Ough 00 sept 2012

/ ΤΕΥΧΟΣ 00 / ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012

+ ,

επανεκκίνηση

www.ough.gr

,

THE WORLD’S MOST AWARDED RUM RANGE As voted by The Rum Masters

Ποιο είναι το μήνυμα; It's like a jungle sometimes it makes me wonder / how I keep from going under / Broken glass everywhere, people pissing on the stairs / you know they just don’t care...

/ ΤΕΥΧΟΣ 00 / ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012 Μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης ΑΜΑΔΕΣ Α.Ε.

Πετράλωνα, Σάββατο βράδυ, κάποιοι που έχουν αυτοχρηστεί τιμωροί και φύλακες του νόμου, διαλύουν ψιλικατζίδικο αλλοδαπού. Αυτός έχει πέσει κάτω και σφαδάζει, το πλήθος επευφημεί.

I can't take the smell, I can't take the noise no more / Got no money to move out, I guess I got no choice / Rats in the front room, roaches in the back / Junkie's in the alley with a baseball bat / I tried to get away, but I couldn't get far/ 'Cause a man with a tow-truck repossessed my car... Γκύζη, νύχτα του Αυγούστου, πρώτες πρωινές ώρες. Κάποια γυναίκα ζητάει βοήθεια, ουρλιάζει, είναι φανερό ότι κάποιος τη βιάζει. Δεν αντιδρά κανείς, οι φωνές συνεχίζονται για κανένα μισάωρο και μετά σβήνουν μέσα στη νύχτα.

Don't push me cause I'm close to the edge / I'm trying not to lose my head / It's like a jungle sometimes it makes me wonder / How I keep from going under... Πειραιώς, βράδυ Ιουλίου, αργά. Κάποιοι που έχουν αυτοχρηστεί Dexter μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου ανυπεράσπιτο Ιρακινό. Μετά εξαφανίζονται με τις μηχανές τους.

Standing on the front stoop, hangin' out the window / Watching all the cars go by, roaring as the breezes blow / Crazy lady livin' in a bag / Eatin' out of garbage pails, she used to be a fag-hag / Said she danced the tango, skipped the light fandango... Σύνταγμα, μεσημέρι Κυριακής, δύο σκουρόχρωμοι τουρίστες, καταγωγής νομισματικής ένωσης, περιφέρονται στην Ερμού. Άγνωστοι τους επιτίθενται και τους τραυματίζουν. Ένας περαστικός που τολμάει να αντιδράσει, ξυλοκοπείται άγρια.

It's like a jungle sometimes it makes me wonder how I keep from going under...

What’s the message? Ευτυχώς, υπάρχει και μια πιο φωτεινή πλευρά της πόλης. Αυτή που αναζητάμε στα θέματα του www.ough.gr και αυτή που μας ενδιαφέρει να παρουσιάσουμε στο περιοδικό. Καλή σχολική χρονιά.

www.ough.gr Κι ακόμα πιο πολλά στο

Πειραιώς 84, Αθήνα 104 35, τηλ. 210 3425335, ough@ough.gr

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot Αrt Direction: Bios Design Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Manteau Stam, Αντώνης Διαμαντής Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής Συνεργάτες τεύχους: Θανάσης Μουτσόπουλος, Λουκάς Μέξης, Γαβριέλλα Τριανταφύλλη, Χρύσα Βλαχοπούλου, ShootLudwig: Νίκος-Θάνος, Μάκης Παπασημακόπουλος, Ευαγγελία Μπούμπουλη, Thodoris Markou, Χρήστος Τζήμας, Mabel Aguirre, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Σπύρος Διαμαντάρας, Κατερίνα Ηλιάκη, Ευτυχία Βλάχου, Νίκος Κατσαρός, Helmet, Martin Newman, Λεωνίδας Αναγνώστου, Νίκος Τσακρής, Φιλίππα Δημητριάδη, Ανδρέας Μπέλιος, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου, Κατερίνα Τριχιά, Niki Jumpei Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough.athens Και follow στο Twitter: @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: ough@ough.gr Φωτο εξωφύλλου: Νίκος Κατσαρός

4 OUGH!

Athens

TED: μία μη κερδοσκοπική οργάνωση, αφιερωμένη στις Ιδέες Που Αξίζει Να Διαδοθούν. Το Dewar’s στηρίζει εμπνευσμένες πρωτοβουλίες όπως το TED και το TEDxAthens, γιατί Κάποια Πράγματα Απλά Αξίζει Να Τα Κάνεις.

Το TED είναι μία ετήσια εκδήλωση με τη συμμετοχή κορυφαίων προσωπικοτήτων από ολόκληρο τον κόσμο που μοιράζονται τις ιδέες και τις πράξεις τους -επειδή κάποια πράγματα αξίζει να τα μοιράζεται κανείς. Στο TED που ξεκίνησε ως τετραήμερο συνέδριο στην Καλιφόρνια το 1984 και συνεχίζεται και στη Μεγάλη Βρετανία (TED Global), ενδεικτικά έχουν συμμετάσχει -μεταξύ άλλων- οι Bill Clinton, Al Gore, Richard Dawkins, Bill Gates κ.α. ΤΕD σημαίνει Tεχνολογία, Ψυχαγωγία, Τέχνη, (Technology Entertainment Design) αλλά επεκτείνεται και σε ένα πιο ευρύ φάσμα το οποίο προσφέρει γνώση και έμπνευση από τους πιο εμπνευσμένους στοχαστές του κόσμου. Προσφέρει επίσης την ευκαιρία σε μια κοινότητα από ανθρώπους που διψούν για το καινούριο να συναναστραφούν και να ανταλλάξουν ιδέες, πάντα με την υποστήριξη του Dewars, ενός από τα καλύτερα σκωτσέζικα ουίσκι.

TEDx (το x σημαίνει εκδήλωση που οργανώνεται ανεξάρτητα) είναι ένα πρόγραμμα από τοπικές εκδηλώσεις, οι οποίες οργανώνονται από ομάδες εθελοντών. Η εκδήλωση ακολουθεί τις προδιαγραφές του TED και πυροδοτεί βαθιές συζητήσεις και συνδέσεις μέσω των ομιλητών και των βίντεο των ομιλιών που προβάλλονται στις ιστοσελίδες του TED και των τοπικών TEDx. Σήμερα υπάρχουν περίπου 2000 TEDx εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ το TEDxAthens είναι μια από τις 5 μεγαλύτερες. Το Tedx είναι μία από τις επιπλέον δράσεις που αξίζει να συμμετάσχει κανείς. Η διαδικασία που ακολουθείται στο TED είναι η εξής: Ο κάθε ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει τα 18 λεπτά που έχει διαθέσιμα για να αναπτύξει επί σκηνής την δικιά του ξεχωριστή άποψη, ιδέα ή εγχείρημα, επειδή κάποια πράγματα αξίζει να τα επικοινωνείς. Στη συνέχεια τα βίντεο από τις ομιλίες είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του TED. www.ted.com

Prometheus TEDX: Το TED του 2023 Πώς θα ήταν ένα TED στο μέλλον; Την απάντηση μας δίνει ο σκηνοθέτης Ridley Scott στη νέα του ταινία επιστημονικής φαντασίας Προμηθέας. Στην πλατφόρμα του TED του 2023, ο οραματιστής μεγιστάνας Peter Weyland, ξεδιπλώνει τις ιδέες του για τα άλματα της τεχνολογίας ανά τους αιώνες, χρησιμοποιώντας τον μύθο του Προμηθέα. «Αν με αφήσετε», λέει ο Weyland στο τέλος της ομιλίας του, «θα ήθελα να αλλάξω τον κόσμο» και έτσι κλείνει ένα από τα πιο πετυχημένα viral βίντεο των τελευταίων χρόνων.

Το TEDxAthens ξεκίνησε την δράση του το 2009 και είναι μια από τις πρώτες TEDx εκδηλώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Στόχος του είναι να αναδείξει και να προωθήσει την εμπειρία του TED σε τοπικό επίπεδο, παρουσιάζοντας ομιλητές που εμπνέουν με τις ιδέες, τα οράματα και τα επιτεύγματά τους. Και επειδή το TED είναι από μόνο του μια ιδέα που αξίζει να διαδοθεί, το 2010, το πρώτο TEDxAthens το παρακολούθησε ένα κοινό 1000 ατόμων, ενώ το TEDxAthens 2011 παρακολούθησαν 1500 άτομα! Το TEDxAthens φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ξεχωριστή εκδήλωση για την Αθήνα και την Ελλάδα, έναν πόλο έλξης ξεχωριστών ιδεών και ανθρώπων, ικανό να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι ιδέες στη χώρα μας και -γιατί όχι- να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μερικών από εμάς. Για περισσότερες πληροφορίες, και για να δείτε ομιλίες: www.tedxathens.com, http://blog.tedxathens.com στο facebook http://www.facebook.com/tedxathens και στο twitter @Tedxathens

DATES & FIGURES

Μάιος 2009 Αδειοδότηση του TEDxAthens, ένα από τα πρώτα 20 στον κόσμο που την αιτήθηκαν

OUGH! 5

ΤEDxAthens Salon με θέμα τα Web Startups Την Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012, στο The HUB Events, η ομάδα του TEDxAthens φιλοξένησε την πρώτη εκδήλωση Salon στην Ελλάδα με θέμα τα Web Startups. Οι εκδηλώσεις Salon είναι μικρότερες σε μέγεθος εκδηλώσεις, συγκεκριμένης θεματολογίας, που προηγούνται ή έπονται της ετήσιας εκδήλωσης του TEDxAthens. Όπως και η κύρια εκδήλωση, τα Salon τηρούν τις διεθνείς προδιαγραφές του παγκόσμιου μη κερδοσκοπικού οργανισμού TED. Το Dewar's υποστηρίζει τις ενέργειες του TED και του TEDxAthens, ενισχύοντας έμπρακτα την ιδέα της μάρκας ότι «Κάποια πράγματα απλά αξίζει να τα κάνεις». Η εκδήλωση ξεκίνησε με την παρουσίαση του Απόστολου Αποστολάκη, συνιδρυτή του Eshop.gr, ο οποίος έκανε ένα σύντομο απολογισμό της

πορείας του καταστήματος από το ξεκίνημά του έως και σήμερα και έδωσε χρήσιμες συμβουλές σε όσους έχουν βλέψεις για παρόμοια εγχειρήματα. Στη συνέχεια μίλησε ο Eric Parks (CEO, Gipht.me) που μίλησε για την πορεία των δικών του επιχειρήσεων. Ακολούθησε η Jessica Erickson Managing and PR Director, Four Sektor &siliconallee.com) η οποία υπογράμμισε τον σημαντικό ρόλο που παίζουν τα ηλεκτρονικά μέσα στο αποτελεσματικό PR. O Michael Jackson με τη σειρά του μίλησε από την σκοπιά των επενδυτών για τα Web-Startups και ποιά ακριβώς στοιχεία είναι εκείνα που θα τους πείσουν να επενδύσουν σε μία νεα επιχείρηση. Ακολούθησαν οι Alejandro Barrera (CEO, Press42.com/ Editor, The Kernel), Μάρκο Βερέμη (Co-Founder & President, Upstream).

Οκτώβριος 2009

Νοέμβριος 2010

Δεκέμβριος 2011

Ιούνιος 2012

Το πρώτο TEDxAthens, 150 ακροατές, 4 ομιλητές, 15 εθελοντές

1.000 ακροατές και 17 ομιλητές, 2 performers, 40 εθελοντές

1.500 ακροατές,19 ομιλητές, 5 performers, 70 εθελοντές

Το πρώτο TEDxAthens salon event σχετικά με τα web startups, 150 ακροατές

6 OUGH!

The ough! team

Sebastien Tellier: μουσικός προφήτης αιώνιας ευδαιμονίας Νεοκάλτ προφήτης-ηγέτης, απίθανη περσόνα, μουσικός που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του αρχετυπικού Γάλλου ποπ σταρ [κατά Guardian]: κακόφημος αλλά αφελής, ευαίσθητος αλλά όχι υπερβολικά σοβαρός, περήφανος για την κληρονομιά που κουβαλάει αλλά αποφασισμένος να τραγουδάει κυρίως στα αγγλικά για να πιάσει το παγκόσμιο κοινό. Ο Sebastien Tellier δηλώνει διασκεδαστής, όπως και ο πατέρας του παππού του που ήταν κλόουν σε τσίρκο και χαρακτηρίζει την performance ως διαχρονική αξία. Είναι ο τύπος που ξεκίνησε ντυμένος με σμόκιν στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ του L'incroyable Vérité -ως αντίπαλο δέος στους Air- και συνέχισε φτιάχνοντας μελιστάλλαχτα ερωτικά κομμάτια [La Ritournelle] και δίσκους για σοβαρά θέματα που απασχολούν την ανθρωπότητα [όπως την πολιτική και την σεξουαλικότητα] με τον δικό του σταράτο τρόπο. Στο τελευταίο άλμπουμ του My God is Blue εξερευνά την πνευματική πλευρά του και δημιουργεί ένα «γαλάζιο σύμπαν» που οδηγεί όλους τους πιστούς στην «αιώνια ευδαιμονία». Στο site του καλοσωρίζει τους θαυμαστές του σε μία καινούργια «αίρεση» κάτω από την ομπρέλα της αγάπης. «Αυτό που γίνεστε μάρτυρες είναι η γέννηση ενός πνεύματος», λέει. «Η γαλάζια συμμαχία θα εξαπλωθεί παντού στη Γη μέσα από σας και θα βασιλέψει ως γλυκός αφέντης στην ομορφιά της καρδιάς σας. Με οδηγό τους ηθικούς μου κανόνες η ψυχή σας θα λάβει την απόλυτη ανταμοιβή που μπορεί να έχει ένας πιστός: την αιώνια ευτυχία. Απελευθερωμένοι από το παρελθόν σας και

τη γενετική φυλακή σας θα γίνετε ‘ένας’ ανάμεσά μας». «Πάντα ήθελα να γίνω ποπ τραγουδιστής», εξηγεί. « Ήμουν πολύ κακός μαθητής και όλες οι δουλειές που μπορούσα να φανταστώ ήταν φρικτές, όπως το να δουλεύεις σε γραφείο ή να οδηγείς λεωφορείο. Έτσι το επάγγελμα του μουσικού ήταν μονόδρομος. Στη Γαλλία έχουμε μια πολύ περίεργη αντίληψη για τη μουσική. Π.χ οι Γάλλοι δεν προσέχουν το μπάσο ή το ρυθμό των ντραμς, προσέχουν απλά τους στίχους. Όταν ήμουν έφηβος το όνειρό μου ήταν να γίνω Αμερικάνος και να τραγουδάω για μια μπάντα όπως τους Guns n’Roses. Μου αρέσουν οι μεγάλες πόλεις με τις απρόσωπες γειτονιές που κανείς δεν σε αναγνωρίζει και δεν σε χαιρετάει. Αισθάνομαι μόνος, κι αυτό είναι ένα πολύ ανακουφιστικό συναίσθημα. Πιστεύω ότι όταν σκέφτεσαι και δημιουργείς, το μυαλό σου παράγει ηλεκτρισμό. Όταν είσαι με άλλους ανθρώπους τριγύρω που κάνουν το ίδιο, όλη αυτή η ενέργεια δημιουργεί μια τεράστια μπάλα χωρίς σκοπό. Έτσι, μου αρέσει να χρησιμοποιώ το μυαλό μου όταν ο ηλεκτρισμός γύρω μου είναι ήρεμος. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ να ανταποδώσω αυτό που μου δίνουν όσοι έρχονται στις εμφανίσεις μου. Όταν παίζω μουσική δεν το κάνω για τη δόξα, αλλά για να κάψω τα μυαλά όσων την ακούν. Να έχω μια επίδραση στη μουσική του μέλλοντος. Και παρόλο που βουτάω στα παλιά, δεν ξεχνάω να είμαι μοντέρνος. Πάντα προσπαθώ να ανακαλύψω το μέλλον...».

www.recordmakers.com/sebastientellier / O Sebastien Tellier εμφανίζεται στο Bios την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου.

Μαρία Παππά

κι άλλοι μουσικοί με δική τους αίρεση

Sun Ra

Ya Ho Wha 13 Ο πιο καινοτόμος μουσικός της τζαζ πίστευε ότι προερχόταν από τα αστέρια, ντυνόνταν σαν Αιγύπτιος αυτοκράτορας και συχνά παράφραζε κομμάτια από τη Βίβλο, επειδή θεωρούσε ότι οδηγούσε τους ανθρώπους στην υποδούλωση, ενώ στις συναυλίες του, έβαζε όλα τα μέλη της Arkestra να ψέλνουν ύμνους.

Danielson Famile Οι Yahowha 13 ήταν το ψυχεδελικό συγκρότημα του Father Yod, του πνευματικού ηγέτη της αίρεσης Source Family. Δημιουργήθηκαν το 1973 και κυκλοφόρησαν 9 άλμπουμ, κυρίως αυτοσχεδιαστικά, τα οποία ο Πατέρας πουλούσε στο χορτοφαγικό του εστιατόριο προς 10 δολάρια.

Οι Danielson ήταν η πρώην μπάντα του Sufjan Stevens. Δημιούργημα του Daniel Smith δίδασκαν τον λόγο του Θεού μέσα από τα χριστιανικά ποπ κομμάτια τους. Στις συναυλίες τα μέλη του γκρουπ ντύνονταν σαν νοσοκόμες, συμβολίζοντας τη «θεραπευτική δύναμη των καλών νέων».

Lady Gaga Στο "Born This Way" η Gaga εμφανίζεται ως Μητέρα-Τέρας, μια μεσσιανική φιγούρα που γεννάει μια νέα φυλή ανθρώπων χωρίς σεξουαλικά ταμπού και που κηρύττει την απελευθέρωση των ηθών και τα ίσα δικαιώματα, φορώντας ένα μικροσκοπικό μπικίνι.

OUGH! 7

8 OUGH!

Η κυρία Λίτσα είναι μεγάλη θαυμάστρια του Έλβις. Από πολύ μικρή αντιμετώπιζε τις κακουχίες και τις στραβωμάρες της ζωής σιγοψυθιρίζοντας τα τραγούδια του, κάτι που συνεχίζει να κάνει με ακόμα πιο μεγάλο ενθουσιασμό τώρα που η ζωή δυσκολεύει. Αυτό είναι το στόρι της.

Φιλίππα Δημητριάδη

Φάε ένα Μαλάκα Ο Μikeius είναι ιντερνετική περσόνα που σχολιάζει καυστικά την επικαιρότητα. Τιμώρησε με «θάνατο» όσους προσβάλουν την αισθητική του και με το χάρισμα της υπερέκκρισης χολής δεν άργησε να κάνει το μεγάλο «Μπραφ»! Έθεσε νέα standards βάσει των οποίων σχολιάζουμε πλέον την πραγματικότητα και όποιον δεν του κάνει τον στέλνει «στα τρένα»!

διαφωνία τους με ένα απ’ τα βίντεο. Θυμάμαι ένας στο στρατό δεν με πίστευε μέχρι να του δείξω το μπλοκάκι με τις σημειώσεις μου.

Όλα ξεκίνησαν με το mail «Θάνατος». Περίμενες ποτέ ότι η προώθησή του θα γίνονταν τόσο μαζική; Μπα, με τίποτα. Το «Θάνατος» είχε ξεκινήσει από κάτι stand-up comedy που βλέπαμε με την παρέα και απλά είπα να εμπλουτίσω τη λίστα μίσους με δικά μου entries.

Τι άλλο κάνεις εκτός απ’ το να κράζεις κόσμο; Σεξ, videogames και popular science.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του «Μπραφ»; Εμπνεύστηκα από διάφορα opinion webcasts που υπάρχουν σκόρπια στο internet (φυσικά κανένα από αυτά ελληνικό). Αρχικά, ελλείψει τεχνικών μέσων, έκανα την γραπτή έκδοση του “Μπραφ” στο faeenamalaka.blogspot.com. Μέχρι που με βρήκε το ComedyLab. Πώς έκατσε και βρήκες στέγη στο Comedylab.gr; Ο παραγωγός μου έστειλε σχόλιο κάτω από ένα άρθρο ότι είχε μια πρόταση για μένα. Αρχικά επέμενε να δείχνω τη φάτσα μου όπως τα υπόλοιπα βίντεο, αλλά τον τούμπαρα. Ευτυχώς είμαστε εξίσου Αμερικανάκια και οι δύο, οπότε η συνεννόηση έγινε τσακ μπαμ. Τα βιντεάκια τα φτιάχνεις μόνος σου; Τα φτιάχνω μαζί με τον ηχολήπτη, μοντέρ και ενίοτε εραστή Μανώλη στο studio του ComedyLab. Ηχογραφούμε, ο Μανώλης μοντάρει την ομιλία και κόβει τα κενά για να ακούγομαι πιο κοκάκιας. Μετά το πιάνω εγώ. Κατεβάζω τις εικόνες (πολλές εικόνες όμως) και κάνω την τελική τοποθέτηση για να είναι όλα συγχρονισμένα με το κείμενο. And that’s the way the magic happens. Γιατί κρύβεις το πρόσωπό σου; Μήπως είσαι hipsterας και ντρέπεσαι να το παραδεχτείς; Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Πώς αντιδρούν όσοι σε γνωρίζουν από κοντά και μαθαίνουν ότι είσαι ο Mikeius; Γελάνε και πάντα μα πάντα με λούζουν μ’ ένα προφορικό comment για κάποια

Αλήθεια, γιατί τόση χολή; Καλά, δεν μιλάω και κάθε μέρα έτσι. Αυτά που λέω ναι μεν έχουν εμπνευστεί απ’ την πραγματικότητα και εκφράζουν αρκετό κόσμο (το έλεγξα), αλλά η έξτρα υπερβολή είναι για να βγαίνει γέλιο. Ποιόν θα σκότωνες ευχαρίστως; Την Ντόρα την μικρή εξερευνήτρια. Κράζεις όλον τον κόσμο. Δηλαδή εσύ είσαι γαμάτος; Γιατί δεν κάνεις ένα Μπραφ Mikeius vs. Mikeius; Γιατί είμαι γαμάτος. Όχι, εντάξει. Προσπαθώ πού και πού να βάζω αυτοσαρκασμό στα βιντεάκια μου. Και αποτυγχάνω.

Δεν την έχεις δει «κάπως» με τόση επιτυχία; Ένα μεγάλο εύρος ατόμων χρησιμοποιεί τις ατάκες σου… Ε, ναι. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Όταν μια μέρα στο τρένο άκουσα τη διπλανή παρέα να πετάει ατάκες απ’ τα βιντεάκια μου αυτολεξεί, χάρηκα. Αν δε γούσταρα την επιτυχία, θα το είχα σταματήσει προ πολλού. Γιατί σε όλα «Μπραφ» έως τώρα δεν έχεις σχολιάσει την οικονομική κρίση ή τα πολιτικά δρώμενα; Δε σε ενδιαφέρει το θέμα; Μιλάς σοβαρά; Δηλαδή η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα blog, τα forum και οι τύποι που φωνάζουν στο δρόμο δεν σε καλύπτουν αρκετά για το θέμα της κρίσης; Θέλεις κι άλλο; Φυσικά και με ενδιαφέρουν τα πολιτικά δρώμενα, αλλά σε επίπεδο καθημερινότητας. Όχι για το «Μπραφ» όμως. Δεν έχω σκοπό να βγάλω ποτέ πολιτικό βίντεο. Τι σε χαλάει στην Αθήνα; Η ασχήμια. Θα μπορούσαμε να έχουμε πολυκατοικίες με κάποια υποτυπώδη νεοκλασσική πρόσοψη. Λίγα γύψινα ρε αδερφέ. Από κει και πέρα, μ’ αρέσει η πόλη μου. Έχω κάνει μια συμφωνία με την παρέα, όταν γεράσουμε και γκρινιάζουμε για τα πάντα, θα γίνουμε γέροι Αθηναιο-σνόμπ. Ξέρεις, στις 5 λέξεις που θα λέμε, οι 3 θα είναι «βλάχοι». Τι σε χαλάει γενικά στη χώρα μας; Θα έφευγες για έξω; Όχι «θα έφευγα». Θα φύγω. Σε καναδυο χρονάκια, γειά σας. Και όχι λόγω κρίσης. Από μικρός ήθελα να μείνω εκτός Ελλαδιστάν. Αλήθεια, βγάζεις λεφτά απ’ αυτό που κάνεις; Απόρρητο.

Είδαμε το μέλλον σε μεζεδάδικο! Φιλίππα Δημητριάδη

Πρόσφατα μάθαμε για ένα μεζεδοπωλείο στον Κορυδαλλό -Τσιφλίκ Μπαχτσέ το λένε, όπου μέσα στην τσίκνα από πολίτικους μεζέδες, κάποιοι κάνουν ουρά για να τους πουν τον καφέ! Μια φίλη μας που πήγε, ισχυρίζεται ότι τής τα βρήκαν όλα, έτσι στείλαμε τη Φιλίππα να δοκιμάσει.

