Barın kapısında gururla 18. Sayısını badigarda gösterip yine de içeri alınmayan bir fanzin için yazılabilecek en alakasız önsöz…
________________________________________________________
Badigard ciddi. Bu mekana girmeyi 18. Kez deniyorum. Yaşımı doldurdum, dikildim karşısına. Kimliğe bakıyor. Bana bakıyor. “Damsız almıyoruz.” Belki kapağa bir kadın koysam işimi görebilirdi. Fakat adam işini önemsiyor olmalı. Suratsız bir genç bazen rahatsız edici olabilir. 200 metre yukarıdaki bi’şey heykelinin önünde sigaramı tüttürürken kalabalık caddeden geçen rastgele bir kıza sordum. “Benimle bara gelir misin?” Şüphesini gidermeliydim. “Sadece içeri girmek için… Kapıya kadar, sahte bir birliktelik. One night stand gibi ama arada yastık olacak misal. Hatta kanepede yatarım. Sırtımı dönerim rahatsız olmazsın.”
Tekrar bar kapısı. Yanımda beni -sızsızlıktan kurtaracak hatun. Kimlik badigardın suratına orta parmak gibi uzatılmış. “Kızın yaşı tutmuyor.” Suratsız herif. Piç… Akademik bakış açısıyla bizi süzüp, değersizleştirmek için elinden geleni yapıyor sanki. “Siktirin lan tıfıllar!” diyecek ama hır çıksın da istemiyor. Kendimi beğendirmek için badigardın istediği davranacak değilim. Fanzini cebime tıkıp, kızın elini sıkıp tekrar bi’şey heykelinin önünde soluğu alıyorum. Yağmur yağıyor. Hayatımın en saçma anlarından birini yaşıyorum. O heykeli bi’şey heykeli yapan şeylerin altına yazılmış “1970” küsürün yedisinin üzerine tünemiş, bara ayırdığım paranın 3/2 sini şaraba gömmüşüm. En büyüğünden en küçüğüne, her türlü otoriteden tiksinmenin en doğru duruş olacağına karar vermiş, şarabın yarısını yutmuşum. Bir yerlerden kovulmanın yahut kapıda kalmanın defalarca tekrarlanmasının bünyeme kattığı alışkanlığın gevrek gülümsemesiyle derenin kenarına oturmuş, önümden geçen somon sürüsünü izleyen anormal bir somon gibi hissediyordum. Şarap bitmiş, Kız gitmişti, bara girememiştim. Kafam rahattı. Yağmur altında, beton bir yedinin üzerinde oturup, otuzlu yaşlarımda bir fanzin yaparsam 18. Sayısına bir 18 yaş hikayesi ile önsöz yazmanın hayalini kurarak orada ıslanıp, sarhoş olmuştum. Palyaço fanzin, derenin dışından akıntıyı izleyen her balığın ya oltaya takıldığını ya da ayının ağzında olduğunu hatırlatarak sunar: Bir şekilde ölüyoruz.
