RAY EXHIBITION CATALOGUE by thesis cmu

RAY

â&#x20AC;&#x153;The sparkle of difference RAY is like as showing off With different shining wa and abilities that we have resulting in different outc The last exhibition is the that will confirm the laten university life. And it will be the farewel to start over with our own

es is full of beauty.â&#x20AC;? ff Photo Art 8â&#x20AC;&#x2122;s potential. ays, interests, e, come of the work. goal ncy collected throughout

ll for the difficulty n way.

“The sparkle of differences is full of beauty.” . RAY is like as showing off Photo Art 8’s potential With different shining ways, interests, and abilities that we have, resulting in different outcome of the work . The last exhibition is the goal that will confirm the latency collected throughout university life. And it will be the farewell for the difficulty to start over with our own way.

“ประกายของความแตกต่างนี้ล้วนเต็มไปด้วยความสวยงาม” RAY เปรียบเสมือนการออกมาฉายศักภาพของพวกเราชาวโฟโต้อาร์ต 8 เราทุกคนมีทิศทางที่สว่างแตกต่างกันออกไป ความสนใจ ความถนัดที่หลากหลาย ท�ำให้คนกลุ่มก้อนนี้สร้างสรรค์ผลงานที่หลากหลายตามไปด้วย นิศทรรศการภาพถ่ายครั้งสุดท้ายนี้ถือเป็นหนึ่งจุดหมาย ที่จะยืนยันศักยภาพที่ได้เก็บเกี่ยวมาตลอดชีวิตนักศึกษา เป็นการบอกลาอุปสรรคทั้งหลายที่ผ่านมา เพื่อเริ่มต้นด่านใหม่ด้วยทิศทางของตัวเองต่อไป

Creative Photography

Bachelor of Fine Arts Program in Creative Photography, Faculty of Fine Arts, Chiang Mai University is the program founded in 1985, started as the elective minor course for student until became a major course to develop students into the creative and knowledgable ones, not only photographers. We provide students with variable courses that are fundamental for students who would like to cumulate for further studies or adapting in other occupations that required creative photography.

สาขาวิชาการถ่ายภาพสร้างสรรค์ คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เป็นสาขาที่ถือก�ำเนิดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2528 โดยได้ เปิดเป็นกระบวนวิชาโทส�ำหรับนักศึกษาทั่วไป จนในปี พ.ศ. 2552 ได้เปิดกระบวนวิชาเอกโดยเฉพาะเพื่อผลิตนักศึกษาที่มี ความรู้ความสามารถในการสร้างสรรค์ภาพ มิใช่แค่เพียงช่างภาพเท่านั้น โดยมีกระบวนวิชาที่มีความหลากหลายเป็นพื้นฐาน ส�ำหรับนักศึกษาที่สามารถต่อยอดเพื่อการไปศึกษาต่อหรือประกอบสัมมาอาชีพในด้านต่างๆ ที่มีความต้องการใช้ภาพถ่ายที่ เกิดจากการสร้างสรรค์

CONTENS

Creative Form Khonwan

Under Water Garden

Humen Evo

Us Against The Universe

Eat Meet Waste

The Garden of Words

Happiness When I Was Young

Harajuku

Badness Society

Phraoscape

Chaiang Mai Cityscape

Contemporary The Nurser(A)lien

Depressed Guy

Sister

Remember Me

Kaew

Orphan

Pah Tor Lue Lueang Mueang Chan Sen

In My Place

Kluayping

The Wound

E-Sport

102

Alien Day

106

Into The Night

110

The Echo of Elegance

114

Commercial The Hair

122

Combi-Dressed

126

Mhod Touy Mhod Charm

130

Wreath

134

Senses of Blooming

138

Special Technique Quantifiable Connection

146

War of Ramayana

150

The Expected Future

154

Cosplay Imagine World

158

Tacticool Girls

162

Remembrance

166

Video Following

174

Popcult

178

Dear Moon

182

Creative

Form

KHONWAN

Parata Chonburi

Thailand is one of the countries that has buddhism as the main religion. Surely, the religious places like ‘temple’ are around in every community in Thailand. Temples are divided into different levels — royal temple to locally ones in each district. The thing I’m interested about temples is different and unique kinds of temples that reflect Thai cultures and lives around each community very well. You will have a kind of image of temples when you stay in the capital city; selected and inherited identity is shown via details, meticulousness, and symmetry that are already specified the direction. Surely, we cannot answer what is the real being Thai, because it has been with Thai people since Sukhothai and Ayutthaya era. So, the design of each temple is similar to those in capital city, but also different as well. When I went out to take pictures of architectures within the temples in capital city, I realize of the high, strict standard and pattern. Everything is perfect in themselves. But it is easily noticeable if something gone wrong. On the other hand, if I step out to see architectures within the temples in other cities, I found unforeseen difference and details of each place. Although I didn’t feel the perfection from looking at them, but I feel lively and powerful from them instead. You will be able to see vivid color and different concept of architectures that are different from capital city’s temples. When asking for reasons of why people do something difference, they answer in the same way as for difference, or for responding need to create own identity. Or we can mention that this is similar to fashion nowadays — everything changes when time does, and a popular thing in present may be replaced with something more exciting and popular. I chose to take pictures of architectures in temples in Nakhon Sawan, my hometown city. I got the chance to travel and keep the memory, and to know and see the different community in each place. Some temples might bring prosperity to the community, and some community might use faith to build strong temples.There are still many temples, remaining traditional detailed architecture, in Nakhon Sawan. Some of which attract people by using colorful colors; fuschia pink or lime green, to create outstanding and new identity that is different from others in people’s thoughts. Time flies, and I found many temples that use colorful color in a softer shade — pastel color — which is combined with white to get a softer shade, giving more comfortable feeling to eyes. Everything changes when time changes, and although faith in religious is still strong, resulting in architectures in temples around the country, but time will choose and select the new interesting things for people, as always. Even though the story I saw and tell is through pictures only in Nakhon Sawan, but I think it is a part of things that reflects the change in culture very well.

ประเทศไทยเป็นหนึ่งในประเทศที่ศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจ�ำชาติ และแน่นอนว่าศาสนสถานอย่าง “วัด” ได้มีการกระจายอยู่ทั่วทุกชุมชน ในประเทศไทย วัดยังคงแยกออกเป็นวัดในระดับต่างๆ ตั้งแต่พระอารามหลวงไปจนถึงวัดประจ�ำต�ำบล สิ่งที่ท�ำให้ฉันสนใจเกี่ยวกับวัดคือ สถาปัตยกรรมที่แตกต่างและมีเอกลักษณ์อันสะท้อนทั้งความเป็นไทยและวิถีชีวิตของชุมชนโดยรอบได้เป็นอย่างดี เมื่อคุณอยู่ในเมืองหลวง คุณจะมีภาพของวัดในรูปแบบหนึ่ง เอกลักษณ์ที่ถูกคัดเลือกและสืบทอดต่อกันมาได้แสดงออกผ่านความประณีต ความสมมาตร อัตราส่วน และทุกอย่างล้วนมีแบบแผนตามที่ถูกก�ำหนดว่าควรจะเป็นในทิศทางไหน แน่นอนว่าเราไม่สามารถตอบได้ว่าอะไรคือความเป็นไทย เพราะ ความเป็นไทยที่ถ่ายทอดผ่านสถาปัตยกรรมแบบวัดได้อยู่มายาวนานกว่าเพียงยุคสมัยนี้ แต่ไกลไปจนถึงอยุธยาหรือสุโขทัย ดังนั้นภาพของวัด ในต่างจังหวัดเองย่อมมีความใกล้เคียงกับเมืองหลวง แต่ย่อมมีความแตกต่างด้วยเช่นกัน เมื่อฉันออกไปถ่ายภาพสถาปัตยกรรมของวัดภายในเมืองหลวง ฉันรับรู้ได้ถึงมาตรฐานที่สูง ความเคร่งครัด และแบบแผน ทุกอย่างดูสมบูรณ์ แบบในตัวเอง แต่หากมันเบี้ยวหรือผิดไปเพียงเล็กน้อยคุณจะสามารถรู้สึกได้ทันที แต่เมื่อก้าวออกไปมองดูสถาปัตยกรรมของวัดในต่างจังหวัด ฉันได้เห็นถึงความแตกต่างที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าจะได้เห็นสถาปัยกรรมแบบใด ความละเอียดในงานขนาดไหน หรือสีสันอะไรที่จะถูก เลือกใช้กับวัดแห่งนั้นๆ ถึงฉันจะไม่ได้รู้สึกถึงความสมบูรณ์แบบจากสถาปัตยกรรม แต่ฉันรู้สึกถึงความมีชีวิตชีวาและพลังงานมากมายแทน คุณจะได้เห็นสีสันฉูดฉาดและแนวความคิดต่อสถาปัตยกรรมวัดอันแตกต่างจากเมืองหลวง เมื่อถามถึงเหตุผลที่ผู้คนเลือกจะท�ำในสิ่งที่แตกต่าง ออกไปจากรูปแบบที่ถูกก�ำหนดไว้แล้ว ค�ำตอบจะอยู่ประมาณว่า เพื่อความแตกต่าง หรือเพื่อตอบสนองความต้องการที่จะสร้างเอกลักษณ์ ของตนเองขึ้นมา คล้ายกับแฟชั่นที่มีการหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามเวลา สิ่งหนึ่งที่ได้รับความนิยมในยุคสมัยหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปจะถูกทดแทน ด้วยแนวความคิดที่แปลกใหม่และตื่นเต้นตื่นกว่า ฉันได้ออกไปถ่ายภาพสถาปัตยกรรมของวัดเหล่านี้ในจังหวัดนครสวรรค์อันเป็นจังหวัดบ้านเกิดของฉัน ได้เดินทางและเก็บภาพ ได้รับรู้และ มองเห็นถึงชุมชนที่แตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ วัดบางแห่งสามารถสร้างความเจริญสู่ชุมชน ชุมชนบางแห่งใช้ความศรัทธาสร้างวัดที่แข็ง แกร่ง ในนครสวรรค์มีวัดมากมายที่ยังคงไว้ซึ่งสถาปัตยกรรมตามธรรมเนียมอันวิจิตรและประณีตซึ่งถูกสืบทอดต่อกันมา ในขณะที่บางวัดดึงดู ดด้วยการเลือกใช้สีสันสดใส อย่างสีชมพูบานเย็นหรือสีเขียวมะนาว เพื่อแสดงให้ความแปลกใหม่และโดดเด่นที่ไม่เหมือนกับวัดข้างเคียงหรือ วัดในภาพจ�ำของคนส่วนใหญ่ เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปฉันเองก็ได้พบกับวัดอีกหลายแห่งที่เลือกจะใช้สีสันสดใสในแบบที่อ่อนลงมา หรือสีโทน พาสเทล ซึ่งเป็นสีที่ถูกผสมด้วยสีขาวลงไปจนอ่อนลง ให้ความรู้สึกที่สบายตามากขึ้น ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปเมื่อมีเวลาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง ถึงแม้ว่าความศรัทธาของศาสนาพุทธทั่วประเทศไทยยังคงแข็งแกร่ง ท�ำให้เกิด สถาปัตยกรรมของวัดมากมายทั่วประเทศ แต่เวลาได้เลือกและคัดสรรสิ่งใหม่ๆ ให้มาปรากฎต่อสายตาผู้คนเสมอ แม้ว่าสิ่งที่ฉันได้ออกไปพบ เจอและบันทึกออกมาผ่านภาพถ่ายนั้นเป็นเพียงภายในจังหวัดนครสวรรค์ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่สามารถสะท้อนความเปลี่ยนแปลงที่ เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี

UNDERWATER GARDEN Trees, leaves, flowers, and plants are things we found in nature — forests, mountains, or your house gardens — but there aren’t many times we see these things through underwater perspective, so I would like to take close-up pictures of underwater plants, represent the different kind of beauty we normally see by arranging a garden. Although in the past, people take advantage of nature to live their lives, and gardening started from the era when people find suitable place to live, and spare it for eatable plants, then for relaxing and religious belief. Each country owns different kinds of gardening, depending on each topography. But in industrial era, people keep develop its designing; from big gardens to small ones within the building, garden trays, mini gardens, and terrariums which becomes a necessary furniture in the house and workplace. The garden I’m making will bring underwater plants as an important part within the fish tank, as same as garden trays. Theme and plants used of each picture is different, depending on real forests, such as tropical rain forest, temperate forest, and tropical forest. Then, I will arrange the composition, light, and tone of each theme, emphasizing on over-real feeling. For techniques, I used light painting as main technique for plants, LED light for floating or slow-moving items; such as snow and bubble, and I flash to keep details for living beings like shrimp and fish. So, my work will basically be a reproduction of underwater nature by gardening in a fish tank, presented by photography. As mentioned before, I would like to focus on over-real style to make pictures more interesting than normally by bringing vibe, mood and tone from different weather and theme into underwater project, creating new and unique perspective towards underwater photography.

ต้นไม้ ใบไม้ ดอกไม้ และพืชต่างๆ นี่คือสิ่งที่เราพบเห็นได้ทั่วไปในธรรมชาติทั้งในป่า ภูเขา หรือแม้แต่สวนหลังบ้าน แต่จะมีสักกี่ครั้งที่เราจะเห็นสิ่ง เหล่านี้ผ่านมุมมองที่อยู่ใต้น�้ำ ผมจึงอยากถ่ายภาพ Close Up พืชไม้ใต้น�้ำให้ออกมาดูมีความงามที่แตกต่างจากที่มองเห็นอยู่ทั่วไปโดยการจัดท�ำ เป็นสวน ซึ่งเราจะต้องมาท�ำความรู้จักกับการจัดสวนเสียก่อน แม้ในอดีตมนุษย์ใช้ประโยชน์จากธรรมชาติเพื่อการด�ำรงชีวิตให้เพียงอยู่รอด แต่การ จัดสวนนั้นเริ่มตั้งแต่ยุคสมัยที่มนุษย์ยังร่อนเร่หาที่อยู่ที่เหมาะสม และมีการปรับปรุงสภาพแวดล้อมเพื่อเพาะปลูกพืชเป็นอาหาร เมื่อมีอาหารเพียง พอจึงเริ่มจัดแต่งบริเวณปลูกพืชให้เกิดความสวยงามและพัฒนาเป็นการจัดสวนเพื่อความสุขทางจิตและความเชื่อทางศาสนา ซึ่งแต่ละชนชาติจะมี การจัดสวนที่แตกต่างกันไปตามสภาพภูมิประเทศนั้นๆ แต่ในยุคอุตสาหกรรมเป็นต้นมา มนุษย์ได้พัฒนาการจัดสวนขึ้นเรื่อยๆ จากสวนขนาดใหญ่ กลายมาเป็นสวนขนาดเล็กในตัวอาคาร และมีการจัดสวนถาด สวนในตู้ และสวนในขวดแก้วจนกลายเป็นเฟอร์นิเจอร์และของประดับตกแต่งที่จ�ำ เป็นในบ้านและที่ท�ำงานไปเสียแล้ว ซึ่งการจัดสวนที่ผมท�ำอยู่นี้จะจัดท�ำในรูปแบบการถ่ายภาพสวนไม้น�้ำโดยการน�ำเอาพืชน�้ำต่างๆ มาจ�ำลองเป็นสวนธรรมชาติขนาดเล็กในตู้ปลา เหมือนกับการจัดสวนถาด และจึงถ่ายภาพด้วยการจัดแสงและองค์ประกอบภาพให้ดูมีความน่าสนใจ โดยจะจัดตามธีมที่ต่างกันไปของสวนนั้นๆ เช่น ป่าดงดิบ ป่าเขตหนาว ป่าเขตร้อน โดยออกแบบให้เหมือนกับสภาพอากาศนั้นๆ มากที่สุด และจะไม่ใช้พืชน�้ำของปลอม จะมีการจัดทั้งน�ำมา ปลูกแบบถาวรและแบบชั่วคราวเพื่อใช้จัดวางอย่างเหมาะสม ส่วนพืชที่ใช้จะแตกต่างกันไปตามธีมที่ถ่าย เช่นจะใช้ต้นขนนกแดงกับบัวแดงที่มีสีออก น�้ำตาลอ่อนในการจัดแบบสะวันนา และจะจัดแสงถ่ายด้วยการดึงสีและอารมณ์ของธีมนั้นๆ ออกมา จะเน้นที่ความอลังการเกินจริง โดยสวนพืชน�้ำ จะใช่เทคนิคการถ่ายแบบ Light Painting เป็นหลัก และใช้ไฟ LED เพื่อถ่ายสิ่งที่ลอยอยู่บนน�้ำหรือสิ่งที่เคลื่อนที่ช้า เช่น หิมะและฟองอากาศ เป็นต้น ส่วนสิ่งมีชีวิตเช่นกุ้งหรือปลา จะใช้แสงแฟลชในการถ่ายเพื่อเก็บรายละเอียดให้ครบ กล่าวคืองานของผมจะเป็นการจ�ำลองธรรมชาติใต้น�้ำขึ้นมาโดยการจัดสวนในตู้ปลาแล้วน�ำเสนอในรูปแบบของภาพถ่าย โดยเน้นไปที่ความอลังการ เกินจริงเพื่อให้มีความน่าสนใจจากภาพถ่ายธรรมดาด้วยการน�ำบรรยากาศจากสภาพอากาศต่างๆ ลงมาอยู่ใต้น�้ำผ่านการจัดแสงและ องค์ประกอบ

Chalakom Keantana

Human Evo Chayanut Nambooppa

AI or Artificial Intelligence is activating people around the world. With its ability that tends to be developed in every minute, AI has the probability to replace some occupations worked by human in the future, and it came to compensate people’s work and provide everyone convenience.Fiscal Policy Office’s assessment reveals that as many as 10 occupations will be disappeared, and around 1.4 million workers in ASEAN will be unemployed due to the coming of AI within the next 20 years. However, time flies and innovations in country will not be able to stop AI from working as human, but it still has some limitations that cannot replace human being; mind, thought, and creativity. This fast innovation of AI lets the change of environment and people’s routine come. The contradiction of high tech but low life begins importantly, creating the effect between AI and living things under the term ‘cyberpunk’ Interestedness of ‘cyberpunk’ is its style which contained of technology, dark world, contradiction, violence, fighting. It owns the short definition as “high tech, low life”, related to my interestedness at first. And the development of AI also benefits in clothes and apparels designing as well, which I would like to adapt the skill I earned from creating this project to the future branding project.

AI (Artificial Intelligence) หรือ ปัญญาประดิษฐ์ ก�ำลังสร้างความตื่นตัวให้กับผู้คนทั่วโลก เพราะความสามารถของมันที่มี แนวโน้มการพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้งและอาจเข้ามาแทนที่สาขาวิชาชีพหลายอย่างได้ในอนาคตอันใกล้นี้ การใช้ AI ขึ้นแท่น แรงงานคุณภาพเทียบชั้นมนุษย์เนื่องจากมีการออกแบบและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ท�ำให้มีพฤติกรรมใกล้เคียงมนุษย์มากขึ้น สิ่งนี้มาเพื่อทดแทนการใช้แรงงานมนุษย์ รวมถึงอ�ำนวยความสะดวกในด้านต่างๆ การประเมินของส�ำนักงานเศรษฐกิจการ คลังระบุไว้ว่า มีถึง 10 อาชีพที่อาจหายไป และแรงงานทักษะต�่ำใน ASEAN ประมาณ 1.4 ล้านคนมีความเสี่ยงที่จะตกงาน จากการแทรกแซงของ AI ในอีก 20 ปีข้างหน้า อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาเดินไปข้างหน้า การพัฒนาของเทคโนโลยีและการเอา ตัวรอดของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตย่อมท�ำให้เกิดวิวัฒนาการต่างๆ สังคมไม่อาจปิดกั้นการใช้หุ่นยนต์ AI ในการท�ำงานบางอย่าง แทนมนุษย์ แต่ AI ก็ยังมีข้อจ�ำกัดบางประการที่ไม่สามารถทดแทนมนุษย์ได้ โดยเฉพาะเรื่องของจิตใจและความคิด สร้างสรรค์ วิวัฒนาการที่รวดเร็วของปัญญาประดิษฐ์ท�ำให้สภาพแวดล้อมและการใช้ชีวิตประจ�ำวันของมนุษย์เปลี่ยนไป เกิดความขัดแย้ง ในเรื่องความก้าวหน้าของเทคโนโลยีที่สวนทางกับคุณภาพชีวิตของมนุษย์ (High tech, low life) อย่างมีนัยยะส�ำคัญ ท�ำให้ ภาพของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตภายใต้รูปแบบ “cyberpunk” แสดงให้เห็นถึงผลกระทบของ AI กับ มนุษย์และสิ่งมีชีวิต ซึ่งเป็นการย�้ำให้เห็นได้ชัดถึงความขัดแย้งนี้ ความน่าสนใจของ cyberpunk คือการที่ตัวสไตล์งานมีเนื้อ หาของเทคโนโลยี โลกที่มืดด�ำ ความขัดแย้ง ความรุนแรง การต่อสู้ และมีนิยามสั้นๆ ว่า “เทคโนโลยีก้าวหน้า คุณภาพชีวิต ต�่ำลง” ซึ่งสอดคล้องกับความสนใจเดิม และข้อมูลข่าวสารการพัฒนาของปัญญาประดิษฐ์ (AI) มีประโยชน์ต่อความคิดสร้าง สรรค์ในด้านการออกแบบเสื้อผ้าและเครื่องประดับ เพื่อน�ำทักษะที่ได้จากการสร้างผลงานชิ้นนี้ไปใช้เป็นประโยชน์กับการ สร้างแบรนด์สินค้าของตนเองอย่างมีประสิทธิภาพ

Us Against The Universe

Bonnie Elizabeth Parker and Clyde Chestnut Barrow are the most famous criminals and lovers during 1930s who attract Americans by their style that is cool and different from the others criminals. Bonnie & Clyde became the inspirations for many people, and became adaptation in different forms of media; books, musical drama, broadway, TV shows, movie, and even the fashion photography. This fashion photography project is inspired by the story of Bonnie & Clyde, which will be divided into 5 interesting scenes based on Bonnie & Clyde movie and true story. And, combined with a flashy and bizarre style of fashion in order to create a difference from the old-fashioned and existed way of Bonnie & Clyde to something more interesting.

Tanapon Boonsupa

Bonnie Elizabeth Parker และ Clyde Chestnut Barrow พวกเขาคืออาชญากรคู่หูคู่รัก ที่ เคยเป็นที่คลั่งไคล้ของอเมริกาในช่วงยุค 30s ที่พวกเขาโด่งดังขึ้นมาเป็นเพราะสไตล์การแต่งตัวที่ ดูเนี้ยบ เท่ แตกต่างจากอาชญากรทั่วๆ ไป Bonnie & Clyde กลายเป็นแรงบันดาลใจให้คนท�ำ ตาม เป็นหนังสือ เป็นละครเพลงบรอดเวย์ภาพยนตร์หรือแม้กระทั่งภาพถ่ายแฟชั่นต่างๆ โดยโปรเจคนี้จะเอาน�ำแรงบันดาลใจจากเรื่องของ Bonnie & Clyde น�ำเอามาท�ำเป็นภาพถ่าย แฟชั่น โดยที่จะแบ่งออกเป็นซีนน่าสนใจด้วยกันทั้งหมด 5 ซีน โดยทั้งหมดน�ำมาจากหนังของ Bonnie & Clyde และจากเรื่องจริงของเขา น�ำมาผสมกับเสื้อผ้าแฟชั่นในสไตล์ที่ดูฉูดฉาดและ แปลกประหลาด เพื่อที่จะสร้างความแปลกใหม่ที่ต่างออกไปจากภาพแฟชั่นที่เกี่ยวกับ Bonnie & Clyde ในแบบเดิมๆ ที่มีคนเคยท�ำมาแล้วนักต่อนัก

Eat meet Waste

From Ocean waste problem situation in currently, Thailand was ranked at one of the countries which release rubbish into the ocean for around 1 million tons per year. Where do these rubbish come from? The Ministry of Natural Resource and Environment revealed that these rubbish are mostly from tourist attractions; plastic and glass bottles, foam, fishery — seine, rope, plastic bag, cigarette butts — and from human daily activities, including individual, household, and industry. These rubbish are released to water sources, and some of these may be ended up in the ocean. These plastic rubbish in the ocean will be damaged and decayed by waves, sunlight, and compression until became microplastics, which is any plastic smaller than 5 millimeters and able to absorb toxic in the ocean. And the more they stay in oceans, the more toxic they absorb. The key role plankton does may eat the microplastics without knowing, and people, as the primary beings in food chain, are risk at receiving these invisible plastics.

I developed this to a series of still life photography “Eat meet Waste” about environmental main issue for education which helps educate and be the useful information for people to use in the future. Moreover, I want audiences to understand and realize the frightening of rubbish by people’s usual behavior that affects environment and human being.

