9 minute read
FIETSAVONTUUR | België
Na een aantal fietsdagen door Vlaanderen is iedereen klaar voor het echte Ardennenwerk.
Kroniek van een reis die niet gepland was
Het ging een beetje als volgt: wij, een energiek gezin met drie lagereschoolkinderen, zagen na een Sloveens avontuur een nieuw berghuttentochtje wel zitten. Wij droomden zelfs van een langere periode Zuidoost-Europese bergen. Tot plots een pandemie de wereld in haar greep kreeg en we beseften dat we een plan B moesten verzinnen.
Æ Tekst en foto’s Annelies Sevenant en Jeroen Logghe
Yes, we can
Over die pandemie kan je veel zeggen, maar het was niet enkel kommer en kwel. Dat besef ik wanneer ik door onze vele foto’s van dat vermaledijde jaar 2020 scroll. Nog meer dan anders verkenden we al lopend, fietsend en wandelend de eigen streek. De eindeloze stilte, het kwetteren van de vogels, de staalblauwe hemelzonder-vliegtuigstrepen en weekends-zonderverplichtingen, het zal nog lang als een zoete herinnering in ons hoofd blijven hangen. Het was tijdens één van die tochten dat een alternatief zomerplan begon te rijpen: waarom geen fietsvakantie in eigen land? En dus, het moet zowat Pinksteren geweest zijn, lanceerden we rond de keukentafel aftastend het fietsvoorstel. Het antwoord van de kinderen was duidelijk: gejuich en unaniem enthousiasme. Zowel het fietsen zelf, als het plan om zoveel mogelijk bij vrienden en familie te passeren en daar telkens ons tentje in de tuin op te slaan, sprak tot de verbeelding. Een echte oefenrit werd gepland: Geraardsbergen was een lekker doel. En dat mag je heus wel letterlijk nemen met mattentaarten die hielpen om de motivatie erin te houden. Het was die avond, in de roes van onze tocht en met 63 km op de fietsteller, dat we beseften: “Yes, we can”. Van dromen naar plannen
We gaven het kind een naam: ‘Dwars door België’. En daarmee lag het land aan onze voeten. Geen zenuwen of onzekerheid dat corona ook maar enig roet in het eten zou strooien, vanaf nu konden we de route plannen. Met vrienden en familie in alle windstreken hadden we keuze te over. Ons idee riep duidelijk veel sympathie op: meteen waren we welkom in vele tuinen. Tegelijk wilden we van de gelegenheid gebruik maken om ons eigen land met zijn pareltjes wat beter te leren kennen. Vreemd te beseffen dat we nog nooit eerder zo intens in de rol van toerist in eigen land kropen! Zo vormden de
De campagne Buitengewoon Kamperen. Maatwerk tussen zomerse graanvelden.
tuin-uitnodigingen, de toeristische wensenlijst en onze eigen fietsvoorkeuren (lees: liefst wat heuvelend groen) de puzzelstukjes. Waar de afstanden tussen bevriende tuinen te groot waren, zochten we via Welcome to my Garden een alternatief. Verder stond een verblijf in één van de tipi-dorpen van Buitengewoon kamperen met stip op ons verlanglijstje. We merkten vlug dat de voorziene 19 dagen veel te kort waren. Dus werd er geschrapt en herschikt tot we een realistische planning hadden. Daarbij mochten we natuurlijk niet vergeten dat onze kleinste fietser, hoe gemotiveerd ook, slechts 7 jaar was. Hier en daar een rustpunt en een geheime verrassing waren dus even belangrijke ingrediënten van de tocht. Tot slot zochten we via RouteYou de mooiste recreatieve en mountainbikeroutes om onze etappeplaatsen te verbinden. Onverharde weggetjes waren geen bezwaar. Gpx-tracks werden opgeladen en zo vinkten we één van de laatste to-do’s voor vertrek af.
Stalen rossen laden
Er restte ons nog maar één opdracht, misschien wel de moeilijkste: ons hebben en houden voor de komende drie weken op de fiets gestapeld krijgen. Het werd een oefening in loslaten. En ook wel argumenteren. Niet alle hebbedingetjes van de kinderen konden mee, ook al werd de voormalige kinderfietskar optimaal omgebouwd tot bagagewagentje. De primaire behoeftes kregen voorrang en misschien was dat wel de reden waarom onze twee dochters zo gemotiveerd waren om ook hun eigen fietstassen te hebben... Met twee tentjes, matjes en slaapzakken, vouwstoeltjes (jaja!), een primaire keukenset, fietsreparatieset en kleren voor de kinderen zat de fietskar al gauw nokvol. Gelukkig hadden we de luxe om onderweg ballast achter te laten bij vrienden en familie. Wat een meevaller dat papa al wat getraind was met een eigen rondje België in de fietsbenen.
Opstappen en vertrekken maar
De eerste etappe werd meteen een stevige trip: we kusten de Vlaamse Ardennen, bolden op en neer door het prachtige Pajottenland, bogen respectvol het hoofd voor de indrukwekkende reuzen van het Zoniënwoud en landden uiteindelijk een kleine 80 kilometer later in Terhulpen. Was het deze eerste geslaagde fietstocht of het blije weerzien met een goede vriendin die ons zo gelukzalig stemde? In ieder geval een overwinning voor de jonge beentjes van onze kleinste telgen. Omdat we wisten dat de eerste tocht een klepper was, hadden we al meteen een rustdagje ingepland. Dat gaf ons de kans om bij te kletsen en te flaneren op het statige kasteeldomein van Terhulpen. Vervolgens liep de tocht door Vlaams-Brabant, richting Limburg. Stilaan kwamen we in een nieuw en oh zo zalig ritme: fietsen pakken, dankbaar afscheid nemen van onze vriendelijke gastheren en -vrouwen, en hop op weg, picknickplekje zoeken, lekker bijtanken, nog wat fietsen en dan uitkijken naar de volgende kampplaats. Vaak fietste onze volgende gastfamilie ons tegemoet. Dat was dan weer iets spannends voor de kinderen om naar uit te kijken.
