De grootste familie van Holten

Van koeien uit de gierput halen, tot grote bosbranden blussen en hulp bij verkeersongevallen; de vrijwillige brandweerlieden van de Holtense kazerne kunnen het allemaal. Een meer gedreven groep mensen zul je niet snel vinden, want bij de brandweer zitten ‘is een levensstijl’. Wij spreken met Carolien Kramer, Simon Grootewal en Edwin Dangremond over wat het leven als lid van de brandweer inhoudt en, bovenal, zo mooi maakt.

Tussen de helmen, imposante rode wagens en de minstens zo imposante brandweerhond Henk zitten we op maandagmiddag in de kazerne in Holten. Wel zo gemakkelijk, want elke maandagavond hebben de brandweerlieden van de kazerne hier een oefening. Maar ook de pieper ligt op tafel, want ‘we kunnen elk moment opgeroepen worden om uit te rukken’.

Een jongensdroom

Het kenmerkt het leven van de vrijwillige brandweer: je bent er dag en nacht mee bezig. Voor sommigen was het dan ook een jongensdroom, anderen rolden er bij toeval in. Als ‘jongste’ van het stel was de wens er bij Edwin stiekem altijd al. Ondanks dat hij misschien niet meer echt de jongste is, mag hij zich wel het nieuwste lid van het korps in Holten noemen. Sinds twee jaar zit hij bij de vrijwillige brandweer en is hij volop bezig met zijn opleiding tot manschap. “Brandweerman worden is een langgekoesterde droom. Mijn tennismaatjes zaten bij de brandweer en ze waren zo’n hechte groep; het leek mij ontzettend gaaf. Op een gegeven moment zag ik een groot spandoek hangen: ‘vrijwilligers gezocht’. Toen heb ik de sprong in het diepe genomen. Bijna letterlijk: op de selectiedag moest ik door allerlei tunnels duiken en kruipen. Maar dat vond ik zo gaaf, daarna was het voor mij duidelijk dat ik dit moest doen.”

Ook Simon herinnert zich deze dag goed. “Dan gaat het echt leven. Ik vond alle oefeningen zo mooi om te doen.” Voor Simon is de brandweer zijn hele leven, want naast zijn rol bij de vrijwillige brandweer in Holten is hij 36 uur per week professioneel brandweerman in Hengelo, en hij is inmiddels volop in opleiding tot bevelvoerder.

“Ik ben doorgegroeid van manschap tot pompbediende en straks mag ik ook leiding geven over het voertuig.” Als we bij die grote rode wagen staan, glundert Simon van trots. “Dit blijft echt heel gaaf. Ik word hier nog elke dag enthousiast van.”

Gewone mensen

Voor Carolien, kazernecoördinator, was een carrière bij de brandweer niet vanzelfsprekend. In haar werk als eigenaresse van de Pets&Co in Holten kwam ze er toch mee in aanraking. Ze vertelt: “Ik ben samen met een collega naar een informatieavond gegaan over de voordelen voor werkgevers. Hij wilde zich aanmelden en vroeg mij om mee te gaan. Maar aan het eind van de avond bleek het niks voor hem te zijn en werd ik zelf de ochtend erna gebeld door Tonnie Haan (Kazernecoördinator) of ik eens wilde komen praten. De rest is geschiedenis.” Sindsdien combineert ze het leven als brandweervrouw met haar baan bij de dierenwinkel. Ook Edwin zal sommigen bekend voorkomen, maar in een heel andere rol. Als je leerling van de Waerdenborch bent, krijg je misschien wel natuur en techniek van ‘meneer Dangremond’. De docent scoort zeker punten als brandweerman. “De leerlingen hopen natuurlijk dat de pieper afgaat tijdens de les. Maar tijdens een toets laat ik de melding toch echt voorbijgaan.” Een goede verstandhouding met de werkgever is dus enorm belangrijk als je vrijwilliger bij de brandweer bent. Carolien: “Het is een kwestie van goede afspraken maken. Je moet er als werkgever wel mee om kunnen gaan dat een werknemer tijdens werktijd opgeroepen wordt. Gelukkig is Holten gezegend met ondernemers die een groot brandweerhart hebben.”

Leven in de startblokken

Hoewel het dus niet altijd kan, door werk, vakanties of andere redenen, leven de brandweerlieden voor het moment dat de pieper afgaat. Simon: “Als je beschikbaar bent wanneer de pieper gaat, laat je alles vallen. Je drukt op de groene knop, zodat de mensen op de kazerne weten dat je eraan komt. Binnen 4 tot 6 minuten vanaf de alarmering zitten wij, omgekleed en wel, in de brandweerwagen. Of je nu om de hoek loopt of nog uit bed moet komen. En als die wagen vol is met zes man, vertrekt ‘ie. Dan wíl je erin zitten!”

Dat aantal minuten is indrukwekkend en vraagt niet alleen het nodige van de brandweerlieden zelf, maar ook van hun omgeving. Simon: “Als ik ga slapen, zorg ik dat naast mijn bed de schoenen en broek al instap-klaar liggen.” En dat bedoelt hij letterlijk. De broek ligt zo op zijn schoenen, dat hij er letterlijk in kan stappen. “En je auto staat startklaar, altijd met de neus richting de weg”, vult Carolien aan. Edwin: “Ik zorg dat ik mijn sleutels altijd op een vast plek heb. Soms staat mijn vrouw zelfs al klaar met de voordeur open en de sleutels in haar hand. Het liefst zou ze mee gaan!” Carolien: “Partners en gezinsleden zijn vaak ook halve brandweerlieden. Zij krijgen alles mee: van de adrenaline tot de frustratie. Je mist natuurlijk wel eens een verjaardag of familieverplichting. Daar moeten zij ook mee omgaan.” Een behoorlijke druk op het ‘normale’ leven dus. Maar ze hebben het er graag voor over. Alles om zo snel mogelijk te kunnen helpen bij een incident. Want daar gaat het uiteindelijk om.