จากสถานการณ์และวิกฤตขยะทะเลโลกในปัจจุบัน ประเทศไทยเราติด 1 ใน 10 อันดับของประเทศที่ปล่อยขยะลงสู่ทะเลมากที่สุดในโลกซึ่งมากถึง 1 ล้าน ตันต่อปี โดยขยะในทะเลส่วนใหญ่มาจากแหล่งท่องเที่ยว เช่น ขวดพลาสติก ขวดแก้ว หรือกล่องโฟม และขยะจากการท�ำการประมง เช่น อวน เชือก ยัง ไม่นับขยะอื่นๆ ที่พบได้ในทะเล เช่น ถุงพลาสติก ฝาขวดน�้ำ ก้นบุหรี่ และอีกมากมาย รวมไปถึงขยะที่เกิดจากกิจกรรมของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นจากบุคคล ครัวเรือน อุตสาหกรรม ขยะเหล่านี้ส่วนหนึ่งถูกปล่อยลงแหล่งน�้ำต่างๆ จากล�ำคลองสู่แม่น�้ำ ซึ่งท้ายที่สุดแล้วก็จะมีขยะส่วนหนึ่งที่ไหลลงสู่ท้องทะเล โดยขยะพลาสติกที่อยู่ในทะเลเหล่านี้จะเกิดการแตกหัก ผุกร่อนจากคลื่น แสงอาทิตย์ หรือแรงบีบอัด จนกลายเป็นชิ้นเล็กๆ ซึ่งอาจเล็กจนไม่สามารถมอง เห็นได้ด้วยตาเปล่า เรียกว่า ไมโครพลาสติก (Microplastics) หมายถึงเศษพลาสติกใดๆ ที่มีขนาดเล็กว่า 5 มิลลิเมตร ไมโครพลาสติกสามารถดูดซึมสาร พิษที่มีอยู่ในทะเลได้ ดังนั้นยิ่งอยู่ในน�้ำทะเลนาน ไมโครพลาสติกจะมีความเป็นพิษเพิ่มสูงขึ้น สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ใต้ท้องทะเลจึงมีความเสี่ยงที่จะได้รับ พลาสติกล่องหนเหล่านี้เข้าไป ส่วนมนุษย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของผู้บริโภคในห่วงโซ่อาหารก็อาจได้รับสารพิษตกค้างผ่านการบริโภคสัตว์ทะเลชนิดต่างๆ ด้วย เช่นกัน จึงกลายมาเป็นผลงานภาพถ่ายในชื่อ “Eat meet Waste” ที่บอกเล่าเรื่องราวของสิ่งมีชีวิตที่ติดกับดัก (ขยะ) ผ่านการถ่ายภาพ Still Life ในประเด็นสิ่ง แวดล้อม เพื่อเป็นอีกหนึ่งกระบอกเสียงให้ผู้คนได้เข้าใจถึงปัญหาและวิกฤตที่เกิดขึ้น อีกทั้งยังตระหนักถึงความน่ากลัวของขยะจากพฤติกรรมมนุษย์ ที่ส่ง ผลต่อสิ่งแวดล้อมและย้อนกลับคืนมาสู่มนุษย์เรา โดยองค์ประกอบของผลงานนี้ ตกผลึกจากแรงบันดาลใจเล็กๆ แต่ให้ความหมายที่เปิดกว้าง จากการ หยิบเอาวัตถุดิบทางทะเลมาจัดองค์ประกอบร่วมกับสิ่งของที่ถูกกัดกร่อนจนแตกหัก ถูกคลื่นซัดจนแยกเป็นชิ้นส่วนกลายเป็นขยะทะเล มาประกอบรูปร่าง เป็นผลงานที่ต้องการสื่อออกมาให้เห็นชัดเจนมากที่สุด

Nattika Boonsatitya

‘The Garden of Words’ ‘The Garden of Words’ is the project I brought poetry I fell in love with since the first time to express in the form of pictures. I always have time to spend with many different kinds of art, and writing is the other kind that I’m interested in and spend most time with it, besides photography. For me, poetry is composed of simple language that is full of power beneath it, and it’s joined together as a thick and thin, but pretty and touched poetry. I would like to be the photographer who express pretty and touch pictures, like poetry does too. I chose to present 3 poetries for the Garden of Words project. The first one is “Then love shook my heart like the wind that falls on oaks in the mountains.” by ancient Greek poet, Sappho. Her poetry usually mentions about homosexual love, so I choose to portray this with the borderless love. The next poetry is about legend of greek gods, “I love you as Icarus loved the sun — too close, too much.” This features the story about Icarus who was imprisoned in the ocean prison, trying to escape with his feather wings. When he found his freedom, he fell in love with the sun, which burnt his wings, so Icarus fell to the ground at the end. The last poetry is “She is gem, let her shine.” It’s a short but catchy poetry that attracted people since the first read. To cut or polish any gem takes time and many procedures to be done, as same as being human — it takes time and many happenings in life to get growing. These picked 3 poetries are differently beautiful due to time and uniqueness in language, but the connection between them are perspective, emotion, and imagination that influence me to interpret in the way within the project ‘The Garden of Words’.

ผลงานชุด “The Garden of Words” เป็นการน�ำบทกวีที่ฉันถูกอกถูกใจกันตั้งแต่แรกอ่านมาถ่ายทอดเป็นภาพถ่ายในแบบฉบับของตัวเอง ฉันมักจะมีโอกาสได้คลุกคลีอยู่กับศิลปะหลากหลายแขนง แต่งานเขียนมักจะเป็นอีกหนึ่งงานศิลปะที่ฉันให้ความสนใจและใช้เวลากับมันมากที่สุด รองจากการถ่ายภาพส�ำหรับฉันบทกวีเป็นภาษาสามัญที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยพลังภายใต้ค�ำพูดที่ถูกหยิบมาร้อยเรียงนั้นคุกรุ่นไปด้วยความคิด สร้างสรรค์ผสมผสานด้วยอารมณ์ทั้งหมดนั้นถูกมัดรวมเข้าด้วยกันเป็นเปลือกนอกที่ทั้งบอบบางและหยาบกระด้างในเวลาเดียวกันของบทกวี เรียบง่าย สวยงาม แต่สามารถสัมผัสเข้าถึงจิตใจความรู้สึกของผู้อ่าน ฉันเองก็อยากจะเป็นช่างภาพที่ถ่ายทอดผลงานที่สวยงามแต่สามารถจับใจผู้คนได้ราวกับบทกวี ภายใน The Garden of Words ฉันเลือกจะ ถ่ายทอดเรื่องราวจาก 3 บทกวี บทกวีแรกได้แก่ “Then love shook my heart like the wind that falls on oaks in the mountains.” ของกวีหญิงจากยุคกรีกโบราณอย่าง Sappho ความพิเศษของ Sappho ก็คือบทกวีของเธอจะกล่าวถึงอารมณ์รักในเพศเดียวกันฉันจึงถ่ายทอด บทกวีนี้ด้วยความงามของรักที่ไร้ข้อจ�ำกัด ต่อมาเป็นบทกวีที่ถ่ายถอดเกี่ยวกับต�ำนานเทพเจ้ากรีก “I love you as Icarus love the sun, too close too much.” เรื่องราวของ Icarus ผู้ถูกขังไว้ที่คุกกลางทะเล พยายามหลบหนีด้วยปีกที่สร้างจากขนนกของเขาแต่เมื่อได้ค้นพบกับ อิสระเกิดได้ตกหลุมรักกับพระอาทิตย์ขึ้นมาด้วยความร้อนของมันจึงท�ำให้ปีกของเขามอดไหม้และร่วงหล่นลงมา ผลงานสุดท้ายได้แก่ “She is gem, Let her shine.” บทกวีที่ทั้งสั้นและห้วนแต่ครั้งแรกที่ได้อ่านมันนั้นกลับสามารถจับใจผู้อ่านได้ การเจียระไนพลอย หรืออัญมณีสักเม็ดนั้น มีหลากหลายขั้นตอนไม่ว่าจะเป็นการเจียรด้วยการบีบอัด ลนด้วยไฟ และล้างด้วยน�้ำกรด เช่นเดียวกับมนุษย์ที่กว่าจะเติบโตได้อย่างงดงามนั้น ต้องผ่านหลากหลายเรื่องราว ผลงานเขียนทั้ง 3 ฉันได้หยิบมานั้นมีความงามที่แตกต่างกันด้วยยุคสมัยและเอกลักษณ์ของภาษาแต่สิ่งที่จะเชื่อมโยงบทกวีเหล่านั้นเข้าด้วยกัน ก็คือมุมมอง ความรู้สึก และจินตนาการซึ่งจะน�ำมาตีความเล่าใหม่ด้วยภาษาภาพของฉันในชื่อ “The Garden of Words”

Anna Keotthawee

Happiness When I Was Young I often have the thought of ‘grow more, happiness less’, since the last stage of being a teenager isn’t fun anymore, because I will have to pay attention on others when growing up until I overlook my own feeling. I often think back to the past where I was a child, and I could easily find happiness by doing what I want and what I like. Back in my childhood, I was born in 1998. Those years were gradually becoming a completely digital era with the minority of analog in that era combined together. I wasn’t neither completely born in the digital era, nor the analog era, and I think that is the cool thing. Another cool thing is there wasn’t the invention of smartphone at that time, so I did a lot of happy activities. These memories keep reminding me of happiness every time I look at pictures from the old day. As I can remember, my favorite activity is reading. Because, my age and siblings’ are quite far from one another, so I have been growing up with Noo Hin comic book, Khai Hua Ror, or cartoon comic from newspaper. Moreover, there are activities I can enjoy by myself; playing dolls and finding something delicious for my belly. These activities might be seemed nonsensical and boring, but they are full of great childhood memory for me. Resulted from these reasons, I would like to share these happinesses with everyone. But I would like to present it through fashion-styled photography, and I would like to change the clothing because my clothing as a child was kind of bad. Hence, I will present the memories I had through fashion trend in the time I was growing up on my stories of happiness.

บ่อยครั้งที่ฉันมีความคิดขึ้นมาบ่อยๆ ว่า “ยิ่งโตขึ้น ความสุขก็ยิ่งน้อยลง” ด้วยชีวิตประจ�ำวันปัจจุบันในช่วงวัยรุ่นตอนปลายนี้เริ่มไม่สนุกเหมือนแต่ ก่อนแล้ว อาจจะเป็นเพราะยิ่งโตขึ้นเราได้รับรู้อะไรมากขึ้น มีสังคมมากขึ้น ท�ำให้เราต้องใส่ใจคนอื่นมากขึ้นตามไปด้วย จนบางทีท�ำให้เราอาจจะ ละเลยความรู้สึกของตัวเองไปจนท�ำให้ไม่มีความสุข เพราะเหตุนี้จึงท�ำให้ฉันนึกย้อนกลับไปตอนที่ฉันเองยังเป็นเด็กบ่อยๆ นึกกลับไปย้อนถึงความ สุขในช่วงเวลานั้น เพราะรู้สึกว่าในตอนเด็กๆ เราสามารถจะท�ำอะไรก็ได้ตามใจ ตอนนั้นฉันมีความสุขได้ง่ายดายเพียงแค่ได้ท�ำอย่างที่คิดหรือได้ท�ำ กิจกรรมที่ชอบ ย้อนกลับไปในวัยเด็กของฉัน ฉันเป็นเด็กที่เกิดในปี 1998 ถือว่าเป็นเด็กที่เติบโตมาในยุค 2000 ในยุคนั้นถือเป็นยุคที่ก�ำลังเริ่มเข้าสู่ ยุคดิจิตอลอย่างเต็มรูปแบบแต่ก็ยังมีความเป็นอนาล็อกผสมปนเปอยู่ด้วยบ้าง เมื่อลองมองย้อนกลับไป จะว่าฉันเองเกิดในยุคที่ทันสมัยก็ไม่ใช่ยุค เก่าก็ไม่เชิง ท�ำให้ฉันคิดว่านั่นแหละเป็นเสน่ห์ของยุค 2000 ยุคที่ฉันได้เติบโตขึ้นมานั่นเอง อีกทั้งเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของยุค 2000 ก็คือในยุคนั้นยัง ไม่มีสมาร์ทโฟนให้ใช้ จึงท�ำให้เด็กอย่างฉันได้ท�ำกิจกรรมต่างๆเยอะมากในวัยเด็ก และกิจกรรมที่ท�ำบ่อยๆเหล่านั้นแหละที่ท�ำแล้วก็ท�ำให้รู้สึกมี ความสุข เมื่อได้ย้อนกลับไปดูรูปตัวเองในสมัยนั้นแล้ว ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในช่วงเวลานั้นก็ย้อนกลับมาให้นึกถึงและก็ยังท�ำให้รู้สึกมีความสุขได้ อีกครั้ง เท่าที่จ�ำได้กิจกรรมที่ฉันชอบท�ำในสมัยเด็กคืออ่านหนังสือ ฉันชอบอ่านหนังสือมาก เป็นเด็กที่โตมากับหนังสือการ์ตูนหนูหิ่น ขายหัวเราะ หรือ การ์ตูนตามหนังสือพิมพ์ต่างๆ ด้วยความที่ฉันเป็นน้องคนสุดท้อง อายุห่างกับพี่ๆ มากจึงไม่ค่อยได้เล่นกัน กิจกรรมที่ฉันชอบท�ำสมัยเด็กจึงกลาย เป็นอ่านหนังสือพวกนี้แทน นอกจากอ่านหนังสือแล้วยังมีกิจกรรมต่างๆ ที่เด็กอย่างฉันสามารถท�ำเดียวแล้วสนุกได้อย่างเช่น เล่นตุ๊กตา หรือหา ขนมกิน กิจกรรมพวกนี้ดูไร้สาระและน่าเบื่อแต่ส�ำหรับฉันแล้วเป็นกิจกรรมที่มีความทรงจ�ำมากมายในวัยเด็กซึ่งเป็นความทรงจ�ำที่ดีและท�ำให้มี ความสุขเสียด้วย ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงอยากน�ำความสุขเหล่านั้นมาน�ำเสนอแบ่งปันคนอื่นๆ บ้าง หากแต่จะท�ำออกมาในรูปแบบของภาพถ่ายแฟชั่น เพราะเมื่อตอนย้อนกลับไปดูรูปเก่าๆ เหล่านั้นแล้วถึงจะรู้สึกได้ถึงความสุขก็จริง แต่ว่าอยากจะปรับการแต่งตัวของตัวเองเสียใหม่เพราะตอนเด็กๆ นั้นยังไม่รู้จักการแต่งตัวเลย จึงอยากจัดชุดให้ตัวเองใหม่ น�ำเสนอออกมาใหม่ ในรูปแบบของแฟชั่นยุค 2000 ที่เป็นยุคที่ฉันได้เติบโตขึ้นมา น�ำเสนอบนเรื่องราวของตัวเองในยุคนั้นที่มีความสุขนั่นเอง

Yanisa Ma-on

HARAJUKU

Poompat Pokkate

‘Harajuku fashion’ is one of the outstanding images of Japanese street fashion. Even though it is called as Harajuku style in general, but there are specific kinds divided in this style. Japanese teenagers bring themselves into their interests, resulting in one-of-a-kind Harajuku street fashion. I am the one who is interested in Japanese cultures — music, manga, movies, language, etc. — and also interested in Harajuku fashion and fashion photography, so I chose to do this project as fashion photography in the topic of Harajuku fashion. Although there are already fashion-styled pictures in FRUiTS magazine, but those are all snap street pictures, so I would like to work this project out as a set of fashion-styled pictures.

“แฟชั่นฮาราจูกุ” เป็นหนึ่งในภาพลักษณ์ที่ค่อนข้างโดดเด่นในบรรดาสตรีทแฟชั่นของญี่ปุ่น ถึงแม้จะถูกเรียกว่าเป็นสไตล์ฮาราจูกุ แต่ก็ยังมีสไตล์ย่อยที่แตกต่างเฉพาะกันไปอีกมากมาย โดยที่วัยรุ่นของญี่ปุ่นได้น�ำความเป็นตัวเองกับความชอบในสิ่งของต่างๆ ได้ท�ำออกมาเป็น สตรีทแฟชั่นฮาราจูกุที่มีเอกลักษณ์ที่ไม่ซ�้ำกับใครๆ ผมเป็นคนที่มีความสนใจในสิ่งต่างๆ ของ วัฒนธรรมญี่ปุ่นมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ไม่ว่าจะเป็นเพลง การ์ตูน หนัง ภาษา ฯลฯ จึงได้ เลือกแฟชั่นในหัวข้อสไตล์ฮาราจูกุมาท�ำเป็นผลงานชุดนี้ เพราะผมสนใจในความเป็นตัวเอง ของสตรีทแฟชั่นฮาราจูกุและสนใจในการทางานเกี่ยวกับการถ่ายภาพแฟชั่น ภาพเกี่ยวกับ แฟชั่นฮาราจุกุนั้นถึงแม้จะมีเป็นรูปของนิตยสาร FRUiTS แต่ก็เป็นเพียงภาพ Snap Street จึงเกิดความคิดที่อยากจะลองน�ำมาท�ำเป็นภาพเซ็ตแฟชั่นเกี่ยวกับแฟชั่นนี้ดูครับ

“Badness Society”

Children have been nourished and educated with many great things, but they are also victims to violence and badness in the society too. With adults’ selfish behaviors, I notice and see the badness and untidiness in the society; domestic violence, violence in school, or badness within the religion, through social media and printed newspaper. These things made me wonder and interest about the greatness that society has educated us, resulting in creating this project to reflect my thought of the society and badness in present through the set of imitated pictures, referred from real situation.

ในสังคมที่มีการปลูกฝังสิ่งดีๆ ต่างๆ มากมายให้กับเด็กเยาวชน แต่ความจริงในสังคม เด็กเยาวชน ก็เป็น เครื่องมือของความเลวร้ายในสังคมด้วยเช่นกัน ด้วยการกระท�ำอันเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่ ทุกวันนี้ที่ข้าพเจ้า สังเกตุหรือพบเห็นความเลวร้ายเหล่านี่ก็รับรู้ถึงความเละเทะที่เกิดขึ้นกับในสังคมมากมาย ไม่ว่าจะเป็นความ เลวร้ายที่เกิดขึ้นในครอบครัว โรงเรียน หรือแม้แต่ศาสนา ผ่าน Social Media หรือตามหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ ต่างๆ สิ่งเหล่านี้จึงท�ำให้ข้าพเจ้าสงสัยและตั้งค�ำถามกับความดีงามที่สังคมปลูกฝังมา จึงมีความสนใจที่จะน�ำ เสนอผลงานชิ้นนี้ออกมาเพื่อสะท้อนถึงความคิดของตัวข้าพเจ้าเองที่มีต่อสังคมในปัจจุบัน เพื่อแสดงให้เห็น เป็นภาพและเล่าออกมาว่ามันมีสิ่งเหล่านี่อยู่ในสังคมบ้านเรา ผ่านการถ่ายภาพ ที่เซตจ�ำลองเรื่องราวเหล่านั้นโดยอ้างอิงจากเหตุการณ์จริง

Ratchanon Phongtiptha

PhraoScape

Thiraphat Yawichai

Phrao district is one of the districts that own farmland as most of the areas. Its features are basin, surrounded by mountains, the northern border is connected with Chai Prakarn district, the eastern border is connected with Wiang Pa Pao district in Chiang Rai, the southern border is connected with Mae Taeng district, and the western part is connected with Chiang Dao district. Tourist attractions in Phrao district are mostly nature, suitable for people who seek for fresh air and quiet place to be. One of them is Doi Mon Lan, a popular destination, where is full of scenic points in both east and west. They find this place proper and interesting place for watching sunrise and sunset. Moreover, it is also full of plants; Prunus cerasoides, Mexican sunflower, and owns the Royal Development Projects of Agriculture too. There are plenty of tourist attractions in Phrao district. Wat Phra That Doi Wiang Chai Mongkhon is the first temple you will see when you arrive in Phrao district, which is available for you to worship and view the Lanna style architectures. Then, you can go to Wat Phra That Doi Nang Lae, seeing Indian architecture, and enjoying the scenic point at the east. Furthermore, Phrao Village Camping is suitable for those who seek for nature sightseeing and camping. Mae Sa Luam Reservoir, the new landmark where you can see sunset. Wat Huai Bong, a place where you can see big area of Phrao and Chinese architectures. Or one of the most popular destination, a scenic point at kilometers 13, Phrao-Wiang Pa Pao road, a sunset sightseeing place where you can see every area of Phrao district, and, lastly, Ob Mued, gigantic unseen place among valley. Reasons I decided to take pictures of Phrao district are 1) it is my hometown, although I would like to get the pictures of the whole Chiang Mai, but it wasn’t going well with a year I have, so I decided to specify on this district instead. And, 2) I had n opportunity to learn landscape course, and I found me being myself and comfortable doing this. I retook pictures over and over with the new techniques that will make pictures interesting, one of which is long exposure, a way of photography by landscape photographer Michael Kenna. I fairly like my outcome of this project because it came out as I planned, and I hope everyone will see the beauty of Phrao district, Chiang Mai as I do. อ�ำเภอพร้าวเป็นหนึ่งในอ�ำเภอที่มีพื้นที่เกษตรกรรมเป็นส่วนใหญ่ เป็นลักษณะเป็นแอ่งกระทะ มีภูเขาล้อมรอบ ทิศเหนือติดกับอ�ำเภอไชยปราการ ทิศตะวันออกติดกับอ�ำเภอเวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย ทิศใต้ติดกับอ�ำเภอแม่แตง และทิศตะวันตกติดกับอ�ำเภอเชียงดาว แหล่งท่องเที่ยวของอ�ำเภอพร้าวส่วนใหญ่จะเป็นธรรมชาติ เหมาะแก่การหลบจากความวุ่นวายมาสัมผัสอากาศที่บริสุทธิ์สงบเงียบ แหล่งท่องเที่ยวที่โดดเด่น ก็คือดอยม่อนล้าน ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยม มีจุดชมวิวทั้งทิศตะวันออกและทิศตะวันตก เหมาะแก่การชมพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตกดิน นอกจากนี้ดอยม่อนล้านมีพืชพันธุ์หลากหลายชนิด เช่น พญาเสือโคร่ง ดอกบัวตอง เป็นต้น และยังมีโครงการสถานีพัฒนาเกษตรที่สูงตามพระราชด�ำริอีกด้วย แหล่งท่องเที่ยวที่ส�ำคัญของอ�ำเภอพร้าวมีค่อนข้างมาก ไม่ว่าจะเป็น วัดพระธาตุดอยเวียงชัยมงคล เป็นวัดแรกเมื่อเดินทางถึงอ�ำเภอพร้าว สามารถไปสักการะ องค์พระธาตุ ชมสถาปัตยกรรมแบบล้านนา วัดพระธาตุดอยนางแล เป็นวัดที่มีสถาปัตยกรรมอินเดีย มีจุดชมวิวด้านทิศตะวันออก เห็นทุ่งนาที่กว้างขวาง ต่อมา คือน�้ำพุร้อนบ้านหนองครก เหมาะแก่การผ่อนคลายโดยการแช่น�้ำร้อนท่ามกลางหุบเขา และยังมีพร้าวแคมป์ปิ้งวิลเลจ เหมาะแก่การตั้งแคมป์ชมธรรมชาติ โดย มีบ้านพักหรือจะน�ำเต็นท์ไปเองก็ได้ ต่อมาที่เขื่อนแม่สะลวม แลนด์มาร์กแห่งใหม่ที่สามารถกินลมชมวิวดูพระอาทิตย์ตกดินได้ หรือจะเป็นวัดห้วยบง ที่มี สถาปัตยกรรมแบบจีน มีพื้นที่ขนาดใหญ่ สามารถมองเห็นได้จากที่ไกลๆ สถานที่ยอดฮิต จุดชมวิวกิโลเมตรที่ 13 ถนนสายพร้าว-เวียงป่าเป้า เป็นจุดชมวิว พระอาทิตย์ตกดินที่เห็นทั้งอ�ำเภอพร้าว และดอยหลวงเชียงดาว และสุดท้ายออบมืด สถานที่ Unseen ขนาดใหญ่ท่ามกลางหุบเขา เหตุผลที่ผมเลือกถ่ายอ�ำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ก็เพราะว่า อ�ำเภอพร้าวเป็นบ้านเกิดของผม ในตอนแรกผมตั้งใจว่าอยากจะถ่ายภาพทิวทัศน์ของจังหวัด เชียงใหม่ทั้งจังหวัด แต่คิดว่าระยะเวลา 1 ปี ไม่น่าจะเพียงพอส�ำหรับการท�ำงานที่มีพื้นที่กว้างขนาดนี้ได้ จึงตัดสินใจเจาะจงลงมาเฉพาะอ�ำเภอพร้าวที่เดียว และ เมื่อปีที่แล้วผมเรียนวิชา Landscape แล้วผมรู้สึกว่าการได้ถ่ายภาพวิวทิวทัศน์นั้นเป็นสิ่งที่ผมชื่นชอบ และท�ำให้รู้สึกว่าสิ่งนี้เมื่อได้ท�ำแล้วเป็นตัวของตัวเองมาก ที่สุดแล้ว เหมือนผมได้ค้นพบตัวเอง ในระหว่างการท�ำงานผมพัฒนาผลงานจากการกลับไปถ่ายมุมเดิมซ�้ำ ดูจังหวะเวลาและหาเทคนิคใหม่ๆ มาใช้เพื่อท�ำให้ภาพ ออกมาน่าสนใจ เทคนิคที่ผมน�ำมาใช้เพื่อเพิ่มความน่าสนใจของภาพก็คือการถ่ายภาพแบบ Long Exposure ซึ่งเป็นแนวทางของช่างภาพ Landscape Michael Kenna ผมได้พัฒนาผลงานออกมาในแนวทางที่ผมต้องการและค่อนข้างพอใจกับผลงานที่ออกมา และหวังว่าจะท�ำให้ผู้ชมได้เห็นถึงความสวยงามของ อ�ำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่นี้ครับ

Chiang Mai Cityscape Chiang Mai is one of the most interesting cities in Thailand — located on the Northern part of Thailand. Chiang Mai’s total area is the second biggest in the country, and the first biggest in the Northern part. It is surrounded by mountains, and created by meaningful and long history, cultures, and tradition. Attractions in Chiang Mai are various; ancient constructions such as city wall, moat, temples, and new constructions such as city wall, moat, Wat Chedi Luang, Wat Pra Singh, and One Nimman at Nimmanhaemin. Interestedness in Chiang Mai is not only through constructions, but also full of beauty everywhere. No matter it’s daylight or nighttime, there’s always beauty to see in Chiang Mai, and that is a charisma that attracts tourist to visit all the year. As mentioned, these things have inspired me to present a series of Chiang Mai cityscapes photograph to show different ways of beauty in places by using cityscapes and landscape pictures to represent the beauty in places in different time, mainly focusing on the time when the sun almost sets until the time when the sun is completely gone in the sky. Besides representing beauty of Chiang Mai, this project is another way to influence people to come see the real beauty by themselves. And this helps increase the economic activity within Chiang Mai as well. The purpose of this project is to share the beauty of this city. Since I was born and raised in Bangkok, but then I moved to study at Chiang Mai university, and saw the beauty of places. Hence, I would like this beauty with everyone too.

