πρόσωπo | person

μνημείο | monument

Δεσποτικό

Το Δεσποτικό είναι ένα μικρό ακατοίκητο νησί δυτικά της Αντιπάρου. Εκεί ιδρύθηκε από τους αρχαίους Παριανούς ένα σημαντικό ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα, θεό του φωτός και της μουσικής. Υπήρχαν 22 ιερά αφιερωμένα στον Δήλιο Απόλλωνα στις Κυκλάδες. Ένα από αυτά βρισκόταν στο Δεσποτικό. Πρόκειται για μεγάλο θρησκευτικό κέντρο που προσήλκυε πιστούς από τις Κυκλάδες, την Κόρινθο καθώς και τη Μικρά Ασία, Κύπρο και Αίγυπτο.

Η δύναμη της Πάρου κατά την αρχαϊκή και κλασική περίοδο επιβεβαιώνεται από τις ανασκαφές στο Δεσποτικό. Με τα τοπικά λατομεία να παράγουν την καλύτερη ποιότητα μαρμάρου, η Πάρος γρήγορα αναπτύχθηκε, δημιούργησε σχολή στη γλυπτική και έκανε εξαγωγή μαρμάρου και γλυπτών σε όλα τα σημαντικά κέντρα του αρχαίου κόσμου.

Ο χώρος είχε εντοπιστεί από τον Έφορο Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, Ν. Ζαφειρόπουλο το 1959, αλλά η έρευνα ξεκίνησε το 1997 από τον αρχαιολόγο Γιάννο Κουράγιο και η συστηματική ανασκαφή μόλις το 2002, αφού χτίστηκε ο μόλος χάρις στον Αντιπαριώτη Γιάννη Πατέλη. Ήταν τότε που βρέθηκε ο θησαυρός των 600 αντικειμένων που ήταν θαμμένα κάτω από το δάπεδο ενός δωματίου του «ναού», τώρα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάρου. Τα νέα ευρήματα που φέρνει κάθε χρονιά αποκαλύπτουν ένα ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τη θεά Εστία που ήταν τα κλασικά χρόνια προστάτις των ναυτικών.

Ανάμεσα στα ευρήματα είναι ένα πήλινο αγαλματίδιο από παριανό εργαστήριο, επίσης στο μουσείο της Πάρου. To μεγάλο του μέγεθος και η εξαιρετική ποιότητα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το λατρευτικό άγαλμα του αρχικού ναού, το οποίο παρίστανε τον Απόλλωνα. Η ανασκαφή στο Δεσποτικό που συνεχίζεται με τη συμμετοχή φοιτητών από ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, χαρακτηρίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 2011. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται έργα αναστήλωσης του ιερού.

Despotiko

Despotiko is a small uninhabited island west of Antiparos. An important sanctuary dedicated to Apollo, god of light and music, was founded there by the ancient Parians. There were as many as 22 shrines dedicated to Delian Apollo, the most worshiped deity throughout the Cyclades. One of them was the sanctuary of Despotiko. It was a religious center that attracted worshipers from the Cyclades, Corinth in the Peloponnese as well as Asia Minor, Cyprus and Egypt. The power of Paros during the archaic and classical period is confirmed by the excavation in Despotiko. With the local quarries producing the best quality of marble, Paros quickly developed, created a remarkable school of sculpture and exported marble and sculptors to all the important centers of the ancient world.

Research began with great difficulty in 1997 by archeologist Yannos Kourayos, while systematic excavation just in 2002, after the pier was built thanks to Yannis Patelis from Antiparos. It was then that a treasury of 600 objects was discovered, buried under the floor of one of the rooms of the “temple”, now in the Archaeological Museum of Paros. The new finds that each year brings along, disclose a sanctuary dedicated to Apollo and to the goddess Hestia, who was the patron goddess of seamen in the classical period.

Among the finds is a terracotta statuette from a Parian workshop also in the museum of Paros. The large size and fine artistic quality suggest that it is probably the cult idol of the original temple, representing Apollo himself. The excavation on Despotiko, which is still in course with the participation of students of Greek and foreign universities, was classified among the ten most important archaeological discoveries of 2011. Α restoration project of the temple has taken place in recent years.

