Preview Salt4-2013

PEOPLE PlanEt PassiOn Play 8e jaargang #4 | sept / okt. 2013 | getsalt.com

DroomstaD

“De staD moet weer een bewoonDe jungle worDen”

urban meets outdoor

alaIn roBert

prijs ¤ 4,50

“Het leven is niet beDoelD om 100% veilig te zijn” URBAN OOGST 7 x over Stad’s akkers THE WATER TANK PROJECT groots straatkunstproject BLACKFISH schokkend portret van Amerika’s troeteldier HOMEGROUND skateboards als interieurjuweeltjes BERLIJN op zoek naar Ostalgie YIN YOGA nieuwe trend MOUNTAINBIKEN routes onder de rook van de stad

6

In

SALT#4/sept.-okt./2013

Op de cover Op de cover zie je de Oostenrijkse sportklimster Anna stöhr in actie. Hoewel deze grijpgrage dame nog maar net 25 is, heeft ze al een hele waslijst aan prijzen bij elkaar geklommen. Zo won de tweevoudig wereldkampioene al vier keer de World Cup Bouldering en sleepte ze afgelopen zomer in Eindhoven ook de Europese boulder­titel in de wacht. De fotograaf van dit beeld, rainer Eder, belandde met deze foto in de top 50 van de red Bull illume; een fotowedstrijd waarbij 50 ‘Oscars’ voor de beste action & adventure sports foto’s ter wereld werden uitgereikt. Meer over de illume lees je op pagina 10.

De categorie Close up in de red Bull illume werd gewonnen door de Nederlander jeroen Nieuwhuis

SALT#4/sept.-okt./2013

7

38 Smaakmaker

24

Droomstad

Interview

Zo ziet onze ideale toekomststad er uit

alain robert Vijftig is hij inmiddels, maar de Franse ‘spiderman’ peinst nog niet over een klimpensioen. “steden hebben voor mij een dimensie die de meeste mensen niet zien”

in ieder # 4 9 94 97

70 Reisreportage

rubrieken

berlijn!

15

redacteur Ard Krikke ging op zoek naar ostalgie

19 31 54

83 Kunststof

61

Mooi, mooier, mooist 79 88 91 98

10 Check in in Hong Kong toonde red Bull illume de oogst van hun zoektocht naar ‘s werelds beste foto­ grafen op het gebied van action & adventure sports.

redactie & Colofon Ongezouten: reacties van lezers inspiratie Neem of geef salt magazine

like Dit vinden wij leuk!

Oud vs Nieuw De bakfiets Natuurpraat inspiratie uit de natuur the list 7x oogsten over stad’s akkers Homeground inspiratie voor voor actief en avontuurlijk wonen soulkitchen Met liefde voor lijf en ziel Ode aan staal sweat the details Deuter superbike Check uit Golf van Geluk

columns 66 Yin Yoga Nieuwe trend in de yogazaal

52 77 93

Floortje Dessing utopia roxane Catz stadsnatuur­perikelen ilja gort pratende Kut

24

InTERVIEW

SALT#4/sept.-okt./2013

ALAIn ROBERT

De staD IS EEn Hooggebergte Van de Eiffeltoren tot het sydney Opera House en van het Empire state Building tot de Golden Gate Bridge. Noem een beroemd bouwwerk en dikke kans dat Alain robert het zon­ der zekering heeft beklommen. Vijftig is hij inmiddels, maar de Franse ‘spiderman’ peinst nog niet over een klimpensioen. Over verbrijzelde botten, de roep van de stad en de beloning op 452 meter. “ik ben het tegenovergestelde van levensmoe.”

Tekst: Matthijs Meeuwsen

H

ij kan er zomaar hangen als Nicole robert ’s ochtends haar ogen opent. Manlief Alain, ondersteboven aan het plafond boven hun bed, aan de klimgrepen die hij door hun hele slaapkamer heeft vastgeschroefd. Trainen.

“Ooit kon ik me hier drie keer optrekken aan één vinger”, vertelt Alain.

“Maar dat lukt me al lang niet meer. ik heb niet de illusie dat ik nog zo goed klim als twintig jaar terug, maar mijn hoofd weet exact wat mijn lichaam nog wel en niet meer kan. Als mijn uithoudingsvermogen en gezondheid in orde blijven, hoop ik het nog tien jaar vol te houden.

Dat je in 2023 omhoog kijkt in de stad en ziet: hé, daar hangt Alain robert nog steeds.”