เชียงใหม่เป็นจังหวัดที่น่าสนใจอันดับต้นๆ ของประเทศไทย เชียงใหม่ ซึ่งมีที่ตั้งอยู่ในบริเวณภาคเหนือ มีขนาดของพื้นที่เป็นอันดับที่ 2 ของประเทศ และเป็นอันดับที่ 1 ในภาคเหนือ มีภูเขาล้อมรอบมากมาย อีกทั้งยังมีประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และประเพณีต่างๆ มาอย่างยาวนาน สถานที่ที่น่า สนใจในเมืองเชียงใหม่นั้นมีมากมายหลากหลายให้ได้ชื่นชมกัน มีทั้งสิ่งก่อสร้างโบราณอย่างซากกําแพงเมือง คูเมืองโบราณและวัดวาอารามต่างๆ ที่ มีมาตั้งแต่ในอดีต และสิ่งก่อสร้างใหม่ที่เกิดขึ้นมาตามช่วงเวลา อย่างเช่น กําแพงเมืองและคูเมือง วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร วัดพระสิงห์วรวิหาร โครงการ One Nimman ในย่านนิมมานเหมินท์เป็นต้น ความน่าสนใจของเมืองเชียงใหม่นั้นไม่ได้มีเพียงความสวยงามของสิ่งก่อสร้างเพียงเท่านั้น หากยังมีมุมต่างๆ ที่ทําให้เราได้เห็นถึงความงามอีกด้วย เมืองเชียงใหม่นั้นถือได้ว่าเป็นเมืองที่มีความงามอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นช่วงกลางวันหรือกลางคืน ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่ทําให้มีผู้คนเข้ามาเยี่ยมเยียนเมือง เชียงใหม่อยู่ตลอดเวลา จากที่กล่าวมา สิ่งเหล่านี้ได้เป็นแรงบันดาลใจในการนําเสนอชุดภาพถ่ายความงามของเมืองเชียงใหม่ เพื่อแสดงให้เห็นถึง ความสวยงามของแสงและสีของตัวเมืองเชียงใหม่ว่าเป็นอย่างไร และในแต่ละสถานที่มีความสวยงามในแบบไหนบ้าง ซึ่งแนวทางที่นํามาใช้ในการ นําเสนอผลงานคือการถ่ายภาพทิวทัศน์และการถ่ายภาพทิวทัศน์เมือง โดยการถ่ายทอดให้เห็นถึงความงามของสถานที่นั้นผ่านช่วงเวลาต่างๆ โดย จะเน้นในช่วงดวงอาทิตย์ใกล้ตกดินจนถึงช่วงที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าอย่างสมบูรณ์ นอกจากการถ่ายทอดให้เห็นถึงความงามของเมืองเชียงใหม่แล้ว ผลงานนี้ยังเป็นอีกช่องทางหนึ่งในการส่งเสริมให้ทุกคนได้เดินทางมายังเมือง เชียงใหม่เพื่อที่จะชื่นชมความงามนั้นด้วยตัวเอง อีกทั้งยังส่งผลให้เกิดการสนับสนุนสินค้าและบริการในเมืองเชียงใหม่อีกด้วย วัตถุประสงค์ที่เลือก ทําหัวข้อนี้ขึ้นมาเพราะผู้สร้างสรรค์นั้นเป็นคนกรุงเทพฯ โดยกําเนิด แต่ได้ย้ายมาศึกษาที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่แห่งนี้ และได้อยู่อาศัยในเมือง เชียงใหม่มาสักระยะหนึ่ง เมื่อได้เห็นถึงความงามของสถานที่ต่างๆ นั้นจึงเกิดแรงบันดาลใจในการทําภาพชุดภาพถ่ายเมืองเชียงใหม่ขึ้นมาเพื่อถ่าย ทอดความงามที่ผู้สร้างสรรค์ได้พบเจอมาให้ผู้อื่นได้รับรู้เช่นกัน

Akaraphon Piriyapong

Contemporary

THE NURSER(A)LIEN “We all have moments that we always miss or would like to return to.” This is a sentence that a 21-year-old myself feel good and happy every time when I think of my childhood. A life which progresses slowly, and ha s full of fun, lives together with the childhood friend who can make your day pass without any bore. It might be something called ‘innocent friendship’. This work wants to tell the story of NOSTALGIA that was occurred through the group of my childhood friends’ story by bringing the fun of that time to share and convey. It is mainly about my childhood memory, when I was young, of the first group of friends who live in the same neighborhood. There is a daily routine which is full of excitement and fun, causing questions about what we would like to play each day. Along with the fantasy of childhood life, this let us able to think about and look back to the old times, completely bringing us some smiles. Finally, I intend to convey this work as a time of joy, fun, innocent relationships in childhood life with friends, since it’s one of the wonderful things happened in my past, and also a letter to viewers that ‘Childhood life is innocent life.’

( ภาวะ Nostalgia / เพื่อนข้างบ้าน / Weird ) “เราต่างมีช่วงเวลาที่ชวนคิดถึงหรืออยากจะหวนคืนกลับไปอยู่เสมอ” เป็นประโยคที่ตัวผมเองในวัย 21 ปี รู้สึกดีเเละมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงช่วงเวลา วัยเด็กของผม ชีวิตที่ด�ำเนินด้วยความค่อยเป็นค่อยไป มีเเต่เรื่องสนุกสนาน พร้อมกับเพื่อนพ้องวัยเด็กที่ร่วม ท�ำเเต่ละวันให้ผ่านพ้นไปอย่างไม่น่าเบื่อได้ มันเป็นสิ่งที่เรียกว่ามิตรภาพที่เเสนไร้เดียงสาเสียจริง ผลงานของผมนั้นต้องการจะเล่า เรื่องภาวะ Nostalgia ที่เกิดขึ้นโดยผ่านเรื่องของกลุ่มเพื่อนในวัยเด็กของตัวผมเอง โดยน�ำเอาความสนุกสนานของช่วงเวลานั้นมาเล่าและถ่ายทอดออกมา เป็นเรื่อง เกี่ยวกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มแรกที่เป็นเด็กจากละแวกบ้านเดียวกัน ในตอนที่ตัวผมเองนั้นยังเป็นเด็กน้อย โดยในเเต่ละวันนั้นมีกิจวัตรประจ�ำวันที่เต็มไปด้วยเรื่องที่น่าตื่น เต้น สนุกสนาน ท�ำให้เกิดค�ำถามว่าวันนี้เราจะเล่นอะไรกันอีกดี ประกอบกับความเพ้อฝันในวัยเด็กที่ท�ำให้เรานั้น สามารถคิดเเละสรรหากิจกรรมอะไรต่อมิอะไรที่ ยอมรับว่าพอมองกลับไปมันก็ค่อนข้างชวนอมยิ้มได้อยู่เหมือนกัน สุดท้ายเเล้ว ผลงานชิ้นนี้ที่ผมตั้งใจถ่ายทอดถึงช่วงเวลาที่เเสนมีความสุข ความสนุกสนาน ความ สัมพันธ์ที่เเสนไร้เดียงสาในวัยเด็กกับพวกเพื่อนๆ เพราะเป็นหนึ่งในเรื่องที่เเสนวิเศษที่เกิดขึ้นในชีวิตที่ผ่านมาชีวิตของผม เเละยังเป็นจดหมายถึงคนดูหรือผู้ชมที่ได้ มารับชมผลงานชิ้นนี้ว่า “ชีวิตในวัยเด็กนั้นเป็นช่วงชีวิตที่เเสนไร้เดียงสาเสียจริง”

Kraiwitch Tungsomboon

Depressed guy (Butoh,Contemporary Dance) Portrait is the way I portray person’s characteristics throughout picture, composed of a main composition, a person, and the other element from creator’s own creativity such as photography technique that illustrate of feeling and emotion. Portrait that reflects emotion through act and body is called ‘body language’ or other names are called in different kind of art, such as ‘contemporary dance’. Since I usually don’t think before saying out loud, so for this project, I would like to express the feeling and the words I always want to say, but have no chance, through the body language. Body language reminds me of gymnastic and Thai dance, so I went for information researching, then I found other kinds of performance from around the world, such as Kathakali from India, Barong dance from Bali which emphasizes on facial expression as well, Chinese opera from China, or Nougaku from Japan which expresses the beauty and origin of Japanese culture. And most importantly, I found ‘Butoh’, a form of Japanese dance that illustrates sadness, disappointment, untrue, by using whole body movement, including face expression, of the performer. Butoh originated in Japan after the ending of World War II by a collaboration of two founders; Tatsumi Hijikata, the creator and Kazuo Ohno, the director. Since the Japanese aesthetics showing beauty and prosperity, they both created Butoh, illustrating pain and disappointment, to oppose the aesthetics, and it is defined by others as ‘The art of beauty and scaring in shadow’. And Butoh is the thing I would like to represent my mood and feeling within myself, so I had a thought of being a director and let the other person be the creator of the performance that expresses disappointment and the sadness through body and facial expression. This is my diary that captures my feeling through picture taken by myself.

การถ่ายภาพบุคคล (Portrait) คือการถ่ายทอดลักษณะของบุคคลนั้นๆ ออกมาเป็นรูปภาพที่มีองค์ประกอบหลักคือตัวบุคคล และมีสิ่งที่แสดง ออกมาตามความคิดของผู้สร้างสรรค์ภาพนั้นๆ เช่น ถ่ายให้เห็น ถึงสัดสวน อารมณ์ของสีหน้าต่างๆ การถ่ายภาพบุคคลโดยแสดงถึงอารมณ์ผ่าน ท่าทางหรือร่างกายนั้น ถูกเรียกว่าเป็น อวัจนภาษา หรือ (Body Language) หรือในทาง Contemporary Dance และแขนงอื่นๆ หรือท่าทางที่ แสดงด้านอารมณ์ โดยผ่านตัวผมที่เป็นบุคคลนิสัยพูดจาไม่ยั้งคิด ท�ำให้ค�ำพูดส่วนมากที่ต้องการจะพูดจริงๆ ไม่ได้พูดออกมา ผมจึงอยากน�ำค�ำ พูดหรือภาวะอารมณความรู้สึก ที่ยากจะอธิบายมาแสดงผ่านรูปภาพทางภาษาของร่างกาย ภาษาของร่างกายนั้น ผมนึกไปถึง ยิมนาสติก และ ศิลปะนาฏศิลป์ไทย โดยผมได้ไปศึกษาเพิ่มเติม เลยได้ พบกับการแสดง Performance หลายแขนง ไม่ว่าจะเป็น กถักฬิ (Kathakali) ของอินเดีย บารองแดนซ์ (Barong Dance) ของบาหลี ที่เน้นใช้หน้าตาเหมือนกัน หรือจะเป็นงิ้ว (Chinese opera) ของประเทศจีน หรือละครโนะ (Nougaku) ของ ญี่ปุ่นที่มีความวิจิตรงดงามและมีความดั้งเดิม พอเริ่มศึกษาถึงการแสดงละครโนะ ของประเทศญี่ปุ่นก็พบว่ามีการแสดงอีกอย่าง ที่ผมจะหยิบมาใช้ ในงานของผมเป็นส่วนมากนั้นคือ บูโต (Butoh) บูโตคือการเต้นหรือร่ายร�ำท่าทางที่แสดงถึงอาการผิดหวังหรือความบิดเบี้ยว โดยใช้ทุกส่วนของร่างกายรวมถึงใบหน้าของตัวผู้นักแสดง ประวัติ ของบูโต เกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่น ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 โดยเกิดจากคนสองคน คือ ทัตสิมิ ฮิจิกาตะ ผู้สร้างท่าทาง และ คาสึโอะ โอโนะ เป็นคนก�ำกับอารมณ์ โดยทั้งสองสร้างการแสดงบูโตขึ้นมา เพื่อต่อต้านสุนทรียศาสตร์ด้านความงามของญี่ปุ่น ที่พยายามแสดงถึงความงามและ ความรุ่งเรืองเพียงอย่างเดียว ทั้งสองจึงแสดงการร่ายร�ำที่แสดงถึงความเจ็บปวดและบิดเบี้ยวจนถูกเรียกได้ว่า ศิลปะความงามและน่ากลัวในเงา มืด ซึ่งการแสดงบูโตนี้เองเป็นสิ่งที่ผมต้องการน�ำมาถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกภายในตัวผม จึงท�ำให้ผมมีความคิดที่จะสวมบทบาทเป็น “ผู้ก�ำกับอารมณ์” และให้ตัวแบบบุคคลเป็น “ผู้สร้างท่าทาง” ในการเต้นหรือร่ายร�ำท่าทางที่แสดงถึงอาการผิดหวังและความบิดเบี้ยวโดยใช้ใบ หน้าและทุกส่วนของร่างกายถ่ายทอดออกมา นับเป็นบทไดอารี่ที่บันทึกความรู้สึกของผมไว้ด้วยภาพถ่ายที่เกิดขึ้นจากตัวผมเอง

Peerapan Roikaew

Sister Depression is happened with my family member. A few years ago, my little sister was diagnosed with the major depression and needed to be treated with the specialists until now. Even though she used to be an optimistic, cheerful person, but those didn’t last long since she had to carry and handle all hopes and pressure which worsen her mental condition, resulting in depression she currently has. When everything around herself is going worse, there are times where she tries to escape problems she has faced by suicide, so I decided to take pictures of her during these 8 months to help get her depression better.

โรคซึมเศร้าที่เกิดขึ้นกับคนในครอบครัวของผม ไม่กี่ปีที่ผ่านมา น้องสาวของผมได้ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า อย่างรุนแรง และต้องเข้ารับการรักษามาถึงปัจจุบัน น้องสาวของผมเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอมาก เดิมทีนั้น น้องเป็นคนมองโลกในแง่ดี สดใสร่าเริง แต่ความสดใสนั้นอยู่กับน้องผมได้ไม่นาน หลายๆ แรงกดดันที่ เธอแบกรับเอาไว้ ท�ำให้สุขภาพจิตใจของเธอแย่ลงมาก จนหลายครั้งเธอพยายามฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหา ที่เธอเจอ ผมจึงถ่ายภาพน้องสาวของผมเพื่อพยายามบ�ำบัดอาการซึมเศร้าของเธอในระยะเวลา 8 เดือน

Sirawitch Khanwichai

Ratravee Viphakorn

Remember me “Please take care of yourself,” I never thought it was the last word that I said to him. I was a person who never thought that death is all around us until it took away my family, and it made me realize and understand that nothing lasts forever, since death has been with us since we were born. Some people usually told each other not to cry — it will make the one who left feel unhappy — and not to let this farewell make us sad, but remember that he will always stay in our memories and hearts instead. From the phrase above, I created the project ‘Remember Me’, which will tell the story about family members who passed away and the way that I have known them to honor them. I hope that Remember Me will make audiences realize how important their family members are. We never know that we may not have tomorrow together again. Death might separate us apart, but it cannot take our memories that we had together. Eventually, Remember Me could never happen if I didn’t accept the truth. Every goodbye leaves not only sadness, but also memorable memories together as well, letting us to know that they really existed in this world. “Cannot be seen, but still clearly in our memories.”

ประโยคที่บอกว่าให้ดูแลตัวเองไปก่อน ไม่คิดว่าจะเป็นค�ำพูดสุดท้ายที่ได้คุยกับเขา เราเป็นคนหนึ่งที่ เคยมองว่าความตายเป็นเรื่องไกล ตัวและไม่เคยนึกถึง จนความตายพรากคนในครอบครัวของเราไป ท�ำให้เราเข้าใจและยอมรับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ความตายเป็น สิ่งเดียวที่อยู่กับเรามาตั้งแต่เกิด คนที่อยู่มักบอกว่า อย่าร้องไห้เสียใจผู้ที่จากไปเขาจะไม่เป็นสุข อย่าให้การจากลาในครั้งนี้ท�ำให้เรา เสียใจจนอยากลืมเขาไป แต่จงจดจ�ำเขาไว้ให้เขามีตัวตนอยู่ในหัวใจและในความทรงจ�ำของเรา และด้วยข้อความที่บอกกล่าวไปตอน ต้นนั้น จึงเกิดเป็นการสร้างสรรค์ผลงานชุด Remember me ขึ้นมา บอกเล่าถึงบุคคลที่จากไปในครอบครัว ความเป็นเขาในแบบที่ เรารู้จัก จึงท�ำให้เกิดเป็นการสร้างสรรค์งาน ชุดนี้เพื่อแสดงความเคารพและระลึกถึงคนในครอบครัวที่จากไป เราหวังว่างานชุด Remember me จะท�ำให้ผู้ที่ได้ชมผลงานเห็นถึงความส�ำคัญของคนในครอบครัวว่า ควรรัก ดูแล เอาใจใส่ซึ่งกัน และกันให้มาก เพราะบางครั้งเราอาจไม่มีวันพรุ่งนี้ด้วยกันอีก ความตายพรากเราให้ต้องจากกัน แต่ความตายไม่สามารถพรากความ ทรงจ�ำที่ดีที่เรามีได้ สุดท้ายแล้วการสร้างสรรค์งานชุดนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าตัวเราเองไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น ทุกการจากลา ท�ำให้เกิดความเสียใจแต่มันก็ทิ้งความทรงจ�ำที่ดีที่เรามีด้วยกันไว้มากมาย และความทรงจ�ำนั้นจะกลายเป็นเรื่องเล่าบอกถึงบุคคลที่ จากไปว่าครั้งหนึ่งเขามีตัวตนจริงๆ บนโลกใบนี้ “ตายจากชีวิต แต่อย่าหายไปจากความทรงจ�ำ”

Kaew Kaew, Thai-Vietnamese people Thailand is composed of people from many races, and one of them is Vietnamese who mainly live in Northeastern part of Thailand, and is called “Kaew”. With the coming to settle in Thailand, Vietnamese has to adapt and adjust themselves into living with the local, such as getting married with Thai people or learning Thai language, but they still remain their cultures with them. Through generations, the Vietnamese cultures are still remained; Vietnamese New Year, a picture of Ho Chi Minh in a house, wearing Ao Dai to the party, and communicating in Vietnamese language.But, the thing that I’ve wondered and interested is the way Vietnamese can still remain their lifestyle and culture although they live in the different place, so I would like to present their living with their culture through my perspective, which is the photograph of human and environment. This project will be focused on Thai-Vietnamese woman living in the Northeastern part of Thailand, emphasizing in Udon Thani. After investigating, surveying, and interviewing Thai-Vietnamese people, I got the answer for the thing I’ve wondered. Moreover, I feel more interested in this project, starting by getting to know more people, most of whom are people related with Vietnamese job. During interviewing, the questions I doubted are continuously come, but they are completely answered by interviewees, and, specially, they all tell in the same way that the reason they still keep Vietnamese lifestyle in their lives is because it comes together with them, so they have to keep it.

แกว คนไทยเชื้อสายเวียดนาม ประเทศไทยมีประชากรที่ประกอบไปด้วยคนจากหลากหลายเชื้อชาติ หนึ่งในนั้นคือ เวียดนาม หรือ ญวน ซึ่งส่วนมากจะอาศัยอยู่ที่ภาคตะวันออก เฉียงเหนือ และมักจะถูกคนในพื้นที่เรียกว่า แกว การเข้ามาอยู่ในประเทศไทยของคนเวียดนามนั้น ต้องมีการปรับตัวให้เข้ากับคนในท้องถิ่น เช่น การ แต่งงานกับคนไทย หรือการเข้าเรียนภาษาไทย เป็นต้น นอกจากจะมีการปรับตัวเข้ากับท้องถิ่นใหม่แล้ว ก็ยังคงมีการรักษาวัฒนธรรมของตนไว้อีกด้วย ถึงแม้จะผ่านมารุ่นสู่รุ่น ก็ยังมีสิ่งที่ท�ำให้พวกเขายังคงความเป็นญวนไว้อยู่ อย่างเช่น การขึ้นปีใหม่แบบตรุษญวน หรือที่เรียกว่าเต็ดเวียนด๋าด การมีรูป บาคโฮ หรือรูปลุงโฮจิมินห์ภายในบ้าน การมีชุดอ๊าวหย่ายหรือชุดประจ�ำชาติเวียดนามเพื่อใส่เข้าร่วมงานสังคม รวมถึงยังคงใช้ภาษาเวียดนามในการ สื่อสารกันในปัจจุบัน จากที่กล่าวมา สิ่งที่ท�ำให้สงสัยและสนใจก็คือ การที่คนไทยเชื้อสายเวียดนาม ยังคงความเป็นเวียดนามไว้อยู่ จึงอยากน�ำเสนอ ชีวิตความเป็นอยู่ในประเทศไทยของพวกเขา กับร่องรอยความเป็นเวียดนามผ่านมุมมองของตัวเรา และแนวทางที่น�ำมาใช้ในการถ่ายทอดคือ ภาพ ถ่ายประเภทคนกับสิ่งแวดล้อม โดยตัวแบบจะเป็นหญิงไทยเชื้อสายเวียดนามที่อาศัยอยู่ทางภาคจะวันออกเชียงเหนือของประเทศไทย และจะเน้นไปที่ จังหวัดอุดรธานี หลังจากลงพื้นที่เพื่อส�ำรวจและสัมภาษณ์คนไทยเชื้อสายเวียดนามแล้ว ก็ได้ค�ำตอบเกี่ยวกับสิ่งที่เราสงสัย อีกทั้งยังเพิ่มความสนใจของเราที่มีต่องานนี้ ให้มากขึ้นด้วย โดยเริ่มจากการได้รู้จักคนมากขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้หญิงที่มีหน้าที่หรือด�ำรงต�ำแหน่งต่างๆ ในการงานที่มักจะเกี่ยวข้องกับความ เป็นเวียดนามเสมอ อีกทั้งพวกเขายังคงความเป็นเวียดนามไว้อย่างเห็นได้ชัด จึงท�ำให้ตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปทางตัวแบบที่เป็นผู้หญิง หลังจากได้พูดคุย กับตัวแบบ ก็ตามมาด้วยประวัติความเป็นมาของแต่ละคนที่มาไขข้อสงสัยของเราเอง และก็ท�ำให้เกิดข้อสงสัยอื่นตามมา แต่ตัวแบบเองก็ให้ค�ำตอบได้ อีกเช่นกัน ตามที่เราสงสัยว่าท�ำไมเขายังคงความเป็นญวนไว้อยู่ ตัวแบบทั้งหมดแทบจะตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า เพราะมันคือความเป็น เวียดนามในตัวเขา ไม่ว่ายังไงก็จะยังคงรักษาไว้

Waranya Panruksa

Orphan Starting from myself that became a parent while studying, I thought and wondered that my child hasn’t born in a right place and time. But if compared to some other children, I think my child was luckier than them, such as an orphan. I always had a thought that orphan does need facility and convenience since they weren’t born in a proper and ready condition because of the money, so we can overlook it. Therefore, I would like to show orphans’ living through a series of pictures as to change people’s thoughts about orphans and being a part to help them. When time passed, I found out that these orphans are provided with everything they need; education, convenience, and that’s different from what I thought. Wat Don Chan Orphanage House was founded by Pramote Prachanukul, an abbot at Wat Don Chan, who started the quality of life development program in 1985, and still remaining in the present. He is responsibility for every expenses going on with more than 700 children in his place. The children in this place mostly are the orphans, the poor, disadvantage kids, and the ethnic children. The dharma used to manage and teach these children are ‘percepts, meditation, wisdom’. Besides abbot Pramote, Jomsak Prasarnkraitong, or teacher Kae, one of the place workers who believe in the concept of this place, is volunteering himself to work here as well. He takes a role of taking care children as he is one of a parent. Most importantly, there isn’t any beating here, since teachers emphasize on using the approach to reach children’s heart and soul instead of using violence to control them. Besides being orphanage house in the Northern part of Thailand, Wat Don Chan is available as the education place from preschool, elementary school, secondary school, and the university. It always adapts the approach of dharma and meditation as parts of daily routine for every student. After graduating from Wat Don Chan learning center, or school, students are able to apply to Chiang Mai Polytechnic College (Huay Kaew) and Mahachulalongkornrajavidyalaya University, Chiang Mai campus. Hence, this place is well provided with everything children need, and outstanding with other parts as well; especially sports. Wat Don Chan school is full of track athletes who has won many competition around the community. I would like to keep their memories by taking pictures, and I felt like they were smiling for me while I pressed the shutter button on my camera. This series wants you to see the children’s living and being in different perspective, along with the happiness they receive while being here.

เริ่มต้นมาจากตัวผมเองได้มีลูกชายในระหว่างเรียน จึงท�ำให้ผมเกิดความคิดและความสงสัยว่าลูกตัวเองที่เกิดออกมาในที่ที่ยังไม่พร้อมรึเปล่า เเต่ถ้าเทียบกับเด็กอีกหลายๆ คนที่เกิดมาผมมองว่าลูกของผมโชคดีกว่าเด็กหลายคนที่เกิดมา อย่างเช่นเด็กในบ้านเด็กก�ำพร้า ผมจึงมีความคิดที่จะถ่ายทอดชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กๆ ด้อยโอกาสออกมา เป็นภาพชุด และผมคิดว่าเด็กด้อยโอกาสเหล่านี้เขาต้องการสิ่งอ�ำนวยความสะดวกเพราะว่าเขาไม่ได้เกิดมาในสภาพแวดล้อมที่พร้อมซึ่งเราหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ปัจจัยที่เรา มองข้ามไม่ได้คือเงินผมจึงอยากจะใช้ภาพถ่ายเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเด็กกลุ่มเหล่านี้มันคือเหตุผลที่ท�ำให้ผมเข้าไปในสถานที่เเห่งนี้เมื่อเวลาผ่านไปเหมือนผมเจอเนื้อหา ระหว่างการท�ำงานผมเข้าไปคลุกคลีกับเด็กที่นั่นมากขึ้นมันท�ำให้ผมเห็นอะไรบางอย่างซึ่งต่างจากภาพที่ผมคิดไว้มากเด็กเหล่านี้เขามีทุกอย่างที่ครบถ้วนไม่ว่าจะเป็นการ เรียนการใช้ชีวิตต่างๆ เหมือนว่าเขาไม่ได้ขาดอะไรจากเด็กปกติ สถานสงเคราะห์เด็กก�ำพร้า “วัดดอนจั่น” เกิดขึ้นโดยพระครูปราโมทย์ ประชานุกูล เจ้าอาวาสวัดดอนจั่น ผู้ก่อตั้งโครงการพัฒนาคุณภาพชีวิต “ปี พ.ศ.2528” วัดดอนจั่นได้ ก่อตั้งโครงการนี้ จนมาถึงปัจจุบัน ก็เป็นเวลา 35 ปีแล้ว เจ้าอาวาสเป็นผู้รับผิดชอบดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเด็ก 700 กว่าคน ส�ำหรับเด็กที่ อยู่ในการดูแลของวัดดอนจั่นนั้นส่วนใหญ่เป็นเด็กในกลุ่มเด็กก�ำพร้าเด็กยากจนเด็กด้อยโอกาสรวมไปถึงเด็กกลุ่มชาติพันธุ์ ที่มาจากครอบครัวยากจนและขาดโอกาสทางการ ศึกษาซึ่งหากยังอยู่ตามล�ำพัง หรืออยู่กับพ่อแม่ที่ไม่พร้อมก็อาจไม่สามารถเติบโตเรียนหนังสือหรือท�ำงานได้สิ่งที่เจ้าอาวาสน�ำมาบริหารจัดการเด็กวัดดอนจั่น จะใช้หลักพุทธ ธรรม ได้แก่ “ศีล สมาธิ และปัญญา”นอกจากพระครูปราโมทย์แล้ว ยังมี จอมศักดิ์ ประสานไกรทอง หรือ ครูเก๋ หนึ่งในผู้ดูแลโรงเรือนวัดดอนจั่น ที่ศรัทธาในแนวคิดของ พระครูปราโมทย์จึงอาสามาเป็นครูผู้ปกครองที่ท�ำหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่ทุกอย่าง ไม่ต่างไปจากผู้ปกครองจริงๆ และที่ส�ำคัญคือจะไม่มีการ “ตีเด็ก” โดยเด็ดขาด เน้นใช้วิธี การเข้าถึงจิตใจของตัวเด็กเป็นหลัก เด็กทุกคนที่มาอยู่ที่นี่ กินฟรี อยู่ฟรี มีอาหารการกินให้ 3 มื้อ นอกจากจะเป็นสถานสงเคราะห์เด็กด้อยโอกาสในเขตจังหวัดภาคเหนือ แล้ว วัดดอนจั่น ยังเปิดสถานศึกษาสอน ตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาล ประถมศึกษา มัธยมศึกษา ตลอดจนถึงระดับวิทยาลัย โดยจะใช้ธรรมะและหลักการท�ำสมาธิเข้าไปอยู่ใน กิจวัตรประจ�ำวันเสมอ เมื่อจบจากศูนย์การเรียนรู้วัดดอนจั่นแล้วสามารถเรียนต่อที่วิทยาลัยสารพัดช่างห้วยแก้ว และยังสามารถต่อมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย วิทยาเขตเชียงใหม่ ได้จึงเป็นสถานศึกษาที่มีครบครันทุกระดับชั้น มีการน�ำธรรมะมาสอดแทรกแล้วยังมีความโดดเด่นในเรื่องอื่นๆ อีกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องกีฬา โรงเรียนแห่งนี้ มีนักวิ่งฝีเท้า จัดจ้านอยู่เป็นจ�ำนวนมากซึ่งทุกสนามที่นักกีฬาในนามโรงเรียนวัดดอนจั่นลงแข่ง ก็มักจะกวาดเหรียญและถ้วยรางวัลกลับมา ประดับตู้เกียรติยศแทบทุกครั้งและเด็กที่นั่นมี ความสุข สนุกสนานแค่ผมหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายแล้วเห็นรอยยิ้มของเขามันเหมือนผมว่าอย่างน้อยผมก็ท�ำให้เด็กกลุ่มนี้ยิ้มได้ผมจึงอยากบันทึกภาพเหล่านี้เก็บเอาไว้ ภาพของ ผลงานชุดนี้ต้องการให้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กๆ ในหลากหลายแง่มุมและความสุขที่เขาได้รับจากสถานสงเคราะห์วัดดอนจั่น

Mentioning about orphan, the first image that comes up in your head will be a kid who waits for help from others, and orphanage might not be the best place. This is the reason I was interested to do this project, to help those who need as much as I can.

