Nicolas Costantinou - Metavasis

Page 1

Constantinos Y. Stylianou 12 Préludes
Costantinou
Nicolas
piano

(c. 190 BC) (2009) 3:33

Níki tis Samothrákis 02. II. …Composition with Yellow and Blue (1932), Piet Mondrian (2012, rev. 2014) 6:00 03. III. …L’étang des sœurs (1875), Paul Cézanne (2008) 4:15 04. IV. …Snow Storm – Steam-Boat off a Harbour’s Mouth (1842), J. M. W. Turner (2009) 5:08 05. V. …The Weeping Angel, from The Seilern Triptych (ca.1410), Robert Campin (2008) 4:35 06. VI. …Die Lebensstufen (1835), Caspar David Friedrich (2010-11) 5:08 07. VII. …L’homme qui marche (1947), Alberto Giacometti (2012) 5:20 08. VIII. …La leçon de piano (1916), Henri Matisse (2011, rev. 2018) 5:05 09. IX. …Der Kuss (1907), Gustav Klimt (2009) 4:36 10. X. …Le rond rouge (1939), Wassily Kandinsky (2011-12, rev. 2018) 5:09 11. XI. …Ο

Σαμοθράκης
CONSTANTINOS Y. STYLIANOU (b. 1972) 12 Préludes, Book I (2008-18) 01. I. …Η Νίκη της
…I
κόσμος της Κύπρου (1967), Adamántios Diamantís (2012) 7:32 …O kósmos tis Kíprou 12. XII. …The Dance (1988), Paula Rego (2010) 5:55 Total playing time: 62:24 Nicolas Costantinou piano

The interaction between music and the other art forms has always fascinated me. Have you ever looked at a work of art and found yourself being absorbed into its microcosm? Great works of art have the power to move our emotions and awaken our imagination, luring us into their unique, and sometimes bizarre, world. Confined to their frames and pedestals, both paintings and sculptures act like gateways through which our spirit passes from one dimension to another. Of course, the destination depends on the viewer’s predisposition.

When a facet from their multifold universes is rendered musically, the experience transforms into a magical one. Even more so, in the work of the exceptional composer Constantinos Y. Stylianou, with whom I have had the privilege to collaborate on numerous occasions, many of which were world premieres.

In my interpretation, I sought to capture the metaphysical essence of each prelude, trying to transform the sensory-perceptual concrete that the composer perceived in the works of art he selected, into a temporal narrative that seduces the sono-sensory perception of its listener. Thus, the audience is invited to become part of 12 contrasting and diverse cosmoses. This idea is reflected in the title of this album, metavasis, which is the ancient Greek word for ‘transition’.

Each prélude is distinguished not only by a unique tonal and stylistic character, but also by a personal approach to the instrument that is so characteristic of the composer ’s style. It is a great honour to be given the privilege to introduce Stylianou’s first series of 12 Préludes, and it is with an even greater pleasure that I invite you on this journey.

ENG
Nicolas Costantinou

In 2008, as part of a series of events to mark the French Presidency of the EU, I was asked to compose a piece of music for solo piano to be performed at the Great Hall of the UNESCO Headquarters in Paris. This resulted in the composition of two préludes, each one inspired by a work of art (painting or sculpture). This choice had the added dimension of forming a link, a dialogue perhaps, with that quintessentially French collection of preludes: Claude Debussy’s two Books of Préludes. The intention was not one of style, but rather, to make use of the principle applied in those works where the title of each piece is not written at the beginning of the score, but added at the very end and within brackets. This reveals the source of inspiration, but avoids any programmatic implications. In effect, it makes clear that what comes first is the formation of a work that stands on its own (i.e., its plasticity). Following those two initial piano works, I decided to continue composing préludes until a cycle of 12 was completed. Even though the last prelude was composed in 2014, revisions were being made as recently as 2018.

During this decade, a question has been on my mind: what does composing for the piano look like in the 21st century? The tradition and sheer volume of works for this particular instrument have been so great and varied that it might raise the question: what now? For me personally, this is not in itself a problem. In fact, it offers a vast array of choices. The challenge lies with finding the right means to express the thinking behind the piece, followed by the composing itself, and finally reaching its performance.

Prélude 1: Η Νίκη της Σαμοθράκης [I Níki tis Samothrákis] (ca. 190 BC)

The inherent challenge within the very nature of sculpting a piece of marble in order to make it life-like, but also the portrayal of the winged goddess’s readiness to leap into the air, is reflected in a dialogue between two motifs, the first one in dotted rhythm and the second an obsessive dactylic pattern. A majestic melodic line towers over this dialogue, unfolding in steady pace, in the instrument’s higher range. This leads to a climax where all the material is contrapuntally treated.

Prélude 2: Composition with Yellow and Blue (1932) Piet Mondrian

Mondrian’s use of what he considered to be a universal means of expression, that is straight lines and primary colours, is mirrored in the corresponding musical language, which is structured on four basic chords. These, in turn, create arpeggios that aim to capture the painter’s cumulative brushstrokes. Above this hypnotic sonic veil, a melody tells its own tale.

Prélude 3: L’étang des sœurs (1875) Paul Cézanne

A ray of light breaks through the branches and thick foliage and is then reflected by the calm waters of the pond. In effect, this piece tells the story of that ray of light amid the stillness and calmness of the surroundings. The harmonic language used, and all the colours it creates, is the musical extension of that journey.

Prélude 4: Snow Storm – Steam-Boat off a Harbour’s Mouth (1842) J.M.W. Turner

The polar opposite of the previous prélude, the painting that inspired this one shows the destructive power of nature. Along the way, the music explodes and is shattered into chromatic pieces, which twist, turn and swirl. They finally re-attach in order to bring the initial melody back one last time.

Prélude 5: “The Weeping Angel” from The Seilern Triptych (ca. 1410-15) Robert Campin

In the triptych’s central panel, the attending angel is weeping. The prélude is also in three parts, but in the case of the musical composition they are of equal length, each one a re-interpretation of the same melodic structure. The piece ends with a cry that gradually disappears into the distance.

Prélude 6: Die Lebensstufen (1835) Caspar David Friedrich

Both painting and prélude communicate the idea of going on a journey, not in a literal sense, but the unfolding journey of one’s life. The initial melody goes on a musical journey where it transforms, develops and intensifies, yet the end brings it back full circle. I find there is an interesting juxtaposition between this painting that portrays a number of ships in calm waters versus the lone ship in troubled waters of Prélude 4. The motivic material used in Prélude 6 is the reverse form of the one used in the former.

Prélude 7: L’homme qui marche (1947) Alberto Giacometti

At first glance, the statue of a man in mid-stride is very different to the winged goddess of Prélude 1. He, a mere mortal, she, a divine being. Yet they are both in the process of making a move. Admittedly, movement here is one of a gentle and steady walking rhythm, which is rendered musically by a series of steadily repeated chords. A sense of suspended movement is achieved by the continuous use of the pedal.