Elke werkdag is anders

De 25 Holtense brandweerlieden zetten zich dag in, dag uit vol overgave in om te helpen bij de meest uiteenlopende incidenten. Zo’n negentig tot honderd keer per jaar gaat de pieper af. Van branden blussen tot mensen bevrijden uit autowrakken. “De verrassingsfactor die de dag met zich meebrengt, maakt het werk zo mooi”, vertelt Simon. En dat die factor aanwezig is, bleek ook voor Edwin al snel na zijn start bij de brandweer. Hij vertelt: “Op mijn allereerste dag ben ik drie keer opgeroepen. Het blussen ging de hele nacht door, van het ene brandje naar de ander.”

Carolien en Simon hebben inmiddels al wat meer jaren ervaring, maar ‘de adrenaline blijft’, vertelt Carolien. “Gelukkig leert de ervaring je meer rust in je hoofd te krijgen, omdat je beter weet wat je kunt verwachten. Zeker in mijn rol als bevelvoerder heb je een hele andere taak, dus ben je ook met andere dingen bezig. Zo zit je onderweg naar een incident al vol in de voorbereiding. Al kan de situatie natuurlijk nog heel anders zijn dan je verwacht.” Simon vult aan: “Hoe vaker je uitrukt, hoe rustiger je blijft. Toen ik begon als manschap moest en zou ik in die eerste auto zitten. Maar op de kazerne in Hengelo rukken we zo’n negenhonderd keer per jaar uit. Met zoveel ervaring ga je er toch anders mee om, ook al blijft de spanning altijd.”

Onbevreesd

Spannend is het dus wel. Maar angst, dat kennen de brandweermannen en -vrouwen niet. “Op het moment dat je op een incidentlocatie bent, sta je op scherp”, vertelt Simon.

“Je bent supergoed getraind en op elkaar ingespeeld.” Wel komen de incidenten in een klein dorp wel eens dichtbij. Carolien: “Je maakt bijzondere incidenten mee, vooral in de buurt. Soms tref je dan iemand die je kent, dit maakt het lastig. Maar ik ben nooit bang.”

Frustratie kennen de brandweerlieden soms wel. “Ik kan me enorm ergeren aan ‘ramptoeristen’: mensen die tóch naar de natuurbrand komen kijken of die bijvoorbeeld een auto-ongeluk filmen en dat op social media plaatsen.” Ook Simon herkent de frustratie. “Ik moest eens helpen bij een treinaanrijding met een persoon. Toen kwam er iemand met een kind in de bakfiets kijken. Onbegrijpelijk.” Gelukkig kunnen de brandweerlieden altijd op elkaar rekenen. De onderlinge band is sterk. En dat is merkbaar. Carolien: “Als we op pad gaan, doen we dat als een team. We kennen elkaars sterke en zwakke punten en vangen elkaar op. Dit maakt onze band ook zo sterk. Eigenlijk zijn wij de grootste familie van Holten.”

Vaste waarde in de omgeving

Ook van betrokkenen bij incidenten kunnen ze op waardering rekenen. Edwin vertelt: “Bij één van mijn eerste incidenten moest ik een paar koeien uit de gierkelder redden. De dankbare reactie van de boer is waar je het voor doet.” Carolien vult aan: “Ik vind het fijn om iets te kunnen betekenen voor mijn medemens. In het bijzonder hier in het dorp.” Simon knikt instemmend: “Menig Holtenaar heeft vorig jaar bijvoorbeeld de grote bosbrand op de Holterberg meegekregen. Ik was op het verjaardagsfeest van het zoontje van een vriend van mij toen de pieper afging. Het zoontje was zo enthousiast dat ‘de grote brandweerman Simon’ zou komen. Maar ik was nog geen twee minuten binnen, toen ik al weg moest naar de brand. Dat was knetterhard werken. Toen ik ’s nachts thuiskwam, was ik helemaal kapot. Maar het voelde goed om iets te kunnen betekenen voor de omgeving.”

Kom erbij

Wie benieuwd is naar het werk als brandweerman of -vrouw, mag zich natuurlijk altijd aanmelden als vrijwilliger. Maar ook voor andere vragen kun je terecht bij het team. Carolien: “Werkgevers mogen ook aan de bel trekken. Wij zijn bijvoorbeeld altijd te benaderen voor een brandoefening in je bedrijf. Of bij vragen over een werknemer die bij de brandweer wil.”

Ook Simon vertelt je graag meer over het vak: “Je mag altijd met een oefening meekijken. Twijfel dus niet en neem contact met ons op.” Het team van de vrijwillige brandweer in Holten en hond Henk ontvangen je graag!

De vrijwillige brandweer in Holten bestaat uit: Arend Jan Aanstoot, Jeffrey Abcouwer, Frank Boode, Mark Boode, Herman Brinks, Edwin Dangremond, Rudi Drent, Simon Grootewal, Adriaan Heemskerk, Sven Heijda, Thijs Heinen, Sander Hietbrink, Daan Hoek, Sander Knol, Merten Kok, Robin Kolkman, Carolien Kramer, Merijn Leusink, Hendry Oolbekkink, Erjan Rohaan, Michelle Schuppert, Timo Sjoers, Johan Tuitert, Hendri van Zon, Thijs Veneklaas Slots.