BYE BYE BULLSHIT by Richard van der Horst

BYE BYE BULLSHIT 29868 MINUTES WITH THE LAST DUTCH PATROLS IN AFGHANISTAN 2010

MARIELLE VAN UITERT

the reason why ... the non-military layer behind the war. de unembedded werkelijkheid achter deze oorlog. Women in the Nangarhar Province being informed ‘how to deal with domestic violence, hygiene and health’. Vrouwen in de Nangarhar Provincie krijgen voorlichting ‘hoe om te gaan met huiselijk geweld, hygiene en gezondheid’.

BYE BYE MARIELLE VAN UITERT

LAUDATE DOMINUM OMNES GENTES LAUDATE EUM OMNES POPULI QUONIAM CONFIRMATA EST SUPER NOS MISERICORDIA EIUS SICUT ERAT IN PRINCIPIO ET NUNC ET SEMPER ET IN SAECULA SAECULORUM

29868 IN AFG

BULLSHIT THE LAST MINUTES HANISTAN

This woman was not allowed by her husband to visit the hospital in time to be operated on her tumor / Jalalabad. Vrouw mocht van haar man niet tijdig naar het ziekenhuis met als gevolg dat ze te lang gewacht heeft om aan haar tumor geopereerd te worden / Jalalabad.

IK BEN IN TOTAAL DRIE KEER NAAR AFGHANISTAN AFGEREISD. TWEE KEER EMBEDDED EN ÉÉN KEER UNEMBEDDED. BIJ MIJN UNEMBEDDED MISSIE IN 2008 BEN IK DOOR HET OOG VAN DE NAALD GEKROPEN TIJDENS EEN BEZOEK AAN EEN KLINIEK WAAR PSYCHISCHE HULP AAN VROUWEN WERD VERLEEND. ER BLEEK EEN AANSLAG BERAAMD TE ZIJN, MAAR IK HEB TIJDIG DE KLINIEK KUNNEN ONTVLUCHTEN. DIT HEEFT ME DOEN ERVAREN DAT JE VAN DE EEN OP DE ANDERE MINUUT JE GEVOEL VOOR VEILIGHEID VOLLEDIG KAN VERLIEZEN. DESONDANKS BEN IK IN 2010 WEER TERUGGEGAAN. OMDAT IK VAN DEZE MENSEN HOUD. OMDAT JONGE JONGENS WIENS ZICHT HEN ONTNOMEN WAS DOOR EEN SPIJKERBOM MIJ LETTERLIJK SMEEKTEN DE BEELDEN NAAR BUITEN TE BRENGEN OM DE WERELD OM HULP TE VRAGEN. OMDAT IK HELDEN HEB ONTMOET DIE ZICH TEGEN DE TALIBAN VERZETTEN MET GEVAAR VOOR EIGEN LEVEN EN JONGE VROUWEN IN OPLEIDING DIE EEN TOEKOMST WILDEN BOUWEN WAARIN MEER ZEGGENSCHAP EN VERANTWOORDELIJKHEID VOOR HEN IS WEGGELEGD. IK HEB MOEDERS ONTMOET WAARVAN DE KINDEREN OP GRUWELIJKE WIJZE ZIJN AFGESLACHT. EN IN AL DIE WAAKZAME OGEN HEB IK EEN SPRANKJE HOOP GEZIEN. IK HEB GEZIEN HOE ONDRAAGLIJKE PIJN DRAAGBAAR KAN WORDEN; DAT DE MENS VEEL MEER AANKAN DAN HIJ ZELF DENKT. SOMS LEGDE IK MIJN CAMERA OPZIJ EN LUISTERDE IK GEWOON NAAR HUN VERHAAL EN HIELDEN WE ELKAARS HAND VAST. SOMMIGE VERHALEN ZIJN ZO BIJZONDER DAT ZE OPGETEKEND EN AAN DE WERELD GETOOND MOETEN WORDEN. ZODAT WE NAAR DE MENS KUNNEN KIJKEN, ONGEACHT ZIJN RELIGIE, IN PLAATS VAN NAAR ‘HET AANTAL DODEN’. OOK DE DOOD HEEFT EEN NAAM, EEN STEM, EEN GEZICHT. DAT IS WAT IK MET DIT BOEK WIL LATEN ZIEN. DE EMOTIE VAN EEN OORLOG. DE VERWOESTING VAN EEN LAND. MAAR OOK DE KRACHT VAN DE AFGHAANSE BEVOLKING. EN TEGELIJKERTIJD DIE VAN DE NEDERLANDSE COALITIETROEPEN. WANT HOE KIJKEN DE AFGHANEN AAN TEGEN HUN AANWEZIGHEID? HOE ONTVANGEN ZIJ ÓNZE MANNEN? MET DEZE VRAGEN IN MIJN ACHTERHOOFD BEN IK VOOR DE DERDE MAAL NAAR AFGHANISTAN AFGEREISD OM DE LAATSTE MISSIES VAN DE NEDERLANDSE ISAF TROEPEN VAST TE LEGGEN. I WENT TO AFGHANISTAN THREE TIMES. TWICE EMBEDDED AND ONCE UNEMBEDDED. THE UNEMBEDDED MISSION IN 2008 WAS VERY TRICKY. IT HAPPENED DURING A VISIT AT A CLINIC WHERE WOMEN WERE GIVEN PSYCHOLOGICAL HELP. IT APPEARED THAT AN ATTACK WAS PLANNED BUT I MANAGED TO GET AWAY IN TIME. THIS MADE ME REALIZE THAT A FEELING OF SAFETY CAN CHANGE TOTALLY FROM ONE MINUTE TO THE OTHER. DESPITE OF THE RISK I TOOK I WENT BACK IN 2010. BECAUSE I LOVE THESE PEOPLE. BECAUSE YOUNG BOYS WHOSE EYESIGHT HAD BEEN TAKEN BY NAIL BOMBS LITERALLY BEGGED ME TO SHOW THE PICTURES TO THE WORLD TO ASK FOR HELP. BECAUSE I MET HEROES WHO OPPOSED THE TALIBAN RISKING THEIR LIVES AND YOUNG WOMEN IN TRAINING WHO WANTED TO REALIZE A FUTURE WITH MORE SAY AND MORE RESPONSIBILITIES IN STORE. I MET MOTHERS WHOSE CHILDREN WERE ATROCIOUSLY SLAUGHTERED. AND IN ALL THESE WARY EYES I SAW A LITTLE SPARK OF HOPE. I HAVE SEEN HOW UNBEARABLE PAIN CAN STILL BECOME BEARABLE; PEOPLE CAN CROSS BORDERS THEY HAVE NOT SEEN BEFORE. SOMETIMES I PUT MY CAMERA AWAY AND JUST LISTENED TO THEIR STORIES HOLDING EACH OTHER’S HANDS. SOME STORIES ARE SO SPECIAL THEY NEED TO BE WRITTEN DOWN AND SHOWN TO THE WORLD. TO FORCE US TO LOOK AT THE PERSON NO MATTER WHICH RELIGION, INSTEAD OF LOOKING AT THE ‘NUMBER OF DEATHS’. DEATH ALSO HAS A NAME, A VOICE, A FACE. THAT IS THE PURPOSE OF THIS BOOK. SHOW THE WORLD. THE EMOTION OF A WAR. THE DEVASTATION OF A COUNTRY. BUT ALSO THE STRENGTH OF THE AFGHAN PEOPLE. AND AT THE SAME TIME OF THE DUTCH COALITION TROOPS. I WONDER HOW THE AFGHAN PEOPLE LOOK UPON THEIR PRESENCE. HOW DO THEY WELCOME ÓUR MEN? WITH THESE QUESTIONS IN MIND I WENT BACK TO AFGHANISTAN FOR THE THIRD TIME TO RECORD THE LAST MISSIONS OF THE DUTCH ISAF TROOPS. 5

MET DIT BOEK BEELD IK UIT WAT WE EIGENLIJK HEBBEN ACHTER GELATEN. HOE KIJKEN DE AFGHANEN TEGEN DE ‘BEZETTERS’ AAN EN ZIJN ZE WEL ZO BLIJ MET DE WESTERSE HULP? HOE WERPEN ZIJ EEN SPIEGEL OP, EEN REFLECTIE DIE ANGST EN WANTROUWEN INBOEZEMT TEGEN EEN BIJNA VERLATEN DECOR. HOE KIJKT DE JONGSTE GENERATIE – DIE DE AANSLAG OP DE TWIN TOWERS OP 11 SEPTEMBER 2001 SLECHTS VAN MOND TOT MOND HEEFT GEHOORD – NAAR DE VOORBIJ TREKKENDE KARAVANEN? TIENTALLEN DAGEN BEN IK OP PATROUILLE GEWEEST MET DE CHARLIE COMPAGNIE LUCHTMOBIEL UIT ASSEN, HET KORPS MARINIERS, HET PRT (PROVINCIAL RECONSTRUCTION TEAM) EN HET PMT (POLICE MENTORING TEAM). HET EERSTE WAT ME OPVIEL WAS DE TOEGENOMEN WEERSTAND VAN DE BEVOLKING OP DE AANWEZIGHEID VAN DE MILITAIREN. NIET ALLEEN TOONDEN DE KINDEREN ZICH MEER GESLOTEN EN SOMS ZELFS ACHTERDOCHTIG EN BANG MAAR OOK DE AFGHAANSE TOLK DIE MET ONS MEELIEP WERD DOOR DE LOCALE BEVOLKING VOOR ‘INFIDEL’ UITGESCHOLDEN EN RESPECTLOOS BEHANDELD. DE MILITAIRE AANWEZIGHEID VOELDE NIET MEER ALS EEN WELKOM ONTHAAL EN HOOP OP EEN BETERE TOEKOMST MAAR EERDER ALS EEN BEZETTER DIE HET LAND MAAR MOEST VERLATEN. TEGEN DIT DECOR VAN ONGASTVRIJHEID, EEN TOENEMEND AANTAL DODELIJKE SLACHTOFFERS AAN ZOWEL NEDERLANDSE ALS BUITENLANDSE ZIJDE EN EEN SCHRIKBARENDE GROEI IN HET AANTAL BERMBOMMEN HEEFT NEDERLAND HAAR POST VERLATEN. ZELFS ONS KABINET MOEST ALS EEN KAARTENHUIS INEENSTORTEN OM EEN KNOOP DOOR TE HAKKEN DIE ONS ANNO 2011 NOG STEEDS VOOR HETZELFDE DILEMMA STELT ALS TOEN WE AAN DE MISSIE ZIJN BEGONNEN. IK HEB DE SYMPATHIE EN DE ANTIPATHIE VAN HET VOLK GEROKEN EN GEVOELD EN HEB ZOWEL GASTVRIJHEID ERVAREN ALS GESLOTEN DEUREN GEKEND. IK HEB SLACHTOFFERS VAN BERMBOMMEN ONTMOET EN GESNEUVELDE SOLDATEN OP TRANSPORT ZIEN GAAN, ZIJN MATEN ONTREDDERD ACHTERLATEND. IK HEB ACHTER DE SCHERMEN GEKEKEN EN BEN TERUG GEKEERD NAAR NEDERLAND MET ZOWEL NIEUWE INZICHTEN ALS MET NIEUWE VRAGEN. HET IS EEN DUBBEL GEVOEL; WETENDE DAT DE WESTERSE HULP WELLICHT NIET TOT EEN BETERE TOEKOMST LEIDT, TOCH TROTS ZIJN DAT ZO’N KLEIN LANDJE ALS NEDERLAND DIT PRESTEERT. THIS BOOK IS MEANT TO GIVE AN IMPRESSION OF WHAT WE ACTUALLY LEFT BEHIND. HOW DO THE AFGHAN PEOPLE SEE THE ‘OCCUPIERS’ AND ARE THEY REALLY CONTENT WITH THE WESTERN HELP? HOW DO THEY REFLECT, A REFLECTION THAT INSPIRES FEAR AND DISTRUST AGAINST AN ALMOST DESERTED BACKGROUND. WHAT ABOUT THE YOUNGEST GENERATION, WHO ONLY LEARNED ABOUT THE ATTACK ON THE TWIN TOWERS ON THE 11TH OF SEPTEMBER 2001 FROM OTHERS. HOW DO THEY LOOK AT THE PASSING RETINUES? I HAVE BEEN ON PATROL FOR DAYS WITH THE CHARLIE AIRBORNE COMPANY FROM ASSEN, THE MARINE CORPS, THE PRT (PROVINCIAL RECONSTRUCTION TEAM) AND THE PMT (POLICE MENTORING TEAM). THE FIRST THING THAT STRUCK ME WAS THE INCREASED RESISTANCE OF THE POPULATION ON THE PRESENCE OF THE SOLDIERS. THE CHILDREN WERE NOT ONLY MORE CLOSE-MOUTHED AND SOMETIMES EVEN SUSPICIOUS AND AFRAID BUT ALSO THE AFGHAN INTERPRETER WHO WENT ON PATROL WITH US WAS CALLED ‘INFIDEL’ BY THE LOCAL POPULATION AND TREATED DISRESPECTFULLY. THE MILITARY PRESENCE FELT NO LONGER AS A WELCOME RECEPTION AND HOPE FOR A BETTER FUTURE BUT RATHER AS AN OCCUPIER WHO HAD BETTER LEAVE THE COUNTRY. THE NETHERLANDS LEFT THEIR POST AGAINST THIS BACKGROUND OF INHOSPITALITY, AN INCREASING NUMBER OF DEATHS BOTH AT DUTCH AND FOREIGN SIDE AND AN ALARMING GROWTH IN THE NUMBER OF ROADSIDE BOMBS. EVEN OUR CABINET HAD TO COLLAPSE LIKE A HOUSE OF CARDS TO CUT THE KNOT WHICH PLACED US, ANNO 2011, STILL IN THE SAME DILEMMA, AS WHEN WE STARTED THE MISSION. I HAVE FELT THE SYMPATHY BUT ALSO THE ANTIPATHY OF THE PEOPLE AND EXPERIENCED HOSPITALITY AS WELL AS CLOSED DOORS. I MET VICTIMS OF ROADSIDE BOMBS AND SAW FATALITIES BEING TAKEN AWAY, LEAVING THEIR SHATTERED MATES BEHIND. I HAD THE OPPORTUNITY TO HAVE A LOOK BEHIND THE SCENES AND RETURNED TO THE NETHERLANDS WITH NEW VIEWS AS WELL AS NEW QUESTIONS. IT IS A DOUBLE FEELING; ON THE ONE HAND KNOWING THAT THE WESTERN HELP MIGHT NOT LEAD TO A BETTER FUTURE, ON THE OTHER HAND BEING PROUD THAT A SMALL COUNTRY LIKE THE NETHERLANDS CAN ACCOMPLISH THIS. MARIELLE VAN UITERT

Boy survived attack of a nail bomb of the Taliban but lost his brother / Jalalabad. Jongen heeft spijkerbom aanslag van Taliban overleefd maar heeft zijn broer verloren / Jalalabad.

