3 minute read
OPMERKELIJK | Over Vlaamse voetwegen
Over Vlaamse voetwegen
In de rubriek Wandelnieuws van het vorige nummer kon je lezen hoe Hugo Marissens tijdens de eerste lockdown zijn stoute wandelschoenen aantrok en op pad ging, zoveel mogelijk gebruik makend van trage wegen. Om een stukje van zijn zelfontworpen routes te testen, namen we de trein naar zijn heimat Dilbeek en gingen op pad.
Æ Tekst en foto’s: Willem Dhaenens
Sometimes it snows in April
Nog maar net in de Stationsstraat vertrokken of ik draai al een buurtweg in. Tegelijk dwarrelen de eerste sneeuwvlokken neer. Een cape over man en rugzak beschermt gelukkig tegen de snijdende noordwester. Geen beter weer dan dit om mijn nieuwe LOWA-stapschoenen uit te testen. Wanneer de wolken weg zijn, weerkaatst de zon op het witte tapijt. De belofte van meer dan 70% voetwegen wordt meteen waargemaakt: ik mag me verbazen over zó veel gele bordjes met groene namen, zoals Regteweg, Middelgrachtweg, enz… Zelfs Claus kreeg zijn weggetje. Natuurlijk is het parcours niet met tekens aangeduid, waardoor de OsmAndapp voortdurend bij de hand moet zijn. Na nog een lichte sneeuwbui doemt over de velden de toren van St-Martens-Bodegem op. Ondanks de smalle paden loop ik toch vaak langs huizen en achtertuinen, en zie ik hoe Vlaanderen volgebouwd werd. Route 66
Na Wambeek doorkruist de route een groener gebied langs de Keurebeek. Hier in Eizeringen had ik een doorsteek kunnen maken om het traject met 2 km te verkorten maar dan mis je het Kattebos. Het overweldigende wit van de sleedoornbloesem omkroont de kerktoren in de verte. Maar dan knelt die linkse middenteen en is het tijd voor de lunch: nieuwe schoenen inlopen, het vraagt wat geduld en op de tanden bijten. De sneeuw smelt sneller nu de zon vaak van de partij is. De Braambosweg leidt me over de Kleine Beek. Plots ontvouwt zich een wijd open landschap met de boltoren van Strijtem en het massieve koetshuis pal ernaast. De gele bordjes krijgen nu allemaal ook een nummer: IJzeringsweg is Voetweg 42 en het bordje verderop doet even denken aan Route 66.
Wandelaar weg van woonkernen
Met het woord ‘stokkenintervalstaptocht’ scoor je ongetwijfeld hoog bij scrabble. Maar op asfalt telkens de wandelstokken onder de arm nemen, is een goede graadmeter. En dan heb ik inderdaad veel meer op onverharde paden en voetwegen – dus mét stokken – gestapt. Die trage wegen leiden de wandelaar weg van de woonkernen, ook in Borchtlombeek. De laatste kilometers voeren door het Liedekerkebos. De felste sneeuwbui van de dag belemmert nu het zicht, de brilglazen missen ruitenwissers. Maar deze sneeuw blijft niet meer liggen zoals vanmorgen en alles blijft grauwgroen, tot het weer even opklaart, aan het eindpunt in het station van Essene-Lombeek. Het bilan van mijn tocht: 27 km, 270 hoogtemeters, droge voeten en géén blaar in de nieuwe schoenen.
Alle wandelingen die Hugo heeft ontworpen tellen 24 tot 28 km en minimaal 65% trage wegen. Voor de geoefende stapper dus! Elke etappe vertrekt en eindigt aan een treinhalte. Meer info over de reeds meer dan 50 tochten vind je op www.schampavie.be.
www.pirola.nl
Fietsroute Dubrovnik - Bolzano
Dwars door de Balkan door bergen en vlakten van de Balkan en Noord-Italië
