ี่ซางะแล้ วปล่อยให้ ทาซึดะครอบครองทุกอย่างในโตเกียวไป จุนถอนใจเชื่องช้ า เงยมองจันทร์ แสนสวย ..สาหรับฉัน..นายต่างหากทีเ่ ป็ นพระจันทร์ .. “ ไม่ใช่แฟนหรอก..ผมแค่แอบรักเขาน่ะ ” คนฟั งทาสีหน้ าเหลือเชื่อ “ เฮ้ ..แต่เขาก็จะตามแกมาแล้ วนีน่ า..ถ้ าไม่มใี จจะเรี ยกว่าอะไรวะ ” “ อารมณ์ชวั่ วูบ..” ซาวามุระซังยักไหล่ ทาหน้ าเบื่อหน่ายในความไม่เอาอ่าวของลูกชายก่อน จะลุกออกไป แต่ถงึ จะอย่างนันก็ ้ เถอะ เท่าที่แอบได้ ยินเจ้ าลูกคนนี ้มันคุยโทรศัพท์ ความเป็ นสุภาพบุรุษของมันก็ทาเอาเขาภูมใิ จไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่มีความรักอะไร จะยิ่งใหญ่ไปกว่าการที่เรายอมเห็นคนที่เรารักมีความสุข และเรายินดีปล่อยให้ เขา เดินจากไปในทางทีเ่ ขาต้ องการ..แม้ เราจะทุกข์เจียนตาย “ ก็เหมือนที่เคยเกิดล่ะนะ ” เขาพึมพา ยิ ้มให้ กบั รูปถ่ายของอดีตภรรยาที่ สวยจับใจ เจ้ าลูกชายคนเล็กได้ ใบหน้ าของแม่มาเต็มๆ “ คงจะสบายดีนะคุณ..” นัง่ ลงพลางลูบนิ ้วลงกับรอยยิ ้มหวานใสของเธอ
71
เสียงฝี เท้ าที่หา่ งออกไปทาให้ จนุ โล่งใจ พ่อของเขายังหัวไวเสมอ แค่ข้อมูล นิดๆหน่อยๆก็เอามาปะติดปะต่อเรื่ องอย่างง่ายดายจนความลับไม่เป็ นความลับ เขาถอนใจอีกครัง้ เป็ นรอบที่เท่าไหร่ไม่ร้ ูของวันนี ้ ภาพของใบหน้ าสะสวย ที่เปรอะเปื อ้ นคราบน ้าตา เรื อนกายขาวผ่องที่สนั่ ระริ กจากความประหม่านัน่ ย้ อนกลับมาอีกหน ทุกอย่างกาลังจะเป็ นไปแต่แล้ วเขาเองที่ตดั สินใจหยุดความรู้สกึ ในวินาทีสดุ ท้ าย..ก่อนที่ทกุ สิง่ ทุกอย่างจะทาร้ ายฮานะให้ จมลงไปกับความผิด “ ฉันยังรักนายอยู.่ .” เขาพึมพา ซุกหน้ าลงกับเข่าแล้ วปล่อยให้ น ้าตาร่ วง ลง สัญญาว่ามันคือครัง้ สุดท้ าย ................................................................................. สภาพในห้ องกว้ างตอนนี ้แทบดูไม่ได้ เมื่อเทียบกับครัง้ ที่ยงั มีใครสักคนอยู่ ด้ วยไม่หา่ งกาย ทุกอย่างระเกะระกะคล้ ายเจ้ าของไม่มีจิตใจไปทาอย่างอื่น นอกจากเดินเข้ ามาอาศัยเพียงใช้ มองบานประตูเล็กๆทีก่ นระหว่ ั้ างกัน โดยที่ไม่ แม้ แต่จะทาใจก้ าวเข้ าไปในห้ องแคบนัน่ อีกครัง้ เพราะคงตอกย ้าความสูญเสียของ ตัวเองมากจนเกินจาเป็ น เสียงลมหายใจสมา่ เสมอดังแผ่วอยูก่ ลางความเงียบยามเช้ า แว่วเพลง ของนกตัวจ้ อยข้ างหน้ าต่าง ทาให้ ร่างใหญ่ที่ฟบุ หน้ าอยูก่ บั โต๊ ะทางานสะดุ้งตื่นจน มือเผลอปั ดแก้ วใสที่ยงั เหลือเหล้ ายินอยูป่ ลายๆร่วงลงไปกระทบพื ้นแตกดังเพล้ ง ดวงตาที่หนักอึ ้งค่อยลืมตื่น เสียงที่เข้ ากระทบประสาทจนน่าราคาญรัง้ ให้ เอื ้อมมือลงไปกอบเอาเศษแก้ วตรงพื ้นโดยไม่ยงคิ ั้ ด ปลายคมกริ บเหมือนปากฉลามแทรกผ่านเนื ้อเข้ าไปจนเสียดแวบ เพียง แค่อดึ ใจรอยแยกกว้ างนัน่ ก็ขึ ้นสีแดงฉานก่อนที่เลือดมากมายจะท่วมเอ่อออกมา ภายนอก ริ นหยดลงกับโต๊ ะไม้ สที มึ
72
เคย์สบถออกมาอย่างหงุดหงิด เดินตรงเข้ าห้ องน ้าแล้ วคว้ าเอาผ้ าขนหนู ผืนเล็กซับเลือดที่ไหลลง มันมากมายจนหยดเป็ นวงกว้ างอยูบ่ นพื ้นห้ อง เขาถีบ ประตูบานใหญ่เข้ าด้ านในแล้ วจัดการหมุนก๊ อกตรงหน้ ากระจก ปล่อยน ้าลงขังกับ อ่างกว้ างสีขาวสะอาดจนมันเต็ม แสงไฟสีส้มเรื่ อส่องเข้ าตรงปากแผลให้ เห็นว่ายังมีเศษแก้ วหนาฝั งอยูใ่ น ฝ่ ามือ ร่างสูงแทรกนิ ้วลงไป ใช้ ปลายเล็บจับแล้ วดึงมันออกอย่างรวดเร็ว ความเจ็บ ที่แทรกทาให้ หวั ที่กาลังมึนๆจากฤทธิ์เหล้ าตื่นตัว ดวงตาเห็นเลือดสีเข้ มที่หยดลงสู่ น ้าใส มันกระจายตัวออกแล้ วแผ่กว้ างย้ อมน ้าในอ่างให้ กลายเป็ นสีชมพู ..เคยเห็นรึเปล่า..ภาพแบบนี ้..เคยเห็นที่ไหน.. เขาก้ มลงมองหยดสีแดงจัดที่ทิ ้งตัวลงน ้าอย่างเจ็บปวด คาพูดคราวนัน้ ยอกย้ อนกลับมาหา ..เป็ นอะไร.. ..เป็ นแผลนิ ดหน่อยฮะ..แต่พีเ่ คย์ไม่ตอ้ งห่วง แค่นีผ้ มสบายมาก.. จาได้ รึยงั จาได้ มยว่ ั ้ าเคยทาอะไรไว้ กบั ใคร เคยจะใส่ใจ สนใจบ้ างรึเปล่า มองความรวดร้ าวทังกายทั ้ งใจของอี ้ กฝ่ ายเป็ นเรื่ องสนุก แล้ วตอนนี ้ผลลัพธ์มนั ถึงได้ ย้ อนแทนมาอย่างสาสม ฝ่ ามือกร้ านกาแน่น เค้ นแรงลงปากแผลให้ เปิ ดมากกว่าเดิม บีบเอาเลือด สดๆให้ รินลงอาบสันมือ ย้ อมมันลงไปให้ รับรู้ไปทังใจว่ ้ าความเจ็บคราวนี ้เทียบเท่า กับที่ฮานะเจ็บยังไม่ได้ เลย นัยน์ตาว่างเปล่าสบเข้ ากับภาพของผู้ชายคนหนึง่ สะท้ อนผ่านทางกระจก เงา ใบหน้ าเหนื่อยอ่อน.. เรี่ ยวแรงที่ล้าลงไปพร้ อมกับหัวใจที่มนั เต้ นแผ่วคล้ ายหยุด ได้ ทกุ เมื่อเป็ นสิง่ ตอบแทนของทุกการกระทาที่ไม่ร้ ูจกั รักษาความรักไว้ ให้ ดี หยดน ้าใสไหลลงมาข้ างแก้ ม ร้ อนผ่าวตรงขอบตาจนรู้สกึ ได้ ความเสียใจ ท่วมท้ นทาให้ ต้องยกมือขึ ้นปาดมันออกไปเพื่อลบล้ างแรงใจทีถ่ อยหนี
73
..มันยังไม่จบ..เขาไม่ต้องการให้ มนั จบลงแบบนี ้.. เคย์ก้าวเท้ าออกมาจากห้ องน ้า ดึงเอาผ้ านุม่ มาพันมือห้ ามเลือดทีค่ อ่ ย ไหลช้ าลง เขาก้ มลงเก็บกวาดของที่เกลือ่ นอยูท่ วั่ ห้ อง ทุกอย่างย ้าลงไปอีกว่าใครกัน ที่คอยทาหน้ าที่พวกนี ้ ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ที่ฮานะเข้ ามาดูแลทุกอย่างให้ จนเขาแทบไม่ ต้ องกระดิกตัวตังแต่ ้ เมื่อไหร่ที่การมีใครคนหนึง่ อยูใ่ กล้ ทาให้ เขาลืมเลือนความรักที่ มีให้ ใครอีกคน ..ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ ..ที่ฮานะเขามาแทรกช่องว่างในใจจนมันประสาน.. “ เป็ นแบบนี ้แล้ ว ยังจะทิ ้งพี่ไปอีกรึไง ” เขาทรุดตัวลงนัง่ กับพื ้น พิงผนัง ด้ านหลังอย่างหมดแรง สายตาทีเ่ กือบจะปิ ดลงเพราะความอ่อนล้ ากลับลืมขึ ้นมา ใหม่เมื่อเห็นซองภาพถ่ายที่อยูแ่ ถวนัน้ เขายันตัวลุกขึ ้น รี บคว้ ามันแล้ วเทรูปถ่ายออกมาดู วิวข้ างทางมืดครึม้ ด้ านหลังตัดกับแสงไฟวงใหญ่ของชิงช้ าสวรรค์ขนาดยักษ์ ..โยโกฮาม่างันเหรอ..นายจะไปที ้ ่นนั่ รึเปล่า.. ความคิดที่ผดุ เข้ ามาชัว่ แวบหนึง่ ทาให้ ต้องรี บจัดการกับสภาพตัวเองแล้ ว คว้ าเอากุญแจรถไว้ กบั มือ หุนหันผลักประตูห้องนอนออกก่อนจะวิง่ ลงมาด้ านล่าง ไปที่โรงรถ อะไรบางอย่างเรี ยกร้ องให้ หนั ไปมองบ้ านไม้ โบราณที่อยูต่ ิดกันแค่แนวรัว้ ไม้ ดอก เคย์มองไปที่บ้านของพ่อที่อยูด่ ้ านหลัง เงาไม้ ไผ่เสียดสีตามลมหนาวยาม เช้ าตรู่เสียงออดแอด รัง้ ให้ ยกนาฬิกาขึ ้นดูกบั ความมืดที่ยงั โรยตัวอยูจ่ างๆแม้ จะเห็น แสงอาทิตย์ขึ ้นราไรทางตะวันออก ชัว่ วูบหนึง่ ที่เงาเพรี ยวบางผ่านสายตาจากหลังสวนอ้ อมไปด้ านหน้ าของ ตัวบ้ าน หัวใจที่สนั่ ไหวกระตุกวาบจนสองเท้ าพาตัวก้ าวข้ ามไปฝั่ งนันอย่ ้ างรวดเร็ ว เท่าใจนึก ใบหน้ าหวานหยดทีแ่ สนคุ้นเคยมีแววเศร้ าอย่างที่ทาให้ ละสายตาไม่ลง “ ฮานะ!! ” เขาตะโกน ก้ าวพรวดเข้ าไปดึงร่างเล็กบางทีย่ ืนหันหลังให้ “ พี่เคย์? ”
74
เคย์ยืนนิง่ สายตาจับจ้ องทีเ่ จ้ าของเสียงใส เส้ นผมสีดาสนิทกับดวงตาสี เดียวกันมองมาที่เขาเรี ยบๆเหมือนมีบางเรื่ องกาลังรบกวนจิตใจ “ ไทระ..” เขากลืนน ้าลายลงคออย่างลาบาก รู้สกึ ราวติดกับภาพลวง ..เหมือนคนหลงทางในทะเลทรายแล้ วเจอธารน ้าใสเพียงแค่เอื ้อม.. ..พอควานมือไขว่คว้ ากลับกลายหายวับไปกับตา.. “ นาย..” เขาก้ มดูกระเป๋ าใบใหญ่ที่วางอยูข่ ้ างเมอร์ ซเิ ดสสีเงินวาว ท้ ายรถ เปิ ดค้ างไว้ บอกให้ ร้ ูวา่ คงจะมีใครไปที่ไหนสักที่..แล้ วก็เป็ นในตอนเช้ าตรู่แบบนี ้ด้ วย “ อ้ อ..พักผ่อนตอนปิ ดเทอมครับ ” น ้าเสียงหวานไม่ได้ ดรู ่าเริ งเหมือน คาพูดทีต่ อบมา เคย์พยักหน้ า ในหัวตอนนี ้ทาให้ ใจลอยไปไกล อยากจะถามหาฮานะแต่ ปากกลับเงียบสนิท ไทระคงจะยังไม่ร้ ูวา่ เกิดอะไรขึ ้นระหว่างเขากับฝ่ ายนัน้ ..อยากจะหาฮานะให้ เจอก่อนใคร..แล้ วเริ่ มต้ นกันใหม่.. หากว่าไทระรู้เรื่ องทุกอย่างที่เขาทากับน้ องชายที่รักมากอย่างเจ็บแสบ คนพี่อาจจะพาตัวฮานะไปไกลและไม่กลับมา แน่นอนว่าเขาไม่อาจทนความ สูญเสียนี ้ได้ อีกต่อไป จะต้ องหาเจ้ าของหัวใจให้ เจอ..ให้ ทาอะไรก็ยอม “ พี่เคย์ออกมาแต่เช้ า จะไปไหนเหรอ ” ไทระยืนมองหน้ าด้ วยสายตาที่ อ่านไม่ออก “ นี่พอ่ จะไปด้ วย? ” เขาไม่ตอบ ได้ แต่มองเข้ าไปในตัวบ้ านแบบเก่า เสียง กุกกักดังอยูด่ ้ านในคล้ ายมีใครลากกระเป๋ าออกมา “ ไปส่งครับ ” ว่าพลางเปิ ดซิปเป้ใบย่อมดูข้าวของในนัน้ สายตาเหลือบมองเสื ้อกันหนาวไหมพรมสีฟ้าอ่อนก็ยงิ่ นึกถึงคนๆเดิม ดู เหมือนว่าฮานะจะชอบสีฟ้าเป็ นพิเศษด้ วยซ ้า แล้ วไง..เขาไม่เคยคิดจะใส่ใจเลย ..ชุดทางานผมเตรี ยมให้แล้วนะฮะ วันนีว้ นั ศุกร์ ใส่สีฟ้าดูเท่ดี.. ..ไม่ตอ้ งมาหยิ บเสือ้ ทางานให้หรอก ถึงนายหยิ บพีก่ ็คงไม่ใส่..
75
“ จะไปไหนกัน? ” เขาเค้ นคาถามอย่างยากลาบากเพียงเพราะสะดุดกับ ความทรงจาบางอย่าง “ ไปที่ไกลๆมังครั ้ บ” ใครบางคนที่กาลังจะก้ าวออกมาด้ านนอกตรงที่พชี่ ายยืนรออยูถ่ งึ กับ ชะงักกึกกับเสียงพูดคุย หัวใจดวงน้ อยวูบไหวอย่างรุนแรงเมื่อดวงตามองลอดผ่าน ช่องบานเลือ่ นออกไปแล้ วเห็นผู้ชายคนนันยื ้ นอยู่ ฮานะลนลานถอยห่าง รี บวางกระเป๋ าหนักที่ลากออกมาแล้ วหลบหายไป อยูด่ ้ านหลังจนเกือบชนเข้ ากับเจ้ าของบ้ าน “ มีอะไรรึเปล่า ” ซาโตะถามด้ วยน ้าเสียงนุม่ นวล แล้ วก็ต้องพยักหน้ า เข้ าใจเพราะถูกมือนุม่ ยึดชายเสื ้อเชิ ้ตเอาไว้ แน่นเมื่อเสียงทุ้มคุ้นเคยเล็ด ลอดเข้ ามา “ อยูใ่ นนี ้นะ..” ว่าพลางเดินออกไปแล้ วเลือ่ นประตูงบั ปิ ดเข้ ามาจนสนิท ทิ ้งให้ อีกคนหายใจไม่ทวั่ ท้ องอยูล่ าพัง แว่วคาถามแสนยากทีซ่ าโตะซังตัง้ ให้ คนมาใหม่ตอบทันทีที่ออกไปด้ าน นอก ‘ ฮานะจังล่ะ..ไม่มากับแกด้ วยเหรอ ’ เจ้ าของชื่อมองจากรอยต่อของบานประตู ดวงตาสบเข้ ากับใบหน้ าคมที่ ย ้าใจนักหนาไม่ให้ ลมุ่ หลง แต่มนั เป็ นไปไม่ได้ ที่จะหักใจไม่คิดจนต้ องพยายามหนี ห่างออกมาอย่างที่กาลังเป็ น ‘ ผม..ขอตัว ’ ร่างเล็กถอนใจเชื่องช้ า รู้สกึ โล่งไปที่เห็นแผ่นหลังกว้ างเดินหายไปทางอีก ด้ านของตัวบ้ าน แต่ในความรู้สกึ นันกลั ้ บพาเอาหัวใจวูบไหวไปอย่างช่วยไม่ได้ ..เลิกที..ฮานะ!.. เลิกอาลัยอาวรณ์ เลิกทาตัวเป็ นเด็กๆ มันเลยขันนั ้ นมาตั ้ งนานแล้ ้ ว ไอ้ พวกที่ใสซื่อไร้ เดียงสาจนน่าราคาญ! เกิดอะไรกับตัวเอง หัวโง่ๆก็ไม่เคยจดจา ประตูด้านหน้ าถูกเลือ่ นออกอีกครัง้
76
“ มันไปแล้ วล่ะ ตรงนี ้เรี ยบร้ อยใช่มยั ้ ” ซาโตะชี ้ไปที่สมั ภาระหลายอย่าง “ เรี ยบร้ อยแล้ วฮะ ” มือบางกาลังจะยกของไปก็บงั เอิญใครบางคนเข้ ามา ช่วยหิ ้วก่อน ฮานะหันมองฝ่ ายทีเ่ ข้ ามากะทันหันเพราะเรื่ องนี ้รู้กนั แค่พอ่ แล้ วก็พี่ ร่าง สูงใหญ่ที่มองมาอย่างไม่สบายใจนักไม่ได้ พดู อะไรนอกจากช่วยถือให้ อย่างเดียว “ พี่เซจิ..” เห็นใบหน้ าที่ดดู ีทกุ กระเบียดนิ ้วมีแววกังวลหนแรก ท่าทางทอด ถอนใจก็ดจู ะมีเรื่ องคาราคาซังอยูใ่ นหัวเช่นกัน “ นายกาลังหนี..” เขาพูดขึ ้นได้ แค่นนก็ ั ้ ต้องเงียบไปเมื่อสบกับดวงตาดุๆ ของคนเป็ นพ่อทีย่ ืนคุมอยู่ เลยต้ องเลีย่ งออกมาก่อนบิดาบังเกิดเกล้ าจะส่งตัวไทระ ของเขาไปที่นนั่ อีกคน “ เดี๋ยวสายจะไม่ทนั เครื่ อง..พ่อจะล่วงหน้ าไปสนามบินก่อนก็แล้ วกันนะ ” ซาโตะหันมานัดแนะทางทีจ่ ะรอตรงประตูเข้ าแล้ วจึงเดินไปขึ ้นรถอีกคัน กระเป๋ าเดินทางถูกลากมากองไว้ รวมกับเป้หลายใบที่จาเป็ น ไทระจัดการ เปิ ดดูซองเอกสารที่ต้องใช้ สาหรับเข้ าประเทศแล้ วจึงหันหน้ ามามองน้ องชายเพียง คนเดียว “ ครบทุกอย่างแล้ ว..” พูดเสียงกระเง้ ากระงอดเล็กๆในความลับทังหมดที ้ ่ ยังมืดแปดด้ านไม่วา่ จะขอให้ อีกฝ่ ายเล่าความไม่สบายใจออกมาให้ ฟังมากเพียงไร “ ขอบคุณฮะ..” ฮานะก้ มหน้ าก้ มตาเช็คของทุกอย่างอีกทีทงที ั ้ ่เรี ยบร้ อย แล้ ว คงจะเป็ นเพราะน ้าตาทีก่ าลังเอ่อคลออยูส่ องข้ างมันพาลจะไหลลง ไม่เคยต้ องห่างกันไกล แต่ตอ่ จากนี ้ จะต้ องอยูเ่ พียงลาพัง ช่วยไม่ได้ ใน เมื่อฮานะเลือกเอง..เลือกทีจ่ ะหนีความรู้สกึ ตัวเองไป “ งันพี ้ ่เอาของขึ ้นรถนะ ” ร่างสูงทีม่ ารู้เอาวันสุดท้ ายว่าน้ องชายของคน ข้ างกายคิดจะไปเรี ยนกะทันหันไกลถึงคนละทวีปเป็ นฝ่ ายผละออกจากบรรยากาศ ที่กาลังอวลเคล้ าไปด้ วยความอึดอัด เซจิยกกระเป๋ าหลายใบไปไว้ ท้ายรถคันสวย ปล่อยให้ สองพี่น้องยืนนิ่งอยู่ ตามลาพัง ไทระก็เอาแต่จ้องหน้ า ฮานะเองก็ได้ แต่เงียบกริ บ ไม่พดู แม้ จนวันสุดท้ าย
77
เขาไม่ได้ ร้ ูอะไรมากเกี่ยวกับเรื่ องทังหมด ้ แต่ลงว่าฮานะที่รักเคย์มากมาย ขนาดนี ้ ไปเรี ยนต่ออย่างไม่มีปี่มีขลุย่ ก็คงแปลว่าถึงที่สดุ ในเรื่ องบางเรื่ องแล้ ว บางที เมื่อคนหนึง่ รัก คนหนึง่ อาจเกลียด จนเมื่อคนหนึง่ ถอดใจ คนหนึง่ ที่ เกลียดกลับหลงขึ ้นมา เมื่อความอดทนสิ ้นสุด ทุกอย่างก็เป็ นได้ แค่ความไม่เข้ าใจ และจบเพียงการลาจาก เรื่ องแบบนี ้ไม่มีใครช่วยแก้ ให้ ได้ ..นอกจากคนสองคนที่ก่อมันขึ ้นมาเอง.. “ ฮานะ..” เสียงสัน่ เครื อเรียกชื่อคนตรงหน้ าเบาๆแต่แล้ วก็กลับเงียบลงไป ใหม่ทนั ทีที่ได้ สบตากลมที่มีเงาสะท้ อนของหยดน ้าใส ที่ไป..ไปเพราะใจอยาก หรื อ ไปเพราะใจหนี เราเป็ นพี่น้องกัน จะไม่แม้ แต่อธิบายเหตุผลที่ทิ ้งพีค่ นนี ้เชียวเหรอ เรื่ องที่อยูใ่ นใจถูกพับเก็บเงียบสนิท ไทระได้ แต่เดินไปเปิ ดประตูรถแล้ ว ก้ าวขึ ้นไปนัง่ ข้ างคนตัวโตที่เงียบไม่แพ้ กนั ทิ ้งให้ ฮานะเดินตามมา ภายในห้ องโดยสารที่กว้ างขวางไร้ เสียงพูดคุย มีแค่ลมเย็นๆจากแอร์ และ วิวสองข้ างทางเป็ นตัวดึงความสนใจ ฮานะหันมองอาคารสูงระฟ้ ามากมายที่รถวิ่งผ่าน ร้ านขายอาหารข้ างทาง ตัวอักษรภาษาญี่ปนระเกะระกะตามป ุ่ ้ ายต่างๆ ผู้คนจอแจและพวกวัยรุ่นที่แต่งตัว ฉูดฉาดเป็ นสีสนั เห็นจนเจนตาแต่คงเจอได้ น้อยลงถ้ าไปอยูท่ ี่นนั่ ..จะเหงามัย..จะทนได้ ้ มย..จะมี ั้ ใครให้ พดู คุย.. ..แล้ วจะลืม..คนที่ทาให้ ใจเจ็บปวดเจียนตาย.. ..ได้ ลงหรื อเปล่า.. ...... ิกาเพิ่งชี ้ ผู้คนบางตาในเวลาเช้ าจัดแบบนี ้โดยเฉพาะเมื่อเข็มสันของนาฬ ้ เลขหกได้ ยงั ไม่ถึงนาที ห้ องพักรับรองผู้โดยสารขาออกเที่ยวบินระหว่างประเทศไม่ ค่อยมีใครมากมายเพราะเวลาทีก่ าหนดจะออกคือเจ็ดโมงครึ่ง
78
“ จะไม่พดู ใช่มยั ้ ” ไทระเปรยเรี ยบๆ เหม่อมองผ่านกระจกใสที่กนห้ ั ้ องนี ้ กับส่วนที่ใช้ จอดเครื่ องยนต์ขนาดยักษ์ ทกี่ าลังถูกเตรี ยมพร้ อมสาหรับการบินข้ าม ประเทศเป็ นระยะเวลาร่วมวัน “ ผม..ไม่มีอะไรนี่ฮะ ” ฮานะไม่ยอมหันไปมอง ได้ แต่เสดูไปทางอืน่ เพื่อ กลบความในใจทังหมด ้ คนฟั งถอนใจเฮือก ดูเหมือนว่าผู้ที่มาส่งอีกสองจะเลีย่ งออกไปทางอื่น นานแล้ วเพื่อให้ เขาได้ ปรับความเข้ าใจกับน้ อง แต่เพราะฮานะไม่พดู อะไรเลย บรรยากาศมันถึงได้ แย่ลงทุกที ..พี่คงต้ องปล่อยนายไปทังแบบนี ้ ้สินะ.. “ อากาศหนาวมาก..ที่นนั่ น่ะ ” พูดพลางยัดเสื ้อโค้ ทหนังที่ขยุ้มไว้ เป็ นหลัก ประคองความหวัน่ ไหวของใจไปให้ คนข้ างกาย ฮานะรับไปช้ าๆ อุบอิบกับคาขอบคุณที่สนั่ พร่าจนคล้ ายกับจะมีน ้าตา ผสมในน ้าเสียงด้ วย “ ดูแลตัวเองให้ ดี โทรมารึเขียนจดหมายมาบ้ าง ” เสียงหวานพึมพา เงย หน้ ามองเพดานเพื่อกลบเกลือ่ นน ้าตาทีม่ นั เอ่อคลอให้ ไหลกลับลงไป และท่าทาง มันจะไร้ ผลเมื่อจู่ๆสายน ้าใสก็รินลงข้ างแก้ มอย่างห้ ามไม่ทนั “ พี่เองก็..ดูแลสุขภาพบ้ างนะฮะ แต่ผมคงไม่ต้องกังวลมาก โชคดีมีทงพี ั้ ่ เซจิ..มีทงเขาคอยอยู ั้ ด่ ้ วย ” ไทระถอนใจ ยกนาฬิกาขึ ้นดูเวลาที่กาลังเดินเรื่ อยๆ เข็มยาวหมุนเชื่องช้ า จนอยากให้ หยุดลง “ พี่รักนายนะ ” บอกพร้ อมกับเอื ้อมมือไปแตะหัวของคนข้ าง กายให้ เอนลงมาซบแล้ วลูบปลอบประโลมบางเบา ฮานะสะอื ้น มือกาเสื ้อของพี่ไว้ แน่น กลิน่ กายหอมกรุ่นที่นอนกอดประจา ตังแต่ ้ เด็ก น ้าเสียงที่คอยปลอบโยนเวลาฝั นถึงพ่อกับแม่แล้ วตื่นมาไม่เจอใคร มือ อบอุน่ ที่ลบู ไล้ อย่างนุม่ นวล คาให้ กาลังใจทังหมด..คงต้ ้ องห่างหายไป
79
“ ผม..ก็รักพี่ฮะ..” ...... เซจิเลีย่ งออกมาอีกด้ าน ปล่อยให้ คนเจ้ ากี ้เจ้ าการอย่างพ่อนัง่ เล่นอยูท่ ี่ ร้ านกาแฟพร้ อมกับหนังสือในมือสักเล่ม เวลากาลังน้ อยลงทุกที เขาเคยคิดแล้ วว่า ถ้ าเรื่ องมันมาในทางนี ้..คนที่นา่ สงสารที่สดุ ไม่ใช่ฮานะ ..ถ้ าไทระรักน้ องตัวเองได้ ..เขาก็รักน้ องของเขาได้ เหมือนกัน.. มือใหญ่หยิบมือถือขึ ้นมาจากกระเป๋ ากางเกง กดเบอร์ โทรออกแล้ วรอสาย ด้ วยความกระวนกระวาย แน่นอนว่าพ่อของเขาเป็ นคนบอกห้ ามอย่างไม่มีเหตุผล ไม่ให้ เคย์ร้ ูเรื่ องนี ้เด็ดขาด แต่คงช่วยไม่ได้ ที่ความรักมันไม่เข้ าใครออกใคร..คนไร้ รัก ไปนานอย่างพ่ออาจจะไม่เข้ าใจว่าเวลาขาดคนที่โหยหามันทรมานมากแค่ไหน ..เขามีหน้ าที่แค่บอก..จะตามมาง้ องอนหรื อเปล่าก็สดุ แต่ใจ.. ...... ไอหมอกยามเช้ าลอยอ้ อยอิง่ อยูร่ อบตัว อากาศเย็นจัดจับลงเป็ นน ้าค้ าง แข็งเพราะเข้ าช่วงฤดูหนาวมาหลายอาทิตย์แล้ ว มองจากลานถนนกว้ างที่รถคัน สวยจอดค้ างเห็นยอดอาคารในไอขาวอยูไ่ กลๆ ด้ านหลังเป็ นฟูจิซงั ที่ตดั เป็ นฉาก หลังให้ กบั ตึกหลายแห่ง เคย์ยืนพิงประตูรถด้ านขวา เหม่อมองออกไปตรงหน้ าเรื่ อยเปื่ อยเพราะ หมดปั ญญาจะหาคาตอบว่านอกจากถนนแถวแลนด์มาร์ คทาวเวอร์ แล้ วยังมีที่ไหน อีกที่ฮานะน่าจะไป แรงสัน่ ของมือถือในกระเป๋ ากางเกงทาให้ เขาต้ องล้ วงมันออกมาดู เบอร์ ที่ ขึ ้นหน้ าจอเล่นเอาเขาประหลาดใจเพราะร้ อยวันพันปี นับครัง้ ได้ ทพี่ ี่คนนี ้จะโทรมา “ ว่าไง ”
80
‘ แกอยูไ่ หน! ’ เสียงปลายทางดูร้อนรนซ ้ายังมีเสียงแทรกดูวนุ่ วาย “ โยโกฮาม่า..มีงานด่วนเหรอ ” เคย์ถอนใจ เปิ ดประตูรถแล้ วเข้ าไปนัง่ ‘ มาที่สนามบินนาริ ตะ..เครื่ องจะออกตอนเจ็ดครึ่ง ’ คนฟั งขมวดคิ ้ว ชักใจไม่ดีกบั ทุกอย่างทีม่ นั เริ่ มบอกเป็ นเค้ า ดวงตาเหลือบ ดูเวลา ระยะทางของที่นี่ไปสนามบินภายในชัว่ โมงหนึง่ มันยากมาก “ ทาไมต้ องไปที่นนั่ ..” เขาบังคับเสียงออกอย่างลาบาก ภาวนาว่าไม่ใช่คน ที่ตามหากาลังจะจากไปไกล ‘ ฮานะ..ช่างเหอะวะ!! ถ้ าแกคิดจะรัง้ ให้ เจ้ านี่อยูล่ ะ่ ก็..’ เพียงแค่ชื่อก็ทาเอาใจเขาวูบ ตะโกนเรี ยกหาปลายสายอย่างบ้ าคลัง่ เมื่อ จู่ๆทางนันกดตั ้ ดไปโดยที่ยงั ไม่ร้ ูเรื่องสักอย่าง ซ ้าโทรกลับเท่าไหร่ก็ไม่ติด ..ไม่จริ ง..ไม่จริ งแน่ๆ.. เขาสตาร์ ทเครื่ องอย่างรวดเร็ว ใจร้ อนรุ่มราวไฟสุมเข้ ามากองใหญ่ เท้ า เหยียบคันเร่งจนจมมิด สายตากาลังพร่าพรายไปด้ วยความว้ าวุน่ ทุกอย่างกัดกินใจ วิตกเพียงไปให้ ทนั เวลา ..ไปพักผ่อนตอนปิ ดเทอม.. ..ไปทีไ่ กลๆมัง้ ครับ.. ..มองข้ ามไปได้ ยงั ไง..มองผ่านเลยไปได้ ยงั ไง.. เมื่อเช้ านี ้ไทระพูดแปลกๆ ไปตอนปิ ดเทอม..คนที่ปิดเทอมตอนนี ้มีอยูค่ น เดียว แล้ วยังเสื ้อสีฟ้าในเป้ทาไมเขาไม่ฉกุ ใจ..เสียงลากกระเป๋ าในบ้ านนัน่ ..ทาไมไม่ มองเข้ าไป ทังที ้ ่หา่ งกันแค่ขาก้ าวเท่านัน..ท ้ าไมไม่ทา! “ รอพี.่ .รอที..” .............................................................................
81
Chapter 32 เซจิหนั มามองคนทีค่ ว้ าเอามือถือเขาออกไปจากหูแบบถืออานาจเต็มที่ ดวงตาที่แทบจะเหมือนกันไม่ผิดเพี ้ยนเรี ยบเย็นจนฝ่ ายที่ถกู จ้ องยืนนิ่งงัน “ ฉันบอกแกแล้ วนะ..ว่าห้ ามให้ ไอ้ ลกู นอกคอกมันรู้เด็ดขาด ” ซาโตะกด ปิ ดเครื่ องแล้ วยัดลงกระเป๋ าเสื ้อ คนฟั งถอนใจเฮือกใหญ่ เพราะว่ายังไงซะนิสยั เผด็จการของพ่อก็แก้ ไม่ หาย โดยเฉพาะคาว่า ‘นอกคอก’ ก็คือคาที่จะใช้ ดา่ ลูกชายคนเล็กสาหรับการที่มนั ไร้ หวั ใจจนทาร้ ายความรู้สกึ ของใครหลายต่อหลายคน “ ขัดคาสัง่ ..คงต้ องส่งไทระไปอยูเ่ ป็ นเพื่อนน้ องละมัง้ ” “ โอเคๆ..ผมไม่ยงุ่ ด้ วยแล้ ว พอใจรึยงั ? ” เขาโพล่งออกมาอย่างเบือ่ หน่าย แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่มรุ าคามิ ซาโตะ คนนี ้ทาไม่ได้ ไม่วา่ จะเป็ นการปิ ดบัง ความลับแล้ วแกล้ งเล่นละครได้ อย่างแนบเนียน หรื อจะเป็ นการให้ บทลงโทษแบบ ต้ องจดจาไปนานด้ วยการใช้ จดุ อ่อนของพวกลูกๆมาเป็ นตัวเสริ มก็ตามแต่ “ ใครทาอะไรไว้ มนั ก็ต้องได้ แบบนันบ้ ้ าง จะได้ ร้ ูวา่ ที่พดู มาแล้ วไม่จา ซ ้ายัง มานัง่ จะเป็ นจะตายน่ะมันน่าสมเพช คนเราถ้ าเห็นคุณค่าของสิง่ ทีข่ าดก็ไม่มีวนั ทา ผิดซ ้าสองอีก..” คนเป็ นพ่อเดินนาออกไปที่ห้องรับรองด้ านใน “ แต่..” เซจิทาท่าจะโต้ กลับ “ ถ้ าแกคิดว่าฉันพูดอะไรผิดก็เถียงออกมาได้ เลย ” อีกฝ่ ายได้ แต่เงียบกริ บเพราะคาว่านัน่ ก็ไม่ตา่ งจากคาขูด่ ีๆ ..ช่วยไม่ได้ ก็แล้ วกัน..ขึ ้นอยูก่ บั ไอ้ คนความรู้สกึ ช้ าอย่างแกแล้ ว.. “ เที่ยวบินที่ JL401 ” ประกาศจากเครื่ องเสียงด้ านบนดังก้ องซ ้าไปมาอยู่ สองสามรอบ
82
ไทระเงยหน้ ามองจอภาพที่บอกเที่ยวบินขาออกนอกประเทศ เครื่องที่แล่น เข้ ามาจอดในลานกว้ างถูกเคลียร์ เรี ยบร้ อยดีแล้ วสาหรับการเดินทางครัง้ ต่อไป ตัว กะพริ บสีสดวูบวาบอยูต่ รงอักษรบอกปลายทางทาเอาใจไหวตาม ฮานะเงยหน้ ามองพี่ที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคา เอาแต่ปล่อยน ้าตา ร่วงอยูเ่ งียบๆจนคนที่นา่ จะอ่อนแอกว่าต้ องเป็ นฝ่ ายดึงมือของพี่ออกแล้ วเอาไปฝาก ไว้ ให้ พี่เซจิที่ยืนอยูเ่ บื ้องหลัง “ ดูแลตัวเองด้ วยนะฮะ ” ดวงตากลมที่รืน้ ไปด้ วยหยด น ้าใสกะพริ บไล่มนั ลงไปสองข้ างแก้ มเพราะอดอ่อนแอไม่ได้ ตามเคย “ ห่มผ้ าด้ วย ตอนกลางคืนมันหนาวกว่าที่นี่..” ไทระดึงคอเสื ้อกันหนาวสี เข้ มที่น้องสวมอยูแ่ นบตัวให้ เข้ ามากระชับ “ ตังใจเรี ้ ยน อย่า..เถลไถล ” เสียงสะอื ้นที่แผ่วเบาสะท้ อนขึ ้นมาจุกถึง ลาคอ นัยน์ตาปวดหนึบกับสองภาพด้ านหน้ าที่พร่าลงเรื่ อย ฮานะพยักหน้ ารับ ยิ ้มให้ คนที่ยืนซ้ อนอยูด่ ้ านหลังของพีเ่ พื่อบอกฝากไป ทางสายตาว่า พี่ของเขาดื ้อกว่าใคร แต่ถึงอย่างนันก็ ้ ขอให้ ช่วยดูแล เซจิยิ ้มรับ ยกมือขึ ้นลูบหัวเจ้ าตัวเล็กที่ปล่อยโฮอยูอ่ ย่างไม่อายจนต้ อง อาศัยอกเขาเป็ นที่เช็ดน ้าตา ไม่อยากจะยอมรับด้ วยซ ้าว่าไทระที่แสนจะเข้ มแข็งจะ มีวนั สะอึกสะอื ้นเป็ นเด็กๆไปได้ “ คุณพ่อ ” เสียงหวานเรี ยกหาฝ่ ายที่ยืนนิ่งอยูด่ ้ านข้ าง รอยยิ ้มอ่อนโยน แต้ มอยูท่ มี่ มุ ปาก มือใหญ่โอบกอดร่างเล็กบางเอาไว้ เป็ นการบอกลา “ ขอบพระคุณ สาหรับทุกอย่างนะฮะ แล้ วผม..ผมจะเขียนจดหมายมาเล่าเรื่ องทีน่ นั่ ให้ ฟัง ” “ รักษาสุขภาพให้ ดีละ่ รู้มย..ยั ั ้ งมีใครอีกหลายคนที่รักฮานะจัง ถ้ าไม่ อยากให้ พวกเขาเสียใจ..ก็ต้องหัดดูแลตัวเอง อย่าให้ เป็ นอะไรไปอีก ” “ ผู้โดยสารขาเข้ า เที่ยวบินที่ JL401 โตเกียว..” เสียงประกาศดังซ ้าอีกหน ซาโตะลูบผมหอมเบาๆ แล้ วยิ ้มส่งให้ อีกครัง้ “ ไปเถอะลูก..” ฮานะปาดน ้าตาทิ ้ง คว้ ากระเป๋ าเป้ที่ไม่ได้ โหลดลงใต้ ท้องเครื่ องมาสะพาย
83
สองขายาวๆก้ าวอย่างเร่งรี บจนแทบจะเรี ยกได้ วา่ วิง่ ฝ่ าฝูงชนมากมาย เคย์ก้มลงดูนาฬิกาข้ อมือด้ วยหัวใจที่เต้ นรัว แทบไม่ร้ ูด้วยซ ้าว่าขับรถเร็ วอย่างนันบน ้ ทางด่วนแล้ วรอดมาได้ ยงั ไง เขารู้เพียงว่าแค่นกึ ถึงใบหน้ าหวาน ใจมันก็พาลมารอ คอยอยูท่ ี่นี่ตงแต่ ั ้ แรกแล้ ว ร่างสูงตรงดิง่ ไปที่เคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ พยายามให้ พนักงานตรงนัน้ ช่วยหาว่ามีเครื่ องขาออกนอกประเทศเครื่ องไหนบ้ างที่มีกาหนดจะออกจาก สนามบินตอนเจ็ดโมงครึ่ง ไม่ต้องเดาไปที่อื่นเลย ในเมื่อพ่อเป็ นคนจัดการทุกเรื่ อง แบบนี ้..ก็มีแต่จะส่งฮานะไปไกลจากคนอย่างเขาให้ มากที่สดุ ก็เท่านัน้ “ สักครู่นะคะ..รู้สกึ ว่าจะมี..มอสโคว์ นิวยอร์ ค แวนคูเวอร์ ..เอ่อ..แล้ วก็..” เธอเช็คเครื่ องคอมตรงหน้ าให้ เคย์แทบใจมอดไหม้ ไปกับความร้ อนรน ดวงตาคมกริ บกวาดมองทัว่ บริ เวณ แรงสะท้ อนในอกซ้ ายมันรุ นแรงคล้ ายจะหลุดออกมา อาการโหยหาแทบบ้ า มันกัดกร่อนจนรู้สกึ ถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว เงาของใครคนหนึง่ ผ่านด้ านข้ างไปอย่างกะทันหัน เคย์หนั ขวับ ตรงเข้ ารัง้ เจ้ าของข้ อมือบางให้ กลับมาหาแต่กลับเจอเพียงแค่วา่ นัน่ ไม่ใช่คนที่ใจไขว่คว้ าเลย “ ขอโทษครับ ” เขาพึมพา ปล่อยมือเด็กตัวน้ อยที่ทาหน้ างงเต็มประดา ส่วนสูงที่ใกล้ เคียงกับเสื ้อยืดสีฟ้าสดของฝ่ ายนันเล่ ้ นเอาเขาหลงเข้ าใจผิดไปชัว่ ขณะ “ ประตูทางเข้ าอยูใ่ กล้ กนั ถ้ าเดินตรงไปก็จะเจอค่ะ ” เธอรี บบอกแล้ วหัน ไปตอบคาถามชาวต่างชาติทเี่ พิ่งมาใหม่ เคย์ก้มหัวขอบคุณแล้ ววิ่งตรงไปทางที่เธอว่าอย่างร้ อนรน ในฉับพลันที่ ดวงตาเจอว่าคนรอบข้ างกาลังทยอยกลับออกมา หัวใจทีเ่ ต้ นรัวก็กลับเย็นเฉียบ คล้ ายน ้าค้ างแข็งเกาะ “ ไทระ!! ” เขาตะโกนเรี ยกร่างเล็กที่กาลังจะสวนออกไป “ อะไร! นี่มนั อะไรกัน ” หันไปถามเซจิด้วยน ้าเสียงแหบพร่าลงเห็นได้ ชดั น ้าตาของไทระกาลังยืนยันในสิง่ ที่เขากลัว
84
ซาโตะเดินเลีย่ งออกด้ วยสีหน้ าบึ ้งตึง “ ฮานะล่ะ ” เขาหันมาไล่เบี ้ยกับอีกสองคนที่เหลือ กาลังหวังเหลือเกินว่า นายจะเดินเข้ ามาบอกว่าไม่มีวนั ทิ ้งกันไปไหน บอกว่าเรื่ องไปที่อื่น ข้ ามน ้าข้ ามทะเล ไปร่วมวันมันก็แค่เรื่ องตลก บอกมาสิ เข้ ามากอดพี่ แล้ วกระซิบบอกที ..ว่ามันเป็ นแค่ฝันร้ าย..ในวันที่ไม่มีนายอยูใ่ กล้ กนั .. “ แกช้ าไปห้ านาที ” เซจิวา่ เรียบๆ “ ฮานะไปแล้ ว..ไปไกลจากพวกเรา ” เหมือนสายฟ้ าฟาดลงกลางใจ สองขาเหยียบไม่ติดพื ้นจนทังร่้ างเซลงไป ข้ างที่นงั่ ทุกอย่างรอบตัวหมุนวนกับคาตอบที่เขาได้ มา ..ช้ าไป..ช้ าไปอีกหรื อ.. เคย์ซบหน้ าลงฝ่ ามือ ในใจปวดร้ าวจนจะแตกเป็ นเสีย่ งๆให้ ได้ เสียตอนนี ้ พี่ช้า..รักนายช้ าเกิน ทอดทิ ้งหัวใจรักของนายให้ อยูล่ าพัง ขอแค่ครัง้ นี ้ กลับมาให้ พแี่ ก้ ตวั ได้ มยั ้ “ ไทระ..” เขามองใบหน้ าที่คล้ ายคลึงราวคนๆเดียวกันอย่างอ้ อนวอน “ พี่ขอร้ อง..ฮานะอยูไ่ หน..เขาไปที่ไหน..พี่จะไปตามเขากลับ ” ไทระเบือนหน้ าหนี ได้ เพียงล้ วงมือลงไปในกระเป๋ าเสื ้อ คว้ าเอาจดหมาย ฉบับเล็กขึ ้นมาแล้ วยื่นส่งให้ อีกฝ่ าย “ ฮานะฝากมาให้ พี่ก่อนไป..” เคย์มองจดหมายแผ่นเล็ก มือใหญ่รับมาด้ วยใจที่รัวเร็ ว ลายมือสวยๆตวัด เอาไว้ เมื่อไม่นาน ‘ นับจากวันนี ้ และต่อไปในวันข้ างหน้ า เรื่ องของเราเป็ นแค่เศษของอดีตที่ ไม่มีวนั ต่อติด ผมไม่เคยรู้สกึ ดีใจในเรื่ องอะไรเท่ากับการที่ได้ รักพี่ แต่ความจริ งที่ แสนเจ็บปวดในทางตรงกันข้ ามก็คือ ผมเอง..ไม่เคยเสียใจอะไรในชีวิตเท่ากับการที่ ต้ องมารักแต่พคี่ นเดียวเช่นกัน..’ ร่างสูงปล่อยน ้าตาร่วงลง หยดน ้าใสไหลซึมลงกระดาษบางเป็ นวงแต้ ม ละลายหมึกทีเ่ ขียนไว้ จนมันเลือนลาง
85
‘ สุดท้ ายนี ้..ขอให้ เรา อย่าได้ มีวนั ..พบเจอกันอีก ’ เขาถือคาทุกคานิง่ ค้ างอยูอ่ ย่างนัน้ ลาคอแห้ งเหมือนคนขาดน ้ากลาง ทะเลทราย หากขณะเดียวกันก็ร้ ูสกึ ราวกาลังจมดิง่ ลงห้ วงสมุทรลึก พยายามคว้ า เอาอากาศหายใจแต่ก็ได้ เพียงลมๆ ไทระมองมาด้ วยดวงตาเรี ยบเฉย “ ผมไม่เคยเอะใจอะไรในความสัมพันธ์ ของพี่กบั ฮานะ จนวันที่เจ้ านัน่ หนีจากไป ไม่..แม้ แต่จะปริ ปากซักเรื่ อง ปล่อยให้ ผม เดาไปเอง กังวลไปเองว่าใครจะทาให้ น้องผมต้ องเจ็บ ” ร่างเล็กสะบัดมือหนีจาก การเกาะกุมของคนด้ านข้ างที่ยื ้อเอาไว้ เพราะเริ่ มจับน ้าเสียงกราดเกรี ย้ วได้ “ จดหมายนี่ผมถือวิสาสะอ่านเอง แล้ วถ้ าไม่อยากรู้อยากเห็นขึ ้นมา ทุก อย่างก็คงจะยังเป็ นแบบเดิม พีช่ ายที่ไม่ร้ ูอะไรเลยว่าส่งน้ องไปหาความทุกข์!! ” เคย์ก้มหน้ านิง่ ก่อนจะเงยมองอีกฝ่ าย “ พี.่ .ใช้ ฮานะเป็ นเครื่ องมือเข้ าหานาย..” เซจิเงียบกริ บ ได้ แต่ยืนค้ างฟั งคาเฉลยทุกอย่าง “ ทาไมถึงเป็ นผม ” ไทระเสียงสัน่ แทบจะทรงตัวไม่อยูจ่ นต้ องทรุดลงนัง่ “ พี่รักนาย เคยรักนาย..รักมาตลอดตังแต่ ้ เรี ยนทีเ่ ดียวกัน พี่ขี ้ขลาด อ่อนแอเกินจะบอกรักนาย..เซจิร้ ูดี ” เคย์มองพื ้น จับจ้ องเลือ่ นลอยอยูอ่ ย่างนัน้ “ แต่พกี่ ลับเกลียดฮานะตังแต่ ้ แรกเจอ คิดตลอดว่าเป็ นเด็กสาส่อน มอง เขาแค่วา่ ทาไมต้ องเกิดมา ถ้ าไม่มีฮานะ พี่อาจจะไม่ต้องเสียนาย เซจิคงไม่เอาเด็ก คนนี ้มาเป็ นข้ ออ้ างให้ นายนอนด้ วย..” ไทระปล่อยน ้าตาร่ วง มองตรงมาที่ร่างสูงข้ างกายด้ วยแววตาว่างเปล่า “ วันนัน..ครั ้ ง้ แรกที่นายเห็นพี่กอดฮานะ เพราะพี่คิดว่าเป็ นนาย ทุกอย่าง ผูกมัดจนดิ ้นไม่หลุด พี่ไม่เคยคิดจะรับผิดชอบเลย อยากให้ ฮานะไปให้ พ้นจากบ้ าน อยากเป็ นคนได้ ตวั นายไว้ ซะเอง พีท่ รมานฮานะทุกอย่าง ทังค ้ าพูด ทังการกระท ้ า ไม่เคยคิดจะใส่ใจ ไม่เคยสนใจ มีแต่ดถู กู ซ ้า เอาผู้หญิงเข้ ามานอนในบ้ านต่อหน้ า
86
ต่อตาฮานะ..” เขาหันมาหาคนใกล้ ตวั แววตาทีเ่ คยร้ ายกาจอ่อนยวบลงจนคล้ าย คนอ่อนแอเข้ าไปทุกที ไม่ต้องพูดก็ชดั เจนว่าตอนนี ้เขาทรมานแค่ไหนกับทุกสิง่ “ ครัง้ สุดท้ ายที่ฮานะไข้ ขึ ้นมาทีบ่ ้ าน พี.่ .ทาอะไรน้ องผม ” ดวงตาเรี ยบเย็น จ้ องกลับ ฟั นคมเม้ มริ มฝี ปากแน่นจนสีเลือดคัง่ ไปหมด “ พี.่ .” เคย์ปล่อยน ้าตาร่วงอย่างไม่อายใคร ไม่สนว่าที่ตรงนันคนจะเยอะ ้ หรื อเปล่า “ ข่มขืนฮานะ.. ” เพี๊ยะ!! ฝ่ ามือบางสะบัดเข้ าเต็มใบหน้ าซีกซ้ ายของอีกฝ่ ายพร้ อมๆกับที่หยาด น ้าตาของคนกระทาไหลพรั่งพรู ดวงตาหวานแดงก่าเพราะความเสียใจที่แล่นเข้ า เกาะกุม สะอึกสะอื ้นจนตัวโยนกับทุกคาตอบทีม่ นั แจ่มแจ้ ง ฮานะจะเจ็บแค่ไหน จะ เสียใจแค่ไหน ทนอยูก่ บั เรื่ องราวแบบนี ้มานานเท่าไหร่ เก็บเงียบคนเดียวไม่ยอม บอก ทาทีวา่ ตัวเองมีความสุขเพราะไม่อยากให้ ใครห่วง “ เลว! สารเลว!! ” ไทระต่อว่าทังน ้ ้าตา “ ขอโทษ..พี่..ขอโทษ..” เคย์เองก็กลับร้ องไห้ ไม่แพ้ กนั แก้ มด้ านหนึง่ ชาไป ทังแถบแต่ ้ ก็ยงั น้ อยกว่าความเจ็บที่เขาทาใส่คนๆหนึง่ มาโดยตลอด ตอนนี ้ทุกความ สนใจของคนในสนามบินที่เดินอยูใ่ กล้ ๆหันมาทางพวกเขาสามคนเป็ นตาเดียว “ ขอโทษตอนนี ้แล้ วมันหายมัย!! ้ พี่ทาอะไรไม่ร้ ูจกั คิด แล้ วที่รับปากมัน่ เหมาะว่าจะดูแล จะเอ็นดูฮานะให้ เท่ากับที่ผมทาให้ ..มันคืออะไร!! โกหกทาไม!! ” เสียงสัน่ พร่าโพล่งออกมา เงื ้อฝ่ ามือจะตบเข้ าให้ อีกหนแต่หยดน ้าตาที่ฝ่ายนัน้ ปล่อยมันริ นลงพื ้นกาลังบอกว่าคนๆนี ้ได้ รับผลที่ตวั เองกระทาแล้ ว เซจิไม่พดู อะไรสักคา ได้ แต่เดินเข้ าประคองร่างเล็กที่หมดเรี่ ยวแรง สิ ้นหวัง ทุกอย่างแม้ กระทัง่ กาลังใจ
87
“ ผมปล่อยฮานะไปตกนรก! เห็นรอยยิ ้มของพี่ ทังที ้ ่ไว้ ใจ ทังที ้ ่คดิ ว่าจริ งใจ ทาไมถึงทากับพวกผมได้ ลง! เห็นฮานะเป็ นตัวอะไร เป็ นที่ระบายเหรอ! เป็ นตัว ปลดปล่อยเหรอ! ” เคย์หลับตาลงอย่างเจ็บปวด ปล่อยให้ อีกฝ่ ายต่อว่าด้ วยความจริ งที่ไม่คิด จะปฏิเสธ “ พี่ผิด พี่ร้ ู ไทระช่วยพีห่ น่อยเถอะนะ พี่จะขอแก้ ตวั ..” เขายอมทีจ่ ะหน้ า ด้ านหน้ าทนเพียงเพื่อไขว่คว้ าคนๆเดิมกลับมาหาอ้ อมอกได้ อกี ครัง้ จะให้ ทมุ่ อะไรเท่าไหร่ก็ยอม จะให้ กลายเป็ นอะไรที่ตา่ ต้ อยเพียงดินก็ยินดี ขอแค่คนที่โหยหากลับมาอีกครัง้ กลับมาเป็ นพระจันทร์ ดวงน้ อย กลับมาให้ โอกาส ให้ คนโง่เขลานี่ได้ เป็ นกระต่ายด้ อยค่า แหงนมองเพียงจันทร์ จนวันตาย..ก็พอ “ พี่คิดว่านี่เป็ นละครเหรอ ส่งบทไปแล้ วโต้ กลับมา ตบหัวแล้ วคิดจะลูบ หลัง จะเดินไปบอกว่าขอให้ เรื่ องมันแล้ วกันไปอย่างนันได้ ้ ใช่มย! ั้ ” “ ไม่..ตอนนี ้มันไม่ใช่..” “ จะบอกให้ ร้ ูไว้ วา่ ผมไม่สนว่าตอนนี ้พี่จะรักน้ องผมยังไง! จะพร่ า พรรณนาว่าขาดไม่ได้ แค่ไหน มันเรื่ องของพี่ หัวใจของพี่.. ” ไทระกระชากจดหมาย ออกมาจากมือของอีกคน ขยาทิ ้งจนยับเยินแล้ วปาใส่ใบหน้ าคมด้ วยแรงโทสะ “ จะไม่มีใคร! บอกเรื่ องของฮานะกับพี่เด็ดขาด จบกันแค่นี ้! สิ ้นสุดกันแค่ นี ้ ผมจะไม่ให้ ฮานะกลับมาที่นี่อกี ถ้ าคิดว่าพี่มีปัญญามากพอ ก็เชิญหาเลย! เชิญ ตามสบาย จะหาทังชี ้ วิตก็ตามใจ! ” คาตอกหน้ านัน่ ตวาดก้ อง ก่อนที่เจ้ าตัวจะ หุนหันวิ่งออกไปทังน ้ ้าตา ไม่สนใจอะไรรอบข้ างอีกแม้ แต่น้อย “ ไทระ! ” เคย์ลกุ พรวดขึ ้นคว้ าข้ อมือบางแต่กลับจับได้ เพียงไอเย็นของลม บางเบา ตอนนี ้มีเพียงพี่ชายคนเดียวทีย่ ืนนิ่งอยูก่ บั ที่ด้วยสายตาทีท่ อแววผิดหวัง อย่างโจ่งแจ้ ง “ พี.่ .ขอร้ อง บอกมาทีวา่ ฮานะอยู.่ .”
88
“ แกทาตัวเอง เคย์ ทุกอย่างแกก็ร้ ูอยูแ่ ล้ วว่าไม่มีทางเอาตัวไทระไปได้ แก ก็ยงั จะทาลายคนที่รักแกอย่างไม่มีข้อแม้ แบบนันได้ ้ ลง ” เซจิแทรกขึ ้น ส่ายหัวช้ าๆ เพื่อบอกปั ดทุกเรื่ องทีจ่ ะออกมาจากปากของน้ อง “ สงสารเขาบ้ าง ให้ ฮานะได้ พกั ใจจนกว่าจะหาคนใหม่ทดี่ ีกว่าแก ” เคย์ทรุดตัวลงพิงพนักเก้ าอี ้อย่างไร้ แรง ดวงตามองแผ่นหลังของอีกฝ่ าย เดินออกไปโดยไม่คดิ เหลียวหลังมามองแล้ วก็ต้องหัวเราะเยาะตัวเอง สมเพช เวทนาในความโง่ รู้รึยงั เข้ าใจรึยงั วันที่กลัน่ แกล้ งฮานะไว้ วันที่ เจ้ านัน่ ไม่มีใครให้ หนั ไปพึง่ พิง วันที่ต้องร้ องไห้ อยูล่ าพัง เฝ้ ารอความหวังทีเ่ ลือนลาง ..ย้ อนกลับมาหมดหรื อยัง.. ..ได้ รับบทเรี ยนทุกอย่างคืนหรื อยัง.. ...... ทันทีที่กลับมาถึงบ้ านหลังใหญ่ ไทระก็วิ่งขึ ้นไปบนห้ อง ไม่ฟังคาเรียกหา ของอีกคนทีต่ ามมาด้ วยความเป็ นห่วงสุดใจ มือบางกระชากประตูเปิ ดแล้ วตรงดิ่งไปรื อ้ กระเป๋ าใบโตออกมากอง ทึ ้ง เสื ้อผ้ าทุกชุดที่แขวนไว้ โยนส่งมากองบนพื ้นแล้ วจับยัดบางส่วนใส่ลงกระเป๋ า “ ไทระ จะไปไหน ” เซจิทเี่ พิ่งเข้ ามาถึงตกตะลึงจนก้ าวขาแทบไม่ออก “ ไปให้ พ้นจากที่นี่ ผมเจ็บ! เจ็บมาพอแล้ ว ” เสียงหวานพร่ า กวาดของทุก อย่างลงมาใส่ในช่องว่างที่ยงั เหลือ อีกฝ่ ายถลันเข้ ายื ้อแย่งทุกสิง่ รื อ้ ค้ นเอาข้ าวของ ออกมาตังด้ ้ านนอกด้ วยความไม่เข้ าใจ “ อย่ามายุง่ นะคุณเซจิ! ” ไทระตวาด ผลัก อกกว้ างออกห่างแล้ วรวบของที่เหลือค้ างลงกระเป๋ า “ ไม่ให้ ! ฉันไม่ให้ นายไป เราคุยกันรู้เรื่ องแล้ วนี่ ทาไมเอาเรื่ องคนอืน่ มา..” “ เรื่ องคนอื่นเหรอ! ” กระแทกของดังโครม น ้าตาไหลด้ วยความน้ อยใจ
89
“ ฮานะเป็ นน้ องผม พี่เคย์เป็ นน้ องคุณ ทุกคนคือคนอื่นงันเหรอ! ้ ใจคุณมัน ทาด้ วยอะไร! ” เซจิสวมกอดร่างบางไว้ แน่น ซุกหน้ าลงกับคนที่ทงดิ ั ้ ้นทังข่ ้ วนจนได้ แผล แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย “ ฉันไม่ได้ จะหมายความว่าอย่างนัน้ ขอร้ อง..ไทระ ” เรี่ ยวแรงที่น้อยนิดขืนเอาตัวเองออกจากอ้ อมกอดด้ วยความโกรธเคือง “ คุณโกหก! วันนันที ้ ่ผมเคยถามว่าพี่เคย์คิดอะไรกับผม..คุณก็โกหก!! ถ้ า เพียงแต่คณ ุ จะไม่เห็นแก่ตวั ถ้ าเพียงคุณบอก ผมจะงี่เง่าส่งน้ องไปหาคนที่มใี จรัก แต่คนอื่นงันเหรอ! ้ ” คนฟั งสัน่ หัว รัง้ อ้ อมแขนให้ แนบร่างเข้ าหากันมากขึ ้น “ ขอโทษ ฉัน..ตอน นันฉั ้ นไม่อยากเสียนาย เข้ าใจบ้ างมัย้ คิดบ้ างรึเปล่าว่าฉันกลัว พวกนายเรี ยน ด้ วยกัน มีความสัมพันธ์กนั แบบไหน แค่คิดฉันก็ทนไม่ได้ ..” ไทระเม้ มปากแน่น น ้าตาร่วงอาบสองข้ างแก้ มจนชุ่มไปทังใบหน้ ้ า “ แล้ วทาไม คุณจะบอกอะไร..” เซจิดงึ ตัวอีกคนเข้ าหา จับจ้ องลงไปในแววตาหม่นหมอง มืออุน่ เลือ่ นมา จับแขนเรี ยวแล้ วสอดนิ ้วเข้ าประสานกับมือเล็ก “ ฉัน..รักนาย..ไทระ ” ดวงตากลมเบิกกว้ าง สองขาชะงักนิ่งจนขยับตัวไม่ได้ “ โกหก..” “ ฉันพูดจริ ง! ” เขารัง้ ข้ อมือเล็กขึ ้นมาจับไว้ แนบแน่น สายตาจริ งจังจนเล่น เอาคนที่โมโหน ้าหูน ้าตาร่วงอยูเ่ มือ่ ครู่เงียบเป็ นปลิดทิ ้ง “ คุณเคยบอกซะที่ไหน พูดแต่ขอโอกาสๆ ” ไทระแย้ งเสียงแข็ง สะบัดมือ ออกแล้ วคว้ าเสื ้อผ้ ายัดลงตามเดิมแต่ก็ไร้ ผลเพราะไอ้ คนบ้ าข้ างกายมันจับรื อ้ ทุกที “ ก็ฉนั พูดแล้ วไง ” มือใหญ่แย่งเอากระเป๋ าเปล่าๆออกมาแล้ วโยนไปวาง บนเตียง สองแขนตวัดร่างบอบบางเข้ ามาซุกในอ้ อมกอด ตรึงตัวไว้ แน่นไม่ปล่อย “ รักๆๆๆ ได้ ยินรึยงั ว่ารัก..” เขาพร่ าลงข้ างหู “ คนขี ้โกหก พูดออกมาร้ อยหนก็ไร้ ประโยชน์ร้อยหน รู้เอาไว้ ซะเลย ”
90
“ ปั ดโธ่ไทระ! ทาไมดื ้อแบบนี ้! ” ก้ มลงหอมแก้ มนวลฟอดใหญ่ เลยถูกปิ ด ท้ ายไปด้ วยฟั นคมทีง่ บั ลงเต็มเหนี่ยวตรงบ่ากว้ าง เล่นเอาปล่อยตัวไปแทบไม่ทนั ไทระเดินหนี หอบของใช้ สว่ นตัวมาใส่ลงกระเป๋ าจนมันล้ นออกมาเลย พาลรูดซิปปิ ดไม่ได้ เซจิทยี่ ืนถอนใจอยูน่ านถึงได้ เดินเข้ ามาช่วย “ คนไม่เรี ยบร้ อย..” เขาพึมพา รื อ้ เสื ้อตัวใหญ่ๆออกใหม่แล้ วพับเก็บลงให้ ตามเดิมท่ามกลางความประหลาดใจของฝ่ ายที่นงั่ มอง ร่างสูงไม่ยิ ้มเลยแม้ แต่นดิ ได้ แต่ก้มหน้ าก้ มตาจัดแจงจนเก็บของทุกอย่าง ได้ หมด เขาหิ ้วกระเป๋ าใบโตมาถือแล้ วเดินนาออกไปนอกห้ อง “ ไม่ต้องสงสัย ถ้ าฉัน รัง้ แล้ วนายจะอยูด่ ้ วยงันเหรอ ้ ไม่มีทางใช่มยั ้ ” เขาพ้ อ แววตาหม่นลงจนไม่นา่ เชื่อ ไทระเองก็ไม่ปริ ปากออกมาตลอดทางลงด้ านล่างกระทัง่ เข้ ามานัง่ คูก่ นั บนรถ ใบหน้ าสวยเมินหนีไปที่อื่น นัง่ เล่นมองสองข้ างทางที่ผา่ นไวๆจากทาง หน้ าต่างโดยไม่มใี ครเอ่ยอะไรออกมาทาลายความเงียบแม้ แต่คนเดียว รถคันสวยมาหยุดสนิทที่หน้ าบ้ านหลังเล็ก ไทระมองสวนไม้ ดอกด้ านนอก ทีย่ งั คงบานสะพรั่งแบบเดิมเหมือนเมื่อครัง้ ก่อนหน้ าจะย้ ายไปเพราะความเจ้ ากี ้เจ้ า การของคนข้ างๆที่เป็ นฝ่ ายสัง่ ให้ ลกู น้ องมาช่วยดูแล เจ้ าแมลงตัวน้ อยกระพือปี ก บางใสอยูท่ วั่ บริ เวณทาให้ บรรยากาศเก่ายามที่ตวั เองกลับมาบ้ านแล้ วใครบางคน วิ่งมารับด้ วยใบหน้ ายิ ้มแย้ มกับแป้งขนมฟุ้งบนหัวผุดขึ ้นมาในความทรงจา ..ไม่นา่ เกิดเรื่ องแบบนี ้ขึ ้นตังแต่ ้ แรก.. ..พี่โง่มากใช่มย..ฮานะ.. ั้ “ ขอบคุณทีม่ าส่ง ” ร่างเล็กดึงประตูรถให้ เปิ ดออก ขาเรี ยวกาลังจะก้ าวลง แต่สมั ผัสเย็นๆที่คอก็ทาให้ นกึ ขึ ้นได้ มือบางลากกระเป๋ าลงมากองบนพื ้น ก่อนที่จะ ควานนิ ้วลงไปล้ วงเอาสร้ อยทองคาขาวที่ห้อยติดคอไว้ ตลอดออกมา “ ฝากไปให้ น้องของคุณด้ วย ” เสียงประชดกลายๆพูดบอกด้ วยความไม่ พอใจ ออกแรงกระตุกเพียงนิด สายสร้ อยเส้ นสวยก็ขาดสะบัน้
91
เซจิรับเอาของจากมือนุม่ เพิ่งจะรู้จากปากก็วนั นี ้ว่าที่เขาสงสัยเรื่ องสร้ อย ไทระไปเอามาจากไหน ไม่ยกั รู้เลยว่าไอ้ เคย์จะแอบมอบมันให้ กบั คนของเขา ซ ้ายัง ทาทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น “ ฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี ้อย่าลืมไปทางานล่ะ ” เขาเปรย ขึ ้นด้ วยอารมณ์ขนุ่ มัวแล้ วขับรถออกไป ดวงตาคมเหลือบมองฝ่ ายที่เดินเข้ าบ้ านไปด้ วยความเป็ นห่วง พอทิ ้ง ระยะห่างมาได้ ซกั หน่อยก็จดั การลดกระจกด้ านข้ างลง “ อยูด่ ีไม่วา่ ดี หาเรื่ องให้ ศัตรูเพิ่ม ” เสียงทุ้มสบถ รับรู้ได้ ถงึ ความไม่พอใจแม้ วา่ จะเป็ นเรื่ องเก่าๆ เซจิขว้ างสร้ อยราคาแพงลงไปข้ างทาง สายแวววาวระยิบระยับจากการ ถักเม็ดทองหลอมเป็ นเส้ นด้ วยมือต้ องแดดตอนเทีย่ งเป็ นประกาย ก่อนที่จะหล่นลง ไปในท่อน ้าด้ านล่างอย่างพอเหมาะพอดี ..เท่านี ้ก็สิ ้นเรื่ อง.. ................................................................................ เสียงนาฬกิ าปลุกตรงหัวเตียงทาให้ มือบางป่ ายขึ ้นไปกดปิ ดด้ วยความ งัวเงีย ใบหน้ าสวยแนบอยูก่ บั หมอนนุม่ เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆลืมตื่นแต่แล้ วก็ หลับลงไปใหม่ อากาศยามเช้ าของช่วงใกล้ ฤดูหนาวพัดเอาความเย็นมากับสายลม เอื่อยเฉื่อยตรงข้ างหน้ าต่าง ซ ้ายังหอบแดนดีไลออนที่ฮานะโปรยเมล็ดทิ ้งเอาไว้ และ ตอนนี ้มันก็บานสะพรั่งจนกระจายเต็มสวนไปหมด ไทระขยี ้ตายิกๆ ปิ ดปากหาววอดด้ วยความที่ไม่อยากตื่น ผ้ าปูเตียงนุม่ ลืน่ นี่ก็ช่างแสนจะสบายจนลุกแทบไม่ขึ ้น “ ฮานะ..อีกสิบนาทีคอ่ ยมาปลุกพี่นะ..” ร้ อง บอกออกไปเพราะความเคยชินแล้ วพลิกตัวไปลากหมอนข้ างมากอด ความเงียบเป็ นคาตอบรับ ทุกอย่างรอบตัวดูจะไร้ เสียงไปหมด ได้ ยินเพียง ใบไม้ ไหวที่เสียดสีกบั หน้ าต่างห้ องนอน
92
ไทระลืมตาขึ ้นเชื่องช้ า หัวใจเจ็บแปลบเมื่อนึกขึ ้นได้ วา่ ตอนนี ้..ในบ้ านหลัง เล็กนี่มีเพียงเขาอยูล่ าพัง แววตาหม่นแสงปรายมองนาฬิกาแล้ วพบว่ายังเหลืออีก หลายชัว่ โมงกว่าจะถึงเวลาเข้ างานตอนแปดครึ่ง แต่ให้ ขม่ ตานอนต่อ..ก็คงจะหลับ ไม่ลง “ ตื่นดีกว่ามัง..” ้ ถึงจะเจ็บ ถึงจะห่วงสุดใจ แต่พี่ควรจะปล่อยนายเสียที แค่เท่าทีข่ ดี ทางเดินให้ จนนายไม่ทนั ใครก็มากเกินพอ คงเป็ นทางเดียวที่พี่จะช่วยนายได้ อีกหน ..พีจ่ ะรอ..จนกว่านายจะกลับมา..และให้ รอยยิ ้มกับพี่..จากใจจริ ง.. ร่างเล็กเดินไปจัดการกับสภาพที่ดเู หมือนจะทาน ้าตาท่วมหมอนไว้ เมื่อ ตอนกลางคืน นัยน์ตาสีเข้ มแดงก่าจนต้ องหาอะไรมาประคบ ไทระหัวเราะเยาะ ตัวเองด้ วยความรู้สกึ เวทนากับความอ่อนแอยามขาดน้ อง ทังที ้ เ่ ขาไม่ใช่เหรอที่เป็ น ฝ่ ายมองคนผิดแล้ วผลักฮานะไปหาเรื่ องทุกข์ใจ เสียงมือถือที่วางทิ ้งไว้ บนโต๊ ะดังติดต่อกัน ขาเรี ยวก้ าวเข้ ามาคว้ ามันไว้ แล้ วกดรับสาย มือข้ างหนึง่ สาละวนเช็ดผมที่ชมุ่ ไปด้ วยน ้า กลิน่ หอมของแชมพูอวล อยูร่ อบห้ องพอๆกับผิวที่อบร่าไปด้ วยกลิน่ เย็นของลาเวนเดอร์ “ ไทระพูดครับ..” ‘ พี่ไทระ..เอริ เองนะ ’ คนฟั งเลิกคิ ้วขึ ้นอย่างสงสัย หมุนตัวกลับมานัง่ บนเตียงหลังดึงชุดออก จากตู้มาเตรียมไว้ แล้ ว ‘ พี่ฮานะไปไหนไม่ร้ ู..โทรไปก็ไม่รับสาย พอดีคืนวานเอริ ปิดเครื่ อง..พี่เขา โทรมาเอริ เลยไม่ได้ รับ ’ “ อ้ อ..” ไทระพยักหน้ าหงึกหงัก ‘ พี่จนุ ยังไม่พร้ อมจะคุยกับพี่ฮานะ เลยให้ เอริ โทรถามว่าเป็ นยังไงบ้ าง..’ “ ทาไมถึงไม่พร้ อมคุย ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า..” ‘ ไม่ได้ ทะเลาะอะไรเลย แต่เรื่ องนี ้พี่คงต้ องถามพี่ฮานะดูเอาว่าอยากจะ เล่านอกเหนือไปจากนี ้รึเปล่า เอริตดั สินแทนไม่ได้ หรอกครับ ’
93
ไทระถอนใจเชื่องช้ า คว้ าหมอนนุม่ มากอดเป็ นหลักยึดไม่ให้ หวั ใจมันรู้สกึ เคว้ งคว้ างไปมากกว่าที่เป็ น “ เอริ ..ฮานะไปเรี ยนต่อน่ะ แล้ วก็คงจะทาเรื่ องลาออก จากโรงเรี ยนด้ วย สงสัยจะบอกคืนทีโ่ ทรไปหาล่ะมัง้ ตอนนี ้เขาคงถึงที่นนั่ แล้ วล่ะ ” ปลายสายเงียบกริ บ ทุกอย่างนิ่งไปนาน “ พี.่ .ขอโทษนะที่ไม่ได้ บอก..” ‘ เอริ คิดว่า..พี่จนุ คงเสียใจมาก ’ น ้าเสียงหวานสัน่ เครื อ ...... มือที่ถือโทรศัพท์แนบหูอยูอ่ อ่ นแรงจนแทบจะทิ ้งร่วง ริ มฝี ปากบางเม้ ม แน่นกับคาตอบที่ได้ เพราะตัวเองสนิทกับพี่ฮานะมากกว่าใคร รู้สกึ ใจหายวาบจน ทังตั ้ วโหวงเหวงเมื่อคิดถึงระยะทางที่หา่ งกันไกลสุดผืนฟ้ า ..ทังที ้ ่ยงั ไม่ได้ คยุ กันก่อนเลย.. “ ไม่เป็ นไรครับ ถ้ าเป็ นแบบนี ้ พีฮ่ านะตัดใจได้ ก็คงดี เอริ จะบอกพี่จนุ เอง ” ‘ ขอโทษจริ งๆนะเอริ บอกจุนว่าอย่าคิดมากนะ ยังไงซะ ซักวันฮานะก็ต้อง กลับมา ’ เอริ ปล่อยน ้าตาร่วงเผาะด้ วยความน้ อยใจก่อนจะวางสายไปแล้ วกลับมา นัง่ กอดเข่าบนเตียงเล็กๆที่พฮี่ านะมักจะมานอนเล่นด้ วยเสมอ “ เป็ นไงเป็ นกัน ยังไงพี่จนุ ก็ต้องรู้ ” เสียงใสพึมพา กลันใจกดเบอร์ ้ ไปหาพี่ ...... ร่างสูงโปร่งเงยมองแสงแดดยามเช้ าที่สอ่ งทะลุใบหนาของต้ นเชอร์ รี่ลงมา ตรงดินด้ านล่าง ฝ่ ามือใหญ่ยกผ้ าผืนนุม่ ขึ ้นซับเหงื่อที่ผดุ พราวแล้ วจัดการเขี่ยดิน กลบลงไปที่โคนต้ นกล้ าของซากุระน้ อยๆ
94
ฮานะ..ดอกไม้ ที่แสนสวยก็ควรจะแทนด้ วยกลีบสีชมพูออ่ นที่ไม่วา่ ใครก็ ต้ องชื่นชม จะปลูกมันไว้ อย่างนี ้เพื่อบอกคารักทีม่ ีให้ ไม่วา่ ใครจะชมดอกไม้ นี่กี่ครัง้ กี่หน ไม่วา่ ใครจะถือสิทธิ์ยดึ ครองไปเป็ นของตนแล้ วหวงห้ ามเท่าใด ..แต่ฮานะ..ก็ยงั เป็ นฮานะ.. ..เป็ นดอกไม้ ที่งดงาม..และมีคา่ สาหรับคนปลูกคนนี ้ตามเคย.. “ ขยันแต่เช้ าเลยว่ะ..ลูกชายฉัน ” น ้าเสียงเหน็บแนมเล็กๆส่งมาพร้ อมกับ มือถือที่ลอยละลิว่ มาหา ทาเอาจุนคว้ าแทบไม่ทนั “ ถ้ าเสียไปนะพ่อ! เข้ าเมืองไปกับผมเลย ให้ ตาย เล่นพิเรนทร์ ” เขาบ่น เป็ นชุดแต่ถึงอย่างนันก็ ้ ยงั หัวเราะได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเบอร์ จากสายที่โทรเข้ า “ เอริ ..” เสียงทุ้มกรอกลงไปด้ วยความกระตือรื อร้ น “ ฮานะเป็ นยังไงบ้ าง มีความสุขดีใช่มยั ้ ” จุนถามรัวเร็ว ไม่คาดหวังอะไร ทังนั ้ น้ นอกจากคาตอบดีๆสักประโยคที่แลกมาด้ วยการเสียสละอย่างสุภาพบุรุษ โง่เง่าที่ยอมให้ ศตั รูเอาหัวใจไปครอง ‘ เอ่อ..’ “ เฮ้ ..อย่ามาอมพะนายักแย่ยกั ยัน..เดี๋ยวเตะให้ เลยไอ้ น้องบ้ า ” ทางนันเงี ้ ยบจนจุนจับสังเกตได้ เสียงถอนหายใจที่อีกฝ่ ายพยายามให้ เบา แล้ วแต่มนั ก็ยงั เล็ดลอดเข้ ามา “ เอริ ! ฮานะมีอะไรงันเหรอ ้ ” ‘ พี่จนุ อย่าเสียใจนะ ’ เสียงเล็กๆว่ามา “ ก็แล้ วมันทาไมล่ะ ” ใจคนฟั งชักอยูไ่ ม่สขุ ‘ ก็..ก็พี่ฮานะ..’ “ ฮานะทาไม..” ‘ ไปต่ างประเทศเมื่อวาน..ตอนเช้ า..’ ทันทีที่ได้ ยินทุกประโยคอย่างชัดเจนจากน้ องเพียงคนเดียว คนที่หนีมาทา ใจถึงที่ไกลตาก็กลับทรุดลงนัง่ พิงลาต้ นหนาอย่างหมดแรง ฝ่ ามือกุมอกซ้ ายทีใ่ จมัน
95
เต้ นเร่าคล้ ายจะปะทุ “ ไม่จริ ง ฮานะจะไปทาไม เขา..อย่างน้ อยเขาก็ต้องบอกพี่ ไม่ใช่ไปไม่ลา ” ‘ ก็พี่ปิดมือถือใช่มยล่ ั ้ ะ..’ “ แต่..” จุนส่ายหัวปฏิเสธความจริ งที่ได้ ฟัง ..ถ้านายจะไปเรี ยนต่อเพราะอยากเรี ยนจริ งฉันก็ดีใจ.. ..แต่ถา้ ไปเพราะต้องการหนีใครซักคน..ช่วยเห็นแก่ฉนั ที .. ไม่เห็นใจ ไม่สนใจกันเลยเหรอฮานะ ทิ ้งฉันไป เพราะความผิดหวังจาก ใครอีกคน แล้ วเราจะเจอกันได้ ยงั ไง จะได้ มองหน้ ากันอีกเมื่อไหร่ ..คนอย่างฉันจะมีปัญญาไปตามหานายถึงที่นนั่ เหรอ.. ‘ พี่จนุ ..ไม่เป็ นไรนะ..’ เอริ ทกั มาอย่างนึกห่วง จุนเงยมองแสงสีส้มระเรื่ อที่ทาบเงาลงมากับใบต้ นซากุระที่เพิ่งจะได้ ลง มือกลบดินลงไปให้ แน่นเมื่อครู่ เขาลูบลาต้ นมันแผ่วเบา ดวงตาสีเข้ มร้ อนผ่าวก่อน จะพร่ามัวไปด้ วยหยดน ้าใสที่ไหลลงแล้ วริ นกลบหน้ าดิน ซึมหายไปแทนน ้าที่จะใช้ “ ไม่เป็ นไร..พี.่ .ไม่เป็ นอะไร..” เขาเค้ นเสียงออกมาอย่างยากเย็น ก็แค่เสียใจ..เสียใจที่สดุ ทาไมนายเลือกที่จะหนีไป ทาไมนายไม่นกึ ถึงคน ที่รออยูข่ ้ างหลังเลย รู้มย..รู ั ้ ้ บ้างรึเปล่า ว่าใจคนคอยมันเจ็บปวด ‘ พี่จนุ อย่าร้ องไห้ ’ เอริ ห้ามเสียงเครื อไม่แพ้ กนั ‘ เอริ ก็รักพีฮ่ านะไม่ต่าง จากพีจ่ นุ นะ ’ “ ฮานะ..ลาออกไปรึยงั ” เขากลันใจถามไป ้ ‘ ยัง..แต่คงจะมาจัดการเรื่ องโรงเรี ยนอยูด่ ี อย่าเสียใจเลยนะพี่จนุ พี่ไทระ บอกว่า เดี๋ยวพี่ฮานะก็กลับมา ’ “ เมื่อไหร่ละ่ เอริ พี่ต้องรอถึงเมื่อไหร่ ถึงพี่ไม่ได้ เขามา แต่ได้ แค่เห็นหน้ าก็ ยังดี แล้ วนี่..พีห่ า่ งกับเขามากแค่ไหน นายก็ร้ ู ปลอบใจพี่ไปมันก็ไม่ได้ ผล หัวใจเขา รักคนๆเดียว เขายอมทิ ้งคนอื่นเพราะคนๆเดียว..”
96
ไม่รักก็ไม่เคยคิดจะว่า แต่ทาไม่ร้ ูไม่เห็น ไม่สนถึงหัวใจของฉัน หลงลืมไป จนไม่มองถึงคนทีย่ งั รอ..มันเจ็บเกิน “ เอริ ..พี่จะสอบเข้ าที่นี่..” จุนตัดสินใจเด็ดขาด ‘ เอ๋..หมายความว่ายังไง ’ “ นายจะอยูโ่ ตเกียวต่อก็ตามใจ..แต่พี่จะมาอยูก่ บั พ่อที่นี่ ” ‘ แต่วา่ ..’ “ ถ้ าพี่อยูท่ เี่ ดิม พี่ก็ต้องเจ็บซ ้าไปซ ้ามา จะเอายังไง จะอยูก่ บั พี่กบั พ่อหรื อ จะอยูค่ นเดียว ” ‘ ก็ได้ ..’ ปลายสายรับคาเสียงอ่อย “ ต่อจากนี ้ไปพี่จะไม่กลับโตเกียว ถ้ าตัดใจจากฮานะไม่ได้ พี่จะไม่กลับไป เหยียบที่นนั่ ” ใจร้ าย นายใจร้ ายกับฉันเกินไป ถ้ าคนอย่างฉันหายไปซักคน ..ทุกอย่างก็คงจบ.. ...............................................................................
97
Chapter 33 สองขาเพรียวที่กาลังจะก้ าวลงจากบันไดหยุดนิ่งกับภาพวาดบนผืนผ้ าใบ กลางห้ องรับแขก พูก่ นั และขวดสีถกู วางไว้ เรี ยบร้ อยทีม่ มุ หนึง่ ริมหน้ าต่าง ชัว่ วูบ เท่านันที ้ ่ดวงตาหลอกไป ความเคยชินยามมีรอยยิ ้มสดใสทักทายมาแล้ วหันไปจรด ปลายเส้ นอ่อนช้ อยลงผืนผ้ าทาให้ ไทระต้ องเบือนหนี เขาตรงเข้ าไปคว้ าเอาผ้ าคลุมสีขาวสะอาดมาบังของทุกชิ ้นทีจ่ ะทาให้ หัวใจโหยหาน้ องชายคนเดียวไปมากกว่านี ้ เก็บของทุกอย่างในบ้ าน ทังหนั ้ งสือ ทัง้ งานฝี มือ รวมไว้ ในห้ องโทนฟ้ าอ่อนของฮานะ ก่อนจะจัดการลงกลอนปิ ดเอาไว้ ชัว่ คราวจนกว่าเจ้ าของจะกลับมา..ทังที ้ ่ไม่ร้ ูวา่ เมื่อไหร่ ไทระถอนใจเชื่องช้ า เดินออกนอกบ้ านแล้ วล็อคประตูพร้ อมกับที่ดวงตา เห็นใครคนหนึง่ ยืนคอยอยูต่ รงหน้ าสวน ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่ดดู ีทกุ กระเบียดนิ ้วยืนทาหน้ าไม่ร้ ูไม่ชี ้เมื่ออีกฝ่ าย มองมาอย่างคาดคันกั ้ บการปรากฏตัวในยามเช้ าตรู่หน้ าบ้ านคนอื่น “ กลัวว่านายจะสาย ก็แค่มารับ..” “ งันเหรอ..” ้ ไทระลากเสียงยาว มองค้ อนกับคนที่ทาอ้ างว่านีเ่ ป็ นเรื่ อง ธรรมดาระหว่างเจ้ านายที่มีน ้าใจกับลูกน้ องในอาณัติที่ไม่มีรถขับ “ ถ้ าจะเมตตา กว่านี ้ก็ชว่ ยซื ้อรถให้ ผมขับจะเป็ นพระคุณอย่างสูง ” สัพยอกเล็กน้ อย เปิ ดประตูรถ ขึ ้นไปนัง่ คูด่ ้ วยรอยยิ ้มที่เผลอไปทาให้ คนจ้ องมองใจชื ้นขึ ้นง่ายดาย “ ซื ้อให้ ไม่ดีหรอกครับคุณหนู นอกจากจะไม่มีคนคอยขับรถให้ แล้ ว กลัว ว่าคนใจร้ อนแบบนี ้จะเสยเสาไฟเข้ าให้ ซกั วัน ” เซจิเปรยขึ ้นแล้ วหันไปคว้ าเอา เอกสารโครงการใหม่ยื่นให้ คนข้ างกาย “ ก็ดีนะ ผมสบายไปเลย มีคนใช้ สว่ นตัว ” ดวงตาสีเข้ มมองค้ อนไปหนที่ ไอ้ หมอนี่สบประมาทกันก่อนจะก้ มลงอ่านเนื ้อหาตรงหน้ า
98
“ ตอนนี ้ฉันคิดว่าจะทารี สอร์ ท ธุรกิจท่องเที่ยวกาลังบูมก็เลยอยากขยายที่ ทางหน่อย ว่าจะให้ นายช่วยออกแบบแปลนโครงสร้ างให้ ” เขามองตรงไปยังถนน ท่าทางเงียบขรึมเวลาพูดงานเป็ นเสน่ห์อย่างหนึง่ ที่ทาให้ ไทระเผลอมองเพลิน “ อือ..อยากได้ วนั ไหนครับ ” ฝ่ ายที่ได้ สติก่อนเพราะร่างสูงหันมาแบบ ไม่ให้ ตงตั ั ้ วรี บก้ มหน้ าก้ มตาดูแฟ้ มงานบนตักโดยที่ไม่ร้ ูเลยว่าไปจุดรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์ เพทุบายบนใบหน้ าคมเข้ มนัน่ เข้ าแล้ ว “ นายลองไปดูที่กบั ฉันก่อนมัย้ จะได้ ออกแบบให้ เข้ าบรรยากาศด้ วย ” ไทระพยักหน้ า “ ผมว่างทุกวันอยูแ่ ล้ ว ถ้ าเจ้ านายบางคนไม่ใช้ งานหนัก ” เซจิหวั เราะน้ อยๆแล้ วตังอกตั ้ งใจกั ้ บการเป็ นสารถีจาเป็ นต่อ ปล่อยให้ อีก ฝ่ ายง่วนกับการดูโครงการครัง้ ใหม่ที่เขาก็วา่ จะทาจริงๆแต่เรื่ องไปดูที่ดทู างน่ะมัน ข้ ออ้ าง..ถ้ าคิดว่าจะถอดใจล่ะก็ ไม่มีทางซะหรอก .............................................................................. ร่างใหญ่ที่นงั่ อยูห่ ลังเก้ าอี ้ทางานมาติดต่อกันไม่ต่ากว่าค่อนวันปิ ดแฟ้ ม เอกสารตรงหน้ าแล้ วยื่นส่งให้ เลขาที่หอบงานปึ กใหญ่จนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ “ หัวหน้ าฝ่ ายช่างโทรมาบอกว่าปี กอาคารฝั่ งขวาที่สร้ างใหม่มีรอยร้ าวนิด หน่อย บ่ายนี ้ถ้ าไม่มีประชุมผมจะไปดู แล้ วคุณหาเบอร์ ของผู้รับเหมาด้ วย ผมจะ ติดต่อเอง ” เสียงทุ้มว่าทังที ้ ่ไม่ได้ เงยหน้ าขึ ้นจากรายละเอียดการใช้ จ่ายเงินเป็ นค่า ปรับปรุงสถานที่ในโรงแรม “ เอ่อ..” หญิงสาวขยับแว่นทีเ่ ลือ่ นมากองบนดังจมู ้ ก “ มีอะไร ถ้ าติดประชุมเดี๋ยวเลือ่ นเวลาไปก็ได้ กี่โมงล่ะ..” เขาดึง ปากกาลูกลืน่ ราคาแพงบนโต๊ ะมาวงรายการหลายอย่างที่กาลังมีคาสัง่ ให้ แก้ ไข “ เจ้ านายไม่พกั ผ่อนไม่ได้ นะคะ ”
99
เคย์ไม่ได้ ฟังแม้ แต่นิด เอาแต่หน้ านิ่วคิ ้วขมวดกับจานวนเงินตรงหน้ า “ ค่าใช้ จา่ ยทาพื ้นอาคารตรงนี ้มันต่าเกิน บอกฝ่ ายการเงินให้ มาพบผม แล้ วรอเซ็นอนุมตั ิ เดีย๋ วจะติดต่อบริ ษัทที่ขายวัสดุสงั่ ตรงโดยเฉพาะให้ ” “ เรื่ องเล็กน้ อยให้ เด็กๆทาดีกว่านะคะ เจ้ านายไม่ได้ ทานอะไรตังแต่ ้ เช้ า แล้ ว ” เธอแย้ งขึ ้น รู้สกึ ไม่ดีเท่าไหร่ทงที ั ้ ่วา่ คนสาคัญเป็ นฝ่ ายลงไปควบคุมทุกอย่าง เองมันน่าจะเป็ นเรื่ องดี แต่ทางานเหมือนหามรุ่งหามคา่ แบบนี ้เธอเองก็ไม่เห็นด้ วย “ ทานอะไรหน่อยนะคะ เดีย๋ วบอกพวกข้ างล่างให้ ” “ ไม่หิว..” “ แต่วา่ ..” เคย์ปิดแฟ้ มงานอีกตังใหญ่ ้ ก่อนจะปรายมองไปที่อีกฝ่ าย “ คุณไปทางานต่อได้ แล้ ว รึจะพักเที่ยงก็ตามใจ..แล้ วช่วยโทรบอกพวก สาขาย่อยด้ วยว่าภายในอาทิตย์นี ้ผมจะลงไปตรวจด้ วยตัวเองให้ ครบทุกที่ ถ้ ามี ปั ญหาอะไรให้ ลสิ ต์มาแล้ วชี ้แจงในการประชุมประจาปี ” คนฟั งถอนใจเบาๆก่อนทีจ่ ะขอตัวออกไป ทิ ้งให้ เจ้ าของห้ องจมจ่อมอยูก่ บั ความคิดตามลาพัง เสียงนาฬิกาฝาผนังเดินเรื่ อยเปื่ อยเป็ นจังหวะ ความเงียบเข้ า มาคลุมทัว่ ทังห้ ้ องจนได้ ยินแม้ กระทัง่ ฝี เท้ าและเสียงหัวเราะของพวกพนักงานด้ าน นอกที่ผา่ นกันมาตามทางเดิน เคย์เอนตัวลงพิงพนักเก้ าอี ้ มองผ่านไปยังกระจกใสด้ านข้ างที่สงู ชะลูด ขึ ้นมาเห็นเพียงจุดเล็กที่ไหวๆอยูเ่ บื ้องล่างเป็ นเงาผู้คน ถนนยาวเหยียดมีร้านค้ า มากมายอยูร่ ิ มทางเริ่มประดับประดาไฟสีไว้ ต้อนรับเทศกาลปลายปี กันแล้ ว เขาละสายตาออกแล้ วดึงแฟ้ มงานมากางใหม่ ปล่อยให้ เวลาผ่านไป เรื่ อยๆกับกองเอกสารที่วางสุม จมอยูก่ บั การใช้ ความคิดเพื่อให้ ใจว่างจากความ เจ็บปวดเพียงชัว่ คราวแม้ วา่ เมื่อก้ าวเข้ าไปในบ้ านแล้ วเห็นประตูบานเก่าจะทาให้ น ้าตาตกในอีกครัง้ ก็ตาม
100
ถ้ านี่เป็ นบทเรี ยน นายเอาคืนพี่เกินครึ่งแล้ วรึยงั ถ้ ายัง..ก็ชว่ ยสัง่ สอนมาให้ หมดในขณะที่พยี่ งั ทนไหว..เพราะใจดวงนี ้กาลังเต้ นช้ าลงทุกที ...... แสงเจิดจ้ าระหว่างวันทอลงจับยอดไม้ สนี ้าตาลแก่ ใบสุดท้ ายร่วงปลิว ตามลมลงมานอนนิง่ อยูเ่ บื ้องหน้ าเท้ าเล็กที่เดินมาหยุดอยูต่ รงนัน้ ไอแดดระยิบ ระยับยามเช้ าที่สะท้ อนอยูใ่ นสระน ้าใหญ่กลางสวนสาธารณะเคลือ่ นไปเป็ นช่วง เที่ยงก่อนจะลาลับลงแล้ วหายวูบทางตะวันตกเหมือนมีคนหมุนเข็มนาฬิกาตามใจ ไฟตามตัวตึกระฟ้ าค่อยทยอยมากขึ ้นทีละดวงสองดวง กระทัง่ เมื่อความ มืดมิดสยายปี กเข้ าครอบคลุมทัว่ ฟ้ าพร้ อมกับไอหนาวเย็นจนน ้าค้ างยามดึกจับตัว แข็งอยูบ่ นยอดหญ้ าปรากฏขึ ้น ใครบางคนที่เผลอใช้ เวลาเหม่อมองกับภาพ ด้ านหน้ าถึงได้ สติ ฮานะลุกจากเก้ าอี ้เหล็กดัดตอนทีไ่ ฟสีนวลเหนือหัวถูกเปิ ดขึ ้น ไม่ร้ ูตวั เลย ด้ วยซ ้าว่าเดินวนไปเวียนมาอยูใ่ นสวนนี่ตงแต่ ั ้ เช้ าจนเที่ยงแล้ วถึงมานัง่ จมกับ ความคิดเอื่อยเฉื่อยบนม้ านัง่ เอาถึงป่ านนี ้ มือบางยกขึ ้นถูกนั แรงๆแล้ วเป่ าลมร้ อน อังเพื่อกันไอเย็นที่จบั เข้ าไปถึงเส้ นเลือดพลางกระชับโค้ ทตัวหนาให้ อนุ่ กว่าเดิม ดวงตากลมโตมองสองข้ างทางตังแต่ ้ ผา่ นสวนกว้ างทีต่ ้ นไม้ ทกุ ต้ นทิ ้งใบรับ ฤดูสดุ ท้ ายปลายปี กันไปหมดแล้ วจนกระทัง่ มาถึงริมแม่น ้ากว้ าง ถนนเงียบเชียบ เปี ยกชื ้นเล็กน้ อยเพราะมีไอฝนปรอยๆลงมา แสงไฟจากเสาต้ นสูงสีดาสนิทเป็ น ลวดลายเถาพันหลักส่องจากด้ านบนเห็นทางเดินสลัว ดวงไฟทอแสงสีส้มระเรื่ อที่ประดับอยูท่ วั่ เขตพระราชวังฝั่ งตรงข้ ามแม่น ้า กว้ างทอดเงาลงกับผืนสีดาทะมึนที่นิ่งเงียบ ความสว่างตรงหน้ าปั ดของหอนาฬิกา ใหญ่สงั เกตได้ ชดั ว่าเข็มของมันยังคงเดินอยูแ่ ละเห็นได้ ดีจากระยะไกล เป็ นทิวทัศน์ ที่นา่ จับตามองแต่ก็ให้ ความรู้สกึ เหงาจับใจยามไกลบ้ านมา
101
ฮานะเดินเลียบแม่น ้ามาเรื่ อยๆ กระทัง่ ถึงหัวมุมถนนที่เงียบสงบ ถึงได้ เดิน เข้ าไป แถวนันเป็ ้ นบ้ านแบบเก่าให้ ความอ่อนหวานและเย็นสบายกับโทนสีน ้าตาล คล้ ายผนังผ่านช่วงเวลามานมนาน เถาไอวีเ่ ล็กๆพันขึ ้นรอบหน้ าต่างเหล็กดัดจนคิด ว่าพรุ่งนี ้คงต้ องมาลงมือดึงทิ ้งไปบ้ างไม่ให้ มนั มาปรกกระจกใสเสียหมด มือบางล้ วงกุญแจดอกเล็กขึ ้นมาไขแล้ วก้ าวเข้ าไปในตัวบ้ าน ถอดเสื ้อโค้ ทแขวนไว้ ที่ขาตังตรงทางเดิ ้ นด้ านหน้ าแล้ วจึงลงกลอนให้ ดี อากาศหนาวด้ านนอก ยังตามมา รัง้ ให้ ยกแขนขึ ้นกอดกันก่อนที่จะเดินไปหยิบฟื นท่อนใหญ่สมุ เข้ าในเตา ผิงก่ออิฐเพื่อคลายความเย็น เปลวสีแดงเพลิงไหม้ ลามเลียไปกับเชื ้อไฟ ส่งเสียง ปะทุเบาๆยามที่สะเก็ดไม้ ถกู กลืนกิน ดวงตาหม่นแสงจับจ้ องเงาไหวระริ กของมันที่ ทอดตัวลงบนฝาผนังอย่างเลือ่ นลอย เสียงนาฬกิ าโบราณตรงโต๊ ะไม้ สลักด้ านข้ างตีดงั เป็ นทานองกังวานเข้ ามา ในความเงียบ ฉุดรัง้ สติที่กาลังล่องลอยให้ วกกลับ ร่างเพรี ยวบางถอนใจตามลาพัง ลุกขึ ้นไปคว้ าเอากระดาษขาวมาวางไว้ บนโต๊ ะใหญ่กลางห้ องโถงที่ตกแต่งย้ อนยุค สไตล์วิกตอเรี ยน แสงไฟจากแชนเดอเลียบนผนังเขียนลายกุหลาบขาวทอดลงมา จับเส้ นหมึกทีจ่ รดลงบนพื ้นเรี ยบของกระดาษบาง ‘ ถึง..พี่ไทระ..’ มือที่กาลังเขียนลงไปชะงักเพียงนิดเมื่อหยดน ้าตาร่วงเผาะลงกับลายไม้ ด้ านล่าง ความเหงาจับใจยามไร้ ผ้ คู นที่ร้ ูจกั กาลังเข้ ามากัดกร่อนจนไม่อยากจะทา อะไร แน่นอนว่าฮานะเลือกที่จะใช้ จดหมายเพื่อส่งข่าวถึงพี่เพราะน ้าตาทีม่ นั ไหลลง เปื อ้ นยังมีวนั แห้ งได้ แต่ถ้าโทรหากันก็คงไม่อาจปิ ดเสียงสะอื ้นไว้ ได้ มิด ..ไม่อยากให้ พเี่ ป็ นห่วงอีกแล้ ว.. ‘ ผมขอโทษจริ งๆทีเ่ พิ่งจะเขียนมาบอกเอาตอนนี ้ พอดีวนุ่ วายกับการจัด ของอยู่ พี่ไม่ต้องห่วงผมนะ เพราะคุณพ่อของเราท่านเตรี ยมทุกอย่างไว้ ให้ พร้ อม หมด อีกสองวันผมก็จะเข้ าเรี ยนแล้ ว..’
