Σαν τον άνεμο

Τ ης ΡΙΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Βραδάκι ήρεμο καλοκαιρινό, σκεπασμένο από τον έναστρο ουράνιο θόλο και το έντονο φως της πανσελήνου να κυριαρχεί, αλλά και να σου θυμίζει ότι πίσω από το σκοτεινό παραβάν, κρύβεται η ουράνια υπέρλαμπρη πολιτεία. Εκείλοιπόν που με είχαν συνεπάρει οι σκέψεις μου και ένιωθα μια πνευματική απόλαυση, άρχισε να φυσά ένα απαλό δροσερό αεράκι. Διαπέρασε τις πυκνές φυλλωσιές των τεράστιων πεύκων προκαλώντας ένα ευχάριστο θρόισμα κι ήρθε και με αγκάλιασε με τη δροσιά του, λες και ήθελε να προσθέσει και τη δική του πινελιά, στον καμβά της απόλαυσης εκείνων των στιγμών. Καθώς λοιπόν αισθάνθηκα το απαλό του φύσημα, ήρθε στο νου μου το γνωστό εδάφιο, από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο: «Ο άνεμοςόπου θέλει πνέει, ακούς τη βοή του αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει, έτσι συμβαίνει και με καθένα που γεννιέται από το πνεύμα».

Ήταν η αποκάλυψη του θαύματος της αναγέννησης από το Διδάσκαλο, σε έναν άρχοντα των Ιουδαίων που ονομαζόταν Νικόδημος. Αυτόςπήγε να συναντήσει τον Ιησού κρυφά μέσα στη νύχτα για το φόβο των Ιουδαίων, επειδή είχε εντυπωσιαστείαπό τα θαύματά του. Τη συνάντηση αυτή την στιγμάτισε, η βασική αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου: «Σε βεβαιώνω Νικόδημε πως αν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν μπορεί να δει τη Βασιλεία του θεού» και εννοούσε την πνευματική γέννηση, που γίνεται με την ενέργεια του Αγίου πνεύματος. Αρχίζει με τη συναίσθηση της

αμαρτίας, ακολουθεί η αληθινή μετάνοια και η συγχώρηση που δίνεται από τον Θεό, σε αυτόν που ζητά και θέλει να καρπωθεί τη σωτηρία, που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός, διαμέσου της πίστης, σ’ όποιον ανταποκριθεί στο άγιο κάλεσμά του. Τότε το πνεύμα του Θεού, σαν τονάνεμο που όπου θέλει πνέει, φέρνει τηναλλαγή με δύναμη θαυματουργική.

Θυμήθηκα τη δική μου ξεχωριστή ώρα, που το άγιο πνεύμα με επισκέφτηκε. Ένιωσα τουςελέγχουςτου, ταπεινώθηκα, έκλαψα, λύγισαν τα γόνατα, υψώθηκαν τα χέρια και με δάκρυα ζήτησα από τον Κύριο να πάρει κάθε αμαρτία που με βάραινε. Δεν ξεχνώ τη χαρά που με κατέκλυσε, την ειρήνη που απλώθηκε στην καρδιά μου, καθώςήμουν βέβαιη ότι με συγχώρεσε ο Θεός. Από εκείνη τη στιγμή, ήμουν παιδί του, γιατί μου το υποσχόταν στο Λόγο του: «Όσοι τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του» (Ιωάννης 1:12). Θα μου πεις, τι αμαρτίεςείχεςκάνει εσύ, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον μεγάλωσες. Δεν έχει καμία σημασία, ήμουν μακριά από το Θεό, αδιάφορη και αποκομμένη, χωρίςνα έχω προσωπική σχέση μαζί του.

Η αναγέννηση είναι το καθοριστικό βήμα που διαχωρίζει τη ζωή του ανθρώπου, στο «πριν» και το «μετά», όπωςτο υπερφυσικό γεγονόςτηςγέννησηςτου Χριστού στη γη μας, χώρισε τουςαιώνες, στο «προ Χριστού» και «μετά Χριστόν».

Αλήθεια, πιστεύω ότι αυτό το υπερφυσικό γεγονός, που συμβαίνει σε αυτόν που αποδέχεται τη σωτηρία του Χριστού, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο. Μακάρι όλοι να έχουμε βιώσει αυτή την ευλογία της «αναγέννησης» και να μένουμε ενωμένοι με τον Κύριό μας, ώστε να ζούμε από τώρα και σε όλη την αιωνιότητα, στη Βασιλεία των ουρανών... Πόσο μου αρέσει, όταν η φύση που μας περιβάλλει με φέρνει σε τόσο σημαντικέςπνευματικέςαλήθειες! n