Anon Pongruengkiat

หากกล่าวถึงภาพจ�ำเกี่ยวกับเด็กก�ำพร้าในหัวก็คงคิดว่าเป็นเด็กที่ รอความช่วยเหลือจากผู้คนภายนอก สถานรับเลี้ยงก็คงเป็น สถานที่ที่ไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไหร่นัก และนี่เป็นเหตุผลที่เริ่มสนใจ ที่จะเข้ามาในพื้นที่แห่งนี้ด้วยความพร้อมที่จะช่วยเหลือในทุก ด้านหากท�ำได้

Orphans’ daily lives are same as the others. They get to eat, get to learn, get to play with one another, get to be developed all the time.

ชีวิตประจ�ำวันของเด็กที่นี่เหมือนกับเด็กทั่วไป พวกเขาได้รับอาหาร ได้รับการศึกษา ได้วิ่งเล่นกับเพื่อน มีกิจกรรมเพื่อพัฒนาในด้านต่างๆ อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

Telling the story about the ethnic diversity that reflects reality and the diversity of culture and society, as well as religion and the different range of ages. But, everything blends together smoothly, showing no difference than the reality.

บอกเล่าเรื่องราวของความหลากหลายทางชาติพันธุ์ ที่สะท้อน ความจริงของสังคมและวัฒมนธรรมในความหลากหลายทาง สังคมภายในพื้นที่แห่งนี้ก็ยังมีให้เห็น ไม่ว่าจะป็นชาติพันธุ์ ศาสนา วัฒนธรรม รวมไปถึงช่วงอายุที่ต่างกัน แต่ทว่าทุกสิ่ง กลมกลืนกันได้ไม่ต่างจากความหลากหลายในสังคมโลกปกติ

The most important thing after being a part in this place is the journey. I have the new different image of orphanage — the children don’t wait for hope and wish as I thought. They are like others who are able to do anything, and ready to live their lives as other human beings.

สิ่งที่ส�ำคัญที่สุดหลังจากที่ได้มีส่วนร่วมอยู่ในพื้นที่นี้นั่นคือเรื่องราวระหว่างทาง ภาพจ�ำที่มีต่อสถานรับเลี้ยงเด็กก�ำพร้าเปลี่ยนไป เด็กที่นี่ไม่ได้นั่งรอความหวัง อย่างน่าสงสารเหมือนที่เคยคิด เด็กที่นี่เหมือนเด็กปกติพวกเขามีความสามารถ มีความพร้อมและรอวันไปเผชิญโลกภายนอกได้อย่างมนุษย์คนหนึ่ง 85

Pah Tor Leu Lueang Mueang Chan Sen Women’s Weaving Group at Wat Chan Sen Thai silk is the textile that is different and unique in each region. It tells people the cultures and the origin of Thailand in different location. Nowadays, weaving is starting to extinct, because people overlook the importance of weaving, and it takes much time to get each piece done. Due to the development of textile industry, the central region weaving that has been widely weaved in the past is now on descent, and the pattern of each textile responses to consumers’ needs. Chan Sen textile is derived from the ability of Chan Sen citizens, and has been continuously inherited and conserved for a long time. Members of women’s weaving group at Wat Chan Sen has the ability to design and created the tie-dye style of the textile which is the signature of the group. Although this is acceptable in the community, but people in new generation who don’t realize the importance and value of weaving, resulting in the women’s weaving group at Wat Chan Sen face the problem of finding the inheritor for this business. Resulted from this reason, I would like to share the story and way of citizens in the community via the project of photo essay. It aims to support and conserve the culture for the new generation to realize and see the importance of the local artisan.

กลุ่มสตรีทอผ้า วัดจันเสน ผ้าไทย เป็นผ้าทอที่มีเอกลักษณ์เฉพาะในแต่ละท้องถิ่น บ่งบอกถึงวัฒนธรรม ความเป็นมาของไทย ปัจจุบันการทอผ้าเริ่มสูญหายจากสังคมไทย คนรุ่นใหม่เริ่มไม่เห็นความส�ำคัญของการทอผ้าเป็นเหตุให้ศิลปะการทอผ้าในหลายๆ ท้องถิ่นเริ่มสูญหายไป เพราะกว่าจะได้ผ้าแต่ละผืนต้องใช้ เวลาท�ำที่ยาวนาน ผ้าทอพื้นบ้านภาคกลางเคยมีการทอในหลายท้องถิ่น แต่เมื่ออุตสาหกรรมสิ่งทอมีการพัฒนา การทอผ้าด้วยมือจึงเริ่มลดน้อยลง แม้บางแห่งจะมีการทออยู่บ้าง แต่ลวดลายบนผืนผ้าเปลี่ยนไปตามความต้องการของผู้บริโภค ผ้าทอจันเสนเกิดจากภูมิปัญญาของชาวจันเสน ได้รับการสืบทอดและอนุรักษ์ภูมิปัญญามาอย่างต่อเนื่อง สมาชิกกลุ่มสตรีทอผ้าวัดจันเสน มีความ สามารถในการคิดสร้างสรรค์การมัดย้อม เพื่อให้เกิดลวดลายอันเป็นเอกลักษณ์ของท้องถิ่นจนได้รับการยอมรับ แต่อย่างไรก็ตาม คนรุ่นใหม่ยังไม่ ตระหนักถึงความส�ำคัญและเห็นคุณค่าของการทอผ้า ท�ำให้กลุ่มสตรีทอผ้าวัดจันเสนประสบปัญหา หาผู้สืบทอดการทอผ้าต่อไม่ได้ จากเหตุผลดังกล่าว ฉันต้องการถ่ายทอดเรื่องราวและวิถีชีวิตของคนในชุมชน ผ่านผลงานงานภาพถ่าย โดยใช้การเล่าเรื่อง แบบ Photo Essay เพื่อเป็นการส่งเสริมและอนุรักษ์ ไว้ให้คนรุ่นหลังตระหนักและเห็นความส�ำคัญของช่างฝีมือในท้องถิ่น

Pimlapas Phongam

Whenever making mention of Thung Kula Ronghai, the plain field in Northeastern part of Thailand that uses up around 2 million rai, it may remind people of popular jasmine rice, cracked field and farmland resulted from drought, or many different kinds of animals in the grassland. But, in my memory, I spent my life here since I was born until finishing high school, and the feeling I always had is to go away from here, until that time was actually come. As being away, I always spent time taking a glance at the changes of the whole place, such as this road was remade, that road was located with the gigantic gas station, and the well-known franchise stores were appeared all over the place. As everyone knows, everything is temporary, but the thing I discovered during this journey is the change of my perspective towards this place. Time has passed, things have changed, and I’m getting older, so the perspective must have been changed too. When I had a chance to come back, I did not feel this place bad anymore; there are many good things here, there are things and places I can be (with), there are things I just understood, and, most importantly, I can see me being myself in this place. Although this is a long-term project that I’ve never had any experiences before, but I fascinate and eager to do it, so I decided to create this which is relevant to exploring. I started simultaneously exploring both myself and the place by getting myself there, and I keep the memory of being in the right place and being with the right thing. I searched for the place that belongs to me, or the places that makes me happy although there is some flaws but I can still accept them. Discovery and exploring taught me to notify little things in my life, such as whose farmland is next to mine, where the village’s boundary is, and I’m better at eating the Northeastern food right now. My family stops filling up bottles with water by themselves and starts consuming water from the company. I gradually understand myself better and better every time I get back to my own place, feeling like I’m developing myself. And, for the message I want to convey from this project is we can be anywhere if we know which part of the place is ours, so this project gathers all the places and moments where I understand myself better and feel belong to in my own way without losing my identity. Moreover, I want people to feel along with my work as well — some might want to explore places they cannot bear at first, some might want to get back to their favorite places again, some might feel nothing. It can be any feelings that can be felt towards this project.

in my place

ทุงกุลารองไห เปนชื่อของพื้นที่ราบราว 2 ลานไร ของทางภาคอีสานที่โดงดังเรื่องขาวหอมมะลิและความแหงแลง นั่นคือภาพจําของคนสวนมากเมื่อเอยถึง แตภาพจํา ของฉันนะเหรอ ตั้งแตเกิดจนเรียนจบมัธยม ฉันอยูที่นี่ใชชีวิตในพื้นที่แหงนี้ สิ่งที่ฉันรูสึกมาโดยตลอดคือฉันไมชอบที่นี่จนทําใหฉันรูสึกอยากหนีออกมาใหไกล จนกระ ทั่งไดมีโอกาสออกมาจากพื้นที่แหงนี้จริงๆ ตลอดเวลาที่อยูไกลฉันเฝามองพื้นที่นี้อยูหางๆ ไดเห็นความเปลี่ยนแปลงแบบกวางๆ อยูเสมอ อาทิเสนทางนี้ทําถนนใหม เสนทางโนนมีปมนํ้ามันขนาดใหญเพิ่มเขามา มีรานคาเฟรนไชนชื่อดังผุดขึ้นเปนดอกเห็ด ทวาสิ่งเหลานี้นั้นเปลี่ยนไปตามระบบของเวลาอยูแลว แตสิ่งที่ไดพบระหวาง การเดินทางของเวลาอีกหนึ่งอยาง นั่นคือการมองพื้นที่แหงนี้ของฉันเองเปลี่ยนไป ในยามที่เวลาลวงผานสิ่งตางๆ ทั้งเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนไปไมวาจะเปนตัวเลข อายุที่เพิ่มขึ้นทําใหตองพยายามเปนผูใหญมากขึ้น รวมไปถึงการไดเห็นโลกในหลายมุมมองขึ้น จากความรูสึกเกาเปลี่ยนเปนความรูสึกใหม ในวันหนึ่งเมื่อมีโอกาสกลับ มาในที่แหงนี้อีกครั้งฉันกลับมีความรูสึกวาที่นี่ก็ไมไดแยเทาไหรนัก สิ่งดีๆ ก็มีหลายอยาง มีที่ที่เราสามารถอยูกับมันได มีสิ่งที่เราเพิ่งมาเขาใจทีหลัง และที่สําคัญที่สุด คือการไดมองเห็นวาเราสามารถเปนคนในพื้นที่แหงนี้ในแบบของเราได เนื่องจากที่เปนโครงการถายภาพระยะยาวและไมเคยทํางานประเภทนี้มากอนแตรูสึกหลงใหลอยากที่จะทดลองทํา จึงตัดสินใจวาจะสรางงานภาพถายสักชุด เกี่ยวกับการสํารวจตนเองและพื้นที่แหงนี้ดูสักครั้ง ฉันไดเริ่มทําการสํารวจตนเองและสํารวจพื้นที่ไปพรอมๆ กัน โดยการไปอยูในพื้นที่และเรื่องราวที่เปนปกติสุข พรอมกับการสํารวจวาที่ไหนกันแนคือที่ของฉัน ถาที่ไหนหรือสิ่งไหนทําใหฉันรูสึกมีความสุขไดโดยอัตโนมัติ หรือแมกระทั่งสิ่งที่ทําใหฉันสามารถมีความสุขโดยยอม รับขอเสียของมันไดนั่นแหละคือที่ของฉันและฉันจะบันทึกมันไว การสํารวจทําใหฉันเรียนรูการสังเกตอะไรเล็กๆ นอยๆ เชน ที่นาขางของฉันเปนของใคร ขอบเขต ของหมูบานอยูตรงไหน ฉันกินอาหารอีสานไดงายขึ้นนะ ที่บานเลิกกรอกนํ้าแลวเปลี่ยนไปใชบริการนํ้าขวดจากบริษัทแลว ฉันไดเขาใจตนเองและพื้นที่มากขึ้นและ มากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกครั้งที่ไดกลับไปเสมือนเปนการพัฒนาตนเองใหเปนคนที่สามารถเก็บรายละเอียดกับสิ่งตางๆ ไปไดโดยปริยาย สวนสิ่งฉันอยากที่จะสื่อสารก็คือ เราสามารถอยูที่ไหนก็ไดถาเรารูจักที่ของตนเอง ฉะนั้นภาพถายชุดนี้จึงเปนการรวมชวงเวลาที่ทําใหฉันไดรูจักตนเองและเปนสิ่งยืนยันวาสามารถอยูที่แหงนี้ไดในแบบ ของฉัน นอกจากนี้แลวยังอยากใหคนที่ไดรับชมภาพถายชุดนี้ไดมีความรูสึกรวมกับผลงานนี้ดวย บางอาจอยากกลับไปสํารวจที่ที่ตนเองคิดวาอยูไมไดแนๆ บางอาจ อยากไปในที่ที่ชอบอีกครั้ง บางอาจจะไมรูสึกอะไรเลย อาจเปนความรูสึกแบบใดก็ได เปนความรูสึกของพวกเขาเองที่ผลงานนี้ทําใหเขานึกถึง

Natthawut Taeja

Jirunya Maneeratanachot

KLUAY PING It is usual if we have something which takes us back to think about past, no matter it is a situation, a moment, or whatever that has an effect to our feelings. It may make us laugh, smile, or cry whenever we think of it, but it surely was a great thing happened to our lives. My dog is called ‘Kluay Ping’, which we have adopted for 4 months. Kluay Ping is a cheerful, courtly, active dog that usually gets excited and focuses on human’s action around itself. It becomes an important part in my life, brings a colorful, lively life to me, and helps me to learn to be a giver, a sacrificer, a happy person with only a little thing happened at that time. For the first thought, I wanted Kluay Ping to be a part of my project ‘Our Home Butler’, but it became unexpectedly sick during the process. The veterinarian told that its intestine was virus-infected, which has a fifty-percent chance of surviving, then it was passed away two days later. I still keep everything about Kluay Ping with myself; utensils, food, things used for work, things used for taking care of it while being sick. Those things are compared as the representative and the trace of its being in the past.

คงไม่ใช่เรื่องที่แปลกนักหากเราจะมีช่วงเวลาที่หวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวในอดีต แน่นอนว่าสิ่งเหล่านั้นที่อาจเป็นเหตุการณ์ ช่วงเวลา หรืออะไรก็ตามที่ มีผลต่อความรู้สึกของเรา อาจทําให้เรายิ้ม หัวเราะ หรือร้องไห้เมื่อเรานึกถึง แต่สิ่งที่เราคิดถึงคงเคยเป็นเรื่องราวดีๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างแน่นอน สุนัขของฉันมีชื่อว่า “กล้วยปิ้ง” เป็นสุนัขเพศผู้ที่ฉันเพิ่งรับมาเลี้ยงได้เพียงสี่เดือน กล้วยปิ้งมีนิสัยร่าเริง ขี้ประจบ ขี้อ้อน บ้าพลัง ไม่ค่อยอยู่นิ่งเสียเท่า ไหร่ และไม่ว่าจะเป็นการเล่นหรือการทํางาน เขามักให้ความสนใจและตื่นเต้นกับการกระท�ำที่คนรอบข้างทําอยู่เสมอ กล้วยปิ้งเป็นเหมือนสิ่งที่เข้ามา เติมเต็มให้ชีวิตของฉันมีสีสันมากขึ้น เขาทําให้ฉันได้เรียนรู้การเป็นผู้ให้ รู้จักการเสียสละ และทําให้ฉันมีความสุขแม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม ในความตั้งใจแรก ฉันอยากให้กล้วยปิ้งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในผลงานของฉันภายใต้หัวข้อ “Our Home Butler” อย่างไรก็ตาม ในระหว่างการทํางาน กล้วยปิ้งได้ป่วยอย่างกะทันหัน คุณหมอบอกว่าเขาติดเชื้อไวรัสที่ลําไส้ ซึ่งมีโอกาสรอดเพียงครึ่งต่อครึ่ง แต่หลังจากนั้นเพียงสองวันเขาก็เสีย ฉันยังคง เก็บทุกๆ สิ่งที่เกี่ยวกับกล้วยปิ้งไว้ ไม่ว่าจะเป็นของใช้ อาหาร อุปกรณ์ที่ใช้ในการถ่ายงาน หรืออุปกรณ์ที่ใช้ยามที่เขาป่วย สิ่งของเหล่านั้นเปรียบเสมือน ตัวแทน ร่องรอย และสิ่งที่บ่งบอกในการเคยมีเขาอยู่

“I still keep everything about Kluay Ping with myself” 96

Dining: “I know that she is furious. I remember my mom crying and saying to me that ‘Getting a girl pregnant is better than this.’ I was confused and don’t know what to do, smoldering, feeling sad and guilty, but I don’t know what it went wrong. And, I didn’t change anything, just living my life like nothing happened.”

“รู้ว่าเขาโกรธมาก โกรธมากๆ จ�ำได้ว่าแม่ร้องไห้แล้วพูดกับเราว่า ‘ไปท�ำผู้หญิงท้องยังรู้สึกดีกว่านี้เลย’ ตอนนั้นสับสนมากไม่รู้จะท�ำยังไง มันจุกอกไปหมด ทั้งเสียใจทั้งรู้สึกผิด แต่ก็ไม่รู้ว่าเราผิดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรนะ ใช้ชีวิตไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

The Wounded Naphat Noknuam

This project is composed of 3 stories on 3 pictures, which is the interpretation of violence in difference kinds, by interviewing about things I’ve engaged with and arranging damaged stuffs, leaving the violent clue. Also, I chose the actual set to take these photos, in the form of stage photography, to convey the atmosphere and feeling of this project, the domestic violence. It has been overlooked, seen as usual thing in many people’s lives, or seen as the little thing that isn’t deserved to receive attention. Moreover, this seemed-to-be-little thing fairly creates gigantic effect to victim, because there is nobody who can be responsible for that anymore. I started the process by searching and interviewing for information, then I selected the worth collection of information and divide them into 3 stories. Since the content is quite sensitive and can make both offender and victim uncomfortable, but, fortunately, these interviewees understand the meaning I would like to convey and are welcome to get the content interviewed and pictures taken at the actual set. Since I decided to divide my process duration into 3 parts, which I spent each part on each story deeply and understandably to reach out the best outcome. However, I thought of destroying everything on the set to interpret the considerable damage at first, but there are still limitations of using the actual set, so I changed my decision to damage some parts that stand out meaningfully, and thought that the actual set will attract audiences’ mood and feeling as well. Each part took around a month to be done. This project is a combination of fun and stress, due to the content that is challenging and difficult to complete, and the aim of it is to illustrate audiences meaning I wanted to convey, which is satisfying to me to reach it. I did my best and could say that I wholly stepped out of my safe zone, in regard to I was lucky to see understanding everywhere; teammates, interviewees, and family, who are pleased to help me anytime, and I’m feeling thankful for them. Lastly, the main reason for this project is to remind me of the past, don’t forget the pain that was happened and unintentionally cause it to others. Most importantly, I hope the audiences will realize and understand the violence in this project, and if you are a person who has been through this situation too, please know that you are not the only one.

ผลงานภาพชุดนี้มีทั้งหมด 3 เรื่อง 3 ภาพ ซึ่งเป็นการตีความความรุนแรงในหลากหลายลักษณะจากการสัมภาษณ์ที่ตนเองมีประสบการณ์ร่วม ผ่านการจัดวาง สิ่งของที่พังเสียหายเสมือนร่องรอยความรุนแรงที่หลงเหลืออยู่และเลือกใช้พื้นที่จริงในการถ่ายเพื่อต้องการให้ผู้ชมรู้สึกถึงบรรยากาศและเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึก ของงานได้มากขึ้นซึ่งถ่ายทอดออกมาในรูปแบบ Stage Photography ทั้งนี้เพื่อสื่อให้เห็นถึงประเด็นความรุนแรงในครอบครัวซึ่งถูกมองข้ามหรือเห็นว่าเป็น ความคุ้นชิน มองว่าเรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องเล็กเกินกว่าที่จะให้ความสนใจ และทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกิดจากสภาวะไม่สมประกอบส่วนใดส่วนหนึ่งของครอบครัว ความรุนแรงที่ดูเป็นเรื่องเล็กน้อยพวกนี้สร้างผลกระทบค่อนข้างใหญ่กับผู้ถูกกระท�ำ เพราะในทุกเรื่องไม่มีใครสามารถรับผิดชอบความรู้สึกแย่นั้นได้อีกแล้ว เราเริ่มกระบวนการท�ำงานจากการสัมภาษณ์และค้นคว้าเพื่อเก็บชุดข้อมูลไว้ก่อน เมื่อได้ข้อมูลที่เราเห็นว่ามีความน่าสนใจมากในระดับนึง ก็ท�ำการเลือกบท สัมภาษณ์และข้อมูลที่มีอยู่ออกมา 3 เรื่อง เราโชคดีมากที่เจ้าของเรื่องเข้าใจความหมายที่เราต้องการสื่อเพราะเนื้อหาที่มีความเปราะบางอาจสร้างความไม่ สบายใจให้กับทั้งผู้ที่สร้างผลกระทบและได้รับผลกระทบ แต่พวกเขายินดีเล่าเหตุการณ์และอนุญาตให้ถ่ายท�ำในสถานที่จริงได้เลย การท�ำงานในช่วงแรกจึงเป็น ไปอย่างราบรื่น อีกส่วนหนึ่งคือเราตัดสินใจแบ่งเวลาการท�ำงานออกเป็น 3 ช่วง คือค่อยๆ ท�ำทีละเรื่อง เพราะเรารู้สึกอยากลงลึกและเข้าใจในแต่ละเรื่องที่ท�ำ ออกมาจริงๆ ในตอนแรกเราตั้งใจที่จะท�ำลายของทุกอย่างที่อยู่ในเซ็ตเพื่อให้แสดงร่องรอยความรุนแรงให้ได้มากที่สุด แต่ด้วยข้อจ�ำกัดของการถ่ายในสถานที่จริง ท�ำให้เราไม่สามารถท�ำแบบนั้นได้ จึงตัดสินใจว่าจะท�ำลายแค่บางส่วนและเลือกที่จะให้ความหมายกับการท�ำลายนั้นๆ แทน และเราคิดว่าการถ่ายท�ำในสถานที่ จริงจะสร้างอารมณ์และความรู้สึกให้กับผู้ชมได้มากกว่า เราใช้เวลากับแต่ละเรื่องประมาณ 1 เดือน เป็นการท�ำงานที่สนุกปนความกดดัน ด้วยเนื้องานที่ค่อนข้างจะยากและท้าทายความสามารถของเราเอง โจทย์คือจะ ท�ำยังไงให้ผู้ชมเห็นความหมายที่เราต้องการจะสื่อ และผลที่ออกมาก็เป็นที่น่าพอใจส�ำหรับเรามากแล้ว เราคิดว่าเราท�ำเต็มความสามารถและพูดได้ว่าเราก้าว ออกจาก Safe Zone ได้อย่างเต็มที่แล้ว ทั้งหมดเราถือว่าเราโชคดีที่เจอแต่ความเข้าใจ ตั้งแต่ทีมเพื่อนที่ไปท�ำงานด้วยกันจนถึงเจ้าของเรื่องและครอบครัว ทุก คนน่ารักและเต็มที่ในการช่วยเหลือมากๆ เรายินดี ดีใจและขอบคุณที่ได้ท�ำงานร่วมกับทุกคน สุดท้ายแล้วเหตุผลหลักที่เราตั้งใจท�ำงานชิ้นนี้ออกมาก็เพื่อเตือนสติ ตัวเราเองในฐานะคนที่เคยผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาก่อนว่าอย่าเผลอลืมความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจนเผลอตัวไปสร้างบาดแผลให้กับคนอื่นต่อไปอีกและหวังอย่าง ยิ่งว่าใครก็ตามที่ได้รับชมผลงานชิ้นนี้จะเข้าใจความรุนแรงเล็กๆ เหล่านี้ได้มากขึ้น และถ้าใครคนนั้นเป็นคนที่เจอเรื่องราวประเภทเดียวกันก็ขอให้รู้ว่าไม่ใช่แค่คุณ คนเดียวที่มีประสบการณ์เลวร้ายแบบนั้น Let’s be strong together ขอให้เราแข็งแรงไปพร้อมๆ กันนะ

Living: “‘We are all we have,’ is my mother’s classic sentence, but I felt we are apart in different worlds, our signals aren’t connected anymore. Until the day of actually being apart arrives, I thought that the truth might be we should have each other than I thought, then it wouldn’t turn out like this.”

“‘เรามีกันอยู่แค่นี้นะ’ ประโยคคลาสสิคของแม่เลย แต่ตอนนั้นเหมือนเขากับเราอยู่กันคนละโลกเลย เหมือนสัญญาณของเรามันจูนกันไม่ติดอีกต่อไปแล้ว จนวันที่ ส่งตัวแม่ไปก็มานั่งคิดว่าหรือจริงๆ แล้ว เราควรมีกันมากกว่านี้ไม่งั้นทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้รึเปล่า”

100

Seeing: “I’ve never thought that the misunderstanding will let him speak out that sentence, ‘Don’t you go changing your family name if you’ve done this?’ I was stunned at that time, and I felt like being his child is being his bondage. Looking around anywhere is a place of father’s stuff and place. Nothing to say but I’m disappointed.”