Young man survived the attack of a nail bomb of the Taliban. You can see the nail in his scull on the X-ray / Jalalabad. Jongeman heeft spijkerbomaanslag van Taliban overleefd. Op de rรถntgenfoto is de spijker in zijn schedel zichtbaar / Jalalabad.

In the Province of Nangarhar a woman is battered by her husband. Despite risking her life she has her eye wound treated at the local clinic / Province of Nangarhar. In de Nangarhar Provincie is een vrouw door haar man mishandeld. Ondanks gevaar voor eigen leven laat ze zich in de plaatselijke kliniek behandelen aan haar oogwond / Nangarhar Provincie.

29868 MINUTES DIT BOEK IS GEMAAKT MET IN HET ACHTERHOOFD DE VEELGESTELDE VRAAG ‘WAT KOM JE ALS FOTOJOURNALIST TIJDENS EEN MISSIE VAN RUIM DRIE WEKEN ALLEMAAL TEGEN?’. AANGEZIEN HET DE LAATSTE PATROUILLES WAREN VAN DE NEDERLANDSE ISAF TROEPEN ZIJN ER MINUTEN AAN DE BEELDEN GEKOPPELD. DE EMBED VAN 23 DAGEN BESLOEG EEN TOTAAL VAN 29868 MINUTEN IN HET VELD. TIJDENS DEZE MISSIE WORDT ZEER DUIDELIJK DAT ER IN EEN MINUUT VEEL KAN GEBEUREN. IN MINDER DAN EEN MINUUT ZIJN TIJDENS EEN AANSLAG MET EEN BERMBOM DRIE LEVENS VERWOEST VAN MILITAIREN MET EEN MISSIE, WAARONDER DE NEDERLANDSE LUC JANZEN. IN EEN MINUUT WORDT EEN GEHEEL CONVOOI TERUG GEROEPEN OMDAT ER BERMBOMMEN ZIJN GEVONDEN. IN EEN MINUUT WORDT UIT DE SCHEDEL VAN EEN TALIBAN-STRIJDER IN DE OK OP KANDAHAR EEN KOGEL VERWIJDERD. EEN PAAR UUR LATER ZAL HIJ WORDEN VERHOORD. IN EEN MINUUT WEET HET HELE DORP DAT ER EEN PATROUILLE OP KOMST IS EN WORDEN VROUWEN BINNENSHUIS GEHOUDEN. IN ÉÉN MINUUT STILTE WORDT OP KAMP HOLLAND DE GESNEUVELDE MILITAIR LUC JANZEN HERDACHT. IN HET VIJF-UURTJE DAT ELKE DAG STIPT OM 17.00 BEGINT IN CHORA WORDEN OP FOB MIRWAIS DE GEHEIME OPERATIES, HET AANTAL SLACHTOFFERS AAN BEIDE ZIJDEN EN VERNIEUWDE BERMBOMMEN BESPROKEN. DIT BOEK VORMT EEN DWARSDOORSNEDE VAN VERSCHILLENDE PATROUILLES IN VERSCHILLENDE GEBIEDEN IN DE PROVINCIE URUZGAN EN VOERT DE KIJKER MEE DOOR DE TIJD. DE VERSCHILLENDE QUOTES ZIJN EEN BIJDRAGE VAN DE MILITAIREN IN CHORA, COP TABAR EN TARIN KOWT. ACHTERIN HET BOEK STAAT EEN OVERZICHT VAN DE BEELDEN MET EXACTE TIJDSBESCHRIJVINGEN.

29868 MINUTES THIS BOOK WAS MADE BEARING IN MIND THE QUESTION ‘WHAT DO YOU SEE AS A PHOTOJOURNALIST DURING A MISSION OF MORE THAN THREE WEEKS’? BECAUSE THEY WERE THE LAST PATROLS OF THE DUTCH ISAF TROOPS MINUTES HAVE BEEN LINKED TO THE IMAGES. THE EMBED OF 23 DAYS TOOK 29868 MINUTES IN THE FIELD. DURING THIS MISSION IT BECOMES CLEAR THAT A LOT CAN HAPPEN IN ONE MINUTE. IN LESS THAN ONE MINUTE THREE LIVES OF MILITARY WITH A MISSION, INCLUDING THE DUTCH LUC JANZEN, HAVE BEEN DEVASTATED DUE TO AN ATTACK WITH A ROADSIDE BOMB. IN ONE MINUTE A COMPLETE CONVOY IS CALLED BACK BECAUSE ROADSIDE BOMBS HAVE BEEN FOUND. IN ONE MINUTE A BULLET IS REMOVED FROM THE SKULL OF A TALIBAN FIGHTER IN THE OPERATING THEATRE AT KANDAHAR. A COUPLE OF HOURS LATER HE WILL BE INTERROGATED. IN ONE MINUTE THE WHOLE VILLAGE KNOWS THAT A PATROL IS ON ITS WAY AND WOMEN ARE KEPT INSIDE. IN ONE MINUTE OF SILENCE THE KILLED SOLDIER LUC JANZEN IS COMMEMORATED AT KAMP HOLLAND. DURING THE FIVE-O’CLOCK BRIEFING STARTING EVERY DAY AT EXACTLY FIVE O’CLOCK IN CHORA AT FOB MIRWAIS THE SECRET OPERATIONS, THE NUMBER OF CASUALTIES AT BOTH SIDES AND RENEWED ROADSIDE BOMBS ARE DISCUSSED. THIS BOOK IS A CROSS SECTION OF VARIOUS PATROLS IN DIFFERENT AREAS IN THE PROVINCE OF URUZGAN AND TAKES THE VIEWER THROUGH TIME. THE SEVERAL QUOTES ARE A CONTRIBUTION OF THE MILITARY IN CHORA, COP TABAR AND TARIN KOWT. IN THE BACK IS A SUMMARY OF THE PHOTOS WITH EXACT TIME DESCRIPTIONS.

OUR MILITARY W ROUGH TIME ONZE MILITAIREN ZULLEN HET NOG MOEILIJK KRIJGEN 12

WILL GET A

3.179 MINUTES

Februari 2006. Na lang en indringend beraad stemt een meerderheid van de Tweede Kamer in met het besluit van het kabinet om twaalfhonderd militairen naar de Afghaanse provincie Uruzgan te sturen. Minister Henk Kamp van defensie schrijft in zijn weblog: “Wij realiseren ons dat vanaf vandaag het echte werk gaat beginnen en onze militairen het nog moeilijk zullen krijgen.“ Februari 2010. Het kabinet-Balkenende valt over de vraag of de missie in Uruzgan kan worden verlengd. cda en ChristenUnie hadden langer willen blijven, maar de pvda houdt vast aan haar eerder ingenomen standpunt dat eind 2010 de laatste Nederlandse militair uit Uruzgan moet zijn vertrokken. Augustus 2010: De door Nederland geleide Task Force Uruzgan draagt de verantwoordelijkheid voor de missie over aan de Verenigde Staten en Australië. De Nederlandse krijgsmacht heeft tussen 2006 en 2010 de grootste missie gedraaid sinds de dekolonisatie-oorlog eind jaren veertig in het toenmalig Nederlands-Indië. De aanleiding voor de missie is uitzonderlijk: de aanslagen van 11 september 2001 door Al Kaida-terroristen op doelen in de Verenigde Staten, waarbij bijna drieduizend mensen om het leven komen. Het aantal doden dat later in Afghanistan valt, zal de drieduizend vele malen overtreffen. Strijders van Al Kaida en Taliban, militairen van het Afghaanse leger en de Navo-strijdmacht isaf, politieagenten en Afghaanse burgers. Aan de isaf-missie in Uruzgan hebben de afgelopen vier jaar zo’n 20.000 Nederlandse militairen meegedaan. Van 2001-2006 leverde Nederland nog eens 9000 militairen aan de International Security Assistance Force. isaf is daarmee veruit de grootste missie sinds de dekolonisatie-oorlog in Indonesië (1945-’50). Op afstand volgen de Unifil-missie in Libanon (10.000 militairen) en het Nederlandse VN-detachement in Korea (4800 militairen). In Afghanistan zijn 24 Nederlandse militairen om het leven gekomen en zo’n 150 gewond geraakt. Naar verwachting houdt 5 procent (circa 800 personen) van de uitgezonden militairen psychische klachten. De verliezen van andere isaf-partners zijn aanzienlijk groter, niet alleen omdat zij meer militairen uitzenden, maar ook omdat die in gevaarlijker gebieden opereren. De Verenigde Staten hebben 1075 militairen verloren, Groot-Brittannië 310, Canada 149 en Denemarken 33. Het totaal aantal gesneuvelde isaf-militairen bedraagt ruim 1800. Onder anti-westerse strijdgroepen en de Afghaanse burgerbevolking is het aantal slachtoffers vele malen groter.

February 2006: A majority of the Lower House finally agrees with the decision of the cabinet to send twelve hundred military to the Afghan province of Uruzgan. The Minister of Defence Henk Kamp writes in his weblog: “We realize that from now on the real work has begun and our military will get a rough time.” February 2010: The cabinet of Balkenende collapses due to the question whether the mission in Uruzgan should be extended. cda and ChristenUnie would have stayed longer but the pvda stands firm in their viewpoint that the last Dutch military must have left Uruzgan by the end of 2010. August 2010: The Dutch Task Force hands over the responsibility for the mission in Uruzgan to the United States and Australia. The mission between 2006 and 2010 has been the largest mission of the Dutch army since the decolonization-war at the end of the forties in Netherlands East Indies. The cause of the mission is exceptional: the attacks of 11 September 2001 by Al-Qaida terrorists on targets in the United States. Almost three thousand people were killed. The number of people that get killed in Afghanistan will be many more. Fighters of Al-Qaida and Taliban, military of the Afghan army and the nato armedforce isaf, policemen and Afghan civilians. About 20,000 Dutch military joined the isaf-mission in Uruzgan in the past four years. The Netherlands sent another 9000 military to the International Security Assistance Force from 2001 till 2006. That makes isaf the greatest mission since the decolonization-war in Indonesia (1945’50). The unifil-mission in Lebanon (10,000 military) and the Dutch un-detachment in Korea (4800 military) are next. 25 Dutch soldiers were killed and 150 wounded in Afghanistan. It is expected that 5 percent (about 800 people) of the military who have been in Afghanistan will have some emotional after effects. The loss of other isaf-partners are considerably higher, not only because of the number of military but also because they operated in more dangerous areas. The United States lost 1075 military, GreatBritain 310, Canada 149 and Denmark 33. The total number of killed isaf-soldiers is over 1800. The number of casualties among the antiwestern forces and the Afghan civilians is much higher.

