Mijn verhaal: Robert Kilsdonk

En Retour

Zondag 26 juni 2022

Vroeg, héél vroeg zo voelt het. Om kwart voor zes gaat de wekker alweer. Al raakt men zo langzamerhand wel aan deze vroege tijdstippen gewend. Maar nu snel de laatste spulletjes inpakken, beddengoed verzamelen en wegbrengen, samen met de vuilniszakken. De huisjes moeten schoon worden achtergelaten. Dat gaat met wisselend succes en zal nog een kleine financiële nabrander opleveren...

Snel ontbijten, tussendoor lunchpakketten klaarmaken, de tafels van de terrassen terug naar de huisjes brengen en dan de bus in. Een “Give&Live-kwartiertje” later dan afgesproken is het vertrekken geblazen. Gelukkig gaat de reis voorspoedig dit keer: geen vertraging of omleiding en dat scheelt.

Een mooi en bijzonder moment op de terugweg is altijd weer de “uitreiking der certificaten”, met als gepokt en gemazeld aangever Erik en dito afmaker Albert.

Deze keer gaat de uitreiking alfabetisch-lexicografisch en wel op voornaam. Erik pakt voor in de bus de microfoon ter hand en begint met een algemeen verhaal, waarin met name de tevredenheid over het verloop van editie 2022 doorklinkt. Toch valt de organisatie voor dit evenement niet te onderschatten. Hulp is dan ook gewenst: mensen die zich aangesproken voelen kunnen zich melden. Maar ook het waarom we dit traject zijn gestart krijgt nog de nodige aandacht. En dan begint de persoonlijke “uitreiking der certificaten”. Albert staat naast Erik en zit zich al met een grote glimlach op zijn Friese gelaat te verkneukelen om wat komen gaat. Eén voor één roept Erik een deelnemer naar voren, waarna Erik altijd wel een (meestal) leuke anekdote over deze deelnemer weet te melden. Dan reikt hij het certificaat uit en geeft hij de microfoon over aan Albert die op zijn beurt een kort interview van deze deelnemer afneemt, meestal vanuit een ludieke invalshoek. Ten slotte krijgt de deelnemer nog gelegenheid zich met een persoonlijk woordje tot de passagiers te richten. Een enkeling is daar snel klaar mee, de maximumtijd per persoon ligt op een kwartier, al wordt niemands verhaal afgebroken. Niet zelden leidt zo’n verhaal tot een mooi emotioneel moment, een welbegrepen moment, dat bij de meeste passagiers wel op bekend terrein landt. Al met al zijn we met een lach en een traan zo twee uur verder. De terugreis schiet mooi op…

Dan wordt de sfeer joliger. In afwijking van de heenreis wordt de muziek opgeschroefd. Verzoeknummers kunnen worden aangevraagd en worden ook gehonoreerd met als gevolg dat er massaal en luid wordt meegezongen. Zo kwam SKIK 'Op Fietse' voorbij, hoe toepasselijk wil je het hebben. Vanzelfsprekend kwam ook “het levenslied” frequent voorbij en de gezelligheid ten goede. De terugreis gaat daardoor steeds sneller en even na middernacht rijdt onze bus zijn parkeerplaats in Zwolle al weer op. Ook het afscheid is weer hartelijk, een beetje chaotischer misschien dan bij het vertrek. De één is moe en wil gewoon graag snel naar huis, de ander heeft nog oppas thuis zitten en wil deze oppas graag de kans geven die oppasplek een beetje tijdig te verlaten en van nog een ander wordt verwacht dat hij/zij de volgende morgen alweer voor dag en dauw aan het werk is. Gelukkig gaat het uitladen van de fietsen een heel stuk sneller dan het inladen, waardoor iedereen redelijk snel de parkeerplaats weer huiswaarts kan verlaten. Meestal heel tevreden maar in ieder geval een mooie ervaring rijker. Onze lotgenoten hebben “a hell of a lot” genoten. De komende dagen kan de verwerking beginnen met het aanschouwen van de vele, vele foto’s, filmpjes, appjes en e-mails. Ergens eind november komen we dan weer bij elkaar voor de “evaluatie”, een weerzien in een reünie van gezelligheid. En over twee jaar? Dan zien we wel weer. Intussen richten we ons meteen verder op de mensen waar dit allemaal zo voor nodig is en gaan we door met bewegen zolang het kan en het ons gegeven is… \