Ough 0 june 2012 by Ough Ezine

/ ΤΕΥΧΟΣ 0 / ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

+ ,

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

www.ough.gr

/ ΤΕΥΧΟΣ 0 / ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης

«Άσε το μέλλον να αποκαλύψει την αλήθεια και να εξελίξει τον καθέναν ανάλογα με τη δουλειά του και τα όσα έχει κατορθώσει. Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον το οποίο έχω δουλέψει ήδη, μου ανήκει».

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot

Νικόλα Τέσλα

Αrt Direction: Bios Design «Ποτέ κανείς δεν έζησε στο παρελθόν», λέει ο Chris Wild, ο δημιουργός του εκπληκτικού site memorabilia, του Retronaut, «όλοι έζησαν μια δικιά τους εκδοχή του ‘τώρα’». Κάποιοι «φωτισμένοι» άνθρωποι, όμως, «οραματίστηκαν τον κόσμο του μέλλοντος και πρόσφεραν έστω και ψήγματα προόδου σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία» (όπως λέει κι ο Moog) –δυστυχώς, όχι πάντα προς το καλύτερο. Ο Ξενάκης, ο Ζενέτος, ο Moog, o Ishiguro, o Νικόλας Ξάστερος, ο Ridley Scott -μερικά από τα πρόσωπα του πρώτου τεύχους- σήμερα είναι κομμάτια ιστορίας με έργα που παραμένουν αξεπέραστα. Το ίδιο κι ο Βαγγέλης με το soundtrack του Blade Runner (φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πρώτη προβολή του!) και τα «παιδιά» του, νέοι μουσικοί που φτιάχνουν τη μουσική του σήμερα, «πατώντας» στις ιδέες του: ο Kuedo, η Laurel Halo, ο Lunar Miasma. Το μέλλον είναι τώρα και το τώρα είναι ρετρό. Γι’ αυτό και το βινύλιο ξαναζεί μέρες δόξας, γι’ αυτό και η κασέτα αναγεννιέται έστω και υπόγεια, γι’ αυτό και οτιδήποτε σχετίζεται με τη μνήμη είναι διαχρονικά μοντέρνο και έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Με τη μνήμη μπορείς να κάνεις ταξίδια στο χρόνο, να αλλάξεις τη ροή των «σεναρίων», να ξεφύγεις απ’ την φρικτή πραγματικότητα κάνοντας ταξίδια με τη φαντασία όπως ο Sam Lowry του Brazil, με τη συνοδεία maracas. Να ζήσεις ελεύθερα κι ανέμελα, -κάτι που δεν μπορείς αυτή τη στιγμή. Η πραγματικότητα του παρόντος θυμίζει όλο και περισσότερο το Brazil του Terry Gilliam. Ανθρώπους, δηλαδή, που ασφυκτιούν μέσα στο καθεστώς που έχει δημιουργήσει ένα απολυταρχικό, δυσλειτουργικό κράτος, το οποίο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο επιλογής και σου σκοτώνει κάθε ελπίδα. Το ιδανικό περιβάλλον για να φουντώσει ο φασισμός κάθε είδους. Ιδανικό επίσης να εμφανιστούν άνθρωποι που θα αλλάξουν όλη αυτή την κατάσταση, θα κάνουν το παρόν λιγότερο φρικτό και το μέλλον καλύτερο. Το ough! είναι ένα περιοδικό της Αθήνας που ψάχνει να βρει αυτούς ακριβώς. Κι όπως έλεγε το τζινγκλ που έπαιζε στο διαφημιστικό της τηλεόρασης στο Brazil: «We do the work, you do the pleasure». Περισσότερα σε ένα μήνα.

www.ough.gr Κι ακόμα πιο πολλά στο

Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Manteau Stam, Αντώνης Διαμαντής Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής Συνεργάτες: Θεόδωρος Ν. Leporidae, Θανάσης Μουτσόπουλος, Pitsirikos, Narita, Mr.Z, Freddie F., Ηλίας Αποστολάκης, Λουκάς Μέξης, Γαβριέλλα Τριανταφύλλη, Χρύσα Βλαχοπούλου, ShootLudwig: ΝίκοςΘάνος, Sound Injections, Παναγιώτης Τζώνος, Χρήστος Μ., Βarbasco Libido, Stigma Squad, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Στάθης Μαμαλάκης, Νικόλας Γιακουμάκης, Κωνσταντίνα Τζώρτζη, Κour, Kapetank, Μάκης Παπασημακόπουλος, Ευαγγελία Μπούμπουλη, Thodoris Markou, Χρήστος Τζήμας, Στέλιος Παπαγρηγορίου, Mabel Aguirre, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, ЕΓΟ ЛЭТЯΟ, Anestie Gomez, Κατερίνα Ηλιάκη, Άγγελος Κ., Tomoko Rin, Ευτυχία Βλάχου, Νίκος Κατσαρός, Χρήστος Αράζος, Μαρία Βασιλειάδου, Cacao Rocks, Ισμήνη Ιγγλέση, Cartoon Dandy, Helmet, Χρήστος Σαρρής, ://quietdrumming Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough.athens Και follow στο Twitter @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: ough@ough.gr

4 OUGH!αναμνήσεις! Γεωργία Παπαστάμου

How to Το Retronaut είναι ένα από τα αγαπημένα μας site. Κι ο Chris Wild, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω του, μιλάει στο ough! για το πιο δημοφιλές δημιούργημά του.

Dougal Dixon:

Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Τι δουλειά κάνεις; Πλέον ασχολούμαι full time με το Retronaut. Έχω δουλέψει σε μουσεία και αρχειοθήκες το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας, αλλά δεν μου ταίριαζε. Συνέχεια με απέλυαν.

εικόνες εξέλιξης από ένα μακρινό μέλλον. Γεωργία Παπαστάμου

Ο Σκωτσέζος γεωλόγος και συγγραφέας Dougal Dixon είναι αυθεντία στους δεινοσαύρους και ένας από τους πρωτοπόρους στον χώρο της θεωρητικής βιολογίας, που σημαίνει ότι, βασιζόμενος σε αποδεκτά αξιώματα και θεωρίες, φαντάζεται και περιγράφει το μέλλον. Στο βιβλίο του «After Man: A Zoology of the Future» εξηγεί την θεωρία της εξέλιξης, γράφοντας για ζώα που θα υπάρξουν 50.000.000 χρόνια από τώρα, στο «New Dinosaurs» αναλύει πώς θα ήταν η ζωή σήμερα αν οι δεινόσαυροι δεν είχαν εξαφανιστεί, ενώ στο «Time Exposure» (σε συνεργασία με την φωτογράφο άγριας φύσης Jane Burton), απεικονίζει προϊστορικά/εξαφανισμένα ζώα σε δραματικά ρεαλιστικές φωτογραφίες. Σας άρεσαν οι δεινόσαυροι όταν ήσασταν μικρός; Όταν ήμουν πέντε χρονών είδα για πρώτη φορά δεινόσαυρο σε ένα κόμικ. Το πήγα στον πατέρα μου και τον ρώτησα τι είναι. Κατέβασε από ένα ράφι ένα παλιό βιβλίο φυσικής ιστορίας και μου έδειξε εικόνες με απολιθώματα, δεινόσαυρους και ζώα που υπήρχαν πριν απ’ τον άνθρωπο. Αυτό ήταν! Κόλλησα! Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν παιδικά βιβλία με δεινόσαυρους -οι δεινόσαυροι δεν ήταν μέρος της κουλτούρας, δεν ήταν κάτι που ενδιέφερε τον κόσμο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο υπόλοιπος κόσμος κόλλησε όπως και εγώ. Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχετε μάθει για τους δεινόσαυρους; Ότι η ανθρώπινη γνώση αλλάζει συνέχεια μέσω νέων ανακαλύψεων και νέων ιδεών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Κάθε φορά που γράφω βιβλίο για δεινόσαυρους, γίνεται παρωχημένο προτού φτάσει στα βιβλιοπωλεία. Οι πληροφο-

ρίες που έπαιρνα από τα αρχαία βιβλία φυσικής ιστορίας του πατέρα μου, ήταν τότε πενήντα χρόνια πίσω. Αλλά εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε κανείς να μου το πει.

Πότε και γιατί έφτιαξες το Retronaut; To Retronaut ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2010. Όνειρό μου ήταν να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο να δω πώς είναι. Κατάλαβα πως το να φτιάξεις χρονομηχανή είναι λίγο δύσκολο. Υπήρχαν όμως εικόνες, φωτογραφίες, βίντεο και ήχοι που μου πρόσφεραν μια εμπειρία που έμοιαζε με ταξίδι στον χρόνο. Ήταν σαν να μην έδειχναν το παρελθόν, αλλά μια άλλη εκδοχή του τώρα. Έκανα λοιπόν το Retronaut με σκοπό να παρουσιάσω αυτό το υλικό. Ποιες είναι οι πηγές σου; Το υλικό το βρίσκεις εσύ, ή σου το στέλνουν οι φαν του site;

Διαβάζετε βιβλία επιστημονικής φαντασίας; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας; Διαβάζω ακόμα πράγματα από την «χρυσή εποχή» της επιστημονικής φαντασίας: Brian Aldiss, Robert Silverberg, Clifford Simak, Arthur C. Clarke. Όλους τους παλιούς. Υπάρχει, βέβαια, μια ολόκληρη γενιά συγγραφέων. Το πρόβλημα είναι ότι, όποτε προσπαθώ να τους προσεγγίσω σε κάποια βιβλιοθήκη ή στα βιβλιοπωλεία, τα βιβλία τους έχουν πάντα την ένδειξη «μέρος 3 της τριλογίας» ή «μέρος 5 της πετυχημένης σειράς». Ποτέ δεν βρίσκω την αρχή τους! Εξηγήστε μας με απλά λόγια ποια είναι η δουλειά σας. Κάνω τα πράγματα δημοφιλή. Όταν γράφω επιστημονικά βιβλία, προσπαθώ να δώσω την πληροφορία με έναν καινούριο και ασυνήθιστο τρόπο. Δηλαδή, μιλάω για τη ιδέα της εξέλιξης, εικάζοντας πώς τα ζώα μπορεί να εξελιχθούν στο μέλλον. Μιλάω για την ζωογεωγραφία σαν να υπήρχαν ακόμα δεινόσαυροι και σαν να υπόκειντο στις ίδιες συνθήκες με τα σημερινά ζώα. Μιλάω για την αλλαγή των συνθηκών από τη πλευρά ενός φανταστικού, γενετικά εξελιγμένου είδους ανθρώπων, που μπορεί να προσαρμόζεται σε αυτές. Σε 10.000 χρόνια θα υπάρχουν άνθρωποι; Θα είμαστε όπως είμαστε τώρα; Αυτό εμπίπτει στην ανθρωπολογία που δεν είναι το πεδίο μου. Στο βιβλίο μου «After Man» θεώρησα το ανθρώπινο είδος εξαφανισμένο, επειδή ήθελα να μιλήσω για τις φυσικές διαδικασίες της εξέλιξης- και το ανθρώπινο είδος έχει υπερβολικά μεγάλη επίδραση στον φυσικό κόσμο αυτή την στιγμή. Η ιδέα της εξέλιξης, όπως την ξέρουμε, έχει σταματήσει να είναι εφαρμόσιμη στο ανθρώπινο είδος. Η βάση της εξέλιξης είναι 1) μετάλλαξη και 2) φυσική επιλογή. Εξαιτίας του πολιτισμού και της ιατρικής τεχνολογίας, έχουμε αφαιρέσει τη φυσική επιλογή από αυτή την εξίσωση. Για αυτό και ό, τι συμβεί στο ανθρώπινο είδος στο μέλλον, θα διαφέρει από αυτό που θα περιμέναμε από τις φυσικές διαδικασίες.

Κάποιος να προσέχει τον Mr. A.

Ποιος έβαλε και για ποιο λόγο σε προθήκη από πλεξιγκλάς ένα ανθρωπάκι στο Κολωνάκι; Cacao Rocks

Ζητήσαμε από 12 Έλληνες μουσικούς Και μας το έδειξαν!

Polygrains Casio pt-30, Yamaha pss-460 και Alesis Micron.

Trashy cord Dave Smith Instruments prophet 08 (Μanos), Υamaha PSR-2 (Αlexandros)

Larry Gus Chimera BC-8, Casio Casiotone MT-65, (το Casiotone είναι του Στρατουλένιου και το έχω δανεικό για 10 χρόνια σχεδόν).

Inverz Farfisa digital-PCM-stereo midi/synth.

Gdaddie Juno-G της Ronald.

Spaced cowboy microKORG

Εδώ και καιρό εντοπίσαμε σε ένα στενό του Κολωνακίου τον Monsieur A., το character ενός από τους πιο γνωστούς γκραφιτάδες παγκοσμίως, του André Saraiva, καλυμμένο με ένα διάφανο προστατευτικό. Η Χριστίνα που είναι η υπεύθυνη για την προστασία του μας εξήγησε γιατί αντιμετώπισε το graffiti σαν μνημείο: Cacao: Ποια είναι η άποψη σου για τα γκράφιτι; Χριστίνα: Μου αρέσουν πάρα πολύ! Σου αρέσουν όλα; Και οι υπογραφές, τα συνθήματα και οι μουτζούρες;

Ναι και τα tags είναι έργα τέχνης για μένα, αφού ετσι εκφράζεται κάποιος. Είναι ίσως το μόνο παράνομο γκράφιτι που έχω δει στην Ελλάδα να προστατεύεται σαν μουσειακό έκθεμα. Πώς προέκυψε αυτό; Γιατί δηλαδή έβαλες αυτό το διάφανο κάλυμμα πάνω από το γκράφιτι; Καταρχήν, θεωρώ ανεκτίμητο το ότι υπάρχει αυτό πάνω στον τοίχο και ήξερα ότι έπρεπε να το προστατέψω. Όταν έγινε η ανακαίνιση, αποφάσισα καλύπτοντας το γκράφιτι να το προστατέψω και δέχτηκα πόλεμο από την πολυκατοικία για αυτή

OUGH!από το μέλλον! 5 To Retronaut είναι το πιο συναρπαστικό βιβλίο ιστορίας που άνοιξες ποτέ. Πρόκειται για μια απέραντη ψηφιακή database με φωτογραφίες και βίντεο από το παρελθόν. Στις σελίδες του μπορείς να δεις: το πρώτο μαγιό μπικίνι, ένα τεχνητό χέρι βικτωριανής εποχής, την Marilyn Monroe να συναντά τη βασίλισσα της Αγγλία, γιαπωνέζικες διαφημίσεις των 60s και ένα σωρό άλλα «μαθήματα ιστορίας».

be a Retronaut Πριν γίνει το Retronaut έψαχνα καιρό στο ίντερνετ για παλιά δείγματα έγχρωμων φωτογραφιών. Είχα συγκεντρώσει πολύ υλικό στον υπολογιστή μου. Επειδή είχα εργαστεί σε μουσεία και αρχειοθήκες, ήξερα πού έπρεπε να ψάξω. Τώρα πια, πολλοί είναι αυτοί που στέλνουν υλικό στο site. Επίσης, συνεργαζόμαστε με αρχειοθήκες και πάντα αναφέρουμε τις πηγές μας. Υπάρχει ομάδα πίσω από το site; Ποιος κάνει την έρευνα; Υπάρχουν μερικά άτομα που δουλεύουν στο site, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας το κάνω εγώ. Ποιο είναι το πιο δημοφιλές post του; Ένα από τα πιο δημοφιλή είναι το «Vintage Weight Gain Ads». Ο κόσμος πιστεύει ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να γίνουν Size Zero. Ότι αυτός είναι ο λογικός και αναπόφευκτος στόχος. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Και θα αλλάξουν ξανά.

Ποιος είναι ο στόχος σου; Αυτό που θέλω είναι να δείξω είναι πως η πρόοδος δεν είναι κάτι γραμμικό και πως μπορούμε να αλλάξουμε το τώρα με όποιον τρόπο επιθυμούμε. Πώς εξηγείς την επιτυχία του site; Το Retronaut δείχνει πως κανείς πότε δεν έζησε στο παρελθόν. Όλοι έζησαν σε μια δική τους εκδοχή του «τώρα». Βγάζει τους ανθρώπους έξω από τα όρια της δικής τους ζωής και τους δείχνει το αιώνιο. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων… Αν μπορούσες να πας πίσω στον χρόνο σε ποια εποχή θα ήθελες να βρεθείς; Στην Αγγλία πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν από την επιδημία της απώλειας που αυτός έφερε και προτού το αυτοκίνητο συρρικνώσει το τοπίο. [www.retronaut.co]

Synth City

να μας δείξους το όργανό τους.

Ekelon Prophet 600 Blend CASIO MT46. In trance 95 Yamaha CS01.

μου την πράξη. Το ένα ανθρωπάκι δεν τα κατάφερα να το διατηρήσω, αλλά το αλλό δεν δέχτηκα να το σβήσω. Και έβαλα το πλεξιγκλάς για να μην το σβήσει και κάποιος άλλος. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι έχει κάποια αξία και ότι δεν πρέπει να σβηστεί, άλλα για εμένα έχει και αντικειμενικά και υποκειμενικά μεγάλη αξία και γι’ αυτό αποφάσισα να το διατηρήσω ακόμα και αν δέχομαι πόλεμο γι’ αυτό. Πιστεύεις πως υπάρχουν αξιόλογοι γκράφιτάδες ή street artist στην Ελλάδα που θα έπρεπε και τα δικά τους έργα να προστατευτούν;

Giganta BOHM Digital drums sequencer «Κυκλοφόρησε το 1984 και προέρχεται από μια γερμανική εταιρία, κάποια στιγμή βρέθηκε στα χέρια του Ηλία, και σήμερα είναι το δικό μου καινούριο παιχνίδι. Μου αρέσει που έχει νότες όγδοα πάνω από το “Ο” (Βοhm) ». Ναι, σίγουρα. Στο κατάστημά σου έχεις και αντικείμενα του Andre; Ναι, έχω κάποια συλλεκτικά αντικείμενα από την Collette στο Παρίσι. Θα ήθελες να πεις κάτι στον Andre, έστω και μέσω αυτής της συνέντευξης; Θα ήθελα να του πω πως μου αρέσουν πολύ όσα κάνει, αν και τον τελευταίο καιρό έχω χάσει τα βήματά του...

6 OUGH!αναμνήσεις!

Πριγκίπισσες με νταλκά Ο Sonke είναι από τους καλλιτέχνες που αυτή τη στιγμή έχουν πολύ δυνατή παρουσία στους δρόμους της Αθήνας και οι φιγούρες του είναι οι πιο αναγνωρίσιμες. Κοπέλες με μακριά σγουρά μαλλιά, ασπρόμαυρες πληγωμένες «πριγκίπισ-

σες» και ζευγάρια που αφηγούνται τον πόνο που προκύπτει απ’ τις ερωτικές σχέσεις βρίσκονται παντού στο κέντρο, σε τοίχους, πόρτες, σε μικρό και μεγάλο μέγεθος, με χρώμα και χωρίς, αναζητώντας την αληθινή αγάπη. [www.sonke.gr]. Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Christos Tzimas.

Πες μας για σένα, πόσο καιρό ασχολείσαι με το γκράφιτι; Ασχολούμαι 15 χρόνια με το γκράφιτι. Ήταν κάτι που με ευχαριστούσε. Πήγα στη σχολή σκίτσου του Ορνεράκη και από και πέρα εργάζομαι ως δάσκαλος σχεδίου. Το πιο χαρακτηριστικό σχέδιο του Sonke είναι οι ‘πριγκίπισσές’ του. Μέχρι να καταλήξεις σε αυτές δοκίμασες άλλα στυλ και τεχνοτροπίες; Δεν ζωγράφιζα πάντα πριγκίπισσες. Θυμάμαι στις αρχές που προτιμούσα πιο καρτουνίστικες εικόνες, ή έκανα απλά tag το όνομά μου. Μετά όμως από ένα χωρισμό, άρχισα να κάνω τα συγκεκριμένα γκράφιτι. Στην αρχή ζωγράφιζα λουλούδια σε σημεία που ήξερα ότι θα τα δει η κοπέλα μου και στην συνέχεια ξεκίνησα να ζωγραφίζω κορίτσια. Δηλαδή, άρχισα να ζωγραφίζω εκείνη. Ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν έπιασε το κόλπο και δεν επέστρεψε σε μένα. Μου έμεινε όμως αυτό το στυλ. Ξεπέρασα τον χωρισμό, αλλά ποτέ αυτό το στυλ ζωγραφικής.

Τα σχέδια σου είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα στην Αθήνα, πώς σε κάνει να νοιώθεις αυτό; Περίεργα. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην χαρά που με αναγνωρίζει ο κόσμος και στον φόβο της μεγάλης έκθεσης. Είναι μάλιστα τα best selling κομμάτια στο Stigma Lab. Πώς νοιώθεις που κόσμος διακοσμεί τις πριγκίπισσές σου στα σαλόνια του; Όμορφα. Δεν το σκέφτομαι συχνά έτσι, αλλά σίγουρα με ευχαριστεί. Δέχεσαι αρνητική κριτική από τον κόσμο του γκράφιτι γι’ αυτό; Σίγουρα υπάρχουν γκραφιτάδες που λειτουργούν πιο underground και επικρίνουν την φάση αυτή, όμως το σκίτσο για εμένα είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να βιοπορίζομαι, να εκφράζομαι και να ζω. Οπότε, νοιώθω όμορφα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία και ο κόσμος την αγκαλιάζει. Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις το στυλ σου; Ναι, το έχω κάνει. Ήταν κάτι ανθρω-

πάκια με τετράγωνα κεφάλια και λάθος προοπτικές, επηρεασμένα από κυβισμό, αλλά δεν είχε πολύ απήχηση και το σταμάτησα. Ωστόσο, έχω αρχίσει να παραλλάσω κάπως το στυλ μου. Βάζω περισσότερο χρώμα και προτιμώ πιο αφαιρετικές απεικονίσεις. Έχω παρατηρήσει ότι όλα σου τα σκίτσα έχουν μάτια κλειστά που δακρύζουν. Γιατί; Τα μάτια τα ζωγραφίζω κλειστά, επειδή όταν τα κάνω ανοιχτά μού βγαίνουν αλλήθωρα! Ποτέ δεν κατάφερα να ζωγραφίσω σωστά μάτια… Όσο για τα δάκρυα, έχω σταματήσει να τα ζωγραφίζω. Εσένα τι σε κάνει να δακρύζεις; Οι άνθρωποι με κάνουν να στεναχωριέμαι. Όταν τους βλέπω να εξαθλιώνονται, νοιώθω απαίσια. Τι είναι αυτό που σου δίνει μεγαλύτερη χαρά στην διαδικασία δημιουργίας ενός γκράφιτι; Τα πάντα. Η αίσθηση της δημιουργίας

κατά κύριο λόγο, αλλά και όλα τα μικροπράγματα που την συνοδεύουν. Να, η μπογιά στα δάχτυλά μου, είναι και αυτή κάτι που με κάνει να χαμογελώ. Επίσης, η αίσθηση της παρανομίας. Είναι πράγματι παράνομο; Aντικειμενικά είναι. Πριν μια βδομάδα να φανταστείς, με πήγαν στο τμήμα με χειροπέδες. Έφυγα μετά από μισή ώρα, αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ζωγραφίζεις ελεύθερα. Πάνω σε τι θα ήθελες πολύ να φτιάξεις γκράφιτι; Σε μια μερσεντές. Θα φρόντιζα να κάνω ένα μακρόστενο σκίτσο να την πιάσει όλη. Ζωγραφίζεις απευθείας ή κάνεις paste up; Και τα δύο. Μάλλον προτιμώ να ζωγραφίζω απευθείας από το να κολλώ αυτοκόλλητα. Όταν φτιάχνω κάτι σε τοίχο, η έμπνευση είναι της στιγμής, δεν προσχεδιάζω ποτέ αυτό που φτιάχνω. Εκτός Αθήνας κάνεις γκράφιτι;

Abbey Road The Beatles

Από την κλασική μουσική μέχρι τον Sun Ra και τους Doors, μετά το Mini Moog άλλαξαν τα πάντα. Ο ήχος 5 κλασικών άλμπουμ δεν θα ήταν ίδιος αν δεν είχε υπάρξει το Moog.

Μέρος του ήχου σημαδεύτηκε από ένα Moog που ο George Harrison είχε εγκαταστήσει στο σπίτι του.

OUGH!από το μέλλον! 7

Mough! forever The ough! team

Το τοπίο της σύγχρονης μουσικής άλλαξε για πάντα την ημέρα που ο Dr Robert Moog δημιούργησε το εμβληματικό αναλογικό του συνθεσάιζερ. Αυτή είναι η τελευταία του συνέντευξη, λίγο καιρό πριν περάσει στη ιστορία, πριν από 7 χρόνια. « Ήμουν ένας σπασίκλας όταν μεγάλωνα και μου άρεσε να χτίζω απλά ηλεκτρονικά πρότζεκτ κάθε είδους, ήταν το χόμπι Γκράφιτι φτιάχνω όπου τύχει και βρεθώ. μου. Όταν ήμουν 14 ο πατέρας μου κι εγώ φτιάξαμε το πρώτο μας θέρεμιν. Τα ηλεκτρονικά μας έφερναν πιο κοντά. Η Είναι σαν να αφήνω το σημάδι μου. εταιρία μας ιδρύθηκε αρχικά το 1954, ως RA Moog company, Έχεις μετανιώσει ποτέ για γκράφιτι που όταν ήμουν 15 χρονών. Πουλήσαμε το πρώτο μας θέρεμιν έχεις φτιάξει; όταν ήμουν 19. Ενδιαφερόμουν πάρα πολύ για την εμπορική Έχω μετανιώσει πολλές φορές, αλλά δεν ηλεκτρονική μουσική της εποχής, και ειδικά για τον ήχο του το έσβησα. Έχω κάνει και μουτζούρες Hammond. Τότε ο Hammond έφτιαχνε όλων των ειδών τα και μισοτελειωμένα σκίτσα, όταν βαριό- ηλεκτρονικά όργανα, όπως το Nova Chord και το Solar Vox, τα μουν να τα τελειώσω. οποία ήταν όργανα με πλήκτρα, σχεδιασμένα για να φτιάχνεις Με δυσκολία μπορώ να σκεφτώ σημείο μουσική στο σπίτι. Ακούγονταν ενδιαφέροντα, έτσι αγόρασα το βιβλίο με τις τεχνικές οδηγίες και μελέτησα πώς συνδέονταν του κέντρου της Αθήνας που να μην τα κυκλώματα. έχει έστω και ένα δικό σου σκίτσο. Δεν έκανα τίποτα άλλο στον ελεύθερο χρόνο μου, τα σπορ δεν Έχεις συνείδηση του πόσο ενεργή με ενδιέφεραν, ήμουν τελείως βλάκας. Το μόνο που μου άρεπαρουσία έχεις; σαν ήταν τα ηλεκτρονικά. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο πήγαινα Έχω κάνει πολλά γκράφιτι και φοβάμαι στα στούντιο του Hammond στη Νέα Υόρκη και νοίκιαζα ένα ότι ίσως να έχω κουράσει κόσμο. Να όργανο με την ώρα, απλά για να μπορώ να το δοκιμάσω. του έχω επιβάλλει την εικόνα μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να προεκταθώ έξω από Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα καριέρα σε αυτό. Ξεκίνησα να σπουδάζω έχοντας στο μυαλό μου ότι θα γίνω μηχανικός. το κέντρο, ώστε να μην συσσωρεύοΌταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη μηχανική, έκανα το νται... μεταπτυχιακό στη φυσική των στερεών. Το 1961 έγραψα ένα Το πιο ακριβό έργο που έχεις πουλήάρθρο στο Electronics World για το πώς μπορείς να φτιάξεις σει; το δικό σου θέρεμιν [το 1961] και άρχισα να πουλάω DIY kit Ήταν μία αφίσα, ενάμιση μέτρου, που των 50 ευρώ σε όποιον ήθελε να δοκιμάσει. Περίπου χίλια απ’ κόστιζε επτακόσια ευρώ. αυτά τα πούλησα σε περιπλανώμενους μουσικούς που έπαιζαν θρησκευτική μουσική. Κατέληξα με μερικές χιλιάδες δολάρια,

Innervisions Stevie Wonder Ένα πολύ φιλόδοξο R&B project που έβαλε το Moog ψηλά στα charts.