Begin 2006 bereidt de Nederlandse krijgsmacht zich voor op de missie naar Uruzgan. Nederland heeft met de dramatische gang van zaken rond de moslimenclave Srebrenica een dure les geleerd. Wil Nederland nog aan een militaire missie meedoen, dan moet de bevelsstructuur ‘helder en eenduidig’ zijn. In de provincie Uruzgan is de commandant van de isaf militair gezien onbetwist de baas. Zonder zijn toestemming mag niemand iets in Uruzgan, ook Amerikaanse troepen niet. Ook een belangrijke les van ‘Srebrenica’: er moet in geval van nood voldoende luchtsteun zijn, direct in te roepen door de Nederlandse commandant. Het Bosnisch-Servische leger kon in juli 1995 in Srebrenica mede zijn gang gaan door het zo goed als uitblijven van aanvallen vanuit de lucht, veroorzaakt door besluiteloosheid op het vn-hoofdkwartier. Dat nooit meer, bezworen Nederlandse politici en militairen. Met de militaire missie naar Uruzgan gaat een ongekende hoeveelheid materieel mee – voor het geval dat. Loopt een situatie uit de hand, dan moet het geen dagen of weken duren voordat versterking uit Nederland ter plaatse is. Dus gaan er uit voorzorg F16-jachtbommenwerpers, Apache-gevechtshelikopters, pantservoertuigen en mortieren mee met de militairen. De missie van de International Security Assistance Force (isaf) in Uruzgan is gericht op het bevorderen van stabiliteit en wederopbouw, maar ‘offensieve acties’ zijn ook mogelijk als isaf het werken moeilijk wordt gemaakt. Met het materieel dat naar Uruzgan gaat, moet het mogelijk zijn zonodig robuust op te treden. Zeker van de F16’s en de Apaches (‘vliegende tanks’) gaat een afschrikwekkende werking uit. 16

The preparation for the mission to Uruzgan starts in the beginning of 2006. The Netherlands have learned a hard lesson with the dramatic state of affairs around the Muslim enclave Srebrenica. If the Netherlands choose to join another military mission the orders must be ‘clear and unambiguous’. The commander of isaf in Uruzgan is the undisputed boss in military matters. Everybody needs his permission to act, even the American troops. Also an important lesson of ‘Srebrenica’: The Dutch commander must get an immediate reaction in case of emergency. That means enough air support when needed. The Bosnian-Serbian army could go ahead in Srebrenica in July 1995 because there were no air raids due to the indecisiveness at the un-headquarters. Dutch politics and Defence do not want that to happen ever again. The army takes a record quantity of materiel to Uruzgan – just in case. If a situation gets out of hand it cannot take days or weeks before reinforcement is brought in. So, as a precaution, F16 aircrafts, Apache helicopters, armored vehicles and mortars are transported to Uruzgan. The mission of the International Security Assistance Force (isaf) in Uruzgan is meant to stimulate the stability and reconstruction, but ‘offensive actions’ might occur when the isaf is obstructed in their work. With the materiel they have it must be possible to take severe action if necessary. Certainly the F16s and the Apaches (‘flying tanks’) look terrifying.

Tegenstanders van de missie en twijfelaars voorzien dat de twee militaire operaties in Afghanistan elkaar in de provincie Uruzgan in de wielen gaan rijden. Enduring Freedom (terroristenjacht onder leiding van de Amerikanen) en isaf (wederopbouw met Nederland als belangrijke troepenleverancier), dat moet haast wel fout gaan. Als Amerikaanse troepen met veel wapengekletter Taliban-strijders achterna zitten, verspelen ze de goodwill van isaf en is de beoogde wederopbouw tot mislukken gedoemd, zo is de vrees. De discussie over vechten of opbouwen zal de hele missie lang voortduren en ook een schaduw vooruit werpen op de volgende missie in Afghanistan: het trainen van politieagenten in de noordelijke provincie Kunduz. In de voorbereiding van de missie besteedt Defensie ook aandacht aan kennis van de Afghaanse cultuur en gewoonten. De Nederlandse aanpak tijdens buitenlandse missies is beproefd: benader de bevolking open en met respect, dan bouw je krediet op en hoor je wat er speelt. In het agrarische en geïsoleerde Uruzgan (’het Staphorst van Afghanistan’) luistert dat nog wat nauwer. De Taliban heeft in veel dorpen nog een sterke positie. Luitenant-Kolonel Piet van der Sar, Commandant van de eerste Battle Group: „Wij moeten een concurrentieslag om de bevolking leveren. De mensen moeten er heil in zien om met ons samen te werken.’’ Behalve naar de schietbaan gaan militairen ook naar de moskee. Wat onwennig zitten zo’n dertig militairen van de luchtmobiele brigade in de Türkiyem-moskee in Arnhem-Presikhaaf op het zachte tapijt. Voor de meesten is het de eerste keer dat ze in een Islamitische gebedsruimte zijn. „Als je naar binnen gaat, altijd de rechtervoet eerst’’, doceert secretaris Erdogan Cona. De zithouding is in een moskee heel belangrijk: nooit je voetzolen laten zien en niet languit of wijdbeens gaan zitten. ,,Zie je iemand op straat bidden, loop dan achter hem langs. Dan zal zo’n man denken: hé, die militair toont respect, hij wil me niet storen.’’ Militairen vinden het verhaal van Cona wel leerzaam, ook al zijn ze eerder naar Islamitische landen uitgezonden. David: „Ik heb twee keer in Kaboel gezeten, maar ben nog nooit in een moskee geweest. Wel makkelijk om er nu wat meer van te weten.’’ Militairen die in Uruzgan dagelijks met lokale autoriteiten te maken hebben, krijgen in de moskee een halal maaltijd, volgens Islamitisch voorschrift bereid. Het Nederlandse Ministerie van Defensie onderkent in een vroeg stadium het belang van voortdurende media-aandacht voor de missie. Journalisten krijgen de gelegenheid om ‘embedded’ (van binnenuit) verslag te doen. Defensie stelt wel als voorwaarde dat ze vanwege de veiligheid vooraf inzage wil hebben in artikelen en reportages. Dat leidt tot heftige discussies binnen en buiten de beroepsgroep, maar uiteindelijk stemmen de meeste journalisten met de voorwaarde in. Defensie ondervindt al snel de gevolgen van het toelaten van journalisten. Kolonel Henk Morsink, Commandant van de Deployment Task Force, vertelt in juni 2006 aan verslaggevers dat Nederlandse commando’s in Uruzgan tientallen Taliban-strijders hebben gedood. Dat veroorzaakt in Nederland een schok, maar ook het besef dat het in Uruzgan menens is. Morsink reageert laconiek op de commotie. ,,Dat we vuurcontacten hebben, is al anderhalve maand bekend. Alsof er dan niets gebeurd is! Dat is je kop in het zand steken; er is wel degelijk wat gebeurd.’’ 18

Opponents of the mission and sceptics are afraid that the two military operations in Afghanistan will queer each other’s pitch in Uruzgan. Enduring Freedom (terrorist hunt under the command of the Americans) and isaf (reconstruction with the Netherlands as important supplier of troops), that is no match. It is feared that American troops who hunt the Taliban-fighters with great clang of arms, will forfeit the goodwill of isaf and the reconstruction will be doomed to fail. The discussion whether to fight or to reconstruct continues and it casts its shadow on the next mission in Afghanistan: training the policemen in the northern province of Kunduz. The preparation for the mission includes knowledge of the Afghan culture and habits. The Dutch way of handling during missions abroad has been well-tried: approach the population open and with respect to win credit and get inside information. That is even more important in the agrarian and isolated Uruzgan (‘Staphorst in Afghanistan’). The Taliban still holds a strong position in many villages. Lieutenant-Colonel Piet van der Sar, commander of the first Battle Group: ”We are in a competitive warfare with the population. They have to realize it is better to cooperate than to fight.” Besides going to the artillery range the military visit the mosque. About thirty soldiers sit a little ill at ease on the soft carpet in the Türkiyem-mosque in Arnhem-Presikhaaf. For most of them it is their first time to be inside an Islamic mosque. “When you enter, always the right foot first”, the secretary Erdogan Cona teaches. The way of sitting is very important in a mosque: never show your soles and do not sit stretched-out or straddle-legged. “When you see someone praying in the street, pass behind him. That will make him think: hey, that soldier shows respect, he does not want to disturb me.” Cona’s instructions are very useful, even for them who have been sent out to Islamic countries before. David: “I have been in Kabul twice, but never in a mosque before. It is good to learn more about it.” Military who deal with local authorities get a daily halal meal in the mosque, prepared according to Islamic rules. The Dutch Ministry of Defence acknowledges the importance of continuous media-attention for the mission in an early stage. Journalists get the opportunity to report ‘embedded’ (from the inside). Defence, however, demands inspection of articles and reports beforehand because of security. That leads to heated discussions inside and outside the professional group but in the end most journalists agree with the condition. Defence is very soon faced with the consequences of admitting the journalists. In an interview in June 2006 Colonel Henk Morsink, Commander of the Deployment Task Force states that Dutch commandos have killed dozens of Taliban fighters. It causes a shock in the Netherlands but they realize at the same time that the war in Afghanistan is serious. Morsink’s laconic reaction: “We have known for one and a half month that there is an exchange of fire. Do not think nothing happened! That is ostrich policy; there is a war going on.”

Over de kans dat Nederlandse militairen in Uruzgan sneuvelen, houdt hij zich op de vlakte. ,,We hebben van het begin af aan gezegd: dit is een gevaarlijke missie, waarbij gewonden of doden kunnen vallen.” Het mortuarium bij het veldhospitaal op Kamp Holland biedt plaats aan negen lichamen. Binnenskamers houdt Defensie rekening met enkele tientallen dodelijke slachtoffers per jaar. Die schatting is mede gebaseerd op de situatie in de aangrenzende provincies Helmand en Kandahar, waar Britse en Canadese eenheden zware verliezen lijden. De Deployment Task Force moet al het materieel aanvoeren en de kampen bij de bevolkingscentra van Tarin Kowt en Deh Rawod opbouwen. Zwaar beveiligde konvooien rijden van de vliegbasis bij Kandahar naar Uruzgan. Als een prehistorisch monster kruipt het konvooi door het steeds bergachtiger terrein richting Uruzgan. De force protection (bescherming) is enorm. Veertig van de vijftig voertuigen zijn pantserwagens; in tien vrachtwagens gaan vitale spullen mee zoals munitie, brandstof en medische voorraden. Burgerauto’s die het konvooi dichter dan driehonderd meter naderen, krijgen na een waarschuwingsschot een kogel door het motorblok en als dat niet helpt door de voorruit. ,,Dat is nog niet nodig geweest.’’, zegt Sergeant Han droogjes. Bij een tussenstop vanwege pech of ’peukenpauze’ wordt al het andere verkeer tegengehouden. Voor het konvooi uit rijdt een Canadese eenheid die gespecialiseerd is in het onschadelijk maken van elektronische knutselbommen. Verkenners van de Nederlandse genie kijken naar verdachte afwijkingen langs de weg. Een hoopje stenen of omgewoeld zand kan duiden op een knutselbom die van afstand tot ontploffing wordt gebracht. Het is wel zoeken naar een speld in een hooiberg. Stenen liggen langs de hele route. En een stokje in de grond met een vlag kan van alles betekenen, uiteenlopend van een waarschuwing voor een mijn tot een geïmproviseerd graf. Maar het kan ook een valstrik zijn. Bermbommen, in militair jargon Improvised Explosive Devices, blijven de hele missie lang het grootste gevaar en eisen ook de meeste slachtoffers. De Taliban en andere strijdgroepen gebruiken ook simpeler middelen die even goed doeltreffend kunnen zijn. Een smeltend ijsblokje kan dienen als tijdmechanisme, net zoals een emmer water met onderin een stukje aluminiumfolie dat contact maakt als het water verdampt is. Nederland steekt veel geld in tegenmaatregelen zoals het tijdig opsporen van werkplaatsen en betere bescherming van militairen. Uit Australië worden in allerijl 25 Bushmaster-pantserwagens naar Uruzgan gebracht. Door de wigvormige onderkant kan de Bushmaster de druk van een explosie beter weerstaan dan andere pantserwagens. In een Bushmaster-pantserwagen is een ploeg van de genie op weg van Kamp Holland in Tarin Kowt naar patrouillebasis Mashal in de Baluchi-vallei. Jongens nog, maar sommigen al meerdere keren uitgezonden en door de wol geverfd. De route heeft verschillende herkenningspunten. „Kijk, hier blies vorig jaar een suicider zichzelf op in een auto”, wijst Christiaan even buiten Tarin Kowt. Verderop herkent Remco de plek waar hij eerder een knutselbom heeft gevonden.

About the chance that Dutch military get killed in Uruzgan he does not commit himself. “We have said from the beginning: this is a dangerous mission that may lead to casualties.” The mortuary at the field hospital in Kamp Holland offers space to nine bodies. Behind closed doors Defence reckons with some dozens of casualties a year. That estimation is partly based on the situation in the neighbouring provinces of Helmand and Kandahar, where British and Canadian forces suffer heavy loss of troops. The Deployment Task Force supplies all the materiel and set up camps at the community centers of Tarin Kowt and Deh Rawod. Heavily secured convoys drive from the airbase near Kandahar to Uruzgan. The convoy crawls like a prehistoric monster through the mountainous land to Uruzgan. The protection is enormous. Forty out of fifty vehicles are armored vehicles; ten trucks carry ammunition, fuel, medical supplies etc. Civilian cars that approach the convoy within less than 300 meters, first get a warning shot, then a bullet through the engine block and if that doesn’t help another bullet through the windshield. “That has not been necessary yet.”, Sergeant Han’s dry remark. During a stop because of breakdown or ‘cigarette break’ other traffic is stopped. A Canadian force that is specialized in deactivating improvised electronic bombs precedes the convoy. Scouts of the Dutch engineers watch for suspicious defects along the road. A few rocks or uprooted sand could indicate an ied with remote trigger. It is like looking for a needle in a haystack. There are stones along the whole route. And a stick with a flag in the ground could mean anything, varying from a warning for a mine to an improvised grave. But it might also be a trap. Roadside bombs, in military jargon Improvised Explosive Devices, are the greatest danger of the mission and claim most casualties. The Taliban and other forces also use simpler means that are just as effective. A melting ice cube can serve as a timer, just like a bucket of water with a piece of aluminium foil at the bottom that makes contact after the water has evaporated. The Netherlands spend a lot of money on counteraction like tracking workplaces and better protection of the military. 25 Bushmasters are taken from Australia to Uruzgan as fast as possible. The Bushmaster is a mine-protected vehicle and provides a high degree of protection against landmines using its v-hull monocoque to deflect the blast away from the vehicle and its occupants. A squad of the engineers are on their way from Kamp Holland in Tarin Kowt to patrol base Mashal in the Baluchi valley in a Bushmaster. Just boys, some of them sent out more than once, and they know all the tricks. The route has different identification points. “Look, a suicide blew himself up in a car here last year,” Christiaan points out just outside Tarin Kowt. A little further Remco recognizes the place where he found an ied before.