En dus is hij net terug uit Dubai om te scouten voor twee nieuwe be­ klimmingen. De Burj al Arab: het zeilvormige zevensterrenhotel van 321 meter dat hij al sinds 1999 van zijn to­do­lijstje wilt krassen. En de Cayan Tower: een 306 meter hoge toren met gevels als een gedraaide dropkabel. Hoe kan hij ook anders? De zwaartekracht lijkt nog altijd nauwelijks vat op hem te krijgen. “Klimmen is voor mij als eten en drinken. ik moet het doen. Op de grond ben ik nog altijd nerveus,

maar na een paar meters kom ik volledig tot rust. ik ben volkomen alleen op zo’n gigantische gevel en heb bijna het gevoel dat ik samen­ smelt met al dat staal. in mijn hoofd is er geen greintje twijfel dat ik de top zal halen.”

Hoogtevrees Niet dat hij altijd zo’n durfal was. Als broekie in het stadje Valence (100 kilometer onder Lyon) was de kleine Alain verlegen, onzeker en bang voor alles wat op zijn pad kwam. Hij smulde van helden als ivan Hoe, Zorro en robin Hood, maar besefte dat hij nooit zo stoer zou kunnen zijn. Tot hij aan de buis gekluisterd zat voor Mountain: een film over twee broers die de Mont Blanc beklimmen.

“Die berg”, verzucht Alain. “ik had geen benul dat zulke prachtige dingen bestonden. Meteen wist ik dat ik ook wilde klimmen. Er was alleen één probleem: hoogtevrees.”

Maar dan is er die middag in 1973, dat het 11­jarige jongetje te vroeg van school terugkomt en zijn sleutels is vergeten. “Het was het duw­ tje dat ik nodig had om mijn angst te overwinnen.

RUBRIEK

Kojoku/Shutterstock.com

25

“In mijn hoofd is er geen greintje twijfel dat ik de top zal halen.”

Alain robert beklimt de hoogste wolken­ krabber in Abu Dhabi

Emmanuel Aguirre

SALT#4/sept.-okt./2013

36

nATuuRPRAAT

SALT#4/sept.-okt./2013

NatuurtaleNt MIeren Meer dan de helft van de mensheid woont op elkaar ge足 pakt in een stad. Gelukkig kunnen we leren van de die足 ren die al miljoenen jaren op een kluitje leven: mieren.

Tekst Matthijs Meeuwsen

SALT#4/sept.-okt./2013

nATuuRPRAAT

37

De mierenmaatschappij staat inmiddels model voor de gedroomde samenleving

N

eem een reusachtige weegschaal in gedachten. Aan de ene kant verzamel je de totale wereldbevolking aan mensen; aan de andere kant veeg je alle mieren op een hoop. resultaat?

Er zijn zo onwaarschijnlijk veel mieren dat onze schaal onmiddellijk omhoog schiet. En wat nou als we versterking krijgen van alle potvissen, alle olifanten, nou vooruit: alle zoogdieren op deze aardkloot? Doe geen moeite. De mieren lachen nog altijd in hun vuistjes om dat schommelende soepzooitje hoog in de lucht.

Het moge duidelijk zijn: de mier is de meest succesvolle soort in de geschiedenis van onze planeet. En het is niet alleen hun power in numbers, maar ook het onwaarschijnlijke vernuft en aanpassingsver­ mogen waarmee ze al 130 miljoen jaar hun mannetje staan.

Er zijn er die vrolijk onder water overleven of probleemloos de heet­ ste woestijn op aarde doorstaan. Van landbouw tot legers, van slaver­ nij tot spermabanken en van chemische bommen tot drinkwaterzak­ ken; de mierenmaatschappij had het al bedacht toen onze vroegste voorouders nog jodelend rondslingerden in de boomtoppen.

Maar ook nu een mens gemiddeld 40.000 keer zoveel hersencellen heeft als een doorsneemier, bijten wij onze tanden nog stuk op pro­ blemen waar zij al lang een oplossing voor hebben gevonden. Tijd dus om de hulp in te roepen van de echte experts, beseffen steeds meer wetenschappers.