Πήλινο αγαλματίδιο που αναπαριστά τον Απόλλωνα.

Τerracotta statuette representing Apollo.

Aφιερώματα στο ιερό του Δεσποτικού.

Offerings to the sanctuary of Despotiko.

πρόσωπo | person

Η Paulien Lethen είναι εικαστική καλλιτέχνις από την Ολλανδία και πολίτης του κόσμου. Σαν πραγματική καλλιτέχνις, μεταμορφώνει όλους τους χώρους όπου ζει σε χώρους τέχνης: την Οικία Αζάρη στην Παροικιά, το καλοκαιρινό της σπίτι στον Κούναδο καθώς και το σπίτι της στη Νέα Υόρκη. Σε αυτή τη συνέντευξη ακολουθούμε τη ζωή της στην Πάρο, την Ιαπωνία, πίσω στην Πάρο και τελικά στη Νέα Υόρκη μέσα από τα δικά της λόγια. Paulien Lethen is a visual artist from Holland and a citizen of the world. As the true artist that she is, she turns every space she lives in, into an art space; the Azari house in Parikia, her summer house in Kounados as well as her winter main house in Newburgh, New York. In this interview we follow her life across Paros, Japan, Paros again and finally New York in her own words.

Μετακόμισα στην Πάρο το 1967 από την Ουτρέχτη της Ολλανδίας, με τον άνθρωπο που θα γινόταν ο άντρας μου και πατέρας των δύο γιων μου, τον Richard Lethen, Αμερικανό ζωγράφο που είχε ήδη ζήσει στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια. Ταξιδέψαμε στην Ελλάδα με το Orient Express, Άμστερνταμ – Αθήνα. Καθώς ήξερα ότι θα ζούσα μια τελείως διαφορετική ζωή, χωρίς ηλεκτρικό ή τρεχούμενο νερό, πήρα μερικές από τις παλιές λάμπες πετρελαίου που είχα συλλέξει σαν αντίκες, μαζί μου για να τις βάλω σε χρήση. Από τον Πειραιά, παλιά φέρυ μπωτ όπως το «Έλλη» και το «Κυκλάδες» ταξίδευαν προς διάφορα ελληνικά νησιά. Ήθελες τότε 7 ώρες για να φτάσεις στην Πάρο, συχνά με θαλασσοταραχή, για αυτό είχα πάντοτε μαζί μου δραμαμίνες! I moved to Paros in 1967 from Utrecht, Holland, with the man who would be my husband and father of my two sons, Richard Lethen, an American painter, who had lived in Greece for a number of years. We travelled to Greece with the Orient Express, Amsterdam - Athens. As I knew I was going to live a totally different life, no electricity or running water, I took some of the antique oil lamps I had been collecting as curiosities with me on the train, to put to use. From Piraeus, old ferryboats, like the “Elli” and the “Kyklades”, made the trip to different islands. It took 7 hours to get to Paros, often in stormy weather, I carried always Dramamine with me!

Στην Πάρο είχε ηλεκτρικό μόνο στην Παροικιά και τη Νάουσα. Την νύχτα το νησί βυθιζόταν στο σκοτάδι. Υπήρχαν δύο ρώσικα αυτοκίνητα - ταξί, του Γιακουμή και του Σταύρου. Κατά τα άλλα οι μετακινήσεις γινόντουσαν με γαϊδούρια και με τα πόδια. Δεν υπήρχαν πολλά σκουπίδια, το κάθετι ξαναχρησιμοποιόταν, κάθετι έβρισκε έναν νέο προορισμό. Έπρεπε να βρίσκεις μπουκάλια -πράγμα όχι εύκολο- για να αγοράσεις χύμα ελαιόλαδο, σπορέλαιο για τηγάνισμα, ξύδι και σούμα από βαρέλια στα μπακάλικα. Αδειάζαμε κολοκύθες για να βάζουμε κρασί, τα παλιά ρούχα κοβόντουσαν για να γίνουν κουρελούδες, τα κουτιά από τις κονσέρβες γινόντουσαν γλάστρες για βασιλικό, όχι για το μαγείρεμα -ο βασιλικός είναι ιερό φυτό στην Ελλάδα και παίρνει το όνομά του από το Βασιλεύς. Μαθαίνεις να κάνεις οικονομία στο νερό όταν το Paros had electricity only in Paroikia, the capital, and Naoussa. At night the island was dark. There were two Russian cars on the island, taxis, Jacoumis and Stavros were the drivers. For the rest it was donkeys, and footwork. There was not much garbage, everything was being reused, everything found a next destination. One had to find bottles -not easy- to buy loose olive oil, sporelio (frying oil), vinegar, wine and suma, from barrels in the grocery stores. We hollowed out gourds to keep wine in, old clothing was cut up to make koreloudes (rag rugs), tin cans became flowerpots for basil, not used for cooking, it is a holy plant in Greece; Vasileus means King. You learn to save water, if you have to get it in a bucket from the well, and fill the vrisi (small water container with a miniature tap that hangs from the wall). It