102
ฮานะนิ่งไป ในหัวมีเรื่ องมากมายที่จะเล่าแต่กลับไม่ร้ ูเอาเสียเลยว่าควร บอกเรื่ องไหนก่อน ‘ ที่ที่ผมอยู่ สวยมากๆ บ้ านอยูต่ ิดกับถนน เพียงแค่วา่ ฝั่ งตรงข้ ามเป็ น โรงพยาบาล แต่ถ้าเดินออกไปอีกหน่อยก็จะเจอกับแม่น ้าสายหลัก ตอนกลางคืน พระราชวังเวสต์มินสเตอร์ จะเปิ ดไฟ พวกนักท่องเที่ยวก็เยอะมากด้ วย จากบ้ านหลัง นี ้ ถ้ าขึ ้นไปชันบนสุ ้ ดแล้ วมองผ่านทางห้ องใต้ หลังคาก็จะเห็นทังพระราชวั ้ งและหอ นาฬิกาใหญ่ได้ ตรงๆ ผมคิดว่าคุณพ่อซื ้อบ้ านเก่งจริ งๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะฮะ..ผมจะ เขียนไปคุยกับท่านด้ วย ’ ‘ วันนี ้ทังวั ้ นผมเดินเล่นในสวน อากาศหน้ าหนาวเย็นมาก รู้สกึ เหมือนมี น ้าแข็งจับตามกระดูกเลย ดีนะทีม่ ีเสื ้อโค้ ทของพี่ ผมเลยไม่หนาวเท่าไหร่ คิดว่าวัน พรุ่งนี ้คงจะลองเลียบแม่น ้าเทมส์ดู เผื่อจะหาทางไปถึงชิงช้ าสวรรค์ของเมืองนี ้ด้ วย บางทีอาจจะใหญ่กว่าที่โยโกฮาม่าของบ้ านเรา ’ ฮานะยิ ้มทังน ้ ้าตา นึกถึงวันที่ได้ ไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทแล้ วก็ใจวูบหล่น จะต้ องเขียนจดหมายหาจุนแน่ๆ แม้ จะไม่ร้ ูวา่ กลับมารึยงั แต่เอริก็คงอยูท่ ี่บ้าน ตังแต่ ้ วนั ที่ใครบางคนพาตัวมาก็ไม่ได้ เจอหน้ าจุนเลย โทรหาก็ปิดเครื่ อง เลยต้ องจา ใจจากทังที ้ ่ไม่ได้ เห็นกัน ..จุนคงโกรธ..คงน้ อยใจ..ยกโทษให้ ฉนั เถอะนะจุน.. ‘ สุดท้ ายแล้ ว..หลังจากฉบับนี ้ ผมก็จะเขียนถึงพี่อีก อยากให้ พี่ๆดูแล สุขภาพกันด้ วย วันคริ สต์มาสผมก็คงจะไม่ได้ กลับไป เพราะตัดสินใจแล้ วว่าจะขอ เรี ยนที่นี่เลย เรื่ องลาออกผมเตรี ยมไว้ แล้ ว ขอโทษพี่ๆและฝากขอโทษจุนด้ วยซักครัง้ ที่ผมมาและคิดอะไรกะทันหันแบบนี ้..’ ‘ รักพี่เสมอ..’ นิ ้วเรี ยวกรี ดรอยพับครึ่งให้ เรี ยบลงไปแล้ วทบเข้ าหากันอีกที สอดลงซอง จดหมายที่เตรี ยมเอาไว้ พร้ อมกับปิ ดผนึก พรุ่งนี ้คงหาซื ้อตราไปรษณีย์เพื่อที่จะส่ง
103
ทางไกล มันอาจจะใช้ เวลาหลายวันและไม่รวดเร็ วเท่าโทรหากันแต่นี่ก็เป็ นทางเดียว ที่พี่ไทระจะไม่เป็ นห่วงแล้ วหุนหันมาหา ร่างเล็กลุกขึ ้นปิ ดไฟก่อนจะดับไอร้ อนที่กินเชื ้อฟื นเข้ าไปจนหมดแล้ วเดิน ขึ ้นห้ องนอน เงาจันทร์ สนี วลส่องผ่านเข้ ามาทางบานหน้ าต่างระหว่างขันบั ้ นไดให้ บรรยากาศอบอุน่ ที่แฝงน ้าตาจากบนฟ้ าไว้ ล้นเปี่ ยม ..ป่ านนี ้..คนๆนันจะท ้ าอะไรอยู.่ . ฮานะยิ ้มเศร้ า มือหมุนลูกบิดประตูเข้ าไปในห้ องกว้ าง เตียงนอนใหญ่นมุ่ หยุน่ ยวบลงตามน ้าหนักทีก่ ดทับ หมอนเย็นเฉียบถูกรดลงด้ วยหยดน ้าตาร้ อนผ่าว ห้ องนอนห้ องนี ้ทังอุ ้ น่ ทังสบาย ้ ทังใหญ่ ้ กว่าเจ้ าห้ องแคบๆที่เคยนอน หลายเท่านัก ห้ องที่คนเป็ นเจ้ าของคิดจะเข้ าก็เข้ ามา คิดจะออกไปก็ไป คิดจะสัง่ ให้ ไปหาก็ทา ไม่ได้ ให้ ความสบายใจเลย แต่ยงั ไงซะ..เสียงฝี เท้ าทีด่ งั อยูใ่ นห้ องติดกันก็ ยังทาให้ ใจชื ้นกว่าความเงียบงันเพียงคนเดียวในบ้ านหลังโต เลือกที่จะหนีจากมา แต่ก็ไม่เคยจะตัดความทรงจาทิ ้งได้ ลง เวลาเราต่างกันไกล แต่ไม่วา่ จะห่างกันข้ ามผืนน ้ามาเท่าไหร่ หัวใจกลับ หนีไม่เคยพ้ น เป็ นพันธนาการที่หนาแน่นยิ่งกว่าตรวนไว้ ด้วยโซ่เหล็ก ..ทาเช่นไร..จึงจะหลุดเป็ นอิสระ.. ................................................................................. แสงจากเข็มพรายน ้าวูบไหวอยูใ่ นความมืด เสียงตีดงั ก้ องในห้ องของ ลูกตุ้มเงินบอกเวลาตีสกี่ ว่า แต่บางคนก็เพิง่ จะกลับและคงจะออกไปทางานอีกเมื่อ ใกล้ เวลาหกโมงเช้ า เคย์ไม่เคยรู้สกึ อ่อนแอเท่าครัง้ นี ้มาก่อน ไม่ใช่การอ่อนแอทางกาย ไม่ใช่ การที่เขากลับมาเกือบรุ่งแล้ วออกไปทางานตังแต่ ้ แสงอาทิตย์ยงั หลับใหล ไม่ใช่การ
104
ที่ไม่มีอะไรตกถึงท้ องเลยทังวั ้ นทีอ่ ย่างดีอาจจะแค่น ้าสักแก้ ว ไม่ใช่การที่เขาหอบ เอางานทุกอย่างกลับมาบ้ านแล้ วนอนจมลงไปกับกองเอกสารทังหมด ้ แต่เป็ นทุกสิง่ ..ที่เขาก้ าวเข้ าเขตบ้ านแล้ วไร้ รอยยิ ้มหวานๆต้ อนรับ เป็ นการ ทีเ่ ขาเปิ ดประตูห้องเข้ ามาแล้ วเจอกับความมืดแทนแสงไฟ เป็ นการที่เดินผ่านประตู บานเชื่อมแล้ วภายในนันเงี ้ ยบเชียบ เป็ นการทีเ่ ปิ ดเข้ าไปแล้ วเจอเพียงความว่าง เปล่า เจอเพียงภาพวาดที่ตวั เองจัดการซื ้อกลับมาคืนให้ คนทา มันตังอยู ้ ก่ ลางห้ อง โดยไร้ ซงึ่ เงาของผู้ที่จรดปลายพูก่ นั ลง ร่างสูงเดินไปที่เคาน์เตอร์ บาร์ ไม้ ในห้ อง คว้ าเอาแก้ วใสเจียระไนลงมาแล้ ว ดึงแก้ วจุกขวดออกเพื่อริ นเอาน ้าสีอาพันในนันลงมาจนล้ ้ นท่วม ไม่เคยคิดทีจ่ ะยก มันกรอกเข้ าปากมากเท่ากับตอนนี ้ เพียงเพื่อจะลืมและเลิกร้ องไห้ ในความฝั น ฝั นทุกคืน แม้ เพียงหลับตาก็เห็นภาพ ฝั นว่าแค่เอื ้อมไปก็รัง้ ตัวบอบบาง เอามาไว้ ในอ้ อมกอดได้ เฝ้ าพะเน้ าพะนอจนรุ่งสาง ..แต่กลับตื่นมาเพียงลาพังและเจอแค่ไอเย็นชืดเป็ นตัวแทน.. เคย์ยกขวดใสขึ ้นแล้ วริ นมันลงไปใหม่หลังจากที่แก้ วแรกผ่านไปเพียง ความชินชา แต่มือที่สนั่ ระริ กทาเอามาร์ ตินี่หกลงกับเคาน์เตอร์ ไม้ จนมือใหญ่ ขว้ าง แก้ วเล็กลงกับพื ้นด้ วยแรงโทสะ มันแตกดังเพล้ งก้ องไปในความเงียบยามดึก เสียงไอติดกันดังขึ ้นแทนจนคล้ ายจะเป็ นการสาลักถ้ าไม่ใช่วา่ ตอนนี ้เขา รู้สกึ เหมือนมีของแหลมแทงเข้ าทัว่ ท้ อง ภายในปั่ นป่ วนเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็น ขยุ้มแรงๆแล้ วบิดเป็ นเกลียว ทุกอย่างตีตื ้นในลาคอ รสขมปร่าของเหล้ าบีบตัวขึ ้น จนต้ องเดินเซเข้ าห้ องน ้า เขาไอติดกันจนคล้ ายจะอาเจียน แต่สงิ่ ทีอ่ อกมาไม่มีอะไร เลยนอกจากรสร้ อนแรงของเหล้ าที่หมักบ่มแล้ วขายด้ วยราคาเป็ นหมื่นในขวดแก้ ว เคย์พยุงตัวกลับเตียง ร้ อนจัดทัว่ ผิวหน้ าเหมือนเหงื่อจะผุดซึม แต่ขณะ เดียวกันก็หนาวไปทังตั ้ ว ต้ องดึงผ้ าห่มผืนใหญ่มาซ้ อนทับไว้ หนาๆ นอนขดเกาะกุม
105
ตัวเองอยูบ่ นที่นอนด้ วยความทรมาน ทังพิ ้ ษไข้ รุมเร้ าและอาการปวดท้ องที่ทวีขึ ้น เรื่ อยๆ “ ฮานะ..” เสียงแหบพร่าเพ้ อขึ ้นท่ามกลางความเจ็บที่เสียดแทงตามผิวกาย ละเมอไปว่ามีมือนุม่ นิม่ คอยเช็ดเหงื่อให้ บรรจงป้อนยา คอยดูแลแล้ วมอง หาอย่างห่วงใยอย่างที่เคยทา แต่เมื่อลืมตาเพ่ง หวังจะคว้ ามากกกอดแล้ วขอโทษ อีกซักครัง้ กลับตื่นมาเจอเพียงลมหนาวที่อ้อยอิง่ ผ่านม่านหน้ าต่างเข้ ามาเยาะเย้ ย แสงจันทร์ กาลังจะลาลับเมื่อดวงตาที่หนักอึ ้งปิ ดสนิทไปพร้ อมกับน ้าตา แห่งความรู้สกึ ผิดไหลลงไม่หยุดจนเช้ า ................................................................................ เสียงฮัมเพลงเบาๆตังแต่ ้ ก้าวออกมานอกห้ องทางานจนถึงทางเดินริ มสุด ตรงปี กอาคารฝั่ งขวาสร้ างความประหลาดใจให้ สาวน้ อยสาวใหญ่หลายคนให้ เงย หน้ าขึ ้นมามอง เพราะถึงแม้ วา่ ท่านประธานจะอารมณ์ดีได้ ตลอดศกเวลาเดินตรวจ งานแต่ก็ไม่เคยเจอตอนที่ดมู ีความสุขจัดขนาดร้ องเพลงได้ “ มีอะไรดีๆเหรอคะ คุณเซจิ ” อนงค์นางหลายคนที่ทาปากแดงแจ๊ ดแจ๋ ร้ องถามขึ ้นอย่างสนิทสนม ในเมือ่ ความสัมพันธ์ของหัวหน้ ากับลูกน้ องไม่ได้ เคร่งเครี ยดเอาเลย จะยกเว้ นก็แค่ตอนทางาน เซจิชะงักฝี เท้ าก่อนจะหันมาตามเสียง รอยยิ ้มโปรยเสน่ห์ตามแบบฉบับ เป็ นที่ต้องตาต้ องใจหลายฝ่ ายได้ ไม่ยาก แต่ก็อย่างที่ร้ ู กนั ว่าในบริษัท เขาเองไม่เคย คิดจะคัว่ ใครให้ เข้ าทานองเจ้ านายเอาแต่ได้ จะมีก็แค่กระเซ้ าทีเล่นทีจริ งอย่างที่ แหย่หนักหน่อยก็ต้องแม่เลขาหน้ าห้ อง “ เรื่ องดีๆเหรอ..ใช่เลยล่ะ เพราะผมจะไปดูที่ทารี สอร์ ทแห่งใหม่พรุ่งนี ้ ” เขามองหนังสือรายสัปดาห์ทมี่ ีหน้ าปกเป็ นไอดอลหนุม่ ๆหลายคนยืนกันหน้ าสลอน ไม่เข้ าใจเลยว่าพวกผู้หญิงทาไมถึงชอบจ่ายเงินซื ้อภาพของผู้ชายมาดูกนั นัก
106
“ คนนี ้ใครน่ะ..” ถามอย่างไม่ใส่ใจนักแต่ก็เป็ นทางอย่างหนึง่ ที่จะทาให้ พวกลูกน้ องเลิกประหม่ากับการตรวจงาน อีกอย่างเวลาพักเที่ยงพวกเธอก็มกั จะมา มุงกันวิพากษ์ วิจารณ์ถึงข่าวแต่ละวันให้ เขาพลอยรู้พลอยเห็นไปด้ วย “ เน็ตไอดอลค่ะ แต่วา่ ..ไปดูสถานที่มนั น่าสนุกเหรอคะ ” สาวหลายคน เลิกมองนายแบบในนิตยสารในเมื่อคนตรงหน้ าดูดี สมบูรณ์แบบทุกอย่างกว่ามาก ต่อมาก ซ ้ายังพ่วงตาแหน่งท่านประธาน ทังหล่ ้ อ ทังเก่ ้ งจนน่าหลงใหล “ ขึ ้นอยูก่ บั คนที่ไปด้ วยต่างหาก ” เซจิหวั เราะ ตลอดทางไปหาคนที่วา่ ก็ โดนดึงตัวชวนคุยจนพื ้นที่แค่ไม่กี่นาทีก็ถงึ ชักจะเลยเวลาไปร่วมครึ่งชัว่ โมงแล้ ว “ ว้ าว..คนสวยตาแหน่งวิศวะของที่นี่แน่เลย ” พวกเธอหัวเราะคิกคัก “ อ่านไปๆ ทามาชวนคุยเดี๋ยวเจ้ านายผมงอน โทษฐานเลยเวลานัด ” เซจิ พูดโต้ งๆแบบไม่ปิดบังก่อนจะผละมาเพราะขี ้เกียจตอบคาถามร้ อยแปดอย่าง ฝี เท้ าที่กาลังจะก้ าวผ่านฝ่ ายเอกสารชะงักไปเมื่อเห็นป้ายชื่อพนักงานสาว สวย เจ้ าหล่อนทาให้ เขาดันเผลอละเมิดกฎที่วางไว้ ในใจเรื่ องจะไม่นอนกับเด็กใน บริ ษัทเอาง่ายๆในคืนที่ดนั ไปเมาคาผับแล้ วหิ ้วเอาสาวข้ างตัวเข้ าโรงแรม “ คุณมาริเอะ ไปพักเที่ยงแล้ วเหรอ ” เขาหันไปถามเพื่อนร่วมงานโต๊ ะ ด้ านข้ าง ก็เพราะไอ้ นิสยั ชอบเรี ยกชื่อต้ นมากกว่าถึงจาไม่ได้ ตอนที่สาวคนนัน้ บอก ชื่อจริ งมา โชคดีทแี่ ล้ วก็แล้ วกันไป ไม่อย่างนันคงมี ้ เรื่ องคาวประจาบริ ษัทให้ พวก ผู้หญิงลือกันสนุกปาก “ รุมิเหรอคะ..เพิ่งเดินออกไปได้ ซกั สองนาทีนี่เองค่ะ ” “ งานที่ผมให้ เธอส่งบอร์ ดประชุมบ่ายนี ้ล่ะ คุณรู้มยว่ ั ้ าเธอทาเสร็ จรึยงั ” เขาทาทีอ้างเหตุผลบางอย่างทังที ้ ่งานนันสั ้ ง่ ทังแผนก ้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ที่เขามีเรื่ องต้ อง คุยกับเธอเป็ นการส่วนตัว “ เอ๊ ะ..เอ่อ..ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่เดี๋ยวดิฉนั จะโทรตามให้ ”
107
“ ไม่เป็ นไร..ผมจัดการเอง คุณมีเบอร์ ติดต่อของเธอมัย้ ” เขาถามยิ ้มๆแล้ ว ก็ได้ รับคาตอบอย่างที่คิดเมื่อสาวตรงหน้ ารี บจดตัวเลขลงกระดาษแล้ วยื่นให้ เซจิพยักหน้ าเป็ นเชิงรับรู้ ก่อนจะเดินออกไป คิดว่าวันไหนซักวันก็ต้องนัด มาเคลียร์ เรื่ องทีเ่ ขาสงสัยตังแต่ ้ วนั ที่ฮานะรับสายจากเธอ บังเอิญหรื อไม่บงั เอิญ เรื่ องที่นอนกับเขาแล้ วไปยุง่ กับไอ้ เคย์มนั ด้ วย ..เรื่ องของเขามันจบไปแล้ ว..แต่ถ้าเรื่ องของไอ้ เคย์มนั ยังคาราคาซัง.. ..ฮานะจะไม่มวี นั กลับมาเด็ดขาด.. ร่างสูงชะงักอยูห่ น้ าห้ องทางานของอีกฝ่ าย เสียงหัวเราะเบาๆเล็ดลอด ออกมาพร้ อมกับที่ได้ ยินว่ามีใครคนหนึง่ คงจะแส่เข้ ามายุง่ กับคนของเขาอีกแล้ ว เซจิเปิ ดประตูห้องเข้ าไปแล้ วกระแอมเป็ นเชิงเตือนให้ พนักงานชายฝ่ าย พัสดุเลิกทาท่าประจ๋อประแจ๋แล้ วแนะนาอะไรโง่ๆบนแผ่นงานที่ไทระกาลังดูอยู่ อย่างเช่น ‘เพิ่มความโค้ งของวงกบอีกหน่อยน่าจะสวยดี’ ทังที ้ ่ไม่ได้ มีความรู้ นอกเหนือไปจากเรื่ องทีต่ วั เองทาอยูเ่ ลย “ มารบกวนเวลางานรึเปล่าครับ ” เขาเท้ าแขนกับโต๊ ะไม้ แล้ วส่งสายตา ดุดนั ให้ แขกไม่ได้ รับเชิญรี บไสหัวออกไปจากห้ องก่อนที่ระเบิดจะลง ไทระเงยหน้ าขึ ้นมามองอีกฝ่ าย ยิ ้มจนแก้ มปริ กบั นิตยสารรูปแบบบ้ านใน มือที่เปิ ดคาเอาไว้ ชี ้นิ ้วเรี ยวลงกับภาพบ้ านตัวอย่างบนเกาะซันโตริ นี “ คุณ เอ๊ ะ..คุณอะไรนะ ช่างเถอะ เขาเอามาให้ ผมดู สุดยอดมากเลย นี่นะ บ้ านริ มทะเลถ้ าเป็ นแบบนี ้ก็สวยเชียว เวลาตอนกลางคืนออกมายืนตรงระเบียง ได้ กลิน่ ทะเล ว้ าว~ ” ดวงตากลมเป็ นประกายระยิบระยับคล้ ายแสงแดดยามสะท้ อน บนผิวน ้า จุดรอยยิ ้มของอีกฝ่ ายขึ ้นมาง่ายดาย เซจิพยักหน้ า เดินมาหยุดอยูด่ ้ านหลังแล้ วโน้ มตัวลงดูภาพทีว่ า่ ทังที ้ ่ สายตาไม่ได้ สงั เกตรายละเอียดของรูปเลย จะมีก็แต่จบั จ้ องอยูต่ รงแก้ มใสนวล เนียนที่แดงเรื่ ออยูต่ ลอดเวลา
108
“ น่าน้ อยใจ เขาเอามาให้ ยงั จาชื่อเขาไม่ได้ แล้ วอย่างฉันจะถูกจาได้ บ้าง มัย้ ” เขาทาเสียงออดอ้ อนเล็กน้ อย ก้ มลงหอมแก้ มนุม่ ฟอดใหญ่จนไทระหน้ าเหวอ “ คุณมุราคามิ เซจิ! สถานที่ทางานน่ะหัดเว้ นบ้ างนะครับ ” เสียงหวานย ้า ใส่กบั คนที่ดนั ลากเก้ าอี ้ที่เขานัง่ อยูใ่ ห้ หนั มาเผชิญหน้ ากัน ใบหน้ าคมก้ มลงใกล้ ริ มฝี ปากห่างกันไม่ถงึ คืบจนสัมผัสได้ ถงึ ลมหายใจ อุน่ ร้ อนที่รินรดกับข้ างแก้ ม เนื ้อเนียนสองข้ างนัน่ ถึงได้ มีสเี ลือดแล่นริ ว้ ขึ ้นอย่าง รวดเร็วแบบไม่ทนั รู้ตวั เซจิมองอีกคนที่จ่ๆู ก็หลับตาปี๋ เหมือนเรื่ องแบบนี ้ทาเป็ นไม่เคยก็หลุดขา ออกมาจนถูกทุบเข้ าเต็มเปาเข้ าที่อกกว้ าง เขารวบมือบางมาคลึงเล่น “ ไม่ได้ จะทาอะไรซะหน่อยน่า ก็แค่มาถามเรื่ องมื ้อเที่ยงเนีย่ จะนัง่ ดู หนังสือรึจะไปกินอะไรกันล่ะ หืม..พ่อพนักงานดีเด่น ” “ ไม่ดงไม่ดแู ล้ ว เสียสมาธิ เดีย๋ วเถอะนะ ถ้ าทางานไม่ได้ คนที่ต้องจ่ายค่า ล่วงเวลาตอนดึกคือคุณ ” ไทระขู่ ผละออกมาแล้ วจัดการปิ ดหนังสือ จัดของบนโต๊ ะ ให้ เรี ยบร้ อยก่อนจะรวบแบบวาดที่ยงั ทาคาอยูไ่ ปวางไว้ อีกที่ “ ค่าล่วงเวลาตอนดึก? ” คนฟั งเลิกคิ ้ว ผละจากผนังที่ยืนกอดอกพิงอยู่ เดินเข้ าหาร่างเล็กที่วา่ ปาวๆแบบไม่คิดอะไรเลย “ น่าสนใจจัง ดึกที่วา่ นี่ถงึ กี่โมงกี่ ยามกันครับคุณชาย ” เสียงทุ้มนุม่ นวลกระซิบข้ างหู “ ไอ้ คนลามก ไม่ได้ หมายถึงเรื่ องอย่างนันซะหน่ ้ อย ” ว่าอุบอิบพลางตีต้น แขนแกร่งดังเพีย๊ ะแล้ วเดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ วโดยที่มีอีกฝ่ ายรีบสาวเท้ าตามมา ไม่หา่ ง พลางส่งเสียงง้ องอนไปตลอดกระทัง่ ถึงลิฟท์ สร้ างรอยยิ ้มให้ กบั คนที่เดิน สวนจนไทระเองยังไม่ร้ ูจะมุดเอาหน้ าไปไว้ ที่ไหนถ้ าไม่ใช่ในดิน ..ไอ้ พวกคนอารมณ์แปรปรวนแบบนี ้ แสบกันซะจริ งๆ.. ................................................................................
109
“ รายได้ จากการท่องเที่ยวในช่วงปี ที่ผา่ นมามีพวกนักท่องเทีย่ วชาวยุโรป เข้ ามามาก จากการโปรโมตของโรงแรมเราก็ยงิ่ ทาให้ ชื่อของกลุม่ เป็ นที่พดู ถึงใน เรื่ องของความหรูหรามีระดับ สะดวกสบาย บริ การทุกอย่างคุ้มราคา สวนทางกับ รายได้ ในกลุม่ บริ ษัทอื่นที่กาลังเป็ นขาลง ” คนที่นงั่ อยูต่ รงหัวโต๊ ะฟั งรายงานจากพนักงานฝ่ ายการตลาดที่ชี ้ให้ ดกู ราฟ ของรายรับกาลังพุง่ ขึ ้นสูง หักลบกลบหนี ้กับรายจ่ายและค่าซ่อมแซมแล้ วกาไร มหาศาล “ เชิญต่อครับ ” เคย์ให้ ฝ่ายอื่นขึ ้นรายงานต่อหลังจากพิจารณาแล้ วว่าไม่ มีอะไรน่าเป็ นห่วง “ ช่วงฤดูหนาว คาดว่าสาขาที่เกาะทางตอนใต้ ของเราจะมีนกั ท่องเที่ยวไป ออนเซ็นกันมาก ส่วนที่โรงแรมขยายห้ องไว้ แล้ วทังแบบตะวั ้ นตกแล้ วก็แบบเรี ยวกัง ก็พร้ อมจะให้ บริ การได้ ทนั แน่นอน ” เสียงพูดที่ไล่มาเรื่ อยเลยผ่านไป ความรู้สกึ ที่อดทนมาตลอดตังแต่ ้ เริ่ มก้ าว เข้ าห้ องประชุมจนจะครบชัว่ โมงอยูแ่ ล้ วตีตื ้นขึ ้นมา อาการปวดหนักหน่วงในช่อง ท้ องกาลังทาให้ เหงื่อเล็กๆผุดซึมขึ ้นทัว่ แผ่นหลังกว้ างจนภาพในหัวเลือนลาง มันมา ปวดหนักเอาช่วงนี ้ หลังจากที่หลายวันผ่านมามีแต่ขวดแก้ วใสบนเคาน์เตอร์ บาร์ ใน ห้ องเป็ นเพื่อนนอน เลขาข้ างตัวสะกิดเขาเบาๆเมื่อสังเกตถึงความผิดปกติของเจ้ านาย แต่เคย์ เลือกที่จะห้ ามไว้ และเชิญคนอื่นขึ ้นพูดต่อเพื่อไม่ให้ เป็ นการเสียมารยาท แน่นอนว่า การบริ หารจะต้ องให้ เกียรติทกุ คนอย่างเท่าเทียมถ้ าไม่มีเรื่ องผิดร้ ายแรง “ พักแค่นี ้ก่อนดีมยคะ ั ้ ” เธอกระซิบถาม แล้ วก็ต้องเงียบไปตามเคยเมื่อ คาตอบเป็ นเช่นเดิม ไม่ร้ ูเหมือนกันว่าบอสคนนี ้จะขยันทางานให้ รายได้ มนั ล้ นจาก อันดับหนึง่ ของประเทศไปเป็ นของโลกหรื อยังไง “ ครับ..แล้ วก็คงจะต้ องเบิกจ่ายค่าวัสดุสว่ นทีต่ ้ องปรับปรุงพื ้นที่สวน ด้ านล่างเพื่อรับลมหนาวและเข้ ากับเทศกาลคริ สต์มาส เรื่ องตกแต่งอื่นได้ จดั เตรียม
110
ไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว ก็คงจะมีเท่านี ้ ” ฝ่ ายสถานที่รายงานเป็ นคนสุดท้ ายและโค้ งคานับ ให้ เมื่อประธานใหญ่เป็ นฝ่ ายปรบมือชื่นชมทุกๆคน “ ทุกอย่างที่ผมฟั งมาเยี่ยมยอดมาก มันคงสาเร็จไม่ได้ แน่ถ้าขาดพวกคุณ ได้ โปรดรับคาขอบคุณจากใจจริ งของผม ” เคย์ลกุ ขึ ้นแล้ วโค้ งให้ ทกุ ฝ่ ายท่ามกลาง เสียงยินดีกบั การบริ หารของหัวหลักที่เพิ่มกาไรให้ ทกุ ไตรมาสของการประชุม เสียงปรบมือดังกึกก้ องในห้ องกับผลสาเร็ จที่ดาเนินไปได้ ด้วยดีและยิ่งเพิม่ มากขึ ้นเรื่ อยๆ เพราะลูกน้ องทุกคนต่างรู้ถึงสถานะตัวเอง พนักงานคือคนพาย แต่ผ้ ู บังคับเรื อนันจะต้ ้ องเป็ นผู้บริ หาร ซึง่ มุราคามิ เคย์ก็ไม่เคยบกพร่องต่อหน้ าที่หรื อหา จุดตาหนิได้ เลยแม้ แต่น้อย ตอนนี ้ในห้ องประชุมเงียบเชียบ เลยเวลาเลิกมาร่วมชัว่ โมงแต่ใครอีกคนก็ ยังคงนัง่ นิง่ เสียงที่แสดงถึงความนับถือและคาพูดที่บง่ บอกมาว่าทุกสิง่ สมบูรณ์ แบบเพราะมีคนสมบูรณ์แบบอย่างเขานัง่ แท่นบริ หารยังดังวนไปวนมาในหัว ไม่ใช่ ว่าหลงกับคาว่านัน..หากแต่ ้ เป็ นการที่กาลังรู้สกึ อึดอัดและจมดิ่งลงไปในทะเลดา มืดของความผิด สมบูรณ์แบบงันเหรอ ้ เขามันพวกที่ไม่ร้ ูจกั ตัวเองต่างหาก โง่เง่า ทาร้ าย หัวใจ พูดดีกบั คนอื่นแต่ร้ายกาจกับคนที่ตวั เองรัก..สมควรแล้ วทีจ่ ะถูกทิ ้ง เคย์เอนตัวลงพิงพนักเก้ าอี ้ อาการปวดกาลังทวีคณ ู แต่เขาก็ปล่อยให้ มนั สาแดงเดชไปเรื่ อยๆ ซ ้ายังเติมเชื ้อรุนแรงนัน่ เข้ าไปอีกด้ วยคอนยัคที่เหลือปลายแก้ ว รสชาติหอมนุม่ ลิ ้นจากการบ่มในถังไม้ โอ๊ คตามปกติ ในตอนนี ้กลับร้ อนเร่าแล้ วบาด ลึกไปทุกช่วงขณะที่รินลงผ่านคอ “ อีกแล้ วเหรอคะ..” เสียงของสาวแว่นคนเดิมดังขึ ้นพร้ อมกับประตูห้อง ประชุมที่ถกู เปิ ดออก เคย์มองอาหารเทีย่ งที่เธอลงไปจัดแจงเตรี ยมอย่างดื ้อรัน้ ทังที ้ ่เขาบอกว่า ไม่กิน มือเรี ยวดึงแก้ วเหล้ าออกไปจากมือเจ้ านายด้ วยความไม่พอใจเพราะไม่เคย
111
เห็นอีกฝ่ ายเป็ นมากถึงขนาดนี ้มาก่อน เป็ นขนาดที่แทบไม่แตะต้ องอะไรนอกจากไอ้ น ้านี่มาจนร่วมจะสัปดาห์แล้ ว “ สงสัยเจ้ านายจะป่ วยเป็ นไข้ ใจ แต่ถ้าทาอย่างนี ้จะได้ พบคนที่อยากเจอ อีกเหรอคะ ” เธอว่าพลางคะยันคะยอให้ ้ อีกคนทานอะไรเสียบ้ าง เคย์หวั เราะเบาๆ คิดว่าตอนเขาเมาไปคงหลุดเพ้ ออะไรออกมาให้ แม่เลขา ได้ ยินแน่ “ เขาไม่อยากเจอผมหรอก..” ชายหนุม่ กล ้ากลืนน ้าตาให้ กลับคืนไป “ รู้มาว่าคุณฮานะไปไกล ไปที่ไหนกันคะ ดิฉนั ช่วยหาอย่างเคยได้ มยั ้ ” เธอกระตือรื อร้ นขึ ้นเพราะหวังเพียงแค่วา่ คนตรงหน้ าจะเลิกทาตัวแบบนี ้เสียที “ ผมไม่ร้ ู ” เคย์ถอนใจ ปวดแปล๊ บขึ ้นทังกายทั ้ งใจจนต้ ้ องเอามือกุม “ รู้แค่..ต่างประเทศ แต่ไม่ร้ ูวา่ ที่ไหน ” “ เอ..แล้ วเจ้ านายไม่ร้ ูวนั เวลาที่ขึ ้นเครื่ องเหรอคะ ถ้ ารู้ตอนนันเราก็ ้ นา่ จะ เจอว่ามีไฟลท์ไปประเทศอะไรบ้ าง ” “ รู้..เจ็ดโมงครึ่งมี มอสโคว์ แวนคูเวอร์ นิวยอร์ ค..” เขาพร่าไปเรื่ อย “ นัน่ เลยค่ะ รู้อย่างนี ้แล้ วเราก็ไปยัดเงินเจ้ าหน้ าที่สถานทูตขอรายชื่อคนที่ ทาหนังสือเดินทางเข้ ารัสเซีย แคนาดาแล้ วก็อเมริ กาก็ได้ นะคะ ประเทศไหนมีชื่อ คุณฮานะก็ต้องใช่แล้ วล่ะค่ะ ” สาวแว่นพูดปร๋ออย่างพวกเด็กสมองใสที่เชี่ยวชาญ การตามหานักหนา เคย์ถอนใจ มีความรู้สกึ เลยว่ามันต้ องไม่ใช่ในสามที่นี่แน่ แต่การจะลองดู สักครัง้ มันก็ไม่เสียหาย “ คุณช่วยผมหน่อยก็แล้ วกัน ” “ แต่เจ้ านายต้ องทานอะไรก่อน..” เธอกอดอก ถือไพ่แต้ มต่อ เคย์ยิ ้มน้ อยๆ จาใจหยิบแซนด์วิช ของว่างยามบ่ายของวันนี ้ขึ ้นมา กลิน่ หอมยัว่ ยวนยังอวลกรุ่น เขากัดมันเข้ าไปคาเล็กแต่กลับไปกระตุ้นบางอย่างให้ สาลัก ขึ ้นมาจุกอยูใ่ นลาคอ
112
“ แค่..ก ” อาการแสบร้ อนกัดผิวด้ านในจนวูบวาบ รสคาวเฝื่ อนทะลักล้ น เมื่อช่องท้ องบีบรัดต่อต้ านของแปลกปลอมในช่วงเวลาหลายวันทีม่ ีน้อยมากยาม เทียบกับสุราชันดี ้ “ ว้ าย!..เจ้ านายคะ..” หญิงสาวถลาลงไปประคองอีกฝ่ าย ร่างสูงใหญ่เกาะกุมที่บริ เวณท้ อง มันตีเกลียวบิดวนเหมือนลาไส้ ถกู กระชาก กรดแรงๆไหลย้ อนขึ ้นจนระคายไปทังปากก่ ้ อนที่ของเหลวสีแดงฉานจะ ไหลซึมลงมาทันทีที่ทงตั ั ้ วล้ มลงไปกองกับพื ้นพรม “ เลือด! ” เธออุทานอย่างตกใจ วิง่ พรวดออกไปนอกห้ องเรียกหาพนักงาน คนอื่นให้ ชว่ ยพาท่านประธานไปโรงพยาบาล เปลือกตาหนักอึ ้งค่อยปิ ดลงกับเสียงอึกทึกวุน่ วายที่แทรกเข้ ามาเป็ นระยะ ท้ องไส้ ยงั ปั่ นป่ วนเป็ นระลอก รสเหม็นคาวคลุ้งในปากจนน่าคลืน่ ไส้ ..ชื่อเดียวที่เรี ยกหา..ไม่วา่ จะในเวลาไหน.. “ ฮานะ..” ...... การประชุมงวดต่อไปที่วางแผนไว้ อย่างดีกลับพังไม่เป็ นท่า คนที่ไม่สบาย อย่างหนักถูกส่งกลับมาพักผ่อนที่บ้านตามคาเรี ยกร้ องของเจ้ าตัว ตะวันลับลงบ่าย คล้ อยแล้ วแต่หมอที่ตรงดิ่งมาจากโรงพยาบาลก็ยงั เช็คซ ้าไปซ ้ามาจนเขาชักราคาญ “ ไม่บอกมาเลยล่ะหมอว่าผมเป็ นมะเร็ งกระเพาะ ต้ องตายภายในวัน พรุ่งนี ้ ” เขาพาลลงกับคนทีก่ าลังจัดแจงยาขนานใหญ่ คุณหมอวัยชราขยับแว่นให้ สายตาที่พร่ามัวชัดขึ ้นเพื่อมองคนตรงหน้ า สายตาตาหนิอย่างไม่ปิดบังส่งตรงมาหา “ ผมทางานมาตังแต่ ้ สมัยคุณพ่อของคุณ เคยรักษาตอนคุณเป็ นไข้ หวัดตังแต่ ้ เด็กๆ แต่ไม่เข้ าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ ้นถึงได้ ดื่ม ต่างน ้าแทบจะอาบมันอยูแ่ ล้ ว เหล้ าเคยทาให้ อะไรมันดีขึ ้นงันหรื ้ อครั บ ”
113
“ ลืมไง..” คนฟั งถอนใจ ก้ มหน้ าก้ มตาจัดยาตามเดิม “ ลืมก็แค่ตอนเมา พอสร่าง กลับยิ่งจา ที่คณ ุ ต้ องจัดการคือหัวใจของคุณเองต่างหาก ” เคย์หนั มามอง ที่หวั เสียไปก็เริ่ มจะคลายลง หวังว่าตอนหลับคงไม่ได้ ละเมอให้ ตาแก่นี่ร้ ูเรื่ องอะไรมากกว่าทีเ่ ป็ นอยูห่ รอกนะ “ เรื่ องปกติของคนหนุม่ ๆน่ะครับ ในเมื่อกิจการก็ไปได้ ด้วยดีก็คงไม่พ้น เรื่ องความรัก แต่เป็ นเอามากขนาดไม่ทานอะไรก็แย่เกิน ” คนป่ วยหัวเราะเยาะ สมเพชในตัวเอง ไม่ต้องมาถามหรอกว่าทาไมไม่กิน อะไร ก็แค่วา่ ถ้ าไม่ใช่คนๆนันท ้ า..เขาเองก็ไม่มีจิตมีใจจะกินได้ ลง ตอนฮานะทาให้ ก็เททิ ้ง ทาร้ ายน ้าใจกันต่อหน้ า พอฮานะจากไป กลับมา เรี ยกร้ อง..สนองคืนแทบทุกสิง่ “ ความรัก..ไม่เคยทาร้ ายใครหรอกครับ คนเราต่างหากที่ใช้ ทิฐิและ อารมณ์เป็ นตัวบดบัง ” ขยับตัวมาใกล้ แล้ วยื่นยาให้ พร้ อมกาชับให้ กินตามคอร์ ส และจะต้ องตรงเวลา ไม่วา่ จะก่อนหรื อหลังอาหาร “ ที่จริ งให้ ผมตายๆไปก็ดีนะหมอ อยูแ่ บบนี ้เขาก็ไม่มาหา เผื่อตายไปเขา จะกลับมาโยนดอกไม้ ลงหลุมให้ บ้าง ” เคย์หวั เราะเฝื่ อน ยันตัวขึ ้นนัง่ พิงหัวเตียง ยัง รู้สกึ ร้ าวในท้ องอยูเ่ ล็กน้ อย “ คุณเคย์เป็ นโรคกระเพาะตังแต่ ้ เด็ก ผมจาได้ ยิ่งช่วงเอนท์ตอนนันเป็ ้ น หนักถึงอาเจียน แต่พอมาพักหลังมันก็หายไป แล้ วก็คงหายไปนานถ้ าคุณจะไม่มา ดื่มอย่างเดียวแบบนี ้ ” คุณหมอยังว่ากลายๆอยู่ “ แต่ยงั ไงก็วางใจเถอะครับ อาการ ไม่ร้ายแรงหรอก ก็แค่กรดในนันมั ้ นกัดบวกกับแอลกอฮอล์ผสมรวมลงไป ผมคิดว่า ยังไงก็คงจะไม่ตาย ” เขาสัพยอกเล็กน้ อย เรี ยกเสียงหัวเราะจากผู้ป่วยตัวโตที่เอาใจ ยากไม่แพ้ เด็กเล็ก
114
“ แต่ใช่วา่ จะไม่พฒ ั นาเป็ นโรคร้ ายนะครับ รับประกันว่าถ้ าคุณเบื่อจะรัก แล้ วก็เลิกกินอย่างอื่นซะ แล้ วซัดแต่เหล้ าอย่างเดียว ไม่นานเกินรอผมว่าเขาได้ กลับมาฝั งคุณสมคาประชดแน่ เผลอๆคงควงคนใหม่มาด้ วย ” ว่าพลางเก็บของ อย่างใจชื ้นเมื่อเห็นรอยยิ ้มของอีกฝ่ าย บางทีคนไข้ ใจร้ อนแบบนี ้ไม่ยอมรับคาปลอบ ของใคร ต้ องด่าเท่านันถึ ้ งจะได้ ผล “ ไม่ยอมหรอกหมอ..ยังไงก็ไม่ตายก่อนหมอแน่ ” เคย์แหย่กลับไปก่อนจะ ก้ มหัวขอบคุณ พยักหน้ าให้ สาวใช้ ออกไปส่งคนเก่าคนแก่ของครอบครัว แม่เลขาคนสนิทก้ าวเข้ ามาหาอย่างเป็ นห่วง เธอบีบมือของเขาเพื่อบอก เป็ นเชิงว่าเรื่ องทุกอย่างยังไม่จบ และจะต้ องไม่จบลงแบบนี ้ “ ผมขอโทษ..ที่ทาให้ เดือดร้ อนกันไปหมด ” เขาเปรยขึ ้น สายตามองออก นอกหน้ าต่างเห็นม่านแพรพลิ ้วไหวไปตามลมยามบ่าย “ ขอโทษตัวเองดีกว่านะคะ..ที่ถอดใจไปอย่างไม่นา่ ให้ อภัย ” “ นัน่ สินะ..” เคย์หวั เราะออกมาอีกครัง้ “ วางใจเถอะค่ะ..อีกไม่นานก็จะได้ เรื่ องแล้ ว คุณฮานะไม่ไปไหนไกลจาก ในใจของเจ้ านายหรอกมังคะ ้ ” ร่างสูงปรายตามองประตูบานเล็กที่อยากจะให้ มนั เปิ ดออกแล้ วมีใครคน หนึง่ วิ่งมาหา พูดคาว่า ‘กลับมาแล้ วเหรอฮะ’ แล้ วยิ ้มจากหัวใจให้ กบั เขา “ ฮานะยังอยูใ่ นใจผมอยูแ่ ล้ ว..แต่ผมสิ..จะยังอยูใ่ นใจเขารึเปล่า..” ................................................................................
115
Chapter 34 สองเท้ าเล็กวิง่ ไปตามทางเดินปูหนิ อ่อนจนมันวับ ตึกเรี ยนทีเ่ ข้ ามาลง คอร์ สพิเศษปรับภาษาอยูห่ า่ งจากบ้ านบนถนนที่อาศัย ขนาดที่รีบมาเต็มที่และเผื่อ เวลาแล้ วก็ยงั เดินหลงทิศ “ ว้ า..แล้ วจะถามทางยังไงล่ะเนีย่ ” เสียงใสโอดครวญ มองไปทางไหนก็มีแต่ผมทอง ตาสีฟ้ากันทังนั ้ น้ ฮานะอยากจะคว้ าเอาบทเรี ยนภาษาอังกฤษเบื ้องต้ นขึ ้นมาอ่านอีกครัง้ ว่า เวลาขอความช่วยเหลือจากใครจะทาอย่างไร รู้แค่วา่ ควรจะขออนุญาตถามเขา ก่อนแต่ตอ่ จากนันแล้ ้ วก็ไม่ร้ ูอะไรอีก “ อ..เอ่อ..” จนแล้ วจนรอดเวลาทีแ่ ล่นมาเรื่ อยๆจนเกือบถึงชัว่ โมงเรี ยนก็ ทาให้ ร่างเล็กตัดสินใจเรี ยกหาใครสักคนที่เดินผ่าน รูปร่างน่ารักตัวจิ๋วทีว่ นั นี ้เด่นไปทังตั ้ วด้ วยชุดสีขาวเหมือนเทพธิดาของกรี ก เป็ นที่จบั จ้ องของพวกฝรั่งตาน ้าข้ าวหลายคนที่สงสัยนักหนาว่ามีเจ้ าแฟรี่ ออกมา จากโลกนิทานเพื่อเรียนภาษากับเขาด้ วยหรื อ “ May I Help you? ” เสียงหนึง่ ร้ องถามมาตอนที่ฮานะอยากจะวิง่ กลับ บ้ านเอาเต็มแก่แล้ ว ใบหน้ าสวยหันขวับมามอง ดวงตาสีออ่ นกะพริ บปริ บๆเพื่อจับใจความคา ว่า Help you ช่วย..ช่วยฮานะสินะ “ อ..อ๋อ ใช่ครับใช่ เอ๊ ย! ” เสียงหวานหยุดกึก รู้สกึ ประหม่าแทบแย่กบั ภาคปฏิบตั ิของจริง “ Yes, please ” ตอบไปพลางนึกมาได้ ว่ารู้มนั แค่นี ้แหละ ภาษาต่างชาตินี่ หนุม่ ตัวสูงโย่งหัวเราะหึๆ เรื อนผมสีทองเป็ นประกายต้ องกับแดดยามสาย ขับให้ ดวงตาสีฟ้าน ้าทะเลยิง่ เป็ นแววระยิบระยับอย่างน่าประหลาดแต่ก็กลับสร้ าง ความเป็ นมิตรขึ ้นระหว่างกันโดยง่าย “ Japanese? ” ดูเหมือนเขาเองก็ร้ ูวา่ ที่นี่ ค่อนข้ างจะต่างทีต่ า่ งถิ่น จะให้ พดู เป็ นทางการเป็ นภาษาระบบระเบียบก็คงยากเกิน
116
ฮานะพยักหน้ าแล้ วยิ ้มกว้ าง รี บคว้ าหนังสือในมือมาเปิ ดแล้ วชี ้บอก ห้ องเรี ยนที่ต้องไป ตอนที่ผ้ ชู ่วยของคุณพ่อพามาก็ดนั จาไม่ได้ อีกต่างหาก เพราะ แถวนี ้มองไปทางไหนก็ลานตาไปกับสถาปั ตยกรรมแบบเก่าที่แทบเหมือนกันทุกโซน “ Wow..I have this class too, follow me..” เขาดึงแขนเรียวเข้ ามาหา แล้ วพาเดินไปตามทาง แดดราไรส่องลงมาในสวน เถากุหลาบขาวขึ ้นพันตามเสาหินกลม ได้ ยิน เสียงเจ้ านกน้ อยไนติงเกลร้ องขานรับกันเบาๆในฤดูหนาว รูปปั น้ เทพธิดาหินสลักยืน อยูก่ ลางบ่อน ้ากว้ างให้ เจ้ าพวกตัวพองหลายตัวลงไปไซ้ ขนแล้ วสะบัดปี กกันวุน่ วาย “ Do you like this place? ” ฮานะยิ ้มแทนคาตอบ ไม่คอ่ ยเข้ าใจเท่าไหร่ แต่ก็คาดว่าคนข้ างกายคงจะ หมายถึงที่ทางพวกนี ้ เพราะฝ่ ายนันหั ้ นมาสังเกตเขาหลายทีเวลาเผลอมองรอบด้ าน “ David is my name but you can call me ‘Dave’ and..what’s your name? ” ร่างบอบบางเพิง่ เข้ าใจทุกคาในประโยคก็ตอนที่ถกู ถามชื่อและแน่ใจอย่าง ยิ่งว่าคนข้ างกายพยายามหาคาศัพท์ที่เรี ยบง่ายที่สดุ มาพูดด้ วย “ Hana ” “ Hana? What’s it mean. ” ใบหน้ าหวานเป็ นสีแดงระเรื่ อเมื่อเข้ าใจคาถามแต่กลับพูดไม่ออก ได้ แต่ หันซ้ ายหันขวาแล้ วในที่สดุ ถึงได้ ดงึ ข้ อมืออีกคนไปทางสวน นิ ้วเรียวชี ้ไปทางดอกไม้ นานาพันธุ์ที่บานสะพรั่งกับอากาศเย็นยะเยือก “ flower? ” ฮานะยิ ้มมากกว่าเก่า นัยน์ตาสีออ่ นเป็ นประกายสดใสด้ วยความดีใจที่ ภาษามือของตัวเองได้ ผล คนฟั งหัวเราะ “ You’re the most beautiful flower I’ve ever seen . ” ฝ่ ายที่ถกู ชมยังยิ ้มหน้ าแฉล้ มเพราะฟั งยาวไปกว่านี ้ก็โง่เหลือเกินแล้ ว
117
“ Can I call you ‘blossom’? You’re Japanese and the famous flower at your country is Sakura..at here we call Cherry Blossom. ” เจ้ าดอกไม้ ตวั น้ อยพยักหน้ าหงึกๆ รู้แต่วา่ อีกคนอยากจะขอเรียกว่า Blossom เอาก็เอาแฮะ..แปลกดี ................................................................................ แดดยามเช้ าสาดลงมาตรงระเบียงกว้ างช่วยบรรเทาไอหนาวประจาฤดูที่ พัดผ่านผิวกายจนเย็นเฉียบ นัยน์ตาคมทอดมองสวนดอกไม้ ด้านล่างอย่างเลือ่ น ลอย ดอกยิปโซที่มใี ครคนหนึง่ เคยมาคุ้ยๆดินด้ วยสองมือแล้ วลงต้ นกล้ าของมันไว้ ตอนนี ้กลับขยายพันธุ์เต็มพื ้นที่วา่ ง ใบเล็กละเอียดยิบเป็ นสีเขียวอ่อนตัดกับดอกสี ขาวน่ารักที่ยามโดนลมก็ไหวลูม่ าพิงกัน ลมเย็นพัดมาอีกระลอก ท้ องฟ้ าเป็ นสีเทาจางคล้ ายว่าอีกไม่นานหิมะคง จะตก ทุกลมหายใจกาลังถูกเกล็ดน ้าแข็งที่แทรกมารอบตัวกัดกร่อนจนแสบทัว่ กาย เคย์ชื่นชมเลขาของเขาเสมอว่าทางานได้ รวดเร็ ว เมื่อเช้ าตรู่เขาได้ ข้ อความที่ทาให้ หวั ใจยิ่งชอกช ้าหนักลง ..หารายชื่อของฮานะไม่เจอ.. ร่างสูงใหญ่พิงกายลงกับระเบียงกว้ าง มองไปเรื่ อยเปื่ อย คิดวกไปวนมา ว่าทาอย่างไรเขาถึงจะหาใครคนนันเจอ ้ เสียงเคาะประตูห้องด้ านหลังดังแทรก เคย์บอกอนุญาตทังที ้ ่สายตายังคง เหม่อมองบนฟ้ า เห็นเงารูปจันทร์ ครึ่งเสี ้ยววับแวมทางขอบสีเทาอ่อนทางตะวันตก “ ทานอะไรหน่อยนะคะ วันนี ้ให้ เด็กทาข้ าวต้ มมา คุณหมอท่านสัง่ เอาไว้ ” เสียงแม่บ้านที่ประจาในครัวเลียบๆเคียงๆบอก คนได้ ยินชะงักกึก หัวใจวูบหล่นกับทุกอย่างที่ยงั วนเวียนในความทรงจา
118
“ เป็ นรูปแบบตายตัวเลยสินะ คนไม่สบายต้ องกินแต่อย่างนี ้ ” เคย์หวั เราะ ขมขื่น ก่อนจะหันหลังกลับไปที่เดิม กลับมาหาพี่สิ เดินเข้ ามาหากันด้ วยใบหน้ าของนายที่ทาให้ พยี่ ิ ้มได้ อีกครัง้ เข้ ามาบอก มาคะยันคะยอว่ ้ าวันนี ้นายทาอะไรมาให้ ทาสุดฝี มือแค่ไหน ทาด้ วยใจ มากเท่าไหร่ สัญญา..จะไม่ทาให้ เจ็บปวดแม้ เพียงเศษเสี ้ยว “ เอาออกไปเถอะ กินไม่ลง ” “ แต่วา่ ..” “ ขอฉันอยูค่ นเดียว ” เสียงเรียบเฉยบอกมา เจือไปด้ วยความรวดร้ าวสุด ขัวหั ้ วใจ ต้ องทายังไง ต้ องทุม่ อีกเท่าไหร่กนั “ แล้ ว..วันนี ้คุณเคย์จะไปทางานมัยคะ ้ ” หญิงวัยกลางคนที่ถือถาด อาหารหันกลับไปเพิ่งนึกขึ ้นได้ เพือ่ ที่วา่ จะเตรียมอาหารเทีย่ งแม้ เจ้ านายของพวก เธออาจจะไม่ยอมทานตามเคย “ ไม่ไป ” เขาตอบ เดินเข้ ามาในห้ องแล้ วรูดม่านปิ ดลง “ ค่ะ..แล้ วจะลงไปข้ างล่างมัยคะ ้ ” เคย์ถอนใจ รู้วา่ ทุกคนหวังดีแต่เขาไม่มีใจทาอะไรอย่างอื่นจริ งๆ ได้ แต่ พยักหน้ าส่งๆเป็ นคาตอบรับแล้ วมองตามหลังของแม่บ้านคนเดิมออกไปด้ านนอก “ ไม่ทานตามเคยเหรอคะ ” พวกเด็กรับใช้ ด้วยกันถามขึ ้นเมื่อเห็นคน อาวุโสที่สดุ กลับลงมาพร้ อมกับถาดอาหารที่ยงั เต็มเปี่ ยม “ อือ..” เธอส่งถาดให้ คนอื่นแล้ วหันมามองสาวอีกคนที่ยืนถือจดหมาย หลายฉบับที่ไม่ต่ากว่าสิบอยูใ่ นมือ “ ของคุณเคย์รึเปล่า ” “ มีปนกันค่ะ ทังของบ้ ้ านนู้นแล้ วก็ของบ้ านนี ้ ” ฝ่ ายนันว่ ้ าพลางดึงขึ ้นมาดู หน้ าซอง แล้ วแยกออกไปเป็ นส่วน “ อันไหนของฉันเอามาให้ ด้วย ” เสียงทุ้มแทรกขึ ้นกลางคัน ดังมาจากตรง ราวบันไดเล่นเอาหลายคนสะดุ้งเฮือก
119
ร่างสูงสง่าในชุดอยูบ่ ้ านสบายๆที่ไม่คอ่ ยมีโอกาสได้ เห็นเดินลงมาใกล้ กางเกงยีนส์ขายาวกับเชิ ้ตสีน ้าเงินเข้ มคลายกระดุมบนเห็นแผงอกแกร่งอยูร่ าไรเล่น เอาสาวใช้ หลายคนหน้ าแดงซ่าน แม่บ้านคนเก่าแก่เลือกเอาหน้ าซองที่จ่าถึงชื่อ เจ้ าของบ้ านแล้ วยื่นให้ อีกปึ กหนึง่ รวบเก็บแล้ วสัง่ ให้ พวกคนอื่นเอาไปยื่นที่บ้า นอีก หลังเพราะพวกนันเป็ ้ นของคุณเซจิ เคย์ปรายตามองจดหมายสีฟ้าอ่อนรวมอยูก่ ลางซองสีขาวที่ล้วนแต่เป็ น จดหมายทางธุรกิจจาพวกเครดิตการ์ ด บริ ษัทในเครื อหรื อหุ้นส่วนทังหลายแล้ ้ วก็ ต้ องแปลกใจ “ พี่เขามีใครส่งอะไรหวานๆแบบนันมาด้ ้ วยเหรอ เอามาให้ ดหู น่อย ” เขาขอเจ้ าซองเล็ก ไซส์ตา่ งออกไป ฝ่ ายที่ถืออยูร่ ี บดึงมันออกมา เห็นแสตมป์เป็ นของต่างประเทศแต่ก็ไม่ได้ สนใจนัก เพียงแค่วา่ ชื่อจ่าหน้ าเป็ นของคุณไทระกับคุณเซจิเป็ นภาษาญี่ปนคู ุ่ ก่ บั ภาษาอังกฤษ ที่อยูข่ องบ้ านหลังนันก็ ้ เขียนสองภาษาคูก่ นั จนดูนา่ ยุง่ ยาก “ โทรศัพท์คะ่ คุณเคย์..” เสียงหนึง่ บอกขึ ้นพร้ อมกับวิ่งเอามือถือมาให้ เคย์ละสายตาจากกองจดหมาย ชะงักมือที่ยื่นไปรับแล้ วคว้ าเอามือถือ ขึ ้นมาพูด สงสัยอยูว่ า่ น่าจะเป็ นเรื่ องการประชุมที่สาขาอื่นแต่ก็ต้องจาใจเลือ่ นไป เป็ นอาทิตย์หน้ า “ เอ่อ..แล้ วพวกนี ้ ” หญิงสาวหยิบจดหมายที่เหลือขึ ้นมาถือ “ เอาไปให้ พี่ไป ทังหมดนั ้ น่ แหละ ” เขาบอกส่งๆก่อนจะหันกลับมาคุยธุระ แล้ วเดินออกด้ านนอก “ ใครส่งมาให้ บ้านนันน่ ้ ะ สาวเหรอ ” พวกเด็กๆชะโงกหน้ ามาถามเพราะ เห็นเจ้ านายให้ ความสนใจกับจดหมายฉบับนี ้เป็ นพิเศษ “ บ้ าละ..เขาจ่าหน้ าถึงคุณไทระกับคุณเซจิ ดูแสตมป์นี่สิ สวยจังเลยแฮะ ของเมืองนอกแน่นอน ” “ จากไหนอ่ะ..”
120
คนที่ถืออยูเ่ พ่งสายตาลงไปมอง “ ล..อน..ดอน..อิ..อิง..อิ๊ง..แ..ลนด์..” เธอแกะมาทีละคาตามตัวอักษร ภาษาอังกฤษล้ วนด้ านหลังซอง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆที่เอาเข้ าจริ งๆ แล้ วก็ไม่ร้ ูภาษาต่างชาตินี่เหมือนกัน “ หนอย..ถามแล้ วยังมาขา ไปทางานไป..” ว่า พลางสะบัดหน้ าเดินหนีออกไปอีกทางด้ วยความหงุดหงิด .............................................................................. วันนี ้เลิกคาบเรี ยนตอนบ่ายกว่า เสียงออดบอกหมดเวลาดังขึ ้นก่อนที่ นักเรี ยนภาษาหลายคนจะเฮกันออก ท่าทางอาจจะมีโปรแกรมต่อโดยเฉพาะในช่วง ใกล้ เทศกาลแบบนี ้ ร่างเล็กหอบหนังสือเรี ยนไว้ แนบอก คิ ้วขมวดพันกันจนแทบผูก เมื่อเงี่ยหูฟังมาสองวันแล้ วก็ยงั ไม่คอ่ ยรู้เรื่ องตามเคย โชคดีแต่ที่เพือ่ นใหม่นงั่ ใกล้ แล้ วคอยอธิบายเป็ นภาษามือให้ ฟัง “ เศร้ าเลย..ต้ องพยายามมากกว่านี ้อีก ” เสียงหวานพึมพากับตัวเอง ขณะที่รออีกหนึง่ หนุม่ ยัดของลงตู้ลอ็ คเกอร์ “ Hmm..what did you say? ” ฮานะเงยหน้ ามอง ความสูงขนาดนี ้เล่นเอาคอเมื่อยไปเหมือนกันจนอีก ฝ่ ายกระเซ้ าเล่นด้ วยการย่อตัวลงมาใกล้ ๆ เรี ยกเสียงหัวเราะสดใสจากคนถูกแหย่ “ ผมต้ องพยายาม อ่า try hard ใช่ๆ try hard ” เจ้ าตัวพยายามเน้ นแล้ ว เอาหนังสือมาวางซ้ อนกันเป็ นตังไว้ ้ บนหัว ทาท่าชูกาปั น้ แสดงความหนักแน่น ออกมาจนฝ่ ายทีค่ อยมองหัวเราะร่า “ Fighting! ” พ่อหนุม่ ฝรั่งขยี ้ผมหอมด้ วยความเอ็นดู ดึงเอาหนังสือหนักๆ มาถือให้ แล้ วอาสาไปส่งที่บ้านตามเคย
121
“ แต่มนั ก็ยากเอาการนะเนี่ย ออกเสียงก็ยาก อย่าง Hello ไอ้ เราก็ชอบ Hallo เรื่ อยเลยแฮะ ” ฮานะบ่นอุบในความไม่เอาอ่าว ถอนใจเฮือกไปกับทุกเรื่ องจน คิ ้วพันกันยุง่ อีกแล้ ว คนข้ างกายหันกลับมาแล้ วจับไหล่บางเอาไว้ ให้ หยุดเดินเพราะได้ ยินเสียง ถอนหายใจเหมือนกาลังกังวล เขาโน้ มลงใกล้ แล้ วใช้ นิ ้วจิ ้มๆที่หน้ าผากเนียน ท่ามกลางความงงงันของร่างน้ อยๆที่ยืนนิ่ง “ Don’t worry..you must take a deep breath and say..‘I can do it’ O.K? ” เขาคลึงปลายนิ ้วลงทีค่ ิ ้วเรียวเพื่อให้ คลาย ลง ได้ ยินเสียงหัวเราะคิกคักแล้ วยิ่งน่าชื่นใจ “ I can do it ” ฮานะท่องตามคาว่านันแล้ ้ วยิ ้มออกมาได้ “ Remember ‘ you are what you think’. If you think you’re a stupid boy, you will be a stupid. If you think you’re a clever one, you will be like that. ” “ อ่า..แปลว่าอะไรล่ะเนี่ย ” เจ้ าตัวเล็กหัวเราะแก้ เก้ อ แต่ก็พอจะจับ ใจความได้ วา่ อีกฝ่ ายให้ กาลังใจและกาลังขอให้ เขามัน่ ใจในตัวเองอะไรสักอย่าง ร่างสูงยิ ้มให้ อกี คน เลือ่ นมือมาหยิกแก้ มนวลเบาๆด้ วยความเอ็นดู “ I love your smile..it like the sun that shines down on me ” “ เอ๋..ผมยิ ้มแบบพระอาทิตย์เหรอ ตายล่ะสิ ทาไมไปยิ ้มแบบนันได้ ้ นะ ” ฮานะอุบอิบด้ วยความเขิน ใบหน้ าสวยแดงก่าเพราะอายจัด คนฟั งหัวเราะกับท่าทางเก้ อๆของอีกฝ่ าย เลยได้ แต่ยกมือขึ ้นโอบไหล่เล็ก แล้ วชวนเดินกลับบ้ าน ขืนพูดมากกว่านี ้ เพื่อนตัวเล็กของเขาคงตีความไปอีกแบบ ลมเย็นพัดเอาใบเมเปิ ลสีเหลืองปลิวลงติดบนเส้ นผมให้ คนเห็นยกมือขึ ้น ดึงออกแผ่วเบา เขากระชับเสื ้อโค้ ทตัวใหญ่โคร่งผิดกับขนาดตัวนัน่ เข้ ามาใกล้ “ Thank you ” เสียงใสตอบกลับพร้ อมกับยิ ้มกว้ าง แก้ มกลมเป็ นสีแดงระ เรื่ อไปตามไอเย็นที่พดั ผ่าน
122
ฮานะมองเรื่ อยเปื่ อยไปตามถนน ลอนดอนฝนตกบ่อยจนถนนไม่คอ่ ยจะ ว่างจากสายน ้าเท่าไหร่นกั เห็นแล้ วยิ่งคิดถึงที่ฟกุ โุ อกะ ท้ องฟ้ าครึม้ ๆสีเทาจางกับ เมฆที่คล้ อยต่าตลอดเวลาขับให้ รอบด้ านดูเหงาหงอย ความเงียบในยามราตรี กบั แสงไฟลานตาที่สะท้ อนลงแม่น ้าทาให้ น ้าตาไหลอยูท่ กุ ค่าคืน “ Where do you want to go tonight? ” ถามขึ ้นขณะพาเดินเลียบแม่น ้า สายใหญ่ เพราะเมื่อคืนก่อนก็พาเพื่อนใหม่คนนี ้ไปดูเวสต์มิสเตอร์ แบบใกล้ ๆมาแล้ ว ร่างเล็กรี บวาดนิ ้วเป็ นวงโต “ big..big circle ” “ A big circle? ” เขาทวนคาพูดพร้ อมกับร้ องออกมาเมื่อดอกไม้ แสนสวย นี่หยุดเดินพร้ อมกับชี ้ไปที่โปสการ์ ดตรงร้ านขายของข้ างทางเป็ นรูปชิงช้ าสวรรค์ ขนาดใหญ่ยกั ษ์ “ Ah..not far from here..on the South Bank of the Thames. It’s a ferris wheel, we call ‘London Eye’ ” “ want to go with me? ” ฮานะว่ามัว่ ๆไป อยากจะให้ ช่วยนาทางแล้ วก็ ไปเที่ยวเป็ นเพื่อนแต่ก็เกรงใจมากกว่า “ Sure! ” อีกฝ่ ายรับคาหนักแน่นพลางยิ ้มตอบ ร่างบอบบางตบมือแปะๆด้ วยความดีอกดีใจ ทุกอย่างที่กาลังผ่านเข้ ามา ทาให้ ลมื เรื่ องราวหลายอย่างที่มนั สุมทุม ..ก็ดีแล้ วไม่ใช่เหรอ.. ............................................................................... ท้ องฟ้ ายามเย็นมืดครึม้ ลงอย่างรวดเร็ว แสงไฟหลากสีทยอยเปิ ดกัน ขึ ้นมาตามทางเดิน เงาสะท้ อนของสีนวลเรื่ อเรื องจับเป็ นประกายอยูบ่ นแผ่นน ้านิ่ง งัน ต้ นคริ สต์มาสใบแดงจัดถูกนามาประดับอยูห่ น้ าบ้ านหลายแห่ง เสียงเพลงแว่ว ถึงความยินดีในวันเทศกาลสาคัญดังแผ่วอยูท่ วั่ ไป
123
เสียงออดหน้ าบ้ านดังขึ ้นตามเวลานัด ร่างเล็กที่นงั่ เล่นอยูข่ ้ างเตาผิงรี บวิ่ง มาเอาเสื ้อกันหนาวตัวหนาขึ ้นมาถือแล้ วรี บไปเปิ ดประตูรับหน้ า ชายหนุม่ ผมทองยิ ้มให้ กบั อีกฝ่ าย สายตาทอดมองผิวขาวนวลใน สเวตเตอร์ ไหมพรมสีฟ้าน ้าทะเล เรื อนผมสีน ้าตาลอ่อนทีค่ ลอเคลียอยูข่ ้ างแก้ มใส ถูกติดไว้ ด้วยกิ๊บเล็กๆน่ารัก ดวงตาสีออ่ นสุกสกาวยามจ้ องกลับมาเห็นเงาสะท้ อน ของแสงจันทร์ “ very..beautiful ” เขาเพ้ อขึ ้นมาโดยไม่ทนั คิดด้ วยซ ้า ฮานะทาหน้ าเลิก่ ลัก่ เมื่ออีกฝ่ ายชมมา เงาจากกระจกทาให้ ตวั เองรู้วา่ เผลอทาเปิ่ นด้ วยการติดกิ๊บลายเจ้ าปั งปั งแมนจากโตเกียวตามนิสยั ปกติยามอ่าน หนังสือ มือบางรี บร้ อนจะดึงมันออกด้ วยความอายแต่กลับถูกรัง้ เอาไว้ ฝ่ ายนันช่ ้ วย ม้ วนปอยผมหอมแล้ วติดกลับเข้ าไปใหม่ จัดการดึงเสื ้อกันหนาวลายสวยมาใส่ให้ อย่างอ่อนโยน “ Let’s go! a little angel ” เขาว่ามาพลางยื่นแขนให้ มือเล็กเกาะ ฮานะก้ มหน้ างุดเดินตามต้ อยๆด้ วยแก้ มที่ขึ ้นสีแดงจัด ไม่วา่ ใครจะชมมา อย่างไรกี่ครัง้ กี่หนก็ไม่เคยชินสักที ทังคู ้ เ่ ดินผ่านท้ องถนนยามคา่ คืน ไฟสีฟ้าอ่อนประดับประดาตัดกับสี เหลืองที่เห็นได้ ทวั่ ไป เกล็ดขาวเป็ นปุยนุน่ เริ่ มโปรยปรายลงมาทิ ้งตัวอยูบ่ นทางเดิน บางส่วนไปจับอยูต่ ามยอดหญ้ าคล้ ายดอกไม้ ที่ฟ้าโปรย ตลอดทางสองข้ างเห็นกิ่งสีน ้าตาลหลายกิ่งผลัดใบจนเหลือเพียงก้ าน เดี่ยวเริ่ มตัดกับสีขาวที่ทบั ถมมา คนข้ างกายถอดเสื ้อโค้ ทหนังของตัวเองออกแล้ ว ยกมันขึ ้นมาบังหิมะเกล็ดนุม่ ที่ตกลงเอื่อยเฉื่อย ฝ่ ามือใหญ่จบั มือนิม่ ซุกลงไปใน กระเป๋ าเสื ้อเมื่อเห็นว่าอีกคนชักจะสัน่ ใช้ เวลาไม่นานนัก วงกลมวงใหญ่ที่เคยพูดถึงก็เด่นอยูต่ รงหน้ า แสงไฟสี อ่อนเรื่ อเรื องออกมาเห็นเป็ นแนวโค้ งสวยสง่ากลางฟ้ ามืดทะมึน
124
“ ว้ าว~ ” ฮานะอุทานแผ่วกับภาพของชิงช้ าสวรรค์ขนาดใหญ่ ดูใหญ่กว่า ที่โยโกฮาม่าหลายเท่ามาก โดยเฉพาะเจ้ าห้ องโดยสารที่รูปร่างคล้ ายแคปซูล ติด กระจกอย่างดีแล้ วก็มีหลายคนอยูใ่ นนัน้ “ สวยสุดๆไปเลย ” เพื่อนตัวสูงจัดการเรื่ องตัว๋ เสร็ จสรรพ เพราะมันสัง่ ซื ้อทางอินเตอร์ เน็ตได้ ฮานะจะคืนเงินให้ ก็ได้ รับเพียงคาปฏิเสธกับประโยคที่อ้างถึง ‘มิตรภาพ’ เจ้ าตัวถึง ได้ แต่พร่ าขอบคุณตลอดทางจนกระทัง่ ขึ ้นไปอยูใ่ นห้ องกว้ างติดกระจกนัน่ เรี ยบร้ อย “ อ๋า..เห็นวังนัน่ ด้ วย นี่ตรงข้ ามบ้ านที่ผมอยูเ่ ลย ” เสียงหวานใสกระซิบ กระซาบอย่างดีอกดีใจโดยลืมไปว่าอีกฝ่ ายจะฟั งไม่ร้ ูเรื่ อง นัยน์ตาสีฟ้าสุกทอดมองคนที่เอาหน้ าแนบกระจกแล้ วพึมพาด้ วยรอยยิ ้ม อยูค่ นเดียวก็อดไม่ได้ ที่จะยิ ้มตาม ริ มฝี ปากสีชมพูที่ขยับพูดไม่หยุดดูเล็กจิ ้มลิ ้ม คล้ ายแฟรี่ ของพวกเขา นี่ถ้าให้ ตดิ ปี กเข้ าไปหน่อยคงน่ารักน่าดู เพียงแค่ใจคิด หัวก็ สัง่ ให้ โน้ มตัวลงตา่ แล้ วจรดริ มฝี ปากลงกับแก้ มนุม่ ไปแล้ ว “ เอ๋..” ฮานะทาหน้ างง ยกมือขึ ้นกุมแก้ มที่ยงั มีอนุ่ ไอร้ อนติดตรึง “ It’s my culture.” เขาพูดด้ วยรอยยิ ้ม “ We kiss for our friendship. If you don’t like it..” “ That’s all right. ” ชิงพูดขึ ้นมาพลางสัน่ หัว ในเมื่อวัฒนธรรมต่างกันก็ จาเป็ นทีฮ่ านะจะต้ องเป็ นฝ่ ายปรับตัว คนฟั งพยักหน้ าพลางชี ้มือให้ ดวู ิวอีกด้ านทีเ่ จ้ าแคปซูลนีเ่ ริ่ มเคลือ่ นมาอีก ทาง สะพานข้ ามแม่น ้าเทมส์หลายแห่งจะประดับไฟกันมากมายและโดยเฉพาะ ในช่วงเทศกาลนี่ก็ยิ่งงดงามจนแทบไม่อยากละสายตา ฮานะหัวเราะ ชวนอีกคนคุยงูๆปลาๆไปตลอดช่วงความยาวครึ่งชัว่ โมง เศษ ดวงตาสดใสเป็ นประกายระยิบระยับด้ วยความสุขในวันคืนทีม่ ีเพื่อนใหม่ ..รู้บ้างไหม..ว่าใครกาลังรอ.. ......
125
เสียงเจ้ านาฬิกานกฮูกตัวน้ อยร้ องบอกเวลาหกโมงเช้ าพอดีไม่ขาดไม่เกิน ดังปลุกใครบางคนที่นงั่ หลับสัปหงกอยูบ่ นโซฟาสีหวาน มือเล็กยกขึ ้นขยี ้ตายิกๆไล่ ความมึนที่อตุ ส่าห์ตื่นแต่รุ่งสางเพื่อมารอนัดเจ้ านายในนามของตัวเองทีย่ ้าแล้ วย ้า อีกว่ามาตรงเวลาแน่ “ ให้ ตื่นเร็วแล้ วต้ องรอล่ะก็นา่ ดู ” ไทระบ่นอุบ เงยหน้ ามองเข็ม ยาวทีก่ ระดิกเลยไปได้ นาทีกว่า พึมพายังไม่ทนั จบดี เสียงออดหน้ าบ้ านก็ดงั ขึ ้นพร้ อมกับกระจกด้ านหน้ า ถูกเคาะเรี ยกอีก เหมือนกับคนมาหาจะใจร้ อนซะเหลือเกิน “ ไปเดี๋ยวนี ้ล่ะคร้ าบ~ ” ขานรับพลางรี บลุกลงจากโซฟาก่อนจะลาก สัมภาระที่พอจะต้ องใช้ ตามติดออกไปด้ วย ท่าทางลุกลี ้ลุกลนทังที ้ ย่ งั สงสัยว่าไป ทางานด้ วยกันนอกสถานที่นี่มนั น่าสนุกนักเหรอ ..เดี๋ยวนี ้ในใจเขามีแต่เรื่ องแปลกๆเดาไม่ออกทังนั ้ น.. ้ ไทระดันประตูออกกว้ าง สายตาหยุดชะงักอยูท่ คี่ นตรงหน้ า “ อรุณสวัสดิ์ครับผม ” เสียงทุ้มทักทายมาพลางยิ ้มโปรยเสน่ห์ อีกฝ่ ายหัวเราะคิกมองดูร่างสูงใหญ่ที่ใส่เชิ ้ตสีฟ้าน ้าทะเลลายกระดานโต้ คลืน่ ทับเสื ้อยืดสีขาวที่แนบลงกับอกแข็งแกร่ง กางเกงขาสันเท่ ้ าเข่าคล้ ายเตรี ยมตัว จะกระโจนลงน ้าเต็มที่พอดิบพอดีกบั รองเท้ าแตะธรรมดาแบบที่หาดูได้ ไม่งา่ ยเลย เซจิเลิกคิ ้วสงสัยกับท่าทางขาขัน เขายื่นถุงตาข่ายที่หิ ้วเอาไว้ ให้ เป็ นของ ฝาก “ เกลียดเมลอนรึเปล่า ” ไทระหัวเราะรื่ น รับเจ้ าลูกกลมสีเขียวอ่อนแข็งเหมือนลูกฟุตบอลอัดลม เกินพิกดั มาอุ้มเอาไว้ แนบอกพลางส่ายหัว “ รู้ได้ ไงว่าผมชอบ ” ยิ ้มอวดเขี ้ยวน่ารัก “ จริ งดิ..” คนฝากทาตาโต “ โกหก ” เซจิหวั เราะฝื ดๆ ยื่นมือมาคว้ ากระเป๋ าเป้แล้ วแบกไปขึ ้นท้ ายรถ
126
“ เจ้ าของบริ ษัทเขาทางานง่ายจังนะ ไม่ยกั รู้วา่ นีค่ ือชุดดูโลเกชัน่ ของคุณ ” แอบเหน็บอีกฝ่ ายทางสายตาเพราะหมัน่ ไส้ เหลือเกิน ก็เพราะปกติใส่ชดุ ทางานก็ดู หล่อแล้ ว ยิ่งมาทาตัวสบายๆก็ยงิ่ ดูดีอย่างบอกไม่ถกู เข้ าไปใหญ่ “ อ้ าว..ดูแย่เหรอเนี่ย ” เจ้ าของรถเปิ ดประตูเข้ าไปนัง่ ตรงคนขับ หันมา ถามความเห็นคนนัง่ ข้ างแล้ วตีสหี น้ ากังวล “ เปล่า..จะบอกว่าผมชอบแบบนี ้มากกว่า ” ไทระอุบอิบ เบือนหน้ าหนี ออกไปนอกหน้ าต่างเมื่อคนข้ างกายหันขวับมามอง “ ดีใจจังแฮะ ” เซจิหวั เราะเบาๆ หันไปทาหน้ าครุ่นคิดหลังมองใบหน้ า สวยอยูน่ านสองนานจนถูกค้ อนว่าเมื่อไหร่จะไป “ อา..ลืมอะไรไปนะ ” ชายหนุม่ โน้ มตัวลงมาใกล้ กะทันหันจนดวงตากลมปิ ดแน่น รู้สกึ ถึงใบหน้ า คมคายที่หา่ งไปไม่ถึงคืบ กลิน่ หอมเซ็กซี่แบบบลูฮาวายจากร่างใหญ่ที่ก้มมาแนบ ทาให้ หวั ใจดวงน้ อยเต้ นถี่รัว สัมผัสของกล้ ามเนื ้อแข็งแกร่งที่อวลไปด้ วยความดิบ เถื่อนของวัยหนุม่ นัน่ กาลังทาให้ ทกุ ส่วนของสมองแล่นเปรี๊ ยะ “ นายลืมคาดเข็มขัด ฉันขับซิ่งนะ ” ฝ่ ายที่แกล้ งแหย่ให้ คนถูกกระทา ประสาทกลับกระเซ้ าเล่น ดึงเบลท์จากริ มประตูอีกด้ านพาดผ่านเอวเล็กมารัดให้ “ ค..คนบ้ า ” ไทระค้ อนใส่ ถอนใจเฮือกเพื่อปลอบโยนเสียงระรัวในอกซ้ าย “ หือ..บอกแค่นี ้บ้ าตรงไหน เอ..รึนายหวังเกินกว่านัน้ ” เขายักคิ ้วล้ อเลียน “ ขับไปเลยนะ เดี๋ยวสายแล้ วแดดร้ อน ” อีกฝ่ ายแว้ ดกลับด้ วยใบหน้ าแดง ก่า ร้ อนฉ่าไปทัว่ จนคิดว่าวางไข่เอาไว้ ก็คงสุกภายในครึ่งวินาที “ คร้ าบๆ นายหญิงน้ อย ” หยอกเล่นพอเป็ นพิธีถึงได้ หนั กลับไปทาหน้ าที่ ของตนด้ วยหัวใจที่พองโต ถ้ ารู้วา่ มีคนแบบนี ้อยูใ่ กล้ ๆแล้ วมันอิ่มอกอิ่มใจตลอด ..น่าจะจีบตังแต่ ้ เจ้ านี่เรี ยนอนุบาลซะด้ วยซ ้า.. ................................................................................
127
สายลมเย็นเอื่อยเฉื่อยพาเอาต้ นไผ่ริมรัว้ โอนเอนต้ องกัน กระดาษ จดหมายสีหวานพลิกพลิ ้วไปตามแรงพัดบางเบาตรงนอกชานบ้ านจนคนที่ถือมัน อยูต่ ้ องคลีร่ อยพับออกห่างเพื่อเพ่งดูลายมือเป็ นระเบียบ รอยยิ ้มอ่อนโยนผุดขึ ้นตามลาพังกับข้ อความทังหมดที ้ เ่ ขียนเล่ามาถึง ความเป็ นอยู่ พร่าบอกว่าคิดถึงคุณพ่อคนนี ้มากแค่ไหน ทังยั ้ งสัญญาว่าจะตังใจ ้ เรี ยนเพื่อว่าเมื่อลาออกจากที่เก่าแล้ วจะได้ เรียนต่อที่นี่ได้ อย่างทีค่ ณ ุ พ่อหวัง เสียงฝี เท้ าที่ดงั ขึ ้นตรงริ มประตูด้านนอกทาให้ คนที่กาลังตังอกตั ้ งใจอ่ ้ าน จดหมายขมวดคิ ้วขึ ้นมาทันควัน แม่บ้านที่คอยดูแลทุกอย่างอยูเ่ ข้ ามากระซิบบอก ชื่อแขกที่เข้ ามาขัดจังหวะ ซาโตะถอนหายใจเนือยๆ รี บจัดแจงฉีกที่อยูห่ ลังซองสีฟ้าอ่อนนัน่ แล้ วฉีก ย ้าลงไปอีกจนเป็ นเศษเล็กเศษน้ อย โปรยลงกับหลุมดินชื ้นทีเ่ ขาขุดมันค้ างไว้ เพื่อลง กุหลาบเถาพันธุ์ใหม่ก่อนจะกลบทับไม่ให้ เป็ นที่เตะตา “ พ่อ ” เสียงคุ้นเคยเรี ยกหาตังแต่ ้ ก้าวเข้ าประตู ร่างใหญ่พบั กระดาษที่อวลกลิน่ หอมนัน่ เป็ นทบเล็ก ซุกลงในชายยูกาตะสี ทึบแล้ วตีหน้ าปกติ “ ใครเป็ นพ่อแก ” เขาว่าโดยที่ยงั มองออกไปตรงนอกระเบียงอยู่ “ พ่อ ผมขอร้ อง..” อีกฝ่ ายขยับเข้ ามาใกล้ ก่อนจะทรุดลงนัง่ บนเสือ่ ตาตามิ ก้ มหัวลงจนแนบพื ้น ขอมาด้ วยเสียงสัน่ เครื อที่บง่ บอกว่ายอมลงให้ แล้ วจนหมดสิ ้น ..ขอเพียงจะพบเจอกันอีกครัง้ .. ซาโตะไม่ยอมหันมองใบหน้ าอ้ อนวอนที่พาลจะพาใจอ่อน “ มีปัญญาก็ไป หาเอาเอง ฉันไม่ร้ ูอะไรทังนั ้ น้ ” เขาตอบเสียงห้ วน ลุกพรวดขึ ้นจะเดินหนีออกไป “ ได้ โปรดเถอะครับ ผมขอร้ อง ผมรักฮานะจริ งๆ ” ประโยคที่บีบเค้ นออกมาจากหัวใจไม่ต้องสังเกตอะไรมากมายก็จบั ได้ ยิ่ง ทาเอาคนฟั งหนักใจมากกว่าเดิม ขาที่กาลังจะก้ าวออกชะงักกึกจนมือเกือบยื่น จดหมายแผ่นน้ อยให้ แทนคาตอบไปแล้ ว
128
..ได้โปรดเมตตาผมเถอะฮะ.. ..ช่วยพาผมไปที..พาไป..ให้ไกลๆเขา.. “ รักเหรอไอ้ เคย์? ” คาพูดพร่ าพร้ อมน ้าตาของร่างน้ อยๆในอ้ อมกอดที่ดรู า วจะเสียขวัญอย่างหนักย้ อนกลับเข้ ามา ฝ่ ามือหนากาแน่นขึ ้นโดยไม่ร้ ูตวั ซาโตะหันกลับมาหาลูกชายคนเล็ก กวาดตามองดูใบหน้ าอิดโรยด้ วย หัวใจทีเ่ จ็บปวดแทนเมื่อได้ ร้ ูจากพวกบ้ านนันว่ ้ ามันเป็ นหนักถึงขนาดไม่แตะไม่ต้อง อะไร เมาหัวราน ้าจนเกือบต้ องไปนอนโรงพยาบาลด้ วยซ ้า ..แต่แกจะต้ องได้ รับบทเรี ยน.. ..ให้ มากกว่าหรื ออย่างน้ อยก็เท่าเทียมกับที่แกเคยทาร้ ายใครคนหนึง่ ไว้ .. “ รักประสาอะไร ตอนเขามอบหัวใจให้ ก็ทิ ้งขว้ าง พออยากได้ ขึ ้นมาก็ บังคับทาร้ ายกัน ฉันเคยสอนแกแบบนี ้เหรอ ไอ้ ลกู ไม่รักดี! ” ร่างสูงก้ มหน้ านิ่ง ปล่อยน ้าตาไหลลงเชื่องช้ า ไม่ใช่เสียใจเพราะคาต่อว่า ตอกกลับอะไรทังสิ ้ ้น มันคือความผิดที่เป็ นจริ งอย่างไม่อาจปฏิเสธ ..พี่เสียใจ.. ..เสียใจที่ทากับฮานะเอาไว้ อย่างไม่สมควรต่อการอภัย.. “ การกระทาแบบนันมั ้ นยิง่ กว่าขี ้ขลาด ทาเขาเอาไว้ เจ็บแสบแล้ วคิดจะ ขอให้ อีกฝ่ ายเห็นใจ จะให้ ยกโทษ จะไปขอคืนดี แกว่ามันสมควรเหรอ แกเห็นใจเขา บ้ างรึเปล่า ” ซาโตะตวาดซ ้า หายใจหนักๆอย่างหงุดหงิดที่ลกู ชายมันโง่ดกั ดานจน ไม่ร้ ูซึ ้งถึงการทาดีที่อีกคนมอบมาให้ โดยตลอด “ ผม..ขอโทษ ” เคย์บงั คับเสียงออกมาอย่างยากเย็น ในชีวิตไม่เคยคิดที่ จะขอความช่วยเหลือจากใครแม้ กระทัง่ คนเป็ นพ่อ ทุกอย่างต้ องดิ ้นรนและสรรหา มาจากความสามารถ แต่คราวนี ้..ศักดิ์ศรี บ้าบอนัน่ จะขอโยนมันทิ ้งลงกับดิน ..ขอแค่ได้ หวั ใจกลับมา..
129
“ ขอโทษฉันแล้ วมันได้ อะไร คนที่แกต้ องขอโทษไม่ได้ อยูต่ รงนี ้ แล้ วจาไว้ ว่าไม่ต้องมาขอให้ ฉนั บอกเรื่ องของฮานะอีก อยากจะรู้นกั ก็ไปขอให้ ไทระช่วยสิ! เอา เรื่ องชัว่ ๆของแกไปให้ เขาด่ากลับเป็ นไรไป ฉันรู้วา่ เขาตอกหน้ าแกกลับมาคงไม่เท่าที่ แกทาเอาไว้ กบั น้ องเขาหรอก ” คนเป็ นพ่อว่ากระแทกก่อนจะหุนหันออกด้ านนอก กระชากบานประตูไม้ ปิดดังลัน่ เพือ่ ระบายความขุน่ เคืองทังหมด ้ ใครอีกคนทีย่ งั นัง่ นิ่งอยูต่ ามลาพังในห้ องกว้ างหลับตาลงเชื่องช้ า เสียง สะท้ อนที่ดงั ระรัวเร่งเร้ าให้ ออกตามหาแม้ จะไร้ จดุ หมายหลังจากตัดสินใจที่จะบาก หน้ าไปหาพี่ชายของคนที่เขากระทาใส่เอาไว้ อย่างไร้ ความเมตตา ..แม้ คาตอบอาจจะเปล่าประโยชน์.. ..แต่พี่สาบาน.. ..แม้ จะใช้ เวลาทังชี ้ วิต.. ..ก็จะหาจนเจอ.. ...............................................................................
130
Chapter 35 “ นีไ่ ทระ..” เสียงเรี ยกพร้ อมกับฝ่ ามืออุน่ ที่มาเขย่าไหล่จนหัวโยกหัวคลอน เล่นเอาคนที่นงั่ หลับพิงประตูรถด้ านข้ างไปแล้ วอยากจะว๊ ากออกมา “ อย่ายุง่ น่า ” เจ้ าของชื่อพึมพา เปลือกตาที่แง้ มขึ ้นนิดกลับปิ ดลงไปใหม่ “ โธ่เอ๊ ย ตื่นสิ..ตื่น ” เซจิยงั ทาเสียงจุ๊กจิ๊กข้ างหูจนคนขี ้เซาอยากจะตัน๊ หมัดไปซักหนึง่ โครม ไทระโอดครวญด้ วยความเสียดาย ก็เพราะว่ากาลังหลับได้ ที่อยูแ่ ล้ ว ฝั น ถึงเกาะสวยๆทางตอนใต้ ก็ดนั มาถูกไอ้ บ้านี่พงั ครื นไปกับตา “ เหตุผลไม่ดีละ่ สวยแน่ ” เสียงใสบ่นงึม ทึ ้งผมตัวเองด้ วยความหงุดหงิด อันเป็ นนิสยั ประจาตัวที่แสนจะขี ้เซาแล้ วก็ไม่มใี ครเอาอยูน่ อกจากน้ องรัก “ ถึงแล้ วไง จะนอนหลับคารถเหรอ ” เซจิหวั เราะหึ ดับเครื่ องยนต์แล้ ว พยักหน้ าให้ อีกฝ่ ายลงไปด้ านล่าง ไทระกะพริ บตาปริ บ งุนงงกับภาพตรงหน้ าจนต้ องขยี ้ตาดูให้ ชดั อีกหน แดดตอนสายส่องประกายระยิบระยับลงกับแผ่นน ้าราบเรี ยบตรงจุดไกล สายตา คลืน่ บางเบาม้ วนตัวสาดซัดเข้ าชายฝั่ งแล้ วลากตัวกลับทิ ้งฟองพรายผุด ขาว เป็ นแนวยาวอยูบ่ นชายหาดสีทองอร่าม ร่างเล็กหันกลับมามองรถทีจ่ อดอยูค่ นั เดียวใต้ เพิงที่ทาเป็ นร่ม เหนือขึ ้นไป เล็กน้ อยมีอาคารสานักงานแคบๆ พวกผู้ชายในชุดฟอร์ มสองสามคนยืนคอยท่าอยู่ แต่ที่ยิ่งน่าสงสัยคือแถวนันไม่ ้ มีอะไรเลยนอกจากที่ตรงนี ้กับเวิ ้งทะเลทังแถบที ้ ่ไกล สุดลูกหูลกู ตา หันไปซ้ ายขวาก็มแี ต่ทรายกับทราย ด้ านหลังก็เป็ นถนนลาดยางชนิด ที่วางเท้ าเปล่าคงพอง ต้ นไม้ สกั ต้ นไม่มีให้ เห็นซ ้ายังร้ อนระอุจนแทบจะถูกแดดเผา “ สวยมัย้ ” เซจิเดินมาด้ านหลังตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูได้ ตอนนี ้บนใบหน้ ามีแต่ รอยยิ ้มขาขันอยูเ่ ต็มเมื่อเห็นท่าทางงงหนัก
131
“ จะเอาที่ตรงนี ้แน่เหรอครับ ” ไทระทาหน้ าปลง อยากจะเอามือจับหัวอีก ฝ่ ายให้ ร้ ูวา่ กินยาผิดขนานหรื ออย่างไร สมองที่เลือกเอากาไรสูงสุดถึงได้ ฟั่นเฟื อน “ คืนนี ้กางเต้ นท์นอนมันนี่แหละ ริ มชายหาด โรแมนติกชะมัด ” เขายิ่ง หัวเราะเพราะอีกคนลูบแขนเหมือนไม่กล้ าทาตาม ยิง่ ถูกขูว่ า่ กลางคืนลมแรง เผลอๆอาจลอยไปติดเกาะที่ไหนสักที่เพื่อความตื่นเต้ นก็ดไู ทระจะหน้ าถอดสีใหญ่ “ ล้ อผมเล่นใช่มยั ้ ” พยายามสบดวงตาที่อยูภ่ ายใต้ แว่นกันแดดสีดาสนิท เซจิยิ ้มขา ไม่ตอบอะไร ได้ แต่บอกให้ พวกด้ านหลังช่วยขนของตามแล้ วก็ หันไปจูงข้ อมือเล็กเดินมาแนบข้ างกัน “ ผมถามจริ ง..คุณเซจิ ” เสียงใสลากสูงด้ วยความไม่อยากจะเชื่อว่าคืนนี ้ ต้ องนอนเต้ นท์ “ นี่คณ ุ กะจะบุกเบิกถางไร่ถางป่ ากันตอนหน้ าหนาวนี่เลยเหรอ ” ร่างสูงโยนกุญแจรถกลับไปให้ พวกพนักงานก่อนจะรับกุญแจอีกพวงเข้ า มาถือไว้ ดันหลังบางให้ เดินตามไปยังสะพานไม้ โอนเอนจะหักไม่หกั แหล่ “ เอ๋ ” ร่างเล็กยกมือขึ ้นป้องแดด ชะโงกหน้ าดูลาเรื อสีขาวยาวกว่าห้ า เมตรที่จอดเทียบอยูบ่ นท่า ผนังสะอาดตาเพ้ นท์ลายอักษรตัวย่อภาษาอังกฤษอยูใ่ ต้ กาบเรื อเป็ นชื่อเจ้ าของ “ เรื อยอร์ ชเหรอ พามาดู..อ๊ ะ! ” ไทระร้ องออกมาเบาๆเมื่อ ทังร่้ างถูกอ้ อมแขนแกร่งช้ อนเข้ าใต้ ขา เซจิตวัดตัวเบาหวิวขึ ้นมาแนบอก ก้ าวยาวพรวดเดียวกระโดดลงไปตรง ท้ องเรื อที่ปดู ้ วยไม้ ขดั จนมันวาวสะท้ อนแดดตอนใกล้ เทีย่ ง ไทระถึงกับตาลายกับ แรงซัดของคลืน่ ที่พาเอาเรื อโคลงเคลง หน้ ามืดไปนิดจนต้ องเอนตัวลงซบกระเป๋ าเป้ หลายใบที่มานอนรออยูต่ รงเบาะนุม่ ใต้ หลังคากันแดดก่อนแล้ ว “ อย่าบอกนะว่า..” พึมพาก่อนจะเกาะเบาะลุกพรวดขึ ้นมา ปี นป่ ายจาก ตรงท้ องเรื อที่เป็ นห้ องโดยสารไปยังห้ องบังคับเครื่ องยนต์ สายตามองเห็นเกาะเล็ก อยูป่ ลายทางเป็ นจุดยิบย่อยที่ดไู กลเอามาก “ โชคดีนะครับ ” เสียงพวกคนบนฝั่ งบอกมา
132
ไทระเบิกตากว้ างเพราะอีกฝ่ ายสตาร์ ทเครื่ อง พื ้นไม้ ด้านล่างไหวนิดๆ รู้สกึ ถึงใบพัดใต้ น ้าหมุนวนเกิดเป็ นฟองคลืน่ สีขาวผุดขึ ้นมาตรงฐานล่าง ไม่ต้องคิดอะไร ต่อในเมื่อเรื อหรูกระชากตัวออกไป ต้ านกระแสน ้าที่สาดเข้ าฝั่ งจนทังร่้ างเสียหลัก “ คุณเซจิ! เราจะไปไหนกัน! ” ตะโกนฝ่ าลมที่พดั สวนอื ้ออึงจากด้ านข้ าง แม้ วา่ จะมีกระจกกันอยู ้ บ่ ้ าง สองมือโอบร่างสูงไว้ แน่นเรี ยกได้ วา่ กอดไม่ปล่อย “ ทบทวนความหลัง ” มองฝ่ าแดดที่สะท้ อนวิบวับอยูบ่ นผิวน ้าจนแสบตา “ ไหนว่ามาดูที่ไง ” ไทระหลับตาแน่นเพราะเรื อกระแทกเข้ ากับคลืน่ ลูกโต จากการบังคับที่สดุ แสนจะหวาดเสียวจนต้ องกระชับอ้ อมแขนรัดเอวใหญ่แน่น คนชอบแกล้ งได้ แต่อมยิ ้ม ปรายมองพวกขี ้กลัวอยูใ่ ต้ แว่นกันแดดสีทบึ ..ดูที่นะ่ ถูกแล้ ว..เขาเรี ยกว่าที่ทาเรื อนหอ.. “ เกาะแน่นๆนะที่รัก ปล่อยมือไปล่ะตัวหลุดกระเด็นไปเป็ นสาหร่ายใต้ ทะเลแน่ ” เขาขูเ่ สียงเข้ ม กาชับมาด้ วยท่าทีจริ งจังให้ คนฟั งหวาดเข้ าไปซ ้าสอง “ ถ้ าผมเมาคลืน่ ล่ะก็เตรียมตัวดูแลได้ เลย ” ไทระตะโกนใส่หแู ล้ วงับฟั นซี่ เล็กลงกับต้ นแขนแข็งแรงเต็มเหนีย่ วแต่ก็ยวั่ ได้ แค่เสียงหัวเราะเท่านัน้ ...... ฝี เท้ าหนักๆที่กาลังจะก้ าวผ่านเข้ าไปในห้ องทางานส่วนตัวของพีช่ าย หยุดชะงักไปเมื่อได้ ยินเสียงทักของพนักงานสาวหน้ าห้ อง “ คุณเซจิไปดูสถานที่ทาโครงการใหม่กบั คุณไทระค่ะ คิดว่าวันสองวันถึง จะกลับ ” เธอรี บบอกขึ ้นมาเพราะอีกฝ่ ายถามหาเจ้ าของห้ อง เคย์นงิ่ งัน มือที่โทรศัพท์ค้างอยูอ่ ย่างนัน้ จากที่โทรไม่ติดก็ตดั สินใจมาหา เองที่ทางาน แต่พอมากลับไร้ คนอยู่ “ คุณเคย์จะฝากเรื่ องไว้ มยคะ ั้ ”
133
เขาส่ายหัวแทนคาตอบ นิ ้วกดตัวเลขหลายหลักเพื่อโทรหาใครอีกคน หน้ าจอเรื องแสงขึ ้นเป็ นชื่อของไทระ ‘ กรุณาฝากข้ อความ..’ เสียงบริการเครื่ องตอบรับอัตโนมัติบอกซ ้าไปซ ้า มาหลายรอบ ถ้ าฝ่ ายนันไม่ ้ ปิดเครื่ องก็คงเป็ นเพราะตอนนี ้อยูใ่ นทีท่ ี่ไม่มีสญ ั ญาณ “ พวกเขาไปที่ไหนกัน คุณรู้รึเปล่า ” เคย์หนั มาถามอย่างร้ อนรน “ ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าคุณเคย์จะตามไปก็มีสทิ ธิ์คลาดกันได้ นะคะ รออยูท่ ี่นี่นา่ จะดีกว่า ถ้ าคุณเซจิตดิ ต่อมา ดิฉนั จะโทรไปแจ้ งให้ ทราบเองค่ะ ” ทางเลือกอื่นกาลังริ บหรี่ ความหวังอย่างเดียวคือ..รอคอย เขาเพิ่งรู้ตอนนี ้เอง..ว่าแค่วินาทีก็ราวแรมปี ที่ผา่ นไป ...... เซจิเท้ าแขนมองคนที่นงั่ กอดอกหน้ างออยูร่ ิมหน้ าต่าง จากเวลาเทีย่ งกว่า ที่มาถึง ตอนนี ้ก็ปาเข้ าไปสีโ่ มงเย็นแล้ วที่ไทระยังงอนไม่หาย เขาก็แค่แกล้ งพาตัวมา ด้ วยการอ้ างเหตุผลว่ามีงานเท่านัน้ “ ถ้ าชวนเดทจะมาเหรอ ” เขาว่าหน้ าตาเฉย “ ก็ไม่มาน่ะสิ ” ตอบทันควันแล้ วก็หนั หน้ าหลบไป แต่ก็ยงั ช้ าเกินกว่าที่จะ ไม่ให้ อีกคนเห็นแก้ มขาวที่เป็ นสีแดงจัดทังแถบ ้ “ ทาตัวเป็ นคนจีบกันใหม่ๆไปได้ ” ไทระอุบอิบมาแต่ไม่ยอมสบตากับคนข้ างหลังด้ วยซ ้า “ ก็ความสัมพันธ์ของเรามันข้ ามขันไปหน่ ้ อย ฉันเลยย้ อนกลับมาขันต้ ้ น นิดนึง นายไม่ชอบเหรอ ” เขายิ ้มมุมปาก เดินเข้ ามาใกล้ แล้ ววางแขนทาบกับขอบ หน้ าต่างบานกว้ าง ลมเย็นภายนอกกาลังพัดสบาย หอบเอาไอเกลือริ มทะเลมากับ อากาศอุน่ ร้ อนของชายฝั่ ง ปอยผมสีเข้ มคลออยูส่ องข้ างแก้ มรัง้ ให้ ยกนิ ้วขึ ้นเกลีย่ ออกแล้ วฉวยโอกาสขโมยหอมไปครัง้ “ ไม่ใช่ไม่ชอบ ” คนพูดก้ มลงซุกใบหน้ ากับแขน ร้ อนซูจ่ นลามมาถึงหูแล้ ว “ งันก็ ้ ชอบ ” เซจิตอ่ ให้
134
“ อย่าให้ พดู สิ มัน..ก็นะ ” ดวงตากลมหลุบต่า “ เขินเหรอ หายากจังน้ า..” “ ไอ้ คนตายด้ านเอ๊ ย ” ไทระเหน็บเข้ าให้ อีกรอบ พึมพาอยูใ่ นใจว่าใครจะ หน้ าทนเหมือนคนตรงข้ ามที่เอะอะมาก็ขอขึ ้นห้ องก่อน..เรื่ องความรู้สกึ ช่างมัน เซจิหวั เราะเบาๆ ขยับตัวเข้ าใกล้ อีกนิดแล้ วก้ มลงซุกหน้ ากับผมหอม ชี ้มือ ให้ ดวู า่ พระจันทร์ ดวงกลมกาลังขึ ้นอยูต่ รงขอบฟ้ าสีแดงเข้ มแล้ ว ถ้ ายังช้ าอยูค่ งไม่ ทันดูพระอาทิตย์ตกน ้า “ งันก็ ้ ไปสิ ” เสียงนัน่ ว่ามาชนิดทีต่ ้ องเงี่ยหูฟัง “ ชวนกันก่อนด้ วย ดีใจจัง..” ไทระทุบกาปั น้ ลงกับฝ่ ามือทีว่ างทาบอยูบ่ นขอบไม้ ใจจริ งอยากจะงับเข้ า อีกหนด้ วยซ ้าแต่ตดิ ตรงที่โดนกอดแนบแน่นอยู่อย่างนี ้ ..ตังแต่ ้ ตอนไหน..ที่ทกุ อย่างระหว่างเราเปลีย่ นไป.. ครัง้ แรกที่ถกู พามาบ้ านนี ้ อยากหนีใจจะขาด ทุกสิง่ สัง่ ให้ พาตัวออกไปให้ ไกล ออกไปให้ หา่ งจากผู้ชายไร้ หวั ใจ อ้ างเหตุผลร้ อยแปดกับตัวเองว่าหมอนี่ก็แค่ เห็นเขาเป็ นสิง่ ของ บิดเบือนสิง่ ที่เก็บซ่อนมาโดยตลอด ก็เพราะไทระคนนี ้กลัวที่จะ ‘หลงรัก’ กลัวความผิดหวังจนปิ ดกัน้ ยิง่ อีกฝ่ ายแสดงออกถึงความเป็ นเจ้ าของ เขาเองก็ยงิ่ ต้ องหนีหา่ ง เพียงเพื่อกากับใจไม่ให้ เผลอไปสร้ างพันธะผูกพัน เพราะถ้ าหลงรักคนที่ คิดแต่จะฉกฉวยเอาแต่ใจต้ องการแล้ วก็ไม่ตา่ งกับการตายทังเป็ ้ น ..ไม่เคยกล้ าทีจ่ ะรัก..กล้ าที่จะเจ็บอย่างฮานะเลย.. ฝ่ ามือใหญ่สอดเข้ าประสานกับนิ ้วเรี ยว เพิ่มแรงกระชับให้ แนบกันแล้ วรัง้ เบาๆให้ ออกเดินเคียงไปตามทางสีเหลืองทองที่ทอดยาวไปไกลสุดตา ลมริ มฝั่ งโบกพัดจากด้ านในเกาะออกสูท่ ้ องทะเลด้ านนอก ต้ องเอายอดไม้ สีเขียวเข้ มเอนไหวไปเป็ นแนว กลีบดอกผักบุ้งเอียงลูซ่ บลงกับผืนทรายที่เท้ าเล็ก
135
เปล่าเปลือยย่าลง ไอร้ อนจากแดดตอนเที่ยงยังคงแทรกอวลอยูก่ ลางเม็ดละเอียดที่ นุม่ เหมือนผืนแพร ต่างคนต่างเงียบกันไป ได้ ยินเพียงเสียงลมตัดผ่านกอหญ้ ากับ คลืน่ ทะเลที่สาดซัดเข้ าเกยฝั่ ง ฟองขาวพร่างพรายอยูร่ ิ มหาดก่อนจะจางลงแล้ วถูก แรงลมใต้ น ้าตีวนขึ ้นมาใหม่ไม่สิ ้นสุด “ ไทระ..” เสียงอ่อนโยนเรี ยกดังเท่าคากระซิบ ใบหน้ าหวานหันมองแล้ วเอียงคอน้ อยๆเป็ นเชิงถาม มืออุน่ วางทาบกับ ไหล่เล็กแล้ วดึงให้ เข้ าหากัน “ ฉัน..ขอโทษ..” “ ขอโทษ?..เรื่ องอะไรครับ ” รอยยิ ้มขาขันตรงมุมปากเรี ยวแย้ มขึ ้น “ ตังแต่ ้ วนั ที่เคย์เล่าถึงคนที่มนั รัก ฉันไม่เคยรู้ตวั ว่าสนใจเด็กคนนันมาก ้ แค่ไหน จนวันที่เขามาสมัครงาน น่าหัวเราะที่ฉนั ไปทารุ่มร่ามกับคนที่น้องฝากมา ” ไทระกะพริ บตาปริ บ ยืนนิ่งฟั งคาพูดที่ออกมาจากปากอีกฝ่ าย “ ฉันขอโทษที่ไม่เคยพูดถึงเรื่ องในใจของไอ้ เคย์เลย ฉันมันเห็นแก่ตวั อย่าง ที่นายว่า..” “ แล้ วไง..” คิ ้วเรียวเลิกขึ ้นเป็ นคาถาม กอดอกแน่น ทาทีขืนตัวจากอ้ อม กอดอุน่ ทังที ้ ใ่ นใจอดขาไม่ได้ ยามที่เห็นคนตรงหน้ าเป็ นกังวลกับใครเขาได้ บ้าง “ ก็..ถ้ าฉันบอกไปตังแต่ ้ แรก นายคงคบกับน้ องฉันใช่มยล่ ั ้ ะ ทุกอย่างก็คง เป็ นไปอย่างทีม่ นั ควรจะเป็ น” ไทระทาหน้ าง ้า จิ ้มนิ ้วแรงๆลงกับอกแกร่ง “ ตอนนี ้พี่เคย์เขารักฮานะอยูไ่ ม่ใช่เหรอ แล้ วทามาว่าอย่างนู้นอย่างนี ้ เหมือนตาแก่ขี ้น้ อยใจไปได้ ถึงพี่เคย์บอกมา แต่ถ้าผมไม่รักก็ไม่คบด้ วยหรอกน่า..” เซจิถอนใจเฮือก ซบหน้ ากับไหล่บางเพราะความที่แอบลุ้นอยูว่ า่ จะโดน ตบเข้ าอีกทีตรงแก้ มข้ างไหนมันโล่งหายไปหมด ..อุตส่าห์เกร็ งแทบตาย..บทจะง่ายก็งา่ ยแบบนี ้เลย..