Prélude 8: La leçon de piano (1916) Henri Matisse

The misery evident in the child’s face at having to stay in and practise the piano is contrasted with the alluring sunshine coming through the window (that ray of light again). The incessant rhythm of the left hand alludes to the metronome in the painting, and the discipline this requires is in opposition with the ‘carefree’ play that could take place outside. A sense of melancholy permeates the piece, as well as melodic material derived from finger exercises and scales.

Prélude 9: Der Kuss (1907-08) Gustav Klimt

The unapologetic sumptuousness of this painting’s texture is reflected in the intricacy of the pianistic writing, which becomes more and more chromatic as the piece unfolds. However, in the end, resolution is avoided and what is left is a feeling of something suspended in time.

Prélude 10: Le rond rouge (1939) Wassily Kandinsky

Kandinsky was deeply inspired by music, so it only makes sense to be inspired by one of his paintings. At the beginning of the piece, both rhythm and harmony aim to create a ‘circle-motif’, which portrays the red circle of the painting. Like a sun giving everything life, this cyclical motif gives rise to a series of variations that lead to a final apogee. However, like the unrestricted lines in the painting, the music remains openended, too.

Prélude

11: Ο Κόσμος της Κύπρου [O kósmos tis Kíprou

] (1967-72) Adamantios Diamantis

This impressively sizeable group of interconnected paintings depicts all sorts of different characters that one might encounter in a village in Cyprus. There is a theatrical dimension to it, which is mirrored in the music. This takes the form of contrasting sections, each one with a distinct character.

Prélude 12: The Dance (1988) Paula Rego

Among the various characters depicted in this moonlit dance by the beach, there is a lonely figure. This turns out to be the painter herself, after the loss of her partner. Thus, the prelude consists of two opposing parts, the first one a slow and nostalgic waltz in a major key, while the second is an energetic and vigorous dance in a minor key. Gradually the piece gets faster, and this leads to an intense apotheosis.

Constantinos Y. Stylianou

Text by Constantinos Y. Stylianou / Odradek Records, LLC is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International License. Permissions beyond the scope of this license may be available at www.odradek-records.com.

Steinway Artist Nicolas Costantinou is renowned for impressing audiences with his daring selection of repertoire, old and new, and his ability to collaborate with extraordinary instrumental ensembles. He has been hailed by critics as “… an artist of deep emotions, who is capable of performing music with his whole being and soul…” (Kaleva, 2003) while his interpretations have been described as “colossal” and “dramatic” (Dimitri Nicolau, 2002).

Nicolas has given numerous concerts in Europe, the USA and the Middle East, and has given recitals at London’s Wigmore Hall, the Brahms Saal of Vienna’s Musikverein, the Beethoven-Haus in Bonn, and the Grand Hall of the Franz Liszt Academy of Music in Budapest. Additionally, he has performed at international festivals such as the Kuhmo Chamber Music Festival, Oulunsalo Soi Music Festival (Finland) and the Gödöllő Chamber Music Festival (Hungary). He has performed concertos with the Philharmonia Orchestra, the Russian Chamber Philharmonic of St Petersburg, the Budapest Concert Orchestra and the Cyprus Symphony Orchestra, with maestros such as Konrad von Abel, Juri Gilbo, Esa Heikkilä and others.

Alongside his solo career, Nicolas enjoys making music in the company of others, and occasionally engages in interdisciplinary collaborations with dancers, choreographers, painters and other multimedia artists. Some of his partners include the violinists Chloë Hanslip, Simos Papanas, and Vilmos Szabadi, the violist Maté Szűcs, the cellists Tytus Miecznikowski, Erkki Rautio, Gustav Rivinius and Péter Somodari, the flautist János Bálint, the clarinettist Gábor Varga, and the Meta4 string quartet. Nicolas has a special love for art song and enjoys collaborating with a wide range of singers. He regularly performs works by living composers, many of them world premieres.

Nicolas’s interest in music, and the arts in general, developed from an early age; he comes from a family of renowned musicians, artists, actors, dancers, choreographers and architects. He has studied piano performance in Hungary, the USA and the UK, having received degrees from the Faculty of Music of the University of Szeged, the Franz Liszt Academy of Music in Budapest; he also holds a Master of Music in Performance from the Cleveland Institute of Music. In 2013, he was awarded a Doctorate of Philosophy from the Royal College of Music in London.

“The Costantinou-Somodari duo’s Beethoven cycle is a revelation. Their peerless artistry sets a new standard of excellence. The duo’s performance illuminates new details that honor tradition while making the works feel fresh and new. Bravo!”

Los Angeles Philharmonic Associate Professor, The USC Thornton School of Music 24 February 2020

“Nicolas Costantinou gave an immaculate account of Mozart’s often genial sonata K. 333 on 22 July with all the tempo fluctuations sounding natural. The Andante sang consistently as well and the quite extrovert finale was sprightly with moments of vehemence. It was followed with a heroic response to the originality and expressive power of Chopin’s F minor Fantasy, Op. 49. Costantinou also understood this work’s sense of freedom, its grandeur and the inevitability of its unfolding. …”

Musical Opinion – September-October 2009

“He began with Bach’s C minor Partita BWV 826, a notably clean and involving reading, which was followed by Debussy’s Second Book of Images, in which the music’s inherent Impressionism was well to the fore, particularly during the concluding Poissons d’or.”

Musical Opinion – April-May 2005

“… Nicolas proved himself to be an artist of deep emotions, who is capable of interpreting music with his whole being and soul…”

KALEVA – August, 4 2003

Constantinos Y. Stylianou’s musical oeuvre encompasses a wide spectrum, from solo instrumental to symphonic and operatic. Works have been performed by leading orchestras such as the Philharmonia Orchestra, the Bruckner Symphony Orchestra, the Oxford Philharmonic Orchestra, the Jeunesses Musicales World Orchestra, the Cyprus Symphony Orchestra, and in prestigious venues such as Wigmore Hall in London, the King’s Theatre in Edinburgh, St David’s Hall in Cardiff, Teatro La Fenice in Venice, Beethoven-Haus in Bonn, ORF concert hall in Vienna, Megaron Concert Hall in Athens, the Unesco Headquarters and the Cathédrale Saint-Louis des Invalides in Paris. His opera Picknick im Felde was produced by and performed at the Linz Landestheater as part of the official events for Linz European Cultural Capital 2009, and was received with enthusiastic reviews. The libretto (also by the composer) is based on the play by Fernando Arrabal. Following further performances in Cyprus, the opera was presented at the Bartók Festival in Hungary in the summer of 2009.

In his work there is a particular emphasis on lieder and chamber music. He has composed song cycles in Greek, French and English, with special focus on contemporary poetry, and a number of sonatas for solo instrument and piano (one for violin, two for viola, two for cello, one for flute, one for clarinet). There are also works for piano trio, piano quintet and string quartet, and of course piano solo.

In terms of his approach to what contemporary musical creation can be, after extensive studies in both piano and composition, the composer feels that a reappraisal of all methods can lead to finding the one (or more) that expresses best the particular thinking (or inspiration) behind a particular composition. Therefore, technique in the service of artistic expression provides authenticity.

