Ab
6 SALT NOV. - DEC. 2014
o
HOmE
ee r j e n u nn
0 5 , 2 €2
Op de cover Volgens Chris Burkard, een van de beste surf- en outdoorfotografen van dit moment, vertelt licht altijd een verhaal. “Ik heb een engelengeduld als het gaat om het vangen van het juiste licht.” Zo schoot hij de coverfoto om vier uur ‘s nachts, ergens op de Noorse Lofoten. Een greep uit zijn visuele buit vind je op pagina 24.
40 interview
ANTON KRupICKA
80 Kill de winterdip
BELuISTER DE SALT pLAyLIST
SALT NOV. - DEC. 2014 7
38 The List
8 pALEN BOVEN wATER
84
60 cool People
LICHTpuNTjES AAN DE HORIzON
Spullenhulp DOORSTAmpERS EN wARmHOuDERS
Rubrieken
66 Reisreportage RuTA 3, ARGENTINIë, wEG NAAR HET EINDE VAN DE wERELD
63 what the pluck
DONSSTANDAARDS EEN fEIT
12 15 21 22 31 47 52 56 74 91 98
Check in Turnagain Arm Alaska like dit vinden wij leuk! Oud vs Nieuw de fietslamp De 10 van Mark Torsius Natuurpraat inspiratie van Moeders wanderlust leuke plekken ‘to go’ Homeground in en om je huis wall of fame Buffalo soldiers soulkitchen liefde voor lijf en ziel kunststof onze oogsnoepjes Check uit Rider on the storm
in ieder # 4 10 96
Redactie & Colofon Ongezouten: reacties van lezers Neem of geef Salt magazine
columns
91 Kunsstof
EILANDKuNST
35 46 79
laurens de groot Dorian van rijsselberghe ilja gort
84
Ode aan vuur
24 SALT NOV. - DEC. 2014
SmAAKmAKER
lOFOteN (NOOrwegeN) / APril 2014 “Ik heb iets met lege wegen die in het donker lijken op te lossen. Na een ijskoude surfsessie besloot ik om een stuk van het ongerepte achterland te verkennen. Als fotograaf ben je namelijk geneigd om in herhaling te vallen. Deze arctische weg in the middle of nowhere van de Lofoten smeekte om een beetje creativiteit. Toen heb ik een van mijn reisgenoten midden in de nacht uit de auto gegooid en gevraagd of hij met een sterke hoofdlamp in het duister wilde staren.�
SmAAKmAKER
SALT NOV. - DEC. 2014 25
CHRIS BURKARD
LICHTJAGER “Het fascineert me hoe een landschap reageert op licht. Van fel tot donker, licht vertelt altijd een verhaal.” Aan het woord is Chris Burkard, met bijna 420.000 volgers op Instagram en gemiddeld 30.000 likes per beeld, een van de meest populaire outdoor- en surffotografen van dit moment. Terecht! Tekst Ard krikke. Foto’s Chris burkard / instagram @Chrisburkard facebook Chris burkard Photography
I
“
k heb een engelengeduld als het gaat om het vangen van het juiste licht. Gewoon een kiekje maken, daar neem ik geen genoegen mee. Ik ga altijd voor de perfecte compositie; als een dirigent die het maximale uit zijn orkest wil halen. Het maakt me dan ook niet uit of ik naar een bergtop moet klauteren of de hele nacht wakker moet blijven, ik stop niet voordat een plek me zijn verhaal heeft verteld. En dan ‘t liefst wild places, natuurlijke wildernissen die zich niet makkelijk gewonnen geven”, vertelt Chris Burkard. “De beste herinneringen heb ik aan plekken die moeilijk bereikbaar en koud waren. Trips die momenten van pijn kenden. Dit zijn verhalen die een reis ook zo spannend maken om te herbeleven met de schoonheid van de natuur als extra bonus.” Ondanks dat de 28-jarige fotograaf zich aan de andere kant van een krakende telefoonlijn op de woeste Faeröer eilanden midden in de Atlantische Oceaan bevindt, vloeit de passie voor zijn werk mijn oren in. Tien jaar geleden verruilde Burkard, die in het Californische kustplaatsje Arroyo Grande opgroeide, zijn surfboard (deels) in voor een fotocamera. De autodidactische Amerikaan nam al vrij snel geen genoegen met het schieten van standaard surfplaatjes. “Palmbomen, witte stranden, azuurblauwe golven, mensen hebben het allemaal al eens gezien. Ik ga liever naar Kamtsjatka, IJsland en de Lofoten om foto’s van surfers, kajakkers en snowboarders te maken. Mensen dingen laten zien die ze nooit eerder hebben gezien en het tegenovergestelde zijn van hun vaak comfortabele leventje. Deze wanderlust
