Miasto Boże: Ostatni sen Ptasznika

Przemysław Małacha

Miasto Boże: Ostatni sen Ptasznika

Wydanie pierwsze Copyright (c) by Przemysław Małacha, Leeds 2011

Kilka elegancko ubranych osób przyglądało się w milczeniu leżącemu na łóżku mężczyźnie. Łóżko było wysunięte z głębi jednej z kilkudziesięciu szuflad, równomiernie rozłożonych na ścianach pomieszczenia przypominającego nieco kostnicę. Lampa zawieszona pod sufitem rzucała upiorny blask na nagie ciało. Klatka piersiowa unosiła się i opadała miarowo, a do żył na rękach mężczyzny podłączone były kolorowe przewody, niknące w mroku szuflady.

Jego

głowę

otaczała

opaska

Mind

Pla-

yera. Jedno oko przysłaniał mikroprojektor urządzenia.

Jako pierwsza ciszę przerwała jasnowłosa kobieta.

.oOo.

Biegłem. Zdawało mi się, że całą wieczność. Wąska, metalowa rampa zawieszona wysoko nad kanałem uciekała spod moich stóp, a stukot ciężkich butów odbijał się echem od ścian wznoszących się po obu stronach. Wysoko w górze granat wieczornego nieba kontrastował z szarością betonu. Rampa ciągnęła się prosto przez jakieś sto metrów, po czym znikała za ostrym zakrętem. Zaczynałem odczuwać brak sił. Zaryzykowałem szybki rzut oka za siebie.

Dwóch ścigających mnie facetów zmniejszało odległość.

Nadludzkim wysiłkiem przyspieszyłem kroku. Zakręt był coraz bliżej. Nagle coś z tyłu trzasnęło głucho. Niemal w tym samym momencie spory kawałek betonu odpadł ze ściany

obok, pociągając za sobą kaskadę białego pyłu. Padł drugi strzał i tym razem usłyszałem świst plazmy tuż koło ucha. Udało mi się dobiec do zakrętu, zanim wystrzelono po raz trzeci. Z ulgą pokonałem ostry łuk i wpadłem prosto w pustkę.

Rampa była zerwana tuż za rogiem – jej część musiała

przerdzewieć

i

zapaść

się.

Zdążyłem

tylko

krzyknąć i runąłem wprost w płyciznę kanału, jakieś piętnaście metrów w dół. Poczułem serce w gardle… ...i

otworzyłem

projektora

i

oczy.

zamrugałem,

Uniosłem

soczewkę

odzyskując

ostrość

mikrowidze-

nia. Następnie wyciągnąłem z ucha igłę złącza, po czym zdjąłem z głowy Mind Playera. Lekka dezorientacja

jak

zawsze

minęła

po

kilkunastu

sekundach.

– I jak preview? – zapytała młoda kobieta siedząca w fotelu za biurkiem.

– W porządku, Moni – odparłem. Przez moment miałem uczucie déjà vu. – Daje radę, wezmę. Gość połamał sobie kręgosłup, ale przeżył, mówisz? Jestem pewien, że znajdę kilku masochistów, którzy będą chcieli za to zapłacić.

– Michał… Uważaj na siebie. Ostatnio podejrzanie często kręci się tu KSP. Widziałam też paru tajniaków bez koloratek. ba

Mam

przeniosę

zamiar się

zmienić bliżej

miejscówkę. centrum

Chyokręgu.

– Nie boisz się konkurencji? – zdziwiłem się. Monika

była

zazwyczaj

ostrożna,

nie

lubiła

ryzyka.

– Wolę bać się konkurencji niż pancernych koloratek – na jej twarzy przez chwilę zakwitł uśmiech. – Tę pierwszą

mi prawami, szczególnie w naszej branży. Przecież nie muszę ci tego mówić.

– Nie musisz – zgodziłem się. Wiedziałem, że Katolickie Służby Policyjne składały się z doskonale wytrenowanych oddziałów. Kościół katolicki, który dawno temu wyszedł poza sferę duchową i stał się organizacją polityczną, a w 2032 roku przejął władzę w ogarniętym powiększającym się kryzysem państwie, bardzo dbał o poziom szkolenia nowej policji.

Pancerne koloratki, czyli wyszkoleni klerycy, którzy zastąpili standardowe jednostki prewencyjne i porządkowe, nie miały sobie równych pod względem umiejętności bojowych.