Sprookjes en zelfverzonnen verhalen
En ja, mensen vragen wel eens hoe onze kinderen die hele tocht klaargespeeld hebben. Natuurlijk zorgden we voor wat afwisseling van zware, minder zware en rustdagen. Toch blijft het een hele prestatie. Ik kan niet ontkennen dat er soms wat creativiteit aan te pas kwam om de moed erin te houden. Uren hebben we al fietsend spelletjes gespeeld, ik noemde ze lachend onze Fahr-ra(a)d-spelletjes. We hebben samen gefilosofeerd over het leven. En als het even moeilijk ging, vroegen de kinderen om een zelfverzonnen verhaal of sprookje te vertellen, iets waar ik inmiddels heel bedreven in ben. Dan hingen ze aan mijn lippen en vergaten zo dat ze onderweg waren. Zeker als het om een vervolgverhaal ging, met vele spannende episodes.
Wie is Tipi?
In Limburg, zowat in het midden van onze tocht, planden we een driedaagse ontmoeting met ‘Tipi’. Om de spanning er wat in te houden, kondigden we ‘Tipi’ aan als een geheimzinnige verrassing. Al fietsend probeerden onze kinderen te achterhalen wie ‘Tipi’ was. Wat grappig toen ze blij en enthousiast ontdekten dat het helemaal geen oude bekende was, maar een kampplaats in de schaduw van het indrukwekkende kasteel van Alden-Biesen. Een leuk corona-ini-
De oversteek van de Ourthe. Euforie na een geslaagde beklimming.
tiatief van het Agentschap voor Natuur en Bos, waarbij men in de zomer tipi-dorpen aanlegde in de buurt van natuurgebieden, met aandacht voor duurzaam kamperen en ‘back to basics’: ecotoiletten, geen elektriciteit en douchen met je eigen waterzak, opgewarmd in de zon. Een verrijkende ervaring voor ons jonge volkje. Al waren ze minder enthousiast over de vrijpostige kikker die mij zo nodig midden in de nacht wou kussen (ook hierin vervagen de rolpatronen blijkbaar).
Het tipi-dorp werd even onze uitvalsbasis voor wat tripjes te voet en ook wel op de fiets (tja, die kriebel). Een bezoekje aan Tongeren stond al lang op het verlanglijstje. Hoe fijn dat dat op de route lag, en er ook nog eens een buitenzwembad was. Inmiddels zaten we trouwens in het eerste deel van een stevige hittegolf. Afkoeling was dus meer dan welkom. Was het die verzengende hitte die ons als vanzelf richting het Teseum in de Onze-LieveVrouwebasiliek duwde? In ieder geval: beter konden we op dat moment niet treffen. We daalden met zijn allen af naar de koelte en het eeuwenoude verhaal van de stad, haar bewoners en de kerk. Groot en klein waren we geboeid door de prachtige animaties, video’s en relicten. Blij dat we hier passeerden. Ambiorix en de zijnen zullen onze kinderen niet gauw meer vergeten.
Klaar voor het echte werk
Via een ommetje over de groene hellingen van de Voerstreek waren we stilaan klaar voor het echte werk: de Ardennen. Ik geef toe: met een bang moederhartje vatte ik dit deel van onze fietsreis aan. Ik twijfelde of dit niet net wat van het goede te veel was voor de kinderbeentjes. Maar mijn vrees was helemaal misplaatst, zo bleek. Natuurlijk werd wel eens gezucht en gekreund, de temperaturen waren ook niet min. Maar evengoed was er euforie bij weer een geslaagde beklimming en bij de prachtige vergezichten. En dan was er nog het leuke vooruitzicht: in La Roche-en-Ardenne hadden we een laatste weerzien van de reis gepland, met twee klasvriendjes. Wat een fantastisch gevoel was het te beseffen dat we met zijn allen die ganse afstand op eigen kracht hadden gefietst. Bewondering van de vriendjes voedde de extase. Een duik in de verfrissende Ourthe deed iedereen deugd.
Lessen voor het leven
Vanaf La Roche was het de bedoeling om in een paar dagen richting Zolder te fietsen. Daar zouden de kinderen nog een weekje met oma kamperen. Wij hadden onszelf nog een lange epiloogrit (op eigen tempo) naar huis tegoed gegeven. Maar intussen scheen de zon onverbiddelijk. Bij 36° in de schaduw vonden we verder fietsen met de kinderen niet meer verantwoord. Met familie in de buurt was de beslissing snel gemaakt om de fietstocht voor de kinderen vervroegd te stoppen. Eén belofte moesten we van onze oudste wel nog maken: dat we die gemiste fietsdagen later met een fietsweekendje zouden compenseren. We glimlachten trots en voldaan naar elkaar. Op fietsvakantie met je kinderen, daar leer je lessen voor het leven. Grenzen zijn verlegd. Met zijn allen zijn we ook gegroeid in het besef dat niet alles altijd moet, dat je mag afstappen als je met zes verzetjes een Ardennenhelling op moet of met je koersfietsje mountainbikepaden moet doorspartelen. En dat de stekker eruit mag als de fun er af is bij een loden hitte.
Onze belangrijkste hulp bij het plannen: welcometomygarden.org, buitengewoonkamperen.be en routeyou.com.
De Berghut Plezantstraat 11 9220 Hamme tel. 052/47.85.22 info@berghut.be https://berghut.be