Kehanet
Geçmiş yüzyılın insanı olduğumu düşünürken, içinde sürüklendiğim yeni çağın bana sunduğu bilginin ışığında Apollonun gözlerine sahip oldum. Geleceği görür gibiyim… … Fırtına yaklaşıyor… Paranın yarattığı humanoidlerin ele geçirdiği mekanizmalar dev bir kümülonimbus misali genişleyip dünyayı kaplıyor. Görüyorum. Kirli, yekpare bir bulut gökyüzünü karartıyor. Dünyayı yöneten şirketlerden tut, tek kişilik küçük iş kovalayan girişimcilere kadar, kurulmuş yahut hayata geçmeyi bekleyen tüm sistemler yaklaşan fırtınanın farkında. Hepsinin aklında tek bir soru var; bu durumu nasıl kâra çevirebilecekleri. Ben biliyorum. Ama söyleyemeyeceğim. Madem geleceği görüyorum birde kehanette bulunayım: Biz dünyanın zirvesini görebilmiş ilk ve tek nesiliz. Bizden sonra hiç kimse güneşi göremeyecek. Sistem, popüler kültür, devlet, otorite ve saire; korktuğunuz yahut tiksindiğiniz ne varsa yıldırımlar gibi yeryüzüne
düşecekler. Kalıplaşmış fikirler, düz bir çizgide seyreden sanat algısı, akademik net çizgiler, o çizgilerden oluşmuş resmi suratlar, kariyer ve parasızlık tablosundaki değişken çizgiler, marjinal faydasızlık, belirsiz geleceğe duyulan fazla abartılmış kaygılar ve kararsızlıklardan oluşan bir yağmur başlayacak. Öyle şiddetli yağacak ki, bu yağmur altında özgür hissetmek bir yana özgürlüğe dair düşündüğün ne varsa saçma sapan ideolojilerle yer değiştirecek. Şu malum sloganın aksine baskısı seni yıldıracak. Önce fikrini özgürce söyleyemediğinin farkına varacaksın. Anlatmayı deneyeceksin, biraz sonra anlatmak istemeyeceksin. Onların dilinde senin sözlerinin bir anlamı yok. Sonunda susacaksın. Çünkü konuşmaya devam edersen bir anda yaşam alanın değişebilir. Bir anda özendiğin evinin sıcaklığını unutabilirsin. Yetmezmiş gibi, başına ‘eski standartlarını özlemeyi’ konu alan bir dert açılacak. Bir de şu yaklaşan lanet fırtına var zaten… Güneşi özlemenin nasıl bir his olduğunu düşün. Bunu hiç yaşamadın. Evine kapanıp susacaksın. Sokakta konuşursan kafana bir cop düşebilir çünkü. Öyle şeyler olmaz deme. Haberlerde duyabilirsin: “Fırtınada evden çıkmama kurallarına riayet etmeyen bir vatandaşın kafasına şiddetli rüzgarda savrulan başıboş bir ‘adalet’ tabelası düştü. Olay anında hayatını kaybettiği yetkililerce onaylanan bilgiler içinde. Bir terör örgütü üyesi olabileceği endişesiyle ceset üç gündür olay yerinde.”
Fırtına başladıktan bir süre sonra evinde, mahallende, şehrinde, ülkende kısılıp kalmaktan, sıkılacaksın. Öfkeleneceksin belki. Belki de duvarlara ‘kahrolsun yağmur’ temalı bir şeyler yazmak isteyeceksin. Birileri seni durduracak. Yapma diyecekler. Haberlerde gördük, adamın biri… “Sikmişim adamınızı ulan!” Diyemeyeceksin. Düşün bir, bir sürü sonucu var bu işin. Bir kere sen, onun kim olduğunu biliyor musun? İkincisi adamın yandaşları seni bir güzel benzetebilir. Üçüncüsü ibnelikle suçlanabilirsin. Yanına teskolu otobüsle yaklaşan birisi sana akıl verecek; “öbürü daha fena, dayağa razı mı gelsen?” Adın çıkacağına bir iki morlukla atlatabilirsin. Tamam abi başlayın. Ama yüzüme vurmak yok. Kafanda odun travması, aklında deli sorular. Ama herkes aynı soruları onlarca kez sormuş. Yahu, biz mekanizmaların kontrolünü ne zaman yitirdik? Neden dinmiyor bu yağmur? Özgürlük ne menem bir şeydir? Ve bunun gibi bilindik klişeler... Çenene indirilen son postal boyun bağlarını birbirinden ayırırken şunu soracaksın. “Bu yağmuru biz başlatmadık mı?” /18066
