JARDENA GIL by Richard van der Horst

JARDENA GIL

VOORWOORD

BIOGRAFIE

Gevormd door mijn jeugd als kind van immigranten, ging ik op zoek naar mijn plaats in de maatschappij, als buitenstaander en als insider, als toeschouwer en als participant. Daarbij stuitte ik op een algehele gehaastheid en een algemene drang om alles en veel te kunnen en doen. Een manier van leven die niet bij mij past.

Jardena Gil (1970) studeerde Technische Wiskunde in Delft. Een ernstige ziekte luidde een nieuwe periode in haar leven in; ze besloot de wetenschap de rug toe te keren en zich te richten op de fotografie. In 2006 startte ze haar kunstopleiding aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg. In juni 2010 studeerde zij af met haar fotografisch werk. Op dit moment wijdt ze zich volledig aan de fotografie; het creëren van nieuwe foto’s en het exposeren daarvan.

Mijn kijk op de wereld is er een van stilstaan en zijn. Stilstaan en om me heen kijken, mijn omgeving opnemend, haar alledaagse schoonheid ontdekkend. Niet gehinderd door haar functionaliteit, zie ik mijn omgeving, haar ziel en haar verhaal en leg ik het vast met mijn camera. Wat ooit begon als een persoonlijke zoektocht naar mijn identiteit, werd langzaamaan een beeldende en meer publieke reis met verschillende stations. De start van mijn kunstopleiding was het eerste station, daarop volgde mijn afstuderen in juni 2010 en de expositie in het stadhuis van Tilburg van juli tot oktober 2010. Het verschijnen van dit boek is een volgend station, dat mij met trots en dankbaarheid vervult. Mijn reis zou niet mogelijk zijn geweest zonder veel lieve en bijzondere mensen om mij heen. Allereerst wil ik Steven Hond bedanken voor zijn vertrouwen in mijn werk en dit boek. In willekeurige volgorde wil ik verder bedanken: Thomer Gil, Martin Stoop, Nira Shapiro, Eline van der Heijden, Jossi Gil, Miriam Michels, Maria Klerx, Rivka Bergshoeff en Paul de Mol. In het bijzonder wil ik mijn kinderen Ronen, Shir, Lior en Tamar en mijn man John bedanken. Mijn kinderen hebben altijd ongegeneerd hun mening gegeven over mijn foto’s. Door hun ogen zie ik mijn foto’s zoals ze bedoeld zijn. John was en is mijn rots in woelige wateren, mijn houvast in de storm en mijn liefdevolle reisgenoot Tenslotte wil ik dit boek opdragen aan mijn lieve Opi, die mij inspireerde om mijzelf te zijn en aanmoedigde goed voor mezelf te zorgen.

FORWORD

BIOGRAPHY

Formed by my youth as a child of immigrants, I looked for my place in society. As an outsider as well as an insider. As a spectator and a participant. During my search I encountered a general hastiness and a common urgency to be able to do everything all at once. A way of life that does not suit me.

Jardena Gil (1970) studied Applied Mathematics in Delft. A serious illness heralded a new period in her life, she decided to turn away from science and focus on photography. In 2006 she started her art training at the Academy of Fine Art in Tilburg. In June 2010 she graduated with her photographic work. At this time she devotes herself completely to photography, creating new images and exhibiting them.

My take on the world is that of contemplating and being. Stop for a moment, absorb my surroundings, exploring its everyday beauty. Unhindered by its functionality, I perceive my surroundings, its soul and its story. I record this with my camera. Starting as a personal search for my identity, I slowly began an illustrative and more public journey. The start of my artistic education was the first step, followed by my graduation in June 2010 and the exposition in the City Hall of Tilburg from July to October 2010. And now, the publication of this book, which fills me with pride and gratitude. My journey would not have been possible without many dear and special people in my life. First of all I would like to thank Steven Hond for his confidence in my work and this book. Then I want to thank in random order: Thomer Gil, Martin Stoop, Nira Shapiro, Eline van der Heijden, Jossi Gil, Miriam Michels, Maria Klerx, Rivka Bergshoeff and Paul de Mol. Special thanks to my children Ronen, Shir, Lior and Tamar and to my husband John. My children always felt uninhibited to comment on my photographs. Through their eyes I see my images as they are meant to. John with his never ending support was and still is my rock and my loving companion. Finally I wish to dedicate this book to my dear Opi, who inspired me to be myself and encouraged me to take care of myself.

