żeby dzieci ją polubiły

wybranych znaków. Cyferki prześcigają się w prezentowaniu swoich pomysłów, np.: 2~//SoS!#3#?7=3: Łabędź usłyszał dochodzące z brzegu o pomoc wolanie. Podpłynął i zobaczył uwięzioną świnkę na polanie. – Co robić? – pomyślał. – Jak nic nie wskóram, wilk zje ją na śniadanie! Zobaczył, że nieopodal kosa trawkę kosi, więc o uwolnienie świnki prosi. Kosa klatkę zniszczyła i świnkę uwolniła.

38. Problem Królowej Matematyki, czyli co należy zrobić, żeby dzieci ją polubiły

Największym problemem Królowej Matematyki jest to, że uczniowie jej unikają, bywają nią znudzeni, niechętnie rozwiązują jej zadania lub opornie wykonują obliczenia rachunkowe. Chciałaby to zmienić za pośrednictwem nauczyciela. To właśnie on, odgrywając rolę Królowej podczas zajęć edukacyjnych, jest najbliżej ucznia, a zwłaszcza jego potrzeb rozwojowych i edukacyjnych. Nauczyciel wcielający się w rolę Królowej Matematyki sam staje się jednocześnie przewodnikiem i mistrzem. Powinien więc stale doskonalić swoje umiejętności i obserwować dziecięce reakcje na pojawiające się trudności.

Nauczyciel pracujący z uczniami na co dzień ma szansę na takie działania, ma także wiele możliwości, aby nowe umiejętności dzieci budować na tych, które już zostały dostatecznie utrwalone. Im więcej wie o dziecku, tym skuteczniej wdroży wszystkie możliwe dostosowania, co szczególnie dotyczy uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

To od nauczyciela zależy, jak wykreowana jest przestrzeń edukacyjna dziecka. Wystarczy niewielka zmiana, np. umiejscowienie uczniów z dysfunkcjami wzroku i słuchu bliżej odgrywanych scen, a nawet włączenie ich w przebieg zdarzeń przez powierzenie epizodycznych ról. Dzieci zdolne chętnie przejmą pałeczkę od nauczyciela i zastąpią go w prezentowaniu matematycznych treści. Dzięki takiemu zaangażowaniu same staną się reżyserami scen teatralnych i zainspirują rówieśników do własnych odkryć. To, że zajęcia w zakresie edukacji matematycznej przeniesione są do fantastycznej krainy zwanej Cyferkowem, stwarza także ogromną szansę dla uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się. Zabawne zdarzenia, bajkowe postaci i maskotki literek pełniące rolę lalek sprawiają, że problemy znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Magia teatru zaangażuje większość zmysłów podopiecznych nauczycieli, a przede wszystkim rozbudzi ich poznawczo i emocjonalnie. Taka forma pracy wytrenuje uwagę, która leży u podstaw uczenia się.

Język matematyczny, jakim posługują się postaci w Cyferkowie, jest zrozumiały, przyjazny, a dzięki obecności rymów przekazywane wiadomości zaznaczają się w pamięci dzieci na dłużej. Dzieci mają szansę uczyć się przy okazji dobrej zabawy, której towarzyszy humor i przyjazna atmosfera. Należy więc pamiętać, że dobre emocje pomagają w rozwoju matematycznego myślenia, a te negatywne blokują je.

Dzięki tak zorganizowanym zajęciom uczniowie są zmotywowani do samodzielnej pracy, z ciekawością czekają na kolejne spotkania z fantastycznymi postaciami i na ich nowe przygody z treściami matematycznymi w tle.

Ważne jest także, aby dzieci z trudnościami w uczeniu się mogły jak najczęściej pracować w parze lub w zespole. Takie formy pracy odizolują ucznia od bezpośredniej kontroli nauczyciela, stawiając w jego roli rówieśników. Uczenie się z kolegami i od kolegów jest dla dziecka szalenie intrygujące i pod warunkiem właściwej organizacji takich działań ubogaca je. Wartościowe jest to, żeby uczeń za każdym razem mógł uczestniczyć w pracy innego zespołu. Dobór różnorodnych osobowości i stylów uczenia się, a także odmiennych możliwości intelektualnych, jest dla dziecka poletkiem doświadczalnym. Nie wolno zapominać również o tym, że po zakończeniu konkretnego zadania grupa powinna dokonać oceny koleżeńskiej dotyczącej zaangażowania jej członków. Taki warunek pracy zespołowej działa na wszystkich mobilizująco, a dzieciom z trudnościami w uczeniu się daje szansę na pokazanie się z dobrej strony.

Niewiarygodne efekty w realizacji programu matematyki przynosi zastosowanie mnemotechnik. Po pierwsze ułatwia kojarzenie symboli matematycznych, a po drugie prowadzi do sukcesu, który daje dzieciom poczucie szczęścia i spełnienia.

Z kolei stałe pobudzanie wyobraźni i częste wizualizacje ułatwią uczniom obrazowanie, stanowiące pośrednik w procesie rozumowania. Chodzi o to, żeby dzieci patrzyły na zdarzenie kontekstowo, dostrzegając jego rozmaite aspekty. Dzięki takim treningom staną się mądrzejsze i pewne siebie.

Nauczyciel ma sprawiać, aby uczniowie codziennie doświadczali samodzielnej pracy, aktywizując ich myślenie w oparciu o tematykę bliską dzieciom. Zadania, które im przydziela, muszą być dostosowane do możliwości odbiorcy.

Uczniowie powinni nauczyć się radzić sobie z przegraną, by w popełnionych błędach zobaczyć szansę na bycie lepszym. Nauczyciel jest zobowiązany stwarzać uczniom wiele okazji do osiągania sukcesu. Gdy zauważą, że warto się trudzić, staną się wytrwali i pokonają własne ograniczenia. Dlatego należy chwalić dzieci za najmniejsze nawet osiągnięcie – Królowej Matematyce chodzi zarówno o proces dochodzenia do rozwiązania, jak i o wynik. Ważne jest również, aby jasno stawiać uczniom wymagania, podkreślając, że sukces przynosi postępowanie zgodne z zasadą: trenuj albo trać.