Orman Kanunları ve Felipe’ye dair. Ben bir cangılda yaşıyorum. Rehberimiz Felipe yüzünden buradayım. Bu koca ormanda yolunu kaybetmiş sürüyle insandan sadece biriyim. Kurtuluş umudumuzu yirirince burayı sahiplendik ve bu orman için savaştık. Ve kaybettik. Daha da derinlere sürüldük. Bu küçük dünyayı odun şirketleri ve onların patronları yönetiyor. Geçenlerde ormanın yok edilmesi için fikrimizi sordular. 10 kişiden 5 i evet dedi. Dozerler, kamyonlar ve testereli adamlar anında ormanın kritik bölgelerine yerleştirildi. Öylece izledik. Şimdi ise bizden yıkımı gerçekleştirmek için iznimizi istiyorlar. ‘Bizim kararımızın tabi ki bir önemi yok.’ Diyor birisi. Diğeri ‘Planlar zaten yapılmış.’ Diyor. ‘Felipe olsaydı…” diye hayıflanıyor bir ikisi. Bu cangılda siyaset, vasat gastelerin cinsel sağlık köşesi gibi. Manşeti şimdiden görür gibiyim. 'erken seçim kader değil' Kader olmadığı konusu tamam da kaçınılmaz bir pompaya uzanan bir mevzu olduğu konusunda neredeyse hepimiz hemfikiriz. Bazıları şimdiden soyundu bile. Ormanı korumak için verdiğimiz çıtır çıtır savaşın üzerine sürülen tereyağı erimiş, ülkeye mis kokular yaymışken ve ülkenin kan ihtiyacı gönüllü kan bağışından değil, adamın neticesinden zorla alınan kanla karşılanırken, böylesi bir fırsatın, dişine kan değen kurtçuklar tarafından kullanılmaması ahmaklık olurdu diye düşünüyordum. Ve düşündüğüm oldu. Demin bahsettiğim pompa ve sorunlar meselesi de tam burada başlıyor zaten. Ya kurtçuklar tam sertleşemezse? Bir gece, ansızın gelirlerse? Ne rezillik! Bu kadar mıydı yani?
Neyse, bu onların sorunu. Erken boşalma kader olmadığı gibi, yaptığı her şeyden daha fazla ‘sikiyle’ övünen bu orman toplumunun kaderinin, erotik ideolojilerle bir seçime bağlanması da garip değil. Üzerine mum damlatılması, kıyafetlerin yırtılarak çıkarılması, mental tecavüze uğraması, siyasal bukake ve saire. Bu seçim bazıları için ormanın tam anlamıyla yok edilmesi benim içinse küçük bir macera. Ekipteki birçoğunun aksine ben geldiğimiz yolları dinamitlediğimizi unutmadım. Hiçbir şeyin düzelmeyeceğine inancım tam, ilerlemekten başka çaremiz olmadığının bilincindeyim. Rehberimiz Felipe bir yerli. Çıkışı bulmak için uzun seyahatlere çıkar. Ne haltlar çevirdiğini ona en yakın kayıplar bile bilmiyor. Felipe bir yerli ve o da her yerli rehber gibi milli de olmuştur. Başlarda onsuz başaramayacağımızı, bu cangıldan sağ çıkamayacağımızı düşünmüştük. Şimdi gruptan birileri onu öldürmek istiyor. Ben ise bizi en zor zamanda bırakıp kaçacağını adım gibi biliyorum. Hayır henüz kaçmadı. Ama gidecek. Ben bu yola günlük kıyafetlerimle çıktım. Bu cangılda olabilecek her şeye hazırlıklıyım. Doğduğumdan beri fakir yaşadım ve bunu bir yaşam tarzına dönüştürdüm. Kimseye güvenmem, kimseden bir şey beklemem. Felipe kadar olmasa da yerli sayılırım. Önemsiz bir detay ama her sağlıklı birey gibi ben de daha önce milli oldum. Havadan gelen her mutluluğun kısa süre içinde üzüntüye dönüştüğüne defalarca deneyimledim. Ve karşılıksız hiçbir şeyin olmadığını bilirim. Yani tek canla oyunun sonuna kadar gelmeyi başaran herkes bilir ki, ‘maceraya çıkmadan önce de hiçbir şeyi olmayanın sonrasında da olmayacaktır.’ Buradan sağ kurtulmayı başarırsam, hayatım aynı devam edecek. Felipe bir çıkış yolu bulduğunu söyleyerek döndüğünde sevinçten