“ไม่เคยคิดว่าเรื่องเข้าใจผิดมันจะท�ำให้เขาพูดประโยคนั้นออกมา ‘ท�ำแบบนี้เปลี่ยนนามสกุลไปเลยดีมั้ย’ จังหวะนั้นเราช็อคไปเลย ความรู้สึกตรงนั้น เหมือนความเป็นลูกของเราเป็นพันธนาการของเขาเลย มองไปตรงไหนก็มีแต่ของของพ่อ ที่ของพ่อ เสียใจมาก ไม่รู้จะพูดยังไง ก็นั่นแหละ เสียใจ”

101

I’ve been obsessed with game since I was young, and the obsession always creates imaginary and fun for me. Until one day I realized that I want to share that obsession with others through my online communication platform, that feeling is fairly unusual but exciting without knowing how to explain. My safe zone is always a safe place where comfortable feeling begins, and I can surf freely. No matter where everyone is, games are an important part that creates community system, and those games are called “E-sport”. This project fulfills my missing piece in my online world that I felt of before. The way I took myself into the real area of unreal world makes me know the lives in square box that brings their obsessions to support themselves to build their new characters. Throughout this project, I can’t make any guesses or expect anything while going out to take pictures. Sometimes I feel like playing the game I’ve never played before, and there will be a day when I find the thing I need, and there will be a day when I gain nothing, so I will keep walking to find that thing to reach the ending part. Moreover, I’m always glad and interested in sharing new experiences with every gamers, and I hope everyone will have a positive thought towards gaming, so it can become a part of living in the future.

ตั้งแต่เด็กผมมีความหลงไหลในการเล่นเกมเป็นชีวิตจิตใจ ความชื่นชอบเหล่านั้นได้สรรค์สร้างจินตนาการและความสนุกให้อยู่เสมอ จนเราเองอยาก ที่ จะแบ่งปันความรู้สึกที่มีนั้นผ่านการสื่อสารในรูปแบบของสังคมโลกออนไลน์ ผ่านพื้นที่ส่วนตัวของเราเอง มันจึงเป็นความรู้สึกที่แปลกและตื่นเต้นอย่าง อธิบายไม่ถูกเลยแหละ ที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ปลอดภัยสร้างความสบายใจ (Safe Zone) และในเวลาเดียวกันเราสามารถท่องโลกเสมือนได้อย่างอิสระ ไม่ว่า ทุกคนจะอยู่ที่ไหน เกมเป็นส่วนส�ำคัญที่สร้างระบบสังคมที่ปัจจุบันถูกเรียกกันอย่างติดปากว่า E-sport งานภาพถ่ายชุดนี้เป็นส่วนที่ได้เติมเต็มช่องโหว่ในโลกเสมือนของเราที่เคยได้รู้สึกมาก่อน การพาตัวเราเข้าไปอยู่ในพื้นที่จริงของเพื่อนร่วมโลกออนไลน์ ท�ำให้เราเห็นชีวิตในห้องสี่เหลี่ยม น�ำสิ่งที่ตัวบุคลลคหลงไหลผลักดันตัวเองสร้างตัวตนใหม่ขึ้นมา ตลอดช่วงเวลาในการท�ำโปรเจคนี้ การออกไปถ่ายงานทุกครั้งเราไม่สามารถที่จะคาดเดาได้เลยว่าจะได้ภาพตามแบบที่เราคิดไว้บ้างไหมนะ ความรู้สึก บางครั้งก็แอบคล้ายกับการเล่นเกมที่เราไม่เคยเล่น วันเราอาจจะเจอกับตัวละครที่เราตามหาแต่บางครั้งเราก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เราจึงออกตามหาตัว ละครที่เราชอบมากกที่สุดเพื่อเกมนี้มันด�ำเนินต่อไปจนสุดทาง สิ่งที่ประทับใจและชอบทุกครั้งคือการได้พูดคุยและร่วมแชร์ประสบการณ์กับตัวเกมเมอร์ ทุกคน เราหวังว่าทุกคนจะมองการเล่นเกมเป็นเรื่องที่จริงจังและเห็นมันเป็นส่วนหนึ่งในการด�ำเนินชีวิตมากขึ้น

(rooms) Watchara Kanthawang

“If time is well divided, we can play games, study, and get into other sports at the same time. My turning point was joining PUBG competition where I got to sign a contract and turned to play games as a part-time job. Playing game can make you earn money too.”

“ถ้าแบ่งเวลาดีๆ ก็สามารถเล่นไปด้วยเรียนไปด้วยเล่นกีฬาอย่างอื่นไปด้วยได้ จุดเปลี่ยนจริงๆ คือตอนมาแข่ง PUBG มีสังกัดเขาเห็นในความสามารถ ผม ผมเลยได้เซ็นสัญญาท�ำให้เหมือนเป็นงานพาร์ทไทม์ไปเลย แบบว่าเอ่อเล่นเกมก็สามารถหารายได้”

“It is fun to join with other gamers. We can exchange the information with one another, showing help in the online world. I would love to include playing game as one of the school curriculum, and give A to students who own the best plan.”

“ได้มีเพื่อนเล่นกันเป็นกลุ่มมันสนุกดีแบบเราไม่รู้เรื่องไรเราก็ถามเพื่อนเวลาที่ช่วยกันเป็นความรู้สึกดีที่อย่างน้อยก็ได้มีสังคมเเบบนี้อยู่ในเกม และอยากให้โรงเรียนมีวิชาที่สอนให้เด็กตั้งทีมแข่งในห้อง ทีมในวางแผนการเล่นดีที่สุดได้เกรด 4 ไปเลย”

“I’ve played League Of Legends (LOL) for 7 years, which I earned many things from it; friends, besties, lover, connection, and money from being an E-sport athlete. I also learnt that responsibility is important to focus on playing game in a bigger team.”

“เกมที่เล่นอยู่ทุกวันนี้ก็คือเกม League Of Legends (LOL) เล่นมาประมาณ 7 ปี ใน 7 ปีนี้ ได้อะไรมากมายจากเกมนี้ ได้เพื่อน ได้เพื่อนสนิท ได้แฟน ได้คอนเนกชั่น แล้วก็ได้เงินด้วย ตอนได้มาแข่งเกมเป็นนักกีฬาเป็นตัวแทนมหาลัย ก็รู้เลยว่ามันมีความกดดันอยู่และตัวเราเองต้องมีวินัย”

“It is a fun life where I met a new community, many types of friends. I also learnt to adapt and adjust myself into playing game for competition, which is like a kind of preparing to work.”

“ความรู้สึกได้สนุกได้เจอสังคมใหม่ได้เพื่อนหลายๆ แบบก็สนุกดี ส่วนการแข่งได้รู้ว่าเราควรปรับตัวส่วนไหนแก้ไขตัวเอง ส่วนไหนควรฟังคนอื่น มัน เป็นเหมือนการวางแผนการท�ำงานรูปแบบหนึ่งแหละ”

Game industry has stepped up a lot. I am a game-addicted boy who really pays attention to his action, but this can take me step up to a higher level, performing my ability. So, it is upon one’s decision to walk on which way on this industrial world. อุตสาหกรรมเกมเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด ส่วนตัวผม ก็แค่เด็กติดเกมคนนึง ที่จริงจังกับการเล่นเกมพอสมควร ถ้าเราท�ำสิ่งที่จริงจังที่สุด และแสดงออกมาให้เห็นได้ เราจะถีบตัวเองและโชว์ศักยภาพนั้นเรื่อยๆ และจะขึ้นอยู่กับ คนคนนั้นแล้วว่า จะเอายังไงกับชีวิตต่อ ในโลกยุค ของอุตสาหกรรมเกมนี้

“I felt better at it when playing for awhile, and I could stepped up to different kinds of competitions. Everyone wants the victory when competing, but the highest victory is ‘to win your heart and mind.”

“พอเราเล่นไปเรื่อยๆ จนท�ำให้ตัวเราเริ่มรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองพัฒนาขึ้น จนตัวเราเริ่มพร้อมก้าวขึ้นไปในการแข่งขันจากระดับเล็กๆ จนถึง ระดับที่สูงยิ่งขึ้น จนท�ำให้เราได้เปลี่ยนจากการเล่นเกมให้กลายเป็นอาชีพ การแข่งขันกีฬา E-sport หลายๆ คนหรือแทบจะทุกคนล้วนอยาก ได้ชัยชนะ แต่ชัยชนะที่สูงที่สุดคือ ‘ชนะใจของตัวเอง’”

“ Alien Day ” (Night and light aesthetical experiences)

Natchanon Jullamon

A series of photograph called ‘Alien Day’ represents landscape photography and the night ambiance which it is lit up by natural and artificial light, in terms of expression. This series aims to illustrate the imaginary experience and the visual night that might influence to a sensual dream where time and place that are seemed to exist although they may not.

ชุดผลงานภาพถ่าย “ Alien Day ” เป็นการนําเสนอภาพทิวทัศน์ และบรรยากาศยามคํ่าคืน ที่ถูกแต่ง แต้มไปด้วยแสงและสี ทั้งที่พบเห็นตามธรรมชาติและที่สังเคราะห์ขึ้น เพื่อบอกเล่าถึงประสบการณ์และ จินตนาการทางความงาม เกี่ยวกับบรรยากาศบางอย่างในยามคํ่าคืน ที่ชวนให้เราเพ้อฝันถึงช่วงเวลาและ สถานที่ที่ดูเหมือนว่าจะมีอยู่จริง แต่ไม่ได้มีอยู่ในความเป็นจริง

108

Into The Night

Although hundreds and thousands nights have been passed, but people who spend their lives in the daytime might not understand the fascination of night which is mysterious and waiting to be revealed and understood perfectly. Within the peacefulness of night, it may come with plenty of unpredictable and harmful incidents, it is the semaphore to bring ourselves back to where we belong; house or safe places. Nevertheless, those unexpected incidents are completely different charms of nighttime. Calmness, mystery and loneliness are notable better at night.

ต่อให้ผ่านกลางคืนมาแล้วนับร้อยนับพันครั้ง แต่มนุษย์ที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในเวลากลางวันก็ไม่อาจ เข้าใจเวลากลางคืน และยังมีอีกหลายสิ่งในเวลากลางคืนให้ค้นหาและท�ำความเข้าใจ ส�ำหรับช่วงเวลาที่เงียบสงบของกลางคืนนั้น มันอาจมาพร้อมกับสิ่งอันตรายและความลึกลับ นั่นเป็น ช่วงเวลาที่เราควรพาตัวเองกลับบ้านหรือสถานที่ที่เรารู้สึกปลอดภัย แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเสน่ห์ของ ช่วงเวลากลางคืนที่แตกต่างออกไป ความเงียบ ความลึกลับ ความโดดเดี่ยว และการซ่อนตัว

Nattaphat Phaethong

112

Reshowing elegance What is the perception of beauty? This is the question which came up after realizing about the goal of this project, a series of photograph created to express beauty, both natural and artificial, inspired from “beauty and domination”, “beauty and (over) acting”, and “the reverse world”. Firstly, beauty and domination. Seeing is eye and light, and the light that reflects into our eyes is the electromagnetic spectrum, composed of gamma-rays, X-rays, white light, infrared light, microwaves and radio waves, or it can be said that we, people, are limited to perceive the beauty through eyes in only 7 colors. The beauty is seen in different directions, depending on different cultures; some people may be able to perceive this beauty while some may not. Beauty is everywhere, and is looked individually by perception and own experience in each culture. Secondly, beauty and (over) acting. Beauty through our eyes is defined with neat and untidiness. We can tell that beauty is more than what reality shows, that is why we edit our pictures after taking them. Lastly, overacting is a sign of the reverse world. People own freedom, but are controlled by the society. People know beauty, but cannot define the real beauty, and they think they know, but they do not know that they don’t know. People have many different beliefs, and the founder is appeared to those who see beauty.

ความงามที่รับรู้ได้ทางสายตาคืออะไร นั่นคือข้อสงสัยของค�ำถามได้เกิดขึ้นหลังจากการตระหนักในวัตถุประสงค์ และงานภาพถ่ายชุดนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อ ถ่ายทอดความงามที่มีอยู่ในธรรมชาติและมนุษย์สร้างขึ้น โดยได้รับแรงบันดาลใจจากแนวคิด “ความงามกับการถูกครอบง�ำ” “ความงามกับการ (แสดง) เกินจริง” และ “โลกกลับหัวกลับหาง” ประการแรก ความงามกับการถูกครอบง�ำ การมองเห็นคือแสงและดวงตา โดยแสงที่ส่องสว่างวัตถุจะสะท้อนเข้าดวงตา ณ แหล่งก�ำเนิดแสงวัตถุแผ่รังสีแม่ เหล็กไฟฟ้าซึ่งเป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าอันประกอบไปด้วย รังสีแกมมา รังสีเอ็กซ์ รังสียูวี แสงขาว (แสงที่มนุษย์มองเห็น) รังสีอินฟราเรด ไมโครเวฟ และคลื่น วิทยุ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเราถูกบังคับให้รับรู้ความงามทางสายตาได้เพียง 7 สี การควบคุมคือข้อจ�ำกัดในการมองเห็นความงาม อีกทั้งความงามยังมีลักษณะ คล้ายคลึงกับความเชื่อซึ่งถูกครอบง�ำโดยวัฒนธรรมตามยุคสมัย ความงามทางสายตาถูกมองในทิศทางที่แตกต่างออกไปตามวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน ความ งามกับการรับรู้คือ สี วัตถุชิ้นเดียวแต่กลับมีได้หลายมุมมอง บุคคลอาจพึงเห็นและไม่เห็น ความงามมีอยู่หาใช่ในบางสิ่ง แต่ในทุกสิ่งซึ่งถูกมองด้วยสายตาอัน ปัจเจก โดยอาศัยการรับรู้และความเชื่อ (ประสบการณ์) ในแต่ละวัฒนธรรมเป็นตัวช่วยในการตัดสิน ประการถัดมา ความงามกับการ (แสดง) เกินจริง กล่าวโดยรวมแล้วความงามทางสายตาคือสิ่งที่ไม่ได้พบเห็นโดยปกติ มีทั้งความประณีต (มีระเบียบ) และไม่ ตั้งใจ (ไร้ระเบียบ) กล่าวอีกนัยได้คือ ความงามคือสิ่งที่แสดงเกินจริง นั่นจึงเป็นค�ำตอบของค�ำถามที่ว่า ท�ำไมเราต้องแต่งรูปเพิ่มเติมหลังจากกดถ่ายมันไปแล้ว ประการสุดท้าย การแสดงเกินจริงคือสัญญะแห่งโลกกลับหัวกลับหาง มนุษย์มีเสรี แต่กลับถูกครอบง�ำโดยสังคม แต่ละบุคคลถูกครอบง�ำโดยร่างกายคือผัสสะ มนุษย์รู้จักความงาม แต่ไม่สามารถระบุถึงความงามที่แท้จริงได้ เราคิดว่าเรารู้แต่เราไม่รู้ว่าเราไม่รู้ มนุษย์มีหลากหลายความเชื่อ ศาสดาพึงปรากฏแก่บุคคลผู้ เข้าถึง คือความงาม

Supot Poontajak

Freedom turns out to be control. There is a light among darkness. Truth turns out to be probability. Knowing turns out to be not knowing. Knowledge or imagine, imagine or fancy. Sacrificing or taking advantage. Creating or destroying. Going away or staying together.

ความเสรีกลับกลายเป็นการควบคุม ความสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด ความจริงกลับกลายเป็นความน่าจะเป็น ความรู้กลับกลายเป็นความไม่รู้ ความรู้หรือจินตนาการ จินตนาการหรือความเฟ้อฝัน การเสียสละหรือการหยิบฉวย การสร้างสรรค์หรือการท�ำลายล้าง การหลุดพ้นหรือการอยู่ร่วม

“World reverses, society controls individual. We perceive thing and judge beauty by our own perception.”

“ โลกกลับหัวกลับหาง สังคมครอบง�ำปัจเจกชน สิ่งต่างๆ ที่เรารับรู้และตัดสิน ความงาม เพียงเพราะเรารับรู้ ”

Commercial

THE HAIR “I saw that the advertisement picture of neon hair color product is hard to find.” It has to admit that hair coloring is the widely popular fashion among people, because hair color can build and change into the good-looking character of a person, and it can reflect people’s personalities as well. I was thinking of taking pictures of neon hair coloring after he got to work in a hair salon. I researched and read up the information of hair coloring, and found that neon hair coloring pictures weren’t many although it’s popular among party lovers. This finding interested him to take pictures of neon hair coloring within the concept of ‘Hair Colorist Cyber Neon’ to advertise and publicize the neon hair coloring fashion. I presented this project as the form of hair coloring fashion photography to tell target audiences that this fashion trend is interesting and be able to attract them to try this trend. Moreover, I hopes that this project will be able to influence new target group of consumers as well.

“เราเห็นว่าภาพที่ใช้โฆษณาเกี่ยวกับการท�ำผมสีนีออนค่อนข้างหาดูยาก” ต้องยอมรับว่าในปัจจุบันการท�ำสีผมเป็นอีกหนึ่งแฟชั่นที่ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย เพราะสีผมนั้นสามารถเสริมสร้าง และ ปรับเปลี่ยนบุคลิกภาพของคนให้ดูดีขึ้น อีกทั้งยังสะท้อนความเป็นตัวตนของคนคนนั้นได้เช่นกัน ผมได้จุดประกายความคิดใน การถ่ายภาพการท�ำสีผมแฟชั่น หลังจากได้มีโอกาสเข้าไปท�ำงานที่ท�ำผมแห่งหนึ่ง ซึ่งผมได้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการท�ำสีผมมาก มาย และผมก็ได้พบว่าภาพส�ำหรับใช้โฆษณาในการท�ำสีผมนีออนมีจ�ำนวนไม่มากเท่าไหร่ แม้การท�ำสีผมนีออนจะได้รับความ นิยมจากกลุ่มคนที่ชอบสังสรรค์ปาร์ตี้ก็ตาม ท�ำให้ผมมีความสนใจที่อยากจะถ่ายภาพการท�ำสีผมแฟชั่นสีนีออน ภายใต้แนว ความคิด “Hair Colorist Neon” เพื่อที่ให้ได้ซึ่งภาพที่ใช้ในการประชาสัมพันธ์ และเป็นต้นแบบในน�ำเสนอการท�ำผมสีนีออน ทั้งนี้ผมได้น�ำเสนอผลงานออกมาในรูปแบบการถ่ายแฟชั่นสีผม เพื่อถ่ายทอดออกมาให้กลุ่มเป้าหมาย ได้มองเห็นว่าเทรนด์ แฟชั่นนี้ มีความน่าสนใจและอยากที่จะลองท�ำ นอกจากนี้ ผมหวังว่าผลงานชุดนี้จะสามารถช่วยสร้างฐานกลุ่มลูกค้ากลุ่มใหม่ และสามารถดึงดูดลูกค้ากลุ่มใหม่ผ่านผลงานแฟชั่นชุดนี้

Kanathip Soyphet

Combi-Dressed Chalotorn Prommar

A part of environmental problems in the society is from fashion industry, since it changed itself from releasing 2 collections — spring/summer and fall/winter — to more than 100 weekly collections per year to respond and attend customers’ trends and needs. This is called ‘fast fashion’ that focused on the speed of producing and low cost of asset to produce a big number of product in the less time. The growing of fast fashion results in the increasing of rubbish in environment as well. From this problem, I would like to present reuse clothes as ‘eco fashion’ in the form of fashion photography. This kind of fashion is produced without disturbing the environment, vegan, ethnically produce, craft/artisan, fair trade certified, organic and/or recycled, and vintage/second hand. I brought second hand t-shirts, shirts, and jackets for Morefiend to transform into a piece of clothes by categorizing them from the origin continents of each cloth; North America, Asia, and Europe. I would like to show the change of consuming started by myself. I want to be a part of motivation to buy and redesign the clothes you own into more interesting one, and to realize the from of producing than to attend customers’ needs, resulting in decreasing of fashion rubbish in the environment.

ปัญหาสิ่งแวดล้อมส่วนหนึ่งเกิดจากอุตสาหกรรมแฟชั่น แต่เดิมธุรกิจแฟชั่นเคยมีการผลิตเสื้อผ้าตามฤดูกาล แค่เพียงปีละ 2 ครั้ง (คอลเล็กชั่นฤดูใบไม้ ผลิ/ฤดูร้อนและคอลเลกชั่นฤดูใบไม้ร่วง/ฤดูหนาว) ก็กลายเป็นคอลเล็กชั่นเสื้อผ้าที่ตอบสนองเทรนด์แบบสัปดาห์ต่อสัปดาห์จนเป็นผลให้เกิดคอลเล็กชั่น สินค้ามากมายกว่า 100 คอลเลกชั่นต่อปีเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของลูกค้าอุตสาหกรรมแฟชั่นแบบที่ชื่อว่า “Fast Fashion ”เน้นกระบวนการ ผลิตที่เร็วที่สุดและในราคาต้นทุนที่ต�่ำสุดเพื่อการจ�ำหน่ายในปริมาณมาก ฟาสต์แฟชั่นที่ก�ำลังเติบโตมากขึ้นส่งผลให้ปริมาณขยะเพิ่มขึ้น ด้วยปัญหาดังกล่าวจึงอยากน�ำเสนอด้วยการถ่ายแฟชั่นในรูปแบบเสื้อผ้าที่น�ำมา Reuse ซึ่งอยู่ในหมวดหมู่ของของ “Eco Fashion”หมายถึงสินค้า แฟชั่นที่ถูกสร้างขึ้นโดยมีกระบวนการที่ไม่รบกวนต่อสิ่งแวดล้อม, ไม่ท�ำร้ายสัตว์ (Vegan), ผลิตอย่างมีจริยธรรม (Ethically Produce), เป็นงานฝีมือ (Craft/Artisan), ได้รับการรับรองด้านการค้าโดยชอบธรรม (Fair Trade Certified), วัตถุดิบจากธรรมชาติ (Organic), วัสดุรีไซเคิล (Recycled), ของ วินเทจหรือของมือสอง (Vintage/Second Hand) โดยจะน�ำเสื้อยืด เสื้อเชิ้ต เสื้อแจ็คเก็ตเหล่านี้ที่เป็นเสื้อผ้ามือสองหลายๆ ตัวมาตัดเย็บให้กลายเป็น ชุดเดียวโดยแยกชุดจากประเภทแหล่งที่มา America, Asia, Europe ให้กับทางแบรนด์ “Morefiend” เป็นคนตัดเย็บชุดทั้งหมด อยากแสดงถึงการเปลี่ยนพฤติกรรมของการบริโภคที่เริ่มจากตนเอง สร้างการเลือกซื้อเสื้อผ้ามือสองให้มีดีไซน์ใหม่ที่น่าสนใจและสวมใส่เสื้อผ้าให้ยาว นานขึ้น ตระหนักถึงรูปแบบการผลิตสินค้าแฟชั่นที่ผลิตมากกว่าที่ผู้บริโภคต้องการ เราก็สามารถช่วยกันลดปริมาณขยะแฟชั่นที่เหลือทิ้งในระบบได้

Combi-Dressed

Mhod Touy Mhod Charm Mhod Touy Mhod Charm is the restaurant model inspired from myself growing up in grandmother’s small Thai restaurant and her food. With great relationship between me and her, my childhood was to dream of having my own restaurant that is able to express my grandmother’s recipe in my own way. I would like to present Thai food, mixed with trendy way, under the name of ‘Mhod Touy Mhod Charm’, meaning that too delicious to stop eating. Besides amazing cooking, I need to present these wonderful dishes cooked with fresh, good quality, organic ingredients to respond customers’ needs of taking care of their health in present. Our restaurant will use the fresh, non-toxic, and nutritious ingredients to make sure that our food will be delivered to customers’ hands freshly and in a great quality. This project aims to present Thai and Thai-fusion dishes in the form of photography. It is composed of the restaurant model and photography of variable dishes; seafood set such as Perch steak with chu-chee sauce, or meat set for customers who don’t have an appetite for seafood such as chicken steak with green curry sauce. I created this project with the still life technique, along with proper light and shadow arrangement. This project is used of studio light, which I carried it home to get the convenient in actual set and to get the best quality ingredients together. I took picture of each menu, and its composition, by using top view photography once at a time to let its uniqueness be outstanding.

Thidarat Saelee

“หมดถ้วยหมดชาม” เป็นโมเดลร้านอาหารที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการที่ผู้สร้างสรรค์เติบโตมาในร้านอาหารไทยเล็กๆ ของคุณยายและโตมากับอาหารรส มือของคุณยาย ด้วยความผูกพันธ์นี้ท�ำให้ช่วงวัยเด็ก ผู้สร้างสรรค์มีความฝันที่อยากจะมีร้านอาหารที่ถ่ายทอดสูตรอาหารของคุณยายออกมาในรูปแบบและ สไตล์ของตัวเอง โดยน�ำเสนออาหารที่คงกลิ่นอายความเป็นไทย ผสมผสานไปด้วยความทันยุคทันสมัย ภายใต้ชื่อร้าน “หมดถ้วยหมดชาม (Mhod Touy Mhod Charm)” ที่มีความหมายมาจากความอร่อยสะดุดปากจนคุณหยุดทานไม่ได้จนอาหารหมดด้วยหมดชามกันเลยทีเดียว นอกจากการมีเสน่ห์ปลายจวักหรือที่เรียกว่ารสมือที่ดีอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ แต่จะต้องมีการน�ำเสนอเมนูทันสมัยที่รังสรรขึ้นจากวัตถุดิบสดใหม่จากแหล่ง ธรรมชาติ เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้บริโภคในปัจจุบันที่หันมาใส่ใจสุขภาพกันมากขึ้น ทางร้านของเราจึงค�ำนึงถึงสุขภาพของผู้บริโภค ด้วยการใช้ วัตถุดิบประกอบอาหารที่ปลอดสารพิษและคงคุณค่าทางโภชนาการครบถ้วน ท�ำให้มั่นใจได้ว่าอาหารจากร้านของเราจะถูกส่งต่อถึงมือผู้บริโภคอย่างสดใหม่ และมีคุณภาพ การสร้างสรรค์ผลงานชุดนี้ มีจุดประสงค์เพื่อน�ำเสนอเมนูอาหารไทยและอาหารไทยประยุกต์ในรูปแบบการถ่ายภาพของผู้สร้างสรรค์ให้ได้ชม ซึ่งแนวทางการ สร้างสรรค์ผลงานจะมีการท�ำโมเดลของร้าน และถ่ายภาพเซตเมนูอาหารที่มีวัตถุดิบหลักที่หลากหลาย ทั้งในส่วนของเซตอาหารทะเล เช่น เมนูสเต็กปลา กะพงซอสฉู่ฉี่ รวมไปถึงเซตอาหารที่ใช้วัตถุดิบเป็นเนื้อสัตว์ทั่วไป เพื่อเป็นทางเลือกส�ำหรับลูกค้าที่ไม่อยากทานอาหารทะเล เช่น เมนูสเต็กไก่ซอสเขียวหวาน โดยมีการเลือกใช้รูปแบบการถ่ายงานแบบ Still Life คือการถ่ายภาพหุ่นนิ่ง ประกอบการจัดแสงและเงาที่เหมาะสม งานที่ถ่ายเป็นการใช้แสงจากไฟสตูดิโอ โดยการน�ำไฟสตูดิโอแบบพกพากลับมาถ่ายงานที่บ้านเพราะสะดวกต่อการเซตแสง และเป็นการถ่ายงานใกล้แหล่งวัตถุดิบจริงเพื่อให้สามารถน�ำวัตถุดิบที่สด ใหม่มาใช้ประกอบการสร้างสรรค์ผลงาน จากการที่แต่ละเมนูนั้นมีการเลือกใช้วัตถุดิบที่หลากหลายและแตกต่าง ผู้สร้างสรรค์จึงเน้นไปที่การถ่ายภาพทีละเมนู พร้อมทั้งหาอุปกรณ์มาประกอบแต่ละเมนู เพื่อดึงเอกลักษณ์ของแต่ละเมนูออกมา โดยมุมกล้องที่ใช้จะเน้นไปที่มุม Top View หรือการถ่ายภาพมุมสูง เพราะ ต้องการให้เห็นตัวเมนูและส่วนประกอบอย่างเด่นชัด

132

WREATH

Puntila Inkamnird

Wreath may remind Thai people of misfortune event, such as funeral. It is given to the dead’s family to represent grief, and it will used as the funeral decoration until the funeral ends, or until its flowers are died. Wreath giving for misfortune events has been in Thai culture since the fifth reign of Thailand when western civilization took a part in living of Thai people. The first use of wreath was in the death of Princess Piyamavadi Sri Bajarindra Mata, or Chao Khun Chom Manda Piam, and called as ‘wreath’ in 1904. These events influenced people to understand that wreath is only used in misfortune events. However, not many Thai people understand the actual role, origin, and the meaning of giving wreath in other countries. Wreath’s origin was in South Europe, Etruscan civilization used it as a gold crown, carving as flowers and leaves, to honor warriors. Ancient Rome called wreath as ‘Laurel wreath’, made by leaves. Nowadays, wreath can be used in every occasions and celebrations; hanging in front of a front door in special day. Since my family is doing the business of flower arrangement, I’ve seen that wreath in Thailand is only used in the unfortunate events, and nobody has ever wanted for celebration at all, showing the narrow business limit that actually can grow up wider than it is in present. Compared to other countries, wreath in Thailand is limited to serve as a symbol of grief, and this is the reason I would like to reveal the truth of wreath in a good way — photographs of wreath in a better way; redesigning and decorating to fit with Thai celebration events, using Thai flowers that serve a positive meaning. Furthermore, I would like to invite and influence new generation of Thai people be open-minded about wreath becoming a part of fortunate events, and push it into the growth of business and culture.