Die Wechselwirkung zwischen Musik und den anderen Kunstformen hat mich schon immer fasziniert. Haben Sie schon einmal ein Kunstwerk betrachtet und sich in seine minutiös wahrgenommene Welt versunken gefühlt? Große Kunstwerke vermögen unsere Emotionen freizusetzen und unsere Vorstellungskraft zu beflügeln, indem sie uns in ihre einzigartige und manchmal bizarre Welt locken. Beschränkt auf ihre Rahmen und Sockel wirken sowohl Gemälde als auch Skulpturen wie Tore, durch die unser Geist von einer Dimension in eine andere übergeht. Das Ziel hängt natürlich von der Veranlagung des Betrachters ab. Wenn eine Facette aus ihren vielfältigen Universen musikalisch umgesetzt wird, nimmt das Erlebnis zauberhafte Züge an. Umso mehr trifft dies im Werk des hervorragenden Komponisten Constantinos Y. Stylianou zu, mit dem ich das Privileg hatte, bei zahlreichen Gelegenheiten, darunter nicht wenigen Uraufführungen, zusammenzuarbeiten.

In meiner Interpretation war ich bestrebt, die metaphysische Quintessenz jedes Präludiums einzufangen, indem ich versuchte, das sinnlich-wahrnehmbare Konkrete, das der Komponist in den von ihm ausgewählten Kunstwerken wahrnahm, in eine zeitliche Erzählung umzuwandeln, die die akustisch-sinnliche Wahrnehmung seines Zuhörers anspricht. Das Publikum wird also eingeladen, an 12 kontrastierenden und verschiedenartigen Welten teilzuhaben. Diese Idee spiegelt sich im Titel dieses Albums wider: metavasis ist das altgriechische Wort für ‚Übergang‘.

Jedes Präludium zeichnet sich nicht nur durch einen einzigartigen tonalen und stilistischen Charakter aus, sondern auch durch einen persönlichen Umgang mit dem Instrument, der für den Stil des Komponisten so charakteristisch ist.

Es ist eine große Ehre, Stylianous erste Serie von 12 Präludien vorstellen zu dürfen, und mit noch größerer Freude lade ich Sie zu dieser Reise ein.

DEU
Nicolas Costantinou

Im Jahr 2008 wurde ich im Rahmen einer Veranstaltungsreihe anlässlich der französischen EURatspräsidentschaft gebeten, ein Musikstück für Soloklavier zu komponieren, das in der Großen Halle des UNESCO-Hauptgebäudes in Paris aufgeführt werden sollte. Dies führte zur Komposition von zwei Präludien, die jeweils von einem Gemälde oder Bildwerk inspiriert wurden. Diese erste Entscheidung nahm eine Eigendynamik an, wobei eine Verbindung, vielleicht ein Dialog, mit dieser typisch französischen Sammlung von Präludien herbeigeführt wurde, nämlich Claude Debussys beiden Heften der Präludien. Dabei ging es nicht um Stil, sondern darum, das Prinzip jener Werke zu nutzen, bei denen der Titel eines jeden Stückes nicht am Anfang der Partitur steht, sondern ganz am Ende und in Klammern hinzugefügt wird. Dadurch wird die Inspirationsquelle offengelegt, aber programmatische Implikationen werden vermieden. Im Endeffekt wird deutlich, dass zunächst ein Werk entsteht, das für sich steht (d. h. seine Plastizität). Nach diesen beiden ersten Klavierpräludien beschloss ich, weitere zu komponieren, bis ein Zyklus mit zwölf Präludien abgeschlossen war. Mit dem letzten Präludium war ich erstmals 2014 fertig, aber die Überarbeitungen dauerten bis 2018 an.

In diesem Jahrzehnt beschäftigte mich intensiv die Frage nach der Perspektive des Komponierens für Klavier im 21. Jahrhundert. Die Tradition und die schiere Menge an Werken gerade für dieses Instrument sind so groß und vielfältig, dass man sich fragen könnte: Was nun? Ich blicke lieber darüber hinaus. Das Klavier bietet eigentlich eine große Auswahl an Möglichkeiten. Die Herausforderung besteht darin, die richtigen Mittel zu finden, um den Gedanken, den das Stück in sich birgt, auszudrücken, bevor man mit der Komposition beginnt und schließlich zur Aufführung kommt.

Präludium 1:

[I Níki tis Samothrákis] (um 190 v. Chr.)

Die der Natur des Bildhauerns innewohnende Herausforderung, dem Marmor Leben zu verleihen, aber auch die Darstellung der Bereitschaft der geflügelten Göttin, in die Luft zu springen, spiegelt sich in einem Dialog zwischen zwei Motiven wider, dem ersten in punktiertem Rhythmus und dem zweiten, einem obsessiven daktylischen Muster. Eine majestätische melodische Linie überragt diesen Dialog, der sich in stetigem Tempo in den höheren Lagen des Instruments entfaltet. Dies führt zu einem Höhepunkt, wo das gesamte Material kontrapunktisch bearbeitet wird.

Η Νίκη της Σαμοθράκης

Präludium 2: Composition with Yellow and Blue (1932) Piet Mondrian Mondrians Verwendung der aus seiner Sicht universellen Ausdrucksmittel, nämlich gerade Linien und Primärfarben, spiegelt sich in der entsprechenden Musiksprache wider, die auf vier Grundakkorden aufgebaut ist. Diese wiederum erzeugen Arpeggios, die darauf abzielen, die kumulativen Pinselstriche des Malers einzufangen. Über diesem einschläfernden Schallschleier erzählt eine Melodie ihre eigene Geschichte.

Präludium 3: L’étang des sœurs (1875) Paul Cézanne Ein Lichtstrahl bricht durch die Zweige und das dichte Laub und spiegelt sich dann im ruhigen Wasser des Teichs. Eigentlich erzählt dieses Stück die Geschichte dieses Lichtstrahls inmitten der Stille und Ruhe der Umgebung. Die verwendete harmonische Sprache und all die Farben, die sie erzeugt, sind die musikalische Erweiterung dieser Reise.

Präludium 4: Snow Storm – Steam-Boat off a Harbour’s Mouth (1842) J.M.W. Turner

In krassem Gegensatz zum vorherigen Auftakt zeigt das Gemälde, das dieses inspirierte, die zerstörerische Kraft der Natur. Unterwegs explodiert die Musik und zerspringt in chromatische Stücke, die sich drehen, winden und wirbeln. Sie fügen sich schließlich wieder zusammen, um die anfängliche Melodie ein letztes Mal zurückzubringen.

Präludium 5: „Der weinende Engel“ aus dem Seilern-Triptychon (ca. 1410-15) Robert Campin Auf der Mitteltafel des Triptychons weint der aufwartende Engel. Das Präludium ist ebenfalls in drei Teilen, die diesmal gleich lang sind. Dabei interpretiert jeder Teil dieselbe melodische Struktur neu. Das Stück endet mit einem Schrei, der allmählich in der Ferne abklingt.