INLEIDING

Ik fotografeer gebouwen. Portretten van anonieme gebouwen. Om hun verborgen geschiedenis, hun essentie, hun gelaagdheid te laten zien. Hun schoonheid van alledag, van doorleefdheid en bezieling. Gebouwen die op het eerste gezicht heel gewoon lijken, maar na `beter kijken’ hun schoonheid aan ons tonen. Gebouwen waartussen we leven en bewegen, hun functionaliteit daarmee benadrukkend, maar voorbijgaand aan hun autonomie, eigenheid en hun verhaal. Met mijn foto’s wil ik de toeschouwer naar een schemergebied voeren, in twijfel brengen: functioneel of autonoom? saai of interessant? doorlopen of blijven kijken? Ik wil de toeschouwer telkens heen en weer laten slingeren tussen het neutrale, directe beeld en zijn persoonlijke, subjectieve kijk. Vragen als `wat voor gebouw is dit?’, `wat heeft het gebouw meegemaakt?’, `welke veranderingen heeft het ondergaan?’, `waarom heb ik het zelf nooit gezien?’ horen hierbij. Maar ook vragen als `waarom staat dit gebouw op de foto?’, `waarom wil de fotograaf dat ik hiernaar kijk?’, `is dit gebouw echt?’ confronteren de toeschouwer enerzijds met zijn gebrek aan kijken naar zijn omgeving en anderzijds met de realiteitswaarde van fotografie in het algemeen. Ik fotografeer op een registrerende, haast saaie manier. Zo saai dat de saaiheid een deel van het beeld wordt, de toeschouwer fascineert en er zo veel mogelijk ruimte is voor zijn eigen interpretatie. Ik fotografeer volgens een vast concept: strikt frontaal met een groothoeklens 10-22mm. Ik beweeg me parallel aan het gebouw en fotografeer telkens vanuit hetzelfde standpunt.

De losse opnames dienen als basis voor montage. Zo blijft het uiteindelijke beeld direct verbonden met de realiteit. Ik monteer de opnames naadloos en perfect aan elkaar, waarbij ik de foto’s manipuleer door vaste patronen en verwachtingen te doorbreken. Ik speel met ritme, herhaling, vorm, kleur, licht. Ik vervorm perspectief. Ik creëer een visuele strijd tussen plat en ruimtelijk, tussen 2-dimensionaal en 3-dimensionaal. De verschillende technieken van manipulatie zijn bedoeld om de kijker te prikkelen om te blijven kijken en ontdekken. Door de strikte frontaliteit ontstaat er een directe relatie tussen het beeld en de toeschouwer en gaat de toeschouwer vragen stellen. Met mijn werk sluit ik me aan bij fotografen als Stephen Shore, Joel Sternfeld, Michael Schmidt, Thomas Ruff, Thomas Struth en Nick Waplington. Hun veelal strikt conceptuele kijk op stad en landschap heeft mij geïnspireerd om `om mij heen te kijken’. Om te zien wat alom aanwezig is, maar niet gezien wordt. Ik onderscheid me duidelijk van deze fotografen door mijn werkwijze. Mijn foto’s creëren door de manipulaties een nieuwe realiteit, waarbij plaats en tijd ondergeschikt worden aan het beeld zelf. Mijn foto’s zijn vernieuwend en prikkelend, zowel beeldend als mbt de discussie rond de realiteitswaarde van fotografie in het algemeen.

PREFACE

I photograph buildings. Portraits of anonymous buildings. To show their hidden history, their essence and their layers. Their everyday beauty of existence and inspiration. Buildings that seem very common at first sight, but reveal their beauty after closer observation. Buildings in between we live and move, emphasizing their functionality, but disregarding their autonomy, individuality and their story.