vind je terug in mijn werk. Mijn beelden zijn ontdaan van fratsen, ze spreken voor zich. Ik wil mensen het gevoel geven dat ze er zelf geweest zijn.” In eerste instantie waren het vooral de grote Amerikaanse surfmagazines die gretig gebruik maakten van Chris Burkards visuele pareltjes. Maar toen hij in 2010 de prestigieuze fotowedstrijd voor action- en outdoorsports, de Red Bull Illume, won maakte ook het ‘grote’ publiek kennis met zijn werk. “Op die foto, gemaakt in Chili, kwam alles samen waar ik voor een beeld naar op zoek ben: actie, een dramatisch landschap en geweldig licht. Ik koester dat moment in mijn carrière.” Behalve een verdomd goede fotograaf en verhalenverteller is Burkard ook bedreven in het gebruik van social media. Bevestigend: “Als fotograaf kun je niet meer zonder Facebook en Instagram.” Het leverde hem in ieder geval dik betaalde opdrachten van Toyota, Volkswagen en Patagonia op. “Geld is echter niet mijn drijfveer. Ik wil vooral mijn passie voor ongerepte natuur met de rest van de wereld delen.” DIY Vang het lIcht Geniet eerst even van de plek en het moment voordat je je camera tevoorschijn trekt. Denk na over wat je wilt vertellen. Luister naar je gevoel. Dit is belangrijker dan sluitertijden en ISO-waarden. Maak altijd zoveel mogelijk gebruik van het aanwezige licht; de zon, het schijnsel van de maan of de felle straal van een auto- of hoofdlamp. Licht vind je overal.
36 SALT NOV. - DEC. 2014
NATuuRTALENT
Het DOODenGe Gefriemel vAn Het
VINGERDIER
Als wij in dromenland zijn, komen de meest buitenaards ogende beesten van het dierenrijk naar buiten. En de freak der freaks is zonder twijfel de Afrikaanse aye-aye of vingerdier. Phooooone hooooome! Tekst Matthijs Meeuwsen
Z
ullen we maar meteen beginnen met die elephant in the room?“ “Je bedoelt mijn… euh… opvallende uiterlijk? Och, daarmee krijg je me al lang niet meer op de kast, vriend. Ik heb inmiddels wel afgeleerd om in de spiegel te kijken. Doorgaans schrok ik me zelf ook het leplazerus. Ik bedoel, vergeleken met mijn knappe koppie verandert zelfs het deelnemersveld van The World’s uggliest Dog Contest in een stelletje van die schattige toiletpapierreclamepuppy’s. Er is één beschrijving die ik zelf het meest treffend vind. ‘De aye-aye ziet er uit als een kat die is gebeten door een vampier, maar halverwege de transformatie gewoon zoiets had van: bekijk het lekker.’” Maar serieus… Dat kale koppie, die stompe snuit, die ingevallen smokey eyes, die gigantische oren… Je bent zo lelijk dat we hiernaast onmogelijk voor een echte foto durfden te kiezen. “En helemaal terecht ook! Het zou jullie zomaar een hoop abonnementen kunnen kosten. In Madagaskar – waar ik vandaan kom – word ik door veel eilandbewoners nog altijd resoluut de nek omgedraaid zodra ze ook maar een glimp van me opvangen. De aanblik van een aye-aye beschouwen ze daar als een voorteken van Magere Hein, en de enige manier om die weg te poetsen is mij