κάτι που σχεδόν με έσωσε, επειδή η γυναίκα μου ήταν έγγυος κι εγώ ήμουν ακόμα φοιτητής. Ο Herbert Deutsch με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου. Ήταν ένας συνθέτης που ήθελε να φτιάξει ηλεκτρονική μουσική σε κασέτα. Αρχίσαμε να μιλάμε και με ενδιέφερε, έτσι προσφέρθηκα να του φτιάξω αυτό που στη συνέχεια έγινε η αρχή του Moog synthesizer. Το χόμπι μου κατέληξε να γίνει πιο χρήσιμο από όλα όσα έμαθα στο πανεπιστήμιο. Το 1964 άρχισα να κατασκευάζω τα modular synthesizer [αυτά που μπορείς να τα «χτίζεις» σταδιακά από πολλά κομμάτια]. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι απευθυνόμουν σε ερασιτέχνες, με ενδιέφερε πολύ τι χρειάζονταν οι επαγγελματίες, όσα τους ήταν απαραίτητα για να γίνουν «ηλεκτρονικοί». Με την παραγωγή του Mini Moog αρχίσαμε να φτιάχνουμε πραγματικά ηλεκτρονικά όργανα. Χρησιμοποιήσαμε τα ίδια κυκλώματα με του modular, μόνο που τα απλοποιήσαμε. Δεν νομίζω ότι ήμασταν χρόνια μπροστά από την εποχή μας. Δώσαμε απλά στους μουσικούς κάτι καινούργιο για να παίξουν μαζί του, όπως στον King Emerson, που πήρε ένα Mini Moog στη σκηνή το 1971. Το Switched on Bach της Wendy Carlos ήταν η πρώτη επιτυχία της εφεύρεσής μου. Απόδειξε ότι με το Moog synthesizer μπορούσες να φτιάξεις «πραγματική» μουσική. Μέχρι τότε δεν το πίστευε κανείς. Το Switched on Bach βγήκε στο τέλος του 1968, όταν η συμβατική χρήση του synthesizer στη μουσική βιομηχανία ήταν για τη δημιουργία αστείων ήχων ή ειδικών εφέ. Η Wendy έκανε την μίξη της mainstream και της κλασικής μουσικής και ο δίσκος της πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Πήγε τη μουσική ένα βήμα μπροστά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...».

Kraftwerk Trans Europe Express

Georgio Moroder From Here to Eternity

Το Moog ως βιολογικός πατέρας του techno.

Non stop dance mix φτιαγμένο αποκλειστικά με αναλογικά synthesiser κι ένα disco θαύμα.

Pleasure Principle Gary Human

Το Cars-χιτ εθνικός ύμνος και η αποθέωση του synthesizer .

Catastroica

8 OUGH!αναμνήσεις!

Mια χώρα σε καθεστώς επιτήρησης Mετά από την τεράστια επιτυχία του Debtocracy, ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη επέστρεψαν με το καινούργιο τους ντοκιμαντέρ, το Catastroika, που αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας σε καθεστώς οικονομικής δικτατορίας. Όπως και το Debtocracy, η οικονομική ενίσχυση έρχεται από τους πολίτες και η διακίνηση του είναι δωρεάν. Ως κεντρικό θέμα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις κρατών, αλλά στην πορεία το θέμα διευρύνθηκε και εστίασε σε ένα βαθμό στην πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. [www.catastroika.com]

Back to the future και τα μυαλά στα κάγκελα

OUGH!από το μέλλον! 9

M.Hulot|Φωτο: Manteau Stam.

Ο Κωνσταντίνος Δήμας είναι ο πιο μεγάλος φαν της τριλογίας του Back To The Future στην Ελλάδα.

To Back To the Future, εκτός από μία από τις πιο πετυχημένες και δημοφιλείς τριλογίες στην ιστορία του σινεμά, είναι και από αυτές που έχουν τους πιο φανατικούς οπαδούς. Κάποιοι από αυτούς είναι και φανατικοί συλλέκτες memorabilia. Άνθρωποι που μαζεύουν ευλαβικά και με μεγάλη επιμονή αντικείμενα που εμφανίστηκαν στις σκηνές της ταινίας και που τα τελευταία χρόνια αλλάζουν χέρια ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Πρόσφατα η Nike κυκλοφόρησε ένα μοντέλο που είναι πιστό αντίγραφο των sneakers που φορούσε ο McFly στο μέλλον, για φιλανθρωπικό σκοπό, το οποίο ξεκίνησε να πουλιέται από τρεις χιλιάδες δολάρια και αυτή τη στιγμή η τιμή του έχει φτάσει στα ύψη. Τα έσοδα –ή μέρος των εσόδων- θα ενισχύσουν οικονομικά το ίδρυμα ερευνών για την καταπολέμηση του Πάρκινσον που έχει φτιάξει ο Michael J. Fox, o πρωταγωνιστής της τριλογίας. Η επιστημονική φαντασία πάντα ήταν ιδιαίτερα γοητευτική, επειδή σε μεταφέρει σε μελλοντικούς κόσμους και ο κόσμος της τριλογίας είναι ακόμα πιο ελκυστικός, ίσως επειδή σε μετέφερε σε ένα κοντινό μέλλον με αλλαγές που όλοι ονειρεύονταν. Οι οικείοι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών και η feel-good ατμόσφαιρα έκαναν μεγάλους και παιδιά να λατρέψουν την ταινία. Κάπως έτσι έγινε ένας από πιο μεγάλους φαν της ο Κωνσταντίνος Δήμας, μουσικός, που εδώ και χρόνια μαζεύει αντικείμενα που έχουν σχέση με την τριλογία. Το στούντίο του που φιλοξενεί τη συλλογή είναι γεμάτο από στιγμές Back to the Future, από το ρόπαλο του κακού Beef, μέχρι ένα φουτουριστκό μπουκάλι Pepsi από το μέλλον και το άλμανακ που στην ταινία άλλαξε τη ροή της ιστορίας και δεκάδες αφίσες και μπλουζάκια. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του, τον ντύσαμε McFly και μας μίλησε για τη συλλογή του. «Η πρώτη ταινία που είδα ήταν το 2, μας είχε πάει η μητέρα μου στο σινεμά με τον αδερφό μου και θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί», λέει. « Ήταν το 1990 και ήμουν 7 χρονών. Ήμουν πιστεύω πολύ μικρός για να καταλάβω το νόημα της ταινίας και το τι σήμαιναν όσα έβλεπα. Θυμάμαι έντονα ότι με είχε ενθουσιάσει η ιδέα ότι πάνε στο μέλλον και μου άρεσε πολύ το πώς έδειχνε τα παιχνίδια και τον κόσμο σε 30 χρόνια από τότε. Αλλά κυρίως οι ηθοποιοί που έπαιζαν μου φάνηκαν πιο φιλικοί, έβγαζαν κάτι θετικό και ήταν σαν να τους ξέρω, ένιωθα όμορφα. Την επόμενη ημέρα πήγα κατευθείαν στο Jumbo και ζήτησα το hoverboard, το σκέιτ που πετούσε, έπεισα την μάνα μου να πάμε να το ψάξουμε. Οι υπάλληλοι είχαν δει την ταινία και μόνο που δεν γέλαγαν… Τη συλλογή την ξεκίνησα πριν από έξι χρόνια τυχαία, όταν άρχισα να ψωνίζω από το e-bay μικροπράγματα για τη δουλειά μου, βάζω μια μέρα «back to the future» στο search και είδα ότι υπήρχαν ένα σωρό αντικείμενα –και πάρα πολλά αυθεντικά. Το πραγματικό hoverboard ήταν σε πλειστηριασμό όταν άρχισα να ψάχνω και πουλήθηκε για 60 χιλιάδες δολάρια. Υπάρχει ένας τύπος που έχει πάρει το DeLorean [το αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευαν στο χρόνο] το έχει φτιάξει ίδιο και το πούλησε 150 χιλιάδες δολάρια. Πρώτο αγόρασα το hoverboard. 200 δολάρια θυμάμαι. Μετά το καπέλο και τα παπούτσια. Ειδικά για τα παπούτσια, αυτός ο τύπος κάθισε και τα έφτιαξε επί παραγγελία. Του είχαν τελειώσει και τον πλήρωσα 50 δολάρια παραπάνω για να τα φτιάξει custom για μένα. Το πιο δύσκολο να βρω ήταν το καπέλο. Το έβγαλε κάποιος άλλος τύπος και, επειδή ήταν τόσο καλοφτιαγμένα και πιστά αντίγραφα, έπρεπε να πάρει άδεια από τους παραγωγούς της ταινίας. Έφτιαξε 100 κομμάτια μόνο. Για να είμαι σίγουρος ότι θα προλάβω να πάρω, παρήγγειλα δύο! Στη συλλογή μου έχω το hoverboard του Marty McFly, το hoverboard του Beef, του κακού της ταινίας, το ρόπαλο του Beef, όλα τα αυτοκίνητα και από τις τρεις ταινίες, τα παπούτσια, τον πυκνωτή ροής που είναι μέσα στο αμάξι και κάνει δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο, τις πινακίδες από το DeLorean και του 86 και του μέλλοντος που είναι barcode, την απόδειξη που του δίνουν στο μέλλον που κι αυτή είναι barcode, το άλμανακ, την Pepsi από το μέλλον, το μπουφάν, τα poster σε μικρογραφίες με film strips από την αυθεντική μπομπίνα, ένα σωρό αφίσες και μπλούζες. Τα T-shirt μου είναι σχεδόν όλα από το Back to the Future. Κάποια πρέπει να είσαι γνώστης των ταινιών για να καταλάβεις τι είναι. πχ. το welcome to the Hill Valley -ήταν το μέρος που έμενε ο McFly. Και έχω και το tattoo. Από το επίσημο σάιτ της ταινίας μου έχουν ζητήσω να τους στείλω φωτογραφίες μόλις ολοκληρωθεί. Ακούω «καμμένος» και «geek» από τους φίλους, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Κι αυτοί το έχουν συνηθίσει, επειδή ήμουν ανέκαθεν back to the future. McFly τελείως. Και τώρα που ετοιμάζω νέα δουλειά στη μουσική, αν δεν υπήρχαν οι άθλιοι McFly, η αγγλική μπάντα, έτσι θα ονόμαζα το project μου. Έχουμε βγάλει κι ένα κομμάτι Back To the Future με τον αδελφό μου, όταν φτιάχναμε hardcore πιο παλιά, το οποίο ήταν και underground hit. Έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα κι ο αδερφός μου παίζει ντραμς. Πρέπει να ήμασταν 20 και 17. Είχε κυκλοφορήσει και σε μια συλλογή με ελληνικά γκρουπ». Και γιατί διαλυθήκατε; Επειδή δεν βρίσκαμε μπασίστα. Κανείς από όσους ξέραμε δεν έπαιζε μπάσο τότε…

10 OUGH!αναμνήσεις!

Oπλισμένη αξιοπρέπεια Ο Κώστας είναι γύρω στα Πόσο εύκολο είναι να βρεις όπλο στην Αθήνα; Γιατί είναι επικίνδυνο να οπλοφορείς; Υπάρχουν τριάντα, ψηλός και γυμναόπλα που δεν είναι παράνομα; Ένας συλλέκτης όπλων κι ένας εκπαιδευτής σκοποβολής μας σμένος, με εμφάνιση που λύνουν όλες τις απορίες. σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Όταν μας σύστησαν Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Mabel Aguirre και αρχίσαμε να μιλάμε για Γινόμαστε. Καθημερινά οι προσαγωγές σπίτι σου μέχρι τον σύλλογο. Και αυτό έχω σαν συλλογή. Δεν τις συλλέγω για όπλα, σήκωσε το μπλουζάκι είναι ατελείωτες. Οι φυλακές έχουν γεακόμα υπό προϋποθέσεις –σε κουτί, προστασία. του και στο παντελόνι είχε μίσει από παράνομους. Ρώσοι, Πόντιοι, λυμμένο, χωρίς σφαίρες- όχι γεμάτο, Ισχύει ότι τον τελευταίο καιρό κυκλοφοχωμένα τρία περίστροφα, τα Αλβανοί, ο καθένας που έρχεται φέρνει μέσα την τσέπη σου. Από εκεί και ρούν πολλά όπλα; ένα σωρό όπλα μαζί του. Τον καιρό που πέρα, οι περισσότερες άδειες δίνονται οποία αν δεν στα έδειχνε, Ισχύει. Έρχονται συνέχεια από Αλβανία, στην «ζούλα». Δίνεις 2.000-3.000 ευρώ είχαν ανοίξει οι φυλακές της Αλβανίας, Βουλγαρία αλλά και Συρία, Λιβύη. ήταν αδύνατο να υποψιαστείς είχε φτάσει το καλάσνικοφ να κοστίζει και την βγάζεις. Το κακό είναι ότι το 400 ευρώ! μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που ότι τα κουβαλούσε πάνω του. Πώς τα φέρνουν; Με πάρα πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, πολλά τα φέρνουν με σκάφη από την Αλβανία, μέσω Οθωνών –ένα μικρό νησί πάνω από την Κέρκυρα. Άλλα έρχονται με πλοία μέσω Πελοποννήσου. Διάβαζα μια είδηση που έλεγε ότι έπιασαν στην Αρεόπολη δέκα νταλίκες γεμάτες με όπλα και τσιγάρα.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα όπλα; Με ποια αφορμή; Από μικρό παιδί, κυρίως λόγω καταγωγής. Στην γύρω περιοχή υπήρχαν πάντα πολλά όπλα. Στην αρχή σε γάμους, αργότερα με το παραμικρό, όλοι έβγαζαν όπλα. Έμαθα και εγώ να σκοπεύω, στην αρχή με καραμπίνες, που είναι ευκολότερο να βγάλεις άδεια. Είναι εύκολο να αγοράσεις καραμπίνα; Πολύ εύκολο. Κάνεις μια αίτηση στην αστυνομία, παίρνεις χαρτί από ψυχολόγο και αν έχεις λευκό ποινικό μητρώο, την αγοράζεις κατευθείαν. Εγώ αυτή την στιγμή έχω επτά νόμιμες. Τις

έχουν στην κατοχή τους όπλα, δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιούν. Επειδή είναι γενικά επικίνδυνο και για εσένα το γεμάτο όπλο στο σπίτι, είναι προτιμότερο να γεμίζεις το όπλο με «άσφαιρα», «κρότου-λάμψης» και λοιπά.

Ποιος ο λόγος να κουβαλάς πάνω σου ένα όπλο; Εγώ το κουβαλάω για προστασία. Δεν Έχει στεγνώσει όντως η αγορά; Ακούβγαίνω χωρίς όπλο πάνω μου, γεμάτο γεται ότι τον τελευταίο καιρό πολύ με σφαίρες «κρότου λάμψης», για εκδύσκολα βρίσκεις όπλο. φοβισμό. Και στην στην καραμπίνα που Στην ερώτηση γιατί έχει στεγνώσει η έχεις στο σπίτι, αντί να βάλεις μολυβέαγορά από όπλα εγώ θα υπέθετα ότι με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν καλύτερες νιες σφαίρες μπορείς να βάλεις αλάτι. Τα πράγματα έχουν αγριέψει. Έχει γίνει τιμές. Πρόκειται για τον κλασσικό νόμο πολύ επικίνδυνη πόλη η Αθήνα. Όταν της ζήτησης. Αφού υπάρχει μεγάλη ζήτηση και λίγο στοκ, αναπόφευκτα εκτι- μένεις άνεργος, δεν έχεις οικογένεια και το καθεστώς είναι τόσο ανεκτικό, νάσσονται οι τιμές. εύκολα θα παρανομήσεις. Η ανέχεια Αν θέλεις να βγάλεις άδεια οπλοφορίας, σπρώχνει πολύ κόσμο στο έγκλημα. μπορείς; Πέρα από αυτό, υπάρχει και η μόδα Τον τελευταίο καιρό δεν δίνουν εύκολα σε κάποιες υποκουλτούρες της πόλης. άδειες οπλοφορίας. Άδεια μπορείς να Παιδιά 18 χρονών που κρατούν όπλα και βγάλεις μέσω σκοπευτικού συλλόγου, και σύντομα θα τα χρησιμοποιήσουν. πρόκειται για άδεια που αφορά την μεΓίναμε Αμερική; ταφορά του όπλου αποκλειστικά από το

Πώς μπορείς να βρεις ένα όπλο; Πολύ εύκολα. Άκου σενάριο: Ανεβαίνεις βόρεια, δίνεις μια ταυτότητα και περνάς Βουλγαρία. Στην πρώτη πόλη που συναντάς, βρίσκεις οπλοπωλείο. Παίρνεις το όπλο στην συσκευασία και δυο κουτιά σφαίρες, τα βάζεις κάτω από το κάθισμα και έφυγες. Με αυτό τον τρόπο έχω φέρει αρκετά όπλα. Οι τιμές εκεί είναι φτηνές. Με 300-400 ευρώ μπορείς να αγοράσεις περίστροφο. Συγκριτικά, στην Αθήνα δεν βρίσκεις όπλο παράνομο φτηνότερο των 1.000 ευρώ. Μου έλεγε φίλος που πουλά προστασία στην Κυψέλη, ότι το τελευταίο διάστημα σκάνε διάφοροι Αλβανοί, Σομαλοί κλπ. με Kαλάσνικοφ και τους ρίχνουν και αδυνατούν να κάνουν κάτι, γιατί τους έχει υπό την σκέπη της η αστυνομία. Το μονοπώλιο πάντα αλλάζει χέρια. Η θεωρία μου είναι ότι υπάρχουν πολλά σενάρια και, ό,τι κερδοφόρο, κατά καιρούς αλλάζει χέρια. Όπως έγινε κάποτε και με την προστασία στα μαγαζιά. Κάποτε ήταν

GUN FACTS

Τα περισσότερα παράνομα όπλα στην Ευρώπη διακινούνται στην Ελλάδα.

12.000 Καλάσνικοφ

πιστόλι Glock με 300 ευρώ

Περισσότερα από 12.000 Καλάσνικοφ παλιάς κατασκευής –από τις αποθήκες του αλβανικού στρατού- κυκλοφορούν, παράνομα, μόνο στην Αθήνα.

Γύρω από την Ομόνοια μπορείς να βρεις πιστόλι Glock με 300 ευρώ. Πιο εύκολα απ’ ό,τι μπορείς να βρεις φούντα. Ένα μεταχειρισμένο S&W 357 κοστίζει γύρω στα 400 ευρώ.

Kalashnikov

OUGH!από το μέλλον! 11

AK-47

H κατασκευή ενος δολοφόνου Το Καλάσνικοφ στο μουσείο design

Την σφαίρα από Καλάσνικοφ δεν την σταματά κανένα αλεξίσφαιρο. Ακόμη και τα καινούρια κράνη του στρατού αντέχουν μία τέτοια σφαίρα, μετά αχρηστεύονται.

μόνο μπράβοι, αργότερα τα πράγματα αγρίεψαν, ήρθαν οι Ρωσσοπόντιοι που αν γινόταν συμπλοκή σε σκότωναν εν ψυχρώ. Μετά ήρθε η «χρυσή εποχή». Απ' το ’90 μέχρι το ’97 άνθισε η προστασία μαγαζιών και εμφανίστηκαν οι νονοί της νύχτας που έβγαλαν πολλά λεφτά. Μετά πέρασε στα χέρια της αστυνομίας. Το καθεστώς αυτό ισχύει μέχρι τώρα, αλλά κομμάτι του ελέγχει και κύκλωμα εκβιαστών. Όπως αυτοί που εξάρθρωσαν στην Θεσσαλονίκη; Αυτοί ήταν δευτερεύοντα ονόματα. Τα μεγάλα κεφάλια είναι ακλόνητα. Το κύκλωμα των εκβιαστών δεν το αγγίζει κανείς. Το εκβιαστών ξέρει που είσαι και τι κάνεις ανά πάσα στιγμή. Ποιος τα κινεί τα όπλα στην Αθήνα; Απ’ ό,τι ακούω, το εμπόριο όπλων στην πρωτεύουσα πάει να αλλάξει χέρια. Παλιότερα ήταν πολύ συγκεκριμένοι αυτοί που πουλούσαν παράνομα. Τώρα θα γίνουν πολύ περισσότεροι –ανοίγει και αυτό το επάγγελμα. Και δεν τους εμποδίζει τίποτα και κανείς. Κάποτε είχες τον χωροφύλακα που δεν οπλοφορούσε, και μόνο που τον έβλεπες με τα χέρια στην μέση, χεζόσουν πάνω σου. Τώρα κανείς δεν σου κάνει τίποτα, βλέπεις τους μπάτσους να οπλοφορούν βαριά και δεν σε νοιάζει. Παλιά σε σταματούσαν στο δρόμο και έτρεμες και

Η πιο αποτελεσματική φονική μηχανή των τελευταίων δεκαετιών, το αυτόματο τουφέκι Καλάσνικοφ ΑΚ-47, έγινε πρόσφατα ένα από τα 13 νέα αντικείμενα που επέλεξε το Μουσείο Design στο Λονδίνο για να συμπεριλάβει στη συλλογή του. Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ το σχεδίασε το 1947 για τον Κόκκινο Στρατό και από τότε έγινε το βασικό όπλο κυριολεκτικά σε κάθε πολεμική αναμέτρηση, σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπολογίζεται ότι πάνω από 300 χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους από Καλάσνικοφ σε πολέμους κατά τη διάρκεια των ’90s και ακόμα συνεχίζει να θερίζει ανθρώπινες ζωές. Εξαιτίας του απλού σχεδίου του (αποτελείται μόνο από 8 κινούμενα μέρη) μπορεί να παραχθεί μαζικά, γρήγορα και σε τεράστιους αριθμούς, έτσι διαδόθηκε παντού και επειδή είναι εύκολο στη χρήση, έγινε το αγαπημένο όπλο των απανταχού μαχητών, από πιτσιρίκια-στρατιώτες, μέχρι τρομοκράτες και αντάρτες πόλεων. Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ είχε δηλώσει πριν από λίγα χρόνια ότι το έφτιαξε για να προστατέψει την πατρίδα του και ότι η τεράστια ανεξέλεγχτη από τον ίδιον εξάπλωση δεν ήταν επιλογή του. «Ήταν σαν ένα τζίνι να βγαίνει από ένα μπουκάλι και να αρχίζει να περπατά σε κατευθύνσεις που δεν ήθελα...».

μόνο που θα σου σου έκοβαν κλήση. Εμένα μου έχει τύχει να με σταματήσουν για έλεγχο, να έχω επάνω μου παράνομο όπλο και να μην το βρουν. Γενικά οι μπάτσοι αδιαφορούν. Και δεν τους αδικώ, δεν θα θυσιαστείς για 800 ευρώ. Αυτό όμως, είναι που οδηγεί τον κόσμο να παίρνει όπλα στο σπίτι. Όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματίες έχουν όπλα και οι πιο πολλοί καταστηματάρχες.

Η “Izhmash”, η κατασκευάστρια εταιρία του Kalashnikov, λειτουργεί εδώ και δύο αιώνες. Το 1941 η μονάδα παραγωγής των όπλων βρισκόταν ανατολικά των ορίων του Izhevsk, καταλαμβάνοντας έκταση 96 εκταρίων -δύο φορές μεγαλύτερη από το Βατικανό, ή αλλιώς το μισό Μονακό.

Παρόλο που τα Kalashnikov συναρμολογούνται ένα ένα στο χέρι (!), η “Izhmash” έχει παράγει 50 εκατομμύρια όπλα τα τελευταία 60 χρόνια. Στις καλές εποχές η “Izhmash” παρήγαγε 95 όπλα την ώρα.

Αυτή τη στιγμή 15 μαθητές δουλεύουν στην μονάδα παραγωγής της “Izhmash”. Σε πολλά στάδια στη διαδικασία παραγωγής δουλεύουν μόνο γυναίκες. Ο μισθός τους είναι περίπου 600 ευρώ.

Αυτές κάνουν τον τελικό έλεγχο κι αποφασίζουν αν το όπλο θα προχωρήσει στο επόμενο στάδιο της παραγωγής. Μετά τη συναρμολόγηση και το τελικό φινίρισμα, οι κάνες γυαλίζονται. Τα Klashnikov δεν καίγονται, ούτε σκουριάζουν.

Ποια όπλα είναι τα καλύτερα; Από ποια άποψη; Τα καλύτερα για να μην σε εντοπίσουν είναι τα όπλα με μύλο. Με αυτά η σφαίρα δεν πέφτει στο πάτωμα, οπότε είναι αδύνατη η βαλλιστική μελέτη. Πιο «αποτελεσματικά» όπλα είναι αναμφισβήτητα τα ζάσταβα, είναι κυριολεκτικά πολεμικές μηχανές. Από Καλάσνικοφ τα καλύτερα είναι τα ρώσικα. Υπάρχουν και αλβανικά, αλλά βγάζουν ζημιές, κάνουν εμπλοκές κλπ. Την σφαίρα από Καλάσνικοφ δεν την σταματά κανένα αλεξίσφαιρο. Ακόμη και τα καινούρια κράνη του στρατού αντέχουν μία τέτοια σφαίρα, μετά αχρηστεύονται. Για ποιο λόγο έχεις τόσα όπλα; Τα κάνω συλλογή, τα συλλέγω όπως οι άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα. Πόσα όπλα έχεις; Έχω πολλά.

280.000.000 όπλα.

70%των εγκλημάτων

Σε όλη την Αμερική 150 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στο σπίτι τους καραμπίνα ή περίστροφο, ενώ κυκλοφορούν πάνω από 280 εκατομμύρια όπλα.

Στο 70% των εγκλημάτων που γίνονται στην Αμερική υπάρχει χρήση όπλου.

Πριν πουληθούν, τα Kalashnikov πρέπει να δοκιμαστούν για να μην ξεφεύγει ελαττωματικό όπλο. Παγώνονται σε απίστευτα χαμηλές θερμοκρασίες. Θερμαίνονται σε φούρνους. Στο τέλος χτυπιούνται σε τσιμεντένια πλάκα 3-5 φορές.

1/19 Όλοι ανεξαιρέτως οι ιδιοκτήτες όπλου ισχυρίζονται ότι το έχουν για άμυνα. Ένα όπλο χρησιμοποιείται 19 φορές περισσότερο σε εγκλήματα, απ’ ό,τι για αυτοάμυνα.

10.886 φόνοι Το 2008 έγιναν 16.272 φόνοι στην Αμερική. Οι 10.886 ήταν από πυροβολισμό.

12 OUGH!αναμνήσεις!

"ενοικίασης" αστυνομικών που πέρασε ο Χρυσοχοΐδης; Δεν είναι ακριβώς αυτό που έγραψαν οι ειδήσεις. Δεν θα τηλεφωνήσεις εσύ για να σου νοικιάσουν περιπολικό. Είναι απλά ένας τρόπος να δικαιολογηθεί αυτό που ήδη συμβαίνει με επισήμους που έχουν προσωπική φρουρά από αστυνομικούς. Αλλά μην γελιόμαστε. Δεν θα κόψει ο Μαρινάκης και ο καθένας που έχει προσωπική φρουρά, τιμολόγιο στο κράτος.

Τα αγαπημένα όπλα του σινεμά

Μαύρα όπλα βρίσκεις εύκολα; Είναι πολύ εύκολο. Όχι μόνο από εμπόρους, αλλά και από κόσμο που κάνει διαρρήξεις και βρίσκει όπλα μέσα σε σπίτια Είναι γνωστά αυτά. Όπλα από Κρήτη, μαύρο από Πελοπόννησο.

Όπλα από Κρήτη, μαύρο από Πελοπόννησο

Ένας «μπάτσος» εκπαιδευτής σκοποβολής μιλάει έξω από τα δόντια για την ελληνική κατάσταση με τα όπλα. Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Χρήστος Σαρρής

Αστυνομικός εν ενεργεία και χρόνια τώρα εκπαιδευτής σκοποβολής και καταδύσεων, ο "Χ" αντί να πάει καφενείο, μάζεψε τους φίλους, αγόρασε ποτά, δερμάτινους μαύρους καναπέδες, σφαίρες, αλεξίσφαιρα και όπλα και άνοιξε τον δικό του σκοπευτικό σύλλογο, «λέσχη αντρών». Η γυάλινη πόρτα ασφαλείας απ’ έξω που ανοίγει με κωδικό, δεν είναι η μόνη επένδυση του συλλόγου. Δωμάτια ασφαλείας, με πολεμική θωράκιση, συναγερμοί με σωλήνες –τεχνολογία που συναντούμε σε φυλακές- και παγίδες, σε υποδέχονται σε έναν κόσμο που, αν μη τι άλλο, δεν αστειεύεται με θέματα ασφαλείας. Μαύρο πουκάμισο, πούρο, μπύρα και ένα περίστροφο –ευτυχώς ψεύτικο, όπως μάθαμε αργότερα- αφημένο ανέμελα επάνω στο επιτραπέζιο ημερολόγιο ήταν τα αξεσουάρ του συνομιλητή μας, τον οποίο είχαμε πετύχει σε δύσκολη μέρα. «Μας πίκρανε η Πανάθα». Στο τραπέζι παραδίπλα μία γυάλα γεμάτη χρυσές σφαίρες, στο ραδιόφωνο Ρίτα Σακελλαρίου, κι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Κυκλοφορεί η φήμη ότι έχουν εξαφανιστεί τα κυνηγητικά όπλα από την αγορά. Είναι αλήθεια; Αληθεύει. Δεν οφείλεται ούτε στην κυνηγητική περίοδο που έχει ξεκινήσει, ούτε σε οργανωμένα συμφέροντα. Αυτό που έχει ανεβάσει τις πωλήσεις είναι ο φόβος και η ανασφάλεια του κόσμου. Οι τιμές ξεκινούν από 400 ευρώ και μπορεί να φτάσουν τα 2.500 ευρώ για καλό μοντέλο. Το νομικό καθεστώς σε καλύπτει για να χρησιμοποιείς όπλο για προστασία και αυτοάμυνα; Σε αντίθεση με την Αμερική που ο νόμος προστατεύει το ιδιωτικό άσυλο, στην Ελλάδα απαγορεύεται να τραυματίσεις κάποιον που θα εισβάλλει στην οικεία σου. Ακόμα αν μπει κλέφτης στο σπίτι σου και βλάψει εσένα ή την οικογένειά σου, σε περίπτωση που τον τραυματήσεις, θα είσαι κατηγορούμενος.

