Dagboek dag 1: De heenreis

De heenreis

Woensdag 22 juni 2022

Na de afgelaste editie 2021 vanwege corona, is het dan nu ècht zover: we gaan de uitdaging weer aan om de Mont Ventoux samen op te fietsen! En samen wil hier zeggen: getransplanteerden, hun buddies en overige betrokkenen. Omdat corona toch weer een beetje aantrekt, testen alle deelnemers zich op de dinsdag vóór vertrek nog op aanwezigheid van het virus in hun lichaam. Gelukkig: alle testen zijn negatief. Zaterdag moet het dan uiteindelijk gaan gebeuren, maar eerst maar zien dat we onze bestemming gaan bereiken. Het is onrustig in het land, vanwege boze boeren die een (stikstof)crisis hebben te bestrijden en het asfalt gebruiken om aandacht daarvoor te genereren. Hun volgende actie staat gepland voor uitgerekend “onze” woensdagmorgen van vertrek. Omdat zowel het tijdstip als de plekken waar deze boeren het asfalt zullen gaan bezetten nog onduidelijk zijn, is het aanvankelijke vertrektijdstip van woensdag 04.00u met 5 uren vervroegd. Verstandig! Zo kunnen we oponthoud door wegblokkades van deze boze boeren wellicht voorkomen. Vanaf dinsdag 23 uur is het derhalve al één en al bedrijvigheid op de parkeerplaats van busbedrijf IJsseltours in Zwolle. Rondom de bus speelt zich dan al een allerhartelijkst begroetingsritueel af. Een ritueel dat telkens een nieuw gezicht krijgt, vanwege de weer nieuw aangekomen deelnemers. De deelnemers hebben elkaar veelal alweer een tijdje niet meer gezien, en gemist kennelijk. Her en der wordt er zelfs al flink bijgekletst. Ondertussen laden de ijverigen de bagage, waaronder zo’n 50 veelal (zeer) chique fietsen in de nietperfecte fietsaanhanger van de bus, in de bus zelf en in de extra bestelbus. Het eerste verbeterpuntje voor de editie 2024 heeft zich al aangediend…

Dan is het zover: instappen geblazen. Ieder zoekt een plekje aan boord en de bus vertrekt eerst maar eens naar Nederweert, waar ook de zuiderlingen, met hun fietsen, nog in zullen stappen. Het gekakel in de bus is niet van de lucht: gezellig! Er worden voedselpakketjes uitgereikt, die dankbaar worden geopend en aangesproken. Kortom: we zijn op weg, het lijkt wel een schoolreisje ;-)

Na de Nederlandse grens proberen de meesten toch maar wat te slapen, of ten minste wat rust te pakken. Een moeder en dochter zijn zo intens verkronkeld geraakt, dat nauwelijks nog te zien is welke ledematen aan wie toebehoren. Vooral voor de wat langere reizigers blijft het behelpen in de krappe bus, maar dat je zelf verder niets hoeft te doen is ook wel weer fijn. Voor de slechte slapers en de mensen met de kleine blaas zijn er gelukkig redelijk veel stops. Helaas worden we ook geconfronteerd met

De Kale Berg in de ochtendmist

een omleiding in en rond Luik en een korte file, waardoor we uiteindelijk maar liefst 17½ uur onderweg zullen zijn. Een half uurtje voor aankomst wordt het gezelschap er op opmerkzaam gemaakt dat de berg van bestemming in de verte reeds gloort. Altijd weer indrukwekkend! Gepaste opwinding maakt zich dan ook van de meesten in de bus meester. Het laatste stuk meanderen we als een ware toeristenbus door het departement Drôme. Vooral de vergezichten en de bloeiende, uitgestrekte lavendelvelden spreken tot de verbeelding. We zijn op tijd in Montbrunles-Bains, vooral voor het avondeten, maar ook om het terras bij de eettent en onze huisjes een beetje in te richten en alles voor de volgende dag klaar te zetten. Na een heerlijk avondeten in een gezellige setting zoekt de meute keurig op tijd zijn slaapplekje op, waarna al ras de oogjes toe gaan, morgen is er immers weer een dag… \

De Kanjers van de Catering

Silver Lining