– Najdalej za tydzień już mnie tu nie będzie. Za gorąco się robi.

– Ile za ten dream? – poklepałem leżący obok Mind Player.

– Jak dla ciebie czterdzieści. Plus dzisiejsza noc dla mnie, włączając w to kolację przy świecach i opróżnienie butelki wina z niesyntetycznych winogron. Co ty na to?

Zapadło milczenie. Nie musiałem odpowiadać. Zmierzch sączył się do pokoju przez duże okna, zatapiając pomieszczenie w półmroku. Dziewczyna posłała mi powłóczyste spojrzenie spod kaskady blond włosów i zamrugała niemożliwie długimi rzęsami. Nie, zdecydowanie nie musiałem odpowiadać. Po prostu uległem. Jak zawsze, przez całe dwa lata naszej znajomości. Nie wiem, dlaczego do tej pory nie byliśmy razem. Chyba obydwoje zbytnio ceniliśmy niezależność i swobodę. Poza tym, gdybyśmy stworzyli związek z prawdziwego zdarzenia, ciężko byłoby nam ze sobą handlować nielegalnymi projekcjami. Chociaż z drugiej

strony… imi

Gdyby

połączyć

koneksjami

moglibyśmy

wśród

rozkręcić

Kobieta lekko

dostawców

wyrwała

dłoni.

Nawet

nie

odbiorców razem

mnie

Moni

z

z

mo-

dreamów,

niezły

biznes.

zamyślenia

dotykając

widziałem

jak

podchodziła.

Kiedy tylko chciała, potrafiła się skradać jak kotka.

Po kolacji na zmianę kochaliśmy się i przysypialiśmy, dopóki blady świt nie zajrzał w okna apartamentu.

Wtedy zasnęliśmy na dobre, wtuleni w siebie; szczęśliwi, zmęczeni i zupełnie nieświadomi nadchodzącej tragedii.

.oOo.

Promienie słońca padające na łóżko zbudziły mnie koło południa. Po cichu wygrzebałem się spod kołdry, starając się nie obudzić Moniki. Odwróciła się tylko na drugi bok i westchnęła lekko przez sen, a jej włosy rozlały się po poduszce jasną falą. Wziąłem szybki prysznic i ubrałem się, pakując przy okazji do plecaka wkładkę z nagraniem. Na parter zjechałem windą. W jej drzwiach minąłem się z trójką facetów w długich, czarnych płaszczach.

Nie

mieli

koloratek,

ale

zdecydowanie

wyglądali

na

tajniaków z KSP, o których wspominała wczoraj kobieta.

Gdy zniknęli w windzie, momentalnie dopadłem drugiej kabiny. Chwilę musiałem odczekać, zanim zjawiła się na dole. Podjechałem na piętro poniżej apartamentu mojej

wspólniczki

i

wszedłem

po

schodach

na

górę,

za-

chowując czujność. Drzwi do mieszkania były lekko uchylone. Wślizgnąłem się do środka. Ostrożnie stawiałem kroki, posuwając się powoli w głąb przedpokoju. Nagle z sypialni dobiegł mnie urwany krzyk, zmieszany z brzękiem tłuczonego szkła. Wpadłem tam jak burza, wyciągając z kieszeni płaszcza mały pistolet plazmowy.

Wielkie okno znajdujące się naprzeciwko wejścia było rozbite. Na zewnątrz kołysała się Ważka – smukły i zwrotny pojazd, służący do transportu niewielkich oddziałów KSP. Z pokojem łączyła ją dość szeroka, wysuwana rampa, po której dwóch facetów w płaszczach wynosiło nieprzytomną Monikę. Trzeci właśnie wznosił pistolet do strzału. Uskoczyłem za fotel stojący obok, a w miejscu, gdzie przed chwilą stałem, dywan zamienił się w parującą, zieloną papkę. Odczekałem kilkanaście sekund. Gdy spodziewane kolejne strzały nie padły, ostrożnie wychyliłem głowę. Zobaczyłem tylko jak ostatni z napastników znika we wnętrzu Ważki, a ta wznosi się pionowo w górę, wciągając jednocześnie rampę. Odważyłem się wyjść dopiero kiedy huk silników zginął w codziennych odgłosach Miasta.