136
“ เอ้ า..ข้ อหาคุณหลายกระทงนะ มีอะไรจะสารภาพก็วา่ มาซะตอนนี ้ ” “ จะขอโทษด้ วยที่เคยคิดว่าจะเล่นๆกับนาย ขอโทษที่หลอกมาตลอด ทัง้ เรื่ องเงิน เรื่ องเอาฮานะมาขู่ เรื่ องหนี ้ทังหมด ้ เรื่ อง..” ไทระยกมือขึ ้นปิ ดปากคนตัวสูง ค้ อนให้ วงโต “ เอาเป็ นว่าเรื่ องทีค่ ณ ุ ผิดทังหมดผมจะโยนมั ้ นทิ ้งลงตรงนี ้ก็แล้ วกัน ดีมย.. ั้ ไม่งนคงสาธยายไม่ ั้ หมดหรอกขี ้คร้ านจะนับแล้ ว ” เซจิดงึ ร่างเล็กเข้ ามากอดแนบสนิท สอดมือเข้ าคล้ องเอวแล้ วรัง้ ไว้ ชิดกัน “ ขอโทษนะ..” “ อือ..” “ ขอโทษจริ งๆ ” “ ก็บอกว่า ‘อือ’..” ว่าพลางกัดต้ นแขนแกร่งด้ วยความหมัน่ ไส้ คนขี ้โมโห บ้ าบอคอแตกแล้ วก็ชอบออกคาสัง่ ยอมอ่อนลงให้ ทงที ั้ ..จะไม่ยกโทษก็ดใู จร้ ายไปหน่อยหรื อเปล่า.. “ งัน..ผมมี ้ เรื่ องสารภาพด้ วย ” ไทระเงยมอง สบลงไปในดวงตาคมกริ บ “ ไปทาอะไรแสบๆมาเหรอ ” เขายิ ้ม หยิกแก้ มนุม่ ด้ วยความเอ็นดู “ นัน่ แหละ..ก็ที่คณ ุ ทากับผมน่ะ รู้มยว่ ั ้ าแค้ นมากๆ ” ร่างสูงพยักหน้ า คอยฟั งว่าพ่อเจ้ าประคุณจะบอกอะไร “ ก็เลยกะว่ายัว่ ให้ หลงแล้ วสลัดทิ ้งให้ อกแตกตายจะดีมยน้ ั ้ า ” รอยยิ ้ม น่ารักผุดขึ ้นมาตรงมุมปาก ท่าทางเจ้ าเล่ห์เพทุบายอย่างที่สดุ “ ใจร้ ายจัง ” “ แต่ไม่สาเร็จน่ะสิ คุณดันมาของขึ ้นคืนวันที่ผมคุยกับจุนก่อน ซวยไป ” ไทระทาท่ากะเง้ ากะงอด นึกแล้ วยังขยาดไม่หายเวลาทีต่ าบ้ านี่คลัง่ ขึ ้นมา
137
“ จุนเหรอ อย่าพูดชื่อนี ้นะ ก็อยากทาให้ ฉนั หึงทาไม ขอบอกไว้ เลยว่าแผน นายน่ะได้ ผลเต็มขัน้ ไม่งนฉั ั ้ นจะมาหลงหัวปั กหัวปาแบบนี ้รึไง ” คิ ้วเข้ มขมวดมุน่ บ่ง บอกถึงความไม่สบอารมณ์ทเี่ ริ่ มกรุ่นขึ ้น “ ก็เป็ นซะแบบนี ้ ยังไม่ทนั รู้ เรื่ องดีก็เสริ มเข้ าไปก่อนแล้ ว จุนเป็ นเพือ่ นกับ ฮานะ แถมคนที่หมอนัน่ รักก็เป็ นน้ องผม คนที่ต้องหึงน่ะพี่เคย์ตา่ งหาก ไม่ใช่คณ ุ ..” คนฟั งลอบถอนใจ..เกือบชวนทะเลาะเพราะเรื่ องคนอื่นอีกแล้ ว “ นี่ฉนั งี่เง่ามาตลอดเลยสิ ” เขาพึมพา ทิ ้งตัวลงนัง่ กับผืนทรายด้ านล่าง โดยที่ไม่ลมื จะฉุดข้ อมือเล็กให้ มาอยูเ่ คียงกันไปด้ วย “ อือ..ทังงี ้ ่เง่า ทังบ้ ้ า ทังอ ้ านาจจัด ทัง..โอ๊ ้ ย! สารพัดสารเพ เป็ นผู้ชายที่ ร้ ายกาจจนไม่นา่ เข้ าใกล้ ” ไทระว่ายิ ้มๆ หวนกลับไปคิดทุกเรื่ องแล้ วก็ต้องมานัง่ ขัน ..เพราะความบ้ าของพวกเราแท้ ๆเชียว.. “ ยอมรับครับ แต่ก็เพราะไอ้ ผ้ ชู ายคนนี ้..” นิ ้วใหญ่ชี ้มาทีต่ วั เอง นัยน์ตาสี ดาวูบไหวมองจ้ องลงกับดวงตาคูส่ วย ใครอีกคนแก้ มร้ อนวาบ เสียงในอกซ้ ายเต้ นระรัวจนน่าประหลาดกับความ จริ งที่สง่ ผ่านทางหน้ าต่างของใจที่ไม่เคยโกหก..และจะไม่มีวนั โกหกได้ เลย “ มัน..รั..” “ พระอาทิตย์จะตกแล้ ว! ” ไทระโพล่งขึ ้นเสียงดัง หันหน้ าหนีกลับแล้ วจ้ อง เอาแต่เจ้ าลูกกลมสีแดงเข้ มที่ผลุบหายลงกับขอบฟ้ าทางตะวันตก เซจิยิ ้มเจื่อน ไม่ร้ ูจะว่าอะไรต่อเลยได้ แต่ทิ ้งตัวลงนอน ยกหัวขึ ้นหนุนตัก นุม่ แล้ วเอนซบไว้ สองแขนคล้ องเกี่ยวเข้ ากับเอวบาง ยึดไว้ อย่างนัน้ “ ค..คุณ..จะบ้ าเหรอ..อายเขา ” อีกฝ่ ายหัวเราะในลาคอ อยากจะช่วยทบทวนความจาว่าบนเกาะนี ้มีแต่ พวกเขาสองคนเท่านัน้ ถ้ าขืนมีคนอื่น..ไอ้ วนั ที่ดนั มาฝากรักกันริ มทะเลโจ่งแจ้ งตอน ตะวันยังคาหัวคงรู้กนั ถึงไหนแล้ ว ดีแต่ที่พวกลิงพวกค่างมันพูดไม่ได้
138
“ ช่างเขาสิ..คนเขาจะหวานใครจะห้ ามได้ ” ไทระยกมือขึ ้นปิ ดหน้ าแน่น สูดหายใจลึกๆเพือ่ ปรับสติให้ ทนั กับความเขิน อายขันรุ ้ นแรงทีม่ นั เข้ ามาจู่โจมกะทันหันทังที ้ ่ตอนอยูใ่ กล้ กนั เวลาอย่างนัน้ ยังไม่เคย มีหน้ าแดงสักหนด้ วยซ ้า..จะเลีย่ งสิง่ ที่หลีกหนีมาตลอดได้ หรื อเปล่า “ ตะวันตกดิน..” เสียงทุ้มกระซิบบอก นัยน์ตาเฝ้ ามองไปเบื ้องหน้ า แสงแดงเรื่ อทิ ้งตัวลงจางหาย แนวโค้ งสีสดวูบไปกับเส้ นขอบน ้าทะเลตรง สุดสายตา นกนางนวลหลายต่อหลายตัวบินผ่านหายไปอีกทิศ ส่งเสียงร้ องก้ องต่อ กันจนลับชายไม้ แนวขอบสีทองตัดกับท้ องฟ้ าที่ครึม้ ลงกลางปี กราตรี กาล “ สวยจัง ” “ นี.่ .ไทระ ” เขาเท้ าแขนลงกับพื ้นทรายแล้ วยันตัวขึ ้นมอง “ รู้รึเปล่าว่าบน ฟ้ านัน่ น่ะ..มันฝากบอกอะไรกับนายด้ วย ” ร่างเล็กสัน่ หัว เพ่งหาอะไรที่วา่ นัน่ แล้ วก็ไม่เห็นจะมี “ บอกว่าอะไรครับ ” “ ตะวันตกดิน เฝ้ าถวิล มิสิ ้นอาลัย ” เสียงนุม่ นวลกระซิบแผ่ว “ ครวญหา ไขว่คว้ าดวงใจ จากนี ้ไป ขอเธอคูเ่ คียง ” “ เอ๊ ะ..” ไทระหน้ าแดงซ่าน ฟั งความหมายแล้ วเล่นเอาหายใจไม่ทวั่ ท้ อง ขอบฟ้ ากว้ างมืดลงคล้ ายผืนผ้ าสีดาทะมึนทีม่ ีใครสะบัดคลุม ดาวนับร้ อย ทอแสงเจิดจ้ า สุกสกาวอยูเ่ คียงข้ างจันทร์ ดวงกลมที่เปล่งรัศมีสเี หลืองนวลสุกใส “ อยากได้ อะไรมัย.. ้ ” “ ดาว..เอามาให้ ได้ รึเปล่าครับ ” เสียงหวานกระเซ้ าแหย่ ร่างสูงชี ้นิ ้วให้ เลือกดูวา่ อยากจะได้ ดาวดวงไหน “ ดวงนัน..ดาวประจ ้ าเมือง กะพริ บวิบๆสวยดี ” ฟ้ าเบื ้องบนโล่งโปร่ง กว้ างสุดลูกหูลกู ตา ความมืดทิ ้งโค้ งลงมาคลุมจน จรดปลายเส้ นขอบน ้าทะเลมืดมิด แสงไฟจากเกาะทางอื่นกะพริ บเรื่ อเรื อง บางที อาจจะมีเรื อหาปลาบางลาเพิ่งจะออกได้ ไม่นานนัก
139
“ คอยรับนะ..” เขาบอก ฝ่ ามือใหญ่วางขึ ้นด้ านบน ทาบลงกับตาแหน่ง สูงสุดที่อยูเ่ หนือหัว ปลายนิ ้วจรดเข้ าหากันแล้ วทาทีคว้ าเอาแสงดาวระยิบระยับไว้ “ ได้ แล้ ว..” เซจิบอกยิ ้มๆ ในมือยังกาเจ้ าดาวประจาเมืองทีว่ า่ อยู่ “ ว้ าว..” ไทระอุทานออกมา เพราะทันทีที่อีกฝ่ ายเอียงมือหลบไป แสง เปล่งประกายราวเพชรนัน่ ก็หายไปด้ วย “ เมฆบังเหรอ..” “ เปล่า..ก็ฉนั คว้ ามาให้ แล้ วไง อยูก่ บั ฉันนี่ ” ดวงตากลมโตเบิกกว้ างกับบางอย่างในมือแกร่งที่คอ่ ยๆคลายออก แสง วูบวาบจากจันทร์ เต็มดวงสะท้ อนลงกับขอบวงแหวนสีเงิน รัศมีเจิดจรัสของ ประกายไหวระริกวูบวาบออกมากับเหลีย่ มเกสรที่ตดั แทรก อัญมณีแวววาวฝั งลงใน ตัวเรื อนเรี ยงกันนับสิบ ล้ วนแต่มนี ้างดงามหายากทังสิ ้ ้น “ แทนสามคาจากใจ..” เซจิดงึ มือบางข้ างซ้ ายขึ ้นกุม คลีป่ ลายนิ ้วเรี ยว ออกแล้ วจุมพิตบางเบา หัวใจดวงน้ อยเต้ นรัว มือข้ างทีเ่ หลือยกขึ ้นปิ ดปากกลันเสี ้ ยงสะอื ้นที่ไม่ เคยมีใครทาแบบนี ้ด้ วยมาก่อน และนี่ก็เป็ นสิง่ เดียวที่รอคอยไม่ใช่หรื อ..ความจริ งใจ ที่อยากได้ นกั หนา “ ฉัน ‘รัก’ นาย.. ” ไทระซุกหน้ าลงกับอ้ อมอกที่ขยับขึ ้นมานัง่ เคียง ปล่อยน ้าตาไหลลงจนชุม่ เสื ้อเชิ ้ตเนื ้อดี นัยน์ตาจับจ้ องลงกับแหวนทองคาขาวที่ประดับเพชรราคามหาศาล เจียระไนหายาก เปล่งประกายวูบไหวจนข่มทุกแสงที่ทอแข่งกันบนฟากฟ้ า “ ข้ ามขันตอนไปหน่ ้ อย บอกช้ าไปมาก ทาอะไรวูว่ ามไม่นา่ ยกโทษให้ แล้ ว ก็ไม่มีพิธีมากมาย ” เซจิกระซิบลงกับกลุม่ ผมหอม “ คนสวยของฉัน จะรับไอ้ บ้า ปากเสีย ขี ้โมโห ขี ้หึงแล้ วก็เอาแต่ใจ..ไว้ เป็ นเจ้ าบ่าวเพียงคนเดียวจากนี ้และ ตลอดไปรึเปล่า ”
140
“ แต่งงานกันได้ คนละครัง้ เท่านันนะ ้ ” ยิ ้มหวานๆส่งมาให้ อกี ฝ่ ายก่อนจะ หัวเราะทังน ้ ้าตา พยักหน้ าตอบรับ “ รับครับ ” เพียงแค่คาสันๆแต่ ้ ความหมายลึกซึ ้งก็ทาให้ ใจอีกดวงเอ่อล้ นไปด้ วยทุกสิง่ ทุกอย่าง เหมือนโลกเบื ้องหน้ าถูกคว้ ามากองแล้ วมอบให้ เพียงรอยยิ ้มที่ออ่ นหวาน เท่านัน..ไม่ ้ ต้องการอะไรอีกต่อไป รอยยิ ้มเปี่ ยมเสน่ห์ผดุ ขึ ้นด้ วยความดีใจ เขาดึงปลายนิ ้วเรียวเข้ ามา บรรจงสวมแหวนลงเชื่องช้ า ทุกสัมผัสทาให้ หวั ใจซึมซาบ รู้สกึ ถึงอุน่ ไอรักที่แผ่จาก เส้ นโลหิตแดงเข้ มไปยังดวงใจทีเ่ ต้ นถี่ เชื่อมสัมพันธ์ด้วยความรักทังหมด ้ เซจิโน้ มตัวลงจูบบางเบาทีห่ น้ าผากเนียน คลึงนิ ้วลงกับแก้ มนุม่ ด้ วยความ หลงใหล “ เราแต่งงานกันแล้ วนะ ” เชยคางมนขึ ้น ยิ ้มอ่อนโยนแล้ วจูบซับหยดน ้าใส ที่รืน้ ขึ ้นเป็ นแสงวิบวับ วันนี ้อาจจะยังไม่มคี ารักตอบกลับมาอย่างที่เขาพร่ าบอกไป ..แต่การรอคอย..จะทาให้ รสชาตินนหอมหวานกว่ ั้ าสิง่ ใด.. “ อือ..” ไทระก้ มหน้ างุด แก้ มร้ อนจัดจนแทบทนไม่ไหว “ เดี๋ยวเอาใบทะเบียนสมรสไปใส่กรอบทองตังโชว์ ้ ดกี ว่า ” “ อ๊ ะ! คนบ้ านี่ ไม่เอานะ..” มือเล็กๆทุบลงกับต้ นแขนแกร่ง ร่างสูงได้ แต่หวั เราะ ลอบมองเจ้ าดาวแสนสวยบนฟ้ าและเฝ้ าขอบคุณ กลุม่ เมฆนัน่ ทีด่ นั เข้ ามาบังได้ จงั หวะ ดีที่วา่ ไทระไม่ได้ อยูบ่ ้ านด้ วย เขาเลยแอบ ออกไปเลือกหาแหวนมาจองตัวตังนานสองนาน ้ กว่าจะมาลงเอยที่วงนี ้ แสงจันทร์ ทอลงอาบผิวน ้าราบเรียบให้ เป็ นเงาสะท้ อนสุกสว่าง เสียงคลืน่ สาดเข้ าหาฝั่ งแว่วดังอยูก่ ลางความเงียบ ดวงตาคมทอดมองคนสวยของเขาที่ดรู าวกับเงือกน้ อยน่ารักจะมาหยอก เย้ านัง่ สางผมอยูร่ ิ มฝั่ ง แสงสีนวลทาบทับลงกับกลุม่ ผมนุม่ เปล่งประกายซ ้าในเงาสี นิลที่ระยิบระยับจับใจ เรื อนกายบอบบางกาลังนัง่ พิงอยูใ่ กล้ กนั ไม่หา่ ง “ ชักหนาวแล้ ว..ว่ามัย้ ”
141
ไทระพยักหน้ า รู้สกึ ร้ อนไปทังแก้ ้ มกับมือที่ไต่ขึ ้นจากด้ านหลัง ..โรแมนติกได้ ไม่นานหรอก..ไอ้ หมอนี่.. “ เข้ าบ้ านกันนะ ” “ ก็ได้ ” อุบอิบตอบ ซุกแก้ มลงกับบ่ากว้ าง ปล่อยให้ แขนแกร่งช้ อนเข้ าใต้ ขาแล้ วยกร่างทังร่้ างขึ ้นไปแนบอก ..คาว่า ‘รัก’ หากมอบให้ คนทีเ่ ราคิดว่าคูค่ วร.. ..ก็ไม่จาเป็ นต้ องหวัน่ กลัว.. ..พี่เพิ่งเข้ าใจในตอนนี ้เอง..ฮานะ.. ..ถ้ าจะลอง ‘รัก’ สักครัง้ ..ก็คงไม่ต้องลังเลแล้ ว.. .............................................................................. ไอแดดส่องลงบนเตียงนุม่ ทาบร่างใหญ่ที่นอนควา่ หน้ ากอดหมอนข้ าง เย็นชืด จนกระทัง่ รู้สกึ ได้ ถึงความร้ อนที่มนั เริ่ มมากขึ ้น เปลือกตาจึงค่อยกะพริ บเปิ ด “ ไทระ..” คาแรกทีเ่ รี ยกหาเพราะบนที่นอนไม่มีแม้ แต่เงาของคนที่อ้อน หวานๆอยูใ่ นอ้ อมกอดทังคื ้ น เซจิลกุ พรวด คว้ าเสื ้อคลุมมาสวมอย่างรวดเร็วแล้ ว ก้ าวไปตรงหน้ าต่าง หัวใจวูบหายไปกองกับพื ้นเพราะกลัวประวัติศาสตร์ ซ ้ารอย รอยเท้ าเล็กที่ยา่ ลงกับผืนทรายเล่นเอาใจเต้ นไม่เป็ นสา่ เขาวิ่งไปทีป่ ระตู แล้ วกระชากมันออก ดิ่งไปตรงชายหาดที่รอยมันสิ ้นสุดลงตรงนันด้ ้ วยความร้ อนรน “ คุณเซจิ..” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากริ มฝั่ ง มือบางชูเจ้ าปูเสฉวน ที่ออกมาคลานตอนเช้ าให้ ดพู ร้ อมกับยิ ้มร่า ฝ่ ายที่ตามหาแทบเข่าอ่อนหลังจากเห็นว่ามีแต่เขาเท่านันที ้ ่ตีโพยตีพายไป ก่อนเอง ร่างเล็กนัง่ แช่อยูใ่ นน ้าไปครึ่งตัวจนชักหวัน่ ว่าตัวบอบบางขนาดนันจะโดน ้ คลืน่ ซัดหายลงทะเลไปหรื อเปล่า
142
“ ขึ ้นมาเถอะไทระ เช้ าแบบนี ้หนาวจะตาย ” “ ไม่ลงมาจะรู้ได้ ไงว่าหนาว ” ทาเสียงขึ ้นจมูกแล้ วเถิบลงไปในน ้าอีก เซจิยกมือขึ ้นกุมขมับกับอาการรัน้ หัวชนฝา เขาถอนใจเนือยๆแต่ก็กลับมี รอยยิ ้มปรากฏขึ ้นด้ วยความเอ็นดูจนพูดออกมาไม่ได้ ..เจ้ าเด็กดื ้อตรงนี ้จะใช่คนที่ร้อนเร่าจนแทบขาดใจเมื่อคืนหรื อเปล่านะ.. “ ไม่ขึ ้นจะลงไปอุ้มนะ ” ไทระหันมาแลบลิ ้นให้ ก่อนจะรี บปล่อยปูตวั น้ อยลงกับพื ้นทราย มือยัน ตัวเองลุกขึ ้นแล้ ววิ่งลุยน ้าลงไปลึกเข้ าจนท่วมถึงระดับเอว “ คุณเจ้ าบ่าวสุดหล่อ หมดแรงไปแล้ วมัง้ ” เสียงใสๆหัวเราะคิกคักกับ คาพูดสองแง่สองง่าม ดวงตาสบกับคนที่แก้ มขึ ้นสีแดงอย่างน่าขาแล้ วยิ่งนึกสนุก “ ท้ ากันเหรอ ” เขาเดินลงพื ้นทราย ลุยคลืน่ ที่สาดซัดเข้ าฝั่ งออกไปเรื่ อย “ ไม่ได้ ท้า..แค่พดู ความจริ ง ” ไทระหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ขยับตัวออกไปลึกขึ ้นจนแทบมิดหัว สองเท้ า ต้ องเขย่งอยูบ่ นพื ้นทรายในขณะที่อีกคนยืนอยูท่ ว่ มแค่อก “ เจ้ าตัวแสบ ” เซจิตามไปลากตัวคนที่ตาลีตาลานว่ายหนี จนตะครุบเอว บางไว้ ได้ มือใหญ่รัง้ ไหล่เล็กเข้ าหา พาว่ายออกลึกจนอีกฝ่ ายชักใจสัน่ เพราะเท้ า แตะไม่ติดพื ้นด้ านล่าง คลืน่ ลูกย่อยๆสาดเข้ าปะทะตัวจนสาลักน ้าเค็มไปหลายอึก “ ไม่เอานะ..น่ากลัวจะตาย ” มือนุม่ ทุบลงกับบ่ากว้ าง พยายามดิ ้นรนจะ ว่ายกลับเข้ าฝั่ งแต่ก็ถกู จับตัวไว้ แน่น “ อยูก่ บั ฉันไม่ต้องกลัวหรอกน่า อย่างน้ อยก็..ยืนถึง ” เซจิยกั คิ ้วล้ อเลียน ความสูงเลยโดนเข้ าให้ ไปสักตุ้บสองตุ้บ เขาขาน้ อยๆกับแก้ มสีแดงเรื่ อที่พองลมจนป่ อง ดวงตาคมไล่มองใบหน้ า สวยที่ทาท่าเง้ างอนได้ อย่างน่าเอ็นดู “ ไทระของฉันน่ารักจังเลย..” เสียงทุ้มกระซิบ แล้ วยกนิ ้วขึ ้นเกลีย่ เส้ นผมที่เปี ยกน ้าจนชุม่ โชกออกไปจากข้ างแก้ มใส
143
หน้ าที่แดงอยูแ่ ล้ วยิง่ ขึ ้นสีแดงจัดเข้ าไปอีก ความรู้สกึ ที่หนาวสัน่ อยูต่ อน แรกกลับเริ่ มร้ อนซูไ่ ปทังตั ้ ว เรียวแขนบางโอบรอบไหล่อีกคนไว้ เพือ่ เป็ นหลักยึดไม่ให้ คลืน่ โถมเข้ าใส่รัง้ ให้ สองร่างแนบชิดกัน รอบตัวเงียบสงบมีเพียงเสียงสายน ้าที่หมุน วนเป็ นเกลียวกระทบกับโขดหินทีร่ ิ มฝั่ งดังแทรกเข้ าเท่านัน้ ใบหน้ าหล่อเหลาโน้ มลงใกล้ กอ่ นจะประทับริ มฝี ปากบางเบาที่กลีบปาก นุม่ คลึงเคล้ าแค่ภายนอกอยูเ่ นิ่นนานก่อนจะบดเบียดเข้ าไปควานหาความหอม หวานที่อวลแทรก “ ว่าจะมาตามไปนอนกอดเฉยๆ เปี ยกไปหมดเลยเห็นมัย้ ” เซจิ ทาเสียงดุ แกล้ งบีบจมูกโด่งรัน้ อย่างรักใคร่ “ ตอนนี ้ก็กอดได้ นะ ” ว่าพลางยิ ้มยัว่ เย้ าให้ อีกคนประสาทเล่น “ หืม..เอางันเลย? ้ ดี จะได้ ไม่ขดั ศรัทธา ” ร่างใหญ่พยักหน้ ารับรู้กอ่ นจะ ตวัดตัวเบาเหมือนนุน่ ขึ ้นมาไว้ ในอ้ อมแขนแกร่ง ซุกหน้ าลงหอมแก้ มเนียนด้ วย ความหมัน่ ไส้ เรี ยกเสียงหัวเราะสดใสจากเรียวปากอิ่ม “ จะกอดให้ หายหนาวเลย ” เขากระเซ้ ามาพลางเดินลุยขึ ้นฝั่ งทังๆยั ้ งโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ แนบอก สองแขนเพรี ยวเกาะบ่ากว้ างไว้ แน่น ใบหน้ าหวานแดงซ่านซบอยูก่ บั อก อุน่ ฟั งเสียงในใจที่เต้ นดังเป็ นจังหวะด้ วยรอยยิ ้ม ...... มือเล็กซับน ้าที่หยดพราวลงมาจากเส้ นผม เพลงจากเครื่ องเล่นแผ่นเสียง แบบเก่าคลออยูใ่ นห้ องกว้ างให้ เงี่ยหูฟังด้ วยความสบายใจ แสงอาทิตย์จากด้ าน นอกสาดผ่านมาจากทางหน้ าต่างที่เลิกม่านเปิ ดเอาไว้ เล็กน้ อย แสงไฟจากหน้ าจอมือถือที่หมอนวาบเข้ าทาให้ ต้องเอื ้อมไปหยิบมากดดู “ พี่เคย์..” ไทระพึมพากับเบอร์ ที่ขึ ้นเป็ นสายไม่ได้ รับตังแต่ ้ เมื่อวานตอน เช้ าที่ทิ ้งไว้ ในกระเป๋ า พอหยิบออกมาก็ไม่ได้ สนใจจนกระทัง่ เช้ านี ้
144
“ มีอะไรเหรอ ” คนพูดเดินมาข้ างหลังเงียบเชียบ มีเพียงมือกร้ านทีด่ งึ เอา ผ้ าขนหนูผืนนุม่ ออกไปแล้ วกดลงแผ่วเบาเพื่อเช็ดผมที่เปี ยกชุ่มให้ คนรัก “ พี่เคย์โทรมาสิบกว่าสายเลย ของคุณล่ะ ” เขาไม่คอ่ ยสบายใจนัก เซจินงั่ ลงด้ านข้ าง ดึงเอามือถือขึ ้นมาเปิ ดดูแล้ วก็ต้องพบว่าไม่ได้ ตา่ งกัน เท่าไหร่เมื่อเบอร์ ที่ขึ ้นหราก็เป็ นน้ องชายตัวเองที่โทรเข้ ามากว่าสิบครัง้ “ หายโกรธมันแล้ วเหรอ ” “ คงไม่หายง่ายๆหรอก แต่ก็เพราะว่า..ฮานะรักพี่เขา ” ใบหน้ าสวยก้ ม มองพื ้น โยนโทรศัพท์เครื่ องจิ๋วทีก่ ดปิ ดแล้ วไปที่โซฟา ร่างสูงถอนใจ ยกแขนขึ ้นโอบไหล่เล็กเข้ ามาซบอก “ ฉันรู้วา่ นายรักน้ อง มาก ฉันเองก็รักฮานะจังไม่ตา่ งจากน้ องแท้ ๆคนหนึง่ ถ้ าเขาเจ็บ..ฉันก็เจ็บไปด้ วย ” เขาบอกพร้ อมกับยื่นซองจดหมายสีฟ้าอ่อนที่ติดตัวมาจากที่บ้าน “ เจ้ านัน่ เขียนมาเหรอ..” คนพี่รีบรับมาเปิ ดออกแล้ วกวาดสายตาไล่อา่ น ไปทีละบรรทัด หัวใจเร่งร้ อนหากก็พยายามซึมซับทุกถ้ อยคาที่ฝากส่งไว้ เป็ นอย่างดี เซจิปล่อยให้ อีกฝ่ ายน ้าตาไหลเงียบๆกับทุกประโยคในนัน้ “ ฮานะจะไม่กลับ..” เสียงสะอื ้นแผ่วดังไปกับหยดน ้าตาที่ร่วงลง มือบาง กุมจดหมายแผ่นเล็กไว้ แนบอก “ ใช่..เขากาลังหนี..หนีไปทังที ้ ่ร้ ูวา่ ไม่มีวนั พ้ น ” เขาลูบผมนุม่ ปลอบ ประโลมด้ วยความสงสาร “ ฉันไม่ร้ ูวา่ จะทายังไง บอกได้ แค่วา่ คนอย่างไอ้ เคย์..ถ้ า ลองได้ รักจริ งแล้ ว ต่อให้ ฟ้าถล่มลงไปต่อหน้ ามันก็จะยังรักคนๆนันอยู ้ ่” ไทระเม้ มปากแน่น พยายามปฏิเสธว่าอย่าไว้ ใจคนที่ทาให้ น้องเพียงคน เดียวต้ องเจ็บปวด แต่ก็ตวั เองไม่ใช่หรื อที่เคยใกล้ ชิดและรู้นิสยั ผู้ชายคนนันมากกว่ ้ า ใครในช่วงเวลาหนึง่
145
“ ก่อนหน้ านี ้มันเพ้ อถึงฮานะ ไม่เป็ นอันทาอะไร ไม่ร้ ูจกั ดูแลตัวเองจนเขา ต้ องหามส่งโรงพยาบาลไป เพิ่งจะหายได้ ไม่กี่วนั พอดีนายไม่อยูบ่ ้ าน..แล้ วฉันก็ไม่ เห็นถึงความจาเป็ นทีจ่ ะต้ องชวนนายไปเยีย่ มไอ้ น้องชัว่ ของฉันด้ วย..” “ คุณบอกผมทาไม..” น ้าเสียงเย็นชาแต่แฝงไว้ ด้วยความสัน่ เครื อถาม กลับ “ ฮานะก็นอนซมเพราะพี่เคย์ สมควรกันแล้ วไม่ใช่เหรอครับ ” “ เปล่าเลย..แค่จะบอกให้ นายรับรู้เอาไว้ บางครัง้ แผลใจ สิง่ ที่จะเยียวยา ไม่ใช่เวลา แต่ต้องเป็ นผู้ที่ก่อมันขึ ้นมาเอง..” ไทระเงยหน้ าขึ ้นมองคนข้ างกาย นิ ้วเรี ยวจิกแน่นลงไปบนมือ รู้สกึ สับสน ไปหมด ทุกอย่างตีรวน วกไปวนมา “ จะดีกว่ามัย้ ถ้ าฮานะจะไม่หนี ถ้ าให้ ไอ้ เคย์ได้ โอกาสคืนมาซักครัง้ ถ้ าเรา ปล่อยให้ สองคนนันจั ้ ดการทุกอย่างไม่ให้ มนั คาราคาซังจนช ้าใจกันทุกฝ่ ายอย่างนี ้ ” น ้าตาหยดใสไหลพรากลงอาบแก้ ม เรี ยวปากนุม่ ขบกัดเพื่อตัดสินใจ คาตอบของเรื่ องอยูแ่ ค่ปลายนิ ้วของเขา จะทายังไงกับทุกสิง่ จะปล่อยให้ เรื่ องเงียบหาย ด้ วยการให้ น้องเขาหนีใจตัวเองไปแบบเดิม ด้ วยการให้ คนที่ทาผิดทุกข์ตรมลงไปกับเรื่ องเก่าๆ ด้ วยการให้ ตวั เขาเฝ้ ารอให้ น้อง กลับมา ด้ วยการทรมานให้ คนที่รักเขาอีกคนไม่สบายใจกับรอยยิ ้มที่จะหายไป ..จะให้ เป็ นแบบนัน..หรื ้ อจะขอหมุนเข็มเวลาทวนซ ้าลงไปอีกหน.. “ ลองนึกดู ฮานะเข้ มแข็งกว่าที่เราคิดจริ งๆ ” เซจิลกุ ขึ ้น กาลังจะก้ าวออก ข้ างนอกเพื่อให้ อกี ฝ่ ายตัดสินใจ ถ้ าเพียงแต่มือจะไม่ถกู ฉุดเอาไว้ กะทันหัน “ กลับบ้ านกันเถอะครับ ” เสียงหวานโพล่งขึ ้น “ คริ สต์มาสปี นี ้..ผมอยาก ให้ ฮานะกลับมา ” ร่างสูงยิ ้มกว้ าง ดึงตัวอีกคนเข้ ามากอดแนบแน่นแล้ วจุมพิตแผ่วเบาด้ วย ความรัก ใช่..เพราะคนทีจ่ ะพาตัวฮานะมาได้ มีแค่หนึง่ เดียวเท่านัน้ ..โอกาสสุดท้ ายแล้ วนะ..เคย์..
146
Chapter 36 ดวงตาสีดาสนิททอดมองลงไปกับไฮเดรนเยียสีสด กลีบบางโรยลงเห็น รอยชอกช ้าที่ปลายก้ าน ใบสีเขียวเข้ มแห้ งเฉาแม้ วา่ จะพยายามดูแลมันอย่างดี สวนกว้ างขาดคนคอยเดินดู รอยยิ ้มสดใสที่มอบให้ กบั ดอกไม้ ทกุ ดอกจาง หายไป แสงสว่างที่อบอุน่ เสมือนโลกทังใบพลั ้ นสว่างกลับเลือนลาง รอบตัวกาลัง ขาดน ้าเลี ้ยงแห่งชีวิตจนทุกสิง่ ทอดกายลงซบดิน แม้ วา่ ฤดูนี ้จะเป็ นช่วงเดียวที่ทกุ อย่างเย็นยะเยือก แต่ทงชี ั ้ วติ ก็ไม่เคยจะ ทนทรมานอยูก่ ลางหิมะทีเ่ หน็บหนาว อยูก่ บั ความอ้ างว้ างของหัวใจ..แบบนี ้เลย ฝ่ ามือใหญ่ขดุ ดินลึกลงไปด้ านล่าง นัยน์ตาเลือ่ นลอยจับจ้ องอยูก่ บั แดด ยามบ่ายที่สอ่ งทะลุกิ่งก้ านของซากุระต้ นสวยลงมา ตอนนี ้ทุกต้ นที่เคยออกดอก บานสะพรั่งในหน้ าร้ อนกลับผลัดใบทิ ้งไปเหลือเพียงแต่ลาต้ นและเปลือกสีแก่ คอย แต่จะเป็ นตัวประดับให้ หิมะเกล็ดนุม่ ทิ ้งตัวลงมาเกาะ พื ้นที่ตรงดินนุม่ นี ้..ฮานะลงมาจัดการปลูกไม้ ดอกหน้ าหนาวเอาไว้ ด้วย ตัวเอง และเขาก็ยงั ทันเห็นว่าเมื่อเริ่ มเข้ าอากาศเย็น กลีบสีสวยหลายต่อหลายต้ นก็ เริ่ มจะแย้ มเยื ้อนและผลิใบออกประดับทัว่ เรี ยกได้ วา่ ถ้ ามีเด็กคนนันอยู ้ ่ ทุกบริ เวณก็ ไม่เคยขาดรอยยิ ้มของเหล่าแมลงภู่ เคย์เอื ้อมมือไปแตะดอกคริ สต์มาสสีแดงเข้ มที่แห้ งเหีย่ ว ใบของมันทิ ้งตัว หล่นลงกองกับดินอย่างเชื่องช้ าราวคนขาดน ้าที่ออ่ นเปลี ้ยอยูก่ ลางทะเลทราย เขา ไม่สงสัยเลย ถึงแม้ น ้าจะได้ อากาศจะดี ทุกอย่างไม่มีขาดมีเกิน ทาไมมันยังตายลง ..ก็เพราะเพียงแค่ขาดบางสิง่ เท่านัน..ความรั ้ ก.. ร่างสูงโปรยเมล็ดของแดนดีไลออนที่วนั นันไปตามเก็ ้ บมาได้ พอควรลงใน หลุมดินที่ขดุ ไว้ เริ่ มทีจ่ ะลงมือทาสิง่ ที่ไม่ถนัด ไม่เคยสนใจและไม่เคยคิดว่าจะ
147
จัดการกับมัน เขากลบหน้ าดินทับเพียงนิดพอไม่ให้ มนั ปลิวหายแล้ วก็ต้องหัวเราะ เบาๆกับความคิดที่จะปลูกดอกหญ้ านี่ในหน้ าหนาวทีเ่ ย็นเข้ าจนถึงขัวหั ้ วใจ “ คุณเคย์ทาอะไรคะ ” เสียงฝี เท้ าที่ดงั ขึ ้นเบื ้องหลังดังพร้ อมกับคาถามที่ เจือไปด้ วยความสงสัย เขาส่ายหัวแทนคาตอบ เปิ ดก๊ อกน ้าแถวนันแล้ ้ วรดมันจนชุ่มโชกด้ วย ท่าทางเก้ ๆกังๆตามตาราในหนังสือที่ยงั ถืออยูต่ รงมือซ้ าย “ เดี๋ยวไปตามคนสวนมาทาให้ ดมี ยคะ ั ้ จะได้ ไม่เปื อ้ น ” แม่บ้านคนดีเอ่ย ถามมาพลางวางอาหารว่างยามบ่ายคล้ อยลงในซุ้มโค้ งทีเ่ ถากุหลาบพันขึ ้นเป็ นแนว “ ไม่ต้องหรอก..ถ้ าฉันไม่ทาก็ไม่มคี วามหมายน่ะสิ ” เคย์ตอบกลับด้ วย ความพยายามอย่างยิ่งที่จะให้ เจ้ าดอกสีขาวสะอาดนี่ผดุ ขึ ้นเป็ นหน่อเล็กๆในวัน หนึง่ ..ถึงแม้ วา่ เขาจะเลือกปลูกผิดฤดู ถึงแม้ วา่ จะทาพังไปหลายทีต่ อ่ หลายที่ก็ตาม “ ความหมาย? ” ชายหนุม่ เดินไปปิ ดก๊ อกน ้าแล้ วดึงสายยางเก็บ วางหนังสือคูม่ ือการทา สวนไว้ บนโต๊ ะก่อนจะมองผลงานที่คาดว่าคนสวนคงเสียเวลาตกแต่งใหม่อีกหลาย วัน ก็เพราะเล่นไปขุดเป็ นหลุมจนเลอะเทอะ ลองผิดลองถูกอยูแ่ ทบทุกที่จนท้ ายสุด ก็ปลูกพวกนี ้ได้ ตามหวัง “ ใครคนหนึง่ เคยบอกไว้ วา่ ดอกไม้ ทกุ ดอกมีความหมาย ” เขาพึมพา ยิ ้มกับตัวเองเมื่อเอื ้อมมือไปจับสายสร้ อยเส้ นยาวทีค่ ล้ องอยูร่ าวคอ ไอเย็นที่เคลือบความวาวของโลหะราคาไม่เท่าไหร่สมั ผัสอยูท่ ี่นิ ้ว รอยสลัก ไม่ได้ เลือนลางจางหายเหมือนทุกอย่างยังเด่นชัด หากมันก็เป็ นเพียงความรู้สกึ เท่านันที ้ ่ติดตรึง วัตถุไม่ใช่หวั ใจ..ไม่สามารถเอามาเป็ นตัวแทน แต่ก็เลือกที่จะ หลอกตัวเองอยูท่ กุ คืน ว่าเจ้ าของแหวนวงนี ้คือคนที่พี่กาลังกอดอยูแ่ นบกัน “ แล้ ว..” เธอมองดอกสีขาวฟูฟ่องบางส่วนที่หอ่ ไว้ ในถุงพลาสติกเพราะ เมล็ดสีดาปลายก้ านหลุดร่วงลงไปก่อน “ แดนดีไลออน มีความหมายว่าอะไรคะ ”
148
เคย์หลับตาลง ยังคงกุมแหวนวงเดิม ติดตัวไว้ ตลอดนับจากวันทีฮ่ านะ จากไป “ อาจจะหลายความหมาย แต่สงิ่ ที่ฉนั ต้ องการที่สดุ ก็คือการอธิษฐาน..” ..เจ้ าดอกไม้ แสนงาม.. ..จะขอติดตาม..อยูช่ ิดกัน.. ..จากนี ้ไป..จงพบโดยพลัน.. ..มีสองเราคงมัน่ ..เคียงข้ ามคืนวัน.. ..ตลอดไปเอย.. “ Wishes..come true ” เสียงทุ้มต่ากระซิบลงเบาๆ สายลมโชยอ่อนโบกพัด หอบเอาดอกสีขาวที่หลงเหลือปลิวคลุ้งไกล ออกไป สูงขึ ้นไล่เรื่ อยบนท้ องฟ้ าสีคราม ..กลับมาอยูใ่ นอ้ อมกอดของพี่อีกครัง้ .. ..ดอกไม้ แสนสวยเพียงหนึง่ เดียว.. “ ดีจงั เลยนะคะ ” ฝ่ ายที่มองอยูย่ ิ ้มออกมาได้ กบั ท่าทางมีความสุขอย่าง นันของเจ้ ้ านาย “ ต้ องขอบใจสาหรับทุกอย่างด้ วย ระหว่างที่ฉนั ไม่คอ่ ยสบายเท่าไหร่ ” เคย์หนั หลังกลับ กาลังจะเดินเข้ าบ้ านก็บงั เอิญสาวคนเดิมเรียกเอาไว้ “ คุณเซจิ..กับคุณไทระกลับมาแล้ วค่ะ ” ...... ร่างเล็กนัง่ เคาะปากกาอยูอ่ ย่างชัง่ ใจตรงโต๊ ะทางานใหญ่บนชันลอย ้ ริ ม ฝี ปากเม้ มแน่นเหมือนกาลังพยายามนึกทบทวนว่าสิง่ ที่กาลังจะทาดีแล้ วหรื อยัง ..ฮานะจะโกรธรึเปล่า.. กาลังจะเรี ยกคนที่ขมวดคิ ้วอยูก่ บั แฟ้ มงานทีม่ ีคนเอามากองไว้ โทษฐาน หนีหน้ าที่ไปเดทกันสองต่อสองก็กลับมีเสียงเคาะประตูดงั รัวอยูต่ รงด้ านล่าง
149
เซจิหนั มามองสบตากับอีกคนแล้ วจึงปิ ดแฟ้ มหนาในมือทิ ้งไป “ ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ นะไทระ ฉันจัดการเอง ” เขาว่าพลางเดินลงบันไดวน มาเชื่องช้ า ไม่ได้ คดิ จะถ่วงให้ ความว้ าวุน่ ใจของน้ องเพิ่มมากขึ ้น เพียงแค่จะรอให้ คนของเขาพร้ อมเผชิญหน้ าโดยทีจ่ ะไม่ฟิวส์ขาดไปก่อน ทันทีที่เอื ้อมมือไปเปิ ดประตูให้ ฝ่ ายที่ยืนรอกระสับกระส่ายก็ก้าวพรวด เข้ ามาในห้ องโดยที่ไม่จาเป็ นจะต้ องรอรับคาอนุญาต “ พี.่ .” เคย์มองมาด้ วยดวงตาเว้ าวอน ไม่อยากจะพูดอะไรอีกในเมือ่ ความหมายของการมาหาคือเรื่ องเดียว เซจิถอนใจเฮือก ปรายตามองร่างเล็กบางทีย่ ืนพิงกับขอบระเบียงชันบน ้ มองตรงลงมา และแน่นอนว่าเคย์เองก็เข้ าใจ “ ไทระ..นายจะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่พี่ขอโอกาสเดียว ขอแค่ครัง้ เดียว ” คนที่พยายามสงบใจแล้ วกลับรู้สกึ ปวดจี๊ดขึ ้นมาในอก ภาพของคน อ่อนแอในสายตาเขาร้ องไห้ อ้อนวอนขอให้ พอ่ ส่งตัวไปไกลๆวาบเข้ ามาในหัว ..น ้าตาของน้ องก็เท่ากับกลัน่ มาจากใจของพี่.. “ จาเป็ นต้ องให้ ด้วยเหรอครับ ” เสียงเย็นชาตอกกลับ ดวงตานิ่งเย็น “ ผมไม่มีความจาเป็ นจะต้ องช่วยเหลือคนที่เคยทากับฮานะเอาไว้ ขนาด นัน้ พี่คิดว่ามันไม่เป็ นการ ‘หน้ าด้ าน’ จนเกินไปงันเหรอ ้ ที่อตุ ส่าห์มาอ้ อนวอนขอ ความช่วยเหลือจากคนอื่นเขา ” ไทระยิ ้มเยาะ ก้ าวลงมาตามขันบั ้ นได เคย์ยืนนิง่ ยอมรับคาต่อว่าทีเ่ สียดแทงเข้ าไปถึงในใจ “ กล้ าคุกเข่าขอร้ องผมมัยล่ ้ ะ ” ขยับตัวเข้ ามาใกล้ คนที่ยืนอยูก่ ่อนแล้ ว มองมาด้ วยใจที่วบู ไหวกับทุกคาพูดแต่เพราะทุกอย่างกาลังตอกย ้าว่าเขาจะใจอ่อน ในตอนนี ้ไม่ได้ เด็ดขาด..จนกว่าจะแน่ใจว่าพีเ่ คย์จะไม่ทาให้ ฮานะน ้าตาตกซ ้าสอง แทนคาตอบทังหมด ้ ร่างสูงใหญ่กลับทรุดลงบนพื ้นต่อหน้ า ใบหน้ าคม โน้ มต่าแล้ วก้ มหัวให้ เป็ นการบ่งบอกว่ายอมให้ หมดแล้ วจนสิ ้นทุกสิง่ ทุกอย่าง
150
..ไม่มีการยังคิ ้ ดหรื อลังเลแม้ เพียงนิด.. ไทระตกตะลึง รี บชักเท้ าหลบออกก่อนที่รุ่นพี่ของเขาจะก้ มลงถึงตัวจริ งๆ สองมือเกาะแขนของคนข้ างกายแน่นพร้ อมกับน ้าตาที่ไหลลงอาบแก้ ม “ สาบานด้ วยชีวิตไทระ พีจ่ ะไม่ทาให้ ฮานะเจ็บอีกแม้ แต่เศษเสี ้ยว..” เขา ให้ คามัน่ จ้ องดวงตาของอีกคนทีร่ ี บปาดหยดน ้าออกจากใบหน้ าอย่างรวดเร็ ว “ แต่ก่อนพี่เคยสัญญาว่าจะดูแลฮานะ..ก็แค่คาโกหก แล้ วครัง้ นี ้ผมจะเชื่อ ได้ ยงั ไง ” มือบางกากระดาษหอมแผ่นเล็กแน่นจนมันยับย่น “ พี.่ .” “ พอที! พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ ว ถ้ าคิดว่าลงทุนลดศักดิ์ศรี ของพี่ลงมากอง แทบเท้ าแล้ วผมจะยอมเปิ ดปากบอกเรื่ องของฮานะก็ฝันไปเถอะ! ” ไทระปา กระดาษในมือลงกับพื ้น หุนหันออกจากห้ องไปทังน ้ ้าตา “ ไทระ! ” เคย์ลกุ ขึ ้น คว้ ามือจะดึงตัวไว้ ก็บงั เอิญที่พี่ชายรัง้ บ่ากว้ าง เสียก่อน “ ผมขอร้ อง..อย่างน้ อยก็แค่ให้ ร้ ูวา่ ฮานะอยู่ที่ประเทศอะไรเท่านัน..” ้ เซจิถอนใจเชื่องช้ า “ บางครัง้ แกก็ฉลาดจนน่ากลัวแต่บางทีก็โง่จนน่า หงุดหงิด ” จ้ องมองน้ องชายกลับ “ แกตอบฉันมาข้ อเดียว แล้ วฉันจะบอกอะไรให้ ..” “ จะกี่ข้อผมก็ตอบทังนั ้ นแหละ ้ ” “ ผู้หญิงคนที่แกนอนด้ วยใช่ มาริเอะ รุมิรึเปล่า ” เคย์เงียบไป ก่อนจะรับคาว่าใช่ “ ต่อจากนี ้..อย่าให้ ฉนั รู้วา่ แกมีใครอื่นที่ไม่ใช่ฮานะ ” เขาเดินไปที่ประตู ตังท่ ้ าจะออกไปตามคนรักแต่ก็กลับนึกขึ ้นได้ เผื่อคนโง่ๆบางคนจะคิดตามไม่ทนั “ เลิกมองข้ ามของใกล้ ตวั ได้ แล้ ว ” “ แล้ วพี่จะบอกอะไรผม! ” เคย์ท้วงขึ ้นทันควัน รู้สกึ ถึงความหวังทีร่ ิ บหรี่ “ อย่ามองข้ ามของใกล้ ตวั เท่านันแหละ..” ้
151
เสียงปิ ดประตูด้านหน้ าดังขึ ้น ในห้ องมีแต่ความเงียบงันกับเสียงของหัวใจ ดวงหนึง่ ที่กาลังร้ าวราน ร่างสูงหมดแรง ทรุดลงนัง่ กับพื ้นห้ องตรงที่เดิม ..ของใกล้ ตวั ..ใช่..เขามองข้ ามมาโดยตลอด.. เคย์นงิ่ งัน ซบหน้ าลงกับฝ่ ามืออย่างหมดหวัง ถ้ าจะไม่เพราะมีบางสิง่ ที่ถกู ขยาทิ ้งอยูบ่ นพื ้นมันสะดุดตา..บางทีมนั อาจจะเขียนที่อยูข่ องฮานะไว้ ก็ได้ ชายหนุม่ หัวเราะกับตัวเองเพราะทุกอย่างมันมืดมนจนเขาต้ องยกมือไป คว้ าเอาเจ้ ากระดาษที่ดจู ะไร้ คา่ แผ่นนันขึ ้ ้นมาเปิ ดดูเล่น ‘ ถึง..พี่ไทระ..’ เขาชะงักไป ได้ ยินเสียงหัวใจที่เต้ นระรัวยามที่กวาดมองข้ อความทังหมด ้ ‘ ที่ที่ผมอยู่ สวยมากๆฮะ บ้ านอยูต่ ิดกับถนน เพียงแค่วา่ ฝั่ งตรงข้ ามเป็ น โรงพยาบาล แต่ถ้าเดินออกไปอีกหน่อยก็จะเจอกับแม่น ้าสายหลัก ตอนกลางคืน พระราชวังเวสต์มินสเตอร์ จะเปิ ดไฟ พวกนักท่องเทีย่ วก็เยอะมากด้ วย จากบ้ านหลัง นี ้..ถ้ าขึ ้นไปชันบนสุ ้ ดแล้ วมองผ่านทางห้ องใต้ หลังคาก็จะเห็นทังพระราชวั ้ งและหอ นาฬิกาใหญ่ได้ ตรงๆ ผมคิดว่าคุณพ่อซื ้อบ้ านเก่งจริ งๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะฮะ..ผมจะ เขียนไปคุยกับท่านด้ วย ’ ‘ รักพี่เสมอ....ฮานะ..’ เสียงในอกซ้ ายเต้ นดังไปกับชื่อของใครสักคนที่ลงท้ ายมา นัยน์ตาสีดาเข้ ม วาวโรจน์ขึ ้นอย่างดีใจ นี่ไม่ใช่หรือที่เขาหวัง..หวังมาตลอดว่าจะได้ ร้ ูแม้ เพียงนิด ..คาอธิษฐาน..ของแดนดีไลออน.. ..ขอแค่เท่านี ้..ก็ตามตัวเจอได้ แล้ ว.. “ คิดสิเคย์..คิด..” เสียงทุ้มพึมพาลาพัง เวสต์มินสเตอร์ มันลอนดอนไม่ใช่ หรื อไง..แต่เป็ นส่วนไหนของที่นนั่ ..ทีท่ ีผ่ มอยู่ สวยมากๆฮะ บ้านอยู่ติดกับถนน..เพียงแค่ว่าฝั่ งตรงข้ามเป็ น โรงพยาบาล..แต่ถา้ เดิ นออกไปอีกหน่อยก็จะเจอกับแม่น้าสายหลัก..
152
..จากบ้านหลังนี.้ .จะเห็นทัง้ พระราชวังและหอนาฬิกาใหญ่ได้ตรงๆ.. ..ติดกับถนน..ฝั่ งตรงข้ ามเป็ นโรงพยาบาล.. ..ใกล้ กบั แม่น ้าเทมส์..มองพระราชวังกับหอนาฬกิ าได้ ตรงๆ.. “ ถนนแลมบีท พาเลซ! ” เขาโพล่งขึ ้น หุนหันกระชากประตูออกแล้ ววิง่ กลับไปจัดการเรื่ องทุกอย่างให้ เสร็ จสิ ้นภายในวันนี ้ มือคว้ าโทรศัพท์ขึ ้นมากดเบอร์ ออกไปปลายสายเพื่อสัง่ ลูกน้ องคนสนิทอย่างเคย “ จัดการเรื่ องตัว๋ ไปลอนดอนให้ ผม เย็นนี ้ได้ ยงิ่ ดี ใช่..เอกสารทุกอย่างอยูท่ ี่ บริ ษัท ” กึ่งเดินกึง่ วิง่ ไปเอากุญแจรถด้ วยความร้ อนรน ปากก็ตะโกนบอกให้ แม่บ้าน ช่วยเอาเสื ้อมาให้ เปลีย่ นภายในสองนาที ‘ เจ้ านายรู้ที่อยูค่ ณ ุ ฮานะแล้ วเหรอคะ ’ เคย์ยิ ้มกับตัวเองอย่างดีใจ ในมือยังกากระดาษแผ่นหอมสีฟ้าสดใสไว้ แนบอก..ถ้ าเอะใจตังแต่ ้ วนั นันที ้ ่เห็นมัน ป่ านนี ้เขาก็คงอยูล่ อนดอนไปแล้ ว “ อืม..คงต้ องหานิดหน่อย แต่ยงั ไงผมก็จะไป ” ‘ จะให้ จองโรงแรมไว้ เลยมัยคะ ้ เอาใกล้ ๆแม่น ้าเทมส์..’ แม่เลขาคนเก่ง ท้ วงเอาไว้ ก่อนทีอ่ กี คนจะวางสายด้ วยความใจร้ อนไป “ ไม่ต้อง..ถ้ าเขาไม่ใจอ่อน ผมก็นอนมันหน้ าบ้ านน่ะแหละ ” ..ยังพอมีเวลา.. ..จะรอพี่ไหม..ฮานะ.. ................................................................................ ตากลมโตมองเลือ่ นลอยออกไปนอกหน้ าต่าง อากาศด้ านนอกตอนนี ้คง จะหนาวจับใจเพราะฝ้ าขาวขึ ้นมาเกาะตรงบานกระจกที่สงู ขึ ้นมาบนตึกใหญ่นี่
153
เมื่อเช้ าเขารู้มาว่าพีเ่ คย์ไม่ได้ อยูท่ บี่ ้ าน และก็คงจะออกไปตังแต่ ้ ตอน กลางคืน..ดีแล้ วล่ะไทระ..ตัดสินใจได้ ถกู แล้ ว เสียงเปิ ดประตูห้องด้ านหลังดังขึ ้นเบาๆ ไม่ต้องหันไปดูก็ร้ ูวา่ เจ้ าของอ้ อม กอดอบอุน่ ที่เข้ ามากะทันหันแบบนี ้คือใคร “ ไม่คิดว่าที่รักของฉันจะเซี ้ยวได้ ขนาดนี ้นะ ” เซจิกระซิบลงกับหูนมุ่ พลาง แกล้ งหยอกเย้ าเล็กน้ อยพอรับเช้ าวันใหม่ที่จะต้ องทาแต่งานกับงาน “ หมายความว่าอะไรกันครับ ” ไทระหมุนตัวกลับ ซุกหน้ าลงกับอกกว้ าง “ ก็ ‘ ถ้ าคิดว่าลงทุนลดศักดิ์ศรี ของพี่ลงมากองแทบเท้ าแล้ วผมจะยอม เปิ ดปากบอกเรื่ องฮานะก็ฝันไปเถอะ ’ ไอ้ ประโยคเนี ้ย..ฉันยังนัง่ ขาไม่หาย ” เขาทา เสียงล้ อเลียนเลยโดนเข้ าไปหนึง่ ตุ้บ “ เอ้ า..ก็ไม่บอกจากปากไงครับ แค่เอาจดหมายให้ ไว้ ไปเดาเอาเอง ” คนฟั งยิ ้มน้ อยๆ ยกมือขึ ้นลูบผมหอมด้ วยความรัก “ ฉันดีใจนะทีน่ ายไว้ ใจ น้ องของฉัน รับรองได้ เลยว่ามันจะไม่ทาให้ ฮานะผิดหวังซ ้าสอง ” “ รับรองให้ เชียว? แบบนี ้ต้ องขอใบรับประกันเป็ นอะไรดีนะ ถ้ าเกิดพี่เคย์ ผิดคาพูดขึ ้นมา ” ว่าพลางหัวเราะชอบใจ “ ใบหย่าของเราเป็ นไง ” “ ไม่เอานะไทระ..” เซจิแย้ งขึ ้นทันควัน โอดครวญเสียงเศร้ าเรี ยกรอยยิ ้ม จากอีกฝ่ าย “ อย่าใจร้ ายกับฉันนะ..” “ คนตัวโตขี ้ใจน้ อย คิดมากที่สดุ ในโลก ” หยิกแก้ มร่างสูงตรงหน้ าก่อนจะ เขย่งเท้ าขึ ้นจูบที่ปลายคาง ยกนิ ้วเรี ยวขึ ้นให้ ดวู า่ แหวนเพชรวงนี ้ถอดยากเหลือเกิน “ ชอบพูดให้ ใจฝ่ อนะเรา ” เขารัง้ ใบหน้ าหวานขึ ้นจูบตอบแล้ วจึงปล่อยตัว เมื่ออีกคนจะเดินออก “ ไปหาเค้ กกินดีกว่า อยากไปมัยครั ้ บ ” ไทระชวน สีหน้ ายิ ้มแย้ มขึ ้นจาก เก่าแต่ทา่ นประธานก็กลับปฏิเสธแทนด้ วยเหตุผลว่ามีงานกาลังกองท่วมโต๊ ะ “ ขืนเดินออกไปสองคนอีกคงโดนพนักงานรุมกระทืบ ”
154
ร่างเล็กหัวเราะเสียงใส ดุนหลังกว้ างออกนอกห้ องเพื่อไล่ให้ กลับไปเคลียร์ งานซะ “ เดี๋ยวจะซื ้อมาฝากนะ ” เซจิมองตามแผ่นหลังบางทีเ่ ดินไปกดลิฟท์ เขาโบกมือตอบด้ วยรอยยิ ้ม รอส่งจนกระทัง่ ไทระลงไปเรี ยบร้ อยแล้ วถึงได้ ดงึ มือถือขึ ้นมากดเบอร์ โทรออก ‘ ค่ะ..มาริ เอะพูดค่ะ ’ ปลายสายรับเสียงอ่อนเสียงหวาน “ ผม..มุราคามิ เซจิ ช่วยขึ ้นมาคุยอะไรที่ห้องผมหน่อยได้ มยั ้ ” เขากรอก เสียงลงไปสันๆ ้ ไม่ต้องการต่อความยาวอะไรทังสิ ้ ้นนอกจากเคลียร์ ทกุ เรื่ องให้ จบไป ‘ อ้ อ..ท่านประธานใหญ่ จะให้ ไปตอนนี ้เลยมัยคะ ้ ’ เสียงหัวเราะตอบกลับ “ ภายในสองนาที ” ว่าไว้ ก่อนจะกดตัดสายไปด้ วยความเหนื่อยหน่าย ..บอกไว้ เลยว่าไม่ชอบพวกผู้หญิงก็ตรงนี ้ล่ะ.. ..จริ ตแพรวพราว..น่ากลัวจะมีจดุ ประสงค์แอบแฝงจนตามไม่ทนั .. ...... สองเท้ าเล็กที่ก้าวลงมาถึงชันล่ ้ างแล้ วกลับชะงักกึก มือบางล้ วงลงไปใน กระเป๋ าแล้ วก็ต้องจิ๊ปากอย่างขัดใจที่ดนั ลืมเอากระเป๋ าเงินลงมาซะได้ “ เป็ นตาแก่แล้ ว ” ไทระบ่นงึม หันกลับไปกดลิฟท์ขึ ้นใหม่ แสงไฟสีแดงขยับเลือ่ นไปด้ านข้ าง ขึ ้นจากชันล่ ้ างสุด ไต่ระดับไปเชื่องช้ า จนคนรอต้ องพิงหลังกับผนังแคบ เสียงติง๊ ดังเบาๆทาให้ เปลือกตาที่แทบจะปิ ดไม่ ปิ ดแหล่ลมื ขึ ้นกะทันหัน ขยับตัวจะออกก็บงั เอิญนึกขึ ้นได้ วา่ นี่แค่ชนสิ ั ้ บต้ นๆเท่านัน้ ไทระเอื ้อมมือจะไปกดประตูปิดก็พอดีมีเสียงร้ องให้ รอก่อน “ ขอบคุณค่ะ ” ร่างเล็กยิ ้มตอบเธอคนนัน้ อดจะมองไม่ได้ เลยว่ารูปร่างสมส่วน สูงเพรี ยว กับใบหน้ าที่สวยคมแบบนี ้เด่นจับตาเอามาก ท่าทางมัน่ อกมัน่ ใจแต่ก็ดเู ย้ ายวน อย่างน่าลุม่ หลง..เทียบกันแล้ ว..เขายิ่งกว่าเด็กกะโปโล
155
ไทระถอนใจ นึกย้ อนว่าถ้ าไม่เจอกับตาบ้ าที่ดนั ลวนลามกันตังแต่ ้ วนั แรก ไอ้ คนเจ้ าชู้พรรค์นนก็ ั ้ คงต้ องเลือกผู้หญิงสักคนที่ดดู ีแบบนี ้มาเป็ นคนรักแน่ “ เอ่อ..ชันไหนครั ้ บ ” เสียงหวานถามไปเพราะนึกขึ ้นได้ “ บนสุดค่ะ ” เธอว่าพลางยิ ้มอวดฟั นขาว ลิปสีแดงเข้ มทาให้ ผ้ หู ญิงทุกคน ดูนา่ ค้ นหาอยูเ่ สมอ เขาพยักหน้ าหงึก ดูทา่ ว่าเธอจะขึ ้นไปชันเดี ้ ยวกัน ไม่ร้ ูวา่ ทางานอยูต่ รง แผนกไหนเหมือนกันเพราะตัวเองก็ไม่เคยเห็น ประตูลฟิ ท์เปิ ดออกเมื่อขึ ้นถึงชันบน ้ ไทระยิ ้มให้ สาวคนเดิมอีกครัง้ ก่อนจะแยกมา วกเข้ าห้ องตัวเองไปหยิบของที่ลมื ไว้ ...... เสียงเคาะประตูด้านหน้ าดังขึ ้นสองสามที ร่างใหญ่ที่นงั่ อ่านแฟ้ มงานใน มืออยูห่ นั ไปมองก่อนจะเอ่ยปากอนุญาต “ สวัสดีคะ่ ..คุณเซจิ ” เซจินกึ ด่าตัวเองอยูใ่ นใจที่ไม่ทนั คิดว่าพลาดไปหรื อเปล่ากับการเชิญยัย สาวคนนี ้ขึ ้นมาพบที่ห้อง รูปร่างอวบอัดที่เยื ้องกรายเข้ ามาหาเล่นใส่ชดุ ฟอร์ มเสียรัด ติ ้วจนน่ากลัวว่ากระดุมมันจะหลุดออกทังแผง ้ ถ้ าพวกพนักงานคนอื่นเห็นเข้ าเขาคง ซวยไปอีกว่าหัวหน้ าคงจะกลายเป็ นพวกกินไก่วดั ไปแล้ ว “ คุณรุมิ..คราวหน้ าช่วยปรับชุดทางานของคุณให้ มนั ดูเป็ นผู้เป็ นคนกว่านี ้ ด้ วย ” เขากุมขมับ เชิญให้ เธอนัง่ ลงตรงข้ าม สาวสวยด้ านหน้ าเลิกคิ ้วสงสัย ไม่ยอมนัง่ ลงตามคาบอกนัน่ แต่กลับพลิก ตัวหันซ้ ายทีขวาทีแล้ วดึงกระโปรงสันเหนื ้ อเข่าขึ ้นดูวา่ มันเต่อไปหรือเปล่า “ แล้ วนี่มนั ดูไม่เป็ นคนเหรอคะ ” เธอหัวเราะคิก “ ครับ..เหมือนแม่ววั ท้ องโต ” เขาเหน็บเข้ าให้ นิดๆเมื่อแม่คนเสน่ห์จดั เดิน เข้ ามาใกล้ อีก
156
รุมิชกั สีหน้ าเล็กน้ อย แต่ก็เพียงไม่นานเท่านันเมื ้ ่อรอยยิ ้มยัว่ เย้ าผุดขึ ้นที่ มุมปาก เธอวางแขนลงกับพนักเก้ าอี ้ตัวใหญ่ทคี่ นตรงหน้ านัง่ อยู่ “ พนักงานทีด่ ีเขาไม่ทากิริยาแบบนี ้หรอก ” เซจิปรายมองด้ วยดวงตาดุๆ “ เจ้ านายทีด่ ีก็ไม่อ๊อฟลูกน้ องไปนอนด้ วยเหมือนกันค่ะ ” คนฟั งถึงกับอึ ้ง เขาถอนใจด้ วยความหงุดหงิดที่จาเป็ นต้ องหุบปากเอาไว้ ไม่ไปต่อกรกับเธอคนนี ้ “ เรี ยกฉันมาหา คงไม่ใช่แค่เรี ยกมาเรื่ องชุดทีใ่ ส่ใช่มยั ้ ” “ เอาตรงๆเลยนะ ” เซจิแกะมือทีเ่ ท้ าแขนเก้ าอี ้ออก “ บังเอิญไปรึเปล่าที่ คุณนอนกับผมแล้ วไปนอนกับน้ องชายของผมด้ วย..ต้ องการจะทาอะไรกันแน่ ” รุมิทาท่าประหลาดใจ “ น้ องชายคุณ? ” “ มุราคามิ เคย์ ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่กรุณาอย่าไปยุง่ กับหมอนัน่ คุณกาลังทาให้ คนที่ไม่ร้ ูเรื่ องอะไรด้ วยต้ องน ้าตาตก ” เธอร้ องอ๋อขึ ้นมาแล้ วก็ต้องหัวเราะขา “ ฉันเคยไปบ้ านเขาอยูค่ รัง้ เดียว จา ได้ วา่ เจอเด็กหน้ าตาน่ารักๆอยูค่ น น้ องคุณนี่ก็สดุ ยอดได้ ใจนะคะ เล่นมีอะไรกับฉัน ต่อหน้ าเด็กนัน่ เลย ” เธอยักไหล่เหมือนไม่แคร์ อะไรแม้ แต่นดิ เซจิขม่ อารมณ์ที่ขนุ่ มัวให้ สงบนิง่ “ มันน่าจะจบกันแค่นนส ั ้ าหรับนิยามที่ เขียนอยูบ่ นหน้ าผากคุณว่าฟรี เซ็กซ์..คุณรุมิ สาหรับผมคือความผิดพลาดที่ยงุ่ กับ พนักงานใต้ อาณัติ แต่สาหรับไอ้ เคย์ผมไม่ร้ ูวา่ มันจะประชดอะไร ผมแค่อยากรู้วา่ ทาไมคุณต้ องโทรเข้ ามือถือมันแล้ วคุยกับฮานะแบบนัน้ ” “ อะไรคะ? อ้ อ..กระต่ายหมายจันทร์ นะ่ เหรอ ก็เขาน่ารักดีนี่นา เห็นแวว ตาที่มองน้ องคุณแบบเทิดทูนแล้ วฉันก็เลยอดแกล้ งไม่ได้ แค่อยากให้ เขารู้วา่ โลกใบ นี ้มีแต่ผ้ ชู ายเส็งเคร็ ง ” “ แต่ต้องไม่ใช่วิธีแบบนัน..นี ้ ค่ ณ ุ ทาอะไรฮานะอีก! ” รุมิสา่ ยหัว กรอกตาไปมาอย่างเบือ่ หน่าย
157
“ ก็แค่ขอดูแหวนที่เขาใส่ติดนิ ้ว คุณเคย์ก็ช่วยบังคับเอามาจากเด็กคนนัน้ เท่านี ้เอง..โทษฉันไม่ได้ นะ..ก็เขาบอกว่าเป็ นคนใช้ ใครจะไปรู้ละ่ คะ ” เซจิขบกรามแน่น ตอนนี ้ชักอยากจะตามไปลากคอไอ้ น้องเฮงซวยกลับ ไม่ ต้ องให้ ตามไปง้ อกันแล้ ว “ จะบอกให้ นะคะท่านประธาน..ถึงฉันจะนอนกับคนอื่นเขาทัว่ แต่ไม่เคย คิดจะตามจับผู้ชายคนไหนซักที เท่านี ้ก็ไว้ ใจได้ แล้ วใช่มยคะ ั ้ ” เธอยิ ้มหวาน ก้ มลง มองคนตรงหน้ าใกล้ ขึ ้น “ ขอโทษ..ถ้ าผมทาให้ คณ ุ คิดไปแบบนัน้ แค่ไม่อยากให้ คณ ุ ทาร้ ายฮานะ ลงไปโดยไม่ร้ ูตวั ” เขาเสียงอ่อนลง เสหันไปมองที่อื่นเมื่อนิ ้วเรียวไล้ บนใบหน้ า “ เอาเถอะน่า ฉันรู้วา่ คุณก็ด้วย ขนาดอยูใ่ กล้ กนั อย่างนี ้คุณยังเฉยเลย เด็กเข้ าใหม่ที่สวยๆนัน่ ใช่มยั ้ ” หญิงสาวโน้ มกายเข้ าแนบ จรดริ มฝี ปากกับแก้ มอีก ฝ่ ายแล้ วเคล้ าคลึงลงมา ดึงมือใหญ่ให้ วางลงบนขาอ่อนอย่างยัว่ เย้ า “ ฉันเห็นเขาแล้ วล่ะ น่าแกล้ งพอกันเลย ” เธอกระซิบ ...... ไทระหยุดยิ ้มให้ กบั พนักงานคนอืน่ ที่กาลังจะลงไปพักเที่ยง พอเงยหน้ า มองนาฬกิ าแล้ วถึงได้ เปลีย่ นใจ “ ตานัน่ จะอยากกินอะไรเป็ นพิเศษรึเปล่านะ ” พึมพาตามลาพัง เพียงแค่นนสองขาก็ ั้ มาหยุดอยู่หน้ าห้ องเจ้ านายผู้แสนจะขยันแล้ ว ประตูห้องปิ ดเงียบเชียบ..แถมเลขาคนดีก็ไม่อยูท่ ี่โต๊ ะด้ วย “ จะขยันให้ ได้ รางวัลรึไงกัน ” สองมือผลักประตูเข้ าไปด้ านใน ภาพที่เห็นเสียดแวบเข้ าถึงใจ ใบหน้ าของคนสองคนแนบสนิทกันไม่หา่ ง มือคูน่ นที ั ้ ่คอยเกาะกุมตอนนี ้กลับถูกมือเรียวบางของใครคนหนึง่ จับไว้ แน่นตรงต้ น ขาอวบอิม่ แขนเรี ยวของเธอคนนันโอบรอบบ่ ้ ากว้ างแล้ วเบียดตัวลงซุกไซ้ ไม่ไกลกัน “ คุณ..เซจิ..” เสียงหวานเรี ยกขึ ้นอย่างลืมตัว รอยยิ ้มสดใสหายวับไป
158
ร่างใหญ่ถึงกับตัวเย็นเฉียบคล้ ายเลือดจะกลายเป็ นน ้าแข็งทันทีที่ผลักยัย ผู้หญิงบ้ านี่ออกได้ แล้ วกลับพบว่าคนที่ยืนมองอย่างตกตะลึงเป็ นคนที่เขาไม่อยาก ให้ เจอภาพแบบนี ้มากที่สดุ “ ว้ าว..เล็งไว้ ได้ จงั หวะพอดีเป๊ ะ ” รุมิหวั เราะ พลิกกายลงมาจากโต๊ ะ ทางานแล้ วกระชับเสื ้อสูทให้ เข้ ารูป “ สาหรับคาว่า ‘แม่ววั ท้ องโต’ นัน่ ไงคะ ” เธอยัก คิ ้วให้ นดิ ๆก่อนจะเดินออกไปด้ านนอก โดยไม่ลมื ที่จะยิ ้มให้ คนมาใหม่ด้วย ไทระส่ายหัวช้ าๆ น ้าตาไหลพรากลงมาอย่างห้ ามไม่อยู่ ปากบางกัดแน่น พยายามห้ ามเสียงสะอื ้นจนทังตั ้ วสัน่ ระริ ก “ ไทระ..ไม่ใช่อย่างนันเลยนะ ้ ” เซจิลกุ พรวดขึ ้นจากที่ ร้ อนรนจนแทบ อยากจะตามไปจับตัวยัยบ้ านัน่ กลับมาอธิบายเรื่ องแย่แบบนี ้ “ นี่คือเหตุผลที่ให้ ผมลงไปคนเดียวใช่มยครั ั ้ บ ” ร่างเล็กยกมือขึ ้นปาด น ้าตาออกแต่มนั ก็กลับไหลลงมาใหม่ ..เจ็บไปทังใจ..รู ้ ้ หรื อยัง..ความนัยที่คลุมเครื อ.. ..เขารักคนตรงหน้ ามากที่สดุ .. “ ไม่ใช่! ฉันไม่ได้ มีอะไรกับยัยนัน่ ..” เขาชะงัก หัวเสียจนแทบจะอาละวาด “ ก็ได้ เคยมี..แต่คราวนี ้ฉันแค่เรียกเธอมาคุยด้ วยเฉยๆ เรื่ องไอ้ เคย์ ” เขา โพล่ง จับไหล่บางที่สนั่ เทาให้ หนั กลับมามองหน้ า “ คุณเคยมี แล้ วตอนนี ้จะมีอกี มัย้ ” ไทระปล่อยโฮ ทุบบ่ากว้ างแรงเข้ า เพราะความน้ อยใจ เซจิรงั ้ ตัวเล็กบางที่กาลังขวัญเสียเข้ ามากอดไว้ แนบแน่น ส่ายหัวปฏิเสธ โดยที่ไม่ต้องคิด “ ไม่เด็ดขาด! ฉันมีนายคนเดียวจริงๆ ” เขาพร่ า นึกอยูใ่ นใจว่าจะ จัดการหักเงินเดือนยัยผู้หญิงบ้ าเลือดนี่เท่าไหร่ดี มือบางคว้ าตัวอีกคนไว้ กอดตอบจนทังร่้ างแทบจมหายไปในอกอุน่
159
“ อย่าตามผมมา ” ว่าก่อนจะผลักร่างอีกฝ่ ายออกห่าง วิ่งหนีออกนอก ห้ องทังที ้ ่น ้าตายังไหลซึม “ ไทระ! ” เซจิกระชากประตูออก ก้ าวขาจะตามแต่เสียงทีก่ ้ องในหัวคือคา ขอร้ องนัน่ “ เวรเอ๊ ย ” เขาสบถ หันกลับไปทิ ้งตัวลงกับโซฟานุม่ ในห้ อง มือกุมขมับที่ ร้ อนไปทัว่ จนคล้ ายจะแตกเป็ นเสีย่ ง ...... อากาศด้ านนอกเย็นจัดจนฝ้ าขาวเกาะทับถมกันเป็ นปื น้ ที่ขอบกระจก เสียงนาฬกิ าคุณนกฮูกร้ องดังบอกเวลาบ่ายกว่าแต่เจ้ าของบ้ านหลังเล็กก็ยงั เดิน กระสับกระส่ายไปมาอยูใ่ นห้ องรับแขก กระวนกระวาย ร้ อนรุ่มจนทาอะไรไม่ถกู ..เคยผลักไสแล้ วกลับหันมาได้ คาตอบว่ารักหมดใจ.. มือเล็กถือโทรศัพท์ค้างไว้ เบอร์ โทรเข้ าล่าสุดเป็ นหมายเลขแปลกๆ แต่แค่ ได้ ยินเสียงก็จาได้ ดีทีเดียว ‘ อย่าถือสานะคะ..เรื ่องในห้องวันนีฉ้ นั ล้อเล่น ก็เขาดันมาหาว่าฉันเป็ นแม่ วัวท้องโต ก็เลยขอแกล้งไปหน่อย ไม่คิดว่าเขาจะมาพาลโมโหขู่จะหักเงิ นเดือนฉัน ’ เสียงที่กรอกลงมายังดังก้ อง เขาเองก็ไม่ได้ ตดิ ใจอะไรแล้ ว ..แต่ถ้าคนๆนันยั ้ งไม่เลิกนิสยั เก่า..จะตายทังเป็ ้ นรึเปล่านะ.. ไทระถอนใจรอบที่สบิ หลีกหนีเรื่ องแบบนี ้มาตลอดแต่ก็ดนั มาจนมุม เผลอใจลงไปโดยไม่คดิ ว่าหมอนัน่ เคยเป็ นคนยังไง ..แต่ถ้าจะเลิกตอนนี ้..คงสายไป.. ดวงตากลมโตมองออกไปทางหน้ าต่าง เงาของใครบางคนที่นงั่ รอง้ องอน อยูด่ ้ านหน้ ายังไม่ขยับเขยื ้อนตัวไปไหนมาเป็ นชัว่ โมงแล้ ว ในที่สดุ ความอดทนก็พงั ครื นจนต้ องดึงประตูหน้ าบ้ านเปิ ดออกแล้ วยื่นเสื ้อโค้ ทตัวหนาให้ ผ้ ชู ายดื ้อด้ านที่นงั่ อยูต่ รงบันไดด้ านหน้ า
160
“ กลับไปสิ หนาวจะตาย ” ไทระพูดเสียงเรี ยบ ใบหน้ ายังมีคราบน ้าตา “ ไม่เอา..” เซจิพดู มาเสียงสัน่ มือเย็นเฉียบจนแทบกลายเป็ นน ้าแข็งไป แล้ ว นึกในใจว่าน้ องชายตัวดีที่ทาเรื่ องเอาไว้ ให้ เขาหวังดีเกินเหตุเข้ าไปช่วยแก้ อาจจะโดนชะตากรรมเดียวกันอยูท่ ี่ลอนดอนก็ได้ ถ้าง้ อไม่สาเร็ จ “ ถ้ างัน..ก็ ้ เข้ ามาในบ้ านก่อนเถอะครับ ” ร่างเล็กดึงตัวอีกคนให้ ลกุ ขึ ้น พลางหันหน้ าหนีเพราะพาลจะใจอ่อนกับรอยยิ ้มดีใจนัน่ อ้ อมกอดหนาวยะเยือกรัง้ เอวบางเข้ ามาหา ใบหน้ าคมที่ตอนนี ้ซีดจัดโน้ มลงซุกอยูก่ บั ซอกคอหอมกลิน่ กุหลาบที่เขาชอบ “ คุณรู้มย..ท ั ้ าไมผมหนีคณ ุ แทบตาย ” ไทระหันกลับมา เผชิญหน้ า ดึงมือใหญ่มาเกาะกุม “ เพราะฉันมันพวกป่ าเถื่อน ” “ เปล่าครับ แต่เพราะคนอย่างผม ถ้ ารักใครแล้ วก็จะรักไปจนกว่าจะตาย จาก ผมจะอ่อนแอ จะทาทุกอย่างเพื่อรัง้ ให้ เขาอยูใ่ กล้ กนั จะไม่มที างกล้ าตัดใจ ผม เข้ มแข็งสู้ฮานะไม่ได้ เลย ” ไหล่เล็กไหวสัน่ เพราะเริ่ มน ้าตาร่วงอีกหน “ แล้ วผมก็จะ เจ็บที่สดุ ..ถ้ าไปรักคนที่ไม่ร้ ูจกั พอ ” นิ ้วเรี ยวพยายามถอดแหวนออกเพื่อคืนเจ้ าของ แต่ฝ่ายนันกลั ้ บยื ้อไว้ แล้ วไม่ยอมให้ ถอดท่าเดียว “ ขอร้ องไทระ นายต้ องเชื่อฉันนะ จะให้ ทายังไงก็ได้ ฉันไม่มีคนอื่น นอกจากนาย ทังจากนี ้ ้แล้ วก็ตลอดไป สัญญา..” ใบหน้ าสวยซุกเข้ ากับอกแกร่ง ยกมือขึ ้นโอบร่างนันไว้ ้ ไม่ปล่อย “ คุณทา ให้ ผมขาดความมัน่ ใจ ทาให้ ผมไม่เป็ นตัวของตัวเอง ทาให้ ผม..ร้ องไห้ ” มือเล็กปาด น ้าตาทิ ้ง “ คุณทาให้ ..ผมรัก..” เซจิแทบไม่เชื่อหูตวั เองเมื่อได้ ยินคานันจากปากของคนที ้ ่ต้องการฟั งมาก ที่สดุ “ นายว่าอะไรนะ..” “ ผมรักคุณ..” รอยยิ ้มที่สง่ มาทังน ้ ้าตากาลังดึงใจคนมองให้ ละไปไม่ได้ เลย “ รับผิดชอบด้ วยนะ ดูแลให้ หมด ทังตั ้ ว ทังหั ้ วใจ ” พูดพลางกอดร่างสูงแน่นขึ ้น
161
“ อย่าทิ ้งอย่าขว้ างกันไปไหน..ถ้ าคุณไม่อยากเห็นผมขาดใจตาย ” เซจิยิ ้มกว้ าง จูบแผ่วเบาลงบนหน้ าผากเนียน “ ด้ วยความยินดี จะ รับผิดชอบ จะดูแลทังชี ้ วติ เลยครับ ” เขาหัวเราะขึ ้น หัวใจทังดวงแช่ ้ มชื ้นทันควัน เขาว่าความรักทาให้ คนเปลีย่ นไป คนฉลาดอาจจะโง่..และคนโง่จะฉลาด ขึ ้น ความรักเปลีย่ นคนที่ไม่จริ งจังกับใคร ให้ ไขว่คว้ าและผูกตัวอยูก่ บั คนๆเดียว เปลีย่ นคนที่วงิ่ หนีพนั ธนาการนี ้ไปอย่างสุดใจ ให้ หนั กลับมารัง้ ตัวคนหนึง่ คนไว้ และ ยินยอมทุกอย่าง เปลีย่ นคนที่ทะนงตนและร้ ายกาจให้ ลงสวามิภกั ดิ์ตอ่ มัน ..ความรักของเขาทังคู ้ ่..กาลังจะดาเนินไปด้ วยกัน.. แต่ความรักของใครอีกคู่ จะต้ องรอดูวา่ คาว่า ‘รัก’ นัน้ จะอาจหาญสลาย กาแพงใจทีก่ นกลางขึ ั้ ้นเป็ นทิฐิลงได้ หรื อเปล่า หรื อจะต้ องแลกมาด้ วยอะไร ..คนที่ก่อเรื่ อง..จะต้ องแก้ ไขมันเอง.. ..............................................................................
162
Chapter 37 ร่างสูงกระชับโค้ ทสีดาเข้ ามาแนบขึ ้นเมื่อลมหนาวด้ านนอกพัดกรรโชก หอบเอาไอฝนหยดเล็กทีด่ จู ะตกปรอยๆตลอด ท้ องฟ้ าด้ านบนกาลังเป็ นสีเทาครึม้ บรรยากาศรอบตัวดูเงียบงันถ้ าไม่ติดว่าถนนด้ านหน้ าจะมีรถวิง่ กันขวักไขว่ไม่น้อย เคย์เรี ยกรถโดยสารคันหนึง่ ให้ เข้ ามาจอด ในใจร้ อนรนจนแทบไปรออยูท่ ี่ จุดหมายปลายทางเสียแล้ วด้ วยซ ้า “ Lambeth Palace Road ” เขาบอกตอนทีก่ ้ าว ขึ ้นรถตัวเปล่าๆ ไม่มีอะไรมาด้ วยซ ้า..นอกจาก..หัวใจ สองข้ างทางที่ผา่ นดูเงียบเหงาอย่างเคย ลอนดอนมักจะมีมนต์เสน่ห์ที่ แสนหวานแต่ก็เศร้ าสุดใจคละเคล้ าไป สถาปั ตยกรรมแบบเก่าดูได้ จากสิง่ ก่อสร้ าง ฝั่ งตรงข้ ามอีกด้ านหนึง่ ของเทมส์ ถนนเงียบสงบมีเพียงใบเมเปิ ลแห้ งเหี่ยวที่ยงั เหลืออยูต่ ิดต้ นก่อนร่ วงหล่นลงไป “ Excuse me sir ” ชายผมแดงทีข่ บั รถอยูม่ องกระจกหลัง กาลังจะอ้ า ปากถามเพราะพามาถึงถนนที่วา่ แล้ ว “ Go along this road. I don’t know house numbers. ” เขาตอบกลับ สายตามองกวาดไปทัว่ เพื่อหาว่าจะมีอะไรที่สงั เกตได้ บ้าง ..จากบ้านหลังนีจ้ ะมองเห็นพระราชวังกับหอนาฬิกาใหญ่ได้ตรงๆ.. “ Where is the part we can see straight to the Westminster Palace? I think it’s near the St. Thomas hospital, right? ” “ Yes, near the Westminster bridge too. ” เขาบอกแล้ วก็เร่งความเร็ว ขึ ้นเพื่อให้ ใกล้ ปลายถนน เคย์มองผ่านไอน ้าทีเ่ กาะพราวอยูท่ ี่กระจก มองไล่เรื่ อยไปในสวนเล็ก ตรงหน้ าบ้ านแต่ละหลัง เท่าที่เห็นก็มีแต่ต้นคริ สต์มาสที่ตงประดั ั้ บกันอยูท่ วั่
163
ลมด้ านนอกดึงเอากลีบสีชมพูอมม่วงไหวน้ อยๆ ดอกไม้ ช่อเล็กที่โอนเอียง อยูร่ ิ มรัว้ บ้ านหลังหนึง่ สะดุดตาคนจ้ องมองกะทันหัน..กลาดิโอลัส “ Stop! ” เขารี บร้ องบอก ควักเงินในกระเป๋ าแล้ วยัดส่งให้ อีกฝ่ ายโดยที่ ไม่ได้ ดมู ิเตอร์ เลยว่าจ่ายเกินไปเท่าไหร่ ขายาวๆก้ าวผ่านลงมาหยุดอยูท่ ี่บ้านหลังโต สภาพข้ างนอกแทบจะเรียกกันได้ วา่ เกือบเป็ นฝาแฝดให้ กบั บ้ านทุกหลังในละแวกนี ้ กาแพงทีก่ ่อขึ ้นจากอิฐเก่าให้ บรรยากาศคลาสสิก เถาไอวี่ขดกันเป็ นเกลียวพันอยู่ ข้ างหน้ าต่าง ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนตัดมันออกไปไม่ให้ บงั ช่องกระจก เคย์ก้มลงจับกลีบดอกอ่อนบางของกลาดิโอลัสแสนสวย มันสัน่ ระริ ก เล็กน้ อยแล้ วก็มีหยดน ้าเกาะจนคล้ ายกับว่ากาลังร้ องไห้ ในสวนมีกหุ ลาบเถาเกาะ เกี่ยวตามกาแพง ดอกสีขาวงามสะพรั่งไปทัว่ จนได้ กลิน่ หอม ทิวลิปหลากสีชคู อเบ่ง บานอยูเ่ ป็ นแนว เดซี่สเี หลืองอ่อนขึ ้นอยูร่ อบรัว้ ประดับหญ้ าสีเขียวสดให้ ดสู ดชื่น ..นีน่ า่ จะเป็ นบ้ านหลังเดียวที่มดี อกไม้ เยอะที่สดุ ในถนนนี ้ด้ วยซ ้า.. ร่างสูงมองตรงเข้ าไปทางหน้ าต่างแต่ผ้าม่านหนาปิ ดทึบอยู่ แสงไฟเล็ด ลอดออกมาก็ไม่มีแม้ แต่นิดเดียว ฝนด้ านนอกยังคงโปรยปรายจนถนนเริ่ มชุม่ ท้ องฟ้ าเองก็ยงั คงมืดครึม้ นัน่ แปลว่าตลอดช่วงเช้ านี ้มันอาจจะตกไม่หยุด เคย์ถมู ือเข้ าหากันเพราะความหนาวเหน็บ โค้ ทที่สวมตอนนี ้กาลังเปี ยก ชื ้นจนกันความเย็นได้ แย่เต็มทน เขาอาจจะเดินออกไปแล้ วเช็คอินเข้ าโรงแรมดีๆสัก ที่ แต่ทกุ คาสัง่ ในหัวกลับพร้ อมเพรี ยงบอกเป็ นเสียงเดียวกันว่าถ้ าไม่เจอ..เขาก็จะไม่ ไปไหนทังนั ้ น้ จะต้ องเป็ นที่นี่ เป็ นบ้ านหลังนี ้ อะไรบางอย่างมันร้ องบอกมา ...... มือที่กาลังเขี่ยครี มเค้ กสีขาวเนื ้อละมุนชะงักไป ดวงตาสีสวยมองออกนอก หน้ าต่างร้ านเบเกอรี่ ที่อยูแ่ ถวแฮร์ รอดส์ก็เพราะคนตรงหน้ าชวนมาเดินเที่ยวสวนฤดู หนาวของแลนด์มาร์ คแล้ วเลยเดินเผื่อมาแถวนี ้
164
“ What? ” อีกฝ่ ายหันมองตามออกไปด้ านนอก นิ ้วเรี ยวทาบลงกระจกบานใส ไอเย็นจับเป็ นรอยตามสัมผัส หยดน ้าเล็กๆ ไหลลงมาตามแรงถ่วงเป็ นแนวยาว นัยน์ตาทอดดูสายฝนด้ านนอกทีต่ กเปาะแปะ ไม่หยุด ท้ องฟ้ ามืดลงแล้ ว..เห็นจันทร์ กลมโตสะท้ อนเงาเปี ยกชื ้นตรงถนนด้ านข้ าง ..เกิดอะไรขึ ้น..ความรู้สกึ วูบไหว.. ..กาลังดีใจ..เสียใจ..หรื ออะไรกัน.. “ Blossom, what’s wrong? ” มือของใครอีกคนโบกปั ดๆอยูต่ รงหน้ า ฮานะหันกลับมา ยิ ้มจืดจางไปกับความรู้สกึ อึดอัดที่มี ได้ แต่สา่ ยหัว ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร ..หนาวไปถึงใจ..รู้สกึ ไม่ดีเลย.. ..คล้ ายจะลืมเลือนอะไรบางอย่างไป.. “ It’s raining ” ร่างเล็กยกมือรองน ้าฝนที่ยงั คงตกไม่หยุด ซ ้าร่มก็ไม่มีอีก “ Raindrops keep falling on my head..” คนข้ างกายฮัมเพลงเก่าขึ ้นมา เบาๆเรียกเสียงหัวเราะสดใส “ But that doesn’t mean my eyes will soon be turning red..” เสียง หวานร้ องคลอ ขยับตัวไปเกาะแขนกว้ างที่ยกเอาเสื ้อคลุมหนังขึ ้นมาบังหัว “ Crying not for me.. ” ฮานะยิ ้มกว้ างเมื่ออีกฝ่ ายลูบผมด้ วยความเอ็นดู “ Yes, crying not for you.” ร่างสูงหัวเราะ โอบรอบไหล่เล็กแล้ วดึงเข้ า มาหาตัว พาอีกคนวิ่งฝ่ าสายฝนออกไปท่ามกลางเสียงหัวเราะ ...... ฝ่ ามือใหญ่ยกขึ ้นรับหยดน ้าฝนทีซ่ าลงจนหยุดไป เรื อนผมสีเข้ มชุม่ ไปด้ วย น ้า ทังร่้ างเปี ยกชื ้นไปทัว่ เพราะความหวังทีจ่ ะเจอใครบางคนเป็ นตัวตรึงสองเท้ าให้ หยุดยืนอยูก่ บั ที่
165
เสียงไอผะแผ่วดังเล็ดลอด ถึงแม้ วา่ ตอนนี ้เขาจะกินยาตามที่หมอสัง่ แต่ บางครัง้ ภายในก็ยงั มีเลือดคัง่ ค้ างอยูบ่ ้ าง โดยเฉพาะตอนที่ไอหนักๆ เคย์กมุ ลาคอทีม่ นั แสบร้ าวไปหมด ไอหนาวจับทังกายจนเย็ ้ นยะเยือก รู้สกึ ปวดหนึบที่หวั ลามถึงนัยน์ตาที่กาลังพร่าพราย..อ่อนแอ ทังตั ้ ว ทังใจ ้ เขาทรุดลงนัง่ ริ มรัว้ บ้ านที่ปิดเงียบเชียบ นาฬกิ าข้ อมือบอกเวลาสามทุม่ กว่าแล้ ว จันทร์ ดวงสวยแย้ มยิ ้มออกมาจากขอบฟ้ าทางตะวันตก แสงนวลเรื่ อเรื อง สาดส่องผ่านคาคบไม้ ลงด้ านล่าง สะท้ อนกับแอ่งน ้าขังที่ไม่ไกลจากตรงที่นงั่ เท่าไหร่ เวลาที่ไม่มีกนั เวลาที่ต้องรอคอยว่าเมื่อไหร่จะได้ เจอ มันทรมานยิง่ กว่า นรกขุมไหน รู้ซึ ้งจนครบถ้ วนแล้ ว “ Thank you. I’m very happy today. ” เคย์หนั หน้ าไปมองทางต้ นเสียง ดวงตาอ่อนแรงสะดุดกึกไปกับใบหน้ า อ่อนหวานของใครคนหนึง่ ที่ยิ ้มแย้ มให้ กบั ผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยูไ่ ม่หา่ งกัน จาได้ ทงหมด ั้ เขาจาได้ ตดิ ตา รอยยิ ้มสดใสที่เด่นจับใจอยูบ่ นเรี ยวหน้ า สวย ริ มฝี ปากหอมหวานทีก่ าลังขยับคา แก้ มเนียนสองข้ างที่เคยฝั งรอยจูบลง ..ทุกอย่าง..คือสิง่ ทีต่ ิดตรึงไม่เคยคลาย.. “ ฮานะ..” เขาเรี ยกออกไปเต็มเสียง แต่กลับแทบไม่มีแม้ สกั คาเล็ดลอด เคย์ยนั ร่างขึ ้น อยากจะก้ าวตรงไปหาร่างบอบบางทีเ่ ดินเข้ ามาใกล้ ทกุ ที แต่ขามันกลับไม่ขยับเพราะภาพตรงหน้ าคล้ ายคมมีดทีก่ าลังเชือดใจ ..กรี ดร้ าวไปทังดวง.. ้ “ Good night. ” เอ่ยขึ ้นพร้ อมกับยืดตัวขึ ้นจูบเบาๆที่แก้ มของเพื่อนสนิท และฝ่ ายนันเองก็ ้ รัง้ ตัวเอาไว้ เพื่อจูบตอบ “ Will you let me into your dream? ” เขาดึงแขนเรี ยวแล้ วหยอกเย้ า เรี ยกสีแดงเข้ มที่แก้ มนวล “ Everytime you want ” รอยยิ ้มขาๆส่งตอบเป็ นการแหย่กลับบ้ าง
166
คนฟั งขยี ้ผมหอมแล้ วดุนหลังอีกฝ่ ายจะให้ เข้ าบ้ าน ฮานะเองก็ได้ แต่ หัวเราะเสียงใสปล่อยให้ คนตัวสูงบิดแก้ มนิ่มด้ วยความเอ็นดู เคย์นงิ่ งัน มองภาพทุกอย่างทังที ้ ไ่ ร้ เรี่ ยวแรง รู้สกึ เจ็บร้ าวไปทังหั ้ วใจ ความ พยายามที่ตามหา ทนข่มใจให้ หลับตาได้ ในคืนหนึง่ ๆกาลังด้ อยค่าลงทุกที “ ฮานะ..” เสียงแหบต่าเพ้ อออกมาแผ่วเบา ดวงตาสีน ้าตาลอ่อนที่กาลังมีประกายสุกสว่างเบิกกว้ างทันทีที่กาลังจะ เปิ ดประตูรัว้ เข้ าไปแล้ วกลับเจอใครบางคนยืนนิ่งเงียบอยูก่ บั ที่ “ พี่เคย์! ” ตกใจจน ก้ าวถอยหลังออกห่างโดยไม่ร้ ูตวั ร่างทังร่้ างชนกับเพื่อนทีก่ าลังสงสัยอยูเ่ ช่นกัน “ Who’s that? ” เด็กหนุม่ ประคองไหล่บางที่สนั่ เทาเอาไว้ ดวงตาสีฟ้า อ่อนมองตรงไปยังคนต่างชาติตรงหน้ าอย่างหาเรื่ อง “ มาได้ ยงั ไง..” ร่างเล็กบางคว้ าเอาชายเสื ้อของอีกคนเป็ นหลักยึดโดยไม่ รู้ตวั หัวใจทังดวงก ้ าลังสัน่ ไหว มันเต้ นแรงจนแทบทะลุออกมา ..ทังที ้ ่ลมื ..ลืมไปแล้ วจริ งๆ.. เคย์ก้าวเท้ าเข้ ามาหา ดวงตาคมในตอนนี ้กลับไร้ แววดังก่อนเคย “ พี่มา ตามนายกลับ ฮานะ..ยกโทษให้ พี่ ” เขาเอื ้อมมือ แค่หวังจะคว้ าให้ ถึงตัวของคนที่ สะท้ อนเงาอยูใ่ นฝั น หากมือของบุคคลอีกหนึง่ กลับถลันเข้ ามาปั ดทิ ้ง “ Hey! What the fuck?! ” ฮานะเม้ มปากแน่น น ้าตาใสร่วงเผาะ “ ผมจาไม่ได้ วา่ เราเคยรู้จกั กัน ” กิริยารังเกียจที่ตอกกลับทาให้ เรี่ ยวแรงที่ยงั คงหลงเหลือ หวังเพียงจะมา เจอหน้ าอ่อนยวบลง เคย์กล ้ากลืนก้ อนสะอื ้นในใจ คาพูดทุกคาที่เก็บไว้ เตรี ยมจะ พูดอย่างดีกลับจางหายไปกับสายลม ..ขอโทษ..ช่วยอภัยให้ .. ..แค่อยากให้ รับรู้ วา่ ขาดไปไม่ได้ .. ..ว่า ‘รัก’..มากแค่ไหน..