πρόσωπo | person

κουβαλάς με κουβά από το πηγάδι για να γεμίσεις τη βρύση (μικρό μεταλλικό δοχείο με βρυσάκι, που κρεμιέται στον τοίχο). Ήταν μια ζωή διαφορετική, έμαθα πολλά. Οι Έλληνες ήταν πολύ ευγενικοί, γενναιόδωροι και με ενδιαφέρον για τους Ξένους. Υπήρχαν αρκετοί ξένοι στο νησί, ένας απ’ αυτούς ήταν ο Brett Taylor, Αμερικανός ζωγράφος που ίδρυσε το Aegean School of Art, που υπάρχει ακόμα. Οι ξένοι γνωριζόντουσαν όλοι μεταξύ τους και συναντιόντουσαν στο καφενείο του λιμανιού για καφέ ή μπύρες, στου Διονυσάκη για ρακί ή κρασί και για να ανταλλάξουν νέα και κουτσομπολιά! Δυσκολεύομαι να περιγράψω τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην Πάρο. Ήταν ένα ήσυχο νησί, χωρίς τουρισμό, ήταν τα χρόνια της Χούντας. Οι τουρίστες πήγαιναν αλλού. Τώρα η Πάρος είναι ένα νησί πολυτελείας, με αεροδρόμιο, πολλά αυτοκίνητα και ξενοδοχεία, βίλες, πισίνες, με τα καζανάκια να τραβιούνται χωρίς περιορισμό και μποτιλιαρίσματα στους δρόμους το καλοκαίρι. Με πιάνει νοσταλγία όταν θυμάμαι πόσο απλά και ήσυχα ήταν τότε.

Η γιαπωνέζικη εμπειρία

Πήγαμε να ζήσουμε στην Ιαπωνία δύο φορές. Ο Ρίτσαρντ είχε ξαναπάει και είχε εμπνευστεί από τη γιαπωνέζική Ζεν ζωγραφική με μελάνι Sumi-e. Η Ιαπωνία ήταν το τελείως αντίθετο της Ελλάδας! Στην Ελλάδα, τα πάντα -φρούτα, λαχανικά- στοιβάζονται σε καφάσια στα μαγαζιά, σαν όμορφες ζωντανές ζωγραφιές. Στην Ιαπωνία όλα είναι προσεχτικά, εξουθενωτικά τακτοποιημένα χωρίς περιθώριο αυτοσχεδιασμού. Ένας πολιτισμός που, αν και όμορφος, αποπνέει οδύνη. Στη δυτική παραδοσιακή τέχνη, η σύνθεση βρίσκεται πάντα στο κέντρο: η Παναγία με το Θείο Βρέφος, η νεκρή φύση, η ανθοδέσμη. Ζούσαμε στο Κυότο, την παλιά πρωτεύουσα, σε έναν μικρό ναό. Κατά την ολλανδική παράδοση, έβαλα μερικά λουλούδια σε ένα βάζο στο μέσο ενός χαμηλού τραπεζιού. Όταν επιστρέψαμε από τα ψώνια, πρόσεξα ότι τα λουλούδια ήταν στην άκρη του τραπεζιού οπότε τα έβαλα πάλι στο κέντρο αλλά την επόμενη μέρα συνέβη πάλι το ίδιο! Συνειδητοποίησα τότε ότι αυτή ήταν η αντίληψη. Όση περισσότερη γιαπωνέζικη τέχνη έβλεπα, τόσο καλύτερα καταλάβαινα ότι μπορεί να υπάρχει ένα ολόκληρο κενό, με τη δράση να βρίσκεται σε μια γωνία κι ακόμη παραπέρα, μία εντελώς νέα άποψη για μένα που επηρέασε τη δουλειά μου.

