Poetycka partyzantka

PRZEMYSŁAW MAŁACHA

POETYCKA PARTYZANTKA

Wydanie drugie, rozszerzone.

Copyright by Przemysław Małacha ©2011 All rights reserved.

Dedykuję Przyjaciołom, których spotkałem na Drodze.

CISZA wszechogarniająca nic się nie dzieje każdą sekundę słychać jak uderzenie ciała samobójcy o ziemię tylko słowa przelatują przez głowę lekko

2.12.1998

MOJA WIARA Bóg, Budda, Allah czy może Manitou, Kriszna, Jehowa Wielka Energia, Iluvatar Wisznu, Sziwa, Laozi Amaterasu, Jezus, Duch Święty... nieważne: za każdy dzień dziękuję.

2.11.1998

NIE WIEM W jednej chwili wszystko przestało być pewne.

Jak mam ci powiedzieć o tym, co dzieje się w mojej głowie?

Nie umiem znaleźć słów na ten kalejdoskop. ... ... ...

Z duszą kurczowo trzymającą się ramienia, z Uczuciem schowanym głęboko za lustrem oczu, próbuję odnaleźć się w nadgryzionym jabłku, w niedopałku papierosa.

12.2.1999

SŁOŃCE

starszemu małżeństwu, spotkanemu w pociągu relacji Nysa-Brzeg

Co krok, to szok.

Wszędzie twarze przeładowane smutkiem.

Ludzie szczelnie opakowani skorupą samotności, jak lalki Barbie na sklepowych wystawach.

Uczucia chowają w ciasnych klatkach blokowych mieszkań.

Niektórzy malują okna na zielono, jakby chcieli w ten sposób przybliżyć do siebie Wolność.

Czasami można natrafić na parę staruszków jasnych, ufnych, nieświadomych i przyjaznych.

I może to właśnie dla nich świeci jeszcze słońce.

3.3.1999

*** Dziwnie tu. Niematerialnie.

Nieobliczalnie.

To, co widzę jest iluzją.

Mały robaczek sunący po dywanie, co kilka kroków przystający i poruszający czułkami.

Daleka droga go jeszcze czeka.

Dokąd zaprowadzi mnie ta pustka i bezcelowość istnienia?

Gdzie ułożę się do snu?

Podniosę rękę i złapię wiatr.

Zacisnę zęby na przezroczystości świata i zrobię miejsce dla zwycięzcy.

Niech skacze wysoko.

Wolno mu, czyż nie?

Za to gdzieś indziej umierający człowiek wykrztusi: “trzeba było uciąć sobie palca”.

Nadejdą zdobywcy i uczyniwszy z moich oczu symbol nowej religii pogaszą ogniska w sercach oczekujących na lekarstwo i świeżą krew.

12.3.1999

WRAK emocjonalny wrak nerwów kłębek ospale rzucam się na każdy dzień roztrzęsionymi rękoma rozsuwam powietrze jak kurtynę obłapiam jak kurtyzanę staje mi serce sieje się ziarno paniki i wyrasta w głowie w krzew ognisty płonie moja krew aż dym z uszu i z brzucha para szarych oczu rozbiegana na wszystkie strony świata się boję nie wychodzę z domu pod kocem z latarką poskramiam stare koszmary emocjonalny wrak nerwów kłębek każdy ospały dzień rzuca się na mnie rozrywam zębami delikatną materię istnienia i wokół wszystko krzyczy mam to w dolby surround wszędzie gdzie pójdę kłody pod nogi skaczę przez płotki i plotki o mnie rozsiewają siewcy burzy i wiatru dziś nie ma nie będzie wycia wilków o północy smacznie śpią wszystkie stare koszmary

emocjonalny wrak nerwów kłębek rzucam wyzwanie dniom żeby spały 4.6.2009

NIEMOTA CYFROWEJ PUSTKI Zamknięci w ciasnej klatce telewizora, omiatani plazmą, nie mogą się wydostać.

