Dagboek dag 3: The Day Before

The Day Before

Vrijdag 24 juni 2022

De knusse huisjes bieden de meesten van ons wederom een goede nachtrust. Bij het krieken van de dag worden de plannen voor de rest van de dag al gemaakt, maar door menigeen net zo snel ook weer bijgesteld. Dit vanwege de te verwachten regen, al zou je dat niet zeggen als je de Mont Ventoux ‘s ochtends vroeg zo helder aan de einder in het zonlicht ziet stralen. Al vóór het ontbijt onttrekken wolken échter de berg en het hemelsblauwe firmament al aan ons zicht.

De meesten zijn ‘’verstandig” en maken er een toeristische wandeldag of uitrustdag van. Zo is er in Montbrunles-Bains, boven op de heuvel een prachtige kerk te bewonderen. Een groep sportievelingen en fanatici besluit echter toch de Ventoux op te fietsen, de meeste van hen hebben het immers al vaker gedaan: fluitje van een cent. Alleen de weersverwachting is niet gunstig, er zal onderweg geschuild moeten worden en dat is moeilijk in te plannen. Gelukkig keren allen aan het eind van de middag weer ongeschonden terug, inmiddels weer fietsend onder een stralend zonnetje.

De herdenkers die deze vrijdag de Ventoux opgaan om gedenkstenen te leggen bij het Simpsonmonument besluiten wijselijk om dit toch maar niet op de fiets te gaan doen, maar om met de auto te gaan. Gelukkig is het bij aankomst bij het Tom Simpsonmonument nog net droog, zodat in rust en met respect de meegebrachte gedenkstenen neergelegd kunnen worden. Het is goed om hier even bij stil te staan, het succes van transplantatie is niet onbeperkt of alleen maar feest. Hoe zeer we ons best ook doen. Tijdens het losbarstende noodweer rijden ze naar Montbrun-les-Bains terug, alwaar de cateringploeg met man en macht de tenten aan de grond heeft weten te houden.

De medische buddy’s fietsen vandaag hun eigen ronde. Morgen moeten ze bij hun “atleten” blijven dus vandaag kunnen ze op geheel eigen wijze helemaal losgaan. Een paar betere fietsers-getransplanteerden fietsen met hen mee. In totaal vier cols zullen er beklommen worden, waarvan drie met een top boven de 1000 meter. Op deze toppen lijkt het wel herfst: harde wind en regenvlagen. Als er ook nog eens onweer losbarst wordt zo veilig het kan een plekje gevonden om te schuilen. Dit lukt maar ten dele. Na een half uur kan de tocht koud en nat worden hervat; een bijzondere berg, een bijzondere ervaring. Gedurende de afdaling lijkt het dan weer lente, waarna in een zomers dal wordt geëindigd. Op de top wordt 11oC gemeten, in het dal 31oC. In een restaurant kan iedereen weer een beetje op temperatuur komen. Daar vallen mooie verhalen

Tijd voor het ontbijt

van deze medici te beluisteren. Respectvol wordt over patiënten en de begeleidende taak van de komende dag gesproken. “Hoe zullen we het doen?”, “Waar verwachten we problemen?”, “Heeft er iemand extra hulp nodig?” Goed gezelschap dus en niet onbelangrijk, allen met ruime fietservaring in de bergen. De fietsers-getransplanteerden hebben deze dag een hoop van ze opgestoken, en dat op meerdere fronten.

In 2019 is overwogen om getransplanteerden ook de mogelijkheid te geven de Mont Ventoux op te wandelen. Daar is toen geen uitvoering aan gegeven. Ook niet in 2022. Om zo’n beklimming eens te beleven hebben Jannie (donor van Gerrit) en Gerrit (onze fotograaf, nier ontvangen van Jannie,) zich dapper voorgenomen om vandaag vanaf Chateau Renard naar de top van de Mont Ventoux te wandelen. Weliswaar met veiligheid en gezond >

Trotse Geke

Jelte, onze fietsenmaker

verstand voorop, maar toch. De verwachting van regen op de Mont Ventoux deze dag doet echter meteen een beroep op dit gezonde verstand, met als gevolg dat de route wordt herzien. Nieuw doel wordt de startplaats van morgen: Sault. Vanaf Montbrun-les-Bains en weer retour toch altijd nog een respectabele 25km.

