PIJN Factchecker
zit tussen de oren TEKST: JEROEN OVERBOS | BEELD : PIX ABAY / VSRao
Pijn is een signaal. Van alle redenen waarom mensen zich bij zorgverleners melden, staat pijn op nummer 1. Pijn is een signaal dat er iets mis is. Er is schade ergens in het lichaam. Schade in het zenuwstelsel of er is een schade(pijn)signaal zonder dat er lichamelijke schade is of nadat die schade al is hersteld. Dat laatste komt bij veel Nederlanders voor. Dit kan om kort- of langdurige pijn gaan.
Ja, pijn zit altijd tussen de oren, want alleen het brein kan pijn produceren. (Tand)artsen, maar ook patiënten begrijpen pijn meestal niet en denken dat er altijd schade aan ten grondslag moet liggen. Er wordt dan ook heel veel verkeerd en overbehandeld. Vaak ook nog met het tragische resultaat dat de pijn blijft of, erger nog, er schade ontstaat. Kiespijn en tandpijn zijn helaas pijnen die vaak verkeerd behandeld worden. Zo kan een verkeerde bril(sterkte) voor kiespijn zorgen. Ook stress en burn-out kan pijn (in het gebit) geven. Integrale diagnostiek is heel belangrijk. Ook de tandarts moet eerst eens kijken of er niet een andere oorzaak kan zijn, voordat er bijvoorbeeld een wortelkanaalbehandeling wordt ingepland. Er is in dit magazine al vaker gesproken over het gebit als stoppenkast. Veel
46
problemen in het lichaam melden zich in de stoppenkast. De oorzaak zit niet in de stoppenkast. Haal je de betreffende stop eruit, dan is de pijn vaak wel weg, maar niet het probleem. Prof. dr. C.P. van Wilgen, die een mooi artikel schreef over pijn in Medisch Contact nr. 24/11 juni 2020, pagina 40, voegt hier desgevraagd door mij, het volgende aan toe: ‘Af en toe zien ook wij inderdaad de nasleep van deze sterk somatische benadering voorbijkomen. Ik denk dat het zeker ook voor tandartsen (als ook voor bijvoorbeeld kaakchirurgen) heel belangrijk is om wat breder naar het probleem pijn te kijken en ook aan patiënten uit te leggen dat pijn op deze wijze werkt! Ik heb geen idee in hoeverre dit aan bod komt in de opleiding van tandartsen c.q. in nascholingen, maar dit zou, gezien het veelvuldig voorkomen van centrale sensitisatie bij deze doelgroep, toch wel heel belangrijk zijn!’
