Zin in een feestje

Als ik deze ochtend om kwart voor zeven de woning binnenstap, word ik tot mijn verbazing opgewacht door een zeer opgewonden Henk (58). Normaal gesproken ligt hij tot acht uur op bed, maar nu niet.

plaatje van de taart als zijn foto van het bord en zeg hem dat hij vandaag niet jarig is.

Vervolgens laat ik hem zien dat er in de woonkamer geen slingers hangen en dat zijn stoel niet is versierd. Ook staat er geen taart in de koelkast.

“Kijk maar, Henk,” zeg ik, terwijl ik de koelkastdeur open doe. “Er is geen taart!”

Uit Henks mond komen moeilijk te duiden geluiden, maar het is helder dat hij teleurgesteld is. Wat later, op zijn kamer, moet hij even huilen. In bed trekt hij de deken over zijn hoofd.

Hoe is dit gebeurd? Heeft een collega zich misschien vergist? Nee, dat is echt onmogelijk. Iedereen kent Henk al jaren en weet ook precies wanneer hij zijn verjaardag viert.

Mijn conclusie is daarom dat Henk een poets is gebakken door een medebewoner. Het doosje met pictogrammen en foto’s van de bewoners staat open en bloot bij het bord. Iedereen kan erbij. Wie van zijn medebewoners is in staat geweest om Henk deze streek te leveren?

Ik zie maar één kandidaat voor me: Maria (34), een vrouw met Down die ooit ‘verkering’ met Henk had. Na het ontbijt neem ik haar eventjes apart. “Jammer, hè, dat Henk toch niet jarig is vandaag,” zeg ik. “Ik had wel zin in taart.”

Maria zit nooit verlegen om woorden, maar nu wel. Ze mompelt wat, terwijl haar wangen rood kleuren. Mij zegt dit genoeg. Vandaar dat het doosje met pictogrammen en foto’s voortaan achter slot en grendel op het kantoor staat. | Frans van Duijn