Fileprobleem Wanneer was de laatste keer dat je mieren hebt zien stilstaan in een file? Onderzoekers van de universiteit Dresden zaten met de han­ den in het haar tijdens hun zoektocht naar een oplossing voor ons fileprobleem; totdat ze zichzelf een paar jaar geleden deze simpele vraag stelden. Als proef streken ze evenredig twee ‘snelwegen’ glad tussen een mierennest en een (mier)zoete plas siroop; een smalle en een brede. Wat bleek: de exemplaren die richting het siroop reisden, werden bij drukte op de smalle weg naar de brede baan geduwd door terugkerende soortgenoten, terwijl ze in rustigere periodes gewoon op de smalle weg mochten door tuffen. Eenzelfde concept zou volgens de Duitsers ook voor eens en altijd een einde kunnen maken aan onze dagelijkse files. Niet door tegenliggers in de spits de berm in te bonjouren natuurlijk, maar door auto’s in de toekomst te voorzien van software om elkaar bij drukte te waarschuwen voor alternatieve routes.

Het is een van de talloze voorbeelden van het principe dat door biologen zwermintelligentie wordt genoemd. ieder individu gaat nog steeds volledig zijn eigen gang (zonder te luisteren naar een leider dus), maar houdt zich wel aan een handvol extreem eenvou­ dige afspraken, waardoor er als collectief ineens indrukwekkende resultaten worden geboekt. Mensen gedragen zich doorgaans als een onsamenhangend zooitje van losse individuen, terwijl bijen, vogels, vissen en vooral mieren zelfs bij drukte, schaarste of paniek kunnen bewegen als één perfect op elkaar afgestemd superorganisme.

Computerbeveiliging ingewikkeld verhaal? Denk eens aan het gedrang dat ontstaat in een willekeurige binnenstad als op een zonnige koopzondag gratis blikjes sportdrank worden uitgedeeld. Nee, dan de mieren, die als collectief gegarandeerd in een mum van tijd de snelste en meest efficiënte route naar een willekeurige voedselbron vinden. Hoe? Elke mier laat zijn eigen unieke geurspoor achter, waarna meer en meer soortgeno­ ten het spoor zullen volgen van diegene die het snelst met zijn buit terugkomt in het nest. En dit meest efficiënte spoor vervolgens dus alleen nog maar sterker zal gaan ruiken.

Knappe koppen zijn er in geslaagd om dit algoritme in de computer te vertalen naar kunstmatige ‘mieren’, die elk hun spoor achterlaten door hun bevindingen door te geven aan de rest van de ‘kolonie’.

Ondermeer computerbeveiligers, luchtverkeersleiders en bezorgdien­ sten werken al volop met dit soort slimme ants software. Bovendien wordt er ook hard gesleuteld aan futuristische nanotechnologie dat op deze manier razendsnel tumoren kan herkennen in het lichaam van (mogelijke) kankerpatiënten.

Mierenmetropolen Maar het is niet alleen de logistiek waar we een puntje aan kunnen zuigen, ook de efficiëntie waarmee de rest van de soms gigantische mierenmetropolen (record: een megalopolis van 360 miljoen mieren in japan) zijn geordend, is ronduit indrukwekkend. Er krioelen ruim 12.000 verschillende soorten mieren rond op aarde, maar het zijn zonder uitzondering sociale dieren, waarbij elk individu zijn leven onmiddellijk opoffert voor de maatschappij als een geheel.

Het superorganisme creëert zo perfect gestroomlijnde steden, inclusief ondergrondse boerderijen, snelwegen, crèches, ventilatie­ schachten, schoorstenen en vuilstortplaatsen; door wetenschappers slim blootgelegd door cement of rubber in verlaten mierennesten te gieten. Bijzonder is bovendien het feit dat de steden per saldo nul komma nul afval creëren. Al het vuilnis voedt namelijk weer andere dieren en planten, waar de mieren op hun beurt van profiteren door bijvoorbeeld de blaadjes van deze planten voor te schotelen aan de geliefde huisschimmel die later op hun eigen bord belandt. Niet gek dus dat de mierenmaatschappij inmiddels model staat voor de gedroomde samenleving van het idealistische bergstaatje Bhutan.

Mieren handhaven immers op hun sloffen de volmaakte cradle to cradle cirkeleconomie, waar wij alleen nog van kunnen dromen.

Scan de pagina met de GetSalt-app en leer alles over de waanzinnig mooie mierensteden in de documentaire ‘Ants: nature’s secret power’.

38

SmAAKmAKER

SALT#4/sept.-okt./2013

WWW.VINCENT.CALLEBAUT.ORG

“De stad moet weer een bewoonde jungle worden.”