Präludium 6: Die Lebensstufen (1835) Caspar David Friedrich

Sowohl das Gemälde als auch das Vorspiel vermitteln die Idee, auf eine Reise zu gehen, nicht im wörtlichen Sinne, sondern den Verlauf des eigenen Lebens darstellend. Die Anfangsmelodie geht auf eine musikalische Reise, auf der sie sich verwandelt, entwickelt und intensiviert, doch am Ende schließt sich der Kreis wieder. Ich finde, es gibt einen interessanten Vergleich zwischen diesem Gemälde, das eine Reihe von Schiffen in ruhigen Gewässern darstellt, und dem einsamen Schiff in unruhigen Gewässern von Präludium 4. Das in Präludium 6 verwendete Motivmaterial weist die umgekehrte Form der im vorangegangenen auf.

Präludium 7: L’homme qui marche (1947) Alberto Giacometti

Auf den ersten Blick unterscheidet sich die Statue eines schreitenden Mannes von der geflügelten Göttin aus Präludium 1 stark. Er, ein bloßer Sterblicher, sie, ein göttliches Wesen. Dennoch sind beide dabei, sich zu bewegen. Zugegebenermaßen handelt es sich hier um einen sanften und stetigen Gehrhythmus, der musikalisch durch eine Reihe sich wiederholender Akkorde wiedergegeben wird. Ein Gefühl schwebender Bewegung wird durch die anhaltende Verwendung des Pedals vermittelt.

Präludium 8: La leçon de piano (1916) Henri Matisse

Das Elend im Gesicht des Kindes, weil es zu Hause bleiben und Klavier üben muss, steht im Kontrast zu dem verführerischen Sonnenschein, der durch das Fenster fällt (schon wieder dieser Lichtstrahl). Der unaufhörliche Rhythmus der linken Hand spielt auf das Metronom im Bild an, und die dafür erforderliche Disziplin steht im Gegensatz zum „unbeschwerten“ Spiel, das draußen stattfinden könnte. Ein Hauch von Melancholie durchzieht das Stück ebenso wie melodisches Material, das aus Fingerübungen und Tonleitern stammt.

Präludium 9: Der Kuss (1907-08) Gustav Klimt

Die kompromisslose Pracht der Textur dieses Gemäldes spiegelt sich in der Komplexität der pianistischen Schreibweise wider, die im Laufe des Stücks immer chromatischer wird. Am Ende wird jedoch die Auflösung vermieden und es bleibt ein Gefühl von etwas, das in der Zeit ausgesetzt ist.

Präludium 10: Le rond rouge (1939) Wassily Kandinsky Kandinsky ließ sich zutiefst von Musik inspirieren, daher ist es durchaus angemessen, sich ebenfalls von einem seiner Gemälde inspirieren zu lassen. Zu Beginn des Stücks zielen sowohl Rhythmus als auch Harmonie darauf ab, ein „Kreismotiv“ zu schaffen, das den roten Kreis des Gemäldes darstellt. Wie eine Sonne, die allem Leben einhaucht, lässt dieses zyklische Motiv eine Reihe von Variationen entstehen, die zu einem abschließenden Höhepunkt führen. Doch wie die freien Linien im Bild bleibt auch die Musik ergebnisoffen.

Präludium 11: Ο Κόσμος της Κύπρου [O kósmos tis Kíprou] (1967-72) Adamantios Diamantis

Diese beeindruckend große Gruppe miteinander verbundener Gemälde stellt alle möglichen unterschiedlichen Charaktere dar, denen man in einem Dorf auf Zypern begegnen könnte. Eine theatralische Dimension ist darin erkennbar, die sich in der Musik in Form von kontrastierenden Abschnitten mit jeweils unterschiedlichem Charakter spiegelt.

Präludium 12: Der Tanz (1988) Paula Rego Unter den verschiedenen Figuren, die in diesem mondbeglänzten Tanz am Strand abgebildet sind, gibt es eine einsame Gestalt. Diese entpuppt sich als die Malerin selbst nach dem Verlust ihres Partners. So besteht das Präludium aus zwei gegensätzlichen Teilen, der erste ist ein langsamer und nostalgischer Walzer in Dur, während der zweite ein energischer und schwungvoller Tanz in Moll ist. Allmählich wird das Stück schneller und erreicht einen absoluten Höhepunkt.

Constantinos Y. Stylianou

Autor des Textes Constantinos Y. Stylianou (Übers. Christakis Poumbouris) / Odradek Records, LLC ist im Besitz einer Creative Commons-Namensnennung-Keine Bearbeitungen-4.0 Internationalen Lizenz. Genehmigungen, die über den Geltungsrahmen dieser Lizenz hinausgehen, kann man bei www.odradek-records.com erhalten.

Der Steinway-Künstler Nicolas Costantinou beeindruckt mit seiner gewagten Auswahl an altem und neuem Repertoire und seiner Fähigkeit, mit außergewöhnlichen Instrumentalensembles zusammenzuarbeiten. Er wurde von Kritikern als „… ein Künstler mit tiefen Emotionen, der in der Lage ist, Musik mit seinem ganzen Wesen und seiner Seele zu spielen …“ (Kaleva, 2003) gefeiert, während seine Interpretationen als „kolossal“ und „dramatisch“ beschrieben wurden (Dimitri Nikolaus, 2002).

Aufgetreten ist Nicolas mit zahlreichen Konzerten in Europa, den USA und dem Nahen Osten ebenso wie in der Londoner Wigmore Hall, im Brahms-Saal des Wiener Musikvereins, im Beethoven-Haus in Bonn und im Großen Saal der Franz-Liszt-Musikakademie in Budapest. Darüber hinaus trat er bei internationalen Festivals wie dem Kuhmo Chamber Music Festival, dem Oulunsalo Soi Music Festival (Finnland) und dem Gödöllő Chamber Music Festival (Ungarn) auf. Er hat Konzerte mit dem Philharmonia Orchestra, der Russischen Kammerphilharmonie St. Petersburg, dem Budapest Concert Orchestra und dem Cyprus Symphony Orchestra mit Dirigenten wie Konrad von Abel, Juri Gilbo, Esa Heikkilä und anderen aufgeführt.

Neben seiner Solokarriere macht Nicolas gerne Musik in Zusammenwirkung mit anderen und arbeitet gelegentlich interdisziplinär mit Tänzern, Choreografen, Malern und anderen Multimedia-Künstlern zusammen. Zu seinen Partnern gehören unter anderem die Geiger Chloë Hanslip, Simos Papanas und Vilmos Szabadi, der Bratschist Maté Szűcs, die Cellisten Tytus Miecznikowski, Erkki Rautio, Gustav Rivinius und Péter Somodari, der Flötist János Bálint, der Klarinettist Gábor Varga und die Meta4-Saite Quartett. Nicolas hat eine besondere Liebe zum Kunstlied und arbeitet gerne mit einer Vielzahl von Sängern zusammen. Seine Aufmerksamkeit gilt auch lebenden Komponisten, deren Vertonungen er oft zur Uraufführung bringt. Nicolas’ Interesse an Musik und Kunst im Allgemeinen entwickelte sich schon in jungen Jahren; Er stammt aus einer Familie renommierter Musiker, Künstler, Schauspieler, Tänzer, Choreografen und Architekten. Nicolas hat Klavierspiel in Ungarn, den USA und Großbritannien studiert und Abschlüsse an der Musikfakultät der Universität Szeged sowie der Franz Liszt Musikakademie in Budapest erhalten; er hat auch einen Master of Music in Performance vom Cleveland Institute of Music. 2013 promovierte er am Royal College of Music in London zum Doktor der Philosophie.

