Thema: Probleemgedrag

ren die zo kwetsbaar zijn nooit meenemen.”

En wat zijn voor jullie de leuke kanten van het werk?

Farid: “Het mooiste is dat de bewoners elke dag wel een knuffel bij ons komen halen. Het voelt als hun huis. Ons werk is mooi en het gaat goed, zolang je maar eerlijk bent en altijd de betrouwbare ander. Als je zegt wat je doet en doet wat je zegt, dan kom je heel ver met deze doelgroep.”

Jelle: “Helaas moeten wij soms ook afscheid nemen van een begeleider, doordat die iets anders op het oog heeft. Dat is zwaar voor onze bewoners, maar ze weten: die Farid en Jel- le, die twee zijn er altijd. Vrolijk en zo gek als een deur, maar wij zijn die twee vaste ankerpunten voor hen.”

Farid: “We krijgen zelfs cadeaus met Vader- én Moederdag van de bewoners. Dat is bijzonder, ik ben echt trots op wat we hebben neergezet voor mensen die ergens anders werden afgeschreven en hier hun leven mogen inrichten zoals ze dat zelf willen.”

Maar er zijn daarbij wel duidelijke regels.

Farid: “Zeker. Ik heb er geen behoefte aan om bewoners te beheersen of iets af te pakken, maar we hebben regels om iemand naar een hoger niveau te

Open deur

In Het Adriano Huis hebben de bewoners een eigen appartement en is er op elke verdieping een gemeenschappelijke woonkamer. Ook is er een relaxruimte en wordt er gewerkt met verschillende aromageuren om de bewoners een ontspannen gevoel te geven.

Danny (32), die sinds 2019 in Het Adriano Huis woont, laat trots zijn appartement zien. Zijn woonkamer staat vol met foto’s van zijn moeder, die zes jaar geleden is overleden, en anderen die belangrijk voor hem zijn. Ook een foto van Farid en Jelle prijkt aan de muur, bij een open deur. “Omdat ik een keer was weggelopen, maar zij mij weer terug kwamen halen.”

Hij vertelt: “In de vorige zorginstelling waar ik woonde waren er geen grenzen, ik had mijn eigen regels. Ik gebruikte zelfs terwijl de begeleider erbij zat. Ik werd in mijn waarde gelaten, maar dat schoot niet op. Ik hoefde niet naar dagbesteding, en ging zwart geld verdienen op de markt. Daarvan kocht ik weer drugs.”

Hij wilde een nieuwe start maken. “Bij een eerste kennismaking met Jelle en Farid merkte ik dat ik met hen wel verder zou komen. Maar dat ging niet gelijk goed. Eerst trok ik mij terug op mijn appartement en troggelde geld af van andere bewoners om weer drugs te kopen. Uiteindelijk ben ik afgekickt, dat was nog een heel gevecht. Maar het is gelukt, met de strakke aanpak hier.” Hij werkt vijf dagen in de week bij zorgboerderij de Lindehof in Steenbergen. “Daar zijn ze heel direct, daar houd ik van. Ik werk veel zelfstandig, voel me bijna een begeleider. Maar ook al ben ik 32 jaar, in mijn emoties ben ik 3 jaar. Ik heb veel duidelijkheid nodig.” tillen. In de samenleving zijn we een beetje doorgeslagen met dat we vinden dat ieder mens vrij moet zijn. Maar wat is vrijheid als je leven beheerst wordt door alcohol en drugs?”

Jelle: “Zeker met onze bewoners die een emotionele leeftijd hebben van 3 tot 5 jaar of zelfs jonger. Een peuter of kleuter geef je ook niet alle vrijheid, dat vinden wij in ieder geval. Mijn zoontje van anderhalf krijgt echt wel eens nee te horen.”

Farid: “Wij hebben op dit moment maar twee bewoners waarbij we dwang moeten toepassen, de rest gaat er vrijwillig in mee en vraagt er zelf om. Zoals Danny, die vanaf zijn elfde tot zijn dertigste zwaar ver-