AsiAN CAirNs

SALT#4/sept.-okt./2013

SmAAKmAKER

39

zo ziet onze iDeale toeKomststaD er uit

DroomstaD in 2050 woont driekwart van de mensheid in de stad. Nu steden massaal uit hun broek

scheuren, schreeuwt de planeet echter om nieuwe ideeën. Wij verzamelden alvast een aantal toffe toekomstplannen voor onze eigen droomstad: salt Like City. Geen gezeur over haalbaarheidstoetsen en bouwvergunningen, maar gedurfde droomkastelen en outside the

box ontwerpen. Geen dichtgetimmerd blauwdruk, maar een inspirerend schot suggestie­ hagel. Van wolkenkrabbers die openvouwen als lotusbloemen tot straten die rekening houden met de flow van skaters. The future is now. “Dit gaan jij en ik nog meemaken.”

Tekst: Matthijs Meeuwsen & Ard Krikke

H

et is 2050 en de zon komt op boven salt Like City. Terwijl je de wekker uitslaat is vanonder je kussen nog net te zien hoe in de vensterbank de geraniums doven. shit, daar klimt de buurman al naar beneden. Even wat zelf gekweekte bessen uit je klimaatkamer. Een glaasje gezuiverd regenwater uit de muur.

En hop, op je snowboard 147 verdiepingen omlaag om te kijken of er een autootje beschikbaar is. Wacht, de koelkast meldt dat de och­ tendvergadering is verzet. Mooi. ruimschoots de tijd dus voor een retourtje Lissabon om een ochtendje te surfen. Kunnen die drijvende golfturbines in de branding meteen je rugtas opladen…

Toekomstmuziek? Wie zal het zeggen. Niemand weet hoe onze toekomst er uit zal zien, maar vast staat dat er wat moet gebeuren.

Onze steden verschranzen nu al driekwart van ons energiegebruik en hoesten 80 procent van alle broeikasgassen uit. Het gevecht tegen klimaatverandering zal hoe dan ook gewonnen of verloren worden in de stad. “Want steden zijn de bron van al onze problemen”, stelt ook Geoffrey West, een wereldberoemde natuurkundige, die steden bestudeert als ecosystemen. “Maar gelukkig zijn ze ook de oplossing.

De stad is altijd een magneet voor slimme mensen.”

Nieuwe natuur Mensen zoals Daan roosegaarde bijvoorbeeld. Hij noemt zichzelf ‘een hippie met een businessplan’ of ‘een vrijwillige gevangene van zijn verbeeldingsdrang’, maar is bovenal opperhoofd van studio roosegaarde. in dit ‘social design lab’ – met vestigingen in Waddinx­ veen en shanghai – versmelten architectuur, kunst, mode, natuur en futuristische (licht)technologie in een krankzinnig creatieve prut­ telpan. roosegaarde won al een vrachtlading prijzen met uitvindin­ gen als de sustainable Dance Floor (die energie opwekt als mensen dansen), knutselt aan bankierspakken die bij leugens doorzichtig worden, maar heeft ook grootse plannen voor salt Like City.

“Tijdens mijn jeugd voelde ik me helemaal niet thuis tussen die harde betonnen vinexhuizen, dus ging ik altijd met vriendjes de natuur in.

Boomhutten bouwen. Kabels spannen tussen eilandjes. Op gesloopte buggy’s de dijk af racen... We waren continu bezig om de wereld per­ soonlijk te maken en daar ben ik nooit mee gestopt. Architectuur is vaak top down, maar een stad is veel te groot om te kunnen contro­ leren. Dus stop met dat geneuzel met die bakstenen en ga gewoon eens dingen maken die inspireren, uitlokken en mensen met elkaar in contact brengen.”

54

THE LIST

Het oogstseizoen is aangebroken, maar voor boerderijen, bijenkasten en boomgaarden hoef je al lang de stad niet meer uit. En wie goed zoekt, oogst in de urban akkers nog veel meer onverwachts. Dit zijn de eerste zeven oogsten van salt.

Tekst: Matthijs Meeuwsen

7x over stad’s akkers

urban

OOGST 1. De groenten uit amsterdam

Het veld in Amsterdam. urban oogst Groenten, tosti’s, honing. lekker op de trekker Kijk eens goed naar de kaart van Nederland.