Η εγκατάσταση στη Νέα Υόρκη

Το 1982 έφυγα από την Πάρο με τους δύο γιους μου και πήγα στη Νέα Υόρκη για να είμαι με τον νέο σύντροφό μου τον Bix Lye, γλύπτη, γιο του γνωστού νεωτεριστή δημιουργού ταινιών και γλύπτη, Len Lye. Ζούσαμε στο Greenwich Village σε ένα loft. Ήταν μεγάλο σοκ ο ερχομός από την Πάρο στη Νέα Υόρκη! Ο υπόγειος σιδηρόδρομος βρώμικος, άστεγοι να κοιμούνται σε παγκάκια στα πάρκα ακόμα και τον χειμώνα! Μέρα-νύχτα υπήρχε κίνηση στους δρόμους και σειρήνες που σφύριζαν… Δεν μπορούσα να πιστέψω τη σπατάλη, τα πάντα χρησιμοποιόντουσαν μια φορά και μετά πετιόντουσαν, σωροί τα σκουπίδια. Τρομακτικό! Δεν ήξερα κανέναν και μου έλειπε η Πάρος. Άρχισα να βάφω σπίτια, τα παιδιά μου πήγαν σχολείο και βρήκα χρόνο να ζωγραφίζω τα σαββατοκύριακα. Όχι πια βουνά και θαλασσινά τοπία αλλά ουρανοξύστες και δεξαμενές νερού που έβλεπα από το παράθυρό μου. Κατάφερα να αγοράσω ένα κτίριο Brownstone του 1860 στο Williamsburg, μια ¨σκληρή¨ γειτονιά και για αυτόν τον λόγο σε τιμή was a different life, I learned a lot. The Greeks were very nice, generous, interested in the Xeni (foreigners). There were a few foreigners on the island, Brett Taylor was one of them, an American painter who founded the Aegean School of Art, that is still there. The foreigners all knew each other, and would meet in the port cafe for coffee or beer, at Dionissaki for raki or wine and exchange news and gossip! I can hardly describe the changes that took place on Paros. It was a quiet, no tourist island; it was the time of the Junta. Tourists went elsewhere. Now, Paros is a luxury island with an airport, many cars and hotels, villas, swimming pools, unlimited flushing of toilets and traffic jams in summer. I get nostalgic remembering how simple and quiet it was.

Δυσκολεύομαι να περιγράψω τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην Πάρο. Ήταν ένα ήσυχο νησί, χωρίς τουρισμό. Τώρα η Πάρος είναι ένα νησί πολυτελείας, με αεροδρόμιο, πολλά αυτοκίνητα, ξενοδοχεία, και βίλες με πισίνες.

I can hardly describe the changes that took place on Paros. It was a quiet, no tourist island. Now, Paros is a luxury island with an airport, many cars and hotels, villas, swimming pools. The Japanese experience

We went to live in Japan a couple of times. Richard had been there before and was inspired by Sumi-e, Japanese Zen ink painting. Japan was the total opposite of Greece! In Greece, everything -fruits and vegetables- are piled up in crates, in the stores, like beautiful action paintings. In Japan everything is carefully, painfully arranged, no space for improvisation. A culture, although beautiful, of suffering. In Western traditional art, the composition is always in the center: Madonna with baby, the still life, the bouquet. We lived in Kyoto, the former capital, in a small temple. In Dutch tradition, I put some flowers in a jar, in the middle of the low table. When we came back from shopping, I noticed that the flowers were all over to one side, so I centered them again, but the next day, the same thing! I realized that this was the idea. The more Japanese art I saw, I understood, there can be a whole empty space, with the action in a corner, and even beyond; a whole new idea for me that influenced my work.