dood langs de kant van de weg op een stok te spiesen. Je denkt toch niet dat ik voor de lol enkel hoog bovenin het bladerdak leef? De mensen van Madagaskar hebben het gros van mijn soort al over de kling gejaagd. Ik moet vrezen voor mijn uitsterven.” en dat terwijl je een lemur of halfaap bent, net als die schattige sifaka’s en vrolijke ringstaartmaki’s. “Ja, hoewel wetenschappers lange tijd dachten dat ik een of andere gemuteerde eekhoorn was. En trouwens: zelfs in een familie van uitsluitend guitige pluizenbolletjes moet er ruimte zijn voor een zwart
schaap. OK, ik snap ook wel dat mijn voorouders een tikkie overdreven hebben, maar om me op feestjes nou meteen naar de bezemkast te verbannen…” Misschien komt het door dat… dat… dat... ding? “Mijn middelvinger? Fuck you! Nee joh, dat is nou het enige wat ze zo’n beetje wél interessant aan me vinden. Je moet eens zien hoeveel Nibb-it chipjes ik om dat knokige ding heen kan schuiven. En als er weer eens een bos sleutels onder de bank is gevallen, kunnen ze mijn hulp ook ineens gebruiken. Maar dat is heus niet de reden dat ik één zo’n krankzinnig lange en afgrijselijk dunne horrorvinger aan elke hand heb.” wat dan wel? Tik-tik-tik… tik-tik-tik… tik-tik-tik… sorry? Tik-tik-tik… tik-tik-tik… tik-tik-tik… Je bent een klopgeest? “Zoiets ja. Als jullie liggen te slapen, spoor ik de hele nacht talloze bomen af naar voedsel. Met mijn middelvinger klop ik op de bast van de bomen en met die schotelantennes op mijn kop kan ik zelfs de kleinste trillingen opvangen en zo horen waar er holle ruimtes onder de schors schuilgaan. In die holtes zit namelijk mijn favoriete snack: lekkere, vette larven. Als ik beet heb, hoef ik met mijn beiteltanden alleen nog maar de bast open te knagen en met mijn lange vingers een larf aan de haak te slaan. Het is niet alleen een lekker maar ook een nuttig klusje, omdat ik hiermee de boom verlos van ongedierte. Lastig? Neuh, hoor. Ik kan mijn vinger net zo ronddraaien als jouw schoudergewricht en in- en uittrekken met een snelheid van meer dan drie keer per seconde. Het is dus bijna een soort natuurlijke loper die op elk slot naar binnen te wurmen is.”
NATuuRTALENT “De mensen van Madagaskar hebben het gros van mijn soort al over de kling gejaagd. Ik moet vrezen voor mijn uitsterven.”
Jikes! “Och, zo erg is het niet. Zo’n vinger is ook ideaal om door een piepklein gaatje het vruchtvlees uit kokosnoten te peuteren. Al geloven sommige stammen in Madagaskar dat ik ’s nachts hun huizen binnensloop om er hun hart mee te doorboren. Tsja. Vandaar dat uitsterven, hè.” Maar zijn er überhaupt dames die wel interesse hebben in jouw… euh… uitzonderlijke uiterlijk? “Jazeker. Wij zijn solitaire dieren, maar ik heb de vrouwtjes nog nooit horen klagen, hoor. Je moest eens weten wat ik allemaal nog meer met deze handen kan. Nee serieus, ik ben een gemoedelijk type en kan urenlang mediteren op een tak of een hele middag mijn haren kammen. Het enige nadeel is dat onze vrouwtjes per jaar slechts een paar dagen vruchtbaar zijn. Ze begint dan als een gek te krijsen – Aye! Aye! – waarna er doorgaans een knokpartij ontstaat tussen meerdere mannetjes.” en daarna een stelletje lelijke kleintjes? “Precies. Tegenwoordig worden vingerdieren ongeveer zo groot als een kat, maar 1500 jaar geleden leefde er een nog veel grotere soort. Moet je nagaan; dat moet helemaal een griezelvoorstelling zijn geweest.”