OUGH! 9 Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Manteau Stam.

Elvis, my love

«Ο Έλβις είναι η παρέα μου», αυτό αρκεί. Η κυρά Λίτσα δεν έχει καναρίνι και η τηλεόραση δεν την γεμίζει τόσο. Την δουλειά της, που τόσο αγαπούσε την έχασε πρόσφατα και τώρα, στα εξήντα-κάτι της, ήρθε η ώρα να βγει στην σύνταξη. Ποτέ της δεν υπήρξε πλούσια, ίσως και να γινόταν αν δεν ήταν καλοκάγαθη, τόσο που αρκετοί φίλοι και συγγενείς βρέθηκαν να την εξαπατήσουν και να την εκμεταλλευτούν. Η κυρία Λίτσα έχει ένα ζεστό πλατύ χαμόγελο, περιποιημένη κόμη και φουστάνι κοκέτας. Στο τηλέφωνο ακούγεται σαν να έχει καταπιεί ήλιον, δεν ακούει πολύ καλά από το ακούστικο, αλλά το γέλιο της είναι πάντα καλόκαρδο και διαπεραστικό. Στον τοίχο του καθιστικού της μια φωτογραφία του Έλβις από τον στρατό, σαν φωτογραφία νεαρού αρραβωνιαστικού από το παρελθόν. Μιλάει για εκείνον, πραγματικά σαν να τον έχει γνωρίσει. Η αλήθεια είναι ότι έχει δει πολλά ντοκιμαντέρ και έχει διαβάσει τα βιβλία που μιλούν γι’ αυτόν, δώρα από φίλους της καλούς. « Ήταν πολύ θαυμάσιο παιδί ο Έλβις, όχι μόνο τραγουδιστής υπέροχος. Και από εμφάνιση, κούκλος, είχε πρόσωπο αγγελικό. Τώρα, αν έπαιρνε χάπια και ναρκωτικά όπως αποδείχτηκε στο τέλος, είχε και αυτός τις αδυναμίες του». Περιγράφει τις περιπέτειες του ήρωά της με ενθουσιασμό και κατανόηση: «Τον πολεμούσε η εκκλησία, μέχρι δαιμονισμένο τον λέγανε επειδή κουνούσε τους γοφούς του. Η αστυνομία έμπαινε και τον απομάκρυνε από την σκηνή. Αυτός δεν το βαζε όμως κάτω, ήταν δυναμικός. Α, είχε ένα κακό ο άτιμος, ήτανε γυναικάς», μάς λέει πνίγοντας το γέλιο της. Η ιστορία της με τον Έλβις ξεκίνησε όταν δεκάξι χρονών είδε το ‘Ξεφάντωμα στο Μεξικό’ στον κινηματογράφο με τη μάνα της. «Ξετρελάθηκα μ’ αυτό και ο Έλβις έγινε ο αγαπημένος μου. Και της μαμάς μου φυσικά». Ακολούθησαν και άλλες ταινίες, το ‘Viva Las Vegas’ και το ‘Jailhouse Rock’. Μετά παρήγγειλε σε έναν γνωστό της που πήγε στην Αμερική και της έφερε έναν δίσκο του, τα τραγούδια του ‘Ξεφάντωμα στο Μεξικό’. Τον δίσκο τον έχασε σε μια μετακόμιση και το μόνο που της είχε μείνει από τον Βασιλιά Έλβις ήταν ένα δισκάκι του ‘It’s now or never’ που ήταν τότε μεγάλη επιτυχία. Ο Elvis συνάντησε ξανά την κυρα Λίτσα, πριν πέντε χρόνια, σε ένα πολυκατάστημα μουσικής, όταν εκείνη αποφάσισε να τον ψάξει. «Είχε τα πάντα εκεί στο mall και ξετρελάθηκα. Πήγα τόσες φορές που με είχαν μάθει οι υπάλληλοι και

φώναζαν όταν πήγαινα: ‘ Ήρθε η κυρία Έλβις’!». Η κυρά Λίτσα ανοίγει όλα τα ντουλάπια και βγάζει από παντού CD, τα χύνει στο τραπέζι και ψάχνει σιωπηλή να βρει το αγαπημένο της. Βρίσκει χρόνο να μας διηγηθεί τα νιάτα της, όταν ντυνόταν όμορφα και πήγαινε στις ντισκοτέκ ή για έναν φίλο της, που την αγαπούσε κρυφά και τής είχε υποσχεθεί να την πάρει στην Αμερική. «Αυτός, βέβαια, άκουγε ελληνικά και δεν συνεννοούμασταν. Εμένα μου άρεσαν οι Beatles και ο Adamo. Όταν όμως μου είπε να με πάρει στην Αμερική, σκέφτηκα πως θα πάω να δω τον Έλβις και χάρηκα. Όμως το αγόρι αυτό, ήθελε να με παντρευτεί και εγώ δεν ήθελα. Έφυγε πολύ πικραμένος και εγώ έμεινα πίσω. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, αργότερα έμαθα πως έπαθε ζάχαρο και πέθανε». Τον ίδιο χρόνο η κυρία Λίτσα γνώρισε και τον σύζυγό της, «Στο τραμ, μου έπιασε την κουβέντα, κατέβηκε στην στάση μου και μου έδωσε ραντεβού. Μαζί κάναμε τον Δημητράκη και μετά χωρίσαμε». Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν τα καλύτερα και η γυναίκα που μόνη μεγάλωνε το παιδί της, δοκιμάστηκε πολλές φορές από πείνα και κακουχίες. «Κάθε φορά που με έπιανε απελπισία, άκουγα τον Έλβις, αυτός με παρηγορούσε» είπε σκεφτική. «Α, να το, το αγαπημένο μου, να μου πείτε αν σας αρέσει». Σαν από γραμμόφωνο, μια βαθιά ονειρική μπαλάντα, το ‘Hurt’ του Έλβις Πρίσλεϊ, έκανε το συγκρότημα των εργατικών κατοικιών του Ταύρου να μοιάζει με το Μέμφις του ’50.

‘Much more than you’ll ever know, darling, I’m so hurt’. « Έχω παγώσει ολόκληρη» μας είπε καθώς έπαιζε το τραγούδι. Η κυρία Λίτσα δεν ξέρει αγγλικά, όμως λέει όλα τα λόγια των τραγουδιών. Κάνει lip-sync, «δεν καταλαβαίνω τι λέει, όμως μ’ αρέσει η μουσική και η φωνή του». Ο Έλβις ήταν πάντοτε μοναδική της αγάπη και το ταξίδι στην Αμερική είναι ένα προσκύνημα σε Άγιους Τόπους [την Γκρέισλαντ στο Μέμφις] που ακόμα δεν κατάφερε να κάνει. «Μέχρι και έρανο σκέφτηκα να κάνω για να πάω στο Μέμφις», μας λέει κάποια στιγμή χαμογελώντας, με τα μάτια της να λάμπουν. Για να μας αποχαιρετήσει έβαλε να παίζει μια συναυλία του Έλβις από τις αρχές του ΄70. Ένας φίλος της που παρεβρισκόταν στη συνάντηση άρχισε να την χορεύει, και καθώς εκείνη είχε πάψει πια να γελά και μόνο κοιτούσε χαμηλά, ήξερες πώς κάποια τραγούδια ακόμα και όταν τελειώνει το CD συνεχίζουν στην καρδιά μας.

Και ιδού: «Την ώρα που μού φτιάχνει τον καφέ η Ανθούλα (η ‘καφετζού’) μού λέει ανάμεσα στα άλλα ότι στο μαγαζί γίνεται χαμός και μέσα σε μια μέρα μπορεί να πει και 120 φλιτζάνια! Και, αν και όλοι θα περίμεναν το μεγαλύτερο ποσοστό των «πελατών» να είναι γυναίκες, μού λέει ότι έχει πολλούς άντρες, οι οποίοι είναι και σταθεροί πελάτες! «Στην αρχή ντρέπονται, αλλά μετά έρχονται και έχουμε αναπτύξει και φιλίες!», εξηγεί. Το μέγα ζήτημα, φυσικά, που τους απασχολεί όλους ανεξαιρέτως, είναι τα συναισθηματικά. Μού λέει ιστορίες για κυρίες που έχουν εμμονή με την μελλοντολογία κι έχουν ξοδέψει εκατοντάδες ευρώ σε επιτήδειους που εκμεταλλεύονται την αδυναμία τους. «Δεν μπορεί ένα τόσο δα φλιτζανάκι να σου πει τι θα κάνεις, να σου αλλάξει τη ζωή! Η ερμηνεία του σού δίνει μια γενική εικόνα της ζωής σου αλλά

οι χειρισμοί που θα κάνεις εσύ θα τη διαμορφώσουν! Αλίμονο αν πιστεύαμε ότι το φλιτζάνι, τα χαρτιά ή τα ζώδια μπορούν να πουν πότε θα παντρευτείς, αν θα χωρίσεις ή αν θα πεθάνεις!». «Πιες το όλο, μέχρι τελευταία σταγόνα!», με προστάζει, παίρνει το φλιτζανάκι, το κουνάει κυκλικά για να κάτσει καλά το κατακάθι και μού λέει: «Ένα Γάμα βλέπω εδώ, μεγάλο και αγαπουλίστικο». Μετά μου ζήτησε να κάνω μια ευχή την οποία δεν πρέπει να πω πουθενά, για της δώσω ισχύ όπως είπε, και να κάνω ένα δαχτυλικό αποτύπωμα στον πάτο του φλιτζανιού. Με κοιτάει σοβαρά και μου λέει: «Δεν έκανες μια ευχή! Δύο έκανες! Θα πραγματοποιηθεί και μάλιστα σύντομα!». (Και ναι, και Γάμα υπάρχει και δύο ευχές έκανα, για να δούμε αν θα πραγματοποιηθούν...). [Τσιφλίκ Μπαχτσέ, Παύλου Μελά 44, Κορυδαλλός]

10 OUGH!

Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Manteau Stam.

Από κοτοπουλάδες περιοδικατζήδες Εκεί που σήμερα μπορείς να ικανοποιήσεις την όρεξή σου για ξένο τύπο, κάποτε μπορούσες να φας το καλύτερο κοτόπουλο του κέντρου.

Στο μεγαλύτερο πρακτορείο ξένου τύπου στο κέντρο της Αθήνας υπήρχε κάποτε ένα ιστορικό κοτοπουλάδικο που λειτουργούσε ο κ. Γιάννης Γιαννακόπουλος. Σήμερα το πρακτορείο έχει περάσει στα χέρια του υιού του, Νίκου. Το επισκεφτήκαμε, συναντήσαμε πατέρα και υιό και αυτοί άνοιξαν τις σελίδες των πιο συλλεκτικών τους τευχών στο ough!

«Το μαγαζί το είχαν το ’60 κάτι Αμερικάνοι, επί χούντας άλλαξε χέρια και το ανέλαβαν δύο αδέρφια, μάλωσαν μεταξύ τους και πέρασε στην κατοχή μου. Παλιότερα είχα ασχοληθεί με τον τύπo, ξένο και ελληνικό, σε διάφορες εκδοτικές. Το μαγαζί όμως ήταν πολύ γνωστό, το πρώτο κοτοπουλάδικο στην Ομόνοια, ιστορικό μαγαζί. Έτσι, συνέχισα να το λειτουργώ ως κοτοπουλάδικο με την ίδια επωνυμία που ήταν γνωστό: ‘Bob and Wills’. Σέρβιρε κοτόπουλο σούβλας και συνοδευτικά. Είχε τις σούβλες στην βιτρίνα και μέσα είχε τραπεζάκια. Δεν ήταν στέκι ξενύχτηδων, ο κόσμος ερχόταν και έπαιρνε παραγγελίες πακέτο. Τα μυστικά για το καλό κοτόπουλο σούβλας είναι πολλά, τι να πρωτοπώ; Σίγουρα ρόλο παίζουν τα μηχανήματα που διαθέτεις. Είχαμε παλιού τύπου ψησταριές, που έκαιγαν πολύ ρεύμα,

όμως έκαναν καταπληκτικό ψήσιμο. Σήμερα με το γκάζι και όλα τα υποκατάστατα, ψήνεται το κοτόπουλο εσωτερικά και μέσα παραμένει άψητο. Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι η ποιότητα του κρέατος. Εγώ είχα προμηθευτές τους καλύτερους από Άρτα και Γιάννενα. Ήξεραν ότι αν δεν έφερναν φρέσκο προϊόν, θα το επέστρεφα. Πηγαίνω από περιέργεια σε διάφορες ψησταριές, κοιτώ πώς δουλεύουν και απογοητεύομαι. Δεν έχω βρει ούτε μία καλή ψησταριά στο κέντρο. Το κατάστημα έκλεισε τον καιρό που ξέσπασε η νόσος των πουλερικών. Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου έναν χρόνο και μας ανάγκασε να το κλείσουμε. Τότε ήταν που ανέλαβε ο υιός. Είχαμε δει στο εξωτερικό, κυρίως στην Γερμανία, διάφορα παρόμοια πρατήρια και θέλαμε να φτιάξουμε κάτι αντίστοιχο. Είχα και εγώ την πείρα από τον

Kyle Hilton: Paper doll master Λουκάς Μέξης

Κάνε χαρτοκοπτική με τους δικούς σου τηλεοπτικούς ήρωες. Πρώτα απ’ όλα, πες μου μερικά πράγματα για σένα.

Eίμαι εικονογράφος και δουλεύω στην εικονογράφηση εντύπων, κάνω δουλειές για διάφορα περιοδικά και άλλα πράγματα τέτοιου είδους. Επίσης δουλεύω αρκετά στα ανεξάρτητα κόμιξ, σε συνεργασία με συγγραφείς που παράγουν το δικό τους υλικό, καθώς επίσης και με τα κόμιξ που γράφω μόνος μου. Είμαι από το Τζάκσον του Μισισιπή, μια ωραία πόλη με αργούς ρυθμούς στις νότιες ΗΠΑ. Εκεί γεννήθηκα και στη συνέχεια μετακόμισα για να σπουδάσω Καλλιτεχνικά στο Κολέγιο. Αυτή τη στιγμή η σύζυγός μου κι εγώ επιστρέψαμε στο

Τζάκσον επειδή κάνει το ντοκτορά της. Η πρώτη κούκλα που έφτιαξες; Η πρώτη χάρτινη κούκλα ήταν ο Tobias Fünke, από το Arrested Development. Απλά τον σχεδίαζα και κατέληξα να φτιάχνω μερικά από τα κουστούμια του και μου άρεσε όπως φαινόταν, σχεδόν σαν σχεδιάγραμμα με οδηγίες. Είσαι φανατικός της τηλεόρασης και τον βιντεοπαιχνιδιών. Δεν έχεις φοβηθεί ποτέ μήπως οι δημιουργίες σου θεωρηθούν πολύ σπασικλοειδείς; Χαχαα, ναι, είναι αρκετά σπασικλοειδείς, υποθέτω. Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή που η ειρωνεία είναι ο κανόνας

OUGH! 11

τύπο, οπότε προσφέρθηκα να βοηθήσω. Όχι, δεν ήταν απωθημένο. Κάθε τι που ανέλαβα στην ζωή μου το έκανα με μεράκι και αγάπη. Όταν ο κόσμος βλέπει με πόση ζέση κάνεις κάτι, επιθυμεί να συμβάλλει και αυτός, να γίνει κομμάτι του. Το κατάστημα με τον ξένο τύπο έγινε, λοιπόν, με πολύ μεράκι. Το περιοδικό είναι σίγουρα είδος πολυτελείας. Και είναι αλήθεια ότι άμα δεν έχεις πάθος με τα περιοδικά, δεν αγοράζεις. Δεν είναι όλος ο κόσμος έτσι, δεν είναι μαζικό χόμπι. Οι εποχές του κοτοπουλάδικου, που έρεε ο κόσμος, έφυγαν ανεπιστρεπτί, αλλά αυτό είναι καλό. Είναι άσχημο που όλοι σε αυτή την χώρα σκεφτόμαστε αποκλειστικά την κοιλιά μας. Είμαστε κοιλιόδουλοι και πρέπει να το αντιληφθούμε. Χαίρομαι τον κόσμο που αγοράζει περιοδικά γιατί δείχνει κάτι. Και ποιος το λέει αυτό, ένας πρώην ψήστης! Δεν θα άνοι-

γα ξανά κοτοπουλάδικο, ο κύκλος αυτός έχει κλείσει. Αντίθετα έχουμε πολλές ιδέες για το τωρινό μαγαζί. Θέλουμε πολύ να επεκταθούμε, να φέρουμε κι άλλα πράγματα. Μόλις μας δοθεί η ευκαιρία θα το κάνουμε». (κ.Γιάννης, ο "παλιός"). «Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Ξέρω όλους τους τίτλους που φέρνω. Υπάρχει κόσμος που εμπορεύεται ξένο τύπο και δεν γνωρίζει όλους τους τίτλους που εμπορεύεται. Μου αρέσουν περισσότερο τα περιοδικά τέχνης, μόδας, μουσικής. Διαβάζω και αρκετά βιβλία. Έχω περιοδικά στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά, κινέζικα, ιαπωνικά, ρώσικα και κάποιους τίτλους από Σκανδιναβία που έρχονται το καλοκαίρι. Παλιότερα επίσης έρχονταν και κάποια από Λατινική Αμερική αλλά πλέον έχουν σταματήσει.

Πιο δημοφιλή είναι τα μουσικά περιοδικά. Η οικονομική κρίση έχει επιφέρει μερικές αλλαγές στον έντυπο τύπο. Δεν είναι λίγες οι φορές που περιοδικά συγχωνεύονται προκειμένου να επιβιώσουν όπως το γαλλικό ‘Studio’ και το ‘Cine’, ενώ δεν είναι λίγα αυτά που κλείνουν. Το ιταλικό περιοδικό αρχαιολογίας MedioEvo κυκλοφορούσε αρκετές δεκαετίες και πρόσφατα σταμάτησε. Αυτό που παρατηρώ πάντως, είναι ότι κρίση δεν φαίνεται να πτοεί τα περιοδικά. Κυκλοφορούν ακριβά περιοδικά, προσεγμένες εκδόσεις με ακριβό χαρτί, πολλά περιοδικά μόδας και πρωτότυπες εκδόσεις. Κάτι ακόμα, αν παρατηρήσεις, ξεφυτρώνουν συνεχώς νέοι τίτλοι. Αυτό είναι καταπληκτικό. Οι πιο δημοφιλείς τίτλοι είναι: τα Vogue, Uncut και Monocle. Κυκλοφορίες που θα σου πρότεινα να διαβάσεις θα ήταν μάλλον οι δουλειές ελλήνων

στο εξωτερικό όπως τα NakedButSafe και Dapper Dan. Πιο ακριβοί τίτλοι είναι συνήθως αυτοί περιοδικών μόδας. Μπορεί να κοστίζουν μέχρι και 60 ευρώ το ένα. Η δουλειά έχει μειωθεί σημαντικά και είναι αλήθεια ότι τα περιοδικά έχουν μειώσει την κυκλοφορία τους. Μπορεί να φταίει το διαδίκτυο. Σίγουρα η ζήτηση είναι μικρότερη απ’ ό,τι μία ή δύο δεκαετίες πίσω. Το μαγαζί, ωστόσο, συνεχίζει να πάει καλά. Ο κόσμος έχει μειώσει τον αριθμό των περιοδικών που αγοράζει, αλλά επιμένει να έρχεται και ας παίρνει λιγότερα. Είναι σημαντικό για εμένα βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα». Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που σου έχουν ζητήσει στο μαγαζί; Κάποιος μου ζήτησε ένα νυχοκόπτη! (Νίκος, ο υιός, ο νεότερος). [Πανεπιστημίου 73, Ομόνοια.]

Ταλαντούχος designer, μεγάλος φαν του Ταραντίνο και φανατικός των τηλεοπτικών σειρών. Δεν ήταν δύσκολο να τα συνδυάσει όλα αυτά. Aν πας στο σάιτ του Kyle θα αντικρίσεις ολόκληρο το καστ απ’ το Arrested Development, το Parks and Recreation, το Breaking Bad και το It’s Always Sunny in

Philadelphia, μαζί με δεκάδες διαφορετικά κουστούμια –μια κανονική extravaganza για τον οπαδό της χάρτινης κούκλας. Αλλά πώς αποφάσισε κάποιος να αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο και προσπάθεια για να δημιουργήσει αυτά τα ιδιόμορφα σχέδια;

για πολλούς ανθρώπους, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που θέλουν και εκτιμούν την ειλικρίνεια στον κόσμο. Μου αρέσουν τα πάντα που έχουν σχέση με την τηλεόραση, η μορφή της και η μέθοδος που διηγείται τις ιστορίες, έτσι η προσπάθειά μου να ενσωματώσω αυτόν τον ενθουσιασμό στις ζωγραφιές μου πραγματικά με ικανοποιεί.

Έχεις ακούσει για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και της Ευρώπης; Σοβαρά τώρα, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη Έλληνας; Ναι, βεβαίως και έχω παρακολουθήσει τι συμβαίνει στις ειδήσεις. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ακούω τη λέξη « Έλληνας» είναι η αρχιτεκτονική ή το σπουδαίο στυλ εικονογράφησης των αρχαίων αγγείων. Αυτό το γυμνό, γραμμικό στυλ που οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι καλλιτέχνες πέτυχαν είναι απίστευτο και βλέπεις την επιρροή του παντού στην εικονογράφηση σήμερα.

Χίλτον; Οκ, ας ρωτήσω σοβαρά: γιατί ονόμασες το προσωπικό σου μπλογκ Flannel animal; Χαχα, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω καμιά σχέση με την Πάρις. Αναρωτιέμαι όμως, αν είχα θα το παραδεχόμουν; Όσον αφορά το παρατσούκλι, δεν είμαι σίγουρος από πού προήρθε. Είναι απλά ένας συνδυασμός από λέξεις που ταιριάζουν μεταξύ τους και σου κολλάνε. Παλιότερα όλες τις δουλειές μου ήθελα να τις υπογράφω έτσι για να προστίθεται και λίγο μυστήριο, αλλά τώρα χρησιμοποιώ μόνο το δικό μου όνομα επειδή προκαλεί λιγότερο μπέρδεμα.

Έχεις καμιά σχέση με την Πάρις

[http://flannelanimal.tumblr.com]

Ποιοι είναι οι απαραίτητοι κανόνες που θα σε κάνουν να καθίσεις και να σχεδιάσεις μια κούκλα; Συνήθως φτιάχνω μόνο από σειρές που πραγματικά αγαπάω. Αφού χρειάζεται να παρακολουθήσω κάθε σεζόν από τη

σειρά για να μην μου ξεφύγει κάτι, πρέπει να μου αρέσει στα αλήθεια η σειρά για να την παρακολουθήσω. Επιπλέον, υπάρχουν σειρές με χαρακτήρες που ξεχωρίζουν πιο εύκολα από άλλους. Αν δεις το Parks and Recreation, ο κάθε χαρακτήρας είναι τόσο πολυποίκιλος και δυναμικός που καταλήγουν να γίνονται ενδιαφέρουσες και δυναμικές ζωγραφιές, κατά τη γνώμη μου. Και φυσικά, κάποιες σειρές όπως το Arrested Development χρησιμοποιούν περισσότερα κουστούμια και gag μπροστά στην κάμερα που μου δίνουν μια πληθώρα επιλογών για να συμπεριλάβω σε μια χάρτινη κούκλα.

12 OUGH!

Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Manteau Stam.

