C-Man

Column

Kweekangst

Kweken is fun. Natuurlijk, als je een sociopaat bent met een tekort aan dat stofje, hoe heet het, waardoor je angst noch empathie voelt, ja, dan is er weinig in deze wereld dat je angst aanjaagt. Laat staan vier 600 watters die dagelijks om 20.00 uur aanslaan in een slaapkamertje boven een half dove dementerende alcoholiste. Had ik maar niet zo’n stofje in mijn hersens.

Jaren geleden zat ik in een diep nancieel dal. Net als een vriend van me. Die situatie duurde niet lang. Met mijn vele contacten in de bizz en zijn twee rechterhanden lag de remedie voor de hand. Binnen twee weken had ons snel ontkiemde plan al concrete vormen aangenomen.

Alleenstaande tante

De vriend, laten we hem Mark noemen, had een alleenstaande tante van een jaar of tachtig. Ze leefde al sinds haar vervroegde pensionering, dertig jaar geleden, in bed. Niet omdat ze ziek was. Ze had gewoon geen zin meer in het leven. Toch maakte ze geen depressieve indruk. Ze volgde de voetbalcompetitie en de politiek op de voet, en voerde daarover graag felle discussies, al was ze vaak halverwege alweer vergeten waar het over ging. Haar bestaan speelde zich af op een doorgezakte twijfelaar. Het bestond uit wakker worden, meestal rond een uur of 11, kranten doorbladeren en puzzels invullen, een thrillertje lezen. Soms werd tussendoor een uurtje tv gekeken, maar steeds minder, want ‘iedereen praat tegenwoordig zo idioot snel’.

Om een uur of drie ging de eerste es wijn open. Altijd witte, die ze per doos bij de Gall & Gall bestelde. Ze dronk tergend langzaam. Over een glas deed ze moeiteloos een half uur, drie kwartier. Zo langzaam, dat het even duurde voor je doorhad dat ze alcoholist was. Steevast stonden er rond vier uur ‘s nachts twee lege essen op het aanrecht. Oxazepammetje erin, en dan maar weer eens een poging wagen om in slaap te komen. Mark was de enige die haar nog wel eens opzocht. Boodschappen doen, eten koken, een glaasje meedrinken. Boven haar woonkamer bevond zich een ongebruikte slaapkamer. En daar hadden wij plannen mee.

Wiethok

Het had verbazend weinig moeite gekost haar ervan te overtuigen dat de ongebruikte slaapkamer veel beter af was als wiethok. We beloofden haar pensioentje zo royaal aan te vullen dat ze geen huur en stroom meer hoefde te betalen en zelfs nog wat overhield. Het was maar een heel klein beetje illegaal, maakten we haar wijs. Wij zouden er wel voor zorgen dat zij geen risico’s liep. Ze snapte nauwelijks waar we het over hadden. We regelden dat er altijd voldoende wijn was, want die bezorger in z’n glimmende parka met bontkraag hadden we liever niet meer over de vloer. Het was een opwindende tijd. Dankzij mijn contacten konden we voordelig met door mij geleend geld de allerbeste materialen op de kop tikken. Ons hok was state-of-the-art, het leek wel een laboratorium. We draaiden ploegendiensten en stelden strenge regels voor onszelf op. Een gram per watt, dat was het doel. Minstens. Zonder opscheppen, dat lukte de eerste keer al: 1,3 gram wondermooie Super Silver Haze per watt.

Spanning

De bedrading van het oude huis was niet berekend op het enorme stroomgebruik. Leidingen werden gloeiend heet. Overal in huis was voortdurend het onheilspellende gebrom van de megaventilator te horen. Gelukkig hoorde ze het niet. Langzamerhand veranderde de opwinding in zenuwslopende spanning. Zou ik vandaag een rokende ruïne aantreffen als ik langskwam voor mijn onderhoudsbeurt? Er verscheen een aankondiging van de glazenwasser in de bus. Het energiebedrijf had een paar rondes nodig voordat het veel hogere stroomgebruik werd geregistreerd. Een enorme nahef ng volgde. Het geld van de vorige rondes was allang weer op. Spint deed z’n intrede. De spanningen tussen Mark en mij liepen op. Wie moest er nu weer shops af om te leuren met onze handel? Ik was niet zakelijk en al snel tevreden. Mark bleek een geobsedeerde geldwolf die de koper mijn contact uren aan zijn kop bleef zeuren om 10 cent extra, meeldauw of niet.

Echt, ik heb het geprobeerd. Kweken is voor mij geen fun meer. Mark zie ik nooit meer, geld blijft sneller verdwijnen dan het verschijnt, en ik heb ook nog steeds dat spul in mijn hersens.