Τι χρειάζεται να κάνεις για να βγάλεις δίπλωμα κυνηγητικού όπλου; Είναι πολύ εύκολο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μία έγχρωμη φωτογραφία, φωτοτυπία της ταυτότητας, χαρτί από παθολόγο ή ψυχίατρο, και κάποια παράβολα. Μετά μπορείς να πας σε όποιο κατάστημα θες και να αγοράσεις όπλο. Τόσο εύκολα; Ναι. Το μόνο που κάνουν οι καταστηματάρχες για να διατηρούν μια ισορροπία είναι να σου παραδώσουν το όπλο περίπου 6 ώρες μετά την παραγγελία, ώστε να σε αποτρέψουν σε περίπτωση που θες να κάνεις εν ψυχρώ έγκλημα. Ο κόσμος που αγοράζει μια καραμπίνα, ξέρει να την χειριστεί ή θα προκαλέσει ατύχημα; Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ρίξει με καραμπίνα. Συνήθως πιτσιρικάδες με τον πατέρα μας. Οπότε, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε να χειριζόμαστε όπλο. Το κυνήγι σου προσφέρει την ευκαιρία να ασχοληθείς νόμιμα με τα όπλα. Γι’ αυτό θα δεις σε περιοχές όπως οι Κρήτη, τους περισσότερους να ασχολούνται με το κυνήγι. Προσωπικά αμφιβάλλω κατά πόσον ένας κάτοχος όπλου θα το χρησιμοποιήσει όταν βρεθεί σε κίνδυνο. Δεν είναι αυτό που βλέπουμε στις ταινίες. Καταρχήν, είναι τέτοιο το σοκ που παθαίνεις, που το πιο πιθανό είναι να μην σκεφτείς καν ότι έχεις όπλο στο σπίτι. Πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις άδεια για κανονικό περίστροφο; Είναι πολύ δύσκολο. Η διαδικασία είναι πολύ περίπλοκη και χρονοβόρα και καταλήγεις να μην παίρνεις ποτέ άδεια. Αν θέλεις να έχεις νόμιμα όπλο στην κατοχή σου, πρέπει να αποδείξεις ότι μεταφέρεις πολλά χρήματα ή ότι είσαι «επίσημος», ή ότι κινδυνεύει η ζωή σου. Αν έχεις ένα μαγαζί με κοσμήματα στο κέντρο, δεν σου επιτρέπουν; Με τίποτα. Πώς σου φαίνεται η διάταξη περί

Στους δρόμους οπλοφορεί ο κόσμος; Υπάρχουν όπλα, πάντα υπήρχαν. Ακούς ιστορίες για ανθρώπους που τσακώνονται στο φανάρι και κάποιος βγάζει όπλο. Απλά τα περιστατικά έχουν αυξηθεί λόγω ξένου πληθυσμού. Παλιότερα δεν θα άκουγες να σκοτώνουν για εκατό ευρώ έναν περιπτερά με Καλάσνικοφ, ούτε να επιτίθενται σε αστυνομικούς. Όσοι έχουμε μεγαλώσει στην Αθήνα, σίγουρα θυμόμαστε πόσο πιο ήσυχα ήταν τα πράγματα, ήταν γειτονιά. Εμείς σαν Έλληνες στους καυγάδες μας συνήθως βριζόμασταν, άντε να μουντζώναμε, να σπρώχναμε, στην χειρότερη να κάναμε κανένα κεφαλοκλείδωμα. Τώρα οι τσαμπουκάδες έχουν αλλάξει, βγαίνουν μαχαίρια και όπλα. Αυτά δεν ήταν στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Πώς μπορείς να προστατευτείς από επίθεση αν δεν οπλοφορείς; Εξαρτάται από την περίπτωση. Όταν είσαι γυναίκα, για παράδειγμα, το να ρίξεις σπρέι πιπεριάς, σίγουρα ξαφνιάζει αυτούς που επιτίθενται. Όταν όμως την πέφτουν σε άντρες, η ενέδρα είναι οργανωμένη. Αυτό που ίσως θα βοηθούσε είναι τα πτυσσόμενα γκλοπ. Ακόμα και αυτοάμυνα να ξέρεις, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κινεί όπλα η αστυνομία; Λένε διάφορα για την αστυνομία. Ότι εμπλέκεται στο εμπόριο όπλων, στο εμπόριο ναρκωτικών. Δεν είναι όμως εύκολο να πεις κάτι τέτοιο. Και δεν αποδεικνύεται. Όταν θα κάνεις ντου και θα κατασχέσεις όπλα, η καταμέτρηση θα γίνει επί τόπου. Δεν θα μπορεί να γίνει συνεννόηση για να μοιράσεις τα κατασχεθέντα. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι γίνεται στα ανώτερα κλιμάκια...

Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μία έγχρωμη φωτογραφία, φωτοτυπία της ταυτότητας, χαρτί από παθολόγο ή ψυχίατρο, και κάποια παράβολα. Μετά μπορείς να πας σε όποιο κατάστημα θες και να αγοράσεις όπλο.

Walther PPK

Δημιουργός των Walther PP ήταν ο Carl Walther Waffenfabrik. Επίσημα το όπλο έκανε την εμφάνισή του το 1929. Αν και ο Φλέμινγκ ήθελε τον James Bond να κρατάει μια Beretta 418, ο Geoffrey Boothroyd με επιστολή προς τον συγγραφέα πρότεινε το Walther PPK ως πιο «ματσό» όπλο για τον υπέρ-κατάσκοπο, με αποτέλεσμα να βασιστεί πάνω του ο χαρακτήρας του Q.

.44 Magnum

Σχεδιάστηκε τη δεκαετία του '50 από τους Elmer Keith και Smith & Wesson και είναι το αγαπημένο περίστροφο του Επιθεωρητή Κάλαχαν σε όλες τις ταινίες.

.38 Colt Special

Παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή όπλα όλων των εποχών. Έχει την υπογραφή της Smith & Wesson και πρωτο-λανσαρίστηκε το 1898. Το χρησιμοποιούν κυρίως οι αστυνομικοί της Αμερικής και πρωταγωνιστεί στις περισσότερες ταινίες αυτού του είδους.

Auto 9

Το μόνο που συγκρατείς από το Robocop είναι το πόσο τεράστιο είναι το όπλο του –εντάξει δεν είναι και τόσο κακή ταινία. Το Auto 9 κτίστηκε πάνω σε μια Beretta 93R. Ένα παρόμοιο όπλο είδαμε και στο Sin City, αλλά αν δεν το διαβάζαμε κάπου, δεν θα συγκρατούσαμε καθόλου την τελευταία αυτή πληροφορία.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

OUGH!από το μέλλον! 13

Με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας του Ριντλεϊ Σκοτ, η συντακτική ομάδα του ουγκ! παρουσιάζει μια ενότητα με εκδοχες του μέλλοντος από θραύσματα του παρελθόντος, συνθέτοντας μια πόλη που δεν θα υπάρξει ποτέ.

Blade Runner: 30 χρόνια μετά, η ιστορία ενός σάουντρακ που δεν θα γεράσει ποτέ M.Hulot

Το χρονικό της ηχογράφησης και της κυκλοφορίας της μουσικής του Blade Runner. Ή αλλιώς, όταν ο Vangelis μεγαλούργησε [για άλλη μια φορά]. 1981, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μόλις έχει μόλις κερδίσει το Όσκαρ για το καλύτερο σάουντρακ με τη μουσική του Chariots of Fire, όταν δέχεται την πρόταση του Ridley Scott για να γράψει το original score του Blade Runner. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται, έχει ήδη προηγηθεί ένα διαφημιστικό σποτ που γύρισε ο Ridley το 1979 για το κλασικό άρωμα Channel No 5, με τίτλο «Share the Fantasy» και μουσική του Βαγγέλη. Τα γυρίσματα του Blade Runner έχουν ολοκληρωθεί στο Λος Άντζελες το καλοκαίρι του ’81, ο σκηνοθετης και η παραγωγή μεταφέρονται στο Λονδίνο για να ολοκληρώσουν το μοντάζ, έτσι ο Βαγγέλης καλείται να δει σε ιδιωτική προβολή στα λονδρέζικα Pinewood Studios την πρόχειρη κόπια της ταινίας και του γίνεται η πρόταση. Του αρέσει, τα βρίσκει με τον Scott, έτσι τον Δεκέμβριο αναλαμβάνει να γράψει τη μουσική της. Ο Βαγγέλης εκείνη την εποχή ζούσε στο Λονδίνο και δούλευε στο στούντιο που είχε χρηματοδοτήσει ο ίδιος, με μηχανήματα και όργανα που άξιζαν πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες. Ο μόνος άνθρωπος που δούλευε μαζί του ήταν μία μηχανικός που στη συνέχεια τον βοήθησε στη μίξη και στον συγχρονισμό της εικόνας και της μουσικής -η οποία γραφόταν αναλογικά- και γινόταν πηγαίνοντας μπρος-πίσω την μαγνητοταινία και τη βιντεοκασέτα. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για τη διαδικασία της δημιουργίας του σάουντρακ, τις δυσκολίες στον συγχρονισμό εικόνας και ήχου, για τα φωνητικά του Ντέμη Ρούσσου, τα χορωδιακά μέρη και τα παραδοσιακά όργανα που

14 OUGH!αναμνήσεις!

προστέθηκαν, για τη πρώτη 4κάναλη μίξη που επιχειρήθηκε ποτέ, για τις αμέτρητες ώρες χειρωνακτικής εργασίας για να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι αυτό που ετοιμαζόταν για μήνες στα Nemo Studios, έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα σάουντρακ ever και η δουλειά του Βαγγέλη με τους πιο φανατικούς οπαδούς. Το σάουντρακ παραδόθηκε ολοκληρωμένο τον Απρίλιο του 1982 κι η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 9 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ο Βαγγέλης έχει χαρακτηρίσει την προσέγγισή του στη σύνθεση της μουσικής ως «αυθόρμητη και ενστικτώδη», επιτρέποντας στον εαυτό του να αντιδρά με αυθορμητισμό στις εικόνες και να μην αφήνει τις σκέψεις του να επηρεάζουν την έμπνευσή του. «Λειτούργησα λες και συμμετείχα στις σκηνές της ταινίας», λέει ο ίδιος, «και άφηνα τις πρώτες εντυπώσεις των εικόνων να οδηγούν την μουσική μου». Για τον Βαγγέλη η μουσική του Blade Runner είναι ζωτικό και αναπόσπαστο μέρος της ταινίας [όλες οι σκηνές «αποκαλύπτονται» με τη δύναμη της μουσικής και η ταινία λειτουργεί μια χαρά μόνο με εικόνα και το σάουντρακ, χωρίς καθόλου διαλόγους]. Από μουσικής πλευράς το σάουντρακ είναι ένας σκοτεινός, μελωδικός συνδυασμός κλασικών συνθέσεων και φουτουριστικών συνθεσάιζερ, που δίνουν ηχητική υπόσταση στη νουάρ ρετρο-φουτουριστική ατμόσφαιρα που είχε οραματιστεί ο Ridley Scott. Ένας αριστουργηματικός συνδυασμός ηλεκτρονικής μουσικής με φευγαλέους ήχους από γιαπωνέζικα κομμάτια, ορχήστρες του Καΐρου, ρετρό κομμάτια

των ’40s, κουδουνάκια, ανατριχιαστικές φωνές από έναν κόσμο έξω από τόπο και χρόνο. Σε συνδυασμό με τους διαλόγους της ταινίας και τους ήχους του εφιαλτικού περιβάλλοντος του μέλλοντος, δημιουργεί μία κατηγορία από μόνο του. Γι’ αυτό και παραμένει 30 χρόνια μετά φρέσκο και αξεπέραστο και αποτελεί έμπνευση για μια ολόκληρη γενιά μουσικών, οι οποίοι δεν είχαν γεννηθεί καν όταν το δημιουργούσε ο Βαγγέλης. Είναι επίσης ένα σάουντρακ-σταθμός και για άλλον ένα λόγο: μέχρι τότε η αποκλειστική χρήση των συνθεσάιζερ για τη δημιουργία μουσικής για ταινίες ήταν αρκετά παρεξηγημένη και περιοριζόταν κυρίως σε b movies. Η δεκαετία του 50 [η χρυσή δεκαετία για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Χόλιγουντ] είχε προετοιμάσει το έδαφος με πειραματικούς ηλεκτρονικούς ήχους που συνόδευαν τις σκηνές των ταινών, αλλά η δημιουργία τους ήταν αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Τα αναλογικά συνθεσάιζερ των ’60s έγιναν προσιτά σε μεγαλύτερη γκάμα μουσικών, η χρήση τους ωστόσο παρέμενε αρκετά περιορισμένη και δύσκολη πρακτικά. Το 1971 η Wendy Carlos διασκεύασε κομμάτια κλασικής μουσικής με συνθεσάιζερ για το σάουντρακ του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού», αλλά έπρεπε να έρθουν τα φτηνά συνθεσάιζερ των ’80s για να γίνει η χρήση τους μαζική και να περάσουν στην ποπ μουσική. Ο Βαγγέλης ήταν ο πρώτος που γεφύρωσε το χάσμα των συμφωνικών ορχηστρών και του ήχου του συνθεσάιζερ, συνθέτοντας ένα σάουντρακ που έφτασε στα Όσκαρ [και το κέρδισε]: του Chariots of Fire. Τα όρια είχαν σπάσει και οι συντηρητικοί συνθέτες παλιάς σχολής είχαν αποδεχτεί

1996

Δίσκοι που έχουν άμεσα επηρεαστεί από το σάουντρακ του Blade Runner:

το «καινούργιο». Το Blade Runner ήταν το επόμενο βήμα, με ακόμα πιο μεγάλη αποδοχή από όλους. Εκτός από τη μουσική του Βαγγέλη, στην ταινία ακούγονται αποσπασματικά δύο κομμάτια: το «Ogi No Mato» του γιαπωνέζικου σχήματος Nipponia και το «Harps of the Ancient Temples» του αρπιστή Gail Laughton. Στην αρχική εκδοχή του φιλμ, επίσης, ακουγόταν ένα τραγούδι των Ink Spots από το 1939, το «If I Didn’t Care», το οποίο αντικαταστάθηκε από το τραγούδι που έγραψε ο Βαγγέλης στο ίδιο ύφος, το «One more kiss dear» [το τραγούδησε ο Don Percival]. Η μουσική της ταινίας μπορεί να είχε

2005

τεράστια αποδοχή από κοινό και κριτικούς αμέσως μόλις η ταινία βγήκε στις αίθουσες [ήταν υποψήφια για BAFTA και για Χρυσή Σφαίρα το 1983], και στους τίτλους του τέλους αναφερόταν ότι ο δίσκος κυκλοφορεί από την Polydor, χρειάστηκαν όμως να περάσουν πάνω από δέκα χρόνια για να κυκλοφορήσει το επίσημο σάουντρακ. Στο μεταξύ είχε κυκλοφορήσει μία εκδοχή του από την New American Orchestra το 1982 με ελάχιστες ομοιότητες με το αυθεντικό και κάποια κομμάτια σε μια συλλογή του Βαγγέλη [Vangelis: Themes] το 1989, αλλά έπρεπε να βγει το Director’s Cut το 1992 για να αποφασίσουν να κυκλοφο-

2009

Future Sound of London

Jeff Mills

Dolphins Into The Future

Dead Cities

Blade Runner EP

On Sea-Faring Isolation

OUGH!από το μέλλον! 15

Μαρία Παππά Τις φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη τις τράβηξε ο Kuedo με το laptop του.

ρήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο. Αυτή η αναμονή έκανε ακόμα πιο δυνατή τη μυθολογία του φιλμ, το οποίο είχε ήδη αποκτήσει cult status. Τελικά, το 1994, κυκλοφόρησε μια επιλογή του Βαγγέλη από τα βασικά θέματα της ταινίας. Στο μεταξύ, η τεράστια καθυστέρηση της κυκλοφορία επίσημου σάουντρακ δημιούργησε την ανάγκη ανεπίσημων κυκλοφοριών, επειδή οι φαν δεν μπορούσαν να περιμένουν. Το 1982 μία bootleg κασέτα με τη μουσική της ταινίας που είχε διαρρεύσει από κάποιον τεχνικό είχε γίνει πολύ δημοφιλής στα συνέδρια επιστημονικής φαντασίας και το 1993 κυκλοφόρησε ένα bootleg CD από την Off World Music, Ltd. που ήταν πολύ πιο πλήρες από το επίσημο του CD Βαγγέλη. Το 2007 ο Βαγγέλης ξανακυκλοφόρησε το σάουντρακ σε ένα σετ τριών CD με έξτρα ακυκλοφόρητα κομμάτια και νέα κομμάτια εμπνευσμένα από την ταινία. Το σάουντρακ όμως που είναι πιο πιστό στην αλληλουχία της μουσικής της ταινίας και πιο πλήρες από όλα είναι ένα bootleg που κυκλοφόρησε μια παρέα ορκισμένων οπαδών της ταινίας και του Βαγγέλη, το Esper Group το 2002 με τίτλο «The 2 CD Esper Edition», ξανακυκλοφόρησε σε μονό το Φεβρουάριο του 2003 ως Los Angeles, November 2019» σε ambient version. Στο «The 2 CD Esper Edition» έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά, έχουν μαζέψει όλες τις ηχογραφήσεις που υπήρχουν, επίσημες κι ανεπίσημες, τις έχουν επεξεργαστεί ψηφιακά κι έχουν φτιάξει ένα αριστούργημα [το οποίο δεν είναι δικό τους φυσικά, αλλά του Βαγγέλη].

Kuedo: μουσική από καρδιάς

Πήρε αρκετά ευνοϊκές κριτικές από παντού. Το περίμενες; Όχι, σκεφτόμουν ότι αυτή η ωμότητα θα δίχαζε κάπως τους κριτικούς. Παραδόξως, το δέχτηκαν αρκετά καλά. Επίσης, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δίχασε το μικρό κοινό που έχω από ηλεκτρονικούς geeks. Περίμεναν μια πιο λαμπερή παραγωγή υποθέτω, αλλά προσωπικά με ενδιέφερε μόνο η καρδιά που βρίσκεται από κάτω. Αρκετοί μουσικοί τελευταία έχουν γίνει πολύ επικριτικοί σχετικά με το dubstep. Τι έχει αλλάξει νομίζεις; Ειλικρινά, δεν με αφορά πια. Δεν έχω ακούσει, δεν έχω κάνει DJ sets ή ακόμη δεν έχω γράψει μουσική τέτοιου είδους για αρκετά χρόνια. Αισθάνομαι τελείως αποκομμένος από αυτό.

O Jamie Teasdale έφτιαξε έναν εξαιρετικό ηλεκτρονικό δίσκο, γεμάτον αναφορές στον μέντορά του Vangelis. «Από τις στάχτες αναδύεται ένας νέος ήχος, γεμάτος από χρώμα, γεμάτος μυστήριο». Με αυτά τα λόγια συστήνει τον Kuedo το site της Planet Mu, της δισκογραφικής εταιρείας που τον αντιπροσωπεύει. Στην πραγματικότητα πίσω από καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Kuedo κρύβεται ο Jamie Teasdale, ο ένας εκ των δύο διαλυμένων πια Vex’d. Με το Severant απελευθερώνεται από το μουσικό παρελθόν του και ακολουθεί ένα πιο προσωπικό του όραμα. Ποιος είναι ο Kuedo; Το Kuedo είναι ένα αυθαίρετο όνομα που σκέφτηκα για να κυκλοφορήσω ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το προφέρω Q-doe (Κιούντο), αλλά προσπαθώ να συνηθίσω το Quaydo (Κουέντο), επειδή όλοι οι υπόλοιποι το λένε έτσι. Ακόμη μου φαίνεται κάπως αστείο αλλά ποιος νοιάζεται, είναι απλά μερικά γράμματα. Το πραγματικό μου όνομα είναι Jamie. Ποιες ήταν οι βασικές σου επιρροές για το Severant, το πρώτο σου άλμπουμ; Μουσικά, είναι ένα συνονθύλευμα από trap rap, footwork και ένα είδος μετά-μουσικής για συνθεσάιζερ, στο οποίο θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν τόσο μουσικοί όπως ο Vangelis, οι Tangerine Dream, ο Oneohtrix Point Never και ο Jan Hammer, όσο και ραπ παραγωγοί που χρησιμοποιούν synths σαν τους Neptunes και πολλούς παραγωγούς της Ατλάντα, ή ακόμη και ηλεκτρονική μουσική από synths καθαρά, όπως των Drexycia. Η θεματική που κρύβεται από πίσω του είναι μοιρασμένη μεταξύ των γλυκόπικρων προσωπικών δυσκολιών στην συναισθηματική και καθημερινή μου ζωή, αφενός, και ενός φουτουριστικού κόσμου στον οποίο συχνά αποδρούσα με την φαντασία μου. Έχει όντως ένα πολύ φουτουριστικό και κινηματογραφικό χαρακτήρα. Ήταν σκόπιμο; Ήθελα να αποτυπώσω κάπως αυτόν τον ξεκάθαρο, ρομαντικό φουτουρισμό που χαρακτήριζε πολλές από τις αγαπημένες μου ταινίες, οπότε ναι, σίγουρα ήταν σκόπιμο. Δεν ήθελα να ακούγεται ακριβώς όπως ένα σάουντρακ, μιας και ήθελα να έχει μια lo-fi αισθητική και μια τραχιά παραγωγή όπως ο ήχος που αντιλαμβάνεσαι από τα trap mixtapes ή το footwork. Τα σύγχρονα κινηματογραφικά σάουντρακ είναι πιο στολισμένα

2011

και έχουν πιο γυαλισμένη παραγωγή. Προσωπικά, ήθελα ο ήχος του να ακούγεται τραχύς και καθημερινός, να βγαίνει μια αντιπαράθεση μέσα από αυτό. Το φουτουριστικό σινεμά μπορεί να είναι στην επιφάνειά του λαμπερό, από κάτω όμως είναι πιο ρεαλιστικό και εσωτερικό. Τα κομμάτια μου μιλούν για καθημερινά πράγματα που έχουν συμβεί πρόσφατα στη ζωή μου, δηλαδή εκεί πάει το μυαλό μου όταν ακούω το άλμπουμ.

2011

Τι θυμάσαι πιο έντονα από την Αθήνα από όταν είχες έρθει; Το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν πολύ γαμάτο. Οι King Midas Sound έπαιζαν την ίδια βραδιά με μένα και ήξερα τον Kevin πολύ καλά. Είναι καλός μου φίλος. Το μέρος ήταν τίγκα επειδή ο Flying Lotus ήταν headliner και είχα πραγματικά απορροφηθεί από το πώς θα φαινόταν το σετ μου στο κοινό. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό και οι promoters ήταν οι καλύτεροι και οι πιο ευχάριστοι που θα μπορούσες να συναντήσεις. Φίλε, ήταν απίθανα. Και υπήρχαν πολλές λακκούβες στους δρόμους, χαχα. Είναι πολύ αισθητή η παρουσία του Vangelis ηχητικά σε διάφορα tracks του άλμπουμ. Πόσο σε ενέπνευσε το έργο του στη δημιουργία του Severant; Ο Vangelis βασικά γέννησε αυτό το άλμπουμ. Πέρσι το καλοκαίρι, άκουγα ορισμένα σημεία του σάουντρακ του Blade Runner, κυριολεκτικά κάθε μέρα. Είδα το Cosmos που είχε ένα υπέροχο σάουντρακ, άκουγα πολύ τα στούντιο άλμπουμ του, ακόμη και ορισμένα πράγματα που έκανε με τους Yes. Άκουσα Τους Aphrodite’s Child. Έμαθα να παίζω πολλά από τα σόλο του στο Blade Runner στο συνθεσάιζερ. Μελετούσα τον δάσκαλο. Η ταινία αυτή καθόρισε την φαντασία μου από τότε που ήμουν παιδί. Άκουγα τη μουσική της στο κεφάλι μου σε κάθε φωτισμένη με neon πόλη που επισκεπτόμουν. Η αγαπημένη μου μουσική καθώς μεγάλωνα είχε στηριχτεί σε sampling που έχουν γίνει πάνω σε αυτό, από τους Tim Simenon, Dillinja, Cannibal Ox. Είναι σαν ένα ρεύμα που τρέχει μέσα στη μουσική που αγαπώ και που αισθάνομαι ότι με καθόρισε. Δεν θα μπορούσα να ξέρω τον κόσμο όπως τώρα χωρίς αυτό το φιλμ και αυτόν τον ήχο.

2012

Oneohtrix Point Never

Kuedo

Ben Salisbur & Geoff

Metric

Replica

Severant

Barrow Drokk:

Synthetica

Music Inspired by Mega-City One

16 OUGH!αναμνήσεις!

Laurel Halo: μουσική πέρα απ’ το χρόνο

Το πρώτο άλμπουμ της Laurel Halo στην Hyperdub είναι από τους δίσκους της χρονιάς. Μαρία Παππά

Hyperdub: αναμνήσεις από το μέλλον Η λονδρέζικη εταιρία που ίδρυσε ο Steve Goodman (o Kode 9) το 2004 και ξεκίνησε να κυκλοφορεί αποκλειστικά dubstep 12ιντσα, σημάδεψε με τον ήχο της το δεύτερο μισό των ’00s. Δίσκοι σταθμοί που στέκονται πια σαν κορυφαία ηλεκτρονικά δημιουργήματα -όπως τα δύο του Burial, το πρώτο του Kode 9 με το φουτουριστικό dub και το απόκοσμο rap του Spaceap, τα ζαλιστικά dub slow-jam των King Midas Sound ή οι synth-

pop μελωδίες των Darkstar -που ήταν το πρώτο άνοιγμα σε ήχους πέρα από το dubstep- έχουν κάνει την εταιρία μία από τις πιο ενδιαφέρουσες των τελευταίων δέκα χρόνων. Το εξαιρετικό άλμπουμ της Laurel Halo με ήχους που δεν ταξινομούνται σε κανένα είδος και πέρα από χρονικές εποχές, απλά επιβεβαιώνει τον τίτλο του πρώτου δίσκου του Kode 9: αναμνήσεις από το μέλλον.

Μάιος 2006 Burial

Burial

OUGH!από το μέλλον! 17

Η Laurel Halo φτιάχνει περιπετειώδη και συναρπαστική ηλεκτρονική μουσική. Μουσική που δεν μπορείς να βάλεις σε καλούπια, ούτε να συγκρίνεις με κανένα είδος από το παρελθόν. Αν στα πρώτα τρία EP που κυκλοφόρησε -King Felix (2010), Antenna (2011) και Hour Logic (2011)- είχε προσπαθήσει απλά να βρει το δικό της χαρακτήρα, στο Quarantine, το ντεμπούτο της άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο από την Hyperdub, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η 25χρονη από το Μίσιγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών επιλέγει να κοιτάξει προς το μέλλον και να φτιάξει ανομοιογενή εγκεφαλικά κομμάτια, που έχουν ως επίκεντρο τον αισθησιασμό, παρά τα συναισθήματα. Σε μια μουσική πραγματικότητα που κανόνας για κάθε δημιουργό είναι οι αναφορές του στο παρελθόν, η Halo τον σπάει. Την ενδιαφέρει περισσότερο το τώρα και βγάζει μια σπάνια αμεσότητα, παρά την ιδιαιτερότητα της μουσικής της. Είναι δύσκολο ακόμη και να την κατατάξεις πλάι σε άλλες γυναίκες μουσικούς, επειδή δημιουργεί το κατάδικό της προσωπικό σύμπαν. Η σπανιότητα που συναντάς στα κομμάτια της, την κάνει απλά να παρουσιάζει μια από τις πιο φρέσκες μουσικές φωνές που συναντάμε στον 21ο αιώνα.

