Ο Μόνος που μας Καταλαβαίνει

Έχουμε τάχα αναρωτηθεί τι κρύβει ένας στεναγμός που ακούγεται κάποια στιγμή κοντά μας ή ξεριζώνεται μέσα από την καρδιά μας αυθόρμητα; Στενάζουμε, όταν θλιβόμαστε ή όταν αισθανόμαστε το πόδι της αδικίας να πατά πάνω στο στήθος μας. Στενάζουμε, όταν θυμόμαστε τα αγαπημένα πρόσωπα που φύγανε για πάντα μακριά ή όταν συλλογιζόμαστε τα νεκρωμένα όνειρά μας. Στενάζουμε, όταν στα βάθη της καρδιάς μας νοσταλγούμε το χαμένο παλιό παράδεισο ή όταν επιποθούμε το νέο ουρανό και τη νέα γη «εν οίς δικαιοσύνη κατοικεί». Πόσο πικροί, αλάλητοι και αγιάτρευτοι «οι στεναγμοί των πενήτων!» Μοιάζουν με τη θλιμμένη μουσική των ανέμων τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.

Μονάχα ο Χριστός γνωρίζει τι κρύβει ένας στεναγμός. Αυτός που έσμιξε τα δάκρυά Του με τα δάκρυα της Μάρθας και Μαρίας, στο κοιμητήριο της Βηθανίας, Αυτός που μπρος στο μνήμα του Λαζάρου στέναξε εκ βαθέων και πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου έχυσε για μας το άπειρα πολύτιμο αίμα. Αυτός μπορεί να αφουγκρασθεί το στεναγμό μας και «να τον εννοήσει», να μας παρηγορήσει, να σταθεί στο πλευρό μας. «Ας εκχέουμε ενώπιόν Του» τον πικρό Του στεναγμό που δονεί τα βάθη της καρδιάς. Αυτός μπορεί ΓΙΑΝΝΗ ΧΡ. ΚΡΕΜΜΥΔΑ να τον μετατρέψει σε αλαλαγμό θριάμβου και χαράς. n Φιλόλογου-Ποιητή