Vooruit, nog een keertje. Want waar nu nog onze hoofdstad ligt, zal in de toekomst één grote groene vlek om aandacht schreeuwen.

Tenminste, wel als het aantal pop­up boerderijtjes, urban moestuin­ tjes, kippenhouders en stadsimkers in Amsterdam met het huidige tempo uit de grond blijft schieten. Het begon vorige zomer al met de opening van Europa’s grootste dakboerderij in het Zuidpark – ruim zestig verschillende soorten groente, fruit en kruiden bovenop het voormalige V&D­gebouw langs de A10 – maar het laatste jaar giert de duurzame wind in Mokum helemaal als nooit tevoren. Een van onze favoriete initiatieven is zonder twijfel De Tostifabriek: een zelfgezaaid graanveld op de VOC Kade, inclusief twee varkens en drie koeien, die dit najaar moet zorgen voor elk ingrediënt van een oogst kakelverse tosti’s. Anders nog iets? Och, we hebben nog een tractor vol voorbeelden. Neem tijdens je volgende hardlooprondje door het Westerpark bijvoorbeeld ook eens een kijkje bij het gloednieuwe ‘Bijenpaleis’. Dit vorstelijke optrekje van een paar Amsterdamse bijenkoninginnen en hun volkjes werd deze zomer met dank aan 285 crowdfunders bij elkaar gespaard en bewijst voor eens en altijd dat ook treehuggers oog hebben voor stijlvol design.

De boer op zuidpark.nl, detostifabriek.nl en ilovebeeing.nl.

Meer groene initiatieven in de hoofdstad? stadlabamsterdam.nl/ stadslandbouw is een fijne site om in de gaten te houden.

De Tostifabriek in Amsterdam

SALT#4/sept.-okt./2013

SALT#4/sept.-okt./2013

THE LIST

55

70

REISREPORTAGE

SALT#4/sept.-okt./2013

berlijn

oP zoek naar ostalgIe Hoewel het überhippe Berlijn bijna uitelkaar spat van creativiteit en qua urban vibe niet onderdoet voor New York, was het toch een dertig jaar oud liedje dat tijdens mijn fietstocht door de Duitse hoofdstad in mijn hoofd rondspookte. ‘En alleen de vogels vliegen van Oost­ naar West­Berlijn. Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten.’ Misschien ben ik niet hip, misschien heb ik gewoon een ouwe­lullen­muzieksmaak, maar juist Over de Muur van het Klein Orkest was voor mij een inspiratiebron om in Berlijn alsnog op zoek te gaan naar de laatste restanten uit het Oost­Duitse verleden. “Omdat je soms in het westen, soms ook in het oosten wil zijn.”

Tekst Ard Krikke Foto’s Ard Krikke, Natasha bloemhard e.a.

SALT#4/sept.-okt./2013

REISREPORTAGE

71

“Het Ampelmännchen staat nog steeds symbool voor de agressieve wijze waarop het Westen na de hereniging korte metten wilde maken met alles wat ook maar enigszins met de socialistische heilstaat te maken had.”

i

k snap ook wel dat ik bijna 25 jaar na de val van de Muur rijkelijk laat ben om in Berlijn nog over ‘ostalgische’ sporen uit het ru­ moerige verleden van de stad te struikelen. Toch hoop ik in een tijdsbestek van een paar dagen stiekem nog iets van de nu bijna onvoorstelbare tegenstelling tussen het rijke en vrije Westen en het grijze en onderdrukte Oosten terug te vinden. Waarom? ik vind het altijd mooi als je in steden nog iets van het verleden ziet doorsijpelen.

En dan heb ik het niet over historische schatten als kerken, tempels of kastelen, maar over littekens die maar niet willen of kunnen helen en de hele stad omringt met een rauwe, rafelige rand. Verlaten vliegvel­ den, leegstaande fabrieken of met onkruid overwoekerde spoorlijnen; vaak zijn ze niet alleen mooi van lelijkheid, ze vertellen ons ook iets over het zeer recente verleden. En Berlijn stelt op dat vlak niet teleur.

Want ondanks dat het ijzeren Gordijn definitief is opgeheven en de Hauptstadt de afgelopen decennia aan een wederopbouwinfuus heeft gelegen, is gelukkig (nog) niet alles uit de DDr­tijd uitgegumd.