Τα λαϊκά του Μαλλιά στην Ομόνοια Ο κύριος Βασίλης, ο μαλλιάς, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές προσωπικότητες της παλιάς Ομόνοιας. Διατηρεί το μαγαζί του εδώ και 35 χρόνια σε μεταξύ Ζήνωνος και Κουμουνδούρου και, όπως είναι φυσικό, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί για την ελληνική μουσική βιομηχανία, τα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης και την παλιά Αθήνα. Πάντα υπό τους ήχους ξεχασμένων λαϊκών, στην δική μας περίπτωση της «Αφρικάνας» της Γιώτας Λύδια, στην οποία έχει αδυναμία. Ο κύριος Βασίλης είναι πάντα απασχολημένος να ‘γράφει’ CD. «Γράφω μόνο CD που δεν κυκλοφορούν πλέον. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσω ζωντανή την παράδοση και να διαιωνίσω μουσικές που δεν υπάρχουν πια. Τα σαρανταπεντάρια της Γιώτας Λύδια, δεν κυκλοφορούν πλέον πουθενά, αν εγώ τα πουλήσω δεν θα μπορεί κανείς να τα βρει ξανά. Ήρθε ένας κύριος από Ελευσίνα σήμερα για να του τα γράψω, ήταν συλλέκτης». Το μικρό δισκάδικο του κ. Βασίλη δεν έχει όνομα, «ο κόσμος λέει: θα πάμε στου Βασίλη του μαλλιά. Με προτιμούν γιατί έχω δικό μου ρεπερτόριο, ο κόσμος το εκτιμά. Σπάνια λαϊκά,

σπάνια δημοτικά και ρεμπέτικα. Εγώ θα πεθάνω τελευταίος, όσο και αν λυγίσει η κρίση την μουσική βιομηχανία». Μάς μιλά για την κρίση της ελληνικής δισκογραφίας, εξηγώντας ότι έχει πάρει την κατιούσα εδώ και πολλά χρόνια και πλέον πνέει τα λοίσθια. «Δεν υπάρχουν εταιρίες πια να διανέμουν CD, οπότε έχω πέντε χρόνια να φέρω νέες κυκλοφορίες. Όλα τελείωσαν από την στιγμή που αποφάσισαν να κυκλοφορούν CD στα περίπτερα. Καμιά εταιρία δεν επενδύει στο τραγούδι. Όλες κοιτούν να κάνουν καμιά ξεπέτα να βγάλουν χρήματα. Βλέπεις να βγάζουν όλη την δισκογραφία του Νταλάρα στο περίπτε-

ρο και δεν ρωτούν πόσο έχω αγοράσει εγώ χονδρική τον Νταλάρα για να τον πουλήσω. Αυτό έχει κλείσει όλα τα μικρομάγαζα. Μόνο εγώ και η ‘Τζίνα’ στην Πανεπιστημίου μείναμε. Στο κατάστημα θα βρεις όλη την ελληνική δισκογραφία, με έμφαση σε ρεμπέτικα, λαϊκά και δημοτικά σε CD, κασέτα και βινύλιο. «Αυτό που πουλιέται περισσότερα είναι τα παλιά λαϊκά, τα δημοτικά και ό,τι έχει σχέση με ζωντανή μουσική/live ηχογραφήσεις. Οι τιμές μας είναι επίτηδες πολύ χαμηλές: ξεκινούν από 5 και φτάνουν μέχρι 13 ευρώ». Το κατάστημα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στους Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, «ειδικά κάθε καλο-

καίρι που επισκέπτονται την Ελλάδα, έρχονται και αγοράζουν. Έχουν μεγάλη νοσταλγία για την ελληνική μουσική, στην ουσία αυτοί την συντηρούν». Ο κ. Βασίλης μιλά με μεγάλο θαυμασμό για τους παλιούς καλλιτέχνες που επισκέφτηκαν κατά καιρούς το κατάστημά του. Για την Γιώτα Λύδια, την Καίτη Γκρέυ και τον Γαβαλά. «Όλοι πέρασαν από εδώ. Σαν άνθρωπο εκτίμησα πολύ τον Μανώλη τον Αγγελόπουλο, σίγουρα και τον Καζαντζίδη. Ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, είχαν τον δικό τους τρόπο. Και ήταν χαρακτηριστικές φωνές, όχι όπως σήμερα που στήνεις αυτί και δεν καταλαβαίνεις ποιος τραγουδάει». Το κατάστημα στην

Η multi-culti μουσική των κινητών της Αθήνας Γεωργία Παπαστάμου |Φωτο: Martin Newman

Μία βόλτα στους δρόμους του κέντρου ήταν αρκετή για να μαζέψουμε μουσική από κάθε μέρος του κόσμου. Πολίτες της Αθήνας μοιράστηκαν μαζί μας το αγαπημένο τους τραγούδι που αυτή τη στιγμή κάνει τα πιο πολλά play στο κινητό τους. Κι αυτές είναι οι προσωπικές νούμερο ένα «επιτυχίες» τους:

Νίκος Μέγαρα Μichel Τelo Αi Se Eu Te Pego Το θέμα του τραγουδιού είναι ο εγωισμός και ένα αγόρι που θέλει να κάνει μια κοπέλα να ζηλέψει.

Diana Μολδαβία Nelly Ciobanu Hora Din Moldova Σημαίνει «Ο χορός της Μολδαβίας». Λέει πως χορεύουμε συνέχεια και ζούμε τον χορό.

Milon Μπαγκλαντές Habib feat. Nancy- Jhora Pata Ένας άντρας και μια γυναίκα, πρώην ζευγάρι μιλάνε για την αγάπη τους που χάθηκε.

Rahim Μπαγκλαντές Chaha Asekaliya Sakhi Lo Τραγούδι είναι ουσιαστικά το φλερτ μεταξύ δύο νέων.

OUGH! 13

Η ποπ μουσική στις περισσότερες περιοχές της Δυτικής Αφρικής κυκλοφορεί και αλλάζει χέρια μόνο σε μορφή mp3, μέσω κινητών τηλεφώνων. Το πρωτότυπο παζάρι που γίνεται στο δρόμο παντού γύρω από τη Σαχάρα, δεν έχει αλλάξει μόνο τον τρόπο που διακινείται πια η μουσική, αλλά και τον τρόπο που γράφεται. Και οι νεαροί Τουαρέγκ δημιουργούν τους δικούς τους σουπερστάρ των USB. M.Hulot

Η μουσική των κινητών της ερήμου

Ζήνωνος και Κουμουνδούρου κλείνει στις 5 το απόγευμα τις καθημερινές, γιατί «ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πιο αργά κάτω απ’ την Ομόνοια. Για εμένα και τον υπόλοιπο κόσμο από την γειτονιά δεν είναι επικίνδυνα, είμαστε γνωστές φάτσες. Ο υπόλοιπος κόσμος, όμως, φοβάται». Πριν φύγουμε ζητήσαμε από τον κ.Βασίλη ένα top ten των καλλιτεχνών που ζητάει περισσότερο ο κόσμος: Στέλιος Καζαντζίδης, Γιώτα Λύδια, Καίτη Γκρέυ, Πόλυ Πάνου, Πάνος Γαβαλάς, Σπύρος Ζαγοραίος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης και Στράτος Διονυσίου.

Ζιάντ Συρία Nirvana Smells like teen spirit Δεν ακούω καθόλου μουσική από την Συρία, ακούω Nirvana.

Ζάιμπα Σιέρα Λεόνε Mic Bolgo Τραγουδάει για τον πόλεμο και το φαγητό που έτρωγε ο κόσμος την εποχή του πολέμου.

Το 2010, και έχοντας επιστρέψει από ένα μεγάλο ταξίδι στο Μάλι και την Μαυριτανία, ο Κρις Κίρκλεϊ παρουσίασε μια συλλογή με τίτλο «Music from Saharan Cellphones», η οποία περιείχε τραγούδια που μάζεψε στο δρόμο, από τα κινητά τηλέφωνα των ντόπιων στην πόλη Κιντάλ, στο Βόρειο Μάλι. Στο πιο μεγάλο μέρος της Δυτικής Αφρικής τα κινητά χρησιμοποιούνται σαν συσκευές multimedia: σε αυτά δεν αποθηκεύεται απλά μουσική, τους βάζουν ηχεία και λειτουργούν σαν φορητές πηγές ήχου, μεταφέρονται κάθε είδους αρχεία και οι άνθρωποι τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους μέσω bluetooth και «ανεπίσημων» ασύρματων δικτύων. Τα περισσότερα κομμάτια [που είναι τρομερά δημοφιλή στην περιοχή, από την Abidjan μέχρι την Bamako και την Αλγερία], κυκλοφορούν μόνο με αυτόν τον τρόπο και είναι φτιαγμένα κυρίως από μουσικούς στο σπίτι τους, με απλά προγράμματα [fruit loops, φτηνά synth], ενώ δεν υπάρχουν σε καμία άλλη μορφή πέρα από τα mp3. Επίσημα δεν τα εμπορεύεται και δεν τα κυκλοφορεί κανείς, αλλά στις υπαίθριες αγορές της Μαυριτανίας υπάρχουν ένα σωρό παράνομοι πάγκοι, όπου ανάμεσα σε πλαστά Νokia και Samsung, κάρτες SIM, κάμερες mp3 player και φορητά ηχεία γίνεται ένα πρωτότυπο παζάρι: η τεράστια σύγχρονη αγοραπωλησία των τραγουδιών σε mp3. Σε αυτοσχέδια τσιμεντένια κουτιά ντυμένα με γυαλιστερές χιπ χοπ αφίσες, νεαροί άνδρες με φορητούς υπολογιστές παίζουν τα κομμάτια σε σειρές από ηχεία και φορτώνουν ασταμάτητα USB, χρεώνοντας 40 ougiya το κομμάτι [περίπου δέκα λεπτά]. Για μεγάλες παραγγελίες, οι τιμές είναι διαπραγματεύσιμες. Ο κάθε πωλητής ειδικεύεται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, από

Celine Γαλλία Chinese Man Washington Square Είναι ένα γαλλικό trip-hop συγκρότημα που εμπνέεται από την Ασία. Με αυτό το κομμάτι χτυπάει το ξυπνητήρι μου κάθε πρωί.

Misty Φιλιππίνες Josh Garcia Ikaw Lang Ang Ligaya Ko Ο άντρας αγαπάει το κορίτσι πάρα πολύ αλλά την τελευταία στιγμή χωρίζουν. Εκείνος φταίει, γιατί έρχεται ξαφνικά η πρώην του και τα ξαναβρίσκει μαζί της.

Sofia Η.Π.Α.

Rihanna Rude Boy Ανήκει σε αυτό το ρεύμα της pop που έχει επικρατήσει τελευταία (βλ. Beyonce, Lady Gaga) και προωθεί το πρότυπο μιας γυναίκας δυναμικής και ανεξάρτητης.

διαφορετική περιοχή, ενώ η διαδικασία δεν είναι καθόλου ερασιτεχνική: οι τροφοδότες [τις πιο πολλές φορές οι ίδιοι οι μουσικοί] φέρνουν τα mp3, τσεκάρονται με το antivirus, μεταφέρονται στα laptop και μετά παίζονται δυνατά απ’ τα ηχεία για να τα ακούσει το νεαρό κοινό, που συνωστίζεται για να φορτώσει στο USB τις νέες «επιτυχίες». Η Mississippi Records μάζεψε κάποια απ’ αυτά [από χιπ χοπ της ερήμου, μέχρι κιθαριστικά ερωτικά χιτ και λιγωτικά DIY με autotune] και τα κυκλοφόρησε σε μια κασέτα που περιέχει μερικούς από τους πιο αντιπροσωπευτικούς νέους «ποπ» ήχους γύρω απ’ τη Σαχάρα. Τα περισσότερα από τα κομμάτια της συλλογής κυκλοφορούν για πρώτη φορά «επίσημα» εκτός κινητών. Στο τέλος της περσινής χρονιάς η συλλογή απόκτησε και συνέχεια, ένα ψηφιακό άλμπουμ με ρεμίξ από παραγωγούς και μουσικούς από διαφορετικές εθνικότητες και background, που πείραξαν τα κομμάτια με τον δικό τους τρόπο, κάποια πολύ πετυχημένα, κάποια όχι και τόσο…Από όσα ενδιαφέροντα κομμάτια περιέχει η πρώτη συλλογή, αυτό που ξεχωρίζει είναι του νεαρού Mdou [μ-ντό] Μoctar απ' το Αbalak της Νιγηρίας, που πριν από καναδυο χρόνια πήγε στο Σοκότο για να ηχογραφήσει το πρώτο άλμπουμ του. Το αποτέλεσμα ήταν 8 τραγούδια με ακουστική κιθάρα και autotune, τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ επίσημα, αλλά εξαπλώθηκαν μέσω κινητών σε ολόκληρη τη Δυτική Αφρική και το «Τahoultine» [που σημαίνει «γκόμενα»] έγινε τεράστιο χιτ των νεαρών Τουαρέγκ. Το «Τahoultine» υπάρχει στη συλλογή με τον τίτλο «Νigerautotune». Πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε 7ιντσο single.

Ross Αγγλία Ian Brown F.E.A.R. Μου αρέσει που κάθε στίχος περιέχει λέξεις που ξεκινάνε από το ακρωνύμιο του τίτλου και το πολιτικό μήνυμα του τραγουδιού.

Anna Κίνα Quifeng The Love Is In The Grassland Έχει φύγει από την πατρίδα του και του λείπει πάρα πολύ.

Ιωσήφ Συρία Adel Khalil El Denyi Emm Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες του κόσμου.

14 OUGH!

M.Hulot

Επιγραφές Γκίκας, made in Greece Αν έχεις ζήσει στην Ελλάδα τα τελευταία 45 χρόνια, είναι αδύνατο να μην έχεις πετύχει δουλειά του Παύλου Γκίκα στο δρόμο. Από τα χέρια του έχουν περάσει κυριολεκτικά όλες οι φίρμες -μικρές και μεγάλες- που κάτω απ’ το πινέλο του μετατρέπονταν σε έργα τέχνης. Ταμπέλες τεραστίων διαστάσεων, γιγαντιαίες, με προϊόντα που χαρακτήρισαν την κάθε εποχή και σήμερα έχουν μείνει απλά ενθύμια σε φωτογραφίες. Η κάρτα του Παύλου Γκίκα γράφει «International Advertising Company» επειδή ήταν πραγματικά καλλιτέχνης διεθνούς φήμης -έχει διδάξει την τέχνη του σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο και έργα του στόλισαν τοίχους και ταμπλό επιγραφών σε ένα σωρό πόλεις της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αφρικής. Απλώνοντας πάνω στο τραπέζι τις δεκάδες φωτογραφίες από τις χειροποίητες ταμπέλες που τραβούσε κατά καιρούς, ξεδιπλώνει αναμνήσεις μιας ζωής και μας διηγείται απίθανες ιστορίες. «Από δεκατριών χρονών ζωγράφιζα τις αφίσες των σινεμά. Και διαφημίσεις για πλυντήρια Candy, τσιγάρα Cooper, μακαρόνια Stella, Misko. Ανέβαινα πάνω στον τοίχο, κρεμασμένος, άλλοτε με σκαλωσιές και άλλοτε με αναβατόρια. Είχα γραφείο στην πλατεία Ομονοίας και εργαστήρια στην Στρατηγοπούλου και στην Λεωφόρο Γαλατσίου. Είχα πολλά καταστήματα σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Κι έχω κάνει έργα που δεν έχει κάνει κανένας. Επίσης, έχω γυρίσει και έχω διδάξει την τέχνη αυτή των διαφημίσεων σε πολλά κράτη: στο Νέο Μεξικό, στην Αφρική, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Ρωσία, παντού. Τους μάθαινα τη δουλειά. Θα τα δεις σε φωτογραφίες και θα πεις "είναι δυνατόν να γίνονται με τα χέρια αυτά τα πράγματα"»; Μετά θυμάται πώς έφτιαξε τα «πουλιά» της χούντας: «Τότε ήμουν 23 χρονών και είχα πολύ θράσος. Με το θράσος μου κατάφερα και πήρα τη δουλειά. Είχα ίδιο επώνυμο με τον Σόλων Γκίκα, τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, που αναλάμβανε προσωρινά κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση. Όλα τα κόμματα αυτόν βάζανε. Όταν βγήκε η Χούντα, δεν έμπαινε κανένας μέσα στη βουλή. Εγώ πήγαινα, έδειχνα ταυτότητα και έλεγα ‘Είμαι ανιψιός του Γκίκα’ και με άφηναν και έμπαινα! Μία μέρα πήγα στη βουλή και απαίτησα να δω τον Παπαδόπουλο. Μου λένε ‘Ποιόν θέλετε;’ –‘Τον κύριο Παπαδόπουλο’ –‘Στον Κύριο Παπαδόπουλο δεν μπορείς να μιλήσεις’-

‘Μα, είμαι εκ μέρους του κυρίου Γκίκα, είμαι ανιψιός του’. Μού λένε θα μιλήσεις με τον ιδιαίτερό του. Ο ιδιαίτερος ήταν ο στρατηγός Μουτούσης. Λοιπόν, με δέχεται ο Μουτούσης, το δεξί χέρι του Παπαδόπουλου. Του λέω ‘Απαιτώ όλη τη δουλειά της υπαίθριας διαφήμισης’. Μού λέει ‘Τι θα πει απαιτείς;’. Του λέω ‘Το απαιτώ γιατί είμαι ο μόνος δεξιός καλλιτέχνης που υπάρχει εν Ελλάδι’! Έτσι του είπα, γιατί και ο Γκίκας ήταν δεξιός. Και μου υπέγραψε το χαρτί να πάρω όλη την επικράτεια!». «Δεν υπήρχε κανείς άλλος που να έκανε τόσο μεγάλες επιγραφές στο χέρι. Με βλέπανε εκεί πάνω κρεμασμένο και μου λέγανε «Η μάνα σου το ξέρει»; Πήγαινα σε όλα τα κράτη. Πήγα στη Νυρεμβέργη και έκανα το σήμα της Volkswagen, τεράστιο. Με έκλεισαν από δω και πήγα και τους το έκανα. Πληρωμένα όλα. Στην ΑΛΜΑ είχα τρεις χιλιάδες άτομα προσωπικό σε όλη την Ελλάδα. Με εμπιστευόταν τόσο πολύ ο ιδιόκτητης που μού έλεγε: όσα υπογράψεις εσύ, τόσα θα πάρουν. Σιδεράδες, ξυλουργοί, κατασκευαστές, αφισοκολλητές. Όλοι αυτοί έμειναν στο δρόμο μαζί με τις οικογένειές τους όταν τόσο ξαφνικά έκλεισε η εταιρία. Μεγάλο λάθος ο νόμος που βγήκε. Ας είχαν μπει περιοριστικοί όροι, όχι όμως να καταργηθούν όλες οι πινακίδες...».

Όταν έκανα το πρώτο λάστιχο της Pirelli, ήρθαν απ’ την Ιταλία τέσσερις με ρεπούμπλικα. Τούς θυμάμαι σαν τώρα. Μου ζήτησαν να πάω στην Ιταλία, να μείνω στην εταιρία και να ζωγραφίζω τα λάστιχα. Εγώ από την φύση μου δεν μπορώ να εξαρτηθώ από κανέναν, θέλω να είμαι ελεύθερος, γι’ αυτό δεν ήθελα να πάω παρόλο που μου δίνανε ένα σωρό λεφτά. Οπότε, μου λένε «εντάξει, θα σε φωνάζουμε και θα έρχεσαι να τα φτιάχνεις». Αυτό που μετρούσε όταν έκανα τα λάστιχα (και εγώ κατά λάθος το πέτυχα) ήταν ότι ζωγράφισα τις γραμμές μέσα στα λάστιχα, το τρακτερωτό κομμάτι, με μαύρο ξεκίνημα και γκρίζο ανοιχτό στο βάθος. Έτσι όπως προχωρούσες στον δρόμο και κοίταζες το λάστιχο νόμιζες ότι γυρνούσε! Εξαιτίας του βάθους που είχα βάλει στο χρώμα νόμιζε ο άλλος όταν προχωρούσε ότι έστριβε το λάστιχο ολόκληρο και σου λεγε «Πώς κουνιέται αυτό το πράγμα;».

Ομόνοια, '80s The ough! team|Φωτο: Ανδρέας Μπέλιας

Το 1980 ο Γιώργος Ιωάννου έγραψε ένα εκτενές κείμενο-ντοκουμέντο για την πλατεία Ομονοίας, για να συνοδέψει το φωτογραφικό άλμπουμ του Ανδρέα Μπέλια που κατέγραφε την Ομόνοια εκείνης της εποχής. 32 χρόνια μετά, ξανακάναμε μία βόλτα από τα ίδια μέρη.

«Τα καφενεία που απόμειναν επάνω στην πλατεία και τα πολλά μικρά που υφίστανται μέσα στις μισοσκότεινες γύρω στοές, αποτελούν τις βάσεις της μυστικής αυτής ζωής, που εδωπέρα βρίσκει τον κατάλληλο χώρο της, γι’ αυτό και ολοένα συμπυκνούνται», έγραφε ο Γιώργος Ιωάννου πριν από 32 χρόνια, τον Αύγουστο του 1980, στο βιβλίο του «Ομόνοια 1980». «Η Ομόνοια παλιότερα είχε περισσότερη μυστική ζωή, που συντελούσαν τα πολλά και ωραία καφενεία [σημ. Το 1980 είχαν μείνει μόνο τρία, σήμερα δεν υπάρχει κανένα]. «Άλλωστε, και ο κόσμος που περπατούσε στα Χαυτεία και στην Ομόνοια ήτανε πυκνότερος. Και τώρα περνάει ο ίδιος ή ανώτερος πληθυσμός, μα δεν φαίνεται. Είναι θωρακισμένος μες στα αυτοκίνητα και είναι σαν να μην υπάρχει. Αυτό δεν μπορούν να το νιώσουν πολλοί νεότεροι, καθώς έχουν την τάση πάντα να θαρρούν πως όλα τα εξαίσια και όλα τα ανώτερα μόνο στις μέρες τους συμβαίνουν. Ο θάνατος της Ομόνοιας θα σημάνει από τη στιγμή που θα κλείσουν

16 OUGH!

και τα υπόλοιπα καφενεία, κυρίως τα ισόγεια». Από τότε η κεντρική πλατεία της Αθήνας έχει αλλάξει εντελώς. Από κυκλική έγινε τετράγωνη, στεγνή από πράσινο, τίγκα στο μπετόν, ένας τσιμεντένιος διάδρομος που τον διασχίζεις και χάνεις εντελώς την αίσθηση της «πλατείας». Χωρίς μαγαζιά, με τα ξενοδοχεία κλειστά, με μόνο σημάδι της παλιάς αίγλης τον Hondo, εκεί που παλιά βρισκόταν το ξενοδοχείο «Ομόνοια». «Η οδός Γ’ Σεπτεμβρίου –άλλος δρόμος με νεκρό όνομα- σού υποβάλλει την ιδέα του ορμητικού ποταμού, καθώς περιμένεις για λίγο, μελετώντας στο μεταξύ την άλλη όχθη, όπου από πλευράς στασίμων ανθρώπων αλλάζουν σημαντικά τα πράγματα, και όπου το μεγάλο ξενοδοχείο «Ομόνοια», με την ομώνυμη καφετέριά του στο πρώτο πέτωμα, με το ομώνυμο πορνοσινεμά στα οπίσθιά του και τα καταστήματα νενανικών κυρίως ειδών –όλο αυτό το ύποπτο εμπόριο- στα πλευρά του. Η είσοδος καφετερίας και καφενείου είναι κοινή –κι εδώ κυλιόμενες σκάλες που δεν κυλίονται, αλλά κυλιούνται τουλάχιστον οι άνθρωποι για λογαριασμό τους. Στην κοινή είσοδο, μετά τις 9, συνήθως, νεαροί με κάρτες για καμπαρέ και τα τοιαύτα, που τις πασέρνουν, όταν σε νομίσουν κατάλληλο, με επίμονη ψευτοευγένεια λαϊκών ρουφιάνων. Το κτίριο της «Ομόνοιας», μολονότι όχι και τόσο καινούργιο, εξακολουθεί να είναι πολύ άδετο με το περιβάλλον. Αυτό χτίστηκε στις αρχές του ’60 και είχαν ψιθυριστεί πολλά για την συμμετοχή στενών συγγενών υψηλών πολιτικών προσώπων. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Σ’ αυτόν τον τόπο βρισκόταν ένα

Η Ομόνοια μέσα από ελληνικές ταινίες

Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι Ερρίκος Ανδρέου (1969)

Έγκλημα στην Ομόνοια

Χρήστος Λαθουρόπουλος (1962)

Ραντεβού στον αέρα

Γιάννης Δαλιανίδης (1966)

θαυμάσιο καφενείο με καρέκλες στον πεζοδρόμιο –«Στέμμα» το όνομά του. Πάνω στην καφετέρια του «Ομόνοια» έρχονται στιγμές που μπορεί κανείς να ιδεί ό,τι ομορφότερο στη θωριά διαθέτει εκείνη τη στιγμή ο τόπος. Κάποτε που είχα μείνει στο ξενοδοχείο αυτό και σύχναζα, όπως είναι φυσικό, στην καφετέρια, δεχόμενος εκεί τους φίλους επισκέπτες, απορούσα καθημερινά για το τόσο μεγάλο ποσοστό ομορφιάς, που έβλεπα να συχνάζει εκεί». Το ξενοδοχείο «Ομόνοια» κατασκευάστηκε το 1961 σε σχέδια του Αντώνη Κιτσίκη, μεταφέροντας στην όψη του λίγο από την ακμάζουσα αρχιτεκτονική της Αθήνας εκείνη την εποχή. Το 1998 το εννεαόροφο κτίριο ανακατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει το πρώτο κατάστημα των αδελφών Χόντου, αποκτώντας την «μάσκα» που του εξαφάνισε την Bauhaus αισθητική του. Σήμερα στολίζεται από τη γαλανόλευκη, για να να τονώσει το πεσμένο ηθικό των ελάχιστων που τολμούν ακόμα να διασχίσουν ακόμα την πλατεία. Την ημέρα σε λιώνει το λιοπύρι (δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο για σκιά) και το βράδυ μετατρέπεται σε «Κακόφημο δρόμο», με τζάνκι, άστεγους, εμπόρους ναρκωτικών και αλλοδαπούς προστάτες που έχουν αλλάξει εντελώς την ανθρωπογεωγραφία της πλατείας. Ακόμα και ο σταθμός του ηλεκτρικού ερημώνει μετά τη δύση του ήλιου, κάνοντας παρελθόν όλα τα εμβληματικά κτίρια που ήταν κάποτε σημείο συνάντησης και χαρακτήριζαν την Ομόνοια: το καφενείο «Νέον» και το «Karlton», το «Αθήναιον» και ο «Αλέξανδρος», το εστιατόριο «Ελλάς», το «Κοτοπούλη», το «Μπάγκειον» και ο «Μπακάκος».