„Der Beethoven-Zyklus des Duos Costantinou-Somodari ist wie eine Offenbarung. Ihre unvergleichliche Kunstfertigkeit setzt einen neuen Standard der Exzellenz. Die Darbietung des Duos beleuchtet neue Details, die die Tradition ehren, während sich die Werke frisch und neu anfühlen. Bravo!”

Los Angeles Philharmonic Associate Professor, The USC Thornton School of Music 24 February 2020

„Nicolas Costantinou gab am 22. Juli eine makellose Wiedergabe von Mozarts oft heiterer Sonate KV 333. Aus der Lektüre der griechischen Fassung ist mir bewusst geworden, dass das englische genial nicht dem deutschen genial entspricht. Daher muss man eine richtige Übersetzung einsetzen: angenehmer, freundlicher, heiterer oder auch etwas anderes nach dem Ermessen des Lektorats. In diesem Kontext scheint mir das Wort oft mit der nachfolgenden Nominalphrase unvereinbar zu sein”.

Musical Opinion – September-October 2009

„Er begann mit Bachs c-Moll-Partita BWV 826, einer bemerkenswert sauberen und mitreißenden Lesart, der Debussys Zweites Buch der Bilder folgte, in dem der der Musik innewohnende Impressionismus deutlich im Vordergrund stand, besonders während der abschließenden Poissons d’or.“

Musical Opinion – April-May 2005

„… Nicolas hat sich als Künstler der tiefen Gefühle erwiesen, der in der Lage ist, Musik mit seinem ganzen Wesen und seiner Seele zu interpretieren…“

KALEVA – August, 4 2003

Das musikalische Schaffen von Constantinos Y. Stylianou umfasst ein breites Spektrum von solistischer Instrumentalmusik bis hin zu symphonischer und Opernmusik. Werke wurden von führenden Orchestern wie dem Philharmonia Orchestra, dem Bruckner Symphony Orchestra, dem Oxford Philharmonic Orchestra, dem Jeunesses Musicales World Orchestra, dem Cyprus Symphony Orchestra und an renommierten Orten wie der Wigmore Hall in London und dem King’s Theatre in Edinburgh aufgeführt, ebenso auch in der St. David’s Hall in Cardiff, dem Teatro La Fenice in Venedig, dem Beethoven-Haus in Bonn, der ORF-Konzerthalle in Wien, der Megaron-Konzerthalle in Athen sowie im Unesco-Hauptquartier und der Cathédrale Saint-Louis des Invalides in Paris. Seine Oper Picknick im Felde wurde vom Linzer Landestheater im Rahmen der offiziellen Veranstaltungen zur Europäischen Kulturhauptstadt Linz 2009 produziert und aufgeführt und erhielt begeisterte Kritiken. Das Libretto (ebenfalls vom Komponisten) basiert auf dem Theaterstück von Fernando Arrabal. Nach weiteren Aufführungen in Zypern wurde die Oper im Sommer 2009 beim Bartók Festival in Ungarn aufgeführt.

In seiner Arbeit liegt ein besonderer Schwerpunkt auf Lied- und Kammermusik. Er hat Liederzyklen in griechischer, französischer und englischer Sprache mit besonderem Schwerpunkt auf zeitgenössischer Lyrik komponiert, und eine Reihe von Sonaten für Soloinstrument und Klavier (eine für Violine, zwei für Bratsche, zwei für Cello, eine für Flöte, eine für Klarinette). Es gibt auch Werke für Klaviertrio, Klavierquintett und Streichquartett und natürlich für Klavier solo.

In Bezug auf sein Herangehen an das zeitgenössische musikalische Schaffen ist der Komponist nach umfangreichen Studien in Klavier und Komposition der Meinung, dass eine Neubewertung aller Methoden dazu führen kann, die Methodik zu finden, die das jeweilige Denken (bzw. die Inspiration) hinter einer bestimmten Komposition am besten zum Ausdruck bringt. Ein solches Verfahren im Dienste des künstlerischen Ausdrucks sorgt für Echtheit und Authentizität.

μετατρέπεται σε κάτι μαγικό. Αυτό είναι ακόμη περισσότερο εμφανές στο έργο του εξαιρετικού συνθέτη Κωνσταντίνου Γ. Στυλιανού, με τον οποίο είχα την τιμή να συνεργαστώ πολλές φορές, αρκετές από τις οποίες ήταν παγκόσμιες πρεμιέρες. Στην ερμηνεία μου επιδίωξα να συλλάβω τη μεταφυσική ουσία κάθε πρελούδιου, επιχειρώντας να μετατρέψω το αισθητηριακό-αντιληπτικό δεδομένο που ο ίδιος ο συνθέτης συνέλαβε στα έργα τέχνης που επέλεξε, σε μια

Η συνομιλία μεταξύ της μουσικής και των άλλων μορφών τέχνης πάντα με γοήτευε. Έχετε κοιτάξει ποτέ ένα έργο τέχνης και έχετε νιώσει να σας απορροφά ο κόσμος του; Ένα έργο τέχνης έχει τη δύναμη να διεγείρει τα συναισθήματά μας και να ξυπνά τη φαντασία μας, παρασύροντάς μας στον μοναδικό, και μερικές φορές παράξενο, κόσμο του. Πλαισιωμένα στις κορνίζες και τα βάθρα τους, τόσο οι πίνακες όσο και τα γλυπτά λειτουργούν ως πύλες μέσω των οποίων το πνεύμα μας μπορεί να περάσει από μια διάσταση σε άλλη. Φυσικά, ο προορισμός εξαρτάται από την προδιάθεση του θεατή. Όταν μια πτυχή από τα πολύπλευρα σύμπαντά τους αποδίδεται μουσικά, η εμπειρία
χρονική αφήγηση που σαγηνεύει την ηχητική-αισθητηριακή
του ακροατή. Έτσι, το ακροατήριο καλείται να γίνει μέρος 12 διαφορετικών κόσμων. Η ιδέα αυτή αντικατοπτρίζεται στον τίτλο του άλμπουμ, μετάβασις (metavasis). Κάθε πρελούδιο διακρίνεται όχι μόνο από ένα συγκεκριμένο τονικό και υφολογικό χαρακτήρα, αλλά και από μια ιδιαίτερη προσέγγιση του οργάνου που είναι τόσο χαρακτηριστική του ύφους του συνθέτη. Είναι μεγάλη τιμή να μου δίνεται το προνόμιο να παρουσιάσω την Α΄ σειρά των 12 Πρελούδιων του Στυλιανού, και με ακόμη μεγαλύτερη χαρά σας προσκαλώ σε αυτό το ταξίδι. Νικόλας Κωνσταντίνου EL
αντίληψη