Op de fiets Het is een stralende zomerdag als ik in de hippe wijk prenzlauer Berg een fietsenwinkel binnenstap. in tegenstelling tot wat je misschien verwacht, struikel je in Berlijn over de Fahrradläden. Deze trok echter mijn aandacht omdat ik in het voorbijlopen de tekst Fahrrad, nur 5 Euro pro Tag op een groot stuk karton achter het raam gekalkt zag staan. Binnen in de stampvolle winkel vraag ik of de prijs wel klopt.

“Als je wilt, mag je ook meer betalen” lacht de eigenaar. Een kwartier­ tje later en 10 euro armer sta ik weer buiten met een prima fietsje.

“Lekke band? Geen probleem. Bel maar, ik kom je wel ophalen” roept hij me nog na als ik via de stoep het drukke stadsverkeer induik.

Hoewel ik nog nooit in Berlijn ben geweest en eigenlijk geen idee heb hoe fiets(on)vriendelijk de Berliners zijn, voel ik me na een paar minu­ ten al op mijn gemak. Behalve dat ik gek ben op alles wat twee wielen heeft, vind ik fietsen ook de ideale manier om een wildvreemde omge­ ving te ontdekken. Het geeft me alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Daarnaast heb ik het idee dat ik al fietsend sneller door een stad wordt ‘omarmt’. ik besluit om richting de boven alles en iedereen uitstekende Fernsehturm (368 m) te trappen. Bij het eerste de beste stoplicht ‘loop’ ik meteen tegen een overblijfsel uit de DDr­tijd aan, het Ampelmännchen. Het kwieke Oost­Duitse ‘verkeerslichtmannetje’ met hoed werd dankzij het actiecomité rettet die Ampelmännchen

halverwege de jaren ’90 van de ondergang gered. ijverige ambtenaren hadden namelijk besloten dat het speelse poppetje door zijn veel saaier uitziende collega uit het Westen vervangen moest worden.

Dankzij een storm van protest hield de speelse Ossie stand en groeide hij uit tot een ware martelaar. Ondanks dat je de commerciële cult held tegenwoordig in alle soorten en maten in speciale Ampelmann shops kunt kopen, staat hij nog steeds symbool voor de agressieve wijze waarop het Westen na de hereniging korte metten wilde maken met alles wat ook maar enigszins met de socialistische heilstaat te maken had.

even achteruit Heb je vroeger tijdens geschiedenislessen zitten slapen en doen termen als ijzeren Gordijn, DDr en socialistische heilstaat slechts een vaag belletje rinkelen, zet je ‘wagen’ dan heel even in zijn achteruit.

Duitsland werd na afloop van de Tweede Wereldoorlog in 1945 bezet door een geallieerde bezettingsmacht. Zowel het land als de in puin geschoten hoofdstad werden door de overwinnaars als een taart in vier stukken gehakt. in de drie westelijke sectoren hadden de Ver­ enigde staten, Groot­Brittannië en Frankrijk het voor het zeggen en in het oostelijke deel zwaaide de sovjet­unie de scepter. Er was echter een klein probleempje: de verdeelde stad lag als een eiland midden in het door rusland bezette deel van (oostelijk) Duitsland. Toen al vrij snel na de oorlog bleek dat de vriendschap tussen uncle sam en de russische Beer – ze hadden elkaar tijdelijk nodig om nazi­Duitsland te kunnen verslaan­ veranderdew in een ijskoude vijandigheid, sloeg de vlam in de Duitse braadpan. in 1949 voegden de Amerikanen, Fransen en Engelsen hun bezettingen samen tot de Bondrepubliek Duitsland (BrD). Bonn werd uitverkoren tot hoofdstad en West­Berlijn werd beschouwd als een deelstaat. De russen toverden op hun beurt Oost­Duitsland om tot de Duitse Democratische republiek en riepen Oost­Berlijn tot hoofdstad uit. Hoewel de communistische propagan­ damachine er alles aan deed om zijn kersverse onderdanen ervan te overtuigen dat ze nu in het beloofde land, oftewel de heilstaat, woon­ den, zagen Oost­Duitsers dit toch anders. Tussen 1949 en 1961 vlucht­ ten ruim 2 miljoen mensen naar het Westen. Om deze leegloop in te dammen besloot de toenmalige sovjetleider Nikita Chroesjtsjov om een ruim 167 kilometer lange muur om Oost­Berlijn heen te bouwen.

Hiervan zou zo’n 45 kilometer de stad 28 jaar lang in tweeën splijten.