Ποια είναι η Laurel Halo; Είναι αστείο, επειδή το μουσικό πρότζεκτ δεν έχει καμία σχέση με το ποια είμαι στην πραγματική μου ζωή, αλλά ονομάζοντας το πρότζεκ έτσι, σαν να αντιπροσωπεύει ένα άτομο δηλαδή, μπορεί να δημιουργήσει μια ένταση μεταξύ του εικονικού και του πραγματικού κόσμου. Για μένα η μουσική κι η Laurel Halo υπάρχουν σαν μια ανάμνηση. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Στην πραγματική μου ζωή είμαι ένα πρεζάκι της σκληρής δουλειάς, αρκετά χαλαρή. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική σαν παιδί; Και τι είδος μουσικής ήταν; Οι πρώτες μουσικές αναμνήσεις μου ήταν τα οικογενειακά μας ταξίδια στο Βόρειο Μίσιγκαν. Στην παραλία της Λίμνης Μίσιγκαν, οι πρώτες ηχογραφήσεις που θυμάμαι ήταν το Surfin’ USA και το Οι Simpsons τραγουδάνε τα Blues. Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου; Δεν ξέρω! Λέω αηδίες όταν είναι να μιλήσω για τη δική μου μουσική. Τι κάνει τα συνθεσάιζερ τόσο συναρπαστικά; Μετατρέπουν τον ήχο σε αυτό το πράγμα που μοιάζει πραγματικά με φυσικό γλυπτό. Αν δεν έκανες ηλεκτρονική μουσική, τι άλλου είδους μουσική θα ήθελες να κάνεις; Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι είδος μουσικής θα ήταν. Είναι αποτέλεσμα των εργαλείων ηχογράφησης που έχω στη διάθεσή μου. Συμμετείχα σε free τζαζ σύνολα και σε σχήματα με μικρότερα όργανα, έτσι μάλλον θα έκανα κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με τη σύνθεση τραγουδιών. Όσον αφορά τον τρόπο που παίζω, θέλω να επιστρέψω στις ρίζες.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης/μουσικός/συγγραφέας που σε έχει επηρεάσει σε βαθύτερο βαθμό και γιατί; Πρώτα απ’ όλα η μουσική κληρονομιά της πόλης μου, του Μίσιγκαν. Οι Belleville Three, Carl Craig, Drexciya, Jeff Mills, Theo Parrish, όλοι οι θρύλοι του Detroit techno. Από την άλλη δεν μπορώ να ξεχάσω τους Stevie Wonder, J Dilla, Funkadelic, Aretha Franklin, τον Elvin Jones του κουαρτέτου του Coltrane, τον Iggy και τους Stooges, τους MC5. Ακόμη και η Madonna, ο Andrew WK, οι Wolf Eyes, η Diana Ross και ο Eminem, όλοι έχουν καταγωγή από το Μίσιγκαν. Ίσως το τοπίο να αφήνει πολλά στην φαντασία! Αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση στο Quarantine είναι ότι ξεφεύγει από προφανείς αναφορές και είδη. Το έκανες εσκεμμένα και τι προσπάθησες να πετύχεις; Υποθέτω ότι ήθελα να κάνω κάτι που δεν μπορούσες να βάλεις σε ένα χάρτη ή να το εντοπίσεις, που θα έπρεπε να το ανακαλύψεις μόνος σου. Επίσης τα φωνητικά σου ακούγονται σαν να μην ανήκουν στα τραγούδια και είναι κάπως σοκαριστικά (με καλό τρόπο). Τι σε έκανε να αποφασίσεις να τα χρησιμοποιήσεις έτσι; Ήθελα να τα φωνητικά να ακούγονται ακόμη πιο απόκοσμα από όλες τις συνθετικές δομές που συνδυάζω. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το Years; Η μουσική ακούγεται ήρεμη και καταπραϋντική, αλλά τα φωνητικά είναι εκτός ρυθμού και οι στίχοι κρύβουν ένα σκοτεινό στοιχείο. Θα ήθελες να μας πεις κάτι γι’ αυτό; Το Years είναι για τον χωρισμό από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και το να βλέπεις τις οικείες, προσωπικές τους εκφράσεις στους ξένους που προσπερνάς στο δρόμο ή στο μετρό.

Πού βρίσκεις έμπνευση για να γράψεις; Για το Quarantine, συγκεκριμένα, σκεφτόμουν πολύ την αποξένωση, τα υψόμετρα και την ασφυξία.

Γιατί διάλεξες ένα τόσο διφορούμενο αλλά καταπληκτικό εξώφυλλο για το άλμπουμ; Συμβολίζει με κάποιο τρόπο την προσέγγιση που χρησιμοποίησες

Οκτώβριος 2006

Νοέμβριος 2007

για τη μουσική στο Quarantine; Το artwork μίλησε στη μουσική. Η πολύχρωμη βία από κόμικ, η δυναμική ενέργεια, όλα αυτά τα σημεία εν κινήσει σε αρμονία το ένα με το άλλο. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σου είπες ότι «είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κάτι φουτουριστικό λόγω της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης». Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο είδος μουσικής ή κάποιος καλλιτέχνης που θα μπορούσε να έχει το χαρακτηρισμό «φουτουριστικός» και γιατί; Δεν είμαι σίγουρη αν ο όρος «φουτουριστικό» λειτουργεί πια όσον αφορά τη μουσική. Ίσως να ίσχυε όταν η πρώιμη κλασική μουσική αξιοποιούσε συνθέσεις ή μαγνητόφωνα, ή όταν για πρώτη φορά τα συνθεσάιζερ έγιναν διαθέσιμα στο ευρύ κοινό. Μέχρι τότε ο ήχος της λούπας, των συνθεσάιζερ και των drum machine ήταν τόσο απόκοσμος, ώστε να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό «ακούγεται φουτουριστικό», αλλά ακούμε αυτούς τους «μηχανικούς» ήχους εδώ και δεκαετίες τώρα. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη σήμερα να στοχεύσει σε κάτι που είναι μπροστά από την εποχή του; Ο στόχος ή η φιλοδοξία δεν είναι το δύσκολο μέρος. Η δυσκολία βρίσκεται στο να μην ακούγεται παρωχημένο μετά από 10 χρόνια από την δημιουργία του. Πιστεύεις ότι οι σύγχρονοι μουσικοί δεν θα πρέπει να βασίζονται πια στους ήχους του παρελθόντος; Θα πρέπει να κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό για να προχωρήσει η μουσική ή ακούγεται πολύ σαν ένας αυστηρός κανόνας; Νομίζω ότι εξαρτάται από το είδος της μουσικής που θέλεις να φτιάξεις. Προσωπικά δεν βρίσκω έμπνευση σε κάποιο είδος ή σε κάποιο στιλιστικό κανόνα ή σε περιορισμούς, πάντοτε μου άρεσε να ανακαλύπτω ενωτικούς δεσμούς μεταξύ διαφορετικών ήχων ή στυλ και μάλλον προέρχομαι από μια γενιά που η μουσική έχει παραφορτωθεί από εύκολα διαθέσιμα ριπαρισμένα άλμπουμ, οπότε τα πάντα είναι κάπως ισοπεδωμένα.

Νοέμβριος 2009

Η μουσική παραμένει μουσική και συνδέει τους ανθρώπους με ένα γενναίο ρυθμικό/φυσικό/πνευματικό τρόπο, έτσι τελικά το αν ακολουθείς κάποιους στιλιστικούς κανόνες ή όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αν η μουσική η ίδια δεν έχει ψυχή. Πιστεύεις ότι στο μέλλον η μουσική θα λειτουργεί περισσότερο σαν μέσο να διευρύνεις τη συνείδησή σου; Η μουσική το κάνει αυτό ήδη! Ίσως όμως θα χρησιμοποιείται ως μέσο για την (τεχνολογική) Μοναδικότητα, θα παρασύρει τον κόσμο σε μια εικονική συνείδηση μέσω της Rihanna 3.0. Μπορείς να μας προτείνεις ένα άλμπουμ που σου άρεσε πολύ τελευταία και γιατί; Το Buried Dreams του Max Eastley και του David Toop, αρκετά συμπτωματική μουσική που δεν πάει πουθενά, με πόνο και χιούμορ στο επίκεντρό της. Με τι άλλο περνάς τον καιρό σου εκτός από τη μουσική; Κοιμάμαι (γέλια)! Μου αρέσουν οι ταινίες, το διάβασμα, οι κανονικές ανθρώπινες δραστηριότητες. Ποιο είναι το μέλλον της μουσικής κατά την άποψή σου; Όχι πια άλλο ενδιαφέρον για την αρμονία, απλά η δυνητική δόξα του νικητή όπου και αν πας, βιρτουόζοι των iPad, αισιοδοξώ για (τεχνολογική) Μοναδικότητα πριν πεθάνω, αλλά οι πιθανότητες δείχνουν ότι δεν θα συμβεί. Διάβαζα το Glass Bead Game πρόσφατα και μου αρέσει πώς χρησιμοποιεί την ιδέα μιας μουσικής ροής και σύνθεσης σαν βάση για την κατανόηση της μάκρο/ μέτα κουλτούρας και της ανθρώπινης ιστορίας. Το πώς όλα αυτά τα μικρο-είδη και πολιτισμικά κινήματα μπορούν να συμπυκνωθούν και να υφανθούν σε ένα αντιστικτικό κίνημα και να παρουσιαστούν σαν αυτά τα λαμπερά πρότυπα, απλά για την αφοσίωση στην εξέλιξη προς τα μπρος. Ίσως η μουσική θα συνεχίσει να πηγαίνει σε ένα σημείο που θα πετύχει υψηλά επίπεδα κατανόησης.

Ιούνιος 2012

Kode 9 & Spaceape

Burial

King Midas Sound

Laurel Halo

Memories Of The Future

Untrue

Waiting For You

Quarantine

Lunar Miasma: Αναλογικές τελετουργίες

Από το doom metal μέχρι το kraut ο Lunar Miasma έχει μία μεγάλη διαδρομή με κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις. Και αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.

Τον Πάνο Αλεξιάδη που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Lunar Miasma τον είχα γνωρίσει μουσικά πριν μερικά χρόνια ως Red Needled Sea, όταν έπαιζε θορυβώδη πειραματική μουσική. Πολλά άλλαξαν από τότε. Η μουσική του ωρίμασε, έγινε πιο ρετρο-φουτουριστική και δανείζεται εύστοχα στοιχεία τόσο από τον Vangelis, όσο και από τη γερμανική ηλεκτρονική σκηνή της δεκαετίας του ’70. Το μόνο ίσως που παραμένει ίδιο είναι η εμμονή του με το θόρυβο και τις συχνότητες, χωρίς όμως να κυριαρχούν στο έργο του –α, και τις κασέτες. Και με τα δύο σχήματά του έχει περισσότερες κυκλοφορίες σε ανεξάρτητες εταιρίες του εξωτερικού, παρά σε ελληνικές και φέτος έκανε την πρώτη μίνι-περιοδεία στην Γερμανία.

OUGH!από το μέλλον! 19 Μαρία Παππά | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αρκετά μουσικά όργανα. Ο πατέρας μου έπαιζε από παλια μουσική, oπότε υπήρχε αρκετά το στοιχείο της μέσα στο σπίτι. Όργανα, δίσκοι. Από δίσκους βέβαια όχι και πολλά πράγματα, τα κλασικά που είχαν αυτές οι γενιές, αλλά ευτυχώς που υπήρχαν και αυτά τότε. Τι μουσική; Ξένη ή ελληνική; Καλά, είχε ελληνικά φουλ, αλλά το ένα τέταρτο της δισκοθήκης του ήταν ξένο και πολλά εξώφυλλα εποχής μου τράβηξαν την προσοχή, έτσι ξεκίνησα να ακούω δειλά-δειλά κάποια πράγματα. Ζήταγα από τη μητέρα μου να μου βάλει να τα ακούσω. Μετά έκανα μαθήματα πιάνου στα 7-8 μου, για τέσσερα περίπου χρόνια, και σταμάτησα γιατί φοβόμουν τις εξετάσεις. Είχαμε όμως κι άλλα όργανα στο σπίτι. Έτσι με τράβηξε η ηλεκτρική κιθάρα. Είχε ο πατέρας μου μία ηλεκτρική και έναν ενισχυτή και διάφορα πετάλια και άρχισα να παίζω με αυτά. Την κιθάρα την διέλυσα. Τα πετάλια και τον ενισχυτή ακόμα τα έχω. Μετά, στα 17, ξεκίνησα μια μπάντα γιατί ήθελα να παίξω τύμπανα, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω από απλά μια μπάντα. Για μας τουλάχιστον. Το όνειρο σου ήταν αυτό από την αρχή; Μικρός ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, παίζοντας μουσική. Να γίνω αυτό που έβλεπα, δηλαδή. Κάποια στιγμή, μετά, ήθελα να δώσω στην Καλών Τεχνών, αλλά στο Λύκειο το ξανασκέφτηκα, ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν είχα και τόσο ταλέντο. Τελικά ασχολήθηκα με την ηχοληψία. Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσες και σε άφησε άφωνο; Το «Wish you Were Here» των Pink Floyd. Τον άκουσα εξαιτίας του εξώφυλλου για αρχή. Μετά ήταν αυτά τα pads και γενικά τα σύνθια που έχει σε ορισμένα κομμάτια, όπως το «Ηave Α Cigar» που με έκαναν να πω «ωω!». Ήμουν 5 ή 6 χρονών. Με τα χρόνια, βέβαια, ο δίσκος αυτός εκτιμήθηκε αλλιώς. Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που παίζεις; Ξεκίνησες από Doom metal, μετά Νoise ως Red Needled Sea και τώρα τι παίζεις ακριβώς; Η μπάντα δεν είχε να κάνει με το τι έκανα εγώ προσωπικά. Πάντα τα ξεχώριζα αυτά. Δηλαδή έγραφα υλικό για ένα σωρό πράγματα, άσχετα αν τα κυκλοφορούσα ή όχι. Red Needled Sea ήταν το όνομα κάτω από το οποίο «πειραματιζόμουν» γενικά. Τότε έκανα κάτι μεταξύ ambient και noise, προσπαθούσα τουλάχιστον, αλλά δεν είχε κάποια σταθερότητα. Προσπαθούσα να κάνω μουσική με drone χαρακτήρα. Οι πηγές πάντα διέφεραν. Μπορεί να έκανα κάτι που να ξεκινούσε με μια κιθάρα ή με μικρόφωνα. Αργότερα χρησιμοποιούσα κάποια μικρά αρμόνια ή συνθεσάιζερ, αλλά ποτέ δεν είχε κάποια σταθερότητα στο τι και πώς. Α! και πετάλια, πολλά πετάλια. Το σταμάτησα όμως, γιατί δεν μου άρεσε αυτό το ό,τι να ’ναι που επικρατούσε, συν του ότι αισθανόμουν ότι είχα κάνει πράγματα τα οποία δεν μου έλεγαν τίποτα στην πλειοψηφία τους. Έμαθα όμως πράματα. Τώρα έχω εστιάσει σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ambient. Πλέον έχει πιο πολύ τη βάση του στο Κraut ή στο Kosmische. Η drone φιλοσοφία ακόμα υπάρχει φυσικά και θα υπάρχει λογικά. Είναι εύκολο να βγάλει ένας Έλληνας μουσικός την μουσική του στο εξωτερικό; Δεν ξέρω αν είναι εύκολο η δύσκολο. Εγώ έτσι το κάνω. Από το 2006 που κυκλοφορώ τη μουσική μου, τα 9 στα 10 πράγματα που έχω κάνει, είναι

έξω. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, αλλά φοβάμαι να αρχίσω να τους βάζω στο τραπέζι αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ λίγα τα labels εδώ που κάνουν πραγματικά κάτι. Έφτιαξα και εγώ κάποτε ένα για να το κάνω όπως ήθελα, αλλά και εγώ τελικά δεν το έκανα καλά και το σταμάτησα. Μετά υπάρχει και το internet, καλώς η κακώς, μπορείς με δυο κλικ η μουσική σου να είναι παντού. Για μένα είναι πιο εύκολο να κάνεις κάτι έξω, αν δεν είναι να το κάνεις μόνος σου. Μόνος σου το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή, αλλά και οι κασέτες και τα CD που κάνω έχουν ένα DIY χαρακτήρα έτσι κι αλλιώς, και ας τα βγάζω σε ξένα labels. Το κοινό εδώ είναι πιο περιορισμένο; Νομίζω παντού είναι το ίδιο κοινό. Για παράδειγμα, τώρα που πήγα στη Γερμανία και έπαιξα για πρώτη φορά έξω και είδα πώς είναι - έστω και για αυτό το λίγο - έπαιξα στον ίδιο αριθμό ατόμων που παίζω και εδώ πέρα. Από 10 μέχρι 50. Δεν έχει να κάνει με την ποσότητα. Ο κόσμος ακούει μουσική, απλά ίσως έξω ο κόσμος να είναι πιο ανοικτός στο να δώσει μια ευκαιρία σε κάτι νέο, σε κάτι μικρό. Δεν θα σου γυρίσει κατευθείαν την πλάτη π.χ. επειδή δεν του αρέσουν τα ρούχα που φοράς ή τα παπούτσια σου. Αυτό που παίζει εδώ πέρα στην Αθήνα. Θα σου δώσει ο άλλος μια ευκαιρία να δει τι είναι αυτό. Θα κλείσει τα μάτια του και, αν του αρέσει, θα έρθει μετά να σου μιλήσει κιόλας, να σε αγκαλιάσει ακόμη και αν δεν του αρέσει, ενώ εδώ υπάρχει πάντα αυτή η άρνηση. Και εγώ έχω μπει σε αυτή τη λούμπα πολλές φορές, οπότε μιλάω εκ πείρας. Ποιους Έλληνες μουσικούς ξεχωρίζεις; Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι XYSM, μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι Free Piece of Tape του Γιώργου και του Ευθύμη, οι Balinese Beast, οι Good Luck Mr. Gorsky, οι Wham Jah, ο Kαραμανωλάκης, ο Κυριαζόπουλος, ο Jar Moff, αν και τον ανακάλυψα κάπως πρόσφατα. Ο Βελιώτης φυσικά και αυτά που κάνει. Τα παιδιά από την Granny κάνουν μια πολύ καλή προσπάθεια. Φυσικά, δεν μπορώ να αφήσω την Orila απ’ έξω και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν. Είναι όλοι τους ένας και ένας εκεί μέσα. Μια μικρή-μεγάλη οικογένεια και είναι όμορφο αυτό που συμβαίνει ανά καιρούς με αυτούς. Αυτά όσον αφορά την πειραματική σκηνή, αν και σίγουρα ξεχνάω πολύ κόσμο και είναι και τόσοι πολλοί που δεν ξέρω. Δεν κυκλοφορώ πολύ είναι η αλήθεια. Ευτυχώς υπάρχει και η Knot. Τι δυσκολία αντιμετωπίζει ένας μουσικός στην Ελλάδα σήμερα; Ωραία η Ελλάδα, ωραία η Αθήνα, αλλά για τουρίστας μόνο. Μετά, δεν υπάρχει υποστήριξη εδώ από τους ανθρώπους. Μπορεί να ακούω τη μουσική σου π.χ. αλλά επειδή είπες κάτι ή άκουσα κάτι, δεν θα έρθω να σε δω ή οτιδήποτε και, ίσα-ίσα, όχι μόνο δεν θα έρθω, αλλά θα σε λασπώσω κιόλας. Είναι πολύ άσχημο όλο αυτό και μ’ ενοχλεί, αλλά δεν ασχολούμαι. Επόμενα σχέδιά σου; Συζητάω πράγματα, αλλά δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμη. Μιλάμε με μερικούς φίλους για ένα μικρό τουρ στη Γαλλία. Μετά το καλοκαίρι η Αγγλία είναι ένας πιθανός προορισμός. Γενικά θα ήθελα να πάω παντού. Από κυκλοφορίες περιμένω κασέτες στη Μοοn Glyph και στην Tranquility Tapes, δύο πολύ αγαπημένα μου labels. Ένα split με τον Panabrite (δεν ξέρουμε ακόμη το format) και ενα 7" split/ collaboration με την Motion Sickness Of Time Travel. Φέτος επίσης θα βγάλω τα πρώτα μου βινύλια στην Αγγλική Under The Spire και στη Granny απ' τη Θεσσαλονίκη.

20 OUGH!αναμνήσεις!

hello, my name is Dalek

Τα όνειρα για την δημιουργία μηχανικών ανθρώπων υπήρχαν από την αρχαιότητα. Ανά τους αιώνες, η ανθρώπινη φαντασία έχει επινοήσει εκατοντάδες ρομπότ -ορδές γήινων

Humanoid

Είναι οι πιο τρομακτικοί κακοί στο σύμπαν του Doctor Who. Μια μεταλλαγμένη εξωγήινη φυλή, στην πραγματικότητα είναι cyborgs από τον πλανήτη Skaro που δημιουργήθηκαν

Συνώνυμο του Android. Συνήθως πάει πλάι στο robot ως επίθετο. Το πιο γνωστό

από τον σατανικό επιστήμονα Davros. Στον Doctor Who, επίσης, συναντάμε τους σατα-

humanoid στον κινηματογράφο είναι το maschinenmensch, το γυναικείο ρομπότ του

νικούς Cybermen, cyborgs που προήλθαν από μια ανθρωπόμορφη εξωγήινη φυλή που

Metropolis του Fritz Lang.

μεταμόσχευσε τεχνητά και μηχανικά μέλη για να μην εξαφανιστεί.

Replicants

Cylons

Ο Ridley Scott ήθελε να χρησιμοποιήσει στο Blade Runner έναν νέο όρο που δεν είχε κα-

Οι Cylons είναι τρομακτικοί γιατί δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από τους ανθρώπους – του-

μία σχέση με το ανδροειδές ή το ρομπότ. Ο σεναριογράφος David Peoples συμβουλεύτηκε

λάχιστον τη νέα γενιά, επειδή οι εργάτες και οι στρατιώτες είναι κανονικές βαρβάτες μηχανές.

την κόρη του που ασχολιόταν με την μικροβιολογία και την βιοχημεία και μαζί σκέφτηκαν

Στο Battlestar Galactica του 1978 είναι δημιούργημα μιας ερπετόμορφης εξωγήινης φυλής.

τον όρο replicants από την ορολογία για τους κλώνους.

Στην αναβίωση του 2003 τους έχουν φτιάξει οι άνθρωποι και το έχουν μετανιώσει πάρα, πάρα πολύ.

1739

1927

1929

1966

1997

2000

2010

H «εύπεπτη πάπια»

Televox

Gakutensoku

Shakey το ρομπότ

ASIMO

Robonaut 2

1495 Ο μηχανικός ιππότης του Leonardo Da Vinci

Τάλως

Διάσημα ρομπότ ανά τους αιώνες

400π.χ.

OUGH!από το μέλλον! 21

Οι αληθινές «ρέπλικες» του Hiroshi Ishiguro Μαρία Παππά

Υπάρχουν δεκάδες ονόματα για να βαφτίσεις ένα ρομπότ. Ο Hiroshi Ishiguro, ένας ρομποτιστής στο Πανεπιστήμιο της Οσάκα στην Ιαπωνία –και κορυφαίος στον τομέα του– ονομάζει το μοντέλο που έχει δημιουργήσει Geminoid HI-2. Το Geminoid είναι ένα αντίγραφο του εαυτού του. Μοιάζει σαν το δίδυμο αδερφό του: παίρνει τις ίδιες εκφράσεις, νομίζεις ότι αναπνέει και ίσως έχει ένα πιο αυστηρό βλέμμα, μόνο που δεν είναι πραγματικός άνθρωπος από σάρκα και αίμα, αλλά μια ρέπλικα φτιαγμένη από συνθετική σιλικόνη και εκατοντάδες μικροτσίπ. Ο συμπαθής επιστήμονας ελέγχει τις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις του δημιουργήματός του με την βοήθεια ενός υπολογιστή. Ο Ishiguro αποφάσισε να ασχοληθεί με τα ρομπότ για να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος;». Το Geminoid δεν είναι το πρώτο ρομπότ που έχει φτιάξει. Το ανθρωπόμορφο μηχάνημά του είναι το αποτέλεσμα της θεωρίας του και μιας πολύχρονης έρευνας. Αν και αρχικά οι σπουδές του αφορούσαν την πληροφορική και την τεχνική νοημοσύνη, όσο πιο πολύ εμβάθυνε στο αντικείμενό του, τόσο πιο πολύ πλησίαζε σε μια πιο ριζοσπαστική προσέγγιση. Σκέφτηκε -όπως αναφέρει- ότι «η τεχνητή νοημοσύνη για να είναι αληθινή χρειάζεται ένα σώμα για να αποκτήσει εμπειρίες από μόνη της. Τότε αποφάσισα να σπουδάσω ρομποτική. Ξεκίνησα αυτό το επικοινωνιακό ρομποτικό πρότζεκτ από τα μέσα των ’90s. Έτσι, ασχολούμαι με αυτό για περίπου 20 χρόνια». Αυτό που διαφοροποιεί το Geminoid από διάφορα άλλα

ή εξωγήινων ρομπότ που άλλοτε έχουν δημιουργηθεί από την ανίερη ένωση ανθρώπου και μηχανής κι άλλοτε είναι αποτέλεσμα διάφορων βιολογικών μεταλλάξεων. Ανθρωπόμορφα, τερατώδη, μηχανές που έχουν αναπτύξει

The Borg Οι Borg είναι μια ψευδό-φυλή από «κυβερνητικούς οργανισμούς» που αφομοιώνει ό,τι κινείται μπροστά της για πετύχει την τελειότητα. Βρίσκουν τη νέμεση στο πρόσωπο του Captain Picard. Όλα στο Star Trek φυσικά.

Bioroid Ο όρος έγινε διάσημος το 1985 από την δημοφιλή mecha σαπουνόπερα, το Robotech, αλλά χρησιμοποιούνταν από πριν στο cyberpunk και σε διάφορα RPG. Τον συναντάμε επίσης στο Appleseed του Masamune Shirow. Τα bioroids είναι τα πιο κοντινά στις ρέπλικες του Blade Runner.

ρομπότ, όπως π.χ. το διάσημο Asimo της Honda, είναι πως είναι καθαρά ανθρωπομορφικό στην εμφάνισή του και όχι απλά μηχανικό. Η μορφή του εναρμονίζεται πλήρως με την πεποίθηση του Ishiguro ότι, εφόσον τα ρομπότ θα αντικαταστήσουν μελλοντικά κάποιες πρακτικές λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής, πρέπει να δίνουν την αίσθηση του ανθρώπινου. « Ένα ρομπότ είναι ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τον άνθρωπο, ένα geminoid είναι μια ακριβής αντανάκλαση του ατόμου». Αυτή η αρχή είναι θεμελιώδης επειδή, κατά την άποψη του, η ανθρώπινη παρουσία και επαφή είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο για τα ανθρώπινα όντα. Το μέλλον που φαντάστηκαν κορυφαίοι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας όπως ο Isaac Asimov και o Shirow Masamune ή ταινίες όπως το Blade Runner, σήμερα φαίνεται πιο κοντά από ποτέ. Σύμφωνα με τον Ishiguro, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα: «Μέχρι στιγμής οι άνθρωποι με τη βοήθεια της τεχνολογίας έχουν κάνει πραγματικότητα το όραμα της λογοτεχνίας και των ταινιών και αυτό θα συνεχιστεί». Αν και στην ερώτηση του πόσο στοιχίζει ένα geminoid, η απάντηση του είναι περίπου 100.000 δολάρια, σίγουρα θα έρθει μια εποχή που όχι μόνο θα φιγουράρουν σε βιτρίνες πολυτελών εμπορικών καταστημάτων σαν αξιοπερίεργο θέαμα, αλλά θα αποτελούν κάτι παραπάνω για τους ανθρώπους. Το πρώτο βήμα έχει ήδη γίνει.

υψηλή νοημοσύνη. Από τα υπηρεσιακά ανδροειδή του Alien έως τον τρομακτικό Gort από το The Day the Earth Stood Still μαζέψαμε τις πιο επιβλητικές κινηματογραφικές φυλές ρομπότ που έχουν απασχολήσει την ποπ κουλτούρα.

Cyborg Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1960 από τους επιστήμονες Manfred Clynes και Nathan S. Kline. Διάσημα cyborgs θεωρούνται μεταξύ άλλων ο Robocop, τα μοντέλα T-800, T-850 και T-10 από τη σειρά ταινιών «Ο Εξολοθρευτής», ο Darth Vader από το Star Wars, ο Iron Man και η Motoko Kusanagi από το Ghost in the Shell.