κομματιού στη πλαστική διαμόρφωσή της. Μετά από τα δύο αυτά αρχικά έργα, αποφάσισα να συνεχίσω να συνθέτω πρελούδια μέχρι να ολοκληρωθεί ένας κύκλος με δώδεκα. Παρόλο που ο κύκλος ολοκληρώθηκε το 2014, αναθεωρήσεις έγιναν μέχρι και το 2018. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της δεκαετίας, ένα ερώτημα με απασχολούσε: πώς διαμορφώνεται μια σύνθεση για πιάνο στον 21ο αιώνα; Η παράδοση και το μεγάλο ρεπερτόριο για το συγκεκριμένο όργανο ποικίλλει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκύπτει το ερώτημα: τι μέλλει γενέσθαι; Για μένα προσωπικά, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Αντίθετα, αυτό προσφέρει

Προεδρία της ΕΕ,
ένα μουσικό έργο για σόλο
στη
της
Παρίσι.
τη
δύο
από ένα έργο
(πίνακα ή γλυπτό). Η επιλογή αυτή είχε την επιπρόσθετη διάσταση της δημιουργίας μιας διασύνδεσης, ίσως μιας μορφής διαλόγου, με μιαν κατεξοχήν γαλλική συλλογή πρελούδιων, αυτή των δύο τόμων Πρελούδιων του Claude Debussy. Η πρόθεσή μου δεν ήταν στιλιστική, αλλά όπως και σε εκείνα τα έργα, ο τίτλος δεν είναι γραμμένος στην αρχή του κομματιού, αλλά προστίθεται στο τέλος και μέσα σε παρένθεση. Αυτό αποκαλύπτει την πηγή έμπνευσης, αλλά συνάμα αποφεύγει κάθε προγραμματική ερμηνεία. Στην ουσία αυτό καθιστά σαφές, ότι αυτό που προέχει είναι η δομή του κάθε μουσικού
που διέπει το έργο, την οποία ακολουθεί η διαδικασία της σύνθεσης, και τέλος η εκτέλεση. Πρελούδιο 1: Η Νίκη της Σαμοθράκης (π. 190 π.Χ.) Η εγγενής στη γλυπτική πρόκληση, δηλαδή η εμφύσηση ζωής στο μάρμαρο, όπως επίσης και η απεικόνιση της πρόθεσης της φτερωτής κόρης να πετάξει, παραλληλίζεται μουσικά σε ένα διάλογο μεταξύ δύο μοτίβων, έναν επαναλαμβανόμενο παρεστιγμένο ρυθμό και ένα έμμονο, δακτυλικό σε ρυθμό, μοτίβο. Μια μεγαλειώδης μελωδική γραμμή που ξεδιπλώνεται σταθερά στην υψίφωνη περιοχή του οργάνου, δεσπόζει αυτού του διαλόγου. Η ασταμάτητη αντιστικτική επεξεργασία του υλικού οδηγεί στην τελική κορύφωση.
Το 2008, στα πλαίσια εκδηλώσεων για τη γαλλική
μου ζητήθηκε να συνθέσω
πιάνο, το οποίο θα παρουσιαζόταν
μεγάλη αίθουσα της έδρας
UNESCO στο
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα
σύνθεση
πρελούδιων, το κάθε ένα εμπνευσμένο
τέχνης
ένα μεγάλο εύρος δυνατοτήτων. Η πρόκληση έγκειται στην εξεύρεση του κατάλληλου τρόπου έκφρασης του σκεπτικού
Πρελούδιο 2: Composition with Yellow and Blue
Piet
Η χρήση στοιχείων, τα οποία ο Μοντριάν θεωρούσε ως οικουμενικά μέσα έκφρασης, δηλαδή ευθείες γραμμές και βασικά χρώματα, αντικατοπτρίζεται σε ένα αντίστοιχο μουσικό ύφος, το οποίο είναι δομημένο σε τέσσερις βασικές συγχορδίες. Τα αρπίσματα που δημιουργούνται, παραπέμπουν στην τεχνική αθροιστικών πινελιών που ο ζωγράφος χρησιμοποιεί στον πίνακα. Πάνω από το υπνωτικό ηχητικό πέπλο των αρμονιών αναδύεται μια μελωδία. Πρελούδιο 3: L’étang des sœurs (1875) Paul Cézanne Μια ακτίνα φωτός διαπερνά τα κλαριά και το πυκνό φύλλωμα των δέντρων, και ακολούθως αντικατοπτρίζεται στα ήρεμα νερά της λιμνούλας. Στην ουσία, το κομμάτι αφηγείται την ιστορία αυτής της μικρής ακτίνας φωτός σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης υπό το θρόισμα των φύλλων. Συγκεκριμένες συγχορδίες δημιουργούν διαφορετικά ηχοχρώματα ως παραλληλισμό προς τον πίνακα. Πρελούδιο 4: Snow Storm-Steam-Boat off a Harbour’s Mouth (1842) J. M. W. Turner Σε αντίθεση με το προηγούμενο κομμάτι, ο πίνακας που ενέπνευσε αυτό το πρελούδιο απεικονίζει την καταστροφική δύναμη της φύσης. Στην πορεία, η μουσική εκρήγνυται και θρυμματίζεται σε χρωματικά κομμάτια, τα οποία στρίβουν, γυρίζουν και στροβιλίζονται. Στο τέλος επανασυνδέονται, επαναφέροντας την αρχική μελωδία. Πρελούδιο 5: Ο άγγελος που δακρύζει από το Τρίπτυχο Seilern (π. 1410-15) Robert Campin Στο κεντρικό τμήμα του τρίπτυχου, ο φύλακας άγγελος δακρύζει. Σε αντιστοιχία με το τρίπτυχο, το πρελούδιο αποτελείται από τρία τμήματα, όμως, στην περίπτωση της μουσικής σύνθεσης, τα τμήματα είναι ίσης διάρκειας, καθένα από τα οποία αποτελεί μια επανερμηνεία της ίδιας μελωδικής δομής. Το πρελούδιο ολοκληρώνεται με μια αγγελική κραυγή που προοδευτικά εξασθενεί.
(1932)
Mondrian

ένας απλός

εκείνη μια θεϊκή οντότητα. Ωστόσο, είναι και οι δύο έτοιμοι να κάνουν μια κίνηση. Η κίνηση στην προκείμενη περίπτωση είναι ενός ήπιου και σταθερού ρυθμικού βηματισμού, ο οποίος εκφράζεται μουσικά με σταθερές επαναλήψεις συγχορδιών. Το πεντάλ του πιάνου χρησιμοποιείται καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού, ούτως ώστε να δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση μιας ανεσταλμένης κίνησης. Πρελούδιο 8: La leçon de piano (1916) Henri Matisse Η δυστυχία που διαφαίνεται στο πρόσωπο