88

oDe aan

Klokkenluider Deze Quiksilver Caius kan dankzij een onverwoestbare roestvrij stalen kast, krasvrij mineraalglas en een soepele rubberen polsband wel te­ gen een stootje. Mocht je toch kopje onder gaan; het horloge is water­ dicht tot 100 meter diepte. Gezien voor € 99,­. surf naar quiksilver.nl voor meer info.

Staal is een legering (mengsel) van ijzer en een klein beetje koolstof (minder dan 1,9%).

SALT#4/sept.-okt./2013

staal

street racer voor de golvende lijnen van deze stadsfiets werd indrek Narusk - eigenaar van het estse fietsmerk velonia - geïnspireerd door de vorm van een ouderwetse racemotor. Het frame van ‘de viks’ bestaat bovendien uit twee losse stalen buizen. “Omdat ik getrokken werd door het klassieke, minimalistische karakter van dit materiaal”, verklaart Narusk. en die naam dan? “viks betekent in het estlands ‘stijlvol’ of ‘als een gentleman’ en klinkt bovendien als fixed, zoals in fixed gear.” Wie zelf met deze op maat gemaakte singlespeed racer door de straten wil scheuren, moet wel rekening houden met een levertijd van minimaal vijf weken. tot die tijd kun je watertanden op viks.cc en facebook.com/viksbike. Prijs op aanvraag.

SALT#4/sept.-okt./2013

89

Op zoek naar een stoere drink­ fles voor je kroost? Deze vrolijk gekleurde sippy Cup van Kleen Kanteen is gemaakt van 100% roestvrij staal en bestand tegen grijpgrage kinderhandjes. Verder is de handgemaakte dorstles­ ser uitgerust met een ‘morsvrij’ mondstuk, waardoor iedere slok dus raak is. Voorzien van een grote vulopening. inhoud: 355 ml. Levenslange garantie. prijs: € 19,95.

Kijk op kleankanteen.com als je meer over sociale en duur­ zame initiatieven van het merk wilt weten.

1

Stanley van Tilburg

gemaakt voor kinderhandjes

sterke staaltjes

stOkeRij De ‘kachel’ krijgt een compleet nieuwe betekenis op het mo­ ment dat jouw tuin met de Von Zopf terrashaard wordt omgeto­ verd tot een heuse Biergarten.

Dit heethoofd is gemaakt van een oud bierfust van roestvrij staal, waardoor je hem zonder problemen buiten kunt laten staan. Daarnaast slokt hij met gemak grote stukken hout op, zodat je ook de komende maanden nog verzekerd bent van endless summer nights. prijs: vanaf € 190. Laat op tinyurl.com/saltstaal een bericht achter als je ook uit dit vaatje wilt tappen.

3

2

4

1. the rolling bridge Designer Thomas Heatherwick liet zich voor deze voetgangersbrug inspireren door een rups. resultaat: als de stalen constructie in het Londense paddington Basin ruimte moet maken voor waterverkeer rollen de acht bodemplaten zich moeiteloos op tot een bal.

2. De stier Onze Amersfoortse buurman Thijs Trompert bewijst met dit vijf meter hoge kunstwerk dat verroest staal ook supermooi kan zijn. je vindt het 8000 kilo zware bakbeest op de rotonde Flierbeeksingel/Kamp, net buiten het oude stadshart van Amersfoort.

3. Chrysler building De strakke lijnen van dit 319 meter hoge New Yorkse icoon werden in de jaren ’30 afgekeken van de gelijkna­ mige auto. Bovendien werden in de blinkende kroon stalen wieldoppen, motorkapversieringen en andere auto­onderdelen verstopt.

4. grindelwald-Männlichen bahn Vanuit het dalstation in het Zwit­ serse Wengen voert deze klassieke gondel in 6,2 kilometer naar het dak van de Männlichen en een uitzicht over de Eiger, Mönch en jungfrau.

94

InSPIRATIE

SALT#4/sept.-okt./2013

SALT#4/sept.-okt./2013

InSPIRATIE

95

An adventurous life does not necessarily mean climbing mountains swimming with sharks or jumping off cliffs IT mEANS RISkING yOuRSELF

by LEAvING A LITTLE PIECE OF yOu bEhIND IN ALL ThOSE yOu mEET ALONG ThE wAy

Miles Holden / Red Bull Content Pool

Check

/saltMagazine voor je dagelijkse portie inspiratie

Inspired by