หากพูดถึงพวงหรีด หรือ หรีด ในความคิดของคนไทยส่วนมากก็มักจะนึกไปถึงงานอวมงคล อย่างงานศพ ที่นิยมใช้มอบแด่ครอบครัวผู้เสียชีวิต เพื่อ เป็นการแสดงความเสียใจแก่ผู้สูญเสียบุคคล ในครอบครัว รวมไปถึงแสดงความอาลัยแก่ผู้เสียชีวิต และพวงหรีดเหล่านั้นก็จะถูกน�ำไปประดับตกแต่ง ไว้ภายในสถานที่จัดงานต่อไปจนจบพิธี หรือจนกว่าดอกไม้ที่ใช้ตกแต่งจะเหี่ยวเฉาลง การมอบพวงหรีดให้กันตามจุดประสงค์ดังที่กล่าวถึงไปแล้วข้าง ต้นนี้ นับว่าเป็นวัฒนธรรมหนึ่งของคนไทยมาตั้งแต่สมัยรัชการที่ 5 ซึ่งเป็นรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อ อารยะธรรม ตะวันตกได้เข้ามามีบทบาทต่อการด�ำรงชีวิตของคนไทย มีการน�ำหรีดมาใช้ครั้งแรกในพระเมรุของสมเด็จพระปิยมาวดีศรีพัชรินทรมาตา หรือเจ้าจอม มารดาเปี่ยม พระสนมเอกในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 เป็นการรับเอาวัฒนธรรมของต่างชาติมาใช้ในประเทศไทย อีกอย่าง หนึ่งในปีพุทธศักราช 2447 เรียกกันว่าพวงมาลา และด้วยเหตุนี้เอง หรีดจึงถูกเข้าใจว่าเป็นสิ่งแสดงความอาลัยและนิยมใช้ในงานอวมงคลเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่อตีดจนถึงในปัจจุบันยังมีคนไทยน้อยคนนักที่จะทราบถึงบทบาทหน้าที่ต้นก�ำเนิดรวมถึงการให้ความหมายที่แท้จริงของหรีด ในต่างประเทศ หากย้อนกลับไปในอดีตก่อนที่หรีดจะถูกน�ำมาใช้ในประเทศไทย หรีดมีต้นก�ำเนิดเริ่มแรกในทวีปแถบยุโรปตอนใต้ มนุษย์รุ่นหลังได้ค้น พบหลักฐานทางประวัติศาสตร์ในสมัยอารยะธรรมอีทรัสคัน เป็นมงกุฎทองแกะเป็นลายใบไม้และดอกไม้ อายุราว 400 ปี ก่อนคริสตกาล ใช้ส�ำหรับ ประดับศีรษะแก่นักรบที่ออกรบเพื่อแสดงถึงเกียรติยศ และในยุคโรมันโบราณก็ยังน�ำหรีดมาประดับศีรษะสิ่งนั้นถูกเรียกว่า ลอเรลหรีธ (Laurel wreath) จะใช้ใบไม้สานกันเป็นวงกลมล้อมรอบศีรษะ และในปัจจุบันนี้เอง หรีดสามารถหยิบยกมาใช้ได้ในทุกโอกาส ไม่ว่าจะเป็นงานเฉลิม ฉลอง หรือเทศกาลต่างๆ ในต่างประเทศจะนิยมแขวนไว้หน้าประตูบ้านของทุกครอบครัวในวันเฉลิมฉลอง รวมไปถึงเทศกาลและโอกาสอันส�ำคัญ ต่างๆ นับเป็นอีกสิ่ง หนึ่งในสากลที่ได้ถูกก�ำหนดบทบาทที่นอกเหนือจากการเป็นสิ่งแทนความอาลัยเพียงเท่านั้น เนื่องด้วยครอบครัวของผู้สร้างสรรค์ท�ำธุรกิจเกี่ยวกับการรับจัดดอกไม้ส�ำหรับพิธีและโอกาสต่างๆ เท่าที่ได้พบเห็นมาตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน หรีดยัง คงถูกหยิบมาใช้ในการแสดงความอาลัยในงานอวมงคลเพียงอย่างเดียว ยังไม่เคยมีลูกค้าที่มีความต้องการที่จะน�ำหรีดมาใช้ในงานเฉลิมฉลอง ท�ำให้ เห็นถึงขอบเขตในเชิงธุรกิจที่หรีดถูกจ�ำกัดให้อยู่ในวงที่แคบ ทั้งๆที่พวงหรีดสามารถเติบโตและขยายได้กว้างกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน เมื่อเทียบกับต่าง ประเทศ หรีดในประเทศไทยถูกจ�ำกัดโดยการตีกรอบให้บทบาทหน้าที่ของหรีดได้เป็นเพียงสิ่งแทนความอาลัยเพียงอย่างเดียว ด้วยเหตุนี้เอง ผู้สร้าง สรรค์จึงมีความคิดที่จะเป็นจุดเล็กๆ จุดหนึ่งเพื่อเริ่มเผยแพร่ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพวงหรีดออกมาเป็นภาพถ่ายในลักษณะที่จะแสดงให้เห็นถึงบทบาท หน้าที่โดยแท้จริงตามแบบฉบับสากล ให้ผู้ที่สนใจได้เห็นถึงลักษณะการใช้งานตามโอกาสต่างๆ ในประเทศไทย โดยการน�ำหรีดมาออกแบบและ ประยุกต์ให้เข้ากับโอกาสการเฉลิมฉลองในแบบฉบับของคนไทย เพื่อมอบให้กันเป็นการอวยพรหรือสื่อถึงจุดประสงค์ในการมอบให้ โดยใช้ดอกไม้ที่มี ในประเทศไทยซึ่งมีความหมายที่ดี และผู้สร้างสรรค์ต้องการที่จะเชิญชวนให้คนไทยรุ่นใหม่เปิดใจให้หรีดได้เข้ามามีส่วนร่วมในโอกาสแห่งความปิติ ยินดี ร่วมกันสร้างสีสันใหม่ให้กับวงการหรีดและช่วยพลักดันหรีดให้เติบโตแพร่หลายในเชิงธุรกิจ

136

Senses of blooming Lu Tong, a Tang dynasty poet who dedicated himself to learn tea culture, portrayed his stories and feeling towards experiencing the taste of tea in different time, as mentioned in his poetry that “The second shatters the walls of my lonely sadness.” It can be seen that tea drinking can be a way to create happiness to those who experienced. Watsaparat Chanaisawan started learning about tea since her interesting in drinking hot tea, and that interesting motivated her to pick up the book ‘Tea: A Global History’. This book led her to the finding of blooming tea, the other kind of tea that isn’t well known, but outstanding. Blooming tea is the tea composed of dried tea leaves and many kinds of flower. When the ball of blooming tea got felt with the hotness of water, it creates peaceful and fascinating feeling, along with the great smelling of tea leaves and flower, to those you drink and obsess with tea and flower. Moreover, you might be able to see the flower blooming and the water steaming at the same time, such a beautiful picture! Sense of blooming has started from Watsaparat who would like to push blooming tea into the wider range of people, especially for those who love and enjoy drinking tea, because it is another drink that whoever, wherever, and whenever is able to drink it. Hence, she decided to choose FLORA TEA from creator who has the concept of ‘Life is beautiful’, and the pictures within this project are included Lavender dream, Jasmine with Love, and Aromatic Mayflower, which received Green Taste award from 2013, 2015, and 2016. Sense of blooming was inspired from Lu Tong’s poetry above, and I would like to present the greatness in tea. Tea could be a drink that you can drink whenever you want, and together with the concept of blooming tea, resulting in this project you are viewing.

Lu Tong กวียุคราชวงศ์ถัง ผู้อุทิศตนให้แก่การเรียนรู้ด้านวัฒนธรรมชา (Tea Culture) ได้พรรณนาเรื่องราวและความรู้สึกของชีวิตยามได้สัมผัสกับรสชาติ ของชาในช่วงเวลาต่างๆ ดั่งปรากฏถ้อยค�ำจากบทกวีว่า การดื่มชาสามารถทลายปราการแห่งความโศกเศร้าลงได้ เห็นได้ว่าการดื่มชาเป็นอีกหนทางหนึ่งที่ สามารถสร้างความสุขที่แก่ผู้ที่ได้สัมผัส ฟิ๊บ หรือ วัสภรัตน์ ชไนศวรรย์ เริ่มท�ำความรู้จักกับชาจากความชื่นชอบในการดื่มชาร้อน และความชื่นชอบในรสชาติของชาได้กระตุ้นความสนใจให้หยิบ หนังสือเล่มหนึ่ง “Tea: A Global History” ขึ้นมาจึงได้พบกับ Blooming tea หรือ ชาดอกไม้บาน ชาอีกประเภทหนึ่งที่ไม่ได้เป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายนัก แต่เป็นชาที่โดดเด่นไม่น้อยไปกว่าชาประเภทอื่นเลย Blooming tea เป็นชาที่ใช้ใบชากับดอกไม้ชนิดต่างๆ มาเย็บรวมเข้าด้วยกัน จึงท�ำให้เป็นก้อนกลม ขนาดเล็กและน�ำไปอบให้แห้ง เมื่อชาได้สัมผัสกับความร้อนของน�้ำที่ไหลผ่านแล้ว จะสร้างความรื่นรมย์ให้แก่ผู้ดื่มด้วยรสชาติที่ชวนหลงใหลของชาและดอก ไม้ รวมถึงกลิ่นหอมละไมของใบชาที่ผสมผสานกับกลิ่นอ่อนละมุนของดอกไม้อย่างลงตัว นอกจากนี้ ยามที่เฝ้ามองก้อนชา ผู้ดื่มจะได้สัมผัสกับความงดงาม ของกลีบดอกไม้ที่ค่อยๆ คลี่บานอย่างละเมียดละไม พร้อมกับละอองไอน�้ำที่ลอยตัวขึ้น ท�ำให้สามารถเพลิดเพลินตาและสราญใจไปกับสุนทรียะของชาดอก ไม้บานได้ในอีกทางหนึ่งด้วย Senses of blooming เริ่มมาจากฟิ๊บที่ต้องการให้ชาดอกไม้บานเป็นที่รู้จักมากขึ้นโดยเฉพาะในผู้ที่ชื่นชอบ หลงใหล และสนใจในการดื่มชา เพราะชาเป็น อีกเครื่องดื่มที่ใคร ที่ไหน หรือเมื่อไหร่ ก็สามารถดื่มได้ เธอจึงได้เลือกชาจาก FLORA TEA ผู้สร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ตามแนวคิดที่ว่า “Life is beautiful’ อีก ทั้งภาพถ่ายเหล่านี้ยังประกอบไปด้วย Lavender dream รสชาติ Jasmine with Love และ Aromatic Mayflower ซึ่งได้รับรางวัล Great Taste เมื่อปี 2556 ปี 2558 และ ปี 2559 ตามล�ำดับ อนึ่ง Senses of blooming เกิดขึ้นด้วยแรงบันดาลใจจากอรรถรสแห่งบทกวีของ Lu Tong ข้างต้น รวมถึงความ ต้องการน�ำเสนอให้ผู้ชมได้เห็นว่าชาเป็นเครื่องดื่มที่สามารถดื่มได้ตามความปรารถนาในทุกโอกาส ประกอบกับแนวคิดของชาดอกไม้บาน สู่การสร้างสรรค์ เป็นผลงานชุดภาพถ่าย

Watsaparat Chanaisawan

Senses of blooming â&#x20AC;&#x153;The first cup caresses my dry lips and throat, The second shatters the walls of my lonely sadness, The third searches the dry rivulets of my soul to find the stories of five thousand scrolls. With the fourth the pain of past injustice vanishes through my pores. The fifth purifies my flesh and bone. With the sixth I am in touch with the immortals. The seventh gives such pleasure I can hardly bear. The fresh wind blows through my wings. As I make my way to Penglai.â&#x20AC;? Lu Tong

140

141

Special Technique

Quantifiable C o n n e c t i o n During the time I studied in the bachelor of Fine Arts Program in Creative Photography, I learnt many types of photography, which I’m most interested in architectural photography: specifically on emphasizing the expression of area, volume, shape and figure. I gradually practice thinking and seeing pictures in daily life, then adapting those pictures to find the new different presentation besides 2D printed pictures, inspired from cubism to present 3D project appeared in 2D or 3D flat material, also abridged shapes into the different one in reality. 3D paper collage is picked to adapt in this project to present the swell of multiple vision. Its purpose is to create the aesthetic from overlaid and hindered volume between paper. This 3D paper collage will create the other aspect of perception from the structure that builds up the new area within itself. From the concept and methods using mentioned before, this project aims to present the story of ‘area’ in another form that audiences can perceive the quantitative work; length, width, and depth of this project.

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาที่ผมได้ศึกษาในสาขาวิชาศิลปะการถ่ายภาพผมได้มีการเรียนรู้การถ่ายภาพแบบต่างๆ มากมายและเกิด ความชื่นชอบในด้านการถ่ายภาพสถาปัตยกรรมโดยจะสนใจภาพถ่ายสถาปัตยกรรมที่เน้นถ่ายทอดเรื่องพื้นที่ ปริมาตร รูปทรงและรูป ร่างเป็นพิเศษจึงค่อยๆ ฝึกการคิดและมองภาพในชีวิตประจ�ำวันไปเรื่อยๆ และได้ทดลองน�ำภาพถ่ายมาประยุกต์เพื่อหาวิธีการน�ำ เสนอในแบบอื่นๆ ที่นอกเหนือจากการน�ำเสนอภาพถ่าย 2 มิติที่ถูกพิมพ์ออกมาซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากศิลปะบาศกนิยมในการ สร้างความคิดรวบยอดเชิง 3 มิติให้ปรากฏในผืนระนาบ 2 มิติ หรือ 3 มิติ และมีการตัดทอนรูปทรงของวัตถุในภาพถ่ายให้ต่างจาก สภาวะที่แท้จริงของวัตถุนั้นๆ การน�ำเสนอด้วยวิธีการ 3D Paper Collage จึงถูกยกมาใช้กับงานชุดนี้โดยน�ำมาประยุกต์ใช้กับงานภาพถ่ายเพื่อน�ำเสนอภาพที่ซ้อน เป็นชั้นลักษณะนูนออกมาจากฐานซึ่งมีจุดประสงค์เพื่อสร้างสุนทรียภาพที่เกิดจากมวลปริมาตรที่เกิดจากการทับซ้อนและปิดบังกัน ระหว่างชั้นกระดาษ โดยงานภาพปะติดกระดาษ 3b มิติจะสร้างมุมมองและการรับรู้อีกรูปแบบใหม่ขึ้นมาจากลักษณะโครงสร้างแบบ ซ้อนทับกันเป็นชั้นท�ำให้เกิดเป็นพื้นที่ใหม่ขึ้นมาบนตัวผลงานจากถ่ายภาพสถาปัตยกรรม แรงบันดาลใจจากแนวคิดของศิลปะบาศก นิยมและการน�ำเสนอด้วยวิธีการ 3D Paper Collage มีจุดประสงค์ส�ำคัญเพื่อที่จะน�ำเสนอเรื่องของ “พื้นที่” ซึ่งเป็นสิ่งที่ประกอบขึ้น จากกายภาพต่างๆ ทั้งที่มนุษย์และธรรมชาตินั้นสร้างสรรค์ขึ้นโดยลักษณะของพื้นที่ที่ต้องการจะน�ำเสนอนั้นต้องการที่จะใช้พื้นที่ ระหว่างชั้นกระดาษของภาพถ่ายแต่ละภาพมาแสดงในลักษณะของความสัมพันธ์กันระหว่างพื้นที่ท�ำให้ผู้ชมรับรู้ได้ในเชิงปริมาณ เช่น ความสูง ความกว้าง ความลึกของงานชุดนี้ได้

Asadech Sukhamwang

148

149

Watch the working video here.

War of Ramayana

Nutthanun Khuenkum

“Everyone has their own detestable things, but when those things are together with things we love: it turns to something precious and easier to understand than usual.” This sentence was the beginning of this success. I don’t like to look up for English words and their meanings, but I began to look up to understand the context when playing games, as same as the purpose of this project. Everyone’s high school life might has been experience and learnt the literature ‘Ramakien’, a long literature with plenty of alphabets and difficult words which made us bewildered. This inspired me to bring the knowledge and interesting things from it into that form that is easy to remember. This project was inspired from watching movies and assembling plastic model, resulting in adapting the owner’s like — the story of Thai literature ‘Ramakien’, which is a memorable fighting event — to present and adapt into plastic model as showing that toys can be used as artwork as well. The origin of Ramakien is from Ramayana, a literature that is widely spread in South Asia until it is spread in Southeast Asia due to the Indian civilization. It became the well-known literature, and adapted its content to correspond with the culture of various countries, becoming national literature in many countries; Thailand, Laos, Myanmar, Cambodia, Malaysia and Indonesia. The entire Ramakien story in Thailand is taken from the poetry of King Buddha Yodfa, Chulalongkorn, the reign of King Rama 1. The Ramakien begins with the battle between Phra Ram and Thotsakan, who fought for Sita, until it becomes a clan war. Rhonnabhack, Thotsakan’s son, went to practice with hermit until receiving a magic blessing and weapon. He became arrogant and went to invade heaven to challenge ‘Indra’ to fight and win. Then, Thotsakan changes Rhonnabhack’s name to ‘Indrajit’, meaning a man who win Indra. Time passed, the war gets more intense. Many giants that fought in the war reached the death, therefore, when the situation is getting worse, Thotsakan ask ‘Maiyarap’ for help. Resulting in Maiyarap plans to kidnap Phra Ram from the army by using the magic to cast everyone in subconsciousness. Then, ’Hanuman’ volunteers to help Phra Ram in the underground region.

“เราไม่ชอบอะไรบางอย่าง แต่พอสิ่งนั้นรวมอยู่กับสิ่งที่เราชอบ เรากลับชอบและเข้าใจมันได้ง่ายกว่าปกติ” ประโยคนี้เป็นจุดเริ่มต้นของผลงานชิ้นนี้ ผมเองเป็นคนที่ไม่ชอบเปิดค้นหาค�ำศัพท์ภาษาอังกฤษ แต่ผมกลับชอบการเปิดค้นหาและแปลความหมาย เพื่อที่จะท�ำความเข้าใจมันในเวลาที่ผมเล่น เกม วัตถุประสงค์ของการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ก็เช่นกัน ในวัยมัธยม ผมเชื่อว่าทุกคนอาจเคยได้เรียนวรรณคดีเรื่อง “รามเกียรติ์” ซึ่งมีรูปแบบตัว หนังสือเยอะแยะจนตาลาย ผมจึงอยากน�ำความรู้และความน่าสนใจของวรรณคดีไทยเรื่องนี้มาอยู่ในรูปแบบที่ตัวผมเองจดจ�ำได้ง่าย ผลงานชิ้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากการดูภาพยนตร์และการประกอบโมเดลพลาสติกเกี่ยวกับหุ่นยนต์จึงเลือกน�ำสิ่งที่ชอบมาใช้ประกอบการสร้างสรรค์ ผลงาน โดยใช้เรื่องราวของวรรณคดีไทยเรื่อง รามเกียรติ์ ซึ่งเป็นเหตุการณ์การต่อสู้ที่น่าจดจ�ำมาน�ำเสนอและประยุกต์ใช้กับโมเดลพลาสติกเพื่อสื่อว่าของ เล่นนั้นสามารถน�ำมาเป็นงานศิลปะได้ ต้นก�ำเนิดรามเกียรติ์มาจากรามายณะ ซึ่งเป็นวรรณคดีที่แพร่หลายทั่วไปในภูมิภาคเอเชียใต้ ต่อมาอารยธรรม อินเดียได้แพร่สู่ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รามายณะก็เช่นกัน มันกลายเป็นวรรณคดีที่เป็นที่รู้จักและได้ปรับเปลี่ยนเนื้อหาให้สอดคล้องกับ วัฒนธรรมของแต่ละประเทศจนกลับกลายเป็นวรรณคดีประจ�ำหลายประเทศ ทั้งไทย ลาว พม่า กัมพูชา มาเลเซียและอินโดนีเซีย เนื้อเรื่องของรามเกียรติ์ของไทยทั้งหมดถูกน�ำมาจากบทประพันธ์ของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช รัชกาลที่ 1 เรื่องราวเริ่มต้นขึ้น จากการต่อสู้ของพระรามและทศกัณฐ์ผู้ท�ำศึกชิงนางสีดาจนกลายเป็นสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ ทศกัณฐ์ให้ก�ำเนิดบุตรนามว่า “รณพักตร์” และได้ให้ไป ฝึกวิชากับฤาษีจนได้รับพรและอาวุธวิเศษ จึงเกิดความฮึกเหิมและไปบุกสวรรค์เพื่อท้าพระอินทร์รบจนชนะ เมื่อทศกัณฐ์ทราบข่าวบุตรของตนมีชัยชนะ จึงเปลี่ยนชื่อรณพักตร์เป็น “อินทรชิต ซึ่งหมายถึง ผู้ชนะพระอินทร์ เวลาผ่านไป สงครามยิ่งดุเดือดมากขึ้น เหล่ายักษ์ญาติพี่น้องของทศกัณฐ์ที่ท�ำศึก สงครามกับพระรามก็ล้มตายกันเป็นจ�ำนวนมาก เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ก�ำลังย�่ำแย่จึงไปขอความช่วยเหลือจากไมยราพ พญายักษ์เจ้าแห่งเมือง บาดาล ซึ่งได้มีการวางแผนการลักพาตัวพระรามออกจากกองทัพโดยใช้เวทมนตร์สะกดให้ทุกคนในกองทัพหลับใหล หลังจากนั้นหนุมานจึงขออาสาตาม ไปช่วยพระรามที่เมืองบาดาล

www.pngimage.net www.freepik.com www.elements.envato.com www.pixabay.com www.cannypic.com www.brusheezy.com www.pcreart.com www.pngtree.com www.dlpng.com