Πρελούδιο 6: Die Lebensstufen (1835)
David Friedrich Το κοινό σημείο μεταξύ του πίνακα και του μουσικού αυτού κομματιού είναι ο πηγαιμός για την Ιθάκη, το ξεδίπλωμα του ταξιδιού της ζωής. Η αρχική μελωδία πηγαίνει και αυτή σε ένα μουσικό ταξίδι, όπου μεταμορφώνεται, εξελίσσεται, εντείνεται, και τελικά επιστρέφει. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση μεταξύ αυτού του πίνακα, ο οποίος απεικονίζει ένα αριθμό πλοίων σε μια ήρεμη θάλασσα, και του πίνακα του τέταρτου Πρελούδιου, όπου το πλοίο αγωνίζεται μόνο του. Γι’ αυτό τον λόγο, το μοτιβικό υλικό εδώ είναι σε αντιστροφή. Πρελούδιο 7: L’homme qui marche (1947) Alberto Giacometti Σε μια πρώτη ματιά, το άγαλμα αυτό, ενός άνδρα έτοιμου
θεά
Πρώτου
που διαπερνά το παράθυρο (πάλι αυτή η ακτίνα φωτός). Ο αδιάκοπος ρυθμός στο αριστερό χέρι παραπέμπει στον μετρονόμο του πίνακα, και την πειθαρχία που επιβάλλει, σε αντίθεση με το ανέμελο παιχνίδι που θα ήταν εφικτό έξω. Μια αίσθηση μελαγχολίας διαπνέει το κομμάτι. Το μελωδικό υλικό αντλείται από ασκήσεις δακτύλων και κλίμακες. Πρελούδιο 9: Der Kuss (1907-08) Gustav Klimt Η απερίφραστη πολυτέλεια της υφής του πίνακα αντανακλάται στην πολυπλοκότητα της πιανιστικής γραφής, η οποία γίνεται όλο και πιο χρωματική καθώς το κομμάτι εξελίσσεται. Ωστόσο, στο τέλος, το κομμάτι αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι αιωρείται.
Caspar
να δρασκελίσει, διαφέρει πολύ από την φτερωτή
του
πρελουδίου. Εκείνος,
θνητός,
του παιδιού που πρέπει να μείνει μέσα για να μελετήσει πιάνο, έρχεται σε αντιπαράθεση με τη δελεαστική ηλιαχτίδα
Κείμενο του Κωνσταντίνου Γ. Στυλιανού / Odradek Records, LLC διανέμεται με άδεια Creative Commons Αναφορά-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 (Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International Public License). Άδειες πέραν του πεδίου εφαρμογής αυτής της αδειοδότησης μπορεί να είναι διαθέσιμες στη διεύθυνση www.odradek-records.com. Πρελούδιο 10: Le rond rouge (1939) Wassily Kandinsky Δεδομένου ότι ο ζωγράφος από μικρός εμπνεόταν από τη μουσική, είναι κατά συνέπεια εύλογο, οι πίνακες του να εμπνέουν τη μουσική. Στην αρχή του κομματιού, τόσο ο ρυθμός, όσο και η αρμονία δημιουργούν ένα ‘κυκλικό-μοτίβο’, το οποίο απεικονίζει τον κόκκινο κύκλο του πίνακα. Όπως ένας ήλιος που δίνει ζωή, αυτό το μοτίβο εμπνέει μια σειρά από παραλλαγές, οι οποίες οδηγούν στην κορύφωση. Όπως τις άπλετες γραμμές του πίνακα, έτσι και το τέλος παραμένει απροσδιόριστο. Πρελούδιο 11: Ο κόσμος της Κύπρου (1967-72) Αδαμάντιου Διαμαντή Ο εντυπωσιακά ευμεγέθης πίνακας διασυνδεδεμένων τελάρων, απεικονίζει όλα τα είδη
έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Πρελούδιο 12: The Dance (1988) Paula Rego Ένα στιγμιότυπο φεγγαρόλουστου χορού στην παραλία. Ανάμεσα στους διάφορους χορευτές στέκεται μια μοναχική φιγούρα, η οποία είναι η ίδια η ζωγράφος μετά την απώλεια του συντρόφου της. Το πρελούδιο αποτελείται από δύο αντιθετικά τμήματα, το πρώτο είναι ένα αργό και νοσταλγικό βαλς σε μείζονα τονικότητα, ενώ το δεύτερο είναι ένας δυναμικός και έντονος χορός σε ελάσσονα. Σταδιακά, ο ρυθμός γίνεται όλο και πιο γρήγορος, και αυτό οδηγεί στην τελική αποθέωση. Κωνσταντίνος Γ. Στυλιανού
των διαφορετικών προσωπικοτήτων που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει σε ένα χωριό της Κύπρου. Υπάρχει μια θεατρική αύρα, η οποία αναπαρίσταται στη μουσική. Αυτή παίρνει τη μορφή διαφορετικών τμημάτων, καθένα από τα οποία έχει
Ο Νικόλας Κωσταντίνου, ο οποίος έχει πρόσφατα τιμηθεί με τον τίτλο Steinway-Artist, έχει την ικανότητα να εντυπωσιάζει το κοινό, τόσο με τις τολμηρές επιλογές του από το παραδοσιακό και το μοντέρνο ρεπερτόριο, όσο και με τις εμφανίσεις του με ασυνήθιστα μουσικά σχήματα. Έχει επαινεθεί από κριτικούς μουσικής ως «… καλλιτέχνης με βαθύτατα συναισθήματα, ο οποίος είναι ικανός να ερμηνεύει μουσική με ολόκληρη την ψυχή και το είναι του …» (Kaleva) και οι ερμηνείες του έχουν χαρακτηριστεί ως «κολοσσιαίες» και «δραματικές» (D. Nicolau). Ο Nicolas έχει δώσει πολυάριθμες συναυλίες στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, και στη Μέση Ανατολή, και έχει δώσει ρεσιτάλ στο Wigmore Hall του Λονδίνου, στο Brahms Saal του Musikverein της Βιέννης, στο Beethoven-Haus της Βόννης και στη Μεγάλη Αίθουσα της Μουσικής Ακαδημίας Franz Liszt της Βουδαπέστης. Επιπλέον, έχει εμφανιστεί σε διεθνή φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ μουσικής δωματίου Kuhmo, το Φεστιβάλ μουσικής Oulunsalo Soi (Φινλανδία) και το Φεστιβάλ μουσικής δωματίου Gödöllő (Ουγγαρία). Έχει ερμηνεύσει κοντσέρτα με την Ορχήστρα
Συμφωνική ορχήστρα Κύπρου,
Παράλληλα με τη σόλο καριέρα
απολαμβάνει να παίζει μουσική συντροφιά με άλλους, συμπεριλαμβανομένων διεπιστημονικών συνεργασιών με χορευτές, χορογράφους, ζωγράφους και άλλους καλλιτέχνες πολυμέσων. Μερικοί από τους συνεργάτες του είναι οι βιολονίστες Chloë Hanslip, Σίμος Παπάνας και Vilmos Szabadi, ο βιολονίστας Maté Szűcs, οι τσελίστες Tytus Miecznikowski, Erkki Rautio, Gustav Rivinius και Péter Somodari, ο φλαουτίστας János Bálint, ο κλαρινετίστας Gábor Varga και το κουαρτέτο εγχόρδων Meta4. Ο Nicolas έχει ιδιαίτερη αγάπη για το κλασικό τραγούδι και συνεργάζεται με ευχαρίστηση με ένα ευρύ φάσμα τραγουδιστών. Εκτελεί τακτικά έργα σύγχρονων συνθετών, πολλά από τα οποία αποτελούν παγκόσμιες πρεμιέρες. Το πάθος του Νικόλα για τη μουσική, και για τις τέχνες γενικότερα, καλλιεργήθηκε από μικρή ηλικία· προέρχεται από οικογένεια γνωστών μουσικών, καλλιτεχνών, ηθοποιών, χορευτών, χορογράφων και αρχιτεκτόνων. Ο Νικόλας έχει σπουδάσει πιάνο στην Ουγγαρία, στις Η.Π.Α. και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει λάβει πτυχία από τη Μουσική Σχολή του Πανεπιστημίου του Szeged, τη Μουσική Ακαδημία Franz Liszt στη Βουδαπέστη, και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην πιανιστική ερμηνεία από το Cleveland Institute of Music. Το 2013 του απονεμήθηκε διδακτορικό δίπλωμα φιλοσοφίας (PhD) από το Royal College of Music του Λονδίνου.
Philharmonia, τη Ρωσική φιλαρμονική ορχήστρα δωματίου Αγίας Πετρούπολης, τη Ορχήστρα κονσέρτου Βουδαπέστης και τη
με μαέστρους όπως οι Konrad von Abel, Juri Gilbo, Esa Heikkilä και άλλοι.
του, ο Νικόλας
«Ο κύκλος Μπετόβεν του ντουέτου Κωσταντίνου-Somodari είναι μια αποκάλυψη. Η απαράμιλλη τέχνη τους θέτει ένα νέο πρότυπο αριστείας. Οι ερμηνείες του ντουέτου φωτίζουν νέες λεπτομέρειες που τιμούν την παράδοση, ενώ κάνουν τα έργα να νιώθουν φρέσκα και καινούργια. Μπράβο!»
Φιλαρμονική του Λος Άντζελες Αναπληρωτής Καθηγητής, The USC
24 Φεβρουαρίου 2020 «Ο Νικόλας Κωσταντίνου έδωσε μια άψογη ερμηνεία της ευχάριστης σονάτας Κ. 333 του Μότσαρτ στις 22 Ιουλίου, με όλες τις διακυμάνσεις του τέμπο να ακούγονται φυσικές. Το Andante τραγουδούσε συνεχώς, καθώς το αρκετά εξωστρεφές φινάλε περιείχε στιγμές πάθους. Τη Σονάτα ακολούθησε μια ηρωική ανταπόκριση στην αυθεντικότητα και εκφραστική δύναμη της Φαντασίας σε φα ελάσσονα του Σοπέν. Ο Κωσταντίνου έδειξε επίσης να κατανοεί επίσης την ελευθερία, τη μεγαλοπρέπεια και τη μοιραία εξέλιξη του έργου αυτού. ...» Max
Musical Opinion – Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2009 «[Ο Κωσταντίνου] άρχισε τη συναυλία του με τη δεύτερη Παρτίτα, BWV 826 του Bach, μία αξιόλογα καθαρή και ενεργητική ερμηνεία, συνεχίζοντας με το δεύτερο βιβλίο Εικόνες του Debussy, στο οποίο ο έμφυτος ιμπρεσιονισμός ήταν στο επίκεντρο της ερμηνείας, ιδιαίτερα στην τελική κίνηση ‘Χρυσόψαρα’». Robert Matthew-Walker Musical Opinion – Απρίλης-Μάης 2005 «Ο Κωσταντίνου έπεισε ως καλλιτέχνης με συναισθηματικό βάθος που μπορεί να ερμηνεύσει με ολόκληρο το είναι και την ψυχή του». Hanna Laulajainen Kaleva - 4 Αυγούστου 2003
David Allen Moore
Thornton School of Music
Harrison