DIY Ook ontbossing vormt een groot gevaar voor het voortbestaan van het vingerdier. Steun het Wereldnatuurfonds in haar strijd om de halfapen van Madagaskar te redden. Meer info op worldwildlife.org/places/madagascar. Bewegende beelden? We hebben je gewaarschuwd! Scan deze pagina met onze app of kijk op GetSalt.tv.
SALT NOV. - DEC. 2014 37
40 SALT NOV. - DEC. 2014
“It’s like running. Only more interesting”
INTERVIEw
INTERVIEw
SALT NOV. - DEC. 2014 41
ANTON KRUPICKA
DANcER wiTH ROcKS Hij rent het liefst halfnaakt door de bergen. Als een lichtvoetige steenbok danst hij over de trail. Meer dan een paar hardloopschoenen heeft hij niet nodig. Sporthorloges en trainingsschema’s zijn niet aan hem besteed. Anton Krupicka, een van ’s werelds beste mountainrunners, is de belichaming van Thoreau’s ideeën over eenvoud. “As you simplify your life, the laws of the universe will be simpler; solitude will not be solitude, poverty will not be poverty, nor weakness weakness.” Tekst Ard krikke Beeld buff en New balance
I
edere ochtend kijkt Anton ‘Tony’ Krupicka (31) vanuit zijn kleine appartementje in Boulder, Colorado (VS) naar buiten. Terwijl een geduldig druppende percolator zijn Spartaans ingerichte kamer vult met de geur van koffie, tuurt Anton omhoog. Omhoog naar de kale Rocky Mountains die de outdoorstad – the #1 Sports Town in America – als trouwe wachters in de gaten houden. Voordat een van Amerika’s beste (ultra) trailrunners zijn hardloopsloffen voor een vier uur durende training aantrekt, wil hij namelijk weten hoe het weer er voor die dag uitziet. Niet dat het veel uitmaakt overigens. Met zo’n driehonderd dagen zonneschijn per jaar is het op 1600 meter hoog gelegen Boulder een mekka voor outdoorfreaks. Misschien is dit wel de reden waarom de professionele hardloper het liefst met ontbloot bovenlijf – zijn handelsmerk – door de bergen rent. Gewapend met slechts een flesje water en een paar gelletjes springt hij als een pezige steenbok moeiteloos van rots naar rots. “Dancing with rocks”, zoals Anton het
COOL pEOpLE
58 SALT NOV. - DEC. 2014
Licht in de Duisternis Word je ook wel eens somber van de wereldwijde bak ellende die je dagelijks over je heen gestort krijgt? Dankzij deze vier innovatieve positievelingen zie je dat er gelukkig ook altijd lichtpuntjes aan de horizon zichtbaar kunnen zijn.