Settling in New York

In 1982 I left Paros with my two sons, went to New York, to be with my new partner Bix Lye a sculptor, son of Len Lye, a well-known innovative film maker and kinetic sculptor. We lived in Greenwich Village in a loft. It was a shock to come from Paros to NY! Subways were filthy, homeless people sleeping on benches in parks, even in the winter! Day and night there was traffic and sirens going... I couldn’t believe the waste, everything was only used once and thrown out, the piles of garbage. Scary! I didn’t know anybody and missed Paros.

Ζω τώρα στο Newburgh, μια πόλη ιστορική πάνω στον ποταμό Hudson. Βρήκα ένα όμορφο βιομηχανικό κτίριο όπου άνοιξα την Holland Tunnel Gallery Newburgh το 2017. I live now in Newburgh, a historical city at the Hudson river. I found a beautiful industrial building where I opened the Holland Tunnel Newburgh gallery in 2017.

προσιτή. Καλλιτέχνες μετακόμιζαν εκεί γιατί υπήρχαν βιομηχανικά κτίρια που ήταν κατάλληλα για στούντιο. Το 1997 έφτιαξα στον κήπο μου ένα υπόστεγο 2,5 επί 3 μέτρα, για να βάζω τα φυτά μου τον χειμώνα. Ήταν ένας όμορφος μικρός χώρος και καθώς στο Williamsburg τον Νοέμβρη γινόταν ένα Σαββατοκύριακο Ανοιχτών Στούντιο, αποφάσισα να εκθέσω μερικά έργα φίλων μου καλλιτεχνών και δικά μου. Είχε μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος λάτρεψε τη μίνι γκαλερί και είπε πως θα έπρεπε να τη διατηρήσω ως γκαλερί. Έτσι κι έκανα, την ονόμασα Holland Tunnel. Καθώς άνοιγαν όλο και περισσότερες γκαλερί και το Williamsburg γινόταν καλλιτεχνικός προορισμός, ο κόσμος άρχισε να το αποκαλεί New Soho κατά το Soho στο Μανχάταν όπου υπάρχουν πολλές γκαλερί. Ζω τώρα στο Newburgh, μια πόλη ιστορική πάνω στον ποταμό Hudson. Είναι μια σκληρή πόλη, με εγκληματικότητα, ναρκωτικά, παρακμασμένα αρχοντικά αλλά καλλιτέχνες όλο και μετακομίζουν, μερικοί μάλιστα από το Williamsburg! Σπίτια ανακαινίζονται και νέες γκαλερί ανοίγουν. Βρήκα ένα όμορφο βιομηχανικό κτίριο όπου άνοιξα την Holland Tunnel Gallery Newburgh το 2017. Τώρα το Newburgh αποκαλείται συχνά New Williamsburg.

Σπουδές και έργα

Σπούδασα Μνημειακή Τέχνη στην Ακαδημία Τέχνης του Arnhem στην Ολλανδία. Μετά τις σπουδές μου έγινα καθηγήτρια εικαστικών και δούλεψα με υλικά που έβρισκα καθώς ζούσα σε μια περιοχή όπου οι παλιατζήδες είχαν τις αποθήκες τους. Αφού μετακόμισα στην Πάρο η δουλειά μου έγινε πιο ρεαλιστική και συνδεδεμένη με τον τόπο. Η δουλειά μου επηρεάζεται από το πού βρίσκομαι: Ολλανδία, Ελλάδα, Ιαπωνία και τώρα Νέα Υόρκη. Έβαφα σπίτια για πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη και με εμπνέουν οι στρώσεις της μπογιάς που ξεφλουδίζουν, χρησιμοποιώ μεγάλα πινέλα και σπάτουλες στη δουλειά μου. I got work as a housepainter, my kids went to school and I found time in the weekends to do some of my own work. No more paintings of mountains and seascapes, but the rectangles of skyscrapers and water towers I saw from my window. I was able to buy an 1860 Brownstone in Williamsburg, Brooklyn, a “rough” neighborhood, that is why I could afford it. Artists were moving in as there were industrial buildings that made good studio spaces. In 1997 I built in my garden an 8 by 10 ft shed, to house my plants for the winter. It was a nice little space, and as there was an Open Studio weekend in Williamsburg in November, I decided to put works by my artist friends and myself in it. It was a great success, people loved the mini gallery and said I should keep it as a gallery. I did, I called it the Holland Tunnel. As more galleries opened and Williamsburg became an art destination, people started calling it the New Soho, after Soho in Manhattan, where there are many galleries. I live now in Newburgh, a historical city at the Hudson river. It is a “rough” city, with crime, drugs, neglected mansions, but artists are moving in, some from Williamsburg! Houses are being restored, galleries are opening up. I found a beautiful industrial building where I opened the Holland Tunnel Newburgh gallery in 2017. Now Newburgh is sometimes called the New Williamsburg.