167
..สูญเปล่าแล้ วหรื อ.. “ ได้ โปรด ฮานะ ตลอดเวลาที่นายไป พี่ไม่เคยมีความสุขเลยซักวินาที ” “ ใช่เรื่ องของผม? ” ฮานะย้ อนกลับเสียงแข็ง “ คุณจะรู้สกึ ยังไงก็เรื่องของ คุณ จาไม่ได้ เหรอ ใครทีบ่ อกว่าจะไม่รับรู้ จะไม่สนความรู้สกึ ของผมว่าเป็ นยังไง ตอนนี ้จะมาเรี ยกร้ อง จะขอให้ เห็นใจ ให้ รับรู้ความเศร้ าจอมปลอมของคุณเหรอ ” “ ไม่..ไม่ใช่อย่างนัน้ ” “ กลับไปซะ ผมเกลียดคุณ! ” เสียงหวานตะโกนใส่ น ้าตาร่วงลงอาบแก้ ม เพราะทุกคามันสวนกับเสียงในใจ โกหก! โกหกตัวเองทังที ้ ่ร้ ูวา่ มันไม่ใช่ ทีล่ มื ไปเพราะสัง่ ตัวเองไม่ใช่เหรอ สัง่ ห้ ามคิดถึง สัง่ ห้ ามโหยหา เพราะรู้ดีวา่ ใจมันยังรักคนๆเดิมตลอดไม่เคยเปลีย่ น ต่างกันทังเส้ ้ นขอบฟ้ า ต่างกันทังเวลาที ้ ่กาลังเดิน..ใจมันก็ยงั รักอยูไ่ ม่เคยคลาย “ แต่พี่รัก..รักฮานะ รักดอกไม้ ของพี่ ” “ ผม..ไม่ใช่ของๆใคร ” เค้ นเสียงออกมาอย่างยากเย็น “ Who is he? ” ฝ่ ายที่อดรนทนฟั งภาษาอื่นอยูน่ านโพล่งขึ ้น รู้สกึ ห่วงใย เพื่อนตัวน้ อยที่ร้องไห้ ทนั ทีที่เห็นหน้ าไอ้ หมอนัน่ “ Your lover? ” ฮานะยิ ้มเยาะให้ คนตรงหน้ า ทังที ้ ่ดวงตากาลังร้ องไห้ “ He’s not..” หัน กลับมาบอกเพื่อนใหม่ที่กนั ท่าไม่ให้ อีกคนเข้ าถึงตัว “ just a servant..” เคย์หลับตาลงอย่างปวดร้ าวกับภาพที่เจ้ าของหัวใจเดินกลับเข้ าไปในบ้ าน ไม่มีการชายตามาแม้ เพียงนิด ทนฟั งคาพูดที่ตอกย ้าความผิดพลาดในอดีต ..แค่เด็กในบ้าน..จุ้นจ้าน วุ่นวายไม่เข้าเรื ่อง ..ก็ไม่ต่างกับคนใช้เท่าไหร่ .. ..just a servant.. ..ก็แค่..คนรับใช้ ..
168
“ A servant? Why don’t let him into the house? ” แย้ งขึ ้นเพราะ เจ้ าของบ้ านกาลังจะปิ ดประตูหลังจากที่บอกให้ เขากลับไปก่อน ฮานะกามือแน่น เล็บจิกลงเนื ้อจนช ้าไปหมด ..อย่าใจอ่อน..อย่าได้ คิดใจอ่อน.. “ Not my business! If he wants to stay outside all night..It’s up to him! ” ว่าก่อนจะปิ ดประตูดงั โครมใหญ่ หนุม่ ผมทองได้ แต่ยืนมองตาปริ บๆ แต่ก็ได้ แค่สงสัยในเมื่ออีกฝ่ ายไม่มีที ท่าว่าจะขยับไปไหนเลย แน่นอนว่ามันก็ไม่ใช่เรื่ องของเขาเช่นกัน ทันทีที่ประตูปิดลง ร่างบอบบางกลับทรุดฮวบลงปล่อยโฮอย่างเกินจะฝื น สองมือกุมหัวใจเอาไว้ ด้วยความเจ็บช ้า ทรมานเขา..ก็กลับมาทรมานตัวเอง ..ได้ โปรด..กลับไป.. ..ปล่อยใจดวงนี ้เป็ นอิสระเสียที.. ดวงจันทร์ แสนสวยขึ ้นอยูต่ รงหัว แสงไฟจากเสาต้ นสูงริ มถนนพอส่องให้ ความสว่างเพิม่ จากราชินีผ้ งู ดงามยามค่าคืน เมฆสีเทาลอยคล้ อยต่าลงก่อนทีเ่ สียง คารามเลือ่ นลัน่ จะดังสะเทือนไปทัว่ ความมืดมิด สายฟ้ าขาวแลบแปลบปลาบ ลม เย็นพัดมาอีกกรรโชกพร้ อมกับทีส่ ายฝนทิ ้งตัวลงโปรยกับพื ้นดิน ความเหน็บหนาว แทรกเข้ ามาท่ามกลางความอิดโรยของหัวใจ เคย์เงยหน้ ามองแสงไฟสีนวลในห้ องด้ านหน้ า เห็นม่านเลิกเปิ ดเพียงนิดก็ ใจชื ้นในเมื่อคนที่ออกปากว่าไม่สนก็ยงั มีใจนึกถึงบ้ าง แขนกว้ างกระชับเข้ าหากัน ทังตั ้ วสัน่ เทาเพราะฝนเม็ดโตพรั่งพรูลงย้ อมเสื ้อผ้ าจนเปี ยกโชกอีกหน ริ มฝี ปากซีด เผือดแต่มเี พียงใจที่กาลังอบอุน่ สายตาคูน่ นถึ ั ้ งมองมาเพียงชัว่ แวบเดียว..อาจจะ แม้ เพียงความคิดที่อยากรู้วา่ เขาไปพ้ นจากหน้ าบ้ านแล้ วหรื อยังก็ตาม ..แต่ยงั ไงซะ..สายตาคูน่ นก็ ั ้ ยงั เป็ นความหวังของเขาอยู่.. “ พี่รักนาย..ฮานะ ” เขาเพ้ อขึ ้น ยิ ้มส่งให้ กบั หน้ าต่างที่ปิดลงแน่นหนา
169
หยาดน ้าจากด้ านบนไหลริ นลงย้ อมหยดน ้าตาที่พรากกับสองแก้ มจาง หายไป ถึงแม้ มนั อาจจะไหลลงมาใหม่ไม่หมดไม่สิ ้นจนกว่าจะได้ รับการอภัยก็ตาม.. ร่างสูงทรุดกายลงนัง่ พิงรัว้ สีขาว ปล่อยน ้าตาร่วงลง หยดหายไปกับฝ่ ามือ ..พี่ยินดี..รับโทษทัณฑ์ทงหมด.. ั้ ..ด้ วยหัวใจ.. .............................................................................. นัยน์ตาสีออ่ นดูเลือ่ นลอย ฉาบไปด้ วยแววของความเจ็บปวดทีก่ ลับมา ดาเนินต่อคล้ ายจะไม่สิ ้นสุด หยดน ้าที่เกาะอยูต่ รงบานกระจกไหลลงเชื่องช้ าเมื่อ ความเย็นจับกับไอจากแดดตอนเช้ าตรู่ ม่านน ้าค้ างที่ยอดหญ้ ายังคงชุม่ ฉ่าเพราะ ฝนเพิ่งจะหยุดตกได้ ตอนตีสามกว่า ..พี่เคย์ยงั คงอยูต่ รงนัน.. ้ มือบางดึงผ้ าม่านสีเข้ มเข้ ามาปิ ด หันหลังให้ กบั ภาพนอกบ้ าน ใบหน้ านัน่ ดูซีดเซียว ร่างกายสัน่ สะท้ านจากไอเหน็บหนาวที่กดั ผิวจนแสบ “ ทาไม..” ฮานะยกมือขึ ้นปิ ดปากกลันเสี ้ ยงสะอื ้น ดวงตาบวมช ้าเพราะ ปล่อยหยาดหยดของความเสียใจตลอดช่วงความยาวทีจ่ นั ทร์ สอ่ งแสง ...... แดดอ่อนๆส่องลงจับเกล็ดน ้าแข็งที่ค้างตัวอยูก่ ลางใบของเดซี่ ความร้ อน เพียงนิดไม่ได้ ชว่ ยอะไรแต่อย่างน้ อยก็บรรเทาความเย็นยะเยือกทีก่ ดั กร่อนจนผิว กายชาดิก เคย์ขยับตัวพิงรัว้ ไม้ ด้านหลังพลางยกมือขึ ้นอังความอุน่ จากแสงสีส้มเรื่ อ
170
อากาศที่หายใจเข้ ามันอวลแทรกไปด้ วยหยาดน ้าแข็งที่ลอ่ งลอยอยูก่ ลาง ลมหนาว เกล็ดหิมะเจือจางจับอยูบ่ นผิวถนนสีเทาซีดที่นานทีถึงจะปลิวขึ ้นมาตาม แรงลมเมื่อรถวิง่ ตัดผ่านไปด้ วยความเร็ ว มือเย็นเฉียบยกขึ ้นถูกนั เพื่อเรี ยกเอาความร้ อน ดึงปกเสื ้อสีเข้ มให้ กระชับ พลางคุดคู้เอาไออุน่ จากตัวเองยามที่สายลมตอนเช้ าหอบเอาน ้าค้ างแข็งมาเพิ่ม ความทรมาน เสียงไอเบาๆดังขึ ้นติดกัน และคงจะไม่หยุดถ้ าเจ้ าตัวไม่ฝืนเอาไว้ ก่อน ..อีกแล้ ว..อาการแบบนี ้กลับมาอีกจนได้ .. มือใหญ่ขยับไปกุมช่องท้ องที่กาลังปวดแสบปวดร้ อนเหมือนมีคนราดเอา น ้ากรดใส่ เจ็บไปหมดจนคล้ ายถูกแรงบิดกาลังตีเกลียวให้ ทกุ อย่างปั่ นป่ วน มันจะ เป็ นอย่างนี ้ทุกครัง้ ที่เขาไม่ใส่ใจตัวเองหรื อกังวลกับอะไรสักอย่างมากเกินไป ใช่..กังวลมากด้ วย ทังกลั ้ ว ทังวิ ้ ตก ทังหวั ้ น่ ใจ อยากจะรู้ความสัมพันธ์ของ คนที่มาใหม่ แต่ไม่กล้ าเลย ไม่กล้ าแม้ แต่จะเอ่ยปากถาม..กลัวคาตอบเหลือเกิน “ คุณจะทาอย่างนันให้ ้ ได้ อะไรขึ ้นมา ” เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ ้นเบื ้องหลัง เคย์รีบหันไปมองร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยูห่ ลังบานประตูไม้ สเี บจ ดวงตาแสน สวยแดงก่าดูบอบช ้าจนอดทีจ่ ะขอเข้ าข้ างตัวเองไม่ได้ ..ว่าคนที่รักก็เสียใจไม่แพ้ กนั “ ฮานะ..” เขายันตัวลุกขึ ้น สภาพเหนื่อยอ่อน เนื ้อตัวเปี ยกปอนที่เริ่มชื ้น เปื อ้ นดินจากข้ างสวนจนดูไม่ตา่ งกับคนที่นอนข้ างถนนมาตลอดคืน ถ้ าจะให้ คน ตรงหน้ าหายโกรธและยกโทษเพียงนิด ต่อให้ ต้องนอนข้ างกองขยะก็ยอม “ กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ ” เสียงแข็งๆบอกทาลายความเงียบที่ตา่ งฝ่ าย ต่างยืนมองหน้ ากัน แค่ใครคนหนึง่ มองด้ วยแววตาเว้ าวอน ส่วนอีกหนึง่ แค่ พยายามหลอกลวงให้ ฉายชัดออกมาทางสีหน้ าว่ารังเกียจ ..แม้ ในใจ..จะไม่มีสว่ นใดไม่เรียกร้ องหากันและกันเลย.. “ พีข่ อโทษ..” เขาเค้ นเสียงออกมาอย่างยากเย็น ไม่ใช่เพราะความเจ็บที่ กาลังกัดผิวเนื ้อภายใน..แต่เพราะแววตาคูน่ นั ้ มองมาอย่างชิงชัง “ พี่รักนายนะ ”
171
“ รัก? ” ฮานะยิ ้มเยาะ เดินตรงเข้ าหาอีกฝ่ าย ออกมาเผชิญหน้ ากันด้ วย ระยะห่างแค่เอื ้อมมือ ใบหน้ าเรี ยบชาหากในใจกาลังสะท้ อนไปกับคาสันๆที ้ ่เคย อ้ อนวอนอยากได้ นกั “ ผมไม่ยกั รู้วา่ คนอย่างคุณจะรู้จกั คานี ้กับใครเขา ไหนล่ะ ผู้ชายที่เอาแต่ได้ คนนัน้ ไหนคนที่ทาร้ ายกันไม่ร้ ูจกั พอ คนทีค่ อยเรียกหา ไขว่คว้ าแต่ ตัวแทน คนที่ย ้านักย ้าหนาว่าฮานะคนนี ้แค่มตี วั ตนอยูบ่ นโลกมันก็ผิดมากพอแล้ ว ” ปากเรี ยวเม้ มแน่น เล็บยาวจิกลงบนฝ่ ามือเพื่อสะกดหยดน ้าตาทีพ่ าลจะไหลริ น “ ผมเห็นแต่ผ้ ชู ายน่าสมเพชที่มาพร่ าคาว่า ‘รัก’ ทังๆที ้ ่เขาจะเข้ าใจ ความหมายของมันรึเปล่าก็ยงั ไม่ร้ ูเลย ” เคย์ก้มหน้ านิง่ น ้าตาร่วงลงก่อนจะจางหายไปกับความหนาวเยียบเย็น “ ผมก็แค่ตวั แทน แค่เด็กในบ้ าน จุ้นจ้ านวุน่ วายไม่เข้ าเรื่ อง แค่ตวั รองรับ อารมณ์ เป็ นแค่คนที่ไม่ควรเกิดมาขวางความสุขของคุณตังแต่ ้ แรก จาไม่ได้ เหรอ ” ฮานะมองสบดวงตาสีดาสนิทที่มแี ววรวดร้ าวสุดใจ..รู้สกึ ไม่ตา่ งกันเลย “ คุณจะมาพูดคาๆนันให้ ้ ฟังทาไม คิดว่าจะแก้ ทกุ อย่าง ขอย้ อนคืนทุกสิง่ ที่คณ ุ ทากับผมด้ วยคาๆเดียวงันสิ ้ ..ง่ายไปมัง้ ” ร่างสูงเงียบกริ บ เพียงแค่ล้วงมือลงไปในกระเป๋ าเสื ้อเชิ ้ตที่สวมอยูแ่ ล้ วดึง เอากลีบแห้ งสีน ้าตาลแก่ขึ ้นมา ใบที่ยงั คงเห็นลายขอบชัดเจนไม่ตา่ งจากใบของเจ้ า ดอกสีชมพูเหลือบม่วงที่ยืนเอนพิงอยูร่ ิ มรัว้ นัน่ เลย ดวงตากลมชะงักไปเพียงครู่ รู้สกึ เจ็บร้ าวในอกซ้ ายอย่างรุนแรงเพราะ ร่องรอยของการเก็บรักษาดอกไม้ เพียงดอกเดียวที่จาได้ แม่นยา มันแสดงว่าคนรับ จัดการดูแลตังแต่ ้ ตอนที่ได้ แล้ ว “ ถ้ านายจะจาได้ ..” เคย์ยื่นมันส่งให้ กบั อีกฝ่ าย ฮานะกัดปากแน่น น ้าตาคลอหน่วยจนใจจะพาลอ่อนยวบ ไม่เลย คนๆนันไม่ ้ ต้องใช้ ความพยายามอะไรนักหนาในการรัง้ ตัวให้ กลับไป แค่มองมา แค่ยกแขนขึ ้น แค่ถามสักคา..ว่าเต็มใจจะอยูใ่ นอ้ อมกอดอีกครัง้
172
ไหม ฮานะก็พดู คาปฏิเสธไม่ได้ แล้ ว..แต่เพราะคาลวง ทุกๆคาที่กรีดหัวใจกันย่อย ยับอับปาง มันเตือนว่าจนกว่าจะพิสจู น์ทกุ สิง่ อย่าได้ หลงเชื่อคาพูดที่หวานหาก ชโลมยาพิษของคนตรงหน้ าอีก มือนุม่ รับกลาดิโอลัสที่แสนบอบบางเข้ ามา สีหน้ าดีใจที่ฉายชัดขึ ้นจากอีก คนถูกทาลายลงทันทีที่นิ ้วเรี ยวขยับกากลีบดอกของมันแน่น บดขยี ้ลงเป็ นผุยผง อย่างง่ายดายแล้ วโปรยปรายเศษใบแห้ งกรอบที่เคยถูกหยุดอายุขยั ผ่านช่วงเวลา เป็ นเดือนลงกับพื ้นหญ้ าสีสด “ ฮานะ..ทาไม ” เคย์นิ่งอึ ้ง เจ็บจนแทบขาดใจกับทุกสิง่ ทุกอย่างทีย่ ้ อนมา “ ทาไม? ก็ในเมื่อคุณไม่คดิ ใส่ใจความหมายของมัน ของแบบนี ้ก็เปล่า ประโยชน์ ” ร่างบอบบางยิ ้มเยาะ “ ผมแสดงให้ คณ ุ ดูไง ให้ คณ ุ เห็นว่าของอะไรก็ ตามทีม่ นั ถูกทาลายลงไป ยังไงซะ..มันก็ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม ” ฝ่ ายที่ยืนฟั งคาพูดเถือเนื ้อใจปล่อยน ้าตาร่วงลงด้ วยความอ่อนแอ ..จาไว้นะ..จาไว้ให้ดี.. ..วันไหนแกกลับมารักคนทีเ่ ผลอทาร้ายเมื ่อไหร่ ..วันนัน้ แกจะรู้สึก.. ..จะต้องเสียใจจนแทบบ้าทีค่ ว้าตัวคนๆนัน้ กลับมาหาไม่ได้อีก.. “ ความรักที่ผมมีให้ คณ ุ ในเมื่อทิ ้งขว้ างไม่ไยดี สร้ างรอยแผลเจ็บช ้าให้ ไม่ หยุดหย่อนก็อย่าหวังเลยว่าจะเยียวยาความเจ็บปวดนัน่ ขึ ้นมาได้ ! ” จงใจเหยียบลง บนกลีบดอกสีน ้าตาลแห้ งที่ยงั คงนอนนิ่งอยูบ่ นพื ้นดินให้ จมลงไปต่อหน้ าต่อตา “ ออกไปจากชีวติ ผมได้ แล้ ว!! ” ร่างเล็กบางตวาดก่อนจะหุนหันกลับ ไม่ กล้ าหันมามองเพราะกลัวหัวใจมันจะพาลอ่อนแอ ..ฮานะร้ ายกาจ..ทาตัวเลวที่สดุ ใช่มยฮะ..พี ั้ ่เคย์.. “ ฮานะ! ฮานะ..ได้ โปรด ” เขาร้ องเรี ยก มือใหญ่คว้ าเอาแขนเรี ยวแล้ วรัง้ ตัวเอาไว้ แต่ฝ่ายนันสะบั ้ ดออกสุดแรง “ ปล่อย!! ” มือผลักอกกว้ างออก หากอ้ อมแขนนัน่ กลับเกาะเกี่ยวไว้ แน่น
173
“ ขอร้ อง..” เคย์กอดร่างนุม่ นิ่มแนบอก แรงที่มีหายไปพร้ อมนัยน์ตาที่พร่ า พราย ความร้ อนพุง่ สูงอยูท่ วั่ ตัวจนรู้สกึ ถึงกลิน่ คาวเลือดที่ไหลริ นลงจากโพรงจมูก “ หน้ าด้ าน! อย่ามาใช้ กาลัง..” คนที่กาลังดิ ้นรนสุดใจชะงักกึก เสียงไอ รุนแรงติดต่อกัน ดึงให้ มือกร้ านหยุดนิ่งจากแรงเรียกหา ดวงตาสีสวยเบิกกว้ างเมื่อร่างตรงหน้ าทรุดฮวบลงกองกับพื ้น ของเหลวสี แดงหยดเป็ นทางยาวจากภายในทาเอาคนมองตัวเย็นเฉียบเหมือนถูกแช่ “ พี่เคย์!! ” ฮานะถลาเข้ ารับตัวสูงใหญ่ก่อนที่ฝ่ายนันจะล้ ้ มไปทังยื ้ น มือ บางตบที่แก้ มอีกคนเรี ยกสติไว้ ทงน ั ้ ้าตาที่ไหลพรู “ พี่เคย์..อย่าเป็ นอะไรนะ! ” มือร้ อนระอุขดั กับหลายนาทีก่อนที่เย็นจนเป็ นน ้าแข็งยกขึ ้นจับเรี ยวนิ ้ว เอาไว้ “ รัก ” เขายังพร่ าคาเดิม คาที่เสียเวลาค้ นหาอยูน่ านจนสูญเสียหัวใจ ก่อนสติ จะเลือนหายยังเห็นน ้าตาของใครคนนัน้ แค่ร้องไห้ ให้ พี่ แสดงมาว่ายังเหลือเยื่อใย ..ก็ดีใจสุดจะกล่าว.. ...... เสียงลมหายใจแผ่วก้ องอยูใ่ นอกของใครบางคนที่นงั่ อยูด่ ้ านข้ าง แผงอก แกร่งที่เคยให้ ความรู้สกึ ว่างเปล่าตอนนี ้กลับยิ่งน่าหวัน่ เมื่อคิดว่าร่างตรงหน้ าจะ หายไปจริ งๆในตอนที่ล้มลง ดวงตาคมกริ บเคยทอแววรังเกียจและกีดกันทุกการ กระทา แต่ทาไมตอนนี ้ถึงได้ แฝงเงาโศก อ้ อนวอนหาอย่างที่ไม่เหมือนเคย ..กลับมาเป็ นพี่เคย์คนนัน..ยั ้ งดีกว่าอ่อนแอลงแบบนี ้.. นัยน์ตาคูส่ วยทอดมองบนโครงหน้ าได้ รูป เปลือกตาที่ปิดสนิทกว่าค่อนวัน แสดงถึงความเหนื่อยอ่อนที่ฝืนมาตลอด ริ มฝี ปากร้ อนระอุกลับเย็นเฉียบแล้ ว แตกระแหงเพราะพิษไข้ นิ ้วเรียวขยับไปกุมมือใหญ่แล้ วไล้ ลงเบาๆ ใบหน้ าหวาน เอียงซบอกอุน่ ที่สะท้ อนขึ ้นลงเชื่องช้ าจากแรงหายใจ เสียงสะท้ อนดังจากอกข้ าง ซ้ ายมันก้ องจนคนฟั งรู้สกึ เจ็บแปลบขึ ้นมา
174
ทุกอย่างที่เกิดต่อหน้ าเมื่อตอนเช้ าตอกย ้าว่าไม่มีทางทีฮ่ านะจะทนเห็นพี่ เคย์เป็ นอะไรไปแม้ เพียงนิด โชคดียิ่งกว่าทีพ่ ี่เขาไม่เป็ นอะไรมากนอกจากอาการ เลือดออกในช่องท้ องที่คณ ุ หมอเองก็บอกให้ คลายกังวล จะเป็ นเพราะอะไรและ ทาไม แทบไม่มีจิตใจฟั งเอาซะเลย จาได้ แค่น ้าตานองหน้ า หัวใจหล่นวูบเหมือนจะ หยุดเต้ น ฮานะยินดีทรมาน ดีกว่าทนมองพีเ่ จ็บแม้ แค่ปลายนิ ้ว “ ผมรักพี่ฮะ ยังรัก..แล้ วก็คงจะไม่เลิกรัก ” น ้าตาไหลจนชุม่ เสื ้อตัวหนา แต่อะไรจะยืนยันคาพูดว่า ‘รัก’ของพี่ ถ้ าเผลอใจเชื่อ ถ้ าเผลอใจยอม แล้ ว วันไหนพี่ทิ ้งกันไปอีก คนที่รักไม่คลายจะอยูอ่ ย่างไร จะมองท้ องฟ้ าเป็ นสีไหน จะ อ้ างว้ างเดียวดายอีกเท่าไหร่ ..ไม่เคยมีอะไรมาทาให้ วางใจได้ เลย สัมผัสเย็นชื ้นที่แนวแก้ มไล่ลงมาข้ างลาคอทาให้ เปลือกตาหนักอึ ้งค่อยๆ ลืมตื่น ดวงตาพร่าพรายรับความรู้สกึ ได้ เพียงว่ามือนุม่ นิ่มกาลังลูบผ้ าซับเหงื่อที่ผดุ ขึ ้นให้ แผ่วเบา “ ฮา..นะ ” เสียงแหบพร่าเรี ยก พยายามยกแขนที่ขยับได้ ยากคล้ าย เรี่ ยวแรงหายไปขึ ้นมา กุมมือเล็กไว้ แนบแน่น ฮานะหย่อนผ้ าขนหนูผืนนุม่ ลงในอ่างแก้ วทีใ่ ส่น ้าอุน่ ไว้ ครึ่งค่อน ดึงมือหนี ออกแล้ วถอยไปนัง่ ห่างๆ ดวงตายังคงจับจ้ องอยูท่ ี่แหวนเงินวงสวยที่อีกฝ่ ายร้ อยไว้ ด้ วยสร้ อยสีดาสวมติดที่คอ จาได้ ดียิ่งกว่าอะไร ของที่พี่ให้ ครัง้ แรก แล้ วก็เป็ นของที่ ฮานะทิ ้งมันไว้ เพื่อตัดสัมพันธ์ทงหมด ั้ ประกายแวววาวของเนื ้อมันวับสะท้ อนอยูใ่ ต้ แสงไฟสีนวล ลายสลักรูป กระต่ายบนดวงจันทร์ ย ้าทุกสิง่ ทีฮ่ านะเคยคิดถึงสถานะของตัวเองยามที่คอยเฝ้ า มองอยูข่ ้ างเดียว..ตอนนี ้..ใครเป็ นพระจันทร์ “ ตื่นแล้ วเหรอ ” น ้าเสียงห่างเหินถามมาคล้ ายไม่ใส่ใจนัก เคย์ยนั ตัวเองลุกขึ ้น มองไปด้ านข้ างที่ตวั เองนอนอยูแ่ ล้ วก็ต้องแปลกใจ “ ผมไม่ได้ จะต้ อนรับ ก็แค่ให้ พกั ชัว่ คราว คิดว่าพี่หายดีแล้ วก็คงจะ ‘กลับ’ ไปได้ ซะที ” คาเย็นชาทีว่ า่ มาทาให้ ใจคนได้ ยินเจ็บแทบร้ าว
175
..คุ้นๆมัย..ว่ ้ าเคยออกปากไล่อีกฝ่ ายไปตอนไหน.. “ ผมบอกแล้ วว่าที่นี่ไม่ต้อนรับ มาทางไหนก็เชิญกลับทางนัน้ รึถ้า อยากจะอยูใ่ ห้ ได้ ผมก็จะออกไปเอง ดีมยั ้ ” “ ฮานะ..” เขากลืนก้ อนแข็งในลาคอ พูดแทบไม่ออก ขอบตาร้ อนผ่าวราว กับหยดน ้าตาจะกลัน่ ออกเป็ นเลือด “ ขอร้ อง พี่ไม่รบกวนหรอก แค่ขอ..อยูข่ ้ างๆ ” ฮานะกาขอบเสื ้อตัวเองแน่น ริ มฝี ปากสัน่ ระริ กคล้ ายจะหลุดเสียงสะอื ้นที่ กักไว้ เพียงภายในออกมา ท่องไว้ กี่ครัง้ ต่อกี่ครัง้ ว่าอย่าใจอ่อน..ก็ดเู หมือนหัวใจมัน จะดื ้อรัน้ พอตัว “ คล้ ายกับผมเมือ่ ก่อนจังนะ อุตส่าห์อ้อนวอน ขอแค่ได้ อยูข่ ้ างๆ เท่านัน้ แต่คนอย่างคุณก็ไม่เคยเห็นใจ ตอนนี ้ผมจาเป็ นต้ องมาฟั งคาขอร้ องของคุณ งันสิ ้ ? คนเห็นแก่ตวั ” รอยยิ ้มเยาะเย้ ยมอบให้ โจ่งแจ้ ง ไม่ร้ ูวา่ อีกคนจะคิดยังไง แต่ร้ ู แค่ตอนนี ้ ทุกคาที่พดู ก็ยิ่งกรีดใจตัวเองจนเป็ นรอยบากลึกลง “ พี่ขอแค่นี ้จริ งๆ ” เขาเลือ่ นมือมากุมแหวนวงเล็กทีย่ งั คงเปล่งประกาย ต้ องแสงสลัวไว้ แน่นทาเอาคนมองน ้าตาตกใน “ อยากจะนอนนอกบ้ านมัยล่ ้ ะ สนามหญ้ าข้ างนอกยังว่างอยู่ ” ฮานะเส มองไปทางอื่น กะพริ บตาถี่เพื่อไล่หยดน ้าที่มาเอ่อคลอ “ ถ้ านัน่ จะทาให้ พี่ได้ มองนายด้ วยตาสองข้ างนี ้ แทนที่จะเป็ นจินตนาการ ในฝั น ต่อให้ ต้องตากฝนตลอดคืนตลอดวัน พี่ก็ยินดี ” ร่างเล็กบางเม้ มปากแน่น นัยน์ตาอ่อนไหวสัน่ ร้ าวไปทังดวง ้ ความอดทน แทบจะพังครื นเพียงเพราะคาพูดไม่เท่าไหร่ เทียบกับทีเ่ ขาคนนี ้ทาร้ ายกันมา มันไม่ เท่าเศษเสี ้ยวเลยด้ วยซ ้า..อยากเจ็บแทบตายอีกเหรอ ฮานะ “ กลับไปเถอะ ผมไม่ต้องการเห็นหน้ าคุณ ” เสียงห้ วนๆตัดบทแล้ วลุกขึ ้น สาวเท้ าจะก้ าวออกห่างเพราะน ้าตามันไหลพรากลงอย่างห้ ามไม่อยูแ่ ต่มือใหญ่ก็ กลับคว้ าไว้ แน่นหนา “ ขอร้ อง พี่จะไม่เกะกะ ไม่รบกวน ไม่เรี ยกร้ องอะไรทังนั ้ นขอแค่ ้ อยูใ่ กล้ ๆ ”
176
ใบหน้ าสวยหันกลับมามอง ตากลมที่ฉายแววรวดร้ าวหากฉาบภายนอก ด้ วยละครโป้ปด พยายามหลอกลวงว่าสิ ้นรักจับจ้ องตรงมา คิ ้วเรียวขมวดมุน่ ไปกับ ภาพตรงหน้ า พยายามกลันเสี ้ ยงสะอื ้นแทบจะไม่ได้ เลย ใครที่ดจู ะเจ็บปวดมากกว่ากัน ถ้ าสายตาอ้ อนวอนคิดจะโกหกอีกครัง้ ตอบมาสิวา่ ทาไมสีหน้ าอ่อนแรง สะท้ อนทังกายทั ้ งใจจึ ้ งเหมือนจริง ทาไมคนๆนัน้ จะยอมลงทุนตากแดดตากฝน เพียงเพื่อดึงตัวของเล่นเก่าๆให้ กลับไป ยอมรับมาเถอะฮานะ รู้ทงรู ั ้ ้ แก่ใจ ไม่มีแววตาของผู้ชายคนเดิม คนที่คดิ จะ จากัดสถานะด้ อยค่าเอาไว้ ให้ “ ถ้ าคุณแน่ใจ..ผมจะลองให้ โอกาสคุณก็ได้ ” มือเล็กจับลูกบิดทองเหลืองเข้ าไปภายในห้ องแคบ แสงสะท้ อนจากดวง ไฟด้ านนอกส่องเข้ าเป็ นเงาในความมืด กลิน่ ฝุ่ นที่จบั ทับกันขึ ้นหนาเป็ นนิ ้ว เพดาน ด้ านบนลาดลงมาให้ เห็นว่าเป็ นห้ องใต้ พื ้นบันไดทีใ่ ช้ เป็ นที่เก็บของเก่าๆ หลอดไฟ ดวงเล็กต่อลงมาเป็ นสวิทช์ให้ เปิ ดปิ ดอยูด่ ้ านข้ างกาแพง อันทีจ่ ริ งมันกาลังจะถูกทา ความสะอาดภายในอาทิตย์นี ้ด้ วยซ ้า เว้ นก็แค่จะมีคนมาใช้ ฮานะโยนผ้ าห่มผืนใหญ่ไปกองบนพื ้น เศษฝุ่ นขาวกระจายตัวออกเป็ นวง แล้ วลอยคลุ้งอยูใ่ นห้ องเล็ก “ มีแค่ที่นี่แหละ ถ้ าไม่อยากอยูก่ ็ยงั เปลี่ยนใจทัน ” เคย์มองสภาพห้ องที่ไม่ได้ ตา่ งอะไรกับห้ องเก็บของเก่าที่เคยให้ อีกคนนอน จะแย่กว่าก็แค่ไม่มีเตียง ไม่มีอะไรทังนั ้ นนอกจากลั ้ งและตู้ไม้ คับแคบและน่าอึดอัด ..พี่ร้ ูวา่ นายกาลังบีบให้ พี่กลับไป.. ..แต่บอกแล้ วไง..ว่าต่อให้ แย่กว่านี ้ก็ไม่มีทาง.. “ ป่ านนี ้แล้ ว ยังต้ องมีเหตุผลที่พจี่ ะไม่อยากอยูด่ ้ วยเหรอ ” ฮานะขมวดคิ ้วแน่น ไม่อยากจะหาคาตอบอะไรทังนั ้ นว่ ้ าทาไมคนทีค่ วรจะ สุขสบายทุกอย่างถ้ าอยูท่ ี่บ้านกลับเต็มใจมานอนในที่แบบนี ้ “ ก็ตามใจ ผมแค่หวัง ว่าคุณคงไม่ขึ ้นไปรบกวนเวลาผมพา ‘แฟน’ มาบ้ านหรอกนะ ” ร่างสูงยืนนิง่ หัวใจปวดจี๊ดขึ ้นมาเหมือนถูกเข็มนับพันรุมเร้ า
177
..แฟน.. “ คนนันเหรอ ้ ” เขาฝื นถามออกมาทังที ้ ่แทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอด “ แล้ วคุณคิดว่าคนไหนล่ะ ก็จริ งนะ ผมมันง่ายนี่ อยูๆ่ ไปคุณก็อาจจะเห็น ความง่ายของผมมากขึ ้นกว่าเดิมด้ วยซ ้า ” ปรายมองคนตรงหน้ าอย่างเจ็บปวด มือใหญ่คว้ าหมับเข้ าที่ข้อแขนเมือ่ เห็นอีกฝ่ ายหันกลับออกไป “ พี่ไม่ได้ หมายความอย่างนัน..” ้ ฮานะมองมือทีจ่ บั ตัวเอาไว้ ตวัดสายตาขึ ้นอย่างโกรธเคือง “ เปล่าเลย คุณหมายความว่าอย่างนัน..ตลอดระยะเวลาที ้ ่เราอยูด่ ้ วยกัน ” เคย์เงียบ รู้ดีทกุ อย่างว่าทาผิดพลาดซ ้าแล้ วซ ้าเล่า ถมทับมันลงไปไม่ร้ ูจบ “ ปล่อย..” คาสัง่ ห้ วนๆส่งมาพร้ อมกับสะบัดมือหนีจากการกุมแนบแน่น ฝ่ ายนันจ ้ าใจทาตามอย่างเลีย่ งไม่ได้ ทงที ั ้ ่ความจริ งอยากจะรัง้ เข้ ามากอดแนบอก แล้ วพร่ าขอโทษให้ สมกับที่เคยกระทา เขามองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไป บานประตูไม้ กระแทกปิ ดเสียง สนัน่ ตอกหน้ าอีกหน ทิ ้งเพียงความอ้ างว้ างที่เดียวดายอยูก่ ลางไฟที่มืดสนิท ..ใกล้ แค่เอื ้อม.. ..แต่ไขว่คว้ ามาไม่ได้ เลย.. ..............................................................................
178
Chapter 38 สองเท้ าที่กาลังจะก้ าวออกนอกห้ องชะงักไปกับกลีบดอกสีมว่ งอมชมพูที่ อยูห่ น้ าประตู ช่อไม้ เล็กๆที่ปลิดออกจากก้ านใหญ่ของมันวางไว้ แนบพื ้น ดูจะจงใจ มากกว่ามีใครมาทาหล่นแถวนี ้ เรียวนิ ้วขาวจับดอกบอบบางแผ่วเบา มองลึกลงไป ในความหมายทีแ่ อบแฝง ..ขอโทษ..เสียใจกับเรื่ องทังหมด.. ้ “ คนอย่างพี่นะ่ เหรอ จะเข้ าใจภาษาของมัน ” “ Hello! ” เสียงคุ้นเคยเรี ยกให้ คนได้ ยินชะโงกหน้ าไปมองตรงหัวบันได “ Good morning ” เอ่ยทักไปพลางหัวเราะคิกเมื่อเห็นอีกฝ่ ายชูเจ้ า ดอกไฮยาซินดอกเดียวกันกับที่ถืออยูใ่ ห้ ฮานะวิ่งลงมาด้ านล่างเพื่อรับคาขอโทษน่ารักๆจากเพื่อนต่างชาติ ความ ขัดแย้ งในใจตีพนั กันเมื่อใจหนึง่ โล่งไปที่ไม่ใช่คนๆนันยื ้ ่นให้ อีกใจก็พาลหายวาบ เมื่อท่าทางของคนมาใหม่คงไม่ได้ คิดจะใส่ใจง้ อให้ มากความ มีหรื อจะมาหา ความหมายให้ วนุ่ วายเพื่อคาขอโทษคาเดียว..พี่คงทาไม่เป็ น และไม่คิดจะทา “ A beautiful flower for a beautiful one. ” เขาว่าแล้ วก็สง่ ดอกสีมว่ ง อ่อนนัน่ ให้ ด้วยรอยยิ ้ม “ Why you want to apologize to me? ” เสียงหวานถามออกไปด้ วย ความสงสัย แต่ก็รับมันมาถือโดยดี คนฟั งเลิกคิ ้วขึ ้น สัน่ หัวด้ วยความไม่เข้ าใจพอกันพร้ อมกับชี ้นิ ้วว่าเอาเจ้ า ดอกนี ้มาจากแจกันบนโต๊ ะที่ตงไว้ ั ้ ช่อใหญ่ทีเดียว ฮานะนิ่งอึ ้งไป ทัว่ ทังบ้ ้ านแทบจะ เต็มไปด้ วยดอกไฮยาซินสีสวย กลีบสีหวานโค้ งมนลงอ่อนช้ อยรับอรุณอวลไปด้ วย กลิน่ หอมอ่อนโยนจากเกสรสีเหลืองภายใน ..นี่คือคาตอบ..
179
หัวใจดวงน้ อยเต้ นแรงทันทีทมี่ องกลับไปตรงบานประตูเล็กที่ยงั ปิ ดสนิท ..เป็ นเขาคนนัน?.. ้ “ Apologize? ” พ่อหนุม่ ตัวสูงทาท่างงกับคาถามแปลกๆ ฮานะหันกลับมา ดุนหลังกว้ างให้ ออกไปนอกบ้ าน ทาท่าทางว่านีม่ นั สาย โด่งแล้ วสาหรับการไปเรี ยน ปฏิเสธคาบอกทังหมดที ้ ่มอบให้ ด้วยการเลิกใส่ใจกับไฮ ยาซินนับร้ อยที่ประดับอยูแ่ ทบทุกมุมบ้ าน “ Flowers have their language. It’s Hyacinth. ” ว่าพลางชูดอกสีหวานให้ ดู “ What’s it mean? ” เขาพยักหน้ า ก้ มลงใส่รองเท้ าที่ถอดวางไว้ หน้ าบ้ าน ร่างเล็กยิ ้มเฝื่ อน หัวใจทีเ่ ต้ นอยูใ่ นอกดูเหมือนจะบีบคันจนเจ็ ้ บอยูท่ กุ วินาที จะทิฐิไปทาไม ในเมื่อคนๆนันก็ ้ ยอมลงให้ ถงึ ขนาดนี ้แล้ ว “ I’m sorry, please forgive me.” “ I think your servant want to give you for his apology. ” คิ ้วเรียวขมวดมุน่ ปรามมาทางสายตาไม่ให้ เพื่อนตัวดีเข้ าข้ างคนอื่นออก นอกหน้ า นิ ้วเรียวยกขึ ้นบิดแก้ มอีกฝ่ ายแรงๆด้ วยความหมัน่ ไส้ กาลังจะพูดต่อก็ บังเอิญฝี เท้ าของใครคนหนึง่ มาหยุดอยูข่ ้ างกาย “ จะไปแล้ วเหรอ ” น ้าเสียงที่แอบแฝงความเจ็บร้ าวไว้ ถามมา ดวงตาคม ทอดมองคนสองคนที่หยอกล้ อกันด้ วยสีหน้ าที่สะท้ อนจิตใจเบื ้องลึกอย่างโจ่งแจ้ ง ..บอกออกมาว่ามันเจ็บเจียนขาดใจ.. “ ก็เห็นอยู่ ทาไมต้ องถามด้ วย ” ใบหน้ าสวยหันหนีพลางดึงกลีบสีมว่ ง อ่อนในมือของเพื่อนทิ ้งลงบนพื ้น เล่นเอาฝ่ ายนันโวยวายด้ ้ วยความเสียดาย เคย์ยืนมองอีกการกระทาอย่างเงียบเชียบ ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจาก ความรู้สกึ ที่กาลังถูกบัน่ ทอนกาลังใจลงไปทุกที ความรู้สกึ ที่แอบหวังว่าจะได้ รับ คาพูดดีๆหรื อสายตาที่แสดงว่ายังเหลือเยื่อใยกลับมาหายวูบไปทันควัน ฝ่ ามือเย็น
180
เฉียบจากการฝ่ าไอหนาวยามเช้ าตรู่เพื่อเดินหาความหมายโดยนัย บอกผ่านคาขอ โทษด้ วยไฮยาซินช่องาม..ดูจะไร้ ประโยชน์ “ พีห่ ามาให้ คิดว่านายคงเข้ าใจความหมายของมัน ” เขาก้ มลงเก็บกลีบที่ เป็ นรอยช ้าขึ ้นมาถือ ดวงตาคมมองอาการไม่พอใจของคนตรงหน้ าอย่างเจ็บปวด “ ใครใช้ ละ่ ความหมายบ้ าบออะไรไม่เข้ าใจทังนั ้ นแหละ ้ ” ฮานะว่าใส่ จับ หางเสียงได้ เลยว่ามันสัน่ เทาคล้ ายจะร้ องไห้ อยูใ่ นอีกไม่กี่นาทีนี่แล้ ว..จาไว้ นะ ฮานะ เลือกที่จะตอบโต้ ด้วยวิธีแบบนี ้เอง คงไม่พ้นความเสียใจในตอนท้ าย “ ก็แค่มาอาศัยอยูด่ ้ วย จะทามากเรื่ องให้ มนั วุน่ วายทาไมกัน ” เคย์เงียบไป ก้ มมองความตังใจที ้ ถ่ กู เด็ดทิ ้งต่อหน้ าต่อตา “ พีข่ อโทษถ้ า นายลาบากใจกับทุกคาพูดที่พี่อยากบอก ก็แค่หวังว่านายจะรับฟั งเท่านัน้ ” “ เข้ าใจก็ดี ผมไม่ได้ พิศวาสนักหรอกนะกับการกระทาทีต่ บหัวแล้ วมาลูบ หลังกัน ” นัยน์ตาคูส่ วยฉาบแววโกรธเคือง หุนหันออกพร้ อมกับฉุดมือคนที่ยืนงงกับ ภาษาทีต่ วั เองไม่เข้ าใจให้ ตามไปด้ วยกัน “ Hey! Blossom, are you all right? ” ฝ่ ายที่เงียบอยูน่ านตลอดทางเดิน เลียบๆเคียงๆขึ ้น อึดอัดจนทนไม่ได้ กบั น ้าตาหยดใสที่ไหลลงอาบแก้ มเนียนตังแต่ ้ เดินหนีออกมาจากบ้ านหลังนัน้ ฮานะส่ายหัว ฝื นยิ ้มให้ เพื่อบอกว่าไม่เป็ นอะไร ..ก็แค่กาลัง ตายทังเป็ ้ น.. ฝ่ ามือใหญ่ลบู ผมนุม่ บางเบา ฉุดข้ อมือเล็กให้ นงั่ ลงบนเก้ าอี ้ยาวใน สวนสาธารณะไม่หา่ งจากโรงเรี ยนนัก นาฬิกาข้ อมือบอกเวลาเข้ าชันไปกว่ ้ าครึ่ง ชัว่ โมงแล้ ว ก็คงไม่มีความจาเป็ นที่จะต้ องเข้ าไปนัง่ ฟั งคาพูดน่าเบือ่ ของอาจารย์อกี ความเงียบคลุมรอบด้ าน มีเพียงเสียงฟ้ าที่คารามอยูเ่ ลือนลัน่ ก่อนทีฝ่ น หยดเล็กจะตกโปรยปรายลงมา กระทบกับพื ้นถนนด้ านหน้ าแล้ วแตกเป็ นวง ผ่าน คาคบไม้ เหนือหัวต้ องเส้ นผมสีออ่ น ไหลลงข้ างแก้ มจนเปี ยกชุ่มคล้ ายจะแกล้ งเล่น
181
“ It’s raining. ” เขายกมือขึ ้นรองน ้าฝนชุ่มฉ่าพลางหลับตาลง ดึงไหล่ บอบบางที่กาลังสะอื ้นจนตัวโยนให้ เข้ ามาซบอก “ Tears from heaven..” ...... ข้ างนอกมืดสนิทลงแล้ ว แต่เจ้ าของห้ องด้ านบนก็ยงั ไม่กลับมา ใครอีกคน ที่วิตกจนนัง่ ไม่ตดิ ที่กาลังร้ อนรุ่มไปทังอก ้ ความห่วงหาแล่นเข้ ามาจับถึงขัวหั ้ วใจ เสียงปะทุของฟื นในเตาผิงดังแทรกความเงียบมาเป็ นระยะ เปลวเพลิงที่ กาลังกินเชื ้อไฟมอดไหม้ ไม่ตา่ งจากใจของตัวเองทีถ่ กู ลามเลียไปทุกขณะ ร้ อนรนจน ทรมานทุกวินาที ภาพเมื่อเช้ าตรู่ยงั วนเวียนในทุกห้ วงคานึงว่าถูกปฏิเสธมากแค่ไหน ไม่วา่ เลย ถ้ าจะรังเกียจแม้ กระทัง่ ชายตามอง แต่อย่าหายไป อย่าเย็นชา ใส่กนั เพราะบทลงโทษแค่คาพูดทังหมดที ้ ่ผา่ น มันก็ราวมีดกรี ดใจให้ ขาดลงอยูแ่ ล้ ว เสียงนาฬกิ าข้ างผนังเดินเรื่ อยเปื่ อยตามหน้ าที่ของมัน จากแค่ทมุ่ กว่าจน อีกแค่ไม่กี่นาทีจะเที่ยงคืน วี่แววของคนที่เขารักก็ยงั เงียบหาย ..คืนนี ้..คงนอนกอดใครแล้ วใช่ไหม.. ร่างใหญ่ทิ ้งตัวลงกับพื ้นข้ างโซฟา ก้ มหน้ าลงกับความเสียใจที่ในหัวมัน พาลคิดไปทังที ้ ่ร้ ูวา่ จะเจ็บ ดวงตาอ่อนระโหยได้ แต่มองเหม่อ นับชัว่ ความยาวของ แต่ละวินาทีด้วยความรู้สกึ เหมือนระยะนานปี ที่ผา่ น ..เข้ าใจหรื อยัง..ความรู้สกึ ของคนคอย.. แสงไฟจากหน้ ารถส่องวาบเข้ ามาทางหน้ าต่างพร้ อมกับเสียงเครื่ องยนต์ที่ ดับลง ทาเอาคนที่นงั่ มองเข็มนาฬิกาที่มนั ผ่านเวลาตีสองครึ่งไปได้ แค่ชวั่ อึดใจรี บ ผลุดลุกขึ ้นไปเปิ ดประตู..เพียงเพือ่ จะเห็นการจูบลาที่ข้างแก้ มนุม่ ทนมองเสียงหัวเราะหวานๆและการลา่ ลาระหว่างคนสองคนทีด่ รู าวจะรัก กันเกินคาพูดด้ วยหัวใจที่แตกร้ าว ทนมองสีหน้ าเรี ยบเฉยที่เดินผ่านกันไปคล้ ายจะ ไม่เห็นตัวตนของคนเฝ้ ารอ
182
“ นายกลับช้ า พีห่ ว่ ง ” เคย์ตดั สินใจพูดเมื่ออีกฝ่ ายจะเดินหนีขึ ้นไปข้ างบน ฮานะชะงัก “ เรื่ องของผม ” บอกกลับด้ วยท่าทีติดจะราคาญ ถ้ านีเ่ ป็ นการ แสดง ก็คงได้ รางวัลที่หนึง่ ไร้ เหตุผลสิ ้นดี ทาไมต้ องทาอะไรที่ขดั กับใจ อยากจะแก้ แค้ นเหรอ อยากจะพิสจู น์ความจริ งใจเหรอ ทาไปแล้ วกลับเจ็บซะเอง..ทาเพื่ออะไร “ พี่ร้ ู..” “ รู้ก็อย่ามายุง่ ” กระชากเสียงใส่ หันหลังหนีจะขึ ้นข้ างบนแต่สองภาพใน หัวที่เลือนรางทาให้ ทงตั ั ้ วหยุดนิง่ ..บางทีน ้าตามันคงไหลอีกแล้ วล่ะมัง้ “ ฮานะ..เป็ นอะไรรึเปล่า ” เสียงห่วงหาเรี ยกเข้ า ยื่นมือมาเพื่อแตะร่างเล็ก บางที่กมุ หัวตัวเองอยูต่ รงเชิงบันไดแต่กลับถูกสะบัดหนี “ ยังไม่ตาย! ไม่ต้องดีใจไป ” เคย์ได้ แต่มองอีกฝ่ ายกลับขึ ้นห้ อง รอกระทัง่ มีเสียงกระแทกประตูปิดแล้ ว ถึงได้ ถือวิสาสะตามขึ ้นไป เฝ้ าอยูด่ ้ านหน้ าด้ วยความกังวล ถ้ าสัมผัสไม่ผิด แม้ เพียง ปลายนิ ้วก็ร้ ูวา่ ฮานะกาลังตัวร้ อน ถ้ าจะให้ เข้ าไปดูแลคงไม่พ้นถูกไล่ออกมา เขาไม่ได้ หว่ งว่าจะถูกตอกกลับด้ วยคาทาร้ ายใจ กลัวก็แค่จะทาให้ คนที่รัก หงุดหงิดไปมากกว่าเดิม กลัวจะทาให้ ความฝั นของคนๆนันแย่ ้ ลง ไม่อยากจะเสนอ หน้ าไปหาเพื่อทาให้ ฮานะราคาญใจ ..ขอแค่เฝ้ ารออยูต่ รงนี ้..เพื่อความสบายใจ..เท่านันเอง.. ้ .............................................................................. แสงแดดจากเช้ าวันใหม่เข้ ามาถึงปลายเตียงนุม่ ความร้ อนจางๆทาบอยู่ ข้ างแก้ มปลุกให้ เปลือกตาหนักอึ ้งกะพริ บถี่ อาการมึนในหัวยังคงไม่หาย อาจจะ เพราะเช้ าเมื่อวานไปนัง่ ตากฝนเล่นอยูก่ บั เพื่อนจนไข้ ขึ ้น
183
“ โชคดีวนั นี ้ไม่มีเรี ยน ” พึมพากับตัวเองเมื่อเหลือบมองปฏิทินลายการ์ ตนู ตรงโต๊ ะข้ างหัวเตียง มือบางยันตัวเองขึ ้น พยุงร่างกายหนักอึ ้งเพื่อจัดการสภาพอิด โรยจนแทบดูไม่ได้ ในห้ องน ้า เงาสะท้ อนจากบานกระจกผ่านมาเห็นดวงตากลมที่ บวมช ้าเพราะร้ องไห้ ไม่หยุดตลอดเป็ นครึ่งค่อนวัน วางมือทาบกับเงาที่มองกลับมา เห็นเพียงใครสักคนที่นา่ สมเพชเหลือเกิน ไม่มีหรอก ฮานะทีเ่ ลิกขี ้แยแล้ วเข้ มแข็งขึ ้นมาอย่างใจต้ องการ มีแต่ฮานะ ที่ออ่ นแอลงทุกวัน..ร้ องไห้ ทกุ ๆวัน ...... ฝ่ ามือกร้ านตบดินร่วนซุยลงกับโคนต้ นของช่อกลาดิโอลัส เมื่อคืนลมพัด แรงจนกิ่งเล็กของมันหักโค่นลงมา เศษกลีบสีหวานกระจัดกระจายร่วงโรยอยูท่ วั่ แนวคันดินทีม่ ีหญ้ าขึ ้นคลุม หลายต้ นดูจะตายไปจนต้ องไปหาซื ้อเพื่อมาลงตามรัว้ ใหม่ตงแต่ ั ้ เช้ ามืด เพื่อความหมายที่เคยได้ รับจากมัน..สิง่ มีคา่ ที่ต้องรักษาไว้ เคย์ยิ ้มให้ กบั ลาต้ นสีเขียวอ่อนทีช่ ชู ่อขึ ้นมาทักทายผ่านคารักแรกพบ สี เหลือบเรื่ อที่ซ้อนกันเป็ นชันๆก ้ าลังกระตุ้นให้ แมลงปี กสวยเข้ ามาจับอยูก่ ลางเกสร เขาลงกลาดิโอลัสชุดใหม่เพิ่มเข้ าไปจากหลายต้ นที่ซบเซาลงเคลียดิน ตอนนี ้ตลอด แนวรัว้ มีแต่สสี ดสวยแข่งกันบานสะพรั่งรับแดดตอนเช้ ากันครึกครืน้ ทุกการกระทาอยูใ่ นสายตาของคนที่เฝ้ ามองมาจากหลังบานหน้ าต่าง รอยยิ ้มที่หลงใหลไม่คลาย อ่อนโยนจนไม่อยากจะปั กใจเชื่อ ..อยากจะรู้..ให้ แน่แก่ใจตัวเองอีกครัง้ .. สองขาเรียวก้ าวมาหยุดอยูเ่ บื ้องหลังของคนที่ลกุ ขึ ้นปั ดเศษดิน นัยน์ตา มองลงไปยังดอกไม้ แสนสวยที่ดจู ะยิ ้มรับการมาของเจ้ าของสวนเล็กด้ วย
184
เคย์หนั กลับมามองฝ่ ายทีเ่ ข้ ามาเงียบๆ ยิ ้มทักทายยามเช้ ามีอนั ต้ องจาง หายไปกับฝ่ ามือนุม่ ที่การอบลาต้ นสีสดแล้ วดึงทิ ้งออกมาอย่างรุนแรง รากขาวขาด หลุดเป็ นส่วนอยูใ่ นดินชื ้น กลีบดอกหวัน่ ไหวคล้ ายจะร้ องไห้ ตกระลงเคลียยอดหญ้ า “ ฮานะ..” เขาคราง มองกลาดิโอลัสต้ นใหม่ถกู โยนทิ ้งด้ วยความเสียใจ “ ปลูกต้ นไม้ ถ้ าไม่ให้ ความรักก็อย่าหวังดอกผล ” จะเลิกทาตัวน่ารังเกียจ แบบนี ้ได้ รึยงั ทาอะไรที่สวนความต้ องการ ยังสะใจไม่พอ? ยังพิสจู น์ไม่หมดเหรอ “ ถ้ าพี่บอกว่าปลูกด้ วยความรักนายคงไม่เชื่อ ” เขาก้ มลงจับส่วนช่อที่หกั ไปขึ ้นมาถือ ดวงตาเสหลบอีกฝ่ ายที่จ้องกลับมา “ ความรักจอมปลอม ” ฮานะกัดฟั นแน่น เสียใจไม่น้อยกับการกระทาของ ตัวเอง ใช่..ฮานะไม่มเี หตุผล ก่อนหน้ านี ้ก็ไม่เคยมีเหตุผลอยูแ่ ล้ ว ตังแต่ ้ ตดั สินใจรัก พี่เคย์ ถ้ าจะขอไร้ เหตุผลอีกครัง้ เพื่อความแน่ใจก่อนรักอีกหน..จะเป็ นอะไรไป ..ยืนยันสิง่ ที่พี่พร่ าบอกสิ.. เคย์เพียงแต่ลงมือปลูกต้ นที่ยงั เหลือขึ ้นมาใหม่แทนต้ นเดิมที่ถกู ดึงทิ ้งไป “ ที่คณ ุ ทามันไม่มีประโยชน์ ทนไม่ได้ ก็กลับไปซะ ” ฝื นพูดด้ วยใจที่เจ็บไป ทังดวง ้ ถ้ าแค่นี ้ทนไม่ได้ เราก็ไม่ควรเจอกันอีก “ ไม่มีเหตุผลที่พี่จะทาแบบนัน้ พี่มาที่นี่เพื่อสิง่ เดียวและพี่ก็จะไม่กลับ จะ ไม่ไปไหน จนกว่าทุกอย่างที่พี่ทาจะช่วยให้ นายเชื่อพี่อีกครัง้ ” ฮานะมองแผ่นหลังกว้ างที่ก้มปลูกกลาดิโอลัสแทนใจอยูอ่ ย่างทะนุถนอม หยดน ้าตาพรั่งพรูลงมาพร้ อมกับรอยยิ ้ม แต่ก็แค่ชวั่ ครู่เมื่ออีกฝ่ ายวกกลับมาทาให้ ต้ องรี บหันหนีไปทางอื่น “ อยากจะทาอะไรก็ทา ” สองเท้ าที่ก้าวชะงักไป ไอร้ อนใน ร่างกายสัมผัสได้ จากลมหายใจระอุต้านกับลมหนาวที่หอ่ หุ้มรอบด้ านอยูภ่ ายนอก มือเล็กยกขึ ้นกุมหน้ าผาก ฝื นก้ าวต่อทังที ้ ่ภาพตรงหน้ าพร่าเลือน ทังร่้ าง เซจนต้ องยึดขอบวงกบประตูไว้ แน่น “ พี่เคย์ฮะ..” จิตใต้ สานึกที่ร้องเรี ยกอีกฝ่ าย กระตุ้นให้ เปล่งเสียงออกมาเป็ นคาพูดคุ้นเคย ไม่หา่ งเหินอย่างที่เป็ น
185
เจ้ าของชื่อหันมาตามต้ นเสียง สองแขนรับร่างเบาหวิวที่ล้มลงกองแทบจะ ในทันทีที่กลับไปดู “ ฮานะ! ” อังไอร้ อนที่สมุ อยูต่ รงหน้ าผากเนียนแล้ วก็ต้องชักมือ หนี พิษไข้ ดจู ะรุมมากกว่าที่เห็นเพียงภายนอก แขนแกร่งช้ อนร่างบอบบางขึ ้นแนบอก ตรงดิง่ ไปที่โซฟาตัวยาวในบ้ าน แล้ ววางอีกคนลงอย่างแผ่วเบา ดวงตาทอแววห่วงใยอย่างไม่ปิดบังแม้ วา่ คนที่หมด สติไปจะไม่มีทางรับรู้ก็ตาม ...... ควันขาวลอยกรุ่นอยูเ่ หนือผิวน ้าในอ่างแก้ ว ไอร้ อนของมันจางไปเมื่อ สัมผัสกับความเย็นของอากาศรอบด้ าน ผ้ าผืนเล็กถูกบิดจนแห้ งหมาดๆแล้ ววางลง บนผิวเนียนอย่างนุม่ นวล บรรจงลากไล้ ตามเนื ้อกายขาวเชื่องช้ าโดยที่ดวงตาไม่ได้ ละออกไปจากใบหน้ าหวานใสเลย ..คาเรี ยกหากันก่อนหน้ านัน..พี ้ ่ไม่ได้ เพ้ อไปเองใช่มย.. ั้ เคย์หย่อนผ้ าลงอ่างน ้าแล้ วขยับเข้ ามาใกล้ คนที่นอนหลับใหลไม่ได้ สติ ความร้ อนเริ่ มคลายลง แก้ มแดงจัดเริ่ มกลับมาเหมือนเดิมทาให้ ใจคนเฝ้ าชื ้นขึ ้นเป็ น กองหลังจากที่อาการทรงๆทรุดๆอยูต่ งแต่ ั ้ เช้ าจนข้ ามวันมาทุม่ กว่าเอาป่ านนี ้ ถ้ าทา ได้ อยากจะเป็ นคนเจ็บแทน ไม่อยากให้ ร่างตรงหน้ าเป็ นอะไรไปแม้ เพียงปลายก้ อย “ พี.่ .เคย์..” เสียงหวานพร่ าในความฝั น หยดน ้าใสรื น้ ขึ ้นตรงขอบตาที่ยงั ปิ ดสนิท ไหลอาบลงข้ างแก้ มจางหายไปกับไอหนาวต่อหน้ าของคนดู ฝ่ ามืออุน่ วางทาบลงกับแก้ มขาว ไล้ ลงผะแผ่วไปพร้ อมกับความอ่อนแอที่ กลัน่ มาเป็ นหยาดน ้าริ นรดลงไม่ตา่ งกัน เขาโน้ มกายใกล้ ห่างเพียงแค่ปลายนิ ้วกัน้ เท่านัน้ รี รออยูช่ วั่ อึดใจด้ วยความลังเลที่จะสัมผัสริ มฝี ปากเนียนนุม่ ให้ หายคิดถึง ..ได้ แค่คิด..
186
เคย์จมุ พิตบางเบาลงแก้ มใสแทนความโหยหาที่อยากตรารสกับเรียวปาก อิ่ม ปาดน ้าตาที่ร้องร่ าอยูใ่ นห้ วงคานึงของอีกฝ่ ายเพียงเพื่อจะปลอบใจตัวเองว่า ต่างคนต่างก็เสียใจไม่ผิดกัน “ พีร่ ักนาย รักหมดหัวใจ ” เขากระซิบ แผ่วเบาแต่หนัก แน่น ย ้าด้ วยความรู้สกึ อัดอันทั ้ งหมดที ้ ่มี ..รักหมดหัวใจ.. เสียงใครพร่ ามาในฝั น อ่อนโยน ตราตรึงด้ วยคารักแอบแฝง คุ้นเคยและ โหยหา อยากให้ เป็ นคาพูดของคนที่รักสุดใจ อยากให้ เป็ นความจริ ง เลิกหลอกลวง ด้ วยคาโป้ปดกันเสียที..เจ็บมาเกินพอ ดวงตากลมโตค่อยๆลืมตื่น ไออุน่ ตรงสองข้ างแก้ มยังไม่จางหายไปเมื่อ มองฝ่ าแสงสลัวบนเพดาน จับจ้ องคนคุ้นเคยที่นงั่ อยูข่ ้ างตัวดูเหมือนจะไม่ยอมห่าง ไปไหนเลยถ้ าความฝั นตอนกึ่งหลับกึ่งตื่นนี่เป็ นจริ ง “ ฮานะ..” เสียงเรี ยกที่แสดงถึงความดีใจก้ องอยูใ่ นหัว “ เป็ นยังไงบ้ าง ” เคย์กมุ มือบางที่หายร้ อนเพราะพิษไข้ คลาย แววตาห่วงใยอย่างโจ่งแจ้ ง “ ปวดหัวฮะ..” มือนุม่ ยกขึ ้นกุมขมับ นิ่วหน้ าไปกับอาการที่แทรกเข้ า ร่างสูงใหญ่คว้ าเอาซองยาที่หมอให้ ริ นน ้าลงแก้ วตรงโต๊ ะข้ างเตียงแล้ วละ มือออกมาประคองอีกคนขึ ้นนัง่ พิงผนังบุผ้าด้ านหลัง “ กินยาหน่อยนะ ” เขา ปลอบใจคนที่หนั หน้ าหนี ทาท่าไม่อยากกินเพราะรสขมของมัน “ ไม่เอา ” ใบหน้ าจิ ้มลิ ้มสัน่ หัว ท่าทางดูวา่ ง่ายปนความรัน้ น้ อยๆตามนิสยั เดิมในเวลาที่ทกุ อย่างรอบตัวมันพร่ามัว “ ถ้ าฮานะไม่กินก็ไม่หายปวดหัว..นะครับคนดี ” เขาจับแก้ มนุม่ ให้ หนั มา “ มันขม..” ปฏิเสธไปพลางปั ดมืออีกฝ่ ายให้ เอาออกห่าง ตาคูห่ วานปิ ดลง เกือบครึ่งจากความอ่อนเพลียที่เข้ าเล่นงาน เคย์ไม่ได้ ตอบว่าอะไร เขาขยับเข้ าใกล้ แล้ วรัง้ ต้ นคอขาวผ่องให้ เข้ าแนบ อมเม็ดยาสีขาวไว้ ก่อนจะทาบทับลงกับเรี ยวปากแดงเรื่ อที่กาลังร้ องประท้ วง สอด
187
ลิ ้นร้ อนดุนดันรสขมปร่าผสมไปกับความหวานหอมที่ซาบซ่านอยูบ่ นปลายเนื ้อนุม่ ผละออกมาตังต้ ้ นให้ อีกคนหอบหายใจแล้ วทาบกลับลงไปอีกหนเพือ่ ไม่ให้ คนป่ วย หัวรัน้ ได้ ทีคายยาทิ ้ง ส่งน ้าเย็นฉ่าล่วงล ้าผ่านลาคอเรียวแล้ วเคล้ าคลึงเนิ่นนานอยู่ อย่างเดิม อ้ อยอิ่งเพื่อฝั งรสชุ่มหัวใจไว้ กบั ความห่วงหาบนริ มฝี ปากสีสด “ อ..อื ้อ..” เสียงครางจับใจร้ องบอกมาพร้ อมกับนิ ้วเรี ยวทีข่ ยุ้มชายเสื ้อ เพราะหายใจไม่ทนั แก้ มใสขึ ้นสีเรื่ อ ไม่ร้ ูเพราะพิษไข้ หรื อเพราะความอายที่ยงั สะท้ อนอยูใ่ นช่วงเวลาของความจริ งหรื ออาจจะเป็ นฝั นที่เหมือนปั จจุบนั จนน่าเขิน แขนกว้ างสอดเข้ าใต้ เอวบางแล้ วอุ้มให้ ร่างเล็กนอนราบกลับมาอย่างเดิม เกลีย่ ปอยผมหอมไปทัดข้ างหูแล้ วก้ มลงจูบเบาๆที่ปากอุน่ รับรู้ถึงดวงตาที่ปิดลงอีก หนเมื่อยาออกฤทธิ์รวดเร็ ว ไม่วา่ เรื่ องที่ผา่ นเพียงชัว่ นาทีนจี่ ะเกิดจากอะไรก็ตาม ..พี่ขอเข้ าใจด้ วยความเห็นแก่ตวั ทังหมดที ้ ่นายว่า.. ..เรายังรักกัน..ใช่ไหม.. ...... นาฬกิ าข้ างผนังบอกเวลาสองทุม่ ครึ่ง คนที่งว่ นกับการกางหนังสือออก มาแล้ วพยายามใส่สว่ นผสมตามที่สตู รว่าไว้ ต้องเร่งมือกับตาราอาหารฝรั่งที่ตวั เอง ฝ่ าหิมะเกล็ดหนาออกไปซื ้อที่บ๊ คุ สโตร์ ตรงหัวมุมถนน ดูทา่ สตูว์ไก่ที่นา่ จะหอมไปด้ วยกลิน่ เครื่ องเทศกับรสมันฝรั่งนุม่ นวลจะแย่ เอาการ เขาอาจจะลองทามิโสะซุปอย่างง่ายๆแต่มนั ก็ไม่ได้ ชว่ ยอะไรเลยนอกจาก ส่วนประกอบที่มีแต่เต้ าหู้กบั สาหร่าย ไร้ ประโยชน์ถ้าจะให้ คนไม่สบายกิน ก็แค่อยากจะลองพยายาม ลองเปลีย่ นตัวเองเสียใหม่ ทังที ้ ่ร้ ูวา่ มันไม่ใช่ เวลามาลองผิดลองถูกอะไรในเมือ่ คนๆนันยั ้ งไม่ได้ แตะแม้ แต่มื ้อเช้ า ..แต่กาลังใจที่มกี ็รัง้ ตัวเองให้ ทามาจนถึงตอนนี ้แล้ ว..
188
เคย์ยิ ้มน้ อยๆ หันมองข้ อแรกใหม่หลังจากเทสตูว์ไก่ทิ ้งเป็ นรอบที่สาม มือ ขวาทีจ่ บั มีดปลายคมหัน่ ลงมันฝรั่ง โชคไม่ดีที่มวั แต่สนใจตรงอื่น ส่วนคมกริ บถึงได้ แฉลบเข้ าปลายนิ ้วจนเนื ้อแยกเป็ นรอยบาก เลือดสีสดไหลริ นลงมาไม่ขาดสาย เขาถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย คว้ าเอาผ้ ามาซับแผลที่สบิ กว่าแรงๆก่อนจะ กวาดเศษที่เปื อ้ นลงถังขยะ จัดการล้ างทุกอย่างใหม่ ความแสบจากสายน ้าที่ไหล ผ่านไม่ได้ ทาให้ เลิกล้ มความตังใจ ้ ไม่วา่ จะเป็ นรอยบาดนับสิบหรือเนื ้อที่บวมพอง ขึ ้นแดงก่าจากน ้าร้ อนที่ลวกมาที่เดิมๆ มันก็ไม่ได้ เป็ นเรื่ องใหญ่เลยสาหรับคนที่ไม่ เคยแตะเรื่ องแบบนี ้มาก่อนในชีวติ ..เข้ าใจหรื อยัง..ความรักทาได้ ทกุ อย่าง.. ..เพิ่งจะรู้ซึ ้งนี่เอง.. ใบหน้ าหวานเกยกับขอบหน้ าต่างหลังจากตื่นขึ ้นกะทันหัน แสงจันทร์ ดวง กลมทอผ่านม่านพลิ ้วไหวลงมาถึงในห้ อง คืนนี ้ราชินีของท้ องฟ้ าสีนิลดูงดงาม แย้ ม ยิ ้มให้ ด้วยความรักกับเงาสะท้ อนลวดลายฝั งตรึงตามนิทานปรัมปรา เงาเส้ นสีดาชดช้ อยคล้ ายกระต่ายตัวจ้ อยจะตาข้ าวอยูใ่ นแสงนวลเป็ น เพื่อนคูเ่ คียงจันทร์ ผ้ แู สนงดงาม ความพยายามปี นป่ ายหาของสูงของมันสาเร็ จ อย่างที่หวัง ที่สดุ แล้ วก็ได้ อยูใ่ กล้ กนั จนชัว่ กัลปาวสาน นิทานก่อนนอนเคยว่าไว้ ..แต่ยากทีจ่ ะเป็ นจริงบนโลกมนุษย์.. ตลอดชัว่ ชีวติ ที่ผา่ น ฝั นหวานเหลือเกินกับคาว่ารักแรกพบ ความหมายที่ ทรงอิทธิพลและยิ่งใหญ่อยูเ่ หนือเหตุผล ดลใจให้ ลมุ่ หลงและฝั นใฝ่ อย่างงมงาย จน การหลอกล่อเพื่อใช้ ประโยชน์ถกู เฉลยมา ความหวังต่อหน้ าถึงได้ พงั ครื น อยากจะ ปิ ดใจแล้ วเลิกล้ มความห่วงหาทีย่ งั วนเวียน แต่ทาไม่ได้ เลย..แม้ เพียงเสี ้ยววินาที “ เปิ ดหน้ าต่างไว้ เดี๋ยวไข้ กลับนะ ” น ้าเสียงห่วงใยบอกมาพร้ อมกับฝี เท้ าที่ หยุดลงอยูเ่ บื ้องหลัง
189
ใจดวงน้ อยเต้ นแรงจนแทบทะลุ กลิ่นหอมอ่อนๆที่อีกฝ่ ายใช้ ประจาเวลา ไปทางานดูจะคุ้นกันดีเมื่อเขาคนนันเดิ ้ นเข้ ามาใกล้ ความอบอุน่ ตรงไหล่ที่ถกู มือ ร้ อนวางทาบลงมาแผ่วเบากระตุ้นให้ เผลอปั ดออกด้ วยความตกใจ ฮานะหันมามองสีหน้ าที่ฉาบไล้ ด้วยความผิดหวังแล้ วยิง่ น ้าตาตก ได้ แต่เส กลับไปมองนอกหน้ าต่างอย่างเดิม ทอดตามองแสงไฟจากพระราชวังที่สะท้ อนลง กับแผ่นน ้าใสราวกระจกเงา “ นายยังไม่ได้ กินอะไร พี่ทามาให้ ” เคย์ฝืนพูด แม้ วา่ จะเตรี ยมใจไว้ แล้ ว สาหรับกิริยาเฉยชาที่จะเจอยามคนที่รักตื่นขึ ้นแล้ วหายละเมอเพ้ อไป ..แต่มนั ยากเหลือเกิน..ที่จะพยายามทาตัวให้ ชินกับท่าทางรังเกียจนี ้.. นัยน์ตาคูโ่ ศกตวัดมองบาดแผลที่เต็มตลอดนิ ้วใหญ่ รอยแดงยังไม่จาง หายจนเจ็บจี๊ดขึ ้นมาแทน รู้เต็มอกว่าพีเ่ คย์ไม่เคยต้ องมาทาอะไรแบบนี ้ แต่พี่เขาก็ ทา เพื่อใคร พอใจรึยงั เห็นความตังใจรึ ้ ยงั “ จะลาบากไปทาไม ” ฮานะเม้ มปากแน่น ฝื นไม่มองรอยเลือดที่ซมึ ออก นอกผ้ าพันแผลสีขาวตรงฝ่ ามือ ก็คงจะทาพลาดอย่างเคยเพราะฝื นตัวเอง “ พี่ไม่เคยคิดถึงคาว่าลาบากเลย ถ้ าได้ ทาเรื่ องแบบนี ้เพื่อคนที่พี่รัก ” คนฟั งสะอื ้นอยูเ่ พียงในใจ ..เลิกเถอะ..อย่าทาร้ ายตัวเองอีก.. “ ผมไม่หวิ ” เบือนหนีไปอีกทาง ไม่อยากมองสายตาที่ยอมให้ ทกุ อย่างนัน่ “ แต่นายต้ องกินยา ” เคย์เดินมาใกล้ วางถ้ วยซุปเล็กๆนัน่ ไว้ ตรงโต๊ ะไม้ กลิน่ หอมของมันเป็ นตัวบอกถึงความพยายามของคนตรงหน้ าได้ เป็ น อย่างดี ฝื นทาทังที ้ ่ไม่เคย ได้ แผลกลับไปพร้ อมกับวาจายอกย้ อนกลับมา “ ช่างมัน ในเมื่อคุณเป็ นคนทา ก็บอกไว้ ก่อนว่าผมจะไม่แตะเลย ” น ้าเสียงว่าแผ่วเบา สะท้ อนอยูใ่ นหัวใจจนมันร้ องไห้ ซ ้าแล้ วซ ้าเล่า
190
ทาไมไม่พดู ..พูดไปสิวา่ ไม่อยากให้ พี่มาลาบากเพื่อฮานะ บอกไปสิ ว่าแค่ เข้ ามาถามกันก็ดใี จแล้ ว ทาไมพูดไม่ได้ ทาไมกลับไปทาร้ ายน ้าใจกันอีก เคย์เงียบไป ก้ มมองบาดแผลที่ยงั เป็ นรอยแดงอยูท่ มี่ ือแล้ วตัดใจออกห่าง “ ถ้ าอย่างนันพี ้ ่ไปซื ้ออย่างอื่นให้ ฮานะอยากกินอะไร ” เขายกถาดมาถือ ขอบเหล็กของมันบากเข้ ารอยแผลทาเอาหยดสีแดงเข้ มไหลเปื อ้ นชายผ้ าขาวเป็ น ดวงอีกครัง้ ปลายนิ ้วบวมพองต้ องกับความเย็นจากโลหะจนชาไปทังแถบ ้ ..ความพยายามเป็ นชัว่ โมงสูญเปล่า.. ทุกอย่างอยูใ่ นสายตาของคนที่ทาท่าไม่ใส่ใจโดยตลอด ความรู้สกึ ผิดล้ น เอ่อเข้ ามาในใจจนไม่อาจพลังปากไล่ ้ อีกฝ่ ายไปให้ พ้นๆหน้ าได้ อกี ทุกอย่างตีรวนจน สับสน มีเพียงความเงียบเป็ นคาตอบ “ เข้ าใจแล้ ว พีจ่ ะไม่รบกวนนายอีก..รี บนอนนะ ” เขากลันความเสี ้ ยใจที่ ท่วมท้ นรุนแรง..เจ็บกับความเฉยชาจนแทบบ้ าตาย “ เดี๋ยว..” มือเล็กคว้ าเข้ าที่ชายเสื ้อ รัง้ ตัวคนทีก่ าลังจะหันหลังเดินออกไป ไว้ แน่น “ ผมอยากกินยา เพราะฉะนัน..จะลองชิ ้ มดูก็ได้ ” เคย์ชะงัก ทังแปลกใจทั ้ งดี ้ ใจกับกิริยาท่าทางที่ออ่ นลงเห็นได้ ชดั รอยยิ ้มที่ มุมปากผุดขึ ้นเมือ่ เห็นสีหน้ าเก้ อเขิน..เป็ นเรื่ องดีสาหรับเราทังคู ้ ใ่ ช่มยั ้ “ ถ้ างัน..พี ้ ่ ป้อนให้ นะ ” เขายกช้ อนขึ ้น เปาไอร้ อนให้ แผ่วเบาก่อนจะยกมาจดจ่อที่ปากบาง “ ผม..กินเองได้ ” บอกปั ดไปทังที ้ ่แรงจะจับยังไม่มี “ มันร้ อน..เดี๋ยวจะโดนลวกเอา ” ฮานะยินยอมทาตามคาอ้ างนันอย่ ้ างช่วยไม่ได้ สายตาหลุบต่าไม่ยอม มองสบตายามอีกคนบรรจงป้อนมานุม่ นวล หัวใจเต้ นถี่กบั เรื่ องระหว่างกันที่มนั วก ไปวนมา อ้ อมจุดหมายปลายทางจนตอนสุดท้ ายก็อยูใ่ กล้ แค่เอื ้อม ..แค่ฮานะบอกว่ายังรัก..และจะรักตลอดไปเท่านัน.. ้ ..ทุกอย่างก็จะลงเอย..
191
“ เป็ นยังไงบ้ าง พอกินได้ มยั ้ ” เสียงทุ้มถามด้ วยท่าทีไม่มนั่ ใจ ดูขดั กับ ภาพลักษณ์แต่ก่อนที่จะทาอะไรก็ไม่เคยประหม่าแม้ แต่นดิ “ อือ..” ฮานะล้ มเลิกคาชมเอาดื ้อๆ ไม่ร้ ูรสหรอก รู้แค่หวั ใจมันเต็มอิ่มจน ล้ นเอ่อ อยากให้ ความสุขนี ้อยูก่ บั ตัวนานๆ เคย์ยิ ้ม ไม่ได้ พดู อะไรกวนใจอีก ได้ แต่บอกกลับไปผ่านทางการกระทา ว่า รักคนตรงหน้ ามากแค่ไหน จะกลับมาเป็ นเหมือนเดิมใช่มยั ้ ..สาหรับความผิดพลาดของสองเรา.. ร่างเล็กบางส่ายหัวไม่ยอมกินต่อก็ตอนที่หมดถ้ วยไปแล้ ว ปกติตอนไม่ สบายจะไม่อยากกินอะไรแม้ แต่ดมื่ น ้าด้ วยซ ้า ..ก็คงจะเพราะความรักทีเ่ ป็ นส่วนผสมลงมาด้ วยล่ะมัง.. ้ “ มียาหลังอาหาร กินเองได้ มยั ้ หรื อจะให้ พี่ป้อนดี ” เคย์หยิบยาเม็ดใหญ่ ออกมาวางในมือบาง ยกแก้ วน ้าให้ แล้ วประคองอีกฝ่ ายขึ ้นนัง่ ใบหน้ าสวยร้ อนวาบ นิ ้วเรี ยวเผลอไผลยกขึ ้นแตะริ มฝี ปากทีเ่ งาสะท้ อนใน ความฝั นกับคาพูดสองแง่ที่ได้ ยินบอกมาว่ารสจูบหอมหวานไม่ใช่เพ้ อไปเอง ..สัมผัสอบอุน่ ยังคงตรึงอยูแ่ นบแน่น.. “ กินเองได้ ” บอกไปพลางทาหน้ ากระอักกระอ่วนกับขนาดของเจ้ าเม็ด กลมที่สดุ จะบรรยายรสชาติ ได้ แต่หลับหูหลับตากลืนมันลงไปแล้ วก็ล้มตัวลงนอน หันหลังให้ เพื่อปิ ดบังแก้ มที่ขึ ้นสีแดงเรื่ อมาอีกแล้ ว ..แพ้ ทางกันตลอดเลยสินะ.. “ คนดีของพี่..” ร่างสูงโน้ มตัวลงใกล้ ที่นอนนุม่ ยวบลงตามน ้าหนักที่กดทับ หัวใจดวงเล็กเต้ นแรงกับกลิน่ น ้าหอมช่วงทีใ่ กล้ กนั ดวงตาสีออ่ นปิ ดแน่นอย่างรวดเร็ วเมื่อรับรู้ถงึ สัมผัสของจูบ บางเบาที่ข้างแก้ ม
192
“ หายเร็วๆนะ ถ้ ามีอะไรก็เรียกพี่ได้ ตลอด ” เขากระซิบ เกลีย่ ปอยผมสี น ้าตาลที่ตกลงมาปรกหน้ าผากเนียนไปข้ างใบหูนมุ่ เสียงงับประตูเบาๆดังขึ ้นหน้ าห้ อง คนที่นา่ จะหลับไปแล้ วกลับหันไปมอง เพื่อที่จะพบว่าเงาของใครคนนันไม่ ้ ได้ ไปไหนไกล ..ความรู้สกึ ที่อบอุน่ เมื่อคืนก่อน.. ..เป็ นพี่เคย์จริงๆสินะที่คอยเฝ้ าอยูห่ น้ าห้ องจนเช้ า.. ฮานะยิ ้มกับตัวเอง น ้าตาใสไหลรดหมอนนุม่ จนชุ่มกับคานัน้ ..ถ้ามี อะไรก็เรี ยกพีไ่ ด้ตลอด.. ..พรุ่งนี ้..ฮานะจะเรียกพี่เคย์.. ..ตลอดชีวิตเลย.. ............................................................................
