Column Rodrick de Munnik

GENIET ERVAN! ER KAN JE NIKS GEBEUREN

Hoewel het pittige tijden zijn met het coronagedoe, gebeurt er ook nog wel eens wat leuks bij mij in de straat. Ik woon in een hof net buiten de binnenstad van Utrecht en daar is het altijd gezellig. Maar door alle maatregelen werd het toch een beetje minder. Het buurtfeest werd afgelast, de gezamenlijke feestjes rond de wedstrijden van het Nederlands Elftal moesten we missen en ook de vrijdagborrel werd afstandelijker. Toch kwam er iets voor in de plaats: er werd ineens gefietst. Eén voor één kwamen ze langs, of ik wat kon uitleggen over dat fietsen, want met het voetbal eruit en het kiten dat te link was, zochten ze toch iets leuks om te doen en dat fietsen had ze altijd wat geleken. Natuurlijk wilde ik dat. Beter een goede buur, nietwaar. En op zich ook logisch dat ze mij opzochten met hun vragen. Ik ben al meer dan 20 jaar wielerjournalist, fiets al sinds mijn twaalfde wedstrijden en klus graag aan mijn diverse fietsen. Dat is geen verdienste, dat gebeurt als je een hobby hebt. De vragen gingen over fietsen, of een tweedehandsje goed genoeg was en of ik kon helpen met het afstellen. Tuurlijk. Het was leuk, alsof ze op een ontdekkingstocht gingen. Het bracht me terug bij mijn eigen beginnerstijd, waar ik nog levendige herinneringen aan heb. Helemaal gek was ik van de sport. Maar ook nieuwsgierig. Graag haalde ik de fiets uit elkaar en ja, menigmaal hield ik een schroefje over bij het in elkaar zetten. Ik ontdekte dat er dan altijd een vriendelijke fietsenmaker is die je helpt de juiste plek te vinden voor dat schroefje. Ik moet ook denken aan die ene fietstocht die niet helemaal goed liep. Kan het nu wel vertellen. Het was een heerlijke zomerdag en ik had net mijn fiets gepoetst en uit elkaar gehaald. Een paar kilometer buiten de stad begon de fiets een beetje raar te doen. Ik zwabberde en dat werd steeds erger. De fiets was niet meer te houden en ik zwabberde zo de berm in. Ik stopte pas in de sloot. Onder het kroos en beschaamd wandelde ik terug naar huis. Daar bleek dat ik bij het in elkaar zetten vergeten was de stuurpen vast te zetten. Sturen was daardoor onmogelijk. De les die ik leerde is dat een klein beetje schamen het ergste is dat me die dag kon overkomen. Smakelijk lachte ik erom toen ik de modder afspoelde onder de douche. Geniet van het experiment. Er is altijd wel iemand die je kan helpen.

Rodrick de Munnik