Genisten die explosieven opsporen, zijn te herkennen aan twee subtiele statussymbolen: het mes en de kwast die ze voorin hun vest hebben zitten. Als ze iets verdachts zien en de metaaldetector hoog begint te piepen, dient het mes om voorzichtig in de grond te prikken en de kwast om zand weg te vegen. Het werk is vooral een kwestie van intuïtie en onderbuikgevoel. „Zodra er ook maar één iets verdachts ziet, stoppen we. Daar wordt niet over gediscussieerd”, zegt Kevin. Het werk is niet zonder gevaar. Een strijder kan een bom op afstand laten ontploffen als hij een genist aan het werk ziet, of een onschuldig voorwerp als een blikje kan een boobytrap zijn, die bij aanraking ontploft. De genisten Martijn Rosier en Jos ten Brinke kwamen bij hun werk in Uruzgan om het leven. „Je loopt gevaar. Het kan zomaar gebeuren dat er iets fout gaat”, zegt Kevin. „De eerste keer is het een vreemd gevoel. Daarna maak je een klik en doe je het zo vaak, dan besef je het niet meer. Je moet zelfvertrouwen hebben en weten dat je het kunt.” Om 05.20 uur klinken vlak achter elkaar twee doffe dreunen. Nederlandse militairen op de patrouillebasis Mashal in de Baluchivallei hebben direct door dat er wat mis is. Op zo’n 800 meter afstand van de basis stijgt een grote witte rookwolk op. „ied!”, roept de Afghaanse wacht op de toren opgewonden. Een Nederlands pantservoertuig is op een geïmproviseerd explosief (ied) gereden. De bodem van de Patria is door de ontploffing beschadigd. Drie militairen zijn gewond geraakt. Een uur na de ontploffing haalt een Amerikaanse helikopter de gewonden op om hen naar het militair hospitaal op Kamp Holland te brengen. Eén militair moet een hand missen, de andere twee hebben botbreuken opgelopen. Na behandeling in Kamp Holland worden de gewonden naar Nederland overgebracht. Op de basis reageren militairen boos en gefrustreerd. „Het is walgelijk, zo smerig. Je kunt er niets tegen doen”, zegt een adjudant. Een collega: „Ik haat het echt, dat dit soort dingen gebeurt.” De patrouille gaat te voet verder. Om de ‘hearts and minds’ van de bevolking te winnen, moeten militairen ook te voet en in open terreinwagens hun ronde maken, met alle risico’s vandien. Op 20 april 2007, als de missie zowat een jaar aan de gang is, valt de eerste Nederlandse dode ‘door toedoen van de vijand’. De 21jarige Korporaal Cor Strik loopt tijdens een voetpatrouille op een bermbom en is op slag dood. De eerste gevechtsdode is in Nederland groot nieuws en maakt diepe indruk. Naarmate de missie vordert en het dodental stijgt, treedt er – hoe cru het ook mag klinken – enige gewenning in. Die wordt doorbroken als de omstandigheden afwijken, zoals het eigen vuur-incident waarbij in februari 2008 twee Nederlandse militairen om het leven komen. Twee jaar na de dood van Korporaal Strik vindt de bizarst denkbare samenloop van gebeurtenissen plaats. Generaal Peter van Uhm wordt op 17 april 2008 geïnstalleerd als Commandant Der Strijdkrachten. Nog geen dag later krijgt hij het bericht dat zijn 23-jarige zoon Dennis, Pelotonscommandant in Uruzgan, samen met een andere militair om het leven is gekomen toen hun voertuig op een bermbom reed. Generaal Van Uhm gaat twee weken na de dood van zijn zoon weer aan het werk. „Als ik van mijn militairen in Afghanistan vraag om door te gaan, dan gaat de cds niet lang thuis zitten. Wat ik van mijn mensen eis, dat eis ik ook van mezelf.”

Engineers tracking down explosives are recognized by two subtle status symbols: the knife and the brush in their vest. When they see anything suspicious and the metal detector starts squeaking, the knife is used to pinch carefully into the ground and the brush is used to brush away the sand. The work is mainly a matter of intuition and foreboding. “As soon as one of us spots something suspicious, we stop. No discussion what so ever,” Kevin says. The job is not without danger. A fighter can detonate a bomb from a distance when he sees an engineer at work, or a harmless object like a tin may appear to be a booby trap that explodes when touched. The engineers Martijn Rosier and Jos ten Brinke were killed at work in Uruzgan. “You are in danger. Failures might occur”, Kevin says. “The first time is a strange feeling. Then you change and it becomes routine. You must be self confident.” At 05.20 two muted booms are heard. Dutch military at the patrol base Mashal in the Baluchi valley recognize it immediately. At a distance of about 800 meters a large white cloud of smoke rises. The Afghan guard on the tower shouts excitedly: “ied”. A Dutch armored vehicle has driven into an Improvised Explosive Device (ied). The bottom of the Patria is damaged by the explosion. One hour after the explosion the wounded are picked up by an American helicopter to take them to the military hospital at Kamp Holland. One military looses his hand; the other two have sustained fractures. After treatment in Kamp Holland the casualties are taken back to the Netherlands. The military at the base react angrily and frustrated. “It is disgusting, so dirty. You cannot do anything to prevent it”, an adjutant says. A colleague: “I really hate it.” The patrol continues on foot. To win the ‘hearts and minds’ of the population the military do their rounds on foot as well as in open four-wheel drives with all the consequences. On 20 April 2007, nearly a year after the mission started, the first Dutch was killed ‘‘through fault of the enemy’. The 21-year-old Corporal Cor Strik walks into a roadside bomb during a foot patrol and dies instantly. The first war victim is great news in the Netherlands and makes a profound impression. As in course of the mission the number of deaths rises, – how harsh it may sound – people get used to it. This changes when the circumstances deviate, such as the friendly fire incident in 2008 killing two Dutch soldiers. Two years after the death of Corporal Strik the most bizarre conceivable coincidence of events takes place. On April 17, 2008, Peter van Uhm is promoted to full general and assigned Chief of the Netherlands Defence Staff. The next day he gets the message that his 23-year-old son Dennis, First Lieutenant in Uruzgan has been killed in a roadside bombing together with another military. General Van Uhm gets back to work two weeks after the death of his son. “When I ask my troops in Afghanistan to commence work then the cds cannot stay home for long. What I demand my men, I also demand myself.”

Bij iedere gevechtsdode is de schok bij het thuisfront hevig. Partners, ouders en andere familieleden beseffen dat het een volgende keer hun dierbare kan zijn. De zoon van Wim de Boer wordt voor de tweede keer naar Uruzgan uitgezonden. „Als burger vind ik dit een zinloze missie. Ik gun ieder mens op aarde een goed bestaan, maar dit is geen Nederlandse mensenlevens waard, pertinent niet.” Het onderwerp is thuis min of meer taboe. Zijn zoon weet hoe De Boer over de missie denkt. „Ik heb het er thuis niet over en worstel er zelf mee. Ik wil mijn zoon niet laten vallen, maar het is in Uruzgan puur oorlog. De rillingen lopen over m’n rug bij de gedachte dat hij daar straks weer heen moet. We bidden dat ’ie iedere dag goed wegkomt.” Patrouilles in de Afghaanse provincie Uruzgan zijn een hachelijke onderneming. Op de zwaarbewaakte bases blijven is voor de leiding van de Task Force Uruzgan (tfu) geen optie. Militairen moeten de straat op om volgens de beproefde methode van ’smile and wave’ (glimlachen en zwaaien) bij de bevolking vertrouwen te wekken omtrent hun goede bedoelingen. Op het Nederlandse kamp in Deh Rawod neemt Pelotonscommandant Yoeri de avond tevoren het laatste restje twijfel weg over de gevaren van een patrouille. Verslaggevers die ’embedded’ mee willen, kunnen in Uruzgan niet volstaan met het dragen van een helm en het 15 kilo zware scherfvest. Ze krijgen ook instructie hoe in geval van nood met het Diemaco-geweer te vuren. „Als de man naast je neervalt, kun je zijn geweer overnemen en uit zelfverdediging schieten.”. Bij het ontladen van het geweer valt een scherpe patroon in het zand. Yoeri, laconiek: „Geeft niet. Als jij met het geweer moet schieten, is ie waarschijnlijk al geladen.’’ Korte tijd later schaft Defensie de geweerinstructie af. Aanleiding is een incident met een filmmaker die gaat meeschieten als de commando’s met wie hij op stap is in een hinderlaag lopen. Maar militairen in het veld vinden het wel een prettig idee dat de verslaggever weet hoe een geweer werkt. De meeste patrouilles verlopen rustig en bieden militairen de kans om contact te leggen met de plaatselijke bevolking. Het winnen van de hearts and minds is een beproefd onderdeel van Nederlandse militaire missies. De filosofie is simpel: als je de sympathie van de bevolking weet te winnen, kan dat – letterlijk – vitale informatie opleveren. Zeker in Uruzgan, waar de fundamentalistische Talibanbeweging veel aanhang heeft, bepaalt dat het succes van de missie. Het Provinciaal Reconstructie Team brengt in kaart waar mensen het meest behoefte aan hebben. In de arme provincie Uruzgan gaat het vaak om eerste levensbehoeften: schoon water, medische verzorging en vooral veiligheid, niet steeds angstig over je schouder hoeven te kijken of bang te zijn dat Talibanstrijders ’s nachts met een dreigbrief aan je deur komen. Wie je in Uruzgan ook spreekt over het opbouwen van de provincie, iedereen benadrukt dat dat een kwestie van lange adem is, van misschien wel tientallen jaren voordat er sprake is van aanvaardbare levensomstandigheden. Snel doorpakken om concrete resultaten te boeken, dat is er in Uruzgan niet bij. „In Uruzgan”, zegt toegevoegd jurist Gijs Scholtens, „doe je vier stappen vooruit, twee stappen achteruit, één links, twee rechts en dan weer vooruit. Dát is de Afghaanse methode.” Onder elkaar zeggen militairen dat de Afghaanse jaartelling de werkelijkheid goed weergeeft: in Afghanistan is het nu het jaar 1390. 24

Every victim causes an enormous shock at the home front. Partners, parents and other relatives realize that next time it can be their loved one. It is the second time that Wim de Boer’s son is sent to Uruzgan. “As a civilian I consider it a useless mission. Every man in this world deserves a good life, but this is not worth any Dutch life, definitely not.” The subject is a sort of taboo at home. His son is aware of De Boer’s ideas. “I do not talk about it, it is my struggle. I won’t let my son down, but it is a real war in Uruzgan. Shivers run down my spine realizing he has to go back there again. We pray every day for his survival.” Patrols in the Afghan province of Uruzgan are perilous undertakings. Staying at the heavily secured base is no option for the Command of the Task Force Uruzgan (tfu). Military have to go on the streets according to the well-tried method of ‘smile and wave’ to inspire confidence with the population about their good intentions. Platoon Commander Yoeri of the Dutch camp in Deh Rawod emphasizes once again the dangers of a patrol the next day. Reporters who wish to come ‘embedded’, cannot just wear a helmet and a 15-kilo bullet-proof vest. They are instructed how to use the Diemaco in case of emergency. “If the man next to you drops down you can take his rifle and shoot in self-defence.” While unloading, a pointed cartridge drops on the sand. Yoeri, laconically: “Never mind. When you have to shoot it will probably be loaded.” Soon after, Defence abolishes the rifle instruction. The cause is an incident with a filmmaker who is going to shoot as well when the commandos he joins walk into an ambush. But the military in the field see the advantages of reporters knowing how a weapon works. Most patrols pass off quietly and offer the military a chance to get into contact with the locals. Winning the hearts and minds is a welltried part of the Dutch military missions. The philosophy is simple: If you manage to get the sympathy of the population it may – literally – produce vital information. It defines the success of the mission, certainly in Uruzgan, where the fundamental Taliban-movement has a large following. The Provincial Reconstruction Team records what people need most. In the poor province of Uruzgan it is often about the first necessities of life: clean drinking water, medical care and especially safety. No need to feel observed or being afraid of the Taliban coming at your door at night with a night letter. Who ever you speak in Uruzgan about the reconstruction of the province, they all emphasize it is a matter of patience, maybe tens of years before you can talk about acceptable living conditions. It is impossible to handle fast to book visible results in Uruzgan. “In Uruzgan”, associated lawyer Gijs Scholtens says, “you take four steps forward, two steps backward, one to the left, two to the right and then forward again. That is the Afghan method.” The military often say that the Afghan era is according to reality: in Afghanistan it is now the year 1390. Afghanistan is a developing country and Uruzgan is one of the poorest provinces. Due to bad