Studies and work

I studied Monumental art at Arnhem Art Academy in Holland. After my studies I became an art teacher and used found materials, I lived in an area where junk dealers had their storage to make assemblages. After I moved to Paros, my work became more realistic more about where I was then. My work is influenced by where I am: Holland, Greece, Japan, and now NY. I was for years a housepainter in NY and the flaking layers of paint inspire me, I use big brushes and skimming knives.

πρόσωπo | person

Η οικία Αζάρη και η Holland Tunnel Gallery

Όνειρο δικό μου αλλά και της αδελφής μου, Heleen Schuttevaêr, που είναι τραγουδίστρια της τζαζ και πιανίστα και που έρχεται, όπως κι εγώ, κάθε καλοκαίρι στην Πάρο, ήταν να βρούμε ένα παλιό σπίτι όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε εκθέσεις, συναυλίες, ποιητικές βραδιές. Στις αρχές του 2000 βρήκαμε την οικία Αζάρη στο κέντρο της Παροικιάς, ένα αστικό σπίτι κάπου τριακοσίων χρονών, ιδανικό για αυτό που θέλαμε. Επιδιορθώσαμε το διώροφο παραμελημένο σπίτι, σώσαμε ό,τι μπορούσαμε -παλιές πόρτες, παντζούρια, ξυλόφουρνο, σκάφη. Η πρώτη έκθεση εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 2000 με ξυλογραφίες 20 διεθνών καλλιτεχνών, βραδιές ποίησης και συναυλίες τζαζ. Το όνειρό μας είχε γίνει πραγματικότητα. Τα επόμενα χρόνια προσκάλεσα καλλιτέχνες να δουλέψουν πάνω σε ελληνικά θέματα όπως ο

Όνειρο δικό μου και της αδελφής μου, Heleen Schuttevaêr, ήταν να βρούμε ένα παλιό σπίτι όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε εκθέσεις, συναυλίες, ποιητικές βραδιές.

It was always my dream and my sister’s, Heleen Schuttevaêr, to find a big old house on Paros where we could have exhibitions, concerts, poetry readings. The Azari House and the Holland Tunnel Gallery

It was always my dream and my sister’s, Heleen Schuttevaêr, a jazz vocalist and pianist, who comes, just like me, every summer to Paros, to find a big old house on Paros where we could have exhibitions, concerts, poetry readings. Early in 2000 we found the Azari house in the center of Paroikia, a centuries old merchant house, ideal for what we wanted. We fixed up the neglected two-story house, saved what we could - old doors, shutters, bread oven, marble washtub. The first exhibition opened in the summer of 2000 with woodcuts by 20 international artists, poetry readings, and jazz concerts. Our dream had come true. For the next years I invited artists to work with Greek themes like Labyrinth, Enigma, Olympus Revisited, Pandemonium and others, for the summer exhibitions. It was nice that the visitors to the gallery

