In My Place

Whenever making mention of Thung Kula Ronghai, the plain field in Northeastern part of Thailand that uses up around 2 million rai, it may remind people of popular jasmine rice, cracked field and farmland resulted from drought, or many different kinds of animals in the grassland. But, in my memory, I spent my life here since I was born until finishing high school, and the feeling I always had is to go away from here, until that time was actually come. As being away, I always spent time taking a glance at the changes of the whole place, such as this road was remade, that road was located with the gigantic gas station, and the well-known franchise stores were appeared all over the place. As everyone knows, everything is temporary, but the thing I discovered during this journey is the change of my perspective towards this place. Time has passed, things have changed, and I’m getting older, so the perspective must have been changed too. When I had a chance to come back, I did not feel this place bad anymore; there are many good things here, there are things and places I can be (with), there are things I just understood, and, most importantly, I can see me being myself in this place.

Although this is a long-term project that I’ve never had any experiences before, but I fascinate and eager to do it, so I decided to create this which is relevant to exploring. I started simultaneously exploring both myself and the place by getting myself there, and I keep the memory of being in the right place and being with the right thing. I searched for the place that belongs to me, or the places that makes me happy although there is some flaws but I can still accept them. Discovery and exploring taught me to notify little things in my life, such as whose farmland is next to mine, where the village’s boundary is, and I’m better at eating the Northeastern food right now. My family stops filling up bottles with water by themselves and starts consuming water from the company. I gradually understand myself better and better every time I get back to my own place, feeling like I’m developing myself. And, for the message I want to convey from this project is we can be anywhere if we know which part of the place is ours, so this project gathers all the places and moments where I understand myself better and feel belong to in my own way without losing my identity. Moreover, I want people to feel along with my work as well — some might want to explore places they cannot bear at first, some might want to get back to their favorite places again, some might feel nothing. It can be any feelings that can be felt towards this project.

ทุงกุลารองไห เปนชื่อของพื้นที่ราบราว 2 ลานไร ของทางภาคอีสานที่โดงดังเรื่องขาวหอมมะลิและความแหงแลง นั่นคือภาพจําของคนสวนมากเมื่อเอยถึง แตภาพจํา ของฉันนะเหรอ ตั้งแตเกิดจนเรียนจบมัธยม ฉันอยูที่นี่ใชชีวิตในพื้นที่แหงนี้ สิ่งที่ฉันรูสึกมาโดยตลอดคือฉันไมชอบที่นี่จนทําใหฉันรูสึกอยากหนีออกมาใหไกล จนกระ ทั่งไดมีโอกาสออกมาจากพื้นที่แหงนี้จริงๆ ตลอดเวลาที่อยูไกลฉันเฝามองพื้นที่นี้อยูหางๆ ไดเห็นความเปลี่ยนแปลงแบบกวางๆ อยูเสมอ อาทิเสนทางนี้ทําถนนใหม เสนทางโนนมีปมนํ้ามันขนาดใหญเพิ่มเขามา มีรานคาเฟรนไชนชื่อดังผุดขึ้นเปนดอกเห็ด ทวาสิ่งเหลานี้นั้นเปลี่ยนไปตามระบบของเวลาอยูแลว แตสิ่งที่ไดพบระหวาง การเดินทางของเวลาอีกหนึ่งอยาง นั่นคือการมองพื้นที่แหงนี้ของฉันเองเปลี่ยนไป ในยามที่เวลาลวงผานสิ่งตางๆ ทั้งเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนไปไมวาจะเปนตัวเลข อายุที่เพิ่มขึ้นทําใหตองพยายามเปนผูใหญมากขึ้น รวมไปถึงการไดเห็นโลกในหลายมุมมองขึ้น จากความรูสึกเกาเปลี่ยนเปนความรูสึกใหม ในวันหนึ่งเมื่อมีโอกาสกลับ มาในที่แหงนี้อีกครั้งฉันกลับมีความรูสึกวาที่นี่ก็ไมไดแยเทาไหรนัก สิ่งดีๆ ก็มีหลายอยาง มีที่ที่เราสามารถอยูกับมันได มีสิ่งที่เราเพิ่งมาเขาใจทีหลัง และที่สําคัญที่สุด คือการไดมองเห็นวาเราสามารถเปนคนในพื้นที่แหงนี้ในแบบของเราได

เนื่องจากที่เปนโครงการถายภาพระยะยาวและไมเคยทํางานประเภทนี้มากอนแตรูสึกหลงใหลอยากที่จะทดลองทํา จึงตัดสินใจวาจะสรางงานภาพถายสักชุด เกี่ยวกับการสํารวจตนเองและพื้นที่แหงนี้ดูสักครั้ง ฉันไดเริ่มทําการสํารวจตนเองและสํารวจพื้นที่ไปพรอมๆ กัน โดยการไปอยูในพื้นที่และเรื่องราวที่เปนปกติสุข พรอมกับการสํารวจวาที่ไหนกันแนคือที่ของฉัน ถาที่ไหนหรือสิ่งไหนทําใหฉันรูสึกมีความสุขไดโดยอัตโนมัติ หรือแมกระทั่งสิ่งที่ทําใหฉันสามารถมีความสุขโดยยอม รับขอเสียของมันไดนั่นแหละคือที่ของฉันและฉันจะบันทึกมันไว การสํารวจทําใหฉันเรียนรูการสังเกตอะไรเล็กๆ นอยๆ เชน ที่นาขางของฉันเปนของใคร ขอบเขต ของหมูบานอยูตรงไหน ฉันกินอาหารอีสานไดงายขึ้นนะ ที่บานเลิกกรอกนํ้าแลวเปลี่ยนไปใชบริการนํ้าขวดจากบริษัทแลว ฉันไดเขาใจตนเองและพื้นที่มากขึ้นและ มากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกครั้งที่ไดกลับไปเสมือนเปนการพัฒนาตนเองใหเปนคนที่สามารถเก็บรายละเอียดกับสิ่งตางๆ ไปไดโดยปริยาย สวนสิ่งฉันอยากที่จะสื่อสารก็คือ เราสามารถอยูที่ไหนก็ไดถาเรารูจักที่ของตนเอง ฉะนั้นภาพถายชุดนี้จึงเปนการรวมชวงเวลาที่ทําใหฉันไดรูจักตนเองและเปนสิ่งยืนยันวาสามารถอยูที่แหงนี้ไดในแบบ ของฉัน นอกจากนี้แลวยังอยากใหคนที่ไดรับชมภาพถายชุดนี้ไดมีความรูสึกรวมกับผลงานนี้ดวย บางอาจอยากกลับไปสํารวจที่ที่ตนเองคิดวาอยูไมไดแนๆ บางอาจ อยากไปในที่ที่ชอบอีกครั้ง บางอาจจะไมรูสึกอะไรเลย อาจเปนความรูสึกแบบใดก็ได เปนความรูสึกของพวกเขาเองที่ผลงานนี้ทําใหเขานึกถึง