Afghanistan is een ontwikkelingsland en daarvan is Uruzgan één van de armste provincies. Door slechte gezondheidszorg, hygiëne en voeding schommelt de kindersterfte er rond de 40 procent. Van de bevolking kan 80 procent niet lezen en schrijven. De politie is behalve onderbezet ook vaak corrupt. Het provinciaal bestuur heeft nauwelijks gezag bij de bevolking, die veel meer gericht is op de leider van de eigen stam dan op de burgemeester of gouverneur. In deze complexe situatie moet het Nederlandse Provinciaal Reconstructie Team (prt) zijn weg zien te vinden. Het resultaat van de inspanningen is lastig te meten. Het onafhankelijke Afghaanse onderzoeksbureau The Liaison Office (tlo) brengt in september 2009 toch een positief rapport uit. Uruzgan is veiliger geworden en gezondheidszorg en onderwijs zijn volgens tlo flink verbeterd. Het aantal ziekenhuizen, klinieken en hulpposten is in drie jaar tijd bijna verdubbeld naar zestien. Vaccinatieprogramma’s bereiken 91 procent van de kinderen tot 1 jaar, tegen 37 procent drie jaar geleden. In 2006 telde Uruzgan zo’n dertig scholen. Drie jaar later zijn dat er ruim honderd. Landbouwprojecten bereiken veel boeren, die alternatieve gewassen krijgen aangeboden om af te stappen van de papaverteelt (voor opium, waarvan heroïne wordt gemaakt). Hulporganisaties lieten zich in 2006 nog nauwelijks zien. Nu zijn er vijftig in Uruzgan actief. In plaatsen die voor de Afghaanse overheid moeilijk bereikbaar zijn, heeft het Nederlandse Provinciaal Reconstructie Team zo’n driehonderd ’onder-de-radar-projecten’ gedraaid. De kleinschalige projecten, zoals de aanleg van waterputten en energiecentrales, zijn volgens tlo succesvol omdat dorpelingen er zelf over beslissen en zich er verantwoordelijk voor voelen. Het succesverhaal geldt vooral voor de bevolkte gebieden van Tarin Kowt, Deh Rawod en Chora. Deh Rawod mag zich zelfs het meest stabiele district van heel zuid-Afghanistan noemen. In andere districten heerst nog steeds de fundamentalistische Talibanbeweging. In het afgelegen dorpje Khair Abad, in het westen van Uruzgan, gaat het puur om overleven. Vijf kinderrijke gezinnen van de Kuchi-stam wonen in een dor en geblakerd niemandsland tussen hoge bergen. De waterpomp is kapot; het volgende dorp is zeker een uur lopen. Gezinshoofd Zaman heeft een hard hoofd in de toekomst. „Wij bidden tot God: Breng vrede in Afghanistan en stuur iemand die ons kan helpen.” De vrolijkheid van de kinderen is bedrieglijk. „We hebben niets te eten, we hebben honger”, zegt Zaman. Uruzgan staat bekend als de armste provincie van Afghanistan, maar daarbinnen bestaan grote verschillen. In en rond de plaatsen Tarin Kowt, Deh Rawod en Chora is nog wel een minimaal bestaan mogelijk. Daarbuiten kan de armoede bitter en levensbedreigend zijn. Gerhard Frese van het Duitse ontwikkelingsbedrijf gtz weet het in Khair Abad ook even niet meer. Geëmotioneerd: „Die waterpomp kunnen we nog wel maken, maar ik vraag me af of deze mensen hier wel kunnen blijven. Het ziet er hopeloos voor ze uit.” De hulporganisaties houden zorgvuldig afstand van de Nederlandse militairen. De organisaties benadrukken dat zij ’alleen op verzoek en met participatie van de plaatselijke bevolking werken en onafhankelijk van militairen’. Over het nut van de militaire missie voor de opbouw wordt verschillend gedacht. HealthNet tpo, gespecialiseerd in gezondheidszorg, vindt dat militairen zich moeten beperken tot het bieden van veiligheid ’en ons als hulpverleners de

healthcare, hygiene and nourishment the child mortality is around 40%. 80% of the population is illiterate. The police are besides undermanned also often corrupt. The provincial governance has hardly any authority among the population, which is far more focused on the leader of their own tribe than on the mayor or governor. The Dutch Provincial Reconstruction Team must find its way in this complex situation. The results of the effort are hard to measure. The independent Afghan research bureau The Liaison Office (tlo), however, produces a positive report in September 2009. Uruzgan has become safer and healthcare and education have improved considerably. The number of hospitals, clinics and aid stations has almost doubled to sixteen in three years. Vaccination programs reach 91% of children under 1 year, against 37% three years ago. There were about thirty schools in Uruzgan in 2006. Three years later there are over a hundred. Agriculture projects reach many farmers who are offered alternative crops and asked to stop the poppy crops (for opium, used to make heroin). Aid organizations were barely seen in 2006. Now there are fifty at work in Uruzgan. The Dutch Provincial Reconstruction Team has run about three hundred ‘under-the-radar-projects’ in areas difficult to reach for the Afghan government. The small-scale projects, such as the construction of water wells and power plants are successful, according to tlo, because the villagers make their own decisions and feel responsible. The success story is especially true in the populated areas of Tarin Kowt, Deh Rawod and Chora. Deh Rawod may even call itself the most stable district of South Afghanistan. The fundamental Taliban is still present in other districts. In the remote village of Khair Abad, in the west of Uruzgan, it is purely a matter of surviving. Five large families of the Kuchi tribe live in a barren and scorched no-man’s land between high mountains. The water pump is broken; the next village is at least a one-hour walk. Head of the family Zaman has grave doubts about the future. “We pray to God: Bring peace in Afghanistan and send someone to help us.” The merriment of the children is deceptive. “We have nothing to eat, we are starving”, according to Zaman. Uruzgan is known as the poorest province of Afghanistan, but there are great differences. It is possible to have a minimum of living in and around Tarin Kowt, Deh Rawod and Chora. Beyond poverty can be bitter and life threatening. Gerhard Frese of the German Development Company gtz in Khair Abad is at his wit’s end. Emotionally: ”We are able to repair that water pump but I wonder whether those people can stay here. It seems hopeless.” The aid organizations keep at a distance from the Dutch military. The organizations emphasize that they ‘only work at the request, and with the participation of the local population and independently of the military’. There are different opinions about the usefulness of this military mission of reconstruction. HealthNet tpo, specialized in health care, think that the military should restrict themselves to 25

ruimte laten om ziekenhuizen op te zetten en scholen te bouwen’, aldus directeur Willem van de Put. Volgens Van de Put lopen zijn medewerkers door de aanwezigheid van Nederlandse militairen meer risico’s omdat ze als verlengstuk van de militaire missie worden gezien. Aan de missie is het Provinciaal Reconstructie Team (prt) gekoppeld. Dat levert in geld uitgedrukt een kleine bijdrage aan de opbouw: 1 miljoen euro per jaar. De kleinschalige hulpprojecten van het prt zijn vooral bedoeld om de sympathie van de bevolking te winnen, zodat de militaire eenheden in een betrekkelijk veilige omgeving kunnen opereren. Andere hulporganisaties oordelen positiever over de inspanningen van het prt. Geslaagde projecten van het team stemmen de lokale bevolking gunstig. In het algemeen is er een goede afstemming en staan militairen open voor een ’softere’ aanpak dan ze zijn gewend. Naarmate de veiligheidssituatie in Uruzgan verbeterde, heeft het prt het accent kunnen verleggen van een militaire naar een civiele aanpak. Het team staat sinds 2009 zelfs onder leiding van een vertegenwoordiger van het ministerie van Buitenlandse Zaken. De prt-aanpak geldt als zo succesvol dat deze model staat voor andere Navo-landen en mogelijke nieuwe missies in conflictgebieden waar Nederland aan meedoet. Bij een rondgang van het prt langs hulpprojecten komt heel wat meer kijken dan bij eenzelfde tocht door ngo’s. Die laatste kunnen met één of twee auto’s volstaan. Het team van het prt in Deh Rawod rijdt met beveiliging van het Afghaanse leger en Franse militairen die de Afghanen begeleiden. De laatste kilometers naar het dorpje Yokoryah zijn alleen lopend af te leggen. Tientallen mannen graven een irrigatiekanaal uit. Kluiten vette klei vliegen door de lucht. De militairen glibberen langs de muren van quala ’s. Het dorp is voor prt een uithoek; er lopen nog geen projecten. „We zijn lang niet meer in dit gebied geweest en willen de mensen laten zien dat we ze niet vergeten zijn”, zegt Sergeant Malika. Uit een megafoon klinken bevelen. Het lijkt dreigend, maar de tolk kan de militairen geruststellen: een opzichter geeft arbeiders aanwijzingen. Bij een verzameling quala ’s raakt Malika in gesprek met een jonge man en de Mullah. Aanvankelijk reageren de mannen wat schichtig, mede doordat arbeiders nieuwsgierig blijven kijken. Op de vraag of ze een madrassah (een religieuze school) of een gewone school willen, zegt de Mullah gedecideerd: „Allebei”. Over de Malik, de gekozen burgemeester, zijn de mannen eensgezind: die vult zijn zakken en deugt niet. Die klacht zal het missieteam nog verschillende keren horen. Maliks wonen soms niet eens in hun eigen dorp, maar aan de overkant van de rivier. Van de zestig families in het dorp zijn er zo’n dertig vluchteling. Het dorpje, gebouwd op een heuvel, blijkt geen graan te krijgen hoewel daar wel een project voor bestaat. Ook voorbij het dorp zijn tientallen mannen in het kanaal met spaden in de weer. De patrouille loopt er in een langgerekt lint langs. Aangekomen bij de rivier Tiri Rud zegt een beambte dat de militairen niet verder kunnen lopen. Het damproject moet van een afstand worden gefotografeerd om de voortgang vast te leggen. Over smalle dijkjes vol gaten en kuilen loopt de patrouille buitenom terug naar de rand van het dorp. Sultan Mohammed, leider van het 26

the area of security ‘and let the relief workers set up hospitals and build schools’, according to director Willem van de Put. Van de Put says that his co-workers run a greater risk with the Dutch military around because they are seen as a continuation of the military mission. The Provincial Reconstruction Team (prt) is part of the mission. They provide a small contribution to the reconstruction: 1 million euro per year. The small-scale projects of the prt are especially meant to win the sympathy of the population, leaving the military forces to operate in a reasonably safe environment. Other aid organizations are more positive about the efforts of the prt. The local population sympathized with the successful projects of the team. In general there is a good tuning and the soldiers are receptive to a ‘softer’ approach than they are accustomed to. As the security situation has improved in Uruzgan, the prt can shift the focus from a military to a civilian approach. Since 2009 a representative of the Ministry of Foreign Affairs has even led the team. The prt-approach is so successful that it serves as a model for other nato countries and possibly new missions in conflict zones where the Netherlands might participate. A lot more is needed for a tour along the aid projects than with a similar tour through ngos. The last one can be done with one or two cars. The team of the prt in Deh Rawod drives with the protection of the Afghan army and French military who accompany the Afghan. The last kilometers to the village of Yokoryah can only be done on foot. Dozens of men are digging an irrigation channel. Lumps of fat clay are flying through the air. The soldiers slither along the walls of quala’s. The village is a far-off corner for the prt; there are no projects yet. “We have not been in this area for a long time and we want to show the people we are still around”, Sergeant Malika says. Commands are heard from a megaphone. It seems imminent but the interpreter can reassure the soldiers: a supervisor is giving instructions to the workers. At a group of quala’s Malika meets a young man and the Mullah. At first they react a little skittish, partly because workers keep watching curiously. On the question whether they want a madrassah (a religious school) or an ordinary school, the Mullah says decisively: “Both”. About the Malik, the elected mayor, the men are unanimous: he is a profiteer and no good. That complaint is heard several times. Maliks sometimes even do not live in their own village, but at the other side of the river. Thirty out of sixty families living in the village are refugees. The village, built on a hill, apparently does not get any corn, although there is a project for it. Past the village dozens of men are busy with shovels in the channel. The patrol walks along the channel in a long tape. Arriving at the river Tiri Rud an officer tells the men they cannot walk any further. The dam project can only be photographed from a distance to

irrigatieproject, gaat gretig op de vragen van Sergeant Malika in. Ze remt hem af. „Mensen denken dat ze hulp van ons krijgen. We moeten geen valse hoop wekken.” Het vertrek van de Nederlandse militairen uit Uruzgan heeft nauwelijks invloed op de voortgang van door Nederland betaalde hulpprojecten. Het is een misvatting dat Nederland de Afghaanse provincie Uruzgan ’in de steek laat’ na het vertrek van de militairen per 1 augustus 2010. Nederlandse hulporganisaties blijven er nog jarenlang actief. Tot minstens 2013 is de financiering van hulpprojecten verzekerd. De vijf organisaties die in het ’Dutch Committee for Uruzgan’ (dcu) samenwerken, hebben tot 2013 in Uruzgan een bedrag van 14 miljoen euro te besteden. De Nederlandse regering draagt eenzelfde bedrag bij, onder meer voor de aanleg van wegen en de opleiding van ambtenaren. Op een basis naast Kamp Holland worden Afghaanse militairen getraind. In het nabijgelegen Tarin Kowt mogen ze het geleerde in praktijk brengen. Qudrat Azizi (23) komt uit Jalalabad. Onder toezicht van Nederlandse militairen doet Azizi deze ochtend mee aan een veiligheidscontrole. Op de weg van Tarin Kowt naar Wanow fouilleert het Afghaanse leger alle mannen en worden alle voertuigen onderzocht. Pick up-wagens zitten boordevol mannen, vrouwen en kinderen. Boeren drijven schapen en runderen naar de markt, soms met nog een grote haan of kalkoen onder de arm. De file groeit snel, tot de Nederlandse begeleiders ingrijpen en zeggen dat ,,niet elk voertuig gecontroleerd hoeft te worden’’. Stralend vertelt Azizi hoe blij de bevolking van Tarin Kowt is met de komst van het leger. ,,Het is nu veiliger in Tarin Kowt. De Taliban zit een stukje verderop, maar blijft hier uit de buurt.’’ Nederlandse militairen oordelen positief over hun Afghaanse collega’s, met wie ze ook vaak op patrouille gaan. ,,Ik heb echt wel vertrouwen in die jongens’’, zegt een sergeant. ,,Zo lang ze met de loop van hun geweer naar beneden lopen, is alles relaxed. Maar als ze spichtig (alert, red.) worden, moeten we opletten.’’ Over het imago van het Afghaanse leger lopen de meningen uiteen. Uruzgani, vertelt soldaat Mohammed, hebben een hekel aan uniformen. ,,Ze vragen: ‘Waarom moet je mij fouilleren? Toen we de regering nodig hadden, zagen we jullie niet.’ Bovendien: ons werk is erg zwaar en wordt niet goed betaald. Mensen kunnen veel meer verdienen met smokkel en drugs.’’ Het is een steeds terugkerend dilemma: waarom zou je je leven riskeren voor een mager loontje als je met minder risico en inspanning veel meer kunt verdienen? Als de Task Force Uruzgan in augustus 2010 vertrekt, beschikt de provincie over drieduizend Afghaanse militairen en tweeduizend politieagenten. De laatste commandant van de tfu, Brigadegeneraal Kees van den Heuvel, verwacht dat de Amerikaanse en Australische opvolgers het in Uruzgan ‘anders’ zullen aanpakken. . „Laten we hopen dat het zelfs beter gaat en dat onze opvolgers de positieve trend voortzetten. Het succes van de vs en Australië zal ook ons succes zijn. Daar hebben we baat bij.”