Android Ο πιο διάσημος όρος για τα ανθρωπόμορφα και οργανικά ρομπότ. Τον συναντάμε σχεδόν παντού. Από τα Star Wars μέχρι τα Alien. Ανδροειδές θεωρείται και ο Data του Star Trek: The Next Generation και ο Prometheus από την νέα ταινία του Ridley Scott. To αντίθετό του είναι το gynoid (το γυναικείο ρομπότ), ενώ για συντομία λέγεται και Droid.

22 OUGH!αναμνήσεις!

Obsolete media: κασέτα

Μαρία Παππά | Φωτο: Manteau Stam.

κασέτες από την πρόσφατη ελληνική παραγωγή:

Gay Anniversary New in Class

Ένα hardcore punk κουαρτέτο με μέλη από τους Bazooka, χωρίς ντραμς. Η κασέτα έκανε τόση εντύπωση στη Slovenly Records που την επανακυκλοφορεί ολόκληρη σε βινύλιο. Well done guys!

Baby Guru Yogi Sister EPs

«Το Yogi Sister Tape είναι ένας φόρος τιμής στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που δεν είχαμε τη δυνατότητα να παίρνουμε πολλούς δίσκους και αντέγραφε ο ένας στον άλλον σε κασέτα ό,τι αγόραζε. Σκεφτήκαμε να βγάλουμε σε tape φορμάτ -σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων- τα 2 Yogi Sister EPs, γιατί νιώθαμε ότι εξέφραζαν μια ιδιαίτερη πτυχή μας. Δεν είναι επίσημη κυκλοφορία, πιο πολύ είναι ένα "αιρετικό στερνοπαίδι" στη μέχρι πορεία μας» (Prins Obi).

Keep Shelly In Athens cassette

Μια εξαιρετικά σπάνια κασέτα με τα κομμάτια του πρώτου τους EP στην Forest Family (In Love With Dusk) συν ένα αποκλειστικό νέο, το Yellow Man, που κυκλοφόρησε στην γιαπωνέζικη εταιρία Sixteen Tambourines με καλό σκοπό (ένα μέρος από τα έσοδα πήγε στην ανακούφιση των πληγέντων από τον σεισμό στην Ιαπωνία). Σε 150 αντίτυπα μόνο.

Α Victim of Society S/T EP

Τα πρώτα κομμάτια των Victim of Society σε μια χειροποίητη κασέτα που μοίραζαν στα live τους. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά την βραδιά που άνοιγαν τον Dirty Beaches και εξαντλήθηκε όλο το στοκ! Περιέχει live «χιτ» όπως τα Can You Feel It?, Fake Friends και You’re Gonna Hate Me.

Putsum Afro Black Metal

Οι ζωντανές εμφανίσεις του Putsum είναι μια μοναδική εμπειρία. Στο Afro Black Metal συγκεντρώνει υλικό από τρεις πρόσφατες εμφανίσεις του, όπου αποκαλύπτει ότι ο Κόμης Δράκουλας ήταν στην πραγματικότητα χορτοφάγος, φωνάζει ότι το Black Metal δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των καυκάσιων ανδρών και ανασταίνει τον Χριστό [σαν ζόμπι]. Σε 65 μόλις αντίτυπα για τις ανάγκες της πρόσφατης περιοδείας του στην Ευρώπη, μαζί με τους Bazooka και τους Gay Anniversary.

Άγγελος Κυρίου, Κτίρια τη Νύχτα Betty Loop Loop

«Μας έγινε πρόταση από τη Phase Records να κυκλοφορήσουμε τις ηχογραφήσεις μας σε κασέτα. Αν και μεγαλώσαμε/μεγαλώνουμε ακούγοντας

μουσική-και- από κασέτες, δεν ήταν το συγκεκριμένο format που μας έκανε να δεχτούμε, όσο η σιγουριά ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν φροντισμένο και κοντά στην αισθητική μας. Όπως κι έγινε. Το ότι κυκλοφόρησε σε μια εποχή που -σε ορισμένους κύκλους- η κασέτα θεωρείται κάτι μοδάτο, είναι τελείως συμπτωματικό. Εξάλλου, η Phase Records εδώ και 10 χρόνια εκδίδει τις κυκλοφορίες της κυρίως σε κασέτες και Cdr». (Άγγελος Κυρίου).

Unan, Ν.Κυριαζόπουλος Mimus/Skua

«Ο κύριος λόγος ίσως για τον οποίο διαλέξαμε κασέτα, είναι μια κάποια προσήλωση που προσπαθήσαμε να έχουμε στη λογική της “κυκλοφορίας”. Σε μια εποχή κορεσμού, ένα λιγότερο τυπικό φορμάτ “φαίνεται” καλύτερα, αποτελεί διαφήμιση για το

OUGH!από το μέλλον! 23

Η κασέτα ως μέσο αποθήκευσης μουσικής εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60 και έγινε πολύ δημοφιλής κυρίως στα ’80s, που τα κασετόφωνα είχαν πάρει φωτιά. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια στάλθηκαν εκατομμύρια ερωτικά ραβασάκια με τη μορφή mixtape στις δυο πλευρές μιας TDK και ακόμα περισσότερες γέμισαν με καψουροτράγουδα για να πνιγεί ο νταλκάς του χωρισμού. Μετά την εμφάνιση του CD [και ειδικά το CD-R] οι πωλήσεις της κασέτας έπεσαν ραγδαία και το 2002 οι μεγάλες εταιρίες την κατάργησαν εντελώς. Δέκα χρόνια μετά, η κασέτα ζει μέρες αναβίωσης με πολύ πιο επιλεγμένες κυκλοφορίες, κυρίως ανεξάρτητες ή πειραματικές.

ίδιο το έργο (οι ίδιες οι πωλήσεις έχουν πάψει άλλωστε να παίζουν ρόλο). Το υλικό διατίθεται εξάλλου και ψηφιακά, οπότε δεν πρόκειται για φετιχισμό πάνω στη φύση του ήχου. Η κασέτα, ύστερα, είναι και πιο εύπλαστη σαν αντικείμενο, μας κάνει να κολλάμε διαλέγοντας το χρώμα της, τα σχέδια που θα βάλουμε πάνω, πράγμα που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από όταν δουλεύουμε με cdr». (Κωστής Κηλύμης– Organised music from Thessaloniki).

Sister Overdrive Honey

«Είναι πολύ απελευθερωτικό να νιώθεις ότι μπορείς να κυκλοφορήσεις κάτι γρήγορα και χωρίς να το πολυσκεφτείς και κάπως η κασέτα (ένα μέσο που θεωρείται πιο ευτελές σε σχέση με το βινύλιο και το Cd) μου φάνηκε το ιδανικό μέσο για κάτι τέτοιο. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου format. Το γεγονός

για παράδειγμα ότι ο ακροατής δεν μπορεί με ακρίβεια να κινηθεί ανάμεσα στα tracks και πρέπει να ακολουθήσει τη σειρά της ηχογράφησης έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά σήμερα, που η πλειοψηφία της μουσικής που ακούμε είναι στον υπολογιστή, σε κινητά και σε mp3-players που μπορείς πολύ εύκολα να κάνεις skip και fast-forward. Δεν κρύβω βέβαια ότι υπάρχει και κάτι νοσταλγικό στην επιλογή της κασέτας».

Lunar Miasma Impermanent Nature

«Από το πολύ μικρός μου άρεσε να γράφω κασέτες και μου άρεσε η όλη αίσθηση, αλλά και η αισθητική. Ό,τι CD, ό,τι δίσκο έπαιρνα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το αντιγράψω σε μια κασέτα. Μετά ήταν και τρέλα της ποσότητας. Σ’ αυτό με επηρέασε τότε ένας πολύ καλός μου φίλος ο Βασίλης (PAN) που τις έφτιαχνε με την ίδια αντίληψη που τις έφτιαχνα και εγώ. Όταν μετά

έβγαλα την πρώτη μου κασέτα σαν RNS ήταν λίγο δρόμος χωρίς επιστροφή. Όπως και το βινύλιο, οι κασέτες έχουν ήχο, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Επίσης το Lunar υλικό τις περισσότερες φορές θέλω-δεν θέλω, έχει μια hi-fi αντίληψη, ας πούμε. Παίρνοντας τη μουσική αυτή και βάζοντας τη σε μια κασέτα, αποκτά έναν άλλον χαρακτήρα και αυτός ο χαρακτήρας είναι αυτός ακριβώς που μου αρέσει».

Acid Baby Jesus S/T

Οι Acid Baby Jesus κυκλοφόρησαν την ομώνυμη κασέτα το 2010, την πήραν μυρωδιά οι τύποι του Altered Zones και από εκεί κάπου ξεκίνησαν όλα. Περιέχει κομμάτια που δεν υπάρχουν στο ντεμπούτο τους άλμπουμ στην αμερικάνικη Slovenly Records και θεωρείται πλέον περιζήτητη.

Άγνωστος Δελένια

«Η αρχική ηχογράφηση έγινε σε μια ήδη γραμμένη κασέτα που βρέθηκε στη Δελένια, κατά την διάρκεια της επίσκεψης στον χώρο. Στην πρώτη πλευρά, λοιπόν, ακούγεται αυτούσια η ηχογράφηση, σε ζωντανό χρόνο, εξ ου και ο Λούτσιο Ντάλα. Πάντως, η έκδοση σε κασέτα δεν είναι μόνο μια φετιχιτιστική-ρετρό άποψη για στην μουσική και την βιομηχανία της. Αυτό το μέσο διατηρεί το προνόμιο-μειονέκτημα να πρέπει να περάσεις από όλο του το φάσμα για να ακούσεις τι περιέχει». (Orila forever)

Wham Jah Zombie Rock

Το Zombie Rock αποτελείται από τις πρώιμες ηχογραφήσεις των Wham Jah. Ένα κομμάτι από κάθε πλευρά. Cool αυτοσχεδιασμοί και αρκετές δόσεις υπόγειας ενέργειας.

24 OUGH!αναμνήσεις!

Philips Pavilion μια ιδιοφυής σύλληψη και η αρχή μιας νέας εποχής

M.Hulot

Οι παραβολικές καμπύλες του Ιάννη Ξενάκη και οι ήχοι από τα αναμμένα κάρβουνα ήταν η αρχή μιας μοναδικής φουτουριστικής κατασκευής, που προκαλεί δέος ακόμα και σήμερα. Το Philips Pavilion που δημιουργήθηκε για τους πέντε μήνες του World Fair στις Βρυξέλες του 1958 -και σήμερα θα μπορούσε να ονομαστεί multimedia event- ήταν ένα διεπιστημονικό όργιο διαφόρων τεχνών που παραμένει διαχρονικά πρωτοποριακό. Κάτι σαν πρόδρομος των multiplex. Η φουτουριστική κατασκευή του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτονα Le Corbusier- από δύο κρεμαστές, γλυπτές φιγούρες από ατσάλι και μπετόν, με καμπύλες βασισμένες στις παραβολικές καμπύλες που ο Ξενάκης είχε ανακαλύψει στα μαθηματικά, και τις οποίες χρησιμοποίησε για να «κατασκευάσει» τα πρώιμα έργα του όπως το Metastasis-, συμπληρωνόταν από προβολές εικόνων και τελευταίας τεχνολογίας (για το τέλος των ’50s) ηχητικές εγκαταστάσεις, που έπαιζαν δύο συνθέσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής, συνολικής διάρκειας δέκα λεπτών: το Poème électronique του Edgar Varèse και το Concrete P.H. του Ξενάκη. Το δίλεπτο κομμάτι του Ξενάκη από ήχους από αναμένα κάρβουνα συνόδευε τους επισκέπτες για όση ώρα χρειαζόταν για να μπουν στην αίθουσα, ενώ το δεκάλεπτο «ηλεκτρονικό ποίημα» του Varèse ακουγόταν μέσα στην αίθουσα. Συνολικά υπήρχαν 350 ηχεία συνδεμένα σε 20 ενισχυτές, κάτι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής. Αν το συνδυάσεις με την «διαστημική» κατασκευή και τις συνεχώς εναλασσόμενες εικόνες από κρανία, βομβαρδιστικά αεροπλάνα, γλυπτά των νησιών του Πάσχα και σκηνές από ταινίες του Σαρλό που προβάλλονταν μέσα στην εγκατάσταση, μπορείς να δικαιολογήσεις πλήρως τις αντιδράσεις του

κοινού –περισσότερα από 20 χιλιάδες άτομα την ημέρα!- που κυμαίνονταν από το απόλυτο δέος και τον άγριο ενθουσιασμό, μέχρι τον καθαρό τρόμο. Η κατασκευή ήταν φταγμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε ένας καμπυλωτός κυλινδρικός διάδρομος σε οδηγούσε το εσωτερικό της, το οποίο θύμιζε το στομάχι της αγελάδας. Ομάδες 500 ατόμων έμπαιναν ανά δεκάλεπτα στον χώρο, περνώντας από τον διάδρομο, κι έπειτα έμπαιναν στον κύριο χώρο και παρέμεναν για οχτώ λεπτά σε μια αίθυσα που βυθιζόταν στο απόλυτο σκοτάδι. Στη συνέχεια βομβαρδίζονταν από πολυκάναλους στερεοφωνικούς ήχους, στατικές και κινούμενες εικόνες, πολύχρωμα φώτα, ακτίνες φωτός, τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια που εμφανίζονταν στο ταβάνι. Στο τέλος του δεκάλεπτου έβγαιναν σαστισμένοι και «χωνεμένοι» από άλλη έξοδο, ενώ το επόμενο γκρουπ ετοιμαζόταν να μπει στο διάδρομο. Ο Ξενάκης ήταν ήδη 11 χρόνια συνεργάτης του Le Corbusier [από το 1947 που έφυγε απ’ την Ελλάδα και μετακόμισε στο Παρίσι δούλευε στην εταιρία του] και είχε κατά πολύ συνεισφέρει και στο αρχιτεκτονικό μέρος της κατασκευής, αλλά ο Corbusier πήρε όλη τη δόξα για το Pavilion. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Ξενάκης εγκατέλειψε την εταιρία του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Κι αυτό που έχασε η αρχιτεκτονική το κέρδισε η μουσική. Παρόλη την μοναδικότητά του, το έργο καταστράφηκε μετά το τέλος της έκθεσης.

OUGH!από το μέλλον! 25

The future was round Οι Έλληνες εκπρόσωποι του μοντερνισμού είχαν ένα όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα –μια Ελλάδα με καμπύλες. Οι φουτουριστικές κατασκευές του Ζενέτου, του Ξάστερου και του Δεσποτίδη στα ’60s και στα ’70s ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, τόσο μπροστά που ελάχιστοι πήραν είδηση ότι το μέλλον είχε ήδη σχεδιαστεί στην Ελλάδα...

Το Στρογγυλό του Τάκη Ζενέτου Ο Τάκης Ζενέτος ήταν μέγας οραματιστής, ένας Έλληνας αρχιτέκτονας που ανήκει χωρίς κανένα ίχνος αμφισβήτησης στον στενό κύκλο των διεθνών πρωτοπόρων του μοντερνισμού των αρχών της δεκαετίας του ’60. The ough! team | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Με την ουτοπική πρόταση της «Ηλεκτρονικής πολεοδομίας» που διατυπώνει το 1962, αλλά που έχει ήδη συλλάβει από τα προηγούμενα χρόνια, κινείται στο ίδιο πλαίσιο και υιοθετεί τα ίδια κίνητρα με ξένους συναδέλφους του, όπως τους Ιάπωνες μεταβολιστές, τον N.Miljutin (της γραμμικής πόλης), τον Le Corbusier, τον F. L. Wright ή τον K. Tange. Επεξεργάζεται κατά φάσεις ένα σχέδιο δημιουργίας ευέλικτων μεγαπόλεων-οικιστικών συγκροτημάτων που φτάνουν ώς τα όρια της βιώσιμης ατμόσφαιρας και οργανώνονται σε επάλληλα επίπεδα, αναρτημένα από καλώδια πάνω από τις υπάρχουσες «ιστορικές» πόλεις και το φυσικό περιβάλλον. Αυτές οι μεγαπόλεις, ένα είδος τεράστιου ιστού αράχνης, χαρακτηρίζονται από μία μεταβλητή ευελιξία και αναπτύσσονται σταδιακά στο χρόνο. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξασφαλίζει την επικοινωνία και το δίκτυο πολλαπλών συνδέσεων, αλλά και την διεκπεραίωση όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων όπως: εργασία, εκπαίδευση, μεταφορές. Η πιο ριζοσπαστική παράμετρος στην ιδέα του Ζενέτου είναι η αποκαλυπτική

[Στοιχεία από το βιβλίο «Τάκης Χ. Ζενέτος, Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική, Εκδόσεις Libro και το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη «Στρογγυλό», το κλειδί για το σχολείο του μέλλοντος στην Καθημερινή].

έμφαση στο στοιχείο της ηλεκτρονικής, η προφητική αναφορά σε μια φιλική τεχνολογία που επρόκειτο από τότε να αλλάξει ριζικά την πορεία του πλανήτη. Ο Τάκης Ζενέτος υπήρξε πρωτεϊκός εκπρόσωπος μιας παγκόσμιας digital generation, προφήτης μιας ψηφιακής on line αρχιτεκτονικής που όπως και άλλες δημιουργικές εκφράσεις της εποχής (π.χ. η ηλεκτρονική μουσική των Berio, Kagel, Stockhausen, Pousseur) εμπεριέχει μια δυναμική ιδεών που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν με πληρότητα ούτε στον μισό αιώνα που μεσολάβησε από τότε, και περιμένουν ακόμα το μέλλον. Εκτός από την «Ηλεκτρονική πολεοδομία» και το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αθηνών, άφησε πίσω του δεκάδες βιομηχανικά κτίρια, το Θέατρο του Λυκαβηττού και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες. Το 1969, μέσα στη χούντα, άρχισε να κατασκευάζει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά –και εντυπωσιακά παρόλο που έχουν περάσει 43 χρόνια- δημιουργήματά του: το Στρογγυλό, το φουτουριστικό σχολείο του Αγίου Δημητρίου στο Μπραχάμι, που σήμερα στεγάζει το 1ο Γυμνάσιο και

Λύκειο της περιοχής. Ο Τάκης Ζενέτος «έβλεπε» το μέλλον στην κοινωνία της πληροφορικής και στις ψηφιακές τεχνολογίες, σχεδιάζοντας, όπως έλεγε ο ίδιος, «ένα χώρο ενιαίο που να μπορεί να εξελίσσεται συνεχώς και έπειτα από χρόνια να μπορεί να πάρει μια νέα μορφή». Αφού μελέτησε για έξι μήνες την εκπαίδευση στον κόσμο και την διεθνή βιβλιογραφία για να κατατοπιστεί για τις νέες τάσεις, κατέληξε στην κατάργηση της γραμμικής διάταξης που διασπά τον χώρο. «Για να πετύχω τον στόχο μου έκανα τον διάδρομο με τις τάξεις σε σχήμα κύκλου και έτσι μπορώ, αφαιρώντας τα χωρίσματα, να έχω έναν ενιαίο χώρο», έγραφε το 1977. Οραματίστηκε ένα σχολείο με κέντρο του ένα ηλεκτρονικό στρατηγείο. Παρόλο που η τηλεόραση μόλις έχει αρχίσει να κάνει – δειλά- τα πρώτα της βήματα, βλέπει την αξία της σαν μέσο μετάδοσης γνώσης και σχεδιάζει αίθουσες με υποδομές εκπαιδευτικής τηλεόρασης σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης με ενσύρματες εξόδους για αναμετάδοση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ακόμη και από το σπίτι. Σχεδιάζει ακόμη μεγάλες αίθουσες με μεγεθυντικό προβολέα τηλεοπτικής μετάδοσης τύπου Cybernox Telebeam (πολύ hi-tek εκείνη την εποχή) για προβολές που θα βλέπει ταυτόχρονα όλο το σχολείο, καθώς επίσης και μονάδες συνδεδεμένες με ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και άλλες οπτικοακουστικές πηγές πληροφοριών. Η σύλληψή του

καταργεί την δασκαλοκεντρική δομή της εκπαίδευσης και το μοντέλο της τάξης, αφού εφαρμόζει συνεργατικότερες μορφές, με τους μαθητές να διαχέονται σε ολόκληρο το κτίριο. Γι’ αυτό το λόγο το κτίριο είναι κυκλικό και οι αυλές είναι εσωτερικές. Οι περσίδες που εξέχουν στις οροφές και δίνουν στο κτίριο της διαστημική όψη, επιτρέπουν τον σωστό φωτισμό στις αίθουσες, ανάλογα με τις κινήσεις του ήλιου. Φυσικά, ελάχιστοι κατάλαβαν τι είχε φτιάξει και το όραμά του ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Ο Τάκης Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Στα χρόνια της κατοχής οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και το 1945 φεύγει με υποτροφία για το Παρίσι, όπου γρήγορα ανακαλύπτεται το εξαίρετο ταμπεραμέντο και ταλέντο του. Το 1956 αφήνει μια έτοιμη καριέρα και επιστρέφει στην Ελλάδα. Όμως, καθώς πρεσβεύει μια αρχιτεκτονική για τον άνθρωπο, τον κάτοικο, τον εργαζόμενο και τον περαστικό και όχι για το κέρδος, έρχεται σε σύγκρουση με πολυποίκιλα συμφέροντα που τον απομονώνουν σταδιακά. Εμπνέει λόγω της καινοτόμου φύσης και της προσωπικότητάς του, όμως παράλληλα συσσωρεύεται η πίκρα για το ανώφελο των αγώνων για τον τόπο που καταστρεφόταν. Τελευταίο πλήγμα ήταν η δολοφονία του ανιψιού του Διομήδη Κομνηνού το 1974. Από τότε κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και ακολουθεί μια μοναχική πορεία μέχρι το 1978, οπότε αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

26 OUGH!αναμνήσεις!

Οι στρογγυλές πολυκατοικίες της Κηφισίας The ough! team | Φωτο: Manteau Stam.

Από τα πιο χαρακτηριστικά και πιο γνωστά κτίρια της λεωφόρου Κηφισίας, το σύμπλεγμα των τριών στρογγυλών πολυκατοικιών στο ύψος της Κηφισιάς είναι έργο του αρχιτέκτονα Νίκου Δεσποτίδη, που για την εποχή που κατασκευάστηκε θεωρήθηκε ένας τεχνολογικός άθλος. Ακόμα και αρχιτέκτονες του εξωτερικού έχουν έρθει στην Αθήνα να το θαυμάσουν. Όταν χτιζόταν, το 1973-1974, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η στρογγυλή του βάση προοριζόταν για να κατασκευαστεί σιλό αποθήκευσης του υποτιθέμενου "θαυματουργού νερού" του Καματερού [Athens Voice]. Η κάθε πολυκατοικία, παρόλο που δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται στον αέρα, στηρίζεται σε τέσσερις γιγάντιες στρογγυλές κολώνες και έχει εξαιρετική στατικότητα, ενώ, παρόλο που το σχήμα της δεν φαίνεται να είναι βολικό, το παραμικρό τετραγωνικό του κάθε διαμερίσματος είναι εκμεταλλεύσιμο και δεν υπάρχουν καθόλου μη ωφέλιμοι χώροι. Πρόκειται για μια σύνθεση τριών κύκλων που συνδέονται με ένα κεντρικό λειτουργικό πυρήνα, (κλιμακοστάσιο, ανελκυστήρας). Ουσιαστικά είναι ένα πολυώροφο τριφύλλι. Το έργο για την εποχή που πραγματοποιήθηκε, το 1973, ήταν πρωτοποριακό ως προς την στατική του επίλυση, αν αναλογιστούμε τους μεγάλους σεισμούς της Αθήνας.

H άτυχη ιστορία των ελληνικών «futuro» του Νικόλα Ξάστερου Ο Νικόλας Ξάστερος ήταν άλλος ένας οραματιστής αρχιτέκτονας, που το έργο του στην Ελλάδα δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε και παραμένει σχεδόν άγνωστος. Ο Ξάστερος σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι του ’50, και τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 σχεδίασε μια σειρά από προκατασκευασμένες κατοικίες από ένα νέο –τότευλικό, που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή ελαφρών σκαφών, το fiberglass (ενισχυμένη χημική ρητίνη). Μέσα σε μια οραματιστική προοπτική, τα πανάλαφρα αυτά σπίτια μπορούσαν να στήνονται, συναρμολογούμενα πολύ εύκολα, οπουδήποτε στην εξοχή, δίνοντας υπόσταση στο «όνειρο των διακοπών» -μυθολογία της εποχής. Ο αριθμός των «τουριστικών οικίσκων» που σχεδίασε δεν είναι γνωστός, συνολικά όμως πρέπει να κατασκεύασε το πολύ δέκα, κι αυτά ως δείγματα, μιας και τελικά δεν έγινε ποτέ μαζική παραγωγή. Το «ουφάκι» το οποίο είχε εντοπίσει η ομάδα errands στο Λουτράκι και αποσυναρμολογήθηκε από την αρχική του θέση για να μεταφερθεί στο Φλοίσβο όπου γινόταν η 2η Μπιενάλε της Αθήνας, Heaven [ήταν μέρος του ενός από τα δύο έργα «τραγικών ουτοπιών αυτονομίας του '70», με τα οποία συμμετείχαν στην έκθεση Live], ήταν ένα από τα 5 που είχαν διασωθεί συνολικά. Το συγκεκριμένο φουτουριστικό σπιτάκι που είχε στηθεί ως εκθεσιακό δείγμα σε ένα μικρό παραλιακό οικόπεδο στο Λουτράκι, είναι μάλλον η δεύτερη παραλλαγή στη σειρά των οικίσκων με μορφή ιπτάμενου δίσκου, που έχουν και βεράντα. Η κατασκευή κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της Ακαδημίας Αθηνών τον Σεπτέμβριο του 1969 στο όνομα της «Ανώνυμης Βιομηχανικής εταιρείας Μεταλλικών κατασκευών ΑΛΤΑ» με την οποία συνεργαζόταν, και ύστερα το Μάιο του 1973 στο όνομα του. Οι παραλλαγές εκτείνονται από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μέσα του’70. Ο Ξάστερος, έχοντας οργανώσει ένα εργοστάσιο παραγωγής των φουτουριστικών κατοικιών στην Κομοτηνή και έχοντας λάβει πολλές προτάσεις από ενδιαφερόμενους αγοραστές, ετοίμασε τα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης το 1977. Ατυχώς, συνέπεσε με την αλλαγή του νομοσχεδίου για την εκτός σχεδίου δόμηση (κατά μαρτυρίες, το ίδιο κιόλας πρωινό), αλλάζοντας το ελάχιστο οικόπεδο για τοποθέτηση λυόμενου σπιτιού, από 250τμ σε 4 στρέμματα! Με αυτόν τον τρόπο καταργούνταν το όνειρο να τοποθετηθεί ένα μικρό, οικονομικό και εύχρηστο κέλυφος διακοπών σε ένα μικρό οικόπεδο. Το «ουφάκι» του Ξάστερου συμπίπτει με μια παράλληλη αναζήτηση οραματιστών αρχιτεκτόνων σε όλο τον κόσμο. Απ’ αυτά προηγείται το Dynamaxion House του Αμερικανού σχεδιαστή, συγγραφέα και εφευρέτη Buckminster Fuller, αλλά την ίδια εποχή με τον Ξάστερο ο Φιλανδός αρχιτέκτονας Matti Suuronen, σχεδιάζει και κατασκευάζει το «futuro» από fiberglass, με ελάχιστο κόστος, που μπορεί να μεταφερθεί και να τοποθετηθεί με ελικόπτερο! Όσο για τα ελληνικά futuro του Ξάστερου, η πιο εμβληματική κατασκευή βρισκόταν στην λεωφόρο Καβάλας (του Πουλιέζου) για πολλά χρόνια, στην έξοδο της πόλης, και αποτελεί βασική ανάμνηση των παιδιών του ’70 που έφευγαν για διακοπές με τα οικογενειακά αυτοκίνητα προς την Πελοπόννησο. Πιθανόν είναι η ίδια με αυτήν που τώρα βρίσκεται στην Ανδραβίδα. [Στοιχεία από το κείμενο της ομάδας errants].

OUGH!από το μέλλον! 27

Η γενιά του i-Pod ανακαλύπτει τα βινύλια και ο Γιάννης Μελίκογλου εξηγεί πώς μπορείς να κόψεις τον δικό σου δίσκο βινυλίου στην Αθήνα.

M.Hulot | Φωτο: Manteau Stam.