Kevin, Ben en David
“Rondslingerende visnetten vormen tien procent van het oceaanafval”
Ben Kneppers even voorstellen Als Ben Kneppers uit Boston na zijn studie Strategic Leadership towards Sustainability naar Chili verkast, is de outdoor freak direct geraakt door de schoonheid van het landschap. Enige kanttekening: samen met surfmaatjes David Stover en Kevin Ahearn ergert hij zich kapot aan het afval dat in het water drijft. En zo ontstaat het idee voor Bureo Skateboards; een van ’s werelds tofste social startups van dit moment. Duurzame skateboards van afgedankte vissersnetten? Si señor! Het licht zien “We geloven enorm in de kracht van sociaal ondernemerschap en wilden al langer een cool product ontwikkelen dat waarde geeft aan
oceaanafval waar veel mensen zich niet eens druk om maken. De keus voor een skateboard was niet eens zo moeilijk; de selectie van het geschikte materiaal was de echte uitdaging. Totdat we ontdekten dat rondslingerende visnetten meer dan tien procent van al het oceaanafval vormen – en zo talloze zeedieren een verschrikkelijke dood bezorgen – maar tegelijkertijd voortreffelijk zijn om om te smelten tot skateboarddecks. Eureka!” Heilig vuur “Inmiddels werken we samen met vissersgemeenschappen langs de Chileense kust en kunnen we van ruim 10 vierkante meter visnetten één van onze cruisers maken. Het is geen makkelijke klus. Omdat er
in deze dorpen nog totaal geen infrastructuur voor afvalverwerking bestond, hebben we als drie simpele gringos die hele keten moeten opzetten.” einde van de tunnel “We worden overspoeld met reacties van over heel de wereld, maar werken bewust heel slow and steady. We willen geen eendagsvlieg zijn. Natuurlijk snappen we ook wel dat je de plastic soep niet oplost met alleen een stelletje skateboards, maar hopelijk is dit de eerste rimpel van een golf die nog heel groot gaat worden. We zouden graag samenwerken met de grote milieuorganisaties en dit concept ook met andere producten en op andere plekken uitrollen. Hoe cool is het als we een nieuwe generatie kids van
jongs af aan de waarde van afval kunnen bijbrengen, simpelweg doordat hun favoriete speelgoed er van gemaakt is?” lichtend voorbeeld Ook zo’n retegave plank in de vorm van een vis, met dikke gripschubben en een haak in de lip om hem overal vast te maken? Bureo levert nog enkel in de VS en Canada, maar Europa moet gelukkig snel volgen. Houd bureoskateboards.com in de gaten.
Scan deze pagina met de (gratis) GetSalt app en belandt direct in Chili om te zien hoe de drie entrepreneurs visnetten omsmelten naar toffe skateboarddecks.
COOL pEOpLE
SALT NOV. - DEC. 2014 59
“Ik was ervan overtuigd dat ik een beter rugzakmodel kon ontwikkelen”
Jeroen Janssen even voorstellen Techniek is Jeroen Janssen met de paplepel ingegoten. Van zelf windsurfboards shapen tot imitatie wollen Oxbow truien ontwerpen, Jeroen draaide er zijn twee rechterhanden niet voor om. Nu timmert de 48-jarige creatieveling samen met industrieel ontwerper Stanley Sie aan de weg met Vertepac; een door watersporten geïnspireerd universeel draagsysteem dat volgens de mannen voor een revolutie in rugzakkenland moet gaan zorgen. Het licht zien “Zo’n vier jaar geleden begon het me als productontwerper op te vallen dat de meeste rugzakken eigenlijk niet goed zijn ontworpen. Over de hele wereld zag ik mensen met slecht passende back packs rondlopen. Hoe meer ik erover nadacht, des te meer was ik ervan overtuigd dat ik een beter rugzakmodel kon ontwikkelen. Vertepac is het uiteindelijke resultaat van eindeloze schetsen, ontelbare prototypes en heel
veel slapeloze nachten. Dankzij de ingebouwde ruggengraat, de Extendable Parallel Spine, laat mijn vinding het volledige gewicht niet zoals gebruikelijk op je schouders, maar op je heupen rusten. Hierdoor kun je je vrijer bewegen. Tijdens het ontwerpproces heb ik me laten inspireren door mijn achtergrond als watersporter. Zo is een van de elementen van de spine afgekeken van een diabolo – de flexibele verbinding tussen windsurfzeil en surfboard. Verder heeft een kitesurf trapeze model gestaan voor de overdracht van krachten die over de gehele heup verdeeld moeten worden en is het in hoogte verstelbare traploze mechanisme gebaseerd op een