Zakląłem szpetnie i sprawdziłem mieszkanie. Wszystkie pomieszczenia były w nieładzie. Tajniacy ewidentnie czegoś szukali i widać było, że znają się na swojej robocie. W ciągu tych kilku minut dokładnie przeczesali cały apartament, na który składały się sypialnia, łazienka, pokój dzienny oraz kuchnia. Nie byłem pewien czy znaleźli to, za czym węszyli, ale przypuszczałem, że nie – skoro zabrali Moni żywą.

Jeszcze raz przeszukałem mieszkanie – tym razem dokładniej – licząc na jakieś poszlaki, jednak bez powodzenia. Zrezygnowany wymknąłem się z budynku i skierowałem swe kroki do pobliskiej speluny.

.oOo.

Knajpa nazywała się “Ostatnie namaszczenie” i była obskurna. W ciemnym, zadymionym wnętrzu powietrze wydawało się ciężkie i gęste. Barman skrzypiał nienaoliwionymi kończynami i co rusz mylił się przy nalewaniu trunków. Sala mieściła kilkanaście stolików, z których zaledwie parę było zajętych przez pojedynczych klientów. Z ukrytych gdzieś pod sufitem głośników sączył się stary jak świat jazz.

Coltrane, o ile dobrze rozpoznałem charakterystyczny saksofon. Zamówiłem syntetyczne piwo i oparłem się o stojącą obok baru maszynę do spowiedzi. Była nieczynna. Pęknięty ekran nie wyświetlał żadnego obrazu, a materiał pokrywający klęcznik był brudny i potargany. W miejscach takich jak to raczej mało kto z nich korzysta, skonkludowałem. Większą popularnością cieszyły się na ulicach i w urzędach, gdzie skatolicyzowane i zindoktrynowane społeczeństwo mogło się natychmiast wyspowiadać, czy to w nagłym wypadku, czy po prostu kiedy czuło taką potrzebę. Wystarczyło wcisnąć przycisk i konspiracyjnym szeptem powierzyć automatowi swoje winy. Konto bankowe delikwenta natychmiastowo

pomniejszano o adekwatną do popełnionych czynów kwotę, zgodnie z cennikiem ustalonym przez Kościół. Następnie ze slotu pod ekranem wylatywała mała, plastikowa karta, która potwierdzała uzyskanie rozgrzeszenia – co przydawało się na przykład podczas obowiązkowego cotygodniowego nabożeństwa, na którym nieobecność była karana grzywną.

Barman postawił przede mną piwo. Było całkiem smaczne, jak na syntetyk. Zastanawiałem się, czego mogły szukać Służby u Moniki. Jedyne, co mi przychodziło do głowy, to nielegalne nagrania. Miałem jednak pewne wątpliwości. Wykorzystanie Ważki wskazywało na powagę sprawy. Normalnie zgarnęliby ją do radiowozu i zawieźli na najbliższy kaplicariat. Tam – przesłuchali i wypuścili, z braku dowodów. Jak zawsze. Monika dobrze wiedziała, jak się wybronić z takich sytuacji. Nie, to musiało być coś poważniejszego niż zwykły nalot w celu konfiskaty dreamów… Czy jest coś, o czym nie wiedziałem? Może wplątała się w jakieś niebezpieczne interesy? Całkiem możliwe. To by tłumaczyło nagłą decyzję o przeniesieniu biznesu bliżej centrum okręgu. Poczułem się nieco zawiedziony. Ba, zdradzony nawet! Żachnąłem się. Myślałem, że mówiła mi o wszystkim, a jednak miała swoje tajemnice.

Usiadłem przy jednym z wolnych stolików w najciemniejszym końcu sali, wyciągnąłem smartcoma – poręczne urządzenie, łączące w sobie cechy starych telefonów komórkowych, palmtopów i kilku innych podobnych gadżetów – i powoli sącząc piwo, wykonałem kilka połączeń.

Miałem wtyki tu i ówdzie, a kilka osób było mi dłużnych

przysługi. Tak to się kreci, ty pomagasz komuś, a ktoś tobie.

Pierwszy odezwał się Dziki, który pracował dla KSP w call center okręgu tutejszego kościoła. Sprawdził połączenia z ostatnich dwóch tygodni, które mogłyby mieć coś wspólnego z Moni, ale nic nie znalazł. Jej imię i nazwisko ani razu nie padło w oficjalnej komunikacji Służb Miasta.