Wolność ograniczona płaskim ekranem.

Wysoka rozdzielczość skutecznie rozdziela pokusy.

Sztucznie wykreowane pragnienia wtłaczane do głów z prędkością tysiąca reklam na minutę sprawiają, że shopping staje się jedyną rozrywką w niedzielę.

Wycieczka do lasu już nigdy nie będzie ekscytująca, zapach sosny i igliwia można sobie wrzucić do koszyka po drodze do lodówki, z której sztuczna kura kusi naoliwioną, wyschniętą skórą.

Majestat nigdy niezdobytego szczytu góry, i krzyk orłów nie porusza tak bardzo, jak promocja papieru, którym podciera się dupę, podciera się głowę, myśli i uczucia, aż zostaje tylko niema, cyfrowa pustka czarnego ekranu w High-Definition i zniewolone umysły już na zawsze pozostawione na stand-by.

5.6.2009

ZANIM SŁOŃCE Spójrz jeszcze, nim słońce rozkrwawi horyzont.

Zobacz jałowe puste równiny, dwugłowe krowy, i szalone, zdziczałe psy wyjące do księżyca w radioaktywną noc.

Tutaj nie pozostał kamień na kamieniu.

Na kamieniu kamień, żadnych domów do odbudowy, do odbudowy żadnej nadziei.

Głębokie kratery w spękanej ziemi, czerwona gorączka. Sobotnia noc skończyła się wraz z naciśnięciem czerwonego guzika.

Niebo na moment rozbłysnęło białym światłem niosącym śmierć i topiącym stalowe szkielety wieżowców.

Cały świat wyglądał jakby bogowie wybrali się na wielkie atomowe grzybobranie.

Teraz nie ma już nic, na kamieniu kamień prosi: rozejrzyj się, spójrz jeszcze nim słońce oślepi twe martwe oczy.

19.6.2009

MIASTO w tej gmatwaninie skrzyżowań i na przypadku rozstajach zgiełk poplątanych uliczek przyprawia mnie o mdłości gdzie mrówcze miasto faluje przez opar kieliszka i dymu niejeden ciągle się stara odrobić zaległości a przedłużając agonię rury ściekowe wciąż krwawią gorącą i czystą mieszanką bezkształtnej materii w głowie: skłębiony w samotnym uścisku zduszony tłum się szamoce w bogactwie miłości i szczęściu w spoconych prześcieradłach w postępującej chorobie 19.10.2009

SPOKÓJ w sferze ciszy w mydlanej bańce oddechy przemykają na palcach byle nie zakłócić bezruchu powietrza chaos zewnętrza omija to miejsce mnogością wydarzeń stroboskopami obrazów wskazówkowym przymusem zegara dokładnie pośrodku trwam zawieszony w punkcie zbyt martwym by mnie poruszył tak wiele rzeczy mnie obchodzi z daleka spokój w sferze ciszy w mydlanej bańce odwieczne pytania szukają kochanków idealnych odpowiedzi dowodu na istnienie tu i teraz 2.11.2009

*** miłość z puszki skondensowane uczucie w filigranowych filiżankach słodkie i gorące jeszcze paruje a już się rozlało pozostaje pozbierać skorupki i uciec w natłok ulic podkulając ogon głowa do góry wieczorami na bazarach wzdłuż krawężników słodkie i gorące dziewczyny sprzedają to na litry 3.11.2009

POETYCKA PARTYZANTKA

„psychopata i psychopoeta umierający za pieniądze(…)

ten, co cierpiał i ten, co udawał”

Jacek Podsiadło, „Dedykacja”

Bezszelestni i niewidoczni przemykają pomiędzy cieniami przechodniów.

Zatapiają w sercach ostrza słów, cięcie ripostując blask złotych cieląt.

Pociągają za sznurki uczuć, wbijają szpile w nerwy duszy, spektakularnie wysadzają czas.