trimsysteem – een traveler – uit het catamaranzeilen.” Heilig vuur “Hoewel we inmiddels in het bezit zijn van een patent hebben we nog een lange weg te gaan. Starten we een crowfund campagne zodat we Vertepac als zelfstandig rugzakkenmerk op de markt kunnen brengen? Of branden we alleen het draagsysteem zodat outdoor en sportmerken er hun eigen rugzak aan kunnen hangen? Of moeten we à la Vibram of ABS beide wegen bewandelen? Kortom, genoeg vragen waarop we zo snel mogelijk een antwoord moeten geven.” einde van de tunnel “Van internationale outdoor- en surfmerken tot internationale legereenheden en brandweercorpsen,
de reacties zijn overweldigend positief. Iedereen die regelmatig voor de lol of beroepsmatig zware ladingen op zijn rug draagt is laaiend enthousiast. Het extra draagcomfort en de bewegingsvrijheid zorgen er voor dat Vertepac praktisch zichzelf verkoopt. We zijn op dit moment dan ook met verschillende grote partijen in gesprek. Zaak is om met de juiste partners in zee te gaan zodat anderen niet met ons idee aan de haal gaan.” lichtend voorbeeld Check vertepac.com voor de laatste updates.
62 SALT NOV. - DEC. 2014
NIEuwS
NIEuwS
SALT NOV. - DEC. 2014 63
DOnSSTAnDAARDS BIEDEn HOUVAST BIJ AAnKOOpKEUzE
wHAT THE PLUcK!
Met de winter op onze hielen, puilen de winkels weer uit met de allernieuwste warmhoudertjes, met dons in de hoofdrol. Maar sinds de discussie over de herkomst van deze fijne veertjes wereldwijd wordt gevoerd, waarbij de outdoorindustrie soms (te) hard werd aangepakt, hebben steeds meer merken hun verantwoordelijkheid op dit gebied genomen. Een update in ‘vogelvlucht. Tekst Natasha bloemhard Illustratie Patagonia Foto Fjällräven.
V
an de totale hoeveelheid dons die er jaarlijks op de markt komt, neemt de outdoorindustrie slechts zeven procent voor zijn rekening. De meeste dons gaat naar producenten van beddengoed. Desondanks waren vele outdoormerken de laatste jaren het mikpunt van de internationale dierenwelzijnsorganisatie Four Paws (In Nederland bekend als Vier Voeters) en zijn sommige dat nog steeds. Het goede hiervan is dat het de discussie op gang heeft gebracht en bewustzijn heeft gecreëerd. Achter dons, dat een bijproduct is van de vleesindustrie, schuilt namelijk een flinke bak dierenleed. Zo gaan ganzen (en eenden) gebukt onder dwangvoeding voor de productie van foie gras, worden ze meerdere malen levend – tot
bloedens toe – geplukt, leven ze onder erbarmelijke omstandigheden in vieze kooien en worden ze als sardines in een blik op elkaar gepropt en - vaak in een lange reis - naar het slachthuis vervoerd waar hun miserabele leven eindigt. Geen lekker verhaal dus. Veel merken maken voor hun kleding gebruik van zogenaamde ‘grijze’ dons, wat een mix is van dons afkomstig van verschillende boerderijen waarvan de exacte herkomst onduidelijk is. Je kunt dit vergelijken met groene en grijze stroom. Om transparantie in de keten te krijgen en ook het leven van de ganzen en de eenden een stuk aangenamer te maken, hebben enkele outdoormerken inmiddels fikse stappen voorwaarts gezet. Dit heeft twee standaards opgeleverd die de consument houvast bieden bij
66 SALT NOV. - DEC. 2014
REISREpORTAGE
RUTA 3, ARgE WEG NAAR HET EINDE VAN DE WERELD
“…The first landing in any new country is very interesting, and especially when , as in this case, the whole aspect bears the stamp of a marked and individual character……” lees ik in het dagboek van Charles Darwin. Het is 23 december 1833 wanneer de beroemde Engelse naturalist, aan boord van de HMS Beagle voor het eerst Patagonië, Argentinië aandoet. Darwin’s woorden over ‘het einde van de wereld’ inspireren reizigers tot op de dag van vandaag.