το 2009, και η οποία έλαβε ενθουσιώδεις κριτικές. Περαιτέρω παραστάσεις δόθηκαν στην Κύπρο και στην Ουγγαρία, στα

Το μουσικό έργο του Κωνσταντίνου Γ. Στυλιανού περιλαμβάνει έργα για σόλο όργανα, μουσική δωματίου, ορχηστρικά καθώς και οπερατικά. Η μουσική του έχει εκτελεστεί από ορχήστρες διεθνούς κύρους, όπως η Philharmonia Orchestra, η Bruckner Symphony Orchestra, η Oxford Philomusica, η Jeunesses Musicales World Orchestra, η Συμφωνική ορχήστρα Κύπρου, και παρουσιαστεί σε σημαντικά θέατρα, όπως το Wigmore Hall στο Λονδίνο, το King’s Theatre στο Εδιμβούργο, το St David’s Hall στο Κάρντιφ, το Teatro La Fenice στη Βενετία, το Beethoven-Haus στη Βόννη, τη Ραδιοφωνία της Βιέννης, το Μέγαρο Αθηνών, τα κεντρικά γραφεία της Unesco και τον Καθεδρικό Ναό Saint-Louis des Invalides στο Παρίσι. Τον Φεβρουάριο 2009 δόθηκε η πρεμιέρα της όπερας του Picknick im Felde βασισμένης στο ομώνυμο θεατρικό του Fernando Arrabal, σε παραγωγή του Landestheater της πόλης Λιντς, στην Αυστρία, μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Ευρωπαϊκής πολιτιστικής πρωτεύουσας για
πλαίσια του Διεθνούς φεστιβάλ Bartók. Στο έργο του υπάρχει ειδική έμφαση στο τραγούδι και τη μουσική δωματίου. Έχει συνθέσει κύκλους τραγουδιών στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά, με ιδιαίτερη βαρύτητα στην ποίηση σύγχρονων ποιητών, και μία σειρά από σονάτες για σόλο όργανο και πιάνο (μία για βιολί, δύο για βιόλα, δύο για τσέλο, μία για φλάουτο, μία για κλαρινέτο). Επίσης έχει συνθέσει έργα για τρίο με πιάνο, κουιντέτο με πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων. Όσον αφορά την προσέγγισή του για το τι μπορεί να είναι η σύγχρονη μουσική δημιουργία, μετά από εκτεταμένες σπουδές τόσο στο πιάνο όσο και στη σύνθεση, ο συνθέτης πιστεύει ότι η επανεκτίμηση όλων των μεθόδων μπορεί να οδηγήσει στην εύρεση εκείνης της μεθόδου που εκφράζει καλύτερα τη συγκεκριμένη σκέψη (ή έμπνευση) πίσω από ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Επομένως, μια τέτοια τεχνική στην υπηρεσία της καλλιτεχνικής έκφρασης διασφαλίζει καλύτερα αυθεντικότητα.
& © 2022
LLC, Lawrence (KS) USA. ODRCD438 All rights reserved. Unauthorized copying, hiring, lending, public performance, and broadcasting of this sound recording are strictly prohibited. Recorded at Strovolos Municipal Theatre, Cyprus 11-13 June 2022 Recording Producer, Engineer, Mixing, Editing and Mastering: Stefanos Ioannou Piano: Steinway D 573751 Piano Technician: Constantinos Loizou German Translation: Christakis Poumbouris Art Direction and Photography: @elenaparaskevastudio Graphics: marcoantonetti.com www.costantinou.com www.odradek-records.com ODRCD438
Odradek Records,

Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.