193
Chapter 39 ดวงตาสดใสที่ลมื ขึ ้นสบเข้ ากับกลีบสีแดงสดตรงข้ างหมอน เกสรสีเหลือง ภายในแย้ มออกมาตามดอกแสนสวยที่บานสะพรั่ง อวดความงามรับกับแดดเรื่ อ เรื องยามเช้ าที่สอ่ งทะลุผ้าม่านเข้ ามาบนเตียง นิ ้วเรี ยวขยับไปดึงกุหลาบดอกโตเข้ า มาแนบอก รอยยิ ้มหวานๆกับตัวเองสะท้ อนอยูบ่ นบานกระจกเงาตรงผนังด้ านข้ าง กลิน่ หอมอบอวลจากดอกงามทาให้ เช้ าวันนี ้ดูนา่ หลงใหลเป็ นพิเศษ ..โดยเฉพาะเมื่อมันมาจากคนๆนัน.. ้ แรงสัน่ ของมือถือตรงหัวเตียงทาให้ ต้องเอื ้อมมือไปหยิบมารับ ปลายสาย ดูทา่ ทีจะโอดครวญจับความแทบไม่ได้ ในเมื่อสบถสาบานออกมาเป็ นภาษาอังกฤษ ยาวยืดขนาดนัน้ “ calm down ” เสียงใสหัวเราะ พยายามบอกเพือ่ นตัวโตให้ ใจ เย็นๆแล้ วก็เลิกโวยวายซะทีถ้าจะให้ ฟังกันรู้ เรื่ อง ‘ God! I must return to Cape Town in two days!! ’ “ Why? ” ร่างเล็กยันตัวเองขึ ้นแล้ วเดินไปล้ างหน้ าในห้ องน ้า อาการไข้ หายดีแล้ ว แทบจะในปลิดทิ ้งเลยด้ วยซ ้า ช่วยไม่ได้ ทเี่ ป็ นแบบนี ้มาตลอดตังแต่ ้ เด็ก ไม่คอ่ ยเป็ นไข้ ถ้ าเป็ นก็เป็ นหนัก แต่ก็จะหายภายในไม่กี่วนั ‘ Are you free this morning? ’ ฮานะตอบรับไปเพราะท่าทางพ่อหนุม่ แอฟริ กาใต้ คนนี ้จะมีเรื่ องบ่นยืด ยาวเกินกว่าคุยกันผ่านโทรศัพท์ ‘ O.K. I will be there. ’ จบประโยคไปฝ่ ายนันก็ ้ วางสายซะเฉยๆจนคนฟั งต้ องส่ายหัวด้ วยความ ขาขัน ตอนแรกแทบไม่เชื่อว่าเพื่อนใหม่คนนี ้หนีครอบครัวมาจากเคปทาวน์ ด้ วย เหตุผลง่ายดายที่วา่ คิดจะมาหาเพื่อนต่างชาติคยุ เล่นกันที่โรงเรี ยนและคงใช้ เวลา
194
แค่ช่วงหน้ าหนาวที่องั กฤษเท่านัน้ ไปๆมาๆเกิดไม่อยากกลับเพราะช่วงคริ สต์มาส ของลอนดอนดูนา่ พิศวาสมากกว่ากลิน่ เหมืองแร่ในแอฟริกาใต้ เป็ นเท่าตัว ...... แดดตอนเช้ าตรู่เป็ นช่วงดีสาหรับการลงไม้ ดอกชุดใหม่ หยาดน ้าแข็งที่คา คัง่ อยูต่ รงกิ่งไม้ เริ่ มละลายลง ตกระมาบนยอดหญ้ าสีเขียวสดตรงพื ้นสนาม ฝ่ ามือกร้ านขุดดินให้ เป็ นหลุมลึกเท่าที่ลาต้ นเล็กๆของดอกพริ มโรสจะพอ ยึดรากได้ ดอกบานสะพรั่งสีเหลืองสดของมันพอปลูกลงไปเป็ นแนวแล้ วดูไม่ต่าง จากพื ้นทีถ่ กู ชโลมสีเหลืองสว่างตาทังแถบ ้ เคย์ยิ ้มให้ กบั ดอกบอบบางที่ไหวระริ ก ตามแรงลมโบกพัดที่ผา่ นเข้ ามาเล็กน้ อย ..คาพูดสุดท้ าย..ที่อยากจะบอก.. ..เจ้ าพริ มโรสแสนน่ารัก..ช่วยกระซิบความนัยแทนที.. เรี ยวเท้ านุม่ เหยียบลงบนพรมแผ่วเบา สายตากวาดมองแจกันกระเบื ้อง เคลือบทัว่ ทุกมุมในบ้ านที่ดเู หมือนว่าจะเปลีย่ นจากไฮยาซินกลายเป็ นกุหลาบแดง บอกรักไปแล้ ว กลิน่ หอมตลบจากเกสรตรงใจกลางอบไปทัว่ ห้ องรับแขกที่เงียบสงบ ได้ ยินแม้ กระทัง่ เสียงน ้าค้ างจากเกล็ดหิมะที่ละลายลงหยดกระทบพื ้นหินหน้ าบ้ าน ..แล้ วคนสวนใจดีของฮานะหายไปไหนกัน.. “ Blossom~ ” เสียงโหวกเหวกดังอยูด่ ้ านหน้ า เจ้ าของชื่อเรี ยกแปลกประหลาดหันมาตามต้ นเสียงก่อนจะเดินไปเปิ ด ประตูให้ เพื่อจะฟั งประโยคพร่าพูดด้ วยท่าทีเหนื่อยหน่ายเป็ นภาษาท้ องถิ่นของ บ้ านเกิด “ แล้ วฉันจะเข้ าใจนายมัยล่ ้ ะเนี่ย ” ร่างเล็กดึงแก้ มอีกคนให้ หยุดแล้ วพูด เป็ นภาษาตัวเองบ้ าง “ What should I do? ” จนในที่สดุ ก็ถงึ ได้ เปลีย่ นมาว่าความเป็ นศัพท์ สากล ยื่นจดหมายจากทางไกลให้ อา่ นพอจับใจความได้ วา่ โดนสัง่ ให้ กลับไปฉลอง
195
คริ สต์มาสกันที่บ้าน “ I’ve a plan to celebrate Christmas night with you but they told me to return home within two days! ” ว่าพลางทาหน้ าเบื่อๆกับความ เผด็จการของครอบครัว ฮานะหัวเราะ ดึงมือใหญ่มากุมไว้ “ Family comes first. Go home and spend this important time with your parents. ” อีกคนส่ายหัว ถอนใจเอื่อยเฉื่อยพลางยกนาฬิกาขึ ้นดูวา่ จะต้ องไปจัดการ เรื่ องตัว๋ เที่ยวบินไปเคปทาวน์หรื อยัง บางทีอาจจะต้ องเดินทางวันนี ้ด้ วยซ ้า ทัง้ เหตุผลสาคัญที่ไม่อยากไปก็เพราะอาจจะไม่มีโอกาสได้ มาเที่ยวทีอ่ งั กฤษอีก “ Maybe..it’s the last time to see you. ” ฝ่ ามืออุน่ ยกขึ ้นไล้ บนแก้ มนุม่ “ Don’t to worry..” แรงบีบที่มือให้ กาลังใจกลับ “ I always miss you. ” คนได้ ยินยิ ้มขึ ้นได้ ยกแขนขึ ้นรัง้ คนตรงหน้ าเข้ ามากอดไว้ แนบแน่น “ Best friend forever ” เขาหอมแก้ มเนียนเบาๆ “ Can we have a one last kiss? ” ...... “ เสร็ จซะที ” เสียงทุ้มเปรยกับตัวเอง ยืดตัวขึ ้นเต็มความสูงพลางปั ดเศษ ดินออกแล้ วทอดสายตาดูผลงานที่นงั่ ปลูกเจ้ าดอกไม้ สดุ สวยแทนความในใจมา ตลอดชัว่ โมงกว่ากลางอากาศหนาวที่เย็นจับกระดูก “ ถึงเวลาพาเจ้ านายมาดูแล้ วก็กระซิบกันหวานๆทีนะ ” เคย์พมึ พา อด หัวเราะกับท่าทางหลังมือเป็ นหน้ ามือของตัวเองไม่ได้ ในเมื่อไม่เคยคิดเลยว่าจะมา นัง่ พูดกับพวกต้ นไม้ อย่างใครเขา ร่างใหญ่ก้มลงเด็ดมันขึ ้นมาถือ ยิ ้มดีใจระคนหวาดหวัน่ กับผลลัพธ์ที่จะมี ยามเขายื่นความหมายในมือให้ มันรบกวนจนจะไม่เป็ นอันนึกเรื่ องอย่างอื่นแล้ ว
196
สองขาที่กาลังจะก้ าวเข้ ามาในห้ องรับแขกหยุดยืนอยูก่ บั ที่ เลือดในกาย ชาไปทังตั ้ วกับภาพตรงหน้ า ภาพที่คนสองคนนัง่ กอดกันอยูบ่ นโซฟาสีเข้ ม มือของใครคนอื่นคล้ อง เกี่ยวอยูท่ ี่เอวบาง โน้ มร่างติดกันแนบชิดในขณะที่มืออีกข้ างดึงต้ นคอขาวเข้ ามา ใกล้ ทาบทับริ มฝี ปากสนิทแน่นราวตกอยูใ่ นห้ วงฝั นอันดูดดืม่ ของกันและกันจนไม่ ทันสังเกตว่าใครเผลอเป็ นไอ้ หน้ าโง่มายืนมองอย่างตกตะลึงแบบนี ้ เคย์ปราดเข้ าไปกระชากคอเสื ้อของไอ้ คนต่างชาติทเี่ ขายอมอดกลันมา ้ ตังแต่ ้ แรก ความหึงหวงที่เจือไปด้ วยความหวังสัง่ เรื่ องในหัวมากกว่าจะทันยังคิ ้ ด เขาเงื ้อกาปั น้ หนักขึ ้นสูงหมายจะสัง่ สอนคืนให้ สาสมกับทุกอย่างทีท่ นมา “ พี่เคย์!! ” ฮานะกระชากแขนเสื ้อตัวยาวของอีกฝ่ ายสุดแรง มือบางตวัด ขึ ้นอย่างไม่ทนั ได้ ฉกุ ใจคิด ฝ่ ามือเล็กกระทบเข้ ากับใบหน้ าคมเข้ มจนแรงตบสะท้ อน เป็ นรอยแดง แก้ มด้ านหนึง่ ชาวูบไปทังแถบ ้ “ ฮานะ..” เสียงทุ้มครางตา่ ลูบบนรอยนิ ้วที่ยงั คงเป็ นไอร้ อนตรึง ดวงตากลมเบิกกว้ างกับสิง่ ที่พลังลงไป ้ เพียงแค่ทฐิ ิ ตวั ดีที่ยงั ขวางกันทั ้ งที ้ ่ แน่ใจแล้ วว่าจะให้ อภัยและขอกลับไปอยูใ่ นอ้ อมอกอุน่ อีกครัง้ ..แต่พี่ไม่เคยอดทน..ไม่เคยเลย..ไม่มีแม้ แต่การไว้ ใจกัน.. “ ดีแต่จะใช้ กาลัง! เคยคิดจะทิ ้งนิสยั เดิมๆของตัวเองบ้ างมัย! ้ ” เสียง หวานตวาดใส่ หยดน ้าตาที่คลอเอ่อไหลพรั่งพรูอย่างห้ ามไม่อยู่ ทังที ้ ่คิดว่าแน่ใจกับ ความพยายามของพีแ่ ล้ ว สุดท้ าย..ทุกอย่างก็ไม่เคยเปลีย่ นแปลง “ พีข่ อโทษ..” เลือ่ นมือจะคว้ าร่างเล็กมากอดแต่อีกคนกลับถอยหนี “ กลับไปซะ กลับไปที่ที่คณ ุ อยู่ ” หลบสายตาเว้ าวอนที่มอบมา ตอบไป เป็ นคาเมินเฉยที่ไม่อยากจะขอไว้ ใจอีก นิ ้วเรี ยวกุมมือของเพื่อนสนิทที่ยงั คงไม่เข้ าใจกับเรื่ องที่เพิง่ เกิดไว้ แน่น ต่อ หน้ าต่อตาของคนยืนมองที่เจ็บวูบอยูใ่ นอกจนมันร้ าวแทบขาดใจ
197
นัยน์ตาอ่อนแรงเบือนหนีจากกิริยาที่ย้อนหา หยดน ้าใสไหลลงเงียบเชียบ เมื่อตัวเองเข้ าไปใกล้ มือใหญ่ที่กอบกุมดอกพริมโรสน่ารักเอาไว้ อย่างหวนแหน บรรจงวางบนโต๊ ะกระจกใสก่อนจะเดินผ่านไปทางประตูด้วยหัวใจที่แตกเป็ นเสีย่ งๆ ไม่มีคาพูดระหว่างกันใดๆทังสิ ้ ้น ..หมดแล้ ว..กับความหวัง.. เสียงประตูปิดลงเงียบเชียบสะท้ อนก้ องในใจของคนที่นงั่ นิ่ง ไม่มีแม้ แต่ การหันไปมอง หากดวงตากลับปล่อยความเสียใจร่วงริ นไม่หยุดจนทังตั ้ วสัน่ สะท้ าน “ All flowers have the meaning..” ฝ่ ายที่นงั่ เฉยอยูน่ านหยิบกลีบดอกสี เหลืองสดใสไปวางบนฝ่ ามือเล็ก “ I think..he want to use this as a symbol to express his feelings. ” จับไหล่บางแล้ วบีบเบาๆเพื่อให้ กาลังใจ ใบหน้ าที่เปื อ้ นด้ วยน ้าตาหันมองสิง่ สุดท้ ายที่คนๆนันทิ ้ ้งไว้ ก่อนจะจากไป ..ดอกพริ มโรส.. หัวใจดวงน้ อยหายวาบ หยดน ้าทีร่ ่วงหล่นเหือดไปกับความหมายในนัน้ ของมัน ทาอะไรลงไป ฮานะ ทาร้ ายใจของใครลงไปอีกแล้ ว สองขาก้ าวพรวดไปหลังบ้ าน ผลักบานกระจกทีก่ นไว้ ั ้ ด้วยม่านไม้ ไผ่ออก ก่อนจะต้ องยืนชะงักกับพรมสีเหลืองดารดาษ ออกดอกสะพรั่งไหวระริ กไปมา โอน เอนโน้ มกิ่งตามสายลมแผ่วเบา “ ฮึก..คนบ้ า..” ยกมือขึ ้นปาดน ้าตาทิ ้งทังรอยยิ ้ ้ม “ What’s that mean? ” เขามองไม้ ดอกในสวนสวยตรงหน้ า ฮานะไม่ได้ ตอบอะไรมากไปกว่าความเงียบที่ถกู เสียงหัวใจเต้ นแรงดัง กลบ “ I will be back. ” มือนุม่ นิม่ ประคองหน้ าอีกคนไว้ แล้ วเขย่งเท้ าขึ ้นหอมแก้ ม เป็ นการปลอบใจ หุนหันดึงประตูหน้ าบ้ านเปิ ดแล้ ววิ่งไปตามทางเท้ าอย่างไม่รีรอ “ Hey! Where are you going? ” เขาตะโกนถามตามมาด้ วยความสงสัย อีกฝ่ ายหันกลับมาโบกมือให้ ร้ องตอบด้ วยหัวใจที่เอ่อล้ นไปด้ วยความโหย หาอ้ อมอกอุน่ นัน่ “ Finding my heart! ”
198
ดวงตาสีฟ้าสดมีประกายวูบไหวกับคาบอก เขาหมุนก้ านสีเขียวอ่อนของ ดอกไม้ ในมือเล่นแล้ วถอนใจเฮือก ทรุดตัวลงนัง่ พิงกับขอบกาแพงเย็นชืดด้ านนอก “ It’s the first time my heart was broken. ” เขายกนาฬกิ าขึ ้นดูเพราะถึงเวลาจะต้ องไปแล้ ว รอยยิ ้มอ่อนโยนผุดขึ ้น ตามลาพังกับดอกพริ มโรสที่แสนจะน่ารักในมือ จัดการวางมันทิ ้งไว้ ตรงวงกบ หน้ าต่าง ในเมื่อเอาเข้ าจริงๆ รักครัง้ แรกนี่ก็คงจะสู้เจ้ าของความหมายที่สอื่ ความ แอบแฝงมากับมันไม่ได้ ความหมายที่ตวั เองก็ร้ ูดีแล้ วยังแกล้ งถาม..ความหมายที่ ผู้ชายคนนันต้ ้ องการบอกคนทีเ่ ขาเองก็รักเช่นกัน ..can’t live..without you.. สองเท้ าทีว่ ิ่งไม่หยุดมาตลอดทางเดินเริ่ มช้ าลง รอบกายดูเงียบเหงาไปกับ ความหนาวเหน็บของไอหิมะเย็นยะเยือกที่เกาะอยูต่ ามแนวกิ่งสีน ้าตาลแก่ “ พี่เคย์..” สายตาที่มองหาเริ่ มเลิก่ ลัก่ เมื่อหันไปทางไหนก็ไม่มีแม้ แต่เงา ..คนบ้ า..คนขี ้น้ อยใจ.. ..ก่อนหน้ าเคยพูดกระทบหนักกว่ายังไม่เห็นจะบุม่ บ่ามถอดใจแบบนี ้เลย.. หยดน ้าตาเอ่อล้ นจนภาพด้ านหน้ าพร่ามัว หิมะเกล็ดหนาตอนเช้ าเพิ่งจะ กัดผิวกายจนมันแสบไปหมดก็เพราะรี บร้ อนตามมาทังชุ ้ ดบางๆ ..ใครที่บอกว่าอยูไ่ ม่ได้ ..ถ้ าไม่มีกนั .. “ มารับผิดชอบเลย..ผู้ใหญ่ใจร้ าย! ” ...... สายตาเลือ่ นลอยมองผ่านไปยังเงาสะท้ อนบนผิวน ้าวาววับ เสียงลมพัด กิ่งไม้ ระกันดังประสานเป็ นทานองที่กรี ดลึกลงหัวใจ รอบกายเงียบเหงาไม่มีอะไร แตกต่างไปจากที่เป็ นมา
199
ลมหายใจเย็นเฉียบต้ องกับอากาศใกล้ ตวั เป็ นควันขาว กองหิมะบนพื ้น หญ้ าในสวนสาธารณะทีต่ กลงทับถมเมื่อคืนละลายลงตามแสงแดดที่ร้อนขึ ้นเรื่ อยๆ ..ขอโทษ..รู้ตวั ดีวา่ ไม่เคยทาให้ ไว้ ใจ.. ..แต่เพราะผู้ชายคนนี ้ มันรักนายมากก็เท่านันเอง.. ้ เคย์ถอนใจเชื่องช้ า ก้ มหน้ ามองเพียงเงาของตัวเองที่ดจู ะเลือนลางไปจาก แสงในสระน ้าใหญ่เบื ้องล่าง ..พี่เป็ นผู้แพ้ ..ใช่มย.. ั้ ร่างบอบบางสัน่ เพราะความหนาวเริ่ มกัดกร่อนไปทังกายทั ้ งใจ ้ ความร้ อน ที่สมุ อกตอนนี ้มันชืดไปเพราะใจกาลังปวดชากับการตามหาใครบางคนไม่เจอ ..รอสิ..รอกันก่อน.. ..แล้ วสัญญา..จะไม่หนีพี่ไปไหนอีกเลย.. “ ฮึก..อย่า..อย่าให้ ต้องมีอะไรมาขวางอีกได้ มยั ้ ” เสียงสัน่ พร่าเพ้ อตาม ลาพัง ยกหลังมือขึ ้นปาดน ้าตาทิ ้งด้ วยความเสียใจ ดวงตากลมโตกวาดมองรอบข้ างอีกหน ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูที่วิ่งอย่างไร้ จุดหมายจนมาหยุดอยูต่ รงสวนกว้ างใกล้ กบั สะพานข้ ามแม่น ้า ถ้ าเดินไปอีกหน่อยก็ คงจะเป็ นทางไปลอนดอนอายส์แล้ ว..จะหมดหวังจริงๆเหรอ สองขาอ่อนแรงแทบทรุดลงกับความพยายามครัง้ สุดท้ าย ฝื นเดินต่อไป ด้ านหน้ าเรื่ อยเปื่ อยเพียงเพราะหัวใจเป็ นตัวพา สายลมพัด หอบใบเมเปิ ลสีแดงจัด ปลิววูบขึ ้น ต้ องเอาเส้ นผมระใบหน้ าสวยรัง้ ให้ นิ ้วเรี ยวยกขึ ้นปั ดออกไปด้ านข้ าง ใน ชัว่ วินาทีที่หนั กลับ เงาของร่างคุ้นเคยใกล้ กบั สระน ้าใหญ่ก็กลับเด่นชัดจับตา ฮานะยกมือขึ ้นปิ ดปากกันเสี ้ ยงสะอื ้น สาวเท้ าเข้ าไปหาโดยไม่ต้องคิด ทบทวนซ ้าสอง กลิน่ หอมอ่อนๆจากปกเชิ ้ตสีเข้ มไม่จาเป็ นต้ องมองหน้ ากันอีกแล้ ว “ ขอโทษนะครับ..” น ้าเสียงสัน่ ระริ กไปด้ วยความชื่นหัวใจร้ องทักคนที่นงั่ หันหลังให้ แผ่วเบา
200
ร่างสูงใหญ่นิ่งงัน รู้สกึ ถึงแรงสะท้ อนในอกที่มนั เต้ นแรงจนผิดสังเกตกับ เสียงหวานหูที่ตดิ ตรึงใจเสมอมา จะจริ งเหรอ จะใช่ความโหยหานัน่ มันหลอกหลอน จนหูแว่วไปเองรึเปล่ากัน “ ถ้ าผมจะไม่รบกวนจนเกินไป ” ฮานะพูดพลางยิ ้มทังน ้ ้าตา “ คุณพอจะ เห็นผู้ชายขี ้ใจน้ อยผ่านมาแถวนี ้บ้ างรึเปล่า เขาปลูกดอกพริ มโรสเอาไว้ แล้ วทิ ้งมัน มา..” เสียงสะอื ้นดังปนกับทุกคา “ ผมอยากจะตามเขา..ให้ กลับไปช่วยดูแล ” คนฟั งหลับตาลงช้ าๆ หยาดน ้าอุน่ ร้ อนตรงขอบตาไหลพรากลงแล้ วจาง หายไป มีเพียงรอยยิ ้มที่ปรากฏขึ ้นมาแทนกับหัวใจที่กาลังถูกประสานกัน “ ไม่ใช่วา่ มีคนดูแลใหม่ไปแล้ วเหรอ ” ถามโดยที่ไม่กล้ าแม้ แต่จะมองหน้ า “ คนเก่าๆทีเ่ อาแต่ใช้ กาลัง ไม่เคยจะหัดเปลีย่ นนิสยั คนนี ้ก็คงจะหมดความหมาย ” ฝ่ ามือบางวางทาบลงกับบ่าแกร่งพร้ อมกับที่แก้ มนุม่ ก้ มลงเอียงซบกับไหล่ กว้ าง ปล่อยน ้าตาหยดลงจนชุ่มไปทังปกเสื ้ ้อ “ ไม่หรอกฮะ เพราะมีแต่คนทีเ่ คยเป็ น เจ้ าของเท่านัน..ที ้ ่จะไม่ทาให้ ดอกไม้ นนั่ เฉาลง ” แค่คาเปรี ยบเปรยที่แสนจะธรรมดา อาจจะดูไร้ ความหมายและซับซ้ อน สาหรับคนอื่น แต่กบั คนทีเ่ ฝ้ ารอมานานเกินทน..ไม่มีอะไรต้ องอธิบายอีกต่อไป เคย์เลือ่ นมือมากุมแขนเรี ยว รัง้ ให้ ร่างเบาหวิวเข้ ามาอยูใ่ นอ้ อมกอด ความ ยินยอมที่เกิดจากอีกฝ่ ายทาให้ ร่างน้ อยๆถูกตรึงอยูใ่ นแขนแข็งแรงอย่างง่ายดาย “ ขอโทษ พี่ขอโทษ..” เขากระซิบข้ างใบหูนมุ่ ซุกใบหน้ าลงกับอกบาง ฮานะสัน่ หัว ยกมือขึ ้นลูบใบหน้ าซีกขวาที่ยงั เห็นรอยแดงจางๆ น ้าตาไหล ไม่หยุด “ ขอโทษฮะ ผมทาตัวไม่ดี ” นิ ้วเรี ยวปลอบประโลมร่องรอยที่เกิดจาก อารมณ์เพียงชัว่ วูบเท่านัน้ “ เจ็บมัย้ พีเ่ คย์เจ็บ..มากมัย..” ้ ร่างใหญ่ปฏิเสธคาขอโทษทังหมด ้ กอบกุมมือนุม่ นิ่มขึ ้นมาทาบทับไว้ ที่อก ซ้ าย ให้ ฟังเสียงเต้ นของหัวใจที่มนั ดังกึกก้ อง ร้ องตะโกนออกมาว่ารักคนตรงหน้ า มากแค่ไหน “ พี่รักฮานะ รักคนดีของพี่ รักอย่างที่ไม่มีทางจะให้ ใครได้ อีก ”
201
ร่างในอ้ อมอกพยักหน้ ารับรู้ ขยับตัวเข้ าแนบชิดแล้ วจูบบางเบา ทาบทับที่ ริ มฝี ปากร้ อน “ ผมไม่เคยเลิกรักพี่เลย ไม่เคยจะลืมได้ เลย..จากนี ้และตลอดไป ” ยิ ้มแสนหวานที่มอบให้ ยงั คงฝั งตรึงกระทัง่ รสหอมเข้ ามาแนบอีกหน สัมผัสอ้ อยอิ่งที่กลีบปากก่อนจะประทับสนิทแล้ วรุกเร้ าอ่อนโยน แทรกความนุม่ นวล เข้ าไปเกี่ยวรัดเอาความรักฝากใส่กนั และกันท่ามกลางแสงแดดเรื่ อเรื องใต้ ร่มไม้ ทิ ้งมันลงตรงนี ้ สาหรับความผิดพลาดทังหลายที ้ ่เราต่างกระทาใส่กนั โดย ไร้ เหตุผล มีเพียงสิง่ เดียวที่จะสานต่อและผูกมัดกันเนิ่นนาน ..หนึง่ รักแรก..และหนึง่ รักสุดท้ าย.. ..ชัว่ ชีวติ .. ...... แสงไฟสีเหลืองนวลจากแนวกาแพงวังเก่าสะท้ อนลงบนแผ่นน ้าสีดา ทะมึน เป็ นประกายระยิบระยับตัดกับแสงจันทร์ ดวงกลมโตที่สง่ เงาวูบไหวกลบหมู่ ดาวพร่างพรายใกล้ กนั หลอดไฟดวงเล็กเปล่งแสงหลากสีประดับประดาอยู่ ท่ามกลางต้ นคริ สต์มาสยักษ์ ต้ นสนพุม่ หนาตามรายทางถูกหิมะขาวโพลนเกาะ แน่นตามกิ่งจนกลายเป็ นพื ้นสาลีนมุ่ มือ เสียงรถด้ านข้ างวิ่งกันขวักไขว่แว่วเข้ า ผู้คนมากหน้ าเดินผ่านทางเลียบ บนสะพานเวสต์มินสเตอร์ บ้ างก็หยุดดูความงามยามแสงสว่างตาถูกตกแต่งอยู่ กลางผนังเก่า ด้ านริ มติดกับพระราชวังใหญ่เห็นหอนาฬกิ าสูงทีย่ งั คงทาหน้ าที่เดิน ไปตามเวลาของมันเหมือนปกติไม่วา่ จะผ่านช่วงปี เก่าหรื อขยับไปเข้ าปี ใหม่ก็ตาม ร่างสูงสง่ายืนนิง่ อยูร่ ิ มขอบสะพานกว้ าง ใบหน้ าได้ รูปฉาบไล้ ด้วยรอยยิ ้ม อ่อนโยนกับคนข้ างกายที่กาลังชะโงกหน้ าผ่านขอบกันสู ้ ง แขนแกร่งโอบรอบตัว บอบบางที่เขย่งสุดฝี เท้ าเพื่อจะดูแสงไฟด้ านล่าง
202
สายลมยามดึกพัดผ่าน ต้ องผิวกายใต้ เสื ้อโค้ ทตัวหนาเพียงนิดแต่ก็ทาให้ คนตัวเล็กกว่าต้ องผละออกมาแล้ วถูมือแรงๆเรียกไอร้ อน “ หนาวมากเหรอ..” คนที่มองอยูก่ ้ มลงถามพลางขยับเข้ าไปใกล้ มากขึ ้น ฮานะพยักหน้ าหงึกหงัก ถูมือนุม่ นิ่มแรงเข้ าแล้ วเอาไปวางทาบกับแก้ ม ของอีกฝ่ าย สัมผัสของความอบอุน่ ที่นิ ้วเรี ยวแผ่ซา่ นไปทัว่ กายแม้ จะแตะเพียงนิด รัง้ ให้ ฝ่ามือใหญ่กมุ แขนเพรียวไว้ แล้ วดึงทังตั ้ วให้ เข้ ามาซุกในอ้ อมอก “ หายหนาวรึยงั ” เสียงทุ้มต่ากระซิบถาม ดึงเสื ้อตัวใหญ่บงั ลมเย็นให้ “ หายแล้ วฮะ ตอนนี ้อุน่ จนร้ อนเลย ” เงยหน้ ามองตาแป๋ วแหววแล้ วยิ ้ม อวดเขี ้ยวเล็ก “ แต่อย่าปล่อยนะ เดี๋ยวผมหนาวอีก ” เสียงอ่อนเสียงหวานรี บท้ วง เพราะอีกคนทาท่าจะผละออก เคย์ได้ แต่หวั เราะเบาๆ ยกมือขึ ้นลูบผมหอมด้ วยความรักใคร่ก่อนจะซุก หน้ าลงกับไหล่บาง ทอดสายตาดูการแสดงแสงสีด้านล่างติดกับชายน ้า “ ว้ าว~ ผมชอบไฟ..” “ สีฟ้า..” คนฟั งต่อให้ เสร็ จสรรพ ดึงมือเล็กขึ ้นมาคลึงเรี ยวนิ ้วเล่น ฮานะขาคิกคักกับแรงซุกไซ้ ตรงต้ นคอ จมูกโด่งเป็ นสันสัมผัสลงกับเรื อน ผมสีออ่ นแล้ วคลอเคลียอยูอ่ ย่างนัน้ “ นิ ้วนางซ้ ายว่างไปหน่อยรึเปล่า..” เขาหยิบปลายสายสร้ อยเงินทีค่ ล้ อง คออยูข่ ึ ้น สะกิดตะขอเกี่ยวออกแล้ วรูดเอาแหวนวาววับสลักลายมาถือ “ อีกแป๊ บก็ไม่วา่ งแล้ วนี่ ” พูดพลางยิ ้มกว้ างให้ เคย์ดงึ มือบางมากุมมัน่ ขยับแหวนที่กาก่อนจะเงื ้อขึ ้นตังใจจะขว้ ้ างมัน ออกไปยังผืนน ้านิ่งสงบด้ านล่างหากอีกคนคว้ าแขนด้ วยความตกใจ “ จะทาอะไรฮะพีเ่ คย์ ทิ ้งทาไม..” ฮานะพยายามยื ้อเอาของชิ ้นสาคัญมา เก็บแต่คนที่ถืออยูก่ ลับปฏิเสธแทน “ ของที่เป็ นความทรงจาแย่ๆ พี่ขอเถอะนะ ”
203
ใบหน้ าหวานหยดสัน่ หัว อยากจะขอรักษาสิง่ แรกที่ได้ มาจากคนรักไว้ เอง “ พี่มีใหม่ให้ ..” เขาล้ วงกระเป๋ าเสื ้อโค้ ท หยิบกล่องกามะหยี่สเี ลือดหมูมาวางตรงราว สะพาน เพียงแค่เปิ ดออกคมเหลีย่ มเกสรของเพชรน ้าดีหนักหลายกะรัตก็เปล่งแสง วูบวาบต้ องกับไฟจากทางเดินคล้ ายคนสร้ างจะหยิบดาวลงมาร้ อยเป็ นของกานัล ตัวเรื อนทองคาขาวสลักลายไม่ตา่ งกันจากแหวนวงเดิมทีเ่ ป็ นเพียงเงิน ถูกๆ เทียบเท่าไม่ได้ กบั ของสูงค่าจากคาร์ เทียร์ เพชรสีชมพูหายากถูกประดับไว้ แทน ดวงตาของเจ้ ากระต่ายตัวน้ อยทีแ่ กะลายนูน วงพระจันทร์ กลมโตเป็ นรอยจารลง รับกันกับเพชรเจียระไนโดยรอบทีฝ่ ั งไว้ แทนตาแหน่งดาว ฮานะมองของในมือทังสองข้ ้ าง ไม่ต้องคิดลังเลก็เลือกทีจ่ ะขอแหวนวงเก่า แม้ มนั จะประเมินราคาให้ ดกี ว่าเสื ้อยืดเก่าๆสักตัวยังไม่ได้ “ แหวนวงนี ้เป็ นของ อย่างแรกที่พี่ให้ ผม เป็ นอย่างเดียวในระยะนันที ้ ่ทาให้ ผมมีกาลังใจอยูไ่ ด้ ” เคย์ถอนใจเฮือก กระชับอ้ อมแขนให้ รวบร่างเล็กบางเข้ าหามากกว่าเก่า “ ก็เพราะเป็ นอย่างนันไง ้ มันเป็ นสิง่ ที่พี่ไม่ได้ ตงใจจะซื ั้ ้อให้ นายจากใจจริ ง พี่ถึงอยากทิ ้งมันซะ ปล่อยไว้ ก็มีแต่จะตอกย ้าความเจ็บปวดของฮานะ ” “ ความทรงจาไม่เลวร้ ายหรอกฮะ มีแต่จะคอยเตือนไม่ให้ เราย้ อนกลับไป ทาร้ ายกันแบบเดิมอีก ” มือน้ อยๆแกะเอาแหวนเงินไร้ คา่ ออกมากุมแนบอก “ ผมขอนะ..อย่าทิ ้งมันเลย ” ร่างใหญ่นงิ่ ไปชัว่ ครู่ก่อนจะตอบรับออกมา จัดการถอดสร้ อยที่คล้ องคอ ออกแล้ วร้ อยแหวนวงเก่าเข้ าไว้ สวมลงบนต้ นคอเรี ยวระหงเพื่อเก็บเป็ นที่ระลึก “ แล้ ววงทีม่ าจากหัวใจของพี่จริ งๆล่ะ จะเก็บเอาไว้ ไหน? ” เขาถามพลาง ยิ ้มหยอกล้ อ ดึงแหวนวงใหม่ขึ ้นมาจากกล่องสวย เรี ยวนิ ้วขาวยื่นให้ คนตรงหน้ าแทนคาตอบ แก้ มนุม่ เป็ นสีแดงริ ว้ ๆทังแถบ ้ “ นี่แน่ะ..ที่รัก..” เคย์ชี ้มือให้ ดพู ระราชวังฝั่ งตรงข้ าม
204
“ แถวนี ้ไม่มีโบสถ์ซะด้ วยสิ แต่ก็นะ..” เขายิ ้มอ่อนโยน เจ้ าของใบหน้ าหล่อเหลาคุกเข่าลงตรงหน้ า ท่ามกลางผู้คนทีเ่ ดินเคียงกัน เป็ นคูๆ่ ความมืดรอบด้ านโรยตัวลงครอบคลุมจนคล้ ายมีใครกันผื ้ นผ้ าสีดาเพื่อโอบ ล้ อมสองร่างให้ อยูภ่ ายใต้ เงาของกันและกัน ฮานะปล่อยน ้าตาร่วงกระทบกับหลังมือที่ถกู อีกฝ่ ายกอบกุมแนบแน่น ดวงหน้ าสวยดูออ่ นหวานเมื่อต้ องกับแสงนวลเนียนจากบนฟ้ า ..ความหมายที่ไม่จาเป็ นต้ องคอยแปล.. ..กระต่ายน้ อยเอื ้อมถึงจันทร์ .. “ Will you marry me? ” คนฟั งกลันเสี ้ ยงสะอื ้นเอาไว้ ไม่อยู่ เผลอปล่อยโฮออกมาร่วมกับหยดน ้าใส ที่ไหลริ นจับกับแสงไฟสีขาวเรื องเรื่ อดูราวหยดเพชรถูกทิ ้งลงมาจากดวงตาคูง่ าม “ Yes..” เสียงแทบไม่มเี ล็ดลอดแต่ที่สดุ แล้ วก็บีบมันออกมาด้ วยความ เต็มใจจากในห้ วงลึกที่โหยหามาโดยตลอด “ Yes, of course. ” แหวนน้ อยวงสวยบรรจงเลือ่ นเข้ านุม่ นวล สอดแทรกความหมายของ หัวใจไปกับเส้ นเชื่อมของสายเสียงที่เต้ นรัวในอกซ้ าย วงกลมแทนความหมายรักนิ รันดร์ ที่ไม่มีจดุ เริ่ มหรื อสิ ้นสุด นิ ้วนางซ้ ายแทนความปฏิพทั ธ์ ในห้ วงใจของผู้ให้ มอบ จากปลายความรู้สกึ ตรงเข้ าต้ นกาเนิดของสายเลือดในกายของผู้รับ “ พี่รักฮานะ..” พูดดังเพียงคากระซิบแต่ก็ดงั ก้ องได้ โดยไม่ต้องย ้าซ ้า ร่างเล็กโผเข้ าซบอกกว้ างเบื ้องหน้ า “ ผมก็รักพี่..” ..ถ้าพีเ่ คย์ได้รกั ใคร..คนนัน้ ก็คงโชคดีทีส่ ดุ .. ..เพราะพีเ่ คย์จะซื ่อสัตย์ ..และรักคนๆนัน้ ยิ่ งกว่าใคร.. คาที่เคยบอกตัวเองไว้ ตอนนี ้ได้ พสิ จู น์ด้วยตัวเองแล้ ว ที่สดุ ของหัวใจเรา สอง..ก็คือกันและกัน
205
“ พี่เคย์ฮะ..” เสียงเรี ยกดังมาจากเจ้ าตัวน้ อยที่ยืนเท้ าแขนกับรัว้ เหล็กเย็น เฉียบ ยิ ้มระรื่ นมาให้ เจ้ าของชื่อละสายตาจากแสงไฟวิบวับกลางเมือง ภาพเบื ้องล่างเห็นหอ นาฬิกาสูงเล็กลงเมื่อเทียบกับมองจากพื ้นดิน แม่น ้าสายหลักเป็ นประกายอยูไ่ หวๆ ยามสะท้ อนเงาแสงสีที่ประดับอาคารสูงระฟ้ าหลายตึกติดกัน “ หืม.. ” ก้ มลงต่าเพราะอีกคนพูดเบาจัด มือบางยกขึ ้นมาทาท่ากระซิบกระซาบ เรี ยกให้ คิ ้วเข้ มเลิกขึ ้นด้ วยความ แปลกใจ “ เขาบอกกันว่า..ถ้ าจูบกันตอนชิงช้ าขึ ้นที่สงู สุดแล้ วจะรักกันไปตลอดชีวิต เลยฮะ พี่เคย์เคยได้ ยินรึเปล่า ” เคย์สะดุดกึกกับคาพูดที่มาพร้ อมกับใบหน้ าสวยๆ ฝ่ ายนันท ้ าท่าทางไม่ร้ ู ไม่ชี ้อะไรได้ อย่างน่าหยิกแก้ มกลมให้ เป็ นรอยนัก หลังจากพาฮานะเดินเที่ยวตากหิมะตอนดึกจนมือชาแล้ วถึงได้ พามาขึน้ ลอนดอนอายส์เป็ นของที่ระลึกตอนใกล้ วนั คริ สต์มาส บรรยากาศดูจะคล้ อยตาม ความซึ ้งไปนานถ้ าไม่ใช่เพราะคนข้ างกายนี่พดู อะไรสองแง่สองง่ามออกมาแหย่กนั “ เพิ่งรู้วนั นี ้น่ะแหละ..” เขาหัวเราะ ยกมือขึ ้นขยี ้ผมหอมจนพันกันยุง่ “ ว่าแต่..อยากลองดูจงั เลยนะ ทฤษฎีที่ไหนเขาว่าไว้ ละ่ ” ฮานะหัวเราะ กวักมือเรี ยกคนตัวสูงให้ ก้มลงมาฟั ง ร่างใหญ่เองก็เอียงหู คอยจับใจความด้ วยรอยยิ ้ม “ ผมนี่แหละ บอกเอาไว้ ” มือนุม่ ประคองใบหน้ าคม ก่อนจะยืดตัวขึ ้นประทับจูบแบบผ่านๆที่ริมฝี ปากอุน่ ฝ่ ายที่โดนแกล้ งถึงกับสะอึก ยกนิ ้วขึ ้นแตะปากตัวเองด้ วยความเหลือเชื่อ “ อะไรฮะ? ตกใจเหรอ ” เสียงหวานกระเซ้ าเล่นพลางชะโงกไปดูกระจก ด้ านหน้ าทีก่ นเอาไว้ ั้ แน่นหนา ตัวแคปซูลทรงเรี ยวรี ที่ออกแบบไว้ สาหรับผู้โดยสารทีละเป็ นสิบค่อยๆ เคลือ่ นขึ ้นสูด่ ้ านบน วิวสองข้ างทางด้ านล่างดูจะเล็กลงไปทุกขณะ เห็นเพียงแสงไฟ
206
วูบไหวคล้ ายจะเป็ นจุดกะพริ บวิบวับอยูก่ ลางลานสีเข้ มตัดกับเส้ นขอบน ้าที่ทอดตัว ยาวผ่านสองฝั่ งที่ขนาบข้ าง “ เดี๋ยวนี ้ซนใหญ่แล้ ว ” เคย์พดู พึมพาที่ต้นคอขาว ไล้ นิ ้วม้ วนเรื อนผมนุม่ ให้ เป็ นปอยสลวยลงมาคลอสองแก้ มแดง “ พี่จะสอนให้ จูบแบบผู้ใหญ่นะ่ ” ดวงตาสีออ่ นหลบวูบ ไม่ยอมจ้ องกันตรงๆ แก้ มเนียนเป็ นสีแดงซ่านไปทัง้ แถบคล้ ายความร้ อนจะวิง่ กันมาอออยูไ่ ม่ยอมคลาย เมื่ออ้ อมแขนกว้ างโอบเข้ ากับ ไหล่เล็กบางเบา ออกแรงเพียงนิดรวบเอวคอดให้ ทงร่ ั ้ างเข้ ามาแนบ มือนุม่ นิ่มยันอก แกร่งไว้ เพียงแต่หนแรกเท่านันแล้ ้ วก็คลายออกเปลีย่ นไปขยุ้มชายเสื ้อตัวหนาเป็ น หลักยึดแทน “ อายคนอื่น ” ฮานะท้ วง พยายามเอียงหนีคนที่โน้ มเข้ ามาชิดมากขึ ้น ร่างสูงยิ ้มมุมปาก ปรายตามองให้ คนในอ้ อมแขนเห็นว่าคูอ่ ื่นเขาก็ไม่ ต่างกันเอาซะเลย มือใหญ่สอดเข้ าใต้ กลุม่ ผมยาวพลิ ้ว รัง้ ต้ นคอผ่องให้ ใบหน้ า หวานแหงนเงยขึ ้นแนบกัน มืออีกข้ างคล้ องเกี่ยวทีช่ ่วงเอวคล้ ายจะกักตัวไว้ ให้ ดิ ้นไม่ หลุดยามที่ริมฝี ปากก้ มลงประทับ สัมผัสอุน่ วาบแล่นริ ว้ ไปทัว่ เรียวปากอิ่ม เป็ นรอยจูบเพียงผิวเผินในทีแรก แล้ วละออก ก่อนที่อีกฝ่ ายจะเข้ ามาใกล้ ใหม่แล้ วทาบความร้ อนระอุลงชิด ขบเม้ ม บางเบาบนความนุม่ นวลด้ านบน ขยับลงมาด้ านล่าง อ้ อยอิ่งอยูเ่ นิน่ นาน “ อ..อืม ” เสียงหวานครางในลาคอพร้ อมกับร่างที่โน้ มเข้ าซุกอ้ อมกอด ความรู้สกึ ร้ อนเร่าเริ่ มแทรกทีก่ ลีบปาก ความนุม่ อวลเคล้ าตรงปากให้ แย้ ม รับเรี ยวลิ ้นอุน่ เข้ าภายใน ขบกัดลงเบาๆแล้ วกวัดกวาดให้ คนรับรสเริ่ มตอบสนอง ทาบทับแนบกัน ดูดดุนไอหวานหอมจากโพรงปากบางเชื่องช้ าเหมือนจะหยอกเย้ า “ แบบนี ้ไง..” เขาว่ายิ ้มๆ ละออกมาจูบแผ่วที่ข้างแก้ มแดงจัด ฮานะก้ มงุดกับแผ่นอกกว้ าง ร้ อนวูบวาบไปหมดจนพูดแทบไม่ออก เคย์ลอบยิ ้มตามลาพัง สองแขนโอบรอบร่างน้ อยๆเข้ ามาใกล้ อีก แสงดาว นอกกระจกสว่างไสวเหมือนอยูห่ า่ งกันแค่เอื ้อม
207
“ ได้ จบู กันตอนกระเช้ าอยูส่ งู สุดจริ งๆด้ วยแฮะ ” นัยน์ตาหวานฉ่าปรื อมองตาม แนบหูฟังเสียงในอกแกร่งที่เต้ นดังเป็ น จังหวะ “ หัวใจพี่เคย์เต้ นแรงจัง ” “ แล้ วมันร้ องบอกว่าอะไร รู้รึเปล่า ” เขาบีบจมูกรัน้ ๆนัน่ ด้ วยความเอ็นดู ฮานะสัน่ หัวไม่ร้ ูเรื่ อง แนบหน้ าลงซบแขนแข็งแรงอีกครัง้ ด้ วยความสุข ถ้ า นี่คือเรื่ องจริ งก็อย่าได้ คลาย ถ้ านีเ่ ป็ นแค่ฝัน..ก็อย่าได้ ตื่นเลย “ มันบอกว่า..” มือใหญ่ยกนิ ้วเรี ยวขึ ้นพลิกดูแหวนวงเล็กที่สวมลงพอดิบ พอดี ก่อนจะยกขึ ้นมาจูบบางเบา “ ถ้ าจูบกันยังได้ รักตลอดชีวิต แล้ วถ้ าทามากกว่า นันคงได้ ้ รักไปทุกชาติแน่ ” ใบหน้ าหวานแดงระเรื่ อขึ ้นทันควัน เข้ าใจความหมายแอบแฝงอย่างดีจน แทบจะทนมองหน้ ากันไม่ตดิ “ คนบ้ า..” เคย์หวั เราะ ยกข้ อมือดูนาฬกิ าเพราะมันใกล้ จะเทีย่ งคืนเต็มทีสาหรับการ เดทครัง้ แรกที่เป็ นเรื่ องระหว่างเขาสองคนอย่างแท้ จริ ง..ไม่มคี นอื่นมาคอยกันกลาง ้ จนตอนนี ้ถึงได้ ร้ ูวา่ ตัวเองเสียเวลาทาอะไรอยู่ มัวแต่ทาเรื่ องอะไรอยู่ ถึงได้ ปล่อยให้ คนที่รักมากขนาดนี ้เสียใจแทบตายลง ..มันจะไม่มีอีกแล้ ว..ไม่มีอกี ต่อไป.. ฮานะเงยหน้ ามองคนตัวสูงอย่างงงๆเมื่ออ้ อมแขนที่กอดรัดอยูก่ ระชับแน่น ขึ ้น ฝ่ ายนันซุ ้ กหน้ าลงกับซอกคออยูน่ าน เงียบกริ บไม่ยอมพูดยอมจา “ เป็ นอะไรรึ เปล่าฮะ เมาที่สงู เหรอ ” มือแตะแขนที่คล้ องเอวอยู่ เอียงคอมองด้ วยความเป็ นห่วง “ เปล่า..” เคย์สา่ ยหัว ประทับจูบอ่อนโยนกับปากนุม่ นิม่ “ พี่แค่คดิ ว่า อยากจะ ‘รัก’ ฮานะ..จนใจจะขาด ” เขากระซิบข้ างใบหูขาว เล่นเอาคนฟั งหน้ าขึ ้นสี แดงจัด เพียงแค่แตะนิดเดียวก็ร้ ูแล้ วว่าร่างเล็กคงกาลังร้ อนวาบไปทังตั ้ ว “ ก็เลยคิดหนักว่าเจ้ าของจะให้ มยนะ ั้ ”
208
แรงส่งของเครื่ องยนต์ขนาดใหญ่กาลังหมุนรอบโค้ งลงด้ านล่าง ห้ อง โดยสารยักษ์ คอ่ ยๆเคลือ่ นตัวลงเมื่อใกล้ จะครบกาหนดเวลาแต่ละเที่ยว ดวงดาว และจันทร์ แสนสวยข้ างบนถอยห่างออกไปทุกขณะจนเริ่มเห็นแสงไฟในตัวเมือง แจ่มชัดขึ ้นตามระดับความสูงที่ไต่ลง “ ตัวผมเป็ นของพี่เคย์ ตอนนี ้ไม่ใช่ผมที่เป็ นเจ้ าของมันหรอก ” แขนเรี ยว ยกขึ ้นเกาะแผ่นหลังกว้ าง กลีบปากสีชมพูสดประทับลงตรงแผงอกอบอุน่ ที่ริมซ้ าย “ ถ้ าเจ้ านายอยากจะกอดมัน มีเหรอที่จะไม่ให้ ..” รอยยิ ้มที่ตรึงใจส่งให้ กบั ร่างในอ้ อมแขน “ งันเราก็ ้ ..กลับบ้ านกันนะครับ ” ..........................................................................
209
Chapter 40 มือนุม่ ล้ วงกุญแจประตูด้านหน้ าไขเข้ าไป เอื ้อมเปิ ดโคมไฟรูปปั น้ สลักหิน ไล่ความมืดที่คลุมทัว่ ห้ อง ความหนาวจากลมด้ านนอกพัดซูจ่ นไอเย็นเกาะเป็ นฝ้า บนกระจกใส จนต้ องก่อเตาผิงไฟเพื่อไล่เกล็ดน ้าแข็งให้ มนั ละลายก่อนนอนทุกคืน “ กลับมาแล้ วฮะ..” ร้ องบอกตามธรรมเนียมเคยชินจนคนที่ตามมาแอบขา ฮานะบู้ปากใส่เพราะความอาย พยายามดึงแขนเสื ้อโค้ ทตัวยาวออกด้ วย ความทุลกั ทุเลเพราะมันทังหนาทั ้ งหนั ้ กจนทรงตัวแทบไม่อยู่ เคย์สา่ ยหัวช้ าๆ ในเมื่อไม่วา่ จะเจอกันนานแค่ไหน ขนาดตัวจิ๋วแบบพกพา นี่ก็ยงั ไม่เคยพัฒนาขึ ้นเลย “ พีก่ ็แค่หวั เราะที่บ้านนี ้มีแต่เรา..” เขาเดินเข้ าใกล้ จับ ชายเสื ้อแล้ วถอดออกให้ อย่างง่ายดาย “ แค่สองคน..” ประโยคหลังพูดแผ่วกับข้ าง แก้ มหอม โยนเสื ้อตัวหนาไปกองไว้ ตรงเก้ าอี ้บุผ้านวมด้ านหลัง ฮานะหลบสายตาเปี่ ยมรักทีม่ องตรง จนมือใหญ่ต้องเอื ้อมไปเชยคางขึ ้น แล้ วประคองใบหน้ าสวยให้ แนบใกล้ เป็ นเชิงเว้ าวอนให้ หนั มาดูกนั บ้ าง “ พี่รักฮานะ ไม่วา่ อีกกี่ปีก็จะพูดแบบเดิมอยูอ่ ย่างนี ้ ” แสงไฟจากเปลวเพลิงในเตาผิงอิฐด้ านหลังสะท้ อนเป็ นประกายวูบเข้ า ดวงตาสีเข้ ม ทอแววความปรารถนาทังรั้ กทังหลงจนไม่ ้ อาจมีตาไปมองใครอื่นได้ อีก ร่างเล็กบางยิ ้มเขิน เรี ยวแขนขาวกอดกระชับเข้ าหากันเพราะไอหนาว ยังคงเกาะตัวอยูก่ ลางความมืด ริ มฝี ปากอิ่มสัน่ น้ อยๆจนกระทัง่ นิ ้วใหญ่ไล้ ลงมาวน ตรงกลีบปากล่างก่อนจะโน้ มกายลงชิมรส ลิ ้นร้ อนโลมเลียอยูด่ ้ านนอกแล้ วค่อย แทรกเข้ าไปภายในเมื่ออีกคนแย้ มรับ มือบางยกขึ ้นเกี่ยวต้ นคอแกร่งเพื่อยึดตัว ความชุม่ ฉ่าที่ตวัดพันรุกไล่กนั ไม่ยอมห่างทาเอาหัวอื ้ออึงไม่หยุด
210
แขนแข็งแกร่งสอดเข้ าใต้ ขาเพรี ยว ช้ อนร่างเบาเหมือนนุน่ ขึ ้นมาแนบอก พาเดินขึ ้นบันได สายตาที่ร้องบอกแต่ความรักแอบมองคนที่ก้มหน้ านิ่งไม่ยอมมอง ตากันอีกเพราะความร้ อนที่มาคัง่ ตรงสองข้ างแก้ มกาลังทาให้ หวั เบลอ กว่าฮานะจะรู้สกึ ตัวก็ตอนทีแ่ ผ่นหลังถูกวางทาบลงกับเตียงนุม่ “ อ๊ ะ! ” ทังตั ้ วเกิดสัน่ ขึ ้นอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อภาพความร้ ายกาจยังฝั งใจ ภาพที่คนตรงหน้ าใช้ กาลังรังแกกันอย่างไม่ปรานีมนั ผุดขึ ้นมาขวางทาง เคย์ชะงักเพียงแค่นนั ้ ผละร่างที่โน้ มอยูเ่ หนือตัวอีกฝ่ ายออกห่างแล้ วนัง่ ลง ข้ างเตียงแทน “ พี่ขอโทษ ” มืออุน่ ลูบลงบนเส้ นผมสลวย ไล้ ลงแผ่วเบากับข้ างแก้ ม เนียน ก็ด้วยรู้แก่ใจตัวเองดีวา่ ทาทัณฑ์หนักอะไรเอาไว้ ..ยังไม่สมควรได้ รับการอภัย “ คืนนี ้นอนได้ แล้ วล่ะ..ดึกแล้ ว ” เขาดึงผ้ าห่มตรงปลายเท้ าขาวผ่องขึ ้นมา คลีอ่ อกคลุมร่างนวลที่นอนนิ่งเงียบ ตังใจจะลงไปนอนห้ ้ องใต้ บนั ไดนัน่ เหมือนคืน ก่อนๆแต่มือเล็กกลับคว้ าชายเสื ้อเชิ ้ตแล้ วยึดเสียแน่นหนา “ ทาแบบนี ้อันตรายนะ ” แกล้ งหยอกทังที ้ ่ความกดดันมันสุมทุม เวลาเนิ่น นานคล้ ายผ่านมาสิบปี แม้ จะไม่ทนั เหยียบข้ ามสองเดือน เขาต้ องการทังหมด ้ ทังตั ้ ว ทังหั ้ วใจ รักจนทนไม่ไหว อยากครอบครอง อยากเป็ นเจ้ าของ อยากดูแล ดวงตากลมป๊ องมองคนด้ านบนอย่างประหม่า ใจเต้ นรัวคล้ ายจะทะลุมา ข้ างนอก แต่ความคิดถึงและโหยหาอ้ อมกอดแนบแน่นกลับมีอานุภาพมากกว่า อะไรทังสิ ้ ้น “ ผม..ไม่เป็ นอะไรฮะ ” สูดลมหายใจเข้ าลึกก่อนจะพูดเสียงค่อย เคย์ยิ ้มให้ ก้ มลงแตะจูบบนหน้ าผาก “ ดีแล้ ว นอนคนเดียวได้ ใช่มยั ้ ” ฮานะสัน่ หัวปฏิเสธ กาชายเสื ้อสีเข้ มไว้ ไม่ปล่อย “ ผม..ผมกลัวความมืด ” “ เดี๋ยวพี่เปิ ดไฟไว้ ให้ ..” ร่างน้ อยเม้ มปากแน่น น ้าตาคลอจนแทบจะร่วงกับอาการฝื นทนที่ตา่ ง ฝ่ ายต่างก็ร้ ูสกึ ได้ เหมือนกัน ยันตัวขึ ้นแล้ วโผเข้ าซุกหน้ ากับอกแกร่ง “ ถ้ าผม..บอกว่าอยากให้ พี่กอดล่ะฮะ พี่เคย์จะไปอีกมัย้ ”
211
ร่างใหญ่ถอนใจ รู้สกึ อับจนกับทางที่ไล่ต้อนเหมือนจะปิ ดประตูทางออก ไม่เคยมีความมัน่ ใจเลยว่าจะหยุดความต้ องการของตัวเองเพียงแค่ครัง้ เดียวได้ “ พี่กลัวจะทาให้ นาย..เจ็บ ” เขาเกาหัวแก้ เก้ อ ใบหน้ าร้ อนขึ ้นอย่างที่ไม่ เคยเป็ นยามที่เจ้ าตัวเล็กนีเ่ งยหน้ าขึ ้นมองยิ ้มๆ “ ถ้ าเจ็บเพราะพี่..ผมก็ยอม ” “ เดี๋ยวก็ลกุ ไม่ขึ ้น พรุ่งนี ้มีเรี ยนรึเปล่า ” เคย์หาข้ อแก้ ตวั ที่จะระงับใจ เพราะรู้วา่ ไม่จบแค่เช้ าแน่ อาจเลยไปเที่ยงวันพรุ่ง ทบต้ นทบดอกทีข่ าดหายไปนาน ..ให้ ตาย..เกลียดตัวเองจริงๆ.. “ พรุ่งนี ้หยุดฮะ แล้ วก็..ลุกไม่ไหวก็ให้ พี่อ้ มุ ” ฮานะหัวเราะคิก เริ่มจะแกล้ ง คืนคนที่นงั่ ตัวเกร็ งอยูด่ ้ านข้ างบ้ างแล้ ว เคย์ถอนใจรอบที่สบิ ยกมือกุมขมับด้ วยหมดทางไป อีกทังใจมั ้ นก็พาล ทรยศเรื่ องในสมองที่สงั่ ปาวๆว่าอย่า..ให้ กลับกลายมาคว้ าร่างบอบบางเข้ ามากอด แน่นกว่าเดิม “ เด็กดื ้อต้ องโดนทาโทษ ” เขาหัวเราะ ช้ อนร่างเล็กขึ ้นไปอยูบ่ นเตียง หนา ดึงหมอนด้ านบนลงมาให้ หนุนไว้ “ ถ้ าพี่เป็ นโจทก์ ผมก็เป็ นจาเลย จะลงโทษนี่ต้องกฎหมายฉบับไหนน้ า~ ” ปากเล็กๆยังร้ องแหย่ทงที ั ้ ่กระดุมเสื ้อโดนปลดทิ ้งไปแทบจะไม่เหลือแล้ ว “ ประมวลกฎหมายอาญา ว่าด้ วยเรื่ องความรัก มาตราที่เก้ าพันกว่า สัง่ ให้ ลงโทษจาเลย..ไม่ให้ ถอนใจ เลิกรักโจทก์ได้ แม้ เพียงวินาที..จนวันตาย ” ฮานะเบือนหน้ าซบหมอน แก้ มแดงฉ่าไปทังแถบกั ้ บแรงหอมฟอดที่ตรงต้ น คอ “ ผมแถมให้ เป็ นชาติตอ่ ไปเลย..” เคย์หวั เราะเบาๆ ลูบผมหอมแล้ วก้ มลงจูบประทับรอย เลิกสาบเสื ้อสีออ่ น ของคนข้ างล่างออกจากกันทีละน้ อย ถอดลงไปกองอยูข่ ้ างตัวจนเผยอกบางนวล เนียนที่ขาวโพลนต้ องแสงจันทร์ สกุ ใสข้ างหน้ าต่าง
212
ยอดอกสีสดดูเย้ ายวนจนนิ ้วใหญ่ต้องหยอกเย้ า สะกิดเพียงนิดก็เรียก เสียงร้ องครางแผ่วในลาคอ ใบหน้ าคมก้ มลงคลอเคลียอยูต่ รงหน้ าท้ องแบนราบ ลากมือคลึงเบาๆที่อกนิ่ม ประคองให้ ร่างเล็กหยัดตัวขึ ้นรับสัมผัสกับริ มฝี ปากร้ อน ระอุที่ทาบลงบนเนื ้อนิ่มสีแดงระเรื่ อ ลากลิ ้นเลียเชื่องช้ าคล้ ายจะทรมาน “ ฮ..พี่เคย์..” เสียงร้ องครางดัง ต้ องยกหลังมือขึ ้นปิ ดปากแน่น ใบหน้ า เรี ยวแดงก่าจนหยุดไม่อยูก่ บั เรื อนผมสีเข้ มที่พลิ ้วไหวอยูไ่ ม่หา่ งจากแผ่นอก ฟั นคมครูดกับเนื ้อเนียนคล้ ายจะจงใจ อุ้งปากร้ อนเร่าทาบลงแล้ วดูดกลืน ตวัดลิ ้นกวาดเอาความหอมที่ผิวกายเข้ าโพรงปาก ขบเม้ มแรงๆด้ วยความคิดถึงจน เจ้ าของร่างสะดุ้งเฮือก “ อย่าอายเลยคนดี ให้ พี่ได้ ยินเสียงหน่อยได้ มยั ้ ” เสียงทุ้ม ต่ากระซิบที่ข้างหู รัง้ ข้ อมือเล็กออกแล้ วกอบกุมเอาไว้ ดวงตากลมปรื อปรอยมองอีกฝ่ ายที่ยนั ตัวเองขึ ้นปลดกระดุม เคย์ทึ ้งเสื ้อ ตัวใหญ่ออกไปไว้ ข้างเตียง เข็มขัดหนังถูกคลายหลวมๆไว้ ตรงขอบกางเกงตัวยาว เห็นอกลา่ สันที่แกร่งกร้ าวไปทังตั ้ ว กล้ ามเนื ้อเครียดขึ ้งตรงต้ นแขนให้ ความอบอุน่ เพียงแค่ได้ มองจนแก้ มขาวแดงเข้ มไปตามอารมณ์ที่ผดุ ขึ ้น ช่วงบนเปล่าเปลือยที่ทาบทับลงมาใกล้ กนั ให้ ความรู้สกึ ถึงผิวกายที่เย็น เฉียบตัดผ่านกับความร้ อนระอุตรงสัมผัส มือกร้ านเค้ นคลึงช่วงอกนุม่ บีบนิ ้วลง หยอกล้ อแล้ วจูบกระเซ้ าด้ วยการดุนลิ ้นวนเวียนตรงยอดอกน้ อยทีข่ ึ ้นสีเข้ ม มืออีก ข้ างไล้ ลงไปสอดเข้ าใต้ กางเกงเนื ้อนิ่มก่อนจะดึงมันออกทีละนิดจนหลุดไปกองอยู่ ตรงสะโพกอิ่มด้ านล่าง กระตุกเพียงครัง้ ทัว่ ทังร่้ างก็อวดความขาวอยูก่ ลางแสงไฟ “ อ..ฮึก..” ฮานะสะดุ้งเฮือกไปกับฝ่ ามือร้ อนที่ลากลงไปทัว่ หน้ าท้ องนวล “ อา..พี.่ .ฮ..อาา..” ความอ่อนโยนค่อยๆครอบครองต้ นขาเรียว ความชุ่มฉ่าจากเรียวลิ ้นที่ ตวัดหยอกรุกไล่ลงล่าง ทังร่้ างบอบบางผวาสุดตัวกับความอุน่ ร้ อนที่ทาบลงกับช่วง
213
กลาง เลาะไล้ ไปมาแล้ วดูดกลืนความอ่อนนุม่ นัน่ แรงๆจนเจ้ าตัวกรีดร้ องครวญคราง เหมือนใจจะขาด เล็บคมตวัดจิกลงกับแผ่นหลังกว้ าง ลากรอยครูดไปกับผิวจนบาดเนื ้อ แตกเป็ นเลือดซิบ ใบหน้ าหวานสะบัดเงยพร้ อมกับริ มฝี ปากที่เผยอครวญเสียงจับใจ เรี ยวนิ ้วสอดเข้ าใต้ เรื อนผมสีเข้ มแล้ วทึ ้งแรงด้ วยความเผลอไผล ต้ นขาขาวที่ขยับจะ บดเบียดเข้ าหากันเพราะปลายทางพร่ามัวกาลังทาให้ นยั น์ตาเลือนลงจนคุมสติไม่ อยู่ หากอุ้งมือแข็งกลับรัง้ เอาไว้ แล้ วกดแนบลงกับฟูกหนา ในขณะที่ปลายลิ ้นแทรก ไปตามส่วนน่ารักแล้ วดุนแรงให้ อกี ฝ่ ายกระตุกเกร็ ง “ อึก..อา..อาา..” สะโพกนวลถูกคว้ าขึ ้นสูง เท้ าเปลือยจิกลงกับผ้ าปู สะอาดตา เรี ยวขาขาวแยกกว้ างปล่อยให้ อีกคนคลอเคลียอยูก่ ึ่งกลางแทบไม่ผละ ตัว ลิ ้นอุน่ รัวเร็วไปกับอุ้งปากที่ครอบครองแล้ วตวัดดูด กวาดกวัดเอาคล้ ายจะหา ของหวานจากทางปลาย นิ ้วใหญ่เริ่ มคลึงอยูช่ ว่ งหลัง วนไล้ เพื่อคลายส่วนเกร็ งแน่ นทีละน้ อย ก่อนจะค่อยๆผลุบนิ ้วลงไปแค่หนึง่ ดึงออกแล้ วสวนเข้ าอย่างอดทนทังที ้ ่ ความต้ องการกาลังสุมเหมือนราดน ้ามันลงกองเพลิง “ พี.่ .เคย์..อ..อ๊ าาา..” เสียงหวานร้ อง ผวาเฮือกขึ ้นกอดรัดแผ่นหลังแกร่ง เมื่อทุกอย่างเอ่อล้ นมาจุกอยูต่ รงหน้ า ปลดปล่อยความต้ องการลงกับฝ่ ามือหนาที่ ยังคงหยอกเอินกับส่วนนันไม่ ้ หยุดหย่อน ร่างบอบบางกระถดตัวถอยเพียงนิด ความหวาดหวัน่ ที่ทาให้ ทงตั ั ้ วเครี ยด ไปทุกส่วนถูกปลอบประโลมด้ วยจูบนุม่ นวลที่หน้ าผาก รู้สกึ ถึงความเย็นเฉียบที่ถกู ปาดลงกับช่องทางแคบ ชโลมไปด้ วยหยดสีใสจนเป็ นรอยลืน่ ไปทังแนวพร้ ้ อมๆกับที่ นิ ้วแข็งค่อยกดลงแล้ วสอดเข้ าภายใน “ ฮึก..อ..โอ๊ ย..” มือนุม่ ตะปบเข้ ากับขอบหมอนหนุน ริ มฝี ปากกัดแน่นจนฟั นครูดกับขอบ ปากล่าง รัง้ ให้ คนด้ านบนเอื ้อมมือมาบดคลึงแล้ วสอดลิ ้นลงไปปลอบใจแทน แกล้ ง รุกเร้ าให้ ลิ ้นนุม่ ตามออกมากระหวัดพัน รัวแลกรสอยูภ่ ายนอกจนชุม่ ไปทัว่ แนวเนื ้อ
214
“ ไม่เจ็บนะที่รัก เชื่อใจพี่ อย่ากลัวนะ ” เคย์กระซิบ ลูบผมด้ วยความรัก ฮานะพยักหน้ า กะพริ บไล่น ้าตาทีเ่ อ่อคลอให้ หายไป สองแขนสอดเข้ าตรง บ่ากว้ างแล้ วยึดเอาเป็ นหลักรัง้ ขยับขาเรียวออกห่างเพื่อให้ อกี คนแทรกตัวลง ยกไป เกาะเกี่ยวแนบข้ างช่วงเอวใหญ่ ช่วงความแข็งขืนที่ร้อนระอุสมั ผัสลงกับปากทางนุม่ นิ่มจนอีกฝ่ ายสะดุ้งไหว ความใหญ่โตที่สมุ แน่นกาลังกดดันจนแทบจะล้ นปรี่ เพียง แค่ได้ แตะบางเบาก็กระตุ้นให้ อารมณ์คกุ รุ่น นิ ้วยาวแทรกลงไปเปิ ดกว้ างอีกหน สอดเพิ่มแล้ วค่อยๆวนอยูแ่ ถวนอก พยายามแย้ มทางคับที่ตอดรัดกันตลอดเวลาก่อนจะคลึงเคล้ าเข้ าออกภายในเรี ยก เสียงครางหวานหู จนทางรักชุ่มฉ่าไปกับหยาดน ้าที่หล่อเลี ้ยง มือกร้ านถึงประคอง ส่วนที่เร่งเร้ าให้ จดจ่ออยูต่ รงช่วงล่าง โน้ มกายลงจุมพิตปลอบประโลม บดเบียดริ ม ฝี ปากเพื่อกระตุ้นแล้ วค่อยๆดันตัวเองแทรกเข้ าไป “ อ..อ๊ าาาาา..” ฮานะผวา เกร็ งเล็บจิกทึ ้งลงกับผิวกายด้ านบน ดวงตา พร่าพรายจนมองอะไรแทบไม่เห็นทังที ้ ่พยายามผ่อนแรงลงให้ อกี คนสอดแทรกเข้ า มาได้ ความร้ อนระอุหยุดนิ่งเพียงแค่สว่ นปลายที่ผลุบเข้ าภายใน ไอร้ อนเหมือนไฟ เผากาลังกระหนา่ ซ ้าราวเป็ นบททดสอบความอดทน แค่เพียงกระแทกลงจนสุดทาง ก็พบความสุขที่ล้นเปี่ ยม แต่ทกุ อย่างทีก่ ่อขึ ้นกาลังทาให้ ร่างสูงหักห้ ามใจและรัง้ รอ “ เจ็บมากมัย..” ้ เขาถามเสียงพร่า กัดฟั นแน่นเมื่อเห็นน ้าตาใสริ นลง ความห่างเหินกาลังจะทาให้ ทกุ ส่วนของร่างกายแปลกแยกไป รางวัลที่ เย้ ายวนคือความกระสันสุขที่จะได้ เมื่อฝั งร่างลงในกายของคนรักทีย่ ิ่งทวีความน่า หลงใหลและเพิ่มเสน่ห์ทบเท่าได้ อย่างน่าหวัน่ ว่าชาตินี ้คงไม่มีวนั โงหัวขึ ้น หาก บทลงโทษที่แสนทรมานคือความต้ องการที่ไม่อาจเปรี ยบ มันมากล้ นจนทับถมกัน กระตุ้นเร้ าให้ ปลดปล่อยซ ้าแล้ วซ ้าเล่าลงกับเรื อนกายที่ไม่เคยชิน อาจจะได้ ทงั ้ ความเจ็บปวดและความสุขล้ น หนึง่ ความต้ องการที่ทวีคณ ู กับหนึง่ ร่างกายที่ พยายามต่อต้ านคล้ ายน ้ากับน ้ามัน
215
“ ไม่..อึก..ไม่เจ็บ..ฮะ..” ฮานะรัง้ ต้ นแขนแกร่งไว้ แน่น ไม่อยากให้ ทกุ อย่าง พังครื นต่อหน้ าต่อตา “ ถ้ านาย..ไม่ไหว..” เขากลันลมหายใจ ้ อดทนต่อความเย้ ายวนที่กาลัง เชิญชวนเพียงแค่เอื ้อม ผนังนุม่ นิม่ กาลังดูดกลืนตัวเขาไว้ จนแทบจมหายไปกับทะเล แห่งความอยาก แต่ทกุ สิง่ ยังไม่พร้ อม “ พี.่ .” ละแขนที่คร่อมร่างบางออก “ กอดผมที..” ฮานะหยัดตัวขึ ้นซุกอ้ อมอกอุน่ เรี ยวขากระหวัดเกี่ยวกับ ช่วงเอวแกร่ง สัน่ สะท้ านไปทังตั ้ วจนร่างระริ กไหว ราวบทลงโทษหนักหน่วงทีก่ าลังท้ าทายให้ คมุ อารมณ์ดิบ ขยับตัวแทรก เข้ าไปอีกหนแต่ก็พลันทาให้ ร่างเล็กกระตุกเกร็ งจนน ้าตาร่วง สองมือน้ อยๆไขว่คว้ า แผ่นหลังกว้ างแล้ วซบหน้ าไม่ยอมจาก คล้ ายกับความกังวลที่ตะโกนบอกว่าหากไม่ ตามใจ คนตรงหน้ าอาจจะหายไปอีก..ความฝั นทุกอย่างคงพังทลาย “ ผมกลัว ถ้ าผมให้ ไม่ได้ พี่เคย์จะไปหาคนใหม่รึเปล่า ” เสียงสัน่ ๆพึมพา เคย์ทิ ้งร่างลงนอนทาบทับอีกฝ่ าย ถอนใจช้ าๆเพราะอดขาไม่ได้ กบั ความคิดของเด็กน้ อยที่ยงั ไม่ไว้ ใจกันตามเคย เขาต่างหากที่กลัวจะโดนทิ ้ง ในเมื่อ อายุหา่ งกัน..ฮานะก็นา่ รักขนาดนี ้ “ คิดไปได้ ยงั ไงนะเรา ” จูบผะแผ่วลงบนซอกคอ หอมกรุ่น ขยับพลิกกายลงด้ านล่างแล้ วตวัดตัวอีกคนให้ ขึ ้นไปอยูข่ ้ างบนแทน “ อ๊ ะ..” เสียงหวานร้ องครางเพราะร่างกายยังไม่ถกู ถอดถอน “ ขยับเองได้ มยั ้ ” เสียงพร่าต่าถาม ประคองสะโพกนุม่ ให้ ทาบอยูบ่ นตัว ใบหน้ าสวยแดงจัด ความร้ อนตรงช่วงล่างกาลังเร่งเร้ า มือบางยันอก แข็งแรงไว้ ก่อนจะค่อยๆปล่อยร่างลงบนความแข็งขืนที่สอดแทรก “ อ..อื ้อ..” ฟั น ขาวขบปากล่างจนเป็ นรอย วูบไหวทัว่ ช่องท้ อง จุกแน่นไปหมดเมือ่ กัดฟั นทาบตัวลง ขาเรี ยวสัน่ ริ ก ทรงตัวไว้ แทบจะไม่อยู่ บางอย่างที่คบั แน่นอยูใ่ นกายร้ อน ผ่าวจนต้ องระบายด้ วยเสียงครวญคราง ทุกครัง้ ที่ขยับตัวลงไปเรื่ อยไม่ได้ เจ็บ
216
มากมายเท่ากับความเสียวซ่านทีก่ าลังปะทุขึ ้นไปพร้ อมกับอาการปวดหน่วงๆใน ท้ องน้ อย ทังอึ ้ ดอัดทังกดดั ้ นจนแทบทนไม่ไหว “ ฮ..ฮานะ..” ร่างใหญ่ครางในลาคอ รู้สกึ ปวดหนึบไปทังตั ้ วโดยเฉพาะ เมื่อคนด้ านบนไม่กล้ าขยับ ทุกส่วนคล้ ายจะถูกดูดกลืนเข้ าไปแล้ วหยอกระริ กอยู่ อย่างนัน้ ความร้ อนแรงที่แผดเผากาลังจะทาให้ เขาขาดใจ “ อ..อาา..พี่เคย์..” หยัดร่างขึ ้นคล้ ายจะถอนตัวออกแต่แล้ วก็คอ่ ยๆนัง่ คร่อมกลับลงใหม่ เชื่องช้ าเหมือนจะทรมานอีกฝ่ ายทังที ้ ่ไม่ได้ ตงใจ ั ้ “ อึก..อือ..” ทางคับแน่นที่ขยับรัดส่วนแข็งแกร่งอยูท่ กุ ขณะกาลังจะทาให้ เจ้ าตัวหมด ความอดทน มือนุม่ โอบรอบบ่ากว้ างแล้ วดึงตัวไว้ ค่อยๆเร่งเร้ าตัวเองให้ ขยับกาย หนักขึ ้นไปตามไฟอารมณ์ที่กาลังถูกชักนา เสียงผิวกายเสียดสีดงั เนิบนาบ จุด ประกายความร้ อนแรงระหว่างกันให้ คกุ รุ่นเมื่อฝ่ ามือกร้ านกลับคว้ าเอวบางแล้ วดึง ตัวลงมานอนราบกับพื ้นเตียง “ ฮ..อา..อาา..” เรื อนกายบอบบางสัน่ ไหวไปทังตั ้ วเมื่อความเจ็บหายไป ความร้ อนเร่าแทรกเข้ ากายไม่หยุดหย่อน ถูกถอดถอนแล้ วรัง้ ออกไปใหม่ กระแทก กลับเข้ าสุดจนตัวสะดุ้งเฮือกด้ วยความจุกเสียดที่อวลไปกับความสุขสม ขาขาวถูก ดึงขึ ้นแนบชิดกับแผงอกแข็งแรง มือหนาจับยึดที่สะโพกนุม่ เพื่อแยกทางรักออกให้ หายเกร็ ง โพรงปากหวานโดนตักตวงความหอมไม่ยอมปล่อยแม้ วา่ ช่วงล่างจะถูก สอดใส่จนทังตั ้ วโยกคลอน “ อา..อาา..อ๊ าาา..” ทัว่ ร่างเหมือนมีผเี สื ้อนับร้ อยบินกรู ถูกสอดประสานเข้ าหนักหน่วงจน เสียดสีไปทังกาย ้ ขาเตียงหนาถูกแรงโยกขย่มจนเสียงดังก้ องห้ อง กลบไปกับเสียง ครวญครางบาดใจ สองแขนกอดรัดบ่าแกร่งแนบแน่นไปกับภาพในหัวที่หมุนวน ทัว่ ทังตั ้ วสัน่ ระริ ก ขาขาวบดเบียดเข้ าหากันยิ่งตอกย ้ารอยสัมผัสให้ แนบแน่น ช่องทาง เบื ้องหลังรัดเกร็ งแน่นเข้ า ถี่กระชันจนคนกระท ้ าหลุดเสียงครางอย่างห้ ามไม่อยู่
217
มือนุม่ ผวาเข้ ากอดก่ายตัวอีกคน ความร้ อนในร่างพุง่ จี๊ดขึ ้นจนท่วมท้ น ออกมาภายนอก ไหลริ นรดลงกับต้ นขาเปลือยทีย่ งั คงเกี่ยวกระหวัดอยูร่ อบร่ างใหญ่ ความแข็งแกร่งยังคงขยับไหว เข้ าออกแรงขึ ้นเร็ วขึ ้น “ ฮานะ..” เสียงทุ้มร้ องชื่อของคนรัก ปลายทางของความเร่าร้ อนเอ่อคลอ แขนแกร่งโน้ มลงสอดใต้ เอว คว้ าตัวนุม่ นิ่มมากอดรัดให้ หายคิดถึง ดวงตา คมพร่ามัวจนมองแทบไม่เห็นภาพเบื ้องหน้ านอกจากเรื อนร่างขาวผ่องที่นอนระทด ระทวยในอ้ อมกอด ได้ ยินเสียงร้ องครวญหวานหู ร่างกายสัน่ ไหวไปตามจังหวะนา ความอดทนแทบล้ นเมื่อแรงตอบรับขยับรัดแน่นหนัก เขาก้ มลงประคองต้ นคอขาว ขึ ้นจูบแรงๆหลายต่อหลายทีทงที ั ้ ต่ วั ยังคงสอดประสานราวจะย ้าให้ เป็ นคนเดียวกัน ปากนุม่ ขบลงไหล่กว้ าง อ้ างับฝั งรอยเขี ้ยวน่ารักลงเป็ นสีแดงจ ้า กันเสียง กรี ดร้ องเมื่ออีกคนกระแทกตัวหนักเข้ า ถอนร่างออกเกือบจะหลุดแล้ วสวนกลับมา ใหม่จนเสียดไปทัว่ ท้ อง ฝ่ ายนันข่ ้ มกายลงมาครัง้ สุดท้ ายก่อนที่จะปลดปล่อยไออุน่ ร้ อนหลัง่ เข้ าเป็ นสาย ท่วมท้ นภายในจนสะดุ้งวาบ วูบไปกับความร้ อนระอุที่พงุ่ เข้ า มาเอ่อคลอเป็ นระลอก ไหลย้ อนออกมาทีต่ ้ นขาด้ านในจนเป็ นคราบขาวติดตรึง ร่างสูงทิ ้งตัวอย่างเหนื่อยอ่อน แรงหอบหายใจยังดังไม่หยุด ฝั งใบหน้ าลง กับความนุม่ นวลของผิวกายที่เป็ นรอยแดงจ ้าเพราะการตราจูบ ซุกอ้ อมกอดน้ อยๆ กลางขาเรี ยวที่โอบรัดไว้ คล้ ายจะกักเก็บผลพวงของความรักให้ คงั่ อยูภ่ ายใน เสียงเหนื่อยหอบเบาลง เหลือเพียงอุน่ ไอรักที่อวลเคล้ าอยูใ่ นห้ องกว้ าง เจ้ าของกายที่นา่ หลงใหลยังคงลืมตาโพลงแม้ จะง่วงจนตาแทบปิ ด ยกมือขึ ้นม้ วน เส้ นผมสีดาของคนที่นอนทาบทับไม่หา่ งมาพันเล่น มืออีกข้ างไล้ ลงบนแผ่นหลัง กร้ านที่ตอนนี ้เต็มไปด้ วยรอยเล็บจิก แผลแตกซิบๆนัน่ ก็คงไม่มีหยดเลือดไหลแล้ ว “ พี่รักฮานะ รู้มย..” ั ้ ร่างสูงพูดขึ ้นก่อนคนแรก ยันกายขึ ้นมองหน้ าสะสวย ที่เป็ นสีแดงเรื่ ออีกหน “ ไม่วา่ ระหว่างเราจะเป็ นไปได้ แค่ไหน พี่ก็ไม่มีทางมีใจไปหา
218
ใครอื่นได้ หรอก อย่าคิดมากนะ ” เขายืดตัวขึ ้น ประทับจูบบางเบาลงกับไรผมสีออ่ น ขยับลงนอนแล้ วพลิกร่างเล็กให้ กลับมานอนซบ มือเรี ยวลูบบนอกเปล่าเปลือยที่เต็มไปด้ วยมัดกล้ ามแข็งแรง ซุกหน้ าอยู่ ไม่ยอมผละจาก ขาเพรียวขาวโพลนที่ไร้ สงิ่ ปกคลุมพาดเกี่ยวอยูท่ อี่ ีกร่าง “ ผมจะเชื่อพี่เคย์อีกหน ” กระซิบบอกมาด้ วยรอยยิ ้ม แม้ ในใจจะบอกว่า ต่อให้ โกหกอีกครัง้ และอีกครัง้ ใจดวงนี ้ก็ต้องกลับมารักและให้ อภัยอยูด่ ี เคย์ก้มลงหอมแก้ มเนียน ลูบผมหอมเชื่องช้ าด้ วยความรัก “ มีความสุขจังเลย..” ฮานะยิ ้ม ไล้ ตามต้ นแขนใหญ่ที่คล้ องเกี่ยวอยูท่ ี่เอว “ พี่ก็ไม่ตา่ งกันหรอกนะ อาจจะมากกว่าด้ วยซ ้า ดีใจแค่ไหนรู้มยที ั ้ ฮ่ านะ ของพี่ไม่หนีหายกันไป ” เขาหัวเราะ ยังจาความรู้สกึ ที่หวั ใจหล่นหายไปตังแต่ ้ วนั ที่ จากกันมา “ กลับบ้ านกันนะ ไปฉลองคริ สต์มาสกันที่บ้านเรา ไปหาทุกคน ” มือ ใหญ่ยนั ตัวขึ ้นแล้ วช้ อนร่างเบาหวิวขึ ้นมานอนบนหมอน พลิกมือลงไปแยกเรี ยวขา ขาวออกจากกันอีกหนหลังได้ คาตอบรับแต่โดยดี “ อ..ไม่..ไม่ง่วงเหรอฮะ ” ร้ อนวาบกับอะไรบางอย่างทีด่ นุ ดันผ่านเข้ ามา “ พี่บอกแล้ วนี่วา่ เดี๋ยวก็ลกุ ไม่ขึ ้น แปลว่าไม่จบทีค่ รัง้ เดียวแน่ ” “ คนบ้ า..ถ้ าเป็ นอย่างนันจริ ้ งต้ องอุ้มผมด้ วย ” เบือนหน้ าลงซบหมอนกับ ความวูบวาบที่สะท้ อนเข้ ามาในร่างซ ้าอีก “ ยินดีอ้ มุ ทังชี ้ วติ เลย..” ............................................................................. แรงสัน่ ของมือถือที่วางทิ ้งไว้ ตรงโต๊ ะรับแขกสัน่ ครื ดคราดอยูส่ กั พัก ปลุก ให้ คนที่นอนหมดอาลัยตายอยากอยูต่ รงโซฟาตื่นด้ วยความงัวเงีย หลังจากที่โดน ทาโทษให้ แยกห้ องกันสองอาทิตย์ด้วยความผิดฐานไปอาละวาดตัดเงินเดือน
219
พนักงานในสังกัดที่ต้องมาติดต่อกับเจ้ าของตาแหน่งวิศวะครี เอทีฟของบริ ษัทแล้ ว เจ้ านัน่ มันออกลายจีบมากไปหน่อย ย่างเข้ าเช้ าวันสุดท้ าย พ่อหนุม่ ประธานแสนจะเคร่งงานทีต่ ้ องโดนสุดที่รัก โยนผ้ าห่มกับหมอนเย็นๆให้ ออกมานอนตรงโซฟาในห้ องรับแขกชันล่ ้ างก็ค่อยใจชื ้น ขึ ้นเพราะครบกาหนดย้ ายกลับห้ องไปนอนกอดคนรักแทนกอดหมอนข้ างแล้ ว “ จะแกล้ งให้ ครางทังคื ้ นเลย..คอยดู ” เซจิหมายมัน่ ปั น้ มือเอาไว้ ด้วย ความหงุดหงิด ลากเอาโทรศัพท์มากดดูก็เห็นว่ามีข้อความส่งมาให้ ‘ เจอกันที่ La Tour บ่ายตรง 4 ที่ ’ ร่างใหญ่ยิ ้มมุมปาก ขยับสาบเสื ้อคลุมให้ เข้ าที่แล้ วเอนหลังพิงเบาะนุม่ คว้ าเอานิตยสารรายสัปดาห์ขึ ้นมาบังหน้ าเอาไว้ ทาท่าเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึ ้นเมื่อ หูได้ ยินเสียงฝี เท้ าดังมาจากขันบั ้ นได เขาไม่ผิดซักหน่อยทีเ่ รี ยกตัวไอ้ หน้ าปลาจวดที่มาเกาะแกะเมียตัวเองเข้ า ไปอบรมแล้ วขูว่ า่ จะหักเงินเดือนเหลือเท่าเด็กส่งเอกสาร ไทระอยากไปเข้ าข้ างกัน นักมันก็เลยต้ องมีจบู โชว์เล็กน้ อย..ต่อหน้ าพนักงานสิบกว่าคนแค่นี ้เอง ..ทาโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟไปได้ .. ดวงตาสีดาสนิทปรายมองคนที่นงั่ อ่านหนังสือธุรกิจเงียบๆแล้ วก็อดขา ไม่ได้ เห็นท่าทางทาเก๊ กไปอย่างนันแต่ ้ จริ งๆแล้ วเหมือนจะเห็นหูกระดิกหางสัน่ แบบ เจ้ าไซบีเรี ยนข้ างบ้ าน..อยากให้ ง้อก่อนล่ะสิ ไทระทาท่าเฉยตอนเดินผ่านพ่อคนขี ้หึงที่ทาทีเป็ นอ่านหนังสือแบบไม่ร้ ูตวั ว่าจับปกกลับหัวกลับหางอยู่ ความผิดยังไม่ทนั สะสางดีเรื่ องอะไรจะง้ อก่อนให้ ยาก นัยน์ตาสีเข้ มมองตามแผ่นหลังบางอย่างอึดอัด ไม่เห็นแววเลยว่าฝ่ ายที่ คาดโทษจะยอมเปิ ดปากพูดก่อน ซ ้ายังมาแอบแกล้ งกัน เล่นใส่เสื ้อนอนตัวโคร่ง รุ่มร่ามแค่ตวั เดียวลงมายัว่ ทังที ้ ่ร้ ูวา่ สเปคเขามันเป็ นแบบนี ้แล้ วจะทนงอนต่อได้ ยงั ไง
220
“ เมื่อคืนหลับสบายมัย้ ” ในที่สดุ ก็เป็ นฝ่ ายเปิ ดปากก่อน หลังจากทนมอง เรี ยวขาวับๆแวมๆที่เดินเฉียดไปหนสองหนนัน่ ไม่ไหว ไทระอมยิ ้มแก้ มปริ ทาไม่สนเท่าไหร่แต่ก็แอบใจเต้ นแรงตอนที่ร้ ูวา่ สายตา คมเข้ มนัน่ กาลังจ้ องอยูต่ รงส่วนไหนของตัว “ สบายมาก~ ไม่มีตวั ก่อกวน ” ได้ ยินเสียงงึมงาในลาคอว่าโดนกวนทังคื ้ นแน่เลยต้ องขว้ างหมอนอิงตรง โซฟาปะทะใบหน้ าหล่อๆเสียเต็มรัก แล้ วก็เลยถึงคราวต้ องลนลานหนีจากไอ้ บ้าที่ หน้ าตาดีแม้ กระทัง่ ตอนตื่นหัวยุง่ เหยิงแบบนัน้ ส่วนผลลัพธ์ก็ตามเคยตรงทีก่ ้ าวได้ ครัง้ เดียวก็ถกู จับตัวมานัง่ ตัก กอดรัดฟั ดเหวี่ยงกันกลางบ้ านแล้ ว “ ขอโทษครับผม ต่อไปนี ้จะไม่เล่นโชว์สดต่อหน้ าคนอื่นแล้ ว ” ร่างสูงยก มือยอมแพ้ ราบคาบ เพราะทังเนื ้ ้อทังตั ้ วโดนกาปั น้ น้ อยๆทุบจนช ้าไปหมด “ ถ้ าแกล้ งอีก คราวนี ้เชิญนอนคนเดียวเลย จะหนีกลับบ้ าน ” ขูฟ่ ่ อใส่พอ เป็ นพิธีก็ถงึ คราวเอียงหน้ าซบอกอุน่ ให้ เห็นว่าไม่ได้ โกรธจริง แอบดีใจด้ วยซ ้าที่ถกู หึง เซจิหวั เราะหึๆ ช้ อนขาเรี ยวเปล่าเปลือยที่ถกู เสื ้อตัวยาวคลุมสะโพกไว้ หมิ่นเหม่ให้ นงั่ ทับหน้ าขา อดจะขโมยหอมแก้ มนวลไม่ได้ ตอนที่ถกู อีกฝ่ ายซบหน้ า ลงกับไหล่อย่างออดอ้ อน “ ไถ่โทษนะ ตอนบ่ายจะพาไปเลี ้ยง มีเซอร์ ไพรส์ด้วย ” เขากระซิบ มือขยี ้ผมหอมเล่นด้ วยความเอ็นดู “ อะไรเซอร์ ไพรส์ครับ? โชว์สาวขาเว้ าสูงรึเปล่า ” “ ไทระ..” เขาเตือน บิดแก้ มอย่างหมัน่ ไส้ เป็ นเชิงห้ ามมองผู้หญิงเด็ดขาด “ ไม่หรอกครับ ขืนมอง คงโดนคนแถวนี ้ปาดคอตายแน่ ” มือบางวางทาบ แผ่นอกกว้ าง เคล้ าคลึงลงใต้ เสื ้อคลุม ไล้ มดั กล้ ามแข็งแกร่งเล่นจนเจ้ าตัวนัง่ ไม่ติด “ ซนๆ..ไอ้ เด็กดื ้อ ไปอาบน ้าแต่งตัวเลย ” เขาอุ้มเจ้ าตัวแสบออกเพราะดู นาฬิกาแล้ วว่าขืนปล่อยตามอารมณ์คงเลยหกโมงเย็น มีหวังโดนไอ้ เคย์ตบหัวชัวร์ ไทระยักไหล่ เดินขึ ้นชันสองไป ้ ปากบ่นพึมว่าเรี ยกคนสวนหน้ าบ้ านมา ช่วยถูหลังดีกว่า เพียงเท่านันคนที ้ ่ของขึ ้นอยูแ่ ล้ วก็พรวดพราดไปจัดการแทบไม่ทนั
221
..ไปสายหน่อยแล้ วกันนะน้ องรัก.. ............................................................................... เสียงเพลงคลาสสิกเปิ ดคลออยูใ่ นห้ องอาหารโทนสีส้ม ลายปูผนังสไตล์ วิกตอเรี ยนเข้ ากันดีกบั โคมไฟคริสตัลที่เปล่งประกายต้ องกับแสงสีนวล แจกัน ดอกไม้ จดั รวมสีเล่นโทนสว่างผสมกับความอ่อนหวานของสีครามดูโดดเด่นอยู่ กลางโต๊ ะที่ปผู ้ าปั กลายลูกไม้ หวาน เชิงเทียนลายสลักทอแสงอร่ามด้ วยเปลวไฟที่ กาลังลามเลียขี ้ผึ ้งขาวให้ บรรยากาศอบอุน่ ไปกับอาหารเรี ยกน ้าย่อยแบบฝรั่งเศส เด็กเสิร์ฟรูปร่างสูงโปร่งหน้ าตาดีเดินเทียวไปเทียวมาเติมไวน์ขวดทีส่ จี่ น คนพามาเลี ้ยงชักเกิดอาการเขม่นแย่งแก้ วใสไปจากมือนุม่ ก็เพราะเวลา แอลกอฮอล์เริ่ มซึมเจ้ าตัวเล็กนี่ก็ชกั หน้ าแดงแก้ มระเรื่ อเหมือนจะยัว่ ผู้ชายซะเรื่ อย “ ไทระ ถ้ าฉันจับนายขึงแล้ วปล ้ามันกลางร้ านอย่าโทษกันนะ ” เซจิมอง อย่างดุๆกับคนที่ปรื อตาหยอกเขาให้ ความบ้ าขึ ้นหัว “ เลิกกรึ๊บได้ แล้ ว เป็ นเด็กเป็ นเล็กดื่มของแบบนี ้ได้ ไง ” เขาถอนใจเฮือก ยกมือห้ ามบริ กรที่จะริ นแชมเปญให้ แทนด้ วยความเหนื่อยหน่าย บอกมันว่าไวน์ไม่ ต้ องแล้ วก็ดนั เอาอีกอย่างเสิร์ฟแทน สงสัยกะจะมอมคนของเขาให้ คอพับคออ่อน แล้ วลากไปขึ ้นห้ องด้ วยล่ะสิ “ คิดอกุศลน่ะมีแต่คณ ุ คนเดียวหรอก ” เสียงเล็กเสียงน้ อยดักคอขึ ้นเพราะ เห็นคนตรงข้ ามนัง่ เขม่นผู้ชายทุกคนที่เดินเฉียดโต๊ ะ พอเห็นท่าไม่ดที ี่ไปเถียงเข้ าเลย ต้ องหันไปชวนคุยเรื่ องอาหารจานหลักที่เพิ่งวางลงบนโต๊ ะ “ อะไร..หน้ าตาสวยจัง ” ชี ้นิ ้วไปที่เนื ้อหอมๆย่างไฟจนเป็ นสีเหลืองกรอบ เคียงมาด้ วยมันฝรั่งรสหวานที่เข้ า กันดีจนชวนหิว แต่งขอบจานด้ วยซอสเคีย่ วนานนับชัว่ โมง “ กินดูสิ ” เซจิหวั เราะ อยากแกล้ งอีกฝ่ ายบ้ าง
222
“ Roasted Duck Leg Confit อาหารประจาชาติฝรั่งเศส ผมจาไม่ได้ วา่ พี่ ไทระชอบกินขาเป็ ดนะ ” เสียงหวานพูดแทรกเข้ ากลางคันตอนทีม่ อื เล็กกาลังจิ ้มชิ ้น เนื ้อนุม่ เข้ าปาก “ แอะ..ขาเป็ ด ” เจ้ าตัวทิ ้งส้ อมลงกับจาน ถลึงตามองคนขี ้แกล้ งทีน่ งั่ หัวเราะชอบใจแล้ วอดแกะน ้าตาเทียนขว้ างใส่ไม่ได้ “ คุณก็ร้ ูวา่ ผมเกลียดขาเป็ ด ที่สดุ ..คืนนี ้นอนมันตรงโซฟาน่ะแหละ ชิ..” คาดโทษสองเด้ งติดกันท่ามกลางเสียง โอดครวญของพ่อตัวดีแล้ วถึงเพิง่ จะนึกขึ ้นได้ วา่ เสียงเมื่อครู่นี ้คุ้นหูเอามาก ตากลมๆหันไปมองร่างเล็กบางทีย่ ืนยิ ้มแป้นอยูข่ ้ างโต๊ ะ เรื อนผมสีน ้าตาล อ่อนสะท้ อนเงาแดดจากหน้ าต่างกระจก ดวงตาคูน่ นดู ั ้ สดใสกลางใบหน้ าหวานที่ ยิ ้มแย้ ม ซ ้าแก้ มสองข้ างก็แดงเรื่ อกับแขนแกร่งทีค่ ล้ องอยูร่ อบเอวคอด “ นัน่ สิฮะ..ถึงว่าจะกินทาไม..” “ ฮานะ!! ” ไทระเบิกตากว้ าง ลุกพรวดขึ ้นจากโต๊ ะแทบชนเอาแก้ วไวน์ แดงหกราดเสื ้อเชิ ้ตสีขาวของคนที่นงั่ หน้ าหงิกเพราะเพิ่งโดนสัง่ แยกห้ องไปอีกรอบ “ สบายดีมยฮะ ั ้ พี่ไทระ พี่เซจิ ” สองแขนเพรี ยวโถมเข้ ากอดร่างเล็กของอีกคนไว้ แน่น จับแก้ มนวลซ้ ายที ขวาที พลิกตัวดูนนั่ นี่อย่างตื่นเต้ นพลางพึมพาว่าสูงขึ ้นตังเยอะทั ้ งที ้ เ่ จ้ าของตัวยังไม่ เห็นว่ามันจะรุดหน้ าไปสักเซนฯเลย “ คิดถึงจังเลย ยอมกลับมาหาพี่แล้ วสินะ ” พูด ทังน ้ ้าตาทีค่ ลอเบ้ า กอดรัดแน่นเหมือนจะกาชับว่าห้ ามคิดหนีไปเรี ยนต่อที่ไหนอีก “ ขอโทษฮะ ผมจะไม่ไปไกลจากพี่ๆแล้ ว ” ฮานะยกนิ ้วเกี่ยวก้ อยสัญญา ถ้ าพูดโกหกจะกลืนเข็มพันเล่มอะไรเทือกนัน้ บุคคลที่สไี่ ด้ แต่ยืนมองยิ ้มๆ หันไปดูพี่ชายที่ยงั มีแก่ใจยักคิ ้วให้ มองว่าเมีย ตัวเองสวยขนาดไหนแล้ วก็ต้องส่ายหัวเพราะเท่าที่ร้ ู เมื่อกี๊นี ้ก็ยงั ตีโพยตีพายจาก การโดนแยกเตียงอยูเ่ ลยด้ วยซ ้า “ ร้ านนี ้สวยจัง ” ฮานะหันมอง กาลังจะนัง่ ลงแต่โดนพีช่ ายลากแขนเอาไว้
223
“ ไปกินโซบะข้ างทางกันดีกว่า หมัน่ ไส้ คนแถวนี ้ พี่มีเรื่ องอยากคุยกับนาย เยอะแยะเลยล่ะ ” ดันหลังเล็กให้ เดินออกชนิดไม่สนคนที่มองตามตาละห้ อย แต่ แล้ วก็ต้องชะงักกึกกับฝ่ ายที่ยงั ยืนนิ่งอยู่ “ พี่เคย์..” ไทระยิ ้มให้ ไม่จาเป็ นต้ องพูดอะไรระหว่างกันอีก “ เรื่ องที่ผา่ นมา พี่ต้องขอโทษด้ วย ” เขาก้ มหัวให้ บอกถึงเรื่ องในใจที่ไม่ เคยลบออกไปเลย..มันคือบทเรี ยนจนวันตาย “ การที่พี่พาฮานะกลับมาได้ ก็ยนื ยันถึงความพยายามของพี่แล้ วล่ะฮะ ” ร่างเล็กสองคนเดินจูงมือกันออกนอกร้ าน ไทระได้ แต่ฟังฮานะเล่าไม่หยุด ว่าตลอดช่วงเวลาที่ไปเรี ยนภาษาได้ เจออะไรบ้ าง ทังเพื ้ ่อนใหม่ ทังบทเรี ้ ยนที่ตา่ ง ออกไป บ้ านเมืองของอังกฤษ อากาศหนาวมากมายแค่ไหน “ มีเพื่อนสนิทด้ วยนะฮะ เขาชื่อเดฟ แล้ วก็ขอเรียกผมว่า บลอสซัม่ อะไร เนี่ย เห็นว่าก็เพราะชื่อฮานะคือดอกไม้ แล้ วดอกไม้ ของญี่ปนที ุ่ ่สวยสุดๆก็คือ ซากุระ ที่นนั่ เขาเรียกกันว่า เชอร์ รี่ บลอสซัม่ ” เสียงใสพูดเจื ้อยแจ้ ว “ เหรอ มาจีบรึเปล่า ” ไทระอมยิ ้ม ฉุดข้ อมือเล็กให้ นงั่ ตรงเก้ าอี ้ยาวข้ าง สวนไม่หา่ งจากร้ านอาหารนัน่ เท่าไหร่ “ เพื่อนกันหรอกพี่ พูดอะไรก็ไม่ร้ ู ” อีกคนได้ แต่สา่ ยหัว เพราะไม่วา่ จะนานเท่าไหร่ ไอ้ ความคิดตามไม่เคยทัน ใครของน้ องก็ไม่เคยจะกระเตื ้องขึ ้นเลย “ อือ..แล้ วพี่เคย์เขาง้ อยังไง พี่วา่ เราท่าจะ ออกฤทธิ์แก้ เผ็ดไว้ หนักสินะ ” ฮานะหัวเราะแหะๆ เกาแก้ มแก้ เขินถึงความหลังที่ไม่นา่ ประทับใจเท่าไหร่ “ ก็..วันแรกก็ปล่อยพีเ่ ขาตากฝน นอนอยูห่ น้ าบ้ านจนไอเป็ นเลือดเลย ” “ ห๋า!! ” คนพี่ตาโต รู้สกึ ขนลุกขึ ้นมาทังแถบอย่ ้ างช่วยไม่ได้ ..ว่าแล้ วเชียว..
224
“ เอ่อ..แล้ วก็ดา่ ๆพี่เขาไปบ้ าง ให้ นอนห้ องใต้ บนั ไดบ้ าง ดึงต้ นไม้ ทพี่ ี่เคย์ ปลูกให้ ทิ ้งมันต่อหน้ า ” เสียงหวานอ่อยลงอย่างสานึกผิด “ แต่ๆ ตอนนี ้ดีกนั แล้ วนะ ฮะ ผมทนไม่ไหวแล้ ว ก็ตลอดเวลาที่ทาแบบนันไม่ ้ เคยเลิกรักพี่เคย์เลยด้ วยซ ้า ทรมานเขาก็มานัง่ ปวดใจเอง ” ใบหน้ าสวยก้ มลงมองบรรดามดแดงต่อแถวกันสวน สนาม ลากขนมชิ ้นใหญ่ไปเข้ ารัง ไทระยิ ้ม ยกมือขึ ้นลูบผมนุม่ แล้ วดึงอีกฝ่ ายให้ เข้ ามาพิงไหล่ “ ขอโทษนะที่พี่สง่ ฮานะไปทังที ้ ่ไม่ได้ ดกู ่อนเลยว่าเขารักฮานะจริงรึเปล่า ขอโทษด้ วย เพราะถ้ าไม่มีพี่ พีเ่ คย์ก็คงจะรักฮานะเป็ นคนแรก ” ร่างน้ อยๆสัน่ หัวปฏิเสธ ยิ ้มกว้ างให้ พี่ชายก่อนจะหอมแก้ มเนียนฟอดใหญ่ “ เปล่าเลยฮะ ถ้ าไม่มีพี่ ผมกับพี่เคย์ก็จะไม่มีวนั เจอกัน ” ดวงตากลมโตมองสบลงกับแหวนวงสวยที่เปล่งประกายกลางแดดยาม บ่าย เพชรสีชมพูสะท้ อนแวววับจนงดงามกว่าสิง่ ใด ฮานะเชื่อในสิง่ นัน้ ด้ ายแดงที่ผกู เราสองคนไว้ ด้วยกัน ไม่วา่ มันจะอ้ อมไป ไกลแค่ไหน จะปล่อยให้ เราตามหาส่วนปลายที่ผกู ติดกับอีกคนไว้ นานเพียงใด สุดท้ ายแล้ ว..ก็คอื ‘เรา’ ที่คกู่ นั ...... เซจินงั่ บ่นไม่หยุดหลังจากที่ต้องยอมปล่อยสองพี่น้องไปคุยจุ๊กจิ๊กกันสอง คนที่อื่น แล้ วสัญญาว่าค่อยเจอกันที่บ้าน “ เซ็งเลย..กลับมาเหนื่อยๆต้ องมานัง่ ฟั งตาแก่แถวนี ้บ่น ” เคย์กมุ ขมับ ทา เป็ นว่าพีช่ ายไปอย่างนัน้ “ เออ..แล้ วไอ้ แก่คนนี ้น่ะแหละทีก่ ล่อมเมียให้ ใจอ่อน ยอมยื่นคาใบ้ ให้ ไอ้ หนุม่ ตรงหน้ าเนี่ย ” เขาด่ากลับ อยากจะซัดไวน์แดงที่เหลือก้ นแก้ วนี่เข้ าหน้ าหล่อๆ ของน้ องเต็มที ติดที่วา่ ค่าเปิ ดขวดก็เหยียบหมื่นแล้ ว
225
คนฟั งหัวเราะในลาคอ รู้สกึ แปร่งๆที่นานทีปีหนได้ มาร่วมโต๊ ะกันสองคน กับพี่ ถึงมันจะห่อเหี่ยวไปนิดแต่ก็ยงั ดีกว่าไม่เคยได้ คยุ อะไรกันเลย “ ต้ องขอบคุณพีด่ ้ วย ไม่อย่างนัน้ ป่ านนี ้ผมก็ยงั ตามหาหัวใจไม่เจอ ” เขา ยกแก้ วแชมเปญทรงสูงขึ ้น ยื่นให้ อีกฝ่ ายเป็ นเชิงคาบอกที่ออกมาจากใจ เซจิยิ ้ม ชนแก้ วกันเบาๆแล้ วดืม่ “ ต้ องขอบใจแกเหมือนกันที่พาไทระมา เจอฉัน ” เขายิ ้มน้ อยยิ ้มใหญ่ คิดถึงคนใกล้ ตวั ที่คงพาน้ องไปเตร็ ดเตร่ทวั่ แล้ ว “ อือ..รักมากสินะ ” “ สุดๆ..” เคย์หวั เราะ เรี ยกพนักงานมาเก็บเงินเพราะเมนูพิเศษที่สงั่ คงต้ องปล่อยให้ เป็ นหมัน ในเมื่อไอ้ คนตรงหน้ ามันกระสับกระส่ายมาร่วมชัว่ โมง ค่อนแคะอยากจะ กลับบ้ านทังที ้ ่นา่ จะรู้วา่ สองคนนันได้ ้ กลับดึกแหง “ ผมพาฮานะมาฉลองคริ สต์มาส กันที่บ้าน ว่าจะพาไปเที่ยวแต่ไม่ร้ ูที่ไหนดี ” “ โรงแรมก็เยอะนี่หว่า แต่เอาเข้ าจริ งๆนะ ฉันกับไทระชอบทะเลว่ะ คราว ก่อนก็พาไปฮันนีมนู กันสองคน ไม่อยากจะเล่า เดีย๋ วหาว่าอวด..” ไอ้ ผ้ ชู ายขี ้โอ่แบบ เขามันก็คงต้ องข่มกันหน่อย “ เออ..ไม่อยากจะเล่าเหมือนกันว่าพาฮานะไปขึ ้นเฟอร์ ริสวีลของที่นั่น จูบ กันต่อหน้ าคนอื่นเนี่ยแหละ สามารถป่ ะล่ะ ” หมัน่ ไส้ เข้ าหน่อยก็ย้อนกลับสักนิด “ เหอะ ฉันปั่ มป๊ ามกันริมทะเล..แกทาได้ มยั ้ ” “ โห..ไอ้ หน้ าด้ าน เมื่อคืนก่อนจากเที่ยงคืนถึงเที่ยงวัน พี่สองยกก็หมอบ แล้ วสิ คนแก่ก็งี ้แหละ ” “ ชะ! ดูถกู มาแข่งกันเลยดีกว่า อีกสองวันจองห้ องทีเ่ บบปุ ออนเซ็นบ่อ ใครบ่อมัน แล้ วแกจะรู้วา่ ของจริงมันต้ องที่ลลี าเว้ ย..ไม่ใช่อายุ ” เขากระหยิม่ ยิ ้มย่อง ไม่ได้ สนใจเลยว่าคูก่ รณีเงียบกริบไปตังแต่ ้ เมื่อกี๊แล้ ว เซจิหวั เราะหึๆทังที ้ เ่ หงื่อตก รู้สกึ ด้ านหลังมันอึมครึมยังไงชอบกล
226
“ ผมว่า..หลุมใครหลุมมันดีกว่ามัยครั ้ บ ” รอยยิ ้มสดใสส่งมาให้ พร้ อมกับ กาปั น้ น้ อยๆที่ฟาดผัวะเข้ ากับบ่ากว้ างแล้ วบีบแน่นเป็ นคาขู่ “ ที่รัก ไหนว่าไปเจอกันที่บ้านไง ” เขายิ ้มแหย อยากจะกระโดดตึกให้ ร้ ู แล้ วรู้รอดทันทีที่คาประกาศิตแยกห้ องเพิม่ อีกอาทิตย์ถกู บอกมา “ ตาบ้ า! เรื่ องพรรค์นี ้ใครเขาป่ าวประกาศกัน กลับบ้ านเลย กลับบ้ าน! นี่ ถ้ าไม่เปลีย่ นใจกลับมามีหวังบรรยายท่าทางด้ วยแหง น่าเกลียดจริงๆ ” ไทระ ประชด เดินตูมตามออกไปเล่นเอานายตัวแสบวิ่งตามแทบไม่ทนั เคย์ที่ได้ แต่หวั เราะ มองร่างเล็กบางที่ยืนหน้ าแดงเป็ นลูกมะเขือเทศสุกอยู่ ด้ านข้ าง “ เลยไม่ได้ กินอะไรกัน..” เขายื่นเครดิตการ์ ดให้ บริกรเอาไปจัดการ ฮานะก้ มหน้ างุด เพราะอย่างน้ อยก็มาทันตอนที่คนรักบอกว่า ‘ เทีย่ งคืน ถึงเทีย่ งวัน ’ จริ งๆแล้ วมันตอนเย็นเลยไม่ใช่เหรอที่ออกจากห้ องน่ะ “ หิวแล้ ว กลับบ้ านให้ คนน่ารักของพี่ทาอะไรให้ กินดีกว่า สองคนนัน..ถ้ ้ า เซจิไม่นว่ มก็ไทระน่ะแหละที่นา่ จะช ้า ” หัวเราะชอบใจยกใหญ่เพราะกะหลอกล่อไว้ ตังแต่ ้ ต้นตอนที่เห็นสองพี่น้องผลักประตูร้านเข้ ามา “ เอ่อ..” ดวงตาสดใสมองตรง “ เรื่ องพี่ไทระ ไม่..ไม่เสียใจเหรอฮะ ” เคย์ชะงักมือที่กาลังจะเซ็นลงบิลไป รี บจัดการกับการ์ ดตรงหน้ าแล้ วคว้ า แขนเรี ยวเข้ ามากุมไว้ แน่น “ ฮานะ พี่ร้ ูนะว่าพี่ไม่ได้ รักฮานะเป็ นคนแรก ” ปลายนิ ้ว อุน่ ไล้ ลงกับแก้ มนุม่ ที่ซบั สีเรื่ อ เลือ่ นลงมากุมมือบางแล้ วดึงมาวางทาบอกซ้ าย “ แต่ฟังมันสิ ลองฟั งจากใจแล้ วฮานะจะรู้ ” ร่างเล็กเงียบกริ บ มือที่วางทาบกับแผงอกแกร่งสะท้ านไหวไปตามจังหวะ การเต้ นที่มนั่ คง “ มันบอกว่า ฮานะจะเป็ นคนสุดท้ ายที่เข้ ามาและเป็ นคนสุดท้ าย..ที่จะไม่ มีวนั หายไปจากทังสี ้ ห่ ้ องของมันเลย ” ใบหน้ าคมจูบบางเบาที่ริมฝี ปากอิ่ม
227
“ ผมรู้แล้ วฮะ เชื่อแล้ วด้ วย ” ซุกหน้ ากับอ้ อมอกอุน่ ที่เป็ นหลักให้ พงึ่ พิง ทัง้ ปลอดภัย ทังวางใจเสมอ ้ เพียงแค่มีผ้ ชู ายคนนี ้อยูใ่ กล้ กนั “ รักพี่เคย์นะ..” ช้ อนตา ขึ ้นมองก่อนจะรับจูบที่อีกฝ่ ายมอบให้ ทา่ มกลางเสียงเพลงหวานหูที่ยงั คงดังคลอ ............................................................................ “ จริ งๆเลย..” ไทระนัง่ กอดหมอนอิงทาหน้ าง ้า อยากจะผลักไอ้ คนหน้ า ด้ านที่นอนหนุนตักซุกเหมือนลูกหมาหาเจ้ าของให้ ลงไปกลิ ้งตรงพื ้นแต่ก็ทาไม่ได้ มันพาลใจอ่อนต่อลูกอ้ อนแบบหวานๆของหมอนี่ทกุ ที “ น่า..ก็ฉนั อยากอวดนี่ มีเมียสวยใครก็อยากคุย ” “ ก็แล้ วใครเขาคุยเรื่ องบนเตียงกันล่ะครับ คนอะไรก็ไม่ร้ ู ” เอียงหน้ าหนี อีกฝ่ ายที่ยนั ตัวขึ ้นจูบปิ ดปากมันต่อหน้ าน้ องๆ เลยต้ องทุบสัง่ สอนไปอีกตุ้บสองตุ้บ ฮานะหัวเราะ ใบหน้ ายังร้ อนวาบไม่หายหลังจากที่ไปยืนจูบกันกลาง ร้ านอาหารชนิดที่แทบไม่ร้ ูตวั ว่ายังมีสายตาอีกนับสิบจดจ้ องอยู่ เคย์กระแอมด้ วยความหมัน่ ไส้ ให้ สองคนตรงหน้ าเลิกหวานได้ แล้ ว เขากด เบอร์ โทรศัพท์สงั่ ลูกน้ องจองโรงแรมแบบเรี ยวกังไว้ แช่บอ่ น ้าร้ อนทีเ่ กาะทางใต้ ถึงจะ ตงิดหน่อยๆไอ้ ตอนไปตามฮานะมาก็เถอะ แต่เรื่ องแล้ วไปแล้ ว..ก็ให้ มนั แล้ วกันไป “ อือ..สองห้ อง กี่วนั นี่ไม่แน่ใจ จองไว้ อาทิตย์นงึ ละกัน ” เขากรอกเสียงลง จับจ้ องร่างขาวนวลข้ างกายที่นงั่ กอดหมอน กิริยาท่าทางไม่ตา่ งกับคนพี่เอาซะเลย นิ ้วยาวเกลีย่ เส้ นผมสีสวยไปทัดข้ างใบหูนมุ่ ต้ องพยายามข่มใจกับไหล่ เนียนที่โผล่พ้นปกเสื ้อนอนตัวใหญ่ออกมายัว่ เย้ า ยิ่งมาโดนส่งยิ ้มหวานให้ แบบนี ้ก็ ชักอยากคว้ าตัวสุดที่รักกลับห้ องแล้ วนอนดูพระจันทร์ กนั สองคนแทบตาย ติดที่วา่ ต้ องมานัง่ คุยกับเจ้ าของบ้ านให้ หายคิดถึงก่อน
228
มือบางคว้ าแขนอีกคนไว้ แล้ วเอียงหน้ าซบ กอบกุมมือใหญ่เอามาวาง แนบแก้ มด้ วยความรัก แบบที่พี่ๆมองกันตาค้ าง “ ยอมไม่ได้ ไทระ เรามาตะแหล่นแต๊ นโชว์เลยดีมยั ้ ” เซจิชะงักส้ อมที่จิ ้ม เอาชีสเค้ กกะว่าจะป้อนเข้ าปากแดงเพื่องอนง้ อมาร้ องแซวคนใกล้ ตวั แทน “ ตลกอีกแล้ วคุณ! เดี๋ยวปั๊ ดจิ ้มตา ” ไทระแว้ ดใส่ ขูฟ่ ่ อด้ วยมีดทาเนยที่ ไม่ได้ มีคมอะไรกับเขาเลย “ โฮ่..ของแบบนี ้มันช่วยไม่ได้ นะครับ ” เคย์ทวี่ างสายไปแล้ วอ้ าปากรับเค้ ก หอมกรุ่น อบจากเตาฝี มือเจ้ าตัวน้ อยแสนรักนี่ “ ใช่มยล่ ั ้ ะ หืม..” เขาสอดมือเข้ าใต้ กลุม่ ผมหอม รัง้ ใบหน้ านวลเข้ าหาแล้ วป้อนขนมหวานกลับแบบปากต่อปากจน น ้าตาลยังสู้เอาไม่ได้ “ ไอ้ พวกลูกๆตัวดี จะหวานกันก็เห็นใจคนไม่มีคหู่ น่อยสิ ” เสียงทุ้มดังมา จากโซฟาตัวกลางที่ดเู หมือนว่าคนนัง่ เป็ นประธานพิธีพลอดรักจะถูกลืมไปชัว่ ขณะ “ อ้ อ..พ่ออยูด่ ้ วยเหรอ ” สองพี่น้องมุราคามิเกิดประสานเสียงถามพร้ อม กันดื ้อๆ เกือบจะถูกพ่อบังเกิดเกล้ ายันโครมเข้ าให้ แล้ ว “ เออ..ฉันมันตัวแถม ” ซาโตะบ่น จิ ้มเค้ กเข้ าปากแล้ วมองทีวจี อใหญ่ ตรงหน้ าแทน “ ขนาดนัง่ ดูเอเลีย่ นเจอกับพรี เดเตอร์ พวกแกยังหวานกันได้ หน้ าตา เฉย เฮ้ อ..อิจฉาชะมัด ” “ คุณพ่อหล่อกว่าเห็นๆนะฮะ สาวจองคิวควงเพียบเลย ” ฮานะลุกมากอด แขนท่านประธานใหญ่ที่เกษี ยณอายุตวั เองแทน “ ใช่ครับ ออกจะสุภาพ โรแมนติกแล้ วก็ภมู ฐิ าน ไม่เห็นเหมือนประธานบ้ า บอคอแตกใกล้ ๆนี่เลย ” ไทระร่วมวงเข้ าอีกคน ซาโตะหัวเราะสะใจไอ้ พวกลูกชายที่มองกันตาเศร้ า ที่มานัง่ เป็ นก้ างอยูก่ ็ เพราะคิดถึงพวกเด็กๆต่างหาก ถึงหนังจะดูไม่ทนั ครึ่งเรื่ องดีแต่คนแก่แบบนี ้คงต้ อง ขอบายก่อนจะสาลักทะเลน ้าตาล
229
“ ไปนอนละ คืนนี ้จะมีเด็กโทรหาซะด้ วย ” เขาหัวเราะ ลูบผมลูกๆคนใหม่ ด้ วยความเอ็นดูแล้ วปลีกตัวไป รอยยิ ้มแห่งความสุขยังคงฉายชัดตลอดทาง “ อ้ าม..” ฮานะป้อนขนมชิ ้นสุดท้ ายให้ คนตัวโตที่ดงึ มานัง่ ตักกัน เซจิมองแล้ วหันไปหาร่างเล็กที่สนใจแต่หนังฝรั่งตรงหน้ า เห็นพึมพาว่า พระเอกหล่อแล้ วยิง่ หมัน่ ไส้ เขาขยับตัวเข้ าหา ยื่นหน้ ายื่นตา อ้ าปากให้ ป้อนบ้ าง “ อะไร ” ไทระปรายตา ยกหมอนขึ ้นดันหน้ าอีกคนแล้ วหันกลับไปดูตอ่ “ โอ๊ ย..น้ อยใจ ” ถ้ าเป็ นเด็กๆคงล้ มตัวลงไปนอนกลิ ้งดิ ้นพราดแล้ ว คนมองส่ายหัวอย่างไม่ถือสานัก มีแต่รอยยิ ้มเขินอายด้ วยซ ้าทีต่ ้ องมานัง่ เอาใจหมอนี่..แต่อย่างว่าล่ะ ตามใจมากก็เหลิง “ เอ๊ ะ..” มองตามนิ ้วเรี ยวข้ างซ้ าย ของน้ องชายทีก่ าลังบีบบ่ากว้ างให้ คนรักท่าทางเอาอกเอาใจ ประกายวูบไหวของ เพชรนับสิบสะท้ อนต้ องกับแสงไฟเรื่ อเรื อง “ พี่เคย์ให้ แหวนฮานะด้ วยเหรอ ” “ อะไรกัน ฉันก็ให้ นายด้ วยนะ นี่ไง ” เซจิแทรก คว้ ามือนุม่ แล้ วจิ ้มลง แหวนขอแต่งงานที่หาด รับรองได้ วา่ ในชีวิตไม่เคยทาอะไรหวานหยดขนาดนี ้อีกแล้ ว ไทระไม่สนใจ กลับตาโตกับของหมันหมายที ้ ่น้องสุดที่รักสวมอยู่ “ เห็นว่าไปตามง้ อ ไม่คิดว่าจะจองตัวได้ ถึงขนาดนี ้นะ ” ฮานะหัวเราะเขิน สองมือกอดร่างสูงด้ านข้ างเอาไว้ แน่น “ คืนนันพี ้ ่เคย์พาผมไปเดินดูไฟแถวพระราชวังเวสต์มินสเตอร์ แล้ วก็ คุกเข่าพูดว่า ‘Will you marry me?’ ผมก็เลยตกลง แต่แหวนวงแรกผมก็ห้อยคอไว้ นะ มันเป็ นของสิง่ แรกที่พี่เขาให้ ..” เงยหน้ ามองใบหน้ าหล่อเหลาทีย่ ิ ้มตอบกลับ “ ว้ าว..พี่เคย์กบั ฮานะนี่หวานกันจริ ง ใช่มยคุ ั ้ ณเซจิ ” ไทระอมยิ ้ม หันมา ถามความเห็นกับผู้ชายขี ้งอน “ คาก็พเี่ คย์ สองคาก็พี่เคย์ ไม่เห็นนายจะเรี ยกฉันว่า ‘ พี่เซจิ ’ บ้ างเลย มี แต่คณ ุ อย่างนัน้ คุณอย่างนี ้ ไอ้ บ้าบ้ างล่ะ หื่นกาม ของขึ ้นบ้ างล่ะ เฮ้ อ..” “ ห๋า..” ตีหน้ าปุเลีย่ น “ แล้ วมันต่างกันตรงไหน ‘ คุณ ’ กับ ‘พี่ ’ น่ะ ”
230
เซจิยิ ้มกว้ าง “ ไหนลองพูดเพราะๆซิ..พี่เซจิครับ..” ฮานะหัวเราะ มองเคย์ที่สา่ ยหัวระอากับความบ้ าของพี่ชายแล้ วยิง่ ขา ยิ่ง หันไปมองพี่ตวั เองที่อกึ ๆอักๆแล้ วยิ่งฮาใหญ่ “ พ..พี.่ .โอ๊ ย! ยากชะมัด ” ตอนนี ้ถ้ าเอากระจกมาส่อง แก้ มสองข้ างก็คง แดงเถือกไปถึงไหน “ พูดให้ ชื่นใจหน่อยสิ ” “ พี.่ .พี.่ .ซ..” ไทระหายใจเข้ า ระบายความร้ อนตรงหน้ า “ พี.่ .เซจิ..ครับ ” พอหลุดออกมาก็แทบเอาหน้ าซุกหมอน แต่ตาแอบดูกิริยาของคนที่ออดอ้ อนขอฟั ง “ คันหูยบุ ยิบ..” เซจิเกาหัวแกรก “ กลับไปเรี ยกคุณเซจิอย่างเดิมดีกว่า ” “ ไอ้ คนบ้ าเอ๊ ย! แล้ วจะแกล้ งให้ อายหาอะไรเนีย่ ” ยกมือขึ ้นบิดแก้ มคน ประสาทกลับท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝ่ ายที่นงั่ มอง เคย์พยักหน้ าเรี ยกฮานะทีต่ าใกล้ ปิดเต็มที แอบปลีกตัวออกมาปล่อยให้ พวกพีส่ วีทกันต่อไป “ ง่วงแล้ วสิ..” เขาขยี ้ผมนุม่ จูงมือเล็กให้ เดินตามต้ อยๆ ฮานะพยักหน้ าหงึกหงัก เดินผ่านสวนไม้ ดอกหน้ าบ้ านหลังใหญ่ ลมยาม ดึกพัดผ่านกอไม้ ที่ขึ ้นเสียดสีกนั ดังแผ่วเบาคลอไปกับเสียงน ้าในบ่อหินกว้ าง ปลา คาร์ ฟสีแดงสดลอยตัวกันอ้ อยอิง่ คล้ ายจะถึงเวลาหลับของพวกมันแล้ ว แสงวูบไหวผ่านขอบฟ้ าทางทิศตะวันตกออกไป ประกายสีขาวเป็ นเงิน ยวงทอดผ่านเป็ นแนวยาวจากที่สงู ไล่ไปยังเขตต่า ดวงดาวนับร้ อยบนฟากฟ้ าทอ แสงระยิบระยับจับตา “ ว้ าว..ดาวตก..” ชี ้นิ ้วให้ ร่างใหญ่เงยหน้ าขึ ้นมองได้ ทนั เคย์ยิ ้ม พลิกไหล่เนียนเข้ าหาแล้ วกุมมือบางไว้ แน่น “ พี่จะอธิษฐานนะ..” เขาเงียบไปเพียงครู่ ก่อนจะทอดสายตามองอีกคนที่หลับตานิง่ “ ฮานะขออะไร..” แทบจะถามในทันทีที่เห็นดวงตาคูส่ วยลืมขึ ้น “ ขอให้ รักกันนานๆ ” เสียงหวานว่าพลางยิ ้มเขิน
231
..ถ้ าเฉลยออกมาแบบนี ้ก็คงไม่ใช่อธิษฐานแล้ วล่ะสิ.. “ พี่เคย์ละ่ ฮะ..” ร่างสูงส่ายหัว ช้ อนตัวบอบบางขึ ้นแนบอกแล้ วพากลับบ้ านที่อยูถ่ ดั ออกไปไม่เท่าไหร่ “ ไม่บอก..ความลับ ” “ อ๊ ะ! ขี ้โกง ทีผมยังถามเลย บอกมาเดี๋ยวนี ้นะ ” “ หอมแก้ มก่อน ” เขาเอียงหน้ าให้ แล้ วก็ได้ รับปากนุม่ ๆที่วางทาบทับมา อย่างเอาใจตามคาด “ จูบด้ วย..” “ เซี ้ยวจริง ” ฮานะค้ อน แต่ก็ยืดตัวแตะปากเข้ ากับความร้ อนระอุนนั่ โดยดี “ ไม่บอกหรอก ” เคย์เล่นลิ ้น หัวเราะที่หลอกเด็กน้ อยแสนซื่อนี่ได้ อีกแล้ ว “ ใจร้ าย ” แลบลิ ้นใส่แล้ วก็ต้องขาที่แรงจูบตรงซอกคอทาเอาจัก๊ จี ้ไปทังตั ้ ว ยกแขนขึ ้นกอดบ่ากว้ างให้ เจ้ าของหัวใจพาเข้ าห้ องไปด้ วยความอบอุน่ ในอกซ้ าย แสงจันทร์ ที่หายลับเข้ ากลีบเมฆ แม้ วนั นี ้จะไม่ได้ เต็มดวงจนเห็นกระต่าย น้ อยคอยคลอเคลียแต่ก็สวยเหมือนเคยจนไม่อาจละสายตา รอยยิ ้มที่แฝงในเงาสี นวลตอบรับคาขอจากใจ ..กี่วนั ..กี่เดือน..รักอย่าสลาย.. ..กี่ปี..รักอย่ารู้คลาย.. ..อย่ารู้วนั หน่าย..จากกัน.. .........................................................................................