Czekając, aż odezwą się pozostałe kontakty, zamyśliłem się.

Smutne, że nikt już nie używał nazw miejscowości sprzed lat. Wciąż kołatały się one w pamięci co starszych mieszkańców, ale niemal cała powierzchnia kraju była jedną wielką konglomeracją i nowy rząd oficjalnie zmienił nazwę państwa na buńczuczne Miasto Boże. Struktura administracyjna państwa również zmieniła się po przejęciu władzy przez kler, czyli tak zwanym Przewrocie Rydzyka. Dawne województwa zostały zastąpione przez „okręgi”, których centrami zostały bazyliki, katedry i większe kościoły – wszystkie odpowiednio ponumerowane. Okręg pierwszego kościoła obejmował tereny byłej Warszawy i tak dalej, koncentrycznie, aż do granic Miasta.

Wraz z postępem technologicznym i globalizacją większości sfer życia społeczno–politycznego ludzie stopniowo zapominali o dziedzictwie narodowym i pamięć o historii Polski–Miasta sprzed drugiej polowy XXI wieku była coraz mniej żywa. Co prawda w szkołach wciąż udzielano lekcji historii, ale szczerze mówiąc wątpię, żeby zrobotyzowani nauczyciele, starannie zaprogramowani przez kościelnych

urzędników przedstawiali prawdziwe wersje wydarzeń. Indoktrynacja przede wszystkim. Większość społeczeństwa potulnie akceptowała ten stan, poświęcając uwagę zarabianiu pieniędzy i wydawaniu ich na nowe zdobycze modnych od jakiegoś czasu nano– i holotechnologii.

Po dwóch kolejnych niepowodzeniach i kuflu syntetycznego jasnego szczęście w końcu dopisało. Ekran smartcoma rozjarzył się nadchodzącym połączeniem. Maciej, stary znajomy, który teraz zajmował ciepłą posadkę kierownika jednej z pomniejszych centrali przepływu informacji KSP, dał cynk, że do kaplicariatu p.w. Serca Jezusowego przywieziono dziś Monikę Bielicką. Podziękowałem kumplowi, dopiłem piwo i udałem się do domu. Pod wieżowcem, w którym mieszkałem, zauważyłem kilka obłych, żukopodobnych pojazdów Służb. Przejechałem obok nie zatrzymując się. Byłem niemal pewien, że znajdowały się tam z mojego powodu.

Samochód porzuciłem kilka przecznic dalej. Musiałem zdobyć inny środek transportu albo poruszać się pieszo. Z oczywistych względów wybrałem pierwszą opcję. Niedaleko stąd mieszkał jeden z moich przyjaciół. Po zdawkowych wyjaśnieniach zgodził się pożyczyć mi swoje sportowe cacko, pełne luksusowych dodatków, typu fotele z masażem czy aromaterapia. Markus pracował jako dyrektor wykonawczy w jednej z większych korporacji Miasta Bożego i wiódł samotne, acz szczęśliwe życie. Raz na kilka lat mógł sobie nawet pozwolić na prawdziwy urlop poza granicami kraju, zamiast tanich, wirtualnych holowakacji. Znaliśmy się od dziecka. Nie przeszkadzało mu, że handluję niele-

galnymi projekcjami – od czasu do czasu nawet kupował ode mnie po znajomości co bardziej smakowite kąski.

Z

obawy

przed

namierzaniem

postanowiłem

nie

używać autonavi i poprowadziłem pojazd ręcznie. Udałem się

w

okolice

kaplicariatu,

do

którego

przewieziono

dziewczynę i zaparkowałem w bocznej uliczce. Przez chwilę zastanawiałem się

co robić. Nagle jakiś dziwny impuls

kazał mi wysiąść z samochodu. Jakby wbrew własnej woli zacząłem iść w stronę budynku. Nie byłem pewien, co zamierzam zrobić. Wszedłem do środka i włożyłem rękę do kieszeni płaszcza, gdzie miałem pistolet. Zatrzymałem się w kabinie przejściowej, a beznamiętny automat powiedział: – Witamy w KSP. Służymy Miastu i Bogu z honorem.

Proszę przyłożyć oko do skanera.

Nie ruszyłem się.

– Proszę przyłożyć oko do skanera.

