Dagboek dag 4: D-Day

D-Day

Zaterdag 25 juni 2022

Het is vroeg en fris, het weerstation met antenne torent uit boven de Mont Ventoux en geeft ons vanuit de verte statig een knipoog in de ochtendzon. Deze knipoog wordt door iedereen anders gezien, van grimmig, via uitdagend naar vriendelijk. In ieder geval is het weer dermate gunstig dat we de top vanaf ons verblijf kunnen zien en dat voorspelt een mooie dag!

De vroege vogels moeten het doen met een geïmproviseerd ontbijt, de bakker is immers ”pas” om zeven uur open. De catering is behulpzaam bij het vullen van bidons, tassen en zakken met drankjes, gelletjes, bananen en reepjes, we komen werkelijk niets tekort. Het lijkt wel alsof we een etmaal achter elkaar door moeten gaan fietsen. Het ziet er serieus uit.

Zoals afgesproken gaat een afvaardiging met de auto, maar de meesten draaien zichzelf warm in de geaccidenteerde rit van ruim 12 kilometer naar startplaats Sault. Niks mis mee. En ook daar staat weer voldoende te drinken en snelle koolhydraten voor verder onderweg. Dan worden we ineens gemaand om te vertrekken, waardoor een wat rommelig vertrek volgt. Maar op een gegeven moment rijdt iedereen, de juiste buddy bij de juiste getransplanteerde, samen op weg naar de top van de Mont Ventoux.

We beginnen met een stukje afdaling, dat gaat verdacht lekker. Dan volgt al snel de eerste stijging, waarop het even lastig is om het juiste tempo te vinden. De gedachte dat de laatste kilometers het zwaarst zijn wordt nu verwarrend. Maar gaandeweg wordt het tempo comfortabeler. Het is inhalen en gepasseerd worden. En als diegene een roze shirtje draagt volgt steevast een vriendelijke groet en aanmoediging. Aanmoedigingen die overigens ook in groten getale vanuit de berm te horen en lezen zijn, tranen trekkend af en toe. Het blijft wel oppassen, want van boven komen de eerste renners alweer naar beneden en dat doen ze veelal met een noodgang. Er vormen zich groepjes van gelijkgestemden, of beter gezegd tempogelijken. En vanzelfsprekend zijn buddy en “atleet” gedurende de beklimming onafscheidelijk: samen klimmen, samen drinken, samen eten, samen plassen, samen pauzeren en samen weer verder.

Een voor de meesten redelijk gemakkelijk stuk volgt tot aan middenstation Chalet Reynard, dat overigens ver voorbij het midden van onze tocht ligt. In principe kom je, als je maar rustig genoeg fietst altijd wel boven en boven kan ook middenstation Chalet Reynard zijn, het is

v.l.n.r. Daniëlle, Sita en Jikke

Arno, dochter Valérie met vriend Jeffrey

v.l.n.r. Arno, buddy Rutger, Wouter en Ivar

maar net wat de deelnemer deze dag gegeven wordt. Een topprestatie blijft het! Het eerste en belangrijkste doel van onze club is dat getransplanteerden op hun eigen niveau in beweging blijven, gekoppeld aan een gezonde levensstijl. Af en toe met elkaar trainen stimuleert, maakt dat je het gemakkelijker volhoudt. Dan pas komt het volgende doel en dat is mee naar Frankrijk. Daar fietsen we gezamenlijk een paar dagen gezellig in de rondte, berg- of heuvel op en weer af. En dan pas komt het laatste doel aan bod: De Mont Ventoux omhoog. Zeker niet onbelangrijk, de kers op de taart, maar ook zeker over te slaan. Al worden alleen de trainingsritten gereden en blijft D-Day beperkt tot het aanmoedigen op de top, dan nog is het doel gehaald.

Na Chalet Reynard begint de weg weer licht te stijgen, maar inmiddels zijn we wel wat gewend. Bovendien zijn de doorzettingsvermogens nu wel ingedaald. Langzaam fietsen we het bos uit en laten de boomgrens achter ons. We merken nu ècht dat we op een berg aan het fietsen zijn. De omgeving wordt ruiger, er staat meer wind en de zon heeft vrij spel en brandt ongenadig op onze gehelmde bolletjes, onze roze-zwarte tenues en ingesmeerde ontblote lichaamsdelen. De zendmast op het weerstation op de top is al snel goed zichtbaar en roept ons als het ware naar zich toe. De verschillen in klimtalent worden nu steeds duidelijker. Waar de één in een mooie cadans in één ruk ogenschijnlijk eenvoudig naar de top fietst, moet de ander na iedere bocht even de tijd nemen om weer een beetje op adem te komen. Maar waar we ook zijn, het duurt nooit lang om weer wat aanmoedigingen in ontvangst te mogen nemen. Of om Gerrit een fotootje te zien maken van een roze klimmer of van de top van de Mont Ventoux, >

ús Albert Andrea en Sandra over de streep

waardoor hij te laat is om de passerende roze brigade op zijn beeld vast te leggen. Gerrit die werkelijk overal op de berg te vinden is…