Το βαρύ πεπόνι Παύλος Τάσιος (1977)

OUGH! 17

member of SAE Technology Group

Practical Creative Media Education

Εξειδικευμένες σπουδές με διεθνή αναγνώριση

Diplomas:

Νέοι κύκλοι σπουδών σε νέες υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις

Audio Engineering Digital Film Making 3D Animation & Visual FX Advanced Audio & Creative Media Music Business & Creative Industries

Certificates: Electronic Music Production Ableton Live

DJ Course

Orchestration & Music Creation

Sound Design for Games

VJ Course

Final Cut Pro User Certification Logic Pro User Certification

Max/MSP

web: athens.sae.edu Κοραή 2, Μοσχάτο (πλησίον ΗΣΑΠ) 183 45 Αθήνα Tηλ.: +30 210 321 7661 E: athens@sae.edu

Info - Visit & Tour SAE Athens Καθημερινά 10.00 - 22.00

O μεγαλύτερος εκπαιδευτικός φορέας για Creative Media, με 54 παραρτήματα σε 26 χώρες

18 OUGH!

Φοιτητικές εστίες: σπίτι 10 τετραγωνικών Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Martin Newman

Η πρόσοψη της παλιάς εστίας στου Ζωγράφου μοιάζει με άλυτο κύβο του Ρούμπικ. Εκατοντάδες μπαλκόνια, ακριβώς ίδιων διαστάσεων το ένα με το άλλο, περασμένα με πολύχρωμες λαδομπογιές από τον τωρινό ή (πιθανότερα) τον προηγούμενο ένοικο, ρίχνουν φως σε ισάριθμα φοιτητικά δωμάτια. Μια δήλωση χαμηλού εισοδήματος, τριάντα ευρώ εγγύηση και μερικές ακόμα γραφειοκρατίες εξασφαλίζουν στον σπουδαστή δέκα αυστηρά τετραγωνικά μέτρα. Αυτά θα χωρέσουν: το κρεβάτι,

Almost the same the ough! team | Φωτο: Αντώνης Διαμαντής

τις εξεταστικές, τα τοστ, τον φτηνό μπάφο και το λούτρινο, που αργά ή γρήγορα θα ζήσει το δικό του Toy Story 3. Στο ισόγειο, στην είσοδο του κυλικείου τα ηχεία παίζουν κακή πανκ, στη μοναδική ένταση που μπορείς να ακούσεις κακή πανκ. Τέρμα. Τα τραπέζια έχουν αρχίσει να μαζεύουν τους πρώτους που γύρισαν από τις διακοπές. Πέντε από αυτούς σηκώθηκαν, μας οδήγησαν πίσω από το σουρεάλ mural με την παραμορφωμένη Lana Del Rey(;) σε αιγαιοπελαγίτικο φόντο και μας έβαλαν στα δωμάτιά τους.

Τότε (πρωτοετείς, μόλις γράφτηκαν στη σχολή) και τώρα (που είναι σε «προχωρημένο» έτος σπουδών ή λίγο πριν τελειώσουν) 5 φοιτητές μοιράζονται τις εμπειρίες τους στην πόλη που μένουν και μας λένε πόσο τους άλλαξε η σχολή.

OUGH! 19

Φώτης,20

Πάτρα Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων ΤΕΙ Πειραιά Τριτοετής

Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του να μένεις στην εστία; Γνωρίζεις άτομα από όλο τον κόσμο, διαφορετικές κουλτούρες. Το χειρότερο; Υπάρχουν κάποια θέματα υγιεινής λόγω των κοινόχρηστων μπάνιων. Ήθελες να φέρεις τίποτα άλλο στο δωμάτιο και δεν σου χώρεσε; Έχω το laptop, τον φούρνο μικροκυμάτων, δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο.

Ακάν, 20

Οδοντική τεχνολογία ΤΕΙ Αθηνών Τριτοετής

Πόσα τετραγωνικά είναι το δωμάτιό σου; Δεν έχω ιδέα. Έχεις καθόλου θέμα χώρου με το δωμάτιο; Για μένα είναι μια χαρά. Χωράνε τα πάντα. Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να μένεις εδώ; Οι εξοπλισμοί είναι παλιοί, χρειάζεται μια ανακαίνιση. Επίσης δεν έχουμε θέρμανση. Το καλό είναι ότι δεν έχεις νοίκια και λογαριασμούς. Και έχεις και μεγάλη παρέα.

Άρης Παπαγεωργόπουλος Κοινωνιολογία, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα Η Κοινωνιολογία αποδείχτηκε πολύ θεωρητική επιστήμη και το επάγγελμα του κοινωνιολόγου, ανύπαρκτο. Το καλό είναι ότι παίρνεις πολλά ερεθίσματα. Τα χρόνια πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του πανεπιστημίου έχω δουλέψει παντού: αγροτικές εργασίες, ιδιαίτερα μαθήματα, ταμίας, φορτοεκφορτωτής κλπ. Το πρόβλημα στην Αθήνα είναι το να δεθείς περισσότερο με τους συμφοιτητές σου, ειδικά αν αυτοί είναι Αθηναίοι, γιατί καθένας έχει τις παρέες του απ’ το σχολείο.

Χριστίνα Μαρκάκη Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων ΑΣΟΕΕ, Αθήνα Εξ αρχής γνώριζα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τα οικονομικά αλλά δεν ήξερα με τι ακριβώς. Διάλεξα το τμήμα αυτό επειδή πρόσφερε μια γενική κατεύθυνση. Από το ΟΔΕ βγαίνεις επιχειρηματίας, όμως δεν αποκτάς επαρκείς γνώσεις για να αξιολογήσεις τις εξελίξεις στα οικονομικά της χώρας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έγινα πιο κοινωνική, πιο ανοιχτή σε νέες ιδέες, διαβάζω περισσότερο και βγαίνω πιο πολύ, όμως στην ουσία παραμένω η ίδια.

20 OUGH!

Φωτεινή, 19 Φαναράκι Αρκαδίας Τεχνολογία τροφίμων ΤΕΙ Αθηνών Δευτεροετής

Ξέρεις πόσα τετραγωνικά είναι το δωμάτιο σου; Ρώτησες; Δέκα! Το μέτρησα μόνη μου. Πώς είναι να μένεις στην εστία; Μια χαρά. Στην αρχή έπαθα ένα σοκ, μετά συνήθισα.

Γιώτα, 19

Γιατί; Χρειάζονται μια συντήρηση. Οι εξοπλισμοί, λίγο τα κουφώματα, ένα βαψιματάκι… αλλά γλιτώνεις πάρα πολλά έξοδα και κάνεις φίλους.

Νάξος Τεχνολογία τροφίμων ΤΕΙ Αθηνών Δευτεροετής

Γιατί ήρθες να μείνεις στην εστία; Είχα πολλούς λόγους. Κατά βάση οικονομικούς. Έχω άλλα τέσσερα αδέρφια διασκορπισμένα σε όλη την Ελλάδα. Δύο από αυτά μένουν και εκείνα σε εστίες. Η δίδυμη αδερφή μου στη Κρήτη και ο μεγαλύτερος αδερφός μου εδώ στην Αθήνα. Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να μένεις εδώ; Τα δωμάτια είναι μονόκλινα, οπότε έχεις τον χώρο σου, κάνεις παρέες, χτυπάς στο διπλανό δωμάτιο και μπορεί ο άλλος να σε βοηθήσει. Από την άλλη υπάρχει πρόβλημα με τα ντους και τις τουαλέτες που είναι κοινόχρηστα. Επίσης, δεν υπάρχει ηχομόνωση. Από τα διπλανά δωμάτια ακούγεται το παραμικρό. Μαλώνετε; Προσωπικά δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Αλλά συμβαίνει.

Χρήστος Ιωάννου ΤΕΦΑΑ (τμήμα επιστήμης φυσικής αγωγής και αθλητισμού), Τρίκαλα Πήγα ΤΕΦΑΑ για να γίνω προπονητής ποδοσφαίρου. Το τμήμα ανήκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το οποίο μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Η πόλη όμως δεν αντέχεται. Μικρή, λίγα μέρη να βγεις και λίγοι φοιτητές να γνωρίσεις. Νομίζεις ότι είσαι Αγλλία: συννεφιά, βροχή και χιόνι. Το τμήμα ήταν πιο δύσκολο απ ότι περίμενα, με πολύ περισσότερα θεωρητικά μαθήματα. Μέσα στα χρόνια αυτά άλλαξα ένα κούρεμα, αλλά και νοοτροπία γύρω από την γυμναστική και την διατροφή.

OUGH! 21

Ερμής, 20

Θεσσαλονίκη Νοσηλευτική ΤΕΙ Αθηνών Δευτεροετής

Πώς περνάς εδώ; Καλά είναι, αφού δεν πληρώνω ενοίκιο. Δεν πληρώνεις τίποτα; Όχι. Απλά δίνεις μια εγγύηση στην αρχή, την οποία στο τέλος στην επιστρέφουν. Μαγειρεύεις στο δωμάτιό σου; Ναι. Ήταν χάλια πριν, τώρα μόλις μάζεψα.

Κλέαρχος Παπαγεωργίου Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ΕΚΠΑ, Αθήνα Η σχολή αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Περισσότερο απ’ ότι την περίμενα. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια έγινα πιο κοινωνικός, πιο ανεξάρτητος. Επίσης, αν και Αθηναίος, κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου έμαθα ουσιαστικά την Αθήνα. Προηγουμένως, όπως και πολλά άλλα παιδιά από τα Βόρεια Προάστια δεν ήξερα πού να πάω στο κέντρο. Χανόμουν!

Ελισάβετ Ζιώγα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Σύρος Διάλεξα τη σχολή γιατί ήθελα να μάθω τα πάντα γύρω από τον σχεδιασμό και να καταφέρω να σχεδιάζω έπιπλα ή παπούτσια. Τη Σύρο την περίμενα να είναι νέκρα και βαρεμάρα, όμως είναι πολύ όμορφα. Το κλίμα είναι οικογενειακό. Τους ξέρεις όλους, δεν χρειάζεται να παίρνεις τηλέφωνα, απλά περνάς από το σπίτι του άλλου ή αλλιώς ξέρεις ότι θα τον δεις όταν κατέβεις στην πόλη και πας για καφέ. Η Ελισάβετ του πάσου του πρώτου έτους, με την Ελισάβετ σήμερα, είναι η ίδια με λιγότερα κιλά και περισσότερα τατουάζ.

New entries

5 Μαρία Παππά

Νέο αίμα στη μουσική της πόλης, φθινοπωρινό: Οι Mahakala και οι Wonky Doll and the Echo κυκλοφορούν τα ντεμπούτα άλμπουμ τους, ο Jackie Farrow έχει δύο ταυτόχρονες κυκλοφορίες σε εταιρίες του εξωτερικού και δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες παρουσίες του ελληνικού soundcloud -η Saint Garlic και η Stellaετοιμάζονται να αναζητήσουν το δικό τους μερίδιο σε όλο αυτό το πολύχρωμο πάτσγουορκ που ονομάζεται «νέα ελληνική σκηνή».

Stella «Ασχολούμαι με τη μουσική από πολύ μικρή. Είχα ξεκινήσει μαθήματα πιάνου από 5 χρονών. Μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά η διαδικασία της παρτιτούρας δεν με τράβηξε ποτέ. Νομίζω ότι πρέπει να λειτουργεί κάποιο συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου σου για να το κάνεις αυτό, να επικοινωνείς δηλαδή με την παρτιτούρα και κάπως δεν το είχα. Έπαιζα γενικά πολύ. Έκανα μαθήματα κιθάρας στα 15 μου για 2 χρόνια και άρχισα να γράφω με ελληνικό στίχο, καψουροτράγουδα. Τότε άκουγα και πολύ Guns’n’Roses, Nirvana και Blind Melon. Μετά την εφηβεία πέρασα στην Καλών Τεχνών και κάπως με απορρόφησε. Ζωγράφιζα και είχα αφήσει λίγο τη μουσική. Μετά πέρασα μια περίεργη φάση: ενώ είχα επαφές με γκρουπ, έκανα πρόβες 3 χρόνια και τραγουδούσα στα κομμάτια τους, δεν ήθελα να κάνω live. Δεν μου άρεσε η έκθεση. Τον Μπάμπη των Expert Medicine τον γνώρισα μέσω κοινών γνωστών το 2005, όταν έψαχναν καινούργια τραγουδίστρια. Γράψαμε μαζί το Useless που είχε μπει στο δεύτερο τους δίσκο, αλλά για live δεν δεχόμουν κουβέντα! Μάλιστα, την πρώτη φορά που είχαν κάνει παρουσίαση του δίσκου, ήμουν από κάτω και έβλεπα τη Δήμητρα [μια φίλη] να το τραγουδάει στη θέση μου. Ήταν Χριστούγεννα, θυμάμαι, στο Μετς και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα περίεργα. Τελικά μια φίλη με έπεισε ότι είχα υποχρέωση να το πω και εκεί κάπως ταρακουνήθηκα. Έτσι τραγούδησα για πρώτη φορά ζωντανά σε μια συναυλία των Expert Medicine στο Metropolis, όπου μέχρι να ανέβω, ήμουν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. Με το που ανέβηκα ήταν σαν να το περίμενα για πάντα. Ήταν ωραία. Τώρα με τον Αλέξη από τους Expert γράφουμε μαζί κάποια κομμάτια. Σαν πλάκα στην αρχή. Μετά όμως βρήκαμε και ένα όνομα, Fever Kids και τελικά μας βγήκε ένας δίσκος. Έχουμε πολλά κομμάτια και ψάχνουμε εταιρεία. Τώρα ετοιμάζουμε μια διασκευή στο Lullaby των The Cure. Παράλληλα με τους Fever Kids ξεκίνησα να γράφω και δικά μου κομμάτια. Μέχρι στιγμής έχω βγάλει μόνο τρία, επειδή δουλεύω και με τον Sillyboy στα δικά του…» http://soundcloud.com/stellaonly Φωτο: Ευτυχία Βλάχου

OUGH! 23

Φωτο: Manteau Stam.

Jackie Farrow Ο Παναγιώτης αποφάσισε πριν από κάποιους μήνες να φύγει από την Αθήνα και να ζήσει στο πατρικό του στον Αλμυρό Βόλου. Όλα του τα κομμάτια τα δημιουργεί εκεί, μόνος του. «Πριν από λίγους μήνες συνειδητοποίησα το πόσο χρειάζομαι τελικά τη δημιουργία, σε οποιαδήποτε μορφή της», λέει. « Ύστερα από το άλμπουμ μου «Eddie’s Head» ακολούθησε μια περίοδος στασιμότητας. Το να μισείς κατά διαστήματα την δουλειά σου επηρεάζει και την προσωπική-κοινωνική σου ζωή ταυτόχρονα. Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψω κάτι τέτοιο να συμβεί είναι να προσπαθώ να εκφράζω κάθε ιδέα και σκέψη μου, είτε αυτό έρχεται με την μορφή μουσικής, είτε ως κάτι άλλο. Τα δύο νέα μου άλμπουμ, «9.7.2012» και «One Foot In The Graveyard» κυκλοφορούν από την Somehow Ecstatic Records και την Already Dead Tapes αντίστοιχα. Το «29.7.2012» αποτελεί μέρος του project «One Day Series», όπου ο κάθε μουσικός γράφει, ηχογραφεί, μιξάρει και παραδίδει το τελικό αποτέλεσμα σε μια προκαθορισμένη μέρα, η οποία είναι και ο τίτλος του άλμπουμ. Το «One Foot In The Graveyard» πρόκειται για μια έκφραση και περιγραφή εσωτερικών συναισθημάτων, μία στιγμή στον χρόνο στην οποία συχνά ωθούμαι να επιστρέφω. Παράλληλα, εκτός από την φωτογραφία, ασχολούμαι πολύ με ένα blog το οποίο ονομάζω Mystic Groove, όπου πέρα από μουσική, δημοσιεύω ταινίες μικρού μήκους, συνεντεύξεις και αφιερώματα νέων φωτογράφων και άλλα, ενώ ταυτόχρονα γράφω για το Foxy Digitalis, ένα online zine που επεικεντρώνεται κυρίως στην πειραματική μουσική. Έχω επίσης συνεισφέρει δύο μικρές μουσικές κριτικές για το πρώτο online τεύχος του Chasseur Magazine, ενός νέου περιοδικού που κυκλοφορεί στις 22 Σεπτεμβρίου, ενώ την ίδια περίοδο η διασκευή μου στο κομμάτι Name Of The Game του Bobby Jameson θα είναι μέρος της νέας συλλογής της Already Dead Tapes». http://somehowecstatic.blogspot.gr/p/releases.html http://alreadydeadtapes.com http://mysticgroove.tumblr.com/

24 OUGH!

Mahakala (a resurrection)

Φωτο: Νίκος Κατσαρός

7

Δίσκοι για να τσεκάρεις αυτό το φθινόπωρο

«Οι μεταλλάδες έχουν ένα κόλλημα με την καλή μπύρα και με τον καλό καφέ γενικά» λέει ο Δημήτρης, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Mahakala, σχολιάζοντας τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί γύρω από τη μέταλ σκηνή. «Γιατί ξέρεις, η καλή μπύρα είναι αυτή που δεν θα σου κάνει hangover κι ο καλός καφές είναι αυτός που θα σε βγάλει απ' αυτό. Οπότε, είναι δύο πολύ σημαντικά θέματα για εμάς που περνάμε τα ωράριά μας ακούγοντας μέταλ και πίνοντας. Ναι, υπάρχουν πολλά στερεότυπα στο μέταλ, αλλά θεωρώ ότι διέπεται γενικά από την αρχή ότι ‘αυτό μου αρέσει, αν εσένα δεν σου αρέσει, είναι δικό σου πρόβλημα. Μην το ακούς, μην αγοράζεις το CD, μην αγοράζεις το μπλουζάκι. Εγώ θα το αγοράσω’. Αυτό όμως είναι το μέταλ, το να αισθάνεσαι δηλαδή αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που σου αρέσει και γι' αυτό που είσαι. Νομίζω ότι είναι ενα σύστημα που διέπεται από πάρα πολλούς κανόνες, ίσως περισσότερους απ' ότι το ποπ ή το λαϊκό. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω το πόσο πολύ ασχολήθηκε ο κόσμος με το γεγονός ότι οι Metallica κουρεύτηκαν. Κι εγώ κουρεύτηκα πριν από μια δεκαετία, αλλά δεν ασχολήθηκε κανείς. Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορεί κάποιος να επιλέγει να έχει μια διπλή ζωή πάνω στη σκηνή, να φοράει μαύρα ρούχα, καρφιά, να έχει μακριά μαλλιά αφημένα κάτω, κάτι που είναι πάρα πολύ φυσιολογικό όταν μιλάμε για showbiz και να θέλει το βράδυ να πάει σε κάποιο κλαμπ της παραλιακής π.χ., το οποίο μπορεί να είναι λίγο lame, αλλά έχει κυρίως να κάνει με τον τρόπο ζωής που επιλέγει ο καθένας. Φαντάζομαι κι η Lady Gaga όταν πηγαίνει για καφέ δεν φοράει το φόρεμα με τις φούσκες. Το μέταλ, εκτός των άλλων, έχει λίγες γυναίκες. Επομένως, αυτοί που είναι λίγο πιο “πηδηχτούληδες” διαλέγουν εναλλακτικές μορφές. Είναι ένα πράγμα που ο average μεταλλάς μπορεί να κρίνει και να πει ότι είναι φλώρος, ότι είναι fake, ότι είναι lame ή οτιδήποτε τέτοιο. Κάτι που δεν αφορά εμάς ως Mahakala σε καμία περίπτωση. Εμείς είμαστε μεταλλάδες μέχρι το μεδούλι. Eίμαστε τελειωμένες περιπτώσεις, ληγμένες. Ξεκινήσαμε σαν jam band. Ήταν μια περίεργη περίοδος για εμάς, με πολλές καταχρήσεις, ήμασταν και λιγότερο ώριμοι σαν άνθρωποι, πιο πιτσιρικάδες. Κάποιες επιλογές μας αποδείχθηκαν άστοχες και στην πορεία διορθώθηκαν. Ήμασταν και σχετικά άπειροι στο θέμα μπάντα. Δεν μπορέσαμε να οριοθετήσουμε από την

Kid Flicks

Λόγος Απειλή

Origami

(TBS_I Am Hip Hop Entertainment)

Baby Guru

Pieces

(Inner Ear Records)

By typing “I talk”, you don’t talk (Inner Ear Records)

OUGH! 25

αρχή τους ρόλους του καθενός ή τα θέλω του. Δεν προηγήθηκε καμία συζήτηση, απλά κάποια βράδια που γινόμασταν κομμάτια –από ξίδια και διάφορα άλλα πράγματα- καταλήγαμε στο στούντιο να παίζουμε. Και ξέρεις, ειδικά όταν είσαι σε συναισθηματική μέθη, η μουσική επικοινωνία είναι κάτι τόσο ανώτερο που σε τραβάει να βγάλεις από τη μέση οτιδήποτε άλλο υπάρχει. Και προφανώς ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι που δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους υπό κανονικές συνθήκες. Στην πορεία τα παιδιά αποχώρησαν επειδή δημιουργήθηκαν μουσικές και προσωπικές διαφορές. Οι αλλαγές στο line-up των τελευταίων χρόνων είχαν περισσότερο να κάνουν με όλη αυτή την τεράστια συζήτηση περί οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής κρίσης, που απλά έκαναν τους δρόμους μας να χωριστούν». Στο πρώτο άλμπουμ τους «Devil’s Music» ακούγονται τελείως διαφορετικοί από όταν πρωτοξεκίνησαν, πιο ώριμοι και με τελείως διαφορετική αντίληψη για το είδος. Τα brutal φωνητικά και οι πειραματισμοί με το θόρυβο στα πρώτα τους βήματα, απουσιάζουν εντελώς. Ακολουθούν πιο παραδοσιακές δομές, σαν να επιστρέφουν στις ρίζες του σκληρού ήχου συγκροτημάτων όπως οι Black Sabbath, Blue Oyster Cult, Thin Lizzy, Led Zeppelin, Iron Maiden. Ο Δημήτρης το αποδίδει στην εξέλιξή τους ως μουσικούς πάνω απ’ όλα. «Δεν νομίζω ότι το θέμα της ωρίμανσης έχει να κάνει με το να μαλακώσεις τον ήχο σου. Νομίζω έχεις την ανάγκη να γίνεις πιο μουσικός, όχι όμως απαραίτητα να αποκτήσεις περισσότερη μουσικότητα. Να φτιάξεις κάτι διαχρονικό, που ξέρεις ότι θα το ακούει ο άλλος και θα είναι πιο εύκολο να σε επιβραβεύσει γι' αυτό, γιατί θα ηχήσει πιο ξεχωριστό στα αυτιά του. Θα του μείνει, θα το σιγοτραγουδήσει και θα ξαναέρθει στο live. Στην ουσία, κάνεις πράγματα και για τον κόσμο, γιατί όσο κάνεις πράγματα γι’ αυτόν, μεγαλώνει και το feedback που έχεις και αυτό τελικά σε βοηθάει για να συνεχίζεις. Η τροφή σου, αυτό είναι το feedback. Ένα τραγούδι για εμάς, όσο κι αν το γουστάρουμε και το παίζουμε πάρα πολύ, γίνεται επαναληπτικό και με τον καιρό σιγά σιγά χάνει την ψυχή του». Το «Devil’s Music» θα κυκλοφορήσει τέλη 2012 με αρχές 2013. Η μπάντα είναι σε αναζήτηση δισκογραφικής εταιρείας.

Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Wonky Doll and the Echo Το παρθενικό άλμπουμ των Wonky Doll and the Echo «Pleasant Thoughts» είναι αρκετά φιλόδοξο, ίσως υπερβολικά φιλόδοξο και από άποψη παραγωγής και από άποψη εκτέλεσης, ειδικά για τα δεδομένα μιας ελληνικής μπάντας. Οι προθέσεις των ίδιων ήταν περισσότερο αθώες και προσγειωμένες από τις αρχικές εντυπώσεις που σου αφήνει ο δίσκος. «Ξεκινήσαμε το συγκρότημα το 2010 με τον Ηλία που παίζει μπάσο», λέει ο Γιώργος, τραγουδιστής και κιθαρίστας του γκρουπ. «Ο αρχικός μας στόχος όταν ήταν να φτιάξουμε τη μουσική που θα θέλαμε να ακούμε εμείς στο σπίτι μας. Δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε live ή να βγάλουμε δίσκο. Φτιάξαμε 3 κομμάτια και μας άρεσαν πολύ και είπαμε να το προχωρήσουμε. Τότε γνωρίσαμε τον Κώστα που ασχολήθηκε με την πλήκτρα και την κιθάρα. Μετά βάλαμε μια αγγελία, βρήκαμε τον ντράμερ και προχωρήσαμε έτσι. Σ’ ένα από τα πρώτα μας live στο Κύτταρο μάς είχαν πει ότι μοιάζουμε να είμαστε μαζί χρόνια. Ουσιαστικά, καταφέραμε με λίγες πρόβες να δέσει ο ήχος. Έχουμε μια καλή χημεία μεταξύ μας». Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς ολόκληρο το Pleasant Thoughts είναι οι Interpol. «Είναι λίγο περίεργο», σχολιάζουν. «Όλοι μάς λένε ότι μοιάζουμε με κάτι διαφορετικό. Άλλοι μας λένε ότι μοιάζουμε με τους Simple Minds, μέχρι και με Ultravox. Έχουμε επιρροές από τη δεκαετία του ’80, από το new wave και το post-punk όπως και οι Interpol. Μας έχουν επηρεάσει κι άλλα πράγματα: ο Bowie, οι Doors. Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα, τα έχουμε χιλιο-ακούσει». Αν και από τα κομμάτια τους λείπει η τραχύτητα των Αμερικανών, οι Wonky Doll and The Echo έχουν μια μελωδικότητα που κάνει τις συνθέσεις τους να μην υστερούν σε τίποτα από αυτούς. «Πιστεύουμε ότι έχουμε πιο βρετανικό ήχο, παρά αμερικάνικο. Οι Interpol είναι πιο ατμοσφαιρικοί έτσι όπως χρησιμοποιούν τα πλήκτρα. Και εμείς χρησιμοποιούμε το synthesizer πολύ, ίσως περισσότερο από αυτούς». Εκτός από τον Γιώργο και τον Κώστα το γκρουπ αποτελούν ο Ηλίας (YIOS) που παίζει μπάσο και ο Octapus (aka T.V.) που παίζει ντραμς.

To "Pleasant Thoughts" κυκλοφορεί από την Geheimnis Records.

www.facebook.com/mahakalaband

Saint Garlics «Σπουδάζω logistics, το πρώτο πτυχίο. Όσον αφορά τη μουσική, έχω διάφορα παρακλάδια που ασχολούμαι. Είτε κάνω μαθήματα, είτε διδάσκω, είτε με διδάσκουν. Από αρκετά μικρή παίζω πιάνο, τσέλο και ντραμς. Ασχολήθηκα λόγω του μπαμπά μου που έχει μουσική σχολή και έτσι μπήκα στο κόλπο. Παίζει κιθάρα, πιάνο. Είναι και αυτός πολυοργανίστας. Μέχρι πρόπερσι έπαιζα μόνο πιάνο. Το είχα αφήσει κιόλας και εστίασα πάνω σε τσέλο και ντραμς. Εκεί κάπου άρχισα να γράφω, εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου. Έγραφα μουσική στο σπίτι μου, αλλά χωρίς κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Το Saint Garlics είναι το πρώτο μου πρότζεκτ. Είναι λίγο ειρωνικό και μου άρεσε όπως φαινόταν γραμμένο. Είναι τύπου «πάρε τα σκόρδα σου για να προστατευτείς από το μάτι το κακό και τους αγίους». Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τα κομμάτια μου κάπως συγκεκριμένα. Δεν μου αρέσουν και οι ταμπέλες. Θα ήθελα να έχει κάτι από ποπ, από beat, ίσως Caribou. Τι μου αρέσει; Forest Swords, Caribou, Baths, Pavement.Ξεκινάω να φτιάχνω μουσική με το macbook: αρχικά ηχογραφώ σαν να τζαμάρω και κρατάω κάτι που μου αρέσει και το επαναλαμβάνω. Μου αρέσει να έχω φυσικούς ήχους. Κάπως έτσι δουλεύω. Πρώτη φορά έπαιξα στο Gagarin στο αφιέρωμα στους Smiths, μαζί με τον Kid Flicks. Έπαιζα ντραμς και μελόντικα και τραγούδησα στο Cemetry Gates. Αυτό ήταν το πρώτο και μοναδικό live μου. Μου αρέσει πολύ το σκόρδο, αν και είναι ενοχλητικό για τους άλλους. Το βάζω παντού όταν μαγειρεύω. Είμαι σκορδολάτρης».

http://wonkydollandtheecho.com

http://soundcloud.com/saintgarlics Φωτο: Ευτυχία Βλάχου

Ταφ Λάθος Fantastikoi Hxoi

Fantastikoi Hxoi (Inner Ear Records)

Mechanimal

Sillyboy

Un / mobility

Nature of Things

(Inner Ear Records)

(Just Gazing Records)

Μόνο Με Χρώμα

(στα live ή με παραγγελία στο taftismenoslathostv@yahoo.com)

26 OUGH!

Λεωνίδας Αναγνώστου | Φωτο: Κατερίνα Τριχιά

Την ώρα που το frozen yogurt εξαπλώνεται σε κάθε γωνιά της Αθήνας σαν πανδημία, η Στάνη, ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο κοντά στην Ομόνοια, πουλάει 300 γιαούρτια τη μέρα. Ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες και εγγονός του ιδρυτή, Θανάσης Καραγεώργος, αποκαλύπτει τη συνταγή που διατηρεί το γιαούρτι τους φρέσκο εδώ και 80 χρόνια.

80 χρόνια

φρέσκο γιαούρτι Από πότε υπάρχει η Στάνη; Το μαγαζί είναι οικογενειακή επιχείρηση από το 1931. Το ξεκίνησε ο παππούς στον Πειραιά και αργότερα, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκε στην Ομόνοια, επειδή ο Πειραιάς βομβαρδίστηκε. Βρισκόμαστε εδώ από το 1949 και όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν περάσει από το μαγαζί. Σήμερα, είμαστε ο θείος μου και εγώ. Από τότε που έχω αναμνήσεις, με θυμάμαι μέσα σε αυτό το μαγαζί. Τι σας κάνει να ξεχωρίζετε; Η αρχή μας είναι να μην πουλάμε τίποτα που έχουμε αγοράσει έτοιμο, ή έχει παραχθεί σε άλλο χώρο. Έτσι εξασφαλίζουμε τη φρεσκάδα των προϊόντων, αφού πωλούνται αμέσως μετά την παραγωγή τους. Εκεί βασιζόμαστε και ποτέ δεν αλλάξαμε φιλοσοφία. Εστιάζουμε στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Γι’ αυτό και δεν έχουμε ανοίξει υποκαταστήματα σε άλλες περιοχές, όπως μας έχουν κατά καιρούς προτείνει. Αν και είναι δύσκολο να μας βρει κανείς, πολλοί έρχονται ακόμα και από την επαρχία, και μάλιστα από μέρη που φημίζονται για τη γαλακτοκομική τους παραγωγή. Έχετε αποκτήσει και πολλά βραβεία… Από τις πρώτες χρονιές της ζωής του μαγαζιού, βραβευτήκαμε με χρυσό μετάλλιο από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε βραβευτεί από το Gourmet της Ελευθεροτυπίας και το Βήμα Gourmet. Επίσης, πολλά προϊόντα μας αναδεικνύονται κορυφαία. Η μεγαλύτερη όμως αναγνώριση είναι η αποδοχή του κόσμου. Βασιζόμαστε στην αμεσότητα που έχουμε με τον πελάτη για να βελτιωνόμαστε, πράγμα που δεν θα μπορούσε να συμβεί σε μια μεγάλη αλυσίδα. Πολλές φορές, μικρές αλλαγές δρουν μεταξύ τους πολλαπλασιαστικά, αντί για αθροιστικά, βελτιώνοντας σημαντικά το προϊόν. Θα έχετε, φαντάζομαι, και αρκετούς διάσημους πελάτες… Έχουμε αρκετούς, όμως εμείς απευθυνόμαστε σε όλους. Ο καθένας έχει το δικό του ξεχωριστό γούστο, είτε είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε ένας απλός άνθρωπος. Δεν μας ενδιαφέρει να εντυπωσιάσουμε τον έναν επώνυμο, αλλά τους πολλούς ανώνυμους. Τι μελλοντικές βλέψεις έχετε για τη Στάνη;

Η επέκταση είναι ανέφικτη, αν θέλουμε να κρατήσουμε την ίδια ποιότητα. Για μένα, είναι πολύ σημαντική η διαφορά παραδοσιακού και βιομηχανοποιημένου γιαουρτιού, γιατί η κλίμακα παραγωγής είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας. Δεχόμαστε προτάσεις για franchise ή για προμήθεια άλλων χώρων, αλλά το κέρδος δεν είναι η βασική μας επιδίωξη. Δεν είναι όμως ένα ισχυρό κίνητρο; Η αναγνώριση και το χαμόγελο του πελάτη δεν αντικαθίστανται. Άλλωστε, βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, όχι για το χρήμα, αλλά περισσότερο για τις ανθρώπινες στιγμές. Ανήκουμε σε εκείνους που έχουν ήδη φτάσει εκεί που θέλουν. Άμα είσαι 100% ευχαριστημένος, δεν χρειάζεται να επιδιώξεις το 130%, ρισκάροντας να πέσεις στο 60%. Όποτε περίσσευε κάποιο χρηματικό ποσό, το επανα-επενδύαμε στη δουλειά μας. Δεν δανειστήκαμε για να ανοίξουμε άλλες δύο Στάνες, προκαλώντας ντόμινο που θα παρέσερνε και την πρώτη. Στην οικογένειά μου, δεν έχουμε μεγαλεπήβολες επιδιώξεις. Πόσο σας έχει επηρεάσει η κρίση; Είμαστε από τους ευνοημένους της συγκυρίας, γιατί μας έχει επηρεάσει λιγότερο από άλλους κλάδους. Βέβαια, όταν επιδιώκεις την κορυφαία ποιότητα, αναγκάζεσαι να κάνεις θυσίες που είναι ακόμα πιο επώδυνες υπό τις υπάρχουσες οικονομικές συγκυρίες. Δεν μπορείς να πουλήσεις ένα χθεσινό προϊόν, ακόμα και αν αυτό λήγει σε 10 μέρες. Η αρνητική επίδραση ενός δυσαρεστημένου πελάτη είναι μεγαλύτερη από τη θετική επίδραση ενός ευχαριστημένου, στη φήμη του μαγαζιού. Πάντως, εμείς έχουμε διατηρήσει τις ίδιες τιμές από το 2003. Σας ζημιώνει η εγκληματικότητα της περιοχής; Φυσικά, η τοποθεσία μας είναι αποτρεπτική και πολλοί πελάτες μας λένε ότι διστάζουν να έρθουν. Είναι μια επιπρόσθετη δυσκολία. Πριν από μερικά χρόνια δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε την κατάσταση όπως είναι σήμερα. Τους τελευταίους μήνες, βέβαια, έχει βελτιωθεί σημαντικά, ελπίζω να βελτιωθεί περαιτέρω. Τι γνώμη έχετε για την επιτυχία των ελληνικών γιαουρτιών στο εξωτερικό; Σε γεμίζει περηφάνια το να πωλείται

ένα ελληνικό προϊόν στο εξωτερικό και να θεωρείται κορυφαίο παγκοσμίως. Η μόνη μου ένσταση είναι ως προς το βαθμό που αυτά τα γιαούρτια είναι ελληνικά, εφόσον παράγονται στο εξωτερικό. Μπορεί η συνταγή να είναι η ίδια, αλλά η ποιότητα του γάλακτος παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα. Οι ξένοι, πάντως, που έρχονται στο μαγαζί, λένε τα καλύτερα για το ελληνικό γιαούρτι. Τι πιστεύετε για τη μόδα του παγωμένου γιαουρτιού; Πιστεύω πως είναι παροδικό, όπως τόσες άλλες μόδες στον επιχειρησιακό χώρο της Ελλάδας. Η δύναμη του προϊόντος θα μπορούσε να εξαντληθεί στα 10 καταστήματα, αντί για τα πολύ παραπάνω που έχουν ανοίξει και ενδέχεται κάποια στιγμή να κλείσουν. Πάντως, η θρεπτική ουσία του γιαουρτιού είναι οι βάκιλοι και τα ένζυμα που δεν ξέρω αν εξακολουθούν να υπάρχουν στο παγωμένο γιαούρτι. Εσείς θα μπορούσατε ποτέ να πουλήσετε κάτι τέτοιο; Όχι, γιατί δεν είμαστε ευμετάβλητοι, εστιάζουμε στην ουσία. Γι’ αυτό και το μαγαζί μας πουλάει τα ίδια προϊόντα που πουλούσε και πριν από 10 χρόνια, αλλά διατηρώντας σταθερή την ποιότητα. Και σε 10 χρόνια από τώρα, φαντάζομαι τη Στάνη χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις. Άλλωστε, υπάρχει γενικότερα μια στροφή στα παραδοσιακά προϊόντα, ειδικά από τους ανθρώπους που ψάχνονται με τη διατροφή τους. Ποια είναι η συνταγή της δικής σας επιτυχίας; Η συμβουλή του παππού ήταν αποστασιοποίηση και ψυχραιμία, τόσο στα θετικά, όσο και στα αρνητικά. Η μεγαλύτερη σοφία είναι ο κοινός νους. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι εξωφρενικά προχωρημένο και αντισυμβατικό. Αρκεί να βελτιώσεις την κάθε λεπτομέρεια της δουλειάς σου. Η δουλειά αυτή είναι πολύ δεσμευτική και θέλει αφοσίωση. Ασχολούμαι εβδομήντα ώρες εβδομαδιαίως και κλείνουμε μόνο τρεις μέρες το χρόνο. Σε ένα μικρό μαγαζί πρέπει να είσαι από ηλεκτρολόγος μέχρι δικηγόρος εργατικού δικαίου. Με ημίμετρα πετυχαίνεις μόνο τη μετριότητα. [Γαλακτοπωλείο «Στάνη»: Μαρίκας Κοτοπούλη 10, Ομόνοια (πεζόδρομος δίπλα στον Χόντο).

OUGH! 27

Απ' την καρδάρα στον κεσέ Το γάλα το προμηθευόμαστε από έναν παραγωγό που έχει φάρμα στο Μαρκόπουλο, 40 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Συνεργαζόμαστε εδώ και 50 χρόνια, από τότε που ο παππούς του προμήθευε τον παππού μου. Είναι περισσότερο σχέση ζωής από ό,τι συνεργασία, όπως και με τους υπαλλήλους μας. Έχει υπάρξει υπάλληλος που πήρε όλα τα ένσημα για τη σύνταξή του από το κατάστημά μας. Δεν κάνουμε παροδικές συνεργασίες.

Το γιαούρτι, από τα πρώτα χρόνια του μαγαζιού είχε σημαντικά μεγαλύτερο μερίδιο από όλα τα υπόλοιπα. Πλέον τα γλυκά κερδίζουν έδαφος. Επίσης, το ανθόγαλο που το παράγουμε την τελευταία δεκαετία είναι δυσεύρετο και έχουμε σχεδόν την αποκλειστικότητα στην παραγωγή του, που γίνεται αποβουτυρώνοντας το γάλα και διατηρώντας όλα τα στοιχεία εκτός από το νερό. Το κάθε κεσεδάκι παράγεται από περίπου ενάμισι κιλό γάλα.

Είχε έρθει μια κυρία που δοκίμασε το ανθόγαλα και της άρεσε πολύ. Τής είπα λοιπόν πως αν την ενδιέφερε κάποιο προϊόν, θα μπορούσε να μας φέρει ένα δικό της σκεύος και να φτιάξουμε μέσα σε αυτό. Σε ανύποπτο, λοιπόν, χρόνο, έστειλε τον οδηγό της με έξι κούπες μπακαρά για να βάλουμε

μέσα ανθόγαλο με μέλι και καρύδι. Ήταν τέτοια η έκπληξή μου, που σκέφτηκα να της τα κεράσω. Μια άλλη κυρία που περίμενε επίσκεψη από την πεθερά της, μάς έφερε ένα ταψί που της είχε κάνει δώρο για να φτιάξουμε μέσα γαλακτομπούρεκο και να το σερβίρει ως δικό της.

28 OUGH!

ΤΕΙ Αθήνας, Αιγάλεω Ο γνωστός δαιδαλώδης διάδρομος του συγκροτήματος των ΤΕΙ φτάνει κάποια στιγμή σ' ένα τέλος και μια εκκλησιαστικής αισθητικής πόρτα (πίσω της κρύβεται το συνεδριακό κέντρο των ΤΕΙ). Κάπου εκεί δίπλα, αφού περνάς μέσα από ένα κυλικείο, οδηγείσαι στο φοιτητικό εστιατόριο. Καθόλου άσχημο το -φωτεινότατο- περιβάλλον, σε προδιαθέτει για ένα ικανοποιητικό γεύμα... Κόστος: 3.30 ευρώ το γεύμα Μενού

Μπριάμ Άνοστο, νερόβραστο και ανάλατο. Οι μελιτζάνες είναι βρασμένες και όχι τσιγαρισμένες. Ίσως να έχει κάποια ατού γι' αυτούς που κάνουν δίαιτα. Μπριζόλα χοιρινή με πατάτες φούρνου Το κρέας -πιθανόν κατεψυγμένο- θυμίζει λάστιχο και είναι αισθητικά καλύτερο από τη γεύση του. Επιλογές που δεν πήραμε: κρεατόσουπα με μανέστρα και κοκκινιστό χοιρινό. Σαλάτες – πατατοσαλάτα/ ντοματοσαλάτα Πατατοσαλάτα με σος μουστάρδας Πολύ ωραία αισθητικά, καλή, αλλά όχι τόσο καλή όσο της γεωπονικής. Μοιάζει σαν το εστιατόριο εδώ να έχει food stylist που να επιμελείται της εμφάνισής τους που υπερτερεί, κατά πολύ, της γεύσης τους. Ψωμί μαύρο/άσπρο Φρούτο – αχλάδι Γλυκό – ραβανί/κρέμα/ζελέ φράουλα Το ραβανί μυρίζει αυγό και δεν έχει καλό σιρόπι. Η κρέμα είναι με ζελατίνα, στιγμής, και δεν έχει γεύση κρέμας.

Ετυμηγορία

αισθητική: 4 στα 5 γεύση: 3 στα 5 περιβάλλον: 3 ½ στα 5 value for money: 2 στα 5 Σύνολο: 12 ½ στα 20

Γνώμη φοιτητή:

«Ε, νόστιμο δεν είναι. Υγιεινό μπορεί. Πάντως, ένας φίλος μου κυκλοφορεί με imodium για τη διάρροια, δε νομίζω ότι είναι τυχαίο. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι τούμπαρα ένα πιάτο με μακαρόνια και δεν έπεσαν.

Best: κοτόπουλο, αν πετύχεις καλό κομμάτι. Άντε κι η μπριζόλα.

Worst: σπανακόρυζο. Κι η σούπα που μυρίζει νέφτι. Έχω και μάρτυρες γι' αυτό. Καλύτερη μέρα να φας στη σχολή; Δεν υπάρχει τέτοια.

Φοιτητική γαστρονομία,

The ough! team | Φωτο: Manteau Stam

το τελευταίο καταφύγιο για άφραγκους γκουρμέ Crash test σε 4+1 εστιατόρια σχολών

Φαντάσου όταν συμπληρώνεις το μηχανογραφικό σου για να μπεις σε μια πανεπιστημιακή σχολή να βάζεις gourmet κριτήρια και να συνυπολόγιζεις το τι και με πόσο θα τρως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών σου χρόνων. Αν το σκεφτείς, το κριτήριο αυτό θα σε συνοδεύσει για μερικά από τα (καλύτερα) χρόνια της ζωής σου. Και, ως γνωστόν, είμαστε αυτό που τρώμε, τρώμε άρα υπάρχουμε, ζούμε για να τρώμε...

OUGH! 29

Επιπλέον, σε εποχές τόσο βαθειάς κρίσης (όπου συνταξιούχοι ψάχνουν τα σκουπίδια και οι άνεργοι ξεπέρασαν το 1.200.000) τα εστιατόρια των σχολών είναι, προφανώς, ανοιχτά και στους μη φοιτητές που σκέφτονται πολύ σοβαρά το καθημερινό τους budget. Κάτι που είναι άλλωστε συνήθης πρακτική σε πολλές χώρες τις Ευρώπης. Για παράδειγμα, στη Γερμανία ουκ ολίγοι backpackers τουρίστες τρώνε μεσημέρι-βράδυ στα πολυάριθμα φοιτητικά εστιατόρια -Mensa- αφού προσφέρουν το πιο

φτηνό (και εκεί επιδοτούμενο όπως και εδώ) φαγητό στην πόλη. Επιπλέον, οι φοιτητικές κοινότητες ήταν πάντα από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις για socializing, τώρα δε με τις ευρωπαϊκές ανταλλαγές Erasmus, καθόλου κακή περίπτωση για διεθνείς γνωριμίες με ενδιαφέροντες τύπους. Μένει όμως να δούμε πώς στέκει το περιβάλλον. Όταν η ομάδα του περιοδικού ξεκίνησε το crash test των φαγητών σε 4 εστιατόρια ανώτερων και ανώτατων σχολών, δεν περίμενε να συναντήσει τέτοιες

ποιοτικές και οικονομικές διαφορές. Σε ό,τι αφορά τις πρώτες, μπορούμε να κρατήσουμε κάποιες επιφυλάξεις, αφού το τεστ έγινε τυχαία, μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα, κάτι που αφήνει περιθώρια για διακυμάνσεις στα παρεχόμενα πιάτα. Οι διαφορές στις τιμές όμως; Μετά το τέλος των δοκιμών, ζητήσαμε -πάλι τυχαία- από δευτεροετείς και τριτοετείς φοιτητές από την κάθε σχολή να σχολιάσουν σύντομα το φαγητό. Κι αυτή είναι η ετυμηγορία:

30 OUGH!

Φιλοσοφική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Στεγασμένο σ' ένα τεράστιο υπόγειο (εξαιρετικά φωτεινό -και ζεστό- όμως λόγω ενός γυάλινου αιθρίου που λειτουργεί ως θερμοκήπιο) κερδίζει, παραδόξως, αρκετά τις εντυπώσεις ως ένα από τα καλύτερα μέρη για ρομαντικό ραντεβουδάκι/διαπανεπιστημιακό socializing. Δυστυχώς δεν αποδεικνύεται εξίσου ενδεδειγμένο για άφραγκους γκουρμέ... Κόστος: 4 ευρώ το γεύμα Μενού

Κοφτό μακαρονάκι με υποψία τυριού Πιο κακό κι από το φαΐ του στρατού. Φασόλια Κοκκινιστά, σαλάτα, στεγνά και άνοστα. Σε ρηχό πιάτο. Σαλάτες – λάχανο με φέτα/ ντοματοσαλάτα με φέτα. Λάδι στις σαλάτες άθλιο και χωρίς τη δυνατότητα να προσθέσεις τίποτα εκτός από ξύδι και λεμόνι. Η φέτα χάλια. Γλυκό – καρυδόπιτα Εμφανισιακά θα το μπερδέψεις με ραβανί (αφού είναι ανοιχτό κίτρινο και όχι καφέ) και, όπως θα φανταζόταν κανείς, έχει γίνει μεγάλη οικονομία στα καρύδια. Φρούτο – αχλάδι ή ροδάκινο.