çıldıranlar oldu. Ormanın ortasında dev bir ağaç büyütecektik. 1000 dallı bir incir ağacı… Çılgınca bir fikirdi. Avatar filmindeki gibi hepimiz o ağaca bağlanıp buradan ortak bilinçle kurtulacaktık. Ama ortaya çıktı ki; pislik herif aslında rehber filan değilmiş. Odun şirketi için çalışıyormuş. Anladık ki, ormanın merkezine ektiğimiz şey deyimlerdeki incire yakın bir ağaçmış. Felipe iş makinaları, dozerler ve tonlarca beton dökerek yok ettiği bu güzel ormanı terk edip, tropikal bir adaya yerleşmiş. Bize gönderdiği mektuptan bir de fotoğraf çıktı. Gruptan bize parmağıyla gösterdiği şeyin bizi bu durumdan kurtaracak bir yol olduğunu düşünenler olmuştu. Bu güne kadar kimse kimseye orta parmağıyla yol tarif etmemiştir. Belki de piçliğine yapanlar olmuştur fakat bunu onlara anlatmak istemiyorum. Zaten böyle şeylerle uğraşmayı oldum olası sevmem. Kim nasıl düşünmek istiyorsa öyle düşünsün. Benim olayım orman yok edildiğinde bile sağ kalmak. Ben bu yola günlük kıyafetlerimle çıktım. Aslına bakarsanız benim için her şey yolunda ama yola kefenle çıkanlar küçük bir şaşkınlık yaşadılar. Hepsi şunu içinden şunu düşünmüş olmalı; "Olum neden kimse bize kıyafetin serbest olduğunu söylemedi lan?” Düşünmeliler. Üşenmemeliler. En azından düşündüklerini bilip onlar adına birazcık da olsa yok kat ettikleri için sevinebilirdim. Ama biliyorum ki genelde düşünmezler. Yapacak çok bir şeyim olmadığı için ben onlar için de güzel bir son düşünüyorum. Şöyle ki;
Öte dünyada rehberimiz Felipe, deri bir pantolonla hologramdan yansıyacak. Dört orta parmağı olacak. Hepsini ölülere büyük bir huşu içinde gösterip, onlara şöyle diyecek; "Kefen giydiysen pamuğu göze almış olmalıydın." Alkış, kıyamet, sırat, araf, filan derken en sonunda ise içlerinden birisi uyanıp şöyle bağırdığında iş işten geçmiş olacak: - Bi faniye lan! Neden ağzfımzfızfı plaftik tofflarla kafatıyorlar? Felipe kendine yaptırdığı cennetten gülümseyecek. Neyse ki, bu yola pantolon tişört çıktım. Hem ben hologramlara inanmam. Var olduğuna inandığım şeylere inanırım.
/18518
Meksika Açmazı Her paranın üzerinde bir kelle, her kellenin de üzerinde bir para ödülü olduğu zamanlar. Vahşi Ortadoğu. Eski dünyayı yeni dünyaya bağlayan, üç köprüye rağmen iki yakası bir araya gelmeyen, küçük yüzölçümlü bir şehrin yeni dünyaya bakan kısmında bir sokaktaki küçük bir dükkanda çalışıyorum. Bu kasabada yabancılar değil kimse sevilmiyor. - Hey yabancı! Biz burada sevmeyiz. -? - Biz, buranın insanları açık ve netiz. - Peki… Bugün bu caddede acayip şeyler yaşandı. İşler kötü. Canım sıkılıyordu. Verandada bir burbon fıçısının üzerinde oturmuş, rüzgarda savrulan bir çöl bitkisinin caddeyi koşar adım geçişini izliyordum. Bir anda, üç köşeden, üç silahşör peyda oldu. Pencereden mağazaların yanyana dizildiği cadde bir anda boşaldı. Esnaf dükkana kapandı, ahali evlere kapanıp perdeleri kapattılar. Bütün kasaba yaklaşan büyük kapışmanın gerginliğini sosyal medyadan kedi vidyosu izleyerek takip ediyor. Annesi onu kolundan çekiştirip eve tıkıştırırken; “Rüzgar Dalır, Fırtına Yuro’ya karşı!” diğer bağırıyor bir çocuk.