πρόσωπo | person

Λαβύρινθος, το Αίνιγμα, Ξαναβλέποντας τον Όλυμπο, το Πανδαιμόνιο και άλλα για τις καλοκαιρινές εκθέσεις. Ήταν ωραίο που ανάμεσα στους επισκέπτες βρισκόντουσαν και οι ηλικιωμένοι έλληνες γείτονές μας που τους άρεσε να βλέπουν τα έργα αλλά και το σπίτι όπου είχε ζήσει η αγαπημένη τους δασκάλα κυρία Αζάρη. Αγαπώ τη δουλειά πολλών καλλιτεχνών και αγοράζω όποτε είναι δυνατόν. Έχω συλλέξει έργα δύο καλλιτεχνών από το νησί που έχουν πεθάνει. Η πρώτη είναι η Μαρία Αγούρου από τη Μάρπησσα, που έφυγε στην Αθήνα, μικρό κορίτσι, για να γίνει καπελού. Επέστρεψε σε μεγάλη ηλικία και άρχισε να ζωγραφίζει κυρίες με καπέλα αλλά και το πάτημα των σταφυλιών, τις τέσσερις εποχές ακόμα κι ένα γυμνό! Ο δεύτερος είναι ο Νίκος Καρποδίνης, τσαγκάρης, που δούλευε στο πολύχρωμο μικρό τσαγκάρικό του σε ένα σοκάκι της Παροικιάς. Όταν δεν είχε παπούτσια να διορθώσει, ζωγράφιζε σκηνές από την Πάρο, ψαρόβαρκες, ζώα, ανεμόμυλους και εκκλησίες σε χαρτόνια με ένα σπαγκάκι για να τα κρεμάει. Έχω μια συλλογή των έργων τους, που θα εκθέσω φέτος στην γκαλερί. Διηγούνται την ιστορία της Πάρου όπως ήταν. Τα έργα δεν είναι προς πώληση, θέλω να τα κρατήσω σαν συλλογή και ίσως να τα εκθέσω σε έναν χώρο στην πόλη όπου να μπορούν όλοι να τα απολαύσουν αλλά θα υπάρχουν κάρτες κι ένα ημερολόγιο που θα μπορεί κανείς να πάρει. P included our Greek elderly neighbors who enjoyed seeing the art and the house where their beloved Daskalissa, Kyria Azari (teacher, Mrs. Azari) once lived. I like work from many artists and buy whenever possible. I have collected work from two artists from the island, who have passed away. The first is Maria Agourou from Marpissa, who went to Athens, as a young girl, to become a hat maker. She returned in her old age and started painting ladies with hats but also the stamping of grapes, the four seasons, and even a nude! The second is Nikos Karpodinis, the shoemaker, who sat in his colorful little workshop, in a back street in Paroikia. When there were no shoes to repair he made paintings about Paros - fishing boats, animals, windmills churches, on pieces of cardboard, with a little rope hook, to hang them from. I have a collection of their work that I am showing this summer in the gallery. They tell the story about Paros as it was. The works are not for sale, I want to keep them as a collection and maybe have them in a place in town, for all to enjoy, but there will be postcards and a calendar, to take home. P

Επιδιορθώσαμε το διώροφο παραμελημένο σπίτι, σώσαμε ό,τι μπορούσαμε -παλιές πόρτες, παντζούρια, τον ξυλόφουρνο και τη σκάφη στην αυλή.

We fixed up the neglected two-story house, saved what we could- old doors, shutters, the bread oven and the marble washtub in the courtyard.

πρόσωπo | person

ΕΠΑΝΩ: Η ηλιόλουστη τραπεζαρία της οικίας Αζάρη. ΚΑΤΩ: Η παλιά πόρτα με τις μαρμάρινες παραστάδες και τη χρονολογία 1736 χαραγμένη στο ανώφλι οδηγεί από τη βιβλιοθήκη στη μεγάλη σάλα. ΔΕΞΙΑ: Η σάλα της οικίας. Επάνω δεξιά διακρίνεται και δεύτερη παλιά μαρμάρινη πόρτα σφραγησμένη τώρα. Στον τοίχο έργο της παριανής ζωγράφου Μαρίας Αγούρου. ABOVE: The sunny dining room of the Azari house. BELOW: The old door with the marble pilasters and the date 1736 engraved on the lintel leads from the library to the great hall. RIGHT: The hall of the house. On the upper right corner there is a second old marble door sealed now. On the wall, a large painting by the Parian painter Maria Agourou.