REISREpORTAGE
NTiNië
K
“
ijk, een groepje guacano’s”, hoor ik gids Paula roepen. Ik schrik wakker uit mijn slaapdoezel en zit in één klap rechtop. In de eindeloze vlaktes probeer ik de wilde lama te ontwaren. Dat valt nog niet mee en zo heeft Moeder Natuur het ook bedoeld. Hun bruine huidskleur maakt deze ‘kamelen’ van de steppen van Patagonië haast onzichtbaar. De chauffeur stopt, we stappen uit en ik staar in het complete niets. De altijd aanwezige wind jaagt langs mijn gezicht, door mijn haren, langs mijn oren. Tot zo ver mijn ogen kunnen reiken zie ik eindeloze wegen die de steppen van Chubut als dikke kartelmessen in enorme lappen grond verdelen. Dan opeens zie ik ze, een stuk of acht wilde lama’s die stilletjes oplossen in hun omgeving. Ik blijf nog even staan, meegevoerd door hun vertrek.
rauwe rand Gisteren nog was ik in het bruisende Buenos Aires dat behoorlijk zijn
SALT NOV. - DEC. 2014 67
Tekst & foto’s Natasha bloemhard
best deed om me daar te houden. Bijna was het gelukt, ware het niet dat ik een andere missie had, een reis naar het einde van de wereld. Deels door de lucht en deels via Ruta Nacional 3, die de hoofdstad van Argentinië met Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld, verbindt. De legendarische weg doorkruist alle provincies van Patagonië Buenos Aires, Rio Negro, Chubut en Santa Cruz - en eindigt op Vuurland, in het nationale park Tierra del Fuego. Vlak voordat je Vuurland bereikt, wordt de route kort onderbroken door de Straat van Magellaan, en moet je een stukje Chili én de veerboot pakken, om de ‘3’ tot het eindpunt te kunnen vervolgen. Wie ‘m helemaal over de weg volgt, heeft aan het einde 3079 kilometer op de teller staan. Ruta 3 volgt de oostkant van Patagonië, langs de Atlantische Oceaan. Hier vormen eindeloze wegen over eenzame steppen, gevuld met schapen, wilde lama’s, pampahazen, ranches en oliepompen, de rauwe rand van het prachtige gebied. In tegenstelling tot de weste-
82 SALT NOV. - DEC. 2014
THE LIST
ALS EEN PAAl
THE LIST
SALT NOV. - DEC. 2014 83
BOVEN WATER Op de grens van land en zee zetten vuurtorens al sinds mensenheugenis het landschap in lichterlaaie. Maar ook tijdens het buitenspelen zijn ze vaak een baken in de ‘duisternis’. Salt selecteerde 8 toffe palen boven water.
96 SALT NOV. - DEC. 2014
Stars can’t Without Op zoek naar een dagelijks portie licht verteerbare inspiratie voor je actieve en avontuurlijke leven ?
pEOpLE plaNET PASSiON play SALT NOV. - DEC. 2014 97
shine darkness 1. Volgen, delen en meepraten doe je op 2. Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief op GetSalt.com 3. Abonneer je op Salt magazine of geef een abonnement cadeau
6 x per jaar, minimaal 100 pagina’s + gratis specials
voor slechts € 22,50 Aanmelden doe je op GetSalt.com