Ετυμηγορία

αισθητική: 2 στα 5 γεύση: 2 στα 5 περιβάλλον: 3 ½ στα 5 value for money: 1 στα 5 Σύνολο 8 ½ στα 20

Γνώμη φοιτήτριας παιδαγωγικού: «Καλό είναι, υγιεινό, αλλά εξαρτάται κι από τη μέρα. Γενικά, επιλογές υπάρχουν».

Best: κοτόπουλο ψητό.

Worst: καρμπονάρα.

OUGH! 31

Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών

Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Εδώ σφίγγεται λίγο το στομάχι σου, όχι από την πείνα αλλά από τη μιζέρια του περιβάλλοντος. Παρά την πληθωρική φύτευση (γεωπονικό πανεπιστήμιο είναι) η επαρχιακή ατμόσφαιρα διαχέεται -ιδιαίτερα- μέσα στο φοιτητικό εστιατόριο. Οι υπάλληλοί του βαριεστημένοι και αγενείς, το μενού σε οδηγεί στην ανορεξία με μαθηματική ακρίβεια. Κόστος: 2 ευρώ το γεύμα Μενού

Παστίτσιο Μοιάζει -παραδόξως- πιο πολύ με μηλόπιτα. Άνοστο, άγευστο, ανάλατο, χωρίς κόκκινη σάλτσα, με ψήγματα μόνον κιμά. Πατατοσαλάτα Ζεστή σαν γιαχνί με πιπεριά και κρεμμύδια βραστά. Καλύτερη απ' ό,τι δείχνει. Χοιρινό με πουρέ και σάλτσα Η σάλτσα είναι καλή με μοσχοκάρυδο και κανέλα, αλλά και το κρέας και ο πουρές είναι κρύα. Γενικά όμως αντέχεται. Ντοματοσαλάτα Όχι και τόσο φρέσκια. Φρούτο – μήλο Ψωμί

Ετυμηγορία

αισθητική: 1 στα 5 γεύση: 2 στα 5 περιβάλλον: 2 στα 5 value for money: 4 στα 5 Σύνολο: 9 στα 20

Γνώμη φοιτήτριας:

«Το φαγητό, γενικά, δεν είναι υγιεινό κι είναι πολύ βαρύ κι άπειρα ‘φουσκωτικό’. Ένα χρόνο που έτρωγα μόνο εκεί, είχα παχύνει. Από εμφάνιση είναι cool, φυσιολογική. Νόστιμο δεν είναι, έχει παράξενη γεύση και μυρωδιά».

Best: Μπριάμ Worst: Μακαρόνια με σάλτσα (απλή ή κιμά) γιατί η σάλτσα έχει κομμάτια λίπους. Και η σαλάτα λάχανο βρωμοκοπάει. Καλύτερη μέρα: Οι Παρασκευές γιατί έχει ζελέ για επιδόρπιο, ενώ τις άλλες μέρες έχει μήλο ή πορτοκάλι. Γενικά, καλύτερα να φας απ' τα σκουπίδια, παρά από το εστιατόριο της σχολής.

Ξεκινάμε την έρευνα μας με τέχνη, σε ένα από τα πιο ευχάριστα σε περιβάλλον, μετρημένα σε μέγεθος (μακριά από τον απρόσωπο γιγαντισμό των μεγάλων ιδρυμάτων) και στυλιστική πολυμορφία φοιτητών, ίδρυμα. Βέβαια, το τρελό, δημιουργικό κλίμα της σχολής μοιάζει να σταματάει τη στιγμή που περνάς την πόρτα του εστιατορίου: το οικείο σε τέτοιες περιπτώσεις σκοτεινό περιβάλλον με τα φώτα νεκροτομείου και τ' ανοξείδωτα τραπέζια βρίσκεται και εδώ, όχι όμως στη χειρότερή του εκδοχή. Κόστος: 2.50 ευρώ το γεύμα Μενού

Ραβιόλια με κρέμα γάλακτος και ζαμπόν Οπτικά απελπιστικά, σώζονται τελικά από την παρουσία της κρέμας γάλακτος (όπου και να τη βάλεις κάνει το πιάτο φαγώσιμο). Οι φοιτητές είναι, συνήθως, αρκετά νέοι για ν' ανησυχούν για τη χοληστερίνη ή τις θερμίδες τους. Μετά από πέντε χρόνια διατροφή εδώ, ίσως όχι αρκετά νέοι. Σνίτσελ από κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας και πατάτες φούρνου Νόστιμο, όχι υπερβολικά ξερό, οι πατάτες τύπου «μαμάς», όμως ποιος διεστραμμένος σκέφτηκε να συνδυάσει το σνίτσελ με σάλτσα μουστάρδας; 3 σαλάτες μαρούλι/λάχανοκαρότο/ντοματοσαλάτα Φρέσκες σαλάτες και σε καλή κατάσταση. Φέτα – καλή Γλυκό – ζελέ ανανάς Φρούτο – ακτινίδιο Άσπρο/μαύρο ψωμί -σε καλή κατάσταση φρεσκάδας.

Ετυμηγορία

αισθητική: 2 στα 5 γεύση: 3 στα 5 περιβάλλον: 2 ½ στα 5 value for money: 4 στα 5 Σύνολο: 11 ½ στα 20

Γνώμη φοιτητή:

«Το φαγητό δεν είναι και τόσο καλό. Υγιεινό ΟΚ, μπορεί. Κάτι κοτόπουλα, κάτι λαδερά, υποθέτω πως είναι».

Best: κοτόπουλο, καρμπονάρα Worst: Όλα τα άλλα απαίσια είναι. Κάτι ψάρια και κάτι ομελέτες που φτιάχνουν είναι απαράδεκτα.

+1 outsider Τελειώνοντας τις δοκιμές των φαγητών στις σχολές, καταλήξαμε σε ένα αλβανικό εστιατόριο στην Ελευσινίων, απέναντι ακριβώς από μία από τις Δραματικές σχολές του Μεταξουργείου, όπου τρώνε συνήθως οι μαθητευόμενοι ηθοποιοί. Η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού είναι η κοτόσουπα [4 ευρώ] που ήταν με διαφορά το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε το διήμερο.

[DEA, Ελευσινίων 10, Μεταξουργείο]

32 OUGH!

Μπουγέλο στο Πεδίο του Άρεως Ένα απόγευμα στο Πεδίο του Άρεως με μπουγέλα και βουτιές στα συντριβάνια με τα μαγιό im.me. Νίκος Κατσαρός Ιωάννα Χρυσοσπάθη και Δέσποινα Δαμιανάκη [FAZMA models & events, www.fazma.gr] με συνοδεία ομάδας μηχανικών του Πολυτεχνείου [Σπύρος, Γιώργος και Αντρέας].

Production: Ευαγγελία Μπούμπουλη.

Photos:

Models:

Όλα τα ρούχα και τα μαγιό είναι δημιουργίες των Akira Mushi και Hysteria Asteria by Alexia Kirmitsi [Hidden Showroom, Παπανικολή 6, Ψυρρή, 2111834675].

OUGH! 33

34 OUGH!

Hidden Showroom

Ένα ατελιέ στου Ψυρρή και τρεις φίλες κρυμμένες πίσω από τα label Akira Mushi και Hysteria Asteria. Γεωργία Παπαστάμου

H Αλεξία Κιρμιτσή ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία ανθρώπων που μια μέρα παρατάνε το σπίτι, πουλάνε το αυτοκίνητο και πάνε να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Αυτό που της αρέσει είναι να φτιάχνει ρούχα καθημερινά, με φουτουριστικά στοιχεία που κρύβουν πάντα ένα twist και να χαζεύει ξανά και ξανά dark wave βίντεο κλιπ των ‘80s. Αφού σπούδασε σχέδιο μόδας και άφησε το σχετικά «ασφαλές» περιβάλλον της Κύπρου για να έρθει στην Ελλάδα την εποχή που άλλοι ψάχνουν τρόπο να φύγουν από αυτήν, δημιούργησε το brand Hysteria Asteria που κυκλοφορεί σε Ελλάδα, Χονγκ

Κόνγκ και Αραβικές χώρες. Ο Akira και o Mushi είναι δύο σκυλιά με γιαπωνέζικα ονόματα. Οι ιδιοκτήτριές τους, Άννα Πετρίδου και Όλγα Παπαρίδου σχεδιάζουν μαζί κομμάτια απλά και πολυμορφικά, που μεταμορφώνονται με λίγες κινήσεις. Η συνέντευξη έγινε στη κοινή τους στέγη, στο Hidden showroom, στου Ψυρρή. Τα μαγιό τους φορεθήκαν στο εξωτικό Πεδίον του Άρεως. Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τα ρούχα; Αλεξία: Πάντα είχα τη δημιουργική φλέβα, αλλά την καταπίεσα μέχρι μια ηλικία. Αρχικά σπούδασα Επικοινωνία και Διαφήμιση.

OUGH! 35

Όταν πήγα όμως για μεταπτυχιακό στην Αμερική ένιωσα πολύ ανεξάρτητη και άρχισα να ανοίγομαι. Φορούσα ό,τι ήθελα και άρχισα σιγά σιγά να κάνω και δικά μου πράγματα. Θυμάμαι είχα πάρει μια ψηλή καστόρινη μπότα και είχα ράψει πάνω γούνα. Στο χέρι. Πέντε μέρες περνούσα τη βελόνα απ’ τις ραφές. Όλοι με ρώταγαν πού τις έχω πάρει. Άρχισα να νιώθω μεγαλύτερη σιγουριά, πουλούσα και μερικά πράγματα δεξιά αριστερά. Όταν επέστρεψα στη Κύπρο έπιασα δουλειά σε εταιρία δημοσίων σχέσεων αλλά δεν το ήθελα πραγματικά, τα απογεύματα ασχολούμουν και πάλι με τα ρούχα. Μια μέρα

είπα δεν μπορώ άλλο. Παραιτήθηκα από τη δουλειά, πούλησα το αυτοκίνητό μου, πήρα και ένα δάνειο και έφυγα. Πήγα στο Μιλάνο να σπουδάσω εντατικά αυτό που ήθελα. Δεν είχα τα χρήματα που χρειάζονταν για να κάνω κανονικά δύο χρόνια και έκανα ένα χρόνο συμπιεσμένα τα μαθήματα. Ασταμάτητα, κάθε μέρα εννιά με εφτά. Όλο τον χρόνο μπορεί να είχα μόνο τρείς βδομάδες διακοπές.

Akira Mushi: Μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρων ο κόσμος των ανθρώπων και αποφασίσαμε ότι έλειπε η δική μας ματιά από την αγορά οπότε ως σκύλοι αρχίσαμε να σχεδιάζουμε ρούχα

για ανθρώπους. Τι σάς εμπνέει; Αλεξία: Τα synths της δεκαετίας του ΄80, ο David Bowie, η αισθητική των dark wave και new wave βίντεο κλιπ της δεκαετίας του ΄80. Έχουν απίστευτο styling.

Akira Mushi: Ο άνθρωπος. Δεν σκεφτήκατε να φύγετε από την Ελλάδα; Αλεξία: Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να μάθεις να δουλεύεις σε αντίξοες συνθήκες. Να είσαι πειθαρχημένος, να μην είσαι σπάταλος. Επέλεξα να έρθω στην Ελλάδα μέσα στην κρίση,

που να πάω; Ήξερα ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις. Ακόμα και η παρακμή μου αρέσει. Δεν φοβάμαι να δω και το άσχημο, να το ζήσω, όλα στη ζωή είναι, μαθαίνεις πράγματα. Μ’ αρέσει που μέσα στην ασχήμια υπάρχει κόσμος που προσπαθεί να δημιουργήσει. Έχει για μένα περισσότερο ενδιαφέρον από κάποιον που δημιουργεί σε ένα context που είναι ήδη ασφαλές, όπως η Κύπρος.

Akira Mushi: Όχι! Έχουμε ήδη τέσσερις σεζόν εμπειρία με εμπορικές εκθέσεις του εξωτερικού, έχουμε συμμετάσχει τρείς φορές στη Whos next και στην Rendez vous στο Παρίσι

36 OUGH!

και μια φορά στην Margin Uk στο Λονδίνο οπότε κατά μια έννοια έχουμε βρεθεί να δουλεύουμε και εκτός Ελλάδας. Επίσης είχαμε πολύχρονη συνεργασία και με Κύπρο. Αν δεν κάνατε μόδα, τι θα θέλατε να κάνετε; Αλεξία: Θα ήθελα να παίξω μουσική επαγγελματικά, να ξεναγώ, να δείχνω σε τουρίστες κάτι πιο local που δεν το έχει ο οδηγός, να ανοίξω ένα μικρό μεζεδοπωλείο με κυπριακά πιάτα. Θα μου άρεσε επίσης να είμαι και ταξιτζού, να γυρνάω.

Akira Mushi: Μόδα. Πώς είναι τα μαγιό που φτιάξατε μαζί και πού κυμαίνονται οι τιμές τους; Akira Mushi: Είναι απλά και σέξι. Οι τιμές είναι μεταξύ των 45 και 75 ευρώ. Ποια είναι η αγαπημένη σας παραλία; Αλεξία: Η χρυσή παραλία στον Απόστολο Ανδρέα στην Κύπρο.

Akira Mushi: Ο Άγιος Παύλος στην Κρήτη και το δελφίνι στη Σύρο.

[Hidden Showroom, Παπανικολή 6, Ψυρρή, Τηλ. 2111834675]

OUGH! 37

Πεδίο του Άρεως

Σχεδιάστηκε το 1934

με σκοπό να τιμηθούν οι ήρωες του ’21 [γι’ αυτό έχει τόσες προτομές αγωνιστών].

Είναι συνολικά 277 στρέμματα

μαζί με το λόφο Φινόπουλου. Περικλείεται από τις οδούς Μαυρομματαίων, Ευελπίδων, Πριγκηποννήσων και από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Φυτεύτηκαν 46.000 φυλλοβόλα

δέντρα και θάμνοι από το 1935 μέχρι το 1940.

9.663.990 ευρώ στοίχισαν

τα 250 στρέμματα αναπλασμένου πάρκου που παραδόθηκαν στο κοινό στις 28 Δεκεμβρίου 2010.

Κανένας από τους ιστορικούς χώρους αναψυχής του πάρκου δεν λειτουργεί σήμερα: το αναψυκτήριο «Γκριν Παρκ», το Alsos Club με τα σαββατιάτικα Sunrise Zones και το ανοιχτό αμφιθέατρο «Αλίκη».

38 OUGH!

Γιώργος Τρομάρας:

Μάκης Παπασημακόπουλος

Στα Ίχνη Της Χαμένης Αεροψαλίδας Η νυχτερινή συζήτηση με τον γίγαντα των ρινγκ στα «πρότυπα γυμναστήρια-club υγείας» του στην Παιανία ήταν η αφορμή να θυμηθεί μια ζωή στο «παρά τρίχα», με ιστορίες για μάχες στα κατς, τρελούς δικτάτορες και τον Αμίν Νταντά*. Ενθυμούμαι να βλέπω τους Ρόκερς, τον Χάλκ Χόγκαν και άλλες τέτοιες μορφές με τις οποίες δεν θέλω να σας κουράσω, ενθυμούμαι να μου λένε οι γονείς μου ότι είμαι ηλίθιος αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι έβλεπα πάλη. Πάλη βέβαια όταν λέμε δεν εννοάμε την ελληνορωμαϊκή, που σπρώχνονται δύο τύποι και κάποιος κερδάει πόντους και κάποιος αφήνει, πάλη εννοάμε το κατς όπως το λένε οι περισπούδαστοι, το υπερθέαμα που το ρινγκ γέμιζε με θερία όρθια, με άτομα larger than life που λέμε στα καφενεία, που αμολιόσαντο από τα ύψη και πέφτανε κάτω και ξανάμανα όρθιοι και φτου και από την αρχή και αεροψαλίδες και ποδοκλειδαριές και ένα σωρό άλλα που εμείς τα κοζάραμε και τα βλέπαμε για πανηγύρι, αλλά οι του ρινγκ τα έκαναν και έχαναν ποδάρια και σβέρκους. Από εκείνο το σημείο, το να είμαι στα του σχολείου και να βλέπω κατς στην τηλεόραση, μέχρι το τωρινό, όπου βρέθηκα στην Παιανία να ψάχνω το γυμναστήριο του Γιώργου Τρομάρα πέρασαν διάφορα. Τα μαλλιά μου μάκρυναν και ξανακόντυναν, απέτυχα στα περισσότερα πράγματα στην ζωή μου (μεταξύ των οποίων και ένα καταστροφικό σοκολατένιο σουφλέ το 2005), αλλά η απροσδιόριστη αγάπη μου για το θέαμα που λέγεται κατς δεν είπε να σβήσει ποτέ. Για τον Γιώργο Τρομάρα τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τόσο απλά, ούτε τόσο εύκολα. Και σαφέστατα ούτε τόσο ελαφριά. Άλλωστε, το βαρύ σκαρί το είχε από μικρή ηλικία. Τότε που πιτσιρίκι ακόμα, το 1957, ένας πλανόδιος μασίστας, φτάνει στο χωριό του, την Αγία Σοφία και διακρίνει το «χτίσιμό» του ανάμεσα στα άλλα παιδιά του χωριού που κοιτούσαν τον γίγαντα που λύγιζε λεπίδια στο στομάχι του να τους μιλάει για την δύναμη και την παλικαριά. Οι δύο αυτές λέξεις, απλές και πολυχρησιμοποιημένες, είναι δύο λέξεις που αρέσουν στον Γιώργο Τρόμαρα. Τις ακούς πολύ συχνά να φεύγουν από το στόμα του, λες και κάθε πρόταση τις χρειάζεται. Τις έχει ανάγκη. Λογικό, αν σκεφτείς ότι σύμφωνα με αυτές έχει πορευτεί. Αν υπήρχε δύναμη και παλικαριά όλα τα υπόλοιπα ας μην υπήρχαν. Ας μην υπήρχαν τα γράμματα που παραδέχεται ότι δεν τα έπαιρνε, ας μην υπήρχε το μυαλό για να κρατήσει τα λεφτά που πέρασαν από τα χέρια του, ας μην υπάρχει και η ασφάλεια που ίσως αξίζει και του οφείλουν καθώς βαδίζει πια στο 65ο έτος της ηλικίας του. Τον ακούω να μιλάει για φιγούρες που έχω ακουστά μόνο. Είπαμε, είμαι λίγο μικρότερος από την Ζωζώ, στον Τρομάρα και στον Σουγκλάκο σταματάω, πιο πέρα δεν πάει η μηχανή. Ανατρέχει ξανά και ξανά στον Λιόντο, στον Καρπόζηλο, στον Λαμπράκη, στον Αρμάο, στον Καριστινό. «Παλαισταράδες, λιοντάρια, προσωπικότητες που δεν ξαναβγαίνουν». Χωρίς να έχω ζήσει αυτές τις εποχές, συμφωνώ μαζί του. Ναι, δεν τις έχω ζήσει, αλλά έχω διαβάσει για εκείνες. Την εποχή που η μπάλα ήταν ακόμα ερασιτεχνικό πανηγυράκι στην Ελλάδα (και που ακόμα είναι εδώ που τα λέμε, όσα κοστούμια και να της βάλεις και όσο Σουπερλίγκα και να την πεις), την εποχή που τις συγκρούσεις του νεαρού τότε Τρομάρα με το εκάστοτε «λιοντάρι» τις διάβαζες στις εφημερίδες και τις άκουγες στα καφενεία, αν δεν ήσουν δηλαδή εκεί να τις βλέπεις μαζί με 20.000-30.000

ακόμα παλαιστικές ψυχές. Κατά τον ίδιο, την πάλη την σαμποτάρισε το ποδόσφαιρο που είχε καβατζάρει όλα τα κόζα. Τα λεφτά, την προβολή, τους κατάλληλους ανθρώπους. Οι παλαιστές δεν μπόρεσαν να αντιταχθούν σε αυτό. Πώς άλλωστε να πολεμήσεις μια καλοδουλεμένη μηχανή με αεροψαλίδες; Δύσκολα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν έχεις στο νου σου ότι από στιγμή σε στιγμή, κάτι πάει στραβά και βρίσκεσαι αγκαλιά με τον Χάρο. Ο Τρομάρας θυμάται να έχει βρεθεί αγκαζέ με τον μαυροντυμένο δρεπανυφόρο γύρω στις δέκα φορές. Και άλλες τόσες από νούμερα δυνάμεων. Ούτε γιατροί τότε, ούτε νοσοκομειακά του ΕΚΑΒ, ούτε τίποτα. Μόνο ένα κάρο χέρια να σε σηκώνουν από το τσιμέντο που έσκαγες με το κεφάλι και να σε κουνάνε και να σε βαράνε για να σε συνεφέρουν. Η ατάκα του κάπως μελαγχολική, αλλά ταυτόχρονα και απόλυτα ταιριαστή στον άνθρωπο Τρομάρα: «αυτή η στάνη που διάλεξα αυτό το γάλα έβγαζε». Απίστευτα για την ζωή που έχει κάνει και για το πώς μια χώρα που έπινε νερό στο όνομα του όταν την διασκέδαζε, τώρα δεν δίνει και πολύ σημασία, δεν βγάζει φαρμάκι, γκρίνια. Σε αυτό δεν θυμίζει τον μέσο Έλληνα. «Πικρία υπάρχει», παραδέχεται. «Οπωσδήποτε όταν παλεύεις και προσφέρεις στον τομέα σου και η πολιτεία αδιαφορεί φυσικά και θα έχεις πίκρα. Όταν είσαι στα πάνω σου τους έχεις όλους γύρω σου. Όταν μένεις μόνος σου με τα κουσούρια που σου αφήνει η πάλη, σε πιάνει μια πίκρα. Θέλησα κάποτε να βγάλω μια ασφάλεια ζωής και βγήκε ένας από αυτούς και μου είπε κύριε Τρομάρα δεν γίνεται, θα σας θέλαμε για πελάτη και θα ήταν τιμή μας αλλά το επάγγελμά σας είναι επικίνδυνο. Τον κοίταξα καλά – καλά και του λέω, και τι ασφαλίζετε εδώ, περιπτεράδες και ψιλικατζήδες;». Αναρωτιέμαι αν η ιστορία του ελληνικού κατς θα τελειώσει με τον Γιώργο Τρομάρα. Είναι άλλωστε ο τελευταίος των ακόμα ακμαίων των πάλαι ποτέ «λιονταριών» του ρινγκ. Ο τοίχος του γυμναστηρίου του, μπροστά από τον οποίο ποζάρει περήφανα με τον γιό του λίγο πριν τους αποχαιρετήσουμε, είναι γεμάτος από πρόσωπα και στιγμές που πέρασαν, έζησαν και έφυγαν, χωρίς όμως να έχουν αφήσει ως έπρεπε το αποτύπωμά τους στην χώρα η οποία τα γέννησε. Εκνευρίζομαι λίγο. Εγώ την γουστάρω την αεροψαλίδα διάολε. Γιατί να μην την θυμάται κανένας; Γιατί καθώς ένας ένας οι μαχητές του ρινγκ αποχωρούν από την σκηνή, αυτή σκηνή να μένει άδεια; Τι καλύτερο έχουμε στην θέση του; Ίσως τις απαντήσεις και την δικαίωση να την βρούμε στα απομνημονεύματα του Γιώργου Τρομάρα τα οποία περπατάνε ήδη τον δρόμο τους και σύντομα θα ψάξουν να βρουν εκδότη. Για την ώρα, μένουν σε ένα τετράδιο, που μοιάζει με αυτά που είχα στο δημοτικό, με το μπλε πλαστικό εξώφυλλο, γραμμένα στο χέρι, σε ένα γραφείο ενός γυμναστηρίου στην Παιανία. Εκεί που η αεροψαλίδα του Γιώργου Τρομάρα ακόμα ζει και βασιλεύει. Και ενίοτε φέρνει τούμπα κανέναν τελεμέ. Ας πρόσεχε. Ο τελεμές. *λεπτομέρειες στα απομνημονεύματά του με τίτλο "50 Χρόνια η ιστορία της ζωής μου" που μόλις κυκλοφόρησαν.

Mil Mascaras: O άνθρωπος με τις χίλιες μάσκες, ο ακούραστος Ρικάρντο Ντουράν, ο μοναδικός επιζών από τις μεγάλες φιγούρες της μεξικάνικης πάλης, που στα 70 του χρόνια συνεχίζει να (προσπαθεί) να παλεύει και να αποδεικνύει ότι δεν είναι φτιαγμένος για να χάνει. Τέτοια είναι μάλιστα η λύσσα του για να φαίνεται αήττητος και αψεγάδιαστος, που στην καριέρα του κέρδισε αναρίθμητες αντιπάθειες από συναδέλφους του, καθώς δεν ήθελε ποτέ να «πουλά» στο κοινό τα χτυπήματα που δεχόταν. Sore loser, αλλά χαλάλι του.