Φτιάξε τον δικό σου δίσκο βινυλίου

Το βινύλιο μπορεί να μην είναι το κυρίαρχο μέσο στον τρόπο που κυκλοφορεί πια η μουσική, εξακολουθεί όμως να είναι το πιο ισχυρό φετίχ και με τους πιο φανατικούς φίλους. Παζάρια δίσκων εξακολουθούν να γίνονται, βινύλια αλλάζουν χέρια για χιλιάδες ευρώ, εξακολουθούν να φτιάχνονται εξώφυλλα-έργα τέχνης και μια ολόκληρη γενιά που γεννήθηκε όταν είχε ήδη «εξαφανιστεί» είναι οι πιο πιστοί αγοραστές του. Κάποιοι είναι και αποκλειστικοί (είναι γεγονός ότι το βινύλιο πουλάει κυρίως σε νεαρές ηλικίες και μάλιστα αρκετοί δεν αγοράζουν μουσική με κανέναν άλλο τρόπο). Το βινύλιο είναι πρακτικό για πολλούς άλλους λόγους –όπως το θέτει και ο Gabriel Roth, ο συνιδρυτής της Daptone Records και μανιώδης οπαδός του βινυλίου: «Δεν μπορείς να στρίψεις έναν μπάφο σε mp3». Ο Γιάννης Μελίκογλου –μουσικός και DJ- είναι επίσης φανατικός οπαδός του βινυλίου. Εκτός από αυτό, είναι και ο μόνος άνθρωπος που κόβει βινύλια στην Αθήνα, ένα-ένα, χειροποίητα, με μια διαδικασία που είναι μοναδική και εντυπωσιακή. Στο στούντιό του στο Παγκράτι, και μέσα σε μια παλιά αθηναϊκή αυλή με πορτοκαλιές και φτέρες, μας μίλησε για την εταιρία του με το πολύ πετυχημένο όνομα Revinyl, την οποία μόλις έφτιαξε, και δίνει τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να κόψει το δικό του δίσκο, σε διάφορα μεγέθη και διάρκειες. Mας έδειξε τον τρόπο που κόβει το βινύλιο και μας έλυσε και όλες τις απορίες:

Γιατί βινύλιο; Δεν είναι πλέον για ανθρώπους που είναι κάπως «κολλημένοι»; Είναι για ανθρώπους που το γουστάρουν. CD αγόραζα από το '90 μέχρι το '94, αλλά επειδή ακούω χιπ χοπ και κάνω scratch, δεν μου έκανε, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αυτά που ήθελα. Τότε δεν το έκανα για την ποιότητα ήχου, αλλά μετά μου ήρθε κι αυτό. Υπάρχουν πολλοί που αγοράζουν βινύλιο χωρίς να έχουν πικάπ; Είναι και μόδα το βινύλιο, παίζει πολύ δήθεν σε οτιδήποτε είναι ακραίο ή σπάνιο. Αν συγκρίνεις τι πληρώνεις και τι παίρνεις σε βινύλιο και CD, το CD είναι ένα τίποτα. Είναι μόνο για να διώχνει τα περιστέρια. Πες μας ποια είναι η διαφορά στον ήχο του βινυλίου από του CD, για κάποιον που δεν ξέρει. Γενικά στα αναλογικά ισχύει αυτό: το ελάττωμά τους γίνεται προτέρημα. Κάποιες υψηλές συχνότητες μετά τα 10.000 Hz λείπουν στο βινύλιο, κόβονται, κι αυτός ο περιορισμός κάνει τον ήχο πιο γλυκό, να μην πονούν τα αυτιά σου όταν ακούς ένα δίσκο δυνατά. Όταν κάνεις DJ set με βινύλια και παίζουν δυνατά δεν πονούν τα αυτιά σου, ενώ όταν παίζει CD στην ίδια ένταση δεν το αντέχεις. Πώς ξεκίνησες να φτιάχνεις τα δικά σου βινύλια; Πώς το σκέφτηκες; Ξεκίνησα να δουλεύω ως ηλεκτρολόγος, δούλεψα για χρόνια και με κούρασε, επειδή δεν είχα προοπτικές εκεί.

Παράτησα τη δουλειά και παράλληλα αρχίσαμε και το Meet Market με την Alison. Είχα μαζέψει κάποια λεφτά και σκέφτηκα να κάνω κάτι που να έχει σχέση με αυτό που μου άρεσε, τη μουσική, και να είναι και χρήσιμο. Αποφάσισα να αρχίσω φτιάχνω βινύλια και να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτό. Για να φτιάχνω στην αρχή δίσκους για όσους ήθελαν να έχουν τη δουλειά τους γραμμένη σε βινύλιο, για μένα και για φίλους, και να μάθω περισσότερα στην πράξη, όχι από ντοκιμαντέρ και βιβλία. Και τα φτιάχνεις ένα ένα. Ναι. Είναι όλα στο χέρι, για αυτό αυξάνεται και το κόστος. Μόνο το ακόνισμα της βελόνας στοιχίζει γύρω στα 150 με 200 ευρώ. Κάνεις και μάστερινγκ; Ναι, όλα. Από πού πήρες το μηχάνημα; Από τη Στουτγάρδη. Έμαθα για δυο αδέρφια που είχαν βρει τον τρόπο να κόβουν βινύλια άριστης ποιότητας και αν κατάφερνες να τους πείσεις, σου κατασκεύαζαν το μηχάνημα. Είχε δοκιμάσει μάλιστα η Vestax να τους αγοράσει την πατέντα, αλλά δεν δέχτηκαν. Ξεκίνησαν να επισκευάζουν Juke Box και μετά προχώρησαν στην κατασκευή του μηχανήματος κοπής. Ο ένας είναι τα χέρια, που κάνει τις κατασκευές και ο άλλος το μυαλό που το σχεδίασε. Αν σου παραγγείλει κάποιος ένα δίσκο, σε πόσες μέρες θα τον παραλάβει; Συνήθως σε μία εβδομάδα.

2007

900.000 2008

1.000.000 2009

2.500.000

2010

2.800.000

2011

3.900.000

*Πωλήσεις δίσκων βινυλίου ανά έτος

[jmelikmusic@hotmail.com]

Η διαδικασία:

Παίρνεις ένα μουσικό αρχείο, σε οποιαδήποτε μορφή, σε CD, wav, mp3, από κασέτα, μπομπίνα, από άλλο βινύλιο, το βάζεις στον υπολογιστή και το επεξεργάζεσαι [ουσιαστικά βγάζω κάποια πράγματα που δεν πρέπει να υπάρχουν] και βάζω το μπάσο στο κέντρο, μονοφωνικό -κανόνας στο βινύλιο- και μετά δουλεύω τις στάθμες και αρχίζω και κόβω το δίσκο. Η βελόνα που «κόβει» είναι το αντίστροφο της βελόνας που διαβάζει. Έχει μαγνήτες και όταν μπαίνει στο

Το βινύλιο σαρώνει την τελευταία 5ετία στην Αμερική

Κόστος:

αυλάκι, από την κίνηση που κάνει, δημιουργεί ένα ρεύμα και στη συνέχεια αυτό ενισχύεται, βγαίνει στη βελόνα που κόβει (είναι στην ουσία διαμάντι που κόβει σαν ξυράφι) και έτσι όπως γυρίζει το πικάπ και ακουμπάει στο δίσκο, αφαιρεί υλικό και δημιουργεί το αυλάκι. Και το groove είναι ένα, από την αρχή μέχρι το τέλος και πρέπει να μην διακοπεί, αλλιώς έχεις πρόβλημα. Η θερμοκρασία του βινυλίου πρέπει να φτάσει στους 40 βαθμούς περίπου για να αρχίσεις να κόβεις.

Εξαρτάται από τη διάρκεια των κομματιών που θέλεις να γράψεις. Η διάρκεια εξαρτάται από το φορμάτ του βινυλίου. Υπάρχουν βινύλια που είναι σε μέγεθος CD τα οποία χωράνε δύο λεπτά στην κάθε πλευρά, 7ιντσα που χωράνε 5 λεπτά την πλευρά, 10ιντσα που χωράνε μέχρι 10 λεπτά την πλευρά και τα 12ιντσα, τα μεγάλα, που χωράνε μέχρι 15 λεπτά την πλευρά. Η τιμή εξαρτάται από το φορμάτ και το βάρος του υλικού και ξεκινάει από 5 ευρώ για το μικρό, μέχρι και 35 ευρώ για το βαρύ μεγάλο.

28 OUGH!αναμνήσεις!

Φράουλες και σαλέπι Μια μέρα στην πλατεία Αβησσυνίας και στο Μοναστηράκι με την Lovisa, ντυμένη με τα ρούχα της Euangelia. Photos: Christos

Tzimas Photography [www.effex.gr] Sarantou Make up: Christina Agatha Model: Lovisa, Ace Models [www.acemodels.gr] Hair: Dimitris

Όλα τα ρούχα είναι δημιουργίες της Euangelia. Ευχαριστούμε το κατάστημα του κ. Καρακάση στην πλατεία Αβησσυνίας για τη φιλοξενεία.

OUGH!από το μέλλον! 29

30 OUGH!αναμνήσεις!

Euangelia: γιαπωνέζικη αισθητική και... ροκ ζωή

Μέσα στη μαυρίλα της εποχής υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο που αντιμετωπίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Η Euangelia είναι μία απ’ αυτούς.

M.Hulot

Τα ρούχα που σχεδιάζει η Ευαγγελία Μπούμπουλη είναι ξεχωριστά, όπως και η ίδια. Μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο, ένας συνδυασμός της ιαπωνικής μινιμαλιστικής αισθητικής με τα ρούχα της αναγεννησιακής μόδας. Τα σχεδιάζει και τα ράβει η ίδια στο ατελιέ της στου Ψυρ-

OUGH!από το μέλλον! 31

ρή, με θέα την Ακρόπολη (ή περίπου), όπου τη συναντήσαμε και μας μίλησε για ... τα πάντα. Η Ευαγγελία είναι καλλιτέχνις, με πολύ ιδιαίτερο στυλ και από τους πιο θετικούς και αισιόδοξους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην Αθήνα και με τρόπο ζωής που μπορείς να χαρακτηρίσεις «αντισυμβατικό».

Όπως και τα ρούχα της. Τι είδους ρούχα φτιάχνεις; Έχω δυο σειρές: Τα Εuangelia, μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο. Είναι μια μίξη της αναγεννησιακής περιόδου με την σύγχρονη ιαπωνική αισθητική, μια

σύνδεση παρελθόντος και μέλλοντος. Τα You Drive Me Crazy | He Drives Me Crazy | She Drives Me Crazy | unisex, γυναικεία κι αντρική σειρά αντίστοιχα. Ευκολοφόρετα αλλά ιδιαίτερα κομμάτια, με σύμβολο της σειράς τον τρισδιάστατο κύβο και γεωμετρικά στοιχεία να προσθέτουν στις βασικές γραμμές.

Τι σημαίνει μοναδικό κομμάτι; Πώς σκέφτηκες να κάνεις double face ρούχα; Απίθανο, απίστευτο, αξέχαστο... (γέλια!) Προφανώς αστειεύομαι... Σημαίνει ότι το σχέδιο δεν επαναλαμβάνεται, δεν επαναπαράγεται. Είναι μοναδικό γιατί ψάχνει να βρει τον μοναδικό αγοραστή του... Double face δηλαδή δύο σε ένα, δύο στην

32 OUGH!αναμνήσεις!

τιμή του ενός… χρειάζεται να πω κι άλλα; Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό; Πλαστικό, ξύλο, χαρτί, ύφασμα… ανακατεύομαι με χρώματα, πηλό, πινέλα, βελόνες, καρφίτσες, κλωστές… πολλά τα αγαπημένα υλικά, με όλα φτιάχνεις κάτι και πολύ μου αρέσει!

Είναι τα ρούχα για πολλούς; Τα ρούχα που φτιάχνω είναι πολυδιάστατα, μεταμορφώνονται ανάλογα με αυτόν που τα φοράει, προσαρμόζονται στον χαρακτήρα, επομένως, ναι, είναι για πολλούς, εντάξει, όχι για όλους. Έχω δει ρούχο μου να μην πηγαίνει καθόλου σε κάποια που, όμως, είχε ξετρελαθεί που

θα το φορούσε. Με πόσα χρήματα π.χ. θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει ρούχο σου; Από 40 ευρώ! Είναι λάθος μόλις ακούς τη λέξη ατελιέ να σου έρχονται στο μυαλό τριψήφια νούμερα. Ο κόσμος πρέπει να ψάξει, να ενδιαφερθεί. Είναι σαν να

ανοίγεις την Vogue για να διαβάσεις λογοτεχνία και ποίηση και να μου λες δεν έχει, ποιος σου φταίει; Πήγαινε, ψάξε. Δεν με αφορά αυτός ο καταναλωτής, δεν τον αφορώ κι εγώ. Η Αθήνα, η Ελλάδα γενικότερα, έχει πολλούς καλλιτέχνες, σε όλες τις τέχνες, χίλιες δυο προτάσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω

OUGH!από το μέλλον! 33

γιατί ο κόσμος είναι με παρωπίδες. Ο αγαπημένος σου σχεδιαστής ποιός είναι; Η Rei Kawakubo κι ο Hussein Chalayan - λατρεύω ό,τι έχουν κάνει. Είναι, κι οι δυο τους, βήματα μπροστά στη μόδα, είναι τέχνη!

Από Έλληνες; Οι φίλοι μου. Για τη ματιά τους, για τη δουλειά τους, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πράγματα εδώ. Πόση προσπάθεια χρειάζεται... Πώς βλέπεις τη μόδα στον κόσμο; Είναι ίδια με αυτό που ήταν πριν από πέντε

χρόνια; Η μόδα είναι κοινωνικό-πολιτικό αποτέλεσμα, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να παραμείνει ανεπηρέαστη από τις ραγδαίες αλλαγές, από τις ανατροπές, από την εξέλιξη, από τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν. Μένει ίδιος ο άνθρωπος;

Είναι τα ρούχα σου αντισυμβατικά; Θεωρείς πως είσαι τέτοιος άνθρωπος; Δεν πιστεύω στις συμβάσεις, πιστεύω στην ελεύθερη έκφραση. Rock ζωή, ό,τι θέλουμε κάνουμε! Το ατελιέ της Euangelia είναι στην οδό Αριστοφάνους 12, στου Ψυρρή. euangelia_ffd@yahoo.gr

34 OUGH!αναμνήσεις!

2Bite4 Cartoon Dandy|Φωτο: Mabel Aguirre

Oι φήμες για το καλύτερο cheeseburger της πόλης οργιάζουν, αλλά αν δεν δαγκώσεις το μπιφτέκι δεν θα μάθεις την αλήθεια. Επειδή όμως βαριέσαι να τρέχεις γύρω γύρω στην πόλη, γίναμε θυσία για εσένα και φάγαμε τα τέσσερα φημολογούμενα καλύτερα burger. Και ναι, αναδείξαμε και νικητή.

OUGH!από το μέλλον! 35

Όχι επειδή το έχει γράψει ο Alex Kapranos των Franz Ferdinand -στο βιβλίο του «Sound Bites» με τα άρθρα γευσιγνωσίας που είχε δημοσιεύσει στην αγγλική Guardian-, ούτε επειδή υπάρχει ένα σουβλατζίδικο σε κάθε γωνία της πόλης, αλλά η γαστριμαργική μας κουλτούρα μάς έχει διδάξει παιδιόθεν μία και μοναδική αλήθεια. Street food στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι. Δεκαετίες ολόκληρες οι άνθρωποι γαλουχήθηκαν να αγαπούν και να προτιμούν το ευρέως γνωστό πιτόγυρο. Λαϊκό και φτηνό, υπήρξε η αντιστοιχία του ρεμπέτικου τραγουδιού στην κουλτούρα της γαστρονομίας.

Ψωμί:

Θερμίδες: 130.0 Υδατάνθρακες: 23 g Φυτικές ίνες: 0 g Σάκχαρα: 3 g Λίπος: 2.0 g Πρωτεΐνες: 4.0 g Αλάτι: 220.0 mg

Μπιφτέκι:

Θερμίδες: 236 Ολικό λίπος: 16 g Κορεσμένο λίπος: 6 g Πρωτεΐνες: 22 g

Cheddar τυρί:

Θερμίδες: 113 Ολικό λίπος: 9.3g Κορεσμένο λίπος: 5.9g Υδατάνθρακες: 0.4g Πρωτεΐνες: 7.0g Αλάτι: 174mg

Μαρούλι

Kcal: 1 Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες(g): 0 Πρωτεΐνες (g): 0 Ντομάτα Kcal: 4 Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 1 Πρωτεΐνες (g): 0,25

Ανατομία ενός cheeseburger

Και μετά ήρθαν τα ’80s και οι ντισκοτέκ (βλ. Barbarella) και άλλα ξενόφερτα αγαθά, ήθη και έθιμα που τελικά λατρέψαμε, γιατί όπως έλεγε και η Ελληνίδα γιαγιά, «αν είναι μέγκλα (ελληνική λαϊκή παράφραση «του made in Εngland») είναι καλό». Ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα burgers. Οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες θα σου πουν ιστορίες για το «Queen’s» στη Γλυφάδα που άνοιξε πριν πολλά χρόνια -και σχεδόν όλοι έχουν περάσει από εκεί για να φάνε το special πριν ή μετά το ξενύχτι τους- ενώ ως άλλο ’50s αμερικάνικο dinner, έγινε ο χώρος που οι νέοι, κυρίως της Γλυφάδας, μοιράστηκαν με το ταίρι τους ένα milkshake με δύο καλαμάκια, τάισαν τραγανές τηγανητές πατάτες με mayo στο στόμα την αγάπη τους και έκαναν διαγωνισμό καταβρόχθισης cheeseburger, με έπαθλο ένα ακόμα boost στα επίπεδα τεστοστερόνης τους. Τριάντα χρόνια μετά, λοιπόν, στην εποχή που τα cupcakes είναι πλέον πιο διάσημο γλυκό και από το γαλακτομπούρεκο και τα vintage shops έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό που να απειλούν τα κομμωτήρια (παραδοσιακά επιβεβαιώνουμε και εμείς τη φήμη ότι υπάρχει ένα σε κάθε γωνία), τα burgers είναι μία τάση στο fast και street food με μεγάλη δυναμική. Αν ρωτήσεις, λοιπόν, φίλους και γνωστούς για το πού θα φάει κάποιος το καλύτερο burger στην Αθήνα, θα σου πει τη δική του εκδοχή και αλήθεια. Μετά από μίνι γκάλοπ και με άδειο στομάχι, πήραμε τους δρόμους και δοκιμάσαμε τα τέσσερα επικρατέστερα στη συνείδηση του κόσμου ως καλύτερα burger.

Μπορεί να είναι κόλαση γεύσης, αλλά δεν είναι και για κάθε μέρα! Η διαιτολόγος Μαντώ Αγγελοπούλου διέλυσε ένα cheeseburger και μας αναλύει την διατροφική αξία του κάθε συστατικού του.

Κρεμμύδια (τσιγαρισμένα) Kcal: 64 Λίπος (g): 0,16 Υδατάνθρακες (g): 15 Πρωτεΐνες (g): 1,76

Ketchup

Kcal: 15 Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 4 Πρωτεΐνες (g): 0

Μουστάρδα

Kcal: 3 Λίπος (g): 0,2 Υδατάνθρακες (g): 0,3 Πρωτεΐνες (g): 0,2

Μαγιονέζα

Kcal: 93 Λίπος (g): 9 Υδατάνθρακες (g): 2 Πρωτεΐνες (g): 0 Πίκλες Kcal: 4 Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 1 Πρωτεΐνες (g): 0

36 OUGH!αναμνήσεις!

Εμπεδοκλέους 9-13 Αθήνα [πίσω από το Καλλιμάρμαρο], 210 7011011

Σινώπης 3, Αμπελόκηποι, 210 77788475

New York Sandwiches Η γκουρμεδιά

Έχουν περάσει ελάχιστα χρόνια από την άφιξη του μικρού dinner στον Πύργο Αθηνών, αλλά οι λάτρεις του φαγητού αγάπησαν από την πρώτη στιγμή το sandwich shop που έχει βασιστεί σε κλασικές νεοϋορκέζικες συνταγές. Άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλά μέρη στην Αθήνα που να μπορείς να νιώσεις την ηδονή μιας κλασικής meatball sauce, ή τα τέλεια καραμελωμένα κρεμμύδια ενός αυθεντικού Phlilly Cheese Steak σάντουιτς. Και αν τα burger δεν ήταν στο αρχικό μενού, γρήγορα οι ιδιοκτήτες κατάλαβαν ότι όποιος αγαπά ένα καλό σάντουιτς, μπορεί να λατρέψει ένα σωστό burger. Το cheeseburger του μαγαζιού σερβίρεται με ολόφρεσκες, τηγανητές πατάτες, που παίρνουν με ευκολία άριστα 10 λόγω της υπέρο-

6,90 Colibri ευρώ 8/10 Το μποέμ «μπιφτέκι»

Τιμή:

(με πατάτες) Βαθμός:

χης υφής τους και των μπαχαρικών τους, ενώ στα υπόλοιπα συστατικά του βρίσκουμε λιωμένο τυρί cheddar, μαρούλι, κρεμμύδι, ντομάτα και και sauce από μουστάρδα, κέτσαπ, μαγιονέζα. Η απουσία πίκλας είναι αισθητή και αφαιρεί πόντους από το cheese των New York Sandwiches, αλλά τα φρεσκότατα λαχανικά, η διακριτική παρουσία της sauce που κομπλιντάρει το υπέροχο μοσχαρίσιο μπιφτέκι με το σωστό μέγεθος, εύκολα αναδεικνύουν το cheese του New York Sandwiches σε ένα από τα καλύτερα που μπορείς να βρεις στην πόλη. Μοναδικό ντεφό ενός υπέροχου και λαχταριστού burger το ψωμάκι, που ήταν ελαφρώς πιο τραγανό απ’ όσο θα θέλαμε.

Μετά από 25 λεπτά αναμονής παραγγείλαμε το cheeseburger του εστιατορίου, με την ελπίδα ότι αφού δεν μας πήρε ο ύπνος όσο περιμέναμε, τελικά θα βρίσκαμε το κρυμμένο θησαυρό στο μπιφτέκι τους. Άνθρακας, βέβαια, αποδείχτηκε ο χρυσός, καθώς το burger είχε ομολογουμένως έντονη -για τη δική μου παλέτα- γεύση, με τη ρίγανη να κυριαρχεί στο μίγμα του ολόφρεσκου μοσχαρίσιου κιμά που θα μπορούσε να είχε φτιάξει και super cook μαμά, αλλά σε ένα crash test με άλλα burger, υπολειπόταν γευστικά και οπτικά. Το πιάτο σερβίρεται με πατάτες που καθόλου δεν ευχαριστηθήκαμε, αν σκεφτεί κανείς

5,00 ευρώ 5/10

Τιμή:

(με πατάτες) Βαθμός:

ότι η επίγευση που άφηνε το λάδι μετά την δοκιμή τους δεν ήταν σίγουρα αυτό που λες «ο παράδεισος του γευσιγνώστη», αλλά δίνουμε kudos στο Colibri για την μποέμ ατμόσφαιρα και την εσάνς κυριακάτικου, οικογενειακού γεύματος που αναδείκνυε το περιβάλλον. Η πίκλα για ακόμη μία φορά απουσίαζε, ενώ η παρουσία της BBQ σος στο burger ήταν απλά μία υπερβολή που δεν επιθυμούσαμε για το cheeseburger μας. Το ψωμάκι τους ήταν το καλύτερο από όλων των burger που δοκιμάσαμε, αλλά λίγο σουσάμι δεν φέρνει την άνοιξη (του cheeseburger).

FOOD TIP:

Πώς να τηγανίσεις κοτόπουλο

Το μυστικό για το τηγανητό κοτόπουλο αμερικάνικου τύπου είναι το σωστό μαρινάρισμα, για τουλάχιστον μία ημέρα. Αυτό σημαίνει ότι αν θέλεις να φτιάξεις κοτόπουλο της προκοπής, πρέπει να φροντίσεις να το ετοιμάσεις μία ή (ακόμα καλύτερα) δύο μέρες νωρίτερα. Χρειάζεσαι ένα μπουκάλι ξινόγαλο (1 ευρώ και 32 λεπτά) και μία ή δυο σκελίδες σκόρδο τριμμένες. Αν δεν το θέλεις σκορδάτο, μπορείς να παραλείψεις το σκόρ-

OUGH!από το μέλλον! 37

Γιαννιτσοπούλου 3, Γλυφάδα, 210 8980332 210 8980747

Queen Burger Η κλασική αξία

Σ. Βέμπο 33, Γλυφάδα, 210 96 29 996

3,10 American ευρώ Burger 7/10 Ο επιβήτορας του

Τιμή:

(χωρίς πατάτες) Βαθμός:

μπιφτεκιού

Βασιλική αντιμετώπιση στον κόσμο του burger απολαμβάνει το «Queen burger», με ορκισμένους οπαδούς, που είναι πρόθυμοι να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα μέχρι τη Γλυφάδα, για να φάνε το αγαπημένο τους burger. Το μοναδικό από όλα τα burger που έχει το σωστό τυρί (δηλαδή ένταμ και όχι τσένταρ), το οποίο δεν επικαλύπτει τη γεύση του λαχταριστού και λιτού burger, που είναι τέλεια ψημένο, με συνταγή που γεύεσαι την ιστορία της. Η μαγιονέζα αρκετά λιπαρή, σε βελγικά πρότυπα, αξίζει κάθε θερμίδα που σου

δο, αλλά εσύ θα χάσεις. Πλένεις πολύ καλά τα κομμάτια, τα σκουπίζεις με χαρτί κουζίνας και τα αφήνεις για λίγο, μέχρι να στεγνώσουν καλά και τα βυθίζεις σε μπολ με το σκορδάτο ξυνόγαλο. Σκεπάζεις με καπάκι ή μεμβράνη και βάζεις το μπολ στο ψυγείο. Πρέπει να μείνει από μία μέχρι δύο μέρες: το κρέας μαλακώνει και εξαφανίζεται η κοτοπουλίλα, ενώ όταν τηγανιστεί γίνεται

χαρίζει απλόχερα, το κρεμμύδι είναι άπλετο και δυνατό και η φρέσκια ντομάτα ολοκληρώνει τα συστατικά του burger. Το ψωμάκι φρεσκότατο, αλλά πάλι πιο τραγανό απ’ όσο θα θέλαμε και το μέγεθός του αρκούντως ικανοποιητικό, αλλά όχι στο πνεύμα big is better που εκτιμούμε σε ένα burger. Κάθε μπουκιά αξίζει, αλλά αφού το καταβροχθίσεις όλο, νιώθεις ότι χρειαζόταν ένα little extra something για να σκαρφαλώσει στην κορφή των προτιμήσεών μας.

5,20 ευρώ 9/10

Τιμή:

(χωρίς πατάτες) Βαθμός:

Οι λάτρεις του burger θα θυμούνται για πάντα τα Wendy’s και την εκπληκτική συνταγή για burger που χρησιμοποιούσε η αλυσίδα fast food. Όμως τα Wendy’s δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα και πρέπει να πνίξουμε τον πόνο στο αμέσως επόμενο καλύτερο μπιφτέκι της πόλης, που δεν είναι άλλο από το American Burger. Classic american kitch dinner με ενυδρεία, κλισεδιάρικες αφίσες της Νέας Υόρκης, vintage φορητά πικάπ και ξεχαρβαλωμένους κόκκινους leather καναπέδες, το μικρό εστιατόριο έχει στήσει το τέλειο σκηνικό για να απολαύσει κανείς το greasy, λαχταριστό burger του. Το μέγεθος του τέλειο, το μπιφτέκι τόσο συγκλονιστικά γευστικό, που μπορεί να πείσει ένα καλοφαγά να ανακηρύξει ως ναό

το εστιατόριο, ενώ το διπλό american cheese που το συνοδεύει είναι μακρά το καλύτερο melt τυριού που έχουμε φάει. Η πίκλα εμφανίζεται δυναμικά στο burger, ενώ η δυνατότητα να παραγγείλεις όλα τα burger με διπλό και τριπλό (γίγας η φάση) μπιφτέκι, αναδεικνύει το American Burger στον απόλυτο νικητή για το καλύτερο cheeseburger της πόλης. Στα plus του εστιατορίου το γεγονός ότι μπορείς να βρεις milkshake για διδακτορικό και το κλασικό αμερικανικό αναψυκτικό «Dr. Pepper», που από μόνο του είναι λόγος να το επισκεφτείς. Αν το ψωμάκι ήταν ελάχιστα πιο φρέσκο, θα δίναμε το άριστα 10, αλλά αυτό δεν επετεύχθη. Καμία σημασία δεν έχει, γιατί δύσκολα θα φας καλύτερο burger στην πόλη μας. Στο Brooklyn, ίσως.