record the progress. Along narrow small dykes full of holes and pits the patrol walks back to the edge of the village. Sultan Mohammed, leader of the irrigation project, is eager to answer the questions of Sergeant Malika. She curbs him. “People think they are getting help from us. We should not raise false hopes.” The departure of the Dutch soldiers from Uruzgan has hardly any influence on the progress of aid projects paid by the Netherlands. It is a misconception that the Netherlands ‘leave the Afghan province of Uruzgan in the lurch’ after the departure of the military per 1 August 2010. Dutch aid organizations will continue to help for years. The financing of the aid projects has been assured until at least 2013. The five organizations cooperating in the ‘Dutch Committee for Uruzgan’(dcu) have an amount of 14 million to spend till 2013. The Dutch government attributes a similar amount, inter alia, for the construction of roads and the training of officials. At a base next to Kamp Holland Afghan military are trained. They can put it into practice in the nearby village of Tarin Kowt. Quadrat Azizi (23) is from Jalalabad. Under the supervision of Dutch soldiers Azizi participates in a security check. On the road from Tarin Kowt to Wanow all men are body-searched by the Afghan army and all the vehicles are examined. Pickup trucks are full of men, women and children. Farmers herd sheep and cattle to the market, sometimes with a large cock or turkey under the arm. The traffic-jam grows quickly, until the Dutch supervisors intervene and say that “not every vehicle needs to be checked”. Azizi tells beamingly how happy the population of Tarin Kowt is with the arrival of the army. “It is safer now in Tarin Kowt. The Taliban is a little further but keeps away from here.” Dutch military are positive about their Afghan colleagues, with whom they also often go on patrol. “I really have faith in those guys,” a sergeant says. “As long as they keep the barrel of their rifle down, everything is relaxed. But as soon as they are getting alert we have to watch out.” There are many opinions about the image of the Afghan army. Uruzgani, stated by Mohammed, hate uniforms. “They ask: ‘why do you have to body-search me? When we needed the government you were not there.’ Besides: our work is very hard and we are underpaid. People earn more with smuggling and drugs.” It is a continuous dilemma: why risk your life for a pittance when you can earn a lot more with less risk and effort? When the Task Force leaves in August 2010 the province has over three thousand Afghan military and two thousand police officers. The last commander of the tfu, Brigadier Kees van den Heuvel, expects that the American and Australian successors will pick it up ‘differently’ in Uruzgan. “Let’s hope it will even be better and that our successors will continue the positive trend. The success of the us and Australia will also be our success. We benefit from it. “ 29

Het eerste peloton van 13 Marinierscompagnie is onderweg naar de combat outpost Tabar, Het Deh Rashan-gebied rondom de post is nog lang niet onder controle. Twee maanden geleden kwamen hier twee mariniers om het leven toen ze met hun Viking-rupsvoertuig op een bermbom reden. Boordschutter Erik overleefde de explosie omdat hij bovenop de Viking zat. ,,Ik ben weggeslingerd. De jongens hebben heel goed werk geleverd door mij zo snel mogelijk van de Viking weg te trekken. Het voertuig was in brand gevlogen en de munitie begon al af te gaan. Bijrijder Jeroen is onderweg in de helikopter overleden. Marc, die chauffeur was, heeft het niet overleefd. Voor hetzelfde geld had ik op zijn plaats gezeten, want we wisselden elkaar per rit als chauffeur af. Zeker kort na de strike vroeg ik me heel erg af: ’Waarom hij, waarom ik niet?’ Dat geeft een heel wrang gevoel van geluk.” De rit van twaalf kilometer van Kamp Holland naar Cop Tabar duurt vier uur omdat genisten de weg en het zijterrein moeten controleren op geïmproviseerde explosieven. Het laatste stuk van de route hebben de troepen ’ied lane’ gedoopt. Mariniers die in hun Viking rupsvoertuig wachten, maken er het beste van. Koffie en stroopwafels gaan rond, uit de boxen klinkt ’A horse with no name’. Sergeant-Majoor Marnix geniet mee, maar waarschuwt ook: „Van het ene op het andere moment kan het hier omslaan. We moeten dus echt alert blijven.” Bij binnenkomst in Tabar gaat de antenne met de mariniersvlag omhoog. „Bijgeloof. Maar tot nu toe heeft het ons wel geluk gebracht.” Januari 2011. Een meerderheid van de Tweede Kamer stemt in met de ‘geïntegreerde politietrainingsmissie’, op voorwaarde dat deze een zo civiel mogelijk karakter zal krijgen. In mei 2011 beginnen Nederlandse militairen en marechaussees in de noordelijke provincie Kunduz met het opleiden van politieagenten. De missie duurt tot mei 2014, als alle isaf-troepen Afghanistan verlaten en de Navo de verantwoordelijkheid voor de veiligheid overdraagt aan het Afghaanse leger en de Afghaanse politie.

The first platoon of 13 Marines Company is on its way to the combat outpost Tabar. The Deh Rashan-area around the post is far from being under control. Two months ago two Marines got killed when their Viking tracked vehicle drove into a roadside bomb. Gunner Erik survived the explosion because he sat on top of the Viking. “I was thrown away. The guys have done a very good job by pulling me away from the Viking immediately. The vehicle caught fire and the ammunition started to go off. Co-driver Jeroen died on its way in the helicopter. Marc, who was the driver, did not survive. It could just as well have been me, because we exchanged as driver per ride. Certainly shortly after the strike I very often wondered: ‘why him, why not me?’ That provides a very wry sense of luck.” The ride of twelve kilometers from Kamp Holland to Cop Tabar lasts four hours because engineers need to check the road and the area on Improvised Explosive Devices. The troops have baptized the final stretch of the route ‘ied lane’. Marines who are waiting in their Viking, make the best of it. Coffee and waffles go round, from the boxes sounds ‘a horse with no name’.

George Marlet

Sergeant-Major Marnix is also enjoying himself but at the same time warning them: “Things can change here any time. We must therefore stay alert.” Upon arrival in Tabar the antenna goes up with the Marines flag in top. “Superstition. But so far it has brought us luck.” January 2011. A majority of the Lower Chamber agrees with the ‘integrated police training mission’, on the condition that the training will have a civil character as much as possible. In May 2011 the Dutch military and the military police start training police officers in the northern province of Kunduz. The mission lasts until May 2014 when all isaf troops leave and the nato hands over the responsibility for the safety to the Afghan army and the Afghan police.

IN THE YEARS OF KABUL WAS A HIP IN DE JAREN VAN SJAH MASSOUD WAS KABUL EEN HIPPYSTAD 32

F SJAH MASSOUD PPY TOWN 10.093 MINUTES

OUR MISSION M NEVER BECOME ONZE MISSIE MAG GEEN ROUTINE WORDEN

MUST E ROUTINE 21.472 MINUTES

23.641 HRS / 24.565 HRS 54

23.641 HRS / 24.565 HRS 56

CHILDREN ARE THE FUTURE 12.115 MINUTES

KINDEREN ZIJN HIER DE TOEKOMST

KEEP THEM IGNORANT AND THEY’LL SWALLO ANYTHING 9.734 MINUTES

HOUD ZE DOM DAN KUN JE ZE VAN ALLES WIJSMAKEN

OW 65

THE ONLY CERTA IS THE UNCERTA DE ENIGE ZEKERHEID IS DE ONZEKERHEID

AINTY AINTY

7.898 MINUTES

EVERYONE HAS A GUARDIAN AN IEDEREEN HEEFT EEN BESCHERMENGEL

NGEL

9.964 MINUTES

VIJF-UURTJES FOB MIRWAIS TE CHORA Vijf-uurtje 22 mei 2010 Deh Rawod. Bermbom. Drie doden. Een Nederlander. Een Fransman. Een Afghaanse tolk. Vier gewonden waarvan twee zwaar gewond. Afghaanse tolk was 23-jarige (Pashtun) uit provincie Pakha. Nederlander was Korporaal der eerste klasse Luc Janzen. Op IED gereden. Er zijn twee auto’s bij betrokken. Er zijn drie naties bij betrokken… met dezelfde bestemming. Fransman: ramp-ceremonie ’s nachts op aandringen van Franse President Sarkozy die zijn militair zo snel mogelijk thuis wil hebben. Vijf-uurtje 28 mei 2010 Jalil: dode door IED’s. Insurgent vermoord door Aussies. In TK is 26 mei IED afgegaan bij de rotonde. Baluchi is nu gevarenzone. Er zouden volgens INTEL suiciders tussen Mashal en Suiles zijn wegens weinig invloed van Coalition Forces. Chora: senior Taliban leadership heeft Zuid Baluchi opdracht gegeven naar Chora te gaan voor gevechten vanaf Cemetery Hill. Er zouden 30-60 paxen zijn. Er zouden hoopjes nightletters zijn en die moeten we zien te vinden voor vingerafdrukken (INTEL). In Buman is een IED ingegraven. De suicide en IED en IDF dreiging is groot. Vijf-uurtje 29 mei 2010 Er is tweemaal cash gevonden door Aussies waaronder RPG7 en granaten. Deh Rawod: er is hier een 107 ingeslagen. Twee insurgents zijn gedood. Geen doden onder de Coalition Forces. Vijf-uurtje 30 mei 2010 TK 26 mei explosie rotonde. Mortier zat verstopt in geparkeerde vrachtwagen op parkeerplaats die Coalition Forces veel gebruiken. De timer functioneerde niet goed. IED’s op weg TK (roadmove). In Mirabad laat Taliban zich openlijk zien. Locals trekken naar INS omdat er een checkpoint was beloofd en niet is nagekomen. TIC 28 mei (TIC = Troop In Contact) Ferosha: nightletters om niet met Coalition Forces samen te werken anders worden lippen en oren afgesneden! Het aantal INS neemt toe. In Chora heeft PMT bij Sarab IED ontdekt door tip ANP. Bij gevecht in Deh Rawod heeft een Nederlander scherven in oog opgelopen (blind?). Buma: hoofdlading gevonden in metalen omhulsel Tabar: casa 762 munitie gevonden. Vijf-uurtje 31 mei 2010 Black Hole: aanslag TK buitenring. Vannacht Black Hole erop gezet wegens IDF op TK. Taliban heeft vanmiddag verder gegooid. Er zijn vandaag vier projectielen op buitenring gekomen. INTEL: Sarab: IEDs bij politieposten, twee gewonden. Velen zijn opgepakt en IED’s vernietigd. Vandaag: andere locaties worden gesearched. Team staat klaar in Mashal om naar Sarab te gaan.

FIVE O’CLOCK BRIEFINGS FOB MIRWAIS IN CHORA Five o’clock briefing 22 May 2010 Deh Rawod. Roadside bomb. Three deaths. A Dutchman. A Frenchman. An Afghan interpreter. Four wounded of which two seriously. Afghan interpreter was a 23-year-old (Pashtun) from Pakha. Dutchman was Corporal first class Luc Janzen. Drove into an IED. Two vehicles involved. Three nations involved… same destination. Frenchman: ramp-ceremony at night at the urgent request of the French President Sarkozy who wants his soldier home as soon as possible. Five o’clock briefing 28 May 2010 Jalil: death by IEDs. Insurgent killed by Aussies. In TK on 26 May IED went off at the roundabout. Baluchi is now a danger area. It is said by INTEL there may be suicides between Mashal and Suiles due to little influence of Coalition Forces. Chora: senior Taliban leadership ordered South Baluchi to go to Chora to fight from Cemetery Hill. There might be 30 – 60 paxes. It is said there are bunches of nightletters. We must find them to search for fingerprints (INTEL). There is an IED buried in Buman. The threat of suicide, IED and IDF is big. Five o’clock briefing 29 May 2010 Twice cash has been found by Aussies including RPG7 and grenades. Deh Rawod: A 107 has landed here. Two insurgents were killed. No deaths among the Coalition Forces. Five o’clock briefing 30 May 2010 TK 26 May explosion roundabout. Mortar had been hidden in a parked truck on a parking place often used by the Coalition Forces. The timer did not work properly. IEDs on the road TK (roadmove). Taliban show themselves openly in Mirabad. Locals move to INS because a checkpoint had been promised but not realized. TIC 28 May (TIC= Troop in Contact) Ferosha: Nightletters not to cooperate with Coalition Forces or else lips and ears will be cut off! The number of INS increases. In Chora PMT found IED at Sarab thanks to tip of ANP. At a fight in Deh Rawod a Dutchman got fragments in eye (blind?). Buma: main charge found in metal shell. Tabar: casa 762 ammunition found. Five o’clock 31 May 2010 Black Hole: Attack TK outside ring. Put Black Hole on last night because of IDF on TK. Taliban continued to throw this afternoon. Today 4 missiles on outside ring. INTEL: Sarab: IEDs at police posts, two wounded. Many were captured and IEDs destroyed. Today: other locations are searched. Team is ready in Mashal to go to Sarab.

