Σαν τον άνεμο... ραδάκι ήρεμο καλοκαιρινό, σκεπασμένο από τον έναστρο ουράνιο θόλο και το έντονο φως της πανσελήνου να κυριαρχεί, αλλά και να σου θυμίζει ότι πίσω από το σκοτεινό παραβάν, κρύβεται η ουράνια υπέρλαμπρη πολιτεία. Εκεί λοιπόν που με είχαν συνεπάρει οι σκέψεις μου και ένιωθα μια πνευματική απόλαυση, άρχισε να φυσά ένα απαλό δροσερό αεράκι. Διαπέρασε τις πυκνές φυλλωσιές των τεράστιων πεύκων προκαλώντας ένα ευχάριστο θρόισμα κι ήρθε και με αγκάλιασε με τη δροσιά του, λες και ήθελε να προσθέσει και τη δική του πινελιά, στον καμβά της απόλαυσης εκείνων των στιγμών. Καθώς λοιπόν αισθάνθηκα το απαλό του φύσημα, ήρθε στο νου μου το γνωστό εδάφιο, από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο: «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, ακούς τη βοή του αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει, έτσι συμβαίνει και με καθένα που γεννιέται από το πνεύμα».
Β
Της ΡΙΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
Ήταν η αποκάλυψη του θαύματος της αναγέννησης από το Διδάσκαλο, σε έναν άρχοντα των Ιουδαίων που ονομαζόταν Νικόδημος. Αυτός πήγε να συναντήσει τον Ιησού κρυφά μέσα στη νύχτα για το φόβο των Ιουδαίων, επειδή είχε εντυπωσιαστεί από τα θαύματά του. Τη συνάντηση αυτή την στιγμάτισε, η βασική αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου: «Σε βεβαιώνω Νικόδημε πως αν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν μπορεί να δει τη Βασιλεία του θεού» και εννοούσε την πνευματική γέννηση, που γίνεται με την ενέργεια του Αγίου πνεύματος. Αρχίζει με τη συναίσθηση της