The individual recordings are the basis for assembly, connecting the final picture with reality. I mount the images seamlessly and perfectly together, manipulating the photographs by breaking through fixed habits and expectations. I play with rhythm, repetition, form, colour and light. I distort perspective, creating a visual competition between flatness and spatiality, between 2-dimensionality and 3-dimensionality.

With my pictures I want the viewer to enter a twilight zone, to indecisiveness: functional or autonomous? boring or interesting? walk or stop? I want the viewer to constantly sway back and forth between the neutral, direct image and his personal, subjective view. Bringing up questions like ‘what kind of building is this?’, ‘what has the building witnessed?’,‘what changes has it endured?’, ‘why did I never see it?’.

The various techniques of manipulation are meant to stimulate the viewer to continue watching and exploring. The strict frontality creates a direct relationship between the image and the viewer, which causes the viewer to start asking questions.

And questions like ‘why is this building in the picture?’, ‘why does the photographer want me to see this building?’, ‘is this building real?’ confront the viewer with his lack of observation of his surroundings as well as the value of photography in general. My photography is registrational, almost boring. As boredom becomes part of the pictures, it both fascinates the viewer and creates room for his own interpretation. I photograph according to a solid concept: strictly frontal with a wide-angle lens 10-22mm. I move parallel to the building and consequently shoot from the same position.

With my work I join photographers like Stephen Shore, Joel Sternfeld, Michael Schmidt, Thomas Ruff, Thomas Struth and Nick Waplington. Their often strict conceptual approach to urban landscape inspired me to `look around’. To observe the presence that is all around us, but so often not seen. I clearly differentiate myself from these photographers by my working method. My pictures create a new reality through manipulation, where place and time become subordinate to the image itself. My photography is innovative and stimulating, both visual and regarding the discussion of photography in general.

COLOFON / COLOPHON

ÂŠ 2010 Jardena Gil Uitgeverij dâ&#x20AC;&#x2122; jonge Hond Postbus 1353 / PO Box 1353 8001 BJ Zwolle Nederland / The Netherlands info@dejongehond.nl www.dejongehond.nl Ontwerp / design Richard van der Horst riezz.biz Drukwerk / Printing and colour separation Thieme MediaCenter Zwolle Copyright www.jardena.nl ISBN 978-90-89101-77-8 / NUR 653 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de copyrighthouders. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopy, recording or any information storage and retrieval system, without permission in writing from the copyright owners.

Fotografe Jardena Gil (1970) wil met haar foto’s laten zien wat alom aanwezig is, maar niet gezien wordt. In het fotoboek Jardena Gil wordt de toeschouwer gedwongen om stil te staan bij gebouwen. Anonieme gebouwen die anders niet gezien worden. Om zo hun doorleefdheid en bezieling, hun verborgen geschiedenis, hun essentie, hun gelaagdheid, maar bovenal hun schoonheid te laten zien. Door telkens volgens een vast concept te fotograferen - strikt frontaal met een groothoeklens van 10-22mm – ontstaat er een directe relatie tussen het beeld en de realiteit en gaat de toeschouwer vragen stellen. En dat is precies wat Jardena Gil wil: de toeschouwer naar een schemergebied voeren, in twijfel brengen – functioneel of autonoom? saai of interessant? doorlopen of blijven kijken? – om zo de toeschouwer te confronteren met enerzijds zijn gebrek aan kijken naar zijn omgeving en anderzijds met de realiteitswaarde van fotografie in het algemeen. With her pictures, photographer Jardena Gil (1970) aims at emphasizing what is around us, but is usually ignored. In the photo book Jardena Gil, the viewer is forced to stop and look at buildings. Anonymous buildings that would otherwise be unseen. Thereby revealing their hidden history, their autonomy, their individuality and their story, but above all their beauty. By photographing with a fixed concept – strictly frontal with a wide-angle lens 10-22mm – a direct relation is created between the image and reality, causing the viewer to ask questions. And that is exactly what Jardena Gil strives for: to lead the viewer into a twilight zone, to indecisiveness – functional or autonomous? boring or interesting? walk or stop? – in order to confront the viewer with his lack of observation of his surroundings as well as the real value of photography in general.