100

101

102

103

THERE ARE A NUMBER OF PEOPLE I LIKE TO THANK BECAUSE THEY GAVE ME THE OPPORTUNITY TO PUBLISH THIS BOOK. I AM GRATEFUL TO MY PARENTS, AN AND FRANS VAN UITERT, WHO SUPPORT ME UNCONDITIONALLY IN MY WORK DESPITE OF THE DANGERS THAT CROSS MY PATH. I COULD NOT HAVE DONE IT WITHOUT THE MOTIVATIONAL AND STIMULATING INPUT OF MY GIRLFRIEND CASSANDRA VUGTS WHO IS MY SUPPORT AND STAY. THE TOWER OF STRENGTH I CAN TRUST BLINDLY IN CRITICAL SITUATIONS. A SPECIAL THANKS TO MARIA VAN BEURDEN-VAN GEFFEN WHO PASSED AWAY BUT STILL PROTECTS ME LIKE A WARM JACKET. WITH HIS VAST KNOWLEDGE AND EXPERIENCE IN AFGHANISTAN GEORGE MARLET, JOURNALIST OF TROUW, HAS STRAINED EVERY NERVE TO SKETCH A CLEAR AND HONEST PICTURE OF THE SITUATION. HE MADE A GREAT CONTRIBUTION TO THIS BOOK FOR WHICH I AM TREMENDOUSLY GRATEFUL. MANY THANKS GO TO STEVEN HOND, RICHARD VAN DER HORST AND WILLEMIJN VAN HERWIJNEN OF PUBLISHER D’JONGE HOND. THEY MANAGED TO LIFT THIS BOOK TO A HIGHER PLAN WITH THEIR PASSION AND EXPERTISE. I WOULD LIKE TO THANK PETER TER VELDE (NOS JOURNAAL), CHARLES SANDERS (DE TELEGRAAF), ROBERT THEUNISSEN (ZOOM.NL), GLENN RUGA (SOCIAL DOCUMENTARY), GIACOMO COSUA (POSI+TIVE MAGAZINE) AND TROUW FOR THEIR PERSONAL QUOTES. I WOULD ALSO LIKE TO THANK THE MINISTERY OF DEFENCE IN THE HAGUE AND THE PRESS OFFICERS IN THE FIELD WHO MADE MY PATROLS IN CHORA, COP TABAR AND TARIN KOWT POSSIBLE. IN PARTICULAR, TO THE CHARLIE AIRBORNE COMPANY FROM ASSEN WHO SUPPORTED ME DURING THE HEAVY PATROLS IN CHORA AND WHO MADE THE CAMP LIFE AT MOB MIRWAIS INTO A SPECIAL MEMORY. SPECIAL THANKS TO COMMANDER EDELENBOS OF THE INFANTRY POST MIRWAIS WHO ASSISTED ME IN EVERY AREA AND WHO KNOWS THE TRADE OF A PHOTOJOURNALIST. I WOULD ALSO LIKE TO THANK THE MARINE CORPS AND PARTICULARLY SERGEANT-MAJOR MARNIX FOR THEIR DEDICATION AND SUPPORT. I AM ALSO GRATEFUL TO THE SCOUTS 5 FOR THEIR COOPERATION, AS WELL AS THE PRT (PROVINCIAL RECONSTRUCTION TEAM) AND THE PMT (POLICE MENTORING TEAM). SOME SPECIAL WORDS OF GRATITUDE TO THE MORTUARY ASSISTANT OF KAMP HOLLAND VAN BRUCHEM AND MORTUARY MANAGER VAN DIJK WHOSE HARD WORK I DEEPLY RESPECT. I THANK NURSE RINA OF KAF (KANDAHAR AIRFIELD) FOR HER PERSISTENCE DURING THE TOURS AND HER SINCERE PASSION FOR THE PROFESSION. SERGEANT 1 JANSEN: THANKS FOR THE VERY LARGE BUT USEFUL GOGGLES! FINALLY MY THANKS TO THE AFGHAN PEOPLE WITHOUT WHOM THIS BOOK COULD NOT HAVE COME ABOUT.

104

VOOR DE TOTSTANDKOMING VAN DIT BOEK BEDANK IK MIJN OUDERS, AN EN FRANS VAN UITERT, DIE MIJ IN MIJN WERK ALTIJD ONVOORWAARDELIJK STEUNEN ONDANKS DE GEVAREN DIE OP MIJN PAD KOMEN. OOK HAD IK DIT BOEK NIET KUNNEN MAKEN ZONDER DE MOTIVERENDE EN STIMULERENDE INPUT VAN MIJN VRIENDIN CASSANDRA VUGTS DIE MIJN STEUN EN TOEVERLAAT IS. DE ROTS IN DE BRANDING DIE IK IN HEKELE SITUATIES BLIND KAN VERTROUWEN. EEN SPECIALE DANKBETUIGING RICHT IK TOT MARIA VAN BEURDEN- VAN GEFFEN DIE DEZE WERELD HEEFT VERLATEN MAAR ME ALS EEN WARME JAS BESCHERMT. MET ZIJN ENORME KENNIS EN ERVARING IN AFGHANISTAN HEEFT GEORGE MARLET, JOURNALIST TROUW, ZIJN REGISTERS OPEN GETROKKEN TENEINDE EEN HELDER EN EERLIJK BEELD VAN DE SITUATIE TE SCHETSEN IN DIT BOEK. IN ZIJN VRIJE TIJD HEEFT HIJ EEN GEWELDIGE MEERWAARDE AAN DIT BOEK GELEVERD WAARVOOR IK HEM ENORM DANKBAAR BEN. GROTE DANK GAAT UIT NAAR STEVEN HOND, RICHARD VAN DER HORST EN WILLEMIJN VAN HERWIJNEN VAN UITGEVERIJ D’JONGE HOND. MET HUN PASSIE EN EXPERTISE HEBBEN ZE DIT BOEK TOT EEN HOGER PLAN WETEN TE VERHEFFEN. VERDER WIL IK DEFENSIE DEN HAAG BEDANKEN EN DE PERSVOORLICHTERS IN HET VELD DIE MIJN PATROUILLES IN CHORA EN COP TABAR MOGELIJK HEBBEN GEMAAKT. IN HET BIJZONDER RICHT IK MIJN DANK TOT DE CHARLIE COMPAGNIE LUCHTMOBIEL UIT ASSEN DIE MIJ TIJDENS DE ZWARE PATROUILLES IN CHORA HEBBEN ONDERSTEUND EN HET KAMPLEVEN OP MOB MIRWAIS TOT EEN BIJZONDERE HERINNERING HEBBEN GEMAAKT. SPECIALE DANK VERDIENT COMMANDANT INFANTERIE POST MIRWAIS EDELENBOS DIE MIJ OP ELK GEBIED HEEFT BIJGESTAAN EN HET VAK VAN EEN FOTOJOURNALIST VERSTAAT. HET KORPS MARINIERS MET IN HET BIJZONDER SERGEANT-MAJOOR MARNIX WIL IK SPECIAAL BEDANKEN VOOR HUN TOEWIJDING EN STEUN. DE VERKENNERS 5 BEN IK EVENEENS ZEER ERKENTELIJK VOOR HUN MEDEWERKING, EVENALS HET PRT (PROVINCIAL RECONSTRUCTION TEAM) EN HET PMT (POLICE MENTORING TEAM). EEN BIJZONDER DANKWOORD WIL IK RICHTEN TOT DE MORTUARIUMMEDEWERKSTER VAN KAMP HOLLAND VAN BRUCHEM EN MORTUARIUMBEHEERDER VAN DIJK VOOR WIENS ZWARE WERK IK DIEP RESPECT KOESTER. VERPLEEGKUNDIGE RINA VAN KAF (KANDAHAR AIRFIELD) WIL IK BEDANKEN VOOR HAAR PERSISTENTIE TIJDENS DE RONDLEIDINGEN EN HAAR OPRECHTE PASSIE VOOR HET VAK. SERGEANT1 JANSEN: BEDANKT VOOR DE ZEER GROTE DOCH PRAKTISCHE VEILIGHEIDSBRIL! TOT SLOT RICHT IK MIJN DANK AAN DE AFGHAANSE BEVOLKING ZONDER WIE DIT BOEK NIET TOT STAND HAD KUNNEN KOMEN.

105

106

our military will get a rough time: George Marlet

Onze militairen zullen het nog moeilijk krijgen: George Marlet

In the years of sjah Massoud Kabul was a hippy town / Keep them ignorant and they’ll swallow anything / The only certainty is the uncertainty: Michael Daniëls (39) from Eindhoven, nickname: de Fox. Foxtrotverbindingsspecialist Fob Mirwais in Chora. First dispatching Afghanistan but more to e.a. 1994 military service Bosnia, 1996 Bosnia, 2000 Kosovo, 2001 Bosnia

In de jaren van Sjah Massoud was Kabul een hippystad / Houd ze dom dan kun je ze van alles wijsmaken / De enige zekerheid is de onzekerheid: Michael Daniëls (39) uit Eindhoven, bijnaam: de Fox. Foxtrotverbindingsspecialist Fob Mirwais in Chora. Eerste uitzending Afghanistan maar al meerdere uitzendingen gehad oa. 1994 dienstplichtig Bosnië, 1996 Bosnië, 2000 Kosovo, 2001 Bosnië

Our mission must never become routine: Martijn, Korps Mariniers in Cop Tabar Everyone has a guardian angel: Robin Roozeboom (25) from Hengelo, chauffeur gunner TAC-P at Fob Mirwais in Chora I have been 2 months in Afghanistan. This is my second dispatching, my first was also Afghanistan in 2007. I am a Roman-Catholic but this tattoo has not much to do with religion. I just find the cross a nice symbol for religion. To belief in yourself and in what you do. The wings of an angel. I think that every person has a guardian angel. In 2007 during my dispatching I had a hard time with gunfights and mortars. I had this tattoo done in Hengelo in 2007 . The letters JPWS stand for Janine (mother), Patrick (brother), Wendy (sister) and Sonja (sister). These loved ones are protected by the wing. Children are the future: Naomi Barends (19) from Zaandam, cook (kokky) of barracks in Garderen: MSK: Mobile Satelite Kitchen. I lost a very good friend at the volleyball field at Kamp Holland in 2009. A missile landed and there were two seriously wounded, one being my friend. I still get the goose pimps when I think back at it. I met him in the army, he was in my group.

Onze missie mag geen routine worden: Martijn, Korps Mariniers in Cop Tabar Ieder persoon heeft een beschermengel: Robin Roozeboom (25) uit Hengelo, chauffeur boordschutter TAC-P op Fob Mirwais in Chora Ik ben 2 maanden in Afghanistan. Dit is mijn tweede uitzending, mijn eerste was ook Afghanistan in 2007.Ik ben Rooms-Katholiek maar deze tatoeage heeft niet veel met geloof te maken. Ik vind het kruis gewoon een mooi symbool voor geloof. Achter jezelf staan en de dingen die je doet. De vleugels van de engel. Naar mijn mening heeft ieder persoon een beschermengel bij zich. In 2007 heb ik tijdens mijn uitzending heftige dingen meegemaakt met vuurgevechten en mortieren. Ik heb deze tatoeage dan ook in 2007 laten zetten in Hengelo. De letters JPWS staan voor. Janine (moeder), Patrick (broer), Wendy (zus) en Sonja (zus). Deze dierbaren worden beschermd onder de vleugel. Kinderen zijn hier de toekomst: Naomi Barends (19) uit Zaandam, kokkin (kokky) van kazerne te Garderen: MSK: Mobiele Satelliet Keuken. Ik heb een heel goede vriend verloren op het volleybalveld op Kamp Holland in april 2009. Een raket sloeg in waarbij twee zwaar gewonden vielen waaronder een vriend van mij. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terug denk maar het is gebeurd. Ik had hem in het leger leren kennen, hij zat bij mij in de groep.

