Verbinding

Als sociaal psychiatrisch verpleegkundige komt Alice Corten thuis bij de meest kwetsbare cliënt. Ze betreedt daarbij hun leefwereld en is oprecht nieuwsgierig naar het verhaal van de mens achter de kwetsbaarheid. In deze column probeert ze onder woorden te brengen hoe ze de verbinding aangaat met de cliënten en hun omgeving.

Stil

Met mijn handen vol boodschappen zie ik je staan. Schouders gebogen, een lege blik, je handen friemelend aan het koordje van je rits. Zachtjes tik ik op je schouder en noem je naam. Verbaasd kijk je op en even lijk je niet te weten waar je bent. Dissociaties, daar heb je last van. Met een rugzak vol traumatische ervaringen probeer je jezelf staande te houden in deze veeleisende maatschappij. Maar soms is het te veel, zijn er flashbacks en word je overspoeld door prikkels en verdriet. En dan val je stil. Je bent er wel, maar ook weer niet. Wat vroeger een helpende strategie bleek, is nu je grootste belemmering: “waar was ik, wat zei ik, hoe kom ik veilig thuis?” Je kijkt me wat verwilderd aan en ik zie in je ogen dat het niet goed met je gaat. Ik vraag je of je morgen wilt afspreken in plaats van volgende week. Je knikt zonder iets te zeggen. Vandaag zitten we een tijdje zwijgend tegenover elkaar. Je spieren gespannen, je vuisten gebald. Met je blik gericht op je schoot, mompel je dat je me niets te zeggen hebt. “Mag ik je vragen waarom je dan toch gekomen bent?” vraag ik je zachtjes. En dan komt het hoge woord eruit. Je wilt afscheid komen nemen. Het leven is te zwaar, het gaat niet meer. In een stortvloed aan woorden vertel jij hoe je iedereen tot last bent. Dat je niets waard bent en nooit iets goed kunt doen. De woorden die jij als kind hoorde, vinden zich nu via jouw mond een uitweg naar buiten. Je bent ze gaan geloven. Doodgaan wil je niet, maar zo verder leven kan ook niet. Je weet wat ik nu ga zeggen en misschien ben je daarom ook wel gekomen. Hier ben je veilig en zorgen we voor bescherming tegen je stemmen die zeggen dat doodgaan de enige optie is. We bellen je beste vriendin en samen lopen we naar de High Intensive Care. Voetje voor voetje, kin omhoog, stil naast elkaar. Op weg naar een toekomst waarin je een andere werkelijkheid kunt leren zien. Vanuit rust, veiligheid en verbinding, klaar voor een volgende stap in je behandeling. Ik gun het je zo!