The Expected Future

There are billions of people in the world, creating different social thoughts, and generation-gap (or gen-gap) dividing is one of them as well. Generation-gap is divided by the birth year of each person; Baby Boomer (1948-1964), Generation X (1965-1979), Generation Y (1980-1997), Generation Z (1998-2009), and the latest Generation Alpha (since 2010), which are obvious that every generation owns different personalities and thoughts influenced from each era. This project will emphasize on Baby Boomer (parents) and Generation Z (children), which are fairly different from each other. Baby Boomer people were born after the World War 2 period, and due to less citizens in each country, there was the social value of having many children to help develop the country in the future. These people work to earn their own and their family, and hold fast to the old tradition. They are patient and hard-working, so they are seen as conservative ones. For Generation Z people, they were born during the confusion of politics, rebellion, and unstable economy, resulting in they focus on making a change in the society. Moreover, they were grown up with technology, so they are called as digital kids. They are able to use technology to learn and look up for information, and exchange it with one another. However, they are seen as low communication skill, inpatient, and rash. Hence, this project aims to present the different thoughts between people in 2 generations, who are different in age, in the form of retouching the sci-fi of future world. โลกของเรานั้นมีประชากรอยู่เป็นจ�ำนวนมากและมีมาเป็นระยะเวลานาน จึงท�ำให้เกิดแนวคิดทางสังคมหลายอย่างในการแบ่งประเภทประชากร Generation หรือที่เราเรียกกันสั้นๆ ว่า Gen เองก็เป็นการแบ่งประชากรอีกประเภทหนึ่งโดยจะแบ่งตามยุคสมัยของแต่ละคน ซึ่งปัจจุบันสามารถแบ่งได้ เป็น 5 Gen ด้วยกัน ได้แก่ Baby Boomer (ค.ศ. 1948 - 1964), Generation X (ค.ศ. 1965 - 1979), Generation Y (ค.ศ. 1980 - 1997), Generation Z (ค.ศ.1998 - 2009) และล่าสุดคือ Generation Alpha (ค.ศ.2010 เป็นต้นไป) จะเห็นได้ชัดเจนว่าแต่ละ Gen มีการแบ่งตามปีที่แต่ละคน เกิดมา มีการแบ่งแต่ละ Gen มีนิสัยและความคิดอย่างไรเนื่องจากอิทธิพลของยุคสมัยนั้นๆ แต่ผลงานชิ้นนี้เราจะเน้นไปที่ Baby Boomer และ Generation Z ซึ่งเป็น Generation ที่ค่อนข้างแตกต่างกันคือ เป็นรุ่นพ่อแม่ และรุ่นลูกนั่นเอง โดยที่ Baby Boomer ที่เกิดปี 1948 – 1964 (ภราดร จ�ำนงเวช, 2013: ออนไลน์) เป็นกลุ่มที่เกิดในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ประชากรในแต่ละ ประเทศมีจ�ำนวนน้อย ท�ำให้เกิดค่านิยมมีลูกหลายๆ คน เพื่อเป็นสร้างแรงงานในการพัฒนาประเทศ คนยุคนี้จึงมีชีวิตมาเพื่อท�ำงาน และให้ความส�ำคัญกับ ครอบครัว เป็นคนที่ยึดมั่นไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง ให้ความส�ำคัญกับการบังคับบัญชาและอ�ำนาจหน้าที่ มีความอดทนสูงสู้งาน มีแนวคิดท�ำงานหนักเพื่อ สร้างเนื้อสร้างตัว ท�ำให้มักจะถูกมองว่าเป็นพวกอนุรักษ์นิยม หรือหัวเก่า ซึ่งส่วนใหญ่เติบโตมากับภาคการเกษตร ซึ่งเป็นชนบท ประชากรไม่หนาแน่น และกลุ่มคนที่เกิดในยุค Generation Z คือตั้งแต่ 1998 – 2009 เป็นช่วงที่มีความสับสนวุ่นวายทางด้านสงครามการเมือง ผู้ก่อการร้าย และยุคของการ ตกต�่ำไม่แน่นอนของเศรษฐกิจ ท�ำให้คนยุคนี้ให้ความส�ำคัญกับการสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับสังคม นอกจากนั้นคนยุคนี้ยังเกิดมาพร้อมกับเทคโนโลยี ดิจิตอล การสื่อสารที่ก้าวหน้า จนถูกเรียกว่าเป็นเด็กดิจิตอล เป็นคนเปิดกว้างทางความคิด และวัฒนธรรมยอมรับความแตกต่างทั้งด้าน ภาษา เชื้อชาติ ศาสนา สีผิว เป็นยุคที่สามารถติดต่อกับเพื่อนต่างชาติได้อย่างง่ายดาย ท�ำให้มีพฤติกรรม ความต้องการ และลักษณะนิสัยที่ค่อนข้างคล้ายกันคือไปในทิศ ทางเดียวกัน นอกจากนั้นยังมีนิสัยของการเรียนรู้ผ่านอินเตอร์เน็ตมากกว่าการพูดคุยสื่อสารกับคนรอบข้าง ท�ำให้มีทักษะในการสื่อสารต�่ำ มีนิสัยติดโลก ออนไลน์ สามารถรับข่าวสารได้อย่างทันท่วงที ส่งผลให้เกิดพฤติกรรมคิดเร็วท�ำเร็ว ไม่ชอบการรอคอย เป็นต้น ดังนั้นผลงานชิ้นนี้จึงต้องการแสดงความ แตกต่างทางความคิดระหว่างคน 2 Gen ที่มีความแตกต่างของช่วงอายุค่อนเยอะ คือเป็นรุ่นพ่อแม่และรุ่นลูก โดยจะแสดงมาในรูปแบบของ งานรีทัช เชิงโลกอนาคต Sci-Fi

Sirigunya Upanun

Cosplay Imagine World

Ancharika Innam

Many childhood dreams may feature favorite cartoon or characters as a part of it. And it is usual to have a thought of wanting to be that character, since I’m the one who dreamt of being a magical girl like my favorite character as well. In present, there is a dressing type that enables you to imitate other characters in reality, or it is called as ‘cosplay’. Cosplay, or Costume Play, was first used in My Anime magazine’s column in 1982 by Nobuyuki Takahashi. Cosplay is the kind of dressing to imitate and impersonate the character — could be from cartoon, game, fiction, or movie — that doesn’t only imitate the dressing, but also impersonate its makeup, hairstyle, performance, and personality. Cosplay has become well-known and widely popular in Thailand and the world, and there is the annual competition in World Cosplay Summit, the biggest cosplay competition. Cosplay renting shop is the other choice for people who don’t want to buy the costume but be interested in it, since each costume is quite expensive and needed a specific care that is different from normal clothes. Cosplay costume is composed of many detailed pieces, so renting can help decreasing the budget and provide convenience to customers as well. Nowadays, cosplay renting business is growing up, and I am the one who owns the shop too. My renting shop started from my interest and hobby in dressing cosplay, and the fact that I own many different kinds and characters of cosplay costume, so other people wanted to rent the good-looking and good quality costume I own. Therefore, I would like to advertise my shop with the interesting and outstanding pictures of cosplay by photography and retouching them into the same story and/or that character of character within the concept of ‘The world of dream.’

ฝันในวัยเด็กของใครหลายๆ คน มักจะมีการ์ตูนเรื่องโปรดที่เราชอบหรือตัวละครตัวโปรดของเราเสมอ และไม่แปลกที่มักจะเกิดความ อยากที่จะเป็นตัวละครตัวนั้น ซึ่งตัวเราเองก็เคยเป็นเด็กน้อยที่มีความใฝ่ฝันที่จะเป็นสาวน้อยเวทมนตร์เหมือนกับตัวการ์ตูนที่เราชื่น ชอบเช่นกัน จนมาถึงในปัจจุบันได้มีการแต่งกายเพื่อเลียนแบบตัวละครต่างๆ และเป็นที่เข้าถึงได้ง่าย ซึ่งเรียกการแต่งกายเช่นนี้ว่า คอสเพลย์ (Cosplay) การแต่งกายคอสเพลย์จึงเป็นสิ่งหนึ่งที่ท�ำให้คนเราสามารถสวมบทบาทของตัวละครตัวนั้นได้ ในโลกของความ เป็นจริง Cosplay หรือ Costume Play เป็นชื่อเรียกของการแต่งกายเลียนแบบจากการ์ตูนหรือเกม โดยค�ำว่า คอสเพลย์ นั้นได้ถูกน�ำมาใช้ ครั้งแรกในการเขียนคอลัมน์ของนิตยสาร My Anime เมื่อปี พ.ศ. 2525 โดย นายโนบุยุกิ ทากาฮาชิ ซึ่งการแต่งกายคอสเพลย์ หมาย ถึง เป็นการแต่งกายเลียนแบบตัวละครพร้อมทั้งสวมบทบาทเป็นตัวละครตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นการ์ตูน เกม นิยาย รวมไปถึงภาพยนตร์ ต่างๆ ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นการเลียนแบบการแต่งกายเท่านั้น แต่รวมไปถึงการแต่งหน้า ท�ำผม ใส่วิก มีการแสดงท่าทางหรือบุคลิก ลักษณะนิสัยของตัวละครต้นแบบที่น�ำมาแต่งอีกด้วย ซึ่งการแต่งกายคอสเพลย์นั้นได้เป็นที่รู้จักและนิยมกันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน ทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศ รวมไปถึงมีการประกวดแข่งขันกันในทุกๆ ปี คือ งาน World Cosplay Submit ซึ่งเป็นงาน ประกวดคอสเพลย์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกอีกด้วย ร้านเช่าชุดคอสเพลย์ จึงเป็นอีกหนึ่งทางเลือกส�ำหรับผู้ที่ต้องการจะแต่งกายคอสเพลย์แต่ไม่ได้ต้องการที่จะซื้อชุดเก็บไว้เอง การเช่าชุด คอสเพลย์ จึงเป็นสิ่งที่สะดวกมากส�ำหรับผู้คนกลุ่มนี้ เนื่องจากชุดแต่ละชุดนั้นก็มีราคาที่แพง และดูแลรักษายากกว่าชุดเสื้อผ้าธรรมดา ทั่วไป ซึ่งส่วนใหญ่ ชุดของแต่ละตัวละครนั้นมักจะมีชิ้นส่วนที่เยอะ และรายละเอียดที่มากเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไปที่เราสวมใส่ การเช่าชุด จึงเป็นสิ่งที่ประหยัดและลดงบประมาณลง นอกจากนี้ผู้ที่เช่าก็สะดวกในการที่จะน�ำมาใช้และไม่ต้องเก็บรักษาไว้เอง ในปัจจุบันได้เกิด ธุรกิจการท�ำร้านเช่าชุดคอสเพลย์มากยิ่งขึ้น โดยเราเองก็เป็นอีกร้านหนึ่งที่เปิดร้านเช่าชุดคอสเพลย์ และก็เริ่มเป็นที่พูดถึงกันปากต่อ ปากมากยิ่งขึ้นและเริ่มเป็นที่สนใจในวงการคอสเพลย์ ซึ่งความคิดในการท�ำร้านเช่าชุดคอสเพลย์ เกิดขึ้นมาจากความที่ตนเองเป็นผู้ที่ ชื่นชอบการแต่งกายคอสเพลย์ และอยู่กับการแต่งกายคอสเพลย์มานานหลายปี และมีชุดคอสเพลย์หลากหลายแนวหลากหลายตัว ละครจึงท�ำให้ผู้ที่แต่งคอสเพลย์คนอื่นๆ ต้องการที่จะเช่าชุดที่สวยงามและมีคุณภาพจากเรา เราจึงต้องการที่จะโฆษณาชุดของร้าน ตนเอง ผ่านภาพถ่ายคอสเพลย์ที่น่าสนใจมากยิ่งขึ้น และมีจุดเด่นที่มีความแตกต่างจากร้านอื่นๆ โดยการถ่ายภาพผสมการตกแต่งภาพ (Retouch) ให้เข้ากับเนื้อเรื่อง หรือคาแรคเตอร์ของตัวละครตัวนั้นภายใต้ Concept ของร้านคือ “โลกแห่งจินตนาการ”

Tacticool girls

Cosplay is dressing up like cartoon or game character, including impersonating performance and personality. This word was first used in My Anime magazine’s column in 1982, derived from ‘costume’ and ‘play’ which meant that ‘playing with costume’. Many Japanese photographers who obsess with cosplay photography are fetishism, or a form of sexual desire in which gratification. Usually, Japan presents fetishism through photo books that emphasize this obsession in many ways publicly. In western, fetish is interpreted in the negative way, and it can be seen as mentality disorder. In Japan, fetish isn’t seemed as violence or harassment, but a taste that Japanese people can talk and exchange as usual. Fetish is represented as cute and negative stuff rather than sexy and nudity. Sometimes it’s ordinary to like, or obsess, with a girl with student uniform or glasses. For me, I’m interested in cosplay photography, and obsess with the charisma of woman with a gun. I think that a woman and a gun have many things in common; beauty, charisma, aggressiveness, obsession, but violence at the same time. In present, pictures of woman and a gun are currently popular among Japanese photographers. Hence, I’m interested in creating photography project by bringing a woman’s character to combine with tactical objects and weapons to present charisma and obsession within both things simultaneously. I used the light arrangement technique for portrait pictures in the simulated environment and situation, adding more

คอสเพลย์ (cosplay) โดยทั่วไปหมายถึงการแต่งกายเลียนแบบตัวละครจากในเกมหรือการ์ตูนโดย อาจมีการแสดง ท่าทางหรือบุคลิกตามตัวละครนั้นๆ ด้วย เดิมทีการแต่งกายในลักษณะนี้ยังไม่มีค�ำระบุเรียกอย่างชัดเจน ค�ำว่าคอสเพลย์ นี้ถูกใช้เป็นครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่น เพื่อใช้การเขียนคอลัมน์ในนิตยสาร My Anime เมื่อปี พ.ศ. 2525 ซึ่งมาจากการน�ำ ค�ำ 2 ค�ำมาผสมกัน คือค�ำว่า Costume และ Play ซึ่งแปลว่า การเล่นกับเครื่องแบบ ช่างภาพชาวญี่ปุ่นหลายๆ คนที่ ชื่นชอบในการถ่ายภาพ Cosplay อยู่แล้วมักจะมีอาการ Fetish หรือ ความคลั่งไคล้ทางเพศในสิ่งต่างๆ ที่ในญี่ปุ่นมักจะ น�ำเสนอออกมาเป็นโฟโตบุ๊คแบบต่าง ๆ ที่เน้นน�ำเสนอรสนิยมเฉพาะกลุ่มเหล่านี้ออกมาได้อย่างหลากหลายและเปิดเผย ในสังคมตะวันตกค�ำว่า Fetish อาจจะมีความหมายค่อนข้างจะติดลบ บางครั้งความคลั่งไคล้ทางเพศต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดย เฉพาะอาจจะถึงมองว่าเป็นอาการทางจิตไปเลยก็ได้ แต่ส�ำหรับสังคมญี่ปุ่นแล้ว Fetish ไม่ได้ถูกมองเป็นเรื่องร้ายแรงแต่ อย่างใด แต่ fetish คือรสนิยมของแต่ละบุคคลเท่านั้น ชาวญี่ปุ่นสามารถพูดคุยแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับเรื่อง Fetish กันได้ อย่างเปิดเผย fetish ถูกน�ำเสนอออกมาเป็นเรื่องน่ารักๆ มากกว่าที่จะดูเป็นความวาบหวิว บางครั้งก็เป็นเรื่องพื้นๆ ธรรมดาๆ อย่างเช่นบางคนอาจจะชื่นชอบหญิงสาวที่สวมชุดนักเรียน หรือ แว่นตา

โดยส่วนตัวผมนั้น ผมเป็นคนที่ชื่นชอบในการถ่ายภาพ Cosplay และหลงใหลในเสน่ห์ของผู้หญิงกับปืน โดยผู้หญิงกับปืน นั้นมีหลายๆ สิ่งอย่างคล้ายๆ กัน ทั้งดูสวย มีเสน่ห์ ดุดัน น่าหลงใหล และอันตรายในเวลาเดียวกัน จากการกล่าวถึง อาการ Fetish ในปัจจุบันนี้ภาพถ่ายผู้หญิงกับปืน ก�ำลังได้รับความนิยมมากในหมู่ช่างภาพชาวญี่ปุ่น ตัวผมจึงมีความ สนใจที่จะสร้างสรรค์ผลงานภาพถ่ายโดยการน�ำเอาคาแรกเตอร์หญิงสาวที่ถูกออกแบบขึ้นมาใหม่ น�ำมาผสมผสานกับ อุปกรณ์ทางทหารและอาวุธปืน เพื่อน�ำเสนอเสน่ห์และความน่าหลงใหลในตัวหญิงสาวและอาวุธปืนออกมาในเวลา เดียวกัน โดยใช้เทคนิคการจัดแสงเพื่อถ่ายภาพบุคคลในสภาพแวดล้อมประกอบกับการจ�ำลองสถานการณ์คล้ายกับ สถานการณ์จริงเพื่อสร้างเรื่องราวในงานภาพถ่ายเพื่อเพิ่มความน่าสนใจให้แก่ตัวงานภาพถ่าย

Kittikan Thongsing

REMEMBRANCE Resting is the thing that freshens your health, relieves the stress, make you happy, active, and be able to make a better and quicker decision, therefore, resting is essential in human life. Resting isn’t only sleeping, laying down watching TV, or watching movies on the comfortable bed, but it might include other activities as well. Nowadays, people start to take a trip to nature places on weekends, especially to forest and waterfall in rainy season and winter. During those time, the weather is nice to take a nature journey, resulting in people to experience this kind of resting while some people would like to do other activities, such as walking around sightseeing. I, as a creator, would like to express and tell the story of resting in my way, which is being away from bedroom to the nature journey. So, I created the simulated situation as the forest and nature scenery within my bedroom, featuring the activities and moments from my childhood — traveling to villages and neighborhood — as a side story.

การพักผ่อนเป็นสิ่งที่ช่วยให้ร่างกายสดชื่น ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียด ท�ำให้จิตใจแจ่มใสร่าเริง มีก�ำลังในการท�ำกิจกรรมและ ท�ำให้ตัดสินใจปัญหาต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วและรอบคอบยิ่งขึ้น ดังนั้นการพักผ่อนจึงเป็นสิ่งส�ำคัญต่อมนุษย์มาก โดยการพักผ่อน นั้นอาจไม่ใช่แค่การนอนหลับ การนอนดูทีวี หรือการนอนดูภาพยนตร์อยู่บนเตียงนอนที่นุ่มสุดแสนสบาย แต่อาจมีการท�ำ กิจกรรมอื่นๆ ร่วมด้วย ในปัจจุบันผู้คนเริ่มหันมาพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์กันมากขึ้น และมักเลือกสถานที่ที่ไกลจากตัวเมืองหรือสถานที่ที่วุ่นวาย เพื่อ ไปตามป่าตามเขาที่บรรยากาศดีๆ เช่น น�้ำตกหรือป่าไม้ในช่วงฤดูฝนและฤดูหนาว เพราะป่าไม้จะเขียวขจีสวยงาม ฤดูหนาวก็มี หมอกบนดอย ท�ำให้ผู้คนอยากสัมผัสการพักผ่อน ส่วนผู้คนบางกลุ่มจะท�ำกิจกรรมอื่นๆ เช่น การไปเดินชมธรรมชาติ ผู้สร้างสรรค์ จึงเกิดความคิดอยากถ่ายทอดการพักผ่อนในแบบของตัวเองที่อยากไปพักผ่อนตามธรรมชาติ หรือสถานที่ที่ไม่ใช่ในห้องนอน สี่เหลี่ยม โดยการสร้างสถานการณ์จ�ำลองห้องนอนที่อยู่บนพื้นป่าหรือธรรมชาติโดยมีกิจกรรมและแฝงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นจาก ตัวของผู้สร้างสรรค์ในอดีต โดยจะหยิบยกเรื่องราวประสบการณ์จากช่วงวัยเด็กที่มีการผจญภัยไปตามหมู่บ้านและพื้นที่ใกล้เคียง มาเป็นตัวประกอบสร้างเรื่องราวให้กับภาพถ่ายในครั้งนี้

Uttapon Chaisomparn

168

169

Video

Short Film

FOLLOWING. a

dialogue-less

film

When I was young, I used to see bad things that made me unhappy in a positive way by finding pros and leaving everything there, hence it made me become the funny boy who enjoy every story — both good and bad — in life. But when time and experiences influence my thought to think more, letting go became hard thing to do. Sticking with many factors took that boy’s enjoyment away, but I was trying to get back the old me who enjoy everything again. This is the inspiration of this around 5 minutes non-dialogue film: myself. Following is the non-dialogue mystery film, taking about 5 minutes. It is about a man who wakes up in the plain, empty field with wonder and question about where he is. He roams around until finds another man who unexpectedly disappears, then he decides to follow that man to find the answers of where he is, and why he is here. Following is created to try the visual control, camera movement, and technique I’m interested used throughout this movie, which features non-dialogue mystery story. However, I chose to use the body language, as communicator, to let audiences sight by their eyes efficiently.

เมื่อเรายังเป็นเด็ก เรามักจะมองเรื่องที่ท�ำให้ตัวเราเองไม่สบายใจหรือล�ำบากใจ กลายเป็นเรื่องที่ดีได้ด้วยการหาข้อดีของมันและปล่อยวาง มันไป ท�ำให้เรากลายเป็นเด็กผู้ชายที่สนุกกับทุกเรื่องร้ายดีที่ผ่านเข้ามาในแต่ละวันและแต่ละช่วงชีวิต แต่เมื่อเวลา ประสบการณ์ การโตขึ้น บ่มความคิดความอ่านของเด็กผู้ชายคนนั้นให้ต้องคิดเยอะขึ้น นึกถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้นมากขึ้น ท�ำให้การปล่อยวางที่เคยท�ำได้กลายเป็น เรื่องยากล�ำบากขึ้น ยืดติดกับหลายๆ ปัจจัย ท�ำให้เด็กผู้ชายคนนั้นใช้ชีวิตสนุกกับเรื่องร้ายดีเหล่านั้นน้อยลงเรื่อยๆ และพยายามคิดหาวิธีให้ เขากลับมาเป็นเด็กผู้ชายคนเดิมที่สนุกกับเรื่องร้ายดีเหล่านั้นได้อีกครั้งหนึ่ง และนี่คือแรงบันดาลใจของภาพยนตร์เงียบความยาวประมาณ 5 นาที เรื่องนี้ แรงบันดาลใจจากตัวเราเอง Following คือ ภาพยนตร์เงียบแนวลึกลับความยาวประมาณ 5 นาที เป็นเรื่องของชายผู้ตื่นขึ้นมาในทุ่งหญ้ากว้างที่รกร้างว่างเปล่าแห่งหนึ่ง พร้อมความประหลาดใจ และด้วยสงสัยว่าที่นั้นคือที่ไหน จึงออกเดินส�ำรวจไปรอบๆ จนไปเจอผู้ชายคนหนึ่งที่จู่ๆ ก็หายตัวไป เขาจึงเดินตาม ชายคนนั้นไปเรื่อยๆ เพื่อหาค�ำตอบว่าที่นี่คือที่ไหน และท�ำไมเขาถึงมาอยู่ในที่แห่งนี้ Following ถูกสร้างเพื่อทดลองการก�ำกับภาพ การเคลื่อนของกล้อง และเทคนิคที่สนใจและชื่นชอบมาใช้งานในงานภาพยนตร์ ผ่านการ สร้างภาพยนตร์แนวลึกลับและเป็นภาพยนตร์ที่ไม่มีบทสนทนาของตัวละคร ใช้ภาษาภาพในการเล่าแทนบทสนทนา เพื่อให้ผู้ชมสามารถใช้ ประสาทการมองได้อย่างเต็มที่มากขึ้น

Krittapat Tengrung

Discrimination isn’t a new thing in Thai society, but it is strongly getting worse, which can be the result of the confrontation between democracy and conservatism that doesn’t accept lives in the past. This project is worked upon wonder and prediction of Thailand in the next 10 years through video art, containing implied content about politics in both of them, with the concept of ‘what is the indicator for correctness.’ Is it related with any concept or domination or not? This project itself might not be able to change any context in the society or any person thought, but it aims to communicate the same story in different aspects.

POPCULT การแบ่งฝ่ายไม่ใช่เรื่องใหม่ในสังคมไทยนัก แต่ในปัจจุบันมีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และมีแนวโน้มที่จะเกิดความรุนแรงมากขึ้นไปอีก อาจเป็น เพราะเราเป็นผลผลิตที่ตกทอดมาจากอดีตที่เกิดการปะทะกันของฝ่ายประชาธิปไตยและฝ่ายอนุรักษ์นิยมที่ไม่ยอมรับการเป็นไปของโลก ซึ่งส่ง ผลมาถึงปัจจุบันที่หลายฝ่ายก�ำลังต้องการแสดงจุดยืนที่ต่างกัน ผลงานชิ้นนี้จึงเป็นการท�ำงานบนความสงสัยและการคาดการณ์ความเป็นไปของ การเมืองไทยในอีก 10 ปีข้างหน้าบอกเล่าผ่าน Video Art ที่มีนัยยะแฝงทางการเมืองซึ่งมีทั้งหมด 2 ชุด ซึ่งอยู่ภายใต้แนวคิดที่ว่า อะไรคือตัวชี้ วัดความถูกต้อง สิ่งนี้เกี่ยวพันกับชุดความคิดและการครอบง�ำทางความคิดหรือไม่ ตัวผลงานเองอาจไม่สามารถเปลี่ยนบริบทในสังคมหรือความ คิดของใครได้ เพียงแต่ต้องการสื่อให้เห็นเรื่องราวเดียวกันในมุมมองที่ต่างออกไป ซึ่ง Video Art ทั้ง 2 ชุด มี Sysnopsis ดังต่อไปนี้

Kasidit Kampinchai

Synopsis: 1 Once in the past when the world lost faith, Popcorn God was born to suggest way to misled people, and these suggestions led human to move forward. Time flew, suggestions turned into something wrong; praise and worship to admire and hope for something in return, or people who claim themselves as a medium of God. What is the truth of Popcorn God, or nothing ever existed at all?

ครั้งหนึ่งในอดีตเมื่อโลกสูญสิ้นศรัทธาเทพเจ้าป็อปคอร์นจึงได้ถือก�ำเนิดขึ้น เพื่อชี้น�ำทางแก่มนุษย์ผู้หลงทาง ค�ำชี้น�ำทั้งหลายได้น�ำพามนุษย์ก้าวต่อ ไป เมื่อวันเวลาผ่านไปค�ำชี้น�ำเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นสิ่งอื่นที่ผิดเพี้ยน การบูชา ขอพร ยกย่อง แปรเปลี่ยนเป็นการเทิดทูนและหวังสิ่งใดสิ่งหนึ่งกลับ มา หรือแม้กระทั่งมีผู้ที่กล่าวอ้างตนเองคือร่างทรงของเทพเจ้า สิ่งที่เป็นอยู่ได้ผิดเพี้ยนไปจากเดิม สุดท้ายความเป็นจริงของเทพเจ้าป็อปคอร์นคือ อะไรกันแน่หรือไม่เคยมีมาตั้งแต่ต้น

Synopsis: 2 Democracy and discrimination are composed of ‘what is your ideal democracy?’, ‘is discrimination in present getting more severe?’, ‘how does this affect relationship with others?’, and ‘does generation gap affect the political discrimination?’

ค�ำถามเกี่ยวกับประชาธิปไตยและการแบ่งฝ่าย ประกอบด้วยค�ำถามที่ว่าประชาธิปไตยในอุดมคติของแต่ละคนเป็นอย่างไร, การแบ่งฝ่ายทางการเมืองใน ปัจจุบันมีความรุนแรงขึ้นบ้างหรือไม่, เรื่องพวกนี้ส่งผลต่อความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ และครอบครัว มากน้อยเพียงใด และสุดท้ายคือ ช่องว่างระหว่างวัย หรือที่เรียกว่า Generation Gap มีผลกับการแบ่งฝ่ายทางการเมืองหรือไม่

DEAR MOON Since I’m interested in taking videos and motion pictures, and I got opportunity to make music video for the song from Minimal Record within the Applied class, I chose to make music video for the song from Thada band, producing acoustic/folk songs, to continue and develop technique I learnt. Moreover, Thada band also released the first album ‘Not for Charity’ in 2019, containing; 1. Perfectly fall in love someone in beginning winter 2. Whispering from the fire 3. Waiting 300% for more than 300 miles 4. Ourselves 5. Blanket 6. Accidentally heard a song 7. For you Thada doesn’t portray their songs through nature, but they pick something near and their experiences to link with their songs, reaching more audiences. Their identity is the long title name which is able to make audiences memorize. The song I chose to make music video is ‘Perfectly fall in love someone in beginning winter’, which is about love. But this love doesn’t need to retain with people, it can be love in nature or anything in different contexts. The story of this music video is about ‘selenophile’, which is people who obsess with moon. I’m presenting this story through a man who works as a freelance, living his life at nighttime and falling in love with the moon he looks at everyday. Furthermore, since the moon reminds him of his loved one who us gone, he uses it as a symbol of her.