232
Chapter 41 วิวสองข้ างทางผ่านหน้ าต่างรถไปเรื่ อยเปื่ อย เห็นตังแต่ ้ ตกึ สูงเสียดฟ้ าใน โตเกียวกระทัง่ เริ่ มมีแต่ไม้ ใหญ่สองข้ างทางที่ดเู ป็ นสีแดงเพลิงทัว่ ทังหุ ้ บเขา เส้ นถนน ที่ยาวเหยียดสุดลูกหูลกู ตาย่นระยะมาเรื่ อยๆเมื่อใกล้ จะถึงกาหนดของที่หมายแรก ร่างสูงใหญ่หนั มองเจ้ าของใบหน้ าสวยกาลังครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาสี อ่อนพยายามฝื นมองทิวไม้ สงู ทีเ่ พิ่งผ่านฤดูใบไม้ ร่วงมาเป็ นฤดูหนาวได้ ไม่เท่าไหร่ ใบสีจดั จ้ าสะท้ อนไอแดดตอนบ่ายไปทังแนวถนนเหมื ้ อนเปลวไฟแดงฉานที่กาลังลุก โชน กิ่งสีน ้าตาลแก่เอนไหวไปตามแรงลมโบกพัด “ เดี๋ยวถึงแล้ วพี่ปลุก ฮานะนอนไปก่อนก็ได้ ” เคย์จบั ไหล่เล็กให้ พงิ ตัวลง แนบกัน ไล้ นิ ้วไปข้ างแก้ มนุม่ แล้ วเอนหัวอีกฝ่ ายซบลงกับบ่า “ กอด..หน่อยฮะ..” น ้าเสียงออดอ้ อนร้ องบอกมาด้ วยรอยยิ ้ม สองแขน สอดเข้ าคล้ องเอวหนาไว้ แล้ วเอียงหน้ าซุกอกแกร่ง ดวงตาปรื อปรอยจนปิ ดลง คนมองหัวเราะเบาๆ ทอดสายตาออกด้ านนอกเห็นทิวไม้ เอนลูไ่ ปตามทาง เดียวกัน บางกลุม่ ไล่สไี ปตังแต่ ้ เหลืองอร่ามจนแห้ งกรอบ สีสนั จัดจ้ าด้ วยความ ร้ อนแรงของใบแดงสดตัดกับความเขียวชอุม่ ที่เนินเขาตรงจุดไกลตา “ อือ..รักพี่เคย์ ” ริ มฝี ปากสีสดละเมอผะแผ่วแต่คนได้ ยินก็อดยิ ้มไม่ได้ ..แม้ แต่เวลานอน..หัวใจของฮานะก็ยงั คงเดิม.. เคย์ลบู นิ ้วลงที่กลีบปากอิม่ โน้ มตัวลงประกบปากบางเบาแล้ วทาบปิ ด สอดลิ ้นร้ อนแทรกเข้ าเชื่องช้ า โลมไล้ ผา่ นไรฟั นขาวเข้ าไปกวัดกวาดเอาเนื ้อนุม่ ภายใน กวาดต้ อนนุม่ นวลไม่ให้ อกี ฝ่ ายเผลอตื่นขึ ้นมาก่อน เขาผละออกมาจูบที่ข้าง แก้ มนิ่ม ไอร้ อนที่สมั ผัสยังคงวูบวาบอยูใ่ นโพรงปาก “ พี่ก็รักฮานะ..” กระซิบฝากไปให้ คนที่ฝันอยูไ่ ด้ ยินที่ตรงปลายทาง ก่อน จะโอบกอดร่างบอบบางไว้ อย่างหวงแหน
233
ดวงตาซุกซนกะพริ บปริ บ ทอแววสุกใสไปกับภาพของคนสองคนด้ านหลัง รถตู้คนั ยาว อดยิ ้มตามไม่ได้ เมื่อหันกลับมานัง่ ที่อย่างเดิม หันไปเห็นผู้ชายตัวใหญ่ กาลังหลับสบายก็ตงท่ ั ้ าจะปิ ดตาลงบ้ าง “ แอบดูคนอื่นไม่ดีนะ..” เสียงหยอกเย้ าพึมพามาทังที ้ ่ตายังปิ ด ไทระแอบค้ อนให้ หลายต่อหลายหน อยากจะทุบแรงๆเพราะโรคขี ้แซวเสีย หน่อยแต่ก็ขี ้เกียจต่อล้ อต่อเถียงกันอีก “ เห็นเขาจูบกันแล้ วอยากลองบ้ างมัย้ ” เซจิลมื ตามอง “ ตลอดล่ะครับ คิดได้ แต่แบบนี ้ ” ไทระหันหลังหนีทงที ั ้ ่หน้ าร้ อนผ่าวจาก คาพูดดักทางเหมือนรู้ใจ อุ้งมือแข็งรัง้ ลาคอขาวให้ หนั มาหากัน ไม่รอให้ เสียงหวานร้ องห้ ามก็ทาบ ปากลงบดเบียดแบบไม่ให้ ได้ ตงตั ั ้ ว เรี ยวลิ ้นอุน่ ตวัดเลียริ มฝี ปากล่างจนชุม่ กระตุ้น ให้ เสียงครางแผ่วดังคลออยูภ่ ายในจนหมดแรงต่อต้ าน แทรกเนื ้อนุม่ เข้ าไปตวัดรัด อย่างคนกระหายอยาก แล้ วก็ต้องพอใจเมื่อได้ แรงตอบรับกลับมาเป็ นอย่างดี “ อ..อือ..” มือบางยันอกกว้ างไว้ เจ้ าของตัวต้ องรี บตามตะปบฝ่ ามือใหญ่ที่สอดเข้ าใต้ เสื ้อยืดมาด้ วยความ รวดเร็ว ป่ ายปั ดเอาตรงทรวงอกบางแล้ วบีบเค้ นตรงเนื ้อนิ่มสีชมพูสดจนต้ องกลันใจ ้ ไม่สง่ เสียงครางออกมาให้ คนขับรถด้ านหน้ าได้ ยิน “ คืนนี ้จะทบต้ นทบดอก ” เขากระซิบด้ วยรอยยิ ้มแสนเจ้ าเล่ห์ ไล้ ริมฝี ปาก ลงขบต้ นคอขาวเป็ นรอยแดง ดูดดุนย ้าลงไปจนฝั งตรึงกับผิวกาย “ จ้ างให้ ก็ไม่ยอม ” ไทระทีเ่ พิ่งหลุดจากแรงเค้ นขยานัน่ ถึงกับหน้ าร้ อนผ่าว รี บดึงขอบเสื ้อที่โดนเลิกขึ ้นไปกองเหนือยอดอกตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูลงมาตามเดิม ..จะมีใครเซ็กซ์จดั เท่าหมอนี่อีกมัยเนี ้ ่ย..ทางไปศาลเจ้ าแท้ ๆ..
234
รถตู้คนั ใหญ่จอดสนิทอยูต่ รงเขตวัด พื ้นทางเดินด้ านหน้ าปูด้วยหินสีเทา เป็ นทางยาว ขนาบไปสองข้ างด้ วยร้ านขายของมากมายทังของที ้ ่ระลึก ทังขนม ้ หวานที่มตี งแต่ ั ้ ดงั โงะ โมจิ ไดฟุกไุ ส้ หลากรสไปจนถึงลูกเกาลัดที่ควั่ กันร้ อนๆ บรรดา พ่อค้ าแม่ขายต่างชวนให้ นกั ท่องเที่ยวแวะชิมที่ร้านตัวเองและดูเหมือนว่าจะหลอก เอาเงินจากใครบางคนได้ มากเอาการ “ ถ้ าอ้ วนจะสมน ้าหน้ า ” ไทระแอบเหน็บเข้ านิดเมื่อเห็นสองมือเล็กหิ ้วถุง ขนมพะรุงพะรังมาเก็บที่รถ จริงๆก็เห็นอยูว่ า่ แวบหายไปตังแต่ ้ รถจอดแต่ไม่คดิ ว่าแค่ สองสามนาทีจะเหมาของกินได้ มากเกินพิกดั “ ผมจะซื ้อฝากจุนกับเอริ ฮะ ตังแต่ ้ กลับมาก็ยงั ไม่ได้ เจอกันเลย โทรไปก็ไม่ ติดไม่ร้ ูเปลีย่ นเบอร์ รึเปล่า ” ฮานะบ่นงึม จัดการแยกถุงของฝากเพื่อนสนิทไว้ กอง หนึง่ พึมพาไปว่าถุงนี ้ฝากคนครัว ถุงนันฝากแม่ ้ บ้าน ถุงนู้นฝากคนสวนเอาวุน่ วาย คนเป็ นพี่เงียบไปกับประโยคที่ได้ ยิน ได้ คยุ กับสองพี่น้องครัง้ ล่าสุดคือ ตอนที่ฮานะไปลอนดอนใหม่ๆ เอริ เป็ นฝ่ ายโทรมาหาว่าจะย้ ายไปอยู่ซางะและใช้ เบอร์ คนอื่นที่เขาสะเพร่าจนไม่ได้ คิดบันทึก “ คือ..จุนกับเอริ กลับมาอยูท่ ี่คิวชูนี่แล้ ว แหละ ” อ ้าอึ ้งบอกตอนที่ลากข้ อมือบางให้ เข้ ามาคุยกัน “ เอ๊ ะ..” ฮานะยิ ้มเจื่อน ดวงตาสีออ่ นดูไม่เข้ าใจกับอะไรหลายอย่าง “ ไม่จริ งน่ะ..ผมไม่เห็นรู้อะไรบ้ างเลย อย่างน้ อยเขาก็นา่ จะโทรบอก..” “ อย่าเพิง่ สงสัยอะไรเลยฮานะ พีค่ ิดว่าจุนคงทาใจเรื่ องของนายกับพี่เคย์ ไม่ได้ ให้ เวลาเขาหน่อยเถอะ ยังไงซะคนเป็ นเพื่อน ซักวันก็คงได้ เจอกัน ” “ แต่ผม..เขาบอกที่อยูไ่ ว้ รึเปล่าฮะ ผมอยากจะไปเจอ ” ร่างเล็กดู กระสับกระส่าย สายตาเห็นคนรักเดินเข้ ามาใกล้ ทกุ ที ใจหนึง่ ก็หว่ งเพื่อนที่รัก แต่อกี ใจก็ไม่อยากให้ พเี่ คย์คิดมากไปเอง “ เชื่อพี่ที ฮานะให้ ความหวังจุนมามากพอแล้ ว ปล่อยให้ เขาได้ ตดั ใจบ้ าง ความเป็ นเพื่อนจะยังเหมือนเดิมจนกว่าจุนจะพร้ อมมาเจอหน้ านายอีกครัง้ ”
235
“ คุยอะไรกันอยู.่ .ท่าทางเครี ยดเชียว ” เคย์เดินเข้ ามาหาคนทีย่ ืนรออยู่ หน้ าเขตวัดชินโตเก่าแก่ “ เปล่า..เปล่าฮะ ” ฮานะโบกมือปฏิเสธ ฝ่ ามืออุน่ กอบกุมเรี ยวแขนขาว โอบร่างที่สงู ยังไม่เกินระดับไหล่เข้ ามา แนบ “ ไปไหว้ พระกัน..” เขาจูงมือนุม่ เดินไปตามทางโรยหินกรวด หลังคาทรงโค้ งปูกระเบื ้องรับด้ วยเสาทรงกลมสีแดงสดเห็นเป็ นฉากสวย ตัดกับขอบฟ้ าทางตะวันออกที่เพิง่ จะมีแดดส่องราไร พื ้นที่ด้านหลังวัดไล่เรื่ อยเป็ น ป่ าเขียวที่กาลังผลิสแี ดงสดอมเหลืองเข้ มเพราะผ่านฤดูใบไม้ ร่วงมาได้ ไม่เท่าไหร่ “ พี่เคย์เห็นฮานะใกล้ จะสอบแล้ ว ถ้ าได้ มาไหว้ พระที่ดาไซฟุคงจะยิง่ มี กาลังใจ ” ไทระกระซิบบอกน้ อง “ เอ๋..ไม่ร้ ูเลยนะเนี่ย ” ดวงตากลมโตกวาดมองไปทัว่ แล้ วก็หยุดอยูท่ ี่เจ้ า วัวตัวใหญ่ที่นอนหมอบอยูต่ รงฐานหินทางเข้ าศาลเจ้ า เห็นพี่ชายเอามือไปลูบตรง สันจมูกมันแล้ วก็อดสงสัยไม่ได้ “ เขาบอกว่าถ้ าขอพรแล้ วลูบจมูกวัวจะสมปรารถนา ” เซจิที่เดินตามมา ตังแต่ ้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ูรีบชิงอธิบาย เสร็ จแล้ วก็เอามือไปวางทับมือนุม่ ของภรรยาคนสวย “ คืนนี ้ขอให้ ได้ ดดู าวกันสองต่อสอง ” เขาพูดออกมาดังๆทังที ้ ่รอบตัวยังมี คนเดินขวักไขว่ เล่นเอาอีกฝ่ ายหน้ าขึ ้นสีแดงเข้ มเพราะความอายสุดขีด “ ไอ้ คนลามก! เขตวัดเขตเจ้ าก็ยงั ไม่เว้ น ” ไทระเอ็ดใส่ ก่อนจะรี บหุนหัน เดินดิง่ เข้ าประตูศาลไปด้ วยใบหน้ าที่ร้อนฉ่า ไม่สนใจคนทีต่ ามเข้ ามาง้ อต้ อยๆ เคย์ได้ แต่ยืนหัวเราะพีต่ วั เองอยูอ่ ย่างนัน้ ในเมื่อเซจิเองก็ร้ ูทงรู ั ้ ้ วา่ ไทระเป็ น คนยังไงก็ยงั จะไปแหย่ให้ อีกฝ่ ายอารมณ์ขึ ้นจนได้ ฮานะขาคิก ตามร่างใหญ่ที่พาข้ ามสะพานหิน เห็นราวจับทาสีแดงสดใสมี พวกคนต่างชาติหลายคนโพสท่าถ่ายรูปเป็ นที่ระลึก เสียงไกด์ทวั ร์ บอกประวัตคิ วาม เชื่อว่าถ้ าได้ มาเดินข้ ามสะพานแล้ วอ่านหนังสือทวนสามรอบต้ องสอบติดแน่
236
“ ตังสามรอบ ้ อ่านไม่เข้ าหัวก็ให้ มนั รู้ไปสิ ” เคย์สา่ ยหัวอย่างนึกขัน เจ้ าตัวเล็กชะโงกหน้ ามองต้ นบ๊ วยนับสิบที่ปลูกเรี ยงรายอยูใ่ นเขตวัด เวลา ลมพัดใบหนาของมันจะมีเสียงดังแกรกกรากประสานไปกับเสียงกอไม้ ไผ่ตรงริ มรัว้ ไม้ ที่สดุ ทางเดิน ขอบกาแพงสูงสีเนื ้อบอกอาณาเขตกันพื ้นที่ในสานักออกจากด้ าน นอกที่มีคนขายของกันอุน่ หนาฝาคัง่ ความเงียบสงบภายในรวมกับสีสนั ของพันธุ์ไม้ ป่าตรงริ มเนินสูงทาให้ ร้ ูสกึ ถึงความอ่อนโยนยามสายลมโชยผ่าน อากาศเย็นยะเยือกเพียงพัดต้ องผิวกายหาก ใจกลับอบอุน่ เมื่อได้ อยูใ่ กล้ กบั ใครอีกคน มือบางถูกดึงเข้ าหาก่อนที่สมั ผัสเย็นเฉียบจากน ้าใสจะรดลง ฮานะสะดุ้ง นิดๆจากไอหนาวตรงบ่อกว้ าง มองซ้ ายขวาเห็นพวกคนมาไหว้ ตกั น ้าในบ่อล้ างมือ ล้ างหน้ ากันตามธรรมเนียมก่อนจะเข้ าขอพรที่สว่ นมากก็ไม่พ้นเรื่ องสอบตามเคย “ พี่จะช่วยขอให้ ฮานะติดโทได ” เคย์กระซิบริมหูตอนที่พนมมืออธิษฐาน “ แหม..อีกตังปี ้ นึง แต่ถ้าขอให้ จริงก็ขอให้ ติดหมอด้ วยละกัน ” เจ้ าของ รอยยิ ้มหวานพูดพึมพา ขอพรมากมายทังของตั ้ วเองแล้ วก็ของคนอื่น โดยเฉพาะ เรื่ องของจุนที่หวังจะให้ ติดมหาวิทยาลัยเดียวกันในคณะที่คนๆนันต้ ้ องการ “ อยากเรี ยนหมอทางไหนล่ะ ” ร่างสูงหันมาถามตอนที่คนข้ างกายตบมือ แปะๆเป็ นอันจบเรื่ องที่ขอ “ ศัลยแพทย์ก็ดีฮะ รึเกี่ยวกับระบบประสาท สมองอะไรแบบนี ้ก็นา่ สน ” เคย์หวั เราะเฝื่ อน มองหน้ าจิ ้มลิ ้มแล้ วไม่เห็นเข้ าใจว่าทนมองเลือดได้ ยงั ไง “ อ๊ ะ..ตรงนันมี ้ เซียมซีด้วยล่ะ ” ฮานะกึ่งลากกึง่ จูงผู้ชายตัวโตให้ ไปลอง เสีย่ งดวงชะตา รู้สกึ ว่าจะเห็นพี่ชายเดินออกไปเมื่อไม่กี่นาทีนี ้ท่าทางกาลังอิ่มอกอิ่ม ใจกับคาทานายอยูด่ ้ วยซ ้า อีกคนยืนรออยูเ่ ฉยๆเพราะโดยตามปกติแล้ วทังเขาทั ้ งเซจิ ้ ไม่คอ่ ยจะเชื่อ เรื่ องแบบนี ้กัน เลยได้ แต่มองมือนุ่มนิ่มเขย่ากระบอกไม้ ไผ่ดงั ป๊ อกๆแล้ วก็ทาเอาไม้
237
ดวงหล่นกระจายออกมาเป็ นสิบ ต้ องเขย่าใหม่รอบที่สามถึงจะงัดเอาหมายเลขที่ เขียนติดตรงด้ ามออกมาได้ “ ใบที่ 20 ” เสียงใสบอกด้ วยรอยยิ ้ม มองคนที่เดินไปหยิบคาทานายมาให้ ด้ านนอกศาลเจ้ าผู้คนกาลังเข้ ามากันคึกคัก แดดตอนสายเริ่ มร้ อนขึ ้น เพราะลาพังร่มเงาของต้ นบ๊ วยยังน้ อยเกินเมื่อเทียบกับพื ้นที่ปหู ิน “ เขาบอกว่าอะไร ” “ บอกว่า..” ทากระแอมสองสามที “ ใบนี ้ท่านว่าดีนกั หนา ราวได้ แก้ วมีคา่ ตามประสงค์ กิจการงานเรียนล้ วนมัน่ คง จะเดินทางทุกแห่งหนได้ ตรงใจ ” เคย์ตีหน้ าลาบากใจ “ เดินทางที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่หนีพี่ไปลอนดอนอีกน่ะ ” ฮานะหัวเราะเบาๆ มองตามตัวอักษรที่เล่นตวัดหางจนอ่านยาก “ ถามหา ลาภก็จะล้ นเพิ่มพูนสุข พูดถึงทุกข์จะคลายลงเรื่ องร้ ายหาย ถามหารัก..ก็จะสมไม่ เว้ นวาย ” แก้ มสีชมพูเรื่ อเริ่ มเป็ นสีแดงเข้ ม “ จะเคียงกายไม่จืดจางชัว่ นานเอย ” คนฟั งยิ ้มมุมปาก ดึงใบเซียมซีสเี ขียวที่อีกคนถืออยูม่ าเก็บใส่กระเป๋ าเสื ้อ ท่ามกลางความงุนงงของเจ้ าของ “ ดีอย่างว่าจริ งๆ โดยเฉพาะไอ้ ทอ่ นท้ ายเนีย่ ” “ พี่เคย์ก็..ไหนว่าไม่เชื่อ ” รอยยิ ้มเขินๆปรากฏขึ ้นพร้ อมกับความร้ อนที่เข้ ามาสุมตรงหน้ ากับดวงตา คมปลาบที่จ้องลงมาเหมือนจะกักเก็บทังตั ้ วของคนถูกจ้ องเข้ าไปทังหมด ้ “ ตอนนี ้เชื่อแล้ ว ” เขายกนาฬิกาขึ ้นดู “ ไปกัน เดี๋ยวเข้ าที่พกั ดึก ” ว่า พลางกระชับข้ อมือเรียว ส่งความอบอุน่ กลางไอหนาวไปพร้ อมเสียงหัวใจที่เต้ นดัง ไทระมองหาพ่อตัวดีที่ไม่ยอมเสีย่ งใบทานายเป็ นเพื่อนกัน มองได้ ไม่นาน ก็เห็นฝ่ ายนันก ้ าลังต่อราคาตรงแผงขายเครื่ องรางที่ทาเป็ นของที่ระลึกรูปร่างจุม๋ จิ๋ม แทบเป็ นแทบตายทังที ้ ่ตอนจ่ายค่าเปิ ดขวดทีเป็ นหมื่นยังไม่เห็นพูดสักแอะ “ คุณเซจิ ได้ ใบที่ 20 แหละ ดี๊ด~ี ” ยื่นหน้ าเข้ าไปแหย่แล้ วโบกกระดาษ ว่อนอยูต่ รงจมูกโด่ง ทาเสียงคล้ ายแมงหวี่เพื่อกระตุ้นให้ สติแตกเป็ นการแกล้ งคืน
238
“ เหรอ..มาช่วยต่อราคานี่หน่อยสิ อันก็จิ๋วแต่ขายตัง้ 300 เยน ” เขาหันมา บ่น หน้ าตาบอกบุญไม่รับเพราะได้ ยินเสียงนินทาว่าหล่อดีแต่ขี ้เหนียว ไทระขาหึ มองเครื่ องรางที่วา่ แล้ วก็ต้องเบิกตากว้ าง “ ช่วยให้ คลอดลูก ง่าย! เอาไปทาอะไรน่ะ ” มือเล็กปั ดตรงใบหน้ าคมให้ ร้ ูวา่ หมอนีย่ งั มีสมองครบส่วน ..รึมีผ้ หู ญิงคนอื่น!.. “ ก็คืนนี ้ว่าจะผลิตเด็กกับนายไง ” พูดหน้ าตาเฉยตรงแผงขายของนี่เอง “ ไอ้ บ้า! ” แว้ ดแล้ วก็กลับมาหน้ าแดงเองจนอีกฝ่ ายต้ องขยี ้หัวเป็ นการโอ๋ เซจิควักแบงค์พนั ออกมาสองสามใบแล้ วเลือกเครื่ องรางที่ชว่ ยเกี่ยวกับ การเรี ยนให้ ฮานะ ด้ านสุขภาพกับการเงินให้ น้องชาย นอกนันก็ ้ พวกความรัก ความ โชคดีทงหลายแหล่ ั้ เอามาเต็มถุงหิ ้วสาหรับตัวเองกับไทระ “ ไหน..ใบที่ 20 ว่ายังไง ” เขาโอบแขนรอบไหล่บาง ก้ มหน้ าลงขโมยหอม แก้ มหน่อยพอเป็ นกาลังใจหิ ้วของแล้ วก็ทาทีตงใจฟั ั ้ งเต็มที่ “ ดีหมดเลยครับ โดยเฉพาะความรัก ” ไทระคลีม่ ้ วนกระดาษแผ่นน้ อยมา อ่านให้ ฟัง ยิ ้มแก้ มปริ จนคนมองอดยิ ้มตามไม่ได้ “ ใบนี ้ท่านว่าดีนกั หนา ราวได้ แก้ ว มีคา่ ตามประสงค์ กิจการงานเรี ยนล้ วนมัน่ คง จะเดินทางทุกแห่งหนได้ ตรงใจ ถาม หาลาภก็จะล้ นเพิม่ พูนสุข พูดถึงทุกข์จะคลายลงเรื่ องร้ ายหาย ” “ อือ..ดีนี่ แล้ วความรักล่ะ ” เซจิชะโงกหน้ ามาด้ วยความไม่ทนั ใจแต่ฝ่าย นันชั ้ กหนีทานองว่าให้ ใจเย็นๆ “ ถามหารักก็จะสมไม่เว้ นวาย..” “ เออ..แม่นดี ” เขาหัวเราะในลาคอ “ หากมองชาย..ก็จะได้ คนใหม่ครอง ” ประโยคสุดท้ ายมันแปร่งๆไปจนร่างสูงต้ องหันขวับ เห็นใบหน้ าอมยิ ้ม ทะเล้ นทะลึง่ ของคนรักแล้ วอดเคืองตามคาทานายไม่ได้
239
“ ชักไม่แม่นซะแล้ วสิ สานักไหนคิดวะเนีย่ เดีย๋ วจะเผากุฏิเลย! ” ทาท่า ถลกแขนเสื ้อเตรี ยมผันตัวจากนักธุรกิจเป็ นยากูซา่ เต็มที่แต่โดนคว้ าแขนไว้ ก่อน “ สานักไทระคนนี ้นี่แหละ อยากทาเรื่ องน่าอายต่อหน้ าแม่ค้าทาไม ” “ โอ๋..รักหรอกน่าถึงหยอกเล่น ว่าแต่ทอ่ นสุดท้ ายว่ายังไงล่ะ..ไม่บอกเดี๋ยว ฉันนอนไม่หลับ ” เขาวางหน้ าเกยกับไหล่เล็กแล้ วก็โดนมือยันเข้ าให้ เต็มแก้ ม “ บอกแล้ วไงว่าเดี๋ยวจะได้ ผ้ ชู ายคนใหม่ ” แลบลิ ้นใส่ด้วยความสุขที่ได้ เอา คืนกันอีกหนก่อนจะวิง่ หนีขึ ้นรถตู้เมื่อเห็นหลังของน้ องชายอยูไ่ วๆ “ โอ๊ ย! ไทระ บอกหน่อยน่า..นะๆ ” ฝ่ ายนี ้ก็ยงั ตื๊อไม่เลิกไปตลอดทาง ................................................................................ รถตู้สขี าวคันใหญ่ทตี่ รงดิง่ จากโตเกียวจอดเทียบที่พกั สาวพนักงาน ต้ อนรับในชุดกิโมโนสีออ่ นโค้ งลงทักทายจนชิดผืนเสือ่ เมื่อได้ ต้อนรับแขกรายใหญ่ “ ช่วยจัดการเรื่ องเช็คอินให้ ด้วย ” เคย์ยื่นบัตรจองห้ องพักให้ คนขับรถ ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กข้ างกายที่ใบหน้ าเป็ นสีแดงเข้ มจากไอแดดตอนบ่ายคล้ อย “ นัง่ รถมาเหนื่อยมัย้ ” ถามพลางบีบจมูกเล็กน่ารักด้ วยความเอ็นดู “ สบายมากฮะ..” “ ช่วงเทศกาลก็แบบนี ้ รถเยอะเป็ นพิเศษ ” เสียงทุ้มแทรกเข้ ากลางคัน เคย์หนั ไปเขม่นพี่ที่เที่ยวเป็ นก้ างไม่เลือกหน้ า ได้ แต่บ้ ยุ ใบ้ ให้ ไปดูเด็กใน สังกัดที่กาลังจะไปบ่อน ้าร้ อนก่อนใครเขาแล้ ว “ เออ..เดี๋ยวไปหาผู้ชายคนใหม่มากอดล่ะก็ พรุ่งนี ้ฉันติดคุกแน่ ” เซจิบน่ พึมพาก่อนจะรี บตามแผ่นหลังเล็กที่เห็นเดินเลี ้ยวไปตรงสวนหินด้ านนอก
240
ฮานะอมยิ ้มแก้ มปริ มือบางจับชายแขนเสื ้อของคนตัวสูงไว้ แน่นเพราะไม่ เคยชินเลยกับการที่มคี นมากมายมาก้ มหัวให้ นอบน้ อมแบบนี ้ตลอดทางเดิน ถึงแม้ วา่ มันจะเป็ นหน้ าที่ของพนักงานก็ตามแต่ “ จองไว้ สองห้ อง เลือกวิวด้ านที่เห็นพระจันทร์ ได้ สวยๆเลย ” เคย์รับคีย์ การ์ ดมาจากคนขับรถที่เขาเองก็สงั่ เปิ ดห้ องไว้ ให้ อีกหนึง่ “ แต่ผมไม่กล้ าลงบ่อรวมนะ ไม่ไหวล่ะ ” สัน่ หัวแรงๆ แก้ มซับสีเลือดจน ร้ อนซูไ่ ปหมดถ้ านึกสภาพตัวเองเดินโทงๆไปลงบ่อน ้าร้ อนต่อหน้ าต่อตาทังชายหญิ ้ ง เคย์หวั เราะ ขยี ้ผมหอมแล้ วบิดแก้ มนุม่ ไปที “ แล้ วใครว่าพี่จะยอมให้ คน อื่นเห็นตัวเปล่าๆของฮานะกันล่ะ เดี๋ยวก็ได้ ติดคุกเป็ นเพื่อนเซจิมนั อีกคนโทษฐาน ฆ่าพวกถ ้ามอง ” เขาดุนหลังบางเข้ าไปในห้ องสวีทขนาดเป็ นสิบกว่าเสือ่ “ ว้ าว~ ” ดวงตาสุกใสกวาดมองรอบห้ อง ทีพ่ กั แบบเรี ยวกังออกแบบด้ วยการคงความเป็ นญี่ปนขนานแท้ ุ่ เอาไว้ แต่ก็ พยายามปรับโครงให้ เข้ ากับลักษณะของตะวันตก ห้ องขนาดกว้ างปูเสือ่ ตาตามิทวั่ บริ เวณจนได้ กลิน่ หอมของเยื่อไม้ อบร่ ากับ ไอแดด แต่ละส่วนแบ่งกันเป็ นปลีกย่อย ทังห้ ้ องพักที่วางตู้เก็บฟูกสาหรับปูนอน ห้ องรับแขกที่วางโต๊ ะไม้ สลักสีเข้ มตรงกึง่ กลาง เฉียงกันกับระเบียงด้ านหน้ าที่เปิ ด บานเลือ่ นทิ ้งไว้ เห็นเก้ าอี ้ยาวสาหรับชมแสงจันทร์ ตอนค่า ตัวที่พกั แยกออกมาเป็ นสัดส่วนจากโซนรวมเทียบเท่ากับห้ องสูทของ โรงแรมห้ าดาวทีม่ ีทกุ อย่างเพียบพร้ อม ลานกว้ างตรงทางหน้ าระเบียงไม้ โรยหิน กรวดมน ปูลาดด้ วยแผ่นดินเผาสีแดง ตกแต่งจนร่มรื่ นด้ วยไผ่ลาใหญ่สเี ขียวสดบัง รัว้ ไม้ ที่เป็ นผนังกัน้ มุมด้ านหนึง่ เป็ นเนินสูงก่อชันหิ ้ นซ้ อนเป็ นน ้าตก ปล่อยน ้าไหล เอื่อยเฉื่อยตามทางยาวจนไปสุดขอบผนังอีกด้ านที่ขดุ เป็ นบ่อลึกสาหรับลงแช่ ตกแต่งรอบทิศด้ วยพันธุ์ไม้ ป่า กล้ วยไม้ สแี ดงสดตัดกับกอกุหลาบขาวคล้ ายสวน
241
ขนาดย่อมที่ยกบ่อน ้าลงไปกึ่งกลาง ควันขาวยังคงลอยกรุ่นอยูบ่ นแผ่นน ้าใสราว กระจก ได้ ยินเสียงขอบไม้ ไผ่ทิ ้งตัวลงกระทบกันทาลายความเงียบเป็ นระยะ “ ชอบมัย..” ้ แขนอบอุน่ โอบลงมารอบเอวบาง ก้ มฝั งจมูกโด่งลงคลอเคลีย “ พูดไม่ออกเลยฮะ..” ฮานะซุกหน้ าลงกับอกกว้ าง ยิ ้มหวานจนคนมอง แทบอดใจไม่ไหว “ คืนนี ้ก็มีแต่เราสองคนนี่ เว้ นแต่ไอ้ ห้องข้ างๆเป็ นคูพ่ ี่ของนาย ก็หวังว่าคง ไม่ทาอะไรกันเสียงดัง ” เคย์พดู ติดตลก แต่ก็ทาเอาแก้ มนวลร้ อนวาบขึ ้นมาอีกแล้ ว “ แต่ตอนนี ้ไปอาบน ้าก่อนก็ได้ ติดกับห้ องนอนเป็ นห้ องน ้าแบบธรรมดา น่ะ ก็แค่เปิ ดฝ้ าเพดานไว้ ดดู าวเล็กๆน้ อยๆ พี่ไม่ปีนไปแอบมองหรอก ” เขายกมือ สัญญาจริ งจังจนอีกฝ่ ายหัวเราะ “ แล้ วพี่เคย์..” แก้ มป่ องแดงเรื่ อขึ ้น รี บหันไปคว้ าเอาผ้ าเช็ดตัวแถวนันตรง ้ ดิ่งเข้ าห้ องน ้าไปตามคาบอก ทิ ้งให้ อีกฝ่ ายยืนงง ..ก็จะถามไปได้ ยงั ไงว่าจะเข้ าด้ วยกันมัย.. ้ มือบางปลดกระดุมเสื ้อที่สวมอยูอ่ อกทีละเม็ด สายตาจับจ้ องอยูก่ บั อ่าง น ้าวนสีขาวที่ขึ ้นไอร้ อนเกาะกระจกบานเลือ่ นจนเป็ นฝ้าหนา ขยับลงมาดึงกางเกง ขายาวออกจากเรี ยวขาจนเหลือแต่ตวั เปล่าเปลือย นัง่ ลงริ มขอบอ่างแล้ วหย่อนนิ ้ว ลงไปแช่ดคู วามร้ อนของน ้าใสสะอาดที่กรุ่ นกลิน่ กามะถันจากบ่อน ้าแร่ในเมือง แขนเพรี ยวยกขึ ้นมัดผมสีน ้าตาลอ่อนที่ยาวลงเคลียไหล่ขึ ้นสูงเป็ นปอย ก่อนที่ร่างขาวเนียนจะหย่อนกายลงแช่น ้าร้ อนที่แม่บ้านหยดกลิน่ ลาเวนเดอร์ ไว้ กลบไอควันที่ฉนุ ขึ ้นจมูก กลีบกุหลาบลอยวนอยูใ่ นอ่างจนต้ องหยิบขึ ้นมาคลึงเล่น เสียงโครมครามจากฝาผนังด้ านข้ างที่บดุ ้ วยไม้ บางทาเอาใจที่กาลังเคลิ ้ม ไปถึงกับสะดุ้ง ฮานะขยับตัวไปชิดขอบฝาอีกด้ านแทนตอนทีเ่ สียงทางนันเงี ้ ยบลง “ อะไรอ่ะ โจรเข้ าห้ องพี่ไทระรึเปล่า ” เสียงใสพึมพา คลานเข้ าไปใกล้ อีก ครัง้ แล้ วเอาหูแนบกับกาแพง
242
‘ อ..โอ๊ ย..’ นัยน์ตากลมโตเบิกกว้ าง เอามือปิ ดปากไว้ ด้วยความตกใจพร้ อมกับที่ ตะโกนเรี ยกคนรักที่คงจะนอนเล่นอยูต่ รงระเบียง “ พี่เคย์! มีอะไรที่ห้องพี่แน่เลย! ” ร่างนวลลุกพรวดแบบไม่ทนั คิด เลือ่ นประตูกระจกตรงห้ องน ้าออกแล้ วโผล่หน้ า ออกไปสวนกันกับอีกคนที่ขยับเข้ ามาในทันที “......” คนเข้ ามาใหม่ถงึ กับตาค้ างกับภาพตรงหน้ า รี บเบือนสายตาหลบ ก่อนที่ความร้ อนในกายจะพุง่ มากกว่าเก่า เคย์คว้ าเอาผ้ าเช็ดตัวมาให้ ร่างขาวโพลนที่กระเถิบเข้ าใกล้ จนได้ ยิน แม้ กระทัง่ เสียงหัวใจ ฮานะโวยวายชี ้ไปตรงผนังที่ได้ ยินอะไรแปลกๆแล้ วไม่ได้ ดกู บั สภาพตัวเองว่าเดี๋ยวจะต้ องส่งเสียงแบบไอ้ ห้องด้ านข้ างนี่แน่ถ้ายังยืนเปลือยแบบนี ้ “ พี่วา่ นายไปใส่เสื ้อก่อนเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เซจิมนั ก็คง..นัน่ แหละ ” เขาจะไม่ฟังไอ้ เสียงครวญครางนัน่ แล้ ว แต่ฮานะก็จบั หน้ าให้ เอาหูไปแนบจนได้ “ แน่ใจนะฮะ ผมได้ ยินเสียงพี่แบบ..เหมือนเจ็บอ่ะ ” ว่าพลางถูมือลงกับ แขนแรงๆเหมือนจะขนลุกซู่ “ แน่..ใจ..” ร่างสูงกัดฟั นหนีออกนอกห้ อง ไม่ลมื จะคว้ าเจ้ าของข้ อมือบาง ที่หอ่ ตัวด้ วยผ้ าขนหนูผืนยาวจนคล้ ายดักแด้ ตามติดไปด้ วยเพราะไอ้ สองคน ด้ านข้ างนี่คงจะยิ่งทาเสียงดังกว่าเก่าแน่ ..คิดผิดมาก..ที่มาเลือกห้ องติดกับพวกนัน.. ้ ...... “..อ..อาา..อ๊ าาา..” เสียงหวานครางออกเหมือนจะขาดใจ ลาตัวเพรี ยว บางถูกจับพาดอยูต่ รงขอบอ่างจากุซซี่สคี รี ม เสียงน ้าทีเ่ หลืออยูค่ อ่ นขอบสาด กระเซ็นจนเกาะเป็ นหยดอยูต่ รงผนังไม้ ใบหน้ าคมซุกไซ้ อยูต่ รงลาคอขาวผ่อง ลาก ลิ ้นเลียแล้ วฝั งเขี ้ยวลงแรงๆทารอยสีสดตรงอกนวล
243
“ ฮ..ไทระ..” เสียงทุ้มครางอยูใ่ กล้ ใบหูขาวที่แดงก่า ไล้ มือลงตรงโคนขา เนียนแล้ วกอบกุมเอาส่วนกลางก่อนจะขยับเชื่องช้ าเป็ นการแกล้ งเล่น “ อาาา..อ..อื๊อ..” ริ มฝี ปากนุม่ ขบเม้ มกันแน่น ทังร่้ างถูกพลิกหันหลังแล้ ว ผลักติดขอบฝาแข็ง “ ฮึก..อ๊ าา..อ๊ าาา..” ฝ่ ามือร้ อนยันแผ่นหลังนวลให้ แนบชิดกับกาแพง โถมทับร่างเข้ าหาแล้ ว กดจูบลงกับต้ นคอขาว สอดนิ ้วเข้ าใต้ เรี ยวขาแยกทางรักออกกว้ างขึ ้นทังที ้ ่ยงั ไม่ถอน กาย สะโพกหนาขยับเข้ าบดเบียดแล้ วออกแรงกระแทกหนักหน่วงจนมือเล็กที่ทาบ อยูก่ บั ผนังต้ องจิกลงตรงฝาไม้ เป็ นรอยลาก อุ้งมือแข็งสอดเข้ าใต้ เรื อนผมหอม รัง้ ใบหน้ าสวยให้ หนั มาหากันก่อนจะ เลียลิ ้นสอดเข้ าตรงกลีบปากบาง เย้ าแหย่ให้ อกี ฝ่ ายอ้ ารับความชุ่มฉ่าที่โพรงปาก แล้ วดุนดันความนุม่ หยุน่ ออกมาแลกไล้ เอาภายนอก เสียงรสจูบดังระงมไปพร้ อม จังหวะการขยับกาย ความร้ อนผ่าวที่ตอดรัดถี่กระชันกั ้ บไฟรักที่โหมเข้ าออกหนัก หน่วงทาเอาคนกระทาแทบขาดใจตาม เสียงครางทุ้มต่าดังแผ่วในลาคอ ฝ่ ามือขยับลงมากุมสะโพกอิ่มที่แทบทรุด รัง้ เอวคอดให้ ตวั แนบชิดกันก่อนจะเลือ่ นมือไปด้ านหน้ าแล้ วบีบเค้ นที่ยอดอกสีสวย รัง้ ให้ เสียงหวานหวีดร้ องหนักเข้ า ความแข็งแกร่งทีค่ บั แน่นสวนเข้ าหนัก เคลือ่ นไหว รุนแรงจนทังร่้ างขาวเป็ นรอยแดง ฝ่ าเท้ านุม่ จิกลงกับพื ้นลืน่ ในอ่าง มือเล็กผวาเข้ า ยึดขอบแข็งสีออ่ นแล้ วแนบหน้ าลงไปกับความเย็นชืด ลิ ้นสีชมพูสดไล้ เลียออกมา นอกเรี ยวปากสีแดงเรื่ อให้ คนมองก้ มตา่ ไปฝั งรอยขยี ้ “ อ..โอ๊ ย..อาา..อาาา..” ‘ พี่เคย์ฮะ! มีอะไรที่ห้องพี่แน่เลย!! ’ เสียงใสๆที่ตะโกนดังจากอีกฟากของผนังทาเอาร่างเพรี ยวบางเบิกตา กว้ าง ลาตัวถูกพลิกกลับมาหากัน ฝ่ ามือเล็กยันอกลา่ สันที่ทาบทับลงมาออกห่าง
244
สุดแรงแต่ก็ไม่ได้ ผล อกเปล่าเปลือยบดเบียดกันแนบแน่นจนสัมผัสถึงเนื ้อนุม่ สีสดที่ แข็งขืน เรี ยวขาขาวถูกดึงไปพาดเอวแกร่งที่ขยับเข้ าหาถี่เข้ า “ อา..ม..ไม่..ออกก่อน..” ไทระร้ องเสียงหวาน ใบหน้ าสวยส่ายซ่านไป ตามอารมณ์ที่ถกู ส่งมา เซจิขบกรามแน่น ดวงตาคมกริ บพร่าเลือนจากความเสียวปลาบตรงช่วง ล่าง ความร้ อนฝั งแทรกไปทัว่ ทุกส่วนในร่างกายจนห้ ามใจทาตามคาขอไม่ได้ แล้ ว “ นายก็..อึก..อย่าร้ องดังสิ..” เขากระซิบเสียงพร่าข้ างหู ขยับตัวเร็วขึ ้น ร่างเล็กบางเม้ มปากแน่น รู้สกึ วูบไหว ร้ อนฉ่าทัว่ หน้ าเมื่อได้ ยินเหมือน เสียงของน้ องทีใ่ ห้ ใครอีกคนช่วยเข้ ามาตัดสินว่าห้ องนี ้เกิดอะไรขึ ้น แรงกระแทกตรงด้ านในทาเอาเผลอหวีดขึ ้นเสียงก้ องห้ องอาบน ้า ฝ่ ามือ นุม่ ผวาเข้ าปิ ดปากตัวเองหากเรี่ยวแรงที่โหมใส่จนทังตั ้ วสัน่ คลอนทาให้ ร่างชนเข้ า กับขอบอ่างหนักหน่วง เจ็บแปล๊ บไปทังแนวแผ่ ้ นหลังเลยต้ องผละมือมาคว้ าบ่า กว้ างแทน “ อ..อาา..อาาา..” ดวงตาสีเข้ มแดงช ้าจนคล้ ายจะร้ องไห้ แม้ จะเพราะความเสียวซ่านสุดใจก็ ตาม ดึงให้ ร่างใหญ่ประกบอุ้งมือลงกับปากนุม่ กันเสียงร้ องครางจนแน่น เหลือเพียง คาอื ้ออึงในคอระหงที่แหงนเงยไปด้ านหลังกลางความวูบวาบของแรงเสียดสี หยดน ้าเกาะพราวที่อกนวล ไหลลงจากเรื อนผมสีดา เปี ยกลงมาทีใ่ บหน้ า หวานจนขับความเย้ ายวนให้ มากกว่าเดิม ควันขาวจากความร้ อนที่ผิวน ้าลอยอวล อยูใ่ นห้ องทาให้ ภาพงดงามจางไป ดูเป็ นนางฟ้ าที่เหมือนจะเลือนหายได้ ทกุ ขณะ เร่งเร้ าความเอาแต่ใจให้ สมั ผัสและฝั งกายรุนแรงเพื่อจะย ้าว่าอีกคนไม่ได้ หา่ งไปไกล แรงกระแทกกระทันครั ้ ง้ สุดท้ ายบดเบียดลง ฝั งตัวเข้ าลึกสุดด้ านในที่ร้อน เหมือนไฟท่วม แผดเผาไปทังหั ้ วใจที่ล้นคารักจนเกินจะบอก เผาระอุไปทังร่้ างกายที่ ตราตรึงเป็ นคนๆเดียว
245
สายน ้าร้ อนเร่าไหลพรูท้วมท้ นจนเต็มช่องทางคับแคบ เรี ยวเล็บคมผวา เฮือกเข้ ากระชากแผ่นหลังกว้ างจนเป็ นรอยเลือดซิบ ครางดังจนสุดเสียงคล้ ายโดน โหมด้ วยความสุขจนแทบสาลัก ก่อนที่ขาเพรียวจะตกลงอย่างอ่อนแรงข้ างกาย ใหญ่ที่โถมทับลงมาแล้ วนอนหอบหายใจอยูใ่ นอ้ อมแขนของกันและกัน “ ถ้ าผมมองหน้ าฮานะไม่ติด คุณตายแน่! ” ไทระเพ้ อยิ ้มๆ ดึงเส้ นผมสีเข้ ม รุนแรงเป็ นการแหย่ เซจิยนั ตัวขึ ้นแล้ วจูบปลอบใจที่เรียวปากแดงจัด เคล้ าคลึงอยูต่ รงอกบาง นุม่ มือ “ ก็บอกไปว่านายล้ มในห้ องน ้าสิ เนี่ย..รอยแดงก็ยงั ชัด ” เขาจิ ้มนิ ้วลงไปตรง สะโพกน้ อยๆทาเอาโดนฝ่ ามือตีเพี๊ยะกลับเป็ นของแถมทีเ่ จ้ าความคิด ...... แก้ มพองเป็ นสีแดงซ ้ายังหลบสายตาพีช่ ายคนเดียวทีแ่ ทบจะมุดยูกาตะ เหมือนกัน ไทระทาเป็ นเมิน คีบเอาเนื ้อปลาสดตรงแพเรื อด้ านหน้ าเข้ าปากเพราะรู้ ว่าพี่เคย์ตวั ดีของฮานะต้ องอธิบายเรื่ องเสียงในห้ องน ้าแน่ ฮานะเองก็ก้มหน้ างุด ทา ทีเป็ นคีบเส้ นโซบะในหม้ อไฟที่เดือดพล่านใส่ถ้วยกระเบื ้องให้ คนข้ างกายที่นงั่ ขา “ สองคนนี ้เขินอะไรกัน ” เซจิท้วงขึ ้น เอาโชยุเทลงในถ้ วยเล็กเหมือนไม่มี อะไรเมื่อตอนบ่าย “ นัน่ สิ..ฮานะเขินอะไร ” ไทระบอกปั ด ทาไม่ร้ ูไม่ชี ้ชวนพ่อตัวแสบดูดาว ท่าทางออดอ้ อนทังที ้ ใ่ นใจคิดว่าเดี๋ยวจะพกมีดแล่ปลาไปปาดคอไอ้ คนทาเอาคืนนี ้ “ เปล่าฮะเปล่า ” ส่ายหัวจนผมกระจาย ได้ กลิน่ หอมของอโรม่าอวลไปทัว่ เคย์หวั เราะในลาคอ มองคนน่ารักของเขาที่ดอู ้ อนแอ้ นในยูกาตะสีโปรด โชคร้ ายที่กะขนาดผิดไปเป็ นไซส์เด็กมัธยมต้ นแต่ก็โชคดีตรงทีช่ ายผ้ ามันรัดรึงเข้ า กับเอวบาง คอดกิ่วลงมาตรงสะโพกสวยแล้ วยังสันจนเต่ ้ อเหนือเข่า เวลานัง่ เลยรัง้ เอาขอบผ้ าขึ ้นมากองเห็นเรี ยวขาขาวนวลวับแวม
246
“ แล้ วไปนะคุณเซจิ ” ไทระอุบอิบ แต่มือที่คว้ ามีดแล่ปลามาถือไว้ กลับกา แน่นจนคนข้ างๆใจหายแวบ “ เอ่อ..” ร่างเล็กยกห่อของขวัญทีห่ อบมาจากที่บ้านขึ ้นมาตังไว้ ้ “ ผมมี ของขวัญวันคริ สต์มาสให้ พี่ๆ รี บร้ อนทาไปหน่อย ไม่ร้ ูวา่ จะสวยรึเปล่า ” “ หืม..” เซจิรับมาแล้ วแกะเอาตรงนัน้ ผ้ าปั กสีสวยเป็ นท้ องทะเลสีครามตัดกับขอบฟ้ าด้ านบนทีใ่ กล้ จะตะวันตก ดินเต็มทีถกู คลีอ่ อกวางตรงโต๊ ะยาว แสงอาทิตย์กาลังจะลาลับ แสงจันทร์ ก็ปรากฏ ขึ ้นเป็ นเสี ้ยวโค้ งทอรัศมีสกุ ปลัง่ ดวงดาวสีขาวสว่างปั กด้ วยไหมแท้ ประดับเอาไว้ เย็บขอบตามลายขวางด้ วยลูกปั ดหินสีฟ้าสด งดงามจนบรรยายไม่ถกู ไทระยิ ้มกว้ าง รับของขวัญทีเ่ ป็ นผ้ าปั กลายเดียวกันแต่เป็ นท้ องฟ้ ายาม กลางวันที่ดวงอาทิตย์ขึ ้นเหนือหัว ต้ องเงาของยอดไม้ สที มึ ปั กละเอียดยิบแทบเป็ น รูปใบ ทะเลยามสว่างเห็นคลืน่ สาดซัดเป็ นฟองพรายขาวสะอาด ม้ วนตัวเป็ นเกลียว ระลอกเข้ าหาชายฝั่ ง ท้ องฟ้ าสีสดยังคงเห็นรูปจันทร์ เสี ้ยวเป็ นเงาจางๆตรงข้ ามกัน “ ผมเรี ยกว่า ‘ ทิวา-ราตรี ’ ทังดวงอาทิ ้ ตย์ทงดวงจั ั้ นทร์ ถึงจะต่างกันแต่ก็ ได้ อยูค่ กู่ นั คนอื่นอาจจะคิดว่าเป็ นไปไม่ได้ แต่ความจริ งก็คือเรื่ องที่วา่ ทังสองยั ้ งคง อยูบ่ นฟากฟ้ าเดียวกันเสมอ ” เซจิพยักหน้ า แอบกุมมือเล็กของคนข้ างกายเอาไว้ แนบแน่น “ หวานมาก ประทับใจจัง ” เขาหยิกแก้ มเนียนของไทระก่อนจะคว้ าตัวมากอดแนบแน่น “ บ้ า..อายน้ องบ้ างมัย้ ” ว่าไปอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะผืนผ้ าปั กตรงหน้ า ตรงกับความในใจเขาทุกอย่างจนน ้าตาคลอ “ แล้ วภาพของพีเ่ คย์ละ่ ” ไทระแอบสะอื ้นเบาๆ แต่ก็ยงั หันมาถามคนที่นงั่ ตรงกันข้ ามเพราะเห็นมองผ้ าปั กเส้ นไหมในมือมานานแล้ ว เคย์เพียงแต่ยิ ้มน้ อยๆ วางผ้ าผืนนุม่ ในมือให้ ดลู วดลายงดงามจับตา
247
ท้ องฟ้ าสีดาทะมึนเหมือนผืนกามะหยี่ มีดวงดาวนับร้ อยทีเ่ ปล่งประกาย สุกใสปั กด้ วยคริ สตัลเม็ดเล็ก หากสิง่ ที่สะดุดตาและจับใจคนมองคือภาพดวงจันทร์ กลมโต แสงสว่างนันฉาบลงเป็ ้ นลาแสงทอดไล้ อยูบ่ นกลีบดอกสวยที่ปักไว้ โดดเด่น เป็ นแนวภาพไว้ มองจากระยะใกล้ กุหลาบช่อแดงรับกับกลาดิโอลัสสีสด พร่างพรม ไปด้ วยกลีบของพริ มโรสที่เป็ นสีเหลืองสุกตัดกับพื ้นหญ้ าสีเขียวสว่าง ไล่สเี ป็ นชันๆ ้ จนคล้ ายเอาดอกจริงมาเย็บลง ดวงจันทร์ เปล่งประกายสีนวลเนียนอยูท่ า่ มกลางบริ วารน้ อยๆเป็ นพื ้นหลัง ที่ระยะไกล ภายในรูปลักษณ์ที่ทรงกลดมีกระต่ายน้ อยสีครี ม เส้ นขนปั กด้ วยใยไหม ปล่อยด้ ายออกมาคล้ ายสามมิติ เป็ นเงาแนบกายกันไม่หา่ ง ดวงตาสดใสของมัน ทอดมองจันทร์ ผ้ งู ดงามด้ วยความรักล้ นเปี่ ยม ด้ านล่างของผืนผ้ าเป็ นลาน ้าใส สะท้ อนเงาจันทร์ และกระต่ายตัวจ้ อย เหมือนมากจนนึกว่าภาพถ่าย “ สวยจัง..แปลว่าอะไรเหรอ ” ไทระลูบลงตามแนวดิ ้นไหม ฮานะอมยิ ้มในความหมายที่ร้ ูกนั อยูส่ องคน “ แต่ก่อนผมนึกว่าตัวเองเป็ นกระต่าย มาตอนนี ้พีเ่ คย์ขอให้ ผมเป็ นดวง จันทร์ แทน ไม่ร้ ูจะตัดสินใจว่ายังไงก็เลยทาภาพซ้ อน แบ่งกันว่าใครจะเป็ นภาพจริง แล้ วใครจะเป็ นเงาสะท้ อน ” ใบหน้ าหวานซบลงกับอ้ อมกอดอุน่ “ แล้ วดอกไม้ ละ่ ..” เซจิถามขึ ้นบ้ าง “ อ๋อ..เป็ นความรวมน่ะฮะ กลาดิโอลัสคือ รักแรกพบ กุหลาบแดงคือการ บอกรัก และพริ มโรสก็คือคาทีว่ า่ ฉันอยูไ่ ม่ได้ ถ้าขาดเธอ ” ฮานะยิ ้มหวานจับใจ รู้สกึ อบอุน่ ยามที่ถกู อ้ อมแขนคูน่ ี ้ประคองตัวเอาไว้ พี่เคย์ไม่ได้ พดู อะไร แต่ดวงตา ของเขาเท่านันที ้ ่สอื่ ความหมายระหว่างกัน “ มดๆ..” เซจิคว้ าพัดมาตบโต๊ ะปึ งปั ง เห็นคูต่ รงหน้ าสวีทกันได้ ไม่เว้ นก็อด จะพูดค่อนขอดตัวเองไม่ได้ วา่ ทาไม่เคยเป็ นกับใครเขาเลย
248
“ น่า..แบบนี ้ก็ดีแล้ ว ผมรักคุณตรงที่ปากหมา เถื่อนสุดใจแล้ วก็ยงั บ้ ากาม นี่แหละ ” ไทระปะเหลาะปลอบใจแต่คนฟั งไม่เห็นจะเคลิ ้มตามไปด้ วยเลย “ หลอกด่าเห็นๆ ” ฝ่ ายที่มองได้ แต่หวั เราะขาๆกับรสชาติที่ตา่ งขัวภายในครอบครั ้ ว ที่ถึงแม้ จะแปลกกันไปไกลแต่ความหมายเดียวกัน ..ก็คือ..คาว่า ‘รัก’.. ...... เสียงบานเลือ่ นตรงระเบียงถูกเปิ ดออกพร้ อมกับร่างบอบบางที่หวั เราะ สดใสกับอ้ อมแขนทีช่ ้ อนตัวจนลอยหวือขึ ้นแนบอก “ อย่าบอกนะว่ายังไม่พอ ” ไทระทุบกับอกกว้ างไปครัง้ แล้ วก็เปลีย่ นมา โอบรอบบ่าหนา ยืดตัวขึ ้นจูบแผ่วเบาตรงปากร้ อนรุ่ม “ ไม่พอหรอก แต่คืนนี ้จะชวนดูจนั ทร์ ต้ องโรแมนติกแข่งกับคูน่ ้ อง ” เซจิ วางตัวอีกคนบนฟูกนุม่ ที่ลากออกมาปูตรงระเบียงไม้ หน้ าห้ อง ร่างใหญ่ทรุดกายลงนัง่ คูก่ ่อนจะเอนตัวลงแล้ วคว้ าใครอีกคนให้ เข้ ามา นอนหนุนแขน ไทระยกหัวไปซบอกอุน่ ฝ่ ามือไล้ ตามท่อนแขนแข็งแรงด้ วยความ หลงใหล “ คืนนี ้พระจันทร์ สวย ” เสียงทุ้มกระซิบบอกมา ชี ้มือให้ นบั ดาวแข่งกัน “ นับไม่ถ้วนต่างหาก ” ร่างเล็กท้ วง “ ฉันให้ เวลานายทังชี ้ วิต ช่วยนับดาวบนฟ้ าคูก่ บั ฉัน ” เขาก้ มลงจูบเบาๆที่ เรื อนผม “ ถ้ านับไม่ครบทุกดวง ไม่อนุญาตให้ ออกไปจากใจ ไม่อนุญาตให้ จากกัน ” ไทระช้ อนตาขึ ้นมองใบหน้ าหล่อเหลา ไล้ นิ ้วเรี ยวกับริมฝี ปากอุน่ ร้ อนก่อน จะขยับตัวขึ ้นทาบปากลง สอดลิ ้นเล็กเข้ ารุกนาแล้ วก็ต้องโดนไล่ต้อนกลับตามเคย “ ผมรักคุณ ” เสียงหวานกระซิบบอกข้ างหู อมยิ ้มด้ วยใบหน้ าที่แดงเรื่ อ เซจิพลิกตัวเข้ ากอดร่างอีกฝ่ ายแน่นเข้ า
249
“ ฉันก็รักนาย อยูก่ บั ฉันตลอดไปนะ ” เขาคลึงนิ ้วลงกับแหวนวงงาม จับ จ้ องแสงเพชรที่กาลังเปล่งเงาวูบวาบ ไทระดึงฝ่ ามือกร้ านเข้ ามาวางทาบบนอก สัมผัสเสียงที่เต้ นรัวแรงเป็ น จังหวะ “ สัญญาด้ วยหัวใจทีม่ ีอยูเ่ ลย ” ..ขอบคุณพรหมลิขิต.. ..ที่ทาให้ เรื่ องระหว่างเรา.. ..เริ่ มใหม่อีกครัง้ .. ...... “ อ่า..อิ่มชะมัด ” เสียงใสร้ องขึ ้น เลือ่ นประตูกระดาษออกไปตรงระเบียง ความมืดโรยตัวเข้ าคลุมทังขอบฟ้ ้ า เห็นเพียงแสงเรื่ อเรื องจากดวงอาทิตย์ ที่เพิ่งลับอยูต่ รงทิศตะวันตกตัดกับสีดาทะมึนตรงสุดสายตา ดาวนับร้ อยกะพริ บ ปริ บ พากันแข่งแสงขึ ้นกันนับไม่ถ้วนหากก็ถกู ราชินีผ้ งู ดงามกลบรัศมีตามเคย ดวงตาสีออ่ นทอดลงมองแหวนตรงนิ ้วนางซ้ าย มืออีกด้ านขยับมากุมมัน ไว้ แล้ วยกขึ ้นแนบอก เพชรสีชมพูแทนลูกตากระต่ายเปล่งประกายวาววับต้ องแสง จากลาเทียนทีถ่ กู จุดขึ ้นตรงริมทางเดินปูหินกรวดไปตลอดถึงขอบบ่อน ้าร้ อน อ้ อมแขนแกร่งโอบเข้ ามาเงียบๆ ใบหน้ าหล่อเหลาทาบลงมากับไหล่เล็ก “ คุยงานเสร็ จแล้ วเหรอฮะ ” หันกลับมาแล้ วโอบแขนรอบเอวอีกฝ่ าย “ อือ..ไม่มีอะไรมากหรอก แค่บญ ั ชีนิดหน่อย อยากอยูก่ บั ฮานะมากกว่า ” เคย์กระซิบ จูบเบาๆทีใ่ บหูนมุ่ นิ่ม “ ปากหวาน ” ค้ อนเข้ าให้ ทีหนึง่ มือรี บตะครุบแขนที่สอดรัง้ เข้ าไปใต้ ชายยู กาตะ แถมสายคาดนัน่ ก็ทาท่าจะหลุดเอาง่ายดายตามใจคนที่สวมให้ ด้วยซ ้า “ ลองชิมดูมยั ้ ” เคย์หวั เราะ โน้ มลงต่าแล้ วอ้ อยอิ่งอยูท่ ี่เรี ยวปากสีชมพูสด
250
นิ ้วยาวไล้ ลงกับแก้ มนุม่ เรื่ อยมาถึงกลีบปากที่เผยอรับแล้ วจูบบางเบาที่ ฝ่ ามือ ทาบสัมผัสอ่อนโยนลงภายในแล้ วกวาดกวัดเอาความหอมเข้ ามาครอง มือหนาเลือ่ นปลดผ้ าเนื ้อดีตรงหัวไหล่มน กระตุกสายคาดสีสดออกเพียง นิด ชายขอบเสื ้อทังชุ ้ ดก็ทิ ้งตัวลงนุม่ นวลอยูข่ ้ างร่างนวลเนียน ฮานะหลุบตามองต่า ไม่ยอมจ้ องกับดวงตาคมปลาบที่ราวกับมีดวงไฟ ร้ อนวูบวาบสุมอยูใ่ นนัน้ ทังเนื ้ ้อทังตั ้ วเปล่าเปลือยอย่างง่ายดายซ ้ายังถูกจับจ้ อง ด้ วยความปรารถนาที่ดจู ะกลืนกินเข้ าไปทังตั ้ ว มือน้ อยๆกุมชายยูกาตะสีดาทึบของอีกฝ่ ายเอาไว้ อะไรบางอย่างทีด่ ลจิต ดลใจให้ ไล้ นิ ้วลงกับขอบเสื ้อแล้ วแยกสาบชุดออกจากกัน แสงจากดวงเทียนสีนวล ส่องเข้ าทาบร่างสูงใหญ่ทยี่ ืนตระหง่านจนบดบังทังตั ้ วเล็กๆนัน่ จนมิด เรี ยวนิ ้วขาวสัน่ เทายามลูบมือลงกับแผงอกที่เต็มไปด้ วยมัดกล้ ามตึงแน่น ท่อนแขนแข็งแรงให้ เงาความอบอุน่ คล้ องลงมาที่เอวจนหายสัน่ ร่างเพรียวคุกเข่าลง ต่อหน้ าแล้ วดึงสายคาดสีเข้ มออกให้ เชื่องช้ า เห็นเรื อนร่างกายาทีฉ่ าบไล้ ไปด้ วย ความเซ็กซีข่ องผู้ชายทังแท่ ้ ง สายตาซุกซนไล่ลงตา่ จนต้ องผละหนีเมื่อสบเข้ ากับ ส่วนแข็งแกร่งที่เริ่ มมีปฏิกิริยารุนแรงต่อการกระทาทีแ่ สนจะยัว่ ยวน อ้ อมแขนใหญ่พลิกลงสอดเข้ าใต้ เรี ยวขา ช้ อนตัวเปล่าเปลือยตรงไปยัง ขอบบ่อที่คลุมด้ วยไอร้ อนผ่าวเหนือผิวน ้า เสียงไม้ ไผ่ตกกระทบกันดังกลบสายน ้าที่ ริ นรดบนแอ่งหิน ก้ าวลงช้ าๆอย่างใจเย็นก่อนจะพาร่างเล็กลงไปแช่ด้วยกันทังตั ้ ว ผิวน ้าใสสะท้ อนออกเป็ นวงกว้ างแล้ วจางหาย ระลอกคลืน่ แผ่วเบา กระเพื่อมโดนกลีบกล้ วยไม้ สหี วานที่ตกลงจากกิ่งอ่อน ถูกดึงขึน้ มาทัดเข้ ากับเรื อน ผมสลวยที่เปี ยกหยดน ้าอุน่ จนพันกันเป็ นเกลียวคลออยูส่ องข้ างแก้ ม ความร้ อนที่ พวยพุง่ อยูใ่ ต้ พื ้นกระตุ้นสีฝาดขึ ้นที่ใบหน้ าสวย เปลวเทียนที่จดุ ไว้ รอบด้ านไหวระริ ก ไปกับแรงลมตามช่องไม้ ตรงขอบผนัง
251
“ พี่เคยบอกรึยงั ..ว่าฮานะสวยมากแค่ไหน ” เคย์รงั ้ ต้ นแขนบางให้ เข้ าหา ช้ อนเรื อนกายผอมเพรียวขึ ้นมานัง่ ตัก สัมผัสอบอุน่ ใต้ สายน ้าที่ไหลวนยิง่ ช่วยขับความอายภายใต้ พวงแก้ มนุม่ ให้ เป็ นสีแดงเข้ มกว่าเดิม ฮานะสัน่ หัวแล้ วก้ มหลบหน้ ากันไปอีกครัง้ แขนสองข้ าง คล้ องอยูร่ อบบ่ากว้ างจนทังเนื ้ ้อทังตั ้ วที่ไม่มีอะไรคลุมแนบเข้ าหากันมากขึน้ “ อืม..นัน่ สินะ ไม่ร้ ูจะเทียบกับอะไรดี ” เขาก้ มลงหอมแก้ มนุม่ ฟอดใหญ่ “ เอาเป็ นว่า พี่ละสายตาจากฮานะไม่ได้ แม้ แต่วินาทีก็พอ ” โน้ มตัวอีกคน ให้ ซบลงกับบ่า หนุนหัวตรงแง่งหินแล้ วมองดูท้องฟ้ าที่ดาษไปด้ วยดาวระยิบระยับ “ จาภาพทีฮ่ านะเคยวาดได้ มยั ้ กระต่ายมองจันทร์ ” เขาพึมพาขึ ้น มือลูบ เส้ นผมนุม่ ลืน่ แผ่วเบา “ จ..จาได้ ฮะ ” เสียงหวานสัน่ ไปนิด นึกถึงเรื่ องที่ฉีกภาพแสนรักของตัวเอง แล้ วใจก็พาลปวดแปล๊ บตาม “ ฮานะไม่ใช่กระต่ายที่คอยแต่จะหมายปองพระจันทร์ ฝ่ายเดียวแล้ วนะ ฮานะเป็ นดวงจันทร์ ของพี่ ที่คนๆนี ้..” ดึงมือนุม่ มาวางทาบกับหัวใจ “ ต้ องเป็ นฝ่ าย ขอมองแทน ไม่วา่ มันจะเป็ นภาพจริ งหรื อเงาสะท้ อนก็ตาม ” เขาจูบย ้าลง ฮานะอมยิ ้มอายๆ เสหันไปมองทีอ่ ื่นแล้ วก็ติดกับดักจนได้ ในเมื่อตรงลาน กว้ างเหนือบ่อน ้าร้ อนมันมีผ้าผืนหนาปูทิ ้งไว้ เคย์ยิ ้มเจ้ าเล่ห์ ชี ้มือให้ ดู “ พี่วา่ ตรงนันมั ้ นว่างๆนะ ” “ ไม่กลัวหนาวเหรอ ” ทาเป็ นหาข้ ออ้ างเพราะกลางแจ้ งแบบนี ้อดที่จะทา ให้ เลือดในกายมันร้ อนขึ ้นไม่ได้ “ เดี๋ยวก็อนุ่ ” ตอบไปพลางยกร่างเบาหวิวขึ ้นจากน ้า หยดเล็กๆเป็ น ประกายไหลริ นลงจากเรื อนร่างขาวผ่องทีถ่ กู อุ้มไปวางบนผ้ าปูผืนนุม่
252
ดวงตาคูส่ วยหลับพริ ม้ ลงเมื่อปากร้ อนระอุทาบลงมาบดคลึงแล้ วสอด เรี ยวลิ ้นอุน่ เข้ าไปกวาดกวัด ฝ่ ามือใหญ่แทรกเข้ าตรงโคนขาแล้ วขยับร่างลงกึ่งกลาง ทับตัวลงมาเชื่องช้ า สวมกอดร่างเล็กบางไว้ ด้วยหัวใจทังหมด ้ “ คืนนี ้ท้ องฟ้ าสวยจัง ” ฮานะพึมพา ยกแขนโอบบ่ากว้ างแนบแน่น “ อือ..สวยมาก แล้ วเราก็คงจะมีเวลาดูด้วยกันอีกนาน ” เคย์กระซิบด้ วย รอยยิ ้ม อุน่ ไปทังใจ ้ อุน่ ไปทังกาย ้ หากเรื่ องราวที่คล้ ายจะติดลบนี ้ไม่เริ่ มขึ ้น ผลบวกของมันคงไม่ตามมา เรา อาจจะหลงทางกันไป ตามหากันไม่เจอ ..ต้ องขอบคุณพรหมลิขิต.. ..ที่ทาให้ เรื่ องระหว่างเรา.. ..เริ่ มใหม่อีกครัง้ .. .............................................................................
253
Special 1 นัยน์ตาคมปลาบทอดลงมองอาคารสูงด้ านข้ างที่สร้ างขึ ้นมาใหม่ขนาบ กัน เส้ นถนนยาวเหยียดมองจากด้ านบนยังเห็นเหมือนเดิมทุกอย่างจะผิดก็แต่ สภาพของตัวตึกมากมายที่ผดุ ขึ ้นราวดอกเห็ด ร้ านค้ าริมถนนบางแห่งโดนขายไป เพื่อสร้ างเป็ นคอนโดหลายชัน้ คงเว้ นก็แต่ร้านเบเกอรี่ น้อยๆที่ยงั คงอยูต่ ลอด ระยะเวลาหลายปี “ ครับ..เข้ าใจ อายังเหลือหุ้นของบริ ษัทอีกกี่เปอร์ เซ็นต์ ” ร่างสูง ใหญ่ที่ยืนนิ่งอยูร่ ิ มหน้ าต่างใสกรอกเสียงลงไปตามสายเข้ า “ ไม่เป็ นไร ถ้ ากระจายออกไปแล้ วยังไงซะทาซึดะก็ยงั ถือหางใหญ่อยู่ เรื่ องบริ ษัทร่วมนัน่ ถ้ าฐานมันพังก็คงต้ องขายทิ ้งจริ งๆ แต่ทางบริษัทแม่ ตอนนี ้ผม ขอให้ อาเก็บเปอร์ เซ็นต์สว่ นที่ถือครองอยูใ่ ห้ ดี ” เสียงเคาะประตูหน้ าห้ องดังแทรกเข้ ามาพร้ อมกับที่เลขาสาวคนเดิมหอบ เอาแฟ้ มเอกสารมาให้ ร่างเพรี ยวบางดูอวบขึ ้นตามหน้ าท้ องที่นนู กลมจนเห็นได้ ชดั เคย์หนั มาตามเสียงฝี เท้ านัน่ ก่อนจะพยักหน้ าให้ วางงานที่ต้องเซ็นลงบน โต๊ ะ “ ครับ..พรุ่งนี ้มีนดั เซ็นสัญญากับบริ ษัทใหม่ ใช่..เกี่ยวกับอสังหาริ มทรัพย์ ผม เห็นว่าน่าสนใจเพราะเพิ่งเปิ ดตัวมาใหม่ได้ แค่ไม่กี่เดือน แต่พาหุ้นรวมขึ ้นแนวหน้ า ได้ แบบง่ายๆ..นัดที่ฟกุ โุ อกะครับ ” “ คุณพ่อขา~ ” เสียงเล็กๆเรียกดังก่อนที่เด็กหญิงตัวน้ อยในชุดฟูฟ่องสี ชมพูสดใสจะวิง่ เข้ ามาเกาะขาคนที่ยืนคุยงานอยู่ เคย์ละสายตาจากวิวบนตึกสูงแล้ วก้ มลงหอมแก้ มป่ องนัน่ อุ้มร่างกระจิ๋ว หลิวด้ วยแขนข้ างเดียวแล้ วกระชับโทรศัพท์ในมือให้ แน่นเข้ า “ ได้ ครับ..ถ้ าคืบหน้ าอะไรจะบอกอาทันที ” เขาว่าก่อนจะกดวางสายไป “ กวนเวลาทางานของแม่ไม่ได้ นะคะ ” เลขาคนสนิทเดินเข้ ามาใกล้ แล้ ว ยิ ้มกว้ าง รับลูกสาวตัวน้ อยออกไปพลางพูดสอน
254
“ ขอโทษด้ วยนะคะเจ้ านาย..” เธอขออภัยที่ลกู สาววิ่งเข้ ามาในเวลางาน ก็เพราะคนตรงหน้ าอนุญาตให้ พามาด้ วยได้ ลูกลิงนี่ถึงได้ แก่นเซี ้ยวเสียรอบโรงแรม “ ไม่เป็ นไรหรอก เด็กกาลังกินกาลังนอน อยากรู้อยากเห็นเป็ นธรรมดา ” เคย์ยิ ้มให้ จับแก้ มนุม่ นิ่มเล่นด้ วยความเอ็นดู “ อ๊ ะ! เที่ยงแล้ วค่ะ เดี๋ยวคุณฮานะจะรอนะคะ ” ร้ องเตือนมาก่อนจะรี บ หยิบกุญแจรถให้ ร่างสูงยกนาฬกิ าขึ ้นดูแล้ วก็พยักหน้ า ทางจากโรงแรมถึงโรงพยาบาล ไม่ได้ หา่ งกันเท่าไหร่แต่ก็ต้องเผื่อไว้ สาหรับรถติด “ ไปแล้ วนะมิกิจงั เดี๋ยวซื ้อขนมมา ฝาก ” เขาหันไปหยอกเด็กน้ อยในอ้ อมแขนของคนเป็ นแม่เล่น “ คุณพ่อไปไหนคะ ” คว้ ามือป้อมๆหาอีกฝ่ ายแต่ถกู คนอุ้มรัง้ ตัวไว้ “ ไม่ได้ นะมิกิ คุณเคย์เป็ นเจ้ านายแม่ร้ ูมยั ้ พ่อหนูตวั จริงนอนอยูบ่ ้ านนูน่ พูดแบบนี ้เดี๋ยวแม่โดนหักเงินเดือนแย่เลย ” เธอหอมแก้ มกลมฟอดใหญ่ มองตาม เจ้ านายที่โบกมือให้ ลกู สาวแล้ วก็อดยิ ้มไม่ได้ ...... ร่างเล็กในเชิ ้ตสีฟ้าอ่อนหอบถุงขนมดิ่งเข้ ามาในห้ องพักหลังจากทีเ่ ลย เวลาเที่ยงไปแล้ วกาลังจะออกเวรช่วงเช้ าแต่กลับมีคนไข้ รายใหม่เข้ า พยาบาล ด้ านหน้ ารี บยื่นประวัติผ้ ปู ่ วยให้ พร้ อมบอกอาการที่ซกั ไซ้ กนั จนหมดเปลือก ดวงตา กลมโตมองเด็กวัยรุ่นที่นอนพังพาบอยูบ่ นเตียง ใบหน้ าซีดเหมือนคนขาดเลือด คง เพราะทนปวดตังแต่ ้ ขามาโรงพยาบาล จะโอนเคสให้ หมอคนอื่นก็ติดพันกันไปหมด “ แต่ทา่ ทางค่อยยังชัว่ แล้ วล่ะค่ะ ” พยาบาลผู้ชว่ ยที่สงู ยิ่งกว่าตัวของคน ตรวจชะโงกหน้ ามาบอก “ ตอนนี ้ยังปวดท้ องอยูม่ ยครั ั ้ บ ” มือเรี ยวบางกดลงตรงท้ องน้ อย ดึงหูฟังที่ คล้ องคออยูข่ ึ ้นมาสวมแล้ วเคาะไล่นิ ้วฟั งเสียงสะท้ อนดูจากในช่องท้ อง
255
“ นิดหน่อยครับ เอ่อ..คุณเป็ นหมอเหรอ ” เด็กหนุม่ ผงกหัวดูอย่างระแวง ใบหน้ าหวานยิ ้มสดใสให้ อย่างอารมณ์ดี เรื อนผมสีออ่ นต้ องแสงไฟนีออน ในห้ องช่วยขับความอ่อนโยนบนรอยยิ ้มสวย รูปร่างที่ดเู ล็กน่ารักใต้ เสื ้อกาวน์บวก กับดวงตาสีน ้าตาลที่ดซู ุกซนเหมือนเด็ก แทบจะนึกว่าเป็ นแพทย์ฝึกหัดหรื อหนัก กว่านันหากจั ้ บใส่เสื ้อผู้หญิงก็ได้ นกึ ว่าเป็ นพยาบาลกันไป “ อาเจียนก่อนและหลังอาหาร คลืน่ ไส้ เวลาหิวกับอาการแสบท้ อง ระยะแรกแบบนี ้ คุณกาลังเป็ นโรคกระเพาะนะครับ ถ้ าจะไม่ให้ มนั เรื อ้ รังจนเป็ นแผล ภายในต้ องทาตามที่ผมบอกนะ..เดี๋ยวจะสัง่ ยาเคลือบกับยาลดกรดให้ ด้วย เพียงแต่ ว่าต้ องกินให้ ครบคอร์ ส ” เสียงนุม่ นิ่มนัน่ พูดเจื ้อยแจ้ วพร้ อมไปกับมือที่ตวัดเขียน อาการกับใบสัง่ ยาเป็ นตัวอักษรทีด่ หู วัดและดูยากตามประสาลายมือหมอ เขาดูป้ายชื่อของคนรักษาอย่างทีอ่ ดจะทึง่ ด้ วยไม่ได้ “ มุราคามิ ฮานะ ชื่อ หมอเหรอ ชื่อต้ นนัน่ เหมือนนักธุรกิจที่ติดอันดับหนึง่ ของญี่ปนมาชนิ ุ่ ดไม่เคยมีขาลง เลยนี่ เพิ่งให้ สมั ภาษณ์นิตยสารไปเมื่อสัปดาห์ก่อนเอง ” เจ้ าของชื่อเงยหน้ าขึ ้นแล้ วยิ ้มน้ อยๆ ทาเอาคนมองถึงกับหน้ าแดงเพราะ ความน่ารักทีจ่ ่โู จมเข้ ามาตามพวงแก้ มเนียนที่เป็ นสีระเรื่ อทันควัน “ อย่าลืมกินยา ตามที่สงั่ นะครับ ” ว่าไว้ ด้วยยิ ้มอ่อนหวานทาเอาคนมาหาใจเต้ นก่อนกลับ “ วันนี ้ไม่มีเคสผ่าตัดเหรอคะ ” พยาบาลคนสวยเอียงคอถามคนตัวเล็ก ตรงหน้ าที่ดใู ห้ ตายยังไงก็ดไู ม่ออกว่าเป็ นหมอ ยังดีที่สงู เกินเตียงผ่าตัดไปหลายเซน “ อาจารย์ผ้ ชู ่วยจัดการหมดแล้ วครับ สงสัยเห็นผมรับหลายราย กลัวหน้ า มืดเอามีดผ่าไปจิ ้มพุงคนไข้ ” ฮานะหัวเราะเบาๆ เงยหน้ ามองนาฬิกาแล้ วก็ตกใจ “ อ้ อ..คุณคนหล่อๆมารับแล้ วแน่เลย ทุกเที่ยงเชียว อิจฉาหมอจังแฮะ เมื่อไหร่จะมีหล่อ รวย สุภาพ เพอร์ เฟ็ กต์มาหาบ้ างน้ า ” เธอทาท่าเคลิ ้มทาเอาคน มองอดขาไม่ได้ “ ผมไปก่อนนะครับ อยากกินอะไรเป็ นพิเศษอีกรึเปล่า ”
256
“ เอาเค้ กบลูเบอร์ รี่ที่หมอทาแจกน่ะค่ะ ติดใจ..” ฮานะยิ ้มเขิน คว้ ากระเป๋ าเป้แล้ วรี บเดินออกนอกห้ องไปตามเวลานัด สภาพตอนถอดเสื ้อกาวน์แล้ วยิง่ กว่าเด็กมัธยมที่ยงั เดินตามพีเ่ คย์ต้อยๆ ..ไม่วา่ จะกี่ปี..พี่เคย์ก็ยงั เป็ นพี่เคย์.. ..ฮานะก็เป็ นอยูแ่ บบนี ้.. ..รักคนๆนันมากกว่ ้ าใคร.. ตลอดทางเดินออกนอกตึกตรวจมีตงแต่ ั ้ เด็กยันแก่ที่ร้องทัก บางราย อาจจะหันมามองด้ วยความประหลาดใจเล็กน้ อยกับหน้ าตาของหมอยังเด็ก เป็ น แบบนี ้ตังแต่ ้ สอบติดแพทย์แล้ วอาจารย์ถามว่าจะเรี ยนไหวเหรอ ฮานะยิ ้มทักทายคนไข้ ประจา แวะถามอาการตามรายทางจนเวลานัดเลย มาจะครึ่งชัว่ โมงแล้ วด้ วยซ ้า “ ฮานะจัง..วันนี ้ก็นา่ รักเหมือนเดิมเลยนะครับ ” เป็ นเสียงเรี ยกจากคนไข้ ขาประจาที่ดจู ะเจ็บออดแอดตลอดเวลาทังที ้ ่อายุยงั ไม่ถงึ วัยแก่ดี “ อ๊ ะ..ขอบคุณครับ วันนี ้อาการเป็ นยังไงบ้ าง ” ร่างน้ อยๆเดินเข้ าไปหา พลางยิ ้มสดใส คนถูกถามตีหน้ าเศร้ า เอามือวางทาบตรงอกแล้ วบ่นถึงเวลาปวด มันเจ็บ ไปอย่างนู้นอย่างนี ้ ไม่เลือกเวลา บางทีเป็ นหนักจนทาอะไรไม่ได้ ฮานะอมยิ ้ม เท่าที่ดแู ล้ วเคสนี ้ค่อนข้ างจะอุปทานมากกว่าป่ วยจริ ง แต่ เสียงส่วนใหญ่จากพยาบาลผู้ชว่ ยก็บอกว่าแกล้ งป่ วยเพื่อมาจีบคุณหมอต่างหาก “ บางทีมนั เหมือนมีอะไรทุบกึงๆจนร้ าวไปทังซี ้ ่โครง..แต่เว้ นเวลาเดียวที่ไม่ ปวดนะครับ..” นิ ้วเรี ยวจดอาการยิกๆแม้ วา่ จะออกเวรแล้ วก็ตาม ตากลมป๊ องคอยฟั ง คาตอบด้ วยความตังใจ ้ เพราะทุกคนไม่วา่ จะเจ็บเล็กเจ็บน้ อยก็สาคัญทังนั ้ น้ “ เวลาเห็นหน้ าฮานะจังเนีย่ หายปวดเป็ นปลิดทิ ้งเลย ” ว่าแล้ วก็ยิ ้มแฉ่ง
257
“ เอ่อ..” คนถูกจีบเอาซึง่ ๆหน้ ามองซ้ ายขวาล่อกแล่ก เห็นคนรอตรวจราย อื่นหันมามองแล้ วอมยิ ้มก็ยิ่งอายจนหน้ าแดงก่า “ เอ..ผมว่าอาการอย่างคุณนี่นา่ จะเข้ าห้ องไอซียไู ด้ แล้ วนะ ” น ้าเสียงคุ้นเคยดังแทรกขึ ้นจากผู้ชายใส่ชดุ สูทที่นงั่ อ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจ อยู่ ฝ่ ายนันลดแผ่ ้ นกระดาษที่บงั หน้ าลงแล้ วมองตรงมาทางคนสองคน “ พี่เคย์..” ฮานะยิ ้มกว้ าง ชายหนุม่ เดินเข้ ามาใกล้ ใบหน้ าคมฉาบแววไม่พอใจเล็กๆกับไอ้ พวก เรี่ ยราดไม่ถกู ที่ ฝ่ ามือกร้ านกุมแขนเรี ยวเอาไว้ แล้ วเลือ่ นขึ ้นมาโอบไหล่บาง “ ใครอ่ะ..” คนป่ วยทาหน้ างง ดูจากแววตาคุกคามนัน่ แล้ วรู้สกึ ขนลุกพิลกึ “ อ๋อ..” คุณหมอสุดน่ารักจับมือใหญ่ที่วางอยูบ่ นบ่าตัวเอง “ คนรักของผม เองครับ ถ้ าไม่มีอะไรแล้ ว ต้ องขอตัวก่อน..” พูดพลางก้ มหัวแล้ วจูงมือคนข้ างกาย เดินเคียงกันไปทิ ้งให้ ผ้ หู มายปองรายหลังต้ องจองแห้ ว ...... ร้ านคอฟฟี่ ช็อปแบบโอเพ่นคาเฟ่ ตกแต่งน่ารักสไตล์ร้านกาแฟบนเกาะ ซานโตริ นีเปิ ดเพลงภาษาท้ องถิ่นคลอไว้ กบั เสียงไวโอลินแผ่วเบา กลิน่ หอมหวาน ของครี มเนยบนสปอนจ์เค้ กรสส้ ม ไม่ได้ ทาให้ หน้ าตาของผู้ชายตัวโตๆคนหนึง่ คลาย ความหงุดหงิดไปได้ เลย “ เดี๋ยวแก่เร็ วนะ ” เสียงใสกระเซ้ ามาพลางตัดชิ ้นมูสในจานออกเป็ นเสี ้ยว “ ไม่ไหวล่ะ โรงพยาบาลอะไรมีแต่เสือ สิงห์ กระทิง แรด ” เคย์บน่ งึม นวด รอยขมวดตรงหัวคิ ้วด้ วยความเหนื่อยหน่าย “ คนป่ วยเขาก็แค่อยากให้ คนมาเอาใจเท่านันเอง ้ เลยดูอ้อนไปหน่อย ” เรี ยวนิ ้วขยับหลอดในแก้ วเพ้ นท์ลายแล้ วยื่นไปให้ คนข้ างๆ “ อย่างนันเรี ้ ยกว่าอ้ อนส้ น..” เขาดูดมอคค่าปั่ นที่อกี คนจงใจป้อนให้ ถึงที่
258
ฮานะหัวเราะ ค้ อนให้ วงใหญ่กบั อาการขี ้หึงที่จะผ่านกี่ปีก็ยงั ไม่เคยเปลีย่ น “ วันนี ้มิกิจงั มาเทีย่ วรึเปล่าครับ ” นึกขึ ้นได้ ถึงเด็กน้ อยตัวอ้ วนกลม ลูก สาวของคุณเลขาคนเก่งที่โรงแรม เวลาเจอหน้ ากันทีไรจะพาลได้ เป็ นคุณแม่ของเธอ ทุกที เลยเผื่อเรี ยกมาถึงพีเ่ คย์วา่ เป็ นคุณป๋ าไปอีกคน “ อ้ อ..มาทุกวันน่ะแหละ ซนมากกว่าเก่าตลอด ” เคย์บอกพลางยิ ้มน้ อยๆ ใบหน้ าสวยดูเจื่อนลง บางทีมนั ก็เจ็บถ้ านึกถึงสิง่ ที่ไม่มีทางเกิดขึ ้น ท่ามกลางความรักของคนสองคน พี่เคย์เสียสละมาโดยตลอด ฮานะคนนี ้มีแต่ตวั กับหัวใจจะให้ ในขณะที่พเี่ ขาแลกทุกอย่างเพียงเพื่อวันคืนที่จะได้ อยูด่ ้ วยกัน “ เป็ นอะไรไปน่ะ คิดมากเรื่ องนันอี ้ กแล้ วสิ ” ฝ่ ามืออุน่ ไล้ ลงกับแก้ มเนียน กอบกุมนิ ้วเรี ยวที่ยงั คงสวมแหวนจากใจไว้ ไม่เคยถอดตังแต่ ้ คราวนัน้ ฮานะมองใบหน้ าคมที่ยงั คงความหล่อเหลา คงเสน่ห์ดงึ ดูดได้ เหมือนเก่า อาจจะมากกว่าเดิมที่ระยะเวลาเป็ นตัวช่วยส่งความผูกพันของกันและกัน ท่าทาง ภูมิฐานและชื่อเสียงทังหลายยิ ้ ่งทาให้ คนตรงหน้ าดูเนื ้อหอมในหมูพ่ วกผู้หญิง พวก เธอเหมาะสมมากกว่าคนที่อยูด่ ้ วยในตอนนี ้อย่างเขา “ บางทีก็คิดว่าถ้ าพี่แต่งงาน กับผู้หญิง ป่ านนี ้คงมีเด็กตัวน้ อยๆวิ่งกันเต็มบ้ าน ” “ ฮานะ..” เคย์เสียงดุ ดวงตาจริงจัง ไม่คิดล้ อเล่นหรื อนึกสนุกกับประโยค ที่ได้ ยินเลย “ ให้ อยูก่ บั คนที่ไม่รักก็ไม่ตา่ งจากตกนรกทังเป็ ้ น..พี่ทาไม่ได้ เด็ดขาด ” คนฟั งเงียบกริ บ น ้าตาคลอเอ่อ รู้สกึ อบอุน่ ไปทังใจกั ้ บคาพูดไม่เท่าไหร่นนั่ “ ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่จะต้ องมานัง่ คิดเล็กคิดน้ อยกับอีแค่การจะมีลกู ไว้ สืบทอดกิจการต่อรึเปล่า เรื่ องนันไม่ ้ มีอยูใ่ นหัวตังแต่ ้ ที่พี่ร้ ูวา่ รักฮานะแล้ ว ความจริง ของมันคือการที่พี่อยูไ่ ด้ เพราะมีคนที่พี่รัก เรื่ องอื่นไม่มีความสาคัญอะไรอีกต่อไป ” เขาม้ วนปอยผมหอมในมือเล่น ก้ มลงจูบที่หน้ าผากนวลแล้ วโอบไหล่บอบบางไว้ ด้ วยอ้ อมแขนที่สลักคารักลงไปจนล้ น “ อย่าทาร้ ายใจตัวเองด้ วยความคิดแบบนัน้ อีก ถ้ าไม่มฮี านะ..วันนันจะไม่ ้ มีพเี่ หมือนกัน ”
259
ฮานะพยักหน้ าทังๆน ้ ้าตาที่ร่วงลงอาบแก้ ม ยิ ้มกว้ างกับคาตอบแล้ วกอด อีกฝ่ ายไว้ ด้วยเรี ยวแขนทังสอง ้ บรรยากาศอบอุน่ ของฤดูร้อนกาลังทาให้ ทกุ เรื่ องใน ใจพลอยสดใสตามแสงแดดเบื ้องบน ..นึกถึงคาทีค่ นอื่นเขาเคยบอก.. ..รักเรา..ไม่เก่าเลย.. ล้ อแมกซ์มนั วาวจอดนิ่งอยูห่ น้ าบ้ านหลังใหญ่ สวนไม้ ดอกที่เพิง่ ลงต้ น กล้ ากาลังบานสะพรั่งรับเวลาเย็นที่เกสรตรงใจกลางจะโชยกลิน่ หอมไปทัว่ บริ เวณ พระอาทิตย์ยามย่าค่าฉาบไล้ ลงกับบ่อหินที่พวกปลาคาร์ ฟว่ายวนกันเป็ นฝูง ร่างสูงใหญ่ลงจากรถก่อนจะอ้ อมด้ านข้ างมาเปิ ดประตูตรงที่นงั่ ใกล้ กนั ให้ ด้ วยรอยยิ ้ม เป็ นหน้ าที่ประจาที่อยากจะเป็ นเจ้ าชายของคนรักอยูเ่ สมอ ฮานะเพียงแต่อมยิ ้มแก้ มปริ กบั ท่าทางเอาใจใส่ที่ไม่เคยคลายลง สองแขน ยื่นให้ คนตรงหน้ าแล้ วทาหน้ าออดอ้ อนว่ายังอยากเป็ นเจ้ าหญิงมากกว่านี ้ “ คิดค่าอุ้มนะ ” เคย์หวั เราะเบาๆ ช้ อนขาเพรี ยวบางแล้ วอุ้มทังร่้ างที่ เหมือนจะปลิวลมได้ ทกุ เมื่อเข้ ามาไว้ ในอ้ อมกอด กดจมูกฝั งลงกับความหอมหวาน ตรงต้ นคอขาวท่ามกลางเสียงหัวเราะสดใส “ ดีที่คืนนี ้ฮานะไม่มีคนไข้ ไม่งนพี ั ้ ่คง เหงาแย่ ” เขากระซิบข้ างหูนมุ่ นัยน์ตาหวานเชื่อมมองมาด้ วยความรัก “ ก็ไปหาพี่ๆสิ ” บุ้ยใบ้ ไปทางรัว้ บ้ านที่ป่านนี ้ก็ยงั ปิ ดไฟเงียบ เคย์ยกั ไหล่ ทาท่าเหนื่อยหน่ายกับพวกที่ชอบสรรหาเวลาไปฮันนีมูนรอบที่ ครึ่งร้ อยแล้ วโยนงานมาให้ เขาจัดการซะเอง “ ป่ านนี ้อยูเ่ วนิสกันมัง้ เซจิมนั คงเหมา เรื อกอนโดลาแล้ วพาสุดที่รักไต่ตามคลองอยูแ่ หง ” ดวงตาสีออ่ นกะพริ บปริ บๆ นึกภาพตามแล้ วอดหัวเราะไม่ได้ อ้ อมแขน แกร่งวางร่างบอบบางลงกับเตียง กาลังจะลุกไปก็กลับโดนมือเล็กคว้ าเข้ าทีเ่ นคไท แล้ วออกแรงรัง้ ทังตั ้ วใหญ่ๆนัน่ ให้ ล้มลงมาทับกัน แก้ มเนียนเป็ นสีแดงเรื่ อกับริ ม ฝี ปากอุน่ ที่คลอเคลียอยูต่ รงเรื อนผม
260
“ เดี๋ยวคืนนี ้จะไม่ให้ นอน ” “ ไม่กลัว ” เสียงใสหัวเราะ พลิกตัวแล้ วช่วยถอดไทเส้ นยาวของคนรักให้ เคย์หนั มาคว้ าร่างเพรี ยวเข้ าซบอก หอมแก้ มนุ่มแรงๆด้ วยความหมัน่ ไส้ ก่อนจะรัง้ ข้ อมือบางให้ ล้มกลับลงมานอนกลิ ้งอยูก่ บั ฟูกแล้ วโถมตัวเข้ ากอดเอาไว้ กักไม่ให้ ลกุ หนี ฮานะลนลานถอยก็กลับตกตุ้บลงไปกองกับพื ้นพรมด้ วยกันทังคู ้ ่ ทัง้ ห้ องเลยมีแต่เสียงหัวเราะหวานหู “ พี่วา่ เราก็ไปกันบ้ างดีมยั ้ ” ถามขึ ้นมาหลังเล่น ตะครุบตัวเด็กน้ อยนี่จนหมดแรง “ พรุ่งนี ้ต้ องไปเซ็นสัญญาซื ้อทีด่ นิ ขยายสาขาของ โรงแรมน่ะ ฝ่ ายนันเขานั ้ ดที่โรงแรมฮากาตะ ” ฮานะยันตัวขึ ้นมามองใบหน้ าคมที่นอนราบอยูก่ บั พื ้น รอยยิ ้มเปี่ ยมเสน่ห์ ดึงดูดให้ เข้ าใกล้ แล้ วแย่งจูบบางเบาเป็ นการแหย่ “ ทาไมนัดไกลจังครับ ” นิ ้วเรียว ม้ วนเส้ นผมสีดาเข้ มเล่น ซบหน้ าลงกับอกกว้ างด้ วยความสุข “ อืม..เห็นว่าประธานเป็ นคนที่คิวชูนะ น่าจะอยูท่ ี่ซางะด้ วย ” เขาบอกไป ทังที ้ ่ไม่ได้ คิด ถึงจะคุ้นหูอยูบ่ ้ างว่าคาๆนันเกี ้ ่ยวพันอะไรบางอย่างกับใครคนหนึง่ “ อ้ อ..ไปสิครับ เดี๋ยวฝากงานให้ คณ ุ หมอคนอื่นช่วยดูให้ อู้ซกั วันสองวัน ” รอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์แบบเดวิลตัวน้ อยผุดขึ ้นจนคนมองต้ องบิดจมูกเล็กด้ วยความรักใคร่ “ ขอเก็บหนี ้ที่ติดพีค่ ืนก่อนหน่อยนะ..คนดี ” เคย์อ้ มุ ร่างเล็กบางขึ ้นมาไว้ บนเตียง จูบลงกับต้ นคอขาวแล้ วไล่เรื่ อยลงมา ที่ริมฝี ปากอิ่ม แสงไฟจากด้ านนอกสะท้ อนเรื อนกายนวลเนียนที่นอนยิ ้มหวานเชื่อม อยูใ่ ต้ ร่าง แขนเรี ยวยกขึ ้นโอบบ่ากว้ าง กดทังล ้ าตัวให้ แนบลงมากอดกัน “ ผมคืนดอกเบี ้ยให้ ด้วยเลยก็ได้ ” ...............................................................................
