“Hij was zo’n klein bazeke”, dacht

Francine zo’n 45 jaar geleden

In de jaren ’70 werd een beroep gedaan op vrijwilligers om tijdens weekends en vakanties kinderen uit voorzieningen mee te nemen voor bijvoorbeeld een wandeling. Zo gebeurde het zo’n vijfenveertig jaar geleden dat Nadine, de dochter van Hilone en Francine, baby Nico meebracht naar huis. Nadine werkte in de voorziening waar hij op dat moment verbleef. Al snel werd het gezin de thuis van Nico, en nu, 45 jaar later, is het dat nog steeds. Francine en Hilone zijn ondertussen negentigers maar nog elke dag zorgen zij met veel liefde voor Nico. Als dat geen Pluim verdient!

In zijn vroege jeugd kende Nico naast het pleeggezin veel verschillende woonplaatsen. Hij verbleef in voorzieningen en een tijdje bij zijn moeder. Sinds zijn elfde verblijft hij voltijds in het pleeggezin. “Het waren moeilijke jaren,” vertelt Francine. “Er was beslist dat hij om de veertien dagen bij ons op weekend zou komen maar vaak mocht hij niet mee. Plots kreeg ik telefoon van de jeugdrechter. Hij vroeg ons een school in de buurt te zoeken en Nico onmiddellijk te gaan halen. We kenden zijn omstandigheden en hebben geen moment getwijfeld. Sindsdien is hij bij ons.”

“Hij was zo’n klein bazeke. Wie had gedacht dat hij zo’n vent zou worden!”, aldus Francine. “Er werd niet verwacht dat hij ooit zou lopen of spreken.” Nico draait als volwassene mee in de maatschappij, maar geniet nog steeds van de zorg van zijn pleegzorgers. We zien hoe Nico op zijn beurt rustig pleegvader Hilone, die wat minder goed te been is, helpt om zich in huis te verplaatsen. Intussen is het hele gezin samengekomen om de uitreiking van de pluim mee te maken.

“Nico kan nergens komen zonder aangesproken te worden,” weet zijn pleegbroer. “Hij is geliefd door iedereen uit de buurt. Ben ik hem even kwijt, dan staat hij steevast ergens een praatje te maken.” Het pleeggezin had vroeger een transportbedrijf waardoor er heel wat volk over de vloer kwam. Verder wist wie hulp nodig had, die steeds bij het gezin te vinden. Hilone, Francine en hun kinderen zijn warme mensen die ondersteuning boden waar nodig en onrechtvaardigheid aanvochten. ‘‘Wie honger had of een telefoontje moest doen, wist ons wel te vinden.’’

Sinds 1988 komt er begeleiding vanuit Pleegzorg bij het gezin langs. Doorheen de tijd zagen Hilone, Francine en Nico heel wat verschillende begeleid(st)ers komen en gaan. Maar iedereen was welkom voor een gesprek. ‘Het was uit liefde dat we Nico hebben opgevangen en al die tijd hebben volgehouden. Van zodra hij hier kwam wonen, was hij een deel van de bende. Je kan daar nu veel woorden aan hangen, maar voor ons was dat niet bijzonder. Wij zagen dat kind graag en gaven hem wat hij nodig had.’

De belangrijkste tip die Francine aan nieuwe pleegzorgers kan geven is om geen onderscheid te maken tussen je pleegkind en je eigen kind(eren) en vooral veel liefde te geven. Vandaag ontvangen Hilone en Francine de pleegzorgpluim uit de handen van de directeur van Pleegzorg OostVlaanderen. Samen met de kinderen, zorgde de begeleider voor een fotoboek met herinneringen. Ook deze dag zal niet snel worden vergeten.

Ken jij iemand die een pleegzorgpluim verdient?

Stuur een mailtje naar lynn.bringmans@pleegzorglimburg.be