μερικές... «ανισορροπίες ισχύος»
O
ικοτριβές Οκτώβριος 2013, τ. 8
συνοδοιπόρος σ’ ένα κίνημα Στην ιστορία των μνημονίων, της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών, των νεοναζί, και μιας κουτσής δημοκρατίας, μια διαφορετική αφήγηση ξεφεύγει από τα όρια και για κάποιους ορίζει τα «άκρα». Η αφήγηση της Χαλκιδικής στα χρόνια των χρυσοθήρων. Η αφήγηση αυτή ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο υποκείμενο ...το περιβάλλον. Το περιβάλλον, όχι σαν κάτι απόμακρο, θεωρητικό, γραφικό. Το περιβάλλον ως βάση ζωής και δημιουργίας. Σαν κάτι που περιβάλλει όλες τις διαστάσεις της ζωής, από την επιβίωση μέχρι τη φιλοσοφία, από την ηθική μέχρι την πολιτική. Σαν ένα σύνολο του οποίου είμαστε μέρος. Σε κάποιους φαίνεται περίεργο έως παράλογο, ένας αγώνας για το περιβάλλον –ειδικά σε καιρούς ανελέητης καπιταλιστικής κρίσης– να παίρνει τέτοιες διαστάσεις, να τρέφεται με τόσες θυσίες, να αντέχει σε
αλλεπάλληλα βίαια χτυπήματα. Ξεχνάνε ή αγνοούν ότι η σχέση μας με το περιβάλλον είναι θέμα βαθύτατα πολιτικό. Μας ορίζει ως κοινωνία και ως άτομα. Επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν, πώς βιώνουμε το παρόν και πώς ονειρευόμαστε το μέλλον. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η εξουσία έχει βαλθεί, με νύχια και με δόντια, να καταπνίξει το κίνημα της Χαλκιδικής. Αυτό το κίνημα την «ξεγυμνώνει» σε όλες της τις διαστάσεις. Δεν είναι μόνο ότι αντιστέκεται σθεναρά στη λογική «επενδύσεις με κάθε κόστος». Με κόστος την καταστροφή του περιβάλλοντος και των τοπικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Με κόστος το βιασμό της αλήθειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με κόστος την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας.
Δεν είναι μόνο ότι αποκαλύπτει πως στόχος είναι η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων οικονομικών, πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Χωρίς ουσιαστικά οφέλη για την οικονομία αλλά με ένα δυσβάσταχτο κόστος που μετακυλίεται στις τοπικές κοινωνίες. Δεν είναι μόνο ότι ξεσκεπάζει ένα κράτος που νομοθετεί και εφαρμόζει τη νομιμότητα κατά βούληση. Που κάνει πλάτες στις παρανομίες μιας ιδιωτικής εταιρίας, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη δημόσια υγεία. Που επιστρατεύει τις δυνάμεις καταστολής ώστε να «τηρηθεί η νομιμότητα», όταν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ οργιάζει η παρανομία. Δεν είναι μόνο ότι αναγκάζει την εξουσία να δείξει το πιο ανάλγητο και αυταρχικό πρόσωπό της, με άγρια καταστολή, λυσσαλέα προσπάθεια ποινικοποίησης, «νόμιμη βία»
στα όρια του παραλογισμού, επεμβάσεις στη δικαιοσύνη, αήθη προπαγάνδα. Δεν είναι μόνο που η Χαλκιδική τρομάζει τόσο την εξουσία, ώστε η κυβέρνηση επιστράτευσε τη θεωρία των δύο άκρων και εξομοίωσε ένα κοινωνικό κίνημα με τη νεοναζιστική συμμορία και τα θρασύδειλα ανθρωπάκια της, ως έσχατο επικοινωνιακό όπλο. Δεν είναι μόνο ότι μέσω αυτού του κινήματος οι άνθρωποι αποδεικνύουν τη δύναμη της αλληλεγγύης. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, χωρίς κομματικούς και ιδεολογικούς υποβολείς, συμμετέχουν σ΄ ένα δύσκολο κοινωνικό διάλογο, οργανώνουν δράσεις, στηρίζουν ο ένας στο άλλο στα δύσκολα και αγκαλιάζονται δακρυσμένοι στις χαρές και τις νίκες. Συνυπάρχουν συνέχεια στη σελ. 2