Een paar kilometer voor de top ligt het fameuze en indrukwekkende Simpsonmonument. Veel renners stoppen hier even. De granieten trap ligt vol met gedenktekens, sinds gisteren dus ook de onze. Daarna gaat het rechts de bocht om en dan oppassen dat je niet volledig stilvalt. Dus met volle kracht vooruit. Pijn in de benen, maar er is geen keus. De meesten lukt dat aardig, zelfs zonder op de pedalen te gaan staan. Nog een bocht naar links, nog even doorbijten. In principe lijkt de tocht nu volbracht, althans, dat laatste stukje moet nog wel even worden gedaan. Vlak voor die één-na-laatste ongenadige bocht, waar de wilskracht belangrijker is dan de restant spierkracht, schiet Arno (lever ontvanger) in een vervelende beenkramp, waarop “toevalligerwijs” dochter Valérie net klaar staat om hem het op dat moment zo broodnodige duwtje in de rug te geven. De luide aanmoedigingen vanuit de roze wolk boven op de top komen de klimmers daar al tegemoet en dragen hen de laatste meters omhoog. Dit kan niet meer kapot: de steile bocht naar rechts wordt zo wijd mogelijk genomen om het steilste stuk te ontwijken en vervolgens blíjven zitten, zéker niet gaan lopen, geen denken aan. Onder de roze wolk door naar de laatste zeer korte bocht naar links. Het laatste stukje gaat gemakkelijker dan de helling doet vermoeden. En ook hier staat Gerrit alweer klaar met zijn camera om de aankomst voor eeuwig vast te leggen. Een luid, roze gejuich draagt de fietsers over de tijdregistratiematten van de finish: Missie volbracht!

En dan komt de ontlading, de traan en de lach, de omhelzing, hernieuwde kracht. Met familie, vrienden, relaties, andere mensen in het roze. Een gelukzalig gevoel met een hoge gunfactor daalt neer op de roze groep. Iedereen feliciteert elkaar en is blij met en voor elkaar. En dit gaat door tot de laatste vrouw in het roze ook boven is.

Erik en zoon: met 2 vingers in de neus

En als de laatste felicitaties zijn uitgewisseld en alle fotootjes met veel vlagvertoon zijn geschoten wordt het tijd voor de afdaling. Sommige deelnemers geven voorkeur aan een afdaling in het busje van Froukje. Of rijden mee tot Chalet Reynard en beginnen daar de afdaling op zes kilometer van de top. Het steilste stuk heb je dan al achter de rug. Verstandig! Zo’n afdaling is ook zeker niet ongevaarlijk. Maar ook zó uitdagend en spannend…

Er wordt in kleine groepjes afgedaald. Het eerste stuk gaat enorm hard naar beneden en constant remmen kan nu eenmaal niet, snelheden van 40 tot ver boven de 50 km/h zijn zo gehaald. Bij de verzorgingspost verzamelen we ons weer, worden alle flessen weer bijgevuld om daarna in één keer naar Sault af te dalen, althans, eerst stoppen we nog even bij de ravitaillering, omdat de knie van René (ontving 2x een nieuwe lever) niet meer mee wil werken en samen met de rest van René en zijn fiets plaats moeten nemen in Froukjes Bezembus. Maar dan gaat het met middeleeuwse doodsverachting en plankgas naar Sault, al moet er de laatste kilometer nog wel eventjes een helling van 6% worden gemeesterd. De benen hebben daar dan weinig zin meer in. Bovendien moet deze beklimming in een verhit tenue gebeuren, omdat voor de koude afdaling extra kleding is aangetrokken en de temperatuur in het dal lekker zomers is. Toch nog even afzien dus, maar dan volgt de beloning op een terras in Sault met prachtig uitzicht op de Mont Ventoux, alwaar de verhalen al snel over de tafels gaan. Ze zullen niet meer stoppen tot de bus weer op zijn parkeerterrein in Zwolle staat…

Na de korte pauze in Sault is het afkicken geblazen in de 12km terugrit naar Montbrun-les-Bains. De diehards gaan ten slotte toch nog even de 15%-helling bij de huisjes omhoog, waar de benen hen vertellen dat het wel weer even mooi is geweest. Rust en herstel zijn nu aan de orde. Te beginnen met een drankje en een douche.

Nadat de fietsen weer hun plekje in bus en busje hebben ingenomen, staat er voor de berijders en anderen die avond een heerlijke barbecue klaar; uitgekiend eten met onder meer lekkere gezonde salades, vega- en gewone burgers, diverse pasta’s, enzovoort enzovoort, waarop een medisch buddy de wijze woorden spreekt: “Ik weet niet of ik over twee jaar weer mee ga om te fietsen, maar voor het eten ga ik zeker weer mee”. Er volgen nog wat organisatorische, maar ook mooie woorden van de organisatie, gasten Valérie en vriend Jeffrey verrassen de aanwezigen nog met een aantal mega flessen bubbeltjesdrank, waarna er onder het toeziend oog van de Kale Berg heerlijk wordt gegeten en gedronken en het nog lang gezellig is. Maar ook weer niet àl te lang, morgen is er immers nòg een dag. Vroeg dag… \

Petra en Nel bij hetr Simpsonmonument