Groot geworden door gewoon te blijven

Transportbedrijf Müller: een begrip in Holten, dat mogen we toch wel zeggen. Met een flinke geschiedenis die begon in het jaar 1938 toen ‘opa’ Anton Müller het bedrijf officieel oprichtte. Hij was telg van de Müller-tak in de latere OAD-familie, maar besloot zijn eigen koers te varen en zich te specialiseren in goederenvervoer. Met de aankoop van zijn eerste vrachtwagen was Transportbedrijf Müller een feit. Heel wat jaren én ontwikkelingen later zitten we met zijn kleinzoon Jan-Peter aan tafel. Hij was tot 1 januari 2023 - samen met zijn broer Anton - eigenaar van het familiebedrijf en geeft ons een inkijkje in de bijzondere wereld van de logistiek.

- Door Marieke Pross | Fotografie Jennita Stegeman

Hij lacht: “Tegenwoordig zitten we middenin een energietransitie en zijn we onder andere druk bezig met elektrische vrachtauto’s. Toen opa net voor de oorlog begon, zaten we in de transitie van paard en wagen naar auto. Dat was pas echt pionieren. Naar de markt in Deventer met meel. Of de wagen vol met vee. De boeren reden er weleens bij mee.” De oorlogsjaren brachten ook wat uitdagingen met zich mee. “Zo werd bij de schoonfamilie in Laren een vrachtauto onder het hooi verstopt voor de Duitsers. Zo ging dat in die tijd.”

Dikke portemonnee

Ondertussen groeide het familiebedrijf in de jaren vijftig en zestig uit tot een ‘alleskunner’. Jan-Peter: “Er werd weleens gekscherend gezegd: ‘Müller vervoert van de wieg tot het graf’. Dat was ook zo. We waren ook een taxibedrijf en hadden een ambulancedienst. En door de vraag van de plaatselijke bevolking naar een begrafenisonderneming, werd die bovendien ook nog door ons opgericht. Oma was de eerste vrouw in Nederland die haar diploma voor aflegster haalde.” Het was bovendien ook een periode vol avonturen en uitdagingen. Jan-Peter weet nog goed dat de chauffeurs in de jaren negentig met een ‘dikke’ portemonnee op pad werden gestuurd. “Alles werd nog contant betaald. In Italië had je nog de lira, waar je er veel van nodig had. Bellen gebeurde vanuit een telefooncel. Gewoon met muntgeld. Het was altijd maar de vraag wanneer we contact hadden met onze chauffeurs.”

Met de paplepel

In de jaren zestig werd het stokje doorgegeven aan de vader (Paul) en oom (Gerrit) van Jan-Peter en Anton. Zij vormden samen de nieuwe en tweede generatie die aan het roer stond van Müller. Het bedrijf maakte een forse groei doordat andere bedrijven werden overgenomen. Bijvoorbeeld Wetropa transport uit Bathmen. Ook tanktransport werd een belangrijk onderdeel van de bedrijfsactiviteiten.

Jan-Peter: “We vervoerden veel vloeibare levensmiddelen, zoals melk en slagroom. En weipoeder, een groot bijproduct dat overblijft van de melk.” Müller zat in deze tijd met haar garage en bijbehorend tankstation aan de Larenseweg.

Een heftige brand verwoestte het pand. In de jaren zeventig werd een nieuwe garage geopend aan de Pastoriestraat. Een vertrouwd gezicht voor Holten. Jan-Peter groeide op te midden van alle deze transportperikelen. “Zo kostte benzine slechts 68 guldencent.” Hij vervolgt lachend: “Ik ben van een tweeling en mijn broer en ik zaten vaak in een ‘tuigje’ en een ren, met al die vrachtauto’s.” Toen Jan-Peter ouder werd, hielp hij spelenderwijs steeds meer mee binnen het bedrijf.

“In de vakantie roest krabben en vrachtauto’s verven, helpen met omkoppelen of bijvoorbeeld auto’s wassen. Maar ik ben nooit gepusht om in de voetsporen van mijn vader en opa te treden.” Toch voelde het als een logische keuze om naar de Vervoersacademie in Venlo te gaan. Hij deed vervolgens werkervaring op bij een aantal andere bedrijven, maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan; in 1998 werd hij samen met zijn broer de derde generatie Müller die het bedrijf (inmiddels aan de Keizersweg) als familiebedrijf voortzette.

De Müllercultuur

Een turbulente tijd. De grenzen gingen open, de concurrentie groeide.

In het begin was het zoeken naar de juiste weg. Maar iedereen hielp mee om alles op tijd te kunnen vervoeren. Ook in de avonduren. Schouders eronder en gaan. Die saamhorigheid is typisch Müller. Wij zijn natuurlijk een familiebedrijf, maar ook binnen Müller werken hele families. En we hebben lange dienstverbanden. Vorig jaar hebben we nog een 50-jarig dienstverband gevierd.” Een mooi voorbeeld van de loyaliteit binnen Müller. Jan-Peter voegt daaraan toe: “Elkaar eerlijk in de ogen kijken, dat maakt dat we succesvol met veranderingen om kunnen gaan.”

Een nieuw hoofdstuk

Het was tijd voor drastische stappen

Jan-Peter: “Het was tijd voor drastische stappen. We deden natuurlijk van alles. Na gedegen onderzoek besloten we het roer om te gooien. We maakten de stap naar het grotendeels opslaan en vervoeren van gekoelde levensmiddelen. Iets dat in opmars was. Gezondheid en met name vers eten werd de verwachte trend.” Dat was natuurlijk leuk bedacht, maar bracht ook wat uitdagingen met zich mee. En zo komen we op wat volgens Jan-Peter altijd het succes van Müller heeft bepaald: de medewerkers. “Koelvers betekent dat je snel moet schakelen en hard moet werken.

En dat is ook de reden dat Jan-Peter en Anton de toekomst met vertrouwen tegemoet zien. Want begin dit jaar kwam het bericht dat er na meer dan 85 jaar een einde komt aan de Müller-roots. Het bedrijf is inmiddels overgenomen door DACHSER, een Duitse logistieke multinational. “Vanuit een hele goede samenwerking met DACHSER ontstond deze overname. We waren niet actief op zoek. Onze kinderen zijn niet meer opgegroeid met Müller aan de keukentafel, zoals wij vroeger, en het bedrijf is veel groter. Er bestaan voor hen nog zoveel kansen en mogelijkheden. DACHSER komt nu op ons pad, waardoor er een koppeling ontstaat met heel Europa. Zij zijn ook een hecht familiebedrijf, met dezelfde normen en waarden. Dat maakt dat we deze stap nu durven te nemen.”

Het besluit werd officieel medegedeeld tijdens een groots samenzijn in Dieka. Jan-Peter: “Het was toch even slikken toen we daar op het podium stonden. Het is een heftige boodschap. Dat kost tijd om te landen. En het is een heel proces. Wij blijven er voorlopig nog werken om alles in goede banen te leiden.” Hij sluit af met een grote lach: “Bij Dieka waren er na afloop overigens ook gewoon bier en gehaktballen. We blijven Müller.”