απίθανο. Την ημέρα που θα το τηγανίσεις βγάζεις το μπολ απ’ το ψυγείο τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα, για να έρθει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Ανακατεύεις μπόλικο αλεύρι [καναδυο δυο κούπες] με πιπέρι, πάπρικα και καυτερό κόκκινο πιπέρι [η αναλογία είναι 2 ½ κουταλάκια πάπρικα και ένα καυτερό κόκκινο, συν ένα κουτα-

λάκι τριμμένο μαύρο πιπέρι]. Αλατίζεις και μετά αλευρώνεις καλά τα κομμάτια, τα τινάζεις και τα τηγανίζεις σε μπόλικο ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσει καλά. Ιδανικά τοποθετείς τα τηγανισμένα κομμάτια σε σχάρα με χαρτί κουζίνας από κάτω για να στραγγίξουν καλά απ’ το λάδι, αλλιώς τα βάζεις ένα-ένα, απευθείας πάνω σε χαρτί κουζίνας. Καλή όρεξη.

38 OUGH!αναμνήσεις!

Plush Dreamers: Η ιστορία μιας οικογένειας παιχνιδοποιών Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Κάπου στον Κολωνό, εκεί που στη Λένορμαν βρίσκεις ένα κομμωτήριο όπου τα πάντα είναι κόκκινα [ακόμα και η πινακίδα στο δρόμο που γράφει την οδό], ακριβώς πριν φτάσεις στο κτίριο του πρώην καπνεργοστάσιου που τώρα είναι βιβλιοθήκη, στρίβεις αριστερά και προχωράς προς τα Jumbo. Αν είσαι προσεκτικός, στο δεξί σου χέρι, βρίσκεις μια βιτρίνα που μοιάζει με τάφο παιχνιδιών. Παρόλο που μια ξεκάρφωτη βιτρίνα με λούτρινα παιχνίδια στη γωνία ενός δρόμου δεν είναι και ό,τι πιο συνηθισμένο ως εικόνα, σίγουρα δεν θα σου περνούσε ποτέ απ’ το μυαλό το στόρι που κρύβεται πίσω της. Από την συγκεκριμένη βιτρίνα, που συναντήσαμε τυχαία, καταλήξαμε σε μία από τις οικογένειες που έχουν σημαδέψει το ελληνικό παιχνίδι. Την οικογένεια Τσιώτη, που για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες κατασκεύαζε λούτρινα παιχνίδια. Η περίπτωσή τους είναι ξεχωριστή και με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, επειδή αποτελούν κομμάτι των παιδικών αναμνήσεων εκατομμυρίων παιδιών στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μιλάμε για την πιο πετυχημένη ελληνική βιοτεχνία λούτρινων παιχνιδιών, ιστορική και με τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό. Για την ακρίβεια, ήταν η δεύτερη πιο μεγάλη επιχείρηση λούτρινων παιχνιδιών στην Ευρώπη [μετά τη γερμανική Steiff], η οποία τροφοδοτούσε με παιχνίδια όλα τα παιχνιδάδικα στην Ελλάδα, μεγάλα και μικρά. Εκατομμύρια λούτρινα παιχνίδια από το τέλος των ‘60s έχουν μεγαλώσει γενιές παιδιών, όλα χειροποίητα, ραμμένα ένα-ένα στο χέρι, και made in Greece. Η κυρία Βούλα που τα σχεδίασε είναι αυτοδίδακτη και ξεκίνησε σχεδιάζοντας και φτιάχνοντας στο χέρι ξύλινα έπιπλα για κουκλόσπιτα. Από πολύ μικρή. Αν δεν ήταν στην Ελλάδα, θα είχε βραβευτεί για την προσφορά της [θα μου πεις, από ποιον; Περισσεύουν εδώ βραβεία

για την κυρία Βούλα;]. Σίγουρα δεν υπάρχει ελληνικό σπίτι των ‘70s, των ‘80s και των ‘90s που να μην έχει ένα τουλάχιστον απ’ τα ζώα που έχει φτιάξει, έστω και χωρίς να γνωρίζει το δημιουργό τους. Στο Μινιόν και στους Λαμπρόπουλους έδιναν εκατομμύρια κομμάτια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, μαγαζιά παιχνιδιών από το εξωτερικό τούς έκαναν ειδικές παραγγελίες, το σήμα τους [που μοιάζει με τον Fantastic Mr. Fox] ταξίδεψε σε κάθε χώρα του κόσμου, έφτιαχναν τη μασκότ για τα κλαμπ της Νίνα Χάγκεν στη Γερμανία κι άλλα πολλά, που σήμερα ακούγονται αρκετά απίστευτα. Η τελευταία της δημιουργία ήταν το τεράστιο αρκουδάκι των Goodys. Μετά ήρθαν τα κινέζικα και γάμησαν την πιάτσα. Ήρθαν και τα Jumbo που γέμισαν με κινέζικα επειδή είναι πιο φτηνά, κι ας είναι άθλιας ποιότητας. [H ειρωνεία είναι ότι από εκεί που βρίσκεται η βιτρίνα βλέπεις φάτσα την ταμπέλα ‘’Jumbo’’ στο τέλος του δρόμου]. Στο μαγαζί τους στην οδό Διστόμου – γεμάτο με γούνινες κούκλες με μορφές ζώων- υπάρχει και το εργαστήριό τους που κάποτε έζησε μέρες δόξας. Τώρα είναι σχεδόν παροπλισμένο, αλλά η κυρία Βούλα μάς έδειξε την διαδικασία παρασκευής ενός πάνινου ζώου, τον τρόπο που σχεδιάζεται το κάθε ένα, κομμάτι-κομμάτι [μερικά αποτελούνται από περισσότερα από 40!], τον τρόπο που φτιάχνονται τα καλούπια, που κόβονται στην πρέσσα, το ράψιμο, το αναποδογύρισμα, το γέμισμα με το πανί απ’ το μηχάνημα που θυμίζει χωνί. Ο κ. Νίκος και η κ. Βούλα μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά και μας διηγήθηκαν ιστορίες μιας ζωής ως δημιουργοί παιχνιδιών, με ταξίδια σε εκθέσεις του εξωτερικού, διπλές βάρδιες και αμέτρητα ξενύχτια με γυναίκες της γειτονιάς που επιστρατεύονταν για να προλάβουν τις παραγγελίες. Θυμήθηκαν

την περίπτωση του Γκόρκι, της μασκότ της γερμανικής αλυσίδας με κλαμπ που χρειάστηκε να σχεδιαστεί “κατ’ εικόνα” και έγινε ένα από τα πιο πετυχημένα κομμάτια τους και την σειρά των τεράστιων καγκουρό που τους παρήγγειλε ένας Δανος στην έκθεση της Νυρεμβέργης και έπρεπε να κατασκευαστούν άμεσα. “Μέχρι να έρθουμε στην Ελλάδα μας είχε στείλει έμβασμα στην τράπεζα χωρίς καν να δει το προϊόν”, μας λένε με ενθουσιασμό.“Και ποια ήταν η αντίδραση όταν έλαβαν; Μας έστειλαν fax: ‘μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι!”. Μείναμε ώρες στο μαγαζί και ακούσαμε τις αφηγήσεις τους -οι οποίες κάποιες

στιγμές έγιναν πολύ προσωπικές: Κ. Νίκος: Τα Tsioti Toys ξεκίνησαν το 1968. Η φίρμα μας είναι η πιο παλιά στο λούτρινο στην Ελλάδα. Επί 26 χρόνια είχαμε μόνιμο περίπτερο στη Νυρεμβέργη, στην μεγαλύτερη έκθεση παιχνιδιών στον κόσμο. Έρχονταν οι Γερμανίδες και το άδειαζαν. Δεν υπάρχει Γερμανίδα που να μην έχει πάρει μίνι γατάκι Tsioti. Τα χρόνια εκείνα, το 60% της παραγωγής έφευγε στην Ευρώπη και Αμερική. Στην Ελλάδα συνεργαζόμασταν με Μινιόν, Λαμπροπουλαίους κ.τ.λ. Η Ευρώπη γενικά δεν βγάζει, ούτε έβγαζε λούτρινο, γιατί είναι χειροποίητο και έχει κόστος

OUGH!από το μέλλον! 39

Ο κύριος Νίκος και η κυρία Βούλα πρωτοσυναντήθηκαν στο τραμ και είναι μαζί εδώ και πενήντα χρόνια. Tο 1968 έστησαν την Tsioti Toys, την μοναδική εταιρία με λούτρινα παιχνίδια στην Ελλάδα. Ακολούθησε τεράστια επιτυχία, εντός και εκτός συνόρων.

Ζωντανεύοντας μια ιδέα Τα λούτρινα παιχνίδια ράβονται ένα-ένα στο χέρι. Αφού σχεδιαστούν όλα τα επιμέρους κομμάτια, τα σχέδια της κυρίας Βούλας γίνονται ατσάνιλα καλούπια. Μετά τα κομμάτια του πανιού με την γούνα από πολυεστέρα [μερικά αποτελούνται από περισσότερα από 40!] κόβονται στην πρέσα και πηγαίνουν στις γαζώτριες. Αφού ραφτούν απ’ την ανάπο δη και σχηματιστεί το πάνινο ζωάκι, τα γυρνούν απ’ την «καλή» και κολλιούνται τα μάτια και οι μύτες. Στη συνέχεια πηγαίνουν στη μηχανή με το χωνί και γεμίζονται με τα πανάκια. Το σημείο που γεμίστηκαν ράβεται με το χέρι κρεμιέται η ταμπέλα και δένονται οι κορδέλες. «Τα σχεδίαζα όλα μόνη μου», λέει η κυρία Βούλα, «δεν έχω αντιγράψει ούτε ένα αυτί. Μετά, έκοβε το μυαλό μου και έβρισκα τι υλικά θα χρησιμοποιήσω, πώς ακριβώς θα τα κάνω. Η επιχείρηση άρχισε να μεγαλώνει. Κάποια στιγμή είχα τριάντα κοπέλες στο εργαστήριο. Είχα και μια βλαχούλα. Έβλεπε τι έκανα, τι λύσεις έβρισκα στην κατασκευή των λούτρινων και έλεγε: ‘Κυρία Βούλα, εφρεύεση!». Τα παιχνίδια πακετάρονταν και στέλνονταν στα μαγαζιά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Εκατομμύρια λούτρινα ζωάκια πουλήθηκαν στο Μινιόν και στον Λαμπρόπουλο, ενώ ο Μίσα, η μασκώτ της Ολυμπιάδας της Μόσχας το 1980 είναι από τις πιο μεγάλες επιτυχίες τους. «Η Βίσση ερχόταν και αγόραζε τα παιχνίδια μας. Η Σοφία, η κόρη της μεγάλωσε με αυτά. Το ίδιο και η Κουλιανού. Και η Ναταλία Γερμανού», λέει η κυρία Βούλα μιλώντας με νοσταλγία για τα ’80s και τα ’90s.

μεγάλο. Μόνο ο Steiff στην Γερμανία έβγαζε. Η Βούλα, η γυναίκα μου, είναι η δημιουργός. Εγώ ήμουν χημικός μηχανικός και τα παράτησα όλα για να βοηθήσω στην επιχείρηση. Η Βούλα είχε το δημιουργικό κομμάτι και εγώ κανόνιζα τις παραγγελίες, τις τιμές κτλ. Κ. Βούλα: Ξεκίνησα από μικρή να φτιάχνω ξύλινα παιχνίδια. Ο πατέρας μου είχε ένα εργοστάσιο με μηχανήματα ξυλουργικά και εγώ σαν το αγοράκι έμπαινα εκεί, σχεδίαζα και έφτιαχνα ό, τι μπορείς να φανταστείς: παιχνίδια καροτσάκια, σαλονάκια κ.τ.λ. Αρχικά τα χάριζα στα παιδιά της γειτονιάς και στα ανίψια, μετά τα εμπορευόμουν

σε μεγάλα μαγαζιά: Λαμπρόπουλο, Μινιόν, Κατράντζο γιατί ήταν ποιοτικά παιχνίδια και έφευγαν αμέσως. Μέχρι και η βασίλισσα με είχε βραβεύσει. Αφού απόκτησα τον δεύτερο γιo μου, ξεκίνησα -κρυφά απ’ όλους- τα λούτρινα παιχνίδια. Το πρώτο που έκανα ήταν ο παπουτσωμένος γάτος. Ήμουν άρρωστη μια φορά, πρόβαλλαν τα παιδιά μου στο τοίχο το παραμύθι και βλέπαμε όλοι μαζί. Από εκεί μου ήρθε η ιδέα. Τα σχεδίαζα όλα μόνη μου, δεν έχω αντιγράψει ούτε ένα αυτί. Μετά, έκοβε το μυαλό μου και έβρισκα τι υλικά θα χρησιμοποιήσω, πώς ακριβώς θα τα κάνω. Η επιχείρηση άρχισε να μεγαλώνει.

Κάποια στιγμή είχα τριάντα κοπέλες στο εργαστήριο. Όταν πηγαίναμε στη Γερμανία, στην έκθεση παιχνιδιών, δεν το πίστευαν ότι ήμασταν απ’ την Ελλάδα, ότι έκαναν και οι Έλληνες κάτι καλό. Με περνούσαν για Σπανιόλα ή για Ιταλίδα. Βρέθηκα μια φορά στη Καλιφόρνια και βλέπω μέσα σε ένα μαγαζί ένα δικό μου μοντέλο, ένα γατάκι. Οι Κινέζοι είχαν αγοράσει ένα δικό μου παιχνίδι από την Γερμανία και το είχαν αντιγράψει, το είχαν βγάλει στη αγορά. Αλλά το είχαν βγάλει μάπα. Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί 50 χρόνια. Την πρώτη φορά τον είδα στο τραμ. Κάναμε την ίδια διαδρομή, με έβλεπε

και με χαιρετούσε. Ήταν πολύ όμορφος, ήταν κούκλος και έλεγα δεν μπορώ να τον κυνηγάω από πίσω, δεν γίνεται. Μα ήτανε σαν ήλιος, ήταν το κάτι άλλο. Τα Tsioti Toys μπορείς πλέον να τα βρεις μόνο εδώ, στο εργαστήριό μας. Κλείσανε όλα τα παιχνιδάδικα, μόνο τα Jumbo υπάρχουν και πουλάνε τα κινέζικα. Η κυρία Βούλα συνεχίζει να φτιάχνει παιχνίδια για όποιον παραγγείλει, ακόμα κι αν είναι πρατήρια βενζίνης που τα δίνουν για δώρο στους πελάτες τους...

40 OUGH!αναμνήσεις! Manteau Stam.

Στον κύριο Κουντούρη με αγάπη

Η Μαντώ γνώρισε τον κύριο Κουντούρη στο δρόμο. Τον έβγαλε μια φωτογραφία και από τότε έγινε φίλος της. Για πάντα.

Είναι φθινόπωρο του 2011, όχι πολύ παλιά δηλαδή. Μόλις έντεκα το πρωί, έχουμε ήδη ρίξει στα στομάχια μας δυο είδη σουβλακίων (Κώστα και Κώστα) και ανεβαίνουμε τη Σταδίου, όταν περνάμε δίπλα από 2 ηλικιωμένους που κάνουν τη βόλτα τους. Το μάτι μου πέφτει απευθείας στον έναν από τους δύο. Στητό ανάστημα, καλοντυμένος, περπάτημα όλο χάρη και ηρεμία, κάνει τη Σταδίου να μοιάζει με πάρκο. Από αυτά τα εντυπωσιακά. «Μα τι ωραίος, τι έτσι, τι αλλιώς», βομβαρδίζω το Διονύση. «Πήγαινε να τον φωτογραφήσεις», μου λέει. Να πάω να μην πάω, τελικά βρίσκομαι μπροστά του. «Μα τι ωραίος που είστε!», του λέω και του ζητάω να ποζάρει. Αυτός ευδιάθετος και χαμογελαστός μου λέει «Βεβαίως!» και στήνεται αρχοντικά για τη φωτογραφία. Αμέσως μετά βγάζει την ατζέντα του, γράφει όνομα και διεύθυνση, σκίζει το χαρτί, μου το δίνει και με ρωτάει αν μπορώ να του «αλληλογραφήσω» τις φωτογραφίες. «Βεβαίως», του απαντάω, όταν μια περαστική, εντυπωσιασμένη κι αυτή από την εικόνα του, σταματάει να του μιλήσει. Τής λέει ότι ήταν βαρύτονος στη Λυρική, και κατάγεται από Ζακυνθινή αριστοκρατική οικογένεια. Τον λένε Βασίλειο Κουντούρη Φλαμπουριάρη. Αφού χαιρετιόμαστε, οι δρόμοι μας χωρίζουν. Μετά από ένα μήνα του στέλνω τις φωτογραφίες, μαζί με ένα γράμμα ευχαριστιών και πρόταση για συνέντευξη. Είναι Χριστούγεννα και καταφτάνει ένας φάκελος με το βαρύγδουπο τίτλο «Αξιότιμον Δίδα Μαντώ Σταματίου». Μέσα έχει μια κατακόκκινη ευχετήρια κάρτα και πάνω γράφει «ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ» με μεγάλα χρυσά γράμματα. Την ανοίγω. Λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά, νομίζω ότι ήταν 29 Δεκεμβρίου, τον πήρα τηλέφωνο γύρω στις 10 το βράδυ. Στο ακουστικό είχε τη φωνή τριαντάρη, πολύ ευγενικός και έβγαζε την ίδια ηρεμία όπως τότε στη Σταδίου. Από τότε που ήμουν μαθήτρια ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε: «Δεν με νοιάζει να είσαι καλή μαθήτρια, με νοιάζει να είσαι καλός άνθρωπος». Και αυτό είναι κάτι που έχω κρατήσει, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να ορίσεις την έννοια του καλού. Νομίζω όμως ότι με κάποιο τρόπο το ξέρεις μέσα σου. Και αυτό μου το θύμισε ο κύριος Κουντούρης. «Για να βρεις ανθρώπους σήμερα, μου είπε, πρέπει να ψάχνεις με το λύχνο του Διογένη», λέγοντάς μου ότι είμαι ένας από αυτούς και φυσικά με έκανε να φουσκώσω από περηφάνια. « Έχω μεγάλο πρόβλημα με τα αρθριτικά μου και φριχτούς πόνους στη μέση. Είναι ο λόγος που πρέπει να μείνω στην Αθήνα μέχρι το τέλος της ζωής μου. Η γυναίκα μου μένει στη Ζάκυνθο και εγώ πηγαίνω εκεί μόνο ένα μήνα το καλοκαίρι. Η υγρασία της Ζακύνθου είναι απαγορευτική. Δεν έχω παιδιά και είμαι ο τελευταίος της οικογένειας Κουντούρη. Στις 18 Φεβρουαρίου γίνομαι 76 χρονών». Ενθουσιάζομαι, γιατί έχω γενέθλια στις 17. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και μου είπε πολλά πράγματα. Κλείνοντας του είπα ότι θα τον πάρω σύντομα να πάμε για αυτόν τον καφέ

OUGH!από το μέλλον! 41 Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Η ελληνική φωνή του Μπομπ Σφουγγαράκη Με τον Σπύρο Ζουπάνο στον βυθό του μπικίνι! στου Ζόναρς. Γύρω στις 8 Ιανουαρίου τον πήρα πάλι τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσε. Συνέχισα να τον παίρνω κάθε μέρα, για περίπου δέκα μέρες και διαφορετικές σε περίπτωση που έλειπε από το σπίτι, αλλά τζίφος. Στην αρχή δεν ανησύχησα πολύ, μάλλον γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι μπορεί να συνέβη κάτι κακό. Κάποια στιγμή ανυποψίαστη, αποφάσισα να τον googlαρω και από κει έμαθα ότι είχε πεθάνει στις 5 Ιανουαρίου. Το διάβασα πάρα πολλές φορές και έψαξα και αλλού. Νόμιζα ότι είχε γίνει κάποιο λάθος ή ότι ήταν κάποια συνωνυμία, ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα. Ουσιαστικά ήταν ο χρόνος που χρειαζόμουν για να το συνειδητοποιήσω. Στεναχωρήθηκα πολύ. Ήταν σαν να έχασα έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο και δεν είχα προλάβει καν να τον συναντήσω δεύτερη φορά. Κι αποφάσισα ότι αφού δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία, θα πήγαινα στο μνημόσυνο. Ήταν ευκαιρία να γνωρίσω και ανθρώπους που τον ήξεραν, να μάθω περισσότερα πράγματα για εκείνον. Βρήκα το τηλέφωνο ενός φίλου του και με πληροφόρησε ότι ήταν στις 18 Φεβρουαρίου, την ημέρα των γενεθλίων του. Όταν το είπα στο Διονύση μου είπε αμέσως να πάμε μαζί. Ένιωσα πολύ όμορφα με αυτό. Είναι πλέον 18 Φεβρουαρίου, μια πολύ ηλιόλουστη Κυριακή, από τις λίγες του χειμώνα. Αφού έχουμε χαθεί πέντε φορές ανάμεσα σε Κηφισιά και Μαρούσι, φτάνουμε αργά στο νεκροταφείο και ανακαλύπτουμε ότι το μνημόσυνο έχει γίνει εδώ και μέρες. Παρόλα αυτά, κράτησα αυτό που είχα σκεφτεί την ημέρα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, να τον επισκεφθώ στα γενέθλιά του και ήμουν χαρούμενη για αυτό. Ο Διονύσης βρήκε ένα κάρβουνο και λίγο λιβάνι και μετά από κοινή απόφαση του κάναμε τρισάγιο, βάζοντας να παίζει το Mon Coeur S'ouvre à Ta Voix. Σκεφτήκαμε ότι θα το εκτιμήσει σαν βαρύτονος της Λυρικής που ήταν. Σταθήκαμε εκεί σιωπηλοί όσο κράτησε η μουσική και όταν τελείωσε δεν ήθελα να φύγω. Καθίσαμε και είπαμε φανταστικές και ρεαλιστικές ιστορίες, πιθανά τέλη και αρχές, ίσως, αν και, σίγουρα. Είπαμε ακόμα και για την πιθανή εξέλιξη της κατασκευής των τάφων που θα σου λέει «κλάψε εδώ» και «σε ευχαριστώ που έκλαψες για μένα», ενώ θα παρελαύνουν προσωπικές φωτογραφίες σου με τον αποθανόντα από το παρελθόν, σε LCD οθόνη. Πέρασε και μια κυρία και μας έδωσε κουλουράκια για να συγχωρεθεί ο γιός της. Φεύγοντας, πήρα μια πέτρα από τον τάφο του κύριου Κουντούρη. Μπορείς να με πεις βάνδαλη ή τρελή, δεν πειράζει. Πάντως ρώτησα το Διονύση και μου είπε ότι δεν είναι κακό. Την έχω πάντα μαζί μου. Φεύγοντας περάσαμε δίπλα από δυο διπλανούς τάφους σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία του νεκροταφείου. Ο ένας είχε σημαίες του Ολυμπιακού και ο άλλος του Παναθηναϊκού. Ακόμα και πάνω στους σταυρούς. Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα.

Ο Σπύρος Ζουπάνος είναι μεγάλη λέρα. Παίζει γαμάτη μουσική στον intersonik, κάνει θέατρο, ζει από διαφημιστικά σποτ και έχει έναν αξιολάτρευτο μικρό κίτρινο φίλο: τον Μπομπ Σφουγγαράκη Τετραγωνοπαντελονή. Γελάει καλόκαρδα και γαργαριστά καθώς βλέπουμε καρτούν στο youtube και μοιράζεται μαζί μας την αλήθεια του Σφουγγαράκη: η ζωή είναι μια μεγάλη φάρσα, και πρέπει να την διασκεδάσεις. Καθώς σφίγγεις το χέρι του Σπύρου, τεντώνεις τα αυτιά να ακούσεις την φωνή του. Κι όμως, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις σε αυτή τον μικρό κίτρινο ήρωα κινουμένων σχεδίων. Εξηγεί «δεν είναι η φυσική μου φωνή. Θέλει προσπάθεια και ζέσταμα για να το καταφέρω! Προσπάθησα να προσαρμοστώ στην φωνή του Άγγλου μεταγλωττιστή στην αντίστοιχη σειρά, αλλά η φωνή του ήταν πολύ ψιλή. Μέχρι και το γέλιο, εκείνο το κελαριστό, είναι δύσκολο να το πετύχεις. Η προσπάθεια να μεταγλωττίσεις τον ‘Μπομπ’ είναι εξουθενωτική. Πού και πού έρχονται καινούρια επεισόδια και τα κάνω, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρεις δέκα χρόνια μετά». Πώς βρέθηκες να κάνεις μεταγλωττίσεις; Ήταν μία περίοδος που είχα μόλις τελειώσει το στρατιωτικό μου και ως νέος ηθοποιός που ήμουν, πεινούσα. Κάπως έτυχε να πάω σε ένα στούντιο, έκανα δοκιμαστικό και τους άρεσα. Έκανα μετά διάφορα παιδικά σήριαλ που δεν τα θυμάται ούτε η μάνα τους, ούτε εγώ, μέχρι που έσκασε ο «Μπομπ». Ούτε ο «Μπομπ» ήταν γνωστός. Στην αρχή απλά κάναμε την δουλειά μας και προσπαθούσαμε να τελειώσουμε γρήγορα. Δεν ξέραμε αν θα κάνει επιτυχία, ήταν ακόμα μία χαζομάρα. Στην πορεία, βέβαια, τον λάτρεψα. Είναι ενήλικη σειρά με πάρα πολύ γέλιο, έξυπνο χιούμορ. Ξεκίνησε, θυμάμαι, από το κανάλι Εννέα, όπου το βλέπανε κάτι ρεμάλια τα μεσημέρια, και λίγο λίγο έγινε γνωστό. Εκτός από τον «Μπομπ Σφουγγαράκη» έχω κάνει την φωνή του Άλεξ, του λιονταριού στην «Μαδαγασκάρη» και κάτι ρόλους στο Rio και το Megamind.

Υπάρχει κάποιο καρτούν/animation στο οποίο θα ήθελες να κάνεις μεταγλώττιση; Όχι. Στεγνά όχι!

Βασικότερο προσόν που πρέπει να έχει ένας μεταγλωττιστής; Προσαρμοστικότητα, ταχύτητα, αντίληψη και ικανότητα ερμηνείας.

Είναι αλήθεια γκέι ο Μπομπ Σφουγγαράκης; Τι ρωτάς τώρα; Συντηρητική Ελλάδα. Επειδή είχε κάποια αστεία με τα οποία διακωμωδούσε το αντρικό του φύλο, δεν σημαίνει ότι ήταν γκέι. Άλλωστε ποιο καρτούν έχει ερωτική ζωή; Μέχρι και ο Ντόναλτ με την Ντέιζι ανίψια έχουν, όχι παιδιά.

Σε έχουν αναγνωρίσει ποτέ στον δρόμο λόγω φωνής; Όχι, αφού η φωνή δεν είναι η ίδια. Μόνο οι φίλοι μου με τρώνε, «κάνε μας τον Μπομπ, γέλα σαν τον Μπομπ» και απαντάω εγώ «όχι ρε φίλε, κάνε μου εσύ την μαϊμού πρώτα»! Ποια κινούμενα σχέδια θυμάσαι να έβλεπες μικρός; Τον καιρό που ήμουν παιδί υπήρχε μόνο η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ οπότε ό,τι υπήρχε το έβλεπα. Θυμάμαι έβλεπα Thundercats, την Πίπη την Φακιδομύτη, το Galactica, Βιονική γυναίκα, Άνθρωπος από την Ατλαντίδα, και γαμώ τα σήριαλ! Επίσης το «Μια φορά ήταν ο άνθρωπος», φανταστικό! Και πάντα αναρωτιώμουν γιατί δεν είχε επεισόδιο για την Ελληνική Επανάσταση, νόμιζα πώς ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός.

Έχεις κάποιο αγαπημένο επεισόδιο; Το αγαπημένο μου είναι εκείνο με την ημέρα των δωρεάν μπαλονιών. Τι αστείο… Που έκλεψαν ένα μπαλόνι, χωρίς να ξέρουν ότι είναι δωρεάν και πήγαν στην έρημο να κρυφτούν και μετά παραδόθηκαν στην αστυνομία επειδή είχαν ενοχές. Υπάρχουν πρωινά που κάθεσαι και βλέπεις τον Μπομπ στην τιβί; Τα επεισόδια δεν τα είδα σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση. Τα έχω βέβαια σε DVD να τα δω όποτε θέλω και θα τα δω κάποια στιγμή, όχι για να με ακούσω, για να γελάσω με τον Μπομπ που έχει μεγάλη πλάκα.