Stałem nieco zdezorientowany, nie za bardzo wiedząc, co mam zrobić. Jeśli dam się przeskanować, na pewno mnie zwiną.

– Proszę przyłożyć oko do skanera. Niezastosowanie się do tej prośby jest karalne. „Raz kozie śmierć”, pomyślałem i pochyliłem się

nad

soczewką. Na pół sekundy oślepił mnie błękitny promień.

– Pan Michał Ptasznik. W czym może pomóc KSP? – zapytał robot. Odetchnąłem z ulgą.

– Przyszedłem zobaczyć się z Moniką Bielicką.

– Proszę do środka. Oficer dyżurny udzieli panu dalszych informacji.

Drzwi wejściowe rozsunęły się z sykiem. Coś tu było nie tak. Ogarnął mnie niepokój. Nie potrafiłem powiedzieć, dlaczego, ale jakoś nie chciałem tam wchodzić. Mimo to nogi jakby same

poprowadziły mnie do przodu.

Pomieszczenie było dość duże. Oświetlało je kilka lamp rtęciowych. Było jednak dziwnie puste – jedynym meblem okazało się biurko pośrodku. Za nim siedziała...

– Ty? Przecież ty... Ty nie żyjesz!

Zaczęła się śmiać. Głośno i nienaturalnie. Kolana ugięły się pode mną i spadłem w ciemność, czarną jak włosy dziewczyny, która śmiała się przez łzy.

.oOo.

Po jakimś czasie, który wydawał się wiecznością, wróciła świadomość.

Biegłem. Bez końca i bez początku. Dwóch ścigających mnie facetów deptało mi po piętach. Dwukrotnie rozległy się strzały i tyleż razy chybiły. Udało mi się dopaść zakrętu, zanim strzelili do mnie po raz trzeci. Z ulgą pokonałem ostry łuk i wpadłem w pustkę.

Rampa była zerwana tuż za rogiem, runąłem wprost w płyciznę kanału. Poczułem serce w gardle… ...i otworzyłem oczy.

– I jak preview? – zapytała.

– W porządku, Moni. Daje radę. Wezmę – odparłem i

opanowało mnie uczucie dziwnego déjà vu. Było o tyle nietypowe, że zdawało mi się, iż nie tylko przeżyłem już to, co się dzieje, ale znałem zakończenie tej historii... Przez głowę przemknęła mi wizja mojej wspólniczki i kochanki siedzącej za pustym biurkiem w kaplicariacie i śmiejącej się w głos.

Niedorzeczne. Pewnie śniło mi się kiedyś coś podobnego.

– Gość połamał sobie kręgosłup, ale przeżył, mówisz?

Jestem pewien, że znajdę kilku masochistów, którzy będą chcieli za to zapłacić – powiedziałem, pozbywając się natrętnych myśli, że coś jest nie tak.

Przez okna apartamentu powoli sączył się mrok.

.oOo.

Jako pierwsza przerwała ciszę jasnowłosa kobieta: – Panowie, jak widzicie, nowy system sprawdza się świetnie. Więzień Specjalny, Michał Ptasznik, skazany na dożywocie za gwałt ze skutkiem śmiertelnym oraz za czarnorynkowy handel projekcjami do Mind Playerów, jest jednocześnie pierwszym podmiotem testowym tego projektu. Do dnia, kiedy jego mózg przestanie funkcjonować z przyczyn naturalnych, będzie wciąż przeżywał ten, mówiąc slangiem, którego używają handlarze, dream. Koszmarny dream. System jest tak zaprogramowany, żeby za każdym razem przypominał sobie odrobinę więcej z tego, co wydarzy się później. Na początku będzie to zaledwie niesprecyzo-

wane uczucie. Po około pięciu latach będzie znał całą historię na pamięć. I absolutnie nic nie będzie mógł na to poradzić.

– A systemy bezpieczeństwa? Co, jeśli coś mu się stanie? Serce nie wytrzyma, na ten przykład? – zapytał jeden z czwórki mężczyzn. Wszyscy ubrani byli w drogie garnitury i wyglądali na wysoko postawione szychy. Wkładki koloratek były z czystego srebra. To o czymś świadczyło.