El Santo: Κάθε κουβέντα περί της μεξικάνικης πάλης, περί lucha libre, ξεκινάει και τελειώνει με τον Santo, τον μασκοφόρο άγιο του Μέξικο, του ανθρώπου που κατέβασε 80.000 ψυχές στους δρόμους όταν άφησε τα εγκόσμια και πήγε να δει τα ραδίκια ανάποδα. Απόλυτο σύμβολο του καλού, που είτε στο ρινγκ, είτε στο κινηματογραφικό πανί δεν γνώρισε φόβο και ήττα. Οκ γνώρισε, αλλά έπαιρνε πάντα το αίμα του πίσω.

OUGH! 39

Lucha libre, luchadores και enmascarados Μαρία Παππά

Ο Μάκης Παπασημακόπουλος είναι ο πιο ενθουσιώδης και μανιακός συλλέκτης μασκών lucha libre στην Ελλάδα. Το lucha libre (στα ισπανικά η ελεύθερη πάλη) είναι ένας περίεργος και συχνά πολύ αστείος κόσμος γεμάτος από μασκοφόρους παλαιστές (luchadores) που θεωρούνται κάτι σαν εθνικοί ήρωες στο Μεξικό από όπου κατάγεται. Έχει τις ρίζες του στην Ελληνορωμαϊκή πάλη και έγινε ευρέως γνωστό στη Δύση στις αρχές των ’00s, μέσα από κωμικές ταινίες όπως το Nacho Libre με πρωταγωνιστή τον Jack Black. Υπάρχει όμως από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πριν γίνει πολιτισμικό φαινόμενο τη δεκαετία του ’50 στη χώρα που το γέννησε. Οι παλαιστές που το ανέβασαν στα ύψη της ποπ κουλτούρας ήταν ο El Santo, ο Blue Demon και ο Mil Mascaras με μάσκες τόσο εντυπωσιακές, που θέλεις να αποκτήσεις μία άμεσα! Βέβαια, δεν είναι και τόσο βολικές, «η μαλακία είναι ότι για τις βάλεις, πρέπει να δέσουν πίσω και καλύπτουν όλο το πρόσωπο και η αλήθεια είναι ότι την τρως μια κλειστοφοβία», όπως εξηγεί ο Μάκης. «Ειδικά με αυτές που είναι φτιαγμένες από πολύ χοντρό ύφασμα, γαμιέσαι. Ενώ αυτές που είναι επαγγελματικές, είναι πιο λεπτές. Καμία σχέση! Και πιο γερές». Πώς άρχισες να ασχολείσαι με το lucha libre; Είχα ένα σκάλωμα με την επαγγελματική πάλη. Από μικρή ηλικία, από πιτσιρικάς θυμάμαι όταν έδειχναν τα κατσιλίκια, στον AΝΤ1 ήταν νομίζω. Ε, το άφησα για πάρα πολλά χρόνια, όταν συνειδητοποίησα ότι αν δεν το σταματήσω αυτό, μάλλον δεν θα γαμήσω ποτέ. Και το σταμάτησα. Και σε κάποια φάση θυμάμαι, είχα δει τυχαία μια ταινία, το El Santo εναντίον Δρ. Φρανκενστάιν. Ήταν τελείως διαφορετικό από την αμερικάνικη πάλη, γιατί η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης στο Μεξικό είναι τελείως διαφορετική από ό,τι στην Αμερική. Ήταν συνυφασμένη απόλυτα με τον πολιτισμό τους -με τους Αζτέκους και τις τελετουργικές μάσκες- και εξακολουθεί να είναι. Γι’ αυτό τα head pieces πολλών παλαιστών έχουν πάρα

πολύ μεγάλη σχέση με τις εικόνες των παλαιών Ατζέκων ιερέων. Μου άρεσε πάρα πολύ, γενικότερα, όλη η κουλτούρα γύρω από το lucha libre, δηλαδή τα χρώματα, οι μάσκες, οι ταινίες, το artwork, τα ονόματα, αυτά που έκαναν. Μου άρεσε που ήταν πολύ πιο ακροβατικό. Άρχισα να συλλέγω ο,τιδήποτε είχε να κάνει με lucha libre με έμφαση κυρίως στις μάσκες, επειδή είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πάρα πολύ να κρύβομαι, να κρύβω την πραγματικότητα μου από τον περισσότερο κόσμο. Πόσες έχεις τώρα; Έχω δέκα και έχω παραγγείλει άλλες έξι που τις περιμένω να μου έρθουν σιγά, σιγά μέσα στους επόμενους μήνες. Μόλις βρω τα λεφτά. Δεκαέξι θα έχω μέχρι το τέλος του χρόνου. Είναι παλαιστών; Είναι παλαιστών. Το μόνο που δεν ήξερα και το έμαθα στην πορεία είναι ότι οι περισσότερες μάσκες που υπάρχουν στο εμπόριο και μπορείς να τις αγοράσεις από σχετικά καταστήματα, δεν είναι οι κανονικές. Δεν είναι δηλαδή η αντίστοιχη μάσκα που θα δεις στον παλαιστή. Είναι το ίδιο σχέδιο, τα ίδια χρώματα, όλα τα ίδια, αλλά δεν είναι η ίδια κατασκευή με αυτή που φοράει ο παλαιστής, παρόλο που τις φτιάχνουν οι ίδιες εταιρίες. Οι παλαιστές φοράνε κάτι πολύ ελαφρύ. Οι μάσκες που υπάρχουν στο εμπόριο είναι πάρα πολύ χοντροκομμένες και το να παλεύεις με αυτές θα ήταν αδύνατο, ειδικά με τη ζέστη, τον ιδρώτα και το τρέξιμο. Μίλησέ μου λίγο για την κουλτούρα τους. Η νοοτροπία τους είναι η εξής: το lucha libre είναι το πλησιέστερο πράγμα που μπορεί να υπάρξει σε real life κινούμενο σχέδιο ή κόμικς. Οι άνθρωποι που αποφασίζουν να είναι μασκοφόροι (el masquarado), το κάνουν για διάφορους λόγους, είτε επειδή προέρχονται από οικογένεια παλαιστών και συνεχίζουν το μύθο, ή επειδή τους δίνεται η ευκαιρία να αλλάξουν το χαρακτήρα τους. Και το κάνουν αυτό for life, και στην καθημερινότητά τους. Παλαιστές όπως ο Blue Demon ή ο Medico Asesino ή ο El Santo, επειδή είναι κομμάτι της κουλτούρας του Μεξικού, δεν μπορούν να εμφανίζονται με μάσκα μόνο στο ρινγκ, πρέπει να κυκλοφορούν και έξω με αυτό το πράγμα συνέχεια. Πράγμα που σημαίνει ακόμη και αν γνωρίσεις ένα γκομενάκι που γουστάρεις, δεν μπορείς να τη βγάλεις τη μάσκα, οπότε λογικά πρέπει να την πηδήξεις με τη μάσκα σου. Δηλαδή πρέπει και να φας μαζί της και να βγεις μαζί της, μέχρι να την εμπιστευτείς αρκετά για να τη βγάλεις. Δηλαδή είναι σαν τις ταινίες με τους συγκεκριμένους που κυκλοφορούν με κουστούμι, φορώντας τη μάσκα κανονικά; Έτσι, ακριβώς. Παλαιότερα αυτό γινόταν πάντα, στάνταρ. Δεν ξέρω αν τώρα στο Μεξικό ισχύει αυτό σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Πάντως, τη χρυσή εποχή των luchadores, από τα τέλη του ’50 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, άντε και του ’80, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να δεις τους παλαιστές έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι αν είσαι κακός στο ρινγκ πρέπει να είσαι κακός συνέχεια, δηλαδή δεν μπορεί να έρθει το παιδάκι να σου πει, «Medico Asasino μπορώ να σου πάρω ένα αυτόγραφο» και συ να είσαι «Αχ! Ναι, τι ωραία!». Πρέπει να είσαι «ουααργκ!» και μπορεί να του δώσεις το αυτόγραφο πίσω από την πλάτη, αλλά η συμπεριφορά σου πρέπει να είναι σύμφωνη με το χαρακτήρα σου. Δηλαδή, αυτό το πράγμα πρέπει να είναι 24/7. Οι μόνες στιγμές που είσαι ο εαυτός σου είναι το πρωί, όταν ξυπνάς και είσαι μόνος σου ή στη χέστρα ξέρω εγώ.

40 OUGH!

Ο άνθρωπος που έφτιαξε τον

Darth Vader Μαρία Παππά

Το 1976, ο 23χρονος βρετανός γλύπτης, Brian Muir, δουλεύοντας πάνω σε ένα μικρό σκίτσο του Ralph McQuarrie, φαντάστηκε τις λεπτομέρειες και έπλασε την μάσκα ενός από τους πιο εμβληματικούς κακούς στην ιστορία του σινεμά για την πρώτη ταινία του Πόλεμου των Άστρων. www.brianmuirvadersculptor.com

Σήμερα αισθάνεται περήφανος και τυχερός που συνέβαλε στη δημιουργία ενός χαρακτήρα που άγγιξε τις ζωές τόσων ανθρώπων και μας εξηγεί πώς ο σκοτεινός Sith τον ξεπέρασε. Πότε ήρθατε πρώτη φορά σε επαφή με τον χαρακτήρα του Darth Vader; Η πρώτη φορά που είδα ή γνώρισα τον χαρακτήρα του Darth Vader ήταν το Μάρτιο του ‘76 όταν μου ζητήθηκε να παραλάβω ένα σχέδιο από το τμήμα των κουστουμιών της ταινίας. Ο John Mollo, ο σχεδιαστής κουστουμιών, μου έδωσε ένα μικρό σκίτσο βασισμένο σε μια ιδέα του Ralph McQuarrie, μιας απίθανης μάσκας και ενός κράνους για να φτιάξω – του διαβόητου σήμερα Darth Vader. Πώς αντιληφθήκατε τον χαρακτήρα; Μου είπαν ότι ο Vader θα ήταν ο κακός. Σκέφτηκα ότι το σχέδιο της μάσκας και του κράνους ειδικά, με τη τριγωνική τούφα μαλλιών στo κεφάλι, θα τόνιζε το μοχθηρό του βλέμμα, συν το γεγονός ότι θα απεικόνιζε μόνο ένα συγκεκριμένο ύφος –απειλητικό. Τελικά δούλεψε αρκετά καλά. Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να τη φτιάξετε; Η διαδικασία της γλυπτικής μου πήρε περίπου 5 εβδομάδες. Την έφτιαξα πρώτα με πηλό, της έδωσα σχήμα και μετά έριξα γύψο. Μετά τελειοποίησα τις λεπτομέρειες στο στάδιο του γύψου. Μετά μπήκε πάλι σε καλούπι και φτιάχτηκε από fiberglass. Πόσο δύσκολο ήταν να προσαρμόσετε την πανοπλία και τη μάσκα στους ηθοποιούς; Η μάσκα, το κράνος και η πανοπλία σχεδιάστηκαν για να χωράνε στον David Prowse. Έπρεπε να του κάνουμε εκμαγείο. Στη συνέχεια έριξα τον πηλό στο καλούπι από το σώμα του, έτσι ώστε η πανοπλία να του εφαρμόσει. Στου Bob Anderson έπρεπε να προσθέσουν βάτες, μιας και είναι πιο μικρόσωμος από τον Dave. Δεν νομίζω μια πανοπλία από fiberglass ήταν άνετη όταν τη

5

φορούσαν και η μάσκα πρέπει να ήταν πολύ κλειστοφοβική. Πόσο ζύγιζε η πανοπλία; Ο David Prowse δήλωσε ότι ζύγιζε 20 κιλά περίπου. Το κράνος και η πανοπλία επειδή φτιάχτηκαν από fiberglass ήταν πολύ άβολα να φορεθούν κατάσαρκα και πάρα πολύ βαριά. Αν προσθέσει κανείς και τη ζέστη από τα φώτα των γυρισμάτων, ο Dave δεν μπορούσε να φορέσει τη μάσκα και το κράνος, παρά μόνο την τελευταία στιγμή, όταν έδιναν το σινιάλο πως οι κάμερες τραβούσαν. Είχατε στο μυαλό σας κάποιον ιππότη όταν φτιάχνατε το γλυπτό; Δεν μπορώ να πω ότι μου είχε περάσει σαν σκέψη εκείνη την περίοδο, αλλά ναι, έχει την εμφάνιση ενός ιππότη έτοιμου για μάχη. Ο Ralph είχε δηλώσει πως η αρχική ιδέα για το Vader ήταν «σαν να ήρθε με τον άνεμο». Αλλά με τον καιρό, και μετά από συζητήσεις της δημιουργικής ομάδας σχετικά με το πώς το κουστούμι μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, εξελίχθηκε στον χαρακτήρα που βλέπουμε στην οθόνη. Πώς ήταν η συνάντηση σας με τον George Lucas και τι εντύπωση σας άφησε; Ο George Lucas ήρθε μόνο μερικές φορές στο εργαστήριο μου για να εγκρίνει τα τελευταία γλυπτά των κεντρικών χαρακτήρων. Την κατευθυντήρια γραμμή μου την έδινε ο John Barry, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο οποίος μου ζήτησε να προσθέσω αγωγούς δακρύων και να μεγαλώσω τους χαυλιόδοντες στη μάσκα του Vader. Ο Lucas ήταν ένας άνθρωπος λιγομίλητος και έμοιαζε πολύ αγχωμένος. Φαινόταν πολύ χαρούμενος που είχα πετύχει το όραμα που είχε για τον Vader.

Η αυτοβιογραφία του Brian Muir «In The Shadow Of Vader» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις PMM Group.

Ο Vader έχει μια τεράστια παρουσία που άντεξε το τεστ του χρόνου. Μου έχουν πει ότι έχει γίνει το δεύτερο πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο στον κόσμο, μετά το μπουκάλι τις Coca Cola που έχει την πρώτη θέση. Δεν είναι μόνο η κινηματογραφική του παρουσία, αλλά ο πολύπλοκος χαρακτήρας του που αμφιταλαντεύεται συνέχεια ανάμεσα στο καλό και το κακό που τον κάνει μοναδικό. Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχετε ακούσει ή δει και αφορά τον Vader; Έχω δει την εικόνα του Vader να χρησιμοποιείται στη διαφήμιση και πάνω σε διάφορα προϊόντα, αλλά πραγματικά έμεινα έκπληκτος όταν είδα ένα μάρμαρο σκαλισμένο με τη μορφή του Vader να χρησιμοποιείται σαν μαρμάρινη υδρορροή (gargoyle) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φαίνεται ότι ο Vader είναι παντού. Ποιο πιστεύετε είναι το μεγαλύτερο σας επίτευγμα μέχρι στιγμής, μετά από τόσα χρόνια στις ταινίες; Παρόλο που πρέπει να ευχαριστήσω τον Vader που έκανε γνωστή τη δουλειά μου ως γλύπτη, το μεγαλύτερο μου επίτευγμα ήταν η δουλειά που έκανα αφότου τελείωσα την πρακτική μου στα Elstree Studios το 1972. Στην νεαρή ηλικία των 20, έφτιαξα μια πλάκα για το κτίριο του νέου Χρηματιστηρίου του Λονδίνου, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν από τη Βασίλισσα και διάφορα γλυπτά που αποτελούν μέρος της αγγλικής μας κληρονομιάς. Έτσι ονόμασα την αυτοβιογραφία μου «Στη Σκιά του Vader», επειδή το υψηλό προφίλ του επισκιάσει ό,τι άλλο έχω κάνει από τότε.

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας χαρακτήρας από τις ταινίες και γιατί; Σίγουρα, ο Vader. Όλοι αγαπούν τον κακό. Γιατί πιστεύετε ότι έγινε τόσο εμβληματική φιγούρα;

σκοτεινοί μασκοφόροι Eat my dust!

1

Darth Vader Star Wars Trilogy

Όταν ο Darth Vader φόραγε τη μάσκα και δεν είχε το πρόσωπο του ξενέρωτου Hayden Christensen, χρειαζόντουσαν τρεις ηθοποιούς για να τον ενσαρκώνουν. Έναν αρσιβαρίστα από το Bristol τον David Prowse, τον ολυμπιονίκη ξιφομάχο Bob Anderson και στην φωνή τον James Earl Jones. Επικός δηλαδή σε όλα του.

2

The Phantom The Phantom of the Opera

Όταν ο γάλλος συγγραφέας μυστηρίου Gaston Leroux έβαλε ένα φάντασμα σε μια όπερα, σίγουρα δεν θα περίμενε ότι η τραγική ιστορία του παραμορφωμένου και παρανοϊκού Erik θα γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή μιούζικαλ όλων των εποχών από τον Andrew Lloyd Weber. Στην ταινία τον έπαιζε ο Gerard Butler.

OUGH! 41 Η αρχή των σύγχρονων action blockbusters

Το μεγαλύτερο άνοιγμα στις αίθουσες με 1,554,475 $

Δημιούργησε την θρησκεία του Jediism [Τζενταϊσμού]

Ο διάσημος σκηνοθέτης παράτησε τη δουλειά του σαν φορτηγατζής για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την βιομηχανία του κινηματογράφου.

Μαζί με το Jaws του Steven Spielberg έθεσαν τις βάσεις για τα σύγχρονα blockbuster στο Χόλιγουντ.

Έσπασε κάθε ρεκόρ, κάνοντας, αστρονομικό ποσό για το 1977 και απίστευτες ουρές στα ταμεία κατά τη διάρκεια των προβολών του.

Ήταν τόση η απήχηση του που οι φανατικοί των ταινιών δημιούργησαν τη θρησκεία που βασίζεται στις φιλοσοφικές και πνευματικές διδασκαλίες των Τζεντάι.

Troopersvstroopers

Το Star Wars άλλαξε τη ζωή του James Cameron

3

Jason Voorhees Friday the 13th

Από τις πιο πολυφορεμένες μάσκες στην ιστορία του κινηματογράφου. Αν και το Παρασκευή και 13 γυρίστηκε για να ακολουθήσει την κινηματογραφική μόδα της εποχής μετά την επιτυχία του Halloween, τελικά αποδείχτηκε στην πορεία ότι ο Jason ήταν πιο «πετυχημένος» και αβανταδόρικος κακός από τον Mike Myers.

4

Michael Myers Halloween

Χωρίς το Halloween και τον Michael Myers δεν θα υπήρχαν τα slasher φιλμ όπως τα ξέρουμε. Ο John Carpenter ήταν πρωτοπόρος σε ότι κι αν έκανε, και ο διαβολικός ήρωας του δεν έχει καμιά σχέση με τον διάσημο κωμικό με το ίδιο όνομα – αν και θα είχε πλάκα.

Μια δικαστική διαμάχη για τους Stormtroopers του Πολέμου τον Άστρων

Ο 62χρονος Ainsworth ήταν έναν βιομηχανικός κατασκευαστής από το Twickenham της Αγγλίας ο οποίος είχε δουλέψει τo 1977, στην πρώτη ταινία του Πολέμου των Άστρων, για το κράνος και τη στολή του Stormotrooper. Το 2004 αποφάσισε να εμπορευτεί τις στολές και τα κράνη, φτιάχνοντας ρέπλικες των αυθεντικών. Όταν το ανακάλυψε ο George Lucas αποφάσισε να τον κυνηγήσει δικαστικά μέσω της Luscas Films, το 2006 για πνευματικά δικαιώματα. Ο διάσημος σκηνοθέτης κέρδισε τη δίκη που έγινε στην Καλιφόρνια και ο Ainsworth όφειλε να τον αποζημιώσει με 20 εκατομμύρια δολάρια. Τα πράγματα όμως δεν τελείωσαν εκεί. Λόγω της εθνικότητας του Ainsworth και του τόπου διανομής του, η υπόθεση έπρεπε να μεταφερθεί στα χέρια της βρετανικής νομοθεσίας. Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση που πήρε σχεδόν επικές διαστάσεις μιας και η κινηματογραφική ιστορία της δημιουργίας των περίφημων κοστουμιών του Πολέμου των Άστρων πέρασε από σαράντα κύματα. Τον Ιούλιο του 2011, το Ανώτατο Βρετανικό Δικαστήριο με μια απρόσμενη και ριζοσπαστική κίνηση για τα όσα ίσχυαν με τα πνευματικά δικαιώματα, έκρινε ότι τα κουστούμια του Πολέμου των Άστρων δεν πρέπει να θεωρούνται έργα τέχνης. Έτσι το κράνος του αυτοκρατορικού στρατιώτη [Stormtrooper] δεν μπορεί να θεωρηθεί γλυπτό. «Οι ταινίες του Πολέμου των Άστρων τοποθετούνται σε ένα πλασματικό κόσμο επιστημονικής φαντασίας. Η ταινία ‘Πόλεμος των Άστρων’ είναι ένα έργο τέχνης που δημιούργησαν ο κ. Lucas και η εταιρία του. Το κράνος είναι κάτι χρηστικό, ένα στοιχείο στην διαδικασία παραγωγής του φιλμ», αποφάσισε το δικαστήριο, έδωσε έτσι τέλος σε μια δικαστική διαμάχη που κράτησε περίπου 6 χρόνια και δικαίωσε τον Andrew Ainsworth. Επειδή είχαν περάσει 15 χρόνια από την ημερομηνία παραγωγής τους και βάση της βρετανικής νομοθεσίας ο Ainsworth μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις στολές. Δεν μπορεί όμως να τις εξάγει στις Ηνωμένες Πολιτείες εξαιτίας του πρώτου δικαστηρίου. Είναι όμως ελεύθερος να τις πουλάει στον υπόλοιπο κόσμο [προς 1800 λίρες την μία]. Παράλληλα ο παγκόσμιος τύπος τον έκανε σύμβολο για τις μικρές επιχειρήσεις που πάνε κόντρα στις «σκοτεινές δυνάμεις» πολυεθνικών εταιριών σαν του George Lucas. Η συγκεκριμένη απόφαση μπορεί να επηρεάσει στο μέλλον άμεσα τα πνευματικά δικαιώματα και άλλων διάσημων ταινιών. Ο ίδιος ο Ainsworth σήμερα δηλώνει για τη νίκη του: «η Αμερική είναι ένα σκληρό μέρος για να χειριστείς τέτοια θέματα. Υπάρχει μόνο ο Θεός και το αμερικάνικο δολάριο. Έτσι μπορώ να κατανοήσω την παράνοια του Lucas που θεωρεί ότι του ανήκουν τα πάντα, και χαίρομαι που δεν ζω εκεί. Όλοι όμως θέλουμε να επωφεληθούμε από τα «φρούτα» της κοινωνίας των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι δεν πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί στις κρίσεις μας. Κατά την άποψη μου δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να έχει τον έλεγχο της ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου και έτσι αυτά που δημιούργησα [χωρίς να έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο και με δικό μου κόστος] μου ανήκουν. Από αυτά βγάζω τα προς το ζην. Γιατί τι άλλο υπάρχει που αξίζει να παλέψεις;»

5

Ghost Face Scream

Η ταινία που ξαναέβαλε τα slasher φιλμ στον κινηματογραφικό χάρτη, ήταν ένα πανέξυπνο θρίλερ που χρησιμοποιούσε κάθε κλισέ των ταινιών τρόμου προς όφελος της. Η μάσκα του Ghost Face έμοιαζε πιο πολύ σαν απάντηση – ανέκδοτο προς όλους τους μασκοφόρους δολοφόνους κατά συρροή.

Surfing Athens

42 OUGH!

Ένας «fake» surfer που σκηνοθέτησε τη φωτογράφιση στις εργατικές πολυκατοικίες της Συγγρού, ένας πρωταθλητής στο windsurf, ένας φανατικός surfer και συλλέκτης ιστοσανίδων και μία ομάδα surfer που ταξίδεψαν μέχρι την Σρι Λάνκα για να πετύχουν το ιδανικό spot μοιράζονται τις εμπειρίες τους με το πιο δημοφιλές καλοκαιρινό σπορ από τη δεκαετία του ’60.

Surf στην άσφαλτο M.Hulot | Φωτο: Νίκος Τσακρής

Ο Holy Mustache σκηνοθέτησε μια «χαμένη κατάσταση στη μεγαλούπολη, με την αληθινή παρέα της γειτονιάς που περνάει καλά με λίγα φρούτα, ήλιο και θάλασσα», για να δείξει ότι το surf δεν είναι προνόμιο των ευκατάστατων και των πλουσιόπαιδων». Έστω και χωρίς κύματα.