เนื่องจากข้าพเจ้าชื่นชอบในการถ่ายภาพเคลื่อนไหว และได้มีโอกาสในการท�ำ Music Video ประกอบเพลงในค่ายเพลง MINIMAL RECORD ในวิชา Applied จึง มีความสนใจที่ท�ำ Music Video โดยใช้เพลงจากวง ธาดา/Thada วงดนตรีแนวเพลง Acoustic/Folk เพื่อเป็นการพัฒนาการใช้เทคนิคทางการถ่ายภาพเคลื่อนไหว และต่อยอดจากสิ่งที่ได้เรียนมาจากวิชา Applied และวงธาดา/Thada ได้มีอัลบัมเพลงที่ออกเมื่อต้นปี 2019 คืออัลบัม“ ไม่ได้ท�ำเพื่อการกุศล” เป็นอัลบั้มแรกใน อัลบั้มประกอบด้วยเพลง 1. ปลายฝนต้นหนาวที่เพอร์เฟคพอจะตกหลุมรักใครซักคน 2. เสียงกระซิบจากกองไฟ 3. รอแบบ 300% ในระยะทาง 300 กว่าไมล์ 4. ตัวเราของเราเอง 5. ผ้าห่ม 6. มันก็เหมือนกับการที่บังเอิญได้ยินเพลงหนึ่ง 7. มอบให้คุณ ธาดาเป็นวงโฟล์คที่ไม่ได้พูดพรรณนาถึงธรรมชาติอย่างเดียว แต่เอาเรื่องใกล้ตัวมาแต่งเพื่อให้คนฟังเข้าถึงได้มากกว่า มีเอกลักษณ์คือชื่อเพลงยาวเพื่อให้คนฟังจดจ�ำ มุมมองการเล่าผ่านบทเพลงของวงธาดาส่วนใหญ่แต่งมาจากเรื่องใกล้ตัวเพราะจะท�ำให้คนฟังซึมซับได้มากที่สุด และเรื่องราวประสบการณ์ที่พบเจอมาใส่บ้าง แต่ ส่วนใหญ่มาจากเรื่องจริง เพลงที่เลือกน�ำมาท�ำ Music Video คือเพลง “ปลายฝนต้นหนาวที่เพอร์เฟคพอจะตกหลุมรักใครซักคน” เนื้อเพลงเป็นเพลงรักที่พูดถึง การไม่ต้องไปผูกขาดความรักกับแค่ตัวบุคคล แต่เป็นรักธรรมชาติหรือรักอะไรก็ได้ในหลายๆบริบทในเนื้อเรื่องที่ข้าพเจ้าน�ำเสนอคือเรื่องราวของคนที่ถูกเรียกว่า Selenophile คือคนที่คลั่งไคล้ในดวงจันทร์ ซึ่งในเรื่องเล่าผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่มีอาชีพฟรีแลนซ์ใช้ชีวิตกลางคืนซะส่วนมากจนท�ำให้ตกหลุมรักพระจันทร์ที่มองอยู่ใน ทุกๆ วัน ในหลายครั้งเขามักนึกถึงคนรักที่จากไปและได้แทนดวงจันทร์ให้เป็นเธอ

SELENOPHILE :)

Chutinan Suwannaphung

ตอนเช้า แสงของไอแดด ผ่านหน้าต่างเมฆจางๆ ตั้งเค้ารอดวงตะวัน ทรายขาว สีทอง เปล่งประกายเมื่อยามฉันมองเหมือนสีอ�ำพัน * พักฟังเสียงของหมู่นกกา เปิดดวงตาให้เราได้มอง โลกใบนี้ใครเล่าจับจอง ความสวยงามของเธอ ** ฉันนั่งมองตะว้นที่เส้นขอบฟ้า ถึงเวลาบอกลาแสงยามเย็น ฉันยังรอยังนั่งเล่น คอยเวลาของแสงดาว ฝน ฝนยังคงซัดสาด อยู่บนนภาอากาศ เมื่อลมพัดเธอมา ลมเอย เจ้าเคยได้รู้มั้ยว่า ละอองน�้ำจากป่า ช่างเย็นสบายชื่นใจ ( * , ** )

RAY

PHOTO ART#8

01 PUNTILA IKAMNIRD thussanee.i.kamnird@gmail.com 09 6873 1729

02 NATTAPHAT PHAETHONG nattaphatphaethong@gmail.com 09 3131 0588

03 AKARAPHON PIRIYAPONG akaraphon.piriyapong@gmail.com 08 8257 0326

04 KRITTAPAT TENGRUNG kritttapat@gmail.com 098 717 5351

05 KASIDIT KAMPINCHAI kasidit17s@gmail.com 09 6687 8777

06 KITTIKAN TONGSING kittikantongsing@gmail.com 09 3225 5533

07 KRAIWITCH TUNGSOMBOON Kraiwitch.t@gmail.com 09 8252 0821

08 KANATHIP SOYPHET kanathipsoyphet@gmail.com 09 8223 5141

09 JIRUNYA MANEERATANACHOT porjirunya@gmail.com 08 3948 2153

10 CHAYANUT NAMBOOPPA nutskater@gmail.com 08 6864 7344

11 CHALAKOM KEANTANA chalakom186@gmail.com 09 6206 3359

12 CHALOTORN PROMMAR snapbyone@gmail.com 06 3794 6777

13 CHUTINAN SUWANNAPHUNG suwannaphung1@gmail.com 09 3914 4517

14 YANISA MA-ON coalabt@gmail.com 08 1032 6607

15 NATCHANON JULLAMON natchanonjull@gmail.com 09 7330 5851

16 NUTTHANUN KHUENKUM nutthanunk.work@gmail.com 08 3863 3249

17 NATTHAWUT TAEJA natthawut_teja@elearning.cmu.ac.th 08 2839 6002

18 NATTIKA BOONSATITYA p.piy@hotmail.com 08 1381 7236

19 TANAPON BOONSUPA leotanapon.b@gmail.com 09 6762 1286

20 THIDARAT SAELEE lukne_ne@hotmail.com 08 6362 2093

21 THIRAPHAT YAWICHAI teerapatyawichai@gmail.com 08 2181 3145

22 NAPHAT NOKNUAM naphat.noknuam@gmail.com 08 6078 6084

23 PARATA CHONBURI parata636@gmail.com 09 1024 3672

24 PIMLAPAS PHONGAM pimlapas.eye@gmail.com 08 5726 9890

25 PEERAPAN ROIKAEW jusminer007@gmail.com 08 4672 2150

26 POOMPAT POKKATE poompokkate@hotmail.com 08 6440 4994

27 RATCHANON PHONGTIPTHA flukephotolive@live.com 09 3365 9241

28 RATRAVEE VIPHAKORN viphakorn68@gmail.com 09 5630 4175

29 WARANYA PANRUKSA aboutmeduck@gmail.com 08 7752 7037

30 WATCHARA KANTHAWANG upwatcha@gmail.com 09 5449 1898

31 WATSAPARAT CHANAISAWAN watsaparat.cha@gmail.com 09 3691 9465

32 SIRIGUNYA UPANUN sirigunya.up@gmail.com 08 0491 9278

33 SIRAWICH KHANWICHAI sirawich.khanwichai@gmail.com 09 1770 9296

34 SUPOT POONTAJAK ton.supot@gmail.com 09 4823 2992

35 ANON PONGRUENGKIAT anonu07@gmail.com 08 4176 8349

36 UTTAPON CHAISOMPARN uttaponchaisomparn@gmail.com 06 4238 3941

37 ANCHARIKA INNAM ancharikainnam@gmail.com 06 2125 6519

38 ANNA KEOTTHAWEE annatriedenough@gmail.com 09 5449 3617

39 ASADECH SUKHAMWANG asadech.sukhamwang@gmail. com 08 w3475 6996

191

192

You are not only our teacher. Rather, you are friend, philosopher and guide, all molded into one person. We will always be grateful to you for your support.

อาจารย์ ปรัชญา คัมภิรานนท์ ที่จริง อจข. ก็อยากจะเขียนถึง “อดีต” ให้มันซึ้งๆ เหมือนกับที่เขียนให้รุ่นก่อนๆ นะ แต่เกรงว่าครั้งนี้คงจะไม่ เหมาะ เราก�ำลังเผชิญกับวิกฤติระดับร้อยปีมีครั้ง แปลว่าทุกคนรวมทั้ง อจข. ก็ไม่เคยเจอมาก่อน นี่คือเรื่อง ใหญ่ที่สุดในชีวิตที่ทุกคนเคยเจอแล้วล่ะ ตอนนี้คงยังไม่มีใครรู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง อย่าว่าแต่ปีหน้า เลย เดือนหน้า หรือสัปดาห์หน้า ก็ยังไม่แน่ใจ อจข. คิดว่าในสถานการณ์นี้จะมีคนอยู่สองประเภท ประเภท แรกคือคนที่คิดว่าไวรัสจะผ่านมา แล้ววันหนึ่งมันก็จะผ่านไป จากนั้นเราก็จะสามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้ อาจจะล�ำบากขึ้นนิดหน่อย แต่ชีวิตจะด�ำเนินต่อไปได้ ส่วนประเภทที่สองคือคนที่คิดว่าโลกมนุษย์คงจะไม่กลับ ไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว หากใครเป็นคนประเภทแรก ค�ำแนะน�ำหลังจากนี้คงจะไม่มีประโยชน์ เพราะ อจข. เป็นมนุษย์ประเภทที่สอง (ซึ่ง อจข. ภาวนาขอให้ อจข. คิดผิดด้วยเถิด) ทุกวันนี้ อจข. ก็นั่งคิดอยู่ว่าถ้ามันจะ ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิม แล้วอนาคตมันจะเป็นยังไงต่อไป น่าเสียดายที่ตอนนี้ อจข. ก็ยังคิดไม่ออก จึงไม่มีค�ำ แนะน�ำดีๆ มาฝากพวกเรา แต่ อจข. แค่รู้ว่าถ้ามันจะไม่เหมือนเดิม แปลว่าอดีตที่ผ่านมาทั้งดีร้าย ก็คงจะไม่ จ�ำเป็นส�ำหรับอนาคตที่ว่า เพราะฉะนั้น ยังไงก็คงต้องลืมอดีตนั้นไปเสีย แล้วตั้งโจทย์ชีวิตใหม่จากปัจจุบันนี้จะ ง่ายกว่า มันน่าเสียดายและน่าเศร้าเหมือนกันนะ ที่ อจข. ซึ่งเป็นคนสอนพวกเรา ต้องมาแนะน�ำตอนเรียนจบ ว่าให้ลืมสิ่งที่เรียนมาเสีย แต่ อจข. ก็จ�ำเป็นต้องบอกว่า “ขอให้ลืมโฟโต้ในอดีตไปเสีย” อจข. คิดว่า ถ้าโลกมัน จะไม่เหมือนเดิม ความรู้ก็จะไม่เหมือนเดิม ค�ำว่าอาจารย์ก็ย่อมไม่เหมือนเดิม มหาวิทยาลัยก็ต้องไม่เหมือนเดิม ซึ่ง อจข. ก็สงสัยอยู่ว่ามันยังจ�ำเป็นต้องมีอยู่ไหมด้วยซ�้ำ อย่างไรก็ดี สิ่งที่ส�ำคัญที่สุดในการเป็นอาจารย์โฟโต้ของ อจข. นั้น ไม่ใช่การถ่ายทอดความรู้ทางด้านโฟโต้ แต่คือการท�ำยังไงก็ได้ให้พวกเรามีโอกาสในชีวิตที่ดีที่สุดตาม ที่พวกเราเลือก ไม่ว่าทางเลือกนั้นจะเกี่ยวกับการถ่ายภาพหรือไม่ก็ตาม ครั้งนี้ อจข. จึงอยากขอแนะน�ำทั้งที่ตัวเองก็ไม่มั่นใจอีกครั้งว่า ขอให้พวกเราลืมโฟโต้ไปเสีย แล้วหาทางมีชีวิตที่ดีให้ได้โดยไม่ต้องยึดติดอดีตที่ผ่านมา... Actually, I would like to write about the past to impress like I did before, but with the current situation, I think it might be appropriate. We are facing the centenary crisis, meaning that everyone has never faced this before, and this is the biggest crisis we’ve faced. Nobody knows how the future is going to be, not only next year, but also next month and next week that we can’t be sure. during this situation, I think there are 2 types of people: 1) people who think that virus will come and go, and we can live normally like we used to although it may be a little bit tougher, and 2) people who think that the world will never be the same. If you are the first type of people, you might find this suggestion useless, because I am the second type of people (which I wish my thought will be wrong.)Nowadays, I think that if the world will never be the same, what the future will be like. Unfortunately I can’t think of right now, so I don’t have any useful suggestion to you, but I know that if it won’t be the same, it means that the past won’t be essential for the future. Therefore, we should forget how the past has been, and focus on the present. It is unfortunate and sad that I, who has taught you, have to suggest at the end of your university life that you should forget what you’ve learnt, but I have to tell you that “please forget photography in the past.” I do think that if the world is changed, the knowledge will be changed, and teachers’ words won’t be the same, the university won’t too, which I wonder whether the university is still necessary or not. However, the most important thing of being a teacher here is not to give you knowledge about photography, but to give you opportunities to live your live as good as it can be, whether related with photography or not. So this time, I would like to recommend, without being sure, you to forget photography and live your live without sticking with the past.

รศ.กันต์ พูนพิพัฒน์ สิ่งแรกต้องขอแสดงความยินดีที่ส�ำเร็จการศึกษา แต่สิ่งต่อไปนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยอยากกล่าวเท่าไหร่นัก วิกฤตที่ ก�ำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ เป็นที่ทราบกันทั่วทั้งโลกว่ามันหนักหนาสาหัส จึงขอให้นักศึกษารุ่นนี้มีก�ำลังใจในการต่อสู้ และต้องมีความหวังอย่างแน่วแน่ถึงจะผ่านพ้นวิกฤติในครั้งนี้ไปได้ เพราะผมต้องการเห็นลูกๆ ที่ผมได้สั่งสอนมา นั้นมีความเข้มแข็งและรู้จักที่จะฝ่าฟันเรียนรู้ในการด�ำเนินชีวิตต่อไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง จึงอยากจะขออวยพร ให้นักศึกษาในรุ่นนี้ประสบแต่ความส�ำเร็จเจริญรุ่งเรืองเป็นที่ภาคภูมิใจแก่เหล่าคณาจารย์ที่ได้สั่งสอนมา Firstly, I would like to congrats on your graduation, but the next thing I would not like to say that much. The situation we are currently facing is widely known that it extremely serious, so I hope you have the spirit and energy to keep going and hope to get over this very soon, because I want to see my students strong and eager to learn to live in the future constantly. I wish you tons of luck, and be the pride of teachers that have taught you.

อาจารย์ กรรณ เกตุเวช ต้องบอกว่า ขอแสดงความชื่นชมและยินดีที่ทุกท่านฝึกฝนตนเองในศาสตร์การถ่ายภาพที่ท่านรัก (ยังรักอยู่ เนาะ?) ตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกันเมื่อ 4 ปีก่อนจนถึงวันนี้ พวกเราทุกคนล้วนมีความทรงจ�ำมากมายให้ระลึก ถึง ทั้งดีและร้าย สมหวังและฝันสลาย... โดยเฉพาะนิทรรศการ “RAY ประกายแสง” ที่ตั้งชื่อได้สอดคล้องกับ วงแสง “โคโรน่า” (ไวรัส) ราวกับเป็นผู้รู้เห็นมาแต่ก่อนกาล… คงไม่มีสิ่งใดดีไปกว่าการได้เห็นพวกเราส�ำเร็จ การศึกษา ได้ท�ำในสิ่งที่อยากท�ำ เติบโตและประสบความส�ำเร็จในวันข้างหน้า แน่นอนว่ามันจะไม่ง่ายเลย โดย เฉพาะในยุคแห่งความยากล�ำบากนี้ มันอาจน่าเสียดายที่หลายอย่างที่เราวางแผนกันมามันไม่เป็นไปตามนั้น... สุดท้ายนี้อยากฝากถึงคนรุ่นใหม่อย่างพวกคุณ ว่านอกจากที่ต้องต่อสู้และเผชิญกับมรสุมแห่งยุคสมัยกับความ “อิหยังวะ” ของสังคมไทยและ “ผนงรจตก” ซึ่งฝากผีฝากไข้ไม่ได้แล้ว... ยังมี Distrubtion อีกมากมายที่รอ อยู่ อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งสิ้นหวัง ใครบอกว่าคนรุ่นใหม่ไม่อดทน ผมเถียงตายเลย เพราะพวกคุณทนกับสังคม ของคนยุคก่อนหน้าที่ท�ำไว้อย่าง “ล้มแหลว” มาโดยตลอด ไม่ว่าอย่างไรจงสู้ต่อไป เหนื่อยนักก็พักก่อน แต่ อย่าเพิ่งยอมแพ้ เพราะอนาคตเป็นของพวกคุณ “อจปม.” I would like to congrats on your success that you’ve been through the practicing of photography that you love (still love?). Since the first day we’ve met 4 years ago until today, we’ve had many memories to think of — both good and bad, both fulfilled and unfulfilled — especially ‘the RAY Exhibition’ that is somehow named relevance to ‘corona’ (virus) like we’ve been the pioneers. It’s nothing better than seeing you be graduated, do what you like to do, grow up and succeed in the future, although it is actually not easy, especially during this tough time. Unfortunately, many things aren’t turned out like we planned to. Lastly, besides fighting and facing the currently situation, there are many disruptions waiting for you in the future. Don’t give up and lose any hopes. I will exceedingly argue if someone says you’re impatient, because you’ve born with collapsed society for a long time. No matter what happened, keep going, take some rests if you are tired, but don’t give up because the future is yours.

ผศ.ดร.อัษฎา โปราณานนท์ ขอแสดงความยินดีกับนักศึกษาทุกๆ คน และขอชื่นชมกับสิ่งที่พวกเธอได้เรียนรู้ ฝึกฝน และฝ่าฟันมาจนถึงวัน นี้นิทรรศการครั้งนี้อาจเป็นเหมือนผลงานสุดท้ายในชีวิตของการเป็นนักศึกษา แต่มันก็เป็นเหมือนจุดเริ่มต้น ของชีวิตที่แท้จริง ท่ามกลางความโกลาหลที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ขอให้ทุกคนต่อสู้ อดทน และยืนหยัดอย่างเข้ม แข็ง ขออวยพรให้ทุกคนโชคดีครับ Congratulations on every students success, and appreciate on things you’ve learnt, practiced, and gotten through till today. This exhibition might be the last piece of work of being a student, but it is the first piece of work of starting your real life. Among the confusion in present, I hope you keep going, bearing, and persisting in your life firmly. May the force be with you.

อาจารย์ บัณฑิตย์ วัฒนกสิวิชช์ ทุกปีที่ได้เขียนจดหมายน้อยให้กับนักศึกษาที่ก�ำลังจะจบก็มักจะเป็นแนวให้ก�ำลังใจให้สู้ต่อไปกับทางข้างหน้า โลกภายนอกคือของจริง แต่ปีนี้คงต้องเน้นย�้ำและชี้ให้เห็นโลกอีกแง่มุมนึง ซึ่งมีความไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้น ได้ แต่อะไรจะเกิดก็ขอให้จดจ�ำการท�ำงานอันหนักหน่วงและทุ่มสุดตัวในการท�ำศิลปนิพนธ์นี้ แล้วเอาพลังนี้ไป ใช้ในการท�ำงานที่ชอบ ท�ำให้สุดพลัง ความส�ำเร็จก็น่าจะเกิดขึ้นได้เหมือนกับที่ทุกคนได้สร้างผลงานอันเยี่ยม ยอด ในนิทรรศการ RAY ของปีนี้ Every year that I got to write this to students who are going to graduate: it is mostly about giving the spirit to fight with the future, and the outside world is real. But this year, I will focus on suggesting the world in another aspect — containing uncertainty. Whatever happens, please remember hard work and effort you put in this art thesis, and use that power to work with what you like. Do your best, and the success will be happened, like you created this excellent project in RAY Exhibition this year.

ผศ.จรัลศักดิ์ ลอยมี อุปสรรคมีไว้ให้พวกเราได้ฝ่าฟัน ประสบการณ์สร้างเราให้เชี่ยวชาญ การท�ำงานท�ำให้เราพบความส�ำเร็จ ต่อจากนี้พวกเราก็จะก้าวสู่สายอาชีพอย่างเต็มตัว ขอให้ทุกคนประสบความส�ำเร็จในทุกๆ ด้านที่หวังไว้ Obstacles are there for you to get through. Experiences create us to be experts. Working leads us to success. After this, you will be fully step up to working, I wish you successful in every way you hope for.

อาจารย์ เอกพงศ์ แซ่โกว ขอให้ทุกคนโชคดี :) / โกว น�้ำบ่อหลวง I wish everyone the best of luck! :)

อาจารย์ ณัฎฐ์ บวรพัฒน์นนท์ รุ่น 8 เป็นรุ่นที่ต้องลุ้นกับอะไรหลายๆ อย่างนะครับ ทั้งช่วงเปลี่ยนผ่านและวิกฤติต่างๆ ที่เข้ามาทดสอบ ก�ำลังใจ ยังไงขอให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้น ได้ไปท�ำอะไรที่หวังที่ฝันไว้ และก็ขอให้ประสบความส�ำเร็จครับ ขอให้สู้และเรียนรู้ต่อไปครับ Generation 8 has to risk with many things; changes and crisis that come to test your spirit. I wish you have the better life to do things you’ve dreamt of, and succeed in your life. Please keep going and learning.

อาจารย์ ปรฉัตร ศรีสุข พวกคุณ คือ... ความประทับใจแรกในการเริ่มต้นชีวิตการสอนที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ของครูเสมอและตลอดไป ขอให้ “ลูกศิษย์รุ่นแรก” ของครู จงประสบความส�ำเร็จในชีวิตต่อไป ขอแสดงความยินดีด้วยจากใจ You are… My first impressionof my teaching career at Chiang Mai University forever and always. I wish my ‘first group of students’ to succeed in your life. Truly congratulations.

อาจารย์ มินตรา วงค์บรรใจ หลายๆ เหตุการณ์แม้จะมีทั้งปัญหาและอุปสรรคมากมาย แต่สุดท้ายแล้วเรามั่นใจว่าเมื่อถึงวันที่จบการ ศึกษาเด็กๆ ทุกคนนั้นถือว่าได้ผ่านพ้นสภาวะที่แย่กันได้เป็นอย่างดี ดั่งเรือที่ล่องลอยบนคลื่นพายุกลาง ทะเลจนได้บรรจบฝั่งที่มั่นคง มีวิชาชีพที่กล้าหาญ สติปัญญาที่แข็งแรง เพื่อเดินทางต่อไปในหนทางที่ ตนต้องการ ความสุข นี่เป็นความประทับใจในฐานะผู้สอนที่ได้รับจากเด็กๆ นักศึกษาในทุกชั้นปี และเมื่อ นึกถึงก็ท�ำให้อดยิ้มไม่ได้ เราขอขอบคุณเด็กๆ ทุกคนส�ำหรับความทรงจ�ำดีๆ นะคะ และขออวยพรให้โชค ดี ประสบความส�ำเร็จในสิ่งที่ต้องการ หากแม้ว่ายังไม่ใกล้ก็ขอให้อย่างน้อยก็ได้พยายามนะ รัก, อ.มิ้น Although many happenings are full of problems and obstacles, but, at last, I’m sure that every student will be able to pass this situation very well. It’s like a boat trying to survive on storm on the ocean, but ending up at the coast happily, these people on a boat will have the ability to move forward to the way they want. This is the impression I receive, as a teacher, from my student every year, and it always makes me smile when I think of. I’m so thankful for these precious memories, and I wish you luck and succeed in your wishes, but if you are too far to reach it, at least you should try. Love, teacher Mint.

อาจารย์ ณัฐพล นุกูลคาม กล่าวในฐานะรุ่นพี่ศิษย์เก่าที่เพิ่งได้เข้ามาเห็นพวกเราในระยะสุดท้ายของการเรียนรู้ในสาขาวิชา และแม้ มีโอกาสรับชมและรับฟังการท�ำงานของพวกเราเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ในวิชาธีสิส แต่ต้องขอชื่นชมในความ รู้ความสามารถของพวกเราที่เป็นผลจากการเรียนรู้และพัฒนามาตนเองาอย่างสุดความสามารถ และหวัง เป็นอย่างยิ่งว่าแม้จะจบการศึกษาแล้ว พวกเราจะยังคงเรียนรู้และพัฒนาตนเองต่อไป ไม่ว่าจะในด้าน การถ่ายภาพหรือด้านอื่นๆ ที่แต่ละคนมุ่งหมาย รวมไปถึงการน�ำความรู้และทักษะเหล่านี้ไปใช้ให้เกิด ประโยชน์ทั้งต่อตนเองและสังคมด้วย Said as the alumni who just got to see you in the last period of being here, although I got a chance to see and listen your thesis project presentation, I would like to admire your depth you’ve developed throughout the university. I wish you keep learning and developing yourself after graduating in the way you hope for — both related and unrelated with photography. Also, I wish you use these knowledge and skills in a useful way to yourself and the society.

อาจารย์ ศักรินทร์ สุทธิสาร รุ่น 8 อาจมีอุปสรรคหลายๆ อย่างของชีวิตช่วงนี้ แต่ขอให้จ�ำขึ้นใจไว้ว่า พวกคุณคือคนรุ่นที่ใครก็ไม่ สามารถตราหน้าว่า “เด็กรุ่นใหม่ไม่เคยล�ำบาก” เพราะพวกคุณผ่านสิ่งที่เรียกว่าความล�ำบากมายิ่งกว่า คนในรุ่นไหนๆ แล้ว ทั้งระบบของประเทศ สังคม การศึกษา โรคระบาด แต่หลายสิ่งที่คุณผ่านมานั้นจะ เป็นฐานให้อนาคตไม่มีความล�ำบากใดที่ท�ำให้คุณท้อได้อีกแล้ว เพราะพลังของพวกคุณรุ่นที่ 8 เปรียบ เหมือนกับเลข 8 ในแนวนอนคือเครื่องหมาย infinity ( ∞ ) ที่หมายถึงไม่มีที่สิ้นสุด พลังสร้างสรรค์ในตัว พวกคุณที่ไม่มีจุดสิ้นสุดครับ Generation 8 may have many difficult in present, but please remember that you are the people who couldn’t be labeled that ‘these children have never experience trouble,’ because you surpass that — the country system, society, education, epidemic. However, those things will be the basis for your future to endure with the upcoming difficulties, because your energy is endless, like the horizontal way of number 8, which is infinity ( ∞ ).

199

CREAVTIVE PHOTOGRAPHY FACULTY OF FINE ART CHIANG MAI UNIVERSITY

RAY EXHIBITION CATALOGUE

Articles inside

Popcult

Following

Cosplay Imagine World

The Expected Future

Quantifiable Connection

War of Ramayana

Wreath

Senses of Blooming

Combi-Dressed

Mhod Touy Mhod Charm

E-Sport

The Echo of Elegance

Into The Night

The Hair

Kluayping

The Wound

In My Place

Orphan

Pah Tor Lue Lueang Mueang Chan Sen

Kaew

Depressed Guy

Phraoscape

Remember Me

The Nurser(A)lien

Humen Evo

Eat Meet Waste

Harajuku

The Garden of Words

Happiness When I Was Young

Form Khonwan

Under Water Garden

Us Against The Universe