Somber, met koude stoeptegels

Met regelmaat denk ik terug aan mijn eerste GSAtraining, november 1998.

Kees Karsten

I

k zwom, niet gehinderd door enige kennis, al 14 jaar in de lunchpauze mijn 40 baantjes schoolslag. Tijdens mijn zoektocht naar een zwemvereniging om een betere zwemmer te worden, trof ik (bij toeval?) in het blad Gay&Night een advertentie van GSA aan. In dit blad schreef onze oprichter en eerste voorzitter Bob van Schijndel artikelen en in ruil daarvoor mocht Bob de GSA advertentie plaatsen. De fantastische week van de Gay Games was net achter de rug en ik was aangenaam verrast toen ik de GSA advertentie las. Bob heb ik spoedig gebeld en hij ontving mij op die gure en kille dinsdagavond in november. Met veel dank aan Bob.

De omstandigheden in het voormalig Jan van Galenbad waren niet bepaald gunstig. Ook al was ik wel wat gewend. Het was een buitenbad met een luchthal overkapt: binnen was het kil en somber, vochtige en koude stoeptegels rondom het bad leidden mijn voeten richting het 50 meter bad. De provisorische, kleine en overvolle kleedkamer was ook niet zo comfortabel. Toch liet ik mij blijkbaar hierdoor niet uit het veld slaan. Met mijn maatje Tom, ook die avond voor de eerste keer bij GSA, trotseerden wij de ongemakken en maakten onder leiding van trainer Cor met plezier onze eerste vorderingen. Na de training op dinsdagavond ging een groot aantal leden, zowel zwemmende poloërs als zwemmers, voor een gezellige nazit naar Café Sportpark.

Op vrijdagavond zwom GSA in het voormalig Sloterparkbad, gebouwd in 1971. Ook een 50 meter bad. Eén helft was voor de polotraining, in het ondiepe gedeelde zwommen we overdwars. Ik heb nog een poging gedaan te gaan waterpoloën, werd zeer welkom geheten door de spelers, maar was daar fysiek niet geschikt voor, helaas. Ook na deze training was er een nazit. Dat was, uitkijkend over het water, op de balustrade (zie foto).

Hoe anders is het nu. Het nieuwe Sloterparkbad uit 2001 en het Marnix uit 2006 bieden zoveel meer comfort. Het Jan van Galenbad heeft gezelschap gekregen van een nieuw 25 meter binnenbad en heet nu Mercatorplaza. In die 23 jaar is er natuurlijk veel meer veranderd. Maar wat altijd gebleven is, is het zwemplezier bij GSA. Met dank aan iedereen die onze vereniging vitaal en levendig houdt.

Jan van Galen bad

Old members tell

We also found a few old members who wanted to tell their story. Water polo was part of GSA not so long ago. Read what happened there.

The Oosterpark

Will sand bring more happyness then water

Marianne Dijkstra and Cindy Stienstra

S

he played for a club with which she became national champion more than once. I only left ladies 4 when ladies 3 were short of a reserve

player. From an impossible angle, her were more accurate than most professional footballers and for reasons unknown, she was always free on the left. I usually struggled a bit on the center forward where my best successes usually consisted of getting a free ball, which a teammate then cashed into a goal. The rainbow world of GSA made it possible for us to go to war together in the same womanhood.

I saw her before she saw me. Well camouflaged by my poor water polo talent, I was able to observe her and her playing at length without being too conspicuous myself. Until our trainer, Alex, in all his wisdom decided that our aquatic training regime had to be broken with exercises on the dry part of the world. Training on dry land is like swearing in the holiest place for water polo players, but we gave Alex the benefit of the doubt. After all, we were training for the Gay Games in Amsterdam. So the Oosterpark became our training camp once a week; we reluctantly put on sneakers instead of flip flops and defied gravity with dry hair. While Henk looked after our things, we always ran two full laps around the park to warmup. At least the majority of us did, because the best water polo players are never ashore. So she, of all people, stabbed halfway through the bushes with goalkeeper Ellen, only to wait for the leading group with the tree leaves still in her hair almost nonchalantly a little naughtiness makes the most wonderful memories.

I unexpectedly had an aptitude for sports on dry land; something I didn’t expect after many years of youth spent a bowl of water. Tidy and energetic, I trotted around next to Alex, leaping and kneeling at his command. It was there in that Oosterpark, on dry land, that she also saw me standing. Many beautiful years together followed, the love disappeared, the friendship remained. Our memory of how it once began, we cherish like gold.