Κάνεις και διαφημίσεις; Από αυτές, βασικά, ζω. Ξεκίνησα με μία διαφήμιση Axe και από τότε δεν έχω σταματήσει. Champion Μαρινόπουλος, Πάμε Στοίχημα, Jumbo, τα πάντα. Ό,τι και να βάλεις εμένα ακούς… Τι έχει να μας διδάξει ο Μπομπ Σφουγγαράκης; Ότι η ζωή είναι αστεία και διασκεδαστική. Και πως πρέπει να βλέπεις τα πράγματα από την κίτρινη, την σουρεαλιστική τους πλευρά. Θάνατος στην σοβαροφάνεια!

42 OUGH!αναμνήσεις!

Πληγωμένες αναμνήσεις: συνέντευξη με έναν ασθενή με άνοια

Μερικές επισκέψεις σε ένα εξειδικευμένο κέντρο για το Αλτσχάιμερ ήταν αρκετές για να μας διαφωτίσουν κάπως για την ασθένεια που εξελίσσεται σε επιδημία.

Γεωργία Παπαστάμου| Φωτο: Manteau Stam.

160.000 ασθενείς

100.000.000 το 2050

Κόστος 210 δις δολάρια

Η αύξηση του αριθμού των ασθενών με Αλτσχάιμερ είναι δραματική. 160.000 ασθενείς με Αλτσχάιμερ υπάρχουν στην Ελλάδα.

35.000.000 είναι ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από τη νόσο παγκοσμίως. Μέχρι το 2050 θα έχουν ξεπεράσει τα 100.000.000.

Το άμεσο κόστος της νόσου παγκοσμίως ξεπερνάει τα 210 δις δολάρια. Και το έμμεσο τα 105 δις.

Ο κύριος Γιώργος πάσχει από άνοια τα τελευταία 7 τουλάχιστον χρόνια. Γιώργο έλεγαν και τον παππού μου, που φαινόταν νέος για παππούς. Ο παππούς μου ήταν μελισσοκόμος και μας έφτιαχνε κουκουφρίκες (ποπ κορν στα αρβανίτικα), έβαζε στα μαλλιά λεμόνι αντί για ζελέ όταν χτενιζόταν (δεν του έπεσαν ποτέ), ήταν αστείος και του άρεσε να μας λέει την ιστορία για τότε που είχε πάει στην Ιταλία με το φορτηγάκι του. Κάποια στιγμή άρχισε να τρακάρει συνέχεια το φορτηγάκι, να το ρίχνει σε μάντρες, μια φορά είχε πάρει σβάρνα και την τέντα ενός μαγαζιού. Μας είπαν ότι «είχε άνοια», Αλτσχάιμερ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων και οι γονείς μου δεν τον ξανάφησαν να οδηγήσει. Μετά άρχισε να κάνει κάτι περίεργα: έβγαινε έξω με τις πιτζάμες, μια μέρα -ντάλα καλοκαίρι- βγήκε με την μπλε καζάκα που φορούσε όλο τον χειμώνα. Σιγά σιγά χειροτέρευε και κάποτε η μαμά μου είπε ότι είχε βάλει μια τσατσάρα μέσα στο πιάτο με το φαΐ. Την ιστορία με την Ιταλία δεν θυμάμαι να την ξαναείπε. Με την αδερφή μου τον αγαπούσαμε πάρα πολύ. Τις μισές φορές γελούσαμε με αυτά που έκανε και τις άλλες μισές βάζαμε τα κλάματα. Τα απογεύματα η μαμά μου που τον φρόντιζε μαζί με τον μπαμπά μου, τον τάιζε γιαούρτι ή κρουασάν. Με πείραζε πολύ όταν του έδινε κρουασάν, γιατί κρουασάν τρώνε τα μικρά παιδιά και ο παππούς μου δεν ήταν μικρό παιδί. Μερικά χρόνια μετά, πέθανε. Όταν είχα πάει να τον δω στον Ευαγγελισμό, το δέρμα του σε όλο το σώμα ήταν πολύ διάφανο και πολύ ρυτιδιασμένο και στο πάτωμα ήταν μια σακούλα που πήγαιναν τα ούρα. Δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι, γιατί τα περισσότερα χρόνια που τον ήξερα ήταν ένας αστείος παππούς που φαινόταν νέος για παππούς. Λένε ότι η ασθένεια πηδάει μια γενιά, ότι δηλαδή Αλτσχάιμερ δεν θα πάθουν οι γονείς μου, αλλά μάλλον εγώ. Ωραία. Ο άλλος κύριος Γιώργος, αυτός για τον οποίο ξεκίνησα να γράφω, παρακολουθείται ιατρικά από το 2005 και η κατάστασή του είναι αρκετά καλή και πολύ σταθερή. Ξεχνάει πράγματα, αλλά θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα. Τον συναντήσαμε σε ένα από τα γραφεία του κέντρου «Νέστωρ» στην Κυψέλη (πρόκειται για το πρώτο εξειδικευμένο κέντρο για την άνοια στην Ελλάδα). Μπήκε χαμογελαστός και περιποιημένος και μας μίλησε για λίγο. Μια κοπέλα απ’ το προσωπικό μάς είπε ότι νωρίτερα ο κύριος Γιώργος ρωτούσε αν χρειαζόταν να βάλει γραβάτα για να μας υποδεχτεί...

[Το προσωπικό του κέντρου, αφού μιλήσαμε με τον κύριο Γιώργο, επιβεβαίωσε ότι όσες λεπτομέρειες ανέφερε για τη ζωή του (ηλικία, οικογενειακή κατάσταση κτλ) αντιστοιχούν στην πραγματικότητα].

Ο κ. Γιώργος είναι 86 χρονών και παρακολουθείται από το 2005. Ζει στο σπίτι του και επισκέπτεται το κέντρο ημέρας «Νέστωρ» τρεις φορές την εβδομάδα. Η κατάστασή του τα τελευταία χρόνια παραμένει σταθερή. Μιλήσαμε μαζί του λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, στα μέσα Ιανουαρίου. Ευχαριστούμε πολύ που δεχτήκατε να μας μιλήσατε. Δεν κάνει τίποτα! Ερχόμαστε εδώ, καλά περνάμε. Έρχεστε συχνά εδώ; Ναι. Εσείς τι έχετε; Τι ασθένεια; Ασθένεια; Δεν έχω εγώ καμιά ασθένεια. Τι πρόβλημα έχετε; Γιατί έρχεστε εδώ; Γιατί έρχομαι εδώ; Γιατί είναι καλά. Μου αρέσει. Άρρωστος ήμουν παλιά, βέβαια. Τώρα είμαι καλά, είμαι μια χαρά. Έχω γνωρίσει εδώ και άλλους ανθρώπους και είναι καλό για μένα. Ξεχνάτε καθόλου; Καμιά φορά ξεχνάω. Όχι πάντα βέβαια, αλλά καμιά φορά, άνθρωπος είμαι και εγώ, ξεχνάω. Όταν πρωτοήρθατε στο κέντρο τι πρόβλημα είχατε; Δεν θυμάμαι αν είχα έρθει καταρχήν. Νομίζω δεν έχω ξανάρθει. Δεν θυμάμαι. Αλλά δεν είχα κανένα πρόβλημα εγώ. Τώρα, αν είχα παλιά, το έχω ξεχάσει (γελάει). Τα παλιά τα ξεχνάμε αν είναι κακά. Δηλαδή τότε ο γιατρός τι σας είχε πει; Είπε πρέπει να πάρετε αυτά τα φάρμακα επειδή…; Γιατί είχα αμνησία! Ξέχναγα. Τώρα παίρνω τα χάπια. Ξέρετε τι χάπια είναι αυτά; Ο γιατρός μου τα έδωσε. Είναι κάτι που το χρειάζομαι. Για καλό είναι. Θυμάμαι αρκετά πράγματα. Καμιά φορά ξεχνάω αλλά… Ας πούμε, μπορεί να ξεχάσετε πού έχετε βάλει κάτι; Όχι, άμα έχω κάτι και είναι εκεί, ξέρω ότι είναι εκεί. Δεν τα πειράζει κανείς. Εγώ και η γυναίκα μου είμαστε και τα εγγόνια μου έρχονται, αλλά δεν πειράζει κανείς τα πράγματά μου. Τη γυναίκα σας και τα εγγόνια σας τα θυμάστε κάθε φορά, ή υπάρχει και καμιά φορά που να μην τα αναγνωρίζετε; Όχι, όχι, τους θυμάμαι, εντάξει. Η γυναίκα σας έρχεται να κάτσει εδώ στο κέντρο; Όχι, δεν έχει έρθει καθόλου. Της έχω πει, έλα και εσύ, έχει και άλλες γυναίκες. Μου λέει «άσε με, έχω δουλειά εγώ» έχει δουλειά στο σπίτι, τα εγγόνια, μαγειρεύει. Τις γιορτές τι κάνατε, ήσασταν μαζί; Θα φτιάξουμε τα κουλούρια, τη χριστουγεννιάτικη πίτα. Μαζί θα τα περάσουμε όλοι. Βεβαίως, όλοι μαζί. Θα 'ρθουν σε εμάς και τα παιδιά. Τρώμε οικογενειακώς. Τα παιδιά, τα εγγόνια… Εφτά εγγόνια! Εφτά;! Τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια. Είμαι

πλούσιος! Ευτυχισμένος είμαι! Όταν έχεις πέντε γυναίκες, τι άλλο θέλεις; Εδώ τι κάνετε; Πώς περνάτε τη μέρα σας; Περνάω πολύ ωραία, μ’ αρέσει. Έρχομαι, γνωρίζω ανθρώπους, συζητάμε, μαθαίνουμε πολύ ωραία πράγματα τα οποία δεν τα ξεχνώ βέβαια. Σηκώνομαι, πλένομαι, μας έρχεται το ρόφημα, το μπισκοτάκι μας, θα πάω μετά να πάρω ψωμί, με στέλνει καμιά φορά η γυναίκα μου στη λαϊκή. Πάω, ψωνίζω και γυρίζω, μόνος μου. Οι άνθρωποι εδώ που σας φροντίζουν πώς είναι; Οι κοπέλες εδώ; Είναι εξαιρετικές κοπέλες. Μας προσέχουν, κοιτάνε πώς να περνάμε καλύτερα. Τίποτα που να σας στεναχωρεί υπάρχει; Εδώ ή στο σπίτι; Και στα δύο. Εδώ δεν με στεναχωρεί τίποτα, είναι μια χαρά. Στο σπίτι αν στεναχωρηθώ θα είναι καμιά φορά που φεύγουν τα εγγόνια μου και πάνε βόλτα και δεν έρχονται. Πάνε καμιά βόλτα με φίλους τους. Είναι μεγάλα, βέβαια. Και μικρά και μεγάλα: 22,24, 13 και 15 τα κορίτσια. Ο τρίτος είναι 18. Όταν δεν παίρνατε τα φάρμακα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα; Ήταν κάπως πιο δύσκολα. Ξέχναγα. Και τώρα ξεχνάω, όσο να 'ναι, αλλά λίγο. Τότε δηλαδή τι γινόταν; Ξέχναγα. Σηκωνόμουν το πρωί, πλενόμουν και μετά... Τι να κάνω, πού να πάω; Δεν ήξερα τι να κάνω. Η γυναίκα σας τι σας έλεγε τότε; Μου έλεγε κάτσε εδώ, δεν πειράζει, θα θυμηθείς. Της έλεγα δεν θυμάμαι τι να κάνω, πού να πάω; Εδώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ξεχνάνε. Μπορεί να μιλάτε και μετά να μην σας θυμούνται. Σας ενοχλεί αυτό; Να με ξεχνάει εμένα ο άλλος. Αυτό είναι στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αν ξεχνάει, τι να του πω εγώ; Δεν τον παρεξηγώ. Δεν το κάνει επίτηδες. Είναι αρρώστια αυτή. Εσείς αύριο θα θυμάστε ότι μιλήσαμε; Πώς δεν θα το θυμάμαι; Θα πάω πάνω, θα τους πω ότι μίλησα με μια κοπελιά, πέρασα ωραία, τα είπαμε. Πώς να το ξεχάσω; Τι καλύτερο από το να γνωρίζεις νέους ανθρώπους; Πόσο χρονών είστε; Το ’26 έχω γεννηθεί. Δεν ξέρω αν είμαι 78 ή 85. Λογάριασε, ’26 γεννημένος και δύο χιλιάδες δεκαδύο που έχουμε τώρα. 86. Υπήρξε καμία φορά που να ξεχάσατε κάτι σημαντικό; Δεν θυμάμαι να είχα κάτι τέτοιο. Μόνο όταν απολύθηκα από στρατιώτης εκεί λέω για στάσου, λείπω τόσο καιρό, πού θα πάω, τι θα κάνω; Είχα κάνει πολλά χρόνια στρατιώτης. 32 μήνες. Ήμουν χειριστής ασυρμάτου. Ήταν ο πόλεμος τότε και μας πήρανε, μας πήγανε στην Θεσσαλονίκη, από κει στη Βέροια, Έδεσσα…

44 OUGH!αναμνήσεις!

Ready to fight

Στέλιος Διονυσόπουλος [The Secret Room, Funstorm]

Σπύρος Τσαρουχάς [Eastpak, Propaganda, Emerica, Fourstar, Sublime]

Μάνος Κυριακούσης [Color skateshop]

Παναγιώτης Σταθάκης [Color skateshop]

Την ώρα που πατάω το play στο recorder για να απομαγνητοφωνήσω την συνέντευξη των παιδιών, ακούω στο βάθος τα ροδάκια από τις σανίδες του skate να τσουλάνε. Είναι οι ήχοι που κάνουν οι σανίδες στα rails και φωνές φίλων τους. Διαπιστώνω πως είναι όλα τόσο γνώριμα: άπειρος ιδρώτας, μαύρα βρώμικα χέρια, πάρα -μα πάρα- πολύ λίγα χρήματα στην τσέπη, η έλλειψη κινητού ή ιδιαίτερων υποχρεώσεων. Αμέσως έχω κάνει μια βουτιά στην καθημερινότητα της παρέας μου πριν από κάτι χρόνια, το τσούρμο που πάντα έκανε ό,τι το διέταζε η ανεμελιά, η απερισκεψία, η παρορμητικότητα και η οχλαγωγία. Ώρες και ώρες «γραμμένες», στα παγκάκια της πλατείας και σε πάρκα... Αλλά το νέο αίμα είναι εδώ, για να μας δώσει τον δικό του παλμό, το δικό του στίγμα στα δρώμενα του skate σήμερα. Ο Μάνος Κυριακούσης (γεννημένος το 1996) και ο Παναγιώτης Σταθάκης (γεννημένος το 1997) κάνουν τέσσερα χρόνια skate.Τον Μάνο τον έβαλαν στο κόλπο οι παρέες του, ενώ ο Παναγιώτης έβλεπε τους υπόλοιπους στις πλατείες, δοκίμασε, του άρεσε και από τότε δεν σταμάτησε να κάνει skate! Δεν έχουν άλλες σοβαρές ασχολίες πέρα απ' τη σανίδα. Ο Μάνος όταν βρέχει αράζει στο σπίτι στο PC, ενώ ο Παναγιώτης προτιμάει άραγμα με την παρέα! Ο Σπύρος Τσαρουχάς είναι γεννημένος το 1996 και κάνει 5 χρονια skate. Την πρώτη του σανίδα την αγόρασε στα Jumbo και από τότε κόλλησε. Ο Στέλιος Διονυσόπουλος, ο μικρότερος της παρέας, γεννήθηκε το 2000 και είναι από τους τυχερούς: του έδειξε τα πρώτα βήματα στο χώρο (βλέπε skate, surf, snowboard και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με πόρωση) ο πατέρας του, καθότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει ησυχία!

Τι είναι αυτό που σας τραβάει περισσότερο στο skate; Μ: Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει να κάνω skate, απλά! Π: Όταν είμαι πάνω στο σανίδι νιώθω μια ελευθερία, κανείς δεν μπορεί να μου πει τι να κάνω! Σπ: Η ελευθερία και αυτό της παρέας, το συμμάζεμα. Στ: Το πώς νιώθεις όταν είσαι πάνω στο skate και ρολάρεις, το πώς τσουλάς, ''surfarεις'' στο δρόμο. Ποιοι ειναι οι αγαπημενοι σας Έλληνες skaters; Μ: Ο Ron «Μάικ» Βασιλάκης''. Π: Αρθούρος.

Σπ: Θάνος Πάνου. Στ: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τώρα κάποιον από Έλληνες. Και ποιοι από τους ξένους; Μ: Ο Giorgio Zavos, βάλτον στους ξένους. Π: Paul Rodrigez. Σπ: Justin Fingeroa. Στ: Rodney Mullen. Ποια τα αγαπημένα σας skateparks; Μ: Εδώ [σημ. Plaza skate park, Αμπελόκηποι]. Ε, αυτό έχουμε... Και στη Χαλκίδα. Π. Εδώ και Χαλκίδα. Σπυρος και Στελιος: Πλάζα Αμπελόκη-

OUGH!από το μέλλον! 45

(for their dreams)

ποι! Από τραυματισμούς πώς πάτε; Μ: Έχω γυρίσει μια φορά το χέρι. Π: Νταξ, εγώ... Γενικά, κάτι σπασίματα στραμπουλήγματα αστραγάλων, διαστρέμματα... Τα κλασσικά! Σπ: Ένα διάστρεμμα στο πόδι, έχω βγάλει αγκώνα και χθες χτύπησα την λεκάνη μου λίγο. Αυτά από σοβαρά. Στ: Είχα γυρίσει λίγο το γόνατό μου. Τι θα λέγατε, αν ήσασταν σε θέση να πείσετε τους αρμόδιους, για να σας κάνουν skateparks; Μ: Όταν υπάρχει πάρκο οι υπόλοιποι βλέπουν, γουστάρουν, χώνονται περισσότεροι και έτσι θεωρώ πως μπορεί

να ανέβει το επίπεδο. Είμαστε αρκετά πίσω... Π: Συμφωνώ. Σπ: Θα τους έλεγα σε αυτό να πάρουν ως παράδειγμα τους Αμερικάνους και την εκεί εξέλιξη! Στ: Τα ’χουνε κάνει όλα σκατά. Και πρέπει να οργανωθεί σαν άθλημα το skate! Ιδανικό άραγμα; Μ: Βραδάκι πλατεία, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει! Όση ώρα θέλει skate, άραγμα, συζητήσεις... Π: Γενικά, όποτε είμαι με τους φίλους να αράζουμε, να κάνουμε skate. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, όχι μόνο βράδυ, όλη τη μέρα!

Τέσσερις νέοι sk8ers που αποτελούν το «νέο αίμα» μιλούν στο ough! για σοβαρές ασχολίες. Κωνσταντίνος Χατζόπουλος| Φωτο: Thodoris Markou

Σπ: Αγία Παρασκευή βράδυ, μετά από πολύ skate στα σκαλιά με φίλους. Στ: Σπίτι με παρέα στη ράμπα, τραμπολίνα και ό,τι να ’ναι! Πώς βλεπετε τη σχέση σας με το skate στο μέλλον; Μ: Για την ώρα...skate, δεν ξέρω στο μέλλον! Π: Δεν ξερω πού θα φτάσω με το skate, ξέρω μόνο ότι θα κάνω πάντα! Σπ: Βλέπω να ’μαι παράλυτος (γέλια). Δεν ξέρω, όσο πιο πολύ μπορώ, τόσο πιο πολύ θα κάνω. Στ: Εγώ θέλω να το εξελίξω γενικότερα και να εξελιχτώ. Μαζί με όλη την πιτσιρικοπαρέα μας.

Εδώ συμφώνησαν και οι τέσσερις ότι θα τους ακολουθεί μάλλον σε όλη τους τη ζωή.

Τα παιδιά χορηγούνται για το skate από το Color Skateshop και έχουν αρχίσει και τις εκπροσωπήσεις σε διαγωνισμούς. Ο Μάνος έχει βγει 1ος στους μικρούς, στο make it count της Εlement. Ο Παναγιώτης δεύτερος στο skate plaza. Ο Σπύρος εκπροσωπεί την Eastpak και η καλύτερη θέση του ήταν η πρώτη στο make it count της Element στην κατηγορία 16, και 6ος στο Wild in the Parks στην Πράγα. Και ο Στέλιος, αν και πολυ μικρός ακόμα, ήδη δείχνει να μπαίνει σε οικογένεια μεγάλη, με πολύ καλούς riders και αναμένει με ενθουσιασμό τα επερχόμενα events!

46 OUGH!αναμνήσεις!

Playmobil σε μια πόλη συνηθισμένων ανθρώπων (σαν εσένα) Kapetank| Φωτο: Νίκος Ράκκας

Ο Νίκος Ράκκας φωτογραφίζει playmobil σε σημεία της Θεσσαλονίκης και γίνεται θέμα στην Independent και την Guardian. Τον Φεβρουάριο βραβεύτηκε για την μικρού μήκους ταινία του Common People (like you). Ο Νίκος Ράκκας γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε εσωτερική διακόσμηση (στο παρελθόν έχει δημιουργήσει εικαστικές εγκαταστάσεις για βιτρίνες γνωστών μπουτίκ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, που μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν) και φωτογραφία. Ως φωτογράφος έχει εκθέσει τα έργα του σε διάφορους χώρους. Η πρώτη του έκθεση με τίτλο «We hate it when our friends become successful» έγινε το 2001, στο Art House στη Θεσσαλονίκη περιείχε πορτρέτα διάσημων καλλιτεχνών και στενών φίλων. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, η δεύτερη ατομική του έκθεση με τίτλο «Daydreamer» πραγματοποιήθηκε στο Notting Hill του Λονδίνου, και αποτέλεσε την πρώτη ευκαιρία του καλλιτέχνη να δείξει πορτρέτα του από τα αγαπημένα playmobil που έχει στην κατοχή του, μιας και ο ίδιος είναι συλλέκτης. Για την «Daydreamer» οι κριτικές ήταν πολύ θετικές και υπήρξαν αναφορές σ την Guardian και τον Independent. Το Νοέμβριο του 2011 παρουσίασε την τελευταία φωτογραφική έκθεση με playmobil με τίτλο «Common People (Like You)" η οποία πραγματοποιήθηκε στην Toss Gallery, όπου και πάλι αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από το κοινό και τον τύπο. Έχει επίσης λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις (7PLY Skate Festival at the Technopolis, Cheap Art, Art is Hard Contemporary Festival, Reworks Festival). Τον Φεβρουάριο του 2012 κέρδισε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο SHOOT IT short film festival για το «COMMON PEOPLE (LIKE YOU)». Στην περσινή έκθεση με τα playmobil θα ορκιζόμουν ότι τα έχω δει να κόβουν βόλτες στην Θεσσαλονίκη, να στέκονται και να παίρνουν πόζα μπροστά από μεγάλες πολυκατοικίες, να γυρνάνε πότε χαρούμενα και πότε λυπημένα στους αστικούς χάρτες- πιάτσες, να συμμετέχουν στον ιστό της πόλης μαζί με τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι είναι απλοί άνθρωποι σας όλους εμάς. Άραγε, λες να επηρεάζονται και από την κρίση; Να μια καλή αφορμή για μια κουβέντα με τον Νίκο Ράκκα.

38 χρόνια Playmobil

Ελληνικό Playmobil

1974 δημιουργήθηκε το Playmobil με τη σημερινή του μορφή στη Γερμανία και συγκαταλέγεται πλέον στα κλασσικά παιχνίδια.

Η ελληνική εταιρία παιχνιδιών Lyra συνεργαζόταν με την Playmobil για τον σχεδιασμό και την κατασκευή των παιχνιδιών παράγοντας εξαιρετικής ποιότητας κομμάτια μέχρι τις αρχές

της δεκαετίας 90. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον γίνονται πραγματικά μεγάλες "μάχες", για τα Playmobil, στους πλειστηριασμούς μεταξύ των Γερμανών συλλεκτών.

Αυτό που καταλαβαίνω βλέποντας κάποια από τα πορτραίτα των playmobil είναι ότι παρουσιάζονται σαν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με αισθήματα, αλλά και ζωές σαν τις δικές μας. Πώς θα φωτογράφιζες την συγκεκριμένη χρονική στιγμή τους ήρωες σου; Aυτές οι φωτογραφιες απο την έκθεση COMMON PEOPLE (LIKE YOU) που είδες, είναι οι περισσότερες τραβηγμένες τον τελευταίο χρόνο, που ήδη ήταν δύσκολη η καθημερινότητά μας. Παρ’ όλο το περίεργο και αρνητικό κλίμα που υπήρχε και τότε, άφησα τους αγαπημένους μου ήρωες να χαίρονται τις μικρές κι απλές απολαύσεις, να ονειροπολούν σε όμορφες θάλασσες, να κρατιούνται χέρι-χέρι με τους αγαπημένους τους, να κάνουν βόλτες σε πόλεις. Σαφώς και υπάρχει η ανησυχία ότι τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα, και ειδικά αν είσαι γονιός όπως εγώ, αναγκαστικά σκέφτεσαι το μέλλον αυτών των παιδιών. Γι’ αυτό, ίσως, τελευταία φωτογραφίζω πιο πολύ παιδιά playmobil! Να μεγαλώνουν στα σύγχρονα αστικά τοπία. Ηδη σου έχω αποκαλύψει το επόμενο project!

από το κοινό και από τον τύπο, με αναφορές από σημαντικά έντυπα όπως η Guardian και o Independent! Από τότε υπάρχουν πάντα μέσα στην τσάντα μου διάφορες φιγούρες έτοιμες για φωτογράφιση!

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό με τα πορτραίτα των playmobil; Ξεκίνησε τυχαία, κάνοντας test σε μία φωτογραφική μηχανή. Την ίδια περίοδο μου γίνεται πρόταση από το Pall Mall Deposit στο Λονδίνο να δείξω την δουλειά μου και σκέφτηκα ότι είναι μία ωραία και φρέσκια ιδέα για να παρουσιάσω, ειδικά σε μία τέτοια μητρόπολη. Η έκθεση με τίτλο DAY/DREAMER ήταν κυρίως close up πορτραίτα από τις αγαπημένες μου φιγούρες να ονειροπολούν, με έντονο στοιχείο στις περισσότερες το ελληνικό φως. Είχε ανέλπιστη για μένα αποδοχή

Γιατί ασχολήθηκες με πορτραίτα από playmobil και όχι με Lego, ας πούμε; Μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια γενικότερα και τα lego επίσης! Είναι από τα αγαπημένα της κόρης μου συγκεκριμένα και έχω χτίσει άπειρα πράγματα! Τα playmobil, πέρα από το ότι έχω μεγαλώσει μ’ αυτά, τα βρίσκω πολύ όμορφα σαν παιχνίδια! Είναι πολύχρωμα, με ένα μόνιμο αισιόδοξο χαμόγελο και έχουν την ρεαλιστικότητα που χρειάζομαι για να τα δώσω ζωή! Να μπορώ να τα φωτογραφίσω σαν κανονικούς κοινούς ανθρώπους, με τα συναισθήματα τους και τις συνήθειες τους! Είσαι στα αλήθεια συλλέκτης; Πόσα περίπου έχεις ; Ναι, είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, γιατί βρίσκω συνεχώς ωραίες καινούργιες φιγούρες! Έχω πάρα πολλά που δεν έχω κάτσει ποτέ να μετρήσω! Έχω πολλά από ’70s και ’80s που τα είχα ως παιδί, πολλά που συνεχώς ανακαλύπτω στο internet και πάρα πολλά για να παίζει η κόρη μου, της οποίας λίγο της τα κόλλησα κι εγώ για να επωφελούμαι με παραπάνω μοντέλα! Και, βέβαια, πλέον έχω και πολύ κόσμο που μου χαρίζουν διάφορα, γιατί τους αρέσει το κόλλημά μου και περιμένουν να δουν το αποτέλεσμα! Πώς φωτογραφήθηκε η φιγούρα τους! Δυστυχώς, δεν έχω πολύ τάξη και είναι πραγματικά παντού σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι, οπότε είναι αδύνατο να τα συγκεντρώσω για να τα μετρήσω!

καροτσάκια αεροφλότ Είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα του σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Το καροτσάκι έγινε το νέο τρίκυκλο και το ψάξιμο στα σκουπίδια ο καινούργιος τρόπος για να βγάλουν χιλιάδες άνθρωποι ένα αρκετά καλό μεροκάματο. Μόνο στο κέντρο κυκλοφορούν περισσότεροι από 500 σκράπερ καθημερινά, κυρίως μετανάστες απ’ το Μπαγκλαντές και Αφρικάνοι, που ψαχουλεύουν σε κάδους σκουπιδιών για να βγάλουν 20 -καθαρά και αφορολόγητα- ευρώ την ημέρα. Ο συγκεκριμένος έσπρωχνε με πολύ κόπο όλα τα γράμματα της παλιάς επιγραφής της ΑΕΡΟΦΛΟΤ. Το πού την βρήκε, άγνωστο. Δεν την είχαμε πετύχει ποτέ αναμμένη...