261
ดวงตาสีเข้ มทอดมองแสงไฟตามตัวตึกด้ านล่างจากบนชันสู ้ งสุดของ โรงแรม แสงเรื่ อเรื องตามรายทางบนท้ องถนนที่พลุกพล่านไปด้ วยผู้คนทาให้ ใจนึก กระหวัดถึงช่วงเวลาที่เคยเดินอยูก่ ลางย่านของร้ านค้ ามากมายกับใครบางคน รอยยิ ้มแสนสวยนัน่ ยังคงอยูใ่ นใจแต่ฐานะบางอย่างกลับถูกฝั งไว้ แล้ วลืม เลือนจนหมด ตอนนี ้มีเพียงเรื่ องของคนๆเดียวที่เข้ ามาเกาะกุมอยูจ่ นเต็ม ไม่เว้ นแม้ ช่วงเวลานอนไม่วา่ มันจะก่อตัวจากสาเหตุอะไรก็ตาม ร่างสูงโปร่งนัง่ ลงกับโซฟาตัวใหญ่ริมระเบียง ลมเย็นจากที่สงู พัดกรรโชก แรงจนเรื อนผมสีดาสนิทพลิ ้วไหว ในมือมีเอกสารหลักฐานการโอนหุ้นของบริ ษัทใน เครื อทาซึดะเข้ ามาอยูใ่ นความครอบครองของตัวเขาทังหมด ้ พวกมันเหลือแต่เปลือก แต่คนอย่างโทอิคงไม่กล้ าบอกสถานะทางการ เงินที่ยา่ แย่ลงไปจมดินกับหลานตัวเอง คงจะคิดว่าพวกมุราคามิต้องเขี่ยทิ ้งแน่กบั คนที่เหลือแต่ตวั ทุกอย่างกาลังดาเนินไปได้ ด้วยดี..ตามแผนทุกประการ ..แม้ วา่ หนึง่ ในความพยายามนัน่ จะต้ องเหยียบใครลงไปซักกี่คน.. ..ไม่วา่ มันจะต้ องใช้ เล่ห์เพทุบายมากเท่าไหร่ .. ..หรื อทาให้ ใคร..เสียใจแค่ไหน.. แรงสัน่ ของมือถือตรงโต๊ ะกลมเรียกความสนใจจากวิวสูงชะลูดด้ านข้ าง นัยน์ตาเย็นเยียบปรายมองก่อนจะกดรับสาย ‘ คุณซายุไม่สบายค่ะ..ตัวร้ อนจัดเลย ’ อีกฝ่ ายพูดมาอย่างร้ อนรน คงจะ เป็ นแม่บ้านทีค่ อยดูแลเรื่ องทางนัน้ คนฟั งขมวดคิ ้วแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยไฟอารมณ์ที่คกุ รุ่น “ เรื่ องแค่นี ้ มาบอกฉันทาไม ถ้ าขามีก็ให้ เดินไปหาหมอเอง ไม่ต้องไปเวทนาช่วยพาส่ง ” น ้าเสียงแข็งกร้ าวตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด “ แล้ วฉันสัง่ เหรอว่าให้ เรี ยกอย่างนัน.. ้ แค่คนที่อาศัยบ้ านเก่าตัวเองซุกหัวนอนไม่จาเป็ นต้ องให้ เกียรติ! ” ‘ แต่วา่ คุณ..เอ่อ..ซายุจงั เพ้ อถึงคุณ ’
262
หัวใจแข็งกระด้ างวูบไหวเพียงนิด..นิดเดียวเท่านัน้ “ แค่คาลมๆของคนไม่สบายจะมีประโยชน์เทียบกับงานได้ ยงั ไง บอกไป ถ้ าฉันกลับไปหาแล้ วทาให้ ทาซึดะล่มจมแบบไม่ต้องเงยขึ ้นมาหายใจ ฉันจะทา! ” เขาบอกเสียงเข้ มก่อนจะกระแทกมือถือลงกับโต๊ ะ ตัดสายไปอย่างไร้ เยื่อใย ฝ่ ามือกร้ านทาบลงกับเสียงหัวใจที่ดงั ก้ อง มันสะท้ อนวูบคล้ ายกาลัง เจ็บปวดอย่างรุนแรง ราวเข็มนับพันที่รุมกระหน่า ตอกย ้าว่าใครกันที่ยงั คงแพ้ มา โดยตลอด “ จะต้ องไม่เป็ นแบบเดิม..ไม่มีวนั !! ” ...... เสียงดังเซ็งแซ่แถวร้ านค้ าข้ างทางในย่านยะไตดึงดูดความสนใจจาก ดวงตากลมโตให้ หนั ไปมองพลางกระตุกแขนเสื ้อของคนข้ างกายให้ ดขู นมหวาน แทบทุกประเภท แสงไฟจากแผงลอยและไอควันขาวที่มาจากร้ านโซบะร้ อนๆควบคู่ ไปกับการผัดยากิโซบะกระตุ้นความทรงจาส่วนลึกทีเ่ คยมาเดินคูก่ บั ใครสักคน ..ในเวลานัน..ส่ ้ วนหนึง่ ของใจมีแต่ความทุกข์ที่ไม่ได้ สมหวัง.. ..แต่ก็มีเพื่อนที่รักมากอย่างนันคอยอยู ้ เ่ คียงข้ าง.. ..ไร้ การติดต่อจากจุนโดยสิ ้นเชิง.. “ คิดถึงจัง ” ฮานะพึมพา แวะซื ้อดังโงะเสียบไม้ แล้ วป้อนให้ ร่างใหญ่เป็ น การบังคับให้ หดั กินของหวานกันอารมณ์หงึ ทีช่ อบปะทุมาบ่อยๆ “ พี่ไม่คอ่ ยมาเดิน ไม่ร้ ูวา่ จะครึกครื น้ อะไรกันขนาดนี ้ ” เคย์ขยี ้ผมนุม่ ของ เจ้ าตัวน้ อย ตอนนี ้ทาหน้ าทีเ่ ป็ นคนแบกของให้ เจ้ าหญิงอยูจ่ นเต็มสองแขน ร่างเล็กพยักหน้ าหงึกหงัก ยกนาฬิกาข้ อมือขึ ้นดู “ ทางนันเขานั ้ ดกี่ทมุ่ เหรอครับ พีเ่ คย์ออกมารมควันแบบนี ้คงฟุ้งแต่กลิน่ ไก่ยา่ ง ต้ องรี บกลับไปอาบน ้า ” พูดแล้ วก็บน่ อยูค่ นเดียวว่าจะออกมาเดินเองก็ไม่ยอม แขนกว้ างรัง้ ตัวบอบบางเข้ าไปกอด ขโมยหอมไปอีกนิดตามแบบฉบับ
263
“ พีห่ วง สันๆง่ ้ ายๆได้ ใจความ ” “ กระจ่างใจเลย ” ฮานะหัวเราะ ประสานนิ ้วเรี ยวลงกับฝ่ ามืออุน่ เดินคูก่ นั ไปตามทางยาวเหยียดด้ วยใบหน้ าที่เปื อ้ นรอยยิ ้ม ...... รูปร่างสูงใหญ่ยืนอยูห่ น้ ากระจกบานโต ขยับเนคไทที่ผกู ตรงปกเสื ้อให้ แน่ใจว่าดูเหมาะแล้ ว ข้ างกายมีคนรักที่นงั่ รื อ้ เสื ้อในกระเป๋ าออกมาแขวนไว้ ในตู้ เดินวุน่ ไปวุน่ มาจัดเอกสารบ้ าง ดูรอยยับของเสื ้อสูทบ้ าง “ สีท่ มุ่ แล้ ว ฮานะจะนอนก่อนรึอยากลงไปกินเค้ กที่ลอ็ บบี ้ ” เคย์งดั เอาไม้ เด็ดมาล่อเมื่อเห็นดวงตาปรื อปรอยของอีกฝ่ าย ในเมื่อขืนบอกว่าห่วงที่ต้องอยูค่ น เดียวเดีย๋ วก็คงโดนหาว่าคิดมากตามเคย “ กินเค้ ก~ ” ตรงเข้ ามาปะเหลาะเพราะกลัวจะอด “ อือ..เดี๋ยวอยากกินอะไรบอกพนักงานเลยนะ ” เขาขยี ้ผมหอมจนพันกัน ยุง่ เหยิง ก่อนจะจูงเจ้ าของข้ อมือบางให้ เดินตามกัน ...... รอยยิ ้มมุมปากผุดขึ ้นตามลาพังกับภาพที่สะท้ อนในดวงตาสีทบึ สองคน กับสองมือที่เกาะกุมกันแนบแน่นอาจจะเคยเป็ นมีดแทงใจจนร้ าวไปทังดวงหาก ้ ตอนนี ้ไม่ตา่ งกับการเฝ้ ามองคูร่ ักที่ไม่เกี่ยวข้ องอะไรเดินผ่านเลยไป ..ฮานะมีความสุขก็ดีแล้ ว.. ..ฉันยังไม่ลมื คาพูดทีว่ า่ ได้ แค่มองก็สขุ ตาม.. ..แต่อยากให้ นายช่วยยินดีไปกับความสุขของฉันด้ วย.. ..ความสุขที่ฉนั จัดหามาด้ วยมือของตัวเอง..
264
“ เข้ าไปทักทายเขาหน่อยมัย้ ” เคย์ถามคนที่เอามือวางแปะกับตู้กระจก เห็นลังเลว่าจะเลือกอะไรระหว่างคัสตาร์ ดหน้ าผลไม้ รวมกับทาร์ ตไข่ “ ได้ ครับ เดี๋ยวค่อยมานัง่ กินก็ได้ ถ้ ามีเค้ กล่ะก็ผมอยูไ่ ด้ ทงคื ั ้ น ” ว่าพลาง ยิ ้มแป้นจนโลกพลันสดใส เหล่าพนักงานสาวๆต่างอมยิ ้มกับภาพน่ารักที่คล้ ายพี่ชายจะพาน้ องสาว มาเลือกขนมกินก่อนนอน ท่าทางที่รักกันมากพาลให้ รอบตัวอวลไปด้ วยความสุข สาวประชาสัมพันธ์ตรงเคาน์เตอร์ เดินเข้ ามาหาเจ้ านายใหญ่ หลังเห็นว่าคู่ ค้ าฝ่ ายตรงข้ ามมาตามเวลานัดพอดี “ คุณซาวามุระรออยูท่ ี่ลอ็ บบี ้ด้ านในค่ะ ” เธอ ว่าแล้ วก็เดินนาท่านประธานของโรงแรมไป ฮานะหันขวับมาตามเสียงที่วา่ นัน่ อย่างไม่เชื่อหู มือบางจิกแขนเสื ้อคนรัก จนเคย์ต้องหันมามองด้ วยความประหลาดใจ “ ช..ชื่ออะไรนะ ” กาลังอ้ าปากถามก็ บังเอิญเดินตามมาหยุดอยูต่ รงโซฟารับแขกตัวยาวแล้ ว ดวงตาคมชะงักกึกกับใบหน้ าของประธานบริ ษัทที่นดั เซ็นสัญญาด้ าน ธุรกิจ แม้ ความทรงจาจะลางเลือนในตัวตนของเด็กหนุม่ ที่ออกตัวเข้ าปกป้องซ ้ายัง แสดงออกอย่างแจ่มชัดว่าแอบรักคนของเขา แต่แววตาเย็นชาที่ทอประกายของดวง ไฟสุมโชนคูน่ นมั ั ้ นยังคงตอกย ้าเสมอมาว่าไม่ใช่ใครอื่น ร่างเล็กทีต่ ามมาติดๆยืนนิ่งคล้ ายโลกหยุดหมุน รอยยิ ้มอ่อนโยนและฝ่ า มือใหญ่ทยี่ ื่นเข้ าทักทายแบบตะวันตกทาเอาใจเต้ นแรง รูปร่างสูงใหญ่ดเู หมาะเจาะ อย่างไร้ ที่ตกิ บั สูทสีดาที่ชว่ ยขับฐานะในตอนนี ้ของอดีตเด็กผู้ชายมัธยมปลายที่เอา แต่ยิ ้มแทนคาพูดให้ ยงิ่ ภูมิฐานมากขึ ้น ความสง่าเทียบเท่ากับการเงินของผู้กมุ อานาจในบริ ษัทด้ วยตาแหน่งสูงสุดทวีเสน่ห์แบบลึกลับจนติดตรึงใจใครหลายคน “ เจอกันอีกแล้ วนะครับ คุณมุราคามิ เคย์ ” น ้าเสียงทุ้มนุม่ นวลหากแฝง ด้ วยความกร้ าวแข็งเอ่ยมาเรี ยบๆ
265
เจ้ าของชื่อเผลอกาข้ อมือเล็กของคนข้ างกายไว้ แน่น รุนแรงเสียจนเจ้ าตัว นิ่วหน้ าขึ ้นมาด้ วยความเจ็บ “ คงต้ องแนะนาตัวอีกที ผม..ซาวามุระ จุน ” เขาจับมือนุม่ นิ่มของเพื่อน ตัวเล็กเป็ นการทักอย่างสบายๆ แต่สายตาที่มองกลับจับจ้ องใบหน้ าของผู้ชาย ตรงกันข้ ามด้ วยอาการของคนกาลังเยาะเย้ ย ดวงตาสีออ่ นเบิกกว้ างอีกครัง้ ทุกอย่างกระจ่างชัดอย่างไม่ต้องสงสัย “ จุน..” เสียงหวานครางแผ่ว ตังท่ ้ าจะขยับเข้ าไปหาหากแรงบีบแน่นที่ ข้ อมือทาให้ ตวั ชะงัก ฮานะเงยหน้ ามองคนด้ านข้ าง ฝ่ ายนันก ้ าลังเงียบกริ บ..มีเพียงแววตาที่ แสดงถึงความกังวลใจอย่างเห็นได้ ชดั และไม่มคี รัง้ ไหนเลยที่สถานการณ์ตรงหน้ า จะทาให้ พี่เคย์ทาอะไรไม่ถกู ถึงขนาดนี ้ จุนผายมือเชิญเจ้ าของสถานที่ให้ นงั่ ลงเป็ นเพื่อนกัน เขาเรี ยกพนักงาน ของบริ ษัทเพื่อจัดส่งเอกสารในการร่วมหุ้นรวมไปถึงสัญญาซื ้อขายและข้ อตกลง มากมายในแวดวงธุรกิจ “ โรงแรมสวยดีนะครับ ผมพักที่ห้อง 504 พอดีมีอดีตที่นา่ จาฝั งอยูเ่ ลยขอมาทบทวนความหลัง ” คาพูดเสียดแทงวาบเข้ าไปในใจของร่างใหญ่ เคย์เพียงแต่รับเอกสาร มาแล้ วอ่านแบบผ่านๆ ไม่มจี ิตใจทา อะไรอีกแล้ วสาหรับการทางานครัง้ สาคัญ ใน หัวมีเพียงคาถามมากมายว่า..ทาไม ..ทาไม เด็กที่มีแต่ตวั แบบนันกลั ้ บกลายมาเป็ นตัวแปรสาคัญที่มรุ าคามิ จะต้ องมีสว่ นร่วมไปด้ วย เป็ นไปได้ เหรอที่ระยะเวลาไม่เท่าไหร่ หมอนี่จะผลักบริ ษัท ไร้ ชื่อขึ ้นมาในวงการได้ อย่างน่าจับตามอง..และอะไร ที่กาลังกัดกร่อนในใจเขา ร่วม ไปกับสายตาของมันทีม่ องฮานะ “ คือ..จุน..” ฮานะเอ่ยขึ ้นอย่างหวาดหวัน่
266
ใบหน้ าอ่อนโยนที่ค้ นุ เคยยังไม่ตา่ งจากเดิมเมื่อครัง้ สนิทกัน หากอะไร บางอย่างทาให้ ความสัมพันธ์ครัง้ อดีตต่อแทบไม่ตดิ จะเป็ นเพราะระยะเวลาที่หา่ ง กันไป..หรื อเพราะประกายไฟในดวงตาสีดา ..มันดูคล้ ายแรงเผาผลาญทุกสิง่ ที่จะขวางทาง.. “ สบายดีมยั ้ ฮานะ คงมีความสุขสินะ ” จุนเอ่ยยิ ้มๆ เอื ้อมมือมาขยี ้ผมนุม่ เล่นเหมือนที่เคยทาเมื่อหลายปี ทีผ่ า่ น รอยยิ ้มสดใสปรากฏขึ ้นทันทีกบั กิริยาที่มใี ห้ “ จุนหายไปไม่ยอมติดต่อมา เลย แต่ตอนนี ้มีหน้ าที่มนั่ คงแล้ ว ฉันก็ดีใจด้ วยนะ ฉันเองก็ได้ เป็ นหมออย่างที่หวัง จริ งๆ ” เสียงใสว่าออกมาด้ วยหัวใจที่พองโต “ ฮานะ..” ฝ่ ายที่นงั่ เงียบอยูน่ านวางข้ อสัญญาลงกับโต๊ ะ ใจพาลว้ าวุน่ จน หมดสมาธิ “ กลับขึ ้นไปนอนก่อน ” เคย์มองเด็กรุ่นน้ องที่ขึ ้นชันมาเที ้ ยบเคียงกันได้ อย่างน่าชม..แต่ไม่ใช่กบั ซาวามุระ จุน คนนี ้ “ เอ๋..แต่วา่ ผมเพิง่ จะเจอจุน ” “ พี่ขอ! อย่าเพิ่งดื ้อกับพี่ตอนนี ้จะได้ มยั ้ ” เสียงทุ้มเผลอตวาดใส่ ทังที ้ ่ไม่ เคยเลยที่จะเสียงดังด้ วยตังแต่ ้ อยูก่ นั มา ฮานะเงียบกริ บ ใบหน้ าสวยมีแววเสียใจอยูไ่ ม่น้อย ปนเปกันไปทังเสี ้ ยงที่ เจือความหงุดหงิดทังเรื ้ ่ องทีจ่ ะไม่ได้ คยุ กับเพื่อนเก่า ลุกขึ ้นจากที่นงั่ แล้ วหันหลังให้ คนทังคู ้ ห่ ากมือใหญ่กลับคว้ าเอาไว้ ก่อน “ แล้ วฉันจะโทรหา ” จุนเน้ นชัดในทุกคา “ อื ้อ..รักจุนนะ ” ต่างฝ่ ายต่างนิง่ เงียบ เพียงแค่เป็ นสภาพอารมณ์ที่ตา่ งกัน คนหนึง่ สมใจที่ กระตุ้นจุดอ่อนของมุราคามิได้ อย่างง่ายดายส่วนอีกหนึง่ ก็วงิ่ ไปตามการกระทาเมื่อ ครู่โดยที่ร้ ูทงรู ั ้ ้ วา่ มันคือการเอาคืน
267
เคย์เลือกที่จะไม่พดู ถึงเรื่ องในใจของฝ่ ายตรงข้ าม เขารู้วา่ ต่อให้ มี หลักฐาน คนอย่างซาวามุระจะไม่อ้าปากยอมรับโดยเด็ดขาด หมอนีก่ าลังทาอะไรบางอย่างอยู่ น่าเจ็บใจที่ทกุ เรื่ อง ทุกความเคลือ่ นไหว ของพวกเขาโดนมันอ่านได้ หมดทุกขันตอนและเป็ ้ นฝ่ ายเข้ าหาจากมุมมืด หยิบยื่น ข้ อเสนองามๆทางธุรกิจ เมื่อเขาตอบรับตกลงก็ปรากฎตัวขึ ้น เป็ นฝ่ ายที่กาลังถือไพ่ เหนือกว่า ถ้ ามันคิดจะเล่นตลกกับสิง่ สาคัญในชีวติ เขา..ก็งา่ ยยิง่ กว่าอะไร “ ขอบคุณครับ เพียงเท่านี ้เราทังสองฝ่ ้ ายต่างก็เป็ นบริ ษัทคูค่ ้ ากันแล้ ว ” จุนยิ ้มเย็น รับเอกสารทีม่ ีลายเซ็นเก็บไว้ เป็ นหลักฐานทางกฎหมาย เคย์ถอนใจด้ วยความอึดอัด แม้ จะเพียงลาพังแต่ก็ถกู อีกคนจับตาสิง่ ที่ กาลังก่อเป็ นคลืน่ ใต้ น ้าอยูใ่ นหัวใจได้ ง่ายดาย “ คุณโชคดีทฮี่ านะรัก ผมเองก็เคยรักฮานะอย่างนัน้ แม้ วา่ ตอนนี ้จะตัดใจ ไปแล้ วแต่ก็อดเห็นเขามีความสุขแล้ วยิ ้มตามไม่ได้ คุณคงไม่วา่ อะไร ” เขาทา สงครามประสาทแบบนิ่งเรียบ ทาทีแสดงความเห็นใจและชื่นชม บ่งบอกว่าเรื่ องจบ ไปแล้ วแต่เล่นละครทางดวงตาว่ายังรักลึกซึ ้ง มีเพียงตัวเองที่ร้ ูดวี า่ ทุกอย่างมันจบไป แล้ วจริ งๆ..แต่จะหยอกเล่นกับจุดอ่อนที่นา่ ขันนี่สกั หน่อย..จะเป็ นไร “ ถ้ าหมดเรื่ องแล้ วผมขอตัว ” เคย์ลกุ ขึ ้นจากที่ ทังใจมั ้ นโคลงเคลงอย่าง น่าหวัน่ คาที่ฮานะบอกเอาไว้ ถึงจะแค่ความเป็ นเพื่อน..แต่ ‘รัก’ ไม่ควรจะพูดมาต่อ หน้ าเขา กาลังกลัว กาลังกังวล วิตกทุกอย่าง จน..ระแวง หมอนี่ไม่ใช่เหรอที่เกือบจะพาตัวฮานะไป เป็ นคนที่ฮานะไว้ ใจ เชื่อใจ มี ความสุขทุกครัง้ ที่อยูใ่ กล้ แต่ก่อนเขาเหนือกว่าทุกอย่าง แต่ตอนนี ้สถานะมัน เปลีย่ นไป..ไม่ใช่มนั เหรอ ที่นายเกือบจะมีอะไรด้ วย “ หวังว่าการลงทุนครัง้ นี ้จะไม่มีปัญหาและได้ ผลงอกงามตามที่หวัง ” จุน จงใจย ้าด้ วยรอยยิ ้มเย็นชา เก็บหลักฐานทุกอย่างส่งไปให้ พนักงานของบริ ษัท
268
ใช่..เพียงเท่านี ้ มุราคามิจะไม่สามารถเป็ นปรปั กษ์ กบั คูค่ ้ าที่ยึดทุกอย่าง ของทาซึดะมาไว้ ในกามือ เพราะการร่วมลงทุนเท่ากับการถือหุ้นร่วมกัน ถ้ าเขาล้ ม มุราคามิจะต้ องล้ มตาม ถึงจะแค่เศษเสี ้ยวของฐานอานาจ แต่คนอย่างเคย์ไม่เคย เสีย่ งกับผลพวงไร้ ประโยชน์อย่างนัน้ ..แผนที่สอง..กาจัดตัวช่วยของทาซึดะ.. ..เป็ นไปตามความคาดหมาย.. ...... สายลมยามดึกพัดผ่านผิวกายนวลเนียนภายใต้ แสงจันทร์ ฉาบไล้ บนเรี ยว แขนกลมกลึงทีว่ างทาบอยูร่ ิมระเบียงเหล็กเย็นเฉียบ ดวงตาคูส่ วยหลับพริ ม้ เพื่อรับ เสียงกระซิบจากไอเย็นที่โอบล้ อมอยูร่ อบกาย อ้ อมกอดอบอุน่ กระชับมาที่เอว แรงซุกไซ้ จากจมูกโด่งกดลงที่ต้นคอแล้ ว ซบหน้ านิ่งอยูอ่ ย่างนัน้ “ พี่ขอโทษ ” เคย์กระซิบ น ้าตาหยดหนึง่ ตกลงบนไหล่เล็ก ฮานะไม่ได้ พดู อะไรนอกจากเอื ้อมมือมาแตะแล้ วหมุนตัวกลับไปอยูใ่ น อ้ อมอกที่มเี สียงหัวใจเต้ นแรงคล้ ายกาลังร้ องประท้ วงถึงเรื่ องที่ผา่ น “ ขอโทษที่งี่เง่า..” เขาไล้ มือลงข้ างแก้ มใส “ แต่พี่ระแวง พี่กลัว เพราะ หมอนัน่ กลับมา พี่กลัวว่าเขาจะแย่งนายกลับไป ” แขนกว้ างกอดแน่นเข้ า ซบหน้ า บนกลุม่ ผมหอมละมุน “ อะไรที่ทาให้ พี่เคย์คิดแบบนัน้ ” ร่างเพรียวบางเงยหน้ าขึ ้นจับจ้ องดวงตา เศร้ าสร้ อย เอื ้อมมือปาดน ้าตาใสออกให้ แผ่วเบา “ ไม่ร้ ู ทุกอย่างมันกลับมา ทุกคาที่เขาพูดเหมือนไม่เคยลืมฮานะเลย ” “ แล้ วพี่คิดว่าผมจะต้ องรักจุนตอบกลับไปเหรอ ” ใบหน้ าหวานแนบลงกับ อกด้ านซ้ าย นิ ้วเรี ยวลูบผะแผ่วไปตามแรงสะท้ อนของใจ
269
“ ผู้ชายอะไรคิดมากจัง ดูซิ..ใจสัน่ ไปหมดแล้ ว ” ยิ ้มให้ ด้วยความรักที่ฝัง อยูแ่ น่น “ ใครบางคนเคยบอกผมว่า อาจจะไม่ได้ รักผมเป็ นคนแรกแต่รับรองว่าจะ รักผมเป็ นคนสุดท้ าย ” ดึงแขนอีกคนเข้ าหา โอบไว้ รอบตัวจนร่างสัมผัสกันแนบชิด เคย์ยืนนิง่ จับจ้ องดวงหน้ าสวยทีป่ ลอบประโลมหัวใจสัน่ คลอนของเขา “ ตอนนี ้ผมอยากให้ เขาได้ ฟังเสียงหัวใจของผม หัวใจที่รักเขาเป็ นคนแรก และรักเขาเพียงคนเดียวมาโดยตลอด ” ฮานะดึงมือใหญ่มาแนบลงกับตาแหน่ง หัวใจ แรงเต้ นของมันระริกไหวอยู่ใต้ ปลอกเนื ้อที่หอ่ หุ้ม “ ผมรักเขาเป็ นคนแรกและ จะรักเขาเป็ นคนสุดท้ าย จะรักเขาอย่างที่ไม่มวี นั ให้ หายไปจากทังสี ้ ห่ ้ องของใจเลย ” ร่างสูงยิ ้มกับดวงจันทร์ ที่ทอแสงสุกใส มือลูบผมนุม่ เชื่องช้ า “ เชื่อผมนะ ” นิ ้วเรี ยวดึงไทสีเข้ มให้ อีกคนก้ มตา่ ทาบทับเรี ยวปากนุม่ กับ ริ มฝี ปากอุน่ ด้ านบนด้ วยความโหยหา สองแขนคล้ องเกี่ยวที่บา่ กว้ างแล้ วไล้ แผ่วเบา ตามอารมณ์ที่เคลิ ้มไป “ พี่รักฮานะ อย่าทิ ้งกันไปไหน ขอร้ องแค่นี ้ ” เขากระซิบข้ างหู หอมแก้ ม นวลด้ วยหัวใจที่เต็มเปี่ ยมไปด้ วยกลีบกุหลาบแดงพร่างพรม “ ผมรับคาขอ..ด้ วยชีวิตทังหมดที ้ ม่ ีเลย ” ..ขอบคุณ..ที่มีบททดสอบมากมายเข้ ามาในชีวิต.. ..เพื่อย ้าให้ เราสองคนรู้วา่ ความรักที่เรามีให้ กนั .. ..มันมัน่ คงเพียงใด.. ..รัก..ไม่เคยจืดจาง.. ...............................................................................
270
Special 2 แสงแดดยามสายทาบเงาลงบนสถาปั ตยกรรมแบบบาโรคตอนศตวรรษที่ 17 สีขาวนวลตาของหินอ่อนแกะสลักคล้ ายภาพปูนปั น้ เป็ นรูปเทพในตานานกรี ก ยืนชดช้ อยอยูบ่ นหลังคาสามเหลีย่ ม เสาหินนวลเนียนทอแสงสีชมพูเจือจางไปกับ เส้ นโค้ งของลายเถาและประติมากรรมวิจิตร โบสถ์ซานตา มาเรี ยเป็ นอาคารงดงามทีย่ ืนเด่นอยูก่ ลางบ้ านเรื อนในเวนิส เงาสะท้ อนบนผืนน ้าด้ านหน้ าไหวระริ กเมื่อถูกกราบเรื อในทางน ้าแหวกผ่านไป “ เอ้ า..ฮานะชีส~ ” ร่างเล็กทีม่ ีขอบเสื ้อกันหนาวสีสดปิ ดขึ ้นมาถึงคอยิ ้ม กว้ างแล้ วตะโกนบอกอีกคนที่เกาะขอบเสาทรงกลมของโบสถ์เต๊ ะท่าให้ กบั กล้ อง รอยยิ ้มหวานเป็ นประกายสดใสเรี ยกบรรดานักท่องเทีย่ วหลายคนให้ เหลียวมองชาวญี่ปนตั ุ่ วน้ อยๆสองคนกาลังโหวกเหวกผลัดกันถ่ายรูปกลับไปเป็ นที่ ระลึกถึงคราวมาเยี่ยมอิตาลี ใบหน้ าที่คล้ ายกันราวกับฝาแฝดสร้ างความเอ็นดูให้ เหมือนกับเจอคูพ่ ี่น้องตัวติดเป็ นเงา ฮานะวิ่งจี๋มาดูภาพถ่ายในกล้ องดิจิตอล ความละเอียดมันเห็นชัดเสียจน เก็บทุกอย่างได้ หมดแม้ กระทัง่ ลวดลายเส้ นบนผนังหิน “ สมใจเลยสิ พี่เคย์นชี่ ่างตามใจ เห็นพวกบ้ าสไตล์บาโรคก็พามาจับถึงที่ ” ไทระแหย่เข้ าไปทีหนึง่ ชี ้มือให้ น้องรับกล้ องแล้ ววิ่งถลาไปยืนแอ๊ คท่ากับเสาไม้ ที่ลา่ ม เรื อ เห็นคลองใหญ่ตดั กับอาคารทรงสวยเป็ นพื ้นหลัง คนถูกแซวได้ แต่ยิ ้มรับ พอกลับมาจากคิวชูได้ พเี่ คย์ก็พาดิง่ ขึ ้นเครื่องตรง จากโตเกียวมาเยี่ยมสองคู่ช้ ชู ื่นทีม่ าฮันนีมนู ก่อนในเวนิส แถมพาทัวร์ ตงแต่ ั ้ โรม ฟลอเรนซ์ เนเปิ ล ยันมิลานแล้ วมาเวนิส ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสองคนทีย่ นื พิงท่าเทียบเรื ออยูด่ ้ านข้ างต้ องขยับหนี ออกไปเพราะเจ้ าไทระตัวแสบโวยวายว่าทาให้ ภาพเสียอรรถรสในการชม
271
เซจิได้ แต่บน่ งึมงาตามหลังพลางมองตาสีดาขลับที่ยิบหยีเพราะไอแดด ส่องเข้ า เขาได้ แต่สา่ ยหัวเพราะยัดหมวกให้ คนรักใส่ก็ถกู เจ้ านัน่ รัน้ ด้ วยตามเคย “ เป็ นอันหมดสวีท พี่น้องคูน่ ี ้ตัวติดเป็ นตังเม ” เขาหันมาไล่เบี ้ยน้ องชาย ใบหน้ าคมใต้ แว่นกันแดดสีดาสนิทเลิกคิ ้วเอาน้ อยๆอย่างสงสัย รอยยิ ้ม มุมปากผุดขึ ้นด้ วยความขบขันแต่ก็เผลอไปกระชากใจสาวน้ อยสาวใหญ่ที่ยืนจับ ภาพอยูแ่ ถวนันได้ ้ ถนัดนัก “ พี่ก็มีเวลาตอนกลางคืนตัง้ 12 ชัว่ โมง ” เคย์วา่ ใช้ ช้อนพลาสติกอันเล็ก จิ๋วคนกาแฟดารสชาติธรรมดาแต่แพงลิบลิว่ ตังสิ ้ บยูโรจากใจกลางจัตรุ ัสซาน มาร์ โค ถ้ าเป็ นปกติ ค่าครองชีพในมิลานกับเวนิสคงทาเอากระเป๋ าฉีกไปหลายใบ แต่การมาฮันนีมนู ครัง้ ทีค่ รึ่งร้ อยของพวกมุราคามิก็ไม่มีผลไปสะกิดถุงเงินเมื่อเทียบ กับผลลัพธ์ตอนมาหวานกันในต่างแดน “ ซะที่ไหน..” เซจิถอนใจเนือยๆ “ คืนนี ้ไทระจะไปนัง่ เรื อกับฮานะ แถมจะ กันฉันอีกแน่ะ ได้ เงินเดือนดีแล้ วคิดจะตีจาก เหอะ..” เขาบ่นพรื ด หันหลังหนีไปอีกทางเมื่อปะสายตากับแหม่มผมทองทีย่ ิ ้มมา ให้ ใจจริ งก็อยากจะทาเล่นหูเล่นตาให้ ไทระแอบหึงบ้ าง แต่เคยทดลองแล้ ว เอาให้ ตายก็มีแต่หวั เราะร่าแล้ วก็ไม่สน ทุกวันนี ้เลยมีแต่เขาที่หงึ เป็ นบ้ าเป็ นหลังอยูค่ น เดียวเวลาเห็นคนอื่นมาเกาะมาแกะกับเมียสุดที่รัก “ ใครบอก..ฮานะชวนผมไปกินสปาเก็ตตี ้หรอก เห็นว่าอยากทาเหมือน การ์ ตนู ที่เคยดูตอนเด็ก ” เคย์อมยิ ้ม พยักหน้ าเรี ยกเจ้ าตัวป่ วนทีเ่ ลียบๆเคียงๆไปดู นักดนตรี ริมถนนร้ องเพลงเปิ ดกระเป๋ า..ไว้ ใจพวกหนุม่ อิตาลีไม่ได้ เด็ดขาด เขาสบถอยูใ่ นใจ เห็นต่างชาติแบบนี ้ล่ะก็ สเปคพวกนันเลย ้ ยิ่งฮานะตัว ขาวจัว๊ ะ รูปร่างเหมือนตุ๊กตาจิ๋วทีย่ ิ ้มทีเห็นโลกสดใสขึ ้นมาทียงิ่ ต้ องจับไว้ ให้ แน่น ไอ้ ที่ใสซื่อตามไม่ทนั ใครเขานี่ก็ไม่ร้ ูจะแก้ ยงั ไง วันก่อนก็เพิ่งถูกเจ้ าหนุม่ หัวทองในมิ ลานบอก ติอาโม มาหน ยังไปทาหน้ าระรื่ นบอกไอชิเตรุกบั หมอนัน่ อีก
272
“ พี่เคย์..” ฮานะวิง่ กระหืดกระหอบมาหา มือบางเกาะหมับเข้ าทีช่ ายเสื ้อ แจ๊ คเก็ตหนัง “ Ich liebe dich คืออะไรเหรอ พวกผู้ชายตรงนันเขาบอกผมมา ้ ” เคย์ขบกรามแน่น หันไปดูพวกนักท่องเที่ยวชาวเยอรมันแล้ วอยากปล่อย หมัดใส่ไอ้ พวกปากไม่อยูส่ ขุ ได้ ยนิ เสียงเซจิขาพรื ดแล้ วก็ยงิ่ หงุดหงิดเข้ าไปใหญ่ ..จีบกันหน้ าด้ านๆเลยเว้ ย !.. “ เขาทักทายว่าสวัสดีนะ่ ” เซจิแทรกขึ ้น ท่าทางยังแอบหัวเราะอยู่ เขาส่ง สายตาไปหาน้ องชายทานองว่าอย่าขี ้หึงให้ มนั มากนัก “ อ๋อ..มินา่ ล่ะ ทักพี่ไทระประโยคเดียวกันเป๊ ะ ” ฮานะว่าซื่อๆ “ วอนซะแล้ วไอ้ พวกไส้ กรอกเยอรมัน! ” เซจิถกแขนเสื ้อขึ ้นหน้ าตาหาเรื่ อง เดินจ ้าอ้ าวไปคว้ าแขนภรรยาคนสวยที่ยืนยิ ้มเป็ นแบบถ่ายรูปให้ กบั พวกนันอยู ้ แ่ บบ ไม่ร้ ูอะไรเอาซะเลย เคย์หวั เราะในลาคอ หันกลับมากอดร่างเล็กไว้ จากเบื ้องหลัง มือใหญ่ ประสานเข้ ากับนิ ้วเรียวแล้ วดึงมากอบกุมแน่น ลาแขนโอบเข้ าที่เอวบอบบางกันลม หนาวที่ลอยมากับลม “ ชอบมัยฮานะ ้ ” เสียงทุ้มกระซิบลงข้ างหูคนที่ยืนมอง ประกายวิบวับบนผืนน ้านิง่ นานทีถึงจะมีเรื อพายผ่านมา อุน่ ไอรักที่แผ่นหลังบางสัมผัสกับอกแกร่งเรี ยกเอาความร้ อนแล่นริ ว้ มาบน แก้ มนวล อ้ อมกอดแข็งแรงและมัน่ คงยังคงประคองไว้ อยูอ่ ย่างเดิม “ ชอบครับ ซานตา มาเรี ยสวยมากเลย ผมว่าสถาปั ตย์เขาก็อลังการแล้ ว พอเทียบกับเซนต์มาร์ คกลายเป็ นเจ้ ามดจิ๋ว ” เคย์สนั่ หัว ก้ มลงหอมแก้ มนุม่ ฟอดใหญ่ “ พี่หมายถึง..ให้ พี่กอดไว้ แบบนี ้น่ะ ฮานะชอบรึเปล่า ” คนฟั งก้ มหน้ างุด ร้ อนผ่าวไปทังตั ้ วเหมือนไฟลน เพราะไม่วา่ จะอยูก่ นั แบบนี ้มากี่ปีก็ยงั ไม่เคยชินคาหวานของพีเ่ คย์สกั หน เหมือนเพิง่ รักกันใหม่ๆได้ ตลอดเวลา
273
“ ไม่ตอบ..จะยืนกอดแบบนี ้แหละ ” เคย์พมึ พา กระชับอ้ อมแขนเข้ ามา มากขึ ้นจนเจ้ าตัวน้ อยหน้ าแดงจัด เสียงนักท่องเที่ยวบางคนกดถ่ายรูปคูข่ องเขากับฮานะด้ วยรอยยิ ้ม ถึงจะ แอบหวงไปนิดแต่ก็นกึ สนุกมากกว่าที่ได้ แกล้ งคนรักให้ อายม้ วนเล่น อยากจะหันไป บอกว่าไม่ได้ มาถ่ายละครตามที่ได้ ยินพวกนันซุ ้ บซิบ ..เป็ นเรื่ องจริ งแท้ แน่นอน..มาจากหัวใจของผู้ชายเถื่อนๆคนนี ้นี่ละ่ ครับ.. “ ช..ชอบ ” เสียงหวานงุบงิบ “ ไม่ได้ ยินเลยแฮะ ” ฮานะงับเขี ้ยวซีเ่ ล็กลงกับต้ นแขนแกร่งด้ วยความหมัน่ ไส้ เห็นพี่ไทระทา กับพี่เซจิบอ่ ยก็นกึ อยากเลียนแบบบ้ าง เผื่อพ่อคนตัวโตด้ านหลังจะปล่อยตัว “ กัดพี่ที เดีย๋ วโดนทารอยทีนะ ” “ คนบ้ า ” ส่วนสูงที่ไม่มากนักต้ องเขย่งสุดเท้ าเพื่อยืดตัวไปหอมแก้ มอีก ฝ่ าย “ ถ้ าคนที่ผมรักทาอะไร ผมก็ชอบทังนั ้ นแหละ ้ ” เคย์ยิ ้มหน้ าระรื่ น ก็เพราะคาตอบออกมาสวยกว่าทีค่ ิดเอาไว้ หลายแต้ ม เขาขยับตัวไปกอดร่างอีกคนเอาไว้ ด้วยความรัก แสงสีทองตรงแผ่นน ้าไหวระริ กสะท้ อนเข้ าดวงตาให้ ความอบอุน่ เจือกับ กลิน่ อายของมนต์เสน่ห์แห่งยุโรป อาคารหลายหลังที่แช่อยูใ่ นคลองคดเคี ้ยวเป็ นพื ้น ตัดกับขอบฟ้ าสีคราม ..ไม่วา่ ที่ไหน..ขอแค่มีกนั และกัน.. ...... แสงไฟสีนวลขับดอกกุหลาบวาเลนไทน์ในร้ านสไตล์อิตาเลียนแท้ ขอบ ผนังปูนทาสีน ้าตาลแดงรับกับเตาเผาก่ออิฐขนาดใหญ่ที่เริ่ มมีกลิน่ หอมของแป้ง
274
นวดอบ ขวดไวน์หลายขวดตังเรี ้ ยงรายอยูต่ รงชันวาง ้ ถัดลงคือห้ องหมักบ่ม เครื่ องดื่มขึ ้นชื่อของประเทศที่คนมาจากไร่ ั้ องุ่นนับร้ อยนับพันไร่ โต๊ ะตรงตัวระเบียงขาวโพลนทีย่ ื่นออกไปทางลาคลองเริ่มมีผ้ คู นทยอยกัน เข้ ามา เพลงหวานหูดงั คลอไปกับเสียงครวญจากคนแจวเรื อ เห็นหนุม่ กอนโดเลียร์ กาลังพาแขกหลายคนลดเลี ้ยวไปตามบ้ านเรื อนแบบเก่า “ วัวแก่ชอบกินหญ้ าอ่อน ” เสียงของใครคนหนึง่ ที่โพล่งขึ ้นแบบกะทันหัน ดังแว่วมาให้ คนได้ ยินแทบพรวดคอนยัครสนุม่ “ หมายความว่ายังไงน่ะ ” ร่างสูงใหญ่ในเสื ้อสูทเนื ้อดีคว้ าเอาผ้ าเช็ดปาก ตรงมุมโต๊ ะมาซับรอยเปื อ้ นเป็ นดวง ไทระเงยหน้ าจากคูม่ ือหนังสือนาเที่ยวแล้ วชี ้ภาพแม่ววั พันธุ์บราห์มนั สี น ้าตาลแดงที่ยืนเคี ้ยวเอื ้องหญ้ าสีเขียวอ่อนอยูใ่ นทุง่ แบบชนบทของอังกฤษ “ เปล่า..แค่บรรยายภาพ ” เจ้ าของใบหน้ าหวานใต้ แสงเทียนหัวเราะคิก ชะโงกหน้ าไปดูหนังสือที่วา่ ในมือพี่แล้ วก็หนั กลับมามองพีเ่ ขยที่ตีหน้ าปุเลีย่ นอยูห่ ลังเงาของแจกันแก้ วทรงสูง “ พี่ผมหมายถึงพีเ่ คย์ ชอบของอ่อนๆ ” ฮานะแอบแหย่ด้วยการจิกผู้ชาย ข้ างกายไปอีกหนึง่ ดอก ทังที ้ ่เคย์เองก็นงั่ มองแสงไฟจากบ้ านหลายหลังที่ตงเรี ั ้ ยงอยู่ สองฝั่ งคลองจนเพลินตาแบบไม่รับรู้อะไรด้ วยเลย เสียงไม้ พายที่ขดั ขึ ้นเงาสีออ่ นกระทบกับผิวน ้าดังจ๋อมแจ๋ม เรื อกอนโดลาสี ดารูปโค้ งมนตรงช่วงหัวกับท้ ายค่อยๆแหวกม่านน ้าใสสะท้ อนไฟเหลืองนวล ได้ ยิน เสียงขับกล่อมนักท่องเที่ยวในลาเรื อด้ วยบทเพลงภาษาท้ องถิ่นฟั งแปลกหูอีกครัง้ บางทีคนพายก็หนั มายิ ้มให้ กบั กล้ องถ่ายรูปเสียทีหนึง่ “ อ้ าว..โดนหางเลขเฉยเลย ” เคย์หยิกแก้ มนวลด้ วยความหมัน่ ไส้ แอบคิด ในใจว่าเดีย๋ วคืนนี ้แหละ ไอ้ ผ้ สู งู อายุที่โดนยัดตาแหน่งคนแก่ทงที ั ้ ่ยงั ไม่ถึง 35 จะต้ องจัดการพ่อเด็กวัยละอ่อนแถวนี ้เอาให้ หมดแรงยันเช้ าให้ ได้
275
ฮานะอมยิ ้ม ซบหน้ าลงกับแขนแข็งแรงที่อบอุน่ เสมอมาอย่างเอาใจ “ นี.่ .พี่เคย์นะ่ ยังหนุม่ อยู่ ต้ องคนข้ างพีเ่ ลย อีกซักสองปี ก็พาไปไว้ บ้านพัก คนชราได้ แล้ ว ” ไทระหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางน้ อยใจของเซจิ “ เดี๋ยวได้ ร้ ูแน่วา่ แก่แล้ วยังมีไฟ ” เขางึมงาในลาคอ รู้สกึ โดนไปด้ วย ทังๆตั ้ วเลขมันก็ยงั ไม่ขึ ้นเลขสีแ่ ม้ แต่นิด เคย์นงั่ ขาไปอีกคน แขนแกร่งยกขึ ้นโอบเอวบางให้ เข้ ามาหาตัวแล้ วกอดไว้ แนบแน่นกับไอหนาวที่เคล้ ามาตามแรงลมยามดึก เสียงดนตรี จากเปี ยโนหลังใหญ่ ดังผะแผ่วเข้ ากับแสงจันทร์ เหนือหัว “ ยังจาภาพฮานะในชุดนักเรียนได้ อยูเ่ ลย เผลอ แป๊ บเดียวเป็ นคุณหมอแล้ ว ” เขาม้ วนปอยผมสีน ้าตาลสวยข้ างตัวเล่น “ ถ้ าพี่เคย์ได้ เห็นภาพฮานะตอนใส่เครื่ องแบบเด็กประถมต้ นจะน่ารักกว่า นันอี ้ ก ผมมีภาพเก็บไว้ นะ ” ไทระซุบซิบบอกด้ วยรอยยิ ้ม ยิง่ ขันเมื่อเห็นใบหน้ าขึ ้นสี แดงเรื่ อของน้ องสุดที่รัก “ ไม่มีภาพนายตอนชุดวันเกิดเหรอ ” เซจิวา่ ออกมาก่อนจะโดนส้ อมหัน่ เนื ้อสันในจิ ้มจึกไปเต็มแขน เคย์สนใจทันควัน ขอดูภาพในกระเป๋ าเงินของไทระแม้ วา่ คนรักจะงอแงว่า น่าอายแค่ไหน ตัวก็เตี ้ยหน้ ากลมเป็ นหมัน่ โถวแล้ วลูกตายังพองเหมือนปลาทอง คนพี่สง่ ภาพถ่ายเจ้ าเด็กตัวน้ อยที่ยืนเกาะชายเสื ้อเขาไว้ แน่น เป็ นภาพที่ ระลึกวันแรกของการเข้ าโทได ฮานะเองยังปุ๊ กลุ๊กแก้ มกลมอย่างที่เจ้ าตัวบอก ดวงตาสีน ้าตาลดูบ๊องแบ๊ วได้ อย่างเหลือเชื่อ คล้ ายกับตุ๊กตาฝรั่งเศสตาโตผิวหยวก เส้ นผมสีออ่ นยาวเกินแก้ มมาเพียงนิดเพราะได้ พี่ชายเป็ นบาร์ เบอร์ ให้ แบบทุลกั ทุเล ร่างสูงหัวเราะหึๆในลาคอ “ ผมบอกแล้ วว่ามันปริ ” ฮานะแทบเอาหน้ ามุดลงไปใต้ ผ้าปูโต๊ ะ “ น่ารักจะตาย เอาไปอัดใส่กรอบดีกว่า ” เคย์ยงั ไม่วายแอบขาจนโดน ค้ อนขว้ างใส่อีกวง
276
เซจิยื่นหน้ ามาดูสดุ ที่รักตอนยังเอ๊ าะบ้ าง เขาหันดูภาพแล้ ววกกลับไปดูคน ข้ างกาย สลับไปสลับมาแล้ วก็ต้องแอบอมยิ ้มไปอีกหนึง่ นึกในใจว่าต้ องเก็บเป็ น คอลเลคชัน่ ภาพถ่ายสุดสวีทของเขาทังคู ้ ่ ไว้ หยิบมาดูตอนทางานเผื่อว่าคิดถึง “ มีแกโผล่มาด้ วยว่ะ เสียฟิ ล์มชิบเป๋ ง ” เขาชี ้นิ ้วให้ ดเู ด็กโทไดอีกหนึง่ ที่สงู โย่งกว่าใครเขา หน้ าตาเงียบขรึมของรุ่นพี่ทอ็ ปชันท ้ าตัวเหมือนนักเลงมากกว่านิสติ เสื ้อปล่อยชายหลุดลุย่ กระดุมไม่ติด ยืนหน้ าหล่ออยูม่ มุ ภาพ “ ก็รับน้ องเข้ าคณะนี่หว่า ” เคย์ถอนใจ มองฮานะรับภาพไปดูแล้ วหัวเราะ “ หือ..รับน้ องเหรอ ” เซจิทาท่าครุ่นคิด จาได้ แม่นว่าวันนันรถไอ้ ้ น้องชาย บังเกิดเกล้ ายางแบน เขาเลยต้ องรับหน้ าที่สารถีเพราะคนขับรถไม่อยู่ ปรากฏว่าคน ในมหาวิทยาลัยก็คกึ คักจนขี ้คร้ านจะขับฝ่ าฝูงชนออกมา เลยแกร่วรอไอ้ เคย์จนเย็น “ ฉันว่าจะไปตามแกกลับ ดันหลงเข้ าไปติดในโรงอาหาร ซวยโคตร ” “ แอบบื ้อนี่ ” ไทระหัวเราะเยาะ เซจิดีดแก้ มใสไปครัง้ สัง่ โทษเสร็ จสรรพว่าคืนนี ้ไม่ต้องนอน “ เอ๊ ะ..แล้ วหลุดออกมาได้ ไงล่ะครับ ” ฮานะชะโงกหน้ าถามด้ วยความ อยากรู้อยากเห็น “ พีส่ ะกิดถามทางเด็กตัวเตี ้ยๆที่เดินผ่านไปน่ะ พอบอกเขาว่าจะไปคณะ วิศวะ เขาก็อาสาพาไปเพราะเป็ นเฟรชชี่ของปี นัน้ ” เขาอมยิ ้ม บางอย่างที่สะดุดใจ อยูท่ าให้ เกิดนึกขึ ้นได้ ถ้ าไม่มีภาพนี ้มากระตุ้น..คงจะลืมไปแล้ ว “ เนื ้อคูก่ นั แหง คนนันเขาน่ ้ ารักป่ ะ ” ไทระแซวกลับ ไม่มีวี่แววว่าจะหึง “ เออ..เนื ้อคูฉ่ นั หน้ าตาไม่เปลีย่ นเลย คนอะไรแค่หน้ าก็จาไม่ได้ ” เขาบ่น แล้ วบ่นอีกด้ วยความน้ อยใจ ฮานะอ้ าปากค้ าง มองหน้ าพี่ชายสองคนสลับไปมา “ อย่าบอกนะว่า..” เซจิหวั เราะเบาๆ ขยี ้ผมหอมฟุ้งของคนข้ างกายที่นงั่ อึ ้ง
277
“ ก็ไทระน่ะแหละที่เป็ นคนพาฉันไปที่คณะ ถ้ าไม่นบั อีกหลายปี ให้ หลัง ตอนนายมาสมัครงานกับฉันนะ ที่โรงอาหารวันนันก็ ้ เป็ นหนแรกทีเ่ ราคุยกัน..ถ้ าไม่ เห็นภาพนี่คงจาไม่ได้ เลย ” เคย์ได้ แต่พยักหน้ าอย่างเห็นด้ วย บางที..คูข่ องเราก็อยูห่ า่ งกันแค่คบื ..ขึ ้นอยูก่ บั ว่าจะมองเห็นกันรึเปล่าเท่านัน.. ้ “ ดูภาพสิ ฮานะกับเคย์ยืนห่างกันแค่สามนิ ้วเอง ถ้ าไอ้ เคย์จีบตังแต่ ้ ตอน นันก็ ้ จบ ” เซจิวดั ให้ เห็น เรี ยกเสียงหัวเราะสดใส “ ตอนนี ้ก็ใกล้ กนั แล้ ว น้ อยกว่าสามนิ ้วด้ วย ” ใบหน้ าสวยว่าพลางยิ ้มแป้น กับสัมผัสของอ้ อมแขนอุน่ ที่แนบลงตรงเอว นิ ้วเรี ยวม้ วนเส้ นสปาเก็ตตี ้ในจานจน เป็ นก้ อนกลม ตังท่ ้ าจะกินก็บงั เอิญที่มือใหญ่คว้ าแขนไว้ แล้ วดึงมาให้ ป้อน เคย์งบั ปลายเส้ นนุม่ ไว้ ข้างก่อนจะยื่นให้ อีกฝ่ ายดึงปลายอีกด้ าน ฮานะ หน้ าแดงจัดแต่ก็แอบตื่นเต้ นไปด้ วยยามที่ริมฝี ปากร้ อนขยับเข้ ามาหา เรี ยวปากบาง แตะลงกับคนตรงข้ ามแผ่วเบาพอเรี ยกความหวานให้ อกี คูด่ เู ล่น เจ้ าตัวน้ อยป้อนมี ทบอลให้ คนรักแถมไปด้ วย แล้ วจบลงที่จมุ พิตเป็ นของหวานปิ ดท้ าย “ เลดี ้แอนด์เดอะแทรมป์ ” เซจิสพั ยอก “ เข้ าใจแล้ วว่าการ์ ตนู ที่ฮานะดูคือ ทรามวัยกับไอ้ ตบู ฉากทีเ่ จ้ าเลดี ้หม่าสปาเก็ตตี ้เส้ นเดียวกับพระเอก ” เขาหัวเราะ ท้ องแข็งเลยโดนไทระหยิกไปหน “ ถ้ าผมอยากเป็ นเลดี ้บ้ าง คุณจะเป็ น ‘ไอ้ ตบู ’ ให้ มยล่ ั ้ ะ ” ไทระมองสบตา ส่งประกายวิ ้งๆกะว่าจะแกล้ ง แต่คงคิดผิดเมื่ออีกคนหัวใส เลือกป้อนพาสต้ าแทน “ ด้ วยความยินดีเลยครับเจ้ านาย ” เขาว่า จัดการดึงต้ นคอขาวเข้ ามาใกล้ แล้ วประกบปากจูบรวดเร็ วทีเดียวแบบไม่ทนั ให้ ตงตั ั้ ว ไทระได้ แต่จบั ปากตัวเอง นัง่ อึ ้งอยูอ่ ย่างเดิม หน้ าแดงซ่านจากเสียง ปรบมือของน้ องชายตัวดีแล้ วยังสายตารอบข้ างทีม่ องมาท่าทางอมยิ ้มนัน่ อีก ..คนหน้ าด้ านเอ๊ ย!..
278
เสียงไม้ พายกระทบผิวน ้าดังอยูก่ ลางความมืดในเวิ ้งลึกด้ านล่าง ลาคลอง คดเคี ้ยวเลียบไปตามอาคารแบบเก่าทีเ่ ปิ ดไฟสีเหลืองนวลอยูต่ ามรายทาง แสงจาก จันทร์ ดวงกลมโตสะท้ อนเป็ นเงาอยูบ่ นผืนน ้านิ่งก่อนที่คลืน่ ลูกเล็กจะสาดเข้ า กระทบแล้ วทาภาพพร่าเลือนไป เสียงเพลงครวญของกอนโดเลียร์ เป็ นท่วงทานองที่ กรุ่นกลิน่ ความน่าหลงใหล เรี ยบง่ายแต่หวานซึ ้ง ทาให้ เคลิ ้มไปกับมนต์เสน่ห์ยาม ค่าคืนทีเ่ งียบสงบของเวนิส อ้ อมแขนกว้ างกอดเอวบางอยูไ่ ม่หา่ ง อุน่ ไอรักอวลเคล้ าไปกับความหนาว เหน็บของลมตอนดึก เคย์ดงึ เสื ้อกันหนาวตัวหนาของคนรักให้ เข้ ามาปิ ดต้ นคอที่โดน ลมแรงโกรกเข้ า “ เดี๋ยวไม่สบาย ” เขายิ ้มให้ คนในอ้ อมกอด ฮานะเหลือบมองคูข่ องพี่ที่คยุ กันกระหนุงกระหนิงอยูด่ ้ านหลังแล้ วแอบ ยิ ้ม พี่เซจิชกั จะขี ้อ้ อนมากขึ ้นทุกที ถึงขนาดเอาหัวไปนอนหนุนตักเหมือนคูแ่ ต่งงาน ใหม่ ใบหน้ าสวยหันกลับมาแล้ วซบแก้ มลงกับบ่ากว้ าง ซุกเข้ าไปในเสื ้อโค้ ทตัวหนา ของอีกฝ่ าย ใกล้ กนั จนได้ ยินแม้ เสียงเต้ นในอกซ้ าย มันดังสมา่ เสมอและไม่เคย เปลีย่ นทานองไปจากเดิมเลยไม่วา่ จะมีใครคนอื่นผ่านเข้ ามาในชีวติ ซักกี่คน เรื อสีดาขลับเลี ้ยวหัวลอดผ่านใต้ สะพานน้ อยใหญ่ทมี่ ีมากมายไปทัว่ แสง ไฟจากเสาสูงตรงริ มถนนเห็นคูร่ ักหลายคนเกาะเกี่ยวกันยามราตรีเพื่อดื่มดา่ กับ น ้าผึ ้งพระจันทร์ ที่แสนหอมหวานของเมืองในฝั น แสงสว่างตรงหัวมุมสะพานโค้ ง ด้ านหน้ าเห็นหญิงชราเข็นรถดอกไม้ เลยผ่านไป เธอชะงักไปนิดเมื่อเห็นกอนโดลา ลาสวยกาลังตรงมา คาทักทายเป็ นภาษาต่างชาติพดู กับหนุม่ คนแจวเรื อแล้ วชู ดอกไม้ ในมือเป็ นเชิงชวนด้ วยรอยยิ ้ม “ Quanto costa? ” เสียงทุ้มตา่ ถามพลางเลือกช่อไม้ สฟี ้ าหวานแล้ วส่ง เงินให้ ตามราคา กลีบดอกบอบบางแต้ มด้ วยเกสรสีเหลืองอ่อนไหวริ กตามแรงลม ฮานะมองคนข้ างกายอย่างสงสัย แล้ วก็ต้องหน้ าแดงเรื่ อเมื่ออีกฝ่ ายยื่น ฟอร์ เก็ทมีนอทให้ ช่อโตจนเกือบจะล้ นตัก แก้ มสีชมพูซุกลงกับกองดอกไม้ ในมือ
279
“ Sei bella come un fiore. ” หญิงคนเดิมร้ องบอกกับร่างเล็กที่แทบจะ จมอยูก่ บั กลีบสีฟ้าสดก่อนจะเข็นรถเดินผ่านไป ดวงตากลมเลิก่ ลัก่ ไปนิดกับภาษาต่างถิ่นที่ได้ ยิน “ พี่เคย์..เขาบอกผมว่าอะไรอ่ะ ” เคย์หวั เราะ หอมแก้ มนุม่ เข้ าฟอดใหญ่ “ เธอบอกว่า ฮานะสวยแล้ วก็นา่ รักเหมือนดอกไม้ เลย ” “ จริ งเหรอ..ดีใจจัง เหมือนฟอร์ เก็ทมีนอทนะ ไม่ใช่เหมือนตะบองเพชร ” เสียงหวานพึมพา ยิ ้มสดใสให้ กบั เจ้ าของหัวใจ กลีบนุม่ นิ่มโอนเอนอยูใ่ นเรี ยวนิ ้วขาว สีฟ้าครามตัดกับเหลืองสุกของเกสร ฝากความหมายทุกอย่างไปให้ ผา่ นทางความอ่อนโยนที่โอบล้ อมไม่หา่ ง ..คือคาว่า..รักแท้ .. “ รักผมเท่านี ้ได้ มยั ้ ” มือเล็กชูขึ ้นแล้ วทาเป็ นกาปั น้ กลม เคย์เพียงแต่ยิ ้ม กามือให้ ดแู ล้ วเอามาวางบนอกซ้ ายแทน “ con tutto il cuore ” เขากระซิบ เล่นเอาคนฟั งขมวดคิ ้วอย่างงุนงง “ with all my heart ด้ วย ทังหมดของหั ้ วใจพีเ่ ลยครับ ” ฮานะหัวเราะเสียงใส ซบหน้ าลงกับอ้ อมอกอุน่ ทีใ่ ห้ ความมัน่ คงตลอดมา ..และจะตลอดไป.. ............................................................................... ดวงตาคมทอดมองร่างน้ อยๆข้ างกายที่หวั เราะสดใสอยูใ่ ต้ แดดยามเช้ าตรู่ มือบางกาเมล็ดข้ าวโพดทีซ่ ื ้อติดมาจากในจัตรุ ัสซาน มาร์ โค เจ้ าพวกนกพิราบบิน ฮือไปตอนที่ฮานะโยนอาหารให้ แต่สกั พักก็กลับเดินร้ องกุ๊กกรูเข้ ามาใหม่
280
“ แบไว้ สิ มันเชื่องจะตาย ” เคย์เทข้ าวโพดลงในมือนุม่ จัดการดึงให้ คนขี ้ กลัวยื่นออกไปด้ านหน้ ากลางฝูงนกที่แย่งกันรุมจิกเมล็ดสีเหลืองอ่อนบนลานกว้ าง “ หวา~ ” ฮานะหลับตาปี๋ จงอยปากมันคมจนกลัวเจ็บ “ อยูน่ ิ่งๆนะ ” ร่างใหญ่กระซิบ หัวเราะในลาคอที่เห็นคนในอ้ อมกอดเกร็ง ไปทังตั ้ ว เพียงแค่ไม่กี่อดึ ใจ พิราบหลายตัวก็เข้ ามาเกาะตรงมือบางแล้ วจิกปากลง มาเอาเม็ดข้ าวโพดบินหายไป ฮานะยิ ้มร่ากับท่าทางแสนเชื่องที่ยอมแม้ กระทัง่ กิน จากนิ ้วเลยเล่นป้อนคนเดียวเสียหมดถุง “ ล้ างมือก่อนนะเจ้ าเด็กดื ้อ ” เคย์รีบรัง้ แขนเรี ยวเพราะเห็นเจ้ าตัวจะเดิน ไปเที่ยวต่อ จัตรุ ัสซาน มาร์ โคในตอนเช้ าตรู่มผี ้ คู นเดินกันมากมายตลอดทาง กรุ่น กลิน่ ของขนมปั งโฮมเมดที่โรยหน้ าด้ วยอัลมอนด์เพิ่งยกจากเตาดึงใครบางคนให้ เดินลิว่ เข้ าไปหาแล้ วชี ้มือด้ วยรอยยิ ้มน่ารักทาเอาอีกฝ่ ายต้ องตามใจอย่างเคย “ เป็ นหมออะไรเนี่ย..กินไม่หยุดเลย ” “ หมอสมอง ” ฮานะว่าหน้ าตายทังที ้ ่ปากยังเคี ้ยวพายฟั กทองอยู่ เคย์สะอึกไปนิด ตอนนี ้รู้สกึ แอบหวัน่ ใจว่าถ้ าเกิดวันไหนเขาล้ มหัวฟาดพื ้น ขึ ้นมาแล้ วต้ องผ่าตัด เขาจะปลอดภัยดีรึเปล่าถ้ าต้ องมาเป็ นเคสของคุณหมอตัว จ้ อยที่เผลอๆอาจจะทาเศษเค้ กหล่นค้ างในซีรีบรัม คอร์ เท็กซ์ของเขาก็ได้ “ แต่เวลาผ่าตัด ผมไม่กินนะ ขนมปั งอะไรเนี่ยไม่กิน ” ฮานะยิ ้มตาแทบ ปิ ด ดักคอเหมือนเข้ าใจหัวอกให้ อีกคนโล่งใจไป “ กินแต่ช็อกโกแลต ” ร่างสูงตีหน้ าปุเลีย่ น บิดแก้ มนวลด้ วยความหมัน่ ไส้ บอกกลับไปว่าไม่ อยากมีช็อกโกแลตบาร์ จากสวิสค้ างอยูใ่ นเยื่อหุ้มสมองหรอกนะ มือเล็กจูงคนข้ างกายเดินเล่นไปเรื่ อยเปื่ อย ลมเย็นยามเช้ าพัดต้ องเอาเส้ น ผมสีออ่ นพลิ ้วไป ช่วยดึงใบหน้ าหวานใสที่หวั เราะร่าเริงให้ ยิ่งดูนา่ รักมากกว่าเก่า
281
หน้ ามหาวิหารเซนต์มาร์ คมีกลุม่ คนมุงถ่ายรูปอะไรสักอย่าง ฮานะเลยรี บ ดึงพี่เคย์ให้ เข้ าไปดูด้วย จนได้ ใบปลิวเชื ้อเชิญมาร่วมงานของที่นี่ “ Carnival Celebrations in Venice คืออะไรเหรอพี่เคย์ ” “ งานเต้ นราสวมหน้ ากากน่ะ สนมัยล่ ้ ะ ” เคย์ยิ ้ม แอบคิดว่าอยากจะเห็น คนสวยของเขาในชุดแบบราชสานักของฝรั่งเศสดูบ้าง ยังไงๆที่ร้านก็นา่ จะมีชดุ ของ มารี อังตัวเนตต์แบบไซส์เด็กกระจ้ อยบ้ างล่ะ “ บรื๋ อ..เต้ นรา ไม่เอาหรอก ได้ เหยียบเท้ าพี่หลุดไปข้ างแหง อายเขาด้ วย ” “ อายทาไม เคยเห็นหน้ ากากแบบที่เขาใช้ แสดงละครมัยล่ ้ ะ บังมิดหน้ าไม่ รู้วา่ ใครเป็ นใครหรอก ” เขายังตะล่อม แอบเก็บบัตรเชิญเอาไว้ ในกระเป๋ าเสื ้อโค้ ท เพราะคิดว่าคืนนี ้ต้ องลากเจ้ าตัวน้ อยไปเต้ นราด้ วยกันให้ ได้ “ ถ้ าพี่ไทระไปผมก็ไป รายนันน่ ้ ะไม่กล้ าเปิ ดตัวต่อสาธารณะชนหรอก ” ฮานะหัวเราะคิก กัดขนมปั งอบทีถ่ ืออยูเ่ ป็ นชิ ้นต่อไปอย่างไม่สนใจงานคาร์ นิวลั ที่อีก คนชวนเท่าไหร่นกั ..ถ้ าพี่ไทระยอมเต้ นราต่อหน้ าคนอื่นกับพี่เซจิ..ฝนคงตกในทะเลทราย.. ...... “ เต้ นราเหรอ..” ไทระที่นงั่ กอดหมอนอิงอยูใ่ นห้ องพักของโรงแรมขมวดคิ ้ว ดูการ์ ดทีเ่ ชิญชวนทุกคนเข้ าร่วมงานเทศกาลพลางกระดกขวดไวน์ในมือขึ ้นดืม่ ฮานะมองพี่ชายตัวเองแล้ วขนลุกเกรี ยว คล้ ายกับจะโดนจับจุดอ่อนว่า เป็ นพวกไม่ยอมแพ้ ถึงถูกพีเ่ ซจิหลอกมอมไวน์ด้วยการแข่งดื่ม มีหวังคืนนี ้คงได้ เรื่ อง “ สองทุม่ ..สนใจมัยล่ ้ ะ ” เคย์นงั่ ยิ ้ม ส่งสายตากับพีว่ า่ ไม่อยากเห็นสุดที่ รักในชุดเจ้ าหญิงบ้ างรึไง
282
“ ไปกัน ไทระ ” เซจิหว่านล้ อมคนที่สนั่ หัวท่าเดียว จัดการเปลีย่ น sassicaia ปี 1990 เป็ นค็อกเทลสีหวานอย่าง sex on the beach ให้ คนที่นงั่ กรึ๊บ อยูน่ านหน้ าแดงเล่น “ เต้ นไม่เป็ น ” “ ฉันสอนน่า..” ว่าแล้ วก็แอบผสมเหล้ ายินลงไปนิด พอให้ ดีกรี ความร้ อน ระอุช่วยดันให้ คนเก็บตัวกล้ าขึ ้นมา “ ก็ได้ ” ไทระว่าพลางยิ ้มหวาน คล้ ายแอลกอฮอล์ในร่างจะเริ่มออกฤทธิ์ เซจิหนั มายักไหล่ให้ เคย์ที่แอบสมใจเพราะฮานะของเขาไปไหนไปตามพี่ อยูแ่ ล้ ว ...... ร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งอยูด่ ้ านหน้ าห้ องแต่งตัวแอบหัวเราะในลาคอเมือ่ ท่าทางของกษัตริย์ย้อนยุคสมัยฝรั่งเศสดูยกุ ยิกเกินไปจนน่าขัน เนื ้อผ้ านุม่ สีออกโทนเรี ยบง่ายตัดกับผ้ าคลุมผืนดาเนื ้อกามะหยี่มนั วาว ตัว เสื ้อแขนยาวปลายมีระบายแซมลูกไม้ ขาวรับกันเหมาะที่สดุ กับระบายผ้ าที่ทิ ้งตัวลง จากชายปกทรงสูง หมวกทรงยาวปั กดิ ้นเป็ นลายเถาแบบแฟนตาซีผสมช่วยขับเรื อน ผมสีทองเป็ นลอนตามสไตล์วิกตอเรี ยนให้ กบั ร่างสูงสง่าทีค่ อยเจ้ าหญิงทังสององค์ ้ เซจิดงึ ลูกไม้ ตรงแขนเสื ้อด้ วยท่าทางราคาญ รู้สกึ ยิง่ กว่าย้ อนยุคไปสมัย งานละครโรงเรี ยนที่เขาได้ แสดงเป็ นพระเจ้ าหลุยส์ที่ 16 “ อย่าให้ พวกเลขาตัวแสบมาเห็นเชียว โดนแซวไปค่อนวัน ” เขาบ่นงึม เคย์หวั เราะอย่างอารมณ์ดี พอเห็นม่านด้ านในขยับไหวก็ยกหน้ ากากขาว ไร้ ลวดลายขึ ้นมาสวมในทันที ดูผวิ เผินถ้ าไม่เห็นเส้ นผมสีดาสนิทของสองหนุม่ ก็คง ตีความไปว่าเป็ นฝรั่งรู ปหล่อแถวไหนมาร่วมงานคาร์ นิวลั แน่
283
พอเซจิเห็นน้ องชายแกล้ งแหย่คนรักก็ได้ ทีเอาบ้ าง อย่างน้ อยก็จะได้ พิสจู น์วา่ แต่ละคนจะหาคูข่ องตัวเองเจอรึเปล่า ดวงตาคมกริ บถูกทรงหน้ ากากบดบังเอาไว้ ภายใน โครงหน้ าเรี ยบเฉย เหมือนประติมากรรมของไดโอนิซุส เทพเจ้ ารูปงามของกรี กยิง่ ช่วยทาให้ เสน่ห์ความ ลึกลับใต้ งานเต้ นรายามราตรี ดมู ากเป็ นทวีคณ ู ผ้ าม่านในห้ องถูกเลิกออกแล้ วก็ทาให้ คนสองคนที่คดิ แกล้ งอยูเ่ ผลอมอง ไปอย่างตะลึง หญิงคนทีช่ ่วยแต่งตัวให้ เดินนับเงินเป็ นปึ กด้ วยรอยยิ ้มก่อนจะ กระซิบบอกชายหนุม่ ตรงหน้ าแทนคาขอให้ สนุกกับงาน เท้ าเปล่าเปลือยขยับก้ าวมาด้ านนอกพร้ อมตวัดชายกระโปรงชุดสีแดง เพลิงที่ยาวลากพื ้นออกห่าง ชายแขนเสื ้อปั กไหมทองเลยปลายนิ ้วนุม่ นิ่ม ผิวขาว เด่นจับตากับชายปกที่เปิ ดไหล่เนียนถึงเนินอกบอบบาง ไล่ไปถึงแผ่นหลังนวลที่ทรง เสื ้อเว้ าลึกจนเกือบถึงเอวคอด โชคดีแต่เรื อนผมยาวสลวยสีน ้าตาลทองเป็ นลอนที่ เจ้ าของร้ านช่วยต่อมันเลยสะโพกอิ่มลงมา เลยพอกันอารมณ์หงึ ของใครสักคนได้ เจ้ าหญิงน้ อยอีกหนึง่ ใต้ ชดุ ยาวกรอมพื ้นแบบสาวในเทพนิยายเดินเข้ ามา ใกล้ กนั ชายกระโปรงปั กลูกไม้ สขี าวสะอาดดูพลิ ้วไหวยามที่เรี ยวขาขาวก้ าวผ่าน ผืนผ้ าสีฟ้าครามขับผิวขาวนวลที่เปลือยหัวไหล่มนตัดกับเส้ นผมสีดาสนิททีย่ าว สลวยลงมาถึงเอวบาง หน้ ากากครึ่งเสี ้ยวเขียนลายเถากุหลาบถูกยกขึ ้นมาปิ ดใบหน้ าหวาน เอาไว้ ทงคู ั ้ จ่ นดูไม่ออกตามเคย เซจิยืนมองสาวน้ อยของเขาแล้ วแอบหัวเราะอยูใ่ นใจ ถึงชุดที่ใส่มนั จะ แบบเดียวกันไม่ผิดเพี ้ยนแต่เขาก็ร้ ูวา่ คนของเขาคือคนไหน เสียงหัวเราะคิกคักจากร่างเล็กทังสองท ้ าให้ ฝ่ายเจ้ าชายจนแต้ มว่าคงถูก รู้ตวั จริงไปเรี ยบร้ อย จะเหลือก็แต่ใครเป็ นใครในเจ้ าหญิงที่แสนจะซุกซน
284
“ Amore mio ” เซจิโค้ งให้ กบั เจ้ าของชุดสีฟ้าสด กระซิบคาบอกว่าสุดที่รัก เพื่อส่งให้ ถึงใจ เคย์ที่ยืนมองอยูน่ านหัวเราะเบาๆ ปรายตามองร่างขาวผ่องในผ้ าสีเพลิง แล้ วเดินเข้ าไปหา ดวงตาคมกริ บจับจ้ องหน้ ากากสวยที่บดบังตัวจริ งของคนรัก ก่อนทีฝ่ ่ ามือกร้ านจะประคองเรียวเท้ านุม่ ขึ ้น บรรจงสวมรองเท้ าแก้ วคูง่ ามคล้ าย คริ สตัลแวววาวให้ อย่างนุม่ นวล ไทระกับฮานะถอนใจเฮือก ลดหน้ ากากที่ถือบังอยูอ่ อกเพราะเสียแผน ที่วา่ จะแกล้ งแหย่ให้ สบั สนเล่น คนเป็ นน้ องลุกขึ ้นยืนพลางจับชายกระโปรงสีแดงสด ด้ วยความสงสัย “ ผมปลอมเป็ นพี่ไทระไม่เหมือนเหรอ ” ฮานะบุ้ยใบ้ วา่ อุตส่าห์ลงทุนแลก สีชดุ กันแท้ ๆ กะว่าอย่างน้ อยพี่เคย์ต้องตกหลุมพรางความเป็ นคนคลัง่ สีฟ้าของเขา แล้ วเดินไปหาผิดคนชัวร์ เคย์ยกยิ ้มมุมปาก เชยคางมนขึ ้นพลางดูดวงตาคูห่ วานที่เป็ นประกาย ระยิบระยับ “ อยูก่ นั มากี่ปี พี่จาไม่ได้ ก็แย่เต็มทน ” เขาพยักพเยิดกับเซจิที่ให้ เหตุผล เดียวกัน ...... หน้ ามหาวิหารเซนต์มาร์ คเป็ นที่รวมกลุม่ ของผู้ที่มาเข้ าร่วมงานคาร์ นิวลั ประจาปี สีสนั สดใสรวมกับชุดแฟนซีใต้ หน้ ากากวาดลายโดดเด่นไปทัว่ งาน แสง แฟลชวูบวาบมาจากนักท่องเที่ยวที่ตา่ งพากันสนอกสนใจงานเต้ นราตอนกลางคืน ทัว่ ลานกว้ างคล้ ายกับมีเจ้ าหญิงเจ้ าชายจากราชสานักปรากฏโฉมกันให้ ผ้ คู นตื่น ตะลึง
285
และดูเหมือนว่าเจ้ าหญิงน้ อยในชุดแดงกับฟ้ าสว่างจะถูกชาวต่างชาติรุม ขอถ่ายรูปกันมากที่สดุ ทังที ้ ่ยงั มีหน้ ากากอันงามปิ ดอยู่ ส่วนคูค่ วงรูปหล่อที่ราวกับ รูปปั น้ ของเทพบุตรก็เป็ นที่จบั ตาของสาวๆตามเคย “ แมงหวีเ่ ยอะไป ” เซจิพมึ พากับน้ องหลังเห็นแล้ วว่ามีไอ้ ฝรั่งตัวใหญ่ทา มาจับมือถือแขนเมียสุดรัก นี่ถ้าให้ เปิ ดหน้ าหวานหยดนัน่ คงโดนลักพาตัวไปขายแน่ เคย์แอบอารมณ์ขึ ้นเล็กน้ อย เมื่อมีหนุม่ ตาน ้าข้ าววางมือแปะอยูต่ รง สะโพกนุม่ ของฮานะซ ้ายังฉีกยิ ้มแฉ่งแบบทาไม่ร้ ูไม่ชี ้ต่อหน้ าเขาอีก “ เข้ างานกัน..ฮานะ ” เขายื่นแขนให้ ร่างบอบบางตรงหน้ าควง อาศัย จังหวะงามโอบเข้ ารอบเอวคอดแสดงความเป็ นเจ้ าของเต็มที่ ซ ้านิ ้วยังไล้ วนอยูแ่ ถว แผ่นหลังเปลือยให้ เจ้ าตัวหน้ าแดงเล่นเป็ นการบอกผ่านไปทางแววตาดุดนั ที่ถกู หน้ ากากปิ ดว่าอย่ามายุง่ กับแฟนชาวบ้ าน เสียงไวโอลินดังเป็ นทานองแสนหวานร่วมไปกับแสงไฟจากแชนเดอเลีย ช่อใหญ่ตรงเหนือแนวโค้ งของห้ องโถงกว้ าง ภาพวาดสีฝนรู ุ่ ปเทพเจ้ ารับกับ ประติมากรรมหินอ่อนที่ทาสีทองเป็ นมันวาวต้ องเปลวเทียนที่ไหวริกตามแรงผ่าน จังหวะที่ออ่ นหวานรัง้ ให้ หลายคูห่ มุนตัวเข้ าสูก่ ลางฟลอร์ ความนุม่ นวล ของชายผ้ ายามสะบัดพลิ ้วไปตามดนตรี ร่วมดึงเอาความงดงามของราตรี สวม หน้ ากากจนล้ นเปี่ ยมท่ามกลางกลิน่ หอมของกุหลาบช่องามที่ชว่ ยขับความโรแมนติ กยามค่าคืน มือใหญ่สอดรัง้ เข้ าตรงเอวแล้ วดึงให้ ทงตั ั ้ วนุม่ นิ่มเข้ ามาซบกัน เท้ าเล็กก้ าว ตามการนาของอีกฝ่ าย เจ้ าของเรือนร่างเล็กบางที่พลิกกายออกห่างไปตามทานอง ยิ ้มหวานเชื่อมจนพาใจละลายเมือ่ ทังตั ้ วถูกดึงเข้ าหาอกกว้ างแล้ วหมุนกลับมาติด ตรึงอยูใ่ นอ้ อมแขนอบอุน่ จมูกโด่งคลอเคลียอยูแ่ ถวพวงแก้ มใสที่ไร้ สงิ่ ปกปิ ด เลือ่ นมือเข้ ากุมแล้ วดึง นิ ้วเรี ยวที่ถือหน้ ากากอยูอ่ อกไป เผยดวงหน้ างดงามที่ทาใจเต้ นแรงใต้ แสงเทียน
286
“ เจ้ าหญิงแสนสวย ” เซจิกระซิบ สอดมือเข้ าตรงเอวบางก่อนจะประสาน นิ ้วเข้ ากับมือน้ อยๆ พาก้ าวเดินไปตามทานองเพลง ไทระยิ ้มหวาน ปล่อยหน้ ากากทองในมือร่วงลงเพราะอ้ อมกอดอุน่ กระชับ แน่นเข้ า ใบหน้ าห่างไปไม่ถึงคืบจนต้ องหันหนีด้วยความเขินอาย แม้ จะไม่มใี คร สนใจใครเลยก็ตาม “ คืนนี ้..ถ้ าจะมีคนขอปี นกาแพงวังข้ ามไปหา จะมีโทษถึงคอขาดรึเปล่า ” เขากระเซ้ า โน้ มตัวลงสัมผัสมากขึ ้น “ กลัวแต่เจ้ าชายจะไม่กล้ ามากกว่า ” เสียงใสตอบ ซบลงกับไหล่กว้ าง นิ ้วยาวไล้ ลงกับแผ่นหลังเปล่าเปลือย สอดเข้ าราวสะโพกนุม่ แล้ วเคล้ า คลึงเนิ่นนานจนได้ ยินเสียงครางแผ่ว ฝ่ ามือซุกซนทาบลงกับเอวบางแล้ วลูบหนักลง มาถึงต้ นขาเรี ยว ไทระหน้ าแดงเรื่ อ แทบจะหมดแรงกับการรุกไล่ที่แพ้ ทางมาตลอด เสียงเพลงยังไม่จบดี ทังตั ้ วก็ถกู ผู้ชายตรงหน้ าดึงแขนให้ เข้ าไปใกล้ แจกันกุหลาบ มือกร้ านรัง้ หน้ ากากออกแล้ วดึงต้ นคอขาวผ่องมาประกบปากจูบแบบไม่รอให้ ตงตั ั้ ว “ รักไทระ..” เสียงทุ้มพร่ า คลึงริมฝี ปากร้ อนรุ่มกับกลีบปากบาง สอดลิ ้น อุน่ เข้ าไปโลมเลีย ลากพันมากระหวัดกันภายนอก “ คนบ้ า..” ร่างเล็กพึมพา ปล่อยให้ ฝ่ายนันจู ้ บหนักหน่วงอยูอ่ ย่างเดียว “ กลับห้ องก่อนได้ มยล่ ั ้ ะ ” ว่าพลางหัวเราะเสียงใส ก้ าวเท้ าจะกลับเข้ า ฟลอร์ หากอุ้งมือแกร่งดึงต้ านไว้ “ กลับกันเดี๋ยวนี ้เลย ” เซจิอ้อน ไม่สนแล้ วว่าเพิ่งเข้ ามาในงานได้ แค่สบิ นาทีเท่านัน้ “ แต่คณ ุ เป็ นคนให้ มางานนี ้เองนะ ” ดวงตาคูส่ วยช้ อนขึ ้นสบด้ วยความ ขบขันกับปฏิกิริยาที่ต้านไม่คอ่ ยอยูข่ องคนรัก
287
“ ก็ใช่..แล้ วตอนนี ้ฉันก็ขอให้ กลับไปอยูใ่ นห้ องอุน่ ๆของโรงแรมจะดีกว่า ” เขาพยายามสือ่ ความหมาย จนคนฟั งหน้ าแดงซ ้าแล้ วซ ้าเล่า ...... เรี ยวแขนขาวเท้ าลงกับขอบบันไดวน หน้ ากากเล็กลายเถาไม้ โค้ งที่ใช้ ปิด ดวงตาคูง่ ามถูกดึงออก ได้ แต่จ้องมองหลายต่อหลายคูต่ รงกลางห้ องโถงที่เต้ นรา กันไม่หา่ ง ริ มฝี ปากสีสดดูเย้ ายวนให้ คนผ่านคว้ าตัวมาลิ ้มลอง ฮานะมองลงไปด้ านล่าง หาคนรักที่ยอมให้ ลองชิมค็อกเทลสีหวานแม้ จะ มีเหล้ ายินผสมไปบ้ าง นิ ้วเล็กถือแก้ วมาร์ ตินีที่ยงั เหลือรสหวานซาบซ่านที่ปลายลิ ้น ของเวอร์ มทุ ผสมนอนก้ น ความร้ อนที่แทรกอวลทาให้ แก้ มนวลขึ ้นสีแดงเรื่ อ “ Ciao bello ” เสียงทุ้มตา่ ดังขึ ้นด้ านข้ าง ดึงความสนใจจากท่วงทานอง ของไวโอลินให้ หนั ไปมองผู้มาทักใหม่แทน คิ ้วเรียวเลิกขึ ้นด้ วยความสงสัย แต่แล้ วก็ต้องยิ ้มรับเมื่ออีกฝ่ ายยื่น Villa Sandi ไวน์ทกี่ ลมกล่อม หอมหวานจากไร่องุ่นทางตอนเหนืออย่างมีไมตรี “ Thanks ” นิ ้วเรี ยวยื่นรับแก้ วทรงแชมเปญก่อนจะยิ ้มเป็ นการขอบคุณ หนุม่ อิตาเลียนใต้ หน้ ากากสีทบึ โค้ งให้ แล้ วยื่นแขนออกเป็ นทานองเชื ้อ เชิญสาหรับการเต้ นรา ไม่ได้ มีคาตอบรับอะไรนอกเหนือไปจากการที่มือบางวางลง กับฝ่ ามืออุน่ แล้ วถูกฝ่ ายนันดึ ้ งมากุมแน่น พร้ อมกับที่ทงตั ั ้ วถูกโอบไปที่ฟลอร์ กว้ าง อ้ อมแขนที่รัง้ เอวบางเข้ ามาแนบกันทาเอาเจ้ าตัวสะดุ้งไป มือกร้ านไล้ ลง กับแผ่นหลังเปลือยเรี ยกไอแดงจากผิวกายนุม่ เนียน ฤทธิ์ความซาบซ่านในตัวทาให้ ใบหน้ าหวานขึ ้นสีระเรื่ อ เรี ยวขาขาวก้ าว ตามจังหวะชักนา ชายกระโปรงพลิ ้วไหวตามทานองเพลงแล้ วถูกดึงกลับเข้ ามาอยู่ ในอ้ อมกอด พร้ อมกับริ มฝี ปากของหนุม่ ต่างชาติที่โน้ มเข้ าหาอย่างเผลอไผลแม้ วา่ มือน้ อยๆจะยันอกกว้ างอยูด่ ้ วยความไม่เต็มใจนัก
288
“ อ๊ ะ..” เสียงหวานอุทานแผ่ว แรงกระชากที่แขนเรี ยวพาทังตั ้ วปลิวหวือไป ปะทะกับแผงอกแกร่งของใครบางคนที่เข้ ามาพาตัวออกจากคูเ่ ต้ นรากะทันหัน ปากร้ อนผ่าวบดขยี ้ลงมาอย่างถืออภิสทิ ธิ์บนความหอมหวาน เรี ยวลิ ้นอุน่ แทรกเข้ าแล้ วลากเลียผ่านลิ ้นนุม่ ที่พลิกหนีอย่างตกใจ จนอุ้งมือแข็งที่กุมต้ นแขนไว้ ละออกแล้ วมองมาด้ วยดวงตาดุดนั ร่างเล็กถึงได้ ร้ ูวา่ ผู้ชายที่แทบจะชกหนุม่ คนใหม่ กาลังโกรธแค่ไหน “ ฮานะทาให้ พี่หงึ ..หึงมากด้ วย ” เคย์กระซิบ ทิ ้งหน้ ากากขาวที่ทึ ้งออก ทันทีตอนที่เห็นคนรักกาลังจะโดนขโมยจูบ “ ก็เขาชวนนี่ ” ฮานะอุบอิบ ทังร่้ างโดนรัง้ เข้ ามากักไว้ ในสองแขนกว้ าง “ แล้ วยังตาม? คลาดสายตาไม่ได้ เลยนะ ” น ้าเสียงทุ้มฟั งเฉียบขาดเป็ น การสัง่ ห้ าม ปรายตามองคูก่ รณีแทนคาไล่ก่อนจะพาคนเจ้ าเสน่ห์ตวั น้ อยวกกลับเข้ า ไปกลางงาน “ เขาอุตส่าห์มาทัก ” ปากบางยื่นใส่ ทางุบงิบอยูล่ าพัง เคย์ถอนใจเฮือก ประสานมือเข้ ากับนิ ้วเรี ยวแล้ วรวบเอวคอดให้ เข้ ามาใกล้ วันนี ้เจ้ าหญิงของเขาสวยจับใจจนละสายตาไม่ได้ เลย “ ทักว่าไง? ” “ Ciao bello คงจะ hello มัง..ดี ้ ออก เขาก็มีมนุษย์สมั พันธ์ พี่เคย์นะ่ หึงไม่ เข้ าเรื่ อง ” ร่างเล็กบ่น ตังท่ ้ าจะเดินหนีแต่กลับโดนดึงมาทังตั ้ ว กักไว้ ในอ้ อมแขนอุน่ จนดิ ้นไม่หลุด “ เขาพูดว่า ‘เฮ้ ! แม่คนสวยของฉัน’ ต่างหาก ” เขาหอมแก้ มเนียนแรงเข้ า ทังห่ ้ วงทังหวงในความไม่ ้ ทนั คนกับใครเลย ฮานะอ้ าปากค้ าง มองดวงตาที่ทอแววขาแล้ วอดตีหน้ ายุง่ ไม่ได้ “ เห็นมัยว่ ้ าหมอนัน่ มันมาจีบ ” “ เห็นก็ได้ ..” เสียงใสพึมพา
289
มือแกร่งสอดเข้ าใต้ กลุม่ ผมนุม่ รัง้ ต้ นคอขาวให้ แหงนเงยขึ ้นรับจูบ แนบ ปากลงไปบางเบาก่อนจะแทรกลิ ้นลงกระตุ้นอีกฝ่ ายจนได้ ยินเสียงครางแผ่ว ทังร่้ าง ซบลงกับอ้ อมอกอุน่ ปล่อยให้ คนรักพาเคลิ ้มไปตามทานองหวานใต้ แสงสีนวลจาก โคมคริ สตัลบนเพดานเขียนสี “ พี่รักฮานะ..” เคย์กระซิบ เลือ่ นฝ่ ามือไล้ ลงตามแผ่นหลังเนียน ลากวนไป ถึงขอบชุดที่เว้ าลึกติดเอวบาง “ รักพี่เคย์เหมือนกัน ” รอยยิ ้มแสนสวยส่งมาให้ “ อย่ายิ ้มให้ คนอื่นได้ มยั ้ อย่าให้ ใครแตะนอกจากพี่..” “ แล้ วกัน..นับวันยิ่งขี ้หึง ” คุณหมอน้ อยมองค้ อนให้ คนตัวสูงด้ านหน้ า “ หึงเพราะรัก..ไม่ดีเหรอ ” เขาไล้ นิ ้วลงแก้ มนุม่ อย่างหลงใหล ฮานะได้ แต่หวั เราะ เขย่งปลายเท้ าขึ ้นหอมแก้ มอีกคน “ ดีที่สดุ เลย ” ...... รอยยิ ้มอ่อนโยนมอบให้ กบั ร่างเล็กในชุดยาวแสนสวย มือบางดึง ชายกระโปรงขึ ้นก่อนจะก้ าวตามคนรักมาบนสะพานกว้ าง รอบข้ างเงียบกริ บเพราะผู้คนกาลังสนใจกับคืนคาร์ นิวลั ที่วิหารเซนต์มาร์ ค แสงจันทร์ เต็มดวงตอนย่าค่าสวยกว่าวันไหนๆ โดยเฉพาะตอนที่สะท้ อนเงากระจ่าง ตาอยูบ่ นผืนน ้าทีเ่ งียบงัน เคย์ดงึ มือเล็กขึ ้นมากุม จุมพิตแผ่วกับนิ ้วนางเรี ยวสวย เห็นประกายเพชร วูบไหวต้ องแสงไฟเรื่ อเรื องบนตัวแหวน “ อธิษฐานสิ ” เขากระซิบ หอมเรือนผมนุม่ ที่พลิ ้วไปตามแรงลมตอนดึก ฮานะยิ ้มหวาน หลับตาลงแล้ วเอียงหน้ าซบกับอ้ อมอกอุน่ ปล่อยให้ มีกนั และกันอยูแ่ นบชิดบนสะพานริ อลั โต้ ดวงดาวนับร้ อยกะพริ บวิบวับคูก่ บั เดือนเต็ม ดวง
290
“ ไม่ร้ ูจะขออะไร ในเมื่อความรัก พี่เคย์ก็ให้ ผมเต็มร้ อยจนแทบล้ นแล้ ว ” คนฟั งได้ ยินคาฉอเลาะแล้ วอดขาไม่ได้ “ อยากเติมให้ ครบพันมัยล่ ้ ะ ที่รัก..” ริ มฝี ปากอุน่ จูบลงบางเบากับ หน้ าผากนวล แล้ วก็ได้ แก้ มใสที่แดงซ่านไปกับท่าทีเขินอายเป็ นคาตอบกลับ ................................................................................ กลีบกุหลาบขาวถูกวางลงแผ่วเบาบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าก่อนทีร่ ิ ม ฝี ปากร้ อนรุ่มจะจูบไล่ลงจากต้ นคอหอม ไล้ นิ ้วลากมาเรื่ อยจนจบที่ช่วงเอวบาง ล้ วง ลึกไปถึงใต้ ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมสะโพกมนไว้ เพียงหมิ่นเหม่ “ ไม่ง่วงเหรอคุณ ” เสียงงัวเงียเล็กน้ อยดังมาจากคนที่นอนคว่าหน้ ากลาง เตียง เรี ยวคิ ้วขมวดไปนิดเมือ่ ทังร่้ างถูกพลิกกลับมาให้ นอนหงายอยูใ่ ต้ ร่างใหญ่ เซจิได้ แต่ยิ ้ม ก้ มลงหอมแก้ มนวลแรงๆเป็ นการย ้าคาว่าที่พร่าบอกรักมัน เรื่ องจริง และไม่คิดเปลีย่ นเป็ นอืน่ แม้ เพียงวินาที “ ไม่ง่วง..อยากกินไทระมากกว่า ” เขาว่าพลางสอดแขนเข้ าไปใต้ เอวคอด รัง้ ทังตั ้ วอ่อนปวกเปี ยกนัน่ ให้ เข้ ามาซบ ร่างเล็กสะดุ้งไปนิดเมื่ออุ้งปากร้ อนผ่าวขบลงมาบนอก ลิ ้นอุน่ กวาดต้ อน เอาเนื ้อนุม่ สีสดเข้ าไปแล้ วดูดกลืนซ ้า จนแขนเรี ยวต้ องยกขึ ้นหยิกแก้ มอีกฝ่ ายด้ วย ความหมัน่ ไส้ แทบจะหายง่วงเป็ นปลิดทิ ้งที่มีใครสักคนจะมาบังอาจลักหลับ “ ตังแต่ ้ กลับมาก็กี่รอบแล้ ว..เดีย๋ วประจานเลย ” ไทระทาเสียงฮึดฮัด พลิก ตัวออกจากแขนกว้ าง คว้ าหมอนมานอนหนุน “ ยิ่งหลายรอบแปลว่ายิง่ รักนะครับ ” เขาบดนิ ้วลงกับสะโพกนุม่ ด้ านหลัง ที่คนห่มเผลอปล่อยให้ ผ้าคลุมร่วงลงไปกองกับพื ้น สร้ างโอกาสดีกบั ฝ่ ายที่ยงั ตา สว่างโล่งเพราะเจ้ าของผิวขาวที่นอนระทดระทวยกาลังล่อใจ
291
ฟั นคมขบลงกับหัวไหล่มน ย ้ารอยแดงไว้ ตอกย ้าเรื่ องวันนี ้ทีเ่ นื ้อผ้ ามันเปิ ด โล่งแจ้ งจนเกินขอบเขต ปล่อยให้ สายตาหลายคูโ่ ลมเลียทางอ้ อมจนแทบจะกลืนไท ระของเขาเข้ าไปทังตั ้ ว “ อ..อื ้อ..คน..บ้ า ” เสียงหวานขาดหายเป็ นห้ วง ได้ แต่ขยาผ้ าปูที่นอน รุนแรงเมื่อปลายนิ ้วยาวรุกไล่เข้ ามาภายใน ขยับวนแล้ วสวนเข้ าออกรัง้ ทางรักที่รัด แน่นให้ กว้ างพอ เซจิขยับมาคร่อมร่างนวลเนียนเอาไว้ ผิวกายเปลือยเปล่ามีทงไอเย็ ั ้ นจาก อากาศหนาว ทังไอร้ ้ อนจากแรงพิศวาสที่โหมกระหนา่ มาไม่หยุดหย่อน ทังร่้ างโน้ ม ลงทาบแนบกันจนบางส่วนที่ดนุ ดันสัน่ ริ ก ชิดกับต้ นขาขาวด้ านใน จดจ่อเพียงแค่ ด้ านนอกคล้ ายกระตุ้นความเสียวซ่านของอีกฝ่ าย “ ยังอยากนอนมัย้ ” เขากระซิบเสียงพร่า ดึงนิ ้วเข้ าออกแรงขึ ้นจนอีกคน ร้ องครวญครางอยูแ่ นบหมอน “ อ..อย่า..อ๊ ะ..” ไทระผวาเฮือกเมือ่ คนด้ านหลังกระชากนิ ้วออกแล้ วล้ มตัว ลงนอนด้ านข้ าง ส่งรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์มาให้ เป็ นการแกล้ งคืน ดวงตาคูส่ วยปรื อมองฝ่ ายที่ทาทองไม่ร้ ูร้อน แสงจากโคมไฟตรงหัวเตียง ทาบลงกับแผงอกลา่ สัน ดูอบอุน่ จนไม่อยากผละหนี ทัว่ ร่างเขม็งตึง กล้ ามเนื ้ออย่าง นักกีฬาทาเอาใบหน้ าหวานร้ อนวาบ ยิ่งไล่สายตาลงต่าไปยังต้ นขาเปลือยที่เครี ยด ขึ ้งแล้ วสบเข้ ากับบางส่วน มันดูราวจะท้ าทายและอยากส่งเข้ าหาเจ้ าของร่างนุม่ ด้ านข้ างจนแทบจะทนไม่ไหว “ อยากให้ กอดรึเปล่า ” เซจิยิ ้มมุมปาก ไล้ นิ ้วเกลีย่ เส้ นผมสีดาที่ตกลงมา ปรกแก้ มแดงก่า ไทระหอบหายใจ เม้ มปากแน่นด้ วยความวูบวาบกับนิ ้วที่ขยี ้ลงมาตรงยอ ดอก ใบหน้ าคมโน้ มเข้ าหาแล้ วสอดลิ ้นเข้ าไปแหย่ กวาดต้ อนความหวานในโพรง ปากหอมแล้ วละออกปล่อยให้ ทรมาน
292