“Sus küçük Tomy.” Kadın endişeli. Bu konuda bir şey söyleyeni şerif hemen içeri tıkıyor. Bütün para birimlerinin arkasında güçlü adamlar olduğu bilinir. Bu durum, para birimlerini kanunun gözünde birer haydut yapar. Ve güçlü adamlar kanunu umursamaz. Onların kendi kanunları vardır. Şu an Rügar Dalır caddenin bir ucuna geçmiş Fırtına Yuro diğer ucuna. Esnaf fısıltıyla konuşuyor. İçlerinde bu önemli duruma iddia basanlar bile var. - Dolara asla güvenilmez Jack. Çünkü asla tek başına dolaşmaz. - Bunu herkes bilir seni ayyaş ihtiyar. Asıl ben sana kimsenin bilmediği bir şey söyleyeyim mi? - Aynı vasıflara sahip orta zeki insanlarız Jack. Benim bilmediğim ne biliyor olabilirsin ki? - Böyle yazılmasa bu cümleyi kurabilecek miydin seni lanet ihtiyar? - Onu bunu siktir et de söyle bakalım benim bilmediğim ne biliyorsun? - Yuro, aslında usta bir samuraymış. - Vaay… Kan akıtmayı çok sevdiğini duymuştum. Demek bu yüzden olmalı. Bu sahne yeni başlamadı. Bu anlattığım sonları. Başta bir Meksika açmazıydı. TLir diye yerel bir kowboy daha vardı ama ilk çatışmada kurşunu bitince çekilmek zorunda kaldı. Şimdi Kilisenin yanındaki sokakta saklanıyor. Çatışmadan canlı çıkmayı
zor başardı. Soluk soluğa kendisini 'kilise aslında bu yazıdaki din vurgusu' isimli ara sokağa atmayı başarmıştı. Dalır’ın elinde iki silah var. Birinin adı açlık, diğeri sefalet. Yuro’nun elinde Bir tüfek, adı Güvensiz liman. TLir’in elinde sedef saplı eski bir tabanca. Adı Gururlu Çöküş. Hani bunlar haydutlar ya, haydutlar soygunla beslenir. TLir’in, son vurgunu olan şeker farikasından kotardığı iki çuval barutu, boş kovanları, mermi uçları var. Bütün bunlara sahip olduğu halde mermi yapmak yerine onları verip üç beş mermi için tüccarla işaret dilinde yazılmış bir anlaşma imzalamaya hazırlanıyor. - Ne salaklık! Bu sadece iki atışlık zaman kazanmaya çalışmak. - Kızma Jack. Aslında zekisin ama kafan çalışmıyor. Görmüyor musun, adam durumu kotarıyor. - Durum böyle kotarılmaz ihtiyar. - TLir’in saklandığına bakma Jack. Sen bilmezsin eskiden tüp kuyrukları vardı ve o zaman TLir efsanevi bir kovboydu. Derler ki, paranın üzerine kelle konulmasının sebebi oymuş. - Her duyduğuna inanma İhtiyar. En eski sikkelerde bile kafa vardı. - Bence Doları olan kazanacak. - Haklı olabilirsin hızlı silahşör. - Son günlerde gölgesinden bile hızlı. Yine de ben Yuro’ya oynuyorum. Attığını vuruyor. Onlar bunu düşünedursun, Patronum, dükkanın önündeki caddede patlak veren bu çatışmanın, haydutların arkasındaki güçlü adamların başının altından çıktığını düşünüyor.
