HET MOMENT
Paul Kuiphuis geniet dankzij zoon Bas van de Honda RC181 in zijn museum
Tekst: Johan Leurink, foto: Pien Meppelink/Target Press
‘Na de vierde mislukte poging wilde ik ermee stoppen’ Nadat hij de Honda RC181 voor de derde keer uit elkaar had gehaald, had Paul Kuiphuis er genoeg van. Hij gooide het gereedschap in de ring. Zoon Bas zag het al voor zich: pa zonder motoren? Dat komt niet goed! Hij schoot te hulp. Al hun zelf gerestaureerde klassiekers staan nu onder hetzelfde dak. Ster van de show: de tot in detail gereproduceerde RC181.
J
a, Paul Kuiphuis denkt nog wel eens terug aan dat moment. ‘Ik kreeg een onderdeel niet zoals ik het wilde hebben. Of zoals het moest: honderd procent af-fabriek. Je bent purist of niet… Ik had er helemaal tabak van en wilde stoppen. Bas had dat in de gaten. Hij wist dat ik niet zonder kon. Op mijn veertiende was ik al bezeten van motoren. Had zo’n boekje “Alle motoren” uit de Alkenreeks en een stapel technische handleidingen. Techniek is nu eenmaal mijn ding. Ik wist toen ook al precies welke ik wilde hebben als ik achttien was. Dat is wel iets later geworden. Ik ben nu 62, maar ik heb ze. Het is begonnen met een BMW R50S, daarna een Honda Black Bomber, toen een Suzuki T20.’ Voetballiefhebber Bas stapte daarom van de grasmat om zijn vader te gaan helpen met diens levenswerk. Onderdeel hiervan was ook het onder hetzelfde dak brengen van alle in de loop der jaren verzamelde motoren. Dat is inmiddels zes jaar geleden. ‘Pa had er dik twintig. Een paar stonden in de garage van ons huis in Zenderen, de rest verspreid over Twente. Op een hooizolder bij een boer, in schuurtjes, in winkels. Dat was al jaren zo, tientallen jaren.’
KLEINE OPSOMMING En daar staan ze dan, in een dorpje onder de rook van Zenderen. Meer wordt niet prijsgegeven, al moeten lieden met snode plannen van goeden huize komen om binnen te dringen in fort Kuiphuis… Een kleine opsomming: de Kawasaki Mach III H1 (the Widow maker), een eerste type Honda Goldwing K0, de fameuze Honda Black Bomber, een Suzuki T500 Cobra uit de eerste serie die naar Europa kwam, de Honda CB750, een Yamaha YR1, de Jarno SaarinenYamaha 350, een heuse Laverda 750S en een Van Veen Kreidler. De tijd van toen staat er perfect gerestaureerd in het heden. In een hoek van het privémuseum staat de onvermijdelijke bar. De krukken zijn allerminst het domein van vader en zoon alleen. Hoewel ze er niet mee te koop lopen, gaat de
22
| 9 2017
aanwezigheid van zoveel motorlegendes natuurlijk rond. Mag ik… Ja hoor, je mag best eens komen kijken. ‘Alleen kijken’, zegt Paul. ‘De enigen die erop rijden, zijn wij. We trappen het spul geregeld aan. Daar zijn ze immers voor gemaakt. Het weer moet natuurlijk wel meewerken. Ik stap het liefst op de Laverda. Zo spartaans als dat apparaat vind je er geen tweede. Wie daarop kan rijden, kan op elke motor rijden.’ Ze brengen uren door in de aangrenzende werkplaats, om na gedane arbeid aan de bar nog even naar hun levenswerk te kijken. Wat ontbreekt, zijn ingelijste letters R en P in kapitalen. De R voor restaureren en de P voor perfectie. Draaien, lassen, frezen kunnen ze als de beste, de rest wat nodig is ook, maar niet goed genoeg. Dus hebben ze een vaste spuiter, poeder coater, chromerij, verzinkerij en ook het bekleden van onderdelen is al jaren in dezelfde handen. Dat alleen medepuristen de details zien, maakt ze niet uit. Als die T500 Cobra af-fabriek was uitgerust met een taps toelopend ringetje op de voorvork, dan krijgt hij een taps toelopend ringetje dat onder exact dezelfde hoek is afgedraaid. En in de handvatrubbers moet het Suzuki-S-je staan. ‘Hoe lang het ook duurt, hoe vaak we het over moeten maken, het moet honderd procent authentiek zijn. Overigens trekken we ook wel eens de portemonnee voor een aankoop. Dat gaat tegenwoordig gemakkelijker. Vroeger was de vijver waarin je moest vissen naar een onderdeel beperkt. Dankzij internet heb je nu de hele wereld tot je beschikking. Dat is het werk van Bas. Die is daar
‘ DE ENIGEN DIE EROP RIJDEN, ZIJN WIJ’
veel handiger in. Hij is een nog grotere purist dan ik. Doet echt geen enkele concessie.’
STER VAN DE SHOW Terug naar de ster van de show, de nagebouwde Honda RC181. Een ode aan Mike Hailwood, die er in 1967 de TT Isle of Man mee reed. Paul begon zeventien jaar geleden al aan het replicaproject, dat hem bijna tot wanhoop zou drijven. ‘Ik ben vier keer opnieuw begonnen. Er was elke keer wel weer wat dat mij niet beviel. Een CB500 uit 1971 was donor voor de krachtbron, met binnenin wat Yoshimura-materiaal. De krukas moest op dieet en werd van 9,5 tot 5 kilo afgedraaid, de drijfstangen komen uit een Suzuki GSX-R1000, de kop kreeg grotere kleppen en werd geflowd. Bas: ‘Alle moeren en boutjes zijn zelf gedraaid. Van koper, dat hoort zo. We hebben twintig kelken gedraaid voor de carburateurs. De voorvork, met excenters voorin, maakten we ook zelf. We hadden foto’s om de wielen na te tekenen, waarna we de spaken konden spannen. De “sleutels” van de remmen zijn handgemaakt. Dat was veel vijlen.’ De toerenteller draagt in zekere zin hun eigen handtekening. Bas: ‘Een kameraad is grafisch ontwerper. Hij zette het originele lettertype van de toerenteller op papier en plaatste daar de initialen en geboortedatum van pa. Zo is het een eigen toerenteller geworden. De tankdop is ook al een apart verhaal. Op de 250 Six, de 350 Six en de 500/4-racers zat zo’n dop. Deze is door HRC gegoten in Japan. Hebben we geruild tegen andere uitlaten. Een perfecte deal!’ Yamaha-man Ferry Brouwer heeft de RC181 ook gezien. De monteur van de allergrootste coureurs ter wereld was onder de indruk. ‘Met afstand de mooiste replica ter wereld’, zei hij volgens Paul. Zesvoudig wereldkampioen Jim Redman kwam ervoor naar het dorp in Twente. Hij zette zijn handtekening op het spatbord. ‘Nee, op de originele zat die er niet op, grinnikt Paul, ‘maar die concessie hebben we maar gedaan.
9 2017 |
23