De wandeling begint onder een stralend zonnetje, geen vuiltje aan de lucht. De weg is te karakteriseren als vals plat en blijft dit zo’n beetje ook, helemaal tot aan Sault. Montbrun-les-Bains ligt op 580m boven zeeniveau en Sault op 770m. Een gemiddelde stijging van 4%: Onderweg zijn talrijke uitgestrekte lavendelvelden te bewonderen. Bij elk zuchtje wind overlaadt de geur van lavendel de omgeving compleet: een genot voor de neus. Bij een oud schuurtje aangekomen zijn de onvervalste klanken van een trompet te horen: in het schuurtje nemen we een kijkje, alwaar een Fransman de mooiste tonen blaast. Hij doet een poging een kortere route binnendoor naar Sault te gebaren, maar of op die route ook zulke prachtige lavendelvelden zijn te bewonderen blijft een vraagteken, derhalve wordt de oorspronkelijke route maar voortgezet. Ook de trompettist zet zijn geblaas voort. Het trompetgeschal blijft achter en sterft langzaam weg, net als de laatste zonnestralen. Donkere wolken schuiven voor de zon, in de verte dondert het. En dan ineens komen regen en hagel met bakken uit de lucht vallen. Een goede schuilplaats is in de directe

Montbrun-les-Bains

Even opdrogen

v.l.n.r. Nel, Sandra, Froukje, Sita en Hetty

omgeving niet te vinden, een plek in het struikgewas lijkt de minst slechte oplossing, maar geeft nauwelijks beschutting tegen de regen. Verderop staat een grote boom die iets meer beschutting biedt, maar het kwaad is al geschied: drijfnat schuilen onder deze boom. De hagel is gestopt, de regen wordt minder, er wordt een nòg betere schuilplek gevonden: onder een lekkende overhangende goot van een oud schuurtje. Wind en regen worden voor even verslagen. En dan kan de tocht worden hervat, met druppende kleding en soppende schoenen. Na een paar kilometer sopwandelen wordt bij een restaurant in Aurel een plek gevonden om de kleren uit te wringen en ook zelf weer een beetje op te drogen, dit terwijl onder het genot van een Franse hap het lichaam ook weer opwarmt. Daarna wordt het karakteristieke Aurel verlaten. De natte lavendel geeft een boost aan de geurbeleving. Met deze heerlijke geur in de neus en door de dampen die vanaf het asfalt omhoog stijgen gaat het verder bergop, richting Sault. De wolken verdampen en het uitzicht wordt alsmaar mooier. In de verte is zelfs de Top van de Kale Berg alweer te zien: majestueus. Uiteindelijk wordt Sault bereikt, waar Sporza nadrukkelijk in het parkje van de start van de beklimming aanwezig is: alles wordt in stelling gebracht voor de dag van morgen. Op een brandende muur krijgt de zon de gelegenheid om het laatste vocht uit jassen en sokken te doen verdampen. Op de terrassen zijn de roze shirts van Give&Live een opvallende en bekende verschijning. En ook op de weg schieten de “rozen” regelmatig voorbij. Na gezellige terrasgesprekjes wordt er nog wat in het dorp geshopt en dan is het alweer tijd om terug te lopen naar Montbrun-les-Bains. En dat gaat heerlijk relaxt. Lekker in een lavendelgeur bergafwaarts en her en der nog wat fotootjes schieten. Een beetje lavendelgeur gaat stiekem mee terug naar Nederland. En dan komt in de verte de indrukwekkende bergwand met daarop de huisjes van Montbrun-les-Bains alweer in zicht, brandend in de zon. De wandeling is volbracht, een avontuur is ten einde gekomen. Vermoeiende voeten en een voldaan gevoel zijn getuige.

Na “thuiskomst” staat allen wederom een fantastisch avondeten te wachten, dat dankbaar wordt genuttigd. Onderwijl wordt de planning voor de zaterdag gedeeld. Een deel der deelnemers zal met busjes naar de start worden gebracht en eerder starten, de meesten fietsen echter zelf naar Sault en zien deze rit als een fijne warming-up. Al was het maar om de zenuwen er alvast een beetje uit te rijden. Er heerst deze avond een licht zenuwachtige sfeer van voorbereiden, nog een laatste check van de fiets, eten en drinken klaarzetten, de juiste kleding klaarleggen, enzovoorts. En dan vroeg naar bed, want morgen gaat om kwart voor zes de wekker: D-Day… \

Sandra's buitensalon