- Bizi korkutmaya çalışıyorlar. Silahların isimlerine bak: Açlık sefalet, Güvensiz liman, Gururlu Çöküş. - Beni fazla korkutamazlar. Hem param yok hem açım. Zaten her şekilde ağzıma sıçılıyor. - Sen öyle san… Parası olan daha çok korkuyor. Ağzı daha büyük olduğu için değil. Adam rahat değil. Standardını korumak için harcadığı çaba içten içe onu bitiriyor. Bütün kasaba tedirgin. - Şu silahlar bir patlasa da ne olacağını görsek. - Çıkarsa patlar yalnız. - Aha Dübeş! Anlıyorum ki yanlış yere doğru bakıyorum. Benim olayım western değil. Daha içsel. Patronla, sinek beslediğim bu dükkanda oturup, bu hikayeyi yazmamın sebebi ve piyasanın bu halde oluşunun sebebi yukarıda bahsettiğim o güçlü adamlar. Onlara borçluyum. Bana bu yazıyı yazma zamanı sağladıkları için değil. Öyle minnet filan değil. Gerçek manada borçluyum. Patronum da onlara borçlu. Bütün esnaf, büyük ihtimal bu yazıyı okuyan sen de onlara borçlusundur… /18612
KÜT!
Artık nasıl sonlanması gerektiğini düşünüyorum. Bu yok oluştaki payımın ne olacağını? neler yaparsam bu kötü gidişatı hızlandıracağımı ve saire… İçimde gün be gün büyüdüğünü hissettiğim öfke artık öylesine devleşti ki, akıllara zarar tepkisizliğim ve sabrım onu dizginlemeye yetmiyor. Kendimi sakinleştirmek için gözlerimi her kapadığımda, iğrenç bir gerçek kulaklarıma çalınıyor. Onu duymamak için ellerimi kulaklarıma götürüyorum. Bu kez ağzımda, iğrenç bir tad. İçimi acıtan, beni kendimden utandıran, türümün dörtte üçünün yok olmasını düşündürüp beni onların gözünde bir nevi hain yapan gerçeklerden kaçmak için kafamı başka yöne her çevirdiğimde, bir çocuğun acı çığlıklarıyla karşılaşıyorum. Her şey bir anda nasıl tepetaklak oldu anlamıyorum. Daha geçen yıl dünyanın zirvesine oturur, zihnimi sonsuzluğa açar, kendi halimce onu anlamaya çalışırdım. Her şey kusursuz bir döngüdeydi ve ben o döngüdeki yerimi kavramıştım. Kavramanın bazen sadece yaptığın şeyleri devam ettirmen gerektiğini öğrenmiştim. İyi bir insan olmanın doğru fikirle birleştiğinde mental açıdan ve gerçek hayatta seni nerelere götüreceğini, insanın olması gerektiği evrensel boyutu ve ona nasıl ulaşacağını düşünüyordum. Ardından bir mağara adamının, tahtadan yontma bir lobutla kafama indirdiği darbenin etkisiyle sendeledim. Acı gerçekti. Kan sıcak ve yapış yapıştı. Yere kapaklanışımı hatırlıyorum. Ayıldığımda 3000 yıl geçmiş. Gerçekten geçmişte miyim? Yoksa becerebildiğimiz her şeyi yok edip, en baştan başladığımız alternatif bir gelecekte miyim bilmiyorum. Bu aslında hiçbir şey beceremediğimiz anlamına gelir. Doğrulup etrafıma baktığımda hala adamlar görüyorum. Ve lobutlarını... Etten yontma. İnsana benziyorlar ama sadece öyle göründüklerini biliyorum. Pek bir şeyden çakmıyorum ama bu ilkel halimle bile bildiğim bir şey var. Tahta lobutların hiçbir konuda fikirleri yoktur. Bu 3000 yıl önce de aynıydı, herhangi bir alternatif gelecekte de aynıdır. Bazı şeyler asla değişmez. Hala her sabah kalkıp işe gidiyorum. Bir mağara adamıyım ama traş olup kravat bağlamayı bir şekilde öğrenmişim. Hala bir şeylere küfür ediyorum. Az şey biliyorum ama faydanın ve zararın bilincindeyim. Seçiyorum. Marketten taş, mağazadan deri kıyafetler, meclise lobut. Ulan yine mi aynı acı! /18615