«Οι άνθρωποι χρειάζονται λίγα στην ουσία για να είναι ευτυχισμένοι», λέει. «Όλη αυτή η ιδέα συνδέεται και με τη φιλοσοφία της εταιρίας HOLY MUSTACHE VINTAGE CULTURE που προσπαθεί να απομυθοποιήσει το ταμπού του second hand και τη μανία για brands, αναδεικνύοντας το φτηνό «collector’s» & cult styling στο E.L.L.A.D.A. Το background των εργατικών κατοικιών στην Συγγρού ήταν ιδανικό για να δείξει πώς μπορείς να περνάς ακόμη και αν ζεις σε εργατικές κατοικίες και ότι τα σπορ όπως το surf δεν είναι προνόμια μόνο των ευκατάστατων και των πλουσιόπαιδων. Στην κουλτούρα του surf με μαγεύει η ιστορία καταγωγής του, η αρχέγονη φιλοσοφική πλευρά του που έχει να κάνει με την ψυχοσωματική ισορροπία και την εναρμόνιση με τις δυνάμεις της φύσης (θάλασσας). Δύναμη δεν είναι να δαμάσεις τα κύματα με ένα γιοτ, αλλά με μία σανίδα ή ένα ιστιοπλοϊκό. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα δεν έχει τόσο μεγάλα κύματα λόγω της κλειστής θάλασσας, αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει. Έχει όμως πολύ αέρα και πολλοί

OUGH! 43

Μια παρέα Ελλήνων σέρφερ πέρασε μερικές ονειρεμένες μέρες στη Σρι Λάνκα και μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της με φωτο και tips.

Για σερφ στην Σρι Λάνκα Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Το ταξίδι προτάθηκε και οργανώθηκε απο τον Eddie Fisher, ο οποίος είχε επισκεφθεί και πέρσι την Σρι Λάνκα. Πριν από 4 χρόνια, κάποιοι άλλοι Έλληνες surfers είχαν κάνει το ίδιο ταξίδι, με – ομολογουμένως- πολύ πιο δύσκολες συνθήκες (βλεπε «εμφύλιο»). Ο Γιώργος, ο Κωσταντής και η Φοίβη έκλεισαν τα πρώτα εισιτήρια και δεν άργησε να μαζευτεί μια μικρή ελληνική κοινότητα στο νησί της Σρι Λάνκα, καταλήγοντας να απαριθμούμε οχτώ περίπου surfers όλων των επιπέδων. Το συγκεκριμένο ταξίδι επιλέχθηκε λόγω χαμηλού budget και, φυσικά, λόγω προορισμού και αξιόλογου κύματος! Τελικά, όλοι οι στόχοι επιτεύχθησαν.

Σύνηθες ημερήσιο πρόγραμμα: Κατά τις 5 π.μ. το local ξυπνητήρι -που ήταν ο ήχος του κερώματος των σανιδιών από τους γείτονες- σε έβαζε σε πειρασμούς μέσα στον ύπνο σου... Ξέχναγες κούραση και χουζούρεμα... Μαγιό, κέρωμα σανίδας, αντιηλιακό και λίγα μόλις μέτρα από την ψάθινη καλύβα μου ήταν το main point!

το ρίχνουν στο wind surf και στο kite. Επίσης, οι περισσότεροι ζουν στις πόλεις σαν τα ποντίκια και έχουν μολύνει τόσο τη θάλασσα με την ανοησία τους, που αν μπεις μέσα, κοντά στην πόλη, θα αρρωστήσεις. Αν οι Έλληνες αφήσουν τους καφέδες και την εξάρτηση με την πόλη θα βρουν εύκολα τον δρόμο προς τις παραλίες και προς τα σπορ. Οι «εθελοντές» είναι άτομα που συναντώ στο δρόμο, στο facebook, φίλοι και φαν του vintage. Δεν ξέρω τον λόγο που δέχεται ο καθένας να συμμετάσχει στα πρότζεκτ μου. Αυτό που τους υπόσχομαι πάντως σίγουρα είναι ότι θα περάσουμε καλά. Το shootings δεν έχουν καμία σχέση με fashion editorials, είναι πιο «πραγματικά» και δείχνουν την αίσθηση της στιγμής όπου συμβαίνει κάτι αληθινό. Και αυτό βγαίνει στον φακό, είναι μαγικό. Η μόνο εμπειρία με σανίδα που έχω να διηγηθώ και μου έχει μείνει αξέχαστη είναι η απέραντη ησυχία των χιονισμένων κορυφών και η μαγεία του free ride στην απαλή απάτητη πούδρα του χιονιού. Με το surf βρίσκομαι στη διαδικασία του φλερτ.

Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας SURFER; Τι μπορεί να τον κάνει πιο ευτυχισμένο; Ήλιος, πολύ Surf, ξυποληταρία όλη μέρα φορώντας μόνο μαγιό, σε native ψάθινη καλύβα;!....

13: 00 η ώρα ξεκινάγαμε με το tuk tuk για κάποιο άλλο spot πιο uncrowded, έχοντας προμηθευτεί τα σνακ μας για μόλις λίγα λεπτά του ευρώ που ηταν -τί αλλο από τα ντόπια rotties, και τσουπ, fun session στα φιλικά τριγύρω spots, μπλα μπλα, καφέ, quarter naps, και ξανά surf μέχρι να νυχτώσει.

Ακολουθούσε γρήγορο ντουζάκι, η καθιερωμένη μπίρα, πολύ φαγητό, άραγμα με τα παιδιά και γείτονες surfers και πάλι ύπνος.

Θα συναντήσεις ελέφαντες, λεοπάρδαλεις, κροκόδειλους, πιθήκους, ιγκουάνα και πολλά μα πολλά άλλα, μιας και το Αρουγκάμ είναι μέσα σε national park!

44 OUGH!

Ο Βύρωνας ασχολείται αποκλειστικά με το windsurfing από την ηλικία των δεκατριών. Προπονείται και αγωνίζεται αποκλειστικά στο Mistral (έως το 2004) και στο RSX (στη συνέχεια) και από το 2006 μετράει ένα σωρό διακρίσεις... Κωνσταντίνος Χατζόπουλος |Φωτο: Manteau Stam.

Βύρωνας Κοκκαλάνης, ο καλύτερος φίλος του ανέμου… Ποιος σε έβαλε στον αθλητισμό και ποιοι προπονητές σε έχουν βοηθήσει; Στον αθλητισμό με έβαλε ο πατέρας μου σε ηλικία δώδεκα χρονών, κατευθείαν στο windsurf. Γράφτηκα σε ναυτικό όμιλο, όπου προπονητής μου τότε ήταν ο Δημήτρης Πηλίχος και μέχρι σήμερα είναι ο προσωπικός προπονητής μου. Ποιες είναι οι κατηγορίες στο windsurf και με ποιες εσύ ασχολείσαι; Οι κατηγορίες στο windsurf είναι οι εξής: wave, freestyle, slalom, formula και η ολυμπιακή κατηγορία RS:X, με την οποία και ασχολούμαι. Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερό σου χρόνο; Στον ελεύθερό μου χρόνο ασχολούμαι με το freestyle και μερικές φορές με formula. Άλλα αθλήματα τα οποία ακολουθείς; Άλλα αθλήματα με τα οποία ασχολούμαι είναι το surf και, κυρίως, η ποδηλασία δρόμου και βουνού, που αποτελούν και κομμάτι της προπόνησής μου. Ποιο είναι το πρόγραμμα στην καθημερινότητά σου; Οι προπονήσεις που κάνω είναι συνήθως διπλές. Δηλαδή, το πρωί ποδήλατο και το απόγευμα windsurf, ή και το ανάποδο. Όλα αυτά εξαρτώνται από την περίοδο που διανύω, αν είναι δηλαδή προαγωνιστική ή είναι περίοδος χαλάρωσης. Εργάζεσαι κάπου; Δεν εργάζομαι, ούτε σπουδάζω. Ασχολούμαι αποκλειστικά με το windsurf! Από το windsurf βγάζεις λεφτά για να ζεις; Το windsurf μπορεί να σου αποφέρει πόρους από χορηγίες και μόνο, διότι μισθός από την ελληνική ιστιοπλοϊκή ομοσπονδία δεν μου παρέχεται. Τι είναι αυτό που σε τραβάει τόσο

πολύ σε αυτό που κάνεις; Αυτό που με τραβάει στο windsurf είναι ο ανταγωνισμός και επίσης τα στοιχεία της φύσης. Ο άνεμος και τα κύματα! Τι είναι για σένα ο άνεμος και τι η θάλασσα; Η θάλασσα για μένα είναι το δεύτερό μου σπίτι. Από τότε που ξεκίνησα! Και τον άνεμο θα τον χαρακτήριζα ως τον καλύτερό μου φίλο! Ποιοι σε στηρίζουν σε όλη σου αυτή την προσπάθεια; Ο άνθρωπος που με στηρίζει-χορηγεί τα δύο τελευταία χρόνια είναι ο Πάρης Κασιδόκωστας. Χωρίς την βοήθειά του, το 80% του ετήσιου προπονητικού και αγωνιστικού προγράμματός μου δεν θα έβγαινε εις πέρας! Οι διακρίσεις που ήρθαν τα δύο τελευταία χρόνια, τις οφείλω σε μεγάλο βαθμό στον Πάρη. Και τώρα, πες μας εν ολίγοις τι έχει γίνει με όλο αυτό το χαμό που δημιουργήθηκε με το windsurf ολυμπιακής κατηγορίας, τα πράγματα είναι όπως τα ξέρουμε ή όχι τελικά; Το kite surfing ύστερα από ψηφοφορία εκπροσώπων από 36 χώρες επελέχθη να αντικαταστήσει το windsurf.

19 ψήφοι υπέρ του kite surf, έναντι 17 του wind surf για την τετραετία, μέχρι την ολυμπιάδα του Ριο το 2016. Αυτή η απόφαση προκάλεσε εντονότατες αντιδράσεις στον χώρο, σε όλο τον κόσμο, διότι το kite surfing είναι ακόμα σε επίπεδο ανάπτυξης, όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι και υπάρχουν πολλές παράμετροι, κυρίως ασφάλειας στην οποία υστερεί! Στο facebook έχει δημιουργηθεί σελίδα στην οποία γίνεται προσπάθεια να επαναφέρουν το άθλημα στην ολυμπιάδα, με την ονομασία vote windsurfing for 2016, όπου μαζεύουν ψήφους υπέρ του windsurfing. Μέχρι στιγμής έχουν μαζευτεί πάνω από 25000 ψήφοι. Τον Νοέμβριο στο ετήσιο meeting της διεθνούς ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας θα παρθεί η τελική απόφαση για την επόμενη τετραετία!

Ο Βύρων Κοκκαλάνης κατέλαβε την 6η θέση στη γενική κατάταξη της κατηγορίας RS:X στην πρώτη του συμμετοχή σε ολυμπιάδα

http://www.facebook.com/pages/Byron-KokkalanisWindsurfing/326039530788485 http://www.byronkokkalanis.com/Default.aspx

OUGH! 45

Old School σανίδες [Old School Surf & Skate Shop, Καλλιρόης 57, Νέος Κόσμος]

M.Hulot | Φωτο: Ευτυχία Βλάχου

Ο Διονύσης Ασημακόπουλος έχει λατρεία για το skate και το surf και στο μαγαζί του έχει μαζέψει old school σανίδες που είναι μοναδικές.

«Το ‘Old School’ είναι ένα μαγαζί που φτιάχτηκε για την παρέα και για τους φίλους και λέγεται έτσι από την αγάπη μας για κάποια πράγματα που μας φέρνουν τις μνήμες λίγο πιο πίσω, σε μια όχι τόσο εξελιγμένη αλλά πιο γνήσια προσέγγιση των πραγμάτων, στο πώς ήταν πιο παλιά πιο αγνά, στο τι διαφορετικές αισθήσεις παίρνεις ride-άροντας σανίδια που είναι από άλλη εποχή, πώς διαφορετικά ροδάκια, διαφορετικοί άξονες, διαφορετικό σχήμα σανιδιού σου δίνουν άλλου είδους συγκινήσεις» μάς λέει ο Διονύσης με ενθουσιασμό. «Είναι πολύς ο κόσμος που αναζητά το old school είτε επειδή του λείπει, είτε επειδή δεν το έχει γνωρίσει. Παλιότερα, αν έλεγε κάποιος ότι ‘αυτό θα είναι μια μέρα old school’ τον κοροϊδεύαμε κιόλας, αλλά με την πάροδο των ετών βλέπεις την πραγματικότητα τι παραπάνω σου δίνει σε προσωπικό επίπεδο. Ψάχνω παλιά σανίδια, που μπορεί να είναι πιο ακριβά, αλλά η αξία τους είναι απίστευτη, είτε σαν κομμάτι ιστορίας τα δεις, είτε σαν ride. Αν το βάλεις στα πόδια σου είναι τελείως διαφορετική αίσθηση να τσουλάς πάνω σε ένα παλιό σανίδι». Στο μαγαζί του βρίσκει κανείς παλιά αυθεντικά κομμάτια ιστορίας από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και σήμερα, αλλά και επανεκδόσεις παλιών σανιδιών που βγάζουν κάποιες εταιρίες. «Τα κάνουν πιο προσιτά και σε παλιούς που έχουν νοσταλγήσει τις παλιότερες μέρες αλλά και σε νεότερους skaters-surfers που θέλουν να δουν πώς

ήταν τότε τα πράγματα», λέει. «Στο μαγαζί έχω κομμάτια που έχω καβαλήσει μέσα στα χρόνια, από την προσωπική μου συλλογή, που τα έχω σπάσει, που μου θυμίζουν πράγματα». Κάποια είναι ανεκτίμητης αξίας για τον ίδιο. « Ένα από τα πιο ακριβά κομμάτια που έχω μου το έκανε δώρο ένας φίλος μοντέλο που ήρθε εδώ για φωτογράφιση και επειδή ήταν έτσι το σύστημα στο αεροδρόμιο, δεν τον άφησαν να το πάρει μαζί του! Δεν το πουλάω, παρόλο που τα έχω ανάγκη τα λεφτά. Δεν είναι μόνο το κέρδος που μετράει, αλλά και η αγάπη. Το πιο παλιό surf που έχω είναι το Town & Country το Proseries που είναι φτιαγμένο στην Χαβάη το 1984. Έχω από την ίδια σειρά κι ένα σκέιτμπορντ, έβγαζε και σκέιτ τότε. Ξεκίνησε με κεφάλαιο 3000 δολάρια σε ένα μπαρμπέρικο στο Περλ Σίτι στη Χάβαη και τις δεκαετίες του ’80 και ’90 έγινε T&C, η πιο γνωστή εταιρία ρούχων και ειδών για skate και surf. Κάποια στιγμή στο peak τους σταμάτησαν όλη την παραγωγή, έκλεισαν όλο το διεθνές δίκτυο και ξεκίνησαν απ’ την αρχή να φτιάχνουν μόνο είδη για σερφ στο Πέρλ Σίτι. Έχω μερικά κομμάτια από την ιστορία της εξέλιξης της εταιρίας, επειδή μου άρεσε και το «γιν και γιανγκ» στο logo τους που πρεσβεύει την ισορροπία ποικιλοτρόπως, επειδή ο surfer έχει να κάνει πολύ με την ισορροπία: με την ισορροπία καθεαυτή, την ψυχική ισορροπία, με το συναίσθημα που σού δίνει. Κάτι μαγικό πρέπει να σου δίνει το surfing για να μπουν στη διαδικασία να το εξομοιώσουν σε συνθήκες που δεν υπήρχε surfing, χωρίς κύματα. Να βάλουν πανί στη σανίδα και να γίνει wind surfing, να μικρύνουν τα σανίδια και να βάλουν ρόδες και να φτιάξουν το skateboard, να πάρουν μερικά μικρά surf στην αρχή στο χιόνι, να τους βάλουν δέστρες και να αρχίσει το snowboard κλπ. Κάποτε τα σανίδια ήταν εντελώς διαφορετικό το ένα με το άλλο, δεν ήταν το κλασικό freestyle σανίδι που ήταν φτιαγμένο για να κάνει κόλπα μόνο του, είχε να κάνει με τις ικανότητες του αναβάτη και το πόσο προσπαθούσε να κάνει αυτό που έκανε. Τώρα τα σανίδια έχουν ένα σχήμα φτιαγμένο για να κάνει μόνο του κόλπα. Τότε ήταν η αγάπη, η ασχολία, η αφοσίωση. Τώρα είναι το ποιος θα μου δώσει πιο πολλά δώρα, ποιος θα μου δώσει πιο πολλά τσάμπα παπούτσια και σανίδια. Ξέρεις πόσα παιδιά έρχονται στο μαγαζί και μου λένε «ένας φίλος μου κάνει skate και τον σπονσοράρουν και παίρνει μπλουζάκια και παπούτσια και λέω να ξεκινήσω κι εγώ το skate για να με σπονσοράρουν. Εσείς δέχεστε και βίντεο;».

46 OUGH!

ΤΣΟΝΤΑ ΒΑΡΒΑΤΗ Niki Jumpei

Τέσσερις διαχρονικές ελληνικές τσόντες που ανάθρεψαν σεξουαλικά δύο γενιές [και βάλε]...

Ο Ηδονοβλεψίας «Μωρή, τι κάνεις με το μπουκάλι στον κώλο;». Ο Κώστας Γκουσγκούνης αφήνει τις σεξοκωμωδίες για σκηνές σκληρού κωμικού πορνό και μετατρέπεται στον θρύλο της ελληνικής τσόντας.

Το Παλαμάρι του Βαρκάρη «Με την αρμύρα, με την αρμύρα».

Ίσως ο πιο γνωστός τίτλος ελληνικής τσόντας. Ντουμπλάζ στα πάντα, με τις βουτιές να αποδίδονται με ήχο από καζανάκι.

Μπουρδελότσαρκα με τον φανταστικό Kool Keith Πάρτα Όλα Μωρό Μου

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

«Τι έμβολο είν’ αυτό;».

Ο Kool Keith βρέθηκε για μερικές μέρες στην Αθήνα και τον συνοδέψαμε στη βόλτα του στο κέντρο (για να εμπλουτίσει τη συλλογή του –με τσόντες). Η χιπ χοπ του Kool Keith είναι μια υπόθεση προσωπική. Αρκετά χρόνια πριν, όταν άφησε τους Ultramagnetic MCs, o Kool Keith ακολούθησε πορεία υπαγορευμένη από δικές του εμμονές, φαντασιώσεις και εικόνες της underground πραγματικότητας που τόσο τον γοήτευε. Λίγο πριν την εμφάνισή του στο Bios, αποφασίσαμε να τον συνοδέψουμε στα αγαπημένα του σημεία στην πόλη και αυτό που διαπιστώσαμε με έκπληξη, ήταν πόσο μοιάζει πλέον η Αθήνα με την Times Square και το Bronx του ’80. Στις συνοικίες μεταναστών, τα φανάρια της Αχαρνών, τα τσοντο-βιντεοκλάμπ των μεγάλων λεωφόρων και τα μπουρδέλα της Φυλής, ο Kool Keith νοιώθει μια βαθειά οικειότητα. Καθώς συζητάς μαζί του, ξεπηδούν από το στόμα του σκόρπιες φράσεις από τραγούδια του, εικόνες από στίχους που κάποτε είχε τραγουδήσει. Στα γκέτο της Ομόνοιας, αναδύεται από μέσα του η περσόνα εκείνη που υμνεί το περιθώριο, μπλέκεται με ναρκωτικά, έγκλημα και πουτάνες. Στα γκέτο του κέντρου, ο Kool Keith ζωηρεύει ξαφνικά και να χάνει εκείνο το ονειροπόλο, σιωπηλό του προφίλ, με το οποίο μας συστήθηκε. Αργότερα, στα μπουρδέλα, είσαι σίγουρος ότι κάποιο ηχείο από ψηλά παίζει την ρυθμική porncore που ο ίδιος φτιάχνει. Μπαίνοντας όλο και βαθύτερα στα τραγούδια του Kool Keith, δεν μπορείς παρά να σκοντάψεις στον ίδιο. «Τα τραγούδια μου καθρεφτίζουν εμένα, αυτό που είμαι και αυτό που φαντάζομαι», μας είχε πει πριν ξεκινήσουμε την διαδρομή μας, και είχε ήδη επιβεβαιωθεί. Μια ιστορία λέει ότι στην προηγούμενη επίσκεψή του στην Αθήνα είχε χάσει το soundcheck επειδή έβλεπε τσόντα και δεν μπορούσε να «τελειώσει». Δεν μου φάνηκε απίθανο. Ίσα ίσα που με έκανε να τον συνοδέψω σε κεντρικό τσοντάδικο του κέντρου να ρίξει μια ματιά στην εγχώρια παραγωγή. «Τις καλές τις τσόντες τις καταλαβαίνεις από την εταιρία παραγωγής. Όταν βλέπεις Black Market, Evil Angel και Combat Zone, ξέρεις ότι είναι καλή». Μου έδειξε διάφορα DVD και

για μια στιγμή πίστεψα ότι τα είχε δει όλα. Και δεν μου φάνηκε απίθανο. Κατέληξε σε έναν τίτλο με εκείνο τον ψωλαρά τον Rocco Siffredi και μου εκμυστηρεύτηκε ότι αυτός είναι ο καλύτερος. Σε έναν πάγκο του μαγαζιού, στοιβαγμένες ανάποδα, ντροπιαστικές και ενοχικές στέκονταν οι μη-πορνό ταινίες. Ανάμεσά τους και το Inland Empire του Lynch, με έκανε να σκεφτώ τι ανωμαλάρα θα ήταν αυτός που θα αγόραζε κάτι από αυτό τον πάγκο. Ο Kool τελικά κατέληξε να αγοράσει έξι DVD γιατί ήταν σε προσφορά. Κάπως πιο ήσυχος τώρα άρχισε να μου μιλά για μουσική. «Βγαίνουν πάρα πολλά νέα γκρουπ, τα οποία προσπαθούν τόσο πολύ να μοιάζουν μεταξύ τους, να κολλάνε στα ήδη υπάρχοντα πρότυπα. Εγώ προήλθα από μια εποχή που όλοι ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους. Επιζώ επειδή είμαι αρκετά ικανός να προσαρμόζομαι στην εποχή. Η εποχή μου ήταν η Χρυσή Εποχή». Η συζήτηση πηγαίνει στις περσόνες που δημιουργεί κατά καιρούς. Ανάμεσα στον Dr. Octagon και τον Dr. Doom, αλλά και τις πάνω από 30 διαφορετικές «ταυτότητες» που έχει επινοήσει κατά καιρούς, του ζητώ να επιλέξει την αγαπημένη του. Δυσκολεύεται «δεν μπορώ να διαλέξω κάποια. Όλες είναι αγαπημένες. Νοιώθω σαν συγγραφέας που δημιουργεί χαρακτήρες για τα βιβλία του. Κάτι σαν τον Stephen King. Δεν είναι περσόνες που υποδύομαι, όσο κομμάτια του προτζεκτ μου», εξηγεί. Ο Kool Keith έχει πολλή φαντασία. Το καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι δεν είναι πάντα παρών, συνεχώς πετάει ο νους του, από τις ιστορίες στα τραγούδια, τις περσόνες που σκοτώνει και ανασταίνει, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Όλο το βράδυ κυνηγούσαμε κάτι μαύρες πόρνες που ποτέ δεν καταφέραμε να βρούμε. Καταλήξαμε σε κάτι μπουρδέλα στην Φυλής, όπου φάνηκε ότι ήταν κάπως απογοητευμένος: «δεν ξέρω αν θα ήθελα να πραγματοποιήσω με αυτές τις γυναίκες την φαντασίωση που έτρεφα όλη μέρα» μας είπε, και συνέχισε σιωπηλός. Και κάπως έτσι άφησα τον μπουκοφσκικό φίλο μου, με έξι DVD σε σακούλα και πολλές εικόνες, που με την φαντασία του ήμουν σίγουρος πως θα έκανε σύντομα τραγούδια…

Οι από άλλο πλανήτη ατάκες δίνουν και παίρνουν, οι τίτλοι αρχής γράφουν «Στο ρόλο του πούστη ο Ζωρζ Τσαπέλας» και η πρώτη ομοφυλοφιλική σκηνή της ελληνικής παραγωγής είναι γεγονός.

Αληθινή Ηδονή «Ξαναγαμήθηκες μες στα χιόνια;».

Ο πρόστυχος νεκροθάφτης παίρνει μια πόρνη σε μια χιονισμένη βουνοπλαγιά και αργότερα μεταμφιέζεται στον Κόμη Δράκουλα για να ορίσει το υπερρεαλιστικό πορνό.

OUGH! 47

SEBASTIEN TELLIER ÄΕÊÁ ×ÑÏÍΙÁ BIOS

FRIDAY21 SEPT.2012 �� ��� �������� ����������

�� ��� ����������

photo, FABIEN BREUIL

������� ������������

BIOS, PEIRAIOS 84

DOORS OPEN 22,00