– Aparatura podtrzymująca życie podłączona jest do centrali. Monitoring dwadzieścia cztery godziny przez siedem dni w tygodniu. Żywi ludzie, nie roboty. Jeśli coś pójdzie nie tak, natychmiast zostaniemy powiadomieni i najbliższy patrol przybędzie na miejsce, żeby sprawdzić przyczynę alarmu. To, czy nowa procedurę prawna, dotycząca odbywania kar przez Więźniów Specjalnych wejdzie w życie, zależy teraz tylko od panów decyzji – kobieta uśmiechnęła się, ukazując dwa rzędy nieskazitelnie białych zębów.

– Pani Moniko – odezwał się drugi mężczyzna, niski, otyły jegomość o nalanej twarzy. – Osobiście jestem pod dużym wrażeniem. Muszę powiedzieć, że leciałem tutaj z pewnymi wątpliwościami, co do pani osoby. Będę szczery. Nie sądziłem, że – proszę mi wybaczyć to określenie – zwykły tajniak, a w dodatku kobieta, może nas czymkolwiek zainteresować. Więcej, byłem pewien, że udzielimy pani reprymendy za marnowanie czasu wysokich urzędników kościelnych z okręgu pierwszego kościoła!

Pozytywne wrażenie jest jednak tym większe, że zdążyłem się już zapoznać z kosztorysem tego projektu. Rzadko udaje

się osiągnąć tak duże profity przy tak niskich nakładach.

– Ty jak zwykle o kosztach... – mruknął stojący obok facet i skinął głową w stronę pryczy. – Proszę go wsunąć z powrotem. Dość się już napatrzyliśmy.

Monika dotknęła jednego z przycisków na małej płytce z boku łóżka. Mechanizm zaszumiał cicho i wciągnął je do komory. Klapa, będąca jednocześnie monitorem zasunęła się z sykiem, a na ekranie pojawiły się rozmaite dane i wykresy.

Ruszyli w stronę wyjścia.

– Proszę mi powiedzieć, ile zajęło pani przygotowanie tego projektu? – zapytał otyły.

– Rok przygotowań i trzy lata działania pod przykrywką.

Z czego dwa współpracy i romansu z Ptasznikiem.

– Dwa lata to szmat czasu. Nie żywi do niego pani żadnych uczuć?

Monika

zatrzymała

się

i

spojrzała

mężczyźnie

w

oczy. Głęboko. Chwilę milczała, a jej dolna warga lekko zadrżała. Wreszcie odezwała się głosem zimnym jak stal.

– Ten skurwiel podłączył Mind Recorder do swojego mózgu. Następnie połączył to z Playerem, który założył mojej siostrze. W ten sposób, że odtwarzał jej w live–streamie to, co sam przeżywał. Co widział, słyszał i czuł. A później ją zgwałcił. Siostra skoczyła z siedemdziesiątego piętra. Na szczęście zmarła na zawał. W locie. Jedyne co mi po niej zostało to kosmyk czarnych włosów – jej dłoń powędrowała do szyi i mimowolnie dotknęła owalnego, złotego pudełeczka zawieszonego na łańcuszku. – Czy to wystarczy panu za odpowiedź?

Nie czekając, aż tamten się odezwie, szybkim krokiem

ruszyła

w

stronę

zaparkowanego

radiowozu.

Jej oczy lśniły dziwnym blaskiem. W budynku obok Michał

Ptasznik

przykładał

właśnie

oko

do

soczew-

ki skanera, szczęśliwy, że wszystko idzie jak po maśle.

Leeds, sierpień – październik 2010

Przemysław Małacha Rocznik ’80, urodzony w Nysie.

Od 2003 r. mieszka w Wielkiej Brytanii.

Członek kolektywu artystycznego Polish InvarARTs, działającego w Leeds od 2008 r.

Administrator forum literackiego Inkaustus.

Ekscentryk.

Lubi o sobie myśleć, że uprawia poetycką partyzantkę, okraszoną sporą dawką abstrakcji.

Gra na djembe.

Jeździ na rowerze.

Komponuje muzykę.

Inspiracje: „Wszystko co w zasięgu moich sześciu zmysłów.

Obraz. Dźwięk. Smak. Zapach. Dotyk. Myśl.” www.rootsrat.eu www.inkaustus.pl Kontakt: przemek.malacha@gmail.com

Fotografia na okładce: Marek Olenkiewicz-Martyniszyn Projekt i wykonanie: Przemysław Małacha