Whenever making mention of Thung Kula Ronghai, the plain field in Northeastern part of Thailand that uses up around 2 million rai, it may remind people of popular jasmine rice, cracked field and farmland resulted from drought, or many different kinds of animals in the grassland. But, in my memory, I spent my life here since I was born until finishing high school, and the feeling I always had is to go away from here, until that time was actually come. As being away, I always spent time taking a glance at the changes of the whole place, such as this road was remade, that road was located with the gigantic gas station, and the well-known franchise stores were appeared all over the place. As everyone knows, everything is temporary, but the thing I discovered during this journey is the change of my perspective towards this place. Time has passed, things have changed, and I’m getting older, so the perspective must have been changed too. When I had a chance to come back, I did not feel this place bad anymore; there are many good things here, there are things and places I can be (with), there are things I just understood, and, most importantly, I can see me being myself in this place. Although this is a long-term project that I’ve never had any experiences before, but I fascinate and eager to do it, so I decided to create this which is relevant to exploring. I started simultaneously exploring both myself and the place by getting myself there, and I keep the memory of being in the right place and being with the right thing. I searched for the place that belongs to me, or the places that makes me happy although there is some flaws but I can still accept them. Discovery and exploring taught me to notify little things in my life, such as whose farmland is next to mine, where the village’s boundary is, and I’m better at eating the Northeastern food right now. My family stops filling up bottles with water by themselves and starts consuming water from the company. I gradually understand myself better and better every time I get back to my own place, feeling like I’m developing myself. And, for the message I want to convey from this project is we can be anywhere if we know which part of the place is ours, so this project gathers all the places and moments where I understand myself better and feel belong to in my own way without losing my identity. Moreover, I want people to feel along with my work as well — some might want to explore places they cannot bear at first, some might want to get back to their favorite places again, some might feel nothing. It can be any feelings that can be felt towards this project.
in my place
ทุงกุลารองไห เปนชื่อของพื้นที่ราบราว 2 ลานไร ของทางภาคอีสานที่โดงดังเรื่องขาวหอมมะลิและความแหงแลง นั่นคือภาพจําของคนสวนมากเมื่อเอยถึง แตภาพจํา ของฉันนะเหรอ ตั้งแตเกิดจนเรียนจบมัธยม ฉันอยูที่นี่ใชชีวิตในพื้นที่แหงนี้ สิ่งที่ฉันรูสึกมาโดยตลอดคือฉันไมชอบที่นี่จนทําใหฉันรูสึกอยากหนีออกมาใหไกล จนกระ ทั่งไดมีโอกาสออกมาจากพื้นที่แหงนี้จริงๆ ตลอดเวลาที่อยูไกลฉันเฝามองพื้นที่นี้อยูหางๆ ไดเห็นความเปลี่ยนแปลงแบบกวางๆ อยูเสมอ อาทิเสนทางนี้ทําถนนใหม เสนทางโนนมีปมนํ้ามันขนาดใหญเพิ่มเขามา มีรานคาเฟรนไชนชื่อดังผุดขึ้นเปนดอกเห็ด ทวาสิ่งเหลานี้นั้นเปลี่ยนไปตามระบบของเวลาอยูแลว แตสิ่งที่ไดพบระหวาง การเดินทางของเวลาอีกหนึ่งอยาง นั่นคือการมองพื้นที่แหงนี้ของฉันเองเปลี่ยนไป ในยามที่เวลาลวงผานสิ่งตางๆ ทั้งเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนไปไมวาจะเปนตัวเลข อายุที่เพิ่มขึ้นทําใหตองพยายามเปนผูใหญมากขึ้น รวมไปถึงการไดเห็นโลกในหลายมุมมองขึ้น จากความรูสึกเกาเปลี่ยนเปนความรูสึกใหม ในวันหนึ่งเมื่อมีโอกาสกลับ มาในที่แหงนี้อีกครั้งฉันกลับมีความรูสึกวาที่นี่ก็ไมไดแยเทาไหรนัก สิ่งดีๆ ก็มีหลายอยาง มีที่ที่เราสามารถอยูกับมันได มีสิ่งที่เราเพิ่งมาเขาใจทีหลัง และที่สําคัญที่สุด คือการไดมองเห็นวาเราสามารถเปนคนในพื้นที่แหงนี้ในแบบของเราได เนื่องจากที่เปนโครงการถายภาพระยะยาวและไมเคยทํางานประเภทนี้มากอนแตรูสึกหลงใหลอยากที่จะทดลองทํา จึงตัดสินใจวาจะสรางงานภาพถายสักชุด เกี่ยวกับการสํารวจตนเองและพื้นที่แหงนี้ดูสักครั้ง ฉันไดเริ่มทําการสํารวจตนเองและสํารวจพื้นที่ไปพรอมๆ กัน โดยการไปอยูในพื้นที่และเรื่องราวที่เปนปกติสุข พรอมกับการสํารวจวาที่ไหนกันแนคือที่ของฉัน ถาที่ไหนหรือสิ่งไหนทําใหฉันรูสึกมีความสุขไดโดยอัตโนมัติ หรือแมกระทั่งสิ่งที่ทําใหฉันสามารถมีความสุขโดยยอม รับขอเสียของมันไดนั่นแหละคือที่ของฉันและฉันจะบันทึกมันไว การสํารวจทําใหฉันเรียนรูการสังเกตอะไรเล็กๆ นอยๆ เชน ที่นาขางของฉันเปนของใคร ขอบเขต ของหมูบานอยูตรงไหน ฉันกินอาหารอีสานไดงายขึ้นนะ ที่บานเลิกกรอกนํ้าแลวเปลี่ยนไปใชบริการนํ้าขวดจากบริษัทแลว ฉันไดเขาใจตนเองและพื้นที่มากขึ้นและ มากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกครั้งที่ไดกลับไปเสมือนเปนการพัฒนาตนเองใหเปนคนที่สามารถเก็บรายละเอียดกับสิ่งตางๆ ไปไดโดยปริยาย สวนสิ่งฉันอยากที่จะสื่อสารก็คือ เราสามารถอยูที่ไหนก็ไดถาเรารูจักที่ของตนเอง ฉะนั้นภาพถายชุดนี้จึงเปนการรวมชวงเวลาที่ทําใหฉันไดรูจักตนเองและเปนสิ่งยืนยันวาสามารถอยูที่แหงนี้ไดในแบบ ของฉัน นอกจากนี้แลวยังอยากใหคนที่ไดรับชมภาพถายชุดนี้ไดมีความรูสึกรวมกับผลงานนี้ดวย บางอาจอยากกลับไปสํารวจที่ที่ตนเองคิดวาอยูไมไดแนๆ บางอาจ อยากไปในที่ที่ชอบอีกครั้ง บางอาจจะไมรูสึกอะไรเลย อาจเปนความรูสึกแบบใดก็ได เปนความรูสึกของพวกเขาเองที่ผลงานนี้ทําใหเขานึกถึง
