Thema: Probleemgedrag

slaafd is geweest aan hard- en softdrugs. Die jongen wil niet zonder begeleiding de deur uit, want dan koopt hij drugs.”

Jelle: “Hij is nu twee jaar clean en superblij dat hij al het geld dat hij aan drugs uitgaf kan sparen voor mooie dingen. Als je goed contact hebt met bewoners, dan is er geen onvrijwillige zorg nodig. Dan hebben ze zoveel vertrouwen in ons dat wij met hen samen de juiste beslissingen nemen, waar hen dat zelf soms niet lukt.”

Farid: “Daarom biedt een zzp’er in de zorg ook geen soelaas. Bewoners zijn gebaat bij continuïteit, vaste gezichten waarmee je een band op kunt bouwen. Waarmee je aan vertrouwen kunt werken en waarbij jouw verhaal veilig is. Een zzp’er kan dat niet met zich meebrengen, want die is overal inzetbaar. Ik denk dat het onze kracht is dat wij hier absoluut geen gebruik van maken.”

Jullie werken alleen maar met vaste krachten?

Farid: “Wij doen niet aan tijdelijke contracten en hebben alleen maar mensen in vaste dienst, met contracten voor onbepaalde tijd. We hebben wel een vaste pool van uitzendkrachten, maar die komen alleen maar bij ziekte en in vakantieperiodes.

Zorgmedewerkers horen goede overeenkomsten te krijgen van hun werkgever en goed gehonoreerd te worden. Zo heeft Het Adriano Huis besloten dit jaar alle medewerkers een waardebon te geven van € 300 en een bonus van € 400 die meebetaald wordt met het salaris van december, om het inkomensverlies door de verhoging van de energieprijzen en de levensmiddelen te compenseren.”

Jelle: “Die bonus komt bovenop een hogere inschaling van al onze medewerkers van schaal 40 naar schaal 45. Daarmee gaan we tegen de CAO in, omdat wij van mening zijn dat onze medewerkers en zorgmedewerkers in het algemeen onvoldoende beloond worden door de overheid.”

Wat zijn voor jullie de successen die jullie boeken bij bewoners?

Farid: “Danny, die het gelukt is af te kicken, natuurlijk. En een meisje dat jarenlang opgesloten zat in een kamer bij een tante en hier nu is opgebloeid in haar appartement. Dat is stap voor stap gegaan, omdat ze er echt aan moest wennen dat ze hier een aparte slaapkamer, woonkamer en badkamer heeft.”

Jelle: “Het zijn kleine en grote stappen vooruit die we samen maken. Zoals een bewoonster die last had van de radio in de bus naar de dagbesteding. We zijn met haar een rondje gaan rijden in onze bus met de radio aan, waarbij ze uiteindelijk vrolijk headbangend in de bus zat.

Dit soort dingen doen wij ook nog zelf, wij zijn geen afstandelijke bestuurders. In tegenstelling tot een collega van een grote organisatie die ons vertelde dat ze het lastig vond als bewoners te veel hechten aan begeleiders, omdat dat lastig is bij een reorganisatie. Want dan zouden begeleiders in opstand komen voor de bewoners en andersom.”

Farid: “Terwijl dat toch juist het mooiste is dat je wilt binnen een zorginstelling, dat bewoners gehecht raken aan de medewerkers en andersom. Wij zijn binnen Het Adriano Huis juist gericht op de relatie. Het zijn onze bewoners en daar willen we voor staan. Wij zijn soms kei -en keihard voor ze, maar ook ongelooflijk liefdevol.” |

In deze column vertellen deskundigen over de ondersteuning van mensen met een verstandelijke beperking

Ron bonkte regelmatig met zijn hoofd op tafel, of tegen een deurpost. Tanja sloeg zichzelf op haar hoofd of op haar oren. Het zijn twee van de moeilijkste cliënten waar ik de gedragsdeskundige van was. Moeilijke cliënten? Nee, moeilijk gedrag. Gedrag dat tot wanhoop dreef. Je eerste impuls is ingrijpen. Hou ‘m tegen, bind haar handen vast! Maar hoe meer je tegenhoudt, hoe sterker de drive vaak wordt. Hoe bestaat het dat mensen dit doen? Een eenduidig antwoord uit onderzoek is er niet.

Ik zie het bij mensen met een laag ontwikkelingsniveau met vaak bijkomende problematiek zoals autisme. Blijkbaar heeft het te maken met een jong emotioneel niveau van functioneren. De spanning loopt te hoog op en als de emmer overloopt, kan iemand dat niet anders uiten dan door zelfbeschadiging.

Het is afschuwelijk om te zien dat iemand doorgaat met slaan of bonken, ondanks de bloedende wonden en de pijn. “De eerste keer dat ik het meemaakte bij Ron, zat ik na mijn dienst een tijd in de auto te huilen,” vertelde een begeleider. “Het ging me door merg en been, dit kan toch niet?”

Bij Tanja waren er perioden dat het beter ging. Of eigenlijk: er waren begeleiders bij wie het beter ging. Je had een