107

20.05.2010 08:09:58 239 MINUTES Kandahar

20.05.2010 09:25:23 315 MINUTES Kandahar

20.05.2010 15:28:47 678 MINUTES Kandahar

22.05.2010 13:20:44 2.987 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

22.05.2010 23:02:35 3.179 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

23.05.2010 06:43:30 4.607 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

23.05.2010 08:29:42 4.713 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

23.05.2010 08:48:02 4.732 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

24.05.2010 06:23:29 5.416 MINUTES Kamp Holland Uruzgan

24.05.2010 18:32:44 6.145 MINUTES Chora FOB Mirwais

25.05.2010 16:31:59 7.379 MINUTES Chora

25.05.2010 16:59:50 7.407 MINUTES Chora FOB Mirwais

25.05.2010 10:32:46 7.510 MINUTES Chora FOB Mirwais

25.05.2010 16:57:02 7.895 MINUTES Chora FOB Mirwais

25.05.2010 17:00:06 7.898 MINUTES Chora FOB Mirwais

26.05.2010 07:37:03 9.261 MINUTES Chora

27.05.2010 06:41:28 9.734 MINUTES Chora

27.05.2010 10:33:39 9.964 MINUTES Chora FOB Mirwais

27.05.2010 12:42:12 10.093 MINUTES Chora

27.05.2010 13:45:26 10.153 MINUTES Chora

28.05.2010 03:54:17 11.999 MINUTES Chora FOB Mirwais

28.05.2010 05:03:39 12.068 MINUTES Chora

28.05.2010 05:16:36 12.081 MINUTES Chora

28.05.2010 06:50:37 12.115 MINUTES Chora

28.05.2010 06:03:13 12.128 MINUTES Chora

28.05.2010 06:09:13 12.134 MINUTES Chora

28.05.2010 06:11:18 12.136 MINUTES Chora

28.05.2010 06:17:21 12.142 MINUTES Chora

28.05.2010 06:20:46 12.145 MINUTES Chora

28.05.2010 06:22:41 12.147 MINUTES Chora

28.05.2010 08:20:44 TIJD 12.265 MINUTES Chora

29.05.2010 05:29:08 12.934 MINUTES Chora

29.05.2010 06:55:13 13.020 MINUTES Chora White Compound

29.05.2010 08:20:26 13.085 MINUTES Chora White Compound

29.05.2010 08:19:22 13.104 MINUTES Chora White Compound

29.05.2010 08:21:57 13.106 MINUTES Chora White Compound

29.05.2010 08:42:44 13.127 MINUTES Chora

30.05.2010 04:24:48 14.640 MINUTES Chora

30.05.2010 04:43:02 14.659 MINUTES Chora

30.05.2010 05:08:14 14.684 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 05:18:27 14.694 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 05:23:51 14.699 MINUTES Chora ANP Post

108

30.05.2010 05:24:39 14.700 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 05:32:31 14.708 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 08:15:10 14.871 MINUTES Chora

30.05.2010 08:36:14 14.892 MINUTES Chora

30.05.2010 08:36:43 14.892 MINUTES Chora

30.05.2010 10:02:49 14.978 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 10:08:39 14.984 MINUTES Chora ANP Post

30.05.2010 10:10:46 14.986 MINUTES Chora ANP Post

31.05.2010 13:00:40 15.747 MINUTES Chora

31.05.2010 15:54:03 15.921 MINUTES Chora

04.06.2010 11:43:26 21.469 MINUTES Cop Tabar roadmove

04.06.2010 11:46:49 21.472 MINUTES Cop Tabar roadmove

04.06.2010 11:52:43 21.478 MINUTES Cop Tabar roadmove

04.06.2010 12:20:52 21.505 MINUTES Cop Tabar IED LANE

04.06.2010 13:02:14 21.548 MINUTES Cop Tabar

04.06.2010 13:21:55 21.566 MINUTES Cop Tabar

04.06.2010 13:53:58 21.599 MINUTES Cop Tabar

04.06.2010 17:29:10 21.813 MINUTES Cop Tabar

05.06.2010 07:04:29 23.040 MINUTES Cop Tabar

05.06.2010 08:24:20 23.120 MINUTES Cop Tabar roadmove

06.06.2010 13:51:13 24.973 MINUTES TK Governance Compound

06.06.2010 13:57:01 24.979 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 13:58:17 24.980 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 14:06:16 24.988 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 14:23:29 25.005 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 14:31:33 25.013 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 14:51:20 25.033 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 14:51:32 25.033 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 14:56:20 25.038 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 14:56:31 25.038 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 15:08:20 25.050 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 15:37:56 25.079 MINUTES Tarin Kowt ANP Post

06.06.2010 16:04:44 25.106 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 16:09:17 25.111 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 16:16:37 25.118 MINUTES Tarin Kowt

06.06.2010 16:16:22 25.118 MINUTES Tarin Kowt

07.06.2010 14:30:05 26.103 MINUTES Kandahar 109

© 2011 MARIELLE VAN UITERT © 2011 UITGEVERIJ D’JONGE HOND UITGEVERIJ D’JONGE HOND POSTBUS 1353 / PO BOX 1353 8001 BJ ZWOLLE NEDERLAND / THE NETHERLANDS INFO@DEJONGEHOND.NL WWW.DEJONGEHOND.NL TEKST / TEXT GEORGE MARLET MARIELLE VAN UITERT ONTWERP / DESIGN RICHARD VAN DER HORST RIEZZ.BIZ DRUKWERK / PRINTING AND COLOUR SEPARATION ÈPOSPRESS, ZWOLLE COPYRIGHT WWW.PARALLELUNIVERSUM.NL ISBN 978-90-89102-73-7 / NUR 653 ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN. NIETS UIT DEZE UITGAVE MAG WORDEN VERVEELVOUDIGD EN/OF OPENBAAR GEMAAKT DOOR MIDDEL VAN DRUK, FOTOKOPIE, MICROFILM OF OP WELKE WIJZE OOK, ZONDER VOORAFGAANDE SCHRIFTELIJKE TOESTEMMING VAN DE COPYRIGHTHOUDERS. ALL RIGHTS RESERVED. NO PART OF THIS PUBLICATION MAY BE REPRODUCED OR TRANSMITTED IN ANY FORM OR BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL, INCLUDING PHOTOCOPY, RECORDING OR ANY INFORMATION STORAGE AND RETRIEVAL SYSTEM, WITHOUT PERMISSION IN WRITING FROM THE COPYRIGHT OWNERS.

110

MARIELLE VAN UITERT (1973) DOORLIEP VAN 2005 TOT 2008 DE FOTOVAKSCHOOL IN AMSTERDAM EN BOXTEL. ALS PROFESSIONEEL FREELANCE FOTOGRAFE RICHT ZIJ ZICH OP DE MENS DIE IN KWETSBARE BRANDHAARDEN EEN BALANS PROBEERT TE ZOEKEN. VOOR HAAR WERK HEEFT ZE ZOWEL EMBEDDED ALS UNEMBEDDED VERSLAG GEDAAN IN AFGHANISTAN, HEEFT ZE MET DE AMERIKAANSE 82ND AIRBORNE IN IRAK PATROUILLES GELOPEN EN OP EIGEN INITIATIEF IN DE WEST BANK REPORTAGES GEMAAKT. DAARNAAST IS ZE VOOR EEN REEKS VAN UITEENLOPENDE OPDRACHTGEVERS OP REPORTAGE GEWEEST IN ONDER MEER KENIA, TANZANIA, EGYPTE, ISRAËL, NEPAL, RWANDA, CENTRAAL AFRIKAANSE REPUBLIEK, GHANA EN SRI LANKA. HAAR FOTO’S ZIJN GEPUBLICEERD IN ONDER MEER THE GUARDIAN, TROUW, ALGEMEEN DAGBLAD, FINANCIEELE DAGBLAD, NEDERLANDSE DAGBLAD, DE TELEGRAAF, FOCUS EN TAL VAN ANDERE VAKBLADEN EN INTERNATIONALE TIJDSCHRIFTEN. VAN UITERT SCHETST DE WERELD VANUIT EEN UNIVERSEEL BINDEND ELEMENT WAARBIJ DE KWANTITEIT AAN SLACHTOFFERS TOT EEN MENSELIJK EN VATBAAR DRAMA WORDT GEREDUCEERD. DE TRANEN VAN EEN AFGHAANSE MOEDER ZIJN DEZELFDE TRANEN ALS DE TRANEN VAN EEN NEDERLANDSE MOEDER. GEORGE MARLET (1960) IS ALGEMEEN VERSLAGGEVER VAN DAGBLAD TROUW. VANAF 1996 HEEFT HIJ VERSLAG GEDAAN VAN NEDERLANDSE MILITAIRE MISSIES IN ONDER MEER BOSNIË, KOSOVO, IRAK EN AFGHANISTAN. NA DE MISSIE IN URUZGAN HEEFT MARLET IN TOTAAL ZEVEN REPORTAGEREIZEN GEMAAKT. MARIELLE VAN UITERT (1973) STUDIED AT THE PROFESSIONAL SCHOOL OF PHOTOGRAPHY IN AMSTERDAM AND BOXTEL FROM 2005 TILL 2008. SHE WORKS AS A PROFESSIONAL FREELANCE PHOTOGRAPHER FOCUSING ON PEOPLE WHO TRY TO FIND A BALANCE IN THEIR LIFE IN VULNERABLE SITUATIONS. SHE WENT TO AFGHANISTAN TO COVER THE WAR; IN EMBEDDED AS WELL AS IN UNEMBEDDED CIRCUMSTANCES. SHE WENT ON PATROL WITH THE AMERICAN 82ND AIRBORNE IN IRAQ AND MADE REPORTS ON HER OWN INITIATIVE IN THE WEST BANK. SHE HAS ALSO BEEN TO KENYA, TANZANIA, EGYPT, ISRAEL, NEPAL, RWANDA, CENTRAL AFRICAN REPUBLIC, GHANA AND SRI LANKA TO MAKE REPORTS ON THE AUTHORITY OF SEVERAL CLIENTS. HER PHOTOS ARE PUBLISHED IN NEWSPAPERS AND MAGAZINES INCLUDING THE GUARDIAN, TROUW, ALGEMEEN DAGBLAD, FINANCIEELE DAGBLAD, NEDERLANDS DAGBLAD, DE TELEGRAAF, FOCUS AND A GREAT NUMBER OF OTHER SPECIALIST JOURNALS AND INTERNATIONAL MAGAZINES. VAN UITERT DESCRIBES THE WORLD FROM A UNIVERSAL, BINDING VIEW REDUCING THE QUANTITY OF CASUALTIES TO A HUMAN AND IMPRESSIONABLE TRAGEDY. DE TEARS OF AN AFGHAN MOTHER ARE EQUAL TO THOSE OF A DUTCH MOTHER. GEORGE MARLET (1960) IS A GENERAL REPORTER OF NEWSPAPER TROUW. SINCE 1996 HE HAS COVERED DUTCH MILITARY MISSIONS IN BOSNIA, KOSOVO, IRAQ AND AFGHANISTAN. MARLET TRAVELLED SEVEN TIMES TO AFGHANISTAN TO COVER THE MISSION IN URUZGAN.

‘KEEPING CLOSE AFTER THE DUTCH SOLDIERS AND AFGHAN CITIZENS MARIELLE VAN UITERT SHOWS BOTH SIDES OF THE MISSION IN URUZGAN. A QUIRKY VISION OF A PROFESSIONAL WITH HER OWN MISSION.’ GEORGE MARLET, TROUW ‘THE WORK OF MARIELLE VAN UITERT MAKES PAINFULLY CLEAR WHAT A SIMPLE STROKE ON A GOVERNANCE DOCUMENT CAN MEAN TO ORDINARY PEOPLE.’ ROBERT THEUNISSEN, EDITOR IN CHIEF ZOOM.NL ‘THE ENCOUNTER BETWEEN THE 21ST CENTURY AND THE MIDDLE AGES HAS NEVER BEEN CAPTURED SO WELL AS IN BYE BYE BULLSHIT. THIS BOOK OF MARIELLE VAN UITERT IS THEREFORE A VALUABLE AND ALSO WONDERFUL ADDITION TO ALL PUBLICATIONS SO FAR.’ PETER TER VELDE, NOS JOURNAAL AND AUTHOR OF KABUL & KAMP HOLLAND ‘WITH HER CAMERA MARIELLE VAN UITERT REGISTERS SUPERFINE HOW INCREDIBLY SMALL THE DIVIDING LINE BETWEEN LIFE AND DEATH, BETWEEN HOPE AND DESPAIR WAS FOR THE DUTCH TROOPS AND THE AFGHAN CITIZENS DURING THESE LAST MONTHS OF THE MISSION.’ CHARLES SANDERS, DE TELEGRAAF ‘MARIELLE VAN UITERT’S PHOTOGRAPHS FROM AFGHANISTAN OFFER US A RAW, POWERFUL, AND STARK VIEW OF LIFE AND DEATH IN AN AREA OF THE WORLD WE KNOW TOO LITTLE ABOUT, AND AN OCCUPATION – SOLDIERING – WE PREFER TO IGNORE.’ GLENN RUGA, FOUNDER AND DIRECTOR SOCIALDOCUMENTARY.NET, MASSACHUSETTS, USA ‘MARIELLE IS AN INTERESTING PHOTOGRAPHER WITH A STRONG EYE FOR DOCUMENTARY WORKS. SHE IS ABLE TO CREATE AMAZING PHOTOS AND SHE HAS GOT AN INTENSE RELATIONSHIP WITH THE BLACK AND WHITE PHOTOGRAPHY. WITH A STRONG USE OF DAILY LIGHT AND CLEVER SHADOWS MARIELLE IS ABLE TO GIVE US BACK INTENSE SITUATIONS IN EACH SINGLE IMAGE.’ GIACOMO COSUA, EDITOR IN CHIEF POSI+TIVE MAGAZINE, ITALY