Niewidoczni i bezszelestni, lawirują pomiędzy milionem kropel deszczu.

Ujeżdżają błyskawice, rymując huk gromu z blaskiem gwiazd.

Karykaturalni.

Archaiczni.

Ponadczasowi dżentelmeni słów.

Ryzykują wszystko, liryczni partyzanci.

Psychopaci i psychopoeci, bezustannie wirujący w piruetach metafor.

Tylko czasem któryś nie wytrzymuje, podcina sobie żyły wierszem i zalewa wielki świat tragiczną czerwienią wersów.

6.11.2009

SOBIE NA URODZINY

sobie, sobie i tylko sobie

Dokładnie trzydzieści lat temu lekarz pobłażliwie poklepał mnie po plecach, a ja zacząłem rozpaczliwie krzyczeć.

Już wtedy wiedziałem, w co się pakuję. Że ten świat będzie miał mi za złe podążanie innymi niż wszyscy ścieżkami, zadawanie kłopotliwych pytań i szukanie właściwych odpowiedzi. Że nie będę wstydził się płakać. Że dążenie do celu nie po trupach nie będzie najprostszą drogą, a trzymanie głowy wysoko okaże się czasem nadludzkim wysiłkiem. Że nie będę wstydził się płakać. Że nigdy nie pogodzę się z kreskami granic na mapach, przymusem noszenia munduru, i rozbijaniem głów na szkolnym boisku. Że nie będę wstydził się płakać.

Będę wolał tworzyć niż niszczyć, pokocham lasy bardziej niż betonowe miasta, a zwierzęta bardziej niż ludzi.

Dokładnie trzydzieści lat temu, po tym pierwszym krzyku obiecałem sobie, że nie będę wstydził się płakać,

kiedy dobre wróżki będą robić mnie w chuja.

10.2.2010

LEKKO

Annie Marii

lekko mi kiedy widzę słowa między nami ty jednym czarno-białym spojrzeniem przewróciłaś mój świat dogórywierszami 25.2.2010

ŚNIEŻYNKA

Annie Marii

siedziałem omotany pajęczyną lepkich myśli nurzając się w czasie przeszłym permanentnie dokonanym spłynęłaś z góry musnęłaś powiekę i jak płatek śniegu przycupnęłaś na nosie teraz kawałek po kawałku roztapiam cię ciepłymi myślami 10.3.2010

IDZIE WIOSNA Słońce od wczoraj nieśmiało pokazuje rozpaloną twarz.

Kolaboracja z wiatrem wyszła mu na dobre – chmury w popłochu robią miejsce na niebie.

I ja od wczoraj wystawiam rozmytą facjatę na światło dzienne.

Ostrożnie łapię ostrość.

Dotleniam nadzieję.

Utwierdzam się, że warto żyć.

Powietrze pachnie wesoło, drzewa wyciągają nagie ręce gałęzi, a ptaki pogwizdują, wypatrując pierwszych dżdżownic.

Nawet policjanci cali z waty cukrowej, jacyś tacy uśmiechnięci.

9.6.2010

Rocznik ’80, urodzony w Nysie.

Od 2003 r. mieszka w Wielkiej Brytanii.

Członek kolektywu artystycznego Polish InvarARTs, działającego w Leeds od 2008 r.

Administrator forum literackiego Inkaustus.

Ekscentryk.

Lubi o sobie myśleć, że uprawia poetycką partyzantkę, okraszoną sporą dawką abstrakcji.

Gra na djembe.

Jeździ na rowerze.

Komponuje muzykę.

Inspiracje: „Wszystko, co w zasięgu moich sześciu zmysłów.

Obraz. Dźwięk. Smak. Zapach. Dotyk. Myśl.” www.rootsrat.eu www.inkaustus.pl Kontakt: przemek.malacha@gmail.com

Fotografia i design okładki: Radosław Janicki radoslaw.janicki@googlemail.com All rights reserved. (c) 2010