3 minute read
Όλοι κάπου φταίμε
Η ζωή μας είναι ολοκάθαρη παρανομία ή, κατά την Αγιογραφική διατύπωση, αμαρτία. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως ως οδηγός ή πεζός ποτέ δεν παρανόμησε, δεν του ξέφυγε άθελα κάποιος σαπρός λόγος, κάποια απρόσεκτη συμπεριφορά κλπ; Aν υπάρχει τέτοιος, του ζητώ συγνώμη.
Advertisement
Στα πλοία είναι κανόνας όταν ξεμπαρκάρει κάποιος ναύτης, τη θέση του να παίρνει το αρ χαι - ότερο τζόβενο. Αυτό είναι παράνομο και επικίνδυνο, σε περίπτωση δε
Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΑΔΑΟ ατυχήματος πολλοί οι ένοχοι. Σε αυτήν την παρανομία έζησα κι εγώ από τζόβενο, μέχρι και πλοίαρχος. Σαν τζόβενο περιχαρής ναυτολογήθηκα
ναύτης, πριν πάρω την αντίστοιχη άδεια. Σαν ναύτης καταχαρούμενος ναυτολογήθηκα δις ανθυποπλοίαρχος χωρίς το αντίστοιχο δίπλωμα, σαν υποπλοίαρχος και πλοίαρχος βάδισα στα χνάρια των προκατόχων μου και ιδού πώς.
Όταν δήλωσε παραίτηση κάποιος ναύτης, ήλθε το αρχαιότερο τζόβενο και με παρακάλεσε να πάρει τη θέση του. «Θα συνεννοηθώ με τον καπετάνιο», του είπα «και θα σου πω». «Ε! πέστε του και σεις καμιά καλή κουβέντα», με παρακάλεσε.
Κάθε μέρα λοιπόν ερχόταν και με ρωτούσε τι έγινε.
Ήταν ένα λεπτοκαμωμένο παιδάκι από το Πέραμα, ορφανό από πατέρα, καλοσυνάτο, υπάκουο και καθώς έμαθα αργότερα, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας που δεν έπρεπε ούτε μοτοσακό να οδηγεί.
Συνεννοήθηκα με τον καπετάνιο και εκείνος μου είπε. «Τι με ρωτάς; Έτσι δεν γίνεται πάντοτε;» Όταν λοιπόν ξαναήλθε ο υποψήφιος ναύτης, του λέω: «Άντε, καλορίζικος και σε ανώτερα, πρέπει όμως να σου κάνω μερικά μαθήματα. Κάθε πρωί θα ανεβαίνεις στη γέφυρα στη βάρδια μου και θα κάνεις τιμόνι κλπ». Πέταξε από τη χαρά του και άρχισε να έρχεται στη γέφυρα, να κάνει τιμόνι και να απαντά υπάκουα σε ό,τι τον ρωτούσα. «Άντε», του λέω «θα σε κάνουμε ναύτη, αλλά να προσέχεις και, αν έχεις καμιά απορία, να με ρωτάς και να μην ντρέπεσαι, γιατί στα καράβια δεν χωράνε κουτουράδες. Ό,τι απορία έχεις σ’ εμένα θα τη λες». Με ευχαρίστησε και ξαφνικά έπεσα από τα σύννεφα.
«Καπετάν Αλέκο», μου λέει, «έχω μια απορία και δεν μπορώ να την εξηγήσω». Πήρα το ύφος του δασκάλου και τον ρώτησα τι είναι αυτό που δεν καταλάβαινε.«Να, όταν πηγαίνουμε στην Αμερική, το δωμάτιό μου είναι από δεξιά, αλλά και όταν γυρίζουμε, πάλι από δεξιά είναι. Αυτό το πράγμα δεν το καταλαβαίνω». Δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου.«Τι να σου κάνω, που σου υποσχέθηκα ότι θα σε κάνω ναύτη και δεν μπορώ να πάρω πίσω τον λόγο μου; Τουλούμι είναι το καράβι να το γυρίσουμε από την ανάποδη, για να είναι το δωμάτιό σου πότε δεξιά και πότε αριστερά; Όταν μπαίνεις στο λεωφορείο για να πας στον Πειραιά και όταν γυρίζεις σπίτι σου, δεν βλέπεις τον οδηγό που είτε πάει είτε έρχεται κάθεται πάντα στην αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου»; Με κοίταξε σαν χαμένος, είπε ότι κατάλαβε, αλλά κατάλαβα πως δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν ήταν όμως χαζός.
Ύστερα από μερικά χρόνια τον συνάντησα τυχαία στον Πειραιά. Τον άκουσα να με φωνάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Τον γνώρισα αμέσως. Έτρεξε κοντά μου και με διπλό-χαιρέτησε.«Τι κάνεις», του λέω, «πού βρίσκεσαι;»
«Α! είμαι λοστρόμος τώρα».
«Θυμάσαι τις εξετάσεις;»
«Είναι να τις ξεχάσω», μου είπε γελώντας. «Κάθε που μπαίνω σε λεωφορείο, κοιτάζω τον οδηγό και σας θυμάμαι».
Του είχα μιλήσει για τον Κύριο. Ήταν από εκείνους τους τύπους που δεν σου χαλάνε χατίρι. Συμφωνεί σε όλα, τα πιστεύει όλα, τα καταλαβαίνει όλα και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Τώρα ποιος ήταν ο πιο παράνομος, δηλαδή ο πιο αμαρτωλός κατά τον Λόγο του Θεού; Η αφεντιά μου ή ο τωρινός λοστρόμος; Μία είναι η ελπιδοφόρα απάντηση. Ο ένας ξέρει, ζει στον εν τω Χριστώ χώρο με σκυφτό το κεφάλι της αδυναμίας του έχοντας πάντα υπόψη του το ξερίζωμα της δεύτερης παραβολής των ζιζανίων (Μτθ. 13:28-29), ο άλλος ζει στον χώρο της καπατσοσύνης του.
«Πάντες ήμαρτον», γι’ αυτό ήταν, είναι και θα είναι απαραίτητος ο Σταυρός του Χριστού. Πρέπει να καταλάβουμε πως χωρίς τον Χριστό δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ, ποιος μπορεί να με σώσει; Ευχαριστώ τον Θεό, σώζομαι διά του Ιησού Χριστού», γράφει ο απ. Παύλος (Ρωμ.7 ο κεφ). «Μόνον»... n