ร่างบอบบางถูกรัง้ ให้ เข้ าหา แนบลงมาจนใกล้ ฝ่ ามือกร้ านกระชากสะโพก อิ่มขึ ้นมาจนทังตั ้ วเปล่าเปลือยชิดกันอยูไ่ ม่หา่ ง ขยาเนื ้อนุม่ ด้ านหลังแผ่วเบาแล้ ว เปลีย่ นไปรุนแรงกับเสียงร้ องครางในลาคอขาว ริ มฝี ปากสีสดเผยอครวญอยูไ่ ม่หยุด เร้ าอารมณ์ของคนมองให้ พงุ่ ขึ ้นไปมากกว่าเดิม “ ไม่ตอบ..ดื ้อด้ านจังนะ ” เสียงทุ้มต่าแหย่ พลิกร่างอีกคนให้ นอนคว่ากับ ฟูกหนา ค่อยๆสอดแทรกส่วนแข็งขืนเข้ าไปทีละน้ อย “ ฮ..อาาา..” “ ขอร้ องสิ..” เขากัดปากนุม่ หนักหน่วง กระแทกกายลงมาติดตรึง “ อื ้อ..อ..อาา..อาา..” เสียงหวานดังเพ้ อไม่หยุดกับแรงที่โหมเข้ าจนทังตั ้ ว ไหวคลอน เอวคอดโดนรัง้ ให้ แนบกับแผงอกแข็งแรงที่ร้อนซูไ่ ปทัว่ ร่าง ส่วนใหญ่โต ชาแรกผ่านความฝื ดแน่นจนเสียงกรี ดร้ องดังก้ องไปตามจังหวะชักนา เซจิกระแทกร่างลงแล้ วถอนออก ขยับแทรกเข้ าลึกใหม่แล้ วผละถอย ดึง ดันไฟอารมณ์โหมเข้ าอีกครัง้ แต่ก็หนีหา่ งจนสะโพกสวยผวาเฮือกขึ ้นตามพร้ อมกับ แขนเรี ยวที่หนั มาไขว่คว้ าเอาบ่ากว้ างเป็ นหลักยึด “ ขอสิ..” เขายังแกล้ งต่อ คว้ าร่างขาวนวลให้ นอนหงาย ดึงขาขาวขึ ้นมา พาดเอว รุกไล่อยูเ่ พียงด้ านนอก ความต้ องการดุนดันผ่านแถวเนื ้อนุม่ จนคนที่นอน สัน่ ระริ กหน้ าแดงซ่าน เส้ นผมสีเข้ มยุง่ เหยิงไปตามแรงบดขยี ้ซ ้า ผ้ าปูที่นอนยับย่นพอกับหมอน ข้ างที่ถกู ความเร่าร้ อนหลอมเข้ ามาจนทุกอย่างถูกทิ ้งระเกะระกะ “ ม..ไม่ไหว ” ไทระเสียงสัน่ กัดปากแน่นจนช ้าไปหมด ในตัวร้ อนผ่าว รู้สกึ ถึงทางรักที่ตอดรัดอยูเ่ พียงลาพัง ส่วนนันเรี ้ ยกร้ องจะสอดเข้ ามาจนทังตั ้ วสะท้ าน “ อะไรไม่ไหว ” เขาหัวเราะอย่างผู้ชนะ เป็ นเกมส์เด็กน้ อยที่ต้องขุดขึ ้นมา พนันว่าใครจะหัวหรื อก้ อยในแต่ละค่าคืน
293
“ กอดที..ผม..ต้ องการคุณ..” สองแขนคว้ าตัวสูงใหญ่เข้ ามาแนบ ขาขาว แยกออกกว้ างแล้ วตวัดโอบให้ อีกคนเข้ ามาถึงกลางร่าง อีกฝ่ ายสนองตอบให้ โดยไม่รงั ้ รอ แทรกส่วนปลายผลุบหายเข้ ามารวดเร็ว กระแทกย ้าลงไปจนเข้ าลึกสุดในกายร้ อนเหมือนเพลิงผลาญ รับความรู้สกึ ที่บีบคัน้ จากทางแคบที่ขยับรับทุกวินาทีจนหัวใจเต้ นแรง ทุกครัง้ ทีถ่ อนตัวออก ร่างเล็กบางก็ กลับรัง้ เข้ ามากอดก่าย ขยับสะโพกรับอารมณ์จนแทบสาลัก “ อ..อ๊ า..คุณ..เซจิ ” “ ไทระ..” “ ฮ..อาา..อ๊ าา..” เสียงใสครางก้ อง ดวงตาคูห่ วานหลับแน่นยามทีค่ วาม เสียวซ่านกระแทกกระทันเข้ ้ ามาจนสุดทาง จุกเสียดไปทัว่ ท้ องน้ อยแต่ก็มีเพียง ความสุขล้ นเปี่ ยมที่แทรกอวล “ เด็กดื ้อ..” เขากระชับแผ่นหลังนวลแล้ วยกทังตั ้ วให้ เข้ ามาซบอกทังที ้ ่ช่วง ล่างยังเคลือ่ นไหว มองใบหน้ าน่ารักที่หลับพริ ม้ แล้ วก้ มลงลากลิ ้นเลียริ มฝี ปากเรียว “ วันนี ้ให้ คนอื่นมอง..ต้ องลงโทษ ” อ้ อมแขนแกร่งสอดเข้ าใต้ เอว อุ้มทัง้ ร่างเบาหวิวจนตัวลอยท่ามกลางความตกใจของอีกฝ่ าย “ อ๊ ะ! คุณ..จ..จะทาอะไร ” ไทระสะดุ้งสุดแรง คว้ าหมับเข้ ากับต้ นคอแกร่ง เมื่ออีกฝ่ ายเลือ่ นประตูระเบียงดังครื ด ริ มฝี ปากนุม่ ขบเม้ มกับแรงเสียดที่แทรกเข้ ามายามก้ าวผ่าน แก้ มนวลเป็ น สีแดงเข้ มกับฝ่ ามือกร้ านที่ผลักทังร่้ างออกไปอาบลมหนาว เห็นแสงจันทร์ เต็มดวง ฉาบไล้ ลงมากับผืนน ้าทีเ่ ป็ นเงาสะท้ อน ระเบียงของโรงแรมยื่นออกไปจนเห็นลา คลองคดเคี ้ยวในเวนิสได้ อย่างดี แก้ มร้ อนถูกทาบกับท่อนเหล็กเย็นเฉียบ มือเล็กยันขอบสูงของทีก่ นเอาไว้ ั้ ด้ วยความเขินอาย ถึงคา่ คืนนี ้จะไม่มีใครเดินผ่านเพราะงานคาร์ นวิ ลั กาลังฉลองกัน สนุกแต่เขาคงมองหน้ าพนักงานที่นี่ไม่ติดแน่ เกิดมีใครโผล่มาเห็นตอนนี ้
294
“ อ..ไม่เอา..นะ..” ไทระร้ องห้ าม ทังตั ้ วโยกไหวไปตามแรงสอดแทรกที่ไม่ รอให้ สบโอกาสหนี แขนแกร่งทาบกันตั ้ วเอาไว้ แล้ วกักให้ ทาหน้ าทีเ่ พียงทรงตัวอยู่ แนบขอบระเบียง “ อาาา..อ๊ าาา ” ส่วนแข็งกระด้ างเสียดเข้ ามาด้ านใน กระแทก โดนหลายจุดทีเ่ ร่งเอาเสียงหวานครางมาแทบขาดใจ ลมแรงกรรโชกผ่าน หนาวเหน็บไปทังกายหากส่ ้ วนล่างทีถ่ กู ความรุนแรง โหมเข้ าหนักหน่วงกลับร้ อนทุรนทุรายจนหยุดไม่อยู่ ใบหน้ าหวานแหงนเงยขึ ้นตาม มือที่ดงึ เข้ าหา เผยอเรียวปากรับจูบวาบหวามแล้ วสอดลิ ้นเข้ าไปหาคนตัวสูงที่ เคลือ่ นกายไม่หยุดอยูแ่ นบกัน เสียงหวานกรีดร้ องไปกับความทรมานในความสุขเบื ้องลึก อารมณ์ที่พดั กระพือถูกเหวี่ยงขึ ้นบนแล้ วลากดิ่งลงล่างจนหัวใจวูบไหว คนด้ านหลังถอนร่างออก ก่อนจะกระแทกลงมาเน้ นหนักจนหมดทังตั ้ ว ผละออกไปใหม่แล้ วยัดเยียดแรง กระทัน้ ส่งไอร้ อนวาบพุง่ เข้ าเป็ นทางยาว เอ่อค้ างอยูใ่ นความร้ อนฉ่าจนไหลริ นรด ขาเรี ยว กลางเสียงหอบหายใจทีท่ าเอาทังตั ้ วสัน่ สะท้ าน เซจิยกยิ ้มอย่างชอบใจทีเ่ ล่นเอาเด็กดื ้อกาหราบยากแทบทรุดลงกองถ้ า หากเขาไม่ดงึ ตัวมาซบอก แก้ มเนียนขึ ้นสีแดงเข้ มจนอดมองไม่ได้ วา่ น่ารักเกินใคร แขนกว้ างโอบอุ้มร่างอ่อนปวกเปี ยกเข้ ามาแนบ ช้ อนตัวกลับไปที่เตียงเพื่อ สานบทลงโทษต่ออีกครัง้ จนกว่าจะฟ้ าสาง ...... เสียงหัวเราะคิกคักดังกระตุ้นใจคนได้ ยินให้ ไหววูบ มือใหญ่เอื ้อมจะรัง้ แก้ วมาร์ ตินีจากคนรักแต่ฝ่ายนันก็ ้ ชกั หนีแล้ วทาท่าให้ ไล่ต้อน เคย์สา่ ยหัว แต่ก็แอบยิ ้มสมใจในผลร้ ายที่ติดจะเป็ นประโยชน์นิดๆของ พวกแอลกอฮอล์ผสมที่มีรสหวานอร่อยลิ ้นจนละไม่ได้ ละเลียดเข้ าไปทีละน้ อย กว่า จะรู้ตวั ก็ตอนที่เมาพับไปแล้ ว
295
..และฮานะกาลังจะเป็ นหนึง่ ในนัน.. ้ ร่างบอบบางกระดกแก้ วในมือที่ผสมทังเหล้ ้ ายินและดรายเวอร์ มทุ ไว้ เป็ น ของหลอกเด็กหัดดืม่ รสหวานร้ อนไหลลงคอ เปื อ้ นย้ อนลงมาตรงมุมปากสวยรัง้ ให้ มือบางยกขึ ้นปาดด้ วยดวงตาหวานเยิ ้ม ซ ้ายังชวนคนรักลิ ้มลองผลมะกอกที่ล้วงมือ ลงไปหยิบมาอมแล้ วกระดกลิ ้นเล่น ยัว่ เย้ ากันต่อหน้ าเพราะความมึน “ ฮานะเมาแล้ ว ” เคย์เอ่ยเตือน เอื ้อมมือคว้ าแก้ วแต่กลับโดนดึงหนี แต่ เจ้ าเด็กดื ้อก็วางลงเสียเองบนโต๊ ะหินหน้ าห้ องพัก ลิ ้นชมพูแลบเลียออกมาพร้ อมกับก้ านมะกอกที่ยงั อมเล่น “ เขาว่า..ใครพันก้ านมันได้ ..คือคนจูบเก่ง ” ร่างเล็กหัวเราะเสียงใส ดึงต้ น คออีกคนเข้ ามาใกล้ ก่อนจะแหย่ก้านเขียวเข้ าไปในปากให้ พี่เคย์ลองผูกดู คนมองแอบหัวเราะ จัดการเพียงไม่นานก็รัง้ ต้ นคอขาวเข้ ามาแนบแล้ วดัน ลิ ้นส่งก้ านมะกอกที่โดนมัดเป็ นปมส่งเข้ าโพรงปากนุม่ แทนคาตอบ “ ว้ าว~ ” ฮานะขาคิก คว้ าบลู มาการิ ต้าที่ถือติดมือมาอีกแก้ วขึ ้นจิบ ใบหน้ าสวยตียงุ่ กันเล็กน้ อยกับความเค็มของเกลือเม็ดละเอียดที่โรยอยูข่ อบแก้ วใส แขนกว้ างคว้ าหมับเข้ าที่ข้อมือเล็ก รัง้ ให้ อีกฝ่ ายป้อนความร้ อนแรงกลาง ความนุม่ หวานของเครื่ องดืม่ สีฟ้าสดเชื่อมรสเตกิลา่ ไว้ ปลายลิ ้น เคย์ดมื่ รวดเดียวก่อนจะผลักตัวเล็กบางทาบกับขอบประตูห้องสูท ตวัดให้ หันหลังแล้ วบีบมือเข้ ากับหัวไหล่ขาวทีช่ ดุ มันเว้ าลงมามาก นิ ้วยาวปั ดเส้ นผมที่ดดั เป็ นลอนไปด้ านข้ าง จรดริ มฝี ปากร้ อนผ่าวลงบนต้ นคอหอมอย่างฉวยโอกาส “ อ..อือ ” เสียงใสคราง ดวงตาหลับพริ ม้ ไปกับความเคลิบเคลิ ้มทีอ่ ีกฝ่ าย บรรจงป้อน ฝ่ ามือกร้ านสอดเข้ าใต้ กระโปรงหนา ลากความยาวใต้ ชายลูกไม้ ไหวขึ ้น มาแล้ วล้ วงลงไปแนบชิด นิ ้วเค้ นคลึงกับขอบชันในตั ้ วสวยก่อนจะรูดมันทิ ้งลงไป
296
กองกับข้ อเท้ านุม่ ทาเอาทังร่้ างน้ อยๆสะดุ้งสุดตัวเมื่อเรียวขาโดนรัง้ ให้ ยกมาแนบ ข้ างในขณะที่กระโปรงผ้ าถูกรัง้ ไปกองอีกด้ านอวดความขาวเนียน มือร้ อนไต่ลงกับส่วนนุม่ นิม่ ที่ซุกซ่อน เพียงแค่จบั ก็เล่นเอาเจ้ าตัวร้ อง ครวญคราง ซบหน้ าลงกับบ่ากว้ างแล้ วหายใจถี่แรงไปกับดวงหน้ าที่แดงเรื่ อ “ ฮ..อ๊ า..พี่เคย์..ไม่..ไม่เอา..ตรงนี ้นะ ” ฮานะปรื อตามองพื ้นพรมตรง ทางเดินกลางลิฟท์ที่คงจะได้ ใช้ แทนเตียงแน่หากไม่ยงอารมณ์ ั้ คนจะทาเอาไว้ เคย์ยกั ไหล่ รูดซิปตรงกลางชุดแล้ วกระชากลงมากองกับแขนเรี ยว ไม่สน แล้ วว่าทีซ่ ื ้อให้ จะเก็บเป็ นที่ระลึกถึงคืนเต้ นรากับเจ้ าหญิงแสนงาม เขาสนอะไร หลายอย่างที่อยูใ่ ต้ ร่มผ้ าต่อหน้ านี่มากกว่า ..และคืนนี ้..ฮานะก็ยวั่ เป็ นพิเศษสมกับที่เขายุให้ ดื่มด้ วย.. “ ไม่เอาตรงนี ้..ถ้ าเข้ าห้ องก็ตามใจพี่ใช่มยั ้ ” เขาหัวเราะเสียงต่า ดึงคีย์ การ์ ดขึ ้นมารูดเปิ ดอย่างรวดเร็ ว ร่างเล็กบางยิ ้ม ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้ างเมื่อถูกแขนแข็งแรงตวัดเข้ าใต้ ขา ยกทังตั ้ วจนลอยขึ ้นจากพื ้น ก่อนจะไปจบที่เตียงกว้ าง นิ ้วยาวลูบแก้ มนวลเนียนทีเ่ ป็ นสีแดงเข้ ม ไล้ เรื่ อยมาตามริ มฝี ปากอิ่มที่ แย้ มรับ กระตุ้นให้ ก้มลงทาบปากพร้ อมกับแหย่ลิ ้นร้ อนเข้ าไปกวาดต้ อนความหอม หวาน รสของเวอร์ มทุ ที่ยงั กาซาบอยูต่ รงปลายลิ ้นนุม่ กระตุ้นความคัง่ ค้ างในอารมณ์ เคย์ดนั เรี ยวขาขาวขึ ้นสูง ถลกกระโปรงตัวหนามากองไว้ เหนือเอวบาง ทัง้ ที่มือน้ อยๆพยายามปั ดออกเป็ นพัลวัน “ คน..บ้ า ” ฮานะบ่น แก้ มเป็ นสีแดงเข้ มกับคนตรงหน้ าที่ปลดกระดุมเสื ้อ ออกเชื่องช้ าจนอวดแผงอกแข็งแรงอยูก่ ลางโคมไฟสีส้มเรื่ อ “ อือ..ก็เห็นบ้ าทุกทีที่ได้ กอดฮานะ ” เขายิ ้ม ดึงชายขอบเสื ้อสีแดงเพลิง ของเจ้ าหญิงมากองตรงแขนเล็ก
297
“ ถอดให้ พี่หน่อย ” พูดเหมือนจะอ้ อน คว้ ามือบางมาจับขอบเข็มขัด กางเกงที่บางส่วนกาลังดุนดันบอกอารมณ์ภายใน ฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายแก้ วที่สง่ ผ่านจากการป้อนของคนรักทาให้ ความ อายแต่ก่อนโดนทิ ้งไป ฮานะขยับตัวขึ ้นแล้ วคว้ าเข้ ากับสายเข็มขัด ดึงออกอย่าง ง่ายดายพร้ อมกับกระชากร่างใหญ่ให้ ลงมาทาบทับตรงกึง่ กลางเรียวขาที่แยกกว้ าง “ ถ้ ารู้วา่ ยัว่ กันแบบนี ้ พี่คงมอมเหล้ าฮานะไปนานแล้ ว ” เสียงทุ้มพร่ า มอง ความขาวนวลใต้ ร่างที่นอนยิ ้มดวงตาหวานเชื่อม “ รักพี่เคย์..” ฮานะบอก ช่วยดึงกางเกงสีเข้ มของอีกฝ่ ายก่อนจะเหวี่ยงลง ไปกองบนพื ้นพรม สองมือผลักร่างสูงลงไปด้ านล่าง สอดมือเข้ าใต้ ขอบกระโปรง หนักแล้ วดึงขึ ้นมากองเหนือต้ นขานวล พลิกร่างขึ ้นนัง่ คร่อมกึ่งกลางก่อนจะก้ มหน้ า ลงต่าไปยังความแข็งขืนที่จดจ่ออยูแ่ ถวสะโพก เคย์ถงึ กับหายใจไม่ทวั่ ท้ อง เสียงในอกเต้ นแรงจนแทบก้ องกับกิริยาของ เด็กขี ้อายยามทีเ่ มาแทบไม่เป็ นตัวของตัวเอง ดวงตาคมปรื อมองเส้ นผมสลวยที่ พลิ ้วแนบอยูก่ บั ช่วงกลาง นิ ้วเรี ยวขยับกาความใหญ่โตนัน่ ไว้ แล้ วรูดลงเชื่องช้ า “ ฮานะ..” ครางแผ่วเบา ยื ้อแขนแต่ก็ไม่เป็ นผลกับสิง่ ทีเ่ จ้ าตัวน้ อยกาลัง จะทาให้ เป็ นครัง้ แรก ริ มฝี ปากบางครอบลงมากับความกดดันที่ร้อนซู่ ดุนดันส่งผ่าน ด้ วยลิ ้นนุม่ ตวัดวนรอบแล้ วถอนปากออก ครอบครองเข้ าไปใหม่พร้ อมกับตาคูส่ วย ที่ปรายมองอย่างยัว่ เย้ า “ อึก..อื ้อ..” มือแกร่งขยุ้มไหล่บางเปล่าเปลือย ร้ อนวาบทัว่ ตัวยามที่ลิ ้น เล็กพลิกเข้ าออกแล้ วเล็มเลียจนสุดความยาว ไฟร้ อนในกายวิ่งเข้ ามาสุมอยูท่ ี่เดียวจนบางอย่างคับแน่นเกินโพรง ปากหวาน ทุกอย่างกรูเข้ าจนทัว่ ร่างทนแทบไม่ไหว ทังนิ ้ ้วเล็กทีด่ งึ ดันปรนเปรอกับ ความนุม่ นวลผสมแรงเสียดจากฟั นขาว ริ มฝี ปากอิ่มที่หอ่ หุ้มไว้ ไม่หมดกาลังจะทา ให้ เขาสิ ้นความอดทน
298
“ ห..ยุด..” เคย์ปราม กระชากแขนเรี ยวขึ ้นมาแล้ วทึ ้งชุดแฟนซีตวั สวย ออกไปจนได้ ยินเสียงขาดแคว่ก ดวงตาคูห่ วานมองคล้ ายจะกระเซ้ าแหย่ โถมทังร่้ างบอบบางเข้ าจูบ สอด ลิ ้นเล็กเข้ าไปนาเป็ นฝ่ ายแรกพร้ อมกับขาขาวทีต่ วัดโอบเข้ าหลังเอวแกร่ง ฝ่ ามือใหญ่ยกสะโพกนุม่ ให้ แนบบนตัก เรื อนผมสีออ่ นยาวถึงกลางหลังทิ ้ง ตัวลงถึงช่วงเอวคอด ชวนให้ ไล่สายตาจากใบหน้ าสวยลงมาเบื ้องล่าง ทัว่ ทังตั ้ วเล็ก บางเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรคลุม เหมือนนางเงือกน้ อยกลางทะเลสาปที่ดาผุดดาว่าย ขึ ้นมาแกล้ งชาวประมงริ มฝั่ งเล่น “ อือ..พี่เคย์..” เสียงหวานครางเรียก ยืดตัวขึ ้น หยัดร่างรับอุ้งปากร้ อนผ่าว ที่ขบเม้ มลงมาบนอกนุม่ ลิ ้นดุนผ่านความขาวนวล ขบกัดจนเป็ นสีแดงจ ้า “ อ..อาา..” ฮานะหลับตาพริ ม้ ปล่อยตัวให้ อีกฝ่ ายยกร่างตัวเอง สอดนิ ้ว แข็งเข้ ามาด้ านหลังเชื่องช้ า “ อื ้อ..เจ็บ ” น ้าตาหยดใสริ นลงจนชุม่ แก้ ม แรงเสียดสี กับเนื ้อนุม่ ด้ านในกาลังตีรวนจนเสียดแวบเข้ ามาทัว่ ท้ อง เคย์ขบกรามแน่น ยังอารมณ์ ้ ดิบในกายไม่ให้ ผลักอีกคนลงไปนอนกอง แล้ วยัดเยียดความต้ องการให้ เกินพอดี เขาผ่อนลมหายใจ ขยับมือแยกทางคับแน่น ออกกว้ างก่อนจะรัง้ ตัวลงมาให้ อ้ารับความรักของเขาไว้ เสียงใสร้ องครวญคราง เล็บคมจิกลงบนบ่ากว้ างเพื่อทรงตัว ส่วนแข็ง กระด้ างที่แทรกผ่านผลุบหายเข้ ามาแต่น้อยแล้ วก็ต้องผละถอย ดึงเอาทังร่้ างผวา เฮือกเข้ ากอดก่ายไม่ยอมปล่อย “ อาาา..พี่เคย์ ” ฮานะคว้ าบ่าใหญ่เข้ ามาแนบตัว เพราะอีกคนตังท่ ้ าจะถอนตัวออกไป “ พี่ตามใจฮานะ..” สะโพกแกร่งขยับเพียงน้ อยแล้ วหยุดค้ าง ฟั นขาวขบปากล่างแน่น มือยันกับไหล่กว้ างแล้ วยืดตัวขึ ้นสุด คร่อมทับลง มากับช่วงความแข็งขืนที่ร้อนระอุ จุกวาบไปทัว่ ทังตั ้ ว เสียดโดนหลายส่วนในกาย จนนัยน์ตาวูบวาบ
299
ปากทางร้ อนผ่าวขยับกลืนส่วนนันจนจมหาย ้ เนื ้อนุม่ รัดรึง ตอบกลับจน คนด้ านล่างส่งเสียงครางในลาคออย่างพอใจ น ้าหนักตัวเบาหวิวที่ทิ ้งลงมาเร่งเนื ้อ กายให้ กระทบกันดังระงมในห้ องเงียบ จากที่ออ่ นโยนค่อยรุนแรง รวดเร็วจนเตียง ทังหลั ้ งลัน่ เอี๊ยดอ๊ าดไปตามแรงโยกขย่ม “ ฮ..อ๊ าาา..อาา..” เสียงครางหวานหูดงั ลอดแม้ มือจะปิ ดปากตัวเองไว้ มือกร้ านดึงแขนเรี ยวออก รัง้ ให้ สอดเข้ ามาใต้ แผ่นหลังกว้ างก่อนจะโอบ แนบเอาไว้ ทงตั ั ้ ว ทุกส่วนทาบชิด ใบหน้ าหวานซบลงกับบ่าแกร่ง ริมฝี ปากร้ องคราง ไม่หยุดกับจังหวะทีเ่ ป็ นคนนา เรียวขาขาวตวัดรอบข้ าง ยันตัวขยับไหวขึ ้นลงแรงเข้ า จนผิวขาวเป็ นสีแดงซ่านด้ วยความร้ อนสุม อีกฝ่ ายที่ขม่ ความต้ องการรู้สกึ ความอดทนขาดผึง ดวงตาสีเข้ มที่ปราย มองร่างเล็กกาลังโยกเรื อนกายอยูบ่ นร่างทาเอาทัว่ หน้ าร้ อนผ่าว ตัดสินใจผลักตัว บอบบางลงไปนอนกองพาดขวางเตียงแล้ วดันต้ นขาขาวขึ ้นมาพาดบ่า ถอนร่าง ออกแล้ วสวนกลับเข้ าจนเสียงกรีดร้ องดังทัว่ ห้ อง เรื อนผมยาวยุง่ เหยิงไปกับผ้ าปูขาวสะอาด ปากแดงเรื่ อเผยอรับปลายนิ ้ว ที่สอดเข้ ามา แลบลิ ้นเลียตามช่วงความยาวที่เย้ าแหย่คล้ ายกาลังดูดกลืนบางส่วน อย่างที่ทาให้ คนรักตอนก่อนหน้ า กิริยาทังหมดยิ ้ ่งทาเอาคนมองร้ อนวาบ ขยับ สะโพกรุกหนักจนทังร่้ างน้ อยๆไหวระริ ก เคย์พลิกตัวอีกฝ่ ายให้ นอนควา่ แนบหน้ าลงกับแผ่นหลังเนียน ขบลง รุนแรงย ้ารอยสีกหุ ลาบบนเรื อนกาย มือหนากอบกุมเข้ ากับส่วนน่ารักแล้ วขยับรัง้ เล่นเอาเจ้ าตัวสะดุ้ง กัดปากแน่นไปตามความวูบวาบ นิ ้วเรี ยวขยับดึงผ้ าปูจนแทบ ขาดติดมาด้ วย “ ฮานะ..” ดวงตาคมพร่ามัว ตักตวงความสุขจากร่างหอมหวานจน แทบไม่อยากผละออก ทุกส่วนในกายวาบล้ นเข้ ามาจุก ถูกแรงรัดรึงตอดเข้ าแนบสนิท ขยับรับจน ชาวูบ เสียวท่วมท้ นไปทัว่ ร่างจนต้ องเร่งความต้ องการให้ หนักหน่วง
300
แขนแกร่งสอดรัง้ เอวบางให้ ทงตั ั ้ วยกขึ ้นมาแนบชิด แผ่นหลังเนียนทาบกับ แผงอกแข็งแรงจนความร้ อนส่งผ่านไม่หยุดหย่อน ทัว่ กายกระตุกเกร็ งก่อนจะปล่อย ความกดดันถาโถมเข้ าไปภายใน ไฟรักหลอมละลายพุง่ เข้ าจนเจ้ าของร่างเล็กบาง สะท้ านเฮือก ร้ องครางผะแผ่วกับความร้ อนที่ล้นริ นลงมาตามเรี ยวขา เคย์ทิ ้งตัวลงทาบทับเรื อนกายขาวเนียนที่ทรุดฮวบลงไปนอนกอง หอบ หายใจรัวเร็ วกับความอุน่ ชื ้นทีเ่ พิ่งปลดปล่อย คราบขาวร้ อนระอุยงั ย้ อมอยูท่ วั่ ต้ นขา ด้ านในที่ขึ ้นสีแดงก่า เขาพรมจูบทัว่ แผ่นหลังนวลอย่างลุม่ หลง “ รักฮานะ..รักจนจะตายอยูแ่ ล้ ว ” สอดมือเข้ าไปโอบกอดเอาไว้ หลวมๆ รู้สกึ หวงจนไม่อยากปล่อยให้ คลาดสายตา “ อือ..รักพี่เคย์เหมือนกัน..คนขี ้หึง..” เสียงหวานล้ อกลับ เปลือกตาบาง ค่อยๆปิ ดลงแม้ จะรู้สกึ ได้ วา่ คนด้ านหลังเริ่ มจะยันตัวขึ ้นแล้ วขยับเข้ าออกใหม่ “ คืนนี ้ขอรักฮานะจนเช้ าเลย ” เคย์กระซิบ กระตุ้นเสียงครางที่ชอบฟั งให้ ดังแว่ว ไม่อยากจะรอรับคาอนุญาตในเมื่อการนิ่งเฉยคือตามใจ “ อ..ย่า..ทารอยนะ..” ฮานะพึมพา ปล่อยให้ อีกฝ่ ายทาตามใจชอบ ร่างสูงอมยิ ้ม ขยับร่างเน้ นหนัก ไม่ยอมให้ คนรักหลับไปง่ายๆ เสียงครวญ หวานหูดงั อื ้ออึงไปพร้ อมกับทังร่้ างที่สะท้ านไหว .................................................................................. แสงแดดตอนเช้ าแยงตาจนเจ้ าของร่างบอบบางต้ องหาววอด ขยับพลิก กาย ยันตัวขึ ้นจากที่นอนนุม่ ทังแรงพาดหนั ้ กตรงเอวคอด ร่างเปล่าเปลือยคว้ าเสื ้อคลุมมาสวมก่อนจะเดินงัวเงียลงจากเตียง มือ ผลักประตูห้องน ้าเข้ าไปล้ างหน้ าด้ วยความรู้สกึ มึนหัวตึ ้บๆ คล้ ายกับว่าจะดืม่ ไป หนักเลยทีเดียว
301
ดวงตากลมโตกะพริ บปริ บ เมื่อชุดคลุมถูกทึ ้งออกตรงหน้ ากระจก “ พี่เคย์!! ” เสียงหวานตะโกนลัน่ ห้ องอาบน ้า ถลาพรวด ดิ่งมาหาคุณสามี ตัวดีที่นอนหลับเป็ นตายอยูบ่ นเตียง มือน้ อยๆทุบรัวเข้ าตรงบ่ากว้ างอย่างขัดเคือง ปลุกคนขี ้เซาให้ ลมื ตาตื่น ขึ ้นมากอดร่างหอมหวานไว้ แนบอกกับจูบอรุณสวัสดิแ์ สนโรแมนติก “ บ้ าๆ..คนบ้ า..” ฮานะบิดแก้ มอีกฝ่ าย ทาเสียงเขียวใส่ “ นี่อะไร! ” ทา ปากยื่นให้ ชี ้นิ ้วตรงรอยจ ้าสีแดงสดไม่เว้ นแม้ แต่ตารางนิ ้วเล็กน้ อยตามร่างขาวผ่อง เคย์ขยี ้ตา เห็นกายนวลเนียนที่มแี ต่รอยจูบ ไล่ตงแต่ ั ้ ต้นคอไปยันต้ นขา ลามไปถึงปลายเท้ านุม่ ไม่เว้ นเลยแม้ แต่ทเี่ ดียวแล้ วอดขาไม่ได้ วา่ ฤทธิ์เตกิลา่ ทาเอา เขาบ้ าคลัง่ ฝากรักรุนแรงได้ มากขนาดนี ้ “ คนใจร้ าย ” ฮานะโวย ตีเพี๊ยะๆลงกับบ่าแกร่งด้ วยความงอนสุดกู่ ร่างใหญ่มองคนรักที่นงั่ หมิ่นเหม่ในชุดคลุมสีออ่ น เรี ยวขาขาวที่มีรอยแต้ ม โผล่พ้นวับแวมออกมากระตุ้นกันแต่เช้ า ชายเสื ้อหลุดลุย่ ลงมากองตรงหัวไหล่ขาว เพราะแรงอาละวาดอย่างเด็กน้ อยที่กลัวคนจะจับได้ วา่ เล่นสงครามรักกันมาเมื่อคืน “ เดี๋ยวพี่ลบให้ ..” มือแกร่งคว้ าหมับเข้ ากับต้ นขาเรี ยว อุ้มทังตั ้ วจนลอย หวือลงมานอนกองอยูใ่ ต้ ร่าง “ เอ๊ ะ..ลบอะไรฮะ..” เขาสอดมือเข้ าไปใต้ ชดุ ที่แหวกเห็นหน้ าท้ องแบนเรียบ กระตุกสายรัด เพียงนิดก็ทึ ้งทังสิ ้ ง่ ปกคลุมลงไปกองข้ างเตียงอย่างง่ายดาย “ ก็ลบรอยแล้ วย ้ารอยไงครับ ” ..เวลาช่วงเช้ ายังอีกยาวนาน.. ......
302
ดวงตาสีดาขลับวกมามองน้ องชายคนสวยที วกกลับไปดูใบหน้ าคมเข้ มที่ มีรอยบิดตรงแก้ มเสียจ ้าใหญ่ แต่อะไรก็ไม่เท่ากับเจ้ าของร่างน่ารักที่นงั่ หน้ าง ้า ใส่ ทังเสื ้ ้อแขนยาว ทังเสื ้ ้อกันหนาวปิ ดมาถึงคอ “ เมื่อคืนโรแมนติกดีนะ ” เซจิกระเซ้ าคนข้ างกายที่ก้มหน้ างุดลงไป “ อาบแสงจันทร์ ..” ไทระค้ อนขวับ ตีไหล่กว้ างด้ วยความอาย พอกับน้ องที่แทบจะเอาหน้ ามุด ลงไปในถ้ วยซุป เคย์หวั เราะในลาคอเมื่อสองคนสวยฉุดมือกันงอนตุปัดตุป่องออกไปนอก ร้ าน เขาชี ้ให้ ดรู อยบิดจากฮานะ เหมือนกับพี่ที่ชี ้รอยหยิกจนเป็ นจ ้าที่ต้นแขนตัวเอง “ กาไรเยอะแฮะ มาเที่ยวนี ้ ” เคย์พมึ พา ยังนึกจาภาพของเด็กน้ อยที่เกิด คึกขึ ้นมารุกไล่เขาก่อนแล้ วร้ องครางเสียงหวานเสียก้ องห้ อง “ โคตรๆ ” เซจิอมยิ ้ม ชนแก้ วไวน์ในมือกับน้ องชายตังแต่ ้ ตอนเช้ าตรู่ เอาไว้ ปลุกแรงไปปล ้าเจ้ าเด็กดื ้อของเขาอีกรอบสองรอบตอนกลับถึงโตเกียว ฮานะถอนใจพรืด บู้ปากให้ กบั ผืนน ้าระยิบระยับด้ านล่างอย่างขัดเคืองใจ ตามติดด้ วยการทิ ้งตัวลงนัง่ เหมือนหมดแรงของพี่สดุ ที่รัก “ คนอะไร..บ้ าบอ ” ไทระบ่นแล้ วบ่นอีก ยังเมื่อยขบตามตัวไม่หาย ตังแต่ ้ ด้ านนอกยันด้ านในเมื่อตอนกลางคืน ไม่ร้ ูหลับไปแล้ วยังมีมาแอบต่อรึเปล่า “ พี่น้อง นิสยั เหมือนกันเด๊ ะ ” ฮานะกอดอก แลบลิ ้นใส่กระจกด้ านข้ างที่มี พี่เคย์ยิ ้มเผล่มาให้ แล้ วหันหลังไม่ยอมกลับมามอง คนเป็ นพี่หวั เราะเสียงใส กอดน้ องไว้ เต็มอ้ อมแขน “ เพราะพี่เขารักฮานะไง ” “ แหม..” ร่างเล็กพ่นลมจนแก้ มป่ อง “ แล้ วผมจะไปทางานไงเนี่ย มีแต่รอยเต็มตัวเลย คนไข้ คงนึกว่าเป็ น ไข้ เลือดออกแหง ” เสียงหวานบ่นแล้ วบ่นอีก บอกว่าพยาบาลแซวบ้ างล่ะ เดีย๋ วคุณ
303
หมอตกใจบ้ างล่ะ “ ถ้ าทาแล้ วไม่มีรอย จะปล่อยให้ ทาจากเที่ยงวันยันเที่ยงคืนเลย ” นิ ้วเล็กยกขึ ้นมาทาโป้งใส่นกใส่กาด้ านหน้ า คล้ ายกับจะงอนจริงก็หนนี ้ “ จริ งรึเปล่า ” เสียงทุ้มต่าดังขึ ้นเบื ้องหลังจนเจ้ าตัวหันไปมองอย่างตกใจ “ พี่เคย์..” “ เที่ยงวันยันเทีย่ งคืนจริ งเหรอ ” เคย์ยิ ้ม ตรึงร่างบอบบางไว้ ในอ้ อมแขน จนอีกฝ่ ายดิ ้นขลุกขลัก “ ถ้ าไม่มีรอยนะ..” ฮานะแลบลิ ้นใส่ รู้ตวั ว่างอนไม่จริ งจังเอาเสียเลย แต่ คราวนี ้ต้ องของอนพี่ชายตัวดีที่ปล่อยให้ ยืนพูดอยูค่ นเดียวตังนานสองนาน ้ ..วันไหนจับมอมเหล้ าแล้ วส่งเข้ าห้ องหอกับพี่เขยให้ เข็ด.. “ โอ๋..ที่รักของพี่ ” เคย์หอมแก้ มใสอย่างรักใคร่ กอดเอวเอาไว้ หลวมๆ ชี ้ มือให้ ดนู กนางนวลกาลังตีปีกขึ ้นจากริมน ้าตรงท่าเรื อ “ พี่รักฮานะ..รักตังแต่ ้ วนั นันจนวั ้ นนี ้ ยังไม่มีวนั ไหนจะรักน้ อยลงเลย เข้ าใจรึเปล่า ” เขาจับมือบางให้ วางทาบกับขอบฟ้ าด้ านบน เห็นประกายแหวน ทองคาขาวส่งเงาวาววับกับแสงสะท้ อนจากผืนน ้านิ่ง ฮานะอมยิ ้มจนแก้ มพอง ปล่อยให้ คนรักกอดเอาไว้ ไม่หา่ ง วางมือทาบลง กับแขนแข็งแรงที่ยงั คงความอุน่ ใจไม่เคยคลาย “ ผมก็รักพี่เคย์..แต่ทารอยให้ มนั น้ อยลงได้ มยั ้ ” เสียงหวานกระซิบด้ วย ความเขินอาย เรียกความขบขันจากคนฟั งที่สญ ั ญาด้ วยการยกมือขึ ้นมัน่ เหมาะ ท้ องฟ้ าสีครามบนผืนดินของราชินีแห่งทะเลเอเดรี ยติกทอแสงสว่างสดใส นกหลายตัวกางปี กบินผ่านพร้ อมส่งเสียงแว่วดังไปทางขอบฟ้ าอีกด้ าน เรื อลาน้ อย ล่องลอยบนผืนน ้า เห็นคลืน่ สาดซัดเข้ าขอบฝั่ งผนังปูน “ กลับบ้ านกันนะ..” เคย์หอมแก้ มนุม่ อย่างเอาใจ กอบกุมมือบางเอาไว้ มัน่ คง
304
ฮานะพยักหน้ า หันไปมองพีเ่ ซจิที่ง้อพี่ไทระสาเร็ จจนได้ จากเรื่ องที่ทา่ ทาง เมื่อคืนคงทาเอาไว้ หนักหน่วงเพราะเห็นบริ กรเดินเสิร์ฟชาเลืองมองพี่ชายเขาหลาย ต่อหลายที ได้ ความว่าพี่ไทระงอนจากการฝากรักริ มระเบียงของพีเ่ ขยนี่แหละ “ อือ..ไปที่ไหนก็ได้ ที่มีพี่เคย์อยูด่ ้ วย ” ใบหน้ าหวานซบกับอกกว้ าง วางมือ แนบลงบนอกซ้ ายที่มเี สียงเต้ นระรัว แขนกว้ างสอดเข้ าโอบกอดแนบแน่น วางใบหน้ าเกยกับกลุม่ ผมหอมที่เจ้ า ตัวกาลังทอดสายตามองทุกภาพความทรงจา คืนคาร์ นวิ ลั ที่แสนสุข เรื อกอนโดลากับเสียงเพลงหวานหู ท่าเรื อริมคลอง ที่ชาวต่างชาติมากันมากมาย กรุ่นกลิน่ หวานหอมของไวน์รสดี คาทักทายภาษา ต่างชาติที่แปลกไป ..ขอบคุณเจ้ าสปาเก็ตตี ้เส้ นเล็กกับมีทบอลที่ป้อนให้ พี่เคย์.. ..ขอบคุณดอกฟอร์ เก็ทมีนอท.. ..ที่ปล่อยกลีบบางเบาไปตามแรงลมเย็นริ มชายฝั่ ง.. ..ขอบคุณอ้ อมกอดมัน่ คงยามเราอยูแ่ นบกันใต้ คืนจันทร์ เต็มดวง.. ..ขอบคุณอ้ อมแขนแข็งแรง.. ..ที่ตระกองกอดมาในยามราตรี ของคืนเต้ นราที่แสนหวาน.. ..ขอบคุณคาอธิษฐานบนสะพานริ อลั โต้ .. ..ที่ฮานะแอบฝากบอกคุณพระจันทร์ ให้ เราสองคนอยูเ่ คียงกันเรื่ อยไป.. ..ขอบคุณคาว่า ‘รัก’ ที่ได้ มนั มาอย่างล้ นเปี่ ยม.. ...... ..Arrivederci Venezia.. ..บ๊ ายบาย..เวนิส.. ..............................................................................
305
Special 3 เสียงนาฬกิ าปลุกตรงโต๊ ะข้ างเตียงดังขึ ้นไม่หยุดเรียกให้ แขนเรี ยวป่ าย สะเปะสะปะไปดึงมันเข้ ามากดปิ ด มือบางแตะเข้ ากับแขนแข็งแรงที่คล้ องอยูต่ รง เอวเพื่อบอกเป็ นนัยว่าถึงเวลางานแล้ ว “ อือ..นอนก่อนไม่ได้ เหรอฮานะ ” เสียงทุ้มพึมพาอยูต่ รงซอกคอหอม ซุก หน้ าไม่หา่ งจากแผ่นหลังเปล่าเปลือย ร่างบอบบางบิดแก้ มอีกฝ่ ายเบาๆ โน้ มตัวลงจูบแผ่วที่ริมฝี ปากอุน่ “ ตีห้าแล้ วครับ ไม่ร้ ูวา่ คุณหมอท่านอื่นมารึยงั อาจจะมีเคสฉุกเฉินก็ได้ ” ฮานะกระซิบ พยายามแกะแขนแกร่งออกแต่ก็ยากเอาการยิง่ กว่าดึงหนวดปลาหมึก “ พี่เคย์นอนต่อดีกว่า ไม่ต้องไปส่งผมหรอก ” คว้ าเอาชุดคลุมมาแนบตัว กันไอหนาวตอนเช้ ามืดทีเ่ ปิ ดบานเลือ่ นทิ ้งไว้ แต่ดทู า่ อีกฝ่ ายจะไม่คอ่ ยยอมเท่าไหร่ “ ตื่นแล้ วที่รัก ” ร่างสูงใหญ่งวั เงียลุกขึ ้น เส้ นผมสีดาพันกันยุง่ เหยิงจาก แรงขยุ้มหนักหน่วงของภรรยาตัวน้ อยเมื่อคืน “ อาบน ้าด้ วยกันมัย้ ” เคย์ชวนพลางขยับตัวเข้ าไปกอดร่างนุม่ นิ่มเอาไว้ แนบอก บอกอรุณสวัสดิ์ด้วยการหอมแก้ มเนียนฟอดใหญ่ ดวงตาคมกริ บตรวจดูรอยจูบสีกหุ ลาบที่เขาแต้ มเอาไว้ ใหม่ๆว่าไม่ได้ ขึ ้นไป อยูต่ รงต้ นคอขาวเหมือนสาลีนนั่ แน่ ถ้ าไม่อย่างนันพวกคนไข้ ้ ชีกออาจจะเกิดหน้ า มืดลากฮานะของเขาไปซ ้ารอยเอา “ ถ้ าเข้ ากับพีเ่ คย์มีหวังได้ ทางานตอนบ่ายแน่เลย ” ฮานะอุบอิบกับอ้ อม อกกว้ าง ไม่อยากจะคิดว่าเมื่อคืนเริ่ มตังแต่ ้ หกโมงเย็นยันตีสามถึงได้ นอน “ ก็ได้ ..งันรอพี ้ ่อาบน ้าแป๊ บ ไวกว่าฮานะอยูแ่ ล้ วล่ะ ” เขายกมือขึ ้นอย่าง ยอมแพ้ รัง้ ไหล่บางเข้ ามาจูบตรงเรี ยวปากหวานเพียงนิดถึงได้ ผละออกไป
306
ดวงตาคูส่ วยมองตามแผ่นหลังกว้ างที่มีรอยข่วนอยูเ่ ป็ นแถบแล้ วก็หน้ า แดงขึ ้นมาได้ งา่ ยดาย ขาเรียวขาวนวลก้ าวลงจากเตียงใหญ่ ขยับวางที่พื ้นแล้ วก็ ต้ องเซไปหน่อยเพราะเมื่อคืนโดนพี่เคย์แกล้ งมอมเหล้ าแต่หวั วัน เจ้ าฤทธิ์ แอลกอฮอล์ในร่างเผลอทาเอาตอบโต้ ไปรุนแรงน่าดู ..พี่เคย์บ้า!..ได้ ใจจากคืนนันที ้ ่เวนิสแน่.. แก้ มขาวแดงระเรื่ อ หยิบชุดคลุมตัวยาวมาบังร่างก่อนจะเดินไปงับบาน เลือ่ นตรงระเบียง “ อ๊ ะ..” อุทานแผ่วกับความอุน่ ร้ อนมากมายที่รินลงมาตามต้ นขา ด้ านใน เรี ยกความอายให้ มากขึ ้นเป็ นเท่าตัว “ ถ้ าเป็ นผู้หญิงนีค่ งมีลกู เป็ นทีมฟุตบอลแน่ คนอะไรก็ไม่ร้ ู ” ปากสวยบู้ใส่ ประตูใหญ่ที่ได้ ยินเสียงสายน ้ากระทบพื ้นดังมาเป็ นระยะ ..ลูก.. ความคิดในหัวหยุดนิ่งไป สองขาที่เดินผ่านกระจกบานโตชะงักกึกไปชัว่ ครู่ มองรูปร่างของตัวเองผ่านเงาสะท้ อนวับวาวแล้ วอดน้ อยใจไม่ได้ ที่อะไรก็เหมือน ผู้หญิงไปหมด จะเว้ นก็ตรงของขวัญจากพระเจ้ าที่ไม่มีทางมอบลงมาให้ แน่ ฮานะยืนหันข้ างให้ กระจกเงา แอ่นท้ องน้ อยๆที่แบนราบเรี ยบไปด้ านหน้ า แล้ วก็ต้องส่ายหัวที่ดยู งั ไงก็ไม่เหมือนคนท้ อง จนสายตาเหลือบเห็นกองเสื ้อผ้ าที่พี่ เคย์เหวี่ยงไปบนพื ้นเมื่อคืนอยูต่ รงปลายเตียงถึงได้ เก็บขึ ้นมาขยุ้มเป็ นก้ อน จัดการ ยัดใส่ใต้ เสื ้อคลุมให้ มนั พองเข้ า “ ว้ าว~ ” เสียงหวานครางออกมาด้ วยความตื่นเต้ น หน้ าท้ องแบนแต๊ ดแต๋เมื่อครู่ถกู ม้ วนผ้ าดุนดันจนตุงขึ ้นมา ถ่วงน ้าหนักให้ ร่างเล็กเดินอุ้ยอ้ ายเป็ นสาวท้ องเก้ าเดือน ความปลาบปลื ้มไม่ร้ ูพงุ่ มาจากไหนจุก เต็มอกไปหมด มือที่ลบู ท้ องปลอมของตัวเองอยูไ่ ล้ ไปมาเล่นเอาบ่อน ้าตาทีต่ ื ้นอยู่ แล้ วรื น้ มาคลอ
307
เสียงเปิ ดประตูห้องน ้าดังขึ ้นเบื ้องหลัง คนที่มวั แต่เอ้ อระเหยกับลูกในท้ อง รี บก้ มพรวดหลบไปข้ างเตียงแทบไม่ทนั มือข้ างหนึง่ สาละวนดึงกองเสื ้อออกมาแต่ สงสัยว่ากระดุมเชิ ้ตมันจะเกี่ยวเข้ ากับเส้ นใยผ้ าถึงได้ ดงึ ไม่ออกอยูอ่ ย่างนัน้ “ ฮานะ ทาอะไรอยู่ ” น ้าเสียงอ่อนโยนเรี ยกเจ้ าของสะโพกนุม่ ที่ขยับ ขลุกขลักอยูต่ รงข้ างเตียง “ ก..เก็บของครับ ” ฮานะหน้ านิ่ว ออกแรงหนักเข้ าดึงกองผ้ าออกมาทัง้ ยวงได้ ทนั การ “ ไปอาบน ้าเร็ ว เดี๋ยวเข้ างานสายจะโดนคุณพยาบาลแซวอีกนะ ” เคย์ ชะโงกหน้ าไปดู เห็นคนรักหอบผ้ าผ่อนเต็มอ้ อมแขน ผมยุง่ กระเซิงจนน่าขา “ วันนี ้พี่เลิกงานเร็ว ฮานะอยากไปเที่ยวไหนรึเปล่า ” ถามพลางเดินไป ตรงตู้เสื ้อผ้ า หันมาอ้ อนทางแววตาให้ สดุ ที่รักมาเลือกชุดทางานให้ อย่างเคย ฮานะอมยิ ้ม เลือกเสื ้อเชิ ้ตสีฟ้าอ่อนมาวางคู่กบั กางเกงสแล็คเนื ้อดี สูท หลายตัวแขวนเรี ยงรายแต่เนื ้อผ้ าของเวอร์ ซาเช่จะเป็ นตัวที่พี่เคย์ชอบที่สดุ “ อยากกินเค้ ก..” ว่าไปก็ใส่เสื ้อให้ อีกฝ่ ายจนคล้ ายจะคอยดูแลเด็กตัวโต มากกว่าทาหน้ าที่ภรรยาแล้ ว “ พี่ไปรับที่นนั่ นะ ” เคย์ดงึ นิ ้วเรี ยวข้ างซ้ ายมาจูบที่แหวนแต่งงานเบาๆ ก่อนจะผละออกไป ร่างเล็กบางได้ แต่ยิ ้มแก้ มปริ อบอุน่ ไปทังตั ้ วเพียงแค่รสสัมผัสแผ่วเบา ..บางที..มีแค่กนั และกันก็อาจจะเพียงพอแล้ ว.. มือนุม่ ลูบลงกับท้ องตัวเองอีกหน ..แต่ก็ภาวนาอยากให้ มีปาฎิหาริย์เสียจริงๆ.. ...............................................................................
308
ตลอดทางเดินไปห้ องพักมีแต่เสียงทักทายจากคนไข้ ฮานะไล่ถามอาการ ตังแต่ ้ คณ ุ ยายที่มาด้ วยโรคกระดูก คุณตาข้ อเข่าเสือ่ ม เด็กชายตัวน้ อยที่กินโซบะ มากเกินจนอาหารเป็ นพิษ หนุม่ วัยทางานที่เริ่ มมีปัญหาทางเดินหายใจ จนถึงสาว น้ อยวัยเรี ยนนัง่ หน้ าหงิกมาขอคาปรึกษาเรื่ องคุมกาเนิดก็ยงั มีให้ เห็น ฮานะแทบจะเป็ นคุณหมอจับฉ่าย รักษาทุกโรคไปแล้ ว แม้ วา่ จะต่อสาขา เฉพาะทางเกี่ยวกับสมองโดยเฉพาะ งานบางครัง้ ที่โรงพยาบาลคือการมาช่วยคุณ หมอคนอื่นรักษาผู้ป่วยทัว่ ไปไม่เว้ นแผนก แต่สว่ นใหญ่ก็คือการอยูใ่ นห้ องผ่าตัด วนเวียนกับเจ้ าสิง่ ที่หลายคนทาหน้ าทึง่ ออกมาเมื่อฮานะแกล้ งบอกว่า ถือมีดหัน่ ก้ อนเต้ าหู้ในกะโหลกเป็ นอาชีพ มือเรี ยวผลักบานประตูห้องตรวจไข้ เข้ าไปด้ านในแล้ วยิ ้มทักพยาบาล ผู้ช่วยที่ดเู หมือนวันนี ้จะตาโหลไปหน่อยเนื่องมาจากผู้ป่วยตึกอายุรกรรมโวยวาย เอากลางดึก “ วันนี ้ไม่มีผา่ ตัดค่ะ..แต่คณ ุ หมอทาคาระไม่สบายมาก วันนี ้เข้ าไม่ได้ ท่านฝากให้ ช่วยดูเคสทาคลอดให้ ด้วย ” เธอพึมพาแล้ วก็หาววอดออกมาเล็กน้ อย ฮานะพยักหน้ าหงึกหงัก วันนี ้ก็จบั ฉ่ายอีกแล้ ว ที่จริงปกติตา่ งคนก็จะต่าง มีหน้ าที่กนั ไป เว้ นแค่ฮานะอยากรู้อยากเห็นไปหน่อยเลยแอบไปเรียนงานมาจาก คุณหมอท่านอื่นจนพวกเขาชอบเรี ยกมาช่วยเวลากะทันหัน “ เอ่อ..แล้ วก็..เมื่อตีห้าน่ะค่ะ มีเคสฉุกเฉินเข้ ามา เธอปวดท้ องแต่วา่ ปาก ช่องคลอดยังไม่เปิ ด ถุงน ้าคร่าก็ยงั ปกติ ตอนนี ้เลยให้ รออยูใ่ นห้ องคลอด ดูอาการ คงอีกประมาณค่อนวัน.. ” ยังไม่ทนั จบประโยคอะไรดี ประตูด้านหน้ าก็ถกู กระแทกผัวะเข้ ามาพร้ อม กับเสียงแบบตระหนกเต็มที่ของพยาบาลแผนกสูตินารี อีกคน “ น ้าคร่ าไหลแล้ ว แต่เด็กไม่กลับหัวค่ะ ”
309
ฮานะวิ่งพรวดไปห้ องผ่าตัดแบบไม่รอให้ เสียเวลา เคสฉุกเฉินต้ องผ่าออก ทางหน้ าท้ องเท่านัน้ “ เรี ยบร้ อยแล้ วใช่มยครั ั ้ บ ” คุณหมอตัวจิ๋วจัดการฆ่าเชื ้อ สวม ถุงมือ ดึงผ้ าคาดมาปิ ดปากอย่างรวดเร็ว สัง่ เปิ ดยาแทนบล็อคสันหลังแล้ วรอดูจน คนไข้ ตรงหน้ าสลบไป ..เจ้ าตัวน้ อยที่พระเจ้ าประทาน.. ..ยังไงๆก็ต้องได้ ออกมาดูโลกแน่.. ...... การผ่าตัดทาคลอดเป็ นไปด้ วยดี ภาพเด็กชายตัวเล็กแดงแจ๋ แผดเสียง ร้ องไห้ จ้าหลังจากกระตุ้นการหายใจด้ วยปอดเป็ นหนแรก พยาบาลมารับตัวไปทา ความสะอาดและห่อไว้ ด้วยผ้ าสีขาวผืนนุม่ แล้ วพาไปนอนในห้ องเด็กอ่อน รอให้ คน เป็ นแม่มาดูหลังฟื น้ จากยาสลบ ฮานะยิ ้มด้ วยความดีใจ และจะเป็ นแบบนี ้ทุกครัง้ ตังแต่ ้ ผา่ ตัดให้ ผ้ ปู ่ วยทุก คนมา ดูทา่ วันนันมี ้ อกี หลายเคสที่เข้ ามาทาคลอดแต่ก็เป็ นเพียงช่วยคลอดแบบ ธรรมชาติ ไม่คอ่ ยเจอเคสผ่าตัดเท่าไหร่นกั กว่าจะได้ นงั่ พักเล่นๆก็ปาเข้ าไปเกือบ สองทุม่ ปล่อยพี่เคย์รอแกร่วตังแต่ ้ หกโมงเย็นจนต้ องขอให้ กลับไปก่อน ‘ ไม่เป็ นไรครับ..พี่จะรอ ’ ฝ่ ายนันกรอกเสี ้ ยงมาตามโทรศัพท์ “ เหนื่อยแย่เลย อุตส่าห์เลิกงานไว ” ฮานะว่าเสียงกังวล มือเขี่ยเค้ กใน จานเล่นก็เพราะคุณพยาบาลตรงประชาสัมพันธ์ฝากมาให้ เขียนการ์ ดแนบว่าจาก คุณสามีที่รัก ‘ ไม่เลย ถ้ าเหนื่อยก็เพราะเรื่ องเมือ่ คืนน่ะแหละ ’ เสียงทุ้มต่าแกล้ งแหย่จน หน้ าคนฟั งแดงซ่าน “ คนบ้ า..” ‘ ไปทางานเถอะ พี่รอด้ านล่างตรงห้ องโถงนะ เลิกสามทุม่ ใช่มยั ้ ’
310
ฮานะตอบรับ แอบอมยิ ้มไปตามคาแซวของคนรักที่ชอบพูดให้ อายเล่น ก่อนจะวางมือถือไป เป็ นเวลาเดียวกับที่สาวพยาบาลคนเดิมเปิ ดประตูเข้ ามาหา ด้ วยท่าทีเนือยๆ “ เธอไปแล้ วค่ะ ” “ เอ๋ ” คุณหมอตัวเล็กเกาแก้ มด้ วยความสงสัย “ อะไร ใครไปครับ ” “ ก็เคสรุ่งอรุณเบิกฟ้ าของคุณหมอน่ะค่ะ เธอกลับไปแล้ ว มีผ้ ชู าย ดูทา่ ว่า จะเป็ นสามีมารับ ” ฮานะยิ ้มกว้ าง ตังอกตั ้ งใจฟั ้ งอย่างดี “ ก็เยี่ยมน่ะสิครับ คนไข้ หายไวก็ แสดงว่าผ่าตัดมาหลายครัง้ แล้ ว ชินเร็ วแบบนี ้จะได้ ไม่เจ็บแผลนาน ” พยาบาลผู้ชว่ ยทาท่าจะร้ องไห้ “ ค่ะ..ปี กลายเธอมาผ่าคลอดลูกชายคนโต ห้ าเดือนก่อนเธอผ่าไส้ ตงิ่ พอวันนี ้มาผ่าคลอดลูกคนที่สอง มันไม่อะไรหรอกค่ะ..ถ้ า เธอจะจ่ายให้ ครบตามจานวนเงินบ้ าง ” ร่างเล็กหัวเราะเบาๆ การผ่าตัดแบบนี ้มีจ่ายผ่อนสาหรับครอบครัวที่ไม่ ค่อยพร้ อม “ ไม่เป็ นไรนี่ครับ เดี๋ยวเธอก็คงมาจัดการเอง ” อีกฝ่ ายส่ายหัวปฏิเสธ “ คงไม่มาแล้ วล่ะค่ะ เธอไปแล้ ว แถมปล่อยลูกชาย นอนอยูใ่ นห้ องเด็กอ่อน แล้ วท่าทาง..” คุณพยาบาลถอนใจเฮือก “ มีลกู คนโตโดนทิ ้งไว้ พว่ งมาอีกหนึง่ ด้ วย ” ...... ร่างใหญ่พลิกหน้ าหนังสือพิมพ์ในมือไปอีกด้ าน ข่าวธุรกิจมากมายบอก ถึงราคาที่ดินที่หล่นฮวบดูคล้ ายจะทาให้ ทาซึดะเดือดร้ อนไปมาก แต่อาโทอิไม่ได้ พูดอะไรอีกนอกจากการขายหุ้นในเครื อออกไป เขาเองย ้าแล้ วว่าต่อให้ สถานการณ์ แย่แค่ไหน หุ้นใหญ่ในบริษัทก็ควรเป็ นของทาซึดะไว้ ก่อน เพราะรัฐบาลคงปล่อย วิกฤติตรงนี ้ให้ เลวลงต่อไปได้ ไม่นานนัก
311
“ หนัง..พิมพ์..” เสียงเล็กๆของใครบางคนดังอยูด่ ้ านหน้ า เคย์ลดหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้ วก็ต้องยิ ้มให้ กบั เด็กชายตัวจ้ อยทีย่ ืนจ้ อง กระดาษในมือเขา “ ไงครับ..” ชูขา่ วให้ ดแู ล้ วก็ชี ้บอก “ อันนี ้เขาเรียกว่า ‘หนังสือพิมพ์’ ไม่ใช่หนังพิมพ์นะ ” ร่างสูงหัวเราะ มอง ซ้ ายขวาหาพ่อแม่เด็กแล้ วมีแต่คนแก่ที่รอรับยา บางทีอาจจะหลงมาแถวนี ้ “ คุณแม่อยูแ่ ถวนี ้รึเปล่า เดีย๋ วอาจะพาไปหา ” เขานัง่ ยองๆลงตรงหน้ า เด็กน้ อย ดูแล้ วคงอายุแค่ขวบกว่าด้ วยซ ้า ใบหน้ ากลมแป้นแล้ นยิ ้มตอบมา มือนุม่ นิ่มยกมาวางแปะที่ไทเส้ นยาว แล้ วจับแน่น ลักยิ ้มสองข้ างแก้ มพองทาให้ เคย์นกึ ถึงฮานะตอนเด็ก ลาตัวปุ๊ กลุ๊ก แทบกลิ ้งได้ เหมือนตุ๊กตาหมีตวั น้ อยน่าฟั ด ผิวขาวใสยิ่งทาให้ นา่ เอ็นดูไปหมด “ หมะม๊ า..ไม่ร้ ู..” เคย์เงี่ยหูฟังเจ้ าตัวจิ๋วว่า สายตาเริ่ มกังวลกลัวว่าจะหลงทางกันจริงๆ อุ้ง มือใหญ่จบั เข้ าทีแ่ ขนป้อมแล้ วชวนไปที่ประชาสัมพันธ์ด้วยกัน แต่ก่อนที่จะได้ ก้าว สายตาก็สบเข้ ากับจดหมายฉบับหนึง่ ในชุดเอี๊ยมแบบหมีน้อย ‘ ขอความกรุณาค่ะ..ถ้ าใครเจอเด็กคนนี ้ก็ช่วยเลี ้ยงไว้ ให้ ด้วย ’ “ ห๋า..” เขานิง่ อึ ้ง เจอเข้ าไม้ นี ้เป็ นใครก็งง “ อุ้มๆ..” พ่อตัวอ้ วนชูมือแล้ วโถมเข้ าหา เคย์ได้ แต่ปล่อยให้ ตวั เองสงสัยอยูอ่ ย่างนัน้ มือข้ างหนึง่ สอดเข้ าทีใ่ ต้ ขาปุ้ม ปุ้ยแล้ วอุ้มเด็กชายขึ ้นมาอย่างง่ายดาย ปล่อยให้ เล่นเนคไทของเขาไปก่อนตอนที่ เดินเข้ าไปหาพยาบาลพิเศษ “ พี่เคย์!! ” เสียงหวานใสของคนรักเรี ยกมาแต่ไกล “ ฮานะ..นี.่ .เด็กโดนทิ ้งคนนึง ” เขาเลิก่ ลัก่ เจ้ าตัวกลมเริ่ มหาววอดแล้ ว เอียงหน้ าซบกับเสื ้อสูท สองมือขยุ้มเสื ้อเขาแน่นไม่ปล่อย แล้ วถ้ าแกะออกคงจะได้ แผดเสียงร้ องจ้ ากันบ้ างแน่
312
ฮานะหัวเราะแหะๆ ส่ายหัวแล้ วชูสองนิ ้วขึ ้นมา “ สองคนต่างหากครับ ” ............................................................................... ในชีวติ หลังแต่งงานของเคย์ไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอเรื่ องสุดเซอร์ ไพรส์แบบ นี ้ได้ ช่วงเวลาที่อยูก่ บั ฮานะสองคนตอนนี ้กลับมีเจ้ าตัวน้ อยวัยขวบกว่าเพิ่มมาหนึง่ เด็กตัวเล็กๆที่เห็นใครก็เรี ยกหมะม๊ าไปหมดเล่นเอาเขาหลงความขี ้อ้ อนเข้ าเต็มเปา ร่างสูงที่กาลังลงต้ นกล้ าของไฮเดรนเยียสีฟ้ามองเด็กชายเดินเตาะแตะ เอาไม้ ไอติมทิม่ ลงไปตามแนวดินจนเป็ นรูพรุนเลียนแบบท่าทางเขาแล้ วก็ต้อง หัวเราะ เขาขยับเข้ าไปใกล้ แล้ วกวักมือเรี ยกอีกฝ่ ายให้ ถลาเอาตัวปุ้มปุ้ยเข้ ามาซบ “ อาโอะจัง ปะป๊ าว่าลองใช้ ช้อนขุดดูดีมยั ้ มืออาโอะยังเล็กอยูอ่ ย่าเพิ่งเล่น ส้ อมพรวนเลย เนอะ..” เคย์พยักพเยิดพูดด้ วยรอยยิ ้ม เรี ยกให้ แม่บ้านเอาช้ อนไม้ ใน ครัวมาให้ ลกู ชายคนแรก “ ขุด..” เสียงเล็กว่าตามคาสอน งัดเอาเศษดินกระจุยกระจายเต็มพื ้น มือใหญ่เข้ ามาประคองแขนนุม่ นิม่ ก่อนจะหอมแก้ มพองลมไปฟอดหนึง่ ด้ วยความเอ็นดู นึกถึงหลายวันก่อนที่คนรักขอให้ เลี ้ยงเด็กชายคนนี ้แทนพ่อแม่ที่ แท้ จริ ง เพราะไม่อย่างนันอาจจะถู ้ กส่งตัวไปสถานเลี ้ยงเด็กกาพร้ าที่ไหนสักแห่ง ฮา นะเองก็ช่วยตังชื ้ ่อให้ เสร็ จสรรพเพราะเจ้ าตัวน้ อยไม่ร้ ูอะไรเลยแม้ แต่นิด “ กลายเป็ นเทวดาน้ อยของม๊ าเขาไปแล้ ว ” เคย์ยิ ้ม เช็ดเหงื่อเม็ดเล็ก ตรงหน้ าผากจุม๋ จิ๋ม “ หมะม๊ าหาย..” อาโอะจังตังท่ ้ าจะเบะปากทันทีที่ได้ ยินปะป๊ าสุดหล่อพูด ถึงแม่ ทาเอาคนตัวโตที่มอมแมมคลุกดินต้ องรี บอุ้มตัวอ้ วนท้ วนมาปลอบใจ
313
“ โอ๋ๆ..เย็นนี ้ปะป๊ าจะพาไปหาแม่นะ เด็กดีอย่าร้ อง จะพาไปหาน้ องของ อาโอะจังไงครับ ” แขนแกร่งโอบอุ้มตัวของเด็กน้ อยไว้ แล้ วโยกไปมาเลียนแบบชิงช้ า สวรรค์ “ น้ อง..น้ องตัวเล็ก” พึมพาแล้ วขยี ้ตายุกยิกก่อนจะอ้ าปากหาววอด จบลง ด้ วยการซบลงกับบ่ากว้ าง เคลิ ้มไปทีละนิด เคย์ถอนใจเฮือกด้ วยความโล่งอก ฤทธิ์เจ้ าแสบน้ อยใช่ยอ่ ยเสียเมื่อไหร่ นี่ ไม่ร้ ูวา่ ถ้ าไปรับโซระจังที่อายุไม่กี่วนั เข้ าบ้ านมาจะเกิดอะไรขึ ้นกับกลางคืนที่แสน สงบของเขาต่อ ร่างใหญ่ยิ ้มมุมปาก มือลูบเส้ นผมสีดาขลับของลูกชายด้ วยความรักใคร่ และดูจะเป็ นปลื ้มกับมุราคามิรุ่นต่อไปเอามาก ...... สองมือเล็กวางแปะอยูต่ รงกระจกบานโตที่บรรดาคุณแม่ทงหลายพากั ั้ น มาดูบตุ รหลังคลอดกัน สาวหลายคนแอบสงสัยเล็กน้ อยว่าเด็กในชุดกาวน์ที่เห็นนี่ เป็ นคุณแม่เสียเองหรื อว่าเป็ นคุณหมอทาคลอด “ ทังสองอย่ ้ างล่ะครับ ” ฮานะยิ ้มแป้น หันมองทารกตัวน้ อยๆที่หลับตา พริ ม้ อยูใ่ นห้ องเด็กอ่อน ตัวเล็กจิ๋วไม่กี่กิโลกรัมนอนบนเบาะนุม่ พักใหญ่ดวงตาที่ยงั ไม่เปิ ดก็ดจู ะ ยิบหยีไปเพราะปากบอบบางกาลังหาววอด ลิ ้นเล็กทาท่างุบงิบอะไรเหมือนกาลัง เคี ้ยวขนมในความฝั น นิ ้วนุม่ นิ่มขยับกาเข้ าหากันไว้ แน่นแล้ วพลิกตัวเพียงนิดก่อน จะหลับไปอีกหน ฮานะมองภาพทังหมดด้ ้ วยความตื ้นตันใจ อยากจะปล่อยโฮให้ น ้าตาท่วม โรงพยาบาลเพราะไม่คดิ เลยว่าของขวัญชิ ้นน้ อยจะถูกประทานมาเร็ วขนาดนี ้
314
เด็กสองคนที่เกิดจากแม่คนเดียวกันถูกทิ ้งเอาไว้ ตัวคนคลอดดูแล้ วก็คงไม่ พ้ นชันมั ้ ธยมปลายเท่าไหร่ด้วยซ ้า เด็กชายคนโตที่อายุแค่ขวบกว่า ฮานะตังชื ้ ่อว่า อาโอะ พอมาคนน้ องที่ทาคลอดให้ เองกับมือเพราะเจ้ าตัวดื ้อไม่ยอมกลับหัวก็เลย ตังชื ้ ่อว่า โซระ แทนช่วงเวลาที่ของขวัญตัวจิ๋วเกิดในยามรุ่งอรุณทีท่ ้ องฟ้ ากาลังเปิ ด กว้ างแล้ วก็สวยกว่าวันไหนๆ “ ให้ พี่เคย์เป็ นแม่ได้ มยนะ ั ้ เรียกตัวเองว่าแม่ดแู ปร่งๆไงไม่ร้ ู ” เสียงหวาน พึมพา แต่คิดว่าคนรักคงเถียงคอเป็ นเอ็น “ อ๊ ะ..” ใบหน้ าสวยแนบลงกับกระจกใส ดวงตาสีน ้าตาลอ่อนเบิกกว้ าง กับความเห่อลูกชายคนเล็กที่คอ่ ยๆกะพริ บตาปริ บแล้ วลืมมองมาตรงด้ านหน้ า ตากลมป๊ องมองแป๋ วแหวว เห็นประกายระยิบระยับในหน้ าต่างของใจสี หวานอ่อนเหมือนกับคุณแม่คนใหม่เปี๊ ยบ เด็กน้ อยอ้ าปากหาวอีกครัง้ และอีกครัง้ มือป้อมที่กาไว้ ยกุ ไปยิกมา ป่ ายปั ดไปคว้ าขาตัวเองมาจับ ดวงตาสองคูจ่ ้ องประสานกัน เหมือนแรงดึงดูดมหาศาลที่รัง้ สายสัมพันธ์ เพียงแรกเห็นของคุณหมอทีช่ ่วยชีวิตเอาไว้ กบั เจ้ าตัวเล็กที่ถกู ทิ ้งทังยั ้ งไม่ร้ ูความ เพียงเท่านัน..คนที ้ ่บอ่ น ้าตาตื ้นก็ปล่อยโฮต่อหน้ าห้ องเด็กอ่อนจนคุณ พยาบาลผู้ชว่ ยต้ องรี บมาปลอบใจแล้ วพาไปพักในห้ องส่วนตัวก่อนที่แม่คนอื่นจะ สงสัยไปมากกว่าที่เป็ นอยู่ ...... ร่างสูงใหญ่ที่นงั่ ฮัมเพลงอยูห่ ลังพวงมาลัยสีดาขลับมองลูกชายคนโตปี น ขึ ้นปี นลงบนเบาะหนังเนื ้อดีด้วยรอยยิ ้ม ไอเย็นเฉียบของแอร์ ในเบนซ์ SL คันใหม่ กาลังทาให้ เจ้ าตัวน้ อยสัน่ บรื๋ อแล้ วทาปากงุบงิบ “ หนาวเหรอครับ อาโอะจัง ” เคย์ยื่นมือออกไปหรี่ ความแรงของลมหนาว ตรงหน้ า แล้ วก็ได้ อ้อมกอดน้ อยๆเป็ นของตอบแทนความช่างอ้ อน
315
“ ปะ..ป๊ า ” มือป้อมไล่วางแปะลงมาตามเนคไทเส้ นยาว ดูทา่ คงสนอก สนใจชุดแบบหนุม่ นักธุรกิจแน่ คนมองหัวเราะในลาคอ อุ้มร่างปุ้มปุ้ยลงนัง่ ดีๆกับเบาะหนา แต่เจ้ าตัว น้ อยก็ไม่วายจับนูน่ จับนี่ ขยับเกียร์ แล้ วหมุนพวงมาลัย เปิ ดแอร์ เล่นแล้ วทุบคอนโซล หน้ าตามประสาเด็กซน “ หมุนๆ..” อาโอะจังปี นกลับมานัง่ บนตักคุณพ่อคนหล่อ ทาปากยืน่ แล้ ว ส่งเสียงบรื น้ เลียนแบบรถที่ขบั ผ่านไปมา แถมท้ ายด้ วยการโยกตัวเอียงซ้ ายขวา เหมือนในหนังแข่งรถที่เห็นเมื่อคืน “ นี.่ .พวงมาลัยรถนะ ” เคย์ยิ ้มอ่อนโยน จับมือนุม่ ให้ วางแหมะลงตรงด้ าน หน้ าที่เห็นเล่นหมุนไปหมุนมาอยูน่ าน “ พวง..มะ..ลาย ” เสียงน้ อยพึมพา หันมาหัวเราะเอิ๊กอ๊ ากอวดฟั นเล็กซี่ หน้ าสองซี่ที่เพิง่ ขึ ้น ชายหนุม่ ก้ มลงหอมแก้ มพองฟอดใหญ่ ได้ กลิน่ แป้งเด็กทีค่ ณ ุ แม่คนสวย ทาไว้ ให้ ตอนเช้ า “ ถ้ าอาโอะขับรถได้ ปะป๊ าจะซื ้อรถให้ เอาคันโตๆขับอวดสาวเลย เป็ นไง ” เขาหัวเราะ นวดแก้ มพองลมเหมือนปลาทองให้ จนเจ้ าตัวเล็กเคลิ ้ม “ พ่อ ลูก คุยกันเพลินเลยน้ า..” เสียงหวานดังขึ ้นพร้ อมกับรอยยิ ้ม “ ฮานะ..” เคย์ยิ ้ม เอื ้อมมือเปิ ดประตูรถด้ านข้ างให้ ร่างเล็กก้ าวเข้ ามา สองมืออุ้มทารกตัวจิ๋วที่หลับพริ ม้ เอาไว้ แนบอก ดวงตาอ่อนโยนทอดลง มองลูกชายตัวน้ อยก่อนจะหันมายิ ้มให้ กบั คนรักที่ทาท่าจะน ้าตาซึม “ น้ อง..น้ อง~ ” มือเล็กตบแปะๆ หัวเราะสดใสด้ วยความดีอกดีใจอย่าง เด็กวัยเกือบเข้ าอนุบาล ฮานะหอมแก้ มอาโอะจังฟอดใหญ่ ยื่นแขนข้ างหนึง่ ให้ ลกู คนโตย้ ายก้ น นุม่ นิ่มมานัง่ บนตักพร้ อมกับขยับเจ้ าลูกคนเล็กไปไว้ ในแขนอีกด้ าน
316
“ หมะม๊ า ” ใบหน้ ากลมซบกับอกบางท่าทางอ้ อนน่าดู เรียกเอาหยดน ้าใส กลิ ้งลงจากดวงตาคูส่ วย รัง้ ให้ คนข้ างกายยกนิ ้วขึ ้นปาดออกให้ นมุ่ นวล “ สมใจฮานะเลย ” เคย์ยิ ้ม เอื ้อมแขนมากอดหัวใจทังสามของเขาไว้ ้ “ โซระจัง..เด็กดีของปะป๊ า ” นิ ้วยาวสอดเข้ าใต้ มือนุม่ ที่คว้ าหมับเอาไปกา ในทันที ดวงตากลมสีเหมือนลูกเกาลัดลืมมองมาแล้ วจับจ้ องที่ใบหน้ าคม ปาก น้ อยหาววอดอีกรอบจนน ้าลายยืดมาเปื อ้ นเสื ้อของคุณแม่ เรี ยกเสียงหัวเราะคิก จากฮานะทีต่ ้ องดึงผ้ าอ้ อมผืนเล็กมาเช็ดปากให้ “ ดูสพิ ี่เคย์..ฟั นยังไม่ขึ ้นเลย ” ฮานะชี ้เหงือกแดงๆของลูก คนฟั งส่ายหัวด้ วยรอยยิ ้ม ความน่ารักของโซระทาเอาคุณหมอคนเก่งลืม ไปเลยว่าเด็กอายุเท่าไหร่ถึงจะมีฟันน ้านมขึ ้น “ ของอาโอะก็เพิ่งขึ ้นมาสองซี่ ” นิ ้วเรี ยวจิ ้มจมูกน้ อยๆของลูกคนโต ก่อน จะก้ มลงหอมแก้ มเด็กทังสอง ้ เคย์เห็นเข้ าก็ต้องดึงเอาร่างเล็กบางมาหอมอีกฟอดใหญ่บ้าง “ กลับบ้ านกันนะ..” .............................................................................. ภายในบ้ านของมุราคามิ เคย์ มีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊ าวของผู้ใหญ่ที่รุมกอดเด็ก น้ อยด้ วยความช่างเห่อ ไทระอุ้มอาโอะจังขึ ้นขีค่ อแล้ วพาเดินรอบบ้ านโดยที่เซจิขอ อุ้มโซระจังเอาเอง ส่วนอดีตท่านประธานที่เกษี ยณอายุมานานก็เลือกที่จะนัง่ อ่าน ตาราเลี ้ยงเด็กเป็ นรอบที่สามของชีวิต “ เลิกนมแม่แล้ วต้ องให้ กินอาหารเสริ มสินะ ” ซาโตะซังพึมพาด้ วยรอยยิ ้ม
317
ตอนนี ้ทุกคนมาออกันอยูท่ ี่บ้านคูร่ ักคนน้ องจนไม่เป็ นอันทาอะไร เคย์ต้อง หัดชงนมผงสาหรับแทนน ้านมเหลืองของมารดา ในเมื่อคนรักของเขามีให้ เสียที่ไหน “ อืม..กล้ วยบด..ทาสตูว์มะเขือเทศช่วยให้ ผิวทังนุ ้ ม่ ทังเนี ้ ยน ” ท่าน ประธานขยับแว่นสายตาที่ตกมากองตรงดังจมู ้ กแล้ วหรี่ ตามองตัวอักษร ฮานะอมยิ ้ม นัง่ จดตามรายการทีค่ ณ ุ พ่อคนที่สองบอกมาว่าเด็กอ่อนควร มีอะไรใหม่บ้าง แต่เท่าที่เห็น ของขวัญจากคนอื่นก็มากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว อย่างเตียงเด็กจากพีเ่ ซจิ รถหัดเดินที่มีโมบายดังกรุ๊งกริ๊ งอยูข่ ้ างบนจากพี่ไทระ เสื ้อผ้ า ของใช้ อื่นๆจิปาถะจากคุณพ่อ แล้ วยังมีเทปนิทาน หนังสือหัดอ่านของอา โอะจัง ขวดนมที่ซื ้อมากองเท่าภูเขา สัง่ ทาห้ องนอนที่ติดกันเสียใหม่เอี่ยม แล้ วยัง วางแผนในอนาคตถึงโรงเรียนอนุบาลของเจ้ าลูกชายคนโตด้ วยฝี มือของพี่เคย์ด้วย “ อาโอะจังทาบรื น้ ๆซิลกู ” ไทระชูมือชูไม้ กางแขนออกเป็ นเครื่ องบินพา เจ้ าตัวเล็กถลาไปมา “ บรื๊ อ~ ” เสียงเล็กร้ องตามคาชวน เรี ยกเสียงหัวเราะจากทุกคนทีน่ งั่ มอง เซจิที่อ้ มุ โซระจังเดินวนไปเวียนมาอมยิ ้มจนดูเป็ นคนมีความสุขที่สดุ ใน โลก พอเด็กน้ อยยุกยิกแล้ วหาวขึ ้นอีกก็รีบชี ้ให้ คนอื่นดูอย่างตื่นเต้ น “ พ่อ! โซระจังกามือผมใหญ่เลย ” เขาพูด ยิ ้มกว้ างด้ วยความแปลกใจ “ ตอนแกตัวเท่ามดก็กานิ ้วฉันไม่ปล่อยเหมือนกัน ” ซาโตะซังถอนใจอย่าง เอือมระอากับลูกชายที่ทาสงสัยไม่เข้ าเรื่ อง เคย์ที่นงั่ ตวงนมผงอยูเ่ งยหน้ ามามองพี่ชายแล้ วหัวเราะเบาๆ ชี ้มือว่าเจ้ า โซระทาผ้ าอ้ อมเปื อ้ นแล้ ว “ อ๋า..แกล้ งลุงนี่นา ” เซจิวางร่างนุม่ นิ่มลงกับเบาะ ดึงผ้ าอ้ อมผืนเก่าออก แล้ วรับเอาผืนใหม่ไปเปลีย่ นให้ ทา่ ทางคล่องแคล่ว ท่านมุราคามิอมยิ ้ม มองภาพทุกอย่างด้ วยความสุข “ ทาไมไทระไม่รับเด็กมาซักคนสองคนล่ะ จะได้ เป็ นเพื่อนกับหลานด้ วย ”
318
ไทระที่กาลังอุ้มทาชิงช้ าสวรรค์แบบมินิให้ อาโอะจังอยูห่ นั มามองสามีด้วย ดวงตาทีเ่ บิกกว้ างเหมือนเพิ่งนึกขึ ้นได้ และดูเหมือนว่าเซจิก็ลนลานจะโทรหาสถาน รับเลี ้ยงเด็กเอาตอนสามทุม่ กว่าด้ วยความร้ อนใจ “ พรุ่งนี ้ก็ได้ ” ฝ่ ายที่แนะนาหัวเราะเบาๆ ยื่นมือขอโซระจังทีเ่ คี ้ยวลมงุบงิบ มาอุ้มไว้ แนบอก “ ถ้ าโตกันเมื่อไหร่จะซื ้อบ้ านให้ คนละหลังรับขวัญหลาน ” เขายิ ้มให้ ลูกสะใภ้ คนสวย เคย์ถอนใจ อยากจะชี ้ให้ พอ่ ดูวา่ ลาพัง เงินในบัญชีของเขาคนเดียวก็ไม่ร้ ู จะเก็บไว้ ทาไมนักหนาแล้ ว เกิดพ่อมาจ่ายแทนให้ สมบัติเขาคงมีปลวกขึ ้นกันพอดี “ หมะ..ม๊ า..” อาโอะจังส่งเสียงเรียกคุณแม่ที่อ้ มุ น้ องชายตัวเองอยูไ่ ม่หา่ ง จนฮานะต้ องส่งเจ้ าตัวน้ อยให้ คนเป็ นพ่อแล้ วหันมาอุ้มลูกคนโตจากพี่ชายแทน “ ว่าไงครับ เด็กซน..” ปากนุม่ จูบแก้ มที่หอมกลิน่ แป้งจนฟุ้งด้ วยความรัก “ อา..โอะ..รักหมะ..ม๊ า ” เสียงเล็กเสียงน้ อยพึมพามาพร้ อมกับโถมร่าง เข้ ากอดคุณแม่ ฮานะอ้ าปากค้ าง ปล่อยน ้าตาร่วงเผาะจนเคย์ต้องเข้ ามากอดปลอบ เพราะคนรักตังท่ ้ าจะปล่อยโฮด้ วยความซาบซึ ้งสุดใจ ไทระกับเซจิเองก็ยิ ้มไปกับ ภาพตรงหน้ าแล้ วหมายมัน่ ว่าพรุ่งนี ้ต้ องพาเด็กน้ อยซักคนสองคนมาเป็ นลูกให้ ได้ “ รัก..ปะ..ป๊ าด้ วย ” มือป้อมวางแปะกับบ่ากว้ างแล้ วซุกหน้ าไปกอดรัด เล่นเอาคนตัวโตน ้าตาซึมอีกหน ซาโตะซังยิ ้มมุมปาก กวักมือเรี ยกลูกๆคนโตออกไปด้ านนอกเพื่อปล่อย ครอบครัวทังสี ้ ค่ นอยูก่ นั ตามลาพัง “ หมะม๊ าก็รักอาโอะจ้ ะ..รักโซระด้ วย ” ฮานะหอมแก้ มนุม่ “ ปะป๊ ายิ่งรักเลยรู้มยั ้ ” เคย์ยิ ้ม สลับหอมแก้ มแต่ละคนกันไปทีสองที เน้ นหนักที่คณ ุ แม่คนสวยมากหน่อย
319
“ ดึกแล้ ว..ต้ องนอนแล้ วนะเด็กดี ” เขาอุ้มเจ้ าตัวกลมขึ ้นมากอด พยักหน้ า ให้ ฮานะพาโซระจังที่หลับปุ๋ยไม่ร้ ูเรื่ องขึ ้นมาบนห้ อง ...... เสียงเพลงหวานหูร้องคลอไปกับสายลมเอื่อยเฉื่อยที่เปิ ดประตูระเบียง กว้ างรับอากาศเย็นยามดึก ฮานะนอนหันข้ าง มือบางตบก้ นกลมแผ่วเบาเป็ นการ กล่อมนอนในขณะทีด่ วงตามองหวานเชื่อมไปยังคนรักที่อ้ มุ โซระจังพาดบ่า ตบหลัง เบาๆทาให้ เรอหลังจากป้อนนมไปขวดโต ..ค่าคืนที่แสนอบอุน่ .. เคย์หนั มามองฮานะเพราะรู้สกึ ถึงดวงตาแป๋ วแหววพอกันกับเจ้ าตัวฟ้ าจับ จ้ องตรงมา เขาประคองทารกตัวน้ อยลงนอนในเตียงเด็กอ่อนแล้ วลูบเส้ นผมบาง เหมือนใยไหมแผ่วเบาแทนคาราตรี สวัสดิ์ “ อาโอะจังนอนแล้ วเหรอ ” เขายิ ้มให้ ร่างเล็กบาง สอดตัวเข้ ามาใต้ ผ้าห่ม ผืนเดียวกันที่มีพอ่ ตัวอ้ วนนอนแผ่สองสลึงคัน่ ตรงกลาง รอยยิ ้มหวานส่งให้ แทนคาตอบ หลับตาพริ ม้ ให้ สามีไล้ นิ ้วลงเกลีย่ ปอยผม หอมไปทัดข้ างใบหูขาว “ คิดไปเองรึเปล่าน้ า..ว่าฮานะของพี่สวยขึ ้นอีกตอนมีลกู อ่อนตังสองคน ้ ” เคย์ลบู มือลงเอวคอดทีเ่ นื ้อผ้ าห่มมันทาบลงกับผิวกาย “ ไม่ได้ คลอดเองซะหน่อย ” เสียงหวานหัวเราะ ขยับตัวเข้ าหาคนตรงข้ าม แต่ก็ต้องผละออกไปนิดเมื่อเกือบจะทับเจ้ าตัวน้ อยตรงกลางที่กรนดัง “ ไปทบทวนความหลังที่ห้องนู้นดีกว่ามัง้ ” เขาปรายตาไปทางห้ องเล็กที่ อยูต่ ิดกัน ฮานะยิ ้มเขิน ปล่อยให้ คนรักช้ อนตัวขึ ้นอุ้ม ร่างใหญ่ผลักประตูไม้ เข้ าไป ด้ านในแล้ ววางเรื อนกายหอมหวานลงกับเตียง
320
“ คืนนี ้จะกอดแน่นๆ ” เคย์กระซิบ ดึงชุดนอนเนื ้อลืน่ ออกไปกองบนพื ้น ไล้ มือลงแรงเข้ ากับเรี ยวขานวลที่ยกขึ ้นมาแนบ ฝ่ ามือร้ อนสอดเข้ าใต้ เอว รัง้ ร่างบางมากอดในอ้ อมอก สอดนิ ้วเข้ าไปด้ าน ในความร้ อนรุ่มทีต่ อบรับ ก่อนจะขยับยกทังตั ้ วให้ รับความรักจากส่วนลึก แทรก ความกดดันเข้ าไปทีละน้ อยจนเรียวเล็บคมจิกลงบนบ่ากว้ างดึงคิ ้วเข้ มให้ ขมวดแน่น “ อ..พี่เคย์..” เสียงใสครางแผ่ว วูบวาบไปทัว่ ท้ องน้ อยตอนอีกคนกระแทก กายลงมาหนักหน่วง เสียงเตียงทังหลั ้ งเคลือ่ นดังเอี๊ยด ขอบไม้ กระทบเข้ ากับผนังแข็งด้ านบน แรงที่โหมเข้ าทาร่างเล็กบางโยกคลอนตามจังหวะทีถ่ กู ป้อนส่ง ริ มฝี ปากบางขบ แน่นจนอีกคนต้ องสอดลิ ้นเข้ ามาคลายแล้ วจูบรุกไล่หาความหวานฉ่า “ ปะ..ป๊ า..” เสียงงัวเงียเล็กๆดังขึ ้นพร้ อมกับที่มือกลมยกขึ ้นขยี ้ตา แขน อ้ วนท้ วนกอดหมอนใบเล็กมาข้ างหนึง่ ฮานะตัวเย็นเฉียบ ทาตาโตอย่างตกตะลึงกับเสียงทักเอากลางคันของลูก ชาย มือบางยันแผงอกลา่ สันสุดแรง ป่ ายมือหาชุดนอนที่ตกไปบนพื ้นแต่คนด้ านบน กักตัวไว้ ในอ้ อมกอดแนบแน่น “ อยูน่ ิ่งๆสิที่รัก เดีย๋ วลูกเห็น ” เคย์กดไหล่เล็กลงแนบกับพื ้นเตียง เอาแผ่น หลังกว้ างบังร่างขาวนวลเอาไว้ จนมิด “ อาโอะจัง ทาไมยังไม่นอนล่ะลูก ” ใบหน้ าหล่อเหลาหันมายิ ้มกับเจ้ าตัว จ้ อยที่ขยับเข้ ามาใกล้ ขึ ้น เขานิ่วหน้ าจากแรงขบของฟั นขาวบนบ่าเพราะความ หมัน่ ไส้ ของภรรยาคนสวย “ ใคร..ตีอาราย..กึกๆ..” อาโอะเดินเป๋ ไปมาแล้ วยื่นหน้ ามาเกาะขอบเตียง “ หมะ..ม๊ า..ปายไหน ” เด็กช่างรู้ช่างซักกลอกตากลมโตแล้ วชะโงกข้ าม บ่าแกร่งที่หนั หลังให้ เห็นใครไม่ร้ ูขยับยุกยิกอยูใ่ ต้ ผ้าห่ม
321
“ หมะม๊ าไป..ไปห้ องน ้าครับ ” เคย์หวั เราะแก้ เก้ อ ทาตาดุๆปรามคนรักที่ มองมาอย่างคาดโทษเพราะทาเอาตกในสภาพอาบลมตอนดึก “ ง่วงแล้ ว..หมะม๊ าไม่กล่อม ” ยิ่งนานเข้ า อาโอะจังก็ยงิ่ พูดเป็ นประโยค ยาวได้ เร็ วขึ ้น แต่ก็ทาเอาฮานะหนาวๆร้ อนๆว่าสักวันลูกชายคนโตคงลุกขึ ้นมาพูด ว่าเมื่อคืนนี ้ปะป๊ าปล ้าหมะม๊ าบนเตียง “ อาโอะไปนอนก่อนมัยครั ้ บ เดี๋ยวป๊ าบอกม๊ าเขาให้ ” ร่างใหญ่ยิ ้มยัว่ คนที่ นอนอยูใ่ ต้ ร่าง แอบขยับกายรุกเข้ าไปในความร้ อนเหมือนไฟสุมกระตุ้นให้ คณ ุ หมอ ตัวเล็กมองค้ อนกว่าเดิม “ กะ..ได้ ” ว่าแล้ วก็เดินยันผนังไป ไม่ลมื จับบานประตูปิดเข้ าเหมือนตอน ที่ผลักมาหาคนในห้ องด้ วย “ คนบ้ า! ” ฮานะงับฟั นลงกับแขนแกร่ง ตังท่ ้ าจะถอยหนีแต่มือกร้ านรัง้ ร่างให้ ล้มลงไปกอง เคย์คว้ าขาเรียวมาพาดบ่า ดึงช่วงความร้ อนผ่าวยกสูงก่อนจะแทรกตัวลง ฝั งร่างแนบแน่น ขยับกายเน้ นหนักด้ วยความขี ้แกล้ งจนเจ้ าของตัวร้ องครางหนักขึ ้น “ อาา..พี่เคย์..อ..ฮึก..” ปากบางเม้ มสนิท วูบวาบไปทังใจกั ้ บความร้ อนฉ่า ที่สอดแทรกเข้ ามาหนักหน่วง “ อ๊ าา..อ..อย่า..” “ อือ..ฮานะ..” ร่างขาวนวลหลับตาแน่น แย้ มปากรับความนุม่ หวานที่กระหวัดเข้ ามา กวาดต้ อน สองแขนเกาะเกี่ยวบ่ากว้ างพร้ อมกับขาเพรี ยวบางที่ยกโอบเอวแกร่งไว้ แนบสนิท ยกสะโพกตอบรับความแข็งขืนที่กระแทกกระทัน้ “ ที่รัก..อย่าเกร็ง ” เคย์กระซิบเสียงพร่า ยกเอวบางเข้ ามาชิดก่อนจะขยับ ร่างเน้ นหนักเข้ าไปทีเดียว กระชากออกสุด โหมกลับลงไปใหม่อยูห่ ลายครัง้ จนทุก อย่างเอ่อล้ น
322
ไฟร้ อนรุ่มล้ นทะลักเข้ าไปในโพรงนุม่ ที่ขยับรัดรึงไม่ปล่อย เสียงหวาน ครวญครางอยูใ่ นลาคอเมื่อความอุน่ ร้ อนยังคาคัง่ ตอนที่คนด้ านบนค่อยๆถอนกาย ออกไปเพราะเสียงร้ องไห้ จ้าของเจ้ าลูกคนเล็กในห้ องด้ านข้ าง เคย์เป็ นฝ่ ายคว้ ากางเกงขายาวมาสวมแล้ วโน้ มตัวลงจูบหน้ าผากเนียน แผ่วเบาก่อนจะเปิ ดประตูออกไปอุ้มโซระจังขึ ้นมากล่อมให้ นอน ฮานะหอบหายใจเชื่องช้ า หมดแรงไปทังตั ้ วจนต้ องนอนระทดระทวย ปล่อยตัวเปล่าเปลือยอาบแสงโคมไฟในห้ องแคบ มีเพียงผ้ าห่มผืนบางที่คลุมร่างไว้ หมิ่นเหม่ แว่วเสียงของอาโอะจังตื่นมาถามคุณพ่อสุดหล่อว่าน้ องเป็ นอะไร ดึง ความสนใจจากดวงตาคูง่ ามที่มองภาพกระต่ายน้ อยในดวงจันทร์ ของเมื่อหลายปี ที่ ผ่าน ร่างเล็กดึงชุดนอนมาสวมลวกๆก่อนจะก้ าวเท้ าลงจากเตียง ทาเอาแทบทรุดไป เหมือนกัน ความอุน่ ร้ อนที่รินลงตามเรียวขากระตุ้นใบหน้ าสวยให้ แดงซ่าน นึก เหน็บคนรักในใจว่าถ้ าเป็ นผู้หญิงก็คงตังที ้ มฟุตบอลจากลูกตัวน้ อยๆได้ เป็ นสโมสร “ หมะ..ม๊ า ” เสียงเล็กร้ องพร้ อมกับมือที่คว้ าขึ ้นมาให้ คณ ุ แม่อ้ มุ เอาใจ ฮานะยิ ้มหวาน ตรงเข้ ามาประคองลูกชายคนโตขึ ้นไปนอนบนเตียงกว้ าง สายตาปรายมองพี่เคย์ที่กาลังหยดน ้านมในขวดลงบนหลังมือดูวา่ ร้ อนไปเดี๋ยวจะ ลวกลิ ้นโซระจังหรื อเปล่า “ นิทานฮับ..” เด็กชายตัวจ้ อยออดอ้ อนอีกหน ซบแก้ มกลมลงกับอกบางที่ มีรอยแต้ มสีสดเจือจาง พี่เคย์หนั มายิ ้มให้ อ้ อมแขนแข็งแรงกล่อมโซระที่กินนมแล้ วให้ หลับปุ๋ยไป อีกที ถึงจะก้ าวขึ ้นมานอนบนเตียงใกล้ กนั ทังสามคน ้ “ ลองเล่าเรื่ องของเราให้ ลกู ฟั งสิ ” เขาแหย่ หัวเราะในลาคอเมื่อถูกค้ อน “ ให้ พอ่ เล่าเรื่ องกระต่ายบนดวงจันทร์ ให้ ฟังดีกว่า แม่เล่าไม่สนุกหรอก มี แต่น ้าตาทังนั ้ น..” ้ ร่างใหญ่ยิ ้ม ไล้ นิ ้วลงปลอบใจดวงน้ อยที่เคยทาร้ ายไว้ สาหัส
323
“ ตอนนี ้ไม่มีแล้ ว ” ฮานะยืดตัวไปหอมแก้ มคนรัก ซุกกายลงกับผ้ าห่ม พร้ อมกระชับอ้ อมกอดให้ อาโอะจังเข้ ามาตรงกลาง ส่วนตัวเองนอนหนุนแขนกว้ าง เขาก้ มจูบบนหน้ าผากนวลอีกหน ปรายมองจันทร์ กลมโตที่ทอแสงผ่าน เข้ ามาทางระเบียง “ จะเล่าตังแต่ ้ แรกเลยแล้ วกัน กว่าจะจบ..อาโอะคงหลับพอดี ” ร่างเล็กยิ ้มหวาน ตังใจฟั ้ งเสียงอ่อนโยนเล่าเรื่ องเก่าๆที่ผ่านกันมาทังคู ้ ่ ทัง้ ความสุข ความเศร้ า ภายใต้ ความหล่อเหลาที่ฉาบหน้ ากากไว้ เพื่อคาลวง หัวใจที่ถกู หลอกใช้ จนต้ องหนีหาย กว่าจะรู้ตวั ก็เกือบสูญเสีย เกือบจะตามหากันไม่เจอ อาโอะจังหลับแล้ วก็กรนดังฟรี แ้ ว่วเข้ ามาตังแต่ ้ เริ่ มไปครึ่งเรื่ องเท่านัน้ “ เล่าแบบนี ้ให้ เด็กฟั งจะดีเหรอครับ ” ฮานะหัวเราะ ลูบมือลงกับแก้ มป่ อง ในอ้ อมแขนด้ วยความรัก เคย์ล้มตัวลงนอนเคียงข้ าง กระชับอ้ อมกอดรัง้ ทังแม่ ้ ทงลู ั ้ กเข้ ามาไว้ แนบ อก “ ลูกจะได้ ร้ ู..ว่าเวลาความรักมันขาดหาย ทังแม่ ้ ทงพ่ ั ้ อเคยทรมานมากแค่ไหน ” “ ตอนนี ้ผมให้ พี่เคย์เต็มร้ อยแล้ ว พี่ก็ให้ ผมมาเต็มร้ อยเหมือนกัน..ไม่ หายไปไหนแล้ ว ” คนฟั งพยักหน้ า จูบบางเบากับเรียวปากอิ่มที่เจ้ าตัวกาลังหลับตาลง เพราะความเหนื่อยอ่อน ปล่อยให้ เขานอนมองพระจันทร์ อยูต่ ามลาพัง ..กระต่ายน้ อย..เอื ้อมถึงดวงใจของมันแล้ ว.. ..และจะอยูค่ กู่ บั จันทร์ ดวงงาม.. ..ตลอดไป.. ................................................................................
FIN